Datasets:

chrisociepa

/

wikipedia-pl-20230401

like 2

3455970

https://pl.wikipedia.org/wiki/S%C5%82owo%20%28dziennik%20wile%C5%84ski%29

Słowo (dziennik wileński)

„Słowo” („Słowo” wileńskie) – lokalny, opiniotwórczy dziennik wydawany w latach 1922–1939 w Wilnie, uznawany za organ prasowy monarchistów, konserwatystów i litewskiego ziemiaństwa skupionych w Stronnictwie Prawicy Narodowej, a następnie po 1926 roku w Organizacji Zachowawczej Pracy Państwowej. Historia Gazeta powstała w 1922 z inicjatywy „żubrów kresowych”, tj. grupy zamożnego ziemiaństwa dawnego Wielkiego Księstwa Litewskiego, i miała za zadanie propagować wartości konserwatywne, a w późniejszym czasie stać w trwałej opozycji do planów wprowadzenia reformy rolnej. Przez niemal cały okres swego istnienia była finansowana głównie z prywatnych funduszy księcia Janusza Franciszka Radziwiłła. Od samego początku aż do napaści ZSRR na Polskę redaktorem naczelnym „Słowa” był Stanisław „Cat” Mackiewicz (który następnie stał się jego właścicielem). Młody publicysta z czasem na tyle uniezależnił się od swoich patronów, by już 1926 r. prowadzić coraz mniej zachowawczą politykę pisma. Wyraził to m.in. swoim pozytywnym stosunkiem względem przewrotu majowego, co uznane zostało przez środowisko konserwatystów za tzw. wyjście przed szereg. „Słowo” patronowało także mającemu miejsce w tym samym roku zjazdowi w Nieświeżu, które zaowocowało trwałym pojednaniem litewskiego ziemiaństwa z Józefem Piłsudskim. Na łamach gazety prezentowano bardzo konkretne poglądy odnoszące się do prowadzonej polityki międzynarodowej, m.in. koncepcję sojuszu z Niemcami i odzyskanie utraconych ziem na wschodzie. Publicyści „Słowa” w latach 30. stali w daleko posuniętej opozycji względem Józefa Becka. Był on nieustannie krytykowany za niestałą politykę w stosunku do Niemiec, która doprowadziła we wrześniu 1939 do napaści III Rzeszy na Polskę. Efektem opozycyjnej działalności redakcji było osadzenie na 17 dni 22 marca 1939 redaktora naczelnego pisma Stanisława Mackiewicza w obozie internowania w Berezie Kartuskiej. „Słowo” przez niemal cały okres istnienia rywalizowało z endeckim „Dziennikiem Wileńskim”. Konflikt niekiedy przywierał na sile, a jego kulminacją były liczne pojedynki redaktorów naczelnych obu pism. Ostatni numer „Słowa” ukazał się 18 września 1939 r. W związku okupacją Wilna przez ZSRR, a następnie Republikę Litewską siedzibę redakcji pisma przeniesiono do Londynu, gdzie od 1940 r. wznowiono wydawanie periodyku w formule tygodnika. Publicyści „Słowa” W ciągu 17 lat istnienia wileńskiego „Słowa” na łamach pisma regularnie publikowano teksty znanych autorów. Wśród nich byli: Zobacz też Słowo Wileńskie Polacy na Litwie Wileńszczyzna Przypisy Bibliografia Linki zewnętrzne „Słowo” w zasobach Jagiellońskiej Biblioteki Cyfrowej Czasopisma w języku polskim Czasopisma w Polsce (1918–1939) Czasopisma wydawane od 1922 Czasopisma wydawane do 1939 Niewydawane dzienniki polskie Prasa konserwatywna w II Rzeczypospolitej Prasa w Wilnie (II Rzeczpospolita)

3455971

https://pl.wikipedia.org/wiki/Historia%20pewnego%20przest%C4%99pstwa

Historia pewnego przestępstwa

Historia pewnego przestępstwa / Historia pewnej zbrodni (ros. История одного преступления) – radziecki krótkometrażowy film animowany z 1962 roku w reżyserii Fiodora Chitruka. Fabuła Film o człowieku, który nie może spać z powodu hałaśliwych sąsiadów. Film był krytyczny w stosunku do radzieckiego społeczeństwa i wywołał kontrowersje. Animatorzy Galina Barinowa, Natalja Bogomołowa, Jana Wolskaja, Elwira Masłowa, Marija Motruk, Anatolij Pietrow, Władimir Morozow, Leonid Nosyriew, Rene Owiwjan, Giennadij Sokolski Nagrody 1962: VII Międzynarodowy Festiwal Filmowy w San Francisco, Nagroda „Golden Gate” 1963: IX Międzynarodowy Festiwal Filmów Krótkometrażowych w Oberhausen - dyplom honorowy 1964: I Wszechzwiązkowy Festiwal Filmowy w Leningradzie - Pierwsza nagroda w sekcji filmów animowanych Źródło: Przypisy Bibliografia Historia pewnego przestępstwa w bazie Animator.ru Historia pewnego przestępstwa w bazie IMDb Historia pewnego przestępstwa w bazie BCDB Filmy w reżyserii Fiodora Chitruka Radzieckie animowane filmy krótkometrażowe Radzieckie filmy animowane z 1962 roku

3455974

https://pl.wikipedia.org/wiki/Gabino%20Cintra

Gabino Cintra

Gabino Cintra (ur. 1942 – Rio de Janeiro, zm. 28 listopada 2010 – Rio de Janeiro) – brazylijski brydżysta, World Grand Master (WBF). Wyniki brydżowe Olimpiady Na olimpiadach uzyskał następujące rezultaty: Zawody światowe W światowych zawodach zdobył następujące lokaty: Klasyfikacja Przypisy Linki zewnętrzne Zobacz też Brydż sportowy Brazylijscy brydżyści Urodzeni w 1942 Zmarli w 2010

3455977

https://pl.wikipedia.org/wiki/Pedro%20Paulo%20Assump%C3%A7%C3%A3o

Pedro Paulo Assumpção

Pedro Paulo Puglisi de Assumpção (ur. 23 września 1935) – brazylijski brydżysta, World Grand Master (WBF). Pedro Paulo Assumpção, zwany PP, w latach 1989–2005 był niegrającym kapitanem drużyny Brazylii. Wyniki brydżowe Olimpiady Na olimpiadach uzyskał następujące rezultaty: Zawody światowe W światowych zawodach zdobył następujące lokaty: Klasyfikacja Przypisy Linki zewnętrzne Zobacz też Brydż sportowy Brazylijscy brydżyści Urodzeni w 1935

3455983

https://pl.wikipedia.org/wiki/S%C3%A9rgio%20Barbosa

Sérgio Barbosa

Sérgio Marinh Barbosa (ur. 1942, zm. ?) – brazylijski brydżysta, World Life Master (WBF). Wyniki brydżowe Olimpiady Na olimpiadach uzyskał następujące rezultaty: Zawody światowe W światowych zawodach zdobył następujące lokaty: Klasyfikacja Przypisy Linki zewnętrzne Zobacz też Brydż sportowy Brazylijscy brydżyści Urodzeni w 1942

3455993

https://pl.wikipedia.org/wiki/Roberto%20Taunay

Roberto Taunay

Roberto Taunay (ur. 1954, zm. 1978) – brazylijski brydżysta. Roberto Taunay zmarł w wypadku samochodowym w wieku 24 lat. W Rio de Janeiro rozgrywany jest turniej par imienia Roberto Taunay. Wyniki brydżowe Zawody światowe W światowych zawodach zdobył następujące lokaty: Klasyfikacja Przypisy Linki zewnętrzne Zobacz też Brydż sportowy Brazylijscy brydżyści Urodzeni w 1954 Zmarli w 1978

3455996

https://pl.wikipedia.org/wiki/Saluda%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29

Saluda (Karolina Północna)

Saluda – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Polk. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3455997

https://pl.wikipedia.org/wiki/Saluda%20%28Karolina%20Po%C5%82udniowa%29

Saluda (Karolina Południowa)

Saluda – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, siedziba administracyjna hrabstwa Saluda. Przypisy Miasta w stanie Karolina Południowa

3456000

https://pl.wikipedia.org/wiki/Mauricio%20Figueiredo

Mauricio Figueiredo

Mauricio Figueiredo (ur. 11 kwietnia 1967) – brazylijski brydżysta, World International Master (WBF). Wyniki brydżowe Olimpiady Na olimpiadach uzyskał następujące rezultaty: Zawody światowe W światowych zawodach zdobył następujące lokaty: Klasyfikacja Przypisy Linki zewnętrzne Zobacz też Brydż sportowy Brazylijscy brydżyści Urodzeni w 1967

3456007

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ruchocki%20M%C5%82yn

Ruchocki Młyn

Ruchocki Młyn – osada w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie wolsztyńskim, w gminie Wolsztyn. Miejscowość położona jest wśród lasów i torfowisk pomiędzy dwiema odnogami Dojcy, 5 km na północ od Wolsztyna. Dalej na północ rozciąga się jezioro Wioska (36 ha) o dł. 2 km, które powstało poprzez spiętrzenie Dojcy. Nazwa miejscowości pochodzi prawdopodobnie od młyna, który znajdował się na wschodnim brzegu rzeki i został częściowo rozebrany w latach 50. XX w. W dokumentach z początku XIV wieku pojawiają się inne nazwy: Ruchocina Gac (1304), Rugenzinne Gaz (1312), Rugecinne (1311), Ruchocina Gacz (1360) i później Ruchocin. Młyn w tym miejscu powstał już pod koniec XIII wieku. Około 1304 Mikołaj Bodzantycz przekazał go cystersom z Obry. Istniejący tu młyn, własność opata cystersów w Obrze pod koniec XVI wieku leżał w powiecie kościańskim województwa poznańskiego. W rękach zakonników pozostawał aż do 1623, kiedy to został wymieniony na wieś Wojnowo w pobliżu Babimostu. Pod koniec XVIII wieku właścicielem był Adam Mielęcki. Pod koniec XIX wieku Ruchocki Młyn, pod niemiecką nazwą Ruchotscher Mühle, liczył 2 domostwa i 16 mieszkańców. Podczas II wojny światowej w Ruchockim Młynie przetrzymywano Żydów z Łodzi i Kalisza, a później jeńców angielskich – robotników przymusowych. Przez Ruchocki Młyn przebiega znakowany żółty szlak pieszy, prowadzący wzdłuż Dojcy. Przypisy Wolsztyn (gmina)

3456008

https://pl.wikipedia.org/wiki/Campobello

Campobello

Campobello – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, w hrabstwie Spartanburg. Przypisy Miasta w stanie Karolina Południowa

3456009

https://pl.wikipedia.org/wiki/Central%20Pacolet

Central Pacolet

Central Pacolet – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, w hrabstwie Spartanburg. Przypisy Miasta w stanie Karolina Południowa

3456010

https://pl.wikipedia.org/wiki/Cowpens

Cowpens

Cowpens – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, w hrabstwie Spartanburg. Przypisy Miasta w stanie Karolina Południowa

3456012

https://pl.wikipedia.org/wiki/Greer%20%28Karolina%20Po%C5%82udniowa%29

Greer (Karolina Południowa)

Greer – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, w hrabstwie Spartanburg. Przypisy Miasta w stanie Karolina Południowa

3456013

https://pl.wikipedia.org/wiki/C4H9NO

C4H9NO

dimetyloacetamid, CH3C(O)N(CH3)2 morfolina,

3456015

https://pl.wikipedia.org/wiki/C4H9NO2

C4H9NO2

kwas 2-aminomasłowy, CH3CH2CH(NH2)COOH kwas 4-aminomasłowy, NH2CH2CH2CH2COOH

3456016

https://pl.wikipedia.org/wiki/C4H9NO3

C4H9NO3

homoseryna, CH2(OH)CH2CH(NH2)COOH treonina, CH3CH(OH)CH(NH2)COOH

3456018

https://pl.wikipedia.org/wiki/Landrum

Landrum

Landrum – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, w hrabstwie Spartanburg. Przypisy Miasta w stanie Karolina Południowa

3456019

https://pl.wikipedia.org/wiki/C4H10O

C4H10O

butanole: n-butanol, sec-butanol, tert-butanol, izobutanol, etery: eter dietylowy, eter metylowo-propylowy, eter izopropylowo-metylowy,

3456020

https://pl.wikipedia.org/wiki/Pacolet

Pacolet

Pacolet – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, w hrabstwie Spartanburg. Przypisy Miasta w stanie Karolina Południowa

3456021

https://pl.wikipedia.org/wiki/C5H4N4O

C5H4N4O

allopurynol,    hipoksantyna,

3456024

https://pl.wikipedia.org/wiki/Reidville

Reidville

Reidville – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, w hrabstwie Spartanburg. Przypisy Miasta w stanie Karolina Południowa

3456025

https://pl.wikipedia.org/wiki/C5H4N4O2

C5H4N4O2

ksantyna, oksypurynol,

3456026

https://pl.wikipedia.org/wiki/C5H4O2

C5H4O2

furfural, protoanemonina,

3456027

https://pl.wikipedia.org/wiki/Wellford

Wellford

Wellford – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, w hrabstwie Spartanburg. Przypisy Miasta w stanie Karolina Południowa

3456029

https://pl.wikipedia.org/wiki/C5H5N5

C5H5N5

adenina, 2-aminopuryna,

3456030

https://pl.wikipedia.org/wiki/C5H6N2O4

C5H6N2O4

kwas ibotenowy, muskazon,

3456033

https://pl.wikipedia.org/wiki/C5H6O4

C5H6O4

kwas itakonowy, kwas mezakonowy,

3456034

https://pl.wikipedia.org/wiki/Woodruff%20%28Utah%29

Woodruff (Utah)

Woodruff – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Utah, w hrabstwie Rich. Przypisy Miasta w stanie Utah

3456057

https://pl.wikipedia.org/wiki/Martin%20Glaessner

Martin Glaessner

Martin Fritz Glaessner (ur. 25 grudnia 1906 w Uściu nad Łabą, zm. 22 listopada 1989 w Adelaide) – australijski paleontolog i geolog. Życiorys Syn chemika Arthura Glaessnera. W 1925 roku rozpoczął studia na Uniwersytecie Wiedeńskim, gdzie ukończył prawo (1929) i filozofię (1931). Jego prywatne zainteresowania koncentrowały się jednak wokół przyrodoznawstwa, w wieku 25 lat był już autorem kilku artykułów naukowych w tej dziedzinie. W latach 1930–1931 pracownik Muzeum Historii Naturalnej w Londynie. W 1932 roku został zaproszony do Moskwy, gdzie podjął pracę jako mikropaleontolog w Instytucie Badań Naftowych Radzieckiej Akademii Nauk. W 1936 roku poślubił tancerkę Tinę Tupikinę. Ponieważ ówczesne prawo radzieckie nakazywało cudzoziemcowi ożenionemu z obywatelką ZSRR przyjęcie obywatelstwa, rok później wraz z żoną opuścił Moskwę i wrócił do Wiednia. Po Anschlussie, ze względu na żydowskie pochodzenie, dzięki pomocy brytyjskich przyjaciół opuścił z żoną Austrię i udał się do Port Moresby na Nowej Gwinei, gdzie zajął się organizowaniem laboratorium mikropaleontologicznego dla Australasian Petroleum Company. Po japońskiej inwazji na Nową Gwineę w 1942 roku przeniósł się do Melbourne. W 1945 roku przyznano mu australijskie obywatelstwo. W 1946 roku otrzymał doktorat honoris causa University of Melbourne, a w 1950 roku został zatrudniony przez University of Adelaide. Od 1957 roku był członkiem Australijskiej Akademii Nauk. Odznaczony m.in. Lyell Medal (1974), Charles Doolittle Walcott Medal (1982) i Order of Australia (1985). W swojej pracy naukowej zajmował się zagadnieniami związanymi z paleobiologią, szczególnie wczesnymi śladami życia na Ziemi. Od lat 50. poświęcił się badaniom nad nowo odkrytymi skamieniałościami fauny ediakarańskiej. Do najważniejszych opublikowanych przez niego prac należą Principles of Micropalaeontology (1945) i The Dawn of Animal Life (1984). Przypisy Australijscy geolodzy Paleontolodzy Odznaczeni Orderem Australii Urodzeni w 1906 Zmarli w 1989 Ludzie urodzeni w Uściu nad Łabą

3456058

https://pl.wikipedia.org/wiki/Albin%20Kajetanowicz

Albin Kajetanowicz

Albin Kajetanowicz (ur. 1 marca 1883) – major kawalerii Wojska Polskiego. Życiorys Urodził się 1 marca 1883. Podczas I wojny światowej został komendantem Stada Ogierów, utworzonego w 1915 przez władze austriackie w osadzie Bogusławice. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę wstąpił do Wojska Polskiego. Zweryfikowany do stopnia rotmistrza kawalerii od 23 listopada 1918 pełnił funkcję dowódcy Centralnej Stadniny Ogierów w Piotrkowie Trybunalskim w ramach Dowództwa Okręgu Generalnego „Kielce”. Następnie był kierownikiem stadniny państwowej w Bogusławicach. 2 maja 1923 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Przypisy Majorowie kawalerii II Rzeczypospolitej Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita) Urodzeni w 1883 Nieznana data śmierci

3456064

https://pl.wikipedia.org/wiki/Szlak%20Renesansu%20Lubelskiego

Szlak Renesansu Lubelskiego

Szlak Renesansu Lubelskiego – trasa turystyczna w Polsce, przebiegająca przez województwo lubelskie. Szlak stworzony przez Lubelską Regionalną Organizację Turystyczną w maju 2013 r. w celu promocji dziedzictwa architektury regionu lubelskiego i renesansu lubelskiego. Szlak łączy 42 zabytkowe obiekty, głównie sakralne, posiadające wyraźne cechy charakterystyczne dla renesansu lubelskiego. Na trasie szlaku znajduje się 250 tablic drogowych w języku polskim i angielskim informujących o przebiegu szlaku. Przebieg szlaku Lublin Kościół św. Ducha w Lublinie Kościół Nawrócenia św. Pawła w Lublinie Kościół Matki Bożej Zwycięskiej w Lublinie Kościół Niepokalanego Poczęcia NMP w Lublinie Kościół św. Józefa Oblubieńca NMP w Lublinie Kościół św. Mikołaja w Lublinie Sobór Przemienienia Pańskiego w Lublinie Kościół św. Agnieszki w Lublinie Kościół Matki Bożej Wspomożenia Wiernych w Lublinie Kościół św. Wojciecha w Lublinie Bazylika św. Stanisława Biskupa Męczennika w Lublinie Dys Kościół św. Jana Chrzciciela w Dysie Krasienin Kościół Narodzenia NMP i św. Sebastiana w Krasieninie Markuszów Kościół św. Ducha w Markuszowie Kurów Kościół Narodzenia Najświętszej Maryi Panny i św. Michała Archanioła w Kurowie Końskowola Kościół św. Anny w Końskowoli Janowiec Kościół św. Stanisława biskupa i męczennika i św. Małgorzaty w Janowcu Kazimierz Dolny Kościół farny pw. Jana Chrzciciela i św. Bartłomieja w Kazimierzu Dolnym Kościół św. Anny i św. Ducha w Kazimierzu Dolnym Spichlerze w Kazimierzu Dolnym Wilków Kościół św. Floriana i św. Urszuli w Wilkowie Bełżyce Kościół Nawrócenia św. Pawła w Bełżycach Czerniejów Kościół św. Wawrzyńca w Czerniejowie Gardzienice Pałac w Gardzienicach Łęczna Kościół św. Marii Magdaleny w Łęcznej Bobrowniki Kościół Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w Bobrownikach Gołąb Kościół św. Floriana i św. Katarzyny w Gołębiu Kock „Stara Plebania” w Kocku Kodeń Bazylika św. Anny w Kodniu Krupe Zamek w Krupem Modliborzyce Kościół św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Modliborzycach Radzyń Podlaski Kościół Trójcy Świętej w Radzyniu Podlaskim Czemierniki Kościół św. Stanisława w Czemiernikach Rybitwy Kościół pw. Wszystkich Świętych w Rybitwach Szczebrzeszyn Kościół św. Mikołaja w Szczebrzeszynie Kościół św. Katarzyny w Szczebrzeszynie Turobin Kościół św. Dominika w Turobinie Wilkołaz Kościół św. Jana Chrzciciela w Wilkołazie Wojsławice Kościół św. Michała Archanioła w Wojsławicach Zamość Katedra pw. Zmartwychwstania Pańskiego i św. Tomasza Apostoła w Zamościu Synagoga w Zamościu Uchanie Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Uchaniach Przypisy Linki zewnętrzne Szlak Renesansu Lubelskiego Szlaki turystyczne w województwie lubelskim

3456068

https://pl.wikipedia.org/wiki/Linia%20kolejowa%20Plze%C5%88%20%E2%80%93%20Klatovy%20%E2%80%93%20%C5%BDelezn%C3%A1%20Ruda

Linia kolejowa Plzeň – Klatovy – Železná Ruda

Linia kolejowa Plzeň – Klatovy – Železná Ruda (Linia kolejowa nr 183 (Czechy)) – jednotorowa, regionalna i częściowo zelektryfikowana linia kolejowa w Czechach. Łączy Pilzno i miejscowość Železná Ruda. Przebiega w całości przez terytorium kraju pilzneńskiego. Na odcinku Pilzno – Klatovy linia jest zelektryfikowana napięciem 25 kV 50 Hz. Przypisy Plzeň – Klatovy – Železná Ruda

3456069

https://pl.wikipedia.org/wiki/Fighting%20Pose%20wa%20date%20ja%20nai%21

Fighting Pose wa date ja nai!

– drugi singel zespołu Berryz Kōbō, wydany 28 kwietnia 2004 roku przez wytwórnię Piccolo Town. Singel osiągnął 25 pozycję w rankingu Oricon i pozostał na liście przez 3 tygodnie, sprzedano egzemplarzy. Lista utworów Przypisy Linki zewnętrzne Profil singla na Oricon Fighting Pose wa date ja nai! w serwisie YouTube Single wydane w roku 2004 Single Berryz Kōbō

3456073

https://pl.wikipedia.org/wiki/Drah%C5%88ovice

Drahňovice

Drahňovice – gmina w Czechach, w powiecie Benešov, w kraju środkowoczeskim. Według danych Czeskiego Urzędu Statystycznego z dnia 1 stycznia 2017 liczyła 101 mieszkańców. Przypisy Gminy w powiecie Benešov

3456076

https://pl.wikipedia.org/wiki/Seria%20MP%2089%20RATP

Seria MP 89 RATP

MP 89 (fr. Metro Pneu appel d'offres 1989, metro ogumione, przetarg z 1989 r.) – model ogumionego elektrycznego zespołu trakcyjnego eksploatowanego przez RATP w metrze paryskim. W eksploatacji od 1997 r. na 1 w wersji z maszynistą i od 1998 r. na linii 14 w wersji całkowicie zautomatyzowanej. Aktualnie używany na liniach 4 i 14. W sumie powstały 52 składy typu CC i 21 typu CA, każdy liczący 6 wagonów, czyli w sumie 438 wagonów. Pociągi typu MP 89 wprowadziły w paryskim metrze kilka nowości, w szczególności możliwość swobodnego przechodzenia między wagonami (składy jednoprzestrzenne) i automatycznie otwierane drzwi. Istnieją dwa typy MP 89: MP 89 CC (fr. Conduite Conducteur, sterowanie przez maszynistę) o sterowaniu ręcznym, eksploatowany początkowo na linii 1, a później na linii 4. MP 89 CA (fr. Conduite Automatique, sterowanie automatyczne) o sterowaniu całkowicie zautomatyzowanym, eksploatowany na linii 14. Ta wersja nie posiada kabiny maszynisty, co pozwala pasażerom obserwować tor przez dużą szybę na obu końcach składu. Pociągi są mimo to wyposażone w awaryjny pulpit sterowniczy schowany pod osłoną. Parametry techniczne Liczba: 52 składy CC, 21 składów CA Konfiguracja M + R + R + R + R + M Długość: 90,28 m Maksymalna szerokość: 2,448 m Masa: 144,2 t (CC), 135 t (CA) Moc: 2000 kW Materiał użyty w pudle: stop aluminium Wózki: ogumione z kołami awaryjnymi i bocznymi kołami prowadzącymi Maksymalna prędkość: 80 km/h Dozwolona prędkość 70 km/h Drzwi: po 3 pary drzwi przesuwnych z każdej strony, otwieranie automatyczne, otwarcie szerokie na 1,65 m Miejsca siedzące: 132 (CC), 144 (CA) Pojemność (przy zapełnieniu "komfortowym", tj. 4 os./m²): 720 (CC), 722 (CA) Przypisy Tabor metra w Paryżu Tabor kolejowy produkowany przez Alstom

3456077

https://pl.wikipedia.org/wiki/Hradi%C5%A1t%C4%9B%20%28kraj%20%C5%9Brodkowoczeski%29

Hradiště (kraj środkowoczeski)

Hradiště – gmina w Czechach, w powiecie Benešov, w kraju środkowoczeskim. Według danych Czeskiego Urzędu Statystycznego z dnia 1 stycznia 2017 liczyła 28 mieszkańców. Przypisy Gminy w powiecie Benešov

3456079

https://pl.wikipedia.org/wiki/Corniculana

Corniculana

Corniculana (łac. Diocesis Corniculanensis) – stolica historycznej diecezji we Cesarstwie rzymskim w prowincji Mauretania Cezarensis, zlikwidowana w VII w. podczas ekspansji islamskiej, współcześnie w północnej Algierii. Obecnie katolickie biskupstwo tytularne. Biskupi tytularni Bibliografia Tytularne stolice biskupie Kościoła katolickiego w dzisiejszej Algierii

3456080

https://pl.wikipedia.org/wiki/Hulice

Hulice

Hulice – gmina w Czechach, w powiecie Benešov, w kraju środkowoczeskim. Według danych Czeskiego Urzędu Statystycznego z dnia 1 stycznia 2017 liczyła 287 mieszkańców. Przypisy Gminy w powiecie Benešov

3456083

https://pl.wikipedia.org/wiki/Hv%C4%9Bzdonice

Hvězdonice

Hvězdonice – gmina w Czechach, w powiecie Benešov, w kraju środkowoczeskim. Według danych Czeskiego Urzędu Statystycznego z dnia 1 stycznia 2017 liczyła 312 mieszkańców. Przypisy Gminy w powiecie Benešov

3456084

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ch%C3%A1%C5%99ovice

Chářovice

Chářovice – gmina w Czechach, w powiecie Benešov, w kraju środkowoczeskim. Według danych Czeskiego Urzędu Statystycznego z dnia 1 stycznia 2017 liczyła 206 mieszkańców. Przypisy Gminy w powiecie Benešov

3456087

https://pl.wikipedia.org/wiki/Chleby%20%28powiat%20Bene%C5%A1ov%29

Chleby (powiat Benešov)

Chleby – gmina w Czechach, w powiecie Benešov, w kraju środkowoczeskim. Według danych Czeskiego Urzędu Statystycznego z dnia 1 stycznia 2017 liczyła 55 mieszkańców. Przypisy Gminy w powiecie Benešov

3456088

https://pl.wikipedia.org/wiki/Chocerady

Chocerady

Chocerady – gmina w Czechach, w powiecie Benešov, w kraju środkowoczeskim. Według danych Czeskiego Urzędu Statystycznego z dnia 1 stycznia 2017 liczyła 1 241 mieszkańców. Przypisy Gminy w powiecie Benešov

3456089

https://pl.wikipedia.org/wiki/Nova%20Caesaris

Nova Caesaris

Nova Caesaris (łac. Diocesis Novacaesariensis) – stolica historycznej diecezji we Cesarstwie rzymskim w prowincji Numidia zlikwidowana w VII w. podczas ekspansji islamskiej, współcześnie w północnej Algierii. Obecnie katolickie biskupstwo tytularne. Biskupi tytularni Bibliografia Tytularne stolice biskupie Kościoła katolickiego w dzisiejszej Algierii

3456090

https://pl.wikipedia.org/wiki/Haabersti

Haabersti

Haabersti – jedna z ośmiu dzielnic (est. linnaosa) Tallinna, stolicy Estonii, znajdująca się w zachodniej części miasta. Podzielona jest na 12 poddzielnic (est. asum): Astangu, Haabersti, Kakumäe, Mustjõe, Mäeküla, Õismäe, Pikaliiva, Rocca al Mare, Tiskre, Veskimetsa, Vismeistri i Väike-Õismäe. W Haabersti znajdują się między innymi: Estońskie Muzeum Wsi Zoo w Tallinnie Hala widowiskowo-sportowa Saku Suurhall Centrum handlowe Rocca al Mare Na obrzeżach dzielnicy znajduje się jezioro Harku. Ludność Haabersti w grudniu 2015 roku zamieszkiwało 44 145 osób. Przypisy Dzielnice Tallinna

3456092

https://pl.wikipedia.org/wiki/Choratice

Choratice

Choratice – gmina w Czechach, w powiecie Benešov, w kraju środkowoczeskim. Według danych Czeskiego Urzędu Statystycznego z dnia 1 stycznia 2017 liczyła 69 mieszkańców. Przypisy Gminy w powiecie Benešov

3456093

https://pl.wikipedia.org/wiki/Chot%C3%BD%C5%A1any

Chotýšany

Chotýšany – gmina w Czechach, w powiecie Benešov, w kraju środkowoczeskim. Według danych Czeskiego Urzędu Statystycznego z dnia 1 stycznia 2017 liczyła 555 mieszkańców. Przypisy Gminy w powiecie Benešov

3456094

https://pl.wikipedia.org/wiki/Chr%C3%A1%C5%A1%C5%A5any%20%28powiat%20Bene%C5%A1ov%29

Chrášťany (powiat Benešov)

Chrášťany – gmina w Czechach, w powiecie Benešov, w kraju środkowoczeskim. Według danych Czeskiego Urzędu Statystycznego z dnia 1 stycznia 2017 liczyła 240 mieszkańców. Przypisy Gminy w powiecie Benešov

3456097

https://pl.wikipedia.org/wiki/Stanis%C5%82aw%20Jamka

Stanisław Jamka

Stanisław Franciszek Jamka (ur. 11 kwietnia 1895 w Wieliczce, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – podpułkownik dyplomowany łączności Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej. Życiorys Urodził się w rodzinie Józefa. Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich. W stopniu kaprala służył w 2 pułku piechoty w składzie II Brygady, później w kompanii telegraficznej Komendy Legionów Polskich. Mianowany plutonowym, następnie sierżantem – pełnił funkcje dowódcy sekcji telegraficznej i dowódcy taborów. Po kryzysie przysięgowym wstąpił do Polskiego Korpusu Posiłkowego służąc w kompanii telegraficznej. Przy usiłowaniu przekroczenia frontu pod Rarańczą w połowie lutego 1918, został aresztowany przez Austriaków i był przetrzymywany w obozie w Szeklence. Następnie został wcielony do c. i k. armii i skierowany na front włoski. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. W grudniu 1918 jako podchorąży służył w Oddziale Telefonicznym Naczelnego Dowództwa Galicji Wschodniej. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 7. lokatą w korpusie oficerów łączności, a jego oddziałem macierzystym był 1 pułk łączności. Przysługiwał mu wówczas tytuł adiutanta sztabowego. W 1923 pełnił służbę w Oddziale IV Sztabu Generalnego, w składzie osobowym wojskowego komisarza łączności, pozostając oficerem nadetatowym 1 pułku łączności w Zegrzu. Przysługiwał mu wówczas tytuł oficera przydzielonego do Sztabu Generalnego. 1 listopada 1924 został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu normalnego 1924–1926. 1 grudnia 1924 został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 1. lokatą w korpusie oficerów łączności. 11 października 1926, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do 1 pułku łączności w Zegrzu na stanowisko dowódcy II batalionu. 31 października 1927 ponownie został przeniesiony do Oddziału IV Sztabu Generalnego. W grudniu 1929 został przeniesiony do 2 pułku łączności w Jarosławiu na stanowisko dowódcy batalionu. W czerwcu 1930, w tym samym garnizonie, został przeniesiony do 3 pułku piechoty Legionów na stanowisko dowódcy batalionu. W październiku 1932 został przeniesiony do 10 Dywizji Piechoty w Łodzi na stanowisko szefa sztabu. Od października 1935 do lipca 1939 był dowódcą 7 batalionu telegraficznego w Poznaniu. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937 i 2. lokatą w korpusie oficerów łączności. 25 sierpnia 1939 został przydzielony do sztabu Armii „Modlin” na stanowisko dowódcy łączności. Na tym stanowisku walczył w kampanii wrześniowej. 5 września wczesnym rankiem sztab armii został nagle przerzucony z Modlina do Jabłonny. Miało to fatalne skutki dla oddziałów łączności, które nie tylko się opóźniły, ale nawet po drodze pogubiły wozy ze sprzętem, które już nigdy do nich nie powróciły. Dowódca armii utracił łączność z podległymi wielkimi jednostkami. Generał Emil Krukowicz-Przedrzymirski nie szczędził słów nagany dowódcy łączności armii ppłk. dypl. Stanisławowi Jamce za tak poważne zaniedbania w czasie przerzutu ośrodka łączności armii z Modlina do Jabłonny. Ppłk Jamka wyjasnił rzeczowo, że przerwy w łączności powstały nie z jego winy, lecz z przyczyn obiektywnych, wskutek działań nieprzyjaciela (a więc vis maior) i zobowiązał się jak najrychlej usprawnić sieć łączności. Odczuł to jednak tak boleśnie, że po kilku dniach, przemęczony, zachorował na serce i odesłany został do szpitala. W czasie okupacji sowieckiej został zatrzymany i osadzony w Obozie NKWD w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na otwartym wówczas Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie. Jego bratem był Władysław Jamka (1898–1983), także oficer łączności Wojska Polskiego i również absolwent Wyższej Szkoły Wojennej. Upamiętnienie Symboliczny grób Stanisława Jamki został ustanowiony na grobowcu rodzinnym na cmentarzu w rodzinnej Wieliczce (kwatera IX b). 5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień pułkownika. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. W ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia”, 3 maja 2010 został zasadzony Dąb Pamięci honorujący Stanisława Jamkę na cmentarzu komunalnym w Wieliczce. Ordery i odznaczenia Krzyż Niepodległości – 4 lutego 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości” Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923) Krzyż Walecznych – trzykrotnie Złoty Krzyż Zasługi Przypisy Bibliografia Internowani w Szeklence Wojskowi związani z Łodzią Ludzie związani z Poznaniem Ludzie urodzeni w Wieliczce Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita) Odznaczeni Krzyżem Niepodległości Odznaczeni Krzyżem Walecznych (trzykrotnie) Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita) Oficerowie dyplomowani II Rzeczypospolitej Oficerowie Wojska Polskiego zamordowani w Charkowie Podpułkownicy łączności II Rzeczypospolitej Uczestnicy kampanii wrześniowej (strona polska) Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska) Urodzeni w 1895 Zmarli w 1940 Żołnierze II Brygady Legionów Polskich Żołnierze Polskiego Korpusu Posiłkowego Oficerowie 3 Pułku Piechoty Legionów Szefowie sztabu 10 Dywizji Piechoty (II RP) Oficerowie dowództwa Armii „Modlin”

3456105

https://pl.wikipedia.org/wiki/Mychaj%C5%82o%20Forkasz

Mychajło Forkasz

Mychajło Mychajłowycz Forkasz, ukr. Михайло Михайлович Форкаш, ros. Михаил Михайлович Форкаш, Michaił Michajłowicz Forkasz (ur. 28 stycznia 1948 we wsi Czepa, zm. 30 września 2011 w Użhorodzie) – ukraiński piłkarz pochodzenia węgierskiego, grający na pozycji bramkarza. Kariera piłkarska Kariera klubowa W 1966 roku rozpoczął karierę piłkarską w klubie Awtomobilist Żytomierz. W 1970 roku został zaproszony do Zorii Woroszyłowgrad. W 1975 bronił barw najpierw SK Łuck, a potem SKA Rostów nad Donem. W następnym roku powrócił do Zorii Woroszyłowgrad. Zakończył karierę we wschodnioniemieckim niższoligowym klubie TSG Neustrelitz, w którym występował od 1977 do 1982 również pełniąc funkcje trenerskie. Kariera reprezentacyjna 6 lipca 1972 rozegrał jeden wyjazdowy mecz w składzie reprezentacji ZSRR przeciwko Portugalii (0-1). Po zakończeniu kariery piłkarza wrócił do Użhoroda, gdzie pracował jako nauczyciel wychowania fizycznego. Zmarł 30 września 2011 w wieku 63 lat. Sukcesy i odznaczenia Sukcesy piłkarskie Zoria Woroszyłowgrad mistrz ZSRR: 1972 finalista Pucharu ZSRR: 1974 Odznaczenia tytuł Mistrza Sportu ZSRR Przypisy Bibliografia Profil na rusteam.permian.ru Reprezentanci Związku Radzieckiego w piłce nożnej Ukraińscy piłkarze Piłkarze Polissia Żytomierz Piłkarze SKA Rostów nad Donem Piłkarze Wołyni Łuck Piłkarze Zorii Ługańsk Węgrzy na Ukrainie Urodzeni w 1948 Zmarli w 2011

3456109

https://pl.wikipedia.org/wiki/Walerian%20Sowa

Walerian Sowa

Walerian Sowa (ur. 6 września 1940 w Baryczy) – generał brygady Wojska Polskiego. Życiorys Urodził się jako syn Stanisława i Tekli z domu Stącel. Od 13 roku życia uczył się w Szkole Zawodowej w Paczkowie. W 1961 ukończył Technikum Mechaniczne w Sanoku z tytułem technika mechanika o specjalności spawalnictwo. Równolegle był zatrudniony w Sanockiej Fabryce Autobusów „Autosan”. Służbę w Wojsku Polskim rozpoczął w 1961 jako podchorąży w Oficerskiej Szkole Samochodowej w Pile. Szkołę ukończył w stopniu podporucznika, po czym został przydzielony do 59 Batalionu Transportowego 10 Sudeckiej Dywizji Pancernej w garnizonie Opole. Tam był dowódcą plutonu zaopatrzenia, po dwóch latach dowódcą kompanii transportowej. Jak podał W. Sowa, w lutym 1967 został awansowany do stopnia porucznika w drodze wyróżnienia za udział w ćwiczeniu „Gołdap”. Jego oddział brał udział w pierwszej zmianie jednostki specjalnej w Doraźnych Siłach Zbrojnych ONZ na Bliskim Wschodzie. Od 1971 do 1974 odbył studia w Akademii Sztabu Generalnego, po czym był oficerem i starszym oficerem w Wydziale Organizacji i Planowania w Kwatermistrzostwie Dowództwa Śląskiego Okręgu Wojskowego we Wrocławiu. W 1975 został awansowany do stopnia majora. Od 1977 do 1978 pełnił funkcję kwatermistrza 18 Pułku Czołgów w Wędrzynie. Następnie służył ponownie w sztabie Śląskiego Okręgu Wojskowego jako starszy oficer w Wydziale Szkolenia, później jako zastępca szefa i szef Wydziału Organizacji i Planowania. Ukończył zaoczne studia podyplomowe organizacji i zarządzania w Akademii Sztabu Generalnego. Uczestniczył w ćwiczeniach dywizyjnych i armijnych, odbywał praktyki szkoleniowe, a po ukończeniu kursu tyłowego w Akademii T. i T. Leningradzie został mianowany Szefem Sztabu Kwatermistrzostwa Śląskiego Okręgu Wojskowego. W 1983 został awansowany do stopnia pułkownika. W 1985 został I zastępcą Szefa Sztabu Głównego Kwatermistrzostwa Wojska Polskiego. W 1987 ukończył kurs operacyjno-strategiczny Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR w wymiarze dwóch miesięcy. Przydzielony na stanowisko Szefa Sztabu Kwatermistrzostwa Frontu. W 1990 został Szefem Szefostwa Zaopatrzenia, w 1992 zastępcą Szefa Zarządu Zaopatrywania Sztabu Generalnego, w lipcu 1993 zastępcą dowódcy- szefem logistyki Warszawskiego Okręgu Wojskowego. W 1993 został awansowany do stopnia generała brygady. W 1995 został zastępcą szefa Inspektoratu Logistyki Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. 28 sierpnia 1996 nadzorował przekazanie armii litewskiej 200 ton sprzętu wojskowego, amunicji i wyposażenia kwatermistrzowskiego o łącznej wartości 800 tys. dolarów. W 1997 objął stanowisko zastępcy dowódcy - Szefa Logistyki w Dowództwie Wojsk Lądowych RP. Został przeniesiony w stan spoczynku 9 września 2000. Z okazji święta Wojska Polskiego 15 sierpnia 2001 został uhonorowany specjalnymi listem przez Prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego. Jako emerytowany wojskowy został członkiem Klubu Generałów WP; w IV kadencji w latach 2004-2007 piastował funkcję jego skarbnika. Jego żoną została Mirosława, z którą ma dwie córki. Odznaczenia Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (postanowieniem Prezydenta RP z dnia 12 lipca 1995 roku, za wybitne osiągnięcia w pracy zawodowej”) Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Przypisy Bibliografia Absolwenci Akademii Sztabu Generalnego Generałowie brygady Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita) Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi Oficerowie ludowego Wojska Polskiego Pracownicy fabryki maszyn, wagonów i autobusów w Sanoku Urodzeni w 1940 Wojskowi związani z Sanokiem Ludzie związani z Paczkowem Oficerowie 18 Pułku Czołgów

3456114

https://pl.wikipedia.org/wiki/Mistrzostwa%20Europy%20w%20Zapasach%201986

Mistrzostwa Europy w Zapasach 1986

41. Mistrzostwa Europy w zapasach odbywały się od 14 do 18 kwietnia w Pireusie. Styl klasyczny Medaliści Tabela medalowa Styl wolny Medaliści Tabela medalowa Bibliografia Dane na foeldeak.com Mistrzostwa Europy w zapasach 1986 w zapasach Sport w Pireusie

3456115

https://pl.wikipedia.org/wiki/Iwan%20Hereh

Iwan Hereh

Iwan Dmytrowycz Hereh, ukr. Іван Дмитрович Герег, ros. Иван Дмитриевич Герег, Iwan Dmitrijewicz Gierieg (ur. 24 maja 1944 w Chuscie, Węgry; zm. 5 grudnia 2018 we wsi Konopnica, w obwodzie lwowskim, Ukraina) – ukraiński piłkarz, grający na pozycji obrońcy. Kariera piłkarska Kariera klubowa W 1963 roku rozpoczął karierę piłkarską w amatorskim zespole Lisokombinat Chust, skąd w 1964 przeszedł do Dynama Chmielnicki. W 1968 roku został zaproszony do lwowskich Karpat, w którym zakończył karierę w roku 1976. Po zakończeniu kariery piłkarza w latach 1977–1987 pracował na stanowisku dyrektora SDJuSzOR Karpaty Lwów. 5 grudnia 2018 zmarł w wieku 75 lat. Sukcesy i odznaczenia Sukcesy piłkarskie Karpaty Lwów mistrz Pierwoj ligi ZSRR: 1970 wicemistrz Pierwoj ligi ZSRR: 1968 zdobywca Pucharu ZSRR: 1969 Odznaczenia tytuł Mistrza Sportu ZSRR Przypisy Bibliografia Radzieccy piłkarze Ukraińscy piłkarze Piłkarze Karpat Lwów Piłkarze Podillia Chmielnicki Urodzeni w 1944 Zmarli w 2018 Ludzie urodzeni w Chuście

3456116

https://pl.wikipedia.org/wiki/Bronis%C5%82aw%20Peikert

Bronisław Peikert

Bronisław Peikert (ur. 26 lutego 1946) – polski wojskowy, generał brygady Wojska Polskiego. Życiorys Absolwent Technikum Łączności w Poznaniu (1962). Po zdaniu egzaminów do Wojskowej Akademii Technicznej im. Jarosława Dąbrowskiego, zgodnie z obowiązującymi wówczas przepisami od października 1962 do lutego 1963 pełnił zasadniczą służbę wojskową w 22 samodzielnym batalionie radiotechnicznym. Od 1963 studiował na Wydziale Elektrotechnicznym Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie. W styczniu 1966 awansował do stopnia podporucznika i został skierowany na dalsze studia do Kijowskiej Wyższej Radiotechnicznej Szkoły Inżynieryjnej Obrony Powietrznej w Kijowie. Po ukończeniu studiów uzyskał nostryfikację dyplomu w WAT i uzyskał tytuł magistra inżyniera radioelektroniki w specjalności systemy kierowania. W sierpniu 1968 został skierowany do dyspozycji dowódcy 1 Korpusu OPK. W październiku 1968 został inżynierem dyżurnym w 2 pułku radiotechnicznym, a w styczniu 1969 kierownikiem sekcji radiolokacji w 18 samodzielnym batalionie radiotechnicznym. Od 1974 był szefem służb technicznych 31 batalionu radiotechnicznego, a następnie dowódcą tego batalionu. W marcu 1984 został szefem sztabu 3 Brygady Radiotechnicznej we Wrocławiu, a w lutym 1986 objął dowództwo brygady. W 1989 ukończył Podyplomowe Studium Operacyjno-Strategiczne w Akademii Sztabu Generalnego WP im. gen. broni Karola Świerczewskiego w Rembertowie. Od lutego 1989 był zastępcą Szefa Wojsk Radiotechnicznych Wojsk Obrony Powietrznej Kraju, a połączeniu Wojsk Lotniczych i Wojsk OPK w lipcu 1990 był zastępcą szefa Wojsk Radiotechnicznych Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej. W latach 1991–1994 był komendantem Wyższej Oficerskiej Szkoły Radiotechnicznej im. kpt. Sylwestra Bartosika (WOSR) w Jeleniej Górze, piastując tę funkcję aż do rozwiązania placówki, a następnie był komendantem powołanego na bazie zlikwidowanej szkoły oficerskiej Centrum Szkolenia Radioelektronicznego. W 1991 Rada Wydziału Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej Akademii Obrony Narodowej nadała mu tytuł doktora nauk wojskowych. Awans na generała brygady uzyskał na mocy postanowienia Prezydenta RP z 3 maja 1996 roku. Nominację wręczył mu Prezydent RP Aleksander Kwaśniewski. W 2003 roku przeszedł w stan spoczynku i osiadł w Jeleniej Górze. Był aktywnym uczestnikiem ruchu racjonalizatorsko-nowatorskiego w wojsku, autorem i współautorem 26 projektów. Dowodzona przez niego 3 Brygada Radiotechniczna uzyskiwała bardzo dobre wyniki. Awanse W trakcie wieloletniej służby w Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe: podporucznik – 1966 porucznik – 1969 kapitan – 1973 major – 1978 podpułkownik – 1982 pułkownik – 1986 generał brygady – 3 maja 1996 Odznaczenia Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1988) Złoty Krzyż Zasługi (1981) Srebrny Krzyż Zasługi (1976) Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny Brązowy Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” inne odznaczenia i wyróżnienia Życie prywatne Syn Andrzeja i Marii z domu Maćkowiak . Od 1966 żonaty z Janiną z domu Nowak, fizykiem, dwóch synów Bibliografia S. Czmur, W. Wójcik, Generałowie w stalowych mundurach, Redakcja Czasopism WLOP – Dom Wydawniczy Bellona, Poznań – Warszawa 2003, s. 136-137 Przypisy Absolwenci Wojskowej Akademii Technicznej Dowódcy 3 Brygady Radiotechnicznej Generałowie brygady Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej Komendanci Wyższej Oficerskiej Szkoły Radiotechnicznej Odznaczeni Brązowym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Odznaczeni Brązowym Medalem „Za zasługi dla obronności kraju” Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (Polska Ludowa) Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi (Polska Ludowa) Odznaczeni Srebrnym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Odznaczeni Srebrnym Medalem „Za zasługi dla obronności kraju” Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (Polska Ludowa) Odznaczeni Złotym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Odznaczeni Złotym Medalem „Za zasługi dla obronności kraju” Oficerowie ludowego Wojska Polskiego Urodzeni w 1946

3456117

https://pl.wikipedia.org/wiki/Piriri%20to%20yuk%C5%8D%21

Piriri to yukō!

– trzeci singel zespołu Berryz Kōbō, wydany 26 maja 2004 roku przez wytwórnię Piccolo Town. Został wydany także jako „Single V” (DVD) 9 czerwca 2004 roku. Singel osiągnął 37 pozycję w rankingu Oricon i pozostał na liście przez 4 tygodnie, sprzedano egzemplarzy. Lista utworów Single V Przypisy Linki zewnętrzne Profil singla na Oricon Profil singla na Oricon (Single V) Piriri to yukō! w serwisie YouTube Single wydane w roku 2004 Single Berryz Kōbō

3456119

https://pl.wikipedia.org/wiki/Mistrzostwa%20Europy%20w%20Zapasach%201987

Mistrzostwa Europy w Zapasach 1987

42. Mistrzostwa Europy w zapasach odbywały się w maju, w stylu klasycznym w Hakametsän jäähalli w fińskim Tampere a stylu wolnym w Wielkim Tyrnowie w Bułgarii. Styl klasyczny Medaliści Tabela medalowa Styl wolny Medaliści Tabela medalowa Bibliografia Dane na foeldeak.com Mistrzostwa Europy w zapasach 1987 w zapasach Zapasy w Bułgarii Zapasy w Finlandii Sport w Tampere Sport w Wielkim Tyrnowie

3456120

https://pl.wikipedia.org/wiki/Grzyb%C3%B3wka%20rdzawoplamista

Grzybówka rdzawoplamista

Grzybówka rdzawoplamista (Mycena zephirus (Fr.) P. Kumm.) – gatunek grzybów z rodziny grzybówkowatych (Mycenaceae). Systematyka i nazewnictwo Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Mycena, Mycenaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi. Po raz pierwszy takson ten opisał w 1818 r. Elias Fries, nadając mu nazwę Agaricus zephirus, obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1871 r. Paul Kummer. Nazwę polską nadał Władysław Wojewoda w 2003 r., wcześniej Maria Lisiewska opisywała ten gatunek pod nazwą grzybówka zefirowa. Morfologia Kapelusz Średnicy 2-5 cm, kształt początkowo paraboliczny lub stożkowy, z zaokrąglonym garbkiem. stopniowo rozpłaszcza się. Jest rowkowany do 2/3 średnicy. Brzeg nierówny. Powierzchnia gładka, podczas suchej pogody matowa, o barwie od brudnobiaławej, przez jasnokremową, i jasnoróżową do mięsnobrązowej. Wierzchołek kapelusza wyraźnie ciemniejszy. Na kapeluszu występują rdzawobrązowe, promieniste plamy. Blaszki Szerokie i dość rzadkie, przyrośnięte lub słabo zatokowato wycięte. Sa białoszare, u starszych okazów występują na nich czerwonobrązowe plamy. Często występują poprzeczne anastomozy. Trzon Wysokość 3–8 cm, grubość do 4 mm. Jest walcowaty, pusty w środku (rurkowaty). Powierzchnia włókienkowata, barwy szarobrązowej, tylko u szczytu pokryta krótkimi, białymi kosmkami. Białe włoski występują również u nasady trzonu. Miąższ Cienki, wodnisty i kruchy. Barwa szara, smak łagodny, zapach podobny do rzodkwi. Cechy mikroskopowe Podstawki z czterema sterygmami, zgrubiałe, o rozmiarach 28–32 × 7–8,5 μm. Zarodniki wydłużone, niemal cylindryczne, gładkie, amyloidalne, o rozmiarach 8,5-12,2 × 4–5 (–6) μm. Cheilocystydy mają rozmiar 44–78 × 6–20 × 0,5 μm, są wrzecionowate, zgrubiałe i występuje na nich kilka bardzo grubych, prostych, lub nieco rozgałęzionych narośli. Pleurocystydy podobne (jeśli występują). Strzępki mają grubość 2–9 μm, końcowe komórki na obrzeżu kapelusza mają grubość do 12 μm i posiadają proste lub nieco rozgałęzione narośla. Strzępki warstwy korowej trzonu mają grubość 2–5 μm, są gładkie i pokryte grubymi, prostymi lub nieco rozgałęzionymi naroślami. Na wszystkich przegrodach występują sprzążki. Występowanie i siedlisko Występuje tylko w Europie. W Polsce jest pospolita. Najczęściej rośnie w lasach iglastych na butwiejących igłach drzew, ściółce leśnej, wśród mchów. Szczególnie częsta jest pod świerkami i sosnami. Występuje także w parkach, Owocniki wytwarza od sierpnia do listopada. Saprotrof. grzyb niejadalny. Gatunki podobne Jest wiele gatunków grzybówek, grzybówka rdzawoplamista jest jednak morfologicznie dość łatwa do rozpoznania po rdzawoczerwonych plamach na kapeluszu. Młode owocniki mogą nie mieć jeszcze tych plam, ale można je odróżnić po stosunkowo dużych kapeluszach, licznych blaszkach i barwie. Grzybówka plamista (Mycena maculata) również ma rdzawobrązowe cętki na kapeluszu, ale dolna część trzonu jest rożowofioletowo-brązowa i rośnie na próchniejącym drewnie. Przypisy Grzybówkowate Mykobiota Polski

3456121

https://pl.wikipedia.org/wiki/Noba

Noba

Noba (łac. Diocesis Nobensis) – stolica historycznej diecezji we Cesarstwie rzymskim w prowincji Mauretania Cezarensis, zlikwidowana w VII w. podczas ekspansji islamskiej, współcześnie w północnej Algierii. Obecnie katolickie biskupstwo tytularne. Biskupi tytularni Bibliografia Tytularne stolice biskupie Kościoła katolickiego w dzisiejszej Algierii

3456123

https://pl.wikipedia.org/wiki/Kalendarium%20historii%20%C5%81%C4%99cznej

Kalendarium historii Łęcznej

Kalendarium historii Łęcznej Wiek XV 1462 – Zbigniew z Łęcznej sprzedaje swoją rodową wieś rodzinie Tęczyńskich 1467 7 stycznia – król Kazimierz Jagiellończyk wystawia w Kozienicach dokument, na mocy którego Jan z Tęczyna otrzymał pozwolenie na budowę miasta o nazwie Łęczna 7 stycznia – miasto uzyskuje prawo do organizacji cotygodniowego czwartkowego targu i królewski przywilej na dwa jarmarki (25 maja na św. Urbana i 21 października na święto 11 000 Dziewic). Wiek XVI 1503 – pożar miasta w wyniku najazdu Tatarów. Król Aleksander Jagiellończyk zwalnia miasto z podatków na okres 10 lat. 1525 – pożar miasta. Król Zygmunt Stary zwalnia miasto z podatków na okres 10 lat. 1528 – miasto uzyskuje od Stefana Batorego przywilej na organizowanie dwóch jarmarków na Boże Ciało (czerwiec) i św. Mikołaja (grudzień) 1540 – pierwsze informacje o Kościele Świętego Ducha w Łęcznej 1552 – pożar miasta 1582 2 października – dzięki staraniom Andrzeja Noskowskiego starosty rożeńskiego i makowskskiego król Stefan Batory wydaje przywilej ustanawiający dwa jarmarki w łęcznej na św. Mikołaja i na Boże Ciało 1564 – pożar miasta 1569 – pożar miasta Wiek XVII pocz. XVII w. – nadanie przywileju na organizowanie w Łęcznej jarmarku na św. Idziego 1618 - 1631 – budowa Kościoła św. Marii Magdaleny w Łęcznej 1639 – konsekracja Kościoła św. Marii Magdaleny w Łęcznej ok. 1639 – budowa Mansjonarii w Łęcznej 1644 – zjazd Sejmu Żydów Korony i Litwy 1647 30 kwietnia – dzięki staraniom Adama Noskowskiego podkomorzego lubelskiego król Władysław IV nadaje miastu przywilej na organizowanie jarmarków zaczynających się na św. Marię Magdalenę (22 lipiec) św. Zygmunta (1 maja) i św. Marcina (11 listopada) 1648 – podkomorzy lubelski i biskup krakowski wydaje miejscowym żydom zgodę aby sobie bożnicę murowaną wysoką na łokci 16 postawili 1655 – zjazd Sejmu Żydów Korony i Litwy 1668 – zjazd Sejmu Żydów Korony i Litwy 1678 – zjazd Sejmu Żydów Korony i Litwy 1681 – zjazd Sejmu Żydów Korony i Litwy 1685 – zjazd Sejmu Żydów Korony i Litwy 1693 – w mieście wybuchła morowa zaraza w przeciągu dni dziewięciu wymarli wszyscy mieszkańcy miasta z wyjątkiem jakiegoś szczęśliwca, który został przy życiu Wiek XVIII 1702 – mieszkańcy miasta płacą wysoką kontrybucję Szwedom 1705 – budowa nowego budynku Kościoła Św. Ducha po spaleniu się poprzedniego 1710 – wybuch epidemii dżumy po 1711 – budowa ratusza 1715 – zniszczenie kościoła w mieście. Mieszkańcy płacą okup Szwedom w zamian za obietnicę nie spalania miasta. 1716 w mieście od czerwca do sierpnia stacjonowały wojska konfederacji tarnogrodzkiej. W Łęcznej swoją kwaterę główną miał marszałek Stanisław Ledóchowski. 24 czerwca – do marszałka Stanisława Ledóchochowskiego stacjonującego w Łęcznej przybyli posłowie turecki i tatarski. Z tej okazji w do miasta przyjechali wszyscy ichmość panowie marszałkowie, konsyliarze, rycerstwo, officyalistowie 1730 – zniszczenie kościoła w wyniku pożaru 1739 – konsekracja kościoła 1745 – pożar miasta i ratusza. Dziedzic miasta Seweryn Rzewuski wydaje rozkaz aby rozprzestrzeniono ulice między klitkami dla większego w dalszy czas bezpieczeństwa i usunięto wszystkich klitek w równej linii będących w plac rynkowy na łokci trzy 1746 – pożar miasta 1761 – pożar miasta w który uszkodzony został kościół, spłonął duży murowany ratusz wybudowany przez Seweryna Rzewuskiego 1766 – miasto nabył Hieronim Szeptycki, biskup płocki 1766 – dziedzic Franciszek Ksawery Branicki wydaje dwa dekrety przeciwdziałające powstawaniu pożarów w mieście. Miasto miało według nich być murowane i zabroniono stawiania domów drewnianych. 1781 – budowa ratusza wielkiego dzięki staraniom księżnej Elżbiety z Branickich po 1781 – wybudowano dzwonnicę przy Kościele Św. Marii Magdaleny w Łęcznej Wiek XIX 1803 – Jan Piotr Norblin namalował obraz Foire de Leczna (Jarmark w Łęcznej) 1805 – dziedzic miasta hrabia Fryderyk Adolf Kalckreuth buduje mosty łyżwowe na rzece Wieprz i Śwince 1812 – powołanie szkoły elementarnej 1815 - 1830 – od wiosny do jesieni we wsiach pod Łęczną stacjonowała dywizja ułanów Królestwa Kongresowego. Pod Łęczną znajdował się plac musztry, miejsce corocznych musztr i rewii w których uczestniczył wielki książę Konstanty Pawłowicz Romanow. W mieście znajdowała się kwatera główna Tadeusza Suchorzewskiego. 1830 – powołanie drugiej placówki szkolnej – szkoła rzemieślniczo-handlowa. 1830 – przestała istnieć cerkiew w Łęcznej po 1834 – rozebrano Kościół Świętego Ducha w Łęcznej 1835 – rozpoczął się proces pomiędzy trzystu czterdziestoma mieszkańcami miasta, a właścicielką dóbr Anielą Pauliną z Łyszkiewiczów Popławską o prawa i obowiązki. Proces zakończył się w 1851 wyrokiem Senatu Rządzącego 1840 – dziedziczka miasta funduję pierwszą studnię w Łęcznej. Kubełkowa studnia wybudowana została na Rynku II 1846 odnotowano rekordowe obroty na łęczyńskich jarmarkach w wysokości 1 600 000 rubli srebrnych 10 listopada – w mieście wybucha jeden z najtragiczniejszych w skutkach pożar. Spłonęły wszystkie zabudowania na Rynku II, wschodnia pierzeja Rynku III i zabudowania przy ul. Nowej i Bożniczej 1847 - 1849 – rozebrano skutkiem starości ratusz Sapieżyński 1858 – utworzono w mieście pierwszą straż ogniową 1860 – wybudowano drugą studnię kubełkową w Rynku III 1863 - 1864 – pierwsze wzmianki o istnieniu szpitala w mieście i we dworze na wzgórzu zamkowym na Podzamczu 1866 – został wydany ukaz o zniesieniu stosunków dominalnych w miastach. Na własność miasta przeszły m.in. miejskie pastwisko, zabudowania należące do burmistrza, cegielnia, cmentarze, szkoła oraz trzy mosty 1869 – nad rzeką Świnką wybudowano rzeźnię 1881 – pożar miasta 1888 – rozpoczęcie budowy nowego odwachu 1895 – powstaje Łęczyńskie Towarzystwo Wyścigów Konnych (jedno z trzech prowincjonalnych towarzystw istniejących w Królestwie) 1899 – tor Łęczyńskiego Towarzystwa Wyścigów Konnych przeniesiono z Łęcznej do Lublina Wiek XX 1906 15 czerwca – w pobliżu Łęcznej członkowie Organizacji Bojowej PPS napadli na furgon pocztowy 1909 8 lutego – powstaje Stowarzyszenie Spożywców i otwiera swój pierwszy sklep 1915 – powstaje szpital epidemiologiczny (istniał do 1918 r.) 1915 – zbudowano pierwsze latryny miejskie 1918 – w mieście powstaje Sąd Pokoju 1924 – Sąd Pokoju zostaje przeniesiony z Łęcznej do Lubartowa 1925 – ukończono budowę 7-klasowej szkoły powszechnej im. Bolesława Chrobrego 1928 – Rada Miasta Łęczna pożycza od Banku Gospodarstwa Krajowego 80 tys. zł na brukowanie ulic i placów oraz spłacenie krótkoterminowych zobowiązań 1929 – w mieście funkcjonuje młyn wodno-motorowy, browar, cegielnia, trzy olejarnie i 80 warsztatów drobnego przemysłu 1933 – powstaje stanowisko lekarza miejskiego. Jako pierwszy funkcję pełnił Wacław Niechaj 1940 styczeń – utworzenie dzielnicy żydowskiej 1941 styczeń – utworzenie getta w Łęcznej 1942 11 listopada – hitlerowcy mordują ok. 1400 Żydów z łęczyńskiego getta 1944 22 lipca – do Łęcznej wkraczają oddziały Armii Czerwonej wrzesień – powstaje posterunek Milicji Obywatelskiej 1945 maj – w mieście rozpoczyna działalność kino "Goplana" 1946 1 września – w byłym pałacu Bogusławskich na Podzamczu w Łęcznej rozpoczyna działalność Prywatne Koedukacyjne Gimnazjum MRM 1948 1 lipca – powstaje Gminna Spółdzielnia "Samopomoc Chłopska" powstanie szkoły średniej o profilu zawodowym powstanie Biblioteki Publicznej w Łęcznej w mieście działa 20 sklepów spożywczych, 3 księgarnie, apteka, 3 piekarnie, 4 restauracje, 2 wytwórnie wód gazowanych, 2 rozlewnie piwa 1961 zakończenie budowy Ośrodka Zdrowia budowa Lecznicy Weterynaryjnej 1962 12 października – oddanie do użytku budynku szkoły "Tysiąclatki" 1965 – w mieście odbyły się dożynki wojewódzkie 1966 uruchomienie Muzeum Regionalnego w Łęcznej oddanie do użytku budynku Straży Pożarnej 1968 – uruchomienie restauracji "Pojezierze" 1969 22 listopada – uruchomiono Zakład Doświadczalny Instytutu Technologii Elektronowej Polskiej Akademii Nauk Łęczna otrzymuje tytuł Mistrza Gospodarności w województwie lubelskim oraz II nagrodę w ogólnopolskim konkursie "Mistrz Gospodarności" i kwotę 1 000 000 zł. 1971 – sieć wodociągowa w mieście liczyła 9000 mb. 1973 – w mieście uruchomiono pierwszą szkołę rolniczą, filię Zespołu Szkół Rolniczych w Kijanach 1975 styczeń – Biuro Polityczne KC PZPR akceptuje propozycję rządu o rozpoczęciu prac eksploatacyjnych złóż węgla kamiennego w województwie lubelskim luty – założono Towarzystwo Przyjaciół Ziemi Łęczyńskiej, jego pierwszym prezesem zostaje Stefania Pawlak 1976 – Państwowa Rada Zagospodarowania Przestrzennego Kraju wytypowała Łęczną na centrum zespołu mieszkalnego dla Centralnego Rejonu Węglowego Lubelskiego Zagłębia Węglowego. Wielkość miasta określona została na 100 000 osób. Rozpoczęcie budowy osiedla mieszkalnego "Jednostka mieszkaniowa Świętoduska" po zakończeniu budowy uzyskało nazwę "Samsonowicza" 1977 grudzień – uruchomienie przychodni dla górników zlokalizowanej w nieukończonym bloku hotelowym 1978 uruchomienie stołówki górniczej wydającej 1200 śniadań, obiadów i kolacji Łęczna zostaje siedzibą Kombinatu Budownictwa Górniczego "Wschód" w Lubelskim Zagłębiu Węglowym 1980 – zakończenie gazyfikacji gminy Łęczna 1981 14 grudnia – uruchomienie Szkoły Środowiskowej na osiedlu "Samsonowicza" przekształconą później w Zespół Szkół Ogólnokształcących w Łęcznej 1982 30 listopada – rozpoczęcie przemysłowej eksploatacji węgla w Lubelskim Zagłębiu Węglowym 27 grudnia – otwarcie hali sportowej w Zespole Szkół Ogólnokształcących w Łęcznej rozpoczęcie budowy osiedla mieszkaniowego pod roboczą nazwą "Pasternik Wschód", po zakończeniu budowy osiedle otrzymało nazwę "Niepodległości" 1983 – uruchomienie krytej pływalni w Zespole Szkół Ogólnokształcących w Łęcznej 1987 otwarcie Szkoły Podstawowej nr 3 rozpoczęcie budowy osiedla mieszkaniowego "Bobrowniki" 1988 – łęczyńska poczta otrzymuje jako trzecia w województwie lubelskim bezpośrednie automatyczne połączenie z centralną międzymiastową w Lublinie 1989 21 listopada – biskup Bolesław Pylak eryguje parafię św. Barbary w Łęcznej 1990 4 czerwca – biskup Bolesław Pylak dokonuje wmurowania kamienia węgielnego pod budowę kościoła św. Barbary w Łęcznej 1992 otwarcie Prywatnej Szkoły Muzycznej I i II stopnia im. Ignacego Paderewskiego wrzesień – rozpoczęcie budowy Szkoły Podstawowej nr 4 na osiedlu "Bobrowniki" 1993 luty – władze samorządowe podejmują starania o utworzenie powiatu łęczyńskiego w ramach publicznej reformy administracyjnej wrzesień – otwarcie pierwszego segmentu Szkoły Podstawowej nr. 4 na osiedlu "Bobrowniki" wrzesień – zarząd miasta odkupuje od Wojewódzkiego Przedsiębiorstwa Turystycznego "Lublinianka' zajazd "Pod mustangiem" za kwotę 800 mln zł październik – przeniesienie siedziby miejsko-gminnej Biblioteki Publicznej do budynki Małej Synagogi w Łęcznej, po jego kapitalnym remoncie. 1994 luty – rozpoczyna działalność Spółdzielnia Mieszkaniowa "Skarbek" wrzesień – otwarcie Społecznego Liceum Ogólnokształcącego im. Ignacego Paderewskiego, pierwszego prywatnego liceum po II wojnie światowej w Łęcznej 24 grudnia – w nie ukończonym kościele św. Barbary odprawioną pierwszą pasterkę 1996 oddano do użytku oczyszczalnię ścieków rajcowie miasta podjęli uchwałę ustanawiającą hejnał miasta 6 czerwca – konsekracja kościoła św. Barbary lipiec – Jacek Żochowski, minister zdrowia i opieki społecznej zatwierdził pomysł budowy szpitala w Łęcznej 1997 – oddanie do użytku pierwszej niecki miejskiego składowiska odpadów 1998 7 sierpnia – uchwała Rady Ministrów na mocy której powołany został Powiat łęczyński 1999 28 października – rozpoczyna działalność Powiatowa Biblioteka Publiczna Wiek XXI 2000 otwarcie hali sportowo-widowiskowej przy Szkole Podstawowej nr 4 zaczyna działalność XIV Wydział Grodzki Sądu Rejonowego w Lublinie 2001 9 marca – konsekracja placu pod budowę kościoła św. Józefa Opiekuna Rodzin na osiedlu Samsonowicza 24 marca – rozpoczęcie budowy kościoła św. Józefa Opiekuna Rodzin sierpień – zakończenie pierwszego etapu modernizacji stadionu sportowego Górnika Łęczna sierpień – otwarcie hali sportowej przy Zespole Szkół Ogólnokształcących nr 1 18 listopada – w nieukończonym kościele św. Józefa Opiekuna Rodzin odprawiono pierwszą mszę świętą 2002 30 czerwca – erygowanie parafii pw. św. Józefa Opiekuna Rodzin 2003 21 lipca – awans drużyny piłkarskiej Górnik Łęczna do ekstraklasy 2004 uruchomienie zakładu utylizacji odpadów komunalnych grudzień – zakończenie drugiego etapu modernizacji stadionu sportowego Górnika Łęczna 2005 zakończenie ostatniego etapu budowy kanalizacji na terenie Starego Miasta sierpień – otwarcie Urzędu Skarbowego w Łęcznej sierpień – otwarcie Punktu Informacji Turystycznej w Łęcznej 2006 27 stycznia – otwarcie części diagnostycznej w Szpitalu Powiatowym im. św. Faustyny Kowalskiej Przypisy Bibliografia Emil Horoch, Łęczna. Studia z dziejów miasta, Łęczna 1989. Monika Bogusz, Miasto Łęczna w czasach Królestwa Polskiego (1815-1866), Łęczna 2014 . Łęczna Łęczna

3456128

https://pl.wikipedia.org/wiki/Acol%20%28Kent%29

Acol (Kent)

Acol – wieś i civil parish w Anglii, w Kent, w dystrykcie Thanet. W 2011 civil parish liczyła 295 mieszkańców. Przypisy Linki zewnętrzne Wsie w hrabstwie Kent Civil parishes w hrabstwie Kent

3456130

https://pl.wikipedia.org/wiki/Broadstairs%20and%20St.%20Peters

Broadstairs and St. Peters

Broadstairs and St. Peters – civil parish w Anglii, w Kent, w dystrykcie Thanet. W 2011 civil parish liczyła 24903 mieszkańców. Przypisy Linki zewnętrzne Civil parishes w hrabstwie Kent

3456134

https://pl.wikipedia.org/wiki/Novica

Novica

Novica (łac. Diocesis Novicensis) – stolica historycznej diecezji we Cesarstwie rzymskim w prowincji Mauretania Cezarensis, zlikwidowana w VII w. podczas ekspansji islamskiej, współcześnie w północnej Algierii. Obecnie katolickie biskupstwo tytularne. Biskupi tytularni Bibliografia Tytularne stolice biskupie Kościoła katolickiego w dzisiejszej Algierii

3456135

https://pl.wikipedia.org/wiki/Swiet%C5%82ogorsk-2

Swietłogorsk-2

Swietłogorsk-2 (ros: Станция Светлогорск-2) – stacja kolejowa w Swietłogorsku, w obwodzie kaliningradzkim, w Rosji. Stacja jest obsługiwana przez pociągi pasażerskie z Kaliningradu, Zielenogradska i Pionierskij. Jest stacją czołową. Historia Stacja została otwarta w dniu 6 maja 1906. Pierwotnie nazywany Rauschen-Düne (Rausch (oznacza "hałaśliwy, szelest") - wydmy). W 1975 roku został wybudowany nowy budynek dworca, który został ozdobiony trójwymiarowymi mozaikami w stylu socrealizmu wykonanymi przez Nikołaja Frołowa, Olega Atroszenko i Alberta Szestakowa - ci artyści są też autorami słynnej mozaiki "Zegar słoneczny" na Swietłogorskim deptaku. W 1976 roku, linia do stacji Swietłogorsk-2 została zelektryfikowana. 17 lipca 2006 Koleje Kaliningradzkie rozpoczęły przebudowę dworca, podczas której zbudowano nowy budynek dworca z poczekalnią na 150 miejsc oraz barem z przekąskami. Zrekonstruowano także perony. Wybudowano wiaty, ławki oraz nowe ogrodzenie, a przed wejściem na perony zainstalowano bramki wejściowe. Linie kolejowe Kaliningrad – Primorsk Galeria Zobacz też Swietłogorsk-1 Przypisy Stacje i przystanki kolejowe w obwodzie kaliningradzkim Swietłogorsk

3456138

https://pl.wikipedia.org/wiki/Nishat%20Abedi

Nishat Abedi

Nishat Abedi (ur. 1939 w Karaczi) – pakistański brydżysta. Wyniki brydżowe Olimpiady Na olimpiadach uzyskał następujące rezultaty: Zawody światowe W światowych zawodach zdobył następujące lokaty: Klasyfikacja Przypisy Linki zewnętrzne Pakistańscy brydżyści Urodzeni w 1939

3456142

https://pl.wikipedia.org/wiki/Tanudaia

Tanudaia

Tanudaia (łac. Diocesis Tanudaiensis) – stolica historycznej diecezji w Cesarstwie rzymskim w prowincji Byzacena, współcześnie w Tunezji. Obecnie katolickie biskupstwo tytularne. Biskupi tytularni Bibliografia Tytularne stolice biskupie Kościoła katolickiego w dzisiejszej Tunezji

3456143

https://pl.wikipedia.org/wiki/Iwan%20Osuski

Iwan Osuski

Iwan Josypowycz Osuski, ukr. Іван Йосифович Осуський, ros. Иван Иосифович Осусский, Iwan Jożefowicz Osusski (ur. 1 stycznia 1931 w Mukaczewo, Ruś Podkarpacka) – ukraiński piłkarz, grający na pozycji obrońcy, trener piłkarski. Kariera piłkarska Kariera klubowa W 1950 roku rozpoczął karierę piłkarską w miejscowym zespole Bilszowyk Mukaczewo, który następnie zmienił nazwę na Iskra Mukaczewo. W 1953 został zaproszony do Dinama Moskwa. Potem powrócił do domu, gdzie został piłkarzem Spartaka Użhorod. W 1956 przeniósł się do Spartaka Stanisławów. W 1959 roku przeszedł do Awanharda Żytomierz, który w następnym roku zmienił nazwę na Polissia Żytomierz. W 1963 roku zakończył karierę piłkarską. Kariera trenerska Karierę szkoleniowca rozpoczął po zakończeniu kariery piłkarza. Trenował zespół z rodzimego miasteczka Karpaty Mukaczewo. Sukcesy i odznaczenia Sukcesy piłkarskie Dinamo Moskwa mistrz ZSRR: 1954 zdobywca Pucharu ZSRR: 1953 Spartak Stanisławów wicemistrz Pierwoj ligi ZSRR: 1957 Odznaczenia tytuł Mistrza Sportu ZSRR Przypisy Bibliografia Urodzeni w 1931 Ludzie urodzeni w Mukaczewie Radzieccy piłkarze Ukraińscy piłkarze Radzieccy trenerzy piłkarscy Ukraińscy trenerzy piłkarscy Piłkarze FK Mukaczewo Piłkarze Dinama Moskwa Piłkarze Howerły Użhorod Piłkarze Spartaka Iwano-Frankiwsk Piłkarze Polissia Żytomierz

3456144

https://pl.wikipedia.org/wiki/R%C3%BCdesheim%20%28Rhein%29

Rüdesheim (Rhein)

Rüdesheim (Rhein) (niem: Bahnhof Rüdesheim (Rhein)) – stacja kolejowa w Rüdesheim am Rhein, w regionie Hesja, w Niemczech. Znajduje się na linii Rechte Rheinstrecke, na zachodnim krańcu miejscowości, tuż nad Renem, od którego oddziela ją droga B42. Posiada dwukondygnacyjny budynek z elementami klasycyzmu. Jest to obecnie jeden z zabytków na Liście Światowego Dziedzictwa UNESCO "Dolina środkowego Renu". Według klasyfikacji Deutsche Bahn posiada kategorię 5. Historia Budynek dworca został zaprojektowany według architekta Heinricha Velde z Diez i zbudowany w latach 1854-1856. Stacja została otwarta 11 sierpnia 1856 przez przedsiębiorstwo Nassauische Rheinbahn na odcinku z Wiesbaden-Biebrich do Rüdesheim. Przedłużenie linii do Oberlahnstein zostało oddane do użytku 22 lutego 1862. Budynek dworca jest typowym dla budynków dworcowych z tego okresu z poczekalnią i funkcjami pasażerskimi na parterze, oraz mieszkaniami kierownika stacji na piętrze. Otynkowana fasada z prostymi oknami jest typowym przykładem pruskich budynków administracyjnych. W 2002 roku, bardzo zniszczony kompleks dworcowy został przejęty przez braci Heil z Rüdesheim i całkowicie wyremontowany i odnowiony. Połączenia Rüdesheim jest obsługiwane przez pociągi Stadt-Express linii 10 (RheingauLinie) prowadzoną przez Rhein-Main-Verkehrsverbund co godzinę, oraz co półgodziny w szczycie ruchu. Linie kolejowe Rechte Rheinstrecke Przypisy Linki zewnętrzne Strona stacji na DB Stacje i przystanki kolejowe w Hesji

3456147

https://pl.wikipedia.org/wiki/Leopold%20Gebel

Leopold Gebel

Leopold Albin Gebel (ur. 20 sierpnia 1889 w Nowym Targu, zm. 15 lipca 1954 w Londynie) – podpułkownik dyplomowany administracji (piechoty) Wojska Polskiego. Życiorys Urodził się 20 sierpnia 1889 w Nowym Targu. W 1909 ukończył Gimnazjum im. Króla Jana Sobieskiego w Krakowie. Absolwent wydziału prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Jako kadet rezerwowy c. i k. armii od stycznia 1914 został mianowany chorążym rezerwy, przydzielony do c. i k. 20 pułku piechoty. U schyłku I wojny światowej działał w konspiracyjnej organizacji „Wolność” (współpracował m.in. z Józefem Gizą), na przełomie października/listopada 1918 w stopniu porucznika jako adiutant batalionu zapasowego 20 pułku piechoty kierował w Tarnowie przewrotem wojskowym. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 494. lokatą w korpusie oficerów piechoty. 1 listopada 1924 roku został przydzielony z Komendy Placu Zakopane do 1 pułku strzelców podhalańskich w Nowym Sączu z jednoczesnym „odkomenderowaniem” do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza IV Kursu Doszkolenia. 15 października 1925 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Inspektoratu Armii Nr IV w Krakowie na stanowisko referenta. W 1928 roku był dowódcą I batalionu 38 pułku piechoty Strzelców Lwowskich w Przemyślu. 12 marca 1929 roku został przeniesiony do 20 pułku piechoty w Krakowie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku. 24 grudnia 1929 roku został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z 1 stycznia 1930 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów piechoty. 26 marca 1930 roku został przeniesiony do Biura Ogólno Administracyjnego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisko szefa wydziału. Następnie został przeniesiony do korpusu oficerów administracji. W marcu 1939 roku pełnił służbę w Biurze Administracji Armii Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisku zastępcy szefa biura. W tym czasie, w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z 1 stycznia 1930, zajmował 1. lokatę w korpusie oficerów administracji, grupa administracyjna. Równocześnie pełnił funkcję sekretarza Tymczasowego Komitetu Doradczo-Naukowego, ciała powołanego w 1933. W maju 1928 portret Leopolda Gebela wykonał artysta malarz Stanisław Ignacy Witkiewicz (dzieło trafiło później do Muzeum Pomorza Środkowego w Słupsku). Leopold Gebel zamieszkiwał przy ulicy Ignacego Boernera 43 w Warszawie. Przewodniczył Komitetowi Budowy Kościoła Matki Bożej Ostrobramskiej w Boernerowie (dzielnica Warszawa-Bemowo), a w 1936 ofiarował jako dar wotywny do świątyni obraz Matki Boskiej Ostrobramskiej (w kościele funkcjonuje od końca XX wieku cywilno-wojskowa parafia Matki Bożej Ostrobramskiej). Pełnił funkcję prezesa Klubu Sportowego Warszawianka. Po wybuchu II wojny światowej brał udział w kampanii wrześniowej 1939, po czym przedostał się na Zachód, po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii i zmarł 15 lipca 1954 w Londynie. Ordery i odznaczenia Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1936) Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923) Krzyż Walecznych (dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 10 listopada 1928, 10 listopada 1938) Medal Niepodległości (2 sierpnia 1931) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Złota Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej I stopnia Przypisy Bibliografia Członkowie Organizacji „Wolność” (1918) Dowódcy batalionów 38 Pułku Piechoty Strzelców Lwowskich Działacze społeczni II Rzeczypospolitej Londyńska Polonia Ludzie urodzeni w Nowym Targu Ludzie związani z Tarnowem Ludzie związani z Warszawą Ludzie związani ze szkołą im. Króla Jana III Sobieskiego w Krakowie Odznaczeni dwukrotnie Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita) Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita) Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita) Odznaczeni Krzyżem Walecznych (dwukrotnie) Odznaczeni Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Odznaczeni Medalem Niepodległości Odznaczeni Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921 Odznaczeni Złotą Odznaką Honorową Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej I stopnia Oficerowie dyplomowani II Rzeczypospolitej Podpułkownicy administracji II Rzeczypospolitej Podpułkownicy piechoty II Rzeczypospolitej Polacy – oficerowie armii austro-węgierskiej Polacy – żołnierze Cesarskiej i Królewskiej Armii w I wojnie światowej Polscy działacze sportowi Uczestnicy kampanii wrześniowej (strona polska) Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska) Urodzeni w 1889 Warszawianka Wojskowi związani z Przemyślem Zmarli w 1954 Żołnierze Wojska Polskiego na emigracji w Wielkiej Brytanii po II wojnie światowej

3456148

https://pl.wikipedia.org/wiki/Jane%20Alam%20Fazli

Jane Alam Fazli

Jane E Alam Fazli – pakistański brydżysta, World Life Master (WBF). Wyniki brydżowe Olimpiady Na olimpiadach uzyskał następujące rezultaty: Zawody światowe W światowych zawodach zdobył następujące lokaty: Klasyfikacja Przypisy Zobacz też Brydż sportowy Pakistańscy brydżyści

3456152

https://pl.wikipedia.org/wiki/Enk%C3%B6pings%20centralstation

Enköpings centralstation

Enköpings centralstation – stacja kolejowa w Enköping, w regionie Uppsala, w Szwecji. Znajduje się na Mälarbanan. Stacja posiada jeden peron wyspowy z dwoma torami po bokach (oraz trzy dodatkowe tory boczne). Peron jest dostępny przez tunel dla pieszych pod torami. Tunel prowadzi dalej na północ od linii kolejowej. Historia Linia kolejowa między Sztokholmem i Västerås została otwarta w grudniu 1876 wraz z Enköpings Centralstation. Nowy budynek dworca wyposażony był również pocztę. Liczba mieszkańców Enköping znacznie wzrosła, co przyczyniło się do rozwoju połączeń do tego miasta. Linie kolejowe Mälarbanan Przypisy Linki zewnętrzne Stacje i przystanki kolejowe w regionie Uppsala Enköping

3456153

https://pl.wikipedia.org/wiki/Tony%20Massenburg

Tony Massenburg

Tony Arnel Massenburg (ur. 31 lipca 1967 w Susseksie) – amerykański koszykarz, skrzydłowy, mistrz NBA z 2005 roku. Występował w dwunastu różnych drużynach NBA, co jest rekordem ligi. Współdzieli go z kilkoma innymi zawodnikami, takimi jak: Chucky Brown, Joe Smith i Jim Jackson. Osiągnięcia NCAA Uczestnik turnieju NCAA (1988) Zaliczony do składu II składu ACC (1990) NBA Mistrz NBA (2005) Inne Zdobywca pucharu Hiszpanii (1994) Mistrz Lliga Catalana de Bàsquet (1994) Uczestnik meczu gwiazd ligi hiszpańskiej (1993) Przypisy Linki zewnętrzne Profil na NBA.com Statystyki na basketball-reference.com Profil na landofbasketball.com Profil na espn.go.com Amerykańscy koszykarze Koszykarze San Antonio Spurs Koszykarze Boston Celtics Koszykarze Golden State Warriors Koszykarze Los Angeles Clippers Koszykarze Toronto Raptors Koszykarze Philadelphia 76ers Koszykarze New Jersey Nets Koszykarze Vancouver Grizzlies Koszykarze Houston Rockets Koszykarze Memphis Grizzlies Koszykarze Utah Jazz Koszykarze Sacramento Kings Koszykarze Charlotte Hornets (1988–2002) Koszykarze FC Barcelona Koszykarze Club Baloncesto Málaga Koszykarze Reggiany Koszykarze Maryland Terrapins Koszykarze Capitanes de Arecibo Urodzeni w 1967

3456154

https://pl.wikipedia.org/wiki/Octava

Octava

Octava (łac. Diocesis Octavensis) – stolica historycznej diecezji w Cesarstwie rzymskim w prowincji Numidia zlikwidowana w VII w. podczas ekspansji islamskiej, współcześnie w północnej Algierii. Obecnie katolickie biskupstwo tytularne. Biskupi tytularni Bibliografia Tytularne stolice biskupie Kościoła katolickiego w dzisiejszej Algierii

3456155

https://pl.wikipedia.org/wiki/Superpuchar%20Wysp%20Owczych%20w%20pi%C5%82ce%20no%C5%BCnej%20%282015%29

Superpuchar Wysp Owczych w piłce nożnej (2015)

22 lutego 2015 rozegrano mecz dziewiątej edycji Superpucharu Wysp Owczych. Było to spotkanie mistrza kraju z roku 2014, B36 Tórshavn, oraz zdobywcy Pucharu Wysp Owczych 2014, Víkingur Gøta. Drugi raz z rzędu puchar przypadł graczom z Norðragøta. Mecz Składy Wyspy Owcze 2015 na Wyspach Owczych Rozgrywki piłkarskie na Wyspach Owczych

3456158

https://pl.wikipedia.org/wiki/Nisar%20Ahmad

Nisar Ahmad

Nisar Ahmad (ur. 1936 – Karaczi) – pakistański brydżysta, World International Master (WBF). Wyniki brydżowe Olimpiady Na olimpiadach uzyskał następujące rezultaty: Zawody światowe W światowych zawodach zdobył następujące lokaty: Klasyfikacja Przypisy Linki zewnętrzne Zobacz też Brydż sportowy Pakistańscy brydżyści Urodzeni w 1936

3456160

https://pl.wikipedia.org/wiki/Mistrzostwa%20Europy%20w%20Zapasach%201988

Mistrzostwa Europy w Zapasach 1988

43. Mistrzostwa Europy w zapasach rozegrano w kwietniu w stylu wolnym w Manchesterze, w maju w stylu klasycznym w norweskim Kolbotn a zawody kobiet odbyły się w Dijon we Francji w lipcu. Styl klasyczny Medaliści Tabela medalowa Styl wolny Medaliści Tabela medalowa Kobiety styl wolny Medaliści Tabela medalowa Bibliografia Dane na foeldeak.com Mistrzostwa Europy w zapasach 1988 w zapasach Sport w Dijon Sport w Manchesterze Zapasy w Norwegii 1988 we Francji

3456162

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ali%20Wielki

Ali Wielki

Ali I Wielki z Jedżu (zm. 18 czerwca 1788) - ras Begiemdyru, a po śmierci Mikaela Syula regent Cesarstwa Etiopii. Był synem Abba Sjeru Guangula, wodza plemienia Jedżu Oromo, oraz uejzero Gelebu Farisa, córki rasa Faris z Lasta. Według historyka Mordechaia Abira, Ali założył miasto Debre Tabor, które stało się stolicą rasów z Jedżu. Ali Wielki był jednym z najważniejszych przywódców okresu Zemene mesafynt, czyli rozbicia dzielnicowego w Etiopii. Życiorys We wrześniu 1781 Tekle Gijorgis I dołączył Alego do swojego dworu i nadał mu tytuł balambarasa. Dwa lata później wziął udział w cesarskiej wyprawie do Szeua, która nie zakończyła się powodzeniem przy przeprawie przez rzekę Checheho. Dziesięć miesięcy później Ali przyłączył się do spisku rasa Hajle Josadika, w wyniku którego cesarz Tekle Gijorgis został obalony i pokonany w bitwie pod Afaruanatem, następnie zaś udał się na wygnanie do Amba Sel. Spiskowcy przyprowadzili na dwór w Gondarze Jozuego III i uczynili go nowym cesarzem 18 lutego 1784. Po tym wydarzeniu Ali został mianowany dedżazmaczem. Następnie podjął działania mające na celu osiągnięcie następnych szczebli w tytulaturze arystokratycznej Etiopii. Tym razem Ali chciał zostać rasem bitueddenem. Jednym ze sposobów było zawarcie sojuszu pomiędzy wpływowym dedżazmaczem Hajle Eszte z Begiemdyru a Alim, co spowodowało konflikt pomiędzy Alim, a Hajle Josadikiem. Decyzją Alego z wygnania powrócił Tekle Hajmanot z Godżamu i przejął władzę w 1786 w miejsce Jozue. W odpowiedzi Josadik dostarczył schronienia obalonemu Jozue III. Innym sposobem do osiągnięcia wyższych tytułów było zdobycie amby (czyli góry) zajmowanej przez balambarasa Ramkhę, co zakończyło się jego śmiercią. Wrótce potem z Alego zdjęto ekskomunikę, która została wcześniej na niego nałożona przez etiopskie duchowieństwo. Trzecim etapem ku ugruntowaniu swojej władzy było rozwiązanie i zreorganizowanie istniejących jednostek wojskowych i tworzenie nowych, co miało uzależnić żołnierzy od Alego. Awans Alego na rasa zbiegł się z wybuchem buntu Jasufe w prowincji Lasta. Jasufe proklamował cesarzem Atse Baedę Maryama. Wkrótce został zawarty pokój pomiędzy Alim, a Jasufem, lecz w tym czasie pojawiło się inne zagrożenie. W przededniu Wielkanocy wojska rasa Alego, dedżazmacza Hajlu Eszte i cesarza Tekle Gijorgisa I spotkały się z oddziałami rasa Hajle Josadika, dedżazmacza Gebre i Uelde Gabriela - syna Mikaela Syula w bitwie pod Madab. Ras Ali pokonał w niej swoich przeciwników. Uelde Gabriel został zabity, a pretendent do trony Atse Baeda Maryam schwytany. Jedynie Josadik próbował uciec do swojego terytorium w Godżamie. Ali Wielki zmarł z powodu choroby w Filakit Gereger i został pochowany w Lalibeli. Jego następcą na stanowisku rasa Begiemdyru stał się Aligaz z Jedżu. Bibliografia Mordechai Abir, Ethiopia: The Era of the Princes; The Challenge of Islam and the Re-unification of the Christian Empire (1769-1855), (London: Longmans, 1968), s. 30. Herbert Weld Blundell, The Royal chronicle of Abyssinia, 1769-1840 (Cambridge: University Press, 1922), s. 357-374. Andrzej Bartnicki: Historia Etiopii. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich – Wydaw., 1987 Zmarli w 1788 Dynastia Sjeru Guangul

3456163

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ko%C5%9Bci%C3%B3%C5%82%20Naj%C5%9Bwi%C4%99tszej%20Maryi%20Panny%20Kr%C3%B3lowej%20Pokoju%20w%20Nowej%20Wilejce

Kościół Najświętszej Maryi Panny Królowej Pokoju w Nowej Wilejce

Kościół Najświętszej Maryi Panny Królowej Pokoju (Vilniaus Švenčiausios Mergelės Marijos, Taikos Karalienės bažnyčia) – świątynia katolicka w Nowej Wilejce, na Litwie. Kościół znajduje się przy ulicy Pergalės g. 34a. Historia W latach 20. XX wieku na obecnym terenie kościoła stacjonował 13 Pułk Ułanów Wileńskich, 19 Pułk Artylerii Lekkiej, następnie 85 Pułk Strzelców Wileńskich. Budynki obecnego Szpitala Psychiatrycznego służyły jako koszary, stadion jako maneż dla koni. W budynku parafialnym mieściła się siedziba żandarmerii wojskowej. Rozpoczęta przed wojną budowa kościoła garnizonowego, który miał być pw. św. Stanisława Kostki, nie została zakończona. Na początku XXI wieku odbudową kościoła, w którego wnętrzu były jedynie gruzy, zajął się ks. Wacław Wołodkowicz, następnie ks. Wojciech Górlicki. Dzięki pomocy kurii diecezjalnej w Wilnie, wilnianina z pochodzenia ks. biskupa Edwarda Materskiego z Polski oraz biskupa Zygmunta Zimowskiego i katolików z różnych krajów kościół został odbudowany i służy katolikom: Polakom, Litwinom i Rosjanom. Odbudowane i nowo wybudowane zostały także inne zabudowania parafialne, a parafia liczy mniej więcej około 25 tysięcy wiernych. Duszpasterze 16 sierpnia 2003 r. wierni parafii Matki Bożej Królowej Pokoju w Nowej Wilejce pożegnali się z ks. Wacławem i ks. Kęstasem. Tydzień później, 24 sierpnia 2003 r. parafianie powitali dwóch nowych kapłanów – ks. Wojciecha Górlickiego i ks. Petrasa Tarvydasa, którzy rozpoczęli sprawowanie posługi proboszcza i wikarego w kościele parafialnym. Księża Proboszcz parafii: ksiądz prałat Wojciech Górlicki. Księża wikariusze: ks. Petras Tarvydas, ks. Jonas Naujokaitis. Ksiądz Ernestas Maslianikas w Kościele Najświętszej Maryi Panny Królowej Pokoju do 2016-09-14. Ś†P Ksiądz Zbigniew Mickiewicz (1973 - 2008 - 2016) w Kościele Najświętszej Maryi Panny Królowej Pokoju od 2008-11-24. Zmarł 2016-08-29. Relikwie i pomnik Jana Pawła II W ostatnią niedzielę października 2011 r. nastąpiło poświęcenie figury św. Jana Pawła II przed kościołem pw. Matki Bożej Królowej Pokoju. Jest to czwarty na Litwie pomnik poświęcony świętemu papieżowi, zaś pierwszy w Wilnie. Poświęcenia dokonali: metropolita wileński kardynał Audrys Juozas Bačkis oraz gość z Watykanu – przewodniczący Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Służby Zdrowia, członek Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych abp Zygmunt Zimowski. Śpiew „Barki” w wykonaniu scholi „Laudate”, rozpoczął niedzielną uroczystość, na którą przybyli wierni z obu parafii Nowej Wilejki. Wspólnie podczas Mszy św. modlili się – Ričardas Sviackevičius, dyrektor miejscowej szkoły muzycznej, oraz starostowie: Nowej Wilejki – Jurij Gridiuszko oraz gminy szaternickiej – Wiesław Starykowicz. Podczas uroczystości był obecny również ambasador RP na Litwie – Janusz Skolimowski oraz delegacja z Wyższej Szkoły Biznesu im. bpa Jana Chrapka w Radomiu. W asyście służby liturgicznej oraz ks. Wojciecha Górlickiego i Eigantasa Rudokasa, proboszczów obu parafii w Nowej Wilejce pasterze Kościoła – metropolita wileński kardynał Audrys Juozas Bačkis oraz abp Zygmunt Zimowski – poświęcili pomnik bł. Jana Pawła II. Linki zewnętrzne http://www.tygodnik.lt/201145/wiesci2.html http://kurierwilenski.lt/2013/01/11/wilenskie-parafie-pw-krolowej-pokoju-w-nowej-wilejce/ http://www.tygodnik.lt/200335/wiesci1.html Kościoły w Wilnie Świątynie pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny Królowej Pokoju

3456167

https://pl.wikipedia.org/wiki/Kar%C5%82o%20Sabo

Karło Sabo

Karło Bartołomijowycz Sabo, ukr. Карло Бартоломійович Сабо, węg. Károly Szabó, ros. Карел Бартоломеевич Сабо, Karieł Bartołomiejewicz Sabo (ur. 1915, Austro-Węgry, zm. ?) – ukraiński piłkarz pochodzenia węgierskiego, grający na pozycji napastnika lub pomocnika, trener piłkarski. Kariera piłkarska Kariera klubowa Uczył się w Ruskim Gimnazjum w Mukaczewo, gdzie rozpoczął grać w piłkę nożną. W 1929 roku został zaproszony do węgierskiego zespołu MSE Mukaczewo (Mukaczewskie Stowarzyszenie Sportowe), który zdobył trzy mistrzostwa Rusi Karpackiej, był jednym z najlepszych zespołów w regionie i występował słowackiej grupie drugiej ligi Mistrzostw Czechosłowacji. W 1938 roku klub zdobył prawo do walki o mistrzostwo Słowacji, ale po upadku Czechosłowacji, turniej nie odbył się. W latach 1940–1944 lat w składzie MSE Mukaczewo grał w drugiej lidze Mistrzostw Węgier, a w 1945 roku stał się jednym z organizatorów zespołu Dynamo Mukaczewo. Zespół ten został mistrzem pierwszych powojennych mistrzostw Radzieckiego Zakarpacia. Kariera trenerska Karierę szkoleniowca rozpoczął po zakończeniu kariery piłkarza. Od 1946 trenował zespół Dynamo Mukaczewo, a potem Bilszowyk Mukaczewo. Od 1954 do 1955 razem z Fedorem Kurucem prowadził Spartak Użhorod. Potem powrócił do kierowania Dynamem Mukaczewo. Od 1958 do 1959 prowadził Spartak Chersoń. Później był trenerem reprezentacji młodzieżowej Zakarpaciu, która z sukcesem występowała w turniejach republikańskich. Pod jego kierownictwem rozpoczynało drogę do wielkiego futbolu wiele wybitnych sportowców, w tym mistrz olimpijski Jożef Beca, Wasyl Turianczyk oraz wielu innych. Sukcesy i odznaczenia Sukcesy piłkarskie MSE Mukaczewo finalista Mistrzostw Słowacji: 1938 Sukcesy trenerskie Dynamo Mukaczewo/Bilszowyk Mukaczewo mistrz Ukraińskiej SRR: 1947 finalista Pucharu Ukraińskiej SRR: 1948 Odznaczenia tytuł Zasłużonego Trenera Ukraińskiej SRR Przypisy Bibliografia Czechosłowaccy piłkarze Radzieccy piłkarze Ukraińscy piłkarze Osoby pochodzenia węgierskiego Radzieccy trenerzy piłkarscy Ukraińscy trenerzy piłkarscy Trenerzy piłkarzy Krystału Chersoń Trenerzy piłkarzy Howerły Użhorod Węgrzy na Ukrainie Urodzeni w 1915 Nieznana data śmierci

3456169

https://pl.wikipedia.org/wiki/Mistrzostwa%20Europy%20w%20Zapasach%201989

Mistrzostwa Europy w Zapasach 1989

44. Mistrzostwa Europy w zapasach rozegrano od 5 do 7 maja w stylu klasycznym w Oulu w Finlandii a od 12 do 14 maja w stylu wolnym w Ankarze. Styl klasyczny Medaliści Tabela medalowa Styl wolny Medaliści Tabela medalowa Bibliografia Dane na foeldeak.com Mistrzostwa Europy w zapasach 1989 w zapasach Sport w Oulu Zawody sportowe w Ankarze Zapasy w Finlandii Zapasy w Turcji 1989 w Europie

3456178

https://pl.wikipedia.org/wiki/Casae%20in%20Numidia

Casae in Numidia

Casae in Numidia (łac. Diocesis Casensis in Numidia) – stolica historycznej diecezji we Cesarstwie rzymskim w prowincji Numidia zlikwidowana w VII w. podczas ekspansji islamskiej, współcześnie identyfikowane z El Madher w północnej Algierii. Obecnie katolickie biskupstwo tytularne. Biskupi tytularni Bibliografia Tytularne stolice biskupie Kościoła katolickiego w dzisiejszej Algierii

3456187

https://pl.wikipedia.org/wiki/Jan%20Pieter%20Bakker

Jan Pieter Bakker

Jan Pieter Bakker (ur. 21 lipca 1906 w Rotterdamie, zm. 7 kwietnia 1969 w Huizen) - holenderski geograf i geolog, profesor Katedry Geografii Fizycznej Uniwersytetu w Amsterdamie. Życiorys Uczony szczególnie interesował się geografią fizyczną i położył zasługi na polu zastosowania metod sedymentologicznych (m.in. stworzył jedno z pierwszych na świecie nowoczesnych laboratoriów sedymentologicznych, będące wzorcem dla kolejnych tego typu placówek). Celem jego badań było poznanie rozwoju rzeźby terenu na różnych kontynentach. Uprawiał geomorfologię klimatyczną, w szczególności badał pokrywy zwietrzelinowe. Znaczenie światowe mają wyniki jego badań nad wietrzeniem granitów w Gujanie, Brazylii, na Saharze, w centralnej Francji, Niemczech i w polskich Sudetach. Również istotne były wyniki jego badań rozwoju stoku, prowadzone przy zastosowaniu metod matematycznych. Bakker był członkiem wielu towarzystw tematycznych na kilku kontynentach, w tym m.in. Polskiego Towarzystwa Geograficznego. Otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu oraz Krzyż Komandorski Orderu Polonia Restituta. Przypisy Holenderscy geografowie Holenderscy geolodzy Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (Polska Ludowa) Urodzeni w 1906 Zmarli w 1969

3456190

https://pl.wikipedia.org/wiki/East%20Malling%20and%20Larkfield

East Malling and Larkfield

East Malling and Larkfield – civil parish w Anglii, w Kent, w dystrykcie Tonbridge and Malling. W 2011 civil parish liczyła 14185 mieszkańców. Przypisy Linki zewnętrzne Strona internetowa Civil parishes w hrabstwie Kent

3456191

https://pl.wikipedia.org/wiki/Witalij%20Donika

Witalij Donika

Witalij Anatolijowycz Donika (ukr. Віталій Анатолійович Доніка; ur. 12 maja 1982 w Kijowie) – ukraiński hokeista, reprezentant Ukrainy, trener. Syn Anatolija, byłego radzieckiego hokeisty, pochodzącego z Krasnojarska, następnie trenera hokejowego. Kariera Wychowanek Kryżynki Kijów. Od końca listopada 2014 zawodnik rumuńskiego klubu Dunărea Galați. W sezonie 2014/2015 w drużynie występowali wraz z nim rodacy Serhij Czernenko, Dmytro Nimenko, Kostiantyn Riabenko, Roman Szczerbatiuk. Po sezonie 2016/2017 zakończył karierę zawodniczą i był asystentem trenera w klubie z Gałacza w sezonie 2017/2018. W 2018 został asystentem trenera Aleksandra Trofimowa w zespole Gyergyói HK, w po jego odejściu z końcem września sam był głównym trenerem tamże. Prowadził drużynę wraz z Czechem Václavem Novákiem do początku grudnia 2018, gdy nowym szkoleniowcem został ogłoszony Szwed Mikael Tisell, a Donika pozostał w sztabie w sezonie 2018/2019. W tejże edycji ligi grał także w barwach swojej drużyny. Uczestniczył w turniejach mistrzostw świata juniorów do lat 18 edycji 1999, 2000, mistrzostw świata juniorów do lat 20 edycji 2001, 2002 (Dywizja I), seniorskich mistrzostw świata w 2006, 2007 (Elita), 2011, 2012, 2015 (Dywizja I). Sukcesy Klubowe Srebrny medal mistrzostw Ukrainy: 2002 z Sokiłem Kijów Złoty medal mistrzostw Ukrainy: 2003 z Sokiłem Kijów, 2013 z Donbasem Donieck Półfinał WHL: 2012 z Donbasem Donieck Puchar Kontynentalny: 2013 z Donbasem Donieck Złoty medal mistrzostw Rumunii: 2015, 2016 z Dunărea Galați Przypisy Bibliografia Hokeiści Kryżynki Kijów Hokeiści Sokiłu Kijów Hokeiści HK Kijów Hokeiści Nieftianika Almietjewsk Hokeiści Kristałłu Saratów Hokeiści Donbasu Donieck Hokeiści HK Sarow Hokeiści CSM Dunărea Galați Hokeiści Generals Kijów Hokeiści Gyergyói HK Ludzie urodzeni w Kijowie Ukraińscy hokeiści Ukraińscy trenerzy hokejowi Urodzeni w 1982

3456196

https://pl.wikipedia.org/wiki/MS%20Color%20Fantasy

MS Color Fantasy

MS Color Fantasy – prom należący i eksploatowany przez norweskie linie Color Line na trasie łączącej Oslo w Norwegii oraz Kilonię w Niemczech. Został zbudowany w stoczni Aker Finnyards w Turku w Finlandii w 2004 roku. Wraz ze swoim siostrzanym statkiem MS Color Magic w 2015 był największym pod względem wielkości statkiem wycieczkowym z pokładem samochodowym na świecie. Na pokładzie Restauracje i kawiarnie Oceanic à la Carte Restaurant, Grand Buffet, Cosmopolitan Gourmet Restaurant, Mama Bella Pizza, Ristorante, Tapas Bar, Promenade Café, Sports & Burger Bar, Observation Lounge Aktywność fizyczna Color Spa & Fitnesss Center, Aqualand, Golfsimulator/Putt green, Adventure Planet, Cinema, Teen's Plaza, Kid's Corner, Baby's plaza Bary, kluby nocne i rozrywka Tower Night Club, Fantasy Show Lounge, Observation Lounge, Casino, Donkey Pub, Cosmopolitan Bar, Bar Bella Sklepy Fantasy Promenade, Tax Free Market, Color Shop, Fashion Boutique, Perfume & Cosmetics, 24h kiosk Konferencje Color Conference Center, Exhibition Center Ładunek Ciężarówki, pokład 3: 1030 mb Ciężarówki, pokład 2: 240 mb Samochody osobowe, pokład 5: 200 samochodów Samochody osobowe, pokład 4: 258 samochodów Samochody osobowe, pokład 3: 292 samochody Przypisy Linki zewnętrzne Krótki reportaż o Color Fantasy na portalu YouTube Promy morskie Motorowce Norweskie promy Statki z XXI wieku

3456203

https://pl.wikipedia.org/wiki/Bunt%20%C5%BCak%C3%B3w

Bunt żaków

Bunt żaków – opera Tadeusza Szeligowskiego, w czterech aktach (8 obrazach), do której libretto napisał Roman Brandstaetter. Jej prapremiera odbyła się 14 lipca 1951 r. we Wrocławiu. Bunt żaków jest pierwszą polską powojenną operą. Jej akcja rozgrywa się w Krakowie w 1549 r. Osoby Zygmunt August, król polski – bas Mikołaj Graba, podkanclerzy koronny – tenor Jan Tarnowski, kasztelan krakowski – tenor Tomasz Kurzelowita, burmistrz krakowski – baryton Anna, jego córka – sopran Mikołaj Prokopiades, rektor Akademii Krakowskiej – tenor Łachmanek, żak – tenor i inni. Treść Przypisy Opery XX wieku Opery w języku polskim

3456205

https://pl.wikipedia.org/wiki/The%20Real%20Thing%20%28singel%29

The Real Thing (singel)

The Real Thing – piosenka z pogranicza country popu i country rocka stworzona na ścieżkę dźwiękową z trzeciego sezonu serialu telewizyjnego Nashville (2015). Wykonywany przez amerykańską piosenkarkę Christinę Aguilerę, utwór wydany został jako jeden z singli promujących soundtrack dnia 14 kwietnia 2015 roku. Nie znalazł się jednak na żadnym wydawnictwie płytowym. W ciągu doby od wydania w systemie digital download singel pojawił się w zestawieniu najlepiej sprzedających się piosenek country sklepu internetowego iTunes Store. Krytycy muzyczni pozytywnie ocenili „The Real Thing”. Z pochwałą spotkały się zwłaszcza wokale Aguilery, energiczność utworu oraz jego stylistyka. Informacje o utworze „The Real Thing” to charakteryzująca się szybkim tempem piosenka z pogranicza country popu i country rocka. Została skomponowana przez Audrę Mae i Jackie Tohn, a jej pierwotną wersję nagrała Mae (utwór zawarto na albumie artystki z 2012, Audra Mae and The Almighty Sound). Piosenkę wykorzystano w osiemnastym odcinku trzeciego sezonu serialu telewizji ABC Nashville. Odcinek nosił tytuł Nobody Knows But Me i został wyemitowany 15 kwietnia 2015 roku. Aguilera, wykonawczyni „The Real Thing”, wystąpiła w nim w gościnnej roli Jade St. John, gwiazdy popu, która odwiedza miejsce akcji serialu w ramach trasy koncertowej i wykonuje kompozycję przed szeroką publicznością. W tekście piosenki kobieta zwraca się do mężczyzny, którego pragnie, śpiewając między innymi: „Kotku, nadchodzę, lepiej się przygotuj”, „powoli i słodko – tak będę się do ciebie zakradać”. „The Real Thing” jest jednym z dwóch, obok „Shotgun”, utworów nagranych przez Aguilerę na rzecz Nashville. Żadna z piosenek nie pojawiła się na albumie The Music of Nashville: Season 3, Volume 2 (2015), gromadzącym kompozycje napisane na potrzeby trzeciego sezonu serialu, ponieważ Aguilera związana jest z wytwórnią RCA, a nie Big Machine Records, która krążek wydała. Wydanie singla Aguilera ogłosiła wydanie singli „The Real Thing” i „Shotgun” 7 kwietnia 2015. Pierwszy z utworów miał swoją premierę 14 kwietnia; został wówczas opublikowany w systemie digital download na łamach sklepu internetowego iTunes Store. W ciągu doby od wydania singel pojawił się w zestawieniu najlepiej sprzedających się piosenek country na iTunes. Recenzje Nagranie zostało korzystnie ocenione przez krytyków muzycznych oraz telewizyjnych. Zdaniem Maggie Malach, dziennikarki współpracującej z serwisem internetowym popcrush.com, „utwór umieszcza szalone wokale Aguilery w centrum uwagi słuchającego”. Malach uznała „The Real Thing” za piosenkę inspirowaną rock and rollem, jednak nagraną w stylu country, entuzjastycznie porównując ją do singla „Something Bad” w wykonaniu Carrie Underwood i Mirandy Lambert. Redaktor witryny World Pop Review określił „The Real Thing” jako kompozycję energiczną i zmysłową. Administrator serwisu weblog.ws komentował nagranie jako „biesiadne, mocne i bezpośrednie”, podkreślając jego silne przywiązanie do gatunku country. Wokal Aguilery recenzent uznał za „nieskrępowany”. Maggie Pehanick (popsugar.com) okrzyknęła utwór mianem „perfekcyjnie balansującego pomiędzy popem a country, piekielnie chwytliwego”. Jeff Benjamin (fuse.tv) pisał: „Xtina, choć nie śpiewa o pick-upie w akompaniamencie gitar rezofonicznych, odwala dobrą robotę, skupiając się w ‘The Real Thing’ na brzękliwo-rockowej produkcji. Piosenka charakteryzuje się pompatycznymi, zuchwałymi popisami wokalnymi, z których gwiazda jest znana, jednak w głosie Aguilery jest więcej ognia (...), brzmi on silniej niż kiedykolwiek wcześniej”. Lucas Villa z serwisu axs.com chwalił „sielską produkcję” kompozycji, a także wokal oraz zaangażowanie wykonawczyni. Redaktor strony creativedisc.com docenił nagranie, uważając je za wyraziste, „doprawione potęgą wokalną Xtiny”. Promocja 9 kwietnia 2015 w sieci udostępniono 20-sekundowy klip pochodzący z serialu Nashville, w którym Aguilera wykonuje utwór „The Real Thing”. Spot reklamowy, w którym wykorzystano fragment piosenki, przedpremierowo emitowała także telewizja ABC. Przypisy Linki zewnętrzne Oficjalna strona internetowa Christiny Aguilery Single wydane w roku 2015 Single Christiny Aguilery

3456207

https://pl.wikipedia.org/wiki/Medal%201916

Medal 1916

Medal 1916 (irl. An Bonn 1916, ang. The 1916 Medal) – irlandzkie odznaczenie wojskowe. Historia Odznaczenie zostało w dniu 24 stycznia 1941 roku, w 25 rocznicę powstania wielkanocnego, dla wyróżnienia uczestników walk powstańczych w Dublinie w dniach 23 – 29 kwietnia 1916 roku. Zasady nadawania Odznaczenie to było nadawane wszystkim uczestnikom walk powstańczych przeciwko armii brytyjskiej w dniach 23 – 29 kwietnia 1916 w czasie powstania wielkanocnego. Łącznie nadano 2439 odznaczeń tego typu. Opis odznaki Odznaka odznaczenia owalny krążek o średnicy 38 mm wykonany ze brązu, brzegi krążka mają postać płomieni wśród nich jest osiem promieni wystających poza obręb. Jest to nawiązanie do symbolu armii irlandzkiej. Na awersie odznaczenia w środku jest rysunek przedstawiający śmierć legendarnego bohatera irlandzkiego Cúchulainna. Na rewersie w środkowej części jest napis w języku irlandzkim Seaċtain Na Cásca 1916 (pol. Tydzień wielkanocny 1916). Medal zawieszony był na dwukolorowej wstążce, zielono – pomarańczowej. Wstążka zawieszona jest na prostokątnym metalowej zawieszce ozdobionej celtyckim ornamentem. Przypisy Bibliografia Irlandzkie odznaczenia

3456216

https://pl.wikipedia.org/wiki/Thermutis

Thermutis

Thermutis Fr. (nitecznica) – rodzaj grzybów z rodziny Lichinaceae. Ze względu na współżycie z glonami zaliczany jest do grupy porostów. Systematyka i nazewnictwo Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Lichinaceae, Lichinales, Incertae sedis, Lichinomycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi. Synonimy nazwy naukowej: Gonionema Nyl., Thermutomyces Cif. & Tomas. Nazwa polska według W. Fałtynowicza. Niektóre gatunki Thermutis compacta (C. Agardh) A.L. Sm. 1918 Thermutis velutina (Ach.) Flot. 1850 – nitecznica aksamitna Nazwy naukowe na podstawie Index Fungorum. Uwzględniono tylko taksony zweryfikowane. Nazwy polskie według W. Fałtynowicza. Przypisy Lichinaceae

3456220

https://pl.wikipedia.org/wiki/East%20Malling

East Malling

East Malling – wieś w Anglii, w Kent. East Malling jest wspomniana w Domesday Book (1086) jako Mellingetes Przypisy Linki zewnętrzne Strona internetowa British history Wsie w hrabstwie Kent

3456223

https://pl.wikipedia.org/wiki/Thrombium

Thrombium

Thrombium Wallr. (gliniec) – rodzaj grzybów z rodziny Protothelenellaceae. Ze względu na współżycie z glonami zaliczany jest do grupy porostów. Systematyka i nazewnictwo Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Thrombiaceae, Ostropales, Ostropomycetidae, Lecanoromycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi. Synonimy nazwy naukowej: Inoderma (Ach.) Gray, Phaeothrombis Clem., Wernera Zschacke ex Werner, Werneromyces Werner. Nazwa polska według W. Fałtynowicza. Gatunki występujące w Polsce Thrombium epigaeum (Pers.) Wallr. 1831 – gliniec właściwy Thrombium viridifuscum (Eitner) Zschacke 1934 – gliniec zielonobrunatny Nazwy naukowe na podstawie Index Fungorum. Nazwy polskie według W. Fałtynowicza. Przypisy Ostropales

3456226

https://pl.wikipedia.org/wiki/Gulab%20jamun

Gulab jamun

Gulab jamun – wyrób cukierniczy na bazie ciasta, popularny w krajach południowej Azji takich jak Indie, Sri Lanka, Nepal, Pakistan i Bangladesz. Jest również spotykany na Mauritiusie i w krajach regionu Karaibów: w Trynidadzie i Tobago, Gujanie, Surinamie i na Jamajce. W Nepalu znany jest jako Lal Mohan, podawany z jogurtem lub bez. Zrobiony jest głównie z masy mlecznej, tradycyjnie ze świeżego zsiadłego mleka. W Indiach i Pakistanie masę mleczną przygotowuje się podgrzewając mleko na małym ogniu do czasu odparowania większości wody. Taka masa nosi nazwę Khoya, zagniata się ją w ciasto, czasami z odrobiną mąki, następnie formuje się małe kulki i smaży na głębokim tłuszczu w temperaturze ok. 150 °C. Kulki zamacza się następnie w lekkim syropie cukrowym przyprawionym zielonym kardamonem, wodą różaną i kewrą lub szafranem.  W dzisiejszych czasach gulab jamun jest przedmiotem handlu, również często serwowany na weselach i przyjęciach urodzinowych. Historia Gulab jamun został po raz pierwszy przygotowany w średniowiecznych Indiach, pochodzi od smażonego na głębokim tłuszczu dania, które dotarło do Indii przez perskich najeźdźców. Słowo „gulab” pochodzi od perskiego słowa gol (kwiat) i āb (woda), odnoszącym się do syropu różanego. "Jamun" czy też "jaman" to słowo Hindi-Urdu dla Syzygium cumini, indyjskiego owocu o podobnym rozmiarze i kształcie. Arabski deser Luqmat Al Qadi  jest podobny do gulab jamun, ale używa się do niego innego ciasta. Według historyka kulinarnego Michaela Krondla, zarówno Luqmat Al Qadi i Gulab Jamun może pochodzić od perskiego dania, obie potrawy łączy syrop różany. Zwyczaje jedzenia Deser jest często spożywany na festiwalach, ważniejszych okolicznościach takich jak wesela, muzułmańskie święta Eid ul-Fitr i Eid al-Adha i hinduskim festiwalu Diwali. Jest wiele różnych rodzajów gulab jamun, każda odmiana ma wyrazisty smak i wygląd. Warianty Gulab jamun nabiera brązowawo-czerwonego koloru z powodu cukru zawartego w masie mlecznej (khoya). W innych rodzajach gulab jamun cukier jest dodawany do ciasta i po usmażeniu nabiera ciemnego, wręcz czarnego koloru zwanego kala jam czy „black jam” ze względu na zachodzący proces karmelizacji cukru. Syrop cukrowy może być zastąpiony przez słabo rozcieńczony syrop klonowy. Gulab jamun domowej roboty jest zwykle zrobiony z mleka w proszku, szczyptą mąki (opcjonalnie), proszku do pieczenia i masła klarowanego (ghee); wygniecione ciasto formuje się w kulki, smaży na głębokim oleju i zamacza we wrzącym syropie cukrowym Przypisy Kuchnia indyjska

3456227

https://pl.wikipedia.org/wiki/Hadlow

Hadlow

Hadlow – wieś i civil parish w Anglii, w Kent, w dystrykcie Tonbridge and Malling. W 2011 civil parish liczyła 3983 mieszkańców. Hadlow jest wspomniana w Domesday Book (1086) jako Haslow. W obszar civil parish wchodzi także Golden Green. Przypisy Wsie w hrabstwie Kent Civil parishes w hrabstwie Kent

3456228

https://pl.wikipedia.org/wiki/Danuta%20Winiarska

Danuta Winiarska

Danuta Winiarska (1925-2015) – uczestniczka powstania warszawskiego, sanitariuszka Danuta Winiarska (ur. 1949) – polska działaczka społeczna

3456229

https://pl.wikipedia.org/wiki/Mistrzostwa%20Europy%20U-18%20w%20Rugby%20Union%20M%C4%99%C5%BCczyzn%202015

Mistrzostwa Europy U-18 w Rugby Union Mężczyzn 2015

Mistrzostwa Europy U-18 w Rugby Union Mężczyzn 2015 – szesnaste mistrzostwa Europy U-18 w rugby union mężczyzn, oficjalne międzynarodowe zawody rugby union o zasięgu kontynentalnym organizowane przez Rugby Europe mające na celu wyłonienie najlepszej w Europie męskiej reprezentacji narodowej złożonej z zawodników do lat osiemnastu. Zostały rozegrane w formie pięciu turniejów w pięciu hierarchicznie ułożonych dywizjach w okresie od 27 marca do 11 kwietnia 2015 roku. W walce o tytuł mistrzowski wzięło udział osiem zespołów, pozostałe drużyny, które przystąpiły do rozgrywek, wystąpiły zaś w niższych dywizjach. Informacje ogólne Dwadzieścia cztery uczestniczące reprezentacje zostały podzielone na trzy hierarchicznie ułożone ośmiozespołowe dywizje i rozstawione w nich na według wyników osiągniętych w poprzednich mistrzostwach oraz turnieju kwalifikacyjnym do rozgrywek elity. Mecze we wszystkich dywizjach zostały rozegrane trzyetapowym systemem pucharowym w ciągu sześciu meczowych dni pomiędzy 27 marca a 4 kwietnia 2015 roku we francuskim regionie Midi-Pireneje. Zespół mógł się składać z maksymalnie dwudziestu sześciu zawodników urodzonych w latach 1997–1998. Osiem najsłabszych europejskich zespołów rywalizowało natomiast w dywizjach C i D na Węgrzech oraz w Andorze w pierwszej połowie kwietnia 2015 roku. Po wycofaniu się Austrii Dywizja C rozegrała zawody w zmniejszonej do trzech drużyn obsadzie. Sensacją zawodów Elity była postawa Gruzinów, którzy dotarli do finału obydwa mecze wygrywając po konkursie karnych kopów. W decydującym o tytule spotkaniu ulegli jednak wysoko Francuzom, w niższych dywizjach zwyciężyły odpowiednio Rosja, Ukraina, Dania i Andorra. Pomiędzy dywizjami istnieje system awansów i spadków – najsłabszy zespół dywizji A, B i C został zastąpiony odpowiednio przez zwycięzcę dywizji B, C i D. Turniej kwalifikacyjny W rozegranym w Lizbonie turnieju wzięli udział finaliści Dywizji A oraz najsłabszy zespół rozgrywek Elity poprzedniej edycji. Zwycięzca turnieju zyskiwał awans do najwyższej klasy rozgrywkowej. Niepokonana w turnieju okazała się reprezentacja gospodarzy. Elita Mecze o miejsca 1–4 Mecze o miejsca 5–8 Dywizja A Mecze o miejsca 1–4 Mecze o miejsca 5–8 Dywizja B Mecze o miejsca 1–4 Mecze o miejsca 5–8 Dywizja C Dywizja D Przypisy Bibliografia Linki zewnętrzne Strona Rugby Europe Mistrzostwa Europy U-18 w rugby union mężczyzn 2015 w rugby union 2015 we Francji Rugby union we Francji 2015 na Węgrzech Sport w Kecskemét Rugby union na Węgrzech 2015 w Andorze Sport w Andorze (miasto)

3456233

https://pl.wikipedia.org/wiki/Plaxtol

Plaxtol

Plaxtol – wieś i civil parish w Anglii, w Kent, w dystrykcie Tonbridge and Malling. W 2011 civil parish liczyła 1117 mieszkańców. Przypisy Linki zewnętrzne Strona internetowa Wsie w hrabstwie Kent Civil parishes w hrabstwie Kent

3456235

https://pl.wikipedia.org/wiki/Thyrea

Thyrea

Thyrea A. Massal. (czepik) – rodzaj grzybów z rodziny Lichinaceae. Ze względu na współżycie z glonami zaliczany jest do grupy porostów. Systematyka i nazewnictwo Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Lichinaceae, Lichinales, Incertae sedis, Lichinomycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi. Synonimy nazwy naukowej: Omphalaria R. Girard & Dunal ex Durieu, Schizoma Nyl. ex Cromb. Nazwa polska według W. Fałtynowicza. Niektóre gatunki Thyrea confusa Henssen 1990 – czepik kępkowy Thyrea girardii (Durieu & Mont.) Bagl. & Carestia 1881 Thyrea plectospora A. Massal. 1856 Nazwy naukowe na podstawie Index Fungorum. Uwzględniono tylko taksony zweryfikowane. Nazwy polskie według W. Fałtynowicza. Przypisy Lichinaceae

3456244

https://pl.wikipedia.org/wiki/Tomasellia

Tomasellia

Tomasellia A. Massal (rojec) – rodzaj grzybów z rodziny Naetrocymbaceae. Systematyka i nazewnictwo Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Naetrocymbaceae, Incertae sedis, Incertae sedis, Dothideomycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi. Synonimy nazwy naukowej: Athrismidium Trevis., Beckhausia Hampe ex Körb., Chlorodothis Clem., Nothostroma Clem., Sciodothis Clem., Syngenosorus Trevis., Tomaselliomyces Cif. & Tomas., Uleodothella Syd. & P. Syd.. Nazwa polska według W. Fałtynowicza. Niektóre gatunki Tomasellia diffusa (Leight.) J. Lahm 1885 Tomasellia gelatinosa (Chevall.) Zahlbr. 1922 – rojec skupiony Nazwy naukowe na podstawie Index Fungorum. Uwzględniono tylko taksony zweryfikowane. Nazwy polskie według W. Fałtynowicza. Przypisy Dothideomycetes

3456246

https://pl.wikipedia.org/wiki/Bank%20Newton

Bank Newton

Bank Newton – osada i civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Craven. W 2001 civil parish liczyła 47 mieszkańców. Bank Newton jest wspomniana w Domesday Book (1086) jako Neutone/Neutune. Przypisy Wsie w hrabstwie North Yorkshire Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire

3456248

https://pl.wikipedia.org/wiki/Bolton%20Abbey

Bolton Abbey

Bolton Abbey – wieś i civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Craven. W 2011 civil parish liczyła 111 mieszkańców. Bolton Abbey jest wspomniana w Domesday Book (1086) jako Bodeltone. Przypisy Linki zewnętrzne Wsie w hrabstwie North Yorkshire Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire

3456249

https://pl.wikipedia.org/wiki/Bradleys%20Both

Bradleys Both

Bradleys Both – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Craven. W granicach civil parish leżą także Low Bradley i High Bradley. W 2011 civil parish liczyła 1244 mieszkańców. Przypisy Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire