Datasets:

chrisociepa

/

wikipedia-pl-20230401

like 2

3460221

https://pl.wikipedia.org/wiki/B%C5%99ezinky

Březinky

Březinky – gmina w Czechach, w powiecie Svitavy, w kraju pardubickim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 149 mieszkańców. Przypisy Gminy w powiecie Svitavy

3460222

https://pl.wikipedia.org/wiki/B%C5%99eziny

Březiny

Březiny – gmina w Czechach, w powiecie Svitavy, w kraju pardubickim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 151 mieszkańców. Przypisy Gminy w powiecie Svitavy

3460225

https://pl.wikipedia.org/wiki/Godwin%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29

Godwin (Karolina Północna)

Godwin – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Cumberland. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3460226

https://pl.wikipedia.org/wiki/Hope%20Mills

Hope Mills

Hope Mills – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Cumberland. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3460227

https://pl.wikipedia.org/wiki/Stedman

Stedman

Stedman – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Cumberland. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3460230

https://pl.wikipedia.org/wiki/Wade%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29

Wade (Karolina Północna)

Wade – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Cumberland. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3460231

https://pl.wikipedia.org/wiki/Sambor%20%28stacja%20kolejowa%29

Sambor (stacja kolejowa)

Sambor (, ) – stacja kolejowa w Samborze, w obwodzie lwowski, na Ukrainie. Zarządzana przez Kolej Lwowską. Historia Bibliografia Stacje i przystanki kolejowe w rejonie samborskim Sambor

3460233

https://pl.wikipedia.org/wiki/Conwy%20%28stacja%20kolejowa%29

Conwy (stacja kolejowa)

Conwy (ang: Conwy railway station) – stacja kolejowa w miejscowości Conwy, w hrabstwie Conwy, w Walii. Stacja znajduje się na North Wales Coast Line biegnącej z Crewe do Holyhead. Obsługuje połączenia do Chester przez Colwyn Bay, Rhyl, Prestatyn i Flint w jednym kierunku oraz do Bangor i Holyhead w drugim. Historia Stacja została otwarta przez Chester and Holyhead Railway w dniu 1 maja 1848. Została zamknięta w ramach Beeching Axe 14 lutego 1966, ale ponownie otwarto ją 29 czerwca 1987 jako przystanek na żądanie. Po ponownym otwarciu przyjęto walijską pisownię Conwy, w odróżnieniu od poprzedniej angielskiej nazwy Conway. Usługi Perony na stacji mogą pomieścić jedynie 3 wagony, co ogranicza obsługiwane połączenia. Każdy z dwóch peronów posiada wiaty peronowe oraz elektroniczne wyświetlacze z dynamiczną informacją pasażerską. Linie kolejowe North Wales Coast Line Przypisy Linki zewnętrzne Rozkład jazdy Strona stacji na National Rail Conwy (miasto) Stacje i przystanki kolejowe w Walii

3460237

https://pl.wikipedia.org/wiki/Southern%20Shores

Southern Shores

Southern Shores – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Dare. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3460240

https://pl.wikipedia.org/wiki/Uszlachetnianie%20czynne

Uszlachetnianie czynne

Uszlachetnianie czynne – wytwarzanie produktów kompensacyjnych z towarów ekwiwalentnych takich jak wspólnotowe lub zamiennie towarów niewspólnotowych. Procedura uszlachetniania czynnego pozwala na poddanie na obszarze wspólnoty jednemu lub większej liczbie procesów uszlachetniania, do których zaliczamy: obróbka towarów: montaż składanie instalowanie ich w innych towarach przetwarzanie towarów: naprawa towarów odnowa regulacja Bibliografia Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiające Wspólnotowy Kodeks Celny Cła Prawo finansowe

3460241

https://pl.wikipedia.org/wiki/Janis%20Skondras

Janis Skondras

Janis Skondras (gr. Γιάννης Σκόνδρας; ur. 21 lutego 1990 roku w Trikali, Grecja) – grecki piłkarz, grający na pozycji środkowego bądź prawego obrońcy. Kariera piłkarska Kariera klubowa Rozpoczął karierę piłkarską w klubie juniorów Atromitos Ateny. 1 lipca 2008 roku podpisał kontrakt z seniorskim zespołem tej drużyny, która występowała wówczas w II lidze. W sezonie 2008/2009 zajął z tą drużyną pierwsze miejsce, dzięki czemu awansowali do Superleague Ellada. W następnym sezonie już w I lidze uplasował się z zespołem na 7. pozycji. W 2010/2011 jego ekipa zajęła 11 lokatę. W kolejnym sezonie jego zespół uplasował się na 3. pozycji, dzięki czemu jego klub zagrał w barażach o miejsce w eliminacjach do Ligi Mistrzów. Jednak jego zespół zajął w dodatkowych meczach 3. miejsce i ostatecznie zakwalifikował się do Ligi Europy. W sezonie 2012/2013 jego drużyna zajęła 4. miejsce i ponownie mogła wziąć udział w barażach o eliminacje do Ligi Mistrzów. Tym razem Atromitos uplasował się na drugiej pozycji w fazie play-off, lecz ta lokata znów dawała jedynie szansę gry w Lidze Europy. Po tych rozgrywkach 1 lipca 2013 roku za kwotę 300 tysięcy € przeniósł się do zespołu PAOK FC. W sezonie 2013/2014, już w nowym klubie, zajął z drużyną 2. pozycję i znów stoczyła ona walkę o miejsce do eliminacji w Lidze Mistrzów. Tym razem jego zespół zajął drugie miejsce w barażach, ustępując Panathinaikosowi AO. Na pocieszenie klub z Salonik wystąpił w Lidze Europy. Z klubem PAOK FC wiąże go umowa do 30 czerwca 2017 roku. Kariera reprezentacyjna Janis Skondras wystąpił dotychczas w młodzieżowej reprezentacji Grecji U19 w dziewięciu spotkaniach oraz w U21 w dwunastu meczach. Został powołany na mecze seniorskiej reprezentacji Grecji na spotkania w ramach eliminacji do Mistrzostw Europy 2016 – 11 października 2014 roku z Finlandią oraz 3 dni później przeciwko Irlandii Północnej. Pierwsze spotkanie Grecja zremisowała 1–1, a drugie przegrała 0–2. Oba te mecze piłkarz oglądał jedynie z ławki rezerwowych. Przypisy Urodzeni w 1990 Piłkarze PAE Atromitos Piłkarze PAOK FC Greccy piłkarze Ludzie urodzeni w Trikali

3460242

https://pl.wikipedia.org/wiki/Manteo

Manteo

Manteo – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, siedziba administracyjna hrabstwa Dare, położone na wyspie Roanoke. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3460243

https://pl.wikipedia.org/wiki/Jan%20Prokopowicz

Jan Prokopowicz

Jan Prokopowicz (ur. 31 lipca 1931 w Jaworówce, zm. 14 kwietnia 2015 w Białymstoku) – polski lekarz, profesor nauk medycznych, specjalista w zakresie biochemii klinicznej i diagnostyki laboratoryjnej, nauczyciel akademicki Akademii Medycznej w Białymstoku, doktor honoris causa Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku. Życiorys W 1960 ukończył studia lekarskie w Akademii Medycznej w Białymstoku. W 1976 uzyskał tytuł naukowy profesora nauk medycznych. Był zatrudniony w Akademii Medycznej w Białymstoku na Wydziale Farmaceutycznym z Oddziałem Medycyny Laboratoryjnej; Zakład Laboratoryjnej Diagnostyki Klinicznej. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2000). W 2002 otrzymał doktorat honoris causa Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku. Wybrane publikacje Badania nad enzymami fibrynolitycznymi i proteolitycznymi granulocytów ludzkich, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1968. Diagnostyczne badania laboratoryjne, Akademia Medyczna w Białymstoku. Wydział Farmaceutyczny z Oddziałem Analityki Medycznej. Instytut Biochemii i Analityki Medycznej. Zakład Diagnostyki Klinicznej, Białystok : AM, 1977. Przypisy Absolwenci Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku Polscy biochemicy Polscy lekarze Doktorzy honoris causa Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita) Wykładowcy Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku Urodzeni w 1931 Zmarli w 2015

3460245

https://pl.wikipedia.org/wiki/Aeropuerto%20de%20Jerez

Aeropuerto de Jerez

Aeropuerto de Jerez (hiszp. Estación de Aeropuerto de Jerez) – stacja kolejowa w Jerez de la Frontera, w Prowincji Kadyks, we wspólnocie autonomicznej Andaluzja, w Hiszpanii. Obsługuje Port lotniczy Jerez. Jest obsługiwana przez pociągi Media Distancia Renfe oraz linię C-1 Cercanías Cádiz. Położenie stacji Znajduje się na linii kolejowej Alcázar de San Juan – Kadyks w km 99, na wysokości 29 m n.p.m.. Stacja Stacja została otwarta w dniu 7 września 2011 roku w celu obsługi lotniska Jerez. Ma dwa boczne perony o długości 200 metrów i cztery tory, w tym dwa środkowe służą jako tory przelotowe. Stacja posiada wiaty peronowe, przejście podziemne, tablice informacyjne, kołowrotki i automaty biletowe. Cały koszt prac związany z budową stacji wyniósł 11,3 mln euro. Linie kolejowe Alcázar de San Juan – Kadyks Połączenia Stacja stanowi północny kraniec linii C-1 Cercanías Cádiz z Kadyksu. Przypisy Linki zewnętrzne Media Distancia Andalucía Cercanías Cádiz Stacje i przystanki kolejowe w Andaluzji Jerez de la Frontera

3460247

https://pl.wikipedia.org/wiki/Kill%20Devil%20Hills

Kill Devil Hills

Kill Devil Hills – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Dare. Geografia Kill Devil Hills znajduje się w łańcuchu wysp barierowych zwanych Outer Banks. Miasto posiada powierzchnię 14 km2. Wright Brothers National Memorial W Kill Devil Hills znajduje się pomnik upamiętniający pierwszy kontrolowany 12-sekundowy lot samolotem dokonany przez Braci Wright. Lot ten miał miejsce w czwartek, 17 grudnia 1903 roku. W tym czasie miasteczko Kill Devil Hills jeszcze nie istniało. Prawa miejskie uzyskało w roku 1953. Często za miejsce pierwszego lotu uznaje się zatem Kitty Hawk, znajdujące się 6 kilometrów na północ od Kill Devil Hills, które w 1903 roku, było najbliższą zamieszkałą osadą. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3460251

https://pl.wikipedia.org/wiki/Nottinghamshire%20Police

Nottinghamshire Police

Nottinghamshire Police − brytyjska formacja policyjna, pełniąca funkcję policji terytorialnej na obszarze hrabstwa ceremonialnego Nottinghamshire. Według stanu na 31 marca 2012, służba liczy 2168 funkcjonariuszy. Przypisy Policja w Wielkiej Brytanii Nottinghamshire

3460252

https://pl.wikipedia.org/wiki/Duck%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29

Duck (Karolina Północna)

Duck – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Dare. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3460255

https://pl.wikipedia.org/wiki/Norfolk%20Constabulary

Norfolk Constabulary

Norfolk Constabulary − brytyjska formacja policyjna, pełniąca funkcję policji terytorialnej na obszarze hrabstwa ceremonialnego Norfolk. Według stanu na 31 marca 2012, służba liczy 1547 funkcjonariuszy. Przypisy Norfolk (Anglia) Policja w Wielkiej Brytanii

3460256

https://pl.wikipedia.org/wiki/Haro%20%28stacja%20kolejowa%29

Haro (stacja kolejowa)

Haro (hiszp. Estación de Haro) – stacja kolejowa w Haro, we wspólnocie autonomicznej La Rioja, w Hiszpanii. Oferuje usługi długiego i średniego dystansu obsługiwane przez Renfe. Obsługuje również pociągi towarowe. Położenie stacji Znajduje się na linii kolejowej Castejón – Bilbao w km 128, na wysokości 452 m n.p.m., pomiędzy Logroño i Miranda de Ebro. Stacja Stacja została otwarta w dniu 30 sierpnia 1863 wraz z otwarciem odcinka Castejón-Orduña linii kolejowej przeznaczonej do połączenia Castejón z Bilbao. Prace były prowadzone przez Compañía del Ferrocarril de Tudela a Bilbao utworzonej w 1857. W 1865 firma ogłosiła upadłość, ponieważ nie mogła przezwyciężyć trudności gospodarcze wynikające z inwestycji w budowę linii i interwencji Banku Bilbao. w 1878 roku została wchłonięta przez Norte, która byała właścicielem stacji aż do nacjonalizacji kolei w Hiszpanii w 1941 roku i utworzenie Renfe. Od 31 grudnia 2004 linię obsługuje Renfe, podczas gdy budynkiem dworca Adif. Linie kolejowe Castejón – Bilbao Połączenia Larga Distancia Haro posiada połączenia do takich miast jak Barcelona, Saragossa, Logroño i Bilbao pociągami Alvia. Media Distancia Stacja obsługuje ruch do takich miejscowości jak Saragossa, Logroño i Salamanka. Oprócz codziennej relacji Saragossa-Salamanka, w niedziele istnieje połączenie między Valladolid i Logroño, które odbywa się w kierunku przeciwnym w poniedziałki. Przypisy Linki zewnętrzne Rozkład jazdy Media Distancia La Rioja Stacje i przystanki kolejowe w La Rioja Haro

3460259

https://pl.wikipedia.org/wiki/Witalij%20Polanski%20%281937%E2%80%931994%29

Witalij Polanski (1937–1994)

Witalij Pawłowycz Polanski, ukr. Віталій Павлович Полянський, ros. Виталий Павлович Полянский, Witalij Pawłowicz Polanski (ur. 28 kwietnia 1937 w Nowogrodzie Siewierskim, w obwodzie czernihowskim, Ukraińska SRR, zm. 7 września 1994 w Tarnopolu, Ukraina) – ukraiński piłkarz, trener piłkarski. Kariera piłkarska Wychowanek klubu Dynamo Tarnopol. Rozpoczął karierę piłkarską w drużynie rezerw Dynama Kijów. Potem występował w klubach Zirka Kirowohrad, Naftowyk Drohobycz i SKA Lwów. W 1960 zakończył karierę piłkarza w Awanhardzie Tarnopol. Kariera trenerska Po zakończeniu kariery piłkarza rozpoczął pracę szkoleniowca. Ukończył Pedagogiczny Instytut w Krzemieńcu. Najpierw trenował kilka zespołów amatorskich w obwodzie tarnopolskim. W latach 1980-1981 pracował w Szkole Piłkarskiej w Tarnopolu. Od 1986 do 1988 prowadził klub Nywa Tarnopol. 7 września 1994 zmarł w Tarnopolu w wieku 57 lat. Po jego śmierci został organizowany Memoriał nazwany jego imieniem. Sukcesy i odznaczenia Sukcesy trenerskie Nywa Tarnopol wicemistrz Ukraińskiej SRR: 1987 brązowy medalista Mistrzostw Ukraińskiej SRR: 1988 Przypisy Bibliografia Radzieccy piłkarze Ukraińscy piłkarze Radzieccy trenerzy piłkarscy Ukraińscy trenerzy piłkarscy Piłkarze Budiwelnyka Tarnopol Piłkarze Dynama Kijów Piłkarze Hałyczyny Drohobycz Piłkarze SKA Lwów Piłkarze Zirki Kropywnycki Trenerzy piłkarzy Nywy Tarnopol Urodzeni w 1937 Zmarli w 1994

3460261

https://pl.wikipedia.org/wiki/Wallburg

Wallburg

Wallburg – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Davidson. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3460266

https://pl.wikipedia.org/wiki/Cooleemee

Cooleemee

Cooleemee – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Davie. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3460267

https://pl.wikipedia.org/wiki/Mike%20Muscala

Mike Muscala

Michael Peter „Mike” Muscala (ur. 1 lipca 1991 w St. Louis Park) – amerykański koszykarz, występujący na pozycjach skrzydłowego oraz środkowego, aktualnie zawodnik zespołu Boston Celtics. 25 lipca 2018 został wymieniony do Philadelphia 76ers w ramach transakcji z udziałem trzech zespołów. 6 lutego 2019 trafił w wyniku wymiany do Los Angeles Clippers. Następnego dnia został wymieniony do Los Angeles Lakers w zamian za Ivicę Zubaca i Michaela Beasley. 10 lipca 2019 został zawodnikiem Oklahoma City Thunder. 9 lutego 2023 dołączył do Boston Celtics. Osiągnięcia Stan na 13 lutego 2023, na podstawie, o ile nie zaznaczono inaczej. NCAA Uczestnik: turnieju NCAA (2011, 2013) meczu gwiazd NCAA – Reese's College All-Star Game (2013) Mistrz: turnieju Ligi Patriot (2011, 2013) sezonu regularnego Ligi Patriot (2011–2013) 2-krotny zawodnik roku Ligi Patriot (2011, 2013) 2-krotny MVP turnieju Ligi Patriot (2011, 2013) MVP turnieju 2K Sports Classic Niagara Subregional (2013) Obrońca Roku Ligi Patriot (2013) Zaliczony do: I składu: Ligi Patriot (2011–2013) debiutantów Ligi Patriot (2010) turnieju: Ligi Patriot (2011–2013) 2K Sports Classic Niagara Subregional (2013) CBE Classic Harrisonburg Subregional (2011) II składu Ligi Patriot (2010) Inne Lider hiszpańskiej Ligi Endesa w zbiórkach (2014) Przypisy Linki zewnętrzne Profil na NBA.com Statystyki na basketball-reference.com Profil na landofbasketball.com Profil na espn.go.com Profil na sports.yahoo.com Profil na rotoworld.com Profil na draftexpress.com Amerykańscy koszykarze Koszykarze Bucknell Bison Koszykarze Fort Wayne Mad Ants Koszykarze Atlanty Hawks Koszykarze Obradoiro CAB Koszykarze Philadelphia 76ers Koszykarze Erie BayHawks (2017–2019) Koszykarze Los Angeles Clippers Koszykarze Oklahomy City Thunder Koszykarze Boston Celtics Urodzeni w 1991

3460268

https://pl.wikipedia.org/wiki/Dimitris%20Konstantinidis

Dimitris Konstantinidis

Dimitris Konstantinidis (gr. Δημήτρης Κωνσταντινίδης; ur. 2 czerwca 1994 roku w Korinos, Grecja) – grecki piłkarz, grający na pozycji prawego obrońcy. Kariera piłkarska Kariera klubowa Rozpoczął karierę piłkarską w klubie juniorów PAOK FC. 30 stycznia 2012 roku podpisał kontrakt z seniorskim zespołem tej drużyny, która występowała wówczas w Superleague Ellada. W sezonie 2011/2012 z drużyną uplasował się na 3. pozycji, dzięki czemu jego klub zagrał w barażach o miejsce w eliminacjach do Ligi Mistrzów. Jednak jego zespół uplasował się na ostatniej pozycji w dodatkowych meczach i ostatecznie zakwalifikował się do III rundy kwalifikacyjnej Ligi Europy. W sezonie 2012/2013 jego drużyna zajęła 2. miejsce i ponownie mogła wziąć udział w barażach o eliminacje do Ligi Mistrzów. Tym razem PAOK wygrał te baraże i wystąpił w III rundzie kwalifikacyjnej Ligi Mistrzów. W kolejnym sezonie jego ekipa ponownie zajęła 2. pozycję i znów skoczyła walkę o miejsce do eliminacji w Lidze Mistrzów. Jednak on sam 27 stycznia 2014 roku został wypożyczony do klubu AP Eginiakos, w którym występował do końca sezonu. Zespół ten występował wówczas w II lidze. Sezon 2013/2014 zakończył z tą drużyną na 3. miejscu, dzięki czemu awansowali oni od Superleague Ellada. Po tych rozgrywkach powrócił z wypożyczenia do drużyny PAOK. Z klubem PAOK FC wiąże go umowa do 30 czerwca 2017 roku. W 2016 został wypożyczony do Omonii Nikozja. Kariera reprezentacyjna Dimitris Konstantinidis występował dotychczas w młodzieżowych reprezentacjach Grecji. W zespole do lat 17 wystąpił w jednym meczu, w U18 w dwóch spotkaniach, U19 w pięciu meczach oraz w reprezentacji do lat 20 w pięciu spotkaniach. 30 marca 2015 roku w Atenach rozegrał spotkanie w reprezentacji Grecji U-21 w meczu przeciwko Chorwacji. Jego drużyna przegrała 0–2, a on sam na boisku przebywał do 67. minuty meczu. Przypisy Urodzeni w 1994 Piłkarze PAOK FC Piłkarze Omonii Nikozja Greccy piłkarze

3460269

https://pl.wikipedia.org/wiki/Carlo%20Ripa%20di%20Meana

Carlo Ripa di Meana

Carlo Ripa di Meana (ur. 15 sierpnia 1929 w Pietrasancie, zm. 2 marca 2018 w Rzymie) – włoski polityk, ekolog i publicysta, w latach 1992–1993 minister środowiska, eurodeputowany I oraz IV kadencji, w latach 1985–1993 członek Komisji Europejskiej. Życiorys Pochodził z rodziny arystokratycznej. Jego rodzicami byli Giulio Ripa di Meana oraz Fulvia Schanzer, córka polityka Carla Schanzera. Był mężem pisarki Mariny Ripa Di Meana. W młodości dołączył do Włoskiej Partii Komunistycznej. Na początku lat 50. publikował w komunistycznej gazecie „l’Unità”, następnie przez trzy lata przebywał w Pradze, gdzie reprezentował swoje ugrupowanie w komunistycznej organizacji studenckiej. Po powrocie do Włoch zajmował się działalnością publicystyczną i wydawniczą. Pod koniec lat 50. przeszedł do Włoskiej Partii Socjalistycznej. W 1970 został wybrany do rady regionalnej Lombardii, w której objął funkcję przewodniczącego frakcji socjalistycznej. W latach 1974–1979 był dyrektorem Biennale w Wenecji. W 1979 uzyskał mandat deputowanego do Parlamentu Europejskiego I kadencji, w którym zasiadał do 1984. Od 1985 do 1993 był członkiem I i II Komisji Europejskiej, którymi kierował Jacques Delors. Do 1989 odpowiadał za administrację, politykę informacyjną, kulturę i turystykę, następnie do 1993 za środowisko. Od czerwca 1992 do marca 1993 sprawował urząd ministra środowiska w rządzie Giuliana Amato. W 1993 odszedł z PSI, dołączył do Federacji Zielonych, w której do 1996 pełnił funkcję rzecznika. Od 1994 do 1999 ponownie sprawował mandat eurodeputowanego w ramach IV kadencji. W latach 2000–2005 był radnym rady regionalnej Umbrii. Od 2005 do 2007 przewodniczył stowarzyszeniu kulturalnemu Italia Nostra, stał też na czele Comitato Nazionale del Paesaggio, komitetu zajmującego się ochroną krajobrazu. Przypisy Działacze Włoskiej Partii Komunistycznej Politycy Federacji Zielonych Politycy Włoskiej Partii Socjalistycznej Komisarze Unii Europejskiej Włoscy dziennikarze Włoscy publicyści Włoscy ministrowie środowiska Włoscy ministrowie (od 1946) Włoscy posłowie do Parlamentu Europejskiego Urodzeni w 1929 Zmarli w 2018

3460270

https://pl.wikipedia.org/wiki/Bermuda%20Run

Bermuda Run

Bermuda Run – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Davie. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3460274

https://pl.wikipedia.org/wiki/DeMarre%20Carroll

DeMarre Carroll

DeMarre LaEdrick Carroll (ur. 27 lipca 1986 w Birmingham) – amerykański koszykarz, występujący na pozycji skrzydłowego. Jest siostrzeńcem trenera akademickiego Mike'a Andersona. W lipcu 2015 został zawodnikiem Toronto Raptors. 13 lipca 2017 został wytransferowany do Brooklyn Nets wraz z przyszłymi wyborami I i II rundy draftu 2018, w zamian za Justina Hamiltona. 30 czerwca 2019 podpisał dwuletni kontrakt z San Antonio Spurs. 6 lipca 2019 trafił w wyniku wymiany do San Antonio Spurs. 18 lutego 2020 opuścił klub. Dwa dni później podpisał umowę do końca sezonu z Houston Rockets. Osiągnięcia Stan na 1 grudnia 2020, na podstawie, o ile nie zaznaczono inaczej. NCAA Uczestnik rozgrywek Elite Eight turnieju NCAA (2009) Mistrz turnieju konferencji Big 12 (2009) MVP turnieju: Big 12 (2009) CBE Classic Columbia Regional (2008) Portsmouth Invitational (2009) Big 12 Newcomer of the Year (2008) Zaliczony do: I składu: Big 12 (2009) najlepszych nowo przybyłych zawodników Big 12 (2008) turnieju: Big 12 (2009) Puerto Rico Tip-Off Classic (2009) składu honorable mention: All-Big 12 (2008) All-America (2009) Przypisy Linki zewnętrzne Profil na NBA.com Statystyki na basketball-reference.com Profil na landofbasketball.com Profil na espn.go.com Profil na sports.yahoo.com Profil na rotoworld.com Profil na draftexpress.com Amerykańscy koszykarze Koszykarze Memphis Grizzlies Koszykarze Dakota Wizards Koszykarze Houston Rockets Koszykarze Denver Nuggets Koszykarze Utah Jazz Koszykarze Atlanty Hawks Koszykarze Toronto Raptors Koszykarze Brooklyn Nets Koszykarze Missouri Tigers Koszykarze San Antonio Spurs Urodzeni w 1986 Ludzie urodzeni w Birmingham (Alabama)

3460275

https://pl.wikipedia.org/wiki/Spadochron%20osobowy

Spadochron osobowy

Spadochron osobowy - spadochron używany do transportu ludzi z powietrza ze środków transportu powietrznego na ziemię. Do spadochronów osobowych zalicza się: Bibliografia Spadochron osobowy

3460278

https://pl.wikipedia.org/wiki/Mocksville%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29

Mocksville (Karolina Północna)

Mocksville – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, siedziba administracyjna hrabstwa Davie. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3460281

https://pl.wikipedia.org/wiki/Teachey

Teachey

Teachey – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Duplin. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3460282

https://pl.wikipedia.org/wiki/Mike%20Scott%20%28koszykarz%20ur.%201988%29

Mike Scott (koszykarz ur. 1988)

James Michael „Mike” Scott (ur. 16 lipca 1988 w Chesapeake) – amerykański koszykarz występujący na pozycji skrzydłowego. 23 lutego 2017 został wytransferowany wraz z prawami do Cenka Akyola oraz zobowiązaniami gotówkowymi do Phoenix Suns w zamian za chrioniony wybór z top-55 II rundy draftu 2017. Następnego dnia został zwolniony. 7 lipca 2017 podpisał umowę z Washington Wizards. 9 lipca 2018 został zawodnikiem Los Angeles Clippers. 6 lutego 2019 trafił w wyniku wymiany do Philadelphia 76ers. Osiągnięcia Stan na 25 września 2021, na podstawie, o ile nie zaznaczono inaczej. NCAA Uczestnik turnieju NCAA (2012) Zaliczony do: I składu: ACC (2012) turnieju Paradise Jam (2012) III składu All-American (2012 przez Sporting News) Przypisy Linki zewnętrzne Profil na NBA.com Statystyki na basketball-reference.com Profil na landofbasketball.com Profil na espn.go.com Profil na sports.yahoo.com Profil na rotoworld.com Profil na draftexpress.com Profil na virginiasports.com Amerykańscy koszykarze Koszykarze NCAA All-American Koszykarze Bakersfield Jam Koszykarze Delaware 87ers Koszykarze Long Island Nets Koszykarze Atlanty Hawks Koszykarze Washington Wizards Koszykarze Los Angeles Clippers Koszykarze Philadelphia 76ers Urodzeni w 1988

3460283

https://pl.wikipedia.org/wiki/Rose%20Hill%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29

Rose Hill (Karolina Północna)

Rose Hill – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Duplin. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3460285

https://pl.wikipedia.org/wiki/Kenansville%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29

Kenansville (Karolina Północna)

Kenansville – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, siedziba administracyjna hrabstwa Duplin. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3460287

https://pl.wikipedia.org/wiki/Harrells

Harrells

Harrells – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Cleveland. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3460288

https://pl.wikipedia.org/wiki/Moncalieri%20%28stacja%20kolejowa%29

Moncalieri (stacja kolejowa)

Moncalieri (włoski: Stazione di Moncalieri) – stacja kolejowa w Moncalieri, w prowincji Turyn, w regionie Piemont, we Włoszech. Znajduje się na liniach z Turynu do Genui i Savony. Historia Stacja została otwarta 18 września 1939 24 września 1848 roku wraz z linią Turyn-Trofarello. Linie kolejowe Turyn – Genua Turyn – Savona Zobacz też Lista stacji i przystanków kolejowych w Piemoncie Przypisy Linki zewnętrzne Rozkład jazdy Stacje i przystanki kolejowe w Piemoncie

3460289

https://pl.wikipedia.org/wiki/Greenevers

Greenevers

Greenevers – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Duplin. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3460291

https://pl.wikipedia.org/wiki/Graniczna%20Plac%C3%B3wka%20Kontrolna%20%C5%81eba

Graniczna Placówka Kontrolna Łeba

Graniczna Placówka Kontrolna Łeba – zlikwidowany pododdział Wojsk Ochrony Pogranicza wykonujący kontrolę graniczną osób, towarów i środków pływających bezpośrednio w przejściach granicznych na granicy morskiej. Graniczna Placówka Kontrolna Straży Granicznej w Łebie – zlikwidowana graniczna jednostka organizacyjna Straży Granicznej wykonująca kontrolę graniczną osób, towarów i środków pływających bezpośrednio w przejściach granicznych na granicy morskiej. Formowanie i zmiany organizacyjne 15 lipca 1958 Graniczna Placówka Kontrolna Łeba była w strukturach 15 Bałtyckiej Brygady Wojsk Ochrony Pogranicza. 15 sierpnia 1964 GPK Łeba oraz strażnice WOP: Karwia, Biała Góra i Łeba wraz z odcinkami przekazano do Kaszubskiej Brygady WOP. 1 lipca 1965 WOP podporządkowano Ministerstwu Obrony Narodowej, Dowództwo WOP przeformowano na Szefostwo WOP z podległością Głównemu Inspektoratowi Obrony Terytorialnej. Do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych odeszła cała kontrola ruchu granicznego oraz ochrona GPK. Tym samym naruszono jednolity system ochrony granicy państwowej. GPK Łeba weszła w podporządkowanie Wydziału Kontroli Ruchu Granicznego Komendy Wojewódzkiej Milicji Obywatelskiej, kontrolę graniczną wykonywali funkcjonariusze Milicji Obywatelskiej podlegli MSW. 1 października 1971 WOP został podporządkowany pod względem operacyjnym, a od 1 stycznia 1972 pod względem gospodarczym MSW. Do WOP powrócił cały pion kontroli ruchu granicznego wraz z przejściami. Przywrócono jednolity system ochrony granicy państwowej. GPK Łeba podlegała bezpośrednio pod sztab Kaszubskiej Brygady WOP w Gdańsku. W 1976, w wyniku zmian organizacyjnych w Wojskach Ochrony Pogranicza, podporządkowano Bałtyckiej Brygadzie WOP w Koszalinie: GPK w Łebie, strażnicę WOP w Łebie i batalion WOP Lębork. W kwietniu 1990 na bazie Bałtyckiej Brygady WOP utworzono Bałtycki Oddział WOP, w strukturach którego była Graniczna Placówka Kontrolna Łeba. Oddział został rozformowany 16.05.1991 w wyniku rozwiązania Wojsk Ochrony Pogranicza. Straż Graniczna: 16 maja 1991, po rozwiązaniu Wojsk Ochrony Pogranicza, Graniczna Placówka Kontrolna w Łebie weszła w podporządkowanie Bałtyckiego Oddziału Straży Granicznej i przyjęła nazwę Graniczna Placówka Kontrolna Straży Granicznej w Łebie (GPK SG w Łebie). Zarządzeniem nr 017 z dnia 12 marca 1992 komendant główny Straży Granicznej rozformował Bałtycki Oddział Straży Granicznej, przekazując w podporządkowanie Morskiemu Oddziałowi SG ochraniany dotychczas odcinek granicy państwowej na środkowym wybrzeżu od Łeby do Dźwirzyna w tym GPK SG w Łebie. Pod koniec 1999 w Morskim Oddziale SG przeprowadzono istotne zmiany organizacyjne, w ich wyniku 1 stycznia 2000 zniesiono cztery graniczne placówki kontrolne SG w: Dziwnowie, Darłowie, Łebie i Helu oraz Bałtycki Dywizjon SG w Kołobrzegu. W 2000 w ramach drugiego etapu począwszy od Komendy Głównej SG, Oddziałów SG i na końcu strażnic SG oraz GPK SG, rozpoczęła się reorganizacja struktur Straży Granicznej związana z przygotowaniem Polski do wstąpienia, do Unii Europejskiej i przystąpieniem do Traktatu z Schengen. Podczas restrukturyzacji wprowadzono kompleksową ochronę granicy już na najniższym szczeblu organizacyjnym tj. strażnica i graniczna placówka kontrolna. Wprowadzona całościowa ochrona granicy zniosła podział na graniczne jednostki organizacyjne ochraniające tylko tzw. „zieloną granicę” i prowadzące tylko kontrole ruchu granicznego, w wyniku czego 2 stycznia 2003 nastąpiło połączenie podległych MOSG wybranych strażnic z granicznymi placówkami kontrolnymi w jeden organ SG. Powstały GPK SG w: Kołobrzegu, Ustce, Gdańsku, Darłowie i na bazie sił i środków Strażnicy SG w Łebie utworzono ponownie Graniczną Placówkę Kontrolną SG w Łebie. Jako Graniczna Placówka Kontrolna Straży Granicznej w Łebie funkcjonowała do 23 sierpnia 2005 i 24 sierpnia 2005, Ustawą z 22 kwietnia 2005 O zmianie ustawy o Straży Granicznej..., została przekształcona na Placówkę Straży Granicznej w Łebie (PSG w Łebie) w strukturach Morskiego Oddziału Straży Granicznej. Podległe przejście graniczne Łeba (morskie). Dowódcy/komendanci granicznej placówki kontrolnej kpt. Krzysztof Chodakowski mjr Stanisław Kowalski (20.09.1979–19.08.1982) mjr Benedykt Kończak (15.09.1984–27.11.1985) mjr Kamiński Komendanci GPK SG: mjr SG Bogdan Ruzyla (był w 1991). Uwagi Przypisy Bibliografia Łeba Łeba Wojsko w Łebie

3460293

https://pl.wikipedia.org/wiki/Faison%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29

Faison (Karolina Północna)

Faison – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Duplin. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3460294

https://pl.wikipedia.org/wiki/Wicklow%20%28stacja%20kolejowa%29

Wicklow (stacja kolejowa)

Wicklow (ang: Wicklow railway station, irl: Stáisiún Cill Mhantáin) – stacja kolejowa w miejscowości Wicklow, w hrabstwie Wicklow, w Irlandii. Znajduje się na Dublin to Rosslare Line. Stacja jest zarządzana i obsługiwana przez Iarnród Éireann. Usługi Główny budynek dworca znajduje się na peronie 1. Istnieje poczekalnia i toalety przy kasie. Automaty biletowe znajdują się tuż przy kasie. Poczekalnia na peronie 2 nie jest już używana. Znajduje się tutaj płatny parking na 80 pojazdów oraz parking rowerowy. Linie kolejowe Dublin to Rosslare Line Linki zewnętrzne Informacje o stacji Stacje i przystanki kolejowe w hrabstwie Wicklow

3460296

https://pl.wikipedia.org/wiki/Mike%20Budenholzer

Mike Budenholzer

Michael Vincent Budenholzer (ur. 6 sierpnia 1969 w Holbrook) – amerykański trener koszykarski, aktualnie główny trener zespołu Milwaukee Bucks. 17 maja 2018 został trenerem Milwaukee Bucks. Osiągnięcia Trenerskie Mistrzostwo NBA (2021) Trener roku NBA (2015, 2019) 4-krotny mistrz NBA, jako asystent trenera w San Antonio Spurs (1999, 2003, 2005, 2007) Trener drużyny Wschodu podczas meczu gwiazd NBA (2015) Przypisy Linki zewnętrzne Profil na NBA.com Statystyki na basketball-reference.com Profil na rotoworld.com Amerykańscy trenerzy koszykarscy Trenerzy Atlanty Hawks Asystenci trenerów San Antonio Spurs Urodzeni w 1969

3460298

https://pl.wikipedia.org/wiki/Calypso%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29

Calypso (Karolina Północna)

Calypso – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Duplin. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3460299

https://pl.wikipedia.org/wiki/Graniczna%20Plac%C3%B3wka%20Kontrolna%20Dar%C5%82owo

Graniczna Placówka Kontrolna Darłowo

Graniczna Placówka Kontrolna Darłowo – zlikwidowany pododdział Wojsk Ochrony Pogranicza wykonujący kontrolę graniczną osób i środków pływających bezpośrednio w przejściu granicznym na granicy w morskim przejściu granicznym w Darłowie. Graniczna Placówka Kontrolna Straży Granicznej w Darłowie – zlikwidowana graniczna jednostka organizacyjna polskiej straży granicznej wykonująca kontrolę graniczną osób i środków pływających bezpośrednio w przejściu granicznym na granicy w morskim przejściu granicznym w Darłowie. Formowanie i zmiany organizacyjne Od 1946 roku Przejściowy Punkt Kontrolny w Darłowie (PPK w Darłowie) – morski, wszedł w skład 4. Bałtyckiego Oddziału Wojsk Ochrony Pogranicza. Od 1949 roku Graniczna Placówka Kontrolna w Darłowie (GPK w Darłowie) wchodziła w skład 12. Brygady Ochrony Pogranicza. Od 1950 roku jako Morska Graniczna Placówka Kontrolna w Darłowie (MGPK w Darłowie) działała w strukturach 15. Brygady Wojsk Ochrony Pogranicza. Od 1958 roku Graniczna Placówka Kontrolna Darłowo (GPK Darłowo) funkcjonowała w strukturach 15. Bałtyckiej Brygady Wojsk Ochrony Pogranicza. Jesienią 1965 roku graniczna placówka kontrolna weszła w podporządkowanie Komendy Wojewódzkiej Milicji Obywatelskiej. Graniczna Placówka Kontrolna Darłowo do marca 1990 roku była w strukturach Bałtyckiej Brygady Wojsk Ochrony Pogranicza, a od kwietnia utworzonego Bałtyckiego Oddziału Wojsk Ochrony Pogranicza, do 15 maja 1991 roku. Straż Graniczna: 16 maja 1991 roku, po rozwiązaniu Wojsk Ochrony Pogranicza Graniczna, Placówka Kontrolna Darłowo została przejęta przez nowo sformowaną Straż Graniczną i weszła w podporządkowanie Bałtyckiego Oddziału Straży Granicznej w Koszalinie i przyjęła nazwę Graniczna Placówka Kontrolna Straży Granicznej w Darłowie. W wyniku zmian nadmorskich struktur Straży Granicznej, zgodnie z zarządzeniem Komendanta Głównego SG, od 2 czerwca 1992 roku Graniczna Placówka Kontrolna SG w Darłowie przeszła w podporządkowanie Morskiego Oddziału Straży Granicznej (MOSG). Graniczna Placówka Kontrolna SG w Darłowie z dniem 1 stycznia 2000 roku została zniesiona, a jej zadania w morskim przejściu granicznym Darłowo przejęła nowo utworzona Strażnica SG w Darłowie. Dowódcy/komendanci granicznej placówki kontrolnej mjr Stanisław Kowalski (20.08.1982–01.05.1990) Komendanci GPK SG: mjr SG Ryszard Tomaszewski (od 1991) mjr Kazimierz Pławski. Uwagi Przypisy Bibliografia Darłowo Darłowo Darłowo Darłowo Darłowo

3460301

https://pl.wikipedia.org/wiki/Beulaville

Beulaville

Beulaville – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Duplin. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3460302

https://pl.wikipedia.org/wiki/Frankie%20Kerr

Frankie Kerr

Frankie Kerr − szkocki bokser, srebrny medalista Mistrzostw Europy Kadetów 1995. Tytuł zdobył w kategorii lekkiej. W październiku 1995 został wicemistrzem Europy juniorów w kategorii lekkiej. W półfinale pokonał na punkty reprezentanta Izraela Adama Azhara, a w finale przegrał na punkty z Ukraińcem Wałerijem Brażnykiem. Oprócz Kerra na turnieju rywalizował również jeszcze Szkot Willie Limond, który zdobył brązowy medal w kategorii muszej. Przypisy Szkoccy bokserzy Brytyjscy bokserzy

3460308

https://pl.wikipedia.org/wiki/Straubing%20%28stacja%20kolejowa%29

Straubing (stacja kolejowa)

Straubing (niem: Bahnhof Straubing) – stacja kolejowa w Straubing, w kraju związkowym Bawaria, w Niemczech. Leży na linii kolejowej Ratyzbona – Pasawa i Neufahrn – Radldorf. Stacja należy do DB Station&Service i ma 3 perony. Inne stacje w mieście Straubing to przystanki: Straubing-Ost i Ittling. Według klasyfikacji Deutsche Bahn posiada kategorię 3. Położenie Dworzec kolejowy Straubing leży na południe od centrum miasta, do którego można dojechać przez Bahnhofstrasse lub Kolbstraße. Na zachód od stacji biegnie droga, która przechodzi w Landshuter Straße z tunelem pod torami kolejowymi. W pobliżu znajduje się centrum handlowe Gäubodenpark. Historia W 1856 Actiengesellschaft der bayerischen Ostbahnen, założona w 1856 roku, zbudowała w 1859 roku linię Landshut-Straubing. Ta 57 km trasa przez Geiselhöring był kontynuacją rok wcześniej otwartej linii Monachium-Landshut. Dzięki otwarciu w dniu 12 grudnia 1859 Straubing stał się przystankiem końcowym. Trasa Straubing-Plattling-Pasawa została otwarta 20 września 1860, zgodnie z którą Związek Kolei Wschodniej Bawarii połączył się z Kaiserin Elisabeth-Bahn. Linia do Ratyzbony została otwarta w 1873 roku. Następnie rozpoczęto budowę linię Straubing-Miltach. W 1895 część linii została otwarta. W międzyczasie stacja Straubing została rozbudowana. W 1899 roku otwarto nastawnię. Sto lat po otwarciu stacji w 1959 linia Ratyzbona-Pasawa została zelektryfikowana. W latach 1965-67 budynek stacji i urządzenia pomocnicze zostały zmodernizowane. Następna przebudowa budynku z przebudową placu przed dworcem przeprowadzono w latach 90. W 2009 stacja obchodziła 150-lecie swojego powstania. Linie kolejowe Ratyzbona – Pasawa Neufahrn – Radldorf Infrastruktura Stacja składa się z pięciu torów i trzech peronów. Tor 1 znajduje się na głównym peronie i jest przeznaczony przez regionalne pociągi do Neufahrn/Ndb. Tor 2 obsługuje pociągi w kierunku Bogen. Na torze 3 zatrzymują się pociągi InterCity w kierunku Ratyzbony, a na torze 4 InterCity w kierunku Plattling. Tor 5 również przeznaczony jest dla pociągów w kierunku Plattling. Wszystkie perony są połączone przejściem podziemnym. Przypisy Linki zewnętrzne Strona stacji na DB Muzeum Kolei Stacje i przystanki kolejowe w Bawarii

3460309

https://pl.wikipedia.org/wiki/Whitakers

Whitakers

Whitakers – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Edgecombe. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3460310

https://pl.wikipedia.org/wiki/Antym%20VI

Antym VI

Antym VI, gr. Άνθιμος ΣΤ', nazwisko świeckie Joannidis (ur. 1782 na wyspie Kutalis na Morzu Marmara, zm. 7 grudnia 1877) – grecki biskup prawosławny, trzykrotny Patriarcha Konstantynopola: w latach 1845–1848, 1853–1855 oraz 1871–1873. Życiorys Życie monastyczne rozpoczął w jednym z monasterów Athosu. Następnie był protosynglem metropolii Derki. W 1829 został wyświęcony na biskupa i mianowany ordynariuszem metropolii Serres, którą kierował przez cztery lata. Od 1833 do 1837 był metropolitą Prusy, zaś od 1837 do pierwszego wyboru na patriarchę w 1845 sprawował urząd metropolity efeskiego. W 1845 został patriarchą konstantynopolitańskim po śmierci Melecjusza III. Uporządkował program nauczania w szkołach duchownych Patriarchatu, potępił również wprowadzenie do użytku liturgicznego w greckich świątyniach w Wiedniu i w Trieście śpiewu czterogłosowego w miejsce tradycyjnego bizantyjskiego. Odszedł z urzędu w 1848. Po raz drugi sprawował urząd patriarchy w latach 1853–1855, po czym odszedł z życia publicznego i zamieszkał w prywatnym majątku. Antym VI został wybrany na patriarchę po raz trzeci w 1871 i ponownie pozostał na urzędzie dwa lata. Na ostatni okres sprawowania przez niego urzędu przypadła tzw. schizma grecko-bułgarska – wyodrębnienie z Patriarchatu Konstantynopolitańskiego administratury przeznaczonej dla prawosławnych Bułgarów, obejmującej ziemie, na których stanowili oni większość. Egzarchat Bułgarski, ustanowiony sułtańskim fermanem po długoletnich staraniach bułgarskich działaczy narodowych i z poparciem rosyjskiego posła Nikołaja Ignatjewa, miał być strukturą autonomiczną uznającą zwierzchność patriarchy, ostatecznie jednak ogłosił jednostronnie autokefalię. Nie godząc się z utratą kontroli nad częścią prawosławnych wiernych w Imperium Osmańskim, Antym VI zwołał we wrześniu 1872 w Konstantynopolu sobór z udziałem przedstawicieli prawosławnych patriarchatów starożytnych. Potępiono na nim Egzarchat Bułgarski i ogłoszono go wytworem herezji etnofiletyzmu. Postanowienia soboru doprowadziły do zerwania łączności kanonicznej przez obydwa Kościoły, a Antym VI i tak nie był natomiast w stanie zapobiec rozwojowi egzarchatu. Jego postępowanie względem Bułgarów zostało uznane za nieudolne i musiał odejść z urzędu. Przypisy Urodzeni w 1782 Zmarli w 1877 Patriarchowie Konstantynopola Biskupi Patriarchatu Konstantynopolitańskiego Zakonnicy klasztorów góry Athos

3460311

https://pl.wikipedia.org/wiki/Mark%20Hughes%20%28bokser%29

Mark Hughes (bokser)

Mark Hughes (ur. 8 lipca 1971 w Swansea) − walijski bokser, mistrz Wielkiej Brytanii w kategorii papierowej w roku 1993, reprezentant Walii na Mistrzostwach Europy 1993 w Bursie. W finale mistrzostw Wielkiej Brytanii w 1993 roku pokonał Szkota Michaela Crossana. Na Mistrzostwach Europy 1993 odpadł w 1/8 finału, przegrywając z Azerem Huseinem Mamedovem. Przypisy Linki zewnętrzne Lista walk zawodowych na BoxRec.com Urodzeni w 1971 Walijscy bokserzy Brytyjscy bokserzy Ludzie urodzeni w Swansea

3460312

https://pl.wikipedia.org/wiki/Wo%C5%82odymyr%20Proszkin

Wołodymyr Proszkin

Wołodymyr Panasowycz Proszkin, ukr. Володимир Панасович Прошкін, ros. Владимир Афанасьевич Прошкин, Władimir Afanasjewicz Proszkin (ur. 20 listopada 1941 w Gorkim, Rosyjska FSRR) – ukraiński piłkarz pochodzenia rosyjskiego, grający na pozycji pomocnika, trener piłkarski. Kariera piłkarska Rozpoczął karierę piłkarską w klubie Czajka Gorki, skąd w następnym roku przeniósł się do zespołu Wołna Dzierżyńsk. W 1964 przeszedł do Torpedo Pawłowo, a w 1965 został zaproszony do Awanhardu Tarnopol. W następnym roku powrócił do rodzimego miasta, gdzie dołączył do Wołgi Gorki. Rozegrał jedynie 5 meczów, dlatego po pół roku ponownie został piłkarzem Awanhardu Tarnopol, w którym zakończył karierę piłkarza w roku 1970. Również w latach 1965-1970 występował w amatorskim zespole Kołos Buczacz. Kariera trenerska Po zakończeniu kariery piłkarza rozpoczął pracę szkoleniowca. W 1970 ukończył Leningradzki Instytut Kultury Fizycznej i od 1971 pracował jako wykładowca w.f. w Tarnopolskim Finansowo-Ekonomicznym Instytucie. W 1981 trenował Nywę Podhajce. Potem pracował na stanowisku Prezesa Tarnopolskiego OZPN. Sukcesy i odznaczenia Sukcesy piłkarskie Awanhard Tarnopol mistrz Ukraińskiej SRR: 1968 Kołos Buczacz zdobywca Pucharu ZSRR "Złoty Kołos": 1970 Odznaczenia tytuł Mistrza Sportu ZSRR: 1968 Przypisy Bibliografia Radzieccy piłkarze Ukraińscy piłkarze Radzieccy trenerzy piłkarscy Ukraińscy trenerzy piłkarscy Piłkarze Budiwelnyka Tarnopol Piłkarze Torpeda Niżny Nowogród Piłkarze Wołgi Niżny Nowogród Trenerzy piłkarzy Nywy Tarnopol Urodzeni w 1941 Ludzie urodzeni w Niżnym Nowogrodzie

3460313

https://pl.wikipedia.org/wiki/Eduard%20Zacharczenko

Eduard Zacharczenko

Eduard Ołeksandrowycz Zacharczenko, ukr. Едуард Олександрович Захарченко; ros. Эдуард Александрович Захарченко – Eduard Aleksandrowicz Zacharczenko (ur. 4 sierpnia 1995 we Władywostoku, Rosja) – ukraiński hokeista pochodzenia rosyjskiego, reprezentant Ukrainy. Kariera Rozwijał naukę hokeja w Sokile Kijów. Od 2013 zawodnik zespołu HK Czełny w juniorskiej lidze rosyjskiej MHL. Od 2014 zawodnik ukraińskiego klubu HK Krzemieńczuk, z którym zdobył wicemistrzostwo kraju. Od sierpnia 2015 zawodnik Generals Kijów. Od sierpnia 2016 ponownie zawodnik HK Krzemieńczuk. Od maja 2017 zawodnik angielskiego klubu Nottingham Panthers. W sierpniu 2018 został zawodnikiem kazachskiego klubu HK Astana. Pod koniec grudnia 2019 przeszedł do węgierskiego Dunaújvárosi Acélbikák. W połowie 2019 został bramkarzem włoskiego zespołu HC Fassa Falcons. W 2021 grał litewskim zespole SC Energija, a we wrześniu 2021 został zaangażowany przez Dnipro Chersoń. W barwach juniorskich kadr Ukrainy uczestniczył w turniejach mistrzostw świata juniorów do lat 18 w 2012, 2013 (Dywizja I), mistrzostw świata juniorów do lat 20 2014, 2015 (Dywizja I). W kadrze seniorskiej uczestniczył w turniejach mistrzostw świata 2015, 2016, 2017 (Dywizja I). 23 sierpnia 2017 został zdyskwalifikowany przez Federację Hokeja Ukrainy w związku z ujawnieniem dokumentu, w którym widniał jego podpis przy zobowiązaniu do zwrotu kwoty pieniędzy za doprowadzenie do porażki Ukrainy z Koreą Południową różnicą co najmniej dwóch goli meczu 28 kwietnia 2017 podczas turnieju MŚ Dywizji IA (spotkanie zakończyło się wynikiem 1:2 po karnych; zaś drugim ukaranym zawodnikiem był obrońca kadry, Wołodymyr Warywoda). We wrześniu został także zawieszony przez międzynarodową federację IIHF, po czym przestał być zawodnikiem Nottingham Panthers. Sukcesy Reprezentacyjne Awans do MŚ Dywizji I Grupy A: 2016 Klubowe Srebrny medal mistrzostw Ukrainy: 2015 z HK Krzemieńczuk, 2016 z Generals Kijów, 2017 z HK Krzemieńczuk Indywidualne Mistrzostwa Świata Juniorów w Hokeju na Lodzie 2014/I Dywizja#Grupa B: Pierwsze miejsce w klasyfikacji średniej goli straconych na mecz: 2,36 Drugie miejsce w klasyfikacji skuteczności interwencji: 91,06% Najlepszy zawodnik reprezentacji na turnieju Mistrzostwa Świata Juniorów w Hokeju na Lodzie 2015/I Dywizja#Grupa B: Drugie miejsce w klasyfikacji średniej goli straconych na mecz: 2,17 Pierwsze miejsce w klasyfikacji skuteczności interwencji: 94,4% Najlepszy zawodnik reprezentacji na turnieju Mistrzostwa Świata w Hokeju na Lodzie 2015/I Dywizja#Grupa A: Jeden z trzech najlepszych zawodników reprezentacji w turnieju Mistrzostwa Ukrainy w hokeju na lodzie (2015/2016): Najlepszy bramkarz sezonu Mistrzostwa Świata w Hokeju na Lodzie 2016/I Dywizja#Grupa B: Pierwsze miejsce w klasyfikacji skuteczności interwencji: 95,35% Pierwsze miejsce w klasyfikacji średniej goli straconych na mecz: 1,21 Najlepszy bramkarz turnieju Mistrzostwa Świata w Hokeju na Lodzie 2017/I Dywizja#Grupa A: Drugie miejsce w klasyfikacji skuteczności interwencji: 94,30% Czwarte miejsce w klasyfikacji średniej goli straconych na mecz: 2,23 Przypisy Bibliografia Eduard Zacharczenko – profil na stronie r-hockey.ru Eduard Zacharczenko – profil na stronie MHL Eduard Zacharczenko – profil na stronie HK Czełny Hokeiści Sokiłu Kijów Hokeiści HK Czełny Hokeiści HK Krzemieńczuk Hokeiści Generals Kijów Hokeiści Nottingham Panthers Hokeiści HK Astana Hokeiści Dunaújvárosi Acélbikák Hokeiści HC Fassa Hokeiści Dnipra Chersoń Ludzie urodzeni we Władywostoku Ukraińscy hokeiści Urodzeni w 1995

3460314

https://pl.wikipedia.org/wiki/Tarboro

Tarboro

Tarboro – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, siedziba administracyjna hrabstwa Edgecombe. Z Tarboro pochodzi Paris Kea, amerykańska koszykarka. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3460315

https://pl.wikipedia.org/wiki/Alan%20Mooney

Alan Mooney

Alan Mooney − szkocki bokser, wicemistrz Wielkiej Brytanii w kategorii papierowej w roku 1991. W finale mistrzostw Wielkiej Brytanii w 1991 roku przegrał z reprezentantem Anglii Peterem Culshawem, ulegając mu przed czasem w drugiej rundzie. W 1992 uczestniczył w turnieju kwalifikacyjnym dla Europy na Letnie Igrzyska Olimpijskie 1992 w Barcelonie, odpadając w 1/8 finału po porażce z Anglikiem Rowanem Williamsem. Przypisy Urodzeni w XX wieku Szkoccy bokserzy Brytyjscy bokserzy

3460316

https://pl.wikipedia.org/wiki/Zacharczenko

Zacharczenko

Osoby o tym nazwisku: Aleksandr Zacharczenko (1976-2018) – jeden z samozwańczych przywódców nieuznawanej Donieckiej Republiki Ludowej Eduard Zacharczenko (1995-) – ukraiński hokeista Hennadij Zacharczenko (1976-) – ukraiński wioślarz Michaił Zacharczenko (1879-1953) – rosyjski lekarz neurolog Wadim Zacharczenko (1929-2007) – radziecki aktor Witalij Zacharczenko (1982-) – kazachski zapaśnik

3460317

https://pl.wikipedia.org/wiki/David%20Hardie

David Hardie

David Hardie (ur. 10 lutego 1971 w Glasgow)– szkocki bokser, mistrz Wielkiej Brytanii w kategorii papierowej w roku 1991. W finale mistrzostw Wielkiej Brytanii w 1991 pokonał na punkty Anglika Michaela Gibbonsa. W czerwcu tego samego roku był uczestnikiem Pucharu Kanady 1991 w Ottawie. W finale przegrał z rodakiem Wilsonem Dochertym. Przypisy Linki zewnętrzne Lista walk zawodowych na BoxRec.com Urodzeni w 1971 Szkoccy bokserzy Brytyjscy bokserzy Ludzie urodzeni w Glasgow

3460318

https://pl.wikipedia.org/wiki/Perforce

Perforce

Perforce – komercyjny, prawnie zastrzeżony system kontroli wersji opracowany przez Perforce Software Inc. Architektura Serwer Perforce zarządza centralną bazą danych oraz głównym repozytorium wersji plików. Perforce obsługuje zarówno klienty Git, jak i klienty, którzy używają protokołu Perforce. Klient Git może komunikować się z serwerem Perforce poprzez SSH lub HTTPS, a aplikacje klienckie Perforce komunikują się z serwerem za pomocą TCP/IP, używając własnego protokołu RPC. Użytkownicy przekazują zmienione pliki w changelistach. Zmiany są wprowadzane poprzez atomowe transakcje. Serwer Metadane Baza danych Perforce jest bazą dedykowaną, prekonfigurowaną i instalowaną automatycznie wraz z systemem. Przechowuje powiązane z systemem metadane (stan pliku, atrybuty pliku, historia odgałęzień i mergów, changelisty, opisy zmian, użytkownicy, grupy, etykiety itd.). Pliki są identyfikowane poprzez przestrzeń nazw (np. poprzez nazwy plików neutralne względem systemu operacyjnego). Zawartość samego pliku nie jest przechowywana w bazie danych. W bazie danych przechowywane są skróty MD5 zawartości pliku, które mogą być użyte do weryfikacji integralności pliku. Tabele bazy danych są przechowywane w postaci plików binarnych. Punkty kontrolne i journale są zapisywane jako pliki tekstowe, które mogą być kompresowane i archiwizowane w innej lokalizacji. Baza danych, która została uszkodzona przez awarię sprzętu lub inną awarię może zostać odzyskana ze świeżego journalu lub punktu kontrolnego. Magazyn Wersjonowana zawartość pliku jest przechowywana w katalogu, którego najwyższe poziomy są nazwane „depots”. Wersje pliku tekstowego są przechowywane jako delty RCS (przypis: pomimo że wersje plików tekstowych są przechowywane jako delty RCS, Perforce nie wykorzystuje systemu RCS do zarządzania plikami), a wersje plików binarnych są przechowywane jako całe pliki. Kodowanie plików tekstowych odbywa się w standardzie ASCII bądź UTF-8, w zależności od konfiguracji serwera Perforce. Pliki w repozytorium nie są szyfrowane. Wersje, które są odgałęzieniami lub kopiami innych wersji są wirtualnymi kopiami w repozytorium. Domyślnie wszystkie wersje są przechowywane bez limitu czasowego ani ilościowego, limity mogą być ustawione przez administratora. Przestarzałe wersje i pliki mogą być usuwane przez administratora. Oprogramowanie klienckie Oprogramowanie klienckie systemu Perforce można podzielić na pięć kategorii: GIT, linia poleceń, GUI, web oraz plugin. System Perforce może udostępnić część bądź wszystkie ze swoich zasobów jako repozytoria Git. Użytkownicy oprogramowania Git, a także innych aplikacji klienckich, mogą pracować na tej samej zawartości i historii. Commity Git są widoczne dla użytkowników innych klientów jako changelisty Perforce, natomiast zmiany wykonane za pomocą klientów Perforce są widoczne jako commity Git. Oryginalnym klientem do zarządzania za pomocą linii poleceń jest P4. Może on być używany w dowolnej powłoce poleceń lub w skrypcie. Domyślnie P4 komunikuje się na standardowym wyjściu w formie czytelnej dla człowieka, jednak może zostać tak skonfigurowany, aby komunikaty wyjścia były otagowanym tekstem bądź marshallowanym wyjściem Pythona czy Ruby. Do komunikowania się z Perforce dostępne są też natywne API C++ i Javy, a także dodatki zbudowane na bazie API C++ do komunikacji przy pomocy Lua, Perl, Python, PHP, Objective-C oraz Ruby. Użytkownicy systemu Perforce mogą korzystać z wieloplatformowego graficznego klienta P4V bazującego na Qt. Natomiast do zadań administracyjnych służy graficzny klient P4Admin. Środowiska programistyczne, takie jak Eclipse czy Visual Studio mogą komunikować się z Perforce za pomocą wtyczek, natomiast Intellij IDEA w wersji Ultimate posiada własny dodatek pozwalający na integrację z Perforce. Interfejs webowy dostarczany jest przez P4Web, który jednocześnie jest klientem Perforce oraz serwerem HTTP. P4Web może funkcjonować jako serwer www umożliwiający odczyt repozytorium oraz metadanych Perforce. Po zainstalowaniu na komputerze użytkownika może spełniać rolę lokalnego klienta Perforce z pełnymi uprawnieniami odczytu oraz zapisu. Dzięki rozbudowanemu interfejsowi wtyczek Perforce udostępnia swoje zasoby narzędziom programistycznym, klientom SQL, FTP i wielu innym. Rozproszony i zdalny system kontroli wersji Perforce ma cztery mechanizmy zapewniające kontrolę wersji dla rozproszonych i pracujących zdalnie zespołów; te mechanizmy mogą być używane niezależnie lub w różnych kombinacjach. Pierwszym z nich jest serwer proxy, który przechowuje często otwierane wersje w celu ograniczenia czasu dostępu do plików dla zdalnych pracowników. Ten mechanizm jest przeznaczony dla zespołów ściśle ze sobą współpracujących deweloperów, które wymagają centralnie kontrolowanego repozytorium plików i dostępnej zdalnie bazy danych. Drugi mechanizm, znany jako remote depot, pozwala użytkownikom podłączonym do jednego serwera na korzystanie z zasobów udostępnionych przez inne serwery. Z remote depot każda organizacja ma kontrolę nad swoim własnym serwerem i może sprawić, aby część lub wszystkie z jej repozytoriów były widoczne dla innych serwerów. Ten mechanizm jest wykorzystywany w zespołach, w których współpraca przebiega na luźniejszych zasadach – gdzie większy nacisk kładzie się na komunikację i wymianę informacji peer-to-peer. Trzeci mechanizm, znany jako replikacja, kopiuje 1:1 wszystkie lub niektóre z danych przechowywanych w repozytorium do innego serwera. Repliki zlokalizowane bliżej użytkowników zapewniają krótszy czas dostępu do danych. Wreszcie, Perforce może być replikowany do repozytoriów Git przy użyciu standardowego protokołu Git i poleceń Git. Cechy Kompletna historia plików i metadanych Pełna historia wersji dla plików z odgałęzieniami, zmienionymi nazwami, skopiowanych, a także usuniętych Trójdrożne merge plików tekstowych, śledzenie merge i zabezpieczenie przed ponownym merge Graficzne diffy i merge Graficzny podgląd historii zawartości pliku i historii odgałęzień Graficzny interfejs administracyjny Miniaturki obrazków Scentralizowane repozytorium z kontrolą dostępu oraz z obsługą rozproszonej kontroli wersji Changelisty – zmienione pliki mogą być grupowane i śledzone razem Atomowe commity – atomowe transakcje atomowe dają pewność, że wszystkie zmiany w changeliście są w całości scommitowane Shelving – użytkownicy mogą zapisywać postępy pracy i po czasie rozpoczynać pracę w zapisanym wcześniej miejscu Wsparcie dla plików binarnych, ASCII, Unicode, linków symbolicznych (dla systemów *nix), UTF-16 oraz plików specyficznych dla systemów Mac Wsparcie dla internacjonalizacji i lokalizacji Wsparcie dla słów kluczowych w stylu RCS Kompresja plików zastosowana do przechowywania w repozytorium oraz przesyłania w sieci Wieloplatformowość – jeden serwer Unix lub Windows może obsługiwać klienty w każdym systemie operacyjnym Triggery zdarzeń po stronie serwera Programowalny klient wiersza poleceń oraz API SDK do integracji z systemami zewnętrznymi Powiadomienia o zmianach za pomocą RSS Replikacja plików i metadanych w celu tworzenia kopii zapasowych i poprawy wydajności Broker pozwalający wdrażać lokalne polityki zabezpieczeń, ograniczać dostępne polecenia bądź przekierowywać polecenia na alternatywne serwery Archiwizowanie plików, aby odzyskać miejsce na dysku serwera Szyfrowane połączenia SSL pomiędzy klientami a serwerem Dostępność Korzystanie z serwera Perforce jest bezpłatne maksymalnie dla 20 użytkowników / 20 miejsc pracy i wówczas ilość plików jest nieograniczona lub dla nieograniczonej liczby użytkowników i wówczas maksymalna liczba plików to 1000, bez licencji. Licencja musi zostać zakupiona w przypadku większej liczby użytkowników lub miejsc pracy. Licencję można nabyć na własność lub na zasadzie subskrypcji. Silnik wersjonowania Perforce, klienci, pluginy, narzędzia i API także są dostępne za darmo. Licencje darmowe są dostępne dla organizacji rozwijających oprogramowanie open source, dla szkolnych projektów oraz na czas testowania oprogramowania. Korzystanie z aplikacji klienckich i pluginów jest nieograniczone, podobnie jak dostęp online do dokumentacji technicznej Perforce. Serwer i oprogramowanie klienckie są wydawane w postaci gotowych plików wykonywalnych dla Microsoft Windows, OS X, Solaris, FreeBSD i innych systemów operacyjnych. Przypisy Inżynieria oprogramowania

3460322

https://pl.wikipedia.org/wiki/Bert%20Aspen

Bert Aspen

Albert „Bert” Aspen (ur. 1 marca 1934 w Bolton) – brytyjski zapaśnik walczący w stylu wolnym. Dwukrotny olimpijczyk. Zajął dziewiętnaste miejsce w Rzymie 1960 i odpadł w eliminacjach w Tokio 1964. Walczył w kategorii 63 kg. Brązowy medalista igrzysk wspólnoty narodów w 1958, 1962 i 1966 roku, gdzie reprezentował Anglię. Sześciokrotny mistrz kraju w latach: 1958, 1960, 1964, 1966, 1967 (63 kg) i 1961 (69 kg). Ojciec Briana Aspena, zapaśnika i olimpijczyka z Moskwy 1980 i Los Angeles 1984. Turniej w Rzymie 1960 Przegrał z Abe Geldenhuysem z RPA i Christianem Luschnigiem z Niemiec. Turniej w Tokio 1964 Przegrał z Stanczo Kolewem z Bułgarii i Mohammadem Ebrahimim z Afganistanu. Przypisy Bibliografia Brytyjscy olimpijczycy Brytyjscy zapaśnicy Urodzeni w 1934 Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 1960 Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 1964 Ludzie urodzeni w Bolton

3460329

https://pl.wikipedia.org/wiki/Kenny%20Stephenson

Kenny Stephenson

Kenneth „Kenny” Stephenson (ur. 12 czerwca 1938) – brytyjski zapaśnik walczący w stylu wolnym. Dwukrotny olimpijczyk. Zajął siedemnaste miejsce w Rzymie 1960 i odpadł w eliminacjach w Tokio 1964. Walczył w kategorii 70 kg. Szósty na mistrzostwach Europy w 1966 roku. Trzykrotny mistrz kraju w latach: 1960, 1965, 1966 (69 kg). Turniej w Rzymie 1960 Przegrał z Nazemem Amine z Libanu i Rayem Lougheedem z Kanady. Turniej w Tokio 1964 Wygrał z Alejandro Echanizem z Meksyku a przegrał z Abdollahem Mowahhedem z Iranu i Sidneyem Marshem z Australii. Przypisy Bibliografia Brytyjscy olimpijczycy Brytyjscy zapaśnicy Urodzeni w 1938 Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 1960 Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 1964

3460332

https://pl.wikipedia.org/wiki/Piotr%20Bojarski

Piotr Bojarski

Piotr Bojarski (ur. 1970) – polski pisarz. Życiorys Wychował się we Wschowie, a wczesne lekcje historii pobierał od dziadka, ułana Wołyńskiej Brygady Kawalerii. Pierwsze próby pisarskie podejmował wcześnie, w latach szkolnych, inspirowany pisarstwem Edmunda Niziurskiego (powieść Tajemnica woźnego, której akcja toczy się we Wschowie). W 1989 podjął studia w Poznaniu. Został absolwentem Wydziału Historycznego Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza. Następnie pracował jako dziennikarz w „Gazecie Poznańskiej” (1994–1996) i „Gazecie Wyborczej” (1997–2018). Dwukrotnie był laureatem nagrody Wielkopolskiego Oddziału Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich (w 2001 i 2009). W 1999 zdobył też nagrodę Prezydenta Miasta Poznania. W grudniu 2014 odebrał Nagrodę Specjalną II edycji Wielkopolskiego Konkursu Scenariuszowego za scenariusz filmu Mecz. W marcu 2021 powołany na kierownika Centrum Szyfrów Enigma, należącego do Poznańskiego Centrum Dziedzictwa. Publikacje reportaż historyczny: Cztery twarze Prusaka (2010) Poznaniacy przeciwko swastyce (2015) 1956. Przebudzeni (2016) - książka - finalistka konkursu Książka Historyczna Roku 2017 Fiedler. Głód świata (2020) - książka - finalistka konkursu Travelery 2020 cykl powieści kryminalnych i historycznych z poznańskim komisarzem Zbigniewem Kaczmarkiem (niektóre części cyklu utrzymane są w stylistyce fikcji politycznej i historii alternatywnej): Kryptonim Posen (2011) Mecz (2012) Rache znaczy zemsta (2013) Pętla (2014) Arcymistrz (2015) Cwaniaki (2018) Szmery (2019) – nominacja do finału konkursu Kryminalna Piła dla najlepszej polskiej miejskiej powieści kryminalnej roku 2019 Na całego (2020) Mora (2022) współczesna powieść kryminalna: Ściema (2015) – książka nominowana do środkowoeuropejskiej nagrody literackiej Angelus 2016 Biegacz (2017) – nominacja do finału konkursu Kryminalna Piła dla najlepszej polskiej miejskiej powieści kryminalnej roku 2017 Pokuszenie (2018) powieści historyczne: Juni (2016) – książka w lipcu 2016 wygrała konkurs literacki na najlepszą powieść o Poznaniu, zorganizowany przez Wydawnictwo Miejskie Posnania i Voyager Club Coraz ciemniej w Wartheland (2021) Przypisy Absolwenci Wydziału Historycznego Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu Pisarze związani z Poznaniem Pisarze związani ze Wschową Polscy autorzy powieści kryminalnych Polscy prozaicy XXI wieku Polscy dziennikarze Urodzeni w 1970

3460333

https://pl.wikipedia.org/wiki/Jurij%20Nawarenko

Jurij Nawarenko

Jurij Ołeksandrowycz Nawarenko (ukr. Юрій Олександрович Наваренко; ur. 10 września 1979 w Kijowie) – ukraiński hokeista, reprezentant Ukrainy, trener. Kariera Występował w kadrach juniorskich Ukrainy na mistrzostwach świata. Brał udział w turnieju zimowej uniwersjady edycji 1999. Uczestniczył w turniejach mistrzostw świata 2006, 2007 (Elita), 2008, 2009, 2010, 2011, 2012, 2014, 2015 (Dywizja I). Od sierpnia 2014 do połowy 2015 zawodnik HK Homel. Kariera trenerska Krylja Sowietow Moskwa do lat 17 (2019-2020), główny trener Krylja Sowietow Moskwa do lat 18 (2019-2020), główny trener MHK Krylja Sowietow Moskwa (2020-), asystent trenera Akademia Michajłowa (2022-) Sukcesy Reprezentacyjne Złoty medal zimowej uniwersjady: 1999 Awans do MŚ Dywizji I Grupy A: 2013 Klubowe Srebrny medal mistrzostw Ukrainy: 1998 z Berkutem Kijów, 2000, 2001 z Sokiłem Kijów Złoty medal Wschodnioeuropejskiej Hokejowej Ligi: 1999 z Sokiłem Kijów Srebrny medal Wschodnioeuropejskiej Hokejowej Ligi: 2000 z Sokiłem Kijów Brązowy medal Wschodnioeuropejskiej Hokejowej Ligi: 2001 z Sokiłem Kijów Złoty medal mistrzostw Ukrainy: 1999, 2005, 2006, 2009 z Sokiłem Kijów Złoty medal mistrzostw Hiszpanii : 2003, 2004 z CH Jaca Puchar Hiszpanii: 2002, 2003 z CH Jaca Złoty medal mistrzostw Łotwy: 2011 z Metalurgs Lipawa Brązowy medal mistrzostw Białorusi: 2013 z Szachciorem Soligorsk, 2014, 2015 z HK Homel Indywidualne Mistrzostwa Europy do lat 18 Grupy B w 1996: Pierwsze miejsce w klasyfikacji asystentów turnieju: 7 asyst Ekstraliga białoruska w hokeju na lodzie (2012/2013) Pierwsze miejsce w klasyfikacji asystentów w sezonie zasadniczym: 35 asyst Trzecie miejsce w klasyfikacji asystentów w fazie play-off: 8 asyst Ekstraliga białoruska w hokeju na lodzie (2013/2014) Czwarte miejsce w klasyfikacji asystentów w sezonie zasadniczym: 27 asyst Piąte miejsce w klasyfikacji asystentów w fazie play-off: 9 asyst Ekstraliga białoruska w hokeju na lodzie (2014/2015) Szóste miejsce w klasyfikacji asystentów w sezonie zasadniczym: 30 asyst Czwarte miejsce w klasyfikacji asystentów w fazie play-off: 6 asyst Przypisy Bibliografia Jurij Nawarenko – profil na stronie HK Homel Hokeiści SzWSM Kijów Hokeiści Berkutu Kijów Hokeiści Sokiłu Kijów Hokeiści CH Jaca Hokeiści HK Witebsk Hokeiści Liepājas Metalurgs Hokeiści Szachciora Soligorsk Hokeiści HK Homel Ludzie urodzeni w Kijowie Medaliści Zimowej Uniwersjady 1999 Trenerzy hokeistów Krylji Sowietow Moskwa Ukraińscy hokeiści Ukraińscy trenerzy hokejowi Urodzeni w 1979

3460337

https://pl.wikipedia.org/wiki/Denis%20McNamara

Denis McNamara

Denis McNamara (ur. 25 sierpnia 1926; zm. 19 listopada 2009) – brytyjski zapaśnik walczący w stylu wolnym. Olimpijczyk z Tokio 1964, gdzie zajął piąte miejsce w kategorii 64 kg. Brązowy medalista igrzysk wspólnoty narodów w 1962, 1966 i 1970 roku, gdzie reprezentował Anglię. Sześciokrotny mistrz kraju w latach: 1962, 1963, 1967, 1968, 1970, 1972 (120 kg). Turniej w Tokio 1964 Pokonał Masanori Saito z Japonii a przegrał z Ljutwi Achmedowem z Bułgarii, Ganpatem Andhalkarem z Indii i Hamitem Kaplanem z Turcji. Przypisy Bibliografia Brytyjscy olimpijczycy Brytyjscy zapaśnicy Urodzeni w 1926 Zmarli w 2009 Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 1964

3460345

https://pl.wikipedia.org/wiki/Len%20Allen

Len Allen

Leonard John „Len” Allen (ur. 22 marca 1931) – brytyjski zapaśnik walczący w stylu wolnym. Olimpijczyk z Tokio w 1964, gdzie odpadł w eliminacjach w kategorii 78 kg. Brązowy medalista igrzysk Imperium Brytyjskiego i Wspólnoty Brytyjskiej w 1962 roku, gdzie reprezentował Anglię. Turniej w Tokio w 1964 Pokonał Shakara Khan Shakara z Afganistanu a przegrał z Julio Graffigną z Argentyny i Madho Singhiem z Indii. Przypisy Bibliografia Brytyjscy olimpijczycy Brytyjscy zapaśnicy Urodzeni w 1931 Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 1964

3460347

https://pl.wikipedia.org/wiki/Genii%20veridici

Genii veridici

Genii veridici – łaciński dialog polityczny autorstwa Stanisława Herakliusza Lubomirskiego o nieznanej dacie powstania. Dzieło nie zostało wydane drukiem i stanowi zabytek polskiego piśmiennictwa (rękopis) pozostający w zbiorach Biblioteki Jagiellońskiej w ramach kodeksu 5190. Rękopis liczy 43 strony. Lubomirski atakuje w tym dialogu nadmierne prerogatywy polskiego stanu szlacheckiego w drugiej połowie XVII wieku, nazbyt rozbudowaną władzę sejmików i złotą wolność szlachecką. Pisarz rozpatrzył wnikliwie wzajemny stosunek króla, senatu i szlachty. Jako źródło zła trawiącego I Rzeczpospolitą wskazano nadmierne przywileje stanu szlacheckiego – naczelnego sprawcy zanarchizowania polskiej rzeczywistości. Na tle tego zamętu szerzy się działalność siedmiu odmian szkodników wywodzących się ze stanu szlacheckiego, które pod pozorem krzewienia obywatelskiej cnoty żerują bezkarnie na ciele Rzeczypospolitej, jeżdżąc po sejmach i sejmikach. W drugiej części dialogu przedstawiona została idealna budowa państwa z czasów jego założenia. Autor uznał senat za ostoję praworządnego życia państwowego, ale nie podał uzasadnienia tej tezy. Przypisy Linki zewnętrzne opracowanie Wacława Klimasa – dostęp 20.04.2015 opracowanie Bożeny Chodźko – dostęp 20.04.2015 Polska literatura polityczna (I Rzeczpospolita) Polskie barokowe utwory literackie Polskie nowołacińskie utwory literackie

3460350

https://pl.wikipedia.org/wiki/Jeorjadis

Jeorjadis

Osoby o tym nazwisku: Boris Jeorjadis – grecki bokser Joanis Jeorjadis – grecki szermierz, olimpijczyk Jorgos Jeorjadis – grecki piłkarz

3460351

https://pl.wikipedia.org/wiki/Sk%C5%82adanowski

Składanowski

Osoby o tym nazwisku: Marcin Składanowski – katolicki duchowny, teolog Mariusz Składanowski – polski informatyk

3460352

https://pl.wikipedia.org/wiki/Tony%20Buck

Tony Buck

Tony Buck, właśc. Anthony Jude Joseph Buck (ur. 29 grudnia 1936, zm. 15 listopada 2021) – brytyjski zapaśnik walczący w stylu wolnym. Olimpijczyk z Tokio w 1964, gdzie odpadł w eliminacjach w kategorii 97 kg. Złoty medalista igrzysk Imperium Brytyjskiego i Wspólnoty Brytyjskiej w 1962 roku, gdzie reprezentował Anglię. Sześciokrotny mistrz kraju w latach: 1957, 1961, 1966 (120 kg), 1962, 1963 i 1965 (97 kg). Turniej w Tokio w 1964 Przegrał z Shun’ichi Kawano z Japonii i Gholamem Rezą Tachtim z Iranu. Przypisy Bibliografia Brytyjscy olimpijczycy Brytyjscy zapaśnicy Urodzeni w 1936 Zmarli w 2021 Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 1964

3460353

https://pl.wikipedia.org/wiki/Northamptonshire%20Police

Northamptonshire Police

Northamptonshire Police − brytyjska formacja policyjna, pełniąca funkcję policji terytorialnej na obszarze hrabstwa ceremonialnego Northamptonshire. Według stanu na 31 marca 2012, służba liczy 1234 funkcjonariuszy. Przypisy Northamptonshire Policja w Wielkiej Brytanii

3460357

https://pl.wikipedia.org/wiki/Parafia%20%C5%9Bw.%20Jana%20Chrzciciela%20w%20Bijsku

Parafia św. Jana Chrzciciela w Bijsku

Parafia Świętego Jana Chrzciciela w Bijsku – parafia rzymskokatolicka w Bijsku. Należy do Dekanatu ałtajskiego diecezji nowosybirskiej. Została utworzona w 1997 roku z terytorium parafii Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata w Barnaule. Historia Pierwszy ślad o katolickim kapłanie pochodzi z 1847 roku. Wówczas ksiądz P. Sziszko otworzył w Bijsku szkołę powszechną dla dzieci, którą wkrótce zamknięto. W 1905 roku postanowiono zbudować kościół, który został zburzony w 1937 roku. Z zachowanego w Sankt Petersburgu dokumentu wynika, że "70 rodzin polskiego pochodzenia postanowiło wybudować kościół ze środków własnych". Stał on na terenie starego cmentarza. Do Bijska dojeżdżał kapłan z Barnaułu, gdzie było większe skupisko katolickie. Przez jakiś czas posługę duszpasterską pełnił ks. Antoni Żukowski, rozstrzelany 12 października 1937 w Nowosybirsku. Od 1993 roku do Bijska zaczął przyjeżdżać ks. Andrzej Graczyk z parafii Przemienienia Pańskiego w Nowosybirsku, a potem ks. Roman Cały z parafii w Barnaule, którzy zebrali grupę katolików.17 kwietnia 1997 roku zarejestrowano parafię (przerejestrowano 2 sierpnia 1999 roku), a w 1998 roku została ona erygowana kanonicznie. Pierwszym proboszczem parafii w latach 1997-2016 był ks. Andrzej Obuchowski. W 1999 roku zakupiono duży dom na cele kaplicy. W 2007 roku parafia została siedzibą Dekanatu ałtajskiego. W 2008 roku rozpoczęto budowę nowego kościoła. Kościół św. Jana Chrzciciela poświęcony został 2 sierpnia 2014 roku przez biskupa Nowosybirska Josepha Wertha. Obszar parafii Parafia obejmuje powierzchnię 130 tys. km2. Jest to część Ałtajskiego Kraju ze stolicą w Bijsku, gdzie znajduje się siedziba parafii i Republika Ałtaj. Parafia posiada cztery filie, do których kapłan dojeżdża raz w miesiącu. Bibliografia Misja Bijsk, kilka słów o historii Być kapłanem na Syberii- artykuł w Tygodniku Katolickim Niedziela Linki zewnętrzne Parafie pod wezwaniem św. Jana Chrzciciela Parafie diecezji nowosybirskiej Bijsk

3460359

https://pl.wikipedia.org/wiki/Zawalniuk

Zawalniuk

Osoby o tym nazwisku: Mychajło Zawalniuk – ukraiński piłkarz, trener piłkarski Wjaczesław Zawalniuk – ukraiński hokeista

3460363

https://pl.wikipedia.org/wiki/Dinas

Dinas

Osoby o tym nazwisku: Arley Dinas – kolumbijski piłkarz Tanasis Dinas – grecki piłkarz

3460367

https://pl.wikipedia.org/wiki/Dawid%20Lande

Dawid Lande

Dawid Lande (1868-1928) – polski architekt związany z Łodzią Dawid Lande (1786-1858) – polski kupiec i fabrykant związany z Kaliszem i Łodzią

3460368

https://pl.wikipedia.org/wiki/Iszczuk

Iszczuk

Osoby o tym nazwisku: Łeonid Iszczuk – ukraiński piłkarz i trener piłkarski Roman Iszczuk – ukraiński działacz społeczny, poseł do Sejmu Krajowego Galicji

3460369

https://pl.wikipedia.org/wiki/Staffordshire%20Police

Staffordshire Police

Staffordshire Police − brytyjska formacja policyjna, pełniąca funkcję policji terytorialnej na obszarze hrabstwa ceremonialnego Staffordshire. Według stanu na 31 marca 2012, służba liczy 1948 funkcjonariuszy. Galeria Przypisy Policja w Wielkiej Brytanii Staffordshire

3460378

https://pl.wikipedia.org/wiki/Warwickshire%20Police

Warwickshire Police

Warwickshire Police − brytyjska formacja policyjna, pełniąca funkcję policji terytorialnej na obszarze hrabstwa ceremonialnego Warwickshire. Według stanu na 31 marca 2012, służba liczy 844 funkcjonariuszy. Jest tym samym drugą od końca pod względem liczebności wśród policji terytorialnych w Anglii, mniej liczna od niej jest tylko City of London Police. Przypisy Warwickshire Policja w Wielkiej Brytanii

3460380

https://pl.wikipedia.org/wiki/Katedra%20%C5%9Bw.%20Menasa%20w%20Heraklionie

Katedra św. Menasa w Heraklionie

Katedra św. Menasa – prawosławna cerkiew katedralna w Heraklionie, katedra arcybiskupstwa Krety, części składowej Autonomicznego Kościoła Krety, podlegającego Patriarchatowi Konstantynopolitańskiemu. Jedna z największych świątyń w Grecji. Historia Budowa katedry została rozpoczęta 25 marca 1862. Patron świątyni był zarazem patronem miasta, któremu mieszkańcy przypisywali opiekę nad prawosławną ludnością Heraklionu pod rządami Turków osmańskich. Miejsce pod budowę obiektu sakralnego według prawosławnej tradycji wybrano na podstawie wskazania mnicha, który we śnie ujrzał św. Menasa i usłyszał od niego, gdzie powinna znajdować się katedra. Autorem projektu budynku był Atanasios Mussis. Z powodu wybuchu powstania kreteńskiego, a następnie jego stłumienia, budowa katedry nie mogła być kontynuowana i powrócono do niej dopiero w 1883, czternaście lat po klęsce Greków. Ostatecznie budowla została ukończona i oddana do użytku w 1895; władze tureckie zgodziły się na zorganizowanie z tej okazji trzydniowych uroczystości. Obiekt konsekrował metropolita kreteński Tymoteusz. 23 maja 1941, podczas bombardowania Heraklionu, na budynek cerkwi spadła bomba, jednak nie wybuchła i jest od tej pory wystawiona na widok publiczny w sąsiedztwie obiektu. Przypisy Cerkwie Patriarchatu Konstantynopolitańskiego Prawosławne katedry w Grecji Katedra św. Menasa Arcybiskupstwo Krety Zabytki Grecji

3460385

https://pl.wikipedia.org/wiki/Edward%20Farnese

Edward Farnese

Edward I Farnese (Odoardo I Farnese; 1612-1646) – książę Parmy w latach 1622-1646 Edward Farnese (Odoardo I Farnese; 1573-1626) – kardynał, regent księstwa Parmy w latach 1622-1626 Edward Farnese (Odoardo Farnese; 1666-1693) – syn Ranuccio II Farnese, dziedzic księstwa Parmy

3460390

https://pl.wikipedia.org/wiki/Categor%C3%ADa%20Primera%20A%20%281998%29

Categoría Primera A (1998)

I liga kolumbijska w piłce nożnej (1998) Mistrzem Kolumbii w 1998 roku został klub Deportivo Cali, natomiast wicemistrzem - klub Once Caldas. Do Copa Libertadores w roku 1999 zakwalifikowały się następujące kluby: Deportivo Cali (mistrz Kolumbii) Once Caldas (pierwszy w tabeli sumarycznej) Do drugiej ligi spadły następujące kluby: Unicosta Barranquilla Z drugiej ligi awansowały następujące kluby: Deportivo Pasto – mistrz II ligi Pierwsza Faza Kolejka 1 Kolejka 2 Kolejka 3 Kolejka 4 Kolejka 5 Kolejka 6 Kolejka 7 Kolejka 8 Kolejka 9 Kolejka 10 Kolejka 11 Kolejka 12 Kolejka 13 Kolejka 14 Kolejka 15 Kolejka 16 Cuadrangalarones - 1 kolejka Kolejka 17 Cuadrangalarones - 2 kolejka Kolejka 18 Cuadrangalarones - 3 kolejka Kolejka 19 Cuadrangalarones - 4 kolejka Kolejka 20 Cuadrangalarones - 5 kolejka Kolejka 21 Cuadrangalarones - 6 kolejka Kolejka 22 Kolejka 23 Kolejka 24 Kolejka 25 Kolejka 26 Kolejka 27 Kolejka 28 Kolejka 29 Kolejka 30 Kolejka 31 Kolejka 32 Kolejka 33 Kolejka 34 Kolejka 35 Kolejka 36 Tabela końcowa pierwszej fazy 1998 W przypadku remisów rozgrywano rzuty karne. Wygrany w rzutach karnych zyskiwał 2 punkty, a przegrany 1 punkt. Klub Once Caldas zakwalifikował się do turnieju Copa Libertadores 1999. Cuadrangalarones Mecze w ramach Cuadrangalarones rozegrano w pierwszej fazie, w kolejkach od 16 do 21. Grupa A Grupa B Grupa C Grupa D Druga faza W drugiej fazie kluby podzielone zostały na dwie grupy - w jednej grały kluby, które zajęły w tabeli pierwszej fazy miejsca nieparzyste, w drugiej kluby, które zajęły miejsca parzyste. Wyniki z obu faz zsumowane zostały później w tabeli sumarycznej. Kolejka 1 Kolejka 2 Kolejka 3 Kolejka 4 Kolejka 5 Kolejka 6 Kolejka 7 Kolejka 8 Kolejka 9 Kolejka 10 Kolejka 11 Kolejka 12 Kolejka 13 Kolejka 14 Grupa A Grupa B Tabela sumaryczna Pierwsze osiem klubów w tabeli sumarycznej uzyskało awans do półfinału, przy czym dodatkowo pierwsze cztery otrzymały bonusy - 1.5 pkt za 1. miejsce, 1.25 pkt za drugie miejsce, 1 pkt za trzecie miejsce i 0.75 pkt za czwarte miejsce. 1/2 finału Kolejka 1 Kolejka 2 Kolejka 3 Kolejka 4 Kolejka 5 Kolejka 6 Tabela Grupy A Tabela grupy B Finał Mistrzem Kolumbii w 1998 roku został klub Deportivo Cali, natomiast wicemistrzem - klub Once Caldas. Przypisy Linki zewnętrzne Pierwsza liga kolumbijska w sezonie 1998 (RSSSF) I liga kolumbijska w piłce nożnej 1998 w piłce nożnej Kolumbia w XX wieku 1998 w Ameryce Południowej

3460395

https://pl.wikipedia.org/wiki/Framwellgate%20Moor

Framwellgate Moor

Framwellgate Moor – wieś i civil parish w Anglii, w hrabstwie Durham. W 2011 roku civil parish liczyła 6112 mieszkańców. Przypisy Wsie w hrabstwie Durham Civil parishes w hrabstwie Durham

3460396

https://pl.wikipedia.org/wiki/Hampshire%20Constabulary

Hampshire Constabulary

Hampshire Constabulary − brytyjska formacja policyjna, pełniąca funkcję policji terytorialnej na obszarze hrabstw ceremonialnych Hampshire i Wight. Według stanu na wrzesień 2020, służba liczy 3022 funkcjonariuszy. Galeria Przywódcy służby 1839–1842 - Captain George Robbins 1842–1856 - Captain William C. Harris 1856–1891 - Captain John Henry Forrest 1891–1893 - Captain Peregrine Henry Thomas Fellowes (killed on duty) 1894–1928 - Major St Andrew Bruce Warde 1928–1942 - Major Ernest Radcliffe Cockburn 1942–1962 - Sir Richard Dawnay Lemon 1962–1977 - Sir Douglas Osmond 1977–1988 - Sir John Duke 1988–1999 - Sir John Hoddinott 1999–2008 - Paul Kernaghan 2008–2013 - Alex Marshall 2013–2016 - Andy Marsh 2016–2023 - Olivia Pinkney Przypisy Hampshire Wight Policja w Wielkiej Brytanii

3460398

https://pl.wikipedia.org/wiki/Mercator%20Medical

Mercator Medical

Mercator Medical S.A. – polskie przedsiębiorstwo założone w 1996 roku w Krakowie, zajmujące się produkcją odzieży ochronnej jednorazowego użytku medycznego i obłożeń pola operacyjnego (rękawic medycznych, materiałów medycznych jednorazowego użytku, opatrunków oraz produktów ochronnych z włókniny). Historia W 1989 roku Piotr i Wiesław Żyznowscy rozpoczęli działalność pod nazwą Mercator Żyznowski i Spółka Spółka Jawna. W 1993 roku firmę przekształcono w spółkę akcyjną. Dalszy rozwój wymusił konieczność podziału firmy na trzy niezależne spółki. W rezultacie powstały: w 1996 roku Mercator Medical S.A., zaś w 1998 roku Mercator Papier S.A. i Mercator Poligrafia S.A. Spółka Mercator Medical S.A. rozpoczęła działalność od dystrybucji rękawic medycznych oraz ochronnych. Wkrótce asortyment uzupełniono o opatrunki, odzież jednorazowego użytku i obłożenia pola operacyjnego. W 2004 roku spółka zaczęła prowadzić bezpośrednią dystrybucję na Węgrzech i Ukrainie, a w 2006 roku również w Rumunii. Utworzono oddziały w Budapeszcie oraz spółki zależne w Kijowie i Cluj-Napoca. W 2006 roku zarząd Mercator Medical S.A. zdecydował się na zakup udziałów w spółce zlokalizowanej w Tajlandii, zajmującej się produkcją rękawic medycznych. Wówczas powstała spółka Mercator Medical (Thailand) Ltd. W kwietniu 2015 roku Grupa wraz z rosyjskim partnerem mniejszościowym rozpoczęła działalność w Rosji. Uruchomienie Mercator Medical OOO z siedzibą w Sankt Petersburgu pozwoliło na dynamizację bezpośredniej sprzedaży do innych krajów byłego ZSRR, na Bałkany oraz do krajów graniczących z Polską, głównie do Czech i na Słowację. W 2015 roku Grupa powiększyła się o spółkę zależną Mercator Medical z siedzibą w USA oraz spółkę w Czechach – Mercator Medical s.r.o. W 2017 roku została uruchomiona spółka Mercator Medical Italia s.r.l. działająca we Włoszech. W 2017 roku Mercator Medical (Thailand) Ltd. rozpoczęła budowę kolejnej fabryki rękawic nitrylowych w Tajlandii – zakład ten funkcjonuje od 2018 roku. W 2019 roku Grupa zdecydowała się na uruchomienie spółki w Niemczech, Mercator Medical GmbH. Dziś produkty Grupy Mercator Medical są obecne na wszystkich kontynentach. Wraz z dystrybucją rękawic kupowanych od zewnętrznych dostawców łączny potencjał sprzedażowy Grupy można szacować na około 6 mld rękawic rocznie. Firma posiada certyfikaty: EN ISO 9001:2015 oraz EN ISO 13485:2016, zezwalające m.in. na produkcję medycznych rękawic diagnostycznych i materiałów opatrunkowych, zakupy, przechowywanie, konfekcjonowanie oraz sprzedaż krajową i eksportową wyrobów medycznych oraz środków ochrony indywidualnej. Spółka posiada również Certyfikaty EC zgodne z Dyrektywą Medyczną 93/42/EEC poświadczające prowadzenie systemu zapewnienia jakości w produkcji oraz kontroli końcowej jałowych i niejałowych materiałów opatrunkowych, obłożeń pola operacyjnego oraz rękawic chirurgicznych. Struktura Siedziba Spółki znajduje się w Krakowie. W skład Grupy Mercator Medical wchodzą: polska spółka-matka Mercator Medical S.A. oraz najważniejsze spółki zależne: Mercator Medical (Thailand) Ltd. w Tajlandii, Mercator Medical TOB na Ukrainie, Mercator Medical s.r.l. w Rumunii, Mercator Medical OOO w Rosji, Mercator Medical s.r.o w Czechach, Mercator Medical KFT. na Węgrzech, Mercator Medical Italia s.r.l. we Włoszech oraz Mercator Medical GmbH w Niemczech. Centrum Logistyczne i Biuro Obsługi Klienta Mercator Medical S.A. znajdują się w Brześciu Kujawskim. W październiku 2019 roku spółka Mercator Medical S.A. podpisała umowę z Yusen Logistics (Polska) Sp. z o.o., dzięki której zyskała dodatkowe powierzchnie magazynowe, w nowym obiekcie przy terminalu kontenerowym w Gdańsku. Grupa Mercator Medical posiada dwa własne zakłady produkcyjne w Tajlandii. Są one zlokalizowane w tej części świata ze względu na dostęp do surowca, z którego wytwarzane są rękawice ochronne – lateksu kauczuku naturalnego. Zakup fabryki rękawic w Tajlandii w 2006 roku miał na celu zapewnienie bezpieczeństwa dostaw tego surowca dla produkcji rękawic lateksowych i był pierwszą inwestycją przemysłową realizowaną przez polską firmę w tym kraju. W marcu 2015 roku w fabryce została uruchomiona kolejna linia produkcyjna (ostatnia z czterech nowych linii uruchamianych od początku 2014 roku). Dzięki budowie drugiej fabryki rękawic w Tajlandii (inwestycja warta 117 mln zł; ostatnia linia produkcyjna oddana we wrześniu 2018 roku) zdolności wytwórcze spółki zwiększyły się o 150% – do 3 mld rękawic rocznie. Mercator Medical (Thailand) Ltd. jest światowym producentem i dystrybutorem wysokiej jakości jednorazowych rękawic diagnostycznych wykonanych z nitrylu i lateksu. W swojej ofercie posiada rękawice przeznaczone dla branży medycznej, przemysłowej, spożywczej oraz motoryzacyjnej, w tym rękawice do procedur o podwyższonym ryzyku wystąpienia zakażenia. Spółka sprzedaje swoje produkty na rynku globalnym i dostarcza je do poszczególnych podmiotów Grupy Mercator Medical. Mercator Medical S.A. posiada sieć partnerów handlowych w ponad 70 krajach na wszystkich kontynentach i jest dostawcą produktów głównie dla jednostek służby zdrowia, zakładów przemysłowych oraz hurtowni farmaceutycznych. Akcjonariat 18 października 2013 roku Mercator Medical S.A. opublikowała prospekt emisyjny. 21 listopada 2013 roku nastąpił debiut firmy na warszawskiej Giełdzie Papierów Wartościowych. W 2016 roku spółka przeprowadziła kolejną emisję akcji, które zostały objęte przez inwestorów giełdowych. Pozyskana z emisji kwota została wykorzystana na sfinansowanie planowanej dalszej rozbudowy fabryki rękawic prowadzonej przez spółkę zależną w Tajlandii. Zgodnie ze stanem na 17 lipca 2020 roku głównym akcjonariuszem Mercator Medical S.A. jest Anabaza Ltd. – 60,13% Pozostałe akcje – 39,87%. – są w rękach akcjonariuszy prywatnych. Produkty Obecnie Mercator Medical S.A. posiada w swojej ofercie około 120 produktów własnych oraz produkty renomowanych międzynarodowych marek. Spółka sprzedaje je do 70 krajów na pięciu kontynentach (2% udziału w rynku globalnym). Poszczególne produkty były wprowadzane od 1997 roku, kiedy to rozpoczęła się produkcja i dystrybucja własnej marki rękawic medycznych Comfort, Santex oraz Proster aż do 2012 roku, w którym nastąpiło poszerzenie oferty o zestawy obłożeń pola operacyjnego i specjalistyczne serwety chirurgiczne. W tym okresie wdrożono także diagnostyczne rękawice bezpudrowe o obniżonej zawartości protein lateksu – Comfort PF i DermaGel oraz diagnostyczne rękawice winylowe Vinylex, będące pierwszym dostępnym w Polsce zamiennikiem rękawic lateksowych. W 2005 roku spółka rozpoczęła współpracę dystrybucyjną z firmą Ansell. W tym samym roku Mercator Medical S.A. wprowadził na rynek specjalistyczne rękawice chirurgiczne Orthopeg, Microtex, Gynoglove i Syntec NEOPRENE, rękawice dla stomatologów Texident, rękawice dla procedur o podwyższonym ryzyku zakażenia, rękawice diagnostyczne jałowe ProHand oraz rękawice winylowe bezpudrowe. Tuż po podjęciu decyzji o zakupie fabryki rękawic w Tajlandii spółka poszerzyła ofertę o nową grupę produktów opatrunki medyczne obejmujące: kompresy z gazy, kompresy włókninowe, kompresy wysokochłonne, przylepce na różnych nośnikach, opatrunki do mocowania kaniul, opatrunki chirurgiczne, opaski gipsowe, opaski podtrzymujące i rękawy opatrunkowe. Nagrody i wyróżnienia Ogólnopolski Przegląd Medyczny – Produkt roku 2003 dla diagnostycznych rękawic winylowych Vinylex. Nagroda czasopisma Puls Biznesu – Gazele Biznesu w latach 2003, 2004, 2012, 2013, 2014, 2015, 2016, 2017, 2018 i 2019. Wyróżnienie w VIII edycji Ogólnopolskiego Konkursu Gepardy Biznesu 2013 i w Ogólnopolskim Konkursie Światowa Firma 2013 oraz 2014. Światowa Firma 2013 – wyróżnienie w rankingu Instytutu Nowoczesnego Biznesu. Globalny Lider Przyszłości w konkursie Go Global w 2014 roku. Diamenty Forbesa 2015 i 2019. Wyróżnienie Mercator Medical S.A. w konkursie Dobry Wzór 2015. Wyróżnienie dla Prezesa Grupy Mercator Medical doktora Wiesława Żyznowskiego 16. edycji konkursu EY Przedsiębiorca Roku w 2018 roku. Brązowy Finalista Polish Project Excellence Award 2019 w kategorii Projekty Inwestycyjne – za zakończony z sukcesem projekt budowy fabryki rękawic nitrylowych w Tajlandii. Wyróżnienie w kategorii Debiut w XXII edycji rankingu Lista 500 dziennika „Rzeczpospolita” w 2020 roku. Mercator Medical S.A. otrzymał Orła „Rzeczpospolitej” za szybki rozwój i obecność na rynkach całego świata. Przypisy Polskie przedsiębiorstwa medyczne Przedsiębiorstwa w Krakowie Przedsiębiorstwa założone w Polsce w 1996 Spółki akcyjne

3460399

https://pl.wikipedia.org/wiki/Something%20Wicked

Something Wicked

Something Wicked (w Polsce także Złego coś się skrada) – amerykański film fabularny z 2014 roku, napisany przez Joego Collerana i wyreżyserowany przez Darina Scotta. W rolach głównych wystąpili w nim Shantel VanSanten, Brittany Murphy, James Patrick Stuart oraz John Robinson. Film został zrealizowany w roku 2009, jednak przez pięć lat od powstania nie wszedł do dystrybucji. Jego premiera nastąpiła 4 kwietnia 2014. Jest to ostatni projekt w filmografii Murphy, która zmarła w grudniu 2009, dedykowany pamięci aktorki. Tytuł filmu nawiązuje do cytatu z Makbeta Williama Szekspira. Fabułę scenariusza zainspirowały autentyczne wydarzenia. Opis fabuły Christine, która planuje ślub ze swoim chłopakiem Jamesem, traci matkę i ojca w wypadku samochodowym. Wkrótce po tym zdarzeniu w jej życiu zaczyna dochodzić do tajemniczych zdarzeń: czuje się prześladowana, zaczyna widywać i słyszeć zmarłych rodziców. Doktor Susan Webb, małżonka brata dziewczyny, twierdzi, że przejawia ona objawy zespołu stresu pourazowego. Obsada Shantel VanSanten − Christine Webb Brittany Murphy − Susan Webb James Patrick Stuart − Bill Webb John Robinson − James Campbell Julian Morris − Ryan Anderson Robert Blanche − John Anderson Wydanie filmu Światowa premiera Something Wicked odbyła się 4 kwietnia 2014 roku w Eugene w stanie Oregon. Tydzień później, 11 kwietnia, film wszedł do ograniczonej dystrybucji w kinach na terenie Stanów Zjednoczonych. 17 marca 2015 nastąpiła premiera obrazu na rynku DVD/Blu-ray oraz na platformach VOD. W Brazylii film wydano pod tytułem Algo Maligno. Linki zewnętrzne Oficjalna strona internetowa filmu Przypisy Amerykańskie filmy z 2009 roku Amerykańskie filmy z 2014 roku Amerykańskie filmy z gatunku horror Amerykańskie dreszczowce

3460400

https://pl.wikipedia.org/wiki/Stanis%C5%82aw%20Ma%C5%9Blanka

Stanisław Maślanka

Stanisław Maślanka ps. „Legenda” (ur. w 1924 w Kowlu w województwie wołyńskim, zm. 17 kwietnia 2015) – polski żołnierz podziemia niepodległościowego w czasie II wojny światowej w ramach struktur AK, działacz podziemia antykomunistycznego w ramach organizacji WiN, major WP w stanie spoczynku, działacz kombatancki, Prezes Honorowy Inspektoratu Chełmskiego Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość”. Życiorys W czasie II wojny światowej od 1943 roku działał w konspiracji w ramach struktur Armii Krajowej pracując jednocześnie jako kolejarz (był kurierem AK). Następnie wstąpił w szeregi 27 Wołyńskiej Dywizji AK biorąc udział w walkach z sowietami na Wołyniu i ziemi chełmskiej. Od maja 1945 roku działał w oddziale WiN dowodzonym przez Henryka Lewczuka ps. Młot. W okresie od czerwca 1946 do marca 1947 roku piastował funkcję zastępcy dowódcy oddziału. Dowodził kilkoma potyczkami z jednostkami UB i KBW (nie brał jednak udziału w akcji uwolnienia więźniów Powiatowego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Hrubieszowie). W marcu 1947 roku wraz z Lewczukiem i resztą oddziału dokonał ujawnienia. Osiadł we Wrocławiu. W 1950 roku został aresztowany przez UB i skazany na karę śmierci zamienioną następnie po 6 miesiącach pobytu w areszcie na karę dożywocia. Wyrok odbywał w Zakładzie Karnym we Wronkach oraz Zakładzie Karnym w Rawiczu. Stanisław Maślanka został zwolniony z aresztu w grudniu 1956 roku. Mieszkał w Warszawie. Przez wiele lat był pracownikiem Instytutu Tele- i Radiotechnicznego (ITR). Udzielał się jako działacz kombatancki, angażując się między innymi w akcje upamiętnienia żołnierzy 27 Wołyńskiej Dywizji AK. Stanisław Maślanka zmarł 17 kwietnia 2015 roku i został pochowany 24 kwietnia tego samego roku na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie (kwatera 8L-1-23). Wybrane odznaczenia Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Przypisy Członkowie Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość Ludzie urodzeni w Kowlu Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita) Osoby skazane na karę śmierci w Polsce w ramach represji stalinowskich Pochowani na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie Żołnierze i działacze podziemia antykomunistycznego (1944–1956) Urodzeni w 1924 Więźniowie więzienia we Wronkach (Polska Ludowa) Więźniowie więzienia w Rawiczu (Polska Ludowa) Zmarli w 2015 Żołnierze 27. Wołyńskiej Dywizji Piechoty AK

3460403

https://pl.wikipedia.org/wiki/1.%20deild%20kvinnur%20%281991%29

1. deild kvinnur (1991)

W roku 1991 odbyła się 7. edycja 1. deild kvinnur – pierwszej ligi piłki nożnej kobiet na Wyspach Owczych. W rozgrywkach wzięło udział 8 klubów z całego archipelagu. Tytułu mistrzowskiego broniła drużyna Skála ÍF, jednak przejął go od niej klub ÍF Fuglafjørður, zdobywając go po raz pierwszy w swojej historii. Uczestnicy Rozgrywki Tabela ligowa Wyniki spotkań 1991 w piłce nożnej Rozgrywki piłkarskie na Wyspach Owczych 1991 na Wyspach Owczych

3460405

https://pl.wikipedia.org/wiki/Sa%C5%82atka%20ziemniaczana

Sałatka ziemniaczana

Sałatka ziemniaczana () – potrawa kuchni niemieckich oraz kuchni pozostających pod wpływami niemieckimi. Sałatka przygotowywana jest przede wszystkim z ugotowanych i pokrojonych w kostkę ziemniaków oraz z posiekanej cebuli. Doprawiana jest olejem i octem (sokiem z cytryny) lub majonezem oraz solą i pieprzem. Sałatka ziemniaczana w wersji podstawowej, zaliczana jest do potraw postnych. Inne opcjonalne dodatki to: marchew, pietruszka, seler korzeniowy, ogórki marynowane lub kiszone, a nawet kiełbasa, boczek wędzony lub filety śledziowe. Wersję doprawioną majonezem przygotowuje się zwykle dzień przed podaniem. Przepis na sałatkę ziemniaczaną podał Jan Milikowski w wydanej przez siebie książce Potrawy z kartofli (1842). Lucyna Ćwierczakiewiczowa w swojej książce kucharskiej 365 obiadów (1860) podała przepis na „Sałatę z kartofli ze śledziami”. Na potrawę składały się ziemniaki ugotowane w mundurkach, niemaczane śledzie, ogórki konserwowe (korniszony), cebula, oliwa, ocet, sól, pieprz i cukier. Kartoffelsalat na liście polskich produktów tradycyjnych Sałatka o nazwie „Kartoffelsalat” została wpisana 28 sierpnia 2006 na Listę produktów tradycyjnych Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi w kategorii „Gotowe dania i potrawy” w województwie opolskim. Potrawa ta bywa też nazywana „szałotem śląskim” lub „szałotem kartoflanym z boczkiem wędzonym”. Składają się na nią m.in. pokrojone w drobną kostkę ziemniaki, marchewki, ogórki kiszone, stopiony boczek wędzony i cebula. Jak podaje Ministerstwo, sałatkę tego typu można przygotować w wersji postnej, np. zastępując ogórek kiszony i boczek wędzony selerem korzeniowym i pietruszką, a do całości dodając majonez i musztardę. Zastępując zaś jedynie boczek drobno pokrojonymi śledziami w oleju otrzymuje się wersję podawaną m.in. podczas kolacji wigilijnej. Zobacz też szałot sałatka jarzynowa Przypisy Kuchnia polska Kuchnia niemiecka Kuchnia galicyjska Kuchnia austriacka Kuchnia śląska Potrawy z ziemniaków Sałatki Polskie produkty tradycyjne

3460410

https://pl.wikipedia.org/wiki/Renata%20Zalewska

Renata Zalewska

Renata Maria Zalewska – polska okulistka, doktor habilitowany medycyny. Życiorys Dyplom lekarski zdobyła na Akademii Medycznej w Białymstoku (od 2008 roku Uniwersytet Medyczny) i na tej uczelni pracuje do dziś. Habilitowała się w 2009 roku na podstawie oceny dorobku naukowego i pracy pod tytułem "Wpływ efektywnej trabekulektomii na przepływ krwi w naczyniach pozagałkowych u chorych na jaskrę". Jest adiunktem w Klinice Okulistyki Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku. Należy do Polskiego Towarzystwa Okulistycznego. Swoje prace publikowała w czasopismach krajowych i zagranicznych, m.in. w Klinice Ocznej i Okulistyce. Zainteresowania kliniczne i badawcze R. Zalewskiej dotyczą m.in. jaskry. Zobacz też Okuliści związani z Białymstokiem: Alina Bakunowicz-Łazarczyk Zofia Mariak Małgorzata Mrugacz Ewa Proniewska-Skrętek Przypisy Bibliografia Linki zewnętrzne Bibliografia publikacji w zasobach Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku Spis publikacji w serwisie PubMed Absolwenci Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku Polscy okuliści Wykładowcy Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku Urodzeni w XX wieku

3460417

https://pl.wikipedia.org/wiki/Anders%20Morath

Anders Morath

Anders Morath (ur. 1944) – szwedzki brydżysta, World Life Master oraz Senior International Master (WBF), European Grand Master (EBL). Anders Morath jest współautorem (wraz z Sven-Olov Flodquistem) systemu licytacyjnego Carrot Club. Wyniki brydżowe Olimpiady Na olimpiadach uzyskał następujące rezultaty: Zawody światowe W światowych zawodach zdobył następujące lokaty: Zawody europejskie W europejskich zawodach zdobył następujące lokaty: Klasyfikacja Przypisy Linki zewnętrzne Zobacz też Brydż sportowy Szwedzcy brydżyści Urodzeni w 1944

3460418

https://pl.wikipedia.org/wiki/Teofanis%20Dzandaris

Teofanis Dzandaris

Teofanis (Fanis) Dzandaris (gr. Θεοφάνης (Φάνης) Τζανδάρης; ur. 13 czerwca 1993 roku w Sochos, Grecja) – grecki piłkarz, grający na pozycji środkowego pomocnika. Kariera piłkarska Kariera klubowa Rozpoczął karierę piłkarską w klubie juniorów PAOK FC. 1 lipca 2012 roku podpisał kontrakt z seniorskim zespołem tej drużyny, która występowała wówczas w Superleague Ellada. Jednak już 31 sierpnia tegoż roku został wypożyczony do klubu Anagennisi Epanomi, który wówczas występował w II lidze. W sezonie 2012/2013 zajął z tym zespołem, ostatnie, 16. miejsce, co oznaczało spadek do III ligi. Po zakończeniu tych rozgrywek powrócił z wypożyczenia do PAOK Saloniki. W kolejnym sezonie jego ekipa ponownie zajęła 2. pozycję i stoczyła walkę o miejsce do eliminacji w Lidze Mistrzów. Jednak on sam 7 stycznia 2014 roku został wypożyczony do klubu Apollon Kalamaria, w którym występował do końca sezonu. Zespół ten występował wówczas w II lidze. Sezon 2013/2014 zakończył z tą drużyną na 7. miejscu. 30 czerwca 2014 roku powrócił z wypożyczenia do drużyny z Salonik. W sezonie 2014/2015 uczestniczył w barwach PAOK w rozgrywkach Ligi Europy. Zagrał po 90 minut we wszystkich 6 meczach w grupie K. Zdobył jedną z bramek (w 90. minucie) w rozgrywanym na własnym stadionie spotkaniu z Dynama Mińsk. Jego zespół wygrał ten mecz 6–1. Jednak ostatecznie jego drużyna zajęła 3. miejsce w grupie i pożegnała się z tymi rozgrywkami. 30 czerwca 2015 roku dobiegł końca jego kontrakt z klubem PAOK FC, po czym na zasadzie wolnego transferu przeszedł do zespołu Olympiakos SFP. Kariera reprezentacyjna Teofanis Dzandaris nie występował dotychczas w młodzieżowych, ani seniorskich reprezentacjach Grecji. Przypisy Greccy piłkarze Piłkarze PAOK FC Piłkarze PAE Apolon Pondu Piłkarze Olympiakosu SFP Piłkarze Panioniosu GSS Urodzeni w 1993

3460419

https://pl.wikipedia.org/wiki/Newbiggin%20in%20Teesdale

Newbiggin in Teesdale

Newbiggin – osada i civil parish w Anglii, w hrabstwie Durham. W 2011 civil parish liczyła 146 mieszkańców. Przypisy Linki zewnętrzne Wsie w hrabstwie Durham Civil parishes w hrabstwie Durham

3460422

https://pl.wikipedia.org/wiki/Wojciech%20Rotowski

Wojciech Rotowski

Wojciech Rotowski (ur. 23 sierpnia 1993 w Warszawie) – polski aktor teatralny, filmowy i dubbingowy. Dyplomowany iluzjonista. Certyfikowany pirotechnik. Życiorys Ukończył Szkołę Muzyczną I stopnia im. Henryka Wieniawskiego (saksofon, fortepian), 21 Społeczne Liceum Ogólnokształcące im. Jerzego Grotowskiego oraz Państwową Szkołę Sztuki Cyrkowej w Warszawie (2012) – jest dyplomowanym iluzjonistą. W 2016 roku ukończył Warszawską Szkołę Filmową na kierunku Reżyseria: Montaż filmowy. Występował w Teatrze Muzycznym „Roma”. Od 2010 roku jest członkiem Europejskiego Klubu Iluzjonistów. Jest znany z serialu „Do dzwonka” gdzie wcielał się w postać Matiego. Podkładał głos Fabianowi Ruterowi w serialu Nickelodeon, „Tajemnice domu Anubisa”. Napisał scenariusz, wyreżyserował oraz gra główną rolę w spektaklu „Czarodziej” w teatrze Palladium w Warszawie. Jest założycielem agencji artystycznej Magic Crew, a prywatnie wielkim fanem „Władcy Pierścieni” i trylogii „Hobbita”. Role filmowe 2015: Nie rób scen – iluzjonista „Magic Mike” (odc. 5) 2014: Plus minus – żołnierz 2014: Ojciec Mateusz – Bono (odc. 152) 2013: Ojciec Mateusz – Artur Prokop (odc. 134) od 2012: Na Wspólnej – Jarek Berg 2012: Prawo Agaty – Paweł Sitnik, II seria odc. 1 2012: Wałęsa. Człowiek z nadziei – chłopak 2012: Do dzwonka Cafe – Mati 2010–2011: Do dzwonka – Mati, sezon 2 2010–2011: Prosto w serce – Jakub Dobroś 2010: Hotel 52 – Patryk (odc. 13) 2005: Niania – chłopiec Role teatralne 2016: Hawaje, czyli przygody siostry Jane – Peter, reż. M. Sławiński, Teatr „Capitol” w Warszawie 2015: Czarodziej – Czarodziej, reż. Wojciech Rotowski, Teatr Palladium w Warszawie 2012: Piotruś Pan – Piotruś, reż. J. Połoński, Teatr „Capitol” w Warszawie 2011: Aladyn jr. – Aladyn, reż. W. Kępczyński, Teatr Muzyczny „Roma” w Warszawie 2007: Akademia Pana Kleksa – Adaś Niezgódka, reż. Wojciech Kępczyński, Teatr Muzyczny „Roma” w Warszawie, Teatr Muzyczny Rampa (2002/2010) 2009: Świat Bastiana – bohater, przygotowanie, nadzór i wykonanie elementów iluzjonistycznych i pirotechnicznych, reż. T. Kurpias 2009: Obcy – Julek, reż. T. Kurpias 2006: Przygody Sary – nagranie piosenek do spektaklu i na płytę, reż. T. Kurpias 2005: Mały Książę – mały pilot, zespół taneczny, reż. T. KurpiaS 2004: Dziewczyna i chłopak, czyli heca na 14 fajerek – Tomek – Łukasz, reż. T. Kurpias 2004: O dobry dzień – Mateusz, reż. T. Kurpias Inne dokonania 2016: Nos – opracowanie efektów iluzjonistyczno – pirotechnicznych, reż. J. Wiśniewski, OCH Teatr 2015: Prapremiera Dreszczowca – opracowanie i wykonanie efektów iluzjonistyczno – pirotechnicznych, reż. G. Warchoł, OCH Teatr 2015: Calineczka – konsultacje iluzjonistyczne, reż. M. Szabłowska, Teatr Komedia 2014: Jak zostałam wiedźmą – efekty iluzjonistyczne i pirotechniczne, reż. A. Glińska 2014: Wiśniowy sad – efekty iluzjonistyczne i pirotechniczne, reż. A. Glińska 2012: Violetta – Thomas Heredia (polski dubbing) 2011–2013: Tajemnice domu Anubisa – Fabian Ruter (polski dubbing) 2010: Jak Karolek został Papieżem – Karolek, Teatr Polskiego Radia 2009: Jeziorany, Teatr Polskiego Radia 2009: Teleranek w TVP1 – prowadzący program od 2008: nagrania dubbingowe dla TV (m.in. dla Disney Chanel, Disney XD, Nickelodeon, Jetix, Mini Mini, TVP1), kina oraz na DVD Przypisy Bibliografia Urodzeni w 1993 Polscy aktorzy dubbingowi Ludzie urodzeni w Warszawie

3460429

https://pl.wikipedia.org/wiki/Edward%20Farnese%20%281666%E2%80%931693%29

Edward Farnese (1666–1693)

Edward Farnese (wł. Odoardo Farnese; ur. 12 sierpnia 1666 w Colorno, zm. 6 września 1693 w Parmie) – następca tronu księstwa Parmy jako syn Ranuccio II Farnese. Gdyby objął tron, panowałby jako Edward II (Odoardo II). Urodził się jako trzecie dziecko (i pierwszy syn) Ranuccio II Farnese, księcia parmeńskiego w latach 1646–1694 oraz jego drugiej żony Izabeli d'Este, córki księcia Reggio i Modeny Franciszka I d'Este oraz Marii Katarzyny Farnese. Ranuccio II po śmierci Izabeli poślubił jej siostrę Marię. Przez to małżeństwo przyrodnimi braćmi Edwarda byli Franciszek (1678–1727) i Antoni (1679–1731), którzy zostali książętami Parmy. Natomiast jego rodzoną siostrą była Małgorzata Maria, księżna Modeny i Reggio przez małżeństwo z Franciszkiem II d'Este. Urodził się w pałacu książęcym w Colorno. Zaledwie 12 dni po jego porodzie zmarła jego matka, Izabela d'Este. 17 maja 1690 w parmeńskiej katedrze poślubił Dorotę Zofię Wittelsbach, córkę wpływowego elektora palatyńskiego Filipa Wilhelma i Elżbiety Amalii Hessen-Darmstadt. Żona wniosła dość duży posag. Małżeństwo doczekało się dwójki dzieci: Aleksandra Ignacego (6 grudnia 1691 - 5 sierpnia 1693); Elżbiety Farnese (25 października 1692 - 11 lipca 1766), faktycznej dziedziczki księstwa po śmierci Antoniego Farnese oraz żony króla Hiszpanii Filipa V Burbona. Edward Farnese zmarł niespodziewanie 6 września 1693 w wieku 27 lat. Zaledwie miesiąc przed nim zmarł jego jedyny syn. Ponieważ w momencie śmierci Edwarda żył jeszcze jego ojciec, następcą tronu został jego młodszy brat przyrodni Franciszek, który przejął władzę rok później i wkrótce poślubił wdowę po Edwardzie. Bibliografia Genealogia rodu Farnese Biografia w encyklopedii Treccani Edward Farnese Urodzeni w 1666 Zmarli w 1693 Następcy tronu

3460439

https://pl.wikipedia.org/wiki/Shotton

Shotton

Shotton (civil parish) – civil parish w hrabstwie Durham (Anglia) Shotton Colliery Shotton (Easington) – miejscowość w hrabstwie Durham (Anglia) Shotton (Sedgefield) – miejscowość w hrabstwie Durham (Anglia) Shotton (Teesdale) – miejscowość w hrabstwie Durham (Anglia) Shotton (Northumberland) – miejscowość w hrabstwie Northumberland (Anglia) Shotton – miejscowość w Walii, w Flintshire Shotton – stacja kolejowa w miejscowości Shotton, w hrabstwie Flintshire, w Walii

3460441

https://pl.wikipedia.org/wiki/The%20Battle%20of%20the%20Somme

The Battle of the Somme

The Battle of the Somme (pol. Bitwa nad Sommą) – brytyjski propagandowy film niemy z 1916 w reżyserii Geoffreya H. Malinsa o początkowej fazie (lipiec) bitwy nad Sommą w czasie I wojny światowej. W 2005 UNESCO wpisało film na listę Pamięć Świata. Fabuła Głównymi bohaterami filmu są żołnierze Brytyjskiego Korpusu Ekspedycyjnego biorący udział w bitwie. Reżyser Geoffrey H. Malins stworzył reportaż o wojnie nagrywając „na gorąco” to co dzieje się podczas bitwy i pokazując w maksymalnie realistyczny sposób brutalność i okrucieństwo wojny. Przypisy Linki zewnętrzne The Battle of the Somme w bazie YouTube Brytyjskie filmy z 1916 roku Brytyjskie filmy dokumentalne Brytyjskie filmy wojenne Brytyjskie filmy propagandowe Brytyjskie filmy nieme Brytyjskie filmy czarno-białe Obiekty z listy Pamięć Świata

3460444

https://pl.wikipedia.org/wiki/Shotton%20%28civil%20parish%29

Shotton (civil parish)

Shotton – civil parish w Anglii, w hrabstwie Durham, w dystrykcie (unitary authority) County Durham. W 2011 civil parish liczyła 4359 mieszkańców. Przypisy Civil parishes w hrabstwie Durham

3460449

https://pl.wikipedia.org/wiki/Canada%20Women%E2%80%99s%20Sevens%202015

Canada Women’s Sevens 2015

Canada Women’s Sevens 2015 – pierwsza edycja wchodzącego w skład World Rugby Women’s Sevens Series turnieju Canada Women’s Sevens przeznaczonego dla żeńskich reprezentacji narodowych w rugby 7. Odbyła się w dniach 18–19 kwietnia 2015 roku na Westhills Stadium w Langford będąc czwartym turniejem sezonu 2014/2015. Informacje ogólne Rozegrane na Westhills Stadium zawody były czwartym turniejem sezonu 2014/2015 World Rugby Women’s Sevens Series i wzięło w nich udział dwanaście reprezentacji – jedenastu stałych uczestników cyklu oraz zaproszona reprezentacja Brazylii. Podział na grupy oraz rozkład gier zostały opublikowane przez World Rugby w połowie marca 2015 roku. Drużyny rywalizowały w pierwszym dniu systemem kołowym podzielone na trzy czterozespołowe grupy, po czym w drugim dniu osiem najlepszych awansowało do ćwierćfinałów, a pozostałe cztery zmierzyły się w walce o Bowl'. Składy zespołów. Pierwszy dzień bez porażki zakończyły Nowozelandki, Australijki i Kanadyjki. Sensacją drugiego dnia było ćwierćfinałowa porażka reprezentacji Australii z Rosjankami, które następnie dotarły do finału, w którym uległy niepokonanym w tym sezonie Nowozelandkom. Najwięcej punktów zdobyła Kanadyjka Ghislaine Landry. Faza grupowa Grupa A Grupa B Grupa C Faza pucharowa Cup + Plate Bowl Klasyfikacja końcowa Przypisy Bibliografia World Rugby Women’s Sevens Series (2014/2015) Canada Women’s Sevens 2015 w Kanadzie

3460452

https://pl.wikipedia.org/wiki/Gruczo%C5%82y%20policzkowe

Gruczoły policzkowe

Gruczoły policzkowe (glandulae buccales) – gruczoły egzokrynowe leżące w policzkach. Gruczoły policzkowe znajdują się w obrębie policzków. Leżą one pomiędzy błoną śluzową a warstwą mięśniową policzków lub też w obrębie mięśnia budującego środkową warstwę policzka. Posiadają one ujścia prowadzące do przedsionka jamy ustnej. Gruczoły te dzieli się na następujące zgrupowania (zazwyczaj występują jedynie 2 najpierw wymienione): gruczoły policzkowe dogrzbietowe (glandulae buccales dorsales), zwane również szczękowymi gruczoły policzkowe dobrzuszne (glandulae buccales ventrales), nazywane także żuchwowymi gruczoły policzkowe środkowe (glandulae buccales intermediae) – jest to zgrupowanie pośrednie w stosunku do dwóch uprzednio wymienionych, obserwowane u przeżuwaczy Pewna odrębność anatomiczna występuje również u drapieżnych. Na miejsce gruczołów policzkowych szczękowych mają one gruczoł jarzmowy (glandula zygomatica). Przypisy Bibliografia Gruczoły jamy ustnej

3460461

https://pl.wikipedia.org/wiki/Asterios%20Jakumis

Asterios Jakumis

Asterios Jakumis (gr. Αστέριος Γιακουμής; ur. 3 maja 1988 roku w Kiminie) – grecki piłkarz, grający na pozycji bramkarza. Kariera piłkarska Kariera klubowa Rozpoczął karierę piłkarską w klubie juniorów Agrotikos Asteras. 1 lipca 2006 roku podpisał kontrakt z seniorskim zespołem tej drużyny, która występowała wówczas w II lidze. W sezonie 2006/2007 z drużyną uplasował się na 9. pozycji. W następnym sezonie jego zespół zajął 8. lokatę. W sezonie 2008/2009 zakończył z ekipą rozgrywki na 7. miejscu. W kolejnym sezonie uplasował się z drużyną na 10. pozycji. PO zakończeniu rozgrywek, 30 sierpnia 2010 roku, przeszedł za kwotę 120 tysięcy € do klubu PAOK FC, który wówczas występował w Superleague. W sezonie 2010/2011 jego drużyna uplasowała się na 4. pozycji, dzięki czemu zakwalifikowała się do baraży o eliminacje do Ligi Mistrzów. W dodatkowych meczach jego drużyna zajęła jednak drugie miejsce. Na pocieszenie temu klubowi pozostał udział w rozgrywkach Ligi Europy. 31 sierpnia 2011 roku zawodnik został wypożyczony do swojego byłego klubu – Agrotikos Asteras. Z wypożyczenia powrócił 30 czerwca 2012 roku. W sezonie 2012/2013 jego drużyna zajęła 2. miejsce i ponownie mogła wziąć udział w barażach o eliminacje do Ligi Mistrzów. Tym razem PAOK wygrał te baraże i wystąpił w III rundzie kwalifikacyjnej Ligi Mistrzów. W kolejnym sezonie jego ekipa znów zajęła 2. pozycję i ponownie skoczyła walkę o miejsce do eliminacji w Lidze Mistrzów. Tym razem jego zespół zajął drugie miejsce w barażach, ustępując Panathinaikosowi AO. Na pocieszenie klub z Salonik wystąpił w Lidze Europy. Z klubem PAOK FC wiąże go umowa do 30 czerwca 2015 roku. Kariera reprezentacyjna Asterios Jakumis wystąpił dotychczas w młodzieżowej reprezentacjach Grecji U21, w której barwach rozegrał4 spotkania. Debiut w niej zaliczył 3 marca 2010 roku w Doncaster w meczu przeciwko Anglii U21. Grecja wygrała to spotkanie 1–2, a sam zawodnik rozegrał pełne 90 minut. Przypisy Urodzeni w 1988 Piłkarze PAOK FC Greccy piłkarze

3460462

https://pl.wikipedia.org/wiki/Epoka%20gustawia%C5%84ska

Epoka gustawiańska

Epoka gustawiańska – okres w historii Szwecji, gdy królem był Gustaw III (1772-1792) i Gustaw IV Adolf (1792-1809). Jest to jedna z najbarwniejszych epok w historii Szwecji ponieważ król interesował się modą, kulturą, sztuką. Nie był to jednak okres potęgi Szwecji, który przypada na lata 1611-1721, na okres panowania króla Karola XI, Karola XII i Karola XIII. W 1772 roku po objęciu władzy po bezkrwawym przewrocie, Gustaw III zyskał władzę absolutną i zainicjował program reform, a mianowicie odebrał przywileje szlachcie i zainwestował w politykę zagraniczną sporo pieniędzy. Gustaw III został śmiertelnie raniony z pistoletu na balu maskowym. Zbrodnia ta stała się natchnieniem dla Giuseppe Verdiego do napisania opery Bal maskowy. Królobójca był przed skazaniem na śmierć 3 dni chłostany przez poddanych. Za panowania Jego syna Gustawa IV, Szwecja uczestniczyła w wojnach napoleońskich oraz w wyniku wojny z Rosją straciła zwierzchność nad Finlandią. Moda, kultura i sztuka W połowie XVIII wieku wykształcił się styl klasycystyczny odwołujący się do starożytności i greckiej kultury. Gustaw III odwoływał się do myśli oświecenia i stylu francuskiego tamtej epoki. Moda tego okresu nazywana była modą stylu gustawiańskiego. Kolory dominujące w stylu, to kolor szary i szare błękity. W niezamożnym państwie zarówno eleganckie, jak i zwyczajne sprzęty robiono z drewna sosnowego. Marmur znajdował się na deskach blatów i komód. Wynaleziono wtedy rozkładane stoły i szuflady ukryte pod blatami. Wnętrza gustawiańskich pomieszczeń charakteryzuje skromność oraz umiar. Meble pokrywano grubym płótnem, w paski albo kratki. W gustawiańskiej aranżacji wnętrz zawsze znajdowało się krzesło z owalnym oparciem. Meble pomalowane były farbą, na biało, wytapicerowane i ozdabione. Wzory mebli były upraszczane tak, jak to miało to miejsce we Francji na początku klasycyzmu i u schyłku rokoko. W 1778 roku Gustaw III wprowadził styl dworski wzorowany na stylu francuskim mający na celu zapobieżenie hołdowaniu modzie. Popularne było, w tym okresie, spotykanie się w oberżach. Przypisy Bibliografia Szwecja w XVIII wieku

3460463

https://pl.wikipedia.org/wiki/Malinowa%20G%C3%B3ra

Malinowa Góra

Malinowa Góra (425,9 m) – wzgórze na Wyżynie Olkuskiej, w woj. małopolskim, w gminie Olkusz Malinowa Góra (270,5 m) – wzgórze w Kotlinie Jasielsko-Krośnieńskiej, w woj. podkarpackim, na terenie miasta Krosno Malinowa Góra (632 m) – wzgórze na Pogórzu Spisko-Gubałowskim, w kraju preszowskim Zobacz też Malinowa

3460466

https://pl.wikipedia.org/wiki/Malinowa

Malinowa

Malinowa – wzniesienie w Polsce, w Sudetach Środkowych, w Górach Sowich, w woj. dolnośląskim, w gminie Stoszowice Malinowa – część miasta Tychy Malinowa... – album studyjny Stanisławy Celińskiej Zobacz też Malinowa Góra, Polana Malinowe

3460467

https://pl.wikipedia.org/wiki/Kaszubski%20Oddzia%C5%82%20Stra%C5%BCy%20Granicznej

Kaszubski Oddział Straży Granicznej

Kaszubski Oddział Straży Granicznej – nieistniejący oddział Straży Granicznej z siedzibą w Gdańsku. Formowanie i zmiany organizacyjne Kaszubski Oddział Straży Granicznej powstał na bazie Kaszubskiej Brygady WOP. W terytorialnym zasięgu działania oddziału, terenowymi organami Straży Granicznej byli komendant oddziału, komendanci strażnic i granicznych placówek kontrolnych straży granicznej. Komendant oddziału ppłk SG Tadeusz Kaczyński. Przypisy Bibliografia Oddziały Straży Granicznej Formacje graniczne w Gdańsku

3460471

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ksi%C4%99stwo%20Castro

Księstwo Castro

Księstwo Castro – faktycznie niezależne księstwo, istniejące w latach 1537-1649 w środkowych Włoszech. Miało powierzchnię ok. 650 km², a pod koniec XVI wieku ok. 6 tys. mieszkańców. Obecnie jest to wąski pas przy granicy prowincji Lacjum i Toskania. Składało się z ufortyfikowanej miejscowości Castro (obecnie Ischia di Castro) nad jeziorem Bolsena. Rozciągało się od Morza Tyrreńskiego do rzeczonego jeziora. Jego granice wyznaczały rzeki Marta (wypływająca z Bolsena) oraz Fiora oraz brzeg jeziora Mezzano i wypływającej zeń rzeki Olpeta. Wkrótce do księstwa anektowano również księstwo Latera i hrabstwo Ronciglione. Castro było miastem już od czasów starożytnych, a od średniowiecza istniał tam zamek. Od wieków średnich było pod zwierzchnictwem papiestwa. W 1527 roku zostało najechane przez Giana Galeazzo Farnese po sacco di Roma. W 1534 roku papieżem jako Paweł III został jego krewny Aleksander Farnese. Już 3 lata później nadał księstwo swemu naturalnemu synowi Piotrowi Alojzemu. Po jego zamordowaniu w 1547 roku odziedziczył je jego syn Orazio. Jednocześnie Księstwo Parmy otrzymał jego brat Ottavio Farnese, ale Paweł III planował również to księstwo oddać Orazio, którego chciał skoligacić z królem Francji Henrykiem II. Papież chciał oddać Parmę cesarzowi Karolowi V Habsburgowi, a dla swych potomków przekazać Piacenzę. Rozwścieczony Ottavio sprzymierzył się z wrogiem dziadka, Ferrante Gonzagą, i bezskutecznie próbował odzyskać Parmę. Usłyszawszy tę wiadomość, papież bardzo się rozchorował i na łożu śmierci przekazał Parmę Ottavio. Castro otrzymał ostatecznie po bezdzietnej śmierci Orazio Farnese. Ród Farnese dobrze traktował to księstwo, w praktycznie zniszczonej miejscowości zbudował kościoły oraz zamek książęcy. Kolejny książę Parmy Edward I Farnese wszedł w konflikt z rodem Barberini, co zapoczątkowało wojny o Castro. Podczas wizyty w Rzymie w 1639 książę obraził papieskiego bratanka Taddeo oraz jego żonę. Urażony Taddeo wraz ze swym bratem, kardynałem Antonio, zaczęli dążyć do wojny. Taddeo chciał przy tej okazji uzyskać księstwo Castro dla siebie. Starzejący się papież Urban VIII przystał na plany swych bratanków. Za pretekst posłużyły rzeczywiste długi księcia wobec skarbca papieskiego. W październiku 1641 nakazał zajęcie księstwa Castro jako rekompensaty za te długi. Wobec oporu księcia Farnese 13 stycznia 1642 ekskomunikował go. Następca św. Piotra wprowadził do Castro swoje wojska. Traktat pokojowy podpisał dopiero w 1644 roku, na kilka miesięcy przed swoją śmiercią. Kolejny papież Innocenty X domagał się najpierw od Edwarda, a potem od jego następcy Ranuccio II Farnese odszkodowań i reparacji, obiecanych w traktacie pokojowym. W imieniu Ranuccio księstwem zarządzała jego matka Małgorzata Medycejska. Innocenty X odmówił też uznania nowego biskupa miejscowości. Gdy ten ostatni zmierzał do Castro objąć posiadłość, został zamordowany. Papież o zlecenie morderstwa oskarżył księcia Parmy. Wysłał swoje oddziały do Castro i opanował je 2 września 1649 roku i włączył do Państwa Kościelnego. Na miejscu zrównanego z ziemią miasta postawił kolumnę Tu stało Castro, a siedzibę istniejącej od VIII wieku diecezji przeniesiono do pobliskiego Acquapendente (diecezja w Acquapendente istniała do 1986 roku, gdy włączono ją do diecezji Viterbo). Władcy Castro Piotr Alojzy Farnese (1537-1547) Orazio Farnese (1547-1553) Ottavio Farnese (1537-1588) Aleksander Farnese (1586-1592) Ranuccio I Farnese (1592-1622) Edward I Farnese (1622-1641; 1644-1646) Urban VIII (1641-1644) Ranuccio II Farnese (1646-1649) Przypisy Historyczne państwa na Półwyspie Apenińskim