id
stringlengths 1
7
| url
stringlengths 31
408
| title
stringlengths 1
239
| text
stringlengths 1
297k
|
|---|---|---|---|
3456758 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Staplegrove | Staplegrove | Staplegrove – wieś i civil parish w Anglii, w Somerset, w dystrykcie Somerset West and Taunton. W 2011 civil parish liczyła 1649 mieszkańców.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Strona internetowa
Wsie w hrabstwie Somerset
Civil parishes w hrabstwie Somerset |
3456760 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Hagith%20%28opera%29 | Hagith (opera) | Hagith op. 25 – pierwsza opera Karola Szymanowskiego, w jednym akcie, z librettem Feliksa Dörmanna. Została napisana w latach 1912–13, a jej prapremiera miała miejsce w Warszawie 13 maja 1922 roku.
Osoby
Stary Król – tenor
Młody Król – tenor
Hagith – sopran
Arcykapłan – bas
Lekarz – baryton
Sługa – rola niema
lud
Treść
Akcja rozgrywa się w starożytności biblijnej.
Dyskografia
Hagith, wyd. Stowarzyszenie Muzyki Polskiej, nagrano 12 i 13 lipca 2013 r. podczas 9. Festiwalu Muzyki Polskiej w Krakowie
Przypisy
Dzieła Karola Szymanowskiego
Opery XX wieku
Opery w języku niemieckim |
3456762 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Swainby%20with%20Allerthorpe | Swainby with Allerthorpe | Swainby with Allerthorpe – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Hambleton. W 2001 civil parish liczyła 11 mieszkańców. W obszar civil parish wchodzi także Allerthorpe.
Przypisy
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire
Hambleton (dystrykt) |
3456765 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Bradley%20%28Illinois%29 | Bradley (Illinois) | Bradley – wieś (village) w hrabstwie Kankakee, w północno-wschodniej części stanu Illinois, w Stanach Zjednoczonych, położona w zespole miejskim Kankakee. W 2013 roku wieś liczyła 15 793 mieszkańców.
Oficjalne założenie miejscowości nastąpiło w 1892 roku. Początkowo nosiła ona nazwę North Kankakee, w 1895 roku nazwa została zmieniona na obecną.
Przypisy
Wsie w stanie Illinois |
3456766 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Thirkleby%20High%20and%20Low%20with%20Osgodby | Thirkleby High and Low with Osgodby | Thirkleby High and Low with Osgodby – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Hambleton. W 2011 civil parish liczyła 266 mieszkańców.
Przypisy
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire
Hambleton (dystrykt) |
3456770 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Wildon%20Grange | Wildon Grange | Wildon Grange – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Hambleton. W 2001 civil parish liczyła 25 mieszkańców.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Pastscape
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire
Hambleton (dystrykt) |
3456771 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Winton%2C%20Stank%20and%20Hallikeld | Winton, Stank and Hallikeld | Winton, Stank and Hallikeld – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Hambleton. W 2011 civil parish liczyła 280 mieszkańców.
Przypisy
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire
Hambleton (dystrykt) |
3456772 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Bedok | Bedok | Bedok – naziemna stacja Mass Rapid Transit (MRT) w Singapurze, która jest częścią East West Line. Stacja położona jest na osiedlu Bedok.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Strona oficjalna stacji
MRT (Singapur) |
3456773 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Tanah%20Merah | Tanah Merah | Tanah Merah – naziemna stacja Mass Rapid Transit (MRT) w Singapurze, która jest częścią East West Line. Stacja położona jest w centrum Tanah Merah.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Strona oficjalna stacji
MRT (Singapur) |
3456774 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Expo%20%28stacja%20metra%29 | Expo (stacja metra) | Expo – naziemna stacja Mass Rapid Transit (MRT) w Singapurze, która jest częścią East West Line (odgałęzienie do Portu lotnicze Changi). Stacja obsługuje centrum wystawowe Singapore Expo. Od 2017 jest stacją węzłową z Downtown Line.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Strona oficjalna stacji
MRT (Singapur) |
3456775 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Sylwester%20Karalus | Sylwester Karalus | Sylwester Karalus (ur. 8 grudnia 1908 w Świątnikach, zm. 22 października 1975 w Londynie) – polski prawnik, polityk, publicysta polityczny i historyczny, dwukrotny minister Rządu RP na uchodźstwie. Miłośnik literatury polskiej i kolekcjoner poloników.
Życiorys
Urodził się 8 grudnia 1908 w Świątnikach koło Poznania w rodzinie Stanisława i Józefy z Wojciechowskich. W 1927 zdał maturę w gimnazjum w Gostyniu. Następnie studiował prawo na Wydziale Ekonomiczno-Prawnym Uniwersytetu Poznańskiego (został magistrem prawa w 1931). Studiował też przez rok na Uniwersytecie Komeńskiego w Bratysławie.
Został zatrudniony jako urzędnik w MSZ. Był referentem prawnym Konsulatu RP we Wrocławiu (1931-1936). Następnie pracował jako urzędnik Konsulatu RP w Rydze (1936 do 30 września 1939). Od listopada 1939 do lipca 1940 pracował w Ambasadzie RP w Paryżu. Piastował stanowisko attaché, a następnie sekretarza poselstwa polskiego przy rządzie czechosłowackim w Londynie i sekretarza Ministerstwa Sprawiedliwości. Po wojnie pozostał na emigracji.
Po koniec życia pełnił funkcję Ministra Sprawiedliwości Rządu RP na uchodźstwie (1970-1972) oraz piastował stanowisko Ministra Informacji i Dokumentacji (18.07.1972-15.12.1973). Przez wiele lat był redaktorem „Rzeczypospolitej Polskiej” (ps. Andrzej W. Trenczyński) oraz członkiem Rady Narodowej RP.
3 maja 1972 został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
Zmarł nagle 22 października 1975 roku w Londynie. Pochowany na Fairmile Cemetery w Henley-on-Thames.
Rodzina
W 1935 w kaplicy Raczyńskich w Rogalinie wziął ślub ze Słowaczką Eriką Franke z Wrocławia. Mieli dwoje dzieci: córka Aleksandra (ur. 1936) i syn Bolko (Bolesław) (ur. 1939). Jego bratankiem jest Michał Karalus (ur. 1952) – starosta pleszewski w latach 2002–2014.
Przypisy
Absolwenci Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Ministrowie sprawiedliwości (władze RP na uchodźstwie)
Odznaczeni Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (władze RP na uchodźstwie)
Przedstawiciele dyplomatyczni Polski we Francji
Przedstawiciele dyplomatyczni władz RP na uchodźstwie
Urodzeni w 1908
Zmarli w 1975 |
3456776 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Munk%C3%A1csi%20LSE | Munkácsi LSE | Munkácsi LSE – nieistniejący już węgierski klub piłkarski z siedzibą w Mukaczewo.
Historia
Chronologia nazw
1910: Munkácsi Sport Egyesület
1943: Munkácsi Levente Sport Egyesület
Klub został założony w 1910 jako Munkácsi Sport Egyesület (Mukaczewskie Stowarzyszenie Sportowe).
Po zakończeniu I wojny światowej Zakarpacie zostało przydzielone do Czechosłowacji i zgodnie z instrukcjami Związku Piłki Nożnej Czechosłowacji w 1920 roku zostały utworzone dwie żupy – "słowiańska" (drużyny piłkarskie narodowości czeskiej i słowackiej) oraz "podkarpacka" (Karpataijai Lobdoruho kerület) (węgierskie drużyny). Rozgrywki w każdej z zup odbywały się niezależnie.
W 1934 roku został reorganizowany system rozgrywek w całym kraju, połączone w jedyne mistrzostwa Czechosłowacji. Najlepsze kluby piłkarskie zostały podzielone na 5 dywizji: średnioczeska, prowincji czeskiej, morawsko-śląska, słowacko-podkarpacka oraz związku niemieckiego. Jak widać, system rozgrywek piłkarskich w Czechosłowacji prowadzony był z podziałem na narodowość. Dywizja słowacka została podzielona na dwie grupy – zachodnia (drużyny zachodniej i środkowej Słowacji) i Wschodniej (wschodnia Słowacja i Zakarpacie). Na podstawie dotychczasowych wyników sportowych do dywizji wschodniej słowacko-podkarpackiej zostały przydzielone dwa silniejsze słowiańskie kluby (Ruś Użhorod i ČsŠK Użhorod) i dwa węgierskie kluby, które zajęli dwa pierwsze miejsca w swoich mistrzostwach (Munkácsi SE i Beregszászi FTC). Później do nich dołączył i Ungvári AC.
W 1938 roku Munkácsi SE dotarł do finału mistrzostw Słowacji, zdobywając tytuł najlepszej drużyny węgierskiej na Zakarpaciu i Słowacji, ale następne wydarzenia historyczne przeszkodziły w wyłonieniu tytułu mistrza.
Po upadku Czechosłowacji w marcu 1939 roku Podkarpacie okazało się pod panowaniem Węgier. Najlepsze podkarpackie kluby (Ruś Użhorod, Ungvári AC, MSE Mukaczewo i Beregszászi FTC) w sezonie 1939/40 startowały w drugiej lidze (Nemzeti Bajnokság B, Felvidéki csoport). Jedynie Ruś Użhorod utrzymała się w lidze, a reszta zespołów spadła do trzeciej ligi. W sezonie 1940/41 MSE startował w III lidze – Északi csoport, Kárpát alcsoport i zajął końcowe 2 miejsce. W sezonie 1941/42 był czwartym (Felvidéki csoport), w 1942/43 wygrał Felsőtiszai csoport III ligi. W sezonie 1943/44 klub po raz drugi występował w II lidze, Északi csoport i zajął 14 miejsce. W sezonie 1944/45 po 3 meczach z 3 pkt był na czele tabeli Kárpátaljai körzet, ale mistrzostwa zostały przerwane z powodu działań wojennych.
Po przyjściu wojsk radzieckich w 1945 klub został rozformowany.
Osiągnięcia
finalista Mistrzostw Słowacji: 1938
14 miejsce w Nemzeti Bajnokság B, Felvidéki csoport: 1939/1940
3-krotny mistrz Zakarpacia w okresie 1921–1938 (żupa zakarpacka)
Przypisy
Bibliografia
Profil klubu na MagyarFutball.hu
Nieistniejące węgierskie kluby piłkarskie
Mukaczewo
Kluby piłkarskie założone w 1910 |
3456778 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Changi%20Airport | Changi Airport | Changi Airport – podziemna stacja Mass Rapid Transit (MRT) w Singapurze, która jest częścią East West Line (odgałęzienie do Portu lotnicze Changi). Stacja znajduje się pomiędzy Terminalami 2 i 3 Portu lotniczego Singapur-Changi.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Strona oficjalna stacji
MRT (Singapur) |
3456779 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Allerton%20Mauleverer%20with%20Hopperton | Allerton Mauleverer with Hopperton | Allerton Mauleverer with Hopperton – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Harrogate. W 2011 civil parish liczyła 150 mieszkańców. W obszar civil parish wchodzą także Allerton Mauleverer i Hopperton.
Przypisy
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire |
3456792 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Taras%20Filippow | Taras Filippow | Taras Filippowicz Filippow (ros. Тарас Филиппович Филиппов, ur. 18 lutego 1899 we wsi Tarkino w guberni smoleńskiej, zm. 23 marca 1974) – funkcjonariusz radzieckich organów bezpieczeństwa, generał porucznik.
Życiorys
Od 1919 w RKP(b), od 1920 w wojskach pogranicznych i wewnętrznych Czeki, następnie GPU i NKWD. Od listopada 1936 do sierpnia 1939 p.o. szefa Wydziału IV Zarządu Kadr Wojsk Pogranicznych NKWD Kraju Dalekowschodniego i szef Wydziału II Sztabu Wojsk NKWD Kraju Dalekowschodniego, od sierpnia 1939 do kwietnia 1943 szef 60 Morskiego Oddziału Pogranicznego na Kamczatce, 4 czerwca 1940 mianowany generałem majorem. Od 9 kwietnia do 19 lipca 1943 zastępca szefa Głównego Zarządu Wojsk Pogranicznych NKWD, od 19 lipca 1943 do 31 grudnia 1946 szef Zarządu Wojsk NKWD/MWD ds. ochrony kolei, od 8 kwietnia 1944 generał lejtnant. Od 31 grudnia 1946 do 8 marca 1947 zastępca szefa Zarządu Wojsk MWD ds. ochrony szczególnie ważnych obiektów przemysłowych i kolejowych, od 8 marca 1947 do 29 października 1949 szef Głównego Zarządu MWD ds. Jeńców Wojennych i Internowanych, od 29 października 1949 do 14 marca 1953 szef Zarządu MWD obwodu leningradzkiego. Od 14 marca 1953 do 29 marca 1954 szef Głównego Zarządu Ochrony Wewnętrznej MWD ZSRR, od 29 marca do 3 maja 1954 p.o. szefa, następnie do marca 1955 szef Głównego Zarządu Ochrony Wewnętrznej/Głównego Zarządu Ochrony Wewnętrznej i Konwojowej MWD ZSRR. Od 11 marca 1955 do 24 marca 1956 zastępca ministra spraw wewnętrznych ZSRR ds. milicji i równocześnie od marca 1955 do 4 kwietnia 1956 szef Głównego Zarządu Milicji MWD ZSRR. Od 29 czerwca 1956 do 11 listopada 1957 zastępca szefa Wojskowego Instytutu MWD/KGB ds. pracy naukowej.
Bibliografia
Nikita Pietrow, Stalinowski kat Polski Iwan Sierow, Warszawa 2013.
http://www.knowbysight.info/FFF/07973.asp (ros.)
Funkcjonariusze NKWD
Radzieccy generałowie porucznicy
Urodzeni w 1899
Zmarli w 1974 |
3456795 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Siergiej%20Jefimow | Siergiej Jefimow | Siergiej Aleksandrowicz Jefimow (ros. Сергей Александрович Ефимов, ur. w lipcu 1899 w Moskwie, zm. w listopadzie 1975 tamże) – funkcjonariusz radzieckich organów bezpieczeństwa, generał major.
Życiorys
1918–1922 żołnierz Armii Czerwonej, od 1922 służył w organach GPU/Głównego Zarządu Bezpieczeństwa Państwowego, 1930-1935 pomocnik pełnomocnika operacyjnego 3, 4 i 5 Oddziału Wydziału Operacyjnego Głównego Zarządu Bezpieczeństwa Państwowego/NKWD ZSRR, 1935–1936 komendant daczy Stalina w Kuncewie, 1936-1938 funkcjonariusz do zadań specjalnych Grupy Specjalnej Wydziału 1 Głównego Zarządu Bezpieczeństwa Państwowego, od 7 sierpnia 1937 starszy porucznik bezpieczeństwa państwowego, 26 kwietnia 1938 awansowany na kapitana bezpieczeństwa państwowego. Pracował w ochronie kremlowskiej, od 1938 do 17 maja 1943 zastępca szefa Oddziału 1 Wydziału 1 NKWD ZSRR, 22 marca 1940 awansowany na majora bezpieczeństwa państwowego, a 14 lutego 1943 pułkownika bezpieczeństwa państwowego. Od 17 maja 1943 do 15 kwietnia 1946 był szefem Oddziału 5 Wydziału 1 Zarządu 6 NKGB ZSRR, 28 marca 1944 mianowany komisarzem bezpieczeństwa państwowego, a 9 lipca 1945 generałem majorem. Od lutego 1947 do kwietnia 1948 zastępca szefa Zarządu Ochrony nr 1 Głównego Zarządu Ochrony MGB ZSRR, od kwietnia 1948 do 6 listopada 1946 szef sekcji Gospodarczej 5 Komendantury Zarządu Ochrony nr 1 Głównego Zarządu Ochrony MGB ZSRR, od 6 listopada 1949 do 28 maja 1952 zastępca szefa Wydziału 1 Zarządu Gospodarczego Głównego Zarządu Ochrony MGB ZSRR.
31 maja 1952 zwolniony ze służby z powodu choroby. Od czerwca 1952 na emeryturze.
Odznaczenia
Order Lenina (21 lutego 1945)
Order Czerwonego Sztandaru (trzykrotnie - 20 września 1943, 3 listopada 1944 i 25 lipca 1949)
Order Wojny Ojczyźnianej I klasy (dwukrotnie – 24 lutego 1945 i 16 września 1945)
Order Czerwonej Gwiazdy (28 sierpnia 1937)
Order Znak Honoru (26 kwietnia 1940)
I 9 medali.
Bibliografia
Nikita Pietrow, Stalinowski kat Polski Iwan Sierow, Warszawa 2013.
https://web.archive.org/web/20121019175213/http://www.memo.ru/uploads/files/845.pdf (ros.)
Колесник Л. Н. Главный телохранитель Сталина (Судебное дело Н. С. Власика). Харьков "Простор", 1990.
Сергеев А., Глушик Е. Как жил, работал и воспитывал детей И. В. Сталин. Свидетельства очевидца. Издательство: Крымский мост-9Д, НТЦ "Форум", 2011. .
Funkcjonariusze NKWD
Radzieccy generałowie majorowie
Ludzie związani z Moskwą
Odznaczeni Orderem Czerwonego Sztandaru
Odznaczeni Orderem Czerwonej Gwiazdy
Odznaczeni Orderem Lenina
Odznaczeni Orderem Wojny Ojczyźnianej I klasy
Odznaczeni Orderem „Znak Honoru”
Urodzeni w 1899
Zmarli w 1975 |
3456798 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Siergiej%20Ku%C5%BAmiczow | Siergiej Kuźmiczow | Siergiej Fiodorowicz Kuźmiczow (ros. Сергей Фёдорович Кузьмичёв, ur. w październiku 1908 w Siergijew Posadzie, zm. w lipcu 1989 w Moskwie) – funkcjonariusz radzieckich organów bezpieczeństwa, generał major.
Życiorys
W latach 1932-1947 służył w osobistej ochronie Stalina, 9 lipca 1945 mianowany generałem majorem, w 1947 został szefem Zarządu Ochrony nr 1 MGB. Od 1947 studiował w Wyższej Szkole MGB, później był pełnomocnikiem Rady Ministrów ZSRR ds. kurortów Soczi-Macesta. Od listopada 1949 szef Zarządu Ochrony nr 2 MGB ZSRR, od sierpnia 1950 zastępca szefa Zarządu MGB obwodu briańskiego. 17 stycznia 1953 aresztowany, od stycznia do marca 1953 i ponownie od czerwca 1953 do lutego 1954 poddawany śledztwu, następnie zwolniony i zrehabilitowany. Od 1954 na emeryturze, 1963-1964 zastępca dyrektora gospodarczego Szkoły Pedagogicznej nr 4 w Moskwie.
Odznaczenia
Order Lenina (1 czerwca 1951)
Order Czerwonego Sztandaru (czterokrotnie - 26 kwietnia 1940, 20 września 1943, 16 września 1945 i 30 kwietnia 1946)
Order Wojny Ojczyźnianej I klasy (dwukrotnie - 24 lutego 1946 i 11 marca 1985)
Order Czerwonej Gwiazdy (dwukrotnie - 28 sierpnia 1937 i 3 listopada 1944)
Odznaka "Honorowy Funkcjonariusz Czeki/GPU (XV)" (13 stycznia 1936)
Odznaka "50 Lat Członkostwa w KPZR" (23 grudnia 1987)
I 11 medali.
Bibliografia
Nikita Pietrow, Stalinowski kat Polski Iwan Sierow, Warszawa 2013.
https://web.archive.org/web/20121019175213/http://www.memo.ru/uploads/files/845.pdf (ros.)
http://www.hrono.ru/biograf/bio_k/kuzmichev_sf.php (ros.)
http://www.az-libr.ru/index.htm?Persons&AL7/74ab27ad/index (ros.)
http://istmat.info/node/22306 (ros.)
Funkcjonariusze NKWD
Radzieccy generałowie majorowie
Odznaczeni Orderem Czerwonego Sztandaru
Odznaczeni Orderem Czerwonej Gwiazdy
Odznaczeni Orderem Lenina
Odznaczeni Orderem Wojny Ojczyźnianej I klasy
Urodzeni w 1908
Zmarli w 1989 |
3456801 | https://pl.wikipedia.org/wiki/%C4%8Cs%C5%A0K%20U%C5%BChorod | ČsŠK Użhorod | ČsŠK Użhorod – czechosłowacki klub piłkarski z siedzibą w Użhorodzie, istniejący w latach 1920–1939.
Historia
Klub został założony w 1920 jako Užhorodský Československý Športový Klub (Użgorodzki Czechosłowacki Sportowy Klub) założony przez wojskowych stacjonujących w Użhorodzie.
Po zakończeniu I wojny światowej Zakarpacie zostało przydzielone do Czechosłowacji i zgodnie z instrukcjami Związku Piłki Nożnej Czechosłowacji w 1920 roku zostały utworzone dwie żupy – „słowiańska” (drużyny piłkarskie narodowości czeskiej i słowackiej) oraz „podkarpacka” (Karpataijai Lobdoruho kerület) (węgierskie drużyny). Rozgrywki w każdej z zup odbywały się niezależnie.
Od początku rozgrywek mistrzostw Słowacji ČsŠK Użhorod był jednym z najlepszych klubów w żupie słowiańskiej, w okresie 1921-1938 osiem razy zdobył mistrzostwo Zakarpacia.
W 1934 roku został reorganizowany system rozgrywek w całym kraju, połączone w jedyne mistrzostwa Czechosłowacji. Najlepsze kluby piłkarskie zostały podzielone na 5 dywizji: średnioczeska, prowincji czeskiej, morawsko-śląska, słowacko-podkarpacka oraz związku niemieckiego. Jak widać, system rozgrywek piłkarskich w Czechosłowacji prowadzony był z podziałem na narodowość. Dywizja słowacka została podzielona na dwie grupy – zachodnia (drużyny zachodniej i środkowej Słowacji) i Wschodniej (wschodnia Słowacja i Zakarpacie). Na podstawie dotychczasowych wyników sportowych do dywizji wschodniej słowacko-podkarpackiej zostały przydzielone dwa silniejsze słowiańskie kluby (Ruś Użhorod i ČsŠK Użhorod) i dwa węgierskie kluby, które zajęli dwa pierwsze miejsca w swoich mistrzostwach (MSE Mukaczewo i Beregszászi FTC). Później do nich dołączył i Ungvári AC.
Po upadku Czechosłowacji w marcu 1939 roku Podkarpacie okazało się pod panowaniem Węgier. Czechosłowacki klub został rozformowany.
Osiągnięcia
? miejsce w wschodnia dywizja wschodnia słowacko-podkarpacka
8-krotny mistrz Zakarpacia w okresie 1921-1938 (żupa słowiańska)
Przypisy
Bibliografia
Tabele ligowe mistrzostw Czechosłowacji w bazie RSSSF
Nieistniejące czechosłowackie kluby piłkarskie
Sport w Użhorodzie
Kluby piłkarskie założone w 1920
Kluby piłkarskie rozwiązane w 1939 |
3456803 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Polikultura | Polikultura | Polikultura – uprawa różnych gatunków roślin na danym obszarze albo wspólny chów w jednym stawie lub innym wspólnym środowisku ryb w różnym wieku lub o różnym składzie gatunkowym.
Systemy rolnicze |
3456810 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Port%20Po%C5%82udniowy%20w%20Paldiski | Port Południowy w Paldiski | Port Południowy w Paldiski (est. Paldiski Lõunasadam) – drugi co do wielkości towarowy port w kompleksie Port w Tallinnie. Znajduje się w pobliżu miasta Paldiski, około 45 km na zachód od Tallinna. Obsługuje głównie import i eksport towarów do Estonii (w odróżnieniu np. od portu Muuga, obsługującego niemal wyłącznie tranzyt towarów z Rosji). Głównie towary to ro-ro, złom, torf i produkty naftowe. Wzrasta również udział obrotu samochodami.
Port Południowy zajmuje powierzchnię 141,1 ha. Składa się z 10 nabrzeży o łącznej długości 1,85 km. Obsługuje jednostki do 230 m długości i 25 m szerokości. Maksymalna głębokość portu wynosi 14,5 m. Został otwarty w 1994 roku.
Zobacz też
Port Północny w Paldiski
Linki zewnętrzne
Strona Portu Południowego w Paldiski
Port w Tallinnie
Porty w Estonii
Paldiski |
3456812 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ustawa%20Konstytucyjna%20o%20zniesieniu%20statutu%20organicznego%20wojew%C3%B3dztwa%20%C5%9Bl%C4%85skiego | Ustawa Konstytucyjna o zniesieniu statutu organicznego województwa śląskiego | Ustawa Konstytucyjna o zniesieniu statutu organicznego województwa śląskiego właściwie „Ustawa Konstytucyjna z dnia 6 maja 1945 r. o zniesieniu statutu organicznego województwa śląskiego” – akt normatywny w randze ustawy konstytucyjnej uchwalony przez Krajową Radę Narodową 6 maja 1945 r., znoszący autonomiczny samorząd terytorialny województwa śląskiego nadany przez Sejm Ustawodawczy RP.
Zarzut niezgodności z obowiązującymi przepisami
Z zasad państwa prawa wynika, że dla ważności aktu normatywnego powszechnie obowiązującego wymagane jest, obok wydania go przez umocowany do tego organ w przepisanym trybie, także ogłoszenia (promulgacji) w dzienniku urzędowym.
Ustawa konstytucyjna o zniesieniu statutu organicznego województwa śląskiego została uchwalona niezgodnie z wymogami legalizmu:
przez organ nieuprawniony do jej wydania – Krajowa Rada Narodowa uchwaliła ustawę konstytucyjną niezgodnie z własnymi kompetencjami. Ustawa o organizacji i zakresie działania rad narodowych z 11 września 1944 r. w art. 26, określającym kompetencje KRN, nie przewidywała możliwości wydawania przez KRN ustaw konstytucyjnych. Jedynymi organami uprawnionymi do wydawania ustaw konstytucyjnych mogły być wyłącznie Sejm i Senat wybrane na zasadach Konstytucji z dnia 17 marca 1921 r. (obowiązującej zgodnie z Manifestem PKWN),
bez podstawy prawnej – organ wydający ustawę nie powołuje się w jej treści na żadne przepisy, które są podstawą wydawania ustawy rangi konstytucyjnej. Nastąpiła tu istotna niekonsekwencja. Nowe władze, negując legalność ustawy konstytucyjnej z dnia 23 kwietnia 1935 r., a tym samym dokonanej przez nią nowelizacji art. 44 Statutu, która zniosła obowiązek uzyskania zgody Sejmu Śląskiego na zmianę Statutu ograniczającą uprawnienia autonomicznego samorządu śląskiego, zlikwidowały autonomię zgodnie z jej postanowieniami. Działano zatem de facto na podstawie art. 81 ust. 3 Konstytucji kwietniowej, de iure się na niego nie powołując,
niezgodnie z obowiązującym trybem – zgodnie z obowiązującymi w chwili wydawania ustawy przepisami, zniesnienie Statutu Organicznego Województwa Śląskiego wymagało w kolejności:
przeprowadzenia wyborów do Sejmu i Senatu na zasadach określonych w art. 11 i 36 Konstytucji marcowej,
uchwalenia ustawy konstytucyjnej o zniesieniu Statutu Organicznego w trybie zmiany konstytucji (art. 125 Konstytucji marcowej) z zastosowaniem „śląskiego” vacatio legis, tj. zawieszenia obowiązywania aktu prawnego ograniczającego prawa ustawodawstwa lub samorządu śląskiego (art. 44 Statutu) do momentu wydania zgody Sejmu Śląskiego na jego obowiązywanie,
publikacji ustawy konstytucyjnej w Dzienniku Ustaw RP,
wyrażenia zgody na zniesienie Statutu Organicznego przez Sejm Śląski,
publikacji ustawy Sejmu Śląskiego w Dzienniku Ustaw Śląskich,
publikacji oświadczenia Prezesa Rady Ministrów o wyrażeniu zgody Sejmu Śląskiego na wejście w życie ustawy konstytucyjnej o zniesieniu Statutu Organicznego w Dzienniku Ustaw RP.
Sejm Śląski IV kadencji (1935-1945)
Statut zniesiono w trakcie formalnego trwania IV kadencji Sejmu Śląskiego.
Uwagi
Przypisy
1945 w Polsce |
3456815 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Uziemienie%20otwarte | Uziemienie otwarte | Uziemienie otwarte – połączenie z uziemieniem przez bezpiecznik iskiernikowy. Uziemienie otwarte stosowane jest w układach sieciowych IT i może być wykonane w punkcie neutralnym układu zasilania lub w sztucznym punkcie gwiazdowym.
Zobacz też
Uziemienie pośrednie
Przypisy
Elektroenergetyka
Ochrona przeciwporażeniowa |
3456816 | https://pl.wikipedia.org/wiki/James%20Grimes | James Grimes | James Matthew Grimes (ur. 26 marca 1968 w Londynie) – kanadyjski piłkarz angielskiego pochodzenia występujący na pozycji napastnika, reprezentant Kanady.
Kariera klubowa
Grę w piłkę nożną rozpoczął w wieku 9 lat w szkolnej drużynie z Malmesbury School w hrabstwie Wiltshire. W wieku 10 lat przeniósł się z rodzicami do Kanady i rozpoczął treningi w zespole Chinguacousy FC z Bramalea. W trakcie kariery na poziomie seniorskim występował w North York Rockets i Clemson Tigers.
Kariera reprezentacyjna
W latach 1986–1987 występował w reprezentacji Kanady U-20. Wziął udział w Mistrzostwach Ameryki Północnej U-20 1986, podczas których zdobył 6 bramek i wywalczył tytuł mistrzowski. Znalazł się w składzie na Igrzyska Panamerykańskie 1987 w Stanach Zjednoczonych, jednak nie wystąpił w żadnym spotkaniu. W październiku 1987 roku wystąpił na Młodzieżowych Mistrzostwach Świata w Chile, gdzie Kanada odpadła z turnieju po fazie grupowej, a on sam zaliczył 3 spotkania i zdobył 1 gola.
26 marca 1988 zadebiutował w seniorskiej reprezentacji Kanady w wygranym 3:1 towarzyskim meczu przeciwko Peru w Limie. W kwietniu tego samego roku zdobył jedynego gola w drużynie narodowej w spotkaniu z Jamajką (4:0). Ogółem zaliczył on w reprezentacji 4 oficjalne występy i zdobył 1 bramkę.
Bramki w reprezentacji
Życie prywatne
Jest z pochodzenia Anglikiem. Urodził się w Londynie, wczesne dzieciństwo spędził w Malmesbury w hrabstwie Wiltshire. W wieku 10 lat przeprowadził się z rodziną do Bramalea w południowo-wschodniej Kanadzie.
Sukcesy
Kanada U-20
mistrzostwo Ameryki Północnej: 1986
Przypisy
Linki zewnętrzne
James Grimes w bazie Canada Soccer
Reprezentanci Kanady w piłce nożnej
Angielscy piłkarze
Ludzie urodzeni w Londynie
Urodzeni w 1968 |
3456821 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Port%20P%C3%B3%C5%82nocny%20w%20Paldiski | Port Północny w Paldiski | Port Północny w Paldiski (est. Paldiski Põhjasadam) – port morski w mieście Paldiski w Estonii, około 45 km na zachód od Tallinna. Port jest w 100% prywatny, jego właścicielem jest spółka Paldiski Sadamate AS.
Port został założony w 1715 roku w wyniku decyzji Piotra Wielkiego. Budowa odbywała się w latach 1716–1726, głównie siłami skazańców, z których większość zmarła podczas prac. Miasto, które powstało wokół portu nazywało się najpierw Rogerwick, ale później został przemianowany przez Katarzynę Wielką na Baltijskij Port, co z kolei zostało transliterowane do języka estońskiego jako Paldiski. W XIX wieku znaczenie portu zmalało. Ponownie ożywiło go wybudowanie linii kolejowej Paldiski–Tallinn–Sankt Petersburg.
Od 1939 do 1992 r. port był częścią zamkniętej radzieckiej bazy wojskowej. Ostatni okręt wojenny opuścił Paldiski w 1994 roku. Rok później utworzono Paldiski Sadamate AS. W latach 2003–2013 został wyremontowany, a od 2011 posiada status wolnej strefy ekonomicznej.
Port Północny w Paldiski posiada 5 nabrzeży o łącznej długości 1,309 km. Maksymalna głębokość wynosi 11,8 m. Może obsługiwać jednostki do 310 m długości. Powierzchnia portu wynosi 70 ha.
Zobacz też
Port Południowy w Paldiski
Linki zewnętrzne
Porty w Estonii
Paldiski |
3456825 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Categor%C3%ADa%20Primera%20A%20%282013%29 | Categoría Primera A (2013) | I liga kolumbijska w piłce nożnej (2013)
Mistrzem Kolumbii turnieju Apertura został klub Atlético Nacional, natomiast wicemistrzem Kolumbii - klub Independiente Santa Fe.
Mistrzem Kolumbii turnieju Finalización został klub Atlético Nacional, natomiast wicemistrzem Kolumbii - klub Deportivo Cali.
Do Copa Libertadores w roku 2014 zakwalifikowały się następujące kluby:
Atlético Nacional (mistrz Apertura)
Deportivo Cali (mistrz Finalización)
Independiente Santa Fe (najlepszy w Reclasificación 2013)
Do Copa Sudamericana w roku 2014 zakwalifikowały się następujące kluby:
Atlético Nacional (Copa Colombia 2013)
Deportivo Cali (2 miejsce w Reclasificación 2013)
Millonarios FC (4 miejsce w Reclasificación 2013)
Itagüí Ditaires (5 miejsce w Reclasificación 2013)
Kluby, które spadły do II ligi:
Quindío Armenia (ostatni w tabeli spadkowej)
Cúcuta (przegrany baraż)
Na miejsce spadkowiczów awansowały z drugiej ligi następujące kluby:
Uniautónoma Barranquilla - mistrz II ligi
Fortaleza Zipaquirá - wygrany baraż
Torneo Apertura 2013
Apertura 1
Apertura 2
Apertura 3
Apertura 4
Apertura 5
Apertura 6
Apertura 7
Apertura 8
Apertura 9
Apertura 10
Apertura 11
Apertura 12
Apertura 13
Apertura 14
Apertura 15
Apertura 16
Apertura 17
Apertura 18
Tabela końcowa turnieju Apertura 2013
Apertura Cuadrangulares
Grupa A
Kolejka 1
Kolejka 2
Kolejka 3
Kolejka 4
Kolejka 5
Kolejka 6
Tabela grupy A
Grupa B
Kolejka 1
Kolejka 2
Kolejka 3
Kolejka 4
Kolejka 5
Kolejka 6
Tabela grupy B
Apertura Finalisima
Mistrzem Kolumbii turnieju Apertura został klub Atlético Nacional, natomiast wicemistrzem - klub Independiente Santa Fe.
Torneo Finalización 2013
Finalización 1
Finalización 2
Finalización 3
Finalización 4
Finalización 5
Finalización 6
Finalización 7
Finalización 8
Finalización 9
Finalización 10
Finalización 11
Finalización 12
Finalización 13
Finalización 14
Finalización 15
Finalización 16
Finalización 17
Finalización 18
Tabela końcowa turnieju Finalización 2013
Finalización Cuadrangulares
Grupa A
Kolejka 1
Kolejka 2
Kolejka 3
Kolejka 4
Kolejka 5
Kolejka 6
Tabela grupy A
Grupa B
Kolejka 1
Kolejka 2
Kolejka 3
Kolejka 4
Kolejka 5
Kolejka 6
Tabela grupy B
Finalización Finalisima
Mistrzem Kolumbii turnieju Finalización został klub Atlético Nacional, natomiast wicemistrzem - klub Deportivo Cali.
Reclasificación 2013
Klasyfikacja całego sezonu ligi kolumbijskiej - łączny dorobek klubów w turniejach Apertura i Finalización.
Spadek do II ligi
Bezpośrednio do II ligi spadł klub Quindío Armenia, natomiast klub Cúcuta musiał rozegrać mecze barażowe z wicemistrzem II ligi.
Klub Cúcuta spadł do II ligi, a na jego miejsce awansował zwycięzca barażu, klub Fortaleza Zipaquirá.
Do I ligi awansował mistrz II ligi Uniautónoma Barranquilla.
Linki zewnętrzne
RSSSF - Pierwsza liga kolumbijska w sezonie 2013
I liga kolumbijska w piłce nożnej
2013 w piłce nożnej
2013 w Kolumbii |
3456826 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Igor%20Szumski | Igor Szumski | Igor Boriowicz Szumski (ros. Игорь Борисович Шумский, ur. 1898 w Iszkołdzi w guberni mińskiej, zm. w lipcu 1974 w Kijowie) – funkcjonariusz radzieckich organów bezpieczeństwa, pułkownik.
Życiorys
Białorusin, 1914 skończył szkołę w Mirze, od lutego 1917 do stycznia 1918 w rosyjskiej armii, od stycznia do czerwca 1918 w Czerwonej Gwardii w obwodzie zachodnim (późniejszy obwód smoleński). Od czerwca 1918 do czerwca 1919 szef kancelarii i sekretarz Oddziału Czeki obwodu zachodniego i Czeki przy Radzie Komisarzy Ludowych Litewsko-Białoruskiej SRR, od marca 1919 w RKP(b), od czerwca 1919 pełnomocnik Wydziału Specjalnego Wszechukraińskiej Czeki przy Radzie Komisarzy Ludowych Ukraińskiej SRR, później sekretarz Wydziału Specjalnego Wołyńskiej Gubernialnej Czeki. Od grudnia 1919 do grudnia 1920 pomocnik szefa wojskowego punktu kontrolnego Wydziału Specjalnego Czeki 12 Armii i zastępca szefa Wydziału Specjalnego Czeki 7 Dywizji Strzeleckiej, potem kolejno szef Wydziału Specjalnego Czeki 7 Dywizji Strzeleckiej, szef Wydziału Specjalnego Czeki 44 Dywizji Strzeleckiej i szef Wydziału Specjalnego Głównego Zarządu Bezpieczeństwa Państwowego 1 Korpusu Kawalerii. Od lipca 1924 do maja 1928 pracownik Zarządu Ochrony Pogranicznej i Wojsk GPU przy Radzie Komisarzy Ludowych Ukraińskiej SRR, później pomocnik szefa okręgowego oddziału GPU w Kamieńcu Podolskim, w 1930 szef okręgowego oddziału GPU w Melitopolu, od września 1931 do maja 1932 szef Mołdawskiego Obwodowego Oddziału GPU, później w wojskach pogranicznych GPU/NKWD. Od 23 grudnia 1935 pułkownik, od maja 1936 do sierpnia 1937 zastępca szefa Zarządu NKWD obwodu charkowskiego, od 17 maja 1936 do sierpnia 1937 szef Wydziału Specjalnego Głównego Zarządu Bezpieczeństwa Państwowego Charkowskiego Okręgu Wojskowego, od 4 lipca do 16 sierpnia 1937 p.o. szefa Zarządu NKWD obwodu charkowskiego. Od sierpnia 1937 do marca 1938 szef Miejskiego Oddziału NKWD w Zaporożu, od marca 1938 do września 1939 zastępca naczelnika poprawczego obozu pracy NKWD, później m.in. pracownik centralnego Zarządu Budownictwa Obronnego NKWD, a od lutego do sierpnia 1943 szef Zarządu Obozu Jenieckiego NKWD nr 145 w Kursku' od czerwca 1944 do stycznia 1945 szef Zarządu Obozu Jenieckiego NKWD nr 62 w Kijowie. Od stycznia 1945 do grudnia 1950 szef Zarządu ds. Jeńców Wojennych i Internowanych NKWD/MWD Ukraińskiej SRR, od grudnia 1950 do czerwca 1956 zastępca szefa Zarządu Poprawczych Obozów Pracy i Kolonii MWD Ukraińskiej SRR, następnie na emeryturze.
Odznaczenia
Order Lenina
Order Czerwonego Sztandaru (dwukrotnie)
Order Wojny Ojczyźnianej II klasy
Order Czerwonej Gwiazdy
I 7 medali.
Bibliografia
http://www.knowbysight.info/ShSS/11521.asp (ros.)
http://www.memo.ru/history/NKVD/kto/biogr/gb557.htm
Funkcjonariusze NKWD
Ludzie związani z Mirem
Odznaczeni Orderem Czerwonego Sztandaru
Odznaczeni Orderem Czerwonej Gwiazdy
Odznaczeni Orderem Lenina
Urodzeni w 1898
Zmarli w 1974 |
3456827 | https://pl.wikipedia.org/wiki/P%C5%82awnica%20%28sie%C4%87%29 | Pławnica (sieć) | Pławnica – rodzaj sieci rybackiej. Ma kształt prostokąta i zaopatrzona jest w pływaki u górnej krawędzi i ciężarki u dolnej. Utrzymuje się pionowo w wodzie będąc pułapką dla ławic ryb, głównie śledzi.
Pławnica nie jest holowana, lecz dryfuje swobodnie, podobnie jak statek rybacki, z którym łączy ją mocna lina. Połowami przy pomocy pławnic zajmują się głównie lugry i lugrotrawlery, które zazwyczaj stawiają kilka pławnic obok siebie.
Bibliografia
Rybołówstwo |
3456828 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Berta%C5%82on%20Wejh | Bertałon Wejh | Bertałon Bertałonowycz Wejh, ukr. Берталон Берталонович Вейг, węg. Bertalan Végh, ros. Берталон Берталонович Вейг, Biertałon Biertałonowicz Wiejg (ur. 19??, Austro-Węgry, zm. ? w Użhorodzie) – ukraiński piłkarz pochodzenia węgierskiego, grający na pozycji obrońcy, trener piłkarski.
Kariera piłkarska
Kariera klubowa
Wychowanek klubu Ungvári MTE, w którym rozpoczął karierę piłkarską. W 1942 roku został zaproszony do Ungvári AC. Po rozformowaniu węgierskich klubów w 1945 grał w Dynamo Użhorod, po czym zakończył karierę piłkarza.
Kariera trenerska
Karierę szkoleniowca rozpoczął po zakończeniu kariery piłkarza. Od 1946 został pierwszym trenerem nowo utworzonego Spartaka Użhorod. Potem pomagał trenować Spartak, a w 1953 ponownie prowadził klub z Użhoroda. W latach 60. XX wieku kierował Naftowykiem Drohobycz. Również pracował z amatorskimi zespołami, m.in. Kołhospnyk Berehowe, Chimik Pereczyn i Kołhospnyk Storożnycia, które pod jego kierownictwem wyróżniały się zawsze w rozgrywkach Ukraińskiej SRR i obwodu.
W tym samym czasie rozpoczął również karierę arbitra. Obsługiwał wiele ważnych gier w mistrzostwach obwodu i Ukraińskiej SRR. Od lat 60. pracował na stanowisku przewodniczącego Miejskiej Federacji Piłkarskiej w Użgorodzie i był członkiem Obwodowego Związku Piłki Nożnej, gdzie stał na czele Rady Trenerskiej. Sędzia kategorii republikańskiej (1955).
Zmarł w Użhorodzie.
Sukcesy i odznaczenia
Sukcesy piłkarskie
UMTE
mistrz Słowacji: 1933
UAC
mistrz Nemzeti Bajnokság II, Északi csoport: 1943/44
wicemistrz Nemzeti Bajnokság II, Rákóczi csoport: 1942/43
Sukcesy trenerskie
Spartak Użhorod
mistrz Ukraińskiej SRR: 1946, 1953
Przypisy
Bibliografia
Czechosłowaccy piłkarze
Radzieccy piłkarze
Ukraińscy piłkarze
Osoby pochodzenia węgierskiego
Radzieccy trenerzy piłkarscy
Ukraińscy trenerzy piłkarscy
Trenerzy piłkarzy Howerły Użhorod
Węgrzy na Ukrainie
Urodzeni w XX wieku
Zmarli w XX wieku |
3456830 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Gerald%20Henderson%20Sr. | Gerald Henderson Sr. | Gerald Henderson Sr., właśc. Jerome McKinley Henderson Sr. (ur. 16 stycznia 1956 w Richmond) – amerykański koszykarz, obrońca, trzykrotny mistrz NBA.
Jest ojcem gracza Charlotte Hornets – Geralda Hendersona Jr.
Osiągnięcia
NCAA
Wybrany do Virginia Sports Hall of Fame (2012)
Uczelnia zastrzegła należący do niego numer 22
NBA
3-krotny mistrz NBA (1981, 1984, 1990)
Uczestnik konkursu rzutów za 3 punkty (1989)
Przypisy
Linki zewnętrzne
Profil na NBA.com
Statystyki na basketball-reference.com
Profil na landofbasketball.com
Profil na realgm.com
Amerykańscy koszykarze
Koszykarze Seattle SuperSonics
Koszykarze Boston Celtics
Koszykarze Philadelphia 76ers
Koszykarze Milwaukee Bucks
Koszykarze Detroit Pistons
Koszykarze New York Knicks
Koszykarze Houston Rockets
Koszykarze VCU Rams
Urodzeni w 1956
Ludzie urodzeni w Richmond (Wirginia) |
3456833 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Karl%20Heinrich%20Ulrichs | Karl Heinrich Ulrichs | Karl Heinrich Ulrichs (ur. 28 sierpnia 1825 w Aurich, zm. 14 lipca 1895 w L’Aquili) – niemiecki prawnik, dziennikarz, wydawca, pionier seksuologii i pierwszy znany aktywista na rzecz równości osób homoseksualnych.
Życiorys
Zajmował się badaniami na temat miłości osób tej samej płci, którą określał mianem uranizmu (nie istniało wtedy jeszcze pojęcie homoseksualizm), wprowadził klasyfikację 7 płci, wśród których homoseksualnych mężczyzn określał mianem urningów. Propagował możliwość zawierania małżeństw jednopłciowych, które nazwał małżeństwami urańskimi. Otwarcie mówił o swojej homoseksualności, co było w jego czasach wystąpieniem bardzo nietypowym, a ze względu na grożące sankcje karne – również niebezpiecznym. Podczas Niemieckiego Dnia Prawników w 1867 r. w Monachium zawarł w swoim przemówieniu postulat dekryminalizacji stosunków płciowych między mężczyznami, jako wynikających z naturalnych predyspozycji, co wywołało ogromne oburzenie wśród słuchaczy i doprowadziło do przerwania jego wystąpienia w atmosferze skandalu.
Volkmar Sigusch nazwał Ulrichsa „pierwszym gejem w historii świata”. Należy on do pierwszych myślicieli i aktywistów tego, co znamy dziś jako ruch LGBT, za życia pozostawał jednak ze swoimi poglądami i postulatami odrzucony. Zamiast pożądanej liberalizacji, doczekał się zaostrzenia represji przeciwko osobom homoseksualnym po wprowadzeniu jednolitego niemieckiego kodeksu karnego w 1871 r. (paragraf 175), przez co w 1880 r. wyemigrował do Włoch. Część jego dorobku naukowego została kontynuowana przez innego pioniera seksuologii i idei równouprawnienia gejów i lesbijek, Magnusa Hirschfelda. Postać Ulrichsa, przez ponad sto lat zapomniana, doczekała się ponownego odkrycia i uznania na początku XXI wieku przez współczesnych badaczy społeczności LGBT.
Życiową pasją Ulrichsa była także łacina – tworzył wiersze w tym języku, za które bywał nagradzany (np. za zbiór Apicula Latina). Wśród napisanych przez niego łacińskich epigramów znaleźć można kilka autorefleksji oraz wyrazów rozterek emocjonalnych związanych z jego tożsamością płciową i orientacją seksualną. Jego utwory nie doczekały się jednak ponownego wydania ani przekładu na języki współczesne.
Na emigracji we Włoszech zaczął wydawać łacińskie czasopismo Alaudae (ukazywało się ono w latach 1889–1895). Czasopismo to związane było z jego projektem ożywienia języka łacińskiego lub też przynajmniej przywrócenia mu statusu języka dyplomacji i komunikacji międzynarodowej.
Przypisy
Bibliografia
Prekursorzy ruchu na rzecz LGBT
Niemieccy seksuolodzy
Historia LGBT w Niemczech
Urodzeni w 1825
Zmarli w 1895 |
3456836 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Mistrzostwa%20Europy%20w%20Zapasach%201994 | Mistrzostwa Europy w Zapasach 1994 | 47. Mistrzostwa Europy w zapasach odbyły się w kwietniu w Atenach w stylu klasycznym a w Rzymie w stylu wolnym.
Styl klasyczny
Medaliści
Tabela medalowa
Styl wolny
Medaliści
Tabela medalowa
Bibliografia
Dane na foeldeak.com
Mistrzostwa Europy w zapasach
1994 w zapasach
Sport w Atenach
Sport w Rzymie |
3456850 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Samuel%20Schillinger | Samuel Schillinger | Samuel Schillinger, węg. Sámuel Silinger (ur. 2 marca 1903 w Użhorodzie, zm. 15 lutego 1998) – czeski piłkarz pochodzenia węgierskiego, grający na pozycji pomocnika.
Kariera piłkarska
Kariera klubowa
Wychowanek klubu Ungvári TK. W 1923 rozpoczął karierę piłkarską w DFC Praga, w którym zakończył karierę piłkarza w roku 1933.
Kariera reprezentacyjna
W latach 1926–1929 bronił barw reprezentacji Czechosłowacji.
Zmarł w Użhorodzie.
Sukcesy i odznaczenia
Sukcesy piłkarskie
DFC Praga
mistrz Czechosłowacji wśród drużyn amatorskich: 1931, 1932
mistrz czesko-morawskiej ligi: 1923, 1924, 1926, 1927, 1928, 1929, 1931, 1932, 1933
Bibliografia
Samuel Schillinger w bazie Worldfootball
Reprezentanci Czechosłowacji w piłce nożnej
Czescy piłkarze
Czesi pochodzenia węgierskiego
Ludzie urodzeni w Użhorodzie
Urodzeni w 1903
Zmarli w 1998 |
3456851 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Eleonora%20Hohenzollern | Eleonora Hohenzollern | Eleonora Hohenzollern (ur. 12 sierpnia 1583 w Królewcu, zm. 31 marca 1607 w Berlinie) – księżniczka pruska i poprzez małżeństwo margrabina-elektorowa Brandenburgii.
Życiorys
Urodziła się jako trzecia córka (piąte spośród siedmiorga dzieci) księcia w Prusach Albrechta Fryderyka i jego żony księżnej Marii Eleonory.
23 października 1603 w Berlinie poślubiła owdowiałego po śmierci Katarzyny Brandenburg-Küstrin margrabiego-elektora Brandenburgii Joachima Fryderyka Hohenzollerna, zostając jego drugą żoną. Para miała jedną córkę – margrabiankę Marię Eleonorę (1607-1675).
Bibliografia
Die Churfürstinnen und Königinnen auf dem Throne der Hohenzollern: Im Zusammenhange mit ihren Familien-u. Zeit-Verhältnissen;aus d. Quellen. ¬Die letzten acht Churfürstinnen, mit deren Bildnissen, Tom 2
GeneAll.net
Genealogics - Leo van de Pas
thepeerage.com
GENEALOGY.EU
GENEALOGY.EU
Hohenzollernowie
Żony władców
Urodzeni w 1583
Zmarli w 1607
Ludzie urodzeni w Królewcu |
3456853 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Wasyl%20Radyk | Wasyl Radyk | Wasyl Mychajłowycz Radyk, ukr. Василь Іванович Радик, węg. László Radik, ros. Василий Михайлович Радик, Wasilij Michajłowicz Radik (ur. 1913, Austro-Węgry, zm. po 1956, Ukraina) – ukraiński piłkarz, grający na pozycji obrońcy, trener piłkarski.
Kariera piłkarska
Kariera klubowa
Wychowanek Ruś Użhorod, w którym rozpoczął karierę piłkarza. W 1946 roku po reorganizacji Rusi został piłkarzem Spartaka Użhorod, w którym w 1947 zakończył karierę.
Kariera trenerska
Karierę szkoleniowca rozpoczął w 1950. Do 1952 trenował Spartak Użhorod, a potem pracował jako asystent trenera klubu.
Kariera sędziowska
Również sędziował mecze mistrzostw obwodu zakarpackiego.
Sukcesy i odznaczenia
Sukcesy piłkarskie
Ruś Użhorod
mistrz Słowacji: 1933, 1936
Spartak Użhorod
mistrz Ukraińskiej SRR: 1946
Sukcesy trenerskie
Spartak Użhorod
mistrz Ukraińskiej SRR: 1950
zdobywca Pucharu Ukraińskiej SRR: 1950
Przypisy
Bibliografia
Czechosłowaccy piłkarze
Radzieccy piłkarze
Ukraińscy piłkarze
Osoby pochodzenia węgierskiego
Radzieccy trenerzy piłkarscy
Ukraińscy trenerzy piłkarscy
Piłkarze Howerły Użhorod
Trenerzy piłkarzy Howerły Użhorod
Urodzeni w 1913
Nieznana data śmierci |
3456854 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Jaskinia%20Palmach | Jaskinia Palmach | Jaskinia Palmach (hebr. מערת הפלמ"ח; ang. The Palmach Cave) – muzeum historyczne położone przy kibucu Miszmar ha-Emek, na północy Izraela. Muzeum znajduje się w jaskini wykorzystywanej w latach 1941-1948 przez żydowskie oddziały Palmach.
Historia
Kibuc Miszmar ha-Emek został założony w 1926 roku. Narastający z upływem lat konflikt izraelsko-arabski bardzo mocno oddziaływał na osadę i jej mieszkańców. Podczas arabskich zamieszek w Palestynie w 1929 roku, kibuc został zaatakowany przez dużą arabską bandę. Kibuc ocalał wtedy tylko dzięki interwencji brytyjskiej policji mandatowej, która zmusiła jednak mieszkańców do opuszczenia kibucu do czasu uspokojenia się sytuacji. Po dziesięciu dniach powrócili oni do zniszczonego kibucu – spalono stodołę oraz rozkradziono zapas drewna. Wydarzenia te wzbudziły dużo emocji, a mieszkańcy wybudowali wokół osady palisadę obronną, a wieża obserwacyjna strzegła najbliższej okolicy. Dzięki temu, podczas arabskiego powstania w Palestynie (1936–1939) napastnicy mogli zaszkodzić jedynie okolicznym uprawom rolnym, sam kibuc oraz jego mieszkańcy byli bezpieczni. W konsekwencji tych wydarzeń, żydowska organizacja samoobrony Hagana podjęła decyzję o utworzeniu własnej bazy szkoleniowej – powstała ona przy położonym na zachód od kibucu Miszmar ha-Emek, gospodarstwie Dżo’ara. W latach 1938-1948 szkolenie przeszło w niej ponad tysiąc oficerów, którzy później tworzyli podstawy Sił Obronnych Izraela.
Podczas II wojny światowej Brytyjczycy wzmocnili współpracę wojskową z żydowską Haganą, tworząc i szkoląc kompanie szturmowe Palmach. W kwietniu 1942 roku w kibucu Miszmar ha-Emek zorganizowano pierwszy kurs sabotażu dla komandosów kompanii Palmach. Ćwiczenia odbywały się wśród położonych na zachód od kibucu zalesionych wzgórz Wyżyny Manassesa i w otoczeniu bazy Dżo’ara. Gdy rok później Brytyjczycy zrezygnowali ze współpracy z Żydami i skonfiskowali broń, członkowie Palmach zaatakowali brytyjski magazyn broni w Hajfie, przejmując znaczną część uzbrojenia. Została ona ukryta w jaskini w pobliżu Miszmar ha-Emek. Po powstaniu w 1948 roku niepodległego państwa Izrael, jaskinia była już nie potrzebna i pozostawała przez długie lata opuszczona. W 1989 roku członkowie Miszmar ha-Emek odremontowali jaskinię, urządzając w niej muzeum Palmach. Teren jest bardzo duży, ogrodzony i oświetlony w nocy. Jest on wykorzystywany jako baza edukacyjna programu szkoleniowego Gadna (są tutaj organizowane obozy namiotowe i szkolenia).
Zbiory muzeum
Celem muzeum jest udokumentowanie historii obiektu. Ekspozycja przedstawia zbiór uzbrojenia wykorzystywanego przez kompanie szturmowe Palmach oraz szczegółowo opisuje przebieg bitwy o kibuc Miszmar ha-Emek. Prezentowany jest film opowiadający o historii Palmach i taktyce walki stosowanej podczas wojny. Wycieczki są oprowadzane przez przewodnika, a wieczorami organizowane są wieczory przy ognisku. Są tu organizowane seminaria naukowe oraz szkolenia. Dodatkową atrakcją jest park linowy.
Zobacz też
Muzeum Hagany
Muzea w Izraelu
Przypisy
Bibliografia
Miszmar ha-Emek
Muzea historyczne w Izraelu
Muzea dystryktu północnego Izraela
Palmach |
3456861 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Vernon%20Maxwell | Vernon Maxwell | Vernon Maxwell (ur. 12 września 1965 w Gainesville) – amerykański koszykarz, obrońca, dwukrotny mistrz NBA.
Dwukrotnie przewodził NBA w liczbie celnych rzutów za 3 punkty, uzyskanych w trakcie całego sezonu regularnego (1991, 1992).
Osiągnięcia
NCAA
NIT Season Tip-Off Most Outstanding Player (1988)
NBA
2-krotny mistrz NBA (1994, 1995)
Przypisy
Linki zewnętrzne
Profil na NBA.com
Statystyki na basketball-reference.com
Profil na landofbasketball.com
Profil na espn.go.com
Amerykańscy koszykarze
Koszykarze San Antonio Spurs
Koszykarze Houston Rockets
Koszykarze Philadelphia 76ers
Koszykarze Sacramento Kings
Koszykarze Orlando Magic
Koszykarze Seattle SuperSonics
Koszykarze Charlotte Hornets (1988–2002)
Koszykarze Dallas Mavericks
Urodzeni w 1965
Koszykarze Floryda Gators |
3456863 | https://pl.wikipedia.org/wiki/W%C5%82adimir%20Popow%20%28re%C5%BCyser%29 | Władimir Popow (reżyser) | Władimir Iwanowicz Popow (ros. Владимир Иванович Попов; ur. 5 czerwca 1930; zm. 1 kwietnia 1987) – radziecki animator oraz reżyser i scenograf animacji. Zasłużony Działacz Sztuk RFSRR (1986). Najbardziej znany z wyreżyserowania serii filmów animowanych o Prostokwaszynie.
Życiorys
W 1952 roku wstąpił do studia Sojuzmultfilm. Pracował jako animator, a od 1960 roku jako reżyser (najpierw we współpracy Władimirem Piekarem, a od 1975 roku samodzielnie). Członek ASIFA.
W 1975 roku zadebiutował samodzielnie jako reżyser krótkometrażową animacją Tęcza – będącą opowieścią o tym jak dwóch chłopców zaprzyjaźniła kolorowa tęcza. Film zdobył nagrodę na XI Międzynarodowym Festiwalu Filmów Dziecięcych i Młodzieżowych w Teheranie. Wszystkie późniejsze prace Popowa odznaczają się fascynującą tematyką, bogatymi charakterami postaci, jaskrawymi rysunkami oraz muzykalnością. Dużą popularność przyniosły reżyserowi następujące filmy animowane: O tom, kak gnom pokinuł dom i… (1976), Bobik w gostiach u Barbosa (1977), Troje z Prostokwaszyna (1978), Prikluczenija Wasi Kurolesowa (1981), My s Szerlokom Cholmsom (1985). Najnowszym dziełem reżysera jest humorystyczna opera filmowa Akademik Iwanow (1986) oparta na motywach utworu Eduarda Uspienskiego. Władimir Popow współpracował z artystami-animatorami m.in. z Nikołajem Jerykałowem, Lewonem Chaczatrianem i Arkadijem Szerem. Wyjątkową barwę głosową w jego filmach rysunkowych wnieśli tacy aktorzy dubbingowi jak Oleg Tabakow, Jurij Nikulin, Lew Durow, Jurij Jakowlew, Michaił Kononow, Wiaczesław Niewinny, Jewgienij Leonow, Andriej Mironow, Wasilij Liwanow, Boris Nowikow i Marija Winogradowa.
Pochowany na Cmentarzu Wagańkowskim w Moskwie.
Filmografia
Reżyser
1971: Przygody młodych pionierów
1975: Tęcza
1978: Troje z Prostokwaszyna
1980: Wakacje w Prostokwaszynie
1984: Zima w Prostokwaszynie
Animator
1954: Brudasy, strzeżcie się!
1955: Dzielny zając
1959: Przygody Buratina
Scenograf
1975: Tęcza
Nagrody i odznaczenia
1976: Tęcza – Nagroda na XI Międzynarodowym Festiwalu Filmów Dziecięcych i Młodzieżowych w Teheranie (Iran)
1986: Zasłużony Działacz Sztuk RFSRR
Źródło:
Przypisy
Bibliografia
Władimir Popow w bazie IMDb
Władimir Popow w bazie Animator.ru
Radzieccy reżyserzy filmowi
Radzieccy animatorzy
Rosyjscy scenografowie filmowi
Rosyjscy twórcy filmów animowanych
Urodzeni w 1930
Zasłużeni Działacze Sztuk RFSRR
Zmarli w 1987
Pochowani na Cmentarzu Wagańkowskim w Moskwie
Ludzie urodzeni w Moskwie |
3456872 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Mistrzostwa%20Europy%20w%20Zapasach%201995 | Mistrzostwa Europy w Zapasach 1995 | 48. Mistrzostwa Europy w zapasach odbyły się w francuskim Besançon w stylu klasycznym a w szwajcarskim Fryburgu w stylu wolnym.
Styl klasyczny
Medaliści
Tabela medalowa
Styl wolny
Medaliści
Tabela medalowa
Bibliografia
Dane na foeldeak.com
Mistrzostwa Europy w zapasach
1995 w zapasach
Besançon
Fryburg (miasto w Szwajcarii) |
3456873 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Mistrzostwa%20Europy%20w%20Zapasach%201996 | Mistrzostwa Europy w Zapasach 1996 | 49. Mistrzostwa Europy w zapasach odbyły się w marcu w Budapeszcie, gdzie walczyli mężczyźni, natomiast turniej kobiet rozegrano w czerwcu w Oslo.
Styl klasyczny
Medaliści
Tabela medalowa
Styl wolny
Medaliści
Tabela medalowa
Kobiety styl wolny
Medaliści
Tabela medalowa
Bibliografia
Dane na foeldeak.com
Mistrzostwa Europy w zapasach
1996 w zapasach
Zapasy na Węgrzech
Zapasy w Norwegii
Sport w Budapeszcie
Sport w Oslo |
3456875 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Lugrotrawlery%20typu%20B%2011 | Lugrotrawlery typu B 11 | Lugrotrawlery typu B 11 – polskie statki rybackie z serii tzw. «ptaszków» (wszystkim, także późniejszego typu B 17, nadano nazwy ptaków) budowane w latach 1951–1954 w Stoczni Północnej w Gdańsku dla PPDiUR „Gryf” w Szczecinie i PPDiUR „Odra” w Świnoujściu i w jednym przypadku dla PPD „Dalmor” w Gdyni. W sumie oddano do eksploatacji 31 sztuk.
Dane techniczne
Lugrotrawlery to statki do prowadzenia połowów zarówno sieciami dryfującymi (pławnicami), jak i holowanymi (włokami). Są mniejsze od trawlerów, ale mają silniejsze maszyny od lugrów. Statki typu B 11 dostosowane były do solenia złowionych ryb w beczkach. Pierwsze 14 statków otrzymało silniki June Munktell, a pozostałe Buckau Wolf (po 1962 część jednostek wyposażono w nowe silniki o mocy 400 KM). Łowiły głównie na Morzu Północnym, rzadziej na Szelfie Celtyckim.
Pojemność brutto: 156-174 BRT
Pojemność netto: 57-65 NRT.
Nośność: 100 t.
Długość: 32,6 m
Szerokość: 6,7 m
Zanurzenie: 3 m
Moc maszyn: 300 KM
Prędkość maks.: 9 w.
Załoga: 15-18 osób
W latach 1955–1957 zbudowano w Stoczni Północnej drugą serię dwudziestu sześciu «ptaszków», tym razem nieco odmiennego typu B 17.
Historia
Lugrotrawlery typu B 11 oraz ich rozwinięcie B 17 zostały zaprojektowane jako statki rybackie mające operować na Bałtyku, ale wkrótce po rozpoczęciu produkcji okazało się, że są na Bałtyk za duże, przy tym łowiły tyle co zwykłe kutry, a tym samym okazały się zbyt drogie w eksploatacji i niewydajne. Postanowiono więc skierować je na Morze Północne, gdzie jednak musiały spełniać inne warunki. Przede wszystkim musiały im towarzyszyć statki-bazy, z których można było uzupełniać paliwo, wodę, żywność, sprzęt i które mogły odbierać złowioną rybę. By jednak mogły wyjść poza Bałtyk, trzeba je było przebudować, dodając m.in. ciężki ster dziobowy. W rezultacie stały się za ciężkie, a niektóre z nich miały stały kilkustopniowy przechył na jedną z burt lub przegłębienie na rufę, co zmniejszało ich stateczność. Również parametry połowowe nie były zadowalające – zarówno przy połowach włokami, jak i pławnicami osiągano rezultaty niższe od jednostek przystosowanych tylko do połowów jedną z tych metod.
Ponadto załogi były dobierane szybko i czasem z przypadkowych protegowanych niedoświadczonych ludzi, w tym szukających okazji do nielegalnego zarobku. W efekcie, ze statkami tymi związany był szereg katastrof i incydentów. 4 listopada 1953 roku dowodzony przez mało doświadczonych ludzi, którzy pomylili światła latarń morskich, lugrotrawler „Sójka” wszedł na skały u wybrzeży Szwecji w cieśninie Kattegat i tylko dzięki alarmowej akcji holownika „Herkules” udało się, w narastającym sztormie, uratować statek i załogę.
9 maja 1955 roku zaginęła w sztormie na Morzu Północnym „Czubatka”. Po trzech dniach norweski kuter „Arnholm” wyłowił tratwę ratunkową ze zwłokami kapitana i jednego z marynarzy polskiego lugrotrawlera. Statek najprawdopodobniej wywrócił się pod uderzeniem fali i zatonął. Nikt nie ocalał. 4 października 1956 roku, w bardzo podobnych okolicznościach, doszło do zatonięcia „Cyranki”. I w tym wypadku źle prowadzony statek uderzony został przez sztormową falę, przewrócił się i poszedł na dno. Zginęło 12 ludzi.
Po tej katastrofie ściągnięto wszystkie lugrotrawlery typów B 11 i B 17 z łowisk, wycofano z eksploatacji i skierowano do stoczni na przebudowę. Zmodernizowane i wyremontowane wróciły na morze, ale problemy nie ustawały. 26 lipca 1963 roku zatonął w sztormie na Kattegacie MT „Mazurek” (6 ofiar, 12 uratowanych), 23 listopada 1965 roku poszedł na dno przy dość wysokiej fali w Rynnie Norweskiej MT „Głuszec” (bez ofiar), a 17 lutego 1969 roku MT „Gawron” (również bez ofiar w ludziach) uległ samozatopieniu przy Nabrzeżu Bułgarskim portu w Szczecinie. Wszystkie trzy były lugrotrawlerami typu B 17 i wszystkie stracono z winy ich załóg.
Z końcem lat sześćdziesiątych postanowiono flotyllę «ptaszków» zlikwidować. Niektóre zakupili armatorzy południowoamerykańscy i afrykańscy, część została przebudowana na statki badawcze i szkolne. MT „Cietrzew”, po dodaniu stępki balastowej i omasztowaniu stał się harcerskim jachtem szkolnym „Zawisza Czarny”. Przeznaczenie zmienił również MT „Jarząbek”, którego kupił J. Seward Johnson, właściciel firmy farmaceutycznej Johnson & Johnson i przebudował w stoczni Gryfia na luksusowy jacht motorowo-żaglowy „Mazurka” dla żony Barbary Piaseckiej Johnson. Resztę skasowano i oddano na złom.
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
PKF 52/17: wodowanie MT „Dudek” (YouTube)
Statki rybackie
Statki z XX wieku
Polskie statki |
3456878 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Anna%20Franke | Anna Franke | Anna Chamoń z domu Franke (ur. 1932 w Knurowie) – polska spadochroniarka, instruktorka spadochronowa i reprezentantka Polski w spadochroniarstwie, pilot szybowcowy i samolotowy, sędzia sportowy.
Działalność sportowa
Działalność sportową Anny Franke podano za:
Wychowana na Śląsku, w rodzinie górniczej. Latała na szybowcach i samolotach oraz wykonywała skoki ze spadochronem. W 1949 roku ukończyła w Zabrzu teoretyczny kurs spadochronowy. We wrześniu 1951 roku uzyskała szybowcową kategorię A i B w Żeńskiej Szkole Szybowcowej w Lęborku i po powrocie została członkinią Aeroklubu Śląskiego. W czerwcu 1952 roku wyjechała do Centrum Wyszkolenia Spadochronowego w Nowym Targu, gdzie przez dziesięć dni uczyła się teorii i wykonywała ćwiczenia naziemne. Pierwszy skok ze spadochronem wykonała 1 lipca 1952 roku z wysokości 600 m, metodą: Na linę, z liną zamocowaną do fotela pilota w kabinie samolotu. 20 lipca tego samego roku uczestniczyła w pokazie, 130-osobowym desancie spadochronowym, z okazji Zlotu Młodzieży w Warszawie, który stanowił ostatni punkt pokazu. W 1953 roku ukończyła Centrum Wyszkolenia Lotniczego we Wrocławiu i uzyskała licencję pilota samolotowego. Od 1956 roku była zawodniczką, Aeroklubu Gliwickiego i pełniła funkcję przewodniczącej sekcji spadochronowej. Uczestniczyła w centralnych pokazach lotniczych, startowała w zawodach, w mistrzostwach Polski i mistrzostwach świata. Jako pierwsza w Polsce ustanowiła kobiecy rekord spadochronowy po wprowadzeniu przepisów FAI. Ustanowiła ich kilka. Pierwszy start na mistrzostwach świata miała w Moskwie 1956 roku. W 1958 roku weszła w skład pierwszej kadry narodowej w sporcie spadochronowym i wzięła udział w obozie przygotowawczym przed mistrzostwami świata. W tym samym roku otrzymała tytuł Mistrza Sportu w spadochroniarstwie. W 1961 roku startowała w NRD, a w 1962, w Rumunii.
W 1963 roku po odniesionej kontuzji, w skoku treningowym przed zawodami w Opolu, zmuszona została przerwać swoją spadochronową karierę. Przez wiele lat pracowała społecznie w Aeroklubie Gliwickim (m.in. w zarządzie Aeroklubu Gliwickiego), a także jako sędzia sportowy zawodów spadochronowych.
27 stycznia 1995 roku Zarząd Aeroklubu Gliwickiego wpisał Anne Franke na listę najlepszych sportowców 40. lecia Aeroklubu Gliwickiego.
Życie prywatne
Latem 1952 roku ukończyła 5-letnie Technikum Budownictwa Komunalnego. W 1961 roku wyszła za mąż za inż. Waldemara Chamonia i z ich związku urodził się syn Piotr. Po zakończeniu kariery sportowej wyjechała na stałe do Republiki Federalnej Niemiec.
Osiągnięcia sportowe
1952 – sierpień, I Krajowe Zawody Spadochronowe – lotnisko Gocław Aeroklubu Warszawskiego Ligi Lotniczej. Anna Franke w konkurencji kobiet zdobyła VIII miejsce (w zawodach brało udział 26 zawodników).
1953 – 23 maja skoczyła z 3000 m, z samolotu Zlín Z-26 Trenér SP-ASH, a następnego dnia z 4530 m ustanawiając tym samym kobiecy rekord krajowy skoku z natychmiastowym otwarciem spadochronu.
1953 – 7 czerwca na lotnisku w Gliwicach, uczestniczyła w pokazach lotniczych m.in. skokach z szyku 5 samolotów, oraz skokach z opóźnionym otwarciem 15 s. Atrakcją tych pokazów było lądowanie Anny Franke ze spadochronem, na dachu hangaru.
1954 – 24 maja po kilku próbach z samolotu oraz z IS-C Żuraw ustanowiła pierwszy kobiecy krajowy rekord wysokości skoku z natychmiastowym otwarciem spadochronu. Samolot opuściła na wysokości 4350 m.
1954 – lipiec, Anna Franke wykonała skok ze spadochronem z wysokości 4000 m z natychmiastowym otwarciem, ustanawiając rekord Polski. Samolot Zlín Z-26 Trenér pilotowany był przez pilota inst. Zdzisława Konika.
1954 – 29 lipca na lotnisku w Gliwicach wykonano pierwsze skoki w nocy. Wykonawcami skoków byli instruktorzy spadochronowi: Anna Franke, Jan Filus, Adolf Byrski, Franciszek Wójcikiewicz oraz Marcin Jaxa-Rożen.
1955 – 18–25 września II Spadochronowe Mistrzostwa Polski – Białystok. Klasyfikacja indywidualna: XXXVII miejsce – Anna Franke.
1956 – III Spadochronowe Mistrzostwa Świata – Moskwa. Klasyfikacja indywidualna: XVII miejsce – Anna Franke.
1957 – 4–16 sierpnia IV Spadochronowe Mistrzostwa Polski – Strzebielino. Klasyfikacja kobiet: III miejsce – Anna Franke (Aeroklub Gliwicki).
1958 – Międzynarodowe Zawody Spadochronowe NRD–Polska–ZSRR. Klasyfikacja indywidualna: VIII miejsce – Anna Franke.
1958 – 10 lipca Anna Franke ustanowiła 2 rekordy krajowe na celność lądowania z wysokości 1500 m, wynikiem 2,7 m w klasyfikacji kobiet i ogólnej.
1958 – 21 lipca Anna Franke wspólnie z Antoniną Chmielarczyk i Marią Wojtkowską pobiły rekord Polski w skokach dziennych z natychmiastowym otwarciem spadochronu, grupa 3, z wys. 600 m w Nowym Targu, uzyskując wynik 15,63 m.
1958 – 9 sierpnia Anna Franke wspólnie z Antoniną Chmielarczyk i Marią Wojtkowską pobiły rekord Polski, grupa 3, z wysokości 1500 m, na Mistrzostwach Świata w Bratysławie uzyskując wynik 14,04 m.
1958 – 16 sierpnia IV Spadochronowe Mistrzostwa Świata – Bratysława (Czechosłowacja). Polska wystawiła reprezentację kobiet w składzie: Anna Franke, Antonina Chmielarczyk, Maria Wojtkowska. W konkurencji skoku grupowego zawodniczki te zajęły II miejsce zdobywając wicemistrzostwo świata i srebrny medal. W klasyfikacji drużynowej kobiet, w tym samym składzie, zajęły II miejsce zdobywając Wicemistrzostwo Świata i srebrny medal. Ogólnie, na tych Mistrzostwach Świata, Anna Franke reprezentując Polskę i Aeroklub Gliwicki zdobyła 3 srebrne medale. Trenerem kadry narodowej był Zbigniew Chronik.
1961 – Zawody Spadochronowe – Gera (NRD). Klasyfikacja zespołowa: II miejsce – ekipa polska z Anną Franke.
1962 – 2 lipca w Bukareszcie, Anna Franke ustanowiła rekord krajowy skoku z wysokości 1000 m z opróżnionym otwarciem spadochronu na celność lądowania wynikiem 3,283 m i w skoku grupowym w celności lądowania z opóźnionym otwarciem spadochronu z wysokości 1000 m, wynikiem 5,073 m.
1962 – VI Spadochronowe Mistrzostwa Świata – Orange (USA). Polska reprezentacja kobieca w składzie: Anna Franke, Antonina Chmielarczyk, Janina Krajewska i Marianna Puchar w konkurencji drużynowej zajęły III miejsce, zdobywając brązowy medal. W konkurencji skoku grupowego zajęły II miejsce, zdobywając srebrny medal i tytuł Wicemistrzyń Świata. W sumie Anna Franke ustanowiła w skokach spadochronowych pięć rekordów krajowych, plasując się na trzecim miejscu w klasyfikacji krajowej kobiet i na szóstym miejscu w klasyfikacji ogólnej.
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
II Spadochronowe Mistrzostwa Polski
Uprawiamy sport spadochronowy
Ze wspomnień Polskiej Kadry Narodowej Spadochroniarzy
Polscy spadochroniarze
Ludzie sportu związani z Gliwicami
Urodzeni w 1932
Ludzie urodzeni w Knurowie
Polacy w Niemczech
Odznaczeni odznaką „Mistrz Sportu” (Polska) |
3456886 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ruslan%20Nurudinov | Ruslan Nurudinov | Ruslan Shamilevich Nurudinov (ur. 24 listopada 1991 w Xonobodzie) – uzbecki sztangista, mistrz olimpijski (2016), mistrz świata (2013), dwukrotny złoty medalista mistrzostw Azji (Pyeongtaek 2012, Astana 2013).
W 2012 roku zajął 4. miejsce na igrzyskach olimpijskich w Londynie. W 2019 roku Nurudinov został zdyskwalifikowany, a jego wynik anulowany po wykryciu w jego organizmie dopingu.
W 2013 zdobył złoto uniwersjady oraz mistrzostw świata we Wrocławiu w kategorii do 105 kilogramów. W 2014 roku zdobył srebrny medal na mistrzostwach świata w Ałmaty w Kazachstanie.
15 sierpnia 2016 roku wywalczył złoty medal olimpijski zdecydowanie wygrywając rywalizację w wadze do 105 kg na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2016 w Rio de Janeiro. Uzyskał wówczas w dwuboju sumaryczny rezultat 431 kg (zdobywca srebrnego medalu ormiański sztangista Simon Martirosjan uzyskał wynik 417 kg), ustanawiając przy tym rekord olimpijski w podrzucie (237 kg). Tym samym Nurudinov zdobył dla Uzbekistanu pierwszy w historii medal olimpijski w podnoszeniu ciężarów oraz szósty medal dla tego państwa na olimpiadzie w Rio de Janeiro (drugi złoty – dzień wcześniej złoty medal olimpijski w wadze papierowej wywalczył uzbecki bokser Hasanboy Doʻsmatov).
Osiągnięcia
Przypisy
Bibliografia
[dostęp 16 kwietnia 2015].
Medaliści Letnich Igrzysk Olimpijskich 2016
Uzbeccy sportowcy ukarani za doping
Uzbeccy sztangiści
Uzbeccy medaliści olimpijscy
Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 2012
Urodzeni w 1991 |
3456890 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ulug%CA%BBbek%20Alimov | Ulugʻbek Alimov | Ulugʻbek Abdumajitovich Alimov (ur. 6 kwietnia 1989) – uzbecki sztangista, brązowy medalista mistrzostw świata.
Kariera
Pierwszy sukces w karierze osiągnął w 2009 roku, kiedy podczas mistrzostw świata juniorów w Bukareszcie zdobył srebrny medal w wadze średniej (do 77 kg). W 2013 roku zdobył srebro na uniwersjadzie w Kazaniu oraz zajął trzecie miejsce podczas mistrzostw świata we Wrocławiu, gdzie wyprzedzili go tylko Chińczyk Lü Xiaojun i Kim Kwang-song z Korei Północnej. Na rozgrywanych rok później igrzyskach azjatyckich w Incheon zdobył brązowy medal w wadze lekkociężkiej (do 85 kg). Jest też złotym medalistą mistrzostw Azji. Nigdy nie wystąpił na igrzyskach olimpijskich.
Osiągnięcia
Bibliografia
Profil na stronie IWF [dostęp 16 kwietnia 2015].
Uzbeccy sztangiści
Urodzeni w 1989 |
3456892 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Eldad%20Ginnosar | Eldad Ginnosar | Eldad Ginnosar „Gino” (hebr. אלדד גינוסר; ur. 14 czerwca 1981) – izraelski brydżysta, World Life Master (WBF), European Master oraz European Champion w kategorii Open (EBL).
Wyniki brydżowe
Olimpiady
Na olimpiadach uzyskał następujące rezultaty:
Zawody światowe
W światowych zawodach zdobył następujące lokaty:
Zawody europejskie
W europejskich zawodach zdobył następujące lokaty:
Klasyfikacja
Przypisy
Linki zewnętrzne
Zobacz też
Brydż sportowy
Izraelscy brydżyści
Urodzeni w 1981 |
3456894 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Artiom%20Oku%C5%82ow | Artiom Okułow | Artiom Maksimowicz Okułow (rus. Артём Максимович Окулов; ur. 5 maja 1994) – rosyjski sztangista, trzykrotny medalista mistrzostw świata.
Kariera
W 2010 roku został złotym medalistą igrzysk olimpijskich młodzieży w Singapurze w wadze średniej (do 77 kg). Trzy lata później wywalczył brązowy medal w wadze lekkociężkiej (do 85 kg) podczas mistrzostw świata we Wrocławiu, przegrywając tylko ze swym rodakiem, Aptim Auchadowem i Iwanem Markowem z Bułgarii. W tym samym roku zdobył też srebro uniwersjady w Kazaniu. Następnie zajął trzecie miejsce na mistrzostwach świata w Ałmaty, plasując się za Irańczykiem Kianoushem Rostamim i Iwanem Markowem. W tej samej kategorii zdobył też złoty medal na mistrzostwach świata w Houston w 2015 roku, wyprzedzając Rostamiego i Auchadowa. Nie startował na igrzyskach olimpijskich.
Ma na swoim koncie złote medale mistrzostw świata juniorów i juniorów młodszych.
Osiągnięcia
Bibliografia
[dostęp 16 kwietnia 2015] .
Rosyjscy sztangiści
Urodzeni w 1994 |
3456902 | https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%BBandarmeria%20II%20RP | Żandarmeria II RP | Żandarmeria II RP – organ Wojska Polskiego II RP przeznaczony do utrzymania bezpieczeństwa, spokoju i porządku publicznego w stosunku do osób podlegających orzecznictwu sądów wojskowych, jak również osób, co do których ingerencja władz i organów wojskowych była dopuszczalna w myśl ówczesnych przepisów, a także organ wykonawczy wojskowych władz sądowych i prokuratorskich, w zakresie dochodzenia i ścigania przestępstw, stosownie do obowiązujących ówcześnie ustaw postępowania karnego i przepisów szczególnych. Żandarmeria była zaliczona do broni, jak ówcześnie określano rodzaj wojsk.
Historia
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości działające przy polskich oddziałach wojskowych jednostki żandarmerii scalono, tworząc z nich jednolitą formację. W wyniku rozkazu Ministerstwa Spraw Wojskowych z kwietnia 1919 roku, działającą w kraju żandarmerię wyłączono z Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego i jako Wydział Żandarmerii podporządkowano II wiceministrowi spraw wojskowych. Zaczęto też wytyczać nowe formy rozwoju żandarmerii. Przeprowadzenie reform powierzono generałowi podporucznikowi Eugeniuszowi Dąbrowieckiemu. Utworzył on Kierownictwo Organizacji Żandarmerii, które skupiało się głównie na:
przekazaniu kompetencji do osób cywilnych Policji Państwowej;
oddaniu policji personelu, którego nadmiar powstał w wyniku reorganizacji oddziałów żandarmerii;
zmianie dotychczasowej dyslokacji oddziałów po odpowiednim ich przeformowaniu;
wydaniu regulaminów i instrukcji związanych z nowymi zadaniami i przepisami służbowymi.
16 czerwca 1919 roku Minister Spraw Wojskowych zapowiedział utworzenie korpusu „żandarmerii wojskowej, podzielonego na odpowiednią liczbę plutonów dla każdego okręgu generalnego przy uwzględnieniu zapotrzebowania i rozległości obszaru”. Dowództwo Okręgu Generalnego „Lwów” otrzymało 12 plutonów, Dowództwo Okręgu Generalnego „Warszawa” – 10, Dowództwa Okręgów Generalnych „Kielce”, „Kraków” i „Łódź” – 9, natomiast Dowództwo Okręgu Generalnego „Lublin” – 8. Każdy z 57 plutonów liczył jednego oficera i 50 podoficerów (żandarmów).
25 września 1919 roku Naczelny Wódz mianował z dniem 1 października 1919 roku jedenastu podoficerów byłych Legionów Polskich podporucznikami w żandarmerii: Emil Czabański, Stanisław Galos, Edward Gorczyca, Zygmunt Waldemar Grabikowski, Piotr Guziorski, Henryk Bolesław Kruczek, Karol Kurtzmann, Władysław Podsada, Tadeusz Antoni Porębski, Julian Walawski i Bolesław Wolniewicz.
W połowie września 1919 roku, po kolejnej reorganizacji żandarmerii, w miejsce dotychczasowego dowództwa utworzono Inspektorat Żandarmerii, który był próbą ponownego usytuowania żandarmerii w strukturach Wojska Polskiego. Kolejnych zmian dokonano w lutym 1920 roku. W ramach reorganizacji Ministerstwa Spraw Wojskowych Inspektorat Żandarmerii Wojskowej został przekształcony w samodzielne Dowództwo Żandarmerii Wojskowej, któremu podporządkowano Centralną Szkołę Żandarmerii w Grudziądzu.
Na podstawie poufnego rozkazu L. 500 Ministerstwa Spraw Wojskowych z 18 stycznia 1920 roku dotychczasowe dowództwa żandarmerii wojskowej przy dowództwach okręgów generalnych zostały przemianowane na dowództwa dywizjonów żandarmerii. Dywizjony otrzymały numery okręgów generalnych, na terenie których stacjonowały, a plutony żandarmerii wojskowej wchodzące w skład poszczególnych dywizjonów zachowały w nazwie miejsce swego postoju z dodaniem nazwy macierzystego dywizjonu np. „Dywizjon 3. Pluton Opatów”. Z dniem 1 kwietnia 1920 roku przy każdym dywizjonie został utworzony szwadron zapasowy „o czterech plutonach po 60 ludzi celem wyszkolenia żandarmów dla Żandarmerii Polowej”.
Na podstawie poufnego rozkazu L. 213 Ministerstwa Spraw Wojskowych z 27 stycznia 1920 roku, w celu zapewnienia jednolitego doboru szeregowych do służby w Żandarmerii Wojskowej i Żandarmerii Polowej, każda kandydatura wymagała pozytywnej opinii dowódcy Okręgu Generalnego”.
Charakter wojny z bolszewikami zmusił władze wojskowe do organizowania, siłami Żandarmerii, kordonów na wschodniej linii frontu, w tym kordonu sanitarnego. Zadaniem tego ostatniego, oprócz blokowania możliwości przenoszenia chorób zakaźnych, było utrudnienie prowadzenia propagandy bolszewickiej i szpiegostwa. Po zakończeniu walk wykorzystano te same oddziały do stworzenia kordonu mobilizacyjnego. W czasie odwrotu wojsk polskich wskutek ofensywy Armii Czerwonej na froncie wschodnim w lecie 1920 roku Żandarmeria miała utworzyć cztery kordony defensywne mające na celu przeciwdziałanie przemieszczania się dezerterów.
1 stycznia 1922 roku minister rolnictwa i dóbr państwowych Józef Raczyński „wobec prawie zupełnego zlikwidowania księgosuszu w Polsce” zwolnił ppłk. lek. wet. Kazimierza Zagrodzkiego ze stanowiska naczelnego komisarza do walki z księgosuszem oraz zlikwidował kordon weterynaryjny z równoczesnym zwolnieniem żandarmerii oddanej do jego dyspozycji przez ministra spraw wojskowych.
Oficjalna demobilizacja Wojska Polskiego wprowadzana od kwietnia 1921 roku likwidowała Żandarmerię Polową i Dowództwo Żandarmerii Wojskowej, tworząc w ich miejsce Wydział 2 Żandarmerii Departamentu I Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych.
W dniach 23–29 czerwca 1923 roku z oficjalną wizytą w Polsce przebywał Król Rumunii Ferdynand z małżonką Marią. W poniedziałek 25 czerwca 1923 roku o godz. 10.15 Para Królewska wzięła udział w wielkiej rewii wojskowej na polu mokotowskim, w czasie której „wzorowy porządek utrzymywała żandarmeria wojskowa pod dowództwem ppłk. [Mieczysława] Piątkowskiego oraz Policja z inspektorami Ludwikowskim i Charlemagne na czele”. We wtorek 26 czerwca 1923 roku Para Królewska wzięła udział w „wielkich ćwiczeniach wojskowych na poligonie rembertowskim”, którymi dowodził generał broni Tadeusz Rozwadowski. Na łamach „Polski Zbrojnej”, po zakończonych ćwiczeniach, skonstatowano: „podkreślić należy, że na całym terenie ćwiczeń nie było żadnej policji, a służbę bezpieczeństwa pełniła tylko żandarmeria wojskowa, której energicznej postawie zawdzięczać należy wzorowy porządek, utrzymany przez nią wśród tłumów publiczności”. Niestety „w czasie ćwiczeń w Rembertowie, zginął Królowej rumuńskiej drogocenny płaszcz, wobec czego gen. Rozwadowski zawiadomił o tym żandarmerię i policję. W Rembertowie mimo szczegółowych dochodzeń na żaden ślad nie natrafiono”. W środę 4 lipca 1923 roku „udało się naszej żandarmerii odnaleźć zaginiony płaszcz Królowej Marii. Jak się okazało został on pozostawiony w aucie, szofer zaś odwiózł go do Łazienek, i tu odebrał go jeden z lokajów pałacowych Kowalewski, u którego płaszcz znaleziono. Płaszcz oddano następnie ambasadorowi rumuńskiemu p. Florescu”.
Do 20 marca 1924 roku zostało zlikwidowanych dwadzieścia sześć plutonów żandarmerii:
W ich miejsce zostały zorganizowane posterunki żandarmerii.
W tym samym miesiącu niżej wymienieni oficerowie zostali przeniesieni z korpusu oficerów żandarmerii do korpusu oficerów piechoty (23), korpusu oficerów jazdy (3), korpusu oficerów artylerii (1) i korpusu oficerów uzbrojenia (1) z równoczesnym wcieleniem do pułków piechoty:
Dwóch spośród wymienionych oficerów (Władysław Hercok i Karol Pulda) zostało później ponownie przyjętych do żandarmerii. Ponadto do innych korpusów zostało przeniesionych 17 chorążych i 750 szeregowych zawodowych.
Ministerstwo Spraw Wojskowych na podstawie pisma Dep. I Piech. L. 20926/Żand. Org. z 14 sierpnia 1924 roku zarządziło co następuje:
„a) aż do chwili wprowadzenia specjalnego typu hełmu dla żand., oficerowie i szeregowi żand. w służbie nosić mają rogatywki przepisanego wzoru,
b) oficerowie i szeregowi żand. występują w hełmach tylko wtedy, gdy to jest konieczne dla zachowania jednolitości ubioru z innymi rodzajami wojska na oficjalnych uroczystościach (parady, przeglądy) o ile odnośny rozkaz komendy garnizonu, regulujący przebieg danej uroczystości, przewiduje wystąpienie na niej wojska w hełmach,
c) z chwilą ogłoszenia mobilizacji rozkaz niniejszy traci swoją moc, to znaczy obowiązek noszenia hełmów przez żandarmów występujących służbowo, zostaje automatycznie przywrócony”.
Uzasadnienie tego zarządzenia opublikowane na łamach „Polski Zbrojnej” brzmiało następująco: „zapoczątkowana sprawa stworzenia dla żandarmerii specjalnego typu hełmu (lekkiego), przeciąga się, zaś noszenie przez żandarmów ciężkich hełmów stalowych, szczególnie w porze letniej i podczas i mrozów jest bardzo uciążliwe”.
22 listopada 1924 roku weszła w życie ustawa z 18 lipca 1924 roku o podstawowych obowiązkach i prawach szeregowych w wojsku polskim. Ustawa sankcjonowała podział żołnierzy na oficerów i szeregowych (szeregowcy dzielili się na szeregowców i podoficerów) oraz ustanawiała między innymi stopnie wojskowe w żandarmerii:
żandarma (równorzędny kapralowi i podmajstrzemu wojskowemu),
starszego żandarma (równorzędny plutonowemu i młodszemu majstrowi wojskowemu),
wachmistrza (równorzędny sierżantowi i majstrowi wojskowemu),
starszego wachmistrza (równorzędny starszemu sierżantowi i starszemu majstrowi wojskowemu).
Dotychczasowi sierżanci sztabowi, wachmistrze sztabowi i ogniomistrze sztabowi przemianowani zostali na starszych sierżantów, starszych wachmistrzów i starszych ogniomistrzów.
W pierwszych latach 20-lecia żandarmeria podlegała ciągłemu procesowi reorganizacyjnemu. Kolejne zarządzenie dotyczące żandarmerii, które w nowych warunkach ustaliło jej kompetencje, wprowadzono w dniu 10 kwietnia 1926 roku. Określało ono, że żandarmeria jest zasadniczą służbą wykonawczą dowództwa. Winna na stopie pokojowej stanowić kadrę żandarmerii polowej i ma za zadanie szkolenie żandarmów zawodowych oraz rezerwistów żandarmerii teoretycznie w dywizjonie szkolnym i praktycznie w oddziale egzekutywnym, przez:
wykonywanie służby wojskowo-policyjnej w czasie pokoju oraz ochronę sztabów wyższych dowództw,
wykonywanie służbowych poleceń prokuratorów i sądów wojskowych,
uczestniczenie w asystencjach wojskowych udzielanych przez władze wojskowe – władzom cywilno-administracyjnym.
Zarządzenie to rozszerzało dotychczasowy zakres zadań żandarmerii, która nie tylko spełniała funkcje policyjne w obrębie sił zbrojnych, ale i ochraniała sztaby i wyższe dowództwa, konwojowała podsądnych, ochraniała zatrzymanych i aresztowanych żołnierzy.
W 1926 roku, po przeprowadzonym zamachu stanu i objęciu przez Józefa Piłsudskiego stanowiska Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych i Ministra Spraw Wojskowych rozpoczęto prace nad nową organizacją sił zbrojnych. Zmiany nie ominęły Żandarmerii. Zwiększył się jej stan ilościowy. Utworzono Zamkowy Pluton Żandarmerii odpowiedzialny za ochronę Prezydenta RP i zapowiedziano tworzenie oddziałów strzegących zakładów przemysłu zbrojeniowego.
1 czerwca 1927 roku Minister Spraw Wojskowych, marszałek Polski Józef Piłsudski ustanowił, w miejsce dotychczasowego Wydziału Żandarmerii w Departamencie Piechoty, Dowództwo Żandarmerii.
Wraz z utworzeniem Dowództwa Żandarmerii, które podlegało II wiceministrowi spraw wojskowych (od 1931 – I wiceministrowi) przywrócono jej samodzielność. Umocowanie w systemie prawnym (m.in. dekret prezydenta RP „O Żandarmerii”) ostatecznie zakończyło procesy reorganizacyjne formacji.
4 sierpnia 1927 roku Minister Spraw Wojskowych zatwierdził barwy łapek i wypustek na kołnierzach kurtek oraz barwy pasków na kołnierzach płaszczy. Dla oficerów i szeregowych żandarmerii przewidziano łapki turkusowe z wypustkami amarantowymi, a dla oficerów administracyjnych żandarmerii łapki brunatne z wypustkami turkusowymi. Barwy łapek i wypustek na kołnierzach kurtek odpowiadały barwą pasków na kołnierzach płaszczy. Oficerowie i szeregowcy żandarmerii oraz oficerowie administracyjni żandarmerii, z wyjątkiem oficerów żandarmerii przydzielonych do kadry, mieli nosić na naramiennikach numery dywizjonów.
20 października 1927 roku Minister Spraw Wojskowych zmienił barwy łapek i wypustek na kołnierzach kurtek oraz barwy pasków na kołnierzach płaszczy. Dla oficerów i szeregowych żandarmerii wprowadzone zostały łapki szkarłatne z wypustkami żółtymi, a dla oficerów administracyjnych żandarmerii łapki brunatne z wypustkami szkarłatnymi.
17 lutego 1928 roku Minister Spraw Wojskowych zatwierdził daty świąt dywizjonowych:
31 grudnia 1929 roku Minister Spraw Wojskowych zlikwidował Kadrę Oficerów Żandarmerii przy Dowództwie Żandarmerii. Oficerowie służby czynnej przynależni do kadry zachowali posiadaną przynależność służbową bez stałej przynależności macierzystej. Oficerowie służby czynnej przynależni do jednostek ewidencyjnych zachowali posiadaną przynależność etatową, służbową i ewidencyjną. Oficerowie w stanie nieczynnym, oficerowie o nieznanym miejscu pobytu (zaginieni na obszarze działań wojennych), oficerowie kontraktowi, oficerowie czasu wojny i oficerowie weterani pozostali na ewidencji Referatu Personalnego Dowództwa Żandarmerii.
7 stycznia 1931 roku wszedł w życie dekret Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 12 grudnia 1930 roku o żandarmerii.
28 września 1931 roku weszło w życie rozporządzenie Ministra Spraw Wojskowych z dnia 14 września 1931 roku wydane co do §§ 21-25 w porozumieniu z Ministrem Spraw Wewnętrznych i Ministrem Sprawiedliwości w sprawie wykonania dekretu Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 12 grudnia 1920 roku o żandarmerii.
18 lutego 1933 roku Minister Spraw Wojskowych określił przypadki, w których żandarmeria była uprawniona do daktyloskopowania osób i zwłok.
W dniach 24–26 lutego 1933 roku we Lwowie zostały rozegrane zawody szermiercze o mistrzostwo wojska. Mistrzem wojska na 1933 roku w szermierce na szable wśród oficerów, w grupie olimpijskiej został kapitan Władysław Segda z 1 Dywizjonu Żandarmerii.
12 grudnia 1935 roku Minister Spraw Wojskowych unieważnił daty świąt dywizjonowych oraz zatwierdził dzień 13 czerwca jako datę święta żandarmerii.
Po wejściu w życie konstytucji kwietniowej oraz śmierci Marszałka nastąpiły jednak kolejne zmiany w żandarmerii. Nie dotyczyły one podległości formacji, ale zakresu czynności żandarmów, którzy za zadanie mieli:
administrowanie podoficerami i szeregowymi służby zasadniczej;
opracowywanie regulaminów i instrukcji toku pełnienia służby;
współpracowanie z szefem Biura Personalnego przy rozpatrywaniu spraw personalnych oficerów i podoficerów;
przygotowanie propozycji budżetu;
współpracowanie z departamentami i dowództwami dostarczającymi zaopatrzenie, uzbrojenie i wyposażenie;
współpracowanie ze Sztabem Głównym przy opracowywaniu wojennych zadań wojska;
dbanie o regularne szkolenie kadry zawodowej wojska i szeregowych.
W 1934 roku Prezes Rady Ministrów odznaczył Brązowym Krzyżem Zasługi, po raz pierwszy, za zasługi na polu wyszkolenia wojska:
tyt. st. wachm. Jan Gajdowski z CWŻand.
za zasługi na polu administracji wojska:
tyt. st. wachm. Józef Gliński z 1 dżand.
za zasługi na polu bezpieczeństwa wojska:
st. wachm. Józef Krawczyk z 2 dżand.
st. wachm. Józef Owsiak z 5 dżand.
tyt. st. wachm. Kazimierz Bajda z 6 dżand.
tyt. st. wachm. Andrzej Fercz z 7 dżand.
tyt. st. wachm. Ignacy Waluga z 10 dżand.
wachm. Jan Jasiński z 10 dżand.
wachm. Wilhelm Kaliciecki z 8 dżand.
Żandarmi odznaczeni przez Ministra Spraw Wewnętrznych Medalem za Ratowanie Ginących, po raz pierwszy:
szer. Józef Jastrzębski z 5 dżand. (1931)
tyt. st. wachm. Józef Jakubowski z post. żand. Dęblin-Lotnisko (1932)
wachm. Antoni Kozak z post. żand. Dęblin-Lotnisko (1932)
kpr. Marian Zygmunt Pękalski z 10 dżand. (1934)
st. żand. Mieczysław Wrona z 1 dżand. (1934)
1 stycznia 1937 roku weszło w życie rozporządzenie Ministra Spraw Wojskowych z 17 listopada 1936 roku wydane co do §§ 25-29 w porozumieniu z Ministrem Spraw Wewnętrznych i Ministrem Sprawiedliwości, w sprawie wykonania dekretu Prezydenta Rzeczypospolitej z 12 grudnia 1930 roku o żandarmerii.
Kawalerowie Orderu Wojennego Virtuti Militari
por. Edward Czuruk – 1921 „Za obronę miasta Płocka” (krzyż nr 2787),
rtm. Czesław Smoczyński – 1921 „Za obronę miasta Płocka” (krzyż nr 2830).
kpr. Wojciech Fryzlewicz z 4 Szwadronu Żandarmerii Polowej – 20 lipca 1922 (krzyż nr 8165),
st. żand. Franciszek Matlingiewicz z 4 Szwadronu Żandarmerii Polowej – 20 lipca 1922 (krzyż nr 8166),
wachm. Stefan Niedzielski z 4 Szwadronu Żandarmerii Polowej – 20 lipca 1922 (krzyż nr 8167).
Wydawnictwa fachowe żandarmerii
10 stycznia 1920 roku Minister Spraw Wojskowych zezwolił na używanie książki „Żandarmeria polowa. Postanowienia organizacyjne i instrukcja służbową dla żandarmerii polowej, pełniącej służbę w powiatach etapowych”, jako tymczasowo obowiązującego podręcznika dla Żandarmerii Polowej do czasu wydania stosownej instrukcji.
9 grudnia 1920 roku szef Departamentu I Ministerstwa Spraw Wojskowych unieważnił broszury wydane przez Żandarmerię Polową Okręgu Etapowego Lwów „Artykuły wojenne dla Wojska Polskiego w pytaniach i odpowiedziach” i „Kancelaria dla Wojska Polskiego w pytaniach i odpowiedziach”.
W 1923 roku w Poznaniu Księgarnia Franciszka Gutowskiego wydała „Służba śledcza. Podręcznik dla organów bezpieczeństwa” autorstwa Wojciecha Stepka i Zygmunta Hoffmann-Krystyańczyka.
7 października 1924 roku Minister Spraw Wojskowych unieważnił następujące wydawnictwa:
„Tymczasowa instrukcja kancelarii żandarmerii”, sygn. Ż.1/1919,
„Instrukcja specjalna dla żandarmerii pełniącej służbę w głębi kraju”,
„Instrukcja dla przeprowadzania służby inspekcyjnej w oddziale żandarmerii polowej”,
„Regulaminy i przepisy. Żandarmeria polowa. Regulamin zewnętrzny”, Warszawa 1919,
„Polska żandarmeria. Instrukcje służbowe”, cz. I, Kraków 1919,
„Badania protokólarne. Instrukcja Nr I”, Naczelne Dowództwo Frontu Wołyńskiego,
oraz pozostawił jako obowiązujące:
„Żandarmeria polowa. Postanowienia organizacyjne i instrukcja służbową dla żandarmerii polowej, pełniącej służbę w powiatach etapowych” sygn. D.M.O. Wk L. 1423.20,
„Przepisy kancelaryjne dla żandarmerii wojskowej”, sygn. O. III Szt. Gen. L. 2573, wydawnictwo Dowództwa Żandarmerii Wojskowej,
„Postanowienia organiczne i uzupełnienie instrukcji służbowej dla żandarmerii polowej pełniącej służbę na terenie operacyjnym”, sygn. Dep. Nauk. Szkol. M.S.Wojsk. 1919,
„Tymczasowe postanowienia organiczne i instrukcja służbowa żandarmerii” sygn. Szt. Gen. O. VII Nauk. 1919.
W 1925 roku Drukarnia Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu wydała książkę „Służba wywiadowcza i ochrona przeciwszpiegowska z 20 rycinami” autorstwa podpułkownika Wojciecha Stepka i majora Karola Chodkiewicza.
21 kwietnia 1927 roku Minister Spraw Wojskowych zatwierdził do użytku służbowego „Instrukcję służbową żandarmerii” sygn. Ż.1/1927 i jednocześnie unieważnił „Tymczasowe postanowienia organiczne i instrukcję służbową żandarmerii” sygn. Szt. Gen. O. VII Nauk. 1919.
8 maja 1933 roku Minister Spraw Wojskowych zatwierdził do użytku służbowego żandarmerii tablice poglądowe zatytułowane „Konwój” i „Kucie”.
W 1934 roku Dowództwo Żandarmerii wydało „Instrukcję dla żandarmów pełniących służbę w Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych”, a dwa lata później „Instrukcję wyszkolenia żandarmerii”.
Zobacz też
Historia polskiej żandarmerii
Przypisy
Bibliografia
Dzienniki Ustaw.
Dziennik Rozkazów Ministerstwa Spraw Wojskowych.
Jan Suliński, Żandarmeria Wojskowa w latach 1918-1947. Szkic organizacyjno-historyczny, Drukarnia Warszawskiego Okręgu Wojskowego, Warszawa 1994.
Jan Suliński, Historia szkół Żandarmerii w latach 1918-1995. Rys historyczno-organizacyjny, Warszawa 1996.
Jan Suliński, Ośrodek Zapasowy Żandarmerii II RP w Staszowie, Przegląd Historyczno-Wojskowy Nr 2 (197), Warszawa 2003.
Władysław Wierzbicki, Przyczynki do historii Żandarmerii Odrodzonego Wojska Polskiego, Koło Oddziałowe Stowarzyszenia Polskich Kombatantów nr 106 „Żandarm”, Londyn 1990.
Linki zewnętrzne
! |
3456917 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ekloga%20IV | Ekloga IV | Ekloga IV (), w rękopisach niekiedy tytułowana Pollio (w niektórych polskich tłumaczeniach Pollion), znana również jako Ekloga mesjańska lub Pieśń sybillińska – składająca się z sześćdziesięciu trzech heksametrów ekloga Wergiliusza, czwarta w zbiorze . Utwór ten napisany został w roku 41 lub 40 przed Chrystusem – w Rzymie albo Neapolu.
Ekloga IV zawiera tzw. mesjańską przepowiednię Wergiliusza. Poeta zapowiedział w niej narodzenie z dziewicy dziecka, które zmaże zbrodnie ludzkości, przyniesie światu pokój i zapoczątkuje nową erę. Badacze uważają Eklogę IV za jeden z najczęściej cytowanych, najsłynniejszych, a zarazem najbardziej kontrowersyjnych utworów w dziejach literatury.
Okoliczności powstania
Powstanie eklogi związane było z objęciem przez Azyniusza Polliona konsulatu na rok 40. Pollion reprezentował Marka Antoniusza w czasie układów między Oktawianem i Antoniuszem, zakończonych pokojem w Brundyzjum. Reprezentantem Oktawiana był natomiast Mecenas, przyjaciel i opiekun Wergiliusza. Zawarcie pokoju wiązało się z powszechnymi oczekiwaniami na zakończenie toczących się od lat wojen domowych, terroru oraz proskrypcji, w czasie których trzy lata wcześniej zamordowany został Cyceron. W eklodze wyraził Wergiliusz nadzieję na trwały pokój i nadejście złotej ery w dziejach Rzymu oraz całego świata.
Przepowiednie były elementem poezji greckiej i rzymskiej od czasów Homera. Dotąd jednak wkładano je w usta postaci literackich, a poeta jedynie przytaczał słowa proroctwa. W I wieku przed Chrystusem różni autorzy rzymscy wyrażali opinie, że starołaciński termin, którym określano poetę – vates – oznacza człowieka, który zna przyszłość, wieszcza.
Prawdopodobnie zainspirowany tym poglądem, Wergiliusz zdecydował się w Eklodze IV – wbrew dotychczasowej konwencji literackiej – na przepowiednię wypowiedzianą we własnym imieniu. Powołując się na Sybillę z Kume, pełnym zachwytu tonem prorokował, że wkrótce narodzi się z dziewicy dziecko, które zmaże zbrodnie ludzkości, przyniesie światu pokój i zapoczątkuje nową erę.
Zawartość
Ekloga IV różni się zarówno strukturą, jak i tematyką od innych utworów ze zbioru Bukolik. Już we wstępnej inwokacji do Muz Wergiliusz zaznaczył, że w tej pieśni opiewał będzie nieco wyższe sprawy - paulo maiora. Z rządami Polliona wiązał bowiem poeta nadzieję na rozpoczęcie nowej ery, której nadejście zapoczątkują narodziny dziecka z dziewicy:
Zgodnie z przepowiednią świat będzie się zmieniał stopniowo – wraz ze wzrostem chłopca. Za jego niemowlęctwa zajdą niezwykłe wydarzenia – pojawią się osobliwe kwiaty, łąki napełni woń balsamów, bydło będzie się wypasać i powracać do zagrody bez pasterza. Zginie też zdradziecki wąż, a lwy nie będą już stanowiły niebezpieczeństwa.
Za lat dziecięcych chłopca ziemia stanie się mlekiem i winem płynąca, z twardego dębu zacznie sączyć się miód. Przeplatać się to będzie jeszcze ze zbrodniami – powtórzy się wyprawa Argonautów, wybuchnie znów wojna trojańska. Jednak za jego lat męskich zapanuje złoty wiek ludzkości – ziemia będzie wydawała owoce bez trudu rolnika, a na łąkach będą pasły się różnobarwne stada.
Nową erę Wergiliusz przyzywał pieśnią, obracając wrzecionem Parki i modląc się o szybkie narodziny cudownego dziecka. Miał też nadzieję, że być może dożyje nadchodzących, wspaniałych czasów:
Ekloga kończy się inwokacją do chłopca, w której poeta uprasza go o czułość i szacunek względem matki:
Recepcja
Interpretacje alegoryczne
Za rządów Augusta i jego następców powszechnie uważano, że przepowiednia Wergiliusza spełniła się po bitwie pod Akcjum i zapanowaniu tak zwanego pax Romana. Ugruntowało to pozycję poety jako narodowego wieszcza. W opisanym w eklodze dziecku widziano najczęściej samego Augusta – twórcę złotego wieku Rzymu.
Chrześcijańscy pisarze z III wieku powiązali dziecko zrodzone z dziewicy z Jezusem. Cesarz Konstantyn Wielki w oficjalnym piśmie z roku 325 zadekretował, że przepowiednia Wergiliusza mówiła o Chrystusie i nadał tej interpretacji charakter oficjalny. Jednak część Ojców Kościoła nie podzielała tego poglądu. Najbardziej zdecydowanym przeciwnikiem mesjańskiej interpretacji tekstu pogańskiego poety był Hieronim ze Strydonu. Natomiast Augustyn z Hippony i Laktancjusz dopuszczali chrześcijańskie znaczenie proroctwa.
Współcześni zwolennicy interpretacji mesjańskiej podkreślają, że dziecko, o którym pisał Wergiliusz, miało narodzić się z dziewicy, bez udziału ojca. Wyklucza to – ich zdaniem – dosłowne znaczenie przepowiedni. Według opinii tych badaczy autor Eklogi IV znał tekst Księgi proroka Izajasza. Wielu historyków twierdzi bowiem, że Wergiliusz interesował się rozpowszechnianymi w jego czasach wszelkiego typu przepowiedniami i proroctwami, zarówno tymi mającymi początek w tradycji grecko-rzymskiej, jak i pochodzącymi z Judei czy Egiptu.
Badacze, którzy podzielają interpretację mesjańską, uważają, że prawdopodobnie w I wieku przed Chrystusem sprowadzono do Rzymu przynajmniej fragmenty Septuaginty, greckiego przekładu Starego Testamentu powstałego w Aleksandrii. Jeżeli Maron czytał Septuagintę, tłumaczyłoby to paralele między tekstami Izajasza i Eklogi IV. Nie można jednak wykluczyć, że Wergiliusz mógł zapoznać się z proroctwami mesjańskimi nie w Biblii, ale w spisanych w języku greckim żydowskich Wyroczniach sybillińskich, których najstarsze księgi datuje się zazwyczaj na I wiek przed Chrystusem.
Interpretacje historyczne
Powyższe interpretacje opierają się na założeniu, że Wergiliusz użył alegorii lub symbolu, natomiast nie miał na myśli konkretnego, w chwili pisania eklogi właśnie narodzonego lub oczekiwanego dziecka. Gdy jednak tekst odczytać dosłownie, wynika z niego, że dziecko powinno narodzić się w roku 40, w czasie konsulatu Polliona. Krytycy interpretacji alegorycznych zwracają uwagę, że nie należy tej daty odnosić do Augusta (który urodził się dwadzieścia lat wcześniej), ale także Jezusa, który gdyby urodził się w roku 40, zginąłby w sędziwym wieku.
Pisarze, którzy odrzucali alegoryczną interpretację eklogi, próbowali przez wieki odpowiedzieć na pytanie, kim było nie wymienione z imienia dziecko. Na ten temat powstało wiele rozmaitych hipotez. Zgodnie z komentarzem Serwiusza utwór odnosił się do starszego syna Polliona, , konsula z roku 8 przed Chrystusem. Inni komentatorzy starożytni sądzili, że Wergiliusz miał na myśli nie starszego syna Polliona, ale młodszego – Azyniusza Saloninusa, który zawdzięczał swój przydomek zwycięstwu ojca pod Saloną w Dalmacji z roku 39.
Według części badaczy, dziecko którego oczekiwał Wergiliusz, miało urodzić się ze związku Oktawiana i Skrybonii. Chodziło więc o córkę cesarza, Julię. Inni sądzą, że mógł to być potomek Marka Antoniusza i siostry cesarza Oktawii. Zawarli oni małżeństwo właśnie w roku 40. Oktawia, wdowa po Gajuszu Marcellusie, urodziła wówczas pogrobowca, Marcellę Młodszą. Dzieckiem Antoniusza i Oktawii, była urodzona rok później Antonia Starsza.
Ponieważ Marek Antoniusz żywił wielki szacunek do ksiąg sybillińskich, to część uczonych jest zdania, że Wergiliusz sławił w Eklodze IV narodziny syna Antoniusza i Kleopatry, która na początku roku 40 powiła bliźnięta – Aleksandra Heliosa i Kleopatrę Selenę.
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Tekst Eklogi IV.
Łacińskie utwory poetyckie
Przepowiednie
Twórczość Wergiliusza |
3456932 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Bitwa%20pod%20White%20Oak%20Swamp | Bitwa pod White Oak Swamp | Bitwa pod White Oak Swamp – bitwa stoczona 30 czerwca 1862 roku w hrabstwie Henrico, w Wirginii, jako część bitew siedmiodniowych Kampanii Półwyspowej podczas amerykańskiej wojny secesyjnej.
Wojska Unii w postaci armii Potomac wycofywały się pod rzekę James River, gdy ich tylna straż pod dowództwem gen. dyw. Williama B. Franklina zatrzymała wojska gen. dyw. Thomasa Jonathana „Stonewall” Jacksona na moście White Oak Bridge, doprowadzając do obustronnego ostrzału artylerii, podczas gdy bitwa pod Glendale rozgorzała 3 kilometry dalej na południe, przy gospodarstwie Frayserów. Dzięki oporowi stawianemu przez korpus gen. Franklina, gen. Jackson nie zdołał wesprzeć oddziałów konfederacji prowadzonych przez Roberta E. Lee pod Glendale, co znacznie osłabiło ich skuteczność w bitwie. Powodem, dzięki któremu Unioniści uniknęli cięższych strat, a nawet całkowitego rozbicia, były ich umocnione pozycje pod Malvern Hill.
Wprowadzenie
Bitwy siedmiodniowe zostały rozpoczęte przez atak wojsk Unii podczas mniejszej bitwy pod Oak Grove 25 czerwca 1862 r., ale McClellan szybko stracił inicjatywę, gdy Lee rozpoczął serię ataków na Beaver Dam Creek 26 czerwca, Gaines' Mill 27 czerwca i Garnett's oraz Golding's Farm 27 i 28 czerwca, a także atak na tylną straż Unionistów na Savage's Station 29 czerwca. Armia Potomac McClellana kontynuowała odwrót ku zabezpieczonemu Harrison's Landing przy rzece Jamesa.
Większość wojsk McClellana była w stanie przekroczyć potok White Oak Swamp w południe 30 czerwca. Przeszło jedna trzecia armii dotarła do James River, ale reszta nadal przemieszczała się pomiędzy White Oak Swamp i Glendale. Lee nakazał swoim oddziałom z Wirginii Północnej skupienie się na ataku sił Unii ściśniętych i zablokowanych na źle przystosowanej, wąskiej sieci dróg. Stonewall Jackson dostał rozkaz, by przeć na tylne oddziały Unii na przeprawie przez White Oak Swamp, podczas gdy największa część wojsk Lee, licząca przeszło 45 000 żołnierzy miała zaatakować wycofującą się Armię Potomac pod Glendale, rozdzielając ja na dwie części.
Przebieg bitwy
Ludzie Jacksona przemieszczali się na południe drogą White Oak Road z dowódcą artylerii, pułkownikiem Stapletonem Crutchfieldem na czele kolumny. Maszerowali powoli ponieważ towarzyszyła im znaczna liczba rannych jeńców Unii i liczne wozy zaopatrzeniowe, które otrzymali z Savage's Station. Dowiedzieli się, że jedyny most nad bagnem został spalony dwie godziny wcześniej. Jackson dotarł w południe i wyraził zgodę na rozmieszczenie dział Crutchfielda, które zostały tak rozstawione, by móc prowadzić ostrzał po linii skośnej przez bagna, przeciw bateriom Unii i stanowiskom piechoty widzianym z odległości 300 metrów. O godzinie 14:00 30 czerwca 7 baterii Konfederatów, na które składało się 31 dział, otworzyło ogień, zaskakując nieprzygotowane na to wojska Unii i wyłączając z walki część ich dział, siejąc ogólny zamęt i spustoszenie na polu walki.
Po wydaniu rozkazu rozpoczęcia odbudowy mostu przez inżynierów Jackson posłał drugą brygadę kawalerii z Wirginii płk. Thomasa T. Munforda, by przedarli się przez bagna i przechwycili działa Unii, porzucone wcześniej podczas bombardowania. Gdy kawaleria przedzierała się przez moczary, co zajęło im sporo czasu ze względu na znaczną głębokość i zapadające się podłoże, Jackson i gen. dyw. D.H. Hill osobiście przedarli się na drugi brzeg, by przeprowadzić rekonesans. Pocisk artyleryjski eksplodował kilka kroków od generała, jednakże nikt nie został ranny. Jackson zauważył, że artylerzyści i wojska Unii ponownie umacniają swoje pozycje, a strzelcy wyborowi mają dogodną pozycję do ostrzału inżynierów pracujących na moście, co zmusiło go do zmiany planów, jednak zdał sobie sprawę, że nie ma w pobliżu żadnego miejsca, które mogłoby posłużyć za alternatywną drogę przez bagna.
Munford zakomunikował, że jego oddział odnalazł bród 320 metrów dalej wzdłuż rzeki, który wydawał się odpowiedni na desant całości wojsk. Gen. dyw. Wade Hampton odnalazł krótszą drogę, gdzie pojedynczy most dla piechoty mógł zostać bezpiecznie wzniesiony. Jackson zdecydował się wznieść most w miejscu wyznaczonym przez Hamptona, jednak nie podjął żadnych dalszych działań, stwierdziwszy, że atak byłby bezowocny ze względu na fakt, że nie mógł przeprowadzić mostem swojej artylerii. Ostrzał artyleryjski pomiędzy brzegami rozrósł się do ponad 40 dział, a bitwa pod Glendale trwała około 5 kilometrów dalej. Wówczas Jackson usiadł pod starym dębem i zasnął na ponad godzinę.
Podsumowanie
Niedyspozycja Jacksona pozwoliła kilku jednostkom odczepić się późnym popołudniem od kompanii Franklina, by wesprzeć wojska Unii pod Glendale. Jackson nie poinformował Lee o swojej sytuacji, a Lee nie wysłał nikogo, by odnaleźć Jacksona zanim było za późno, by zmienić losy bitwy. Pomimo faktu, że skrzydło Jacksona i korpus Franklina liczyły dziesiątki tysięcy ludzi, bitwa pod White Oak Swamp rozegrała się bez użycia piechoty i ograniczała się jedynie do wymiany ognia artylerii. Konfederaci stracili 3 artylerzystów, a 12 zostało rannych. Liczba poległych Unionistów nie jest dokładnie znana, ale szacuje się ją na 100 ludzi.
Bibliografia
USA Civil War
nps.gov
Stephen W. Sears: To the Gates of Richmond: The Peninsula Campaign New York, 1992.
Bitwa pod White Oak Swamp
Bitwy w 1862
Bitwy wojny secesyjnej |
3456939 | https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%BBuk%20le%C5%9Bny | Żuk leśny | Żuk leśny (Anoplotrupes stercorosus) – gatunek chrząszcza z rodziny gnojarzowatych i podrodziny Geotrupinae.
Opis
Ciało sklepione, dość krępe, długości 12-19 mm, z wierzchu niebieskie lub niebieskoczarne, pod spodem metaliczne, kawowoniebieskie lub kawowozielone. Głowa z guzkiem, a przedplecze z wyraźnie obrzeżoną na całej długości nasadą. Pokrywy o rzędach wyraźnie wgłębionych. Golenie odnóży tylnych z dwiema listwami (łącznie z wierzchołkową).
Biologia i ekologia
Żuk ten zasiedla wyłącznie lasy liściaste i mieszane. Preferuje starsze i bardziej zwarte drzewostany. Dorosłe odżywiają się butwiejącymi szczątkami roślin, odchodami roślinożerców oraz starymi owocnikami niektórych grzybów kapeluszowych. Obserwowano też ich żerowanie na padlinie. Samice i samce kopią korytarz głębokości ok. 30 lub 40 cm, a następnie samica wykopuje korytarze boczne i komory lęgowe. Komory i korytarze wypełniane są martwą materią roślinną, zwłaszcza ściółką, która stanowi pokarm dla larw.
W polskich lasach gatunek ten tworzy zgrupowania żuków z żukiem wiosennym. Dorosłe występują od kwietnia do października.
Owad ten nawozi glebę oraz zwiększa jej przewiewność i przesiąkliwość przez co uznawany jest za pożytecznego z punktu widzenia gospodarki leśnej.
Rozprzestrzenienie
Chrząszcz palearktyczny. Zamieszkuje prawie całą Europę, Syberię Zachodnią oraz Kaukaz. W Polsce najpospolitszy przedstawiciel rodziny.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Paweł Jałoszyński. Obrazkowy klucz do oznaczania polskich gatunków Geotrupinae. Na stronie: entomo.pl
Gnojarzowate
Chrząszcze Europy
Chrząszcze Rosji
Gatunki i podgatunki zwierząt nazwane w 1791 roku |
3456942 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Linia%20kolejowa%20P%C5%88ovany%20%E2%80%93%20Bezdru%C5%BEice | Linia kolejowa Pňovany – Bezdružice | Linia kolejowa Pňovany – Bezdružice (Linia kolejowa nr 177 (Czechy)) – jednotorowa, regionalna i niezelektryfikowana linia kolejowa w Czechach. Łączy Pňovany i Bezdružice. Przebiega w całości przez terytorium kraju pilzneńskiego.
Galeria
Przypisy
Pňovany – Bezdružice |
3456943 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Jeze%C5%99any-Mar%C5%A1ovice | Jezeřany-Maršovice | Jezeřany-Maršovice – gmina w Czechach, w powiecie Znojmo, w kraju południowomorawskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 736 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Znojmo |
3456944 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ji%C5%99ice%20u%20Miroslavi | Jiřice u Miroslavi | Jiřice u Miroslavi – gmina w Czechach, w powiecie Znojmo, w kraju południowomorawskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 417 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Znojmo |
3456946 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ji%C5%99ice%20u%20Moravsk%C3%BDch%20Bud%C4%9Bjovic | Jiřice u Moravských Budějovic | Jiřice u Moravských Budějovic – gmina w Czechach, w powiecie Znojmo, w kraju południowomorawskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 66 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Znojmo |
3456947 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Kadov%20%28kraj%20po%C5%82udniowomorawski%29 | Kadov (kraj południowomorawski) | Kadov – gmina w Czechach, w powiecie Znojmo, w kraju południowomorawskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 140 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Znojmo |
3456948 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Korolupy | Korolupy | Korolupy – gmina w Czechach, w powiecie Znojmo, w kraju południowomorawskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 168 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Znojmo |
3456949 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Kravsko | Kravsko | Kravsko – gmina w Czechach, w powiecie Znojmo, w kraju południowomorawskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 527 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Znojmo |
3456950 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Krhovice | Krhovice | Krhovice – gmina w Czechach, w powiecie Znojmo, w kraju południowomorawskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 503 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Znojmo |
3456952 | https://pl.wikipedia.org/wiki/K%C5%99epice%20%28powiat%20Znojmo%29 | Křepice (powiat Znojmo) | Křepice – gmina w Czechach, w powiecie Znojmo, w kraju południowomorawskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 136 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Znojmo |
3456953 | https://pl.wikipedia.org/wiki/K%C5%99%C3%ADdl%C5%AFvky | Křídlůvky | Křídlůvky – gmina w Czechach, w powiecie Znojmo, w kraju południowomorawskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 206 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Znojmo |
3456957 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Kub%C5%A1ice | Kubšice | Kubšice – gmina w Czechach, w powiecie Znojmo, w kraju południowomorawskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 152 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Znojmo |
3456960 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Kyjovice%20%28kraj%20po%C5%82udniowomorawski%29 | Kyjovice (kraj południowomorawski) | Kyjovice – gmina w Czechach, w powiecie Znojmo, w kraju południowomorawskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 149 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Znojmo |
3456964 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Lechovice | Lechovice | Lechovice – gmina w Czechach, w powiecie Znojmo, w kraju południowomorawskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 430 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Znojmo |
3456967 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Lesn%C3%A1%20%28kraj%20po%C5%82udniowomorawski%29 | Lesná (kraj południowomorawski) | Lesná – gmina w Czechach, w powiecie Znojmo, w kraju południowomorawskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 270 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Znojmo |
3456969 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Mychaj%C5%82o%20%C5%81owska | Mychajło Łowska | Mychajło Fedorowycz Łowska, ukr. Михайло Федорович Ловска, ros. Михаил Фёдорович Ловска, Michaił Fiodorowicz Łowska (ur. 7 marca 1959 we wsi Ilnycia, w obwodzie zakarpackim) – ukraiński piłkarz, grający na pozycji pomocnika.
Kariera piłkarska
Kariera klubowa
Wychowanek miejscowego zespołu amatorskiego, w którym rozpoczął karierę piłkarską. W 1981 został zaproszony do Howerły Użhorod, który potem zmienił nazwę na Zakarpattia Użhorod. W zespole występował prawie 10 lat i wiele razy wychodził na boisko z opaską kapitana drużyny. W wieku 27 lat otrzymał zaproszenie do Dynama Kijów, jednak pozostał wierny klubowi z Zakarpacia. Latem 1990 roku w wieku 31 lat wyjechał za granicę, gdzie bronił barw słowackiego klubu Zemplín Michalovce, po czym zakończył karierę piłkarza.
Sukcesy i odznaczenia
Sukcesy piłkarskie
Zakarpattia Użhorod
brązowy medalista strefy 6, Wtoroj ligi ZSRR: 1986
Przypisy
Bibliografia
Radzieccy piłkarze
Ukraińscy piłkarze
Piłkarze Howerły Użhorod
Piłkarze MFK Zemplín Michalovce
Urodzeni w 1959 |
3456975 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Opowie%C5%9Bci%20z%20ciemnej%20strony%20%28film%201990%29 | Opowieści z ciemnej strony (film 1990) | Opowieści z ciemnej strony (org. Tales from the Darkside: The Movie) – amerykański horror z 1990 roku reżyserii Johna Harrisona i scenariusza George’a A. Romero. Film opiera się na serialu Opowieści z ciemnej strony reżyserii George’a A. Romero. Film trwa godzinę i 33 minuty. Film kręcono we wiosce Bronxville (Nowy Jork, USA).
Film często określany jest jako trzecia część filmu Creepshow (Koszmarne opowieści, Creepshow 2 – opowieści z dresczykiem) reżyserii George A. Romero, jednak klimat filmu jest podobny do serialu Opowieści z ciemnej strony.
Fabuła
Mały chłopiec zostaje porwany przez czarownicę, które chce go zjeść. Chłopiec czyta jej opowieści z książki, aby odwlec „wyrok”. Na film składają się trzy opowieści. Opowieść „Lot 249” opowiada o młodzieńcu, który jest prześladowany przez mumię. Opowieść jest oparta na podstawie opowiadania Artura Conana Doyle Lot 249. Druga opowieść „Cat From Hell” opowiada o milionerze, która wynajmuje płatnego mordercę do zabicia kota, który zabija członków jego rodziny. Zadanie zlecone mordercy kończy się fiaskiem. Opowieść oparta jest na opowiadaniu Stephena Kinga Cat from Hell. Trzecia opowieść „Lover's Vow” opowiada historię mężczyzny, który jest świadkiem morderstwa dokonanego przez bestie i jest zmuszony obiecać nie mówić nigdy o zaistniałym zdarzeniu. Pod koniec każdej historii powracamy do historii chłopca czytającego czarownicy opowieści.
Obsada
Źródło.
Deborah Harry – Betty
Matthew Lawrence – Timmy
Lot 249
Steve Buscemi – Bellingham
Julianne Moore – Susan
Christian Slater – Andy
Robert Sedgwick – Lee
Donald Van Horn
Michael Deak – Mumia
George Guidall – dyrektor muzeum
Kathleen Chalfant – Dean
Ralph Marrero – Cabbie
Cat from Hell
William Hickey – Drogan
David Johansen -Halston
Paul Greeno – Cabbie
Alice Drummond – Carolyn
Dolores Sutton – Amanda
Mark Margolis – Gage
Lover's Vow
James Remar – Preston
Rae Dawn Chong – Carola
Robert Klein – Wyatt
Ashton Wise – Jer
Philip Lenkowsky – Maddox
Joe Dabenigno
Larry Silvestri
Donna Davidge – Gallery Patron
Nicole Rochelle – Margaret
Daniel Harrison – John
Przypisy
Amerykańskie filmy z 1990 roku
Amerykańskie filmy z gatunku horror
Filmy o mumiach
Filmy zrealizowane na podstawie seriali telewizyjnych |
3456977 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Rovereto%20%28stacja%20kolejowa%29 | Rovereto (stacja kolejowa) | Rovereto (wł. Stazione di Rovereto) – stacja kolejowa w Rovereto, w prowincji Trydent, w regionie Trydent-Górna Adyga, we Włoszech. Jest stacją węzłową na linii Mediolan – Wenecja i Lecco – Brescia.
Infrastruktura kolejowa jest zarządzana przez Rete Ferroviaria Italiana (RFI), podczas gdy budynkiem dworcowym zarządza Centostazioni. Według klasyfikacji RFI ma kategorię złotą.
Historia
Stacja została otwarta 23 marca 1859 wraz z otwarciem odcinka Trydent – Ala Kolei Brennerskiej.
Korzystanie z dworca, jak i całej linii kolejowej, zostało przydzielone Südbahngesellschaft, która obsługiwała ją aż do końca I wojny światowej, kiedy to w wyniku traktatu z Saint-Germain Trydent został przydzielony Włochom. Wówczas operatorem linii i stacji stało się Ferrovie dello Stato.
W latach 1925-1936 była stacją końcową linii z Arco i Riva.
Linie kolejowe
Kolej Brennerska
Zobacz też
Lista stacji i przystanków kolejowych w regionie Trydent-Górna Adyga
Przypisy
Linki zewnętrzne
Rozkład jazdy
Stacja
Stacje i przystanki kolejowe w Trydencie-Górnej Adydze |
3456978 | https://pl.wikipedia.org/wiki/1.%20deild%20kvinnur%20%281985%29 | 1. deild kvinnur (1985) | W roku 1985 odbyła się 1. edycja 1. deild kvinnur – pierwszej ligi piłki nożnej kobiet na Wyspach Owczych. W rozgrywkach wzięło udział 13 klubów z całego archipelagu. Tytuł mistrzowski po raz pierwszy w historii zdobyła drużyna B36 Tórshavn.
Uczestnicy
Rozgrywki
Grupa A
Tabela
Wyniki spotkań
1
Objaśnienia:
Zwycięstwo walkowerem.
Grupa B
Tabela
Wyniki spotkań
1
2
Objaśnienia:
Zwycięstwo przyznane ostatecznie bez przyznawania punktów.
Zwycięstwo walkowerem.
Finał
1985 w piłce nożnej
Rozgrywki piłkarskie na Wyspach Owczych
1985 na Wyspach Owczych |
3456979 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Gare%20de%20Pontivy | Gare de Pontivy | Gare de Pontivy – stacja kolejowa w Pontivy, w departamencie Morbihan, w regionie Bretania, we Francji.
Została otwarta w 1864 roku przez Compagnie du chemin de fer de Paris à Orléans (PO). Jest zarządzana przez SNCF (budynek dworca) i przez RFF (infrastruktura). Znajduje się na linii z Auray i Saint-Brieuc.
Stacja jest obsługiwana przez pociągi TER Bretagne.
Linie kolejowe
Auray – Pontivy
Saint-Brieuc – Pontivy
Linki zewnętrzne
La gare de Pontivy
Pontivy
Pontivy |
3456983 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Wilhelm%20Krautwaschl | Wilhelm Krautwaschl | Wilhelm Krautwaschl (ur. 5 marca 1963 w Gleisdorfie) – austriacki biskup rzymskokatolicki, biskup diecezjalny Graz-Seckau w latach od 2015.
Życiorys
Święcenia kapłańskie otrzymał 7 lipca 1990 i został inkardynowany do diecezji Graz-Seckau. Przez kilkanaście lat pracował duszpastersko. W 2006 został rektorem seminarium w Grazu, a w 2009 objął ten sam urząd w biskupim instytucie Augustinum.
16 kwietnia 2015 papież Franciszek mianował go biskupem diecezjalnym diecezji Graz-Seckau. Sakry udzielił mu 14 czerwca 2015 metropolita Salzburga – arcybiskup Franz Lackner.
Bibliografia
Biogram na stronie Konferencji Episkopatu Austrii
[dostęp 2015-04-16]
Informacja o nominacji w Biuletynie watykańskim z dnia 16 kwietnia 2015
Austriaccy biskupi katoliccy
Urodzeni w 1963 |
3456985 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Wiktor%20Ludwikowski | Wiktor Ludwikowski | Wiktor Wilczyński vel Ludwikowski (ur. 23 kwietnia 1886 we Lwowie, zm. 24 marca 1959 w Koźlu) – inspektor Policji Państwowej, major rezerwy żandarmerii, kryminolog, teoretyk kryminalistyki, wykładowca, współtwórca policji w Polsce i Interpolu, radny Powiatowej Rady Narodowej.
Życiorys
Urodził się 23 kwietnia 1886 r. jako jedno z dziewięciorga dzieci Stanisława (zbrojmistrz / rusznikarz w 9 pułku piechoty Austro-Węgier we Lwowie) i pochodzącej z Czech Teresy Bertel. Jego dwaj bracia, Bronisław (ur. 1887) i Marian (ur. 1901), także zostali oficerami Policji Państwowej i zaginęli w 1940 po deportacji do ZSRR.
Po ukończeniu 4 klas gimnazjum wstąpił do Szkoły Kadetów we Lwowie, gdzie w roku 1905 zdał maturę. W 1908 r. ukończył w stopniu podporucznika Terezjańską Akademię Wojskową w Wiener Neustadt. Nominowany wykładowcą kryminalistyki, po siedmiu latach awansowany do stopnia rotmistrza żandarmerii (Rittmeister).
Po wybuchu I wojny światowej został przydzielony do 95 pułku piechoty c. i k. armii, pełnił funkcję dowódcy 3 kompanii, strzegąc granicy w Czarnogórze oraz funkcję dowódcy batalionu w Czortkowie. Jednocześnie był organizatorem tajnego Związku Strzeleckiego, w ramach którego wykładał taktykę walk partyzanckich. Został ranny na froncie rosyjskim w 1914 i ponownie w 1915 r. Po rekonwalescencji był dowódcą 29 batalionu marszowego i w 1916 r. ponownie odniósł rany. Po odbyciu leczenia i powrocie do jednostki, został awansowany na pułkownika i mianowany na komendanta szkoły oficerskiej w Jägerndorf. W 1917 r. brał udział w walkach w rejonie ukraińskim i galicyjskim. Wówczas otrzymał awans na generała brygady. U kresu wojny służył w Żandarmerii Krajowej przy Komendzie Generalnej w Lublinie jako szef Centrali Inwigilacyjnej na ziemiach polskich okupowanych przez Austrię.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości dekretem Naczelnego Wodza Wojsk Polskich z 18 listopada został przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu kapitana, po czym rozkazem szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego Stanisława Szeptyckiego z 17 grudnia 1918 r. został przydzielony do żandarmerii (jego tożsamość została podana jako Wiktor Ludwikowski vel Wilczyński). W stopniu rotmistrza pełnił funkcję dowódcy dywizjonu żandarmerii wojskowej Nr 3 od grudnia 1918 r. do października następnego roku i został mianowany dowódcą żandarmerii w okręgu generalnym nr 3 – Kielce. Został awansowany do stopnia majora rezerwy żandarmerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. W 1923 i 1924 r. był oficerem rezerwowym 1 dywizjonu żandarmerii w garnizonie Warszawa.
1 czerwca 1919 r. wstąpił do Policji Państwowej i od 17 czerwca sprawował stanowisko szefa Centralnego Biura Inwigilacyjnego, od września działającego jako Wydział Rejestracyjno-Karny Komendy Głównej Policji, którego był naczelnikiem od 5 listopada 1919 do 21 czerwca 1920 r. (był to późniejszy Wydział IV KGPP). W tym czasie Ludwikowski był organizatorem pierwszej polskiej centrali kryminalistycznej. Wprowadzał stosowanie daktyloskopii w pracy policji. Następnie został skierowany do Naczelnej Inspekcji PP w Warszawie i mianowany inspektorem. Od 21 czerwca 1920 do 1 stycznia 1921 r. pełnił funkcję komendanta Okręgu IX Poznańskiego PP. Jako naczelnik okręgu powoływał w okręgu nowe komendy powiatowe. Został także delegatem rządu ds. powstań śląskich. Wówczas był organizatorem szkoleń komendantów posterunków plebiscytowych oraz wspierał działania powstańców. Od 15 lutego 1923 do 15 stycznia 1924 r. sprawował stanowisko komendanta Okręgu VI miasta stołecznego Warszawa. W 1926 r. był kierownikiem I Grupy Inspekcyjnej KGPP na województwa: warszawskie, lubelskie, stanisławowskie i nowogródzkie. W Pruskim Instytucie Policyjnym w Berlinie-Charlottenburgu współpracował w przygotowaniach do stworzenia Międzynarodowej Komisji Policji Kryminalnych, założonej w 1923 r. jako Interpol. Od 1 lipca 1930 do 15 września 1931 r. był komendantem Okręgu XVI Wileńskiego. Z powodu stanu zdrowia w 1932 r. został przeniesiony w stan spoczynku.
Publikował prace z zakresu dziedziny policyjnej, w tym wspólnie z innym funkcjonariuszem PP, insp. Henrykiem Walczakiem. Zajmował się m.in. żargonem przestępczym. Od 1934 pracował w Ministerstwie Skarbu odpowiadając za reformę Policji Skarbowej. Następnie był redaktorem miesięcznika „Flota Polska”. Przed 1939 zamieszkiwał przy ulicy Fryderyka Chopina 17 w Warszawie.
Po wybuchu II wojny światowej w okresie kampanii wrześniowej w trakcie obrony Warszawy z polecenia prezydenta stolicy Stefana Starzyńskiego zorganizował od 4 września 1939 w pięć dni straż obywatelską w liczbie 37 komisariatów (jej komendantem został prof. Janusz Regulski, a Ludwikowski szefem Wydziału Wykonawczego). Po poddaniu Warszawy został aresztowany przez Niemców i osadzony w więzieniu na Szucha. Pod zarzutem organizowania lotnych patroli został wywieziony na roboty przymusowe do Czechosłowacji, gdzie pracował w fabryce zbrojeniowej zakładów Škoda.
Po zakończeniu wojny osiadł w Koźlu, gdzie od 1945 współprowadził restaurację „Repatriantka”, od 1946 był naczelnikiem Etapowym Oddziału Państwowego Urzędu Repatriacyjnego w Koźlu, następnie był kierownikiem Banku Ludowego. W 1946 został radnym Powiatowej Rady Narodowej, był działaczem społecznym. Wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej. Został wybrany na komendanta powiatowego Związku Weteranów Powstań Śląskich i piastował tę funkcję przez 13 lat. W 1956 przeszedł na emeryturę. Później zajmował się handlem.
Zmarł 24 marca 1959. Został pochowany na cmentarzu w Koźlu - obecnie cmentarz komunalny Kędzierzyn-Koźle (sektor 8-C-22).
Był dwukrotnie żonaty, jego pierwsza żona Helena zmarła w 1946, po raz drugi ożenił się w 1948.
Ordery i odznaczenie
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)
Złoty Krzyż Zasługi (29 kwietnia 1925)
Śląski Krzyż Powstańczy (1947)
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Gwiazda Górnośląska II klasy (1923)
Krzyż Komandorski Orderu Gwiazdy Rumunii (Rumunia, 1923)
Krzyż Jubileuszowy Wojskowy (Austro-Węgry)
Upamiętnienie
20 stycznia 2011 jego imieniem została nazwana sala konferencyjna w Komendzie Wojewódzkiej Policji w Poznaniu. Została także ustanowiona tablica pamiątkowa honorująca Wiktora Ludwikowskiego.
Uchwałą z dnia 25 lutego 2016 r. Rada Miasta Kędzierzyn-Koźle nadała nazwę „Wiktora Ludwikowskiego” mostowi na Odrze w Koźlu łączącemu ul. Wyspa z ul. Xawerego Dunikowskiego.
Publikacje
Podręcznik dla służby daktyloskopijnej (1920)
Psy służbowe w Policji
Żargon mowy przestępców: „Blatna muzyka”. Ogólny zbiór słów gwary złodziejskiej (1922, współautor: Henryk Walczak)
Słownik mowy złodziejskiej. Żargon mowy przestępców: „Blatna muzyka” (1979, autorzy: Antoni Kurka, Wiktor Ludwikowski, Henryk Walczak)
Polnische Gaunersprache (1979, inni autorzy: Olexa Horbatsch, Antoni Kurka, Karol Józef Teofil Estreicher)
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Członkowie Polskiej Partii Socjalistycznej (1944–1948)
Członkowie Związku Powstańców Śląskich
Członkowie Związku Strzeleckiego (1910–1914)
Deportowani na roboty przymusowe przez nazistowskie Niemcy w Polsce 1939–1945
Działacze PZPR
Inspektorzy Policji Państwowej
Ludzie związani z Kędzierzynem-Koźlem
Ludzie urodzeni we Lwowie
Ludzie związani z bankowością w Polsce
Majorowie żandarmerii II Rzeczypospolitej
Odznaczeni Gwiazdą Górnośląską
Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
Odznaczeni Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Odznaczeni Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921
Odznaczeni Śląskim Krzyżem Powstańczym
Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
Polacy odznaczeni Krzyżem Jubileuszowym Wojskowym
Polacy odznaczeni Orderem Gwiazdy Rumunii
Polacy – generałowie armii austro-węgierskiej
Polacy – żołnierze Cesarskiej i Królewskiej Armii w I wojnie światowej
Obrońcy Warszawy (1939)
Polscy kryminolodzy
Polscy dziennikarze prasowi
Polscy publicyści
Polscy specjaliści kryminalistyki
Radni Powiatowych Rad Narodowych
Urodzeni w 1886
Urzędnicy Ministerstwa Skarbu II Rzeczypospolitej
Urzędnicy Państwowego Urzędu Repatriacyjnego
Więźniowie aresztu śledczego Gestapo w alei Szucha w Warszawie
Zmarli w 1959 |
3456987 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Porrentruy%20%28stacja%20kolejowa%29 | Porrentruy (stacja kolejowa) | Porrentruy (fra: Gare de Porrentruy) – stacja kolejowa w Porrentruy, w kantonie Jura, w Szwajcarii. Znajduje się na zarządzanej przez SBB-CFF-FFS linii Delémont – Delle.
Porrentruy jest obsługiwane przez kilka linii: linie regionalne z Bonfol do Delle na granicy francuskiej i do Biel/Bienne. Stanowi również stację końcową dla linii S3 Regio S-Bahn Basel.
Linie kolejowe
Delémont – Delle
Linki zewnętrzne
Informacje o stacji
Stacje i przystanki kolejowe w kantonie Jura
Porrentruy |
3456989 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Werner%20Freistetter | Werner Freistetter | Werner Freistetter (ur. 28 października 1953 w Linz) – austriacki biskup rzymskokatolicki, Ordynariusz wojskowy Austrii od 2015.
Życiorys
Święcenia kapłańskie otrzymał 9 października 1979 i został inkardynowany do archidiecezji wiedeńskiej. Przez kilka lat pracował duszpastersko, a w 1985 został asystentem Instytutu Nauk Etycznych przy Uniwersytecie Wiedeńskim. W latach 1993–1996 współpracował z Papieską Radą ds. Kultury. W 1997 rozpoczął pracę w austriackim ordynariacie polowym, a w latach 2006–2015 był w nim wikariuszem biskupim.
16 kwietnia 2015 papież Franciszek mianował go biskupem ordynariuszem ordynariatu wojskowego Austrii. Sakry udzielił mu 11 czerwca 2015 nuncjusz apostolski w Austrii - arcybiskup Peter Zurbriggen.
Bibliografia
Biogram na stronie Konferencji Episkopatu Austrii
[dostęp 2015-04-16]
Informacja o nominacji w Biuletynie watykańskim z dnia 16 kwietnia 2015
Austriaccy biskupi katoliccy
Ludzie urodzeni w Linzu
Wykładowcy Uniwersytetu Wiedeńskiego
Urodzeni w 1953 |
3456994 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Bilton-in-Ainsty%20with%20Bickerton | Bilton-in-Ainsty with Bickerton | Bilton-in-Ainsty with Bickerton – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Harrogate. W 2011 civil parish liczyła 463 mieszkańców. W obszar civil parish wchodzą także Bilton-in-Ainsty i Bickerton.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire |
3456997 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Genk%20%28stacja%20kolejowa%29 | Genk (stacja kolejowa) | Genk (ned: Gare de Dinant) – stacja kolejowa w Genk, w prowincji Limburgia, w Belgii.
Dworzec pochodzi z 1979 roku, kiedy linia 21 Landen-Hasselt została przedłużona do Genk za pośrednictwem istniejącego odcinka linii kolejowej 21A Hasselt-Boxbergheide i nowej linii kolejowej z Boxbergheide nr 21D. Rozbudowa została wykonana dla osób dojeżdżających do Leuven i Brukseli z Genk i wschodnich rejonów prowincji Limburgia. Początkowo celem było przedłużenie linii kolejowej aż po Maastricht, ale ponieważ budowa ta wymuszała wyburzanie gęstej zabudowy w Genk, plany te zostały zarzucone z powodu dużych kosztów.
Jest to dworzec czołowy, który posiada poczekalnię na poziomie ziemi, natomiast perony znajdują się na wiaduktach. Budynek dworca został zbudowany w 1979 roku według projektu architekta Jacques Devincke.
W 2010 roku Rada Miasta Genk przedłożyła wniosek, aby zmienić nazwę stacji na Genk Centrum. Pozwoli to uniknąć nieporozumień, jak dworzec Heis przemianowany w Genk Bokrijk.
Linie kolejowe
21D Boksbergheide - Genk
Linki zewnętrzne
Stacje i przystanki kolejowe w prowincji Limburgia (Belgia)
Genk |
3456998 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Burton-on-Yore | Burton-on-Yore | Burton-on-Yore – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Harrogate. W 2001 civil parish liczyła 81 mieszkańców.
Przypisy
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire |
3457003 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Clint%20cum%20Hamlets | Clint cum Hamlets | Clint cum Hamlets – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Harrogate. W 2011 civil parish liczyła 488 mieszkańców.
Przypisy
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire |
3457004 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Carl%20Herrera | Carl Herrera | Carl Víctor Herrera Alleyne (ur. 14 grudnia 1966 w Trynidadzie) – wenezuelski koszykarz oraz trener, pochodzący z Trynidadu i Tobago, występował na pozycji skrzydłowego, dwukrotny mistrz NBA.
Został pierwszym w historii wenezuelskim koszykarzem, który został wybrany w drafcie oraz występował na parkietach NBA.
W grudniu 2014 roku został postrzelony podczas napadu rabunkowego, który miał miejsce w jednej z wenezuelskich restauracji – Margarita Island.
Osiągnięcia
NCAA
Southwest Conference's Newcomer of the Year (1990)
Zaliczony do składu All-SWC First Team (1990)
NBA
2-krotny mistrz NBA (1994, 1995)
Hiszpania
Finalista Pucharu Koracia (1991)
Wenezuela
2-krotny mistrz Wenezueli (1990, 2002)
MVP ligi (1990)
2-krotny wicemistrz Wenezueli (2005, 2006)
Debiutant roku ligi wenezuelskiej (1984)
Lider:
strzelców ligi (1984)
ligi w:
zbiórkach (1989, 1990)
blokach (1986, 1987, 1989)
skuteczności rzutów z gry (1985, 1986, 1988)
Reprezentacja
Brązowy medalista mistrzostw Ameryki Południowej (2001)
Uczestnik igrzysk olimpijskich (1992 – 11. miejsce)
2-krotny uczestnik mistrzostw świata (1990 – 11. miejsce, 2002 – 14. miejsce)
Przypisy
Linki zewnętrzne
Profil na NBA.com
Statystyki na basketball-reference.com
Profil na landofbasketball.com
Profil na espn.go.com
Wenezuelscy koszykarze
Koszykarze San Antonio Spurs
Koszykarze Houston Rockets
Koszykarze Vancouver Grizzlies
Koszykarze Denver Nuggets
Koszykarze Realu Madryt
Koszykarze Guaros de Lara
Koszykarze Houston Cougars
Koszykarze Guaiqueríes de Margarita
Koszykarze Cocodrilos de Caracas
Koszykarze Bravos de Portuguesa
Koszykarze Trotamundos de Carabobo
Urodzeni w 1966 |
3457007 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Mychaj%C5%82o%20Rybak | Mychajło Rybak | Mychajło Lwowycz Rybak, ukr. Михайло Львович Рибак, ros. Михаил Лейбович Рыбак, Michaił Lejbowicz Rybak (ur. 25 kwietnia 1936, Polska) – ukraiński piłkarz, grający na pozycji pomocnika, trener piłkarski.
Kariera piłkarska
Kariera klubowa
W 1957 rozpoczął karierę piłkarską w klubie Spartak Wilno. W następnym roku został zaproszony do SKWO Lwów, który potem zmienił nazwę na SKA Lwów. W 1963 występował w Awanhardzie Tarnopol, w którym zakończył karierę piłkarską.
Kariera trenerska
Po zakończeniu kariery piłkarza pozostał w OBO Lwów, w którym przez wiele lata pomagał trenować kadrę, a od 1971 stał na czele klubu. Kiedy klub został przeniesiony do Łucka, kontynuował pracować na stanowisku głównego trenera już SK Łuck. 17 lipca 1973 roku został zwolniony. Potem wyjechał do USA, gdzie trenował w Szkole Piłkarskiej pobliżu Nowego Jorku.
Sukcesy i odznaczenia
Sukcesy piłkarskie
SKWO Lwów
mistrz strefy 3 Klasy B Mistrzostw ZSRR: 1958
Przypisy
Bibliografia
Radzieccy piłkarze
Ukraińscy piłkarze
Radzieccy trenerzy piłkarscy
Ukraińscy trenerzy piłkarscy
Piłkarze Budiwelnyka Tarnopol
Piłkarze SKA Lwów
Piłkarze Žalgirisu Wilno
Trenerzy piłkarzy SKA Lwów
Trenerzy piłkarzy Wołyni Łuck
Urodzeni w 1936 |
3457011 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Lockinge | Lockinge | Lockinge – civil parish w Anglii, w Oxfordshire, w dystrykcie Vale of White Horse. W 2011 civil parish liczyła 183 mieszkańców.
Przypisy
Civil parishes w hrabstwie Oxfordshire |
3457013 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Coneythorpe%20and%20Clareton | Coneythorpe and Clareton | Coneythorpe and Clareton – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Harrogate. W 2001 civil parish liczyła 100 mieszkańców. W obszar civil parish wchodzi także Clareton.
Przypisy
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire |
3457015 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Cundall%20with%20Leckby | Cundall with Leckby | Cundall with Leckby – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Harrogate. W 2011 civil parish liczyła 128 mieszkańców. W obszar civil parish wchodzi także Leckby.
Przypisy
Linki zewnętrzne
British history
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire |
3457016 | https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%81aszewski | Łaszewski | Józef Łaszewski (1902–), wioślarz, olimpijczyk
Ryszard Łaszewski (1828–1923), agronom, podporucznik, powstaniec styczniowy
Ryszard Łaszewski (1941–), profesor nauk prawnych
Stefan Łaszewski (1862–1924), prawnik, sędzia, działacz niepodległościowy |
3457017 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ryszard%20%C5%81aszewski | Ryszard Łaszewski | Ryszard Łaszewski (1828–1923), agronom, podporucznik, powstaniec styczniowy
Ryszard Łaszewski (1941–2022), profesor nauk prawnych |
3457018 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Katrina%20Law | Katrina Law | Katrina Law (ur. 1 stycznia 1985 w West New York, New Jersey) – amerykańska aktorka.
Filmografia
Filmy
Seriale
Bibliografia
Amerykańskie aktorki filmowe
Urodzeni w 1985 |
3457019 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ryszard%20%C5%81aszewski%20%28agronom%29 | Ryszard Łaszewski (agronom) | Ryszard Łaszewski (ur. 1828 w Warszawie, zm. 1923 w Sofii) – polski agronom, podporucznik, powstaniec styczniowy.
Został agronomem. W stopniu podporucznika uczestniczył w powstaniu styczniowym 1863. Został wywieziony na Syberię, skąd uciekł. Jako wachmistrz służył w pułku Sadyka Paszy. Brał udział w wojnie rosyjsko-tureckiej (1877–1878), po której zakończeniu Bułgaria uzyskała niepodległość w 1878. Później został pracownikiem dyrekcji kolei w tym państwie.
Związał się z pochodzącą z Czech Józefą Hübsch. Jego synem był Stefan Łaszewski (1890-1960), profesor, muzyk.
2 maja 1923 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł w tym samym roku.
Przypisy
Bibliografia
Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
Podporucznicy II Rzeczypospolitej (weterani powstania styczniowego)
Polonia w Bułgarii
Polscy agronomowie
Uczestnicy wojny rosyjsko-tureckiej 1877–1878 (strona rosyjska)
Urodzeni w 1828
Zmarli w 1923
Ludzie urodzeni w Warszawie |
3457020 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Covenham%20St%20Mary | Covenham St Mary | Covenham St Mary – wieś i civil parish w Anglii, w Lincolnshire, w dystrykcie East Lindsey. W 2011 civil parish liczyła 135 mieszkańców.
Przypisy
Wsie w hrabstwie Lincolnshire
Civil parishes w hrabstwie Lincolnshire |
3457022 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Darley%20and%20Menwith | Darley and Menwith | Darley and Menwith lub Menwith with Darley lub Menwith cum Darley – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Harrogate. W 2011 civil parish liczyła 1332 mieszkańców.
Przypisy
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire |
3457026 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Nanch%C5%AB%20koi%20wo%20yatter%C5%AB%20You%20Know%3F | Nanchū koi wo yatterū You Know? | – siódmy singel zespołu Berryz Kōbō, wydany 8 czerwca 2005 roku przez wytwórnię Piccolo Town. Został wydany także jako „Single V” (DVD) 22 czerwca 2005 roku.
Utwór tytułowy został użyty w zakończeniach serialu anime Patalliro Saiyuki!.
Singel osiągnął 13 pozycję w rankingu Oricon i pozostał na liście przez 2 tygodnie, sprzedano egzemplarzy.
Lista utworów
Single V
Przypisy
Linki zewnętrzne
Profil singla na Oricon
Profil singla na Oricon (Single V)
Special Generation w serwisie YouTube
Single wydane w roku 2005
Single Berryz Kōbō |
3457029 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Red%20Bull%20Junior%20Team | Red Bull Junior Team | Red Bull Junior Team – program rozwojowy dla młodych kierowców prowadzony przez Red Bulla, w celu zidentyfikowania potencjalnych przyszłych gwiazd w samochodach o otwartym nadwoziu. W podobny sposób był prowadzony program Red Bull Driver Search w Stanach Zjednoczonych, lecz program został zamknięty. Członkowie Red Bull Junior Team są finansowani i sponsorowani przez austriackiego producenta w niższych seriach wyścigowych.
Program okazywał się skuteczny, wprowadzając wielu kierowców do Formuły 1. Pięciu jego członków – Sebastian Vettel, Daniel Ricciardo, Max Verstappen, Pierre Gasly i Carlos Sainz Jr. posiadają zwycięstwa w najważniejszej serii wyścigowej, a dwóch z nich (Vettel i Verstappen) zdobyło co najmniej dwa tytuły mistrza świata. Red Bull jest właścicielem dwóch zespołów – Red Bull Racing i Scuderia AlphaTauri (wcześniej Scuderia Toro Rosso).
Red Bull Junior Team był oficjalną nazwą zespołu RSM Marko, który startował w Formule 3000 w sezonach 1999–2003, który był sponsorowany przez Red Bulla, a dyrektorem tego zespołu był Helmut Marko.
Red Bull Junior Team został założony w 2001 roku jako europejski program rozwojowy Red Bulla. Austriacka firma oferuje wsparcie i sponsoring kierowcom, którzy należą do tego programu. Pierwszym kierowcą Red Bull Junior Team, który dostał się do Formuły 1 był Christian Klien. Sebastian Vettel natomiast w Grand Prix Włoch 2008 został pierwszym kierowcą z tego programu, który wygrał wyścig Formuły 1. Niemiec został także pierwszym reprezentantem z juniorskiego grona, który wywalczył mistrzostwo świata Formuły 1.
Aktualni członkowie
Członkowie, którzy dostali się do Red Bull Racing
Pogrubiona czcionka oznacza tytuł mistrzowski, zaś złoty kolor onznacza mistrzostwo świata Formuły 1
Członkowie, którzy dostali się do Toro Rosso/AlphaTauri
Poniżej znajduje się lista kierowców, którzy dostali się z programu rozwojowego do zespołu Toro Rosso/AlphaTauri ale nie jeździli dla Red Bull Racing. Członkowie Red Bull Junior Team, którzy jeździli zarówno dla Scuderii Toro Rosso/Scuderii AlphaTauri jak i Red Bull Racing są wymienieni na liście powyżej.
Pogrubiona czcionka oznacza tytuł mistrzowski
Byli kierowcy
Red Bull Driver Search
Red Bull Driver Search był amerykańskim programem juniorskim Red Bulla w latach 2002–2005. Była prowadzona równoległe z europejskim programem Red Bull Junior Team. Jego celem było „szukanie przyszłego amerykańskiego Mistrza Formuły 1”. Innym celem było natomiast stworzenie „w pełni amerykańskiego zespołu Formuły 1”.
Z tego programu wyróżniło się czterech kierowców, lecz do Formuły 1 dostał się jedynie Scott Speed. Po tym jak został jednym z czterech zwycięzców programu Red Bull Driver Search w 2002, przeniósł się na następny rok do Brytyjskiej Formuły 3. W 2004 roku wygrywał Niemiecką i Europejską Formułę Renault 2000. W 2005 jeździł w serii GP2 oraz na krótko reprezentował swój kraj w A1 Grand Prix przed dołączeniem do zespołu Scuderia Toro Rosso w Formule 1, którego Amerykanin reprezentował w sezonach 2006–2007.
17 października 2005 poinformowano o zaniechaniu działalności Red Bull Driver Search. Między innymi tego powodem było dostanie się Scotta Speeda do Formuły 1.
Uwagi
Przypisy
Linki zewnętrzne
Red Bull Junior Team
Red Bull Racing
Scuderia AlphaTauri
Zespoły wyścigowe |
3457030 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Dunsforths | Dunsforths | Dunsforths – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Harrogate. W 2011 civil parish liczyła 224 mieszkańców. W obszar civil parish wchodzą także Lower Dunsforth i Upper Dunsforth with Branton Green.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Strona internetowa
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire |
3457032 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Elon%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29 | Elon (Karolina Północna) | Elon – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Alamance.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3457034 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Lower%20Dunsforth | Lower Dunsforth | Lower Dunsforth – wieś w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Harrogate, w civil parish Dunsforths. W 1951 civil parish liczyła 113 mieszkańców. Lower Dunsforth jest wspomniana w Domesday Book (1086) jako Doneforde/Dunesford/Dunesforde.
Przypisy
Wsie w hrabstwie North Yorkshire |
3457035 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Gibsonville | Gibsonville | Gibsonville – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Alamance.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3457038 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Upper%20Dunsforth | Upper Dunsforth | Upper Dunsforth – osada w Anglii, w North Yorkshire. Upper Dunsforth jest wspomniana w Domesday Book (1086) jako Doneforde/Dunesford/Dunesforde.
Przypisy
Wsie w hrabstwie North Yorkshire |
3457040 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Green%20Level | Green Level | Green Level – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Alamance.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3457041 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Haw%20River%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29 | Haw River (Karolina Północna) | Haw River – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Alamance.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3457042 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ron%20Pachtman | Ron Pachtman | Ron Pachtman „Ronpa” (hebr. רון פכטמן; ur. 7 lipca 1978) – izraelski brydżysta, World International Master (WBF), European Master oraz European Champion w kategorii Open (EBL).
Wyniki brydżowe
Olimpiady
Na olimpiadach uzyskał następujące rezultaty:
Zawody światowe
W światowych zawodach zdobył następujące lokaty:
Zawody europejskie
W europejskich zawodach zdobył następujące lokaty:
Klasyfikacja
Przypisy
Linki zewnętrzne
Zobacz też
Brydż sportowy
Izraelscy brydżyści
Urodzeni w 1978 |
3457043 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ellenthorpe | Ellenthorpe | Ellenthorpe – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Harrogate. W 2001 civil parish liczyła 34 mieszkańców. Ellenthorpe jest wspomniana w Domesday Book (1086) jako Adelingestorp.
Przypisy
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire |
3457044 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Mebane | Mebane | Mebane – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Alamance.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3457048 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ossipee | Ossipee | Miejscowości w USA:
Ossipee – miasto w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Alamance
Ossipee – miasto w stanie New Hampshire, w hrabstwie Carroll |