id
stringlengths 1
7
| url
stringlengths 31
408
| title
stringlengths 1
239
| text
stringlengths 1
297k
|
|---|---|---|---|
3455380 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Grzegorz%20Kislinger | Grzegorz Kislinger | Grzegorz Kislinger (ur. 23 sierpnia 1956 w Skwierzynie) – polski żużlowiec.
Sport żużlowy uprawiał w 1978 roku w barwach klubu Stali Gorzów Wlkp. Złoty medalista Drużynowych mistrzostw Polski (1978). Startował w eliminacjach młodzieżowych drużynowych mistrzostw Polski (1978).
Bibliografia
SPEEDWAY HISTORY INFO - HISTORIA ŻUŻLA | Grzegorz Kislinger
Polscy żużlowcy
Żużlowcy Stali Gorzów Wielkopolski
Urodzeni w 1956
Ludzie urodzeni w Skwierzynie |
3455405 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Kubu%C5%9B%20Puchatek%20idzie%20w%20go%C5%9Bci | Kubuś Puchatek idzie w gości | Kubuś Puchatek idzie w gości (ros. Винни-Пух идёт в гости, Winni-Puch idiot w gosti) – radziecki krótkometrażowy film animowany z 1971 roku w reżyserii Fiodora Chitruka oparty na utworze A.A. Milne’a pt. Kubuś Puchatek. Film Kubuś Puchatek idzie w gości jest drugim filmem z serii o Misiu Puszatku.
Obsada (głosy)
Jewgienij Leonow jako Kubuś Puchatek
Ija Sawwina jako Prosiaczek
Anatolij Szczukin jako Królik
Władimir Osieniew jako narrator
Animatorzy
Giennadij Sokolski, Marija Motruk, Walerij Ugarow, Igor Podgorski, Elwira Masłowa
Nagrody
1976: Nagroda Państwowa ZSRR dla Fiodora Chitruka za serię filmów animowanych o Kubusiu Puchatku (1968, 1971, 1972)
Wersja polska
Wersja wydana na DVD w serii: Bajki rosyjskie – kolekcja: Miś Puszatek. Zawiera wszystkie trzy filmy z serii. Dystrybucja: SDT Film.
Przypisy
Bibliografia
Kubuś Puchatek idzie w gości w bazie IMDb
Kubuś Puchatek idzie w gości w bazie Animator.ru
Filmowe adaptacje utworów A.A. Milne’a
Filmy o Kubusiu Puchatku
Filmy w reżyserii Fiodora Chitruka
Radzieckie adaptacje filmowe
Radzieckie animowane filmy krótkometrażowe
Radzieckie filmy animowane z 1971 roku
Radzieckie filmy familijne |
3455407 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Kubu%C5%9B%20Puchatek%20i%20jego%20troski | Kubuś Puchatek i jego troski | Kubuś Puchatek i jego troski (ros. Винни-Пух и день забот, Winni-Puch i dień zabot) – radziecki film animowany z 1972 roku oparty na dziele A.A. Milne’a pt. Kubuś Puchatek. Film Kubuś Puchatek i jego troski jest trzecim filmem z serii o Misiu Puchatku.
Obsada (głosy)
Jewgienij Leonow jako Kubuś Puchatek
Ija Sawwina jako Prosiaczek
Erast Garin jako Kłapouchy
Zinaida Naryszkina jako Sowa
Władimir Osieniew jako narrator
Nagrody
1976: Nagroda Państwowa ZSRR dla Fiodora Chitruka za serię filmów animowanych o Kubusiu Puchatku (1968, 1971, 1972)
Wersja polska
Wersja wydana na DVD w serii: Bajki rosyjskie – kolekcja: Miś Puszatek. Zawiera wszystkie trzy filmy z serii. Dystrybucja: SDT Film.
Przypisy
Bibliografia
Kubuś Puchatek i jego troski w bazie IMDb
Kubuś Puchatek i jego troski w bazie Animator.ru
Filmowe adaptacje utworów A.A. Milne’a
Filmy o Kubusiu Puchatku
Filmy w reżyserii Fiodora Chitruka
Radzieckie adaptacje filmowe
Radzieckie animowane filmy krótkometrażowe
Radzieckie filmy familijne
Radzieckie filmy animowane z 1972 roku |
3455408 | https://pl.wikipedia.org/wiki/I%20Liceum%20Og%C3%B3lnokszta%C5%82c%C4%85ce%20im.%20Stanis%C5%82awa%20Konarskiego%20w%20Zambrowie | I Liceum Ogólnokształcące im. Stanisława Konarskiego w Zambrowie | I Liceum Ogólnokształcące im. Stanisława Konarskiego w Zambrowie – najstarsza zambrowska szkoła średnia, założona w 1945 roku. Początkowo funkcjonowała jako prywatne gimnazjum ogólnokształcące.
Historia szkoły
Źródło: strona szkoły
3 IX 1945 r. powstało w Zambrowie prywatne gimnazjum ogólnokształcące.
31 IX 1946 r. szkoła zmieniła nazwę na Państwowe Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcące.
1948 r. w związku z reformą szkolnictwa nazwa zostaje zmieniona na Liceum Ogólnokształcące
30 IX 1964 r. odbyło się posiedzenie rady pedagogicznej w związku z nadaniem imienia szkole.
30 IV 1966 r. Liceum Ogólnokształcącemu nadano imię Manifestu Lipcowego PKWN
14 II 1990 r. Rada Pedagogiczna uchwaliła wniosek o zmianie nazwy szkoły.
28 IV 1994 r. przyjęto postulat dotyczący nadania szkole nowego imienia.
20 VI 1994 r. ustalono tryb postępowania w związku z wyborem imienia.
5 XI 1994 r. odbyło się posiedzenie komisji, która rozważyła kandydatury zaproponowane przez uczniów i nauczycieli na patrona szkoły. Na tym spotkaniu wyznaczono termin referendum.
II 1995 r. w szkolnym referendum na patrona szkoły wybrano Stanisława Konarskiego
7 XI 1995 r. odbyła się uroczystość nadania Liceum Ogólnokształcącemu imienia Stanisława Konarskiego i wręczenia szkole sztandaru.
IX 1996 r. odbył się zjazd absolwentów z okazji pięćdziesięciolecia istnienia szkoły.
1 IX 2002 r. szkoła zmieniła nazwę na I Liceum Ogólnokształcące im. Stanisława Konarskiego
20 III 2007 r. uroczystość z okazji 60-lecia szkoły
Dyrektorzy
Edward Mościcki (1945)
Anatol Falko (1945–1946)
Bolesław Wardaszko (1946–1947)
Irena Bierońska (1947)
Józef Ciapka (1947–1949)
Regina Witkowska (1949–1950)
Aleksander Olszak (1950–1952)
Aleksander Waszczuk (1952–1964)
Jerzy Wasiluk (1964–1974)
Maria Domicela Lewtak (1974–1990)
Zyta Brysacz (1990–2004)
Jan Marian Pilch (2004–2018)
Krzysztof Wasiulewski (od 2018)
Znani absolwenci
Abp Józef Michalik – biskup rzymskokatolicki, przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski w latach 2004–2014
Magdalena Tadeusiak – dziennikarka, korespondentka TVP
Kazimierz Jan Dąbrowski – burmistrz Zambrowa od 1998 roku
Jarosław Kozakiewicz – artysta wizualny, rzeźbiarz, autor projektów architektonicznych
Przypisy
Zambrów, I Liceum
Zambrów
Obiekty budowlane w Zambrowie |
3455411 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Anton%20Ackermann | Anton Ackermann | Anton Ackermann, właściwie Eugen Hanisch (ur. 25 grudnia 1905 w Thalheim/Erzgeb., w Saksonii, zm. 4 maja 1973 w Berlinie) – niemiecki komunista, działacz Socjalistycznej Partii Jedności Niemiec (SPJN, niem. Sozialistische Einheitspartei Deutschlands – SED), kandydat na członka Biura Politycznego Komitetu Centralnego SPJN.
Życiorys
Republika Weimarska
Ackermann, syn pończosznika, po ukończeniu szkoły ludowej pracował jako robotnik oraz pończosznik. Działał także aktywnie w Wolnej Młodzieży Socjalistycznej (niem. Freie Sozialistische Jugend – FSJ), a w latach 1920–1928 w Komunistycznym Związku Młodych Niemiec (niem. Kommunistischer Jugendverband Deutschlands – KJVD). W 1926 wstąpił do Komunistycznej Partii Niemiec (niem. Kommunistische Partei Deutschlands – KPD).
W latach 1929–1931 uczęszczał do Międzynarodowej Szkoły Leninowskiej (ros. Международная ленинская школа – МЛШ) w Moskwie, gdzie do 1933 kontynuował naukę na aspiranturze. Następnie pracował w Międzynarodówce Komunistycznej. Był bliskim współpracownikiem Fritza Heckerta oraz Wilhelma Piecka, późniejszego prezydenta NRD. Tam poznał także Elli Schmidt, z którą w latach 1935–1949 pozostawał w związku małżeńskim.
III Rzesza
Po przejęciu władzy przez nazistów Ackermann w latach 1933–1935 pracował nielegalnie dla KPD w Berlinie, m.in. jako sekretarz Johna Schehra. W 1935 wyemigrował do Pragi, gdzie mieszkał do 1937. Podczas hiszpańskiej wojny domowej pełnił w latach 1937–1938 obowiązki kierownika szkoły politycznej Brygad Międzynarodowych w Draveil, w departamencie Essonne. Po pobycie w Paryżu wyjechał w 1940 do Moskwy, gdzie od 1941 redagował gazetę „Wolne Słowo” (niem. „Das freie Wort”) i pracował wśród niemieckich jeńców wojennych. Był także jednym z założycieli Komitetu Narodowego „Wolne Niemcy” (niem. Nationalkomitee „Freies Deutschland” – NKFD). W latach 1941–1945 kierował rozgłośnią radiową „Wolne Niemcy” (niem. „Freies Deutschland”). W 1945 odznaczony został Orderem Czerwonej Gwiazdy.
Radziecka strefa okupacyjna w Niemczech
W maju 1945, za zgodą Radzieckiej Administracji Wojskowej w Niemczech (niem. Sowjetische Militäradministration in Deutschland – SMAD), przybył wraz z Walterem Ulbrichtem, Wilhelmem Pieckiem i Franzem Dahlemem do Berlina, aby odtworzyć struktury KPD w radzieckiej strefie okupacyjnej w Niemczech (niem. Sowjetische Besatzungszone – SBZ). Stanął na czele grupy, której powierzono odbudowę partii w Saksonii. Pisał w związku z tym wiele dokumentów o charakterze programowym dla KPD i SPJN. Był autorem projektu oraz jednym z sygnatariuszy odezwy KPD z 11 czerwca 1945. Na wiosnę 1946 Ackermann opublikował esej pt. Czy istnieje szczególna niemiecka droga do socjalizmu ? (niem. Gibt es einen besonderen deutschen Weg zum Sozialismus?) – bronił on w nim tezy, że socjalizm w Niemczech może zostać zbudowany bez poprzedzającej go dyktatury proletariatu. Ackermann odegrał również bardzo ważną rolę w zjednoczeniu Socjaldemokratycznej Partii Niemiec (niem. Sozialdemokratische Partei Deutschlands – SPD) z KPD, w wyniku czego powstała SPJN, a także wspólnie z socjaldemokratami zredagował Zasady i cele SPJN (niem. Grundsätze und Ziele der SED). Na 15. Zjeździe KPD (19–20 kwietnia 1946), bezpośrednio poprzedzającym zjednoczeniu z SPD, podjął się zadania dokonania krytycznej oceny walki ideologicznej, jaką partia ta prowadziła od 1933, w związku z czym zwrócił uwagę na katastrofalne w skutkach niedocenienie przez komunistów potencjału narodowego socjalizmu.
Na I Zjeździe SPJN (21–22 kwietnia 1946) Ackermann powołany został do Zarządu oraz Centralnego Sekretariatu SPJN. W latach 1946–1950 deputowany do saskiego Landtagu. Kiedy w 1948 Federacyjna Ludowa Republika Jugosławii pod przywództwem Josipa Broza-Tity została potępiona przez Józefa Stalina, a Związek Komunistów Jugosławii wykluczony z Kominformu, Ackermann zmuszony był odwołać tezy zawarte w eseju Czy istnieje szczególna niemiecka droga do socjalizmu ?.
NRD
Od 1949 kandydat na członka Biura Politycznego Zarządu SPJN, a od 1950 do 1953 (po zmianach organizacyjnych w partii) kandydat na członka Biura Politycznego Komitetu Centralnego SPJN. W latach 1949–1953 sekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych NRD (Ministerium für Auswärtige Angelegenheiten der DDR - MfAA). Od 1950 do 1954 deputowany do Izby Ludowej (niem. Volkskammer). W latach 1951–1952 pierwszy szef wywiadu politycznego NRD - kierownik „Instytutu Badań Naukowych” (niem. Institut für wissenschaftliche Forschung – IWF). W 1953 przez krótki okres, jako następca Georga Dertingera, minister spraw zagranicznych. W tym samym roku na skutek poparcia, jakiego udzielił Wilhelmowi Zaisserowi, utracił zajmowane przez siebie stanowiska, rok później został usunięty z KC SPJN. W 1956 zrehabilitowany.
Współpracownik Paula Wandela, ministra oświaty ludowej i młodzieży (głównie w zakresie przygotowań do utworzenia Ministerstwa Kultury). W latach 1954–1958 stał na czele Głównego Zarządu Kinematografii (niem. Hauptverwaltung Film – HV Film) w Ministerstwie Kultury, od 1958 szef Wydziału Kultury i Oświaty Państwowej Komisji Planowania (niem. Staatliche Plankommission – SPK), a w latach 1960–1961 zastępca przewodniczącego SPK. Z racji sprawowanych funkcji był „skoszarowany” w partyjno-rządowym osiedlu kierownictwa NRD wokół Majakowskiring w Berlinie-Pankow.
Od 1961 ciężko chory na raka (co spowodowało jego wycofanie się z polityki) popełnił 4 maja 1973 samobójstwo. Jego urna spoczęła w Miejscu Pamięci Socjalistów (niem. Gedenkstätte der Sozialisten) na Cmentarzu Centralnym „Friedrichfelde” (niem. Zentralfriedhof „Friedrichsfelde”) w Berlinie.
Odznaczenia
1945 – Order Czerwonej Gwiazdy (ZSRR)
1957 – Srebrny Order Zasług dla Ojczyzny (NRD)
1965 – Złoty Order Zasług dla Ojczyzny
1970 – Honorowa Klamra do Złotego Orderu Zasług dla Ojczyzny
Publikacje
Der Kampf der KPD und die junge Generation, Moskwa 1936
Die junge Generation, Praga 1936
An die lernende und suchende deutsche Jugend. Deutschlands Weg zum Wiederaufstieg und zur Einheit, Berlin 1946
Fragen und Antworten, Berlin 1946
Religion und Politik. Offene Worte eines Marxisten an alle Christen, Berlin 1946
Wo steht und wohin geht die SPD, Berlin 1947
Marxistische Kulturpolitik, Berlin 1948
Arbeiterklasse und Kultur, Weimar 1948
Über die Wiedergeburt des deutschen Imperialismus und den nationalen Charakter unseres Kampfes, Berlin 1951
Przypisy
Bibliografia
Hofmann J.: Anton Ackermann und die Problematik der nationalen Wege zu Sozialismus, [w:] Friederici H. J. i in., Lesarten marxistischer Theorie (Ausgabe 2), Berlin 1996
Weber H.: Deutsche Kommunisten. Biographisches Handbuch 1918 bis 1945, Berlin 2004
Bericht über die Verhandlungen des XV. Parteitages der Kommunistischen Partei Deutschlands, 19./20. April 1946 in Berlin, Berlin 1946
Strona internetowa: http://bundesstiftung-aufarbeitung.de/wer-war-wer-in-der-ddr-%2363%3B-1424.html?ID=6, [dostęp: 14 IV 2015 r.].
Działacze Międzynarodówki Komunistycznej
Niemieccy komuniści
Niemieccy politycy
Niemieccy posłowie do landtagów
Politycy KPD
Politycy SED
Politycy NRD
Deputowani Izby Ludowej
Ministrowie NRD
Odznaczeni Orderem Czerwonej Gwiazdy
Odznaczeni Orderem Zasługi dla Ojczyzny (NRD)
Urodzeni w 1905
Zmarli w 1973 |
3455412 | https://pl.wikipedia.org/wiki/By%C5%82%20sobie%20pies | Był sobie pies | Był sobie pies (ros. Жил-был пёс, Żył-był pios) – radziecki krótkometrażowy film animowany z 1982 roku w reżyserii Eduarda Nazarowa. Film powstał na podstawie ukraińskiej bajki ludowej.
Fabuła
Film przedstawia losy biednego psa, który jest stary i wiecznie są z nim problemy w gospodarstwie. Właściciele nie mają z niego pożytku i pewnego dnia wyrzucają go do lasu. Tam pies spotyka się ze starym wilkiem, którego niegdyś gonił, gdy ten chciał polować. Wilk postanawia pomóc staremu znajomemu wrócić do łask wieśniaków. Pies odwdzięcza się przyjacielowi zapraszając głodnego wilka na weselną ucztę.
Nagrody
1983: Pierwsza nagroda na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Odense (Dania)
1983: Nagroda Specjalna Jury na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Animowanych w Annecy (Francja)
Obsada (głosy)
Gieorgij Burkow jako Pies
Armien Dżygarchanian jako Wilk
Animatorzy
Siergiej Diożkin, Władimir Zarubin, Marina Woskanjanc, Anatolij Abarienow, Elwira Masłowa, Natalija Bogomołowa
Wersja polska
Reżyseria: Zofia Aleksandrowicz
Dialogi: Krystyna Albrecht
Dźwięk: Jerzy Januszewski
Montaż: Gabriela Turant
Kierownictwo produkcji: Jan Szatkowski
Źródło:
Przypisy
Bibliografia
Był sobie pies w bazie Animator.ru
Był sobie pies w bazie IMDb
Był sobie pies w bazie filmweb
Filmy o psach
Radzieckie adaptacje filmowe
Radzieckie animowane filmy krótkometrażowe
Radzieckie filmy animowane z 1982 roku |
3455413 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Chiquita%20Brands%20International | Chiquita Brands International | Chiquita Brands International Sarl, poprzednio znana jako Chiquita Brands International Inc., jest wiodącym producentem i dystrybutorem bananów oraz innych artykułów spożywczych. Firma jest właścicielem wielu znanych marek, włączając w to sztandarowe marki Chiquita oraz Fresh Express. Chiquita pozostaje głównym dostawcą bananów na rynku w Stanach Zjednoczonych. Spółka ma dwie główne siedziby, pierwsza jest usytuowana w Szwajcarii w miejscowości Etoy, druga znajduje się w Stanach Zjednoczonych w miejscowości Fort Lauderdale.
Chiquita jest następcą United Fruit Company. Dawniej kontrolę nad firmą sprawował Carl H. Lindner Jr., biznesmen z Cincinnati, którego większościowa własność nad firmą zakończyła się, gdy Chiquita Brands International wyszła z postępowania upadłościowego 19 marca 2002 roku. W 2003 firma przejęła Atlanta AG, niemieckiego dystrybutora towarów rolnych. W 2005 firma kupiła Fresh Express od Performance Food Group.
10 marca 2014 roku Chiquita Brands International Inc. oraz Fyffes plc ogłosiły, że zarządy obydwu firm jednogłośnie zatwierdziły umowę, zgodnie z którą Chiquita połączy się z Fyffes na zasadzie stock-for-stock, przez co oczekiwało się, że akcjonariusze Chiquita wejdą w posiadanie około 50,7% ChiquitaFyffes, a akcjonariusze Fyffes – około 49,3%, na zasadach rozwodnienia. Umowa spowodowałaby utworzenie największego producenta bananów na świecie z siedzibą w Irlandii. W sierpniu 2014 roku Chiquita odrzuciła ofertę grup Cutrale i Safra dotyczącą kupna firmy za 611 mln dolarów, w nadziei kontynuowania połączenia z Fyffes. 24 października 2014 Chiquita ogłosiła, że akcjonariusze na nadzwyczajnym zgromadzeniu odrzucili propozycję połączenia z Fyffes. Krótko po tym akcjonariusze zaakceptowali przejęcie firmy przez Cutrale i Safra za 14,5 dolara za akcję.
Historia
Wczesna historia
Historia Chiquita Brands International sięga roku 1870, kiedy kapitan Lorenzo Dow Baker kupił 160 pęków bananów na Jamajce i sprzedał je w Jersey City jedenaście dni później. W 1873 deweloper kolejowy z Ameryki Centralnej Minor Keith rozpoczął próby produkcji bananów w Kostaryce. Następnie zasadził bananowce wzdłuż linii kolejowej w Kostaryce, aby dostarczyć jej źródła przychodu. W 1878 Baker wszedł we współpracę z Andrew Prestonem, czego owocem było utworzenie Boston Fruit Company. W 1899, gdy Boston Fruit Company i inne koncerny Keitha eksportujące banany połączyły się, utworzono United Fruit Company. W 1903 United Fruit Company weszła na NYSE oraz została pierwszą firmą, która używała chłodniowców do transportu morskiego. W 1930 flota firmy liczyła 95 statków.
Marka Chiquita została zarejestrowana jako znak towarowy w 1947. Do 1955 United Fruit Company przetwarzała 1,2 miliarda kilogramów owoców rocznie. W 1966 firma rozszerzyła swoją działalność na Europę, a w 1970 połączyła się z AMK Corporation, zmieniając przy tym nazwę na United Brands Company. Pakiet kontrolny w firmie przejął Eli Black, który przelicytował oferty dwóch innych konglomeratów – Zapata Corporation i Textron. Po samobójstwie Blacka, firma została przejęta przez Seymoura Milsteina i Paula Milsteina. W 1980 Chiquita była oficjalnym sponsorem zimowych igrzysk olimpijskich w Lake Placid. W 1984 Carl Lindner Jr., inwestor z Cincinnati przejął kontrolę nad firmą.
W 1990 firma zmieniła nazwę na Chiquita Brands International, z racji przeprowadzania dużych inwestycji w Kostaryce. W 1993 firmę dotknęły europejskie cła na import bananów z Ameryki Łacińskiej. W 1994 wybrane farmy należące do firmy zostały certyfikowane przez
Rainforest Alliance w projekcie Better Banana Project, jako będące przyjaznymi środowisku. W 1995 firma sprzedała John Morrell (obecnie Smithfield Foods), firmę z branży mięsnej, która wcześniej była częścią AMK Corporation. W 1998 firma otworzyła w Kostaryce największy zakład przetwórstwa bananów.
Kontrowersje
Zarzuty The Cincinnati Enquirer
3 maja 1998 roku gazeta The Cincinnati Enquirer opublikowała 18 stronicowy artykuł „Tajemnice Chiquita Ujawnione” („Chiquita Secrets Revealed”) autorstwa reporterów śledczych Michaela Gallaghera i Camerona McWhirtera. W artykule oskarżono firmę o złe traktowanie pracowników na jej plantacjach w Ameryce Centralnej, zanieczyszczanie środowiska, dopuszczenie transportu kokainy na Borneo na statkach należących do firmy, przekupywanie zagranicznych urzędników, omijanie zagranicznych przepisów dotyczących własności ziemi, przymusowe uniemożliwianie pracownikom organizowania się w związki, a także o inne nieprawidłowości. Chiquita zaprzeczyła wszystkim zarzutom oraz oskarżyła Gallaghera o wielokrotne włamywanie się do systemu poczty głosowej (voice-mail) firmy (nigdy nie wskazano żadnego dowodu, że McWhirter był świadom popełniania przestępstwa przez Gallaghera, ani że był jego uczestnikiem). W sprawie został powołany specjalny prokurator, ponieważ dotychczasowy miał powiązania z Carlem Lindnerem Jr.
28 czerwca 1998 roku ta sama gazeta wycofała całą serię historii i opublikowała na pierwszej stronie przeprosiny, w których stwierdziła, że „stała się przekonana, że [opublikowane] zarzuty i wnioski są nieprawdziwe oraz wytworzyły fałszywe i wprowadzające w błąd wrażenie o praktykach handlowych firmy Chiquita”. Gazeta zgodziła się też zapłacić wielomilionową ugodę. Faktyczna kwota nie została ujawniona, jednak roczny raport finansowy firmy wymienia „rozliczenie gotówkowe powyżej 10 mln dolarów”. Gallagher został zwolniony i oskarżony, a redaktor zarządzający Lawrence K. Beaupre został przeniesiony do siedziby Gannett Company (właściciela The Cincinnati Enquirer) w związku z zarzucanym mu ignorowaniem zwyczajowych procedur weryfikowania faktów w gazecie.
W artykule badającym serie dotyczące Chiquita, Salon.com stwierdził, że seria „Tajemnice Chiquita Ujawnione” „prezentuje potępiający, starannie udokumentowany szereg zarzutów, z czego większość jest ‘nieskażona’ wykradzionymi wiadomościami głosowymi dyrektorów”.
Świadomość środowiskowa
W 1992 roku, Chiquita jako dominująca firma produkująca banany, przystępuje do programu The Rainforest Alliance. W 1994 roku, dwie pierwsze plantacje należące do Chiquita uzyskują certyfikaty organizacji.
W roku 1998, przymierze składające się z grup aktywistów społecznych pod przewodnictwem European Banana Action Network (EUROBAN), przyjęło na cel przemysł bananowy jako ogół oraz w szczególności firmę Chiquita, z zamierzeniem stworzenia nowego klimatu korporacyjnej odpowiedzialności społecznej. Jego strategią było zachęcenie do uprawy bananów na małych farmach w przeciwieństwie do dużych monokultur oraz naciskanie w sprawie dotacji i innych pomocy rządowych celem wyrównania szans małych producentów. Do akcji dołączył także ruch fair trade, który starał się przekonać konsumentów do zakupu produktów małorolnych.
Według J. Gary’ego Taylora i Patricii Scharlin, Chiquita odpowiedziała na działania aktywistów zmianą zarządzania korporacyjnego i nowymi wzorcami konkurencji ogólnoświatowej. Firma weszła w partnerstwo z Rainforest Alliance, grupą poświęconą ochronie lasów deszczowych oraz wprowadziła wiele reform w sposobie nasadzania i ochrony bananowców. Zmiany były skupione na użyciu pestycydów, lecz dotknęły także kultury korporacyjnej. W roku 2000 Chiquita przyjęła nowy kodeks postępowania, który zawierał normę pracowniczą Odpowiedzialność Społeczna SA8000 (Social Accountability International SA8000). Także w 2000 roku firma otrzymała świadectwo Rainforest Alliance za praktyki przyjazne środowisku na 100% swoich farm. W 2001 Walmart ogłosił Chiquita „Dostawcą Przyjaznym Środowisku Roku” („Environmental Supplier of the Year”).
Płatności dla grup paramilitarnych
Lata 90. oraz początek XXI wieku, były dla Chiquita Brands International oraz innych firm pracujących w Kolumbii, bardzo trudnym i niespokojnym okresem. W tamtym czasie trudną sytuację polityczną i społeczna wykorzystywały paramilitarne bojówki i organizacje terrorystyczne, które bezkarnie zastraszały i szantażowały lokalne firmy. W dramatycznie trudnej sytuacji pozostawiona była również lokalna społeczność, narażona na przemoc, porwania, a nierzadko zabójstwa ze strony bojówek. W tych trudnych czasach, Chiquita postanowiła zapewnić swoim pracownikom jak najwyższą ochronę i pomoc. Realizując te zobowiązania, firma wprowadziła chronione wypłaty wynagrodzeń dla swoich pracowników.
W roku 2001, Departament Sprawiedliwości Stanów Zjednoczonych, uchwalił i wprowadził w życie przepisy, zabraniające wspierania i finansowania organizacji terrorystycznych. W tych okolicznościach, działania Chiquita, mające chronić pracowników, stały w sprzeczności z nowymi regulacjami i narażały firmę na poważne konsekwencje. Działania firmy były niezgodne z nowymi przepisami, ale chronione wypłaty ratowały zagrożonych pracowników i ich rodziny przed niebezpieczeństwem.
Powstały dylemat, Chiquita postanowiła rozwiązać, współpracując z Departamentem Sprawiedliwości Stanów Zjednoczonych. Firma przekazała władzom szczegółowe informacje oraz fakty związane z programem chronionych wynagrodzeń w 2003 roku.
14 marca 2007 roku na Chiquita Brands International została nałożona kara w kwocie 25 milionów dolarów jako część ugody z Departamentem Sprawiedliwości Stanów Zjednoczonych w sprawie powiązań z kolumbijskimi grupami paramilitarnymi. Według dokumentów sądowych, pomiędzy 1997 a 2004 rokiem pracownicy jednostki zależnej Chiquita zapłacili około 1,7 mln dolarów prawicowym Zjednoczonym Siłom Samoobrony Kolumbii, w zamian za ochronę pracowniczą w niepewnej strefie upraw bananowych w Kolumbii. Podobne płatności zostały dokonane na rzecz lewicowych Rewolucyjnych Sił Zbrojnych Kolumbii oraz Armii Wyzwolenia Narodowego w latach 1989 do 1997. Wszystkie te grupy są na liście zagranicznych organizacji terrorystycznych Departamentu Stanu USA. Chiquita wystosowała pozew sądowy, aby zapobiec ujawnieniu dokumentów związanych z nielegalnymi płatnościami na rzecz grup paramilitarnych przez rząd Stanów Zjednoczonych.
Według raportu The Wall Street Journal z 2004 roku, zewnętrzni prawnicy Chiquita zawiadamiali firmę, że płatności naruszyły przepisy anty-terrorystyczne Stanów Zjednoczonych, i że powinny zostać zaprzestane. Płatności były jednak kontynuowane do momentu sprzedania Banadex, jednostki zależnej Chiquita, w czerwcu 2004. 7 grudnia 2007 roku 29. Wyspecjalizowane Rejonowe Biuro Oskarżycielskie (29th Specialized District Attorney’s Office) w Medellín wezwało zarząd Chiquita do odpowiedzenia na pytania „dotyczące oskarżeń o konspirację celem popełnienia obciążającego przestępstwa i finansowania nielegalnych grup zbrojnych”. Dziewięciu członków zarządu wymienionych w wezwaniu przypuszczalnie wiedziało o owych nielegalnych działaniach. Jeden z dyrektorów firmy spisał notatkę, w której proklamował, że płatności były „kosztem prowadzenia interesów w Kolumbii”, a także zanotował, że „trzeba trzymać to w tajemnicy – ludzie mogą zostać zabici”.
W 2013 i 2014 Chiquita wydała 780 000 dolarów lobbując przeciwko ustawie Justice Against Sponsors of Terrorism Act.
24 lipca 2014 roku sąd apelacyjny odrzucił pozew sądowy przeciwko Chiquita skierowany przez 4000 Kolumbijczyków twierdzących, że korporacja wspierała prawicową grupę paramilitarną odpowiedzialną za śmierć członków ich rodzin. Sąd przegłosował dwa do jednego, że amerykańskie sądy federalne nie posiadają jurysdykcji nad wnioskami kolumbijskimi.
W lutym 2018 roku, osiągnięto porozumienie pomiędzy stronami sporu. Według firmy, umowa lepiej odzwierciedla zaangażowanie firmy. Obecnie jako firma prywatna, koncentruje się na przyszłości i rozwoju.
Prawa pracownicze
W maju 2007 roku francuska organizacja pozarządowa Peuples Solidaires publicznie oskarżyła Compañia Bananera Atlántica Limitada, jednostkę zależną Chiquita, o umyślne naruszenie „podstawowych praw ich pracowników” oraz o narażenie zdrowia ich i ich rodzin. Według oskarżenia firma lekkomyślnie i wielokrotnie naraziła pracowników z plantacji Coyol w Kostaryce na działanie silnie toksycznych pestycydów. Ponadto COBAL zarzucono używanie prywatnej milicji do zastraszania pracowników. W końcu, Peuples Solidaires stwierdziła, że Chiquita ignorowała niektóre skargi związkowe przez ponad rok.
Restrukturyzacja
W listopadzie 2001 roku Chiquita aplikowała o ochronę upadłościową celem zrestrukturyzowania firmy. Firma wyszła z postępowania upadłościowego 19 marca 2002, co zakończyło kontrolę nad spółką przedsiębiorcy z Cincinnati Carla H. Lindnera Jr. Także w 2002 roku Chiquita wstąpiła do Ethical Trading Initiative i została uznana najlepszą „zieloną” („green stock”) spółką przez The Progressive Investor.
W roku 2003 Chiquita przejęła niemieckiego dystrybutora towarów rolnych Atlanta AG. W tym samym roku sprzedała swój dział żywności przetworzonej firmie Seneca Foods. W 2004 wszystkie farmy Chiquita były certyfikowane za zgodność z normą pracowniczą SA8000 a firma uzyskała „Nagrodę Obywatela Korporacyjnego Obu Ameryk” („Corporate Citizen of the Americas Award”) od organizacji charytatywnej z Hondurasu. W 2005 roku firma nabyła Fresh Express od Performance Food Group.
Przejęcie
W marcu 2014 roku Chiquita Brands International i Fyffes ogłosiły, że ich zarządy jednogłośnie zatwierdziły porozumienie o połączeniu. W transakcji stock-for-stock dotychczasowi akcjonariusze Chiquita mieliby posiadać około 50,7% akcji w nowej firmie ChiquitaFyffes, a akcjonariusze Fyffes mieliby posiadać 49,3% akcji w nowej firmie. Zakup all-stock został wyceniony na 526 mln dolarów. Porozumienie stworzyłoby największą firmę bananową na świecie, z przewidywanymi rocznymi przychodami na poziomie 4,6 mld dolarów. Firma miałaby być zarejestrowana w Irlandii i być notowana na NYSE. Ed Lonergan, CEO w Chiquita miałby zostać prezesem nowej firmy, a prezes Fyffes, David McCann, miałby zostać jej CEO. Lonergan nazwał to „transakcją milową” („milestone transaction”), a także dodał, że „połączona firma sprawi, że klienci otrzymają bardziej zdywersyfikowany wybór produktów”. McCann dodał, że obydwie firmy skorzystają ze „wspólnych umiejętności, komplementarnych aktywów i zasięgu geograficznego celem rozwinięcia biznesu”. Według Chiquita, transakcja „dostarczy istotnej operacyjnej efektywności i oszczędzenia kosztów”. Nowa firma oszczędziłaby na podatkach ze względu na zarejestrowanie jej w Irlandii, jak miało miejsce w przypadku przejęcia irlandzkiej firmy Élan przez amerykańską Perrigo w 2013 roku. Transakcja byłaby inwersją korporacyjną (corporate inverse), jako że firma przejmująca (Chiquita z siedzibą w Stanach Zjednoczonych) przeniosłaby swoją siedzibę do firmy przejmowanej (Fyffes z siedzibą w Irlandii).
Propozycja przejęcia Chiquita przez Cutrale z Brazylii i grupę Safra za 611 mln dolarów w sierpniu 2014 roku została kategorycznie odrzucona przez Chiquita, a firma odmówiła spotkania z oferentami aby przedyskutować ofertę. Chiquita powiedziała, że ponaglała swoje połączenie z Fyffes. Jednak krótko po tym, gdy udziałowcy Chiquita odrzucili plany połączenia z Fyffes, oferta nabycia Chiquita przez Cutrale i Safra za 14,5 dolara za akcję została zaakceptowana. Zarząd Rozwoju Gospodarczego Karoliny Północnej (North Carolina Economic Development) stwierdził, że jeśli siedziba firmy zostanie przeniesiona, firma będzie musiała zwrócić pieniądze Karolinie Północnej. Członek rady miejskiej Charlotte, John Lessiter, powiedział, że nowi właściciele odziedziczyliby odpowiedzialność firmy Chiquita zgodnie z umową z 2011 roku, która sprowadziła firmę do miasta. Umowa zastrzegała, że firma otrzymała ponad 23 mln dolarów premii od Charlotte i hrabstwa Mecklenburg oraz setki dobrze płatnych miejsc pracy od Cincinnati, oraz że jeśli firma zmieni siedzibę ponownie w ciągu 10 lat, będzie musiała zwrócić środki zgodnie z klauzulą „clawback”.
Działalność
Chiquita Brands International jest obecna w 70 krajach i zatrudnia około 18 000 osób w 25 krajach. Firma sprzedaje różnorodne świeże towary rolne, w tym banany, gotowe sałatki i zdrową żywność. Marka Fresh Express sprzedaje rocznie towary za około 1 mld dolarów i posiada 40% udział w rynku USA.
29 listopada 2011 roku North Carolina Economic Investment Committee zatwierdził 22 mln dolarów premii dla Chiquita za przeniesienie swojej siedziby do Charlotte. Tego samego dnia firma oficjalnie ogłosiła swoje przeniesienie do tego miasta, z nową siedzibą mieszczącą się w NASCAR Plaza. Departament R&D firmy także został przeniesiony w okolice Charlotte. W uzupełnieniu do premii, firma jako powód przeniesienia wymieniła rozwijające się lotnisko. Według raportu rocznego z roku 2012, firma dąży do „przetransformowania [się] w wysokowolumenowego i niskokosztowego operatora” oraz do „zminimalizowania inwestycji spoza [swoich] podstawowych ofert produktów”.
W roku 2015, Chiquita przeniosła swoją amerykańską siedzibę do Fort Lauderdale. Firma tłumaczyła swoją decyzję dogodniejszym położeniem nowej siedziby względem portów przeładunkowych oraz plantacji w tropikach.
Logo
Maskotka firmy, „Miss Chiquita” (obecnie Chiquita Banana), została stworzona w roku 1944 przez Dika Browne’a, znanego z komiksów Hägar the Horrible. Miss Chiquita zaczynała jako animowany banan z kobiecymi nogami i w kobiecej sukience. Pierwotnie głosu Miss Chiquita użyczyła w 1944 Patti Clayton, następnie były to Elsa Miranda, June Valli i Monica Lewis. W reklamach przedstawiano znak handlowy prezentujący postać banana noszącego kapelusz z owoców. Banan w kapeluszu został zastąpiony kobietą w 1987. Nowy projekt Miss Chiquita został odsłonięty w 1998. Zdrapywalne naklejki z logo firmy zaczęły być umieszczane na bananach w 1963. Do dzisiaj naklejane są ręcznie, aby uniknąć obtłuczenia owoców.
Przypisy
Przedsiębiorstwa spożywcze w Stanach Zjednoczonych
Przedsiębiorstwa z siedzibą w Karolinie Północnej
Banan |
3455415 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Gabriel%20Chagas | Gabriel Chagas | Gabriel Chagas, właśc. Gabriel Pinheiro Chagas Filho (ur. 7 grudnia 1944 w Rio de Janeiro) – brazylijski brydżysta, World Grand Master (WBF).
Gabriel Chagas jest jedną z 10 osób, które zdobyły potrójną koronę brydżową w kategorii otwartej:
w roku 1989 zwyciężył (z drużyną Brazylii) w Bermuda Bowl;
w roku 1976 zwyciężył (z drużyną Brazylii) na Olimpiadzie brydżowej;
w roku 1990 zwyciężył (razem z Marcelo Castello Branco) w mistrzostwach świata par.
Wyniki brydżowe
Olimpiady
Na olimpiadach uzyskał następujące rezultaty:
Zawody światowe
W światowych zawodach zdobył następujące lokaty:
Zawody europejskie
W europejskich zawodach zdobył następujące lokaty:
Klasyfikacja
Zobacz też
Brydż sportowy
Przypisy
Linki zewnętrzne
Brazylijscy brydżyści
Ludzie urodzeni w Rio de Janeiro
Urodzeni w 1944 |
3455416 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Lorenzo%20Dow%20Baker | Lorenzo Dow Baker | Lorenzo Dow Baker - amerykański żeglarz, kapitan i biznesmen, który w 1870 dokonał pierwszej odnotowanej transakcji sprzedaży bananów, sprzedając 160 pęków bananów z Jamajki w Jersey City. Wraz z Andrew Prestonem przyczynił się do powstania Boston Fruit Company, firmy, z której korzenie wywodziła United Fruit Company, obecnie Chiquita Brands International.
Przypisy
Amerykańscy żeglarze
Amerykańscy przedsiębiorcy |
3455420 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Miguel%20Villas%20Boas | Miguel Villas Boas | Miguel Villas Boas Filho (ur. 30 stycznia 1968) – brazylijski brydżysta, World Master (WBF).
Wyniki brydżowe
Olimpiady
Na olimpiadach uzyskał następujące rezultaty:
Zawody światowe
W światowych zawodach zdobył następujące lokaty:
Zawody europejskie
W europejskich zawodach zdobył następujące lokaty:
Klasyfikacja
Przypisy
Linki zewnętrzne
Zobacz też
Brydż sportowy
Brazylijscy brydżyści
Urodzeni w 1968 |
3455424 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Jo%C3%A3o%20Paulo%20Campos | João Paulo Campos | João Paulo Campos (ur. 1968) – brazylijski brydżysta, World Life Master (WBF).
Wyniki brydżowe
Olimpiady
Na olimpiadach uzyskał następujące rezultaty:
Zawody światowe
W światowych zawodach zdobył następujące lokaty:
Klasyfikacja
Przypisy
Linki zewnętrzne
Zobacz też
Brydż sportowy
Brazylijscy brydżyści
Urodzeni w 1968 |
3455429 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Roberto%20Mello | Roberto Mello | Roberto de Mello – brazylijski brydżysta, World Grand Master (WBF).
Wyniki brydżowe
Olimpiady
Na olimpiadach uzyskał następujące rezultaty:
Zawody światowe
W światowych zawodach zdobył następujące lokaty:
Klasyfikacja
Przypisy
Zobacz też
Brydż sportowy
Brazylijscy brydżyści |
3455443 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Sellers | Sellers | Sellers – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, w hrabstwie Marion.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Południowa |
3455446 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Nichols%20%28Nowy%20Jork%29 | Nichols (Nowy Jork) | Nichols – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Nowy Jork, w hrabstwie Tioga.
Przypisy
Miasta w stanie Nowy Jork |
3455447 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Nichols%20%28Karolina%20Po%C5%82udniowa%29 | Nichols (Karolina Południowa) | Nichols – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, w hrabstwie Marion.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Południowa |
3455448 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Wieprzek | Wieprzek | Wieprzek – trzy skałki w miejscowości Siekierczyna w gminie Ciężkowice, powiecie tarnowskim, województwie małopolskim. Znajdują się w lesie, na wysokości 415 m n.,p.m., na wzgórzu w widłach potoków Jastrzębianka i Siekierczanka. Pod względem geograficznym obszar ten należy do Pogórza Rożnowskiego, a skałki znajdują się na jego części włączonej do Ciężkowicko-Rożnowskiego Parku Krajobrazowego.
Są to trzy obok siebie położone ostańce znajdujące się na wierzchowinie. Zbudowane są z piaskowca ciężkowickiego i pochodzą z dolnego eocenu sprzed około 50 mln lat. Łączna ich długość wynosi około 25 m, szerokość 6,5 m, wysokość od 3,5 do 6 m. Powstały z jednej skały, która pękła w dwóch miejscach. Z czasem skały ulegały wietrzeniu i szczeliny poszerzały się. Obecnie jedna z nich ma u góry szerokość 25 cm, na dole 50 cm, druga jest bardzo nieregularna, ma górą szerokość do 50 cm, dołem ok. 165 cm. Po północnej stronie jednej ze skałek znajduje się schronisko o szerokości 2,5 m.
Skałki znajdują się w bukowym lesie i prowadzi obok nich znakowany szlak turystyczny oraz ścieżka dydaktyczna „Przez Wieprzek”. W odległości około 400 m od skałek i na południowy zachód od nich znajduje się dla turystów parking i wiata.
Nazwę „Wieprzek” tłumaczą dwie legendy. Według jednej nich w miejscu tym pokłócili się o jednego z wieprzków (czyli samców świni) dwaj kupcy prowadzący świnie z Grybowa do Zakliczyna. Jeden z nich krzyknął: „Jeżeli ten wieprzek nie jest mój, to niech skamienieje”. I tak się stało. Druga legenda w tradycyjny sposób zrzuca winę na diabła. Rzekomo upuścił on w tym miejscu głaz, który niósł w szponach by zrzucić go na kościół w Bruśniku. Wystraszyły go kościelne dzwony bijące podczas rezurekcji.
Od 1987 r. skały są pomnikiem przyrody. Oprócz trzech ostańców w lesie obok nich znajduje się jeszcze kilka odłamanych bloków skalnych.
Przypisy
Pogórze Rożnowskie
Formacje skalne Pogórza Środkowobeskidzkiego |
3455451 | https://pl.wikipedia.org/wiki/C4H8O | C4H8O | butanal,
butanon, CH3C(O)CH2CH3
alkohol krotylowy, CH3CH=CHCH2OH
aldehyd izomasłowy, (CH3)2CHCHO
cyklobutanol,
tetrahydrofuran, |
3455452 | https://pl.wikipedia.org/wiki/C4H8O2 | C4H8O2 | dioksan,
kwas masłowy, CH3(CH2)2COOH
kwas izomasłowy, (CH3)2CHCOOH
mrówczan propylu, HCOO(CH2)2CH3
octan etylu, CH3COOCH2CH3
propionian metylu, CH3CH2COOCH3 |
3455454 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Diego%20Brenner | Diego Brenner | Diego Brenner (ur. 4 maja 1974) – brazylijski brydżysta, World Life Master (WBF).
Wyniki brydżowe
Olimpiady
Na olimpiadach uzyskał następujące rezultaty:
Zawody światowe
W światowych zawodach zdobył następujące lokaty:
Zawody europejskie
W europejskich zawodach zdobył następujące lokaty:
Klasyfikacja
Przypisy
Linki zewnętrzne
Zobacz też
Brydż sportowy
Brazylijscy brydżyści
Urodzeni w 1974 |
3455455 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Mullins | Mullins | Mullins – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, w hrabstwie Marion.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Południowa |
3455456 | https://pl.wikipedia.org/wiki/C4H8O3 | C4H8O3 | kwas 3-hydroksymasłowy, CH3CH(OH)CH2COOH
Kwas 4-hydroksymasłowy, HOCH2CH2CH2COOH |
3455458 | https://pl.wikipedia.org/wiki/C4H8O4 | C4H8O4 | erytroza,
treoza, |
3455460 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Tatum%20%28Teksas%29 | Tatum (Teksas) | Tatum – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Teksas, w hrabstwie Panola.
Przypisy
Miasta w stanie Teksas |
3455465 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Tatum%20%28Nowy%20Meksyk%29 | Tatum (Nowy Meksyk) | Tatum – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Nowy Meksyk, w hrabstwie Lea.
Przypisy
Miasta w stanie Nowy Meksyk |
3455470 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Tatum%20%28Karolina%20Po%C5%82udniowa%29 | Tatum (Karolina Południowa) | Tatum – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, w hrabstwie Marlboro.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Południowa |
3455471 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Linia%20kolejowa%20Chr%C3%A1st%20u%20Plzn%C4%9B%20%E2%80%93%20Radnice | Linia kolejowa Chrást u Plzně – Radnice | Linia kolejowa Chrást u Plzně – Radnice (Linia kolejowa nr 176 (Czechy)) – jednotorowa, regionalna i niezelektryfikowana linia kolejowa w Czechach. Łączy Chrást u Plzně i Radnice. Przebiega w całości przez terytorium kraju pilzneńskiego.
Przypisy
Chrást u Plzně – Radnice |
3455473 | https://pl.wikipedia.org/wiki/McColl | McColl | McColl – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, w hrabstwie Marlboro.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Południowa |
3455476 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Sezemice%20%28powiat%20Mlad%C3%A1%20Boleslav%29 | Sezemice (powiat Mladá Boleslav) | Sezemice – wieś i gmina w Czechach, w powiecie Mladá Boleslav, w kraju środkowoczeskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 108 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Mladá Boleslav
Miejscowości w kraju środkowoczeskim |
3455478 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Skalsko | Skalsko | Skalsko – wieś i gmina w Czechach, w powiecie Mladá Boleslav, w kraju środkowoczeskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 381 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Mladá Boleslav
Miejscowości w kraju środkowoczeskim |
3455480 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Skorkov%20%28kraj%20%C5%9Brodkowoczeski%29 | Skorkov (kraj środkowoczeski) | Skorkov – wieś i gmina w Czechach, w powiecie Mladá Boleslav, w kraju środkowoczeskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 515 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Mladá Boleslav
Miejscowości w kraju środkowoczeskim |
3455485 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Sojovice | Sojovice | Sojovice – wieś i gmina w Czechach, w powiecie Mladá Boleslav, w kraju środkowoczeskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 507 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Mladá Boleslav
Miejscowości w kraju środkowoczeskim |
3455486 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Shaw%20%28Wielki%20Manchester%29 | Shaw (Wielki Manchester) | Shaw – miasto w Anglii, w hrabstwie Wielki Manchester, w dystrykcie metropolitalnym Oldham. W 2011 miasto liczyło 10460 mieszkańców.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Vision of Britain
Lancashire PC
Miasta w hrabstwie Wielki Manchester |
3455487 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Str%C3%A1%C5%BEi%C5%A1t%C4%9B | Strážiště | Strážiště – wieś i gmina w Czechach, w powiecie Mladá Boleslav, w kraju środkowoczeskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 102 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Mladá Boleslav
Miejscowości w kraju środkowoczeskim |
3455488 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Blenheim%20%28Nowy%20Jork%29 | Blenheim (Nowy Jork) | Blenheim – town w Stanach Zjednoczonych, w stanie Nowy Jork, w hrabstwie Schoharie.
Powierzchnia town wynosi 34,39 mi² (około 89 km²). Według stanu na 2010 rok jego populacja wynosi 337 osób, a liczba gospodarstw domowych: 361. W 2000 roku zamieszkiwało je 330 osób, a w 1990 mieszkańców było 332.
Przypisy
Towns stanu Nowy Jork |
3455490 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Strenice | Strenice | Strenice – wieś i gmina w Czechach, w powiecie Mladá Boleslav, w kraju środkowoczeskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 160 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Mladá Boleslav
Miejscowości w kraju środkowoczeskim |
3455491 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Sukorady%20%28kraj%20%C5%9Brodkowoczeski%29 | Sukorady (kraj środkowoczeski) | Sukorady – wieś i gmina w Czechach, w powiecie Mladá Boleslav, w kraju środkowoczeskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 365 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Mladá Boleslav
Miejscowości w kraju środkowoczeskim |
3455492 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Blenheim%20%28Karolina%20Po%C5%82udniowa%29 | Blenheim (Karolina Południowa) | Blenheim – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, w hrabstwie Marlboro.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Południowa |
3455493 | https://pl.wikipedia.org/wiki/O%C5%82eksandr%20Temetiew | Ołeksandr Temetiew | Ołeksandr Ołeksandrowycz Temetiew, ukr. Олександр Олександрович Теметєв, ros. Александр Александрович Теметев, Aleksandr Aleksandrowicz Tiemietiew (ur. 24 lutego 1942 w Berehowo, Podkarpacki Kraj Autonomiczny, Królestwo Węgier) – ukraiński sędzia piłkarski.
Kariera sędziowska
W 1962 roku rozpoczął naukę podstaw arbitrażu meczów piłki nożnej w Lwowskim Państwowym Instytucie Kultury Fizycznej. W 1975 zaczął sędziować mecze pierwszej ligi ZSRR, a dwa lata później Wysszej Ligi ZSSR. Najpierw obsługiwał mecze w roli sędziego liniowego, a 23 kwietnia 1978 debiutował jako sędzia główny w meczu CSKA Moskwa - Ararat Erywań. Od 13 lipca 1979 sędzia kategorii ogółnokrajowej.
9 maja 1981 razem z Mykołajem Brejewym pomagał Myrosławowi Stuparowi sędziować Finał Pucharu ZSRR. Został wysoko oceniony i otrzymał gratulacje od prezydenta FIFA João Havelange, który był na meczu. Po sezonie, znalazł się na liście dziesięciu najlepszych sędziów piłkarskich ZSRR.
W ciągu dziesięciu sezonów sędziował mecze Wysszej Ligi ZSSR. Razem jako sędzia główny obsługiwał 90 meczów, dodatkowo w 33 meczach był sędzią liniowym. Jako sędzią liniowy sędziował dwa spotkania w Pucharze Mistrzów Europejskich i Pucharze UEFA.
Piętnaście lat kierował Zakarpackim Obwodowym Kolegium Sędziów Piłkarskich. Od czerwca 1987 do końca 1988 roku pracował jako dyrektor techniczny Zakarpattia Użhorod.
Od 1992 roku był delegowany jako inspektor meczów najwyższej i pierwszej ligi mistrzostw Ukrainy .
Sukcesy i odznaczenia
Odznaczenia
złoty medal Związku Piłki Nożnej ZSRR
srebrny medal Związku Piłki Nożnej ZSRR
złoty medal "Za zasługi" Ukraińskiej Federacji Piłkarskiej: 2007
Przypisy
Bibliografia
Profil na Football Facts
Urodzeni w 1942
Ludzie urodzeni w Berehowie
Radzieccy sędziowie piłkarscy
Ukraińscy sędziowie piłkarscy |
3455494 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Tu%C5%99ice | Tuřice | Tuřice – wieś i gmina w Czechach, w powiecie Mladá Boleslav, w kraju środkowoczeskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 279 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Mladá Boleslav
Miejscowości w kraju środkowoczeskim |
3455495 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ujkovice | Ujkovice | Ujkovice – wieś i gmina w Czechach, w powiecie Mladá Boleslav, w kraju środkowoczeskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 95 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Mladá Boleslav
Miejscowości w kraju środkowoczeskim |
3455496 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Crompton%20%28Oldham%29 | Crompton (Oldham) | Crompton – osada w Anglii, w hrabstwie Wielki Manchester, w dystrykcie metropolitalnym Oldham. W 2011 osada liczyła 10605 mieszkańców.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Vision of Britain
Wsie w hrabstwie Wielki Manchester |
3455497 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Veselice | Veselice | Veselice – wieś i gmina w Czechach, w powiecie Mladá Boleslav, w kraju środkowoczeskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 103 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Mladá Boleslav
Miejscowości w kraju środkowoczeskim |
3455499 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Bennettsville | Bennettsville | Bennettsville – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, siedziba administracyjna hrabstwa Marlboro.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Południowa |
3455501 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Vina%C5%99ice%20%28powiat%20Mlad%C3%A1%20Boleslav%29 | Vinařice (powiat Mladá Boleslav) | Vinařice – wieś i gmina w Czechach, w powiecie Mladá Boleslav, w kraju środkowoczeskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 258 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Mladá Boleslav
Miejscowości w kraju środkowoczeskim |
3455502 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Mistrzostwa%20Europy%20w%20Zapasach%201981 | Mistrzostwa Europy w Zapasach 1981 | 36. Mistrzostwa Europy w zapasach odbywały się w stylu klasycznym od 8 do 11 kwietnia w Göteborgu a w stylu wolnym pomiędzy 23 a 26 kwietnia w Łodzi.
Styl klasyczny
Medaliści
Tabela medalowa
Styl wolny
Medaliści
Tabela medalowa
Bibliografia
Dane na foeldeak.com
Mistrzostwa Europy w zapasach
1981 w zapasach
Zapasy w Szwecji
1981 w Szwecji
1981 w Polsce
Zapasy w Polsce
Sport w Göteborgu
Zawody sportowe w Łodzi |
3455505 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Vinec%20%28Czechy%29 | Vinec (Czechy) | Vinec – wieś i gmina w Czechach, w powiecie Mladá Boleslav, w kraju środkowoczeskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 276 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Mladá Boleslav
Miejscowości w kraju środkowoczeskim |
3455507 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Vlkava | Vlkava | Vlkava – wieś i gmina w Czechach, w powiecie Mladá Boleslav, w kraju środkowoczeskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 393 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Mladá Boleslav
Miejscowości w kraju środkowoczeskim |
3455509 | https://pl.wikipedia.org/wiki/V%C5%A1ejany | Všejany | Všejany – wieś i gmina w Czechach, w powiecie Mladá Boleslav, w kraju środkowoczeskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 614 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Mladá Boleslav
Miejscowości w kraju środkowoczeskim |
3455512 | https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%BD%C4%8F%C3%A1r%20%28powiat%20Mlad%C3%A1%20Boleslav%29 | Žďár (powiat Mladá Boleslav) | Žďár – wieś i gmina w Czechach, w powiecie Mladá Boleslav, w kraju środkowoczeskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 1 223 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Mladá Boleslav
Miejscowości w kraju środkowoczeskim |
3455513 | https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%BDer%C4%8Dice | Žerčice | Žerčice – wieś i gmina w Czechach, w powiecie Mladá Boleslav, w kraju środkowoczeskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 374 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Mladá Boleslav
Miejscowości w kraju środkowoczeskim |
3455514 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Przydonianka | Przydonianka | Przydonianka lub Przydonicki Potok – potok, obecnie uchodzący do Jeziora Rożnowskiego. Przed wybudowaniem zapory wodnej w Rożnowie był prawym dopływem Dunajca. Powstaje w miejscowości Przydonica z połączenia dwóch potoków; jeden z nich spływa ze wschodu na zachód, zbierając wody z grzbietu Żebraczki, drugi w kierunku północnym z miejscowości Janczowa. Po połączeniu się tych dwóch cieków w Przydonicy Przydonicki Potok spływa w zachodnim kierunku przez miejscowość Podole-Górowa i w Bartkowej uchodzi do Jeziora Rożnowskiego. Następuje to na wysokości 272 m, w miejscu o współrzędnych . W miejscu ujścia tworzy dość sporą zatokę.
Zlewnia Przydonickiego Potoku znajduje się w miejscowościach: Bartkowa, Podole-Gorowa, Przydonica, Miłkowa i Janczowa, w całości na obszarze Pogórza Rożnowskiego.
Przez większą część roku Przydonicki Potok to niewielki ciek wodny. Jednak po większych ulewach zamienia się w rwącą rzekę i do Jeziora Rożnowskiego nanosi tony mułu, żwiru i śmieci. Uzbierało się ich tak wiele, że w 2012 r. dokonano odmulenia jego ujścia w Bartkowej, a na odzyskanym terenie utworzono przystań dla żaglówek. Koszt całej operacji to 7,2 mln zł.
Przypisy
Dorzecze Dunajca
Pogórze Rożnowskie |
3455515 | https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%BDidn%C4%9Bves | Židněves | Židněves – wieś i gmina w Czechach, w powiecie Mladá Boleslav, w kraju środkowoczeskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 349 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Mladá Boleslav
Miejscowości w kraju środkowoczeskim |
3455516 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Barming | Barming | Barming – civil parish w Anglii, w Kent, w dystrykcie Maidstone. W 2011 civil parish liczyła 1690 mieszkańców.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Civil parishes w hrabstwie Kent |
3455518 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Zo%C5%82tan%20Djerfi | Zołtan Djerfi | Zołtan Zołtanowycz Djerfi, ukr. Золтан Золтанович Дьєрфі (Дьорфі), węg. Zoltán Györffy, ros. Золтан Золтанович Дьерфи, Zołtan Zołtanowicz Djerfi (ur. 27 czerwca 1928 w Użhorodzie, Ruś Podkarpacka) – ukraiński piłkarz pochodzenia węgierskiego, grający na pozycji napastnika lub pomocnika, trener piłkarski.
Kariera piłkarska
Kariera klubowa
Wychowanek klubu Ungvári AC. W 1946 roku rozpoczął karierę piłkarską w Spartaku Użhorod. Po wygraniu w 1946 roku złotych medali Mistrzostw Ukraińskiej SRR piłkarze Spartaka otrzymały zaproszenia od czołowych klubów. W listopadzie 1948 roku został zaproszony do Dynama Kijów, jednak grał tylko w drużynie rezerw. W 1951 powrócił do domu i potem występował w Spartaku Użhorod. Latem 1955 przeniósł się do Spartaka Iwano-Frankiwsk, w którym zakończył karierę w roku 1956.
Kariera trenerska
Karierę szkoleniowca rozpoczął po zakończeniu kariery piłkarza. Od 1957 trenował amatorski zespół Chimik Kałusz, wychodząc również na boisko jako piłkarz. Od 1969 do 1970 razem z Wasylem Rewaczkiem prowadził Werchowynę Użhorod.
Sukcesy i odznaczenia
Sukcesy piłkarskie
Spartak Użhorod
mistrz Ukraińskiej SRR: 1946, 1953
Dynamo Kijów
mistrz ZSRR wśród drużyn rezerwowych: 1949
Sukcesy trenerskie
Chimik Kałusz
mistrz obwodu iwanofrankowskiego: 1958, 1959, 1960
Przypisy
Bibliografia
Radzieccy piłkarze
Ukraińscy piłkarze
Osoby pochodzenia węgierskiego
Radzieccy trenerzy piłkarscy
Ukraińscy trenerzy piłkarscy
Piłkarze Dynama Kijów
Piłkarze Spartaka Iwano-Frankiwsk
Piłkarze Howerły Użhorod
Trenerzy piłkarzy Howerły Użhorod
Węgrzy na Ukrainie
Urodzeni w 1928
Ludzie urodzeni w Użhorodzie |
3455520 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Bredhurst | Bredhurst | Bredhurst – wieś i civil parish w Anglii, w Kent, w dystrykcie Maidstone. W 2011 civil parish liczyła 397 mieszkańców.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wsie w hrabstwie Kent
Civil parishes w hrabstwie Kent |
3455521 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Plum%20Branch | Plum Branch | Plum Branch – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, w hrabstwie McCormick.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Południowa |
3455522 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Broomfield%20and%20Kingswood | Broomfield and Kingswood | Broomfield and Kingswood – civil parish w Anglii, w Kent, w dystrykcie Maidstone. W 2011 civil parish liczyła 1604 mieszkańców.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Civil parishes w hrabstwie Kent |
3455523 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Parksville | Parksville | Parksville – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, w hrabstwie McCormick.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Południowa |
3455524 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Downswood | Downswood | Downswood – civil parish w Anglii, w Kent, w dystrykcie Maidstone. W 2011 civil parish liczyła 2291 mieszkańców.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Strona internetowa
Civil parishes w hrabstwie Kent |
3455526 | https://pl.wikipedia.org/wiki/McCormick%20%28Karolina%20Po%C5%82udniowa%29 | McCormick (Karolina Południowa) | McCormick – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, siedziba administracyjna hrabstwa McCormick.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Południowa |
3455527 | https://pl.wikipedia.org/wiki/East%20Sutton | East Sutton | East Sutton – wieś i civil parish w Anglii, w Kent, w dystrykcie Maidstone. W 2011 civil parish liczyła 402 mieszkańców. East Sutton jest wspomniana w Domesday Book (1086) jako Sudtone.
Przypisy
Linki zewnętrzne
British history
Wsie w hrabstwie Kent
Civil parishes w hrabstwie Kent |
3455531 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Hucking | Hucking | Hucking – wieś i civil parish w Anglii, w Kent, w dystrykcie Maidstone. W 2001 civil parish liczyła 64 mieszkańców.
Przypisy
Linki zewnętrzne
British history
Wsie w hrabstwie Kent
Civil parishes w hrabstwie Kent |
3455532 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Brian%20Winters | Brian Winters | Brian Joseph Winters (ur. 1 marca 1952 w Rockaway) – amerykański koszykarz oraz trener, dwukrotny uczestnik spotkań gwiazd NBA.
Osiągnięcia
NBA
2-krotny uczestnik meczu gwiazd NBA (1976, 1978)
Wybrany do I składu debiutantów NBA (1975)
Klub Milwaukee Bucks zastrzegł należący do niego numer 32
Współlider play-off w liczbie celnych rzutów za 3 punkty (1982)
Lider play-off w skuteczności rzutów:
za 3 punkty (1982)
z gry (1976)
wolnych (1980 - wspólnie z Jamesem Silasem i Calvinem Murphy)
Przypisy
Linki zewnętrzne
Profil na NBA.com
Statystyki zawodnicze na basketball-reference.com
Statystyki trenerskie na basketball-reference.com
Profil na landofbasketball.com
Profil na espn.go.com
Amerykańscy koszykarze
Koszykarze Milwaukee Bucks
Koszykarze Los Angeles Lakers
Amerykańscy trenerzy koszykarscy
Trenerzy Golden State Warriors
Trenerzy Vancouver Grizzlies
Urodzeni w 1952
Zawodnicy NBA z zastrzeżonymi numerami
Trenerzy Indiana Fever
NBA All-Stars
Koszykarze South Carolina Gamecocks
Asystenci trenerów Atlanta Hawks
Asystenci trenerów Charlotte Bobcats
Asystenci trenerów Cleveland Cavaliers
Asystenci trenerów Denver Nuggets
Asystenci trenerów Golden State Warriors |
3455537 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Whitmire | Whitmire | Whitmire – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, w hrabstwie Newberry.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Południowa |
3455539 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Staplehurst | Staplehurst | Staplehurst – wieś i civil parish w Anglii, w Kent, w dystrykcie Maidstone. W 2011 civil parish liczyła 5947 mieszkańców.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Strona internetowa
Wsie w hrabstwie Kent
Civil parishes w hrabstwie Kent |
3455540 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Silverstreet | Silverstreet | Silverstreet – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, w hrabstwie Newberry.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Południowa |
3455541 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Paolo%20Gualtieri | Paolo Gualtieri | Paolo Rocco Gualtieri (ur. 1 lutego 1961 w Supersano) – włoski duchowny katolicki, arcybiskup, nuncjusz apostolski na Madagaskarze w latach 2015-2022, nuncjusz apostolski w Peru od 2022.
Życiorys
24 września 1988 otrzymał święcenia kapłańskie i został inkardynowany do diecezji Ugento-Santa Maria di Leuca. W 1993 rozpoczął przygotowanie do służby dyplomatycznej na Papieskiej Akademii Kościelnej. W 1996 rozpoczął pracę w nuncjaturze apostolskiej w Papui-Nowej Gwinei. W latach 1998-2002 był sekretarzem nuncjatury na Dominikanie. Od 2002 pracował w Sekretariacie Stanu.
Episkopat
13 kwietnia 2015 papież Franciszek mianował go nuncjuszem apostolskim na Madagaskarze oraz arcybiskupem tytularnym Sagona. Sakry udzielił mu 30 maja 2015 kardynał Pietro Parolin, sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej. Jest również akredytowany jako przedstawiciel Stolicy Świętej na Seszelach, Mauritiusie, i na Komorach.
6 sierpnia 2022 papież Franciszek mianował go nuncjuszem apostolskim w Peru.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Informacja o nominacji w Biuletynie watykańskim z dnia 13 kwietnia 2015
[dostęp 2015-04-13]
Włoscy biskupi katoliccy
Nuncjusze apostolscy
Urodzeni w 1961 |
3455542 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Henryk%20Abczy%C5%84ski | Henryk Abczyński | Henryk Abczyński h. Abdank (ur. 13 marca 1886 lub 1888 w Trąbinie, zm. 27 stycznia 1975 w Londynie) – pułkownik inżynier korpusu kontrolerów Wojska Polskiego, pilot lotnictwa wojskowego II RP i Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii.
Życiorys
Pochodził z rodu Abczyńskich herbu Abdank. Urodził się 13 marca 1886 lub 1888. Ukończył studia na Politechnice Lwowskiej uzyskując tytuł inżyniera budowy maszyn. Był członkiem Stowarzyszenia Techników w Warszawie (w tym czasie pod koniec 1914 mieszkał pod adresem Eue du Mont Tabor 40 w Paryżu).
Podczas I wojny światowej w stopniu porucznika był członkiem Misji Wojskowej Francusko-Polskiej, utworzonej celem organizacji Armii Polskiej we Francji. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia majora w korpusie kontrolerów ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919, a następnie do stopnia podpułkownika w korpusie kontrolerów ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923. W 1923 był oficerem Grupy X (do zleceń specjalnych) w Wojskowej Kontroli Generalnej. Z dniem 31 października 1923 roku został przeniesiony w stan nieczynny na okres jednego roku, bez poborów. Z dniem 1 marca 1924 roku, na własną prośbę, został powołany do służby ze stanu nieczynnego. W 1928 był oficerem Departamentu Lotnictwa Ministerstwa Spraw Wojskowych. Został awansowany do stopnia pułkownika w korpusie kontrolerów ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929. W lutym 1929 zasiadł w radzie nadzorczej Towarzystwa „Linie Lotnicze LOT”. 27 kwietnia 1929 został mianowany na stanowisko kierownika utworzonego wówczas Wojskowego Zakładu Zaopatrzenia Aeronautyki w ramach wojsk balonowych i pełnił to stanowisko w kolejnych latach. Odpowiadał za wydanie decyzji o finansowaniu prototypu samolotu RWD-11 (1934). Od 1935 pełnił funkcję zastępcy szefa Departamentu Aeronautyki Ministerstwa Spraw Wojskowych, przemianowanego w 1936 na Dowództwo Lotnictwa Ministerstwa Spraw Wojskowych, w którym od sierpnia 1938 do marca 1939 pełnił funkcję zastępcy dowódcy do spraw przemysłu i budżetu. Pracował w redakcji kwartalnika „Wiadomości Techniczne Lotnictwa”, wydawanego przez Departament Aeronautyki jako dodatek do „Przeglądu Lotniczego”. Był szefem rady Państwowych Zakładów Lotniczych.
Po wybuchu II wojny światowej 1939 i kampanii wrześniowej przedostał się na Zachód. Przebywał w Ośrodku Oficerskim w Cerizay. Od sierpnia 1940 roku przebywał w Stacji Zbornej Oficerów Rothesay. Został oficerem Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii.
Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Zmarł 27 stycznia 1975 w Richmond Hospital. Został pochowany na cmentarzu East Sheen w okręgu Richmond w Londynie.
Ordery i odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (1929)
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1934)
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)
Krzyż Walecznych
Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 10 listopada 1928, 15 czerwca 1939)
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Komandor z Gwiazdą Orderu Feniksa (Grecja)
Komandor Orderu Gwiazdy Rumunii (Rumunia, zezwolenie w 1933)
Oficer Orderu Palm Akademickich (Francja)
Kawaler Orderu Legii Honorowej (Francja)
Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)
Przypisy
Bibliografia
Henryk
Absolwenci Politechniki Lwowskiej
Odznaczeni dwukrotnie Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
Odznaczeni Krzyżem Walecznych (II Rzeczpospolita)
Odznaczeni Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Odznaczeni Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921
Oficerowie Armii Polskiej we Francji 1917–1919
Oficerowie PSZ internowani na wyspie Bute
Oficerowie PSZ osadzeni w Cerizay
Oficerowie Wojsk Balonowych (Aeronautycznych) II Rzeczypospolitej
Pochowani na cmentarzu East Sheen w Londynie
Polacy – Kawalerowie Legii Honorowej
Polacy odznaczeni Medalem Zwycięstwa
Polacy odznaczeni Orderem Feniksa
Polacy odznaczeni Orderem Gwiazdy Rumunii
Polacy odznaczeni Orderem Palm Akademickich
Polscy inżynierowie
Polscy lotnicy wojskowi
Pułkownicy korpusu kontrolerów II Rzeczypospolitej
Pułkownicy Polskich Sił Zbrojnych
Urodzeni w 1888
Zmarli w 1975
Żołnierze Wojska Polskiego na emigracji w Wielkiej Brytanii po II wojnie światowej |
3455543 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Puchar%20Narod%C3%B3w%20Afryki%202017%20%28kwalifikacje%29 | Puchar Narodów Afryki 2017 (kwalifikacje) | W eliminacjach do Pucharu Narodów Afryki 2017 wzięły udział 52 afrykańskie reprezentacje państwowe. W kwalifikacjach uczestniczyła reprezentacja Gabonu, która posiadała pewne miejsce w fazie grupowej jako gospodarz turnieju Puchar Narodów Afryki 2017. Z tej przyczyny jej mecze były traktowane jako spotkania towarzyskie.
Zasady
Losowanie kwalifikacji odbyło się 8 kwietnia 2015 roku w Kairze.
Ze względu na wycofanie się Maroka z organizacji pucharu w 2015, Maroko było pierwotnie wykluczone przez CAF z turniejów w 2017 i 2019 roku. Jednak zakaz został anulowany przez Trybunał Arbitrażowy do spraw Sportu, co oznacza, że Maroko weźmie udział w eliminacjach.
Uczestnicy
Lista reprezentacji biorąca udział w kwalifikacjach
W eliminacjach nie brały udziału reprezentacje i ,
Terminarz rozgrywek
Faza grupowa
Do Pucharu Narodów Afryki 2017 zakwalifikowali się zwycięzcy grup, oraz dwa najlepsze zespoły z drugich miejsc.
Legenda:
Msc. – miejsce,
M – liczba rozegranych meczów,
W – mecze wygrane,
R – mecze zremisowane,
P – mecze przegrane,
Br+ – bramki zdobyte,
Br- – bramki stracone,
Pkt. – punkty (3 za zwycięstwo, 1 za remis, 0 za porażkę)
Po rozegraniu wszystkich meczów grupowych do turnieju finałowego awansuje zwycięzca każdej grupy i dwie drużyny, które zajęły 2. miejsca i zdobyły najwięcej punktów. W przypadku gdy dwie lub więcej drużyn uzyskają tę samą liczbę punktów, o awansie decydują kolejno kryteria określone przez CAF:
Gdy dokładnie dwie drużyny mają tyle samo punktów, o awansie decyduje:
Liczba punktów zdobytych przez drużyny w bezpośrednich spotkaniach między nimi;
Bilans bramek obu drużyn w meczach między zainteresowanymi zespołami;
Liczba bramek drużyn w bezpośrednich starciach;
Bilans bramek obu drużyn we wszystkich spotkaniach grupowych;
Liczba strzelonych bramek we wszystkich meczach w grupie;
Losowanie
Gdy więcej niż dwie drużyny mają tyle samo punktów, o awansie decyduje:
Liczba punktów zdobytych przez drużyny w bezpośrednich meczach rozegranych między nimi;
Bilans bramek drużyn z uwzględnieniem meczów, które rozegrały one między sobą;
Liczba zdobytych bramek przez drużyny w spotkaniach między nimi;
Liczba bramek strzelonych w meczach wyjazdowych rozegranych między nimi;
Jeżeli po rozpatrzeniu punktów 1-4 dwie drużyny ciągle zajmują ex-aequo jedno miejsce, punkty 1) do 4) rozpatruje się ponownie dla tych dwóch drużyn, aby ostatecznie ustalić ich pozycje w grupie. Jeśli ta procedura nie wyłoni zwycięzcy, stosuje się po kolei punkty od 6 do 9;
Bilans bramek obu drużyn, z uwzględnieniem wszystkich meczów w grupie;
Liczba strzelonych bramek we wszystkich meczach w grupie;
Liczba bramek strzelonych we wszystkich meczach wyjazdowych;
Losowanie
Grupa A
Grupa B
Grupa C
Grupa D
Grupa E
Grupa F
Grupa G
wycofał się w trakcie kwalifikacji, w związku z tym wszystkie mecze tej drużyny zostały unieważnione.
Grupa H
Grupa I
również znajduje się w tej grupie i będzie grać przeciwko pozostałych trzem drużynom tej grupy. Jednak te mecze będą rozpatrywane tylko jako towarzyskie i nie będą się liczyć do klasyfikacji.
Grupa J
Grupa K
Grupa L
Grupa M
Tabela drugich miejsc
Strzelcy
7 goli
El Arbi Hillel Soudani
6 goli
Getaneh Kebede
5 goli
Stéphane Sessègnon
Fiston Abdul Razak
Férébory Doré
William Jebor
4 gole
Islam Slimani
Mohamed Salah
Youssef El-Arabi
3 gole
Gelson
Cedric Bakambu
Zézinho
Mohamed Zubya
Abdoulay Diaby
Apson Manjate
Thamsanqa Gabuza
Ernest Sugira
Sadio Mané
Yassine Chikhaoui
Khama Billiat
Knowledge Musona
2 gole
1 gol
Bramki samobójcze
Ahmed El Trbi dla Wysp Świętego Tomasza i Książęcej
Njabulo Ndlovu dla Zimbabwe
Jemal Tassew dla Seszeli
Przypisy |
3455545 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Dru%C5%BCynowe%20Mistrzostwa%20Polski%20na%20%C5%BBu%C5%BClu%202015 | Drużynowe Mistrzostwa Polski na Żużlu 2015 | Drużynowe Mistrzostwa Polski na Żużlu 2015 – 68. edycja Drużynowych mistrzostw Polski, organizowanych przez PZMot.
PGE Ekstraliga
Runda zasadnicza
Terminarz
Tabela
Play-Off
Półfinały
|}
Mecz o 3. miejsce
|}
Finał
|}
Baraż o prawo startu w PGE Ekstralidze w 2016 roku
|}
Tabela końcowa
Statystyki PGE Ekstraliga – TOP 5
Nice Polska Liga Żużlowa
Runda zasadnicza
Terminarz
Tabela
Play-Off
Półfinały
|}
Finał
|}
Baraż o Nice Polską Ligę Żużlową
|}
Tabela końcowa
Statystyki Nice Polska Liga Żużlowa – TOP 5
Polska 2. Liga Żużlowa
Runda zasadnicza
Terminarz
Tabela
Play-Off
Półfinały
|}
Finał
|}
Tabela końcowa
Statystyki Polska 2. Liga Żużlowa – TOP 5
Przypisy
Linki zewnętrzne
2015
2015 w sporcie żużlowym
2015 w polskim sporcie |
3455549 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Teston%20%28Kent%29 | Teston (Kent) | Teston – wieś i civil parish w Anglii, w Kent, w dystrykcie Maidstone. W 2011 civil parish liczyła 637 mieszkańców. Teston jest wspomniana w Domesday Book (1086) jako Testan.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Strona internetowa
British history
Wsie w hrabstwie Kent
Civil parishes w hrabstwie Kent |
3455550 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Jasienianka | Jasienianka | Jasienianka (Wojnarówka, Jasienna) – potok, lewy dopływ Białej o długości 13,35 km.
Źródła potoku znajdują się na wysokości około 490 m n.p.m. w miejscowości Jasienna. Spływa przez tę miejscowość w południowo-wschodnim kierunku. W sąsiedniej miejscowości Korzenna przyjmuje swój największy dopływ – potok Spólnik. Od tego miejsca zmienia kierunek na bardziej wschodni i płynie przez miejscowość Wojnarowa, gdzie uchodzi do Białej na wysokości 282 m.
Oprócz potoku Spólnik większymi dopływami Jasienianki są dwa potoki: Lipniczanka i Chodorówka. Zlewnia Jasienianki (wraz z jej dopływami) znajduje się w dwóch mezoregionach geograficznych: na Pogórzu Rożnowskim i w Beskidzie Niskim (górny bieg Chodorówki).
Na mapach potok ten ma nazwę Jasiennna w górnym biegu i Wojnarówka w dolnym.
Przypisy
Białej
Pogórze Rożnowskie
Wody Beskidu Niskiego |
3455552 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Gare%20de%20Saint-Flour%20-%20Chaudes-Aigues | Gare de Saint-Flour - Chaudes-Aigues | Gare de Saint-Flour – Chaudes-Aigues – stacja kolejowa w Saint-Flour, w departamencie Cantal, w regionie Owernia-Rodan-Alpy, we Francji. Obecnie jest zarządzana przez SNCF (budynek dworca) i przez RFF (infrastruktura).
Stacja jest obsługiwana przez pociągi TER Auvergne oraz pociągi towarowe Fret SNCF.
Linie kolejowe
Béziers – Neussargues
Beaumont-Loriat – Saint-Flour
Linki zewnętrzne
La gare de Saint-Flour – Chaudes-Aigues na Gares en mouvement
ter.sncf.com Auvergne, un site officiel de la SNCF
Saint-Flour
Saint-Flour – Chaudes-Aigues |
3455553 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Prosperity%20%28Karolina%20Po%C5%82udniowa%29 | Prosperity (Karolina Południowa) | Prosperity – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, w hrabstwie Newberry.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Południowa |
3455555 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Energomonta%C5%BC-P%C3%B3%C5%82noc%20Gdynia | Energomontaż-Północ Gdynia | Energomontaż-Północ Gdynia - przedsiębiorstwo produkujące konstrukcje stalowe dla sektora offshore, energetyki, przemysłu chemicznego i petrochemicznego, okrętowego oraz wydobywczego. Spółka zajmuje się także przebudowami jednostek pływających przeznaczonych do obsługi morskich farm wiatrowych oraz pól wydobywczych.
Lokalizacja
Energomontaż-Północ Gdynia prowadzi działalność w dwóch lokalizacjach - posiada zakład w rejonie Portu Gdynia przy ulicy Czechosłowackiej oraz przy ulicy Handlowej.
Historia
Energomontaż-Północ Gdynia powstał w 1953 r. pod nazwą Przedsiębiorstwo Montażu Elektrowni i Urządzeń Przemysłowych Energomontaż Północ. Na początku działalności firma zajmowała się montażem mechanicznym nowo budowanych obiektów energetyki przemysłowej i komunalnej, a także remontami istniejących elektrociepłowni oraz wykonawstwem i montażem konstrukcji stalowych, zbiorników i rurociągów. Na rynku offshore firma działa od 2001 r.
Infrastruktura
Gdynia, ul. Czechosłowacka:
Łączna powierzchnia: 25 896m2
352 m długości nabrzeża, 9 m głębokości.
Suchy dok o wymiarach: 240 x 40 x 8 m.
Prawo do używania basenu portowego.
Suwnica o udźwigu do 500 ton, oraz 41 m wysokości do haka
Dźwigi nabrzeżne o udźwigu od 20 do 80 ton.
Maksymalne obciążenia placu montażowego 50 ton/m2.
Możliwość scalania modułów i konstrukcji o masie do 4.000 ton.
Centrum Obróbki Mechanicznej:
Dwie suwnice o udźwigu 63 ton (łącznie 126 ton),
Obrabiarka Karuzelowa
Frezarko-wytaczarka
Zwijarki do blach o grubości do150 mm
Wysoko wydajne słupowysiegniki spawalnicze z obrotnikami do spawania obwodowego i wzdłużnego
Gdynia, ul. Handlowa:
4 hale do montażu konstrukcji stalowych
hale do cięcia blach i wstępnej prefabrykacji
komory malarskie,
komora z systemem antykorozyjnym
magazyny i place do składowania elementów stalowych
Najciekawsze zadania
Prefabrykacja i montaż sekcji i w pełni wyposażonych modułów dla platform H6e Drilling Rigs Alfa & Beta (obecnie Aker Spitsbergen oraz Aker Barents)
Prefabrykacja i montaż w pełni wyposażonych sekcji – projekt GJOA Semi Platform
Prefabrykacja, montaż i testowanie modułów schładzania i kompresji gazu dla FPSO Sevan Voyageur.
Prefabrykacja, montaż i testowanie modułu oraz mostu dla kompleksu ELDFISK 2/7S dla Conoco Phillips
Prefabrykacja i montaż bramownicy rufowej na jednostce AHTS Skandi Skansen
Prefabrykacja 15 w pełni wyposażonych estakad dla rafinerii Ormen Lange
Prefabrykacja stalowej obudowy reaktora elektrowni atomowej w Olkiluoto
Bibliografia
Oficjalna strona internetowa www.epgsa.com
Linki zewnętrzne
Energomontaż-Północ Gdynia - Prezentacja
Nowa hala Energomontażu - portal Trójmiasto.pl
Energomontaż-Północ Gdynia otwiera halę dla offshore - Dziennik Bałtycki
Przedsiębiorstwa w Gdyni
Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością
Polskie przedsiębiorstwa przemysłu metalowego |
3455557 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Pomaria%20%28Karolina%20Po%C5%82udniowa%29 | Pomaria (Karolina Południowa) | Pomaria – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, w hrabstwie Newberry.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Południowa |
3455558 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Wichling | Wichling | Wichling – wieś i civil parish w Anglii, w Kent, w dystrykcie Maidstone. W 2011 civil parish liczyła 123 mieszkańców. Wichling jest wspomniana w Domesday Book (1086) jako Winchelesmere.
Przypisy
Linki zewnętrzne
British history
Wsie w hrabstwie Kent
Civil parishes w hrabstwie Kent |
3455565 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Sp%C3%B3lnik | Spólnik | Spólnik – miejscowość w województwie wielkopolskim
Spólnik – potok, dopływ Jasienianki
Spólnik – przysiółek wsi w województwie wielkopolskim
Spólnik – uroczysko w gminie Ruda Malenicka w województwie świętokrzyskim |
3455567 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Pawe%C5%82%20Kamasa | Paweł Kamasa | Paweł Kamasa (ur. 17 marca 1963 w Warszawie) – polski pianista i pedagog.
Wykształcenie
Urodzony w rodzinie muzyków w Warszawie, w wieku 5 lat rozpoczął naukę gry na fortepianie u Elżbiety Małanicz-Onoszko oraz na skrzypcach u swego ojca Stefana Kamasy. Do 15 roku życia kontynuował grę na skrzypcach pod kierunkiem Artura Paciorkiewicza, prof. Zenona Bąkowskiego oraz Ewy Kollesińskiej-Marczyk. Po uzyskaniu dyplomu z wyróżnieniem w Liceum Muzycznym im. Karola Szymanowskiego (dziś Zespół Państwowych Szkół Muzycznych nr 4 im. Karola Szymanowskiego w Warszawie) w klasie fortepianu Jana Wobożila udał się na dalsze studia do USA, gdzie został przyjęty w poczet studentów Curtis Institute of Music w Filadelfii w klasie Jorge Boleta wraz z nagrodą Baldwin Piano Company. Okoliczności związane z ogłoszeniem w Polsce stanu wojennego w 1981 roku zmusiły go do powrotu do Europy, gdzie jako stypendysta miasta Bazylei („Stipendium für ausserordentlich Begabte“) kontynuował naukę w klasie mistrzowskiej Rudolfa Buchbindera w Musikakademie Basel (dziś Hochschule für Musik Basel), uzyskując w 1986 roku dyplom solistyczny (Solistendiplom). Wygrywając w drodze konkursów stypendia Kiefer-Hablitzel-Studienpreis w Bernie oraz stypendium Koncernu Migros w Zurychu („Kulturprozent“), uzupełniał swoje studia u Harry Datynera w Genewie oraz w Schola Cantorum Basiliensis, gdzie pod okiem Rolfa Junghannsa studiował grę na historycznych instrumentach klawiszowych.
Działalność koncertowa
Od czasu swego debiutu na festiwalu Kissinger Sommer w 1987 roku, gdzie wystąpił u boku takich artystów jak Radu Lupu, Marylin Horne czy Bella Dawidowicz, koncertuje na estradach m.in. Salle Gaveau w Paryżu, Tonhalle Zürich, Filharmonii Narodowej w Warszawie i Konserwatorium im. P. Czajkowskiego w Moskwie. Występował jako solista pod batutą dyrygentów takich jak Jan Krenz, Eivind Gullberg Jensen, Tadeusz Wojciechowski, Marek Pijarowski, Wojciech Michniewski, Tomasz Bugaj, Wilfried Boettcher, Karol Teutsch. Jest także gościem festiwali w Europie Zachodniej (Saint-Savin, Chateauneuf-du-Pape, Genewa, Thun, Musikwoche Braunwald, Music meets Art Goslar) oraz w kraju (festiwale chopinowskie w Warszawie i w Antoninie, Festiwal Pianistyki Polskiej w Słupsku, Mistrzowskie Wieczory i Bravo Maestro! w Kąśnej, Wieczory w Arsenale Wrocław, Festiwal Gwiazd FORTEpiano w Toruniu, festiwal Filharmonii Łódzkiej Kolory Polski). W Roku Chopinowskim 1999 brał udział jako jedyny polski pianista obok m.in. Konstantina Szczerbakowa, Frederick’a Chiu, Abdela Rahman El Bacha i Gergely Boganyi w wykonaniu Dzieł Wszystkich Fryderyka Chopina w ramach Festival Evian we Francji. Uczestniczył w prawykonaniu Tria „Cradle Song” Hanny Kulenty na monachijskim Biennale '94, był pierwszym wykonawcą zadedykowanego mu cyklu „Musique polyphonique” Czesława Gładkowskiego na festiwalu Jazz à Mulhouse '95 w Miluzie. Ma na swoim koncie pierwsze w Paryżu publiczne wykonanie kompletu Mazurków Karola Szymanowskiego (1994). Jego nagranie tych utworów dla monachijskiej wytwórni KOCH/Schwann zostało nagrodzone "Critic’s Choice Award '98" brytyjskiego magazynu Gramophone („a pianist of outstanding poetry, one of the finest piano recordings of recent years“).
Kameralistyka
Stałym elementem aktywności artystycznej Pawła Kamasy jest kameralistyka. Jeszcze jako uczeń Liceum Muzycznego w 1978 roku został wybrany w drodze przesłuchań jako oficjalny pianista towarzyszący polskiej ekipie na Międzynarodowym Konkursie Muzycznym w Budapeszcie (kategorie skrzypce/altówka). W 1983 roku – w 150. rocznicę urodzin Johannesa Brahmsa – objął kierownictwo artystyczne Festiwalu Brahmsowskiego w Zurychu i Bazylei, gdzie wspólnie z zaprzyjaźnionymi muzykami z Niemiec, Polski, Szkocji, Australii i USA wykonywał dzieła kameralistyki fortepianowej kompozytora. Od wielu lat partneruje swojemu ojcu, altowioliście Stefanowi Kamasie, występuje z instrumentalistami w Europie Zachodniej oraz z artystami w kraju (m.in. Bartłomiej Nizioł, Piotr Pławner, Jakub Jakowicz, Krzysztof Jakowicz, Jan Stanienda, Konstanty Kulka, Andrzej Bauer, Rafał Kwiatkowski, Piotr Hausenplas, Tomasz Strahl); współpracuje także z Arlequin Ensemble (soliści Tonhalle Orchester Zürich i Orchestre de la Suisse Romande Genève), kwartetami Amati, Wilanów oraz rezydującym w Hannowerze Szymanowski String Quartet.
Projekty
Obok nagrań płytowych dla wytwórni Koch International oraz Radiowej Agencji Fonograficznej Polskiego Radia artysta dokonał szeregu rejestracji dla europejskich rozgłośni radiowych i telewizyjnych. Wspólnie z aktorem Andrzejem Szczepkowskim zarejestrował w 1994 roku dla TVP Polonia program „Posiady w Atmie” poświęcony Mazurkom Karola Szymanowskiego i Balladom Emila Zegadłowicza. W 2014 roku nakładem wydawnictwa DUX ukazał się album z kompletem ostatnich opusów fortepianowych 116 – 119 Johannesa Brahmsa. Utworom tym, wraz z listami Klary Schumann do kompozytora w polskim tłumaczeniu pianisty, poświęcony jest także autorski spektakl kameralny „Listy pisane muzyką”, realizowany wspólnie z aktorką Teresą Budzisz-Krzyżanowską. Premierowe prezentacje tego projektu w języku oryginału („Musik der Briefe”) z udziałem niemieckiej aktorki Sibylle Hellmann odbyły się w 2012 roku w miastach północnych Niemiec.
W sezonie 2008/2009 Paweł Kamasa sprawował opiekę artystyczną nad nowym cyklem koncertowym „Muzyczny Salon Podkowy”, był także inicjatorem, autorem koncepcji programowej i dyrektorem artystycznym międzynarodowego festiwalu pianistycznego „Chopin – Inspiracje. 1810 – 2010”, który odbył się w Roku Chopinowskim 2010 w historycznym Pałacyku-Kasyno w podwarszawskiej Podkowie Leśnej i gościł pianistów jak Piers Lane, Martin Roscoe, Magdalena Lisak i Marina Baranova.
Działalność dydaktyczna
Owoce aktywności Paweł Kamasa przekazuje w ramach swojej działalności pedagogicznej. W latach 1997–2000 prowadził klasę fortepianu i kameralistyki w Konserwatorium Schaffhausen w Szwajcarii, w roku akademickim 2012/13 wykładał w Akademii Muzycznej im. Feliksa Nowowiejskiego w Bydgoszczy, współpracuje także z Zespołem Szkół Muzycznych nr 1 „Miodowa” w Warszawie. W 2007 roku występował w Lambrecht Auditorium w Kapsztadzie i na University of South Africa w Pretorii, gdzie m.in. w formie komentowanych recitali – lecture recitals – prezentował Mazurki Chopina i Szymanowskiego. Jest gościem kursów mistrzowskich w kraju i zagranicą.
Publikacje
Przypisy
Linki zewnętrzne
Oficjalna strona internetowa
Sylwetka w Polskim Centrum Informacji Muzycznej
Sylwetka w Towarzystwie Muzycznym im.Henryka Wieniawskiego
YouTube
Polscy pianiści klasyczni
Polscy pedagodzy muzyczni
Wykładowcy Akademii Muzycznej im. Feliksa Nowowiejskiego w Bydgoszczy
Urodzeni w 1963
Ludzie urodzeni w Warszawie |
3455568 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Peak | Peak | Peak – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, w hrabstwie Newberry.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Południowa |
3455570 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Little%20Mountain | Little Mountain | Little Mountain – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, w hrabstwie Newberry.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Południowa |
3455575 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Wielomian%20cyklotomiczny | Wielomian cyklotomiczny | Dla dowolnej liczby naturalnej -ty wielomian cyklotomiczny jest zdefiniowany jako
gdzie iloczyn przebiega przez wszystkie pierwiastki pierwotne z jedynki stopnia (takie, że nie jest pierwiastkiem mniejszego stopnia).
Własności
stopień wynosi (funkcja Eulera);
wielomian dzieli ale nie dzieli dla żadnego
współczynniki są całkowite;
wielomian jest nierozkładalny nad ciałem liczb wymiernych;
ciało cyklotomiczne, będące rozszerzeniem ciała liczb wymiernych o pierwiastki -tego stopnia z jedności, jest ciałem rozkładu wielomianu
zachodzą wzory
gdzie jest funkcją Möbiusa.
Dla liczb pierwszych
Wielomiany cyklotomiczne mogą być wykorzystane przy elementarnym dowodzie istnienia nieskończenie wielu liczb pierwszych przystających do 1 modulo (szczególny przypadek twierdzenia Dirichleta).
Linki zewnętrzne
Teoria liczb
Rodzaje wielomianów
Teoria ciał |
3455576 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ellwangen%20%28stacja%20kolejowa%29 | Ellwangen (stacja kolejowa) | Ellwangen (niem: Bahnhof Eppingen) – stacja kolejowa w Ellwangen (Jagst), w regionie Badenia-Wirtembergia, w Niemczech. Leży na linii kolejowej Goldshöfe-Crailsheim (Obere Jagstbahn) i jest największą i najważniejszą stacją kolejową między Goldshöfe i Crailsheim.
Według klasyfikacji Deutsche Bahn posiada kategorię 4.
Historia
Wraz z ukończeniem Obere Jagstbahn w 1866 otwarto stację Ellwangen kilkaset metrów na północ od zabytkowego centrum miasta. Już w roku 1870 planowano budowę połączenia kolejowego z Ellwangen do Dinkelsbühl w kierunku Norymbergi. Plany zostały jednak zrealizowane dopiero wiele lat później, tworząc linię z Crailsheim i Ansbach jako znacznie krótszą i bardziej opłacalną. Zatem Dworzec Ellwangen pozostał zaledwie stacją tranzytową na jednej linii. Na początku XX wieku ponownie pojawiły się aspiracje, by stworzyć lokalną linię kolejową z Ellwangen na wschód Heartland przez Röhlingen i Pfahlheim do Tannhausen. Jednak te plany budowy tej linii zostały szybko odrzucone. W 1939 roku Obere Jagstbahn miała być rozbudowana do podwójnego toru, co oznaczałoby zmiany na stacji Ellwangen. Jednak projekt ten wstrzymano z powodu wybuchu II wojny światowej. W 1985 roku Obere Jagstbahn została zelektryfikowana. W połowie lat 90., stacja została zmodernizowano i wybudowano nowy dworzec autobusowy z 13 stanowiskami oraz parking P+R. We wrześniu 2003 roku wszystkie tory towarowe i bocznice zostały rozebrane. Od września 2010 do początku kwietnia 2011 perony zostały ponownie przebudowane.
Linie kolejowe
Obere Jagstbahn
Przypisy
Linki zewnętrzne
Informacje o stacji na DB
Stacje i przystanki kolejowe w Badenii-Wirtembergii |
3455578 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Narodowy%20pomnik%20przyrody%20Skalick%C3%A1%20Mor%C3%A1vka | Narodowy pomnik przyrody Skalická Morávka | Narodowy pomnik przyrody Skalická Morávka (cz. Národní přírodní památka Skalická Morávka) – obszarowy narodowy pomnik przyrody w Czechach, w kraju morawsko-śląskim, w powiecie Frydek-Mistek. Powstał w 2006 i obejmuje 101,98 ha powierzchni, wzdłuż rzeki Morawki, poczynając od 5,47 km jej biegu poniżej miejscowości Raszkowice, w dół przez miejscowości Ligota Górna, Ligota Dolna, Noszowice, docierając pomiędzy Dobrą i Skalicę (część miasta Frydek-Mistek), na 10,6 km biegu rzeki.
Będące pod ochroną meandrujące koryto rzeki Morawki zostało słabo zmienione przez człowieka. Spośród rzadkich i chronionych roślin występują tu m.in. września pobrzeżna, skrzyp pstry, skrzyp zimowy, skrzyp gałęziasty, trzcinnik szuwarowy, wierzba siwa, wierzba wawrzynkowa. Natomiast pośród zwierząt bytują tu szarańczak, wymyk szarawy, minóg strumieniowy, rak rzeczny, głowacz pręgopłetwy, kumak górski, zaskroniec zwyczajny, wydra.
Bibliografia
Narodowe pomniki przyrody w Czechach
Ochrona przyrody w powiecie Frydek-Mistek |
3455579 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Brzanka%20%28potok%29 | Brzanka (potok) | Brzanka – potok, lewy dopływ Białej o długości 4,83 km i powierzchni zlewni 6,16 km².
Źródła potoku znajdują się na wysokości około 465 m n.p.m. w miejscowości Brzana Górna. Spływa w południowo-wschodnim kierunku przez miejscowości Brzana Górna, Brzana Dolna i Bobowa. W tej ostatniej uchodzi do Białej na wysokości 268 m. Jego dopływami są bezimienne potoki.
Cała zlewnia Brzanki znajduje się na Pogórzu Rożnowskim. Wzdłuż biegu Brzanki prowadzi droga.
Przypisy
Białej
Pogórze Rożnowskie |
3455583 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Domek%20na%20drzewie | Domek na drzewie | Domek na drzewie lub dom na drzewie – platforma i/lub niewielki budynek zbudowany na gałęziach drzewa, w jego wnętrzu lub wokół pnia. Używane w celach społecznych, rekreacyjnych, obserwacyjnych, a także jako miejsce pracy.
Zastosowania praktyczne
Domy budowane są zwykle drewna, płyt metalowych i tkaniny. W dżunglach, domy są przymocowane do drzew, aby utrzymać bezpieczną odległość części mieszkalnej od powierzchni ziemi, aby chronić mieszkańców i ich dobytek przed zwierzętami i wrogami tacy jak łowcy głów.
Domy na drzewach są często świetnym rozwiązaniem do budowy ekologicznych domów w odległych obszarach leśnych, ponieważ nie wymagają dużej ilości wolnego miejsca oraz ułatwiają dostęp do światła, które na poziomie gruntu jest ograniczone. Są oczywiście wady takie jak duża wysokość nad ziemią czy ciągła wspinaczka do części mieszkalnej.
Sposoby mocowania domu
Istnieje wiele technik mocowania konstrukcji do drzewa, które minimalizują uszkodzenia drzewa. Budowa domów na drzewach zwykle zaczyna się od utworzenia sztywnej platformie. Sposoby na usztywnienie platformy to:
Szczudła – używane na niższych wysokościach, często wprost z gruntu. Szczudła są uważane za najprostszy sposób na wsparcie domów na drzewach. Zmniejszają ciężar platformy i zwiększają bezpieczeństwo. Są wbijane w glebę lub osadzane na betonie.
Pręty – używane do złagodzenia ciężarów na wyższej wysokości. Układy te są szczególnie przydatne do kontrolowania ruchów powodowanych przez wiatr lub wzrostu drzewa.
Można także wyróżnić:
Metody nieinwazyjne – nie używają gwoździ, śrub ani nakrętek. Używane przeciw-belki, gwintowane pręty lub wiązania.
Metody inwazyjne – wszystkie metody, które wykorzystują gwoździe, wkręty, śruby itd. Wymagają nakłucia w drzewie.
Popularność
Od połowy lat 80. domki na drzewach cieszą się popularnością w krajach europejskich i Stanach Zjednoczonych. Spowodowane to było wzrost zainteresowania problematyką ochrony środowiska oraz jako atrakcje dla dzieci.
Zwiększona popularność doprowadziła do zwiększonego popytu. Istnieje ponad 30 firm w Europie i Stanach Zjednoczonych, zajmujących się projektowaniem i budową domków zarówno do zabawy dla młodszych konsumentów jak i dużych domów mieszkalnych.
Linki zewnętrzne
Krótka dokumentacja
Budynki mieszkalne |
3455586 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Dante%20Braida | Dante Braida | Dante Gustavo Braida Lorenzón (ur. 18 lipca 1968 w Reconquista) – argentyński duchowny katolicki, w latach 2015–2018 biskup pomocniczy Mendozy, biskup La Rioja od 2018.
Życiorys
Święcenia kapłańskie przyjął 21 kwietnia 1996 i został inkardynowany do diecezji Reconquista. Po kilkuletnim stażu duszpasterskim został skierowany do międzydiecezjalnego seminarium w Resistencii w charakterze wychowawcy. W 2009 został wikariuszem generalnym diecezji.
11 kwietnia 2015 papież Franciszek mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji Mendoza oraz biskupem tytularnym Tanudaia. Sakry udzielił mu 12 czerwca 2015 metropolita Menedozy - arcybiskup Carlos María Franzini.
13 grudnia 2018 został mianowany biskupem ordynariuszem diecezji La Rioja.
Przypisy
Linki zewnętrzne
[dostęp 2015-04-13]
Argentyńscy biskupi katoliccy
Ludzie urodzeni w Reconquista (miasto)
Urodzeni w 1968 |
3455591 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Mesagne%20%28stacja%20kolejowa%29 | Mesagne (stacja kolejowa) | Mesagne (wł. Stazione di Mesagne) – stacja kolejowa w Mesagne, w prowincji Brindisi, w regionie Apulia, we Włoszech. Obecnie czynna dla pasażerów, znajduje się przy via Tenente Ugo Granafei, na północnym wjeździe do miasta z drogi ekspresowej Brindisi-Taranto, przy skrzyżowaniu Mesagne Centro-Mesagne Stazione.
Według klasyfikacji RFI ma kategorię brązową.
Opis
Stacja Mesagne obsługuje głównie pociągi regionalne między Tarentem i Brindisi. Rzadziej kursują pociągi Intercity ekspresowe i międzyregionalne. Kiedyś była często wykorzystywana przez pociągi towarowe, gdyż posiada 5 torów niezelektryfikowanych. Stacja jest częścią programu "Pegasus" prowadzonego przez RFI, który przewiduje przebudowę 101 stacji do roku 2016. Wnętrze stacji wyposażone w łazienki, poczekalnię i kasy jest w złym stanie technicznym.
Stacja obsługuje również gminy: San Donaci i San Pancrazio Salentino.
Linie kolejowe
Tarent – Brindisi
Zobacz też
Lista stacji i przystanków kolejowych w Apulii
Przypisy
Linki zewnętrzne
Rozkład jazdy
Stacje i przystanki kolejowe w Apulii |
3455598 | https://pl.wikipedia.org/wiki/John%20Drew | John Drew | John Edward Drew (ur. 30 września 1954 w Vredenburgh, zm. 10 kwietnia 2022) – amerykański koszykarz, dwukrotny uczestnik spotkań gwiazd NBA. Jeden z pierwszych zawodników objętych polityką antynarkotykową, wprowadzoną przez komisarza NBA – Davida Sterna.
W debiutanckim sezonie 1974/1975 zajął drugie miejsce w głosowaniu na debiutanta roku NBA.
Kariera Drew dobiegła końca ze względu na uzależnienie od kokainy. Opuścił on 38 spotkań sezonu 1982/83 z powodu odwyku. W 1984 roku był jednym z głównych kandydatów w wyścigu o nagrodę – NBA Comeback Player of the Year Award. Zajął też drugie miejsce w głosowaniu na najlepszego „szóstego” zawodnika ligi. Przekreślił swoje szanse z powodu powrotu do uzależnienia. W 1986 roku został usunięty z NBA w wyniku naruszenia przepisów antynarkotykowych. Był także kilkukrotnie aresztowany za posiadanie niedozwolonych substancji. Do historii NBA przeszedł jako pierwszy zawodnik, który został usunięty z powodu złamania polityki antynarkotykowej.
Jest współrekordzistą NBA (z Jasonem Kiddem) w liczbie strat uzyskanych w trakcie jednego spotkania sezonu zasadniczego. 1 marca 1978 roku zanotował ich 14, podczas konfrontacji z New Jersey Nets.
Osiągnięcia
NBA
2-krotny uczestnik meczu gwiazd NBA (1976, 1980)
Wybrany do I składu debiutantów NBA (1975)
Zawodnik tygodnia NBA (6.03.1983)
CBA
Najlepszy nowo przybyły zawodnik CBA (1986)
Przypisy
Linki zewnętrzne
Profil na NBA.com
Statystyki na basketball-reference.com
Profil na landofbasketball.com
Amerykańscy koszykarze
Koszykarze Atlanty Hawks
Koszykarze Utah Jazz
Urodzeni w 1954
Zmarli w 2022
Koszykarze Parade High School All-Americans
NBA All-Stars |
3455599 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Mistrzostwa%20Europy%20w%20Zapasach%201982 | Mistrzostwa Europy w Zapasach 1982 | 37. Mistrzostwa Europy w zapasach odbywały się w Warnie w Bułgarii.
Styl klasyczny
Medaliści
Tabela medalowa
Styl wolny
Medaliści
Tabela medalowa
Bibliografia
Dane na foeldeak.com
Mistrzostwa Europy w zapasach
1982 w zapasach
Zapasy w Bułgarii
Sport w Warnie |
3455600 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Imatra%20%28stacja%20kolejowa%29 | Imatra (stacja kolejowa) | Imatra (fiń: Imatran rautatieasema) – stacja kolejowa w Imatra, w regionie Karelia Południowa, w Finlandii.
Budynek dworca posiada poczekalnię, kasy biletowe oraz kiosk.
Na stacji istnieje tylko jeden tor, nie posiada operacji ładunkowych. Imatra posiada trzy stacje: Imatrankoski, Vuoksenniskan i dworzec centralny Imatra.
Obiekt służy również jako biuro podróży oraz jako lokalny hub, który stał się nowoczesnym centrum turystycznym.
Dworzec kolejowy Imatra jest podzielony na dwie części, dworzec pasażerski Imatra oraz stację towarową Imatra. Stacja towarowa znajduje się 2,7 km od dworca w kierunku Joensuu.
Linie kolejowe
Karjalan rata
Przypisy
Linki zewnętrzne
Informacje o stacji
Stacje i przystanki kolejowe w regionie Karelia Południowa
Imatra |
3455602 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Westminster%20%28Vermont%29 | Westminster (Vermont) | Westminster – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Vermont, w hrabstwie Windham.
Przypisy
Miasta w stanie Vermont |
3455604 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Westminster%20%28Teksas%29 | Westminster (Teksas) | Westminster – jednostka osadnicza w Stanach Zjednoczonych, w stanie Teksas, w hrabstwie Collin.
Przypisy
CDP w stanie Teksas |
3455606 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Stanis%C5%82aw%20Burza-Karli%C5%84ski | Stanisław Burza-Karliński | Stanisław Burza-Karliński (ur. 30 marca 1921 w Dąbrowie k. Ręczna, zm. 12 kwietnia 2015 w Piotrkowie Trybunalskim) – generał brygady Wojska Polskiego, żołnierz podziemia niepodległościowego w czasie II wojny światowej.
Życiorys
Syn Józefa. Od listopada 1943 był dowódcą oddziału partyzanckiego „Burza”, który w lipcu 1944 wszedł w skład 25 pułku piechoty AK. W tym czasie pomagał między innymi grupom spadochronowym i jeńcom z Armii Czerwonej. Po zakończeniu wojny działał w podziemiu niepodległościowym, ponownie zorganizował oddział partyzancki. 8 lipca 1945 pod Majkowicami dowodził w bitwie z Armią Czerwoną. Na skutek zdrady został aresztowany przez komunistów w Trzciance (Wielkopolska). W 1946 roku skazano go na karę śmierci, jednak ze względu na dyplom uznania jaki otrzymał w 1945 roku od dowództwa Armii Czerwonej sąd zmniejszył karę do 15 lat więzienia. Dzięki amnestii wyszedł na wolność w 1956. Prześladowany przez bezpiekę. W 1980 wyjechał do Kanady, powrócił w 1995.
8 sierpnia 2007 Prezydent RP Lech Kaczyński mianował pułkownika nie podlegającego obowiązkowi służby wojskowej Stanisława Burza-Karlińskiego na stopień generała brygady.
W 2013 zawieszony w prawach członka Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej, gdyż protestował przeciwko byłym agentom bezpieki i oszustom we władzach tej organizacji. Ich sylwetki prezentowano na łamach miesięcznika „KurieR–Kultura i Rzeczywistość”, z którym gen. Burza-Karliński współpracował od 2004. W grudniu 2014 zlikwidowany został Okręg Piotrków Trybunalski, na którego stał czele.
Autor autobiografii W burzy dziejowej. Wspomnienia 1939-1945 (Wydawnictwo – Biuro Tłumaczeń, Wrocław 2005, ), „W burzy dziejowej” (wyd. II poprawione i rozszerzone, Wydawnictwo Mireki, Kraków 2014).
Odznaczenia i wyróżnienia
Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (1944)
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2006)
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1995)
Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
Złoty Krzyż Zasługi
Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami
Medal Wojska (czterokrotnie)
Krzyż Kampanii Wrześniowej
Krzyż Armii Krajowej
Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939” (1991)
Medal „Pro Memoria”
Medal „Pro Patria”
Krzyż Antykomunistycznego Związku Więźniów Politycznych 1939-1956
Krzyż Więźnia Politycznego Stowarzyszenia Polskich Byłych Więźniów Politycznych
Krzyż Więźnia Politycznego Związku Więźniów Politycznych Okresu Stalinowskiego
Medal „Za zasługi dla Stowarzyszenia Kombatantów Misji Pokojowych ONZ”
Honorowy Obywatel Piotrkowa Trybunalskiego
Honorowy Obywatel Żarnowa
Zasłużony dla Powiatu Opoczyńskiego
Zasłużony dla Powiatu Piotrkowskiego
Przypisy
Bibliografia
„KurieR-Kultura i Rzeczywistość”, roczniki 2004-2015
„W burzy dziejowej”, wyd.II, Kraków 2014
Dowódcy oddziałów partyzanckich Armii Krajowej
Kombatanci mianowani generałami Wojska Polskiego III Rzeczypospolitej
Odznaczeni Krzyżem Armii Krajowej
Odznaczeni Krzyżem Kampanii Wrześniowej 1939 r.
Odznaczeni Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)
Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)
Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (władze RP na uchodźstwie)
Odznaczeni Krzyżem Walecznych (dwukrotnie)
Odznaczeni Medalem Pro Memoria
Odznaczeni Medalem Pro Patria
Odznaczeni Medalem Wojska (czterokrotnie)
Odznaczeni medalem „Za udział w wojnie obronnej 1939”
Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami
Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi
Osoby skazane na karę śmierci w Polsce w ramach represji stalinowskich
Polscy autorzy pamiętników i dzienników
Więźniowie polityczni w Polsce Ludowej 1944–1956
Żołnierze 25. Pułku Piechoty Armii Krajowej
Żołnierze i działacze podziemia antykomunistycznego (1944–1956)
Urodzeni w 1921
Zmarli w 2015 |
3455607 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Westminster%20%28Massachusetts%29 | Westminster (Massachusetts) | Westminster – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Massachusetts, w hrabstwie Worcester.
Przypisy
Miasta w stanie Massachusetts |
3455608 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Aniela%20Aleksandrowicz | Aniela Aleksandrowicz | Aniela Aleksandrowicz – polska nauczycielka, działaczka społeczna i niepodległościowa związana ze Lwowem.
Życiorys
W okresie zaboru austriackiego w ramach autonomii galicyjskiej na przełomie XIX i XX wieku pracowała jako starsza nauczycielka szkoły żeńskiej we Lwowie. Pod koniec XIX wieku działała w tajnym ruchu niepodległościowym na obszarze Galicji.
Działała społecznie. 6 kwietnia 1902 zasiadła w radzie nadzorczej Wytwórczo-Handlowej Spółki Przyborów Szkolnych we Lwowie. Była sekretarką Związku Nauczycielek we Lwowie (powstałego w 1903 z połączenia Związku Koleżeńskiego Byłych Seminarzystek i Nauczycielek ze Stowarzyszeniem Nauczycielek). Była członkiem zarządu Polskiego Towarzystwa Pedagogicznego we Lwowie od 1903 do 1906. Przystąpiła do Towarzystwa Szkoły Ludowej, pełniła funkcję prezes koła lwowskiego TSL, otrzymała godność członka honorowego TSL. Była zastępcą sekretarza i od 1907 do 1912 sekretarzem zarządu Polskiego Muzeum Szkolnego we Lwowie, od 1909 do 1916 członkiem zarządu Towarzystwa Szkoły Handlowej we Lwowie, członkiem zarządu Towarzystwa Gniazd Sierocych, członkiem czynnym zwyczajnym Wydziału Towarzystwa dla Popierania Nauki Polskiej we Lwowie, członkiem wydziału Zjednoczenia Chrześcijańskich Polskich Towarzystw Kobiecych.
Pod koniec I wojny światowej wzięła udział w obronie Lwowa w trakcie wojny polsko-ukraińskiej. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w latach 20. pełniła funkcję dyrektorki szkoły powszechnej we Lwowie. Była członkiem Polskiego Towarzystwa Dendrologicznego (1924–1926). W 1929 ze stanowiska kierowniczki siedmioklasowej szkoły powszechnej żeńskiej im. Klementyny Tańskiej we Lwowie została spensjonowana.
Działała w Straży Mogił Polskich Bohaterów we Lwowie, w której zasiadała w zarządzie, w komisji rewizyjnej. Organizacja zainicjowała budowę Cmentarza Obrońców Lwowa. W latach 20. działała w Bloku Katolicko-Narodowym.
Została pochowana na Cmentarzu Obrońców Lwowa.
Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923),
Srebrny Wawrzyn Akademicki (5 listopada 1938).
Przypisy
Członkowie honorowi Towarzystwa Szkoły Ludowej
Członkowie polskich organizacji niepodległościowych w zaborze austriackim
Działacze społeczni II Rzeczypospolitej
Galicyjscy nauczyciele
Nauczyciele II Rzeczypospolitej
Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
Odznaczeni Srebrnym Wawrzynem Akademickim
Pochowani na Cmentarzu Obrońców Lwowa
Polscy nauczyciele
Uczestnicy bitwy o Lwów 1918–1919 (strona polska)
Urodzeni w XIX wieku
Zmarli w XX wieku
Nieznana data śmierci
Nieznana data urodzenia |
3455610 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Mistrzostwa%20Europy%20w%20Zapasach%201983 | Mistrzostwa Europy w Zapasach 1983 | 38. Mistrzostwa Europy w zapasach odbywały się od 17 do 21 kwietnia w Budapeszcie.
Styl klasyczny
Medaliści
Tabela medalowa
Styl wolny
Medaliści
Tabela medalowa
Bibliografia
Dane na foeldeak.com
Mistrzostwa Europy w zapasach
1983 w zapasach
Zapasy na Węgrzech
Sport w Budapeszcie |
3455611 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Barcelos%20%28stacja%20kolejowa%29 | Barcelos (stacja kolejowa) | Barcelos (port: Estação Ferroviária de Barcelos) – stacja kolejowa w Barcelos, w regionie Północ, w Portugalii. Znajduje się na Linha do Minho.
Charakterystyka
Znajduje się w mieście Barcelos, na Largo Marchal Gomes da Costa.
W 2010 roku stacja posiadała 3 tory, dwa o długości 555 metrów, a trzeci 498 metrów; dwa perony o wysokości 40 cm, i długości odpowiednio 273 i 243 metrów.
W lipcu 2013 stacja była obsługiwana przez pociągi regionalne i InterRegional przewoźnika Comboios de Portugal.
Historia
Odcinek między Midões i Barcelos otwarto 21 października 1877. 24 lutego 1878 roku otwarto kolejny odcinek Linha do Minho do stacji Darque.
Projekt ustawy z dnia 10 sierpnia 1897 upoważnił rząd do otwarcia ofert na różne połączenia kolejowe, w tym przedłużenie Linha do Minho, z Barcelos do Esposende.
Linie kolejowe
Linha do Minho
Przypisy
Linki zewnętrzne
Informacje o stacji na CP
Stacje i przystanki kolejowe w dystrykcie Braga
Barcelos |
3455612 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Westminster%20%28Karolina%20Po%C5%82udniowa%29 | Westminster (Karolina Południowa) | Westminster – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, w hrabstwie Oconee.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Południowa |
3455613 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Zo%C5%82tan%20Senhetowski | Zołtan Senhetowski | Zołtan Josypowycz Senhetowski, ukr. Золтан Йосипович Сенгетовський, węg. Zoltán Györffy, ros. Золтан Иосифович Сенгетовский, Zołtan Iosifowicz Siengietowski (ur. 9 września 1928 w Użhorodzie, zm. 6 września 1996) – ukraiński piłkarz pochodzenia węgierskiego, grający na pozycji napastnika lub pomocnika, trener piłkarski.
Kariera piłkarska
Kariera klubowa
Wychowanek klubu Mundus Użhorod. W 1946 roku rozpoczął karierę piłkarską w Spartaku Użhorod. Po wygraniu w 1946 roku złotych medali Mistrzostw Ukraińskiej SRR piłkarze Spartaka otrzymały zaproszenia od czołowych klubów. W listopadzie 1948 roku został zaproszony do Dynama Kijów. W 1954 powrócił do domu i potem występował w Spartaku Użhorod. W 1956 przeniósł się do Spartaka Iwano-Frankiwsk, w którym zakończył karierę w roku 1957.
Kariera trenerska
Karierę szkoleniowca rozpoczął po zakończeniu kariery piłkarza. Od 1958 pomagał trenować klub Arsenał Kijów, wychodząc również na boisko jako piłkarz., a w 1964 stał na czele klubu, który zmienił nazwę na Temp Kijów. Z klubem osiągnął wysokie 10 miejsce wśród 41 zespołów.
Sukcesy i odznaczenia
Sukcesy piłkarskie
Spartak Użhorod
mistrz Ukraińskiej SRR: 1946
Dynamo Kijów
mistrz ZSRR wśród drużyn rezerwowych: 1949
wicemistrz ZSRR: 1961
Odznaczenia
tytuł Mistrza Sportu ZSRR: 1952
Przypisy
Bibliografia
Radzieccy piłkarze
Ukraińscy piłkarze
Osoby pochodzenia węgierskiego
Radzieccy trenerzy piłkarscy
Ukraińscy trenerzy piłkarscy
Piłkarze Dynama Kijów
Piłkarze Spartaka Iwano-Frankiwsk
Piłkarze Tempa Kijów
Piłkarze Howerły Użhorod
Węgrzy na Ukrainie
Ludzie urodzeni w Użhorodzie
Urodzeni w 1928
Zmarli w 1996 |