Datasets:

chrisociepa

/

wikipedia-pl-20230401

like 2

3454459

https://pl.wikipedia.org/wiki/Tropikalne%20umundurowanie%20Wehrmachtu

Tropikalne umundurowanie Wehrmachtu

Tropikalne umundurowanie Wehrmachtu – rodzaj umundurowania sił lądowych III Rzeszy, które zostało wprowadzone wobec konieczności wysłania niemieckiego korpusu ekspedycyjnego do Afryki Północnej, gdzie armia włoska ponosiła klęskę za klęską w bitwach ze słabo uzbrojonymi i wyszkolonymi Brytyjczykami. Adolf Hitler bez wahania odpowiedział na prośbę o wsparcie Benita Mussoliniego, bowiem zależało mu na zdobyciu Aleksandrii i strefy kanałowej, odcięcia tym samym Wielkiej Brytanii od najkrótszej drogi dostaw z kolonii w Azji przez Morze Śródziemne i dotarcie do pól roponośnych w rejonie Zatoki Perskiej. Dowódcy Wehrmachtu, a także logistycy armii zdawali sobie sprawę, że żołnierzom niemieckim przyjdzie walczyć w bardzo wysokich temperaturach, w warunkach bezwodnej pustyni, gdzie sukienne mundury feldgrau będą jedynie zawadą. W imponująco krótkim czasie przygotowano więc mundury i wyposażenie żołnierskie mające odpowiadać nowej, niespotykanej dotąd sytuacji, choć nie uniknięto błędów, które wymusiły korekty w trakcie prowadzenia kampanii. Praktyka Oddziały Deutsches Afrika Korps (DAK) nosiły początkowo mundury oliwkowo-zielone, później barwy khaki. Na czapkach i na lewej piersi (tuż nad kieszenią) munduru noszono Wehrmachtadlery, a na lewym przedramieniu opaskę z nazwą korpusu. Kurtka Afrika Korps różniła się od klasycznej Feldbluse wykładanym kołnierzem. Noszono do niej piaskową koszulę z zielonym krawatem oraz bryczesy i wysokie sznurowane buty tropikalne. Czapki polowe miały długie daszki chroniące oczy przed promieniami słonecznymi, z czasem dodano także ochronę karku. Często zamiast kurtek były noszone koszule koloru khaki z dwiema kieszeniami oraz luźne szorty. Wysokie tropikalne buty zastępowano wtedy trzewikami i długimi wełnianymi skarpetami. Typowy mundur tropikalny wzoru M41, w 1942 zatwierdzony jako uniform letni w południowej Europie, był generalnie tego samego kroju jak standardowy mundur Wehrmachtu, ale szyty z lżejszego materiału na bazie bawełny barwionej na kolor oliwkowy, ale w użyciu barwa ta szybko płowiała zmieniając mundur na kolor khaki z piaskowym odcieniem. Podobnie było z koszulami i rzadko noszonymi chustami pod szyją. Insygnia były w kolorze feldgrau na podkładce w kolorze cielistym. Takie mundury nosili wszyscy żołnierze korpusu, także oficerowie i pancerniacy. Oficerowie zazwyczaj kupowali mundury na własną rękę; były to typowe uniformy oficerskie wzoru M35, ale w kolorach od oliwkowego, przez khaki, do musztardowego i piaskowego, czasami z zielonymi kołnierzami. Tropikalne spodnie wzoru M40 nie odbiegały krojem od standardowych bryczesów armii niemieckiej. Noszono je z butami sięgającymi kostki ze spinaczami, ale nie cieszyły się uznaniem i powszechnie obcinano je do długości szortów. W połowie 1941 roku weszły w użycie szorty szyte w Niemczech. Te miały zintegrowany z całością parciany pas. Okryciem wierzchnim, mającym chronić przed zimnem pustynnych nocy, był płaszcz czekoladowej barwy. Hełm korkowy (Tropische Kopfbedeckung), wprawdzie chroniący przed słońcem, ale wielki i niepraktyczny na linii frontu, szybko został zarzucony na rzecz lekkiej, bawełnianej czapki polowej (Tropischemütze), identycznej z Bergmütze, jaką nosili Gebirgsjäger. Podobnie było z wysokimi do kolan tropikalnymi butami ze skóry i płótna (Tropische Schnürschuhe), które bardzo podobały się żołnierzom nieprzyjaciela, ale w szeregach Afrika Korps wolano od nich krótkie buty do kostek z płóciennymi ściągaczami. W boju używano standardowych stalowych hełmów (Stahlhelm) malowanych na kolor piaskowy (sandgelb) lub brązowo-żółty (gelbbraun). Podstawowe wyposażenie szeregowego piechoty DAK (stan na luty 1941): Ładownice skórzane brązowe groszkowane do karabinka Kar98k Bagnet S84/98/34 w żabce parcianej z metalową pochwą Pas i szelki parciane, koloru oliwkowego Chlebak (Brotbeutel) M31, płócienny Puszka na maskę przeciwgazową, koloru piaskowego Torba na pelerynę przeciwiperytową Gasplane w kolorze piaskowym Plecak (Tornister) koloru piaskowego bądź oliwkowozielonego Manierka aluminiowa (Feldflasche) M1931 Menażka M1931 Płachta namiotowa typu Zeltbahn M1931 Saperka M1931 w pokrowcu skórzanym Gogle przeciwpyłowe Uwagi Przypisy Bibliografia Wehrmacht Umundurowanie wojskowe

3454461

https://pl.wikipedia.org/wiki/Taras%20Danyluk

Taras Danyluk

Taras Wasylowycz Danyluk, ukr. Тарас Васильович Данилюк (ur. 29 stycznia 1984 w Nadwórnej, w obwodzie iwanofrankowskim) – ukraiński piłkarz, grający na pozycji pomocnika. Kariera piłkarska Kariera klubowa Wychowanek klubów Kowel-Wołyń Kowel, SDJuSzOR-4 Lwów, UFK Lwów i Szachtar Donieck, barwy których bronił w juniorskich mistrzostwach Ukrainy (DJuFL). Karierę piłkarską rozpoczął w drugiej drużynie rezerw Szachtara Donieck. Na początku 2003 został zaproszony do Prykarpattia Iwano-Frankiwsk, ale po pół roku przeniósł się do PFK Sewastopol. W 2004 wyjechał do Kazachstanu, gdzie bronił barw pierwszoligowego Ekibastuzca Ekibastuz. Półtora roku później wrócił do ojczyzny, gdzie występował w drużynie Dynamo-IhroSerwis Symferopol. W 2006 ponownie wyjechał za granicę, tym razem do Litwy, gdzie bronił barw Atlantasa Kłajpeda. W 2007 przeszedł do rosyjskiego klubu Salut-Eniergija Biełgorod. Od 2008 do 2009 występował w ukraińskich zespołach FK Łużany, Nywa-Switanok Winnica i FK Połtawa. Następnie półtora roku poszukiwał profesjonalny klub i dopiero w 2011 podpisał kontrakt z kazachskim FK Atyrau. W 2014 przeniósł się do Żetysu Tałdykorgan, a w 2015 zasilił skład klubu Spartak Semej. 10 marca 2016 został piłkarzem FK Taraz. W 2017 wrócił do Żetysu Tałdykorgan, w którym grał do początku czerwca 2018. Przypisy Bibliografia Ukraińscy piłkarze Piłkarze Atlantasu Kłajpeda Piłkarze Ekibastuźca Ekibastuz Piłkarze FK Atyrau Piłkarze FK Taraz Piłkarze FK Połtawa Piłkarze Nywy Winnica Piłkarze PFK Sewastopol Piłkarze Salutu Biełgorod Piłkarze Spartaka Iwano-Frankiwsk Piłkarze Spartaka Semej Piłkarze Szachtara Donieck Piłkarze Żetysu Tałdykorgan Urodzeni w 1984

3454464

https://pl.wikipedia.org/wiki/Miasteczko%20Wayward%20Pines

Miasteczko Wayward Pines

Miasteczko Wayward Pines (ang. Wayward Pines, 2015) – dramatyczny serial telewizyjny produkcji amerykańskiej stworzony przez Chada Hodge’a i M. Nighta Shyamalana oraz zrealizowany przez FX Productions. Fabułę serialu oparto na trylogii Wayward Pines autorstwa Blake’a Croucha. Premiera serialu odbyła się w Stanach Zjednoczonych 14 maja 2015 na amerykańskiej stacji FOX. W Polsce serial zadebiutował tego samego dnia na polskim kanale FOX i był emitowany w tym samym czasie co w USA. Emisja serialu miała zakończyć się po pierwszym sezonie, jednak 10 grudnia 2015 nieoczekiwanie stacja FOX zamówiła 2 sezon, którego premiera odbyła się 25 maja 2016. 3 listopada 2017 roku, stacja FOX ogłosiła zakończenie produkcji serialu po dwóch sezonach. Fabuła Serial opisuje historię Ethana Burke’a (Matt Dillon) – amerykańskiego tajnego agenta, który udaje się do miasteczka o nazwie Wayward Pines, w Idaho, w poszukiwaniu dwóch zaginionych agentów federalnych. Po drodze ulega wypadkowi samochodowemu i budzi się w tytułowym miasteczku bez dokumentów, telefonu i żadnych rzeczy osobistych. Ranny trafia do miejscowego szpitala, gdzie zostaje poinformowany o rzekomym urazie mózgu i możliwych halucynacjach. Zaniepokojony podejrzanym zachowaniem pielęgniarki i lekarza ucieka ze szpitala. Miasteczko wydaje się idyllicznym miejscem zamieszkałym przez szczęśliwych ludzi, jednak żyją oni w ciągłym strachu, a każdy ich krok jest monitorowany. Jedną z zasad mieszkańców jest zakaz rozmów o przeszłości. Żadne próby nawiązania połączenia ze światem zewnętrznym nie dochodzą do skutku. Obsada Główni Matt Dillon – agent Ethan Burke (sezon 1) Carla Gugino – Kate Hewson Toby Jones – doktor Jenkins Shannyn Sossamon – Theresa Burke, żona Ethana Reed Diamond – Harold Ballinger (sezon 1) Tim Griffin – Adam Hassler, szef Ethana Charlie Tahan – Ben Burke, syn Ethana i Theresy Juliette Lewis – Beverly(sezon 1) Melissa Leo – pielęgniarka Pam Terrence Howard – szeryf Arnold Pope Jason Patric – dr Theo Yedlin(sezon 2) Djimon Hounsou – CJ Mitchum(sezon 2) Nimrat Kaur - Rebecca Yedlin, żona Theo(sezon 2) Kacey Rohl – Kerry Campbell(sezon 2) Josh Helman Xander(sezon 2) Hope Davis – Megan Fisher Tom Stevens – Jason Higgins Pozostali Siobhan Fallon Hogan – Arlene Moran(sezon 1) Sarah Jeffery – Amy, przyjaciółka Bena(sezon 1) Greta Lee – Ruby Davis Justin Kirk – Peter McCall(sezon 1) Barclay Hope – Brad Fisher Mike McShane – Big Bill(sezon 1) Melissa Leo (sezon 2) Carla Gugino (sezon 2) Odcinki Produkcja W maju 2013 stacja FOX otrzymała zamówienie na 10 odcinków pierwszego sezonu serialu. Dnia 12 maja 2014 stacja FOX ogłosiła, że serial będzie miał premierę w połowie sezonu telewizyjnego 2015. Zdjęcia do serialu były kręcone między sierpniem 2013 a lutym 2014 w Burnaby oraz Agassiz w Kolumbii Brytyjskiej. Przypisy Linki zewnętrzne Nieoficjalna strona i forum fanów Wayward Pines Miasteczko Wayward Pines - polska recenzja Amerykańskie telewizyjne seriale dramatyczne Seriale telewizyjne emitowane od 2015 Programy telewizji Fox Amerykańskie telewizyjne seriale fantastycznonaukowe Telewizyjne seriale postapokaliptyczne Seriale telewizyjne zakończone w 2017

3454469

https://pl.wikipedia.org/wiki/Rogwo%C5%82d%20Suchowierko

Rogwołd Suchowierko

Rogwołd Wasiljewicz Suchowierko (ros. Рогволд Васильевич Суховерко; ur. 30 października 1941, zm. 9 kwietnia 2015) – radziecki i rosyjski aktor teatralny, filmowy i głosowy. Artysta Moskiewskiego Teatru Sowriemiennik. Zasłużony Artysta Federacji Rosyjskiej (2002). Znany m.in. z dubbingowania głosu dla postaci Gandalfa w rosyjskiej wersji językowej Władcy Pierścieni. Pochowany w Moskwie na Cmentarzu Aleksiejewskim. Wybrana filmografia Role głosowe 1973: Lisica i zając jako Niedźwiedź 1974: Przygody Munhausena 1979: Latający statek jako Połkan 1981: Na ratunek 1983: Słoniątko i pismo Przypisy Bibliografia Rogwołd Suchowierko w bazie kino-teatr.ru Rogwołd Suchowierko w bazie IMDb Rogwołd Suchowierko w bazie Animator.ru Pochowani na Cmentarzu Aleksiejewskim w Moskwie Radzieccy aktorzy filmowi Radzieccy aktorzy głosowi Radzieccy aktorzy teatralni Urodzeni w 1941 Zasłużeni Artyści Federacji Rosyjskiej Zmarli w 2015 Ludzie urodzeni w Petersburgu

3454482

https://pl.wikipedia.org/wiki/Taster

Taster

Taster (tasten „macać”; „dotykać”) – maszyna drukarska do dziurkowania taśmy papierowej, która steruje odlewarką monotypu. Posiada klawiaturę zespoloną z igłami, nakłuwającymi otwory na papierowej taśmie. Otwory służą jako matryce do odlewu liter przez odlewarkę. Przypisy Poligrafia

3454483

https://pl.wikipedia.org/wiki/Tursk%20%28Bia%C5%82oru%C5%9B%29

Tursk (Białoruś)

Tursk (błr. i ros. Турск) – wieś na Białorusi, w rejonie rohaczowskim obwodu homelskiego, około 12 km na południowy wschód od Rohaczowa i około 6 km na wschód od Chodasiewcz. Historia Historia Turska jest słabo znana, dopiero od połowy XIX wieku. Wcześniej dobra te należały do powiatu rzeczyckiego Rzeczypospolitej. Po I rozbiorze Polski w 1772 roku znalazły się na terenie Imperium Rosyjskiego. W drugiej połowie XIX wieku istniejący tu majątek był dziedzictwem rodziny Woynicz-Sianożęckich. Pod koniec XIX wieku należał do Władysława Sianożęckiego, członka carskiej Rady Państwa. Po powstaniu styczniowym mieszkała tu Helena Chodasiewiczowa z dziećmi, żona zesłanego na Sybir Jana Chodasiewicza, właścicieli sąsiednich Chodasiewicz, które zostały skonfiskowane albo wzięte w sekwestr w ramach represji po powstaniu. Wiadomo, że w Tursku w 1858 roku istniała kaplica, w 1866 roku – gorzelnia (w folwarku, zatrudniająca w 1880 roku 9 osób) i 3 karczmy, w 1880 roku – też młyn i sklep spożywczy. W 1880 roku wieś liczyła 612 mieszkańców. Według spisu 1897 roku istniały tu 2 sklepy spożywcze, kuźnia, 3 młyny wiatrakowe. W 1903 roku wzniesiono budynek szkoły. Od 1917 roku Tursk znalazł się w ZSRR, w 1930 roku utworzono tu kołchoz „Zwycięzca”. Od 1991 roku – na Białorusi. Dawny dwór Jedne źródło, że w Tursku znajdował się duży polski dwór, to niepublikowany rysunek Napoleona Ordy z 1877 roku. Dwór ten, stojący na wysokiej podmurówce, miał dziewięcioosiową elewację, był parterowy z trójosiową piętrową częścią centralną, przed którą stał czterokolumnowy portyk w wielkim porządku, zwieńczony trójkątnym szczytem. Wzdłuż elewacji parterowych skrzydeł prowadziły kolumnowe podcienie. Dom stał najprawdopodobniej wśród parku krajobrazowego, z dużym gazonem przed podjazdem. Dwór o niebanalnej architekturze został najprawdopodobniej zniszczony w czasie I wojny światowej. Obecnie stoi tam ruina budynku i zdziczałe resztki parku. Majątek w Tursku jest opisany w 1. tomie Dziejów rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej Romana Aftanazego. Przypisy Zobacz też Rysunek Napoleona Ordy oraz współczesne zdjęcia resztek parku na stronie Radzima.org Wsie w rejonie rohaczowskim

3454493

https://pl.wikipedia.org/wiki/Albert%20Starikov

Albert Starikov

Albert Starikov (ur. 29 kwietnia 1973) − estoński bokser, brązowy medalista Mistrzostw Unii Europejskiej 2003 w Strasburgu, mistrz Estonii z roku 1995, 1996, 1997, 1998, 1999, 2000, 2001, 2002, 2003 oraz 2004, pięciokrotny uczestnik Mistrzostw Europy z roku 1996, 1998, 2000, 2002 oraz 2004. W 1997 i 2001 był uczestnikiem Mistrzostw Świata. Oba udziały zakończył na 1/16 finału. 6 listopada 2004 zadebiutował na zawodowym ringu, pokonując Aliaksandra Zhuka. Jako zawodowiec stoczył 37. pojedynków, odnosząc 16. zwycięstw. W swojej karierze walczył z takimi zawodnikami jak: Brunet Zamora, Jan Zaveck, Christophe Canclaux, Phil Lo Greco, Luciano Abis, Ismael El Massoudi, Damian Jonak, Willy Blain oraz Michel Soro. Przypisy Linki zewnętrzne Lista walk zawodowych na BoxRec.com Urodzeni w 1973 Estońscy bokserzy Zawodowi bokserzy wagi lekkośredniej Ludzie urodzeni w Permie

3454495

https://pl.wikipedia.org/wiki/European%20Le%20Mans%20Series%202015

European Le Mans Series 2015

Dwunasty sezon European Le Mans Series, który rozpoczął się 11 kwietnia na torze Silverstone, gdzie seria towarzyszyła mistrzostwom FIA World Endurance Championship, a zakończyła się 18 października na torze Estoril. Poza rundą na torze Silverstone wszystkie rundy tej serii były samodzielnymi. Lista startowa Przed sezonem ustalono, że będzie uczestniczyć w tej serii 35 załóg. Wyniki Klasyfikacje generalne Klasyfikacja LMP2 Klasyfikacja LMP3 Klasyfikacja LM GTE Klasyfikacja GTC Przypisy Linki zewnętrzne Sezony European Le Mans Series 2015 w sportach motorowych

3454496

https://pl.wikipedia.org/wiki/Alessandro%20Golinucci

Alessandro Golinucci

Alessandro Golinucci (ur. 10 października 1994) – sanmaryński piłkarz występujący na pozycji pomocnika w klubie US Pietracuta oraz reprezentacji San Marino. Kariera klubowa Wychowanek akademii piłkarskiej San Marino Calcio. Karierę na poziomie seniorskim rozpoczął w 2011 roku we włoskim klubie AC Sammaurese (Promozione). W sezonie 2011/12 uzyskał z tym zespołem awans do Eccellenzy. W sezonie 2013/14 dotarł z Sammaurese do play off o awans do Serie D, w którym lepsze okazało się APD Ribelle. Łącznie w latach 2011-2013 rozegrał dla tego klubu 60 ligowych spotkań, w których zdobył 3 bramki. Przed sezonem 2014/15 przeszedł do Tropicalu Coriano, gdzie spędził 4 sezony na poziomie Promozione. W czerwcu 2018 roku został graczem klubu US Pietracuta, występującego na tym samym poziomie rozgrywkowym. Kariera reprezentacyjna W latach 2010–2014 występował w juniorskich i młodzieżowych reprezentacjach San Marino w kategorii U-17, U-19 i U-21. We wrześniu 2013 roku wystąpił w wygranym 1:0 spotkaniu z Walią U-21, który to mecz uznawany jest za największy sukces sanmaryńskiej piłki nożnej młodzieżowej. 27 marca 2015 zadebiutował w seniorskiej reprezentacji San Marino w przegranym 0:6 meczu ze Słowenią w ramach eliminacji Mistrzostw Europy 2016. Życie prywatne Brat Enrico Golinucciego. Przypisy Uwagi Linki zewnętrzne Alessandro Golinucci w bazie Romagna Sport Alessandro Golinucci w bazie EU-Football.info Reprezentanci San Marino w piłce nożnej Urodzeni w 1994

3454497

https://pl.wikipedia.org/wiki/Enrico%20Golinucci

Enrico Golinucci

Enrico Golinucci (ur. 16 lipca 1991) – sanmaryński piłkarz występujący na pozycji pomocnika w klubie AC Libertas oraz reprezentacji San Marino. Kariera klubowa Wychowanek akademii piłkarskiej San Marino Calcio. Karierę seniorską rozpoczął we włoskim klubie Real Marecchia, występującym na poziomie Prima Categoria (VII poziom rozgrywkowy). Przed sezonem 2011/12 przeniósł się do FC Domagnano. 19 października 2011 zadebiutował w Campionato Sammarinese w przegranym 0:2 meczu z SC Faetano. Od sezonu 2013/14 jest zawodnikiem AC Libertas z którym wywalczył Puchar i Superpuchar San Marino. W lipcu 2014 roku w barwach tego klubu zadebiutował w europejskich pucharach w dwumeczu przeciwko Botewowi Płowdiw (0:4, 0:2) w kwalifikacjach Ligi Europy 2014/15. Kariera reprezentacyjna W latach 2007–2013 występował w juniorskich i młodzieżowych reprezentacjach San Marino w kategorii U-17, U-19 i U-21. We wrześniu 2013 roku wystąpił w wygranym 1:0 spotkaniu z Walią U-21, który to mecz uznawany jest za największy sukces sanmaryńskiej piłki nożnej młodzieżowej. 15 listopada 2014 zadebiutował w reprezentacji San Marino w zremisowanym 0:0 meczu z Estonią w ramach eliminacji Mistrzostw Europy 2016. San Marino zdobyło w tym spotkaniu pierwszy w historii punkt w kwalifikacjach Mistrzostw Europy i przerwało jednocześnie trwającą od września 2004 roku serię 61 porażek z rzędu. Życie prywatne Brat Alessandro Golinucciego. Sukcesy AC Libertas Puchar San Marino: 2013/14 Superpuchar San Marino: 2014 Przypisy Linki zewnętrzne Enrico Golinucci w bazie Romagna Sport Enrico Golinucci w bazie EU-Football.info Reprezentanci San Marino w piłce nożnej Piłkarze AC Libertas Urodzeni w 1991

3454500

https://pl.wikipedia.org/wiki/Paul%20Ludwig%20Troost

Paul Ludwig Troost

Paul Ludwig Troost (ur. 17 sierpnia 1878 w Elberfeld, zm. 21 stycznia 1934 w Monachium) – niemiecki architekt, budowniczy Domu Sztuki Niemieckiej w Monachium. Życiorys Jako zleceniobiorca Adolfa Hitlera zaprojektował Brunatny Dom oraz przebudowę Starej Kancelarii Rzeszy. Po śmierci architekta jego prace były kontynuowane przez żonę, Gerdy Troost. Bibliografia Rozmowy przy stole, Wyd. Charyzma 1996, Niemieccy architekci Urodzeni w 1878 Zmarli w 1934

3454502

https://pl.wikipedia.org/wiki/B%C5%82ogos%C5%82awie%C5%84stwo%20niemowl%C4%85t

Błogosławieństwo niemowląt

Błogosławieństwo niemowląt, ofiarowanie niemowląt – obrzęd religijny praktykowany przez niektóre wyznania chrześcijańskie stosujące chrzest na wyznanie wiary, głównie przez wspólnoty baptystyczne, zielonoświątkowe i adwentystyczne. Praktyka ofiarowania niemowląt wiąże się ze znanym w Biblii zwyczajem ofiarowania dzieci Bogu. Błogosławieństwo niemowląt odbywa się zwykle na początku lub na końcu nabożeństwa, gdy rodzice wychodzą z dzieckiem by przedstawić je po raz pierwszy zgromadzonej wspólnocie Kościoła i obiecują wychowywać dziecko w wierze chrześcijańskiej i dawać mu świadectwo o Jezusie Chrystusie. Wierni zaś obiecują wspierać w tym rodziców i błogosławią dziecko. Ceremonia ofiarowania nie jest sakramentem ponieważ w doktrynie protestanckiej sakramentem jest wyłącznie chrzest i wieczerza pańska. Ofiarowanie niemowląt nie łączy się z zapewnieniem zbawienia dziecku, gdyż zgodnie z doktryną protestantyzmu zbawienie pochodzi z łaski Bożej przez wiarę (sola gratia i sola fide). Przypisy Teologia protestancka Kultura protestantyzmu Adwentyzm Dnia Siódmego Baptyzm Pentekostalizm

3454503

https://pl.wikipedia.org/wiki/Linia%20kolejowa%20Zdice%20%E2%80%93%20Protiv%C3%ADn

Linia kolejowa Zdice – Protivín

Linia kolejowa Zdice – Protivín (Linia kolejowa nr 200 (Czechy)) – jednotorowa, częściowo zelektryfikowana linia kolejowa o znaczeniu krajowym w Czechach. Łączy Zdice i Protivín. Przebiega przez terytorium kraju środkowoczeskiego i południowoczeskiego. Przypisy Zdice – Protivín

3454509

https://pl.wikipedia.org/wiki/Irena%20Pi%C5%82atowska-M%C4%85dry

Irena Piłatowska-Mądry

Irena Piłatowska-Mądry (ur. 19 sierpnia 1953 w Jeleniej Górze) – polska dziennikarka radiowa, reportażystka. Życiorys Ukończyła w 1981 studia z zakresu filologii serbsko-chorwackiej na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1982 związana z Polskim Radiem. Pracowała w Programie dla Zagranicy, Programie IV i Programie I, a także w Studiu Reportażu i Dokumentu PR, obejmując później funkcję redaktor naczelnej tej jednostki. Prowadziła zajęcia z reportażu radiowego w Wyższej Szkole Dziennikarskiej im. Melchiora Wańkowicza w Warszawie, podjęła także współpracę z Telewizją Polską. Została członkinią Stowarzyszenia Dziennikarzy RP. Zasiadała również w Radzie Etyki Mediów. Wielokrotnie wyróżniania i nagradzana, m.in. w 1990 uhonorowana Złotym Mikrofonem, uzyskiwała nominacje w konkursie Prix Italia. Autorka licznych reportaży radiowych, tj. Bo Ty jesteś ze mną, Przesłanie, Prawda odwrócona, Chwalcie łąki umajone i innych. W 2011, za wybitne zasługi dla Polskiego Radia, prezydent Bronisław Komorowski odznaczył ją Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. W 2000 otrzymała Srebrny Krzyż Zasługi. Przypisy Absolwenci Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita) Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi (III Rzeczpospolita) Redaktorzy PR1 Polscy reportażyści Urodzeni w 1953 Ludzie urodzeni w Jeleniej Górze

3454510

https://pl.wikipedia.org/wiki/Witold%20Wartha

Witold Wartha

Witold Antoni Wincenty Artur Wartha (ur. 10 listopada 1889 we Frysztacie, zm. 1967 w Edynburgu) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari. Życiorys Witold Wartha urodził się 10 listopada 1889 roku we Frysztacie. Został absolwentem Terezjańskiej Akademii Wojskowej w Wiener Neustadt, był oficerem c. i k. armii i w jej szeregach brał udział w I wojnie światowej (100 pułk piechoty). Od 1917 był oficerem instruktorem w ramach Armii Polskiej we Francji gen. Józefa Hallera. U kresu wojny w stopniu kapitana od grudnia 1918 był dowódcą 3 pułku strzelców imienia ks. Józefa Poniatowskiego, formowanego w obozie Santa Maria Capua Vetterae niedaleko Neapolu. Do pułku wcielono Polaków, jeńców z c.k. armii. Funkcję dowódcy pełnił do marca, gdy oddział wyjechał z Włoch i udał się koleją do Francji. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości i powrocie do ojczyzny wstąpił do Wojska Polskiego. Zweryfikowany w stopniu majora w szeregach 145 pułku piechoty Strzelców Kresowych brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, w tym od końca lipca do 25 października pełnił funkcję dowódcy pułku. Za udział w wojnie otrzymał Order Virtuti Militari. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 221. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Jako oficer nadetatowy pełnił funkcję zastępcy szefa Wydziału Piechoty w Departamencie I Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych. 2 listopada 1923 roku został przydzielony do 4 pułku Strzelców Podhalańskich w Cieszynie z jednoczesnym odkomenderowaniem do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza III Kursu Doszkolenia. 15 października 1924 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Biura Ścisłej Rady Wojennej. W 1926 roku został szefem wydziału w Oddziale III Sztabu Generalnego w Warszawie. 31 marca 1927 roku otrzymał przeniesienie do 1 pułku Strzelców Podhalańskich w Nowym Sączu na stanowisko dowódcy pułku. 1 stycznia 1928 roku awansował na pułkownika ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 roku i 12. lokatą w korpusie oficerów piechoty. 23 grudnia 1929 roku otrzymał przeniesienie do Inspektoratu Armii w Warszawie na stanowisko I oficera sztabu. Zastąpił na tym stanowisku pułkownika dyplomowanego Stanisława Weckiego. 3 grudnia 1931 roku zastąpił generała brygady Janusza Gąsiorowskiego na stanowisku Szefa Biura Inspekcji - I oficera do zleceń przy Generalnym Inspektorze Sił Zbrojnych w Warszawie. 18 maja 1935 pełnił asystę podczas Pogrzebu Józefa Piłsudskiego w Krakowie. 13 lutego 1935 roku został szefem Departamentu Dowodzenia Ogólnego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. Służbę na tym stanowisku pełnił do 10 września 1939 roku. „Brak dowodzenia” wielką jednostką spowodował, że w marcu 1939 roku nie został awansowany. 10 września 1939 roku, w czasie kampanii wrześniowej, został mianowany zastępcą dowódcy Grupy „Stryj”. 18 września 1939 roku uzgadniał z władzami węgierskimi warunki przejścia granicy przez oddziały Grupy „Stryj”. 21 września 1939 roku na południe od wsi Klimiec przekroczył granicę polsko-węgierską. W Polskich Siłach Zbrojnych pełnił funkcję zastępcy dowódcy oraz od 17 sierpnia do 20 grudnia 1941 dowódcy 3 Brygady Kadrowej Strzelców. Od 30 grudnia 1942 roku do 27 października 1944 roku sprawował stanowisko komendanta Centrum Wyszkolenia Piechoty w szkockim mieście Dunfermline. Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Zmarł w 1967 roku w Edynburgu. Ordery i odznaczenia Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923) Krzyż Walecznych (czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (24 maja 1929) Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych (12 maja 1936) Oficer Orderu Legii Honorowej (III Republika Francuska, zezwolenie w 1934) Upamiętnienie Pułkownik Witold Wartha został wymieniony na tablicy pamiątkowej, umieszczonej w kościele św. Kazimierza w Nowym Sączu w 1988, honorującej dowódców 1 Pułku Strzelców Podhalańskich. Przypisy Bibliografia Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych. Dowódcy 1 Pułku Strzelców Podhalańskich Dowódcy 42 Pułku Piechoty (II RP) Dowódcy 72 Pułku Piechoty (II RP) Ludzie związani z Nowym Sączem Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita) Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari Odznaczeni Krzyżem Walecznych (II Rzeczpospolita) Odznaczeni Odznaką Pamiątkową Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita) Oficerowie Armii Polskiej we Francji 1917–1919 Oficerowie dyplomowani II Rzeczypospolitej Polacy – oficerowie armii austro-węgierskiej Polacy – Oficerowie Legii Honorowej Polacy – żołnierze Cesarskiej i Królewskiej Armii w I wojnie światowej Pułkownicy piechoty II Rzeczypospolitej Pułkownicy piechoty Polskich Sił Zbrojnych Uczestnicy kampanii wrześniowej (strona polska) Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska) Urodzeni w 1889 Zmarli w 1967 Żołnierze Wojska Polskiego na emigracji w Wielkiej Brytanii po II wojnie światowej

3454511

https://pl.wikipedia.org/wiki/B%C4%9Bha%C5%99ov

Běhařov

Běhařov – gmina w Czechach, w powiecie Klatovy, w kraju pilzneńskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2013 liczyła 204 mieszkańców. Przypisy Gminy w powiecie Klatovy

3454513

https://pl.wikipedia.org/wiki/Bi%C5%99kov

Biřkov

Biřkov – gmina w Czechach, w powiecie Klatovy, w kraju pilzneńskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 131 mieszkańców. Przypisy Gminy w powiecie Klatovy

3454514

https://pl.wikipedia.org/wiki/Bole%C5%A1iny

Bolešiny

Bolešiny – gmina w Czechach, w powiecie Klatovy, w kraju pilzneńskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 677 mieszkańców. Galeria Przypisy Gminy w powiecie Klatovy

3454515

https://pl.wikipedia.org/wiki/B%C5%99e%C5%BEany%20%28kraj%20pilzne%C5%84ski%29

Břežany (kraj pilzneński)

Břežany – gmina w Czechach, w powiecie Klatovy, w kraju pilzneńskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 191 mieszkańców. Przypisy Gminy w powiecie Klatovy

3454517

https://pl.wikipedia.org/wiki/Bud%C4%9Btice

Budětice

Budětice – gmina w Czechach, w powiecie Klatovy, w kraju pilzneńskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 295 mieszkańców. Przypisy Gminy w powiecie Klatovy

3454518

https://pl.wikipedia.org/wiki/Bukovn%C3%ADk

Bukovník

Bukovník – gmina w Czechach, w powiecie Klatovy, w kraju pilzneńskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 82 mieszkańców. Przypisy Gminy w powiecie Klatovy

3454521

https://pl.wikipedia.org/wiki/%C4%8Cern%C3%ADkov

Černíkov

Černíkov – gmina w Czechach, w powiecie Klatovy, w kraju pilzneńskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 332 mieszkańców. Przypisy Gminy w powiecie Klatovy

3454523

https://pl.wikipedia.org/wiki/%C4%8Cerven%C3%A9%20Po%C5%99%C3%AD%C4%8D%C3%AD

Červené Poříčí

Červené Poříčí – gmina w Czechach, w powiecie Klatovy, w kraju pilzneńskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 230 mieszkańców. Przypisy Gminy w powiecie Klatovy

3454525

https://pl.wikipedia.org/wiki/%C4%8C%C3%ADha%C5%88

Číhaň

Číhaň – gmina w Czechach, w powiecie Klatovy, w kraju pilzneńskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 197 mieszkańców. Przypisy Gminy w powiecie Klatovy

3454526

https://pl.wikipedia.org/wiki/%C4%8C%C3%ADmice

Čímice

Čímice – gmina w Czechach, w powiecie Klatovy, w kraju pilzneńskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 175 mieszkańców. Przypisy Gminy w powiecie Klatovy

3454527

https://pl.wikipedia.org/wiki/Dla%C5%BEov

Dlažov

Dlažov – gmina w Czechach, w powiecie Klatovy, w kraju pilzneńskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 479 mieszkańców. Przypisy Gminy w powiecie Klatovy

3454528

https://pl.wikipedia.org/wiki/Dlouh%C3%A1%20Ves%20%28kraj%20pilzne%C5%84ski%29

Dlouhá Ves (kraj pilzneński)

Dlouhá Ves – gmina w Czechach, w powiecie Klatovy, w kraju pilzneńskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 830 mieszkańców. Przypisy Gminy w powiecie Klatovy

3454529

https://pl.wikipedia.org/wiki/Dobr%C5%A1%C3%ADn

Dobršín

Dobršín – gmina w Czechach, w powiecie Klatovy, w kraju pilzneńskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 102 mieszkańców. Przypisy Gminy w powiecie Klatovy

3454531

https://pl.wikipedia.org/wiki/Dolany%20%28powiat%20Klatovy%29

Dolany (powiat Klatovy)

Dolany – gmina w Czechach, w powiecie Klatovy, w kraju pilzneńskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 878 mieszkańców. Przypisy Gminy w powiecie Klatovy

3454532

https://pl.wikipedia.org/wiki/Domoraz

Domoraz

Domoraz – gmina w Czechach, w powiecie Klatovy, w kraju pilzneńskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 56 mieszkańców. Przypisy Gminy w powiecie Klatovy

3454534

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ihor%20Ze%C5%82eniuk

Ihor Zełeniuk

Ihor Mychajłowycz Zełeniuk, ukr. Ігор Михайлович Зеленюк (ur. 15 października 1972 w Nadwórnej, w obwodzie iwanofrankowskim) – ukraiński piłkarz, grający na pozycji obrońcy lub pomocnika. Kariera piłkarska Kariera klubowa Wychowanek klubu Beskyd Nadwórna, w którym rozpoczął karierę piłkarską. Latem 1993 przeszedł do Krystału Czortków. W następnym sezonie został zaproszony do Nywy Tarnopol, skąd wkrótce przeniósł się do Bukowyny Czerniowce. Na początku 1995 wrócił do Krystału Czortków. Latem 1996 został piłkarzem klubu Roś Biała Cerkiew, a potem występował w Nywie Winnica, Desnie Czernihów i SK Mikołajów. Latem 2000 został wypożyczony do farm klubu Olimpija FK AES Jużnoukraińsk. W 2001 wyjechał do Kazachstanu, gdzie bronił barw pierwszoligowego Tobyłu Kostanaj. Potem wrócił do ojczyzny, a w 2003 występował w amatorskim zespole Merkurij-CzTEI Czerniowce, po czym zakończył karierę piłkarską. Przypisy Bibliografia Urodzeni w 1972 Ukraińscy piłkarze Piłkarze Krystału Czortków Piłkarze Bukowyny Czerniowce Piłkarze Rosia Biała Cerkiew Piłkarze Desny Czernihów Piłkarze Nywy Tarnopol Piłkarze Nywy Winnica Piłkarze MFK Mikołajów Piłkarze Tepłowyka Jużnoukraińsk Piłkarze Tobołu Kustanaj

3454536

https://pl.wikipedia.org/wiki/Madhu%20Lal%20Husajn

Madhu Lal Husajn

Madhu Lal Husajn, wł. Szah Husajn (ur. 1538 w Lahaur, zm. 1599 tamże) − islamski sufim i poeta. Życiorys Szah Husajn urodził się w 1538 roku w Lahaur, był synem tkacza Szejka Usmana. Pochodził z rodziny konwertytów, na islam przeszedł jego dziad, Kaldżas Rai. Należał do radżpuckiego klanu Dhudha. Pochodził z niższych warst społecznych, od młodych lat studiował koran, a gdy miał ponad 30 lat został uczniem Szejka Saada Ullaha, który był postrzegany jako nauczyciel elit i najlepszych studentów. W wieku 36 lat usłszał głos mówiący, że świat jest miejscem zabawy, a według innej wersji wysnuł taki wniosek z lektury koranu. Od tego czasu porzucił instytucjonalną religię, zaczął krytykować duchownych, został sufim, tworzył poezję i nauczał, że jedynie zabawa pozwala naprawdę doświadczyć prawdziwego życia. Od tego czasu często widywano go tańczącego, śpiewającego i pijącego wino. W wieku 40 lat zakochał się w hinduistycznym braminie, 18-letnim Madhu Lalu, który przeszedł dla niego na islam, zaś Husajn zmienił dla ukochanego imię na Madhu Lal Husajn. Co roku przed grobem Husajna w Lahore obchodzone jest trzydniowe Święto Świateł, jedno z największych religijnych uroczystości w Pendżabie. Madhu Lal zmarł w 1647 roku i został pochowany w sąsiadującym grobowcu. Przypisy Ludzie urodzeni w Lahaurze Pisarze języka pendżabskiego Poeci XVI wieku Sufi Urodzeni w 1538 Zmarli w 1599

3454539

https://pl.wikipedia.org/wiki/Radke

Radke

Radke – niemieckie nazwisko Hubert Radke (ur. 1980) – polski koszykarz, występujący na pozycji środkowego Jaromir Radke (ur. 1969) – polski panczenista Karol Radke (ur. 1976) – polski lekkoatleta specjalizujący się w biegu na 400 metrów przez płotki Lina Radke (1903-1983) – niemiecka lekkoatletka specjalizująca się w biegach Ronnie Radke (ur. 1983) – amerykański muzyk Niemieckie nazwiska

3454540

https://pl.wikipedia.org/wiki/Alfred%20Schmidt%20%28sztangista%29

Alfred Schmidt (sztangista)

Alfred Schmidt (od 1936 Ain Sillak, ur. 1 maja 1898 w Hageri, zm. 5 listopada 1972) – estoński sztangista, srebrny medalista Letnich Igrzysk Olimpijskich 1920. Trzykrotny rekordzista świata. Działacz i sędzia sportowy. Schmidt początkowo uprawiał lekkoatletyczne biegi dystansowe. Podnoszenie ciężarów zaczął uprawiać w 1919 roku, gdy odbywał służbę wojskową w estońskiej armii, gdzie trenował go Alfred Neuland. Rok później wystartował w Letnich Igrzysk Olimpijskich 1920, gdzie w rywalizacji sztangistów w kategorii piórkowej (do 60 kg) wynikiem 210 kg w trójboju zdobył srebrny medal, zajmując w każdej części rywalizacji miejsce w czołowej „trójce”. Podczas rywalizacji tej ustanowił czterokrotnie rekordy olimpijskie. W latach 1920–1923 był członkiem reprezentacji Estonii w podnoszeniu ciężarów. W 1922 roku zdobył mistrzostwo Estonii w podnoszeniu ciężarów w kategorii piórkowej, a rok później został brązowym medalistą rozgrywanych w Göteborgu Mistrzostw Państw Nadbałtyckich w kategorii lekkiej. W 1923 roku zakończył swoją karierę zawodniczą. W jej trakcie trzykrotnie ustanawiał rekord świata (za każdym razie w podrzucie jedną ręką) i 16 razy ustanawiał rekord Estonii. Po zakończeniu kariery zawodniczej został działaczem sportowym. W roli tej zadebiutował jeszcze w jej trakcie, gdy podczas mistrzostw świata w 1922 roku został zdyskwalifikowany za przekroczenie limitu wagowego swojej kategorii i wziął udział w zawodach jako działacz. Oprócz tego był również sędzią w zawodach zapaśniczych. Uprawiał także konkurencję trapu, w której również pełnił rolę sędziego, a także sekretarza generalnego estońskiej federacji. Po II wojnie światowej pracował w przedsiębiorstwie Tallinngaas. Zdobyty przez niego medal olimpijski przechowywany jest w Eesti Spordimuuseum (Estońskim Muzeum Sportu). Przypisy Estońscy działacze sportowi Estońscy medaliści olimpijscy Estońscy sztangiści Sędziowie sportowi Sportowcy związani z Tallinnem Urodzeni w 1898 Zmarli w 1972 Medaliści Letnich Igrzysk Olimpijskich 1920

3454541

https://pl.wikipedia.org/wiki/Sopia%20Kwacabaia

Sopia Kwacabaia

Sopia Kwacabaia (ur. 18 lipca 1988 w Tbilisi) – gruzińska tenisistka, reprezentantka kraju w rozgrywkach Pucharu Federacji. W przeciągu swojej kariery wygrała dziesięć singlowych oraz dziewiętnaście deblowych turniejów rangi ITF. Najwyżej w rankingu WTA była sklasyfikowana na 362. miejscu w singlu (13 lutego 2012) oraz na 257. miejscu w deblu (20 grudnia 2010). Wygrane turnieje rangi ITF Gra pojedyncza Gra podwójna Bibliografia Gruzińskie tenisistki Urodzeni w 1988 Ludzie urodzeni w Tbilisi

3454546

https://pl.wikipedia.org/wiki/Billingham%20%28stacja%20kolejowa%29

Billingham (stacja kolejowa)

Billingham (ang: Billingham railway station) – stacja kolejowa w miejscowości Billingham, w hrabstwie Durham, w Anglii. Stacja znajduje się na Durham Coast Line i jest obsługiwana przez Northern Rail, który zapewnia wszystkie przewozy pasażerskie. Wyposażenie stacji zostały niedawno ulepszone; zamontowano nowe, pełne oświetlenie peronu i monitoring. System zapowiedzi głosowych został odnowiony wraz z nagranymi zapowiedziami pociągów. Historia Stacja jako nowoczesny przystanek została otwarta w poniedziałek, 7 listopada 1966, aby zastąpić oryginalną, większą i wspanialszą stację miasta znajdującą się dalej na zachód w stronę Norton. Ta została zamknięta dzień wcześniej, a następnie zburzona w roku 1970. Była położona tuż przy przejeździe kolejowo-drogowym w ciągu drogi A19. Na miejscu pierwotnej stacji pozostał jedynie semafor i kładka. Nowa stacja Billingham został wyposażona w hol kasowy, poczekalnię, toalety i biura przesyłek. Urządzenia te zostały zlikwidowane, gdy stacja została zredukowana do przystanku kolejowego pod koniec lat 60. Budynek dworca z 1966 nadal stoi i służy jako biura dla lokalnej firmy taksówkowej Binks Taxis. Linie kolejowe Durham Coast Line Przypisy Linki zewnętrzne Rozkład jazdy Strona stacji na National Rail Stacje i przystanki kolejowe w hrabstwie Durham

3454548

https://pl.wikipedia.org/wiki/Kamil%20Skrzypkowski

Kamil Skrzypkowski

Kamil Skrzypkowski (ur. 30 września 1986 w Bielsku Podlaskim) – polski siatkarz, grający na pozycji przyjmującego. Od sezonu 2016/2017 do sezonu 2019/2020 występował w drużynie . W 2020 roku zakończył karierę siatkarza i został asystentem trenera w Ślepsku Malow Suwałki. W 2022 roku wznowił karierę zawodnika i obecnie występuje w III-ligowej drużynie SAS Sejny. Sukcesy klubowe Mistrzostwo I Ligi: 2019 2017 2015 Mistrzostwo III Ligi Podlaskiej: 2022 Przypisy Ludzie urodzeni w Bielsku Podlaskim Polscy siatkarze Urodzeni w 1986 Siatkarze Ślepska Suwałki

3454558

https://pl.wikipedia.org/wiki/Mukaczewo%20%28stacja%20kolejowa%29

Mukaczewo (stacja kolejowa)

Mukaczewo (, , , ) – stacja kolejowa w Mukaczewie, w obwodzie zakarpackim, na Ukrainie. Jest częścią administracji użhorodzkiej Kolei Lwowskiej. Znajduje się na linii Lwów – Stryj – Batiowo – Czop. Stacja obsługuje głównie ruch regionalny i międzyregionalny. Bibliografia Бараній А., Мукачево очима наших бабусь і дідусів. —Благодійний Фонд імені Вітеза Щандора Пака: ТОВ Друкарня Прінт, 2000. — 65-67 с., іл. Stacje i przystanki kolejowe w rejonie mukaczewskim Mukaczewo

3454561

https://pl.wikipedia.org/wiki/Zygmunt%20Wasserab

Zygmunt Wasserab

Zygmunt Jan Wasserab (ur. 8 marca 1890 w Stryju, zm. 8 kwietnia 1972 w Warszawie) – polski prawnik i wojskowy, doktor prawa, oficer Legionów Polskich, pułkownik intendent Wojska Polskiego. Inicjator, założyciel i działacz klubu piłkarskiego Legia Warszawa, działacz piłkarski i sportowy, bankowiec. Życiorys Urodził się 8 marca 1890 jako syn Romana i Wilhelminy. W 1909 ukończył C. K. Gimnazjum w Stryju. W rodzinnym mieście był piłkarzem klubu Pogoń Stryj. Rozpoczął studia prawa na Uniwersytecie Wiedeńskim, które kontynuował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Franciszkańskiego we Lwowie i w 1914 uzyskał absolutorium. Po wybuchu I wojny światowej w 1914 wstąpił do Legionów Polskich. Jako szeregowiec służył w 3 pułku piechoty w składzie II Brygady. Następnie przeszedł do intendentury i służył jako podoficer rachunkowy w Komendzie Legionów Polskich. Brał udział w formowaniu III Brygady. Od końca sierpnia 1915 przebywał w Szpitalu Garnizonowym nr 15 w Krakowie i Domu Ozdrowieńców w Kamieńsku. Mianowany chorążym rachunkowym 1 lipca 1915, następnie awansowany na podporucznika rachunkowego 18 sierpnia 1916. Służył w kancelarii rachunkowej Komendy Legionów Polskich. W marcu 1916 wraz z innymi legionistami był inicjatorem i założycielem zespołu piłkarskiego pod nazwą Drużyna Legionowa. Podczas pobytu w Warszawie od końca 1916 w funkcji wiceprezesa klubu organizował mecze drużyny. Po kryzysie przysięgowym wstąpił do Polskiego Korpusu Posiłkowego. Przy usiłowaniu przekroczenia frontu pod Rarańczą w połowie lutego 1918, został aresztowany przez Austriaków i następnie był sądzony w procesie oskarżonych legionistów w Marmarosz-Sziget od czerwca do września 1918. W wyniku abolicji cesarskiej odzyskał wolność 2 października 1918 roku. 31 października 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podporucznika i przydzielony do Sekcji Gospodarczej Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. Następnie pełnił służbę na stanowisku szefa Sekcji Poborów Należności Departamentu IV Gospodarczego Ministerstwa Spraw Wojskowych. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 15. lokatą w korpusie oficerów intendentów. W 1923 był szefem wydziału w Departamencie VII Intendentury MSWojsk. Do kwietnia 1924 roku służył jako zastępca szefa Szefostwa Intendentury Dowództwa Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie, a następnie zastępcy szefa 5 Okręgowego Szefostwa Intendentury w Krakowie. 1 grudnia 1924 roku awansował na pułkownika ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 roku i 8. lokatą w korpusie oficerów intendentów. W Krakowie dokończył studia prawa na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego i uzyskał tytuł naukowy doktora prawa. W okresie niepodległej Polski zaangażował się w działalność piłkarską. Wraz z grupą oficerów Wojska Polskiego (byłych legionistów) w 1920 powołał Wojskowy Klub Sportowy Warszawa, który w 1922 z inicjatywy Zygmunta Wassaraba i Jerzego Misińskiego został przemianowany na Wojskowy Klub Sportowy „Legia” Warszawa, Zasiadł w zarządzie klubu i pełnił funkcję wiceprezesa. Poczynił starania utworzenia boiska Legii przy obecnej ulicy Myśliwieckiej. Na wiosnę 1926 stanął na czele specjalnej komisji boiskowej, w której udział miałyby wszystkie warszawskie kluby wojskowe, dzięki czemu Legia znów weszła w zarządzanie terenami na której miał zostać wybudowany reprezentacyjny Stadion Wojskowy. Wskutek pośrednictwa Wasseraba w 1926 prezesem Legii został jego były towarzysz legionowy, Roman Górecki. Ponadto był działaczem Polskiego Związku Piłki Nożnej (sprawował stanowisko wiceprezesa) i Polskiego Komitetu Olimpijskiego. Był drugim w historii prezesem polskiej Ligi Piłki Nożnej od 8 stycznia 1928 do 19 stycznia 1929. Na przełomie lat 20./30. był wiceprezesem Polskiego Touring Klubu. Zasiadł w prezydium komitetu organizacyjnego zjazdu byłych więźniów politycznych (ideowych) z lat 1914–1921, w dniu 13 listopada 1927. 31 maja 1928 roku został przeniesiony z dyspozycji komendanta kadry oficerów służby intendentury w stan nieczynny na okres dwunastu miesięcy. Pozostając w stanie nieczynnym został zatrudniony w Banku Gospodarstwa Krajowego na stanowisku dyrektora departamentu i zastępcy dyrektora banku. Z dniem 31 maja 1929 roku został przeniesiony do rezerwy. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III z 1. lokatą na liście starszeństwa oficerów rezerwy intendentów. W 1937 roku zasiadał w Centralnej Komisji Oszczędnościowo-Oddłużeniowej, która działała m.in. na rzecz gmin miast Husiatyn, Niemirów, Kłobuck, Kozienice oraz Powiatowego Związku Samorządowego w Ostrołęce W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku był szefem Biura Cenzury Sprawozdań Rachunkowych. Przedostał się na Węgry. Tam był internowany. Działał w tajnych strukturach Związku Walki Zbrojnej i Armii Krajowej w ramach zgrupowania „Liszt”, zajmującego się przerzutem transgranicznym i organizowaniem kurierów. Po zajęciu Węgier przez Niemców był osadzony w obozie Eger, a po przewiezieniu na tereny niemieckie był przetrzymywany w niemieckich obozach Genshagen i Luckenwalde w ramach obozu Sachsenhausen. Po zakończeniu wojny w 1945 powrócił do Polski. Działał w przy reaktywacji Banku Gospodarstwa Krajowego, a od końca 1945 był członkiem Komisji Likwidacyjnej Banku Emisyjnego w Polsce. Od połowy 1948 do 1950 pełnił funkcję radcy Finansowego przy Polskiej Misji Wojskowej w Berlinie. Zmarł 8 kwietnia 1972 w Warszawie. Został pochowany w grobowcu rodziny Ciechomskich na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 52-3-12,13). Jego żoną była Anna z domu Ciechomska (1900–1949). Ordery i odznaczenia Krzyż Niepodległości (9 listopada 1931) Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923) Krzyż Walecznych Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 19 marca 1931, 11 listopada 1937) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Przypisy Bibliografia Absolwenci i studenci Uniwersytetu Franciszkańskiego we Lwowie Absolwenci Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego Członkowie Komendy Legionów Polskich 1914–1918 (Austro-Węgry) Członkowie Związku Walki Zbrojnej Działacze Legii Warszawa Działacze Polskiego Komitetu Olimpijskiego Internowani w Syhocie Marmaroskim Ludzie urodzeni w Stryju Odznaczeni dwukrotnie Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita) Odznaczeni Krzyżem Niepodległości Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita) Odznaczeni Krzyżem Walecznych (II Rzeczpospolita) Odznaczeni Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921 Odznaczeni Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Oficerowie Armii Krajowej Oficerowie rachunkowi Legionów Polskich 1914–1918 Piłkarze Pogoni Stryj Pochowani na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie Polacy internowani na Węgrzech w czasie II wojny światowej Polscy działacze piłkarscy Polscy działacze sportowi Polscy piłkarze Pułkownicy intendenci II Rzeczypospolitej Urodzeni w 1890 Urzędnicy bankowi II Rzeczypospolitej Wiceprezesi Polskiego Związku Piłki Nożnej Więźniowie KL Sachsenhausen Zmarli w 1972 Żołnierze II Brygady Legionów Polskich Żołnierze Polskiego Korpusu Posiłkowego

3454564

https://pl.wikipedia.org/wiki/La%20Roda%20de%20Albacete

La Roda de Albacete

La Roda de Albacete (hiszp. Estación de La Roda de Albacete) – stacja kolejowa w miejscowości La Roda, w prowincji Albacete, we wspólnocie autonomicznej Kastylia-La Mancha, w Hiszpanii. Jest obsługiwana przez pociągi Media Distancia przewoźnika Renfe. Położenie stacji Znajduje się na linii kolejowej Madryt – Walencja w km 242,9, na wysokości 705 m n.p.m.. Historia Stacja została otwarta w dniu 18 marca 1855 wraz z otwarciem odcinka od Alcazar de San Juan do Albacete linii kolejowej między Madrytem i Almansa, w celu połączenia się z Alicante. Zbudowana została przez Compañía del Camino de Hierro de Madrid a Aranjuez. W 1941 roku w wyniku nacjonalizacji kolei w Hiszpanii stacja, jak i linia stała się częścią RENFE. Od 31 grudnia 2004 infrastrukturą kolejową zarządza Adif. Linie kolejowe Madryt – Walencja Przypisy Linki zewnętrzne Media Distancia Valencia en la web de Renfe. Rozkład jazdy Stacje i przystanki kolejowe w Kastylii-La Mancha

3454569

https://pl.wikipedia.org/wiki/2%2C6-Lutydyna

2,6-Lutydyna

2,6-Lutydyna, 2,6-dimetylopirydyna – organiczny związek chemiczny z grupy lutydyn, dimetylowa pochodna pirydyny. Jest to oleista ciecz o zapachu pirydyny i mięty. Została wyizolowana z zasadowych frakcji smoły pogazowej i z frakcji oleju kostnego wrzącej w temperaturze 139–142 °C. Może być otrzymana w reakcji acetylooctanu etylu, formaldehydu i amoniaku lub z acetylopirogronianu etylu z 3-aminokrotonianem etylu. Przypisy Pirydyny

3454576

https://pl.wikipedia.org/wiki/Margrabstwo%20Ceva

Margrabstwo Ceva

Margrabstwo Ceva (wł. Marchesato di Ceva) – niewielkie margrabstwo istniejące w latach 1125–1427 w północnych Włoszech u stóp Apeninów na terenie dzisiejszego regionu Piemont. Jego stolicą była Ceva. Markizat został stworzony wraz ze śmiercią i podziałem dóbr Bonifacio del Vasto z rodu Aleramici, margrabiego Savonna i zachodniej Ligurii. Ród panował nad margrabstwami Montferratu, Saluzzo, Finale, a wywodziła się z niego m.in.król Jerozolimy Konrad z Montferratu i jego córka Maria z Montferratu. Synowie Bonifacio del Vasto otrzymali: Anzelm - Cevę, Hugo - Clavesanę, Manfred - Saluzzo, Henryk - Savonę i Carretto, Wilhelm - Buskę i Lancię. Anzelm, pierwszy margrabia Cevy, przejął od swojego brata Clavesanę, jednakże po jego śmierci przypadła ona jednemu synowi, Bonifacio, a główny dziedzic Anzelma, Wilhelm, otrzymał tylko Cevę. W kolejnych latach margrabstwo ulegało kolejnym podziałom pomiędzy kolejnych potomków rodu. Markiz Giorgio Nuno był zmuszony ogłosić się lennikiem wojowniczej komuny miejskiej Asti, która wcześniej pomogła mu w powiększeniu swoich terytoriów pod koniec XII wieku. Odtąd margrabstwo już nigdy nie posiadało zupełnej suwerenności. Po kolejnych podziałach i osłabieniu wewnętrznym Ceva 22 lutego 1313 roku stała się lennikiem księcia Sabaudii Amadeusza V Wielkiego. Podczas wojny margrabiów Saluzzo i Montferratu z dynastią Andegawenów Ceva przysięgła wierność Janowi II Paleologowi z Montferratu. W 1352 roku została podbita przez ród Viscontich z Mediolanu, ale zostali oni wypędzeni cztery lata później. Ostatecznie Ceva całkowicie utraciła niezależność w 1427 roku, gdy została włączona do Sabaudii przez Amadeusza VIII (późniejszym antypapieżem Feliksem V). Część rodziny zachowywała jeszcze kontrolę nad małymi fragmentami ziemi, a ostatni przedstawiciele wymarli w 1535 roku. Przypisy Historyczne państwa na Półwyspie Apenińskim Kraje Świętego Cesarstwa Rzymskiego

3454581

https://pl.wikipedia.org/wiki/Abutaleb%20Talebi

Abutaleb Talebi

Abutaleb Talebi Gorgori (pers. ابوطالب طالبی گرگری; ur. 10 kwietnia 1945 w Marani, zm. 21 lipca 2008 w Teheranie) – irański zapaśnik. Kariera W 1968 wystartował na igrzyskach olimpijskich, na których zdobył brązowy medal w wadze koguciej w stylu wolnym. Trzykrotny brązowy medalista mistrzostw świata w wadze koguciej w stylu wolnym: z 1966, 1967 i 1969. Szósty na igrzyskach azjatyckich w 1970. W 1972 zakończył karierę. Losy po zakończeniu kariery Zmarł 21 lipca 2008 w wieku 63 lat, a pochowany został 24 lipca 2008. Życie osobiste Miał żonę i czworo dzieci. Przypisy Bibliografia Irańscy medaliści olimpijscy Irańscy zapaśnicy Medaliści Letnich Igrzysk Olimpijskich 1968 Urodzeni w 1945 Zmarli w 2008

3454591

https://pl.wikipedia.org/wiki/Daugava%20Ryga%20%281944%29

Daugava Ryga (1944)

Daugava Ryga (łot. Futbola Klubs Daugava Rīga) – łotewski klub piłkarski, mający siedzibę w stolicy kraju Rydze. Historia Chronologia nazw: 1944—1947: Daugava 1948—1949: Daugava-VEF 1950—1958: Daugava 1959—1962: Daugava-RVZ 1963—1969: Daugava-REZ 1970—1990: Daugava Klub został założony w 1944 jako Daugava Ryga. W 1948 zespół debiutował w rozgrywkach drugiej grupie Mistrzostw ZSRR, a w następnym roku otrzymał prawo występów w najwyższej lidze radzieckiej. W 1953 w związku z reorganizacją systemu lig w ZSRR klub został przydzielony do Klasy B. W latach 1960-1962 występował w Klasie A, ale potem ponownie zmagał się w Klasie B. W 1972 spadł do Wtoroj ligi, w której występował z wyjątkiem 1976 (Pierwaja liga) do roku 1982. W latach 1982-1989 klub uczestniczył w rozgrywkach Pierwoj ligi. W sezonie 1989 zajął przedostatnie 21. miejsce i spadł do Wtoroj ligi. W 1990 zajął 2. miejsce w strefie zachodniej Wtoroj ligi i powrócił do Pierwoj ligi. Drugi zespół klubu wzmocniony piłkarzami z Łotewskiego Wyższego Instytutu Kultury Fizycznej (łot. Latvijas Valsts fiziskās kultūras institūts) jako FKI-Daugava Ryga występował w rozgrywkach Baltic League. Jednak w 1991 klub zrezygnował z dalszych występów i przekazał swoje miejsce w Pierwoj lidze ZSRR innemu ryskiemu klubowi Pardaugava Ryga. Dziedziczność nazwy klubu Od 1991 roku miejsce Daugavy zajął klub o nazwie Pardaugava, założony w 1984 jako Daugava-RVZ. W 1995 zbankrutował i został rozwiązany. W 1996 roku nazwę Daugava przejął klub Torpedo Ryga, który został założony w 1957 jako RTP (Riga Taxi Park), ale i on w 2000 został rozwiązany. W 2005 roku klub został zarejestrowany klub Daugava 90 Ryga, który w 2008 zmienił nazwę na FK Daugava, a w 2010 nazywał się Daugava/RFS. W 2007 roku Ditton Dyneburg, który został założony w 2001 roku, zmienił nazwę na FC Daugava, jednak nadal reprezentuje miasto Dyneburg. W 2012 roku FK Jurmala, który został założony w 2003 roku, przeniósł się do Rygi i zmienił nazwę na FK Daugava. Sukcesy Trofea międzynarodowe Nie uczestniczył w rozgrywkach europejskich (stan na 31-05-2014). Trofea krajowe Wtoraja liga ZSRR (D3): mistrz (2x): 1972, 1981 wicemistrz (4x): 1973, 1974, 1980, 1990 Stadion Klub rozgrywał swoje mecze domowe na stadionie Daugava w Rydze, który mógł pomieścić 15,125 widzów (obecnie 5,083). Przypisy Bibliografia Wyniki meczów klubu w bazie RSSSF Nieistniejące łotewskie kluby piłkarskie Kluby piłkarskie założone w 1944 Kluby piłkarskie rozwiązane w 1990 Kluby piłkarskie w Rydze

3454601

https://pl.wikipedia.org/wiki/Snapchat

Snapchat

Snapchat – aplikacja mobilna służąca do wysyłania filmów i zdjęć, które można oglądać przez nieokreślony czas, dostępna na urządzenia z systemami operacyjnymi Android oraz iOS. W pierwszym kwartale 2017 roku globalna liczba użytkowników korzystających codziennie z aplikacji wynosiła ponad 166 mln osób na całym świecie, a w 3. kwartale 2018 roku liczba ta wzrosła już do 186 mln dziennie. Każdego dnia użytkownicy wysyłają ponad 3 miliardy „snapów” i spędzają w aplikacji średnio 1 godzinę. Z aplikacji korzystają głównie osoby w wieku 12–24 lat. Historia Aplikacja powstała we wrześniu 2011 roku w wyniku współpracy dwóch studentów Uniwersytetu Stanforda – Evana Spiegela oraz Bobby Murphy’ego. W czerwcu 2016 zapowiedziano wersję na Windows Phone. Właścicielem serwisu Snapchat jest firma Snap Inc. Przypisy Linki zewnętrzne Oficjalna strona aplikacji Aplikacje na platformę Android Aplikacje na platformę iOS Komunikatory internetowe Amerykańskie serwisy społecznościowe

3454603

https://pl.wikipedia.org/wiki/Iwan%20%C5%81ukaniuk

Iwan Łukaniuk

Iwan Iwanowycz Łukaniuk, ukr. Іван Іванович Луканюк (ur. 5 lutego 1993 w Kutach, w obwodzie iwanofrankowskim, Ukraina) – ukraiński piłkarz, grający na pozycji napastnika. Kariera piłkarska Kariera klubowa Wychowanek klubu Karpaty Kuty. Pierwszy trener Mykoła Kuszniruk. Potem uczył się w DJuSSz-3 Iwano-Frankiwsk i Szachtar Donieck, barwy których bronił w juniorskich mistrzostwach Ukrainy (DJuFL). Karierę piłkarską rozpoczął w trzeciej drużynie rezerw Szachtara Donieck 25 lipca 2009. W lipcu 2011 został wypożyczony na pół roku do Prykarpattia Iwano-Frankiwsk. Na początku 2013 przeszedł do Karpat Lwów, ale występował jedynie w drużynie rezerw i po roku opuścił lwowski klub. Latem 2014 wyjechał do Łotwy, gdzie został piłkarzem pierwszoligowej Daugavy Dyneburg. Kariera reprezentacyjna W latach 2008-2011 bronił barw juniorskich reprezentacji Ukrainy U-17 i U-19. Sukcesy i odznaczenia Sukcesy piłkarskie Szachtar Donieck mistrz Ukrainy U-21: 2011 Przypisy Bibliografia Ludzie urodzeni w Kutach (Ukraina) Piłkarze FK Daugava Piłkarze Karpat Lwów Piłkarze Spartaka Iwano-Frankiwsk Piłkarze Szachtara Donieck Ukraińscy piłkarze Urodzeni w 1993

3454607

https://pl.wikipedia.org/wiki/Cittadella%20%28stacja%20kolejowa%29

Cittadella (stacja kolejowa)

Cittadella (włoski: Stazione di Cittadella) – stacja kolejowa w Cittadelli, w prowincji Padwa, w regionie Wenecja Euganejska, we Włoszech. Jest stacja węzłową na liniach Padwa – Bassano i Vicenza – Treviso. Infrastruktura stacyjna jest zarządzana przez Rete Ferroviaria Italiana i według klasyfikacji posiada kategorię srebrną. Historia Stacja została otwarta w 1877 roku podczas otwarcia linii Bassano-Padwa i Vicenza-Treviso, budowanych i eksploatowanych przez Società Veneta. Infrastruktura Kompleks składa się z pasażerskiego budynku kolejowego pasażerskiego, w którym niedawno zamknięto kasy biletowe. Obecnie dystrybucja biletów jest możliwa poprzez automaty biletowe. Stacja wyposażona jest w 5 peronów, połączonych ze sobą przejściem podziemnym oraz zadaszone przez wiaty peronowe. Pozostałe tory są wykorzystywane przez pociągi towarowe. Linie kolejowe Padwa – Bassano Vicenza – Treviso Przypisy Linki zewnętrzne Rozkład jazdy Stacje i przystanki kolejowe w Wenecji Euganejskiej Cittadella (Włochy)

3454614

https://pl.wikipedia.org/wiki/Marc%20Jacobus

Marc Jacobus

Marc S. Jacobus (ur. 1951), amerykański brydżysta, World Life Master oraz Senior Grand Master (WBF). Wyniki brydżowe Zawody światowe W światowych zawodach zdobył następujące lokaty: Zawody europejskie W europejskich zawodach zdobył następujące lokaty: Klasyfikacja Przypisy Linki zewnętrzne Zobacz też Brydż sportowy Amerykańscy brydżyści Urodzeni w 1951

3454616

https://pl.wikipedia.org/wiki/Wu%C5%BCyniec

Wużyniec

Wużyniec (błr. Вужынец; ros. Ужинец, Użyniec) – wieś na Białorusi, w rejonie kalinkowickim obwodu homelskiego, około 25 km na południowy wschód od Kalinkowicz. Historia Dobra te należały do powiatu rzeczyckiego Rzeczypospolitej. Po II rozbiorze Polski w 1793 roku znalazły się na terenie Imperium Rosyjskiego. Stanowiły własność Wawrzeckich, później przeszły na własność rodziny Oskierków (były ich własnością w 1811 roku). Był to jeden z majątków klucza wodowickiego. Według spisu 1897 roku istniały tu: kaplica, szkoła, sklep spożywczy, 2 konne młyny. Od 1917 roku Użyniec znalazł się w ZSRR, w 1930 roku utworzono tu kołchoz „Krasnaja smiena”. Uruchomiono kuźnię i młyn wiatrakowy. W 1935 roku w szkole uczyło się 99 uczniów. W czasie II wojny światowej wieś została spalona przez Niemców. W 1959 roku grunty Wużyńca należały do kołchozu im. Wasilija Czapajewa. Od 1991 roku – na Białorusi. Dawny pałacyk W 1886 roku Wiktor Oskierko wzniósł tu drewniany, parterowy pałacyk, wybudowany na wysokiej podmurówce, na planie prostokąta. Elewacja parterowej części była pięcioosiowa z głębokim gankiem z arkadowym szczytem, ozdobionym tarczą herbową, podpartym dwoma parami cienkich kolumn. Ta część budynku przykryta była trójspadowym dachem smukłą wieżyczką. Do niej przylegała trzykondygnacyjna wieża na planie kwadratu i o dwuosiowych elewacjach, z płaskim dachem i podobną wieżyczką. Wejście do tej części stanowił również ganek, ale dwukondygnacyjny, z dwiema kolumnami. Wygląd pałacyku znany jest jedynie ze szkicu wykonanego przez Ignacego Wróblewskiego w 1891 roku. Pałacyk był otoczony piętnastomorgowym parkiem, został najprawdopodobniej zniszczony w czasie I wojny światowej. Majątek w Użyńcu jest opisany w 1. tomie Dziejów rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej Romana Aftanazego. Przypisy Wsie w rejonie kalinkowickim

3454618

https://pl.wikipedia.org/wiki/Saadj%C3%A4rv

Saadjärv

Saadjärv (est. Saadjärv) − jezioro na obszarze dwóch prowincji: Tartu i Jõgevamaa w Estonii. Nad jego brzegami znajdują się miejscowości: Saadjärve, Äksi i Tabivere. Ma powierzchnię 723 hektarów, maksymalną głębokość 25 m. Pod względem powierzchni jest piątym jeziorem w Estonii. Sąsiaduje z jeziorem Soitsjärv. Jezioro jest zasilane niewielką rzeczką Mudajõgi. Brzegi jeziora są zróżnicowane częściowo bagienne, a częściowo porośnięte lasem. We wsi Äksi znajduje się lokalna atrakcja turystyczna 'Ice Age Center". Jest to obiekt muzealny przedstawiający różne aspekty zlodowacenia atlantyckiego. W jeziorze występują między innymi płocie, szczupaki, sandacze, wzdręgi, leszcze, okonie, ukleje i węgorze. Przypisy Jeziora w Estonii

3454621

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ihor%20Kril%20%28ur.%201974%29

Ihor Kril (ur. 1974)

Ihor Iwanowycz Kril, ukr. Ігор Іванович Кріль (ur. 11 października 1974 w obwodzie iwanofrankowskim) – ukraiński piłkarz, grający na pozycji obrońcy. Kariera piłkarska Kariera klubowa 27 marca 1993 rozpoczął karierę piłkarską w Prykarpattia Iwano-Frankowsk. Latem 1993 został wypożyczony do Chutrowyka Tyśmienica. Latem 1994 przeszedł do CSK WSU Kijów, który potem zmienił nazwę na CSKA Kijów. Podczas przerwy zimowej sezonu 1994/95 przeniósł się do Skały Stryj. Na początku 1996 powrócił do Chutrowyka Tyśmienica, a latem wyjechał do Łotwy, gdzie bronił barw pierwszoligowego Universitate Ryga. Po półtora roku powrócił do domu i potem ponownie grał w Prykarpattia Iwano-Frankowsk. Również występował w farm klubach FK Tyśmienica i Enerhetyk Bursztyn. Latem 2002 przeszedł do Zirki Kirowohrad, a na początku 2004 przeniósł się do Polissia Żytomierz. Latem 2004 został zaproszony do nowo utworzonego klubu Fakeł Iwano-Frankowsk, po czym zakończył karierę piłkarską w roku 2005. Potem grał w amatorskich zespołach, m.in. Cementnyk Jamnica. Sukcesy i odznaczenia Sukcesy piłkarskie Prykarpattia Iwano-Frankiwsk mistrz Ukraińskiej Pierwszej Ligi: 1994 Universitate Ryga półfinalista Pucharu Łotwy: 1997 Przypisy Bibliografia Urodzeni w 1974 Ukraińscy piłkarze Piłkarze Spartaka Iwano-Frankiwsk Piłkarze Chutrowyka Tyśmienica Piłkarze CSKA Kijów Piłkarze Skały Stryj Piłkarze FK Jelgava Piłkarze Enerhetyka Bursztyn Piłkarze Zirki Kropywnycki Piłkarze Polissia Żytomierz Piłkarze Prykarpattii Iwano-Frankiwsk

3454627

https://pl.wikipedia.org/wiki/Wo%C5%82odymyr%20%C5%81arin

Wołodymyr Łarin

Wołodymyr Mykołajowycz Łarin, ukr. Володимир Миколайович Ларін (ur. 8 listopada 1977 w obwodzie iwanofrankowskim) – ukraiński piłkarz, grający na pozycji pomocnika. Kariera piłkarska Kariera klubowa Wiosną 1995 rozpoczął karierę piłkarską w Chimiku Kałusz. Latem 1995 został zaproszony do Prykarpattia Iwano-Frankowsk. Na początku 1996 przeszedł do Skały Stryj, a latem przeniósł się do Wołyni Łuck. Na początku 1998 powrócił do Prykarpattia Iwano-Frankowsk, w którym rozegrał prawie 100 meczów. Również występował w farm klubach FK Tyśmienica i Enerhetyk Bursztyn. Latem 2002 przeszedł do Czornohory Iwano-Frankowsk, po czym zakończył karierę piłkarską. Potem grał w amatorskich zespołach, m.in. Cementnyk Jamnica. Przypisy Bibliografia Urodzeni w 1977 Ukraińscy piłkarze Piłkarze FK Kałusz Piłkarze Spartaka Iwano-Frankiwsk Piłkarze Skały Stryj Piłkarze Wołyni Łuck Piłkarze Chutrowyka Tyśmienica Piłkarze Enerhetyka Bursztyn

3454631

https://pl.wikipedia.org/wiki/Kuchnia%20gruzi%C5%84ska

Kuchnia gruzińska

Kuchnia gruzińska – sposób gotowania i potrawy pochodzące z Gruzji i przyrządzane przez Gruzinów na całym świecie. Kuchnia zajmuje szczególne miejsce w gruzińskiej tradycji i jest częścią tożsamości dzisiejszych Gruzinów. Łagodny i zróżnicowany klimat Gruzji, zapewnia obfitość i różnorodność płodów rolnych, w tym wielu aromatycznych przypraw. W ciepłym słońcu dojrzewają soczyste pomidory, arbuzy, melony, winogrona a także karalioki (szaron) i dorodne bakłażany. Z kolei górskie hale dostarczają baraniny oraz setek gatunków sera. Dzięki temu narodowa kuchnia szczyci się bogactwem potraw. Dzięki charakterystycznym dodatkom, takim jak orzechy włoskie, czosnek, ocet, nasiona granatu i aromatyczne zioła, potrawy gruzińskie uzyskują swój unikatowy smak, a kuchnię gruzińską jedyną w swoim rodzaju. Znamienne jest używanie do potraw orzechów włoskich utartych na miękką masę. Znajdziemy je w sosach, farszach, zupach, a nawet w klasycznych sałatkach, z pomidorem, ogórkiem i zieleniną. Prawdopodobnie część kuchni gruzińskiej ma swoje korzenie w Indiach. Chleb po gruzińsku i w hindi nazywa się dokładnie tak samo – puri, a gruziński piec tone pochodzi od hinduskiego pieca tandoor. Te podobieństwa to najprawdopodobniej dziedzictwo Mongołów, którzy najpierw okupowali Indie, a potem przybyli na Kaukaz, przynosząc tam przy okazji tradycje kulinarne wcześniej podbitych ziem. Sosy i przyprawy Adżika () – ostra pasta z czerwonej papryki z dodatkiem soli, czosnku i ziół (w tym czasami z chmeli-suneli). Chmeli-suneli (gruz. ) – aromatyczna, lecz nie ostra mieszanka przypraw. Saciwi (gruz. ) – pasta z orzechów z przyprawami (suszone zioła, czosnek, ocet, pieprz cayenne). Podawana na zimno (gruzińskie słowo ciwi oznacza „na zimno”). Jest stosowana jako dodatek do wielu mięs (zwykle kurczaka i indyka), ryb i dań warzywnych. Tkemali (gruz. ) – aromatyczny sos produkowany ze śliwek i specjalnie dobranych przypraw. Podawany przede wszystkim do mięs Przekąski Chaczapuri (gruz. ხაჭაპური) – zapiekany placek nadziewany serem (chaczo – ser + puri – chleb), to najpopularniejsze gruzińskie danie; podaje się go w różnych wariacjach, w zależności od regionu. Chaczapuri imeruli, mająca pochodzenie w regionie Imeretii, to najbardziej popularna wersja, z okrągłym ciastem i ze znajdującym się wewnątrz delikatnie solonym serem. Czaczapuri megruli – wersja z regionu Magrelii, charakteryzująca się ułożeniem sera na wierzchu ciasta. Chaczapuri adżaruli – pochodząca z Adżarii wersja, w której ciasto formuje się w kształt łódki, a na znajdujące się w środku nadzienie serowe wbija się żółtko jajka i dodaje trochę masła. Adżapsandali (gruz. აჯაფსანდალი) – danie wegetariańskie składające się z bakłażana, ziemniaków, pomidorów, papryki i przypraw. Kuczmaczi (gruz. კუჭმაჭი) – danie z wątróbki, serc i żołądków z orzechami i posypanymi na górę nasionami granatu. Kupati (gruz. კუპატი) – kiełbasa wyrabiana z wieprzowiny, z dodatkiem soli, pieprzu, cebuli, czosnku a także mieszanki przypraw chmeli-suneli. W wersji z Imeretii kupati jest smażone i podawane z posiekaną cebulą i sosem tkemali. Lobiani (gruz. ლობიანი) – ciasto chlebowe z nadzieniem z fasoli. Lobio (gruz. ლობიო) – potrawa z fasoli, która prawie w każdej rodzinie wykonywana jest według innego przepisu. Z reguły zawiera ona kolendrę, orzechy włoskie, czosnek i cebulę. Mczadi (gruz. მჭადი) – placki z mąki kukurydzianej, tradycyjnie spożywane wraz z lobio i serem. Są bardzo popularne zwłaszcza w zachodniej Gruzji. Mudżudżi (gruz. მუჟუჟი) – danie na zimno z wieprzowiny w galaretce. Składniki zawierają mięso wieprzowe (ogony, uszy, nogi) marchew, ocet, czosnek, cebule, zioła, korzenie, liście laurowe, ziele angielskie i cynamon. Badridżani (gruz. ბადრიჯანი) – potrawa ze smażonego bakłażana faszerowanego saciwi (gruz. საცივი) – czyli przyprawioną pastą z orzechów. Pchali (gruz. ფხალი) – danie z różnymi posiekanymi i mielonymi warzywami (z bakłażanów, kapusty, szpinaku, fasoli lub buraków) i połączone z orzechami włoskimi, octem, cebulą, czosnkiem, nasionami granatu i ziołami. Tolma (gruz. ტოლმა) – w Armenii, Azerbejdżanie i Turcji zwane dolma, to bakłażany, zielone pomidory lub papryka nadziewane mięsem lub pastą orzechową przyprawioną nasionami granatu oraz aromatycznymi ziołami. Dania główne Charczo (gruz. ხარჩო) – gęsta zupa gulaszowa. Do mięsa (najczęściej wołowiny) dodaje się ryż, cebulę, czosnek, kolendrę, ostrą paprykę, sól, pieprz, liść laurowy oraz mieszankę przypraw uccho-suneli. Występuje także w wersji nigwziani charczo, czyli z dodatkiem sosu orzechowego. Dotyczy jej humorystyczna sentencja mnemotechniczna: "Tak ostra, że się po niej charczy". Czanachi (gruz. ჩანახი) – danie z gulaszu jagnięcego oraz z pomidorów, bakłażanów, ziemniaków, botwy i czosnku. Czakapuli (gruz. ჩაქაფული) – gulasz z kotletów jagnięcych lub cielęciny, z dodatkiem cebuli, czosnku, soli, liści estragonu, sosu tkemali, białego wina wytrawnego, mieszanych świeżych ziół (pietruszka, mięta, koper, kolendry). Czachochbili (gruz. ჩახოხბილი) – pikantna zupa wołowa z duszonym kurczakiem, pomidorami, sosem pomidorowym, ostrą papryką, czosnkiem, kolendrą, liściem laurowym, solą i pieprzem Chinkali (gruz. ხინკალი) – pierogi o charakterystycznym kształcie „sakiewek”, z pogrubieniem na szczycie, którego zwykle się nie jada. Faszeruje się je sosem-rosołem oraz wieprzowym lub wołowym mięsem. Danie ma też swoje wegetariańskie mutacje, w których farsz jest w postaci grzybów lub sera. Chinkali często są zamawiane w restauracjach podczas spotkań w gronie przyjaciół. Mcwadi (gruz. მწვადი) – gruzińska nazwa na szaszłyk. Mięso (wołowina, wieprzowina lub baranina) pokrojone na kawałki i nabite na metalowe pręty piecze się na grillu. Często przyrządzane podczas wypadów na pikniki za miastem. Na jesieni przyprawia się je ziarenkami granatów. Chaszlama (gruz. ხაშლამა) – danie z gotowanej wołowiny popularne zwłaszcza w Kachetii. We wschodnich, górskich regionach Gruzji (Tuszetia i Chewsuretia) danie przyrządza się z baraniny. Do mięsa dodaje się liście laurowe, czarny pieprz, białą cebulę, czosnek pietruszkę i sól. Kurczak Tabaka (gruz. წიწილა ტაბაკა) – kurczak, który smażony jest na tradycyjnej patelni tapa (gruz. ტაფა). Danie jest często doprawiane czosnkiem i tradycyjnymi gruzińskimi sosami, takimi jak baże, saciwi lub tkemali. Kurczak Czkmeruli (gruz. ჩქმერული) – duszony kurczak w sosie z roztopionego masła, śmietany, ostrej papryki, czosnku, soli i czarnego pieprzu. Kubdari (gruz. კუბდარი) – placek z farszem mięsnym i przyprawami, to danie pochodzące ze Swanetii. Może być zarówno z wołowiny lub wieprzowiny, ale najbardziej popularna wersja używa obu rodzajów. Ważne aby było to mięso krojone a nie mielone. Mięso przyprawia się czosnkiem, cebulą, kminkiem, kolendrą, kozieradką, pieprzem i solą. Desery Czurczchela (gruz. ჩურჩხელა) – nawleczone na nitkę orzechy laskowe zatopione w cieście, które powstaje z gęstego soku z winogron. Gozinaki (gruz. გოზინაყი) – słodkie danie z prażonych orzechów włoskich, cukru i miodu. Przygotowuje się je na Nowy Rok. Zobacz też Przypisy Gruzja

3454632

https://pl.wikipedia.org/wiki/Christal%20Henner

Christal Henner

Christal Henner (ur. Chicago), amerykańska brydżystka, World Life Master (WBF). Christal Henner urodziła się z nazwiskiem Pudlowski. Rodzice zmienili wszystkim nazwisko na Henner. Przez pewien czas, podczas małżeństwa z Roy Wellandem, występowała jako Christal Henner-Welland. Potem wróciła do nazwiska Henner. Wyniki brydżowe Zawody światowe W światowych zawodach zdobyła następujące lokaty: Zawody europejskie W europejskich zawodach zdobyła następujące lokaty: Klasyfikacja Przypisy Linki zewnętrzne Zobacz też Brydż sportowy Amerykańscy brydżyści Urodzeni w XX wieku

3454635

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ra%C3%BAl%20Trapero

Raúl Trapero

Raúl Trapero González (ur. 12 kwietnia 1963 w Villamuñio, zm. 15 września 2010 w Alfaro) – hiszpański bokser. Początki kariery Boks zaczął trenować w wieku 14 lat. W lutym 1981 został włączony do kadry narodowej. Kariera amatorska W 1984 wystąpił na igrzyskach olimpijskich, na których zajął 17. miejsce w wadze piórkowej. Dwukrotny mistrz Hiszpanii (1982, 1984). Kariera profesjonalna W 1987 jako zawodowy bokser wagi lekkiej stoczył 5 walk, z których 2 wygrał i 3 przegrał. Dalsze losy Po zakończeniu kariery pracował jako kierowca ciężarówki. Zginął w wypadku samochodowym 15 września 2010 w Alfaro. Przypisy Bibliografia Linki zewnętrzne Hiszpańscy bokserzy Hiszpańscy olimpijczycy Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 1984 Zawodowi bokserzy wagi lekkiej Urodzeni w 1963 Zmarli w 2010 Hiszpańskie ofiary wypadków drogowych

3454637

https://pl.wikipedia.org/wiki/Dojrza%C5%82o%C5%9B%C4%87%20umys%C5%82owa

Dojrzałość umysłowa

Dojrzałość umysłowa – kierowanie się w życiu rozsądkiem, mądrością, rozumem i poczuciem odpowiedzialności. Pokazuje to, że człowiek nie mówi, nie robi i nie myśli tego, co jest niewłaściwe. Osoba dojrzała umysłowo posiada swobodną umiejętność odpowiadania za swoje słowa, czyny, postępy i zachowania. Dojrzały człowiek jest osobą roztropną, rozważną i odpowiedzialną za swoje życie i zdrowie. Dojrzałość umysłowa to umiejętność koncentrowania się na wykonywanych czynnościach i oznacza także jedną z niezbędnych cech aby być odpowiedzialnym rodzicem. Przypisy Socjologia edukacji Psychologia wychowawcza

3454640

https://pl.wikipedia.org/wiki/Var%20%28mitologia%29

Var (mitologia)

Var – w mitologii nordyckiej bogini, która słucha przysiąg składanych sobie wzajemnie przez mężczyzn oraz kobiety i uświęca akt zawarcia małżeństwa. Jedna z Asynij. Jej imię w języku staronordyjskim pierwotnie oznaczało „Zakochana”, lub „Ukochana”, a później „Poręka”, „Umowa”, albo „Ślub”. Var została opisana w Eddzie poetyckiej i Eddzie młodszej. „W imię Var” udzielano prawnych ślubów. Parę narzeczonych poświęcano zaś młotem, określanym jako „ręka Var”. W części pierwszej Eddy Młodszej „Omamianie Gylfiego”, autor wspomina, że Var zemści się na kochankach, którzy składają wobec siebie fałszywe przysięgi. W „Pieśni o Thrymie”, jednej z najpóźniejszych pieśni Eddy poetyckiej, król olbrzymów pragnąc poślubić Freję (za którą przebrany był Thor), wygłasza słowa, które wraz z położeniem młota na łonie oblubienicy, dopełniają aktu małżeństwa: Bibliografia Nordyckie boginie

3454646

https://pl.wikipedia.org/wiki/Curtis%20Smith

Curtis Smith

Curtis Smith (ur. 8 grudnia 1925 – Oakland, zm. 28 listopada 2007) – amerykański brydżysta. Wyniki brydżowe Zawody światowe W światowych zawodach zdobył następujące lokaty: Klasyfikacja Przypisy Linki zewnętrzne Zobacz też Brydż sportowy Amerykańscy brydżyści Urodzeni w 1925 Zmarli w 2007

3454651

https://pl.wikipedia.org/wiki/Gene%20Lenz

Gene Lenz

Eugene Carl "Gene" Lenz (ur. 12 kwietnia 1937 w San Luis Obispo, zm. 10 października 2005 tamże) – amerykański pływak. Edukacja W 1960 ukończył inżynierię architektoniczną Kalifornijskiego Stanowego Uniwersytetu Politechnicznego. Kariera W 1959 został brązowym medalistą igrzysk panamerykańskich na 400 m stylem dowolnym z czasem 4:34,9 s. Rok później w tej samej konkurencji zajął 7. miejsce na igrzyskach olimpijskich z czasem 4:26,8 s. Dalsze losy Po zakończeniu kariery przez 10 lat służył w US Navy, a następnie od 1972 był zatrudniony w dziale zarządzania budową Fluor Corporation. Po przejściu na emeryturę pracował jako makler. Zmarł 10 października 2005 w San Luis Obispo, a pochowany został 18 października 2005 w Santa Maria. Życie osobiste Z żoną Ethel miał dwóch synów: Scotta i Todda. Przypisy Bibliografia Amerykańscy olimpijczycy Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 1960 Amerykańscy pływacy Urodzeni w 1937 Zmarli w 2005

3454654

https://pl.wikipedia.org/wiki/Wiktor%20Lebiediew%20%28kompozytor%29

Wiktor Lebiediew (kompozytor)

Wiktor Michaiłowicz Lebiediew (ros. Ви́ктор Миха́йлович Ле́бедев; ur. 5 stycznia 1941, zm. 11 marca 2021) – radziecki i rosyjski kompozytor. Przez 10 lat był mężem radzieckiej tancerki baletowej, łyżwiarki figurowej oraz aktorki Natalji Siedych. Mają syna Aleksieja. Muzyka filmowa 1978: Dziennik dyrektora szkoły 1995: Sztuka dla pasażera 1998: Czas tancerza 2000: Zazdrość bogów 2003: Burze magnetyczne Nagrody i odznaczenia Zasłużony Działacz Sztuk RFSRR (1986) Order Honoru (2001) Ludowy Artysta Federacji Rosyjskiej (2005) Order Przyjaźni (2011) Źródło: Przypisy Linki zewnętrzne Wiktor Lebiediew w bazie IMDb Ludowi Artyści Federacji Rosyjskiej Odznaczeni Orderem Honoru (Federacja Rosyjska) Odznaczeni Orderem Przyjaźni (Federacja Rosyjska) Radzieccy kompozytorzy Rosyjscy kompozytorzy muzyki filmowej Rosyjscy kompozytorzy operowi Urodzeni w 1941 Zasłużeni Działacze Sztuk RFSRR Ludzie urodzeni w Petersburgu Zmarli w 2021

3454659

https://pl.wikipedia.org/wiki/Rho%20Fiera%20%28stacja%20kolejowa%29

Rho Fiera (stacja kolejowa)

Rho Fiera (wł. Stazione di Rho Fiera) – przystanek kolejowy w Rho, w prowincji Mediolan, w regionie Lombardia, we Włoszech. Znajduje się na linii z Mediolanu do Turynu i Domodossoli. Znajduje się w miejscowości Rho w pobliżu centrum wystawowego Fieramilano. Stacja została zaprojektowana i zbudowana przez Angelo Mangiarotti i był to ostatni architektoniczny projekt infrastrukturalny zaprojektowany przez niego przed śmiercią w 2012 roku. Według klasyfikacji RFI ma kategorię srebrną. Historia W dniach 29 listopada i 08 grudnia 2008, stacja działa jako tymczasowa, dla pociągów, które dowoziły pasażerów na Artigiano in Fiera. Stacja weszła do regularnego rozkładu jazdy dla pociągów linii S5 i S6 kolei podmiejskiej w Mediolanie 22 kwietnia 2009. Stacja dla kolei dużej prędkości na linii Mediolan - Turyn została otwarta w dniu 28 września 2009. Przyczyniło się to do powstania ważnego węzła komunikacyjnego pomiędzy koleją dużej prędkości, pociągami podmiejskimi, metrem i autobusami. W przyszłości stacja powinna stać się Północną bramą komunikacyjną Mediolanu dla pociągów KDP. 14 grudnia 2014 zmieniono nazwę stacji na "Rho Fiera Milano Expo 2015", związku z nadchodzącą wystawą światową w 2015. Linie kolejowe Mediolan – Domodossola Turyn – Mediolan (KDP) Turyn – Mediolan Zobacz też Lista stacji i przystanków kolejowych w Lombardii Przypisy Stacje i przystanki kolejowe w Lombardii

3454665

https://pl.wikipedia.org/wiki/Micha%C5%82%20Miko%C5%82ajczak

Michał Mikołajczak

Michał Mikołajczak (ur. 19 sierpnia 1986 w Czaplinku) – polski aktor telewizyjny, filmowy i teatralny. Wczesne lata Urodził się w Czaplinku jako syn pary nauczycielskiej – polonistki i nauczyciela historii. Studiował w PWSFTviT, gdzie wystąpił w etiudzie szkolnej Transwestyta (2005) zrealizowanej w ramach warsztatu pod opieką artystyczną Ewy Braun w reż. Mariko Sagi i w 2006 wziął udział jako sprzedawca jabłek w przedstawieniu dyplomowym studentów IV roku pt. Pod mlecznym lasem w reżyserii Michała Staszczaka z Agnieszką Więdłochą. Naukę kontynuował w Akademii Teatralnej w Warszawie, którą ukończył w 2011. Oprócz aktorstwa, pasjonują go piłka nożna i podróże dookoła świata. Kariera Na profesjonalnej scenie zadebiutował 1 lutego 2009 w Teatrze Rozmaitości w Warszawie w sztuce Piera Paolo Pasoliniego Teoremat w reżyserii Grzegorza Jarzyny. W 2010 grał na deskach Teatru Collegium Nobilium w spektaklach dyplomowych: Kwiaty polskie Juliana Tuwima, Stracone zachody miłości Williama Szekspira oraz Bracia Karamazow Dostojewskiego. Na deskach krakowskiego Teatru Scena STU wystąpił w przedstawieniach w reż. Krzysztofa Jasińskiego: Hamlet warszawski (2012) w roli tytułowej, Wyzwolenie (2012) jako Konrad, Wesele (2013) jako Poeta i Wędrowanie (2014) jako Poeta, Konrad i Jakub. W listopadzie 2012 związał się z Teatrem Współczesnym w Warszawie. W latach 2012–2015 grał rolę Bartosza Janowskiego, asystenta Agaty (Agnieszka Dygant) w serialu TVN Prawo Agaty. W 2016 przyjął rolę perfidnego aplikanta prawa Dariusza Żbika w telenoweli TVN Na Wspólnej. Zwyciężył w trzecim sezonie programu TVN Agent – Gwiazdy, który był emitowany od 21 lutego do 16 maja 2018. Odbył tournée po Polsce z warszawskim Teatrem „Fabryka Marzeń”, gdzie zagrał postać pracodawcy Smitha w farsie Chcesz się bawić? Zadzwoń! (2018) i Norberta w sztuce Marca Camolettiego Pomoc domowa (2019) w przekładzie Bartosza Wierzbięty i reż. Rafała Sisickiego. W sezonie jesienno-zimowym 2019 został ambasadorem zegarków marki Boss. Aktywnie wspiera też akcje prozwierzęce oraz promuje zdrowy tryb życia, w tym m.in. racjonalne żywienie. Był na okładkach dwutygodnika „Świat Seriali” (w czerwcu 2017, w lipcu 2019) i „Super TV” (w maju 2020). Filmografia 2005: Transwestyta (etiuda szkolna) – uczestnik terapii 2006: Pod mlecznym lasem (spektakl telewizyjny) – sprzedawca jabłek 2007: Mamuśki – młody tata (odc. 19) 2008: Szczęściarze (etiuda szkolna) – milioner 2008: Zaakceptuj mnie (etiuda szkolna) – chory chłopak 2009: Teraz albo nigdy! – Kamil, sąsiad Basi (odc. 2, 4-6, 9-11, 19, 21-23) 2010: Usta usta – nauczyciel matematyki (odc. 4) 2011: Ludzie Chudego – złodziej (odc. 22-23) 2012: Światło – policjant Jędrek 2012-2015: Prawo Agaty – Bartek Janowski 2013: Ojciec Mateusz – kucharz Wiktor (odc. 109) 2014: Portrety wojenne – Orkan 2014: Miasto 44 – Aleksander, brat Biedronki 2014: Czas honoru. Powstanie – SS-man Gerd (odc. 7) 2015: Komisarz Alex – aktor Patryk Bielecki (odc. 91) od 2016: Na Wspólnej – Dariusz Żbik od 2017: Pierwsza miłość – Piotr Majczyk 2017: W rytmie serca – Patryk, narzeczony Karoliny (odc. 10) 2017: Syn królowej śniegu – Skorpion 2017: Napis (etiuda szkolna) – Barczak 2018: Proces (spektakl telewizyjny) – świadek II 2019: Underdog – Nagan 2019: Na bank się uda – prezes banku Maciej Tarapacz 2020: 365 dni – szef ochrony Dubbing Filmy 2016: Wojownicze żółwie ninja: Wyjście z cienia – obsada dubbingu 2016: Warcraft: Początek – obsada dubbingu 2017: Transformers: Ostatni rycerz – William Lennox 2018: Aquaman – David Hyde/Black Manta 2021: Czarna Wdowa – Rick Mason Seriale 2019: Wiedźmin – Istredd 2021: Doogie Kameāloha, lekarka – Charles Zeller Seriale animowane 2010, 2012: Victoria znaczy zwycięstwo – Mack (odc. 19), Joe 2011: Wakfu – Ardwin (odc. 40) 2012: Hot Wheels: Battle Force 5 – Krylox (odc. 30, 32–33, 38, 42, 47) 2013: Scooby Doo i Brygada Detektywów – Butch Firbanks (odc. 32), Brzydki Jimmy (odc. 34), Benson Fuhrman (odc. 38) 2013: Sam i Cat – obsada dubbingu 2015: Przygody Kota w butach – Raul, Bułat (odc. 22, 31) Przypisy Linki zewnętrzne Absolwenci Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza Ludzie urodzeni w Czaplinku Polscy aktorzy dubbingowi Polscy aktorzy filmowi Polscy aktorzy głosowi Polscy aktorzy teatralni Polscy aktorzy telewizyjni Osobowości telewizyjne związane z Polsatem Urodzeni w 1986

3454666

https://pl.wikipedia.org/wiki/Memoria%C5%82%20Bronis%C5%82awa%20Idzikowskiego%20i%20Marka%20Czernego%201974

Memoriał Bronisława Idzikowskiego i Marka Czernego 1974

Memoriał im. Bronisława Idzikowskiego i Marka Czernego 1974 – 7. edycja turnieju w celu uczczenia pamięci polskiego żużlowca Bronisława Idzikowskiego i Marka Czernego, który odbył się dnia 24 sierpnia 1974 roku. Turniej wygrał Andrzej Jurczyński. Wyniki Częstochowa, 24 sierpnia 1974 NCD: Józef Jarmuła – 76,30 w wyścigu 15 Sędzia: Czesław Trybuła Bieg po biegu [79,00] Jarmuła, Rembas, Urbaniec, Tomaszewski Tomaszewski za Ziarnika [77,80] Goszczyński, Bruzda, Szczakiel, Woźniak [77,80] Kostka, Jurczyński, Kowalczyk, Gorczyca [78,00] Wyglenda, Żyto, Pyszny, Zaranek [76,40] Urbaniec, Gorczyca, Pyszny, Szczakiel [78,00] Kostka, Wyglenda, Woźniak, Ziarnik [78,00] Jurczyński, Jarmuła, Żyto, Bruzda [77,60] Goszczyński, Rembas, Kowalczyk, Tomaszewski Tomaszewski za Zaranka [77,40] Jurczyński, Urbaniec, Woźniak, Zaranek [78,00] Szczakiel, Żyto, Kowalczyk, Nabiałek Nabiałek za Ziarnika [??,??] Goszczyński, Jarmuła, Wyglenda, Gorczyca [78,00] Rembas, Pyszny, Kostka, Bruzda [78,80] Wyglenda, Bruzda, Kowalczyk, Nabiałek Nabiałek za Urbańca [77,00] Jurczyński, Goszczyński, Pyszny, Ziarnik [76,30] Jarmuła, Kostka, Szczakiel, Zaranek [78,20] Rembas, Woźniak, Żyto, Gorczyca [79,40] Urbaniec, Goszczyński, Kostka, Żyto [79,00] Bruzda, Gorczyca, Zaranek, Ziarnik [77,20] Jarmuła, Kowalczyk, Pyszny, Woźniak [??,??] Jurczyński, Rembas, Szczakiel, Wyglenda Linki zewnętrzne 1974 1974 w sporcie żużlowym 1974 w polskim sporcie

3454683

https://pl.wikipedia.org/wiki/Maksym%20Bi%C5%82yk

Maksym Biłyk

Maksym Wałerijowycz Biłyk, ukr. Максим Валерійович Білик (ur. 10 czerwca 1990 w obwodzie iwanofrankowskim) – ukraiński piłkarz, grający na pozycji obrońcy. Kariera piłkarska Kariera klubowa Wychowanek UFK Dniepropetrowsk, barwy którego bronił w juniorskich mistrzostwach Ukrainy (DJuFL). Karierę piłkarską rozpoczął w drużynie Hirnyk Krzywy Róg w 2007 roku. Latem 2008 został piłkarzem klubu Dnipro-75 Dniepropetrowsk, a w 2009 przeszedł do Krywbasu Krzywy Róg. Na początku 2012 wyjechał do Litwy, gdzie bronił barw pierwszoligowego klubu Kruoja Pokroje. Jesienią powrócił do domu i potem grał w Sławutyczu Czerkasy. Potem grał w amatorskim zespole WPK-Ahro Szewczenkiwka. Przypisy Bibliografia Urodzeni w 1990 Ukraińscy piłkarze Piłkarze Hirnyka Krzywy Róg Piłkarze Dnipra-75 Dniepropetrowsk Piłkarze Krywbasu Krzywy Róg Piłkarze Kruoi Pokroje Piłkarze Czerkaszczyny Czerkasy

3454684

https://pl.wikipedia.org/wiki/St.%20Mary%2C%20South%20Elmham%20otherwise%20Homersfield

St. Mary, South Elmham otherwise Homersfield

St. Mary, South Elmham otherwise Homersfield – civil parish w Anglii, w Suffolk, w dystrykcie East Suffolk. W 2011 civil parish liczyła 158 mieszkańców. Przypisy Civil parishes w hrabstwie Suffolk Waveney (dystrykt)

3454695

https://pl.wikipedia.org/wiki/Bowness

Bowness

Bowness-on-Solway – miejscowość w hrabstwie Kumbrii (Anglia) Bowness-on-Windermere – miasto w hrabstwie Kumbrii (Anglia)

3454699

https://pl.wikipedia.org/wiki/Holme%20Abbey

Holme Abbey

Holme Abbey – civil parish w Anglii, w Kumbrii, w dystrykcie Allerdale. W 2011 civil parish liczyła 819 mieszkańców. Przypisy Civil parishes w Kumbrii

3454704

https://pl.wikipedia.org/wiki/Order%20Przyja%C5%BAni%20%28Federacja%20Rosyjska%29

Order Przyjaźni (Federacja Rosyjska)

Order Przyjaźni () – odznaczenie Federacji Rosyjskiej ustanowione dekretem Prezydenta Federacji Rosyjskiej nr 442 z dnia 2 marca 1994 roku. Przyznawane za szerzenie przyjaźni i współpracy między narodami. Odznaczeni Po inwazji tego kraju na Ukrainę z 24 lutego 2022 wcześniej przyjęty order zwrócili władzom Rosji obywatele Niemiec Ernst-Jörg von Studnitz (były ambasador), Erwin Sellering (były premier Meklemburgii-Pomorza Przedniego). Zobacz też Order Przyjaźni Narodów (ZSRR) Przypisy Linki zewnętrzne Ордена Российской Федерации Указ Президента Российской Федерации от 7 сентября 2010 г. N 1099 Odznaczenia Federacji Rosyjskiej

3454705

https://pl.wikipedia.org/wiki/Radamist

Radamist

Radamist (gruz.: რადამისტი) (zm. 58) gruziński książę z rodu królewskiego, król Armenii w latach 51-55. Pochodził z dynastii Parnawazydów. Był uzurpatorem i tyranem. Przypisy Bibliografia Crévier, Jean-Baptiste Louis (1814) L'Histoire des empereurs des Romains Tomlins, Frederick (1844) A Universal History of the Nations of Antiquity Władcy Armenii Parnawazydzi Zmarli w 58

3454707

https://pl.wikipedia.org/wiki/Osmund%20%28biskup%29

Osmund (biskup)

Osmund, nrm. Osmond, la. Osmundus (zm. 4 grudnia 1099) – normański hrabia Sées, Lord kanclerz, biskup i święty Kościoła katolickiego. Życiorys Osmund z pochodzenie był normańczykiem, niektóre źródła podają, iż był synem hrabiego Henryka Sées i Izabeli, przyrodniej siostry króla Wilhelma Zdobywcy. Towarzyszył Wilhelmowi podczas podboju Anglii i został przez niego uczyniony Lordem kanclerzem Anglii około roku 1070, był zaangażowany w wiele działań jako kanclerz m.in. jeden z kompilatorów Domesday Book. Niektóre źródła podają, że został kreowany księciem Dorset, ale nie używał tego tytułu. W 1078 roku został wybrany przez Wilhelma i zatwierdzony na stanowisko biskup Salisbury przez papieża Grzegorza VII po śmierci poprzedniego biskupa Hermana. Został biskupem niedawno zreorganizowanej diecezji obejmującej hrabstwa: Dorset, Wiltshire i Berkshire. Nowa diecezja powstała podczas synodu londyńskiego z 1075 roku z połączenia diecezji Sherborne i Ramsbury. Nowa stolica biskupia została opisana przez Williama z Malmesbury jako twierdza, a nie jako miasto. Umiejscowione na wysokim wzgórzu, otoczone solidnym murem. Piotr z Blois opisuje zamek i kościół „arka przymierza zamknięta w świątyni Baala”. Biskup uważany jest za jednego z wychowawców króla Henryka I Beauclerca w 1080-1086. Uczestniczył w zgromadzeniu Witenagemot z 1086 które zatwierdziło Domesday Book i przyjeło przysięgę wierności feudałów wobec władcy. Osmund zmarł w nocy 3 grudnia 1099. Jego następcą po 8 latach wakatu został Roger z Salisbury protegowany króla Henryka I. Został pochowany w Old Sarum, został ponownie pochowany w Salisbury 23 lipca 1457 roku w kaplica Matki Boskiej. Miejsce pochówku zostało zniszczone przez króla Henryka VIII. Płyta nagrobna świętego znajdowała się w różnych miejscach katedry: w 1644 w centrum kaplicy Matki Boskiej, obecnie znajduje się w części najbardziej wysuniętej na wschód. Był fundatorem kapituły katedralnej kanoników regularnych i szkołę dla duchownych. Zbierał rękopisy dla biblioteki katedralnej; był kopistą i introligatorem. Kanonizowany w 1457 przez papieża Kaliksta III. Przypisy Święci anglikańscy Zmarli w 1099 Biskupi Brytyjscy politycy Historia Anglii Angielscy święci katoliccy Święci katoliccy Urodzeni w XI wieku

3454710

https://pl.wikipedia.org/wiki/Wasyl%20Iwachniuk

Wasyl Iwachniuk

Wasyl Stepanowycz Iwachniuk, ukr. Василь Степанович Івахнюк, ros. Василий Степанович Ивахнюк, Wasilij Stiepanowicz Iwachniuk (ur. 6 września 1966 w Hołyniu, w obwodzie iwanofrankowskim, zm. 5 października 2022) – ukraiński piłkarz, grający na pozycji pomocnika. Kariera piłkarska Kariera klubowa Wychowanek Szkoły Sportowej w Kałuszu. Pierwszy trener M. Konstankiewicz. Rozpoczął karierę piłkarską w amatorskim zespole Kołos Hołyń. W 1988 został zaproszony do Prykarpattia Iwano-Frankiwsk. Potem występował w drużynach Naftowyk Dolina i Hałyczyna Broszniów-Osada. 15 września 1992 debiutował w Mistrzostwach Ukrainy w składzie Skały Stryj. 24 października 1993 został wniesiony do rejestru meczu Karpaty Lwów-Tawrija Symferopol, ale na boisku nie pojawił się. W lipcu 1994 przeszedł do Podilla Chmielnicki. Na początku 1996 wyjechał do Mołdawiiu, gdzie bronił barw pierwszoligowej Olimpii Bielce. Potem powrócił do Podilla Chmielnicki. Od 1998 do 2001 występował w Naftowyku Dolina, po czym zakończył karierę piłkarską. Zmarł 5 października 2022. Przypisy Bibliografia Urodzeni w 1966 Zmarli w 2022 Radzieccy piłkarze Ukraińscy piłkarze Piłkarze Spartaka Iwano-Frankiwsk Piłkarze Naftowyka Dolina Piłkarze Skały Stryj Piłkarze Karpat Lwów Piłkarze Podillia Chmielnicki Piłkarze FC Bălți

3454715

https://pl.wikipedia.org/wiki/Veisj%C3%A4rv

Veisjärv

Veisjärv (est. Veisjärv) − jezioro na obszarze gminy Tarvastu w prowincji Viljandimaa, w Estonii. Około półtora kilometra na zachód znajduje się miejscowość Mäeküla. Ma powierzchnię 480 hektarów, maksymalną głębokość 3,5 m. Pod względem powierzchni jest ósmym jeziorem w Estonii. Sąsiaduje z jeziorem Mäeküla järv. Z jeziora wypływa rzeka Õhne jõgi, która przepływa przez znajdujący się na południu od jeziora rezerwat przyrody Rubina looduskaitseala. A następnie wpływa na terytorium Łotwy, aby powrócić do Estonii i zasilić jezioro Võrtsjärv. W jeziorze występują między innymi płocie, szczupaki, sandacze, wzdręgi, leszcze, okonie, ukleje i węgorze. Przypisy Jeziora w Estonii

3454717

https://pl.wikipedia.org/wiki/Tiong%20Bahru

Tiong Bahru

Tiong Bahru – stacja podziemne Mass Rapid Transit (MRT) w Singapurze, która jest częścią East West Line. Stacja jest połączona bezpośrednio z Tiong Bahru Plaza. Przypisy Linki zewnętrzne Strona oficjalna stacji MRT (Singapur)

3454718

https://pl.wikipedia.org/wiki/Witalij%20Je%C5%BCow

Witalij Jeżow

Witalij Ołeksandrowycz Jeżow, ukr. Віталій Олександрович Єжов (ur. 30 sierpnia 1990 w Iwano-Frankiwsku) – ukraiński piłkarz, grający na pozycji pomocnika. Kariera piłkarska Kariera klubowa Wychowanek klubów Prykarpattia Iwano-Frankiwsk i DJuSSz Dolina, barwy których bronił w juniorskich mistrzostwach Ukrainy (DJuFL). Karierę piłkarską rozpoczął w mołdawskim pierwszoligowym FC Tiraspol. Potem powrócił do domu, a w sierpniu 2011 podpisał kontrakt z Prykarpattia Iwano-Frankiwsk. W 2012 grał w amatorskim zespole Prut Delatyn. Przypisy Bibliografia Ukraińscy piłkarze Piłkarze FC Tiraspol Piłkarze Prykarpattii Iwano-Frankiwsk Urodzeni w 1990 Ludzie urodzeni w Iwano-Frankiwsku

3454719

https://pl.wikipedia.org/wiki/Montagut%20i%20Oix

Montagut i Oix

Montagut i Oix – gmina w Hiszpanii, w prowincji Girona, w Katalonii, o powierzchni 93,69 km². W 2011 roku gmina liczyła 978 mieszkańców. Przypisy Gminy w Katalonii

3454720

https://pl.wikipedia.org/wiki/Preferans

Preferans

Preferans – podobna do wista gra w karty, zwykle dla trzech osób talią 32-kartową. Popularna zwłaszcza na przełomie XIX i XX wieku. Wspomniana w powieści Lalka Bolesława Prusa oraz w awanturniczo-przygodowych utworach Sergiusza Piaseckiego. Reguły gry Rozgrywana talią 32 kart w czterech kolorach (talia francuska): trefl, pik, karo i kier albo (talia niemiecka): żołędzie, dzwonki, liście i serca. Karty mają wartość rosnącą 7, 8, 9, 10, walet, dama, król i as (talia francuska) lub 7, 8, 9, 10, niżnik, wyżnik, król i as (talia niemiecka). Na początku gry każdy gracz otrzymuje po 10 kart, a dwie karty odkładane są na stos (talon). Gra dzieli się na dwie fazy. W pierwszej fazie, nazywaną licytacją, gracze deklarują, ile chcą ugrać w drugiej fazie gry. Po licytacji gracz grający samodzielnie może dobrać dwie karty z talonu i wymienić je za dwie karty, które ma na ręku. W zależności od wysokości licytacji automatycznie przydzielane są warianty gry. Cel gry różni się w zależności od wariantu. Liczba kombinacji W preferansie karty można ułożyć na sposobów, gdzie to silnia. Przypisy Tradycyjne gry karciane

3454721

https://pl.wikipedia.org/wiki/Outram%20Park

Outram Park

Outram Park – podziemna stacja węzłowa Mass Rapid Transit (MRT) w Singapurze, która jest częścią East West Line i North East Line. Stacja położona jest w Central Area. Przypisy Linki zewnętrzne Strona oficjalna stacji MRT (Singapur)

3454724

https://pl.wikipedia.org/wiki/Cotton%20Mouth%20Man

Cotton Mouth Man

Cotton Mouth Man – album studyjny Jamesa Cottona. Lista utworów "Cotton Mouth Man" (Hambridge & Fleming) - 3:47 "Midnight Train" (Hambridge & Fleming) - 3:27 "Mississippi Mud" (Cotton, Hambridge & Nicholson) - 4:00 "He Was There" (Cotton, Hambridge & Fleming) - 3:44 "Something For Me" (Hambridge & Fleming) - 3:41 "Wrapped Around My Heart" (Hambridge & Fleming) - 3:22 "Saint On Sunday" (Cotton, Hambridge & Fleming) - 3:31 "Hard Sometimes" (Hambridge, Mcclinton & Nicholson) - 3:16 "Young Bold Women" (Cotton & Hambridge) - 3:25 "Bird Nest On The Ground" (Dollison & Higgins) - 4:18 "Wasn't My Time To Go" (Cotton, Hambridge & Nicholson) - 4:17 "Blues Is Good For You" (Cotton, Hambridge & Nicholson) - 4:24 "Bonnie Blue" (Cotton & Hambridge) - 3:33 Twórcy James Cotton – harmonijka ustna, śpiew (13) Darrell Nulisch - śpiew (1, 4, 7, 9, 10, 12) Tom Holland – gitara (2, 4, 5, 10) Rob McNelley – gitara (1, 3, 6, 7, 8, 9, 11, 12) Colin Linden – gitara rezofoniczna (13) Tommy MacDonald – bas (1) Noel Neal – bas (2, 4, 5, 10) Glenn Worf – kontrabas (3, 8, 9, 11), bas (6, 7, 12) Tom Hambridge – perkusja (1, 2, 3, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12), wokal wspierający (1) Milton Rector – kontrabas Jerry Porter – perkusja (4) Chuck Leavell – klawisze (2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12) Gościnnie Joe Bonamassa – gitara prowadząca (1) Gregg Allman – śpiew (2) Keb Mo – śpiew (3, 11), gitara (11) Warren Haynes – śpiew (5), gitara (5) Ruthie Foster – śpiew (6) Delbert McClinton – śpiew (8) Albumy muzyczne wydane w roku 2013

3454726

https://pl.wikipedia.org/wiki/Flitholme

Flitholme

Flitholme lub Fleetholme – osada w Anglii, w Kumbrii. Przypisy Wsie w Kumbrii

3454727

https://pl.wikipedia.org/wiki/P%C3%BChaj%C3%A4rv

Pühajärv

Pühajärv (w języku estońskim oznacza Święte jezioro) – jezioro w prowincji Valgamaa w Estonii, w pobliżu miasta Otepää. Wypływa z niego rzeka Väike Emajõgi. Pühajärv ma 3,5 km długości oraz 1,6 km szerokości. Jego maksymalna głębokość wynosi 8,5 m, a powierzchnia 2,859 km², co czyni je 16. co do wielkości jeziorem Estonii. Na jeziorze znajduje się 5 wysp o łącznej powierzchni 298,3 ha: Sõsarsaared (dwie wyspy) w północnej części, Kloostrisaar w części środkowej oraz Suur-Lepasaar i Väike-Lepasaar w południowej części jeziora. Pühajärv zostało w roku 1991 poświęcone przez XIV Dalajlamę, Tenzin Gjaco. Fakt ten upamiętnia drewniany pomnik na brzegu jeziora. Przypisy Jeziora w Estonii

3454728

https://pl.wikipedia.org/wiki/Peeter%20Saat

Peeter Saat

Peeter Saat (ur. 11 stycznia 1968) − estoński bokser, mistrz Estonii w wadze ciężkiej w roku 1987, 1993 i 1994, reprezentant Estonii na Mistrzostwach Świata 1993 w Tampere oraz na Mistrzostwach Europy 1993 w Bursie, finalista turnieju Stockholm Open z roku 1993. W roku 1992 był reprezentantem Estonii na turnieju kwalifikacyjnym na Letnie Igrzyska Olimpijskie 1992 w Barcelonie, jednak nie uzyskał kwalifikacji. Kariera W marcu 1992 był uczestnikiem Chemistry Cup w Halle, który uznany został również za turniej kwalifikacyjny na Letnie Igrzyska Olimpijskie 1992. W 1/8 finału przegrał pojedynek ze Szwedem Mikaelem Hookiem, a w pojedynku o trzecie miejsce przegrał na punkty z Włochem Massimo Lodim. W maju 1993 reprezentował Estonię na Mistrzostwach Świata 1993 w Tampere. Peeter Saat przegrał pojedynek w 1/8 finału z Irlandczykiem Paulem Douglasem, odpadając z rywalizacji. We wrześniu tego samego roku rywalizował na Mistrzostwach Europy 1993 w Bursie, gdzie odpadł w 1/16 finału, przegrywając na punkty z Gruzinem Giorgim Kandelakim. W styczniu 1993 był również finalistą turnieju Stockholm Open w Sztokholmie. W marcu 1998 reprezentował Estonię na międzynarodowym turnieju Chemistry Cup, który corocznie rozgrywany jest w Halle. Zwycięzcy turnieju uzyskiwali również kwalifikacje na Mistrzostwa Europy 1998. Saat rywalizację zakończył na 1/8 finału, przegrywając z Vladimirem Chanturią. Przypisy Urodzeni w 1968 Estońscy bokserzy Ludzie urodzeni w Tallinnie

3454732

https://pl.wikipedia.org/wiki/Waltham%20Abbey%20%28civil%20parish%29

Waltham Abbey (civil parish)

Waltham Abbey – civil parish w Anglii, w Esseksie, w dystrykcie Epping Forest. W 2011 civil parish liczyła 21149 mieszkańców. Przypisy Civil parishes w hrabstwie Essex Epping Forest

3454733

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ihor%20Nahirny

Ihor Nahirny

Ihor Mychajłowycz Nahirny, ukr. Ігор Михайлович Нагірний (ur. 4 czerwca 1989 w obwodzie iwanofrankowskim) – ukraiński piłkarz, grający na pozycji pomocnika. Kariera piłkarska Kariera klubowa Wychowanek Prykarpattia Iwano-Frankiwsk, barwy którego bronił w juniorskich mistrzostwach Ukrainy (DJuFL). Karierę piłkarską rozpoczął w amatorskim zespole Cementnyk Jamnica w 2006 roku. Wiosna 2007 debiutował w składzie Fakełu Iwano-Frankiwsk, a latem 2008 został piłkarzem Zakarpattia Użhorod. Występował jedynie w drużynie rezerw, dlatego po zakończeniu sezonu przeniósł się do Karpat Lwów, gdzie również grał w drużynie rezerw. Podczas przerwy zimowej sezonu 2008/2009 przeszedł do Krywbasa Krzywy Róg. Latem 2010 wyjechał do Mołdawii, gdzie bronił barw pierwszoligowego klubu FC Tiraspol. Na początku następnego roku powrócił do domu i potem grał w amatorskich zespołach, m.in. Hazowyk Bohorodczany, Sokił Uhrynów, Prydnistrowja Tłumacz i Hał-Wapno Halicz. Przypisy Bibliografia Ukraińscy piłkarze Piłkarze FC Tiraspol Piłkarze Karpat Lwów Piłkarze Krywbasu Krzywy Róg Piłkarze Prykarpattii Iwano-Frankiwsk Piłkarze Howerły Użhorod Urodzeni w 1989

3454734

https://pl.wikipedia.org/wiki/Thomas%20Madsen-Mygdal

Thomas Madsen-Mygdal

Thomas Madsen-Mygdal (ur. 24 grudnia 1876 w Mygdal, zm. 23 lutego 1943 w Kopenhadze) – duński polityk, działacz partii Venstre, syn polityka Nielsa Petera Madsen-Mygdala. W latach 1908–1920 był rektorem Dalum Landbrugsskole. Od 1919 do 1933 zajmował stanowisko przewodniczącego Duńskiej Rady Rolnictwa. W latach 1920–1925 zasiadał w Landstingu, a od 1926 do 1933 w Folketingecie (w latach 1929 do 1933 będąc przewodniczącym frakcji parlamentarnej Venstre). Był ministrem rolnictwa (1920-1924, 1926-1929). W latach 1926–1929 sprawował urząd premiera Danii. Od 1929 do 1941 pełnił funkcję przewodniczącego partii Venstre. Odznaczenia: Krzyż Wielki Orderu Danebroga (1929) Komandor II Klasy Orderu Danebroga (1920) Kawaler Orderu Danebroga (1919) Bibliografia Encyklopedia Gutenberga The A to Z of Denmark Den Store Danske Biogram na stronie gravsted.dk Kongelig Dansk Hof- og Stats- Calender for Aar 1921 Kongelig Dansk Hof- og Stats- Calender for Aar 1930 Duńscy ministrowie Duńscy parlamentarzyści Odznaczeni Orderem Danebroga Politycy Venstre (Dania) Premierzy Danii Urodzeni w 1876 Zmarli w 1943

3454737

https://pl.wikipedia.org/wiki/Kill%20Me%2C%20Heal%20Me

Kill Me, Heal Me

Kill Me, Heal Me (, MOCT: Kilmi, Hilmi) – serial koreański z 2015 roku, w którym główne role odgrywają Ji Sung, Hwang Jung-eum, Park Seo-joon, Oh Min-seok oraz Kim Yoo-ri. Serial emitowany był na kanale MBC od 7 stycznia do 12 marca 2015 roku, w każdą środę i czwartek o 21:55. Seria ta była kolejną produkcją w której Ji Sung i Hwang Jung-eum grali razem. Ta para aktorów pracowała wspólnie także w serialu Secret Love z 2013 roku. Fabuła Z powodu traumy przeżytej w dzieciństwie, Cha Do-hyun, spadkobierca znanej rodzinnej firmy, cierpi na zaburzenie dysocjacyjne tożsamości i zmaga się z istnieniem sześciu innych osobowości. Próbuję odzyskać kontrolę nad swoim życiem zatrudniając Oh Ri-jin w roli swojego sekretnego psychiatry. Obsada Główna Ji Sung jako Cha Do-hyun / Lee Do-hyun jako młodszy Do-hyun – biznesmen o łagodnej osobowości. 11 lat wcześniej stwierdzono u niego DID. Fakt ten próbuje ukrywać przed światem, w tym również rodziną i przyjaciółmi. Ma sześć innych osobowości: Shin Se-gi: gwałtowna i porywcza osobowość ze skłonnością do agresji. Mimo to nie krzywdzi kobiet i dzieci. Se-gi jest jedyną osobowością, która pamięta traumę Do-hyuna z dzieciństwa. Zakochany w Ri-jin. Perry Park: 40-letni mężczyzna lubujący się w łowieniu ryb i konstruowaniu bomb. Mówi w dialekcie Jeolla. Ahn Yo-seob: osobowość suicydalna; 17-letni artysta. Nosi okulary. Brat bliźniak Yo-ny. Ahn Yo-na: ekstrawertyczna i przebiegła 17-latka z upodobaniem do idoli. Bliźniaczka Yo-seoba. Pojawia się, gdy Do-Hyun dostaje dużą dawkę stresu lub bólu. Zakochana w Oh Ri-onie. Nana: 7-letnia dziewczynka, która ma misia o imieniu Nana. Pan X: tajemniczy mężczyzna. Hwang Jung-eum jako Oh Ri-jin / Kim Amy jako młoda Ri-jin – stażystka na wydziale psychiatrii, początkowo pracująca w lokalnym szpitalu; Na pierwszy rzut oka wydaje się ułożona i delikatna, ale tak naprawdę jest porywcza i głośna. Dostaje zatrudniona w roli sekretnego psychiatry przez Do-hyuna i stopniowo się w nim zakochuje. Park Seo-joon jako Oh Ri-on / Kim Ye-joon jako młody Ri-on – brat bliźniak Ri-jin. Ma reputację nieroba, ale tak naprawdę jest uznanym pisarzem używającym pseudonimu Omega, który w tajemnicy prowadzi śledztwo dotyczące rodziny Do-hyuna. Oh Min-seok jako Cha Ki-joon – szef ID Entertainment, kuzyn Do-hyuna. Ki-joon i Do-hyun rywalizują ze sobą o to kto zostanie spadkobiercą rodzinnego biznesu. Kim Yoo-ri jako Han Chae-yeon – pierwsza miłość Do-hyuna, obecnie narzeczona Ki-joona; chłodna i dumna kobieta. Postaci drugoplanowe Choi Won-young jako Ahn Gook, sekretarz i powiernik Do-hyuna. Ko Chang-seok jako Seok Ho-pil (dr Schofield), psychiatra Do-hyun i profesor Ri-jin. Rodzina Do-hyuna Kim Young-ae jako Seo Tae-im, właścicielka Seungjin Group; babcia Do-hyuna. Shim Hye-jin jako Shin Hwa-ran, matka Do-hyuna. Ahn Nae-sang jako Cha Joon-pyo, ojciec Do-hyuna. Kim Il-woo jako Cha Young-pyo, dyrektor Seungjin Group; ojciec Ki-joona, stryjek Do-hyuna. Kim Na-woon jako Yoon Ja-kyung, matka Ki-joona. Myung Se-bin jako Min Seo-yeon, zarejestrowana jako matka Do-hyuna, zginęła w wypadku gdy ten miał 6 lat. Kim Yong-gun jako Cha Geon-ho, pierwszy właściciel Seungjin Group, dziadek Do-hyuna. Rodzina Ri-jin i Ri-ona Kim Hee-jung jako Ji Soon-young, matka Ri-jin i Ri-on Park Jun-gyu jako Oh Dae-oh, ojciec Ri-jin i Ri-on Inni Kim Hyeong-Beom jako doktor Choi Baek Cheol-min jako Alex, były przyjaciel Do-hyuna, nałogowy hazardzista. Kim Hyun-joo jako Baek Jin-sook, matka Chae-yeon Lee Si-eon jako doktor Park Min-jae Kang Bong-seong jako doktor Shin Seon-jo Jo Chang-Geun jako doktor Kang In-gyu Choi Hyo-eun jako pielęgniarka Joo Mi-ro Heo Ji-woong jako wydawca książek autorstwa Omegi Gościnnie Jung Eun-pyo jako psychiatra, który boi się Do-hyuna (odcinek 1) Kan Mi-youn jako dziewczyna Shin Se-gi'ego w USA (odcinek 1) Woo Hyun jako pacjent szpitala uzależniony od alkoholu (odcinek 1) Koo Jun-yup jako DJ klubu Paradise (odcinek 1) Kim Seul-gie jako Heo Sook-hee, pacjentka szpitala w którym pracuje Ri-jin (odcinki 1-4) Jo Yun-ho jako rowerzysta w skórzanej kurtce (odcinki 1-3) Seo Yi-ahn jako Hong Ji-sun, randka Do-hyuna (odcinek 7) LU:KUS jako Rocking, boysband (odcinek 8) Park Seul-gi jako prezenterka na spotkaniu z fanami (odcinek 8) J.One (LU:KUS) jako J.I., członek zespołu Rocking (odcinki 11 i 12) Ahn Young-mi jako wróżka czytająca przyszłość z kart tarota (odcinek 13) Kwon Yuri jako Ahn Yo-na (odcinek 20) Przypisy Linki zewnętrzne Kill Me, Heal Me MBC Global Media Południowokoreańskie telewizyjne seriale obyczajowe Południowokoreańskie telewizyjne seriale komediowe Seriale telewizyjne emitowane od 2015 Seriale telewizyjne zakończone w 2015 Programy telewizji MBC

3454738

https://pl.wikipedia.org/wiki/Kolegium%20Ekonomiczno-Spo%C5%82eczne%20Szko%C5%82y%20G%C5%82%C3%B3wnej%20Handlowej%20w%20Warszawie

Kolegium Ekonomiczno-Społeczne Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie

Kolegium Ekonomiczno-Społeczne (KES) – jedno z pięciu kolegiów Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie. KES jest spadkobiercą dawnego Wydziału Ekonomiczno-Społecznego Szkoły Głównej Planowania i Statystyki, który został utworzony w 1968 r., jako piąty wydział SGPiS. Powstało na jego bazie w 1993 r., wraz z reformą Szkoły Głównej Handlowej, tworzącej z niej uczelnię bezwydziałową i powierzającej sprawy nauki strukturom kolegialnym, które zrzeszają katedry i instytuty. Geneza i utworzenie Wydziału Ekonomiczno-Społecznego Projekt utworzenia piątego wydziału SGPiS (obok istniejących wydziałów: Finansów i Statystyki, Handlu, Handlu Zagranicznego i Ekonomiki Produkcji) pojawił się już u schyłku lat pięćdziesiątych XX w., gdy rektorem był prof. Andrzej Grodek. Dążono wówczas do zagwarantowania akademickiego charakteru uczelni oraz zwiększenia znaczenia dyscyplin humanistycznych i społecznych. Zadania te miał początkowo spełniać reaktywowany w marcu 1957 r. Instytut Gospodarstwa Społecznego, działający w swoim nowym wcieleniu jako instytut ogólnouczelniany, będący federacją katedr zainteresowanych badaniami o profilu społecznym. Wiodącą rolę w jego obrębie odgrywała Katedra Polityki Społecznej, funkcjonująca jednocześnie w strukturach Wydziału Ekonomiki Produkcji. Kierowana była przez dyrektora Instytutu Gospodarstwa Społecznego, prof. Edwarda Strzeleckiego. Właśnie jemu przypisuje się główny wkład w koncepcję powołania piątego wydziału SGPiS. Po jego przejściu na emeryturę w 1964 r., kierownictwo Katedry Polityki Społecznej przejął Antoni Rajkiewicz, późniejszy pierwszy dziekan Wydziału Ekonomiczno-Społecznego i inicjator podjęcia rozmów z kierownictwem resortu Oświaty i Szkolnictwa Wyższego na temat utworzenia nowego wydziału. Dyrektorem IGS został wtedy prof. Adam Andrzejewski, drugi z twórców koncepcji piątego wydziału. Ostateczną koncepcję reformy uczelni opracowała Senacka Komisja ds. Kadry Naukowej. Senat SGPiS zatwierdził ją 29.06.1967. W jej myśl powoływano Wydział Ekonomiczno-Społeczny i 5 instytutów wydziałowych. Przy Wydziale Ekonomiczno-Społecznym funkcję instytutu wydziałowego miał spełniać Instytut Gospodarstwa Społecznego, pozbawiony tym samym statusu instytutu ogólnouczelnianego. Ostatecznie rozporządzenie Ministra Oświaty i Szkolnictwa Wyższego, powołujące Wydział Ekonomiczno-Społeczny z dniem 1.05.1968, ukazało się 30.03.1968. Ostatecznie w skład wydziału weszły Instytut Gospodarstwa Społecznego, Katedra Ekonomiki Pracy, Katedra Gospodarki Miejskiej, Katedra Polityki Mieszkaniowej, Katedra Polityki Społecznej, Katedra Socjologii Pracy, Katedra Filozofii, Katedra Pedagogiki, Katedra Ekonomii Politycznej (utworzona z części dawnej Katedry Ekonomii Politycznej działającej na Wydziale Handlu Zagranicznego) i utworzona od podstaw Katedra Planowania Regionalnego. Pierwszym dziekanem został doc. dr hab. Antoni Rajkiewicz, wcześniej będący pełnomocnikiem rektora ds. organizacji Wydziału Ekonomiczno-Społecznego, powołany przez Rektora SGPiS na to stanowisko jako pełniący obowiązki od 28.06.1968. Ze względu na koincydencję powołania wydziału przez ministra Henryka Jabłońskiego z rozporządzeniami będącymi represaliami po wypadkach marcowych, dosyć często w późniejszych enuncjacjach traktowano je jako część akcji odwetowej władz, co nie znajduje potwierdzenia w dostępnym materiale źródłowym. Powiązaniu powołania wydziału z represjami sprzyjało też przeniesienie do nowo utworzonej Katedry Ekonomii Politycznej części później represjonowanych profesorów (Kazimierz Łaski, Michał Kalecki). Nie da się jednak pominąć faktu, że część pracowników nowo powstałego wydziału podlegało represjom, a utrzymująca się zła atmosfera i niemożność prowadzenia samodzielnej polityki personalnej doprowadziła wiosną 1969 r. do rezygnacji Antoniego Rajkiewicza z pełnienia funkcji dziekańskiej. Działalność Wydziału Ekonomiczno-Społecznego w latach 1968–1980 W opisywanym okresie dziekanami byli kolejno: specjalista od polityki społecznej Antoni Rajkiewicz, historyk myśli ekonomicznej Witold Sierpiński, ekonomista Zygmunt Bosiakowski (ci dwaj nie ukończyli swoich kadencji ze względu na objęcie funkcji I Sekretarza Komitetu Uczelnianego PZPR), ekonomista Mieczysław Nasiłowski i socjolog Leszek Gilejko. Dwie kolejne reformy, scalające jednostki wewnętrzne SGPiS i zmierzające do zastąpienia wyspecjalizowanych katedr dużymi instytutami, zdolnymi do koncentracji badań na pożądanych przez władze kierunkach, przeprowadzone w latach 1972 i 1977 znacząco zmieniły strukturę wewnętrzną Wydziału Ekonomiczno-Społecznego. Do tego dochodziły dość istotne przemieszczenia jednostek pomiędzy wydziałami. W ramach skomasowanych instytutów jednak dość szybko zaczęto tworzyć zakłady, mniej więcej odzwierciedlające dawną strukturę katedralną. Na początku lat osiemdziesiątych w skład wydziału wchodziły: Instytut Gospodarki Miejskiej i Polityki Mieszkaniowej, Instytut Nauk Politycznych i Filozofii, Instytut Polityki Społecznej i Ekonomiki Pracy oraz wchodzące dodatkowo w skład uczelnianego Instytutu Ekonomii Politycznej: Zakład Ekonomii Politycznej, Zakład Historii Gospodarczej i Zakład Planowania i Polityki Ekonomicznej. Od początku swego istnienia Wydział Ekonomiczno-Społeczny nastawiony był na kształcenie studenta zdającego sobie sprawę ze społecznych konsekwencji gospodarowania i polityki gospodarczej państwa, jak też przygotowanego do pracy w zakresie realizacji szeroko pojmowanej polityki społecznej. Uwzględniał to program kształcenia, charakteryzujący się sporą interdyscyplinarnością jak na ówczesne warunki. W pierwszym roku istnienia wydziału studenci mieli do wyboru 2 kierunki: Ekonomikę pracy i politykę społeczną oraz Gospodarkę miejską. Zasadniczą zmianą było wprowadzenie reformy studiów w 1973 r., która ustanawiała na wydziale jeden kierunek studiów – Ekonomiczno-społeczny, a w jego obrębie 3 specjalności: Ekonomikę pracy i politykę społeczną, Gospodarkę miejską oraz Teorię ekonomii. Wydział stopniowo zwiększał liczbę chętnych do podjęcia studiów, niemniej relatywnie większy sukces odniesiono w zakresie studiów zaocznych, niż studiów dziennych, gdzie pozostawano w tyle za pozostałymi wydziałami SGPiS. Dodatkowo uruchomiono też szereg studiów podyplomowych. W sumie do końca lat siedemdziesiątych wydział wypromował 2608 absolwentów – 1363 na studiach dziennych, 837 na studiach zaocznych zawodowych, 331 na studiach zaocznych magisterskich i 77 na studiach eksternistycznych. W opisywanym okresie znaczący był rozwój kadr naukowych wydziału, który prawa do nadawania stopnia doktora uzyskał w czerwcu 1969 r., a do nadawania stopnia doktora habilitowanego we wrześniu 1972 r. Szczególnie widoczne było to we wzroście liczby adiunktów – z 26 w 1976 do 51 w 1980 r. Dodatkowo stopnie naukowe nadawano osobom z zewnątrz (w tym wielu cudzoziemcom, głównie z krajów III świata). Łącznie do 1980 r. odbyło się 18 kolokwiów habilitacyjnych i 140 obron prac doktorskich. W 1973 r. Wydział Ekonomiczno-Społeczny przeniósł się z Gmachu Głównego SGPiS do budynku po zlikwidowanej Szkole Podstawowej nr 212 przy ul. Wiśniowej 41, będącego do dziś siedzibą Kolegium Ekonomiczno-Społecznego. Wydział Ekonomiczno-Społeczny w latach 1980–1993 Niewątpliwie cezurę w dziejach Wydziału Ekonomiczno-Społecznego stanowiło powstanie „Solidarności” i konsekwencje jakie niosło dla funkcjonowania wydziału i całej SGPiS. Od początku wydział wyróżniał się silną aktywnością nowego związku zawodowego wśród pracowników. Przewodniczącym „Solidarności” na wydziale był dr Wojciech Roszkowski, reprezentantami w uczelnianej Komisji Zakładowej byli mgr Wojciech Morawski (obaj z Zakładu Historii Gospodarczej w Instytucie Ekonomii Politycznej) i mgr Anna Skoczylas-Żuk z Zakładu Filozofii w Instytucie Nauk Politycznych i Filozofii. Ważnymi działaczami byli Ewa Chmielecka, Kazimierz Kloc, Włodzimierz Marciniak, Wiktor Ross i Adam Glapiński. Wśród studentów wyróżniali się działacze NZS Paweł Wilmański i Zbigniew Stawrowski. Ten drugi był reprezentantem uczelnianego NZS w relacjach zewnętrznych. Wraz z innym studentem Wydziału Ekonomiczno-Społecznego, Włodzimierzem Koconiem, brał udział w opracowaniu, we współpracy innymi studentami i pracownikami naukowymi (m.in. Wojciech Morawski, Jerzy Zdrzałka, Wojciech Roszkowski, Tomasz Szapiro, Urszula Grzelońska) koncepcji tzw. „szóstego wydziału” pozwalającego uzupełnić wiedzę o problematykę pomijaną w nadmiernie „uzawodowionym” programie studiów. Przede wszystkim jednak na wydziale doszło do wyboru dziekana z poparcia „Solidarności”. Był nim dotychczasowy prodziekan, doc. Janusz Kaliński, który w demokratycznych wyborach w maju 1981 r. pokonał dotychczasowego dziekana, prof. Leszka Gilejkę. Choć nowy dziekan sprawował swoją funkcję jedynie od września 1981 r. do stycznia 1982 r., to w tym czasie przywrócono strukturę katedralną wydziału oraz wprowadzono tzw. system modułowy nauczania, pozwalający studentom na częściowo samodzielne kształtowanie ścieżki studiów. W skład wydziału, po reformie zaaprobowanej 14.10.1981 przez Senat SGPiS, wchodziły odtąd: Instytut Gospodarki Miejskiej i Polityki Mieszkaniowej, Katedra Socjologii Pracy, Polityki Społecznej i Zatrudnienia, Katedra Ekonomiki Pracy, Katedra Turystyki, Zakład Demografii Społeczno-Ekonomicznej (w 1984 r. przekształcony w Katedrę Demografii Społeczno-Ekonomicznej), Katedra Filozofii, Katedra Socjologii i Politologii, Katedra Ekonomii Politycznej przy Wydziale Ekonomiczno-Społecznym, Katedra Planowania i Polityki Ekonomicznej, Katedra Historii Gospodarczej i Społecznej. W warunkach stanu wojennego doszło 22.01.1982 do odwołania przez rektora, prof. Stanisława Nowackiego, prodziekana dr Adama Pawłowskiego oraz pełnomocników dziekana, dr Mieczysława Groszka i Kazimierza Makowskiego. Pociągnęło to za sobą 25.01.1982 r. złożenie dymisji przez dziekana Kalińskiego. W takich warunkach niewdzięcznej roli przeprowadzenia wydziału przez ciężkie czasy podjął się doc. Adam Kurzynowski, zastrzegając przy tym, że obejmuje funkcję dziekana w drodze odgórnej nominacji tylko do przypadającego na 1984 r. końca kadencji. Koncyliacyjna postawa nowego dziekana i chęć ochrony podległych mu pracowników spowodowały, że oficjalne represje wobec środowiska wydziału były minimalne. Następczynią doc. Kurzynowskiego na stanowisku dziekana była prof. Alicja Sajkiewicz, sprawująca tę funkcję do 1990 r. W tym czasie jedyny raz w całej historii wydziału, jego przedstawiciel sprawował funkcję rektora. Był nim były dziekan, prof. Zygmunt Bosiakowski, będący na tym stanowisku w latach 1983–1990. Warto dodać, że drugi z byłych dziekanów Wydziału Ekonomiczno-Społecznego, doc. Adam Kurzynowski, pełnił przy nim funkcję prorektora ds. badań naukowych w latach 1987–1990. Wraz z przemianami systemowymi w Polsce doszło do istotnych zmian także w funkcjonowaniu uczelni i wydziału, będące pokłosiem zwycięstwa w wyborach rektorskich z listopada 1990 r. przez kandydata środowisk „Solidarności” i NZS, prof. Aleksandra Müllera. Pociągnęło to za sobą powrót do przedwojennej nazwy SGH na mocy ustawy Sejmu z 5.04.1991 r., jak też radykalną reformę struktury i programu nauczania. Odpowiadał za nią wywodzący się z Wydziału Ekonomiczno-Społecznego prorektor ds. badań naukowych i reformy Szkoły, doc. Wojciech Roszkowski. Zapleczem intelektualnym reformy był Ośrodek Rozwoju Studiów Ekonomicznych, kierowany przez dr Ewę Chmielecką z Katedry Filozofii. Wybory dziekańskie na wydziale wygrał solidarnościowy dziekan z 1981 r. doc. Janusz Kaliński. Sprawował swoją funkcję do lutego 1993 r., kiedy to Wydział Ekonomiczno-Społeczny został przekształcony w Kolegium Ekonomiczno-Społeczne wskutek wspomnianej wyżej reformy uczelni. Na zakończenie istnienia Wydziału Ekonomiczno-Społecznego wchodziło w jego skład 11 katedr: Katedra Filozofii, Katedra Gospodarowania Zasobami Pracy, Katedra Historii Gospodarczej i Społecznej, Katedra Historii Myśli Ekonomicznej, Katedra Samorządu Terytorialnego i Gospodarki Lokalnej, Katedra Skarbowości, Katedra Socjologii, Katedra Socjologii Pracy, Polityki Społecznej i Zatrudnienia, Katedra Studiów Politycznych, Katedra Teorii Systemów Ekonomicznych i Katedra Turystyki. Zatrudnienie w nich znalazło łącznie 112 nauczycieli akademickich, w tym m.in. 13 profesorów tytularnych, 8 profesorów SGH, 4 docentów i 66 adiunktów. W latach 1981–1990 wydział wypromował 1436 absolwentów studiów dziennych, 333 absolwentów zaocznych studiów magisterskich (do 1988 r.), 430 absolwentów zaocznych studiów zawodowych. Wzrosła więc rola kształcenia w trybie dziennym kosztem trybu zaocznego. W okresie 1981-1993 obroniono ogółem na Wydziale Ekonomiczno-Społecznym 118 prac doktorskich oraz 38 rozpraw habilitacyjnych. W zakresie tych pierwszych Wydział przez większość wzmiankowanego okresu zajmował pierwszą pozycję w całej uczelni. Powstanie i funkcjonowanie Kolegium Ekonomiczno-Społecznego (od 1993) Utworzenie Kolegium Ekonomiczno-Społecznego w oparciu o Wydział Ekonomiczno-Społeczny wiązało się z przeniesieniem administrowania procesem kształcenia na poziom uczelni, jak też z kolejnymi zmianami struktury wewnętrznej. W skład Kolegium weszły Katedra Teorii Systemów Ekonomicznych, Katedra Historii Myśli Ekonomicznej, Katedra Skarbowości, Katedra Historii Gospodarczej i Społecznej, Katedra Studiów Politycznych, Katedra Socjologii, Katedra Socjologii Pracy, Polityki Społecznej i Zatrudnienia, Katedra Samorządu Terytorialnego i Gospodarki Lokalnej, Katedra Filozofii, Instytut Gospodarstwa Społecznego (wracający po 21 latach pełnienia funkcji instytutu ogólnouczelnianego) oraz Instytut Gospodarki Krajów Rozwijających się (wkrótce przemianowany na Instytut Studiów Międzynarodowych). Pierwszym dziekanem Kolegium został ponownie prof. Janusz Kaliński, który pełnił tę funkcję do 1999 r. W związku z reorganizacją procesu dydaktycznego w zmienionej strukturze uczelni znikł sztywny związek między jednostkami organizacyjnymi, a kierunkami studiów. W przypadku pracowników Kolegium Ekonomiczno-Społecznego można powiedzieć, że w okresie przed wejściem w życie procesu bolońskiego (2006) i wprowadzenia studiów dwustopniowych, silnie reprezentowani byli w przedmiotach obowiązkowych, nauczanych w ramach Studium Podstawowego, obejmującego 3 pierwsze semestry studiów, jak też w przedmiotach z kierunku Międzynarodowe stosunki gospodarcze i polityczne, a od 2000 r. z kierunku Stosunki międzynarodowe (polityczne), później przekształconego w Stosunki międzynarodowe. Natomiast porażką była niska popularność obsadzonego głównie przez pracowników Kolegium kierunku Gospodarka Publiczna. Do znaczącego osłabienia pozycji Kolegium w zakresie dydaktyki doszło natomiast po wprowadzeniu dwustopniowego systemu studiów, kiedy to na studiach licencjackich ograniczono udział przedmiotów podstawowych, by zapewnić w ciągu trzyletnich studiów odpowiednią dawkę przedmiotów zawodowych. Studia doktoranckie w Kolegium Ekonomiczno-Społecznym W związku z procesem likwidacji etatów asystenckich i wprowadzaniem studiów doktoranckich jako podstawowego instrumentu rozwoju młodych kadr naukowych, w 2006 r. uruchomiono Stacjonarne Studia Doktoranckie przy Kolegium Ekonomiczno-Społecznym. Początkowo ich słuchaczami byli dawni asystenci, wkrótce jednak słuchaczy zaczęto rekrutować z naboru zewnętrznego. Wcześniej istniały już 4 toki studiów niestacjonarnych: Studia Doktoranckie o profilu ekonomiczno-społecznym (od 2002), Polsko-Francuskie Europejskie Studia Doktoranckie (od 2002), Zaoczne Studium Doktoranckie Ubezpieczeń i Funduszy Emerytalnych (od 2002), Studia Doktoranckie „Modernizacja struktur społeczno-gospodarczych w Polsce w warunkach członkostwa w Unii Europejskiej (od 2004). Dziekani i prodziekani Wydział Ekonomiczno-Społeczny Dziekani Antoni Rajkiewicz (V 1968 – VIII 1969) Witold Sierpiński (VIII 1969 – XI 1971) Zygmunt Bosiakowski (XI 1971 – I 1975) Mieczysław Nasiłowski (I 1975 – 1978) Leszek Gilejko (1978-1981) Janusz Kaliński (1981 – I 1982) Adam Kurzynowski (II 1982 – 1984) Alicja Sajkiewicz (1984-1990) Janusz Kaliński (1990-1993) Prodziekani Zbigniew Bąblewski (1968-1969) Witold Sierpiński (1968-1969, jako p.o.) Zygmunt Dziembowski (V 1968 – 1972, 1975, 1984-1990; 1968-1969 jako p.o.) Zygmunt Bosiakowski (1969-1971) Bogumiła Fotowicz-Kata (1969-1975, 1982-1984) Mieczysław Nasiłowski (1972-1975) Alicja Sajkiewicz (1972-1978, 1980-1981) Adam Kurzynowski (1975-1980) Zbigniew Landau (1975-1978) Janusz Kaliński (1978-1981) Olaf Rogalewski (1978-1981) Adam Ginsbert-Gebert (1981-1984) Andrzej Pawłowski (1981-1982) Mieczysław Groszek (1981-1982; jako pełnomocnik dziekana) Kazimierz Makowski (1981-1982; jako pełnomocnik dziekana) Jerzy Sierpiński (1982-1984) Janusz Witkowski (1984-1987) Alojzy Zalewski (1984-1987) Andrzej Kostrzewa (1987-1990) Jolanta Polakowska-Kujawa (1987-1990) Bohdan Jung (1990-1993) Włodzimierz Marciniak (1990-1993) Stanisław Piwko (1990-1993) Kolegium Ekonomiczno-Społeczne Dziekani Janusz Kaliński (1993–1999; II-VIII 1993 jako Pełnomocnik ds. Kolegium Ekonomiczno-Społecznego) Joachim Osiński (1999–2005) Katarzyna Żukrowska (2005–2008) Joachim Osiński (2008–2016) Wojciech Morawski (2016–2020) Piotr Błędowski (od 2020) Prodziekani Andrzej Sławiński (1993-1996) Piotr Jeżowski (1996-1999) Katarzyna Żukrowska (1999-2005) Juliusz Gardawski (2005-2008) Sławomir Sztaba (2008-2016) Izabela Zawiślińska (2016) Marcin Krawczyk (od 2016) Bibliografia J. Luszniewicz, A. Zawistowski (red.), Historia Wydziału i Kolegium Ekonomiczno-Społecznego Szkoły Głównej Planowania i Statystyki/Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie (1968-2008), Oficyna Wydawnicza Szkoły Głównej Handlowej, Warszawa 2008. Linki zewnętrzne Kolegium Ekonomiczno-Społeczne Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie Szkoła Główna Handlowa

3454740

https://pl.wikipedia.org/wiki/Myko%C5%82a%20Hafijczuk

Mykoła Hafijczuk

Mykoła Iwanowycz Hafijczuk, ukr. Микола Іванович Гафійчук, ros. Николай Иванович Гафийчук, Nikołaj Iwanowicz Gafijczuk (ur. 18 grudnia 1962 we wsi Głuszków, w obwodzie iwanofrankowskim) – ukraiński piłkarz, grający na pozycji obrońcy. Kariera piłkarska Kariera klubowa Rozpoczął karierę piłkarską w miejscowym amatorskim zespole. W 1984 został zaproszony do Bukowyny Czerniowce. Potem występował w drużynie Dnister Zaleszczyki. 15 kwietnia 1992 debiutował w Mistrzostwach Ukrainy w składzie zespołu z Zaleszczyków. Latem 1993 został wypożyczony na pół roku do Łady Czerniowce. Na początku 1994 wyjechał do Mołdawiiu, gdzie bronił barw pierwszoligowej Vilii Bryczany, który latem zmienił nazwę na Progresul Bryczany. Potem wrócił do domu i występował w drużynie Probij Horodenka, gdzie zakończył karierę piłkarską. Przypisy Bibliografia Ukraińscy piłkarze Radzieccy piłkarze Piłkarze Bukowyny Czerniowce Piłkarze Dnisteru Zaleszczyki Urodzeni w 1962

3454741

https://pl.wikipedia.org/wiki/Jake%20Miller%20%28raper%29

Jake Miller (raper)

Jake Miller, właśc. Jacob Harris Miller (ur. 28 listopada 1992) – amerykański raper, piosenkarz i autor tekstów z Weston, we Florydzie. Od 2016 również występuje w branży modelingowej. Od 2017 roku występuje jako niezależny artysta, nie mając w wytwórniach podpisanego kontraktu Życiorys Miller urodził się w Weston na Florydzie. Tam też dorastał, wraz z młodszą siostrą Jenny, pod opieką rodziców: Bruce’a i Lee Miller. Swoją karierę rozpoczął na YouTube, gdzie wrzucał swoje filmiki. Pierwszymi kawałkami, które dodawał były wiersze napisane na lekcje angielskiego, a przemienione na utwory muzyczne. Jego pierwszym występem na żywo było otwarcie koncertu Snoop Doga na Florydzie w 2011. Tego samego roku występował przed Mac Miller'em, Jasonem Derulo czy Ne-Yo. The Road Less Traveled i Us Against Them 16 stycznia 2013 roku Jake Miller podpisał kontrakt z eOne Music. Jeszcze tego samego roku wydał swój minialbum „The Road Less Traveled”, który zadebiutował na pierwszym miejscu iTunes Hip-Hop Chart. W listopadzie 2013 roku ogłosił, że podpisał kontrakt płytowy z Warner Bros. Records. W tym samym miesiącu wydał album „Us Against Them”, który promował trasą koncertową. „Up Against Them” zadebiutował na pierwszym miejscu na iTunes. 7 maja 2014 roku znalazł się na pierwszym miejscu na liście FoxWeekly jako „Artist To Watch”. Lion Heart „Lion Heart” to kolejny minialbum Millera, który trafił do sprzedaży 4 listopada 2014 roku. Krążek promował singiel „First Flight Home”. Na płycie znalazły się również takie utwory jak „Ghost” z Nikki Flores, czy „Dazed And Confused” nagrane z Travie McCoy. W marcu 2015 roku Jake Miller ogłosił daty trasy koncertowej „Dazed And Confused Tour” promującej płytę, która rozpocznie się w lipcu. Rumors Data wydania 8 lipca 2015 roku przez Warner Bros. Piosenki z tego albumu to Yellow Lights, Sunshine, Selfish Girls oraz o takiej samej nazwie jak album- Rumors. Overnight EP W kwietniu 2016 roku Jake podał informacje o tym, że zostanie wypuszczona jego EP. Oficjalna premiera odbyła się 30 lipca 2016, a w ramach promocji wokalista wyruszył w mini trasę jako support wraz z zespołem Fifth Harmony. Na EP znajduje się 7 utworów, a w teledysku do głównego utworu zwanego Overnight wystąpiła amerykańska uczestniczka igrzysk olimpijskich Simone Biles. Do utworów z albumu – Parade, Good Thing i Overnight powstały również wersje akustyczne. Kariera modela W styczniu 2016 roku Jake podpisał umowę z Wilhelmina Models, rozpoczynając tym również karierę modela. Dyskografia Spotlight – 29 lipca 2012 The Road Less Traveled – 9 kwietnia 2013 Us Againt Them – 5 listopada 2013 Lion Heart – 4 listopada 2014 Rumors- 8 lipca 2015 Overnight EP – 30 lipca 2016 2.00 AM In LA – 16 czerwca 2017 – jako niezależny artysta zrywając tym umowę z Warner Bros Records Trasy koncertowe Główne The Dazed and Confused Tour (2015) The Overnight Tour (2017) Back To the Start Tour (2017) Jako support The 7/27 Tour zespołu Fifth Harmony – 2016 Przypisy Amerykańscy raperzy Urodzeni w 1992 Amerykańscy tekściarze

3454742

https://pl.wikipedia.org/wiki/Merritt%20Butrick

Merritt Butrick

Merritt Richie Butrick, bardziej znany jako Merritt Butrick (ur. 3 września 1959 w Gainesville na Florydzie, zm. 17 marca 1989 w Hollywood w stanie Kalifornia) – amerykański aktor telewizyjny i filmowy. Życiorys Wczesne lata Urodził się w Gainesville na Florydzie. Wychował się w pobliżu San Francisco. W 1977 r. ukończył Tamalpais High School w Mill Valley w Kalifornii. Aktorsta uczył się w California Institute of the Arts w Los Angeles. Kariera Pierwszą jego rolą telewizyjną była postać gwałciciela w dwóch odcinkach serialu policyjnego NBC Posterunek przy Hill Street (Hill Street Blues, 1981). Potem pojawił się jako „Johnny Slash” Ulasewicz w sitcomie dla nastolatków CBS Kwadratowe kołki (Square Pegs, 1982–83) z Sarah Jessicą Parker i Jami Gertz. Popularność zdobył jako dr David Marcus w Star Trek II: Gniew Khana (Star Trek II: The Wrath of Khan, 1982) i Star Trek III: W poszukiwaniu Spocka (Star Trek III: The Search for Spock, 1984). W 1988 r. zdobył uznanie krytyków dzięki scenicznej roli męskiej prostytutki w sztuce Kingfish w Los Angeles Theatre Center. Życie prywatne 17 marca 1989 r. zmarł w wieku 29 lat, na AIDS. Choć jego śmierć zgłoszono w Nowym Jorku (powszechnie akceptowane), jest on również na liście umierających w Los Angeles, zatwierdzonej przez Departament California Vital Statistics w Los Angeles. Niektóre źródła podają, że w życiu prywatnym Butrick był gejem. Kirstie Alley, z którą zagrał w Star Trek II: Gniew Khana, określiła Butricka jako biseksualistę. Filmografia Filmy fabularne 1981: Splendor in the Grass (TV) jako Glenn 1982: Star Trek II: Gniew Khana (Star Trek II: The Wrath of Khan) jako dr David Marcus 1982: Chłopak o bombowym wzroku (Zapped!) jako Gary Cooter 1983: Kiedy twój kochanek odchodzi (When Your Lover Leaves, TV) jako Aaron Scott 1984: Słodki rewanż (Sweet Revenge, TV) jako kpt. Paul Dennison 1984: Star Trek III: W poszukiwaniu Spocka (Star Trek III: The Search for Spock) jako dr David Marcus 1985: Centrala (Head Office) jako John Hudson 1985: Obietnice (Promises to Keep, TV) jako Reg 1986: Nastawiony na zabijanie (Wired to Kill) jako Reegus 1986: Krew i orchidee (Blood & Orchids, TV) jako Duane York 1986: Dyliżans do Lordsburga (Stagecoach, TV) jako Lejtnant Blanchard 1986: W obronie dziecka (When the Bough Breaks, TV) jako Tim Kruger 1987: Cisi ludzie (Shy People) jako Mike 1988: Why on Earth? (TV) jako Oscar 1988: Death Spa jako David Avery 1988: Postrach nocy 2 (Fright Night II) jako Richie 1989: From the Dead of Night (TV) jako Rick 1991: Star Trek VI: Wojna o pokój (Star Trek VI: The Undiscovered Country) jako dr David Marcus (tylko zdjęcia) Seriale TV 1981: Posterunek przy Hill Street (Hill Street Blues) jako gwałciciel 1981: CHiPs jako Kevin Whalen 1982–83: Square Pegs jako Johnny Slash 1984: Sława (Fame) jako Billy Christiansen 1987: Vietnam War Story jako Siska 1987: Piękna i Bestia (serial telewizyjny 1987) (Beauty and the Beast) jako Shake 1987: Prawo i Harry McGraw (The Law & Harry McGraw) 1988: Gliniarz i prokurator (Jake and the Fatman) jako Taylor Fleming 1988: Star Trek: Następne pokolenie (Star Trek: The Next Generation) jako T’Jon 1988: Hooperman Przypisy Linki zewnętrzne Amerykańscy aktorzy filmowi Amerykańscy aktorzy telewizyjni Urodzeni w 1959 Zmarli w 1989 Ludzie urodzeni w Gainesville (Floryda)

3454753

https://pl.wikipedia.org/wiki/Mistrzostwa%20Estonii%20w%20Lekkoatletyce%201917

Mistrzostwa Estonii w Lekkoatletyce 1917

1. Mistrzostwa Estonii w Lekkoatletyce – zawody lekkoatletyczne, które zostały rozegrane w dniach 23–24 czerwca 1917 roku w Tallinnie. Zawody rozegrano w Tallinnie. W mistrzostwach udział brali tylko mężczyźni startujący w trzynastu konkurencjach lekkoatletycznych. Najlepszym zawodnikiem tych mistrzostw był Aleksander Klumberg, który zdobył pięć mistrzowskich i trzy wicemistrzowskie tytuły. Rezultaty Przypisy Bibliografia 1917 w lekkoatletyce 1917 w Rosji 1917 Sport w Tallinnie

3454761

https://pl.wikipedia.org/wiki/Gruba%20Ma%C5%82gorzata

Gruba Małgorzata

Gruba Małgorzata () – konstrukcja obronna na końcu ulicy Pikk (Pikk tänav) w Tallinie w Estonii, część murów miejskich. Wraz z Suur Rannavärav (Wielką Bramą Morską) miała służyć obronie miasta od strony portu. Wieża została wybudowana w latach 1511 – 1530. Ma 25 metrów średnicy, 20 metrów wysokości, a jej mury są w niektórych miejscach grube na 5 metrów. W przeszłości służyła jako zbrojownia, magazyn prochu, a także jako więzienie. Podczas rewolucji lutowej w 1917 roku, gdy pełniła tę ostatnią funkcję, została podpalona przez tłum, a strażnicy więzienni zabici. Obecnie w wieży mieści się oddział Eesti Meremuuseum (Estońskie Muzeum Morskie). Pochodzenie nazwy nie jest jasne. Istnieją teorie, iż pochodzi od nazwy jednego z dział, które umieszczono w wieży. Inne mówią o kucharce o imieniu Margareeta, która niegdyś w niej pracowała. Przypisy Bibliografia Źródła Great Coastal Gate and Fat Margaret tower Zabytki Tallinna Eesti Meremuuseum Stare Miasto (Tallinn) Fortyfikacje w Estonii

3454768

https://pl.wikipedia.org/wiki/Memoria%C5%82%20Bronis%C5%82awa%20Idzikowskiego%20i%20Marka%20Czernego%201973

Memoriał Bronisława Idzikowskiego i Marka Czernego 1973

Memoriał im. Bronisława Idzikowskiego i Marka Czernego 1973 – 6. edycja turnieju w celu uczczenia pamięci polskiego żużlowca Bronisława Idzikowskiego i po raz pierwszy Marka Czernego, który odbył się dnia 28 października 1973 roku. Turniej wygrał Jan Mucha. Wyniki Częstochowa, 28 października 1973 NCD: Jan Mucha i Czesław Goszczyński - po 73,80 w wyścigu 1, 5 i 7 Sędzia: Czesław Trybuła Bieg po biegu [73,80] Mucha, Jąder, Tkocz, Jurczyński [74,20] Bożyk, Goerlitz, Kowalczyk, Szczepanik [74,20] Goszczyński, Gryt, Wieczorek, Pogorzelski [74,20] Barylski, Libor, Fojcik, Stach [73,80] Goszczyński, Stach, Kowalczyk, Nabiałek Nabiałek za Jurczyńskiego [74,50] Barylski, Bożyk, Pogorzelski, Tkocz [73,80] Mucha, Gryt, Libor, Goerlitz [75,70] Jąder, Wieczorek, Fojcik, Szczepanik [75,60] Bożyk, Gryt, Nabiałek, Fojcik Nabiałek za Jurczyńskiego [76,60] Libor, Kowalczyk, Tkocz, Wieczorek [74,40] Mucha, Barylski, Goszczyński, Szczepanik [75,20] Stach, Jąder, Pogorzelski, Goerlitz [75,80] Barylski, Goerlitz, Wieczorek, Nabiałek Nabiałek za Jurczyńskiego [75,70] Gryt, Tkocz, Stach, Szczepanik [75,20] Mucha, Fojcik, Pogorzelski, Kowalczyk [75,40] Jąder, Bożyk, Libor, Goszczyński [75,80] Libor, Pogorzelski, Szczepanik, Nabiałek Nabiałek za Jurczyńskiego [75,80] Fojcik, Goszczyński, Tkocz, Goerlitz [75,80] Mucha, Bożyk, Stach, Wieczorek [75,60] Gryt, Jąder, Barylski, Kowalczyk Linki zewnętrzne 1973 1973 w sporcie żużlowym 1973 w polskim sporcie

3454769

https://pl.wikipedia.org/wiki/Wakacje%20w%20Prostokwaszynie

Wakacje w Prostokwaszynie

Wakacje w Prostokwaszynie (ros. Каникулы в Простоквашино, Kanikuły w Prostokwaszyno) – radziecki film animowany z 1980 roku w reżyserii Władimira Popowa. Drugi z serii Troje z Prostokwaszyna stworzony na podstawie powieści Eduarda Uspienskiego pt. Wujek Fiodor, pies i kot. Fabuła Fiodor nie chce wyjeżdżać na wakacje do Soczi, dlatego też spędza lato w Prostokwaszynie. Towarzyszą mu wierni przyjaciele – kot Matroskin i pies Szarik. Matroskin jest zadowolony z nowego nabytku – krowy Murki, która dostarcza dużo mleka oraz z narodzin jej cielątka o imieniu Gawriusza. Z kolei pies Szarik zajmuje się fotografowaniem dzikiej przyrody. Obsada (głosy) Marija Winogradowa jako Fiodor Oleg Tabakow jako kot Matroskin Lew Durow jako pies Szarik Walentina Tałyzina jako mama Gierman Kaczin jako tata Boris Nowikow jako listonosz Pieczkin (Piecuś) Przypisy Bibliografia Wakacje w Prostokwaszynie w bazie IMDb Wakacje w Prostokwaszynie w bazie Animator.ru Filmowe adaptacje utworów Eduarda Uspienskiego Radzieckie adaptacje filmowe Radzieckie animowane filmy krótkometrażowe Radzieckie filmy animowane z 1980 roku

3454770

https://pl.wikipedia.org/wiki/Mistrzostwa%20Estonii%20w%20Lekkoatletyce%201918

Mistrzostwa Estonii w Lekkoatletyce 1918

2. Mistrzostwa Estonii w Lekkoatletyce – zawody lekkoatletyczne, które zostały rozegrane w dniach 3–5 sierpnia 1918 roku w Tallinnie. Zawody rozegrano w Tallinnie, czyli w mieście w niepodległej już Estonii. W mistrzostwach udział brali tylko mężczyźni startujący w szesnastu konkurencjach lekkoatletycznych. Najlepszym zawodnikiem mistrzostw ponownie był Aleksander Klumberg, który zdobył sześć złotych oraz po jednym srebrnym i brązowym medalu. Johannes Villemson okazał się najlepszy na czterech najkrótszych dystansach. Rezultaty Przypisy Bibliografia 1918 w Europie 1918 w sporcie 1918 Sport w Tallinnie

3454775

https://pl.wikipedia.org/wiki/Zinowij%20Wasyliw

Zinowij Wasyliw

Zinowij Wasylowycz Wasyliw, ukr. Зіновій Васильович Василів (ur. 3 czerwca 1973 w obwodzie iwanofrankowskim, w Ukraińskiej SRR) – ukraiński piłkarz, grający na pozycji pomocnika. Kariera piłkarska 21 sierpnia 1992 rozpoczął karierę piłkarską w Chutrowyku Tyśmienica. 5 marca 1995 debiutował w składzie Prykarpattia Iwano-Frankiwsk w meczu z Dynamem Kijów. Potem ponownie grał w farm klubach Chutrowyk Tyśmienica i Krystał Czortków. Latem 1998 przeszedł do Desny Czernihów. Podczas przerwy zimowej sezonu 1998/99 przeniósł się do FK Winnica. 20 sierpnia 2000 rozegrał jeden mecz w Podilla Chmielnicki, po czym dalej kontynuował występy w FK Winnica. Na początku 2001 powrócił do Prykarpattia Iwano-Frankiwsk. Rozegrał również 2 mecze w Enerhetyku Bursztyn, a w sierpniu wyjechał do Mołdawii, gdzie bronił barw pierwszoligowego klubu Happy End Camenca. Na początku 2003 roku powrócił do domu i potem grał w Tepłowyku Iwano-Frankiwsk. W sezonie 2003/2004 występował w klubie Techno-Centr Rohatyn. Latem 2004 został zaproszony do nowo utworzonego klubu Fakeł Iwano-Frankiwsk, gdzie zakończył karierę piłkarską w końcu 2004 roku. Potem grał w amatorskich zespołach, m.in. FK Łużany, Karpaty Jaremcze, Chutrowyk Tyśmienica i Czeremosz Werchowina. Przypisy Bibliografia Urodzeni w 1973 Ukraińscy piłkarze Piłkarze Chutrowyka Tyśmienica Piłkarze Spartaka Iwano-Frankiwsk Piłkarze Krystału Czortków Piłkarze Desny Czernihów Piłkarze Nywy Winnica Piłkarze Podillia Chmielnicki Piłkarze Enerhetyka Bursztyn Piłkarze Happy End Camenca Piłkarze Prykarpattia Iwano-Frankiwsk (2016) Piłkarze FK Rohatyn Piłkarze Prykarpattii Iwano-Frankiwsk

3454777

https://pl.wikipedia.org/wiki/Tony%20Kaye%20%28re%C5%BCyser%29

Tony Kaye (reżyser)

Tony Kaye (ur. 8 lipca 1952 w Londynie) – brytyjski reżyser filmów, filmów dokumentalnych, teledysków oraz reklam. Twórczość Tony Kaye jest reżyserem znanych teledysków, w tym do utworu "Runaway Train" Soul Asylum, który zdobył nagrodę Grammy, "Dani California" Red Hot Chili Peppers, "What God Wants" Rogera Watersa i " "Help Me", "God's Gonna Cut You Down" Johnny'ego Casha. Kaye był sześciokrotnie nominowany do nagrody muzycznej Grammy za reżyserię teledysków. Jego debiutem fabularnym był Więzień nienawiści (1998), dramat o rasizmie z udziałem Edwarda Nortona i Edwarda Furlonga. Za rolę w tym filmie E. Norton był nominowany do Oscara dla najlepszego aktora. Drugim filmem Kaye był dokument Lake of Fire (2006) o debacie na temat aborcji w Stanach Zjednoczonych. Jego premiera odbyła się w Toronto we wrześniu 2006 roku a sam film był nominowany do: Oscara, Independent Spirit Awards, Chicago Film Critics Association Awards oraz Satellite Awards. W trzecim filmie Kaye Black Water Transit (2010), zagrał Laurence Fishburne, Karl Urban, Evan Ross, Brittany Snow i Stephen Dorff. Czwarty film Kaye, Detachment (2011), z udziałem jego córki Betty Kaye, to dramat o upadku systemu edukacji w amerykańskich szkołach. Filmografia Więzień nienawiści (American History X) (1998) Lake of Fire (2006) (film dokumentalny) Black Water Transit (2009) Z dystansu (Detachment) (2011) Przypisy Brytyjscy reżyserzy filmowi Urodzeni w 1952 Ludzie urodzeni w Londynie

3454788

https://pl.wikipedia.org/wiki/Zima%20w%20Prostokwaszynie

Zima w Prostokwaszynie

Zima w Prostokwaszynie (ros. Зима в Простоквашино, Zima w Prostokwaszyno) – radziecki krótkometrażowy film animowany z 1984 roku w reżyserii Władimira Popowa. Trzeci z serii Troje z Prostokwaszyna stworzony na podstawie powieści Eduarda Uspienskiego pt. Wujek Fiodor, pies i kot. Fabuła Pies Szarik potrzebuje butów na zimę. Zamiast solidnego obuwia wybiera modne i drogie trampki. Kot Matroskin nie jest zadowolony z ich zakupu i otwarcie to oznajmia. Oba zwierzaki obrażają się na siebie i przestają ze sobą rozmawiać. Fiodor wraz z tatą postanawia wybrać się do nich z wizytą noworoczną. Niestety po drodze ich pojazd tonie w zaspie. Mieszkańcy miasta wyruszają im na ratunek. Obsada (głosy) Marija Winogradowa jako Wujek Fiodor Oleg Tabakow jako kot Matroskin Lew Durow jako pies Szarik Walentina Tałyzina jako mama Gierman Kaczin jako tata Boris Nowikow jako listonosz Pieczkin Przypisy Bibliografia Zima w Prostokwaszynie w bazie IMDb Zima w Prostokwaszynie w bazie Animator.ru Zima w Prostokwaszynie w bazie BCDB Filmowe adaptacje utworów Eduarda Uspienskiego Radzieckie adaptacje filmowe Radzieckie animowane filmy krótkometrażowe Radzieckie filmy animowane z 1984 roku

3454790

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ko%C5%9Bci%C3%B3%C5%82%20%C5%9Bw.%20Zygmunta%20w%20Rososze

Kościół św. Zygmunta w Rososze

Kościół św. Zygmunta w Rososze (filia parafii Będków) – orientowany, drewniany kościół ufundowany przez biskupa Jana Dębowskiego w 1762 r. Obiekt wpisany na listę zabytków Narodowego Instytutu Dziedzictwa. Historia Kościół pochodzi z XV wieku. Początkowo Będków terytorialnie należał do nieistniejącej dziś parafii w miejscowości Rosocha. Tuż przed 1300 rokiem we wsi wystawiono kościół św. Zygmunta i Wszystkich Świętych, który do 22 listopada 1523 pełnił funkcję kościoła parafialnego. 23 listopada 1523 roku arcybiskup gnieźnieński Jan Łaski na prośbę właścicieli miasta erygował w Będkowie, przy istniejącym od 1462 r. kościele Narodzenia Najświętszej Maryi Panny, parafię, a świątynię w Rososze uczynił jej filią. W tym czasie kościół popadł jednak w ruinę. Obecny budynek ufundowany został przez biskupa Jana Dębowskiego. Z pierwotnych murów kościoła pozostała jedynie kamienna kropielnica, znajdująca się przy bocznych drzwiach świątyni. W 1946 r. z datków mieszkańców Rosochy i pobliskich miejscowości udało się odnowić zadaszenie budynku. W latach sześćdziesiątych przeprowadzono konserwacje i zainstalowano instalacje elektryczną. Architektura Wykonana całkowicie z drewna modrzewiowego budowla posiada konstrukcje zrębową. Do najważniejszych elementów świątyni należy gotycko-renesansowa rzeźba św. Zygmunta z I połowy XVI wieku, która widnieje w barokowym ołtarzu, gotycka kamienna kropielnica i rokokowy drewniany relikwiarz, zachowany z pierwotnych murów kościoła. W centrum ołtarza umieszczone zostało rzeźbione oko Boga w kształcie trójkąta, urzeczywistniającego Trójce Świętą. Chór muzyczny, wsparty na dwóch profilowanych słupkach oraz belka tęczowa z ludowym krucyfiksem z XVII wieku podkreślają barokowy charakter budowli. Zobacz też Rosocha Parafia Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Będkowie Bibliografia Błaszczyk Bożena, Z dziejów Gminy Będków, Wydawnictwo Basta, 1998 Linki zewnętrzne http://www.niedziela.pl/artykul/2531/Sanktuarium-Najswietszej-Maryi-Panny https://web.archive.org/web/20150412005337/http://wwochna.republika.pl/pliki/Rosocha.pdf Obiekty sakralne w gminie Będków Świątynie pod wezwaniem św. Zygmunta Drewniane kościoły w województwie łódzkim Kościoły w archidiecezji łódzkiej Zabytkowe kościoły w powiecie tomaszowskim (województwo łódzkie) Kościół Architektura I Rzeczypospolitej (województwo łęczyckie)

3454791

https://pl.wikipedia.org/wiki/Frank%20Christian%20Marx

Frank Christian Marx

Frank Christian Marx (ur. 1978 r. w Trewirze) – niemiecki aktor, scenarzysta i producent filmowy i telewizyjny. Kariera Urodził się w Trewirze, gdzie w 1998 roku zdobywał swoje pierwsze doświadczenie z teatrem klubu młodzieżowego Theater Trier. Po występie w musicalu Czarny jeźdźca, studiował w Schauspielschule w Stuttgarcie (w latach 2000–2004) i zagrał w kilku spektaklach na scenie Württembergische Landesbühne Esslingen w Stuttgarcie. W 2008 r. uczęszczał na lekcje wokalne pod kierunkiem Perrina Manzera Allena. W 2009 r. brał udział w seminarium prowadzonym przez Detlefa Rönfeldta w Institut für Schauspiel, Film und Fernsehberufe (ISFF) w Berlinie, gdzie wystąpił w sztuce Przełożona Najwyższego (Aufs Äusserste) w Saalbau Neukölln. Po drobnych rolach w filmach krótkometrażowych, zagrał swoją pierwszą główną rolę Toma w niezależnym dramacie krótkometrażowym Ktoś został zamordowany (Somebody Got Murdered, 2008) niemieckiego reżysera Tor Iben. Film zdobył nagrodę dla najlepszego filmu na festiwalu w CinegailesAST w Gijón. Wystąpił w niewielkiej roli w jednym z odcinków serialu RTL Kobra – oddział specjalny (Alarm für Cobra 11, 2009), telefilmie WDR Pani Boehm mówi nie (Frau Böhm sagt Nein, 2009) obok Senty Berger oraz sequelu Don 2 – The king is back (Don 2) obok Shaha Rukha Khana. W 2011 roku założył własną firmę produkcyjną Ente Kross Film. Pierwszym projektem był film Männer zum Knutschen (2012), w którym zarówno zagrał jedną z głównych ról, jak i współpracował przy scenariuszu. Jego kracja Ernsta Knuddelmana zdobyła nagrodę na festiwalu FilmOut w San Diego, sam film otrzymał na tymże festiwalu nagrodę w kategorii najlepsza komedia oraz okazał się najlepszym filmem na Honolulu Rainbow Film Festival. W połowie 2013 roku zrealizował swój pierwszy krótkometrażowy film polityczny Das Phallometer, który miał premierę na Hof International Film Festival. Wybrana filmografia Filmy fabularne 2005: Pies, dwie walizki i wielka miłość (Ein Hund, zwei Koffer und die ganz große Liebe) jako Konditoreibote 2011: Don 2 – The king is back (Don 2) jako zakładnik 2012: Männer zum Knutschen jako Ernst Knuddelman Seriale TV 2001: Komisarz Rex (Kommissar Rex) jako Georg Hoffmann 2009: Kobra – oddział specjalny (Alarm für Cobra 11) – odc. „Cyberstorm” jako Vasal Schwarzer 2014: SOKO 5113 jako dr Sven Sievenich Przypisy Linki zewnętrzne Niemieccy aktorzy filmowi Niemieccy aktorzy teatralni Niemieccy aktorzy telewizyjni Niemieccy producenci filmowi Niemieccy scenarzyści filmowi Ludzie urodzeni w Trewirze Urodzeni w 1978

3454799

https://pl.wikipedia.org/wiki/Wieprzata

Wieprzata

Wieprzata – istniejące przed I wojną światową wieś i majątek leżące przy byłej (byłej już w 1893 roku, kiedy wydano 13. tom Słownika geograficznego Królestwa Polskiego) drodze pocztowej między Ilją a Radoszkowiczami. Wieś nie istniała już w latach 20. XX wieku. Historia Wieś była znana już w 1744 roku jako miejscowość w parafii Hajna. W połowie XIX wieku mogła być własnością rodziny Wańkowiczów, jednak jest to informacja niepotwierdzona. W Wieprzacie urodził się Wincenty Kajetan Wańkowicz (1843–1933), jak i jego późniejsza druga żona Anna Stanisława Śmiałek (1880–1937). Wieś i majątek zostały opisane zarówno w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego, jak i w 1. tomie Dziejów rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej Romana Aftanazego. Z opisów tych wynika, że w 1866 roku wieś należała do Wołodkiewiczowej, bez podania imienia. Prawdopodobnie majątek został skonfiskowany przez władze carskie po powstaniu styczniowym. Ostatnim właścicielem Wieprzaty był Leon Borowski (ożeniony z Marianną Marcinkiewicz), który ją kupił od władz carskich. W latach 80. XIX wieku Wieprzata liczyła 26 mieszkańców. Po traktacie ryskim znalazła się – według Aftanazego – na terenie ZSRR, mimo że zarówno Ilja, jak i Radoszkiewicze pozostały w Polsce (w latach 1921–1939). Pałac Przed I wojną światową istniał w Wieprzacie klasycystyczny pałac pochodzący prawdopodobnie z początków XIX wieku. Był to dziewięcioosiowy, parterowy, ale na bardzo wysokich, mieszkalnych suterenach, budynek wzniesiony na planie prostokąta. Przed trójosiową, centralną częścią pałacu znajdował się czterokolumnowy portyk w wielkim porządku, zwieńczony trójkątnym szczytem. Portyk był przedzielony balkonem (nad suterenami) ozdobionym balustradą. Przypisy Opuszczone wsie na Białorusi Wsie w rejonie wilejskim