id
stringlengths 1
7
| url
stringlengths 31
408
| title
stringlengths 1
239
| text
stringlengths 1
297k
|
|---|---|---|---|
3460472 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Lista%20flag%20brytyjskich | Lista flag brytyjskich | To jest lista flag, który były lub są używane przez Wielką Brytanię oraz jej terytoria zależne. College of Arms jest organem zajmującym się flagami na terenie Anglii, Walii oraz Irlandii Północnej. Prowadzi także jedyny oficjalny rejestr flag tych państw. Powstał w 1484 i jako część Dworu Królewskiego działa z ramienia Korony. Osobna organizacja, Instytut Flag, sponsorowany przez swoich członków także prowadzi rejestr flag pod nazwą "Rejestr flag Zjednoczonego Królestwa"
Aktualne flagi narodowe
Zjednoczone Królestwo
Kraje składowe Zjednoczonego Królestwa
Flagi Anglii oraz Szkocji są dawnymi flagami wojennymi, które ze względu na częstotliwość użytkowania stały się flagami narodowymi Królestwa Anglii (zawierającego Walię) oraz Królestwa Szkocji, i były używane aż do Unii w 1707 roku. Potem były de facto flagami tych części Zjednoczonego Królestwa. Flaga Walii powstała w 1959. Dyskusje nad flagą Irlandii Północnej dalej trwają. Oficjalna flaga została zniesiona razem z rządem prowincji w 1972 roku, ale dalej używana jest przez między innymi międzynarodowe organizacje sportowe (FIFA, UEFA).
Bibliografia
http://www.college-of-arms.gov.uk/about-us
https://web.archive.org/web/20150502112043/http://www.lyon-court.com/lordlyon/238.html
http://www.flaginstitute.org/wp/flag-registry/
https://web.archive.org/web/20131021091206/https://www.gov.uk/government/uploads/system/uploads/attachment_data/file/15438/flying_flags_guide.pdf
Linki zewnętrzne
Monarchia Brytyjska - Flaga Unii
Royal.gov.uk- Flaga Unii
Britishflags.net
Instytut Flag
Światowa baza flag
Siły zbrojne Wielkiej Brytanii |
3460475 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ca%C5%82ka%20Volkenborna | Całka Volkenborna | W analizie p-adycznej, całka Volkenborna jest narzędziem stosowanym do całkowania funkcji określonych na zbiorze liczb p-adycznych.
Definicja
Niech będzie lokalnie analityczną funkcją z pierścienia całkowitych liczb p-adycznych, w uzupełnienie algebraicznego domknięcia ciała ułamków tego pierścienia. Oznacza to, że dla każdego punktu istnieje otoczenie, w którym funkcja rozwija się w zbieżny szereg potęgowy. Całka Volkenborna jest wtedy określona przez
Historia
Na przestrzeni ciągłych funkcji nie istnieje niezmiennicza na przesunięcia forma liniowa. Pomysł, by całkować funkcje p-adycznych mieli już F. Thomas oraz F. Bruhat. Definicja ich całki okazała się być jednak zbyt ograniczona dla celów analizy oraz teorii liczb.
Arnt Volkenborn rozwinął w swojej pracy dyplomowej na Uniwersytecie Kolońskim w 1971 roku uogólnioną całkę p-adyczną, która później została nazwana jego imieniem. Wszystkie lokalnie analityczne funkcje, włączając w to szeregi Laurenta, są całkowalne. Całka ta znalazła zastosowanie przy obliczaniu tak zwanych uogólnionych p-liczb Bernoulliego i innych p-adycznych funkcji.
Własności
Z równości
wynika, że całka nie jest niezmiennicza na przesunięcia.
Jeżeli to
Przykłady
k-ta liczba Bernoulliego.
gdzie to p-adyczna funkcja digamma.
Bibliografia
Arnt Volkenborn: Ein p-adisches Integral und seine Anwendungen I. In: Manuscripta Mathematica. Bd. 7, Nr. 4, 1972, , s. 341–373. pdf
Arnt Volkenborn: Ein p-adisches Integral und seine Anwendungen II. In: Manuscripta Mathematica. Bd. 12, Nr. 1, 1974, , s. 17–46. pdf
Alain M. Robert: A Course on p-adic Analysis (= Graduate Texts in Mathematics. Bd. 198). Springer, New York u. a. 2000, , s. 263–279.
Min-Soo Kim, Jin-Woo Son: Analytic Properties of the q-Volkenborn Integral on the Ring of p-Adic Integers. In: Bulletin of the Korean Mathematical Society. Bd. 44, Nr. 1, 2007, , S. 1–12, online.
Całki |
3460476 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Bernhard%20Romberg | Bernhard Romberg | Bernhard Heinrich Romberg (ur. 11 lub 13 listopada 1767 w Dinklage, zm. 13 sierpnia 1841 w Hamburgu) – niemiecki wiolonczelista i kompozytor.
Życiorys
Syn fagocisty i wiolonczelisty Bernharda Antona, kuzyn Andreasa. Uczył się u ojca oraz u Andrei Luchesiego. Początkowo występował wspólnie z kuzynem. Grał m.in. w Hamburgu (1782) i Paryżu (1784–1785). Od 1790 roku był członkiem orkiestry dworskiej w Bonn, skąd w 1793 roku w obliczu inwazji francuskiej uciekł do Hamburga. W latach 1793–1795 i 1797–1799 był członkiem zespołu hamburskiego Achermannsches Komödienhaus. W 1795 roku odbył podróż do Włoch, a w 1796 roku grał w Wiedniu. W 1801 roku odwiedził Hiszpanię, następnie w latach 1801–1803 uczył gry na wiolonczeli w Konserwatorium Paryskim. Od 1805 do 1806 roku był członkiem orkiestry królewskiej w Berlinie. W kolejnych latach gościł w Rosji (1807) i Wielkiej Brytanii (1814). Od 1816 do 1819 roku pełnił funkcję nadwornego kapelmistrza w Berlinie. W kolejnych latach dużo koncertował. W 1816, 1822 i 1824 roku grał w Warszawie. Po 1831 roku osiadł w Hamburgu, poświęcając się głównie pracy pedagogicznej.
Skomponował m.in. opery Die wiedergefunfene Stunde (ok. 1792, nie wystawiona), Don Mendoza (wyst. Paryż 1802), Ulisse und Circe (wyst. Berlin 1807), Rittertreue (wyst. Berlin 1817) i Alma (wyst. Kopenhaga 1824), operetkę Der Schiffbruch (1791, nie wystawiona), balet Daphne und Agathokles (wyst. Berlin 1818), 5 symfonii, Symphonie burlesque na instrumenty dziecięce i orkiestrę, 2 uwertury, 10 koncertów wiolonczelowych, Concertino na 2 rogi i orkiestrę, Koncert podwójny na skrzypce, wiolonczelę i orkiestrę, 11 kwartetów smyczkowych. Opublikował podręcznik gry na wiolonczeli Méthode de violoncelle (wyd. Berlin 1840).
Przypisy
Linki zewnętrzne
Partytury do utworów Bernharda Romberga w serwisie Polona.pl
Niemieccy kompozytorzy
Niemieccy wiolonczeliści
Urodzeni w 1767
Zmarli w 1841 |
3460477 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Stelios%20Kitsiu | Stelios Kitsiu | Stelios Kitsiu (gr. Στέλιος Κίτσιου; ur. 28 września 1993 roku w Salonikach) – grecki piłkarz, grający na pozycji prawego obrońcy.
Kariera piłkarska
Kariera klubowa
Rozpoczął karierę piłkarską w klubie juniorów PAOK FC. 15 stycznia 2012 roku podpisał kontrakt z seniorskim zespołem tej drużyny, która występowała wówczas w Superleague Ellada. W sezonie 2011/2012 z drużyną uplasował się na 3. pozycji, dzięki czemu jego klub zagrał w barażach o miejsce w eliminacjach do Ligi Mistrzów. Jednak jego zespół uplasował się na ostatniej pozycji w dodatkowych meczach i ostatecznie zakwalifikował się do III rundy kwalifikacyjnej Ligi Europy.
W sezonie 2012/2013 jego drużyna zajęła 2. miejsce i ponownie mogła wziąć udział w barażach o eliminacje do Ligi Mistrzów. Tym razem PAOK wygrał te baraże i wystąpił w III rundzie kwalifikacyjnej Ligi Mistrzów.
W kolejnym sezonie jego ekipa znów zajęła 2. pozycję i ponownie skoczyła walkę o miejsce do eliminacji w Lidze Mistrzów. Tym razem jego zespół zajął drugie miejsce w barażach, ustępując Panathinaikosowi AO. Na pocieszenie klub z Salonik wystąpił w Lidze Europy.
Z klubem PAOK FC wiąże go umowa do 30 czerwca 2018 roku. W 2017 odszedł na wypożyczenie do Sint-Truidense VV.
Kariera reprezentacyjna
Stelios Kitsiu w 2011 roku wystąpił w dwóch spotkaniach młodzieżowej reprezentacjach Grecji do lat 19.
13 sierpnia 2013 roku zadebiutował w reprezentacja Grecji U-21. W jej barwach wystąpił w pięciu meczach eliminacji do Mistrzostw Europy U-21 w 2015 roku. W ramach tych eliminacji raz zagrał w spotkaniu z Polską 19 listopada 2013 roku w Krakowie. Zagrał 90 minut, jednak jego drużyna przegrała to spotkanie 3–1. Ostatecznie jego drużyna zajęła 2. miejsce w grupie, jednak nie uzyskała awansu na te mistrzostwa. Do pierwszej w tabeli Szwecji zabrakło 1 punktu.
Przypisy
Piłkarze PAOK FC
Piłkarze Sint-Truidense VV
Piłkarze MKE Ankaragücü
Piłkarze Gaziantep Büyükşehir Belediyespor
Reprezentanci Grecji w piłce nożnej
Ludzie urodzeni w Salonikach
Urodzeni w 1993 |
3460480 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Krystyna%20P%C4%85czkowska | Krystyna Pączkowska | Krystyna Teresa Pączkowska (ur. 1949) – polska spadochroniarka i reprezentantka Polski w spadochroniarstwie, wicemistrzyni świata i wielokrotna mistrzyni Polski.
Działalność sportowa
Zaczynała od latania na szybowcach. W 1968 roku rozpoczęła teoretyczne szkolenie spadochronowe w Sekcji Spadochronowej Aeroklubu Gliwickiego. Pierwszy skok ze spadochronem, wykonała 19 sierpnia 1968 roku na lotnisku gliwickim z samolotu PZL-101 Gawron pilotowanego przez pilota, Tadeusza Wiśniewskiego. 24 marca 1970 roku uzyskała I klasę spadochronową. Pierwsze osiągnięcia sportowe uzyskała na ogólnopolskich zawodach kobiet, zwyciężając w 1971, 1972 i w 1974 roku. W 1972 została zakwalifikowana do Spadochronowej Kadry Narodowej. Pierwszy znaczący sukces zawodniczy poza granicami zdobyła na spadochronowych mistrzostwach Francji (1973), zajmując pierwsze miejsce w skokach na celność lądowania. Z kolei była najlepszą z zawodniczek polskich startujących na mistrzostwach świata: w 1976 (Włochy), w 1978 (Jugosławia) i w 1980 (Bułgaria). Po raz pierwszy tytuł mistrzyni Polski zdobyła w 1980 (Łódź), po raz drugi w 1981 (Gliwice), po raz trzeci w 1983 (Oleśnica), po razy czwarty w 1984 (Kielce), po raz piąty w 1985 (Gliwice), po raz szósty w 1986 (Piotrków Trybunalski), po raz siódmy w 1987 (Katowice) i po raz ósmy w 1989 (Jelenia Góra). Startując w mistrzostwach świata w 1982 roku (Czechosłowacja) zajęła najlepsze miejsce spośród Polek. Biorąc udział wielokrotnie w zawodach międzynarodowych zajmowała czołowe miejsca w klasyfikacji końcowej, a także otrzymywała medale. Jako pierwsza kobieta w Polsce wykonała 3000. skok ze spadochronem (1982). Ma wykonanych 6655+ skoków ze spadochronem w tym niebezpieczny wypadek, gdy podczas skoku wpadła w spadochron koleżanki, plus kilka złamań i kilka lądowań ze spadochronem zapasowym, gdyż główny się nie otworzył. 5 kwietnia 2003 roku otrzymała Tytuł członka honorowego Aeroklubu Gliwickiego.
Członek V Oddziału we Wrocławiu Związku Polskich Spadochroniarzy. 16 marca 2011 roku została uhonorowana Złotym Medalem za zasługi w działalności na rzecz Związku. 28 marca 2000 roku, w Pałacu Prezydenckim, minister Marek Dukaczewski, Podsekretarz Stanu w Biurze Bezpieczeństwa Narodowego w imieniu Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Aleksandra Kwaśniewskiego, w uznaniu wybitnych zasług w działalności społecznej i za osiągnięcia w rozwijaniu sportu spadochronowego, zasłużonemu działaczowi Związku Polskich Spadochroniarzy Krystynie Pączkowskiej wręczył Złoty Krzyż Zasługi.
Absolwentka Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu. Fotoreporterka Przeglądu Sportowego. Za lata pracy, jako fotoreporter trójkolorowej drużyny i oddanie WKS Śląsk Wrocław pani Krystyna została 20 lutego 2017 roku uhonorowana podczas konferencji prasowej na Stadionie Wrocław. Otrzymała dyplom i koszulkę WKS-u z podpisami zawodników. Specjalny list z podziękowaniami od prezydenta Rafała Dutkiewicza odczytał prezes Krzysztof Hołub, a pamiątkowy medal w imieniu Dolnośląskiego Związku Piłki Nożnej wręczył prezes Andrzej Padewski.
Osiądnięcia sportowe
Osiągnięcia sportowe Krystyny Pączkowskiej podano za:
1969 – 10–17 sierpnia VI Spadochronowe Mistrzostwa Polski Juniorów, Elbląg. III miejsce - Krystyna Pączkowska (Aeroklub Śląski).
1972 – 25 sierpnia–3 września XVI Spadochronowe Mistrzostwa Polski Katowice. Klasyfikacja indywidualna: XXVII miejsce Krystyna Pączkowska.
1973 – 9–18 września XVII Spadochronowe Mistrzostwa Polski, Łódź. II miejsce – Krystyna Pączkowska (WKS Wrocław).
1974 – 13–22 września XVIII Spadochronowe Mistrzostwa Polski, Lublin. II miejsce – Krystyna Pączkowska (WKS Wrocław).
1977 – 6–17 września XXI Spadochronowe Mistrzostwa Polski, Katowice. III miejsce – Krystyna Pączkowska (WKS Wrocław).
1978 – 20–29 czerwca XXII Spadochronowe Mistrzostwa Polski, Włocławek. II miejsce – Krystyna Pączkowska (WKS Wrocław).
1980 – 28 czerwca–7 lipca XXIV Spadochronowe Mistrzostwa Polski, Łódź. I miejsce - Krystyna Pączkowska (WKS „Śląsk”).
1981 – 5–12 września XXV Spadochronowe Mistrzostwa Polski konkurencje klasyczne – Gliwice 1981, Gliwice. I miejsce - Krystyna Pączkowska (WKS „Śląsk”).
1983 – 23–30 sierpnia XXVII Spadochronowe Mistrzostwa Polski, Oleśnica. I miejsce - Krystyna Pączkowska (WKS „Śląsk”).
1984 – 21–29 lipca XXVIII Spadochronowe Mistrzostwa Polski, Kielce. I miejsce - Krystyna Pączkowska (WKS „Śląsk”).
1985 – 22–31 sierpnia XXIX Spadochronowe Mistrzostwa Polski konkurencje klasyczne – Gliwice 1985, Gliwice. I miejsce - Krystyna Pączkowska (WKS „Śląsk”).
1986 – 8–16 sierpnia XXX Spadochronowe Mistrzostwa Polski, Piotrków Trybunalski. I miejsce - Krystyna Pączkowska (WKS „Śląsk”).
1987 – XXXI Spadochronowe Mistrzostwa Polski, Katowice. I miejsce - Krystyna Pączkowska (WKS „Śląsk”).
1989 – 21–28 sierpnia XXXIII Spadochronowe Mistrzostwa Polski, Jelenia Góra. I miejsce - Krystyna Pączkowska (WKS „Śląsk”).
Galeria
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
XXXII Spadochronowe Mistrzostwa Polski Seniorów Rybnik 1988 r. - Krystyna Pączkowska 4.00 min
Polscy spadochroniarze
Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (III Rzeczpospolita)
Urodzeni w 1949
Ludzie sportu związani z Wrocławiem
Absolwenci Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu |
3460482 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Brierton | Brierton | Brierton lub Brearton – niewielka wieś i civil parish w dystrykcie (unitary authority) Hartlepool, w hrabstwie Durham, w Anglii. W 2001 civil parish liczyła 31 mieszkańców.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Pastscape
Wsie w hrabstwie Durham
Civil parishes w hrabstwie Durham
Hartlepool |
3460483 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Polityka%20konfrontacji | Polityka konfrontacji | Polityka konfrontacji – styl uprawiania polityki charakteryzujący się wrogimi stosunkami pomiędzy największymi partiami, które zamieniają życie polityczne w toczącą się debatę wyborczą. Taki charakter polityki kontroluje władzę rządu poprzez zapewnienie istnienia opozycji. Z drugiej strony, zniechęca do rozsądnej debaty i uniemożliwia osiągnięcie kompromisu.
Dalszymi konsekwencjami stosowania takiego rodzaju polityki jest tworzenie się odmiennych obozów politycznych, a w konsekwencji do braku stabilności politycznej i porozumienia.
Główną siłą napędową systemu parlamentarnego staje się wroga relacja pomiędzy rządem a opozycją. Taka sytuacja zauważalna jest w Wielkiej Brytanii, Nowej Zelandii i Australii.
Przypisy
Dyplomacja
Polityka |
3460490 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Opowie%C5%9B%C4%87%20o%20dw%C3%B3ch%20siostrach | Opowieść o dwóch siostrach | Opowieść o dwóch siostrach (Hangul: 장화, 홍련 Janghwa, hongryeon) – południowokoreański film z 2003 roku. Jest to horror psychologiczny produkcji B.O.M. Film Productions Co. Reżyserem i scenarzystą jest Kim Jee-woon. Film opiera się na motywach starokoreańskiej legendy, za czasów dynastii Joseon. Na opowieści Janghwa Hongryeon jeon, która doczekała się kilku adaptacji. Film trwa godzinę i 55 minut.
Fabuła
Film budzi podobne skojarzenia do klimatu baśni braci Grimm.
Dwie siostry wracają do domu rodzinnego po długotrwałym leczeniu w szpitalu psychiatrycznym, po samobójczej śmierci rodzonej matki. Macocha źle je traktuje, a ich ojciec całkowicie Jej uległ. Wkrótce w domu zaczną się wydarzać nadprzyrodzone zjawiska.
Główne role
Źródło.
Im Soo-jung -Bae Su-mi
Moon Geun-young – Bae Su-yeon
Yum Jung-ah -Heo Eun-joo (macocha)
Kim Kap-soo – Bae Moo-hyeon
Lee Seung-bi – Mi-hee (Eun-joo’s sister in law)
Lee Dae-yeon – lekarz
Park Mi-hyun Mrs Bae (matka)
Woo Ki-hong (brat macochy)
Kap-su Kim-ojciec
Przypisy
Linki zewnętrzne
Filmy o duchach
Południowokoreańskie filmy z gatunku horror
Południowokoreańskie filmy z 2003 roku |
3460499 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Medal%20Pami%C4%85tkowy%20na%2020%20Rocznic%C4%99%20S%C5%82owackiego%20Powstania%20Narodowego | Medal Pamiątkowy na 20 Rocznicę Słowackiego Powstania Narodowego | Medal Pamiątkowy na 20 Rocznicę Słowackiego Powstania Narodowego (czes. Pamětní medaile k 20. výročí Slovenského národního povstání) – czechosłowackie odznaczenie wojskowe.
Historia
Odznaczenie zostało ustanowione ustawą z dnia 17 czerwca 1964 r. nr 112/1964 Sb. dla nagrodzenia osób zasłużonych w działaniach w trakcie słowackiego powstania narodowego. Miało też podkreślić braterstwo Czechów i Słowaków oraz pogłębić przyjaźń czechosłowacko-radziecką oraz solidarność wszystkich sił walczących z faszyzmem.
Zasady nadawania
Odznaczenie zgodnie z art. 2 załącznika do ustawy o jego ustanowieniu nadawany był żołnierzom, partyzantom i innym osobą uczestniczącym w działaniach bojowych w trakcie powstania. Nadawany mógł być także innym osobą, które swoim działaniem przyczyniły się do wyrządzenia szkód wojskom okupacyjnym lub udzieliły pomocy walczącym powstańcom. Zgodnie z art. 6 mógł być nadawany także osoba poległym w powstaniu lub zmarłym już po powstaniu, o ile spełniali wcześniejszy warunek otrzymania takiego odznaczenie.
Zgodnie z art. 3 ustawy, medalem tym można było także wyróżnić jednostki wojskowe, które kontynuują tradycje jednostek walczących w powstaniu, jak również gminą, które w całości znajdowały się na terenach objętych powstaniem i udzielały powstańcom pomocy.
Zgodnie z art. 4 odznaczenie mogło być nadawane cudzoziemcom uczestniczącym w powstaniu, jak również jednostka wojskowym innych państw o ile udzielały pomocy lub uczestniczyły w powstaniu.
Medal nadawany był jednorazowo w roku 1964. Otrzymali go m.in. Polacy ppor. Jan Bezucha i płk Józef Pawłusiewicz.
Opis odznaki
Odznaka odznaczenia owalny krążek o średnicy 35 mm wykonany z patynowanego brązu.
Na awersie odznaczenia w środku jest rysunek przedstawiający kobietę z pistoletem maszynowym na tle góry, która symbolizuje walczących powstańców. Obok niej daty 1944 i 1964. Na brzegu medalu jest napis w języku czeskim SLOVENSKÉ NÁRODNÉ POVSTANIE (pol. Słowackie powstanie narodowe).
Na rewersie natomiast znajduje się herb Czechosłowacji obowiązujący w tym czasie, a poniżej niego napis ČESKOSLOVENSKÁ SOCIALISTICKÁ REPUBLIKA (pol. Czechosłowacja Republika Socjalistyczna).
Medal zawieszony był wstążce o szerokości 40 mm koloru czerwonego, w środku znajduje się pasek o szerokości 5 mm, składający się pięciu wąskim pasków kolejno: niebieskiego, białego, czerwonego, białego i niebieski.
Odznaczeni
Przypisy
Bibliografia
Czechosłowackie odznaczenia wojskowe |
3460500 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Pargal%C4%B1%20%C4%B0brahim%20Pasza | Pargalı İbrahim Pasza | Pargali Ibrahim Pasza (; ur. 1493 w Pardze, Republika Wenecka, zm. 15 marca 1536 w Stambule) – osmański polityk i dowódca wojskowy, wielki wezyr w latach 1523–1536. Przyjaciel i prawdopodobnie szwagier Sulejmana I Wspaniałego.
Życiorys
Pochodził z rodziny greckich chrześcijan – rybaków z Pargi. W 1523 r. sułtan Sulejman I Wspaniały, którego był najbliższym przyjacielem, powierzył mu urząd wielkiego wezyra sprawowany przez następne trzynaście lat. Brał udział w bitwie pod Mohaczem 29 sierpnia 1526 r., dowodził oblężeniem Wiednia w 1529 r., a w latach 1532–1534 walczył z powodzeniem jako naczelny wódz w I wojnie turecko-perskiej. Wielki wezyr był człowiekiem świetnie wykształconym, zarówno w zakresie strategii wojennej, jak i dyplomacji (znał 8 języków). Wenecjanie nazywali go "Wspaniałym". Pasza patronował także sztuce. Zgromadził dużą kolekcję obrazów i rzeźb. Do dziś w jego dawnym pałacu znajduje się muzeum malarstwa.
Około 1520 roku Ibrahim podarował padyszachowi niewolnicę Roksolanę (późniejszą sułtankę Hürrem). W wyniku jej intryg został oskarżony o spisek i stracony z polecenia sułtana, to zdarzenie jest wskazywane jako jeden z momentów wyznaczających początek sułtanatu kobiet.
Życie prywatne
Ibrahim poślubił sułtankę Hatice, siostrę sułtana Sulejmana I Wspaniałego, co uczyniło go członkiem (damat) dynastii. Część historyków twierdzi jednak, że jego żoną była Muhsine Hatun, wnuczka Mihaloğlu İskendera Pasza, który był wezyrem w czasach rządów sułtana Bajazyda II (dziada Sulejmana Wspaniałego).
W kulturze
Ibrahim Pasza jest jedną z ważniejszych postaci tureckiego serialu Wspaniałe stulecie. W jego rolę wcielił się Okan Yalabık.
Postać wielkiego wezyra jest również jedną z ważniejszych postaci drugoplanowych w książce fińskiego pisarza Mika Waltariego, Mikael Hakim.
Zobacz też
lista tureckich wielkich wezyrów
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Gönül Pultar (ed.), Imagined Identities: Identity Formation in the Age of Globalization, Syracuse University Press 2013, s. 346, .
Urodzeni w 1493
Wielcy Wezyrowie
Wojskowi Imperium Osmańskiego
Zmarli w 1536
Straceni |
3460507 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Okeover | Okeover | Okeover lub Oakover – wieś i civil parish w Anglii, w Staffordshire, w dystrykcie East Staffordshire. W 2001 civil parish liczyła 58 mieszkańców. Okeover jest wspomniana w Domesday Book (1086) jako Acoure.
Przypisy
Wsie w hrabstwie Staffordshire
Civil parishes w hrabstwie Staffordshire |
3460510 | https://pl.wikipedia.org/wiki/SFinks | SFinks | SFinks – polskie czasopismo poświęcone literaturze science-fiction i fantasy istniejące z przerwami od 1994 roku. Wzorowane było na amerykańskim magazynie Locus i było w zamierzeniu pismem informacyjnym.
Historia pisma
Założycielem pisma był Wojtek Sedeńko. W skład redakcji weszli także Rafał Śliwiak i Zbigniew Tarasewicz. Do roku 1999 magazyn ukazywał się w cyklu kwartalnym. Początkowo niskonakładowy, pod koniec osiągnął 3 tysiące nakładu. W 2000 roku prawa do tytułu wykupił Zysk i S-ka, a magazyn zaczął się ukazywać w cyklu miesięcznym, a następnie dwumiesięcznym. W skład redakcji wchodzili wtedy także Jacek Inglot i Dariusz Wojtczak. Magazyn miał nakład 20 tysięcy. Pismo zostało zamknięte w 2003 roku. Magazyn został reaktywowany przez Sedeńkę w 2009 roku. Wydawany jest przez Wydawnictwo Solaris w cyklu kwartalnym.
W 1995 roku w magazynie ogłoszono po raz pierwszy nagrodę Sfinks.
Wybrani stali współpracownicy
Leszek Błaszkiewicz
Jacek Dukaj
Jarosław Grzędowicz
Lech Jęczmyk
Paweł Laudański
Marek Oramus
Jacek Sobota
Krzysztof Sokołowski
Andrzej Zimniak
Przypisy
Czasopisma fantastyczne
Czasopisma w języku polskim
Czasopisma wydawane od 1994
Kwartalniki w Polsce
Polskie czasopisma literackie |
3460516 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Andrew%20Willis | Andrew Willis | Andrew Willis (ur. 3 grudnia 1990 w Frimley) – brytyjski pływak specjalizujący się w stylu klasycznym, wicemistrz świata na krótkim basenie (2016).
Życiorys
W wieku 22 lat wystartował na XXX Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Londynie w Wielkiej Brytanii. Na dystansie 200 m stylem klasycznym zajął ósme miejsce z czasem 2:09,44.
Rok później, wystąpił na mistrzostwach świata w Barcelonie, zajmując czwarte miejsce w konkurencji 200 m żabką (2:09,13).
W 2014 roku pojawił się na Igrzyskach Wspólnoty Narodów w Glasgow, zdobywając brązowy medal na dystansie 200 m stylem klasycznym.
Na igrzyskach olimpijskich w Rio de Janeiro w 2016 roku uplasował się na czwartym miejscu w konkurencji 200 m stylem klasycznym, uzyskawszy w finale czas 2:07,78.
Przypisy
Brytyjscy olimpijczycy
Brytyjscy pływacy
Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 2012
Pływacy na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2016
Urodzeni w 1990 |
3460525 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Hugo%20Czarny | Hugo Czarny | Hugo Czarny (zm. 17 grudnia 952) – książę Burgundii w latach 923-952, w 936 roku hrabia Mâcon, Autun i król Prowansji z dynastii Autun (Bosonidzi).
Jego ojciec Ryszard I Prawodawca był młodszym bratem Boso Prowansalskiego, króla Prowansji i Dolnej Burgundii, a jego matka Adelajda córką Konrada II z Auxerre, markiza Transjuranii. Przed 914 stał się władcą ziemi outre-Saône (późniejsze Franche-Comté). Zastąpił swojego młodszego brata Rudolfa I, gdy ten w 923 roku został wybrany królem zachodniofrankijskim w miejsce Ludwika IV Zamorskiego. Po jego śmierci w 936 roku odmówił uznania powracającego z wygnania Ludwika za króla i tym samym swego lennego zwierzchnika. Zajął też liczne ziemie, w tym Prowansję. Nowy monarcha wysłał Hugo Wielkiego, księcia Franków, aby przekonał Hugo Czarnego do swych racji. Najeźdźca zajął Auxerre i Sens, a księstwo burgundzkie zostało podzielone między dwóch Hugonów. Hrabia burgundzki zmarł 17 grudnia 952 roku i został pochowany w Besançon. Następcą Hugo Czarnego na części ziem stał się iure uxoris mąż jego siostry Ermenegildy, Gilbert Burgundzki – co wskazuje na to, że jego poprzednik nie doczekał się potomstwa. Część ziem utrzymał Hugo Wielki, który przekazał je swemu synowi Odonowi, potem jego bratu Henrykowi. Ostatecznie w 1004 roku przypadły one Robertowi II Pobożnemu i tym samym koronie francuskiej.
Bibliografia
Biografia na stronie FMG.ac
Władcy Burgundii
Urodzeni w IX wieku
Zmarli w 952 |
3460526 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Szabla%20wz.%2034 | Szabla wz. 34 | Szabla wz. 34 („ludwikówka”) – szabla używana przez kawalerię i policję konną II Rzeczypospolitej w latach 1935–1939. Nazwa „ludwikówka” pochodziła od miejsca wytwarzania, tj. od Huty „Ludwików” w Kielcach. Szabla miała bardzo dobre właściwości eksploatacyjne i użytkowe. Jest uważana za najlepszą, polską szablę bojową, cieszy się dużą estymą wśród miłośników militariów. Była ostatnią polską szablą bojową, używaną w wojnie obronnej Polski we wrześniu 1939 – Wojsko Polskie posiadało około 40 tys. tych szabel. Jako szabla reprezentacyjna jest używana przez żołnierzy Szwadronu Kawalerii Wojska Polskiego.
Geneza
Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę w 1918 roku na uzbrojeniu Wojska Polskiego, wyposażanego początkowo w uzbrojenie przekazane przez aliantów i pozyskane z armii zaborców, znalazło się wiele typów szabli. Ta różnorodność powodowała problemy logistyczne i szkoleniowe, stąd już w 1921 roku opracowano i wdrożono do użytkowania nową szablę, wz. 21, jako wyposażenie regulaminowe dla tych wszystkich rodzajów sił zbrojnych, dla których szable były przewidywane. W 1922 roku dopuszczono oficerską odmianę tej szabli – wz. 21/22. Nowe szable nie spełniły wymagań kawalerzystów: ulegały często uszkodzeniom, były nieergonomiczne – krytykowano ich złe wyważenie, utrudniające walkę, zwłaszcza z siodła. Liczba wyprodukowanych szabel okazała się też za mała jak na potrzeby jednostek kawalerii: 23 600 szt. wobec potrzebnych 48 900 szt. (wg etatu z 1922 roku).
W związku z tym w sierpniu 1928 roku Komitet ds. Uzbrojenia i Sprzętu powołał komisję, której celem była ocena przepisowej broni kawaleryjskiej. Przewodniczącym komisji został płk. Zbigniew Brochowicz-Lewiński ze Sztabu Głównego, w jej skład weszli przedstawiciele różnych departamentów MSWojsk., specjaliści z Instytutu Badań Materiałów i Uzbrojenia oraz prof. Bronisław Gębarzewski, dyrektor Muzeum Wojska Polskiego. Komisja ustaliła, że szable użytkowane przez formacje kawaleryjskie nie spełniają wymogów technicznych i estetycznych, w konsekwencji rozpisano konkurs na opracowanie nowoczesnej szabli. Według wymagań Komisji, broń miała nadawać się do zadawania cięć i pchnięć, jej masa nie powinna przekraczać 1,6 kg, długość klingi określono na 830–860 mm, długość rękojeści na 110–115 mm, szerokość pióra na nie więcej niż 32 mm. Kabłąk miał być załamany pod kątem prostym. Okładki rękojeści miały być wykonane z materiału nie ziębiącego dłoni, a wszystkie metalowe części uchwytu miały być w nich zagłębione. Pochwa miała być dokładnie spasowana z szablą, tak, aby broń nie hałasowała.
Prototypy na konkurs zgłosiło sześciu oferentów: Fabryka Narzędzi Chirurgicznych Weterynaryjnych i Narzędzi Stalowych Ostrych Alfons Mann S.A. (3 warianty), Towarzystwo Fabryki Motorów Perkun S.A. (2 warianty), gen. Mikołaj Waraksiewicz (3 warianty), płk. Tomasz Dobrzański (3 warianty), płk. Eugeniusz Szpręglewski (2 warianty), mjr Vela bek Jedigar (3 warianty), ponadto w konkursie testowano szablę „poniatówkę”. Komisja negatywnie oceniła przedstawione prototypy, jednak w celu dalszych badań i rozwoju zamówiono próbne serie szabli „Perkuna”, gen. Waraksiewicza, płk. Dobrzańskiego i „poniatówki”, które uznano za perspektywiczne. Produkcję szabel serii próbnej, w skład której wchodziło po 30 szt. szabel każdego z wybranych modeli (w tym obydwa warianty szabel „Perkuna” i 3 warianty „poniatówki”) zlecono zakładom „Perkun”. Zamówienie zostało zrealizowane do marca 1933 roku, szable przydzielono do testów w jednostkach liniowych (1., 3., 4., 25. pułkach ułanów i w 10 psk lub 1 pszw), do listopada tego roku ukończono raport z prób. Na jego podstawie w 1934 r. gen. Waraksiewicz i płk. Dobrzański otrzymali polecenie stworzenia kolejnego prototypu. Próbna seria tego modelu, licząca 150 szt., była gotowa 1 marca 1935 r. Komisja, której przewodniczył gen. Bolesław Wieniawa-Długoszowski, po niewielkiej poprawce dotyczącej rękojeści, zarekomendowała nowy typ szabli wojsku. Serię próbną przez 3 miesiące eksploatowano w wybranych pułkach kawalerii – testy potwierdziły walory użytkowe broni, przewyższały one porównywane zagraniczne szable kawaleryjskie. W dniu 26 sierpnia 1935 roku minister MSWojsk. przyjął szablę na uzbrojenie kawalerii jako: szabla wzór 1934, a 22 lutego 1936 roku szef Departamentu Uzbrojenia skierował ją do produkcji.
W czerwcu 1936 r. szef Departamentu Kawalerii zaproponował zaprojektowanie oficerskiej wersji szabli wz. 34, z przeznaczeniem dla oficerów kawalerii oraz oficerów innych broni i służb, którym przysługiwała szabla. Do wybuchu wojny nie wprowadzono do uzbrojenia tej wersji, choć pojawiła się ona w ofercie producenta – wyróżniała się niklowaną (lub chromowaną) klingą i pochwą. Jedną z wersji szabli oficerskiej otrzymał gen. Edward Śmigły-Rydz z okazji awansu na marszałka. W dokumentach fabryki „Ludwików” znaleziono potwierdzenie wyprodukowania co najmniej 236 szt. szabli w wersji oficerskiej. Różnicę pomiędzy szablą żołnierską a tą przeznaczoną dla oficerów stanowił jedynie rodzaj wykończenia oraz dodatkowa ryfka.
Produkcja
Szabla była produkowana w Hucie „Ludwików” w Kielcach. Od nazwy producenta nieoficjalnie nazywano ten wzór szabli „ludwikówką”, nawiązując do tradycji nazewniczych wcześniejszych słynnych polskich szabel („batorówek”, „zygmuntówek”). Za przygotowania do produkcji szabli w zakładzie był odpowiedzialny inż. Mieczysław Gliniecki. Maszyny do produkcji (walcarkę) zakupiono w zakładach Kesselring w Solingen.
Szabla powstawała z materiałów pochodzących z Polski. Stal, w postaci prętów, dostarczała katowicka Huta Baildon. Była to niskostopowa stal sprężynowa, chromowo-krzemowa, zawierająca 0,45–0,55% węgla, 0,3–0,5% manganu, 0,8–1,1% krzemu, 0,9–1,2% chromu, do 0,4% niklu, ilość siarki, podobnie jak fosforu, nie przekraczała 0,035% (przedwojenna norma PKN/H-84032, odpowiednikiem tej stali, zgodnie z normą PN-74/H-84032, jest stop 50HS). Jakość materiału kontrolowano w Mechanicznej Stacji Doświadczalnej Politechniki Lwowskiej.
Wytwarzanie głowni następowało w kilku etapach. Pręt stalowy, o długości odpowiednio mniejszej od długości klingi, nagrzewano w piecach muflowych w osłonie gazowej, i walcowano na gorąco, a następnie kuto, aby uzyskać pożądany kształt. Hartowanie odbywało się po podgrzaniu głowni do temperatury 840–870 °C, czynnikiem chłodzącym był olej. Odpuszczanie następowało w temperaturze 470–520 °C. Powstające głownie miały twardość w zakresie 385-445 HB (41-47 HRC). Deformacje po obróbce cieplnej korygowano ręcznie. Głownię polerowano na szlifierkach. Krawędzie tnące ostrzono na brusach z piaskowca szydłowieckiego. Części mosiężne rękojeści (kabłąk, kapturek, głowicę) wytłaczano na prasach tarczowych. Okładki rękojeści były wykonywane z drewna bukowego i ręcznie pasowane do trzpienia w taki sposób, by słoje układały się pod kątem do osi trzpienia a otwory na śruby mocujące nie znajdowały się na jednym słoju. Drewno było impregnowane pokostem i malowane ciemnowiśniowym lakierem (seria A i częściowo B). Okładki szabli z późniejszych serii nie malowano, natomiast do pokostu dodawano barwnik. Pochwę szabli produkowano z taśmy stalowej o małej zawartości węgla, przez naciągnięcie na przygotowaną stalową „duszę” i zaspawanie w tylnej części. Pochwę hartowano, ponieważ jednak w trakcie tego procesu krzywiły się, trzeba je było ręcznie prostować. W pochwie montowano drewniane wodzidła, zapobiegające pobrzękiwaniu klingi o pochwę.
Głownie znakowano walcując przy nasadzie napis „H. LUDWIKÓW/KIELCE/S. wz. 34” oraz znak handlowy producenta (początkowo: HL wpisane w trójkąt, później skrót SHL w okręgu). Na grzbiecie klingi wybijano numer seryjny. Cechę kontroli wojskowej rzeczoznawca z Centrali Odbioru Materiałów Uzbrojenia nanosił na klindze i na ostrodze pochwy. „Ludwikówki” produkowano w seriach: numery pierwszej nie posiadały żadnego prefiksu, w kolejnych przed numerami seryjnymi umieszczano litery (odpowiednio: A, B, C lub D).
W październiku 1935 roku wojsko zamówiło pierwszą partię 16 tys. szabel, zamówienie zrealizowano pomiędzy kwietniem a październikiem 1936 roku. Następne zamówienie opiewało na 14 470 szt., z terminem realizacji do lipca 1938 r. W 1938 roku wojsko posiadało na stanie 39 564 szable wz. 34. Wyprodukowano także 220 szabel dla Dywizjonu Konnego Policji Państwowej. Po wojnie w magazynach fabrycznych odnaleziono ponadto około 1500 głowni „ludwikówek”.
Koszt produkcji jednego egzemplarza wraz z pochwą określono na 25 zł, cena dla wojska wynosiła 38 zł (34,75 zł w 1937 r.). Cena zestawu (szabla i pochwa) w wersji oficerskiej niklowanej początkowo wynosiła 51 zł, a w wersji chromowanej – 55 zł, do roku 1939 uległa obniżeniu do, odpowiednio, 44 i 40 zł.
Opis szabli
Formą „ludwikówka” nawiązywała do polskich szabel husarskich z drugiej połowy XVII w. Długość całkowita szabli wynosiła 955 mm, z czego głownia miała długość 825 mm a rękojeść 105 mm. Głownia była na większości długości jednosieczna, lekko wygięta (krzywizna wynosiła 30 mm), zakończona dwusiecznym piórem o długości 210 mm. Grubość głowni na grzbiecie przy rękojeści wynosiła 8 mm, a przy piórze 4 mm, szerokość – 34 mm. Płazy miały szerokie zbrocze nad ostrzem, pod grzbietem natomiast – wąską bruzdeczkę (żłobinę). Rękojeść o długość 10,5 cm miała oprawę mosiężną, z okładkami z drewna bukowego z karbowaniami. Okładziny zamocowane były dwiema stalowymi śrubami z mosiężnymi nakrętkami i mosiężnym pierścieniem wzmacniającym u nasady. Wąsy długości 5 cm każdy. Jelce mosiężne miały długość 13 cm i tworzyły temblak połączony z trzpieniem głowni. Otwór temblaka miał kształt kroplowy. Jelec załamywał się pod kątem prostym od przodu szabli i tworzył zamknięty kabłąk, łączący się w głowicy z trzpieniem rękojeści. Kapturek mosiężny był zamocowany nakrętką do trzpienia głowni. Podkładka skórzana nasunięta na nasadę głowni. Pochwa stalowa miała długość 850 mm, szerokość 42,5 mm i grubość 14,5 mm. Była oksydowana, miała jedną ryfkę składającą się z pierścienia z ogniwkiem i ruchomego koluszka, zakończona była płaską, prostokątną wlutowaną ostrogą. Masa szabli z pochwą wynosiła 1,46 kg, masa samej szabli – 0,91 kg. Środek ciężkości znajdował się w odległości ok. 180 mm od jelca.
Istniały niewielkie różnice w wykończeniu rękojeści pomiędzy kolejnymi seriami szabli wz. 34. W egzemplarzach serii prototypowej słoje okładzin rękojeści układają się równolegle do osi trzpienia, pomiędzy jelcem a okładzinami nie ma skórzanej podkładki, ponadto głownie sygnowane są jako wz. 35. W kolejnych seriach słoje okładzin rękojeści są ułożone pod kątem ok. 15 stopni w stosunku do trzpienia. Szable początkowych serii produkcyjnych (bez prefiksu literowego, z prefiksem A, większość serii z prefiksem B) mają okładziny malowane ciemnoczerwonym lakierem. Końcówka serii B i seria C ma okładziny nielakierowane, jednak ich ciemna barwa świadczy najprawdopodobniej o tym, że do pokostu dodano o barwnik. Ponadto nacięcia na okładzinach są głębsze niż we wcześniejszych seriach. Szable wz. 34 sprzedawane osobom prywatnym przez producenta miały rękojeści malowane na czarno, ich pochwy zaopatrzone były w dwie ryfki.
Do szabli opracowano nowy wzór temblaka, który miał ułatwić chwyt i użytkowanie broni w warunkach polowych. Był on skórzany, jednolity – bez możliwości regulowania długości. Pomimo opracowania nowego modelu temblaka do szabel wz. 34, żołnierze używali do niej także innych regulaminowych temblaków. Opracowano również nowy rodzaj żabki do przypinania szabli (żabka wz. 38), jednak przed wybuchem II wojny światowej nie uruchomiono jej produkcji. Żołnierze używali w związku z tym żabek istniejącego, regulaminowego wzoru. Miały one formę tarczy ze sztywnej skóry, z trzema troczkami do mocowania pochwy oraz dwoma paseczkami o regulowanej długości, zakończonych karabińczykami, które służyły do podwieszenia do pasa głównego. Szable wz. 34 na potrzeby mobilizacyjne kompletowano wraz z żabką i temblakiem, i opisywano w zestawieniach uzbrojenia jako zestaw nr 7.
Szabla noszona była przy lewym boku, zawieszona na żabce przy pasie głównym. Do siodła troczona była pod lewą tybinką dwoma rzemieniami trocznymi tak, by pochwa opierała się o przystulicę, a rękojeść szabli znajdowała się przed stroczonym do siodła płaszczem. Szabla powinna być tak podciągnięta rzemieniami, by jej położenie było dostosowane do budowy konia i nogi jeźdźca.
Wymagania techniczne
Próby kontrolno-odbiorcze „ludwikówek” przeprowadzali rzeczoznawcy Centrali Odbioru Materiałów Uzbrojenia. Próby odbywały się na koszt wojska, koszt ponownego testowania partii odrzuconej w pierwszym podejściu ponosił producent. Aby szabla wz. 1934 zakwalifikowana została do odbioru musiała:
przebić sztychem blachę grubości 2 mm przez spuszczenie głowni z wysokości 2 m;
pięciokrotnie przeciąć pręt stalowy o średnicy 5 mm, położony na podkładzie ołowianym bez uszkodzenia ostrza;
przejść próbę uderzenia grzbietem i płazem głowni w obły pień twardego drewna bez pęknięć okładziny i uszkodzenia głowni;
głownia oparta na drewnie i poddana ręcznemu naciskowi kilkakrotnie i obustronnie (strzałka ugięcia 150 mm w każdą stronę) nie mogła się odkształcić;
pochwa płasko ułożona na dwóch podkładkach (przy szyjce i ostrodze), obciążona ciężarem 120 kg, nie mogła wykazać odkształceń ani pęknięć.
Protokół odbioru partii dla Policji Konnej przewidywał nieco odmienny zestaw prób (szabla: trzykrotne cięcie drutu o średnicy 5,5 mm; uderzenie obuchem i płazem o kloc dębowy; pięciokrotne przeginanie do strzałki 150 mm; sprawdzenie wymiarów i środka ciężkości; pochwa: obciążenie 100 kg przy rozstawie podpór 700 mm, sprawdzenie siły potrzebnej do wyciągnięcia dławika (>40 kg); oględziny i sprawdzenie wymiarów; zespół szabla-pochwa: sprawdzenie siły do wyciągnięcia szabli z pochwy (5-10 kg)).
Szable wz. 34, które nie przeszły odbioru wojskowego, były sprzedawane przez producenta osobom prywatnym, jako tzw. „szable oficerskie”.
Ocena i zastosowanie
Szabla miała bardzo dobre właściwości wytrzymałościowe i użytkowe. Rękojeść była odporna na złamanie, okładki były zamocowane w sposób uniemożliwiający wyrwanie głowni z uchwytu, materiał, z którego były wykonane i sposób mocowania nie ziębiły dłoni. Profil klingi zapewniał odpowiednią wytrzymałość przy ciosach i zastawach, a jednocześnie jego ukształtowanie ograniczało masę głowni. Przeznaczona dla kawalerzystów, szabla znakomicie sprawdziła się w walce. Jest uważana za najlepszą polską szablę bojową, dystansowała konkurencyjne konstrukcje zagraniczne. Za wadę konstrukcyjną może być uznany karb, znajdujący się ok. 20 mm przed górnym końcem zbrocza – klingi czasami pękały w tym miejscu. Szabla wz. 34 jest uważana za najsławniejszą polską szablę okresu międzywojennego, i jako taka cieszy się szczególną estymą wśród osób interesujących się militariami i kolekcjonerów.
1 lipca 1938 roku Wojsko Polskie posiadało 39 564 szabel wz. 34. Jednostki kawalerii otrzymały je dla całego stanu przewidzianego w tabeli mobilizacyjnej. Otrzymały je również inne jednostki, a to Szkoła Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim, czy 2 pułk artylerii lekkiej. W regulaminach polskiej kawalerii II RP przewidziano, że zasadniczo kawalerzyści mają walczyć po spieszeniu, konie zaś miały zapewniać zwiększoną manewrowość jednostek. Szarże z wykorzystaniem broni białej dopuszczane były w określonych przypadkach. W czasie kampanii wrześniowej miały miejsce takie szarże – szable wz. 34 zostały więc wykorzystane w walkach, tym samym „ludwikówka” została ostatnią polską szablą zastosowaną bojowo. W „ludwikówki” wyposażono też obydwa szwadrony Dywizjonu Konnego Policji Państwowej.
Kilka egzemplarzy szabli wykonano z przeznaczeniem na upominki. Były one bogato grawerowane. Otrzymali je m.in. król rumuński, gen. Mieczysław Maciejowski oraz dyrektor naczelny Huty „Ludwików” inż. Otmar Kwieciński.
Głownie odnalezione po wojnie w SHL wykorzystano do produkcji narzędzi ogrodniczych (skrobaczek, noży do sieczkarni).
Wykonane w czasach współczesnych szable wz. 34, stanowią wyposażenie reprezentacyjnego Szwadronu Kawalerii Wojska Polskiego, kultywującego tradycje polskich formacji kawaleryjskich. Szable wykonała w roku 2002 łódzka fabryka WIFAMA, na zamówienie prezesa Stowarzyszenia Szwadron Jazdy RP. Projekt tych szabli bazuje na szabli wz. 34, jednak różni się nieco od pierwowzoru, stąd określane są one jako szable wz. 1934/2002. Na głowni szabli z jednej strony wybita jest nazwa producenta (WIFAMA ŁÓDŹ 2002) a z drugiej sygnatura SPK (Szabla polskiej kawalerii) i kolejny numer. Numer szabli jest też wybity na grzbiecie szabli i na ostrodze pochwy. Na głowniach wytrawiono orła według wzoru z 1927 roku oraz napis „Honor i Ojczyzna”.
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Szabla wz. 34 „Ludwikówka” na stronie Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie
Historia Kielc
Szable
Wyposażenie indywidualne żołnierza Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej |
3460533 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Czerwone%20pantofelki | Czerwone pantofelki | Czerwone pantofelki (kor. 분홍신, Bunhongshin) – horror koreański z 2005 roku. Scenarzystą i reżyserem jest Kim Yong-gyun. Kim Yong-gyun zainspirowany był baśnią pt. Czerwone trzewiczki Hansa Christiana Andersena. Film trwa godzinę i 43 minuty.
Fabuła
Film opowiada historię tajemniczych, nawiedzonych czerwonych pantofelkach, które doprowadzają każdego właściciela do śmierci. Kobieta znajduje parę czerwonych butów, które przyciągają jej uwagę, dlatego postanawia zabrać je ze sobą do domu. Kiedy je wkłada jest nimi zachwycona. Czerwone buciki wywierają jakiś swój wpływ nie tylko na nią, ale również na ludzi znajdujących się w jej otoczeniu.
Główne role
Kim Hye-soo – Sun-jae
Kim Sung-soo – In-cheol
Park Yeon-ah – Tae-su
Go Soo-hee – Kim Mi-hee
Lee Eol – Sung-joon
Przypisy
Linki zewnętrzne
Południowokoreańskie filmy z gatunku horror
Południowokoreańskie filmy z 2005 roku
Filmy o tematyce tanecznej
Filmowe adaptacje utworów Hansa Christiana Andersena
Filmy o duchach |
3460537 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Pauline%20Sillett | Pauline Sillett | Pauline Sillett (ur. 22 kwietnia 1949 w Bury, Wielki Manchester) – emerytowana brytyjska pływaczka specjalizująca się głównie w stylu dowolnym i zmiennym.
Życiorys
Pauline Sillett urodziła się 22 kwietnia 1949 w Bury w Wielkim Manchesterze w Wielkiej Brytanii. Swoją karierę sportową jako pływaczka rozpoczęła w 1964 roku w wieku 15 lat, występując po raz pierwszy na Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Tokio w Japonii jako reprezentantka Wielkiej Brytanii.
Dwa lata później, Sillett wzięła udział w Mistrzostwach Europy w Pływaniu w Utrechtcie w Holandii, startując w dyscyplinach na 100 m stylem dowolnym oraz sztafecie 4x100 m stylem zmiennym, zdobywając dwa brązowe medale.
Przypisy
Brytyjscy pływacy
Urodzeni w 1949 |
3460538 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Las%20%C5%BBarski | Las Żarski | Las Żarski – obszar chronionego krajobrazu w woj. lubuskim, w powiecie żarskim
Las Żarski (PLH080070) – specjalny obszar ochrony siedlisk w woj. lubuskim, w powiecie żarskim
Las Żarski – las w województwie małopolskim, w powiecie krakowskim, w gminie Krzeszowice, objęty Parkiem Krajobrazowym Dolinki Krakowskie
Zobacz też
Las Ratyński |
3460540 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Industrial%20and%20Commercial%20Bank%20of%20China | Industrial and Commercial Bank of China | Industrial and Commercial Bank of China (ICBC; ) – chiński bank z siedzibą w Pekinie, notowany na SEHK i SSE. Największy bank na świecie pod względem wielkości aktywów. W 2014 roku zajął pierwsze miejsce w rankingu największych firm na świecie Global 2000 magazynu Forbes oraz 25 miejsce w rankingu Global 500 magazynu Fortune. ICBC posiada oddziały na całym świecie.
W 2014 roku bank zatrudniał na całym świecie 462 282 pracowników oraz posiadał aktywa o wartości ponad 3,3 bilionów dolarów. Zysk netto w tym samym okresie wyniósł 44,5 mld dolarów.
W 2006 roku ICBC wszedł na giełdę, debiutując jednocześnie na giełdzie w Hongkongu i Szanghaju, gdzie w wyniku największego w tamtym czasie IPO zebrał 21,9 mld dolarów. ICBC był przez to pierwszą spółką w historii, która zadebiutowała na giełdach w Hongkongu i Szanghaju równocześnie. Większościowy pakiet udziałów w ICBC posiada rząd Chin.
Działalność w Polsce
W 2012 Bank otworzył swój oddział w Polsce z siedzibą w Warszawie. Oferuje produkty i usługi w obszarze bankowości korporacyjnej, nie obsługuje klientów indywidualnych.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Oficjalna strona oddziału w Polsce
Banki
Chińskie przedsiębiorstwa
Spółki notowane na SEHK |
3460542 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Julian%20%C5%BBejmo | Julian Żejmo | Julian Żejmo (ros. Юлий Жеймо; ur. 29 marca 1940 w Leningradzie) – polski operator filmowy.
Syn radzieckiej aktorki Janiny Żejmo i reżysera Iosifa Chejfica. Brat rosyjskiego scenografa Władimira Swietozarowa i reżysera Dmitrija Swietozarowa.
Życiorys
W 1963 roku ukończył studia na Wydziale Operatorskim Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi (PWSTiF). Dyplom uzyskał rok później. Członek Stowarzyszenia Filmowców Polskich. Autor zdjęć do wielu filmów dokumentalnych. Zdobywca Nagrody specjalnej za zdjęcia do filmu „Kazimierz nad Wisłą” na VIII Konkursie Filmów Turystycznych P.T.T.K..
Działalność
1965-1968: asystent operatora
1965-1969: wykonał przeszło 100 tematów dla Polskiej Kroniki Filmowej
1968-1969: operator obrazu IV kategorii w Wytwórni Filmów Dokumentalnych i Fabularnych w Warszawie
1970-1972: operator 33 filmów reklamowych
1971-1972: scenarzysta i realizator 5 wydań Handlowej Kroniki „WAR”
Od 1971 roku pracował w Przedsiębiorstwie Reklamy Filmowej i Przeźroczy w Warszawie
Źródło:
Filmografia
Zdjęcia
Scenariusz
1979: Przyrządy Tadeusza Ruta
Aktor
1964: Pierwszy, drugi, trzeci
1960: Konflikty
Przypisy
Bibliografia
Julian Żejmo w bazie filmweb
Julian Żejmo w bazie FilmPolski.pl
Julian Żejmo w bazie Stowarzyszenia Filmowców Polskich
Julian Żejmo w bazie IMDb
Absolwenci Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi
Członkowie Stowarzyszenia Filmowców Polskich
Polscy operatorzy filmowi
Urodzeni w 1940
Ludzie urodzeni w Petersburgu |
3460549 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Bitch%20Better%20Have%20My%20Money | Bitch Better Have My Money | Bitch Better Have My Money – singel barbadoskiej piosenkarki Rihanny. Singel swoją premierę miał 26 marca 2015 roku. Twórcami tekstu utworu są Jamille Pierre, Bibi Bourelly, Rihanna, Travis Scott, Kanye West oraz Ebony „WondaGurl” Oshunrinde, natomiast jego produkcją zajęli się Deputy, West, Scott i WondaGurl.
„Bitch Better Have My Money” jest utrzymany w stylu muzyki hip-hop oraz trap, więc różni się od poprzedniego wydawnictwa – „FourFiveSeconds”. Utwór otrzymał mieszane recenzje od krytyków muzycznych; wielu stwierdzało, że utwór jest „chwytliwy” i gotowy do grania w klubach, podczas gdy inni uważali, że jest słabszy od poprzedniego singla piosenkarki. Piosenka dotarła do pierwszej dziesiątki międzynarodowych list w ośmiu krajach, w tym w Nowej Zelandii i Francji, a także w pierwszej dwudziestce w sześciu kolejnych krajach, w tym w Kanadzie, Stanach Zjednoczonych i Australii.
Aby promować utwór Rihanna wystąpiła m.in. na iHeartRadio Music Awards 2015. Teledysk został opublikowany 2 lipca 2015 roku.
Lista utworów
Digital download (Explicit version)
„Bitch Better Have My Money” – 3:39
Digital download (Clean version)
„B**** Better Have My Money” – 3:39
Digital download – Don Corleon Dancehall Remix
„Bitch Better Have My Money (feat. Beenie Man & Bounty Killer)” – 3:28
Digital download – GTA Remix
„Bitch Better Have My Money” (GTA Remix) – 3:48
Digital download – Michael Woods Remix
„Bitch Better Have My Money” (Michael Woods Remix) – 4:24
Digital download – R3hab Remix
„Bitch Better Have My Money” (R3hab Remix) – 3:48
Notowania i certyfikaty
Notowania tygodniowe
Notowania roczne
Certyfikacje
Historia wydania
Przypisy
Single Rihanny
Single wydane w roku 2015 |
3460556 | https://pl.wikipedia.org/wiki/American%20Oxygen | American Oxygen | American Oxygen – singel barbadoskiej piosenkarki Rihanny. Singel swoją premierę miał 14 kwietnia 2015 roku. Twórcami tekstu utworu są Alexander Grant, Candice Pillay, Sam Harris oraz Rihanna, natomiast jego produkcją zajęli się Alex da Kid i Kanye West.
„American Oxygen” jest utrzymany w stylu muzyki dubstep. Piosenka została zainspirowana singlem „Born in the U.S.A.” (1984) autorstwa Bruce’a Springsteena. Teledysk został udostępniony w serwisie streamingowym Tidal w dniu 5 kwietnia 2015 roku. Ameryka została przedstawiona jako potężne imperium, które nadal urasta w siłę mimo problemów, z jakimi się zmaga.
Teledysk
Teledysk został wyreżyserowany przez Darrena Craig, Jeffa Nicholasa, Jonathana Craven oraz samą piosenkarkę. Trio wcześniej współpracowało z Rihanną przy wideoklipie do singla „What Now” z płyty Unapologetic.
W teledysku wykorzystano sceny z najważniejszych wydarzeń w historii Stanów Zjednoczonych z ostatnich lat m.in. od występów Martina Luthera Kinga, przez lądowanie na Księżycu, po płonące wieże w Nowym Jorku (zamach z 11 września 2001 roku), wybór Baracka Obamy na prezydenta, ruch Occupy Wall Street i zamieszki na tle rasowym po zajściach w Ferguson w 2014 roku (biały policjant zastrzelił tam 18-letniego czarnoskórego, Michaela Browna).
Można zobaczyć też wydarzenia muzyczne (wizyta The Beatles w Stanach Zjednoczonych, Bob Marley) i sportowe. Piosenkarka przypomina też to mniej udane oblicze USA – brutalność policji, bezdomnych weteranów wojennych, sceny z wojen.
Lista utworów
Digital download
„American Oxygen” – 5:20
Notowania i certyfikaty
Notowania tygodniowe
Certyfikacje
Historia wydania
Przypisy
Single Rihanny
Single wydane w roku 2015 |
3460565 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Przedsi%C4%99biorstwo%20Komunikacji%20Samochodowej%20w%20Bydgoszczy | Przedsiębiorstwo Komunikacji Samochodowej w Bydgoszczy | Przedsiębiorstwo Komunikacji Samochodowej w Bydgoszczy Sp. z o.o. (skr. PKS Bydgoszcz Sp.z o.o.) – przedsiębiorstwo powstało w 1945 r. jako Przedsiębiorstwo Państwowej Komunikacji Samochodowej w Bydgoszczy. Z dniem 1 marca 2002 roku powstała spółka Przedsiębiorstwo Komunikacji Samochodowej w Bydgoszczy Sp. z o.o.
Przypisy
Bydgoszcz
Transport w Bydgoszczy
Przedsiębiorstwa w Bydgoszczy |
3460568 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ratold | Ratold | Ratold (ur. ok. 889, zm. po 896 roku) – król-koregent Włoch, rządzący przez około miesiąc jesienią 896 roku.
Był nieślubnym synem Arnulfa z Karyntii, również pozamałżeńskiego syna króla wschodniofrankijskiego Karlomana. Być może jego rodzonym (ewentualnie przyrodnim) bratem był Zwentibold (Świętopełk), książę Lotaryngii. Na podstawie imienia przypuszcza się, że matka Ratolda pochodziła z Lombardii. Został wskazany przez ojca jako współwładca przed wyprawą do Niemiec w 896 roku i pozostawiony w Mediolanie. Wkrótce potem Włochy zaatakował Lambert II ze Spoleto, konkurent Arnulfa do korony, a Ratold został zmuszony do ucieczki. Nic nie wiadomo o jego dalszych losach.
Bibliografia
Biografia na stronie FMG.ac
Urodzeni w 889
Zmarli w X wieku
Władcy włoscy |
3460569 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Gy%C3%B6rgy%20Mizsei | György Mizsei | György Mizsei (ur. 30 września 1971) − węgierski bokser, brązowy medalista Letnich Igrzysk Olimpijskich 1992 w Barcelonie w kategorii lekkośredniej, uczestnik Letnich Igrzysk Olimpijskich 1996 w Atlancie, brązowy medalista Mistrzostw Europy 1991 w Göteborgu oraz Mistrzostw Europy 1996 w Vejle.
Letnie Igrzyska Olimpijskie 1992 i 1996
Na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1992 wystartował w kategorii lekkośredniej. W 1/16 finału wyeliminował reprezentanta Włoch Fabrizio de Chiara, pokonując go na punkty (13:4). W 1/8 finału pokonał na punkty (17:5) reprezentanta Indonezji Hendrika Simangunsonga, awansując do rundy ćwierćfinałowej. W ćwierćfinale pokonał na punkty (17:3) reprezentanta Samoa Maselino Masoe, zapewniając sobie brązowy medal na igrzyskach. W półfinale przegrał na punkty (3:10) z Kubańczykiem Juanem Lemusem, zajmując ostatecznie trzecie miejsce w kategorii lekkośredniej.
Na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1996 w Atlancie rywalizował w kategorii lekkośredniej. Rywalizację rozpoczął od zwycięstwa na punkty w 1/16 finału nad Australijczykiem Richardem Rowlessem. W 1/8 finału przegrał na punkty (4:13) z Niemcem Markusem Beyerem, zajmując 9. miejsce w klasyfikacji ogólnej kategorii lekkośredniej.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Urodzeni w 1971
Węgierscy bokserzy
Węgierscy medaliści olimpijscy
Węgierscy olimpijczycy
Medaliści Letnich Igrzysk Olimpijskich 1992
Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 1992
Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 1996
Bokserzy na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1996 |
3460570 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Entropiczna%20grawitacja | Entropiczna grawitacja | Entropiczna grawitacja – teoria z zakresu fizyki współczesnej, opisującą grawitację jako siłę entropii, nie jako oddziaływanie podstawowe, zachodzące na bazie kwantowej teorii pola i cechowania cząstek (jak w przypadku fotonów dla sił elektromagnetycznych czy gluonów dla oddziaływań silnych), lecz jako probabilistyczny skutek dążenia układów fizycznych do zwiększania swojej entropii. Teoria była intensywnie dyskutowana w środowiskach fizyków, ale otworzyła również nowe pole badań: termodynamiczne właściwości grawitacji.
Początki
Historia statystycznego opisu grawitacji sięga przynajmniej do badań Bekensteina i Hawkinga nad termodynamiką czarnych dziur w połowie lat 1970. Badania te zasugerowały głębokie powiązanie między grawitacją a termodynamiką, która opisuje zachowanie się ciepła. W 1995 Theodore Jacobson zademonstrował, że równania Einsteina dla pola grawitacyjnego można wyprowadzić łącząc podejście termodynamiczne z zasadą odpowiedniości. Następnie inni fizycy, szczególnie Thanu Padmanabhan, zaczęli zgłębiać powiązania grawitacji z entropią.
Teoria Verlinde
W 2009 Erik Verlinde odsłonił model konceptualny, opisujący grawitację jako siłę entropiczną. 6 stycznia 2010 opublikował on przeddruk w 29-stronnicowej pracy, zatytułowanej Pochodzenie grawitacji i praw Newtona. Praca została opublikowana w Journal of High Energy Physics w kwietniu 2011. Odwracając logikę trwającą od 300 lat, argumentował, że grawitacja jest konsekwencją „informacji związanej z pozycją ciał materialnych”. Model ten łączy termodynamiczne podejście do grawitacji z zasadą holograficzną Gerardusa ’t Hoofta. Oznacza ona, że grawitacja nie jest oddziaływaniem podstawowym, lecz zjawiskiem emergentnym, wynikającym ze statystycznego zachowania mikroskopijnych stopni swobody, zakodowanych na holograficznym ekranie. Publikacja wywołała szeroki odzew w środowisku naukowym. Andrew Strominger, teoretyk teorii strun z Harvardu, powiedział: „Niektórzy mówią, że to nie może być prawda, inni, że to prawda, a my już to wiemy − jest to prawdziwe i głębokie, prawdziwe i banalne.”
W lipcu 2011 Verlinde zaprezentował dalsze rozwinięcie swoich idei w ramach wkładu do konferencji Struny 2011, włączając w to wyjaśnienie pochodzenia ciemnej materii.
Artykuł Verlinde'a przyciągnął dużą uwagę mediów, i doprowadził do natychmiastowych prac w dziedzinie kosmologii, hipotezy ciemnej energii, rozszerzania kosmologicznego, inflacji kosmologicznej oraz pętlowej grawitacji kwantowej. Zaproponowano również szczególny model mikroskopowy, prowadzący do entropicznej grawitacji w skali makro.
Krytyka i testy eksperymentalne
Entropiczna grawitacja, w formie zaproponowanej przez Verlinde'a w jego oryginalnej publikacji, reprodukuje równania pola Einsteina, a w przybliżeniu newtonowskim odtwarza potencjał pola sił grawitacyjnych, 1/r2. Ponieważ nie wprowadza żadnych nowych przewidywań, nie można jej sfalsyfikować obecnymi metodami eksperymentalnymi.
Co więcej, entropicznej grawitacji w jej obecnej formie rzucono wiele wyzwań na gruncie formalnym. Matt Visser, profesor matematyki na University of Wellington, NZ, w „Conservative Entropic Forces” wykazał, że próby modelowania konserwatywnych sił w ogólnym przypadku newtonowskim (czyli arbitranych potencjałów i nieograniczonej ilości mas dyskretnych) prowadzi do niefizycznych wymagań dla potrzebnej entropii, i wprowadza nienaturalne liczby [temperature baths] o różnych temperaturach. Napisał:
W kontekście wyprowadzenia równań Einsteina z perspektywy termodynamicznej, Tower Wang wykazał, że inkluzja zachowania energii i pędu, homogeniczności kosmologicznej oraz izotropii silnie ogranicza szeroką klasę modyfikacji potencjałów entropicznej grawitacji, z których niektórych używa się do uogólnienia entropicznej grawitacji poza pojedynczy przypadek entropicznego modelu równań Einsteina. Wang zastrzegł, że
Entropiczna grawitacja i koherencja kwantowa
Kolejną dziedziną krytyki entropicznej grawitacji jest łamanie przez nią koherencji kwantowej. Eksperymenty z ultra zimnymi neutronami w polu grawitacyjnym Ziemi pokazują, że neutrony leżą na poziomach dyskretnych, jak przewiduje równanie Schrödingera, według którego grawitacja ma być konserwatywnym polem potencjału, bez czynników dekoherencyjnych. Archil Kobakhidze twierdzi, że wyniki te obalają entropiczną grawitację. Luboš Motl przedstawił to na swoim blogu w sposób popularny.
Zobacz też
Przypisy
Teorie grawitacji
Termodynamika
Teoria informacji |
3460577 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Eduard%20Jab%C5%82onski | Eduard Jabłonski | Eduard Stanisławowycz Jabłonski, ukr. Едуард Станіславович Яблонський, ros. Эдуард Станиславович Яблонский, Eduard Stanisławowicz Jabłonski (ur. 3 sierpnia 1952 w Podwołoczyskach, w obwodzie tarnopolskim, Ukraińska SRR) – ukraiński piłkarz i trener piłkarski.
Kariera piłkarska
Rozpoczął karierę piłkarską w zespole Kołos Borszczów. W 1970 został zaproszony do Atłantyki Sewastopol. Potem występował w drużynach amatorskich, m.in. Watra Tarnopol, Tekstylnyk Tarnopol, Sokił-Ptachiwnyk Gaje Wielkie.
Kariera trenerska
Po zakończeniu kariery piłkarza rozpoczął pracę szkoleniowca. W 1978 ukończył Tarnopolski Pedagogiczny Instytut. Najpierw pracował w Szkole Piłkarskiej "Kołosok" w Tarnopolu. W 1988 został zaproszony do sztabu szkoleniowego Nywy Tarnopol, gdzie pracował na stanowiskach asystenta trenera i administratora. W 1996-1997 pomagał trenować żeński zespół Spartak Kijów, a w sezonie 1997/98 pracował na stanowisku dyrektora sportowego. Potem powrócił do Nywy, gdzie objął identyczne stanowisko. Od sierpnia do końca 2004 roku prowadził Nywę. Potem ponownie pracował na stanowisku dyrektora sportowego klubu. Od 2006 roku szkolił dzieci w Szkole Sportowej w Tarnopolu.
Przypisy
Bibliografia
Urodzeni w 1952
Ludzie urodzeni w Podwołoczyskach
Radzieccy piłkarze
Ukraińscy piłkarze
Radzieccy trenerzy piłkarscy
Ukraińscy trenerzy piłkarscy
Piłkarze Czajki Sewastopol
Trenerzy piłkarzy Nywy Tarnopol |
3460578 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ostdeutsche%20Eisenbahn | Ostdeutsche Eisenbahn | Ostdeutsche Eisenbahn GmbH, ODEG (w tłumaczeniu dosłownym Wschodnioniemiecka Kolej Żelazna) – prywatny przewoźnik kolejowy w Niemczech, prowadzący przewozy pasażerskie na trasach przejmowanych w wyniku wygranych przetargów na obsługę połączeń wewnątrz niemieckich krajów związkowych.
Historia
Początki
W 2001 roku prywatna spółka kolejowa Prignitzer Eisenbahn GmbH (założona w 1996 r. przez byłego maszynistę Deutsche Bahn Thomasa Becknera na bazie majątku dawnych struktur DB w Prignitz) wystartowała w konsorcjum z operatorem metra, szybkiej kolei miejskiej i tramwajów w Hamburgu – spółką Hamburger Hochbahn AG (historią sięgającą 1911 r.) kontrolowaną przez fundusz kapitałowy BeNEX w przetargu na obsługę od grudnia 2002 r. dwóch linii na obszarze kraju związkowego Meklemburgia-Pomorze Przednie: Neustrelitz – Hagenow Land oraz Neusterlitz – Mirow. Po zwycięstwie w przetargu i uzyskaniu kontraktu, obie spółki celem obsługi nowych linii założyły nowe przedsiębiorstwo – Ostdeutsche Eisenbahn GmbH, nawiązujące nazwą do istniejącego przed 1945 r. Wschodniopruskiego Towarzystwa Kolejowego (Ostdeutsche Eisenbahn-Gesellschaft).
Kontrakty
Meklemburgia-Pomorze Przednie (od 2002)
Firma rozpoczęła działalność na dwóch liniach o łącznej długości 175 km 15 grudnia 2002 roku, angażując do obsługi pierwszych połączeń 30 pracowników oraz 7 szynobusów typu Stadler Regio-Shuttle RS1.
Brandenburgia (2004-2014)
Wraz z końcem 2004 roku firma przejęła na okres dziesięciu lat obsługę pakietu linii we wschodniej Brandenburgii:
RB25 Berlin Lichtenberg – Werneuchen,
RB35 Fürstenwalde/Spree – Bad Saarow Klinikum,
RB36 Königs Wusterhausen – Frankfurt (Oder),
RB60 Eberswalde Hauptbahnhof – Frankfurt (Oder),
RB63 Eberswalde Hauptbahnhof – Joachimsthal;
Do obsługi połączeń zakupiono wówczas 25 kolejnych szynobusów typu RS1 i zatrudniono 100 nowych pracowników. Obsługę linii od ODEG pod koniec 2014 r., po wygranym przetargu przejęła spółka Niederbarnimer Eisenbahn AG (NEB).
Powiaty: Görlitz i Bautzen (2008-2018)
Od 14 grudnia 2008 r. ODEG realizuje dziesięcioletni kontrakt na obsługę linii w Saksonii, na zlecenie Celowego Związku Komunikacyjnego Górnych Łużyc i Dolnego Śląska (ZVON):
RB46 Cottbus – Forst (Lausitz),
RB60 V Görlitz – Bischofswerda,
RB64 Görlitz – Hoyerswerda,
RB65 Görlitz – Cottbus – Zittau;
Tego samego roku, do realizacji kontraktu zakupiono dodatkowe 3 pojazdy typu RS1 (z pięciu oddelegowanych do Saksonii) i – po raz pierwszy – 6 jednostek typu Siemens Desiro Classic.
Brandenburgia (2011-2022)
W grudniu 2011 r. Ostdeutsche Eisenbahn rozpoczęła realizację kolejnego dziecięcioletniego kontraktu na realizację połączeń na liniach w rejonie Berlina. Zamówienie obejmuje obsługę połączeń w ramach linii:
RE 2 Cottbus – Berlin – Wismar (od 2012 r.),
RE 4 Stendal – Rathenow – Berlin – Jüterbog (od 2012 r.),
RB 33 Berlin-Wansee – Jüterbog (od 2011 r.),
RB 51 Rathenow – Pritzerbe – Brandenburg (od 2011 r.);
Z myślą o obsłudze nowych połączeń, spółka zakupiła 23 nowe pojazdy Stadlera: 16 jednostek Stadler KISS przeznaczonych do obsługi linii Regional-Express (RE2 i RE4), 6 zespołów spalinowych GTW 2/6 i jeden szynobus RS1.
Połączenia
Taryfa
Ostdeutsche Eisenbahn jest członkiem organizacji Tarifverband der Bundeseigenen und Nichtbundeseigenen Eisenbahnen in Deutschland (TBNE), koordynującej taryfy ponad 40 niemieckich przewoźników kolejowych, w tym Deutsche Bahn. Tym samym, bilety uprawniające do podróżowania pociągami ODEG można nabywać we wszystkich kanałach dystrybucji DB i innych przewoźników, jak również u konduktorów w pociągach.
W pociągach ODEG obowiązują również bilety poszczególnych organizatorów transportu, zlecających spółce obsługę połączeń (np. ZVON, VBB).
Spółka posiada własne centra obsługi klienta w Berlinie oraz przy siedzibie w Parchim.
Zaplecze serwisowe
ODEG jest stuprocentowym właścicielem spółki-córki Ostdeutsche Instandhaltungsgesellschaft, prowadzącej trzy centra serwisowe: w Parchim, Görlitz oraz Eberswalde.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Oficjalna strona internetowa ODEG
Przewoźnicy kolejowi w Niemczech |
3460582 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Stamatis%20Koletras | Stamatis Koletras | Stamatis (Makis) Koletras, (ur. 6 lutego 1964) – grecki bokser, uczestnik Letnich Igrzysk Olimpijskich 1984 w Los Angeles, srebrny medalista Mistrzostw Bałtyku 1985 w Sofii, dwukrotny ćwierćfinalista igrzysk śródziemnomorskich w roku 1983 i 1987.
Letnie Igrzyska Olimpijskie 1984
Na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1984 wystąpił w kategorii piórkowej. Odpadł w 1/32 finału, przegrywając w drugim dniu igrzysk z Alim Fakim, któremu uległ na punkty. Ostatecznie w klasyfikacji generalnej kategorii piórkowej zajął 32. miejsce, trzykrotny reprezentant Grecji na mistrzostwach Europy w roku 1985, 1989 i 1991.
Trzykrotnie rywalizował na mistrzostwach Europy w roku 1985, 1989 i 1991, najdalej dochodząc do ćwierćfinału.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Urodzeni w 1964
Greccy bokserzy
Greccy olimpijczycy
Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 1984
Bokserzy na letnich igrzyskach olimpijskich |
3460587 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Wells%20Fargo | Wells Fargo | Wells Fargo & Company – amerykański holding usług finansowych z siedzibą w San Francisco (Kalifornia), centralą operacyjną w Manhattan i biurami zarządzającymi na terenie Stanów Zjednoczonych, a także globalnie. Przedsiębiorstwo działa w 35 krajach i posiada ponad 70 milionów klientów z całego świata. Według Financial Stability Board jest ono uznawane za instytucję o znaczeniu systemowym.
Pierwszym oddziałem jest Wells Fargo Bank, N.A., narodowy bank powstały w Wilmington, Delaware, z głównym biurem wyznaczonym w Sioux Falls, Dakota Południowa. Jest pod względem całkowitej ilości aktywów oraz jednym z największych pod względem ilości depozytów i kapitalizacji rynkowej. Razem z JPMorgan Chase, Bank of America, i Citigroup, Wells Fargo należy do „Wielkiej Czwórki Banków” Stanów Zjednoczonych. Obecnie posiada 8050 placówek i 13 000 bankomatów.
Wells Fargo w obecnej formie jest wynikiem połączenia w 1998 roku oryginalnego Wells & Fargo Company oraz założonego w Minneapolis Norwest Corporation. Norwest jako lepiej prosperujące przedsiębiorstwo wchłonęło firmę, przyjął bardziej znaną nazwę Wells Fargo i przeniósł się do siedziby Wells Fargo w San Francisco. W 2008 roku, wraz z nabyciem założonego w Charlotte, Karolina Północna banku Wachovia, Wells Fargo stał się bankiem działającym od wybrzeża do wybrzeża. Zajął 7. miejsce w rankingu Forbes Global 2000, listy największych publicznych przedsiębiorstw na świecie oraz 37. miejsce w rankingu Fortune 500, listy największych publicznych przedsiębiorstw w Stanach Zjednoczonych. Przedsiębiorstwo było obiektem wielu dochodzeń organów nadzoru. 2 lutego 2018, gdy światło dzienne ujrzał skandal Wells Fargo związany z założeniem 2 milionów fikcyjnych kont bankowych, System Rezerwy Federalnej wstrzymał możliwość zgromadzenia przez Wells Fargo aktywów o wartości około 2 bilionów USD do czasu, aż firma naprawi problemy wewnętrzne według zasad nałożonych przez System Rezerwy Federalnej. We wrześniu 2021 Wells Fargo poniósł kolejne kary od Departamentu Sprawiedliwości zarzucając bankowi nieuczciwe praktyki wobec klientów handlujących walutami.
Historia
W 1852 r., Henry Wells i William G. Fargo, dwóch założycieli American Express, utworzyli Wells Fargo & Company do wykonywania usług bankowych i ekspresowych w Kalifornii. Szybki wzrost przedsiębiorstwa był spowodowany gorączką złota.
W marcu 1860, Wells Fargo uzyskał kontrolę nad Butterfield Overland Mail Company, po tym jak Kongres nie dopuścił uchwały corocznego przyznania pieniędzy na pocztę, zostawiając pocztę bez możliwości zapłacenia za usługi Overland Mail Company, tym samym zostawiając Overland bez możliwości zapłacenia Wells Fargo. Od tamtego momentu Wells Fargo operowało zachodni sektor Pony Express.
W 1866 roku złączyły się Wells Fargo, Holladay i linia dyliżansów Overland Mail pod nazwą Wells Fargo.
W 1892 r. John J. Valentine, Sr., wieloletni pracownik Wells Fargo, został wyznaczony na prezesa spółki. Valentine zmarł w grudniu 1901, a stanowisko prezesa objął Dudley Evans 2 stycznia 1902.
W 1905 r. Wells Fargo rozdzielił swoje usługi bankowe od ekspresowych, a bank Wells Fargo połączył się z Nevada National Bank tworząc Wells Fargo Nevada National Bank.
W 1923 r. Wells Fargo Nevada połączył się z Union Trust Company, by utworzyć Wells Fargo Bank & Union Trust Company.
W 1929 r. utworzono stowarzyszenie bankowe Northwest Bancorporation.
Przedsiębiorstwo dobrze radziło sobie podczas Wielkiego Kryzysu; podczas Święta Bankowego w marcu 1933 firma zgromadziła 2 miliony USD w depozytach.
W 1954 r. Wells Fargo & Union Trust skrócił swoją nazwę do Wells Fargo Bank.
W 1960 r. Wells Fargo Bank połączył się z American Trust Company tworząc Wells Fargo Bank American Trust Company, a w 1962 ponownie skrócił nazwę do Wells Fargo Bank.
W 1969 r. utworzone zostało przedsiębiorstwo holdingowe Wells Fargo & Company. Jego główną filią był Wells Fargo Bank.
W 1982 r. Northwest Bancorporation nabył firmę finansową Dial Finance, której nazwa, w tym samym roku, została zmieniona na Norwest Financial Service, a rok później Northwest Bancorporation zmieniła nazwę na Norwest Corporation.
12 września 1983 zajezdnia z opancerzonymi ciężarówkami Wells Fargo w West Hartford, Connecticut padła ofiarą napadu „Biały Orzeł” (ang. White Eagle; hiszp. Águila Blanca). Jednym ze sprawców napadu był pracownik Wells Fargo. Skradziono 7,1 mln USD i był to wtedy największy skok w historii Stanów Zjednoczonych. Kradzież odbyła się z pomocą kubańskiego rządu, a pieniądze trafiły do Meksyku.
W latach 1986–1991 Wells Fargo zakupił kolejno: Crocker International Bank z Midland Bank, akcje z Bank of America, Barclays Bank w Californii z Barclays plc. oraz 130 placówek Great American Bank w Californii.
W maju 1995 Wells Fargo stał się pierwszą amerykańską firmą oferującą usługi bankowości internetowej.
W 1996 r. Wells Fargo zakupił First Interstate Bancorp za 11,6 mld USD.
8 czerwca 1998 Wells Fargo została kupiona przez Norwest Corporation z Minneapolis za 34 mld USD, Norwest zmieniła swoją nazwę na Wells Fargo.
W 2000 r.Wells Fargo zakupił H.D. Vest Financial Sevices za 128 mln USD, lecz sprzedał ją w 2015 r.za 580 mln USD.
Działalność
Głównymi segmentami działalności Wells Fargo są bankowość detaliczna i inwestycyjna, a sam bank jest największym pożyczkodawcą kredytów hipotecznych w USA.
Przypisy
Banki w Stanach Zjednoczonych
Spółki notowane na NYSE |
3460595 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Bardzi%C5%82awa | Bardziława | Bardziława (błr. Барздзілава; hist. Bardziłowo, Bardziłowicze) – nieistniejąca obecnie wieś i majątek na Białorusi, w rejonie wierchniedźwińskim obwodu witebskiego, nad Dźwiną, około 5 km na wschód od Dzisny.
Wieś szlachecka położona była w końcu XVIII wieku w województwie połockim.
Historia
Po I rozbiorze Polski w 1772 roku dobra te, wcześniej należące do województwa połockiego Rzeczypospolitej, znalazły się na terenie powiatu drysieńskiego Imperium Rosyjskiego.
W XX wieku, po ustabilizowaniu się granicy polsko-radzieckiej Bardziłowo znalazło się w ZSRR. Dźwina była rzeką graniczną II Rzeczypospolitej. Od 1991 roku miejsce, gdzie wcześniej była wieś, znalazło się na terenie Białorusi.
Wieś istniała jeszcze na polskiej mapie taktycznej z 1932 roku (opracowanej na podstawie map wiorstowych z lat 1916–1930), na której zaznaczono istnienie tu zarówno wsi Bardziłowo, jak i folwarku Bardziłowo (zabudowań dworu i sadu). Obecnie (na mapach radzieckich z 1966 roku oraz na mapach współczesnych) w miejscu folwarku nie ma żadnych zabudowań, na miejscu wsi znajdują się nieliczne zabudowania malutkiej wioski o dawnej nazwie Zamoście (a obecnej – Замошша, Zamoszsza).
Bardziłowo a Bardziłowicze
Majątek w Bardziłowiczach jest opisany w 1. tomie Dziejów rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej Romana Aftanazego. Wieś Bardziłowicze została wymieniona również w 15. tomie Słownika geograficznego Królestwa Polskiego. W źródłach tych wspomniano, że Bardziłowicze znajdowały się:
w powiecie dryssieńskim (Bardziłowo znajdowało się na terenie tego byłego powiatu)
tuż nad rzeką Dźwiną (folwark Bardziłowo znajdował się tuż nad tą rzeką, a wieś – około 2 km od rzeki)
koło Dryssy, obecnie Wierchniedźwińska (Bardziłowo znajdowało się 33 km na południowy wschód od tego miasta)
dwór znajdował się między Dźwiną Zachodnią a dużym lasem mieszanym. Na mapie z 1932 roku właśnie taka jest lokalizacja dworu i folwarku Bardziłowo.
Jednak w adnotacjach do mapy załączonej w dziele Aftanazego stwierdzono, że autorom mapy nie udało się zlokalizować majątku Bardziłowicze.
W tomie dotyczącym obwodu witebskiego Słownika nazw miejscowości Białorusi (Mińsk, 2009) istnieje informacja, że w przeszłości na terenie rejonu wierchniedźwińskiego znajdowała się w przeszłości wieś Bardziława.
Dwór w Bardziłowiczach
Majątek w Bardziłowiczach został kupiony około 1840 roku przez Antoniego Michała Korsaka (1799–1876), który mieszkał tu do końca życia. Po jego śmierci spadek wraz z Bardziłowiczami otrzymał jego syn Piotr Michał (1859–1922), który był ostatnim właścicielem tego majątku.
Kupiwszy majątek Korsakowie zamieszkali w XVIII-wiecznym, niewielkim, parterowym, drewnianym, staropolskim dworku, z gankiem, którego trojkątny szczyt wspierał się na dwóch kolumnach. W drugiej połowie XIX wieku wnętrza zostały zmodernizowane, w centralnej części były dwutraktowe, z klasycznym rozkładem pomieszczeń. Właściciele zgromadzili w bibliotece kilka tysięcy tomów książek.
Do dworu prowadziła aleja wjazdowa obsadzona topolami włoskimi, po obu stronach gazonu znajdowały się pomieszczenia gospodarcze: po lewej stronie wydłużona oficyna, po prawej natomiast zabytkowy spichlerz z XVI–XVII wieku. We folwarku stała również ogromna odryna, do wnętrza której, aż pod sam dach wjeżdżały wozy zwożące tu siano, wyko czy koniczynę i wyładowujące je do sąsieków.
Nie wiadomo, kiedy zabudowania dworu zostały zniszczone, a wieś opustoszała.
Bibliografia
Przypisy
Opuszczone wsie na Białorusi
Wsie szlacheckie I Rzeczypospolitej (województwo połockie)
Wsie w rejonie wierchniedźwińskim |
3460596 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Atanasios%20Chuliaras | Atanasios Chuliaras | Atanasios (Tanasis) Chuliaras (gr. Αθανάσιος (Θανάσης) Χουλιάρας, ur. 10 maja 1949) – grecki bokser, uczestnik Letnich Igrzysk Olimpijskich 1976 w Montrealu, trzykrotny medalista Mistrzostw Krajów Bałtyckich w roku 1972, 1973 i 1974, trzykrotny zwycięzca turnieju Acropolis Cup w kategorii koguciej.
W 1971 reprezentował Grecję na Mistrzostwach Europy 1971 w Madrycie, kończąc rywalizację na 1/8 finału.
Na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1976 w Montrealu rywalizował w kategorii koguciej. Udział zakończył na pierwszej rundzie, przegrywając z Hwang Chul-soonem. Ostatecznie w klasyfikacji ogólnej kategorii koguciej zajął 25. miejsce. Chuliaras był jednym z trzech reprezentantów Grecji w boksie na igrzyskach w Montrealu. Wszyscy zakończyli udział na pojedynkach eliminacyjnych, nie dochodząc do ćwierćfinałów.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Urodzeni w 1964
Greccy bokserzy
Greccy olimpijczycy
Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 1976
Bokserzy na letnich igrzyskach olimpijskich |
3460597 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Przygoda%20przyje%C5%BCd%C5%BCa%20poci%C4%85giem | Przygoda przyjeżdża pociągiem | The Railway Children to brytyjski dramat z 1970 roku na podstawie powieści o tym samym tytule, autorstwa Edith Nesbit. Film reżyserował Lionel Jeffries, a w głównych rolach wystąpili Dinah Sheridan, Jenny Agutter, Sally Thomsettand oraz Bernard Cribbins. Film miał premierę 21 grudnia 1970 roku. Prawa do ekranizacji zakupił Lionel Jeffries. Był to jego reżyserski debiut, sam napisał również scenariusz. Film został bardzo dobrze przyjęty przez krytyków, zarówno w dniu premiery, jak i w późniejszych latach. Znalazł się na liście najlepszych filmów wszech czasów, między innymi Brytyjskiego Instytutu Filmowego oraz magazynu Total Film.
Fabuła
Historia opowiada o przygodach dzieci z Waterbury, które są zmuszone przeprowadzić się razem z ich matką z Londynu do "Trzech Kominów", domu znajdującego się blisko fikcyjnej "Wielkiej Kolei Północnej i Południowej" w Yorkshire, ponieważ ich ojciec został uwięziony na podstawie fałszywego oskarżenia o zdradę.
Troje dzieci, Roberta (Bobbie) (Jenny Agutter), Phyllis (Sally Thomsett) i Peter (Gary Warren) zabawiają się, oglądając pociągi przemierzające pobliskie linie kolejowe i machając do pasażerów. Zaprzyjaźniają się z Albertem Perksem (Bernard Cribbins) oraz Starym Dżentelmenem, który zawsze odjeżdża pociągiem o 9:15. W międzyczasie ich matka stara utrzymać się rodzinę pisząc opowiadania do czasopism.
Po wielu przygodach, między innymi uratowaniu pasażerów poprzez ostrzeżenie konduktora pociągu, uratowaniu Rosjanina Szczepańskiego i połączenia go z rodziną, a także sprawowaniu opieki nad Jimem, wnukiem Starego Dżentelmena, Bobbie odkrywa prawdę o nieobecności swojego ojca. Dzieci proszą Dżentelmena o pomoc, a temu udaje się udowodnić niewinność ich ojca.
Obsada
Dinah Sheridan jako pani Waterbury ("matka")
Bernard Cribbins jako Albert Perks
William Mervyn jako Stary Dżentelmen
Iain Cuthbertson jako Charles Waterbury ("ojciec")
Jenny Agutter jako Roberta 'Bobbie' Waterbury
Sally Thomsett jako Phyllis Waterbury
Gary Warren jako Peter Waterbury
Peter Bromilow jako doktor Forrest
Ann Lancjakoter jako Ruth
Gordon Whiting jako Szczepański
Beatrix Mackey jako ciocia Emma
Deddie Davies jako pani Nell Perks
David Lodge jako kapelmistrz
Christopher Witty jako Jim
Brenda Cowling jako pani Hilda Viney
Paddy Ward jako człowiek z wózkiem
Erik Chitty jako fotograf
Sally James jako sprzątaczka
Amelia Bayntun jako kucharka (niewymieniona w czołówce)
Bob Cryer jako strażnik pociągu (niewymieniony w czołówce)
Produkcja
Sally Thomsett grała jedenastoletnią Phyllis, pomimo tego, że sama miała 20 lat. Jej kontrakt zabraniał jej zdradzać swój prawdziwy wiek, nie mogła także pić ani palić. Siedemnastoletnia Jenny Agutter zagrała jej starszą siostrę, Robertę, a Gary Warren ich brata, Petera.
Sceneria
Lionel Jeffries wykorzystał koleje Keighley & Worth Valley, a także ich stacje w Oakworth. Podczas kręcenia w Wielkiej Brytanii było mało pociągów retro, a tylko KWVR mogło zapewnić tunel potrzebny przy kilku scenach. Tunel jest w rzeczywistości o wiele krótszy, zastosowano więc płótno, aby go optycznie wydłużyć.
Zdjęcia kręcono na kilku różnych plenerach. Dom "Trzy Kominy" znajduje się w Oxenhope, na północ od stacji kolejowej. Sala operacyjna doktora Forresta znajduje się w Haworth. Most, na którym nakręcone zostały sceny z dziećmi jest w Wycoller, w pobliżu Colne.
Premiera
Film zajął dziewiąte miejsce na liście najpopularniejszych filmów brytyjskich w 1971. Koszty jego produkcji zwróciły się z przychodów w kraju.
Odbiór krytyków
Film ma ocenę 100% na stronie Rotten Tomatoes na podstawie ośmiu ocen.
Media
Z okazji czterdziestolecia premiery została wydana cyfrowa reedycja filmu na nośniku Blue-ray oraz DVD. Planowany wywiad z reżyserem nie został ukończony ze względu na jego śmierć w lutym 2010 roku.
Nagrody i nominacje
Film The Railway Children otrzymał trzy nominacje do dwudziestej czwartej edycji Nagród Brytyjskiej Akademii Filmowej. Bernard Cribbins został nominowany w kategorii najlepszego aktora drugoplanowego. Nagrodę otrzymał jednak Colin Welland za rolę w filmie Kes. Sally Thomsett otrzymała nominację za najlepszy debiut w roli pierwszoplanowej.
Wpływy
Film wywarł znaczny wpływ na brytyjską branżę filmową. W 1999 roku Brytyjski Instytut Filmowy umieścił The Railway Children na 66 miejscu swojej listy 100 najlepszych filmów wszech czasów. Pięć lat później magazyn Total Film umieścił tę produkcję na 46. miejscu listy najlepszych filmów XX wieku. W 2008 roku Channel 4 przyznał adaptacji 30 miejsce w swoim rankingu stu najlepszych filmów rodzinnych.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Lionel Jeffries - Daily Telegraph
Bibliografia
The 100 Greatest Family Films. Granada Television. 2005.
http://www.screenonline.org.uk/film/id/531815/index.html ostatnie wejście: 21 kwietnia 2015
http://www.haworth-village.org.uk/steam-trains/kwvr/kwvr-overview.asp ostatnie wejście: 21 kwietnia 2015
https://web.archive.org/web/20131018213329/http://www.kwvr.co.uk/products/299-the-railway-children-walks.html ostatnie wejście: 21 kwietnia 2015
Peter Waymark. "Richard Burton top draw in British cinemas." Times [London, England] 30 Dec. 1971. Archiwum The Times
https://web.archive.org/web/20160304040853/http://www.yorkshiredailyphoto.com/2010/03/railway-children-bradford-international.html ostatnie wejście: 21 kwietnia 2015
Brytyjskie adaptacje filmowe
Brytyjskie filmy z 1970 roku |
3460602 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Puchar%20%C5%9Awiata%20kobiet%20w%20skokach%20narciarskich%202015/2016 | Puchar Świata kobiet w skokach narciarskich 2015/2016 | Sezon 2015/2016 Pucharu Świata kobiet w skokach narciarskich – 5. sezon Pucharu Świata kobiet w skokach narciarskich. Rozpoczął się 4 grudnia 2015 roku na normalnej skoczni Lysgårdsbakken w Lillehammer w Norwegii, a zakończył się 28 lutego 2016 roku w Ałmaty w Kazachstanie. Początkowo zakończenie sezonu miało odbyć się w Râșnovie w Rumunii, jednak konkursy odwołano z powodu wysokich temperatur i braku śniegu. Rozegrano 17 konkursów indywidualnych. Nie zaplanowano konkursu drużyn mieszanych.
Oficjalny kalendarz został zatwierdzony przez FIS w czerwcu 2015 roku podczas kongresu w Warnie w Bułgarii. Zdobywczynią Pucharu Świata została - po raz trzeci w karierze - reprezentantka Japonii Sara Takanashi, natomiast Puchar Narodów zdobyła reprezentacja Austrii.
Zwycięzcy
Kalendarz zawodów
Skocznie
W tabeli podano rekordy skoczni obowiązujące przed rozpoczęciem Pucharu Świata 2015/2016 lub ustanowione w trakcie jego trwania.
Statystyki indywidualne
Klasyfikacje
Klasyfikacja generalna
stan po zakończeniu sezonu 2015/2016
Końcowa klasyfikacja Pucharu Narodów
stan na 28 lutego 2016
Zwyciężczynie kwalifikacji do zawodów
Przed każdymi zawodami Pucharu Świata rozgrywane są kwalifikacje, których 30 najlepszych uczestniczek bierze udział w konkursie głównym (20 w przypadku konkursu na dużej skoczni). Pierwsza dziesiątka klasyfikacji generalnej Pucharu Świata udział w konkursie ma zapewniony, a ich ewentualne skoki w serii kwalifikacyjnej nie są oceniane przez sędziów. W przypadku braku startu zawodniczki sklasyfikowanej w pierwszej dziesiątce klasyfikacji generalnej, automatyczną kwalifikację uzyskuje kolejna zawodniczka spoza czołowej dziesiątki.
Liderki klasyfikacji generalnej Pucharu Świata
Pozycja liderki Pucharu Świata należy do zawodniczki, która w dotychczas rozegranych zawodach zgromadziła najwięcej punktów do klasyfikacji generalnej cyklu. W przypadku równej liczby punktów, liderką Pucharu Świata jest ta zawodniczka, która ma na swoim koncie więcej wygranych konkursów. W konkursie inaugurującym nowy sezon, rolę liderki przyjmuje zawodniczka, która zwyciężyła w poprzedniej edycji.
Lider klasyfikacji generalnej Pucharu Narodów
Pozycja lidera Pucharu Świata należy do kraju, który w dotychczas rozegranych zawodach zgromadził najwięcej punktów do klasyfikacji generalnej cyklu. W konkursie inaugurującym nowy sezon, rolę liderów przyjmuje drużyna, która zwyciężyła w poprzedniej edycji.
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
! |
3460612 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Iwan%20Jankow | Iwan Jankow | Iwan Jankow Marinow (bg. Иван Янков Маринов; ur. 7 czerwca 1951) – bułgarski zapaśnik walczący w stylu wolnym. Dwukrotny olimpijczyk. Srebrny medalista z Moskwy 1980 i piąty w Montrealu 1976. Startował w kategoriach 62–68 kg.
Brązowy medalista mistrzostw świata w 1978. Zdobył siedem medali mistrzostw Europy w tym trzy złote, w 1973, 1975 i 1978 roku.
Turniej w Montrealu 1976 - 62 kg
Pokonał Marco Terána z Ekwadoru i Petre Comana z Rumunii a przegrał z Kenkichi Maekawą z Japonii i Dzewegijnem Ojdowem z Mongolii.
Turniej w Moskwie 1980 - 68 kg
Wygrał z Oscarem Segersem z Belgii, Kubańczykiem José Ramosem, Eberhardem Probstem z NRD, Jagmanderem Singhem z Indii i Sabanem Sejdim z Jugosławii. Przegrał z Saypullą Absaidovem z ZSRR.
Przypisy
Bibliografia
Bułgarscy medaliści olimpijscy
Bułgarscy zapaśnicy
Medaliści Letnich Igrzysk Olimpijskich 1980
Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 1976
Urodzeni w 1951 |
3460614 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Judit%20Kiss | Judit Kiss | Judit Kiss (ur. 27 stycznia 1980 w Veszprémie) – węgierska pływaczka, reprezentantka Węgier na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1992 w Barcelonie oraz na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1996 w Atlancie, najmłodsza w historii osoba, która reprezentowała Węgry na igrzyskach olimpijskich.
Udziały na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1992 i 1996
Kiss reprezentowała Węgry na igrzyskach w 1992 w pływaniu 400 m stylem dowolnym oraz 800 m stylem dowolnym. Wygrała swój wyścig eliminacyjny na 400 metrów stylem dowolnym, ale czas 4:24,01 nie pozwolił na awans. W klasyfikacji generalnej zajęła 24. miejsce. Na 800 m stylem dowolnym zajęła 6. miejsce w swoim wyścigu eliminacyjnym, uzyskując czas 8:58,16 i odpadając z rywalizacji. Kiss była najmłodszym reprezentantem Węgier w historii, mając w chwili rozpoczęcia igrzysk 12 lat i 184 dni.
Rywalizowała również na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1996 w Atlancie, startując w konkurencji 400 m. stylem dowolnym. Zajęła 38. miejsce w klasyfikacji generalnej, uzyskując lepszy rezultat (4:29,80) tylko od reprezentantki Cypru Mariny Zarmy.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Węgierscy pływacy
Węgierscy olimpijczycy
Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 1992
Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 1996
Urodzeni w 1980
Ludzie urodzeni w Veszprémie |
3460615 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Parkowa | Parkowa | 3 wzniesienia w Polsce:
Parkowa (184 m n.p.m.) – wzgórze na Przedgórzu Sudeckim, w paśmie Wzgórz Strzelińskich, w woj. dolnośląskim, w mieście Strzelin
Parkowa (382 m n.p.m.) – wzniesienie w Sudetach Zachodnich, w Kotlinie Jeleniogórskiej, w woj. dolnośląskim, w mieście Jelenia Góra
Parkowa – wzniesienie w Sudetach Środkowych, w paśmie Gór Kamiennych, w woj. dolnośląskim, w mieście Kamienna Góra
Zobacz też
Góra Parkowa, Parkowa Góra |
3460618 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Instytut%20Maryjno-Kolbia%C5%84ski%20%E2%80%9EKolbianum%E2%80%9D%20w%20Niepokalanowie | Instytut Maryjno-Kolbiański „Kolbianum” w Niepokalanowie | Instytut Maryjno-Kolbiański „Kolbianum” w Niepokalanowie Ośrodek Naukowo-Badawczy UKSW – instytut na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. Powstał na podstawie dekretu Prowincjała Prowincji Matki Bożej Niepokalanej Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych z dnia 12 czerwca 2009 roku. Siedziba Instytutu znajduje się w Paprotni, w klasztorze ojców Franciszkanów Niepokalanów, przy ulicy ojca Maksymiliana Kolbego 5. Instytut może tworzyć i posiadać swoje jednostki organizacyjne również poza jego siedzibą. Instytut powstał w miejsce Niższego Seminarium Duchownego Ojców Franciszkanów w Niepokalanowie im św. Maksymiliana Kolbego działającego w latach 1929–2009.
Cele
Zadaniem Instytutu jest szerzenie czci Matki Bożej Niepokalanej oraz promocja dziedzictwa kolbiańskiego poprzez działalność naukową, popularnonaukową oraz dydaktyczną. Do zadań Instytutu należy w szczególności:
prowadzenie prac badawczych z zakresu dziedzictwa kolbiańskiego ze szczególnym uwzględnieniem mariologii, duchowości maryjnej, misji, rodziny i apostolatu przez media,
kształcenie pracowników naukowych oraz specjalistów w zakresie mariologii i duchowości maryjnej,
przekazywanie wyników prac naukowych instytucjom kościelnym, rządowym i władzom samorządowym,
współdziałanie w upowszechnianiu wiedzy w zakresie prac prowadzonych w Instytucie,
prowadzenie Centrum działalności wydawniczej i medialnej,
poznawanie istoty duchowości Rycerstwa Niepokalanej,
wykonywanie innych zadań wynikających z obowiązujących przepisów oraz zlecanych przez władze Prowincji.
Od momentu powołania instytutu UKSW Kolbianum, Wydział Teologiczny UKSW jest drugim Wydziałem w Europie, a jedynym w Polsce, który będzie kształcił studentów w specjalności teologicznej „mariologia” i nadawał stopnień doktora z teologii w zakresie mariologii. Możliwe jest też odbycie studiów podyplomowych, oraz uzyskania licencjatu z teologii.
Klasztor Ojców Franciszkanów w Niepokalanowie stanowi jedno z większych światowych centrów duchowości maryjnej, gdzie wszelkie powołane dzieła mają na celu czczenie Matki Bożej. Taka była intencja założyciela klasztoru w Niepokalanowie, o. Maksymiliana Kolbego, świętego Kościoła katolickiego, który zmarł w Auschwitz, godząc się na śmierć, w zamian za ocalenie życia drugiego człowieka.
Wykładowcy
Wśród wykładowców znajdują się m.in.:
o. dr Mirosław Adaszkiewicz OFMConv – WSD OO. Franciszkanów w Łodzi/UKSW
o. prof. UKSW dr hab. Grzegorz Bartosik OFMConv – UKSW
ks. prof. dr hab. Waldemar Chrostowski – UKSW
ks. prof. dr hab. Wojciech Hanc – UKSW
o. prof. dr hab. Zachariasz Jabłoński OSPPE – UKSW
prof. dr hab. Karol Klauza – KUL
ks. prof. Bogusław Kochaniewicz OP, UAM
ks. prof. dr hab. Janusz Królikowski – UPJPII
o. prof. dr hab. Stanisław Celestyn Napiórkowski OFMConv – KUL
ks. prof. dr hab. Jacek Nowak SAC – UKSW
ks. prof. dr hab. Kazimierz Pek MIC – KUL
o. dr hab. Paweł Warchoł OFMConv – WSD OO. Franciszkanów w Łodzi/UKSW
ks. prof. dr hab. Józef Warzeszak – UKSW
Linki zewnętrzne
„Kolbianum” na stronie Niepokalanow.pl
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Niepokalanów |
3460619 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Haydon%20Wick | Haydon Wick | Haydon Wick – jednostka administracyjna (civil parish) w Anglii, w dystrykcie (unitary authority) Swindon. W 2011 roku Haydon Wick liczyło 20 960 mieszkańców.
Haydon Wick obejmuje północną i północno-zachodnią część miasta Swindon. W granicach jednostki znajdują się dzielnice Greenmeadow, Haydon Wick Village, Haydonleigh, Abbey Meads, Haydon End, Taw Hill oraz Oakhurst.
Przypisy
Civil parishes w hrabstwie Wiltshire
Swindon |
3460620 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Mercedes-Benz%20GLE | Mercedes-Benz GLE | Mercedes-Benz GLE − samochód osobowy typu SUV klasy wyższej produkowany pod niemiecką marką Mercedes-Benz od 2015 roku. Od 2019 roku produkowana jest druga generacja modelu.
Pierwsza generacja
Mercedes-Benz GLE I oznaczony kodem fabrycznym W292 zadebiutował podczas New York Auto Show w 2015 roku.
Pierwsza generacja GLE to tak naprawdę trzecia odsłona Mercedesa ML po gruntownej modernizacji. Przedstawiona w 2015 roku, zyskała w stosunku do dotychczasowego modelu z 2011 roku zupełnie inny przód z większymi reflektorami i bardziej wyrazistym grillem, innym wkłady tylnych lamp i nowym kokpitem z większym ekranem do sterowania systemu multimedialnego. Zmiana nazwy z ML na GLE wynikała ze wdrożenia przez Mercedesa nowej polityki nazewniczej dla crossoverów i SUV-ów, w myśl której ma być ona bardziej uporządkowana i odpowiadająca osobowym modelom. W ten sposób literka „E” oznacza klasę wyższą.
Światowy debiut zmodernizowanego Mercedesa ML jako Mercedes GLE miała miejsce w marcu 2015 roku na New York Auto Show 2015. Sprzedaż ruszyła w maju tego samego roku.
Silniki
Gama dostępnych silników składała się m.in. z wariantu 250d, którego napędzał czterocylindrowy diesel o pojemności 2,1-litra i mocy 204 KM. Ponadto, można było kupić odmianę 350d z 258-konnym dieslem. Jednostki wysokoprężne standardowo wyposażone były w 9-biegową przekładnię automatyczną 9G-TRONIC. Opcjonalnie GLE z dieslem można było wyposażyć m.in. w reduktor.
Nowością w ofercie był ponadto hybrydowy wariant 500e 4MATIC z możliwością ładowania z gniazdka (plug-in). Wersja ta łączyła 333-konne V6 z silnikiem elektrycznym o mocy 116 KM.
Topową odmianą GLE pierwszej generacji był sportowy wariant GLE 63 S AMG 4MATIC. Napędzało go 5,5-litrowe V8 o mocy 585 KM..
GLE Coupe
Jeszcze zanim przedstawiono zmodernizowanego Mercedesa ML jako GLE, już ponad miesiąc wcześniej światło dzienne ujrzała jego nowa odmiana nadwoziowa. W grudniu 2014 roku, po raz pierwszy w historii, Mercedes przedstawił swojego SUV-a Coupe. Model GLE Coupe to bezpośrednia odpowiedź na pierwszy tego typu samochód w klasie premium – BMW X6. W stosunku do zwykłego GLE pierwszej generacji, wariant GLE Coupe wyróżnia się ściętym dachem, krągłym tyłem i charakterystycznymi, podłużnymi i wąskimi tylnymi lampami. Samochód trafił do sprzedaży w Polsce w kwietniu 2015 roku.
Druga generacja
Mercedes-Benz GLE II oznaczony kodem fabrycznym W167 zadebiutował podczas Paris Motor Show w 2018 roku.
Druga generacja GLE, w przeciwieństwie do poprzednika, jest samochodem całkowicie nowym i opracowanym od podstaw. Pierwsze informacje na temat modelu ujawniono we wrześniu 2018 roku, a światowa premiera nowego wcielenia miała miejsce w październiku tego samego roku na Paris Motor Show 2018. Nowe GLE w stosunku do poprzednika zyskało nie tylko większy rozstaw osi, ale stało się też dłuższe, a zarazem – węższe i niższe. Pod względem stylistycznym, samochód reprezentuje najświeższy kierunek stylistyczny marki. Auto wyróżnia się niżej osadzonym pasem przednim, węższymi i bardziej podłużnymi reflektorami, a także węższymi tylnymi lampami. Jednocześnie, zachowano charakterystyczne już dla dotychczasowej serii modeli ML proporcje nadwozia, co szczególnie widać po kształcie trzeciego okienka między słupkami C a D. Kokpit nowego GLE wyróżnia się motywem wielkiego ekranu LCD, który stanowi jedną całość między zegarami a ekranem centrum informacyjno-rozrywkowego.
Sprzedaż Mercedesa GLE ruszyła już w październiku 2018 roku, a pierwsze egzemplarze trafiły do klientów wiosną 2019 roku.
Lifting
W lutym 2023 roku samochód przeszedł modernizację. Różnice ograniczają się do nowych wkładów lamp wykonanych w technologii LED, delikatnie zmienionemu grillowi i chromowanych akcentów w bocznych wlotach przedniego zderzaka. Wewnątrz pojawiła się nowa kierownica z dotykowymi elementami sterującymi. Środek można przyozdobić elementami z linii MANUFAKTUR, które do tej pory znane były jedynie z Maybacha GLS. Kierowca może teraz skorzystać również z funkcji Smart Home, a system będzie się aktualizował bezprzewodowo Over-The-Air. Zmodyfikowano też topowy zestaw audio marki Burmester i wprowadzono system planowania trasy z przyczepą.
Silniki
Pod maskę początkowo trafi wersja benzynowa wyposażona w tzw. system mild hybrid. Polega on na wsparciu 367-konnego silnika benzynowego funkcją EQ Boost, która dzięki silnikowi elektrycznemu zwiększa jego moc o 22 KM i jest w stanie odzyskiwać energię np. z hamowania. W późniejszym czasie, ofertę silnikową wzbogacą także silniki wysokoprężne i odmiana hybrydowa typu plug-in.
GLE Coupe
Podobnie jak w przypadku poprzednika, także i oferta GLE drugiej generacji została poszerzona o odmianę GLE Coupe. Samochód trafił do produkcji we wrześniu 2019 roku, a sprzedaż ruszy pod koniec tego roku. Samochód utrzymano w podobnej, co dotychczas, koncepcji.
Przypisy
GLE
SUV-y
Samochody tylnonapędowe
Samochody hybrydowe
Samochody z napędem AWD
Samochody z lat 2010–2019
Samochody z lat 2020–2029 |
3460626 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Jewhen%20Kaminski | Jewhen Kaminski | Jewhen Zenonowycz Kaminski, ukr. Євген Зенонович (Зіновійович) Камінський, ros. Евгений Зиновьевич Каминский, Jewgienij Zinowjewicz Kaminski (ur. 20 lipca 1947 w Drohobyczu, Ukraińska SRR) – ukraiński piłkarz i trener piłkarski.
Kariera piłkarska
Występował w drużynie Naftowyk Drohobycz, który potem nazywał się Chimik Drohobycz. W 1966 był zawodnikiem Szachtiora Szachtar Krasnyj Łucz.
Kariera trenerska
Po zakończeniu kariery piłkarza rozpoczął pracę szkoleniowca. Najpierw trenował Chimik Drohobycz. Przed rozpoczęciem 1982 został zaproszony do Nywy Brzeżany, z którą zdobył awans do Wtoroj ligi ZSRR. W 1983 trenował Naftowyk Dolina, a potem pracował na stanowisku dyrektora sportowego w klubach Prykarpattia Iwano-Frankiwsk i Podilla Chmielnicki. W pierwszej połowie sezonu 1986 prowadził Naftowyk Ochtyrka. Od lata 1988 do września 1989 trenował Kremiń Krzemieńczuk. Był współpracownikiem trenera Walerego Łobanowskiego, pracował w Hałyczynie Drohobycz, po czym od 16 grudnia 1991 do lutego 1992 był trenerem Stali Sanok w III lidze polskiej edycji 1991/1992 (wówczas przedstawiany był jako Eugeniusz Kamiński). Od 1 października 1993 do czerwca 1994 był szkoleniowcem zespołu Okocimski KS Brzesko w II lidze 1993/1994. Poza Ukrainą przez 12 lat pracował w Stanach Zjednoczonych i Polsce. Od 2006 obejmował stanowisko dyrektora sportowego klubu Arsenał Biała Cerkiew.
Sukcesy i odznaczenia
Sukcesy trenerskie
mistrzostwo Ukraińskiej SRR wśród drużyn amatorskich: 1982 z Nywą Brzeżany
Odznaczenia
tytuł Zasłużonego Trenera Ukrainy
Przypisy
Bibliografia
Ludzie urodzeni w Drohobyczu
Piłkarze Hałyczyny Drohobycz
Radzieccy piłkarze
Radzieccy trenerzy piłkarscy
Trenerzy piłkarzy Nywy Tarnopol
Trenerzy piłkarzy Naftowyka Ochtyrka
Trenerzy piłkarzy Kreminia Krzemieńczuk
Trenerzy piłkarzy Stali Sanok
Trenerzy piłkarzy Okocimskiego Brzesko
Ukraińscy piłkarze
Ukraińscy trenerzy piłkarscy
Urodzeni w 1947 |
3460632 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Michael%20Horobin | Michael Horobin | Michael Horobin − angielski bokser, wicemistrz Wielkiej Brytanii w kategorii muszej w roku 1991.
Kariera
W finale kategorii muszej na mistrzostwach Wielkiej Brytanii w 1991 przegrał na punkty z rodakiem Paulem Ingle. W październiku 1992 roku był uczestnikiem turnieju Tammer, który rozgrywany jest każdego roku w fińskim mieście Tampere. W ćwierćfinale turnieju w Tampere przegrał z reprezentantem Francji Davidem Gueraultem.
Przypisy
Urodzeni w XX wieku
Angielscy bokserzy
Brytyjscy bokserzy |
3460634 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Isao%20Tomita | Isao Tomita | – japoński muzyk: kompozytor, multiinstrumentalista, twórca muzyki elektronicznej; jeden z najbardziej znanych producentów zestawów syntezatorowych w czasie szczytowej popularności analogowych instrumentów elektronicznych (1968–1983). Światową popularność zyskał dzięki barwnym transkrypcjom późnoromantycznych lub impresjonistycznych dzieł orkiestrowych, ale komponował również własną muzykę. 5 maja 2016 r. w wieku 84 lat zmarł na niewydolność serca.
Miał żonę Akiko, córkę Rie Seno, syna Masaru, siostrę Shizue Maruyama, czworo wnuków i pięcioro prawnuków.
Twórczość
Wczesne kompozycje
Kiedy Tomita miał trzy lata, ojciec zabrał go do Pekinu, gdzie mieszkał przez kolejne pięć lat. Zawsze interesował się muzyką, ale studiował historię sztuki na Uniwersytecie Keiō w Tokio. Jednocześnie studiował prywatnie zarówno muzykę i elektronikę. Absolwentem uczelni został w 1955 roku. Jego wczesne kompozycje były przeznaczone na tradycyjne instrumenty akustyczne. Wśród nich był „Wind Mills”, utwór chóralny wybrany jako obowiązkowy utwór testowy dla uczestników konkursu na najlepszy zespół chóralny Japońskiej Federacji Organizacji Chóralnych. W efekcie Tomita otrzymał zamówienie na napisanie motywu muzycznego dla japońskiej drużyny olimpijskiej w gimnastyce, uczestniczącej w Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1956 w Melbourne w Australii. Tomita pisał utwory na orkiestrę i chór, między innymi dla filmu i telewizji. Najbardziej znaną z jego ówczesnych kompozycji była ścieżka dźwiękowa do filmu Kimba, biały lew (jap. Janguru taitei) z 1966 roku. Motyw muzyczny tej kompozycji Tomita opracował następnie jako poemat symfoniczny, za który otrzymał medal zasługi na Festiwalu Sztuki Japońskiej w 1967 roku.
Muzyka elektroniczna
W 1969 roku po zapoznaniu się z muzyką z albumu Switched-On Bach amerykańskiego kompozytora Waltera Carlosa zainteresował się syntezatorem Mooga, a zwłaszcza jego możliwością naśladowania tradycyjnych instrumentów muzycznych oraz tworzenia nowych dźwięków. W 1973 roku zorganizował grupę Plasma Music, której członkowie komponowali oraz aranżowali muzykę na syntezator.
W 1974 roku dokonał syntezatorowych adaptacji muzyki Claude’a Debussy’ego, wydanej na albumie Snowflakes are Dancing. Znalazly się na nim takie utwory jak: Rêverie, Clair de lune oraz fragmenty Children’s Corner. Album stał się przebojem, a jego wydawca, wytwórnia RCA Victor podpisała z Tomitą umowę na wyłączność.
W ciągu najbliższych kilku lat Tomita dokonał szeregu transkrypcji utworów klasycznych, wydanych na albumach:
Pictures at an Exhibition (Obrazki z wystawy Modesta Musorgskiego, 1975),
Planets (Planety Gustava Holsta, 1976),
Firebird (Ognisty ptak Igora Strawinskiego, 1976). Album odniósł sukces, został sprzedany w ilości 100 000 egzemplarzy w ciągu 3 miesięcy, osiągając szczyty list przebojów muzyki klasycznej i rozrywkowej, pojawił się nawet na jazzowych listach przebojów,
na albumie Kosmos (1978) połączył utwory z różnych epok: kompozycje Johanna Sebastiana Bacha, Arthura Honeggera i Johna Williamsa (temat z filmu Gwiezdne wojny George’a Lucasa),
The Bermuda Triangle (1979) również zawiera kilka adaptacji utworów klasycznych, w tym fragmenty Suity scytyjskiej, I Koncertu skrzypcowego oraz V i VI Symfonii Siergieja Prokofjewa, Valse triste Jeana Sibeliusa, adaptacje muzyki filmowej (temat z filmu Bliskie spotkania trzeciego stopnia Johna Williamsa w reżyserii Stevena Spielberga) oraz utwory własne Tomity (The Arrival Of A UFO, Dororo).
Albumy te wzbudziły kontrowersje wśród krytyków, ale spotkały się z entuzjastycznym przyjęciem wśród odbiorców muzyki elektronicznej.
Tomita odniósł sukces komercyjny, który pozwolił mu między innymi na zbudowanie jednego z najlepiej wyposażonych prywatnych studiów elektronicznych na świecie. W latach 80. stopniowo powracał do pisania własnej muzyki, opartej często na japońskich baśniach. W 1984 roku zlecił zbudowanie dla własnych potrzeb jedynego w swoim rodzaju instrumentu opartego o system Casio Cosmo. Przy jego pomocy dokonał transformacji swoich kompozycji analogowych na sample cyfrowe. Również w latach 80., był producentem ogromnych koncertów typu światło i dźwięk:
„Mind of the Universe”, zorganizowany 8 września 1984 roku w Linzu, w Austrii, przy udziale 80-tysięcznej widowni. System nagłaśniający składał się z 13 kanałów dźwiękowych, z których każdy był zawieszony nad publicznością na wysokości 50 metrów i podtrzymywany przez helikopter. Ideą przewodnią koncertu był muzyczny opis 15 miliardów lat Wszechświata,
„Back to the Earth” zorganizowany 13 września 1986 roku w Nowym Jorku dla uczczenia stulecia Statui Wolności,
„Sound Cloud” zorganizowany 5 listopada 1988 roku w Sydney dla uczczenia 200-lecia Australii.
Od połowy lat 80. Tomita zaczął dokonywać cyfrowego masteringu większości swych oryginalnych płyt długogrających.
Artysta został laureatem Nagrody Asahi za 2011 rok.
Dyskografia
Albumy
Isao Tomita nagrał 34 albumy studyjne.
1974 – Snowflakes Are Dancing
1975 – Pictures At An Exhibition
1976 – Firebird
1976 – The Planets
1977 – El Nuevo Sonido De Debussy
1977 – Space Fantasy
1977 – Tomita’s World
1977 – Sound Creature (2xLP)
1977 – Kosmos
1978 – Mighty Jack Original Soundtrack
1979 – Daphnis Et Chloé
1979 – The Bermuda Triangle
1981 – Grand Canyon (Isao Tomita And The Plasma Symphony Orchestra)
1984 – Dawn Chorus
1984 – Space Walk – Impression Of An Astronaut
1985 – Live At Linz, 1984 – The Mind Of The Universe
1986 – Night Jack 冨田 勲* / 渡辺岳夫* – マイティジャック (SF 特撮 ＴＶ 音楽全集) (Isao Tomita i Takeo Watanabe)
1988 – Live In New York – Back To The Earth
1992 – Storm From The East
1994 – Nasca Fantasy (Kodō With Isao Tomita)
1994 – 新日本紀行 [冨田勲の音楽]
1974 – ノストラダムスの大予言 / Catastrophe 1999
1996 – Bach Fantasy
1997 – Jungle Emperor Leo Original Sound Track / ジャングル大帝 オリジナル・サウンドトラック
2001 – 子どものための交響詩 ジャングル大帝
2001 – 千年の恋 ・ひかる源氏物語
2002 – Aquasphere
2003 – 冨田 勲 NHKテーマ音楽集 / Tomita On NHK
2004 – 源氏物語幻想交響絵巻 / The Tale Of Genji, Symphonic Fantasy
2004 – 隠し剣 鬼の爪 / The Hidden Blade
2009 – 交響詩ジャングル大帝～白いライオンの物語～《2009年改訂版》 (CD + DVD)
2011 – Planet Zero
2013 – Symphony Ihatov
rok nieznany – Switched On Hit & Rock
Single
Isao Tomita nagrał 10 singli
1974 – „Arabesque No. 1”/ „Snowflakes Are Dancing”
1974 – ノストラダムスの 大予言
1974 – „Clair De Lune”/„Arabesque No. 1”
1974 – „Golliwog’s Cakewalk”/„Clair De Lune”
1975 – „Baba Yaga (Hut On Fowls’ Legs)”/„Great Gate Of Kiev” (singiel promocyjny)
1976 – „The Tomita Planets: I. Excerpt From Mars”/„II. Excerpt From Venus”
1976 – „Firebird”
1979 – „Bolero (Love Music)”/„Pavan For A Dead Princess”
1981 – Portopia '81 Suntory Pavilion Theme „Waterland”
1981 – 愛と希望のファンタジア－森の詩 (singiel promocyjny)
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Absolwenci Uniwersytetu Keiō
Japońscy kompozytorzy muzyki filmowej
Japońscy twórcy i wykonawcy muzyki elektronicznej
Kompozytorzy muzyki do anime
Laureaci Nagrody Asahi
Urodzeni w 1932
Zmarli w 2016
Ludzie urodzeni w Tokio |
3460636 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Amelia%20Maughan | Amelia Maughan | Amelia Maughan (ur. 16 maja 1996 w Hammersmith) – brytyjska pływaczka specjalizująca się głównie w stylu dowolnym.
Życiorys
Amelia Maughan urodziła się 16 maja 1996 w Hammersmith w Anglii. Swoją karierę sportową jako pływaczka rozpoczęła w 2011 roku w wieku 15 lat, występując po raz pierwszy na Mistrzostwach Europy Juniorów w Pływaniu w Belgradzie w Serbii, zdobywając srebrny medal w sztafecie 4×100 metrów stylem dowolnym razem ze Siobhan-Marie O’Connor, Chloe Tutton i Jessicą Lloyd z czasem 3:46.42 sek.
Rok później po raz kolejny wystąpiła na Mistrzostwach Europy Juniorów w Pływaniu w Antwerpii w Belgii, zdobywając srebrny medal w sztafecie 4×100 metrów stylem dowolnym razem z Grace Vertigans, Harriet Cooper i Chloe Tutton z czasem 3:45.18 sek.
Dwa lata później Maughan wystartowała na Igrzyskach Wspólnoty Narodów w Glasgow w Szkocji jako reprezentantka Anglii, zdobywając brązowy medal w sztafecie 4×200 metrów stylem dowolnym razem z Jess Lloyd, Aimee Willmott i Rebeccą Turner z czasem 8:02.64 sek.
Przypisy
Brytyjscy pływacy
Urodzeni w 1996 |
3460638 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Mistrzostwa%20Szkocji%20w%20Boksie%202015 | Mistrzostwa Szkocji w Boksie 2015 | Mistrzostwa Szkocji w Boksie 2015 – zawody bokserskie, w których udział mogą brać zawodnicy pochodzący ze Szkocji. Zawody trwały od 14 lutego do 28 marca w mieście Motherwell, a zawodnicy rywalizowali w dziesięciu kategoriach wagowych.
Medaliści
Bibliografia
Wyniki
2015 w boksie
Sport w Szkocji |
3460641 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Gra%C5%BCyna%20Jasi%C5%84ska-Wi%C5%9Bniarowska | Grażyna Jasińska-Wiśniarowska | Grażyna Jasińska-Wiśniarowska (ur. 30 maja 1946 w Warszawie, zm. 8 stycznia 2013 tamże) – polska montażystka filmowa.
Kariera zawodowa
Pierwszym filmem, który samodzielnie zmontowała były „Ręce do góry” w reżyserii Jerzego Skolimowskiego. W dorobku zawodowym Grażyny Jasińskiej-Wiśniarowskiej znajduje się wiele filmów zaliczanych do klasyki polskiego kina m.in. „Pamiętnik znaleziony w garbie” Jana Kidawy-Błońskiego, „Kiedy rozum śpi” Marcina Ziębińskiego i „Faustyna” Jerzego Łukaszewicza. Pod koniec lat 90. XX wieku poświęciła się montażowi filmów dokumentalnych.
W 2005 została uhonorowana nagrodą Prezesa TVP w kategorii: montażysta za „najwyższy poziom warsztatowy i montaż noweli dokumentalnej „Kochaj mnie”. Pochowana na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie (kwatera 26B-4-9).
Filmografia
1981 – Białe tango;
1982 – Jest mi lekko;
1983 – Żeniac;
1983 – Bardzo spokojna wieś;
1984 – Pan na Żuławach;
1985 – Temida (odc. 2 „Powrót po śmierć”);
1985 – Kacperek;
1986 – Lucyna;
1987 – Wielkie oczy;
1987 – Śmieciarz;
1987 – Sala nr 6;
1988 – Zakole;
1988 – Mecz;
1990 – Kamienna tajemnica;
1991 – 30 Door Key;
1992 – Pamiętnik znaleziony w garbie;
1992 – Kiedy rozum śpi;
1993 – Plecak pełen przygód;
1993 – Łowca. Ostatnie starcie;
1994 – Faustyna;
1995 – Sukces...;
1996 – Tajemnica Sagali;
1997 – Historia o proroku Eliaszu z Wierszalina;
1998 – Gwiezdny pirat;
2000 – Słoneczna włócznia;
Bibliografia
Zmarła Grażyna Jasińska-Wiśniarowska, Polskie Stowarzyszenie Montażystów
Polscy montażyści filmowi
Urodzeni w 1946
Zmarli w 2013
Pochowani na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie
Ludzie urodzeni w Warszawie |
3460644 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Mistrzostwa%20Syrii%20w%20Boksie%202014 | Mistrzostwa Syrii w Boksie 2014 | Mistrzostwa Syrii w Boksie 2014 – zawody bokserskie, w których udział mogą brać zawodnicy pochodzący z Syrii. Zawody trwały od 23 do 26 marca w Damaszku, a zawodnicy rywalizowali w dziesięciu kategoriach wagowych.
Medaliści
Bibliografia
Wyniki
2014 w boksie
Sport w Syrii |
3460645 | https://pl.wikipedia.org/wiki/William%20Robinson%20%28p%C5%82ywak%29 | William Robinson (pływak) | William Walker Robinson (ur. 23 czerwca 1870 w Airdrie, North Lanarkshire, zm. 4 lipca 1940 w Liverpoolu) – brytyjski pływak specjalizujący się w stylu klasycznym, reprezentant Wielkiej Brytanii podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich w Londynie w 1908 roku.
Życiorys
William Robinson urodził się 23 czerwca 1870 w Airdrie w jednostce administracyjnej North Lanarkshire w Szkocji. Swoją karierę sportową jako pływak rozpoczął w 1908 roku w wieku 38 lat, występując po raz pierwszy na igrzyskach olimpijskich w Londynie jako reprezentant Wielkiej Brytanii, zdobywając srebrny medal na dystansie 200 metrów stylem klasycznym z czasem 3:12,8 min.
Do 2008 roku był najstarszym pływakiem w historii, który zdobył medal olimpijski. Dopiero na igrzyskach w Pekinie 41-letnia Amerykanka Dara Torres zdobyła trzy srebrne medale i została najstarszą zawodniczką, która stanęła na podium w konkurencjach pływackich na igrzyskach olimpijskich.
Robinson zmarł 4 lipca 1940 w Liverpoolu w Anglii w wieku 70 lat.
Przypisy
Brytyjscy medaliści olimpijscy
Brytyjscy pływacy
Medaliści Letnich Igrzysk Olimpijskich 1908
Pływacy na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1908
Urodzeni w 1870
Zmarli w 1940 |
3460648 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Kooptacja%20%28ujednoznacznienie%29 | Kooptacja (ujednoznacznienie) | Biologia
Kooptacja (biologia) – egzaptacja, proces ewolucyjny
Zarządzanie
Kooptacja – sposób zmieniania składu członkowskiego |
3460654 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Diana%20Wilkinson | Diana Wilkinson | Diana Elizabeth Wilkinson (ur. 17 marca 1944 w Stockport, Wielki Manchester) – emerytowana brytyjska pływaczka specjalizująca się głównie w stylu dowolnym i zmiennym, reprezentantka Wielkiej Brytanii podczas Mistrzostw Europy w Pływaniu w 1958 w Budapeszcie i 1962 w Lipsku. Była także reprezentantką swojego kraju podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich w 1960 w Rzymie i 1964 w Tokio.
Życiorys
Diana Wilkinson urodziła się 17 marca 1944 w Stockport w Wielkim Manchesterze w Wielkiej Brytanii. Swoją karierę sportową jako pływaczka rozpoczęła w 1958 roku w wieku 14 lat, występując po raz pierwszy na Mistrzostwach Europy w Pływaniu w Budapeszcie na Węgrzech, zdobywając srebrny medal w sztafecie 4x100 metrów stylem dowolnym razem z Judy Grinham, Elspeth Ferguson i Judith Samueli z czasem 4:24.2 sek. oraz brązowy w sztafecie 4x100 metrów stylem zmiennym razem z Judy Grinham, Anitą Lonsbrough i Christine Gosden z czasem 4:54.3 sek.
W 1960 roku reprezentowała Wielką Brytanię podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich w Rzymie we Włoszech.
W 1962 roku pojawiła się na Mistrzostwach Europy w Pływaniu w Lipsku w NRD, zdobywając dwa srebrne medale w dyscyplinie na 100 metrów stylem dowolnym i w sztafecie 4x100 metrów stylem dowolnym razem z Lindą Amos, Adrienne Brenner i Jennifer Thompson z czasem 4:16.3 sek. oraz brązowy w sztafecie na 4x100 metrów stylem zmiennym razem z Lindą Ludgrove, Anitą Lonsbrough i Mary-Anne Cotterill z czasem 4:46.2 sek.
W 1964 roku po raz kolejny reprezentowała Wielką Brytanię podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich w Tokio w Japonii.
Przypisy
Brytyjscy pływacy
Urodzeni w 1944 |
3460665 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Swiss%20Re | Swiss Re | Schweizerische Rückversicherungs-Gesellschaft (Swiss Re) – szwajcarskie towarzystwo reasekuracyjne z siedzibą w Zurychu, założone w 1863 przez Helvetia General Insurance Company, Schweizerische Kreditanstalt (Credit Suisse) oraz Basler Handelsbank w związku z dużym zapotrzebowaniem na usługi reasekuracyjne w wyniku szkód wyrządzonych przez pożar w Glarus w 1861 r.
Przedsiębiorstwo posiada biura w 25 krajach, między innymi w USA, Kanadzie, Chinach, Wielkiej Brytanii. W 2014 roku Swiss Re zajęło 132 miejsce w rankingu Global 2000 magazynu Forbes oraz 311 miejsce w rankingu Global 500 magazynu Fortune.
W 2008 roku przedsiębiorstwo przejęło Barclays Life Assurance Company Ltd., podmiot zależny Barclays PLC za cenę 762 mln funtów.
Przypisy
Przedsiębiorstwa w Szwajcarii
Przedsiębiorstwa ubezpieczeniowe
Reasekuracja
Spółki notowane na SIX |
3460667 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Tip-Top%20%28kabaret%29 | Tip-Top (kabaret) | Tip-Top – teatrzyk działający w Warszawie w 1939 roku. Jego siedzibą były sala przy ulicy Mokotowskiej 73.
Historia
Teatrzyk otworzył się 12 sierpnia 1939 roku w dawnym Teatrze Buffo. Tytuł rewii brzmiał „Kto kogo”. Teksty napisali Minkiewicz, Antoni Słonimski, Jerzy Jurandot, Władysław Szlengel. Udział wzięli Hanka Ordonówna, Chór Dana, Feliks Parnell, Eugeniusz Bodo, Stońć, Walter, Chmurkowska, Koszutski, Wolińska, Maria Żejmówna, Punia Halama. Dyrektorem był Marek Bayer. Ordonówna wykonywała numer S.O.S. 30 sierpnia 1939 roku warszawska prasa anonsowała premierę następnego programu, ale już do niej nie doszło z powodu wybuchu II wojny światowej.
Przypisy
Kabarety Warszawy
Śródmieście Południowe
Kultura II Rzeczypospolitej |
3460668 | https://pl.wikipedia.org/wiki/W%C5%82adimir%20Swietozarow | Władimir Swietozarow | Władimir Iosifowicz Swietozarow (ros. Влади́мир Ио́сифович Светоза́ров; ur. 23 września 1948, zm. 30 czerwca 2017) – rosyjski scenograf.
Syn reżysera filmowego Iosifa Chejfica. Brat Dmitrija Swietozarowa oraz Juliana Żejmo. Laureat Nagrody Państwowej Federacji Rosyjskiej w dziedzinie literatury i sztuki.
Wybrana filmografia
2013: Sherlock Holmes
2009: Taras Bulba
2005: Mistrz i Małgorzata
2005: Italianiec
2003: Idiota
2003: Pamiętnik kamikadze
2002: Kukułka
1999: Wschód – Zachód
1988: Psie serce
1982: Fantazje Fariatjewa
1976: Cudze listy
Przypisy
Bibliografia
Władimir Swietozarow w bazie filmweb
Władimir Swietozarow w bazie IMDb
Władimir Swietozarow w bazie Kinopoisk.ru
Laureaci Nagrody Państwowej Federacji Rosyjskiej
Rosyjscy scenografowie filmowi
Laureaci nagrody Nika
Urodzeni w 1948
Zmarli w 2017 |
3460669 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Swietozarow | Swietozarow | Osoby o tym nazwisku:
Dmitrij Swietozarow – rosyjski reżyser
Paweł Swietozarow – rosyjski duchowny
Władimir Swietozarow – rosyjski scenograf |
3460670 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ali%20Baba%20%28kabaret%29 | Ali Baba (kabaret) | Ali Baba – teatrzyk kabaretowy działający w Warszawie w 1939 roku. Jego siedzibą był lokal Panoramy przy ulicy Karowej 18 (Teatr Piosenki i Aktualności). Program Ali Baby Pakty i fakty był ostatnim przedstawieniem kabaretowym w przedwojennej Polsce.
Historia
Premiera odbyła się 5 kwietnia 1939 roku. W obsadzie: Mira Zimińska, Ina Benita, Mieczysław Fogg, Alicja Halama, Freda Kleszczówna, Wojciech Ruszkowski, Czesław Konarski. Zygmunt Regro, Ludwik Sempoliński, Władysław Walter. Pierwszy program nosił tytuł Sezonie, otwórz się. Kostiumy Galewscy i Parecki. Przedstawiano m.in. numer Alarm gazowy napisany przez Mariana Hemara. Z tego programu pochodzi kreacja Sempolińskiego Ostatni posłaniec napisana przez Tadeusza Wittilna i Władysława Szlengla. Do Alibaby pisał też dr Pietraszek, Jerzy Jurandot i Andrzej Włast.
W teatrze Ali Baba ostatniego dnia pokoju występował ulubieniec publiczności Ludwik Sempoliński, parodiujący Adolfa Hitlera. We wrześniu 1939 grano tutaj ostatnie przedstawienie rewii Pakty i fakty napisane przez Mariana Hemara, Juliana Tuwima i Andrzeja Własta. W poniedziałek 4 września cały budynek Panoramy i teatrzyk Ali Baba przestały istnieć z powodu bombardowań w czasie II wojny światowej.
Przypisy
Kabarety Warszawy
Kultura II Rzeczypospolitej
Powiśle (Warszawa) |
3460671 | https://pl.wikipedia.org/wiki/1%20Regiment%20Kawalerii%20%28USA%29 | 1 Regiment Kawalerii (USA) | 1 Regiment Kawalerii – jednostka United States Army utworzona w 1951 roku, ale jej tradycje sięgają pierwszej połowy XIX wieku, kiedy został sformowany Regiment Dragonów Stanów Zjednoczonych (ang. United States Regiment of Dragoons). Do chwili obecnej, przy szczególnie uroczystych okazjach (święto regimentu, 4 lipca itp.), oddział występuje jako 1 Regiment Dragonów, chociaż na przestrzeni swych dziejów kilkakrotnie zmieniał nazwę: 1 Regiment Kawalerii Pancernej (1940), 1 Dywizjon Żandarmerii (1947), 1 Batalion Czołgów (1955) i ponownie 1 Regiment Kawalerii (1958).
Motto oddziału to: ANIMO ET FIDE (odważny i wierny). Godłem regimentu jest czarny jastrząb ze wzniesionymi skrzydłami, co ma przypominać, że po pierwszej reorganizacji formacji w roku 1833 wielu jej oficerów wywodziło się z Batalionu Konnych Rangersów, który brał udział w wojnie Czarnego Jastrzębia. Jastrząb siedzi nad ciemnopomarańczową tarczą z żółtym wizerunkiem smoka (łac. draco, nawiązanie do ang. dragon).
Dzieje formacji
"Regiment Dragonów Stanów Zjednoczonych" został zorganizowany na podstawie ustawy Kongresu z 2 marca 1833 roku. W czerwcu 1834 roku regiment wysłany został z ekspedycją karną przeciw Paunisom, w czasie której, mimo że zakończyła się już we wrześniu, jedna czwarta oficerów i żołnierzy zmarła „od gorączki”.
Nazwę zmieniono w 1836 roku na „1 Regiment Dragonów” (d-ca płk Henry Dodge, z-ca d-cy ppłk Stephen Kearny) po powstaniu 2 Regimentu, nie zmieniły się natomiast jego zadania. Poszczególne kompanie patrolowały pogranicze Terytorium Indiańskiego próbując zapobiegać wkraczaniu białych na ziemie Indian, utrzymywać pokój między nimi, jak również pomiędzy poszczególnymi plemionami tubylców; żołnierze budowali też drogi i mosty. Pułkownik Dodge zrezygnował 4 lipca tegoż roku (został gubernatorem Wisconsin), a jego miejsce zajął ppłk Kearny. Regiment był zaangażowany w wojny seminolskie, ale stracił zaledwie kilku ludzi. W marcu 1837 roku Kearny ujednolicił umaszczenie koni każdej kompanii według następującego klucza: kompanie A i K – kare; B, F i H – gniade; C, D, E i I – bułane; a G – myszate.
W sierpniu 1842 roku, w związku z ogłoszeniem zakończenia wojen z Seminolami, Kongres drastycznie zmniejszył siły armii. 2 Regiment został rozwiązany, a pierwszy zredukowany z 75 do 40 koni w poszczególnych kompaniach.
Od roku 1844 zaczęło narastać napięcie na granicy USA z Meksykiem, i w efekcie, w 1846 roku wybuchła wojna amerykańsko-meksykańska. To wymagało zwiększenia liczebności armii – powołano między innymi 50 000 krótkoterminowych ochotników. Jednocześnie nastąpiła kolejna reorganizacja w dywizjach dowodzonych przez brevet generałów. W tymże 1846 roku Kearny otrzymał awans generalski i odszedł z regimentu. 1 czerwca 1847 roku jego miejsce zajął płk Richard B. Mason. Generał Kearny został mianowany dowódcą „Armii Zachodu”, w skład której weszły kompanie B, C, G, I i K 1 Regimentu Dragonów. Cała ta Armia liczyła około 3700 ludzi. Na jej kwaterę główną wyznaczono Fort Bent nad rzeką Arkansas. Stamtąd, 1 sierpnia wyruszyła w kierunku Santa Fé, które zajęto bez wysiłku i wymaszerowano ku Kalifornii, dokąd Kearny dotarł w grudniu. Tam też kawalerzyści stoczyli swą pierwszą (i przegraną) bitwę z Meksykanami (sam Kearny odniósł dwie rany).
W roku 1847 kompanie A i E walczyły pod rozkazami Zachary’ego Taylora, zaś D, F i K pod rozkazami Winfielda Scotta w Meksyku. Kompania F eskortowała gen. Scotta z Veracruz do Meksyku i brała udział w walkach pod murami miasta. W 1848 roku trzy kompanie wróciły do Stanów Zjednoczonych i obsadziły posterunki na zachodnim pograniczu. Tymczasem kompanie B, G i I uczestniczyły w lutym/marcu w kampanii gen. Sterlinga Price’a w stanie Chihuahua i wzięły udział w ataku na Santa Cruz de Rosales.
Gdy wybuchła wojna secesyjna, ówczesny Departament Wojny postanowił zreorganizować i ujednolicić nazwy oddziałów konnicy. Zgodnie z kolejną ustawą Kongresu z 3 sierpnia 1861 roku jednostka otrzymała dziś obowiązującą nazwę „1 Regiment Kawalerii”. Jej dowódcą został podpułkownik Edwin Sumner, który uprzednio służył w 1 Regimencie Dragonów, a kwaterą koszary pod Saint Louis w stanie Missouri.
Część kompanii 1 Regimentu Kawalerii uczestniczyła w kampanii półwyspowej w Wirginii. 4 maja pod Williamsburgiem szwadron kpt. Benjamina Davisa zmusił szarżą konfederacką konnicę do ucieczki, wziął sztandar, ale stracił trzynastu ludzi. 27 czerwca pod Gaines Mill regiment stracił dalszych 26 żołnierzy. Jednostka uczestniczyła w walkach o Malvern Hill, Kelly's Ford i podczas rajdu Stonemana. Pod Upperville regiment został rozproszony zmasowaną szarżą konnicy Legionu Jeff Davis oraz dwóch regimentów kawalerii Karoliny Północnej i stracił od ciosów szabel 53 ludzi. Pod Gettysburgiem zginęło dalszych 16 kawalerzystów, a kilkakrotnie więcej w utarczkach podczas pościgu za konfederatami cofającymi się do Wirginii. W 1865 roku 1 Regiment Kawalerii uczestniczył we wszystkich większych bitwach, aż do starcia pod Appomattox Courthouse i kapitulacji Armii Północnej Wirginii.
Po zakończeniu wojny secesyjnej regiment skierowano do Saint Louis, skąd 29 grudnia 1865 roku odpłynął, przez Nowy Orlean i Przesmyk Panamski, do Kalifornii. Krótko stacjonował w San Francisco, ale w czerwcu 1866 roku kompanie zostały rozrzucone po całym obszarze Zachodu. Zaczęła się długoletnia, trudna i niebezpieczna służba, za którą 30 oficerów i żołnierzy nagrodzono Medalem Honoru. 18 z tych odznaczeń regiment otrzymał za walki z Apaczami w Arizonie, a dalszych 6 podczas „kampanii zimowej” gen. George’a Crooka (1872–1873).
W służbie patrolowo-eskortowej na dawnym pograniczu 1 Regiment Kawalerii – albo raczej jego rozproszone kompanie/szwadrony – spędził ponad trzydzieści lat, by na przełomie stuleci przejść do spokojnej służby garnizonowej w Forcie Hood w Teksasie. W I wojnie światowej nie uczestniczył. W roku 1935 mocno zredukowaną liczebnie jednostkę pozbawiono koni i zaczęto przygotowywać na przekształcenie w regiment kawalerii zmechanizowanej (1938), a następnie pancernej, co ostatecznie nastąpiło w roku 1940, mimo sprzeciwu wielu kawalerzystów, którzy nie chcieli mieć nic wspólnego ze „śmierdzącymi gazoliną potworami”. Ostatnich koni regiment pozbył się dopiero w 1943 roku i w działaniach na frontach II wojny światowej udziału nie brał, z wyjątkiem okazjonalnych działań poszczególnych kompanii na froncie włoskim.
W latach czterdziestych i pięćdziesiątych XX wieku jednostka – wyposażona w czołgi, samochody pancerne, jeepy, motocykle, a nawet konie – uczestniczyła w działaniach porządkowych i żandarmeryjnych US Army Constabulary w Europie, na Filipinach i w Korei.
7 stycznia 1963 roku powstała – na bazie części 1 Dywizji Kawalerii (Powietrznej), do której 1 Regiment należał od roku – eksperymentalna 11 Dywizja Powietrzno-Uderzeniowa. Składała się z trzech brygad piechoty, dwóch batalionów śmigłowców transportowych, dywizjonu lekkich śmigłowców obserwacyjnych oraz kompanii wielozadaniowych Bell UH-1 Iroquois. 1 lipca 2 Szwadron 1 Regimentu został zwolniony ze służby żandarmeryjnej w Europie i wrócił do Stanów Zjednoczonych. 8 sierpnia opuścił Fort Hood i wyruszył do Wietnamu, gdzie został przyłączony do 4 Dywizji Piechoty i zakwaterowany w Pleiku. W czasie służby na Płaskowyżu Centralnym żołnierze uczestniczyli w walkach w Pleiku, Đắk Tô, Suoi Doi, Kon Tum i wielu innych, najczęściej bezimiennych, miejscach. W maju 1969 roku szwadron został przerzucony na południe, do Phan Thiết, gdzie wszedł w skład 1 Ugrupowania Polowego. „Czarne jastrzębie”, poruszając się wśród poletek ryżowych i plantacji kauczuku, wyróżnili się w akcjach wokół Phan Thiết, Song Mao, Phan Rang i innych miejscowości. 2 Szwadron opuścił Cam Ranh w Wietnamie w październiku 1970 roku i wrócił do Fortu Hood w Teksasie.
Z kolei 1 Szwadron 1 Regimentu, który został rzucony do Wietnamu w roku 1967, służył w Chu Lai, Đà Nẵng, Tam Kỳ i Thach Khe. Oddział opuścił Wietnam 10 maja 1972 roku.
W ostatniej dekadzie XX wieku i od początku XXI wieku 1 Regiment Kawalerii uczestniczył w I i II wojnie w Zatoce Perskiej, a także w wojnie w Afganistanie.
Znani żołnierze
John Buford
Jefferson Davis
Przypisy
Bibliografia
Pułki kawalerii amerykańskiej |
3460672 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Bengt-Erik%20Efraimsson | Bengt-Erik Efraimsson | Bengt-Erik Efraimsson (ur. 6 sierpnia 1958 – Malung) – szwedzki brydżysta, World International Master (WBF).
Wyniki brydżowe
Olimpiady
Na olimpiadach uzyskał następujące rezultaty:
Zawody światowe
W światowych zawodach zdobył następujące lokaty:
Zawody europejskie
W europejskich zawodach zdobył następujące lokaty:
Klasyfikacja
Przypisy
Linki zewnętrzne
Zobacz też
Brydż sportowy
Szwedzcy brydżyści
Urodzeni w 1958 |
3460675 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Anna%20Zack%20Einarsson | Anna Zack Einarsson | Anna Zack Einarsson – szwedzka brydżystka.
Wyniki brydżowe
Zawody europejskie
W europejskich zawodach zdobyła następujące lokaty:
Klasyfikacja
Zobacz też
Brydż sportowy
Przypisy
Linki zewnętrzne
Szwedzcy brydżyści |
3460678 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Helena%20Svedlund | Helena Svedlund | Helena Svedlund – szwedzka brydżystka.
Wyniki brydżowe
Zawody światowe
W światowych zawodach zdobyła następujące lokaty:
Zawody europejskie
W europejskich zawodach zdobyła następujące lokaty:
Klasyfikacja
Przypisy
Zobacz też
Brydż sportowy
Szwedzcy brydżyści |
3460690 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Twierdzenie%20Strassmana | Twierdzenie Strassmana | Twierdzenie Strassmana to wynik z teorii ciał, które mówi, że szeregi potęgowe ze współczynnikami z pierścienia waluacji dla odpowiednio dobranego ciała mają tylko skończenie wiele zer.
Historia
Dowód podał Reinhold Straßmann w roku 1928.
Twierdzenie
Niech będzie ciałem z niearchimedesową wartością bezwzględną, zaś jego pierścieniem waluacji.
Niech będzie formalnym szeregiem potęgowym o współczynnikach z zbiegających do zera względem | · |, który nie jest tożsamościowo zerem. Wtedy ma tylko skończenie wiele zer w Dokładniej, liczba zer to co najwyżej gdzie to największy indeks spełniający
Dowód
Niech Będziemy dowodzić przy pomocy indukcji matematycznej względem Jeżeli dla to chcemy wywnioskować nieistnienie zer w
Rzeczywiście, gdyby istniało że to
co prowadzi do sprzeczności.
Krok indukcyjny: jeżeli znaleźliśmy już i dla to możemy wybrać dowolne i napisać:
Po zmianie kolejności sumowania mamy
Widać, że dąży do zera, a nawet dla każdego zatem
Skoro dla każdego zachodzi też
to liczbą zer z twierdzenia dla jest co kończy dowód.
Linki zewnętrzne
Teoria ciał |
3460694 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Princeville%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29 | Princeville (Karolina Północna) | Princeville – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Edgecombe.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3460695 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Pinetops | Pinetops | Pinetops – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Edgecombe.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3460699 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Macclesfield%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29 | Macclesfield (Karolina Północna) | Macclesfield – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Edgecombe.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3460701 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Lawrence%20Murphy%20%28bokser%29 | Lawrence Murphy (bokser) | Lawrence Murphy (ur. 9 lutego 1976 w Bellshill) − szkocki bokser, mistrz Szkocji w kategorii lekkośredniej z roku 1995, mistrz świata federacji WBU w kategorii średniej w latach 2003 - 2004.
Kariera amatorska
W 1993 reprezentował Szkocję na Mistrzostwach Europy Juniorów 1993 w Salonikiach. Odpadł w 1/8 finału, przegrywając z Chorwatem Stjepanem Božiciem. We wrześniu 1994 uczestniczył na Mistrzostwach Świata Juniorów w Stambule. Rywalizację zakończył na 1/16 finału, przegrywając z reprezentantem Słowacji Františkiem Kasaniciem.
Na Mistrzostwach Świata 1995 w Berlinie odpadł w pierwszym pojedynku.
Na przełomie marca i kwietnia 1996 rywalizował na Mistrzostwach Europy 1996 w Vejle. W 1/16 finału pokonał na punkty Cypryjczyka Savasa Kokkinosa, a w 1/8 finału przegrał przed czasem z Niemcem Markusem Beyerem.
Kariera zawodowa
Jako zawodowiec zadebiutował 15 maja 1998 w Edynburgu, pokonując przez techniczny nokaut w drugiej rundzie Marka Owensa. 29 listopada 2003 w walce o mistrzostwo WBU znokautował w pierwszej rundzie niepokonanego rodaka Wayne'a Elcocka. Tytuł utracił w pierwszej obronie, przegrywając z Anthonym Farnellem.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Lista walk zawodowych na BoxRec.com
Urodzeni w 1976
Zawodowi bokserzy wagi średniej
Zawodowi bokserzy wagi lekkośredniej
Szkoccy bokserzy
Brytyjscy bokserzy
Ludzie urodzeni w Bellshill |
3460704 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Leggett | Leggett | Leggett – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Edgecombe.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3460705 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Conetoe | Conetoe | Conetoe – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Edgecombe.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3460709 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Walkertown | Walkertown | Walkertown – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Forsyth.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3460710 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Jan%20J%C3%B3zefowicz | Jan Józefowicz | Jan Józefowicz-Hlebicki herbu Leliwa – starosta orszański w 1746 roku, pułkownik chorągwi petyhorskiej Buławy Polnej Wielkiego Księstwa Litewskiego w 1760 roku.
W 1756 roku wybrany posłem na sejm z powiatu orszańskiego. W 1764 roku jako pułkownik powiatu orszańskiego podpisał konfederację Wielkiego Księstwa Litewskiego.
Był synem kasztelana mińskiego Aleksandra i Dominiki z Massalskich. Ożeniony z Heleną Nowacką, miał z nią syna Wincentego.
Bibliografia
Kuryer Polski nr CLXV, 1756, [b.n.s.]
Rodzina, herbarz szlachty polskiej, t. VI, Warszawa 1909, s. 105-106.
Przypisy
Członkowie konfederacji Wielkiego Księstwa Litewskiego (1764)
Członkowie stanu rycerskiego I Rzeczypospolitej
Jan Józefowicz
Posłowie na Sejm I Rzeczypospolitej (powiat orszański)
Posłowie na sejm zwyczajny 1756
Pułkownicy petyhorscy
Pułkownicy pospolitego ruszenia (powiat orszański)
Starostowie orszańscy
Urzędnicy ziemscy I Rzeczypospolitej |
3460715 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Rural%20Hall | Rural Hall | Rural Hall – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Forsyth.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3460716 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Liczba%20cyklomatryczna | Liczba cyklomatryczna | Liczba cyklomatyczna - minimalna liczba krawędzi potrzebna do usunięcia w nieskierowanym grafie G, taka, żeby usunąć wszystkie cykle w grafie G (równoważnie - żeby graf G stał się lasem).
Teoria grafów |
3460718 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Kernersville%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29 | Kernersville (Karolina Północna) | Kernersville – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Forsyth.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3460719 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Szmaragdowy%20las | Szmaragdowy las | Szmaragdowy las (oryg. The Emerald Forest) – brytyjski film z 1985 roku, którego akcja dzieje się w brazylijskim lesie równikowym. Film opiera się na prawdziwej historii. Reżyserem jest John Boorman, a scenarzystą Rospo Pallenberg. Film trwa godzinę i 50 minut. Film doczekał się 4 nominacji – 3 nominacji do Nagrody BAFTA i 1 do Nagrody Cezar.
Fabuła
Amerykański inżynier Bill Markham pracuje w amazońskiej dżungli. Pewnego dnia znika jego pięcioletni syn. Poszukuje go policja, jednak poszukiwania nie dają żadnych rezultatów. Markham jest przekonany, że jego syna porwało dzikie plemię z amazońskiej dżungli. Postanawia zapuścić się w głąb amazońskiej dżungli w poszukiwaniu syna. Na inżyniera w lesie równikowym czeka wiele niebezpieczeństw. Markham jednak przysięga sobie, że odnajdzie syna.
Obsada
Główne role:
Powers Boothe – Bill Markham
Meg Foster – Jean Markham
Yara Vaneau – młody Heather Markham
William Rodriguez – młody Tommy Markham
Ruy Polanah – Chief Wanadi
Charley Boorman – Tomme
Dira Paes – Kachiri
Eduardo Conde – Werner
Ariel Coelho – Padre Leduc
Peter Marinker – Perreira
Mario Borges – Costa
Átila Iório – Trader
Gabriel Archanjo
Gracindo Júnior – Carlos
Arthur Muhlenberg – Rico
Estee Chandler – Heather Markham
Przypisy
Brytyjskie dramaty filmowe
Brytyjskie filmy z 1985 roku |
3460720 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Bethania%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29 | Bethania (Karolina Północna) | Bethania – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Forsyth.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3460727 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Zielone%20Buty | Zielone Buty | Zielone Buty (ang. Green Boots) – zamarznięte zwłoki anonimowego himalaisty spoczywające pod szczytem Mount Everestu na wysokości około 8500 metrów n.p.m. Ciało znajduje się w zagłębieniu skalnym, przy grani, po stronie tybetańskiej. Nazwa pochodzi od zielonych, plastikowych butów, które cały czas znajdują się na nogach leżącego. Zielone Buty stały się znakiem orientacyjnym dla wspinaczy podchodzących na wierzchołek od strony północnej.
Zielone Buty to prawdopodobnie ciało indyjskiego himalaisty Tsewanga Paljora, który zmarł w partii podszczytowej Mount Everestu 10 maja 1996. Dziesięć lat później obok tego miejsca umarł z wyczerpania i wyziębienia angielski wspinacz David Sharp – jego śmierć wzbudziła wielkie poruszenie, ponieważ w czasie, gdy umierał, minęło go około czterdziestu osób, które były w drodze na szczyt lub z niego schodziły.
Do sierpnia 2013 na Mount Evereście zginęło 251 osób, większość ciał pozostała na zawsze w górach.
Bibliografia
Onet.pl: Kto z Polaków zginął na Evereście, ile osób ginie i z jakich przyczyn oraz co dzieje się z ciałami ofiar
OhmyNews: Part II: Near top of Everest, he waves off fellow climbers: 'I just want to sleep'
Smithsonian.com: There are over 200 bodies on Mount Everest, and they’re used as landmarks
LiveLeak: Green Boots recorded by passing climber on Mount Everest
Mumie
Zmarli w górach
Ludzie o nieustalonej tożsamości |
3460730 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Jan%20%28Wachniuk%29 | Jan (Wachniuk) | Jan, imię świeckie Serhij Hryhorowicz Wachniuk (ur. 12 lutego 1968 w Kijowie) – biskup Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Moskiewskiego.
Życiorys
Ukończył technikum energetyczne w Kijowie. W 1989 wstąpił jako posłusznik do ławry Peczerskiej. Rok później został postrzyżony na mnicha riasofornego, zachowując dotychczasowe imię. Święcenia diakońskie przyjął 9 czerwca 1991, zaś siedem dni później został wyświęcony na kapłana. W tym samym miesiącu został skierowany do służby duszpasterskiej w charakterze proboszcza cerkwi Trójcy Świętej w Irklijowie (rejon czornobajewski obwodu czerkaskiego), zaś od 1992 był dziekanem dekanatu czornobajewskiego. Seminarium duchowne w Kijowie ukończył eksternistycznie w 1993.
6 grudnia 1994 złożył wieczyste śluby mnisze, przyjmując imię zakonne Jan na cześć świętego mnicha Jana Pieczerskiego. Godność archimandryty otrzymał w 1996.
W 2010 został namiestnikiem monasteru Narodzenia Matki Bożej w Czerkasach. Nominację na biskupa złotonoskiego, wikariusza eparchii czerkaskiej, otrzymał na posiedzeniu Świętego Synodu Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Moskiewskiego 1 kwietnia 2015. Jego chirotonia biskupia odbyła się cztery dni później pod przewodnictwem metropolity kijowskiego i całej Ukrainy Onufrego.
Po śmierci metropolity czerkaskiego i kaniowskiego Sofroniusza (2020) pełnił czasowo obowiązki ordynariusza eparchii czerkaskiej. 17 sierpnia 2021 r. został podniesiony do godności arcybiskupa.
Przypisy
Urodzeni w 1968
Biskupi Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Moskiewskiego
Eparchia czerkaska (Patriarchat Moskiewski)
Zakonnicy Ławry Pieczerskiej
Ludzie urodzeni w Kijowie |
3460732 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Bunn%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29 | Bunn (Karolina Północna) | Bunn – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Franklin.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3460734 | https://pl.wikipedia.org/wiki/M%C3%98 | MØ | MØ, wym. // (my), właściwie Karen Marie Ørsted (ur. 13 sierpnia 1988 w ) – duńska piosenkarka i autorka tekstów.
MØ jest porównywana do electro-popowych wykonawców, takich jak np. Grimes, Purity Ring czy Shadow Twin. Pierwszy singel „Maiden” wydała w 2012 roku. Jej debiutancki album No Mythologies to Follow ukazał się 10 marca 2014 roku. Pierwszy koncert MØ w telewizji odbył się 27 marca 2013 roku, wykonała tam piosenkę „Pilgrim”. W Danii na Danish Music Awards zgarnęła cztery nagrody: Breakthrough Artist of the year, Record of the Year, Solo Artist of the Year i Music Video of the Year.
Jej pseudonim artystyczny oznacza zarówno pokojówkę, dziewicę, panienkę, jak i dziewczynę.
Dyskografia
Albumy studyjne
Minialbumy (EP)
Albumy remiksowe
Single
Jako główna artystka
Jako artystka gościnna
Występy gościnnie
„Dear Boy” (Avicii) (2013)
„You're Still a Mystery” (Bleachers) (2015)
„Diamonds” (Eloq) (2017)
„3am (Pull Up)” (Charli XCX) (2017)
„Let's Get Married” (Bleachers) (2017)
„Porsche” (Charli XCX) (2017)
„Dance for Me” (ALMA) (2018)
„Never Fall in Love” (Jack Antonoff) (2018)
„Theme Song (I'm Far Away)” (2019)
„Northern Lights” (Goss) (2019)
„Running Wild” (Vasco) (2019)
Inne notowane utwory
Teledyski
Trasy koncertowe
Fall Tour (2014)
Forever Neverland World Tour (2019)
Jako support
AlunaGeorge - UK Tour (2013)
Years & Years - Communion Tour (2016)
Sia - Nostalgic for the Present Tour (2017)
Panic! at the Disco - Pray for the Wicked Tour (2019)
Uwagi
Przypisy
Linki zewnętrzne
Oficjalna Strona MØ
Duńskie wokalistki
Urodzeni w 1988
Duńskie piosenkarki
Zdobywcy platynowych płyt |
3460735 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Myko%C5%82a%20%C5%81adyhin | Mykoła Ładyhin | Mykoła Mykołajowycz Ładyhin (ukr. Микола Миколайович Ладигін; ur. 7 grudnia 1983 w Kijowie) – ukraiński hokeista, reprezentant Ukrainy.
Kariera
Wychowanek Sokiła Kijów. Od października 2013 w klubie Dżenerałz Kijów. Od grudnia 2013 po raz drugi w karierze zawodnik angielskiego klubu Hull Stingrays. Od czerwca 2014 zawodnik Bejbarysu Atyrau. Od września 2016 zawodnik Dunaújvárosi Acélbikák.
W barwach Ukrainy zagrał w turnieju mistrzostw świata juniorów do lat 18 edycji 2001. Brał udział w turnieju zimowej uniwersjady edycji 2005. Uczestniczył w turniejach mistrzostw świata edycji 2014, 2015 (Dywizja I).
W 2018 został skautem dla San Jose Sharks.
Sukcesy
Klubowe
Clark Cup – mistrzostwo USHL: 2011 z Lincoln Stars
Złoty medal mistrzostw Ukrainy: 2010 z Sokiłem Kijów, 2011 z Donbasem Donieck
Złoty medal mistrzostw Kazachstanu: 2016 z Bejbarysem Atyrau
Indywidualne
Mistrzostwa Ukrainy w hokeju na lodzie (2009/2010): gol przesądzający o mistrzostwie (9 kwietnia 2010)
Mistrzostwa Świata w Hokeju na Lodzie 2014/I Dywizja#Grupa A: drugie miejsce w klasyfikacji +/- turnieju: +7
Przypisy
Bibliografia
Hokeiści Sokiłu Kijów
Hokeiści Kryżynki Kijów
Hokeiści Medicine Hat Tigers
Hokeiści Tri-City Americans
Hokeiści HK Witebsk
Hokeiści Kristałłu Saratów
Hokeiści Awtomobilista Jekaterynburg
Hokeiści Kazcynk-Torpedo
Hokeiści Donbasu Donieck
Hokeiści Kompańjonu Kijów
Hokeiści Arłanu Kokczetaw
Hokeiści Jużnego Urału Orsk
Hokeiści Generals Kijów
Hokeiści Bejbarysu Atyrau
Hokeiści Dunaújvárosi Acélbikák
Ludzie urodzeni w Kijowie
Ukraińscy hokeiści
Ukraińscy skauci w hokeju na lodzie
Urodzeni w 1983 |
3460737 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Franklinton%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29 | Franklinton (Karolina Północna) | Franklinton – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Franklin.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3460739 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Youngsville%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29 | Youngsville (Karolina Północna) | Youngsville – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Franklin.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3460745 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Linia%20kolejowa%20Sta%C5%88kov%20%E2%80%93%20Pob%C4%9B%C5%BEovice | Linia kolejowa Staňkov – Poběžovice | Linia kolejowa Staňkov – Poběžovice (Linia kolejowa nr 182 (Czechy)) – jednotorowa, regionalna i niezelektryfikowana linia kolejowa w Czechach. Łączy Staňkov i Poběžovice. Przebiega w całości przez terytorium kraju pilzneńskiego.
Przypisy
Staňkov – Poběžovice |
3460747 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Bessemer%20City | Bessemer City | Bessemer City – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Gaston.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3460750 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Dekanat%20Banbury | Dekanat Banbury | Dekanat Banbury – jeden z 18 dekanatów archidiecezji Birmingham w Wielkiej Brytanii. W jego skład wchodzi 8 parafii.
Lista parafii
Zobacz też
Archidiecezja Birmingham
Podział administracyjny Kościoła katolickiego w Wielkiej Brytanii
Bibliografia
Dekanaty archidiecezji Birmingham |
3460751 | https://pl.wikipedia.org/wiki/P%C5%A1%C3%A1nky | Pšánky | Pšánky – gmina w Czechach, w powiecie Hradec Králové, w kraju hradeckim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 58 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Hradec Králové |
3460753 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Puchlovice | Puchlovice | Puchlovice – gmina w Czechach, w powiecie Hradec Králové, w kraju hradeckim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 123 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Hradec Králové |
3460754 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ihor%20Kuhut | Ihor Kuhut | Ihor Hryhorowycz Kuhut, ukr. Ігор Григорович Кугут; ros. Игорь Григорьевич Кугут – Igor Grigorjewicz Kugut (ur. 22 kwietnia 1984 w Kijowie) – ukraiński hokeista, reprezentant Ukrainy.
Kariera
Wychowanek Sokiła Kijów. Przez wiele lat występował w klubach rosyjskich. Od sierpnia 2014 zawodnik Zauralje Kurgan. W maju 2015 przedłużył kontrakt z klubem. Od maja 2016 ponownie zawodnik Donbasu Donieck. Przed sezonem 2017/2018 został asystentem trenera Donbasu, Serhija Witera. Po wznowieniu kariery zawodniczej przed sezonem 2022/2023 został zawodnikiem Lehionu Kałusz.
Występował w kadrach juniorskich Ukrainy na mistrzostwach świata. Uczestniczył w turniejach mistrzostw świata 2014, 2015, 2017 (Dywizja I).
Sukcesy
Klubowe
Złoty medal mistrzostw Ukrainy: 2008 z Sokiłem Kijów, 2012 z Donbasem Donieck 2, 2017 z Donbasem Donieck
Srebrny medal mistrzostw Ukrainy: 2014 z Biłyj Bars Biała Cerkiew
Indywidualne
Ukraińska Hokejowa Liga (2016/2017): pierwsze miejsce w klasyfikacji +/- w sezonie zasadniczym: +43
Przypisy
Bibliografia
Ihor Kuhut – profil na stronie R-Hockey
Ihor Kuhut – profil na stronie FHU
Ihor Kuhut – profil na stronie PHL
Ihor Kuhut – profil na stronie WHL
Ihor Kuhut – profil na stronie Zauralje Kurgan
Hokeiści Mietałłurga Sierow
Hokeiści Sokiłu Kijów
Hokeiści Rubinu Tiumeń
Hokeiści Zauralje Kurgan
Hokeiści Progriessu Głazow
Hokeiści Iżstali Iżewsk
Hokeiści HK Lipieck
Hokeiści Donbasu Donieck
Hokeiści Dynama Charków
Hokeiści Biłego Barsu Biała Cerkiew
Hokeiści Lehionu Kałusz
Ludzie urodzeni w Kijowie
Trenerzy Donbasu Donieck
Ukraińscy hokeiści
Ukraińscy trenerzy hokejowi
Urodzeni w 1984 |
3460755 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ra%C4%8Dice%20nad%20Trotinou | Račice nad Trotinou | Račice nad Trotinou – gmina w Czechach, w powiecie Hradec Králové, w kraju hradeckim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 159 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Hradec Králové |
3460758 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Radostov | Radostov | Radostov – gmina w Czechach, w powiecie Hradec Králové, w kraju hradeckim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 138 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Hradec Králové |
3460759 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Cramerton | Cramerton | Cramerton – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Gaston.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3460761 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Sendra%C5%BEice | Sendražice | Sendražice – gmina w Czechach, w powiecie Hradec Králové, w kraju hradeckim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 408 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Hradec Králové |
3460763 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Cherryville%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29 | Cherryville (Karolina Północna) | Cherryville – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Gaston.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3460764 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Serpentynit%20antygorytowy | Serpentynit antygorytowy | Serpentynit antygorytowy – skała metamorficzna. Jego nazwa pochodzi od minerału antygorytu, wykształconego w formie drobnych blaszek, który jest głównym składnikiem skały. Z uwagi na częste plamiste zabarwienie kamienia, a także żyłkową i falistą budowę, nazwano go od łac. słowa serpens (żmija, wąż). Pod nazwą handlową jest znany jako: zielony marmur lub marmur „verde”.
Skład mineralogiczno-petrograficzny
Serpentynit antygorytowy jest kopaliną w złożu Nasławice na Dolnym Śląsku. Powstał w wyniku przeobrażenia skał ultrazasadowych-zasadowych (perydotytu-gabra). Ma zróżnicowany i zmienny skład mineralny. Kształtowany był przez złożone procesy pomagmowe, hydrotermalne, tektoniczne i wietrzeniowe. Przejścia między poszczególnymi odmianami kopaliny są stopniowe, nieostre.
Podstawowym składnikiem serpentynitów jest antygoryt stanowiący zwykle 84 – 99% skały. W wyniku procesów przeobrażeniowych powstało wiele minerałów wtórnych. Podrzędnie występują relikty oliwinu i piroksenów (max. do około 10%), minerały rudne (max. do około 8%). W tektonitach serpentynitowych (często wtórnie spękanych, zbrekcjowanych, zmylonityzowanych) występują: minerały z grupy serpentynu, krzemionka opalowo-chalcedonowa i magnezyt. Lokalnie wśród serpentynitów, w strefach silnie tektonicznie naruszonych obserwuje się:
strefy skał wzbogaconych w węglany, opisywane jako listwenity,
rodingity (zgranatyzowane gabra),
strefy użyleń z mineralizacją siarczkowo-arsenowo-niklową.
Formy występowania minerałów z grupy serpentynu
Głównymi składnikami serpentynów są antygoryt, lizardyt, aktynolit i chloryt. Minerały te utworzyły się w wyniku serpentynizacji skał ultrazasadowych w warunkach hydrotermalnych.
Przeprowadzone badania mineralogiczno-petrograficzne wskazują, że dominującym składnikiem serpentynitów nasławickich jest antygoryt wykształcony w formie płytek i blaszek.
Aktynolit ma budowę słupkową (pręcikową), tworzy bardzo łatwo rozpadające się tzw. „drzazgi aktynolitowe”. Zwietrzały całkowicie odbiega od form włóknistych, cechujących „szkodliwy azbest” i nie stanowi zagrożenia dla ludzi i środowiska.
Lizardyty mają pokrój rurek lub blaszek.
O zawartości chryzotylu w serpentynitach decyduje w głównej mierze stopień ich zserpentynityzowania. Im silniej zserpentynityzowana („dojrzała”) jest skała, tym mniej zawiera chryzotylu ponieważ w ultramafitach spadek temperatury w procesie serpentynityzacji wpływa na kolejność powstawania minerałów z grupy serpentynu: tzn. chryzotyl → lizardyt → antygoryt. Dodatkowym czynnikiem decydującym o przeobrażeniu chryzotylu i lizardytu w antygoryt w obrębie masywu nasławickiego były powtarzające się procesy dynamiczne. Chryzotyl, notowany w złożu w ilościach śladowych występuje w postaci włóknistej. Tworzy on mikroskupienia o znikomych wielkościach kryształów. Prawdopodobieństwo ich pojawienia się podczas przeróbki mechanicznej (rozdrabniania) jest praktycznie zerowe.
Serpentynit antygorytowy z Nasławic
Złoże serpentynitu „Nasławice” ma duże znaczenie gospodarcze, należy do złóż rzadkich w skali kraju (klasa 2) i występujących wyłącznie w rejonie dolnośląskim.
Cechuje je bardzo dobra, choć zmienna jakość kopaliny. Najbardziej korzystnymi parametrami są niska ścieralność oraz wysoka wytrzymałość na miażdżenie. Dobra jakość produkowanych kruszyw, brak reklamacji ze strony odbiorców, a zarazem możliwość wykorzystania nieco słabszego materiału do podbudowy zasadniczej lub pomocniczej tworzy warunki produkcji bezodpadowej.
Serpentynity z Nasławic mają charakter antygorytowy – należą do utworów silnie zserpentynizowanych („dojrzałych”). Chryzotyl, który jest najbardziej szkodliwym dla człowieka minerałem z grupy azbestowych, nie występuje w kopalinie z Nasławic lub notowany jest w niej sporadycznie. Osiąga wówczas mikroskopijne wielkości poszczególnych kryształów dzięki czemu nie stanowi zagrożenia dla ludzi i środowiska.
Bibliografia
Edyta Sermet, Jerzy Górecki, Wiesław Heflik, Złoże serpentynitu w Nasławicach, Praca zrealizowana w ramach badań statutowych WGGiOŚ, AGH nr 11.11.140.320
Bilans zasobów złóż kopalin w Polsce wg stanu na 31 XII 2013r, PIG-PIB, Warszawa 2014.
Z. Gajewski – Masyw serpentynitowy Grochowa – Braszowice oraz jego znaczenie surowcowe, Biul. IG, 280, Z badań złóż surowców skalnych w Polsce, t. VII, Warszawa, 1974
Z. Gajewski – Występowanie i własności magnezytów z masywu serpentynitowego Gogołów – Jordanów na tle budowy geologicznej obszaru, Biul. IG, 240, Z badań złóż surowców skalnych w Polsce, t. V, Warszawa, 1970
W. Heflik – O niektórych kamieniach ozdobnych Dolnego Śląska i ich znaczeniu w rozwoju kultury materialnej, w: Dzieje górnictwa – element europejskiego dziedzictwa kultury, [T.] 3; P.P. Zagożdżon, M. Madziarz [red.]. Oficyna Wydawnicza Politechniki Wrocławskiej, Wrocław 2010.
S. Kozłowski– Surowce skalne Polski, Wyd. Geol., Warszawa, 1986.
R. Ney [red.] – Surowce mineralne Polski. Surowce skalne – Kamienie budowlane i drogowe, Wyd IGSMiE PAN, Kraków, 2002.
J. Pyssa , G.M. Rokita – Azbest-występowanie, wykorzystanie i sposób postępowania z odpadami azbestowymi, Gosp. Sur. Min., t. 23, z. 1, Kraków, 2007.
Skały metamorficzne
Geologia złożowa |
3460766 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Fotios%20Arapoglu | Fotios Arapoglu | Fotios Arapoglu, (ur. 4 października 1994) − grecki bokser, zdobywca brązowego medalu w kategorii ciężkiej na Igrzyskach Śródziemnomorskich 2013 w Mersin, reprezentant Grecji na Mistrzostwach Świata 2013 w Ałmaty oraz na Mistrzostwach Europy 2013 w Mińsku, młodzieżowy mistrz Grecji w kategorii ciężkiej z roku 2012.
Kariera
W kwietniu 2013 rywalizował na Turnieju im. Feliksa Stamma w Warszawie, dochodząc do ćwierćfinału w kategorii ciężkiej.
Od 1 do 4 czerwca rywalizował na Mistrzostwach Europy 2013 w Mińsku, startując w kategorii ciężkiej. W 1/16 finału pokonał na punkty Szkota Stephena Lavelle, a w 1/8 finału przegrał z reprezentantem Gruzji Lewanem Guledanim.
Pod koniec czerwca na Igrzyskach Śródziemnomorskich 2013 w Mersin zdobył brązowy medal w kategorii ciężkiej. W walce ćwierćfinałowej pokonał na punkty Bośniaka Alema Colpa, a w półfinale przegrał z Włochem Fabio Turchim, przegrywając przed czasem w drugiej rundzie.
W październiku 2013 reprezentował Grecję na Mistrzostwach Świata 2013 w Ałmaty. Odpadł w 1/32 finału, przegrywając z Koreańczykiem Jin-Ho Heo. W sierpniu 2014 rywalizował na Mistrzostwach Unii Europejskiej 2014 w Sofii. Odpadł w 1/8 finału, przegrywając z reprezentantem Austrii Stefanem Nikoliciem.
Przypisy
Urodzeni w 1994
Greccy bokserzy |
3460767 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Dellview | Dellview | Dellview – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Gaston.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3460768 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Skalice%20%28kraj%20hradecki%29 | Skalice (kraj hradecki) | Skalice – gmina w Czechach, w powiecie Hradec Králové, w kraju hradeckim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 574 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Hradec Králové |
3460769 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Mi%C4%99dzynarodowa%20Federacja%20Stowarzysze%C5%84%20Prywatnych%20Detektyw%C3%B3w | Międzynarodowa Federacja Stowarzyszeń Prywatnych Detektywów | Międzynarodowa Federacja Stowarzyszeń Prywatnych Detektywów (ang.: International Federation of Associations of Private Detectives, niem.: Internationale Kommission der Detektiv-Verbände, IKD) – utworzona w 1964 międzynarodowa organizacja branżowa, skupiająca stowarzyszenia prywatnych detektywów z 21 krajów świata oraz jedną organizację o zasięgu międzynarodowym. Siedzibą organizacji jest Wiedeń.
Głównymi celami działań IKD jest podnoszenie standardów i jakości usług detektywistycznych poprzez system szkoleń i konferencji służących wymianie doświadczeń, a także poprzez stymulację działań legislacyjnych mających na celu wprowadzenie jednolitych rozwiązań prawnych sankcjonujących wykonywanie zawodu prywatnego detektywa. Działania w ostatnim z wymienionych obszarów koncentrują się na ścisłej współpracy z Komisją Europejską, a jej efektem jest opracowanie w 2007 roku wspólnego minimalnego standardu rynku usług detektywistycznych dla państw członkowskich Unii Europejskiej. Nie mniej ważnym, z punktu widzenia ujednolicania zasad świadczenia usług detektywistycznych w Europie, dokumentem jest opracowany w 2013 r. model jednolitej polityki ochrony danych osobowych, dla detektywów i agencji detektywistycznych świadczących usługi na terenie Unii Europejskiej. Od 2007 roku funkcjonuje także wprowadzony wśród firm zrzeszonych w organizacjach członkowskich kodeks etyki.
W dniu 17 kwietnia 2015 roku w poczet członków IKD zostało przyjęte Polskie Stowarzyszenie Licencjonowanych Detektywów. Z ramienia PSLD obecni byli Prezes dr Wiesław Jan Modrakowski i delegat PSLD mecenas Ludwik Żukowski, którzy odebrali gratulacje w obecności Minister Spraw Wewnętrznych Katalonii oraz Komendanta Głównego Policji Katalonii.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Strona Internetowa Międzynarodowej Federacji Stowarzyszeń Prywatnych Detektywów
Organizacje międzynarodowe
Detektywi |
3460770 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Dekanat%20Birmingham%20Cathedral | Dekanat Birmingham Cathedral | Dekanat Birmingham Cathedral – jeden z 18 dekanatów archidiecezji Birmingham w Wielkiej Brytanii. Swoim zasięgiem obejmuje głównie terytorium miasta Birmingham. W jego skład wchodzi 13 parafii.
Lista parafii
Zobacz też
Archidiecezja Birmingham
Podział administracyjny Kościoła katolickiego w Wielkiej Brytanii
Bibliografia
Dekanaty archidiecezji Birmingham |
3460772 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Sk%C5%99ivany | Skřivany | Skřivany – gmina w Czechach, w powiecie Hradec Králové, w kraju hradeckim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 1 056 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Hradec Králové |
3460773 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Sloupno%20%28kraj%20hradecki%29 | Sloupno (kraj hradecki) | Sloupno – gmina w Czechach, w powiecie Hradec Králové, w kraju hradeckim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 520 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Hradec Králové |
3460775 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Smidary | Smidary | Smidary – gmina w Czechach, w powiecie Hradec Králové, w kraju hradeckim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 1 577 mieszkańców.
Przypisy
Gminy w powiecie Hradec Králové
Dawne miasta w Czechach |