id
stringlengths 1
7
| url
stringlengths 31
408
| title
stringlengths 1
239
| text
stringlengths 1
297k
|
|---|---|---|---|
3456251 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Clapham%20cum%20Newby | Clapham cum Newby | Clapham cum Newby – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Craven. W 2011 civil parish liczyła 640 mieszkańców.
Przypisy
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire |
3456255 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Stephen%20Burgess | Stephen Burgess | Stephen Burgess (ur. 1956) – brydżysta reprezentujący Australię oraz Nową Zelandię, World International Master (WBF).
Wyniki brydżowe
Olimpiady
Na olimpiadach uzyskał następujące rezultaty:
Zawody światowe
W światowych zawodach zdobył następujące lokaty:
Zawody europejskie
W europejskich zawodach zdobył następujące lokaty:
Klasyfikacja
Przypisy
Linki zewnętrzne
Zobacz też
Brydż sportowy
Australijscy brydżyści
Nowozelandzcy brydżyści
Urodzeni w 1956 |
3456256 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Conistone%20with%20Kilnsey | Conistone with Kilnsey | Conistone with Kilnsey – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Craven. W 2011 civil parish liczyła 124 mieszkańców.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire |
3456257 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Sines%20%28stacja%20kolejowa%29 | Sines (stacja kolejowa) | Sines (port: Estação Ferroviária de Sines) – nieczynna stacja kolejowa w Sines, w regionie Alentejo, w Portugalii. Znajduje się na Ramal de Sines.
Historia
Ramal de Sines między Santiago do Cacém i Sines została ukończona 14 września 1936.
Linie kolejowe
Linha de Sines
Przypisy
Stacje i przystanki kolejowe w dystrykcie Setúbal |
3456262 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Embsay%20with%20Eastby | Embsay with Eastby | Embsay with Eastby – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Craven. W 2011 civil parish liczyła 1879 mieszkańców.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire |
3456265 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Flasby%20with%20Winterburn | Flasby with Winterburn | Flasby with Winterburn – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Craven. W 2011 civil parish liczyła 207 mieszkańców.
Przypisy
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire |
3456267 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Dinant%20%28stacja%20kolejowa%29 | Dinant (stacja kolejowa) | Dinant (fra: Gare de Dinant) – stacja kolejowa w Dinant, w prowincji Namur, w Belgii.
Budowa kolei na lewym brzegu Mozy była powodem dla rozwoju Dinant po obu brzegach. Wcześniej miasto Dinant istniało tylko na prawym brzegu Mozy.
Pierwszy budynek dworca został rozebrany, aby zrobić miejsce dla nowego, nowoczesnego budynku.
Stacja została otwarta w 1862 roku przez Compagnie du Nord - Belge i była zarządzana przez État w 1892. Obecnie jest własnością SNCB/NMBS obsługiwaną przez pociąg InterCity (IC), regionalne (L), pośpieszne (P) i pociągi turystyczne (ICT).
Linie kolejowe
154 Namur - Givet
Przypisy
Linki zewnętrzne
Informacje o stacji na SNCB/NMBS
Stacje i przystanki kolejowe w prowincji Namur |
3456269 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Glusburn%20and%20Cross%20Hills | Glusburn and Cross Hills | Glusburn and Cross Hills – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Craven. W 2011 civil parish liczyła 3980 mieszkańców.
Przypisy
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire |
3456270 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Danuta%20Winiarska%20%28sanitariuszka%29 | Danuta Winiarska (sanitariuszka) | Danuta Zofia Winiarska z domu Gawin pseudonim Słoninka (ur. 11 marca 1925, zm. 3 kwietnia 2015) – polska działaczka podziemia niepodległościowego w czasie II wojny światowej w ramach struktur Armii Krajowej, uczestniczka powstania warszawskiego.
W czasie II wojny światowej jako uczestniczka podziemia brała udział między innymi w akcji "Sonderwagen" w dniu 26 kwietnia 1944 roku. W czasie powstania warszawskiego była sanitariuszką II plutonu - 1. kompanii "Maciek" - batalionu "Zośka" - Brygady Dywersyjnej "Broda 53" - Kedywu Komendy Głównej Armii Krajowej, podczas walk na Woli i Starym Mieście. Jej brat Jerzy Gawin, był dowódcą plutonu w 2. kompanii "Rudy" batalionu "Zośka" (poległ na Czerniakowie; 23 września 1944). Po powstaniu Danuta Gawin wraz z matką przebywała na robotach przymusowych w III Rzeszy.
Wybrane odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
Warszawski Krzyż Powstańczy,
Krzyż Partyzancki,
Srebrny Krzyż Zasługi,
Medal „Pro Patria”
Przypisy
Sanitariuszki Armii Krajowej
Sanitariuszki w powstaniu warszawskim
Urodzeni w 1925
Zmarli w 2015
Odznaczeni Medalem Pro Patria
Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi
Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski
Odznaczeni Krzyżem Partyzanckim
Odznaczeni Warszawskim Krzyżem Powstańczym |
3456271 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Tito%20%28pi%C5%82karz%29 | Tito (piłkarz) | Tito, właśc. Alberto Ortiz Moreno (, ur. 24 maja 1985 w Santa Coloma de Gramenet) – hiszpański piłkarz, występujący na pozycji pomocnika.
Kariera klubowa
Wychowanek klubu UDA Gramenet z rodzinnego miasta Santa Coloma de Gramenet. W 2004 roku włączono go do kadry piątoligowego zespołu rezerw, natomiast rok później zasilił szeregi pierwszej drużyny, w której grał w latach 2005–2007 w Segunda División B. Latem 2007 roku podpisał trzyletni kontrakt z RCD Espanyol B, skąd po jednym sezonie wypożyczono go na rok do Legii Warszawa prowadzonej przez Jana Urbana. W rundzie jesiennej sezonu 2008/09 rozegrał on w Ekstraklasie 2 mecze, debiutując 31 sierpnia 2008 w wygranym 3:0 spotkaniu z Górnikiem Zabrze. W lutym 2009 roku podczas meczu sparingowego złamał kość śródstopia, co wiązało się dla niego z trzymiesięczną rehabilitacją. Po zakończeniu okresu wypożyczenia Legia nie zdecydowała się skorzystać z opcji pierwokupu. Latem 2009 roku powrócił on do rezerw RCD Espanyol, gdzie wypełnił trwającą do czerwca 2010 roku umowę.
W sezonie 2010/11 Tito był graczem klubu Benidorm CF, który po zakończeniu rozgrywek ogłosił bankructwo. W lipcu 2011 roku wziął on udział w turnieju dla bezrobotnych piłkarzy w Rijnsburgu, zorganizowanym przez FIFPro. Wkrótce po tym podpisał kontrakt z UE Llagostera. W latach 2011–2016 rozegrał w barwach tego zespołu 159 ligowych spotkań, w których zdobył 3 bramki. W 2014 roku wywalczył z Llagosterą pierwszy w historii tego klubu awans do Segunda División. W sezonie 2016/17 grał w UCAM Murcia CF, gdzie zanotował 30 występów i strzelił 4 gole. Latem 2017 roku odszedł do CF Reus Deportiu, dla którego rozegrał 29 spotkań. W rundzie jesiennej sezonu 2018/19 w wyniku problemów finansowych klubu nie został on zgłoszony do rozgrywek i nie rozegrał żadnego oficjalnego meczu. W grudniu 2018 roku z powodu trzymiesięcznych zaległości w płatnościach wypowiedział swoją umowę. W styczniu 2019 roku podpisał kontrakt z norweskim klubem Sandefjord Fotball (1. Divisjon).
Przypisy
Linki zewnętrzne
Tito (piłkarz) w bazie La Preferente
Tito (piłkarz) w bazie BDFutbol
Hiszpańscy piłkarze
Piłkarze UDA Gramenet
Piłkarze Benidorm CF
Piłkarze Legii Warszawa
Piłkarze UE Llagostera
Piłkarze UCAM Murcia CF
Piłkarze CF Reus Deportiu
Piłkarze Sandefjord Fotball
Urodzeni w 1985 |
3456272 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Hazlewood%20with%20Storiths | Hazlewood with Storiths | Hazlewood with Storiths – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Craven. W 2011 civil parish liczyła 191 mieszkańców.
Przypisy
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire |
3456276 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Durr%C3%ABs%20%28stacja%20kolejowa%29 | Durrës (stacja kolejowa) | Durrës (alb: Stacioni hekurudhor i Durrësit) – stacja kolejowa w Durrës, w Obwódzie Durrës, w Albanii.
Jest stacją końcową linii kolejowej z Tirany. Obsługuje połączenia kolejowe do Tirany i Wlory.
Linie kolejowe
Durrës – Tirana
Przypisy
Stacje i przystanki kolejowe w Albanii
Architektura w Durrës |
3456279 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Hetton-cum-Bordley | Hetton-cum-Bordley | Hetton-cum-Bordley – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Craven. W obszar civil parish wchodzą także Hetton i Bordley. W 2001 Hetton i Bordley civil parishes liczyła 153 mieszkańców.
Przypisy
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire |
3456282 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Franky%20Steven%20Karwur | Franky Steven Karwur | Franky Steven Karwur – indonezyjski brydżysta, World Life Master (WBF).
Wyniki brydżowe
Olimpiady
Na olimpiadach uzyskał następujące rezultaty:
Zawody światowe
W światowych zawodach zdobył następujące lokaty:
Klasyfikacja
Przypisy
Indonezyjscy brydżyści |
3456284 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Darrell%20Walker | Darrell Walker | Darrell Walker (ur. 9 marca 1961 w Chicago) – amerykański koszykarz oraz trener, występował na pozycji obrońcy, mistrz NBA z 1993 roku.
Osiągnięcia
Na podstawie, o ile nie zaznaczono inaczej.
NCAA
Uczestnik rozgrywek:
Sweet Sixteen turnieju NCAA (1981, 1983)
turnieju NCAA (1981–1983)
Mistrz:
turnieju konferencji Southwest (SWC – 1982)
sezonu regularnego SWC (1981, 1982)
Zaliczony do:
I składu konferencji SWC (1983)
II składu All-American (1983)
Laureat nagrody – 2015 SEC Legend
NBA
Mistrz NBA (1993)
Wybrany do I składu debiutantów NBA (1984)
Przypisy
Linki zewnętrzne
Profil na NBA.com
Statystyki zawodnicze na basketball-reference.com
Statystyki trenerskie na basketball-reference.com
Profil na landofbasketball.com
Profil na espn.go.com
Amerykańscy koszykarze
Koszykarze NCAA All-American
Amerykańscy trenerzy koszykarscy
Koszykarze New York Knicks
Koszykarze Denver Nuggets
Koszykarze Washington Bullets
Koszykarze Detroit Pistons
Koszykarze Chicago Bulls
Trenerzy Washington Wizards
Trenerzy Toronto Raptors
Asystenci trenerów Detroit Pistons
Asystenci trenerów New Orleans Hornets
Koszykarze Arkansas Razorbacks
Asystenci trenerów New York Knicks
Trenerzy Washington Mystics
Asystenci trenerów Toronto Raptors
Ludzie urodzeni w Chicago
Urodzeni w 1961 |
3456285 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Dorota%20Pojda-Wilczek | Dorota Pojda-Wilczek | Dorota Pojda-Wilczek – polska okulistka, profesor nauk medycznych.
Życiorys
Pochodzi z Katowic. Ukończyła z wyróżnieniem VII LO w Katowicach. Dyplom lekarski z wyróżnieniem zdobyła w 1990 roku na Śląskiej Akademii Medycznej (od 2007 roku Śląski Uniwersytet Medyczny) i na tej uczelni została zatrudniona w 1991 roku w charakterze pracownika naukowo-dydaktycznego. Posiada I i II stopień specjalizacji w zakresie okulistyki. Jest mężatką, ma dwoje dzieci.
Stopień doktorski uzyskała w 1999 roku na podstawie pracy "Wzbudzona korowa odpowiedź wzrokowa u potomstwa rodziców żyjących w środowisku skażonym ołowiem - badania kliniczne i doświadczalne" (promotor: Stefan Pojda). Habilitowała się w 2012 roku na podstawie oceny dorobku naukowego i pracy pod tytułem "Czynność narządu wzroku u dzieci z wczesnym uszkodzeniem mózgu". W 2019 roku został jej nadany tytuł naukowy profesora nauk medycznych.
Od 2000 roku była adiunktem w Katedrze Okulistyki. Od lutego 2019 r. jest zatrudniona na stanowisku profesora nadzwyczajnego ŚUM. Pracuje na Odcinku II Kliniki Okulistyki Dorosłych w Uniwersyteckim Centrum Klinicznym im. Prof. K. Gibińskiego w Katowicach. Od 1992 roku należy do Polskiego Towarzystwa Okulistycznego (sekcja retinologiczna, jaskry, neurookulistyki i elektrofizjologii klinicznej, chorób rogówki i powierzchni oka, zapobiegania ślepocie i rehabilitacji słabowidzących), a od 2000 roku należy także do European Association for Vision and Eye Research.
Swoje prace publikuje w czasopismach krajowych i zagranicznych, m.in. w Klinice Ocznej, Vision Research, Documenta Ophthalmologica. Zainteresowania kliniczne i badawcze D. Pojdy-Wilczek dotyczą m.in. elektrofizjologii narządu wzroku i neurookulistyki (w tym: wzrokowe potencjały wywołane, elektrookulogram), diagnostyki i leczenia zaburzeń widzenia oraz rozwoju widzenia.
Zobacz też
Okuliści związani z Katowicami:
Ewa Mrukwa-Kominek
Maria Formińska-Kapuścik
Katarzyna Michalska-Małecka
Dorota Tarnawska
Edward Wylęgała
Przypisy
Bibliografia
Biogram na stronie prywatnej
Linki zewnętrzne
Strona internetowa
Spis publikacji w serwisie PubMed
Polscy okuliści
Wykładowcy Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach |
3456286 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ainoshima | Ainoshima | – japońska wyspa na morzu Genkai (właśc. Genkai-nada), u północnych wybrzeży wyspy Kiusiu, w granicach administracyjnych miasta Shingū, w prefekturze Fukuoka.
Ainoshima leży ok. 8 km na północny zachód od Shingū. Zajmuje powierzchnię 1,22 km², a jej linia brzegowa ma długość ok. 6,7 km. Część wybrzeża ma charakter klifowy (głównie w północnej części wyspy). W krajobrazie wyspy dominują wzgórza. Najwyższym wzniesieniem jest Taka-yama, które znajduje się we wschodniej części wyspy i osiąga wysokość 77 m n.p.m. Na jego szczycie wznosi się latarnia morska. Wokół wyspy biegnie droga o długości 5,4 km. Około 300 metrów na południowy wschód od wyspy znajduje się charakterystyczny bazaltowy łuk skalny o wysokości 20 metrów zwany Hanagurise albo Megane-iwa, z otworem powstałym w wyniku erozyjnego działania wody morskiej.
W 2005 roku wyspa liczyła 368 mieszkańców. Ludność utrzymuje się głównie z rybołówstwa. Zabudowania mieszkalne skupione są w południowo-zachodniej i południowej części wyspy, wokół zatoki, w której znajduje się port.
Wyspa była zamieszkana już w okresie Jōmon. Między IV i VII wiekiem wzniesiono we wschodniej części wybrzeża grupę 254 kamiennych kopców, w których znajdowały się grobowce. Wyspa była wzmiankowana w Nihon-shoki, Man’yōshū i Shokukokin-wakashū. W okresie Edo Ainoshima była miejscem postojów poselstw koreańskich do Japonii, które przyjmował na wyspie ród Kuroda.
Ainoshima znana jest także jako jedna z japońskich „kocich wysp” ze względu na dużą populację kotów. Koty zostały sprowadzone na wyspę kilkadziesiąt lat temu, by zwalczyć plagę myszy. Eksperyment wymknął się jednak spod kontroli, przez co ich liczba wzrosła do kilku setek. Obecnie, by zapobiec dalszym wzrostom populacji, zwierzęta są sterylizowane. Koty nie mają swoich właścicieli, dokarmiane są jedynie przez mieszkańców.
Uwagi
Przypisy
Wyspy Japonii
Wyspy w Cieśninie Koreańskiej |
3456287 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Kettlewell%20with%20Starbotton | Kettlewell with Starbotton | Kettlewell with Starbotton – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Craven. W 2011 civil parish liczyła 322 mieszkańców.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire |
3456288 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Izba%20Przemys%C5%82owo-Handlowa%20Wojew%C3%B3dztwa%20Kujawsko-Pomorskiego | Izba Przemysłowo-Handlowa Województwa Kujawsko-Pomorskiego | Izba Przemysłowo-Handlowa Województwa Kujawsko-Pomorskiego – izba gospodarcza powstała na bazie Pomorskiej Izby Przemysłowo-Handlowej w Bydgoszczy (1875-1933, 1947-1950, od 1988), służąca obronie interesów, rozwoju i poprawie warunków prowadzenia działalności przez podmioty gospodarcze z województwa kujawsko-pomorskiego.
Historia
W 1849 roku powstała w Bydgoszczy Rada Przemysłowa, która w 1855 r. zorganizowała „Wystawę Bydgoską” ukazującą po raz pierwszy dorobek przedsiębiorców kujawsko-pomorskich. Rada w 1860 r. przekształciła się w Towarzystwo Kupców, które powołało m.in. sąd rozjemczy, rozpatrujący sprawy sporne pomiędzy przedsiębiorcami. 13 maja 1875 r. Towarzystwo zorganizowało w mieście Izbę Handlowo Przemysłową, która reprezentowała interesy uczestników rozwijającego się przemysłu i handlu w Bydgoszczy. Początkowo na 24 członków Izby zasiadał w niej tylko jeden Polak.
Po przejściu Bydgoszczy do odrodzonej II Rzeczypospolitej komisarzem Izby z ramienia rządu polskiego został w 1920 r. mec. Melchior Wierzbicki. Izba była terytorialną organizacją samorządu gospodarczego. W jej skład wchodzili radcowie wybierani przez przedsiębiorstwa i ich zrzeszenia gospodarcze oraz osoby mianowane przez Ministerstwo Przemysłu i Handlu. Izba czuwała nad interesami przemysłu i handlu w okręgu bydgoskim, współpracowała z władzami lokalnymi, pomagała w organizacji szkolnictwa zawodowego. W 1923 r. IPH w Bydgoszczy utworzyła Liceum Handlowe. Siedziba IPH mieściła się w kamienicy przy Nowym Rynku.
30 września 1933 roku na mocy decyzji Rady Ministrów bydgoską Izbę Przemysłowo-Handlową zlikwidowano, a teren jej podporządkowany podzielono pomiędzy Izby: gdyńską i poznańską. Na miejscu powołano ekspozyturę Izby Przemysłowo-Handlowej w Gdyni. Taki stan rzeczy utrzymał się do września 1939 r.
Po II wojnie światowej rozpoczęto odbudowę samorządu gospodarczego na terenie całego kraju w nowej rzeczywistości gospodarczej i społecznej. Początkowo utrzymano układ przedwojenny, czyli: siedziba Izby w Gdyni, a ekspozytura w Bydgoszczy. Pierwsze zebranie plenarne gdyńskiej Izby Przemysłowo-Handlowej miało miejsce 31 maja 1946 r. w sali Bydgoskiego Towarzystwa Wioślarskiego. 21 maja 1947 r. podjęto uchwałę o utworzeniu samodzielnej Pomorskiej Izby Przemysłowo-Handlowej w Bydgoszczy. Pierwsze plenarne zebranie Izby działającej jako instytucja samodzielna odbyło się 30 grudnia 1948 r. Pierwszym prezesem został Stanisław Cylkowski. Wyodrębniono 9 komisji oraz 3 sekcje: Przemysłową, Handlową i Żeglugi Śródlądowej, a od 1949 r. także Biuro Reklamacji Kolejowych i Porad Taryfowych. Terytorialny zasięg działania Izby obejmował ówczesne województwo pomorskie z delegaturami w Grudziądzu, Toruniu i Włocławku. W 1945 r. Izba założyła w Chełmnie Gimnazjum i Liceum Handlowe oraz wspierała Liceum Drogistowskie w Bydgoszczy oraz Gimnazjum i Liceum Handlowe dla Dorosłych w Grudziądzu.
Po wyborach parlamentarnych z 1947 r. wprowadzono doktrynalny socjalizm, oparty na radzieckich wzorcach, spychając izby gospodarcze na margines życia gospodarczego. Zgodnie ze strukturą zarządzania gospodarką, przemysł prywatny podlegał IPH. W praktyce rolę instytucji nadrzędnej w stosunku do sektora prywatnego IPH dzieliła z Dyrekcją Przemysłu Miejscowego. W latach 1945-1950 w Bydgoszczy obecnych było szereg zrzeszeń gospodarczych, m.in. Zrzeszenie Kupców Samodzielnych (1309 członków), Zrzeszenie Kupców Zbożowych (54), Zrzeszenie Prywatnego Przemysłu Drzewnego, Zrzeszenie Prywatnego Przemysłu Farmaceutycznego (350 przedsiębiorstw z całego Pomorza), Zrzeszenie Właścicieli Barek Holowników. Wskutek ustawy o nacjonalizacji przemysłu, jako potencjalni członkowie Izby odpadli przedsiębiorcy, którzy byli właścicielami dużych i średnich zakładów, zatrudniających powyżej 50 pracowników. Izba opierała się zatem prawie wyłącznie na drobnych przedsiębiorcach i kupcach, których liczba z każdym rokiem zmniejszała się wskutek „bitwy o handel”, odcięcia przedsiębiorców od dostaw przemysłu państwowego i innych utrudnień władz. W 1949 roku w województwie pomorskim zlikwidowano 30% stanu przedsiębiorstw handlowych i usługowych. Mniejsze zakłady włączono do rzemiosła lub spółdzielni, a większe wchłonęły przedsiębiorstwa państwowego przemysłu terenowego. Działacze Izby do końca walczyli o zachowanie sektora prywatnego przed zagładą oraz bronili kupców przed represjami.
Likwidacja Pomorskiej Izby Przemysłowo-Handlowej w Bydgoszczy, podobnie jak izb w całym kraju nastąpiła 28 czerwca 1950 r. W ówczesnych warunkach politycznych była ona niewygodnym symbolem epoki kapitalistycznej, który musiał ulec likwidacji wobec wprowadzania w Polsce wzorowanego na sowieckim systemu gospodarczego.
Samorząd gospodarczy w postaci Izb Przemysłowo-Handlowych, mógł odrodzić się dopiero z chwilą upadku PRL i systemu socjalistycznego. W rezultacie przemian polityczno-gospodarczych w 1988 roku utworzono ponownie Izbę Przemysłowo-Handlową w Bydgoszczy, która w 2001 r. stała się Izbą Przemysłowo-Handlową Województwa Kujawsko-Pomorskiego.
Zadania
Głównym zadaniem Izby Przemysłowo Handlowej jest obrona interesów podmiotów gospodarczych regionu (w szczególności swoich członków) w wielu dziedzinach, np. interpretacji prawa o zamówieniach publicznych, ułatwień dla rozwoju i finansowania lokalnej przedsiębiorczości, pomocy w zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Izba udziela bezpłatnych porad prawnych w zakresie prawa gospodarczego, pomaga znajdować partnerów handlowych, a za pomocą wywiadowni gospodarczej może sprawdzić ich kondycję finansową. Poprzez udział w misjach gospodarczych możliwe jest poszerzenie rynków zbytu za granicą. Izba zapewnia również reklamę, wydając katalogi prezentujące wyroby i usługi swoich członków, które trafiają do środowisk biznesowych na całym świecie.
Izba Przemysłowo-Handlowa Województwa Kujawsko-Pomorskiego posiada partnerów na wszystkich kontynentach, dzięki czemu otrzymuje bieżące informacje gospodarcze i oferty handlowe, które mogą być wykorzystywane przez przedsiębiorstwa regionu.
Poza działalnością gospodarczą Izba Przemysłowo-Handlowa Województwa Kujawsko-Pomorskiego prowadzi kompleksowe szkolenia pracowników firm członkowskich, zwłaszcza z dziedziny zarządzania, prawa, finansów i technik handlu krajowego i zagranicznego.
Każdy członek Izby niezależnie od posiadanego potencjału ekonomicznego ma równe prawa i taki sam wpływ na politykę Izby.
Struktura organizacyjna
Biuro Handlu Zagranicznego – zajmuje się poszukiwaniem partnerów gospodarczych w kraju i za granicą, promocją towarów na obcych rynkach, oceną kondycji potencjalnych kontrahentów, załatwianiem dokumentów i formalności w handlu zagranicznym oraz pomocą w trakcie spotkań z partnerami zagranicznymi;
Wydział Informacji i Szkoleń – zajmuje się prowadzeniem szkoleń oraz oferuje raporty handlowe o wybranej firmie, co pozwala zredukować ryzyko kontraktowe;
Wydział Promocji i Reklamy – organizuje misje gospodarcze za granicą na wszystkich kontynentach oraz opracowuje katalogi gospodarcze.
Członkowie
W 2014 r. do Izby Przemysłowo-Handlowej Województwa Kujawsko-Pomorskiego należało 86 członków, w tym firmy produkcyjne, usługowe, banki, agencje finansowe i reklamowe, podmioty samorządowe itd. Większość podmiotów pochodziła z Bydgoszczy i zachodniej części regionu kujawsko-pomorskiego.
Zobacz też
Województwo kujawsko-pomorskie
Gospodarka Bydgoszczy
Przypisy
Izby gospodarcze
Gospodarka w województwie kujawsko-pomorskim
Gospodarka Bydgoszczy |
3456289 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Malham%20Moor | Malham Moor | Malham Moor – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Craven. W 2001 civil parish liczyła 69 mieszkańców.
Przypisy
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire |
3456292 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Martons%20Both | Martons Both | Martons Both – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Craven. W 2011 civil parish liczyła 213 mieszkańców.
Przypisy
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire |
3456294 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Scosthrop | Scosthrop | Scosthrop – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Craven. W 2001 civil parish liczyła 77 mieszkańców. Scosthrop jest wspomniana w Domesday Book (1086) jako Scotorp.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Kirkby Malham.info
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire |
3456295 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Stirton%20with%20Thorlby | Stirton with Thorlby | Stirton with Thorlby – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Craven. W 2011 civil parish liczyła 204 mieszkańców.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Vision of Britain
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire |
3456297 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Kurtyna%20uszczelniaj%C4%85ca | Kurtyna uszczelniająca | Kurtyna uszczelniająca – urządzenie zabezpieczające prace przeładunkowe przed oddziaływaniem czynników atmosferycznych. Kurtyny te mogą być mechaniczne bądź wypełnione sprężonym powietrzem (pneumatyczne) lub specjalną pianką.
Bibliografia
Logistyka |
3456299 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ainderby%20Miers%20with%20Holtby | Ainderby Miers with Holtby | Ainderby Miers with Holtby – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Hambleton. W 2001 civil parish liczyła 25 mieszkańców.
Przypisy
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire
Hambleton (dystrykt) |
3456301 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Happiness%20~K%C5%8Dfuku%20kangei%21~ | Happiness ~Kōfuku kangei!~ | – czwarty singel zespołu Berryz Kōbō, wydany 25 sierpnia 2004 roku przez wytwórnię Piccolo Town. Został wydany także jako „Single V” (DVD) 8 września 2004 roku.
Singel osiągnął 20 pozycję w rankingu Oricon i pozostał na liście przez 4 tygodnie, sprzedano egzemplarzy.
Utwór Yūjō junjō oh seishun został użyty jako piosenka przewodnia filmu Promise Land ~Clovers no daibōken~.
Lista utworów
Single V
Przypisy
Linki zewnętrzne
Profil singla na Oricon
Profil singla na Oricon (Single V)
Happiness ~Kōfuku kangei!~ w serwisie YouTube
Single wydane w roku 2004
Single Berryz Kōbō |
3456302 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Tower%20Prep | Tower Prep | Tower Prep (2010) – kanadyjsko-amerykański serial fabularny wyprodukowany przez Dolphin Entertainment i Cartoon Network Studios. Twórcą serialu jest Paul Dini, dawny producent oraz scenarzysta seriali animowanych takich jak Batman, Superman oraz pozostałych animacji z uniwersum DC Comics. Jest to drugi serial Cartoon Network trwający po godzinę zaraz po Unnatural History. Zdjęcia do serialu kręcono w Vancouver w Kanadzie.
Premiera serialu miała miejsce w Stanach Zjednoczonych 19 października 2010 na amerykańskim Cartoon Network. Po raz ostatni serial został wyemitowany 28 grudnia 2010. W Polsce serial do tej pory nie był emitowany.
Opis fabuły
Serial opisuje perypetie Iana Archera oraz jego przyjaciół – Gabriela "Gabe'a" Lexingtona Forresta, Candice "CJ" Ward i Suki Sato, którzy uczęszczają do ekskluzywnej szkoły o nazwie Wieża Prep. Wieża Prep to szkoła dla uczniów ze specjalnymi zdolnościami, a wychowankowie nie wiedzą, w jaki sposób tam się znaleźli i jak mogą ją opuścić. Ian wraz z przyjaciółmi postanawiają przeżyć niesamowite przygody, rozwiązując tajemnicze zagadki kryjące się za Wieżą Prep oraz odnaleźć drogę na powrót do normalnego życia.
Obsada
Drew Van Acker – Ian Archer
Ryan Pinkston – Gabriel "Gabe" Lexington Forrest
Elise Gatien – Candice "CJ" Ward
Dyana Liu – Suki Sato
Ted Whittall – dyrektor szkoły
Dan Payne – trener
Richard Harmon – Ray Snider
Jesse Haddock – Kyle Sykes
Izaak Smith – Cal Rice
i inni.
Odcinki
|}
Przypisy
Linki zewnętrzne
Amerykańskie telewizyjne seriale fantastycznonaukowe
Amerykańskie telewizyjne seriale obyczajowe
Amerykańskie telewizyjne seriale dla dzieci i młodzieży
Kanadyjskie telewizyjne seriale fantastyczne
Kanadyjskie telewizyjne seriale dla dzieci i młodzieży
Kanadyjskie telewizyjne seriale obyczajowe
Produkcje Cartoon Network
Seriale telewizyjne emitowane od 2010
Seriale telewizyjne zakończone w 2010
Amerykańskie telewizyjne seriale dramatyczne |
3456303 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Angram%20Grange | Angram Grange | Angram Grange – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Hambleton. W 2001 civil parish liczyła 17 mieszkańców.
Przypisy
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire
Hambleton (dystrykt) |
3456311 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Bilsdale%20Midcable | Bilsdale Midcable | Bilsdale Midcable – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Hambleton. W 2011 civil parish liczyła 332 mieszkańców.
Przypisy
Linki zewnętrzne
GENUKI
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire
Hambleton (dystrykt) |
3456313 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Brandsby-cum-Stearsby | Brandsby-cum-Stearsby | Brandsby-cum-Stearsby – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Hambleton. W 2011 civil parish liczyła 383 mieszkańców.
Przypisy
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire
Hambleton (dystrykt) |
3456318 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Burrill%20with%20Cowling | Burrill with Cowling | Burrill with Cowling – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Hambleton. W 2011 civil parish liczyła 104 mieszkańców.
Przypisy
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire
Hambleton (dystrykt) |
3456319 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Clifton-on-Yore | Clifton-on-Yore | Clifton-on-Yore – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Hambleton. W 2001 civil parish liczyła 42 mieszkańców.
Przypisy
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire
Hambleton (dystrykt) |
3456326 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Cotcliffe | Cotcliffe | Cotcliffe – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Hambleton. W 2001 civil parish liczyła 3 mieszkańców.
Przypisy
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire
Hambleton (dystrykt) |
3456327 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Lewan%20Guledani | Lewan Guledani | Lewan Guledani (ur. 16 kwietnia 1986) − gruziński bokser, srebrny medalista Mistrzostw Unii Europejskiej 2014 w Sofii, dwukrotny mistrz Gruzji w kategorii ciężkiej w roku 2014 i 2015. W sezonie 2011/2012 reprezentował drużynę Los Angeles Matadors w rozgrywkach WSB. Trzykrotnie reprezentował Gruzję na Mistrzostwach Świata w roku 2009, 2011, 2013.
Jako reprezentant Gruzji trzykrotnie startował na Mistrzostwach Świata w roku 2009, 2011 oraz 2013. W 2009 podczas Mistrzostw Świata 2009 w Mediolanie, Gruzin udział zakończył w 1/32 finału, przegrywając na punkty (3:10) z reprezentantem Kanady Steve'em Rollsem. Na Mistrzostwach Świata 2011 w Baku dotarł do 1/16 finału, w którym przegrał z reprezentantem Stanów Zjednoczonych Marcusem Brownem. Na Mistrzostwach Świata 2013 w Ałmaty dotarł do 1/16 finału, ulegając na punkty (0:3) Włochowi Clemente Russo. Dwukrotnie reprezentował Gruzję na Mistrzostwach Europy w roku 2011 i 2013, nie zdobywając medalu.
W sierpniu 2014 zdobył srebrny medal na Mistrzostwach Unii Europejskiej 2014 w Sofii. W półfinale pokonał Litwina Tadasa Tamašauskasa, a w finale odniósł nieznaczną porażkę na punkty z Polakiem Igorem Jakubowskim.
Przypisy
Urodzeni w 1986
Gruzińscy bokserzy |
3456328 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Weekend%20u%20Berniego | Weekend u Berniego | Weekend u Berniego () – amerykańska komedia produkcji Gladden Entertainmen z 1989 roku. Scenariusz napisał Robert Klane, reżyserem jest Ted Kotcheff. Główne role zagrali: Andrew McCarthy, Jonathan Silverman oraz Terrys Kiser. Film trwa godzinę i 41 minut. W 1993 roku powstał sequel filmu Weekend u Berniego 2.
Fabuła
Film opowiada historię dwóch młodych biznesmenów: Larry Wilson (Andrew McCarthy) i Richard Parker (Jonathan Silverman). Wykrywają oszustwo w firmie, w której pracują i informują o tym szefa firmy Berniego Lomaxa (Terry Kiser). Szef zaprasza ich do swojego domu na plaży z zamiarem pozbycia się niewygodnych pracowników, ponieważ sam jest zamieszany w to oszustwo. Prawdziwy szef firmy chce pozbyć się Berniego, a młodych biznesmenów chce wrobić w morderstwo.
Obsada
Źródło.
Andrew McCarthy – Larry Wilson
Jonathan Silverman – Richard Parker
Terry Kiser – Bernie Lomax
Catherine Mary Stewart – Gwen Saunders
Don Calfa – Paulie
Catherine Parks – Tina
Eloise Broady – Tawny
Gregory Salata – Marty
Louis Giambalvo – Vito
Ted Kotcheff – Mr. Parker
Margaret Hall – sekretarka Lomaxa
Stefanos Miltsakakis − kulturysta Klaus
Jason Woliner
Przypisy
Amerykańskie filmy komediowe
Amerykańskie filmy z 1989 roku |
3456329 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Antonio%20Davis | Antonio Davis | Antonio Lee Davis (ur. 31 października 1968 w Oakland) – amerykański koszykarz oraz analityk sportowy, występował na pozycjach skrzydłowego i środkowego, uczestnik meczu gwiazd NBA.
Osiągnięcia
Na podstawie, o ile nie zaznaczono inaczej.
NCAA
Uczestnik turnieju NCAA (1987–1990)
Mistrz:
turnieju konferencji (1989, 1990)
sezonu regularnego konferencji (1987)
Zaliczony do:
I składu defensywnego WAC (1990)
II składu WAC (1989, 1990)
NBA
Uczestnik:
meczu gwiazd NBA (2001)
NBA Rookie Challenge (1994)
konkursu wsadów NBA (1994)
Inne
Zdobywca Pucharu Koracia (1993)
2-krotny uczestnik rozgrywek Pucharu Koracia (1991/92, 1992/93)
Finalista konkursu wsadów hiszpańskiej ligi ACB (1993)
Lider ligi greckiej w zbiórkach (1992)
Reprezentacja
Wicemistrz Ameryki (1989)
Uczestnik mistrzostw świata (2002 – 6.miejsce)
Uwagi
Przypisy
Linki zewnętrzne
Profil na NBA.com
Statystyki na basketball-reference.com
Profil na landofbasketball.com
Profil na espn.go.com
Amerykańscy koszykarze
Koszykarze Indiana Pacers
Koszykarze Toronto Raptors
Koszykarze New York Knicks
Koszykarze Chicago Bulls
Koszykarze Panathinaikosu BC
Koszykarze Olimpii Milano
Koszykarze UTEP Miners
NBA All-Stars
Urodzeni w 1968
Ludzie urodzeni w Oakland |
3456330 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Cotton%20%28Staffordshire%29 | Cotton (Staffordshire) | Cotton – wieś i civil parish w Anglii, w Staffordshire, w dystrykcie Staffordshire Moorlands. W 2011 civil parish liczyła 345 mieszkańców.
Przypisy
Wsie w hrabstwie Staffordshire
Civil parishes w hrabstwie Staffordshire |
3456337 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Danby%20Wiske%20with%20Lazenby | Danby Wiske with Lazenby | Danby Wiske with Lazenby – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Hambleton. W 2011 civil parish liczyła 366 mieszkańców. W obszar civil parish wchodzi także Lazenby.
Przypisy
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire
Hambleton (dystrykt) |
3456342 | https://pl.wikipedia.org/wiki/East%20Tanfield | East Tanfield | East Tanfield – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Hambleton. W 2001 civil parish liczyła 28 mieszkańców. East Tanfield jest wspomniana w Domesday Book (1086) jako Danefeld/Danefelt/Tanefeld.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Pastscape
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire
Hambleton (dystrykt) |
3456345 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Aljunied | Aljunied | Aljunied – naziemna stacja Mass Rapid Transit (MRT) w Singapurze, która jest częścią East West Line. Obsługuje osiedle mieszkaniowe Aljunied. Wystrój stacji jest utrzymany w kolorze niebieskim.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Strona oficjalna stacji
MRT (Singapur) |
3456346 | https://pl.wikipedia.org/wiki/1%20Brygada%20Piechoty%20Morskiej | 1 Brygada Piechoty Morskiej | 1 Brygada Piechoty Morskiej (ZSRR)
1 Brygada Piechoty Morskiej (Ukraina)
Zobacz też
1 Brygada Piechoty |
3456347 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Czes%C5%82aw%20Zawistowski | Czesław Zawistowski | Czesław Zawistowski (ur. 20 lutego 1891, zm. 17 maja 1935 w Warszawie) – major saperów inżynier Wojska Polskiego.
Życiorys
Czesław Zawistowski w 1910 ukończył oficerską szkołę inżynierii w Petersburgu, jako podporucznik wojsk technicznych Armii Rosyjskiej. W 1911 został członkiem Związku Strzeleckiego, a od 1917 w czasie wojny organizuje między innymi w Mińsku oddziały partyzanckie do walki z bolszewikami. Następnie wstępuje do I Korpusu Polskiego, gdzie bierze czynny udział w szkoleniu i wysyłaniu oficerów i żołnierzy tego Korpusu na front. Następnie wstąpił w szeregi Polskiej Organizacji Wojskowej. Do Wojska Polskiego zostaje przyjęty z dniem 2 grudnia 1918, uczestniczy w wojnie z Rosją. W 1921 służy w 1 pułku saperów jako dowódca grupy inżynieryjnej nr 2. W 1923 dowodzi czasowo VIII batalionem saperów w 1 pułku saperów. Od 1924 pełni obowiązki dowódcy XIV batalionu saperów w 7 pułku saperów.
W 1927 zostaje przeniesiony do dyspozycji Ministra Spraw Wewnętrznych i rozpoczyna pracę w charakterze naczelnika wydziału w Urzędzie Wojewódzkim w Białymstoku, a następnie w Poznaniu. W 1930 ponownie w Białegostoku gdzie pełni obowiązki wicewojewody. W 1932 obejmuje obowiązki dyrektora Polskiego Radia, z przydziałem do dyspozycji Ministerstwa Poczt i Telegrafów. Od 15 czerwca 1934, obejmuje obowiązki dyrektora Miejskiej Inspekcji Handlowej. 19 grudnia 1934 Minister Spraw Wewnętrznych powołał go na stanowisko wiceprezydenta miasta stołecznego Warszawy.
Zmarł nagle w 1935 bezpośrednio po powrocie z uroczystości pogrzebowych Pierwszego Marszałka Polski. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera pod murem V, rząd 1, miejsce 63).
Awanse
podporucznik
porucznik – 2 grudnia 1918
kapitan – ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919
major – ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923
Ordery i odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari
Krzyż Niepodległości z Mieczami – 12 marca 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Walecznych – czterokrotnie
Medal Międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”
Order Korony Rumunii
Przypisy
Bibliografia
Absolwenci Politechniki Warszawskiej
Członkowie Polskiej Organizacji Wojskowej
Członkowie Związku Strzeleckiego (1910–1914)
Majorowie saperów II Rzeczypospolitej
Oficerowie I Korpusu Polskiego w Rosji
Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
Odznaczeni Krzyżem Niepodległości z Mieczami
Odznaczeni Krzyżem Walecznych (czterokrotnie)
Pochowani na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie
Polacy odznaczeni Medalem Zwycięstwa
Polacy odznaczeni Orderem Korony Rumunii
Polacy – oficerowie Imperium Rosyjskiego
Urodzeni w 1891
Zmarli w 1935 |
3456348 | https://pl.wikipedia.org/wiki/1.%20deild%20Wysp%20Owczych%20%282014%29 | 1. deild Wysp Owczych (2014) | W roku 2014 odbyła się 71. edycja 1. deild Wysp Owczych – drugiej ligi piłki nożnej Wysp Owczych. W rozgrywkach brało udział 10 klubów z całego archipelagu. Drużyny z pierwszego i drugiego miejsca uzyskały prawo gry w Effodeildin - najwyższym poziomie ligowym na archipelagu. W sezonie 2014 były to: TB Tvøroyri oraz FC Suðuroy. Dwie ostatnie drużyny (HB II Tórshavn i EB/Streymur II zostały zdegradowane do 2. deild.
Uczestnicy
Tabela ligowa
Wyspy Owcze
Drugi poziom rozgrywek piłkarskich na Wyspach Owczych
Rozgrywki piłkarskie na Wyspach Owczych
2014 na Wyspach Owczych |
3456350 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Paya%20Lebar | Paya Lebar | Paya Lebar – stacja węzłowa Mass Rapid Transit (MRT) w Singapurze, która jest częścią East West Line i Circle Line.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Strona oficjalna stacji
MRT (Singapur) |
3456351 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Motocyklowe%20Grand%20Prix%20Ameryk%202015 | Motocyklowe Grand Prix Ameryk 2015 | Motocyklowe Grand Prix Ameryk 2015 – druga eliminacja Motocyklowych Mistrzostw Świata, która została rozegrana 12 kwietnia 2015 roku na torze Circuit of the Americas.
Wyniki MotoGP
Wyniki Moto2
Wyniki Moto3
Przypisy
Motocyklowe Mistrzostwa Świata 2015
2015 w Stanach Zjednoczonych |
3456353 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Eunos | Eunos | Eunos – naziemna stacja Mass Rapid Transit (MRT) w Singapurze, która jest częścią East West Line. Położona jest tuż obok Eunos Bus Interchange.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Strona oficjalna stacji
MRT (Singapur) |
3456354 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Tvornica%20autobusa%20Zagreb | Tvornica autobusa Zagreb | Tvornica autobusa Zagreb (TAZ) – nieistniejący jugosłowiański, a następnie chorwacki producent autobusów, który miał swoją siedzibę w stolicy Chorwacji – Zagrzebiu.
Historia
Produkcję autobusów, które były oparte na drewnianej ramie rozpoczęto w Zagrzebiu w 1930 roku. W 1948 roku przyjęta została nazwa „Autokaroserija Zagreb”, jednak produkcja nadal opierała się o autobusy oparte na drewnianej ramie. W 1950 roku została nawiązana współpraca z fabryką FAP z Priboj i Famos z Sarajewa, a w 1954 roku TAZ przeniesiona została na dzielnicę Dubrava w Zagrzebiu. W 1969 roku powstał koncern „FAP Famos Belgrad” w którego skład weszła fabryka FAP, Famos, Sanos oraz TAZ. Autobusy Sanos budowane były z silnikami umieszczonymi z tyłu, natomiast autobusy Dubrava (TAZ), zależnie od typu, miały silniki umieszczone z przodu lub z tyłu. Zarówno Sanosy, jak i Dubravy miały podobną konstrukcję środkowej partii nadwozia, natomiast różnica w wyglądzie zewnętrznym obu marek autobusów dotyczyła przedniej ściany.
W tym samym roku nawiązano współpracę z koncernem Daimler-Benz co zaowocowało zastosowaniem nowocześniejszych technologii w fabryce, jak i wprowadzeniem do produkcji pojazdów opartych na konstrukcji autobusów Mercedes-Benz. W 1980 roku fabryka zatrudniała 1200 pracowników oraz produkowała średnio 500–600 pojazdów (maksymalnie 900), a autobusy eksportowano m.in. do Chin, Finlandii, Wielkiej Brytanii, Egiptu i innych. W 1991 roku po odłączeniu się Chorwacji od Jugosławii produkcja gwałtownie zaczęła spadać, a pod koniec lat 90. całkowicie została zaprzestana co wiązało się m.in. ze zmniejszeniem rodzimego rynku, a także działań wojennych na terenie Chorwacji.
Modele
TAZ Neretva
TAZ 1419
TAZ 1427
TAZ Dubrava
Przypisy
Jugosłowiańscy producenci autobusów
Chorwaccy producenci autobusów
Zlikwidowane marki autobusów
Zagrzeb |
3456355 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ernst%20Borinski | Ernst Borinski | Ernst Borinski (ur. 26 listopada 1901 w Katowicach, zm. 26 maja 1983 w Tougaloo, Missisipi) – niemiecki prawnik i socjolog pochodzenia żydowskiego, który po emigracji do USA i przyjęciu obywatelstwa amerykańskiego przyczynił się do zniesienia praw Jima Crowa w Missisipi w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych ub. wieku.
Rodzina Borinskich
Przodkowie Borinskiego byli śląskimi Żydami. W pierwszej połowie XIX w. prapradziadek Ernsta, Adolf Borinski handlował ubraniami i przyprawami w Żorach – jego sklep mieścił się przy tamtejszym Rynku (budynek stoi do dziś).
Dziadek Samuel i jego bracia Luis (w latach 1872–1892 radny Katowic) oraz Wilhelm prowadzili znane sklepy delikatesowe odpowiednio w Królewskiej Hucie, Katowicach i Zabrzu. Ojciec Ernsta – Max Borinski, urodzony 25 lipca 1870 r. w Lublińcu – w 1910 r. był właścicielem sklepu pasmanteryjnego przy Johannstrasse 4, a w 1914 r. właścicielem usytuowanego pod sąsiednim adresem (Johannstrasse 2) sklepu z odzieżą męską. Od lat 70. XIX w. do 1939 r. wysoką renomą cieszył się w Katowicach sklep kolonialno-korzenny wspomnianego wyżej Luisa Borinskiego przy Grundmannstrasse 1, tuż przy katowickim rynku, prowadzony później przez jego synów, Ernsta i Rudolfa jako znane delikatesy przy Grundmannstrasse 3. Karl, syn Luisa, kuzyn Maxa, czyli stryj Ernsta, był cenionym germanistą i historykiem literatury, profesorem Uniwersytetu w Monachium.
Życiorys
Ernst Borinski gimnazjum ukończył w Katowicach. W 1924 roku otrzymał tytuł licencjata na Uniwersytecie w Halle. Studiował od 1925 roku prawo w Hamburgu, a następnie na Uniwersytecie w Berlinie, gdzie w 1928 otrzymał stopień doktora filozofii, w 1930 roku zdobył dyplom z prawa międzynarodowego na Akademii Prawa Międzynarodowego w Hadze. Po studiach podjął praktykę jako asystent sędziego, zaprzyjaźnił się podczas niej z synem jednego z sędziów Hansem Klossem. Po odbyciu praktyki został skierowany jako sędzia do miejscowości Kelbra. Jako znajomy rodziny Zeissów prowadził w owym czasie wykłady dla pracowników zakładów Zeissa.
Aby uciec przed nasilającymi się w Niemczech represjami wobec osób pochodzenia żydowskiego, wyjechał do Stanów Zjednoczonych. 21 marca 1938 roku na pokładzie Queen Mary przybył do Nowego Jorku. W latach 1942–1945 służył w wywiadzie amerykańskiej armii jako tłumacz (znał niemiecki, angielski, francuski, polski, hiszpański i rosyjski), między innymi w Europie. Podczas służby otrzymał 22 listopada 1943 roku amerykańskie obywatelstwo. Po opuszczeniu armii kontynuował studia, w 1947 r. otrzymał tytuł magistra socjologii z University of Chicago i przyjął ofertę pracy jako wykładowca socjologii w w stanie Missisipi, gdzie uczył też niemieckiego i rosyjskiego. W 1954 obronił doktorat z socjologii na University of Pittsburgh.
W USA na przełomie lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych wciąż obowiązywały tzw. prawa Jima Crowa, rasistowski system odmawiający wielu praw ludności czarnoskórej. Stan Missisipi był jedną z twierdz segregacji i represji wobec ciemnoskórych. Tougaloo było uczelnią dla czarnych. Borinski jako jeden z pierwszych organizował zajęcia, wykłady i spotkania, na których biali i czarni studenci siedzieli przy jednym stole. Publikował prace poświęcone problematyce rasowej. Z racji swoich poglądów i działań był inwigilowany przez agencję stanową strzegącą praw segregacji i inwigilującą działaczy ruchu praw obywatelskich.
Borinski wykładał w Tougaloo aż do swojej śmierci w wieku 82 lat. Z czasem stał się ikoną ruchu równouprawnienia czarnych. Jego imieniem nazwano jeden kompleksów budynków koledżu Tougaloo. Jest pochowany na małym cmentarzu na terenie kampusu. W styczniu 2000 roku odbyła się pierwsza z corocznych konferencji na jego cześć. American Civil Liberties Union nadaje doroczną nagrodę jego imienia.
Uwagi
Przypisy
Absolwenci Uniwersytetu Chicagowskiego
Absolwenci Uniwersytetu Humboldtów w Berlinie
Amerykańscy działacze praw człowieka
Amerykańscy działacze społeczni
Amerykańscy socjolodzy
Niemieccy Żydzi
Niemieccy działacze praw człowieka
Urodzeni w 1901
Wykładowcy uczelni w Stanach Zjednoczonych
Zmarli w 1983
Ludzie urodzeni w Katowicach |
3456356 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Kembangan | Kembangan | Kembangan – naziemna stacja Mass Rapid Transit (MRT) w Singapurze, która jest częścią East West Line. Stacja położona jest wzdłuż Sims Avenue East, tuż nad Kanałem Siglap.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Strona oficjalna stacji
MRT (Singapur) |
3456358 | https://pl.wikipedia.org/wiki/El%20Haza | El Haza | El Haza – jaskinia znajdująca się w zboczu wzgórza Monte Pando w pobliżu Ramales de la Victoria w hiszpańskiej Kantabrii. Stanowisko archeologiczne zawierające zabytki sztuki prehistorycznej. Odkryta została we wrześniu 1903 roku przez Hermilio Alcalde del Río i Lorenzo Sierrę.
Jaskinia położona jest na wysokości 160 m nad poziomem morza. W okresie górnego paleolitu, ze względu na bliskość łowisk i terenów łowieckich, była zamieszkana przez grupy ludzkie. Składa się z jednej galerii o szerokości 4,5 i długości 8 metrów. W jaskini znajdują się nacieki jaskiniowe w postaci stalagmitów i stalagnatów, które utworzyły się już po opuszczeniu jej przez paleolitycznych mieszkańców. Pierwotnie jaskinia była niezbyt wysoka, podłoże zostało jednak znacznie obniżone w XX wieku celem ułatwienia poruszania się. Wejście jest obecnie zabezpieczone ogrodzeniem i metalowymi drzwiami.
Na ścianach jaskini znajdują się wykonane czerwoną farbą malowidła, przedstawiające zwierzęta (jeleń, koziorożec, koń, renifer) oraz znaki abstrakcyjne. Zaliczane są one do stylu III i datowane na okres ok. 21–16,5 tys. lat BP. Znaleziska archeologiczne są ubogie, obejmują kilka kości zwierzęcych oraz narzędzia kamienne wykonane z krzemienia i kwarcytu z retuszami charakterystycznymi dla kultury solutrejskiej.
Przypisy
Jaskinie w Hiszpanii
Stanowiska archeologiczne w Hiszpanii
Kantabria
Stanowiska sztuki prehistorycznej w Europie |
3456360 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Eldmire%20with%20Crakehill | Eldmire with Crakehill | Eldmire with Crakehill – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Hambleton. W 2001 civil parish liczyła 25 mieszkańców.
Przypisy
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire
Hambleton (dystrykt) |
3456361 | https://pl.wikipedia.org/wiki/1%20Brygada%20Piechoty%20Morskiej%20%28Ukraina%29 | 1 Brygada Piechoty Morskiej (Ukraina) | 1 Brygada Piechoty Morskiej – związek taktyczny armii ukraińskiej. Podlega dowództwu Marynarki Wojennej.
Brygada została sformowała w 2014 roku w oparciu m.in. o siły i sprzęt, który powrócił z anektowanego przez Rosję Krymu. Według innych źródeł nie wszystkie jej pododdziały osiągnęły jeszcze gotowość bojową, mimo to zgrupowanie bojowe szybko zostało wysłane do Donbasu celem walk przeciwko prorosyjskim separatystom.
Bibliografia
S. Iwanowski: „Siły zbrojne Ukrainy i Białorusi”, Akademia Obrony Narodowej, Warszawa 2014.
Linki zewnętrzne
Siły Zbrojne Ukrainy – stan na koniec listopada 2014 r.
Brygady piechoty
Brygady ukraińskie
Mikołajów |
3456364 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Exelby%2C%20Leeming%20and%20Londonderry | Exelby, Leeming and Londonderry | Exelby, Leeming and Londonderry – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Hambleton. W 2011 civil parish liczyła 2788 mieszkańców.
Przypisy
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire
Hambleton (dystrykt) |
3456365 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Great%20and%20Little%20Broughton | Great and Little Broughton | Great and Little Broughton – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Hambleton. W 2011 civil parish liczyła 990 mieszkańców.
Przypisy
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire
Hambleton (dystrykt) |
3456367 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Grecki%20Autokefaliczny%20Ko%C5%9Bci%C3%B3%C5%82%20Prawos%C5%82awny%20Ameryki%20i%20Kanady | Grecki Autokefaliczny Kościół Prawosławny Ameryki i Kanady | Grecki Autokefaliczny Kościół Prawosławny Ameryki i Kanady (były egzarchat Patriarchatu Aleksandryjskiego w Stanach Zjednoczonych) − kościół chrześcijański.
Historia
Kościół nosił wiele różnych nazw, przez co jego historia jest skomplikowana i nie do końca jasna. Jedynym stałym określeniem tej wspólnoty jest były egzarchat Patriarchatu Aleksandryjskiego w Stanach Zjednoczonych. Nazwa ta często jest używana przez sam Kościół. Za jego początek uważa się 1933 rok, kiedy duchowny Christofor (Kontageorgeos) ogłosił siebie egzarchą Patriarchatu Aleksandryjskiego. 10 lutego lub 25 sierpnia 1934 roku został on wyświęcony na biskupa hierarchii Amerykańskiego Prawosławnego Kościoła Katolickiego. Nie wiadomo, czy właśnie wtedy został mianowany egzarchą, lecz w latach 1947−1950 był uznawany za takowego przez Patriarchat Aleksandryjski, a jego jurysdykcja nazywała się Aleksandryjskim Greckim Prawosławnym Kościołem Katolickim w Stanach Zjednoczonych (). Po śmierci Kontageorgeosa jurysdykcja prawdopodobnie uległa podziałowi. Część pozostała w jurysdykcji egzarchy aleksandryjskiego, druga część natomiast przekształciła się w niezależny nurt, tworząc grupę o nieokreślonej strukturze złożoną z niezależnych greckich wspólnot i biskupów. W 1983 roku jeden z biskupów − Dionizy (Makrogambrakis) został głową jurysdykcji. Kościół uznał, że 26 maja 1976 roku patriarcha Aleksandryjski Mikołaj VI nadał jurysdykcji autokefalię, a biskup Dionizy został jej pierwszym hierarchą. Kościół zaczął posługiwać się nazwą Grecki Autokefaliczny Kościół Prawosławny Ameryki i Kanady. W 1995 roku biskup Dionizy przeniósł swoją rezydencję do miasta Clearwater na Florydzie, gdzie założył monaster św. Jerzego. W połowie 2007 roku monastyr jeszcze funkcjonował.
Obecna sytuacja jurysdykcji jest niejasna. Maksymalnie do niedawna jeszcze pięć wspólnot określało siebie jako część byłego Egzarchatu Aleksandryjskiego (wśród nich czterech biskupów − Cyryl z miejscowości Lincoln w stanie Nebraska, Emmanuel z Montrealu w Kanadzie, a także bliżej nieokreśleni Bartłomiej i Antoni). Ich związki z historycznym egzarchatem i wzajemne relacje są nieznane. 28 kwietnia 2013 roku w skład Kościoła został przyjęty Ukraiński Bizantyjski Kościół Lokalny, stając się Egzarchatem Ukraińskim.
W październiku 2013 roku wyszły na jaw niektóre fakty z biografii arcybiskupa Piotra (Charosa), jego zaangażowanie w medycynę alternatywną, uzdrawianie itp. W konsekwencji 17 października Synod usunął go ze stanowiska przewodniczącego i zabronił mu służby. Arcybiskup Piotr decyzji nie przyjął i kontynuował służbę. Razem z nim pozostał biskup Joann z Brazylii. W 2014 roku zebrany Synod Kościoła potwierdził zwierzchnictwo metropolity Piotra, a odpowiedzialny za bunt biskup Prokop został usunięty ze wspólnoty Kościoła.
Struktura
Przywódcy Kościoła noszą tytuł egzarchy, a od 1983 roku − priedstojatiela. Byli nimi:
Christofor (Kontageorgeos) (1933-1950), biskup Pontikopiejski
Dionizy (Makrogambrakis) (11 stycznia 1983 − 28 grudnia 2005)
Piotr (Charos) (maj 2006 − 17 października 2013 i od 2014)
Episkopat
Piotr (Charos), biskup Filadelfii (17 maja 2000 − maj 2006)
Joann (Eloj Mendes Netto), biskup Katariny (Brazylia) i egzarcha Ameryki Łacińskiej (od 17 października 2013)
Emmanuił (Silva), biskup Montrealu i egzarcha Kanady (od lat 90.)
Meletij (Jannakopulos), metropolita Achai i Peloponezu
Aleksander, metropolita Krety i Heraklionu (do 2014)
Ewangelos (Kiricis), metropolita Awlidy i Ewii (do 2014)
Władimir (Wilde), biskup Perejasławski i Bogusławski, egzarcha Ukrainy (od 28 kwietnia 2013)
Prokop (Kanavas), biskup Adelajdy (11 sierpnia 2013 − 2014)
Melchisedek (Butorin), biskup Teodozji (12 września − 21 września 2014)
Przypisy
Kościół Prawosławny w Ameryce |
3456368 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Zamek%20Valtice | Zamek Valtice | Zamek Valtice () – zamek położony w morawskim mieście Valtice, w powiecie Brzecław, w Czechach.
Historia
Pierwotnie gotycki zamek z XIII wieku został przebudowany w stylu renesansowego, a później barokowego zamku. W swojej obecnej formie został przebudowany w latach 1643–1730 według projektu włoskiego architekta Domenico Martinelli i Johanna Bernharda Fischera von Erlach. Zamek składa się z trzypiętrowych budynków z czterema skrzydłami ze stajnią, ujeżdżalnią, galerią, rokokowym teatrem i wozownią. Z okresu renesansu są zachowane dwie narożne wieże, które wiodą od niskich bocznych skrzydeł otaczających budynek główny dziedziniec honorowy. Przednia fasada budynku zamkowego jest bogato zdobiona, oś centralna budynku jest ozdobiona portalem wejściowym i wieżą. Bogato wyposażone wnętrza zamku pochodzi z XVIII w. Park zamkowy został założony w 1727 roku. Na początku XIX wieku ogród został rozbudowany i przebudowany na park krajobrazowy z rozległym widokiem. Park ma powierzchnię 14,6 ha, rosną w nim 22 rodzaje drzew iglastych i 63 rodzaje drzew liściastych.
Galeria
Przypisy
Linki zewnętrzne
Strona oficjalna zamku
Valtice
Valtice |
3456369 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Howgrave | Howgrave | Howgrave – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Hambleton. W 2001 civil parish liczyła 14 mieszkańców. Howgrave jest wspomniana w Domesday Book (1086) jako Hogram/Hograve/Hogrem.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Pastscape
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire
Hambleton (dystrykt) |
3456371 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Gaga%20Beburia | Gaga Beburia | Gaga Beburia − gruziński bokser, srebrny medalista Mistrzostw Europy Kadetów 1995 w Elazığ.
Mistrzostwach Europy Kadetów 1995 w Elazığ zdobył srebrny medal w kategorii półśredniej. W półfinale turnieju pokonał na punkty (4:2) Ukraińca Leonida Zadorożnego, a w finale przegrał na punkty (4:5) z Rosjaninem Alexandrem Mezentsevem.
Przypisy
Urodzeni w XX wieku
Gruzińscy bokserzy |
3456374 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Mistrz%20Pseudo-Jacquemart | Mistrz Pseudo-Jacquemart | Mistrz Pseudo-Jacquemart (Mistrz Pseudo-Jacquemart de Hesdin) – anonimowy iluminator i miniaturzysta francuski pochodzenia flamandzkiego, czynny w latach 1380–1410.
Pracował prawdopodobnie na dworze księcia Jan de Berry. Jego styl był tak podobny do stylu flamandzkiego iluminatora Jacquemarta de Hesdina, że amerykański historyk sztuki Millard Meiss nadał mu miano Mistrza Pseudo-Jacquemart. Obaj artyści pracowali ze sobą przy ilustrowaniu niektórych manuskryptów na zlecenie Jeana de Berry. Mistrz Pseudo-Jacquemart pracował głównie przy dekoracjach kart kalendarzowych, pomniejszych scen i inicjałach. Jego prace odróżnia od Hesdina bardziej dynamiczna kompozycja i na bardziej intensywnej palecie barw. Pracował również dla innych anonimowych sponsorów iluminowanych manuskryptów przy współpracy z paryskimi iluminatorami.
Przypisywane iluminacje
Brewiarz – manuskrypt stworzony dla klasztoru Saint-Ambroix w Bourges; 1380, Biblioteka Publiczna w Bourges (Ms.16)
Złota legenda – rękopis Jakuba de Voragine, 1382, Biblioteka Brytyjska, Londyn (Royal 19 B XVII)
Petites Heures du Duc de Berry – ilustracje wykonane we współpracy z Jacquemartem de Hesdin i Mistrzem Trójcy Świętej; do 1385–1390, Biblioteka Narodowa Francji, Paryż (Lat.18014)
Psałterz Jeana de Berry – wykonanie sześciu postaci, we współpracy z André Beauneveu i Jacquemartem de Hesdin; około 1386, Biblioteka Narodowa Francji, Paryż (Fr13091)
Très Belles Heures de Notre-Dame – wykonanie inicjałów i stopek w pierwszym etapie powstawania Godzinek, przy współpracy z Mistrzem Paramentu z Narbonne; 1390–1405, Biblioteka Narodowa Francji, Paryż (3093 NAL)
Godzinki – manuskrypt powstały na zlecenie nieznanego klienta z Rzymu, iluminacje wykonane we współpracy z Mistrzem Mazarine i Mistrzem Luçon; 1400, Biblioteka Publiczna w Quimper (Ms.42)
Historie Biblijne Guiarta Millsa – autorstwo kilku miniatur(ff. 3V-5V 1, 7-8, 10-16) BL (Harley 4381)
Godzinki – wykonanie kilku miniatur przy współpracy z Mistrzem Luçon;ok. 1405–1410, Biblioteka Brytyjska (Yates Thompson 37)
Godzinki – 1410, Rosyjska Biblioteka Narodowa, Petersburg (Rasn. Q.v.I,8)
Les Grandes Heures de Jean de Berry – wykonanie małych postaci; 1407–1409, Biblioteka Narodowa Francji, Paryż (Lat.919)
Godzinki – 1410, J. Paul Getty Museum Los Angeles (Ms.36)
Lekcjonarz Sainte-Chapelle w Bourges – przy współpracy z Mistrzem Boucicaut; 1410, Biblioteka Miejska, Boucicaut
Bardzo bogate godzinki księcia de Berry – wykonanie inicjałów w drugim etapie powstawania Godzinek; 1411-1416, Musée Condé, Chantilly (Ms.65)
Przypisy
Bibliografia
Anonimowi malarze francuscy
Francuscy iluminatorzy
Miniaturzyści |
3456382 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Maria%20Mi%C5%82os%C5%82awska | Maria Miłosławska | Maria Iljiniczna Miłosławska, ros. Мария Ильинична Милославская (ur. , zm. w Moskwie) – caryca Rosji, żona cara Aleksego I Romanowa, matka carów Fiodora III Romanowa i Iwana V Romanowa.
Życiorys
Ojcem Marii był Ilja Daniłowicz Miłosławski, bliski współpracownik Borysa Iwanowicza Morozowa, mającego duże wpływy na dworze carskim dawnego opiekuna cara Aleksego. Caryca pochodziła z rusko-tatarskiej rodziny książęcej i bojarskiej Miłosławskich. poślubiła cara Aleksego I. Do małżeństwa doszło w wyniku zabiegów Morozowa, który dziesięć dni później poślubił Annę Iljiniczną Miłosławską, siostrę carycy. Małżeństwo było udane. Para doczekała się trzynaściorga dzieci: pięciu synów i osiem córek.
Dzieci Marii i Aleksego:
Dymitr Aleksiejewicz (ur. 22 października 1648, zm. 5 października 1649),
Eudoksja Aleksiejewna (ur. 17 lutego 1650, zm. 10 marca 1712) – nie wyszła za mąż,
Marfa Aleksiejewna (ur. 28 sierpnia 1652, zm. 19 lipca 1707) – nie wyszła za mąż, po wstąpieniu do klasztoru przyjęła imię Małgorzata,
Aleksy Aleksiejewicz (ur. 5 lutego 1654, zm. 17 stycznia 1670) – następca tronu, pretendent do tronu polskiego,
Anna Aleksiejewna (ur. 23 stycznia 1655, zm. 9 maja 1659),
Zofia Aleksiejewna (ur. 17 września 1657, zm. 3 lipca 1704) – regentka w latach 1682-1689, po zesłaniu do klasztoru przyjęła imię Zuzanna,
Katarzyna Aleksiejewna (ur. 26 listopada 1658, zm. 1 maja 1718) – nie wyszła za mąż,
Maria Aleksiejewna (ur. 18 stycznia 1660, zm. 9 marca 1723) – nie wyszła za mąż,
Fiodor Aleksiejewicz (ur. 30 maja 1661, zm. 27 kwietnia 1682) – późniejszy car Fiodor III Romanow,
Fieodozja Aleksiejewna (ur. 28 maja 1662, zm. 14 grudnia 1713) – nie wyszła za mąż,
Szymon Aleksiejewicz (ur. 3 kwietnia 1665, zm. 19 czerwca 1669),
Iwan Aleksiejewicz (ur. 27 sierpnia 1666, zm. 29 stycznia 1696) – późniejszy car Iwan V Romanow,
Eudoksja Aleksiejewna (ur. 26 lutego 1669, 28 lutego 1669).
Maria Miłosławska zmarła w Moskwie. Została pochowana w głównym soborze Monasteru Wniebowstąpienia Pańskiego w Moskwie, a po jego zniszczeniu w 1929 roku szczątki zostały przeniesione do Soboru św. Michała Archanioła.
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Caryce Rosji
Zmarli w 1669
Urodzeni w 1626 |
3456388 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Zbrodnia%20w%20Gardelegen | Zbrodnia w Gardelegen | Zbrodnia w Gardelegen – masakra więźniów obozów koncentracyjnych dokonana przez formacje SS i Luftwaffe pod koniec II wojny światowej.
13 kwietnia 1945 roku, na terenie majątku ziemskiego Isenschnibbe, w pobliżu północnoniemieckiego miasta Gardelegen, niemieccy strażnicy zamknęli 1016 więźniów, których gnano z ewakuowanych obozów Mittelbau-Dora i Hannover-Stöcken, w wielkiej, murowanej stodole, którą następnie podpalili. Większość więźniów spłonęła żywcem; do próbujących uciekać strzelano. Zbrodnię wykryto dwa dni później, gdy teren ten został zajęty przez żołnierzy 102 Dywizji United States Army. Jedenastu więźniów odnaleziono żywych – 7 Polaków, 3 Rosjan i 1 Francuza. Zeznania ocaleńców zostały zebrane i opublikowane przez Melchiora Wańkowicza w 1969, w książce „Od Stołpców po Kair”.
Przebieg masakry
Do wykrycia tej zbrodni doszło przez przypadek. 14 kwietnia 1945 roku został ujęty przez Niemców łącznikowy oficer amerykański, porucznik Emerson Hunt, który zmierzał z dowództwa 102 Dywizji Piechoty Ozark do 701. batalionu czołgów. Oficer ten przekonał obrońców Gardelegen, że do miasta zbliżają się amerykańskie czołgi, co zmusiło niemieckiego komendanta do kapitulacji. W ten sposób Amerykanie przybyli na miejsce, zanim Niemcy zdołali pogrzebać ciała wszystkich ofiar.
W dniach 3–4 kwietnia, na wieść o oddziałach US Army forsujących Ren i wkraczających do Niemiec, komendantura SS obozu koncentracyjnego Mittelbau-Dora wydała rozkaz ewakuacji więźniów obozu głównego i licznych podobozów transportem kolejowym lub pieszo do bardziej oddalonych obozów: Bergen-Belsen, Sachsenhausen, czy Neuengamme.
W ciągu kilku dni około 3000 więźniów z obozów Mittelbau-Dora i podobozu Neuengamme przybyło do Gardelegen, gdzie musieli opuścić wagony, ponieważ torowiska zostały zniszczone przez lotnictwo alianckie i dalszy transport kolejowy był niemożliwy. SS-mani, których było niewielu w stosunku do liczby więźniów, otrzymali wsparcie w postaci miejscowych strażaków, żołnierzy Luftwaffe, starszych wiekiem volkssturmistów i nastolatków z Hitlerjugend, którzy mieli pilnować więźniów.
13 kwietnia ponad tysiąc więźniów, w większości chorych i niezdolnych do dalszego marszu, wypędzono z Gardelegen i zagnano do wielkiej murowanej stodoły należącej do majątku Isenschnibbe. Następnie strażnicy zabarykadowali wrota i podpalili oblaną benzyną słomę. Więźniów, którzy usiłowali gasić pożar lub uciekać przed ogniem robiąc podkopy pod ścianami, zabijano strzelając z broni palnej i panzerfaustów; do stodoły wrzucano też granaty. Następnego dnia SS-mani i ich pomocnicy wrócili z zamiarem zatarcia śladów zbrodni. Planowali zabicie ewentualnie ocalonych, spalenie resztek ciał i stodoły. Na przeszkodzie stanęły szybkie postępy żołnierzy 102 DP.
14 kwietnia Amerykanie wkroczyli do Gardelegen, a dzień później odkryli ślady masakry. W ciągle jeszcze tlącej się stodole i wykopanych w pobliżu rowach znaleźli zwłoki 1016 więźniów. Podczas ekshumacji okazało się, że stan w jakim znajdują się zwłoki, uniemożliwia zidentyfikowanie większości zamordowanych. Alianci ustalili nazwiska zaledwie czterech osób, a na 301 krzyżach umieścili numery obozowe. Udało się im ponadto rozpoznać narodowość 186 ofiar. Większość z nich stanowili Polacy, ale było też sporo Rosjan i Francuzów oraz jeden Meksykanin.Udało im się także przesłuchać kilku więźniów, którzy przeżyli pożar i ostrzał. Przybyli wkrótce korespondenci wojenni sporządzili dokumentację fotograficzną, a 19 kwietnia informacje o masakrze w Gardelegen zaczęły pojawiać się w mediach całego wolnego świata. Tego właśnie dnia zarówno New York Times, jak i Washington Post zamieściły artykuły o masakrze, cytując wypowiedź jednego z amerykańskich żołnierzy:
21 kwietnia amerykański komendant miasta nakazał 200-300 mężczyznom z Gardelegen wykopanie grobów i godne pochowanie zamordowanych. W ciągu następnych pięciu dni niemieccy cywile wydobyli 586 zwłok z rowów i 430 ze stodoły, składając każde ciało w osobnym grobie. 25 kwietnia żołnierze 102 DP oddali honory ofiarom i ustawili tablicę ze stosownym napisem, a pułkownik George Lynch wygłosił pod adresem mieszkańców Gardelegen następujące oświadczenie:
Śledztwo
Śledztwo mające wykrycie sprawców masakry prowadził podpułkownik Edward E. Cruise z wydziału zbrodni wojennych prokuratury 9 Armii. Jego raport, jak również inne dokumenty dotyczące tej sprawy, znajdują się w archiwach US Army, teczka nr 000-12-242.
SS-Untersturmführer Erhard Brauny, dowódca transportu więźniów ewakuowanych z obozu koncentracyjnego Mittelbau-Dora, który był obecny w Gardelegen, w roku 1947 został postawiony przed amerykańskim trybunałem wojskowym i skazany na dożywocie. Zmarł w więzieniu w 1950 roku.
Upamiętnienie
Miejsce masakry jest obecnie cmentarzem i miejscem pamięci narodowej (Gedenkstätte Feldscheune Isenschnibbe Gardelegen), w latach 1952 i 1971 przebudowywanym przez władze ówczesnej Niemieckiej Republiki Demokratycznej.
Napis na tablicy umieszczonej w roku 1945 przez Amerykanów głosi:
Po wojnie miejscowość Gardelegen znalazła się w radzieckiej strefie okupacyjnej. W roku 1951 amerykańską tablicę usunięto, zastępując ją rok później „antyimperialistycznym” napisem wykonanym na zlecenie władz NRD. Pierwotną (wraz z tłumaczeniami na języki niemiecki, francuski i polski) odtworzono po zjednoczeniu Niemiec.
Zobacz też
Masakra w Celle
Przypisy
Bibliografia
Daniel Blatman: Die Todesmärsche 1944/45. Das letzte Kapitel des nationalsozialistischen Massenmords. Reinbek 2011, .
Andreas Froese-Karow: „Gedenken gestalten.“ Das neue Besucher- und Dokumentationszentrum der Gedenkstätte Feldscheune Isenschnibbe Gardelegen, in: Gedenkstättenrundbrief Nr. 183 (2016), S. 35–43.
Diana Gring: Das Massaker von Gardelegen. Ansätze zur Spezifizierung von Todesmärschen am Beispiel Gardelegen. In: Detlef Garbe, Carmen Lange (Hrsg.): Häftlinge zwischen Vernichtung und Befreiung. Bremen 2005, , S. 155–168.
Diana Gring: Die Todesmärsche und das Massaker von Gardelegen – NS-Verbrechen in der Endphase des Zweiten Weltkrieges, Gardelegen 1993.
Diana Gring: "Man kann sich nicht vorstellen, daß die Nacht jemals ein Ende hat": Das Massaker von Gardelegen im April 1945, in: Detlef Garbe, Carmen Lange, Carmen (Hrsg.): Häftlinge zwischen Vernichtung und Befreiung. Die Auflösung des KZ Neuengamme und seiner Außenlager durch die SS im Frühjahr 1945, Bremen 2005, , S. 52–56, digital abrufbar (PDF;47 kB).
Thomas Irmer: Neue Quellen zur Geschichte des Massakers von Gardelegen, in: Gedenkstättenrundbrief 156 (2010), S. 14–19.
Ulrich Kalmbach, Jürgen M. Pietsch: Zwischen Vergessen und Erinnerung. Stätten des Gedenkens im Altmarkkreis Salzwedel, Delitzsch 2001.
Landeszentrale für politische Bildung Sachsen-Anhalt (Hg). Verortet. Erinnern und Gedenken in Sachsen-Anhalt. Magdeburg 2004.
Joachim Neander: Gardelegen 1945. Das Ende der Häftlingstransporte aus dem Konzentrationslager "Mittelbau", Magdeburg 1998.
Ingolf Seidel: Gedenkstätte Feldscheune Isenschnibbe - Ausbau mit Hindernissen, LaG-Magazin, Sonderausgabe vom 15. März 2017.
Linki zewnętrzne
Strona internetowa Miejsca Pamięci Stodoły Isenschnibbe Gardelegen:
Wideo: „Murder inc”, Gardelegen, Germany
Zdjęcia z Gardelegen, kwiecień 1945
Das Massaker von Gardelegen, wideo na YouTube
W tym artykule znajdują się treści zaczerpnięte z United States Holocaust Memorial Museum udostępnione na licencji GFDL.
Zbrodnie oddziałów SS i policji niemieckiej
Masakry
1945 w Niemczech |
3456391 | https://pl.wikipedia.org/wiki/C11H16N2O3 | C11H16N2O3 | butalbital,
winylbital, |
3456398 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Fedir%20Kuruc | Fedir Kuruc | Fedir Mychajłowycz Kuruc, ukr. Федір Михайлович Куруц, węg. Ferenc Kuruc, ros. Фёдор Михайлович Куруц, Fiodor Michajłowicz Kuruc (ur. 18 lipca 1910 w Użhorodzie, zm. 7 grudnia 1992 tamże) – ukraiński piłkarz, grający na pozycji obrońcy lub pomocnika, trener i sędzia piłkarski.
Kariera piłkarska
Kariera klubowa
Wychowanek UMTE Użhorod (Użhorodzskie Robotnicze Towarzystwo Sportowe), a w 1927 został zaproszony do zespołu swoich marzeń Ruś Użhorod. W 1936 roku klub zdobył mistrzostwo Słowacji i Rusi Podkarpackiej oraz w barażach zdobył awans do najwyższej ligi czechosłowackiej. Jednak po upadku Czechosłowacji mistrzostwa zostały zawieszone. Z przyjściem władzy węgierskiej był jednym z organizatorów klubu sportowego Ruś Chust, w barwach którego występował w grupie północnej Mistrzostw Węgier.
Kariera trenerska
Karierę szkoleniowca rozpoczął będąc piłkarzem Rusi Chust. Ale jego umiejętności organizacyjne jako lidera wykazały się na jaw dopiero w latach powojennych. W 1947 roku został wybrany na przewodniczącego Rady Regionalnej Towarzystwa „Spartak”. Od 1948 do 1949 trenował Spartak Użhorod, potem pracował na stanowisku dyrektora klubu. Od 1954 do 1955 razem z Karłem Sabo prowadził Spartak Użhorod. Potem przez długi czas pracował jako Zastępca Przewodniczącego Obwodowego Komitetu Sportowego oraz Rady Regionalnej Towarzystwa „Kołos”, był jednym z organizatorów i kierowników Obwodowego Związku Piłki Nożnej oraz Obwodowego Kolegium Sędziów Piłkarskich. Od początku lat 70. do 1988 był przewodniczącym Miejskiej Federacji Piłkarskiej w Użgorodzie.
Kariera sędziowska
W 1951 rozpoczął arbitraż meczów Wysszej Ligi ZSSR. Jako sędzia liniowy obsługiwał 11 meczów w Wysszej Lidze. Od 1959 do 1962 sędziował 8 meczów jako główny arbiter w Wyższej Lidze. Sędzia kategorii republikańskiej (1953), sędzia kategorii ogólnokrajowej (1956).
Zmarł 7 grudnia 1992 roku w wieku 83 lat.
Sukcesy i odznaczenia
Sukcesy piłkarskie
Ruś Użhorod
mistrz Słowacji: 1936
Przypisy
Bibliografia
Czechosłowaccy piłkarze
Radzieccy piłkarze
Ukraińscy piłkarze
Osoby pochodzenia węgierskiego
Radzieccy trenerzy piłkarscy
Ukraińscy trenerzy piłkarscy
Radzieccy sędziowie piłkarscy
Ukraińscy sędziowie piłkarscy
Piłkarze Howerły Użhorod
Trenerzy piłkarzy Howerły Użhorod
Ludzie urodzeni w Użhorodzie
Urodzeni w 1910
Zmarli w 1992 |
3456399 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Harrisonburg%20%28Wirginia%29 | Harrisonburg (Wirginia) | Harrisonburg – miasto (city), ośrodek administracyjny hrabstwa Rockingham (samo miasto jest niezależne, tj. nie należy do żadnego hrabstwa), w północnej części stanu Wirginia, w Stanach Zjednoczonych, położone w dolinie Shenandoah. W 2013 roku miasto liczyło 51 395 mieszkańców.
Początki miasta sięgają 1779 roku, gdy Thomas Harrison, przekazał fragment należącej do niego ziemi pod budowę sądu nowo utworzonego hrabstwa Rockingham. Rok później Harrisonburg stał się jego siedzibą. W 1916 roku Harrisonburg oficjalnie stał się niezależnym miastem.
W mieście znajdują się uczelnie James Madison University (zał. 1908 jako State Normal and Industrial School for Women at Harrisonburg) oraz Eastern Mennonite University (zał. 1917 jako Eastern Mennonite School).
Przez miasto przebiega autostrada międzystanowa nr 81.
Przypisy
Miasta w stanie Wirginia |
3456401 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Harrisonburg%20%28Luizjana%29 | Harrisonburg (Luizjana) | Harrisonburg – wieś w Stanach Zjednoczonych, w stanie Luizjana, siedziba administracyjna parafii Catahoula.
Wsie w stanie Luizjana |
3456402 | https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%BBnibrody | Żnibrody | Żnibrody (ukr. Жнибороди, Żnyborody) – wieś na Ukrainie, w rejonie czortkowskim obwodu tarnopolskiego. Wieś jest siedzibą rady wiejskiej.
Wieś liczy 721 mieszkańców. Obok wsi przebiega droga terytorialna T2016.
Historia
Pierwsza pisemna wzmianka - ok. 3 lutego 1436 roku jako Niezbrody, kiedy Teodoryk Buczacki Jazłowiecki w Zalesiu w obecności kilku dostojników kościelnych wysokich rangą i panów, w szczególności, biskupa kamienieckiego Pawła z Bojańczyc z jego kapelanem, Mikołaja z Poznania dokonał darowizny («fundusz») dlia proboszcza kościoła Marii Magdaleny w Jazłowcu Na początku XVII w. przynajmniej wieś wchodziła w skład klucza koszyłowieckiego
Przy granicy z Beremianami na gminnym pastwisku Adam Honory Kirkor prowadził wykopaliska na starym cmentarzu w 1878 roku.
W 1890 we wsi było 117 domów, 726 mieszkańców (gm.); w obszarze dworskim było 4 domy, 31 mieszkańców. Parafia rzymskokatolicka w Jazłowcu a parafia greckokatolicka w Beremianach.
W czasie od 1 stycznia do 25 maja 1903 przez Towarzystwo Oświaty Ludowej we wsi została założona bezpłatna czytelnia.
Po zakończeniu I wojny światowej, od listopada 1918 r. do lata roku 1919 Żnibrody znalazły się w Zachodnioukraińskiej Republice Ludowej.
W II Rzeczypospolitej miejscowość należała do gminy wiejskiej Jazłowiec II w powiecie buczackim województwa tarnopolskiego. Miejsce zbrodni nacjonalistów ukraińskich w grudniu 1944 i styczniu 1945, w sumie zabito 12 osób, w tym 4 dzieci.
Od 30 grudnia 1992 wieś jest siedzibą rady wiejskiej.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Zamki kresowe Rzeczypospolitej - Jazłowiec (ok 5:20). [dostęp 2017-02-27]
Żnibrody na mapie von Miega
Żnibrody na stronie Rady Najwyższej Ukrainy
Wsie w obwodzie tarnopolskim |
3456403 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Kajetanowicz | Kajetanowicz | Osoby o tym nazwisku:
Albin Kajetanowicz – polski oficer
Dionizy Kajetanowicz – katolicki duchowny
Kajetan Kajetanowicz – polski kierowca rajdowy |
3456404 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Jamka | Jamka | Osoby o tym nazwisku:
Franciszek Jamka-Koperski – polski oficer
Jarosław Jamka – polski ekonomista
Stanisław Jamka – polski oficer
Inne:
Nowa Jamka – wieś w Polsce położona w województwie opolskim
Stara Jamka – wieś w Polsce położona w województwie opolskim |
3456406 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Peikert | Peikert | Osoby o tym nazwisku:
Bronisław Peikert – polski wojskowy
Paul Peikert – katolicki duchowny |
3456408 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Gebel | Gebel | Osoby o tym nazwisku:
Georg Gebel młodszy – niemiecki kompozytor, organista i klawesynista
Georg Gebel starszy – niemiecki kompozytor i organista
Leopold Gebel – polski oficer
Małgorzata Gebel – polska aktorka |
3456409 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Bakker | Bakker | Osoby noszące nazwisko Bakker:
Ellen Bakker (1958–2004) – holenderska brydżystka
Jan Pieter Bakker (1906–1969) – holenderski geograf i geolog
Jos De Bakker (ur. 1934) – belgijski kolarz torowy i szosowy
Mark Bakker – holenderski brydżysta
Mitchel Bakker (ur. 2000) – holenderski piłkarz
Richard Scott Bakker (ur. 1967) – kanadyjski pisarz
Robert Bakker (ur. 1945) – amerykański paleontolog
Sharona Bakker (ur. 1990) – holenderska lekkoatletka, płotkarka
Thiemo de Bakker (ur. 1988) – holenderski tenisista |
3456413 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Donika | Donika | Osoby o tym nazwisku:
Anastasija Donika – łotewska siatkarka
Witalij Donika – ukraiński hokeista |
3456414 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Zawistowski | Zawistowski | Osoby o tym nazwisku:
Andrzej Zawistowski – polski historyk, nauczyciel akademicki
Antoni Zawistowski – rzymskokatolicki duchowny, męczennik
Czesław Zawistowski – polski oficer
Dariusz Zawistowski – polski sędzia
Leon Zawistowski – polski oficer
Lucjan Zawistowski – polski prawnik
Mateusz Zawistowski – polski raper, pseudonim artystyczny Żabson
Paweł Zawistowski – polski piłkarz
Tadeusz Zawistowski – polski duchowny rzymskokatolicki, biskup pomocniczy łomżyński
Władysław Zawistowski – polski krytyk teatralny i teatrolog
Władysław Zawistowski – polski poeta, dramaturg, krytyk literacki i teatralny, tłumacz, wydawca |
3456416 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Kulczy%C5%84ski | Kulczyński | Osoby o tym nazwisku:
Florian Kulczyński (1950-) – polski lekkoatleta
Jan Kulczyński (1931-2015) – polski reżyser teatralny i telewizyjny
Leon Kulczyński (1847–1932) – polski nauczyciel
Stanisław Kulczyński (1895-1975) – polski botanik, działacz polityczny
Władysław Kulczyński (1890–1923) – polski taternik i lekarz
Władysław Kulczyński (1854–1919) – polski nauczyciel, zoolog, arachnolog, taternik |
3456417 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Boye | Boye | Osoby o tym nazwisku:
Anna Boye – polska ziemianka
Erik Boye – duński piłkarz
John Boye – ghański piłkarz
Karin Boye – szwedzka poetka i powieściopisarka
Mame Madior Boye – senegalski prawnik, premier kraju
Rzeki:
Boye – rzeka w Niemczech |
3456418 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Tomasz%20Osmulski | Tomasz Osmulski | Tomasz Osmulski (ur. 13 marca 1982 w Łodzi) – polski lekkoatleta, średniodystansowiec, medalista Mistrzostw Polski.
Kariera sportowa
W latach 1997–2007 zawodnik Łódzkiego Klubu Sportowego trenujący pod okiem trenera Wernera Proske. Od 2007 zawodnik Rudzkiego Klubu Sportowego trenujący u Stanisława Jaszczaka.
Osiągnięcia
17 lutego 2007 podczas 48. Halowych Mistrzostw Polski Seniorów w Lekkoatletyce odbywających się w Spale zdobył brązowy medal w biegu na 1500 metrów.
10 marca zdobył brązowy medal w biegu na 4 km podczas 85. Mistrzostw Polski w Biegach Przełajowych, które odbyły się w Bydgoszczy.
21 lipca 2013 podczas 89. Mistrzostw Polski Seniorów w Lekkoatletyce, które odbyły się w Toruniu zdobył brązowy medal w biegu na 1500 metrów z czasem 3:39,80 dając mu tym samym klasę mistrzowską.
22 lutego 2014 w Ergo Arenie w Sopocie, gdzie odbyły się 58. Halowe Mistrzostwa Polski Seniorów w Lekkoatletyce, zdobył srebrny medal w biegu na 1500 metrów.
Podczas 87. Mistrzostw Polski w biegach przełajowych, które zostały rozegrane 22 marca w Iławie, zdobywa pierwszy złoty medal w swojej karierze Mistrzostw Polski w biegu na 4 km. 5 maja 2019 wygrał polską edycję biegu Wings for Life uzyskując 14 wynik na świecie (55,59 km). 8 maja 2022 wygrał chorwacką edycję biegu Wings for Life uzyskując 13 wynik na świecie (57,65 km).
Rekordy życiowe
Przypisy
Bibliografia
Sylwetka i statystyki na bieganie.pl
Sylwetka w bazie PZLA
Polscy średniodystansowcy
Urodzeni w 1982
Ludzie urodzeni w Łodzi |
3456425 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Dialogi%20karmelitanek%20%28opera%29 | Dialogi karmelitanek (opera) | Dialogi karmelitanek (fr. Dialogues des carmélites) – opera Francisa Poulenca w trzech aktach. Libretto napisał sam kompozytor według dramatu Georges'a Bernanosa. Prapremiera opery miała miejsce w Mediolanie 26 stycznia 1957 r., a jej premiera polska odbyła się w Łodzi w 2000 roku.
Osoby
Blanche de la Force – sopran
Madame de Croissy, przeorysza Karmelu – kontralt
Madame Lidoine, nowa przeorysza – sopran
matka Maria – mezzosopran
siostra Konstancja – sopran
markiz de la Force – baryton
kawaler de la Force – tenor
matka Joanna – kontralt
kapelan – baryton
inni.
Treść
Akcja dzieje się w Paryżu i Compiègne w roku 1789 i następnych.
Opera jest fabularyzowaną historią 16 karmelitanek z Compiègne.
Przypisy
Opery XX wieku
Opery w języku francuskim |
3456429 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Albo%20Inaczej | Albo Inaczej | Albo Inaczej – kompilacja utworów hip-hopowych w aranżacji jazzowej, pochodzących z repertuaru zespołów Stare Miasto, Slums Attack, Flexxip i Kaliber 44 oraz raperów Adama „Łony” Zielińskiego, Pawła „Pezeta” Kaplińskiego, Leszka „Eldo” Kaźmierczaka i Jacka „Tedego” Granieckiego.
Interpretacje piosenek wykonali przedstawiciele szeroko pojętej muzyki rozrywkowej, a także jazzowej: Andrzej Dąbrowski, Ewa Bem, Zbigniew Wodecki, Krystyna Prońko, Felicjan Andrzejczak oraz Wojciech Gąssowski. W pracach nad płytą, która została zarejestrowana w warszawskim Studio S-4 Polskiego Radia uczestniczył ponadto Konglomerat Big Band oraz liczni muzycy sesyjni, w tym. m.in.: Marcin Ułanowski, Paweł Puszczało i Marcin Cichocki. Album został wyprodukowany przez Mariusza Obijalskiego, Michała Tomaszczyka, Aleksandrę Trzaskę oraz Krzysztofa Kawałko.
Wydawnictwo ukazało się 10 kwietnia 2015 roku nakładem wytwórni muzycznej Alkopoligamia.com. Nagrania dotarły do 4. miejsca polskiej listy przebojów OLiS. Natomiast 13 maja tego samego roku płyta uzyskała w Polsce status złotej.
Koncert premierowy odbył się 17 kwietnia 2015 roku w ramach Red Bull Music Academy Weekender w Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie. W ramach promocji do pochodzących z płyty piosenek „Re-fleksje”, „Oszuści” i „Jest jedna rzecz” zostały zrealizowane teledyski, które wyreżyserował Witold Michalak, także producent wykonawczy projektu.
Odbiór
Album spotkał się z pozytywnym odbiorem wśród recenzentów.
Redaktor portalu CGM – Artur Rawicz w swej recenzji napisał: „Dla wszystkich interesujących się muzyką powinna to być rzecz szalenie atrakcyjna. Bo jest. Jeśli jej «nie kupią», to będzie wielka strata. Wielki błąd popełnią też fani hip-hopu, jeśli album w całości po nich spłynie. Oby tak się nie stało. «Albo inaczej» to dowód na to, że muzyka jest uniwersalnym językiem.”. Dziennikarz pozytywnie wypowiedział się także o aranżacjach Mariusza Obijalskiego.
Podobnie jak Łukasz Chmielewski, który na łamach portalu Aktivist napisał: „Jazzujące podkłady zniewalają aranżacjami i brzmieniem żywych instrumentów. A Bem, Prońko, Wodecki, Gąssowski, Andrzejczak i Dąbrowski po prostu wymiatają wokalnie.”.
Natomiast Jakub Kranc na łamach Altermag.pl podkreślił, że „Teksty, pomimo usunięcia ich sporej części, zachowały swój przekaz i ogólny klimat, a muzyka to jazz na wysokim poziomie. Wszelkie aranżacje na płycie to istna perfekcja swingu, którego fanów przybyło po sukcesie kinowego Whiplasha. Nawet ostatni utwór, będący przemodelowaniem «Nie ufajcie Jarząbkowi» Łony, który jako jedyny został wykonany w aranżacji rockowej, nie pozostaje w tyle.”.
Nagrody i wyróżnienia
„Najlepsze płyty 2015 – Polska” według portalu Interia.pl – ocena 9/10
Lista utworów
Opracowano na podstawie materiału źródłowego.
Twórcy
Opracowano na podstawie materiału źródłowego.
Główni wykonawcy
Andrzej Dąbrowski – śpiew (1, 6, 8)
Ewa Bem – śpiew (2)
Zbigniew Wodecki – śpiew (3)
Krystyna Prońko – śpiew (4, 6)
Felicjan Andrzejczak – śpiew (5)
Wojciech Gąssowski – śpiew (7)
Konglomerat Big Band w składzie
Aleksandra Trzaska – aranżacja (2), muzyka (2), flet (2), produkcja (2)
Mariusz Obijalski – aranżacja (1, 4, 8), muzyka (1, 3, 4, 5, 7, 8), fortepian (1, 4),pianino elektryczne (8), miksowanie (1, 8), produkcja (1, 4, 5, 8), adaptacja tekstu (7)
Michał Tomaszczyk – aranżacja (1, 2, 3, 7), puzon (1, 2, 4), produkcja (2, 3, 7), muzyka (3, 7)
Nikola Kołodziejczyk – fortepian (2, 3, 7)
Andrzej Święs – kontrabas (2, 3, 7)
Michał Bryndal – perkusja (3, 7)
Sebastian Kuchczyński – perkusja (2)
Szymon Białorucki – puzon (3, 7)
Piotr Wróbel – puzon (3, 7)
Jacek Namysłowski – puzon (3, 7)
Bartek Smorągiewicz – saksofon (3, 7)
Michał Łuka – saksofon (3, 7)
Borys Janczarski – saksofon (3, 7)
Mariusz Kozłowski – saksofon (3, 7)
Przemysław Florczak – saksofon (3, 7)
Łukasz Korybalski – skrzydłówka (2), trąbka (3, 5, 7)
Daniel Orlikowski – trąbka (3, 7)
Robert Murakowski – trąbka (3, 7)
Inni muzycy
Marcin Ułanowski – aranżacja (1, 4, 5, 6, 8), perkusja (1, 4, 5, 6, 8)
Paweł Puszczało – aranżacja (1, 4, 5, 6), kontrabas (1, 4, 5, 6)
Krzysztof Kawałko – aranżacja (4, 5, 6, 8), gitara (4, 5, 6, 8), produkcja (5, 6), muzyka (6)
Łukasz Poprawski – klarnet (6)
Marcin Cichocki – fortepian (4), aranżacja (4)
Tomek Dworakowski – puzon (3, 7)
Damian Marat – trąbka (3, 7)
Filip Jurczyszyn – gitara basowa (8), aranżacja (8)
Nagrania oryginalne
Paweł „Pezet” Kapliński – słowa (1)
Mikołaj „Noon” Bugajak – produkcja (1)
Wojciech „Dizkret” Nosowski – słowa (2)
Piotr „Wujlok” Wójcicki – słowa (2)
Piotr „Korzeń” Korzeniowski – produkcja (2)
Ryszard „Peja” Andrzejewski – słowa, produkcja (3)
Piotr „Ten Typ Mes” Szmidt – słowa (4)
Emil „Blef” Wiśniewski – słowa (4)
Ciechosław „Ciech” Kuczys – słowa (4)
Bartosz Grzybowski – produkcja (4)
Leszek „Eldo” Kaźmierczak – słowa (5)
Łukasz „Dena” Dynowski – produkcja (5)
Jacek „Tede” Graniecki – słowa, produkcja (6)
Marcin „Abradab” Marten – słowa (7)
Michal „Joka” Marten – słowa (7)
Sebastian „Dj Feel-X” Filiks – produkcja (7)
Adam „Łona” Zieliński – słowa (8)
Andrzej „Webber” Mikosz – produkcja (8)
Nagrania
Jacek Trzeszczyński – realizacja nagrań (1, 4, 8)
Błażej Domański – realizacja nagrań (3, 7), miksowanie (3, 7)
Maciej Pietranik – miksowanie (3, 7), realizacja nagrań (7)
Arkadiusz Kopera – realizacja nagrań (2, 4, 5), miksowanie (2, 4, 5, 8)
Piotr Nowak – realizacja nagrań (5)
Jacek Gawłowski – mastering
Inni
Łukasz Stasiak – adaptacja tekstu (1, 2, 3, 4, 5, 6, 8)
Przemysław „Sainer” Blejzyk – opracowanie graficzne
Tomasz Karwiński – zdjęcia
Witold Michalak – producent wykonawczy
Przypisy
Albumy muzyczne wydane w roku 2015
Albumy jazzowe |
3456430 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Mistrzostwa%20Europy%20w%20Zapasach%201990 | Mistrzostwa Europy w Zapasach 1990 | 45. Mistrzostwa Europy w zapasach rozegrano od 6 do 11 maja w Poznaniu.
Styl klasyczny
Medaliści
Tabela medalowa
Styl wolny
Medaliści
Tabela medalowa
Bibliografia
Dane na foeldeak.com
Mistrzostwa Europy w zapasach
1990 w zapasach
Sport w Poznaniu |
3456431 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Mistrzostwa%20Europy%20w%20Zapasach%201991 | Mistrzostwa Europy w Zapasach 1991 | 45. Mistrzostwa Europy w zapasach rozegrano w Niemczech na przełomie kwietnia i maja. Turniej w stylu klasycznym rozegrano w Aschaffenburgu a w Stuttgarcie w stylu wolnym.
Styl klasyczny
Medaliści
Tabela medalowa
Styl wolny
Medaliści
Tabela medalowa
Bibliografia
Dane na foeldeak.com
Mistrzostwa Europy w zapasach
1991 w zapasach
Aschaffenburg
Sport w Stuttgarcie |
3456436 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Mistrzostwa%20Europy%20w%20Zapasach%201992 | Mistrzostwa Europy w Zapasach 1992 | 46. Mistrzostwa Europy w zapasach rozegrano na przełomie kwietnia i maja. Turniej w stylu klasycznym rozegrano w Kopenhadze a w stylu wolnym w Kaposvár na Węgrzech.
Styl klasyczny
Medaliści
Tabela medalowa
Styl wolny
Medaliści
Tabela medalowa
Bibliografia
Dane na foeldeak.com
Mistrzostwa Europy w zapasach
1992 w zapasach
Kaposvár
Sport w Kopenhadze |
3456445 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ko%C5%9Bci%C3%B3%C5%82%20Adwentyst%C3%B3w%20Dnia%20Si%C3%B3dmego%20w%20RP | Kościół Adwentystów Dnia Siódmego w RP | Kościół Adwentystów Dnia Siódmego w Rzeczypospolitej Polskiej – związek wyznaniowy w Polsce, będący częścią globalnego Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego. Według danych Kościoła w 2021 roku wspólnota ta zrzeszała 9733 wyznawców i sympatyków w 128 zborach, natomiast według Spisu Narodowego z roku 2011 Kościół posiadał mniej niż 5000 wiernych. Szósta pod względem liczby wyznawców wspólnota protestancka w Polsce. Jest wydawcą miesięcznika „Znaki Czasu”.
Kościół został zarejestrowany w 1946 roku.
Tak szybka rejestracja była wynikiem legalnego działania KADS w warunkach okupacji hitlerowskiej.
Osobowość prawna Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego w RP została uregulowana odrębną ustawą z dnia 30 czerwca 1995 roku o stosunku Państwa do Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego w Rzeczypospolitej Polskiej.
Organizacja
Pod względem terytorialnym Kościół podzielony jest na trzy diecezje (zjednoczenia): Diecezję Południową (z siedzibą w Krakowie), Wschodnią (z siedzibą w Warszawie) i Zachodnią (z siedzibą w Poznaniu). W skład diecezji wchodzą zbory (parafie) kilku okręgów (województw, powiatów). Każda diecezja w ciągu kadencji jest kierowana przez Radę Diecezji i Zarząd Diecezji, które zostają wyłonione podczas posiedzeń walnych zjazdów (synodów) diecezji, odbywających się co 4 lata. W skład rady wchodzą członkowie zarządu diecezji (przewodniczący, sekretarz i skarbnik), kierownicy sekretariatów (oddziałów, departamentów) przy zarządzie diecezji oraz inni duchowni i świeccy, wybrani przez zjazd.
Podstawową jednostką organizacji terytorialnej Kościoła jest zbór, zrzeszający wiernych danego terenu.
Historia
Od powstania do roku 1939
Pionierem adwentyzmu w Europie był Polak Michał Belina-Czechowski. Dzięki jego działalności adwentyzm pojawił się we Włoszech, Szwajcarii, Rumunii, Niemczech i na Węgrzech. Ze Szwajcarii idee adwentystyczne dotarły na Krym. W Polsce pierwszy ośrodek adwentyzmu powstał w 1888 roku w zaborze rosyjskim, w Żarnówku na Wołyniu dzięki działalności przybyłego z Krymu Hermana Szkubowca (Szkubowitza). W 1893 roku z Wołynia adwentyzm dotarł do Królestwa Polskiego. W 1895 powstał pierwszy zbór, w Łodzi. W 1900 roku powstał zbór w Warszawie. Zbór w Łodzi rekrutował się częściowo spośród protestantów, a częściowo spośród katolików. Członkowie zboru w Warszawie rekrutowali się spośród katolików, prawosławnych i protestantów.
W zaborze pruskim adwentyzm pojawił się w roku 1895, w Poznaniu. W zaborze austriackim adwentyzm pojawił się w roku 1903, w Bielsku Białej. W 1912 roku na Śląsku Cieszyńskim powstało pierwsze polsko-czeskie zjednoczenie (diecezja). W 1920 roku wyłoniła się z niej Diecezja Południowa z siedzibą w Bielsku Białej. W roku 1918 powstała Diecezja Zachodnia z siedzibą w Poznaniu, a w roku 1920 zaczęto organizować Diecezję Wschodnią. W dniach 6–9 października 1921 roku na zjeździe w Bydgoszczy powołano ogólnokrajową strukturę, trzy diecezje – Południowa, Zachodnia i Wschodnia – powołały ogólnopolskie władze Kościoła. Siedziba władz Kościoła mieściła się w Bydgoszczy. Przyjęto wówczas nazwę „Związek Adwentystów Dnia Siódmego”, którą później zmieniono na „Unia Zborów Adwentystów Dnia Siódmego”. W 1921 roku zainicjowano działalność wydawniczą, a w 1926 roku zorganizowano seminarium duchowne. W 1931 roku siedzibę Kościoła przeniesiono do Warszawy. W roku 1935 roku zorganizowano ogólnopolski zjazd młodzieży adwentystycznej. Przed wojną Kościół liczył około 4000 wyznawców. Ważną rolę odegrał w tym okresie Teodor Will oraz Wilhelm Czembor, zwierzchnik Kościoła od roku 1936.
W latach 1931–1933 Kościół przeszedł wewnętrzny kryzys. Wewnątrz Kościoła pojawił się ruch któremu przewodził Alfred Kube początkowo sprzeciwiający się ograniczaniu autonomii zborów, a później odrzucający także niektóre zasady adwentystów oraz rolę Ellen G. White. Wcześniej bracia Paweł i Alfred Kube byli członkami władz centralnych „Unii Zborów Adwentystów Dnia Siódmego”. Po kilku latach burzliwej działalności ruch ten przekształcił się w Kościół Chrześcijan Dnia Sobotniego.
W okresie międzywojennym władze odmawiały adwentystom prawnego uznania i byli ugrupowaniem jedynie tolerowanym przez władze. Decyzję zaliczającą adwentystów do tzw. wyznań tolerowanych wydało 16 lutego 1922 roku Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Z tego względu w okresie międzywojennym działalność Kościoła oparta była na przepisach państw zaborczych. Na terenie byłego zaboru rosyjskiego Kościół funkcjonował jako tolerowany związek religijny na podstawie ukazu carskiego z dnia 17 października 1906 roku. Na terenie byłego zaboru austriackiego działał na podstawie przepisów prawa o stowarzyszeniach, a na terenie byłego zaboru pruskiego na podstawie przepisów tolerancyjno-wyznaniowych.
II wojna światowa
Podczas II wojny światowej wiele kaplic zostało zamkniętych. W obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu zginął pastor Florian Kosmowski, w Katyniu poniosło śmierć trzech oficerów wyznania adwentystycznego (Artur, Mieczysław i Witold Ostapowicz). Za przechowywanie osób narodowości żydowskiej na karę śmierci została skazana Helena Gargasz, a Janina Boetzel za działalność konspiracyjną. Kilku adwentystów walczyło w powstaniu warszawskim, spośród nich zginął Zbigniew Chmielewski.
Wiele zborów, które znalazły się w Rzeszy lub pod sowiecką okupacją zostało zlikwidowanych. Na początku 1941 roku odwiedził Polskę Adolf Minck, zwierzchnik Wolnego Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego w Niemczech, celem zorientowania się w sytuacji Kościoła adwentystycznego w Polsce. W rezultacie wizyty polski KADS został poddany pod zwierzchnictwo niemieckiego Kościoła adwentystycznego w Berlinie. Według oceny Zachariasza Łyki uchroniło to polski Kościół przed likwidacją. Na terenie Generalnego Gubernatorstwa Zjednoczenie Adwentystów Dnia Siódmego zostało zarejestrowane w 1942 roku na mocy obwieszczenia opublikowanego w Dzienniku Urzędowym dla GG 1942 Nr 79, s. 178.
Czasy PRL-u
W kwietniu 1945 roku na konferencji w kaplicy zboru w Radomiu, zorganizowanej przez Mariana Kota, wybrano nowe kierownictwo Kościoła, z przewodniczącym Janem Kulakiem. Legalizacja Kościoła nastąpiła w 23 marca 1946 roku. Do tak szybkiej rejestracji w Polsce Ludowej przyczyniło się legalnie działanie od 1942 roku w warunkach okupacji hitlerowskiej na terenie Generalnego Gubernatorstwa. W skład Rady Kościoła wchodzili wówczas: przewodniczący Jan Kulak, sekretarz Józef Rosiecki oraz członkowie: Franciszek Stekla, Marian Kot, Jan Skrzypaczek, Włodzimierz Siemienowicz i Jan Górski. 12 sierpnia 1946 na siedzibę Kościoła zakupiono budynek w Krakowie przy ul. Lubelskiej 25. Od 28 sierpnia do 1 września 1946 w Krakowie zorganizowano pierwszy powojenny zjazd Kościoła, na którym potwierdzono zwierzchnictwo Jana Kulaka nad Radą Kościoła. W 1947 roku wznowiono działalność wydawniczą i reaktywowano seminarium duchowne w Krakowie. W 1949 roku seminarium przeniesiono do Bielska-Białej, a w 1959 roku do Podkowy Leśnej. W roku 1949 siedzibę Kościoła przeniesiono ponownie do Warszawy. Według Zachariasza Łyki lata 1944–1949 były okresem odbudowy Kościoła.
Początkowo władze PRL uważały istnienie KADS za niepożądane i prowadziły wobec tego Kościoła politykę likwidacyjną. Po roku 1956 adwentyści zostali wyłączeni z tego kierunku i objęci zostali polityką reglamentacyjną, jednak w międzyczasie UdSW i MSW uzyskało efekt pełnej zależności Kościoła od władz. W okresie powojennym pierwszy zwierzchnik Kościoła, Jan Kulak realizował wytyczne władz państwowych odpowiedzialnych za politykę wyznaniową. W latach 1953–1956 Franciszek Stekla zmuszony był do działalności w podziemiu. Był on popierany przez 80–85% wiernych. Kontrolowana przez władze Unia Zborów Adwentystów Dnia Siódmego nie reprezentowała więc środowiska adwentystycznego, a prawdziwe życie religijne toczyło się podczas nielegalnych nabożeństw przeprowadzanych w domach prywatnych. W czasach stalinowskich aresztowani zostali niektórzy działacze Kościoła (Andrzej Maszczak, Konrad Janyszka). Według Zachariasza Łyki lata 1949–1957 stanowiły niezwykle trudny okres w historii Kościoła, pełen zewnętrznych zagrożeń czasów stalinizmu oraz wewnątrzkościelnych przesileń które powodowały spory kompetencyjne i przemiany organizacyjne.
W roku 1961 roku na walnym zjeździe delegatów Kościoła przyjęto nazwę „Kościół Adwentystów Dnia Siódmego”. Prawo wewnętrzne zostało zatwierdzone 7 czerwca 1966 roku.
W planach Departamentu IV MSW na lata 1976/1977 nakazano rozpracowanie frakcji tworzących się wewnątrz Kościoła, działalności rozłamowej i przeciwdziałanie kontaktom z Zachodem. Zalecono, by polecić tajnym współpracownikom „Majewskiemu” i „Markowi” opracowywanie materiałów dyskredytujących Kościół katolicki.
W planach na lata 1978/1979 nakazano umocnienie się operacyjne w kierowniczych ogniwach Kościoła. Za pośrednictwem agentów „Majewski” i „Marek” polecono oddziaływać na Generalną Konferencję Kościoła i Wydział transeuropejski Kościoła w Londynie, by przeciwdziałać antykomunistycznym akcjom przeprowadzanym przez te organizacje. Zalecono kontrolę nad wyłonionymi w Kościele frakcjami. Polecono wykorzystać wydawnictwo kościelne do opracowywania wydawnictw wymierzonych w hierarchię Kościoła katolickiego i kolportować je zarówno w kraju, jak i za granicą. Powodem, dla którego właśnie ten Kościół wybrano do realizacji takich celów, była jego antykatolicka doktryna.
Dzięki staraniom Kościoła w 1987 Senat Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie nadał Bertowi B. Beachowi, dyrektorowi z Generalnej Konferencji Kościoła, tytuł doktora honoris causa.
Okres III Rzeczypospolitej
Status prawny Kościoła oraz stosunki między Kościołem i państwem reguluje ustawa z 30 czerwca 1995 roku, podpisana przez prezydenta Lecha Wałęsę.
Po opublikowaniu Listy Wildsteina w KADS dyskutowano nad potrzebą przeprowadzenia lustracji. Władze Kościoła są przeciwne przeprowadzeniu lustracji. Andrzej Siciński na łamach „Znaków Czasu” wyraził opinię, że lustracja w oparciu o teczki będzie wybiórcza.
Galeria wybranych Domów modlitwy
Ekumenizm
Pomimo swego antykatolicyzmu adwentyści od roku 1984 prowadzą dialog ekumeniczny z Kościołem katolickim. Głównym inicjatorem dialogu ze strony adwentystycznej był Zachariasz Łyko. 14 grudnia 1999 z okazji 15-lecia dialogu katolicko-adwentystycznego w Sali Prymasowskiej w Domu Arcybiskupów Warszawskich przy ul. Miodowej 19 w Warszawie, odbyło się spotkanie reprezentantów Rady Konferencji Episkopatu do Spraw Ekumenizmu Kościoła Katolickiego i przedstawicieli Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego w RP. Stronę adwentystyczną reprezentowali: Zachariasz Łyko, Andrzej Siciński i Bernard Koziróg, stronę katolicką reprezentowali: Lucjan Balter, Michał Czajkowski i Marcin Wojtowicz. Podpisano wspólnie Oświadczenie, w którym Kościół katolicki uznał, że adwentyści nie są sektą, natomiast adwentyści podkreślili, że z szacunkiem odnoszą się do Kościoła katolickiego. W roku 2008, po śmierci Łyki, Paweł Lazar przesłał pismo do strony katolickiej z prośbą o zawieszenie dialogu.
W latach 1946–1950 KADS należał do Chrześcijańskiej Rady Ekumenicznej (dzisiaj Polska Rada Ekumeniczna). Kościół nadal utrzymuje kontakty z Polską Radą Ekumeniczną oraz jest zaangażowany w działalność Towarzystwa Biblijnego. Od roku 1993 KADS jest członkiem Towarzystwa Biblijnego. Przedstawiciele Kościoła uczestniczyli w ekumenicznym przekładzie Biblii. Andrzej Siciński wyjaśnia, że udział w tym przedsięwzięciu jest ważny, ponieważ zadaje kłam zarzutom o sekciarskim charakterze KADS.
Działalność
Kościół prowadzi m.in. Wydawnictwo „Znaki Czasu”, Ośrodek Radiowo-Telewizyjny „Głos Nadziei”, Korespondencyjną Szkołę Biblijną, Korespondencyjną Szkołę Lepszego Życia, Chrześcijańską Służbę Charytatywną, Dom Opieki „Samarytanin” oraz kilka tzw. ośrodków zdrowego życia. Jego działalność wspierają Fundacja „Źródła Życia” oraz Nadzieja.pl Sp. z o.o., prowadząca niszowy chrześcijański portal internetowy, jako organizacja pożytku publicznego.
Kościół Adwentystów Dnia Siódmego prowadzi również własną uczelnię wyższą:
Wyższa Szkoła Teologiczno-Humanistyczna im. Michała Beliny-Czechowskiego w Podkowie Leśnej
Statystyki
Na początku 1947 roku Unia Zborów KADS liczyła około 5000 wyznawców. Na przełomie roku 1949 i 1950 Unia liczyła 5958 wyznawców skupionych w 62 zborach i 38 placówkach.
Według danych Kościoła w 2011 roku zrzeszał on 5790 ochrzczonych wiernych, a licząc łącznie z dziećmi i sympatykami ok. 9600 osób, jednak według danych spisu powszechnego z 2011 roku przynależność do Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego w RP zadeklarowało 4947 osób.
Według danych Kościoła za rok 2017 wspólnota ta zrzeszała 5796 ochrzczonych wiernych, a licząc łącznie z dziećmi i sympatykami ok. 9660 w 145 zborach.
Zwierzchnicy Kościoła
1945–1949 – Jan Kulak
1949–1953 – Franciszek Stekla
1953–1954 – Stanisław Dąbrowski
1954–1955 – Marian Kot
1955–1957 – Gustaw Baron
1957–1959 – Józef Zieliński
1959–1965 – Gustaw Baron
1965–1988 – Stanisław Dąbrowski
1988–2003 – Władysław Polok
2003–2013 – Paweł Lazar
2013–2018 – Jarosław Dzięgielewski
od 31 maja 2018 – Ryszard Jankowski
Znani polscy adwentyści
Członkinią Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego była piosenkarka Anna German, a obecnie m.in. aktorka Anna Samusionek, inni znani adwentyści to:
Zachariasz Łyko – teolog adwentystyczny i autor licznych książek.
Alfred Palla – pisarz, podróżnik, historyk starożytności, teolog adwentystyczny, apologeta, autor książek, znany z artykułów w „Faktach i Mitach”.
Adam Grześkowiak – polski duchowny adwentystyczny, teolog i biblista.
Artur Ostapowicz – kapitan piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.
Zobacz też
Eschatologia Adwentystów Dnia Siódmego
Wyższa Szkoła Teologiczno-Humanistyczna im. Michała Beliny-Czechowskiego w Podkowie Leśnej
Kościół Adwentystów Dnia Siódmego w Niemczech
Wydział transeuropejski Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Oficjalna strona internetowa Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego w RP
Podział administracyjny Kościoła
Polskie denominacje protestanckie
Kościół Adwentystów Dnia Siódmego w RP |
3456449 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Order%20Czerwonego%20Krzy%C5%BCa | Order Czerwonego Krzyża | Order Czerwonego Krzyża (Czarnogóra)
Order Czerwonego Krzyża (Estonia)
Order Czerwonego Krzyża (Luksemburg)
Order Czerwonego Krzyża (Rosja)
Zobacz też
Order Zasługi Czerwonego Krzyża
Odznaka Honorowa Czerwonego Krzyża (Austria)
Odznaka Honorowa Polskiego Czerwonego Krzyża
Odznaka Honorowa Duńskiego Czerwonego Krzyża
Odznaka Zasługi Duńskiego Czerwonego Krzyża
Odznaka Honorowa Niemieckiego Czerwonego Krzyża
Odznaczenia Łotewskiego Czerwonego Krzyża
Krzyż Królewskiego Czerwonego Krzyża (Wielka Brytania)
Krzyż Zasługi dla Kobiet i Dziewcząt (Prusy)
Krzyż Zasługi Holenderskiego Czerwonego Krzyża
Order Czerwonego Lwa i Słońca (Iran) |
3456454 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Glenn%20Greenwald | Glenn Greenwald | Glenn Edward Greenwald (ur. 6 marca 1967) – amerykański prawnik, dziennikarz i pisarz.
Był felietonistą Salon.com od 2007 do 2012, a od sierpnia 2012 do października 2013 współpracownikiem The Guardiana. Greenwald pracował jako prawnik zajmujący się sprawami przestrzegania praw konstytucyjnych oraz obywatelskich. W Salonie pisał jako felietonista i bloger, koncentrując się na tematach politycznych oraz prawnych. W lutym 2014 został, wraz z Laurą Poitras i Jeremym Scahillem, jednym z założycieli oraz redaktorów The Intercept.
Uzyskał licencjat z filozofii na Uniwersytecie George'a Washingtona w 1990 r. oraz tytuł doktora na Wydziale Prawa Uniwersytetu Nowojorskiego w 1994 r.
Greenwald został nazwany przez magazyn Foreign Policy jednym ze 100 najlepszych światowych myślicieli roku 2013. Cztery z pięciu książek, które napisał, zostały uznane przez The New York Times za najlepiej się sprzedające. Greenwald jest prelegentem na wielu uniwersytetach, w tym Harvarda, Yale, Browna, Uniwersytecie Pensylwanii, Kalifornijskim w Los Angeles, Marylandu w College Park.
Greenwald otrzymał wiele nagród, w tym pierwszą nagrodę Izzy dla niezależnych dziennikarzy w 2009 oraz nagrodę dla najlepszego komentatora w 2010.
W czerwcu 2013 stał się powszechnie znany po opublikowaniu w The Guardianie pierwszego z serii raportów szczegółowo opisujących globalną inwigilację przez amerykańską Narodową Agencję Bezpieczeństwa oraz brytyjską agencję wywiadu elektronicznego GCHQ, ujawnioną przez Edwarda Snowdena. Greenwald wraz z innymi zaangażowanymi w publikowanie zdobytych materiałów na temat inwigilacji zdobył w 2014 Nagrodę Pulitzera za wkład w służbę publiczną.
Jego praca na materiałach dotyczących Narodowej Agencji Bezpieczeństwa była tematem filmu Citizenfour (2014), który zdobył Oscara za najlepszy film dokumentalny. Greenwald pojawił się na scenie podczas ceremonii wręczenia Oscarów wraz z reżyserką filmu Laurą Poitras.
Mieszka w Rio de Janeiro w Brazylii, w rodzinnym mieście jego partnera Dawida Michaela Mirandy. Greenwald stwierdził, że jego pobyt w Brazylii jest wynikiem amerykańskiego prawa (Defense of Marriage Act), które na poziomie federalnym nie uznaje małżeństw osób tej samej płci. Uniemożliwiło to jego partnerowi otrzymanie wizy na pobyt w Stanach Zjednoczonych. Greenwald obawiał się także aresztowania za działanie w sprawie inwigilacji na szeroką skalę przez służby amerykańskie.
Przypisy
Urodzeni w 1967
Amerykańscy prawnicy
Amerykańscy pisarze
Amerykańscy dziennikarze
Pisarze związani z Nowym Jorkiem
Ludzie urodzeni w Nowym Jorku |
3456457 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ryszard%20Michalak | Ryszard Michalak | Ryszard Cezary Michalak (ur. 1972) – polski politolog, doktor habilitowany nauk społecznych w zakresie nauk o polityce. Zajmuje się problematyką polityki wyznaniowej PRL, sytuacją religijno-polityczną Federacji Rosyjskiej oraz politologią religii.
Życiorys
W 1996 roku ukończył studia na Uniwersytecie Wrocławskim. W 2001 roku uzyskał w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Zielonej Górze stopień naukowy doktora. W 2015 roku otrzymał stopień doktora habilitowanego. Jest zatrudniony w Instytucie Politologii Wydziału Humanistycznego Uniwersytetu Zielonogórskiego.
Zapatrywania naukowe
Uważa, że kluczem do wyjaśnienia koncepcji i celów polityki wyznaniowej wobec mniejszości religijnych w latach 50. są „Notatki służbowe” Serafina Kiryłowicza i inne materiały Wydziału III Urzędu do Spraw Wyznań. Tam zostały zapisane motywacje decydentów.
W czasach stalinowskich ważne miejsce w polityce wyznaniowej państwa stanowiła polityka likwidacyjna. Wynikało to z ideologicznej potrzeby desakralizacji przestrzeni publicznej. W okresie stalinizmu, poza Kościołem katolickim, sześć innych związków religijnych uznano za szczególnie niepożądane: Świadkowie Jehowy, Kościół Greckokatolicki, ZKE, Kościół Metodystyczny, Unia Zborów ADS i Polski Narodowy Kościół Katolicki. Po roku 1956 ocenę taką utrzymano tylko wobec ŚJ i Kościoła Greckokatolickiego. ŚJ uważano za wspólnotę aspołeczną, misyjną i uzależnioną od ośrodka w USA. Kościół Greckokatolicki był traktowany jako „nośnik separatyzmu ukraińskiego”. ZKE traktowano jako środowisko misyjne i powiązane z ośrodkami na Zachodzie, Kościół Metodystyczny był środowiskiem misyjnym, powiązanym z ośrodkami na Zachodzie oraz wspólnotą konkurencyjną dla ewangelików augsburskich. ADS było traktowane jako środowisko misyjne i powiązane z ośrodkami na Zachodzie. W odniesieniu do Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego dokonano reorientacji polityki, od likwidacyjnej do sprzyjającej wspólnocie.
Publikacje
Państwo wobec działalności Kościołów protestanckich typu ewangeliczno-baptystycznego w latach 1947-1950 na przykładzie Ziem Zachodnich „Studia Zachodnie”, t III, 1998, s. 173-186.
Kościoły protestanckie i władze partyjno-państwowe w Polsce (1945-1956) (2002)
Historia polityczna Polski 1952-2002 (2003)
Środowiska protestanckie wobec kwestii współpracy duchownych ze służbą bezpieczeństwa PRL [w:] Kościoły, polityka, historia : ze studiów nad problemami mniejszości wyznaniowych w Polsce w XX i XXI wieku / red. Stefan Dudra, Olgierd Kiec, Warszawa : Wydaw. Naukowe „Semper”, 2009, s. 161-175
Polityka wyznaniowa państwa polskiego wobec mniejszości religijnych w latach 1945-1989 (2014)
Religijne determinanty polityki (2014)
Przypisy
Linki zewnętrzne
dr hab. Ryszard Michalak – Uniwersytet Zielonogórski
autorstwa prof. Michała Pietrzaka
Lista publikacji i cytowania w Google Scholar
Publikacje R. Michalaka na Academia.edu
Absolwenci Uniwersytetu Wrocławskiego
Polscy historycy protestantyzmu
Polscy politolodzy
Urodzeni w 1972
Wykładowcy Uniwersytetu Zielonogórskiego |
3456469 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Franciszek%20Kaufman | Franciszek Kaufman | Franciszek Kaufman – inspektor Policji Państwowej.
Podczas I wojny światowej sprawował stanowisko sekretarza, a od stycznia 1916 zastępczo komisarza XXIII okręgu (Ochota, przy ulicy Kaliskiej 63, Warszawa) Straży Obywatelskiej.
W II Rzeczypospolitej wstąpił do Policji Państwowej. W stopniu podinspektora od 17 czerwca 1919 był pełniącym obowiązki naczelnika Wydziału I Organizacyjnego, a od 5 listopada 1919 do 1920 naczelnika tegoż wydziału Komendy Głównej PP (jego następcami byli inspektorzy Ignacy Krzymuski i Ignacy Koral). Awansowany inspektorem pełnił funkcję naczelnika Wydziału III Wyszkolenia KGPP od 1920 do 13 listopada 1921. Od 15 kwietnia 1935 do 1 lutego 1936 był pełniącym obowiązki naczelnika Wydziału Finansowo-Gospodarczego KGPP (od 1936 Wydział II Gospodarczy). W 1926 był kierownikiem I Grupy Inspekcyjnej KGPP na województwa: łódzkie, tarnopolskie, lwowskie i krakowskie.
Był redaktorem czasopism branżowych „Na posterunku”, „Gazeta Administracji i Policji Państwowej” (od nr 22 (1926).
Ordery i odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)
Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 10 grudnia 1928, 29 kwietnia 1930)
Przypisy
Inspektorzy Policji Państwowej
Odznaczeni dwukrotnie Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
Polscy dziennikarze prasowi
Polscy publicyści
Urodzeni w XIX wieku
Zmarli w XX wieku
Nieznana data śmierci
Nieznana data urodzenia |
3456472 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Claude%20Brasseur | Claude Brasseur | Claude Brasseur (ur. 15 czerwca 1936 w Neuilly-sur-Seine, zm. 22 grudnia 2020) – francuski aktor. Za rolę w filmie Jak zrobić słonia w trąbę (1976), otrzymał nagrodę Cezara. Tytułowa rola w dramacie Wojna policji (1979) przyniosła mu drugiego Cezara.
Filmografia
1960: Oczy bez twarzy jako inspektor
1964: Amatorski gang jako Arthur
1976: Jak zrobić słonia w trąbę jako Daniel
1978: Cudze pieniądze jako Chevalier d’Aven
1978: Taka zwykła historia jako Serge
1979: Wojna policji jako Jacques Fush
1980: Prywatka jako François Beretton
1982: Prywatka 2 jako François Beretton
1986: Zejście do piekieł jako Alan Kolber
1971-1973: Nowe przygody Vidocqa (serial telewizyjny) jako Vidocq
Nagrody
Cezar
1977: Najlepszy aktor drugoplanowy, za Jak zrobić słonia w trąbę
1980: Najlepszy aktor, za Wojna policji
Przypisy
Bibliografia
Urodzeni w 1936
Zmarli w 2020
Ludzie urodzeni w Neuilly-sur-Seine
Francuscy aktorzy filmowi |
3456473 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Toninia | Toninia | Toninia A. Massal (garbatka, wzdętek) – rodzaj grzybów z rodziny odnożycowatych (Ramalinaceae). Ze względu na współżycie z glonami zaliczany jest do grupy porostów.
Systematyka i nazewnictwo
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Ramalinaceae, Lecanorales, Lecanoromycetidae, Lecanoromycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi.
Synonimy nazwy naukowej: Bacillina Nyl., Lich. Environs Paris, Bibbya J.H. Willis, Diphloeis Clem., Diplosis Clem., Kiliasia Hafellner, Leptographa Jatta, Lobiona H. Kilias & Gotth. Schneid., Psora Link, Scolecites Stizenb., Skolekites Norman, Syncomista Nieuwl., Thalloedematomyces E.A. Thomas ex Cif. & Tomas., Thalloidima A. Massal.
Nazwa polska według W. Fałtynowicza.
Gatunki występujące w Polsce
Toninia alutacea (Anzi) Jatta 1911 – garbatka pośrednia
Tocninia aromatia (Turner) A. Massal. 1855 – garbatka wonna
Toninia athallina (Hepp) Timdal 1991 – garbatka bezplechowa, krużyk bezplechowy
Toninia candida (Weber) Th. Fr. 1867 – garbatka śnieżysta, wzdętek śnieżysty
Toninia diffracta (A. Massal.) Zahlbr. 1901 – garbatka rozproszona
Toninia populorum (A. Massal.) Kistenich, Timdal, Bendiksby & S. Ekman 2018 – tzw. fasolnica topolowa, kropnica topolowa
Toninia rosulata (Anzi) H. Olivier 1911 – garbatka promienista
Toninia sedifolia (Scop.) Timdal 1991 – garbatka niebieskoczarna
Toninia squalescens (Nyl.) Th. Fr. 1874 – garbatka łuskowata
Toninia squalida (Ach.) A. Massal. 1852 – garbatka nastroszona
Toninia subnitida Hellb. Hafellner & Türk 2001 – garbatka matowa, krużyk matowy
Toninia toniniana (A. Massal.) Zahlbr. 1886 – garbatka brodaweczkowata
Toninia tristis (Th. Fr.) Th. Fr. 1874 – garbatka żałobna
Toninia tumidula (Sm.) Zahlbr. 1926 – garbatka nabrzmiewająca
Toninia verrucarioides (Nyl.) Timdal 1991 – garbatka brodawnicowata
Nazwy naukowe na podstawie Index Fungorum. Nazwy polskie według W. Fałtynowicza.
Przypisy
Odnożycowate |
3456474 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Topelia | Topelia | Topelia P.M. Jørg. & Vězda (płaszka) – rodzaj grzybów z rodziny Stictidaceae. Ze względu na współżycie z glonami zaliczany jest do grupy porostów.
Systematyka i nazewnictwo
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Stictidaceae, Ostropales, Ostropomycetidae, Lecanoromycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi.
Synonimy nazwy naukowej: Clathroporinopsis M. Choisy.
Nazwa polska według W. Fałtynowicza.
Niektóre gatunki
Topelia aperiens P.M. Jørg. & Vězda 1984
Topelia brittonii (Riddle) H. Mayrhofer 1987
Topelia californica P.M. Jørg. & Vězda 1984
Topelia heterospora (Zahlbr.) P.M. Jørg. & Vězda 1984
Topelia nimisiana Tretiach & Vězda 1992
Topelia rosea (Servít) P.M. Jørg. & Vězda 1984 – płaszka czerwonawa
Nazwy naukowe na podstawie Index Fungorum. Uwzględniono tylko taksony zweryfikowane. Nazwy polskie według W. Fałtynowicza.
Przypisy
Stictidaceae |
3456475 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Le%20Temple | Le Temple | Le Temple – miejscowość i gmina we Francji, w Regionie Centralnym, w departamencie Loir-et-Cher
Le Temple – miejscowość i gmina we Francji, w regionie Akwitania, w departamencie Żyronda
Le Temple-de-Bretagne – miejscowość i gmina we Francji, w regionie Kraj Loary, w departamencie Loara Atlantycka
Le Temple-sur-Lot – miejscowość i gmina we Francji, w regionie Akwitania, w departamencie Lot i Garonna
Zobacz też |
3456476 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Le%20Theil | Le Theil | Le Theil – miejscowość i gmina we Francji, w regionie Owernia, w departamencie Allier
Le Theil – miejscowość i gmina we Francji, w regionie Dolna Normandia, w departamencie Manche
Le Theil – miejscowość i gmina we Francji, w regionie Dolna Normandia, w departamencie Orne
Le Theil-Bocage – miejscowość i gmina we Francji, w regionie Dolna Normandia, w departamencie Calvados
Le Theil-Nolent – miejscowość i gmina we Francji, w regionie Górna Normandia, w departamencie Eure
Le Theil-de-Bretagne – miejscowość i gmina we Francji, w regionie Bretania, w departamencie Ille-et-Vilaine
Le Theil-en-Auge – miejscowość i gmina we Francji, w regionie Dolna Normandia, w departamencie Calvados
Zobacz też |
3456479 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Lifou | Lifou | Lifou – największa i najliczniej zamieszkana wyspa w archipelagu Wysp Lojalności w Nowej Kaledonii
Lifou – gmina w Nowej Kaledonii położona na wyspie o tej samej nazwie
Zobacz też |
3456481 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Litewska%20wojna%20domowa | Litewska wojna domowa | Litewska wojna domowa (1381–1384)
Litewska wojna domowa (1389–1392)
Zobacz też |
3456484 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Marek%20%C4%8Cech | Marek Čech | Marek Čech (ur. 1976) – czeski piłkarz grający na pozycji bramkarza
Marek Čech (ur. 1983) – słowacki piłkarz grający na pozycji lewego obrońcy.
Zobacz też |
3456485 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ignacy%20Koral | Ignacy Koral | Ignacy Koral (ur. 1 listopada 1886 w Warszawie, zm. 28 kwietnia lub 31 grudnia 1974) – inspektor Policji Państwowej, pułkownik Milicji Obywatelskiej.
Życiorys
Urodził się 1 listopada 1886 w Warszawie, w rodzinie Bronisława i Ewy.
W II RP wstąpił do Policji Państwowej. W stopniu inspektora służył w Komendzie Głównej PP. W tym czasie współorganizował ochotniczy pułk piechoty podczas wojny polsko-bolszewickiej. Następnie w Komendzie Głównej PP od 13 listopada 1921 do kwietnia 1923 pełnił funkcję naczelnika Wydziału Finansowo-Gospodarczego, a od kwietnia 1923 do 4 listopada 1929 naczelnika Wydziału I Ogólnego (jego poprzednikami byli inspektorzy Franciszek Kaufman i Ignacy Krzymuski).
Po II wojnie światowej wstąpił do Milicji Obywatelskiej. Od 7 lipca 1945 był przydzielony do dyspozycji Komendanta Głównego MO. W stopniu pułkownik KGMO został mianowany przez Prezesa Rady Ministrów Edwarda Osóbkę-Morawskiego członkiem powołanej 29 sierpnia 1945 Komisji Rehabilitacyjno-Kwalifikacyjnej, po czym 6 września 1945 zrezygnował z zasiadania w niej z uwagi na nadmiar obowiązków służbowych.
Od 15 października 1945 do 23 marca 1949 służył jako oficer do szczególnych zleceń Komitetu do spraw Bezpieczeństwa Publicznego.
Zmarł 28 kwietnia 1974 lub 31 grudnia 1974.
Ordery i odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)
Złoty Krzyż Zasługi (10 grudnia 1928)
Przypisy
Bibliografia
Członkowie Komitetu do spraw Bezpieczeństwa Publicznego
Inspektorzy Policji Państwowej
Ludzie urodzeni w Warszawie (Królestwo Kongresowe)
Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
Pułkownicy Milicji Obywatelskiej
Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
Urodzeni w 1886
Zmarli w 1974 |
3456488 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Maria%20Wittelsbach | Maria Wittelsbach | Maria Elżbieta Wittelsbach (Pfalz-Zweibrücken) (1581-1637)
Maria Franciszka Wittelsbach (Pfalz-Sulzbach) (1724-1794)
Zobacz też
Maria Anna Bawarska |
3456499 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Kilburn%20High%20and%20Low | Kilburn High and Low | Kilburn High and Low – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Hambleton. W 2011 civil parish liczyła 227 mieszkańców.
Przypisy
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire
Hambleton (dystrykt) |
3456502 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Mieczys%C5%82aw%20Korzeniewski | Mieczysław Korzeniewski | Mieczysław Korzeniewski (ur. 13 grudnia 1884 w Żninie, zm. 19 lutego 1942 w Uzbeckiej SRR) – działacz społeczno-polityczny.
Życiorys
Urodził się w rodzinie Antoniego (ur. 1843) i Pelagii z Sielickich (ur. 1855). Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości wszedł w skład władz Komitetu Obrony Górnego Śląska, organizacji patriotycznej założonej w 1919 w Poznaniu. Sprawował stanowisko dyrektora Związku Obrony Kresów Zachodnich w Poznaniu od czasu jej założenia w 1921 do 1934. Był współorganizatorem Związku Polaków w Niemczech.
Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę w 1940 wraz z rodziną został deportowany przez sowietów w głąb ZSRR na teren Uzbeckiej SRR. Zmarł w Kołchozie im. Woroszyłowa k. Karakul (rejon miasta Buchara) 19 lutego 1942. W tym samym roku na tym obszarze zmarła jego żona Jadwiga z Alkiewiczów (ur. 1889) oraz córka Aleksandra po mężu Kaczan (ur. 1917) i syn Jerzy (ur. 1927). Miał także córki Krystynę 1 v. Legeżyńską 2 v. Kurkiewicz (1914–1983) i Annę Irenę po mężu Michalską (1922–2014).
Ordery i odznaczenia
Krzyż Niepodległości (20 grudnia 1932)
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1928)
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)
Przypisy
Bibliografia
Członkowie organizacji społecznych w II Rzeczypospolitej
Członkowie Związku Obrony Kresów Zachodnich
Członkowie Związku Polaków w Niemczech (II Rzeczpospolita)
Ludzie urodzeni w Żninie
Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
Odznaczeni Krzyżem Niepodległości
Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
Polscy zesłańcy w ZSRR 1940–1941
Urodzeni w 1884
Zmarli w 1942 |
3456503 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Linia%20kolejowa%20Plze%C5%88%20%E2%80%93%20Furth%20im%20Wald | Linia kolejowa Plzeň – Furth im Wald | Linia kolejowa Plzeň – Furth im Wald – jednotorowa, regionalna i niezelektryfikowana linia kolejowa nr 180 w Czechach i w Niemczech. Łączy Pilzno i Furth im Wald przez Domažlice. Przebiega w całości przez terytorium kraju pilzneńskiego.
Przypisy
Linie kolejowe w Czechach
Linie kolejowe w Niemczech |
3456505 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Killerby%20%28Hambleton%29 | Killerby (Hambleton) | Killerby – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Hambleton. W 2001 civil parish liczyła 15 mieszkańców. Killerby jest wspomniana w Domesday Book (1086) jako Chiluordebi.
Przypisy
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire
Hambleton (dystrykt) |