Datasets:

chrisociepa

/

wikipedia-pl-20230401

like 2

3459398

https://pl.wikipedia.org/wiki/James%20Ennis

James Ennis

James Alfred Ennis III (ur. 1 lipca 1990 w Ventura) – amerykański koszykarz, występujący na pozycji skrzydłowego. 10 listopada 2015 Miami Heat wymieniło go do Memphis Grizzlies wraz z Mario Chalmersem w zamian za Beno Udriha i Jarnella Stokesa. 2 marca 2016, po rozegraniu 10 spotkań został zwolniony przez Grizzlies. 6 marca trafił do zespołu D-League – Iowa Energy. 30 marca podpisał 10-dniowy kontrakt z New Orleans Pelicans. 13 lipca 2016 podpisał 2-letni, wart sześć milionów dolarów, kontrakt z Memphis Grizzlies. 8 lutego 2018 Grizzlies wytransferowali go do Detroit Pistons w zamian za Brice'a Johnsona oraz wybór II rundy draftu 2022. 13 lipca 2018 został zawodnikiem Houston Rockets. 7 lutego 2019 trafił do Philadelphia 76ers. 6 lutego 2020 trafił do Orlando Magic. 18 grudnia 2021 podpisał 10-dniowy kontrakt z Brooklyn Nets. 29 grudnia 2021 zawarł 10-dniową umowę z Los Angeles Clippers. 10 stycznia 2022 dołączył do Denver Nuggets na 10 dni. Po wygaśnięciu kontraktu opuścił klub. Osiągnięcia Stan na 22 stycznia 2022, na podstawie, o ile nie zaznaczono inaczej. NCAA Uczestnik: turnieju NCAA (2012) meczu gwiazd NCAA – Reese's College All-Star Game (2013) konkursu wsadów NCAA (2013) Mistrz: turnieju konferencji Big West (2012) sezonu regularnego konferencji Big West (2012, 2013) Zawodnik roku konferencji Big West (2013) Zaliczony do: I składu: Big West (2013) turnieju Big West (2012) składu All-Big West Honorable Mention (2012) Pro Mistrz Australii (NBL – 2014) Zawodnik Roku NBL (2014) Zaliczony do I składu NBL (2014) NBA Zaliczony o składu Honorable Mention podczas rozgrywek ligi letniej NBA w Orlando (2013) Przypisy Linki zewnętrzne Profil na NBA.com Statystyki na basketball-reference.com Profil na landofbasketball.com Profil na espn.go.com Profil na draftexpress.com Profil na sports.yahoo.com Amerykańscy koszykarze Koszykarze Perth Wildcats Koszykarze Miami Heat Koszykarze Piratas de Quebradillas Koszykarze Memphis Grizzlies Koszykarze New Orleans Pelicans Koszykarze Long Beach State 49ers Koszykarze Iowa Energy Koszykarze Houston Rockets Koszykarze Detroit Pistons Koszykarze Philadelphia 76ers Koszykarze Orlando Magic Koszykarze Los Angeles Clippers Koszykarze Denver Nuggets Koszykarze Brooklyn Nets Urodzeni w 1990

3459400

https://pl.wikipedia.org/wiki/Generalis%20doctrina%20de%20modis%20significandi%20grammaticalibus

Generalis doctrina de modis significandi grammaticalibus

Generalis doctrina de modis significandi grammaticalibus – traktat semantyczny autorstwa Jana ze Stobnicy. Dzieło zostało opublikowane w drukarni J. Hallera w Krakowie w 1515 i stanowi rodzaj wstępu do gramatyki spekulatywnej, uprawianej w środowisku paryskim już od końca XIII wieku, a potem rozpowszechnionej w wielu europejskich ośrodkach naukowych. Opierała się ona na założeniu, że ponieważ każdy język jest zbiorem znaków wyrażających ludzkie myśli (odzwierciedlających strukturę bytu), to możliwe jest opracowanie gramatyki powszechnej - wspólnej wszystkim językom. Większość traktatów zwolenników tej tezy zawierała w tytule słowa de modis significandi, w związku z czym nazywano ich modystami. Traktat Jana ze Stobnicy wydano w okresie, kiedy humaniści z zachodniej Europy w dużym stopniu potępili i ośmieszyli tezy modystów, określając ich naukę jako jałowe spekulacje scholastyczne, nie przyczyniające się do lepszego rozumienia języków. Jednak w warunkach polskich doktryny modystyczne były wówczas ciągle jeszcze nowością i cieszyły się zainteresowaniem środowisk naukowych. Jan ze Stobnicy opierał się w części na naukach Jana Dunsa Szkota. Przypisy Linki zewnętrzne Generalis doctrina de modis significandi grammaticalibus w bibliotece Polona Semantyka Gramatyka Polskie renesansowe utwory literackie Polskie renesansowe utwory w języku łacińskim

3459401

https://pl.wikipedia.org/wiki/Pa%C5%82ac%20w%20Nowym%20Dworze%20%28powiat%20polkowicki%29

Pałac w Nowym Dworze (powiat polkowicki)

Pałac w Nowym Dworze – wybudowany w XIX w. w Nowym Dworze. Położenie Pałac położony jest we wsi w Polsce, w województwie dolnośląskim, w powiecie polkowickim, w gminie Radwanice. Historia Obiekt jest częścią zespołu pałacowego, w skład którego wchodzi jeszcze park. Przypisy Pałace w województwie dolnośląskim Nowy Dwór (powiat polkowicki)

3459404

https://pl.wikipedia.org/wiki/Maxita

Maxita

Maxita (łac. Diocesis Maxitensis) – stolica historycznej diecezji we Cesarstwie rzymskim w prowincji Mauretania Cezarensis współcześnie w Algierii. Biskupi tytularni Bibliografia Tytularne stolice biskupie Kościoła katolickiego w dzisiejszej Algierii

3459405

https://pl.wikipedia.org/wiki/Cape%20Carteret

Cape Carteret

Cape Carteret – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Carteret. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3459407

https://pl.wikipedia.org/wiki/Pa%C5%82ac%20w%20Suchej%20G%C3%B3rnej

Pałac w Suchej Górnej

Pałac w Suchej Górnej – wybudowany w XVIII w. Położenie Pałac położony jest we wsi Sucha Górna w Polsce w województwie dolnośląskim, w powiecie polkowickim, w gminie Polkowice. Przypisy Pałace w województwie dolnośląskim Zabytki w powiecie polkowickim Pałac

3459411

https://pl.wikipedia.org/wiki/Bogue%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29

Bogue (Karolina Północna)

Bogue – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Carteret. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3459414

https://pl.wikipedia.org/wiki/Pa%C5%82ac%20w%20Tarn%C3%B3wku

Pałac w Tarnówku

Pałac w Tarnówku – wybudowany na początku XX w. Położenie Pałac położony jest we wsi Tarnówek w Polsce, w województwie dolnośląskim, w powiecie polkowickim, w gminie Polkowice. Przypisy Pałace w województwie dolnośląskim Tarnówek (województwo dolnośląskie)

3459416

https://pl.wikipedia.org/wiki/Nagroda%20im.%20Stefana%20Banacha

Nagroda im. Stefana Banacha

Nagroda Główna PTM im. Stefana Banacha – polska nagroda przyznawana przez Polskie Towarzystwo Matematyczne od 1946 roku za osiągnięcia w badaniach matematycznych, opublikowane w formie książek lub prac naukowych. Laureaci Zobacz też Medal im. Stefana Banacha Międzynarodowa Nagroda im. Stefana Banacha Przypisy Stefan Banach Banacha, nagroda Nagrody polskich towarzystw naukowych

3459422

https://pl.wikipedia.org/wiki/Witalij%20Sobolew

Witalij Sobolew

Witalij Wasylowycz Sobolew, ukr. Віталій Васильович Соболєв, ros. Виталий Васильевич Соболев, Witalij Wasiljewicz Sobolew (ur. 25 stycznia 1930 w Kijowie, Ukraińska SRR, zm. 1995 w Kijowie, Ukraina) – ukraiński piłkarz, grający na pozycji obrońcy, trener piłkarski. Kariera piłkarska Rozpoczął karierę piłkarską w klubie Szachtar Stalino. Potem został powołany do służby wojskowej podczas której występował w klubach CDSA Moskwa i OBO Kijów. W 1956 został zaproszony do Dynama Kijów. W 1959 zasilił skład Arsenału Kijów. Potem występował w Sudnobudiwnyku Mikołajów, w którym zakończył karierę piłkarza. Kariera trenerska Po zakończeniu kariery piłkarza rozpoczął pracę szkoleniowca. Od 1963 do lipca 1964 roku prowadził Awanhard Czerniowce. Zmarł w 1995 roku. Przypisy Bibliografia Radzieccy piłkarze Ukraińscy piłkarze Radzieccy trenerzy piłkarscy Ukraińscy trenerzy piłkarscy Piłkarze CSKA Kijów Piłkarze CSKA Moskwa Piłkarze Dynama Kijów Piłkarze MFK Mikołajów Piłkarze Szachtara Donieck Piłkarze Tempa Kijów Trenerzy piłkarzy Bukowyny Czerniowce Urodzeni w 1930 Zmarli w 1995

3459423

https://pl.wikipedia.org/wiki/Yanceyville%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29

Yanceyville (Karolina Północna)

Yanceyville – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, siedziba administracyjna hrabstwa Caswell. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3459424

https://pl.wikipedia.org/wiki/Pa%C5%82ac%20w%20Jakubowie

Pałac w Jakubowie

Pałac w Jakubowie – wybudowany w XVII w. Położenie Pałac położony jest we wsi Jakubów w Polsce, w województwie dolnośląskim, w powiecie polkowickim, w gminie Radwanice, w pobliżu Głogowa. Historia Obiekt w ruinie jest częścią zespołu pałacowego, w skład którego wchodzi jeszcze park. Przypisy Jakubów (powiat polkowicki) Pałace w województwie dolnośląskim

3459425

https://pl.wikipedia.org/wiki/Musti%20in%20Numidia

Musti in Numidia

Musti in Numidia (łac. Diocesis Mustitanus in Numidia) – stolica historycznej diecezji w Cesarstwie rzymskim w prowincji Numidia zlikwidowana w VII w. podczas ekspansji islamskiej, współcześnie w północnej Algierii. Obecnie katolickie biskupstwo tytularne. Od 2022 stolicę tę obejmuje Piotr Przyborek, biskup pomocniczy gdański. Biskupi tytularni Bibliografia Tytularne stolice biskupie Kościoła katolickiego w dzisiejszej Algierii

3459426

https://pl.wikipedia.org/wiki/Angelos%20Zumbulakis

Angelos Zumbulakis

Angelos Zumbulakis (gr. Άγγελος Ζουμπουλάκης; ur. 23 maja 1989 w Spetses, Grecja) – grecki piłkarz, grający na pozycji prawego obrońcy. Kariera piłkarska Kariera klubowa Rozpoczął karierę piłkarską w klubie Atromitos Ateny. 1 lipca 2007 roku znalazł się w seniorskim zespole tej drużyny. W sezonie 2007/2008 zajął 14. pozycję oznaczającą spadek z pierwszej ligi. 1 lipca 2008 roku został wypożyczony do APO Fostiras. Po roku wrócił z wypożyczenia, jednak od razu na zasadzie wolnego transferu przeszedł do klubu GS Kallithea. W sezonie 2009/2010 zajął z tym zespołem pierwsze miejsce w III lidze, dzięki czemu awansowali oni do Beta Ethniki. W następnym sezonie jego drużyna zajęła w II lidze 13. pozycję – ostatnią dającą utrzymanie w lidze. 1 lipca 2011 roku podpisał kontrakt z klubem Thrasyvoulos Fylis, który wówczas także rywalizował w Beta Ethniki. W sezonie 2011/2012 uplasował się z tym zespołem na 12. miejscu. 15 lipca 2012 roku na zasadzie wolnego transferu przeniósł się do drużyny AO Kerkira. Wówczas zespół ten występował z najwyższej lidze. Jednak w sezonie 2012/2013 zajął z tym zespołem, ostatnie, 16. miejsce, drużyna spadła do II ligi. 1 lipca 2013 roku podpisał umowę z inny klubem z Superleague Ellada – Platania Chanion. Z zespołem tym w sezonie 2013/2014 uplasował się na 14. pozycji. Z tą drużyną rozpoczął również następny sezon, jednak 1 stycznia 2015 roku powrócił do zespołu AO Kerkira. Kariera reprezentacyjna Angelos Zumbulakis dotychczas nie wystąpił w reprezentacji Grecji. Przypisy Urodzeni w 1989 Piłkarze PAE Atromitos Piłkarze GS Kallithea Piłkarze AO Kerkira Piłkarze FC Platanias Greccy piłkarze

3459429

https://pl.wikipedia.org/wiki/Pa%C5%82ac%20w%20Sieroszowicach

Pałac w Sieroszowicach

Pałac w Sieroszowicach – wybudowany w XVIII w. Położenie Pałac położony jest we wsi Sieroszowice w Polsce, w województwie dolnośląskim, w powiecie polkowickim, w gminie Radwanice. Opis Piętrowy pałac wybudowany na planie podkowy, kryty dachem czterospadowym. Od frontu portyk z czterema kolumnami jońskimi podtrzymującymi fronton. Obiekt jest częścią zespołu pałacowego, w skład którego wchodzi jeszcze park. 3 lutego 2020 miał miejsce poważny pożar na terenie pałacu. Została spalona połowa nowego dachu oraz stropy i ściany pomieszczeń na pierwszym piętrze. Przypisy Pałace w województwie dolnośląskim Zabytki w powiecie polkowickim Pałac

3459432

https://pl.wikipedia.org/wiki/Pa%C5%82ac%20w%20Czer%C5%84czycach%20%28powiat%20polkowicki%29

Pałac w Czerńczycach (powiat polkowicki)

Pałac w Czerńczycach – wybudowany w Czerńczycach. Położenie Pałac położony jest w osadzie w Polsce, w województwie dolnośląskim, w powiecie polkowickim, w gminie Grębocice. Historia Obiekt jest częścią zespołu pałacowego, w skład którego wchodzi jeszcze park z XIX w. Przypisy Pałace w województwie dolnośląskim Pałac

3459435

https://pl.wikipedia.org/wiki/Krzysztof%20Fr%C4%85czek

Krzysztof Frączek

Krzysztof Frączek (ur. 1 lipca 1971 w Toruniu) − polski matematyk, profesor nauk matematycznych. Życiorys Krzysztof Frączek urodził się w 1971 roku w Toruniu. Pierwsze sukcesy matematyczne odnosił już w szkole średniej, zakwalifikował się m.in. do międzynarodowej olimpiady matematycznej w Pekinie w 1990 roku. Po ukończeniu szkoły średniej podjął studia matematyczne na Wydziale Matematyki i Informatyki Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu i ukończył je w 1995. Trzy lata później z wyróżnieniem obronił pracę doktorską Własności spektralne układów dynamicznych napisaną pod kierunkiem Mariusza Lemańczyka i uzyskał stopień naukowy doktora. W 2005 otrzymał stopień doktora habilitowanego na podstawie pracy Dyfeomorfizmy o pochodnych z wielomianowym wzrostem. W 2014 został profesorem tytularnym. Laureat Stypendium Komitetu Badań Naukowych, Stypendium Instytutu Matematycznego Polskiej Akademii Nauk, Stypendium Fundacji na rzecz Nauki Polskiej. Otrzymał Nagrodę im. Stefana Banacha (2014) za cykl piętnastu prac z zakresu teorii ergodycznej i układów dynamicznych. Bibliografia Krzysztof Frączek laureatem Nagrody Głównej PTM im. Stefana Banacha za 2014 Polscy matematycy XX wieku Polscy matematycy XXI wieku Absolwenci Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu Urodzeni w 1971 Laureaci Nagrody im. Stefana Banacha Ludzie urodzeni w Toruniu

3459437

https://pl.wikipedia.org/wiki/Stephaniacum

Stephaniacum

Stephaniacum (łac. Diocesis Stephaniacenssi) – stolica historycznej diecezji w Epirze, tzw. Epir Nowy, istniejąca od VIII wieku do roku 1640. Sufragania diecezji Durrës. Współcześnie miasto Stiefan w środkowej Albanii. Obecnie katolickie biskupstwo tytularne. Biskupi tytularni Bibliografia Tytularne stolice biskupie Kościoła katolickiego w dzisiejszej Albanii

3459440

https://pl.wikipedia.org/wiki/Joachim%20III%20%28patriarcha%20Konstantynopola%29

Joachim III (patriarcha Konstantynopola)

Joachim, imię świeckie Christos Dewedzis (ur. 18 stycznia 1834 w Wafiochori, zm. 13 listopada 1912 w Konstantynopolu) – grecki biskup prawosławny, patriarcha Konstantynopola w latach 1878–1883 i ponownie od 1901 do śmierci w 1912. Życiorys Pochodził z ubogiej rodziny rybaków. Po uzyskaniu w rodzinnej wsi podstawowego wykształcenia udał się na Athos do klasztoru Pantokratora, gdzie spędził rok. Następnie uczył się w szkole na Samos, mieszkając w rezydencji miejscowego metropolity Grzegorza. Ok. 1848 wyjechał na dalszą naukę do greckiej szkoły w Bukareszcie, tam też w 1852 został wyświęcony na diakona i nauczył się języka rumuńskiego. Przed 1854 został hierodiakonem; w wymienionym roku podjął służbę duszpasterską w cerkwi św. Jerzego w Wiedniu, którą pełnił przez sześć lat. Nauczył się wówczas języka niemieckiego. Na młodego duchownego zwrócił wówczas uwagę patriarcha konstantynopolitański Joachim II, który sprowadził go do Konstantynopola w charakterze II diakona służącego przy patriarsze. W 1863 hierodiakon Joachim przyjął święcenia kapłańskie, a następnie został mianowany wielkim protosynglem Patriarchatu. Już kilka miesięcy później stracił urząd, gdy patriarcha Joachim II przestał sprawować swój. Joachim został wyświęcony na biskupa przez patriarchę konstantynopolitańskiego Sofroniusza III. W 1864 objął katedrę warneńską. Od 1872 zasiadał w Świętym Synodzie Patriarchatu Konstantynopolitańskiego, zaś w 1874 przywrócony na urząd patriarszy Joachim II mianował go metropolitą Salonik. 4 października 1878 metropolita Joachim został wybrany na patriarchę konstantynopolitańskiego dzięki wsparciu greckiego bankiera Jeorjosa Zarifisa. Po objęciu urzędu Joachim zwołał w Konstantynopolu sobór duchowieństwa i świeckich, który miał ocenić sytuację Kościoła i wypracować konieczne reformy. Dążenie patriarchy do zmian zostało dobrze przyjęte przez świeckich delegatów, nieprzychylnie natomiast odniosła się do niego konserwatywnie nastawiona hierarchia. Patriarcha wyremontował patriarszą katedrę w Konstantynopolu, zaś w 1880 utworzył bibliotekę i rozpoczął wydawanie oficjalnego pisma Patriarchatu, w 1882 natomiast zakończył budowę Wielkiej Szkoły Ludowej prowadzonej przez Kościół. Utworzył dwie szkoły dla kandydatów do kapłaństwa – na wyspie Chalki oraz w pobliżu Cezarei Kapadockiej (w 1879 i w 1882). W 1882 w Smyrnie założył bractwo, którego zadaniem było szerzenie znajomości języka greckiego i wiedzy o Grecji wśród tych Greków Azji Mniejszej, wśród których znajomość ta zanikła. Joachim bronił przywilejów Patriarchatu Konstantynopolitańskiego nadanych bezpośrednio po podboju Bizancjum przez Turków osmańskich, m.in. rozstrzygania sporów między chrześcijanami w sądach Patriarchatu. W 1880 władze osmańskie zdecydowały, że sprawy takie przejdą w jurysdykcję sądów osmańskich, one również miały potwierdzać testamenty chrześcijan. Protesty Joachima w obu sprawach zostały zignorowane. Patriarcha domagał się również niezmieniania zasady, według której biskupi prawosławni w sprawach cywilnych mieli być sądzeni przez niego samego, a nie przez sądy państwowe. Kiedy także w tej sprawie poniósł klęskę, 9 grudnia 1883 zrzekł się urzędu. Jako patriarcha Joachim utrzymywał dobre relacje z Rosyjskim Kościołem Prawosławnym, w okresie sprawowania przez niego urzędu Patriarchat Konstantynopolitański otworzył w Moskwie placówkę filialną przy cerkwi św. Sergiusza. Joachim bezskutecznie starał się również naprawić relacje prawosławnych Greków i Bułgarów i rozwiązać konflikt związany z powstaniem Egzarchatu Bułgarskiego. Taka postawa sprawiła, że był krytykowany przez rządy Grecji, zwłaszcza przez premiera Charilaosa Trikupisa. Gorzej układały się stosunki między patriarchą a metropolitą wołoskim Kalinikiem, którego Joachim surowo krytykował za wprowadzenie w Rumuńskim Kościele Prawosławnym kalendarza gregoriańskiego, zgodę na chrześcijańskie pogrzeby samobójców i chrzest przez polanie wodą. Po odejściu Joachima z urzędu dyplomacja rosyjska starała się doprowadzić do jego powrotu. Miał również wielu zwolenników wśród wiernych greckich. Były patriarcha kilkakrotnie podróżował na Bliski Wschód, by osiąść na Athosie, w skicie należącym do Wielkiej Ławry, jedynie w 1893 pielgrzymował do Grottaferrata. Nadal utrzymywał kontakty z Rosjanami. Występował jako rozjemca w sporach między mnichami athoskimi, w tym między mnichami greckimi a coraz liczniejszymi Rosjanami. W 1901 Joachim III po raz drugi objął urząd patriarchy konstantynopolitańskiego. Zreorganizował Kościół, dążąc do odbudowy jego prestiżu. Nadal utrzymywał dobre relacje z Rosyjskim Kościołem Prawosławnym, naprawił również trudne w poprzednich latach stosunki z Patriarchatem Antiocheńskim. W okresie sprawowania przez niego urzędu doszło natomiast do konfliktu z Patriarchatem Aleksandryjskim na tle obsady arcybiskupstwa Cypru. W latach 1910–1911 patriarcha poróżnił się z Synodem Kościoła z powodu włączenia do niego metropolity Chalcedonu Germana, który w poprzednich latach był jego wielkim przeciwnikiem. Ostatecznie obaj hierarchowie doszli jednak do porozumienia. Politykę kościelną Joachima III w drugim okresie sprawowania urzędu charakteryzowało bardziej nacjonalistyczne nastawienie, dążenie do bliskiej współpracy z rządem Grecji. W 1912 patriarcha zmarł po krótkiej chorobie. Został pochowany w monasterze Ikony Matki Bożej „Życiodajne Źródło” w Konstantynopolu. Przez współczesnych określany był przydomkiem Wspaniały. Odznaczenia Krzyż Wielki Orderu Świętego Stefana (1880, Austro-Węgry) Przypisy Urodzeni w 1834 Zmarli w 1912 Patriarchowie Konstantynopola Biskupi Patriarchatu Konstantynopolitańskiego Zakonnicy klasztorów góry Athos Odznaczeni Orderem Świętego Stefana

3459493

https://pl.wikipedia.org/wiki/Termae%20Himerae

Termae Himerae

Termae Himerae (łac. Diocesis Himerensis, wł. Diocesi di Termini Imerese) – stolica historycznej diecezji w Italii erygowanej w IV wieku, a włączonej w skład archidiecezji Palermo w X wieku. Współczesne miasto Termini Imerese w prowincji Palermo we Włoszech. Obecnie katolickie biskupstwo tytularne ustanowione w 1968 przez papieża Pawła VI. Biskupi tytularni Bibliografia Tytularne stolice biskupie Kościoła katolickiego w dzisiejszych Włoszech

3459494

https://pl.wikipedia.org/wiki/Konfederacja%20Gda%C5%84ska%2C%20Elbl%C4%85ga%20i%20Torunia

Konfederacja Gdańska, Elbląga i Torunia

Konfederacja Gdańska, Elbląga i Torunia – konfederacja Gdańska, Elbląga i Torunia, funkcjonująca w latach 1615-1623. Historia Konfederacja powstała jako rezultat akcji samoobronnej przeciw wewnętrznemu kryzysowi na łonie I Rzeczypospolitej w pierwszej połowie XVII wieku. Kryzys ten przejawił się głównie w Rokoszu Zebrzydowskiego i wywołanej nim anarchii, w tym rozprzężeniu w szeregach wojskowych. Klęski w Rosji po 1612 zeszły się w czasie z powstawaniem różnych konfederacji wojskowych, które wróciły do Polski i rozpoczęły szeroko zakrojoną grabież miast i wsi. Władza centralna była praktycznie bezsilna wobec tych wydarzeń. Patrycjat Gdańska już w 1612 szukał szans na zawarcie korzystnych sojuszy obronnych, m.in. myślał o przystąpieniu do sojuszu hanzeatycko-niderlandzkiego, czy pragnął przejąć rolę przewodnią w pruskiej konfederacji szlachecko-mieszczańskiej z 1613. Żaden z tych projektów nie został zrealizowany. W takiej sytuacji postanowiono zawrzeć skromniejszy sojusz, ograniczony do trzech największych metropolii tego rejonu. Napotkało to pewne problemy, zwłaszcza ze strony tzw. Trzeciego Ordynku – reprezentacji średniego mieszczaństwa gdańskiego, który nie zgodził się na odsunięcie swoich przedstawicieli od dyskusji nad tą sprawą, a także nie chciał zepchnięcia kosztów związanych z utrzymaniem sojuszu na barki szerokich mas ludności. Poważnym problemem był też opór Elbląga, który od dawna był poróżniony z Gdańskiem na tle ekonomicznym. Trudność tę przezwyciężono, obiecując Elblągowi czynne poparcie w sporze miasta z biskupem warmińskim o oddanie katolikom jednego z kościołów. Akt związkowy podpisano ostatecznie w Gdańsku 6 stycznia 1615. Ustrój konfederacji zbliżony był do rozwiązań zachodnioeuropejskich, zwłaszcza niemieckich (w Polsce brak było tego rodzaju wzorów). Przewidywano, że dla uniknięcia napadów i obcych oblężeń trzy miasta wpłacą do wspólnego skarbca fundusz w wysokości 40.000 guldenów (Gdańsk połowę tej sumy) i corocznie będą go uzupełniać o połowę pierwotnego wkładu przez dziesięć lat. Opiekę nad skarbcem sprawował Gdańsk. Miał on też funkcję kierowniczą w konfederacji. Tutaj też organizowano raz do roku narady w kwestiach obronnych. W razie gdyby koszty obronne przekroczyły stan skarbca, miasta były zobowiązane do udzielenia sobie dodatkowej pomocy. Istniała możliwość prolongaty aktu w dniu jego wygasania, zgodnie, przez wszystkich członków. Gdańsk, zwłaszcza po wpłaceniu pierwszej raty, przestał pozorować początkowe działania wspierające Elbląg, wymawiając się tym, że konfederację zawiązano dla spraw ważniejszych niż spór o jedną świątynię. Wywołało to poważne rozgoryczenie w Elblągu, a z czasem również Toruń zauważył, że stał się dobrowolnie miastem satelickim Gdańska. Powstały na tym tle pierwsze rysy w związku. Konfederacja stała się też przedmiotem ostrych ataków szlachty pruskiej, która nie życzyła sobie ujednolicenia polityki miast. Od 1618 początkowe nieporozumienia przekształciły się w ostry kryzys, pogłębiany dodatkowo sprzecznymi interesami ekonomicznymi poszczególnych miast-członków (m.in. sporem między kupcami gdańskimi i toruńskimi o gdańską kontrabandę śledzi i soli zamorskiej w górę Wisły). Składki do wspólnej kasy zaprzestano wnosić od 1619. Gdańszczanie pragnęli utrzymać związek, przede wszystkim obawiając się najazdu szwedzkiego, ale rozdźwięki wewnętrzne były zbyt silne. Konfederację ostatecznie rozwiązano 9 czerwca 1623 (półtora roku przed terminem planowanego wygaśnięcia). Zobacz też Związek Pruski Przypisy Linki zewnętrzne pełne opracowanie – dostęp 19.04.2015 Historia Elbląga (I Rzeczpospolita) Historia Gdańska (I Rzeczpospolita) Historia Polski 1572–1697 Historia Torunia (I Rzeczpospolita) Konfederacje w historii Polski Wydarzenia 1615

3459504

https://pl.wikipedia.org/wiki/Anatolij%20Sawycki

Anatolij Sawycki

Anatolij Fedorowycz Sawycki, ukr. Анатолій Федорович Савицький, ros. Анатолий Фёдорович Савицкий, Anatolij Fiodorowicz Sawicki (ur. , Rosyjska FSRR, zm. ?, Ukraina) – ukraiński piłkarz pochodzenia rosyjskiego, grający na pozycji obrońcy, trener piłkarski. Kariera piłkarska Rozpoczął karierę piłkarską w klubie Buriewiestnik Moskwa, skąd latem 1936 przeszedł do CDKA Moskwa. W 1938 został zaproszony do Dynama Kijów. W 1940 przeniósł się do Stachanowca Stalino. Potem ze względu na II wojnę światową był zmuszony przerwać występy, a po zakończeniu wojny został piłkarzem Krylji Sowietow Moskwa, w którym zakończył karierę piłkarza w roku 1947. Kariera trenerska Po zakończeniu kariery piłkarza rozpoczął pracę szkoleniowca. Od 1961 do lipca 1962 roku prowadził Awanhard Czerniowce, a potem pracował w sztabie szkoleniowym klubu. Sukcesy i odznaczenia Odznaczenia tytuł Mistrza Sportu ZSRR: Przypisy Bibliografia Radzieccy piłkarze Ukraińscy piłkarze Radzieccy trenerzy piłkarscy Ukraińscy trenerzy piłkarscy Piłkarze CSKA Moskwa Piłkarze Dynama Kijów Piłkarze Krylji Sowietow Moskwa Piłkarze Szachtara Donieck Trenerzy piłkarzy Bukowyny Czerniowce Urodzeni w 1917 Zmarli w XX wieku

3459506

https://pl.wikipedia.org/wiki/Spis%20wyborc%C3%B3w%20%28Polska%29

Spis wyborców (Polska)

Spis wyborców w Polsce – lista osób, które mają prawo oddania głosu w danej obwodowej komisji wyborczej. Spis wyborców sporządza się na konkretne wybory dla konkretnej obwodowej komisji. Można być ujętym tylko w jednym spisie wyborców. Zgodnie z przepisami Kodeksu wyborczego, spis wyborców składa się z części A lub z części A i B. W części A spisu wyborców umieszcza się obywateli polskich. Spis składa się tylko z części A w wyborach: Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej do Sejmu i Senatu Rzeczypospolitej Polskiej (również w wyborach uzupełniających) do rad powiatów i sejmików województw. W tej części spisu umieszcza się następujące dane wyborców: nazwisko i imiona imię ojca datę urodzenia numer PESEL adres zamieszkania. Część B spisu obejmuje obywateli innych niż Polska państw członkowskich Unii Europejskiej, którzy posiadają prawo wybierania w Polsce. Tę część spisu "dokłada" się do części A w wyborach do Parlamentu Europejskiego oraz w wyborach do rad gmin i wyborach wójta/burmistrza/prezydenta miasta. W tej części spisu zamieszcza się następujące dane: nazwisko i imiona imię ojca datę urodzenia obywatelstwo państwa unijnego numer dokumentu potwierdzającego tożsamość i obywatelstwo (paszportu lub dowodu tożsamości) adres zamieszkania. W wyborach samorządowych (tzw. kompletnych, w których wybiera się wszystkie rady oraz wójta) spis składa się z obu części, lecz obywatele Unii Europejskiej dostają tylko dwie karty do głosowania - do rady gminy i na wójta/burmistrza/prezydenta. Obywatele polscy dostają 3 (lub 4) karty. Sporządzanie spisu wyborców Spis wyborców sporządza się na podstawie rejestru wyborców, najpóźniej w 21. dniu przed dniem wyborów, w dwóch egzemplarzach. Jeden z nich przekazuje się, w przeddzień głosowania, przewodniczącemu obwodowej komisji wyborczej. Wyborca może, na swój wniosek, zostać dopisany do spisu wyborców: w tej samej gminie, ale w innym obwodzie głosowania w gminie, w której będzie przebywał w dniu głosowania, a nie jest w niej zameldowany jeżeli nie jest nigdzie zameldowany, w wybranym przez siebie obwodzie głosowania. Powyższe nie dotyczy wyborów samorządowych, w których w spisie wyborców umieszczane są jedynie osoby stale zameldowane na obszarze danej gminy. Do rejestru wyborców, na podstawie którego sporządza się spis, wpisywane są (z urzędu) tylko osoby stale zameldowane w danej gminie. Zameldowanie czasowe nie spowoduje więc automatycznego umieszczenia w spisie wyborców. W takim przypadku należy zadbać o to samemu. W przypadku wpisania się do spisu wyborców na wniosek, wyborca jest skreślany z dotychczasowego spisu wyborców (gdyż można być ujętym tylko w jednym spisie). Ze spisu (po jego sporządzeniu) wykreślane są również osoby, które pobrały w urzędzie gminy zaświadczenie o prawie do głosowania. Z takim zaświadczeniem można głosować w dowolnym obwodzie głosowania, w kraju i za granicą. Wybory za granicą Spis wyborców w obwodach głosowania utworzonych za granicą sporządza konsul. Do takiego spisu wpisują się osoby, które mieszkają za granicą i chcą głosować w wyborach przeprowadzanych w Polsce. Konsulowie nie prowadzą rejestru wyborców, zatem do spisu wyborców trzeba wpisać się przed każdymi wyborami, w jakich chce się brać udział. Również w takim przypadku można pobrać u konsula zaświadczenie o prawie do głosowania, jest się wówczas skreślanym ze spisu. Obwodów głosowania za granicą nie tworzy się w przypadku wyborów samorządowych. Głosowanie dwudniowe i druga tura wyborów W przypadku przeprowadzania wyborów dwudniowych, sporządza się osobny spis wyborców, którzy kończą 18 lat w drugim dniu głosowania. Takie osoby nie mogą głosować w dniu pierwszego głosowania, natomiast osoby, które wzięły udział w głosowaniu w pierwszym dniu, nie mogą ponownie głosować drugiego dnia. Jeżeli (w wyborach Prezydenta RP lub wójta) zaistnieje konieczność przeprowadzenia drugiej tury głosowania, wówczas sporządza się nowy spis wyborców, na potrzeby właśnie ponownego głosowania. Dopisywanie do spisu wyborców W wyborach, w których możliwe jest głosowanie na podstawie zaświadczenia, obwodowa komisja dopisuje do spisu wyborców osoby, które przedłożą takie zaświadczenie. Wówczas zaświadczenie to zabiera się wyborcy (by nie mógł zagłosować ponownie w innej komisji) i dopisuje się go do danego spisu wyborców. Komisja dopisuje do spisu również obywateli polskich, stale zamieszkałych za granicą, a chcących głosować w kraju. Wówczas osoba taka musi przedstawić komisji ważny paszport (nawet, jeśli mieszka w kraju Unii Europejskiej lub innym, do którego można wjechać na podstawie dowodu osobistego) oraz udokumentować, że stale zamieszkuje za granicą. Komisja dopisuje wtedy taką osobę do spisu, a w paszporcie, na ostatniej wolnej stronie wizowej, odciska swoją pieczęć i wpisuje datę wyborów (żeby dana osoba nie mogła zagłosować ponownie w innej komisji). Istnieje co prawda niebezpieczeństwo, że dana osoba wróci do kraju zamieszkania i zagłosuje ponownie w ambasadzie lub konsulacie, jeżeli jest tam wpisana do spisu wyborców. Zagrożenie to jest duże zwłaszcza, jeśli dana osoba mieszka w kraju sąsiadującym z Polską, a będącym członkiem Unii Europejskiej (Litwa, Słowacja, Czechy, Niemcy), gdyż można tam wjechać na podstawie dowodu osobistego i również na jego podstawie zagłosować. Wgląd do spisu wyborców Każda osoba może, na swój wniosek, uzyskać informację o wpisaniu (bądź nie) do danego spisu wyborców. Wniosek składa się w urzędzie gminy. Otrzymuje się wówczas odpowiedź, czy jest się wpisanym do danego spisu wyborców. Wgląd taki nie może mieć formy fizycznego wglądu do sporządzonego spisu wyborców, ze względu na konieczność ochrony danych osobowych innych osób, będących wpisanymi do spisu. Linki zewnętrzne Ustawa Kodeks wyborczy Prawo wyborcze Wybory w Polsce

3459507

https://pl.wikipedia.org/wiki/Simitthu

Simitthu

Simitthu (łac. Diocesis Simitthensis) – stolica historycznej diecezji we Cesarstwie rzymskim w prowincji Afryka Prokonsularna, sufragania metropolii Kartagina. Współcześnie w Tunezji. Obecnie katolickie biskupstwo tytularne. Biskupi tytularni Bibliografia Tytularne stolice biskupie Kościoła katolickiego w dzisiejszej Tunezji

3459509

https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%81%C4%85cznik%20krzywkowy

Łącznik krzywkowy

Łącznik krzywkowy – łącznik elektryczny ręczny niskiego napięcia. Odmiana łącznika warstwowego. Głównym elementem mechanizmu sterującego zestykami jest oś obrotowa z przymocowanymi do niej płytkami izolacyjnymi z wgłębieniami do programu łączeń. Płytki z wgłębieniami nazywane są krzywkami i od nich pochodzi nazwa łącznika. Łącznik krzywkowy składa się z kilku warstw, wewnątrz których są umieszczone mechanizmy zestyków i komory łukowe. Obracające się krzywki realizują program łączeniowy, a łuk gaszony jest za pomocą płytek dejonizacyjnych. Bibliografia Witold Kotlarski, Jerzy Grad, Aparaty i urządzenia elektryczne, Wydawnictwo Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1997, , str. 101, Henryk Markiewicz, Instalacje elektryczne, Wydawnictwa Naukowo-Techniczne Warszawa 1996, , str. 68 - 69. Aparaty elektryczne

3459514

https://pl.wikipedia.org/wiki/Pantielejmon

Pantielejmon

Osoby o tym imieniu: Pantelejmon Kulisz – ukraiński pisarz Pantielejmon Ponomarienko – generał-porucznik Armii Czerwonej, polityk radziecki Pantielejmon Romanow – pisarz rosyjski Pantielejmon Sazonow – radziecki reżyser filmów animowanych Pantelejmon (Rożnowski) – rosyjski biskup prawosławny Pantelejmon (Szatow) – rosyjski biskup prawosławny Pantelejmon (Dołganow) – arcybiskup Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego

3459534

https://pl.wikipedia.org/wiki/William%20Keeling

William Keeling

William Keeling (1578–1620) – żeglarz i kapitan służący w Brytyjskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej. Dowodził statkiem Susanna w 1604 roku i Red Dragon w 1607. Podczas powrotu z Jawy do rodzinnej Anglii w 1609 roku odkrył Wyspy Kokosowe, które początkowo nazwano Keeling Islands. Pozostały one jednak przez długi czas niezamieszkane. W ojczyźnie został dowódcą zamku w Cowes na wyspie Wight, gdzie zmarł w 1620 roku. We fragmentach swego dziennika, które przetrwały pisze, że jego załoga wystawiała sztuki Szekspira Hamlet oraz Ryszard II. Sama dzienna data odkrycia wysp nie została jednak zanotowana. Bibliografia Diaryjunction.blogspot.com Angielscy podróżnicy i odkrywcy Angielscy żeglarze Podróżnicy i odkrywcy XVII wieku Urodzeni w 1578 Zmarli w 1620

3459536

https://pl.wikipedia.org/wiki/Rocher%20Clipperton

Rocher Clipperton

Rocher Clipperton, także Rocher de Clipperton lub Le Rocher – najwyższy punkt Wyspy Clippertona, francuskiego terytorium zależnego (posiadłości państwa) na Oceanie Spokojnym. Jest to skała typu nek o wysokości 29 m n.p.m., co jest dość dużą wysokością, zważając, że średnia wysokość pozostałej części wyspy nie przekracza 4 m n.p.m. Chociaż Wyspa Clippertona ma pochodzenie koralowe, to ta konkretna skała stanowi szkielet dawnego wulkanu. Jest częścią łańcucha takich właśnie skał, lecz zarazem jedyną z nich wystającą ponad powierzchnię wody. W lagunie wyspy znajduje się jeden głęboki na ponad 80 metrów punkt, z którego wydobywa się siarkowodór; może to być jeden z tychże wulkanów. Bibliografia Informacje na oficjalnej stronie wyspy Szczyty Australii i Oceanii Szczyty Wyspy Clippertona

3459538

https://pl.wikipedia.org/wiki/Dotkni%C4%99cie%20anio%C5%82a%20%28film%29

Dotknięcie anioła (film)

Dotknięcie anioła – fabularyzowany film dokumentalny z 2015 roku w reżyserii Marka Tomasza Pawłowskiego. Opowiada historię Henryka Schönkera, polskiego Żyda ocalonego z Holocaustu. Fabuła Henryk Schönker urodził się w 1931 roku w Krakowie w rodzinie artysty malarza Leona Schönkera. W 1937 roku rodzina przeniosła się do Oświęcimia. Leon Schönker był ostatnim (przymusowym) przewodniczącym Gminy Żydowskiej w Oświęcimiu. Bohater filmu opowiada o wyjątkowych zbiegach okoliczności i ogromnej woli przeżycia towarzyszących Schönkerom od ucieczki z Oświęcimia poprzez pobyty w Krakowie, Wieliczce, Tarnowie, Bochni aż do ewakuacji z obozu w Bergen-Belsen. Henryk Schönker ujawnia mało znaną historię szansy emigracji Żydów. Zanim zrodziła się idea obozu Auschwitz-Birkenau – jesienią 1939 roku powstało w Oświęcimiu Biuro Emigracji Żydów do Palestyny. Założył je na rozkaz niemieckich władz wojskowych Leon Schönker. Tysiące ludzi w nadziei na ratunek ściągały ze Śląska do zwykłego miasteczka Oświęcim. Leon Schönker wezwany do Berlina do Eichmanna składał sprawozdanie z wielką wiarą i konkretnym planem międzynarodowego działania. Na skutek obojętności wolnego świata idea legalnej emigracji legła w gruzach. Obsada Marta Popławska – matka Mina Schoenker Piotr Józef Tomaszewski – ojciec Leon Schoenker Karol Klęczar – Heniu Schoenker Zuzia Dudek – Lusia Schoenker Bogdan Lęcznar – John Gottowt Włodzimierz Nowotarski – Anioł Mirosław Kramarczyk – Skrzypek Birnbaum Izabela Warykiewicz – Kobieta z niemowlęciem Oliwka Kania – Fransineke Dawid Roszkowski – Ignaś Jacek Flasz – „Bocian” Mirosław Ganobis – Oficer SD Wieliczka Marek Mikołajczyk – żołnierz z psem Mirosław Śmielak – stolarz Julia Niedziela – matka Stolarza Przemysław Kciuk – Komendant Muller i inni Produkcja Zdjęcia do filmu nagrywane były w autentycznych wnętrzach Oświęcimia, Krakowa, Wieliczki, Bochni i Tarnowa. Większość z budynków uległa zniszczeniu w kilka miesięcy potem. Miejsca ważne dla historii zdążyły jeszcze oddać świadectwo minionych wydarzeń. W filmie w postacie z przeszłości wcielili się zawodowi aktorzy oraz liczni mieszkańcy Oświęcimia. Wszyscy musieli być podobni do pierwowzoru prawdziwych postaci, więc casting trwał wiele miesięcy. Aktor wcielający się w rolę tytułowego Anioła zapuszczał siwe włosy i brodę przez rok, powód zmiany wizerunku utrzymywał w tajemnicy przed bliskimi. Wirtuoza skrzypiec Birnbauma zagrał prawdziwy skrzypek z Oświęcimia. Ponadto w dokumencie pierwszy raz na ekranie ożywają „archicollage” (archikolaże, kolaże archiwalne) – autorski wynalazek reżysera Marka Tomasza Pawłowskiego oraz grafika Roberta Manowskiego. Zdjęcia autorstwa Jacka Januszyka zrealizowane zostały na kamerze Red Epic – „Dotknięcie anioła” stało się pierwszym polskim filmem dokumentalnym zrealizowanym tym sprzętem. Konsultantem historycznym filmu był historyk Zbigniew Stańczyk. Pokazy Festiwale filmowe BIAF Festival Batumi Chagrin Film Festival Ohio Denver Film Festival Polish Film Festival in America Chicago Polish Film Festiwal Ann Arbor Bilbao Film Festival San Diego Jewish Film Festival Miami Jewish Film Festival Jewish Film Festival Jewish Film Festival in Washington Festiwal Filmowy w Gdyni Festiwal Filmów Dokumentalnych Kino z duszą Pokazy specjalne Muzeum Tolerancji, Los Angeles Muzeum Holokaustu, Los Angeles Muzeum Dziedzictwa Żydowskiego, Nowy Jork Międzynarodowa Konferencja Telewizji Publicznych INPUT, Tokio Recenzje Film zebrał bardzo pozytywne recenzje za granicą. Publiczności amerykańskiej film przybliżyła jako pierwsza w The Huffington Post prof. Annette Insdorf, krytyk filmowy (Columbia University), wielka orędowniczka polskiego kina. Zwróciła uwagę na zasadność użycia artystycznego, poetyckiego języka filmu nazwanego przez autora archicollagem. David Noh z Film Journal International stwierdza, że niewiele świadectw ocalałych z Holocaustu może się mierzyć z tym przedstawionym przez Henryka Schoenkera. Według niego film wyróżnia się w morzu innych o tej samej tematyce tym, że naprawdę zbliża widza do tej największej i najtragiczniejszej historii w dziejach. Recenzja filmu ukazała się także w New York Times. Neil Genzlinger docenia film, za próbę stworzenia czegoś nowego. Avi Offer z serwisu The Nyc Movie Guru napisał, że „Dotknięcie Anioła” jest pełne emocji, żywe i cały seans trzyma w napięciu. Film został też bardzo dobrze przyjęty w Polsce. Obecnie w serwisie Filmweb film ma notę 7,8. Przypisy Bibliografia Linki zewnętrzne Kuba Armata, Rozmowa z Markiem Tomaszem Pawłowskim, portalfilmowy.pl , rp.pl Filmy kręcone w Bochni Filmy kręcone w Krakowie Filmy kręcone w Oświęcimiu Filmy kręcone w Tarnowie Filmy kręcone w Wieliczce Filmy zrealizowane w koprodukcji międzynarodowej Niemieckie filmy dokumentalne Niemieckie filmy o Zagładzie Żydów Niemieckie filmy z 2015 roku Polskie filmy dokumentalne Polskie filmy o Zagładzie Żydów Polskie filmy z 2015 roku

3459541

https://pl.wikipedia.org/wiki/Bob%20Burns%20%28perkusista%29

Bob Burns (perkusista)

Bob Burns właściwie Robert Lewis Burns Jr (ur. 24 listopada 1950 w Jacksonville na Florydzie, zm. 3 kwietnia 2015) – amerykański perkusista, członek grupy rockowej Lynyrd Skynyrd. Był synem Roberta Lewisa Burnsa Seniora oraz Jane Elizabeth Burns. Należał do założycieli grupy Lynyrd Skynyrd z którą związany był w latach 1964–1970 oraz 1972–1974. Z zespołem tym nagrał jego debiutancki album (Pronounced 'Lĕh-'nérd 'Skin-'nérd) oraz drugi pt. Second Helping z którego pochodził wielki przebój grupy „Sweet Home Alabama”. Burns zmarł w wyniku wypadku samochodowego 3 kwietnia 2015 roku w Bartow County, w stanie Georgia. Bibliografia Amerykańscy perkusiści Ludzie urodzeni w Jacksonville (Floryda) Urodzeni w 1950 Zmarli w 2015

3459543

https://pl.wikipedia.org/wiki/Mafinga

Mafinga

Mafinga – najwyższy szczyt w pasmie Mafinga Hills i zarazem w całej Zambii o wysokości 2339 m n.p.m. Przez brytyjsko-malawijsko-litewską wyprawę z 2014 roku nazwany został Mafinga Central dla odróżnienia od dwóch niewiele niższych szczytów na północ i południe odeń (Mafinga South ma 2337 m, a Mafinga North – 2338). Z zachodnich stoków góry spływa rzeka Luangwa. The World Factbook CIA podaje jednak, że najwyższym szczytem Zambii jest nienazwany punkt w Mafinga Hills o wysokości 2301 m n.p.m. Przypisy Bibliografia Pekbagger.com Poszukiwanie najwyższego szczytu Mafinga Hills w Zambii na blogu Marka Horrella Szczyty w Zambii Najwyższe punkty poszczególnych państw

3459544

https://pl.wikipedia.org/wiki/Giuseppe%20Maria%20Graniello

Giuseppe Maria Graniello

Giuseppe Maria Graniello (ur. 8 lutego 1834 w Neapolu, zm. 8 stycznia 1896 w Rzymie) – włoski duchowny katolicki, barnabita, kardynał, biskup tytularny Cezarei Pontyjskiej. Życiorys 6 czerwca 1857 w Rzymie przyjął święcenia kapłańskie. W latach 1877-1891 był prokuratorem generalnym zakonu Barnabitów. Od 8 stycznia 1892 do śmierci sprawował urząd sekretarza Świętej Kongregacji ds. Biskupów i Zakonników. 29 marca 1892 został wybrany biskupem tytularnym Cezarei Pontyjskiej. Sakrę otrzymał 3 kwietnia 1892 w Rzymie z rąk kardynała Raffaele Monaco La Valletty (współkonsekratorami byli arcybiskupi Vincenzo Leone Sallua i Francesco di Paola Cassetta). 12 czerwca 1893 Leon XIII wyniósł go do godności kardynalskiej, a 15 czerwca 1893 nadał mu tytuł kardynała prezbitera Santi Quirico e Giulitta. Bibliografia Sylwetka w słowniku biograficznym kardynałów Salvadora Mirandy Catholic-Hierarchy Włoscy kardynałowie Włoscy barnabici Urodzeni w 1834 Zmarli w 1896 Kardynałowie z nominacji Leona XIII Ludzie urodzeni w Neapolu Pochowani na Cmentarzu Campo Verano w Rzymie

3459545

https://pl.wikipedia.org/wiki/Trapeliopsis

Trapeliopsis

Trapeliopsis Hertel & Gotth. Schneid. (szarek) – rodzaj grzybów z rodziny Trapeliaceae. Ze względu na współżycie z glonami zaliczany jest do grupy porostów. Systematyka i nazewnictwo Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Trapeliaceae, Baeomycetales, Ostropomycetidae, Lecanoromycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi. Nazwa polska według W. Fałtynowicza. Gatunki występujące w Polsce Trapeliopsis aeneofusca (Flörke ex Flot.) Coppins & P. James 1984 – szarek kleisty, krążniczka kleista Trapeliopsis flexuosa (Fr.) Coppins & P. James 1984 – szarek pogięty, krążniczka pogięta Trapeliopsis gelatinosa (Flörke) Coppins & P. James 1984 – szarek śluzowaty, krążniczka śluzowata Trapeliopsis glaucolepidea (Nyl.) Gotth. Schneid. 1980 – szarek humusowy Trapeliopsis granulosa (Hoffm.) Lumbsch 1983 – szarek gruzełkowaty, krążniczka gruzełkowata Trapeliopsis pseudogranulosa Coppins & P. James 1984 – szarek zwodniczy Trapeliopsis viridescens (Schrad.) Coppins & P. James 1984 – szarek zieleniejący, krążniczka zieleniejąca Trapeliopsis wallrothii (Flörke ex Spreng.) Hertel & Gotth. Schneid. 1980 – szarek Wallrotha, krążniczka Wallrotha Nazwy naukowe na podstawie Index Fungorum. Nazwy polskie według W. Fałtynowicza. Przypisy Trapeliaceae

3459558

https://pl.wikipedia.org/wiki/Pa%C5%9Faliman%C4%B1

Paşalimanı

Paşalimanı (tur. Paşalimanı Adası; gr. Αλώνη, Aloni) – niewielka wyspa należąca do Turcji, leżąca w południowej części Morza Marmara. Należy do dystryktu Marmara w prowincji Balıkesir. Na wyspie jest 5 osiedli ludzkich: Paşalimanı, Poyrazlı, Harmanlı, Balıklı i Tuzla. Ma ona powierzchnię 21 km², tym samym jest 110. największą wyspą Morza Śródziemnego. Ucierpiała ona mocno (2 całkowicie zniszczone wioski i 2 częściowo) podczas trzęsienia ziemi w 1935 roku. Bibliografia Informacje na fallingrain.com Wyspy morza Marmara

3459561

https://pl.wikipedia.org/wiki/1.%20deild%20kvinnur%20%281987%29

1. deild kvinnur (1987)

W roku 1987 odbyła się 3. edycja 1. deild kvinnur – pierwszej ligi piłki nożnej kobiet na Wyspach Owczych. W rozgrywkach wzięło udział 7 klubów z całego archipelagu. Tytułu mistrzowskiego broniła drużyna HB Tórshavn, jednak przejął go od niej B36 Tórshavn po raz drugi w swojej historii. Uczestnicy Rozgrywki Tabela ligowa Wyniki spotkań 1 1 1 1 1 1 1 1 Objaśnienia: zrezygnował z gry w ostatnich ośmiu spotkaniach, uznano więc jego przegrane bez przyznawania bramek pozostałym . 1987 w piłce nożnej Rozgrywki piłkarskie na Wyspach Owczych 1987 na Wyspach Owczych

3459562

https://pl.wikipedia.org/wiki/1.%20deild%20kvinnur%20%281988%29

1. deild kvinnur (1988)

W roku 1988 odbyła się 4. edycja 1. deild kvinnur – pierwszej ligi piłki nożnej kobiet na Wyspach Owczych. W rozgrywkach wzięło udział 8 klubów z całego archipelagu. Tytułu mistrzowskiego broniła drużyna B36 Tórshavn, jednak przejął go od niej HB Tórshavn po raz drugi w swojej historii. Uczestnicy Rozgrywki Tabela ligowa Wyniki spotkań 1 2 Objaśnienia: Zwycięstwo walkowerem przyznane , jednak bez przyznania bramek. Zwycięstwo walkowerem przyznane , jednak bez przyznania bramek. 1988 w piłce nożnej Rozgrywki piłkarskie na Wyspach Owczych 1988 na Wyspach Owczych

3459564

https://pl.wikipedia.org/wiki/1.%20deild%20kvinnur%20%281989%29

1. deild kvinnur (1989)

W roku 1989 odbyła się 5. edycja 1. deild kvinnur – pierwszej ligi piłki nożnej kobiet na Wyspach Owczych. W rozgrywkach wzięło udział 8 klubów z całego archipelagu. Tytuł mistrzowski obroniła drużyna HB Tórshavn po raz trzeci w swojej historii. Uczestnicy Rozgrywki Tabela ligowa Wyniki spotkań 1989 w piłce nożnej Rozgrywki piłkarskie na Wyspach Owczych 1989 na Wyspach Owczych

3459566

https://pl.wikipedia.org/wiki/Mistrzostwa%20Europy%20w%20Zapasach%201997

Mistrzostwa Europy w Zapasach 1997

50. Mistrzostwa Europy w zapasach odbyły się w maju. W stylu klasycznym walczono w fińskim Kouvola, a turniej w stylu wolnym kobiet i mężczyzn rozegrano w Warszawie. Styl klasyczny Medaliści Tabela medalowa Styl wolny Medaliści Tabela medalowa Kobiety styl wolny Medaliści Tabela medalowa Bibliografia Dane na foeldeak.com Mistrzostwa Europy w zapasach 1997 w zapasach 1997 w Europie Kouvola Zapasy w Finlandii Sport w Warszawie

3459567

https://pl.wikipedia.org/wiki/Monica%20Buratti

Monica Buratti

Monica Buratti (ur. 6 czerwca 1953 – Prato) – włoska brydżystka, European Master oraz European Champion w kategoriach Women i Mixed (EBL). Wyniki brydżowe Zawody światowe W światowych zawodach zdobyła następujące lokaty: Zawody europejskie W europejskich zawodach zdobyła następujące lokaty: Klasyfikacja Przypisy Linki zewnętrzne Zobacz też Brydż sportowy Włoscy brydżyści Urodzeni w 1953

3459568

https://pl.wikipedia.org/wiki/Darinka%20Forti

Darinka Forti

Darinka Forti (ur. 23 października 1948 – Lublana) – urodzona w Słowenii włoska brydżystka, European Master oraz European Champion w kategorii Women (EBL). Wyniki brydżowe Zawody światowe W światowych zawodach zdobyła następujące lokaty: Zawody europejskie W europejskich zawodach zdobyła następujące lokaty: Klasyfikacja Przypisy Linki zewnętrzne Zobacz też Brydż sportowy Włoscy brydżyści Urodzeni w 1948

3459570

https://pl.wikipedia.org/wiki/William%20Saulino

William Saulino

William Saulino – włoski brydżysta, World Life Master (WBF). Wyniki brydżowe Zawody światowe W światowych zawodach zdobył następujące lokaty: Klasyfikacja Przypisy Zobacz też Brydż sportowy Włoscy brydżyści

3459571

https://pl.wikipedia.org/wiki/Italo%20Zanasi

Italo Zanasi

Italo Zanasi – włoski brydżysta, World Life Master (WBF). Wyniki brydżowe Zawody światowe W światowych zawodach zdobył następujące lokaty: Klasyfikacja Przypisy Zobacz też Brydż sportowy Włoscy brydżyści

3459572

https://pl.wikipedia.org/wiki/Federico%20De%20Paula

Federico De Paula

Federico De Paula – włoski brydżysta. Wyniki brydżowe Zawody światowe W światowych zawodach zdobył następujące lokaty: Zawody europejskie W europejskich zawodach zdobył następujące lokaty: Klasyfikacja Przypisy Zobacz też Brydż sportowy Włoscy brydżyści

3459574

https://pl.wikipedia.org/wiki/Federico%20Meyer

Federico Meyer

Federico Meyer – włoski brydżysta. Wyniki brydżowe Zawody światowe W światowych zawodach zdobył następujące lokaty: Zawody europejskie W europejskich zawodach zdobył następujące lokaty: Klasyfikacja Przypisy Zobacz też Brydż sportowy Włoscy brydżyści

3459580

https://pl.wikipedia.org/wiki/Uzunada

Uzunada

Uzunada (z tur. duża wyspa) – wyspa na zachodnim wybrzeżu Turcji, usytuowana u wejścia do Zatoki Izmirskiej, dzięki czemu ma strategiczne znaczenie i jest chroniona przez turecką marynarkę. Położona jest pomiędzy półwyspem Karaburun na zachodzie i gminą Foça na wschodzie. Rozciąga się na ok. 9 kilometrów w linii północ-południe. Ma powierzchnię 25,4 km², co czyni ją 100. pod względem wielkości wyspą Morza Śródziemnego, trzecią pod względem wielkości na Morzu Egejskim, a także czwartą pod względem wielkości należącą do Turcji. Jej dawna grecka nazwa brzmi Drymusa (Δρυμούσσα), znana jest także pod późniejszymi greckimi terminami Makronisi (długa wyspa) i Englezonisi (wyspa Anglików). To ostatnie miano może jednak od miasta Klazomenaj po drugiej stronie wybrzeża. Według historyka Polibiusza miasto to otrzymało wyspę po traktacie pokojowym z Apamei w 188 r. p.n.e. Wyspa została zajęta przez Anglików (4th Squadron) w kwietniu 1916 roku. 14 maja Turcy zatopili brytyjski statek HMS M30, a okupanci wycofali się. Na Uzunadzie otwarto urząd pocztowy w celu podtrzymania kontroli nad nią. Ponownie zajęta przez Brytyjczyków na krótko w 1919 roku jako wyraz poparcia dla greckiej okupacji prowincji Izmir. Po zakończeniu działań wojennych nastąpiła wymiana ludności i prawie 2,5 tysiąca Greków z wyspy zostało przesiedlonych do miejscowości Nea Jonia (obecnie część Wolos), a na ich miejsce sprowadzono Turków. Uzunada to także nazwa wielu małych wysepek tureckich wzdłuż wybrzeża Morza Egejskiego. Przypisy Bibliografia Małe wyspy na Bliskim Wschodzie Wyspy Turcji Wyspy Morza Egejskiego

3459581

https://pl.wikipedia.org/wiki/Janusz%20Edmund%20Wa%C5%82aszewski

Janusz Edmund Wałaszewski

Janusz Edmund Wałaszewski (ur. 9 września 1933 w Warszawie) – polski chirurg, prof. dr hab. nauk medycznych. Życiorys Absolwent Akademii Medycznej w Warszawie (dyplom 1957). Specjalista chirurgii ogólnej i transplantacyjnej. W 1971 roku uzyskał stopień doktora nauk medycznych po obronie pracy doświadczalnej wykonanej w Zakładzie Chirurgii Doświadczalnej Polskiej Akademii Nauk pt. „Badania przepływu w przetoce tętniczo-żylnej”, promotorem pracy był profesor Jan Nielubowicz. W 1992 roku na podstawie rozprawy habilitacyjnej „Wielofunkcyjna analiza czynników odpowiedzialnych za czynność nerki pobranej ze zwłok bezpośrednio po jej przeszczepieniu” otrzymał stopień doktora habilitowanego nauk medycznych. W 1995 roku z nadania Prezydenta RP otrzymał tytuł profesora nauk medycznych. Karierę chirurgiczną rozpoczął w Szpitalu Praskim w Drugiej Klinice Chirurgii Ogólnej Akademii Medycznej w Warszawie pod kierownictwem Profesora Jana Mateusza Mossakowskiego a następnie Profesora Zdzisława Łapińskiego. W latach 1961-1963 był oddelegowany do pracy w Światowej Organizacji Zdrowia w Republice Konga, gdzie prowadził oddział chirurgiczny w szpitalu okręgowym w Katana w prowincji Kiwu. Następnie odbył roczny staż w zakresie chirurgii naczyniowej i torakochirurgii w szpitalach w Bradford i Leeds w Wielkiej Brytanii oraz ośmiomiesięczny staż naukowy w Klinice Chirurgii Naczyniowej i Transplantacyjnej w Szpitalu Uniwersyteckim w Lejdzie. W 1977 roku został zaproszony imiennie przez Światową Organizację Zdrowia do pracy w Burundi, gdzie został naczelnym chirurgiem prowincji Gitega i prowadził nauczanie w miejscowym Instytucie Medycznym oraz szkolenie podyplomowe lekarzy w zakresie chirurgii. W latach 1984-1985 uzyskał stypendium Massachusetts General Hospital Uniwersytetu Harvarda w Bostonie i brał udział w badaniach doświadczalnych i klinicznych zaburzeń metabolicznych u chorych z urazami oraz miał okazję zapoznać się z programem przeszczepiania nerek i wątroby w tym szpitalu. W latach 1985-1986 był zatrudniony w Instytucie Transplantologii Akademii Medycznej w Warszawie kierowanym przez Profesora Tadeusza Orłowskiego jako konsultant chirurg. Od 1983 do 2003 roku pracował w Klinice Chirurgii Ogólnej i Transplantacyjnej AM w Warszawie, w Szpitalu Dzieciątka Jezus w Warszawie kierowanej przez Profesora Wojciecha Rowińskiego na stanowiskach adiunkta, docenta, a od 1995 roku profesora zwyczajnego. Współorganizator Ogólnopolskiego Zespołu do spraw Koordynacji Pobierania i Przeszczepiania Narządów - Poltransplant. W 1993 roku powołany przez Ministra Zdrowia na stanowisko dyrektora Poltransplantu, funkcję tę sprawował do 2011 roku. Publikacje Autor ponad 180 publikacji naukowych i 24 rozdziałów w podręcznikach medycznych. Autor monografii „Niedrożność jelit” (2 wydania), inicjator i współautor pierwszego polskiego zbioru zasad i przepisów pobierania i przeszczepiania narządów pobranych od osób zmarłych, współautor i współredaktor monografii „Chirurgia Transplantacyjna” oraz „Transplantologia Kliniczna”. Współzałożyciel i członek komitetu redakcyjnego kwartalnika „Annals of Transplantation”, członek komitetu redakcyjnego Tissues Cells Organs, Tissues & Cells. Członek Rady Europejskiej Szkoły Przeszczepiania Narządów, Członek Europejskiego Komitetu Ekspertów ds. międzynarodowych aspektów współpracy w przeszczepianiu narządów. Członkostwo w towarzystwach naukowych Towarzystwa Chirurgów Polskich - członek honorowy, Polskiego Towarzystwa Transplantacyjnego (w latach 1995-1996 prezes, członek honorowy), Międzynarodowego Towarzystwa Wymiany Narządów (SOS),(współzałożyciel towarzystwa), Międzynarodowego Towarzystwa Transplantologicznego (ITS), Europejskiego Towarzystwa Przeszczepiania Narządów (ESOT) Przypisy Bibliografia Historia Katedry i Kliniki Chirurgii Ogólnej i Transplantacyjnej Instytutu Transplantologii WUM (1982-2006) cz.1, Miesięcznik Okręgowej Izby Lekarskiej w Warszawie „Puls” 2013-05 Historia Katedry i Kliniki Chirurgii Ogólnej i Transplantacyjnej Instytutu Transplantologii WUM (1982-2006) cz.2 Miesięcznik Okręgowej Izby Lekarskiej w Warszawie „Puls” 2013-06/07 Linki zewnętrzne Członkowie honorowi Polskiego Towarzystwa Transplantacyjnego Członkowie honorowi Towarzystwa Chirurgów Polskich Historia Katedry i Kliniki Chirurgii Ogólnej i Transplantacyjnej Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego Absolwenci Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego Urodzeni w 1933 Transplantologia Polscy chirurdzy Polscy transplantolodzy Wykładowcy Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego Ludzie urodzeni w Warszawie

3459585

https://pl.wikipedia.org/wiki/Cadwaladr

Cadwaladr

Cadwaladr (język walijski: Cadwaladr Fendigaid ap Cadwallon) - król Gwynedd w latach 655 - 682. W czasie jego rządów Walię nawiedziły dwie epidemie. Jedna w 664, a druga w 682. Cadwaladr padł ofiarą drugiej epidemii. Niewiele wiadomo na temat jego panowania, lecz pomimo skąpych informacji historycznych, stał się on ważną postacią w legendach kultury walijskiej. Jako postać legendarna Cadwaladr stał się jednym z bohaterów romansów rycerskich Geoffreya z Monmouth, gdzie jest przedstawiony jako ostatni ze starożytnej linii dzierżącej tytuł królów Brytanii. Według Geoffreya Cadwaladr nie zmarł z powodu zarazy, ale abdykował w 688 i stał się pielgrzymem w odpowiedzi na proroctwo, zgodnie z którym jego wyrzeczenie przyczyni się w przyszłości do pokonania Anglosasów w walce przeciwko Brytom. Historia Geoffreya o proroctwie i pielgrzymce do Rzymu została prawdopodobnie pomieszana z żywotem króla Cædwalli z Wessexu. Geoffrey pomylił Cadwaladra z Cædwallą, ponieważ ten drugi zrzekł się tronu i wyruszył w pielgrzymkę do Rzymu właśnie w 688. Mimo wszystko ten element mesjański, mówiący o wyzwoleniu wysp brytyjskich spod panowania saskiego był żywo omawiany przez późniejsze pokolenia. Legenda spełniła swoją rolę podczas Wojny Dwóch Róż, kiedy stronnictwa Lancasterów i Yorków walczyli o władzę. Obydwa rody twierdziły, że ich kandydaci spełnią proroctwo i przywrócą rodowód wywodzący się od Cadwaladra. Walijski Smok (Y Ddraig Goch), znany jako symbol Walii i pojawia się w Mabinogionie, Historia Brittorum i opowieściach Geoffreya z Monmouth, od czasu objęcia rządów przez Henryka VII Tudora na tronie angielskim był określany jako "Czerwony Smok Cadwaladra". Powiązania pomiędzy wizerunkiem smoka, a Cadwaladrem wynikają jednak z tradycji, a nie z powiązań ściśle historycznych. Jako postać historyczna Cadwaladr był synem Cadwallona i następcą Cadafaela Cadomedda ap Cynfeddwa. Cadwaladr poniósł porażkę w walkach z zachodnimi Sasami pod Pinhoe w pobliżu Exeteru w 658. W źródłach Cadwaladr został określony jako władca pobożny i spokojnego temperamentu. Patronował wielu kościołom. Jest identyfikowany jako fundator kościoła Llangadwaldr w Anglesey. W Historii Brittorum zostało zaznaczone, że Cadwaladr nie zmarł śmiercią naturalną. Wielka zaraz z 664 została zanotowana przez Annales Cambriae ("Rocznikach walijskich)". Beda Czcigodny potwierdził te informacje, odnotowując, iż plaga dotknęła zarówno Brytanię, jak Irlandię. Beda nie wspomniał nic na temat epidemii z 682, ale według Annales Cambriae dotknęła ona Brytanię i stała się przyczyną śmierci króla Cadwaladra. Z kolei Roczniki irlandzkie, oraz walijskie odnotowały wystąpienie epidemii w 683. Cadwaladr miał mieć syna o imieniu Idwal Iwrch i wnuka o imieniu Rhodri Molwynog ap Idwal. Bibliografia Nice, Jason A., "Being 'British' in Rome: The Welsh at the English College, 1578–1584", The Catholic Historical Review, Volume: 92, Issue: 1, January 2006, s. 1. John Cannon, The Oxford Companion to British History, Oxford University Press, Oxford, 1997, s. 150. Phillimore, Egerton (1888), "The Annales Cambriae and Old Welsh Genealogies, from Harleian MS. 3859", in Phillimore, Egerton, Y Cymmrodor IX, Honourable Society of Cymmrodorion, s. 141–183. Lloyd, John Edward (1911), A History of Wales from the Earliest Times to the Edwardian Conquest I (2nd ed.), London: Longmans, Green, and Co, 1912. Davies, John (1990), A History of Wales (First ed.), London: Penguin Group, 1993. Linki zewnętrzne http://books.google.com/books?id=3mQJAAAAQAAJ&pg=PA369 http://books.google.com/books?id=2AaCEFEu-V8C&pg=PA196 http://www.kmatthews.org.uk/history/jesus_college_20/index.html http://www.kmatthews.org.uk/history/harleian_genealogies/1.html Historia Wielkiej Brytanii Władcy Walii Postacie z legend arturiańskich

3459587

https://pl.wikipedia.org/wiki/Cmentarz%20Kukijski

Cmentarz Kukijski

Cmentarz Kukijski – zespół cmentarny w dzielnicy Kukia w Tbilisi, we wschodniej części miasta, na stoku wzgórza Machata. Założony w XVIII w. W starej części cmentarza znajduje się kościół pw. św. Nino, patronki Gruzji. Historia Miejsce pochówku Polaków jest nazywane "Polskim wzgórzem". Zachowało się ponad 90 polskich nagrobków z których najstarsze pochodzące z XIX wieku są wykonane są z tufu i granitu, a te z XX wieku głównie z piaskowca i lastrico. Na zachowanych grobach 33 inskrypcje nagrobne wykonane są w języku polskim, ponad połowa w języku rosyjskim, a pozostałe w języku gruzińskim, pomimo tego pochowane pod nimi osoby są Polakami. Większość zachowanych nagrobków powstała w XX w., w tym jedna trzecia w 2 połowie wieku. Tylko 18 pomników pochodzi z wieku XIX w. i ma najciekawszą formę spośród wszystkich odnotowanych. Lokalizacja Cmentarz znajduje się niedaleko Kościoła św. Piotra i Pawła w Tbilisi. W centralnej części Tbilisi, po północno-wschodniej stronie rzeki Mtkwari (Kura), na północ od linii kolejowej. Ma kształt nieregularny. „Polskie Wzgórze” znajduje się w zachodniej części cmentarza. Renowacja polskich grobów W 2010 roku nagrobek ks. Maksymiliana Orłowskiego został poddany konserwacji przez Fundację Terpa. W 2012 zostały odnowione trzy pochodzące z XIX w. nagrobki polskich inżynierów górniczych: Klemensa Ruciewicza, Józefa Arkadiusza Szmideckiego i Bronisława Stebelskiego. Umieszczono na nich czarne, kamienne krzyże wieńczące nieforemne cokoły (przypominające zlepione kamienie). W 2013 roku na polu grobowym dwóch pierwszych nagrobków urządzono lapidarium polskich nagrobków usuniętych ze swoich pierwotnych lokalizacji. Prace prowadzone były w ramach programu realizowanego na terenie Gruzji przez Fundację Ochrony Wspólnego Dziedzictwa Kulturowego TERPA, a finansowanego z funduszy Programu Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego „Ochrona dziedzictwa kulturowego za granicą”. Pochowani na cmentarzu Na cmentarzu spoczywają osoby różnych narodowości i wyznań, w tym również Polacy, (głównie ci, którzy znaleźli się w Gruzji po upadku powstania listopadowego) i osoby związane z Polską, m.in.: Dagny Przybyszewska – żona poety Stanisława Przybyszewskiegopochowana w 1901 roku Maksymilian Orłowski – pierwszy proboszcz parafii Świętych Apostołów Piotra i Pawła i budowniczy kościoła Klemens Ruciewicz (zm. 1911) - inżynier Józef Arkadiusz Szmidecki (zm. 1908) – inżynier Bronisław Stebelski (zm. 1914) - inżynier Przypisy Linki zewnętrzne Kaukaskie zaduszki Dagny patrzy na mnie Dagny – matka, żona i kochanka… Polskie dziedzictwo w Gruzji Gruzja – Perła Kaukazu MKiDN współfinansuje konserwację cmentarzy polskich za granicą Cmentarze w Gruzji Obiekty sakralne w Tbilisi

3459593

https://pl.wikipedia.org/wiki/Schiza

Schiza

Schiza (gr. Σχίζα) – mała grecka wyspa na Morzu Śródziemnym (dokładniej na jego części, Morzu Jońskim) położona przy południowo-zachodnim krańcu Peloponezu. Leży w administracji zdecentralizowanej Peloponez, Grecja Zachodnia i Wyspy Jońskie, w regionie Peloponez, w jednostce regionalnej Mesenia, w gminie Pylos-Nestoras. Ma ona nieregularny kształt i powierzchnię 12,3 km² (148. pod względem wielkości wyspa Morza Śródziemnego), ale jest niezamieszkana jak wskazuje spis ludności z 2011 roku. Wymiary wyspy to ok. 6,7 na 3 km. Najwyższym wzniesienie stanowi Wigla w północnej części wyspy o wysokości 201 m n.p.m. Wybrzeże jest skaliste, jedynie w południowej części znajdują się plaże. Razem z sąsiednią mniejszą wyspą Sapiendza i kilkoma skalistymi wysepkami tworzy archipelag Mesiniakies Inuses. Wspólnie wchodzą one również w skład obszaru chronionego programem Natura 2000. Wstęp na wyspę jest ściśle zabroniony, grozi znalezieniem się w polu ostrzału greckiej marynarki. W południowej części wyspy, około 400 metrów od morskiego brzegu, można znaleźć wapienne korytarze skalne z czasów trzeciorzędu, które jednakże są bardzo trudno dostępne. Linki zewnętrzne Oficjalna strona gminy Methoni Region Peloponez Wyspy Jońskie Bezludne wyspy Grecji

3459597

https://pl.wikipedia.org/wiki/Maiden

Maiden

Maiden – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Catawba. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3459598

https://pl.wikipedia.org/wiki/Agatangel%20%28patriarcha%20Konstantynopola%29

Agatangel (patriarcha Konstantynopola)

Agatangel (ur. w latach 60. XVIII w., zm. 1832 w Adrianopolu) – grecki biskup prawosławny, być może pochodzenia bułgarskiego, patriarcha Konstantynopola w latach 1826–1830. Życiorys Pochodził z okolic Adrianopola, według bizantynologa Iwana Sokołowa mógł pochodzić z rodziny miejscowych Słowian (Bułgarów). W młodości wstąpił do monasteru Iwiron na Athosie i tam został postrzyżony na mnicha. W 1800 wzmiankowany jest jako duchowny służący w greckojęzycznej parafii prawosławnej w Moskwie. W 1815 przyjął chirotonię biskupią i został metropolitą Belgradu. W tym charakterze brał udział w Zgromadzeniu Narodowym w listopadzie 1817, które ogłosiło Miłosza Obrenovicia księciem Serbii. Metropolita Agatangel zgodził się po tym wydarzeniu, by protoprezbiterem soboru w Belgradzie został, w miejsce Greka, kapłan pochodzenia serbskiego. Jako metropolita belgradzki Agatangel opłacił również wykonanie nowego ikonostasu do głównej cerkwi monasteru Ljubostinja oraz rozbudowę klasztorów Tuman i Kalenić. Był jednym z najlepiej wykształconych greckich biskupów prawosławnych swoich czasów, biegle posługiwał się językami bułgarskim, tureckim, francuskim i rosyjskim. Podczas wojny o niepodległość Grecji. Patriarcha W 1821 metropolita Agatangel został aresztowany przez Turków i uwięziony jako zakładnik w związku z trwającym powstaniem niepodległościowym Greków. Po czteroletnim uwięzieniu nie wrócił już do Belgradu, lecz objął w sierpniu 1825 katedrę chalcedońską. Rok później objął urząd patriarchy konstantynopolitańskiego, zastępując usuniętego z niego i zesłanego Chryzanta. Jako patriarcha wydał kilka listów pasterskich w sprawach kanonicznych i społecznych (małżeństwo, chrzest, majątek cerkiewny, budowa szpitali, wyłączne prawo Patriarchatu Konstantynopolitańskiego do warzenia mira). Po podpisaniu traktatu adrianopolskiego w 1829, gdy władze osmańskie rozpoczęły prześladowania ludności chrześcijańskiej, Agatangel wezwał Greków do odstąpienia od walki zbrojnej. Wystąpienie to zostało bardzo źle przyjęte przez Greków, którzy oskarżyli go o kolaborację z Turkami i prowadzenie antynarodowej polityki. Agatangela oskarżano również o to, że skarżył się sułtanowi na niektórych podległych sobie biskupów oraz na znacznych przedstawicieli greckiej społeczności w Konstantynopolu, zarzucano mu nieudolność w zarządzaniu Kościołem, przywłaszczenie sobie jego majątku i bezzasadne wtrącanie się w sprawy Patriarchatu Jerozolimskiego. W 1830 został usunięty z urzędu i zmuszony do wyjazdu do Adrianopola, gdzie zmarł dwa lata później. Przypisy Urodzeni w XVIII wieku Zmarli w 1832 Patriarchowie Konstantynopola Biskupi Patriarchatu Konstantynopolitańskiego Zakonnicy klasztoru Iwiron Metropolici chalcedońscy Osoby pochodzenia bułgarskiego

3459603

https://pl.wikipedia.org/wiki/Conover%20%28Wisconsin%29

Conover (Wisconsin)

Conover – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Wisconsin, w hrabstwie Vilas. Przypisy Miasta w stanie Wisconsin

3459606

https://pl.wikipedia.org/wiki/Conover%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29

Conover (Karolina Północna)

Conover – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Catawba. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3459607

https://pl.wikipedia.org/wiki/W%C5%82adys%C5%82aw%20Jasi%C5%84ski%20%28oficer%20artylerii%29

Władysław Jasiński (oficer artylerii)

Władysław Jasiński, ps. „Toporowski”, „Topór” (ur. 7 sierpnia 1904 w Sosnowcu, zm. 8 października 1995 w Komorowie) – podporucznik rezerwy artylerii, oficer AK, powstaniec warszawski. Życiorys Syn Michała i Joanny z d. Kmera. W 1910 rozpoczął naukę w szkole powszechnej w Pińczowie. Po jej ukończeniu rozpoczął naukę w miejscowym gimnazjum. W 1920 r. na apel Głównej Kwatery Harcerzy, zgłosił się na ochotnika do służby w Wojsku Polskim. Został wcielony do 201 pułku piechoty i 25 lipca wyruszył na front. Brał udział we wszystkich walkach, aż do wkroczenia pułku do Wilna. Po urlopowaniu z wojska na dokończenie nauki, w 1924 uzyskał maturę, a następnie rozpoczął studia w Wyższej Szkole Handlowej w Warszawie. Po ukończeniu studiów, w latach 1928–1929 odbył przeszkolenie w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii, a następnie służbę wojskową w 27 pułku artylerii lekkiej we Włodzimierzu Wołyńskim. Po powrocie do Warszawy, od 1929 do 1933 studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. W 1939 walczył w obronie Warszawy jako oficer informacyjny i komendant obrony przeciwlotniczej w rejonie Cytadela – pl. Wilsona. Podczas okupacji żołnierz ZWZ/AK. Jeden z założycieli organizacji konspiracyjnej na Woli. W listopadzie 1943 został skierowany na Żoliborz, gdzie jako zastępca kpt. Nikity Jurczenki-Szlenczaka „Sokoła” współtworzył Wojskową Służbę Ochrony Powstania. Od 1 sierpnia 1944 brał czynny udział w walkach na Żoliborzu najpierw jako zastępca dowódcy WSOP 1 Rejonu Żoliborz, a następnie zastępca dowódcy 206 plutonu Zgrupowania „Żaglowiec”. Jeden z nielicznych oficerów, którzy sprzeciwili się wykonaniu rozkazu opuszczenia Żoliborza, wydanego 1 sierpnia przez ppłk. Mieczysława Niedzielskiego „Żywiciela”. Od 2 do 4 sierpnia dowodził licznym oddziałem ochotników, z którymi zdobył obsadzony przez Niemców gmach Państwowego Liceum i Gimnazjum im. księcia Józefa Poniatowskiego przy ul. Lisa Kuli 16 i zajął centralę telefoniczną, tzw. małą PAST-ę przy ul. Felińskiego 39. W czasie Powstania był dwukrotnie ranny, 3 października ewakuowany do szpitala w Tworkach, skąd po 10 dniach zbiegł do Pińczowa. Tam ponownie włączył się do konspiracji i został szefem szkoleniowym III batalionu 120 pułku piechoty AK Ziemi Pińczowskiej, wchodzącego w skład krakowskiej 106 Dywizji AK. Po ujawnieniu się, w kwietniu 1945 został pełnomocnikiem rządu na Ziemie Odzyskane, a następnie starostą powiatu kamieńskiego. W latach 1948–1950 był członkiem Wojewódzkiej Rady Narodowej w Szczecinie z ramienia PSL/ZSL oraz sekretarzem Komitetu Wojewódzkiego ZSL w Szczecinie. W latach 1951–1970 działał w różnych organizacjach spółdzielczych. Od 1957 r. był członkiem ZBoWiD, od 1980 do 1990 prezesem Środowiska Żołnierzy Armii Krajowej „Żywiciel”. Awanse podporucznik rezerwy, zweryfikowany do stopnia porucznika (1946), kapitan (1973), major (1990). Ordery i odznaczenia Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyże Kawalerski (1980) i Oficerski (1987) Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Walecznych – trzykrotnie (1920, 1949 i 1974), Medal za Warszawę (1946), Medal Wojska – czterokrotnie (1948), Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 (1958), Krzyż Partyzancki (1959), Krzyż Armii Krajowej (1967), Złota Odznaka honorowa za Zasługi dla Warszawy (1979), Warszawski Krzyż Powstańczy (1981), Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939 r. (1985), Złoty Krzyż za Zasługi dla ZHP (1986) Krzyż za Udział w Wojnie 1918–1921 (1990). Bibliografia Grzegorz Jasiński, Żoliborz 1944. Dzieje militarne II Obwodu Okręgu Warszawa AK w Powstaniu Warszawskim, Pruszków 2008, . Członkowie ZBoWiD Członkowie Związku Walki Zbrojnej Ludzie urodzeni w Sosnowcu Obrońcy Warszawy (1939) Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita) Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (Polska Ludowa) Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (Polska Ludowa) Odznaczeni Krzyżem Walecznych (trzykrotnie) Odznaczeni Krzyżem za udział w Wojnie 1918–1921 Odznaczeni Medalem Wojska Odznaczeni Medalem Zwycięstwa i Wolności 1945 Odznaczeni Krzyżem Partyzanckim Odznaczeni Krzyżem Armii Krajowej Odznaczeni Warszawskim Krzyżem Powstańczym Odznaczeni Krzyżem Kampanii Wrześniowej 1939 r. Odznaczeni Złotym Krzyżem Za Zasługi dla ZHP Odznaczeni Medalem za Warszawę 1939–1945 Odznaczeni odznaką honorową „Za Zasługi dla Warszawy” Oficerowie 106. Dywizji Piechoty Armii Krajowej Podporucznicy artylerii II Rzeczypospolitej Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska) Powstańcy warszawscy Urodzeni w 1904 Zmarli w 1995

3459609

https://pl.wikipedia.org/wiki/Catawba%20%28Wisconsin%29

Catawba (Wisconsin)

Catawba – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Wisconsin, w hrabstwie Price. Przypisy Miasta w stanie Wisconsin

3459611

https://pl.wikipedia.org/wiki/Catawba%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29

Catawba (Karolina Północna)

Catawba – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Catawba. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3459616

https://pl.wikipedia.org/wiki/Linia%20kolejowa%20Zadn%C3%AD%20T%C5%99eba%C5%88%20%E2%80%93%20Lochovice

Linia kolejowa Zadní Třebaň – Lochovice

Linia kolejowa Zadní Třebaň – Lochovice (Linia kolejowa nr 172 (Czechy)) – jednotorowa, regionalna i niezelektryfikowana linia kolejowa w Czechach. Łączy stacje Zadní Třebaň i Lochovice. Przebiega w całości przez terytorium kraju środkowoczeskiego. Przypisy Zadní Třebaň – Lochovice

3459617

https://pl.wikipedia.org/wiki/Brookford

Brookford

Brookford – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Catawba. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3459619

https://pl.wikipedia.org/wiki/Horn%C3%AD%20Kamenice

Horní Kamenice

Horní Kamenice – wieś i gmina w Czechach, w powiecie Domažlice, w kraju pilzneńskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 236 mieszkańców. Przypisy Gminy w powiecie Domažlice Miejscowości w kraju pilzneńskim

3459620

https://pl.wikipedia.org/wiki/Hradi%C5%A1t%C4%9B%20%28powiat%20Doma%C5%BElice%29

Hradiště (powiat Domažlice)

Hradiště – wieś i gmina w Czechach, w powiecie Domažlice, w kraju pilzneńskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 157 mieszkańców. Przypisy Gminy w powiecie Domažlice Miejscowości w kraju pilzneńskim

3459621

https://pl.wikipedia.org/wiki/Chocomy%C5%A1l

Chocomyšl

Chocomyšl – wieś i gmina w Czechach, w powiecie Domažlice, w kraju pilzneńskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 111 mieszkańców. Przypisy Gminy w powiecie Domažlice Miejscowości w kraju pilzneńskim

3459622

https://pl.wikipedia.org/wiki/Kanice%20%28kraj%20pilzne%C5%84ski%29

Kanice (kraj pilzneński)

Kanice – wieś i gmina w Czechach, w powiecie Domažlice, w kraju pilzneńskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 187 mieszkańców. Przypisy Gminy w powiecie Domažlice Miejscowości w kraju pilzneńskim

3459623

https://pl.wikipedia.org/wiki/Kani%C4%8Dky

Kaničky

Kaničky – wieś i gmina w Czechach, w powiecie Domažlice, w kraju pilzneńskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 26 mieszkańców. Przypisy Gminy w powiecie Domažlice Miejscowości w kraju pilzneńskim

3459624

https://pl.wikipedia.org/wiki/Hostou%C5%88%20%28kraj%20pilzne%C5%84ski%29

Hostouň (kraj pilzneński)

Hostouň – miasto w Czechach, w kraju pilzneńskim, w powiecie Domažlice. Przypisy Linki zewnętrzne Strona miasta Miasta w kraju pilzneńskim

3459626

https://pl.wikipedia.org/wiki/Siler%20City

Siler City

Siler City – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Chatham. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3459627

https://pl.wikipedia.org/wiki/Goldston

Goldston

Goldston – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Chatham. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3459628

https://pl.wikipedia.org/wiki/Henry%20Walker

Henry Walker

William Henry Walker (ur. 9 października 1987 w Huntington) – amerykański koszykarz, występujący na pozycji obrońcy oraz skrzydłowego, aktualnie zawodnik Shiga Lakestars. 27 lipca 2015 roku został zwolniony przez Miami Heat. 2 stycznia 2018 został zawodnikiem tureckiego Galatasaray. 11 lutego 2019 dołączył do japońskiego Shiga Lakestars. 3 maja przedłużył umowę z klubem. Osiągnięcia Stan na 23 lipca 2019, na podstawie, o ile nie zaznaczono inaczej. NCAA Uczestnik turnieju NCAA (2008) Zaliczony do: I składu: debiutantów Big 12 (2008) najlepszych pierwszorocznych zawodników Big 12 (2008) III składu All-Big 12 (2008) Drużynowe Mistrz Chorwacji (2016) Zdobywca pucharu Chorwacji (2016) Indywidualne Zaliczony do składu Honorable Mention Showcase (2009) Przypisy Linki zewnętrzne Profil na NBA.com Statystyki na basketball-reference.com Profil na espn.go.com Profil na rotoworld.com Profil na sports.yahoo.com Amerykańscy koszykarze Koszykarze Boston Celtics Koszykarze Utah Flash Koszykarze Maine Red Claws Koszykarze New York Knicks Koszykarze Austin Toros Koszykarze NLEX Road Warriors Koszykarze Sioux Falls Skyforce Koszykarze Alaska Aces Koszykarze Miami Heat Koszykarze Galatasaray SK McDonald’s High School All-Americans Koszykarze KK Cedevity Zagrzeb Koszykarze Parade High School All-Americans Koszykarze Trotamundos de Carabobo Koszykarze Kansas State Wildcats Koszykarze Shiga Lakestars Koszykarze Blackwater Elite Urodzeni w 1987

3459631

https://pl.wikipedia.org/wiki/Herta%20Ware

Herta Ware

Herta Ware (ur. 9 czerwca 1917 w Wilmington, zm. 15 sierpnia 2005 w Topanga w Kalifornii) – amerykańska aktorka i działaczka polityczna Życiorys Urodziła się w Wilmington (Delaware), jako córka Helen Ware (wiolonczelistki) i Laszlo Schwartza (aktora urodzonego w Budapeszcie). Kariera Źródło. Zaczęła grać w Teatrze na Broadwayu, gdzie partnerował Jej Will Geer, z którym wzięła ślub w 1934 roku. Wraz z przyszłym mężem grywała w takich sztukach jak: „Bury= the Dead” (1936), „Prelude” (1936), „200 Were Chosen” (1936), „Journeyman (1938). Jej pierwszą rolą telewizyjną była rola w serialu A Question of Guilt. Jej pierwszym filmem był film The Black Marble. Grała w wielu filmach i serialach w latach 1980-2000. Zagrała w filmie Dr. Heckyl and Mr. Hype, razem z Oliverem Reed. Zagrała w filmie sci-fiction 2010:Odyseja kosmiczna, z 1984 roku z Royem Scheider i Helen Mirren. Jej rozpoznawalną rolą była rola w filmie reżyserii Ron Howarda Kokon, pojawiła się też w sequelu Kokon::Powrót. Jej kolejną znaną rolą była rola w filmie Critters 2: The Main Course jako Nana, gdzie zagrała filmową babcię postaci granej przez Scotta Grimesa. Zagrała w tak znanych filmach jak: Gatunek (Species), Totalna magia (Practical Magic) z Sandrą Bullock i Nicole Kidman, Szkoła uwodzenia (Cruel Intentions) z Sarah Michelle Gellar i Ryan Philippe. Zdobyła nagrodę CableACE Award za rolę w serialu Szalona w miłości (Crazy in Love). Zagrała gościnnie w serialach: Knots Landing, Autostrada do Nieba (Highway to Heaven) (sezon I, odcinek 13), Cagney & Lacey, Złotka (The Golden Girls), Ostry dyżur (ER), Star Trek: Następne pokolenie (Star Trek: The Next Generation), Beauty and the Beast z 1987 roku, Niesamowite historie Stevena Spielberga (sezon I, odcinek 24 pt. Duch dziadka).. Życie osobiste W 1934 roku wzięła ślub z reżyserem Will Geer, (rozwód 1954 r.), z którym miała 3 dzieci. Zmarła w 2005 roku na chorobę Parkinsona. Filmografia Źródło. Przypisy Amerykańskie aktorki Urodzeni w 1917 Zmarli w 2005 Ludzie urodzeni w Wilmington (Delaware)

3459632

https://pl.wikipedia.org/wiki/Edenton

Edenton

Edenton – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, ośrodek administracyjny hrabstwa Chowan, położone na północnym brzegu zatoki Albemarle Sound. Założona około 1660 roku, była to pierwsza stała osada angielska na terenie Karoliny Północnej. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3459636

https://pl.wikipedia.org/wiki/Tyler%20Johnson%20%28koszykarz%29

Tyler Johnson (koszykarz)

Tyler Ryan Johnson (ur. 7 maja 1992 w Grand Forks) – amerykański koszykarz, występujący na pozycjach rozgrywającego lub rzucającego obrońcy. 6 lutego 2019 w wyniku transferu dołączył do Phoenix Suns. 9 lutego 2020 został zwolniony. 24 czerwca zawarł umowę do końca sezonu z Brooklyn Nets. 22 grudnia 2021 podpisał 10-dniowy kontrakt z Philadelphia 76ers. 6 stycznia 2022 zawarł 10-dniową umowę z San Antonio Spurs. Po jej wygaśnięciu opuścił klub. Osiągnięcia Stan na 20 stycznia 2022, na podstawie, o ile nie zaznaczono inaczej. NCAA Zaliczony do: II składu konferencji Western Athletic (MWC – 2014) Mountain West All-Conference Honorable Mention (2013) Przypisy Linki zewnętrzne Profil na NBA.com Statystyki na basketball-reference.com Profil na espn.go.com Profil na rotoworld.com Profil na sports.yahoo.com Amerykańscy koszykarze Koszykarze Sioux Falls Skyforce Koszykarze Miami Heat Koszykarze Phoenix Suns Koszykarze Brooklyn Nets Koszykarze Philadelphia 76ers Koszykarze San Antonio Spurs Zawodnicy NBA niewybrani w drafcie Koszykarze Fresno State Bulldogs Urodzeni w 1992

3459637

https://pl.wikipedia.org/wiki/Hayesville%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29

Hayesville (Karolina Północna)

Hayesville – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, siedziba administracyjna hrabstwa Clay. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3459642

https://pl.wikipedia.org/wiki/Achern%20%28stacja%20kolejowa%29

Achern (stacja kolejowa)

Achern (niem: Bahnhof Achern) – stacja kolejowa w Achern, w kraju związkowym Badenia-Wirtembergia, w Niemczech. Jest największym i najważniejszym z czterech stacji miasta Achern. Znajduje się km 125,3 Rheintalbahn i jest punktem wyjścia dla Achertalbahn. Stacja posiada 2 perony wyspowe i 4 tory pasażerskie. Od grudnia 2004 roku jest również punktem końcowym linii S32 i S4 Stadtbahn Karlsruhe. Według klasyfikacji Deutsche Bahn posiada kategorię 4. Położenie Stacja Achern znajduje się na północno-zachodnim skraju miasta Achern, około 0,7 km na zachód od centrum miasta, na południowym skraju Gewerbegebietes Mittelmatten. Bardzo blisko stacji kolejowej Achern znajduje się droga B3 i biegnie równolegle do Rheintalbahn i nowej linii kolejowej Karlsruhe - Bazylea. Historia W dniu 1 czerwca 1844 roku Großherzoglich Badische Staatseisenbahnen otwarto linię do Achern na odcinku Baden-Oos-Offenburg prowadzącą z Mannheim, przez Heidelberg, Bruchsal, Karlsruhe, Rastatt, Offenburg i Fryburg do Bazylei. Wówczas otwarto stację Achern. Po otwarciu Rheintalbahn w XIX wieku w Achern rozwinął się przemysł, tak jak w całej dolinie Achertal. W 1889 pojawiły się plany budowy kolei wąskotorowej, które jednak nie doszły do skutku. Wreszcie, w 1894 roku komisja kolejowa zaplanowała budowę linii normalnotorowej z Achern przez Oberachern i Kappelrodeck do Ottenhöfen im Schwarzwald. W połowie 1895 przygotowania do budowt Achertalbahn zostały zakończone, a rok później uzyskano ostateczną zgodę. W przeciwieństwie do Rheintalbahn, Achertalbahn wybudowane zostało przez Vering & Waechter i 1 września 1898 - 45 lat po otwarciu Rheintalbahn - otwarto linię. Linia od 1 kwietnia 1917 roku należała do Deutsche Eisenbahn-Betriebsgesellschaft (DEBG). Po rozwiązaniu, Südwestdeutsche Verkehrs-Aktiengesellschaft przejął linię. W 1957 roku cała Rheintalbahn została zelektryfikowana. W latach 90. linia Rheintalbahn została wyprostowana i zmieniono jej przebieg o około 100 m na zachód. Stary dworzec został opuszczony i zburzony, zbudowano nowy obecny dworzec. Achertalbahn została przedłużona do nowego dworca. Linie kolejowe Rheintalbahn Achertalbahn Połączenia Stacja kolejowa Achern to mały węzeł kolejowy w północnej części Ortenaukreis. Oprócz regionalnych pociągów Deutsche Bahn i SWEG na Achertalbahn jest stacją końcową linii S32 i S4 Stadtbahn Karlsruhe. Na zewnątrz stacji, znajduje się dworzec autobusowy z sześcioma stanowiskami, z regionalnym autobusami, w tym regionalna linia 7123 RSV kursująca przez klasztor Allerheiligen do stacji Oppenau. Pociągi SWEG kursują do Ottenhoefen na Achertalbahn, a podróż trwa 18 minut. Linki zewnętrzne Informacje o stacji na DB Stacje i przystanki kolejowe w Badenii-Wirtembergii

3459644

https://pl.wikipedia.org/wiki/Wadi%20Milk

Wadi Milk

Wadi Milk (hebr. ואדי מילק) – wąska dolina typu wadi, położona w północnym Izraelu. Oddziela położoną na południowym wschodzie Wyżynę Manassesa od położonego na północnym zachodzie masywu Góry Karmel. Geografia Wadi Milk jest wąską doliną położoną w północnej części Izraela. Biegnie z północnego wschodu na południowy zachód. Jest otwarta w kierunku południowo-zachodnim, gdzie łagodnie obniża się wzdłuż koryta rzeki Nachal Dalijja na równinę przybrzeżną. W części środkowej rozszerza się i biegnie przez płaskowyż Wyżyny Manassesa wzdłuż wadi rzeki Dalijja, a następnie Nachal Tut. Od strony północno-zachodniej jest zamknięta przez wzgórza Wyżyny Manassesa (wysokość ich w tym rejonie dochodzi do 200 metrów n.p.m.). Na północnym zachodzie wznosi się masyw Góry Karmel (wysokość w tym rejonie dochodzi do 460 metrów n.p.m.). W kierunku północno-wschodnim Wadi Milk przechodzi w niewielką wadi strumienia Jokne’am i opada do Doliny Jezreel w Dolnej Galilei. Znajduje się tutaj wzgórze Tel Jokne’am. W Wadi Milk są położone: miasto Jokne’am, miejscowości Zichron Ja’akow i Furajdis, moszawy Eljakim i Bat Szelomo, oraz wioska młodzieżowa Me’ir Szefeja. Administracyjne dolina jest położona w dystrykcie Hajfa i Dystrykcie Północnym Izraela. Historia Już w starożytności dostrzeżono zalety tej strategicznie położonej doliny. Umożliwiała ona szybkie przejście z równiny przybrzeżnej do Galilei. To właśnie dlatego przebiegał tędy starożytny szlak handlowy Via Maris, łączący Egipt z Asyrią. Jednak główną linią komunikacyjną była położona bardziej na południowym wschodzie Wadi Ara, która była łatwiej dostępna. W dawnych czasach przez Wadi Milk prowadził szlak kupiecki soli z rejonu Atlit na wybrzeżu Morza Śródziemnego do Damaszku. Wyjścia z Wadi Milk do Doliny Jezreel strzegło ufortyfikowane miasto Jokne’am. W czasach współczesnych, w XX wieku rozpoczął się konflikt izraelsko-arabski. I wojna izraelsko-arabska zakończyła się przejęciem całkowitej kontroli nad tym obszarem przez Izrael. Umożliwiło to powstanie nowych osiedli żydowskich oraz rozbudowę infrastruktury drogowej. Transport Przez dolinę przechodzi droga ekspresowa nr 70, którą jadąc w kierunku południowo-zachodnim dojeżdża się do równiny przybrzeżnej i węzła drogowego drogą ekspresową nr 4 i autostradą nr 2. W części środkowej Wadi Milk znajduje się węzeł drogowy drogi nr 70 z płatną autostradą nr 6 i kawałek dalej z drogą nr 672. Natomiast jadąc drogą nr 70 na północny wschód, wyjeżdża się z Wadi Milk do Doliny Jezreel, gdzie krzyżuje się z drogą nr 66 i drogą nr 722. Zobacz też Geografia Izraela Przypisy Linki zewnętrzne Doliny Izraela

3459646

https://pl.wikipedia.org/wiki/Amedeo%20Comella

Amedeo Comella

Amedeo Comella – brydżysta reprezentujący San Marino i Włochy, European Champion w kategorii Seniors (EBL). Wyniki brydżowe Olimpiady Na olimpiadach uzyskał następujące rezultaty: Zawody światowe W światowych zawodach zdobył następujące lokaty: Zawody europejskie W europejskich zawodach zdobył następujące lokaty: Klasyfikacja Zobacz też Brydż sportowy Przypisy Włoscy brydżyści Sanmaryńscy brydżyści

3459649

https://pl.wikipedia.org/wiki/Polkville%20%28Missisipi%29

Polkville (Missisipi)

Polkville – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Missisipi, w hrabstwie Smith. Przypisy Miasta w stanie Missisipi

3459653

https://pl.wikipedia.org/wiki/Polkville%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29

Polkville (Karolina Północna)

Polkville – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Cleveland. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3459654

https://pl.wikipedia.org/wiki/Torrelavega%20%28stacja%20kolejowa%29

Torrelavega (stacja kolejowa)

Torrelavega (hiszp. Estación de Torrelavega) – stacja kolejowa w miejscowości Torrelavega, we wspólnocie autonomicznej Kantabria, w Hiszpanii. Oferuje usługi na długie i średnie dystanse. Jest również stacją na linii C-1 Cercanías Santander prowadzonym przez Renfe. Położenie stacji Znajduje się na szerokotorowej linii Palencia – Santander w km 485 km, na wysokości 82 m n.p.m.. Historia Stacja została otwarta dla ruchu 10 października 1858 razem z odcinkiem linii Los Corrales de Buelna-Santander, która połączyła Alar del Rey z Santander. Jej budowa została przeprowadzona przez Compañía del Ferrocarril de Isabel II, która w 1871 został przemianowana na Nueva Compañía del Ferrocarril de Alar a Santanderr. Podczas budowy linii, jednocześnie trwała budowa odcinków na południu w kierunku do Madrytu i na północy w stronę granicy francuskiej. w 1874 stacja stała się częścią Compañía de los Caminos de Hierro del Norte de España. stan te utrzymywał się aż do 1941 roku, kiedy miała miejsce nacjonalizacja kolei w Hiszpanii i utworzono Renfe.. Od 31 grudnia 2004 infrastrukturą kolejową zarządza Adif. Stacja Znajduje się na południowy wschód od Torrelavega. Budynek pasażerski, ale także inne pomieszczenia zostały odnowione i zmodernizowane w 2010 roku. Stacja posiada 2 perony: jeden krawędziowy i jeden wyspowy. Linie kolejowe Palencia – Santander Przypisy Linki zewnętrzne Rozkład jazdy Cercanías Santander en la web de Renfe. Stacje i przystanki kolejowe w Kantabrii Torrelavega

3459656

https://pl.wikipedia.org/wiki/Patterson%20Springs

Patterson Springs

Patterson Springs – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Cleveland. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3459658

https://pl.wikipedia.org/wiki/Mooresboro

Mooresboro

Mooresboro – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Cleveland. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3459661

https://pl.wikipedia.org/wiki/Lawndale%20%28Kalifornia%29

Lawndale (Kalifornia)

Lawndale – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Kalifornia, w hrabstwie Los Angeles. Przypisy Miasta w hrabstwie Los Angeles

3459664

https://pl.wikipedia.org/wiki/Lawndale%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29

Lawndale (Karolina Północna)

Lawndale – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Cleveland. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3459665

https://pl.wikipedia.org/wiki/Kelfield

Kelfield

Kelfield – osada i civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Selby. W 2011 civil parish liczyła 497 mieszkańców. Kelfield jest wspomniana w Domesday Book (1086) jako Chelchefeld/Chelchefelt. Przypisy Linki zewnętrzne Strona internetowa Wsie w hrabstwie North Yorkshire Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire

3459666

https://pl.wikipedia.org/wiki/Nova%20Pazova%20%28stacja%20kolejowa%29

Nova Pazova (stacja kolejowa)

Nova Pazova (serbski: Железничка станица Нова Пазова) – stacja kolejowa w Novej Pazovie, w Wojwodinie, w okręgu sremskim, w Serbii. Stacja znajduje się w południowo-wschodniej części miasta, na linii Belgrad-Subotica. Jest obsługiwana przez pociągi podmiejskie Beovoz. Linie kolejowe Belgrad – Subotica Przypisy Stacje i przystanki kolejowe w okręgu sremskim Nova Pazova

3459673

https://pl.wikipedia.org/wiki/Lattimore

Lattimore

Lattimore – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Cleveland. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3459674

https://pl.wikipedia.org/wiki/Giulio%20Bongiovanni

Giulio Bongiovanni

Giulio Bongiovanni – włoski brydżysta, European Champion w kategorii Seniors (EBL). Wyniki brydżowe Zawody światowe W światowych zawodach zdobył następujące lokaty: Zawody europejskie W europejskich zawodach zdobył następujące lokaty: Klasyfikacja Przypisy Linki zewnętrzne Zobacz też Brydż sportowy Włoscy brydżyści

3459677

https://pl.wikipedia.org/wiki/Kings%20Mountain

Kings Mountain

Kings Mountain – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Cleveland. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3459683

https://pl.wikipedia.org/wiki/Kingstown%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29

Kingstown (Karolina Północna)

Kingstown – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Cleveland. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3459687

https://pl.wikipedia.org/wiki/Lead%20%28North%20Yorkshire%29

Lead (North Yorkshire)

Lead – wieś i civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Selby. W 2001 civil parish liczyła 27 mieszkańców. Lead jest wspomniana w Domesday Book (1086) jako Led/Lede/Lied. Przypisy Wsie w hrabstwie North Yorkshire Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire

3459690

https://pl.wikipedia.org/wiki/Bezrobocie%20w%20Polsce

Bezrobocie w Polsce

W Polsce, według ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, bezrobotnym jest osoba niezatrudniona i niewykonująca innej pracy zarobkowej, zdolna i gotowa do podjęcia zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy, nie ucząca się w szkole w systemie dziennym, zarejestrowana we właściwym powiatowym urzędzie pracy, jeżeli: ukończyła 18 lat, z wyjątkiem młodocianych absolwentów, nie osiągnęła wieku emerytalnego określonego w art. 24 ust. 1a i 1b oraz w art. 27 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (), nie nabyła prawa do emerytury, renty inwalidzkiej, nie jest właścicielem lub posiadaczem nieruchomości rolnej o powierzchni pow. 2 ha przeliczeniowych, nie jest osobą niepełnosprawną, której stan zdrowia nie pozwala na podjęcie zatrudnienia nawet w połowie wymiaru czasu pracy, nie jest osobą tymczasowo aresztowaną i nie odbywa kary pozbawienia wolności, nie uzyskuje miesięcznie dochodu w wysokości przekraczającej połowę najniższego wynagrodzenia, nie pobiera zasiłku stałego, lub renty socjalnej. Podstawowym miernikiem wielkości bezrobocia jest stopa bezrobocia, czyli stosunek liczby bezrobotnych zarejestrowanych do liczby ludności aktywnej zawodowo (tj. pracującej i bezrobotnej łącznie) wyrażony w procentach. Władze publiczne w Polsce są zobowiązane prowadzić politykę zmierzającą do pełnego, produktywnego zatrudnienia. Historia bezrobocia w Polsce Polski Produkt Krajowy Brutto per capita w 1990 roku wynosił 1790 USD. Była to wartość znacznie niższa od wyników Japonii (23 810 USD), RFN (20 440 USD), USA (22 072 USD), Francji (17 820 USD), Jugosławii (2920 USD), Węgier (2590 USD), Czechosłowacji (3450 USD), Bułgarii (2320 USD) i Kuby (2000 USD). Również uwzględniając parytet siły nabywczej relacja polskiego PKB per capita w stosunku do PKB per capita innych krajów europejskich w 1989/1990 roku wskazywała na znaczną różnicę poziomu rozwoju społeczno-gospodarczego: relacja PKB per capita według PPP Niemiec (19 054 USD) i PKB per capita według PPP Polski (6002 USD) wynosiła 3,17 (19 054:6002); relacja PKB per capita według PPP Portugalii (11 198 USD) i PKB per capita według PPP Polski(6002 USD) wynosiła 1,86 (11 198:6002); relacja PKB per capita według PPP Węgier (7612 USD) i PKB per capita według PPP Polski (6002 USD) wynosiła 1,26 (7612:6002). Dodatkowo polską gospodarkę cechował wysoki poziom inflacji, która w 1988 roku wynosiła 62,2%, przy jednocześnie prowadzonej reglamentacji wielu artykułów żywnościowych (tzw. inflacja ukryta). Nierozwiązana była również kwestia polskiego zadłużenia zagranicznego, które w 1989 roku wynosiło ok. 41 mld USD. Pomimo niskiego poziomu rozwoju gospodarczego Polski oraz licznych patologii systemu gospodarki centralnie planowanej polski rynek pracy u progu transformacji cechował się minimalnym poziomem bezrobocia (styczeń 1990 roku: 0,3%). W badaniu przeprowadzonym przez OBOP w listopadzie 1988 roku aż 70% badanych wskazało, że znalezienie się w sytuacji utraty pracy jest w ich przypadku nieprawdopodobne. W związku z planowanymi reformami gospodarczymi wiele osób w Polsce spodziewało zmian na rynku pracy i ukształtowania się kilkuprocentowego poziomu bezrobocia (podobnego jak w krajach Europy Zachodniej). Jednak rozpoczęcie realizacji Planu Balcerowicza spowodowało wzrost stopy bezrobocia w latach 1990–1994 do 16,9% (lipiec 1994), aby następnie obniżyć się do poziomu ok. 9–10% w roku 1998 (sierpień 1998: 9,5%). W kolejnych latach (1999–2004) nastąpił wzrost stopy bezrobocia, która osiągnęła najwyższy poziom w lutym 2003 roku – 20,7%. Wejście Polski do Unii Europejskiej, a w konsekwencji otwarcie europejskiego rynku pracy dla Polaków spowodowało znaczne obniżenie stopy bezrobocia, która w październiku 2008 roku wyniosła 8,8%. W kolejnych latach stopa bezrobocia m.in. na skutek globalnego kryzysu gospodarczego, znów przekroczyła poziom kilkunastu procent (luty 2013: 14,4%), aby w 2015 roku zmniejszyć się do poziomu ok. 9%. Natomiast w październiku 2017 roku do ok. 4,5%. W okresie transformacji systemowej nastąpił znaczny wzrost relacji PKB Polski w 2014 roku stosunku do innych krajów europejskich: relacja PKB per capita według PPP Niemiec (45 615 USD) i PKB per capita według PPP Polski (24 882 USD) wynosiła 1,83 (45 615:24 882); relacja PKB per capita według PPP Portugalii (28 326 USD) i PKB per capita według PPP Polski(24 882 USD) wynosiła 1,26 (28 326:24 882); relacja PKB per capita według PPP Węgier (24 498 USD) i PKB per capita według PPP Polski (24 882 USD) wynosiła 0,98 (7612:24 882). Należy przy tym zauważyć, że PKB per capita krytykowane jest jako niedokładny wskaźnik dobrobytu w państwie. Nadal jednak polski rynek pracy znajdował się w kryzysie spowodowanym m.in. błędami w polityce gospodarczej, niskim poziomem konkurencyjności i innowacyjności gospodarki oraz negatywnym dziedzictwem systemu gospodarki centralnie planowanej. Oficjalne wskaźniki stopy bezrobocia nie uwzględniają wpływu innych czynników wpływających na rynek pracy. Poza tym polski rynek pracy cechował również relatywnie niski wiek przechodzenia na emeryturę (2005 i 2009 roku – 59 lat wobec średniej EU-27 – 61 lat), co jest efektem zarówno programów osłonowych dla osób w wieku przedemerytalnym oraz możliwości wcześniejszego przechodzenia na emeryturę w niektórych zawodach (np. górnicy pracujący przy wydobyciu węgla – 25 lat pracy, służby mundurowe pod 15 latach pracy, a obecnie 25 latach pracy), a także znaczny poziom ukrytego bezrobocia wśród osób prowadzących indywidualne gospodarstwa rolne o niewielkim areale. W 1989 roku rolnicy posiadający indywidualne gospodarstwa rolne stanowili 23% ogółu pracujących (w tym blisko 60% gospodarstw stanowiły gospodarstwa do 15 hektarów). Natomiast w 2013 rolnicy posiadający indywidualne gospodarstwa rolne stanowili 15,6% ogółu pracujących (w tym niecałe 30% gospodarstw stanowiły gospodarstwa do 15 hektarów). Rolników prowadzących indywidualne gospodarstwa rolne nie obejmował obowiązek płacenia podatku dochodowego, lecz symboliczne składki na ubezpieczenie emerytalno-rentowe (KRUS) oraz zdrowotne, jednocześnie otrzymując od 2004 roku dopłaty do produkcji rolnej. Nastąpił dynamiczny wzrost zatrudnienia w strukturach administracji publicznej z poziomu 158,6 tys. osób w 1990 roku do poziomu 426 tys. osób w 2014 roku. Pod koniec 2013 roku ok. 2,2 miliona osób pracowało poza granicami Polski, głównie w krajach Unii Europejskiej. Bezrobocie rejestrowane w Polsce Bezrobocie rejestrowane w Polsce od 2002 roku: Symbol * oznacza, że dane (zamieszczone na stronie wykazanej w źródle) zostały zmienione w stosunku do wcześniej opublikowanych. Zobacz też kuroniówka Przypisy Bibliografia Bezrobocie Gospodarka Polski Społeczeństwo w Polsce

3459692

https://pl.wikipedia.org/wiki/Jeorjos%20Kutrumbis

Jeorjos Kutrumbis

Jeorjos (Jorgos) Kutrumbis (gr. Γεώργιος (Γιώργος) Κουτρουμπής; ur. 10 lutego 1991 roku w Atenach, Grecja) – grecki piłkarz, grający na pozycji środkowego obrońcy. Kariera piłkarska Kariera klubowa Rozpoczął karierę piłkarską w klubie juniorów GS Kallithea. 1 stycznia 2008 roku podpisał kontrakt w seniorskim zespołem tej drużyny, która występowała wówczas w drugiej lidze. Sezon 2007/2008 zakończył z tym zespołem na 6. pozycji. W kolejnym sezonie jego drużyna zajęła 17. miejsce, które oznaczało spadek. W sezonie 2009/2010, już w trzeciej lidze, jego zespół uplasował się na 1. pozycji, dzięki czemu po roku przerwy powrócili do drugiej ligi. W sezonie 2010/2011 zajął z ekipą 13. miejsce – ostatnie bezpieczne, które oznaczało utrzymanie się w lidze. W kolejnym sezonie jego drużyna uplasowała się na 3. miejscu. Dzięki temu wystąpiła w barażach o awans do Superleague, w których rywalizowały zespoły z miejsce 3–6, a awans uzyskiwał tylko pierwszy zespół. GS Kallithea zmagania w barażach zakończyła na 2. pozycji – do pierwszego zespołu Platania Chanion zabrakło jednego punktu. Po tym sezonie, 8 sierpnia 2012 roku przeszedł za kwotę 31 tysięcy € do klubu AEK Ateny, występującym wówczas w Superleague. W sezonie 2012/2013 uplasował się z tym zespołem na, przedostatniej, 15. pozycji, która oznaczała spadek. W dodatku spółka zarządzająca klubem AEK Ateny została postawiona w stan likwidacji w związku z olbrzymimi długami, przez co od nowego sezonu klub startował z trzeciego poziomu rozgrywkowego. W tej sytuacji Jeorjos Kutrumbis 1 lipca 2013 roku na zasadzie wolnego transferu przeszedł do lokalnego rywala – Panathinaikosu AO. W sezonie 2013/2014 zajął z nowym klubem 4. miejsce, które dawało szansę gry w barażach o miejsce w eliminacjach do Ligi Mistrzów. W barażach jego drużyna zajęła 1. pozycji, dzięki czemu mogła zagrać w tych eliminacjach. Mecze III rundy kwalifikacyjnej do Ligi Mistrzów odbyły się 30 lipca i 5 sierpnia 2014 roku. Jeorjos Kutrumbis w obu meczach ze Standardem Liège zagrał po 90 minut. Jednak jego drużyna przegrała w dwumeczu 1–2 (0–0 na wyjeździe i 1–2 u siebie). Kariera reprezentacyjna Jeorjos Kutrumbis wystąpił w młodzieżowej reprezentacji Grecji w trzech spotkaniach. Przypisy Greccy piłkarze Piłkarze GS Kallithea Piłkarze AEK Ateny Piłkarze Panathinaikosu AO Piłkarze Standardu Liège Piłkarze Concordii Chiajna Piłkarze OFI 1925 Piłkarze Újpestu FC Ludzie urodzeni w Atenach Urodzeni w 1991

3459694

https://pl.wikipedia.org/wiki/Joey%20Dorsey

Joey Dorsey

Richard Elmer "Joey" Dorsey (ur. 16 grudnia 1983 w Baltimore) – amerykański koszykarz, występujący na pozycjach skrzydłowego oraz środkowego, obecnie zawodnik Mitteldeutscher BC. 20 lipca 2015 został wytransferowany do zespołu Denver Nuggets. 29 sierpnia 2015 roku podpisał roczną umowę wartą 650 000 dolarów z klubem Galatasaray Liv Hospital. 29 listopada 2019 został zawodnikiem niemieckiego Mitteldeutscher BC. Osiągnięcia Stan na 30 listopada 2019, na podstawie, o ile nie zaznaczono inaczej. NCAA Finalista NCAA (2008) Uczestnik rozgrywek Elite 8 turnieju NCAA (2006–2008) Mistrz: turnieju konferencji USA (2006–2008) sezonu regularnego konferencji USA (2006–2008) 2-krotny obrońca roku konferencji USA (2006, 2007) Zaliczony do I składu: pierwszoroczniaków konferencji USA (2005) turnieju konferencji USA (2006, 2007) konferencji USA (2007, 2008) defensywnego konferencji USA (2007, 2008) Klubowe Mistrz: Euroligi (2012) Eurocup (2016) Hiszpanii (2014) Grecji (2012) Brąz ligi tureckiej (2016) Finalista Superpucharu Hiszpanii (2016) Indywidualne MVP meczu gwiazd w Turcji (2013) Obrońca Roku ligi greckiej (2012) Uczestnik meczu gwiazd: D-League (2010) ligi tureckiej (2013, 2016) Lider ligi tureckiej w zbiórkach (2013) Reprezentacja Uczestnik igrzysk panamerykańskich (2007 – 5. miejsce) Przypisy Linki zewnętrzne Profil na NBA.com Statystyki na basketball-reference.com Profil na landofbasketball.com Profil na espn.go.com Profil na nbadraft.net Profil na tblstat.net Profil na usbasket.com Amerykańscy koszykarze Koszykarze Rio Grande Valley Vipers Koszykarze Sacramento Kings Koszykarze Toronto Raptors Koszykarze Saski Baskonia Koszykarze Best Balıkesir Koszykarze Olympiakosu BC Koszykarze Gaziantep Koszykarze FC Barcelona Koszykarze Houston Rockets Koszykarze Galatasaray SK Koszykarze Memphis Tigers Koszykarze Panioniosu Koszykarze Mitteldeutscher BC Koszykarze Jeonju KCC Egis Urodzeni w 1983 Ludzie urodzeni w Baltimore

3459696

https://pl.wikipedia.org/wiki/Grover%20%28hrabstwo%20Marinette%29

Grover (hrabstwo Marinette)

Grover – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Wisconsin, w hrabstwie Marinette. Przypisy Miasta w stanie Wisconsin

3459700

https://pl.wikipedia.org/wiki/Grover%20%28hrabstwo%20Taylor%29

Grover (hrabstwo Taylor)

Grover – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Wisconsin, w hrabstwie Taylor. Przypisy Miasta w stanie Wisconsin

3459704

https://pl.wikipedia.org/wiki/Grover%20%28Kolorado%29

Grover (Kolorado)

Grover – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Kolorado, w hrabstwie Weld. Przypisy Miasta w stanie Kolorado

3459707

https://pl.wikipedia.org/wiki/Grover%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29

Grover (Karolina Północna)

Grover – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Cleveland. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3459708

https://pl.wikipedia.org/wiki/Artur%20Kuchta

Artur Kuchta

Artur Kuchta, ps. „Buchol” (ur. 5 kwietnia 1965 w Gliwicach, zm. 11 września 1999 tamże) – polski skoczek spadochronowy, żołnierz zawodowy jednostki wojskowej w Lublińcu. Działalność sportowa Działalność sportową Artura Kuchty podano za: Artur Kuchta od 1984 roku był członkiem Sekcji Spadochronowej Aeroklubu Gliwickiego, dwukrotnym Spadochronowym Mistrzem Polski w akrobacjach zespołowych RW-4. Brał udział w 21 zawodach w kraju i zagranicą. Od 1996 roku jako członek Spadochronowej Kadry Narodowej w akrobacji zespołowej razem z drużyną narodową uczestniczył 13–21 sierpnia 1997 roku w I Światowych Igrzyskach Lotniczych w Turcji. Kurs podstawowy w Aeroklubie Gliwickim ukończył 8 kwietnia 1984 roku. 24 kwietnia 1984 roku wykonał pierwszy w życiu skok ze spadochronem typu: ST-7, z samolotu An-2, metodą „Na linę”, wysokość 800 m, a tytuł skoczka spadochronowego uzyskał 30 września 1984 roku. 15 września 1989 roku został skoczkiem spadochronowym I klasy. 3 lipca 1992 roku uzyskał złotą odznakę spadochronową Międzynarodowej Federacji Lotniczej FAI z trzema diamentami. Został członkiem Klubu Tysięczników Aeroklubu Gliwickiego, skupiającego skoczków mających na swoim koncie ponad 1000 skoków. Swój 1000 skok wykonał 3 lipca 1992 roku ze spadochronem typu: L-1, z samolotu An-2, wysokość 3500 m, opóźnienie 55 s. Skakał na około 60. typach spadochronów. Wykonał 2544 skoki ze spadochronem. Zginął 11 września 1999 roku w trakcie pokazów lotniczych w Gliwicach, w czasie festynu na stadionie Piasta. Podczas wykonywania 2545. skoku spadochronowego z flagą, z samolotu An-2, wysokość 1000 m, opóźnienie 5 s, zadanie XV, spadochron typu: Sabre. Doszło do przełożenia pilocika przez sznurki od flagi. Został pochowany na Cmentarzu Lipowym w Gliwicach. Osiągnięcia sportowe Osiągnięcia sportowe w spadochroniarstwie Artura Kuchty podano za: 1986 – 18–24 lipca XVIII Międzynarodowe Spadochronowe Mistrzostwa Lublina – Lublin. Klasyfikacja indywidualna (celność): XXXII miejsce – Artur Kuchta. Klasyfikacja indywidualna (akrobacja): XXXVII miejsce – Artur Kuchta. Klasyfikacja indywidualna (ogólna): XXXIX miejsce – Artur Kuchta. Klasyfikacja drużynowa: XVI miejsce – Aeroklub Gliwicki (Artur Kuchta, Dariusz Szczodry, Marcin Willner). 1986 – 27–31 lipca IV Międzynarodowe Zawody Spadochronowe – Kraków. Klasyfikacja indywidualna (celność): XI miejsce – Artur Kuchta. Klasyfikacja indywidualna (akrobacja): XXIV miejsce – Artur Kuchta. Klasyfikacja indywidualna (ogólna): XIX miejsce – Artur Kuchta. 1986 – 16–18 sierpnia Zawody Spadochronowe – Ostrów Wielkopolski. Klasyfikacja indywidualna (celność): IX miejsce – Artur Kuchta. Klasyfikacja indywidualna (akrobacja): VI miejsce – Artur Kuchta. Klasyfikacja indywidualna (ogólna): V miejsce – Artur Kuchta. 1989 – Spadochronowe Mistrzostwa – Kraków. Klasyfikacja indywidualna (celność): XV miejsce – Artur Kuchta. Klasyfikacja drużynowa: VI miejsce – Aeroklub Gliwicki (Artur Kuchta, Grzegorz Polewski, Wiesław Walasiewicz). 1993 – 25–28 września II Spadochronowe Mistrzostwa Polski w Akrobacji Zespołowej RW-4 Nowy Targ 1993. Klasyfikacja zespołowa: V miejsce – Aeroklub Gliwicki (12 pkt): Artur Kuchta, Piotr Knop, Janusz Kucharski, Witold Walasiewicz. 1996 – 22–25 września V Spadochronowe Mistrzostwa Polski w Akrobacji Zespołowej RW-4 Nowy Targ 1996. Klasyfikacja zespołowa: II miejsce – Mariusz Bieniek, Artur Kuchta, Krzysztof Filus, Marcin Wilk, Mirosław Wyszomirski (kamera). 1997 – 27–28 września VI Międzynarodowe Spadochronowe Mistrzostwa Polski w Akrobacji Zespołowej RW-4 Gliwice 1997. Klasyfikacja zespołowa: I miejsce i tytuł Mistrza Polski – Mariusz Bieniek, Krzysztof Filus, Marcin Wilk, Artur Kuchta, Mirosław Wyszomirski (kamera). 1997 – 24–25 maja Międzynarodowe Spadochronowe Mistrzostwa Śląska 1997 – Gliwice. Klasyfikacja indywidualna (celność lądowania – seniorzy): VII miejsce – Artur Kuchta (0,42 pkt). Klasyfikacja drużynowa (celność lądowania): I miejsce – Aeroklub Gliwicki I (1,36 pkt Danuta Polewska, Agnieszka Czajka, Artur Kuchta). 1998 – 18–20 września VII Międzynarodowe Spadochronowe Mistrzostwa Polski w Akrobacji Zespołowej RW-4 Gliwice 1998. Klasyfikacja zespołowa: I miejsce i tytuł Mistrza Polski – Krzysztof Filus, Artur Kuchta, Bartłomiej Repka, Marcin Wilk, Wiesław Walasiewicz (kamera). 1998 – 29–30 maja Międzynarodowe Spadochronowe Mistrzostwa Śląska 1998 – Gliwice. Klasyfikacja indywidualna (celność lądowania – ogólna): VI miejsce – Artur Kuchta (34 pkt), Klasyfikacja drużynowa (celność lądowania): III miejsce – Gliwice I (126 pkt Piotr Polewski, Artur Kuchta, Danuta Polewska). 1998 – 20 sierpnia VI Open Chempionship Czech Republic 4-WAY Dive – Kunovice. Klasyfikacja zespołowa: III miejsce – Polska (Bartłomiej Repka, Krzysztof Filus, Artur Kuchta, Marcin Wilk, Wiesław Walasiewicz). Galeria Przypisy Bibliografia Ludzie sportu związani z Gliwicami Ludzie urodzeni w Gliwicach Pochowani na Cmentarzu Lipowym w Gliwicach Polscy spadochroniarze Urodzeni w 1965 Zmarli w 1999 Podoficerowie Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej

3459709

https://pl.wikipedia.org/wiki/Earl%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29

Earl (Karolina Północna)

Earl – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Cleveland. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3459710

https://pl.wikipedia.org/wiki/Casar

Casar

Casar – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Cleveland. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3459712

https://pl.wikipedia.org/wiki/Clint%20Capela

Clint Capela

Clint N'Dumba-Capela (ur. 18 maja 1994 w Genewie) – szwajcarski koszykarz pochodzenia angolsko-kongijskiego, występujący na pozycjach skrzydłowego oraz środkowego, aktualnie zawodnik zespołu Atlanty Hawks. W 2014 wystąpił w meczu wschodzących gwiazd - Nike Hoop Summit. W sezonie 2017/2018 zajął drugie miejsce w głosowaniu na największy postęp sezonu NBA. 5 lutego 2020 trafił w wyniku wymiany z udziałem czterech zespołów do Atlanty Hawks. Osiągnięcia Stan na 6 lutego 2020, na podstawie, o ile nie zaznaczono inaczej. NBA Lider sezonu regularnego NBA w skuteczności rzutów z gry (2018) Francja Laureat nagrody dla wschodzącej gwiazdy LNB Pro A (2014) Zwycięzca nagrody za największy postęp – French League Most Improved Player (2014) D-League Wybrany do I składu: defensywnego D-League (2015) turnieju D-League Showcase (2015) Reprezentacja 2-krotny uczestnik mistrzostw Europy U–16 kategorii B (2009, 2010) Uczestnik mistrzostw Europy U–18 kategorii B (2011) Przypisy Linki zewnętrzne Profil na NBA.com Statystyki na basketball-reference.com Profil na landofbasketball.com Profil na espn.go.com Profil na rotoworld.com Profil na draftexpress.com Profil na nbadraft.net Profil na realgm.com Szwajcarscy koszykarze Koszykarze Rio Grande Valley Vipers Koszykarze Houston Rockets Koszykarze Atlanty Hawks Koszykarze Elan Chalon Urodzeni w 1994 Ludzie urodzeni w Genewie

3459715

https://pl.wikipedia.org/wiki/Harjavalta%20%28stacja%20kolejowa%29

Harjavalta (stacja kolejowa)

Harjavalta (fiń: Harjavallan rautatieasema) – stacja kolejowa w Harjavalta, w regionie Satakunta, w Finlandii. Znajduje się na linii Tampere – Pori., 27 km na wschód od dworca w Pori. Stanowi przystanek dla pociągów między Tampere i Pori. Stacja posiada jeden peron wyspowy z dwoma torami pasażerskimi. Obecny dworzec Harjavalta został otwarty w 1944 roku, kiedy przeniesiono hutę miedzi Outokumpu z Imatry. W pierwszych latach sprzedaż biletów kolejowych odbywała się w budynku biurowym huty. Rozbudowę stacji planowano pod koniec lat 40., a budynek został ukończony w 1952 roku. Linie kolejowe Tampere – Pori Przypisy Linki zewnętrzne Informacje o stacji Stacje i przystanki kolejowe w regionie Satakunta