id
stringlengths 1
7
| url
stringlengths 31
408
| title
stringlengths 1
239
| text
stringlengths 1
297k
|
|---|---|---|---|
3455076 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Hardeeville | Hardeeville | Hardeeville – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, w hrabstwie Jasper.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Południowa |
3455084 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Bethune%20%28Kolorado%29 | Bethune (Kolorado) | Bethune – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Kolorado, w hrabstwie Kit Carson.
Przypisy
Miasta w stanie Kolorado |
3455089 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Jotuze | Jotuze | Jotuze, właściwie Marcin Józwa (ur. czerwiec 1977) – polski raper. Absolwent III Liceum Ogólnokształcącego im. gen. Sowińskiego w Warszawie. Były członek zespołu hip-hopowego Grammatik. Wraz z grupą nagrał m.in. cztery albumy studyjne EP+ (1999), Światła miasta (2000), 3 (2005) oraz Podróże (2007).
W 2001 roku wystąpił w filmie dokumentalnym Sylwestra Latkowskiego „Blokersi”. Tego samego roku muzyk wystąpił także w produkcji MTV Polska - „Mówią Bloki, Człowieku 2”. W 2003 roku Jotuze gościł na albumie formacji Endefis – O tym, co widzisz na oczy w utworze „Czas wziąć sprawy w swoje ręce”. W 2008 roku po rozpadzie zespołu Grammatik porzucił działalność artystyczną.
W 2014 roku raper wznowił działalność, tego samego roku gościł na albumie producenckim Piotra „HV” Kalińskiego i Mikołaja „Noona” Bugajaka pt. HV/Noon.
Żonaty, ma córkę.
Dyskografia
Albumy studyjny
Występy gościnne
Filmografia
Przypisy
Polscy raperzy
Muzycy związani z Warszawą
Urodzeni w 1977
Ludzie urodzeni w Warszawie |
3455090 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Bethune%20%28Karolina%20Po%C5%82udniowa%29 | Bethune (Karolina Południowa) | Bethune – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, w hrabstwie Kershaw.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Południowa |
3455093 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Kolchidzki%20Park%20Narodowy | Kolchidzki Park Narodowy | Kolchidzki Park Narodowy (gruz. კოლხეთის ეროვნული პარკი) — park narodowy w zachodniej Gruzji, położony pomiędzy regionami Guria i Megrelia-Górna Swanetia. Leży na nadmorskiej równinie nad Morzem Czarnym, w regionie zwanym w starożytności Kolchidą, od której wziął nazwę – Kolchida w języku gruzińskim to Kolcheti (კოლხეთი).
Park narodowy utworzono w roku 1998 na bazie istniejącego tu już od 1947 roku rezerwatu przyrody. W 1996 Gruzja podpisała Konwencję ramsarską o obszarach wodno-błotnych mających znaczenie międzynarodowe, zwłaszcza jako środowisko życia ptactwa wodnego, i znajdujący się tu rezerwat przyrody został nią objęty. Park narodowy zajmuje 285 km² powierzchni, a ponad połowa to obszary podmokłe. Tutejsze torfowiska istnieją już kilka tysięcy lat i osiągają miąższość ponad 12 m. Od otwartego morza teren ogranicza pas wydm o wysokości 2-3 m. Przepływają tu niewielkie rzeki, jest tu także kilka jezior, w tym największe Paliastomi, które znajduje się w południowo-zachodniej części parku narodowego, tuż przy mieście Poti. Ma 18,2 km² powierzchni i 3,2 m głębokości. Jest ono najłatwiej dostępne i chętnie odwiedzane przez turystów ze względu na swoją dużą populację ptactwa, w tym 21 zagrożonych gatunków.
Pod względem florystycznym charakterystyczne dla tego obszaru są podmokłe lasy, a dominujące gatunki drzew to olcha, wierzba, dąb i jesion. Mimo dużego wpływu człowieka nadal występują tu zbiorowiska endemicznych i reliktowych gatunków roślin na terenach mokradeł. Wśród tych najbardziej interesujących jest skrzydłorzech kaukaski.
Strefa przybrzeżna parku, w połączeniu z przyległym obszarem morskim, stanowi część jednego z głównych szlaków migracji ptaków do Afryki i Eurazji. W parku narodowym można spotkać ponad 194 rodzaje gatunków ptaków, w tym 21 wędrownych. Najlepsze miesiące do odwiedzenia to wrzesień i październik, kiedy duże i małe ptaki drapieżne można zauważyć tu podczas migracji na południe, lub okres od stycznia do maja, kiedy zimują tutaj łabędzie, gęsi, kaczki i inne ptaki wodne oraz pelikany i bociany. Żyją tu także bociany czarne oraz żurawie i czaple białe.
Administracja i centrum turystyczne parku narodowego znajduje się na południowym skraju Poti, 4 km od centrum miasta, na głównej drodze w kierunku Batumi. W sezonie organizuje się wycieczki łodziami lub pontonami po jeziorze Paliastomi oraz spływy po rzece Piczori.
Przypisy
Parki narodowe w Gruzji |
3455099 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Port%20Muuga | Port Muuga | Port Muuga – port towarowy w Estonii. Znajduje się około 13 km na północny wschód od Tallinna, na obszarze wsi Muuga, Maardu i Uusküla. Jest to największy port towarowy w Estonii, specjalizujący się głównie w tranzycie towarów z Rosji.
Port Muuga obsługuje około 80% towarów obsługiwanych przez Port w Tallinnie i około 90% towarów tranzytowanych przez Estonię. Mniej więcej 3/4 z nich stanowi ropa naftowa i towary pochodne, ale obsługiwane są również inne ładunki.
Port ma powierzchnię 524,2 ha. Znajduje się w nim 29 nabrzeży o łącznej długości 6,4 km. Maksymalna głębokość wynosi 18 m, co czyni go jednym z najgłębszych portów nad Morzem Bałtyckim. Obsługuje jednostki o długości do 300 m i szerokości do 48 m.
Infrastruktura
W porcie znajduje się 6 terminali do towarów płynnych, 2 terminale ogólnego przeznaczenia (z których jeden posiada kompleks chłodniczy), terminal kontenerowy oraz ro-ro, terminal towarów suchych, terminal zbożowy, terminal stalowy oraz terminal węglowy.
Zadaszona powierzchnia magazynowa wynosi 151 tys. m², zaś powierzchnia otwarta 670 tys. m². Magazyn chłodniczy posiada 11,5 tys. m² powierzchni. Oprócz tego port może przechowywać do 1 550 150 m³ ropy naftowej oraz posiada silos mogący pomieści 300 000 ton zboża.
Do portu doprowadzona jest linia kolejowa, łącząca się z linią Tallinn–Tapa.
Na terenie Portu Muuga znajduje się również park przemysłowy o powierzchni 75 ha.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Muuga Harbour
Muuga
Port w Tallinnie |
3455104 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Memoria%C5%82%20Bronis%C5%82awa%20Idzikowskiego%201967 | Memoriał Bronisława Idzikowskiego 1967 | Memoriał im. Bronisława Idzikowskiego i Marka Czernego 1967 – 1. edycja turnieju w celu uczczenia pamięci polskiego żużlowca Bronisława Idzikowskiego, który odbył się dnia 22 września 1967 roku. Turniej wygrał Zygmunt Pytko.
Wyniki
Częstochowa, 22 września 1967
NCD:
Sędzia: Rościsław Słowiecki
Bieg po biegu
Rurarz, Maj, Friedek, Krupiński
Pytko, Rurarz, Łotocki, Peszke
Maj, Peszke, Tkocz, Malinowski
Pytko, Malinowski, Krupiński, Zapart
Kacperak, Woryna, Peszke, Krupiński
Rurarz, Rose, Malinowski, Kacperak
Tkocz, Rose, Łotocki, Rak Rak za Krupińskiego
Maj, Kacperak, Łotocki, Zapart
Pytko, Rose, Woryna, Maj
Pytko, Tkocz, Friedek, Kacperak
Woryna, Rurarz, Tkocz, Zapart
Friedek, Rose, Peszke, Zapart
Woryna, Friedek, Łotocki, Malinowski
Linki zewnętrzne
1967
1967 w sporcie żużlowym
1967 w polskim sporcie |
3455105 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Heath%20Springs | Heath Springs | Heath Springs – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, w hrabstwie Lancaster.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Południowa |
3455107 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Kershaw%20%28Karolina%20Po%C5%82udniowa%29 | Kershaw (Karolina Południowa) | Kershaw – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, w hrabstwie Lancaster.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Południowa |
3455108 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Lancaster%20%28Karolina%20Po%C5%82udniowa%29 | Lancaster (Karolina Południowa) | Lancaster – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, siedziba administracyjna hrabstwa Lancaster.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Południowa |
3455109 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Pop%C4%99d%20cz%C4%85stkowy | Popęd cząstkowy | Popędy cząstkowe – zgodnie z teorią psychoanalizy Sigmunda Freuda, popędy pochodzące z określonych sfer erogennych. Brak stałego popędu u człowieka wynika prawdopodobnie z odmiennego ukształtowania oraz intensywności, uzyskanej przez dewaluację i zminimalizowanie periodyczności, występującej u zwierząt wyższych.
Znaczenie popędów cząstkowych w rozwoju psychoseksualnym
Według Freuda, rozwój psychoseksualny składa się z czterech faz: oralnej, analnej, fallicznej oraz genitalnej. W każdym periodzie prymat pełnią inne sfery erogenne, z których wywodzą się popędy cząstkowe. Głównym celem aprecjacji seksualnej jest skoligacenie popędów cząstkowych pod hegemonię supremacji genitalnej, uzyskaną przez ich inhibicję w danej fazie rozwoju psychoseksualnego. Brak zahamowania skutkuje utrwaleniem popędu cząstkowego (fiksacją), otwierającą drogę do perwersji seksualnych.
Przypisy
Fazy rozwoju seksualnego |
3455111 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Memoria%C5%82%20%C5%81ukasza%20Romanka%202012 | Memoriał Łukasza Romanka 2012 | Memoriał im. Łukasza Romanka 2012 – 6. edycja corocznego turnieju żużlowego, poświęconego pamięci zmarłego tragicznie żużlowva Łukasza Romanka. W turnieju zwyciężył Polak Andreas Jonsson.
Wyniki
Rybnik, 5 maja 2012
NCD: Andreas Jonsson - 63,44 w wyścigu 4
Sędzia: Marek Wojaczek
Bieg po biegu
[66,82] Jamroży, Hampel, Iversen, Chromik
[66,79] Gollob, Woffinden, Allen, Gomólski
[66,94] Crump, Batchelor, Bogdanovs, R.Fleger
[63,44] Jonsson, Miedziński, Mitko, K.Fleger
[66,20] Jonsson, Gollob, Bogdanovs, Hampel
[66,08] Iversen, Allen, Batchelor, K.Fleger
[66,94] Woffinden, Chromik, Miedziński, R.Fleger
[66,82] Jamroży, Crump, Mitko, Gomólski
[66,58]Hampel, Allen, Mitko, R.Fleger
[65,99]Iversen, Crump, Gollob, Miedziński
[68,01]Gomólski, Chromik, Bogdanovs, K.Fleger
[66,54]Jonsson, Woffinden, Jamroży, Batchelor
[66,55] Hampel, Woffinden, Crump, K.Fleger
[66,36] Iversen, Jonsson, R.Fleger, Gomólski
[67,08] Gollob, Batchelor, Chromik, Mitko
[66,98] Miedziński, Bogdanovs, Jamroży, Allen
[67,15] Hampel, Batchelor, Miedziński, Gomólski
[67,45] Woffinden, Bogdanovs, Iversen, Mitko
Przypisy
Linki zewnętrzne
2012
2012 w sporcie żużlowym
2012 w polskim sporcie |
3455112 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Cross%20Hill | Cross Hill | Cross Hill – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, w hrabstwie Laurens.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Południowa |
3455116 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Earthworm%20Jim%203D | Earthworm Jim 3D | Earthworm Jim 3D – komputerowa gra platformowa z serii Earthworm Jim stworzona przez studio VIS Entertainment i wydana przez Interplay Entertainment. Została wydana 28 października 1999 na konsolę Nintendo 64 oraz rok później na komputery osobiste.
Fabuła
Tytułowa dżdżownica o imieniu Jim z powodu utraty przytomności znalazła się wewnątrz własnego umysłu. Chcąc powrócić do rzeczywistego świata, musi przemierzyć lokalizacje wewnątrz swojej wyobraźni. Podobnie jak w poprzednich częściach serii, bohater walczy z przeciwnikami przy pomocy swojego blastera, a na końcu każdego z czterech etapów ma do pokonania bossa.
Odbiór gry
Gra w wersji na Nintendo 64 spotkała się z mieszanymi reakcjami recenzentów, uzyskując według agregatora GameRankings średnią z ocen wynoszącą 59,32%.
Przypisy
1999 w grach komputerowych
Gry na platformę Nintendo 64
Gry na platformę Windows
Platformowe gry komputerowe
Gry wydane przez Interplay |
3455117 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Gray%20Court | Gray Court | Gray Court – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, w hrabstwie Laurens.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Południowa |
3455120 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ermistu%20%28jezioro%29 | Ermistu (jezioro) | Ermistu (est. Ermistu järv) − jezioro na obszarze gminy Tõstamaa w prowincji Parnawa, w Estonii. Ma powierzchnię 454 hektarów, maksymalną głębokość 2,9 m. Pod względem powierzchni jest dziewiątym jeziorem w Estonii. Sąsiaduje z jeziorem Tõhela järv. Wypływa z niego niewielka rzeczka Tõstamaa jõgi. Na południe od jeziora znajduje się wieś Tõstamaa, natomiast na północ Ermistu.
W jeziorze występują między innymi płocie, Szczupak pospolityi, wzdręgi, leszcze, okonie, karpie.
Przypisy
Jeziora w Estonii |
3455122 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Mistrzostwa%20Europy%20w%20Lekkoatletyce%202014%20%E2%80%93%20bieg%20na%20800%20m%20kobiet | Mistrzostwa Europy w Lekkoatletyce 2014 – bieg na 800 m kobiet | Bieg na 800 metrów kobiet – jedna z konkurencji biegowych rozgrywanych podczas lekkoatletycznych mistrzostw Europy na Letzigrund Stadion w Zurychu. Tytułu wywalczonego sprzed dwóch lat w Göteborgu broniła Brytyjka Lynsey Sharp.
Rekordy
Tabela prezentuje rekord świata, rekord Europy, najlepsze osiągnięcie na Starym Kontynencie, a także najlepszy rezultat na świecie i w Europie w sezonie 2014 przed rozpoczęciem mistrzostw.
Listy europejskie
Tabela przedstawia 10 najlepszych wyników uzyskanych w sezonie 2014 przez europejskie lekkoatletki przed rozpoczęciem mistrzostw.
Terminarz
Rezultaty
Eliminacje
Awans: 3 najszybszych z każdego biegu (Q)+4 przegranych z najlepszymi czasami (q).
Półfinały
Awans: 3 najszybszych z każdego biegu (Q)+2 przegranych z najlepszymi czasami (q).
Finał
Uwagi
Bibliografia
Bieg na 800 m kobiet |
3455123 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Iwan%20Pa%C5%BCo | Iwan Pażo | Iwan Jurijowycz Pażo, ukr. Іван Юрійович Пажо, węg. János Pazsó, ros. Иван (Янош) Юрьевич Пажо, Iwan Jurjewicz Pażo (ur. 10 grudnia 1935, Ruś Podkarpacka) – ukraiński piłkarz pochodzenia węgierskiego, grający na pozycji napastnika lub pomocnika, trener piłkarski.
Kariera piłkarska
Kariera klubowa
W 1955 roku rozpoczął karierę piłkarską w klubie Spartak Użhorod. W latach 1956–1957 służył w wojskowym klubie OBO Lwów, który również nazywał się OSK Lwów. W 1958 został zaproszony do Kołhospnyka Połtawa. W 1959 roku powrócił do Spartaka, który w następnym roku zmienił nazwę na Werchowyna Użhorod. W Użhorodzie zakończył karierę w roku 1966.
Kariera trenerska
Karierę szkoleniowca rozpoczął jeszcze będąc piłkarzem. W końcu kariery piłkarskiej łączył również funkcje trenerskie, a potem pomagał zespół z Użhoroda, który potem nazywał się kolejno Howerła i Zakarpattia. Od czerwca 1997 do września 1998 stał na czele klubu. Przez wiele lat pracował w regionalnej komisji sportu, kierował piłką nożną w regionie i przekazywał swoje doświadczenie dla młodych graczy.
Sukcesy i odznaczenia
Sukcesy piłkarskie
Spartak Użhorod
wicemistrz Ukraińskiej SRR: 1957
Sukcesy trenerskie
Howerła Użhorod
wicemistrz Ukraińskiej SRR: 1972 (jako asystent trenera)
Przypisy
Bibliografia
Radzieccy piłkarze
Ukraińscy piłkarze
Osoby pochodzenia węgierskiego
Radzieccy trenerzy piłkarscy
Ukraińscy trenerzy piłkarscy
Piłkarze SKA Lwów
Piłkarze Worskły Połtawa
Piłkarze Howerły Użhorod
Trenerzy piłkarzy Howerły Użhorod
Węgrzy na Ukrainie
Urodzeni w 1935 |
3455125 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Laurens%20%28miasto%29 | Laurens (miasto) | Laurens – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Nowy Jork, w hrabstwie Otsego.
Przypisy
Miasta w stanie Nowy Jork |
3455128 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Laurens%20%28Karolina%20Po%C5%82udniowa%29 | Laurens (Karolina Południowa) | Laurens – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, siedziba administracyjna hrabstwa Laurens.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Południowa |
3455130 | https://pl.wikipedia.org/wiki/U-Boot%20%28nap%C3%B3j%29 | U-Boot (napój) | U-Boot (z niem.: okręt podwodny) – popularny w Polsce, Niemczech, Serbii oraz krajach Beneluksu koktajl alkoholowy. Nazwa napoju jest ściśle związana ze sposobem jego przyrządzania.
Sposób przyrządzania
500 ml piwa
50 ml wódki
Kieliszek wypełniony wódką zanurzyć w kuflu lub szklance piwa.
Bibliografia
Koktajle alkoholowe |
3455131 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Memoria%C5%82%20%C5%81ukasza%20Romanka%202011 | Memoriał Łukasza Romanka 2011 | Memoriał im. Łukasza Romanka 2011 – 5. edycja corocznego turnieju żużlowego, poświęconego pamięci zmarłego tragicznie żużlowva Łukasza Romanka. W turnieju zwyciężył Australijczyk Jason Crump.
Wyniki
Rybnik, 7 maja 2011
NCD: Grigorij Łaguta - 65,53 w wyścigu 7
Sędzia: Marek Wojaczek
Bieg po biegu
[67,69] Kasprzak, Batchelor, Dobrucki, Watt
[67,65] Gollob, Jamroży, Borodulin, Skórnicki
[66,31] Crump, Jędrzejak, G.Łaguta, Jonsson
[66,43] Ułamek, A.Łaguta, Szombierski, Czaja
[65,79] Ułamek, Jonsson, Batchelor, Gollob
[65,93] Szombierski, Jędrzejak, Skórnicki, Dobrucki
[65,53] G.Łaguta, A.Łaguta, Jamroży, Watt
[65,97] Kasprzak, Crump, Borodulin, Czaja
[65,72]Skórnicki, Batchelor, G.Łaguta, Czaja
[65,92]Crump, Gollob, Dobrucki, A.Łaguta
[65,85]Jonsson, Borodulin, Watt, Szombierski
[67,03]Kasprzak, Jędrzejak, Ułamek, Jamroży
[66,87] Crump, Szombierski, Jamroży, Batchelor
[66,68] Dobrucki, G.Łaguta, Ułamek, Borodulin
[67,14] Gollob, Watt, Jędrzejak, Czaja
[67,07] Jonsson, Skórnicki, Kasprzak, A.Łaguta
[66,93] Batchelor, A.Łaguta, Jędrzejak, Borodulin
[66,38] Jonsson, Dobrucki, Jamroży, Kajzer Kajzer za Czaję
[66,86] Crump, Watt, Ułamek, Skórnicki
[66,68] Kasprzak, G.Łaguta, Gollob, Szombierski
Finał: [65,92] Crump, Kasprzak, Jonsson, Gollob
Linki zewnętrzne
2011
2011 w sporcie żużlowym
2011 w polskim sporcie |
3455132 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Grupa%20Azoty | Grupa Azoty | Grupa Azoty S.A. – polskie przedsiębiorstwo z branży chemicznej, z siedzibą w Mościcach, dzielnicy Tarnowa, największy koncern chemiczny w Polsce.
Przy zużyciu 2,3 mld m3 (15% rocznego krajowego zużycia za 2021) grupa jest największym konsumentem gazu ziemnego w Polsce.
Struktura organizacyjna
Grupa Azoty S.A. utworzona na bazie Zakładów Azotowych w Tarnowie-Mościcach tworzy Grupę Kapitałową, w skład której wchodzą między innymi spółki-córki:
Grupa Azoty Zakłady Azotowe „Puławy” S.A. (skrócona nazwa: Grupa Azoty PUŁAWY) – polska grupa chemiczna z siedzibą w Puławach, specjalizująca się w wielkotonażowej produkcji nawozów azotowych, jeden z największych na świecie producentów melaminy.
Grupa Azoty Zakłady Chemiczne „Police” S.A. (skrócona nazwa: Grupa Azoty POLICE, dawniej: Zakłady Chemiczne „Police”)
Grupa Azoty Zakłady Azotowe Kędzierzyn S.A. (skrócona nazwa: Grupa Azoty ZAK S.A., dawniej: ZAK S.A.)
Grupa Azoty Polyolefins S.A. – spółka powołana w celu wybudowania w Policach kompleksu chemicznego produkującego propylen i polipropylen
– producent nawozów specjalistycznych
Grupa Azoty ATT Polymers GmbH – producent poliamidu 6 (PA6).
Grupa Azoty Kopalnie i Zakłady Chemiczne Siarki „Siarkopol” S.A. (skrócona nazwa: Grupa Azoty SIARKOPOL, dawniej: KiZCHS Siarkopol S.A. w Grzybowie)
Grupa Azoty Koltar Sp. z o.o. (skrócona nazwa: Grupa Azoty KOLTAR) – wykonywanie licencjonowanych przewozów towarów, wynajem taboru kolejowego, remonty i utrzymanie nawierzchni torowej.
Grupa Azoty Polskie Konsorcjum Chemiczne Sp. z o.o. (skrócona nazwa: Grupa Azoty PKCh)
Grupa Azoty Jednostka Ratownictwa Chemicznego Sp. z o.o. (skrócona nazwa: Grupa Azoty JRCh) – wykonuje usługi w zakresie ratownictwa chemicznego.
Grupa Azoty Automatyka Sp. z o.o. (skrócona nazwa: Grupa Azoty AUTOMATYKA) – główna dziedzina działalności to automatyka przemysłowa.
Grupa Azoty PROReM Sp. z o.o. (skrócona nazwa: Grupa Azoty PROREM) – instalacje technologiczne dla przemysłu chemicznego energetycznego, spożywczego i innych.
Konsolidacja spółek Wielkiej Syntezy Chemicznej
W 2010 roku Zakłady Azotowe w Tarnowie-Mościcach nabyły większościowy pakiet (52,5%) akcji Zakładów Azotowych Kędzierzyn. Nabycie kolejnych 41% akcji miało miejsce w 2011 i pozwoliło na rozpoczęcie procesu konsolidacji obu przedsiębiorstw. W sierpniu 2011 spółka nabyła także 66% akcji Zakładów Chemicznych Police.
W 2012 roku Zakłady Azotowe w Tarnowie podpisały umowę konsolidacyjną z Zakładami Azotowymi w Puławach, której efektem miało być powstanie Grupy Azoty. Spółka zmieniła nazwę w kwietniu 2013.
Prezesi
Jerzy Marciniak (do 6 maja 2013)
Paweł Jarczewski (6 maja 2013 – 20 lutego 2016)
Mariusz Bober (20 lutego 2016 – 16 grudnia 2016)
Wojciech Wardacki (16 grudnia 2016 – 22 października 2020)
Mariusz Grab (p.o., 22 października 2020 – 30 listopada 2020)
Tomasz Hinc (od 1 grudnia 2020)
Produkcja
Według danych z roku 2016 Grupa Azoty jest drugim pod względem wielkości producentem nawozów mineralnych oraz trzecim – nawozów wieloskładnikowych w Unii Europejskiej. Ma też znacząca pozycję na rynku tworzyw konstrukcyjnych, alkoholi OXO i plastyfikatorów. Produkcja prowadzona jest w zakładach w Tarnowie, Puławach, Kędzierzynie-Koźlu, Policach, Gdańsku, Grzybowie, Chorzowie i Guben.
Planowane inwestycje
W latach 2014–2020 koncern planował inwestycje w zakresie: produkcji amoniaku, granulacji mechanicznej, roztworu saletrzano–mocznikowego, produkcji kwasu fosforowego, poliamidu, oraz plastyfikatorów. Będzie to 68 projektów inwestycyjnych o wartości 7 mld zł:
Inwestycje w zakładach w Tarnowie: nowa wytwórnia tworzywa sztucznego poliamid 6, o mocy produkcyjnej 80 tysięcy ton rocznie (w efekcie Grupa Azoty stanie się drugim producentem tego tworzywa w Europie); nowa instalacja granulacji nawozów sztucznych o wartości 140 mln zł; modernizacja instalacji c-nonu z fenolu, rozbudowa instalacji przetwórstwa poliamidów oraz wprowadzenie na rynek nowej generacji katalizatora żelazowo-chromowego.
Inwestycje w zakładach Grupy Azoty POLICE w Policach: powołana została spółka celowa Grupa Azoty Polyolefins S.A. (wcześniej PDH Polska S.A.) do budowy kompleksu chemicznego produkującego propylen i polipropylen. Koszt inwestycji szacuje się na ok. 1,5 mld euro – będzie to najnowocześniejsza i największa instalacja tego typu w Europie obejmująca m.in. rozbudowę polickiego portu o terminal chemikaliów płynnych, których docelowo ma obsługiwać dostawy LNG.
Inwestycje w zakładach Grupy Azoty PUŁAWY w Puławach: budowa bloku energetycznego o mocy 440 Mwe, nowa instalacja granulacji nawozów, a także modernizacja starej oraz budowa nowej linii kwasu azotowego.
Inwestycje w zakładach Grupy Azoty ZAK w Kędzierzynie-Koźlu: budowa nowej elektrociepłowni, produkującej 25 MW energii elektrycznej oraz 140 Mg/h megawatów energii termicznej; instalacja do produkcji RSM.
Podpisanie, 6 września 2018 r., warunkowej umowy nabycia 100% udziałów w niemieckiej spółce Goat TopCo GmbH kontrolującej grupę COMPO EXPERT, za nie więcej niż 235 mln €. Firma działa w obszarze nawozów specjalistycznych.
Przypisy
Tarnów Mościce
Przedsiębiorstwa w Tarnowie
Spółki notowane na GPW w Warszawie |
3455133 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Mistrzostwa%20Rumunii%20w%20rugby%20union%20%282010%29 | Mistrzostwa Rumunii w rugby union (2010) | Divizia Națională 2010 – dziewięćdziesiąte czwarte mistrzostwa Rumunii w rugby union. Zawody odbywały się w dniach 27 marca – 2 października 2010 roku, a tytuł obroniła drużyna CSM Universitatea Baia Mare.
Przed rozpoczęciem sezonu z rozgrywek wycofał się RC Constructorul Constanța, a jego miejsce zajął RC Bârlad unikając spadku z najwyższej klasy rozgrywkowej
Z półfinałowych pojedynków zwycięsko wyszły CSM Universitatea Baia Mare oraz Steaua Bukareszt. W finale lepsi okazali się zawodnicy spoza stolicy, broniąc tytułu sprzed roku, natomiast w meczu o trzecie miejsce RCJ Farul Constanța pokonał stołeczne Dinamo. Zarówno półfinały, jak i mecze o medale, prowadzili Radu Petrescu i Vlad Iordăchescu.
W związku z reformą rozgrywek z elitą pożegnały się kluby CS Poli Agro Iași, RC Bârlad, CS Știință Petroșani i CSM Bucovina Suceava.
System rozgrywek
Rozgrywki prowadzone były w pierwszej fazie systemem ligowym w ramach dwóch sześciozespołowych grup. Czołowe trójki z każdej z grup pozostały w walce o mistrzostwo kraju (play-off), zespoły z dolnej połowy tabeli rywalizowały zaś o utrzymanie w najwyższej klasie rozgrywkowej (play-out) – obie grupy ponownie rozgrywały spotkania systemem mecz–rewanż. Cztery najlepsze drużyny z grupy play-off awansowały do kolejnej fazy rozegranej systemem pucharowym, zaś relegowana została najsłabsza czwórka grupy play-out. Program meczów został ogłoszony w połowie lutego 2010 roku, a jeszcze przed rozpoczęciem rozgrywek, na początku marca, część spotkań została przełożona z powodu zobowiązań klubowych bądź reprezentacji kraju.
Drużyny
Faza grupowa
Play-out
Play-off
Faza pucharowa
Przypisy
2010
2010 w rugby union
2010 w Rumunii |
3455134 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Bishopville | Bishopville | Bishopville – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, siedziba administracyjna hrabstwa Lee.
W mieście znajduje się publiczna biblioteka oraz 4 szkoły różnego stopnia.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Południowa |
3455136 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Desant%20pod%20Utri%C4%85 | Desant pod Utrią | Desant pod Utrią – bitwa pomiędzy siłami Estonii i Rosji Radzieckiej, która odbyła się w dniach 17–20 stycznia 1919 roku. Była to największa operacja desantowa przeprowadzona przez stronę estońską w czasie wojny estońsko-bolszewickiej, desantowano bowiem około 1000 ludzi.
Tło wydarzeń
Wojna estońsko-bolszewicka rozpoczęła się 28 listopada 1918 roku od bolszewickiego ataku na Narwę. Ofensywa Armii Czerwonej posuwała się szybko naprzód, dochodząc w ostatnich dniach grudnia pod Tallinn. W pierwszych dniach stycznia 1919 roku Estończykom udało się powstrzymać nieprzyjaciela i przejść do kontrofensywy. Jej główny kierunek przebiegał wzdłuż linii kolejowej łączącej Tallin z Narwą. Sukces przynosiło siłom estońskim użycie pociągów pancernych oraz przeprowadzanie desantów na tyłach przeciwnika. Dużym sukcesem zakończyły się desanty w Zatoce Loksańskiej z 8 stycznia i w Zatoce Kunda z 11 stycznia. Podobną operację zdecydowano się przeprowadzić we wsi Utria, w celu odbicia Narwy.
Siły walczących stron
Estończycy zgromadzili duże siły morskie do przeprowadzenia i wspierania desantu dowodzone przez dowódcę marynarki Johana Pitkę. Wsparcia artyleryjskiego udzielać miał niszczyciel „Lennuk”, przekazany Estonii przez Royal Navy 2 stycznia, oraz kanonierka „Lembit”. Desant przeprowadzany miał być z następujących jednostek Eesti merejõud: kanonierki „Laene”, kanonierki pomocniczej „Lot”, bliźniaczych trałowców „Kalew” i „Olew” oraz holownika „Revel”, latarniowca „Saritshev” i dwóch innych małych jednostek. Siły desantu to czterystu Estończyków i 600 ochotników z Finlandii.
Przeciwnikami Estończyków w rejonie operacji był 47 Pułk Strzelców Armii Czerwonej.
Przebieg operacji
Operacja rozpoczęła się 17 stycznia 1919 roku. „Lennuk” ostrzelał baterię nieprzyjaciela w Merikiule ze swoich dział kalibru 102 mm, na co bolszewicy odpowiedzieli strzelając szrapnelami. Mniejsze jednostki rozpoczęły wysadzanie desantu, w czym jednak przeszkadzało wzburzone morze. W związku z tym udało się wysadzić jedynie 200 ludzi. „Lennuk” prowadził ostrzał Narva-Jõesuu, dopóki zdesantowani żołnierze nie poinformowali go o ucieczce bolszewików z miasteczka. Niszczyciel ostrzelał następnie stację kolejową Korf oraz folwark Laagna. Siły desantu posuwały się w stronę Narwy, 20 rannych żołnierzy powróciło na okręty. O godzinie 10 rano 18 stycznia wylądowało pozostałych 800 ludzi. W wyniku zajęcia przez desant wsi Utria i folwarku Laagna siły czerwonych w rejonie Vaivary zostały okrążone. Do niewoli dostało się 630 bolszewików.
Sukces operacji wywołał panikę w wojskach bolszewickich broniących Narwy, co doprowadziło do zdobycia miasta 19 stycznia.
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
1919 w Europie
Utria
Utria
Utria
Wojna estońsko-bolszewicka |
3455139 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Jan%20Kwiatkowski%20%28matematyk%29 | Jan Kwiatkowski (matematyk) | Jan Kwiatkowski (ur. 8 stycznia 1941 w Łochocinie) – polski matematyk i nauczyciel akademicki, profesor nauk matematycznych.
Życiorys
W 1964 ukończył studia na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Doktoryzował się w 1972, stopień doktora habilitowanego uzyskał w 1982. W 1995 otrzymał tytuł profesora nauk matematycznych. W pracy naukowej specjalizował się w zagadnieniach z zakresu ekonomii matematycznej, teorii ergodycznej i układów dynamicznych.
Od 1964 był pracownikiem naukowym na Wydziale Matematyczno-Fizyczno-Chemicznym UMK. Pracował także na Uniwersytecie Warmińsko-Mazurskim w Olsztynie. Od połowy lat 80. związany z Towarzystwem Wiedzy Powszechnej. Był dziekanem Wydziału Informatyki i Ekonomii Wyższej Szkoły Informatyki i Ekonomii TWP w Olsztynie oraz rektorem tej uczelni.
W 1980 został członkiem NSZZ „Solidarność”. Po wprowadzeniu stanu wojennego zajmował się publikowaniem i kolportażem wydawnictw podziemnych oraz pomocą osobom represjonowanym. Od października 1982 do lutego 1983 tymczasowo aresztowany, skazano go z przyczyn politycznych na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem. Po zwolnieniu kontynuował działalność opozycyjną, m.in. przechowując archiwum regionalnej „Solidarności”.
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1987), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2001) oraz Krzyżem Wolności i Solidarności (2015).
Przypisy
Działacze opozycji w PRL
Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)
Odznaczeni Krzyżem Wolności i Solidarności
Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (Polska Ludowa)
Polscy matematycy XX wieku
Polscy matematycy XXI wieku
Absolwenci Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu
Wykładowcy Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu
Wykładowcy Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego
Rektorzy uczelni w Polsce
Wykładowcy Wyższej Szkoły Informatyki i Ekonomii TWP w Olsztynie
Urodzeni w 1941 |
3455144 | https://pl.wikipedia.org/wiki/John%20Alexander%20Dowie | John Alexander Dowie | John Alexander Dowie (ur. 25 maja 1847 w Edynburgu, Szkocja, zm. 9 marca 1907 w Zion, Stany Zjednoczone) – szkocki duchowny protestancki, ewangelista i uzdrowiciel. Założyciel Chrześcijańskiego Katolickiego Kościoła Apostolskiego i miasta Zion.
Życiorys
Studiował teologię na Uniwersytecie Edynburskim. Wyjechał następnie do Australii, gdzie został w 1870 roku pastorem zboru kongregacjonalistycznego w miejscowości Alma. W 1888 roku przyjechał do Stanów Zjednoczonych. Osiedlił się w Chicago. Zdobył popularność jako ewangelista i uzdrowiciel. W 1896 roku założył Chrześcijański Katolicki Kościół Apostolski. W 1901 roku na brzegu jeziora Michigan założył miasto Zion, w którym zamieszkali członkowie jego kościoła.
Przypisy
Ewangeliści
Szkoccy duchowni protestanccy
Urodzeni w 1847
Zmarli w 1907
Ludzie urodzeni w Edynburgu |
3455145 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Wiktoryn%20%28Bia%C5%82oru%C5%9B%29 | Wiktoryn (Białoruś) | Wiktoryn (błr. Віктарын; ros. Викторин) – przysiółek na Białorusi, w rejonie budzkim obwodu homelskiego, nad rzeczką Gliną, około 11 km na północ od Budy Koszelewskiej przy drodze prowadzącej do tego miasteczka.
Historia
Dobra te należały do powiatu rzeczyckiego Rzeczypospolitej, do parafii w Luszewie. Wieś wtedy nosiła inną nazwę. W XVIII wieku majątek ten stał się główną siedzibą rodziny Dernałowiczów. Pierwszym dziedzicem wsi był najprawdopodobniej Franciszek Kazimierz Doria-Dernałowicz (zm. w 1742 roku), sędzia grodzki rzeczycki. Jego syn, Leon Józef (zm. w 1793 roku), chorąży rzeczycki, ożenił się z Wiktorią Chlewińską. To on – od imienia swej żony – zmienił nazwę swojej siedziby. Po nim dziedzictwo objął jego syn Wincenty Doria-Dernałowicz (zm. w 1829 roku), szambelan króla Stanisława Augusta, a następnie syn Wincentego Tadeusz Rajmund Doria-Dernałowicz (1794–1862). Ponieważ nie miał on męskiego potomka, dobra odziedziczyła jego córka Ewa, która poślubiła swojego kuzyna Seweryna Doria-Dernałowicza z pobliskiego Rohinia (oboje byli prawnukami Leona Józefa). Po śmierci Ewy ich syn Stanisław (1879–1918) był ostatnim właścicielem Wiktoryna.
Po II rozbiorze Polski w 1793 roku znalazły się na terenie Imperium Rosyjskiego. W latach 80./90. XIX wieku we wsi znajdował się młyn wodny, warsztat foluszniczy i 4 karczmy.
Od 1991 roku – na Białorusi.
Wieś jeszcze na niemieckich mapach z 1943 roku była zaznaczana osobno. Obecnie jest to przysiółek wsi Rudnia Wiktoryńska.
Nieistniejące zabytki
Leon Józef zbudował w majątku klasycystyczny dwór o indywidualnych cechach, charakterystycznych dla północno-wschodnich ziem Rzeczypospolitej. Była to drewniana, parterowa, trzynastoosiowa budowla z pięcioosiową piętrową częścią centralną, przed którą stał sześciokolumnowy portyk w wielkim porządku (dwie centralne kolumny podtrzymywały balkon umieszczony w portyku na I piętrze) zwieńczony trójkątnym szczytem. Cały budynek był zaprojektowany na planie prostokąta z wysokimi, mieszkalnymi suterenami. Przed portykiem usytuowany był obszerny taras, na który prowadziły kilkunastostopniowe zwężające się ku górze schody. W dosyć dużej odległości od dworu, po jego obu stronach znajdowały się dwie oficyny, również w formie architektury dworkowej (dziewięcioosiowe, parterowe, z gankiem nad którym znajdował się trójkątny szczyt wsparty czterema kolumnami). W jednej z nich znajdowała się kuchnia, w drugiej – mieszkanie rządcy.
We dworze znajdowały się bogate zbiory obrazów i archiwum. Wszystkie cenne zabytki zostały uratowane przed rewolucją październikową i wywiezione do innej siedziby Dernałowiczów, w Mińsku Mazowieckim. Zostały tam zniszczone przez Niemców w czasie II wojny światowej.
Dwór stał wśród obszernego angielskiego parku, którego centralną część stanowił paradny dziedziniec z gazonem przed dworem. Dwór został zniszczony po 1917 roku.
Po przeciwnej stronie dworu, przy drodze stał drewniany kościół katolicki o tych samych cechach stylowych co zabudowania dworskie. Prawdopodobnie został również wzniesiony przez Leona Józefa. Była to wysoka wieża z czterokolumnowym portykiem zwieńczonym trójkątem, stanowiącym wejście. Było to również mauzoleum, w którym chowano zmarłych członków rodziny Dernałowiczów. Kościółek ten został zniszczony w latach 1941–1944.
Majątek w Wiktorynie jest opisany w 1. tomie Dziejów rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej Romana Aftanazego.
Przypisy
Wsie w rejonie budzkim |
3455154 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Lynchburg%20%28Karolina%20Po%C5%82udniowa%29 | Lynchburg (Karolina Południowa) | Lynchburg – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, w hrabstwie Lee.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Południowa |
3455159 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Marcelo%20Castello%20Branco | Marcelo Castello Branco | Marcelo Castello Branco (ur. 1945 – Rio de Janeiro) – brazylijski brydżysta, World Grand Master (WBF).
Marcelo Branco w latach 2010-2012 był członkiem Komisji Owdoławczej WBF. Od 2010 roku jest członkiem Komisji Graczy Profesjonalnych WBF.
Marcelo Branco jest jedną z 10 osób, które zdobyły potrójna koronę brydżową w kategorii otwartej:
w roku 1989 zwyciężył (z drużyną Brazylii) w Bermuda Bowl;
w roku 1976 zwyciężył (z drużyną Brazylii) na Olimpiadzie brydżowej;
w roku 1978 zwyciężył (razem z Gabino Cintrą) w mistrzostwach świata par.
Wyniki brydżowe
Olimpiady
Na olimpiadach uzyskał następujące rezultaty:
Zawody światowe
W światowych zawodach zdobył następujące lokaty:
Klasyfikacja
Przypisy
Linki zewnętrzne
Zobacz też
Brydż sportowy
Brazylijscy brydżyści
Urodzeni w 1945 |
3455167 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Sea%20waybill | Sea waybill | Sea Waybill – konosament ekspresowy, który nie musi być przedstawiony przewoźnikowi aby wydał towar odbiorcy. Rodzaj morskiego listu przewozowego. Świadczy o zawarciu kontraktu na przewóz towaru drogą morską
Przypisy
Prawo handlowe
Papiery wartościowe |
3455173 | https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%81%C4%85cznik%20warstwowy | Łącznik warstwowy | Łącznik warstwowy – typ łącznika elektrycznego ręcznego niskiego napięcia. Najczęściej stosowany jako łącznik na niewielkie prądy znamionowe.
Głównym elementem mechanizmu sterującego zestykami jest oś obrotowa z umieszczonym na nim pokrętłem. Na osi znajdują się przegrody izolacyjne wewnątrz, których umieszczone są ruchome styki szczękowe. Przy odpowiednim położeniu pokrętła styki te zachodzą na styki nieruchome umieszczone również wewnątrz przegród izolacyjnych. Zaciski do podłączenia przewodów do styków znajdują się na zewnątrz, wokół łącznika. Najczęściej łącznik warstwowy ma cztery położenia pokrętła. Styki ruchome wykonane są z brązu, a stałe z mosiądzu. Styki pokryte są dodatkowo cienką warstwą srebra dla polepszenia ich właściwości przewodzących. Łączniki warstwowe stosowane są najczęściej w rozdzielnicach jako rozłączniki, a w maszynach, układach sterowania, w instalacjach oświetleniowych i kolejnictwie jako przełączniki. Łączniki warstwowe nie wyłączają prądów zwarciowych dla tego powinny współpracować z bezpiecznikami lub wyłącznikami nadmiarowymi. Posiadają dużą zdolność łączeniową, nawet do 900 łączeń na godzinę, co powoduje że są przystosowane wybitnie do pracy manewrowej.
Bibliografia
Witold Kotlarski, Jerzy Grad, Aparaty i urządzenia elektryczne, Wydawnictwo Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1997, , str. 100 - 101.
Aparaty elektryczne |
3455181 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Bart%C5%82omiej%20Lema%C5%84ski | Bartłomiej Lemański | Bartłomiej Lemański (ur. 19 marca 1996 w Warszawie) – polski siatkarz, grający na pozycji środkowego.
Wychowanek KS Metra Warszawa. Gracz Asseco Resovii Rzeszów, skąd został wypożyczony do AZS Politechniki Warszawskiej. W sezonie 2014/2015 znalazł się w pierwszej dziesiątce najlepiej blokujących zawodników PlusLigi.
W 2013 roku zdobył wicemistrzostwo Europy kadetów i brązowy medal mistrzostw świata w tej kategorii wiekowej.
Sukcesy reprezentacyjne
Olimpijski Festiwal Młodzieży Europy:
2013
Mistrzostwa Europy Kadetów:
2013
Mistrzostwa Świata Kadetów:
2013
Memoriał Huberta Jerzego Wagnera:
2017
Letnia Uniwersjada:
2019
Puchar Świata:
2019
Nagrody indywidualne
2017: Najlepszy środkowy Memoriału Huberta Jerzego Wagnera
Przypisy
Bibliografia
Sylwetka na portalu AZS Politechnika Warszawska
Urodzeni w 1996
Ludzie urodzeni w Warszawie
Siatkarze AZS Politechnika Warszawska
Siatkarze Resovii
Siatkarze Stali Nysa
Siatkarze Czarnych Radom
Reprezentanci Polski w piłce siatkowej
Medaliści Letniej Uniwersjady 2019 |
3455182 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Batesburg-Leesville | Batesburg-Leesville | Batesburg-Leesville – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, w hrabstwie Lexington.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Południowa |
3455184 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Cayce | Cayce | Cayce – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, w hrabstwie Lexington.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Południowa |
3455185 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Chapin%20%28Karolina%20Po%C5%82udniowa%29 | Chapin (Karolina Południowa) | Chapin – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, w hrabstwie Lexington.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Południowa |
3455189 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Irmo%20%28Karolina%20Po%C5%82udniowa%29 | Irmo (Karolina Południowa) | Irmo – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, w hrabstwie Lexington.
Z Irmo pochodzi Alaina Coates, amerykańska koszykarka.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Południowa |
3455192 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Pelion%20%28Karolina%20Po%C5%82udniowa%29 | Pelion (Karolina Południowa) | Pelion – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, w hrabstwie Lexington.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Południowa |
3455193 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Lippia%20s%C5%82odka | Lippia słodka | Lippia słodka, cukrownica (Lippia dulcis Trevir.) – gatunek rośliny z rodzaju lippia z rodziny werbenowatych. Występuje w Meksyku, na Karaibach (Kuba, Hispaniola i Puerto Rico), w Ameryce Środkowej, Kolumbii i Wenezueli. Roślina wykorzystywana spożywczo jako naturalny słodzik, a w medycynie tradycyjnej do leczenia kaszlu i zapalenia oskrzeli.
Morfologia
Pokrój Wieloletnia roślina zielna, wzniesiona lub płożąca, o wysokości do 60 cm.
Pędy Łodygi u nasady mniej więcej zdrewniałe, silnie pachnące, często ukorzeniające się w niższych węzłach, pokryte sztywnymi włoskami lub nagie.
Liście Ogonki liściowe o długości 0,5–1,5 cm. Blaszki liści romboidalne do jajowatych, o długości 1–6 cm, o ostrych do zaostrzonych wierzchołkach i szeroko klinowatej nasadzie. Brzegi blaszki karbowano-piłkowate. Górna powierzchnia liści szczeciniasta, dolna pokryta gęstymi, sztywnymi, gruczołowatymi włoskami.
Kwiaty Zebrane kłosy wyrastające w kątach liści na szypułach o długości 1–5 cm. Kielich bardzo drobny i kosmaty. Korona kwiatu rurkowata, o długości 1–1,5 mm, biała. Dwie pary pręcików o różnej długości osadzone są mniej więcej w połowie długości rurki. Pylniki jajowate. Zalążnia górna, dwukomorowa, z pojedynczym zalążkiem w każdej komorze. Znamię słupka wyraźnie dwuklapowane.
Owoce Małe, suche pestkowce o twardej i suchej owocni, zawarte w wyschniętym kielichu kwiatowym, z dwiema pestkami i nasionami pozbawionymi bielma.
Biologia i ekologia
Siedlisko Roślina występuje na wysokości do 1800 m n.p.m., w wilgotnych zaroślach, na zalesionych brzegach rzek i jezior oraz polanach.
Cechy fitochemiczne W liściach tej rośliny obecna jest hernandulcyna, która odpowiada za jej intensywnie słodki smak, a także inne seskwiterpeny, jak anymol, kariofilen i kadinen. W lippi słodkiej obecne są również glikozydy (acetozyd i martynozyd) oraz monoterpeny (m.in. α-pinen, kamfen, kamfora, limonen, mircen i borneol). Z uwagi na zawartość kamfory i kamfenu roślina uważana jest za trującą. Roślina zawiera też związek fenolowy werbazkozyd wykazujący działanie antyoksydacyjne, antynowotworowe, przeciwzapalne i przeciwbólowe silniejsze od leków przeciwbólowych dostępnych bez recepty. Olejek eteryczny obecny w roślinie wykazuje działanie antyhistaminergiczne i antycholinergiczne, skuteczne w leczeniu obturacji oskrzeli.
Zastosowania
Rośliny lecznicze Roślina używana była do celów leczniczych w czasach Azteków do leczenia kaszlu, niedrożności dróg moczowych i bólu brzucha. W XIX wieku weszła do użycia w medycynie konwencjonalnej w Meksyku i Stanach Zjednoczonych jako środek do leczenia zapalenia oskrzeli i ostrych zakażeń dróg oddechowych. Posiada działanie mukoprotekcyjne i wykrztuśne. Najsilniejsze działanie wykazuje wyciąg alkoholowy ze świeżych roślin. Napar stosowany jest również w astmie i przeziębieniu. W Meksyku używana jest też jako środek poronny. Kwiaty rośliny są żute i przykładane na bolące zęby.
Rośliny przyprawowe Z uwagi na zawartość kamfory roślina ma ograniczone zastosowanie jako zamiennik cukru i jest używana w ograniczonym zakresie w Ameryce Środkowej i Południowej, w mieszankach herbacianych. Ekstrakty pozbawione kamfory znajdują zastosowane jako dodatek słodzący w produktach leczniczych. Ponadto młode listki rośliny znajdują zastosowanie jako dodatek do sałatek owocowych.
Odpowiedzialny za słodki smak seskwiterpen hernandulcyna został nazwany na cześć Francisco Hernándeza, hiszpańskiego lekarza, który jako pierwszy opisał roślinę w XVI w.
Przypisy
Werbenowate |
3455198 | https://pl.wikipedia.org/wiki/South%20Congaree | South Congaree | South Congaree – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, w hrabstwie Lexington.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Południowa |
3455201 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Tomasz%20Pfajfer | Tomasz Pfajfer | Tomasz Josypowycz Pfajfer, ukr. Томаш Йосипович Пфайфер, węg. Tamás Pfeiffer, ros. Томаш Йожефович Пфайфер, Tomasz Jożefowicz Pfajfer (ur. 27 września 1942 w Mukaczewie) – ukraiński piłkarz pochodzenia węgierskiego, grający na pozycji napastnika lub pomocnika, trener i sędzia piłkarski.
Kariera piłkarska
Kariera klubowa
W 1962 roku rozpoczął karierę piłkarską w klubie Werchowyna Użhorod. Latem 1962 został zaproszony do zespołu Silmasz Lwów. W latach 1963–1968 służył w wojskowych klubach SKA Lwów i SKA Odessa. W 1969 został piłkarzem Awanharda Tarnopol. Latem 1970 roku powrócił do Werchowyny, który w następnym roku zmienił nazwę na Howerła Użhorod. W 1971 roku przez poważną kontuzję był zmuszony zakończyć karierę piłkarską.
Kariera trenerska
Karierę szkoleniowca rozpoczął po zakończeniu kariery piłkarza. Trenował grupy juniorskie Zakarpattia. Pracował przez jakiś czas na stanowisku dyrektora Szkoły Piłkarskiej Towarzystwa „Spartak”. W sezonie 1982 stał na czele Zakarpattia Użhorod, który w tym czasie zajmował ostatnie 24 miejsce w ukraińskiej strefie drugiej ligi mistrzostw ZSRR. Pod jego rządzeniem zakarpacki zespół zakończył mistrzostwa na 17 miejscu.
Kariera sędziowska
W 1980 rozpoczął arbitraż meczów Wysszej Ligi ZSSR. Jako sędzia liniowy obsługiwał 64 mecze w Wysszej Lidze. W sezonie 1983 był głównym arbitrem meczu drużyny pierwszej ligi Dniapro Mohylew – Tiekstilszczik Iwanowo. Sędzia kategorii ogółnokrajowej (1986).
Sukcesy i odznaczenia
Sukcesy piłkarskie
SKA Lwów
mistrz Pierwoj ligi ZSRR: 1965
Howerła Użhorod
wicemistrz Ukraińskiej SRR: 1972
Odznaczenia
tytuł Mistrza Sportu ZSRR: 1965
Przypisy
Bibliografia
Radzieccy piłkarze
Ukraińscy piłkarze
Osoby pochodzenia węgierskiego
Ludzie urodzeni w Mukaczewie
Radzieccy trenerzy piłkarscy
Ukraińscy trenerzy piłkarscy
Radzieccy sędziowie piłkarscy
Ukraińscy sędziowie piłkarscy
Węgierscy sędziowie piłkarscy
Piłkarze Budiwelnyka Tarnopol
Piłkarze SK Odessa
Piłkarze SKA Lwów
Piłkarze Howerły Użhorod
Trenerzy piłkarzy Howerły Użhorod
Węgrzy na Ukrainie
Urodzeni w 1942 |
3455204 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Zapora%20w%20Sadd%20al-Kafara | Zapora w Sadd al-Kafara | Zapora wodna w Sadd al-Kafara - niezachowana zapora wodna na Nilu, zlokalizowana w pobliżu miasta Sadd al-Kafara w Starożytnym Egipcie (około 30 km na południe od Kairu).
Zaporę zbudowano w latach 2650-2465 p.n.e. Miała około 12 metrów wysokości i 110 metrów długości. Wykonana została z podwójnego muru kamiennego z jądrem iłowym. W odróżnieniu od zapory w Memfis, która służyła swoim celom przez długi czas, zapora w Sadd al-Kafara uległa zniszczeniu w bardzo krótkim czasie po zbudowaniu. Przyczyną zniszczenia obiektu było gwałtowne wezbranie Nilu. Zapora nie posiadała przelewów przepuszczających nadmiar wód. Niepowodzenie konstrukcyjne zapory spowodowało zahamowanie prac przy budowie tego typu dzieł w Egipcie i Syrii na blisko tysiąc lat. Następną była dopiero zapora na rzece Orontes (Nahr al-Asi), wykonana za czasów panowania faraona Seti I.
Archeologia
Tama został odkryta przez Georga Schweinfurtha w 1885 roku.
Przypisy
Geografia historyczna starożytnego Egiptu
Sadd al-Kafara, Egipt
Nieistniejące obiekty budowlane w Egipcie
Nieistniejące zapory wodne |
3455205 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Swansea%20%28Karolina%20Po%C5%82udniowa%29 | Swansea (Karolina Południowa) | Swansea – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, w hrabstwie Lexington.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Południowa |
3455210 | https://pl.wikipedia.org/wiki/West%20Columbia%20%28Teksas%29 | West Columbia (Teksas) | West Columbia – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Teksas, w hrabstwie Brazoria, była stolica Republiki Teksasu w latach 1836-1837.
Przypisy
Miasta w stanie Teksas |
3455211 | https://pl.wikipedia.org/wiki/The%20Problem%20Solverz | The Problem Solverz | The Problem Solverz (2011-2013) – amerykański serial animowany stworzony przez Bena Jonesa oraz wyprodukowany przez Mirari Films i Cartoon Network Studios.
Premiera serialu miała miejsce w Stanach Zjednoczonych 4 kwietnia 2011 na amerykańskim Cartoon Network. Emisja pierwszych osiemnastu odcinków pierwszego sezonu trwała od 4 kwietnia do 29 września 2011. Dwa lata później odbyła się premiera drugiego i ostatniego sezonu, a wszystkie osiem odcinków zostały wyemitowane 30 marca 2013 na stronie internetowej platformy Netflix. W Polsce serial do tej pory nie był emitowany.
Opis fabuły
Serial opisuje perypetie trzech przyjaciół mieszkających w mieście Farboro – Horacego, Alfe'a i Roba, którzy zajmują się rozwiązywaniem, a czasem tworzeniem problemów. Razem codziennie przeżywają niesamowite przygody.
Obsada
Ben Jones –
Alfe,
Roba
Kyle Kaplan – Horace
John DiMaggio – Tux Dog
Spis odcinków
Przypisy
Linki zewnętrzne
Amerykańskie telewizyjne seriale animowane
Seriale telewizyjne emitowane od 2011
Seriale telewizyjne zakończone w 2013
Produkcje Cartoon Network |
3455214 | https://pl.wikipedia.org/wiki/West%20Columbia%20%28Karolina%20Po%C5%82udniowa%29 | West Columbia (Karolina Południowa) | West Columbia – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Południowa, w hrabstwie Lexington.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Południowa |
3455222 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Salangana%20wielka | Salangana wielka | Salangana wielka (Hydrochous gigas) – gatunek małego ptaka z rodziny jerzykowatych (Apodidae), podrodziny jerzyków. Występuje w kontynentalnej części Malezji oraz na wschodnich wybrzeżach Jawy i Sumatry. Bliski zagrożenia wyginięciem.
Taksonomia
Po raz pierwszy gatunek opisali Ernst Hartert i Arthur Lennox Butler w 1901. Salangana wielka otrzymała nazwę Collocalia gigas. Holotyp (samica) pochodził ze stanu Selangor (Malezja); odłowił go Arthur L. Butler (syn innego ornitologa – Edwarda Arthura Butlera). Trafił do Muzeum Historii Naturalnej w Tring i znajdował się tam co najmniej do 1918. Obecnie (2022) Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny (IOC) umieszcza ptaka w monotypowym rodzaju Hydrochous. Opisał go w 1970 roku Richard Kendall Brooke, przy okazji wydzielając ten gatunek z rodzaju Collocalia; za monotypowy rodzaj Brooke uznał go dwa lata później. Za cechy różniące Hydrochous od Collocalia uznał większy rozmiar osobników, brak opalizacji piór, większą emarginację zewnętrznych sterówek u młodocianych niż u dorosłych oraz nietypową lokalizację gniazda – za lub pod wodospadem. IOC nie wyróżnia podgatunków.
Morfologia
Długość ciała wynosi około 16 cm. Znana masa ciała samca to 37 g, samicy – 35–39 g. Wymiary szczegółowe holotypu i innych osobników (mm; Sumatra, Jawa z wyjątkiem holotypu):
W porównaniu do innych jerzykowatych salangana wielka jest duża. Podobna do niektórych przedstawicieli plemienia Apodini. Upierzenie z wierzchu jednolicie ciemnobrązowe, od spodu nieco jaśniejsze, jednak nadal jednobarwne. Ogon głęboko wcięty.
Zasięg występowania
Salangana wielka występuje w górskich obszarach kontynentalnej części Malezji, na Sumatrze i zachodniej Jawie; kilkukrotnie stwierdzona na Borneo. Osiadła. BirdLife International szacuje obszar występowania na 108 tys. km².
Ekologia
Typowe środowisko życia H. gigas to górskie lasy deszczowe; ptaki przebywają w okolicach wodospadów. Na Półwyspie Malajskim odnotowywano ten gatunek na wysokości blisko 800 m n.p.m., około 440 m n.p.m. na Sumatrze i 300–1500 m n.p.m. na Jawie. Różna zawartość żołądków ptaków z zachodniej Jawy wskazuje, że prawdopodobnie preferowane pożywienie jest zależne od dostępnego. Jeden żołądek zawierał głównie uskrzydlone mrówkowate, nieznaczną ilość muchówek (w tym 1 przedstawiciela koziułkowatych), pluskwiaka i chrząszcza; u innych zbadanych okazów przeważały muchówki. Prawdopodobnie salangany wielkie zjadają także uskrzydlone termity. H. gigas to ptaki towarzyskie, często żerują razem z igłosternikami wielkimi (Hirundapus giganteus), rzadziej, na Jawie, także z salanganami zielonawymi (Collocalia linchi). Salangana wielka nie ma zdolności echolokacji, za to dobrze widzi w słabym oświetleniu. Na Jawie w porze deszczowej (październik–marzec) ptaki widywano żerujące w porze dziennej.
Lęgi
Na zachodniej Jawie lęgi stwierdzano od października do czerwca; z Malezji pochodzi doniesienie o jaju zebranym późnym kwietniem. Gniazdo może składać się z porostów zrywanych w locie lub mchów wymieszanych z piórami i śliną; ma kształt ściętego stożka, przytwierdzone jest do półki skalnej w wodospadzie. Badania prowadzone na Jawie (ich wyniki opublikowano w 1970) wykazały, że wtedy salangany wybierały najchętniej wątrobowce Mastigophora diclados oraz nieznanych przedstawicieli Herberta. Wśród znalezionych mchów rozpoznano Aerobryopsis longissima i Ectropothecium. W wyściółce często znajdywano delikatne, czarne łodygi rozpłochowatych. Świeże gniazda ważyły 77–135 g – dla porównania okazy muzealne już tylko 16–48 g. Jeden ze znanych wymiarów gniazda to 90 na 37 mm (wysokość i szerokość), głębokość 12 mm. W zniesieniu jedno jajo. Podobnie jak u innych salangan jaja H. gigas cechują się jednolicie białą barwą, brakiem połysku oraz niemal równej szerokości przeciwnymi końcami. Wymiary dla 10 jaj z Jawy to 26–31,5 na 17,2–19,1 mm. Średnia masa jaja wyniosła tu 5,06 g (n=7).
Status zagrożenia
Przez IUCN gatunek jest klasyfikowany jako bliski zagrożenia (NT, Near Threatened; stan w 2022). Liczebność populacji nie została oszacowana, ale ptak ten opisywany jest jako rzadki i występujący lokalnie. Gatunek słabo poznany. Liczebność w kilku znanych koloniach lęgowych zaczęła spadać, co wskazuje na możliwy spadek ogólnej liczebności. Możliwe, że ptaki tego gatunku są zależne od otaczających zamieszkiwane przez nie wodospady lasów, przez co ich wycinka celem przekształcenia je w tereny rolnicze skutkuje spadkiem liczebności.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Zdjęcie gniazda
Jerzykowate
Ptaki Azji
Gatunki i podgatunki zwierząt nazwane w 1901 roku |
3455229 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Tbiliski%20Park%20Narodowy | Tbiliski Park Narodowy | Tbiliski Park Narodowy (gruz. თბილისის ეროვნული პარკი) — park narodowy w Gruzji, położony na północny wschód od stolicy kraju Tbilisi i na wschód od miasta Mccheta, gdzie znajduje się jego administracja.
Tbiliski Park Narodowy założono w 1973 roku na gruncie istniejącego od 1957 roku Ścisłego Rezerwatu Przyrody Saguramo. Był pierwszym parkiem narodowym w Gruzji.
Tbiliski Park Narodowy należy do strefy klimatycznej umiarkowanie wilgotnej. Zima jest umiarkowanie chłodna, a lato długie. Ilość rocznych opadów atmosferycznych wynosi 523-720 mm. Roczna temperatura powietrza w styczniu wynosi -0,5 °C, a w sierpniu + 24,1 °C. Pod względem geomorfologicznym teren jest pofałdowany z licznymi górami, stokami i wąwozami. Teren parku znajduje się na południowych stokach Wielkiego Kaukazu, pasma Saguramo, równoleżnikowo od rzeki Kury do rzeki Iori, na wysokości 600 - 1,700 m n.p.m. Najwyższy punkt, góra Saguramo, znajduje się na wysokości 1385 m n.p.m.. Łączna powierzchnia parku wynosi 23218.28 ha.
Na terytorium Tbiliskiego Parku Narodowego flora jest dosyć zróżnicowana. Występuje tu 675 gatunków traw i roślin drzewiastych, a wśród nich 104 gatunki drzew i krzewów. Występuje tu flora kolchidzka okresu trzeciorzędu, m.in. ostrokrzew kolchidzki (Ilex colchica), bluszcz kolchidzki (Hedera colchica), bluszcz Pastuchowa (Hedera pastuchowii), kalina koralowa (Viburnum opulus), myszopłoch kolczasty (Ruscus aculeatus), cis pospolity (Taxus baccata), różanecznik kaukaski (Rhododendron caucasicum). Terytorium Tbiliskiego Parku Narodowego jest reprezentowane przez ekosystemy leśne z takimi drzewami jak: dąb (Quercus iberica), buk wschodni (Fagus sylvatica subsp. orientalis), grab Carpinus orientalis, jesion.
Terytorium Tbiliskiego Parku Narodowego wyróżnia się znaczną różnorodnością przedstawicieli fauny. Można tu spotkać takie zwierzęta jak: sarna (Capreolus capreolus), zając szarak (Lepus europaeus), kuna domowa (Martes foina), wilk szary (Canis lupus), niedźwiedź brunatny (Ursus arctos), lis rudy (Vulpes vulpes), ryś (Lynx lynx) czy jeleń szlachetny (Cervus elaphus). Wśród ptaków występuje tu sójka zwyczajna (Garrulus glandarius), kos zwyczajny (Turdus merula) i kilka gatunków dzięciołów. Jeśli chodzi o ptaki drapieżne, to najliczniejszy jest krogulec zwyczajny (Accipiter nisus), zaś wśród gatunków z Czerwonej Księgi Gruzji jest to: orzeł cesarski (Aquila heliaca), orlik grubodzioby (Aquila clanga) i krogulec krótkonogi (Accipiter brevipes).
Na zachodnim krańcu parku narodowego, na wzgórzu z którego rozciąga się panorama Mcchety, znajduje się pochodzący z VI wieku Monastyr Dżwari.
W 2013 roku dzięki współpracy ze Światową Organizacją Turystyki na terenie parku utworzono 3 szlaki rowerowe o długości: 10 km, 38 km i 44 km.
Przypisy
Parki narodowe w Gruzji |
3455231 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Nidderau%20%28stacja%20kolejowa%29 | Nidderau (stacja kolejowa) | Nidderau (niem: Bahnhof Nidderau) – stacja kolejowa w Nidderau, w regionie Hesja, w Niemczech. Znajduje się na linii Friedberg – Hanau i Niddertalbahn.
Według klasyfikacji Deutsche Bahn posiada kategorię 5.
Historia
Stacja została otwarta w dniu 1 grudnia 1879 roku pod nazwą Heldenbergen-Windecken jako punkt końcowy pierwszego odcinka linii kolejowej Friedberg-Hanau (Hanau-Heldenbergen-Windecken; dziś: Nidderau). Drugi odcinek z Friedberg otwarto następnie w dniu 15 września (dla ruchu towarowego) i 15 października 1881 (dla ruchu pasażerskiego). Budowniczym i właścicielem linii były Preußischen Staatseisenbahnen.
W dniu 1 października 1905 roku otwarto Niddertalbahn na odcinku Heldenbergen-Windecken (obecnie Nidderau) do Stockheim. Właścicielem i zarządcą tej linii było Preußisch-Hessische Eisenbahngemeinschaft. Heldenbergen-Windecken stał się węzłem kolejowy dla Wetterau.
Od 04 maja 2008, ponownie istnieje ruch weekendowy na Niddertalbahn. Perony stacji Nidderau zostały odbudowane, choć początkowo tylko na linii Niddertalbahn, które poszerzono i zwiększone do wysokości wyjściowej wagonów piętrowych czyli 76 centymetrów. Perony na trasy Friedberg-Hanau zostały odnowione w 2010 roku.
Dworzec
Obecny budynek dworca jest chroniony jako zabytek kultury Hesji.
Linie kolejowe
Friedberg – Hanau
Niddertalbahn
Przypisy
Linki zewnętrzne
Strona stacji na DB
Stacje i przystanki kolejowe w Hesji |
3455232 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Tinder | Tinder | Tinder – mobilny portal randkowy korzystający z technologii lokalizacji. Dostępny jest jako aplikacja na systemy operacyjne iOS oraz Android, ponadto w wybranych krajach można z niego korzystać w przeglądarce internetowej.
Historia
Tinder został uruchomiony w sierpniu 2012 roku przez Joe Munoza, Seana Rada, Whitney Wolfe, Chrisa Gulczynskiego oraz Jonathana Badeena. Aplikacja początkowo działała na uczelniach, pierwszą była Southern Methodist University.
W listopadzie 2016 roku wydana została aktualizacja pozwalająca użytkownikom na terenie USA, Kanady oraz Wielkiej Brytanii zadeklarować swoją tożsamość płciową. Dodanych zostało 37 opcji do wyboru, w tym możliwość wpisania własnej.
Funkcje
Tinder pozwala na wykorzystanie kont z Facebooka, Instagrama oraz Spotify w celu udostępnienia innym użytkownikom informacji takich jak zainteresowania, wspólni znajomi, zdjęcia czy też lubiane piosenki. Na podstawie lokalizacji ustala również położenie geograficzne. Aplikacja pozwala określić, w jakiej odległości oraz granicach wiekowych mają być wyszukiwani potencjalni kandydaci oraz jakiej mają być płci.
Dobieranie osób odbywa się poprzez przeglądanie przez użytkownika proponowanych profili ułożonych jeden po drugim i decydowanie o polubieniu lub odrzuceniu każdego z nich. W przypadku, gdy dwoje użytkowników wyrazi w ten sposób zainteresowanie sobą nawzajem, zostają oni dobrani w parę, po czym dana jest im możliwość prowadzenia czatu.
Płatne
Choć korzystanie z podstawowych funkcji Tindera jest darmowe, aplikacja oferuje płatne subskrypcje. Użytkownicy w zależności od wybranej oferty mogą uzyskać m.in. możliwość nielimitowanego przeglądania profili, wyświetlania się innym użytkownikom w pierwszej kolejności przez 30 minut, zmiany lokalizacji wyszukiwanych osób czy też ukrycia informacji o swoim wieku i odległości od innych.
Statystyki
Według badań przeprowadzonych przez IRCenter w 2017 polscy użytkownicy portalu stanowili 3% populacji i byli to w 55% mężczyźni. 48% użytkowników stanowiły osoby w wieku 18–24 lata pochodzące z dużych i średnich miast. Przeważały osoby nie pozostające w związkach, jednak aż 40% to małżonkowie lub partnerzy. W badaniach określały się one jako osoby ambitne, nowoczesne i podążające za trendami. Przeciętny użytkownik logował się jedenaście razy dziennie, przy czym mężczyźni spędzali na stronach średnio ponad siedem minut dziennie, a kobiety ponad osiem minut dziennie. Tinder ujawnił, że z 1,6 miliarda tzw. swipe’nięć dziennie zaledwie 26 milionów skutkowało tzw. matchem, czyli możliwością wysłania wiadomości do drugiej osoby.
W 2020 roku Tinder miał 6,2 miliona subskrybentów oraz 75 milionów aktywnych użytkowników miesięcznie.
Marketing
Przykłady kampanii marketingowych przeprowadzonych za pomocą Tindera:
Amnesty International Australia przeprowadziła na Tinderze kampanię społeczną, która miała zwrócić uwagę na problem przymusowych małżeństw. Stworzono w tym celu profile, na których zamieszczono grafiki. Jedno z haseł na nich to: „Ty wybierasz swojego partnera. Wiele kobiet nie ma tego wyboru”.
Aby pomóc zwierzakom jedna z nowojorskich organizacji za pomocą Tindera stworzyła w aplikacji profile psów ze schroniska. Po sparowaniu pies „zapraszał” użytkownika na randkę. Akcja miała na celu promocje zwierząt do adopcji.
Warszawska Agencja reklamowa TBWA/ Tequila postanowiła użyć Tindera w procesie rekrutacji. Dwa fikcyjne profile (Tola Boska i Witek Ambaras) namierzały potencjalnych kandydatów (m.in. na podstawie zainteresowań) i zachęcały do wysłania CV.
Piłkarze ŁKS-u wykorzystali święto kobiet składając dziewczynom życzenia i zapraszając je do uczestnictwa w najbliższym meczu.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Oficjalna strona internetowa serwisu
Serwisy społecznościowe
Aplikacje na platformę iOS
Aplikacje na platformę Android |
3455237 | https://pl.wikipedia.org/wiki/La%20Fl%C3%A8che%20Wallonne%202015 | La Flèche Wallonne 2015 | 79. edycja wyścigu kolarskiego La Flèche Wallonne odbyła się 22 kwietnia 2015 i liczyła 205,5 km. Start wyścigu miał miejsce w Waremme, a meta w Mur de Huy. Wyścig figurował w rankingu światowym UCI World Tour 2015.
Uczestnicy
Na starcie wyścigu stanęły 25 ekipy. Wśród nich znalazło się wszystkie siedemnaście ekip UCI World Tour 2015 oraz osiem innych zaproszonych przez organizatorów.
Lista drużyn uczestniczących w wyścigu:
Klasyfikacja generalna
Bibliografia
2015
UCI World Tour 2015 |
3455238 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Wyszli%20co%C5%9B%20zje%C5%9B%C4%87 | Wyszli coś zjeść | Wyszli coś zjeść – album studyjny polskiego zespołu hip-hopowego Rasmentalism. Wydawnictwo ukazało się 13 kwietnia 2015 roku nakładem wytwórni muzycznej Asfalt Records w dystrybucji Warner Music Poland. Premierę poprzedziły single „Film o nikim” i „Wyjdziesz na dwór?”, które ukazały się 21 listopada 2014 roku w formie digital download.
Płyta została w całości wyprodukowana przez Menta, natomiast miksowanie i mastering wykonał Marek Dulewicz. Gościnnie w nagraniach wzięli udział m.in.: duet Dwa Sławy oraz raperzy Quebonafide i Sokół. Oprawę graficzną albumu wykonał Grzegorz „Forin” Piwnicki.
W przedsprzedaży do zamówionego albumu został dołączony, limitowany do 2 tys. egzemplarzy singel „Nie jestem raperem” / „Wyjdziesz na dwór?”.
Lista utworów
Opracowano na podstawie materiału źródłowego.
„Budzik na 13:00” (cuty: DJ Ike) – 2:11
„Wyjdziesz na dwór?” (gościnnie: Quebonafide) – 3:26
„Ryzyko wróg najgorszy” – 2:43
„Nie jest tak” (gościnnie: Sokół) – 3:46
„Mur przy wolnym” – 2:47
„Na horyzoncie” (gościnnie: Tomson) – 4:05
„System interwałów” (gościnnie: Klaudia Szafrańska) – 3:26
„Nocny” – 2:49
„Film o nikim” – 2:57
„Nie jestem raperem” (gościnnie: Dwa Sławy, The Voices, keyb. DJ Tort) – 4:07
„Byłoby łatwiej” (keyb. DJ Tort) – 3:16
„Dna butelek” (gościnnie, keyb.: Sławek Uniatowski) – 4:00
„On nie ja” (trąbka: Rafał Gańko, gościnnie: Sarius) – 3:14
„Świat zwariował w 29 lat” – 3:32
Przypisy
Linki zewnętrzne
Okładka
Albumy Asfalt Records
Albumy duetu Rasmentalism
Albumy muzyczne wydane w roku 2015 |
3455240 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Li%C3%A8ge-Bastogne-Li%C3%A8ge%202015 | Liège-Bastogne-Liège 2015 | Liège-Bastogne-Liège 2015 był 101. edycją wyścigu i rozegrał się na dystansie 263 kilometrów. Wyścig rozpoczął się w Liège, a zakończył w Ans. Wyścig zaliczał się do UCI World Tour 2015.
Uczestnicy
Na starcie wyścigu stanęło 25 ekip. Wśród nich znalazło się wszystkie siedemnaście ekip UCI World Tour 2015 oraz osiem innych zaproszonych przez organizatorów.
Lista drużyn uczestniczących w wyścigu:
Klasyfikacja generalna
Bibliografia
Oficjalna strona wyścigu
2015
UCI World Tour 2015
2015 w Belgii |
3455241 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Harrow%20on%20the%20Hill | Harrow on the Hill | Harrow on the Hill - dzielnica Londynu, leżąca w gminie London Borough of Harrow. W 2011 dzielnica liczyła 12270 mieszkańców.
Przypisy
Linki zewnętrzne
British history
Dzielnice gminy Harrow |
3455243 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Alarm%20Smogowy | Alarm Smogowy | Alarm Smogowy – nazwa społecznego ruchu na rzecz ograniczania emisji zanieczyszczeń do powietrza. W Polsce, ze względu na rosnące zanieczyszczenie powietrza, w ostatnich latach powstało kilkadziesiąt alarmów smogowych. Pierwszym alarmem od którego wywodzi się nazwa ruchu był Krakowski Alarm Smogowy, powołany do życia przez grupę mieszkańców Krakowa w grudniu 2012 r. W ślad za Krakowskim Alarmem Smogowym zaczęły powstawać kolejne alarmy, m.in.: Dolnośląski Alarm Smogowy – od 2014, Podhalański Alarm Smogowy – od 2014, Jeleniogórski Alarm Smogowy, Opolski Alarm Smogowy, Śląsk Oddycha (wcześniej – Śląski Alarm Smogowy), Warszawski Alarm Smogowy – od 2015 r. W 2015 r. powstał ogólnokrajowy Polski Alarm Smogowy. Polski Alarm Smogowy zrzesza 38 lokalnych alarmów smogowych.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Polski Alarm Smogowy
Smog
Ruchy społeczne |
3455248 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Organizacja%20mi%C4%99dzynarodowa | Organizacja międzynarodowa | Organizacje międzynarodowe – niejednorodna grupa uczestników stosunków międzynarodowych dzieląca się pod względem statusu prawnomiędzynarodowego na międzynarodowe organizacje rządowe (ang. International Governments Organizatons – IGOs) i międzynarodowe organizacje pozarządowe (ang. International Non-Government Organizatons – INGOs). Mianem rządowych określa się zorganizowane przez państwo struktury utworzone w celu rozwoju współpracy. Muszą być one związkiem minimum trzech suwerennych państw, posiadać zdefiniowany cel i być powołane z mocy umowy międzynarodowej. Z kolei określenie międzynarodowych organizacji pozarządowych zdefiniowano w rezolucji RGiS ONZ z 27 lutego 1950 jako organizacje działające w sferze stosunków międzynarodowych, które nie zostały utworzone na podstawie umowy międzynarodowej. Ponadto członkostwo w tych organizacjach z natury jest otwarte dla zainteresowanych stron. Ich działalność opiera się na statutach i regulaminach, czyli aktach o charakterze wewnętrznym.
Historia
Pojawienie się i rozwój organizacji międzynarodowych związany jest z procesem instytucjonalizacji stosunków międzynarodowych i zmieniającą się pozycją państw w systemie międzynarodowym. Źródeł instytucji arbitrażu międzynarodowego część badaczy dopatruje się już w starożytnej Grecji. W tym samym okresie powstawały już także związki państw o charakterze religijno-politycznym (tzw. amfiktionie, np. Amfiktionia Delficka) oraz związki o charakterze polityczno-militarnym (tzw. symmachie, np. Związek Peloponeski).
Pierwsze organizacje międzynarodowe w epoce nowożytnej powstały w XIX wieku. Miały one stosunkowo wąski zakres działania i pełniły głównie funkcje natury administracyjnej. W 1850 powstał Związek Telegraficzny Państw Niemieckich i Holandii (zastąpiony w 1865 przez Międzynarodowy Związek Telegraficzny), w roku 1874 – Powszechny Związek Pocztowy, w 1875 – Międzynarodowy Związek Metryczny, w 1883 – Związek Ochrony Własności Przemysłowej, w 1886 – Związek Ochrony Własności Literackiej i Artystycznej, a w 1890 – Międzynarodowe Biuro Publikacji Taryf Celnych. Z racji swego charakteru organizacje te nazywano związkami celowymi lub uniami administracyjnymi. Ich powstanie wiązało się ze zmianą w strukturze systemu międzynarodowego – na przełomie XVIII i XIX wieku pojawiły się bowiem nowe mocarstwa, stopniowo ożywiał się też handel międzynarodowy. Ponadto pojawiały się nowe wynalazki, które otwierały możliwość intensyfikacji współpracy gospodarczej na skalę międzynarodową. Aby umożliwić ten proces wypracowano zatem nowe formuły kooperacji między państwami. Np. po wynalezieniu maszyny parowej wzrosła rola transportu morskiego. Z czasem dostrzeżono, że brak regulacji w tym zakresie oznacza duże ryzyko dla dostawców – w 1874 powołano zatem Międzynarodową Unię Ubezpieczeń Morskich. Z kolei w związku z rozwojem handlu utworzono Międzynarodowe Biuro Miar i Wag w 1875, którego zadaniem było m.in. opracowanie jednolitego systemu miar. Innym przykładem była próba standaryzacji obserwacji meteorologicznych – przejawem tego było powołanie Międzynarodowej Organizacji Meteorologicznej w 1878 roku.
Jednocześnie powstawały także organizacje o charakterze pozarządowym, jak np. Międzynarodowe Biuro Pokoju (1892), Międzynarodowy Komitet Olimpijski (1894), czy też Międzynarodowa Rada Pielęgniarek (1899). Przełom stanowiło zainicjowanie powołania Ligi Narodów w 1919 – pierwszego systemu bezpieczeństwa zbiorowego, a zarazem organizacji międzynarodowej o charakterze ogólnym. Była to pierwsza organizacja uniwersalna i zorientowana na kooperację o charakterze politycznym. Stała się ona również oznaką zmiany sposobu myślenia przez część decydentów politycznych – po raz pierwszy w historii nowożytnej uznano, że tego rodzaju forma współpracy może być przede wszystkim szansą skutecznego działania, a nie tylko ograniczeniem suwerennej woli państw.
Klasyfikacja i liczebność
Poniższa klasyfikacja wraz z przykładami organizacji międzynarodowych opiera się na klasyfikacji dokonanej przez Yearbook of International Organization w 2000 roku (dane z okresu 1999–2000):
Konwencjonalne organizacje rządowe – 263
federacje organizacji międzynarodowych – 1 – Organizacja Narodów Zjednoczonych
organizacje o członkostwie uniwersalnym – 34 – np. Organizacje wyspecjalizowane ONZ
organizacje międzykontynentalne – 37 – np. Międzynarodowe Biuro Wystaw Światowych, Biuro Rolne Narodów Wspólnoty
organizacje regionalne o ograniczonym członkostwie – 191 – np. Rada Europy
Konwencjonalne organizacje pozarządowe – 4928
federacje organizacji międzynarodowych – 38
organizacje o członkostwie uniwersalnym – 436
organizacje międzykontynentalne – 801
organizacje regionalne o ograniczonym członkostwie – 3653
Pozostałe organizacje międzyrządowe – 1823
organizacje wydzielające się lub półautonomiczne – 725 – np. Konferencja Narodów Zjednoczonych ds. Handlu i Rozwoju
organizacje specjalistyczne – 706 – np. Zorganizowany Globalny System Usług
organizacje narodowe zorientowane międzynarodowo – 59 – np. część wspólnych przedsięwzięć w ramach dawnej RWPG
organizacje nieaktywne lub rozwiązywane – 333
Pozostałe organizacje pozarządowe – 7267
organizacje wydzielające się lub półautonomiczne – 1660
organizacje specjalistyczne – 2745 International Human Rights Commission
organizacje narodowe zorientowane międzynarodowo – 59
organizacje nieaktywne lub rozwiązywane – 2812
Powyższa klasyfikacja pomija jednak organizacje o charakterze specjalnym – takie jak organizacje religijne, międzynarodowe struktury o charakterze pomocniczym, organizacje narodowe etc. – łącznie ich liczbę w okresie 1999-2000 określono na 21772 (z czego 3648 miało charakter rządowy, zaś 18124 pozarządowy). Sumarycznie wyróżniano zatem wówczas ponad 36 tysięcy organizacji międzynarodowych.
Funkcje organizacji międzynarodowych
Wojciech Morawiecki w publikacji „Funkcje organizacji międzynarodowej” wyróżnił trzy podstawowe funkcje:
funkcja regulacyjna – polega na regulowaniu postępowania państw w stosunkach międzynarodowych przez tworzenie norm i wzorców,
funkcja operacyjna – polega na bezpośrednim świadczeniu przez organizację usług za pomocą własnych decyzji, organów i środków, którymi dysponują,
funkcja kontrolna – polega na kontrolowaniu postępowania państw i ustalaniu, czy jest ono zgodne z przyjętymi zobowiązaniami.
Niektóre organizacje pełnią także inne funkcje, np. arbitrażowe i sądowe (prowadzą działalność rozjemczą) czy zarządcze (przykładowo Międzynarodowa Organizacja Dna Morskiego zarządza eksploatacją zasobów mórz i oceanów).
Zobacz też
Polska w organizacjach międzynarodowych
uczestnicy stosunków międzynarodowych
podmiot prawa międzynarodowego
system bezpieczeństwa zbiorowego
stałe przedstawicielstwa Polski przy organizacjach międzynarodowych
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne |
3455252 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Rag | Rag | Rag – taniec towarzyski, popularny na początku XX w. Wykonywano go przy akompaniamencie Ragtime'u. Ragiem nazywa się też utwór muzyczny w rytmie tego tańca.
Bibliografia
Tańce
Taniec w Stanach Zjednoczonych |
3455255 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Wodowicze | Wodowicze | Wodowicze (błr. Вадовічы; ros. Водовичи) – wieś na Białorusi, w rejonie kalinkowickim obwodu homelskiego, nad rzeczką Turją, około 29 km na południowy wschód od Kalinkowicz.
Historia
Dobra te należały do powiatu rzeczyckiego Rzeczypospolitej. Stanowiły własność Wawrzeckich, w XVII wieku należały do Augustyna Wawrzeckiego, podczaszego mińskiego, były centrum rozległego klucza wodowickiego. Prawdopodobnie już pod kniec XVII wieku Wodowicze zostały z niego wydzielone i przeszły na własność rodziny Oskierków i pozostały w ich rękach do traktatu ryskiego, będąc jedną z głównych siedzib tej rodziny.
Prawdopodobnie pierwszym (z Oskierków) dziedzicem tych dóbr był Antoni (zm. w 1735 roku), kasztelan nowogrodzki. Kolejnym właścicielem był Gerwazy Ludwik (zm. w 1771 roku), referendarz litewski i działacz sejmikowy, a po nim – jego syn Bogusław Leopold, chorąży mozyrski, po nim – jego syn Leopold, sędzia ziemski, po nim – jego syn Paweł, marszałek szlachty powiatu rzeczyckiego, po nim – jego syn Emilian, wreszcie ostatnim właścicielem Wodowicz był jego syn, Witold Oskierko.
Wieś lenna położona była w końcu XVIII wieku w powiecie mozyrskim województwa mińskiego.
Po II rozbiorze Polski w 1793 roku znalazły się na terenie Imperium Rosyjskiego.
W 1848 roku pracowała tu gorzelnia, w 1876 roku – młyn wiatrakowy, tartak i wytwórnia smoły. W 1908 roku na mapach pojawiły się Wodowicze Wielkie i Wodowicze Małe. Później Wielkie Wodowicze zostały przyłączone do sąsiedniej wsi (Lenino), a Małe Wodowicze przyjęły nazwę Wodowicze.
Od 1917 roku Wodowicze znalazły się w ZSRR, w 1927 roku uruchomiono we wsi młyn parowy, kuźnię i szkołę podstawową (w 1935 roku uczyło się w niej 19 uczniów), w 1929 roku utworzono tu kołchoz. Od 1959 roku grunty Wodowicz należały do kołchozu im. Wasilija Czapajewa.
Od 1991 roku – na Białorusi.
Dawna siedziba Oskierków
Do 1917 roku w Wodowiczach istniał dwór lub pałac, w którym było bogate archiwum, zbiór pamiątek i biblioteka. Dyplomata i pamiętnikarz Mieczysław Jałowiecki, który odwiedzał Wodowicze, pisał o „pięknej rezydencji”. W Wodowiczach (przez pewien czas Małych) istnieją jedynie pozostałości resztek parku dworskiego. Prawdopodobnie nie zachowała się żadna dokumentacja ikonograficzna dworu/pałacu, chociaż – jak pisze Roman Aftanazy – widok dworu czy pałacu wodowickiego może znajdować się wśród rysunków z kolekcji Mieczysława Jałowieckiego. Kolekcja ta jest w posiadaniu jego córki we Francji. Trzymana pod jej łóżkiem, jest absolutnie niedostępna.
Majątek w Wodowiczach jest opisany w 1. tomie Dziejów rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej Romana Aftanazego.
Uwagi
Przypisy
Wsie w rejonie kalinkowickim |
3455257 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Radvili%C5%A1kis%20%28stacja%20kolejowa%29 | Radviliškis (stacja kolejowa) | Radviliškis (lit: Radviliškio geležinkelio stotis) – stacja kolejowa w miejscowości Radziwiliszki, w okręgu szawelskim, na Litwie. Stacja jest zarządzana przez Lietuvos Geležinkeliai.
Historia
Węzeł kolejowy Radziwiliszki jest jednym z największych i najstarszych na Litwie. Stacja Radziwiliszki została otwarta w 1871 na drodze żelaznej libawsko-romeńskiej, pomiędzy stacjami Szylany i Bejsagoła.
.
.
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Lietuvos geležinkelių raida
Stacje i przystanki kolejowe w rejonie radziwiliskim
Radziwiliszki |
3455258 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Jan%20Urban | Jan Urban | Jan Urban (1874–1940) – polski jezuita
Jan Urban (1895–1987) – polski dziennikarz i sprawozdawca sejmowy, ojciec Jerzego
Jan Urban (ur. 1962) – polski piłkarz i trener
Jan Piotr Urban – polski geolog i ekolog
(ur. 1948) – czeski historyk. |
3455263 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Tomasz%20Elbanowski | Tomasz Elbanowski | Tomasz Elbanowski (ur. 14 grudnia 1978) – polski działacz społeczny, dziennikarz, publicysta, autor materiałów dydaktycznych z historii i książek dla dzieci, historyk, inicjator akcji „Ratuj Maluchy”.
Życiorys
Z zawodu historyk. Przez wiele lat pracował jako lokalny dziennikarz w piśmie „To i Owo” z Legionowa. W 2008 roku był inicjatorem akcji „Ratuj Maluchy”, która zebrała ponad 60 tysięcy podpisów przeciwko obniżeniu wieku obowiązku szkolnego. W maju 2009 roku, wspólnie z żoną, założył Stowarzyszenie Rzecznik Praw Rodziców, którego został prezesem. Pełniąc tę funkcję, w 2011 roku wspólnie z żoną wyszedł z inicjatywą obywatelską projektu nowelizacji ustawy znoszącej obowiązek szkolny dla sześciolatków, pod którym podpisy złożyło 347 tysięcy osób – zdaniem dziennikarzy Rzeczpospolitej inicjatywa ta była głównym powodem odroczenia wejścia w życie obowiązku szkolnego dla sześciolatków, mimo iż sam projekt został odrzucony przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej. Dwa lata później, również wspólnie z żoną, zainicjował inicjatywę referendalną, która miała objąć m.in. kwestię likwidacji obowiązku szkolnego sześciolatków. Pod projektem tym podpisał się blisko milion obywateli, jednak również został on odrzucony przez Sejm RP. W 2014 roku, po raz kolejny wspólnie z żoną, rozpoczął inicjatywę obywatelską dotyczącą likwidacji obowiązku szkolnego sześciolatków, jednak, mimo zebrania pod tym projektem niemal 300 tysięcy podpisów, został on odrzucony przez Sejm RP. Jednak w 2015 r. pierwszą decyzją nowego rządu PiS, było odwołanie reformy obniżenia wieku szkolnego, zgodnie z założeniem inicjatywy „Ratuj maluchy”, która po ośmiu latach zakończyła się w ten sposób sukcesem. Od 2018 r. prowadzi wraz z żoną wydawnictwo Tabula Rasa, które wydaje książki dla dzieci.
Tomasz Elbanowski jest żonaty z Karoliną, z którą wspólnie określani są mianem „liderów walki z reformą” (obniżającą wiek obowiązku szkolnego).
Wyróżnienia
Działalność dziennikarska
W 2008 roku został nominowany w kategorii „Publicystyka historyczna” za artykuł „Serca bym nie żałował” w konkursie SGL Local Press 2008 organizowanym przez Stowarzyszenie Gazet Lokalnych.
W 2010 roku, w ramach organizowanego przez Kancelarię Prezydenta RP konkursu dla dziennikarzy prasy lokalnej „Blaski i cienie budowy demokracji lokalnej”, otrzymał przyznane przez Stowarzyszenie STOP Korupcji wyróżnienie za ujawnianie zjawisk korupcyjnych w cyklu artykułów „Hulaj dusza, planu nie ma” opublikowanych w tygodniku To i Owo.
Działalność społeczna
W 2011 roku, wspólnie z żoną, znalazł się na liście „100 najbardziej wpływowych Polaków” tygodnika Wprost.
Dwa lata później, również razem z żoną, zajął 17. miejsce na liście „50 najbardziej wpływowych Polaków” tego samego tygodnika.
W styczniu 2014 roku, wraz z żoną, otrzymał specjalne wyróżnienie w pierwszej edycji nagrody „Człowiek Wolności 2013 roku” przyznawanej przez tygodnik W Sieci za „obywatelski wymiar akcji Ratuj Maluchy kierowanej przez małżeństwo laureatów”.
W marcu 2014 roku, wraz z żoną, otrzymał nagrodę Tulipanów Narodowego Dnia Życia za działalność w ramach Fundacji Rzecznik Praw Rodziców.
W kwietniu 2015 roku, wraz z żoną, został Człowiekiem Roku 2014 tygodnika „Wprost”.
Publikacje
Przypisy
Polscy dziennikarze
Polscy działacze społeczni
Ludzie związani z Legionowem
Ludzie roku tygodnika Wprost
Urodzeni w 1978
Ludzie urodzeni w Warszawie |
3455266 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Kinoteka%20%28kino%20w%20Warszawie%29 | Kinoteka (kino w Warszawie) | Kinoteka – wielosalowe kino studyjne zlokalizowane w gmachu Pałacu Kultury i Nauki przy placu Defilad 1 w Warszawie.
Opis
Powstało w 2001 r. w miejscu, w którym kiedyś znajdowały się sztandarowe sale kinowe takie jak „Przyjaźń”, „Wiedza“, czy „Młoda Gwardia”. Socrealistyczny styl budynku wpływa również na wystrój samego kina, który łączy w sobie tradycję powojennej Warszawy z nowoczesnością. Kino posiada 8 klimatyzowanych i w pełni wyposażonych sal (łącznie 1410 miejsc), kawiarnię, bar kinowy oraz letni ogródek. Repertuar obejmuje zarówno produkcje komercyjne jak i alternatywne. Odbywają się tu również imprezy okolicznościowe, festiwale; m.in. uroczystości rozdania Złotych Kaczek i Złotych Orłów.
W październiku 2020 kino zawiesiło działalność z powodu pandemii COVID-19 oraz zaległości w czynszach wobec spółki miejskiej zarządzającej Pałacem Kultury. W marcu 2021 ogłoszono, że kino przejął nowy właściciel.
Zobacz też
Kina w Warszawie
Przypisy
Linki zewnętrzne
Strona internetowa
Kina w Warszawie |
3455271 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Lorein | Lorein | Lorein – polski zespół muzyczny grający indie rocka.
Historia
Początki istnienia zespołu sięgają roku 2009. Grupa powstała z inicjatywy Łukasza Lańczyka oraz Tomasza Dorobczyńskiego, do których potem dołączyli Sebastian Szczepański i Roland Langer. Początkowo zespół nosił nazwę Indie Bones, która uległa zmianie w 2010 roku. Muzycy pochodzą z Suchedniowa i Skarżyska-Kamiennej.
W roku 2010 zespół nagrał pierwsze demo, które zawierało cztery piosenki. Wtedy też zdobył kilka nagród, takich jak: pierwsze miejsce na FAZA Festiwal 2010 w Katowicach, dwie pierwsze nagrody w plebiscycie Świętokrzyskich Nagród Muzycznych „Muzyczne Scyzoryki 2010” (debiut roku oraz najlepszy wykonawca pop). Ponadto został finalistą kilku festiwali, m.in.: Browar Rock Festiwal 2010 w Żywcu, Maj Music Festival 2010 w Katowicach, KrakRock 2010 w Krakowie oraz VII Przeglądu Kapel Studenckich w Krakowie.
15 grudnia 2010 roku zespół podpisał kontrakt płytowy z wytwórnią S.P. Records. W 2011 roku Lorein wystąpił na jednym z największych festiwali studenckich w Europie Ursynalia – Warsaw Student Festival. Zespół uczestniczył w konkursie, ale ostatecznie o ich koncercie zdecydowało głosowanie internautów.
W 2013 roku zagrali na Cieszanów Rock Festiwal. W tym samym roku Lorein nagrodzono „Złotym Mikrofonem” Polskiego Radia Kielce, w kategorii „Debiut Roku”. W lipcu 2014 roku zespół wystąpił na głównej scenie Festiwalu w Jarocinie. Muzyczne dokonania zespołu podsumowała kolejna statuetka „Złotego Mikrofonu”, przyznana przez Polskie Radio Kielce, tym razem w głównej kategorii „Zespół Roku”.
W 2013 roku Lorein nagrodzono „Złotym mikrofonem” za najlepszy „Debiut”, a w 2014 ogłoszono „Zespołem Roku” Polskiego Radia Kielce. W „Rockowej 100-ce” najlepszych kawałków 2012 i 2013 roku Eski Rock znalazły się piosenki: „Krótkowzroczność”, Świat rzeczy” z debiutanckiej płyty „MoNoKoLoR” oraz „Pozytywny”, zapowiadający drugi krążek grupy: „Drzewa i Planety”.
Jesienią 2014 roku zespół wziął udział w programie Must Be the Music. Tylko muzyka, gdzie przeszedł przez eliminacje i półfinały, a za sprawą Dzikiej Karty słuchaczy RMF FM został finalistą VIII edycji programu.
Lorein podczas swojej działalności grał wspólne koncerty m.in. z grupami: Please The Trees (Czechy), Myslovitz, Substytut, Muchy oraz wielokrotnie z happysad, z którymi zagrał wiosenną trasę koncertową w 2013 roku (13 koncertów).
W 2017 roku, po premierze trzeciej płyty pt. Złamania, swoje odejście z grupy zapowiedzieli Langer, Szczepański i Dobroczyński. Po rozpadzie oryginalnego składu, Lańczyk gościnnie występował z grupą Myslovitz jako wokalista zastępczy.
W 2022 roku zespół w odświeżonym składzie z gitarzystą i producentem Aleksandrem Kaczmarkiem zapowiedział premierę nowego albumu pt. Próba przeczekania wiatru na 24 marca 2023 roku. Promują ją single „Gwiezdny pył”, „Wszystko za życie”, „Tacy mali” oraz utwór tytułowy.
Muzycy
Skład zespołu
Łukasz Lańczyk – śpiew, gitary, instrumenty klawiszowe
Aleksander Kaczmarek – gitary, instrumenty klawiszowe, produkcja muzyczna
Byli członkowie zespołu
Roland Langer – gitara elektryczna
Sebastian Szczepański – gitara basowa
Tomasz Dorobczyński – perkusja
Maciej „Rekin” Buczyński – gitara basowa
Muzycy koncertowi
Marek Radzimiński – perkusja
Michał Parzymięso – instrumenty klawiszowe, wokal wspierający
Szymon Przybysz – gitara basowa
Dyskografia
22 października 2012 roku nakładem SP Records ukazała się płyta Monokolor, pierwszym singlem promującym debiutancką płytę zespołu była piosenka „Krótkowzroczność”, drugim „Świat rzeczy”. Gościnnie na płycie wystąpili Natalia Baranowska (śpiew) oraz Ireneusz Kobierski (akordeon). Utwór „Bose Cienie” został doceniony przez Marcina „Bisiora” Bisiorka, byłego dyrektora Eski Rock i obecnego szefa kanału muzycznego Telewizji Polsat Muzo.tv i radia Muzo.fm, gdyż umieścił go na swojej składance „Poduszkowiec 2.0”. W „Rockowej 100-ce” najlepszych kawałków 2012 i 2013 roku Eski Rock znalazły się piosenki: „Krótkowzroczność”, Świat rzeczy” oraz „Pozytywny”.
14 kwietnia 2014 roku ukazał się kolejny album Drzewa i Planety (wytwórnia SP Records), premiera singla „Przyjaciel D” miała miejsce 4 kwietnia 2014 roku. Album ten różni się brzmieniowo od debiutanckiego „Monokoloru”, gdyż zawiera w sobie elementy elektroniczne.
3 lutego 2017 roku Lorein we współpracy z wytwórnią Mystic Production wydał album pt. Złamania. Fundusze na jej produkcję w wysokości około 28 tys. złotych zostały zebrane metodą crowdfundingu.
Czwarty album pt. Próba przeczekania wiatru ukaże się 24 marca 2023 roku.
Notowania
Przypisy
Polskie zespoły rocka alternatywnego
Polskie zespoły indierockowe |
3455276 | https://pl.wikipedia.org/wiki/System%20opieki%20zdrowotnej%20na%20Malcie | System opieki zdrowotnej na Malcie | System opieki zdrowotnej na Malcie – zespół osób i instytucji mający za zadanie zapewnić opiekę zdrowotną ludności na Malcie.
Maltański system opieki zdrowotnej jest finansowany z podatków oraz ubezpieczeń społecznych i działa poprzez zakłady opieki zdrowotnej i szpitale publiczne. Państwowy Fundusz obejmuje większość usług medycznych, w tym leczenie przez specjalistów, hospitalizację, rehabilitację, recepty, ciąże i porody. Rząd zapewnia podstawową opiekę zdrowotną w centrach medycznych oraz klinikach.
Ministerstwo Zdrowia (ang. Ministry for Health, MFH) jest odpowiedzialne za świadczenie usług zdrowotnych oraz regulacje i ustanawianie standardów usług zdrowotnych. Ministerstwo Rodziny i Solidarności Społecznej (ang. Ministry for the Family and Social Solidarity, MFSS) jest odpowiedzialne za politykę społeczną i politykę w odniesieniu do dziecka, rodziny, osób niepełnosprawnych oraz starszych. Całkowite wydatki na system opieki zdrowotnej wyniosły w 2012 roku 8,7% produktu krajowego brutto (PKB) Malty.
Obywatele Unii Europejskiej mogą korzystać bezpłatnie z opieki zdrowotnej, ale tylko po okazaniu Europejskiej Karty Ubezpieczenia Zdrowotnego, wraz z dokumentem tożsamości. W przypadku braku tych dokumentów lub jeśli pacjent nie jest obywatelem Unii Europejskiej, rachunek za opiekę zdrowotną musi być zapłacony w całości przed opuszczeniem zakładu opieki zdrowotnej. Malta podpisała specjalne umowy zdrowotne z Australią i Wielką Brytanią. Obywatele tych krajów przez okres do jednego miesiąca mają prawo do bezpłatnej opieki medycznej i szpitalnej.
Osoby o niskich dochodach, kobiety w ciąży, osoby przewlekle chore oraz osoby bezrobotne nie muszą płacić za leki wydawane na receptę.
Uniwersytet Maltański posiada wydziały medyczne.
Centra medyczne / kliniki
Centra medyczne świadczą podstawowe usługi medyczne świadczonych przez rząd. Oprócz lekarza ogólnego obejmuje usługi specjalistyczne. Na Malcie funkcjonuje dziewięć centrów medycznych, osiem na wyspie Malta i jedno na wyspie Gozo:
Floriana Health Centre we Floriana
Gzira Health Centre w Gzira
Qormi Health Centre w Qormi
Paola Health Centre w Paola
Cospicua Health Centre w Cospicua
Mosta Health Centre w Mosta
Rabat Health Centre w Rabat
Birkirkara Health Clinic w Birkirkara
Gozo Health Centre / Victoria Health Centre w Victoria, Gozo
Szpitale
Na Malcie funkcjonują dwa publiczne szpitale ogólne:
Mater Dei Hospital w Msida na wyspie Malta
Gozo General Hospital w Rabat (Victoria) na wyspie Gozo
Działają także trzy publiczne szpitale specjalistyczne:
Sir Paul Boffa Hospital we Floriana – szpital onkologiczny, dermatologiczny i paliatywny
Karin Grech Hospital w Msida – szpital rehabilitacyjny
Mount Carmel Hospital w Attard – szpital psychiatryczny
Pozostałe publiczne:
Zammit Clapp Hospital w San Giljan – dom starców
St Vincent de Paul Residence
Działa także kilka prywatnych szpitali:
Saint James Hospital w Sliema
DaVinci Hospital w Birkirkara
St. Mark’s Health Clinic w Msida
Apteki
Apteki na Malcie funkcjonują w każdej miejscowości, w niektórych miejscowościach takich jak Birkirkara czy Sliema działa ich kilkanaście. Większość aptek oprócz dostarczania leków, oferuje również usługę lekarza ogólnego, niektóre również lekarza specjalisty. Jednakże są to usługi płatne. Większość aptek na Malcie jest otwartych od poniedziałku do piątku w godzinach od 09:00 do 13:00 oraz od 16:00 do 19:00. W sobotę są otwarte w godzinach od 09:00 do 12:00. Niektóre apteki dyżurują też w niedzielę. Spis aptek otwartych w daną niedzielę są umieszczane na specjalnej stronie internetowej.
Zobacz też
Szpital Maltański w Warszawie
Przypisy
Linki zewnętrzne
Healthcare delivery in Malta – szczegółowa analiza systemu opieki zdrowotnej na Malcie – PricewaterhouseCoopers |
3455277 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Karuj%C3%A4rv | Karujärv | Karujärv (est. Karujärv) − jezioro na obszarze gminy Kihelkonna w prowincji Sarema, w Estonii. Ma powierzchnię 345 hektarów, maksymalną głębokość 5,5 m. Pod względem powierzchni jest trzynastym jeziorem w Estonii. Zdecydowana większość brzegów pokryta jest lasem, od strony zachodniej występują płycizny. Znajdują się na nim dwie wyspy. Wypływa z niego niewielka rzeczka Kaljajõgi. Na zachód od jeziora znajduje się wieś Kuumi.
Przypisy
Jeziora w Estonii
Sarema |
3455284 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Jan%20Henrik%20Swahn | Jan Henrik Swahn | Jan Henrik Christer Swahn (ur. 1 sierpnia 1959) – szwedzki pisarz oraz tłumacz z języka duńskiego, francuskiego, polskiego i greckiego. Wydał 11 powieści, w latach 1997-1999 był redaktorem czasopisma Bonniers Litterära Magasin. Jest synem pisarza i tłumacza .
Publikacje
Jag kan stoppa ett hav (Bonnier, 1986)
Den förbannade glädjen (Bonnier, 1987)
Grecki przekład: Hē kataramenē chara: mythistorēma (2002)
Hebrajski przekład: Simḥah arurah (2009)
Kärlek och äventyr (Bonnier, 1991)
Rosyjski przekład: Ljubovʹ i priključenija (1993)
Husets alla färger (Bonnier, 1993)
Pengarna (Bonnier, 1996), za którą w 1997 roku otrzymał nagrodę „TCO:s litteraturpris”
Tiggare (opowiadania, Bonnier, 1999)
Vandrarna (Bonnier, 2001)
Grecki przekład: Hoi periplanōmenoi (2006)
Lingonkungen (Bonnier, 2003)
Drakkvinnan (Bonnier, 2005)
Manolis mopeder (Bonnier, 2008)
Grecki przekład: Ta Michanakia tou Manoli (2013)
Mitt liv som roman (Bonnier, 2011)
De lyckligt lottade: Minnesotamodellen: vårdprogrammet som förändrade Sverige (drugim autorem był Bjarne Selin, Ekerlid, 2014)
Przekłady
: Blinda (Des aveugles) (Legenda, 1989)
Bernard-Henri Lévy: Charles Baudelaires sista dagar (Les derniers jours de Charles Baudelaire) (Legenda, 1990)
Per Højholt: Salamandern och andra återvändsgränder (Legenda, 1990)
: Henryk Bukowski: namnet lever kvar (Henryk Bukowski – imię żyje nadal) (Bromberg, 1990)
: En snabb kyss (Ena klephto phili) (Ariel, 1999)
Olga Tokarczuk: Daghus, natthus (Dom dzienny, dom nocny) (Ariel skrifter, 2005)
Pia Tafdrup: Ge sig hän (Hengivelsen) (Wahlström & Widstrand, 2006)
: Lilits återkomst (Aawdat Lilit) (Tranan, 2010)
: Jag äter mig själv som ljung: flicksinne (Jeg æder mig selv som lyng) (10TAL, 2013)
Olga Tokarczuk, Księgi Jakubowe (2016)
Linki zewnętrzne
wywiad z Janem Henrikiem Swahnem (2009)(jęz. szwedzki)
Szwedzcy pisarze
Szwedzcy tłumacze
Tłumacze literatury francuskojęzycznej
Tłumacze literatury polskiej
Urodzeni w 1959 |
3455286 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Otis%20Thorpe | Otis Thorpe | Otis Henry Thorpe (ur. 5 sierpnia 1962 w Boynton Beach) – amerykański koszykarz, skrzydłowy, mistrz NBA z 1994 roku, uczestnik meczu gwiazd NBA.
Osiągnięcia
NCAA
Zaliczony do:
I składu Big East (1984)
składu Honorable Mention All-America
NBA
Mistrz NBA (1994)
Uczestnik meczu gwiazd NBA (1992)
2-krotny zawodnik tygodnia NBA (18.01.1987, 3.02.1991)
Lider play-off w skuteczności rzutów z gry (1989, 1993)
Przypisy
Linki zewnętrzne
Profil na NBA.com
Statystyki na basketball-reference.com
Profil na draftexpress.com
Profil na espn.go.com
Amerykańscy koszykarze
Koszykarze Kansas City Kings
Koszykarze Sacramento Kings
Koszykarze Houston Rockets
Koszykarze Portland Trail Blazers
Koszykarze Detroit Pistons
Koszykarze Vancouver Grizzlies
Koszykarze Washington Wizards
Koszykarze Miami Heat
Urodzeni w 1962
Koszykarze Providence Friars
NBA All-Stars |
3455288 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Bloodborne | Bloodborne | Bloodborne – fabularna gra akcji stworzona przez japońskie studio From Software i wydana przez Sony Computer Entertainment wyłącznie na konsolę PlayStation 4. Za reżyserię odpowiedzialny był Hidetaka Miyazaki. Światowa premiera odbyła się 24 marca 2015, a w Polsce 25 marca 2015. Gra jest określana przez twórców jako duchowy następca serii Souls.
Serwis Metacritic umieścił Bloodborne’a na liście 50 najlepszych gier dekady 2010–2019. Gra zajęła 32. miejsce i jest to jedyna produkcja From Software obecna na liście.
Fabuła i świat gry
Bloodborne to fabularna gra akcji z elementami charakterystycznymi dla produkcji Hidetaki Miyazakiego. Gra została osadzona w mrocznym świecie fantasy, stylizowanym na okres wiktoriański. Akcja Bloodborne’a toczy się w fikcyjnym mieście Yharnam, trawionym przez niezidentyfikowaną plagę przemieniającą mieszkańców w potwory. Zadaniem głównego bohatera jest stawienie czoła zagrożeniu oraz odkrycie mrocznej tajemnicy miasta.
Przypisy
Gry na wyłączność na platformę PlayStation 4
2015 w grach komputerowych
Gry komputerowe wyprodukowane w Japonii
Fabularne gry akcji |
3455290 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Dw%C3%B3r%20w%20Lus%C3%B3wku | Dwór w Lusówku | Dwór w Lusówku - dwór zlokalizowany w Lusówku (powiat poznański).
Historia
Dwór składa się z dwóch części: parterowej, która jest starsza (połowa XIX wieku, kryta dachem dwuspadowym) i piętrowej, która jest młodsza (koniec XIX wieku, dach płaski). Obie te części łączy ryzalit z poddaszem zamkniętym szczytem. Majątek w XIX wieku należał do Niemców, m.in. w 1878 do Carla Matthesa (1836-?). W 1890 roku Carl Matthes sprzedał dwór wraz z majątkiem (849 ha) za cenę 550 tys. marek niemieckich Kazimierzowi Plucińskiemu (1845-1901). Od 1903 do 1933 (do śmierci) właścicielem był Zygmunt Pluciński (działacz społeczny i polityk), syn Kazimierza. W 1939 majątek należał do żony Zygmunta - Zofii Plucińskiej (w 1926 liczył 841 hektarów). W ostatnich latach starsza część dworu była zamieszkana. Obecnie (po remoncie w 2016 roku) mieści się w nim świetlica wiejska oraz prywatna szkoła.
Przypisy
Lusówko
Lusówko |
3455291 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Tanjong%20Pagar | Tanjong Pagar | Tanjong Pagar – podziemna stacja Mass Rapid Transit (MRT) w Singapurze, która jest częścią East West Line. Stacja obsługuje ruchliwe ulice takie jak Shenton Way i Robinson Road.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Strona oficjalna stacji
MRT (Singapur) |
3455293 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Bugis | Bugis | Bugis – podziemna stacja węzłowa Mass Rapid Transit (MRT) w Singapurze, która jest częścią East West Line i Downtown Line. Stacja obsługuje takie strefy jak Bugis+, Sim Lim Square, Bugis Village i Bugis Junction.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Strona oficjalna stacji
MRT (Singapur) |
3455295 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Z%C5%82o%C5%9Bliwo%C5%9B%C4%87%20histologiczna | Złośliwość histologiczna | Złośliwość histologiczna – histopatologiczne cechy nowotworu pozwalające ocenić i sklasyfikować jego złośliwość biologiczną. Określenie stopnia złośliwości histologicznej (grading), obok stadium zaawansowania klinicznego (staging) w klasyfikacji TNM, jest standardowym elementem oceny nowotworu, o dużym znaczeniu w doborze optymalnego postępowania leczniczego i oceny rokowania chorego.
Złośliwość histologiczna a złośliwość biologiczna
Złośliwość biologiczna nowotworu może być oceniona klinicznie i histopatologicznie. Klinicznie złośliwy nowotwór to taki nowotwór, który nieleczony zawsze prowadzi do śmierci chorego. Histologiczna ocena złośliwości przewiduje, na podstawie ocenionych cech histopatologicznych, właściwości kliniczne nowotworu, które decydują o przebiegu choroby, w tym zdolności naciekania i niszczenia okolicznych tkanek oraz do rozprzestrzeniania się przez tworzenie przerzutów odległych. Jest to więc korelacja między cechami histopatologicznymi a przebiegiem klinicznym.
Systemy oceniania złośliwości
Powstało wiele systemów oceniających złośliwość histologiczną dla różnych nowotworów. Zwykle stosuje się trzy- lub czterostopniowe skale złośliwości:
GX – nie można ocenić stopnia zróżnicowania
G1 – rak wysokozróżnicowany (niski stopień złośliwości)
G2 – rak średniozróżnicowany (pośredni stopień złośliwości)
G3 – rak niskozróżnicowany (wysoki stopień złośliwości)
G4 – rak niezróżnicowany (wysoki stopień złośliwości).
Dla niektórych nowotworów stosuje się bardziej skomplikowane lub szczegółowe sposoby oceny złośliwości histologicznej: skalę Gleasona przy ocenie raka prostaty, skalę Fuhrman w raku nerki, skalę Blooma-Richardsona do klasyfikacji raka przewodowego sutka.
Ocena stopnia złośliwości opiera się na badaniu mikroskopowym, w tym z barwieniem hematoksyliną i eozyną, ale może być poszerzona o inne metody, na przykład immunohistochemię. Badana jest architektonika tkanki nowotworowej oraz cechy cytologiczne komórek nowotworowych. Z cech cytologicznych uwzględnia się stopień anaplazji, wielkość i kształt jąder komórkowych, objętość cytoplazmy oraz względny odsetek dzielących się komórek (indeks mitotyczny), a z cech architektonicznych ocenia się histologiczną organizację tkanki i odgraniczenie nowotworu.
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Onkologia |
3455296 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Buna%20%28guma%29 | Buna (guma) | Buna - niemiecki kauczuk syntetyczny, wyprodukowany w niewielkiej ilości po raz pierwszy w 1936 przez koncern IG Farben w ramach Planu Czteroletniego, przewidującego zwiększenie samowystarczalności Niemiec pod względem surowcowym. W 1936 rozpoczęto budowę wielkiego zakładu produkcyjnego w Schkopau, którego pierwszą część oddano do użytku wbrew planom dopiero w 1939, w wyniku czego w roku 1938 zamiast założonej produkcji wielkości 29 tys. ton uzyskano zaledwie 5 tys. t., co stanowiło zaledwie 5% zapotrzebowania niemieckiego przemysłu.
Bibliografia
Dieter Petzina Autarkiepolitik im Dritten Reich, Stuttgart 1968 s. 99 za Rozmowy przy stole, Wyd. Charyzma 1996, str. 245,
Tworzywa sztuczne |
3455297 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Grading | Grading | grading w onkologii – ocena stopnia złośliwości histopatologicznej nowotworu
grading w numizmatyce – ocena stopnia, stanu zachowania numizmatu lub banknotu |
3455300 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Komunikacja%20miejska%20w%20Leicesterze | Komunikacja miejska w Leicesterze | Komunikacja miejska w Leicesterze – komunikacja autobusowa w mieście Leicester w Wielkiej Brytanii.
W mieście funkcjonuje kilku miejskich przewoźników autobusowych Arriva, Centrebus, First Leicester, Hinckley Bus (Part of Arriva Midlands), Kinchbus, Leicester Bus, Roberts Coaches and Stagecoach Midlands.
Główny dworzec autobusowy znajduje się w centrum miasta przy Haymarkecie. Z tego miejsca początek trasy mają niespełna wszystkie linie autobusowe.
Linie autobusowe
Linie Arriva
Arriva posiada 45 linii kursujących w mieście i poza granicami miasta:
Coalville to Leicester via Whitwick, Markfield and Groby – linia nr 29, 29A, 29X
Leicester to Braunstone Crossroads via Narborough Road – linia nr 51
Leicester to Coalville via Birstall, Rothley, Mountsorrel, Quorn, Loughborough, Shepshed, Thringstone and Whitwick – linia 126, 127
Leicester to Croft via Enderby, Narborough and Huncote – linia nr 50, 50A
Leicester to Eyres Monsell – linia nr 86, 87
Leicester to Fosse Park via Braunstone – linia nr 104
Leicester to Hamilton and Netherhall – linia nr 58, 58A
Leicester to Kibworth via Welford Road, Wigston Harcourt and Fleckney – linia nr 49B
Leicester to Lutterworth via Blaby, Whetstone and Broughton Astley – linia nr 84, 84A, 85
Leicester to Market Bosworth via Kirby Muxloe, Desford, Newbold Verdon, Barlestone and Ibstock – linia nr 153
Leicester to Market Harborough via Oadby, Great Glen, Kibworth – linia nr X3
Leicester to Melton Mowbray via Thurmaston, Syston, East Goscote – linia nr 5, 5A
Leicester to New Parks via Aikman Avenue – linia nr 14
Leicester to Nuneaton via Earl Shilton, Barwell and Hinckley – linia nr 158
Leicester to Oadby Grange and Oadby, Coombe Rise via London Road and Oadby – linia nr 31, 31A
Leicester to Coalville via Groby Road, Groby, Ratby, Botcheston, Thornton, Bagworth, Ellistown and Hugglescote linia nr 26, 27, 28
Leicester to Scraptoft via Humberstone Road and Thurnby – linia nr 56
Leicester to South Wigston & Wigston Magna circula rvia Saffron Lane, South Wigston, Wigston Magna and Welford Road – linia 47, 47A, 48, 48A
Leicester to Syston via Melton Road and Thurmaston – linia nr 6
Leicester to Thorpe Astley via Narborough Road and Fosse Park – linia nr 52
Leicester to Thurnby Lodge via Humberstone Road, Dudley Avenue – linia nr 53, 53A
Leicester to West Knighton, Pendlebury Drive and West Avenue via Queens Road – linia nr 44, 44A
Leicester to Wigston Harcourt – linia nr 49
Leicester to South Wigston – linia nr 49A
Leicester to Kibworth – linia nr 49B
Loughborough and Leicester to Halls of Residence via Leicester University – linia nr 80, 80A, X80
Linie First
First posiada 18 linii kursujących w mieście i poza granicami miasta:
Linia 12 – CITY CENTRE – KIRBY FRITH via Glenfield Road, Liberty Road & Park Rise
Linia 14 – CITY CENTRE – KIRBY FRITH via Woodgate, Aikman Avenue & Charnor Road
Linia 14A – CITY CENTRE – BEAUMONT CENTRE via Woodgate, Aikman Avenue & Glenfield Hospital
Linia 16 – BLACKMORE DRIVE – GENERAL HOSPITAL via Narborough Road, City Centre & St Peter’s Road
linia 17 – CITY CENTRE – HIGHFIELDS – CITY CENTRE via Sparkenhoe Street, Melbourne Road & Nedham Street
Linia 18 – CITY CENTRE – BRAUNSTONE – CITY CENTRE via Hinckley Road & Cort Crescent
Linia 19 – CITY CENTRE – BRAUNSTONE – CITY CENTRE via Narborough Road & Cort Crescent
Linia 21 – CITY CENTRE – THURMASTON, Blount Road via St Matthew’s, Catherine Street & Barkby Road
Linia 22 – RUSHEY MEAD – EVINGTON via Melton Road, City Centre & Railway Station
Linia 25 – CITY CENTRE – CITY CENTRE via Thurcaston Road, Mowmacre Hill & Beaumont Centre
Linia 26 – CITY CENTRE – CITY CENTRE via Abbey Park Road, Beaumont Centre & Mowmacre Hill
Linia 38 – CITY CENTRE – CITY CENTRE via Humberstone Road, Nether Hall & Thurnby Lodge
Linia 38A – CITY CENTRE – CITY CENTRE via Humberstone Road, Thurnby Lodge & Nether Hall
Linia 54 – BEAUMONT CENTRE – GOODWOOD via Stocking Farm, City Centre & Railway Station
Linia 74 – CITY CENTRE – ANSTEY via Anstey Lane, Calver Hey Road & Beaumont Centre
Linia 88 – CITY CENTRE – EYRES MONSELL via Freemen’s Park, Saffron Lane & Pasley Road
Linia 88A – CITY CENTRE – SAFFRON CROSS ROADS via Freemen’s Park, Saffron Lane & The Fairway
Linia 94 – CITY CENTRE – GLENFIELD, The Square via Woodgate, Stephenson Drive & Charnor Road
Linie Centrebus
Centrebus posiada 19 linii autobusowych kursujących w mieście i poza granicami miasta. Linie zaznaczone literą S skierowane są przede wszystkim do młodzieży szkolnej.
Linia UHL – HOSPITAL HOPPER: Beaumont Leys – Glenfield Hospital – Royal Infirmary Hospital – Glenfield Hospital – Hamilton Centre
Linia 22A – Birstall, Wanlip Lane – Belgrave Road – Leicester City – Mayflower Rd – Evington
Linia 22B – Birstall, Harrowgate Dr – Belgrave Road – Leicester
Linia 22C – City – Mayflower Rd – Evington Birstall, Wanlip Lane – Abbey Lane – Leicester City – Mayflower Road – Evington
Linia 40 – OUTER CIRCLE via General Hospital – Oadby – Fosse Park – Thorpe Astley Glenfield – Beaumont Leys – Hamilton – General Hospital
Linia 54A – Beaumont Leys – Leicester City – Goodwood
Linia 81 – Leicester City – Evington Road – Highway Road
Linia 83 – Aylestone – Knighton Ln – Clarendon Pk – Uni of Leicester – City Centre
Linia 83A – Fosse Rd South – Aylestone – Knighton Ln – Clarendon Pk – Uni of Leicester – City Centre
Linia 100 – Melton Mowbray – Great Dalby – Gaddesby – South Croxton – Syston – Leicester City
Linia 128 – Melton Mowbray – Hoby – Ratcliffe on the Wreake – Syston – Leicester City
Linia 154 – Leicester City – Beaumont Leys – Loughborough
Linia 162 – Leicester City – New Parks – Tatlow Road
Linia 747 – Leicester City – Thurnby – Bushby – Houghton on the Hill – Billesdon – Skeffington – Tugby – East Norton – Belton in Rutland – Uppingham
Linia S 805 – Leicester City Centre – Goodwood – City of Leicester School -St Pauls School
Linia S 828 – English Martyrs School – St Patricks School
Linia S 832 – Birstall – English Martyrs School
Linia S 878 – City of Leicester School – Netherhall – Spinney Hills
Linia S 1005 – Hamilton – Uppingham Road – City of Leicester School
Linia LG – Syston – Queniborough – Rearsby – Thrussington – Ratcliffe – Sileby – Barrow – Loughborough Grammar
Linie Quicksilver bus
Quicksilver bus prowadzi trzy linie autobusowe, które dojeżdżają do ościennych miejscowości. Linie kursują codziennie od poniedziałku do soboty.
Linia 103 – Leicester City Centre to Meynell’s Gorse
Linia 202 – Leicester City Centre to Enderby
Linia 303 – Leicester City Centre to Birstall
Linie Kinchbus
Kinchbus posiada jedną linię autobusową o nazwie Kinchbus 2. Linia kursuje z Leicester (St Margarets Bus Station) do Loughborough, Baxter Gate
Linie Skylink
Skylink posiada dwa połączenia z centrum Leicesteru do Derby oraz na międzynarodowe lotnisko East Midlands.
Linie Stagecoachbus
Stagecoachbus posiada połączenie z miastem Market Harborough. Linia kursuje siedem dni w tygodniu co 60 minut.
Galeria autobusów
Galeria miejskich autobusów w Leicesterze
Zobacz też
Tramwaje w Leicesterze
Przypisy
Linki zewnętrzne
Autobusy w latach 1980
Autobusy w latach 1990
Autobusy w latach 2000
Transport w Leicesterze
Leicester |
3455308 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Fedir%20Wanze%C5%82 | Fedir Wanzeł | Fedir Fedorowycz Wanzeł, ukr. Федір Федорович Ванзел, węg. Ferenc Vanzel, ros. Фёдор Фёдорович Ванзел, Fiodor Fiodorowicz Wanzieł (ur. 30 października 1930 w Mukaczewie, zm. 1992 tamże) – ukraiński piłkarz pochodzenia węgierskiego, grający na pozycji napastnika, trener piłkarski.
Kariera piłkarska
Kariera klubowa
W 1948 roku rozpoczął karierę piłkarską w klubie Bilszowyk Mukaczewo. Po wygraniu złotych medali w składzie reprezentacji Zakarpacia piłkarze otrzymały zaproszenia od czołowych klubów. W 1949 został zaproszony do Szachtara Stalino. W 1951 powrócił do domu i potem występował w Spartaku Użhorod. W 1952 przeszedł do Dynama Mińsk, ale latem 1953 ponownie wrócił do Spartaka Użhorod. W latach 1954–1956 służył w wojskowym klubie CDSA Moskwa. Potem po raz kolejny wrócił do Spartaka. Od 1959 roku grał w rodzimym Dynamo Mukaczewo, gdzie zakończył karierę w roku 1967.
Kariera trenerska
Karierę szkoleniowca rozpoczął po zakończeniu kariery piłkarza. Od 1968 trenował miejscowy zespół Karpaty Mukaczewo, z którym już jako Pryładyst Mukaczewo w 1977 zdobył mistrzostwo Ukraińskiej SRR wśród zespołów amatorskich. W 1981 stał na czele Howerły Użhorod, z którą pracował do lata 1982.
Zmarł w Mukaczewo.
Sukcesy i odznaczenia
Sukcesy piłkarskie
Bilszowyk Mukaczewo
finalista Pucharu Ukraińskiej SRR: 1948
Spartak Użhorod
mistrz Ukraińskiej SRR: 1953
CDSA Moskwa
zdobywca Pucharu ZSRR: 1955
brązowy medalista Mistrzostw ZSRR: 1955, 1956
Sukcesy trenerskie
Pryładyst Mukaczewo
mistrz Ukraińskiej SRR wśród zespołów amatorskich: 1977
Odznaczenia
tytuł Mistrza Sportu ZSRR: 1960
Przypisy
Bibliografia
Urodzeni w 1930
Zmarli w 1992
Ludzie urodzeni w Mukaczewie
Węgrzy na Ukrainie
Osoby pochodzenia węgierskiego
Radzieccy piłkarze
Ukraińscy piłkarze
Radzieccy trenerzy piłkarscy
Ukraińscy trenerzy piłkarscy
Piłkarze FK Mukaczewo
Piłkarze Howerły Użhorod
Piłkarze Szachtara Donieck
Piłkarze Dynamy Mińsk
Piłkarze CSKA Moskwa
Trenerzy piłkarzy Howerły Użhorod |
3455310 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Dick%20Barnett | Dick Barnett | Richard "Dick" Barnett (ur. 2 października 1936 w Gary) – amerykański koszykarz, obrońca, dwukrotny mistrz NBA, uczestnik meczu gwiazd NBA.
Osiągnięcia
College
3-krotny mistrz NAIA (1957–1959)
2-krotny MVP turnieju NAIA (1958–1959)
3-krotnie wybierany do składu All-America
Wybrany do College Basketball Hall of Fame (2007)
ABL
Mistrz ABL (1962)
Zaliczony do I składu ABL (1962)
Uczelnia zastrzegła należący do niego numer (2006)
NBA
2-krotny mistrz NBA (1971, 1973)
3-krotny wicemistrz NBA (1963, 1965, 1972)
Uczestnik meczu gwiazd NBA (1968)
Klub New York Knicks zastrzegł należący do niego w numer 12 (1990)
Przypisy
Linki zewnętrzne
Profil na NBA.com
Statystyki na basketball-reference.com
Profil na landofbasketball.com
Profil na hoopshall.com
Profil na realgm.com
Amerykańscy koszykarze
Koszykarze Tennessee State Tigers
Koszykarze Syracuse Nationals
Koszykarze Los Angeles Lakers
Koszykarze New York Knicks
Urodzeni w 1936
Zawodnicy NBA z zastrzeżonymi numerami
Członkowie Akademickiej Galerii Sław Koszykówki
NBA All-Stars |
3455320 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Przep%C5%82yw%20w%20kanale%20zamkni%C4%99tym | Przepływ w kanale zamkniętym | Przepływ w kanale zamkniętym to część hydrauliki i mechaniki płynów i jest rodzajem przepływu cieczy w zamkniętym kanale (kanał w znaczeniu rurociągu zamkniętego). Drugim rodzajem przepływu cieczy jest przepływ w kanale otwartym. Te dwa rodzaje przepływu jakkolwiek podobne pod wieloma względami, różnią się jednak istotnym szczegółem. Przepływ w kanale zamkniętym nie posiada powierzchni swobodnej, która ma miejsce w drugim przypadku. Na ciecz przepływającą w zamkniętym przestrzeni nie działa bezpośrednie ciśnienie atmosferyczne, sama ciecz wywiera jednak ciśnienie hydrauliczne na ściany kanału, (przewodu lub rury).
Nie każdy ruch cieczy w pozornie zamkniętym przewodzie podlega prawom przepływu cieczy w kanale zamkniętym. Rury spustowe (nie mylić z rynną) w swojej konstrukcji są przewodem zamkniętym, zazwyczaj jednak zachowują powierzchnię swobodną i dlatego uważa się je za otwarte kanały. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy kanalizacja burzowa wypełniona jest w 100%, w takim przypadku może być traktowana czasowo jak przestrzeń zamknięta, samo zjawisko nazywa się zaś uderzeniem hydraulicznym lub falą ciśnienia.
Energia przepływu rury jest wyrażona jako wysokość ciśnienia i jest określona przez równanie Bernoulliego. W celu ukazania wysokości piezometrycznej wzdłuż przepływu cieczy w rurze, na schematach często przedstawia się gradient hydrauliczny. Przepływ cieczy w kanale zamkniętym podlega stratom wskutek tarcia, co określa równanie Darcy’ego-Weisbacha.
Stany przepływu
Zachowanie strumienia cieczy w rurze jest regulowane głównie przez działanie siły ciężkości i lepkości w stosunku do sił bezwładności przepływu. W zależności od stosunku sił bezwładności do sił lepkości, reprezentowanych przez liczbę Reynoldsa, przepływ może być laminarny lub turbulentny. Jeśli wartość liczby Reynoldsa wynosi poniżej krytycznej wartości około 2040 przepływ rury będzie w efekcie laminarny, powyżej tej wartości może zmienić się w przepływ burzliwy. Ponadto, przejście z przepływu laminarnego w turbulentny może być wrażliwe na niedoskonałości i zakłócenia poziomu.
Przepływ przez rury można z grubsza podzielić na dwie części:
Przepływ laminarny - zobacz Prawo Hagena-Poiseuille'a
Przepływ burzliwy (zwany ruchem turbulentnym)
Przypisy
Hydraulika
Kinematyka płynów |
3455323 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Santana%20%28zesp%C3%B3%C5%82%20muzyczny%29 | Santana (zespół muzyczny) | Santana – grupa muzyczna założona w 1967, której liderem i jedynym stałym członkiem jest Carlos Santana.
Historia zespołu
Formowanie grupy
Grupa powstała w 1967 w San Francisco jako Carlos Santana Blues Band. W jej początkowym składzie grali: Carlos Santana (gitara prowadząca), Marcus Malone (instrumenty perkusyjne), Rod Harper (perkusja), David Brown (gitara basowa) i Greg Rollie (wokal prowadzący, organy Hammonda). Pierwszy publiczny występ zespołu miał miejsce późnym latem 1967 r. Występ grupy nie przypadł do gustu promotorowi, który po występie zaproponował Carlosowi, aby zajął się zmywaniem naczyń w restauracji dla kierowców Tick Tock’s Drive.
Przełom
Dwa lata po nieudanym debiucie w maju 1969 zespół Santana zaczął nagrywać swój debiutancki album Santana, który ukazał się w sierpniu. W USA album dotarł na 4. miejsce Billboard 200, zaś w Anglii dotarł jedynie na 26. miejsce. W sierpniu grupa zagrała na festiwalu w Woodstock. We wrześniu ukazał się pierwszy singel zespołu pochodzący z albumu Santana, Evil Ways. Autorem piosenki z singla był w rzeczywistości Clarence Henry.
Abraxas i Santana III
W kwietniu 1970 zespół przystąpił do pracy nad swoim drugim albumem Abraxas. Sesje nagraniowe zakończyły się na początku maja. Album ukazał się we wrześniu. Na albumie znalazł się cover Petera Greena z Fleetwood Mac, Black Magic Woman. Piosenka ta znalazła się na drugim singlu zespołu również we wrześniu i dotarła do 4 miejsca Billboard Hot 100 oraz do pierwszego miejsca Billboard 200.
Od stycznia do lipca 1971 trwały sesje nagraniowe do albumu Santana III, który ukazał się we wrześniu. Tym razem album od razu odniósł sukces, dochodząc do pierwszego miejsca Billboardu.
Caravanserai
Przed nagraniem czwartego albumu Caravanserai nastąpiły zmiany w składzie. Po odejściu w 1971 Davida Browna na basie zastąpili go Doug Rauch i Tom Rutley. Na instrumentach perkusyjnych Michaela Carabello zastąpił Armando Peraza. W niektórych utworach Grega Rollie na basie i keyboardach zastąpił Tom Coster. Żadna z piosenek z albumu Caravanserai nie stała się przebojem, ale i bez singla album dotarł do 8. miejsca brytyjskiej listy przebojów.
Eksperymenty i konsolidacje
13 miesięcy po ukazaniu się albumu Caravanserai zespół wydał kolejny album Welcome. Tym razem album zdobył złoty certyfikat, dochodząc do 25. miejsca na liście Billboardu.
Kolejny album Santany Amigos ukazał się w 1975. I ta płyta odniosła sukces, wchodząc do Top 10 we Francji, Australii, Nowej Zelandii, Austrii i Holandii.
Kolejny album Moonflower ukazał się w 1977. Fani Santany odnaleźli na nim zmianę stylu zespołu; piosenki miały cięższe brzmienie, które odbiegało od pierwotnego konwencjonalnego brzmienia na wcześniejszych płytach zespołu. Mimo zmiany brzmienia eksperymentalne brzmienie zespołu z poprzednich albumów zostało zachowane.
Dalsze pozycje w dyskografii zespołu Inner Secrets (1978) i Marathon (1979) prezentowały dalsze stylistyczne zmiany zespołu. Tutaj zespół opuścił rock łaciński, by pójść w kierunku konwencjonalnego rocka. Oba albumy w USA – pomimo słabej sprzedaży – osiągnęły status Złotej Płyty.
1980 – 1997: spadek popularności zespołu i przerwa
W 1981 ukazał się album Zebop!, który dotarł do Top 20 w kilku krajach. Wzorem swoich poprzedników zawierał rock konwencjonalny. Również następny album Shangó wydany w 1982 otrzymał status Złotej Płyty.
Po wydaniu Shangó zespół na trzy lata zawiesił działalność. Wydany w 1985 album Beyond Appearances nie uzyskał statusu Złotej Płyty. Z powodu złej sprzedaży tego albumu zespół na siedem lat zawiesił działalność.
1998 – 2001: Najlepiej sprzedające się albumy, nagrody Grammy i wejście do Rock and Roll Hall of Fame
W 1998 zespół został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame. Oznaczało to powrót na scenę Carlosa Santany i jego zespołu. Wydany w 1999 album Supernatural dotarł do 19. miejsca Billboard 200 i spędził 18 tygodni w US Charts. Pochodzący z tego albumu pierwszy singel „Smooth” stał się najlepiej sprzedającym singlem Santany, a 30 października album Supernatural wszedł na pierwsze miejsce zestawień, pozostając tam przez 12 tygodni. Drugi singel „Maria Maria” również trafił na pierwsze miejsce Hot 100. Ostatecznie album zdobył platynę, uzyskując sprzedaż 30 milionów egzemplarzy na całym świecie. „Supernatural” był pierwszym albumem Santany z numerem
1 od czasu albumu Santana w 1971.
Muzycznie album prawdopodobnie najsilniej prezentował zmiany stylu zespołu. Poprzedni album Milagro zawierał silne wpływy hard rocka, jak również tradycyjne wpływy rocka łacińskiego. Jednak Supernatural z jednoczesnym zachowaniem wpływu rocka i bluesa łacińskiego zawierał wysokie wpływy z wielu popularnych gatunków, zwłaszcza rocka alternatywnego, a także pop-rock i rhytm’n’bluesa.
Do nagrania albumu Supernatural zostało zaproszonych bardzo wielu gości: Everlast, Eric Clapton, Eagle-Eye-Cherry, Lauryn Hill, Dave Matthews i Cee-Lo.
2002 – 2012: Radzenie sobie z nowo odkrytym sukcesem
Trzy lata po wydaniu Supernatural ukazał się kolejny album Santany Shaman. Pierwotnie zadebiutował na pierwszym miejscu Billboardu, ale szybko z niego spadł. Uzyskał status dwukrotnej platyny w USA i jednokrotnej platyny w kilku innych krajach, w tym w Australii. Pierwszy singel z albumu The Game of Love z Michelle Brand na wokalu dotarł do 5. miejsca na Hot 100. Kolejne cztery single nie weszły na listę; dopiero singel Why You, Don’t I z wokalem Alex Band wszedł na 8. miejsce. Muzycznie album Shaman był powrotem do konwencjonalnego rocka z dźwiękami muzyki Ameryki Łacińskiej. Uzyskał złoto w USA.
W 2005 ukazał się album All That I Am. Tym razem powodzeniem cieszył się tylko w Anglii, docierając do 2. miejsca; na świecie nie zdobył uznania. Kolejny album, Guitar Heaven ukazał się w 2010. Muzycznie była to drastyczna zmiana w zespole;
album zawierał dużo cięższe brzmienie z wpływami heavy metalu. Tym razem w Anglii Guitar Heaven odniósł mniejszy sukces niż All That I Am, docierając do 5. miejsca Billboardu.
W 2012 ukazał się album Shape Shifter, który był powrotem do rocka łacińskiego. Żadna piosenka z tego albumu nie ukazała się na singlu. Album dotarł do 16. pozycji na liście Billboardu.
2013 – 2019
W 2013 Carlos Santana zapowiedział reaktywację zespołu. W 2014 ukazał się kolejny studyjny album zatytułowany Corazón. W 2014 ukazało się w formacie CD, DVD i Blu-ray wydawnictwo Corazón – Live from Mexico: Live It To Believe It. Pomiędzy 2014 i 2015 zespół nagrał kolejną płytę Santana IV. Na singlu wyszła piosenka „Anywhere You Want To Go”.
W styczniu 2019 ukazała się EP-ka In Search of Mona Lisa, zawierająca pięć nowych utworów. 23 kwietnia na singlu ukazała się piosenka Breaking Down the Door. 6 lipca swoją premierę miał najnowszy album zespołu pt. Africa Speaks. 4 września ukazało się w formacie DVD i Blu-ray wydawnictwo Santana – Live at US Festival, zawierające zapis koncertu zespołu na US Festival w San Bernardino w 1982 r.
Lata 20. XXI wieku
18 sierpnia 2021 ukazał się nowy singel Santany „Move” z nadchodzącego albumu Blessing and the Miracles. Album ukaże się 15 października 2021.
Muzycy
Obecny skład zespołu
Carlos Santana – gitara, śpiew, instrumenty perkusyjne (od 1966)
Benny Rietveld – gitara basowa (1990–1992, od 1997)
Karl Perazzo – instrumenty perkusyjne (od 1991)
Tony Lindsay – śpiew (1991, 1995–2003, od 2012)
Andy Vargas – śpiew (od 2000)
Bill Ortiz – trąbka (od 2000)
Jeff Cressman – puzon (od 2000)
Tommy Anthony – gitara, śpiew (od 2005)
David K. Mathews – instrumenty klawiszowe (od 2011)
Paoli Mejías – instrumenty perkusyjne (od 2013)
José „Pepe” Jimenez – perkusja (od 2014)
Byli członkowie zespołu
Dyskografia
Albumy studyjne
Kompilacje
Albumy koncertowe
Albumy wideo
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Strona oficjalna
Amerykańskie zespoły rocka psychodelicznego
Amerykańskie zespoły jazzrockowe
Amerykańskie zespoły rockowe
Laureaci World Music Awards
Laureaci Nagrody Grammy
Zdobywcy diamentowych płyt |
3455324 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Format%20normandzki | Format normandzki | Format normandzki () – grupa składająca się z przedstawicieli Ukrainy, Francji, Niemiec i Rosji powołana w celu rozstrzygnięcia wojny w Donbasie i kwestii przynależności państwowej Krymu.
Utworzenie grupy miało miejsce latem 2014 roku we Francji, podczas obchodów 70. rocznicy lądowania wojsk alianckich w Normandii. Na marginesie obchodów desantu na „Plaży Sword” w miejscowości Ouistreham, podczas uroczystości w doszło do krótkiego spotkania prezydentów Rosji i Ukrainy – Władimira Putina i Petra Poroszenki. Wcześniej z prezydentem Władimirem Putinem rozmawiała kanclerz Angela Merkel, a na miejscu gospodarz obchodów rocznicowych – prezydent Francji François Hollande. Przywódcy zgodzili się, że należy rozpocząć ustalanie warunków wyprowadzenia Ukrainy z kryzysu.
Spotkania grupy odbywają się nieregularnie, na szczeblach prezydentów państw oraz ministrów spraw zagranicznych.
Równocześnie pracę podjęła tzw. grupa kontaktowa, czyli trójstronna grupa kontaktowa ds. uregulowania sytuacji na południowym wschodzie Ukrainy, składająca się z przedstawicieli Ukrainy, Rosji i OBWE. Dodatkowo w jej spotkaniach uczestniczą przedstawiciele separatystów kontrolujących niektóre rejony obwodów donieckiego i ługańskiego.
Podczas szczytu w Mińsku dnia 12 lutego 2015 roku prezydenci Ukrainy, Rosji i Francji oraz kanclerz Niemiec podpisali dokument mający doprowadzić do rozwiązania konfliktu zbrojnego na wschodzie Ukrainy – tzw. porozumienie Mińsk 2 (Protokół miński o obustronnym zawieszeniu broni II). Żaden z punktów porozumień nie został w pełni zrealizowany. Choć doszło do zatrzymania walk na większą skalę, to pełne wstrzymanie i wycofanie ciężkiego uzbrojenia ze strefy buforowej nigdy nie nastąpiło. Nie zostały zrealizowane również warunki polityczne, które miały umożliwić reintegrację kontrolowanego faktycznie przez Rosję Zagłębia Donieckiego z resztą Ukrainy. Za jedyne względnie wykonywane wojskowe punkty porozumienia mińskiego należy uznać monitoring OBWE oraz wymianę części jeńców.
Negocjacje i rozmowy w formacie normandzkim zostały zamrożone w okresie od 2016 roku do jesieni 2019 roku. Do ponownego czterostronnego spotkania doszło po zwycięstwie na Ukrainie w wyborach prezydenckich roku 2019 Wołodymyra Zełenskiego, jego rozmowie telefonicznej z prezydentem USA Donaldem Trumpem oraz ustaleniach francusko-rosyjskich. Decyzja o odmrożeniu formatu i przeprowadzeniu rozmów została scementowana na wspólnym spotkaniu przywódców Francji i Niemiec 16 października. Gospodarzem zimowego szczytu w Paryżu był prezydent Emmanuel Macron, pierwszy raz uczestniczący w spotkaniu formatu normandzkiego. Szczyt nie przyniósł przełomu, choć deklaratywnie potwierdzono obowiązywanie zapisów porozumień Mińsk 2.
Jednocześnie, Zgromadzenie Ogólne ONZ przyjęło rezolucję wzywającą Rosję do wycofania sił zbrojnych z Krymu i zaprzestania okupacji terytorium Ukrainy.
Kolejne spotkania zostały odłożone na czas nieokreślony w obliczu światowego kryzysu COVID-19 i panującej sytuacji międzynarodowej.
Nowych perspektyw dla przyszłości formatu normandzkiego upatrywano w zaangażowaniu Stanów Zjednoczonych po objęciu prezydentury przez Joe Bidena. Świadczyć o tym miało wznowienie dialogu USA – Rosja o stabilności strategicznej oraz ustalenia ze spotkania prezydenta Bidena z kanclerz Angelą Merkel. W lipcu 2021 roku m.in. w zamian za zgodę Białego Domu na dokończenie budowy gazociągu Nord Stream 2 (NS2) Niemcy zobowiązały się do stworzenia Zielonego Funduszu wspierającego transformację energetyczną Ukrainy, podjęcia działań w celu przedłużenia ukraińsko-rosyjskiej umowy o tranzycie gazu od 2024 roku na kolejne 10 lat. W przypadku wykorzystania przez Rosję transportu surowca do wywarcia presji na Ukrainę, RFN zadeklarowała gotowość do nałożenia na Rosję sankcji ograniczających możliwości eksportu surowców energetycznych do Europy.
Spotkania
Château de Bénouville – 6 czerwca 2014 roku – pierwsze spotkanie stron, na marginesie obchodów 70. rocznicy Operacji Overlord.
Mediolan – 17 października 2014 roku, uczestnicy: prezydent Rosji, Władimir Putin, Kanclerz Niemiec, Angela Merkel, prezydent Francji, François Hollande, prezydent Ukrainy, Petro Poroszenko
Mińsk – 11 lutego 2015 roku, uczestnicy: prezydent Rosji, Władimir Putin, Kanclerz Niemiec, Angela Merkel, prezydent Francji, François Hollande, prezydent Ukrainy, Petro Poroszenko
Paryż – 24 lutego 2015 roku, uczestnicy: minister SZ Rosji, Siergiej Ławrow, minister SZ Niemiec, Frank-Walter Steinmeier, minister SZ Francji, Laurent Fabius, minister SZ Ukrainy, Pawło Klimkin.
Paryż – 2 października 2015 roku, uczestnicy: prezydent Rosji, Władimir Putin, Kanclerz Niemiec, Angela Merkel, prezydent Francji, François Hollande, prezydent Ukrainy, Petro Poroszenko
Berlin – 19 października 2016 roku, uczestnicy: prezydent Rosji, Władimir Putin, Kanclerz Niemiec, Angela Merkel, prezydent Francji, François Hollande, prezydent Ukrainy, Petro Poroszenko
Paryż – 9 grudnia 2019 roku, uczestnicy: prezydent Rosji, Władimir Putin, Kanclerz Niemiec, Angela Merkel, prezydent Francji, Emmanuel Macron, prezydent Ukrainy, Wołodymyr Zełenski
Przypisy
Wojna w Donbasie |
3455325 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Lewisham | Lewisham | Lewisham – dzielnica Londynu, leżąca w gminie London Borough of Lewisham. Lewisham jest wspomniana w Domesday Book (1086) jako Levesham.
Przypisy
Dzielnice gminy Lewisham |
3455329 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Merton%20%28Londyn%29 | Merton (Londyn) | Merton - miasto w Londynie, leżąca w gminie London Borough of Merton. Merton jest wspomniana w Domesday Book (1086) jako Meretone.
Przypisy
Dzielnice gminy Merton |
3455331 | https://pl.wikipedia.org/wiki/MS%20Color%20Magic | MS Color Magic | MS Color Magic – prom należący i eksploatowany przez norweskie linie Color Line na trasie łączącej Oslo w Norwegii oraz Kilonię w Niemczech. Został zbudowany w stoczni Aker Finnyards w Rauma w Finlandii w 2007 roku. Color Magic jest aktualnie największym promem świata
Color Magic jest siostrzanym statkiem MS Color Fantasy, eksploatowanego w Color Line od 2004 roku i będącego do 2007 roku największym promem na świecie. Statek posiada 1016 kabin, w tym 54 apartamenty (tzw. suite). Z uwagi na fakt, że Color Magic został zbudowany w innej stoczni niż siostrzany Color Fantasy (stocznia Aker Finnyards w Turku), posiada on 89 dodatkowych kabin oraz większą powierzchnię konferencyjną. Z tego powodu Color Magic tylko nieznacznie przewyższa Color Fantasy pod względem pojemności brutto.
Linki zewnętrzne
Opis statku na stronie Color Line
Krótka prezentacja Color Magic na portalu YouTube
Przypisy
Promy morskie
Motorowce
Norweskie promy
Statki z XXI wieku |
3455333 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Maria%20Do%C5%82goruka | Maria Dołgoruka | Maria Władimirowna Dołgoruka, ros. Мария Владимировна Долгорукова (ur. 1601 - zm. w Moskwie) – caryca Rosji, żona cara Michała I Romanowa.
Urodziła się jako córka bojara księcia Włodzimierza Timofiejewicza Dołgorukiego (1569-1633) i księżnej Marii Wasiliewnej Barbaszyny-Szujskiej (zm. 1624). Po oddaleniu z dworu cara kandydatki na żonę Marii Chłopowej została pierwszą żoną cara Michała I. Maria Władimirowna była kandydatką na żonę wybraną dla cara przez jego ojca, patriarchę moskiewskiego Filareta (Fiodora Romanowa). Zaślubiny odbyły się roku w Moskwie. Z tego związku nie narodziły się dzieci. W trakcie uroczystości ślubnych Maria zasłabła i nie wróciła już do zdrowia. Zmarła roku w Moskwie. Miejscem pierwotnego pochówku był monaster Wniebowstąpienia Pańskiego w Moskwie, a po jego zniszczeniu w 1929 roku szczątki Marii zostały przeniesione do soboru św. Michała Archanioła w Moskwie.
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Caryce Rosji
Zmarli w 1625 |
3455336 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Seamon | Seamon | Osoby o tym nazwisku:
Janice Seamon-Molson – amerykańska i kandadyjska brydżystka
Michael Seamon – amerykański brydżysta |
3455344 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Passell | Passell | Osoby o tym nazwisku:
Mike Passell – amerykański brydżysta
Nancy Passell – amerykańska brydżystka |
3455345 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Stanmore%20%28ujednoznacznienie%29 | Stanmore (ujednoznacznienie) | Stanmore – miejscowość w Wielki Londyn (Anglia)
Stanmore – stacja metra w Londynie
Stanmore – miejscowość w Hampshire (Anglia)
Stanmore – miejscowość w Berkshire (Anglia)
Stanmore – geograficzna nazwa dzielnicy, położonej na terenie samorządu lokalnego Marrickville, wchodzącej w skład aglomeracji Sydney |
3455346 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Supruniuk | Supruniuk | Osoby o tym nazwisku:
Anna Supruniuk – polski historyk, mediewista, archiwista, bibliograf
Igor Supruniuk – jeden z maniaków z Dniepropetrowska
Mirosław Adam Supruniuk – polski historyk kultury, nauki i sztuki, archiwista
Stanisław Supruniuk – polski funkcjonariusz organów bezpieczeństwa PRL i dyplomata |
3455347 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Zamoscie%20%28rejon%20puchowicki%29 | Zamoscie (rejon puchowicki) | Zamoscie (błr. Замосце; ros. Замостье, Zamostje; hist. Zamość) – wieś na Białorusi, w rejonie puchowickim obwodu mińskiego, około 12 km na zachód od Rudzieńska, 2 km na południe od Dudzicz, nad rzeką Ptyczą (ok. 1 km od rzeki).
Historia
W czasach I Rzeczypospolitej miejscowość ta, jako awuls, wchodziła w skład dominium dudzickiego należącego do rodziny Prozorów (była awulsem do 1857 roku). W 1785 roku właścicielem tego klucza stał się Stanisław Jelski (zm. w 1829 roku), pułkownik Kawalerii Narodowej, a od 1812 roku – marszałek szlachty powiatu ihumeńskiego, który otrzymał te ziemie wraz z wianem swej żony Róży Prozor. W wyniku II rozbioru Polski Zamość w 1793 roku znalazł się na terytorium Imperium Rosyjskiego.
Spadkobiercą Stanisława był jego syn Karol (1789–1855), a po jego śmierci dominium dudzickie zostało podzielone między jego dzieci w ten sposób, że Zamość dostał się Aleksandrowi Jelskiemu (1834–1916), który po pewnym czasie, w wyniku zapisów testamentowych, znów stał się właścicielem również Dudzicz. Po śmierci Aleksandra ostatnim, krótkotrwałym właścicielem Zamościa był jego syn Jan.
Kaplica katolicka we dworze była w 1905 roku wizytowana przez biskupa hr. Jerzego Szembeka. W 1917 roku mieszkało we wsi 107 osób, w 2009 – 7.
W latach 1919–1920 wieś znalazła się pod polskim zwierzchnictwem, wszedłszy w skład gminy Dudzicze. Ostatecznie, po ustaleniu przebiegu granicy polsko-radzieckiej znalazła się na terytorium ZSRR.
We wczesnych latach 30. XX wieku zorganizowano tu kołchoz „Nowy szlach”. W 1943 roku, w czasie II wojny światowej, wieś została spalona. Po wojnie odbudowana. Od 1991 roku – na Białorusi.
Dawne zabytki
Aleksander Jelski, otrzymawszy Zamość w 1855 roku, zbudował tam 13 budynków, w tym około 1860 roku – dwór z drewnianych bali. Posadził setki drzew i krzewów ozdobnych oraz 600 drzew owocowych. Przeprowadził meliorację gruntów, wybudował cegielnię, założył hodowlę ryb oraz uporządkował relacje między dworem a wsią; obejmując majątek zlikwidował karczmę. Wzniesiony przez niego dwór był parterowy, na planie prostokąta, na wysokiej podmurówce. Trójkąt nad gankiem był wsparty na czterech cienkich kolumnach.
Aleksander Jelski, będąc współautorem Słownika geograficznego Królestwa Polskiego, zgromadził w swojej siedzibie ogromny zbiór dokumentów i książek. Jego biblioteka liczyła na przełomie XIX i XX wieku blisko 7 tysięcy woluminów, 20 tysięcy innych jednostek rękopiśmiennych. Ponadto we dworze znajdowały się cenne kolekcje mebli, dzieł sztuki, takich jak obrazy, zbiór porcelany polskiej i obcej, szkła, pasów słuckich, zbiory numizmatyczne i archeologiczne. Ponadto uratował cenne archiwa rodzinne Sapiehów, Chmarów, Prozorów, Bukatych i Radziwiłłów z linii berdyczowskiej.
Aleksander Jelski od 1864 roku szeroko udostępniał swoje kolekcje, traktując swój dom jak prywatne muzeum. Na ścianach pokoi dworskich znajdowały się obrazy takich malarzy jak: Marcello Bacciarelli, Peter Paul Rubens, Andrea del Sarto, Paolo Veronese, Szymon Czechowicz, Jan Krzysztof Damel, Jan Matejko, Jan Piotr Norblin, Józef Oleszkiewicz, Józef Peszka, Franciszek Smuglewicz, Walenty Wańkowicz. Wśród zbiorów były pamiątki po Kościuszce, Mickiewiczu czy Moniuszce. Jelski posiadał autografy m.in.: Napoleona, Ludwika XVI, Jerzego Waszyngtona, cara Piotra I i innych sławnych osób.
Dzięki szczodrości Aleksandra Jelskiego większość jego spuścizny została uratowana, będąc przedmiotem darowizn (przed I wojną światową) dla wielu instytucji, głównie w Krakowie (dla Biblioteki Jagiellońskiej, Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Wilnie, Muzeum Narodowego w Krakowie, Katedry Archeologii UJ i in.). Niestety część kolekcji została zniszczona w Zamościu oraz w innych lokalizacjach, gdzie była przenoszona.
W Zamościu zachowały się jedynie resztki zdziczałego parku i fragmenty systemu melioracji okolicznych pól. Na resztkach fundamentów zabudowań rosną stare klony i dzikie róże.
Majątek ten jest opisany w 1. tomie Dziejów rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej Romana Aftanazego.
Przypisy
Wsie w rejonie puchowickim |
3455349 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Morrone | Morrone |
Miejsca
Morrone – szkockie wzgórze
Castel Morrone – miejscowość i gmina we Włoszech, w regionie Kampania
Morrone del Sannio – włoska gmina, w regionie Molise, w prowincji Campobasso
Osoby o nazwisku Morrone
Mężczyźni
Michele Morrone – włoski aktor i piosenkarz
Giovanni Morrone – włoski kardynał
Joe Morrone – amerykański trener
Joe Morrone Jr. – amerykański piłkarz
Stefano Morrone – włoski piłkarz
Fortunato Morrone – włoski duchowny katolicki
Kobiety
Camila Morrone – amerykańska aktorka i modelka |
3455351 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Dowie | Dowie | Osoby o tym nazwisku:
Iain Dowie – północnoirlandzki piłkarz
John Alexander Dowie – szkocki duchowny protestancki, ewangelista-uzdrowiciel
Ménie Muriel Dowie – angielska pisarka, autorka książek podróżniczych |
3455357 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Mistrzostwa%20Unii%20Europejskiej%20w%20Boksie%202014 | Mistrzostwa Unii Europejskiej w Boksie 2014 | Mistrzostwa Unii Europejskiej w Boksie 2014 – Zawody bokserskie, w których udział mogą brać zawodnicy z krajów należących do Unii Europejskiej. Zawody trwały od 8 do 16 sierpnia w mieście Sofia, a zawodnicy rywalizowali w dziesięciu kategoriach wagowych.
Medaliści
Linki zewnętrzne
Wyniki
2014 w boksie
Mistrzostwa Unii Europejskiej w boksie
2014 w Unii Europejskiej
2014 w Bułgarii
Sport w Sofii |
3455360 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Attila%20Zsivoczky | Attila Zsivoczky | Attila Zsivoczky [wym. ] (ur. 29 kwietnia 1977 w Budapeszcie) – węgierski lekkoatleta, wieloboista.
Już jako junior odnosił duże międzynarodowe sukcesy. W Mistrzostwach Świata Juniorów w Lekkoatletyce (Lizbona 1994) w skoku wzwyż zajął 4. miejsce. Później startował już tylko w wielobojach : zdobył złoto podczas Mistrzostw Świata Juniorów w Lekkoatletyce Sydney 1996 oraz złoto na Młodzieżowych Mistrzostwach Europy (Göteborg 1999).
Zsivoczky po raz pierwszy pojawił się w gronie seniorów na ważnych zawodach międzynarodowych podczas mistrzostw Europy w 1998 (zajął 16. miejsce w dziesięcioboju) i rok później podczas mistrzostw świata (10. miejsce). Na kolejnych zawodach zajmował zawsze miejsca w pierwszej ósemce: IO Sydney 2000 – 8. miejsce, MŚ Edmonton 2001 – 4. miejsce, IO Ateny 2004 – 6. miejsce. Największym jego sukcesem jest brązowy medal na mistrzostwach świata w Helsinkach w 2005 oraz srebrny medal oraz mistrzostwach Europy w Göteborgu w 2006.
Zsivoczky występował też w siedmioboju w hali. Startując w halowych mistrzostwach Europy zajmował również wysokie miejsca: 2000 – 4. miejsce, 2002 – 5. miejsce i 2005 – 5. miejsce.
Rekord życiowy Zsivockiego w dziesięcioboju, ustanowiony w 2000, wynosi 8554 pkt. (rekord Węgier), z tego samego roku podchodzi jego rekord w siedmioboju – 6033 pkt.
Zsivoczky jest synem znanego węgierskiego młociarza i mistrza olimpijskiego Gyuli Zsivótzkyego.
Jego żoną jest wieloboistka Györgyi Zsivoczky-Farkas.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Węgierscy olimpijczycy
Węgierscy wieloboiści
Urodzeni w 1977
Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 2000
Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 2004
Ludzie urodzeni w Budapeszcie
Medaliści Mistrzostw Świata w Lekkoatletyce 2005 |
3455361 | https://pl.wikipedia.org/wiki/W%C5%82adys%C5%82aw%20Niewiarowski%20%28geograf%29 | Władysław Niewiarowski (geograf) | Władysław Niewiarowski (ur. 24 czerwca 1924 w Ciukantowiczach (powiat baranowicki), zm. 26 marca 2015 w Toruniu) – polski geograf, specjalizujący się w geografii fizycznej, geologii i paleogeografii czwartorzędu oraz geomorfologii.
Urodził i wychował się na terenie obecnej Białorusi, w 1941 roku podjął pracę ślusarza w warsztatach kolejowych w Baranowiczach, równocześnie uczęszczając do rosyjskiej szkoły wieczorowej. Edukację przerwało zajęciu tych terenów przez Niemcy, w latach 1942-1943 pracował jako robotnik w kopalni torfu w Stołowiczach. W 1944 roku został aresztowany przez Niemców i przebywał przez 6 miesięcy w obozie w Baranowiczach. Po wkroczeniu wojsk radzieckich wrócił do pracy ślusarza, a także do szkoły.
W 1945 roku wyjechał do Polski, zdał maturę w Sopocie i podjął studia w zakresie biologii i geografii, początkowo w Państwowym Pedagogium w Gdańsku, następnie w Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Gdańsku. W latach 1948-50 pracował jako nauczyciel w trójmiejskich szkołach, a od 1950 do 1952 roku na WSP. W 1952 roku uzyskał tytuł magistra geografii na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu pod kierunkiem Rajmunda Galona oraz został zatrudniony na stanowisku aspiranta w Katedrze Geografii Fizycznej tej uczelni. Stopień doktora uzyskał na UMK w 1959 roku. Tematem jego rozprawy doktorskiej były Formy polodowcowe i typy deglacjacji na Wysoczyźnie Chełmińskiej, a promotorem - Rajmund Galon. Stopień doktora habilitowanego uzyskał w 1965 roku, na podstawie rozprawy Kemy i formy pokrewne w Danii oraz rozmieszczenie obszarów kemowych na terenie Peribalticum w obrębie ostatniego zlodowacenia. W 1972 roku uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1988 profesora zwyczajnego nauk o ziemi.
W latach 1972-1975 pełnił funkcję dziekana Wydziału Biologii i Nauk o Ziemi UMK. Był dyrektorem (1975-1987) oraz wicedyrektorem (1970-1972) Instytutu Geografii. Kierował Zakładem Geomorfologii (1970-1976), Zakładem Geomorfologii i Geografii Fizycznej (1976-1990), a następnie Zakładem Geografii Fizycznej i Paleogeografii Czwartorzędu (1990-1994).
Wybrane publikacje
Formy polodowcowe i typy deglacjacji na Wysoczyźnie Chełmińskiej (1959)
Kemy okolic Leningradu i próba porównania ich z kemami polskimi (1961)
Kemy i formy pokrewne w Danii oraz rozmieszczenie obszarów kemowych na terenie Peribalticum w obrębie ostatniego zlodowacenia (1965)
Morfologia i rozwój pradoliny i doliny dolnej Drwęcy (1968)
Toruń i jego okolice : studia geograficzne i przyrodnicze (redakcja, 1969)
Zarys zmian środowiska geograficznego okolic Biskupina pod wpływem czynników naturalnych i antropogenicznych w późnym glacjale i holocenie (redakcja, , 1995)
Rozwój denudacji antropogenicznej w środkowej części Polski Północnej (redakcja, , 1998)
Bibliografia
Przypisy
Absolwenci Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Gdańsku
Polscy geografowie
Absolwenci Uniwersytetu Gdańskiego
Wykładowcy Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu
Urodzeni w 1924
Zmarli w 2015
Pochowani na Cmentarzu św. Jerzego w Toruniu
Wykładowcy Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Gdańsku |
3455362 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Tous%20%28bi%C5%BCuteria%29 | Tous (biżuteria) | Tous – hiszpańskie przedsiębiorstwo zajmujące się tworzeniem biżuterii oraz dodatków z charakterystycznym motywem misia.
Historia
Firmę w 1920 r. założyło małżeństwo Salvador Tous Blavi i Teresa Ponsa, którzy rozpoczynali działalność od warsztatu zegarmistrzowskiego w Manresie koło Barcelony. Z czasem przekształcił się w sklep z biżuterią.
W 1965 roku syn założycieli, Salvador Tous wraz ze swoją żoną Rosą Oriol przejęli Tous’a i zintensyfikowali działania w ramach marki. W 1970 r. otworzyli pierwsze atelier z dodatkami biżuteryjnymi, a w 1989 r. sklep w Barcelonie.
Historia misia – charakterystycznego motywu w wyrobach marki Tous sięga 1985 r. Wtedy zaprojektowano i użyto tego wzoru, który ma nawiązywać do wspomnień z dzieciństwa i czułości.
Aktualnie firmą zarządzają głównie córki Rosy i Salvadora: Alba, Rosa, Laura, Marta. Obecnie poza tworzeniem biżuterii przedsiębiorstwo zajmuje się również galanterią oraz dodatkami, a także akcesoriami perfumeryjnymi.
Przypisy
Bibliografia
Oficjalna strona marki (ang.)
Oficjalna strona marki (pl.)
Anna R. Alos, Los Tous, historia de una familia, una empresa y un osito hecho joya (2008)
Przedsiębiorstwa w Hiszpanii |
3455365 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Dezyderij%20Towt | Dezyderij Towt | Dezyderij Ludwihowycz Towt, ukr. Дезидерій Людвігович Товт, węg. Dezső Tóth, ros. Дезидерий Людвигович Товт, Dezidierij Ludwigowicz Towt (ur. 4 września 1920 w Użhorodzie, zm. 10 lipca 2002 w Budapeszcie) – ukraiński piłkarz pochodzenia węgierskiego, grający na pozycji napastnika, trener piłkarski.
Kariera piłkarska
Kariera klubowa
Od 1935 roku grał w drużynie juniorów Ruś Użhorod, gdzie był kapitanem drużyny. Również w latach 1937–1938 bronił barw Rusi Podkarpackiej. W 1939 roku rozpoczął karierę piłkarską w klubie Ruś Użhorod. W 1945 najpierw grał w reprezentacji Mukaczewa, a potem został piłkarzem Spartaka Użhorod, gdzie również był kapitanem drużyny. Po wygraniu w 1946 roku złotych medali Mistrzostw Ukraińskiej SRR piłkarze Spartaka otrzymały zaproszenia od czołowych klubów. W końcu 1948 roku został zaproszony do Dynama Kijów. W 1952 powrócił do domu i potem występował w Spartaku Użhorod, w którym zakończył karierę w roku 1956.
Kariera trenerska
Karierę szkoleniowca rozpoczął po zakończeniu kariery piłkarza. Od 1956 trenował rodzimy zespół Spartak Użhorod. Od lata 1971 do 4 października 1974 prowadził Howerłę Użhorod. W latach 70. XX wieku pracował na stanowisku Prezesa Zakarpackiego Obwodowego Związku Piłki Nożnej.
Ostatnie lata swego życia mieszkał z żoną w Budapeszcie, gdzie zmarł 10 lipca 2002 w wieku 82 lat.
Sukcesy i odznaczenia
Sukcesy piłkarskie
Spartak Użhorod
mistrz Ukraińskiej SRR: 1946, 1953
Dynamo Kijów
mistrz ZSRR wśród drużyn rezerwowych: 1949
Sukcesy trenerskie
Howerła Użhorod
wicemistrz Ukraińskiej SRR: 1972
Sukcesy indywidualne
król strzelców Dynama Kijów w sezonie 1950: 11 goli
Odznaczenia
tytuł Mistrza Sportu ZSRR
Przypisy
Bibliografia
Radzieccy piłkarze
Ukraińscy piłkarze
Osoby pochodzenia węgierskiego
Radzieccy trenerzy piłkarscy
Ukraińscy trenerzy piłkarscy
Piłkarze Dynama Kijów
Piłkarze Howerły Użhorod
Trenerzy piłkarzy Howerły Użhorod
Węgrzy na Ukrainie
Ludzie urodzeni w Użhorodzie
Urodzeni w 1920
Zmarli w 2002 |
3455366 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Krajer | Krajer | Krajer – żaglowiec 1-3 masztowy, używany w XV-XIX wieku na Morzu Bałtyckim; podobny do kogi, lecz od niej mniejszy.
Przypisy
Typy statków
Historyczne klasy okrętów |
3455367 | https://pl.wikipedia.org/wiki/1%2C1%2C2%2C2-Tetrabromoetan | 1,1,2,2-Tetrabromoetan | 1,1,2,2-Tetrabromoetan, TBE, – organiczny związek chemiczny będący bromową pochodną etanu. Ma postać ciężkiej, żółtawej cieczy o zapachu kamfory i jodoformu. Nie rozpuszcza się w wodzie, jednak miesza się z wieloma rozpuszczalnikami organicznymi, m.in. etanolem, eterem dietylowym i chloroformem. Otrzymuje się go poprzez bromowanie acetylenu.
TBE znajduje zastosowanie w mikroskopii oraz jako rozpuszczalnik. Jest również tzw. cieczą ciężką (gęstość 2,97 g/cm³) stosowaną przy wzbogacaniu minerałów (metoda DMS, ). Tym sposobem można przykładowo oddzielić kwarc (2,65 g/cm³) od hematytu (5,1 g/cm³) – minerał o gęstości mniejszej od TBE będzie unosił się na powierzchni cieczy, natomiast o gęstości większej, opadnie na dno. Pożądaną gęstość tetrabromoetanu można otrzymać poprzez jego rozcieńczenie acetonem lub spirytusem mineralnym. TBE stosuje się również w syntezie chemicznej, np. jako składnik katalizatora (źródło bromu) w procesie Amoco do otrzymywania kwasu tereftalowego.
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Bromopochodne węglowodorów |
3455369 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Tyler%20Blackett | Tyler Blackett | Tyler Nathan Blackett (ur. 2 kwietnia 1994 w Manchesterze) – angielski piłkarz występujący na pozycji środkowego obrońcy w Reading. Jest lewonożny.
Kariera klubowa
Do Manchesteru United dołączył w roku 2002 w wieku ośmiu lat. Pierwszy profesjonalny kontrakt z klubem podpisał w lipcu 2012. 1 listopada 2013 został wypożyczony na dwa miesiące do Blackpool. 31 stycznia 2014 został wypożyczony do końca sezonu do Birmingham City. W pierwszej drużynie Manchesteru United zadebiutował podczas przedsezonowego tournée w Stanach Zjednoczonych, zaś pierwszy oficjalny występ zanotował 16 sierpnia 2014 w pierwszym meczu Premier League sezonu 2014/2015 ze Swansea City, przegranym przez Manchester United 1:2. 29 sierpnia 2015 został wypożyczony do końca sezonu do Celtiku. 22 sierpnia 2016 roku przeszedł do Reading.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Angielscy piłkarze
Jamajscy piłkarze
Brytyjczycy pochodzenia jamajskiego
Piłkarze Manchesteru United
Piłkarze Blackpool F.C.
Piłkarze Birmingham City F.C.
Piłkarze Celtic F.C.
Piłkarze Reading F.C.
Urodzeni w 1994
Ludzie urodzeni w Manchesterze |