id
stringlengths 1
7
| url
stringlengths 31
408
| title
stringlengths 1
239
| text
stringlengths 1
297k
|
|---|---|---|---|
3461052 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Niko%C5%82aj%20Gniedicz | Nikołaj Gniedicz | Nikołaj Iwanowicz Gniedicz (ros. Никола́й Ива́нович Гне́дич, ur. 13 lutego 1784 w Połtawie, Imperium Rosyjskie, zm. 15 lutego 1833 w Petersburgu) – rosyjski poeta i tłumacz.
Autor przekładu Iliady Homera (1807-1821) oraz tłumaczeń m.in. utworów Schillera, Szekspira i Woltera. Napisał także poemat Rożdienije Gomiera w 1817 r. Jego dzieła zostały opublikowane w przekładzie polskim w antologii Dwa wieki poezji rosyjskiej w 1954 r.
Był zwolennikiem oparcia literatury rosyjskiej na wzorach monumentalnych form poezji starogreckiej.
Przypisy
Rosyjscy poeci XIX wieku
Rosyjscy tłumacze
Ludzie urodzeni w Połtawie
Urodzeni w 1784
Zmarli w 1833 |
3461055 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Demon%20salsy | Demon salsy | Demon salsy (ang. Cuban Fury) – brytyjska komedia z 2014 roku wyreżyserowana przez Jamesa Griffithsa. Wyprodukowana przez StudioCanal. Role główne w filmach zagrali Nick Frost, Rashida Jones i Chris O’Dowd.
Premiera filmu miała miejsce 13 lutego 2014 w Wielkiej Brytanii.
Fabuła
Przed dwudziestopięcioma laty Bruce (Nick Frost) był mistrzem salsy juniorów w Wielkiej Brytanii. Dziś ma nadwagę i masę kompleksów. Nudne życie mężczyzny zmienia się pod wpływem nowej szefowej, miłośniczki salsy Julii (Rashida Jones). Aby zdobyć jej uwagę, mężczyzna postanawia odnaleźć w sobie dawną pasję i zostać królem parkietu.
Produkcja
Zdjęcia do filmu kręcono w Londynie w Anglii w Wielkiej Brytanii.
Obsada
Źródło: Filmweb
Nick Frost jako Bruce
Rashida Jones jako Julia
Chris O’Dowd jako Drew
Olivia Colman jako Sam
Ian McShane jako Ron Parfait
Wendi McLendon-Covey jako Carly
Rory Kinnear jako Gary
Kayvan Novak jako Bejan
Alexandra Roach jako Helen
Tim Plester jako Mickey
Liz Cackowski jako Paula
i inni
Odbiór
Film otrzymał pozytywne recenzje od krytyków. Magazyn Rotten Tomatoes przyznał filmowi ocenę 51%, natomiast Metacritic otrzymał za film 52 ze 100 punktów.
Nagrody i nominacje
Źródło: Filmweb
Przypisy
Linki zewnętrzne
Brytyjskie filmy z 2014 roku
Brytyjskie filmy komediowe
Filmy wytwórni StudioCanal |
3461058 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Kaminski | Kaminski | Osoby o tym nazwisku:
André Kaminski – szwajcarski pisarz, reżyser i dziennikarz
Bronisław Kaminski – rosyjski wojskowy, kolaborant hitlerowski, zbrodniarz wojenny
Ed Kaminski – amerykański lekkoatleta
Gerd Kaminski – austriacki prawnik i sinolog
Grigorij Kaminski – radziecki polityk
Heinrich Kaminski – niemiecki kompozytor
Jake Kaminski – amerykański łucznik, olimpijczyk
Jewhen Kaminski – ukraiński piłkarz i trener piłkarski
Mik Kaminski – angielski muzyk
Palladiusz (Kaminski) – biskup Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego
Thomas Kaminski – belgijski piłkarz
Władimir Kaminski – radziecki kolarz szosowy, olimpijczyk
Zobacz też:
Kamiński |
3461062 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Hreniak | Hreniak | Osoby o tym nazwisku:
Maciej Hreniak – polski pływak
Taras Hreniak – ukraiński piłkarz i trener |
3461070 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Desrosiers | Desrosiers | Osoby o tym nazwisku:
David Desrosiers – kanadyjski basista
Julien Desrosiers – francuski hokeista |
3461074 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Machine%20Gun%20%28singel%20Portishead%29 | Machine Gun (singel Portishead) | Machine Gun – pierwszy singiel zespołu Portishead z płyty Third, wydany 18 marca 2008 roku. Był to pierwszy singiel grupy od dziesięciu lat, jednak odróżnia się od poprzednich nagrań grupy wykorzystaniem agresywnych, industrialnych rytmów. Swoją premierę miał na antenie BBC Radio 1 i stronie internetowej Portishead, a 10 kwietnia został udostępniony do płatnego pobrania. Jednostronny winyl został wydany w Anglii 14 kwietnia 2008 roku. Wideoklip pokazuje grupę, wykonującą piosenkę w studiu.
Singiel okazał się pierwszym od 1998 roku, który dotarł do notowania UK Singles Chart – zajmował w nim 52. pozycję Machine Gun został doceniony przez krytyków – serwis , uśredniający opinie recenzentów, sklasyfikował go na 11. miejscu na liście 2008 roku, 71. w dekadzie i 477. rankingu wszech czasów.
Utwór został zsamplowany w utworze The Weeknd Belong to the World w 2013 roku.
Przypisy
Single wydane w roku 2008
Single Portishead |
3461082 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Jab%C5%82onski | Jabłonski | Osoby o tym nazwisku:
Eduard Jabłonski – ukraiński piłkarz i trener piłkarski
Wiktor Jabłonski – ukraiński piłkarz i trener piłkarski
Zobacz też:
Jabłoński |
3461085 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Jankow | Jankow | Osoby o tym nazwisku:
Aleksandyr Jankow – bułgarski prawnik i polityk
Czawdar Jankow – bułgarski piłkarz
Iwan Jankow – bułgarski zapaśnik
Płamen Jankow – bułgarski bokser
Złatko Jankow – bułgarski piłkarz |
3461086 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Montecatini%20Terme-Monsummano | Montecatini Terme-Monsummano | Montecatini Terme-Monsummano (włoski: Stazione di Montecatini Terme-Monsummano) – stacja kolejowa w Montecatini Terme, w prowincji Pistoia, w regionie Toskania, we Włoszech. Stacja znajduje się na linii Florencja - Viareggio. Obsługuje również pobliską gminę Monsummano Terme.
Według klasyfikacji RFI posiada kategorią srebrną.
Historia
Stacja została otwarta 4 sierpnia 1937.
Linie kolejowe
Maria Antonia
Zobacz też
Lista stacji i przystanków kolejowych w Toskanii
Przypisy
Linki zewnętrzne
Rozkład jazdy
Stacje i przystanki kolejowe w Toskanii |
3461088 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Scotland%20Neck%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29 | Scotland Neck (Karolina Północna) | Scotland Neck – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Halifax.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3461090 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Quincy%20Miller | Quincy Miller | Quincy Cortez Miller (ur. 18 listopada 1992 w Chicago) – amerykański koszykarz, występujący na pozycji skrzydłowego.
13 lipca 2015 został wymieniony do Brooklyn Nets w zamian za Steve'a Blake'a. 10 października 2015 roku podpisał umowę z serbskim zespołem Crvenej zvezdy Telekom Belgrad.
27 lipca 2017 został zawodnikiem niemieckiego Brose Baskets Bamberg.
Osiągnięcia
Stan na 5 września 2019, na podstawie, o ile nie zaznaczono inaczej.
NCAA
Uczestnik rozgrywek Elite Eight turnieju NCAA (2012)
Najlepszy pierwszoroczny zawodnik konferencji Big 12 (2012)
Zaliczony do:
I składu najlepszych debiutantów Big 12 (2012)
składu honorable mention All-Big 12 (2012)
Drużynowe
Mistrz:
Ligi Adriatyckiej (2016)
Serbii (2016)
Zdobywca pucharu Izraela (2017)
Indywidualne
Uczestnik NBA meczu gwiazd D-League (2015)
Zaliczony do:
II składu Euroligi (2016)
III składu turnieju D-League Showcase (2015)
składu honorable mention turnieju NBA D-League Showcase (2013)
Reprezentacja
Mistrz Ameryki U–18 (2010)
Przypisy
Linki zewnętrzne
Profil na NBA.com
Statystyki na basketball-reference.com
Profil na landofbasketball.com
Profil na sports.yahoo.com
Profil na espn.go.com
Profil na rotoworld.com
Profil na nbadraft.net
Profil na draftexpress.com
Profil na baylorbears.com
Amerykańscy koszykarze
Koszykarze Denver Nuggets
Koszykarze Iowa Energy
Koszykarze Reno Bighorns
Koszykarze Sacramento Kings
Koszykarze Grand Rapids Drive
Koszykarze Detroit Pistons
Koszykarze KK Crvena Zvezda Belgrad
Koszykarze Brose Baskets
Koszykarze Maccabi Tel Awiw
Koszykarze Baylor Bears
Koszykarze Piratas de Quebradillas
Urodzeni w 1992
Ludzie urodzeni w Chicago |
3461092 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Funcheira%20%28stacja%20kolejowa%29 | Funcheira (stacja kolejowa) | Funcheira (port: Estação Ferroviária de Funcheira) – stacja kolejowa w miejscowości Funcheira, w gminie Ourique, w regionie Alentejo, w Portugalii. Znajduje się na Linha do Sul.
Charakterystyka
W styczniu 2011 roku, stacja posiadała 3 tory o długości odpowiednio 552, 399 i 326 metrów; dwa perony miały 196 i 212 i 69 m długości. Pierwszy peron ma 25 cm wysokości, a drugi wyspowy 70 cm.
Historia
Linia została otwarta w 1888 roku w ramach Caminho de Ferro do Sul. Stację otwarto dopiero 23 sierpnia 1914.
Linie kolejowe
Linha do Sul
Linha do Alentejo
Przypisy
Linki zewnętrzne
Informacje o stacji na REFER
Informacje o stacji na CP
Stacje i przystanki kolejowe w dystrykcie Beja |
3461094 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Roanoke%20Rapids%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29 | Roanoke Rapids (Karolina Północna) | Roanoke Rapids – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Halifax.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3461096 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Bie%C5%82aje%20%28rejon%20uszacki%29 | Biełaje (rejon uszacki) | Biełaje (błr. Белае; ros. Белое, hist. Białe) – wieś na Białorusi, w rejonie uszackim obwodu witebskiego, na Pojezierzu Białoruskim, około 18 km na południowy wschód od Uszacza.
Historia
Pierwsza pisemna wzmianka o wsi pochodzi z roku 1552. Dobra te były dziedzictwem rodziny Korsaków-Hołubickich herbu własnego. W wyniku małżeństwa córki Hleba Iwanowicza Korsaka-Hołubickiego (późniejszego metropolity połockiego, znanego pod imieniem Herasim) Anny Hlebówny z Korsaków-Hołubickich, wdowy po Tymoteuszu Hurko (zm. między 1574 a 1576 rokiem), z Mikołajem Niemirowiczem-Szczyttem herbu Jastrzębiec (synem marszałka hospodarskiego Mikołaja Niemirowicza-Szczytta) Białe (Biało) przeszło do rodu Niemirowiczów-Szczyttów na kolejne blisko 300 lat.
14 stycznia 1593 r. Anna Niemirowiczowa-Szczyttowa (zm. między 1593 a 1596 rokiem) zapisała swojemu mężowi dożywocie na swoich dobrach dziedzicznych w województwie połockim tj. Hołubowiczach i Białem, natomiast swoim synom: Piotrowi, Fryderykowi (Fiodorowi), Ostafiejowi i Krzysztofowi, zapisała te dobra wieczyście. Oprócz synów Anna i Mikołaj Niemirowiczowie-Szczyttowie mieli jeszcze dwie córki: Rainę (Reginę) – żonę kniazia Mikołaja Świrskiego; i Helenę. Mikołaj Niemirowicz-Szczytt (zm. po 1596) – obrońca Połocka przed wojskami cara Iwana IV, który po zdobyciu twierdzy w 1563 roku wraz ze swoim krewnym wojewodą połockim Stanisławem Dowojno więziony był latami w Moskwie – został pochowany w Białem w grobowcu, który zachował się do I wojny światowej.
W 1620 roku syn Mikołaja, Krzysztof Niemirowicz-Szczytt, pan na Białem i Urodzie, wybudował w Białem cerkiew i opatrzył ją funduszem. Za czasów Mikołaja i jego syna Krzysztofa Białe pełniło funkcję głównej rezydencji Niemirowiczów-Szczyttów. Kolejnym właścicielem dóbr Białe został syn Krzysztofa i jego żony Zofii z Lissowskich – Justynian Niemirowicz-Szczytt (zm. 1677). Gdy podczas wojny polsko-moskiewskiej 1654-1667 wojewoda ruski Stefan Czarnecki kwaterował w majątku Tabołki Justyniana Niemirowicza-Szczytta, na pamiątkę podarował Niemirowiczowi-Szczyttowi swój stolik obozowy z własnoręcznym napisem. Stolik ten był przechowywany w Białem do I wojny światowej. W wyniku działów spadku Białe znalazło się w rękach potomków Konstantego Marcjana Niemirowicza-Szczytta, syna Justyniana.
W 1696 roku ufundowano tu majątek jezuicki, w 1727 roku wzniesiono kościół katolicki pw. św. Tadeusza.
Po II rozbiorze Polski w 1793 roku dobra te, wcześniej należące do województwa połockiego Rzeczypospolitej, znalazły się na terenie powiatu lepelskiego guberni witebskiej Imperium Rosyjskiego. Majątek jezuicki został skonfiskowany przez władze carskie w 1820 roku w ramach kasaty klasztorów w zaborze rosyjskim.
Około 1800 roku ówczesny właściciel Białego pisarz skarbowy litewski Justynian Niemirowicz-Szczytt (1740–1824) przekazał majątek swojemu synowi – Józefowi Niemirowiczowi-Szczyttowi (1777-1848), szambelanowi królewskiemu i dworu rosyjskiego, późniejszemu marszałkowi lepelskiemu. Józef Niemirowicz-Szczytt doprowadził do ponownego rozkwitu majątku, zabezpieczając przy tym XVI-XVIII wieczne pamiątki rodzinne Niemirowiczów-Szczyttów. Oprócz Białego Józef odziedziczył również Mosarz, Osinówkę i Wydryn. W 1817 roku poślubił Franciszkę Doktorowicz-Hrebnicką (1800-1881), z którą miał dwie córki: Ewelinę (ok. 1822-1904) – żonę gen. Stanisława Chomińskiego, gubernatora kowieńskiego, a następnie wołogodzkiego; oraz Marię (zmarłą na wygnaniu w 1865) – żonę marszałka lepelskiego Erazma Korsaka. Białe otrzymała córka Maria, która wcześnie osierociła dwie córki: Józefę i Zofię. Dzieci Marii były wychowywane przez ich babkę Franciszkę Niemirowicz-Szczytt z Hrebnickich. Dobra Białe otrzymała w posagu Józefa, która w 1868 roku poślubiła swojego dalekiego krewnego hr. Stanisława Zabiełło (wnuka kasztelana mińskiego Szymona Zabiełło, a prawnuka Antoniego Zabiełło i Zofii z Niemirowiczów-Szczyttów). Ostatnim właścicielem majątku był ich syn, Józef Zabiełło (1873–1929).
W 1921 roku, po ustabilizowaniu się granicy polsko-radzieckiej Białe znalazło się w ZSRR. Od 1991 roku – na Białorusi.
Dawne zabytki
Józef Niemirowicz-Szczytt wystawił w 1801 roku nowy dwór, wykorzystując pozostałości dawnego dworu zapewne z czasów Justyniana Niemirowicza-Szczytta (zm. 1677). Dwór w Białem był to długi budynek, parterowy, wybudowany na planie prostokąta, na wysokiej podmurówce. Elewacja frontowa charakteryzowała się dwoma symetrycznie usytuowanymi portykami, w każdym z nich trójkątny szczyt był podparty dwiema parami kolumn. Dwór był otoczony dosyć dużym parkiem krajobrazowym, przechodzącym w las. Atrakcyjność lokalizacji podkreślała bliskość dwóch jezior: Bielskiego i Troszczańskiego. Majątek przetrwał do 1917 roku.
Cerkiew z 1620 roku i kościół z 1727 roku również nie przetrwały rewolucji październikowej.
Majątek w Białem został opisany w 1. tomie Dziejów rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej Romana Aftanazego.
Przypisy
Wsie w rejonie uszackim |
3461098 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Hobgood | Hobgood | Hobgood – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Cleveland.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3461099 | https://pl.wikipedia.org/wiki/U%C5%9Bpieni%20%28film%202014%29 | Uśpieni (film 2014) | Uśpieni (ang. The Quiet Ones) – brytyjsko-amerykański horror z 2014 roku w reżyserii Johna Pogue'a. Wyprodukowana przez wytwórnię Lionsgate.
Premiera filmu miała miejsce 10 kwietnia 2014 w Wielkiej Brytanii, a dwa tygodnie później 25 kwietnia w Stanach Zjednoczonych. W Polsce premiera filmu odbyła się 16 maja 2014.
Opis fabuły
Zagubiona Jane Harper (Olivia Cooke) zdradza objawy opętania. Profesor Joseph Coupland (Jared Harris) postanawia ze swoimi studentami uwolnić z ciała dziewczyny negatywne emocje, a następnie stworzyć z nich poltergeista. Aby przeprowadzić eksperyment, wszyscy gromadzą się w opuszczonym domu na przedmieściach Londynu.
Produkcja
Zdjęcia do filmu nakręcono w czerwcu 2012 roku i był kręcony Oksfordzie w Anglii w Wielkiej Brytanii.
Obsada
Źródło: Filmweb
Jared Harris jako profesor Joseph Coupland
Sam Claflin jako Brian McNeil
Erin Richards jako Krissi Dalton
Rory Fleck-Byrne jako Harry Abrams
Olivia Cooke jako Jane Harper
Laurie Calvert jako Phillip
Aldo Maland jako David Q
i inni.
Odbiór
Film Uśpieni spotkał się z mieszanymi recenzjami od krytyków. Serwis Rotten Tomatoes przyznał filmowi ocenę 36% on Rotten Tomatoes, natomiast Metacritic otrzymał za film 41 ze 100 punktów.
Nagrody i nominacje
Źródło: Internet Movie Database
Przypisy
Linki zewnętrzne
Amerykańskie filmy z 2014 roku
Amerykańskie filmy z gatunku horror
Brytyjskie filmy z 2014 roku
Brytyjskie filmy z gatunku horror
Filmy wytwórni Lionsgate
Filmy fantastyczne z 2014 roku |
3461105 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Enfield%20%28Maine%29 | Enfield (Maine) | Enfield – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Maine, w hrabstwie Penobscot.
Przypisy
Miasta w stanie Maine |
3461106 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Jerzy%20Juk-Kowarski | Jerzy Juk-Kowarski | Jerzy Juk-Kowarski, właśc. Jerzy Bartłomiej Kowarski (ur. 4 listopada 1944 w Warszawie) – polski scenograf teatralny.
Życiorys
Studiował matematykę na Uniwersytecie Warszawskim. Przeszedł następnie na Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie w 1973 ukończył studia na Wydziale Architektury Wnętrz.
Jako scenograf debiutował w 1973, pracując nad adaptacją Upiorów Henrika Ibsena w Teatrze Polskim w Bydgoszczy. Od połowy lat 70. związany z Teatrem Nowym w Poznaniu i Starym Teatrem im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie. Współpracował z Izabellą Cywińską (m.in. przy Łaźni Władimira Majakowskiego i Rewizorze Nikołaja Gogola). Był również wieloletnim współpracownikiem Jerzego Jarockiego, przygotowując scenografie do takich spektakli w Teatrze Starym jak Sen o Bezgrzesznej, Mord w katedrze, Życie jest snem, Portret, Grzebanie, Faust cz. I. Pracował też przy sztukach wystawianych przez Jerzego Jarockiego za granicą, w tym Balu Manekinów w Czelabińsku, Rewizorze w Wuppertalu i Portrecie w Bonn.
Odznaczenia i wyróżnienia
Odznaczony Srebrnym (1997) i Złotym (2001) Krzyżem Zasługi oraz Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2014), a także Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2009). W 2010 wyróżniony Nagrodą Specjalną im. Konrada Swinarskiego, w 2013 otrzymał Grand Prix festiwalu Dwa Teatry za scenografię do Tanga.
Przypisy
Absolwenci Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie
Laureaci nagrody specjalnej im. Konrada Swinarskiego
Polscy scenografowie teatralni
Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)
Odznaczeni Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”
Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi (III Rzeczpospolita)
Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (III Rzeczpospolita)
Ludzie urodzeni w Warszawie
Urodzeni w 1944 |
3461107 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Enfield%20%28New%20Hampshire%29 | Enfield (New Hampshire) | Enfield – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie New Hampshire, w hrabstwie Grafton.
Przypisy
Miasta w stanie New Hampshire |
3461108 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Enfield%20%28Nowy%20Jork%29 | Enfield (Nowy Jork) | Enfield – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Nowy Jork, w hrabstwie Tompkins.
Przypisy
Miasta w stanie Nowy Jork |
3461109 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Enfield%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29 | Enfield (Karolina Północna) | Enfield – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Halifax.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3461117 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Halifax%20%28Wirginia%29 | Halifax (Wirginia) | Halifax – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Wirginia, siedziba administracyjna hrabstwa Halifax. W 2000 roku populacja miasta wynosiła 1389 mieszkańców.
Przypisy
Miasta w stanie Wirginia |
3461119 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Halifax%20%28Vermont%29 | Halifax (Vermont) | Halifax – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Vermont, w hrabstwie Windham.
Przypisy
Miasta w stanie Vermont |
3461122 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Amadeo%20Bordiga | Amadeo Bordiga | Amadeo Bordiga (ur. 13 czerwca 1889 w Ercolano w prowincji Neapol, zm. 23 lipca 1970 w Formii) – włoski marksista, teoretyk lewicowego komunizmu, założyciel Komunistycznej Partii Włoch i jej sekretarz generalny w latach 1921–1924, jeden z przywódców Międzynarodówki Komunistycznej, i, po II wojnie światowej, przewodnia figura Międzynarodowej Partii Komunistycznej.
Życiorys
Dzieciństwo i młodość
Bordiga urodził się w Ercolano, w prowincji Neapol. Jego ojciec Oreste, Piemontczyk, był poważanym uczonym nauk rolniczych, którego autorytet uznawano szczególnie w sprawach problemów rolnictwa południowych Włoch. Wuj ze strony ojca, Giovanni, był matematykiem, ekspertem w geometrii rzutowej, wykładowcą Uniwersytetu w Padwie i radykałem z okresu zjednoczenia Włoch.
Matka, Zaira z domu Amadei, pochodziła ze starej florenckiej rodziny, a jej ojciec był spiskowcem z okresu Risorgimento. Otoczenie rodzinne było więc istotne w kształtowaniu się młodego rewolucjonisty, który wiedział jak „łączyć naukę ze sztuką”, jak powiedział w 1960 r. o całym ruchu rewolucyjnym. Na tym tle, Bordiga ukończył inżynierię na Politechnice w Neapolu w 1912 r. Z ruchem socjalistycznym zetknął się już w liceum poprzez swojego nauczyciela fizyki, Calviego, a w 1910 dołączył do Włoskiej Partii Socjalistycznej (PSI).
Włoska Partia Socjalistyczna
Wraz z innymi radykalnymi socjalistami aktywnie sprzeciwiał się włoskiej wojnie kolonialnej w Libii. W kwietniu 1912 razem z innymi młodymi towarzyszami założył "Koło Karola Marksa", grupę która wyszła z neapolitańskiej sekcji PSI. Pod jego wpływem neapolitańska sekcja partii stała się zalążkiem bojowego nurtu, który stopniowo trafił na lokalne zjazdy Młodzieżówki Socjalistycznej i na krajowe kongresy Partii. W tym samym czasie powiększył swoje doświadczenie w walce robotniczej, mieszkając na jednym z obszarów przemysłowych na wschód od Neapolu, jednym z najbardziej rozwiniętych we Włoszech.
Odrzucenie pedagogicznego podejścia do polityki stało się w tych latach jednym z głównym podejmowanych przez niego tematów. Był od początku dogłębnie przeciwny demokracji przedstawicielskiej, którą utożsamiał z burżuazyjnym elektoralizmem: „Tak więc jeśli istnieje zupełna negacja teorii działania demokratycznego, należy jej szukać w socjalizmie” (Il Socialista, 1914) Tym samym sprzeciwiał się swobodzie działania grupy parlamentarnej Partii Socjalistycznej, zamiast tego domagając się poddania jej centralnej kontroli. Podobnie jak większość socjalistów z krajów śródziemnomorskich, był także stanowczym przeciwnikiem wolnomularstwa.
U wybuchu I wojny światowej w 1914 wyróżnił się swoją kampanią antymilitarystyczną. W 1915, wraz z przystąpieniem Włoch do wojny, został powołany do wojska i musiał zaprzestać otwartej działalności antywojennej. Zwolniony ze służby czynnej z powodu poważnej krótkowzroczności, wznowił działalność polityczną w partii przedstawiając w 1917 wniosek przeciwko niejednoznacznemu hasłu „ani poparcia, ani sabotażu” wobec wojny. Wynik głosowania wywołał wielkie zdziwienie wśród przywódców partii: 14 000 głosów za wnioskiem i 17 000 przeciwko. W sierpniu 1917 Bordiga był animatorem Bezkompromisowej Frakcji Rewolucyjnej.
Komunistyczna Partia Włoch
W następstwie rewolucji październikowej, Bordiga dołączył do międzynarodowego ruchu komunistycznego i uformował Frakcję Komunistyczną-Abstencjonistyczną wewnątrz Partii Socjalistycznej. „Abstencjonistyczną”, ponieważ sprzeciwiała się ona udziałowi w „burżuazyjnych wyborach”. Grupa, razem z byłym ugrupowaniem L'Ordine Nuovo z Turynu skupionym wokół Antonio Gramsciego, miała potem stanowić rdzeń Komunistycznej Partii Włoch (PCd'I, Partito Comunista d'Italia) - założonej w Livorno w styczniu 1921 r. Doszło do tego po długiej walce wewnątrz PSI: już w 1919 przegłosowała ona afiliację z Kominternem, lecz odmawiała pozbycia się swojego reformistycznego skrzydła. W toku konfliktu, Bordiga wziął udział w drugim kongresie Kominternu w 1920, gdzie dodał 2 punkty do 19 warunków członkostwa zaproponowanych przez Włodzimierza Lenina. 21. warunek, przy którym upierał się Bordiga, czynił wszystkie decyzje Międzynarodówki wiążącymi dla wszystkich partii komunistycznych- oznaczało to, że wbrew swoim poglądom przeznaczył partię do działania w parlamencie. Według Bordigi jedność działalności komunistycznej była ważniejsza od kwestii taktycznych. Niemniej jednak został skrytykowany przez Lenina w broszurze „Dziecięca choroba »lewicowości« w komunizmie”.
Dla Bordigi partia była „społecznym mózgiem” klasy robotniczej, której zadaniem nie było zdobywanie poparcia większości, lecz przygotowywanie się do zbrojnego powstania, w toku którego przejęłaby władzę i wykorzystała ją do zniesienia kapitalizmu i narzucenia społeczeństwa komunistycznego siłą. Bordiga utożsamiał dyktaturę proletariatu z dyktaturą partii, i przekonywał, że ustanowienie jej własnej dyktatury powinno być natychmiastowym i bezpośrednim celem. Bordiga był przeciwnikiem antyfaszyzmu rozumianego jako sojusz wszystkich przeciwników faszyzmu, jego zdaniem wszystkie ugrupowania burżuazyjne od socjaldemokratów po faszystów powinny być jednakowo zwalczane.
Stanowisko to akceptowała większość członków PCd'I, lecz miało to doprowadzić do konfliktu w Kominternie gdy ten w 1921 r. przyjął nową taktykę: „zjednoczonego frontu” z partiami socjaldemokratycznymi do walki o reformy, a nawet do stworzenia razem „rządu robotniczego”. Bordiga uznał to za powrót do nieudanych taktyk przedwojennych socjaldemokratów, które doprowadziły ich do zostania reformistami.
Ze względu na dyscyplinę Bordiga i jego towarzysze (którzy stali się znani jako „włoska lewica komunistyczna”) zaakceptowali decyzję Kominternu, lecz byli w coraz trudniejszej sytuacji. Gdy Bordigę w 1923 r. zaaresztował pod zmyślonymi zarzutami nowy rząd Benito Mussoliniego, ten musiał porzucić swoje stanowisko członka Komitetu Centralnego PCd'I, lecz po jego uniewinnieniu rok później, postanowił go nie odzyskiwać, zatem domyślnie akceptując fakt, że teraz został opozycjonistą. W 1924, lewica utraciła kontrolę nad PCd'I na rzecz grupy promoskiewskiej której przywódca, Gramsci, został nowym sekretarzem generalnym partii w czerwcu. Na trzecim kongresie PCd'I, odbytym na wygnaniu w Lyonie w styczniu 1926, manewr grupy promoskiewskiej został ukończony; bez wsparcia Międzynarodówki Komunistycznej w ucieczce spod faszystowskiej kontroli, niewielu członkom lewicy udało się dotrzeć na kongres, tak więc „tezy” zredagowane przez Bordigę zostały odrzucone, a te stalinowskiej mniejszości przyjęte.
Ostatni raz wziął udział w zebraniu Komitetu Wykonawczego Kominternu w 1926, w tym samym roku w którym stanął twarzą w twarz z przywódcą Związku Radzieckiego Józefem Stalinem. W swojej ostatecznej konfrontacji ze Stalinem w Moskwie w 1926, Bordiga zaproponował żeby wszystkie Partie Komunistyczne świata razem rządziły Związkiem Radzieckim, aby zademonstrować ponadnarodową rzeczywistość ruchu robotniczego. Propozycja ta spotkała się z chłodnym przyjęciem ze strony Stalina i jego stronników. Bordiga oskarżył Stalina o zdradę rewolucji, nazywając radzieckiego przywódcę „grabarzem rewolucji”.
Aresztowanie
W grudniu 1926 r. Bordiga został znowu zaaresztowany przez faszystowskie władze i wysłany do więzienia na Ustice, włoskiej wyspie na Morzu Tyrreńskim. Tam spotkał się z Gramscim, z którym odnowił przyjaźń i współpracował pomimo różnic politycznych. Bordiga był zmartwiony złym stanem zdrowia Gramsciego, lecz nic nie wyszło z planu zorganizowania jego ucieczki z wyspy. W 1928 Bordigę przeniesiono na wyspę Ponza. Tam zbudował kilka domów, powracając po swoim areszcie w 1929 aby je ukończyć.
Opozycja
Po uwolnieniu Bordiga nie wznowił działalności w Partii Komunistycznej, i został tak naprawdę wydalony w marcu 1930 pod zarzutem „popierania, obrony i aprobaty stanowisk opozycji trockistowskiej" i zakłócania pracy partii. Wraz z jego wydaleniem, Bordiga porzucił działalność polityczną aż do 1943 r., oddając się zawodowi inżyniera. W tym okresie odmawiał komentowania spraw politycznych nawet, gdy pytali go zaufani przyjaciele. Jednakże wielu jego dawnych zwolenników w PCd'I udało się na wygnanie i stworzyło tendencję polityczną zwaną często „włoską lewicą komunistyczną”. W 1928 jej członkowie na wygnaniu we Francji i Belgii uformowali „Frakcję Lewicową Komunistycznej Partii Włoch”, która w 1935 stała się „Włoską Frakcją Lewicy Komunistycznej”. Ta zmiana nazwy była odbiciem poglądu lewicy włoskiej, że PCd'I i inne Partie Komunistyczne stały się teraz „kontrrewolucyjne”. „Bordigiści”, jak ich nazywano, wraz ze swoją teorią partii i ich sprzeciwem wobec wszelkiej formy „frontyzmu”, utrzymywali że program był wszystkim a liczby niczym. Bordiga miał raz jeszcze współpracować z wieloma z tych towarzyszy po II wojnie światowej.
Międzynarodowa Partia Komunistyczna
Po 1944 powrócił do działalności politycznej jako członek Frakcji Socjalistów i Komunistów skupionej w Neapolu. Ale gdy to ugrupowanie zostało rozwiązane i weszło w skład Komunistycznej Partii Internacjonalistycznej (PCInt), Bordiga początkowo do niej nie wstąpił. Jednakże pisał anonimowo dla jej prasy, głównie Battaglia Comunista i Prometeo, w zgodzie ze swoim poglądem że dzieło rewolucyjne jest z natury zbiorowe, i swoim sprzeciwem wobec wszelkiej formy (nawet domyślnego) kultu jednostki. Bordiga dołączył do PCInt w 1949. Wkrótce wewnątrz partii doszło do konfliktu między dwiema grupami, z których jednej przewodził Bordiga a drugiej Onorato Damen. Głównymi kwestiami spornymi były: charakterystyka imperializmu i walka narodowowyzwoleńcza (Bordiga utrzymywał, że w niektórych „zacofanych” regionach świata komuniści powinni nadal popierać ruchy narodowowyzwoleńcze), kwestia związków zawodowych (zdaniem grupy Bordigi komuniści wciąż powinni byli zdobywać wpływy w związkach zawodowych, aby zdobyć wpływy wśród klasy robotniczej), stosunek między partią a klasą, natura Związku Radzieckiego.
W 1951 r. doszło do rozłamu, a w 1952 Bordiga i jego zwolennicy utworzyli Międzynarodową Partię Komunistyczną, publikującą Il Programma Comunista. Bordiga poświęcił się Partii i pozostał w niej aż do śmierci w 1970 roku.
Poglądy
Stalinizm
Bordiga był zagorzałym przeciwnikiem stalinizmu, który jego zdaniem stanowił kontrrewolucję, w wyniku której partie komunistyczne powróciły do oportunizmu i reformizmu socjaldemokracji i porzuciły sprawę światowej rewolucji proletariackiej. Teorię "socjalizmu w jednym kraju" uważał za niemarksistowską i za zdradę proletariackiego internacjonalizmu. O ile jasnym dla niego było, że w ZSRR nie było socjalizmu, w różnych okresach miał różne poglądy co do tego, jaki rodzaj społeczeństwa naprawdę reprezentował- raz mówił o nim jako kapitalistycznym, raz uważał, że nie jest, ale wykazuje tendencję w stronę kapitalizmu. Zgodnie z koncepcją Bordigi Stalin, a później Mao Zedong, Hồ Chí Minh, Che Guevara itp. byli „wielkimi romantycznymi rewolucjonistami” w znaczeniu XIX-wiecznym, tj. rewolucjonistami burżuazyjnymi. Uważał, że stalinowskie reżimy które powstały po 1945 po prostu dokańczały rewolucję burżuazyjną poprzez swoją politykę agrarną i poprzez rozwój sił wytwórczych.
Demokracja
Bordiga z dumą określał się jako „antydemokrata” i uważał, że jego zdanie podzielali Marks i Engels. Uważał faszyzm i stalinizm za kulminację burżuazyjnej demokracji. Demokracji przeciwstawiał dyktaturę proletariatu. Nie krytykował jednak tyle demokratycznej formy podejmowania decyzji samej w sobie (choć pod koniec życia doszedł do wniosku że należałoby się pozbyć wszelkich mechanizmów demokratycznych w organizacji partyjnej), co podnoszenie demokracji do rangi stojącej ponad realną walką proletariatu zasady, zgodnie z którą można by było z liczenia głosów wywieść "wolę ludu", która byłaby automatycznie słuszna. Jego zdaniem opinia większości nie była wystarczającym czynnikiem przy wyborze słusznej drogi działania. W miejsce "centralizmu demokratycznego" proponował "centralizm organiczny", w którym program komunistyczny byłby ważniejszy od woli większości. Perspektywa Bordigi podkreśla fakt, że dla Marksa komunizm nie jest ideałem do osiągnięcia, lecz "realnym ruchem" zrodzonym ze starego społeczeństwa, który ma zestaw programowych zadań.
Zjednoczony front
Bordiga stanowczo sprzeciwiał się zwrotowi w prawo, jaki Komintern wykonał w 1921; jako sekretarz generalny PCd'I odmówił zaimplementowania strategii "zjednoczonego frontu" przyjętej przez Trzeci Kongres. Odmówił innymi słowy fuzji nowo powstałej Partii Komunistycznej, zdominowanej przez "bordigizm", z lewym skrzydłem PSI z którą dopiero co zerwała. Bordiga miał inny pogląd na partię niż Komintern (choć do końca życia uważał się za "leninistę" i nigdy otwarcie nie skrytykował Lenina), który dostosowywał się do odpływu fali rewolucyjnej, jaki obwieścił w 1921 angielsko-rosyjski układ handlowy, powstanie w Kronsztadzie, wdrożenie NEP-u i porażka "akcji marcowej" w Niemczech. Według Bordigi strategia zachodnioeuropejskich Partii Komunistycznych walki z tym "odpływem" poprzez wchłonięcie masy lewicowych socjaldemokratów była całkowitą kapitulacją wobec kontrrewolucji, jaka jego zdaniem nastała. Takie było sedno jego krytyki demokracji- to w imię "zdobycia mas" Komintern zdawał się czynić wszelkiego rodzaju programowe ustępstwa na rzecz socjaldemokracji. Rolą partii w takim okresie miało być zachowanie programu i szerzenie propagandy tak długo, jak to możliwe, aż do nastania bardziej korzystnej sytuacji, nie "rozcieńczanie" go w pogoni za efemeryczną popularnością. Bordiga i jego zwolennicy, w przeciwieństwie do trockistów (dla których kluczową datą było przegranie przez Trockiego walki o władzę w 1927), uznali rok 1921 i przyjęcie tej polityki za punkt zwrotny w historii Międzynarodówki od którego zaczęła się degeneracja ruchu komunistycznego.
Komunizm
Dla Bordigi obie fazy społeczeństwa komunistycznego (czasem rozróżniane na „socjalizm” i „komunizm”) charakteryzowały się nieobecnością pieniędzy i rynku, różniąc się między sobą tym, że w pierwszym stadium wykorzystywano by system racjonowania w celu alokacji dóbr, podczas gdy w pełnym komunizmie zostałoby to porzucone na rzecz swobodnego dostępu. Ten pogląd odróżniał Bordigę od innych leninistów, których zdaniem pieniądze i inne kategorie wymiany przetrwałyby w "socjalizmie". Zdaniem Bordigi żadne społeczeństwo w którym pieniądze, sprzedawanie i kupowanie przetrwałyby nie mogło być uznane ani za socjalistyczne, ani za komunistyczne; te kategorie zniknęłyby już wraz z osiągnięciem stadium socjalistycznego, a nie komunistycznego.
Przypisy
Linki zewnętrzne
zbiór prac Amadeo Bordigi w języku angielskim na marxists.org
polskie tłumaczenia prac Amadeo Bordigi
Włoska lewica komunistyczna – krótka internacjonalistyczna historia
zbiór tekstów włoskiej lewicy komunistycznej, w tym Amadeo Bordigi, w języku włoskim
Loren Goldner, Communism is the Material Human Community: Amadeo Bordiga Today
Earlene Craver The Third Generation: The Young Socialists in Italy, 1907-1915
Philippe Bourrinet, The "Bordigist" Current, (1912-1952)
Bordigism – Adam Buick
Politycy Włoskiej Partii Socjalistycznej
Włoscy komuniści
Urodzeni w 1889
Zmarli w 1970 |
3461123 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Halifax%20%28Massachusetts%29 | Halifax (Massachusetts) | Halifax – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Massachusetts, w hrabstwie Plymouth.
Przypisy
Miasta w stanie Massachusetts |
3461125 | https://pl.wikipedia.org/wiki/K%C3%A5fjorden | Kåfjorden | Kåfjorden (płnlap. Njoammelgohppi) – fiord w pobliżu miejscowości Alta w okręgu administracyjnym Finnmark w Norwegii. Fiord ten, długości około 7 kilometrów, jest odgałęzieniem dużego fiordu Alta. Na jego północnym brzegu znajduje się wioska Kåfjord. Autostrada europejska E6 również biegnie wzdłuż północnego brzegu fiordu. W roku 2013 zbudowano nowy most autostradowy, który biegnąc nad Kåfiordem skraca połączenie nadbałtyckiego portu promowego Trelleborg w Szwecji z Kirkenes w pobliżu granicy Norwegii z Rosją.
W Kåfiordzie kotwiczył w czasie II wojny światowej niemiecki pancernik Tirpitz, atakowany w roku 1943 przez brytyjskie miniaturowe okręty podwodne w ramach operacji Source i przez samoloty Royal Navy podczas operacji Tungsten, Mascot, Goodwood i Paravane w 1944 roku.
Zobacz też
Geografia Norwegii
Przypisy
Fiordy Norwegii |
3461127 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Dom%20Hemingway | Dom Hemingway | Dom Hemingway – brytyjska komedia kryminalna z gatunku dramat z 2013 roku w reżyserii Richarda Sheparda. Wyprodukowana przez wytwórnię Lionsgate.
Premiera filmu miała miejsce 8 września 2013 podczas 38. Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Toronto. Dwa miesiące później film odbył się 15 listopada 2013 w Wielkiej Brytanii.
Fabuła
Akcja filmu rozgrywa się w Londynie w Wielkiej Brytanii. Z więzienia wychodzi znany w lokalnym półświatku Dom Hemingway (Jude Law). Zamiesza wykorzystać pierwsze dni wolności, wyrównując dawne rachunki z kolegami po fachu. Impulsywny kasiarz łatwo ulega pokusie i szykuje się do obrabowania nowego sejfu.
Produkcja
Zdjęcia do filmu kręcono w Saint-Tropez we Francji oraz w Chatham, Iver Heath i Londynie w Anglii w Wielkiej Brytanii.
Obsada
Źródło: Filmweb
Jude Law jako Dom Hemingway
Richard E. Grant jako Dickie
Demián Bichir jako pan Fontaine
Emilia Clarke jako Evelyn
Jumayn Hunter jako Lestor
Mădălina Diana Ghenea jako Paolina
Kerry Condon jako Melody
Nathan Stewart-Jarrett jako Hugh
Przypisy
Linki zewnętrzne
Brytyjskie filmy z 2013 roku
Brytyjskie dramaty filmowe
Brytyjskie filmy komediowe
Brytyjskie filmy kryminalne
Filmy wytwórni Lionsgate
Filmy w reżyserii Richarda Sheparda |
3461128 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Halifax%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29 | Halifax (Karolina Północna) | Halifax – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, siedziba administracyjna hrabstwa Halifax.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3461133 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Bras%20Basah | Bras Basah | Dhoby Ghaut – stacja podziemna Mass Rapid Transit (MRT) na Circle Line w Singapurze. Stacja znajduje się w Museum Planning Area.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Strona oficjalna stacji
MRT (Singapur) |
3461136 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Esplanade | Esplanade | Esplanade – stacja podziemna Mass Rapid Transit (MRT) na Circle Line w Singapurze. Stacja znajduje tuż obok War Memorial Park i kompleksu Suntec City.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Strona oficjalna stacji
MRT (Singapur) |
3461137 | https://pl.wikipedia.org/wiki/S%C5%82odycz%20zemsty | Słodycz zemsty | Słodycz zemsty (ang. Sweet Revenge) – brytyjsko-francuska komedia z 1998 roku wyreżyserowana przez Malcolma Mowbraya. Scenariusz filmu napisano na podstawie sztuki The Revengers' Comedies Alana Ayckbourna.
Film miał premierę 9 czerwca 1998.
Opis fabuły
Arystokratka Karen Knightly (Helena Bonham Carter i biznesmen Henry Bell (Sam Neill) chcą popełnić samobójstwo. Kobieta nie radzi sobie z nieszczęśliwą miłością, a mężczyzna ma problemy w pracy. Przypadkowo spotykają się na moście. Nawzajem ratują sobie życie i obmyślają plan zemsty na wrogach.
Produkcja
Zdjęcia do filmu kręcono w Londynie, Twickenham i Weston Turville w Anglii w Wielkiej Brytanii.
Obsada
Źródło: Filmweb
Sam Neill jako Henry Bell
Rupert Graves jako Oliver Knightly
Martin Clunes jako Anthony Staxton-Billing
Steve Coogan jako Bruce Tick
John Wood jako pułkownik Marcus
Liz Smith jako Winnie
Anita Dobson jako Daphne Teal
Charlotte Coleman jako Norma
Helena Bonham Carter jako Karen Knightly
Kristin Scott Thomas jako Imogen Staxton-Billing
Jamie O'Brien jako Damien Tick
Zoe Hilson jako Lydia
i inni.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Brytyjskie filmy z 1998 roku
Brytyjskie filmy komediowe |
3461139 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Lincolnshire%20sausage | Lincolnshire sausage | Lincolnshire sausage – rodzaj angielskiej kiełbasy wieprzowej wywodzącej się z hrabstwa Lincolnshire.
Kiełbasa cechuje się charakterystycznym smakiem nadawanym przez szałwię wykorzystywaną do jej przyprawiania, oraz grubo mielonymi kawałkami mięsa. Mięso stanowi co najmniej 70% zawartości produktu. Poza szałwią, w skład kiełbasy wchodzi także bułka tarta lub rozdrobnione suchary, sól i pieprz. Całość zawijana jest w naturalne jelito.
Lincolnshire sausage prawdopodobnie po raz pierwszy zaczęto wyrabiać w XIX wieku. Najstarszy udokumentowany przepis pochodzi z 1886 roku.
Co roku, w październiku, na terenach zamku i katedry w Lincoln odbywa się festiwal poświęcony tej kiełbasie.
W 2006 roku założone zostało stowarzyszenie Lincolnshire Sausage Association, prowadzące kampanię mającą na celu wpisanie kiełbasy do europejskiego rejestru produktów o chronionym pochodzeniu geograficznym (PGI). W 2012 roku wniosek o wpis został odrzucony na szczeblu krajowym przez Departament Środowiska, Żywności i Spraw Wiejskich (DEFRA), czego powodem miał być niewystarczający związek między tymże produktem a miejscem pochodzenia.
Przypisy
Kiełbasy
Kuchnia angielska
Lincolnshire |
3461140 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Littleton%20%28New%20Hampshire%29 | Littleton (New Hampshire) | Littleton – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie New Hampshire, w hrabstwie Grafton.
Przypisy
Miasta w stanie New Hampshire |
3461142 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Promenade%20%28stacja%20metra%29 | Promenade (stacja metra) | Promenade – węzłowa stacja podziemna Mass Rapid Transit (MRT) na Circle Line i Downtown Line w Singapurze. Stacja znajduje wzdłuż Temasek Avenue, obok centrum handlowego Millennia Walk.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Strona oficjalna stacji
MRT (Singapur) |
3461145 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Kes | Kes | Kes /kɛs/ – brytyjski dramat filmowy z 1969 roku w reżyserii Kena Loacha, wyprodukowany przez Tony’ego Garnetta. Ekranizacja powieści A Kestrel for a Knave (1968) Barry’ego Hinesa. Film zajmuje siódme miejsce w dziesiątce najlepszych filmów brytyjskich wszech czasów według Brytyjskiego Instytutu Filmowego.
Fabuła
Głównym bohaterem filmu jest piętnastoletni Billy Casper. Chłopiec jest prześladowany w domu przez swojego przybranego brata Juda, a w szkole przez kolegów. Chłopiec kradnie jajka oraz mleko z wozów dostarczających nabiał. Ma trudności w nauce i często wszczyna bójki z innymi uczniami. Matka zwraca się do niego jako „beznadziejny przypadek”. Jego ojciec opuścił rodzinę.
Film pokazuje sceny ze szkoły Billa – dyrektor bije uczniów, których złapał na paleniu. Jedną z komicznych scen jest nauczyciel wychowania fizycznego, który biorąc udział w meczu piłki nożnej, wyobraża sobie siebie jako Bobby’ego Charltona.
Billy nie ma żadnych zainteresowań. Najbardziej boi się, że skończy jako górnik w kopalni węgla. Wszystko wskazuje jednak na to, że tak potoczą się jego losy do czasu, aż znajduje i decyduje się trenować pustułkę. Jego zainteresowanie sokolnictwem skłania go do kradzieży książki, ponieważ jest niepełnoletni i nie może wypożyczyć książki z biblioteki.
Podczas zacieśniania więzów pomiędzy Billem a „Kesem” – pustułką, przyszłość chłopca zaczyna wyglądać coraz lepiej. Po raz pierwszy w czasie trwania filmu, Billy zostaje pochwalony przez swojego nauczyciela angielskiego, po wygłoszeniu improwizowanej przemowy na temat jego relacji z ptakiem.
Jud zostawia pieniądze oraz instrukcje, żeby Billy mógł postawić na dwa konie. Chłopiec wydaje gotówkę na ryby oraz mięso dla swojego towarzysza, usłyszawszy, że konie mają małą szansę na wygraną. Zwierzętom udało się jednak zdobyć pierwsze miejsce, co oznacza, że Jud wygrałby ponad 10 funtów, gdyby Billy dokonał zakładu. Jud, wściekły na swojego brata, mści się na nim, zabijając jego pustułkę. Billy odnajduje ciało i chowa je w ogródku.
Obsada
David Bradley jako Billy Casper
Freddie Fletcher jako Jud
Lynne Perrie jako Mrs Casper
Colin Welland jako Mr Farthing
Brian Glover jako Mr Sugden
Bob Bowes jako Mr Gryce
Bernard Atha jako pracownik biura zatrudnienia młodzieży
Joey Kaye jako komik z pubu
Bill Dean jako sprzedawca
Geoffrey Banks jako nauczyciel matematyki
Duggie Brown jako mleczarz
Harry Markham jako dziennikarz
Produkcja
Zarówno film, jak i książka przedstawiają niełatwe życie w górniczych obszarach Yorkshire. Zdjęcia plenerowe do filmu kręcono w hrabstwie South Yorkshire (w miejscowościach Hoyland, Tankersley, Barnsley, Lundwood i Cudworth) oraz w Leeds (West Yorkshire). Obsada używała akcentu typowego dla tamtejszych okolic.
Odbiór filmu
Film zdobył popularność w Wielkiej Brytanii, okazał się jednak klapą finansową w Stanach Zjednoczonych. Roger Ebert powiedział, że film nie został pokazany w Chicago ze względu na trudność ze zrozumieniem akcentu używanego przez obsadę. Ebert po obejrzeniu filmu w 1973 przyznał mu najwyższą, czterogwiazdkową ocenę.
Cyfrowo zrekonstruowana wersja została wydana na DVD oraz Blu-ray przez The Criterion Collection w kwietniu 2011 roku.
Przypisy
Brytyjskie adaptacje filmowe
Brytyjskie dramaty filmowe
Brytyjskie filmy z 1969 roku
Filmy kręcone w Leeds
Filmy kręcone w South Yorkshire
Filmy nagrodzone Kryształowym Globem
Filmy o ptakach
Filmy w reżyserii Kena Loacha |
3461146 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Littleton%20%28Massachusetts%29 | Littleton (Massachusetts) | Littleton – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Massachusetts, w hrabstwie Middlesex.
Przypisy
Miasta w stanie Massachusetts |
3461148 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Littleton%20%28Maine%29 | Littleton (Maine) | Littleton – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Maine, w hrabstwie Aroostook.
Przypisy
Miasta w stanie Maine |
3461151 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Littleton%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29 | Littleton (Karolina Północna) | Littleton – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Halifax.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3461152 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Piotr%20Pytel | Piotr Pytel | Piotr Jaromir Pytel (ur. 4 kwietnia 1967 w Krakowie) – polski funkcjonariusz służb specjalnych, generał brygady, w latach 2014–2015 szef Służby Kontrwywiadu Wojskowego.
Życiorys
Ukończył studia z zakresu psychologii na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Od 1994 do 1999 pełnił służbę w Urzędzie Ochrony Państwa, kończąc w 1998 kurs oficerski UOP. W 1999 odszedł z UOP. W latach 1999–2003 był głównym specjalistą RIC Kraków w Generalnym Inspektoracie Celnym.
W latach 2003–2008 służył w Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego. W lipcu 2008 rozpoczął służbę w Służbie Kontrwywiadu Wojskowego; sprawował następujące funkcje: naczelnika Wydziału Współpracy Międzynarodowej w Gabinecie Szefa SKW, zastępcy dyrektora w Gabinecie Szefa SKW oraz dyrektora Zarządu Operacyjnego SKW (od stycznia 2011). W październiku 2013 został pełniącym obowiązki szefa SKW, natomiast w styczniu 2014 premier Donald Tusk powołał go na stanowisko szefa Służby Kontrwywiadu Wojskowego. Posiadał wówczas stopień pułkownika. 2 kwietnia 2015 prezydent RP Bronisław Komorowski mianował go na stopień generała brygady. W listopadzie 2015 został odwołany z funkcji szefa SKW.
Życie prywatne
Jest żonaty, ma córkę.
Odznaczenia
Brązowy Krzyż Zasługi
Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
Medal Kontrwywiadu Wojskowego III stopnia – Słowacja
Medal Pamiątkowy Ministra Obrony Republiki Słowackiej I stopnia – Słowacja
Medal Służby Wywiadu Wojskowego III stopnia – Słowacja
Przypisy
Absolwenci Uniwersytetu Jagiellońskiego
Funkcjonariusze Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego
Generałowie Służby Kontrwywiadu Wojskowego i Służby Wywiadu Wojskowego
Szefowie Służby Kontrwywiadu Wojskowego
Odznaczeni Brązowym Krzyżem Zasługi (III Rzeczpospolita)
Odznaczeni Brązowym Medalem „Za zasługi dla obronności kraju”
Ludzie urodzeni w Krakowie
Urodzeni w 1967 |
3461157 | https://pl.wikipedia.org/wiki/1.%20deild%20kvinnur%20%281992%29 | 1. deild kvinnur (1992) | W roku 1992 odbyła się 8. edycja 1. deild kvinnur – pierwszej ligi piłki nożnej kobiet na Wyspach Owczych. W rozgrywkach wzięło udział 8 klubów z całego archipelagu. Tytułu mistrzowskiego broniła drużyna ÍF Fuglafjørður, jednak przejął go od niej klub Skála ÍF, zdobywając go po raz drugi w swojej historii.
Uczestnicy
Rozgrywki
Tabela ligowa
Wyniki spotkań
Najlepsi strzelcy
1992 w piłce nożnej
Rozgrywki piłkarskie na Wyspach Owczych
1992 na Wyspach Owczych |
3461159 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Lillington%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29 | Lillington (Karolina Północna) | Lillington – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, siedziba administracyjna hrabstwa Harnett.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3461167 | https://pl.wikipedia.org/wiki/1825%20w%20muzyce | 1825 w muzyce |
Wydarzenia
3 lutego – w wiedeńskim Musikverein miała miejsce premiera pieśni „Der Blumen Schmerz” D 731 Franza Schuberta
22 lutego – w drezdeńskim Hoftheater miała miejsce premiera opery Der Holzdieb Heinricha Marschnera
25 lutego – w wiedeńskim Musikverein miała miejsce premiera pieśni „Der zürnenden Diana” D 707 Franza Schuberta
3 marca – w Wiedniu w prywatnym domu pieśniarki Sophii Müller miała miejsce prapremiera „Die junge Nonne” D 828 Franza Schuberta
6 marca
w Wiedniu odbyła się premiera „Kwartetu smyczkowego nr 12 w Es-dur” op.127 Ludwiga van Beethovena
w neapolitańskim Teatro San Carlo miała miejsce premiera „I voti dei sudditi” Gaetana Donizettiego
20 marca – w wiedeńskiej Landhaussaal miała miejsce premiera kwartetu wokalnego „Flucht” D 825 Franza Schuberta
24 marca – w Kassel w Hoftheater miała miejsce premiera opery Der Berggeist Louisa Spohra
10 kwietnia – w wiedeńskim Musikverein miała miejsce premiera pieśni „Der Alpenjäger” D 588 Franza Schuberta
3 maja – w paryskim Théâtre Feydeau miała miejsce premiera opery Le maçon Daniela Aubera
21 maja – w paryskim Théâtre Feydeau miała miejsce premiera opery Le lapin blanc Ferdinanda Hérolda
23 maja – w Berlinie odbyła się premiera opery Alcidor Gaspara Spontiniego
10 czerwca – w paryskiej Académie Royale de Musique miała miejsce premiera opery Pharamond François-Adriena Boieldieu, Henriego-Montana Bertona i Rodolpha Kreutzera
19 czerwca – w Teatrze Włoskim w Paryżu miała miejsce premiera opery Podróż do Reims Gioacchina Rossiniego
14 sierpnia – w Palermo odbyła się premiera „Cantata for the King’s Birthday” Gaetana Donizettiego
24 sierpnia – w Dreźnie odbyła się premiera opery Die Wiener in Berlin Heinricha Marschnera
8 września – w wiedeńskim Maria-Trost-Kirche miała miejsce premiera „Erstes Offertorium” D 136, „Zweites Offertorium” D 223 i „Tantum ergo” D 739 Franza Schuberta
9 września – w Wiedniu, prywatnie odbyła się premiera „Kwartetu smyczkowego” op.132 Ludwiga van Beethovena
6 listopada – w Wiedniu, odbyła się publiczna premiera „Kwartetu smyczkowego” op.132 Ludwiga van Beethovena
17 listopada – w wiedeńskim Musikverein miała miejsce premiera kwartetu wokalnego „Der Gondelfahrer” D 809 Franza Schuberta
22 listopada – w Kassel odbyła się premiera „Die letzten Dinge”, WoO 61 Louisa Spohra
10 grudnia – w paryskim Théâtre Feydeau miała miejsce premiera opery Biała dama François-Adriena Boieldieu
Urodzili się
25 lutego – Jean-Baptiste Arban, francuski kornecista, dyrygent, kompozytor i pedagog (zm. 1889)
3 kwietnia – Adolf Rzepko, polski pianista, oboista, dyrygent, pedagog i kompozytor (zm. 1892)
30 czerwca – Florimond Ronger, francuski kompozytor, jeden z „ojców” operetki (zm. 1892)
23 lipca – Richard Hol, holenderski kompozytor, dyrygent i organista (zm. 1904)
1 września – Nikodem Biernacki, polski skrzypek i kompozytor (zm. 1892)
12 września – Karl Doppler, austriacki kompozytor i flecista pochodzenia polsko-węgierskiego (zm. 1900)
23 października – Apolinary Kątski, polski skrzypek, kompozytor i pedagog muzyczny (zm. 1879)
25 października – Johann Strauss (syn), austriacki kompozytor, dyrygent i skrzypek (zm. 1899)
16 grudnia – Robert Prescott Stewart, irlandzki kompozytor, organista, dyrygent i pedagog (zm. 1894)
19 grudnia – George Frederick Bristow, amerykański kompozytor (zm. 1898)
Zmarli
7 maja – Antonio Salieri, włosko-austriacki kompozytor, kapelmistrz i pedagog muzyczny (ur. 1750)
10 października – Dmitrij Bortnianski, łemkowski kompozytor, śpiewak i dyrygent (ur. 1751)
19 listopada – Jan Václav Voříšek, czeski kompozytor, pianista i organista (ur. 1791)
Muzyka poważna
11 lutego – wiedeńska „Cappi” publikuje dwie pieśni Franza Schuberta op. 36: „Der zürnenden Diana” oraz „Nachstück”
28 lutego – wiedeńska „Cappi” publikuje dwie pieśni Franza Schuberta op. 37: „Der Pilgrim” oraz „Der Alpenjäger”
12 marca – w wiedeńskim „Zeitschrift für Kunst” opublikowano „Der Einsame” D 800 Franza Schuberta
9 maja – wiedeńska „Cappi” publikuje pieśń „Der Liedler” D 209, op.38 Franza Schuberta
2 czerwca – „Rondo c-moll” op.1 staje się pierwszą pracą piętnastoletniego wówczas Fryderyka Chopina, która została opublikowana dzięki uprzejmości wydawnictwa Brzezina & Co.
6 czerwca – Diabelli w Wiedniu publikuje trzy pieśni Franza Schuberta op. 19: „An Schwager Kronos”, „An Mignon” oraz „Ganymed”
25 lipca – Pennauer publikuje dwie pieśni Franza Schuberta op.43: „Die junge Nonne” oraz „Nacht und Träume”
12 sierpnia – Pennauer publikuje pieśń „Suleika” op.31 Franza Schuberta
Opera
Musicale
Nagrody
Przypisy
Kalendarium muzyczne
Wydarzenia 1825 |
3461168 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Julius%20Baer | Julius Baer | Julius Bär Gruppe (Julius Baer Group) – szwajcarski bank z siedzibą w Zurychu działający w sektorze bankowości prywatnej. Obecny w 29 krajach w Europie, Bliskim Wschodzie, Azji oraz Ameryce Łacińskiej.
W 2014 roku bank zajął 1202 miejsce w rankingu największych przedsiębiorstw na świecie Global 2000 magazynu Forbes.
Historia banku sięga lat 90. XIX wieku kiedy Julius Baer, od którego nazwiska wzięła się później nazwa przedsiębiorstwa, założył w Zurychu kantor wymiany walut, który szybko przekształcił swoją działalność na zarządzanie majątkiem oraz handel akcjami i walutami. W 1901 roku przedsiębiorstwo zmieniło nazwę na Julius Baer & Co i uzyskało licencję na działalność maklerską na Giełdzie Papierów Wartościowych w Zurychu. 14 marca 1924 roku nabyło budynek przy Bahnhofstrasse 36, w którym do roku 1922 znajdowała się centrala Szwajcarskiego Banku Narodowego. W 1925 do budynku przeniesiono siedzibę przedsiębiorstwa, która mieści się tam do dnia dzisiejszego. W 1974 założono spółkę Julius Baer & Co. (Holding) Ltd., a cały dotychczasowy majątek firmy przeniesiono do Bank Julius Baer & Co. Ltd. W 1980 roku Baer Holding Ltd, następca Julius Baer & Co. (Holding) Ltd., wszedł na giełdę, a w roku 2000 stał się częścią indeksu SMI. W 1996 nazwę Baer Holding Ltd. zmieniono na Julius Baer Holding Ltd.
W 2014 roku aktywa grupy zostały wycenione na 82,2 mld CHF.
Przypisy
Banki w Szwajcarii
Spółki notowane na SIX |
3461171 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Angier | Angier | Angier – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Harnett.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3461172 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Zamek%20w%20Durham | Zamek w Durham | Zamek w Durham – normańska budowla warowna. Od 1840 znajduje się w nim uniwersytet. Zamek można zwiedzać, ale tylko z przewodnikiem, ponieważ jest domem dla ponad stu studentów. Zamek umiejscowiony jest na szczycie wzgórza, nad rzeką Wear, naprzeciwko katedry w Durham.
Historia
Polecenie zbudowania zamku zostało wydane przez Wiliama Zdobywcę w 1072 roku. Zamek był wtedy prostym umocnieniem pozwalającym bronić półwysep utworzony przez rzekę Wear. Budowla jest przykładem rezydencji typu motte. Zamek był zamieszkany przez biskupów Durham, którzy rozbudowywali fortyfikację. Biskup Antony Bek zbudował główny hol w 1284 roku, a biskup Hatfield ją rozbudował w 1350. Była to największa sala główna w Brytanii do czasu aż biskup Fox skrócił ją około 1500 roku. W 1540 została wzniesiona kapliczka. Na mocy aktu parlametarnego z 1832 roku został założony Uniwersytet w Durham. Zamek został podarowany uniwersytetowi w 1837.
Kapliczki
College dalej używa swoich dwóch kapliczek - Normańskiej, zbudowanej w 1078, oraz Tunstalla, zbudowanej w 1540.
Kapliczka Normańska jest najstarszą dostępną częścią zamku. W XV wieku jej trzy okna zostały zablokowane. Przestała być użytkowana do 1841 roku, kiedy zaczęto korzystać z niej jako korytarza. Podczas drugiej wojny światowej była używana jako miejsce nasłuchu dla Królewskich Sił Powietrznych. Została odbudowana po wojnie i jest używana do dziś.
Kapliczka Tunstalla jest częściej użytkowana, ze względu na większe rozmiary. Biskup Cosin oraz Crewew powiększyli ją pod koniec XVII wieku. Z tyłu kaplicy znajdują się szesnastowieczne krzesła.
Bibliografia
University College, Durham (Durham Castle) website
University College JCR website
University College MCR website
Durham Castle: Durham World Heritage Site
Public tours of Durham Castle - Durham University
Obiekty z listy dziedzictwa UNESCO w Wielkiej Brytanii
Durham
Durham |
3461179 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Bohunice%20%28Brno%29 | Bohunice (Brno) | Bohunice (niem. Bohonitz) – historyczna gmina, dzielnica i gmina katastralna, a od 24 listopada 1990 pod nazwą Brno-Bohunice również część miasta na południowo-zachodnich obrzeżach miasta Brna o powierzchni 301,71 ha. Zarejestrowanych jest tutaj 47 ulic i 1132 adresów.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Strona oficjalna
Brno |
3461186 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Bosonohy | Bosonohy | Bosonohy (niem. Parfuß) – historyczna gmina, dzielnica i gmina katastralna, a od 24 listopada 1990 pod nazwą Brno-Bosonohy również część miasta na południowo-zachodnich obrzeżach miasta Brna o powierzchni 714,77 ha.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Strona oficjalna
Brno |
3461189 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Kenneth%20Mapp | Kenneth Mapp | Kenneth Ezra Mapp (ur. 2 listopada 1955 w Nowym Jorku) – amerykański polityk. Gubernator Wysp Dziewiczych Stanów Zjednoczonych od 5 stycznia 2015 do 7 stycznia 2019, gubernator porucznik Wysp Dziewiczych Stanów Zjednoczonych od 2 stycznia 1995 do 4 stycznia 1999.
W listopadzie 2014 roku wygrał wybory na gubernatora Wysp Dziewiczych Stanów Zjednoczonych pokonując Donnę Christian-Christiensen.
Przypisy
Gubernatorzy Wysp Dziewiczych Stanów Zjednoczonych
Ludzie urodzeni w Nowym Jorku
Urodzeni w 1955 |
3461190 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Stanis%C5%82aw%20Czepita | Stanisław Czepita | Stanisław Jan Czepita (ur. 18 września 1954 w Poznaniu, zm. 26 listopada 2018 w Szczecinie) – polski prawnik, doktor habilitowany nauk prawnych, nauczyciel akademicki Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, profesor nadzwyczajny i kierownik Katedry Teorii i Filozofii Prawa na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Szczecińskiego.
Kariera naukowa
Syn Pawła i Danieli. Większość dzieciństwa spędził w Szczecinie, gdzie ukończył szkołę podstawową, a następnie VI Liceum Ogólnokształcące im. Stefana Czarnieckiego. W latach 1972–1976 studiował na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Studia te ukończył z wyróżnieniem, zaś od 1978 roku do 1991 pracował jako nauczyciel akademicki na tymże wydziale (na stanowiskach od asystenta do adiunkta) w Zakładzie Prawniczych Zastosowań Logiki, a po reorganizacji w jednostkach organizacyjnych tego wydziału w Katedrze Teorii Państwa i Prawa. W 1985 roku uzyskał tam również stopień doktora na podstawie rozprawy doktorskiej przygotowanej pod kierunkiem prof. zw. dr hab. Zygmunta Ziembińskiego pt. Koncepcje Czesława Znamierowskiego na tle współczesnej mu filozofii i teorii prawa. Rok później rozprawa ta otrzymała wyróżnienie w konkursie Państwa i Prawa na najlepszą pracę doktorską i habilitacyjną. W 1989 roku za monografię pt. Koncepcje teoretycznoprawne Czesława Znamierowskiego otrzymał nagrodę indywidualną III stopnia Ministra Edukacji Narodowej.
W tym samym roku w ramach Oxford Colleges Hospitality Scheme przebywał przez kilka miesięcy na stypendium naukowym w Wielkiej Brytanii: w Oksfordzie (Pembroke College) i Londynie (Westfield College). W 1990 roku odbył w Lejdzie (Holandia) kurs prawa amerykańskiego organizowany przez Columbia University.
Od października 1991 roku pracował na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Szczecińskiego: najpierw na stanowisku adiunkta, a od maja 1997 roku na stanowisku profesora nadzwyczajnego. W 1996 roku otrzymał stopień doktora habilitowanego nauk prawnych na podstawie rozprawy Reguły konstytutywne a zagadnienia prawoznawstwa, a dwa lata później odebrał za tę rozprawę Nagrodę im. Leona Petrażyckego przyznawaną przez Wydział I Nauk Społecznych Polskiej Akademii Nauk.
Pełnił następujące funkcje na Uniwersytecie Szczecińskim:
prodziekan ds. studiów zaocznych WPiA (1993–1998)
prorektor ds. Organizacji i Rozwoju (1999–2001)
dziekan WPiA (2005–2008)
kierownik Katedry Teorii i Filozofii Prawa WPiA (1997–2018)
Zmarł 26 listopada 2018 w Szczecinie.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Życiorys na stronie Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Szczecińskiego
Absolwenci Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Ludzie urodzeni w Poznaniu
Urodzeni w 1954
Wykładowcy Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Wykładowcy Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Szczecińskiego
Zmarli w 2018 |
3461194 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Irma%20Czaykowska | Irma Czaykowska | Irma Czaykowska (wł. Irmina Basilides) (ur. 4 września 1921 w Warszawie, zm. 4 stycznia 1989 tamże) – polska reżyser teatralna i telewizyjna.
Kariera zawodowa
Ukończyła w 1948 Kurs dla Instruktorów Teatrów Niezawodowych zorganizowany w Łodzi przez warszawską Państwową Wyższą Szkołę Teatralną, a następnie studiowała reżyserię. Pracę zawodową rozpoczęła od etatu asystentki Leona Schillera w Teatrze Wojska Polskiego, a następnie reżyserowała spektakle z wieloma scenami teatralnymi w kraju. Współpracowała z Centralną Poradnią Amatorskiego Ruchu Artystycznego, która publikowała opracowywane przez nią programy poetyckie.
Została pochowana na cmentarzu komunalnym Północnym w Warszawie (kw. W-II-15, rząd 6, grób 19).
Reżyseria teatralna
Stała współpraca
1951-1953 - Teatr Ziemi Rzeszowskiej;
1953-1956 - Teatr Ziemi Pomorskiej;
1956 - Teatr Dolnośląski w Jeleniej Górze;
1956-1958 - Teatr Polski w Bielsku Białej;
1958 - Operetki Śląskiej w Gliwicach
1959 - Teatr im. Stefana Jaracza w Olsztynie;
1960-1962 - Teatr Dramatyczny im. Adama Mickiewicza w Częstochowie;
1962-1963 - Bałtycki Teatr Dramatyczny w Koszalinie;
1964-1968 - Teatr Dramatyczny w Warszawie;
1967 - Operetka Warszawska;
1968-1970 - Teatr Klasyczny w Warszawie;
1974-1981 - Teatr im. Adama Mickiewicza w Cieszynie.
Gościnnie
1955 - Teatr Dramatyczny w Gdyni;
1964 - Teatr Ziemi Opolskiej;
1965-1966 - Teatr im. Stefana Jaracza w Łodzi;
1971 - Teatr Dramatyczny w Wałbrzychu;
1972 - Teatr im. Juliusza Osterwy w Gorzowie Wielkopolskim.
Ponadto reżyserowała spektakle w teatrach Poznania, Białegostoku, Torunia, Legnicy.
Reżyseria telewizyjna
Równocześnie od 1965 związana była z Telewizją Polską, gdzie zajmowała się reżyserią spektakli teatralnych.
1965 - "Wyspa pokoju";
1965 - "Playboy zachodniego świata";
1967 - "Teatr cudów";
1967 - "O długim czekaniu";
1968 - "Czy to jest miłość";
1982 - "Intermedia";
1982 - "Gbury";
1983 - "Czarująca szewcowa".
Linki zewnętrzne
Polscy reżyserzy teatralni
Urodzeni w 1921
Zmarli w 1989
Pochowani na cmentarzu komunalnym Północnym w Warszawie
Ludzie urodzeni w Warszawie |
3461202 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Wopytnaja | Wopytnaja | Wopytnaja (błr. Вопытная; ros. Опытная) – wieś na Białorusi, w rejonie wierchniedźwińskim obwodu witebskiego, około 10 km na północny zachód od Wierchniedźwińska.
Wopytnaja to wioska, na terenie której znajduje się ruina pałacu Bigosów oraz zabudowania gospodarcze folwarku Bigosów. Bigosów (Bigosowo, Bigusowo) to historyczna nazwa agromiasteczka Bigosawa, którego centrum znajduje się około 2,5 km na południe od folwarku, nad rzeką Rosicą. W agromiasteczku jest stacja linii kolejowej Połock–Dyneburg.
Historia
Bigosów był niegdyś własnością Sapiehów, wchodząc w skład rozległych dóbr drujskich. Po I rozbiorze Polski w 1772 roku dobra te, wcześniej należące do województwa połockiego Rzeczypospolitej, znalazły się na terenie powiatu drysieńskiego guberni witebskiej Imperium Rosyjskiego.
Około 1824 roku Franciszek Sapieha sprzedał część dóbr wraz z Bigosowem Marcinowi Nitosławskiemu herbu Dołęga i w ręku jego potomków majątek pozostał do końca I wojny światowej.
W 1921 roku, po ustabilizowaniu się granicy polsko-radzieckiej Wopytnaja i Bigosów, będąc kilka km na północ od Dźwiny, znalazły się w ZSRR. Dźwina była rzeką graniczną II Rzeczypospolitej. Od 1991 roku – na terenie Białorusi.
Zabytki
Duży klasycystyczny pałac w Bigosowie (parę km na północ od centrum wsi) został wybudowany najprawdopodobniej przez Sapiehów na przełomie XVIII i XIX wieku. Był to budynek wzniesiony na planie prostokąta, na wysokim fundamencie, parterowy, z piętrowym pięcioosiowym ryzalitem w części centralnej i sześcioosiowymi skrzydłami bocznymi. Od frontu, na obu skrajnych częściach skrzydeł znajdowały się nieduże portyki wejściowe, każdy o dwóch parach kolumn, zwieńczone niewielkimi trójkątnymi szczytami. W centrum ryzalitu znajdował się nieduży balkon, nad ryzalitem – duży trójkątny szczyt. Od strony ogrodu sześciokolumnowy portyk i znajdujący się nad nim balkon z balustradą tralkową zajmowały całą szerokość ryzalitu zwieńczonego trójkątnym szczytem.
Nieduży park składał się niegdyś z części regularnej, z gazonem i stawem ze sztuczną wyspą oraz położonej za dworem części krajobrazowej.
Obecnie pałac jest w ruinie. Według stanu na 1997 rok zachowała się kapliczka dworska oraz zabudowania gospodarcze z przełomu XIX i XX wieku: dwa spichlerze i stajnia, tworząca zamknięty czworobok budynków. W jednej z oficyn (obecnie w ruinie) znajdowało się przez pewien czas w XX wieku technikum weterynaryjne.
Przypisy
Wsie w rejonie wierchniedźwińskim |
3461203 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Oleg%20Anofrijew | Oleg Anofrijew | Oleg Andriejewicz Anofrijew (ros. Оле́г Андре́евич Ано́фриев; ur. 20 lipca 1930, zm. 28 marca 2018 w Moskwie) – radziecki i rosyjski aktor filmowy i głosowy. Ludowy Artysta Federacji Rosyjskiej (2004).
Wybrana filmografia
Role aktorskie
1955: Tajemnice domu towarowego jako Sława Sidorkin
1956: Piękne dni
1958: Dziewczyna z gitarą jako Sawuszkin
1961: Szkarłatne żagle
1972: Hallo, Warszawa! jako Stefan Skowronski
1975: Auto, skrzypce i pies Kleks jako muzyk grający na akordeonie i gitarze
1977: Incognito z Petersburga jako Bobczinski
1980: Obrót sprawy
1982: Tam, na tajemniczych dróżkach
1987: Człowiek z bulwaru Kapucynów
Role głosowe
1969: Czterej muzykanci z Bremy jako Trubadur, pies, kot i inne
1969: Wilk i Zając jako kapitan statku (odcinek 7)
1973: Bajka o popie i parobku jego Bałdzie jako wszystkie postacie
1981: Strach ma wielkie oczy
1983: Latawiec na dachu
Nagrody i odznaczenia
Zasłużony Artysta RFSRR (1969)
Ludowy Artysta Federacji Rosyjskiej (2004)
Przypisy
Bibliografia
Oleg Anofrijew w bazie IMDb
Oleg Anofrijew w bazie Animator.ru
Linki zewnętrzne
Strona oficjalna aktora
Ludowi Artyści Federacji Rosyjskiej
Radzieccy aktorzy filmowi
Radzieccy aktorzy głosowi
Urodzeni w 1930
Zmarli w 2018
Zasłużeni Artyści RFSRR |
3461205 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Zbigniew%20Kuniewicz | Zbigniew Kuniewicz | Zbigniew Kuniewicz (ur. 25 października 1961 w Cedyni) – polski prawnik, doktor habilitowany nauk prawnych, profesor nadzwyczajny i kierownik Katedry Prawa Cywilnego i Handlowego na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Szczecińskiego, w latach 2010–2019 dziekan tego wydziału.
Wykształcenie
W 1984 ukończył studia ekonomiczne na Wydziale Inżynieryjno-Ekonomicznym Transportu Politechniki Szczecińskiej, zaś w 1987 studia prawnicze na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W 1987 rozpoczął pracę na obecnym Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Szczecińskiego będącym wówczas Instytutem Prawa i Administracji. Stopień naukowy doktora uzyskał w 1991 na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu na podstawie rozprawy pt. Odpowiedzialność odszkodowawcza organu nadzorczego wobec przedsiębiorstwa przygotowanej pod kierownictwem prof. zw. dr. hab. Bronisława Ziemianina. W 2005 na tym samym wydziale uzyskał stopień doktora habilitowanego na podstawie dorobku naukowego oraz rozprawy pt. Reprezentacyjna funkcja zarządu spółki kapitałowej.
Sprawowane funkcje
Pełnił następujące funkcje na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Szczecińskiego:
prodziekan WPiA ds. studiów stacjonarnych (1996–1999),
prodziekan WPiA ds. spraw zaocznych studiów administracyjnych (2002–2008),
dziekan WPiA (2010–2019).
Przypisy
Linki zewnętrzne
Życiorys na stronie Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Szczecińskiego
Absolwenci Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Absolwenci Politechniki Szczecińskiej
Polscy cywiliści
Urodzeni w 1961
Wykładowcy Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Szczecińskiego
Ludzie urodzeni w Cedyni |
3461210 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Baer | Baer | Osoby noszące nazwisko Baer:
Bogdan Baer (1926–2002) – polski aktor
Buddy Baer (1915–1986) – amerykański bokser i aktor
Édouard Baer (ur. 1966) – francuski aktor
Karl Ernst von Baer (1792–1876) – niemiecki przyrodnik
Max Baer (1909–1959) – amerykański bokser
Max Baer Jr. (ur. 1937) – amerykański aktor
Monika Baer (ur. 1971) – polska antropolożka
Moritz Baer (ur. 1997) – niemiecki skoczek narciarski
Paul Baer (1894–1930) – amerykański pilot wojskowy, as myśliwski
Ralph Baer (1922–2014) – amerykański wynalazca i inżynier
Richard Baer (1911–1963) – niemiecki zbrodniarz hitlerowski
Zobacz też:
Bär |
3461213 | https://pl.wikipedia.org/wiki/1.%20deild%20kvinnur%20%281993%29 | 1. deild kvinnur (1993) | W roku 1993 odbyła się 9. edycja 1. deild kvinnur – pierwszej ligi piłki nożnej kobiet na Wyspach Owczych. W rozgrywkach wzięło udział 8 klubów z całego archipelagu. Tytułu mistrzowskiego broniła drużyna Skála ÍF, jednak przejął go od niej klub HB Tórshavn, zdobywając go po raz czwarty w swojej historii.
Uczestnicy
Rozgrywki
Tabela ligowa
Wyniki spotkań
Najlepsi strzelcy
1993 w piłce nożnej
Rozgrywki piłkarskie na Wyspach Owczych
1993 na Wyspach Owczych |
3461214 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Aleksandros%20Tsanikidis | Aleksandros Tsanikidis | Aleksandros Tsanikidis gr. Αλέξανδρος Τσανικίδης (ur. 28 lipca 1994) – grecki bokser, zdobywca brązowego medalu w kategorii lekkopółśredniej na Igrzyskach Śródziemnomorskich 2013 w Mersin, mistrz Grecji w kategorii lekkopółśredniej z roku 2012, reprezentant Grecji na mistrzostwach Europy w roku 2013 oraz na mistrzostwach świata w 2013.
Kariera
W marcu 2012 rywalizował na Turnieju im. Feliksa Stamma w Warszawie, dochodząc do półfinału w kategorii lekkopółśredniej. W kwietniu tego samego roku rywalizował na turnieju kwalifikacyjnym dla Europy na Letnie Igrzyska Olimpijskie 2012 w Londynie, jednak nie zdobył kwalifikacji.
Od 1 do 4 czerwca rywalizował na Mistrzostwach Europy 2013 w Mińsku, startując w kategorii ciężkiej. Odpadł w 1/16 finału, przegrywając na punkty z Ukraińcem Wjaczesławem Kysłycynem.
Pod koniec czerwca na Igrzyskach Śródziemnomorskich 2013 w Mersin zdobył brązowy medal w kategorii lekkopółśredniej. W walce ćwierćfinałowej pokonał na punkty Hiszpana Jonathana Alonso, a w półfinale przegrał z Turkiem Fatihem Keleşem.
W październiku 2013 reprezentował Grecję na Mistrzostwach Świata 2013 w Ałmaty. Odpadł w 1/32 finału, przegrywając z Irlandczykiem Raymondem Moylettem. W sierpniu 2014 rywalizował na Mistrzostwach Unii Europejskiej 2014 w Sofii, kończąc rywalizację na eliminacjach.
Przypisy
Urodzeni w 1994
Greccy bokserzy |
3461215 | https://pl.wikipedia.org/wiki/B%C3%A4r | Bär | Osoby o tym nazwisku:
Carina Bär – niemiecka wioślarka, olimpijka
Heimo Bär – austriacki snowboardzista
Heinrich Bär – niemiecki pilot wojskowy, as myśliwski
Philippe Bär – katolicki biskup
Zobacz też:
Baer |
3461216 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Mapp | Mapp | Osoby o tym nazwisku:
Justin Mapp – amerykański piłkarz
Kenneth Mapp – amerykański polityk |
3461217 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Czepita | Czepita | Osoby o tym nazwisku:
Damian Czepita – polski okulista
Stanisław Czepita – polski prawnik
Michał Czepita – polski malarz |
3461219 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Che%C5%82m%C5%BCa | Chełmża | Chełmża (pol. do 1251 r. Łoza, ) – miasto w Polsce położone w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie toruńskim na brzegu Jeziora Chełmżyńskiego.
Według danych GUS z 31 grudnia 2019 r. Chełmża liczyła 14 449 mieszkańców.
Położenie
Według danych z 1 stycznia 2010 powierzchnia miasta wynosiła 7,84 km². Miasto stanowi 0,64% powierzchni powiatu.
Według danych z 2002 r. Chełmża ma obszar 7,83 km², w tym: użytki rolne: 47%, użytki leśne: 1%.
W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do województwa toruńskiego.
Demografia
Według danych z 30 czerwca 2014 r. miasto miało 14 965 mieszkańców. Dane z 30 czerwca 2004:
Piramida wieku mieszkańców Chełmży w 2014 roku.
Historia
Ślady osadnictwa na tym terenie sięgają neolitu.
Ślady pobytu człowieka w okolicy dzisiejszej Chełmży sięgają epoki kamiennej (mezolitu i neolitu), z której zachowało się wiele zabytków archeologicznych, np. kamienne siekiery. W dobie kultury łużyckiej nastąpił rozwój osadnictwa w najbliższej bliskości miasta, o czym świadczy obecność pozostałości osady z tego okresu w miejscowości Grodno. Nie jest wykluczone, że podobna osada istniała w miejscu, którego środek oznacza dzisiaj kościół św. Mikołaja, świadczy o tym sformułowanie „quondam castrum” w dokumencie fundacyjnym katedry z 1251 r., dotyczące istniejącego wcześniej w tym miejscu kościoła parafialnego
Pierwsza wzmianka o Chełmży została odnotowana przez historyka tej ziemi, ks. Stanisława Kujota:
Znajdujący się tu gród obronny o nazwie Łoza został w 1222 r. podarowany przez Konrada I mazowieckiego biskupowi misyjnemu Prus, Christianowi. W 1243 wolą Wilhelma z Modeny - legata Papieża dla Bornholmu, Gotlandii, i środ.-wschod. wybrzeża Bałtyku, podzielona została diecezja Prus i utworzona została diecezja chełmińska, której siedzibą stała się Chełmża. W mieście powstała pierwsza z katedr, wybudowanych na ziemiach administrowanych przez Krzyżaków. Pierwszym biskupem został Heidenreich (1246–1263). Większą rolę zaczęła Chełmża odgrywać od 1251 r., kiedy stała się siedzibą biskupstwa chełmińskiego, uzyskując jednocześnie od biskupa Heidenryka prawa miejskie jako Culmensee (możliwe jednak, że miasto lokowano jeszcze przed 1251 r. nie na miejscu osady Łoza, której położenie nie jest na pewno znane, ale obok niej, na tzw. surowym korzeniu). W tym samym roku zaczęto wznosić kościół katedralny, będący jednym z największych kościołów gotyckich na ziemi chełmińskiej. Wcześniej powstała fara chełmżyńska.
Pierwsze dziesięciolecia istnienia miasta przebiegały pod znakiem najazdów pruskich (lata 1268 i 1277). W 1286 r. miasto i katedra zostały zniszczone przez najazd Prusów.
Po zniszczeniach w wyniku najazdów pruskich i litewskich katedra została odbudowana, a prace przy niej trwały do ok. 1359 r. W tym czasie korpus przyjął formę hali z masywem zachodnim, w którym – podobnie jak w Chełmnie – zrealizowano tylko jedną wieżę od północy, nadając jej wyjątkowo monumentalną formę.
Po przegranej przez wojska zakonu krzyżackiego bitwie pod Grunwaldem biskup chełmiński Arnold Stapil złożył w Chełmży królowi hołd Władysławowi Jagielle. W wyniku I pokoju toruńskiego Chełmża wróciła jednak ponownie pod panowanie krzyżackie. W 1422 wojska polskie ponownie zdobyły Chełmżę, powodując w mieście znaczne zniszczenia. W 1440 miasto stało się członkiem Związku Pruskiego.
W wyniku II pokoju toruńskiego kończącego wojnę trzynastoletnią miasto, jak i cała ziemia chełmińska przeszło pod panowanie polskie stając się częścią tzw. Prus Królewskich. Odbudowa ze zniszczeń wojennych przebiegała powoli, głównie dzięki działaniom kapituły.
W pierwszej połowie XVI w. pojawili się w mieście zwolennicy reformacji, jednak dzięki zdecydowanej postawie biskupów chełmińskich, będących właścicielami Chełmży, miasto pozostało katolickie. Pod wpływem reformacji likwidacji uległ jednak konwent franciszkanów. W 1531 wielki pożar zniszczył zabudowania miasta. Od końca wojny trzynastoletniej miasto nie odgrywało większej roli politycznej ani gospodarczej, będąc jedynie miejscem ingresów biskupów chełmińskich oraz synodów prowincjonalnych. Nie znalazło dobrych warunków rozwoju, żyjąc w cieniu większych miast – Torunia i Chełmna, było też niszczone przez pożary i wojny (przede wszystkim najazdy szwedzkie w latach 1626–1629 i 1655–1660). W drugiej połowie XVI w. Chełmża liczyła ok. 850 mieszkańców, a przed 1776 r. populacja miasta spadła do zaledwie ok. 520 osób.
W 1625 r. nastąpił powrót zakonników i położenie kamienia węgielnego pod klasztor franciszkanów. W 1621 i 1627 miasto odwiedzili Zygmunt III Waza wraz z królewiczem Władysławem. Wielokrotne przemarsze wojsk w czasie wojen szwedzkich 1626–1629 i 1655–1660 spowodowały upadek miasta, którego podstawą egzystencji stało się w XVIII wieku rolnictwo i browarnictwo. W czasie wojny sukcesyjnej w latach 1733–1735 oraz wojny siedmioletniej w latach 1756–1763 przez Chełmżę przechodziły armie saskie, szwedzkie, rosyjskie oraz zwolenników Stanisława Leszczyńskiego. Miary nieszczęść dopełniła wielka epidemia dżumy 1708–1710 oraz pożar, który strawił niemal całe miasto w 1762 r.
Okres od 1772 do 1920
Po I rozbiorze Polski, 15 września 1772 Chełmża znalazła się w Królestwie Prus. Miasto zamieszkiwało wówczas 600 mieszkańców. Władze pruskie rozpoczęły zasiedlanie obszarów Prus przez ludność niemiecką, w większości wyznania protestanckiego. Pod koniec XVIII w. w Chełmży protestanci stanowili 24% ogółu ludności. W 1781 siedziba biskupów chełmińskich została przeniesiona z Lubawy do Chełmży. W tym czasie nastąpiła ponowna kasata klasztoru franciszkanów. W latach 1807-1815 Chełmża znalazła się w granicach Księstwa Warszawskiego. W 1824 stolica diecezji chełmińskiej została przeniesiona z Chełmży do Pelplina. W 1866 powstało Towarzystwo Rolniczo-Przemysłowe. W 1879 powołano sąd rejonowy w Chełmży. W tym czasie powstały również 2 banki i kolejna szkoła. W 1882 rozpoczęto budowę wielkiej cukrowni (największej w ówczesnej Europie), czemu towarzyszyła budowa węzła kolejowego, w którym zbiegły się linie z Torunia, Malborka, Bydgoszczy i Kowalewa Pomorskiego.
Okres po 1920
W wyniku postanowień traktatu wersalskiego Chełmża znalazła się w granicach Polski. Znaczna część ludności niemieckiej (około 2000 osób), korzystając z prawa opcji, wyjechała do Niemiec. Kryzys ekonomiczny, który ogarnął świat w 1929 r., dotknął również Chełmżę: powiększyła się skala ubóstwa, wzrosła liczba bezrobotnych, a płace pracowników najemnych uległy obniżeniu.
W pierwszych dniach września 1939 opuszczone przez władze lokalne miasto bez zamierzonego pierwotnie przez część obywateli oporu zostało zajęte przez Niemców. Poza działaniami o charakterze eksterminacyjnym (mordy na inteligencji, wysiedlenia, wywozy do pracy przymusowej) okupant prowadził akcję wpisywania na niemiecką listę narodowościową, zaliczając większość polskich mieszkańców miasta do III i IV grupy. Aby zwiększyć „skuteczność” w zapisach ludności (wymuszana współpraca) zaczął stosować terror. Miasto zostało wyzwolone 26 stycznia 1945 roku przez jednostki 70 armii II Frontu Ukraińskiego. Podczas walk zginęło 374 żołnierzy radzieckich. 22 lipca 1951 roku odsłonięto na Placu Wolności pomnik żołnierzy Armii Czerwonej i Wojska Polskiego w formie figur dwóch żołnierzy polskiego i radzieckiego (wysokości ok. 7 m.) stojących na cokole(został usunięty w 1993 r.).
Bezpośrednio po wojnie na podstawie powierzchownego oskarżenia o kolaborację, albo i bez takich podstaw 600 mieszkańców Chełmży zostało wywiezionych na Syberię. Większość osób z tej grupy nie powróciła do swoich domów. Dzięki zdecydowanej postawie tymczasowych władz miasta nie nastąpiło zdemontowanie i wywiezienie maszyn z cukrowni, stanowiącej główny zakład przemysłowy miasta, w 1952 rozbudowanej w kombinat cukrowniczy.
Po II wojnie światowej miasto ponownie znalazło się granicach woj. pomorskiego (tym razem ze stolicą w Bydgoszczy), a od 1950 - woj. bydgoskiego. W 1975 miasto znalazło się w granicach woj. toruńskiego, a w 1999 - kujawsko-pomorskiego.
Architektura
Na początku XX w. w Chełmży wzniesiono kilka reprezentacyjnych willi. Do jednych z pierwszych należy mały dom buchaltera Neubara wzniesiony przy ul. Bydgoskiej, pochodzący z 1908 r., choć w dość tradycyjnej formie, zdobiony delikatnym, secesyjnym ornamentem. Do najbardziej okazałych zalicza się dom Jana Czarlińskiego, właściciela Brąchnówka, wzniesiony w 1911 r. przy ul. Dąbrowskiego. Przy dzisiejszej ul. Dąbrowskiego wybudowano okazałe wille: weterynarza, dyrektora rzeźni miejskiej Franciszka Górskiego, przebudowana w 1911–1912 r. i willa Ludwika Kotewicza. Obok, przy ulicy Toruńskiej (wtedy 21 stycznia) stanęły dwie wille: Teofila Rochona i Maxa Welde. Na uwagę zasługuje też eklektyczna, zdobiona fachwerkiem kamienica R. Leibrandta z 1907 na skrzyżowaniu ul. Dworcowej i gen. Sikorskiego.
Po I wojnie światowej nastąpiła wyraźna stagnacja w budowie budynków prywatnych. Przykładem nowoczesnej w formie architektury okresu międzywojennego, jest zbudowana w 1934 r. willa „Danuta”. Budynek ten, sąsiadujący z „Concordią”, zbudował burmistrz Chełmży Bronisław Kurzętkowski na parceli wytyczonej na terenie parku miejskiego.
Zabytki
Najważniejszym zabytkiem Chełmży jest dawny kościół katedralny Świętej Trójcy (obecnie konkatedra), jeden z najważniejszych kościołów Ziemi Chełmińskiej, budowany etapami od 1251 do XIV w.
kościół pw. św. Mikołaja, gotycki z końca XIII w., odbudowany po zniszczeniu w 1422 r., w latach 1850–58 przebudowany na kościół ewangelicki przez dodanie transeptu, podwyższenie wieży i dobudowanie kruchty
cmentarz parafialny z kaplicami Kalksteinów i Zawiszów Czarnych
zespół kamienic z XIX–XX w.
wieża ciśnień, neogotycka z elementami modernizmu i tzw. stylu rodzinnego
szkoła podstawowa nr 2 (monumentalny styl charakterystyczny dla budynków rządowych tego okresu)
zabudowa ulicy Dworcowej
domy kolejowe przy ulicy Polnej
dom przy ulicy Szewskiej 8
dom przy ulicy Sikorskiego 18 (na balkonie hotelowym przyjmował defiladę gen. Józef Haller)
dom przy Rynku 9 (ciekawa konstrukcja więźby dachowej – bez użycia gwoździ, tylko złączne i zaciskowe elementy drewniane)
dom przy Rynku 4, obecnie biblioteka
ratusz, neogotycki z pocz. XX w.
budynek dworca kolejowego
budynki przy ulicy Tumskiej
budynek Zespołu Szkół Średnich
budynek przy ulicy Browarnej (właśc. browaru Laube)
lokal ogródkowy VILLA NUOVA
budynek przy ulicy Sądowej
brama kamienna (wybudowana w XIV w.)
Zabytki nieistniejące:
Kościół pofranciszkański pw. św. Jerzego, nieistniejący, rozebrany po spaleniu w 1827 r.
Kaplica Matki Boskiej Częstochowskiej w Chełmży
Cukrownia „Chełmża”
Oświata
Zespół Szkół w Chełmży (liceum ogólnokształcące, technikum, branżowa szkoła I stopnia, szkoła policealna dla dorosłych)
Zespół Szkół Specjalnych w Chełmży (szkoła podstawowa specjalna nr 4, branżowa szkoła I stopnia, szkoła przysposabiająca do pracy)
Szkoła Muzyczna I stopnia w Chełmży (6-letnia podstawowa – dz. dziecięcy, 4-letnia podstawowa – dz. młodzieżowy)
Szkoła Podstawowa nr 2
Szkoła Podstawowa nr 3
Szkoła Podstawowa nr 5
Kultura
Coroczne imprezy organizowane w Chełmży:
Dni Chełmży (lipiec)
Rozpoczęcie sezonu turystycznego (czerwiec)
Powiatowa i Miejska Biblioteka Publiczna im. Juliana Preisa – gromadzi wokoło swej statutowej działalności następujące główne formy działań obszaru kultury:
Redakcja Gazety Chełmżyńskiej
Redakcja Głosu Chełmżyńskiego
Miejska Izba Muzealna
Chełmżyński Ośrodek Kultury
Siedziba Chełmżyńskiego Towarzystwa Kultury
Klub muzyczny Cuma
Sport
W Chełmży działa kilka klubów:
Klub Sportowy Legia Chełmża – prowadzi sekcję piłkarską
Klub Sportowo-Turystyczny „Włókniarz” – prowadzi sekcję żeglarską i kajakarską
Stowarzyszenie Białe Żagle – stowarzyszenie pasjonatów żeglarstwa
Samurai Spirit Dojo Klub Sportów i Sztuk Walki – karate kyokushin
Uczniowski Klub Sportowy „Zak” (działa w ramach klubu KST)
Chełmżyńskie Towarzystwo Wioślarskie 1927
Klub Sportowy „Grom” – prowadzi sekcję bokserską
Modelarnia SM „Combat” – bierze udział w mistrzostwach Polski modeli samolotów, pojazdów i okrętów
Międzyszkolny Klub Sportowy „Chełmża” – sekcja karate-do shotokan (trener Janusz Mikołajczyk 3dan)
MKS Łozanie Chełmża – oficjalny klub szachowy przy Gimnazjum nr 1 w Chełmży
Koło wędkarskie
MKS Chełmża – oficjalny klub młodzieżowej piłki siatkowej
KS Chełmża – Klub seniorski piłki siatkowej
Sekcja sztuk walki na zasadach K1
Wspólnoty wyznaniowe
Kościół rzymskokatolicki
Parafia św. Mikołaja w Chełmży w dekanacie Chełmża.
Świadkowie Jehowy
zbór Chełmża.
Miasta partnerskie
Nieuwerkerk aan den IJssel
Sangerhausen
Zobacz też
Sąsiednie gminy: Chełmża
Jezioro Chełmżyńskie
Synagoga w Chełmży
Dom kahalny w Chełmży
Cmentarz żydowski w Chełmży
Archidiakonka
Przypisy
Bibliografia
Architektura gotycka w Polsce, pod red. Teresy Mroczko i Mariana Arszyńskiego, Warszawa, Instytut Sztuki PAN 1995
Marian Dorawa „Katedra św. Trójcy w Chełmży”, TNT, Toruń 1975
Jerzy Antoni Kostka, Kostkowie herbu Dąbrowa. Wyd. Z.P. POLIMER Koszalin 2010,
Dzieje Chełmży, red. Mieczysław Wojciechowski, Chełmża, Chełmżyńskie Towarzystwo Kultury 1994
Przewodnik po zabytkach Chełmży i turystycznym szlaku zielonym, Wydano na zlecenie UM w Chełmży, BIS MEDIUM BYDGOSZCZ, Czerwiec 2001.
Piotr Birecki Dzieje sztuki w Chełmży, Wyd. Powiatowa i Miejska Biblioteka Publiczna im. Juliana Prejsa, Chełmża 2001
Chełmża. Miasto Ziemi Chełmińskiej, Wyd. Studio Plus, Bydgoszcz 2006
Chełmża ze starej fotografii, opis zdjęć Dariusz Meller, Leszek Pachoń, Wyd. Black Ball, Chełmża 1998
Tadeusz Muszyński, Chełmża na starej fotografii, Wyd. „Pagina”, Nakło nad Notecią 1996
Dariusz Poliński, Chełmża. Badania wykopaliskowe 1995-1996. Informator, Wyd. Journal, Bydgoszcz 1997
Biskup Marian, Labuda Gerard; Dzieje Zakonu Krzyżackiego w Prusach, Gospodarka – Społeczeństwo – Państwo – Ideologia, Wydawnictwo Morskie Gdańsk, 1986
Dorawa Marian; Katedra św. Trójcy w Chełmży, Towarzystwo Naukowe w Toruniu, Warszawa – Poznań – Toruń 1975
Kola Andrzej; Grody ziemi chełmińskiej w późnym średniowieczu, Towarzystwo Naukowe w Toruniu, Prace Archeologiczne, Toruń 1991
Kujot Stanisław; (Ksiądz Pleban w Grzybnie, Poczta Unisław) kto założył parafie w dzisiejszej Diecezyi Chełmińskiej? (z mapą) część pierwsza i druga, nakładem Towarzystwa Naukowego w Toruniu, Toruń – 1903 i 1904
Leciejewicz Lech; Gdzie zostały umieszczone pierwsze siedziby biskupie na Pomorzu Zeszyty Kulickie, zeszyt nr 2
Stara prasa
Biedaczek : czyli mały i tani tygodnik dla biednego ludu (1848-1850)
Gazeta Chełmżyńska, okres międzywojenny
Głos Chełmżyński, okres międzywojenny
„Bote für Culmerland” Culmseer Zeitung, 1939–1945
Linki zewnętrzne
Chełmża w Toruńskim Serwisie Turystycznym
Historia Żydów w Chełmży na portalu Wirtualny Sztetl
Miasta w województwie kujawsko-pomorskim
Miasta w Polsce lokowane w XIII wieku
Miejscowości urodzenia świętych i błogosławionych |
3461222 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Dmitrij%20Swietozarow | Dmitrij Swietozarow | Dmitrij Iosifowicz Swietozarow (ros. Дми́трий Ио́сифович Светоза́ров; ur. 10 października 1951) – radziecki i rosyjski reżyser. Syn reżysera filmowego Iosifa Chejfica. Brat scenografa Władimira Swietozarowa oraz operatora filmowego Juliana Żejmo.
Wybrana filmografia
1989: Psy
2007: Zbrodnia i kara
Bibliografia
Dmitrij Swietozarow w bazie filmweb
Dmitrij Swietozarow w bazie IMDb
Radzieccy reżyserzy filmowi
Rosyjscy reżyserzy filmowi
Urodzeni w 1951
Ludzie urodzeni w Petersburgu |
3461224 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Kiriakos%20Spanos | Kiriakos Spanos | Kiriakos Spanos, (ur. 10 października 1993) − cypryjski bokser, reprezentant Cypru na Mistrzostwach Europy 2011 w Ankarze, igrzyskach śródziemnomorskich 2013. W roku 2013 zwyciężył w turnieju o puchar FXTM, a w 2014 został finalistą.
Kariera
W czerwcu 2008 reprezentował Cypr na Mistrzostwach Europy Juniorów 2008 w Płowdiwie. Odpadł w 1/8 finału, przegrywając na punkty z Czechem Vítem Králem. W maju 2009 doszedł do ćwierćfinału Mistrzostw Świata Juniorów 2009 w Erywaniu. W ćwierćfinale kategorii lekkopółśredniej przegrał z Ekwadorczykiem Jeisonem Mindą.
Udziały na Młodzieżowych Mistrzostwach Świata 2010 w Baku oraz na Młodzieżowych Mistrzostwach Europy 2011 kończył kolejno na 1/32 i 1/16 finału.
W czerwcu 2011 rywalizował na Mistrzostwach Europy 2011 w Ankarze, odpadając już w pierwszym pojedynku. Na igrzyskach śródziemnomorskich 2013 w Mersin doszedł do ćwierćfinału, w którym przegrał na punkty z reprezentantem Włoch Lucą Capuano.
W 2014 reprezentował Cypr na Igrzyskach Wspólnoty Narodów 2014 w Glasgow. W 1/16 finału przegrał z Anglikiem Anthonym Fowlerem, odpadając z rywalizacji.
Przypisy
Urodzeni w 1993
Cypryjscy bokserzy |
3461225 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Czarna%20%C5%9Bmier%C4%87%20%28film%202008%29 | Czarna śmierć (film 2008) | Czarna śmierć (ang. The Sickhouse) – brytyjski horror z 2008 roku w reżyserii Curtisa Radclyffe'a. Wyprodukowana przez wytwórnię Hopscotch Films i iDream Productions.
Premiera filmu miała miejsce 18 marca 2008 w Wielkiej Brytanii.
Opis fabuły
Archeolog Anna (Gina Philips) bada sprawę zgonów dzieci w czasach średniowiecza. Wysnuwa hipotezę o kulcie księży morderców. Jej przełożeni nie podzielają tej teorii i kobieta zostaje odsunięta od pracy przy wykopaliskach. Nocą Anna zakrada się do ruin dawnego szpitala. Gdy odkrywa zamurowaną tam komnatę, ściąga na siebie śmiertelne zagrożenie.
Produkcja
Zdjęcia do filmu kręcono w Londynie w Anglii w Wielkiej Brytanii.
Obsada
Źródło: Filmweb
Gina Philips jako Anna
Alex Hassell jako Nick
Kellie Shirley jako Joolz
Andrew Knott jako Steve
Jack Bailey jako Clive
John Lebar jako doktor
Romla Walker jako profesor Joan Holland
Tom Wontner jako Frank
Gregg Harris jako Dave
Gillian MacGregor jako Jo
Przypisy
Linki zewnętrzne
Brytyjskie filmy z 2008 roku
Brytyjskie filmy z gatunku horror
Filmy kręcone w Londynie
Filmy fantastyczne z 2008 roku |
3461227 | https://pl.wikipedia.org/wiki/John%20Lucas%20III | John Lucas III | John Harding Lucas III (ur. 21 listopada 1982 w Waszyngtonie) – amerykański koszykarz występujący na pozycji rozgrywającego, po zakończeniu kariery zawodniczej trener koszykarski.
Jest synem byłego zawodnika oraz trenera NBA - Johna Lucasa II.
7 stycznia 2017 został zwolniony przez klub Minnesoty Timberwolves.
Osiągnięcia
NCAA
2-krotny mistrz Konferencji Big 12 (2004, 2005)
Zaliczony do:
I składu:
Big 12 (2004, 2005)
pierwszoroczniaków Big 12 (2002)
turnieju konferencji Big 12 (2004, 2005)
zawodników Big 12, którzy poczynili największy postęp (2004)
III składu All-American (2004 – przez AP)
składu All-Big 12 Honorable Mention (2003)
NBA
Zaliczony do I składu letniej ligi NBA 2006
Inne
Mistrz D-League (2009)
Wicemistrz ligi ACB (2009)
Zaliczony do II składu NBA D-League (2006)
Uczestnik CBA All-Star Game (2010)
Przypisy
Linki zewnętrzne
Profil na NBA.com
Statystyki na basketball-reference.com
Profil na landofbasketball.com
Profil na espn.go.com
Profil na rotoworld.com
Profil na sports.yahoo.com
Profil na usbasket.com
Amerykańscy koszykarze
Amerykańscy trenerzy koszykarscy
Koszykarze Oklahoma State Cowboys
Koszykarze Detroit Pistons
Koszykarze Tulsa 66ers
Koszykarze Houston Rockets
Koszykarze Benettonu Treviso
Koszykarze Colorado 14ers
Koszykarze Piratas de Quebradillas
Koszykarze Saski Baskonia
Koszykarze Chicago Bulls
Koszykarze Toronto Raptors
Koszykarze Utah Jazz
Zawodnicy NBA niewybrani w drafcie
Koszykarze Baylor Bears
Koszykarze Fujian Sturgeons
Koszykarze Shanghai Sharks
Koszykarze Udine
Koszykarze Minnesoty Timberwolves
Koszykarze Fort Wayne Mad Ants
Koszykarze NCAA All-American
Asystenci trenerów Minnesota Timberwolves
Urodzeni w 1982
Ludzie urodzeni w Waszyngtonie |
3461229 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Atamanow | Atamanow | Osoby o tym nazwisku:
Lew Atamanow – radziecki reżyser filmów animowanych
Michał Atamanow – udmurcki językoznawca i duchowny
Umer Achmołła Atamanow – zamojski partyzant, były oficer Armii Czerwonej |
3461231 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Altafjorden | Altafjorden | Altafjorden (płn.-lap. Álaheaivuotna; kwe. Alattionvuono) – fiord w gminie Alta regionu Finnmark w Norwegii. Rozciąga się na 38 km długości od miejscowości Alta na południu, aż po przybrzeżne wyspy Stjernøya i Seiland. Do fiordu, w miejscowości Alta, uchodzi 200-kilometrowa rzeka Altaelva. Dobiegając do wysp Stjernøya i Seiland fiord rozdziela się na dwie cieśniny, którymi łączy się z Morzem Norweskim. Większymi odnogami głównego zbiornika są Langfjorden, Kåfjorden i Korsfjorden.
Co najmniej do połowy XX wieku używano nazwy „Altenfjord”.
Historia
Kultury prahistoryczne
Na obrzeżach fiordu znaleziono znaczną ilość barwionych petroglifów, przede wszystkim w zatoce Jiepmaluokta. Miejsca te, jak wioska Kåfjord, Jiepmaluokta i Amtmannsnes zostały wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Petroglify datowane są na okres pomiędzy 4200 a 500 p.n.e., co wynika z przebiegu linii brzegowej w przeszłości i pobliskich śladów prahistorycznego osadnictwa.
II wojna światowa
W Kåfiordzie, który jest odgałęzieniem Altafiordu, kotwiczył w czasie II wojny światowej niemiecki pancernik Tirpitz, atakowany w roku 1943 przez brytyjskie miniaturowe okręty podwodne w ramach operacji Source i przez samoloty Royal Navy podczas operacji Tungsten w kwietniu, Mascot w lipcu, Goodwood w sierpniu i Paravane we wrześniu 1944 roku.
Przypisy
Fiordy Norwegii |
3461232 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Bryn%20Celli%20Ddu | Bryn Celli Ddu | Bryn Celli Ddu to prehistoryczny zabytek na walijskiej wyspie Anglesey położonej w pobliżu Llanddaniel Fab. Nazwa oznacza "kopiec w ciemnym zagajniku". Badania archeologiczne były prowadzone w latach 1928-1929. Zwiedzający mogą wejść do kopca poprzez kamienne przejście do krypty. Zainteresowanie budzi obecność filaru w krypcie, reprodukcja kamienia z wyrytymi spiralnymi wzorami, a także fakt, że budowla mogła służyć do wyznaczania dnia przesilenia letniego.
Monument
Bryn Celli Ddu jest uważany za najlepiej zachowany grobowiec w Walii. Zachował się cały tunel prowadzący do nienaruszonej krypty. Przejście jest długie na 8 metrów. Kopiec został pomniejszony, przez co krypta nie jest teraz całkowicie zamknięta.
W grobowcu znajduje się kilka niecodziennych kamieni. W krypcie stoi dwu metrowy, gładki, kamienny filar w zaokrąglonym kształcie. Rupert Soskin i Michael Bott zasugerowali, że może to być skamieniały pień drzewa.
W tyle krypty, w miejscu gdzie kiedyś znajdował się kopiec, umieszczona jest replika 'Wzorzystego Kamienia'. Kamień był pochowany pod kopcem, a kiedy został odnaleziony został przeniesiony w miejsce, które było uważane za jego oryginalną lokalizację. Po obu stronach kamienia wyryty jest spiralny wzór. Podobny kamień został odkryty w jednym z grobów, ale jego autentyczność nie jest potwierdzona.
Na zewnątrz grobowca, okrągły rów z umieszczonymi w nim kamieniami zaznacza dawny obszar kopca. Kiedy w dzień przesilenia słonecznego słońce wschodzi, przez kilka godzin promienie słoneczne oświetlają tylną ścianę krypty.
Dawne metody użytkowania
Okręg kamienny
Około 3000 roku p.n.e. został wzniesiony okręg z kamieni. Zewnętrzny rów wyznaczał granice okręgu. 17 kamieni formowało owal. Spopielone ludzkie zwłoki było chowane pod niektórymi z nich, najprawdopodobniej rytualnymi ołtarzami.
Grób
Około tysiąc lat po tym, gdy zbudowano okręg, okolica uległa gwałtownej przemianie. szesnaście kamieni zostało uszkodzonych, niektóre przewrócone, a sześć zostało zniszczonych. Zamiast okręgu został zbudowany grób. O wiele większy niż pozostały kopiec, jego granice wyznacza rów powstały w miejsce dawnego okręgu. Krypta została umieszczona całkowicie pod kopcem, w przeciwieństwie do rekonstrukcji, gdzie tylna ściana jest odsłonięta. Ludzkie szczątki, zarówno spopielone jak i nie, zostały znalezione w krypcie oraz przejściu do niej, sugerjąc różne metody pochówku.
Wejście do grobowca zostało ostatecznie przesłonięte kamieniem.
Wykopaliska
Najwcześniejsze archeologiczne opisy pochodzą z początku XIX wieku. W 1796 okolica została wpisana na listę kromlechów znajdujących się na wyspie Anglesey. W 1802 Rev John Skinner stworzył "Dziesięciodniową podróż przez wyspę Anglesey", której nigdy nie opublikował. Opisywał w niej stanowiska archeologiczne, które odwiedzał. "Podróż" została wydana dopiero w 1908, jako uzupełnienie Archaeologia Cambrenis. Podczas swojej wizyty w Bryn Celli Ddu, autor usłyszał, że grób został odkryty przez farmera szukającego kamienia. Skuszony możliwością odkrycia skarbu skusiła go do przeniesienia kamienia blokującego wejście.
Przy monumencie prace prowadził W. J. Hemp w latach 1928-1929. Wiele z lżejszych kamieni zostało skradzionych lub zniszczonych. Archeologowi udało się jednak odkryć w jaki sposób okręg był użytkowany, a także "Wzorzysty Kamień", który został następnie przeniesiony do Narodowego Muzeum Walii.
Norman Lockyer, który w 1906 roku opublikował pierwsze systematyczne badania megalitycznej astronomii zasugerował, że Bryn Celli Ddu służył do wyznaczania dnia przesilenia słonecznego. Jego teoria była wtedy wyśmiana, ale dalsze badania Christophera Knighta oraz Roberta Lomasa w latach 1997-1998 dowiodły prawdziwości tej tezy. Knight oraz Lomas stwierdzili także, że obszar mógł być wykorzystywany jako kalendarz agrokulturowy.
Galeria
Przypisy
Bibliografia
coflein NPRN: 93827, RCAHMW, accessed 12 June 2014
GAT PRN: 2694 Gwynedd Archaeological Trust. Accessed 12 June 2014
Skinner, Rev John, Ten Days' Tour Through the Isle of Anglesea, December 1802. Archaeologia Cambrensis Supplement, 1908, Reprinted by Coastline Publications, 2007.
W. J. Hemp (1930). VII.—The Chambered Cairn of Bryn Celli Ddu. Archaeologia (Second Series), 80, pp 179-214.
Knight, C and Lomas, R: Uriel's Machine. Century. 1999
Prehistoria
Epoka brązu
Walia |
3461234 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Garin%20%28ujednoznacznienie%29 | Garin (ujednoznacznienie) | Garin – miejscowość i gmina we Francji
Garin (przedsiębiorstwo) – polskie przedsiębiorstwo
Cristian Garín – chilijski tenisista
Erast Garin – radziecki aktor
Maurice Garin – francuski kolarz |
3461237 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Z%20mi%C5%82o%C5%9Bci%20do... | Z miłości do... | Z miłości do... (ang. Song for Marion) – brytyjsko-niemiecka komedia romantyczna z gatunku dramat z 2012 roku w reżyserii Paula Andrew Williamsa. Wyprodukowana przez wytwórnię Steel Mill Pictures, Coolmore Productions, Egoli Tossell Film i Film House Germany.
Premiera filmu miała miejsce 15 września 2012 podczas 37. Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Toronto, a pięć miesięcy później film odbył się 22 lutego 2013 w Wielkiej Brytanii. W Polsce premiera filmu odbyła się 18 października 2013.
Opis fabuły
Starzejąca się Marion (Vanessa Redgrave) należy do chóru prowadzonego przez Elizabeth (Gemma Arterton). Dyrygentka zgłasza grupę do konkursu muzycznego. Wybiera dość kontrowersyjny repertuar – szlagiery o miłości i seksie. Zgorzkniały mąż Marion, Arthur (Terence Stamp), uważa, że artystyczne ambicje żony nie mają sensu. Z czasem zmienia jednak zdanie, a przy tym swoje podejście do życia.
Produkcja
Zdjęcia do filmu kręcono w Newcastle upon Tyne oraz Devon Crescent w Anglii w Wielkiej Brytanii.
Obsada
Źródło: Filmweb
Terence Stamp jako Arthur
Vanessa Redgrave jako Marion
Gemma Arterton jako Elizabeth
Christopher Eccleston jako James
Barry Martin jako Timothy
Taru Devani jako Sujatha
Anne Reid jako Brenda
Elizabeth Counsell jako Cheryl
Ram John Holder jako Charlie
Denise Rubens jako Marge
Arthur Nightingale jako Terry
Jumayn Hunter jako Steven
Orla Hill jako Jennifer
Bill Thomas jako Bill
Willie Jonah jako Robert
i inni.
Nagrody i nominacje
Źródło: Filmweb
Przypisy
Linki zewnętrzne
Brytyjskie filmy z 2012 roku
Brytyjskie dramaty filmowe
Brytyjskie filmy komediowe
Brytyjskie filmy muzyczne
Brytyjskie filmy romantyczne
Niemieckie filmy z 2012 roku
Niemieckie dramaty filmowe
Niemieckie filmy komediowe
Niemieckie filmy muzyczne
Niemieckie filmy romantyczne |
3461239 | https://pl.wikipedia.org/wiki/The%20Makemakes | The Makemakes | The Makemakes – austriacki zespół muzyczny grający muzykę pop-rockową założony w 2012 przez Dominica „Dodo” Muhrera, Markusa Christa i Floriana Meindla.
W 2015 zespół reprezentował Austrię w finale 60. Konkursu Piosenki Eurowizji organizowanego w Wiedniu.
Historia zespołu
W 2006 perkusista Dominic „Dodo” Muhrer nawiązał współpracę z drugim perkusistą, Florianem Meindlem, którego poznał podczas nauki w szkole muzycznej. Muzycy zdecydowali się na granie wspólnych koncertów oraz udział w konkursach muzycznych. W międzyczasie Muhrer zaczął grać na fortepianie, a Meindl – na gitarze. Niedługo potem do grona muzyków dołączył Markus Christ, z którym założyli swój pierwszy zespół grający muzykę punkową, reggae i hardcore punkową.
W maju 2012 trio zdecydowało się na założenie formacji The Makemakes. Nazwa zespołu została zainspirowana planetą Makemake. Niecały miesiąc po założeniu zespołu wydali debiutancki singiel „The Lovercall”, z którym dotarli do szóstego miejsca austriackich listy przebojów. Dzięki wygranej w konkursie organizowanym przez jedną z lokalnych gazet w 2013 wystąpili przed 50 tys. ludzi jako support przed koncertem Bon Jovi na terenie toru wyścigowego Trabrennbahn Krieau w Wiedniu. W kwietniu 2014 wydali singiel „Million Euro Smile”, z którym trafili na drugie miejsce lokalnych list przebojów.
W grudniu 2014 zostali ogłoszeni jednym z 16 uczestników Wer singt für Österreich?, austriackich eliminacji do 60. Konkursu Piosenki Eurowizji. Pomyślnie przeszli przez kolejne etapy selekcji i przeszli do finału, rozgrywanego 13 marca, w którym zaśpiewali utwór „I Am Yours”. Piosenkę wyprodukował Jimmy Harry, mający na swoim koncie współpracę z wykonawcami, takimi jak Madonna, Pink, Ed Sheeran czy Carlos Santana. Muzycy poznali producenta podczas konkursu przeprowadzonego przez austriackimi selekcjami, w którego trakcie mieli możliwość napisania piosenki z jednym z wybranych twórców. Ostatecznie otrzymali w finale selekcji największe poparcie telewidzów w finale selekcji (ok. 78% głosów), dzięki czemu wygrali eliminacje i zostali ogłoszeni reprezentantami Austrii, gospodarza Eurowizji 2015 organizowanej w Wiedniu. W marcu wyruszyli w ponad dwumiesięczną, międzynarodową trasę promocyjną razem z krajowym nadawcą Österreichischer Rundfunk, podczas której promowali konkurs. W ramach trasy wystąpili m.in. w Słowenii, Rosji, Holandii i Polsce. W maju wydali debiutancki album studyjny, zatytułowany po prostu The Makemakes, na którym znalazło się 13 utworów, w tym m.in. singiel „You Are Not Alone”. 23 maja wystąpili w finale Eurowizji 2015, w którym zajęli ostatnie miejsce, nie zdobywając ani jednego punktu. W czerwcu wystąpili jako support przed koncertami OneRepublic w ramach wschodnio-europejskiej części ich trasy koncertowej.
Dyskografia
Albumy studyjne
The Makemakes – 2015
Single
„The Lovercall” – 2012
„Million Euro Smile” – 2014
„I Am Yours” – 2015
Przypisy
Austriackie zespoły rockowe
Reprezentanci Austrii w Konkursie Piosenki Eurowizji |
3461242 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Peter%20Amey | Peter Amey | Peter E. Amey (ur. 3 sierpnia 1935) – brytyjski zapaśnik walczący w stylu wolnym. Olimpijczyk z Rzymu 1960, gdzie zajął szesnaste miejsce w kategorii 73 kg. Uczestnik igrzysk wspólnoty narodów w 1962 i 1970, gdzie reprezentował Anglię.
Pięciokrotny mistrz kraju w latach: 1962 (69 kg), 1961, 1967, 1969, 1970 (76 kg).
Turniej w Rzymie 1960
Wygrał z Sultanem Dostem z Afganistanu a przegrał z Muhammadem Bashirem z Pakistanu i Åke Carlssonem ze Szwecji.
Przypisy
Bibliografia
Brytyjscy olimpijczycy
Brytyjscy zapaśnicy
Urodzeni w 1935
Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 1960
Ludzie urodzeni w Plymouth |
3461243 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Alan%20Butts | Alan Butts | Alan Butts (ur. 11 kwietnia 1940) – brytyjski zapaśnik walczący w stylu wolnym. Olimpijczyk z Rzymu 1960, gdzie zajął siedemnaste miejsce w kategorii 79 kg. Mistrz kraju w 1960 (85 kg).
Turniej w Rzymie 1960
Przegrał z Madho Singhiem z Indii i Viljo Punkari z Finlandii.
Przypisy
Brytyjscy olimpijczycy
Brytyjscy zapaśnicy
Urodzeni w 1940
Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 1960
Ludzie urodzeni w Birmingham |
3461244 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ken%20Richmond | Ken Richmond | Kenneth Alan „Ken” Richmond (ur. 10 lipca 1926; zm. 2 sierpnia 2006) – brytyjski zapaśnik walczący w stylu wolnym. Czterokrotny olimpijczyk. Brązowy medalista z Helsinek 1952; czwarty w Melbourne 1956; piąty w Londynie 1948 i dziewiąty w Rzymie 1960. Walczył w kategorii 87 – plus 87 kg.
Złoty medalista igrzysk wspólnoty narodów w 1954 i brązowy w 1950 roku, gdzie reprezentował Anglię.
Jedenastokrotny mistrz kraju w: 1950 (87 kg), 1949, 1950, 1952-1966, 1958-1960 (open).
Turniej w Londynie 1948
Pokonał Turka Mustafe Cakmaka a przegrał z Ibrahimem Urabi z Egiptu i Karlem-Erikiem Nilssonem ze Szwecji.
Turniej w Helsinkach 1952
Wygrał z Adolfo Ramírezem z Argentyny, Józsefem Kovacsem z Węgier i Willi Waltnerem z Niemiec, a przegrał z Arsenem Mekokiszwilim z ZSRR i Bertilem Antonssonem ze Szwecji.
Turniej w Melbourne 1956
Zwyciężył Lila Rama z Indii i Williama Kerslake'a z USA a przegrał z Iwanem Wychristiukiem z ZSRR i Bułgarem Juseinem Mechmedowem.
Turniej w Rzymie 1960
Triumfował w pojedynku z Nizamem Subhanim z Afganistanu i przegrał z Williamem Kerslake'em z USA i Jánosem Reznákiem z Węgier.
Przypisy
Bibliografia
Brytyjscy medaliści olimpijscy
Brytyjscy zapaśnicy
Urodzeni w 1926
Zmarli w 2006
Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 1948
Medaliści Letnich Igrzysk Olimpijskich 1952
Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 1956
Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 1960 |
3461251 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Jutro%20%28dramat%20muzyczny%29 | Jutro (dramat muzyczny) | Jutro – dramat muzyczny Tadeusza Bairda, w jednym akcie, z librettem Jerzego S. Sity według Josepha Conrada (nowela Jutro z tomu Tajfun i inne opowiadania). Prapremiera utworu miała miejsce w Warszawie 19 września 1966 roku.
Osoby
Jozue – baryton
Jessica, jego córka – mezzosopran
Ozias – bas
Harry – rola mówiona
Treść
Przypisy
Opery XX wieku
Opery w języku polskim |
3461252 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Herbie%20Hall | Herbie Hall | Herbert Henry „Herbie” Hall (ur. 16 marca 1926; zm. 26 lutego 2013) – brytyjski zapaśnik walczący w stylu wolnym. Dwukrotny olimpijczyk. Odpadł w eliminacjach w Helsinkach 1952 i Melbourne 1956. Walczył w kategorii 62 kg.
Srebrny medalista igrzysk wspólnoty narodów w 1954 i czwarty w 1958 roku, gdzie reprezentował Anglię.
Dziesięciokrotny mistrz kraju w: 1952-1957, 1961, 1963 (63 kg), 1958, 1959 (69 kg).
Turniej w Helsinkach 1952
Przegrał z Nasserem Givehchi z Iranu i Dżamilem Isawi z Egiptu.
Turniej w Melbourne 1956
Przegrał z Nasserem Givehchi z Iranu i Erkki Penttilą z Finlandii.
Przypisy
Bibliografia
Brytyjscy olimpijczycy
Brytyjscy zapaśnicy
Urodzeni w 1926
Zmarli w 2013
Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 1952
Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 1956 |
3461256 | https://pl.wikipedia.org/wiki/David%20Leigh | David Leigh | David Leigh (ur. 22 grudnia 1956) – brytyjski pływak specjalizujący się głównie w stylu klasycznym i zmiennym.
Życiorys
David Leigh urodził się 22 grudnia 1956 w Wielkiej Brytanii. Swoją karierę sportową jako pływak rozpoczął w styczniu 1974 roku w wieku 17 lat, występując po raz pierwszy na Igrzyskach Brytyjskiej Wspólnoty Narodów w Christchurch w Nowej Zelandii jako reprezentant Anglii, zdobywając złoty medal w dyscyplinie na 100 metrów stylem klasycznym, srebrny na 200 metrów stylem klasycznym oraz brązowy w sztafecie 4x100 metrów stylem zmiennym razem z Brianem Brinkleyem, Coline Cunninghamem i Stephenem Nashem.
Po sukcesie na Igrzyskach Brytyjskiej Wspólnoty Narodów w Christchurch, pojawił się na Mistrzostwa Europy w pływaniu w Wiedniu w Austrii jako reprezentant Wielkiej Brytanii, zdobywając dwa brązowe medale w dyscyplinie na 100 metrów i 200 metrów stylem klasycznym.
Rok później wziął udział na Mistrzostwach Świata w pływaniu w Cali w Kolumbii ponownie jako reprezentant Wielkiej Brytanii, zdobywając brązowy medal w dyscyplinie na 100 metrów stylem klasycznym.
Przypisy
Brytyjscy pływacy
Urodzeni w 1956 |
3461258 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Jack%20Taylor%20%28zapa%C5%9Bnik%29 | Jack Taylor (zapaśnik) | James „Jack” Taylor (ur. 7 marca 1932, zm. 7 października 2015) – brytyjski zapaśnik walczący w stylu wolnym. Olimpijczyk z Melbourne 1956, gdzie odpadł w eliminacjach w kategorii 67 kg.
Mistrz kraju w: 1956 (69 kg).
Turniej w Melbourne 1956
Pokonał Mateo Tanaquina z Filipin a przegrał z Tommy Evansem z USA i Muhammadem Ashrafem z Pakistanu.
Przypisy
Bibliografia
Brytyjscy olimpijczycy
Brytyjscy zapaśnicy
Urodzeni w 1932
Zmarli w 2015
Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 1956 |
3461259 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Steve%20Madden | Steve Madden | Steve Madden lub Steven Madden – amerykańskie przedsiębiorstwo działające w branży obuwniczej z siedzibą w Nowym Jorku; założone zostało w 1990 roku przez Steve’a Maddena.
Na koniec 2014 roku firma miała 160 sklepów detalicznych, w tym 122 sklepy firmowe, 32 outlety, 4 sklepy internetowe i 2 inne. Przedsiębiorstwo dystrybuuje swoje produkty w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Meksyku i Południowej Afryce, jednak są one także dostępne w innych państwach na podstawie umów o dystrybucję pomiędzy Steve Madden a niezależnymi dystrybutorami w Azji, Australii, Europie, Indiach, na Bliskim Wschodzie, w Nowej Zelandii, Ameryce Środkowej i Południowej.
Według stanu na 1 lutego 2015 roku przedsiębiorstwo zatrudniało ok. pracowników, w tym w Stanach Zjednoczonych.
Wątek firmy, jak i osoby jej założyciela, Steve’a Maddena, zostały przedstawione jako jeden z wątków pobocznych w filmie Wilk z Wall Street (2013) w reżyserii Martina Scorsese.
Przypisy
Amerykańskie przedsiębiorstwa odzieżowe
Spółki notowane na NASDAQ
Przedsiębiorstwa z siedzibą w Nowym Jorku |
3461260 | https://pl.wikipedia.org/wiki/George%20Farquhar%20%28zapa%C5%9Bnik%29 | George Farquhar (zapaśnik) | George Hardy Farquhar (ur. 14 grudnia 1929) – brytyjski zapaśnik walczący w stylu wolnym. Olimpijczyk z Melbourne 1956, gdzie odpadł w eliminacjach w kategorii 79 kg. Srebrny medalista igrzysk wspólnoty narodów w 1958, gdzie reprezentował Szkocję.
Pięciokrotny mistrz kraju w: 1953 (76 kg), 1955, 1956, 1957 i 1963 (85 kg).
Turniej w Melbourne 1956
Przegrał z Danem Hodgem z USA i Williamem Daviesem z Australii.
Przypisy
Bibliografia
Brytyjscy olimpijczycy
Brytyjscy zapaśnicy
Urodzeni w 1929
Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 1956 |
3461263 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ken%20Irvine | Ken Irvine | Kenneth H. „Ken” Irvine (ur. 12 lutego 1923, zm. 3 maja 2011) – brytyjski zapaśnik walczący w stylu wolnym. Dwukrotny olimpijczyk. Odpadł w eliminacjach w Londynie 1948 i Helsinkach 1952. Walczył w kategorii 62 kg.
Czterokrotny mistrz kraju w: 1949, 1952, 1953, 1961 (58 kg).
Turniej w Londynie 1948
Przegrał z Nikolaosem Birisem z Grecji i Elvidio Flaminim z Argentyny.
Turniej w Helsinkach 1952
Pokonał Omarem Blebelem z Argentyny a przegrał z Shohachi Ishii z Japonii i Edvinem Vesterbym ze Szwecji.
Przypisy
Bibliografia
Brytyjscy olimpijczycy
Brytyjscy zapaśnicy
Urodzeni w 1923
Zmarli w 2011
Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 1952
Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 1948 |
3461264 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ray%20Myland | Ray Myland | Raymond „Ray” Myland (ur. 30 lipca 1927, zm. 12 stycznia 2014) – brytyjski zapaśnik walczący w obu stylach. Dwukrotny olimpijczyk. Odpadł w eliminacjach w Londynie 1948 w stylu klasycznym i Helsinkach 1952 w stylu wolnym. Walczył w kategorii 67 kg.
Brązowy medalista igrzysk wspólnoty narodów w 1954 i 1958 roku, gdzie reprezentował Anglię.
Czterokrotny mistrz kraju w: 1947 i 1952 (69 kg), 1951 (76 kg), 1958 (85 kg).
Turniej w Londynie 1948
Przegrał z Gustavem Freijem ze Szwecji i Ahmetem Şenolem z Turcji.
Turniej w Helsinkach 1952
Przegrał z Tevfikiem Yüce z Turcji i Tofighem Jahanbakhtem ze Iranu.
Przypisy
Bibliografia
Brytyjscy olimpijczycy
Brytyjscy zapaśnicy
Urodzeni w 1927
Zmarli w 2014
Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 1952
Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 1948 |
3461265 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Leslie%20Cheetham | Leslie Cheetham | Leslie Cheetham (ur. 8 października 1925; zm. maj 1998) – brytyjski zapaśnik walczący w stylu wolnym. Olimpijczyk z Helsinek 1952, gdzie odpadł w eliminacjach w kategorii 52 kg.
Mistrz kraju w 1951 (58 kg).
Turniej w Helsinkach 1952
Przegrał z Heini Weberem z Niemiec i Hasanem Gemicim z Turcji.
Przypisy
Brytyjscy olimpijczycy
Brytyjscy zapaśnicy
Urodzeni w 1925
Zmarli w 1998
Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 1952
Ludzie urodzeni w Bolton |
3461280 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Arnold%20Parsons | Arnold Parsons | Arnold Stewart Parsons (ur. 25 grudnia 1926) – brytyjski zapaśnik walczący w stylu wolnym. Olimpijczyk z Londynu 1948, gdzie odpadł w eliminacjach w kategorii 62 kg.
Brązowy medalista igrzysk wspólnoty narodów w 1950, gdzie reprezentował Anglię.
Czterokrotny mistrz kraju w: 1944, 1945, 1946 (58 kg) i 1948 (63 kg).
Turniej w Londynie 1948
Pokonał Sarjarao Suryavanshiego z Indii i Włocha Marco Gavelliego a przegrał z Adolfem Müllerem ze Szwajcarii i Antoine Raeymaeckersem z Belgii.
Przypisy
Bibliografia
Brytyjscy olimpijczycy
Brytyjscy zapaśnicy
Urodzeni w 1926
Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 1948
Ludzie urodzeni w Londynie |
3461281 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Niko%C5%82aj%20Fiodorow%20%28ujednoznacznienie%29 | Nikołaj Fiodorow (ujednoznacznienie) | Nikołaj Fiodorowicz Fiodorow (1829–1903) – filozof religijny i futurysta
Nikołaj Fiodorow (1900-1940) – funkcjonariusz radzieckich organów bezpieczeństwa
Nikołaj Pietrowicz Fiodorow (1914–1994) – radziecki animator i reżyser filmów animowanych
Nikołaj Wasiljewicz Fiodorow (ur. 1958) – rosyjski polityk, były prezydent Republiki Czuwaskiej
Nikołaj Pietrowicz Fiodorow (1915–1944) – radziecki wojskowy, Bohater Związku Radzieckiego |
3461282 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Stan%20Bissell | Stan Bissell | Stanley John „Stan” Bissell (ur. 26 października 1906; zm. stycznia 1999) – brytyjski zapaśnik walczący w obu stylach. Olimpijczyk z Londynu 1948, gdzie odpadł w eliminacjach w kategorii 79 kg w stylu klasycznym.
Srebrny medalista igrzysk wspólnoty narodów w 1930 i 1934, gdzie reprezentował Anglię.
Dziesięciokrotny mistrz kraju w: 1930, 1934, 1935, 1938 (85 kg), 1932, 1933, 1934 (open), 1934, 1935, 1939 (90 kg).
Turniej w Londynie 1948
Przegrał z Antonem Vogelem z Austrii i Jean-Baptiste Benoyem z Belgii.
Przypisy
Bibliografia
Brytyjscy olimpijczycy
Brytyjscy zapaśnicy
Urodzeni w 1906
Zmarli w 1999
Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 1948 |
3461284 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ray%20Cazaux | Ray Cazaux | Raymond „Ray” Cazaux (ur. 3 lipca 1917; zm. września 1999) – brytyjski zapaśnik walczący w stylu wolnym. Dwukrotny olimpijczyk. Odpadł w eliminacjach w Berlinie 1936 a w Londynie 1948 zajął piąte miejsce. Startował w kategorii 56 kg.
Brązowy medalista igrzysk wspólnoty narodów w 1938, gdzie reprezentował Anglię.
Dziewięciokrotny mistrz kraju w: 1936, 1937, 1939, 1940, 1941, 1948 (58 kg), 1949, 1950, 1951 (63 kg).
Turniej w Berlinie 1936
Pokonał Japończyka Kōjirō Tambe a przegrał z Johannesem Herbertem z Niemiec i Ahmetem Cakiryildizem z Turcji.
Turniej w Londynie 1948
Wygrał z Francisco Vicerą z Filipin i Sadem Hafizem Szihatą z Egiptu, a przegrał z Geraldem Leemanem z USA.
Przypisy
Bibliografia
Brytyjscy olimpijczycy
Brytyjscy zapaśnicy
Urodzeni w 1917
Zmarli w 1999
Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 1936
Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 1948
Ludzie urodzeni w Liverpoolu |
3461300 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Thomas%20Ward | Thomas Ward | Thomas Ian Murray Ward (ur. 29 czerwca 1907; zm. kwiecień 1986) – brytyjski zapaśnik walczący w stylu wolnym. Olimpijczyk z Berlina 1936, gdzie odpadł w eliminacjach w kategorii 87 kg.
Brązowy medalista igrzysk wspólnoty narodów w 1938, gdzie reprezentował Szkocję.
Trzykrotny mistrz kraju w: 1936, 1937 i 1943 (90 kg).
Turniej w Berlinie 1936
Przegrał z Amerykaninem Rayem Clemonsem i Mustafą Avcioğlu-Çakmakiem z Turcji.
Przypisy
Bibliografia
Brytyjscy olimpijczycy
Brytyjscy zapaśnicy
Urodzeni w 1917
Zmarli w 1986
Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 1936 |
3461301 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Kazimierz%20Karol%20%C5%81opatecki | Kazimierz Karol Łopatecki | Kazimierz Karol Łopatecki herbu Korab – podstarości i sędzia grodzki sieradzki w 1695 roku, marszałek sejmiku konwokacyjnego w 1668 roku w Szadku.
Marszałek sejmiku poselskiego w Szadku w 1670 roku, poseł sieradzki na sejm zwyczajny 1670 roku.
Bibliografia
Herbarz polski, t. XV, Warszawa 1912, s. 387.
Michał Kobierecki, Sejmiki szlachty sieradzkiej w Szadku w latach 1668-1695. Zestawienie chronologiczne, w: Biuletyn Szadkowski nr 14, 2014, s. 117.
Przypisy
Członkowie stanu rycerskiego I Rzeczypospolitej
Korabici
Marszałkowie sejmikowi (województwo sieradzkie)
Podstarościowie sieradzcy
Posłowie na sejm zwyczajny 1670
Sędziowie grodzcy sieradzcy |
3461306 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Leslie%20Jeffers | Leslie Jeffers | Leslie Herbert Arthur Jeffers (ur. 8 stycznia 1910; zm. 4 maja 2000) – brytyjski zapaśnik walczący w stylu wolnym. Olimpijczyk z Berlina 1936, gdzie odpadł w eliminacjach w kategorii 79 kg.
Brązowy medalista igrzysk wspólnoty narodów w 1938, gdzie reprezentował Anglię.
Pięciokrotny mistrz kraju w: 1936, 1937, 1939 (85 kg), 1940, 1941 (90 kg).
Turniej w Berlinie 1936
Pokonał Kanadyjczyka Terryego Evansa a przegrał z Czechosłowakiem Jaroslavem Syselem i Émilem Poilvém z Francji.
Przypisy
Bibliografia
Brytyjscy olimpijczycy
Brytyjscy zapaśnicy
Urodzeni w 1910
Zmarli w 2000
Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 1936 |
3461307 | https://pl.wikipedia.org/wiki/William%20Fox%20%28zapa%C5%9Bnik%29 | William Fox (zapaśnik) | William Fox (ur. 9 sierpnia 1912; zm. marzec 1999) – brytyjski zapaśnik walczący w stylu wolnym. Olimpijczyk z Berlina 1936, gdzie odpadł w eliminacjach w kategorii 72 kg.
Srebrny medalista igrzysk wspólnoty narodów w 1934, gdzie reprezentował Anglię.
Trzykrotny mistrz kraju w: 1934, 1936, 1937 (76 kg).
Turniej w Berlinie 1936
Pokonał Japończyka Shōichi Masutomi a przegrał z Turkiem Hüseyinem Erçetinem.
Przypisy
Bibliografia
Brytyjscy olimpijczycy
Brytyjscy zapaśnicy
Urodzeni w 1912
Zmarli w 1999
Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 1936 |
3461308 | https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%81ukasz%20Mycielski | Łukasz Mycielski | Łukasz Mycielski herbu Dołęga (zm. w 1678 roku) – wojski większy sieradzki w latach 1666–1678, sędzia kapturowy sejmiku powiatów sieradzkiego i szadkowskiego w 1668 roku.
Był elektorem Michała Korybuta Wiśniowieckiego z województwa sieradzkiego w 1669 roku.
Przypisy
Bibliografia
Michał Kobierecki, Sejmiki szlachty sieradzkiej w Szadku w latach 1668–1695. Zestawienie chronologiczne, w: Biuletyn Szadkowski nr 14, 2014, s. 117.
Urzędnicy województw łęczyckiego i sieradzkiego XVI–XVIII wieku. Spisy". Oprac. Edward Opaliński i Hanka Żerek-Kleszcz. Kórnik 1993, s. 227.
Członkowie stanu rycerskiego I Rzeczypospolitej
Elektorzy Michała Korybuta Wiśniowieckiego
Elektorzy władców Polski (województwo sieradzkie)
Łukasz Mycielski
Sędziowie kapturowi (1668)
Sędziowie kapturowi (województwo sieradzkie)
Wojscy więksi sieradzcy
Urzędnicy ziemscy I Rzeczypospolitej
Zmarli w 1678 |
3461309 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Norman%20Morrell | Norman Morrell | Norman Morrell (ur. 17 lipca 1912, zm. marzec 1999) – brytyjski zapaśnik walczący w obu stylach. Olimpijczyk z Berlina 1936, gdzie odpadł w eliminacjach w kategorii 61 kg.
Czterokrotny mistrz kraju w: 1933, 1934, 1935, 1936 (63 kg).
Turniej w Berlinie 1936 – styl klasyczny
Przegrał z Francuzem Eugène Kracherem i Niemcem Sebastianem Heringiem.
Turniej w Berlinie 1936 – styl wolny
Pokonał Niemca Josefa Böcka a przegrał z Amerykaninem Francisem Millardem i Marco Gavellim z Włoch.
Przypisy
Bibliografia
Brytyjscy olimpijczycy
Brytyjscy zapaśnicy
Urodzeni w 1912
Zmarli w 2000
Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 1936
Ludzie urodzeni w Bradford |
3461315 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Hans%20G%C3%B6the | Hans Göthe | Hans Göthe – szwedzki brydżysta, World Life Master oraz Senior Master (WBF), European Grand Master oraz European Champion w kategorii Open (EBL).
Wyniki brydżowe
Olimpiady
Na olimpiadach uzyskał następujące rezultaty:
Zawody światowe
W światowych zawodach zdobył następujące lokaty:
Zawody europejskie
W europejskich zawodach zdobył następujące lokaty:
Klasyfikacja
Przypisy
Zobacz też
Brydż sportowy
Szwedzcy brydżyści |
3461322 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Joseph%20Taylor%20%28zapa%C5%9Bnik%29 | Joseph Taylor (zapaśnik) | Joseph William Taylor (ur. 18 listopada 1907; zm. grudzień 1992) – brytyjski zapaśnik walczący w stylu wolnym. Olimpijczyk z Los Angeles 1932, gdzie zajął czwarte miejsce w kategorii 61 kg.
Czterokrotny mistrz kraju w: 1931, 1932, 1937, 1947 (63 kg).
Turniej w Los Angeles 1932
Pokonał Meksykanina Fidela Arellano a przegrał ze Szwedem Einarem Karlssonem i Edem Nemirem z USA.
Przypisy
Bibliografia
Brytyjscy olimpijczycy
Brytyjscy zapaśnicy
Urodzeni w 1907
Zmarli w 1992
Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 1932
Ludzie urodzeni w Bradford |
3461330 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Joe%20Reid | Joe Reid | Joseph „Joe” Reid (ur. 1905, zm. 8 lutego 1968) – brytyjski zapaśnik walczący w stylu wolnym. Olimpijczyk z Los Angeles 1932, gdzie zajął czwarte miejsce w kategorii 56 kg. Brązowy medalista mistrzostw Europy w 1933. Wicemistrz igrzysk wspólnoty narodów w 1930 i trzeci w 1934, gdzie reprezentował Anglię.
Sześciokrotny mistrz kraju w: 1930-1935 (58 kg).
Turniej w Los Angeles 1932
Pokonał Greka Georgiosa Zervinisa a przegrał z Finem Aatosem Jaskarim i Bobem Pearcem z USA.
Przypisy
Bibliografia
Brytyjscy olimpijczycy
Brytyjscy zapaśnicy
Urodzeni w 1905
Zmarli w 1968
Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 1932 |
3461333 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Tel%20Jokne%E2%80%99am | Tel Jokne’am | Tel Jokne’am (hebr. תל יקנעם) – wzgórze typu tell w Dolnej Galilei, w północnym Izraelu. Wznosi się na wysokość 121 m n.p.m. Na wzgórzu znajduje się stanowisko archeologiczne obejmujące pozostałości biblijnego miasta Jokne’am. W jego sąsiedztwie znajduje się miasto Jokne’am i moszawa Jokne’am.
Geografia
Wzgórze Jokne’am jest położona u wylotu Wadi Milk w północno-zachodniej części Doliny Jezreel, na północy Izraela. Z położonych na zachodzie wzgórz Wyżyny Manassesa spływa tędy strumień Jokne’am, który wpada do rzeki Kiszon. Na północno-zachodniej stronie Wadi Milk wznoszą się zbocza zalesionych wzgórz masywu Góry Karmel (dochodzą w tym rejonie do wysokości 474 m n.p.m.). Natomiast po stronie wschodniej rozciągają się pola uprawne Doliny Jezreel, która w kierunku północnym przechodzi w Dolinę Zewulun.
W otoczeniu wzgórza znajdują się miasto Jokne’am i moszawa Jokne’am.
Historia
Tell był przedmiotem badań archeologicznych, które ujawniły ponad 20 kolejnych warstw. Najstarsze udokumentowane szczątki osady pochodzą z wczesnej epoki brązu (lata 3500–2000 p.n.e.). Jednak liczba odkrytych artefaktów jest tak niewielka, że badacze nie mogli określić zbyt wielu historycznych faktów z przeszłości miasta. Wiadomo, że na kopcu istniała osada otoczona murami obronnymi z wieżami. Badacze twierdzą, że miejsce to posiadało idealne warunki do powstania osady. Sąsiedztwo strumieni dawało łatwy dostęp do wody, okoliczne lasy dawały surowiec drewna, natomiast wapienne wzgórza udostępniały materiał i narzędzia budowlane. Żyzne grunty umożliwiły rozwój upraw rolniczych i hodowlę zwierząt, a obecność gliny w błotnistej ziemi spowodowała rozwój ceramiki. Korzystnym okazało się także położenie przy szlaku handlowym Via Maris łączącym Afrykę Północną z krajami Lewantu na północy. Warstwy z późnej epoki brązu (lata 1600–1200 p.n.e.) wskazują, że miasto zostało spalone. Osada jest pierwszy raz wzmiankowana w XV wieku p.n.e. na liście 119 miast (pod nazwą Anknam) podbitych przez egipskiego faraona Totmesa III po zwycięskiej dla niego bitwie pod Megiddo. W owym czasie było to ufortyfikowane miasto. Czerpało ono zyski ze szlaku kupieckiego soli, który z rejonu Atlit na wybrzeżu Morza Śródziemnego prowadził przez Wadi Milk do Damaszku. Później Jokne’am jest wymieniane w Biblii jako miasto podbite przez Żydów prawdopodobnie w drugiej połowie XIII wieku p.n.e. Odkrycia archeologiczne wskazują, że na początku epoki żelaza miasto zostało zniszczone przez duży pożar (warstwa spalenizny ma grubość jednego metra). Kolejne warstwy ukazują odbudowę miasta, które prawdopodobnie zostało ufortyfikowane. Było to wówczas miasto lewickie położone na ziemiach żydowskiego pokolenia Zabulona. Z tego okresu pochodzą odkryte pozostałości budynku wykorzystywanego do produkcji oleju oliwkowego. Warstwa ta jest również zakończona dużym pożarem, który jest przypisywany na okres panowania izraelskiego króla Dawida (ok. 1010–970 p.n.e.). Następnie na wzgórzu istniała niewielka osada o charakterze rolniczym, która początkowo nie była ufortyfikowana. Około IX wieku p.n.e. wybudowano mury obronne i wodociągi miejskie. Miasto zostało zniszczone w 732 roku p.n.e. podczas wojny syro-efraimskiej, w wyniku najazdu asyryjskiego króla Tiglat-Pilesera III. Nigdy już nie odzyskało swojej dawnej świetności. W okresie panowania rzymskiego miasto było nazywane Cimona. Gdy w 637 roku Palestyna przeszła pod panowanie arabskie istniała tutaj już tylko niewielka wioska Kira. W okresie panowania krzyżowców była ona nazywana Kain Mons. Wynikało to z legendy, według której w miejscu tym Kain zamordował Abla. W XII wieku istniał tu niewielki zamek obronny z kościołem krzyżowców. W XVIII wieku władca Zahir al-Umar wybudował na wzgórzu twierdzę, której pozostałości można oglądać obecnie.
W latach 1977–1989 na wzgórzu były prowadzone wykopaliska archeologiczne. Przeprowadził je Uniwersytet Hebrajski pod kierunkiem profesora Amnona Ben Tora. Odkryto mury miejskie z unikalnymi podwójnymi ścianami z okresu Królestwa Izraela, oraz liczne artefakty z późniejszych czasów.
Turystyka
Wzgórze jest popularnym miejscem wycieczek turystycznych. Znajduje się tutaj stanowisko archeologiczne, a ze szczytu wzgórza rozciąga się panorama na całą okolicę.
Transport
U podnóża wzgórza krzyżują się droga ekspresowa nr 70 z drogą nr 66 i drogą nr 722.
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Tel Jokne’am
Szczyty Izraela
Stanowiska archeologiczne w Izraelu |
3461335 | https://pl.wikipedia.org/wiki/1.%20deild%20kvinnur%20%281994%29 | 1. deild kvinnur (1994) | W roku 1994 odbyła się 10. edycja 1. deild kvinnur – pierwszej ligi piłki nożnej kobiet na Wyspach Owczych. W rozgrywkach miało wziąć udział 8 klubów z całego archipelagu, jednak na początku rozgrywek wycofał się , przez co wszystkie jego mecze zaliczono, jako nieodbyte. Tytuł mistrzowski obroniła drużyna HB Tórshavn, zdobywając go po raz piąty w swojej historii.
Uczestnicy
Rozgrywki
Tabela ligowa
Wyniki spotkań
1
1
1
1
1
1
1
1
1
1
1
1
1
1
Objaśnienia:
wycofał się z rozgrywek niedługo po inauguracji sezonu, a wszystkie mecze, które miał rozegrać uznano za nieodbyte.
Najlepsi strzelcy
1994 w piłce nożnej
Rozgrywki piłkarskie na Wyspach Owczych
1994 na Wyspach Owczych |
3461346 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Madeleine%20Swanstr%C3%B6m | Madeleine Swanström | Madeleine Swanström – szwedzka brydżystka, World Master (WBF), European Master (EBL).
Madeleine Swanström od roku 1993 była wielokrotnie opiekunem reprezentacji Szwedzkich.
Mąż Madeleine Swanström, Tommy Gullberg, jest również brydżystą.
Wyniki brydżowe
Olimpiady
Na olimpiadach uzyskała następujące rezultaty:
Zawody światowe
W światowych zawodach zdobyła następujące lokaty:
Zawody europejskie
W europejskich zawodach zdobyła następujące lokaty:
Klasyfikacja
Przypisy
Linki zewnętrzne
Zobacz też
Brydż sportowy
Szwedzcy brydżyści |
3461349 | https://pl.wikipedia.org/wiki/1.%20deild%20kvinnur%20%281995%29 | 1. deild kvinnur (1995) | W roku 1995 odbyła się 11. edycja 1. deild kvinnur – pierwszej ligi piłki nożnej kobiet na Wyspach Owczych. W rozgrywkach wzięło udział 8 klubów z całego archipelagu. Tytuł mistrzowski obroniła drużyna HB Tórshavn, zdobywając go po raz szósty w swojej historii.
Był to pierwszy sezon żeńskich rozgrywek na Wyspach Owczych, w którym przyznano trzy, a nie dwa punkty za zwycięstwo. Zaczęto także rozgrywać po trzy spotkania między drużynami, wprowadzając spotkania dodatkowe.
Uczestnicy
powstał w wyniku połączenia oraz .
Rozgrywki
Tabela ligowa
Wyniki spotkań
Regularne spotkania
1
Dodatkowe spotkania
2
Objaśnienia:
Bezbramkowe zwycięstwo walkowerem przyznane .
Bezbramkowe zwycięstwo walkowerem przyznane .
Najlepsi strzelcy
Przypisy
1995 w piłce nożnej
Rozgrywki piłkarskie na Wyspach Owczych
1995 na Wyspach Owczych |
3461351 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Denys%20Zab%C5%82udowski | Denys Zabłudowski | Denys Borysowycz Zabłudowski (ukr. Денис Борисович Заблудовський; ur. 20 marca 1980 w Kijowie) – ukraiński hokeista, reprezentant Ukrainy.
Kariera
Zawodnik klubów rosyjskich i rumuńskich. Podjął także występy w ukraińskiej lidze amatorskiej. W sezonie 2014/2015 w drużynie Steaua Bukareszt występowali wraz z nim rodacy, m.in. Pawło Borysenko, Rusłan Swyrydow. Od lipca 2016 zawodnik . Po sezonie 2017/2018 odszedł z klubu.
Brał udział w turnieju zimowej uniwersjady edycji 2003. Uczestniczył w turniejach mistrzostw świata w 2012, 2015 (Dywizja I).
Sukcesy
Klubowe
Srebrny medal mistrzostw Ukrainy: 2004 z HK Kijów, 2013 z Kompańjonem Kijów
Złoty medal mistrzostw Rumunii: 2005, 2006 ze Steauą Bukareszt, 2017 z ASC Corona 2010 Braszów
Srebrny medal mistrzostw Rumunii: 2010, 2015 ze Steauą Bukareszt
Złoty medal MOL Ligi: 2009 z HC Csíkszereda
Złoty medal mistrzostw Ukrainy: 2014 z Kompańjonem Kijów
Srebrny medal mistrzostw Rumunii: 2018 z ASC Corona 2010 Braszów
Indywidualne
Ekstraliga rumuńska w hokeju na lodzie (2014/2015):
Trzecie miejsce w klasyfikacji strzelców rundy zasadniczej: 30 goli
Piąte miejsce w klasyfikacji asystentów rundy zasadniczej: 23 asysty
Drugie miejsce w klasyfikacji kanadyjskiej rundy zasadniczej: 53 punkty
Pierwsze miejsce w klasyfikacji strzelców sezonu: 46 goli
Pierwsze miejsce w klasyfikacji asystentów sezonu: 37 asyst
Pierwsze miejsce w klasyfikacji kanadyjskiej sezonu: 83 punkty
Ekstraliga rumuńska w hokeju na lodzie (2015/2016):
Pierwsze miejsce w klasyfikacji strzelców sezonu: 40 goli
Przypisy
Bibliografia
– profil na stronie PHL
Denys Zabłudowski – profil na stronie FHU
Denys Zabłudowski – profil na stronie R-Hockey
Hokeiści Kryżynki Kijów
Hokeiści Sokiłu Kijów
Hokeiści HK Kijów
Hokeiści HK Brześć
Hokeiści Arystanu Temyrtau
Hokeiści Kompańjonu Kijów
Hokeiści Steauy Bukareszt
Hokeiści ASC Corona 2010 Braszów
Hokeiści CSM Dunărea Galați
Ludzie urodzeni w Kijowie
Ukraińscy hokeiści
Urodzeni w 1980 |