id
stringlengths 1
7
| url
stringlengths 31
408
| title
stringlengths 1
239
| text
stringlengths 1
297k
|
|---|---|---|---|
3456506 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Barchovice | Barchovice | Barchovice – gmina w Czechach, w powiecie Kolín, w kraju środkowoczeskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 199 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Kolín |
3456507 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Marian%20Kara%C5%9B | Marian Karaś | Marian Karaś – polski samorządowiec, naczelnik Kłodzka
Marian Karaś (ur. 1950) – polski publicysta i aforysta
Zobacz też |
3456508 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Kirkby%20Fleetham%20with%20Fencote | Kirkby Fleetham with Fencote | Kirkby Fleetham with Fencote – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Hambleton. W 2011 civil parish liczyła 560 mieszkańców.
Przypisy
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire
Hambleton (dystrykt) |
3456509 | https://pl.wikipedia.org/wiki/B%C5%99e%C5%BEany%20I | Břežany I | Břežany I – gmina w Czechach, w powiecie Kolín, w kraju środkowoczeskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 91 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Kolín |
3456510 | https://pl.wikipedia.org/wiki/C%C3%ADrkvice%20%28powiat%20Kol%C3%ADn%29 | Církvice (powiat Kolín) | Církvice – gmina w Czechach, w powiecie Kolín, w kraju środkowoczeskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 99 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Kolín |
3456511 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Kirklington-cum-Upsland | Kirklington-cum-Upsland | Kirklington-cum-Upsland – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Hambleton. W 2011 civil parish liczyła 315 mieszkańców.
Przypisy
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire
Hambleton (dystrykt) |
3456513 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Mariko%20Shimizu | Mariko Shimizu | Mariko Shimizu (ur. 1974) – japońska zapaśniczka w stylu wolnym. Mistrzyni Azji, medalistka mistrzostw świata
Mariko Shimizu – japiońska mangaka
Zobacz też |
3456514 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Dob%C5%99ichov | Dobřichov | Dobřichov – gmina w Czechach, w powiecie Kolín, w kraju środkowoczeskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 692 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Kolín |
3456515 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Doln%C3%AD%20Chvatliny | Dolní Chvatliny | Dolní Chvatliny – gmina w Czechach, w powiecie Kolín, w kraju środkowoczeskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 436 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Kolín |
3456516 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Knayton%20with%20Brawith | Knayton with Brawith | Knayton with Brawith – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Hambleton. W 2011 civil parish liczyła 318 mieszkańców.
Przypisy
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire
Hambleton (dystrykt) |
3456518 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Mark%20Schultz | Mark Schultz | Mark Schultz (ur. 1955) – amerykański ilustrator komiksowy i autor scenariuszy
Mark Schultz (ur. 1960) – amerykański zapaśnik w stylu wolnym, złoty medalista olimpijski, mistrz świata
Mark Schultz (ur. 1970) – amerykański piosenkarz związany z muzyką chrześcijańską
Zobacz też |
3456519 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Drahobudice | Drahobudice | Drahobudice – gmina w Czechach, w powiecie Kolín, w kraju środkowoczeskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 219 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Kolín |
3456521 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Grunta | Grunta | Grunta – gmina w Czechach, w powiecie Kolín, w kraju środkowoczeskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 95 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Kolín |
3456522 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Landmoth-cum-Catto | Landmoth-cum-Catto | Landmoth-cum-Catto – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Hambleton. W 2001 civil parish liczyła 18 mieszkańców.
Przypisy
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire
Hambleton (dystrykt) |
3456526 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Rokitka | Rokitka | Rokitka – potok, dopływ Olszanicy
Rokitka – rzeka, dopływ Noteci |
3456528 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Matthew%20Dillon | Matthew Dillon | Matt Dillon właśc. Matthew Raymond Dillon (ur. 1964) – amerykański aktor i reżyser filmowy.
Matthew Dillon (ur. 1966) – amerykański informatyk
Zobacz też |
3456530 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Dekanat%20Jilemnice | Dekanat Jilemnice | Dekanat Jilemnice – jeden z 14 dekanatów diecezji hradeckiej w Czechach. W jego skład wchodzi 17 parafii.
Lista parafii
Zobacz też
Kościół katolicki w Czechach
Bibliografia
Dekanat na stronie bihk.cz
Dekanaty diecezji hradeckiej |
3456532 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Mattias%20Lindstr%C3%B6m | Mattias Lindström | Mattias Lindström (ur. 1980) – szwedzki piłkarz grający na pozycji pomocnika
Mattias Lindström (ur. 1991) – szwedzki hokeista
Zobacz też |
3456534 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Woodruff%20%28Wisconsin%29 | Woodruff (Wisconsin) | Woodruff – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Wisconsin, w hrabstwie Oneida.
Przypisy
Miasta w stanie Wisconsin |
3456539 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Woodruff%20%28Karolina%20Po%C5%82udniowa%29 | Woodruff (Karolina Południowa) | Woodruff – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, w hrabstwie Spartanburg.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Południowa |
3456544 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Oss%20%28stacja%20kolejowa%29 | Oss (stacja kolejowa) | Oss (ned: Station Oss) – stacja kolejowa w Oss, w prowincji Brabancja Północna, w Holandii. Stacja znajduje się na linii Tilburg - Nijmegen. Obecny budynek dworca pochodzi z 1982 stacji.
Oss jest najkrótszą nazwą stacji w Holandii.
Na stacji istnieje tory manewrowe i boczne, co umożliwia mijanie pociągów, jeśli zachodzi taka konieczność.
Linie kolejowe
Tilburg – Nijmegen
Usługi
Na stacji znajduje się przystanek autobusowy Oss, z liniami regionalnymi. Istnieje postój taksówek oraz parking dla samochodów i rowerów.
Linki zewnętrzne
Informacje o stacji
Stacje i przystanki kolejowe w prowincji Brabancja Północna
Oss |
3456550 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Pinewood%20%28Karolina%20Po%C5%82udniowa%29 | Pinewood (Karolina Południowa) | Pinewood – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, w hrabstwie Sumter.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Południowa |
3456552 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Medal%20S%C5%82u%C5%BCby%20%281917%E2%80%931921%29 | Medal Służby (1917–1921) | Medal Służby (1917–1921) (irl. An Bonn Seirbhíse (1917–1921), ang. The Service Medal (1917-1921)) – irlandzkie odznaczenie wojskowe.
Historia
Odznaczenie zostało w dniu 26 maja 1942 roku, w 25 rocznicę rozpoczęcia walk o niepodległość Irlandii w 1917 roku, a zakończonych uzyskaniem przez Irlandię niepodległości w lipcu 1921 roku, dla nagrodzenie uczestników tych walk.
Zasady nadawania
Odznaczenie to posiada dwie klasy (kl. I – medal z okuciem, kl. II – medal bez okucia), nadawane w zależności od zasług uczestników walk o niepodległość Irlandii.
Pierwsza klasa (medal z okuciem) tego medalu nadawana była uczestnikom działań bojowych i walk partyzanckich w okresie od 1 kwietnia 1920 do 11 lipca 1921 roku.
Druga klasa (medal bez okucia) tego medalu była nadawana członkom organizacji paramilitarnych uczestniczących w działaniach na rzecz uzyskania niepodległości Irlandii, w szczególności członkom Irlandzkiej Armii Republikańskiej, Irlandzkich Ochotników, Irlandzkiej Armii Obywatelskiej i Rady Kobiet Irlandzkich, przy czym dotyczyło to członków, którzy nie brali udziału w walkach, a byli członkami tych organizacji przed 11 lipca 1921 roku przez okres co najmniej 3 miesięcy.
Łącznie nadano 68 896 medali w obu klasach (w tym – 15 186 kl. I i 51 233 kl. II).
Opis odznaki
Odznaka odznaczenia owalny krążek o średnicy 39 mm wykonany ze brązu.
Na awersie odznaczenia w środku jest rysunek przedstawiający irlandzkiego żołnierza należącego do tzw. Latających Kolumn, prowadzących walkę o niepodległość Irlandii z wojskami brytyjskimi, w typowym dla tego okresu ubiorze. Po bokach znajdują się herby czterech dzielnic Irlandii. Znajduje się tam również napis w języku irlandzkim ÉI – RE (pol. Irlandia) oraz na obrzeżu poniżej postaci napis COGAḊ NA SAOIRSE (pol. Walka o wolność)
Na rewersie odznaczenia z lewej strony znajduje się gałązka wawrzynku symbolizująca zwycięstwo, w zasadzie rewers jest gładki, z wyjątkiem medali nadawanych rodziną poległych w czasie walk lub zmarłych przed ustanowieniem tego odznaczenia, wtedy na rewersie znajduje się numer odznaczenia i imię i nazwisko odznaczonego.
Medal zawieszony był na dwukolorowej wstążce, czarno – jasnobrązowej, (Black – Tan). Wstążka umieszczona jest na prostokątnym metalowej zawieszce ozdobionej celtyckim ornamentem. Na wstążce medalu kl. I umieszczone jest okucie z napisem w języku irlandzkim CÓṀRAC (pol. Kombatant), co wyróżnia medal od kl. II.
Przypisy
Bibliografia
Irlandzkie odznaczenia |
3456553 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Edson%20Jos%C3%A9%20Oriolo%20dos%20Santos | Edson José Oriolo dos Santos | Edson José Oriolo dos Santos (ur. 18 września 1964 w Itajubá) – brazylijski duchowny katolicki, biskup Leopoldiny od 2020.
Życiorys
Święcenia kapłańskie przyjął 5 maja 1990 i został inkardynowany do archidiecezji Pouso Alegre. Pracował głównie jako duszpasterz parafialny, był także m.in. wykładowcą filozofii w seminarium, promotorem sprawiedliwości w sądzie biskupim oraz wikariuszem biskupim.
15 kwietnia 2015 papież Franciszek mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji Belo Horizonte oraz biskupem tytularnym Segia. Sakry udzielił mu 11 lipca 2015 metropolita Diamantiny - arcybiskup João Bosco Oliver de Faria.
30 października 2019 został mianowany biskupem diecezji Leopoldina, a 25 stycznia 2020 kanonicznie objął urząd.
Przypisy
Linki zewnętrzne
[dostęp 2015-04-15]
Brazylijscy biskupi katoliccy
Urodzeni w 1964 |
3456554 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Lamezia%20Terme%20Centrale | Lamezia Terme Centrale | Lamezia Terme Centrale (wł. Stazione di Lamezia Terme Centrale) – główna stacja kolejowa w Lamezia Terme, w prowincji Catanzaro, w regionie Kalabria, we Włoszech. Położona jest na linii Salerno – Reggio di Calabria. Stanowi również stację początkową dla linii do Catanzaro.
Według klasyfikacji RFI ma kategorię złotą.
Historia
Otwarcie stacji jest związane z zakończeniem odcinka Sant'Eufemia Marina - Gizzeria e Pizzo zbudowanego przez Società per le Strade Ferrate del Mediterraneo 15 listopada 1894. W tym samym dniu został otwarty dla ruchu pierwszy odcinek, około 25 km pomiędzy "Sant'Eufemia Biforcazione" (oryginalna nazwa stacji Lamezia Terme Centrale) i Marcellinara na linii do Catanzaro Lido. Rok później (31 lipca 1895) otwarto dla ruchu od dawna ukończoną linię do Praja-Ajeta-Tortora przez Scalea, Cetraro, Paola, Amantea do "Sant'Eufemia Marina" łącząc stację z resztą linii kolejowej. Catanzaro stało się dostępne z Kolei Tyrrenskiej 8 czerwca 1899, a także połączyło się z linią Jońską.
W latach 1928-1935 został zainicjowany program rekultywacji równiny Sant'Eufemia z budową kilku domów i zbudowaniu nowej, większej stacji w Marina di Gizzeria (wówczas "Sant'Eufemia Marina"). W 1935 roku nowa stacja została nazwana "Sant'Eufemia Lamezia" (zamiast poprzedniej "Sant'Eufemia Biforcazione"). W tych samych latach została zelektryfikowana cała linia z Salerno do Reggio di Calabria i zbudowano lokomotywownię na północnej stronie stacji. W latach sześćdziesiątych, stacja została przebudowana wraz z rozbudową linii na dwutorową między Scalea i San Pietro a Maida i modernizacją całej infrastruktury. Wreszcie w 1969 roku, po utworzeniu nowego miasta Lamezia Terme, które powstało z gmin Nicastro, Sambiase i Sant'Eufemia Lamezia stacja zmieniła nazwę na obecną; dodając przyrostek "Centrale" w celu odróżnienia go od stacji Lamezia Terme Nicastro i Lamezia Terme Sambiase.
Infrastruktura
Stacja posiada 7 torów pasażerskich, zlokalizowanych przy 4 peronach, wyposażonych w wiaty i przejście podziemne. Stacja towarowa znajduje się po wschodniej stronie stacji. Stacja zawsze odgrywała ważną rolę w ruchu pasażerskim, między innymi ze względu na obsługiwane większości ruchu dla miasta Catanzaro, dlatego zatrzymują się tu pociągi wszystkich kategorii.
Linie kolejowe
Salerno – Reggio di Calabria
Lamezia Terme – Catanzaro Lido
Zobacz też
Lista stacji i przystanków kolejowych w Kalabrii
Przypisy
Linki zewnętrzne
Rozkład jazdy
Stacje i przystanki kolejowe w Kalabrii |
3456561 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Little%20Busby | Little Busby | Little Busby – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Hambleton. W 2001 civil parish liczyła 12 mieszkańców.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Pastscape
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire
Hambleton (dystrykt) |
3456562 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Adam%20Kosiba | Adam Kosiba | Adam Antoni Kosiba (ur. 26 października 1893 w Sieniawie, zm. 31 lipca 1966 w Londynie) – pułkownik intendent z wyższymi studiami wojskowymi Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej i Polskich Sił Zbrojnych, działacz katolicki.
Życiorys
Urodził się 26 października 1893 roku w Sieniawie, w rodzinie Karola i Antoniny. Ukończył I Gimnazjum Klasyczne w Jarosławiu, po czym w 1912 podjął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Franciszkańskiego we Lwowie. Był członkiem Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”.
Po wybuchu I wojny światowej w 1914 wstąpił do Legionów Polskich. Służył w 2 pułku piechoty w składzie II Brygady odbywając kampanię karpacką. Na początku 1915 przebywał na leczeniu po zachorowaniu na tyfus. Po odzyskaniu zdrowia odbył kurs w Szkole Podoficerów Rachunkowych w Piotrkowie Trybunalskim, po czym został przydzielony do 15 kompanii 6 pułku piechoty w składzie III Brygady. W 1916 był podoficerem rachunkowym Domu Ozdrowieńców w Kamieńsku, mianowany chorążym był od stycznia 1917 oficerem kasowym II batalionu 3 pułku piechoty w składzie II Brygady. Został awansowany do stopnia podporucznika rachunkowego 1 kwietnia 1917. Po kryzysie przysięgowym służył jako oficer rachunkowy w 2 pułku ułanów. Przy usiłowaniu przekroczenia frontu pod Rarańczą w połowie lutego 1918, został aresztowany przez Austriaków i osadzony w obozie Talaborfalva.
U schyłku wojny, w listopadzie 1918, był aktywny w rozbrajaniu wojsk okupacyjnych. Został przyjęty do Wojska Polskiego. Przydzielony do Sekcji Gospodarczej Ministerstwa Spraw Wojskowych. Mianowany do stopnia majora intendentury. Od 1923 do 1926 był oficerem w I Okręgowym Szefostwie Intendentury w Warszawie. Został awansowany do stopnia podpułkownika intendentury 1 lipca 1925. Od 1932 pełnił funkcję szefa intendentury w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu. Na stopień pułkownika został mianowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów intendentów.
W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku był szefem intendentury Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Narew”. Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został internowany na Litwie. Po okresie internowania na terenach litewskich, był osadzony w obozie w Kozielsku (tzw. II), od 2 lipca 1940 w obozie jenieckim NKWD w Griazowcu. Po podpisaniu układu Sikorski-Majski z 3 lipca 1941, wraz z innymi polskimi żołnierzami odzyskał wolność i został przyjęty do formowanych Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR gen. dyw. Władysława Andersa i został szefem intendentury w dowództwie tej armii. Pułkownik Kosiba potajemnie przewiózł z Kozielska do Griazowca obraz Matki Bożej Kozielskiej, a następnie transportował w ramach armii polskiej. Wraz z wojskami przeszedł przez Bliski Wschód, zostając oficerem Polskich Sił Zbrojnych, w ramach których od 1943 pełnił funkcję szefa służby pieniężnej.
Rozkazem Ministra Obrony Narodowej MON L.dz. 916/MON.45 z 26 stycznia 1945 roku oraz MON L.dz. 1268/Tjn.Org.Pers. z 8 lutego 1945 roku został wyznaczony na stanowisko członka Komisji Kontrolnej gospodarki pieniężnej funduszem specjalnym przekazanym szefowi wojskowemu „Moniki” i delegatowi MON na Francję. Kontrolę przeprowadził do 7 marca 1945 roku w Paryżu wspólnie z pułkownikiem uzbrojenia Włodzimierzem Hellmannem.
Po zakończeniu działań wojennych w 1945 służył w Polskim Korpusie Przysposobienia i Rozmieszczenia oraz w Komisji Likwidacyjnej PSZ.
Po demobilizacji 1 lipca 1948 pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii zamieszkując w Londynie. Był współorganizatorem emigracyjnej katolickiej Fundacji Veritas w Londynie, założonej z inicjatywy ks. Stanisława Bełcha oraz jej prezesem od 1948 do 1966 (działał w niej m.in. Paweł Skwarczyński).
Poniósł śmierć 31 lipca 1966 wskutek wypadku w Londynie. Został pochowany na Cmentarzu South Ealing w Londynie.
Ordery i odznaczenia
Krzyż Niepodległości (12 maja 1931)
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)
Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 10 listopada 1928,1938)
Przypisy
Bibliografia
Członkowie Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” (zabór austriacki)
Internowani w Talaborfalva
Jeńcy polscy obozu NKWD w Griazowcu (1940–1941)
Jeńcy polscy obozu NKWD w Kozielsku (1940–1941)
Londyńska Polonia
Ludzie urodzeni w Sieniawie
Ludzie związani z Jarosławiem (Polska)
Odznaczeni dwukrotnie Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
Odznaczeni Krzyżem Niepodległości
Odznaczeni Krzyżem Walecznych (czterokrotnie)
Oficerowie intendenci z wyższymi studiami wojskowymi
Oficerowie rachunkowi Legionów Polskich 1914–1918
Oficerowie Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR 1941–1942
Pochowani na cmentarzu South Ealing w Londynie
Polscy działacze katoliccy
Pułkownicy intendenci II Rzeczypospolitej
Pułkownicy intendenci Polskich Sił Zbrojnych
Uczestnicy kampanii wrześniowej (strona polska)
Urodzeni w 1893
Zmarli w 1966
Żołnierze II Brygady Legionów Polskich
Żołnierze III Brygady Legionów Polskich
Żołnierze Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia
Żołnierze Wojska Polskiego na emigracji w Wielkiej Brytanii po II wojnie światowej |
3456564 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Mychaj%C5%82o%20Zhurowski | Mychajło Zhurowski | Mychajło Zacharowycz Zhurowski, ros. Michaił Zacharowicz Zgurowski (ur. 30 stycznia 1950 w Skale Podolskiej) – ukraiński naukowiec, działacz edukacyjny i polityk. Z wykształcenia matematyk i cybernetyk, specjalista w zakresie teorii systemów, od 1992 rektor Politechniki Kijowskiej. W latach 1994-1999 minister oświaty Ukrainy w rządach Witalija Masoła, Jewhena Marczuka, Pawła Łazarenki i Wałerija Pustowojtenki.
Życiorys
Rodzina:
żona Ludmyła
dzieci: Ołeksandr ur.1987, Natalija ur.1976.
W 1975 ukończył studia na Politechnice w Kijowie, Wydział Zarządzania, specjalność "Automatyczne systemy sterowania”. W 1984 uzyskał tytuł doktora na podstawie pracy: "Komputerowe wspomaganie projektowania i optymalne sterowanie niestacjonarne procesy i pola w warunkach niepewności danych"
Profesor Mychajło Zhurowski określił podstawowe pojęcia teorii analizy systemów, jak również przedstawił nowe podejście w zakresie teorii zadań ekstremalnych dla operatora nieliniowego, rachunku różniczkowego operatorów oraz inkluzji i rachunku wariacyjnego w przestrzeni Banacha.
Jest jednym z organizatorów Światowego Centrum Geoinformatyki i Zrównoważonego Rozwoju (WDC-Ukraine).
Stanowiska
1987 - 1988 - profesor Wydziału Cybernetyki Technicznej, Politechnika Kijowska.
od 1992 Rektor Narodowego Technicznego Uniwersytetu Ukrainy „Kijowski Politechniczny Instytut”,
1994-1999 minister Edukacji Ukrainy,
Dyrektor Instytutu Stosowanej Analizy Systemowej,
Przewodniczący Stowarzyszenia Rektorów Uniwersytetów Technicznych Ukrainy,
Przewodniczący Instytutu Zrównoważonego Rozwoju w Europie Środkowo-Wschodniej.
Członkostwa
Członek Akademii Nauk w wielu krajach,
Członek Zarządu UNESCO Instytutu Technologii Informacyjnych w Edukacji (Moskwa, Rosja),
Członek IEEE, (Institute of Electrical and Electronics Engineers ) - Instytut Inżynierów Elektryków i Elektroników,
Przedstawiciel Ukrainy w Komitecie Danych dla Nauki i Techniki (CODATA),
Przedstawiciel w Międzynarodowej Radzie Nauki (ICSU),
Członek organizacji pozarządowej EDNES.
Nagrody, wyróżnienia, odznaczenia
W latach 1990, 1999, 2005 - Nagroda Państwowa Ukrainy w zakresie nauki i inżynierii,
1996 - nagroda Głuszkowa Narodowej Akademii Nauk Ukrainy,
1996 - Order Zasługi Republiki Włoskiej,
2000 - tytuł Honorowego Naukowca Ukrainy,
2001 - Srebrny Medal Ukrainy "Honor, Chwała, Trud",
2009 - Order Przyjaźni z Socjalistyczną Republiką Wietnamu
19 lipca 2013 - Krzyż Kawalerski Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej.
8 grudnia 2014 - tytuł Doktora Honoris Causa Politechniki Warszawskiej.
publikacje
Jest autorem ponad 350 publikacji naukowych, w tym 35 książek wydanych w różnych krajach. Na swym koncie ma około 50 wynalazków.
Przypisy
Linki zewnętrzne
https://web.archive.org/web/20160304204127/https://www.pw.edu.pl/Dla-mediow/Komunikaty-prasowe/Profesor-Mikhail-Zgurovski-rektor-Politechniki-Kijowskiej-otrzymal-tytul-Doktora-Honoris-Causa-Politechniki-Warszawskiej.
Doktorzy honoris causa Politechniki Warszawskiej
Ukraińscy ministrowie oświaty i nauki
Urodzeni w 1950 |
3456565 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Marton-cum-Moxby | Marton-cum-Moxby | Marton-cum-Moxby – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Hambleton. W 2001 civil parish liczyła 64 mieszkańców.
Przypisy
Linki zewnętrzne
GENUKI
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire
Hambleton (dystrykt) |
3456566 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Segia | Segia | Segia (łac. Diocesis Segiensis) – stolica historycznej diecezji w prowincji Hispania Tarraconensis istniejącej w czasach rzymskich.
Starożytne miasto Segia identyfikuje się ze współczesnym Ejea de los Caballeros w Aragonii, w Hiszpanii. Obecnie katolickie biskupstwo tytularne ustanowione w 1969 przez papieża Pawła VI.
Biskupi tytularni
Bibliografia
Tytularne stolice biskupie Kościoła katolickiego w dzisiejszej Hiszpanii |
3456568 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Lebrija%20%28stacja%20kolejowa%29 | Lebrija (stacja kolejowa) | Lebrija (hiszp, Estación de Lebrija) – stacja kolejowa w miejscowości Lebrija, w prowincji Sewilla, we wspólnocie autonomicznej Andaluzja, w Hiszpanii.
Jest obsługiwana przez pociągi Media Distancia Renfe.
Położenie stacji
Znajduje się na linii kolejowej Alcázar de San Juan – Kadyks w km 77, na wysokości 48 m n.p.m., pomiędzy stacjami Las Cabezas de San Juan i Aeropuerto de Jerez.
Historia
Oryginalna stacja została otwarta w 1860 roku jak część linii Sewilla-Jerez de la Frontera przez Compañía de los Ferrocarriles de Sevilla a Jerez y de Puerto Real a Cádiz. W 1879 roku stała się częścią Compañía de los Ferrocarriles Andaluces. W 1936 roku w okresie Drugiej Republiki Hiszpańskiej, przeszła pod zarząd Compañía Nacional de los Ferrocarriles del Oeste. Stan ten trwał do 1941, kiedy nastąpiła nacjonalizacja kolei w Hiszpanii i powstało Renfe.
Od 2013 stacja znajduje się w nowym miejscu, na południe od starej w stronę Kadyksu. Stacja powstała w ramach przebudowy starej linii Sewilla-Kadyks na nową linię AVE.
Linie kolejowe
Alcázar de San Juan – Kadyks
Połączenia
Przypisy
Linki zewnętrzne
Media Distancia Andalucía
Rozkład jazdy
Stacje i przystanki kolejowe w Andaluzji |
3456575 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Bob%20Harrison | Bob Harrison | Robert William Harrison (ur. 12 sierpnia 1927 w Toledo) – amerykański koszykarz oraz trener, występował na pozycji obrońcy, trzykrotny mistrz NBA, uczestnik meczu gwiazd NBA.
3 lutego 1941 roku, jako 13-letni zawodnik LaGrange School zdobył rekordowe 139 punktów. Jego zespół pokonał wtedy Arch Street School 139-8.
Osiągnięcia
NBA
3-krotny mistrz NBA (1950, 1952, 1953)
Uczestnik meczu gwiazd NBA (1956)
Przypisy
Linki zewnętrzne
Profil na NBA.com
Statystyki na basketball-reference.com
Profil na landofbasketball.com
Profil na realgm.com
Profil na lakersuniverse.com
Amerykańscy koszykarze
Amerykańscy trenerzy koszykarscy
Koszykarze Minneapolis Lakers
Koszykarze Milwaukee Hawks
Koszykarze St. Louis Hawks
Koszykarze Syracuse Nationals
Urodzeni w 1927
Koszykarze Michigan Wolverines
NBA All-Stars |
3456576 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Pr%C3%B3by%20Moj%C5%BCesza | Próby Mojżesza | Próby Mojżesza (Młodość Mojżesza) – fresk autorstwa Sandro Botticellego, znajdujący się w Kaplicy Sykstyńskiej.
Opis
Tematem fresku są opisane w Księdze Wyjścia dzieje Mojżesza od ucieczki do kraju Madianitów do otrzymania od Boga misji wyprowadzenia Izraelitów z Egiptu. Złożona kompozycja rozwija się linearnie, poszczególne partie obrazu odpowiadają następstwu czasowemu elementów opowieści. Postać Mojżesza jest łatwa do zidentyfikowania dzięki żółtej tunice i zielonemu płaszczowi. Narracja rozpoczyna się od prawej, sceną zabicia Egipcjanina napastującego Hebrajczyka i ucieczki Mojżesza (Wj 2,11-15). Następna scena ukazuje Mojżesza przepędzającego pasterzy znieważających córki Jetry; w środkowej części obrazu prorok ukazany został w ich towarzystwie, nabierający wodę ze studni i pojący stado (Wj 2,16-22). W głębi obrazu widać Mojżesza wypasającego stado na górze Horeb i ściągającego obuwie, a następnie rozmawiającego z Bogiem ukazującym mu się w krzewie gorejącym. Na pierwszym planie w części lewej fresku widać Mojżesza wyruszającego wraz ze swoim ludem w wędrówkę do Ziemi Obiecanej (Wj 3,1-12).
Na fryzie ponad obrazem znajduje się jego łaciński tytuł: TEMPTATIO MOISI LEGIS SCRIPTAE LATORIS.
Interpretacja
Próby Mojżesza programowo komponują się ze znajdującym się na przeciwległej ścianie freskiem Kuszenie Chrystusa. Mojżesz stanowi prefigurację Jezusa: zabicie Egipcjanina znajduje swoją korelację w pokonaniu szatana, zaś przy studni prorok został ukazany jako Dobry Pasterz.
Postać Mojżesza zdejmującego sandał mogła zostać zainspirowana rzymską rzeźbą przedstawiającą chłopca wyjmującego cierń z nogi (Spinario). Przeniesienie przez Botticellego wydarzeń z życia Mojżesza z pustyni synajskiej w scenerię rzymską sugeruje uaktualnioną interpretację, mogącą się odnosić do Kościoła katolickiego będącego wzorem Mojżesza powołanym przez Boga przewodnikiem wiernych.
Przypisy
Bibliografia
Obrazy Sandra Botticellego
Freski w Watykanie
Obrazy w Kaplicy Sykstyńskiej
Mojżesz na obrazach |
3456577 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Vortimer | Vortimer | Vortimer (język starowalijski: Guorthemir, język walijski: Gwerthefyr) - legendarna postać występująca w legendach arturiańskich. Według tradycji Vortimer miał być synem rządzącego w połowie V wieku, króla Brytanii Vortigerna. Znany był z niechęci do saskich sojuszników, sprowadzonych przez swojego ojca. Według dzieła pod tytułem Historia Regum Britanniae Geoffreya z Monmouth Vortimer obalił Vortigerna i przez krótki czas panował jako król, a po jego śmierci władza powróciła w ręce jego ojca.
Źródła
Vortimer po raz pierwszy pojawia się w dziele Historia Brittorum, pochodzącym z IX wieku. Według przekazu tego źródła Vortigern zezwolił zamorskim plemionom anglosaskim pod przywództwem braci Hengesta i Horsy na osiedlenie się na wyspie Thanet. Anglowie, Sasi i Jutowie mieli być najemnikami Brytów w walce przeciwko plemionom Piktów i Szkotów w zamian za przyznanie im ziemi. Przebiegły Hengest nakłonił króla do nadania Anglosasom większej ilości ziemi we władanie. Po dramatycznym okresie saskiej ingerencji, sytuacja się jeszcze bardziej pogorszyła. Z powodu haniebnych decyzji Vortigerna, po pewnym czasie jego syn, Vortimer powstał przeciwko Sasom i przepędził ich z powrotem na wyspę Thanet po rozegraniu czterech bitew. Podczas trzeciej bitwy Horsa i brat Vortimera, Cadeyrn Fendigaid (Catigern) zginęli. Po czwartym starciu najeźdźcy mieli zostać całkowicie zepchnięci. Wkrótce po tym jednak Vortimer zmarł. Przed śmiercią poprosił swoich towarzyszy, aby pochowali go w miejscu, gdzie Anglosasi po raz pierwszy wylądowali w Brytanii. Grób ten miał strzec Brytanię przed następnymi inwazjami. Przyjaciele Vortimera nie posłuchali go jednak i barbarzyńcy powrócili z kolejnymi najazdami. Trzy spośród czterech bitew są nazwane i wykazują pewne powiązania z bitwami toczonymi w Kencie, wspomnianymi w Kronice anglosaskiej. Kronika nie wspomina jednak Vortimera. Informacje zawarte w Historia Brittorum wykorzystał Geoffrey z Monmouth, przy opisie fikcyjnych królów Brytanii. Według Geoddfeya Brytowie wyrzekli się Vortigerna i wynieśli na tron Vortimera. Po wygnaniu Sasów miał być otruty przez swoją macochę Rowenę, która była córką Hengesta. Następnie Vortigern powrócił do władzy.
Zobacz też
Gemitus Britannorum
De Excidio et Conquestu Britanniae
Chronica Gallica z 452 roku
Bibliografia
Historia Brittorum po angielsku: http://en.wikisource.org/wiki/History_of_the_Britons.
Bernhard Maier, Dictionary of Celtic Religion and Culture (Boydell Press, 1997).
Henry Lewis (gol.), Brut Dingestow (Caerdydd, 1942).
Bernhard Maier, Dictionary of Celtic Religion and Culture (Boydell Press, 1997).
David E. Thornton: Vortigern. In: Oxford Dictionary of National Biography. Band 56, 2004, s. 598.
Przypisy
Postacie z legend arturiańskich |
3456578 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Kujawsko-Pomorska%20Izba%20Rzemios%C5%82a%20i%20Przedsi%C4%99biorczo%C5%9Bci | Kujawsko-Pomorska Izba Rzemiosła i Przedsiębiorczości | Kujawsko-Pomorska Izba Rzemiosła i Przedsiębiorczości – organizacja samorządowa o charakterze społeczno-zawodowym wspierająca rozwój rzemiosła i drobnej wytwórczości, zrzeszająca cechy i spółdzielnie rzemieślnicze z województwa kujawsko-pomorskiego.
Historia
W 1848 r. utworzono w Bydgoszczy Stowarzyszenie Rzemieślników, jedno z najstarszych na ziemiach zaboru pruskiego. Na jego bazie w 1900 roku zorganizowano Izbę Rzemieślniczą (jedną z dwóch w Prowincji Poznańskiej), która objęła swym zasięgiem obszar rejencji bydgoskiej, w tym miasta: Bydgoszcz, Inowrocław, Gniezno i Piłę. Na pierwszym inauguracyjnym zebraniu Izby do zarządu liczącego 25 osób wybrano 8 Polaków. W tym czasie w okręgu bydgoskim działały 233 cechy, ponad 10 tys. samodzielnych rzemieślników, 8 tys. czeladników oraz 5 tys. uczniów, a w Bydgoszczy funkcjonowało 1230 warsztatów rzemieślniczych. Do zadań Izby należało: kształcenie uczniów, doskonalenie zawodowe, tworzenie czeladniczych komisji egzaminacyjnych, współudział w powoływaniu komisji mistrzowskich, kontrola kas zapomogowych i pogrzebowych oraz nadzór nad spółkami. Organizacja podlegała ministrowi przemysłu i handlu i była nadzorowana przez prezydenta rejencji. Środki na utrzymanie pochodziły od rzemieślników. Organizacja miała własną bibliotekę z fachową literaturą oraz wydawała dwutygodnik „Bromberger Handwerker – Zeitung”. Rzemieślnicy bydgoscy pochodzenia polskiego prowadzili także amatorską działalność kulturalną. Na szczególną uwagę zasługuje działalność istniejącego do dzisiaj Towarzystwa Śpiewu „Halka”, którego początki sięgają 1883 roku.
Po odzyskaniu niepodległości w 1920 roku Izba Rzemieślnicza w Bydgoszczy objęła swoim zasięgiem 5 obwodów: Bydgoszcz, Chodzież, Nakło nad Notecią, Gniezno, Inowrocław. Nadzór nad obwodem bydgoskim sprawował wojewoda poznański, natomiast pracą organizacyjną kierował komisarz państwowy Ignacy Kornaszewski (stolarz z Inowrocławia). W 1928 r. minister Eugeniusz Kwiatkowski nadał Izbie nowy statut. W skład kierownictwa wchodziło 18 rzemieślników, którzy samodzielnie prowadzili warsztaty od co najmniej 3 lat i ukończyli 30. rak życia. Wszyscy członkowie oraz zarząd za pełnione funkcje nie pobierali wynagrodzenia. Organizacja przyczyniła się do rozwoju szkolnictwa zawodowego. W Bydgoszczy istniał Instytut Przemysłu i Rzemiosła, a w okręgu działały 54 dokształcające szkoły zawodowe.
W 1933 r. zarządzeniem ministra przemysłu i handlu Izbę Rzemieślniczą w Bydgoszczy rozwiązano i wcielono do Izby w Poznaniu. W 1938 r. w związku ze zmianami przynależności wojewódzkiej, Bydgoszcz wraz z regionem została przyłączona do Izby Rzemieślniczej w Toruniu.
Wiosną 1945 r. Pomorską Izbę Rzemieślniczą ustanowiono w Bydgoszczy. W 1946 r. Izba była współorganizatorką Pomorskiej Wystawy Przemysłu, Rzemiosła i Handlu w ramach obchodów 600-lecia Bydgoszczy, która wzbudziła duże zainteresowanie w kraju i za granicą. Z kolei w lipcu 1946 r. przygotowano Ogólnopolski Zjazd Rzemiosła w Bydgoszczy, w którym uczestniczyło 7 tys. delegatów. W 1947 r. Izba otrzymała srebrny medal za pomoc w organizacji Międzynarodowych Targów Gdańskich. Lata 1945-1950 to okres intensywnej pracy na rzecz rzemiosła, pomocy repatriantom i poszkodowanym w wyniku działań wojennych. Siedziba Izby mieściła się w tym czasie przy ul. Jagiellońskiej 10, w domu będącym własnością cechów bydgoskich. Przystąpiono do organizowania i uporządkowania sieci cechów, m.in. powołano 146 cechów branżowych. Rzemieślnicy bydgoscy uczestniczyli w uroczystościach miejskich, takich jak uroczystości żałobne ku czci pomordowanych w Dolinie Śmierci, 600-lecie miasta lub Święto Lotnika z udziałem marszałka Żymierskiego. Kontynuowano również tradycje i obrzędy rzemieślnicze m.in. poprzez obchodzenie świąt patronalnych, gromadzenie statutów, protokołów, sztandarów, godeł, skrzyń i klejnotów brackich.
W latach 1948-1949 z inicjatywy członków organizacji ukazywał się tygodnik „Rzemieślnik Pomorski”, zamknięty ze względów politycznych (ukazało się 140 numerów). Lata 1949-1955 były okresem nacjonalizacji przemysłu i rzemiosła, utrudnień i szykan dla drobnych przedsiębiorców. W rezultacie liczba zakładów rzemieślniczych w województwie bydgoskim spadła o połowę.
Po odwilży gomułkowskiej 1956 roku weszła w życie nowa ustawa o izbach rzemieślniczych, w myśl której wprowadzono wybory do władz cechów. Z inicjatywy Izby w 1965 r. powołano do życia Komisję Rzemiosł Artystycznych, doprowadzając do ustanowienia statusu prawnego rzemieślnika artysty. Po reformie administracyjnej z 1975 r. Izba Rzemieślnicza w Bydgoszczy była organizacją obejmującą swym zasięgiem województwa: bydgoskie, toruńskie i włocławskie zrzeszającą: 27 cechów, 25 spółdzielni rzemieślniczych i Międzywojewódzką Hurtownię Zaopatrzenia Rzemiosła. W 1979 r. utworzono własny Zakład Inwestycji i Budownictwa.
W rezultacie przemian polityczno-gospodarczych w 1988 roku zmniejszyła się liczba zakładów należących do cechów do 5,8 tys. w 1995 r. W 1989 r. zmieniono nazwę organizacji na Międzywojewódzką Izbę Rzemieślniczą w Bydgoszczy. W 1995 r. zrzeszała na zasadzie dobrowolności 29 cechów 114 spółdzielni rzemieślniczych. W latach 90. podstawowym rodzajem działalności Izby było prowadzenie egzaminów czeladniczych i mistrzowskich, szkolenia pracowników cechów i spółdzielni m.in. na tematy podatkowe oraz wydawanie ekspertyz dotyczących wyrobów i usług rzemieślniczych.
W 1999 r. organizacja na podstawie uchwały Walnego Zgromadzenia Delegatów przyjęła nazwę Kujawsko-Pomorskiej Izby Rzemiosła i Przedsiębiorczości.
Charakterystyka
Kujawsko-Pomorska Izba Rzemiosła i Przedsiębiorczości jest związkiem pracodawców organizacji rzemieślniczych. Swoim zasięgiem działania obejmuje województwo kujawsko-pomorskie wraz z powiatem chojnickim. Posiada osobowość prawną i działa na podstawie przepisów ustawy o rzemiośle. Jest członkiem Związku Rzemiosła Polskiego.
Podstawowe zadania Izby to:
reprezentowanie członków wobec organów administracji publicznej i instytucji państwowych;
udzielanie pomocy doradczej, marketingowej i szkoleniowej;
prowadzenie spraw dotyczących kwalifikacji i uprawnień rzemieślniczych;
poświadczanie dyplomów i świadectw kwalifikacyjnych;
działalność marketingowa i promocja w celu zwiększenia konkurencyjności rynkowej swoich członków;
prowadzenie szkół dla rzemiosła i przedsiębiorczości.
Izba pozostaje w stałych kontaktach z Izbą Przemysłowo-Handlową Województwa Kujawsko-Pomorskiego, Wojewódzkim Zrzeszeniem Handlu i Usług oraz Kujawsko-Pomorską Wojewódzką Komendą OHP. Uczestniczy też w pracach Parlamentu Miast Hanzeatyckich.
W skład Zarządu Izby wchodzi Prezes oraz 9 członków, w tym dwóch zastępców Prezesa po jednym z regionów samorządowych: toruńskiego i włocławskiego.
W organizacji wyodrębniono komisje:
Finansową;
Samorządową oraz Inicjatyw Gospodarczych;
Oświaty Szkolnictwa Zawodowego i Promocji Rzemiosła;
Rewizyjną.
Izba prowadzi Zespół Szkół Rzemiosła i Przedsiębiorczości w Bydgoszczy, który obejmuje szkołę zawodową, technikum uzupełniające oraz liceum ogólnokształcące dla dorosłych. Od 2009 roku przy Izbie funkcjonuje również Centrum Kształcenia Ustawicznego Rzemiosła i Przedsiębiorczości w Bydgoszczy.
Członkowie
Kujawsko-Pomorska Izba Rzemiosła i Przedsiębiorczości w Bydgoszczy zrzesza około 3 tysiące rzemieślników oraz małych i średnich przedsiębiorców, skupionych w 22 cechach rzemiosł różnych oraz 6 cechach branżowych. W rozdziale terytorialnym jest to 17 cechów w regionie bydgoskim, 6 w regionie toruńskim i 5 w regionie włocławskim.
Zobacz też
Województwo kujawsko-pomorskie
Gospodarka Bydgoszczy
Przypisy
Rzemiosło w Polsce
Organizacje gospodarcze
Gospodarka w województwie kujawsko-pomorskim
Gospodarka Bydgoszczy |
3456581 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Hilary%20Kossak | Hilary Kossak | Hilary Wiktor Kossak (ur. 20 lipca 1889 we Lwowie, zm. ?) – doktor praw, major dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się 20 lipca 1889 we Lwowie, w rodzinie Leona. Ukończył studia na tamtejszym Wydziale Prawa Uniwersytetu Franciszkańskiego, w marcu 1914 uzyskując tytuł naukowy doktora praw.
Brał udział w I wojnie światowej jako oficer c. i k. armii. W grudniu 1914 został awansowany do stopnia porucznika rezerwy przy 1 pułku ułanów. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę wstąpił do Wojska Polskiego. Jako oficer Sztabu Generalnego Wojska Polskiego w stopniu kapitana rozpoczął służbę Dowództwie Okręgu Generalnego „Kielce”, w którym od 8 maja 1920 był zastępcą szefa sztabu, a od 12 lipca 1920 pełnił funkcję szefa sztabu okręgu. 11 kwietnia 1921 roku został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Generalnego „Kraków” na stanowisko szefa Wydziału IV.
3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 87. lokatą w korpusie oficerów jazdy. Ukończył III Kurs Doszkolenia od 2 listopada 1923 do 15 października 1924 w Wyższej Szkoły Wojennej. Uzyskał tytuł oficera dyplomowanego. Służąc w Inspektoracie Armii Nr IV był oficerem nadetatowym 8 pułku ułanów księcia Józefa Poniatowskiego. 14 października 1926 roku został przydzielony do składu osobowego inspektora armii generała dywizji Mieczysława Norwid-Neugebauera. 31 października 1927 roku został przeniesiony do 9 pułku Ułanów Małopolskich w Trembowli na stanowisko dowódcy szwadronu. Od stycznia 1929 roku pełnił obowiązki zastępcy dowódcy 9 puł, a w lipcu tego roku został zatwierdzony na tym stanowisku. W styczniu 1931 roku został zwolniony ze stanowiska i oddany do dyspozycji szefa Sztabu Głównego z zachowaniem dotychczasowego dodatku służbowego. Z dniem 31 maja 1932 roku został przeniesiony w stan spoczynku.
Pod koniec lat 30. pełnił funkcję dyrektora zarządu zdrojowego w Morszynie.
Po wybuchu II wojny światowej 1939 podczas kampanii wrześniowej pełnił funkcję zastępcy szefa sztabu (kwatermistrza) w Dowództwie Grupy obrony Lwowa.
Ordery i odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)
Złoty Krzyż Zasługi (24 maja 1929)
Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych (12 maja 1936)
Krzyż Kawalerski Orderu Kambodży
Przypisy
Bibliografia
Absolwenci Wydziału Prawa Uniwersytetu Lwowskiego
Ludzie urodzeni we Lwowie
Majorowie kawalerii II Rzeczypospolitej
Obrońcy Lwowa (1939)
Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
Odznaczeni Odznaką Pamiątkową Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych
Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
Oficerowie 8 Pułku Ułanów Księcia Józefa Poniatowskiego
Oficerowie dyplomowani II Rzeczypospolitej
Polacy – oficerowie armii austro-węgierskiej
Polacy – żołnierze Cesarskiej i Królewskiej Armii w I wojnie światowej
Polacy odznaczeni Orderem Kambodży
Polscy prawnicy
Urodzeni w 1889
Zastępcy dowódcy 9 Pułku Ułanów Małopolskich
Zmarli w XX wieku
Nieznana data śmierci |
3456583 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Mayesville | Mayesville | Mayesville – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, w hrabstwie Sumter.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Południowa |
3456584 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Leonard%20Michniewski | Leonard Michniewski | Leonard Marian Michniewski (ur. 4 października 1918, zm. 30 stycznia 2016) – polski siatkarz i brydżysta, Arcymistrz (PZBS), odznaczony złotą odznaką PZBS (1981), członek honorowy PZBS (1996), mistrz Polski w siatkówce, trener reprezentacji Polski w siatkówce, sekretarz generalny PZBS (1962-1985), trener II klasy brydża sportowego. Pochowany na cmentarzu Bródnowskim (kwatera 35A-6-19).
Kariera siatkarska
W 1946 został mistrzem Polski w barwach Społem Warszawa, sukces ten powtórzył w 1947 jako zawodnik AZS Warszawa, w 1948 został wicemistrzem Polski z drużyną SKS Warszawa. Z Gwardią Warszawa sięgnął po wicemistrzostwo Polski jako trener. Jesienią 1954 został trenerem I reprezentacji Polski seniorów i prowadził ją do szóstego miejsca na mistrzostwach Europy w 1955. Latem 1956 na stanowisku trenera zastąpił go Jacek Busz.
Wyniki Brydżowe
Rozgrywki krajowe
W rozgrywkach krajowych zdobywał następujące lokaty:
Zawody Światowe
W światowych zawodach zdobył następujące lokaty:
Zawody europejskie
W europejskich zawodach zdobył następujące lokaty:
Klasyfikacja
Przypisy
Zobacz też
Brydż sportowy
Pochowani na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie
Polscy siatkarze
Polscy trenerzy siatkarscy
Polscy brydżyści sportowi
Polscy działacze sportowi
Selekcjonerzy reprezentacji Polski w piłce siatkowej mężczyzn
Urodzeni w 1918
Zmarli w 2016 |
3456585 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Sumter%20%28Karolina%20Po%C5%82udniowa%29 | Sumter (Karolina Południowa) | Sumter – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, siedziba administracyjna hrabstwa Sumter.
Sport
W mieście rozgrywany jest kobiecy turniej tenisowy, pod nazwą Palmetto Pink Open, zaliczany do rangi ITF, z pula nagród 25 000 $.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Południowa |
3456591 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ungv%C3%A1ri%20AC | Ungvári AC | Ungvári AC – nieistniejący już węgierski klub piłkarski z siedzibą w Użhorodzie. Był to pierwszy klub piłkarski założony w mieście.
W sezonie 1944/45 wystąpił w NB I.
Historia
Klub został założony w 1906 jako Ungvári Atlétikai Club (Użgorodzki Atletyczny Klub). Sekcja piłkarska powstała w roku 1910. Ich pierwsze spotkanie miało miejsce w meczu towarzyskim w Sátoraljaújhely z miejscową drużyną (UAC przegrał 2:3). Zespół brał udział w rozgrywkach północnej i północno-wschodniej części Węgier. A w 1914 roku w mistrzostwach okręgu wygrał z zespołem Nagyváradi AC (obecnie Rumunia) i następnie zdobył prawo do udziału w finale mistrzostw Węgier. Jednak ze względu na rozpoczęcie I wojny światowej turniej finałowy nie był rozegrany. Pomimo działań wojennych, w latach 1917–1919 zespół rozegrał kilka meczów towarzyskich, w najważniejszym z których – z reprezentacją Budapesztu – UAC przegrał 1:2.
Po zakończeniu I wojny światowej Zakarpacie zostało przydzielone do Czechosłowacji i zgodnie z instrukcjami Związku Piłki Nożnej Czechosłowacji w 1920 roku zostały utworzone dwie żupy – „słowiańska” (drużyny piłkarskie narodowości czeskiej i słowackiej) oraz „zakarpacka” (Karpataijai Lobdoruho kerület) (węgierskie drużyny). Rozgrywki w każdej z żup odbywały się niezależnie.
W 1934 roku został reorganizowany system rozgrywek w całym kraju, połączone w jedyne mistrzostwa Czechosłowacji. Najlepsze kluby piłkarskie zostały podzielone na 5 dywizji: średnioczeska, prowincji czeskiej, morawsko-śląska, słowacko-podkarpacka oraz związku niemieckiego. Jak widać, system rozgrywek piłkarskich w Czechosłowacji prowadzony był z podziałem na narodowość. Dywizja słowacka została podzielona na dwie grupy – zachodnia (drużyny zachodniej i środkowej Słowacji) i Wschodniej (wschodnia Słowacja i Zakarpacie). Na podstawie dotychczasowych wyników sportowych do dywizji wschodniej słowacko-podkarpackiej zostały przydzielone dwa silniejsze słowiańskie kluby (Ruś Użhorod i ČsŠK Użhorod) i dwa węgierskie kluby, które zajęli dwa pierwsze miejsca w swoich mistrzostwach (MSE Mukaczewo i Beregszászi FTC). Później do nich dołączył i UAC.
Po upadku Czechosłowacji w 1939 roku Zakarpacie okazało się pod panowaniem Węgier. Najlepsze zakarpackie kluby (Ruś Użhorod, Ungvári AC, MSE Mukaczewo i Beregszászi FTC) w sezonie 1939/40 startowały w drugiej lidze (Nemzeti Bajnokság B, Felvidéki csoport). Jedynie Ruś Użhorod utrzymała się w lidze, a reszta zespołów spadła do III ligi.
W sezonie 1943/44 klub powrócił do II ligi (Nemzeti Bajnokság II, Rákóczi csoport) i zajął wysokie końcowe 2 miejsce. W następnym sezonie wygrał grupę (Nemzeti Bajnokság II, Északi csoport) i awansował do najwyższej ligi Mistrzostw Węgier. W sezonie 1944/45 debiutował w Nemzeti Bajnokság I. Po 3 meczach z 0 pkt zajmował ostatnie 16 miejsce, po czym mistrzostwa zostały przerwane z powodu działań wojennych.
Po przyjściu wojsk radzieckich w 1945 klub został rozformowany.
Osiągnięcia
Finalista mistrzostw Austro-Węgier: 1914.
16. miejsce w Nemzeti Bajnokság I – przerwana: 1944/1945.
Mistrz Nemzeti Bajnokság II, Északi csoport: 1943/1944.
Wicemistrz Nemzeti Bajnokság II, Rákóczi csoport: 1942/1943.
W lidze (1 sezon) : 1944–1945.
Przypisy
Bibliografia
Profil klubu na MagyarFutball.hu
Nieistniejące węgierskie kluby piłkarskie
Sport w Użhorodzie
Kluby piłkarskie założone w 1906 |
3456592 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Claremorris%20%28stacja%20kolejowa%29 | Claremorris (stacja kolejowa) | Claremorris (ang: Claremorris railway station) – stacja kolejowa w miejscowości Claremorris, w hrabstwie Mayo, w Irlandii. Znajduje się na linii Dublin – Westport/Galway Została otwarta w 1862 roku.
Stacja jest zarządzana i obsługiwana przez Iarnród Éireann.
Linie kolejowe
Dublin – Westport/Galway
Przypisy
Linki zewnętrzne
Informacje o stacji
Stacje i przystanki kolejowe w hrabstwie Mayo |
3456593 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Stuckey | Stuckey | Stuckey – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, w hrabstwie Williamsburg.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Południowa |
3456594 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Wi%C5%9Bnia%20nadwi%C5%9Blanka | Wiśnia nadwiślanka | Wiśnia nadwiślanka – lokalny typ wiśni sokowej, występujący w pasie nadwiślanym, od Ożarowa do Lipska. Wiśnia nadwiślanka znana jest też pod nazwami: słupska, słupianka lub słupiec, od nazwy miejscowości Słupia Nadbrzeżna, gdzie na początku XX w. pojawiły się jej pierwsze nasadzenia.
Historia
Historia uprawy tej odmiany sięga około 120 lat wstecz. Do jej rozpowszechnienia przyczynił się Teofil Zając ze Słupi Nadbrzeżnej, który jako pierwszy posadził większą liczbę drzewek nadwiślanki – a nabył je od ziemianina Leszczyńskiego (na terenie dawnego majątku Leszczyńskich do dziś rozciągają się wiśniowe sady). Teofil Zając namówił w 1925 roku dyrektora szkoły w Słupi Nadbrzeżnej, Jana Krupę, aby pomógł w obsadzeniu wiśniami drogi do Tadeuszowa i wysłał do pracy swoich uczniów. Szybki rozwój uprawy wiśni nadwiślanki nastąpił w okresie międzywojennym, kupcy brali jej owoce „na pniu”. Zwiększający się areał nasadzeń zmusił producentów do poszukiwania nowych kanałów dystrybucji. Jednym z nich okazała się droga wodna: statki kursujące na trasie Warszawa–Sandomierz regularnie zabierały transport wiśni do stolicy.
Cechy charakterystyczne
Nadwiślanka ma owoce wyraźnie mniejsze od owoców odmian uprawnych, o intensywniejszej barwie – od ciemnoczerwonej do bordowej, taki sam kolor ma jej sok. Charakteryzuje się ona także intensywnym, lekko cierpkim i mocno kwaskowatym smakiem. Jest znacznie bardziej aromatyczna i intensywna w smaku niż inne popularne odmiany wiśni. Zbiory nadwiślanki zaczynają się, gdy ekstrakt wynosi 16 briksów, w przypadku innych odmian granica ustalona jest na poziomie 14 briksów. Nadwiślanka zbierana jest między 5 lipca a 5 sierpnia – ręcznie lub mechanicznie. Gdy oderwie się szypułkę, z owoców wycieka odrobina soku, który zmienia się w galaretkę.
Ochrona nazwy
Od 16 grudnia 2009 r.. wiśnia nadwiślanka ma oznaczenie Chronionej Nazwy Pochodzenia (ChNP). Oznacza to, że uprawnienia do produkcji tego produktu mogą otrzymać jedynie producenci w ściśle określonych rejonach województw.
Gminy, w których może być uprawiana:
województwo mazowieckie
gmina Lipsko
gmina Sienno
gmina Solec nad Wisłą
województwo świętokrzyskie
gmina Ożarów
gmina Tarłów
województwo lubelskie
w powiecie kraśnickim – gmina Annopol.
Pod chronioną nazwą mogą być sprzedawane wyłącznie owoce wiśni uzyskane z drzew wiśni sokówki odroślowej. Owoce wiśni nadwiślanki zbierane do jedzenia muszą być zrywane ręcznie. Niezależnie od przeznaczenia owoce muszą być pakowane do odpowiednich opakowań bezpośrednio w miejscu zbioru dla zachowania odpowiedniej jakości produktu i umożliwienia kontroli nad pochodzeniem.
Zastosowania
Nadwiślanka nadaje się do wszelkiego rodzaju przetworów, np. na sok, konfitury, domowe wino lub nalewkę. Aby smak tej ostatniej był wytrawniejszy, do wyrobu używa się nie tylko owoców, lecz także liści. Suszone wiśnie sprawdzają się jako zamiennik rodzynek i dodatek do mięs i pasztetów.
Zobacz też
oznaczenia pochodzenia geograficznego produktów rolnych w Unii Europejskiej
Bibliografia
Trzy Znaki Smaku: Wiśnia nadwiślanka ChNP
Przewodnik „Szlakiem Dobrego Smaku”
Produkty regionalne i tradycyjne, Inspekcja Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych
System ochrony produktów regionalnych i tradycyjnych, Inspekcja Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych
Linki zewnętrzne
Lipiec z wiśnią nadwiślanką ChNP – niezapomniane doświadczenia smakowe
Skale pomiarowe zawartości cukru Brix, Balling, Plato, ČNM, KMW, Oechsle, Baumé
Polskie produkty regionalne chronione prawem Unii Europejskiej |
3456595 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Hemingway | Hemingway | Hemingway – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, w hrabstwie Williamsburg.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Południowa |
3456598 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Greeleyville | Greeleyville | Greeleyville – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, w hrabstwie Williamsburg.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Południowa |
3456600 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Julian%20Kr%C3%B3likowski | Julian Królikowski | Julian Józef Królikowski (ur. 16 lutego 1887 w Sosnowcu, zm. 18 sierpnia 1942 w KL Auschwitz) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się 16 lutego 1887 w Sosnowcu, w rodzinie Franciszka i Marii z Kazaneckich.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w listopadzie 1918 wstąpił do Wojska Polskiego. Wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 40 pułku piechoty. 19 sierpnia 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w piechocie, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. Za swoje czyny wojenne otrzymał Order Virtuti Militari.
1 czerwca 1921 pełnił służbę w Oddziale V Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych, a jego oddziałem macierzystym był 40 pp we Lwowie. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 488. lokatą w korpusie oficerów piechoty. 10 lipca 1922 został zatwierdzony na stanowisku dowódcy batalionu w 40 pp. W 1923 był dowódcą I batalionu. 3 października 1924 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko dowódcy 3 Batalionu Granicznego w Hoszczy. 23 stycznia 1928 awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 52. lokatą w korpusie oficerów piechoty. 12 marca 1929 został przeniesiony z KOP do 59 Pułku Piechoty w Inowrocławiu na stanowisko zastępcy dowódcy pułku. Z dniem 31 sierpnia 1935 został przeniesiony w stan spoczynku. Zamieszkał w Warszawie przy ul. Tamka 19 m. 35.
18 kwietnia 1942 przybył do obozu koncentracyjnego Auschwitz, w którym zmarł 18 sierpnia tego roku.
Był żonaty, dzieci nie miał.
Ordery i odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 983 – 22 lutego 1921
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 2 maja 1922
Krzyż Walecznych czterokrotnie
Złoty Krzyż Zasługi – 11 listopada 1936 „za zasługi na polu pracy społecznej”
Medal Niepodległości – 16 marca 1937 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Srebrny Krzyż Zasługi – 29 października 1926 „za zasługi położone około zabezpieczenia granic Państwa”
Odznaka Pamiątkowa Więźniów Ideowych
Odznaka za Rany i Kontuzje z trzema gwiazdkami
Medal Zwycięstwa
Przypisy
Bibliografia
Dowódcy batalionów 40 Pułku Piechoty Dzieci Lwowskich
Dowódcy batalionu KOP „Hoszcza”
Ludzie urodzeni w Sosnowcu
Ludzie związani z Hoszczą
Ludzie związani ze Lwowem
Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
Odznaczeni Krzyżem Walecznych (czterokrotnie)
Odznaczeni Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Odznaczeni Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921
Odznaczeni Medalem Niepodległości
Odznaczeni Odznaką Pamiątkową Więźniów Ideowych
Odznaczeni Odznaką za Rany i Kontuzje
Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
Oficerowie Wojska Polskiego – ofiary KL Auschwitz
Podpułkownicy piechoty II Rzeczypospolitej
Polacy odznaczeni Medalem Zwycięstwa
Polacy – oficerowie Imperium Rosyjskiego
Polacy – żołnierze Armii Imperium Rosyjskiego w I wojnie światowej
Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
Zastępcy dowódcy 59 Pułku Piechoty Wielkopolskiej
Urodzeni w 1887
Zmarli w 1942 |
3456606 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Giorgio%20Gaber | Giorgio Gaber | Giorgio Gaber (ur. jako Giorgio Gaberscik 25 stycznia 1939 w Mediolanie, zm. 1 stycznia 2003 w Camaiore) – włoski piosenkarz i kompozytor, przedstawiciel piosenki autorskiej. Jeden z prekursorów rock and rolla we Włoszech.
Życiorys
Giorgio Gaberscik urodził się jako drugie dziecko pochodzącego z Istrii Guido Gaberscika, z zawodu urzędnika i Carli Mazzoran. Gdy miał 9 lat uległ wypadkowi, w wyniku którego jego lewa ręka została lekko sparaliżowana. W wieku 15 lat zaczął grać na gitarze, aby, według zaleceń lekarza, zapobiec jej paraliżowi; granie w końcu doprowadziło go do zainteresowania się muzyką. Po uzyskaniu dyplomu w dziedzinie ksiegowości uczęszczał na wydział biznesu i ekonomii na Uniwersytecie im. Bocconiego płacąc za studia z honorariów otrzymywanych za występy w Santa Tecla, słynnej restauracji w Mediolanie. Poznał tam Adriano Celentano, Enzo Jannacciego i Mogola; ten ostatni zaprosił go na przesłuchanie do firmy fonograficznej Ricordi, która ze swej strony zaproponowała młodemu artyście nagranie płyty. Karierę artystyczną Gaber rozpoczął od piosenki „Ciao, ti dirò”, napisanej wspólnie z Luigim Tenco i uważanej za pierwszy włoski utwór rock and rollowy; wtedy też przyjął pseudonim artystyczny Giorgio Gaber.
18 maja 1957 roku w Palazzo del Ghiaccio w Mediolanie odbył się pierwszy we Włoszech koncert rock and rollowy. Piosenkę „Ciao ti dirò” zaśpiewał wówczas Adriano Celentano, a akompaniował mu zespół Rock Boys w składzie: Luigi Tenco – saksofon, Enzo Jannacci i Giorgio Gaber – gitary, Gianfranco Reverberi – fortepian i Nando de Luca – perkusja. Po występie w mediolańskiej Santa Tecla, Gaber szybko dostał kontrakt płytowy i wydał „Ciao ti dirò”, swój pierwszy singiel.
W 1959 roku wspólnie z Enzo Jannaccim utworzył duet I due Corsari, który zadebiutował singlem „Ehi!… Stella”/„24 ore”. W roku następnym duet nagrał jedną ze swych najbardziej znanych piosenek, „Una fetta di limone”.
Po „Ciao, ti dirò” przyszły następne przeboje Gabera : „Non arrossire” (1960, z tekstem Umberto Simonetty autora telewizyjnego i teatralnego), „La ballata del Cerruti” (1960), „Trani a gogò” (1962, piosenka inspirowana folklorem mediolańskim, napisana do tekstu Simonetty), „Porta Romana” i „Le nostre serate” (1963).
W sezonie 1960/61 Gaber dał swój pierwszy recital w teatrze występując na deskach Teatro Gerolamo di Milano razem z Marią Monti w sztuce Il Giorgio e la Miaria wyreżyserowanej przez Giancarla Cobelliego. W 1961 roku parze z Monti zadebiutował również na Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo śpiewając piosenkę „Benzina e cerini”. Również w 1961 roku wydał swój pierwszy album, zatytułowany Giorgio Gaber. Znalazło się na nim pięć piosenek wydanych uprzednio na singlach, cztery piosenki nowe i kilka w nowych wersjach. Wziął udział w kolejnych edycjach Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo: w 1964 roku – z piosenką „Così felice”, w 1966 z – „Mai mai mai Valentina” i w 1967 – z „E allora dai”. Prowadził też różne programy telewizyjne; w 1969 roku w konkursie Canzonissima zaśpiewał piosenkę „Com'è bella la città”.
W 1965 roku Gaber ożenił się z Ombrettą Colli, która również wywodziła się ze środowiska teatralnego (studiowała w Piccolo Teatro w Mediolanie). W 1966 roku urodziła się im córka Dalia. Latem 1966 Gaber zajął drugie miejsce na Festiwalu Piosenki Neapolitańskiej z piosenką „’A Pizza”.
Pod koniec lat 60. Piccolo Teatro zaproponował mu danie recitalu Il signor G, pierwszego z długiej serii spektakli muzycznych, wystawianych w teatrze, w których piosenki przeplatały się z monologami wprowadzając widza w określony klimat problematyki społecznej, politycznej oraz miłości, cierpienia i nadziei, występy przyprawione były ironią w celu wywołania uśmiechu, ale także pobudzenia sumienia. Il signor G ukazał się w 1970 roku jako dwupłytowy album, pierwszy tego typu w jego karierze. W 1972 roku ukazał się jego album Dialogo Tra Un Impegnato E Un Non So, nagrany na żywo 6, 7 i 8 listopada tego samego roku. Inne ważniejsze recitale teatralne Gabera, to: Far finta di essere sani (1972), Libertà obbligatoria" (1976), Polli d'allevamento (1978), Il grigio (1989), E pensare che c'era il pensiero (1995), Un'idiozia conquistata a fatica (1998). Obdarzony głębokim głosem Gaber traktował monolog i muzykę jako szczególny sposób wyrażania siebie.
Po nagraniu albumów poświęconych wyłącznie rejestracji swych spektakli, powrócił w 2001 roku na rynek płytowy z albumem La mia generazione ha perso. Zmarł po długiej chorobie 1 stycznia 2003 roku, w swojej willi w Montemagno w Versilia, gdzie spędzał święta z żoną i córką Dalią. 24 stycznia tego samego roku ukazał się jego ostatni album Io non mi sento italiano.
Dyskografia
W ciągu swej kariery artystycznej Gaber nagrał 32 albumy, w tym 1 z Miną i 1 z Enzo Jannaccim
1961 – Giorgio Gaber
1964 – Questo e quello
1965 – Mina & Gaber – Un'ora con loro
1967 – Tutti i successi diGiorgio Gaber. Vol. I
1968 – Sai com'è
1968 – L’asse d'equilibrio
1970 – Il signor G (2xLP)
1970 – Sexus et politica
1971 – I borghesi
1972 – Dialogo tra un impegnato e un non so
1972 – Barbera e champagne
1973 – Far finta di essere sani
1974 – Anche per oggi non si vola
1978 – Polli di allevamento
1979 – Snoopy contro il barone rosso
1980 – Pressione bassa
1980 – Gaber al Piccolo (5xLP, Album + Box)
1981 – Anni affollati
1982 – Il Teatro di Giorgio Gaber (Anni affollati)
1984 – Gaber
1985 – Io se fossi Gaber
1987 – Parlami d'amore Mariù
1987 – Piccoli spostamenti del cuore
1989 – Il grigio (2xCD)
1992 – Il teatro canzone
1998 – Un'idiozia conquistata a fatica
2001 – La mia generazione ha perso
2003 – Io non mi sento italiano
2004 – Il signor G/I borghesi
2007 – Libertà obbligatoria (nagrana w 1976)
2007 – Far finta di essere sani
rok nieznany – Giorgio Gaber - Enzo Jannacci
Przypisy
Linki zewnętrzne
Urodzeni w 1939
Zmarli w 2003
Włoscy gitarzyści
Włoscy kompozytorzy
Włoscy piosenkarze
Włoscy pisarze
Ludzie urodzeni w Mediolanie |
3456607 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Tega%20Cay | Tega Cay | Tega Cay – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, w hrabstwie York.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Południowa |
3456608 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Schw%C3%A4bisch%20Hall%20%28stacja%20kolejowa%29 | Schwäbisch Hall (stacja kolejowa) | Schwäbisch Hall (niem: Bahnhof Schwäbisch Hall) – stacja kolejowa w Schwäbisch Hall, w regionie Badenia-Wirtembergia, w Niemczech. Leży na linii kolejowej Crailsheim – Heilbronn.
Według klasyfikacji Deutsche Bahn posiada kategorię 6.
Położenie
Stacja Schwäbisch Hall usytuowana jest na południowy zachód w kierunku starego miasta w niewielkiej odległości od skarpy rzeki Kocher. Sam budynek dworca stoi na skarpie o silnym nachyleniu terenu do przechodzącej wzdłuż Steinbacher Straße.
Historia
Stacja kolejowa w Schwäbisch Hall znajduje się na linii Crailsheim – Heilbronn, która został zbudowany na prośbę Wirtemberskiej Izby Deputowanych z 1860 roku i była w tym czasie znana jako "Kocherbahn". Odcinek Heilbronn-Schwäbisch Hall otwarto w 1862 roku, a następnie przedłużono ją do Crailsheim w grudniu 1867. miał Stacja początkowo posiadała 3 tory, które były połączone przejściem w poziome torów oraz kilka bocznic do obsługi ruchu towarowego. W 1968 roku przebudowano układ stacyjny rozbierając tory dodatkowe.
Około 10 lat po wybudowaniu stacji Schwäbisch Hall została zbudowana Murrtalbahn, inne połączenie ze Stuttgartu do Crailsheim, które umożliwiało krótszy czas podróży do Norymbergi. Murrtalbahn spowodowało, że powstał nowy dworzec w Hessental, co spowodowało zmniejszenie znaczenia dworca Schwäbisch Hall mimo swojego centralnego położenia.
Linie kolejowe
Crailsheim – Heilbronn
Przypisy
Linki zewnętrzne
Informacje o stacji na DB
Stacje i przystanki kolejowe w Badenii-Wirtembergii |
3456609 | https://pl.wikipedia.org/wiki/McConnells | McConnells | McConnells – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, w hrabstwie York.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Południowa |
3456612 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Fort%20Mill | Fort Mill | Fort Mill – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, w hrabstwie York.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Południowa |
3456618 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Clover%20%28Wisconsin%29 | Clover (Wisconsin) | Clover – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Wisconsin, w hrabstwie Bayfield.
Przypisy
Miasta w stanie Wisconsin |
3456619 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Clover%20%28Karolina%20Po%C5%82udniowa%29 | Clover (Karolina Południowa) | Clover – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, w hrabstwie York.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Południowa |
3456625 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Aleksandr%20Pietrow%20%28re%C5%BCyser%29 | Aleksandr Pietrow (reżyser) | Aleksandr Konstantinowicz Pietrow (ros. Александр Константинович Петров; ur. 17 maja 1957) – radziecki i rosyjski animator i reżyser filmów animowanych. Zdobył międzynarodową sławę dzięki Rusałce – animacji z 1997 roku nominowanej do Oscara oraz dzięki filmowi Stary człowiek i morze (1999), który w 2000 zdobył Oscara jako najlepszy krótkometrażowy film animowany. Zasłużony Działacz Sztuk Federacji Rosyjskiej (2004). Członek Międzynarodowego Stowarzyszenia Twórców Filmu Animowanego (ASIFA).
Wybrana filmografia
1988: Maraton
1989: Krowa
1997: Rusałka
1999: Stary człowiek i morze
2006: Moja miłość
Nagrody i odznaczenia
Państwowa Nagroda Federacji Rosyjskiej (1995)
Oscar za najlepszy film animowany z 1999 roku Stary człowiek i morze
Zasłużony Działacz Sztuk Federacji Rosyjskiej (2004)
Źródło:
Przypisy
Bibliografia
Aleksandr Pietrow w bazie Animator.ru
Aleksandr Pietrow w bazie IMDb
Laureaci Nagrody Państwowej Federacji Rosyjskiej
Laureaci Oscara za najlepszą reżyserię
Radzieccy animatorzy
Radzieccy reżyserzy filmowi
Rosyjscy animatorzy
Rosyjscy reżyserzy filmowi
Rosyjscy twórcy filmów animowanych
Urodzeni w 1957
Zasłużeni Działacze Sztuk Federacji Rosyjskiej |
3456628 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Mistrzostwa%20Europy%20w%20Zapasach%201993 | Mistrzostwa Europy w Zapasach 1993 | 47. Mistrzostwa Europy w zapasach odbyły się w Stambule, gdzie rozegrano zawody mężczyzn a w Iwanowie w Rosji rywalizowały kobiety.
Styl klasyczny
Medaliści
Tabela medalowa
Styl wolny
Medaliści
Tabela medalowa
Kobiety styl wolny
Medaliści
Tabela medalowa
Bibliografia
Dane na foeldeak.com
Mistrzostwa Europy w zapasach
1993 w zapasach
Iwanowo
Sport w Stambule |
3456629 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Jess%20Glynne | Jess Glynne | Jessica Hannah „Jess” Glynne (ur. 20 października 1989 w Londynie) – brytyjska piosenkarka. Popularność zdobyła z gościnnego występu w singlu „Rather Be” grupy Clean Bandit oraz „My Love” producenta muzycznego Route 94. Oba single w 2014 roku uplasowały się na szczycie notowania UK Singles Chart. Jej debiutancki singiel „Right Here” uplasował się w pierwszej połowie listy przebojów w Wielkiej Brytanii, natomiast jej drugi singiel zatytułowany „Hold My Hand” zadebiutował na pierwszym miejscu, sprzedając się w pierwszym tygodniu w liczbie 97 tysięcy egzemplarzy.
Życiorys
Glynne urodziła się 20 października 1989 roku w londyńskiej dzielnicy Hampstead i dorastała w Muswell Hill w północnym Londynie. Jej rodzina jest pochodzenia żydowskiego. Ojciec jest agentem nieruchomości, natomiast matka pracowała w A&R w przemyśle muzycznym. Mając 15 lat Glynne zgłosiła się do brytyjskiego programu The X Factor, ale nie została przyjęta. Uczęszczała do Fortismere School, gdzie w 2008 roku zdała egzamin maturalny i pracowała m.in. w butiku, centrum fitnessu i salonie fryzjerskim. Następnie spędziła czas podróżując po świecie, pracując dla firmy zajmującej się zarządzaniem muzyką dla starszych nastolatków i rozpoczęła współpracę z kompozytorami i producentami muzycznymi przez następne cztery lata. Ukończyła roczny kurs muzyczny w college’u we wschodnim Londynie, gdzie poznała swoich przyszłych współpracowników: autora tekstów Jin Jin oraz producenta muzycznego Bless Beats. Glynne pracowała także zarządzając marką dla firmy z napojami, jednak zrezygnowała z tej pracy w sierpniu 2013 roku, kiedy podpisała kontrakt z wytwórnią muzyczną Atlantic Records. W 2013 roku brytyjski producent muzyczny Route 94 zaprosił Glynne do współpracy przy pisaniu i użyczeniu wokalu do jego utworu „My Love”. Brytyjska grupa Clean Bandit usłyszała utwór „My Love” i zaprosiła Glynne do gościnnego występu w ich utworze „Rather Be”. Wydany w styczniu 2014 roku przez wytwórnię muzyczną Warner Music Group singiel „Rather Be” zadebiutował na szczycie notowania UK Singles Chart, stając się trzecim najszybciej sprzedającym się singlem oraz najczęściej granym singlem w Wielkiej Brytanii w 2014 roku.
Dyskografia
2015: I Cry When I Laugh
2018: Always In Between
Przypisy
Linki zewnętrzne
Jess Glynne w bazie AllMusic
Brytyjskie wokalistki popowe
Brytyjskie wokalistki rhythmandbluesowe
Laureaci Nagrody Grammy
Zdobywcy platynowych płyt
Angielscy Żydzi
Ludzie urodzeni w Londynie
Urodzeni w 1989 |
3456630 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ministerstwo%20Obrony | Ministerstwo Obrony | Ministerstwo Obrony (Białoruś)
Ministerstwo Obrony Federacji Rosyjskiej
Ministerstwo Obrony (Czarnogóra)
Ministerstwo Obrony Czech
Ministerstwo Obrony Indii
Ministerstwo Obrony Izraela
Federalne Ministerstwo Obrony (Niemcy)
Ministerstwo Obrony Narodowej (Polska)
Ministerstwo Obrony (Rwanda) |
3456632 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Melih%20%C3%96zdil | Melih Özdil | Melih Özdil (The Melih) (ur. 1948) – turecki brydżysta, World International Master (WBF), European Master (EBL).
Melih Özdil opublikował 6 książek.
Wyniki brydżowe
Olimpiady
Na olimpiadach uzyskał następujące rezultaty:
Zawody światowe
W światowych zawodach zdobył następujące lokaty:
Zawody europejskie
W europejskich zawodach zdobył następujące lokaty:
Klasyfikacja
Przypisy
Linki zewnętrzne
Zobacz też
Brydż sportowy
Tureccy brydżyści
Urodzeni w 1948 |
3456634 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ungv%C3%A1ri%20MTE | Ungvári MTE | Ungvári MTE – nieistniejący już węgierski klub piłkarski z siedzibą w Użhorodzie.
Historia
Klub został założony wiosną 1919 jako Ungvári Munkás Testedző Egyesület (Użgorodzkie Robotnicze Stowarzyszenie Ćwiczeń Ciała).
Po zakończeniu I wojny światowej Zakarpacie zostało przydzielone do Czechosłowacji i zgodnie z instrukcjami Związku Piłki Nożnej Czechosłowacji w 1920 roku zostały utworzone dwie żupy - "słowiańska" (drużyny piłkarskie narodowości czeskiej i słowackiej) oraz "zakarpacka" (Karpataijai Lobdoruho kerület) (węgierskie drużyny). Rozgrywki w każdej z zup odbywały się niezależnie.
W 1932 roku UMTE dotarł do finału mistrzostw Słowacji wśród węgierskich zespołów, a rok później zdobył tytuł najlepszej drużyny węgierskiej na Zakarpaciu i Słowacji. W 1933 po raz pierwszy i jedyny raz w historii drużyny ze słowiańskiej i zakarpackiej żup walczyli o tytuł absolutnego mistrza Słowacji. O wszystkim zadecydował trzeci mecz (wynik pierwszych dwóch - 3:2 i 0:1), w którym UMTE przegrał z lokalnym rywalem Ruś Użhorod - 3:2.
W 1934 roku został reorganizowany system rozgrywek w całym kraju, połączone w jedyne mistrzostwa Czechosłowacji. Najlepsze kluby piłkarskie zostały podzielone na 5 dywizji: średnioczeska, prowincji czeskiej, morawsko-śląska, słowacko-podkarpacka oraz związku niemieckiego. Jak widać, system rozgrywek piłkarskich w Czechosłowacji prowadzony był z podziałem na narodowość. Dywizja słowacka została podzielona na dwie grupy - zachodnia (drużyny zachodniej i środkowej Słowacji) i Wschodniej (wschodnia Słowacja i Zakarpacie). Na podstawie dotychczasowych wyników sportowych do dywizji wschodniej słowacko-podkarpackiej zostały przydzielone dwa silniejsze słowiańskie kluby (Ruś Użhorod i ČsŠK Użhorod) i dwa węgierskie kluby, które zajęli dwa pierwsze miejsca w swoich mistrzostwach (MSE Mukaczewo i Beregszászi FTC). Później do nich dołączył i Ungvári AC.
Po upadku Czechosłowacji w 1939 roku Zakarpacie okazało się pod panowaniem Węgier. Najlepsze zakarpackie kluby (Ruś Użhorod, Ungvári AC, MSE Mukaczewo i Beregszászi FTC) w sezonie 1939/40 startowały w drugiej lidze (Nemzeti Bajnokság B, Felvidéki csoport). Jedynie Ruś Użhorod utrzymała się w lidze, a reszta zespołów spadła do III ligi. UMTE startował w III lidze Felvidéki kupa, Déli csoport. W sezonie 1940/41 klub zrezygnował z dalszych rozgrywek i został wyłączony z ligi. Potem kontynuował działalność grając w rozgrywkach lokalnych.
Po przyjściu wojsk radzieckich latem 1945 został organizowany turniej wśród najlepszych drużyn Zakarpacia aby wybrać reprezentację obwodu zakarpackiego (30 piłkarzy) na Spartakiadę Ukraińskiej SRR, która miała odbyć się od 23 sierpnia do 6 września 1945 w Kijowie. Awans do etapu finałowego zdobyły drużyny Ruś Użhorod, UMTE, Dynamo Mukaczewo i Werchowyna Berehowo. Czasu na wyłonienia mistrza Zakarpackiej Ukrainy brakowało i postanowiono zakończyć mistrzostwa po powrocie ze Spartakiady z Kijowa. Z piłkarzy tej czwórki powołano 2 reprezentacje, zwane Wschodnia-XI i Zachodnia-XI.
Potem klub został rozformowany.
Osiągnięcia
wicemistrz Słowacji: 1933
mistrz Słowacji wśród drużyn węgierskich: 1933
5 miejsce w Felvidéki kupa, Déli csoport: 1938/1939
3-krotny mistrz Zakarpacia w okresie 1921-1938 (żupa zakarpacka): 1921, 1932, 1933
Przypisy
Bibliografia
Profil klubu na MagyarFutball.hu
Nieistniejące węgierskie kluby piłkarskie
Sport w Użhorodzie
Kluby piłkarskie założone w 1919 |
3456639 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Dickey%20Simpkins | Dickey Simpkins | LuBara Dixon „Dickey” Simpkins (ur. 6 kwietnia 1972 w Waszyngtonie) – amerykański koszykarz, skrzydłowy, trzykrotny mistrz NBA, analityk koszykarski.
Osiągnięcia
NCAA
Uczestnik:
turnieju NCAA (1994)
Final Four turnieju NIT (1993)
Mistrz turnieju konferencji AAC (1994)
2-krotnie zaliczony do I składu turnieju AAC (1993, 1994)
NBA
3-krotny mistrz NBA (1996–1998)
Inne
Mistrz Puerto Rico (2004)
Brązowy medalista mistrzostw Rosji (2003)
Zwycięzca ligi North European Basketball League (NEBL – 2003)
Zdobywca Pucharu Rosji (2003)
Uczestnik:
All-Star Game:
w Puerto Rico (2002)
na Litwie (2004)
rozgrywek:
Euroligi (2005/06)
Eurocup (2003/04)
Przypisy
Linki zewnętrzne
Profil na NBA.com
Statystyki na basketball-reference.com
Profil na landofbasketball.com
Profil na espn.go.com
Profil na eurobasket.com
Profil na draftexpress.com
Amerykańscy koszykarze
Koszykarze Golden State Warriors
Koszykarze Atlanty Hawks
Koszykarze Chicago Bulls
Koszykarze Lietuvos Rytas Wilno
Koszykarze Dakota Wizards
Koszykarze Uniksu Kazań
Koszykarze Brose Baskets
Koszykarze Leones de Ponce
Koszykarze Rockford Lightning
Koszykarze Providence Friars
Koszykarze Lleida Bàsquet
Koszykarze Alaska Aces
Koszykarze Criollos de Caguas
Koszykarze Makedonikos
Koszykarze Maroussi BC
Urodzeni w 1972
Ludzie urodzeni w Waszyngtonie |
3456645 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Dionizy%20Krzyczkowski%20%28in%C5%BCynier%29 | Dionizy Krzyczkowski (inżynier) | Dionizy Krzyczkowski (ur. w 1861 w Łastowcach, zm. 19 lutego 1943) – polski inżynier architekt, nauczyciel.
Życiorys
Był inżynierem architektem we Lwowie. W okresie zaboru austriackiego w ramach autonomii galicyjskiej na przełomie XIX i XX wieku pracował jako nauczyciel w C. K. Państwowej Szkole Przemysłowej we Lwowie. Mieszkał we Lwowie w okresie II RP. Działał w Polskim Towarzystwie Politechnicznym we Lwowie, którego był członkiem zwyczajnym, sekretarzem od 1904 do 1905, członkiem wydziału przez 26 lat do 1936, administratorem domu, członkiem honorowym. Działał w Kole Architektów Polskich we Lwowie, zasiadając w zarządzie i pełniąc funkcję skarbnika.
2 maja 1923 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Zmarł 19 lutego 1943 w wieku 82 lat. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 137-6-7). Jego żoną była Julia (zm. 1945).
Projekty
Według projektów Dionizego Krzyczkowskiego powstały:
Lwów:
willa, w której umieszczono pawilon piśmiennictwa na Powszechnej Wystawie Krajowej we Lwowie w 1894 (współtwórca: Włodzimierz Podborecki),
Dom Towarzystwa Pedagogicznego we Lwowie.
Kościół św. Ignacego Loyoli w Kołomyi (1897).
Kościół Jezuitów w Tarnopolu (budowany od 1898)
Plan wieży, frontonu i sklepień w ramach przebudowy kościoła św. Stanisława Biskupa w Łańcucie (lata 1896-1900, działa w nim parafia pod tym wezwaniem)
Jasło:
gmach Szkoły Wydziałowej Żeńskiej (budowany od 1903, obecnie przy ulicy Koralewskiego),
gmach Szkoły Wydziałowej Męskiej (poświęcony 20 października 1906, obecnie Zespół Szkół nr 4 przy ulicy Sokoła 6).
Publikacje
Materiały budowlane (1916)
Budownictwo. Wykład popularny zasad konstrukcyj budowlanych dla budowniczych, majstrów, przedsiębiorców budowlanych i samouków (1932)
Przypisy
Bibliografia
Jurij Biriulow: Kryczkowśkyj Dyonysij. W: Encykłopedija suczasnoji Ukrajiny. T. 15: Кот — Куз. Kijów, 2014, s. 507-508. .
Linki zewnętrzne
Publikacje Dionizego Krzyczkowskiego w bibliotece Polona
Architekci związani ze Lwowem
Członkowie Polskiego Towarzystwa Politechnicznego we Lwowie
Galicyjscy nauczyciele
Nauczyciele II Rzeczypospolitej
Nauczyciele C. K. Szkoły Przemysłowej we Lwowie
Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
Pochowani na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie
Polscy inżynierowie architekci
Polscy nauczyciele
Urodzeni w 1861
Zmarli w 1943 |
3456647 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Dionizy%20Krzyczkowski | Dionizy Krzyczkowski | Dionizy Krzyczkowski, inżynier architekt, nauczyciel
Dionizy Krzyczkowski, starszy szeregowy, żołnierz 6 Pułku Piechoty Legionów, kawaler Orderu Virtuti Militari
Dionizy Krzyczkowski (1897–1918), legionista |
3456649 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Bronis%C5%82awa%20Szlakiewicz%C3%B3wna | Bronisława Szlakiewiczówna | Bronisława Szlakiewiczówna (ur. 1 lutego 1920 w Puławach, zm. 25 lipca 1968 w Lublinie) – polska geografka i hydrolożka.
Ojcem był żołnierz, a matką dyrektorka szkoły gospodarczej dla dziewcząt w Puławach. W tym samym mieście chodziła do gimnazjum i zdała tam maturę (1938). Wakacje spędzała rokrocznie w Puziczach na Polesiu, gdzie rozwinęło się w niej umiłowanie dla geografii. Podjęła studia geograficzne na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, ale zaliczyła tam tylko jeden rok (wybuch wojny). Wojnę spędziła wraz z matką w Puławach. Pracowała jako robotnica i laborantka w Państwowym Instytucie Gospodarstwa Wiejskiego, jednocześnie studiując geografię na tajnych kompletach (na takich samych kompletach nauczała również geografii w zakresie szkoły średniej). Działała też na rzecz podziemia, jako doskonała znawczyni terenu. Po zakończeniu wojny podjęła studia na nowo powstałym Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Jej praca dyplomowa nosiła tytuł Gęstość sieci rzecznej międzyrzecza Wisły i Bugu. W 1952 doktoryzowała się na podstawie pracy Rozwój i rozmieszczenie miast w województwie rzeszowskim (osobiście odwiedziła wówczas około 90 miast regionu). W tym samym roku objęła stanowisko asystentki w Katedrze Geografii Ekonomicznej UMCS. Od 1956 była adiunktem w Zakładzie Hydrologii Katedry Geografii Fizycznej. Habilitowała się na podstawie fundamentalnej pracy Działy wodne Wyżyny Lubelskiej. Praca ta miała przyczynkowe znaczenia dla tej tematyki – podczas badań dokonała około 1200 pomiarów w terenie i zebrała około 1800 pomiarów cudzych. W tym samym roku zmarła na nowotwór jej matka, co spowodowało pogorszenie się zdrowia Szlakiewiczówny. W 1967 nowotwór wykryto także u niej. Pracę habilitacyjną obroniła w przerwie między zabiegami szpitalnymi. Zmarła 25 lipca 1968 i została pochowana w rodzinnych Puławach.
Przypisy
Polscy hydrolodzy
Polscy nauczyciele
Ludzie urodzeni w Puławach
Wykładowcy Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
Absolwenci Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
Urodzeni w 1920
Zmarli w 1968 |
3456650 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ignacy%20Krzymuski | Ignacy Krzymuski | Ignacy Krzymuski – inspektor Policji Państwowej.
Podczas I wojny światowej sprawował stanowisko nadkomisarza Milicji Miejskiej miasta stołecznego Warszawa.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w II RP wstąpił do Policji Państwowej. W stopniu inspektora od 15 lipca 1920 do 1 kwietnia 1923 pełnił funkcję naczelnika Wydziału I Ogólnego (do 1920 Wydziału Administracyjnego) Komendy Głównej PP (jego poprzednikiem był podinsp. Franciszek Kaufman, a następcą insp. Ignacy Koral). W 1926 był inspektorem do szczególnych zleceń przy KGPP.
2 maja 1923 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Przypisy
Inspektorzy Policji Państwowej
Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
Urodzeni w XIX wieku
Zmarli w XX wieku
Nieznana data śmierci
Nieznana data urodzenia |
3456654 | https://pl.wikipedia.org/wiki/By%C4%87%20cz%C5%82owiekiem | Być człowiekiem | Być człowiekiem (ang. Being Human) – brytyjski serial science fiction, produkowany przez BBC Three od 2008 do 2013 roku. Jego twórcą jest Toby Whithouse.
Obsada
Lista odcinków
Pilot (2008)
Seria pierwsza (2009)
Seria druga (2010)
Seria 3 (2011)
Lia
Adam's Family
Type 4
The Pack
The Longest Day
Daddy Ghoul
Though the Heavens Fall
The Wolf-Shaped Bullet
Seria 4 (2012)
Eve of the War
Being Human 1955
The Graveyard Shift
A Spectre Calls
Hold the Front Page
Puppy Love
Making History
The War Child
Seria 5 (2013)
The Trinity
Sticks and Ropes
Pie and Prejudice
The Greater Good
No Care, All Responsibility
The Last Broadcast
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Oficjalna strona Being Human
Seriale telewizyjne emitowane od 2008
Seriale telewizyjne zakończone w 2013
Seriale telewizyjne BBC
Brytyjskie telewizyjne seriale fantastycznonaukowe
Reinkarnacja w utworach fabularnych
Seriale telewizyjne o wampirach |
3456664 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Leon%20Leligdowicz | Leon Leligdowicz | Leon Leligdowicz h. Dęboróg (ur. 25 kwietnia 1883 w Załanowie, zm. 31 marca 1954 w Krakowie) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się 25 kwietnia 1883 w Załanowie. W 1904 ukończył c.k. Gimnazjum w Buczaczu i zdał egzamin maturalny. Podczas I wojny światowej był oficerem Informacyjnym, od stycznia 1915 do listopada 1918 kierował ośrodkiem wywiadowczym przy jednostkach armii austro-węgierskiej.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w listopadzie 1918 wstąpił do Wojska Polskiego. Mianowany do stopnia majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919, a następnie do stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924. W 1923 jako oficer nadetatowy 19 pułku piechoty ze Lwowa był kierownikiem referatu w Oddziale II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. W 1928 jako oficer 34 pułku piechoty pozostawał w dyspozycji Ministra Poczt i Telegrafów. W tym roku przebywał na leczeniu. Pełnił stanowisko naczelnika w Ministerstwie Poczt i Telegrafów. W 1934, jako podpułkownik rezerwy piechoty, pozostawał w Oficerskiej Kadrze Okręgowej nr 1 w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III.
Zmarł 31 marca 1954 w Krakowie. Został pochowany 3 kwietnia 1954 w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera CB-płd-wsch-narożnik).
Ordery i odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)
Krzyż Walecznych
Złoty Krzyż Zasługi
Krzyż Komandorski Orderu Korony Rumunii (Rumunia, 1929)
Srebrny Medal Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry, 1917)
Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z Mieczami (Austro-Węgry, 1915)
Krzyż Wojskowy Karola (Austro-Węgry)
Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913 (Austro-Węgry)
Krzyż Żelazny 2 klasy (Cesarstwo Niemieckie)
Przypisy
Bibliografia
Leon
Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
Odznaczeni Krzyżem Walecznych (II Rzeczpospolita)
Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
Oficerowie 19 Pułku Piechoty Odsieczy Lwowa
Pochowani na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie
Podpułkownicy piechoty II Rzeczypospolitej
Polacy odznaczeni Krzyżem Pamiątkowym Mobilizacji 1912–1913
Polacy odznaczeni Krzyżem Wojskowym Karola
Polacy odznaczeni Medalem Zasługi Wojskowej Signum Laudis
Polacy odznaczeni niemieckim Krzyżem Żelaznym
Polacy odznaczeni Orderem Korony Rumunii
Urodzeni w 1883
Zmarli w 1954 |
3456678 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Taufik%20Gautama%20Asbi | Taufik Gautama Asbi | Taufik Gautama Asbi – indonezyjski brydżysta, World International Master (WBF).
Wyniki brydżowe
Olimpiady
Na olimpiadach uzyskał następujące rezultaty:
Zawody światowe
W światowych zawodach zdobył następujące lokaty:
Klasyfikacja
Przypisy
Indonezyjscy brydżyści |
3456683 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Shadowmaker | Shadowmaker | Shadowmaker – ósmy album studyjny fińskiego zespołu muzycznego Apocalyptica. Wydawnictwo ukazało się 17 kwietnia 2015 roku nakładem wytwórni muzycznej Better Noise Records, pododdziału Eleven Seven Music. W przeciwieństwie do poprzednich albumów, grupa zrezygnowała z udziału licznych wokalistów na rzecz byłego członka formacji Scars on Broadway – Franky'ego Pereza, który był jednym wokalistą na tejże płycie.
Premierę płyty poprzedził singel do utworu tytułowego, który ukazał się 13 grudnia 2014 roku w formie digital download. 27 lutego 2015 roku odbyła się premiera pierwszego teledysku promującego wydawnictwo, zrealizowanego do utworu „Cold Blood”, który wyreżyserowała Lisa Mann. Płyta Shadowmaker została zarejestrowana we współpracy z laureatem nagrody Grammy – producentem muzycznym Nickiem Raskulineczem, znanym ze współpracy z takimi grupami jak Deftones, Mastodon oraz Foo Fighters.
Lista utworów
Twórcy
Listy sprzedaży
Przypisy
Albumy Apocalyptiki
Albumy muzyczne wydane w roku 2015
Albumy wyprodukowane przez Nicka Raskulinecza |
3456684 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Robert%20Parasian%20Tobing | Robert Parasian Tobing | Robert Parasian Tobing – indonezyjski brydżysta, World International Master (WBF).
Wyniki brydżowe
Olimpiady
Na olimpiadach uzyskał następujące rezultaty:
Zawody światowe
W światowych zawodach zdobył następujące lokaty:
Klasyfikacja
Przypisy
Indonezyjscy brydżyści |
3456685 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Henryk%20Orze%C5%82 | Henryk Orzeł | Henryk Orzeł (ur. 31 stycznia 1930 w Łazie k. Ciechanowa, zm. 27 maja 2009) – polski okulista, pułkownik, profesor medycyny.
Życiorys
Do liceum uczęszczał w podolsztyńskim Barczewie. Na Akademii Medycznej w Warszawie ukończył dwuletni kurs technika felczera. W latach 1954-60 studiował medycynę, następnie został skierowany do służby jako lekarz wojskowy w jednostce w Orzyszu. W 1964 roku rozpoczął specjalizację w Klinice Okulistyki łódzkiej Wojskowej Akademii Medycznej (WAM), gdzie rok później został zatrudniony. Uzyskał I i II stopień specjalizacji w okulistyce. Doktoryzował się w 1971 roku na podstawie pracy "Badania doświadczalne i kliniczne nad wpływem promieniowania laserowego na tkanki oka" (badania z zastosowaniem lasera rubinowego). Był pierwszym kierownikiem pracowni laserowej przy Klinice Okulistyki WAM. Odbył staże naukowe w Petersburgu i Frankfurcie nad Menem. Habilitował się w 1978 roku na podstawie dotychczasowego dorobku i rozprawy "Badania kliniczne i doświadczalne nad patogenezą nawrotowego zapalenia błony naczyniowej oka". Tytuł naukowy profesora nauk medycznych został mu nadany w 1992 roku. Swoje prace publikował m.in. w Klinice Ocznej.
Członek Polskiego Towarzystwa Okulistycznego (oddział łódzki, sekcja retinologiczna, członek honorowy). Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi. Przeniesiony w stan spoczynku w 1995 roku. Zmarł 27 maja 2009 roku.
Zobacz też
Okuliści związani z WAM w Łodzi:
Roman Goś
Piotr Jurowski
Bibliografia
Roman Goś, Wspomnienie. Prof. dr med. Henryk Orzeł (1930-2009), Klinika Oczna
Linki zewnętrzne
Spis publikacji w serwisie PubMed
Polscy okuliści
Absolwenci Wojskowej Akademii Medycznej
Urodzeni w 1930
Zmarli w 2009
Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (Polska Ludowa)
Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi (Polska Ludowa)
Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (Polska Ludowa)
Lekarze związani z Łodzią |
3456687 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Katarzyna%20Michalska-Ma%C5%82ecka | Katarzyna Michalska-Małecka | Katarzyna Maria Michalska-Małecka (ur. 19 kwietnia 1970) – polska okulistka, profesor nauk medycznych.
Życiorys
Dyplom lekarski zdobyła w 1996 roku na Śląskiej Akademii Medycznej (od 2007 roku Śląski Uniwersytet Medyczny) i na tej uczelni została zatrudniona. Posiada I i II stopień specjalizacji w zakresie okulistyki.
Stopień doktorski uzyskała w 2001 roku na podstawie pracy Retinopatia cukrzycowa a właściwości reologiczne krwi. Habilitowała się w 2012 roku na podstawie oceny dorobku naukowego i pracy pod tytułem Ocena wpływu parametrów hemoreologicznych na występowanie i progresję wybranych schorzeń okulistycznych związanych z zaburzeniami przepływu krwi. Tytuł naukowy profesora nauk medycznych został jej nadany w 2018 roku.
Jest adiunktem w Katedrze Okulistyki ŚUM. Pracuje na Odcinku II Kliniki Okulistyki Dorosłych w Uniwersyteckim Centrum Okulistyki i Onkologii w Katowicach. Należy do Polskiego Towarzystwa Okulistycznego (przewodnicząca oddziału śląskiego) oraz Stowarzyszenia AMD (również przewodnicząca oddziału śląskiego). Ponadto jest też członkiem międzynarodowych organizacji okulistycznych: Amerykańskiej Akademii Okulistyki (American Academy of Ophthalmology, AAO), Europejskiego Towarzystwa Chirurgów Zaćmy i Refrakcyjnych (European Society of Cataract & Refractive Surgeons, ESCRS), Europejskiego Towarzystwa Witreoretinalnego (European VitreoRetinal Society, EVRS) oraz Euretiny. Ponadto jest też wykładowcą w Europejskiej Szkole Zaawansowanych Studiów Okulistycznych (ang. European School for Advanced Studies in Ophthalmology, ESASO) w szwajcarskim Lugano.
Swoje prace publikowała w czasopismach krajowych i zagranicznych, m.in. w „Klinice Ocznej". Zainteresowania kliniczne i badawcze K. Michalskiej-Małeckiej dotyczą m.in. leczenia zaćmy, jaskry, zwyrodnień plamki oraz retinopatii cukrzycowej.
Zobacz też
Okuliści związani z Katowicami:
Ewa Mrukwa-Kominek
Maria Formińska-Kapuścik
Dorota Pojda-Wilczek
Dorota Tarnawska
Edward Wylęgała
Przypisy
Polscy okuliści
Urodzeni w 1970
Wykładowcy Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach |
3456689 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Koi%20no%20jubaku | Koi no jubaku | – piąty singel zespołu Berryz Kōbō, wydany 10 listopada 2004 roku przez wytwórnię Piccolo Town.
Singel osiągnął 13 pozycję w rankingu Oricon i pozostał na liście przez 3 tygodnie, sprzedano egzemplarzy.
Lista utworów
Przypisy
Linki zewnętrzne
Profil singla na Oricon
Koi no jubaku w serwisie YouTube
Single wydane w roku 2004
Single Berryz Kōbō |
3456692 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Joeli%20Lotawa | Joeli Lotawa | Joeli Lotawa (ur. 5 sierpnia 1974 w Nadi) – fidżyjski rugbysta grający na pozycji , reprezentant kraju, uczestnik tournée Pacific Islanders, następnie trener.
Początkowo w rugby grał na pozycji , młynarzem został dopiero w wieku dwudziestu pięciu lat. W młodości uprawiał także piłkę nożną. Spokrewniony był z reprezentantami kraju: Jo Sovau, Nasivi Ravouvou, Ilaitia Ravouvou, Laisenia Kato.
Związany był z lokalnym klubem Saunaka, zespołem reprezentującym Nadi oraz regionami Crusaders i Roosters. W rozgrywkach tych został wypatrzony przez selekcjonera reprezentacji Fidżi Wayne’a Pivaca, który powołał go w 2004 roku na Pacific Tri-Nations. W tym samym roku wziął udział w tournée Pacific Islanders. Ponownie w kadrze narodowej pojawił się w roku 2006, jednak celebrowanie zwycięstwa nad Japonią zakończyło się odsunięciem zawodnika i zawieszeniem do końca roku. Było to jego ostatnie powołanie, łącznie zatem wystąpił w pięciu testmeczach oraz dwóch innych spotkaniach fidżyjskiej reprezentacji.
Pozostał związany ze sportem w roli trenera i asystenta.
Przypisy
Fidżyjscy zawodnicy rugby union
Fidżyjscy trenerzy rugby union
Urodzeni w 1974
Ludzie urodzeni w Nadi |
3456695 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Greg%20Kite | Greg Kite | Gregory „Greg” Fuller Kite (ur. 5 sierpnia 1961 w Houston) – amerykański koszykarz, środkowy, dwukrotny mistrz NBA.
W 1979 wystąpił w meczu gwiazd amerykańskich szkół średnich - McDonald’s All-American.
Osiągnięcia
CBA
Finalista CBA (1996)
NBA
2-krotny mistrz NBA (1984, 1986)
2-krotny wicemistrz NBA (1985, 1987)
Przypisy
Linki zewnętrzne
Profil na NBA.com
Statystyki na basketball-reference.com
Profil na landofbasketball.com
Profil na espn.go.com
Profil na realgm.com
Amerykańscy koszykarze
Koszykarze Los Angeles Clippers
Koszykarze Boston Celtics
Koszykarze Charlotte Hornets (1988–2002)
Koszykarze Sacramento Kings
Koszykarze Orlando Magic
Koszykarze New York Knicks
Koszykarze Indiana Pacers
Koszykarze Rapid City Thrillers
McDonald’s High School All-Americans
Koszykarze Fort Wayne Fury
Koszykarze Parade High School All-Americans
Urodzeni w 1961
Ludzie urodzeni w Houston |
3456696 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Medal%20Ocala%C5%82ych%201916 | Medal Ocalałych 1916 | Medal Ocalałych 1916 (irl. An Bonn Marthanóirí, ang. The 1916 Survivors’ Medal – irlandzkie pamiątkowe odznaczenie wojskowe.
Historia
Odznaczenie zostało ustanowione w 1966 roku, dla upamiętnienia 50 rocznicę powstania wielkanocnego.
Zasady nadawania
Odznaczenie to nadawane żyjącym w chwili jego ustanowienia uczestnikom powstania wielkanocnego, dla ich wyróżnienia i przypomnienia ich zasług w walce o uzyskanie przez Irlandię niepodległości.
(medal z okuciem) tego medalu nadawana była uczestnikom działań bojowych i walk partyzanckich w okresie od 1 kwietnia 1920 do 11 lipca 1921 roku.
Opis odznaki
Odznaka odznaczenia jest oparta na ustanowionym w 1941 roku Medalu 1916, jest jednak wykonana ze srebra i pozłacana, ma on średnicę 38 mm.
Awers odznaczenia jest identyczny jak odznaka Medalu 1916, tj. w środku przedstawiony jest rysunek przedstawiający śmierć legendarnego bohatera irlandzkiego Cúchulainna. Także otoczenie rysunku jest identyczne.
Na rewersie odznaczenia natomiast są dwie daty 1916 i 1966, a pomiędzy nimi napis w języku irlandzkim CÁISC (pol. Wielkanoc).
Medal zawieszony był na wstążce koloru zielonego, z dwoma pomarańczowymi szerokimi paskami po bokach i jednym białym paskiem pośrodku. Wstążka zawieszone jest na metalowej zawieszcze ozdobionej ornamentem celtyckim.
Bibliografia
Irlandzkie odznaczenia |
3456699 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Graniczna%20Plac%C3%B3wka%20Kontrolna%20Gubinek | Graniczna Placówka Kontrolna Gubinek | Graniczna Placówka Kontrolna w Gubinku – graniczna jednostka organizacyjna polskiej straży granicznej realizująca zadania bezpośrednio w ochronie granicy państwowej.
Formowanie i zmiany organizacyjne
W 2002 w skład granicznej placówki kontrolnej Straży Granicznej kategorii I w Gubinku wchodziły: strażnica w Gubinie i graniczna placówka kontrolna w Gubinku z przejściami:
Gubin – drogowe
Gubin – kolejowe
Gubinek – drogowe
Zielona Góra- Babimost – lotnicze
Zielona Góra- Przylep – lotnicze
Miłów – rzeczne
Przypisy
Bibliografia
Gubinek
Gubin
Sękowice (województwo lubuskie) |
3456703 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Graniczna%20Plac%C3%B3wka%20Kontrolna%20Przew%C3%B3z | Graniczna Placówka Kontrolna Przewóz | Graniczna Placówka Kontrolna w Przewozie – graniczna jednostka organizacyjna polskiej straży granicznej realizująca zadania bezpośrednio w ochronie granicy państwowej.
Formowanie i zmiany organizacyjne
W 2002 w skład granicznej placówki kontrolnej Straży Granicznej kategorii II w Przewozie wchodziły: strażnica w Przewozie i graniczna placówka kontrolna w Przewozie z przejściem:
Przewóz – drogowe
Przypisy
Bibliografia
Przewóz
Przewóz (powiat żarski) |
3456709 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Saturnz%20Return | Saturnz Return | Saturnz Return (zapisywane czasem jako Saturnzreturn) – drugi album brytyjskiego DJ'a drum'n'bassowego Goldiego, wydany w 1998 roku przez FFRR Records. Na rynku pojawił się trzy lata po odnoszącej sukcesy płycie Timeless, gdy gatunek święcił już triumfy w Wielkiej Brytanii. Osiągnął duży sukces komercyjny i znalazł się na 15 miejscu UK Albums Chart, pomimo że składał się z aż dwóch dysków (pierwszy z nich wypełniała monstrualna, godzinna kompozycja z orkiestrą "Mother" oraz ośmiominutowy, ambientowy utwór na pianino i wokal).
Lista utworów
Wszystkie utwory skomponował Goldie; wyjątki podane w nawiasach.
Edycja CD
Dysk pierwszy
Mother – 60:11
Truth (ft. David Bowie) – 13:52 (zawiera hidden track „The Dream Within”
Dysk drugi
Temper Temper (ft. Noel Gallagher) – 5:14
Digital (ft. KRS-One) – 5:51
I'll Be There For You (Goldie, Anne Dudley, Malcolm McLaren, Trevor Horn) – 6:57
Believe – 7:01
Dragonfly – 16:04
Chico - Death of a Rockstar (Goldie, Jorge Mautner, Rob Playford) – 7:14
Letter of Fate – 7:54
Fury - The Origin – 6:30
Crystal Clear (Goldie, Justina Curtis) – 6:54
Demonz – 5:28
Kaseta CD zawiera takie same utwory, ale po 5 na każdej stronie z dysku drugiego
Edycja winylowa
Strona A
I'll Be There for You (Goldie, Anne Dudley, Malcolm McLaren, Trevor Horn) - 6:57
Strona B
Chico - Death of a Rockstar (Goldie, Jorge Mautner, Rob Playford) – 7:14
Strona C
Fury - The Origin – 6:30
Strona D
Crystal Clear (Goldie, Justina Curtis) – 6:54
Strona E
Demonz – 5:28
Strona F
Digital (ft. KRS-One) – 5:51
Temper Temper (ft. Noel Gallagher) – 5:14
Strona G
Letter of Fate – 7:54
Truth (ft. David Bowie) - 5:01
Strona H
Dragonfly – 16:04
Przypisy
Albumy muzyczne wydane w roku 1997
Albumy muzyki elektronicznej |
3456710 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Jacob%20Pieter%20Den%20Hartog | Jacob Pieter Den Hartog | Jacob Pieter Den Hartog (ur. 23 lipca 1901 w Ambarawie, Holenderskie Indie Wschodnie, zm. 17 marca 1989) – amerykański inżynier mechanik pochodzenia holenderskiego, profesor na Wydziale Inżynierii Mechanicznej w MIT.
Życiorys
Po ukończeniu liceum w Amsterdamie wstąpił na Uniwersytet Techniczny w Delfcie w roku 1919, gdzie uzyskał dyplom magistra inżyniera elektryka w 1924. W roku 1929 otrzymał stopień doktora nauk technicznych na University of Pittsburgh, gdzie szybko stał się niekwestionowanym autorytetem w dziedzinie mechaniki i drgań. Po zakończeniu służby wojskowej w US Navy i nauczaniu na Harvard University w 1945 podjął pracę na MIT, gdzie wykładał dynamikę i wytrzymałość materiałów. Jego dorobek naukowy jest znaczący i ceniony. Den Hartog został odznaczony Medalem Timoshenki w roku 1972 „w uznaniu wybitnego wkładu w dziedzinie mechaniki stosowanej.”
Wybrane publikacje
Mechanical Vibrations, Fourth Edition, McGraw-Hill Book Company, New York, 1956
Mechanics, Dover Publications, Inc., corrected reprint of 1948 edition, .
Strength of Materials, paperback reprint of 1949 edition, Dover Publications, , 1977
Advanced Strength of Materials, paperback reprint of 1952 edition, Dover Publications, , 1987
Przypisy
Linki zewnętrzne
– nota biograficzna
Amerykańscy inżynierowie
Holenderscy inżynierowie
Urodzeni w 1901
Wykładowcy Uniwersytetu Harvarda
Wykładowcy Massachusetts Institute of Technology
Zmarli w 1989 |
3456711 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Earl%20Cureton | Earl Cureton | Earl Cureton (ur. 3 września 1957 w Detroit) – amerykański koszykarz oraz trener, występował na pozycjach skrzydłowego i środkowego, dwukrotny mistrz NBA.
Osiągnięcia
NBA
2-krotny mistrz NBA (1983, 1994)
Finalista NBA (1982)
Inne
Wybrany do I składu All-USBL (1991)
Trenerskie
Mistrz ABA (2004)
Trener Roku ABA (2004)
Przypisy
Linki zewnętrzne
Profil na NBA.com
Statystyki na basketball-reference.com
Profil na landofbasketball.com
Profil na espn.go.com
Profil na realgm.com
Amerykańscy koszykarze
Amerykańscy trenerzy koszykarscy
Koszykarze Los Angeles Clippers
Koszykarze Philadelphia 76ers
Koszykarze Charlotte Hornets (1988–2002)
Koszykarze Detroit Pistons
Koszykarze Chicago Bulls
Koszykarze Houston Rockets
Koszykarze Toronto Raptors
Koszykarze Olimpii Milano
Koszykarze Detroit Titans
Koszykarze Tours BC
Urodzeni w 1957
Ludzie urodzeni w Detroit |
3456712 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Newsham%20with%20Breckenbrough | Newsham with Breckenbrough | Newsham with Breckenbrough – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Hambleton. W 2011 civil parish liczyła 128 mieszkańców.
Przypisy
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire
Hambleton (dystrykt) |
3456714 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Special%20Generation | Special Generation | – szósty singel zespołu Berryz Kōbō, wydany 30 marca 2005 roku przez wytwórnię Piccolo Town. Został wydany także jako „Single V” (DVD) 20 kwietnia 2005 roku.
Singel osiągnął 7 pozycję w rankingu Oricon i pozostał na liście przez 4 tygodnie, sprzedano egzemplarzy.
Lista utworów
Single V
Przypisy
Linki zewnętrzne
Profil singla na Oricon
Profil singla na Oricon (Single V)
Special Generation w serwisie YouTube
Single wydane w roku 2005
Single Berryz Kōbō |
3456716 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Pickhill%20with%20Roxby | Pickhill with Roxby | Pickhill with Roxby – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Hambleton. W 2011 civil parish liczyła 401 mieszkańców.
Przypisy
Linki zewnętrzne
British history
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire
Hambleton (dystrykt) |
3456718 | https://pl.wikipedia.org/wiki/K%C3%8D%20Klaksv%C3%ADk%20%28pi%C5%82ka%20no%C5%BCna%20kobiet%29 | KÍ Klaksvík (piłka nożna kobiet) | KÍ Klaksvík (pełna nazwa: Klaksvíkar Ídróttarfelag) - żeńska sekcja piłkarska klubu KÍ Klaksvík z miejscowości o tej samej nazwie. Aktualny mistrz Wysp Owczych i najbardziej utytułowana kobieca drużyna na archipelagu.
Historia
Klub KÍ Klaksvík powstał 24 sierpnia 1904 roku, jednak piłkarską sekcję żeńską utworzono dopiero w 1985, podobnie, jak całą ligę kobiecą, 1. deild kvinnur. KÍ zajął wówczas drugie miejsce w tabeli grupy A z szesnastoma punktami na koncie (7 zwycięstw, 2 remisy, 1 porażka), czym zapewnił sobie prawo do gry w pierwszej lidze podczas kolejnego sezonu. Sukcesu nie udało się powtórzyć w sezonie kolejnym, kiedy klub zajął piąte miejsce oraz w następnym, kiedy zespół, przegrywając wszystkie mecze znalazł się na miejscu ostatnim. W kolejnych latach drużyna zajmowała coraz wyższe lokaty (szóste miejsce w 1988, czwarte w 1989 i 1990), by w latach 1991 oraz 1992 zostać wicemistrzem kraju. W latach 1993-1996 zajęła kolejno dwukrotnie miejsce trzecie, piąte oraz ponownie drugie, a pierwsze mistrzostwo archipelagu zdobyła w 1997. W 1996 KÍ Klaksvík po raz pierwszy został finalistą Pucharu Wysp Owczych, ulegając w ostatnim meczu HB Tórshavn 3:1.
W sezonie 1997 KÍ Klaksvík po raz pierwszy został mistrzem Wysp Owczych kobiet, wygrywając jedenaście z czternastu spotkań. W finale Pucharu Wysp Owczych zmierzył się wówczas z B36 Tórshavn, któremu uległ 5:1. W roku 1998 drużyna zakończyła sezon na pozycji trzeciej w ligowej tabeli, zaś rok później na czwartej (ostatniej po rezygnacji z udziału EB/Streymur oraz LÍF Lervík. Sytuacja zmieniła się po roku 2000, od którego, po 2014 klub zdobywa co roku mistrzostwo Wysp Owczych. Sytuacja podobnie wygląda w Pucharze, który po raz pierwszy trafił w ręce zawodniczek w roku 2000, po wygranej z HB Tórshavn 2:0. Od tamtej pory KÍ Klaksvík zwyciężył jedenaście razy, ulegając jedynie HB Tórshavn w 2001, B36 Tórshavn w 2005 oraz AB Argir w 2009.
Klub regularnie bierze udział w rozgrywkach Ligi Mistrzów Kobiet, dotychczas jednak nie udało mu się jednak uzyskać promocji z rundy eliminacyjnej.
Sukcesy
Krajowe
Mistrzostwa Wysp Owczych:
1. miejsce (22): 1997, 2000, 2001, 2002, 2003, 2004, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010, 2011, 2012, 2013, 2014, 2015, 2016, 2019, 2020, 2021, 2022
2. miejsce (4): 1985 (wraz z EB/Streymur), 1991, 1992, 1996
Puchar Wysp Owczych:
Zdobywca (16): 2000, 2002, 2003, 2004, 2006, 2007, 2008, 2010, 2011, 2012, 2013, 2014, 2015, 2016, 2020, 2022
Finalista (6): 1996, 1997, 1999, 2001, 2005, 2009
Indywidualne
Królowa strzelców (15):
1992 – Malan Klakkstein
1997 – Rannvá Andreasen
1998 – Rannvá Andreasen
2001 – Kristina Eyðbjørnsdóttir
2002 – Rannvá Andreasen
2003 – Rannvá Andreasen
2004 – Rannvá Andreasen
2005 – Malena Josephsen
2007 – Malena Josephsen
2008 – Rannvá Andreasen
2009 – Rannvá Andreasen
2010 – Rannvá Andreasen
2011 – Rannvá Andreasen
2012 – Rannvá Andreasen
2015 – Maria Thomsen
Zawodniczka roku:
2010: Rannvá Andreasen
2012: Rannvá Andreasen
Młoda zawodniczka roku:
2010: Maria Thomsen
Bramkarz roku:
2010: Randi Wardum
2014: Randi Wardum
Obrońca roku:
2014: Malena Josephsen
2013: Malena Josephsen
Trener roku:
2014: Alexander Djordjević
Poszczególne sezony
Zawodniczki
Stan na mecz z HB Tórshavn 20 marca 2016
Dotychczasowi trenerzy
Dotychczas następujący trenerzy prowadzili drużynę KÍ Klaksvík:
1995: Bára Klakstein
1996: Manni Høgnesen
1998: Jón Harald Poulsen
2001-2006: Jón Harald Poulsen
2007-2010: Aleksandar Djordjević
2011: Erik Ernesto Nielsen
2012-2014: Aleksandar Djordjević
od 2016: Aleksandar Jovević
Przypisy
Linki zewnętrzne
Kobiece kluby piłkarskie na Wyspach Owczych
Kluby piłkarskie założone w 1985 |
3456720 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Rand%20Grange | Rand Grange | Rand Grange – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Hambleton. W 2001 civil parish liczyła 7 mieszkańców.
Przypisy
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire
Hambleton (dystrykt) |
3456722 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Rady%20Delegat%C3%B3w%20Robotniczych%20w%20Polsce | Rady Delegatów Robotniczych w Polsce | Rady Delegatów Robotniczych w Polsce – organy przedstawicielskie robotników i chłopów, powstające głównie z inicjatywy Socjaldemokracji Królestwa Polskiego i Litwy (SDKPiL) i Polskiej Partii Socjalistycznej – Lewicy oraz różnych grup politycznych na ziemiach polskich od listopada 1918.
Najliczniejsze i najbardziej radykalne rady działały w Kraśniku, Lublinie, Płocku, Warszawie, Zamościu oraz Zagłębiu Dąbrowskim (robotnicy Zagłębia rozbroili stacjonujące tam załogi austro-węgierskie i utworzyli własne siły wojskowo-policyjne, tak zwaną Czerwoną Gwardię). O wpływy w radach rywalizowały głównie Polska Partia Socjalistyczna, Komunistyczna Partia Robotnicza Polski, Narodowy Związek Robotniczy i żydowska partia Bund, co spowodowało, że rady – z powodu bardzo różnych i odległych od siebie poglądów na temat odbudowy Polski i jej przyszłego ustroju – nie wyłoniły ośrodka kierowniczego.
Na ziemiach byłego Królestwa Polskiego powstało ponad 100 rad skupiających około 500 tysięcy robotników i chłopów. Po wycofaniu się PPS-u, który miał w radach największe wpływy i innych partii oraz decyzji władz rady zlikwidowano w lipcu 1919.
Rady robotnicze na terenach Polski powstawały również podczas Rewolucji 1905. W lipcu 1944 r. Koło Robotnicze KRN, które koordynowało tworzenie i działalność komitetów fabrycznych, i Wydział Robotniczy CKL wydały pierwszą wspólną odezwę, w której wezwały załogi do obrony zakładów i urządzeń przemysłowych przed ewakuacją do Niemiec i do ich przejęcia w chwili wyzwolenia kraju. Idea rad robotniczych obecna była zaraz po II wojnie światowej w latach 1944–1947, i podczas wydarzeń Października 1956. 19 listopada 1956 Sejm PRL uchwalił ustawę o radach robotniczych. Obowiązywała ona do 20 grudnia 1958. Rady i komitety strajkowe były też powołane w latach 1980–1981 na fali strajków robotniczych i wydarzeń Sierpnia 1980.
Zobacz też
Zjednoczenie Socjalistyczne Polskie
Rada (Sowiet)
Demokracja rad
Przypisy
Historia polskiego ruchu socjalistycznego |
3456724 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Skutterskelfe | Skutterskelfe | Skutterskelfe – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Hambleton. W 2011 civil parish liczyła 129 mieszkańców. Skutterskelfe jest wspomniana w Domesday Book (1086) jako Codeschelf/Codreschef/Codreschelf. W obszar civil parish wchodzi także Thoraldby .
Przypisy
Linki zewnętrzne
Skutterskelfe Pastscape
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire
Hambleton (dystrykt) |
3456727 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Grenaa%20%28stacja%20kolejowa%29 | Grenaa (stacja kolejowa) | Grenaa (duński: Grenaa Station) – stacja kolejowa w miejscowości Grenaa, w regionie Jutlandia Środkowa, w Danii. Znajduje się na Grenaabanen.
Stacja jest zarządzana i obsługiwana przez Danske Statsbaner.
Historia
Stacja Grenaa została otwarta przez Østjyske Jernbane (ØJJ) 26 sierpnia 1866 wraz z otwarciem linii Randers-Ryomgård-Grenaa, która obejmowała połączenia do Portu Grenaa. Ważnym celem powstania linii było zapewnienie Randers dostępu do portu, który był lepiej zlokalizowany na otwarte morze i miał mniej problemów z zamarzaniem zimą niż własny port Renders w Gudenå.
Wkrótce Grenaa otrzymała bezpośrednie połączenie kolejowe z Aarhus. 1 grudnia 1877 otworzył Østjyske Jernbane otworzyło linię na odcinku Ryomgård Aarhus Østbanegård. Kilka lat później rozpoczęto kursowanie bezpośrednich pociągów pomiędzy Aarhus i Grenaa, a linia Randers-Ryomgård wykorzystywana była głównie do przewozów towarów. Linia ta została zamknięta w 1993 roku, a ruch pasażerski wstrzymany został już 2 maja 1971.
Linie kolejowe
Grenaabanen
Linki zewnętrzne
DSB
Stacje i przystanki kolejowe w regionie Jutlandia Środkowa |
3456728 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Snape%20with%20Thorp | Snape with Thorp | Snape with Thorp – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Hambleton. W 2011 civil parish liczyła 410 mieszkańców.
Przypisy
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire
Hambleton (dystrykt) |
3456731 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Sowerby-under-Cotcliffe | Sowerby-under-Cotcliffe | Sowerby-under-Cotcliffe – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Hambleton. W 2001 civil parish liczyła 34 mieszkańców.
Przypisy
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire
Hambleton (dystrykt) |
3456735 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Flis%20%28opera%29 | Flis (opera) | Flis – opera Stanisława Moniuszki, w jednym akcie, z librettem Stanisława Bogusławskiego. Jej prapremiera miała miejsce w Warszawie 24 września 1858 roku.
Osoby
Antoni, zamożny gospodarz – bas
Zosia, jego córka – sopran
Franek, młody flisak – tenor
Jakub, fryzjer – baryton
Szóstak, były żołnierz – bas
Feliks, flisak – tenor
flisacy, wieśniacy, wieśniaczki, dzieci.
Treść
Akcja utworu rozgrywa się w nadwiślańskiej wsi w XIX w.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Flis w bibliotece Polona
Opery Stanisława Moniuszki
Opery w języku polskim |
3456737 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ungv%C3%A1ri%20TK | Ungvári TK | Ungvári TK – nieistniejący już węgierski klub piłkarski z siedzibą w Użhorodzie.
Historia
Chronologia nazw
1918: Ungvári Gimnasztikai Klub
1919: Ungvári Testnevelési Klub
Klub został założony w 1918 jako Ungvári Gimnasztikai Klub (Użgorodzki Gimnastyczny Klub). Potem zmienił nazwę na UTK (Ungvári Testnevelési Klub).
Po zakończeniu I wojny światowej Zakarpacie zostało przydzielone do Czechosłowacji i zgodnie z instrukcjami Związku Piłki Nożnej Czechosłowacji w 1920 roku zostały utworzone dwie żupy - "słowiańska" (drużyny piłkarskie narodowości czeskiej i słowackiej) oraz "zakarpacka" (Karpataijai Lobdoruho kerület) (węgierskie drużyny). Rozgrywki w każdej z zup odbywały się niezależnie.
W 1926 roku w rozgrywkach zwanych "Liga" zostało organizowane wspólne mistrzostwo, w którym wzięło udział drużyny piłkarski słowiańskiej i węgierskiej narodowości. Tytuł absolutnego mistrza Słowacji wywalczył zespół UTK.
W 1934 roku został reorganizowany system rozgrywek w całym kraju, połączone w jedyne mistrzostwa Czechosłowacji. Najlepsze kluby piłkarskie zostały podzielone na 5 dywizji: średnioczeska, prowincji czeskiej, morawsko-śląska, słowacko-podkarpacka oraz związku niemieckiego. Jak widać, system rozgrywek piłkarskich w Czechosłowacji prowadzony był z podziałem na narodowość. Dywizja słowacka została podzielona na dwie grupy - zachodnia (drużyny zachodniej i środkowej Słowacji) i Wschodniej (wschodnia Słowacja i Zakarpacie). Na podstawie dotychczasowych wyników sportowych do dywizji wschodniej słowacko-podkarpackiej zostały przydzielone dwa silniejsze słowiańskie kluby (Ruś Użhorod i ČsŠK Użhorod) i dwa węgierskie kluby, które zajęli dwa pierwsze miejsca w swoich mistrzostwach (MSE Mukaczewo i Beregszászi FTC). Później do nich dołączył i Ungvári AC.
Po upadku Czechosłowacji w 1939 roku Zakarpacie okazało się pod panowaniem Węgier. Najlepsze zakarpackie kluby (Ruś Użhorod, Ungvári AC, MSE Mukaczewo i Beregszászi FTC) w sezonie 1939/40 startowały w drugiej lidze (Nemzeti Bajnokság B, Felvidéki csoport). Jedynie Ruś Użhorod utrzymała się w lidze, a reszta zespołów spadła do III ligi. W sezonie 1939/40 UTK startował w III lidze Keleti Alszövetség, I. osztály, Felvidéki csoport. Potem klub zrezygnował z dalszych rozgrywek i kontynuował działalność grając w rozgrywkach lokalnych.
Po przyjściu wojsk radzieckich klub został rozformowany w 1945.
Przypisy
Osiągnięcia
mistrz Słowacji: 1926
6-krotny mistrz Zakarpacia w okresie 1921-1938 (żupa zakarpacka)
Bibliografia
Profil klubu na MagyarFutball.hu
Nieistniejące węgierskie kluby piłkarskie
Sport w Użhorodzie
Kluby piłkarskie założone w 1918 |
3456739 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Robin%20Hood%20%E2%80%93%20Draka%20w%20Sherwood | Robin Hood – Draka w Sherwood | Robin Hood – Draka w Sherwood (ang. Robin Hood: Mischief in Sherwood, od 2014) – francusko-niemiecko-włoski serial animowany wyprodukowany przez Method Animation i DQ Entertainment Ltd oraz wykonany w technice trójwymiarowej CGI.
Premiera serialu miała miejsce w 20 kwietnia 2014 roku na włoskim kanale DeAKids, a kilka miesiące później po premierze włoski serial pojawił się 23 marca 2015 na niemieckim kanale KiKA. W Polsce serial zadebiutował 27 kwietnia 2015 w Boomerangu.
Fabuła
Serial opisuje perypetie pełnego energii i odznaczającemu się niezwykłą odwagą dziesięcioletniego łucznika – Robin Hooda, który wyrusza na niesamowitą podróż do lasu Sherwood, aby przybyć na ratunek. Razem ze swoimi przyjaciółmi: znającą wszystkie zakamarki zamku Lady Marion, uroczym Małym Johnem, naburmuszonym Tuckiem oraz kuzynką Scarlett codziennie przeżywają niesamowite przygody.
Obsada
Tom Wayland – Robin Hood
Eli James – Tuck
Sarah Natochenny – Lady Marion
Jake Paque – Mały John
Eileen Stevens – Scarlett
Wersja polska
Wersja polska: Master Film
Reżyseria:
Elżbieta Mikuś (odc. 1-20, 22-27, 29-32, 34),
Andrzej Chudy (odc. 35-37, 50)
Tłumaczenie:
Hanna Osuch (odc. 1, 3, 5, 7, 9-10, 13-14, 19-20, 22-23, 29-31),
Anna Hausner (odc. 2, 6, 11-12, 24-25, 34),
Agnieszka Farkowska (odc. 4, 8, 15-16, 26-27, 32),
Kaja Sikorska (odc. 17-18)
Dialogi:
Hanna Osuch (odc. 1, 5, 10, 19-20, 29),
Anna Hausner (odc. 2, 6, 11-12, 24-25, 34-36),
Elżbieta Kowalska (odc. 3, 7, 9, 13-14, 22-23, 30-31, 37, 50),
Agnieszka Farkowska (odc. 4, 8, 15-16, 26-27, 32)
Kaja Sikorska (odc. 17-18)
Dźwięk:
Elżbieta Mikuś (odc. 1-20, 22-27, 29-32, 34),
Krzysztof Podolski (odc. 35-37, 50)
Montaż:
Jan Graboś (odc. 1-20, 22-27, 29-32, 34),
Krzysztof Podolski (odc. 35-37, 50)
Kierownictwo produkcji:
Agnieszka Kołodziejczyk (odc. 1-20, 22-27, 29-32, 34),
Katarzyna Fijałkowska (odc. 35-37, 50)
Wystąpili:
Bartosz Wesołowski – Robin Hood
Łukasz Talik – Mały John
Artur Pontek – Tuck
Marta Dylewska – Marion
Grzegorz Pawlak – Szeryf
Maria Pawłowska – Scarlett
Karol Wróblewski
Jakub Szydłowski
Grzegorz Kwiecień – Henryk (odc. 27)
Bożena Furczyk –
pani Rochezja,
Delfina (odc. 37)
Rafał Fudalej – Książę John
Marek Kaliszuk – Szarlatan (odc. 4)
Wojciech Żołądkowicz – Rolf
Mateusz Lewandowski – Ralf
Kinga Tabor
Karol Pocheć – hipnotyzer (odc. 3)
Krzysztof Strużycki –
Trevor (odc. 18-19),
drwal (odc. 39-40),
tata Lubina (odc. 44-45)
Waldemar Barwiński – lalkarz Manolo (odc. 7, 29)
Wojciech Chorąży – Hektor (odc. 28)
Mirosław Wieprzewski – młynarz (odc. 3, 27, 31-32)
Artur Janusiak – Derke
Jolanta Wołłejko – Ernaldina (odc. 8, 14, 25)
Agnieszka Kunikowska – Lady Soból (odc. 9)
Karol Osentowski – Lubin (odc. 10, 40-41, 43-45, 51-52)
Piotr Bajtlik – Harry Hiena (odc. 11)
Józef Pawłowski – Taramis (odc. 12)
Anna Wodzyńska – Matylda (odc. 4, 13, 18, 47, 49)
Aleksandra Radwan – Julia (odc. 15)
Klaudiusz Kaufmann – Romuald (odc. 16)
W pozostałych rolach:
Otar Saralidze – jeden ze strażników
Krzysztof Zakrzewski –
McFerway (odc. 35),
Lord Harold (odc. 50)
Krzysztof Szczerbiński – jeden ze strażników
Tomasz Jarosz – jeden ze strażników
Maksymilian Michasiów – Clarence (odc. 39)
Janusz Kruciński – Walter (odc. 47)
Andrzej Chudy – Derke (odc. 52)
Lektor:
Paweł Bukrewicz (odc. 1-26),
Jacek Kopczyński (odc. 27-52)
Spis odcinków
Przypisy
Linki zewnętrzne
Filmy o Robin Hoodzie
Francuskie telewizyjne seriale animowane
Seriale telewizyjne emitowane od 2014 |
3456741 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Friedrich%20Dotzauer | Friedrich Dotzauer | Justus Johann Friedrich Dotzauer (ur. 20 stycznia 1783 w Häselrieth koło Hildburghausen, zm. 6 marca 1860
w Dreźnie) – niemiecki wiolonczelista i kompozytor.
Życiorys
Uczył się gry na klawesynie i skrzypcach u Johanna Petera Heuschkela i Johanna Andreasa Gleichmanna, gry na wiolonczeli u Paula Hessnera oraz kompozycji u Johanna Caspara Rüttingera. Debiutował w 1798 roku z orkiestrą dworską, rok później odbył uzupełniające studia w Meiningen u Johanna Jacoba Kriegcka. Od 1801 do 1805 roku był członkiem orkiestry książęcej w Meiningen. W latach 1811–1852 był członkiem kapeli dworskiej w Dreźnie, od 1821 roku pełnił funkcję jej pierwszego wiolonczelisty. Do grona jego uczniów należeli Carl Schuberth, Carl Drechsler i Friedrich August Kummer.
Komponował symfonie, uwertury, koncerty wiolonczelowe, msze, był też autorem opery Graziosa (wyst. Drezno 1841). Jego twórczość ma konwencjonalny i pozbawiony rysów indywidualnych charakter, po śmierci kompozytora popadła w zapomnienie. Ponadto był autorem licznych ćwiczeń i utworów o przeznaczeniu pedagogicznym do nauki gry na wiolonczeli.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Nuty Friedricha Dotzauera w bibliotece Polona
Niemieccy kompozytorzy
Niemieccy wiolonczeliści
Urodzeni w 1783
Zmarli w 1860
Muzycy związani z Dreznem |
3456747 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Tiros | Tiros | Tiros – miasto i gmina w Brazylii.
Zobacz też
TIROS – seria amerykańskich satelitów meteorologicznych z lat 60. XX wieku (TIROS 1, TIROS 2, TIROS 3, TIROS 4, TIROS 5, TIROS 6, TIROS 7, TIROS 8, TIROS 9, TIROS 10). |
3456749 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Pa%C5%82anka%20%28fortyfikacja%29 | Pałanka (fortyfikacja) | Pałanka – fortyfikacja budowana w średniowiecznej Turcji i na Węgrzech. Rodzaj ziemnej warowni otoczonej wałem i palisadą.
Przypisy
Bibliografia
Fortyfikacje |
3456750 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Sutton%20with%20Howgrave | Sutton with Howgrave | Sutton with Howgrave – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Hambleton. W 2001 civil parish liczyła 59 mieszkańców.
Przypisy
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire
Hambleton (dystrykt) |
3456753 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Sutton%20Howgrave | Sutton Howgrave | Sutton Howgrave – osada w Anglii, w North Yorkshire. Sutton Howgrave jest wspomniana w Domesday Book (1086) jako Suctone.
Przypisy
Wsie w hrabstwie North Yorkshire |
3456754 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Brandon%20Buck | Brandon Buck | Brandon Buck (ur. 16 sierpnia 1988 w Delaware, Ontario) – kanadyjski hokeista, reprezentant Kanady.
Hokeistami zostali jego rodzice (matka była reprezentantką Kanady) oraz wujek Bill Armstrong.
Kariera
Od 2006 przez trzy sezony grał w kanadyjskiej juniorskiej lidze OHL w ramach rozgrywek CHL. Następnie od 2009 występował w ligach amerykańskich: ECHL i AHL. W 2011 wyjechał do Europy. Od czerwca 2011 jako zawodnik klubu Sparta Sarpsborg grał w lidze norweskiej GET-ligaen sezonu 2011/2012. W lipcu 2012 został zawodnikiem chorwackiego klubu Medveščak Zagrzeb i występował w jego barwach w austriackiej lidze EBEL edycji 2012/2013. W kwietniu 2013 został zawodnikiem szwajcarskiego klubu EHC Basel, podpisując dwuletni kontrakt. W jego barwach rozegrał sezon 2013/2014 rozgrywek National League B. W lipcu 2014 jego kontrakt został rozwiązany z powodów finansowych. W tym samym miesiącu został zawodnikiem niemieckiego klubu ERC Ingolstadt w lidze DEL. Pod koniec 2014 podpisał z klubem dwuletni kontrakt. W barwach zespołu rozegrał sezon DEL (2014/2015). W sierpniu 2015 przedłużył kontrakt z klubem do 2020. W grudniu 2017 został zawodnikiem szwajcarskiego klubu HC Davos. W połowie lutego 2018 został przetransferowany do Vienna Capitals. W kwietniu 2018 został zawodnikiem niemieckiego Nürnberg Ice Tigers. Latem 2020 odszedł z tego klubu. W sezonei 2020/2021 już nie występował, a w lutym 2021 ogłosił zakończenie kariery zawodniczej.
W barwach Kanady uczestniczył w turnieju Deutschland Cup 2014 oraz w innym cyklach towarzyskich.
Sukcesy
Klubowe
Mistrzostwo konferencji AHL: 2011 z Houston Aeros
Srebrny medal mistrzostw Niemiec: 2015
Indywidualne
ECHL (2010/2011):
Mecz Gwiazd ECHL
EBEL (2012/2013):
Pierwsze miejsce w klasyfikacji +/- w sezonie zasadniczym: +33
DEL (2014/2015):
Trzecie miejsce w klasyfikacji strzelców w sezonie zasadniczym: 28 goli
Pierwsze miejsce w klasyfikacji skuteczności strzałów względem uzyskanych goli w sezonie zasadniczym: 19,9%
Piąte miejsce w klasyfikacji kanadyjskiej w sezonie zasadniczym: 59 punktów
Pierwsze miejsce w klasyfikacji asystentów w fazie play-off: 10 goli
Pierwsze miejsce w klasyfikacji strzelców goli w przewagach w fazie play-off: 4 gole
Piąte miejsce w klasyfikacji asystentów w fazie play-off: 10 asyst
Pierwsze miejsce w klasyfikacji kanadyjskiej w fazie play-off: 20 punktów
Puchar Spenglera 2018:
Pierwsze miejsce w klasyfikacji strzelców turnieju: 3 gole
Przypisy
Bibliografia
– profil na stronie OHL
Brandon Buck – profil na stronie AHL
Hokeiści Guelph Storm
Hokeiści Norfolk Admirals
Hokeiści Florida Everblades
Hokeiści Houston Aeros
Hokeiści Sparta Warriors
Hokeiści KHL Medveščak Zagrzeb
Hokeiści EHC Basel
Hokeiści ERC Ingolstadt
Hokeiści HC Davos
Hokeiści Vienna Capitals
Hokeiści Nürnberg Ice Tigers
Kanadyjscy hokeiści
Urodzeni w 1988 |
3456755 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Moj%C5%BCesz%20na%20g%C3%B3rze%20Synaj | Mojżesz na górze Synaj | Mojżesz na górze Synaj (Wręczenie tablic) – fresk autorstwa Cosimo Rosselliego, znajdujący się w Kaplicy Sykstyńskiej.
Fresk podpisany został na fryzie u góry łacińskim tytułem PROMULGATIO LEGIS SCRIPTE PER MOISEM. Przedstawia opisaną w Księdze Wyjścia historię wręczenia Mojżeszowi tablic z dekalogiem na górze Synaj. Centralna scena wręczenia prawa została ukazana na drugim planie w środkowej części obrazu, po lewej ukazane zostało natomiast nadanie prawa ludowi. Na pierwszym planie w środkowej części ukazany został kult złotego cielca i roztrzaskanie przez Mojżesza tablic. Scena na drugim planie z prawej strony fresku ukazuje scenę ukarania bałwochwalców przez lewitów.
Fresk cechuje się jasną kolorystyką. Postaci Mojżesza każdorazowo towarzyszy podążający za nim Jozue.
Zdaniem krytyków temat przerósł artystę, obraz cechuje się monotonią i brakiem ekspresyjności ukazanych scen. Kompozycja nie oddaje w sposób jednoznaczny chronologii przedstawionych wydarzeń, obraz można czytać zarówno od prawej, jak i lewej strony – przedstawiona w centrum scena w zależności od tego przedstawia pierwsze lub drugie wręczenie tablic z dekalogiem. Nie jest jasne, co symbolizuje grupa postaci ukazanych na pierwszym planie z prawej strony obrazu. Niektóre partie, szczególnie pejzażowe, cechują się walorami artystycznymi większymi niż typowe dla innych obrazów Rosselliego. Przypuszcza się, że przy ich malowaniu mógł brać udział Piero di Cosimo.
Przypisy
Freski w Watykanie
Obrazy w Kaplicy Sykstyńskiej
Mojżesz na obrazach |