id
stringlengths 1
7
| url
stringlengths 31
408
| title
stringlengths 1
239
| text
stringlengths 1
297k
|
|---|---|---|---|
3457049 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ossipee%20%28New%20Hampshire%29 | Ossipee (New Hampshire) | Ossipee – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie New Hampshire, w hrabstwie Carroll.
Przypisy
Miasta w stanie New Hampshire |
3457050 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Mistrzostwa%20Estonii%20w%20Lekkoatletyce%201922 | Mistrzostwa Estonii w Lekkoatletyce 1922 | 6. Mistrzostwa Estonii w Lekkoatletyce – zawody lekkoatletyczne, które zostały rozegrane w dniach 18–21 sierpnia 1922 roku w Tallinnie. W tym samym mieście rozegrano też mistrzostwa w dziesięcioboju, które odbyły się 13 września.
W mistrzostwach udział brali mężczyźni startujący w osiemnastu konkurencjach lekkoatletycznych. Najwięcej medali zdobył Aleksander Klumberg (7).
Rezultaty
Przypisy
Bibliografia
1922 w Europie
1922 w lekkoatletyce
1922
Sport w Tallinnie |
3457051 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ofir%20Reszef | Ofir Reszef | Ofir Reszef, Ophir Reshef (hebr. אופיר רשף) – izraelski brydżysta, European Master (EBL).
Ofir Reszef w roku 2001 otrzymał nagrodę młodzieżową WBF.
Wyniki brydżowe
Zawody światowe
W światowych zawodach zdobył następujące lokaty:
Zawody europejskie
W europejskich zawodach zdobył następujące lokaty:
Klasyfikacja
Przypisy
Linki zewnętrzne
Zobacz też
Brydż sportowy
Izraelscy brydżyści |
3457052 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ossipee%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29 | Ossipee (Karolina Północna) | Ossipee – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Alamance.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3457057 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Swepsonville | Swepsonville | Swepsonville – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Alamance.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3457058 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Komitet%20Pi%C4%99ciu | Komitet Pięciu | Komitet Pięciu (ang. Committee of Five) – pięcioosobowa komisja, powołana przez II Kongres Kontynentalny do opracowania Deklaracji Niepodległości Stanów Zjednoczonych. W jej skład wchodzili: Thomas Jefferson, John Adams, Robert R. Livingston, Roger Sherman i Benjamin Franklin.
Geneza
W czasie trwania wojny o niepodległość z Wielką Brytanią, władzę w Zjednoczonych Koloniach sprawował Kongres Kontynentalny, który zachęcał kolonie do uchwalania swoich własnych legislatur stanowych. Tendencje niepodległościowe nasiliły się po opublikowaniu pamfletu Thomasa Paine’a pt. „Zdrowy rozsądek”. Pierwsze konstytucje stanowe powstały w New Hampshire i Wirginii, a po powstaniu kolejnych, delegat wirgiński, Richard Henry Lee stwierdził, że jest konieczność napisania dokumentu potwierdzającego niezależność Kolonii od Korony Brytyjskiej. 7 kwietnia Karolina Północna zadeklarowała chęć współpracy z innymi koloniami ws. opracowania dokumentu niepodległościowego. Wniosek w tej sprawie został złożony 7 czerwca 1776, a niedługo potem powołano trzy komisje, mające opracować tekst Deklaracji. Jedną z nich, była komisja złożona z Johna Adamsa (Massachusetts), Benjamina Franklina (Pensylwania), Roberta Livingstona (Nowy Jork), Rogera Shermana (Connecticut) i Thomasa Jeffersona (Wirginia). Została ona później nazwana „Committee of Five”. 11 czerwca Komitet zebrał się, by ustalić kto ma zająć się opracowaniem dokumentu – na wniosek Adamsa, na przewodniczącego wybrano Jeffersona.
Jefferson był wówczas 33-letnim, mało znanym politykiem. Jego wybór był związany z jego umiejętnościami pisarskimi jak również z faktem, że był delegatem z Wirginii – najbardziej poważanego stanu spośród wszystkich reprezentowanych na Kongresie Kontynentalnym. Bardziej znani politycy nie chcieli przewodniczyć komisji – John Adams był zaangażowany w inne prace Kongresu, natomiast Benjamin Franklin podupadł na zdrowiu.
Wprowadzenie dokumentu
Pierwsze raporty autorstwa Jeffersona zostały przedstawione 17 czerwca. Cztery dni później wysłał on szkic Deklaracji Franklinowi i Adamsowi, by uzyskać ich uwagi i komentarze. Trzon Deklaracji został opracowany w całości przez Jeffersona, natomiast Adams i Franklin wprowadzili jedynie kosmetyczne korekty. Roger Sherman niemal wcale nie uczestniczył w pracach, natomiast Robert Livingston nawet go nie sygnował, gdyż powrócił wcześniej do Nowego Jorku. Pierwotny tekst Deklaracji został przedstawiony 28 czerwca. Po wprowadzeniu poprawek i usunięciu niektórych fragmentów został przedstawiony Kongresowi 2 lipca. Dwa dni później delegaci, pod przewodnictwem Johna Hancocka, uchwalili i przegłosowali dokument, noszący nazwę „Jednogłośna Deklaracja Niepodległości Trzynastu Zjednoczonych Państw Ameryki”. Stan Nowy Jork, który początkowo odmówił ratyfikacji Deklaracji, dołączył swój głos 9 lipca.
Przypisy
Bibliografia
Komisje Kongresu Stanów Zjednoczonych
Historyczne dokumenty Stanów Zjednoczonych
Historia prawa amerykańskiego |
3457062 | https://pl.wikipedia.org/wiki/J%C3%B3zef%20M%C4%99ci%C5%84ski | Józef Męciński | Józef Męciński (1743–1813), franciszkański zakonnik i kaznodzieja
Józef Męciński (1839–1921), powstaniec styczniowy, poseł do Sejmu Krajowego Galicji , hrabia, właściciel dóbr |
3457073 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Gie%C5%82da%20Papier%C3%B3w%20Warto%C5%9Bciowych%20w%20Nigerii | Giełda Papierów Wartościowych w Nigerii | Giełda Papierów Wartościowych w Nigerii () – giełda papierów wartościowych w Lagos w Nigerii. Założona w roku 1960, pierwsze notowania rozpoczęły się 5 czerwca 1961. Według stanu na dzień 16 kwietnia 2015, na giełdzie notowane są akcje 192 spółek. Całkowita kapitalizacja wszystkich instrumentów w 2014 roku (średnia z wyników kwartalnych) wyniosła 106,215 miliardów dolarów.
Przypisy
Nigeria
Gospodarka Nigerii |
3457075 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Stanis%C5%82aw%20%C5%81%C4%85%C5%BCy%C5%84ski | Stanisław Łążyński | Stanisław Łążyński h. Nałęcz (ur. 27 marca 1842 w Tomaszówce, zm. 11 października 1939) – powstaniec styczniowy.
Życiorys
Urodził się 27 marca 1842 w Tomaszówce, pow. kamieniecki, jako syn Antoniego. Uczestniczył w powstaniu styczniowym 1863. Na przełomie XIX i XX w. zamieszkiwał we wsiach: Słobodka, powiat Gwoździec oraz Załucze nad Prutem, powiat Matyjowce. Do końca 1907 pełnił funkcję członka komisji szacunkowej podatku osobisto-dochodowego w powiecie kołomyjskim. Był członkiem Towarzystwa Wzajemnych Ubezpieczeń w Krakowie. W grudniu 1912 został zatwierdzony przez cesarza wybór S. Łążyńskiego na stanowisku prezesa Rady Powiatowej w Kołomyi. Podczas I wojny światowej będąc nadal dzierżawcą dóbr w Załuczu pełnił funkcję przewodniczącego gospodarczej komisji powiatowej oraz pozostawał prezesem kołomyjskiej rady powiatowej.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości (1918) w okresie II Rzeczypospolitej został awansowany do stopnia podporucznika weterana Wojska Polskiego. W okresie II Rzeczypospolitej jako weteran brał udział w spotkaniach wspomnieniowych (1933) i obchodach powstania styczniowego (1938). W latach 30. był ziemianinem zamieszkującym w Janikowie.
Zmarł 11 października 1939 i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera C13-4-1).
Ordery i odznaczenia
Krzyż Niepodległości (8 listopada 1930)
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1924)
Krzyż Siedemdziesięciolecia Powstania Styczniowego
Krzyż Wojenny za Zasługi Cywilne II Klasy (Austro-Węgry, 1917)
Przypisy
Bibliografia
Członkowie Towarzystwa Wzajemnych Ubezpieczeń w Krakowie
Ludzie związani z Gwoźdzcem
Ludzie związani z Janikowem
Ludzie związani z Kołomyją
Marszałkowie Rad Powiatowych Galicji
Nałęczowie
Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
Odznaczeni Krzyżem Siedemdziesięciolecia Powstania Styczniowego
Oficerowie powstania styczniowego
Pochowani na Powązkach-Cmentarzu Wojskowym w Warszawie
Podporucznicy II Rzeczypospolitej (weterani powstania styczniowego)
Polacy odznaczeni Krzyżem Wojennym za Zasługi Cywilne
Polscy ziemianie
Powstańcy styczniowi odznaczeni Krzyżem Niepodległości
Urodzeni w 1842
Zmarli w 1939 |
3457077 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Franciszek%20Wys%C5%82ouch | Franciszek Wysłouch | Franciszek Marian Wysłouch (ur. 24 września 1896 w Pirkowiczach na Polesiu, zm. 23 marca 1978 w Londynie) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, malarz i pisarz.
Życiorys
Pochodził z polsko-litewskiego rodu szlacheckiego Wysłouchów h. Odyniec. Syn Antoniego Izydora (historyka i filologa klasycznego, posła na Sejm II Rzeczypospolitej) oraz Seweryny ze Skarżyńskich.
Szkołę średnią ukończył w Warszawie, tam też rozpoczął studia malarskie. Za zaangażowanie w ruchu niepodległościowym w 1914 został zesłany przez władze carskie do Wiatki na Syberii. Po ucieczce stamtąd wstąpił do Legionów Polskich; brał również udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W wojnie tej walczyli też jego młodsi bracia – Seweryn, Stanisław i Bernard; starszy – Antoni był kapitanem w korpusie gen. Dowbor-Muśnickiego (zginął w bitwie pod Bobrujskiem).
3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 2049. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był 9 Pułk Piechoty Legionów. W listopadzie 1922 roku został przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Kobryń na etatowe stanowisko oficera instrukcyjnego.
2 kwietnia 1929 roku został mianowany kapitanem ze starszeństwem z 1 stycznia 1929 roku i 7. lokatą w korpusie oficerów piechoty. 23 grudnia 1929 roku został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu 1929–1931. Z dniem 1 września 1931 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 roku i 94. lokatą w korpusie oficerów piechoty.
Pracę w wojsku łączył z nieustanną pracą społeczną – harcerstwo, ochronka we własnym domu; był redaktorem miesięcznika „Nasze Okolice”, przeznaczonego dla rolników Polesia i Wileńszczyzny.
W 1939 wziął udział w kampanii wrześniowej; internowany na Łotwie skąd zbiegł do formującego się wojska we Francji. Był dowódcą konwoju statków przewożących broń do Persji, szefem sztabu Ośrodka Zapasowego Armii na Środkowym Wschodzie i kierownikiem wsparcia lotniczego II Korpusu. Uczestnik m.in. bitwy pod Monte Cassino. Od 4 grudnia 1945 do 1947 był dowódcą 12 Wołyńskiego Batalionu Strzelców.
Po wojnie został na emigracji – osiadł w Wielkiej Brytanii. Utrzymywał się z pracy fizycznej. Podpisał list pisarzy polskich na Obczyźnie, solidaryzujących się z sygnatariuszami protestu przeciwko zmianom w Konstytucji Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (List 59). Laureat Nagrody Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie w 1972 roku.
Zmarł 23 marca 1978 w Londynie, gdzie został pochowany.
Był żonaty z Barbarą z Jeżewskich.
Twórczość
Franciszek Wysłouch jest autorem trzech zbiorów opowiadań które zostały wydane w Londynie przez Polską Fundację Kulturalną. Opowiadania są barwnym i emocjonalnym wspomnieniem dla współczesnych egzotycznego już Polesia.
1968 – Opowiadania poleskie
1975 – Na ścieżkach Polesia
1979 – Echa Polesia
W latach 2012–2013 książki wznowiło wydawnictwo LTW.
Ordery i odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 5169
Krzyż Walecznych
Złoty Krzyż Zasługi (25 maja 1939)
Medal Niepodległości (4 lutego 1932)
Srebrny Krzyż Zasługi (11 listopada 1936)
Przypisy
Bibliografia
Dymitr Zagacki, Franciszek Wysłouch – piewca Polesia; Magazyn Polski, Ogólnokrajowy miesięcznik SZ „Związek Polaków na Białorusi”, 2013 nr 11 (95), s. 22–25: http://kresy24.pl/wp-content/uploads/2013/11/Magazyn_Polski_11-2013.pdf
Barbara Wysłouchowa, Wstęp; [w:] Franciszek Wysłouch, Echa Polesia.
Krzysztof Wojciechowski, W gościnie u Wysłouchów: http://www.kresy.pl/zobacz-kresy,warto-zobaczyc?zobacz/w-goscinie-u-wyslouchow#
Laureaci Nagrody Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie
Majorowie piechoty II Rzeczypospolitej
Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
Odznaczeni Medalem Niepodległości
Odznaczeni Krzyżem Walecznych (II Rzeczpospolita)
Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
Oficerowie dyplomowani II Rzeczypospolitej
Oficerowie piechoty Korpusu Ochrony Pogranicza
Oficerowie Polskich Sił Zbrojnych
Pochówki w Londynie
Polscy pisarze emigracyjni
Polscy prozaicy
Polscy zesłańcy w Imperium Rosyjskim
Sygnatariusze listu pisarzy emigracyjnych popierającego protesty przeciwko zmianom w konstytucji PRL 1975/1976
Uczestnicy bitwy o Monte Cassino 1944
Uczestnicy kampanii wrześniowej (strona polska)
Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
Urodzeni w 1896
Zmarli w 1978
Żołnierze Wojska Polskiego internowani na Łotwie w czasie II wojny światowej
Żołnierze Wojska Polskiego na emigracji w Wielkiej Brytanii po II wojnie światowej |
3457078 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Siemian%C3%B3wka | Siemianówka | Miejscowości:
Siemianówka – wieś w woj. podlaskim, w pow. hajnowskim, w gminie Narewka
Siemianówka – wieś na Ukrainie w obwodzie lwowskim
Inne
Siemianówka – rezerwat przyrody
Jezioro Siemianowskie, Zalew Siemianówka – sztuczny zbiornik wodny na Narwi w województwie podlaskim
Siemianówka – stacja kolejowa w Polsce
Siemianówka – przystanek kolejowy na Ukrainie
Siemianówka – dawna gromada
Zobacz też
Semeniwka
Przejście graniczne Siemianówka-Swisłocz |
3457080 | https://pl.wikipedia.org/wiki/HB%20T%C3%B3rshavn%20%28pi%C5%82ka%20no%C5%BCna%20kobiet%29 | HB Tórshavn (piłka nożna kobiet) | HB Tórshavn (pełna nazwa: Havnar Bóltfelag) - żeńska sekcja piłkarska klubu TB Tórshavn z miejscowości o tej samej nazwie. Siedmiokrotny mistrz Wysp Owczych.
Historia
Sukcesy
Krajowe
Mistrzostwa Wysp Owczych:
1. miejsce (7): 1986, 1988, 1989, 1993, 1994, 1995, 1999
2. miejsce (5): 1985, 1987, 1990, 1997, 1998
Puchar Wysp Owczych:
Zdobywca (5): 1990, 1996, 1998, 1999, 2001
Finalista (5): 1991, 2000, 2002, 2003, 2014
Indywidualne
Królowa strzelców (3):
1993 - Helga Ellingsgaard
1994 - Helga Ellingsgaard
1995 - Sigrun Mikkelsen
2013 - Heidi Sevdal
2014 - Heidi Sevdal
Zawodniczka Roku:
2013 - Heidi Sevdal
2014 - Heidi Sevdal
Napastnik roku:
2013 - Heidi Sevdal
2014 - Heidi Sevdal
Młoda zawodniczka roku:
2014 - Milja Simonsen
Poszczególne sezony
Zawodniczki
Stan na mecz z ÍF Fuglafjørður/Víkingur Gøta 29 marca 2015
Dotychczasowi trenerzy
Dotychczas następujący trenerzy prowadzili drużynę KÍ Klaksvík:
1993: Áki Davidsen oraz Malan Mohr
2001: Jákup Bogi Joensen
2002-2003: Sigmundur Pauli Mikkelsen oraz Andras Thomassen
2006: Odd Færø oraz Andras Thomassen
2011 - 2014: Allan Dybczak
2015: Lennard Petersen
Przypisy
Linki zewnętrzne
Kobiece kluby piłkarskie na Wyspach Owczych
Kluby piłkarskie założone w 1985
HB Tórshavn |
3457081 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Doron%20Jadlin | Doron Jadlin | Doron Jadlin (hebr. דורון ידלין) – izraelski brydżysta, World International Master (WBF), European Master oraz European Champion w kategorii Open (EBL).
Wyniki brydżowe
Olimpiady
Na olimpiadach uzyskał następujące rezultaty:
Zawody światowe
W światowych zawodach zdobył następujące lokaty:
Zawody europejskie
W europejskich zawodach zdobył następujące lokaty:
Klasyfikacja
Przypisy
Zobacz też
Brydż sportowy
Izraelscy brydżyści |
3457084 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Towarzystwo%20Wzajemnych%20Ubezpiecze%C5%84%20w%20Krakowie | Towarzystwo Wzajemnych Ubezpieczeń w Krakowie | Towarzystwo Wzajemnych Ubezpieczeń w Krakowie (TWU) – była instytucja ubezpieczeniowo-finansowa z siedzibą w Krakowie.
Historia
W okresie zaboru austriackiego inicjatorem powstania był Franciszek Trzecieski w 1842, gdy na sejmie postulatowym poruszył sprawę ustanowienia zakładu ubezpieczeń, co jednak nie przyniosło skutku. Po ponownym wniosku Trzecieckiego z 1844, sejm polecił wykonanie stosownego projektu, który nie zyskał przychylności Wydziału. Jeszcze później Towarzystwo Gospodarcze we Lwowie stworzyło kolejny projekt (1859), który został odrzucony przez rząd w Wiedniu.
Powodowany skutkami pożaru w Mielcu Trzecieski jeszcze raz wnioskował założenie towarzystwa, na co przychylnie odpowiedziało krajowe prezydium w Krakowie, wymagając przedstawienia programu. Przygotowany program został przedłożony do krakowskiego prezydium 20 marca 1857, a jego współtwórcami byli Leon Gołaszewski, Karol Lariss, Władysław Sanguszko i Henryk Wodzicki. Na przełomie 1858/1859 prezydium przekazało kierującym towarzystwem wskazówki dotyczące zmian w jego statucie. W tym czasie do komitetu towarzystwa wstąpili: Wincenty Bobrowski, Edward Homolacs, Wincenty Kirchmajer, Wiktor Lanckoroński, Walenty Milieski, Kazimierz Starzeński, Józef Załuski. Te osoby, wraz z wcześniejszymi twórcami programu, zostały założycielami towarzystwa. W dalszym czasie trwały prace dotyczące poprawek w statucie, zaś ministerstwo spraw wewnętrznych zapewniło, iż wyda zezwolenie na utworzenie towarzystwa. Komitet prowadził akcję promującą powstanie towarzystwa wśród ziemian (rząd warunkował wydanie koncesji od wysokości ubezpieczeń 6 mln zł). W 1860 Trzecieski został wybrany dożywotnim kuratorem towarzystwa (prowadził starania przez 18 lat celem jego powstania). 20 października 1860 została wydana koncesja na działanie towarzystwa, 26 listopada 1860 zebrało się Zgromadzenie konstytuujące, które dokonało wyboru Zarządu.
Pierwszy zarząd TWU
Adam Józef Potocki – prezes zarządu (1860-1872)
Leon Gołaszewski – zastępca prezesa zarządu (1860-1872)
Henryk Wodzicki – I dyrektor (przewodniczący dyrekcji)
Władysław Biesiadecki – II dyrektor
Henryk Kieszkowski – dyrektor referent
Jan Załuski, Franciszek Paszkowski – zastępcy dyrektorów
Członkowie rady nadzorczej: Teodor Baranowski, Aleksander Dzieduszycki, Edward Dzwonkowski, Artur Gołuchowski, Kazimierz Grocholski, Piotr Gross, Cezar Haller, Jan Jędrzejowicz, Henryk Komar, Ignacy Marceli Kruszewski, Walerian Krzeczunowicz, Piotr Stanisław Moszyński, Erazm Niedzielski, Mieczysław Pawlikowski, Karol Rogawski, Adam Stanisław Sapieha, Mieczysław Skarżyński, Ignacy Skrzyński, Jan Józef Tarnowski, Tytus Trzecieski, Leonard Wężyk, Jakub Wiktor, Erazm Wolański.
Towarzystwo działało w ramach autonomii galicyjskiej. Działalność towarzystwa obejmowała ubezpieczenia od ognia (początkowo w nazwie istniało to określenie), od 1864 została rozszerzona o dział na ubezpieczenia od gradobicia. Z inicjatywy towarzystwa w 1864 została założona w Krakowie pierwsza na terenach polskich ochotnicza straż pożarna. W 1866 otwartą pierwszą w Krakowie i czwartą w Galicji Kasę Oszczędności. 1 listopada 1869 otwarto dział ubezpieczeń na życie. Towarzystwo zawarło układy z zagranicznymi towarzystwami na dokonywanie interesów pośrednich (np. na terenie Królestwa Polskiego). Ponadto TWU czyniło starania celem otwarcia instytucji kredytowej i w 1869 zostało założone Towarzystwo Zaliczkowe (według zasad Schultzego z Delitsch), rozpoczęło działać w 1870, a po roku powstawały towarzystwa zaliczkowe w całej Galicji.
Po ustąpieniu Adama J. Potockiego w 1872, prezesem został Alfred Józef Potocki. Z inicjatywy TWU (1873) zostało założone osobne Towarzystwo Wzajemnego Kredytu, otwarte 17 sierpnia 1874. Od 1876 do 1883 prezesem był Józef Baum, a po jego śmierci Stanisław Michał Starowieyski. Na obchody 25-lecia towarzystwa została wydana księga pamiątkowa pt. Monografia Towarzystwa Wzajemnych Ubezpieczeń od chwili założenia tegoż do 1 kwietnia 1886. Od 1887 do 1890 prezesem był Artur Władysław Potocki (syn pierwszego prezesa), a po jego nagłej śmierci Zygmunt Dembowski od 1890 do 1896. W ostatnich kilkunastu latach rozrost TWU spowodował potrzebę reform. Ponadto po śmierci Trzecieskiego (1875) towarzystwem kierował Henryk Kieszkowski, którego obwiniono o defraudację finansową w wysokości 200 tys. florenów. Dyrektor przeszedł w stan spoczynku w 1896 po 36 latach pracy na stanowisku dyrektora referenta (w uznaniu zasług otrzymał tytuł honorowego kuratora, a jego miejsce zajął Henryk Romer). Od 1897 prezesem był Józef Męciński, a od 1903 dyrektorem referentem – adwokat Franciszek Paszkowski, wiceprezesem Tadeusz Cieński. W 1902 została powołana Spółka kredytowa członków Towarzystwa Wzajemnych Ubezpieczeń. Od 1906 Słonecki był zastępcą dyrektora, a dyrektorem drugim był Ignacy Głażewski.
Ponadto we władzach TWU zasiadał Andrzej Kazimierz Potocki, członkiem rady nadzorczej byli Zdzisław Marchwicki (od 1877), Feliks Gniewosz, dyrektorem był Maksymilian Łepkowski, delegatem Ludwik Baldwin-Ramułt, ajentem August Ścibor-Rylski, agentem Jerzy Kotula,
W trakcie swojej działalności Towarzystwo otworzyło reprezentację we Lwowie, obejmującą obszar Galicji Wschodniej i Bukowiny.
W 1911 Towarzystwo obchodziło 50-lecie istnienia.
Siedziba
Po 1885 towarzystwo funkcjonowało w krakowskim gmachu położonym przy ulicy Basztowej.
Zarząd – prezydium
Zarząd – prezydium rady nadzorczej
Prezesi
Adam Józef Potocki (1860-1872)
Alfred Józef Potocki (1872-1876)
Józef Baum (1876-1883)
Stanisław Michał Starowieyski (1883-1887)
Artur Władysław Potocki (1887-1890)
Zygmunt Dembowski (1890-1896)
Józef Męciński (1897-1914)
Wiceprezesi
Józef Męciński (1892-1897)
Włodzimierz Gniewosz (1897-1905)
Tadeusz Cieński (1905-)
Dyrekcja
Kuratorzy
Henryk Kieszkowski (1903, 1904)
Członkowie
Zobacz też
Muzeum Ubezpieczeń w Krakowie
Przypisy
Bibliografia
Gospodarka Krakowa
Ubezpieczenia
Polskie organizacje gospodarcze w Galicji |
3457087 | https://pl.wikipedia.org/wiki/The%20Dream%20Walker | The Dream Walker | The Dream Walker - piąty studyjny album zespołu Angels & Airwaves, wydany 9 grudnia 2014 przez To the Stars Records. W dniu 7 października, zespół wydał swój pierwszy singiel z albumu, "Paralyzed". Kilka tygodni później został wydany w Halloween drugi singiel "The Wolfpack"
Lista utworów
"Teenagers & Rituals" (3:53)
"Paralyzed" (4:09)
"The Wolfpack" (3:53)
"Tunnels" (4:10)
"Kiss with a Spell" (4:36)
"Mercenaries" (4:37)
"Bullets in the Wind" (4:03)
"The Disease" (3:57)
"Tremors" (3:55)
"Anomaly" (2:52)
Albumy muzyczne wydane w roku 2014
Albumy Angels & Airwaves |
3457088 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Gie%C5%82da%20Papier%C3%B3w%20Warto%C5%9Bciowych%20w%20Namibii | Giełda Papierów Wartościowych w Namibii | Giełda Papierów Wartościowych w Namibii (ang. Namibian Stock Exchange) - giełda papierów wartościowych w Windhuk, stolicy Namibii, założona w 1992 roku. Według stanu na dzień 16 kwietnia 2015, na giełdzie notowane są akcje 32 spółek, a całkowita kapitalizacja wszystkich instrumentów free float wynosi 1,27 biliona dolarów.
Przypisy
Namibia
Gospodarka Namibii |
3457092 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Jisra%E2%80%99el%20Jadlin | Jisra’el Jadlin | Jisra’el Jadlin (hebr. ישראל ידלין) – izraelski brydżysta, World International Master (WBF), European Master oraz European Champion w kategorii Open (EBL).
Wyniki brydżowe
Olimpiady
Na olimpiadach uzyskał następujące rezultaty:
Zawody światowe
W światowych zawodach zdobył następujące lokaty:
Zawody europejskie
W europejskich zawodach zdobył następujące lokaty:
Klasyfikacja
Przypisy
Zobacz też
Brydż sportowy
Izraelscy brydżyści |
3457095 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Dani%20Garc%C3%ADa%20%28ur.%201990%29 | Dani García (ur. 1990) | Dani García, właśc. Daniel García Carrillo (ur. 24 maja 1990 w Zumarradze) – hiszpański piłkarz występujący na pozycji pomocnika w hiszpańskim klubie Athletic Bilbao.
Przypisy
Bibliografia
Statystyki w bazie ESPN FC
Statystyki w bazie BDFutbol
Hiszpańscy piłkarze
Piłkarze Alicante CF
Piłkarze Getafe CF
Piłkarze Realu Sociedad
Piłkarze SD Eibar
Piłkarze Athletic Bilbao
Urodzeni w 1990 |
3457097 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Jos%C3%A9%20Luis%20Astigarraga%20Lizarralde | José Luis Astigarraga Lizarralde | José Luis Astigarraga Lizarralde (ur. 4 maja 1940 w Azkoitia w Kraju Basków w Hiszpanii, zm. 20 stycznia 2017 w Yurimaguas) – hiszpański duchowny rzymskokatolicki, pasjonista, od 1991 wikariusz apostolski Yurimaguas w latach 1991-2016.
Życiorys
1 lutego 1964 przyjął święcenia kapłańskie.
16 listopada 1991 papież Jan Paweł II mianował go wikariuszem apostolskim Yurimaguas w Peru, w Regionie Loreto, w prowincji Alto Amazonas oraz biskupem tytularnym Buleliany. Sakry udzielił mu 29 lutego 1992 arcybiskup Luigi Dossena, ówczesny nuncjusz apostolski w Peru.
17 grudnia 2016 przeszedł na emeryturę.
Zmarł 20 stycznia 2017.
Bibliografia
Artykuł z informacjami o śmieci biskupa (hiszp.) [dostęp 2017-01-21]
Przypisy
Hiszpańscy biskupi katoliccy
Hiszpańscy pasjoniści
Urodzeni w 1940
Zmarli w 2017 |
3457102 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Awi%20Kalisz | Awi Kalisz | Awi Kalisz (hebr. אבי קליש) – izraelski brydżysta, World International Master (WBF), European Master oraz European Champion w kategorii Open (EBL).
Wyniki brydżowe
Olimpiady
Na olimpiadach uzyskał następujące rezultaty:
Zawody światowe
W światowych zawodach zdobył następujące lokaty:
Zawody europejskie
W europejskich zawodach zdobył następujące lokaty:
Klasyfikacja
Przypisy
Zobacz też
Brydż sportowy
Izraelscy brydżyści |
3457104 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Me%C5%BCyricz | Meżyricz | Meżyricz – wieś na Ukrainie, w obwodzie czerkaskim, w rejonie kaniowskim
Meżyricz – wieś na Ukrainie, w obwodzie dniepropetrowskim, w rejonie pawłohradzkim
Meżyricz – wieś na Ukrainie, w obwodzie rówieńskim, w rejonie ostrogskim
Meżyricz – wieś na Ukrainie, w obwodzie sumskim, w rejonie łebedynskim
Meżyricz – wieś na Ukrainie, w obwodzie zaporoskim, w rejonie połohowskim |
3457106 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Gie%C5%82da%20Papier%C3%B3w%20Warto%C5%9Bciowych%20w%20Lusace | Giełda Papierów Wartościowych w Lusace | Giełda Papierów Wartościowych w Lusace (ang. Lusaka Stock Exchange) - giełda papierów wartościowych w Lusace, stolicy Zambii. Założona przy wsparciu IFC i Banku Światowego w 1993 roku, pierwsze notowania odbyły się 21 lutego 1994. Według stanu na dzień 16 kwietnia 2015 na giełdzie notowane są akcje 24 spółek, a całkowita kapitalizacja na koniec czwartego kwartału 2014 wyniosła 66,456 miliardów ZMK.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Oficjalna strona Lusaka Stock Exchange
Lusaka
Gospodarka Zambii |
3457107 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Miguel%20Irizar%20Campos | Miguel Irizar Campos | Miguel Irizar Campos (ur. 7 maja 1934 w Ormaiztegi w Kraju Basków w Hiszpanii, zm. 19 sierpnia 2018 w Bilbao) – hiszpański duchowny rzymskokatolicki, pasjonista, od 1972 do 1989 wikariusz apostolski Yurimaguas w Peru w Regionie Loreto w prowincji Alto Amazonas, następnie (do 1995) biskup koadiutor Diecezji Callao i od 1995 do 2011 tamtejszy biskup diecezjalny.
Życiorys
16 marca 1957 przyjął Święcenia kapłańskie. 25 marca 1972 papież Paweł VI mianował go wikariuszem apostolskim w Yurimaguas w Peru i biskupem tytularnym Elo. Sakry udzielił mu 25 lipca 1972 kardynał Agnelo Rossi, ówczesny prefekt watykańskiej Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów. 6 sierpnia 1989 papież Jan Paweł II mianował go biskupem koadiutorem Diecezji Callao. W 1995 po rezygnacji biskupa Ricardo Duranda Flórez zastąpił go w tejże diecezji jako biskup diecezjalny. W 2011 papież Benedykt XVI przyjął jego rezygnację złożoną ze względu na osiągnięcie przewidzianego prawem wieku emerytalnego (właściwie ponad dwa lata po osiągnięciu tego wieku).
Przypisy
Bibliografia
Hiszpańscy pasjoniści
Urodzeni w 1934
Zmarli w 2018 |
3457113 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Aaron%20Hernandez | Aaron Hernandez | Aaron Hernandez (ur. 6 listopada 1989 w Bristolu w Connecticut, zm. 19 kwietnia 2017 w Leominster) – amerykański futbolista.
Życiorys
Aaron Hernandez urodził się w 1989. Ukończył Central High School w Bristolu, gdzie grał w szkolnej drużynie futbolowej, a po dwóch latach występów dostał nagrodę Gatorade Football of the Year, dla najlepszego futbolisty ze szkół średnich w kraju. Następnie studiował na University of Florida, gdzie kontynuował karierę futbolu. W latach 2007–2009 występował w drużynie uniwersyteckiej Gators i otrzymał kolejną nagrodę John Mackey Award dla najlepszego futbolisty na pozycji tight end.
W 2010 został wybrany do gry w New England Patriots. W 2012 podpisał z tym klubem siedmioletni kontrakt wart 41 mln dolarów. W 2013 został oskarżony o zabójstwo futbolisty Odina Lloyda. 15 kwietnia 2015 został uznanym winnym morderstwa pierwszego stopnia i skazany na dożywocie bez możliwości warunkowego zwolnienia. 19 kwietnia 2017 popełnił samobójstwo, wieszając się w celi więziennej.
Po jego śmierci ujawniono, że był skrytym homo- lub biseksualistą. W przeszłości jego kochankiem był Dennis SanSoucie.
Przypisy
Amerykańscy futboliści
Zabójcy
Amerykańscy samobójcy
Urodzeni w 1989
Zmarli w 2017 |
3457115 | https://pl.wikipedia.org/wiki/O%C5%82eh%20Ka%C5%82asznikow | Ołeh Kałasznikow | Ołeh Iwanowycz Kałasznikow (ukr. Олег Іванович Калашніков; ur. 1962 w Równem, zm. 15 kwietnia 2015 w Kijowie) – ukraiński polityk narodowości rosyjskiej, poseł do Rady Najwyższej Ukrainy V kadencji.
Życiorys
Był działaczem Partii Regionów związanej z prezydentem Ukrainy Wiktorem Janukowyczem. W 2006 roku został wybrany posłem do Rady Najwyższej Ukrainy V kadencji.
Został zastrzelony 15 kwietnia 2015 w Kijowie.
Przypisy
Deputowani Rady Najwyższej Ukrainy
Ofiary zamachów
Politycy Partii Regionów
Urodzeni w 1962
Zmarli w 2015 |
3457123 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Peter%20Steinacker | Peter Steinacker | Peter Steinacker (ur. 1943 we Frankfurcie nad Menem, zm. 14 kwietnia 2015 tamże) – niemiecki teolog i duchowny protestancki, doktor habilitowany nauk teologicznych, ekumenista, działacz społeczny.
W latach 1993-2008 piastował funkcję zwierzchnika Ewangelickiego Kościoła Krajowego Hesji Nassau (EKHN). Był także współprzewodniczącym Polsko-Niemieckiej Komisji Kościoła Ewangelickiego w Niemczech i Polskiej Rady Ekumenicznej.
Bibliografia
Niemieccy duchowni protestanccy
Urodzeni w 1944
Zmarli w 2015 |
3457125 | https://pl.wikipedia.org/wiki/I%20liga%20polska%20w%20pi%C5%82ce%20siatkowej%20m%C4%99%C5%BCczyzn%20%281989/1990%29 | I liga polska w piłce siatkowej mężczyzn (1989/1990) | I liga polska w piłce siatkowej mężczyzn 1989/1990 – 54. edycja rozgrywek o mistrzostwo Polski w piłce siatkowej mężczyzn.
Drużyny uczestniczące
Klasyfikacja końcowa
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Oficjalna strona PZPS
Mistrzostwa Polski w piłce siatkowej mężczyzn
1989 w polskim sporcie
1990 w polskim sporcie
1989 w piłce siatkowej
1990 w piłce siatkowej |
3457129 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Jaan%20Kikkas | Jaan Kikkas | Jaan „Juhan” Kikkas (ur. jako Johannes Kikas 5 czerwca 1892 w Valdze, zm. 9 marca 1944 w Tallinnie) – estoński sztangista, brązowy medalista olimpijski.
Kikkas brał udział w Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1924. Wówczas wystąpił w wadze średniej w dyscyplinie podnoszenia ciężarów, za co zdobył brązowy medal.
Kikkas zmarł 9 marca 1944 podczas II wojny światowej w trakcie sowieckiego bombardowania Tallinna. Został pochowany na cmentarzu Liiva w Tallinnie.
Przypisy
Bibliografia
Estońscy sztangiści
Estońscy medaliści olimpijscy
Medaliści Letnich Igrzysk Olimpijskich 1924
Sportowcy związani z Tallinnem
Urodzeni w 1892
Zmarli w 1944
Ludzie urodzeni w Valdze |
3457130 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ellington%20High%20and%20Low | Ellington High and Low | Ellington High and Low – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Harrogate. W 2001 civil parish liczyła 59 mieszkańców. Ellington High and Low jest wspomniana w Domesday Book (1086) jako Ellintone.
Przypisy
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire |
3457132 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Fountains%20Earth | Fountains Earth | Fountains Earth – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Harrogate. W 2011 civil parish liczyła 197 mieszkańców.
Przypisy
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire |
3457136 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Mondo%20Medicals | Mondo Medicals | Mondo Medicals – niezależna komputerowa gra logiczna na licencji freeware, stworzona przez Jonatana Söderströma. Gracz musi w niej znaleźć wyjście z szeregu przypominających labirynt poziomów, rozwiązując nieintuicyjne zagadki; całość osadzona jest w surrealistycznej fabule opowiadającej o szukaniu lekarstwa na raka.
Mondo Medicals została pozytywnie przyjęta przez publicystów piszących o grach niezależnych; chwalono ją za unikatowy styl graficzny i klimat, choć zarazem krytykowano za monotonię rozgrywki.
Rozgrywka
W otwierającym grę intro bezimienny główny bohater zostaje powitany przez inną postać. Rozmówca wyjaśnia, że bohater zgłosił się na ochotnika, by uczestniczyć w szukaniu lekarstwa na raka oraz że musi on najpierw przejść „test”. Po tych wyjaśnieniach zaczyna się gra.
Każdy poziom w grze ma postać szarego, pozbawionego ozdób labiryntu. Gracz – który postrzega akcję z perspektywy pierwszej osoby – musi odnaleźć drogę do wyjścia. Często wymaga to celowego postępowania wbrew wskazówkom i rozwiązywania osobliwych, nieintuicyjnych zadań logicznych. I tak np. na pierwszym poziomie gracz znajduje się w zapętlonym korytarzu z namalowanymi na podłodze strzałkami. Jeśli gracz pójdzie w kierunku wskazywanym przez strzałki, będzie kręcił się w kółko, ale idąc w przeciwnym kierunku, znajdzie się w końcu przed wyjściem.
Po ukończeniu każdego poziomu następuje krótki przerywnik filmowy, w którym ukazany jest mężczyzna wygłaszający głośną tyradę. Jego niezrozumiałe słowa opatrzone są pełnymi błędów gramatycznych podpisami w języku angielskim. W trakcie swoich osobliwych tyrad mężczyzna opowiada, że – po tym, jak jego ojciec zmarł na raka – postanowił on poświęcić swe życie szukaniu lekarstwa na tę chorobę; w końcu doszedł do wniosku, że jedynym sposobem na uleczenie raka jest „zastrzelenie” go. Na ostatnim poziomie gry następuje spotkanie głównego bohatera z mężczyzną z przerywników filmowych, który wykrzykuje „uleczę cię, raku!” i zabija bohatera z pistoletu.
Tworzenie
Autorem Mondo Medicals jest pochodzący ze Szwecji twórca gier niezależnych Jonatan „cactus” Söderström. Gra powstała w ciągu 72 godzin na konkurs zorganizowany przez witrynę TIGSource. Konkurs nosił temat „B-Games” (tj. „gry klasy B”); zadanym celem było stworzenie „złych gier o świetnej osobowości”. Większość uczestników starała się stworzyć jak najbardziej bezsensowną grę; Söderström postanowił zamiast tego stworzyć grę wprawdzie dziwną, ale zarazem taką, którą dałoby się wziąć na poważnie. Gracz miał być stale zwodzony, oszukiwany i utrzymywany w niepewności, tak, by po zakończeniu gry pozostał zdezorientowany i niepewny, jak ma interpretować wydarzenia gry.
Autor podczas tworzenia gry inspirował się w dużej mierze filmami reżysera Davida Lyncha, znanego z surrealistycznych produkcji takich jak Głowa do wycierania. Wpływ na dialogi w grze wywarły gry Portal oraz Killer 7, a także jedna z postaci z serialu Miasteczko Twin Peaks, tajemniczy „Człowiek Stamtąd”. Początkowo postać w scenach przerywnikowych miała w obelżywy sposób komentować postępy gracza, ale Söderström zamiast tego zdecydował się na opowiedzenie za ich pomocą w miarę spójnej historii.
Odbiór
Publicyści wypowiadali się o Mondo Medicals w większości pozytywnie. Recenzenci zwrócili uwagę na dezorientującą atmosferę gry i jej celowo prymitywny styl graficzny, polecając grę fanom horroru i gier logicznych. Stuart Hunt, recenzent z czasopisma Retro Gamer, ocenił grę na 85%; chwalił makabryczną atmosferę gry, ale skrytykował – według niego – monotonnie i jednostajnie zaprojektowane poziomy. Gra znalazła się w książce 250 Indie Games You Must Play („250 gier niezależnych, w które musisz zagrać”) autorstwa Mike'a Rose'a, autora piszącego dla portalu IndieGames.com. Publicysta serwisu GamesRadar, Lucas Sullivan porównał logiczne wyzwania w Mondo Medicals do późniejszej gry Antichamber, zaś Jim Rossignol nazwał ją „Głową do wycierania pośród gier”.
23 grudnia 2007 roku wydano sequel gry, Mondo Agency. W 2009 roku Söderström pracował nad kolejnym sequelem pod tytułem Mondo Wires; planował także połączenie wszystkich trzech gier w jeden pakiet pod tytułem Mondo Nation. Mondo Medicals została później wydana jako część zestawu gier o nazwie Cactus Arcade. 24 grudnia 2010 roku Leon Arnott wydał wersję gry na komputery Macintosh.
Przypisy
2007 w grach komputerowych
Darmowe gry komputerowe
Gry grozy
Niezależne gry komputerowe
Komputerowe gry logiczne
Gry komputerowe wyprodukowane w Szwecji
Gry na platformę Windows
Gry na platformę macOS |
3457137 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Givendale | Givendale | Givendale – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Harrogate. W 2001 civil parish liczyła 13 mieszkańców.
Przypisy
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire |
3457139 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Musselburgh%20%28stacja%20kolejowa%29 | Musselburgh (stacja kolejowa) | Musselburgh (ang: Musselburgh railway station) – stacja kolejowa w miejscowości Musselburgh, w hrabstwie East Lothian, w Szkocji. Został otwarty w 1988 roku i znajduje się na East Coast Main Line i jest obsługiwany przez North Berwick Line, 8 km na wschód od Edynburg Waverley. Znajduje się w pobliżu nowo wybudowanego kampusu Queen Margaret University.
Stacja o tej samej nazwie otwarta przez North British Railway w lipcu 1847 znajdowała się na głównej linii, ale obok rzeki Esk. Stację obsługiwała linię Edinburgh & Dalkeith do Fisherrow ale została zamknięta dla przewozów pasażerskich w 1964 i towarów w 1970 r.
Perony
Peron 1 jest wykorzystywany dla pociągów zmierzających na wschód do North Berwick i Dunbar.
Peron 2 jest wykorzystywany dla pociągów w kierunku zachodnim do Edinburgh Waverley, Haymarket i Glasgow Central.
Połączenia
Od poniedziałku do piątku w dzień istnieją cogodzinne pociągi w kierunku zachodnim do Edynburga (z usługami w godzinach szczytu, prowadzącymi do Haymarket) i kierunku wschodnim do North Berwick z półgodzinnymi połączeniami w soboty. Na wieczory i niedziele istnieje połączenie co godzinę w każdym kierunku. Od poniedziałku do soboty istnieje połączenia co dwie godziny, które biegnie od Edinburgh Waverley do Dunbar, z postojem w Musselburgh. Istnieją również ograniczone połączenia do i z Glasgow Central (poprzez Carstairs) od poniedziałku do soboty.
Transport lokalny
Lothian Buses linii 30 i 45, Eve Coaches 128 oraz E.M. Horsburghs T1 zatrzymują się w pobliżu stacji.
Linie kolejowe
East Coast Main Line
Linki zewnętrzne
Rozkład jazdy
Strona stacji na National Rail
Stacje i przystanki kolejowe w Szkocji
East Lothian |
3457140 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Grantley | Grantley | Grantley – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Harrogate. W 2011 civil parish liczyła 269 mieszkańców. Grantley jest wspomniana w Domesday Book (1086) jako Grentelai/Grentelaia.
Przypisy
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire |
3457142 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Gare%20de%20Luxeuil-les-Bains | Gare de Luxeuil-les-Bains | Gare de Luxeuil-les-Bains – stacja kolejowa w Luxeuil-les-Bains, w departamencie Górna Saona, w regionie Burgundia-Franche-Comté, we Francji. Jest zarządzana przez SNCF (budynek dworca) i przez RFF (infrastruktura).
Stacja jest obsługiwana przez pociągi TER Franche-Comté.
Linie kolejowe
Blainville - Damelevières – Lure
Linki zewnętrzne
La gare de Luxeuil-les-Bains sur ter.sncf.com Franche-Comté
Luxeuil-les-Bains |
3457143 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Great%20Ribston%20with%20Walshford | Great Ribston with Walshford | Great Ribston with Walshford – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Harrogate. W 2001 civil parish liczyła 68 mieszkańców.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Vision of Britain
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire |
3457144 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Great%20Timble | Great Timble | Great Timble – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Harrogate. W 2011 civil parish liczyła 142 mieszkańców; W 2016 – 133 mieszkańców.
Przypisy
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire |
3457152 | https://pl.wikipedia.org/wiki/O%C5%82e%C5%9B%20Buzyna | Ołeś Buzyna | Ołeś Ołeksijowycz Buzyna (; , Oleś Aleksiejewicz Buzina; ur. 16 lipca 1969 w Kijowie, zm. 16 kwietnia 2015 tamże) – ukraiński dziennikarz i pisarz, znany z prorosyjskich poglądów.
Był redaktorem naczelnym gazety „Siegodnia”. Buzyna był również znany z krytyki premiera Arsenija Jaceniuka. Został zastrzelony 16 kwietnia 2015 roku w Kijowie.
Publikacje
Burdałak Taras Szewczenko (2000)
Tajnaja istorija Ukrainy-Rusi (2005)
Wiernitie żenszczinam gariemy (2008)
Riewolucyja na bołotie (2010)
Woskrieszenije Małorossii (2012)
Sojuz pługa i triezuba. Kak pridumali Ukrainu (2013)
Dokijewskaja Ruś (2014)
Bandera - duszytiel kotow
Zobacz też
Ołeh Kałasznikow
Bibliografia
Ludzie urodzeni w Kijowie
Ofiary zamachów
Ukraińscy dziennikarze
Ukraińscy pisarze
Urodzeni w 1969
Zmarli w 2015 |
3457156 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Veronica%20Ferres | Veronica Ferres | Veronica Maria Cäcilia Ferres (10 czerwca 1965 w Solingen) – niemiecka aktorka.
Wybrana filmografia
Filmy fabularne
1995: Katarzyna Wielka (Catherine the Great) jako Woronzowa
2006: Klimt jako Emilie Flöge
2010: Błękitny ognik (Das Blaue Licht, TV) jako wiedźma
2013: Paganini: Uczeń diabła (Paganini: The Devil's Violinist) jako Elizabeth Wells
Seriale TV
1985: Tatort – Schicki-Micki jako gość na uroczystości
1989: Tatort: Blutspur jako Helma
1993: Tatort: Alles Palermo jako Maria Zell
1994: Komisarz Rex (Kommissar Rex) jako Gerda Felsner
1994: Tatort:… und die Musi spielt dazu jako Nele Hinrich
2000: Nędznicy (Les misérables) jako Pani Thénadier
Przypisy
Linki zewnętrzne
Niemieckie aktorki filmowe
Niemieckie aktorki telewizyjne
Ludzie urodzeni w Solingen
Urodzeni w 1965 |
3457158 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Michel%20Bouquet | Michel Bouquet | Michel Bouquet (ur. 6 listopada 1925 w Paryżu, zm. 13 kwietnia 2022 tamże) – francuski aktor filmowy i teatralny.
Życiorys
Laureat Europejskiej Nagrody Filmowej dla najlepszego aktora za rolę w filmie Toto bohater (1991) Jaco Van Dormaela. Zdobywca dwóch Cezarów za najlepszą rolę męską za kreacje w filmach Jak zabiłem swojego ojca (2001) Anne Fontaine i Przechodzień z Pól Marsowych (2005) Roberta Guédiguiana. W 2018 otrzymał Krzyż Wielki Orderu Narodowego Legii Honorowej.
Filmografia
1947: Monsieur Vincent jako chory na gruźlicę
1948: Manon jako drugi
1968: Panna młoda w żałobie (La mariée était en noir) jako Coral
1973: Nie ma dymu bez ognia (Il n'y a pas de fumée sans feu) jako Morlaix
1985: Kurczę na kwaśno (Poulet au vinaigre) jako Hubert Lavoisier
1991: Toto bohater (Toto le héros) jako stary Thomas
1991: Wszystkie poranki świata (Tous les matins du monde) jako Lubin Baugin
1992: Radość życia (La joie de vivre) jako pan Charme
2001: Jak zabiłem swojego ojca (Comment j'ai tué mon père) jako Maurice
2005: Przechodzień z Pól Marsowych (Le promeneur du Champ de Mars) jako prezydent
2012: Renoir jako Auguste Renoir
Przypisy
Bibliografia
Francuscy aktorzy filmowi
Francuscy aktorzy teatralni
Laureaci Europejskiej Nagrody Filmowej dla najlepszego aktora
Ludzie urodzeni w Paryżu
Urodzeni w 1925
Zmarli w 2022 |
3457159 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ann-Kathrin%20Kramer | Ann-Kathrin Kramer | Ann-Kathrin Kramer (ur. 4 kwietnia 1966 w Wuppertal) – niemiecka aktorka i pisarka. We wrześniu 2005 roku na rynku pojawiła się jej książka dla dzieci Matilda - Oder die aus dem Haus ohne Fenster.
Filmografia wybrana
Dziwne zachowania dojrzałych płciowo mieszkańców dużych miast w okresie łączenia się w pary (Das merkwürdige Verhalten geschlechtsreifer Großstädter zur Paarungszeit, 1998)
Złodziej nad złodziejami (Der Meisterdieb, 2012)
Przypisy
Linki zewnętrzne
Niemieckie aktorki filmowe
Urodzeni w 1966 |
3457163 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Mike%20Smrek | Mike Smrek | Michael Frank Smrek (ur. 31 sierpnia 1962 w Welland) – kanadyjski koszykarz, środkowy, dwukrotny mistrz NBA.
Osiągnięcia
NBA
2-krotny mistrz NBA (1987, 1988)
Reprezentacja
Uczestnik mistrzostw świata (1994 – 7. miejsce)
Przypisy
Linki zewnętrzne
Profil na NBA.com
Statystyki na basketball-reference.com
Profil na landofbasketball.com
Profil na realgm.com
Kanadyjscy koszykarze
Koszykarze Chicago Bulls
Koszykarze Los Angeles Lakers
Koszykarze San Antonio Spurs
Koszykarze Golden State Warriors
Koszykarze Los Angeles Clippers
Koszykarze Libertas Forlì
Koszykarze KK Split
Urodzeni w 1962 |
3457165 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Hartwith%20cum%20Winsley | Hartwith cum Winsley | Hartwith cum Winsley – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Harrogate. W 2011 civil parish liczyła 1100 mieszkańców.
Przypisy
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire |
3457166 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Breaking%20In | Breaking In | Breaking In (2011–2012) – amerykański serial komediowy stworzony przez Adama F. Goldberga i Setha Gordona oraz wyprodukowany przez Sony Pictures Television, Happy Madison Productions i Adam F. Goldberg Productions.
Premiera serialu miała miejsce w Stanach Zjednoczonych 6 kwietnia 2011 na amerykańskim kanale Fox w środowym paśmie po programie American Idol.
W maju 2011, stacja Fox anulowała serial po emisji zaledwie sześciu odcinków pierwszego sezonu, ale siódmy, finałowy przeniesiony został na inny dzień na 17 maja 2011. Trzy miesiące później, dnia 24 sierpnia 2011 zostało potwierdzone, że serial otrzymał zamówienie na drugi sezon po 13 odcinków, a jego premiera odbyła się 6 marca 2012. Na antenie miało zostać wyemitowane trzynaście odcinków drugiego sezonu, ale zostało wyemitowanych tylko pięć odcinków. Ostatni dwunasty odcinek serialu wyemitowano 3 kwietnia 2012.
Opis fabuły
Akcja serialu toczy się w firmie zajmującej się bardzo rozwiniętą ochroną technologiczną. W skład grupy wchodzą niezbyt uczciwi pracownicy, którzy są gotowi zrobić wszystko, aby sprzedać ludziom swoje usługi.
Obsada
Bret Harrison – Cameron Price
Alphonso McAuley – Cassius "Cash" Sparks
Odette Annable – Melanie Garcia
Megan Mullally – Veronica "Ronnie" Judith Mann
Erin Richards – Molly Marie Hughes (II seria)
Christian Slater – Ferris "Oz" Oswald Osbourne
i inni.
Spis odcinków
Przypisy
Linki zewnętrzne
Amerykańskie telewizyjne seriale komediowe
Seriale telewizyjne emitowane od 2011
Seriale telewizyjne zakończone w 2012
Programy telewizji Fox |
3457167 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Polkton%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29 | Polkton (Karolina Północna) | Polkton – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Anson.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3457168 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Edgar%20Wilkinson | Edgar Wilkinson | Edgar Wilkinson (ur. 27 października 1863 w Bradford, zm. 27 sierpnia 1896 w Bradford) – angielski rugbysta, reprezentant kraju.
W latach 1886–1887 rozegrał w Home Nations Championship pięć spotkań dla angielskiej reprezentacji zdobywając dwa przyłożenia, które wówczas nie miały wartości punktowej.
Bibliografia
Angielscy zawodnicy rugby union
Urodzeni w 1863
Zmarli w 1896
Ludzie urodzeni w Bradford |
3457169 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Peachland | Peachland | Peachland – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Anson.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3457170 | https://pl.wikipedia.org/wiki/McFarlan | McFarlan | McFarlan – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Anson.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3457171 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Cyprian%20Bystram | Cyprian Bystram | Cyprian Bystram h. Tarnawa (ur. 6 marca 1889 w Chełmnie, zm. 13 lutego 1961 w Londynie) – pułkownik kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się w rodzinie Kipriana Genricha Wilhelma Bystrama h. Tarnawa (1844–1905) i Olgi Ochramenko (ur. 1859). 2 października 1909 rozpoczął służbę w Armii Imperium Rosyjskiego. W listopadzie 1917 roku, po rewolucji październikowej, na czele szwadronu złożonego z Polaków, wydzielonego z rosyjskiej Samodzielnej Brygady Gwardii, dołączył do I Korpusu Polskiego w Rosji. Dowodzony przez niego pododdział został włączony w skład 3 pułku ułanów, jako pierwszy szwadron i „wyróżniał się nie tylko dziarskością gwardzistów, lecz i zaopatrzeniem, a szczególnie materiałem końskim”.
17 lipca 1920 objął dowództwo 3 pułku ułanów Śląskich. Pułkiem tym dowodził od 9 kwietnia 1919 w zastępstwie pułkownika Strzemieńskiego, któremu powierzano dowodzenie grupami taktycznymi.
15 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu majora kawalerii, w grupie oficerów byłych korpusów wschodnich i byłej armii rosyjskiej. Był wówczas zastępcą dowódcy Pułku Tatarskiego Ułanów im. płk. Mustafy Achmatowicza. 15–16 sierpnia 1920 w bitwie pod Cycowem.
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w czynnej służbie na stanowisku dowódcy 3 p.uł w Tarnowskich Górach. Obowiązki dowódcy pułku pełnił do stycznia 1928. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 49. lokatą w korpusie oficerów jazdy. Na liście starszeństwa wyprzedził późniejszych generałów: Władysława Andersa (50. lokata), Mariana Przewłockiego (52. lokata), Zygmunta Podhorskiego (55. lokata), Stefana Jacka Dembińskiego (69. lokata), Adama Korytowskiego (72. lokata) i Romana Abrahama (85. lokata). 1 grudnia 1924 został awansowany do stopnia pułkownika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 9. lokatą w korpusie oficerów kawalerii. 28 stycznia 1928 został mianowany dowódcą XVI Brygady Kawalerii we Lwowie z równoczesnym przeniesieniem do kadry oficerów kawalerii. 12 marca 1929 został członkiem Oficerskiego Trybunału Orzekającego. 15 listopada 1932 został zwolniony z zajmowanego stanowiska z pozostawieniem bez przynależności służbowej i z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie. Z dniem 31 marca 1933 został przeniesiony w stan spoczynku. W 1934 pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”.
Ordery i odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5030
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Walecznych (trzykrotnie)
Złoty Krzyż Zasługi (18 lutego 1939)
Krzyż Kawalerski Orderu Legii Honorowej (Francja)
Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)
Upamiętnienie
Uchwałą Rady Miejskiej w Tarnowskich Górach z dnia 6 września 2006 jedna z ulic dzielnicy Śródmieście-Centrum nosi imię płk. Cypriana Bystrama.
Przypisy
Bibliografia
Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
Roczniki Oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932.
Rocznik oficerski rezerw 1934.
Bohdan Dobrzyński, Zarys historii wojennej 3-go Pułku Ułanów, Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, Warszawa 1929.
Bogusław Rusztecki, Płk Cyprian Bystram [w:] „Polska Zbrojna”.
Cyprian
Dowódcy 3 Pułku Ułanów Śląskich
Ludzie urodzeni w Chełmnie
Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
Odznaczeni Krzyżem Walecznych (trzykrotnie)
Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
Oficerowie I Korpusu Polskiego w Rosji
Polacy – Kawalerowie Legii Honorowej
Polacy – oficerowie Imperium Rosyjskiego
Polacy odznaczeni Medalem Zwycięstwa
Pułkownicy kawalerii II Rzeczypospolitej
Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
Urodzeni w 1889
Zmarli w 1961
Żołnierze Wojska Polskiego na emigracji w Wielkiej Brytanii po II wojnie światowej |
3457175 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Lilesville | Lilesville | Lilesville – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Anson.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3457177 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Wiera%20Or%C5%82owa | Wiera Orłowa | Wiera Orłowa (1894–1977) – radziecka aktorka filmowa
Wiera Orłowa (1918–1993) – radziecka aktorka filmowa |
3457178 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ansonville%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29 | Ansonville (Karolina Północna) | Ansonville – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Anson.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3457179 | https://pl.wikipedia.org/wiki/To%20the%205%20Boroughs | To the 5 Boroughs | To the 5 Boroughs – szósty studyjny album amerykańskiego zespołu hip-hopowego Beastie Boys. Premiera na świecie odbyła się 15 czerwca 2004 r., a dzień później w Stanach Zjednoczonych. Wydawnictwo został wydane nakładem wytwórni Capitol Records. Album zadebiutował na szczycie listy sprzedaży Billboard 200 uzyskując 360 000 egzemplarzy w pierwszym tygodniu. Ponadto tytuł został zatwierdzony jako platyna przez RIAA osiągając sprzedaż 1 000 000 sztuk.
Pierwszy singel pt. "Ch-Check It Out" został wydany 28 kwietnia 2004 roku.
Lista utworów
Side One
"Ch-Check It Out" – 3:12
"Right Right Now Now" – 2:46
"3 the Hard Way" – 2:48
"It Takes Time to Build" – 3:11
Side Two
"Rhyme the Rhyme Well" – 2:47
"Triple Trouble" – 2:43
"Hey Fuck You" – 2:21
"Oh Word?" – 2:59
Side Three
"That's It That's All" – 2:28
"All Lifestyles" – 2:33
"Shazam!" – 2:26
"An Open Letter to NYC" – 4:18
Side Four
"Crawlspace" – 2:53
"The Brouhaha" – 2:13
"We Got The" – 2:27
Przypisy
Linki zewnętrzne
Albumy muzyczne wydane w roku 2004
Albumy zespołu Beastie Boys
Albumy Capitol Records |
3457180 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Jan%20Isielenis | Jan Isielenis | Jan Isielenis (ur. 31 sierpnia 1948 w Gudokampie) – polski skoczek spadochronowy, instruktor sportu spadochronowego, trener sportów spadochronowych, egzaminator Lotniczej Komisji Egzaminacyjnej Urzędu Lotnictwa Cywilnego, sędzia spadochronowy, szybownik, przewodnik turystyczny PTTK i pilot wycieczek zagranicznych BTM ZSMP JUVENTUR, członek Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa.
Działalność sportowa
Działalność sportową Jana Isielenisa podano za:
14 sierpnia 1976 roku wykonał pierwszy skok na ze spadochronem na czaszy kwadratowej PD-47 z samolotu An-2, po ukończeniu podstawowego kursu spadochronowego w Aeroklubie Gliwickim.
Tytuł skoczka spadochronowego uzyskał 22 czerwca 1977 roku. Skakał na kilkudziesięciu typach spadochronów.
27 października 1976 roku uzyskał III klasę spadochronową, 16 kwietnia 1978 roku II klasę, a 18 kwietnia 1979 roku I klasę.
Uprawnienia do wykonywania skoków w teren przygodny uzyskał 29 lipca 1979 roku, a 2 sierpnia 1981 roku do skoków, do wody.
Od 1 kwietnia 1987 roku jest instruktorem prowadzącym szkolenie w Sekcji Spadochronowej Aeroklubu Gliwickiego z uprawnieniami INS(SL) oraz uprawnieniami mechanika spadochronowego (riggera) nr 020 P. Pod Jego nadzorem w Gliwicach wykonano 72284 skoków, wyszkolono 1591 kandydatów na skoczków.
Został członkiem Klubu Tysięczników Aeroklubu Gliwickiego, skupiającego skoczków mających na swoim koncie ponad 1000 skoków. Swój 1000. skok ze spadochronem wykonał 8 lipca 1985 roku.
11 listopada 1987 roku zdobył złotą odznakę spadochronową i szybowcową z 3. diamentami.
Członek Zarządu Aeroklubu Gliwickiego kilku kadencji. 11 października 1988 roku zdobył uprawnienia sędziego spadochronowego II klasy Aeroklubu Polskiego, a 12 lutego 2000 roku I klasy.
Od 1995 roku jest egzaminatorem Lotniczej Komisji Egzaminacyjnej Urzędu Lotnictwa Cywilnego. Na Akademii Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie uzyskał stopień instruktora dyscypliny sportu – Sport Spadochronowy. Posiada Licencję Trenera Aeroklubu Polskiego w sportach spadochronowych.
W latach 1996–2003 został powołany na trenera Spadochronowej Kadry Narodowej w akrobacji zespołowej i razem z drużyną narodową uczestniczył 13–21 sierpnia 1997 roku w I-szych Światowych Igrzyskach Lotniczych w Turcji. Polacy wywalczyli wówczas 16 medali, w tym 6 złotych. Członek komisji spadochronowej Aeroklubu Polskiego.
Na swoim koncie ma 3574+ wykonanych skoków i 800 godz. wylatanych na szybowcach.
Wiceprezes Zarządu VII Oddziału Związku Polskich Spadochroniarzy w Katowicach (ZPS) oraz Przewodniczący Koła VII Oddziału Związku Polskich Spadochroniarzy działającego przy Aeroklubie Gliwickim
Życie prywatne
Od 23 października 1968 roku do 14 października 1970 roku odbywał zasadnicza służbę wojskową w JW 2646 i 2719, awansując do stopnia st. szer. Ukończył studia na Politechnice Śląskiej w Gliwicach.
Jest Przewodnikiem turystycznym przy Oddziale PTTK w Gliwicach. Posiada uprawnienia do prowadzenia i noszenia odznaki przewodnika Beskidzkiego nr 1716 oraz Sudeckiego nr 203. Ponadto od 6 listopada 1979 roku jest przodownikiem turystyki górskiej, uprawnionym do prowadzenia wycieczek i potwierdzania ich odbycia na Beskidy Zachodnie. Od 7 sierpnia 1980 roku członek Klubu Pilotów w Katowicach i ma uprawnienia państwowe do pilotowania wycieczek zagranicznych BTM ZSMP JUVENTUR.
Osiągnięcia sportowe
Osiągnięcia sportowe w spadochroniarstwie Jana Isielenisa podano za:
Spadochroniarstwo
1978 – 14–17 września XII Ogólnopolskie Zawody w Pięcioboju Spadochronowym – Mielec. Klasyfikacja indywidualna: I miejsce – Jan Isielenis. Klasyfikacja drużynowa: I miejsce – Jan Isielenis, Edward Miler, Jan Strzałkowski.
1983 – VII Międzynarodowe Zawody Spadochronowe – Gliwice. Klasyfikacja (akrobacja zespołowa): II miejsce – Mariusz Bieniek, Jan Isielenis, Jan Strzałkowski.
1984 – XV Spadochronowe Mistrzostwa Śląska 1984 – Gliwice. Klasyfikacja drużynowa Relativ: I miejsce – Mariusz Bieniek, Jan Isielenis, Witold Lewandowski.
1985 – XVI Spadochronowe Mistrzostwa Śląska – Gliwice. Klasyfikacja drużynowa: I miejsce – Roman Grudziński, Jan Isielenis, Jan Strzałkowski.
1986 – XVII Spadochronowe Mistrzostwa Śląska – Gliwice. Klasyfikacja drużynowa: II miejsce – Jerzy Hercuń, Jan Isielenis, Witold Lewandowski.
1986 – XII Międzynarodowe Zawody Spadochronowe. Klasyfikacja drużynowa: III miejsce – Bogdan Bryzik, Jan Isielenis, Jan Strzałkowski.
1986 – Spadochronowe Zawody o Puchar Opola – Opole. Klasyfikacja drużynowa: II miejsce – Marek Boryczka, Jan Isielenis, Witold Lewandowski.
1986 – XII Międzynarodowe Zawody Spadochronowe – Wrocław. Klasyfikacja drużynowa: III miejsce – Bogdan Bryzik, Jan Isielenis, Krzysztof Janus.
1988 – Międzynarodowe Zawody Spadochronowe – Katowice. Klasyfikacja drużynowa: III miejsce – Roman Grudziński, Jan Isielenis, Jarosław Rubinkowski.
1998 – 28 stycznia–1 lutego, Puchar Świata (slalom gigant i konkurs na celność lądowania) Innsbruck (Austria). XVI miejsce – Jan Isielenis.
1998 – I Ogólnopolskie Zawody Spadochronowe Łódź. Klasyfikacja indywidualna: VI miejsce – Jan Isielenis. Klasyfikacja drużynowa: III miejsce – Aeroklub Gliwicki (Jan Isielenis, Danuta Polewska i Bartosz Repka).
1999 – XVI Mikołajkowe Międzynarodowe Mistrzostwa Wrocławia – Wrocław. Klasyfikacja seniorów (celność lądowania): III miejsce – Jan Isielenis.
2000 – Noworoczne Zawody Spadochronowe – Łódź. Klasyfikacja drużynowa (celność lądowania): III miejsce – Danuta Polewska, Jan Isielenis, Bartłomiej Repka.
2000 – 27–28 maja Międzynarodowe Spadochronowe Mistrzostwa Śląska 2000 – Gliwice. Klasyfikacja indywidualna (celność lądowania – ogólna): XXI miejsce – Jan Isielenis (354). Klasyfikacja drużynowa (celność lądowania): III miejsce – Gliwice (6893 pkt Danuta Polewska, Jan Isielenis, Aleksandra Knapik).
2001 – 12–14 stycznia II Noworoczne Zawody Spadochronowe – Łódź. Klasyfikacja indywidualna: XVII – Jan Isielenis (308 cm). Klasyfikacja drużynowa: IV miejsce – Aeroklub Gliwicki (349 cm Aleksandra Knapik, Bartłomiej Repka, Jan Isielenis).
2001 – Zawody o Puchar Polski Para-ski Bielsko-Biała. Klasyfikacja indywidualna zjazd: VII miejsce – Jan Isielenis. Klasyfikacja indywidualna ogólna: XII miejsce – Jan Isielenis.
2002 – 21 lipca Ogólnopolskie Zawody Spadochronowe o Puchar Prezydenta Miasta Kalisza – Michałków. Klasyfikacja indywidualna (celność lądowania): VII miejsce – Jan Isielenis (2,19 pkt). Klasyfikacja drużynowa (celność lądowania): II miejsce – ZPS Katowice (6,84 pkt Danuta Polewska, Jan Isielenis, Andrzej Naumienia).
2002 – 21–22 września II Mistrzostwa P.O.P.S. Polski – Jelenia Góra. Klasyfikacja indywidualna (celność lądowania): XV-XVI miejsce – Jan Isielenis (0,86 m). Klasyfikacja HIT&ROCK: IV miejsce – Jan Isielenis.
2002 – Ogólnopolskie Zawody Spadochronowe Ostrów Wielkopolski. Klasyfikacja drużynowa: II miejsce – drużyna w składzie Jan Isielenis, Danuta Polewska i Andrzej Naumienia.
2003 – 7–8 czerwca Międzynarodowe Spadochronowe Mistrzostwa Śląska 2003 – Gliwice. Klasyfikacja drużynowa (celność lądowania): I miejsce – Paweł Jankowski, Jan Isielenis, Józef Kałwak. Klasyfikacja mężczyzn (celność lądowania): II miejsce – Jan Isielenis.
2004 – 29–30 maja Międzynarodowe Spadochronowe Mistrzostwa Śląska 2004 – Gliwice. Klasyfikacja ogólna (spadochrony klasyczne – celność lądowania): II miejsce – Jan Isielenis.
2004 – 15–19 czerwca II Mistrzostwa Polski P.O.P.S. w Wieloboju Spadochronowym – Tomaszów Mazowiecki. Klasyfikacja indywidualna: I miejsce i tytuł Mistrza Polski – Jan Isielenis. Klasyfikacja drużynowa: IV miejsce – Warszawa (Jan Isielenis, Agata Czapik, Janusz Białowąs). Klasyfikacja indywidualna (pistolet strzelanie): III miejsce – Jan Isielenis (47 pkt). Klasyfikacja drużynowa (pistolet strzelanie): III miejsce – Warszawa (26 pkt). Klasyfikacja indywidualna (strzelanie kbk AK): VII miejsce – Jan Isielenis (44 pkt). Klasyfikacja drużynowa (strzelanie kbk AK): VI miejsce – Warszawa (42 pkt). Klasyfikacja indywidualna (Hit&Rock – bieg do fotela): II miejsce – Jan Isielenis (7,69). Klasyfikacja drużynowa (Hit&Rock – bieg do fotela): IV miejsce – Warszawa. Klasyfikacja indywidualna (soki na celność lądowania): II miejsce – Jan Isielenis (62 pkt). Klasyfikacja drużynowa (skoki na celność lądowania – Accuracy day–Tem): II miejsce – Warszawa (23 pkt). Klasyfikacja indywidualna (pływanie): XII miejsce – Jan Isielenis (20,25). Klasyfikacja drużynowa (pływanie): VI miejsce – Warszawa (43 pkt).
2005 – 22–26 czerwca Mistrzostwa Europejskiej Federacji Spadochroniarzy w Wieloboju Spadochronowym – Tomaszów Mazowiecki. Konkurencja „Hit&Rock”, klasyfikacja P.O.P.S.: I miejsce – Jan Isielenis.
2005 – Mistrzostwa Polski w Wieloboju Spadochronowym Związku Polskich Spadochroniarzy – Tomaszów Mazowiecki. Konkurencja „Hit&Rock”: II miejsce – Jan Isielenis.
2005 – XI Puchar Polski Para-ski – Bielsko-Biała. Klasyfikacja indywidualna P.O.P.S., mężczyźni (zjazd): II miejsce – Jan Isielenis.
2006 – 9 września Spadochronowe Mistrzostwa Śląska 2006 – Gliwice. Klasyfikacja ogólna (celność lądowania): VI miejsce – Jan Isielenis. Klasyfikacja drużynowa (celność lądowania): II miejsce – Aeroklub Gliwicki 1 (Danuta Polewska, Jan Isielenis, Krzysztof Utzig).
2006 – Mistrzostwa Polski w Wieloboju Spadochronowym P.O.P.S. – Łódź. Klasyfikacja ogólna: V miejsce – Jan Isielenis (II miejsce strzelanie z pistoletu).
2007 – Mistrzostwa Polski w Wieloboju Spadochronowym – Łódź. Klasyfikacja ogólna: III miejsce – Jan Isielenis (III miejsce – strzelanie z broni krótkiej).
2007 – 26–27 maja Spadochronowe Mistrzostwa Śląska 2007 – Gliwice. Klasyfikacja indywidualna (celność lądowania – spadochrony szybkie): II miejsce – Jan Isielenis. Klasyfikacja indywidualna (celność lądowania – spadochrony klasyczne): IV miejsce – Jan Isielenis.
2007 – XXIV Mikołajkowe Zawody Spadochronowe – Wrocław. Klasyfikacja drużynowa (celność lądowania): V miejsce – Danuta Polewska, Jan Isielenis. Klasyfikacja indywidualna P.O.P.S.(celność lądowania): VII miejsce – Jan Isielenis.
2008 – Mistrzostwa Polski w Wieloboju Spadochronowym – Łódź. Klasyfikacja końcowa: II miejsce i tytuł Wicemistrza Polski – Jan Isielenis (zdobycie pięć medali w poszczególnych konkurencjach → 3 brązowe, 1 srebrny, 1 złoty).
2008 – Spadochronowe Mistrzostwa Śląska 2008 – Gliwice. Klasyfikacja indywidualna (celność lądowania – spadochrony klasyczne): I miejsce – Jan Isielenis.
2008 – Świętokrzyskie Zawody Spadochronowe – Kielce. Klasyfikacja ogólna: VII miejsce – Jan Isielenis.
2009 – 12 marca Puchar Polski Para-ski – Szczyrk. Klasyfikacja indywidualna P.O.P.S. (konkurencje narciarskie): V miejsce – Jan Isielenis.
2009 – 17–20 czerwca VII Międzynarodowe Mistrzostwa Polski w Wieloboju Spadochronowym P.O.P.S. – Tomaszów Mazowiecki. Klasyfikacja indywidualna: II miejsce – Jan Isielenis (strzelanie z pistoletu), III miejsce – Jan Isielenis (sprint spadochronowy).
2010 – 10–13 marca XV Puchar Polski Para-ski – Szczyrk. Klasyfikacja końcowa P.O.P.S.: II miejsce – Jan Isielenis (II miejsce – slalom, III miejsce – strzelanie).
2011 – marzec, XV Puchar Polski Para-ski – Bielsko-Biała/Szczyrk. Klasyfikacja ogólna P.O.P.S.: III miejsce – Jan Isielenis (II miejsce – slalom, III miejsce – strzelanie).
2011 – 29 maja Spadochronowe Mistrzostwa Śląska 2011 – Gliwice. Klasyfikacja indywidualna (celność lądowania – spadochrony klasyczne): IV miejsce – Jan Isielenis.
2011 – 1 października w miejscowości Prostějov (Czechy) skoczkowie z Aeroklubu Gliwickiego ustanowili klubowy rekord w tworzeniu formacji wieloosobowych. Rekord, to formacja zbudowana z 16. skoczków w składzie: Mariusz Bieniek, Zbigniew Izbicki, Krzysztof Szawerna, Bartłomiej Ryś, Michał Marek, Jan Isielenis, Tomasz Laskowski, Joachim Hatko, Tomasz Wojciechowski, Szymon Szpitalny, Mirosław Zakrzewski, Dominik Grajner, Tomasz Kurczyna, Danuta Polewska, Piotr Dudziak, Łukasz Geilke.
2012 – 7–10 marca XVII Puchar Polski Para-ski – Bielsko-Biała/Szczyrk. Klasyfikacja końcowa P.O.P.S.: III miejsce – Jan Isielenis (II miejsce – strzelanie, III miejsce – slalom gigant).
2012 – 2 czerwca Spadochronowe Mistrzostwa Śląska 2012 – Gliwice. Klasyfikacja indywidualna (celność lądowania – spadochrony klasyczne): II miejsce – Jan Isielenis.
2013 – 6–9 marca XVIII Puchar Polski Para-ski – Bielsko-Biała/Szczyrk. Klasyfikacja ogólna P.O.P.S.: X miejsce – Jan Isielenis (VI miejsce – strzelanie, V miejsce – slalom gigant, XXIII miejsce – pływanie).
2013 – 15 czerwca Spadochronowe Mistrzostwa Śląska 2013 – Gliwice. Klasyfikacja indywidualna (celność lądowania – spadochrony klasyczne): III miejsce – Jan Isielenis.
2014 – 31 maja Spadochronowe Mistrzostwa Śląska 2014 – Gliwice. Klasyfikacja indywidualna (celność lądowania – spadochrony klasyczne): VI miejsce – Jan Isielenis.
2015 – 4–7 marca XX Puchar Polski Para-Ski – Szczyrk/Bielsko-Biała. Klasyfikacja drużynowa: II miejsce – Jan Isielenis (Aeroklub Gliwicki), Paweł Rey (Kraków) i Rafał Zgierski (Kielce).
2015 – 27 września Spadochronowe Mistrzostwa Śląska 2015 – Gliwice. Klasyfikacja indywidualna (celność lądowania – spadochrony klasyczne): II miejsce – Jan Isielenis (116 cm).
2016 – 11 czerwca Spadochronowe Mistrzostwa Śląska 2016 – Gliwice. Klasyfikacja indywidualna (celność lądowania – spadochrony klasyczne): I miejsce – Jan Isielenis (83 cm).
2016 – 9 października Speed–Star – Zawody spadochronowe Antek – Gliwicka Gwiazda 2016 – Gliwice. Klasyfikacja zespołowa: II miejsce – Aeroklub Gliwice: Danuta Polewska, Ziemowit Nowak, Paweł Mostowski, Jan Isielenis, Rafał Duda i Robert Krawczak (kamera). Wynik – 69,03.
2017 – 28 października Międzynarodowe Zawody Speed-Star – Prostejov (Czechy). Klasyfikacja zespołowa: III miejsce – „Łowcy Szakali”: Jan Isielenis, Danuta Polewska, Leszek Tomanek, Rafał Duda, Grzegorz Polewski, Paweł Mostowski i Wojciech Kielar (kamera) (skok 1: 12,95 s, skok 2: 18,94 s, skok 3: 19,53 s,skok 4: 22,24 s, suma 73,66 s).
2018 – 2 czerwca Spadochronowe Mistrzostwa Śląska 2018 – Gliwice. Klasyfikacja indywidualna (celność lądowania – spadochrony klasyczne): IV miejsce – Jan Isielenis (suma 1,05 m).
2018 – 29 września III Zawody Speed–Star – Zawody spadochronowe Antek – Gliwicka Gwiazda 2018. Klasyfikacja zespołowa: V miejsce – „Aeroklub Gliwice”: Jan Isielenis, Rafał Duda, Dariusz Nawacki, Anna Bieniek, Grzegorz Cichy i Wojciech Kielar (kamera).
2019 – 3 sierpnia Spadochronowe Mistrzostwa Śląska 2019 – Gliwice. Klasyfikacja indywidualna (celność lądowania – spadochrony klasyczne): II miejsce – Jan Isielenis (suma 57 cm).
2020 – 27–29 marca XXII Puchar Polski Para-ski i Trójbój Zimowy ZPS – Bielsko-Biała/Szczyrk. Klasyfikacja indywidualna Trójbój Zimowy spadochrony klasyczne: III miejsce – Jan Isielenis. Klasyfikacja drużynowa Trójbój Zimowy spadochrony klasyczne: II miejsce – Jan Isielenis, Robert Krawczak, Cezary Berent. Klasyfikacja drużynowa „PARA-SKI” spadochrony klasyczne: II miejsce – Jan Isielenis, Robert Krawczak, Cezary Berent.
Szybownictwo
Osiągnięcia sportowe w szybownictwie Jana Isielenica podano za:
1988 – 24 czerwca–7 lipca zajęcie XXI miejsca w XIX Szybowcowych Mistrzostwach Śląska Gliwice
1991 – 8–16 czerwca zajęcie XVII miejsca w XX Szybowcowych Mistrzostwach Śląska Gliwice
1991 – 23 lipca, SZD-36 Cobra 15 trasa docel-powrót Gliwice–Wrocław–Gliwice, prędkość po trasie: 313 km.
1991 – 23 lipca, SZD-36 Cobra 15 dcp 300 Gliwice–Wrocław–Gliwice, prędkość po trasie: 54.91 km/h
1991 – 2 września, SZD-32 Foka 5 trasa 100 Gliwice–Stara Kuźnia–Katowice–Gliwice, prędkość po trasie: 59,45 km/h.
1992 – 28 czerwca, SZD-41 Jantar Standard najdłuższy czas lotu: 8.42 h.
1994 – 24 lipca, SZD-36 Cobra 15 trasa 100 Gliwice–Stara Kuźnia–Katowice–Gliwice, prędkość po trasie: 101,5 km/h
1996 – 22 czerwca – 25 sierpnia zajęcie XI miejsca (klasa klub) w XXIII Mistrzostwach Śląska – Krajowe Zawody Szybowcowe Gliwice.
1998 – Klasyfikacja 10 najlepszych wyników szybowcowych w roku 1998. Konkurencje wysokościowe – wysokość przewyższenia: Jan Isielenis V miejsce – 5350 m, wysokość przewyższenia: Jan Isielenis V miejsce – 7450 m.
Zdobyte odznaki szybowcowe
Odznaki szybowcowe zdobyte przez Jan Isielenisa podano za:
Srebrna odznaka szybowcowa
Złota odznaka szybowcowa
Złota odznaka szybowcowa z 3 diamentami
Diamenty za przelot docelowy/po trasie zamkniętej 300 km
Diamenty za przewyższenie 5000 m
Diamenty za przelot 500 km
Wyróżnienia
1969 – Tytuł wyróżniający i odznaka Wzorowy Żołnierz stopnia II.
1978 – Odznaka XXV-lecia Oddziału PTTK w Gliwicach za zasługi dla rozwoju krajoznawstwa i turystyki na Ziemi Gliwickiej.
1984 – Srebrna Odznaka „Zasłużony Działacz LOK”.
1987 – Srebrna Odznaka „Za Zasługi dla rozwoju województwa katowickiego”.
1989 – Srebrna Odznaka honorowa „Zasłużony dla Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych”.
1994 – Srebrna Odznaka „Za Zasługi dla Aeroklubu Polskiego”.
1998 – 7 lutego nagroda Urzędu Miejskiego w Gliwicach za wybitne osiągnięcia w roku 1997.
1998 – Tytuł i Odznaka „Zasłużony Działacz Lotnictwa Sportowego”.
2003 – Medal 50-lecia Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa Oddziału w Gliwicach.
2005 – „Złota Odznaka Honorowa” za wybitne zasługi dla polskiego spadochroniarstwa i Związku Polskich Spadochroniarzy, Zarząd Główny ZPS.
2005 – Medal Pamiątkowy XV-lecia Związku Polskich Spadochroniarzy w RFN.
2006 – 30 czerwca Nagroda Prezydenta miasta Gliwice w kategorii trenerów za osiągnięcia sportowe w 2005 roku.
2009 – „Złota Odznaka Honorowa PZIiTB”.
2010 – uchwałą rady miasta, prezydent Gliwic Zygmunt Frankiewicz przyznał nagrodę za wyniki sportowe osiągnięte w 2009 roku.
2010 – na wniosek Związku Polskich Spadochroniarzy VII Oddział Katowice, Medal „Za Zasługi dla ZPS” przez Związek Polskich Spadochroniarzy.
2012 – Nagroda Prezydenta Miasta Gliwice Zygmunta Frankiewicza za wysokie wyniki sportowe uzyskane w 2011 roku.
2013 – Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”.
2013 – Dyplom Prezydenta Miasta Gliwice Zygmunta Frankiewicza w podziękowaniu za pasję i wysiłek włożony w dążeniu do mistrzostwa oraz za wyniki sportowe osiągnięte w 2012 roku.
2014 – Srebrny Krzyż Zasługi – odznaczony przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.
2019 – 12 października Złoty Medal „Za Zasługi dla ZPS”.
Galeria
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Gość Tygodnia: Jan Isielenis
Na lotnisku o lotnisku. Plany gliwickich sportowców.
Urodzeni w 1948
Polscy spadochroniarze
Polscy szybownicy
Ludzie sportu związani z Gliwicami
Polscy trenerzy
Odznaczeni Odznaką „Zasłużony Działacz LOK”
Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi (III Rzeczpospolita)
Odznaczeni Brązowym Medalem „Za zasługi dla obronności kraju”
Absolwenci Politechniki Śląskiej
Odznaczeni odznaką honorową „Zasłużony dla Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych”
Trenerzy polskich reprezentacji narodowych |
3457181 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Pr%C4%85d%20uziomowy | Prąd uziomowy | Prąd uziomowy - prąd jaki przepływa przez impedancję układu uziomowego do ziemi.
Zobacz też
Napięcie uziomowe
Przypisy
Prąd elektryczny
Ochrona przeciwporażeniowa |
3457182 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Wadesboro%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29 | Wadesboro (Karolina Północna) | Wadesboro – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, siedziba administracyjna hrabstwa Anson.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3457184 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Automobile%20Craiova | Automobile Craiova | Automobile Craiova – przedsiębiorstwo z siedzibą w Krajowej w Rumunii produkujące samochody osobowe, dostawcze oraz silniki, założone w 1976 roku jako francusko-rumuńska spółka Oltcit. W 2008 roku fabryka została przejęta przez Ford Motor Company.
Historia przedsiębiorstwa
W 1976 roku w Krajowej powstała fabryka mająca produkować małe samochody. Powstała na mocy porozumienia o utworzeniu francusko-rumuńskiej spółki akcyjnej Oltcit S.A. (udział Citroëna wynosił 36%).
Strona francuska współpracowała przy budowie i wyposażeniu fabryki (w latach 1977–1981) oraz skonstruowała samochód pod marką Oltcit (Oltenia (od regionu na terenie którego leży Krajowa) + Citroën). W 1981 roku pierwszy Oltcit ujrzał światło dzienne i otrzymał nazwę Oltcit Club, jednak w Zachodniej Europie był znany pod swoją eksportową nazwą – Citroën Axel.
Ostatnia wersja Oltcita Club produkowana była aż do 1996 roku. Po wycofaniu się Citroëna w 1991 r. zmieniono nazwę fabryki na Automobile Craiova S.A. a nazwę samochodów na Oltena. W 1994 roku zakłady rozpoczęły współpracę z Daewoo i zmieniły nazwę na Rodae Automobile (Romanian Daewoo) oraz rozpoczęły produkcję samochodów Daewoo m.in. Daewoo Cielo, Daewoo Nubira czy Daewoo Matiz, a także m.in. polskiego Daewoo Lublina, którego montaż zakończono w 2001 roku. W 1997 roku zmieniono nazwę fabryki na Daewoo Automobile Romania.
W 2008 roku fabrykę przejął Ford Motor Company. Koncern produkował tu w latach 2009 - 2012 model Transit Connect pierwszej generacji, następnie w latach 2012 - 2017 miejskiego minivana B-Max, a od jesieni 2017 wytwarza miejskiego crossovera EcoSport po drugiej modernizacji.
Modele produkowane w fabryce
Oltcit Club (1982–1996)
Citroën Axel (1984–1990)
Oltcit Club 12 CS (1993–1995)
Daewoo Espero (1996–1998)
Daewoo Cielo (1996–2007)
Daewoo Lublin (1996–2001)
Daewoo Tico (1998–2002)
Daewoo Leganza (1998–2002)
Daewoo Nubira (1998–2008)
Daewoo Matiz (1999–2008)
Daewoo Tacuma (2002–2008)
Ford Transit Connect (2009–2012)
Ford B-Max (2012–2017)
Ford EcoSport II (od 2017)
Ford Puma (od 2019)
Galeria
Przypisy
Linki zewnętrzne
Ford Romania
Marki samochodów
Rumuńscy producenci samochodów
Krajowa |
3457185 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Asahi%20%281899%29 | Asahi (1899) | – okręt liniowy, przeddrednot Cesarskiej Marynarki Wojennej Wielkiej Japonii z końca XIX w. Został zaprojektowany i zbudowany w Wielkiej Brytanii, jako że japoński przemysł stoczniowy nie był ówcześnie w stanie poradzić sobie z budową tak dużej jednostki. Wkrótce po przybyciu do Japonii został okrętem flagowym głównych sił japońskich. Uczestniczył we wszystkich ważniejszych starciach morskich podczas wojny rosyjsko-japońskiej (1904–1905), odnosząc lekkie uszkodzenia w czasie bitew: na Morzu Żółtym i pod Cuszimą. „Asahi” nie wziął udziału w działaniach wojennych w czasie I wojny światowej, ale uczestniczył w interwencji syberyjskiej w 1918 roku.
Przeklasyfikowany na okręt obrony wybrzeża w 1921 roku, „Asahi” został dwa lata później rozbrojony, zgodnie z postanowieniami traktatu waszyngtońskiego. Służył następnie jako okręt szkolny i baza dla okrętów podwodnych. Przebudowany ponownie na jednostkę ratowniczą dla okrętów podwodnych, został przeniesiony do rezerwy w 1928 roku. Po wybuchu II wojny chińsko-japońskiej przywrócono „Asahi” do czynnej służby pod koniec 1937 roku i wykorzystywano jako transportowiec dla wojska. W następnym roku przebudowano go na jednostkę remontową. Pełnił służbę w okupowanym przez Japończyków Szanghaju, a następnie w zatoce Cam Ranh we Francuskich Indochinach, od końca 1938 do 1941 roku. Na początku 1942 roku okręt został przebazowany do zajętego przez Japonię Singapuru, by pomóc w remoncie uszkodzonego lekkiego krążownika „Naka”, a następnie, w maju, skierowany do Japonii. Podczas rejsu, 26 maja 1942, został storpedowany i zatopiony przez okręt podwodny USS „Salmon” (większość załogi się uratowała).
Geneza budowy
Doświadczenia z walk podczas wojny chińsko-japońskiej (1894-1895) przekonały japońską Cesarską Marynarkę Wojenną o słabościach doktryny francuskiej Jeune École, której dotąd hołdowały, a która kładła nacisk na użycie torpedowców i lekkich jednostek do atakowania nieprzyjacielskich linii komunikacyjnych jako przeciwwagi dla klasycznych flot, których główną siłą uderzeniową były ciężkie (i kosztowne) jednostki pancerne. W związku z tym, aby odpowiednio wzmocnić flotę w związku z przewidywanym udziałem w przyszłych konfliktach, z początkiem 1896 roku Japonia wdrożyła dziesięcioletni plan rozbudowy floty. Program obejmował budowę sześciu pancerników i sześciu krążowników pancernych jako rdzenia nowej floty; koszty miała pokryć chińska kontrybucja wojenna w wysokości 30 mln funtów, wypłacona po I wojnie chińsko-japońskiej. Japonii brakowało możliwości technologicznych i potencjału przemysłowego, by samodzielnie zbudować te jednostki, dlatego podobnie jak wcześniej zakupione okręty liniowe typu Fuji, pozostałe cztery pancerniki miały także zostać zamówione w Anglii.
Budowie okrętów w Wielkiej Brytanii sprzyjał sojusz brytyjsko-japoński i silna pozycja związanych z marynarką lobbystów w Zjednoczonym Królestwie, świadomych jak duże sumy wpływają na skutek japońskich zamówień. Znaczna część funduszy uzyskanych w ramach kontrybucji wojennej po wojnie chińsko-japońskiej trafiła do brytyjskiego przemysłu stoczniowego. Brytyjczycy zbudowali w tym czasie pancerniki „Fuji”, „Shikishima” (stocznia Thames Ironworks), „Yashima”, „Hatsuse” (zakłady Elswick) i „Mikasa” (Vickers-Maxim w Barrow-in-Furness). Za „Asahi”, piąty pancernik budowany w Wielkiej Brytanii dla Japonii, odpowiedzialna była stocznia Clydebank Engineering & Shipbuilding Company w Clydebank, a powstał on w ramach programu marynarki na 1897 rok.
Konstrukcja
Konstrukcyjnie „Asahi” oparty był o zmodyfikowane plany pancerników typu Formidable zbudowanych dla Royal Navy, ale posiadał o dwa sześciocalowe działa więcej. Pełna długość okrętu wynosiła 129,6 m, szerokość 22,9 m, a zanurzenie normalne – 8,3 m; wyporność przy normalnym ładunku wynosiła 15 400 ton (15 200 długich ton). „Asahi” miał dno podwójne na całej długości, podzielone na 55 przedziałów wodoszczelnych. Kadłub był ponadto podzielony na 223 wodoszczelne pomieszczenia. Okręt był przystosowany do roli okrętu flagowego, a jego załoga liczyła (włączając sztab admiralski) 773 oficerów i marynarzy.
Okręt napędzały dwie pionowe maszyny parowe potrójnego rozprężania zbudowane przez firmę Humphrys, Tennant and Dykes, do których parę dostarczało 25 kotłów typu Belleville o roboczym ciśnieniu pary 17,03 barów (1703 kPa; 247 psi); każda maszyna obracała jedną śrubę. Nominalna moc silników wynosiła 15 000 koni parowych (ihp), przy wymuszonym ciągu, co miało pozwolić osiągnąć prędkość maksymalną 18 węzłów. Podczas prób morskich 23 marca 1900 roku „Asahi”, przy mocy maszyn 16 335 ihp, rozpędził się jednak do 18,3 węzłów. Standardowy zapas węgla wynosił 1000, a maksymalny – 2000 ton (według innych źródeł, odpowiednio 700 i 1549 ton), co pozwalało przy prędkości 10 węzłów na zasięg 9000 mil morskich (lub 4000). Wedle prób stoczniowych, zużycie węgla, przy maksymalnym zapasie 2000 ton, zapewniało zasięg 4000 mil przy niemal maksymalnej prędkości 17,5 węzłów. Okręt był wyposażony w trzy napędzane parą prądnice o mocy 4,8 kW (6 KM), sześć reflektorów i 800 lamp żarowych do oświetlenia wewnątrz.
„Asahi” był bardzo zbliżony pod względem budowy do pancerników typu Shikishima. Odróżniał się jednak od nich innym rozplanowaniem maszyn (na skutek czego miał dwa, a nie trzy kominy), lepszym rozkładem przedziałów wodoszczelnych, nowocześniejszym wyposażeniem (metalowe meble, pokłady wyłożone korkiem). Cechowały go jednak częste awarie mechanizmów i nadmierne zużycie węgla.
Głównym uzbrojeniem „Asahi” były cztery dwunastocalowe (305 mm) armaty, o długości lufy 40 kalibrów (L/40), produkcji Elswick Ordnance Company; te same działa były instalowane na poprzednich japońskich pancernikach. Zamontowane były one parami w dwóch wieżach działowych, w dziobowej i rufowej części nadbudówki. Konstrukcja wież i łóż umożliwiała ładowanie dział przy dowolnym kącie obrotu wieży, przy stałym kącie podniesienia +13,5°. Pole ostrzału każdej wieży wynosiło 240°. Działa wystrzeliwały ważące 386 kg (850 lb) pociski z prędkością wylotową 730 m/s.
Artylerię średniego kalibru stanowiło 12 dział kal. 152 mm (6 cali) o długości lufy 45 kalibrów, strzelające amunicją z łuską (ang. quick firing – QF), pociskami o masie 45 kg (100 lb) z prędkością wylotową 700 m/s. Armaty zamontowane były w kazamatach, osiem na wysokości pokładu głównego, a sześć w nadbudówce. Lekką artylerię, przeznaczoną do obrony przeciw torpedowcom, stanowiło 20 armat 12-funtowych (QF 12-pounder 12 cwt). Działa te strzelały pociskami kalibru 76 mm, o masie 5,7 kg z prędkością wylotową 719 m/s. Działa 76 mm rozmieszczone były następująco: po cztery na pokładzie głównym na dziobie i na rufie; cztery na pokładzie górnym, na śródokręciu i dwie bezpośrednio nad nimi; cztery wokół tylnej i dwie wokół przedniej wieży dowodzenia. W porównaniu do brytyjskich pancerników typu Formidable działa te były bardziej rozproszone, co utrudniało koncentrację ognia, ale uniemożliwiało też zniszczenie kilku naraz przez pojedyncze trafienie (dodatkowo, „Asahi” posiadał o dwie armaty 152 mm i 4 – 76 mm więcej niż jednostki brytyjskie, kosztem mniejszego zapasu węgla). Uzupełniało je osiem 47 mm 3-funtowych armat Hotchkissa zamontowanych na nadbudówce i cztery 47 mm 2,5-funtowe działa, także Hotchkissa, zainstalowane na marsach bojowych (F.T. Jane podaje po sześć dział każdego wagomiaru i dodatkowo 8 km Maxima). Trójfuntówki miotały granaty o masie 1,45 kg (3,19 lb) z prędkością wylotową 587 m/s, a dwu-i-półfuntówki – granaty ważące 1,1 kg (2,5 lb) z prędkością wylotową 430 m/s. Uzbrojenia dopełniały cztery podwodne wyrzutnie torpedowe kalibru 450 mm (18 cali), po dwie na każdej burcie.
Opancerzenie składało się z głównego pasa pancernego ze stali Harveya, wysokiego na 2,44 m (8 stóp), z czego 1,11 m znajdowało się ponad linią wodną przy normalnym zanurzeniu. Centralna, najgrubsza część pasa miała 229 mm (9 cali) i 68,28 m długości. Na końcach okrętu grubość zmniejszała się do zaledwie 102 mm (4 cali). Nad nim umieszczony był pas o grubości 152 mm, łączący barbety wież artylerii głównej. Barbety miały grubość 356 mm (14 cali), a 254 mm (10 cali) za piętnastocentymetrowym pasem pancernym. Pancerz wież miał 254 mm na froncie, 152 mm na bokach i 38 mm (1,5 cala) na dachu. Poprzeczne grodzie łączące barbety z głównym pancerzem wzdłużnym miały grubość 305–356 mm (152 mm na poziomie pokładu dolnego). Kazamaty artylerii średniej osłonięte były piętnastocentymetrowym pancerzem z przodu i pięciocentymetrowym z tyłu. Pokład pancerny miał 64 mm (2,5 cala) grubości w części poziomej, a 102 na skosach. Wieża dowodzenia chroniona była 345 mm stali.
Podobnie jak wszystkie inne pancerniki japońskie tego okresu, „Asahi” wyposażony był w cztery dalmierze optyczne Barr & Stroud FA3 o zasięgu skutecznym ok. 7300 m. Posiadał także artyleryjskie celowniki teleskopowe o 24-krotnym powiększeniu.
Budowa i służba
Stępkę pod pancernik „Asahi” („poranne, wschodzące słońce” – poetycka nazwa Japonii, pochodząca ze zwrotki wiersza waka), położono 1 sierpnia 1899 roku w Clydebank w Szkocji w stoczni Clydebank Engineering & Shipbuilding Co. Budowy dokończyło przedsiębiorstwo John Brown & Company, które kupiło tę stocznię w międzyczasie. Okręt został zwodowany 13 marca 1899 roku i ukończony 31 lipca 1900 roku.
Na próbach morskich przeprowadzonych pod koniec marca 1900 roku okręt osiągnął 6,69 węzła przy 613 ihp, 9,28 węzła przy 1610 ihp, a 13,06 węzła przy 4355 ihp. Prowadzone dwa dni później próby zużycia paliwa wskazały, że mimo wysokiej fali i silnego wiatru, okręt rozpędzał się do 17,5 węzła, osiągając moc maszyn 12 947 ihp i zużywając zaledwie 1,59 funta (0,72 kg) węgla na koń mechaniczny na godzinę. Po oczyszczeniu kotłów w Plymouth, „Asahi” odbył cykl prób maksymalnej mocy maszyn, w czterech przebiegach dystansu 12,26 mili morskiej między Start Point i Barry Head, osiągając 16 000 KM. Prędkości w kolejnych przebiegach wynosiły odpowiednio 17,92 w., 18,65 w., 18,08 w. i 18,3 w., przy czym w pierwszym i trzecim okręt płynął pod silny wiatr. Po zakończeniu prób szybkościowych odbyły się próby zwrotów na pełnej szybkości ze sterowaniem maszynowym i – z prędkością nieco zredukowaną do 15 węzłów – ręcznym. Okręt wrócił następnie do Spithead, z niemal maksymalną prędkością 17 węzłów, wykonując po drodze testy zatrzymań, startów i biegu wstecznego.
Prace wykończeniowe uległy trzymiesięcznemu opóźnieniu, kiedy na skutek wejścia na mieliznę w okolicach Southsea (po próbach morskich), „Asahi” uszkodził poszycie dna. Ukończywszy naprawy w Portsmouth, pancernik, w dniu zakończenia prac, wypłynął z Anglii i 23 października 1900 roku przybył do Yokosuki. 22 maja 1901 roku „Asahi” został okrętem flagowym Stałej Floty w składzie 1. Eskadry Pancerników 1. Floty, reaktywowanej 28 grudnia 1903 roku Połączonej Floty.
Początek wojny rosyjsko-japońskiej
Na początku konfliktu, „Asahi”, dowodzony przez komandora Hikohachi Yamadę, znajdował się w składzie 1. Eskadry Pancerników 1. Floty. 9 lutego 1904 roku wiceadmirał Heihachirō Tōgō poprowadził 1. Flotę do ataku na rosyjskie okręty Floty Oceanu Spokojnego, zakotwiczone na redzie Port Artur. Tōgō spodziewał się, że Rosjanie będą osłabieni i zdezorganizowani, co pozwoli japońskim torpedowcom zadać im bardzo poważne straty. Rosjanie jednak byli przygotowani i gdy patrolujący podejścia do twierdzy krążownik pancernopokładowy „Bojarin” dostrzegł siły japońskie, podnieśli alarm. Tōgō zdecydował się skierować główne uderzenie na twierdzę, dlatego artyleria główna okrętów japońskich ostrzeliwała forty, a przeciw okrętom rosyjskim zostały skierowane działa artylerii średniej. Podział ognia nie był dobrym pomysłem, bo choć obie strony osiągnęły wiele trafień, japońskie pociski kal. 203 i 152 mm nie wyrządziły wielkich szkód jednostkom rosyjskim (które straciły 17 ludzi), podczas gdy Japończycy mieli 60 rannych i zabitych, zanim Tōgō zdecydował się na odwrót. „Asahi” nie został trafiony podczas tego starcia.
Pancernik uczestniczył w kolejnym starciu koło Port Artur, gdy 13 kwietnia adm. Tōgō udało się wywabić z portu część Eskadry Pacyfiku pod dowództwem wiceadmirała Stiepana Makarowa, który podniósł swoją flagę na „Pietropawłowsku”. Makarow, zauważywszy pięć japońskich pancerników 1. Eskadry, zawrócił do bazy, ale jego okręt flagowy wpadł na postawione przez Japończyków pole minowe. Na okręcie wybuchły magazyny amunicyjne i „Pietropawłowsk” zatonął dwie minuty później, zabierając ze sobą 677 członków załogi, w tym dowódcę. Zachęcony tym sukcesem, Tōgō podjął kolejne próby ostrzału twierdzy, w odpowiedzi na co Rosjanie postawili swoje pola minowe, na których w następnym miesiącu zatonęły dwa japońskie pancerniki – „Hatsuse” i „Yashima”.
Bitwa na Morzu Żółtym
10 sierpnia floty obu stron spotkały się w bitwie na Morzu Żółtym. „Asahi”, pod dowództwem kmdr. Tsunaakiry Nomoto, płynął jako drugi w linii, za okrętem flagowym „Mikasą”, i był przez to jednym z głównych celów dla rosyjskich pancerników. Na początku starcia radio „Mikasy” zostało zniszczone na skutek rosyjskiego trafienia i admirał Togo sygnalizował komendy najpierw na „Asahi”, który następnie nadawał je przy użyciu radia, do pozostałych okrętów. Dwie godziny po początku bitwy, o 14.50 „Asahi” otrzymał jedyne w bitwie trafienie, które zraniło dwóch marynarzy. Podczas wieczornej fazy bitwy, poważniejszym uszkodzeniem było zniszczenie obydwu dział artylerii głównej wieży rufowej, w lufach których, o 18.10, rozerwały się wadliwe pociski. „Asahi” skupił swój ogień na pancernikach „Połtawa” i „Cesariewicz”, ale ponieważ japońskie granaty detonowały przy pierwszym uderzeniu i nie przebijały pancerzy, obydwa okręty zostały tylko lekko uszkodzone. Jedno z trafień miało wszakże decydujący wpływ na losy starcia: przed zmierzchem, o godz. 18.40 305 mm granat „Asahi” eksplodował na mostku rosyjskiego okrętu flagowego „Cesariewicz”, zabijając dowódcę Eskadry Pacyfiku, wadm. Wilgelma Vitgefta, dwóch jego oficerów sztabowych, a raniąc dowódcę okrętu, kmdr. Iwanowa (J. Dyskant podaje godz. 17.37, co wynika z użycia innej strefy czasowej). Kilka minut później, drugi granat uszkodził wieżę dowodzenia – zginął sternik i zablokowane zostało urządzenie sterowe. Okręt skręcił w prawo, równocześnie zwalniając i zatrzymując się. Nieoczekiwany manewr spowodował chaos wśród rosyjskich okrętów. Zastępca dowódcy, kontradmirał książę Pawieł Uchtomski, odzyskał w końcu panowanie nad pozostałymi jednostkami i zawrócił z powrotem do Port Artur.
Niecałe dwa miesiące później, 26 października, „Asahi” wpadł na minę podczas patrolu blokadowego pod rosyjską bazą. Poważnie uszkodzony okręt spędził pół roku (od listopada 1904 do kwietnia 1905) na remoncie w Sasebo. W międzyczasie rosyjskie siły morskie na Dalekim Wschodzie zostały zniszczone lub zneutralizowane i Rosjanie zostali zmuszeni do wysłania do Azji okrętów wydzielonych z Floty Bałtyckiej, które jednak nie przybyły przed majem.
Bitwa pod Cuszimą
W bitwie pod Cuszimą w dniu 27 maja 1905 roku, „Asahi” znów podążał w szyku za „Mikasą”, tym razem walcząc z Drugą i Trzecią Eskadrą Pacyfiku. „Mikasa” otworzył ogień do rosyjskiego okrętu flagowego „Kniaź Suworow” o 14:10. Wkrótce potem dołączył do niego „Asahi” i krążownik pancerny „Azuma”. W ciągu godziny japoński ogień spowodował na ostrzeliwanym pancerniku poważny pożar i poważnie ranił dowódcę rosyjskiej floty, wiceadm. Zinowija Rożestwienskiego. Tylna wieża dział 305 mm „Kniazia Suworowa” została zniszczona, a zacięcie steru spowodowało, że okręt wyszedł z szyku. W tej fazie bitwy „Asahi” nie poniósł żadnych uszkodzeń, ponieważ Rosjanie koncentrowali swój ogień na „Mikasie”. Tōgō zdołał postawić poprzeczkę nad T, przecinając kurs rosyjskiej eskadry. Ster „Kniazia Suworowa” został później naprawiony, ale kilka razy okręt zabłąkał się między rosyjskie i japońskie linie i został poważnie uszkodzony. W drugiej części bitwy „Asahi” walczył głównie z pancernikami „Borodino” i „Orioł”, aczkolwiek to celne trafienie z „Fuji” spowodowało eksplozję magazynów amunicji, która zatopiła „Borodino”. „Asahi” wystrzelił więcej pocisków artylerii głównej (142), niż którykolwiek inny okręt w czasie bitwy. Sam został sześciokrotnie trafiony, ale uszkodzenia nie były poważne. Dwa trafienia pociskami kal. 152 i czterema mniejszymi zabiły 8 i raniły 23 członków załogi z łącznych strat japońskich wynoszących tylko 110 zabitych i 590 rannych w czasie całej bitwy. Japońska flota całkowicie rozgromiła rosyjskie ugrupowanie: z dwunastu rosyjskich pancerników, osiem zatonęło, a cztery się poddały i zostały następnie wcielone do japońskiej służby.
Komandor William Christopher Pakenham, oficjalny obserwator wojskowy z ramienia Royal Navy (sojusznika Japończyków na mocy układu z 1902 roku), prowadził notatki na temat bitwy, siedząc na leżaku na odkrytym pokładzie „Asahi”. Jego raport potwierdził wyższość japońskiego wyszkolenia i taktyki i przyczynił się do rozpropagowania wieści o japońskim zwycięstwie w krajach Europy Zachodniej.
Okres międzywojenny i interwencja na Syberii
Wkrótce po wojnie „Asahi” był krótko okrętem flagowym Togo, który właśnie na tym okręcie zakończył swoją służbę na morzu, przechodząc na stanowisko Szefa Sztabu Marynarki.
W 1908 roku „Asahi” był wśród japońskich okrętów eskortujących amerykańską Wielką Białą Flotę podczas jej marszu przez wody wokół Japonii, będącego częścią wielkiego rejsu dookoła świata. W latach 1908 i 1910–1911 okręt wchodził w skład 1. Floty. W 1914 roku pełnił funkcję szkolnego okrętu artyleryjskiego, a w 1917 został przezbrojony z dział brytyjskich na japońskie, i w tym samym roku otrzymał przydział do 5. Eskadry 3. Floty. Rok później pancernik został okrętem flagowym swojej eskadry i uczestniczył w japońskiej interwencji na Syberii podczas rosyjskiej wojny domowej. Eskortował transportowce z wojskiem na rosyjski Daleki Wschód i pełnił służbę dozorową na Kamczatce od stycznia do sierpnia 1918 roku. 1 sierpnia 1921 roku „Asahi” został przeklasyfikowany na pancernik obrony wybrzeża, a rok później, zgodnie z postanowieniami traktatu waszyngtońskiego rozpoczęto w Yokosuce jego rozbrajanie. 1 kwietnia 1923 roku ponownie go przeklasyfikowano, tym razem na okręt szkolny i bazę dla okrętów podwodnych, a w lipcu dokończono rozbrajanie jednostki. Po utracie dział i pancerza wyporność zmniejszyła się do 11 625 t (11 441 długich ton), a prędkość została ograniczona do 12 węzłów.
Dowództwo marynarki zdecydowało o przekształceniu „Asahi” w jednostkę ratowniczą dla okrętów podwodnych i od lutego do sierpnia 1925 roku trwała pierwsza faza jego przebudowy, polegająca na montażu specjalistycznych urządzeń ratowniczych. W drugiej fazie, między rokiem 1926 a październikiem 1927, 25 kotłów typu Belleville zostało zastąpionych czterema kotłami Kanpon typu RO w stoczni wojennej w Kure. Usunięto także jeden z kominów i zamontowano dwa wielkie żurawie. Z pomocą starego niemieckiego okrętu podwodnego O-1 (ex-SM U-125) przeprowadzono eksperymenty z podnoszeniem z dna jednostki podwodnej. W maju 1928 roku na przednim pokładzie „Asahi” zainstalowano katapultę o długości 19 m na sprężone powietrze i przeprowadzono udane eksperymenty ze startem wodnosamolotu Nakajima E2N. Ze względu na powtarzające się wypadki, wymieniono ją następnie na model wykorzystujący gazy prochowe. Po zakończeniu prób w 1928 roku „Asahi” przeszedł do rezerwy.
II wojna chińsko-japońska i II wojna światowa
Przeklasyfikowany 16 sierpnia 1937 roku na okręt naprawczy, „Asahi” został w listopadzie powołany do służby czynnej w związku z incydentem przy moście Marco Polo, który rozpoczął II wojnę chińsko-japońską i służył jako transportowiec dla wojsk wysadzonych w zatoce Hangzhou. Następnie rozpoczęto jego przebudowę na jednostkę remontową w Kure, którą zakończono 18 grudnia 1938 roku. „Asahi” otrzymał atrapy luf dział artylerii głównej w obu wieżach (dziobowej i rufowej), by przypominał stary pancernik, przed przybyciem do Szanghaju 29 grudnia. W maju 1939 roku okręt został przekształcony w transportowiec torped, a od 29 maja do 7 listopada 1940 roku pełnił służbę patrolową. Przebazowany do zatoki Cam Ranh we Francuskich Indochinach, poczynając od 15 listopada 1940 roku, przewiózł tam następnie (między 19 listopada a 7 grudnia 1941) oddziały 11. Jednostki Bazowej z Kure.
Od 13 marca 1942 roku „Asahi” stacjonował w Singapurze i w kwietniu uczestniczył w naprawie lekkiego krążownika „Naka”, storpedowanego niedaleko Wyspy Bożego Narodzenia przez okręt podwodny USS „Seawolf”. 22 maja opuścił Singapur i udał się do Kure w eskorcie ścigacza okrętów podwodnych CH-9. Nocą z 25 na 26 maja 1942 roku, okręty japońskie zostały dostrzeżone przez USS „Salmon” ok. 160 km na południowy zachód od przylądka Padaran (obecnie Mũi Dinh, Wietnam). „Salmon” wystrzelił cztery torpedy, z których dwie trafiły w środkową kotłownię i rufę. Wkrótce po trafieniu, o 01:03 „Asahi” zatonął na pozycji . Zginęło 16 marynarzy, kilku zaginęło; 583 członków załogi, z kapitanem okrętu, zostało uratowanych przez CH-9.
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Materials of the Imperial Japanese Navy
Japońskie okręty z okresu wojny rosyjsko-japońskiej
Japońskie okręty zatopione przez okręty podwodne
Japońskie okręty zatopione w czasie II wojny światowej
Japońskie pancerniki z okresu I wojny światowej
Okręty z okresu XIX wieku
Okręty zbudowane w stoczni John Brown & Company
Statki i okręty zatopione na Morzu Południowochińskim
Zatopione japońskie pancerniki |
3457187 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Or%C5%82owa%20%28ujednoznacznienie%29 | Orłowa (ujednoznacznienie) |
Osoby o tym nazwisku
Alina Orlova – litewska wokalistka
Anna Orlova – łotewska saneczkarka
Lubow Orłowa – radziecka aktorka, tancerka i śpiewaczka
Marina Orłowa – osobowość internetowa
Wiera Orłowa:
Wiera Orłowa (1894–1977) – radziecka aktorka filmowa
Wiera Orłowa (1918–1993) – radziecka aktorka filmowa
Miejsca
Orłowa – miasto w Czechach
Orłowa – góra w Beskidzie Śląskim |
3457188 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Rados%C5%82aw%20Kaczmarek | Radosław Kaczmarek | Radosław Tomasz Kaczmarek – polski okulista, doktor habilitowany medycyny, adiunkt w Katedrze Okulistyki Uniwersytetu Medycznego we Wrocławiu.
Dyplom lekarski zdobył na wrocławskiej Akademii Medycznej. Stopień doktorski zdobył w 2003 roku na podstawie pracy "Badanie epidemiologiczne jaskry w populacji mieszkańców Wrocławia". Habilitację uzyskał w 2013 roku na podstawie oceny dorobku naukowego i rozprawy "Możliwość wykorzystania nowych substancji antyproliferacyjnych w leczeniu witreoretinopatii proliferacyjnej". Jest adiunktem w Katedrze Okulistyki wrocławskiego Uniwersytetu Medycznego oraz ordynatorem II Oddziału Operacyjnego w uniwersyteckiej Klinice Okulistyki (kierownikiem Katedry i Kliniki jest Marta Misiuk-Hojło). Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Okulistycznego.
W pracy klinicznej i badawczej specjalizuje się w chirurgii szklistkowo-siatkówkowej (ciało szkliste i siatkówka) oraz diagnostyce i chirurgicznym leczeniu zaćmy i jaskry. Swoje prace publikował w czasopismach krajowych i zagranicznych, m.in. w Klinice Ocznej. Współautor opracowania Terapia laserowa w chorobach siatkówki niezwiązanych z cukrzycą (wraz z M. Misiuk-Hojło i H. Wykrotą, wyd. 2009, ).
Zobacz też
Okuliści związani z Wrocławiem:
Marta Misiuk-Hojło
Maria Hanna Niżankowska
Przypisy
Bibliografia
Polscy okuliści |
3457195 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Kuszenie%20Chrystusa%20%28obraz%20Sandra%20Botticellego%29 | Kuszenie Chrystusa (obraz Sandra Botticellego) | Kuszenie Chrystusa lub Oczyszczenie trędowatego – fresk autorstwa Sandro Botticellego, znajdujący się w Kaplicy Sykstyńskiej.
Głównym tematem fresku jest opisane w Ewangelii Mateusza (Mt 4,1-11) kuszenie Chrystusa, rozpisane na trzy sceny umieszczone w górnej części obrazu. Po lewej Jezus spotyka szatana pod postacią starca, starającego się go przekonać by zamienił kamień w chleb. W części środkowej szatan kusi go, aby rzucił się z dachu świątyni. Po prawej zaś pokonany diabeł skacze ze skały. Na pierwszym planie umieszczona została scena ofiary, interpretowana powszechnie jako dziękczynienie składane przez trędowatego uzdrowionego przez Chrystusa. Leopold Ettlinger zakwestionował jednak takie wyjaśnienie, twierdząc iż jest to znana z apokryfów opowieść o służbie młodego Jezusa w Świątyni Jerozolimskiej. Po lewej stronie stoi Chrystus w otoczeniu trzech aniołów, objaśniając im sens rozgrywającej się sceny.
Przedstawiony w centralnej części fresku budynek świątyni to Szpital Świętego Ducha, wzniesiony z rozkazu Sykstusa IV. Wśród przedstawionych w rozgrywającej się na pierwszym planie scenie Botticelli uwiecznił postaci z papieskiego dworu, m.in. młodzieniec z lewej strony to członek rodu della Rovere, o czym świadczy płaszcz z rodowym herbem – liśćmi dębu. Artyście nie do końca udało się zharmonizować figury ludzkie z elementami krajobrazu, zaś zaczerpnięte z tradycji antycznej postaci putta z kiścią winogron i kobiety niosącej wiązkę drewna są wyizolowane z kontekstu.
Przypisy
Obrazy Sandra Botticellego
Freski w Watykanie
Obrazy w Kaplicy Sykstyńskiej
Jezus Chrystus na obrazach |
3457197 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Motocyklowe%20Grand%20Prix%20Argentyny%202015 | Motocyklowe Grand Prix Argentyny 2015 | Motocyklowe Grand Prix Argentyny 2015 – trzecia eliminacja Motocyklowych Mistrzostw Świata, która zostanie rozegrana 19 kwietnia 2015 na torze Autódromo Termas de Río Hondo w Santiago del Estero.
Wyniki MotoGP
Wyniki Moto2
Wyniki Moto3
Przypisy
Motocyklowe Mistrzostwa Świata 2015
2015 w Argentynie |
3457200 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Horrea%20Coelia | Horrea Coelia | Horrea Coelia (łac. Diocesis Horreacoeliensis) – stolica historycznej diecezji we Cesarstwie rzymskim w prowincji Byzacena, współcześnie miasto Hergla w Tunezji. Obecnie katolickie biskupstwo tytularne.
Biskupi
Bibliografia
Tytularne stolice biskupie Kościoła katolickiego w dzisiejszej Tunezji |
3457204 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Konstantin%20Ga%C5%82anszyn | Konstantin Gałanszyn | Konstantin Iwanowicz Gałanszyn (ros. Константин Иванович Галаншин, ur. 12 marca 1912 we wsi Gawriłow-Jam w guberni jarosławskiej, zm. 23 grudnia 2011 w Moskwie) - radziecki polityk, minister przemysłu celulozowo-papierniczego ZSRR (1968-1980), członek KC KPZR (1961-1981).
Po ukończeniu w 1930 szkoły fabryczno-zawodowej podjął pracę w elektrociepłowni, 1932-1937 studiował w Uralskim Instytucie Energetyczno-Politechnicznym, po czym został inżynierem w Swierdłowsku (obecnie Jekaterynburg). W 1940 odbył kursy podwyższania kwalifikacji przy Ludowym Komisariacie Przemysłu Elektrycznego ZSRR, od 1944 w WKP(b), 1947-1950 był dyrektorem elektrowni w obwodzie mołotowskim (ówczesna nazwa obwodu permskiego), od czerwca 1950 do listopada 1953 I sekretarz Komitetu Miejskiego WKP(b)/KPZR w Bierieznikach. Od listopada 1953 do stycznia 1956 sekretarz Komitetu Obwodowego KPZR w Mołotowie, od stycznia 1956 do 11 lutego 1960 II sekretarz, a od 12 lutego 1960 do stycznia 1963 I sekretarz Komitetu Obwodowego KPZR w Mołotowie/Permie. Od 31 października 1961 do 23 lutego 1981 członek KC KPZR, od stycznia 1963 do 27 lipca 1968 I sekretarz Przemysłowego Komitetu Obwodowego/Komitetu Obwodowego KPZR w Permie, od lipca 1968 do października 1980 minister przemysłu celulozowo-papierniczego ZSRR, następnie na emeryturze. 1962-1984 deputowany do Rady Najwyższej ZSRR od 6 do 9 kadencji. Pochowany na Cmentarzu Kuncewskim.
Odznaczenia
Order Lenina (trzykrotnie - 1962, 1966 i 1972)
Order Rewolucji Październikowej (1982)
Order Czerwonego Sztandaru Pracy (1957)
Bibliografia
http://www.knowbysight.info/GGG/01972.asp (ros.)
http://www.moscow-tombs.ru/2011/galanshin_ki.htm (ros.)
http://www.az-libr.ru/index.htm?Persons&30B/9d60e1cf/index (ros.)
http://www.az-libr.ru/index.htm?Persons&000/Src/0004/9d60e1cf (ros.)
Deputowani do Rady Najwyższej ZSRR
Radzieccy ministrowie
Odznaczeni Orderem Czerwonego Sztandaru Pracy
Odznaczeni Orderem Lenina
Odznaczeni Orderem Rewolucji Październikowej
Politycy KPZR
Urodzeni w 1912
Zmarli w 2011
Pochowani na Cmentarzu Kuncewskim w Moskwie |
3457213 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Dan%20Hardy | Dan Hardy | Dan Hardy, właśc. Daniel Mark Hardy (ur. 17 maja 1982 w Nottingham) – brytyjski zawodnik mieszanych sztuk walki (MMA). Były trzykrotny mistrz Cage Warriors w wadze półśredniej (2005, 2006) i lekkopółśredniej (2006). W latach 2008-2012 związany z UFC. Posiadacz czarnego pasa w taekwondo.
Mieszane sztuki walki
W MMA zadebiutował 6 czerwca 2004 przegrywając z Lee Doskim przez poddanie. Od 2004 do 2006 walczył głównie na galach Cage Warriors, gdzie zdobył m.in. mistrzostwo tej organizacji w wadze półśredniej (CWFC 18: 25 listopada 2005) oraz lekkopółśredniej (CWFC 27: 9 grudnia 2006). W 2007 doszedł do finału turnieju Cage Force który odbywał się w Tokio. Hardy w finale został zdyskwalifikowany za kopnięcie poniżej pasa Yoshiyuki Yoshidy. 19 kwietnia 2008 ponownie został mistrzem Cage Warriors w wadze półśredniej unifikując tytuł lekkopółśredni w walce z Chadem Reinerem. 3 maja 2008 znokautował Niemca Daniela Weichela po czym podpisał kontrakt z UFC.
Jeszcze w tym samym roku, w październiku zadebiutował w amerykańskiej organizacji pokonując na punkty japońską gwiazdę MMA Akihiro Gōno. Do końca 2009 stoczył trzy zwycięskie pojedynki w tym z Mikiem Swickieem w eliminatorze do walki o pas po czym otrzymał szansę stoczenia pojedynku mistrzowskiego z Kanadyjczykiem Georges’em St-Pierre’em stając się również pierwszym pretendentem do pasa UFC pochodzącym z Wielkiej Brytanii. Do walki doszło 27 marca 2010. Hardy przegrał z Kanadyjczykiem bezsprzecznie na punkty. Przegrana z St-Pierre’em rozpoczęła serię czterech porażek kolejno z Carlosem Conditem (UFC 120), Anthonym Johnsonem (UFC Fight Night: Nogueira vs. Davis) i Chrisem Lytle’em (UFC Live: Hardy vs. Lytle). Zwycięską niemoc przełamał 26 maja 2012 nokautując Duanea Ludwiga.
Ostatnią walkę w UFC oraz w karierze stoczył 29 września 2012 pokonując Amira Sadollaha. Z powodów zdrowotnych (stwierdzono u niego Zespół Wolffa-Parkinsona-White’a) został zmuszony zakończyć karierę zawodniczą w 2013 roku. Aktualnie jest jednym z komentatorów gal UFC.
Osiągnięcia
2005-2006 i 2008: Cage Warriors – dwukrotny mistrz w wadze półśredniej (-77 kg)
2007: Cage Force – finalista turnieju wagi półśredniej
2006-2008: Cage Warriors – mistrz w wadze lekkopółśredniej (73 kg)
Przypisy
Linki zewnętrzne
Oficjalny rekord MMA
Zobacz też
Cage Warriors
Lista mistrzów Cage Warriors
Ultimate Fighting Championship
Urodzeni w 1982
Brytyjscy zawodnicy MMA
Ludzie urodzeni w Nottingham |
3457214 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Theuzi | Theuzi | Theuzi (łac. Diocesis Theuzitanus) – stolica historycznej diecezji w Cesarstwie rzymskim w prowincji Byzacena w Tunezji. Obecnie katolickie biskupstwo tytularne.
Biskupi
Bibliografia
Tytularne stolice biskupie Kościoła katolickiego w dzisiejszej Tunezji |
3457215 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Simei | Simei | Simei – naziemna stacja Mass Rapid Transit (MRT) w Singapurze, która jest częścią East West Line. Stacja położona jest pomiędzy stacjami Tampines i Tanah Merah., w centrum osiedla Simei.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Strona oficjalna stacji
MRT (Singapur) |
3457217 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Leonid%20Podgur | Leonid Podgur | Leonid Podgur (hebr. לאוניד פודגור; ur. w Związku Radzieckim) – izraelski brydżysta, World International Master (WBF), European Master oraz European Champion w kategorii Open (EBL).
Wyniki brydżowe
Olimpiady
Na olimpiadach uzyskał następujące rezultaty:
Zawody światowe
W światowych zawodach zdobył następujące lokaty:
Zawody europejskie
W europejskich zawodach zdobył następujące lokaty:
Klasyfikacja
Przypisy
Zobacz też
Brydż sportowy
Izraelscy brydżyści |
3457218 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Estonia%20na%20Zimowych%20Igrzyskach%20Paraolimpijskich%201992 | Estonia na Zimowych Igrzyskach Paraolimpijskich 1992 | Estonię na Zimowych Igrzyskach Paraolimpijskich 1992 reprezentowała jedna zawodniczka. Był to pierwszy start reprezentacji Estonii na zimowych igrzyskach paraolimpijskich. Reprezentacji nie udało się zdobyć żadnego medalu.
Skład reprezentacji
Biegi narciarskie
Zobacz też
Estonia na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1992
Estonia na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1992
Bibliografia
Estonia na igrzyskach paraolimpijskich
Państwa uczestniczące w Zimowych Igrzyskach Paraolimpijskich 1992
Estonia w XX wieku |
3457220 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Aleksiej%20Antonow%20%28polityk%29 | Aleksiej Antonow (polityk) | Aleksiej Konstantinowicz Antonow (ros. Алексей Константинович Антонов, ur. 8 czerwca 1912 w Grodnie, zm. 9 lipca 2010 w Moskwie) – radziecki polityk, wicepremier ZSRR (1980–1988), członek KC KPZR (1971–1989), Bohater Pracy Socjalistycznej (1982).
1930–1935 studiował w Leningradzkim Instytucie Politechnicznym, po czym pracował w elektrowni w Leningradzie, a 1935–1936 był inżynierem biura projektowego Kanału Białomorsko-Bałtyckiego. 1937–1942 inżynier elektryk, szef laboratorium i zastępca głównego konstruktora fabryki nr 379 w Leningradzie, 1942–1945 szef produkcji, główny inżynier i zastępca dyrektora fabryki lotniczej nr 179 w Moskwie, 1945–1953 główny inżynier i zastępca dyrektora fabryki lotniczej nr 218 w Leningradzie, a 1953–1957 fabryki nr 448 w Leningradzie. 1957–1958 główny inżynier Zarządu Przemysłu Lotniczego Sownarchozu Leningradzkiego Przemysłowego Rejonu Administracyjnego, 1958 szef tego Zarządu, 1958–1959 szef zarządu budowy agregatów tego Sownarchozu, 1959–1961 zastępca przewodniczącego, a 1961–1963 przewodniczący tego Sownrachozu. Od 19 września 1963 do 2 października 1965 przewodniczący Sownarchozu Północno-Zachodniego Rejonu Ekonomicznego, od 2 października 1965 do 19 grudnia 1980 minister przemysłu elektrotechnicznego ZSRR. Od 31 października 1961 do 30 marca 1971 zastępca członka, a od 9 kwietnia 1971 do 25 kwietnia 1989 członek KC KPZR, od 19 grudnia 1980 do 1 października 1988 zastępca przewodniczącego Rady Ministrów ZSRR, równocześnie od października 1985 do października 1988 przedstawiciel ZSRR w RWPG, następnie na emeryturze. 1962–1989 deputowany do Rady Najwyższej ZSRR od 6 do 11 kadencji.
Odznaczenia i nagrody
Złoty Medal „Sierp i Młot” Bohatera Pracy Socjalistycznej (7 czerwca 1982)
Order Lenina (czterokrotnie)
Order Rewolucji Październikowej
Order Czerwonego Sztandaru Pracy (czterokrotnie)
Order „Znak Honoru”
Nagroda Stalinowska III klasy (1951)
Medale ZSRR i odznaczenia zagraniczne.
Bibliografia
http://www.warheroes.ru/hero/hero.asp?Hero_id=12303 (ros.)
http://www.knowbysight.info/AAA/01041.asp (ros.)
Bohaterowie Pracy Socjalistycznej
Deputowani do Rady Najwyższej ZSRR
Laureaci Nagrody Stalinowskiej
Radzieccy ministrowie
Odznaczeni Orderem Czerwonego Sztandaru Pracy
Odznaczeni Orderem Lenina
Odznaczeni Orderem Rewolucji Październikowej
Odznaczeni Orderem „Znak Honoru”
Politycy KPZR
Urodzeni w 1912
Wicepremierzy ZSRR
Zmarli w 2010
Pochowani na Cmentarzu Trojekurowskim w Moskwie |
3457221 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Tampines | Tampines | Tampines – naziemna stacja Mass Rapid Transit (MRT) w Singapurze, która jest częścią East West Line. Obsługuje dzielnicę Tampines.
Od 2017 jest stacją węzłową z Downtown Line.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Strona oficjalna stacji
MRT (Singapur) |
3457223 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Leicester%20Forest%20East | Leicester Forest East | Leicester Forest East – osada i civil parish w Anglii, w Leicestershire, w dystrykcie Blaby. W 2011 civil parish liczyła 6719 mieszkańców.
Przypisy
Wsie w hrabstwie Leicestershire
Civil parishes w hrabstwie Leicestershire |
3457224 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Pasir%20Ris | Pasir Ris | Pasir Ris – naziemna stacja Mass Rapid Transit (MRT) w Singapurze, która jest częścią East West Line. Obsługuje centralną część Pasir Ris New Town.
Stanowi wschodni kraniec East West Line.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Strona oficjalna stacji
MRT (Singapur) |
3457225 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Steve%20Forrest%20%28aktor%29 | Steve Forrest (aktor) | Steve Forrest, właśc. William Forrest Andrews (ur. 29 września 1925 w Huntsville w stanie Teksas, zm. 18 maja 2013 w Thousand Oaks w stanie Kalifornia) – amerykański aktor telewizyjny i filmowy.
Życiorys
Wczesne lata
Urodził się w Huntsville w Teksasie jako dwunaste z trzynaściorga dzieci Annis (z domu Speed) i pastora baptystycznego Charlesa Forresta Andrewsa (1881–1940). Jeden z jego starszych braci Dana Andrews (1909-1992) był gwiazdorem filmowym. Forrest w wieku 18 lat zaciągnął się do United States Army i walczył w bitwie o Ardeny w czasie II wojny światowej. W 1950 zdobył tytuł licencjata z wyróżnieniem UCLA, na wydziale teatru z dodatkowym kierunkiem psychologii.
Kariera
Pracował jako inspicjent w La Jolla Playhouse poza San Diego, gdzie odkrył go Gregory Peck. Wystąpił w sztuce Żegnaj ponownie (Goodbye Again), a następnie podpisał umowę z MGM.
Debiutował rolą Sailora w dramacie sensacyjno-przygodowym Zanurzenie alarmowe (Crash Dive, 1943) z Tyronem Powerem, Anne Baxter i jego bratem Daną Andrewsem. Kreacja Dirka DeJonga, dorosłego syna Seliny (w tej roli Jane Wyman) w melodramacie wojennym Więc więlki (So Big, 1953) na podstawie powieści Edny Ferber przyniosła mu nagrodę Złotego Globu dla Nowego Obiecującego Aktora Roku. Znalazł się w obsadzie dramatu Więzień wojenny (Prisoner of War, 1954) jako kapral Joseph Robert Stanton obok Ronalda Reagana. W 1958 wystąpił na Broadwayu jako Ivy w komedii muzycznej Piękne ciało (The Body Beautiful).
W westernie Diabeł wcielony w różowych Rajstopach (Heller in Pink Tights, 1960) jako Clint Mabry był rywalem Thomasa 'Toma' Healy’ego (Anthony Quinn), walącząc o względy Angeli Rossini (Sophia Loren). W westernie Płonąca gwiazda (Flaming Star, 1960) wystąpił w roli Clinta, brata przyrodniego Pacera Burtona (Elvis Presley). W dramacie wojennym Najdłuższy dzień (The Longest Day, 1962) zagrał kapitana Hardinga 82. Dywizji Powietrznodesantowej. Popularność zdobył dzięki roli porucznika Dana 'Hondo' Harrelsona w serialu ABC S.W.A.T. (1975-76).
Za rolę Grega Savitta w dramacie biograficznym Najdroższa mamusia (Mommie Dearest, 1981) z Faye Dunaway jako Joan Crawford otrzymał Złotą Malinę jako najgorszy aktor drugoplanowy. W miniserialu ABC Żony Hollywood (Hollywood Wives, 1985) zagrał postać Rossa Conti, blaknącego gwiazdora Hollywood po pięćdziesiątce, bez szansy na dalszą karierę. W sezonie 1986/87 wystąpił w operze mydlanej CBS Dallas jako Wes Parmalee, człowiek, który twierdził, że jest Jockiem Ewingiem, którego uznano za zmarłego, po wypadku w katastrofie śmigłowca w sezonie 1981/82, chociaż jego ciało nigdy nie zostało odnalezione.
Życie prywatne
23 grudnia 1948 poślubił Christine Carilas. Wychowali trzech synów: Michaela, Forresta i Stephena Andrewsa.
Forrest był bardzo utalentowanym golfistą, często grał w turniejach charytatywnych, w tym w amerykańskiej drużynie i Binga Crosby’ego w Wielkiej Brytanii na turnieju USA w Gleneagles.
Filmografia
Filmy fabularne
1960: Płonąca gwiazda (Flaming Star) jako Clint Burton
1962: Najdłuższy dzień (The Longest Day) jako kapitan. Harding
1968: Legenda Robin Hooda (The Legend of Robin Hood) jako szeryf z Nottingham
1976: Dziewczyna Sundance Kida (Wanted: The Sundance Woman, TV) jako detektyw Charlie Siringo
1979: Czterdziestka z North Dallas (North Dallas Forty) jako Conrad Hunter
1981: Najdroższa mamusia (Mommie Dearest) jako Greg Savitt
1983: Sahara jako Gordon
1985: Szpiedzy tacy jak my (Spies Like Us) jako generał Sline
1987: Amazonki na Księżycu (Amazon Women on the Moon) jako kpt. Steve Nelson
1995: Dziennik mordercy (Killer: A Journal of Murder) jako Warden Charles Casey
2003: S.W.A.T. Jednostka Specjalna (S.W.A.T.) jako kierowca tira SWAT
Seriale TV
1957: Alfred Hitchcock przedstawia (Alfred Hitchcock Presents) jako Joe Rogers
1958: Alfred Hitchcock przedstawia (Alfred Hitchcock Presents) jako Steve Archer
1963: Strefa mroku (The Twilight Zone) jako major Robert Gaines
1965: Prawo Burke’a (Burke’s Law) jako Jocko Creighton
1965: Ścigany (The Fugitive) jako Barry Craft
1966-67: Baron (The Baron) jako John Mannering Baron
1967: Bonanza jako Josh Tanner
1969: Gunsmoke jako Will Mannon
1969: Bonanza jako Dan Logan
1970: Gunsmoke jako Cole Morgan
1971: Nichols jako Sam Yeager
1972: Gunsmoke jako Cord Wrecken
1973: Ulice San Francisco (The Streets of San Francisco) jako Art Styles
1973: Gunsmoke jako Scott Coltrane
1975-76: S.W.A.T. jako porucznik Dan 'Hondo' Harrelson
1984: Hotel jako Gil Strider
1985: Żony Hollywood (Hollywood Wives) jako Ross Conti
1986: Napisała: Morderstwo (Murder, She Wrote) jako wielebny Willie John Fargo
1986: Dallas jako Wes Parmalee / Ben Stivers
1989: Napisała: Morderstwo (Murder, She Wrote) jako szeryf Hank Masters
1990: Życie jak sen (Dream On) jako Eden Pilott
1991: Prawnicy z Miasta Aniołów (L.A. Law) jako Leonard Bey
1991: Napisała: Morderstwo (Murder, She Wrote) jako porucznik Paul Stratton
1992: Columbo jako Wielki Fred
1992: Napisała: Morderstwo (Murder, She Wrote) jako Max Teller
1997-98: Team Knight Rider (Piątka nieustraszonych) jako Shadow
Przypisy
Bibliografia
Urodzeni w 1925
Zmarli w 2013
Amerykańscy aktorzy telewizyjni
Amerykańscy aktorzy filmowi
Amerykańscy aktorzy teatralni
Laureaci Złotej Maliny dla najgorszego drugoplanowego aktora |
3457229 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Legia%20%28stolica%20tytularna%29 | Legia (stolica tytularna) | Legia (łac. Diocesis Legiensis) – stolica historycznej diecezji we Cesarstwie rzymskim w prowincji Numidia zlikwidowana w VII w. podczas ekspansji islamskiej, współcześnie w północnej Algierii. Obecnie katolickie biskupstwo tytularne.
Biskupi tytularni
Bibliografia
Tytularne stolice biskupie Kościoła katolickiego w dzisiejszej Algierii |
3457230 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Mi%C4%99dzynarodowe%20Biennale%20Architektury%20w%20Krakowie | Międzynarodowe Biennale Architektury w Krakowie | Międzynarodowe Biennale Architektury (MBA), znane również pod nazwą Międzynarodowego Triennale Architektury (MTA) – impreza cykliczna, odbywającą się w Krakowie od roku 1985. Elementem zasadniczym każdej kolejnej edycji są konkursy architektoniczno-urbanistyczne wraz z towarzyszącymi im wystawami, seminariami i konferencjami.
Historia
Początki imprezy sięgają roku 1985, gdy z inicjatywy architekta Romualda Loeglera odbyło się I Biennale Architektoniczne, poświęcone jednej z historycznych dzielnic Krakowa – Kazimierzowi. Kolejne edycje uzyskały status wydarzenia międzynarodowego, a ich znaczenie wzrosło szczególnie po transformacji w roku 1989, stając się platformą wymiany doświadczeń akademicko-biznesowych dla kształtującego się polskiego rynku architektonicznego. W roku 2008 zdecydowano się zmienić cykl imprez z 2-letniego na 3-letni, tym samym przemianowując nazwę wydarzenia na Międzynarodowe Triennale Architektury (MTA). Do nazwy MBA powrócono już jednak w roku 2013.
Na przestrzeni kolejnych edycji wydarzenia, pośród jurorów konkursów biennalowskich pojawili się: Wojciech Leśnikowski, Pekka Salminen, architekci Julia Bolles, Peter Wilson, Francesco Purini, Eckhard Feddersen, Günter Schlusche, Hildebrand Machleidt, Armando dal Fabbro czy Peter Cook.
Gośćmi honorowymi wystaw i seminariów byli m.in. Frei Otto, architekci Herzog & de Meuron, Zvi Hecker, David Mackay oraz Dietmar Eberle.
Lista edycji
Bibliografia
http://www.sarp.krakow.pl/historia_triennale
http://www.mba2015.sarp.krakow.pl/24_konkursy.html
Imprezy cykliczne w Krakowie
Konkursy architektoniczne
Wystawy |
3457231 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Haverah%20Park | Haverah Park | Haverah Park – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Harrogate. W 2001 civil parish liczyła 32 mieszkańców.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Beckwithshaw.2day.uk
Pastscape
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire |
3457234 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Eduard%20Nazarow | Eduard Nazarow | Eduard Wasiljewicz Nazarow (ros. Эдуард Васильевич Наза́ров; ur. 23 listopada 1941 w Moskwie, zm. 11 września 2016 tamże) – radziecki animator, dyrektor artystyczny oraz reżyser. W latach 1987-99 wiceprezes ASIFA. Ludowy Artysta Federacji Rosyjskiej (2012).
Życiorys
W latach 1959-2002 w studiu Sojuzmultfilm. Od 1967 roku dyrektor artystyczny (wraz z Władimirem Zujkowem w filmach animowanych Fiodora Chitruka). W 1973 roku zadebiutował jako reżyser. Tworzył animację rysunkową.
Jego film rysunkowy Był sobie pies otrzymał m.in. pierwszą nagrodę na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Odense (Dania). Wyreżyserował także m.in. dwie krótkometrażowe animacje z serii Wesoła karuzela («Бегемотик» – Весёлая карусель № 7, «Принцесса и людоед» – Весёлая карусель № 9).
Eduard Nazarow zmarł w Moskwie dnia 11 września 2016 roku w wieku 75 lat po długiej chorobie. Reżyser od dawna miał problemy z naczyniami krwionośnymi.
Spoczywa pochowany na Cmentarzu Wagańkowskim w Moskwie.
Wybrana filmografia
Reżyser
1975: «Бегемотик» – Весёлая карусель № 7
1977: «Принцесса и людоед» – Весёлая карусель № 9
1982: Był sobie pies
1983: Podróż mrówki
1985: Про Сидорова Вову»
1987: «Мартынко»
Dyrektor artystyczny
1969: Kubuś Puchatek
1971: Kubuś Puchatek idzie w gości
1972: Kubuś Puchatek i jego troski
1973: Wyspa
1974: Dam Ci gwiazdkę z nieba
1982: Był sobie pies
Animator
1965: Wakacje Bonifacego
Nagrody i odznaczenia
Nagroda Państwowa RFSRR im. Braci Wasiljewych (1988)
Zasłużony Działacz Sztuk RFSRR (1991)
Ludowy Artysta Federacji Rosyjskiej (2012)
Nagrody na festiwalach filmowych
Ochota (1979)
1980: Nagroda na III Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Espinho (Portugalia)
1980: Nagroda na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Huesca (Hiszpania)
Był sobie pies (1982)
1983: Nagroda Specjalna Jury na Międzynarodowych dniach kina animowanego w Annecy (Francja)
1983: Nagroda na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym młodych reżyserów w Tours (Francja)
1983: Pierwsza nagroda na V Międzynarodowym Festiwalu filmów w Odense (Dania)
Putieszestwije murawja (1983)
1984: Pierwsza nagroda w kategorii filmów dla dzieci na VI Światowym Festiwalu Filmów Animowanych w Zagrzebiu (Jugosławia)
Pro Sidorowa Wowu (1985)
1986: Nagroda na XIX Wszechzwiązkowym Festiwalu Filmowym
Martynko (1987)
1988: Oficjalna selekcja na Międzynarodowym Festiwalu w Szanghaju (Chiny)
Przypisy
Bibliografia
Eduard Nazarow w bazie IMDb
Eduard Nazarow w bazie Animator.ru
Ludowi Artyści Federacji Rosyjskiej
Ludzie urodzeni w Moskwie
Pochowani na Cmentarzu Wagańkowskim w Moskwie
Radzieccy animatorzy
Radzieccy reżyserzy filmowi
Rosyjscy twórcy filmów animowanych
Urodzeni w 1941
Zasłużeni Działacze Sztuk RFSRR
Zmarli w 2016 |
3457238 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Pod%20os%C5%82on%C4%85%20nieba%20%28film%29 | Pod osłoną nieba (film) | Pod osłoną nieba (ang. The Sheltering Sky) – brytyjsko-włoski dramat obyczajowy z 1990 roku w reżyserii Bernarda Bertolucciego, oparty na powieści Paula Bowlesa z 1949 roku. Bowles jest w filmie narratorem i pojawia się w niewielkiej roli. Obraz opowiada o parze, która wybiera się w podróż do północnej Afryki, aby ożywić swoje małżeństwo, ale na miejscu nie radzi sobie z niebezpieczeństwami.
Opis fabuły
Troje Amerykanów z Nowego Jorku przybywa do Tangeru w 1947 roku. Port Moresby (John Malkovich) i jego żona Kit (Debra Winger) w towarzystwie przyjaciela George’a Tunnera (Campbell Scott) mają zamiar wybrać się w głąb Sahary. W Maroku nie ma jeszcze turystów. Tunner ma wrócić do domu za kilka tygodni, ale Port i Kit chcą zostać przez rok czy dwa.
Zaraz po przybyciu poznają Lyle, autorkę relacji z podróży, i jej syna. Port kłóci się z Kit, rusza sam na miasto, spotyka prostytutkę, uprawia z nią seks i musi uciekać przed tłumem po tym, jak ona próbuje ukraść mu portfel. Po powrocie zaczyna podejrzewać, że Kit spała z Tunnerem, co jest nieprawdą. Jednak wkrótce rzeczywiście spędzają oni ze sobą noc, kiedy rozdzielają się w podróży z Portem (on jedzie samochodem z Lyle’ami, oni pociągiem). Później młody Lyle wiezie Tunnera do Masadu, gdzie nowojorczycy mają się spotkać, ale wcześniej kradnie paszport Porta. Port i Kit ruszają w końcu sami w dalszą podróż, Port jednak umiera na tyfus w forcie francuskiej Legii Cudzoziemskiej.
Kit zostaje sama w głębi Sahary. Wędruje chaotycznie, dopóki nie ratuje jej karawana Belkassima. W domu Belkassima Kit zostaje jego kochanką, jednak przepędzają ją jego żony. Trafia na targ, potem do szpitala i tam odnajduje ją pracownica amerykańskiej ambasady. Zostaje przewieziona z powrotem do Tangeru, gdzie czeka na nią Tunner. Jednak Kit znika z taksówki, zanim Tunner przychodzi na jej spotkanie z hotelu.
Obsada
Debra Winger – Kit Moresby
John Malkovich – Port Moresby
Campbell Scott – George Tunner
Jill Bennett – pani Lyle
Timothy Spall – Eric Lyle
Eric Vu-An – Belkassim
Amina Annabi – prostytutka Mahrnia
Philippe Morier-Genoud – kapitan Broussard
Nicoletta Braschi – Francuzka
Nagrody
Nagroda Brytyjskiej Akademii Filmowej za najlepsze zdjęcia – Vittorio Storaro
Złoty Glob za najlepszą muzykę – Ryūichi Sakamoto, Richard Horowitz
New York Film Critics Circle Award za najlepsze zdjęcia – Vittorio Storaro
Los Angeles Film Critics Association Award za najlepszą muzykę – Ryūichi Sakamoto, Richard Horowitz
Linki zewnętrzne
Plakat filmu
Pod osłoną nieba na Filmwebie
Brytyjskie dramaty filmowe
Brytyjskie filmy obyczajowe
Brytyjskie filmy z 1990 roku
Filmy kręcone w Algierii
Filmy kręcone w Tangerze
Filmy kręcone w Warzazat
Filmy w reżyserii Bernardo Bertolucciego
Włoskie dramaty filmowe
Włoskie filmy obyczajowe
Włoskie filmy z 1990 roku |
3457239 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Antoni%20Gabryszewski%20%28lekarz%29 | Antoni Gabryszewski (lekarz) | Antoni Marian Gabryszewski (ur. 13 czerwca 1864 we Lwowie, zm. 26 lutego 1917 w Lugano) – polski lekarz, doktor wszech nauk medycznych, docent chirurgii, pionier ortopedii.
Życiorys
Syn Romana (1833-1897, starosta powiatu jasielskiego) i Eugenii z domu Ujejskiej. Absolwent C. K. Gimnazjum w Jaśle w 1881. Ukończył studia lekarskie na Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego uzyskując tytuł doktora wszech nauk medycznych w 1887. Został asystentem prof. Jana Mikulicz-Radeckiego na tej uczelni. Był zatrudniony w Klinice chirurgicznej UJ prof. Ludwika Rydygiera, dostępując stanowiska zastępcy profesora. Wykładał anatomię na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie od 1891 do 1897. Został członkiem komitetu wyborczego Towarzystwa Lekarskiego Krakowskiego.
Wraz z prof. Rydygierem przeniósł się do Lwowa. Przez kilka miesięcy przebywał zagranicą poznając wiedzę z dziedziny ortopedii w Niemczech, Szwajcarii, Szwecji, Danii. Po powrocie 14 grudnia 1897 na podstawie pracy pt. O leczeniu wrzodów goleniowych uzyskał habilitację na Wydziale Lekarskim Uniwersytecie Franciszkańskim we Lwowie. Został pierwszym polskim docentem ortopedii w dziedzinie chirurgii. W 1898 założył Zakład Ortopedyczny (lecznicę) we Lwowie, której był właścicielem, a w 1908 otworzył Instytut Zanderowski (stosował system aparatów szwedzkiego lekarza dr. Gustawa Zandera). Początkowo lecznica mieściła się przy ul. Akademickiej 14, następnie przeniesiona do siedziby przy Placu Mariackim 1. Później wraz z bratem Tadeuszem, także lekarzem, w 1913 otworzył Zakład Ortopedyczny i Instytut Zanderowski przy ulicy Senatorskiej we Lwowie. W swojej pracy badawczej i praktyce lekarskiej koncentrował się na ortopedii, jako osobnym dziale chirurgii, konstruował samodzielnie przyrządy rehabilitacyjne. Przeprowadzał także zabiegi chirurgii plastycznej, korygujące defekty ciała. W okresie letnim pracował jako lekarz w Zakładzie Zdrojowo-Kąpielowym uzdrowiska Iwonicz-Zdrój. Publikował rozprawy naukowe.
Zmarł 26 lutego 1917 w Lugano na atak serca podczas pobytu kuracyjnego (wcześniej doznał zawału serca 5 listopada 1916 w Kościele Najświętszej Marii Panny w Krakowie).
Jego żoną była Helena z domu Torosiewicz, z którą miał dwie córki.
Publikacje
O wynikach leczenia operacyjnego gruźlicy stawów w klinice chirurgicznej krakowskiej (1887)
O artropatyi u chorych na wiąd i jamistość rdzenia (1887)
Nowe wskazania do operacyi Władimirowa Mikulicza (1890)
O rozległych wypiłowaniach klatki piersiowej (1894)
O tłuszczakach sznura nasiennego (1897)
O wartości kokainy w chirurgii (1894)
O operacjach upiększających (1896)
Przypisy
Bibliografia
Absolwenci i studenci Uniwersytetu Jagiellońskiego (okres zaborów)
Absolwenci Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Jagiellońskiego
Ludzie urodzeni we Lwowie
Ludzie związani z Iwoniczem-Zdrojem
Ludzie związani z Jasłem
Ludzie związani ze Lwowem
Polscy chirurdzy
Polscy chirurdzy plastyczni
Polscy lekarze uzdrowiskowi
Polscy ortopedzi
Urodzeni w 1864
Wykładowcy Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie
Zmarli w 1917 |
3457240 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Niko%C5%82aj%20Ta%C5%82yzin | Nikołaj Tałyzin | Nikołaj Władimirowicz Tałyzin (ros. Никола́й Влади́мирович Талы́зин, ur. 28 stycznia 1929 w Moskwie, zm. 23 stycznia 1991 tamże) - radziecki polityk, I wicepremier (1985-1988), minister łączności ZSRR (1975-1980).
Od 1944 monter, później konstruktor, 1955 ukończył Moskiewski Elektrotechniczny Instytut Łączności, po czym pracował jako inżynier, wiodący konstruktor i starszy pracownik naukowy. Od 1960 w KPZR, 1970 został doktorem nauk technicznych, a 1975 profesorem. Od października 1965 zastępca, później I zastępca ministra, a od września 1975 do października 1980 minister łączności ZSRR. Od października 1980 zastępca, a od października 1985 do października 1988 I zastępca przewodniczącego Rady Ministrów ZSRR; od października 1988 do lipca 1989 ponownie zastępca przewodniczącego Rady Ministrów ZSRR, równocześnie stały przedstawiciel ZSRR w RWPG, od września 1989 na emeryturze. Deputowany do Rady Najwyższej ZSRR 10 i 11 kadencji. Pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym.
Odznaczenia i nagrody
Order Lenina
Order Rewolucji Październikowej
Order Czerwonego Sztandaru Pracy
Nagroda Państwowa ZSRR (dwukrotnie - 1968 i 1975)
Bibliografia
http://www.hrono.ru/biograf/bio_t/talyzin_nv.php (ros.)
http://www.az-libr.ru/index.htm?Persons&K0B/1f4b4129/index (ros.)
Deputowani do Rady Najwyższej ZSRR X kadencji
Deputowani do Rady Najwyższej ZSRR XI kadencji
Laureaci Nagrody Państwowej ZSRR
Ludzie związani z Moskwą
Radzieccy ministrowie
Odznaczeni Orderem Czerwonego Sztandaru Pracy
Odznaczeni Orderem Lenina
Odznaczeni Orderem Rewolucji Październikowej
Pochowani na Cmentarzu Nowodziewiczym w Moskwie
Politycy KPZR
Urodzeni w 1929
Wicepremierzy ZSRR
Zmarli w 1991 |
3457243 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Micha%C5%82%20Garapich | Michał Garapich | Michał Grzegorz Garapich de Sichelburg (ur. 12 marca 1850, zm. 28 lutego 1917 w Krakowie) – właściciel dóbr, poseł do Rady Państwa i Sejmu Krajowego Galicji VIII, IX i X kadencji od 1901 do 1914.
Życiorys
Urodził się jako syn Władysława Garapich de Sichelburg herbu własnego (1815–1867) i Józefy z domu Słoneckiej, herbu Korab (1830–1906). Jego rodzeństwem byli Stanisław (1851–1883), Alfred (1857–1918) i Maria (1859–1942).
Był właścicielem dóbr: Cebrów, Koniuszki Królewskie, Palczyńce, Seredyńce, Worobijówka.
Był wybierany posłem do Rady Państwa oraz z I kurii, w obwodzie tarnopolskim posłem Sejmu Krajowego Galicji VIII kadencji (1901-1907), IX kadencji (1908-1913) i X kadencji (1913-1914).
Został prezesem Towarzystwa Gospodarskiego w Tarnopolu. W 1888 rozpoczął pracę w Towarzystwie Wzajemnych Ubezpieczeń w Krakowie jako członek Rady nadzorczej, a w 1906 został wybrany I dyrektorem zastępując na tym stanowisku Zenona Słoneckiego.
Zmarł 28 lutego 1917 w Krakowie i został pochowany w grobowcu rodziny Wodzickich na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie 3 marca 1917.
Jego żoną została Laura z domu Wodzicka herbu Leliwa (1855–1935), z którą miał synów Kazimierza (1878-1940) i Pawła (1882-1957). Jego brat Stanisław poślubił siostrę Laury, Karolinę Wodzicką.
Wnukiem Michała i synem Kazimierza był Michał Józef Paweł Garapich de Sichelburg, który poległ 12 września 1939 roku jako podporucznik rezerwy kawalerii, dowódca II plutonu w 3 szwadronie 1 Pułku Kawalerii KOP.
Przypisy
Bibliografia
Galicyjscy ziemianie
Ludzie związani z Krakowem (okres zaborów)
Ludzie związani z Tarnopolem
Pochowani na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie
Polscy posłowie do Rady Państwa w Wiedniu
Posłowie Sejmu Krajowego Galicji VIII kadencji
Posłowie Sejmu Krajowego Galicji IX kadencji
Posłowie Sejmu Krajowego Galicji X kadencji
Urodzeni w 1850
Zmarli w 1917 |
3457246 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Anelina%20%28obw%C3%B3d%20mohylewski%29 | Anelina (obwód mohylewski) | Anelina (błr. Анэліна; ros. Анелино, Anielino; hist. Anielin) – wieś na Białorusi, w rejonie bychowskim obwodu mohylewskiego, około 29 km na południowy wschód od Bychowa.
Historia
Dobra te należały do powiatu bychowskiego Rzeczypospolitej, wchodziły w skład majątku Sapiehów. Po I rozbiorze Polski w 1772 roku znalazły się na terenie Imperium Rosyjskiego. Z czasem przeszły na własność Wykowskich h. Jastrzębiec. Pod koniec XVIII wieku właścicielem Anielina był Ludwik Wykowski, po nim – jego brat Mieczysław, wreszcie Aleksander Wykowski, a po nim – jego syn Stanisław. Ostatnim właścicielem Anielina był Ludwik Wykowski.
Od 1917 roku Anielin znalazł się w ZSRR, od 1991 roku – na Białorusi.
Dawny dwór
Aleksander Wykowski zbudował w Anielinie rozległy parterowy dwór. Był to budynek wzniesiony na wysokiej podmurówce, na planie prostokąta. Od strony podjazdu uwagę zwracały trzy portyki. Środkowy składał się z czterech kolumienek dźwigających fronton z herbem rodziny. Wejście do skrzydeł (dobudowanych przez Stanisława) umożliwiały skrajne portyki, każdy z dwiema kolumnami dźwigającymi trójkątny szczyt. Po przeciwnej stronie centralnego ganku był taras ogrodowy otoczony balustradą.
We wnętrzu znajdowało się blisko 20 pokoi w układzie dwutraktowym. Pośrodku była wielka sień i duży salon od strony ogrodu. Pokoje były opalane piecami kaflowymi i dwoma murowanymi kominkami. W bibliotece znajdowało się około trzy tysiące woluminów. We dworze znajdował się również wielki zbiór entomologiczny: zbiór motyli, żuków i innych owadów liczył około 10 tysięcy sztuk. Zbiór numizmatyczny liczył 746 sztuk.
Wokół dworu nie było parku, w pewnej odległości od budynku był sad owocowy otoczony alejami lipowymi i aleją leszczynową.
Dwór został najprawdopodobniej zniszczony w czasie I wojny światowej albo wkrótce po rewolucji październikowej.
Majątek w Anielinie jest opisany w 1. tomie Dziejów rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej Romana Aftanazego.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Zdjęcie dworu Wykowskich w Anielinie około 1914 roku
Wsie w rejonie bychowskim |
3457257 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ryszard%20Zaradny | Ryszard Zaradny | Ryszard Marcin Zaradny – polski politolog, doktor habilitowany nauk o polityce.
W 1994 roku obronił rozprawę doktorską na temat System polityczny Polski w latach 1948-1956. Pracuje na Uniwersytecie Zielonogórskim, w Wydziale Humanistycznym, w Instytucie Politologii.
W 2022 odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi.
Publikacje
Droga do sowietyzmu (1998)
System polityczny Polski w latach 1948-1956 (2000)
System polityczny Rzeczypospolitej Polskiej (2000)
Władze lokalne Zielonej Góry w pierwszych latach powojennych (2007)
Polityka oświatowa w Zielonej Górze w pierwszym dziesięcioleciu powojennym (2007)
Władza i społeczność Zielonej Góry w latach 1945-1975 (2009)
Przypisy
Linki zewnętrzne
Publikacje R. Zaradnego w BN
Polscy politolodzy
Wykładowcy Uniwersytetu Zielonogórskiego
Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi (III Rzeczpospolita) |
3457260 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Niko%C5%82aj%20Psurcew | Nikołaj Psurcew | Nikołaj Diemjanowicz Psurcew (ros. Никола́й Демья́нович Псу́рцев, ur. w Kijowie, zm. 9 lutego 1980 w Moskwie) – radziecki polityk, generał pułkownik wojsk łączności, minister łączności ZSRR (1948-1975), Bohater Pracy Socjalistycznej (1975).
Życiorys
Urodził się w rodzinie rosyjskiej. Po ukończeniu szkoły w Kijowie został uczniem telegrafisty i telegrafistą na kolei kurskiej, od 1918 służył w Armii Czerwonej, uczestniczył w wojnie domowej. Od grudnia 1918 był telegrafistą w sztabie 9 Armii, od lipca 1919 należał do RKP(b), od lipca 1920 był wojskowym komisarzem Zarządu Łączności 12 Armii, odpowiadał za łączność magistrali Kijów-Homel-Orsza-Mińsk, w styczniu 1921 został wojskowym komisarzem oddziału Zarządu Łączności sztabów Ukrainy i Krymu, a w czerwcu 1921 komisarzem 6 pułku łączności. Od listopada 1921 do 1924 studiował w Moskiewskiej Wyższej Szkole Łączności, po czym pracował w sztabie Syberyjskiego Okręgu Wojskowego m.in. jako pomocnik inspektora Zarządu Łączności Sztabu, dowódca i komisarz 10 specjalnego pułku łączności z siedzibą w Kostromie, 1930-1934 studiował w Leningradzkiej Szkole Wojskowo-Technicznej, następnie został pomocnikiem szefa Zarządu Łączności Armii Czerwonej, a w lutym 1935 zastępcą szefa wydziału przygotowania bojowego Zarządu Łączności Armii Czerwonej. Od lutego 1936 szef węzła łączności Ludowego Komisariatu Obrony ZSRR, od maja 1937 szef Centralnego Zarządu Telefoniczno-Telegraficznego Ludowego Komisariatu Łączności ZSRR, od kwietnia 1939 kierownik wydziału Wojskowej Akademii Elektrotechnicznej Armii Czerwonej. Podczas wojny z Finlandią szef łączności Frontu Północno-Zachodniego na odcinku karelskim, 4 czerwca 1940 mianowany generałem majorem wojsk łączności. Od czerwca 1940 zastępca szefa Zarządu Łączności Armii Czerwonej, od lipca 1941 do lutego 1944 szef łączności Frontu Zachodniego, ubezpieczał łączność sztabu frontu podczas walk na Białorusi, pod Smoleńskiem, pod Moskwą, w operacji rżewsko-wiaziemskiej, spas-demeńskiej i witebskiej. 27 lipca 1942 awansowany na generał lejtnanta wojsk łączności, od lutego 1944 I zastępca szefa Głównego Zarządu Łączności Armii Czerwonej, 20 kwietnia 1945 mianowany generałem pułkownikiem wojsk łączności. Podczas wojny z Japonią był szefem Zarządu Łączności Sztabu Głównodowodzącego Wojskami Radzieckimi na Dalekim Wschodzie, w kwietniu 1946 został szefem łączności Sztabu Generalnego Armii Radzieckiej. Od listopada 1947 I zastępca ministra, a od 30 marca 1948 do 3 września 1975 minister łączności ZSRR. Od września 1975 na emeryturze. Deputowany do Rady Najwyższej ZSRR od 4 do 9 kadencji. Pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym.
W 1951 uczestniczył w przyjęciu przez Radę Ministrów ZSRR tajnej uchwały o utworzeniu na terytorium Polski przeszkód dla radiowej propagandy RWE i Głosu Ameryki i został zobowiązany do zbudowania w Polsce „systemu ochrony” przed propagandą radiową na falach krótkich za pomocą dostarczanych przez ZSRR nadajników i udzielaniu polskiemu rządowi wsparcia w organizowaniu ochrony na falach średnich, co oznaczało zagłuszanie audycji zachodnich stacji radiowych.
Odznaczenia
Medal Sierp i Młot Bohatera Pracy Socjalistycznej (3 lutego 1975)
Order Lenina (pięciokrotnie)
Order Czerwonego Sztandaru (czterokrotnie)
Order Kutuzowa I klasy
Order Suworowa II klasy
Order Kutuzowa II klasy
Medal 100-lecia urodzin Lenina
Medale i odznaczenia zagraniczne.
Bibliografia
http://www.chronologia.pl/biogram-psni19000204u0.html
http://opencaching.pl/viewcache.php?cacheid=7873
http://www.warheroes.ru/hero/hero.asp?Hero_id=9988 (ros.)
http://www.az-libr.ru/index.shtml?Persons&000/Src/0000/24cc5d2b (ros.)
Bohaterowie Pracy Socjalistycznej
Czerwoni (wojna domowa w Rosji)
Deputowani do Rady Najwyższej ZSRR
Generałowie pułkownicy Sił Zbrojnych ZSRR
Radzieccy ministrowie
Odznaczeni Medalem 100-lecia urodzin Lenina
Odznaczeni Orderem Czerwonego Sztandaru
Odznaczeni Orderem Kutuzowa
Odznaczeni Orderem Lenina
Odznaczeni Orderem Suworowa
Radzieccy żołnierze II wojny światowej
Pochowani na Cmentarzu Nowodziewiczym w Moskwie
Urodzeni w 1900
Zmarli w 1980 |
3457264 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Kostiantyn%20Serhijczuk | Kostiantyn Serhijczuk | Kostiantyn Jakowycz Serhijczuk, ukr. Костянтин Якович Сергійчук (ros. Константин Яковлевич Сергейчук / Konstantin Jakowlewicz Siergiejczuk, ur. 5 lutego 1906 w Kijowie, zm. 22 marca 1971 w Moskwie) - radziecki polityk pochodzenia ukraińskiego, ludowy komisarz/minister łączności ZSRR (1944-1948).
Ukrainiec, 1922-1926 uczeń kijowskiego technikum kolejowego, 1926-1928 elektromechanik w Symferopolu, 1928-1930 studiował w Kijowskim Instytucie Energetycznym. Od lutego 1930 inżynier i zastępca szefa wydziału łączności w Odessie, pracownik łączności Kolei Południowo-Zachodniej w Odessie i Kijowie. Od września 1938 pracownik naukowy Leningradzkiego Instytutu Łączności, od 1939 w WKP(b), w lipcu-sierpniu 1939 szef Głównej Inspekcji Ludowego Komisariatu Łączności ZSRR, od sierpnia 1939 I zastępca ludowego komisarza, a od czerwca 1944 do marca 1948 ludowy komisarz/minister łączności ZSRR. Od września 1948 dyrektor Instytutu Naukowo-Badawczego Przemysłu Kablowego Ministerstwa Przemysłu Elektrycznego ZSRR, od marca 1953 ponownie I zastępca ministra łączności ZSRR, od grudnia 1970 na emeryturze. Deputowany do Rady Najwyższej ZSRR 2 kadencji. Pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym.
Odznaczenia
Order Lenina
Order Wojny Ojczyźnianej I klasy
Order Czerwonego Sztandaru Pracy (dwukrotnie)
Bibliografia
http://www.az-libr.ru/index.htm?Persons&H5G/98a3931e/index (ros.)
http://www.hrono.ru/biograf/bio_s/sergeichuk.php (ros.)
Deputowani do Rady Najwyższej ZSRR
Ludzie urodzeni w Kijowie
Radzieccy ministrowie
Odznaczeni Orderem Czerwonego Sztandaru Pracy
Odznaczeni Orderem Lenina
Odznaczeni Orderem Wojny Ojczyźnianej I klasy
Pochowani na Cmentarzu Nowodziewiczym w Moskwie
Urodzeni w 1906
Zmarli w 1971 |
3457265 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Endla%20%28jezioro%29 | Endla (jezioro) | Endla (est. Endla järv) − jezioro na obszarze gminy Jõgeva w prowincji Jõgevamaa, w Estonii. Ma powierzchnię 286 (324) hektarów i maksymalną głębokość wynoszącą 2,4 m. Pod względem powierzchni jest osiemnastym jeziorem w Estonii. Zdecydowana większość brzegów pokryta jest lasem, od strony zachodniej występują płycizny. Znajdują się na nim 34 wyspy. Pod względem ilości wysp jezioro Endla zajmuje pierwsze miejsce w Estonii. Zasilane jest niewielką rzeczka Nava Jogi. Na południowy wschód od jeziora znajduje się wieś Endla, od wschodu Tooma i Kärde. Leży na terenie rezerwatu przyrody Endla looduskaitseala.
Przypisy
Jeziora w Estonii |
3457273 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Lista%20zamach%C3%B3w%20terrorystycznych%20w%20latach%202001%E2%80%932007 | Lista zamachów terrorystycznych w latach 2001–2007 | Niniejsza lista przedstawia w porządku chronologicznym udane bądź nieudane zamachy terrorystyczne z lat 2001-2007.
2001
18 lutego – zamach na autobus w Podujevie w północnym Kosowie
1 czerwca – zamach w nocnym klubie w Tel Awiwie (Izrael)
9 sierpnia – zamach w pizzerii w Jerozolimie (Izrael)
10 sierpnia – zamach w pociągu pasażerskim w Luandzie (Angola)
11 września – Zamach na World Trade Center i Pentagon
2002
9 maja – zamach bombowy w Kaspijsku (Rosja)
6 października – zamach na tankowiec Limburg u wybrzeży Jemenu.
12 października – zamach islamskich terrorystów w kurorcie Kuta na Bali (Indonezja)
23-26 października – atak czeczeńskich terrorystów na Centrum Teatralne na Dubrowce w Moskwie
28 października – Zamach na hotel i próba zestrzelenia samolotu w Mombasie
27 grudnia – zamach bombowy dokonany przez czeczeńskich partyzantów na siedzibę prorosyjskiego rządu Czeczenii w Groznym
2003
5 stycznia – dwa wybuchy bombowe w Tel Awiwie (Izrael)
16 maja – zamachy w Casablance
11 czerwca – wybuch bomby podłożonej przez Hamas w pobliżu bazaru w Jerozolimie (Izrael)
5 lipca – samobójczy atak przy kasach biletowych w Moskwie
1 sierpnia – eksplozja ciężarówki z materiałem wybuchowym na dziedzińcu szpitala Północnokaukaskiego Okręgu Wojskowego w Mozdoku (Północna Osetia)
7 sierpnia – zamach na ajatollaha al-Hakima w Nadżafie (Irak)
19 sierpnia – samobójczy (Islamski Dżihad) atak na autobus w Jerozolimie (Izrael)
19 sierpnia – eksplozja ciężarówki przed siedzibą ONZ w Bagdadzie (Irak)
12 listopada – zamach na kwaterę włoskiej policji w Nasirijji (Irak)
15 listopada – zamach na dwie synagogi w Stambule (Turcja)
20 listopada – zamach na konsulat brytyjski i bank HSBC w Stambule
2004
18 stycznia – eksplozja samochodu pułapki w Bagdadzie (Irak)
6 lutego – eksplozja w moskiewskim metrze
10 lutego – wybuch samochodu-pułapki koło posterunku policji w Iskandariji (Irak)
11 lutego – zamach samobójczy przed ośrodkiem rekrutacyjnym do armii irackiej w Bagdadzie (Irak)
2 marca – do serii wybuchów podczas ważnego dla szyitów święta Aszura doszło w Bagdadzie i Karbali (Irak)
11 marca – zamach w Madrycie
29 maja – atak na instalacje naftowe i osiedle dla cudzoziemców w Al-Chubar (Arabia Saudyjska)
24 lipca – wybuch bomby przed ambasadą USA w Taszkencie (Uzbekistan)
24 sierpnia – według FSB wybuchy bomb powodują katastrofy dwóch samolotów liniowych, pod Tułą i Rostowem nad Donem
31 sierpnia – wybuch bomby przed stacją metra w Moskwie
1-3 września – atak zbrojny na szkołę w Biesłanie (Osetia Północna)
7 października – zamach bombowy w Tabie w Egipcie
2005
7 kwietnia – zamachowiec-samobójca wysadza się w powietrze na bazarze Khan al-Khalili w Kairze
7 lipca – zamach w Londynie
21 lipca – zamach w Londynie
23 lipca – zamachy bombowe w Szarm el-Szejk (Egipt)
13 października – czeczeńscy rebelianci dokonują ataku na budynki władz federalnych w Nalczyku
9 listopada – Zamach na hotele w Ammanie
2006
22 lutego – zamach bombowy na meczet al-Askarija w Samarze
24 kwietnia – zamachy bombowe w Dahab
15 czerwca – zamach na Sri Lance
11 lipca – 7 eksplozji w pociągach i na stacjach sieci kolei podmiejskiej w Bombaju (Indie).
13 sierpnia – wybuch dwóch granatów w trolejbusie w Tyraspolu
21 sierpnia – wybuch na Targowisku Czerkizowskim w Moskwie (dokonany przez organizację „Zbawiciel”)
16 października – atak terrorystyczny na Sri Lance, zginęły 92 osoby
30 grudnia – wybuch bomby podłożonej przez ETA na lotnisku Barajas pod Madrytem (więcej)
31 grudnia – zamachy bombowe w Bangkoku
2007
3 lutego – wybuch ciężarówki na targowisku w Bagdadzie
Zamach bombowy w Indiach 19 lutego 2007 – wybuch bomb w pociągu „Przyjaźń” kursującym pomiędzy Indiami a Pakistanem
27 marca – zamach bombowy w Tal Afar (Irak)
11 kwietnia – zamach bombowy w Algierze
12 kwietnia – zamach na parlament Iraku w Bagdadzie
29 czerwca – nieudane zamachy bombowe w Londynie
30 czerwca – zamach na lotnisko w Glasgow
2 lipca – Zamach bombowy w Jemenie
14 sierpnia – zamachy bombowe w Kahtaniji – 796 zabitych, 1562 rannych
1 października – atak na Ambasadę USA w Wiedniu
18 października – zamach bombowy w Karaczi
6 listopada – zamach bombowy w Baghlan w Afganistanie
11 grudnia – zamachy bombowe w Algierze
12 grudnia – zamachy bombowe w Amara
27 grudnia – zamach na Benazir Bhutto
2001 |
3457274 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Michai%C5%82%20Dienisow | Michaił Dienisow | Michaił Fiodorowicz Dienisow (ros. Михаил Фёдорович Денисов, ur. 28 lutego 1902 we wsi Gruzino w obwodzie nowogrodzkim, zm. 22 czerwca 1973 w Moskwie) - radziecki polityk, ludowy komisarz przemysłu chemicznego ZSRR (1939-1942).
1914-1918 pracował jako robotnik, 1920-1921 w Armii Czerwonej. Od 1926 w WKP(b), 1930 ukończył Leningradzki Instytut Chemiczno-Technologiczny, a 1932 Akademię Wojskowo-Techniczną. 1938 był kierownikiem grupy Komitetu Obrony ZSRR, od listopada 1938 do stycznia 1939 zastępca ministra przemysłu ciężkiego ZSRR, od 24 stycznia 1939 do 26 lutego 1942 ludowy komisarz przemysłu chemicznego ZSRR, następnie zastępca ludowego komisarza. Od 21 marca 1939 do 5 października 1952 zastępca członka KC WKP(b). Od lipca 1942 dyrektor fabryki chemicznej, od 1945 szef Głównego Zarządu Przemysłu Górniczo-Chemicznego Ministerstwa Przemysłu Chemicznego ZSRR, 1948-1952 szef Głównego Zarządu Przemysłu Chemiczno-Farmaceutycznego Ministerstwa Ochrony Zdrowia ZSRR. Od 1952 dyrektor Państwowego Związkowego Instytutu Naukowo-Badawczego i Fabryki Eksperymentalnej Ministerstwa Przemysłu Chemicznego ZSRR, od 1956 na emeryturze.
Odznaczenia
Order Lenina (dwukrotnie)
Order Czerwonego Sztandaru
Order Czerwonej Gwiazdy (dwukrotnie)
Bibliografia
http://www.hrono.ru/biograf/bio_d/denisov_mf.php (ros.)
http://www.az-libr.ru/index.htm?Persons&45D/af46b5d4/index (ros.)
http://www.knowbysight.info/DDD/02387.asp (ros.)
Odznaczeni Orderem Czerwonego Sztandaru
Odznaczeni Orderem Czerwonej Gwiazdy
Odznaczeni Orderem Lenina
Radzieccy politycy
Urodzeni w 1902
Zmarli w 1973 |
3457280 | https://pl.wikipedia.org/wiki/So%C5%82omon%20Mazo | Sołomon Mazo | Sołomon Samojłowicz Mazo (ros. Соломон Самойлович Мазо, ur. 7 czerwca 1900 w Dyneburgu, zm. 4 lipca 1937 w Charkowie) - funkcjonariusz radzieckich organów bezpieczeństwa, komisarz bezpieczeństwa państwowego III rangi.
Życiorys
Żyd, po ukończeniu 1918 gimnazjum studiował na Wydziale Prawnym Uniwersytetu w Charkowie i w Wyższej Wojskowej Szkole Armii Czerwonej (1920). Od lutego 1919 w RKP(b), od listopada 1919 w Armii Czerwonej, od 16 kwietnia 1921 funkcjonariusz gubernialnej Czeki w Charkowie, m.in. szef wydziału kontroli politycznej gubernialnej Czeki i miejskiego oddziału GPU w Charkowie. Od 1923 sekretarz organizacji partyjnej GPU Ukraińskiej SRR, 1923-1924 szef Wydziału Kontroli Politycznej GPU Ukraińskiej SRR, od 1926 pomocnik szefa i szef wydziału GPU Ukraińskiej SRR/Głównego Zarządu Bezpieczeństwa Państwowego Ukraińskiej SRR. Od 17 października 1936 szef Zarządu NKWD obwodu charkowskiego. 29 listopada 1935 mianowany komisarzem bezpieczeństwa państwowego III rangi. Odznaczony Orderem Czerwonego Sztandaru (3 kwietnia 1930) i dwoma Odznakami "Honorowego Pracownika Czeki/GPU".
Zastrzelił się.
Bibliografia
http://www.memo.ru/history/NKVD/kto/biogr/gb300.htm (ros.)
http://www.hrono.info/biograf/bio_m/mazo_ss.php (ros.)
Funkcjonariusze Czeki
Funkcjonariusze NKWD
Odznaczeni Orderem Czerwonego Sztandaru
Radzieccy samobójcy
Urodzeni w 1900
Zmarli w 1937
Żydowscy funkcjonariusze rosyjskich i radzieckich służb specjalnych |
3457283 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Mistrzostwa%20Europy%20w%20Lekkoatletyce%202014%20%E2%80%93%20maraton%20kobiet | Mistrzostwa Europy w Lekkoatletyce 2014 – maraton kobiet | Maraton kobiet – jedna z konkurencji biegowych rozgrywanych podczas lekkoatletycznych mistrzostw Europy w Zurychu.
Rekordy
Tabela prezentuje rekord świata, rekord Europy, najlepsze osiągnięcie na Starym Kontynencie, a także najlepszy rezultat na świecie i Europie w sezonie 2014 przed rozpoczęciem mistrzostw.
Listy europejskie
Tabela przedstawia 10 najlepszych wyników uzyskanych w sezonie 2014 przez europejskie maratonki przed rozpoczęciem mistrzostw.
Terminarz
Rezultaty
Wyniki indywidualne
Wyniki drużynowe
Każda reprezentacja mogła składać się z maksymalnie sześciu biegaczek, jednak do klasyfikacji drużynowej brano czasy trzech najlepszych.
Bibliografia
Maraton kobiet |
3457289 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Wies%C5%82aw%20H%C5%82adkiewicz | Wiesław Hładkiewicz | Wiesław Andrzej Hładkiewicz (ur. 11 sierpnia 1950 w Jasieniu) – polski politolog, profesor nauk społecznych, nauczyciel akademicki Uniwersytetu Zielonogórskiego.
Życiorys
W 1973 ukończył studia w zakresie historii na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W 1977 uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych na podstawie rozprawy pt. „Polacy w Zachodnich strefach okupacyjnych Niemiec 1945-1949”. W 1996 roku otrzymał stopień doktora habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie nauk o polityce na podstawie pracy pt. „Polska elita polityczna w Londynie 1945–1972”. W 2015 uzyskał tytuł profesora nauk społecznych. W 2017 wyróżniony statuetką "Dobosz Powstania Wielkopolskiego", przyznawaną przez Zarząd Główny Towarzystwa Pamięci Powstania Wielkopolskiego 1918/1919.
Pracuje w Instytucie Politologii Wydziału Humanistycznego Uniwersytetu Zielonogórskiego. Jest autorem wielu książek i ponad stu artykułów.
Wybrane publikacje
Lubsko, Jasień. Z dziejów i współczesności (Zielona Góra 1977)
Polacy w zachodnich strefach okupacyjnych Niemiec 1945-1949 (Zielona Góra 1982)
System kolonialny Rzeszy Niemieckiej 1884-1919, (Zielona Góra 1986)
Przywódcy „Polskiego” Londynu 1945-1972 (Zielona Góra 1993)
Towarzystwo Pomocy Polakom w Londynie 1945-1972 (Zielona Góra 1993)
Związek Polaków w Niemczech w zachodnich strefach okupacyjnych Niemiec 1945-1950. Odrodzenie – osiągnięcia – rozłam (Zielona Góra 1993)
Dobroczyńcy. Ród Badenich w dziejach Rzeczypospolitej (Zielona Góra 1993)
Kawalerowie Maltańscy. Polacy w dziejach Zakonu (Zielona Góra 1994)
Jasień. Monografia miasta (wspólnie z Z. Kasprzakiem, Jasień 1994)
Polska elita polityczna w Londynie 1945-1972 (Zielona Góra 1994, 1995)
Winobranie w Zielonej Górze dawniej i dziś (Zielona Góra 1995)
Sulęcin. Dawniej i dziś (wspólnie z P. Krukiem, i J. Ugrynowiczem, Sulęcin 1995)
Organizacja polityczna społeczeństwa (Zielona Góra 1997)
Elita politycznej emigracji polskiej w Londynie 1945-1972 (Zielona Góra 1997)
Globalizacja. Wyzwania dla Polski i regionu lubuskiego: praca zbiorowa, pod red. nauk. Wiesława Hładkiewicza, Andrzeja Małkiewicza, (Zielona Góra 2003)
D'Artagnan, czyli prawdziwy żywot muszkietera. Szkice historycznoliterackie (Zielona Góra 2005)
Człowiek pogranicza polsko-niemieckiego (Zielona Góra 2007)
Problemy bezpieczeństwa Polski w XXI wieku. Studia historyczne i politologiczne (wspólnie z M. Szczerbińskim, Bielsko-Biała-Gorzów Wlkp. 2009)
Jasień 1660-2010 (Jasień 2010)
Meandry polityki. Życie polityczne emigracji polskiej w zachodnich strefach okupacyjnych Niemiec 1945-1949. Liderzy, organizacje, poglądy (Zielona Góra 2011)
Elity polityczne Polski i Niemiec. Studium transgraniczne (Zielona Góra 2012)
Fale Tunisami. Kontestacja arabska w latach 2010-2013 (wspólnie z R. Potockim i M. Piskorskim, Warszawa 2014)
Wrota. Szkice a dziejów Środkowego Nadodrza (Zielona Góra 2015, 2016)
Zielona Góra – miasto Winobrania (Zielona Góra 2016)
Przypisy
Bibliografia
Bibliografia publikacji Wiesława Hładkiewicza 1969-1992. W dwudziestolecie pracy naukowej i dydaktycznej (Zielona Góra 1993)
W kręgu polityki. Zbiór studiów dedykowanych Wiesławowi Hładkiewiczowi w 35-lecie pracy naukowo-dydaktycznej (Zielona Góra 2010)
Linki zewnętrzne
Paweł Hekman, 40-lecie pracy zawodowej prof. Wiesława Hładkiewicza (2014)
Absolwenci Wydziału Historycznego Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Członkowie Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Zielonej Górze
Polscy historycy
Polscy politolodzy
Wykładowcy Uniwersytetu Zielonogórskiego
Urodzeni w 1950
Ludzie urodzeni w Jasieniu (województwo lubuskie) |
3457290 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Blaszka%20mia%C5%BCd%C5%BCycowa | Blaszka miażdżycowa | Blaszka miażdżycowa – zmiana występująca w ścianie tętnic (błona wewnętrzna) powstająca w przebiegu miażdżycy naczyń. Blaszka składa się głównie z osadu wapnia, makrofagów oraz włóknika. Uwypukla się do światła naczynia i zmniejsza jego średnicę. Może to powodować niedokrwienie narządów zaopatrywanych przez daną tętnicę.
Przypisy
Choroby układu krążenia |
3457299 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Gie%C5%82da%20Papier%C3%B3w%20Warto%C5%9Bciowych%20na%20Barbados | Giełda Papierów Wartościowych na Barbados | Giełda Papierów Wartościowych na Barbados (ang. Barbados Stock Exchange) - giełda papierów wartościowych w Bridgetown, stolicy Barbadosu. Według stanu na 16 kwietnia 2015, na giełdzie notowane są akcje 22 spółek, a łączna kapitalizacja wszystkich instrumentów wynosi 8,4 miliarda dolarów.
Giełda została otwarta 2 sierpnia 2001 roku, lecz jej początki sięgają 1987, od kiedy funkcjonowała Securities Exchange of Barbados. W 2001 roku Barbados Stock Exchange zniosła i zastąpiła Securities Exchange of Barbados.
Giełda funkcjonuje jako organizacja non-profit, a jej właścicielami są jej członkowie.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Oficjalna strona Barbados Stock Exchange
Barbados |
3457301 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Csepel%20%28przedsi%C4%99biorstwo%29 | Csepel (przedsiębiorstwo) | Csepel (czyt. Czepel) – nieistniejący węgierski producent samochodów ciężarowych i autobusów, mający swoją siedzibę w Szigetszentmiklós na Węgrzech.
Historia
W 1949 roku w Budapeszcie zapadła decyzja o wykorzystaniu nieczynnej fabryki samolotów jako fabryki samochodów ciężarowych. Licencja na samochody ciężarowe zostaje kupiona u austriackiej firmy Steyr i 11 listopada 1949 roku z taśmy zjeżdża testowy pierwszy pojazd – Csepel D300 według konstrukcji Steyra z 1944 roku wyposażony w podzespoły Ráby i Ikarusa jednak bez silnika, który został zainstalowany miesiąc później. 4 kwietnia 1950 roku pierwsze trzy ciężarówki wyjeżdżają na ulice udekorowane flagami. Produkcja w tym czasie odbywała się pod nadzorem Armii Radzieckiej. W latach 1951-1954 wyprodukowano ok. 750 egzemplarzy Csepel B300 o ładowności 2,5 tony z silnikiem o mocy 85 KM. W 1955 roku rozpoczął się montaż modelu D420 o ładowności 4,5 tony, którego produkcja trwała do lat 60. W tym samym roku z fabryki zjeżdża tysięczna ciężarówka. W 1957 roku dzięki stworzeniu własnej pracowni konstrukcyjnej powstaje nowy model D450 o ładowności 5 ton i mocy 95 KM. Również dzięki wzrostowi produkcji w tamtym czasie fabryka postanawia eksport pojazdów do NRD, PRL, ZSRR oraz do Egiptu, Syrii, Nigerii i Chin. Pod koniec lat 50. powstają także kolejne modele m.in. D700 o ładowności 7 ton, D350, D352 czy D400. W połowie lat 60. powstaje nowa konstrukcja – D130, który wzorowana jest na amerykańskim Dodge Weapon Carrier i przeznaczona jest dla armii węgierskiej. Pojazd ten posiadał napęd 4x4 oraz silnik 5,8 l., powstało ich ok. 500 sztuk. W 1970 roku zostaje zaprezentowany prototyp D452 o ładowności 5 ton z kabiną projektu francuskiego Chaussona przeznaczonego dla polskiego Stara, który jednak nie wchodzi do produkcji seryjnej. Rusza jednak w tym okresie montaż modelu D730 z kabiną polskiego Jelcza. Pod koniec lat 70. fabryka produkuje 1000-1500 ciężarówek rocznie. W 1977 r. Csepel podpisuje z Volvo porozumienie dzięki któremu na Węgrzech montowany jest terenowy C202 Lapplander, lecz jego montaż trwa tylko do początku lat 80. gdyż za wysokie są koszty produkcji. Od 1984 roku montowany jest model D752.40 z kabiną Jelcza, natomiast model D752 dostaje kabinę z jugosłowiańskiej (obecnie słoweńskiej) firmy TAM. Csepel produkuje też wspomagania układów kierowniczych dla Ikarusa i Jelcza dzięki zakupionej licencji u hiszpańskiej firmy Bendiberica. Od 1985 r. firma kooperuje z amerykańskim Cumminsem dokonując modyfikacji silników Cumminsa przeznaczonych dla Ikarusa, a na początku lat 90. prezentuje prototyp D755 z silnikiem Cumminsa o mocy 325 KM, stworzony wspólnie z fińską firmą Sisu Auto. Wraz ze zmianami ustrojowo-gospodarczymi na Węgrzech zmienia się sytuacja fabryki, którą zagraniczny kapitał wchodzący na Węgry nie jest zainteresowany i fabryka stopniowo podupada aż do bankructwa w 1996 roku.
Galeria
Przypisy
Linki zewnętrzne
Opis firmy na stronie magyarjarmu.hu
Marki samochodów ciężarowych
Marki autobusów
Węgierscy producenci samochodów ciężarowych
Węgierscy producenci autobusów |
3457302 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Gie%C5%82da%20Papier%C3%B3w%20Warto%C5%9Bciowych%20na%20Bermudach | Giełda Papierów Wartościowych na Bermudach | Giełda Papierów Wartościowych na Bermudach (ang. Bermuda Stock Exchange) – giełda papierów wartościowych z siedzibą w Hamilton na Bermudach. Założona w 1971 jako lokalny rynek kapitałowy, w 1992 przemianowana na spółkę nastawioną na generowanie zysku. Według stanu na dzień 17 kwietnia 2015, na giełdzie notowanych jest 717 instrumentów a całkowita kapitalizacja w 2014 roku wyniosła 455 milionów dolarów.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Oficjalna strona Bermuda Stock Exchange
Bermudy |
3457304 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Nazarowa | Nazarowa | Osoby o tym nazwisku:
Anna Nazarowa – rosyjska lekkoatletka specjalizująca się w skoku w dal
Irina Nazarowa – rosyjska lekkoatletka specjalizująca się w biegach sprinterskich
Joanna Wnuk-Nazarowa – polska polityk
Natalja Nazarowa – rosyjska lekkoatletka, sprinterka
Olga Nazarowa:
Olga Nazarowa (ur. 1977) – białoruska biathlonistka
Olga Nazarowa (ur. 1965) – radziecka lekkoatletka, sprinterka
Walentina Nazarowa – rosyjska biathlonistka
Zobacz też: Nazarow |
3457305 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Nazarow | Nazarow | Osoby o tym nazwisku:
Andriej Nazarow – rosyjski hokeista
Dilszod Nazarow – tadżycki lekkoatleta, młociarz
Dmytro Nazarow – ukraiński piłkarz
Eduard Nazarow – radziecki animator, reżyser
Jewhen Nazarow – ukraiński piłkarz
Jurij Nazarow – rosyjski aktor
Wiktor Nazarow – ukraiński piłkarz
Zobacz też: Nazarowa |
3457308 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Manfred%20von%20Killinger | Manfred von Killinger | Manfred Freiherr von Killinger (ur. 14 lipca 1886 w Gut Lindigt bei Nossen, zm. 2 września 1944 w Bukareszcie) – niemiecki nazista, członek Organizacji Consul, współodpowiedzialny za zabójstwo Matthiasa Erzbergera.
Życiorys
W czasie I wojny światowej służył w marynarce wojennej. Po 1918 zaangażował się w działalność Freikorpsów. W 1927 wstąpił do NSDAP. Znalazł się w kierowniczym gronie SA.
Od 1929 do 1933 dowódca 1 Grupy SA, od 10 marca 1933 jako komisarz Rzeszy kierował rządem Saksonii. W latach 1936-1938 konsul generalny w San Francisco, 1940-1941 poseł na Słowacji, a następnie w Rumunii. Deputowany Reichstagu z okręgu wyborczego 28 (Drezno-Budziszyn) od 1932.
Popełnił samobójstwo, kiedy Armia Czerwona zajęła Rumunię i weszła do Bukaresztu.
Przypisy
Oficerowie Kaiserliche Marine
Posłowie do Reichstagu
Politycy NSDAP
Członkowie SA
Odznaczeni Złotą Odznaką NSDAP
Premierzy Saksonii
Niemieccy samobójcy
Urodzeni w 1886
Zmarli w 1944 |
3457309 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Leandro%20Burgay | Leandro Burgay | Leandro Burgay (ur. 1943, Vercelli) – włoski brydżysta, autor konwencji i książek brydżowych, World Life Master (WBF), European Master (EBL).
Leandro Burgay w roku 1976 uruchomił śledztwo mające na celu wykrycie możliwych nadużyć w czasie rozgrywek brydżowych. Jego skutkiem stało się stosowanie zasłon.
Wyniki brydżowe
Zawody światowe
W światowych zawodach zdobył następujące lokaty:
Zawody europejskie
W europejskich zawodach zdobył następujące lokaty:
Klasyfikacja
Przypisy
Linki zewnętrzne
Zobacz też
Brydż sportowy
Włoscy brydżyści
Urodzeni w 1940 |