id
stringlengths 1
7
| url
stringlengths 31
408
| title
stringlengths 1
239
| text
stringlengths 1
297k
|
|---|---|---|---|
3459718 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Steeton | Steeton | Steeton (North Yorkshire) – miejscowość w hrabstwie North Yorkshire (Anglia)
Steeton (West Yorkshire) – miejscowość w hrabstwie West Yorkshire (Anglia)
Steeton with Eastburn – civil parish |
3459720 | https://pl.wikipedia.org/wiki/In%C4%91ija%20%28stacja%20kolejowa%29 | Inđija (stacja kolejowa) | Inđija (serbski: Железничка станица Инђија) – stacja kolejowa w miejscowości Inđija, w Wojwodinie, w okręgu sremskim, w Serbii.
Stacja znajduje się we wschodniej części miasta, na linii Belgrad-Subotica. Jest obsługiwana przez pociągi podmiejskie Beovoz.
Na południowy wschód od stacji w stronę Belgradu istnieje łącznica, która łączy stację z linią do Zagrzebia.
Linie kolejowe
Belgrad – Subotica
Przypisy
Stacje i przystanki kolejowe w okręgu sremskim
Inđija |
3459722 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Mistrzostwa%20Europy%20w%20Zapasach%201998 | Mistrzostwa Europy w Zapasach 1998 | 50. Mistrzostwa Europy w zapasach odbyły się w maju. W stylu klasycznym walczono w Mińsku, a turniej w stylu wolnym kobiet i mężczyzn rozegrano w Bratysławie.
Styl klasyczny
Medaliści
Tabela medalowa
Styl wolny
Medaliści
Tabela medalowa
Kobiety styl wolny
Medaliści
Tabela medalowa
Bibliografia
Dane na foeldeak.com
Mistrzostwa Europy w zapasach
1998 w zapasach
Sport w Bratysławie
Sport w Mińsku
Historia Bratysławy
Historia Mińska |
3459723 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Steeton%20%28West%20Yorkshire%29 | Steeton (West Yorkshire) | Steeton – wieś w Anglii, w West Yorkshire, w dystrykcie Bradford. W 2001 miejscowość liczyła 4105 mieszkańców. Steeton jest wspomniana w Domesday Book (1086) jako Stiuetune.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Strona internetowa
Ordnance Survey linked data
Wsie w hrabstwie West Yorkshire
Bradford |
3459725 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Stowmarket%20%28stacja%20kolejowa%29 | Stowmarket (stacja kolejowa) | Stowmarket (ang: Stowmarket railway station) – stacja kolejowa w miejscowości Stowmarket, w hrabstwie Suffolk, w Anglii.
Stacja znajduje się na Great Eastern Main Line z London Liverpool Street do Norwich. Krzyżuje się tu z linią do Bury St Edmunds. Jest obsługiwane przez Abellio Greater Anglia.
Historia
Stacja została otwarta przez Ipswich and Bury Railway w 1846 roku z budynkiem z czerwonej cegły zaprojektowanym przez Fredericka Barnesa. Budynki kolejowe, które są uznane za zabytki zostały w 1987 odnowione. Linia biegnąca przez stację została zelektryfikowana przez British Rail w 1985 roku.
Charakterystyka
Mały sklep spożywczy na stacji sprzedaje ciepłe i zimne napoje, czasopisma, gazety, przekąski oraz papierosów znajduje się na peronie 2. osoby niepełnosprawne mogą poruszać się między peronami korzystając z przejście w poziomie torów.
Bocznicy w Marsh Lane, na południe od dworca, są wykorzystywane przez Bezpośrednich Rail Services jako lokomotywy punkcie postojowym.Biuro załogi znajduje się na Platformie 1 stacji.
Połączenia
Pociągi Abellio Greater Anglia zatrzymują się w Stowmarket kursują między London Liverpool Street/Ipswich i Norwich, a inne połączenia to kursy między Ipswich i Cambridge lub Peterborough przez Bury St Edmunds.
Linie kolejowe
Great Eastern Main Line
Ipswich to Ely Line
Przypisy
Linki zewnętrzne
Rozkład jazdy
Strona stacji na National Rail
Stacje i przystanki kolejowe w hrabstwie Suffolk |
3459728 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Boiling%20Springs%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29 | Boiling Springs (Karolina Północna) | Boiling Springs – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Cleveland.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3459729 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Belwood | Belwood | Belwood – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Cleveland.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3459736 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Wiktor%20Olijnyk | Wiktor Olijnyk | Wiktor Borysowycz Olijnyk, ukr. Віктор Борисович Олійник, ros. Виктор Борисович Олейник, Wiktor Borisowicz Olejnik (ur. 30 sierpnia 1960 w miasteczku Kelmieńce, w obwodzie czerniowieckim, Ukraińska SRR) – ukraiński piłkarz, grający na pozycji pomocnika lub napastnika, trener piłkarski.
Kariera piłkarska
W 1981 rozpoczął karierę piłkarską w klubie Frunzeneć Sumy. Pierwszy trener O.H. Putiewski. Przed sezonem w 1982 roku dołączył do Bukowyny Czerniowce, z którą w tym samym roku wygrał ukraińską strefę drugiej ligi. Od 1985 do 1986 grał w pierwszoligowym Metałurhu Zaporoże, chociaż miał ofertę od wyższoligowego Metalista Charków. W 1987 powrócił do Bukowyny, a w następnym sezonie został najlepszym strzelcem zespołu (24 goli) i pomógł klubowi wygrać ukraińską strefę drugiej ligi, ale w turnieju finałowym nie dostał się do pierwszej ligi. Następnie Bukowyna Czerniowce ze znanym trenerem Juchymem Szkolnykowym zajęła 2. miejsce w ukraińskiej strefie. Przed rozpoczęciem sezonu 1990 skutecznym strzelcem zainteresowali się drugoligowe Karpaty Lwów, ale ze względu na sytuację rodzinną (w Czerniowcach rósł jego 2-letni syn, przyszły piłkarz Denys) rozegrał w lwowskiej drużynie tylko 5 gier. Potem występował w zagranicznych klubach - w polskiej Cracoviy i bułgarskim FK Chaskowo. Przed i po graniem w nich wracał ciągle do Bukowyny. Latem 1994 przeszedł do klubu Zirka-NIBAS Kirowohrad, a po roku ponownie wyjechał za granicę, tym razem do mołdawskiego Nistru Otaci. Na początku 1996 po raz kolejny wrócił do Bukowyny Czerniowce, w której zakończył karierę piłkarza w roku 1999.
Kariera trenerska
Po zakończeniu kariery piłkarza rozpoczął pracę szkoleniowca. Najpierw pracował w sztabie szkoleniowym klubu Bukowyna Czerniowce jako asystent trenera, a 2010 do 15 października 2013 obejmował stanowisko dyrektora sportowego. Obecnie pracuje jako dyrektor generalny klubu.
Sukcesy i odznaczenia
Sukcesy piłkarskie
Bukowyna Czerniowce
mistrz Ukraińskiej SRR: 1982, 1988
wicemistrz Ukraińskiej SRR: 1989
Sukcesy indywidualne
król strzelców Bukowyny Czerniowce: 24 goli (1988)
Przypisy
Bibliografia
Radzieccy piłkarze
Ukraińscy piłkarze
Radzieccy trenerzy piłkarscy
Ukraińscy trenerzy piłkarscy
Piłkarze Bukowyny Czerniowce
Piłkarze Cracovii
Piłkarze Frunzeńca Sumy
Piłkarze Karpat Lwów
Piłkarze Metałurha Zaporoże
Piłkarze Nistru Otaci
Piłkarze Zirki Kropywnycki
Urodzeni w 1960 |
3459737 | https://pl.wikipedia.org/wiki/K%C4%99trzyn%20%28gromada%29 | Kętrzyn (gromada) | Kętrzyn (do 30 VI 1960 Biedaszki) – dawna gromada, czyli najmniejsza jednostka podziału terytorialnego Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w latach 1954–1972.
Gromady, z gromadzkimi radami narodowymi (GRN) jako organami władzy najniższego stopnia na wsi, funkcjonowały od reformy reorganizującej administrację wiejską przeprowadzonej jesienią 1954 do momentu ich zniesienia z dniem 1 stycznia 1973, tym samym wypierając organizację gminną w latach 1954–1972.
Gromadę Kętrzyn z siedzibą GRN w mieście Kętrzynie (nie wchodzącym w jej skład) utworzono 1 lipca 1960 w powiecie kętrzyńskim w woj. olsztyńskim w związku z przeniesieniem siedziby GRN gromady Biedaszki z Biedaszek do Kętrzyna i zmianą nazwy jednostki na gromada Kętrzyn.
30 czerwca 1968 do gromady Kętrzyn włączono: a) wsie Stara Różanka oraz przysiółek Szaty Małe ze zniesionej gromady Nowa Różanka; b) wsie Mała Nowa Wieś i Wajsznory, PGR-y Głobie, Sławkowo i Windykajmy, przysiółki Brzeźnica i Jurki, leśniczówkę Borek oraz strażnicę LOK Wilamowo z gromady Kruszewiec – w tymże powiecie.
22 grudnia 1971 do gromady Kętrzyn włączono miejscowości Bałowo, Godzikowo, Koczrki, Langanki, Nakomiady, Paganowo, Paganówko, Przeczniak, Salpik, Salpik Dolny, Salpik Średni, Sykstyny, Ugiertowo i Zalesie Kętrzyńskie ze zniesionej gromady Nakomiady w tymże powiecie.
Gromada przetrwała do końca 1972 roku, czyli do kolejnej reformy gminnej. 1 stycznia 1973 w powiecie kętrzyńskim utworzono gminę Kętrzyn.
Przypisy
Kezzxtrzyn |
3459738 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Tabor%20City | Tabor City | Tabor City – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Columbus.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3459739 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ko%C5%82odzieje%20%28gromada%29 | Kołodzieje (gromada) | Kołodzieje (do 31 XII 1960 Trumiejki) – dawna gromada, czyli najmniejsza jednostka podziału terytorialnego Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w latach 1954–1972.
Gromady, z gromadzkimi radami narodowymi (GRN) jako organami władzy najniższego stopnia na wsi, funkcjonowały od reformy reorganizującej administrację wiejską przeprowadzonej jesienią 1954 do momentu ich zniesienia z dniem 1 stycznia 1973, tym samym wypierając organizację gminną w latach 1954–1972.
Gromadę Kołodzieje z siedzibą GRN w Kołodziejach utworzono 1 stycznia 1961 w powiecie iławskim w woj. olsztyńskim w związku z przeniesieniem siedziby GRN gromady Trumiejki z Trumiejek do Kołodziejów i zmianą nazwy jednostki na gromada Kołodzieje.
Gromadę zniesiono 22 grudnia 1971, a jej obszar włączono do gromady Prabuty w tymże powiecie.
Przypisy
Kolxodzieje |
3459740 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Wegetaria%C5%84ska%20par%C3%B3wka | Wegetariańska parówka | Wegetariańska parówka – bezmięsna „parówka” wyprodukowana na bazie białek sojowych.
Wegetariańskie parówki zawierają mniej tłuszczu i kalorii. W porównaniu ze zwykłymi parówkami mają niewiele tłuszczów nasyconych, a ich powłoka jest wytworzona ze składników roślinnych. Niektóre zawierają białka jajek, dlatego nie mogłyby być zaakceptowane przez laktowegetarian oraz wegan. Część parówek jest wytwarzana z tofu. Krajem ich pochodzenia są Stany Zjednoczone. 19 czerwca 2000 roku drużyna Chicago White Sox jako pierwsza zaczęła sprzedawać wegetariańskie hot dogi podczas swoich meczów na U.S. Cellular Field.
Zobacz też
substytut mięsa
wegetarianizm
Bibliografia
Greening the Ballpark. (vegetarian hot dogs in baseball parks) (Brief Article), Earth Island Journal, September, 2001
Linki zewnętrzne
http://books.google.com/books?id=QORbkThx4PkC&lpg=PA303&dq=%22vegetarian%20hot%20dog%22%20cholesterol&pg=PA303#v=onepage&q&f=false
https://web.archive.org/web/20160303230716/http://www.vrg.org/journal/vj2000may/2000mayburgers.htm
http://www.soyinfocenter.com/HSS/worthington_foods.php
Kuchnia wegetariańska
Przetwory z pestek, orzechów i nasion oleistych
Produkty z soi |
3459742 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Chadbourn%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29 | Chadbourn (Karolina Północna) | Chadbourn – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Columbus.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3459746 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Fair%20Bluff%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29 | Fair Bluff (Karolina Północna) | Fair Bluff – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Columbus.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3459748 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Lake%20Waccamaw | Lake Waccamaw | Lake Waccamaw – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Columbus.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3459749 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Sandyfield | Sandyfield | Sandyfield – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Columbus.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3459754 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Informacja%20pozytywna | Informacja pozytywna | Informacja pozytywna (pozytywna informacja gospodarcza) – wpis do biura informacji gospodarczej (w skrócie BIG) potwierdzający, że konsument lub przedsiębiorstwo w terminie, lub z opóźnieniem nieprzekraczającym 29 dni, opłacili rachunki, faktury lub inne zobowiązania płatnicze.
Wpis pozytywny to swego rodzaju referencje poświadczające wiarygodność i solidność płatniczą konsumenta lub firmy. Oprócz tego dla przedsiębiorstw i różnych instytucji to dodatkowe narzędzie pomagające dokonać kompleksowej oceny zdolności kredytowej swoich klientów i ich możliwości do spłaty zaciągniętych zobowiązań finansowych.
W Polsce informacje pozytywne są gromadzone i udostępniane w biurach informacji gospodarczej zgodnie z zapisami Ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych. Gromadzeniem i udostępnianiem informacji pozytywnych w Polsce zajmują się biura informacji gospodarczej, takie jak Krajowe Biuro Informacji Gospodarczej S.A., ERIF Biuro Informacji Gospodarczej oraz Krajowy Rejestr Długów BIG S.A..
W wielu krajach Europy oraz Ameryki pozytywne informacje gospodarcze są równie istotne jak informacje negatywne. Z ich pomocą zarówno konsumenci, jak i przedsiębiorcy dbają o swoje finanse i świadomie budują pozytywną historię płatniczą. Potwierdzają to wyniki badania ACCIS – The European Credit Information Landscape. An analysis of a survey of credit bureaus in Europe – oraz Global Credit Reporting Program.
Zasady otrzymywania informacji pozytywnej
Pozytywny wpis do biura informacji gospodarczej można otrzymać za terminową, lub z opóźnieniem nieprzekraczającym 29 dni, spłatę m.in.:
Rat kredytu (hipotecznego, konsumenckiego, gotówkowego, studenckiego itp.) lub pożyczki –wpis pozytywny można otrzymać za spłatę każdej jednej raty pod warunkiem, że wszystkie wcześniejsze raty dotyczące danego kredytu zostały opłacone w pełnej wysokości w terminie lub z opóźnieniem nie większym niż 29 dni.
Opłat abonamentowych za multimedia (np. za telefon, telewizję kablową lub cyfrową, Internet itp.).
Rachunków związanych ze stałymi zobowiązaniami, takimi jak: opłata za gaz, prąd, wodę i inne media.
Czynszu w spółdzielni mieszkaniowej.
Raty ugody zawartej z wierzycielem – informację pozytywną można uzyskać za spłatę każdej poszczególnej raty, ale pod warunkiem, że wszystkie wcześniejsze raty dotyczące danej ugody zostały opłacone w pełnej wysokości w terminie (lub z opóźnieniem nie większym niż 29 dni).
I wszystkich innych zobowiązań finansowych, regulowanych na zasadach określonych w Ustawie z dnia 9 kwietnia 2010 r. o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych ().
Warunki wpisu informacji pozytywnej
Zgodnie z przepisami Ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 roku o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych, aby uzyskać wpis z informacją pozytywną do biura informacji gospodarczej należy spełnić kilka warunków:
Należy terminowo opłacać wszystkie zobowiązania, na podstawie których informacja pozytywna zostanie wpisana do BIG. O wpis pozytywny można również się starać, gdy występują opóźnienia w spłacie zobowiązań. Opóźnienie jednak nie może przekroczyć 29 dni.
Od chwili zapłacenia za rachunek, fakturę, ratę lub inne zobowiązanie nie minęło więcej niż 12 miesięcy.
Należy złożyć wniosek o jej wpisanie w banku, firmie lub innej instytucji, na rzecz której dokonywane są wpłaty. Usługodawca jednak będzie mógł dopisać informację pozytywną pod warunkiem, że współpracuje przynajmniej z jednym biurem informacji gospodarczej.
Należy wyrazić na to zgodę, ponieważ usługodawca sam może zaproponować każdemu swojemu rzetelnemu klientowi dopisanie informacji pozytywnej do BIG.
Firma, która wykonuje usługę z odroczonym terminem płatności i ma podpisaną umowę z biurem informacji gospodarczej, ma obowiązek wpisania informacji pozytywnej w terminie 14 dni od dnia otrzymania wniosku od swojego klienta. W sytuacji, gdy firma ta zechce wpisać informację pozytywną z własnej inicjatywy, musi bezwzględnie mieć na to zgodę klienta. Czas na dopisanie informacji pozytywnej do BIG w takim przypadku to 14 dni od dnia opłacenia rachunku, uregulowania raty lub zapłaty za inną usługę lub produkt.
Konsument może sprawdzić, czy posiada już na swoim koncie informacje pozytywne, korzystając z serwisu infoKonsument.pl (zgodnie z Ustawą z dnia 9 kwietnia 2010 r. o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych – raz na 6 miesięcy może to zrobić bezpłatnie).
Instytucje z prawem do dopisywania informacji pozytywnej do BIG
Banki
Firmy pożyczkowe
Dostawcy Internetu
Operatorzy telefonii komórkowej
Dostawcy telewizji cyfrowej
Dostawcy telewizji kablowej
Inni przedsiębiorcy, w tym osoby prowadzące działalność gospodarczą, którzy wystawili fakturę z odroczonym terminem płatności
Dzień Informacji Pozytywnej
ERIF Biuro Informacji Gospodarczej (wcześniej Rejestr Dłużników ERIF BIG S.A.) zainicjowało Dzień Informacji Pozytywnej obchodzony każdego roku 21 maja począwszy od 2015 roku. Akcja ma charakter edukacyjny mając na celu propagowanie idei informacji pozytywnej oraz zachęcenia społeczeństwa i przedsiębiorstw do budowania pozytywnej historii płatniczej.
Zobacz też
Biuro informacji gospodarczej
Krajowy Rejestr Długów Biuro Informacji Gospodarczej
Przypisy
Bibliografia
Ustawa z dnia 9 kwietnia 2010 roku o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych ()
The European Credit Information Landscape. An analysis of a survey of credit bureaus in Europe – link do badania ACISS.
Global Credit Reporting Program – link do badania.
Linki zewnętrzne
fairpay.pl - serwis poświęcony informacji pozytywnej
Ekonomia |
3459755 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Whiteville%20%28Tennessee%29 | Whiteville (Tennessee) | Whiteville – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Tennessee, w hrabstwie Hardeman.
Przypisy
Miasta w stanie Tennessee |
3459756 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Whiteville%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29 | Whiteville (Karolina Północna) | Whiteville – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, siedziba administracyjna hrabstwa Columbus.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3459758 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Historia%20i%20zastosowania%20wahad%C5%82a | Historia i zastosowania wahadła | Historia i zastosowania wahadła – ujęcie tematu wahadła z punktu widzenia jego historii i zastosowań.
Wahadło to ciało zawieszone w jednorodnym polu grawitacyjnym w taki sposób, że może wykonywać drgania wokół poziomej osi nie przechodzącej przez środek ciężkości zawieszonego ciała. W mechanice rozróżnia się dwa podstawowe rodzaje wahadeł:
matematyczne i fizyczne.
Ważną cechą wahadeł fizycznego i matematycznego jest niezależność ich okresu drgań od amplitudy, co jest dobrze spełnione, gdy maksymalny kąt odchylenia wahadeł od pionu jest mniejszy niż 0,1 radiana (ok. 6°). Własność ta, zwana izochronizmem drgań wahadła, stanowi podstawę budowy zegarów wahadłowych od czasu, gdy około 1602 Galileo Galilei zbadał izochronizm wahadła i użył go do pomiaru czasu. Metoda ta była najdokładniejszą metodą pomiaru aż do lat 30. XX wieku.
Historia
Sejsmograf Zhang Henga. Średniowiecze
Jednym z pierwszych znanych zastosowań wahadła stanowi sejsmograf z 1-go stulecia w czasach panowania dynastii Dynastia Han wynaleziony przez chińskiego uczonego Zhang Henga (78–139 AD). W urządzeniu tym zastosował wahadło odwrócone: pobudzone przez trzęsienie ziemi, wahadło to uruchamiało system dźwigni, który wypuszczał małą kulkę z jednej z ośmiu smoczych paszcz w usta jednej z ośmiu metalowych ropuch; w ten sposób sejsmograf pokazywał kierunek z którego nadeszło trzęsienie Ziemi.
Wiele źródeł twierdzi, że egipski astronom Ibn Yunus w X wieku użył wahadła do pomiaru czasu, jednak jest to błędna informacja podana w 1684 przez brytyjskiego historyka Edwarda Bernarda.
W okresie Renesansu duże wahadła były używane jako napęd maszyn tłokowych, takich jak piły, miechy i pompy. Leonardo da Vinci wykonał wiele rysunków takich wahadeł, jednak nie zdawał sobie sprawy z możliwości użycia ich do pomiaru czasu.
1602: Badania dokonane przez Galileo
Włoski uczony Galileo Galilei jako pierwszy prowadził badania własności wahadła. Było to od około 1602. Najstarsze świadectwo o tych badaniach jest zawarte w liście do Guido Ubaldo dal Monte z Padwy, datowane na 29 listopada 1602. Vincenzo Viviani, biograf i student Galileusza, twierdził, że zainteresowanie Galileusza wahadłem zrodziło się około 1582, gdy widział w katedrze w Pizie wahający się żyrandol. Galileo odkrył kluczową własność wahadła, która sprawia, że jest ono tak użyteczne do pomiaru czasu, zwaną izochronizmem: okres drgań wahadła jest niezależny od amplitudy wahań. Galileusz odkrył także, że okres drgań nie zależy od masy ciężarka wahadła i że jest proporcjonalny do pierwiastka kwadratowego z długości wahadła. Jako pierwszy użył swobodnie drgającego wahadła do prostego pomiaru czasu. Będąc przyjacielem lekarza opracował urządzenie do pomiaru pulsu pacjentów za pomocą długości wahadła, tzw. pulsilogium W 1641 Galileo opracował projekt zegara wahadłowego którego wykonanie polecił swemu synowi Vincenzo. Vincenzo rozpoczął konstruowanie, ale nie skończył z powodu śmierci w 1649. Wahadło było pierwszym oscylatorem harmonicznym użytym przez człowieka.
1656: Zegar wahadłowy
W 1656 holenderski uczony Christiaan Huygens zbudował pierwszy zegar wahadłowy. Było to wielki ulepszenie w stosunku do istniejących zegarów mechanicznych, zwiększające dokładność pomiaru czasu z 15 minut na dobę do 15 sekund. Wahadła rozprzestrzeniły się w Europie, gdyż istniejące zegary były w nie wyposażane.
Angielski uczony Robert Hooke badał wahadło stożkowe około 1666, złożone z wahadła mogącego swobodnie wahać się w dwóch wymiarach oraz z ciężarka obracającego się po okręgu lub elipsie. Używał ruchu tego urządzenia jako modelu do analizy ruchów orbitalnych planet. Hooke zasugerował Izaakowi Newtonowi w 1679, że ruch orbitalny składa się z ruchu bezwładnego wzdłuż stycznej do trajektorii oraz ruchu przyciągającego planetę w kierunku radialnym. Odegrało to istotną rolę w sformułowaniu przez Newtona uniwersalnego prawa grawitacji. Robert Hooke także zasugerował około 1666, ze wahadło mogłoby być użyte do pomiru siły ciążenia.
Zobacz też
przyrządy będące wahadłami
wahadło balistyczne
wahadło Oberbecka
wahadło radiestezyjne
wahadło rewersyjne
wahadło Newtona
wahadło zegarowe
wahadła
wahadło sferyczne
wahadło sprężynowe
wahadło stożkowe
wahadło torsyjne
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Dynamika |
3459759 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Puchar%20%C5%9Awiata%20w%20skokach%20narciarskich%202015/2016 | Puchar Świata w skokach narciarskich 2015/2016 | Puchar Świata w skokach narciarskich 2015/2016 – 37. edycja Pucharu Świata mężczyzn w skokach narciarskich, która rozpoczęła się 21 listopada 2015 na skoczni Vogtland Arena w niemieckim Klingenthal, a zakończyła 20 marca 2016 na Letalnicy w słoweńskiej Planicy. W terminarzu, który został zatwierdzony w czerwcu 2015 w bułgarskiej Warnie, znalazło się 31 konkursów indywidualnych (w tym 4 w lotach narciarskich) oraz 6 konkursów drużynowych (w tym 1 w lotach narciarskich).
Z powodu niekorzystnych warunków atmosferycznych doszło do kilku zmian w kalendarzu PŚ:
konkurs w Ruce zaplanowany na 27 listopada 2015 został początkowo przeniesiony na sobotę 28 listopada i ograniczony do jednej serii, a potem został odwołany, razem z drugim planowanym konkursem – w ich miejsce zostały rozegrane dodatkowe zawody indywidualne w Lahti;
konkursy w Lillehammer zostały przeniesione na skocznię HS100, a pierwszy z nich (5 grudnia 2015) został ograniczony do jednej serii;
w Willingen odbyła się tylko jedna seria zawodów drużynowych;
konkurs w Oslo (Holmenkollbakken) zaplanowany na 7 lutego 2016 odwołano – w jego miejsce rozegrano dodatkowe zawody indywidualne w Vikersund;
w Lahti odwołano konkurs drużynowy, a drugi konkurs indywidualny w został przeniesiony na skocznię HS100. Konkurs drużynowy przesunięto do Kuopio.
w Wiśle odwołano drugi konkurs indywidualny.
w Titisee-Neustadt nie odbył się drugi konkurs indywidualny. W jego miejsce zaplanowano dodatkowe zawody indywidualne w Planicy.
Na terenie Austrii, w Tauplitz/Bad Mitterndorf, w dniach 15–17 stycznia 2016, odbyły się Mistrzostwa Świata w Lotach Narciarskich 2016, które nie były zaliczane do klasyfikacji generalnej Pucharu Świata i Pucharu Narodów.
Zwycięzcy
Kalendarz zawodów
Legenda:
Skocznie
W tabeli podano rekordy skoczni obowiązujące przed rozpoczęciem Pucharu Świata 2015/2016 lub ustanowione bądź wyrównane w trakcie jego trwania (wyróżnione wytłuszczeniem).
Statystyki indywidualne
Konkursy drużynowe
Klasyfikacje
Klasyfikacja generalna Pucharu Świata
stan po zakończeniu sezonu
Klasyfikacja generalna Pucharu Narodów
stan po zakończeniu sezonu
Klasyfikacja Turnieju Czterech Skoczni
stan po zakończeniu 64. Turnieju Czterech Skoczni
Klasyfikacja generalna Pucharu Świata w lotach narciarskich
stan po zakończeniu sezonu
Zwycięzcy kwalifikacji do zawodów
Przed każdymi zawodami Pucharu Świata rozgrywane są kwalifikacje, których 40 najlepszych uczestników (30 w przypadku konkursów lotów) bierze udział w konkursie głównym. Pierwsza dziesiątka klasyfikacji generalnej Pucharu Świata udział w konkursie ma zapewniony, a ich ewentualne skoki w serii kwalifikacyjnej nie są oceniane przez sędziów. W przypadku braku startu zawodnika sklasyfikowanego w pierwszej dziesiątce klasyfikacji generalnej, automatyczną kwalifikację uzyskuje kolejny zawodnik spoza czołowej dziesiątki.
W przypadku kwalifikacji do konkursów Turnieju Czterech Skoczni rezultaty skoczków z prawem automatycznego awansu do zawodów głównych również wliczane są do wyników serii kwalifikacyjnej, ponieważ na jej podstawie ustalane są pary zawodników w ramach systemu KO.
Nie przeprowadza się ponadto kwalifikacji do ostatniego konkursu indywidualnego w sezonie (tzw. finału Pucharu Świata), w którym prawo startu mają wyłącznie najlepszych 30 zawodników klasyfikacji generalnej PŚ. Jeśli kraj organizujący tę rywalizację ma mniej niż 4 skoczków w tej grupie, może wystawić dodatkowo tylu zawodników, aby wypełnić ten limit.
Liderzy klasyfikacji generalnej Pucharu Świata
Pozycja lidera Pucharu Świata należy do zawodnika, który w dotychczas rozegranych zawodach zgromadził najwięcej punktów do klasyfikacji generalnej cyklu. W przypadku równej liczby punktów, liderem Pucharu Świata jest ten zawodnik, który ma na swoim koncie więcej wygranych konkursów. W konkursie indywidualnym inaugurującym nowy sezon żółty plastron, przeznaczony dla lidera, nosił Severin Freund – zwycięzca poprzedniej edycji PŚ.
Liderzy klasyfikacji generalnej Pucharu Narodów
Pozycja lidera Pucharu Narodów należy do kraju, który w dotychczas rozegranych zawodach zgromadził najwięcej punktów do klasyfikacji generalnej cyklu. W konkursie drużynowym inaugurującym nowy sezon żółty plastron, przeznaczony dla reprezentantów państwa prowadzącego w klasyfikacji, nosili Niemcy – zwycięzcy poprzedniej edycji PN.
Kwoty startowe
Na podstawie Światowej Listy Rankingowej (WRL) wyznaczono kwoty startowe dla poszczególnych krajów na dane periody Pucharu Świata 2015/2016. Kwota oznacza maksymalną liczbę reprezentantów, którą dany kraj ma prawo wystawić w zawodach. Poniższy wykaz przedstawia kwoty startowe przysługujące danym krajom w poszczególnych periodach. Państwa, których nie podano w poniższej tabeli, mogą wystawić do każdego konkursu co najwyżej 2 skoczków. W przypadku, gdy w dany weekend rozgrywane są zawody indywidualne i drużynowe, każdy kraj mający kwotę niższą niż 4 skoczków, wyjątkowo może wystawić do konkursu indywidualnego 4 zawodników posiadających prawo startu w PŚ.
Grupa krajowa
Państwo będące gospodarzem zawodów mogło dwa razy w sezonie wystawić dodatkowo (w kwalifikacjach) grupę krajową, składającą się maksymalnie z 6 skoczków. W tabeli poniżej podano liczbę jej członków (o ile wykorzystano ten przywilej).
Informacje o periodach
I period: Letnie Grand Prix
II period: Letnie Grand Prix
III period: 21 listopada – 20 grudnia (7 konkursów indywidualnych i 1 drużynowy)
IV period: 29 grudnia – 10 stycznia (5 konkursów indywidualnych i 1 drużynowy)
V period: 23 stycznia – 31 stycznia (3 konkursy indywidualne i 1 drużynowy)
VI period: 6 lutego – 28 lutego (9 konkursów indywidualnych i 2 drużynowe)
VII period: 4 marca – 20 marca (5 konkursów indywidualnych i 1 drużynowy)
Uwagi
Przypisy
Bibliografia |
3459762 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Cerro%20Gordo%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29 | Cerro Gordo (Karolina Północna) | Cerro Gordo – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Columbus.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3459769 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Polsko-Ameryka%C5%84ski%20Fundusz%20Po%C5%BCyczkowy%20Inicjatyw%20Obywatelskich | Polsko-Amerykański Fundusz Pożyczkowy Inicjatyw Obywatelskich | Fundusz PAFPIO (kiedyś Polsko-Amerykański Fundusz Pożyczkowy Inicjatyw Obywatelskich) został założony w 1999 roku przez Polsko-Amerykański Fundusz Przedsiębiorczości (ta sama instytucja powołała Polsko-Amerykańską Fundację Wolności, do której obecnie należy Fundusz PAFPIO). Szefem Funduszu jest Dorota Pieńkowska.
Fundusz PAFPIO udziela pożyczek i doradza organizacjom pozarządowym (stowarzyszenia, fundacje), grupom nieformalnym (np. komitetom rodzicielskim), szkołom, spółkom działającym na zasadach non-profit czy spółdzielniom socjalnym. Wsparcie jest przeznaczone na działalność statutową (nieodpłatną i odpłatną) oraz gospodarczą.
Fundusz PAFPIO współorganizuje również projekty finansowane ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego. Prowadzi działalność związaną z edukowaniem społeczeństwa na temat przekazywania 1 proc. podatku czy transparentności trzeciego sektora.
Siedziba Funduszu PAFPIO znajduje się w Warszawie.
Przypisy
Fundusze |
3459770 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Richard%20Bohringer | Richard Bohringer | Richard Bohringer (ur. 16 stycznia 1942 w Moulins) – francuski aktor filmowy. Za rolę strażnika, niebezpiecznego socjopaty sfrustrowanego życiem w dreszczowcu Rachunek (L’Addition, 1984), otrzymał nagrodę Cezara dla najlepszego aktora w roli drugoplanowej. W 1988 zdobył statuetkę Cezara dla najlepszego aktora, za rolę Pelo, męża Marcelle w dramacie Długa droga (Le Grand Chemin, 1987).
Filmografia
1980: Prywatka jako Guibert, przyjaciel François Beretton
1980: Ostatnie metro (Le dernier métro) jako oficer Gestapo
1981: Diva jako Gorodish
1981: Jedni i drudzy jako Richard
1985: Metro jako sprzedawca kwiatów
1989: Kucharz, złodziej, jego żona i jej kochanek jako Richard Borst
1990: Stan the Flasher jako David
1992: Wyznania łgarza jako Charles
1993: Tango jako Vincent Baraduc
2003: Skok życia jako Laurent Bastaldi
2004: Młodzi, piękni i szaleni jako François Bricard
2008: Admirał jako generał Maurice Janin
Dyskografia
Albumy
1990: Errance
1992: Bohringer
2002: C’est beau une ville la nuit
Nagrody
Cezar
1985: Najlepszy aktor drugoplanowy, za Rachunek
1988: Najlepszy aktor, za Długa droga
Przypisy
Bibliografia
Francuscy aktorzy filmowi
Francuscy aktorzy teatralni
Francuscy reżyserzy filmowi
Francuscy producenci filmowi
Francuscy scenarzyści
Francuscy wokaliści popowi
Francuzi pochodzenia niemieckiego
Ludzie związani z Berck
Ludzie związani z Gif-sur-Yvette
Ludzie urodzeni w Moulins
Urodzeni w 1942 |
3459774 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Lincolnshire%20Police | Lincolnshire Police | Lincolnshire Police − brytyjska formacja policyjna, pełniąca funkcję policji terytorialnej na obszarze hrabstwa ceremonialnego Lincolnshire, z wyjątkiem unitary authorities North East Lincolnshire i North Lincolnshire, które pozostają pod jurysdykcją Humberside Police. Według stanu na 31 marca 2012, służba liczy 1142 funkcjonariuszy.
Galeria
Przypisy
Lincolnshire
Policja w Wielkiej Brytanii |
3459778 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Christos%20Burmbos | Christos Burmbos | Christos Burmbos (gr. Χρήστος Μπούρμπος; ur. 1 czerwca 1983 roku w Janinie, Grecja) – grecki piłkarz, grający na pozycji prawego obrońcy.
Kariera piłkarska
Kariera klubowa
Rozpoczął karierę piłkarską w klubie juniorów PAS Janina. 1 lipca 2001 roku podpisał kontrakt z seniorskim zespołem tej drużyny, która występowała wówczas w drugiej lidze. W sezonie 2001/2002 jego drużyna zajęła 1. miejsce i dzięki temu awansowała do Superleague Ellada. W sezonie 2002/2003 jego klub popadł w kłopoty finansowe. Początkowo drużynie odjęto 12 punktów za długi wobec innych klubów, jednak kara ta została cofnięta po zwożeniu odwołania się od tej decyzji. Jednak w kwietniu 2003 roku odjęto zespołowi po 3 punkty za każdą kolejkę (–90 punktów za 30 kolejek). Była to kara za długi wobec byłych piłkarzy, które łącznie wynosiły około 900 tysięcy €. W takich okolicznościach jego drużyna uplasowała się na ostatniej, 16. pozycji z dorobkiem –65 punktów i została zdegradowana do drugiej ligi. W sezonie 2003/2004 ukończył z ekipą rozgrywki na 14 miejscu, które oznaczało konieczność grania baraży o utrzymanie. PAS Janina przegrała ten mecz 1–3 z drużyną Ilysiakos Ateny i spadła do III ligi. Jednak Christos Burmbos 1 lipca 2004 roku na zasadzie wolnego transferu przeniósł się do klubu AEK Ateny, który wówczas występował w Superleague Ellada. W sezonie 2004/2005 uplasował się z tym zespołem na 3. miejscu, tracąc tylko 3 punkty do zwycięzcy Olympiakosu SFP. W następnym sezonie poprawili swoje osiągnięcie zajmując 2. miejsce na finiszu rozgrywek. Wówczas ponownie stracili 3 punkty do mistrza Grecji, którym znowu okazał się Olympiakos SFP. Po tym sezonie Christos Burmbos 1 lipca 2006 roku został wypożyczony do AO Kerkira – zespołu, które wówczas awansował do I ligi. W 2006/2007 uplasował się z tą drużyną na 14. miejscu, które oznaczało degradację do drugiej ligi. Jednak 30 czerwca 2007 roku powrócił z wypożyczenia do AEK Ateny. W jego barwach w sezonie 2007/2008 uzyskał z klubem 2. miejsce. Według ówczesnych zasad drużyna musiała stoczyć walkę w barażach o miejsce w eliminacjach do Ligi Mistrzów. Jednak w barażach jego ekipa zajęła 2. pozycję i musiała zadowolić się udziałem w Pucharze UEFA. Kwalifikację do eliminacji Ligi Mistrzów uzyskał lokalny rywal – Panathinaikos AO – który wygrał baraże. 1 lipca 2008 roku na zasadzie wolnego transferu przeszedł do Iraklisu Saloniki. W sezonie 2008/2009 uplasował się z tym zespołem na 10. miejscu. 1 lipca 2009 roku ponownie zmienił klub. Tym razem podpisał kontrakt z zespołem OF Irakleiou, który wówczas spadł do drugiej ligi. W sezonie 2009/2010 zajął z tą drużyną 3. miejsce, które dawało możliwość gry w barażach o awans do I ligi. Jednak w barażach OF Irakleiou uzyskało 2. pozycję, w związku z czym pozostało w II lidze. W następnym sezonie jego drużyna ponownie uplasowała się na 3. miejscu i znów zagrała w barażach o Superleague. Tym razem jego ekipa wygrała play-offy i uzyskała awans do pierwszej ligi. Sezon 2011/2012 jego zespół zakończył na 10. pozycji. W następnym sezonie uzyskał ze swoją drużyną 14. miejsce, które było ostatnim bezpiecznym miejscem dającym utrzymanie się w Superleague. W sezonie 2013/2014 wraz z OF Irakleiou spisali się dużo lepiej. Uplasowali się na 6. miejscu, zdobywając 44 punkty. 7 lipca 2014 roku przeszedł na zasadzie wolnego transferu do Panathinaikosu AO.
Kariera reprezentacyjna
Jeorjos Kutrumbis wystąpił dotychczas w młodzieżowej reprezentacji Grecji U19 w jednym spotkaniu oraz w U21 w ośmiu spotkaniach.
Przypisy
Piłkarze PAS Janina
Piłkarze AEK Ateny
Piłkarze AO Kerkira
Piłkarze PAE Iraklis 1908
Piłkarze OFI 1925
Piłkarze Panathinaikosu AO
Greccy piłkarze
Ludzie urodzeni w Janinie
Urodzeni w 1983 |
3459780 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Maksim%20Chudiakow | Maksim Chudiakow | Maksim Siergiejewicz Chudiakow, ros. Максим Сергеевич Худяков (ur. 18 sierpnia 1986 w Ust-Kamienogorsku, Kazachska SRR) – kazachski hokeista, reprezentant Kazachstanu.
Jego brat Siergiej (ur. 1987) także został hokeistą.
Kariera
Wychowanek Torpeda Ust-Kamienogorsk. Od stycznia 2014 zawodnik Jertysu Pawłodar. Od końca października 2015 ponownie zawodnik Barysu Astana. Od 2017 był zawodnikiem Bejbarysu Atyrau, a w czerwcu 2018 przeszedł do Ałtaju Torpedo Ust-Kamienogorsk. W sierpniu 2022 zakończył karierę.
Uczestniczył w turniejach mistrzostw świata 2011 (Dywizja I), 2015 (Dywizja I), 2016 (Elita).
Sukcesy
Reprezentacyjne
Złoty medal zimowych igrzysk azjatyckich: 2011
Awans do MŚ Elity: 2011, 2015
Klubowe
Srebrny medal mistrzostw Kazachstanu: 2011 z Barysem Astana 2
Srebrny medal mistrzostw WHL: 2013 z Saryarką Karaganda
Złoty medal mistrzostw Kazachstanu: 2014, 2015 z Jertysem Pawłodar
Puchar Kazachstanu: 2014 z Jertysem Pawłodar
Indywidualne
Mistrzostwa Świata Juniorów w Hokeju na Lodzie 2006/I Dywizja#Grupa B: czwarte miejsce w klasyfikacji asystentów turnieju: 3 asysty
Przypisy
Bibliografia
Maksim Chudiakow – profil na stronie KHL
Maksim Chudiakow – profil na stronie R-Hockey
Hokeiści Mietałłurga Magnitogorsk
Hokeiści Sibiru Nowosybirsk
Hokeiści Gorniaka Rudnyj
Hokeiści Mietałłurga Sierow
Hokeiści Kazakmysu Sätbajew
Hokeiści Barysu Astana
Hokeiści HK Riazań
Hokeiści HK Astana
Hokeiści Saryarki Karaganda
Hokeiści Bierkutu Karaganda
Hokeiści Jertysu Pawłodar
Hokeiści Bejbarysu Atyrau
Hokeiści Kazcynk-Torpedo
Kazachscy hokeiści
Ludzie urodzeni w Ust-Kamienogorsku
Urodzeni w 1986 |
3459781 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Weekend%20u%20Berniego%202 | Weekend u Berniego 2 | Weekend u Berniego 2 () – amerykańska komedia z 1993 produkcji TriStar Pictures. Reżyserem i scenarzystą jest Robert Klane. Jest to sequel filmu Weekend u Berniego z 1989 roku. Film trwa 97 minut.
Fabuła
Film przedstawia dalsze przygody Larry'ego i Richarda, znanych z poprzedniej części. Kiedy dowiadują się, że ich zmarły szef ukradł 2 miliony dolarów, decydują się na odnalezienie tych pieniędzy. Do wykonania tego zadania będzie potrzebne ciało Berniego. Postanawiają wykraść ciało Berniego z kostnicy, ale nie wiedzą, że te 2 miliony dolarów chcą też zagarnąć inne osoby.
Główne role
Andrew McCarthy - Larry Wilson
Jonathan Silverman - Richard Parker
Terry Kiser - Bernie Lomax
Troy Beyer - Claudia
Barry Bostwick - Arthur Hummel
Tom Wright - Charles
Steve James - Henry
Novella Nelson - Mobu
Lyle Howry - Nowojorski Policjant 1
Ben Lemon - Nowojorski Policjant 2
David Nadboralski - Nowojorski Policjant 3
Win De Lugo - Mr. Jennings
Cedric Bones - Członek Zarządu Banku
Graeme MacDonald - sprzedawca
Lance Durham - pracownik Hotelu Beach
Hillel E. Silverman - Maitre'd
Jennie Moreau - Brenda
Przypisy
Amerykańskie filmy z 1993 roku
Amerykańskie filmy komediowe |
3459783 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Tremolecia | Tremolecia | Tremolecia M. Choisy (rudziec) – rodzaj grzybów z rodziny Hymeneliaceae. Ze względu na współżycie z glonami zaliczany jest do grupy porostów.
Systematyka i nazewnictwo
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Hymeneliaceae, Hymeneliales, Ostropomycetidae, Lecanoromycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi.
Nazwa polska według W. Fałtynowicza.
Niektóre gatunki
Tremolecia atrata (Ach.) Hertel 1977 – rudziec czarny
Tremolecia dicksonii (J.F. Gmel.) M. Choisy 1953
Nazwy naukowe na podstawie Index Fungorum. Nazwa polska według W. Fałtynowicza.
Przypisy
Hymeneliales |
3459786 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Tuckneraria | Tuckneraria | Tuckneraria Randlane & A. Thell (pawężnik) – rodzaj grzybów z rodziny tarczownicowatych Parmeliaceae. Ze względu na współżycie z glonami zaliczany jest do grupy porostów.
Systematyka i nazewnictwo
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Parmeliaceae, Lecanorales, Lecanoromycetidae, Lecanoromycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi.
Nazwa polska według W. Fałtynowicza.
Niektóre gatunki
Tuckneraria laureri (Kremp.) Randlane & A. Thell 1994 – pawężnik Laurera
Tuckneraria laxa (Zahlbr.) Randlane & A. Thell 1994
Tuckneraria pseudocomplicata (Asahina) Randlane & Saag 1994
Nazwy naukowe na podstawie Index Fungorum. Uwzględniono tylko taksony zweryfikowane. Nazwy polskie według W. Fałtynowicza.
Przypisy
Tarczownicowate |
3459790 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Michai%C5%82%20Pa%C5%84szyn | Michaił Pańszyn | Michaił Wiktorowicz Pańszyn, ros. Михаил Викторович Паньшин (ur. 2 maja 1983 w Czerepowcu, ZSRR) – kazachski hokeista pochodzenia rosyjskiego, reprezentant Kazachstanu.
Kariera
Pochodzi z Rosji i jest wychowankiem klubu Siewierstal Czerepowiec w rodzinnym mieście. Od 2009 występuje w klubach kazachskich. Od 2009 przez trzy sezony w klubie Bejbarys Atyrau. Od lipca 2014 zawodnik Saryarki Karaganda. Od sierpnia 2015 ponownie zawodnik Jertysu. Od końca października 2015 ponownie zawodnik Barysu Astana. Od lipca do początku września 2016 zawodnik Arłanu Kokczetaw. Wtedy przeszedł do Bejbarysu Atyrau.
Został reprezentantem Kazachstanu. Początkowo z uwagi na przeszkody formalne nie mógł reprezentować tego kraju w 2011. Uczestniczył w turniejach mistrzostw świata w 2014, 2015, 2016.
Sukcesy
Reprezentacyjne
Awans do MŚ Elity: 2015
Klubowe
Srebrny medal mistrzostw Kazachstanu: 2010 z Bejbarysem Atyrau
Złoty medal mistrzostw Kazachstanu: 2011, 2012 z Bejbarysem Atyrau, 2013 z Jertysem Pawłodar
Indywidualne
Kazachska liga w hokeju na lodzie 2009/2010:
Pierwsze miejsce w klasyfikacji strzelców: 29 goli
Pierwsze miejsce w klasyfikacji kanadyjskiej: 62 punkty
Kazachska liga w hokeju na lodzie 2010/2011:
Pierwsze miejsce w klasyfikacji kanadyjskiej: 53 punkty
Kazachska liga w hokeju na lodzie 2011/2012:
Pierwsze miejsce w klasyfikacji strzelców: 27 goli
Pierwsze miejsce w klasyfikacji kanadyjskiej: 55 punktów
Rekord
Jako pierwszy w historii ligi kazachskiej od 1992 uzyskał 200 punktów (13 kwietnia 2012)
Przypisy
Bibliografia
Michaił Pańszyn – profil na stronie R-Hockey
Michaił Pańszyn – profil na stronie WHL
Michaił Pańszyn – profil na stronie KHL
Hokeiści Siewierstali Czerepowiec
Hokeiści SKA Sankt Petersburg
Hokeiści Nieftianika Almietjewsk
Hokeiści HK Biełgorod
Hokeiści Witiazia Czechow
Hokeiści Amuru Chabarowsk
Hokeiści HK Lipieck
Hokeiści Mołot-Prikamje Perm
Hokeiści Chimika Woskriesiensk
Hokeiści HK Dmitrow
Hokeiści Bejbarysu Atyrau
Hokeiści Jertysu Pawłodar
Hokeiści Barysu Astana
Hokeiści Nomadu Astana
Hokeiści Saryarki Karaganda
Hokeiści Arłanu Kokczetaw
Hokeiści rosyjskiego pochodzenia
Kazachscy hokeiści
Ludzie urodzeni w Czerepowcu
Rosyjscy hokeiści
Urodzeni w 1983 |
3459791 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Colton%20Haynes | Colton Haynes | Colton Lee Haynes (ur. 13 lipca 1988 w Andale) – amerykański aktor i model.
Życiorys
Wczesne lata
Urodził się w Andale w stanie Kansas jako syn Dany Denise Mitchell i Williama Claytona Haynesa. Opisał swoich rodziców jako „hippisów o wolnym duchu”. Haynes ma pięcioro rodzeństwa, w tym braci Clintona i Jozuego, oraz siostrę Willow. Dorastał na farmie w Andale, a także mieszkał w Arkansas, Nowym Meksyku, Teksasie i na Florydzie. Uczęszczał do Navarre High School na Florydzie, Andale High School w Kansas i ukończył Samuel Clemens High School w Schertz w Teksasie.
Kariera
W wieku piętnastu lat rozpoczął karierę w Nowym Jorku jako model. Pojawił się w sesji zdjęciowej Bruce’a Webera dla Abercrombie & Fitch, a w 2006 dla „XY Magazine”. Potem brał udział w kampaniach dla Kiry Plastinina, J. C. Penney i Ralpha Laurena oraz teledysku zespołu My Chemical Romance do piosenki „I Don't Love You” (2007), filmie Transformers (2007) i jednym z odcinków serialu CBS CSI: Kryminalne zagadki Miami (2007).
W 2008 wystąpił w kampaniach takich jak Verizon, a także pojawił się w licznych artykułach redakcyjnych, takich jak „Teen Vogue” i „Arena”. Można go było dostrzec w roli Scotta Hollanda w komedii romantycznej Hallmark Channel Na zawsze razem (Always and Forever, 2009) z Barbarą Eden, Reną Sofer i Deanem McDermottem, a także wideoklipach: Leony Lewis „Trouble” (2012), Victorii Justice „Gold” (2013) i Andy'ego Grammera „Honey, I’m Good” (2014).
Od roku 2012 grał rolę Roya Harpera, ulicznego bandyty, którego idolem jest Arrow, a później staje się jego protegowanym, Arsenalem w serialu The CW Arrow.
Życie prywatne
Był związany z Zacharym Quinto (2009) i Emily Bett Rickards (w grudniu 2013).
5 maja 2016 w wywiadzie dla „Entertainment Weekly” wyjawił, że jest gejem. Wyjaśnił: Powinienem był powiedzieć, że jestem gejem, już jakiś czas temu, ale nie byłem gotowy. Nie czułem, że jestem to komuś winny. Każdy powinien to robić w swoim czasie, gdy czuje się wystarczająco silny, a ja tak się nie czułem. Ale też czułem, że moje zachowanie jest dla ludzi rozczarowujące. Rodzicom i przyjaciołom powiedziałem już dawno - publicznie nie byłem w stanie o tym mówić – aż do teraz. Trochę czasu zajęło mi dojście do tego punktu, ale dziś czuję się szczęśliwszy i zdrowszy niż kiedykolwiek wcześniej.
11 marca 2017 zaręczył się z aktorem telewizyjnym Jeffem Leathamem. Udział w zaręczynach miała również Cher. Para wzięła ślub 27 października 2017. Obaj małżonkowie przyjęli podwójne nazwisko Haynes-Leatham. Jednak po pół roku od tego wydarzenia, w kwietniu 2018 doszło do rozwodu.
W kwietniu 2019 na łamach magazynu „Attitude” ujawnił, że był uzależniony od narkotyków i alkoholu.
Filmografia
Film
Serial
Przypisy
Bibliografia
Amerykańscy aktorzy filmowi
Amerykańscy aktorzy telewizyjni
Amerykańscy modele
Urodzeni w 1988 |
3459792 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Medal%20Pami%C4%85tkowy%20na%2020%20Rocznic%C4%99%20Wyzwolenia%20Czechos%C5%82owacji | Medal Pamiątkowy na 20 Rocznicę Wyzwolenia Czechosłowacji | Medal Pamiątkowy na 20 rocznicę Wyzwolenia Czechosłowacji (czes. Pamětní medaile k 20. výročí osvobození Československa) – czechosłowackie odznaczenie wojskowe.
Historia
Odznaczenie zostało ustanowione ustawą z dnia 24 lutego 1965 r. nr 15/1965 Sb. dla nagrodzenia osób zasłużonych w działalności na rzecz wyzwolenia Czechosłowacji w okresie II wojny światowej, w 20 rocznicę jej zakończenia.
Zasady nadawania
Odznaczenie zgodnie z art. 2 ustawy o jego ustanowieniu było nadawane obywatelom czechosłowackim, którzy mieli wyjątkowe zasługi w walce z faszyzmem w kraju lub za granicą, w szczególności tym, którzy aktywnie uczestniczyli w ruchu oporu lub byli partyzantami walczących z bronią w ręku lub w inny sposób znacząco przyczynili się do wybuchu powstania w 1945 roku. Można było również nagrodzić osoby aresztowane przez okupanta za prowadzenie działalności na rzecz wyzwolenia Czechosłowacji spod faszystowskiej okupacji.
Zgodnie z art. 3 ustawy, medalem tym można było także wyróżnić jednostki wojskowe podległe Ministerstwu Obrony i Ministerstwu Spraw Wewnętrznych, które są kontynuują tradycje jednostek zasłużonych w walce z faszyzmem.
Opis odznaki
Odznaka odznaczenia owalny krążek o średnicy 35 mm wykonany z brązu.
Na awersie odznaczenia w środku jest rysunek kwitnącej lipy, która symbolizuje rozwój społeczeństwa socjalistycznego. Wzdłuż brzegów jest napis w języku czeskim DVACÁTÉ VÝROČÍ OSVOBOZENÍ ČSSR (pol. Dwudziesta rocznica wyzwolenia CSSR) oraz data 1965.
Na rewersie natomiast jest rysunek pistoletu maszynowego, który rozrywa pętle z drutu kolczastego. Na obrzeżach natomiast jest napis ZA ZÁSLUHY V BOJI PROTI FAŠISMU (pol. Za zasługi w walkach przeciwko faszyzmowi) oraz data 1945.
Medal zawieszony był wstążce o szerokości 38 mm koloru szarego, po bokach czerwone paski o szer. 4 mm, w środku natomiast trzy paski o szer. 2 mm, w kolorach flagi Czechosłowacji – kolejno biały, czerwony i niebieski.
Przypisy
Bibliografia
Czechosłowackie odznaczenia wojskowe |
3459793 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Konstandinos%20Triandafilopulos | Konstandinos Triandafilopulos | Konstandinos „Kostas” Triandafilopulos (; ur. 3 kwietnia 1993 w Koryncie) – grecki piłkarz występujący na pozycji obrońcy w Pogoni Szczecin.
Kariera klubowa
Jest wychowankiem amatorskiego klubu Tyhella Aigeira. Latem 2006 roku, po utworzeniu grup młodzieżowych w Asteras Derweni, przeniósł się do tego klubu. W lipcu 2007 roku przeszedł do akademii Panathinaikos AO. W 2009 roku podpisał pierwszy profesjonalny kontrakt. W 2012 roku został włączony do seniorskiego zespołu tej drużyny, która występowała w Superleague Ellada. W sezonie 2012/13 uplasował się z drużyną na 6. pozycji. Jednak jego klub nie otrzymał licencji na grę w europejskich pucharach.
W sezonie 2013/14 zajął z zespołem 4. miejsce, które dawało szansę gry w barażach o miejsce w eliminacjach do Ligi Mistrzów i zdobył Puchar Grecji. W barażach jego drużyna zajęła 1. pozycji, dzięki czemu mogła zagrać w tych eliminacjach. Mecze III rundy kwalifikacyjnej do Ligi Mistrzów odbyły się 30 lipca i 5 sierpnia 2014 roku. Triandafilopulos w obu meczach ze Standardem Liège zagrał po 90 minut. Jednak jego drużyna przegrała w dwumeczu 1:2. W 2016 roku przeszedł do klubu Asteras Tripolis, gdzie zanotował 59 występów. Latem 2019 roku podpisał dwuletnią umowę z Pogonią Szczecin.
Kariera reprezentacyjna
Triandafilopulos wystąpił w młodzieżowej reprezentacji Grecji U-19 w pięciu spotkaniach, w U-20 w siedmiu meczach, natomiast w U-21 wystąpił w 8 spotkaniach.
W reprezentacji U-21 dwukrotnie wystąpił w meczach przeciwko Polsce w eliminacjach do Mistrzostwa Europy U-21 w 2015 roku. Pierwszy mecz z Polską odbył się 19 listopada 2013 w Krakowie. Zagrał 90 minut, jednak jego drużyna przegrała to spotkanie 1:3. Drugi mecz odbył się 9 września 2014 roku w Katerini. Konstandinos Triandafilopulos ponownie zagrał 90 minut, a jego drużyna wygrała 3:1. Ostatecznie jego drużyna zajęła 2. miejsce w grupie, jednak nie uzyskała awansu na te mistrzostwa. Do pierwszej w tabeli Szwecji zabrakło 1 punktu.
Statystyki
Klubowe
(aktualne na 16 stycznia 2022)
Życie prywatne
Urodził się w 1993 roku w Koryncie jako syn rybaka Spyrosa i Jorgii. Dzieciństwo spędził we wsi Mawra Litaria w regionie Peloponez.
Sukcesy
Panathinaikos AO
Puchar Grecji: 2013/14
II miejsce w Superleague Ellada: 2014/2015
Pogoń Szczecin
III miejsce w Ekstraklasie: 2020/2021
Przypisy
Linki zewnętrzne
Greccy piłkarze
Piłkarze Panathinaikosu AO
Piłkarze Asterasu Tripolis
Piłkarze Pogoni Szczecin
Urodzeni w 1993 |
3459802 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Piotr%20Greiner | Piotr Greiner | Piotr Greiner (ur. 25 września 1956 w Rudzie) – historyk, doktor habilitowany, dyrektor Archiwum Państwowego w Katowicach.
Życiorys
Związany z Gliwicami, gdzie ukończył szkołę podstawową i III Liceum Ogólnokształcące im. Wincentego Styczyńskiego. W latach 1975–1979 studiował historię na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach, a w 1981 ukończył Podyplomowe Studia Archiwalne na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Stażysta w Instytucie Historii Uniwersytetu Wrocławskiego (1992/1993). Stypendysta: Deutscher Akademischer Austauschdienst (1993) i Ost- und Südosteuropa Institut in Wien (1995). Promowany na Uniwersytecie Śląskim w 1990 na stopień doktora nauk humanistycznych i w 2012 na doktora habilitowanego.
Początkowo prowadził badania nad dziejami politycznymi województwa śląskiego w latach 1922–1939, w tym szczególnie nad historią ruchu młodzieżowego oraz mniejszości narodowych, głównie niemieckiej i w mniejszym stopniu żydowskiej. Od wielu lat jednak skoncentrował swoją uwagę badawczą na problematyce geografii historycznej Śląska w okresie XVI–XX wieku, historii kartografii Górnego Śląska, w tym szczególnie kartografii urzędowej z okresu XVIII–XIX wieku oraz biografistyce laureatów Nagrody Nobla urodzonych na Śląsku i archiwoznawstwie.
Zawodowo związany z Archiwum Państwowym w Katowicach i Uniwersytetem Śląskim w Katowicach. W latach 1979–1983 pracował jako archiwista w katowickim Archiwum. W latach 1983-2012 pracownik naukowy Instytutu Historii Uniwersytetu Śląskiego. Od 2006 roku dyrektor Archiwum Państwowego w Katowicach.
Redaktor wydawnictw Archiwum Państwowego w Katowicach: serii wydawniczej „Archivum Silesiae Superioris” i czasopisma (parametryzowanego) „Szkice Archiwalno-Historyczne”. Działacz Stowarzyszenia Archiwistów Polskich i Polskiego Towarzystwa Historycznego. Członek Rad Naukowych muzeów w Tychach i Rudzie Śląskiej, do 2016 członek Kapituły Nagrody im. ks. Augustina Weltzla „Górnośląski Tacyt”. Członek Rady Archiwalnej przy Naczelnym Dyrektorze Archiwów Państwowych (2009–2012) i Rady Komisji Geografii Historycznej Polskiej Akademii Nauk.
Odznaczony: Srebrnym Krzyżem Zasługi RP (1997) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2013) oraz Honorową Nagrodą „Róży Lutra” (2007).
Publikacje
Greiner P.: Słownik organizacji młodzieżowych w województwie śląskim w latach 1922–1939. Katowice 1993, ISSN 1230-0470
Greiner P.: Polski ruch młodzieżowy w województwie śląskim w latach 1922–1939. Wrocław 1993,
Greiner P., Kaczmarek R.: Leksykon organizacji niemieckich w województwie śląskim w latach 1922–1939. Katowice 1993,
Greiner P.: Kartografia górnicza na Śląsku od XVI do pierwszej połowy XIX wieku. Zarys historyczny, katalog map, bibliografia. Wrocław 1997, ,
Greiner P.: Nobliści z Górnego Śląska. Wrocław 1999,
Greiner P.: Plany i weduty miast Górnego Śląska do końca XVIII wieku. Część I: Plany miast. Katowice 2000, ,
Greiner P.: Bractwo dla mapy. Ratujmy pomnikowe dzieło kartografii śląskiej, zabytkową mapę gospodarczą Andreasa Hindenberga z 1636 roku. Pszczyna 2000,
Greiner P., Gronkowska E., Kaczmarek R., Miroszewski K.: Szkolny słownik historii Polski. Katowice 2000, ,
Greiner P., Kaczmarek R., Miroszewski K., Paździora M.: Szkolny słownik historii powszechnej. Katowice 2001, ,
Greiner P., Kaczmarek R.: Leksykon mniejszości niemieckiej w województwie śląskim w latach 1922–1939. Zarys dziejów, organizacje, działacze. Katowice 2002
Greiner P.: Nobliści ze Śląska. Gliwice-Opole 2005,
Greiner P., Gwóźdź K.: Tarnowskie Góry na dawnych planach (do 1945). Tarnowskie Góry 2005,
Greiner P., Złoty A.: Ruda Śląska w dawnej kartografii. Katowice 2006, , ,
Greiner P., Mączka M.: Źródła kartograficzne do dziejów Mikołowa (do 1945 roku). Mikołów 2007, ,
Zespoły akt do dziejów powstań śląskich i plebiscytu na Górnym Śląsku z lat 1918–1950 w zasobie Archiwum Państwowego w Katowicach. Oprac. E. Długajczyk, P. Greiner, S. Krupa. Katowice 2011, ,
Greiner P.: Historia gospodarcza Górnego Śląska (XVI–XX wiek). [W:] Historia Górnego Śląska. Polityka, gospodarka i kultura europejskiego regionu. Red. J. Bahlcke, D. Gwarecki, R. Kaczmarek. Gliwice 2011, , , .
Banduch R., Greiner P.: Katalog map zespołu Kurator Państwowych Pól Górniczych przy Ministrze Górnictwa w Katowicach [1823] 1945-1953. Katowice 2015, ,
Greiner P.: Die Entwicklung der Wirtschaft vom 16. bis zum 20 Jahrhundert. [W:] Geschichte Oberschlesiens. Politik, Wirtschaft und Kultur von den Anfängen bis zur Gegenwart. Red. J. Bahlcke, D. Gawrecki, R. Kaczmarek. Oldenburg 2015,
Przypisy
Absolwenci Wydziału Nauk Społecznych Uniwersytetu Śląskiego
Polscy historycy
Ludzie urodzeni w Rudzie Śląskiej
Urodzeni w 1956 |
3459803 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Dmitrij%20Malgin | Dmitrij Malgin | Dmitrij Igoriewicz Malgin, ros. Дмитрий Игоревич Мальгин (ur. 28 lipca 1987 w Ust'-Kamienogorsku, Kazachska SRR) – kazachski hokeista, reprezentant Kazachstanu, trener.
Kariera zawodnicza
Wychowanek Torpeda Ust-Kamienogorsk. Od 2013 zawodnik Barysu, następnie od sierpnia 2014 zawodnik Arłanu, a od listopada 2014 ponownie zawodnik Barysu. W grudniu przekazany do Saryarki. Od maja 2017 ponownie zawodnik Barysu. W połowie 2019 przeszedł do HK Ałmaty, a w sierpniu 2020 do HK Aktobe. Przed sezonem 2022/2023 został zawodnikiem uzbeckiego klubu Humo Taszkent, przyjętego do rozgrywek ligi kazachskiej.
Uczestniczył w turniejach hokeja mężczyzn na Zimowej Uniwersjadzie 2013, mistrzostw świata 2015 (Dywizja I), 2016 (Elita), 2018 (Dywizja I).
Kariera trenerska
W maju 2022 został głównym trenerem kazachskiej drużyny Arłan Kokczetaw.
Sukcesy
Reprezentacyjne
Srebrny medal zimowej uniwersjady: 2013
Awans do MŚ Elity: 2015
Klubowe
Brązowy medal mistrzostw Kazachstanu: 2010 z Jertysem Pawłodar
Srebrny medal mistrzostw Kazachstanu: 2012 z Jertysem Pawłodar, 2018, 2019 z Nomadem Astana
Złoty medal mistrzostw Kazachstanu: 2013 z Jertysem Pawłodar, 2017 z Nomadem Astana
Drugie miejsce w Pucharze Kontynentalnym: 2018 z Nomadem Astana
Indywidualne
Kazachska Wysszaja Liga w hokeju na lodzie (2011/2012):
Pierwsze miejsce w klasyfikacji skuteczności interwencji: 95,5%
Najlepszy bramkarz sezonu
Kazachska Wysszaja Liga w hokeju na lodzie (2016/2017):
Najlepszy bramkarz sezonu
Przypisy
Bibliografia
Dmitrij Malgin – profil na stronie KHL
Dmitrij Malgin – profil na stronie R-Hockey
– profil na stronie Barysu Astana
Hokeiści Kazcynk-Torpedo
Hokeiści Barysu Astana
Hokeiści Nomadu Astana
Hokeiści Saryarki Karaganda
Hokeiści HK Ałmaty
Hokeiści HK Aktobe
Hokeiści Bejbarysu Atyrau
Hokeiści Humo Taszkent
Kazachowie pochodzenia rosyjskiego
Kazachscy hokeiści
Kazachscy trenerzy hokejowi
Ludzie urodzeni w Ust-Kamienogorsku
Medaliści Zimowej Uniwersjady 2013
Urodzeni w 1987 |
3459804 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ewa%20Proniewska-Skr%C4%99tek | Ewa Proniewska-Skrętek | Ewa Proniewska-Skrętek – polska okulistka, doktor habilitowany medycyny.
Dyplom lekarski zdobyła na Akademii Medycznej w Białymstoku (od 2008 roku Uniwersytet Medyczny) i na tej uczelni pracuje do dziś.
Stopień doktorski uzyskała w 1994 roku na podstawie pracy „Pentoksyfilina w leczeniu zachowawczym krótkowzroczności u dzieci”. Habilitowała się w 2008 roku na podstawie oceny dorobku naukowego i pracy pod tytułem „Badania kliniczne i histopatologiczne czerniaka złośliwego naczyniówki oka”. Jest adiunktem w Klinice Okulistyki Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku, kierowanej przez Zofię Mariak, gdzie pracują także m.in. Iwona Obuchowska oraz Renata Zalewska. Należy do Polskiego Towarzystwa Okulistycznego. Jest też przewodniczącą oddziału podlaskiego Stowarzyszenia Zwyrodnienia Plamki Związanego z Wiekiem AMD.
Swoje prace publikowała w czasopismach krajowych i zagranicznych, m.in. w „Klinice Ocznej” i „Okulistyce”. Zainteresowania kliniczne i badawcze E. Proniewskiej-Skrętek dotyczą m.in. zagadnień genetyki okulistycznej oraz zwyrodnienia plamki związanego z wiekiem.
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Bibliografia publikacji w zasobach Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku
Spis publikacji w serwisie PubMed
Absolwenci Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku
Polscy okuliści
Wykładowcy Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku
Urodzeni w XX wieku |
3459813 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Wonderful%20Life | Wonderful Life | „Wonderful Life” – singel Blacka
„Wonderful Life” – singel duetu Hurts
Wonderful Life – album Blacka
Wonderful Life – album Cliffa Richarda
Wonderful Life – japońska TV Drama
Wonderful Life – południowokoreański serial telewizyjny |
3459816 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Ingleby%20Barwick | Ingleby Barwick | Ingleby Barwick (wym. ) – rozległe (prywatne) osiedle mieszkaniowe oraz civil parish w dystrykcie Stockton-on-Tees, w North Yorkshire, w Anglii. W 2011 roku civil parish liczyła 20 378 mieszkańców.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Strona Ingleby Barwick Town Council
Wsie w hrabstwie North Yorkshire
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire |
3459818 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Panajotis%20Spiropulos | Panajotis Spiropulos | Panajotis Spiropulos (gr. Παναγιώτης Σπυρόπουλος; ur. 21 sierpnia 1992 roku w Spacie, Grecja) – grecki piłkarz, grający na pozycji prawego obrońcy.
Kariera piłkarska
Kariera klubowa
Jest wychowankiem klubu Aittitos Spaton. W lipcu 2010 roku przeszedł za 35 tysięcy € do Panioniosu GSS i rozpoczął treningi w drużynie juniorów tego klubu. 1 lipca 2011 roku podpisał kontrakt z seniorskim zespołem tej drużyny, która występowała wówczas w Superleague Ellada. W sezonie 2011/2012 jego drużyna uplasowała się na 12. pozycji. On sam w trakcie trwania rozgrywek był wypożyczony od 5 września do 31 grudnia 2011 roku do Niki Wolos. Sezon 2012/2013 rozpoczął w barwach Panioniosu. Tym razem jego ekipa uplasowała się na 8. miejscu. Jednak on sam nie dokończył rozgrywek w barwach tego klubu. 30 stycznia 2013 roku przeszedł za 40 tysięcy € do Panathinaikosu.
Z nowym zespołem w sezonie 2012/2013 uplasował się z drużyną na 6. pozycji. Jednak jego klub nie otrzymał licencji na grę w europejskich pucharach. W następnym sezonie zajął z zespołem 4. miejsce, które dawało szansę gry w barażach o miejsce w eliminacjach do Ligi Mistrzów. W barażach jego drużyna zajęła 1. pozycji, dzięki czemu mogła zagrać w tych eliminacjach. Mecze III rundy kwalifikacyjnej do Ligi Mistrzów odbyły się 30 lipca i 5 sierpnia 2014 roku. Jednak Panajotis Spiropulos nie wystąpił w żadnym z meczów ze Standardem Liège. Jego drużyna przegrała w dwumeczu 1–2 (0–0 na wyjeździe i 1–2 u siebie).
W 2015 przeszedł do AEL Kallonis.
Kariera reprezentacyjna
Panajotis Spiropulos wystąpił dotychczas w młodzieżowej reprezentacji Grecji U21 w dwóch spotkaniach. Zadebiutował 12 października 2012 roku w wygranym 3–1 towarzyskim meczu przeciwko Belgii. Rozegrał w nim pełne 90 minut. W drugim meczu zagrał towarzyskie spotkanie z Austrią. Odbyło się ono 14 listopada 2012 roku. Mecz zakończył się remisem 1–1, a sam zawodnik wystąpił tylko w pierwszej połowie spotkania.
Przypisy
Urodzeni w 1992
Piłkarze Panioniosu GSS
Piłkarze Niki Wolos
Piłkarze Panathinaikosu AO
Greccy piłkarze |
3459822 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Rob | Rob | Rob (2012) – amerykański serial komediowy stworzony przez Roba Schneidera i Lew Mortona oraz wyprodukowany przez CBS Television Studios, From Out of Nowhere Productions i The Tannenbaum Company.
Premiera serialu miała miejsce w Stanach Zjednoczonych 12 stycznia 2012 na amerykańskim kanale CBS. Ostatni ósmy odcinek serialu wyemitowano 1 marca 2012
Dwa miesiące później po zakończeniu emisji serialu, dnia 13 maja 2012 zostało ogłoszone, że serial Rob został oficjalnie anulowany przez stację CBS po pierwszym sezonie.
Opis fabuły
Serial opisuje historię Roba (Rob Schneider), byłego kawalera oraz architekta krajobrazu, który przez ślub dołącza do olbrzymiej rodziny meksykańsko-amerykańskiej. Główny bohater codziennie przeżywa niesamowite i zabawne perypetie.
Obsada
Rob Schneider – Rob
Claudia Bassols – Maggie
Cheech Marin – Fernando
Diana Maria Riva – Rosa
Eugenio Derbez – Hector
Lupe Ontiveros – Abuelita
Odcinki
|}
Przypisy
Linki zewnętrzne
Amerykańskie telewizyjne seriale komediowe
Seriale telewizyjne emitowane od 2012
Seriale telewizyjne zakończone w 2012
Programy telewizji CBS
Seriale wytwórni CBS Television Studios |
3459824 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Clifton%20Without | Clifton Without | Clifton Without – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie (unitary authority) York. W 2011 civil parish liczyła 5246 mieszkańców.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Strona internetowa
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire
York |
3459825 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Kalistrat%20Szerozija | Kalistrat Szerozija | Kalistrat Nestorowicz Szerozija (ros. Калистрат Несторович Шерозия, ur. 1905 we wsi Nakipu w Gruzji, zm. w grudniu 1942 w Tbilisi) - gruziński i radziecki działacz komunistyczny, II sekretarz KC Komunistycznej Partii (bolszewików) Gruzji (1938-1942).
Ukończył technikum w Zugdidi i w 1927 Tbiliski Instytut Pedagogiczny. Od 1928 w WKP(b), funkcjonariusz partyjny i państwowy w Gori, później redaktor gazety w Gori, Zugdidi i Kutaisi, 1932-1933 kierownik wydziału partyjnej gazety "Komunisti", potem kierownik wydziału propagandy i agitacji Komitetu Miejskiego KP(b)G w Kutaisi i sekretarz rejonowego komitetu KP(b)G. Od listopada 1937 do sierpnia 1937 kierownik Wydziału Szkolnictwa i Nauki KC KP(b)G, od 19 czerwca 1938 członek KC KP(b)G, równocześnie od 31 sierpnia 1938 do śmierci członek Biura Politycznego KC i II sekretarz KC KP(b)G. Odznaczony Orderem Lenina (24 lutego 1941) i Orderem Czerwonego Sztandaru (13 grudnia 1942).
Bibliografia
http://www.knowbysight.info/ShSS/10315.asp (ros.)
Gruzińscy komuniści
Gruzińscy politycy
Odznaczeni Orderem Czerwonego Sztandaru
Odznaczeni Orderem Lenina
Radzieccy politycy
Urodzeni w 1905
Zmarli w 1942 |
3459838 | https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%81%C4%85cznik%20r%C4%99czny | Łącznik ręczny | Łącznik ręczny – łącznik elektryczny niskiego napięcia. Łączniki ręczne stanowią grupę łączników, które sklasyfikowano ze względu na napęd styków ruchomych. Zmianę położenia styków dokonuje się ręcznie. Pozostałą grupę łączników niskiego napięcia stanowią łączniki automatyczne (samoczynne). Ze względu na sposób działania i zastosowanie łączniki ręczne można podzielić na: łączniki instalacyjne, łączniki wtykowe, łączniki warstwowego, łączniki drążkowe i przyciski
Uwagi
Bibliografia
Witold Kotlarski, Jerzy Grad, Aparaty i urządzenia elektryczne, Wydawnictwo Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1997, , str. 97-97,
Henryk Markiewicz, Instalacje elektryczne, Wydawnictwa Naukowo-Techniczne Warszawa 1996, , str. 68 - 71,
Franciszek Przezdzierski, Andrzej Opolski, Elektrotechnika i elektronika, PWN, Warszawa 1986, , str. 593
Aparaty elektryczne |
3459840 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Diamandis%20Chuchumis | Diamandis Chuchumis | Diamandis Chuchumis (gr. Διαμαντής Χουχούμης; ur. 17 lipca 1994 roku w Aliweri, Grecja) – grecki piłkarz, grający na pozycji lewego obrońcy w klubie FK Vojvodina.
Kariera piłkarska
Kariera klubowa
Rozpoczął karierę piłkarską w klubie juniorów Panathinaikos AO. 1 lipca 2012 roku podpisał kontrakt z seniorskim zespołem tej drużyny, która występowała wówczas w Superleague Ellada.
W sezonie 2012/2013 uplasował się z drużyną na 6. pozycji. Jednak jego klub nie otrzymał licencji na grę w europejskich pucharach.
W następnym sezonie zajął z zespołem 4. miejsce, które dawało szansę gry w barażach o miejsce w eliminacjach do Ligi Mistrzów. W barażach jego drużyna zajęła 1. pozycji, dzięki czemu mogła zagrać w tych eliminacjach. Mecze III rundy kwalifikacyjnej do Ligi Mistrzów odbyły się 30 lipca i 5 sierpnia 2014 roku. Jednak Diamandis Chuchumis nie wystąpił w żadnym z meczów ze Standardem Liège. Jego drużyna przegrała w dwumeczu 1–2 (0–0 na wyjeździe i 1–2 u siebie).
W 2014 roku związał się z Panathinaikosem umową do 30 czerwca 2018 roku. Przed sezonem 2017/2018 trener Marinos Uzunidis stwierdził, że nie widzi dla Diamandisa miejsca w składzie i ten odszedł do zespołu Slovana Bratysława. W słowackiej lidze występował przez rok zdobywając wicemistrzostwo kraju. Po sezonie zdecydował się odejść do FK Vojvodina.
Kariera reprezentacyjna
Diamandis Chuchumis wystąpił dotychczas w młodzieżowej reprezentacji Grecji U18 w trzech spotkaniu oraz U19 w siedmiu meczach. 10 czerwca 2013 roku w Gdańsku rozegrał spotkanie z reprezentacją Polski do lat 19. Mecz zakończył się remisem 1–1, a zawodnik rozegrał pełne 90 minut spotkania.
30 marca 2015 roku w Atenach rozegrał spotkanie w reprezentacji Grecji U-21 w meczu przeciwko Chorwacji. Jego drużyna przegrała 0–2, a on sam na boisku przebywał do 59. minuty meczu.
Przypisy
Urodzeni w 1994
Piłkarze Panathinaikosu AO
Piłkarze Slovana Bratysława
Piłkarze FK Vojvodina
Greccy piłkarze |
3459842 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Huntington%20%28North%20Yorkshire%29 | Huntington (North Yorkshire) | Huntington – wieś i civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie (unitary authority) York. W 2011 civil parish liczyła 9371 mieszkańców. Huntington jest wspomniana w Domesday Book (1086) jako Huntindune.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Strona internetowa
Wsie w hrabstwie North Yorkshire
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire
York |
3459844 | https://pl.wikipedia.org/wiki/1.%20deild%20kvinnur%20%281990%29 | 1. deild kvinnur (1990) | W roku 1990 odbyła się 6. edycja 1. deild kvinnur – pierwszej ligi piłki nożnej kobiet na Wyspach Owczych. W rozgrywkach wzięło udział 8 klubów z całego archipelagu. Tytułu mistrzowskiego broniła drużyna HB Tórshavn, jednak przejął go od niej klub Skála ÍF, zdobywając go po raz pierwszy w swojej historii.
Uczestnicy
Rozgrywki
Tabela ligowa
Wyniki spotkań
1990 w piłce nożnej
Rozgrywki piłkarskie na Wyspach Owczych
1990 na Wyspach Owczych |
3459846 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Andriej%20Zode%C5%82awa | Andriej Zodeława | Andriej Siemionowicz Zodeława (ros. Андрей Семёнович Зоделава, ur. 1905 we wsi Achuti w guberni kutaiskiej, zm. 5 listopada 1942) - funkcjonariusz radzieckich organów bezpieczeństwa gruzińskiego pochodzenia, starszy major bezpieczeństwa państwowego ZSRR, ludowy komisarz spraw wewnętrznych Północnoosetyjskiej ASRR (1939-1941 i 1941-1942), ludowy komisarz bezpieczeństwa państwowego Północnoosetyjskiej ASRR (1941).
Życiorys
1920-1927 członek Komsomołu, od lutego 1922 do lutego 1923 informator KC Komsomołu Gruzji, od lutego 1923 do stycznia 1924 sekretarz wydziału organizacyjnego Komitetu Miejskiego Komsomołu w Tbilisi, sekretarz komórki Komsomołu Gruzji w fabryce tytoniu im. Lenina, od stycznia do czerwca 1924 ponownie informator KC Komsomołu Gruzji. Od czerwca 1924 do maja 1930 pracownik biur politycznych powiatowych organów Czeki Gruzińskiej SRR, 1927 ukończył 1 kurs Instytutu Pedagogicznego w Tbilisi, od maja 1930 do marca 1933 szef rejonowego oddziału GPU Gruzińskiej SRR, później w GPU przy Radzie Komisarzy Ludowych Zakaukaskiej FSRR, 1934-1935 studiował w Instytucie Czerwonej Profesury Radzieckiego Budownictwa i Prawa. Szef wydziału specjalnego Pełnomocnego Przedstawicielstwa OGPU Rady Komisarzy Ludowych Zakaukaskiej FSRR i GPU przy Radzie Komisarzy Ludowych Gruzińskiej SRR/Zarządu Bezpieczeństwa Państwowego (UGB) Zarządu NKWD Zakaukaskiej FSRR. Od stycznia do listopada 1936 słuchacz Centralnej Szkoły NKWD ZSRR, w listopadzie-grudniu 1936 pomocnik szefa wydziału kontrwywiadu UGB Zarządu NKWD Gruzińskiej SRR, od 13 stycznia 1936 starszy porucznik bezpieczeństwa państwowego, od grudnia 1936 do 17 marca 1937 szef Wydziału IX UGB Zarządu NKWD Gruzińskiej SRR, od marca do lipca 1937 zastępca szefa Wydziału Specjalnego Głównego Zarządu Bezpieczeństwa Państwowego Zakaukaskiego Okręgu Wojskowego, od 19 marca 1937 kapitan bezpieczeństwa państwowego. Od lipca 1937 do września 1938 szef Wydziału Transportu Drogowego NKWD Kolei Zakaukaskiej, od września 1938 zastępca ludowego komisarza, a od 17 stycznia 1939 do 26 lutego 1941 ludowy komisarz spraw wewnętrznych Północnoosetyjskiej ASRR, 28 stycznia 1939 mianowany majorem, a 14 marca 1940 starszym majorem bezpieczeństwa państwowego. Od 26 lutego do 30 lipca 1941 ludowy komisarz bezpieczeństwa państwowego Północnoosetyjskiej ASRR, następnie do śmierci ponownie ludowy komisarz spraw wewnętrznych tej republiki.
Zginął podczas bombardowania.
Odznaczenia
Order Lenina (pośmiertnie, 13 grudnia 1942)
Order Czerwonego Sztandaru (26 kwietnia 1940)
Order Czerwonej Gwiazdy (2 lipca 1942)
Odznaka "Honorowy Pracownik Czeki/GPU (XV)" (7 czerwca 1937)
Bibliografia
http://www.knowbysight.info/ZZZ/09130.asp (ros.)
http://www.memo.ru/history/NKVD/kto/biogr/gb192.htm (ros.)
Funkcjonariusze NKWD
Gruzińscy funkcjonariusze radzieckich służb specjalnych
Gruzińscy komuniści
Odznaczeni Orderem Czerwonego Sztandaru
Odznaczeni Orderem Czerwonej Gwiazdy
Odznaczeni Orderem Lenina
Urodzeni w 1905
Zmarli w 1942 |
3459848 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Roz%C5%82adunek | Rozładunek | Rozładunek – jedno z zadań realizowanych przy przyjmowaniu towarów. Rozładunek następuje z wykorzystaniem posiadanych środków transportu wewnętrznego (np. wózków unoszących prowadzonych) i urządzeń przeładunkowych. Na przebieg rozładunku ma wpływ postać ładunku, rodzaj środka transportu i typ frontu przeładunkowego.
Przypisy
Logistyka |
3459849 | https://pl.wikipedia.org/wiki/New%20Earswick | New Earswick | New Earswick – osada i civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie (unitary authority) York. W 2011 civil parish liczyła 2737 mieszkańców.
Przypisy
Linki zewnętrzne
History of York
Dzielnice Yorku
Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire |
3459853 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Wybory%20prezydenckie%20w%20Timorze%20Wschodnim%20w%202002%20roku | Wybory prezydenckie w Timorze Wschodnim w 2002 roku | Wybory prezydenckie w Timorze Wschodnim odbyły się 14 kwietnia 2002. Były to pierwsze wybory prezydenckie w tym kraju. Swoich obserwatorów na wybory wysłały Australia i Unia Europejska.
W wyborach startowało dwóch kandydatów: Xanana Gusmão i Francisco Xavier do Amaral.
W wyborach zagłosowało 378 548 osób, z których 13 768 oddało głos nieważny.
Wyniki
Na podstawie:
Przypisy
2002 w Azji
Timor Wschodni w XXI wieku
2002
Timor Wschodni |
3459854 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Boardman%20%28Oregon%29 | Boardman (Oregon) | Boardman – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Oregon, w hrabstwie Morrow.
Przypisy
Miasta w stanie Oregon |
3459859 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Strzelectwo%20na%20Igrzyskach%20Panameryka%C5%84skich%202011 | Strzelectwo na Igrzyskach Panamerykańskich 2011 | Strzelectwo na Igrzyskach Panamerykańskich 2011 odbywało się w dniach 16–22 października 2011 roku w Club Cinegético Jalisciense w Zapopan i na Polígono Panamericano de Tiro w Tlaquepaque. Dwustu czterdziestu siedmiu zawodników obojga płci rywalizowało łącznie w piętnastu konkurencjach.
Podsumowanie
Klasyfikacja medalowa
Medaliści
Przypisy
Bibliografia
Igrzyska Panamerykańskie 2011
2011 |
3459860 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Boardman%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29 | Boardman (Karolina Północna) | Boardman – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Columbus.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3459861 | https://pl.wikipedia.org/wiki/1824%20w%20muzyce | 1824 w muzyce |
Wydarzenia
7 stycznia – ukazał się pierwszy numer „Berliner allgemeine musikalische Zeitung”
22 stycznia – w paryskim Théâtre Gymnase-Dramatique miała miejsce premiera opery Pierre et Marie, ou Le soldat ménétrier Adolphe’a Adama
4 lutego – w rzymskim Teatro Vallemiała miejsce premiera opery L'ajo nell'imbarazzo Gaetana Donizettiego
7 marca – w weneckim Teatro La Fenice miała miejsce premiera opery Krzyżowiec w Egipcie Giacoma Meyerbeera
14 marca – w wiedeńskim Gesellschaft der Musikfreunde miała miejsce premiera kwartetu smyczkowego a-moll „Rosamunde”, D 804 Franza Schuberta
3 kwietnia – w Katedrze św. Pawła w Londynie miała miejsce prapremiera „Morning and Evening Service” na chór i organy Samuela Wesleya
27 kwietnia – w paryskim Théâtre de l'Odéon miała miejsce premiera opery Les trois genres François-Adriena Boieldieu i Daniela Aubera
7 maja – w wiedeńskim Theater am Kärntnertor miała miejsce premiera IX symfonii Beethovena
9 czerwca – w paryskim Théâtre Gymnase-Dramatique miała miejsce premiera opery Le baiser au porteur Adolphe’a Adama
11 czerwca – w londyńskim Almack’s Assembly Rooms miała miejsce premiera kantaty „Il pianto delle muse in morte di Lord Byron” Gioacchina Rossiniego
28 lipca – w neapolitańskim Teatro Nuovo miała miejsce premiera opery Emilia di Liverpool Gaetana Donizettiego
24 sierpnia – w paryskim Théâtre Feydeau miała miejsce premiera opery Le Roi René ou La Provence au quinzième siècle Ferdinanda Hérolda
21 października – w paryskim Théâtre Gymnase-Dramatique miała miejsce premiera opery Le bal champêtre Adolphe’a Adama
4 listopada – w paryskim Théâtre Feydeau miała miejsce premiera opery Léocadie Daniela Aubera
14 grudnia – w paryskim Théâtre Gymnase-Dramatique miała miejsce premiera opery La haine d'une femme Adolphe’a Adama
Urodzili się
13 stycznia – Ignacy Komorowski, polski kompozytor (zm. 1857)
22 stycznia – Josef Leopold Zvonař, czeski kompozytor, pedagog i krytyk muzyczny (zm. 1865)
2 marca – Bedřich Smetana, czeski kompozytor okresu romantyzmu (zm. 1884)
23 czerwca – Carl Reinecke, niemiecki kompozytor, dyrygent i pianista (zm. 1910)
4 września – Anton Bruckner, austriacki kompozytor i organista, neoromantyk, przedstawiciel klasycznego romantyzmu (zm. 1896)
24 grudnia – Peter Cornelius, niemiecki kompozytor, skrzypek, librecista i poeta (zm. 1874)
Zmarli
1 lutego – Maria Theresia von Paradis, austriacka pianistka, wokalistka, kompozytorka i pedagog (ur. 1759)
3 marca – Giovanni Battista Viotti, włoski skrzypek i kompozytor epoki klasycyzmu (ur. 1755)
Muzyka poważna
26 czerwca – w wiedeńskim „Allgemeine musikalische Zeitung” opublikowano „An den Tod” D 518 Franza Schuberta
Opera
Musicale
Nagrody
Przypisy
Kalendarium muzyczne
Wydarzenia 1824 |
3459862 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Paula%20Sawicka | Paula Sawicka | Paula Sawicka (ur. 15 maja 1947) – polska psycholog i działaczka społeczna, była prezes stowarzyszenia Otwarta Rzeczpospolita.
Życiorys
Z wykształcenia psycholog, absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego. Pracowała jako nauczyciel akademicki i tłumacz języka angielskiego. W latach 70. i 80. współpracowała z opozycją demokratyczną. W latach 1991–1998 kierowała biurem stołecznych parlamentarzystów Unii Demokratycznej i Unii Wolności (w tym Jacka Kuronia i Bronisława Geremka).
W III RP zaangażowana w działalność organizacji pozarządowych. W 2004 została wybrana na prezesa stowarzyszenia Otwarta Rzeczpospolita. W 2014 funkcję tę objął Marek Gumkowski, Paulę Sawicką wybrano na wiceprezesa tej organizacji. Została również członkinią Stowarzyszenia Pracowników, Współpracowników i Przyjaciół Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa Imienia Jana Nowaka-Jeziorańskiego. Weszła w skład Komitetu Wspierania Muzeum Historii Żydów Polskich Polin w Warszawie.
Była żoną Mirosława Sawickiego. Była przyjaciółką Marka Edelmana, który w jej mieszkaniu spędził dwa ostatnie lata życia. Jest autorką jego relacji zatytułowanej I była miłość w getcie (Świat Książki, Warszawa 2009) oraz współautorką publikacji Prosto się mówi jak się wie (Świat Książki, Warszawa 2013), będącej wyborem tekstów Marka Edelmana.
W 2011, za wybitne zasługi w działalności na rzecz budowania społeczeństwa obywatelskiego, za osiągnięcia w podejmowanej z pożytkiem dla kraju pracy zawodowej i społecznej, prezydent Bronisław Komorowski odznaczył ją Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Absolwenci Wydziału Psychologii Uniwersytetu Warszawskiego
Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)
Polscy psycholodzy
Polscy tłumacze literatury angielskojęzycznej
Urodzeni w 1947 |
3459864 | https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%BBaneta%20Skowro%C5%84ska | Żaneta Skowrońska | Żaneta Skowrońska (ur. 11 października 1979) – polska zawodniczka ujeżdżenia i skoków, związana z Ludowym Klubem Jeździeckim Lewada, wielokrotna medalistka Mistrzostw Polski Seniorów, reprezentantka Polski na zawodach międzynarodowych. Obecnie jest członkiem kadry narodowej.
Sukcesy jeździeckie
Mistrzyni Młodych Jeźdźców w 2000 roku na Goldamosie, złota medalistka Mistrzostw Polski Seniorów 2001 i 2002, również na Goldamosie. W roku 2003, 2006, 2013 i 2016 srebrna, a latach 2004, 2005, 2007 i 2019 brązowa medalistka Mistrzostw Polski Seniorów. W latach 2005-2008 Żaneta na klaczy With You zwyciężała w Mistrzostwach Polski Młodych Koni w kategoriach cztero-, pięcio- i sześciolatków hodowli zagranicznej, a sukcesy kontynuowała z ogierem Beethoven. W latach 2007-2009 uzyskiwała kwalifikacje i brała udział w Mistrzostwach Świata Młodych Koni w Verden. Reprezentowała Polskę na Mistrzostwach Świata w Akwizgranie, Mistrzostwach Europy w Hagen 2005, Mistrzostwach Świata w Caen 2014 i Mistrzostwach Europy Aachen 2015.
W 2022 roku wygrała Mistrzostwa Polski w jeździectwie w konkurencji ujeżdżania.
Zobacz też
Andrzej Sałacki
ujeżdżenie
jeździectwo
Polski Związek Jeździecki
Przypisy
Linki zewnętrzne
LKJ Lewada
Polscy jeźdźcy
Urodzeni w 1979 |
3459866 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Parafia%20%C5%9Bw.%20Teodozego%20Peczerskiego%20w%20Malawie | Parafia św. Teodozego Peczerskiego w Malawie | Parafia świętego Teodozego Peczerskiego – parafia greckokatolicka w Malawie, w dekanacie przemyskim archieparchii przemysko-warszawskiej. Reaktywowana w 1991 roku. Terytorialnie obejmuje gminę Bircza.
Uwagi
Linki zewnętrzne
Informacje o parafii na stronie archieparchii przemysko-warszawskiej
Parafie archieparchii przemysko-warszawskiej
Religia w gminie Bircza
Malawa (powiat przemyski) |
3459873 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Vanceboro%20%28Maine%29 | Vanceboro (Maine) | Vanceboro – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Maine, w hrabstwie Washington.
Przypisy
Miasta w stanie Maine |
3459874 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Parafia%20%C5%9Bw.%20Jerzego%20w%20Nowych%20Sadach | Parafia św. Jerzego w Nowych Sadach | Parafia świętego Jerzego – parafia greckokatolicka w Nowych Sadach, w dekanacie przemyskim archieparchii przemysko-warszawskiej. Reaktywowana w 1991 roku. Terytorialnie obejmuje gminę Fredropol (bez wsi Posada Rybotycka).
Linki zewnętrzne
Informacje o parafii na stronie archieparchii przemysko-warszawskiej
Parafie archieparchii przemysko-warszawskiej
Religia w gminie Fredropol
Parafie pod wezwaniem św. Jerzego
Nowe Sady (województwo podkarpackie) |
3459875 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Handel%20wysokich%20cz%C4%99stotliwo%C5%9Bci | Handel wysokich częstotliwości | Handel wysokich częstotliwości (ang. high-frequency trading, HFT) – technika inwestowania polegająca na zawieraniu wielu transakcji giełdowych w jak najkrótszym czasie, z wykorzystaniem specjalnie zaprogramowanych komputerów, które na podstawie algorytmów decyzyjnych automatycznie dokonują transakcji. Dla inwestorów wykorzystujących HFT znaczenie może mieć każda milisekunda (opóźnienie w reakcji może oznaczać, że transakcję przeprowadzi ktoś inny).
W handlu wysokich częstotliwości zysk z jednej transakcji może nie przekraczać ułamkowych części grosza (lub jednego pipsa w przypadku transakcji Forex). Cechą charakterystyczną HFT jest bardzo krótki czas między kupnem i sprzedażą danego instrumentu (czas liczony w milisekundach).
Szacuje się, że w 2009 HFT było odpowiedzialne za około 65% wolumenu na amerykańskich rynkach kapitałowych. Po 3 latach udział ten spadł do 50%.
Bibliografia
B. Biais, T. Foucault, S. Moinas, Equilibrium High Frequency Trading, Working paper, Toulouse School of Economics and HEC, 2011.
Stanisław Kaźmierczak, Zautomatyzowany handel giełdowy z zastosowaniem algorytmu High Frequency Trading, pw.edu.pl. [dostęp 2015-12-15].
High Frequency Trading: Roboty na giełdzie zaczynają wypierać inwestorów, forsal.pl. [dostęp 2015-12-25]
Rynki finansowe
Rynek papierów wartościowych
Matematyka finansowa |
3459877 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Vanceboro%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29 | Vanceboro (Karolina Północna) | Vanceboro – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Craven.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3459878 | https://pl.wikipedia.org/wiki/HFT | HFT | Hunter Field Target – sportowa konkurencja strzelecka
High Frequency Trading – handel wysokiej częstotliwości |
3459881 | https://pl.wikipedia.org/wiki/River%20Bend%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29 | River Bend (Karolina Północna) | River Bend – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Craven.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3459882 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Fresco%20d%E2%80%99Este | Fresco d’Este | Fresco d’Este (ur. w 1280 roku w Ferrarze - zm. w 1312 roku w Wenecji) – włoski szlachcic, senior Ferrary w 1308 roku.
Był czwartym, nieślubnym dzieckiem Azzo VIII d’Este. Jego przyrodnim rodzeństwem byli Piotr, Ryszard i Konstancja, z małżeństwa jego ojca z Joanną Orsini. W 1293 roku jego ojciec musiał odstąpić Modenę swemu bratu, Aldobrandino, a Franciszkowi - Reggio; nie wyznaczył wówczas dziedzica Ferrary. W Modenie pojawił się w 1306 roku, co wywołało zamieszki. Próbował wówczas zbuntować się przeciw Manfredino da Sassuolo, lejtnantowi swego ojca, ale dostał się do niewoli. Po śmierci ojca 31 stycznia 1308 roku przejął władzę w Ferrarze jako opiekun swego syna Fulka, którego Azzo VIII wyznaczył dziedzicem. Władzę sprawował przy wsparciu Wenecji. Władcy wyznaczali swego następcę na podstawie woli własnej lub papieża, nie musieli się przy tym kierować starszeństwem czy pokrewieństwem w linii prostej. Spowodowało to bunt braci Azzo VIII, Aldobrandina i Franciszka. Zwrócili się oni o pomoc do Padwy oraz rezydującego w Awinionie papieża Klemensa V. Ten wysłał do Ferrary swego nepota kardynała Arnaldo Pelagruę, który zastał w mieście rebelię przeciw Fresco. Ten utracił ziemie w październiku 1308 roku formalnie na rzecz Aldobrandino II, a de facto przeszły one pod papieski protektorat. Fresco wraz z synem zwrócili się o pomoc do Wenecjan, którzy w 1309 roku umieścili ich w Castelbaldo, a następnie przerzucili do Wenecji, gdzie zmarł w 1312 roku. W międzyczasie zrzekł się praw do tronu dla siebie i syna. Ferrara i Modena uwolniły się spod papieskiego protektoratu dopiero w 1317 roku.
Zawarł związek małżeński z Pellegriną Caccianemici, córką Caccianemico Caccianemiciego. Doczekali się razem co najmniej trójki dzieci:
Fulka (zm. po 10 października 1308), na którego dziadek Azzo VIII chciał przenieść swoje ziemie
NN dzieci (1300)
Bibliografia
Biografia na stronie FMG.ac (Modena, Ferrara)
Fresco d’Este
Fresco d’Este
Ludzie urodzeni w Ferrarze
Urodzeni w 1280
Zmarli w 1312 |
3459886 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Havelock%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29 | Havelock (Karolina Północna) | Havelock – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Craven.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3459890 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Bohdan%20Samardak | Bohdan Samardak | Bohdan Mykołajowycz Samardak, ukr. Богдан Миколайович Самардак, ros. Богдан Николаевич Самардак, Bogdan Nikołajewicz Samardak (ur. 25 marca 1963 we wsi Wańkowice, w obwodzie lwowskim, Ukraińska SRR) – ukraiński piłkarz, grający na pozycji pomocnika lub napastnika, trener piłkarski.
Kariera piłkarska
Wychowanek Internatu Sportowego we Lwowie. Rozpoczął karierę piłkarską w zespole amatorskim Spartak Sambor. W 1984 został zaproszony przez trenera Myrona Markewicza do Torpeda Łuck. Potem został powołany do służby wojskowej podczas której występował w zespole Lwowskiej Wyższej Szkoły Wojskowo-Politycznej. W 1986 roku dołączył do Awanhardu Równe, w którym przez kolejne 3 sezony został najlepszym strzelcem zespołu. Od 1989 zgodził się na ofertę pierwszoligowego Metałurha Zaporoże. W 1990 powrócił do Awanhardu Równe, w którym ponownie został najlepszym strzelcem zespołu (11 goli) i pomógł klubowi zdobyć brązowe medale ukraińskiej strefy drugiej ligi. Jesienią 1990 wyjechał do Słowacji, gdzie bronił barw Chemlona Humenné (polecił go klubowi jego były zawodnik Orest Bal, z którym razem grali w Równe). Po dwóch latach ponownie wrócił do klubu z Równego, który w międzyczasie zmienił nazwę na Weres Równe. Przed i po graniem w nich wracał ciągle do Bukowyny. Po wygaśnięciu kontraktu wiosną 1995 przeniósł się do Bukowyny Czerniowce, a latem 1996 roku przeszedł do Nywy Tarnopol, w którym trenerem był Ihor Jaworski - były partner w Chemlonie i Weresie. W 1999 występował w Polissia Żytomierz, w którym zakończył karierę piłkarza. Potem grał w zespołach amatorskich, m.in. w Wołyń-Cement Zdołbunów.
Kariera trenerska
Po zakończeniu kariery piłkarza rozpoczął pracę szkoleniowca. Najpierw trenował kilka zespołów amatorskich w obwodzie rówieńskim. W 2010 trener Ihor Jaworski zaprosił go do sztabu szkoleniowego Nywy Tarnopol. Po dymisji Jaworskiego, 15 marca 2014 został tymczasowo mianowany na stanowisko głównego trenera klubu. W końcu kwietnia 2015 podał się do dymisji.
Sukcesy i odznaczenia
Sukcesy piłkarskie
Awanhard Równe
brązowy medalista Mistrzostw Ukraińskiej SRR: 1990
Chemlon Humenné
brązowy medalista 2. SNL Mistrzostw Czechosłowacji: 199?
Bukowyna Czerniowce
wicemistrz Ukraińskiej Pierwszej Lihi: 1996
Sukcesy indywidualne
4-krotny król strzelców Awanhardu Równe: 13 goli (1986), 18 goli (1987), 16 goli (1988), 11 goli (1990)
Przypisy
Bibliografia
Radzieccy piłkarze
Ukraińscy piłkarze
Radzieccy trenerzy piłkarscy
Ukraińscy trenerzy piłkarscy
Piłkarze Bukowyny Czerniowce
Piłkarze 1. HFC Humenné
Piłkarze Metałurha Zaporoże
Piłkarze Nywy Tarnopol
Piłkarze Polissia Żytomierz
Piłkarze Weresu Równe
Piłkarze Wołyni Łuck
Trenerzy piłkarzy Nywy Tarnopol
Urodzeni w 1963 |
3459898 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Cove%20City%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29 | Cove City (Karolina Północna) | Cove City – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Craven.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3459901 | https://pl.wikipedia.org/wiki/%C3%85sbro | Åsbro | Åsbro – miejscowość (tätort) w środkowej Szwecji, w regionie administracyjnym (län) Örebro (gmina Askersund).
Miejscowość jest położona nad jeziorem Tisaren w południowej części prowincji historycznej (landskap) Närke, ok. 35 km na południe od Örebro w kierunku Askersundu przy drodze krajowej nr 50 i linii kolejowej Godsstråket genom Bergslagen.
W 2010 r. Åsbro liczyło 1164 mieszkańców.
Przypisy
Miejscowości w gminie Askersund |
3459902 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Limberis%20Flesias | Limberis Flesias | Limberis Flesias, − grecki bokser, brązowy medalista Igrzysk Śródziemnomorskich 1997 w Bari.
W lipcu 1997 zdobył brązowy medal na Igrzyskach Śródziemnomorskich 1997, które rozgrywane były we włoskim mieście Bari. W walce półfinałowej przegrał z reprezentantem Turcji Sinanem Samilem Samem. W 1996 zwyciężył w turnieju Acropolis Cup 1996, wygrywając w finale kategorii ciężkiej.
Przypisy
Greccy bokserzy
Urodzeni w XX wieku |
3459903 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Danevirke | Danevirke | Danevirke – wczesnośredniowieczny system fortyfikacji położony na Jutlandii. Składał się z długiego wału ziemnego wzmocnionego palisadą oraz kilku wałów pomocniczych zbudowanych w różnych okresach. Rozciągał się na długości około 30 km, od okolic Hedeby na wschodzie do rozległych mokradeł na zachodzie półwyspu Jutlandzkiego i miał za zadanie chronić południową granicę Danii. W późniejszych wiekach, zwłaszcza w epoce wikingów, był wielokrotnie rozbudowywany.
Historia
Nie jest do końca jasne, kiedy rozpoczęły się pierwsze prace nad wałem, ale z badań dendrochronologicznych wynika, że najstarszą znaną część wzniesiono w 737 roku. Mierzyła ona około 7 km i zbudowana była głównie z ziemi i drewna. Przypuszcza się, że pierwsze umocnienia wzniósł duński władca Ongendus, w celu ochrony swych terytoriów przed Sasami lub Słowianami. Inna wersja mówi, że stanowiły odpowiedź duńskiego władcy na działania Karola Młota, który prowadził wówczas kampanię przeciwko Sasom. Gdy kilkadziesiąt lat później Karol Wielki ostatecznie podbił Saksonię, a Frankowie i Duńczycy stali się sąsiadami, zaczęło dochodzić między nimi do napięć i konfrontacji. Frankońskie roczniki państwowe wspominają, że w 808 roku król duński, Godfred postanowił wznieść wał graniczny rozciągający się od Morza Bałtyckiego do Morza Północnego. Fortyfikacja miała ponadto zawierać tylko jedną bramę nieopodal Hedeby. Władca chciał w ten sposób zabezpieczyć swoje królestwo i oddzielić je od imperium Franków. Przypuszcza się jednak, że Duńczycy, którzy od dawna prowadzili spory z Saksończykami, zaczęli wznosić pierwsze umocnienia już w VI wieku lub wcześniej, na co wskazują badania archeologiczne.
Około 968 roku wzniesiono trzecią linię wałów, która mierzyła 14 km długości, 12-13 m szerokości i 3 m wysokości. Zbudowana była z ziemi, której front wzmocniony był wrzosową darnią i prawdopodobnie szańcem z belek. Swoim zasięgiem obejmowała także starsze części umocnień. W 974 roku fortyfikacja została zdobyta przez Święte Cesarstwo Rzymskie, a w 983 roku ponownie odbita przez Duńczyków. W XI wieku, gdy wzrosło zagrożenie ze strony Słowian, wał ponownie rozbudowano i wzmocniono palisadą. W XII wieku król Waldemar Wielki rozkazał dodatkowo pokryć jego front cegłą. Choć przez długi czas stanowił on skuteczną ochronę południowej granicy półwyspu Jutlandzkiego, to kilka razy doszło też do jego zdobycia.
Podczas wojny duńskiej w 1864 roku, fortyfikacja została częściowo zrewitalizowana, rozbudowana i wzmocniona artylerią. Spodziewano się bowiem, że dojdzie tam do bitwy, ale poza kilkoma potyczkami niedaleko umocnień nic się nie wydarzyło. Wynikało to z tego, że głównodowodzący duńską armią generał de Meza wycofał wszystkie swoje siły do Dybbol, z obawy przed oflankowaniem. W ten sposób niezatrzymywana przez Duńczyków armia austriacko-pruska zajęła Danevirke oraz terytoria leżące na południe od niej.
Po raz ostatni wał posłużył do celów militarnych podczas II wojny światowej, kiedy Niemcy, obawiając się lądowania aliantów w Danii, postanowili przerobić go na rów przeciwpancerny. Dzięki interwencji duńskiego archeologa Sørena Tellinga u Heinricha Himmlera prace wstrzymano, choć wał w ich wyniku częściowo ucierpiał.
Galeria
Przypisy
Fortyfikacje w Danii
Historia Szlezwika-Holsztynu |
3459906 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Fulko%20II%20d%E2%80%99Este | Fulko II d’Este | Fulko (II) d’Este (ur. zapewne na przełomie XIII i XIV wieku - zm. po 10 października 1308 roku) - dziedzic senioratu Ferrary i jego formalny władca w 1308 roku
Urodził się jako syn Fresco d’Este, nieślubnego syna Azzo VIII oraz Pellegriny Caccianemici, córki Caccianemico Caccianemiciego. W 1293 roku jego dziadek Azzo VIII d’Este musiał odstąpić Modenę swemu bratu, Aldobrandino, a Franciszkowi - Reggio; nie wyznaczył wówczas dziedzica Ferrary. Po śmierci dziadka 31 stycznia 1308 roku przejął formalnie władzę w Ferrarze. Prawdopodobnie ze względu na młody wiek regencję sprawował jego ojciec przy militarnym wsparciu Wenecji. Władcy wyznaczali swego następcę na podstawie woli własnej lub papieża, nie musieli się przy tym kierować starszeństwem czy pokrewieństwem w linii prostej. Spowodowało to bunt braci Azzo VIII, Aldobrandina i Franciszka. Zwrócili się oni o pomoc do Padwy oraz rezydującego w Awinionie papieża Klemensa V. Ten wysłał do Ferrary swego nepota kardynała Arnaldo Pelagruę, który zastał w mieście rebelię przeciw Fresco. Fulko i Fresco utracili ziemie w październiku 1308 roku formalnie na rzecz Aldobrandino II, a de facto przeszły one pod papieski protektorat. Fresco wraz z synem zwrócili się o pomoc do Wenecjan, którzy ostatecznie stracili miasto w 1310 roku. Nie odzyskał on jednak władzy dla siebie ani dla syna, wycofał też jego ewentualne roszczenia do tronu. Fresco zmarł w 1312 roku w Wenecji, natomiast o Fulko nie ma informacji po 1308 roku.
Bibliografia
Biografia na stronie FMG.ac (Modena, Ferrara)
Urodzeni w XIV wieku
Zmarli w XIV wieku
Fulko II d’Este
Fulko II d’Este |
3459908 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Andrzej%20M%C5%82y%C5%84ski | Andrzej Młyński | Andrzej Młyński, ps. Młyniu (ur. 2 sierpnia 1954, zm. 21 października 1984 w Gliwicach) – polski skoczek spadochronowy.
Działalność sportowa
Działalność sportową Andrzeja Młyńskiego podano za:
Był członkiem sekcji spadochronowej Aeroklubu Gliwickiego i Spadochronowej Kadry Narodowej w dwuboju spadochronowym – celność lądowania i akrobacja indywidualna.
Pierwszy skok wykonał 1 maja 1972 roku z samolotu An-2 ze spadochronem typu: DP-47 po ukończeniu podstawowego kursu spadochronowego w Aeroklubie Gliwickim. 20 lipca 1972 roku uzyskał III klasę spadochronową, 16 lipca 1974 roku II klasę, a 17 września 1975 roku I klasę. Uprawnienia do wykonywania skoków do wody uzyskał 23 lipca 1978 roku.
W 1979 roku zdobył złotą odznakę spadochronową Międzynarodowej Federacji Lotniczej FAI z 3. diamentami.
Został członkiem Klubu Tysięczników Aeroklubu Gliwickiego, skupiającego skoczków mających na swoim koncie ponad 1000 skoków. Swój 1000. skok wykonał 3 sierpnia 1980 roku, samolot: An-2TD SP-ANW, spadochron typu: SW-11, wysokość skoku: 2200 m, opóźnienie: 30 s, zadanie: XIII/9, na gliwickim lotnisku.
Wykonał 1456 skoków spadochronowych. Miał czarny pas w judo.
Zginął 21 października 1984 roku na gliwickim lotnisku w czasie holowania za traktorem na otwartej czaszy spadochronu. Został pochowany na Cmentarzu Lipowym w Gliwicach.
Osiągnięcia sportowe
Osiągnięcia sportowe w spadochroniarstwie Andrzeja Młyńskiego podano za:
1979 – 20-27 maja V Międzynarodowe Klubowe Zawody Spadochronowe Gliwice 1979. Klasyfikacja (akrobacja zespołowa): I miejsce – Jan Bober, Edward Miler, Andrzej Młyński.
1979 – 23-29 lipca XXIII Mistrzostwa Polski Seniorów – Lublin. Klasyfikacja ogólna: XXXIII miejsce – Andrzej Młyński.
1979 – I Zawody Spadochronowe o Puchar Naczelnika Miasta Świdnik – Świdnik. Klasyfikacja ogólna: II miejsce – Andrzej Młyński. Klasyfikacja drużynowa: II miejsce – Aeroklub Gliwicki.
1979 – W Międzynarodowych Zawodach Spadochronowych o Chalange Jesieni – Chambéry (Francja) brała udział ekipa Aeroklubu Gliwickiego: Jan Bober, Edward Miler, Witold Lewandowski, Zdzisław Śliwa, Jan Strzałkowski, Andrzej Młyński, instruktor – Jan Boryczka.
1982 – 23-28 sierpnia XXVI Spadochronowe Mistrzostwa Polski – Zielona Góra. Konkurencja (celność): 1156 pkt., (akrobacja): 484 pkt., Ogółem punktów: 1640. XXX miejsce – Andrzej Młyński.
1983 – 2-5 czerwca X Zawody Spadochronowe – Prešov (Czechosłowacja). Klasyfikacja (celność indywidualnie): IX miejsce – Andrzej Młyński. Klasyfikacja (celność drużynowo): III miejsce – Jan Strzałkowski, Andrzej Młyński, Piotr Knop.
1983 – 27-29 sierpnia Międzynarodowe Zawody Spadochronowe – Szlezwik-Holsztyn (RFN). Klasyfikacja indywidualna: III miejsce – Andrzej Młyński. Klasyfikacja drużynowa: IV miejsce – Piotr Knop, Marcin Wilk, Andrzej Młyński, Witold Lewandowski.
1983 – 21-24 października II Barbórkowe Zawody Spadochronowe – Katowice. Klasyfikacja indywidualna (celność): XIX miejsce – Andrzej Młyński. Klasyfikacja indywidualna (akrobacja): X miejsce – Andrzej Młyński. Klasyfikacja indywidualna (dwubój): XIII miejsce – Andrzej Młyński. Klasyfikacja drużynowa: celność – V miejsce Aeroklub Gliwicki, akrobacja – III miejsce Aeroklub Gliwicki, dwubój – III miejsce Aeroklub Gliwicki.
1984 – 20-26 maja XV Spadochronowe Mistrzostwa Śląska 1984 – Gliwice. Klasyfikacja zespołowa Relatv: III miejsce – Andrzej Młyński, Jan Strzałkowski, Marcin Wilk. Klasyfikacja indywidualna (celność): I miejsce – Andrzej Młyński. Klasyfikacja grupowa (celność): VII miejsce – Andrzej Młyński, Jan Strzałkowski, Marcin Wilk. Klasyfikacja indywidualna (akrobacja): I miejsce – Andrzej Młyński. Klasyfikacja ogólna: III miejsce – Andrzej Młyński, Jan Strzałkowski, Marcin Wilk.
1984 – 23-27 lipca Międzynarodowe Zawody Spadochronowe o Puchar Rybnickiego Okręgu Węglowego – Rybnik. Klasyfikacja indywidualna (celność): VI miejsce – Andrzej Młyński. Klasyfikacja indywidualna (akrobacja): V miejsce – Andrzej Młyński. Klasyfikacja indywidualna (ogólnie): V miejsce – Andrzej Młyński. Klasyfikacja drużynowa: III miejsce – Aeroklub Gliwicki (Witold Lewandowski, Andrzej Młyński, Jan Strzałkowski).
1984 – 11-12 sierpnia Spadochronowe Mistrzostwa Północnych Niemiec – Lubeka (RFN). Klasyfikacja indywidualna (celność): XI miejsce – Andrzej Młyński. Klasyfikacja drużynowa: V miejsce – Aeroklub Gliwicki (Jan Isielenis, Witold Lewandowski, Andrzej Młyński, Jan Strzałkowski).
1984 – 7-12 września II Barbórkowe Zawody Spadochronowe – Katowice. Klasyfikacja indywidualna (celność): XI miejsce – Andrzej Młyński. Klasyfikacja drużynowa: IV miejsce – Aeroklub Gliwicki (Jan Isielenis, Andrzej Młyński, Marcin Wilk).
Galeria
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Urodzeni w 1954
Zmarli w 1984
Ludzie sportu związani z Gliwicami
Pochowani na Cmentarzu Lipowym w Gliwicach
Polscy spadochroniarze |
3459911 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Katastrofa%20kutra%20w%20Cie%C5%9Bninie%20Sycylijskiej | Katastrofa kutra w Cieśninie Sycylijskiej | Katastrofa na Morzu Śródziemnym z 18 kwietnia 2015 – katastrofa morska, która wydarzyła się w Cieśninie Sycylijskiej. W wyniku zatonięcia kutra, 24 osób poniosło śmierć a 28 osób zostało ocalonych. Za zaginione uznano 700-900 osób.
Do Katanii sprowadzono na statku włoskiej straży wybrzeżnej 28 ocalałych. Ciała 24 ofiar przetransportowano jednak na Maltę. Dwaj przemytnicy, Mohammed Ali Małek, 27-letni Tunezyjczyk oraz Bikhit Mahmud, 25-letni Syryjczyk, natychmiast zostali zatrzymany przez włoską policję. Pierwszy został oskarżony o nieumyślne spowodowanie katastrofy, zabójstwo i wspomaganie nielegalnej imigracji, a drugi usłyszał zarzut wspomagania nielegalnej imigracji. Ocaleni potwierdzili że zatonięcie statku wynikło z błędnych manewrów wykonywanych przez przemytnika, który próbując przybliżyć rybacki kuter do portugalskiego frachtowca, który przybył na ratunek, zderzył się z innym statkiem.
Przypisy
Katastrofy morskie
Katastrofy w 2015
Kryzys migracyjny w Europie
Morze Śródziemne |
3459912 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Humberside%20Police | Humberside Police | Humberside Police - brytyjska formacja policyjna, pełniąca funkcję policji terytorialnej na obszarze hrabstwa ceremonialnego East Riding of Yorkshire, a także unitary authorities North East Lincolnshire i North Lincolnshire, leżących w hrabstwie ceremonialnym Lincolnshire. Według stanu na 31 marca 2012, służba liczy 1856 funkcjonariuszy.
Galeria
Przypisy
East Riding of Yorkshire
Lincolnshire
Policja w Wielkiej Brytanii |
3459913 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Katastrofa%20kutra%20u%20wybrze%C5%BCy%20Lampedusy | Katastrofa kutra u wybrzeży Lampedusy | Katastrofa kutra u wybrzeży Lampedusy – katastrofa morska, która wydarzyła się 3 października 2013 w okolicach Lampedusy, u wybrzeży wysp Pelagijskich na Morzu Śródziemnym we Włoszech, w czasie kryzysu migracyjnego w Europie. W wyniku zatonięcia kutra 366 osób poniosło śmierć, a 155 zostało ocalonych. Za zaginionych uznano 20 osób.
Przypisy
Katastrofy we Włoszech
Katastrofy morskie
Katastrofy w 2013
Katastrofa
Katastrofa |
3459917 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Bridgeton%20%28Missouri%29 | Bridgeton (Missouri) | Bridgeton – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Missouri, w hrabstwie St. Louis.
Przypisy
Miasta w stanie Missouri |
3459918 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Park%20Narodowy%20Chapada%20Diamantina | Park Narodowy Chapada Diamantina | Park Narodowy Chapada Diamantina – park narodowy położony w brazylijskim stanie Bahia. Utworzony został 17 września 1985 na mocy dekretu nº 91.655. Zajmuje obszar 1521,41 km². Ostoje ptaków IBA.
Warunki naturalne
Park leży 300 km od wybrzeża. Liczy 152 141,87 ha powierzchni. Występuje tu roślinność typu caatinga, mata seca i inna roślinność kserofityczna. W Serra do Sincorá, na wysokości 800–1200 m n.p.m., występują epifity i zarośla bambusów.
Fauna
W parku występuje krytycznie zagrożona małpa Callicebus barbarabrownae (Pitheciidae), kot tygrysi (Leopardus tigrinus), mrówkojad wielki (Myrmecophaga tridactyla), jaguar (Panthera onca), pancernik olbrzymi (Priodontes maximus) oraz puma (Puma concolor).
Awifauna
Od 2008 BirdLife International uznaje Park Narodowy Chapada Diamantina za ostoję ptaków IBA. Wymienia 33 gatunki, które zaważyły na tej decyzji. Nie ma wśród nich krytycznie zagrożonych; zagrożone są urubitinga czarna (Buteogallus coronatus), amazonka pąsowa (Amazona vinacea), tyrańczyk brazylijski (Phylloscartes beckeri). Należą do nich także narażone: penelopa białobrewa (Penelope jacucaca), białogłowiec (Buteogallus lacernulatus), rudosterka błękitnoszyja (Pyrrhura cruentata), dzwonnik nagoszyi (Procnias nudicollis), dróżniczek kusy (Geositta poeciloptera) oraz ogończyk bursztynowy (Synallaxis whitneyi). 10 gatunków jest narażonych, np. kusacz żółtonogi (Crypturellus noctivagus) i zalotnik czarnołbisty (Augastes lumachella). Pozostałe to gatunki najmniejszej troski; przykładem jest mrowiec czarnolicy (Sakesphorus cristatus).
Inne atrakcje i turystyka
Na terenie parku znajduje się wysoki na 340 m (niektóre źródła podają wysokość do 420 m) wodospad Cachoeira da Fumaça, co czyni go drugim – po wysokim na 353 m Cachoeira do El Dorado – pod względem wysokości w Brazylii, oraz najwyższy szczyt Bahii – Pico do Barbado. Przez cały park przebiega jedna utwardzona droga. W okolicy parku leży Lençóis, miasto przy dawnej kopalni diamentów. Najlepszy okres dla uprawiania turystyki przypada na czas od marca do października ze względu na sprzyjającą temperaturę i niższe opady.
Przypisy
Parki narodowe w Brazylii
Ostoje ptaków IBA |
3459919 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Jeorjos%20Murlas | Jeorjos Murlas | Jeorjos Murlas, − grecki bokser, zdobywca złotego medalu na Igrzyskach Śródziemnomorskich 1997 w Bari w kategorii półciężkiej, dwukrotny reprezentant Grecji na mistrzostwach Europy w roku 1996 i 1998 oraz uczestnik mistrzostw świata w roku 1997.
Kariera
Jako junior dwukrotnie reprezentował Grecję na mistrzostwach Europy juniorów. Oba udziały w 1992 i 1993 roku zakończył na ćwierćfinale. W 1994 doszedł do ćwierćfinału turnieju Trofeo Italia w Mestre.
Na przełomie marca i kwietnia 1996 rywalizował na Mistrzostwach Europy 1996 w Vejle, które zapewniały również medalistom udział na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1996 w Atlancie. Murlas przegrał jednak już swój pojedynek w 1/16 finału.
W maju 1997 zwyciężył w turnieju Acropolis Cup 1997, wygrywając w kategorii półciężkiej.
W lipcu 1997 zdobył złoty medal na Igrzyskach Śródziemnomorskich 1997, które rozgrywane były we włoskim mieście Bari. W walce finałowej pokonał przed czasem w trzeciej runda reprezentanta Chorwacji Stipe Drviša, zostając zwycięzca w kategorii półciężkiej. W październiku tego samego roku reprezentował Grecję na Mistrzostwach Świata 1997 w Budapeszcie. Odpadł w 1/8 finału, przegrywając na punkty (3:8) z Polakiem Tomaszem Borowskim. W maju 1998 wystartował na Mistrzostwach Europy 1998 w Mińsku. W 1/8 finału wyeliminował Czecha Filipa Bušina, a w ćwierćfinale pokonał go reprezentant Anglii Courtney Fry.
Przypisy
Greccy bokserzy
Urodzeni w XX wieku |
3459922 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Bridgeton%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29 | Bridgeton (Karolina Północna) | Bridgeton – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Craven.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3459923 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Aldobrandino%20II%20d%E2%80%99Este | Aldobrandino II d’Este | Aldobrandino II d’Este (ur. po 1263 roku - zm. w czerwcu 1326 roku w Bolonii) - formalny senior Ferrary od 1308 do 1317, senior Modeny od 1293 do 1308.
Urodził się jako drugi co do starszeństwa syn Obizzo II d’Este i Giacominy Fieschi, siostry papieża Hadriana V. Obizzo II chciał osadzić na tronie Ferrary najmłodszego Franciszka z pominięciem starszych synów. Ferrara stanowiła lenno papieskie. Udzielając inwestytury kolejnemu markizowi Ferrary papieże nie kierowali się prawem starszeństwa i nie uważali za konieczne udzielać następstwa w linii prostej, ale w zależności od potrzeb chwili zatwierdzali na tronie albo bastardów panującego, albo nawet jego braci. Doprowadzało do walk o władzę wewnątrz rodziny po śmierci każdego z panujących. Po śmierci Obizza II, Azzo VIII próbował objąć samodzielnie rządy nad Ferrarą, Modeną i Reggio, ostatecznie jednak musiał ustąpić wobec sprzeciwu braci i oddać Aldobrandinowi II Modenę, Lendinarę i Rovigo, a młodszemu Franciszkowi – Reggio.
Do kolejnego kryzysu doszło po śmierci Azza VIII w 1308 roku. Przed śmiercią próbował on przekazać władzę nad Ferrarą swemu wnukowi Fulko, czym wywołał sprzeciw swoich braci. Franciszek zwrócił się wówczas o pomoc do Padwy i papieża. Ostatecznie Frescowi, nieślubnemu synowi Azza, VIII udało się utrzymać w Ferrarze przy pomocy Wenecjan do października 1308 roku. W październiku jego syn Fulko wezwał na pomoc wojska weneckie. W 1310 roku Wenecjan wyparły z Ferrary wojska papieskie. Na kilka lat Ferrara znalazła się pod bezpośrednim zarządem papieża. Aldobrandino II pozostawał jedynie jej formalnym seniorem. Dodatkowo w 1308 roku utracił Modenę, której nie odzyskał aż do śmierci. Od 1308 do 1336 istniała tam republika, ostatecznie podbita przez jego dziedziców.
Na skutek powstania ludowego z 1317 roku władza została rzeczywiście przywrócona w ręce rodu d’Este. Po wypędzeniu papieskiego zarządcy w Ferrarze przywrócono signorię, którą powierzono synom Franciszka d’Este: Azzowi IX i Bertoldowi oraz synom Aldobrandina: Rinaldowi II, Mikołajowi I i Obizzowi III. Aldobrandino zmarł w 1326 roku w Bolonii.
W 1289 ożenił się z Aldą Rangoni, córką Tobiasza Rangoniego. Doczekali się czwórki dzieci:
Alicji (zm. 1329), od 1325 żony Rinaldo dei Bonacolsi (zm. 1330), seniora Mantui w latach 1309-1328;
Rinaldo II (zm. 1335), kondotiera, współdziedzica Ferrary i Modeny;
Mikołaj I (zm. 1344), współdziedzica Ferrary i Modeny;
Obizzo III (zm. 1352), współdziedzica Ferrary i Modeny.
Przypisy
Bibliografia
Biografia na stronie FMG.ac (Modena, Ferrara)
Urodzeni w XIII wieku
Zmarli w 1326
Aldobrandino II d’Este
Aldobrandino II d’Este |
3459929 | https://pl.wikipedia.org/wiki/West%20Midlands%20Police | West Midlands Police | West Midlands Police (WMP) − brytyjska formacja policyjna, pełniąca funkcję policji terytorialnej na obszarze hrabstwa metropolitalnego West Midlands. Według stanu na 31 marca 2012, służba liczy 7826 funkcjonariuszy, co daje jej drugie miejsce pod względem liczebności wśród policji terytorialnych w Anglii, po stołecznej Metropolitan Police Service.
Galeria
Przypisy
West Midlands
Policja w Wielkiej Brytanii |
3459930 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Boris%20Jeorjadis | Boris Jeorjadis | Boris Jeorjadis − grecki bokser, zdobywca brązowego medalu na Igrzyskach Śródziemnomorskich 1997 w Bari w kategorii piórkowej, dwukrotny reprezentant Grecji na mistrzostwach świata w roku 1999 i 2001, finalista turnieju Acropolis Cup z roku 1997 w kategorii piórkowej, wicemistrz Grecji w kategorii piórkowej z roku 2003.
Kariera
W maju 1997 uczestniczył w turnieju Acropolis Cup 1997, dochodząc do 1/8 finału w kategorii piórkowej.
W lipcu 1997 zdobył brązowy medal w kategorii piórkowej na Igrzyskach Śródziemnomorskich 1997, które rozgrywane były we włoskim mieście Bari. We wrześniu tego samego roku był uczestnikiem turnieju Tammer w Tampere, kończąc rywalizację na 1/8 finału. We wrześniu 1998 został finalistą turnieju Acropolis Cup, na którym rywalizował w kategorii piórkowej.
W sierpniu 1999 reprezentował Grecję na Mistrzostwach Świata 1999 w Houston. W swojej pierwszej walce zmierzył się z Falkiem Huste, z którym przegrał wyraźnie na punkty (0:7), odpadając z rywalizacji w 1/16 finału. W 2001 rywalizował na Mistrzostwach Świata 2001 w Belfaście, przegrywając w 1/8 finału z Polakiem Krzysztofem Szotem. W grudniu 2003 został wicemistrzem Grecji w kategorii piórkowej. W finale przegrał z Odiseasem Saridisem.
W 2005 dotarł do półfinału turnieju Beogradski Pobednik w Belgradzie. W półfinale pokonał go na punkty (1:4) Rosjanin Siemion Griwaczow.
Przypisy
Greccy bokserzy
Urodzeni w XX wieku |
3459932 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Niemiecka%20Formu%C5%82a%204 | Niemiecka Formuła 4 | Niemiecka Formuła 4 (oryg. ADAC Formel 4) – seria wyścigowa spełniająca regulacje FIA dla Formuły 4. Mistrzostwa powstały na bazie serii ADAC Formel Masters w latach 2008-2014.
Historia
Powstanie serii wiąże się z inicjatywą Gerharda Bergera i FIA, którzy w marcu 2013 doprowadzili do utworzenia Formuły 4. Celem serii jest uregulowanie hierarchii sportów motorowych i uczynienie jej bardziej przejrzystą. Regulamin Formuły 4 normuje koszty, takie jak koszt samochodu (maksimum 30 000 euro) i koszty poniesione w całym sezonie (maksimum 100 000 euro). Pierwszymi mistrzostwami według regulaminu Formuły 4 były Włoska Formuła 4 i Południowoamerykańska Formuła 4. Niemiecka Formuła 4 została utworzona z inicjatywy ADAC w lipcu 2014. W pierwszym sezonie zorganizowano osiem eliminacji.
Samochód
Wszystkie samochody w serii dostarcza Tatuus. Pojazdy te są wykonane z kompozytów włókna węglowego. Napędza je silnik Abarth 414 TF turbo o pojemności 1,4 litra i mocy 160 KM. Maksymalny moment obrotowy wynosi 250 Nm przy 3500 rpm. Prędkość maksymalna pojazdu wynosi około 210 km/h. Jego masa nie może przekroczyć 570 kg.
Mistrzowie
Kierowcy
Zespoły
Przypisy
Linki zewnętrzne
Niemiecka Formuła 4 |
3459935 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Zdzis%C5%82aw%20Larski | Zdzisław Larski | Zdzisław Bogumił Larski (ur. 5 stycznia 1919 w Rzeszowie, zm. 15 kwietnia 2015) – polski wirusolog i immunolog, profesor nauk weterynaryjnych, nauczyciel akademicki Akademii Rolniczo-Technicznej w Olsztynie.
Życiorys
W 1947 ukończył studia w zakresie weterynarii na Uniwersytecie Wrocławskim, w latach 1947-1949 pracował jako terenowy lekarz weterynarii w powiecie gliwickim, od 1949 pracował w placówkach podległych Państwowemu Instytutowi Weterynaryjnemu w Puławach, od 1953 kierował Pracownią Wirusologii w Gumnej k. Cieszyna. W 1958 otrzymał stopień kandydata nauk weterynaryjnych. W latach 1959-1967 był kierownikiem Pracowni Wirusologii w macierzystym instytucie, habilitował się w 1962. W latach 1967-1989 pracował w Akademii Rolniczo-Technicznej w Olsztynie, jako kierownik Katedry Mikrobiologii. W 1969 mianowany profesorem nadzwyczajnym, w 1979 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego.
Był członkiem Komisji Wirusologii PAN (1966-1985, w tym przewodniczącym 1976-1981), Komitetu Nauk Weterynaryjnych PAN (1972-1986), Komitetu Mikrobiologii PAN (1976-1980). Od 1953 był członkiem Polskiego Towarzystwa Nauk Weterynaryjnych (od 1992 członkiem honorowym), od 1956 należał do Polskiego Towarzystwa Mikrobiologów (w 1997 został członkiem honorowym).
W swoich badaniach zajmował się wirusologią, odpornością przeciwwirusową, chemioterapią zakażeń przeciwwirusowych, badał m.in. chorobę cieszyńską świń i wirus choroby Newcastle.
Był odznaczony Krzyżem Kawalerskim (1974), Krzyżem Oficerskim (1988) i Krzyżem Komandorskim (2002) Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1981).
Wybrane publikacje
Choroba cieszyńska świń, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1962
Choroby zakaźne zwierząt domowych, Warszawa: Państ. Wydaw. Rolnicze i Leśne, 1980
Diagnostyka wirusologiczna chorób zwierząt, Warszawa: Państwowe Wydaw. Rolnicze i Leśne, 1968, 1977, 1992
Moja mała historia, Olsztyn; Szczecin: PPH Zapol Dmochowski, Sobczyk, 2005
Przewodnik do ćwiczeń z wirusologii weterynaryjnej, Olsztyn: Wydaw. ART, 1983
Repetytorium z immunologii ogólnej dla studentów i lekarzy weterynarii, Olsztyn: Wydaw. Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego, 2001
Veterinary virology, Warsaw: Foreign Scientific Publications Department of the National Center for Scientific, Technical and Economic Information, 1980
Virologia para veterinarios, México: Ed. cientificas la Prensa Medica Mexicana, [1989].
Wirusologia weterynaryjna, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1965, 1975, 1982
Zarys mikrobiologii weterynaryjnej. Podręcznik dla studentów, Warszawa 1983
Członkostwo w korporacjach naukowych
członek Prezydium honorowy - Polska Akademia Nauk; Wydziały PAN; Wydział II Nauk Biologicznych i Rolniczych; Komitet Nauk Weterynaryjnych
członek Prezydium honorowy - Polska Akademia Nauk; Wydziały PAN; Wydział V - Nauk Rolniczych, Leśnych i Weterynaryjnych; Komitet Nauk Weterynaryjnych
członek honorowy - Polska Akademia Nauk; Wydziały PAN; Wydział II Nauk Biologicznych i Rolniczych; Komitet Mikrobiologii
członek honorowy - Polska Akademia Nauk; Wydziały PAN; Wydział II Nauk Biologicznych i Rolniczych; Komitet Nauk Weterynaryjnych.
Przypisy
Bibliografia
Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny. Edycja IV, wyd. PAI, Warszawa 2001
Słownik biograficzny profesorów Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie, wyd. Olsztyn 2004
Polscy wirusolodzy
Urodzeni w 1919
Ludzie związani z Akademią Rolniczo-Techniczną w Olsztynie
Odznaczeni Medalem Komisji Edukacji Narodowej
Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (Polska Ludowa)
Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (Polska Ludowa)
Odznaczeni Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)
Członkowie komitetów naukowych PAN
Zmarli w 2015
Ludzie urodzeni w Rzeszowie |
3459940 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Falcon%20%28Missisipi%29 | Falcon (Missisipi) | Falcon – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Missisipi, w hrabstwie Quitman.
Przypisy
Miasta w stanie Missisipi |
3459942 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Buangkok | Buangkok | Buangkok – stacja podziemna Mass Rapid Transit (MRT) na North East Line w Singapurze. Stacja znajduje się w Sengkang w pobliżu Hougang.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Strona oficjalna stacji
MRT (Singapur) |
3459943 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Falcon%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29 | Falcon (Karolina Północna) | Falcon – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Cumberland.
Przypisy
Miasta w stanie Karolina Północna |
3459947 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Sengkang | Sengkang | Sengkang – stacja podziemna Mass Rapid Transit (MRT) na North East Line w Singapurze. Stacja obsługuje obszar Sengkang. Jest stacją przesiadkową z linią Sengkang LRT Line.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Strona oficjalna stacji
MRT (Singapur) |
3459948 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Punggol | Punggol | Punggol – stacja podziemna Mass Rapid Transit (MRT) na North East Line w Singapurze. Stanowi północny kraniec North East Line. Jest stacją przesiadkową na Punggol LRT Line.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Strona oficjalna stacji
MRT (Singapur) |
3459953 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Stanis%C5%82aw%20Jewsejenko | Stanisław Jewsejenko | Stanisław Łeonidowycz Jewsejenko, ukr. Станіслав Леонідович Євсеєнко, ros. Станислав Леонидович Евсеенко, Stanisław Leonidowicz Jewsiejenko (ur. 19 lutego 1945 w miasteczku Nowa Praha, w obwodzie kirowohradzkim, Ukraińska SRR) – ukraiński piłkarz, grający na pozycji pomocnika lub napastnika, trener piłkarski.
Kariera piłkarska
Wychowanek Szkoły Sportowej Zirka Kirowohrad. Rozpoczął karierę piłkarską w klubie Dynamo Kirowohrad, który w następnym roku zmienił nazwę Zirka Kirowohrad. Latem 1963 został zaproszony do Dynama Kijów, ale występował jedynie w drużynie rezerw, dla tego na początku 1965 przeszedł do Szachtara Donieck. Latem 1971 roku dołączył do Dnipra Dniepropetrowsk, w którym zakończył karierę piłkarza w roku 1976.
Kariera trenerska
Po zakończeniu kariery piłkarza rozpoczął pracę szkoleniowca. Ukończył Kijowski Instytut Kultury Fizycznej. Od 1979 do lata 1980 trenował Nywę Podhajce. Pracował jako trener drużyny piłkarskiej w Kijowskiej Wyższej Zawodowej Szkole Transportu Kolejowego.
Sukcesy i odznaczenia
Sukcesy piłkarskie
Szachtar Donieck
brązowy medalista Mistrzostw ZSRR: 1951
Dnipro Dniepropetrowsk
mistrz Pierwoj ligi ZSRR: 1971
Odznaczenia
tytuł Mistrza Sportu ZSRR
Przypisy
Bibliografia
Radzieccy piłkarze
Ukraińscy piłkarze
Radzieccy trenerzy piłkarscy
Ukraińscy trenerzy piłkarscy
Piłkarze FK Dnipro
Piłkarze Dynama Kijów
Piłkarze Szachtara Donieck
Piłkarze Zirki Kropywnycki
Trenerzy piłkarzy Nywy Tarnopol
Urodzeni w 1945 |
3459954 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Hexhamshire | Hexhamshire | Hexhamshire – historyczne hrabstwo w Anglii Północnej, które istniało przez kilkaset lat zanim zostało włączone do hrabstwa Northumberland w 1572 roku.
Hrabstwo
Na początku XII wieku Henryk I Beauclerc zdecydował się na osłabienie księży-biskupów Durham poprzez pozbawienie ich części królestwa. By to uczynić podniósł status Hexhamshire do hrabstwa, którego stolicą ustanowiono Hexham.
Hexhamshire pozostało hrabstwem do 1572 roku, kiedy włączono je do Northumberland na mocy ustawy wydanej przez parlament (Act of Parliament, 14 Eliz. 1 c. 13, An Act for the annexing of Hexhamshire to the Countye of Northumberland). Wówczas także region przeniesiono z biskupstwa Durham do biskupstwa Yorku, co się nie zmieniło do 1837 roku.
Parafia
Współcześnie Hexhamshire to nazwa civil parish leżącej na południe od Hexham. Parafia zajmuje duży obszar o niskim zaludnieniu. Na jej terenie leżą wsie Dalton, Whitley Chapel, Broadwell House i Hexhamshire Common. Obecna civil parish powstała w 1955 roku poprzez połączenie parafii Hexhamshire High Quarter, Hexhamshire Middle Quarter oraz Hexhamshire West Quarter. Hexhamshire Low Quarter pozostało odrębną civil parish.
Istniejąca od 1955 roku civil parish Hexhamshire zlokalizowana jest w hrabstwie Northumberland, w Anglii. W 2011 roku civil parish liczyła 697 mieszkańców. Na terenie civil parish leżą Edge House, Rowley i Whitley Chapel.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Strona internetowa
Civil parishes w hrabstwie Northumberland
Dawne hrabstwa Anglii
Nortumbria |
3459957 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Anastasios%20Lagos | Anastasios Lagos | Anastasios Lagos (gr. Αναστάσιος Λαγός; ur. 12 kwietnia 1992 roku w Almyros, Grecja) – grecki piłkarz, grający na pozycji defensywnego pomocnika.
Kariera piłkarska
Kariera klubowa
Rozpoczął karierę piłkarską w klubie juniorów Panathinaikos AO. 1 lipca 2011 roku podpisał kontrakt z seniorskim zespołem tej drużyny, która występowała wówczas w Superleague Ellada.
W sezonie 2011/2012 jego zespół uplasował się na 2. pozycji. Dzięki temu mógł zagrać w eliminacjach do Ligi Mistrzów.
W sezonie 2012/2013 uzyskał z drużyną 6. miejsce. Jednak jego klub nie otrzymał licencji na grę w europejskich pucharach.
W następnym sezonie zajął z zespołem 4. pozycję, która dawała szansę gry w barażach o miejsce w eliminacjach do Ligi Mistrzów. W barażach jego drużyna zajęła 1. miejsce, dzięki czemu mogła zagrać w tych eliminacjach. Mecze III rundy kwalifikacyjnej do Ligi Mistrzów odbyły się 30 lipca i 5 sierpnia 2014 roku. Anastasios Lagos w pierwszym meczu ze Standardem Liège na wyjeździe rozegrał 90 minut, a jego drużyna bezbramkowo zremisowała. W rewanżowym spotkanie u siebie cały mecz przesiedział na ławce rezerwowych, a jego ekipa przegrała 1–2. W dwumeczu Panathinaikos przegrał 1–2 i odpadł z dalszych rozgrywek.
W 2016 przeszedł do Würzburger Kickers.
Kariera reprezentacyjna
Anastasios Lagos wystąpił dotychczas w młodzieżowej reprezentacji Grecji U17 w sześciu spotkaniach oraz w U19 w dziesięciu meczach. W reprezentacji Grecji do lat 21 rozegrał 27 spotkań.
29 marca 2015 roku został powołany na mecz seniorskiej reprezentacji Grecji na mecz z Węgrami w Budapeszcie w ramach eliminacji do Mistrzostw Europy 2016. Jego drużyna bezbramkowo zremisowała to spotkanie, a on sam przesiedział cały mecz na ławce rezerwowych.
Przypisy
Urodzeni w 1992
Piłkarze Panathinaikosu AO
Greccy piłkarze |
3459963 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Marcin%20Sk%C5%82adanowski | Marcin Składanowski | Marcin Składanowski (ur. 1979) – polski duchowny katolicki, profesor nauk teologicznych, specjalista w zakresie ekumenizmu i teologii dogmatycznej, nauczyciel akademicki Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II.
Życiorys
W 2003 r. uzyskał tytuł zawodowy magistra teologii. W 2010 r. na podstawie rozprawy pt. Tożsamość wyznaniowa w chrześcijańskiej myśli teologicznej. Studium ekumeniczne otrzymał na Wydziale Teologii KUL stopień naukowy doktora nauk teologicznych w zakresie nauk teologicznych, specjalność: ekumenizm. W 2014 r. na tym samym Wydziale nadano mu stopień doktora habilitowanego nauk teologicznych, specjalność: teologia ekumeniczna. Zajmował stanowisko adiunkta w Instytucie Ekumenicznym KUL. W 2021 r. uzyska tytuł profesora nauk teologicznych. Przez kilka lat był także wykładowcą Wyższego Seminarium Duchownego w Drohiczynie. W 2021 r. uzyskał doktorat nauk społecznych w dyscyplinie nauki o bezpieczeństwie. Pełnił funkcję dyrektora Instytutu Nauk Teologicznych KUL, a obecnie prodziekana Wydziału Teologii KUL oraz Kierownika Działu ds. Strategii i Rozwoju Uniwersytetu.
Wybrane publikacje
Ciało, dusza, duch: myśl Josepha Ratzingera na tle współczesnej antropologii, Warszawa: Wydawnictwo Sióstr Loretanek, 2013.
Ekumenizm w posoborowym półwieczu: sukcesy i trudności katolickiego zaangażowania na rzecz jedności, Lublin: Wydawnictwo KUL, 2013.
Tożsamość wyznaniowa. Studium ekumeniczne, Lublin: Wydawnictwo KUL, 2013.
O ekumenizmie w Roku Wiary. Księga pamiątkowa z okazji jubileuszu 30-lecia Instytutu Ekumenicznego (współred.), Lublin: Wydawnictwo KUL, 2013.
Niewiele mniejszy od aniołów. Wspólne chrześcijańskie świadectwo o człowieku, Lublin: Wydawnictwo KUL, 2014.
Pragnę żyć! Interdyscyplinarna dyskusja o bezpieczeństwie i godności życia ludzkiego, Lublin: Wydawnictwo KUL, 2014.
Etyka ekumeniczna w warunkach globalizacji. Główne rysy refleksji etycznej i działalności społecznej Światowej Rady Kościołów, Lublin: KUL, 2016.
Humanizm Krzyża. Staurologia w perspektywie ludzkiego losu, Lublin: KUL, 2017.
Cywilizacja rosyjska według Aleksandra Dugina. Studia historiozoficzno-antropologiczne, Lublin: Towarzystwo Naukowe KUL, 2019.
Przypisy
Duchowni diecezji drohiczyńskiej
Polscy ekumeniści katoliccy
Polscy teolodzy katoliccy
Urodzeni w 1979
Wykładowcy Wydziału Teologii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II |
3459965 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Cmentarz%20Wostriakowski | Cmentarz Wostriakowski | Cmentarz Wostriakowski w Moskwie (ros. Востряковское кладбище) – nekropolia położona w południowo-zachodniej części Moskwy, w rejonie Tropariowo-Nikulino. Jego nazwa pochodzi od niedalekiej stacji kolejowej Wostriakowo (w latach 2010–2020 stacja Skołkowo, od 2020 stacja Mieszczerskaja).
Nekropolia pn. Nowy cmentarz żydowski została założona w latach 30. XX wieku obok istniejącego już cmentarza. Miała ona zastąpić likwidowany Dorogomiłowski cmentarz żydowski, z którego wielu pochowanych zostało ekshumowanych na Cmentarz Wostriakowski. Najstarsze znane pochówki zostały odnotowane w 1932. Po włączeniu terenu do Moskwy w 1960 obszar kirkutu uległ rozszerzeniu do obwodnicy. W 2017 został on powiększony o kolejne 5,8 ha przeznaczone wyłącznie na pochówki wyznawców judaizmu.
Ulica Borowskoje szosse dzieli nekropolię na dwie części: północną i większą tzw. centralną, na której znajduje się siedziba administracji oraz zbudowana w latach 1996–2000 i poświęcona w 2001 cerkiew pw. św. Jana Chrzciciela. Na cmentarzu znajduje się zbiorowa mogiła i pomnik 1200 żołnierzy Armii Czerwonej zmarłych w moskiewskich szpitalach podczas II wojny światowej, niewielka synagoga i największe w Moskwie kolumbarium.
Do najbardziej znanych osób pochowanych na Cmentarzu Wostriakowskim należą laureat pokojowej Nagrody Nobla, fizyk i dysydent Andriej Sacharow, jego żona i współpracowniczka Jelena Bonner oraz wokalista Iosif Kobzon.
Pochowani
Przypisy
Linki zewnętrzne
Востряковское кладбище
Wostriakowski |
3459970 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Christos%20Donis | Christos Donis | Christos Donis (gr. Χρήστος Δώνης; ur. 9 października 1994 roku w Atenach, Grecja) – grecki piłkarz, grający na pozycji środkowego pomocnika.
Kariera piłkarska
Kariera klubowa
Rozpoczął karierę piłkarską w klubie juniorów Panathinaikos AO. 1 lipca 2012 roku podpisał kontrakt z seniorskim zespołem tej drużyny, która występowała wówczas w Superleague Ellada.
W sezonie 2012/2013 uzyskał z drużyną 6. miejsce. Jednak jego klub nie otrzymał licencji na grę w europejskich pucharach.
W następnym sezonie zajął z zespołem 4. pozycję, która dawała szansę gry w barażach o miejsce w eliminacjach do Ligi Mistrzów. W barażach jego drużyna zajęła 1. miejsce, dzięki czemu mogła zagrać w tych eliminacjach. W całym sezonie Christos Donis wystąpił w 13 meczach i strzelił jedną bramkę.
Z Panathinaikosem AO wiąże go umowa do 30 czerwca 2020 roku. W 2016 wypożyczono go do FC Lugano.
Kariera reprezentacyjna
Christos Donis wystąpił dotychczas w młodzieżowej reprezentacji Grecji U18 w trzech spotkaniach strzelając jedną bramkę oraz w U19 w dziewięciu meczach zdobywając dwa gole. W barwach drużyny do lat 19, został powołany na towarzyskie spotkanie przeciwko Polsce. Mecz odbył się 10 czerwca 2013 roku w Gdańsku i zakończył się remis 1–1. Christos Donis całe spotkanie przesiedział na ławce rezerwowych.
W reprezentacji Grecji do lat 21 zagrał dotychczas jeden mecz – w towarzyskim spotkaniu 30 marca 2015 roku w Atenach przeciwko Chorwacji. Jego drużyna przegrała ten mecz 0–2, a on sam przebywał na boisku do 59. minuty.
Sukcesy i odznaczenia
Puchar Grecji: 2014
Przypisy
Piłkarze Panathinaikosu AO
Piłkarze FC Lugano
Greccy piłkarze
Ludzie urodzeni w Atenach
Urodzeni w 1994
Piłkarze PAS Janina
Piłkarze PAE Iraklis 1908
Piłkarze Ascoli Calcio 1898 FC
Piłkarze VVV Venlo
Piłkarze Radomiaka Radom |
3459972 | https://pl.wikipedia.org/wiki/K.J.%20McDaniels | K.J. McDaniels | K.J. McDaniels (ur. 9 lutego 1993 w Birmingham) – amerykański koszykarz, występujący na pozycjach obrońcy oraz skrzydłowego, obecnie zawodnik TNT Ka Tropa.
23 lutego 2017 został wysłany do Brooklyn Nets w zamian za zobowiązania gotówkowe. 21 sierpnia został zawodnikiem Toronto Raptors. 22 października został zwolniony.
Osiągnięcia
Stan na 22 listopada 2019, na podstawie, o ile nie zaznaczono inaczej.
NCAA
Obrońca roku konferencji Atlantic Coast (ACC – 2014)
Zaliczony do:
I składu:
ACC (2014)
defensywnego ACC (2014)
turnieju Charleston Classic (2014)
Przypisy
Linki zewnętrzne
Profil na NBA.com
Statystyki na basketball-reference.com
Profil na landofbasketball.com
Profil na espn.go.com
Profil na nbadraft.net
Profil na draftexpress.com
Profil na rotoworld.com
Profil na sports.yahoo.com
Amerykańscy koszykarze
Koszykarze Philadelphia 76ers
Koszykarze Houston Rockets
Koszykarze Clemson Tigers
Koszykarze Brooklyn Nets
Koszykarze Grand Rapids Drive
Koszykarze Oklahoma City Blue
Koszykarze Rio Grande Valley Vipers
Urodzeni w 1993
Ludzie urodzeni w Birmingham (Alabama) |
3459976 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Detective%20Conan%3A%20Quarter%20of%20Silence | Detective Conan: Quarter of Silence | – japoński film anime wyprodukowany w 2011 roku, piętnasty film z serii Detektyw Conan. Piosenką przewodnią filmu była Don’t Wanna Lie śpiewana przez B’z.
Film miał swoją premierę 16 kwietnia 2011 roku w Japonii przynosząc łączny dochód 3,15 mld ¥. W 2012 roku był nominowany do nagrody „Animacja filmowa roku” Nagrody Japońskiej Akademii Filmowej.
Fabuła
W Tokio zostaje otworzona nowa linia pociągowa. Dzień przed wprowadzeniem nowego kursu, gubernator Tokio otrzymuje grożący mu list. Mimo to, ceremonia otwarcia przebiega bez problemów, aż przejeżdżający pod torami Conan zauważa, że zostały podłożone bomby. Udaje mu się zawiadomić obecnych w pociągu policjantów i choć bomby zostały zdetonowane, nikomu nic się nie stało.
Nieco później, starając się ustalić tożsamość sprawcy, Conan przypomina sobie, że gubernator był również odpowiedzialny za zbudowanie tamy w mieście Kitanosawa. Wielu mieszkańców miasta było temu przeciwne. Myśląc, że sprawca może być jedną z tych osób, Conan oraz jego przyjaciele odwiedzają Kitanosawę w poszukiwani odpowiedzi. Tam poznają grupę przyjaciół, którzy spotykają się po raz pierwszy od lat. Są to Keisuke Yamao, Mizuki Toono, Fuyumi Tachihara, Takehiki Mutou i Shougo Hikawa. Dowiadują się, że Yamao został aresztowany po potrąceniu siostry Toono. Później syn Tachihary o imieniu Touma budzi się z ośmioletniej śpiączki. Conan szybko zdaje sobie sprawę, że obie sprawy są kluczowe do odnalezienia przestępcy.
Obsada
Minami Takayama – Conan Edogawa
Kappei Yamaguchi – Shinichi Kudō
Rikiya Koyama – Kogorō Mōri
Wakana Yamazaki – Ran Mōri
Naoko Matsui – Sonoko Suzuki
Ken’ichi Ogata – dr Hiroshi Agasa
Megumi Hayashibara – Ai Haibara
Yukiko Iwai – Ayumi Yoshida
Ikue Ōtani – Mitsuhiko Tsuburaya
Wataru Takagi – Genta Kojima
Chafūrin – inspektor Jūzō Megure
Wataru Takagi – Wataru Takagi
Atsuko Yuya – Miwako Satō
Isshin Chiba – Kazunobu Chiba
Kazuhiko Inoue – inspektor Ninzaburō Shiratori
Kōji Nakata – Toshiro Odagiri
Yūko Katō – Sumiko Kobayashi
Keiichi Nanba – Keisuke Yamao
Romi Paku – Mizuki Tōno
Mayumi Iizuka – Fuyumi Tachihara
Hisao Egawa – Takehiko Mutō
Toshihiko Seki – Shōgo Hikawa
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Filmy serii Detektyw Conan
Japońskie filmy animowane
Japońskie filmy z 2011 roku
Filmy, których akcja toczy się w Tokio
TMS Entertainment |
3459984 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Thom%20Brennan | Thom Brennan | Thom Brennan (ur. 31 maja 1957 w Lubbock, stan Teksas, Stany Zjednoczone) – amerykański muzyk i kompozytor, reprezentant amerykańskiego rocka elektronicznego.
Życiorys
Zainteresowania
Brennan zainteresował się muzyką elektroniczną w połowie lat 70. słuchając takich artystów jak Morton Subotnick, Isao Tomita oraz wczesnych nagrań Tangerine Dream i Klausa Schulzego. Najbardziej uległ być może wpływom niemieckiego zespołu Popol Vuh, a szczególnie utworu „Vuh” z początku lat 70. Dzięki muzyce Popol Vuh odkrył filmy Wernera Herzoga, których intensywna wizualność spowodowała, iż zainteresował się wizualnym oddziaływaniem natury. Oprócz tego zgłębiał tajniki muzyki mikrotonowej, tworzonej przez pionierów minimalizmu: Terry'ego Rileya i Steve'a Reicha oraz utworów fortepianowych La Monte Younga. Na własną rękę uczył się gry na instrumentach klawiszowych. W jego rodzinnym domu niemal zawsze znajdował się fortepian. Sam za około 150 dolarów kupił używane organy elektroniczne. Jednak najbardziej interesowały go syntezatory. Podczas nauki w college'u kupił włoski instrument Crumar, a później Roland system 101. W kolejnych latach doszły następne instrumenty, które wykorzystał przy nagrywaniu swego debiutanckiego albumu.
Rozpoczęcie działalności artystycznej
Pierwsze kroki w kierunku muzyki elektronicznej skierował studiując w Film school w California State University. Zaczął wtedy coraz bardziej rozumować w kategoriach dźwięku. W tym czasie spotkał Steve'a Roacha, z którym w 1982 roku rozpoczął współpracę w jego studiu w Los Angeles. Około 1985 roku rozpoczął pracę nad swym pierwszym albumem, Mountains, nagranym na dwuścieżkowym stereofonicznym magnetofonie kasetowym. Muzyka została zrealizowana w dużej mierze na dwóch syntezatorach Yamaha DX-5 FM: Oberheim Matrix 12 i Sequential Circuits Prophet-5. Muzykę Brennan nagrywał w domu, a obróbki dźwiękowej dokonał później Roach. Album ukazał się w 1987 roku jedynie w wersji kasetowej. Roach i Brennan nagrali następnie „In The Heat of Venus”. W okresie 1991–1996 Brennan zarejestrował setki godzin muzyki. Przeniósł się do San Francisco, gdzie pracował w swoim domowym studio. W 1993 roku na prośbę Roacha nagrał utwór „The Path Not Taken”, zamówiony u Roacha przez włoską wytwórnię Amplexus. Utwór ten ostatecznie znalazł się na albumie Beneath Clouds, wydanym w 1996 roku. W latach 1996–1999 z powodu kłopotów osobistych działalność nagraniowa Brennana osłabła. Pod koniec 1999 roku artysta przeniósł się do Seattle. Miejscowa, malownicza natura stała się dla niego kolejnym źródłem inspiracji muzycznej. W kolejnych latach nagrał takie albumy jak Mist, Vibrant Water i Secret Faiths of Salamanders.
Własna wytwórnia
Na początku 2004 roku założył własną wytwórnię Raingarden Music. Rozpoczął sprzedaż muzyki online, wydając ponownie swoje starsze albumy w nowych wersjach. Wiosną 2006 wydał wyłącznie w wersji online podwójny album Vista 1 & Vista 2, nagrany w formacie MP3.
Inspiracje
Muzyka Thom Brennana, inspirowana krajobrazami Amerykańskiego Zachodu, reprezentuje unikalny i organiczny styl elektronicznego malarstwa dźwiękowego. Krajobraz i inspiracje przyrodnicze często znajdują odzwierciedlenie w tytułach utworów, ale za materiałem dźwiękowym kryją się również zróżnicowane wpływy artystyczne: wczesne, gitarowe i organowe „wycieczki” Pink Floyd, realizowane na organach elektrycznych mandale Terry'ego Rileya, rzeźby dźwiękowe Mortona Subotnicka; mantry Popol Vuh; syntetyczne pejzaże dźwiękowe Tangerine Dream i Klausa Schulzego; nastrojowe kompozycje Roberta Frippa i Briana Ena oraz elektroniczne symfonie Vangelisa.
Dyskografia
Albumy
Thom Brennan nagrał dotychczas (2020) 21 albumów studyjnych.
1987 – Mountains (kaseta, wznowiony jako CD w 1993, 1994, 2001, 2004, 2005)
1996 – Beneath Clouds
2000 – Mist
2000 – Vibrant Water
2001 – Shimmer
2001 – Secret Faiths Of Salamanders
2002 – Satori
2003 – October
2003 – Signals In Moonlight
2005 – Silver
2005 – Vista I (jako MP3)
2005 – Vista II (jako MP3)
2006 – Vista III (jako MP3)
2008 – Stories from the Forest
2008 – Tones
2019 – Elysian Fields
2019 – Another Time And Space
2019 – Soundgardens
2019 – Imaginary Conquests
2019 – The Path Not Taken
2019 – Departures
Single
1995 – The Path Not Taken
2019 – The Path Not Taken (WAV, EP)
Kompilacje
1997 – Amplexus: Collected Works From The 1995 Ltd Series (Vidna Obmana, Thom Brennan, Steve Roach)
2000 – Soundworks 1
Przypisy
Linki zewnętrzne
Amerykańscy muzycy ambientowi
Muzycy new age
Urodzeni w 1957 |
3459985 | https://pl.wikipedia.org/wiki/Dekompresja%20%28klub%20muzyczny%29 | Dekompresja (klub muzyczny) | Klub Muzyczny „Dekompresja” – jeden z najbardziej zasłużonych łódzkich klubów muzycznych, działający w latach 2001-2014. Odbywały się w nim koncerty głównie z kręgu szeroko rozumianej muzyki rockowej.
Dekompresja rozpoczęła działalność w lutym 2001 w budynku dawnej fabryki Leona Plihala (późniejszy Zakład Tekstylny „Femina S.A.”) przy ul. Krzemienieckiej 2. W październiku 2006 roku została przeniesiona do budynku przy ul. Bolesława Limanowskiego 200, w którym niegdyś mieściło się kino „Adria” (wcześniej kino „Iwanowo”). Klub zakończył działalność pożegnalnymi koncertami w ostatni weekend marca 2014. Właścicielami „Dekompresji” byli Sławomir i Emilia Dukalscy-Majchrowscy.
Latem 2014, Fundacja Dekompresja przejęła założony w 1990 roku pub Bagdad Cafe przy ul. Jaracza 45.
Uwagi
Przypisy
Linki zewnętrzne
zarchiwizowana w bazie Internet Archive
Muzyka w Łodzi
Polskie kluby muzyczne
Rock |