Datasets:

chrisociepa

/

wikipedia-pl-20230401

like 2

3457820

https://pl.wikipedia.org/wiki/Str%C3%A1%C5%BEovice

Strážovice

Strážovice – gmina w Czechach, w powiecie Hodonín, w kraju południowomorawskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 576 mieszkańców. Przypisy Gminy w powiecie Hodonín

3457821

https://pl.wikipedia.org/wiki/Sudom%C4%9B%C5%99ice

Sudoměřice

Sudoměřice – gmina w Czechach, w powiecie Hodonín, w kraju południowomorawskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 1 258 mieszkańców. Przypisy Gminy w powiecie Hodonín

3457823

https://pl.wikipedia.org/wiki/Suchov

Suchov

Suchov – gmina w Czechach, w powiecie Hodonín, w kraju południowomorawskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 492 mieszkańców. Przypisy Gminy w powiecie Hodonín

3457824

https://pl.wikipedia.org/wiki/Swinton%20with%20Warthermarske

Swinton with Warthermarske

Swinton with Warthermarske – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Harrogate. W 2011 civil parish liczyła 200 mieszkańców. Przypisy Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire

3457825

https://pl.wikipedia.org/wiki/Svatobo%C5%99ice-Mist%C5%99%C3%ADn

Svatobořice-Mistřín

Svatobořice-Mistřín – gmina w Czechach, w powiecie Hodonín, w kraju południowomorawskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 3 566 mieszkańców. Przypisy Gminy w powiecie Hodonín

3457826

https://pl.wikipedia.org/wiki/Syrov%C3%ADn

Syrovín

Syrovín – gmina w Czechach, w powiecie Hodonín, w kraju południowomorawskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 351 mieszkańców. Przypisy Gminy w powiecie Hodonín

3457827

https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%A0ardice

Šardice

Šardice – gmina w Czechach, w powiecie Hodonín, w kraju południowomorawskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 2 199 mieszkańców. Przypisy Gminy w powiecie Hodonín

3457828

https://pl.wikipedia.org/wiki/Thornthwaite%20with%20Padside

Thornthwaite with Padside

Thornthwaite with Padside – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Harrogate. W 2011 civil parish liczyła 312 mieszkańców. Przypisy Linki zewnętrzne Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire

3457830

https://pl.wikipedia.org/wiki/Microsoft%20Lumia%20540

Microsoft Lumia 540

Microsoft Lumia 540 – smartfon z serii Lumia produkowany przez amerykańską firmę Microsoft, zaprezentowany w kwietniu 2015 roku jako następca modelu Lumia 535. Działa pod kontrolą systemu operacyjnego Windows Phone 8.1. Oprogramowanie Microsoft Lumia 540 pracuje pod kontrolą systemu Microsoft Windows Phone 8.1 z dodatkiem Lumia Denim. Preinstalowane są programy takie jak: Kalkulator, Zegar, Kalendarz, Budzik, Przypomnienia, Spis telefonów, Zadania, Pokój rodzinny, Kącik dziecięcy, OneNote, Sieci społecznościowe w książce telefonicznej, Portfel, Adidas miCoach. Dodatkowo smartfon wyposażono w podstawowe oprogramowanie biurowe - Excel, Word, PowerPoint i Lync oraz nawigację HERE Maps oraz inne aplikacje wykorzystujące połączenie GPS i rozszerzoną rzeczywistość np. Nokia Miasto w Obiektywie. Dodatek "Lumia Denim" umożliwia korzystanie z kilku autorskich rozwiązań Microsoft - Camera, Storyteller czy Beamer. Użytkownik może dodatkowo pobierać aplikacje i gry ze sklepu Windows Phone Store. Kupując telefon otrzymujemy 1 TB przestrzeni w OneDrive, gdzie można zapisywać dokumenty Office oraz zapisywać i otwierać zdjęcia, 60 minut miesięcznie na rozmowy za pośrednictwem Skype oraz roczną subskrypcję na Office 365. Kolorystyka Zobacz też Microsoft Lumia 535 Microsoft Lumia 640 Linki zewnętrzne Telefon w bazie mGSM.pl Telefon w bazie TeleGuru.pl Przypisy Telefony Microsoft Urządzenia z systemem operacyjnym Windows Phone Telefony komórkowe z 2015 roku

3457832

https://pl.wikipedia.org/wiki/Tasov%20%28kraj%20po%C5%82udniowomorawski%29

Tasov (kraj południowomorawski)

Tasov – gmina w Czechach, w powiecie Hodonín, w kraju południowomorawskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 546 mieszkańców. Przypisy Gminy w powiecie Hodonín

3457836

https://pl.wikipedia.org/wiki/T%C4%9Bmice%20%28kraj%20po%C5%82udniowomorawski%29

Těmice (kraj południowomorawski)

Těmice – gmina w Czechach, w powiecie Hodonín, w kraju południowomorawskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 901 mieszkańców. Przypisy Gminy w powiecie Hodonín

3457839

https://pl.wikipedia.org/wiki/Mike%20Espy

Mike Espy

Mike Espy, właśc. Alphonso Michael Espy (ur. 30 listopada 1953 w Yazoo City, Missisipi) – amerykański polityk, członek Partii Demokratycznej. Od 1987 do 1993 był Kongresmenem Stanów Zjednoczonych z Missisipi, a od 22 stycznia 1993 do 31 grudnia 1994 Sekretarzem Rolnictwa Stanów Zjednoczonych w gabinecie Billa Clintona. Młodość Michael Espy urodził się 30 listopada 1953 w Yazoo City w stanie Missisipi. Espy wraz z bliźniakiem, Altheą Michelle byli najmłodsi spośród siedmiorga dzieci ojca Henry’ego Espy oraz matki Willie Espy (z domu Huddelston). Pomimo iż miasto Yazoo City położone było w ubogiej części delty rzeki Missisipi, Espy dorastał w zamożnej rodzinie. Ojciec Michaela, Henry Espy służył jako doradca do spraw rolnictwa w Departamencie Rolnictwa USA w latach 1930. W późniejszych latach, Espy dołączył do swojego ojca, pomagając mu w prowadzeniu domu pogrzebowego. Dziadek Michaela, T. J. Huddleston, Sr. założył sieć domów opieki i zbudował pierwszy szpital dla ludzi czarnoskórych w roku 1921. Jego dziadek był popularny w okolicy, posiadał też duży majątek, będąc jednym z bogatszych ludzi na Południu. Espy uczęszczał do miejscowej szkoły parafialnej przez dwa pierwsze lata liceum. Po zamknięciu szkoły w 1969 roku, przeniósł się do Liceum w Yazoo City. Espy był jedynym czarnoskórym uczniem w liceum, a do samoobrony używał kija, gdyż był dyskryminowany przez innych studentów ze względu na kolor skóry. Rok później, w 1970 Espy został wybrany na przewodniczącego związku dla czarnoskórych w swoim ostatnim roku nauki. Po ukończeniu ostatniego roku w liceum w Yazoo, Epsy zaczął studiować nauki polityczne na Howard University w Waszyngtonie w roku 1975. W 1978 roku zdobył tytuł naukowy absolwenta wydziału prawa na Uniwersytecie w Prawa w Santa Clara, a następnie powrócił do Missisipi, gdzie studiował prawo. Kariera polityczna Od 1978 do 1980 Epsy był pierwszym czarnoskórym asystentem sekretarza stanu, zarządzał oddziałem centralnym w Missisipi, zajmując się usługami prawnymi. Przez następne cztery lata pracował jako asystent sekretarza stanu do podziału gruntów publicznych. Od 1984 do 1985 był asystentem prokuratora generalnego stanu, działał na rzecz ochrony konsumentów. Epsy również zwrócił na siebie uwagę Partii Demokratycznej, gdy zasiadał w komisji podczas Konwencji Krajowej Partii Demokratycznej w roku 1984. Od 22 stycznia 1993 do 31 grudnia 1994 sprawował urząd Sekretarza Rolnictwa Stanów Zjednoczonych w gabinecie Billa Clintona. Jego następcą został Daniel Glickman, który objął urząd 30 marca 1995 aż do końca prezydentury Clintona. Życie prywatne W 1978 poślubił Sheilę Bell, z którą miał później dwójkę dzieci: Jamilię oraz Michaela. Espy rozwiódł się ze swoją żoną Sheilą Bell w roku 1998, a w 1999 poślubił Portię Ballard, z którą miał później jedno dziecko: Michaela Iana Espy. Przypisy Linki zewnętrzne Strona internetowa polityka (mikespy.com) Sekretarze Rolnictwa Stanów Zjednoczonych Urodzeni w 1953 Demokraci (Stany Zjednoczone)

3457840

https://pl.wikipedia.org/wiki/Terez%C3%ADn%20%28powiat%20Hodon%C3%ADn%29

Terezín (powiat Hodonín)

Terezín – gmina w Czechach, w powiecie Hodonín, w kraju południowomorawskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 395 mieszkańców. Przypisy Gminy w powiecie Hodonín

3457841

https://pl.wikipedia.org/wiki/Tvaro%C5%BEn%C3%A1%20Lhota

Tvarožná Lhota

Tvarožná Lhota – gmina w Czechach, w powiecie Hodonín, w kraju południowomorawskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 918 mieszkańców. Przypisy Gminy w powiecie Hodonín

3457843

https://pl.wikipedia.org/wiki/Uh%C5%99ice%20%28powiat%20Hodon%C3%ADn%29

Uhřice (powiat Hodonín)

Uhřice – gmina w Czechach, w powiecie Hodonín, w kraju południowomorawskim. Według danych z dnia 1 stycznia 2014 liczyła 748 mieszkańców. Przypisy Gminy w powiecie Hodonín

3457844

https://pl.wikipedia.org/wiki/Thornton%20Bridge

Thornton Bridge

Thornton Bridge – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Harrogate. W 2001 civil parish liczyła 33 mieszkańców. Przypisy Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire

3457846

https://pl.wikipedia.org/wiki/Algis%20Kasperavi%C4%8Dius

Algis Kasperavičius

Algis Kasperavičius (ur. 16 stycznia 1942 w Berčiūnai; zm. 27 czerwca 2022 w Wilnie) – litewski historyk dziejów najnowszych. Życiorys Absolwent historii Uniwersytetu Wileńskiego. Doktorat na Wydziale Historii Moskiewskiego Państwowego Uniwersytetu im. M. W. Łomonosowa. Docent na Uniwersytecie Wileńskim. Ekspert polsko-litewskiej komisji dwustronnej do spraw doskonalenia treści szkolnych podręczników historii i geografii od jej powołania w 1992 r. Wybrane publikacje Didysis bastilijų šturmas, (1989). Klasių ir partijų kova Prancūzijoje 1924-1929, (1990). Lietuvos Respublikos ministrai pirmininkai, (1997). Podręczniki dla szkół polskich na Litwie autorstwa Kasperavičiusa w Katalogu Biblioteki Narodowej Wybrane publikacje w języku polskim Koncepcje i wizje polityczne Mariana Zdziechowskiego. (Na podstawie wileńskiego okresu jego publikacji), "Lithuania" 5 (1994), nr 4, s. 149-160. Stosunek władz i społeczeństwa Litwy do Polaków na Wileńszczyźnie (wrzesień 1939 - czerwiec 1940) [w:] Społeczeństwo białoruskie, litewskie i polskie na ziemiach północno-wschodnich II Rzeczypospolitej. (Białoruś Zachodnia i Litwa Wschodnia w latach 1939-1941), pod red. Małgorzaty Giżejewskiej i Tomasza Strzembosza, Warszawa: ISP PAN 1995. Archiwum Mariana Zdziechowskiego [w:] Z dziejów Almae Matris Vilnensis . Księga pamiątkowa ku czci 400-lecia założenia i 75-lecia wskrzeszenia Uniwersytetu Wileńskiego, red. Ludwik Piechnik, Kazimierz Puchowski, Małgorzata Puchowska, K. Puchowski, Kraków: Wyd. WAM 1996, s. 260-263. Dyskusje w społeczeństwie litewskim o przyszłości Wilna oraz o kwestii nawiązania stosunków dyplomatycznych z Polską w 1934 r, "Studia Podlaskie" 7 (1997), s. 113-123. Dyskusje w społeczeństwie litewskim o przyszłości Wilna oraz kwestie nawiązania stosunków dyplomatycznych z Polską w 1934 r, "Studia Podlaskie" 8 (1998), s. 83-96. Relituanizacja i "powrót do macierzy". Spojrzenie z Kowna na mieszkańców Wilna i Wileńszczyzny 1939-1944 [w:] Tematy polsko-litewskie . Historia, literatura, edukacja, pod red. Roberta Traby, Olsztyn: Wspólnota Kulturowa "Borussia" 1999, s. 105-117. Kształtowanie się litewskich struktur państwowych i problem porozumienia się z Polską [w:] Rok 1918. Odrodzona Polska w nowej Europie, red. Andrzej Ajnenkiel, Warszawa: Neriton; IH PAN 1999, s. 128-136. Kształtowanie się narodu litewskiego [w:] Europa nieprowincjonalna: przemiany na ziemiach wschodnich dawnej Rzeczypospolitej (Białoruś, Litwa, Łotwa, Ukraina, wschodnie pogranicze III Rzeczypospolitej Polskiej) w latach 1772-1999 = Non-provincial Europe: changes on the eastern territories of the former Polish Republic (Belarus, Latvia, Lithuania, Ukraine, eastern borderland of the III Republic) in 1771-1999, pod red. Krzysztofa Jasiewicza, Warszawa: Instytut Studiów Politycznych PAN - "Rytm" 1999, s. 217-223. Problem przynależności Wilna i Wieleńszczyzny w świadomości Litwinów, "Biuletyn Historii Pogranicza" 1 (2000), s. 33-42. Reakcja litewskich władz i opinii społecznej na wydarzenia ostatniej fazy wojny polsko-bolszewickiej, "Niepodległość i Pamięć" 8 (2001), nr 1, s. 43-52. Reakcja władz litewskich i opinii społecznej na wydarzenia ostatniej fazy wojny polsko-sowieckiej [w:] Rok 1920 . Z perspektywy osiemdziesięciolecia, red. nauk. Andrzej Ajnenkiel, Warszawa: IH PAN - Neriton 2001, s. 146-157. Dziedzictwo Rzeczypospolitej w ideologii litewskiego ruchu narodowego końca XIX - początku XX wieku i niepodległej Litwy międzywojennej [w:] Polacy i sąsiedzi - dystanse i przenikanie kultur . Zbiór studiów. Cz. 3, pod red. Romana Wapińskiego, Ostaszewo Gdańskie: Stepan Design 2002, s. 90-102. Stosunki litewsko-żydowskie na Litwie w latach 1935-1944 [w:] Świat NIEpożegnany: Żydzi na dawnych ziemiach wschodnich Rzeczypospolitej w XVIII-XX wieku, pod red. Krzysztofa Jasiewicza, Warszawa: Instytut Studiów Politycznych PAN - "Rytm" 2004, s. 313-329. Antysemityzm na Litwie a władza w latach 1939-1941 [w:] Polacy - Żydzi - Białorusini - Litwini na północno-wschodnich ziemiach Polski a władza radziecka (1939-1944). W kręgu mitów i stereotypów, red. Michał Gnatowski, Daniel Boćkowski, Białystok: Wydaw. Uniw. w Białymstoku 2005, s. 195-202. Rozwój dążeń niepodległościowych Litwinów na litewskiej prowincji w latach okupacji niemieckiej (1915-1918) [w:] Lata Wielkiej Wojny . Dojrzewanie do niepodległości 1914-1918, pod red. Daniela Grinberga, Jana Snopko, Grzegorza Zackiewicza, Białystok: Wydaw. Uniw. w Białymstoku 2007, s. 112-124. Rok 1918 w litewskiej historiografii radzieckiej i współczesnej [w:] Rok 1918 w Europie Środkowo-Wschodniej, pod red. Daniela Grinberga, Jana Snopko, Grzegorza Zackiewicza, Białystok: Wydaw. Uniw. w Białymstoku 2010, s. 225-236. Przypisy Bibliografia https://web.archive.org/web/20190220062237/https://www.vrk.lt/statiniai/puslapiai/n/rinkimai/20001008/kandvl.htm-141463.htm#autobio Litewscy historycy Wykładowcy Uniwersytetu Wileńskiego Absolwenci Wydziału Historii Uniwersytetu Wileńskiego Urodzeni w 1942 Zmarli w 2022

3457847

https://pl.wikipedia.org/wiki/Thornville

Thornville

Thornville – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Harrogate. W 2001 civil parish liczyła 17 mieszkańców. Przypisy Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire

3457849

https://pl.wikipedia.org/wiki/Lista%20stacji%20metra%20w%20Pary%C5%BCu

Lista stacji metra w Paryżu

Metro w Paryżu to system podziemnej kolei obsługującej Paryż i jego aglomerację zarządzany przez Régie autonome des transports parisiens (RATP). Liczy ponad 300 stacji funkcjonujących na 16 liniach. Oprócz nich lista obejmuje również stacje, które z jakichś powodów przestały funkcjonować lub istnieć, a także nowe stacje w realizacji. Stacje czynne Metro w Paryżu liczy 302 czynne stacje, w tym 58 przesiadkowych. Najstarsze stacje funkcjonują od 19 lipca 1900 r., najnowsza zaś została otwarta 23 marca 2013 r. Stacje przesiadkowe wymienione w poniższej tabeli dotyczą wyłącznie przesiadek w obrębie metra. Stacje zamknięte W historii metra zdarzało się, że w wyniku określonych robót lub wydarzeń historycznych pewne stacje nie były otwierane, były zamykane lub przenoszone. Poniższa lista przestawia tego typu stacje zlokalizowane na istniejącej sieci metra. Stacje w trakcie realizacji Poniższa lista przedstawia stacje na zatwierdzonych przedłużeniach w trakcie realizacji. Do czasu wybudowania stacji ich nazwy mogą ulec zmianie. Zobacz też Lista systemów metra Régie autonome des transports parisiens Metro w Paryżu Przypisy Paryż

3457850

https://pl.wikipedia.org/wiki/Miko%C5%82aj%20Milcke

Mikołaj Milcke

Mikołaj Milcke (ur. 7 listopada 1981 w Sokołowie Podlaskim) – polski pisarz, dziennikarz i autor tekstów piosenek. Życiorys Jest absolwentem Wydziału Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. Kariera pisarska Występuje pod pseudonimem, nie ujawnił publicznie prawdziwego imienia i nazwiska. Debiutancką powieść, zatytułowaną Gej w wielkim mieście, publikował najpierw w formie internetowego bloga, a w 2011 wydał ją drukiem. Zawarł w niej wątki autobiograficzne. W maju 2013 wydał książkę pt. Chyba strzelę focha!, kontynuację Geja..., a w ramach promocji powieści pojawił się w studiu Czwórki oraz wziął udział w sesji zdjęciowej dla tygodnika „Polityka”, w którym znalazł się tekst opisujący doświadczenia pisarza związane z uczestnictwem w katolickiej grupie o nazwie Pascha. 22 września 2015 wydał powieść pt. Różowe kartoteki, która w 2021 znalazła się w książce pt. Dezorientacje. Antologia polskiej literatury queer opracowanej przez Błażeja Warkockiego, Tomasza Kaliściaka i Alessandro Amente. 23 marca 2017 poinformował o tym, że pracuje nad trzecią częścią Geja w wielkim mieście. Dwa lata później ujawnił, że książka będzie się składać z dwóch powieści: Nie w moim typie i Trzy po trzy. Obie ukazały się w sprzedaży 26 maja 2019. Ponownie wydał także poprzednie części serii, która ukazała się również w formie e-booków, a pierwsza z powieści dodatkowo jako audiobook w interpretacji Henryka Simona. 11 września 2021 wydał powieść Mister, Mister. 14 lutego 2023 ukazała się jego siódma książka pt. Chłopak z drugiego planu. Powieść ukazała się także jako e-book i audiobook, który przeczytał Michał Klawiter. Pozostałe przedsięwzięcia Jest autorem tekstów piosenek. Napisał słowa do kilku utworów zespołu United States of Emotion. Z Marcinem Kuczewskim i Natalią Lesz napisał piosenkę „Gdybyśmy” do filmu Michała Węgrzyna Gierek (2020). Pisał także m.in. dla Agnieszki Dyk. Jest także autorem tekstów do piosenek reklamowych. W sierpniu 2013 zaczął współprowadzić codzienny cykl radiowych felietonów Świat na różowo w warszawskim Radiu Kolor. Wiosną 2019 był stałym gościem w programie TVN 7 Big Brother Nocą, w którym komentował wydarzenia w domu Wielkiego Brata. Związany był zawodowo z TVP i Wirtualną Polską. Publikował w „Polityce”, „Sukcesie”, portalach Onet.pl i Polki.pl, współpracował też z Polskim Radiem, Radiem Kolor i z TVN24. 18 października 2020 w serwisie YouTube zadebiutował jego autorski talk-show pt. Mistrzowie drugiego planu. Życie prywatne Przez dłuższy czas nie ujawniał swojego wizerunku; odmawiał udzielania wywiadów telewizyjnych, nie zgadzał się na fotografowanie i udzielał jedynie wywiadów radiowych w trakcie promocji pierwszej książki. Na stronie wydawcy można było przeczytać, że urodził się na wschodzie Polski oraz że bardziej zależy mu na tym, by czytelnicy znali jego twórczość, a nie jego twarz. W 2013, po premierze książki Chyba strzelę focha!, w Internecie pojawiło się kilka zdjęć autora. W 2015, na okładce książki Różowe Kartoteki, wraz ze zdjęciem autora pojawiła się informacja, że urodził się w Sokołowie Podlaskim. W 2022 roku ujawnił, że dwa lata wcześniej dokonał apostazji. Twórczość Jest, obok Marcina Szczygielskiego i Michała Witkowskiego, jednym z najpoczytniejszych twórców polskiej literatury gejowskiej. Jego książki są stale obecne na liście bestsellerów bearbook.pl – najpopularniejszej w Polsce księgarni dla gejów i lesbijek. W podsumowaniu 2011 roku powieść Gej w wielkim mieście zajęła 6 miejsce, rok później 10. W 2013 Chyba strzelę focha! zajęła pierwsze miejsce. W tym samym rankingu znalazła się inna książka Milckego, Gej w wielkim mieście, zajęła 3 pozycję, zaś cały ranking został opublikowany w lutym 2014 na łamach dwumiesięcznika „Replika”. W 2014 roku w rocznym podsumowaniu sprzedaży bearbook.pl w TOP10 znalazła się książka Chyba strzelę focha! (8. miejsce), a w 2015 wśród 10 najlepiej sprzedających się pozycji znalazły się dwie pozycje autora: Różowe kartoteki (3. miejsce) i Chyba strzelę focha! (9. miejsce). W podsumowaniu 2019 roku w bearbook.pl w TOP10 znalazły się aż 4 książki Milckego. Pierwsze miejsce zajęła powieść Nie w moim typie, Drugie Trzy po trzy, trzecie i czwarte – wracające na listę bestsellerów – Gej w wielkim mieście i Chyba strzelę focha!. W 2020 roku – w związku z tym, że cztery części serii Gej w wielkim mieście najczęściej były kupowane w pakiecie* – księgarnia potraktowała je jako jedną pozycję, która w rocznym podsumowaniu zajęła miejsce 2. W podsumowaniu 2021 roku 2. miejsce zajęła powieść Mister, Mister. W grudniu 2016 znalazł się na liście „100 najbardziej wpływowych osób LGBT w Polsce” przygotowanej przez portal OUTy.pl. Powieści Gej w wielkim mieście (2011), pierwsze wydanie Dobra Literatura, . Chyba strzelę focha! (2013), pierwsze wydanie Dobra Literatura, . Różowe kartoteki (2015), wyd. Dobra Literatura, . Gej w wielkim mieście cz. 1 (2019) wyd. Novae Res, . Chyba strzelę focha! Gej w wielkim mieście cz. 2 (2019), wyd. Novae Res, . Nie w moim typie. Gej w wielkim mieście cz. 3 (2019), wyd. Novae Res, . Trzy po trzy. Gej w wielkim mieście cz. 4 (2019), wyd. Novae Res, . Mister, Mister (2021), wyd. Novae Res, . Chłopak z drugiego planu (2023), wyd. Prószyński i S-ka, . Przypisy Polscy pisarze Urodzeni w 1981 LGBT w Polsce Pisarze literatury LGBT Polscy dziennikarze Absolwenci Wydziału Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego Ludzie urodzeni w Sokołowie Podlaskim

3457851

https://pl.wikipedia.org/wiki/Schifferstadt%20%28stacja%20kolejowa%29

Schifferstadt (stacja kolejowa)

Schifferstadt (niem.: Bahnhof Schifferstadt) – stacja kolejowa w Schifferstadt, w kraju związkowym Nadrenia-Palatynat, w Niemczech. Obecnie jest jedyną stacją w mieście, ale w trakcie realizacji jest nowy przystanek Frankenthal Süd, będący częścią systemu S-Bahn Rhein-Neckar. Stacja znajduje się w obszarze stowarzyszenia transportu Verkehrsverbund Rhein-Neckar (VRN) i należy do strefy taryfowej 123. Budynek dworca jest uznany za zabytek kultury. Stacja została otwarta 11 czerwca 1847. W tym dniu, linia Ludwigshafen-Neustadt Pfälzische Ludwigsbahn i jednocześnie linia do Spiry zostały otwarte. Dwa lata później linię przedłużono do Bexbach. Trasa ze Spiry została wydłużona w 1864 do Germersheim i w 1876 do Wörth. Ludwigsbahn później zmieniła się w linię Mannheim – Saarbrücken, a Schifferstadt pozostało najważniejszą stacją kolejową między Ludwigshafen i Neustadt. Według klasyfikacji Deutsche Bahn, stacja posiada kategorię 3. Wraz z otwarciem S-Bahn Rhein-Neckar, stacja stała się węzłem sieci S-Bahn, z liniami S1 i S2 (w kierunku Kaiserslautern) i S3 i S4 (do Germersheim). Wieczorem stacja Schifferstadt jest również stacją końcową dla niektórych pociągów S-Bahn. Infrastruktura Oryginalny budynek dworca, który po II wojnie światowej był przestarzały, został rozebrany w 1964 roku i zastąpiony zwykłym prostym budynkiem. Stacja posiada nastawnię, kasy i kiosk. Na terenie stacji znajdują się również budki telefoniczne, parking rowerowy oraz parking P+R. Obok dworca znajduje się również posterunek policji Nadrenii-Palatynat. Stacja posiada peron jednokrawędziowy przy głównym budynku dworca i jeden peron wyspowy. Ponadto istnieją trzy dodatkowe tory, które umożliwiają wyprzedzanie wolniejszych pociągów. Perony wyposażone są w wiaty peronowe, a komunikację między peronami umożliwia przejście podziemne. Linie kolejowe Mannheim – Saarbrücken Schifferstadt – Wörth Przypisy Linki zewnętrzne Strona stacji na DB Stacje i przystanki kolejowe w Nadrenii-Palatynacie

3457852

https://pl.wikipedia.org/wiki/U-567

U-567

U-567 – niemiecki okręt podwodny (U-Boot) typu VII C z okresu II wojny światowej. Historia Okręt wcielony do 3 flotylli celem zgrania załogi i treningu (udział w patrolu od 21 kwietnia 1941 do 1 sierpnia 1941 roku). W okresie od 24 kwietnia 1941 roku do 14 października 1941 dowódcą okrętu był Theodor Fahr. W tym okresie okręt wziął udział w patrolu bojowym, który trwał od 1 sierpnia 1941 roku do 31 października 1941 roku, podczas którego zatopił brytyjski statek Fort Richepanse o pojemności 3485 BRT. Od dnia 15 października 1941 dowódcą okrętu został Engelbert Endrass. Pod jego dowództwem okręt wziął udział (od 1 listopada 1941) w patrolu bojowym, w składzie 7 flotylli okrętów podwodnych. Podczas tego patrolu 21 grudnia 1941 roku okręt zatopił norweski statek Annavore o pojemności 3324 BRT. U-567 został zatopiony 21 grudnia 1941 roku przez slup HMS Depford oraz korwetę HMS Samphire na północ od Azorów w czasie ataku na konwój HG 76. Przypisy Bibliografia Niemieckie okręty podwodne typu VII zatopione podczas II wojny światowej Okręty podwodne typu VIIC Okręty zbudowane w Blohm + Voss Statki i okręty zatopione na Oceanie Atlantyckim

3457853

https://pl.wikipedia.org/wiki/Patito%20Feo

Patito Feo

Patito Feo – argentyński serial dla młodzieży emitowany w latach 2007–2008 w reżyserii Jorge Montero. Serial zrealizowano wg scenariusza Mario Schajris i Marcela Citterio. Główne role zagrali Laura Natalia Esquivel, Brenda Asnicar, Juan Darthes, Griselda Siciliani i Gastón Soffritti. Serial został wyprodukowany przez Ideas del Sur dla telewizji Canal 13. W 2009 roku powstała meksykańska adaptacja Atrevete a sonar. Serial składa się z dwóch sezonów – pierwszy ma 155, a drugi 147 odcinków. W 2008 roku był nominowany do Nagrody Emmy. Telenowela emitowana była w wielu państwach. Opis fabuły Carmen jest samotną matką wychowującą córkę Patricię, nazywaną Patty. Mieszkają w małej miejscowości w Argentynie. Historia rozpoczyna się, gdy Patty zakochuje się Matiasie, który jednak powraca do Buenos Aires, gdzie mieszka na stałe. Patty nazywa na jego cześć psa (Matty). Wkrótce Patty jedzie na egzaminy, aby dostać się na medycynę. Spotyka dyrektora szpitala Leandro Díaz Rivarola, który doradza jej, aby aplikowała do szkoły artystycznej. Leandro chcąc się upewnić, czy Patty jest jego córką zleca testy DNA. Bianca, dziewczyna Leandro, fałszuje pozytywny wynik testu na negatywny, aby Leandro jej nie zostawił. W drugim sezonie miłość Patty z Matiasem rozkwita. Główne role Źródło. Patricia (Patito) Diaz Rivarola Castro – Laura Natalia Esquivel Matías Beltran – Gastón Soffritti Josefina Beltrán – Thelma Fardin Belen Demini – Maria Belen Berecoechea Santiago Peep Maria Rodriquez – Nicolas Torkanowski Gonzalo Molina – Juan Manuel Guilera Alan Tecrina – Nicolas Zuviria Felipe Sanchez – Rodrigo Velilla Sol Demini – Sol Berecoechea Tamara Valiente – Eva Quattrocci Antonella Lamas Bernadi – Brenda Asnicar Facundo (Facu) Lamas Bernadi – Brian Vainberg Caterina Artina – Camila Salazar Pía Sanetti – Camila Outon Luciana Mentitequi – Nicole Luis Bruno Molina – Andres Gill Guido Leinez – Santiago Talledo Emma Taylor – Calu Rivero Felicitas Olgar – Olivia Molina Wendy Volterson – Brenda Chiclowsky Guadalupe Fransico Dela Maria Consayez – Julia Meddleton Emanuele Hovare de Lano – Francisco Verardi Przypisy Argentyńskie seriale telewizyjne Seriale telewizyjne emitowane od 2007 Seriale telewizyjne zakończone w 2008

3457855

https://pl.wikipedia.org/wiki/Andrzej%20Zwierzchowski

Andrzej Zwierzchowski

Andrzej Zwierzchowski (ur. w 1954 roku w Warszawie) – polski malarz. W latach 1974-1979 studiował na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Dyplom uzyskał w pracowni profesora Jacka Sienickiego w 1979. Od 1990 prowadzi pracownię malarstwa i rysunku na Wydziale Architektury Wnętrz tejże akademii. W latach 80. aktywnie uczestniczył w ruchu artystów wystawiających poza oficjalnym obiegiem. Miał liczne wystawy indywidualne w kraju (Zachęta, Muzeum Narodowe we Wrocławiu) oraz w Muzeum Mimara w Zagrzebiu, a także pokazywano jego prace na zbiorowych wystawach za granicą (Berlin, Paryż, Praga). Od 2003 roku jest profesorem nadzwyczajnym Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Wystawy indywidualne (wybór) 2014 – „Andrzej Zwierzchowski – Malarstwo”. Galeria „SPA – SPOT” im. Jacka Sempolińskiego, Nałęczów 2012 – „Spirytus”, Galeria Salon Akademii – Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie 2010 – „Tutaj psa wpuścić” – Galeria Studio, Warszawa 2007 – „Andrzej Zwierzchowski”– Galeria Sztuki Wozownia, Toruń 2007 – „Slikarstwo”– Muzeum Mimara, Zagrzeb, Chorwacja 2007 – „Dotknąć, usłyszeć, zobaczyć”– Galeria Studio, Warszawa 2004 – „Andrzej Zwierzchowski ”– Galeria Sztuki w Legnicy, Legnica 2004 – „Andrzej Zwierzchowski. Malarstwo”– Galeria Sztuki Arsenał, Poznań; Poznańska Galeria Nova 2004 – „Die belebende…wiele rzeczywistości”– Fabryka Trzciny, Warszawa 2003 – „Rysy”– Podziemie Kamedulskie, Warszawa 1998 – „Obraz w obraz. Andrzej Zwierzchowski”– Zachęta, Warszawa 1997 – Wystawa malarstwa – Galeria In Spe, Warszawa 1995 – „Andrzej Zwierzchowski, Malarstwo”– Galeria Przyjaciół Akademii Ruchu, Warszawa 1994 – „622”– Galeria Sztuki Współczesnej „Milano”, Warszawa 1992 – „Andrzej Zwierzchowski”– Galeria Piotra Nowickiego, Warszawa 1989 – „Andrzej Zwierzchowski”– Pawilon SARP, Warszawa, Fundacja Egit 1988 – „Andrzej Zwierzchowski”– Klub Środowisk Twórczych „Łaźnia”, Radom, Fundacja Egit 1988 – „Andrzej Zwierzchowski”– Muzeum Narodowe, Wrocław, FundacjA Egit 1986 – „Andrzej Zwierzchowski –Izabeliada, Malarstwo”, BWA Lublin 1986 – „Działanie odejmowania”– Galeria 102 (Ośrodek Kultury Ochoty), Warszawa 1980 – „Andrzej Zwierzchowski. Malarstwo”– Galeria Sztuki Współczesnej, Staromiejski Dom Kultury, Warszawa Wystawy zbiorowe (wybór) 2014 – „Droga do wolności” – Płocka Galeria Sztuki, Płock 2013 – „Małe jest wielkie” – Galeria „Propaganda”, Warszawa 2013 – „Razem i osobno” – Galeria Fundacji „Culture Shock”, Warszawa 2012 – „Polityczny protest? Artystyczna kontestacja? Wystawa Sztuki Niezależnej tworzonej przez Artystów, których debiut przypadł na lata 1980-89 – Muzeum Okręgowe W Rzeszowie 2010/2011 – „Pokolenie. Niezależna Twórczość Młodych w latach 1980-89”– Muzeum Narodowe w Krakowie 2009/2010 – „Dom-droga, istnienie”, VII Trienale Sztuki Sacrum – Miejska Galeria Sztuki, Częstochowa 2009 – „Malarz napisał”– Galeria Appendix 2, Warszawa 2008 – „Wystawa wojenna. Nie tylko dla weteranów”, Stowarzyszenie Wolnego Słowa, Warszawa 2006 – „Wobec zła. In the face of evil” VI Trienale Sztuki Sacrum – Miejska Galeria Sztuki, Częstochowa 2005 – „Mockwa-Bapszaba – Państwowa Galeria Trietiakowska, Moskwa 2004/2005 – „Warszawa- Moskwa”– Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa 2001 – „Młodzi czterdziestoletni”– Ratusz Nowego Miasta, Praga, Czechy 2000 – „Polski pejzaż z ubiegłych dwóch stuleci”, Targi Książki, Frankfurt n. Menem, Niemcy 1999 – „Malarstwo abstrakcyjne”– Galeria EL, Elbląg 1998 – „Fragment kolekcji 3” – Zachęta, Warszawa 1996 – Galeria Przyjaciół Akademii Ruchu, Muzeum im. X. Dunikowskiego 1995 – Kunstnernes Haus, Aarhus, Dania 1993 – „1000 km Malerei”. Deutsch-Polnische Gesellschaft, Hamburg, Niemcy 1988 – „Obecność”. Pokaz plenerowy malarstwa i rzeźby (org. Marek Sapetto), korty tenisowe Wawrzyszew, Warszawa 1987 – Malarstwo z kręgu Akademii Warszawskiej, Zakłady Norblina, Warszawa 1986 – Kolekcja Galerii Studio, Warszawa 1986 – „Świadectwo wspólnoty”, II prezentacja Działu Sztuki Współczesnej, Muzeum Archidiecezji Warszawskiej 1985 – I prezentacja Działu Sztuki Współczesnej, Muzeum Archidiecezji Warszawskiej, Warszawa 1985 – Wystawa Malarstwa poświęcona Pamięci ks. Jerzego Popiełuszki, Kościół św. Stanisława Kostki, Warszawa 1985 – „Kto umiera dla Pana, staje się jak kiełkujące ziarno”. Wystawa Malarstwa poświęcona pamięci ks. Jerzego Popiełuszki, Kościół św. Rocha, Białystok 1985 – III Wystawa Sztuki Religijnej, Wyższe Seminarium Duchowne, Białystok 1985 – „Droga i Prawda”. I Krajowe Biennale Młodych, Kościół św. Krzyża, Wrocław (org. ks. Mirosław Drzewiecki) 1984 – II Wystawa Sztuki Religijnej, Wyższe Seminarium Duchowne, Białystok 1984 – „Chaos, człowiek, absolut”. Kościół Najświętszej Marii Panny, Warszawa 1984 – „Pokaz niezależny”. Pracownia Katarzyny Latałło przy ul. Katowickiej 7a m. 1, Warszawa 1984 – Spotkania ze sztuką (1) (org. Magdalena Hniedziewicz), kościół Miłosierdzia Bożego przy ul. Żytniej, Warszawa 1983 – „Męka, Śmierć i Zmartwychstanie”. Polscy uczestnicy wystawy w Digne-les-Bains, Kościół NMP, Warszawa 1982 – „Jeune peinture-Jeune exxpression”. Grand Palais, Paryż, Francja 1982 – „Świadectwo obecności”– Kościół św. Krzyża, Warszawa 1980 – XIV wystawa Okręgu Warszawskiego ZPAP, Zachęta, Warszawa 1980 – X Festiwal Malarstwa Współczesnego, Zamek Książąt Pomorskich, Szczecin 1979 – VII Ogólnopolski Konkurs im. Jana Spychalskiego, BWA, Poznań Nagrody II Wystawa Sztuki Religijnej – Białystok, 1984 – II Nagroda za obraz pt. „Światło” Bibliografia (wybór) Warszawa – Moskwa /Moskwa – Warszawa 1900–2000, Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa 2004. , s. 210, 388 Konteksty nr 1-2, 2009, Wydawcy: Instytut Sztuki PAN, Stowarzyszenie LIBER PRO ARTE2009, ISSN 1230-6142, s. 267, 269 Pokolenie ’80 – Niezależna Twórczość Młodych w latach 1980-89, Stowarzyszenie NZS 80, Instytut Pamięci Narodowej, Kraków 2010, Powinność i Bunt, Akademia Sztuk Pięknych, Warszawa 2004, , s. 234, 245, 261 Pokolenie’80. Polityczny protest? Artystyczna kontestacja?, Instytut Pamięci Narodowej, Rzeszów 2012, Spiritus – Andrzej Zwierzchowski, Akademia Sztuk Pięknych, Warszawa 2012, Polscy malarze Ludzie urodzeni w Warszawie

3457856

https://pl.wikipedia.org/wiki/Filu%C5%9B

Filuś

Filuś – kot księżnej Izabeli Czartoryskiej, pierwszy polski zwierzęcy aeronauta. Jego tragiczny w skutkach, pierwszy i ostatni lot odbył się w 1786 roku. Lot Kota umieszczono w koszu balonu i wypuszczono latem 1786 roku w rezydencji Czartoryskich w Puławach. Balon był jednym z prototypów konstrukcji uczonego Jana Śniadeckiego. Lot zakończył się śmiercią zwierzęcia, kiedy balon wpadł na drzewo i spłonął. Pogrzeb Filusia był wydarzeniem na skalę kraju. Urządzono mu prawdziwy sarmacki pogrzeb. Kota aeronautę upamiętnił Franciszek Dionizy Kniaźnin w poemacie Balon. Śmierć Filusia upamiętnił także Ignacy Krasicki w pieśni IV poematu Myszeis. Przypisy Słynne koty

3457857

https://pl.wikipedia.org/wiki/E%C5%82ektron%20T19

Ełektron T19

Ełektron T19 – 12-metrowy, niskopodłogowy trolejbus miejski, który jest produkowany w ukraińskich zakładach Ełektron. Projekt powstał w 2014 roku, a pierwszy model wyprodukowano w 2014 roku. Pojazdy tego typu eksploatowane są obecnie na Ukrainie. Pierwszy egzemplarz został zbudowany na zlecenie miasta Lwowa. Modyfikacje Electron T19101 - 12-metrowy trolejbus z silnikiem indukcyjnym DTA-2U1 i konwerterem PTAD-202m-180-129 CHERHOS, wydany w 2014 roku. Electron T19102 - 12-metrowy trolejbus z silnikiem indukcyjnym Electrotyazhmash AD-903U1 trakcji i konwerterem ENI-ZNT200 Enika, produkowany od 2015 r. Electron T19103 - 12-metrowy trolejbus z silnikiem indukcyjnym i konwerterem SBU 20 CEGELEC (sertefikovanyy lecz nie wykonane). Ełektron T19 w Europie Zobacz też Ełektron T5L64 Przypisy Trolejbusy

3457858

https://pl.wikipedia.org/wiki/Andr%C3%A9%20Roberson

André Roberson

André Lee Roberson (ur. 4 grudnia 1991 w Las Cruces) – amerykański koszykarz, występujący na pozycji obrońcy. 16 lutego 2021 podpisał umowę do końca sezonu z Brooklyn Nets. 24 lutego został zwlniony. Dwa dni później zawarł kolejny kontrakt z klubem, tym razem 10-dniowy. Po jego wygaśnięciu opuścił klub. Osiągnięcia Stan na 8 marca 2021, na podstawie, o ile nie zaznaczono inaczej. NCAA Uczestnik: II rundy turnieju NCAA (2012) turnieju (2012, 2013) Mistrz turnieju konferencji Pac-12 (2012) Obrońca roku Pacific-12 (2013) Zaliczony do: I składu: All-Pac-12 (2012–2013) defensywnego Pac 12 (2012, 2013) turnieju Pac 12 (2012) NBA Zaliczony do II składu defensywnego NBA (2017) Lider play-off w średniej: przechwytów (2017) bloków (2017) Przypisy Linki zewnętrzne Profil na NBA.com Statystyki na basketball-reference.com Profil na landofbasketball.com Profil na espn.go.com Amerykańscy koszykarze Koszykarze Oklahomy City Thunder Koszykarze Tulsa 66ers Koszykarze Brooklyn Nets Koszykarze Colorado Buffaloes Ludzie urodzeni w Las Cruces Urodzeni w 1991

3457860

https://pl.wikipedia.org/wiki/Carlo%20Mariani

Carlo Mariani

Carlo Mariani (ur. 1947 – Florencja) – włoski brydżysta, World Life Master (WBF), European Grand Master oraz European Champion w kategoriach Seniors i Mixed (EBL). Wyniki brydżowe Olimpiady Na olimpiadach uzyskał następujące rezultaty: Zawody światowe W światowych zawodach zdobył następujące lokaty: Zawody europejskie W europejskich zawodach zdobył następujące lokaty: Klasyfikacja Przypisy Linki zewnętrzne Zobacz też Brydż sportowy Włoscy brydżyści Urodzeni w 1947

3457864

https://pl.wikipedia.org/wiki/Estarreja%20%28stacja%20kolejowa%29

Estarreja (stacja kolejowa)

Estarreja (port: Estação Ferroviária de Estarreja) – stacja kolejowa w Estarreja, w regionie Centrum, w Portugalii. Znajduje się na Linha do Norte. Charakterystyka Stacja znajduje się w pobliżu miasta Estarreja, na Avenida Visconde Salreu. W styczniu 2011 roku, stacja posiadała 6 torów o długości między 448 i 632 metrów; Wszystkie perony miały 220 metrów długości i 90 cm wysokości. Historia Budowa Linha do Norte, przeprowadzona przez Companhia Real dos Caminhos de Ferro Portugueses, rozbudowywana była na dwóch frontach, od Entroncamento na północ i od Vila Nova de Gaia na południe; w ten sposób, linia osiągnęła Estarreja z Gaia w dniu 8 lipca 1863 roku i kontynuowano budowę linii na południe od tej stacji, do Taveiro w dniu 10 kwietnia 1864. Po inauguracji odcinka do Taveiro zorganizowano usługi mieszane między Coimbrę i Vila Nova de Gaia, kursujące przez Estarreja. Linie kolejowe Linha do Norte Przypisy Linki zewnętrzne Informacje o stacji na REFER Informacje o stacji na CP Stacje i przystanki kolejowe w dystrykcie Aveiro

3457866

https://pl.wikipedia.org/wiki/Arkadiusz%20Michalski

Arkadiusz Michalski

Arkadiusz Michalski (ur. 7 stycznia 1990 w Głogowie) – polski sztangista zawodnik klubu Budowlani Opole. Złoty (2018), dwukrotny srebrny medalista mistrzostw Europy seniorów w kategorii 105 kg (2015 i 2016). W tej samej kategorii zdobywał również brązowe medale w rywalizacji o mistrzostwo Europy juniorów (2010) i młodzieżowców (2011). Olimpijczyk. Brązowy medalista mistrzostw świata w Aszchabadzie (2018) Na arenie międzynarodowej zadebiutował w 2008 roku, zajmując 6. miejsce w mistrzostwach świata juniorów. Początkowo rywalizował w kategorii 94 kg, w której jego największym sukcesem było zajęcie 4. miejsca w debiucie w mistrzostwach Europy na Mistrzostwach Europy w Podnoszeniu Ciężarów 2010. Ostatecznie w tym samym roku przeniósł się do kategorii 105 kg, zdobywając brązowy medal mistrzostw Europy juniorów, a rok później mistrzostw Europy młodzieżowców. W tej kategorii w 2014 roku po raz pierwszy wystartował w mistrzostwach świata, plasując się na 6. pozycji. W kategorii 105 kg podczas Mistrzostw Europy w Podnoszeniu Ciężarów 2015 zdobył swój pierwszy medal w rywalizacji seniorskiej na arenie międzynarodowej, zajmując 3. miejsce (w październiku 2016, po dyskwalifikacji Mołdawianina Andrian Zbîrnei, został przesunięty na 2. pozycję). Rok później w imprezie tej samej rangi zdobył wicemistrzostwo Europy w kategorii 105 kg, przegrywając złoty medal wagą ciała (w dwuboju uzyskał bowiem taki sam wynik co Artūrs Plēsnieks). Mistrz Europy (2018). Uczestnik Letnich Igrzysk Olimpijskich 2016, gdzie w kategorii do 105 kg zajął 7. pozycję. Michalski jest wychowankiem Górnika Polkowice. Wielokrotnie zdobywał medale mistrzostw Polski zarówno w rywalizacji seniorów, jak i w kategoriach juniorskich i młodzieżowych (do lat 17, 20 i 23). Przypisy Bibliografia Polscy sztangiści na igrzyskach olimpijskich Polscy olimpijczycy (Rio de Janeiro 2016) Ludzie urodzeni w Głogowie Urodzeni w 1990 Polscy olimpijczycy (Tokio 2020)

3457869

https://pl.wikipedia.org/wiki/Mitch%20McGary

Mitch McGary

Mitchell Neil William "Mitch" McGary (ur. 6 czerwca 1992 w Chesterton) – amerykański koszykarz występujący na pozycji silnego skrzydłowego. W 2012 wystąpił w meczu wschodzących gwiazd - Nike Hoop Summit. Osiągnięcia NCAA Wicemistrz NCAA (2013) Uczestnik rozgrywek Elite 8 turnieju NCAA (2013, 2014) Mistrz sezonu regularnego konferencji (2014) Zaliczony do I składu turnieju NCAA (2013) Przypisy Linki zewnętrzne Profil na NBA.com Statystyki na basketball-reference.com Profil na landofbasketball.com Profil na espn.go.com Profil na realgm.com Amerykańscy koszykarze Koszykarze Oklahomy City Thunder Koszykarze Oklahoma City Blue Koszykarze Parade High School All-Americans Koszykarze Michigan Wolverines Urodzeni w 1992

3457870

https://pl.wikipedia.org/wiki/Tadeusz%20Polak%20%28pi%C5%82karz%29

Tadeusz Polak (piłkarz)

Tadeusz Polak (ur. 17 listopada 1944 w Kleinreiflingu) – polski piłkarz, występujący na pozycji pomocnika, wieloletni zawodnik Wisły Kraków, reprezentant Polski. Kariera klubowa Tadeusz Polak karierę piłkarską rozpoczął w 1958 roku Wiśle Kraków, w której debiut zaliczył dnia 14 października 1964 roku w zremisowanym 2:2 meczu wyjazdowym z Karpaty Krosno w ramach Pucharu Polski 1964/1965. Przez wiele lat był filarem drużyny, z którą w sezonie 1966/1967 sięgnął po Puchar Polski. Z drużyny odszedł w 1973 roku po rozegraniu 185 meczów i strzeleniu 15 goli w ekstraklasie. Następnie w 1974 roku wyjechał do Kanady występować w klubie ligi NASL - Toronto Metros-Croatia, w którym występował do 1978 roku. W tym okresie Polak rozegrał w klubie 108 meczów ligowych, w których strzelił 6 goli, a także w sezonie 1976 sięgnął po mistrzostwo NASL. Potem w latach 1979-1981 występował w Toronto Falcons oraz w Polonii Hamilton, gdzie zakończył piłkarską karierę. W tym zespole występował wspólnie z Grzegorzem Latą, wraz z którym pod koniec lat 80. został trenerem zespołu Rackett Toronto. Kariera reprezentacyjna Tadeusz Polak w 1972 roku rozegrał 2 mecze w reprezentacji Polski. Debiut zaliczył dnia 7 maja 1972 roku w Warszawie w wygranym 3:1 meczu eliminacyjnym do igrzysk olimpijskich 1972 przeciwko reprezentacji Bułgarii, w którym zastąpił w 70. minucie Zygmunta Maszczyka. Ostatni mecz rozegrał dnia 10 maja 1972 roku w Poznaniu w bezbramkowo zremisowanym meczu towarzyskim z reprezentacji Szwajcarii. Mecze w reprezentacji Statystyki Sukcesy Wisła Kraków Mistrzostwo II ligiː 1964/1965 Wicemistrzostwo Polskiː 1965/1966 Puchar Polski: 1967 Toronto Metros-Croatia Mistrzostwo NASL: 1976 Przypisy Linki zewnętrzne Statystyki NASL Tadeusz Polak na Hppn.pl Tadeusz Polak na Historiawisły.pl Ludzie związani z Toronto Polonia w Kanadzie Piłkarze Toronto Falcons Polscy trenerzy piłkarscy Reprezentanci Polski w piłce nożnej Urodzeni w 1944

3457875

https://pl.wikipedia.org/wiki/Fasano%20%28stacja%20kolejowa%29

Fasano (stacja kolejowa)

Fasano (włoski: Stazione di Fasano) – stacja kolejowa w Fasano, w prowincji Brindisi, w regionie Apulia, we Włoszech. Stacja posiada cztery tory dla obsługi pasażerów na linii Bari-Brindisi-Lecce: zatrzymują się tutaj pociągi regionalne, niektóre pociągi ekspresowe i InterCity oraz Eurostar Italia do Rzymu. Stacja, która znajduje się około 3 kilometrów od miasta i położona jest na równinie, przy drodze do Savelletri, z Fasano jest połączona przez komunikację autobusową. Stacja obsługuje również gminy Cisternino, Locorotondo i Martina Franca. Linie kolejowe Adriatica Zobacz też Lista stacji i przystanków kolejowych w Apulii Linki zewnętrzne Rozkład jazdy Historia i zdjęcia stacji Stacje i przystanki kolejowe w Apulii

3457886

https://pl.wikipedia.org/wiki/Jazwiny%20%28rejon%20uzdowski%29

Jazwiny (rejon uzdowski)

Jazwiny (błr. Язвіны, ros. Язвины, hist. Jaźwin) – wieś na Białorusi, w rejonie uzdowskim obwodu mińskiego. Wieś jest opisana w III tomie Słownika geograficznego Królestwa Polskiego. Przypisy Wsie w rejonie uzdowskim

3457891

https://pl.wikipedia.org/wiki/Klaret

Klaret

Klaret – słodki napój znany w średniowiecznej Europie i kuchni staropolskiej. Przygotowywany był z młodego lub skwaśniałego wina, do którego dodawano różnorodne przyprawy korzenne, imbir, gałkę muszkatałową, goździki oraz miód. Od XVI wieku produkowano go w Polsce z importowanych win hiszpańskich i reńskich. Przypisy Kuchnia polska Wino Napoje alkoholowe

3457893

https://pl.wikipedia.org/wiki/A%2068

A 68

A 68 – okręt wojenny Cesarstwa Niemieckiego, późniejszy ORP Kujawiak (1917) Góra lodowa A-68 – jedna z największych gór lodowych

3457896

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ezio%20Fornaciari

Ezio Fornaciari

Ezio Fornaciari (ur. 1945) – włoski brydżysta, European Master oraz European Champion w kategorii Seniors (EBL). Wyniki brydżowe Olimpiady Na olimpiadach uzyskał następujące rezultaty: Zawody światowe W światowych zawodach zdobył następujące lokaty: Zawody europejskie W europejskich zawodach zdobył następujące lokaty: Klasyfikacja Przypisy Linki zewnętrzne Zobacz też Brydż sportowy Włoscy brydżyści Urodzeni w 1945

3457899

https://pl.wikipedia.org/wiki/Forszmak

Forszmak

Forszmak (od , ) – przystawka, najczęściej do głównego dania. W zależności od miejsca i czasu może to być np. zapiekanka ziemniaczana przygotowywana na bazie pieczonego mięsa, śledzi, bulionu, cebuli i jajek, całość posypana tartym żółtym serem, z dodaną do smaku oliwą i pieprzem. Zapiekankę wykłada się na półmisek do śledzi i ozdabia kawałkami jajka ugotowanego na twardo. Forszmak występuje w książce kucharskiej Lucyny Ćwierczakiewiczowej. Jedną z wersji jest forszmak lubelski — rodzaj gulaszu, regionalne danie jednogarnkowe podawane przy różnych okazjach bez dodatku ziemniaków. Zobacz też Eintopf Hekele Przypisy Kuchnia polska Kuchnia niemiecka Kuchnia fińska Kuchnia żydowska Kuchnia lubelska Potrawy z ziemniaków Kuchnia galicyjska Zapiekanki

3457903

https://pl.wikipedia.org/wiki/S%C3%A1ndor%20Holczreiter

Sándor Holczreiter

Sándor Holczreiter (ur. 18 lipca 1946 w Füzesabony, zm. 14 grudnia 1999 w Tatabányi) – węgierski sztangista, brązowy medalista olimpijski igrzysk w Monachium (1972), trzykrotny medalista mistrzostw świata. Kariera Lata młodości Podnoszenie ciężarów zaczął trenować w wieku nastoletnim. Zawody międzynarodowe Debiut na międzynarodowych zawodach rangi mistrzowskiej zaliczył w 1969, kiedy zajął 5. miejsce na mistrzostwach świata i mistrzostwach Europy. Na mistrzostwach świata w 1970 zdobył złoty medal w wadze muszej (do 52 kg). Po zawodach został przyłapany na dopingu, jednakże medal nie został mu odebrany, gdyż władze krajów socjalistycznych zaprotestowały, uważając dyskwalifikację za kolejną odsłonę zimnej wojny (złapano 9 medalistów, z których 8 pochodziło z państw bloku wschodniego). W tym samym roku został srebrnym medalistą mistrzostw Europy w tej samej wadze. W 1971 został wicemistrzem świata i wicemistrzem Europy. W 1972 został brązowym medalistą olimpijskim z wynikiem 327,5 kg, jednocześnie zostając brązowym medalistą mistrzostw świata. Po igrzyskach zakończył karierę. Rekordy świata Podczas kariery ustanowił 2 rekordy świata: w trójboju w wadze muszej (342,5 kg na MŚ 1970) i w wyciskaniu w wadze koguciej (126 kg, Budapeszt 1971). Dalsze losy Po zakończeniu kariery pracował przez pewien czas jako trener, a następnie próbował swoich sił w branży hotelarskiej. Zmarł w 1999 w Tatabányi, a pochowany został w rodzinnym Füzesabony. Uwagi Przypisy Bibliografia Węgierscy sztangiści Węgierscy medaliści olimpijscy Medaliści Letnich Igrzysk Olimpijskich 1972 Urodzeni w 1946 Zmarli w 1999

3457904

https://pl.wikipedia.org/wiki/Arumszalc

Arumszalc

Arumszalc (z – jaja w smalcu) – jedna z potraw kuchni staropolskiej, przygotowywana z jaj smażonych w małych tygielkach na smalcu lub maśle. Nazwa przetrwała do końca XIX wieku. Zobacz też jajecznica Przypisy Kuchnia polska Kuchnia niemiecka Kuchnia galicyjska Potrawy z jaj

3457909

https://pl.wikipedia.org/wiki/Salsza

Salsza

Salsza – potrawa kuchni staropolskiej; nazwa sosu z warzyw z dodatkiem octu i pieprzu. W książce kucharskiej Kucharz doskonały z 1783, opisany jako salsza pieprzna czyli sos z octem. Podstawowe składniki to masło, cebula, pietruszka, czosnek, liść laurowy, tymianek, bazylia, mąka, czerwone wino, ocet winny, sól i pieprz. Przygotowanie salszy rozpoczyna się od roztopienia w rondlu masła z dodatkiem pokrojonej cebuli, marchwi i pietruszki. Następnie należy rozgnieść czosnek i dodać przyprawy. Całość podsmażyć, dodając wino i mąkę. Następnie zamieszać i gotować na małym ogniu pod przykryciem kilkanaście minut. Po ugotowaniu przecedzić wywar przez sitko, dodać sól, pieprz i ocet do smaku. Sos podawany jest do kiełbasy na ciepło, ozorów lub boczku. Bibliografia Piotr Adamczyk. Kuchnia staropolska. 2012 Przypisy Kuchnia polska Kuchnia galicyjska Sosy

3457911

https://pl.wikipedia.org/wiki/Stowarzyszenie%20Rodzina%20Katy%C5%84ska%20w%20Warszawie

Stowarzyszenie Rodzina Katyńska w Warszawie

Stowarzyszenie Rodzina Katyńska w Warszawie – polskie stowarzyszenie z siedzibą w Warszawie, skupiające krewnych i bliskich ofiar zbrodni katyńskiej z 1940 oraz zajmująca się ich upamiętnieniem. Historia Działalność warszawskiej rodziny katyńskiej zainicjowali pod koniec 1988 Jolanta Klimowicz-Osmańczyk, Edmund Osmańczyk, Andrzej Wajda, Bożena Mamontowicz-Łojek, Jan Plater Gajewski i ks. Stefan Niedzielak, dzięki któremu organizatorzy otrzymali miejsce do spotkań przy proboszcz parafii św. Karola Boromeusza przy kościele pod tym wezwaniem. Początkowo twórcy świadomie nie zarejestrowali działalności w formie prawnej. Od 1989 w zarządzie Warszawskiej Rodziny Katyńskiej zasiadali Bożena Mamontowicz-Łojek jako przewodnicząca i Jędrzej Tucholski jako wiceprzewodniczący. W działanie grupy zaangażowały się aktywnie Katarzyna Piskorska w dziedzinie plastycznej, Danuta Przystasz odpowiedzialna za sprawozdania i regulaminy. 19 grudnia 1991 Sąd Wojewódzkie w Warszawie zarejestrował Stowarzyszenie Rodzina Katyńska w Warszawie (autorką pierwotnej wersji statutu była Danuta Przystasz, a finalną wersję opracowali mec. Wiktor Łyszczak i B. Łojek). Jako główne cele statutowe działalności stowarzyszenia wskazano: „dążenie do ujawnienia faktów i utrwalenie prawdy o losach polskich jeńców wojennych przetrzymywanych w obozach sowieckich, zamordowanych w Katyniu, Charkowie oraz Twerze i w innych miejscach na terenie ZSRR” oraz „Staranie o pobudowanie cmentarzy wojennych jeńców polskich zamordowanych w Katyniu, Charkowie oraz Twerze”. Od 22 lutego 1992 do 4 lutego 1994 przewodniczącym zarządu był Jędrzej Tucholski, a jego następcą został wcześniejszy zastępca, Włodzimierz Dusiewicz. W wybranym pod koniec listopada 1995 i 1998 zarządzie stowarzyszenia prezesem był wybierany Tadeusz Lutoborski, wiceprezesem pozostawała Bożena Łojek, a członkinią została m.in. Katarzyna Piskorska. Stowarzyszenie Rodzina Katyńska w Warszawie uzyskało wpis w rejestrze stowarzyszeń w Krajowym Rejestrze Sądowym 29 sierpnia 2003. Stowarzyszenie zostało jednym z organizatorów Katyńskiego Marszu Cieni. W drodze na obchody 70. rocznicy zbrodni katyńskiej 10 kwietnia 2010 w katastrofie polskiego Tu-154 w Smoleńsku ponieśli śmierć działacze Warszawskiej Rodziny Katyńskiej i stowarzyszenia: Bożena Mamontowicz-Łojek, Tadeusz Lutoborski, Katarzyna Piskorska oraz ks. inf. Zdzisław Król i ks. Andrzej Kwaśnik. Władze Zarząd Halina Drachal – prezes Andrzej Leśnik – pierwszy wiceprezes Marek Krystyniak – drugi wiceprezes Maria Buńda – skarbnik Magdalena Gadomska – sekretarz członkowie: Teresa Gądzikiewicz-Prokopow, Krystyna Geyer, Łukasz Kowalski, Stefan Żelazowski Zobacz też Federacja Rodzin Katyńskich Przypisy Bibliografia Linki zewnętrzne Podstrona Stowarzyszenia Rodzina Katyńska w Warszawie na stronie Federacji Rodzin Katyńskich. Poza tym SRK w Warszawie ma czynną i uaktualnianą (informarcja z 2021 roku) stronę na FB. ! Stowarzyszenia rodzin Stowarzyszenia w Warszawie

3457914

https://pl.wikipedia.org/wiki/Sapor

Sapor

Sapor – potrawa kuchni staropolskiej; to ostry i gęsty sos, przygotowywany najczęściej z bulionu, z dodatkiem jaj. Przypisy Kuchnia polska Sosy

3457918

https://pl.wikipedia.org/wiki/Johnny%20Kemp

Johnny Kemp

Johnny Kemp (ur. 2 sierpnia 1959, zm. 16 kwietnia 2015) – bahamski piosenkarz. Karierę piosenkarską zaczął już w wieku 13 lat występując w klubach na rodzinnych Bahamach. W 1979 roku przeniósł się do Nowego Jorku, gdzie w 1986 roku debiutował albumem Johnny Kemp, a w następnym roku nagrał drugi w swoim dorobku album pt. Secrets of Flying na którym jednocześnie znalazł się jego największy przebój "Just Got Paid" (utwór był między innymi coverowany przez zespół *NSYNC). Johnny Kemp zmarł 16 kwietnia 2015 roku na Jamajce. Prawdopodobną przyczyną śmierci był uraz głowy będący wynikiem upadku. Dyskografia Johnny Kemp (1986) Secrets of Flying (1987) Przypisy Bahamczycy Urodzeni w 1959 Zmarli w 2015 Wokaliści

3457919

https://pl.wikipedia.org/wiki/Obermus

Obermus

Obermus – słodki staropolski deser przygotowywany na bazie przetartych migdałów z dodatkiem wina i cynamonu. Całość wypiekana jest w małych foremkach. Potrawa wspomniana po raz pierwszy w Compendium Ferculorum. Podstawowe składniki: migdały, cukier, wino białe gronowe, cynamon, cukier puder. Migdały należy najpierw sparzyć wrzątkiem i oczyścić z brązowego naskórka. Następnie rozbić na miazgę w moździerzu z dodatkiem cukru. Całość rozcieńczyć winem. Tak przygotowane składniki wlać do żaroodpornego naczynia posypane cynamonem. Wstawić do rozgrzanego piekarnika w temperaturze 180 C. Piec do zrumienienia, wyjąć i posypać cukrem pudrem. Bibliografia Piotr Adamczyk. Kuchnia staropolska. 2012. Przypisy Kuchnia polska Kuchnia niemiecka Desery Wypieki

3457923

https://pl.wikipedia.org/wiki/Melchmus

Melchmus

Melchmus – zapożyczenie z języka niemieckiego od wyrazu Milchmus; staropolska odmiana leguminy. Przygotowywana z gotowanego mleka, masła i cukru, do zagęszczenia służyły żółtka i mąka. Przyprawiana jest cynamonem. Przypisy Kuchnia polska Kuchnia niemiecka Desery Mleko

3457931

https://pl.wikipedia.org/wiki/Jazwin%20%28obw%C3%B3d%20homelski%29

Jazwin (obwód homelski)

Jazwin (błr. Язвін, ros. Язвин, hist. Jaźwin) – wieś na Białorusi, w rejonie swietłahorskim obwodu homelskiego, około 20 km na zachód od Swietłahorska Wieś jest opisana w III tomie Słownika geograficznego Królestwa Polskiego, gdzie napisano o niej: wieś poleska, w południowym głuchym krańcu powiatu bobrujskiego. W 1870 roku należała do parafii Parycze. W 1897 roku istniała w niej kaplica i karczma. W 1917 roku wieś liczyła 332 mieszkańców. W 1921 roku otwarto tu szkołę. W 1929 roku uruchomiono kołchoz. W czasie II wojny światowej wieś została spalona. W czasie bitwy o tę wieś zginęło 1043 radzieckich żołnierzy. Są pochowani w zbiorowym grobie na cmentarzu. Do końca 2009 roku wieś należała do sielsowietu poleskiego. Przypisy Wsie w rejonie swietłahorskim

3457932

https://pl.wikipedia.org/wiki/Kazimierz%20Chodzi%C5%84ski

Kazimierz Chodziński

Kazimierz Mieczysław Chodziński (ur. 15 stycznia 1861 w Łańcucie, zm. 1921 we Lwowie) – polski rzeźbiarz, medalier. Życiorys Był synem malarza Karola Chodzińskiego (1815-1904) i jego żony Zofii z Dubielowskich. Pierwsze lekcje rzeźby pobierał u Piotra Kozakiewicza, od 1878 studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Walerego Gadomskiego i Jana Matejki. Podczas studiów namalował obraz Egipcjanka, który wygrał konkurs plastyczny. Dzięki temu uzyskał stypendium rządowe i w 1885 wyjechał do Wiednia, gdzie był uczniem Edmunda von Hellmera w tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych. W 1887 powrócił do Krakowa i założył własną pracownię, którą nazwał Zakładem Rzeźby Artystycznej Kościelnej. W 1892 wykonał ołtarz główny dla kościoła parafialnego św. Wojciecha w Szczawnicy i posiadający cechy barokowe kościoła św. Urbana w Brzeszczach. Wykonywał prace dla kościołów we Wrocławiu i Sandomierzu, a po stworzeniu filii pracowni w Warszawie również dla świątyń w tym mieście. W 1903 wyjechał do Stanów Zjednoczonych, rok później zaprojektował pomnik Tadeusza Kościuszki, który stanął w Humboldta Park w Chicago. Kolejną dużą pracą był zrealizowany w 1910 pomnik gen. Kazimierza Pułaskiego w Waszyngtonie, w tym samym roku Kazimierz Chodziński powrócił do Europy i zamieszkał we Lwowie. Otworzył tam pracownię rzeźbiarską, w której tworzył medaliony i plakiety. Powstało ok. 200 prac portretowych przedstawiających wybitnych Polaków, jedną z większych prac z tego okresu jest powstała w 1915 seria medalionów stiukowych przedstawiających świętych związanych ze zgromadzeniem Jezuitów, która zdobi wnętrze Sanktuarium Matki Bożej Miłosierdzia w Starej Wsi. Od 1918 tworzył podobizny rodaków działających na rzecz odzyskania przez Polskę niepodległości m.in. liczne w podobizną marsz. Józefa Piłsudskiego. Zmarł w 1921 (pewne źródła podają 1919) we Lwowie, spoczywa na Cmentarzu Łyczakowskim. Przypisy Bibliografia Kazimierz Chodziński w serwisie Poles nota biograficzna, Dzieje Krakowa Biofrafia Kazimierza Chodzińskiego, Eduteka Małgorzata Dubrowska, „Medaliony i plakiety w zbiorach Muzeum Historycznego m.st. Warszawy”, Almanach Muzealny 4/2003 s. 290 Absolwenci Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie Ludzie urodzeni w Łańcucie Ludzie związani z Krakowem (okres zaborów) Pochowani na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie Polscy rzeźbiarze Polscy medalierzy Urodzeni w 1861 Zmarli w 1921

3457934

https://pl.wikipedia.org/wiki/Roman%20Zimka

Roman Zimka

Roman Zimka (ur. 17 listopada 1961 w Krośnie) – polski inżynier i samorządowiec, w latach 1994–2002 prezydent Krosna. Życiorys Syn Juliana (1929–1993) i Jadwigi (1931–2020). Z wykształcenia inżynier, ukończył w 1985 studia na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Krakowskiej. Pracował w Przedsiębiorstwie Budownictwa Komunalnego w Krośnie, następnie w latach 1990–1994 w Krośnieńskim Przedsiębiorstwie Budowlanym. Po wyborach w 1994 rada miejska powołała go na urząd prezydenta Krosna. Utrzymał to stanowisko również po kolejnych wyborach w 1998. W 2002 nie ubiegał się o wybór na tę funkcję, powracając do pracy w zawodzie inżyniera budowlanego. Przypisy Absolwenci Politechniki Krakowskiej im. Tadeusza Kościuszki Polscy inżynierowie Urodzeni w 1961 Prezydenci Krosna Ludzie urodzeni w Krośnie

3457936

https://pl.wikipedia.org/wiki/Chust%20%28stacja%20kolejowa%29

Chust (stacja kolejowa)

Chust (ukr: Станція Хуст) – stacja kolejowa w miejscowości Chust, w Obwodzie zakarpackim, na Ukrainie. Jest częścią administracji użhorodzkiej Kolei Lwowskiej. Znajduje się na linii Batiowo - Sołotwyno. Stacja została otwarta w 1872 jako część kolei Batiowo - Syhot. Linie kolejowe Batiowo – Sołotwyno Bibliografia Архангельский А. С., Архангельский В. А. Железнодорожные станции СССР: Справочник. В двух книгах. — М.: Транспорт, 1981. Linki zewnętrzne Informacje o remoncie stacji Stacje i przystanki kolejowe w obwodzie zakarpackim

3457942

https://pl.wikipedia.org/wiki/Pa%C5%82ac%20w%20%C5%BBerkowie

Pałac w Żerkowie

Pałac w Żerkowie – wybudowany w 1791 r. w Żerkowie. Położenie Pałac położony jest we wsi w Polsce, w województwie dolnośląskim, w powiecie wołowskim, w gminie Brzeg Dolny. Historia Obiekt jest częścią zespołu pałacowego, w skład którego wchodzi jeszcze park leśny z XIX w. Pałac z 1791 r. barokowy, rozbudowany w XIX w., trzyskrzydłowy, na rzucie „C”, jednopiętrowy, podpiwniczony, murowany, tynkowany, na cokole z kamienia polnego i cegły. Dach na korpusie czterospadowy łamany, na skrzydłach trójspadowe, owalne lukarny. Gzyms międzykondygnacyjny i wieńczący. Część otworów obramowana. W fasadzie klasycystyczny portyk na jońskich kolumnach, zwieńczony tympanonem, ze sztucznego kamienia. Strop nad piwnicą i parterem żelbetonowy, nad piętrem drewniany. Obiekt zdewastowany, obecnie trwa remont. Oficyna dworska z poł. XVIII w., przebudowana w pocz. XX w., jednopiętrowa z mieszkalnym poddaszem, murowana, tynkowana. Dach dwuspa­dowy, wystające mury szczytowe. Dawny spichlerz z pocz. XX w., dziś budynek mieszkalno-gospodarczy, jednopiętrowy, z dwoma kondygnacjami strychu, muro­wany, tynkowany, dach dwuspadowy ze szczelinami, wystające mury szczytowe. Obora z częścią mieszkalną z pocz. XX w., murowana, tynkowana. Dach dwuspa­dowy z prostymi lukarnami pod daszkami pulpitowymi, z wystającymi murami ogniowymi. Stodoła z pocz. XX w., murowana, dach dwuspadowy. Budynek mieszkalno-gospodarczy z pocz. XX w., parterowy, murowany, tynkowany, dach dwuspadowy z wystającymi murami ogniowymi. Gzyms międzykondygnacyjny i podokapowy. Park o pow. ok. 4 ha, założony ok. 1840 r., z zachowaniem wcześniejszej alei lipowej prowadzącej w kierunku sąsiedniego wzgórza. Drzewa w wieku ponad 200 lat i późniejsze dosadzania. W drzewostanie parku: buk pospolity, dąb szypułkowy, głóg jednoszyjkowy, grusza, jesion wyniosły, kasztanowiec biały, klon jawor i pospo­lity, lipa drobnolistna, olsza czarna, robinia akacjowa, sosna wejmutka, świerk pospolity, topola biała, wierzba biała. Obok pałacu rośnie lipa drobnolistna w wieku ok. 350 lat, o obw. 620 cm, wys. 25 m. W parku rośnie buk pospolity w wieku ok. 150 lat o obw. 375 cm, wys. 27 m. Przypisy Linki zewnętrzne Pałac Żerków - Schloss Gross Surchen polska-org.pl Pałace w województwie dolnośląskim Żerków (województwo dolnośląskie) Dzieła Carla Gottharda Langhansa

3457944

https://pl.wikipedia.org/wiki/Hernando%20de%20Soto%20%28dyplomata%29

Hernando de Soto (dyplomata)

Hernando de Soto (ur. 9 sierpnia 1866 w Jenie - zm. 24 listopada 1928) — amerykański urzędnik konsularny. Urodził się w Niemczech w rodzinie amerykańskiej. Wstąpił do amerykańskiej służby zagranicznej, w której pełnił cały szereg funkcji - zastępcy konsula w Chemnitz (1889-1891) i Dreźnie (1891-1892), zastępcy konsula generalnego w Dreźnie (1892-1902), wice- i zastępcy konsula w Petersburgu (1902), wicekonsula w Warszawie (1902-1903), wice- i zastępcy konsula gen. w Petersburgu (1903), i St. Gallen (1903-1905), zastępcy konsula gen. w Paryżu (1906-1907), wicekonsula gen. w St. Gallen (1907), konsula w Warszawie (1907-1908), Rydze (1908-1910), Palermo (1910-1914), Warszawie (1914-1917), członka Komisji Amerykańskiej (American Commission) w Berlinie (po I wojnie światowej), konsula w Lipsku (1921-1926). Przypisy Linki zewnętrzne Hasło na Politicalgraveyard.com Amerykańscy dyplomaci Ludzie urodzeni w Jenie Urodzeni w 1866 Zmarli w 1928

3457945

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ja%C5%BAwin

Jaźwin

Jaźwin – nazwa majątku w powiecie mohylewskim (obecnie na Białorusi) opisanego przez Romana Aftanazego w Dziejach rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej Jaźwin – historyczna nazwa wsi Jazwin w obwodzie homelskim na Białorusi Jaźwin – historyczna nazwa wsi Jazwiny w obwodzie mińskim na Białorusi.

3457947

https://pl.wikipedia.org/wiki/Pa%C5%82ac%20w%20Bia%C5%82awach%20Ma%C5%82ych

Pałac w Białawach Małych

Pałac w Białawach Małych – wybudowany w 1880 r. w Białawach Małych. Położenie Pałac położony jest we wsi w Polsce, w województwie dolnośląskim, w powiecie wołowskim, w gminie Wińsko. Historia Obiekt jest częścią zespołu pałacowego, w skład którego wchodzą jeszcze: park z drugiej połowy XIX w., zmiany w 1905 r.; altana z drugiej połowy XIX w. Przypisy Linki zewnętrzne Dwór Białawy Małe - Schloss Klein Baulwie, Röhrsbornpolska-org.pl Białawy Małe Pałace w województwie dolnośląskim

3457948

https://pl.wikipedia.org/wiki/Gare%20de%20Saint-Yrieix

Gare de Saint-Yrieix

Gare de Saint-Yrieix – stacja kolejowa w Saint-Yrieix-la-Perche, w departamencie Haute-Vienne, w regionie Nowa Akwitania, we Francji. Jest zarządzana przez SNCF (budynek dworca) i przez RFF (infrastruktura). Została otwarta w 1875 roku przez Compagnie du Chemin de fer de Paris à Orléans (PO). Obecnie jest obsługiwana przez pociągi TER Limousin. Linie kolejowe Nexon – Brive-la-Gaillarde Bussière-Galant – Saint-Yrieix Linki zewnętrzne La gare de Saint-Yrieix Saint-Junien

3457952

https://pl.wikipedia.org/wiki/Joanis%20Teofilakis

Joanis Teofilakis

Joanis Teofilakis (gr. Ιωάννης Θεοφιλάκης; ur. w 1879 w Sparcie, zm. w 1968) – grecki strzelec, medalista olimpijski. Brat Aleksandrosa, także strzelca. Joanis Teofilakis był jednym z najczęściej startujących olimpijczyków; wystartował w przynajmniej 33 konkurencjach olimpijskich i w trzech konkurencjach na Olimpiadzie Letniej 1906, często mylonej z igrzyskami olimpijskimi. Dało mu to łączną liczbę 36 występów na tychże zawodach. Jego brat Aleksandros, wystartował z kolei w 22 konkurencjach olimpijskich i 10 konkurencjach na Olimpiadzie Letniej 1906. Obydwaj wystąpili łącznie w 55 konkurencjach olimpijskich i w 13 konkurencjach Olimpiady z 1906 roku. Pomimo tak licznych startów Joanis zdobył tylko jeden medal olimpijski. Miało to miejsce w Antwerpii w 1920 roku, kiedy to jego udziale przypadł srebrny medal w drużynowym strzelaniu z pistoletu szybkostrzelnego. Joanis był m.in. uczestnikiem pierwszych nowożytnych igrzysk olimpijskich. Wymieniony jest jako uczestnik dwóch konkurencji, w których nie zdobył medalu. Dziesięć lat później wystąpił w trzech konkurencjach na Olimpiadzie Letniej 1906, jednak ponownie bez sukcesu. Poza tym startował jeszcze: na IO 1908 (cztery starty), IO 1912 (12 startów), IO 1920 (11 startów, w jednym zdobył medal) i na IO 1924 (cztery starty). Nigdy nie zdobył medalu mistrzostw świata. W XXI wieku rozgrywano zawody imienia braci Teofilakisów. Wyniki olimpijskie (z Olimpiadą Letnią 1906) Uwagi Przypisy Bibliografia Greccy strzelcy Greccy medaliści olimpijscy Medaliści Letnich Igrzysk Olimpijskich 1920 Strzelcy na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1896 Strzelcy na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1908 Strzelcy na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1912 Strzelcy na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1920 Strzelcy na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1924 Uczestnicy Olimpiady Letniej 1906 Urodzeni w 1879 Zmarli w 1968

3457953

https://pl.wikipedia.org/wiki/The%20Sims%204%3A%20Witaj%20w%20pracy

The Sims 4: Witaj w pracy

The Sims 4: Witaj w pracy (ang. The Sims 4: Get to Work) – pierwszy dodatek do gry komputerowej The Sims 4 przeznaczony na platformę PC. Wprowadza możliwość założenia firmy, a także podjęcia pracy jako lekarz, naukowiec lub detektyw. Rozgrywka Dodatek zawiera nowe otoczenie – Promenadę Magnolii, która ma charakter dzielnicy handlowej. Nowymi lokacjami w grze są: szpital (gdzie Simowie mogą podjąć pracę jako lekarz), posterunek policji (gdzie Simowie mogą podjąć pracę jako detektyw), laboratorium naukowe (gdzie Simowie mogą podjąć pracę jako naukowiec) oraz ukryta parcela – Sixam (planeta zamieszkana przez kosmitów). Dodatek umożliwia także prowadzenie własnego biznesu. Dodatek wprowadza dwie nowe umiejętności: pieczenie i fotografowanie. Nową postacią nadnaturalną w grze jest kosmita. Przypisy 2015 w grach komputerowych W Gry na platformę Windows Gry na platformę macOS Komputerowe gry symulacyjne Gry wydane przez Electronic Arts Dodatki do gier komputerowych

3457954

https://pl.wikipedia.org/wiki/Pa%C5%82ac%20w%20G%C5%82%C4%99bowicach

Pałac w Głębowicach

Pałac w Głębowicach (niem. Schloss Glumbowitz) – klasycystyczny pałac położony w Głębowicach, w gminie Wińsko, w powiecie wołowskim, w województwie dolnośląskim. Pałac wpisany wraz z otaczającym go parkiem do rejestru zabytków. Wg Günthera Grundmanna pałac należał do jednego z bardziej znaczących dzieł klasycyzmu na Dolnym Śląsku. Pałac Pałac został zbudowany na planie podkowy, trzyskrzydłowy, dwukondygnacyjny z mezaninem, nakryty dachami czterospadowymi. Elewacja ogrodowa (południowa) posiadała owalny ryzalit mieszczący klatkę schodową i salon. Wejście główne poprzedzone było arkadowym podcieniem z tarasem ozdobionym alegorycznymi rzeźbami na postumentach. Większość okien była prostokątna, jedynie okna w mezaninie były półkoliste, a okna w elewacji wschodniej zamknięte półkoliście. Część pomieszczeń parteru nakrywały sklepienia krzyżowe, w większości sal znajdowały się drewniane stropy. Park W parku otaczającym pałac znajdowała się oktogonalna oranżeria wraz z domem ogrodnika oraz neogotycka kaplica z mauzoleum rodu Pourtalèsów. Projekt kaplicy w latach 1862–1864 przygotował Karl Lüdecke. Park porastały egzotyczne rośliny takie jak tulipanowce, magnolie czy cypryśniki oraz stare dęby (w tym tak zwany „tysiącletni dąb” lub „Ruineneiche“ o obwodzie 7,84 metra). Na północ od rezydencji znajdowały się stawy o łącznej powierzchni 7 hektarów). Historia Do XVIII w. ziemie wokół Trzcinicy, Turzan, Biaław Wielkich, Czaplic, Lubiela i Czapli wraz z dworkiem należały do wielu właścicieli, pod koniec XVIII w. zakupił je hrabia Gustav von Rödern. Po roku 1804, jego syn Erdmann Gustav polecił przebudować dworek, prawdopodobnie wg planów Christiana Schultze. W 1842 posiadłość zakupił hrabia Carl Pourtalès po czym wraz z przyległymi gruntami o łącznej powierzchni 2,2 tys. hektarów przekształcił w ordynację rodową (fideikomis). Po śmierci Carla całość odziedziczył hrabia Paul de Pourtalès, który jednak miał obywatelstwo francuskie, a w niemieckim prawie ordynatem nie mógł być obywatel Francji. W rezultacie pałac wraz z Głębowicami za sumę 1,9 miliona marek przeszły do rąk Friedricha Pourtalèsa, który niemieckie obywatelstwo posiadał. Fidelikomis Pourtalèsów został ostatecznie zniesiony w 1944 roku. Friedrich Pourtalès wzbogacił pałac o wiele dzieł sztuki, które odziedziczył po ojcu – między innymi renesansowe rzeźby Jacopa Sansovina czy Andrei Riccia, brązowe figury Marsa i Neptuna pochodzące z weneckiego pałacu Rezzonico, alabastrową figurę św. Hieronima z warsztatu Bartolomé Ordóñeza, relief przedstawiający Madonnę z Dzieciątkiem Donatella Giovanniego da Pisa oraz obrazy dawnych mistrzów włoskich. Część z tej kolekcji zabrał ze sobą do Petersburga, gdzie przebywał jako ambasador Niemiec (razem z meblami i rzeczami osobistymi było to szesnaście ciężarówek). 4 sierpnia 1914 wiele eksponatów (w tym kolekcja figurek porcelanowych) zostało zniszczonych lub rozkradzionych przez rozwścieczony tłum mieszkańców Petersburga, który wdarł się do budynku ambasady. Podczas II wojny światowej do pałacu w Głębowicach przewieziono między innymi grafiki z wrocławskiego Muzeum Sztuk Pięknych, by uchronić je przed zniszczeniami wojennymi. Pod koniec wojny pałac zdewastowali i splądrowali rosyjscy żołnierze. Wdowa po Friedrichu – hrabina Gisela Pourtalès opuściła pałac tuż przed końcem wojny i zamieszkała w Vevey, gdzie zmarła w 1957 roku. Po wojnie pałac przejął miejscowy PGR. Około 1980 roku właścicielem zabytku był już Kombinat Rolno-Przemysłowy „Dolpasz”. Budynek nieprawidłowo użytkowany i nieremontowany był w bardzo złym stanie. Pod koniec lat 80. XX w. rozpoczęto prace remontowe, które przerwano. W latach 90. XX w. pałacem zarządzała Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa, która sprzedała go w 1996 roku firmie „Inter Dablex” z Gdańska. Kolejny remont został przerwany, a pałac popadł w ruinę. Przypisy Głębowice (województwo dolnośląskie) Pałace w województwie dolnośląskim

3457956

https://pl.wikipedia.org/wiki/Thomas%20Nigg

Thomas Nigg

Thomas Nigg (ur. 28 czerwca 1983 w Vaduz) – liechtensteiński piłkarz występujący na pozycji pomocnika, reprezentant Liechtensteinu w latach 2000–2003. Kariera klubowa Podczas kariery klubowej występował na IV i V poziomie rozgrywkowym w Szwajcarii jako zawodnik FC Triesenberg, USV Eschen/Mauren oraz FC Schaan. W sezonie 2004/05 dotarł z USV Eschen/Mauren do finału Pucharu Liechtensteinu, w którym zdobył bramkę, a jego zespół uległ 1:4 FC Vaduz. Kariera reprezentacyjna 7 października 2000 zadebiutował w reprezentacji Liechtensteinu prowadzonej przez Ralfa Loose w przegranym 0:1 meczu z Austrią w eliminacjach Mistrzostw Świata 2002. Ogółem w latach 2000-2003 rozegrał w drużynie narodowej 10 spotkań, nie zdobył żadnego gola. Przypisy Linki zewnętrzne Thomas Nigg w bazie EU-Football.info Reprezentanci Liechtensteinu w piłce nożnej Piłkarze USV Eschen/Mauren Piłkarze FC Schaan Ludzie urodzeni w Vaduz Urodzeni w 1983

3457957

https://pl.wikipedia.org/wiki/Sandro%20Maierhofer

Sandro Maierhofer

Sandro Maierhofer (ur. 31 maja 1985 w Vaduz) – liechtensteiński piłkarz występujący na pozycji obrońcy, reprezentant Liechtensteinu w latach 2003–2006. Kariera klubowa Grę w piłkę nożną rozpoczął w wieku 8 lat w szkółce FC Balzers. W 2002 roku włączono go do kadry pierwszego zespołu. W latach 2002–2011 rywalizował w barwach tego klubu na IV i V poziomie rozgrywkowym w Szwajcarii. Czterokrotnie dotarł z FC Balzers do finału Pucharu Liechtensteinu (2002/03, 2003/04, 2005/06, 2007/08), we wszystkich przypadkach przegrywając w decydującym meczu z FC Vaduz. Kariera reprezentacyjna W 2003 roku rozegrał 4 spotkania w reprezentacji Liechtensteinu U-19, w których zdobył 3 bramki. W 2006 roku zanotował 2 występy w kadrze U-21 w eliminacjach Mistrzostw Europy 2007 przeciwko Irlandii Północnej. 7 czerwca 2003 zadebiutował w seniorskiej reprezentacji Liechtensteinu prowadzonej przez Ralfa Loose w przegranym 1:3 meczu z Macedonią w eliminacjach Mistrzostw Europy 2004. Ogółem w latach 2003-2006 rozegrał w drużynie narodowej 9 spotkań, nie zdobył żadnego gola. Linki zewnętrzne Sandro Maierhofer w bazie 11v11 Sandro Maierhofer w bazie EU-Football.info Reprezentanci Liechtensteinu w piłce nożnej Piłkarze FC Balzers Ludzie urodzeni w Vaduz Urodzeni w 1985

3457958

https://pl.wikipedia.org/wiki/Bronis%C5%82aw%20Ziemianin

Bronisław Ziemianin

Bronisław Ziemianin (ur. 24 marca 1935 w Głogowie Małopolskim, zm. 30 sierpnia 2019 w Szczecinie) – prawnik, profesor zwyczajny, profesor nauk prawnych, specjalista prawa cywilnego i prawa handlowego, radca prawny. Wykształcenie Syn Józefa i Katarzyny. Ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W 1977 roku uzyskał tam stopień doktora nauk prawnych, natomiast w 1986 roku – stopień doktora habilitowanego nauk prawnych. W 2000 roku Prezydent RP nadał mu tytuł profesora nauk prawnych. Publikacje Handel agencyjny. Zagadnienia organizacyjno-prawne, Warszawa 1979, Organy przedsiębiorstwa państwowego, Szczecin 1985, Samorządne przedsiębiorstwo państwowe, Warszawa 1987, Prawo cywilne. Część ogólna, Poznań 1999, 2002, 2003 (współautor wydania z 2007 r.: Zbigniew Kuniewicz), Prawo rzeczowe, Kraków 2003 (współautor wydania z 2008 r.: Katarzyna Dadańska), Prawo zobowiązań. Część ogólna, Warszawa 2013 (współautor: Edmund Kitłowski). Sprawowane funkcje Pełnił wiele czołowych funkcji na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Szczecińskiego, jak i poza nim: dziekan WPiA Uniwersytetu Szczecińskiego (1990–1996) kierownik Katedry Prawa Cywilnego i Handlowego WPiA Uniwersytetu Szczecińskiego (1986–2010) członek Komitetu Nauk Prawnych PAN (1994–2005) ekspert Sejmowej Komisji do Spraw Samorządu Pracowniczego Przedsiębiorstw Państwowych (1981–1989) kierownik Zakładu Obrotu Towarowego i Usług w Politechnice Szczecińskiej (1978–1980) zastępca kierownika Studium Administracyjnego Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Szczecinie (1981–1985) Później pracował na następujących stanowiskach: profesor w Katedrze Prawa Cywilnego i Handlowego WPiA Uniwersytetu Szczecińskiego profesor w Wyższej Szkole Administracji Publicznej w Szczecinie Odznaczenia Został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim, Krzyżem Oficerskim (1999) i Krzyżem Komandorskim (2004) Orderu Odrodzenia Polski, a także wieloma odznaczeniami resortowymi, zawodowymi i regionalnymi, w tym Medalem za Zasługi dla Miasta Szczecina. Przypisy Linki zewnętrzne Życiorys na stronie Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Szczecińskiego Absolwenci Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu Członkowie Komitetu Nauk Prawnych PAN Ludzie urodzeni w Głogowie Małopolskim Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita) Odznaczeni Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita) Wykładowcy Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Szczecińskiego Urodzeni w 1935 Zmarli w 2019 Pochowani na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie

3457959

https://pl.wikipedia.org/wiki/Fr%C3%A9d%C3%A9ric%20Gigon

Frédéric Gigon

Frédéric Gigon (ur. 13 lutego 1973 w Lozannie) – liechtensteiński piłkarz szwajcarskiego pochodzenia występujący na pozycji obrońcy lub pomocnika, reprezentant Liechtensteinu w latach 1999–2003. Kariera klubowa Wychowanek klubu FC Concordia Lausanne z rodzinnego miasta Lozanna w zachodniej Szwajcarii. W sezonie 1989/90 rozpoczął w tym zespole grę na poziomie seniorskim. W dalszej części kariery występował w innych amatorskich klubach z kantonu Vaud: FC Lutry, FC Stade-Lausanne-Ouchy, FC Echallens oraz FC Baulmes, w barwach którego zakończył grę w piłkę nożną. Kariera reprezentacyjna 18 sierpnia 1999 zadebiutował w reprezentacji Liechtensteinu prowadzonej przez Ralfa Loose w towarzyskim meczu z Bośnią i Hercegowiną w Vaduz (0:0). Ogółem w latach 1999-2003 rozegrał w drużynie narodowej 23 spotkania, nie zdobył żadnego gola. Życie prywatne Jest z pochodzenia Szwajcarem, paszport Liechtensteinu otrzymał dzięki pochodzeniu swojej babci. Z wykształcenia jest nauczycielem języka niemieckiego i geografii. Przypisy Linki zewnętrzne Frédéric Gigon w bazie EU-Football.info Reprezentanci Liechtensteinu w piłce nożnej Szwajcarscy piłkarze Ludzie urodzeni w Lozannie Urodzeni w 1973

3457960

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ja%C5%BAwin%20%28maj%C4%85tek%29

Jaźwin (majątek)

Jaźwin – majątek w powiecie mohylewskim (obecnie na Białorusi) opisany przez Romana Aftanazego w Dziejach rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej. Na mapie załączonej do tego tomu nie ma Jaźwina. Obecnie nie istnieje miejscowość o takiej lub podobnej nazwie w pobliżu Mohylewa. Historia Po II rozbiorze Polski w 1793 roku dobra te, wcześniej należące do Rzeczypospolitej, znalazły się na terenie Imperium Rosyjskiego. Wchodziły w skład rozległego klucza należącego do Sapiehów. W XIX wieku Jaźwin zakupili Nitosławscy, którzy byli właścicielami majątku do końca I wojny światowej. Dawny dwór W Jaźwinie znajdował się okazały dwór klasycystyczny. Historia jego powstania nie jest znana. Był to dwukondygnacyjny (w części środkowej) budynek o jedenasoosiowej elewacji. Część piętrowa była trzyosiowa, przylegał do niej portyk o czterech kolumnach w wielkim porządku podpierających balkon na I piętrze i trójkątny szczyt. Dwór znany jest z jednego zdjęcia wykonanego około 1914 roku i opublikowanego przez Aftanazego. Przypisy Opuszczone wsie na Białorusi Wsie w rejonie mohylewskim

3457961

https://pl.wikipedia.org/wiki/Pa%C5%82ac%20w%20Moczydlnicy%20Klasztornej

Pałac w Moczydlnicy Klasztornej

Pałac w Moczydlnicy Klasztornej – wybudowany pod koniec XVII w. w Moczydlnicy Klasztornej. Położenie Pałac położony jest we wsi w Polsce, w województwie dolnośląskim, w powiecie wołowskim, w gminie Wińsko. Historia Obiekt w ruinie jest częścią zespołu pałacowego, w skład którego wchodzą jeszcze: park z XVIII-XIX w.; kaplica grobowa z drugiej połowy XIX w. Przypisy Moczydlnica Klasztorna Pałace w województwie dolnośląskim

3457966

https://pl.wikipedia.org/wiki/Pa%C5%82ac%20w%20Piskorzynie

Pałac w Piskorzynie

Pałac w Piskorzynie – wybudowany w połowie XVIII w. w Piskorzynie. Położenie Pałac położony jest we wsi w Polsce, w województwie dolnośląskim, w powiecie wołowskim, w gminie Wińsko. Historia Obiekt jest częścią zespołu pałacowego, w skład którego wchodzi jeszcze park z połowy XIX w. Przypisy Pałace w województwie dolnośląskim Piskorzyna

3457967

https://pl.wikipedia.org/wiki/Margecany%20%28stacja%20kolejowa%29

Margecany (stacja kolejowa)

Margecany (słow. Železničná stanica Margecany) – stacja kolejowa w miejscowości Margecany, w kraju koszycki, na Słowacji. Znajduje się w centralnej części wsi, jako część dużego kompleksu stacyjnego. Krzyżują się tutaj ważne trasy kolejowe Żylina – Koszyce i Margecany – Červená Skala. Pierwotnie krzyżowała się tutaj Kolej Koszycko-Bogumińska i lokalną linią do Gelnica. Stacja została otwarta w dniu 12 marca 1872 roku, jako część linii Spišská Nová Ves - Kysak. Linie kolejowe 173 Margecany – Červená Skala 180 Żylina – Koszyce Linki zewnętrzne Informacje o stacji Stacje i przystanki kolejowe w kraju koszyckim

3457971

https://pl.wikipedia.org/wiki/Pa%C5%82ac%20w%20Lubi%C4%85%C5%BCu

Pałac w Lubiążu

Pałac w Lubiążu – wybudowany w 1699 w Lubiążu. Położenie Pałac położony jest we wsi w Polsce, w województwie dolnośląskim, w powiecie wołowskim, w gminie Wołów, przy przeprawie przez Odrę, 54 km od Wrocławia. Historia Obiekt jest częścią zespołu opactwa oo. cystersów – monumentalnego założenia barokowego z lat 1649-1739, jednego z największych i najcenniejszych tego typu w Europie; sekularyzowanego w 1810 r., zdewastowanego po 1945 r., w zakolu Odry i Brzeźnicy:, w skład którego wchodzą jeszcze: kościół klasztorny pw. NMP z końca XII w., przebudowany w latach 1270-1340, 1649-1715; klasztor z lat 1692-1710; kościół pw. św. Jakuba z około 1700 r.; budynek bramny z 1601 r., przebudowany w 1710 r.; szpital klasztorny z początku XVIII w.; kancelaria klasztorna z początku XVIII w.; budynek oficjalistów z początku XVIII w.; budynek rzemieślników z początku XVIII w.; wozownia z początku XVIII w.; browar i piekarnia z początku XVIII w., przebudowane w XIX w.; stodoła z końca XIX w.; budynek gospodarczy z 1915 w.; most z początku XVI w.; tereny ogrodów i cmentarzy. Przypisy Pałace w województwie dolnośląskim Opactwo Cystersów w Lubiążu

3457974

https://pl.wikipedia.org/wiki/Pa%C5%82ac%20w%20Mi%C5%82czu

Pałac w Miłczu

Pałac w Miłczu – wybudowany w XIX w. w Miłczu. Położenie Pałac położony jest we wsi w Polsce, w województwie dolnośląskim, w powiecie wołowskim, w gminie Wołów. Historia Obiekt jest częścią zespołu pałacowego, w skład którego wchodzi jeszcze park. Przypisy Pałace w województwie dolnośląskim Miłcz

3457977

https://pl.wikipedia.org/wiki/Pa%C5%82ac%20w%20Starym%20Wo%C5%82owie

Pałac w Starym Wołowie

Pałac w Starym Wołowie – wybudowany w XVIII w. w Starym Wołowie. Położenie Pałac położony jest we wsi w Polsce, w województwie dolnośląskim, w powiecie wołowskim, w gminie Wołów przy drodze z Wołowa do Wińska. Historia Obiekt jest częścią zespołu pałacowego, w skład którego wchodzi jeszcze park. Przypisy Pałace w województwie dolnośląskim Stary Wołów

3457981

https://pl.wikipedia.org/wiki/Siergiej%20Baszy%C5%82ow

Siergiej Baszyłow

Siergiej Wasiljewicz Baszyłow (ros. Сергей Васильевич Башилов, ur. 27 października 1923 w Kimrach, zm. 26 marca 2005 w Moskwie) - radziecki polityk, minister budownictwa przedsiębiorstw przemysłu ciężkiego ZSRR (1986). Rosjanin, od 1940 studiował w Moskiewskim Instytucie Inżynierów Transportu Kolejowego, 1941-1945 w Armii Czerwonej, następnie do 1950 kontynuował studia. Od 1947 w WKP(b), pracował w truście transportowym w obwodzie tiumeńskim, od 1952 główny inżynier zarządu trustu montażowo-budowlanego, od 1954 zarządca trustu "Irtyszlestransstroj" w Tiumeni, od 1958 szef zarządu budownictwa Sownarchozu w Tiumeni, od 1963 w Ministerstwie Budownictwa Rosyjskiej FSRR w Swierdłowsku, od 1967 w Ministerstwie Budownictwa Przedsiębiorstw Przemysłu Ciężkiego ZSRR, od 1976 szef wydziału Państwowego Komitetu Planowania (Gosplanu) ZSRR. Od grudnia 1979 minister budownictwa w Rejonach Dalekiego Wschodu i Zabajkala ZSRR, od czerwca 1983 przewodniczący Państwowego Komitetu ZSRR ds. Budownictwa, od stycznia do sierpnia 1986 minister budownictwa przedsiębiorstw przemysłu ciężkiego ZSRR, od sierpnia 1986 do kwietnia 1989 minister budownictwa w rejonach Uralu i Zachodniej Syberii ZSRR, następnie na emeryturze. 1981-1986 zastępca członka, a 1986-1990 członek KC KPZR. Deputowany do Rady Najwyższej ZSRR 10 i 11 kadencji. Odznaczenia Order Lenina (dwukrotnie) Order Rewolucji Październikowej Order Czerwonego Sztandaru Pracy (dwukrotnie) Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Bibliografia http://www.az-libr.ru/index.shtml?Persons&10S/7f954067/index (ros.) http://www.biograph.ru/index.php?option=com_content&view=article&id=89:bashilovsv&catid=20:industry&Itemid=29 (ros.) http://www.moscow-tombs.ru/2005/bashilov_sv.htm (ros.) Deputowani do Rady Najwyższej ZSRR X kadencji Deputowani do Rady Najwyższej ZSRR XI kadencji Radzieccy ministrowie Odznaczeni Orderem Czerwonego Sztandaru Pracy Odznaczeni Orderem Lenina Odznaczeni Orderem Rewolucji Październikowej Odznaczeni Orderem Wojny Ojczyźnianej I klasy Politycy KPZR Urodzeni w 1923 Zmarli w 2005 Pochowani na Cmentarzu Trojekurowskim w Moskwie

3457984

https://pl.wikipedia.org/wiki/Pa%C5%82ac%20w%20Straszowicach

Pałac w Straszowicach

Pałac w Straszowicach – wybudowany pod koniec XIX w. w Straszowicach. Położenie Pałac położony jest we wsi w Polsce, w województwie dolnośląskim, w powiecie wołowskim, w gminie Wołów. Historia Obiekt jest częścią zespołu pałacowego, w skład którego wchodzą jeszcze: park oraz komin - pozostałości piekarni. Przypisy Pałace w województwie dolnośląskim Straszowice

3457985

https://pl.wikipedia.org/wiki/Protestantyzm%20w%20Korei%20Po%C5%82udniowej

Protestantyzm w Korei Południowej

Protestantyzm w Korei Południowej jest obecny od lat 80. XIX wieku. Według Spisu Powszechnego w 2015 roku protestanci stanowią największą grupę religijną, wyprzedzając buddystów i katolików. Do protestantyzmu przyznaje się blisko 10 milionów i 20% mieszkańców Korei Południowej. Podobnie jak w innych krajach, protestantyzm w Korei Południowej jest rozdrobniony na mniejsze odłamy. Największy nurt stanowią, różne kościoły tradycji kalwinistycznej. Inne większe wyznania to: metodyści (3,3%), zielonoświątkowcy (2,7%), kościoły uświęceniowe (2,7%), baptyści (2%) i adwentyści dnia siódmego (0,5%). Historia Początki Część Koreańczyków mieszkających w północno-wschodnich Chinach i Japonii przyjęła protestantyzm na początku lat osiemdziesiątych XIX w. Wydarzenie to uznaje się za początek koreańskiego protestantyzmu. To koreańscy wierni przyczynili się do powstania Kościoła koreańskiego przed przybyciem europejskich misjonarzy i jako pierwsi przetłumaczyli Biblię z chińskiego na koreański. W 1885 roku do Korei przybył pierwszy misjonarz protestancki Horace Newton Allen, Amerykanin należący do Holenderskiego Kościoła Reformowanego. Niedługo potem przybyli pierwsi misjonarze metodystów. W 1901 r. założono w Pjongjang seminarium, będące dla Kościoła ośrodkiem studiów teologicznych nad kalwinizmem i centrum, z którego rozpowszechniano myśl reformowaną. Ponieważ misjonarze działali w okresie wielkich przemian w Joseon (historyczna nazwa Korei), ich działalność ewangelizacyjna wywarła wpływ na wielu koreańskich intelektualistów, skłaniając ich do przyjęcia protestantyzmu. Doktrynę misjonarzy można określić jako konserwatywny kalwinizm. W przypadku Korei kalwinizm dotarł do kraju jeszcze zanim przełożono i upowszechniono pisma Kalwina. 1907-1945 W 1910 roku w kraju było już ponad 150 tysięcy protestantów. W 1932 roku amerykański misjonarz, który uczestniczył w przebudzeniu na Azusa Street, w Los Angeles, wraz z Huh Heongiem (sekretarz Armii Zbawienia) ustanawiają pierwsze zgromadzenie zielonoświątkowe w Seulu. Chrześcijaństwo koreańskie, a w szczególności kalwinizm, przyczyniło się do emancypacji kobiet oraz zniesienia podziałów społecznych. W czasie zajęcia kraju i japońskiej okupacji, Japończycy prześladowali rozwijający się Kościół protestancki, który zakładał szkoły, dbając o podtrzymanie świadomości narodowej. 1945-obecnie Kapelan Armii Zbawienia zaprasza do Korei misjonarzy Zborów Bożych, którzy w 1953 roku zakładają osiem kościołów. W 1958 roku duchowni Zborów Bożych Cho Yonggi (później "Dawid") i Choi Jashil rozpoczęli kościół namiotowy, obecnie znany jako Kościół Pełnej Ewangelii Yoido. W 1988 roku Kościół Yoido staje się największym megakościołem na świecie, z ponad 500 tysięcy członków. W 1991 roku Koreańskie Zbory Boże podzieliły się na cztery denominacje. Do roku 2000, dziewięć z piętnastu największych mega-kościołów w Korei Południowej były charyzmatyczne lub zielonoświątkowe. W badaniach Instytutu Gallupa w latach 1980 i 1990 okazało się, że wyznania protestanckie mają większy odsetek młodych, miejskich, wykształconych i żeńskich członków kościoła niż inne koreańskie grupy religijne. Bibliografia Przypisy Chrześcijaństwo w Korei Południowej

3457986

https://pl.wikipedia.org/wiki/Leland%20%28Missisipi%29

Leland (Missisipi)

Leland – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Missisipi, w hrabstwie Washington. Przypisy Miasta w stanie Missisipi

3457989

https://pl.wikipedia.org/wiki/Pa%C5%82ac%20w%20Wo%C5%82owie

Pałac w Wołowie

Pałac w Wołowie – wybudowany w drugiej połowie XVIII w. w Wołowie. Położenie Pałac położony jest we mieście w południowo-zachodniej Polsce, w województwie dolnośląskim, w powiecie wołowskim, leżące na Wale Trzebnickim na Dolnym Śląsku. Historia Obiekt przebudowany w końcu XIX w. Przypisy Pałace w województwie dolnośląskim Zabytki w Wołowie

3457991

https://pl.wikipedia.org/wiki/Leland%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29

Leland (Karolina Północna)

Leland – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Brunswick. W latach 2010–2019 populacja miasta wzrosła o 72,9% do 23,5 tys. mieszkańców, co czyni Leland najszybciej rozwijającym się miastem w Karolinie Północnej. Jest częścią obszaru metropolitalnego Myrtle Beach. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3457992

https://pl.wikipedia.org/wiki/Gieorgij%20Karawajew

Gieorgij Karawajew

Gieorgij Arkadjewicz Karawajew (ros. Георгий Аркадьевич Караваев, ur. 3 kwietnia 1913 w Petersburgu, zm. 3 listopada 1994 w Moskwie) - radziecki polityk, minister budownictwa ZSRR (1967-1986), Bohater Pracy Socjalistycznej (1983). Od 1929 pracował w fabryce w Leningradzie, 1935 ukończył Leningradzki Instytut Inżynierów Transportu Wodnego i został inżynierem hydrotechnikiem, 1935-1936 odbywał służbę w Armii Czerwonej. Od 1936 inżynier i starszy inżynier na budowach w obwodzie archangielskim, od 1940 w WKP(b), od 1942 zastępca głównego inżyniera budownictwa zakładu aluminium NKWD ZSRR w Krasnoturjinsku, od 1943 szef działu Ludowego Komisariatu Budownictwa ZSRR w Charkowie, od 1945 szef działu zarządu trustu montażowo-budowlanego nr 44 Ministerstwa Budownictwa Przedsiębiorstw Maszynowych w Mikołajowie, 1951 zastępca ministra budownictwa przedsiębiorstw maszynowych ZSRR, od kwietnia 1954 I zastępca ministra budownictwa przedsiębiorstw przemysłu metalurgicznego i chemicznego ZSRR, od maja 1957 do 1959 zastępca przewodniczącego Sownarchozu w Swierdłowsku. Od 1960 do grudnia 1961 I zastępca przewodniczącego Państwowego Komitetu Rady Ministrów ZSRR ds. Budownictwa, od grudnia 1961 do października 1965 minister ZSRR, od marca 1963 I zastępca przewodniczącego Państwowego Komitetu ds. Budownictwa ZSRR, od października 1965 ponownie I zastępca przewodniczącego Państwowego Komitetu Rady Ministrów ZSRR ds. Budownictwa. Od lutego 1967 do stycznia 1986 minister budownictwa ZSRR, następnie na emeryturze. 1976-1986 członek KC KPZR, 1966-1989 deputowany do Rady Najwyższej ZSRR od 7 do 11 kadencji. Odznaczenia i nagrody Medal Sierp i Młot Bohatera Pracy Socjalistycznej (1983) Order Lenina (czterokrotnie) Order Rewolucji Październikowej Order Czerwonego Sztandaru Pracy (czterokrotnie) Nagroda Stalinowska (1950) I medale. Bibliografia http://www.warheroes.ru/hero/hero.asp?Hero_id=12216 (ros.) http://az-libr.ru/index.shtml?Persons&A0G/5cc69a0f/index (ros.) Bohaterowie Pracy Socjalistycznej Deputowani do Rady Najwyższej ZSRR Laureaci Nagrody Stalinowskiej Radzieccy ministrowie Odznaczeni Orderem Czerwonego Sztandaru Pracy Odznaczeni Orderem Lenina Odznaczeni Orderem Rewolucji Październikowej Politycy KPZR Urodzeni w 1913 Zmarli w 1994 Pochowani na Cmentarzu Trojekurowskim w Moskwie

3457995

https://pl.wikipedia.org/wiki/Broken%20Pieces

Broken Pieces

Broken Pieces – singiel fińskiej grupy muzycznej Apocalyptica promujący jej siódmy album studyjny zatytułowany 7th Symphony. Gościnnie w utworze zaśpiewała Lacey Sturm znana z występów w amerykańskim zespole Flyleaf. Piosenkę wyprodukowaną przez Howarda Bensona napisali Fiora Cutler, Guy Sigsworth oraz Eicca Toppinen. Wydawnictwo, w formie digital download ukazało się 22 października 2010 roku nakładem wytwórni muzycznej Sony Music Entertainment Germany GmbH. Do utworu powstał również teledysk, który wyreżyserowała Lisa Mann. Lista utworów Opracowano na podstawie materiału źródłowego. Notowania Przypisy Single wydane w roku 2010 Single Apocalyptiki

3457996

https://pl.wikipedia.org/wiki/Not%20Strong%20Enough

Not Strong Enough

Not Strong Enough – singel fińskiej grupy muzycznej Apocalyptica promujący jej siódmy album studyjny zatytułowany 7th Symphony. Gościnnie w utworze zaśpiewał Brent Smith znany z występów w amerykańskim zespole Shinedown. Piosenkę wyprodukowaną przez Howarda Bensona i Chrisa Lord-Alge napisała Diane Warren. Wydawnictwo, w formie digital download ukazało się 1 listopada 2010 roku nakładem wytwórni muzycznej Sony Music Entertainment Germany GmbH. 7 stycznia 2011 roku do sprzedaży w Stanach Zjednoczonych trafiła edycja, w której Smitha zastąpił wokalista zespołu Hoobastank – Douglas Robb. Zmiana była podyktowana problemami z zabezpieczaniem praw do udziału Smitha w projekcie, a związanego z wytwórnią Atlantic Records. Douglas Robb wystąpił również w teledysku do piosenki, który wyreżyserowała Lisa Mann. Jednakoż większą popularnością w USA cieszyła się wersja oryginalna, utwór uplasował się na 21. miejscu listy Billboard Mainstream Rock Songs. Lista utworów Notowania Uwagi Przypisy Single wydane w roku 2010 Single Apocalyptiki

3457997

https://pl.wikipedia.org/wiki/Northwest%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29

Northwest (Karolina Północna)

Northwest – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Brunswick. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3457999

https://pl.wikipedia.org/wiki/S.O.S.%20%28Anything%20But%20Love%29

S.O.S. (Anything But Love)

S.O.S. (Anything But Love) – singel fińskiej grupy muzycznej Apocalyptica promujący jej szósty album studyjny zatytułowany Worlds Collide. Gościnnie w utworze zaśpiewała Cristina Scabbia znana z występów we włoskim zespole Lacuna Coil. Piosenkę wyprodukowaną przez Jacoba Hellnera napisali Johnny Andrews i Eicca Toppinen. Wydawnictwo, w formie digital download ukazało się 17 października 2007 roku nakładem wytwórni muzycznej Sony Music Entertainment Germany GmbH. Do utworu powstał również teledysk który wyreżyserował Marko Mäkilaakso. Lista utworów Twórcy Przypisy Single wydane w roku 2007 Single Apocalyptiki

3458000

https://pl.wikipedia.org/wiki/I%20Don%E2%80%99t%20Care%20%28singel%20Apocalyptiki%29

I Don’t Care (singel Apocalyptiki)

I Don’t Care – singel fińskiej grupy muzycznej Apocalyptica promujący jej szósty album studyjny zatytułowany Worlds Collide. Gościnnie w utworze zaśpiewał Adam Gontier znany z występów w amerykańskim zespole Three Days Grace. Piosenkę wyprodukowaną przez Howarda Bensona napisali Max Martin, Adam Gontier oraz Eicca Toppinen. Do utworu powstał wideoklip, który wyreżyserowała Lisa Mann. Wydawnictwo, w formie digital download ukazało się 13 czerwca 2008 roku nakładem wytwórni muzycznej 20-20 Entertainment LLC. Lista utworów Twórcy Notowania Przypisy Single wydane w roku 2008 Single Apocalyptiki

3458001

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ocean%20Isle%20Beach

Ocean Isle Beach

Ocean Isle Beach – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Brunswick. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3458002

https://pl.wikipedia.org/wiki/Shadowmaker%20%28singel%29

Shadowmaker (singel)

Shadowmaker - singel fińskiej grupy muzycznej Apocalyptica promujący jej ósmy album studyjny pod tym samym tytułem. Utwór wyprodukowany przez Nicka Raskulinecza napisali Eicca Toppinen, Franky Perez oraz Johnny Andrews. Wydawnictwo w formie digital download ukazało się 18 grudnia 2014 roku nakładem wytwórni muzycznej Eleven Seven Music. Na płycie CD singel ukazał się 20 marca 2015 jako dodatek do niemieckiego czasopisma Sonic Seducer. Wydanie to zostało wzbogacone o utwór „Bring Them To Light” zarejestrowany na żywo w 2011 roku. Do tegoż pisma została dołączona ponadto edycja wydana na 7" płycie gramofonowej. Do piosenki powstało tzw. lyric video, które wyreżyserował D.W. Warren. Lista utworów Opracowano na podstawie materiału źródłowego. Przypisy Single wydane w roku 2015 Single Apocalyptiki

3458003

https://pl.wikipedia.org/wiki/Money%20Sucks%2C%20Friends%20Rule

Money Sucks, Friends Rule

Money Sucks, Friends Rule - debiutancki album studyjny amerykańskiego producenta muzyki elektronicznej Dillona Francisa. Przy tworzeniu albumu Francisowi pomagali m.in. DJ Snake, Twista, Martin Garrix oraz Brendon Urie z Panic! at the Disco. Album został wydany 27 października 2014 przez Mad Decent i Columbia Records. Lista utworów Notowania na listach Przypisy Albumy muzyczne wydane w roku 2014 Albumy Columbia Records Dillon Francis Albumy wyprodukowane przez Major Lazer

3458006

https://pl.wikipedia.org/wiki/Bartolo%20Col%C3%B3n

Bartolo Colón

Bartolo Colón (ur. 24 maja 1973) – dominikański baseballista występujący na pozycji miotacza. Przebieg kariery W czerwcu 1993 podpisał kontrakt jako wolny agent z Cleveland Indians i początkowo występował klubach farmerskich tego zespołu, między innymi w Buffalo Bisons, reprezentującym poziom Triple-A. W Major League Baseball zadebiutował 4 kwietnia 1997 w meczu przeciwko Anaheim Angels. Rok później po raz pierwszy zagrał w Meczu Gwiazd, w którym zanotował zwycięstwo. W czerwcu 2002 w ramach wymiany zawodników przeszedł do Montreal Expos, w którym występował do końca sezonu 2002. W styczniu 2003 został zawodnikiem Chicago White Sox, zaś w grudniu 2003 jako wolny agent podpisał kontrakt z Anaheim Angels. W sezonie 2005 po raz drugi w karierze wystąpił w All-Star Game, zaliczył najwięcej wygranych w American League (21) i otrzymał nagrodę Cy Young Award jako pierwszy zawodnik Angels od 1964 roku. W lutym 2008 został zawodnikiem Boston Red Sox, zaś w styczniu 2009 ponownie Chicago White Sox. W 2010 nie rozegrał żadnego spotkania z powodu kontuzji łokcia. W styczniu 2011 jako wolny agent podpisał kontrakt z New York Yankees, w którym występował przez sezon. 22 sierpnia 2012 podczas gry w Oakland Athletics został zawieszony na 50 meczów za stosowanie niedozwolonych środków dopingujących. W 2013 otrzymał po raz trzeci w karierze powołanie do AL All-Star Team, notując do przerwy spowodowanej Meczem Gwiazd 11 zwycięstw przy wskaźniku ERA 2,78. W grudniu 2013 podpisał dwuletni kontrakt wart 20 milionów dolarów z New York Mets. 8 sierpnia 2014 w meczu przeciwko Philadelphia Phillies zaliczył 200. zwycięstwo w MLB jako trzeci zawodnik pochodzący z Dominikany po Juanie Marichalu (1970) i Pedro Martínezie (2006). 7 maja 2016 w meczu przeciwko San Diego Padres zdobył pierwszego home runa w MLB po narzucie Jamesa Shieldsa. 17 listopada 2016 podpisał roczny kontrakt z Atlanta Braves. 7 lipca 2017 podpisał niegwarantowany kontrakt z Minnesota Twins. 18 lipca został powołany do składu Twins na mecz z New York Yankees. W lutym 2018 związał się niegwarantowaną umową z Texas Rangers. Nagrody i wyróżnienia Przypisy Dominikańscy baseballiści Baseballiści Cleveland Indians Baseballiści Montreal Expos Baseballiści Chicago White Sox Baseballiści Anaheim Angels Baseballiści Los Angeles Angels of Anaheim Baseballiści Boston Red Sox Baseballiści New York Yankees Baseballiści Oakland Athletics Baseballiści New York Mets Baseballiści Atlanta Braves Baseballiści Minnesota Twins Baseballiści Texas Rangers Uczestnicy World Baseball Classic 2006 Uczestnicy World Baseball Classic 2017 Urodzeni w 1973

3458008

https://pl.wikipedia.org/wiki/Dawid%20Rajzer

Dawid Rajzer

Dawid Jakowlewicz Rajzer (ros. Давид Яковлевич Райзер, ur. 12 stycznia 1904 w Kachowce, zm. 24 grudnia 1962 w Moskwie) – radziecki polityk, minister budownictwa przedsiębiorstw przemysłu ciężkiego ZSRR (1950-1953). Syn żydowskiego mieszczanina, od 1921 pracował w elektrowni, 1927 ukończył Odeski Instytut Politechniczny, od 1928 zastępca kierownika robót i zastępca głównego inżyniera na budowie fabryki w Mariupolu, od 1931 główny inżynier na różnych budowach, m.in. w Dnieprodzierżyńsku. Od 1936 w Ludowym Komisariacie Przemysłu Ciężkiego ZSRR, 1937-1939 zastępca szefa ds. budownictwa Głównego Zarządu Ludowego Komisariatu Przemysłu Obronnego ZSRR, od 1939 w WKP(b), 1939–1940 w Ludowym Komisariacie Przemysłu Stoczniowego ZSRR. Od 1940 zastępca ludowego komisarza czarnej metalurgii ZSRR, w 1946 I zastępca ludowego komisarza ds. budownictwa przedsiębiorstw przemysłu ciężkiego ZSRR, od marca 1946 zastępca ministra, a od 29 maja 1950 do 15 marca 1953 minister budownictwa przedsiębiorstw przemysłu ciężkiego ZSRR. Od 14 października 1952 do 17 października 1961 zastępca członka KC KPZR, od marca 1953 I zastępca ministra budownictwa ZSRR, od 19 kwietnia 1954 do 9 września 1957 minister budownictwa przedsiębiorstw przemysłu metalurgicznego i chemicznego ZSRR, 1957-1958 minister budownictwa Kazachskiej SRR, następnie na emeryturze. Od 1959 do śmierci doradca Państwowego Komitetu ds. Budownictwa Rady Ministrów ZSRR. Odznaczony czterema Orderami Lenina i Orderem Czerwonego Sztandaru Pracy. Pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym. Bibliografia http://www.az-libr.ru/index.htm?Persons&70B/b6310cc5/0001/7a5e31b3 (ros.) https://web.archive.org/web/20150418164414/http://novodevichiynecropol.narod.ru/08/rayzer_dya.htm (ros.) http://www.hrono.ru/biograf/bio_r/rayzer_david.php (ros.) http://az-libr.ru/index.htm?Persons&G09/7a5e31b3/index (ros.) http://www.knowbysight.info/RRR/04409.asp (ros.) Radzieccy ministrowie Odznaczeni Orderem Czerwonego Sztandaru Pracy Odznaczeni Orderem Lenina Pochowani na Cmentarzu Nowodziewiczym w Moskwie Politycy KPZR Radzieccy Żydzi Urodzeni w 1904 Zmarli w 1962

3458010

https://pl.wikipedia.org/wiki/Sandy%20Creek%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29

Sandy Creek (Karolina Północna)

Sandy Creek – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Brunswick. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3458011

https://pl.wikipedia.org/wiki/Tw%C3%B3rczo%C5%9B%C4%87%20Bohumila%20Hrabala

Twórczość Bohumila Hrabala

Czeska bibliografia Perlička na dně (opowiadania: Večerní kurs, Miláček, Staré zlaté časy, Fádní odpoledne, Smrt pana Baltisbergra, Emánek, Andělský voči, Podvodníci, Baron Prášil, Křtiny 1947, Pražské jesličky), 1963, 1964 (zawiera również U Zeleného stromu) Pábitelé (opowiadania: Jarmilka, Pan notář, Pohřeb, Bambini di Praga 1947, Pábitelé, Automat Svět, Chcete vidět zlatou Prahu?, Iontoforéza, Dáma s kaméliemi, Diamantové očko, Romance), 1964 (zawiera również O Pábitelích – część 1), 1964 (zawiera również: O Pábitelích – część 1, Štědrovečerní), 1969 (zawiera również: O Pábitelích – część 2, U Zeleného stromu, Štědrovečerní, Kopretina) Taneční hodiny pro starší a pokročilé, 1964, 1965 (zawiera również Na struně mezi kolíbkou a rakví) Ostře sledované vlaky, 1965 Inzerát na dům, ve kterém už nechci bydlet (opowiadania: Kafkárna, Divní lidé, Anděl, Ingot a ingoti, Zrada zrcadel, Prokopnutý buben, Krásná Poldi), 1965 (zawiera również O Inzerátu na dům…), 1967 Kopretina, 1965 Automat svět: výbor povídek (wybór opowiadań), 1966 (wybór z: Perlička na dně, Pábitelé oraz: U Zeleného stromu, Taneční hodiny pro starší a pokročilé) Toto město je ve společné péči obyvatel, 1967 Morytáty a legendy (opowiadania: Morytát, který napsali čtenáři, Legenda o Egonu Bondym a Vladimírkovi, Morytát o prasečích hodech, Legenda o Lamertzových jehlách, Květnový morytát aneb Byla noc tichá májová, Legenda o krásné Julince, Legenda o Kainovi, Morytát o Královně noci, Legenda zahraná na strunách…, Morytát o cestovatelích kolem světa, Morytát o zavraždění Anežky Hrůzové, Morytát o veřejné popravě, Post scriptum), 1968 Poupata (wybór opowiadań), 1970 (zawiera: Etudy, Slíční střelci, Zápisník snů, Slavná Wantochova legenda, Lichoběžník číslo dvě, Dům, který se osvěžoval bleskem, Filipojakubský den, Farizejové a zákoníci, Nelze utéci, Veliký život, Setkání a návštěvy, Trať číslo, Fádní stanice, Křtiny, Očekávej mě, Dětský dům, Veliký život, Lednová povídka, Únorová povídka, Bambino di Praga, Krásná Poldi, 3 zrcadla, První rapsodie, Druhá rapsodie, Láska, Monolog, Poema laureáta srpnové noci, Smrt chlupatýma krajkami…, Kateřinky, Zamilovaná, Amor a Psyché, Rituální vraždy, Expozé panu ministru informací, Jarmilka, Doslov k Poupatům), 1982 (wydanie zagraniczne – Kolonia, wybór z wyd. z 1970 oraz Všední hovor), 1992 (wybór z wyd. z 1970) Domácí úkoly: úvahy a rozhovory, 1970 (wybór) Obsluhoval jsem anglického krále, 1971 (II obieg), 1980 (wydanie zagraniczne – Kolonia), 1990 Něžný barbar, 1973 (II obieg), 1981 (wydanie zagraniczne – Kolonia), 1990 Postřižiny, 1974 (II obieg, zawiera również: Družička , Na prahu věčnosti, Variace na téma jedné slečny, Rukověť pábitelského učně), 1976 Městečko, kde se zastavil čas, 1974 (II obieg), 1978 (wydanie zagraniczne – Innsbruck), 1991 Adagio lamentoso, 1976 (II obieg) Příliš hlučná samota, 1977 (II obieg), 1978 (II obieg, zawiera również Adagio lamentoso), 1980 (wydanie zagraniczne – Kolonia), 1986 (II obieg, trzy wersje tekstu), 1989 (zawiera również: Adagio lamentoso, P. S. k Adagiu lamentoso) Tři teskné grotesky, 1978 (II obieg, zawiera: Etudy, které zbyly, Mrtvomat, Schizofrenické evangelium, Dovětek ke Třem teskným groteskám) Slavnosti sněženek (wybór opowiadań), 1978 (zawiera: Polomy v lese, Hostinec U Bernardýna, Pan Metek, Na zahrádce, Králíčci v křídle, Čekání na chleba, Maminčiny oči, Jeden dětský den, Mazánkův zázrak, Pan Kakra, Slavnost sněženek, Přátelé, Leli, Lucinka a Pavlína, Hostina – późniejszy wariant, Pan Iontek) Krasosmutnění, 1979 Každý den zázrak (wybór opowiadań), 1979 (wybór z: Perlička na dně, Pábitelé oraz: Jeden dětský den, Lucinka a Pavlína, Pan Metek, Pan Iontek, Hostina – późniejszy wariant, Postřižiny – rozdziały oznaczone tytułami redakcyjnymi, Krasosmutnění – fragmenty) Harlekýnovy miliony, 1981 Kluby poezie, 1981 Domácí úkoly z pilnosti, 1982 (wybór oraz Sešitek nerozlišující pozornosti) Městečko u vody, 1982 (zawiera: Postřižiny, Krasosmutnění, Harlekýnovy miliony) Hovory lidí (wybór opowiadań), 1984 (wybór z: Perlička na dně, Pábitelé oraz: Setkání, Taneční hodiny pro starší a pokročilé, Legenda o Lamertzových jehlách, Na zahrádce, Lucinka a Pavlína, Hostina – późniejszy wariant, Pan Iontek), 1989 (zawiera: Setkání, Večerní Praha) Zápisky z besedy v Radaru, 1985 (II obieg) Z deníku pábitele (wybór opowiadań), 1985 (II obieg, zawiera: Pražské pavlačové anegdoty, Drzý interview, Poetický zápisník, Morytát o prasečích hodech, Měsíčná noc, Zdivočelá kráva, Beatrice, Variace na krásnou slečnu, Autíčko, Adagio lamentoso, Věc Mesiáš, Paříci, Co je pravda v literatuře, Květnový morytát aneb Byla noc tichá májová, Leli, Pohádka, Bohumil Hrabal odpovídá na otázky Jaroslava Putíka, Barvotisky) Pražská ironie (wybór tekstów), 1986 (II obieg, zawiera: Pražské pavlačové anekdoty, Pražská ironie, Kdo jsem – fragmenty, wybór z Domácí úkoly z pilnosti, Love story) Sémantický zmatek: konfrontáž textů (wybór tekstów), 1986 (II obieg, zawiera: Sémantický zmatek, Rukověť pábitelského učně, Zápisky z besedy v Radaru, Růže a kopačky, wybór z Domácí úkoly: úvahy a rozhowory, Dvě stránky, Staré noviny, Pane Seiferte, Akademický slib vykonán, Imaginární rozhovor, Pepíku, Jírovy koláže, Klavírní výtah) Životopis trochu jinak, 1986 (II obieg, zawiera: Předmluva – fragment, Život není žádná pohádka, Životopis trochu jinak, Reakce na Harlekýnovy miliony, Anonymní dopis) Život bez smokingu (wybór opowiadań), 1986 (zawiera: Božské děti, Život bez smokingu, Autíčko, Rukověť pábitelského učně, Dandy v montérkách, Kdo jsem – fragmenty, Moje Libeň, Proč píšu?) Proluky, 1986 (wydanie zagraniczne – Toronto), 1986 (II obieg), 1991 Svatby v domě, 1986 (II obieg), 1987 (wydanie zagraniczne – Toronto), 1991 Vita nuova, 1986 (II obieg), 1987 (wydanie zagraniczne – Toronto), 1991 Schizofrenické evangelium, 1987 (II obieg), 1990 (zawiera również: Utrpení starého Wertera, Kain, Lednová povídka, Únorová povídka, Protokol aneb Příspěvek k renesanci, sepsaný s mým strýcem Josefem) Kličky na kapesníku, 1987 (II obieg), 1990 (zawiera również Maska a tvář) Atomová mašina značky Perkeo (wybór opowiadań), 1987 (II obieg, zawiera: Tento soubor textů, Schizofrenické evangelium, Exploze Gabriel, Made in Czechoslovakia, Blitzkrieg, Protokol aneb Příspěvek k renesanci, sepsaný s mým strýcem Josefem, Akademická cantata, Co je poezie?, Noci, noci, básnické noci, Realistický sonnet, Poéma laureáta srpnové noci 1951 – I część, Luna září, Poéma laureáta srpnové noci 1951 – II część, Smrt chlupatýma krajkami…, Kateřinky, Amor a Psyché, Rituální vraždy, Šípková Růženka bude probuzena láskou, 15. dubna, Kominík a jeptiška, Zbohatlice, Zbohatlice – wariant Zrcadlo 5, Mezi bílou a černou koulí, Noc a den u Modré hvězdy, Příjmám ji denně podobojí, Pohled z okna, Díkuvzdání vynálezci, Proutek se dotknul května, Hodina dějepisu, Já pravím nic a něco, Dobrý den, Dívka a podzim, Moderní legenda, Etudy, které zbyly, Mrtvomat, Jeden všední den, Atomová mašina značky Perkeo, Romantici, Velká cena, Stůl, kterému chybí noha), 1991 (zawiera wybór z wyd. z 1987 oraz wybór z Listopadový uragán) Básnění, 1987 (II obieg, zawiera: Ztracená ulička, Barvotisky, P. F. 1985, Adagio lamentoso) Naivní fuga, 1987 (II obieg) Stůl, kterému chybí noha, 1987 (II obieg) Romantici, 1987 (II obieg) Protokol aneb Příspěvek k renesanci, sepsaný s mým strýcem Josefem, 1987 (II obieg) Můj svět (wybór opowiadań), 1988 (wybór z: Perlička na dně, Pábitelé, Inzerát na dům, ve kterém už nechci bydlet oraz: Obrazy, ze kterých žiji, Rukověť pábitelského učně, Polomy v lese, Přátelé, Maminčiny oči, Slavnost sněženek, Pan Kakra, Autíčko, Hostina – późniejszy wariant, Proč píšu?) Dramatizace Hlučné samoty, 1988 (II obieg, teatralne i filmowe wersje Příliš hlučná samota) Životopis trochu jinak: pásmo, 1988 (II obieg, zawiera fragmenty Kličky na kapesníku) Tři novely, 1989 (zawiera: Ostře sledované vlaky, Taneční hodiny pro starší a pokročilé, Obsluhoval jsem anglického krále) Chcete vidět zlatou Prahu? (wybór opowiadań), 1989 (wybór z: Perlička na dně, Pábitelé, Inzerát na dům, ve kterém už nechci bydlet oraz opowiadanie Láska) Amerika začala u Zlatýho tygra, 1989 (II obieg, zawiera: Z besedy na stanfordské univerzitě, Rozhovor pro Hlas Ameriky, Rozhovor pro Československý rozhlas) Listopadový uragán, 1990 Bambino di Praga - Barvotisky - Krásná Poldi, 1990 (zawiera również Krásná Poldi) Kouzelná flétna, 1990 (wybór z Listopadový uragán) Kdo jsem, 1990 Totální strachy, 1990 (fragment z Ponorné říčky) Krajina/y Bohumila Hrabala, 1990 (fragmenty z tekstów Bohumila Hrabala wybrał Karel Dostál) Ponorné říčky, 1991 (zawiera również Svoboda od čeho? Svoboda k čemu?) Růžový kavalír, 1991 (zawiera również: Z besedy na stanfordské univerzitě, Rozhovor pro Hlas Ameryki, Rozhovor pro Československý rozhlas, Vinárna U Křižovníků, Rozhovor ve Skotsku, Cikánská rapsodie) Ztracená ulička, 1991 Slavná Wantochova legenda, 1991 Aurora na mělčině, 1992 (zawiera również Naivní fuga) Městečko, kde se zastavil čas - Něžný barbar - Příliš hlučná samota, 1992 Křik, 1992 (zawiera Naivní fuga) Večerníčky pro Cassia, 1993 Pražské pavlačové anegdoty (opowiadania: Pražské pavlačové anegdoty: úvodní esej, Pavlačová zima, Pavlačové jaro, Pavlačové léto, Pavlačový podzim), 1994 Já si vzpomínám jen a jen na slunečné dny, 1998 Sebrané spisy Bohumila Hrabala: [tom 1] Básnění (do druku przygotował Miroslav Červenka), 1992 [tom 2] Židovský svícen (do druku przygotowali Karel Dostál i Václav Kadlec, 1991 [tom 3] Jarmilka (do druku przygotowali Karel Dostál i Václav Kadlec), 1992 [tom 4] Pábení (do druku przygotowała Jiřina Zumrová), 1993 [tom 5] Kafkárna (do druku przygotowali Karel Dostál, Claudio Poeta i Václav Kadlec), 1994 [tom 6] Obrazy v hlubině času (do druku przygotowała Jiřina Zumrová), 1994 [tom 7] Obsluhoval jsem anglického krále (do druku przygotowali Karel Dostál i Václav Kadlec), 1993 [tom 8] Rukověť pábitelského učně (do druku przygotowali Karel Dostál i Václav Kadlec), 1993 [tom 9] Hlučná samota (do druku przygotował Milan Jankovič), 1994 [tom 10] Nymfy v důchodu (do druku przygotowała Milada Chlíbcová), 1994 [tom 11] Svatby v domě (do druku przygotowali Jaroslava Janáčková, Milada Chlíbcová, Milan Jankovič i Václav Kadlec), 1995 [tom 12] Kdo jsem (do druku przygotowali Karel Dostál i Václav Kadlec), 1995 [tom 13] Dopisy Dubence (do druku przygotowali Karel Dostál i Václav Kadlec), 1995 [tom 14] Pojízdná zpovědnice (do druku przygotowali Karel Dostál i Václav Kadlec), 1996 [tom 15] Domácí úkoly (do druku przygotowali Karel Dostál, Vladimír Gardavský, Claudio Poeta i Václav Kadlec), 1995 [tom 16] Naivní fuga (do druku przygotowali Karel Dostál i Václav Kadlec), 1995 [tom 17] Kličky na kapesníku (do druku przygotowali Vladimír Gardavský, Claudio Poeta i Václav Kadlec), 1996 [tom 18] Ze zápisníku zapisovatele (do druku przygotowali Vladimír Gardavský, Claudio Poeta i Václav Kadlec), 1996 [tom 19] Dodatky, rejstříky, bibliografie (do druku przygotowali Claudio Poeta i Václav Kadlec), 1997 Utwory Bohumila Hrabala przetłumaczone na język polski (kolejność według Sebrané spisy Bohumila Hrabala) [tom 1]: Ze zbioru Ztracená ulička ukazały się: Kolekce není. Mathias – Kolekcji nie ma. Mathias (tłum. Piotr Godlewski): Zápisník snů – Notatnik snów (tłum. Józef Waczków) Slíční střelci – Strzelcy malowani (tłum. Józef Waczków) [tom 2]: Kain – Kain: opowiadanie egzystencjonalne (tłum. Józef Waczków) Dům, který se osvěžoval bleskem – Dom, który orzeźwiał się błyskawicą (tłum. Józef Waczków) Filipojakubský den – Dzień świętojański (tłum. Józef Waczków) Slavná Wantochova legenda – Słynna legenda Wantochowa (tłum. Józef Waczków) Veliký život – Wielkie życie (tłum. Józef Waczków) Utrpení starého Werthera – Cierpienia starego Wertera (tłum. Józef Waczków) Bambino di Praga – Bambino di Praga: epos (tłum. Józef Waczków), Strzępy poetyckiego elementarza, cz. I i II [fragm.] (tłum. Andrzej Czcibor-Piotrowski) Krásná Poldi – Strzępy poetyckiego elementarza, cz. III i IV [fragm.] (tłum. Andrzej Czcibor-Piotrowski) [tom 3]: Schizofrenické evangelium – Schizofreniczna ewangelia (tłum. Józef Waczków) Lednová povídka – Opowiadanie styczniowe (tłum. Jan Stachowski), Opowiadanie styczniowe (tłum. Józef Waczków) Únorová povídka – Opowiadanie lutowe (tłum. Jan Stachowski), Opowiadanie lutowe (tłum. Józef Waczków) Exploze Gabriel – Eksplozja Gabriel (tłum. Józef Waczków) Made in Czechoslovakia – Made in Czechoslovakia (tłum. Józef Waczków) Blitzkrieg – Blitzkrieg (Błyskawica) (tłum. Józef Waczków) Jarmilka – Jarmilka. Dokument (tłum. Jan Stachowski), Jarmilka. Dokument (tłum. Józef Waczków) Protokol aneb Příspěvek k renesanci, sepsaný s mým strýcem Josefem – Protokół, czyli przyczynek do renesansu spisany wspólnie z moim stryjem Józefem (tłum. Józef Waczków) Setkání a návštěvy – Spotkania i odwiedziny (tłum. Józef Waczków) Trať číslo 23a – Trasa numer 23a (tłum. Józef Waczków) Fádní stanice – Nuda na stacji (tłum. Jacek Baluch) Symposion – Sympozjon (tłum. Józef Waczków) Jeden všední den – Jeden powszedni dzień (tłum. Janusz Anderman), Pewien zwykły dzień (tłum. Anna Karel [Halina Kuligowska]), Jeden zwyczajny dzień (tłum. Andrzej Sławomir Jagodziński), Zwyczajny dzień (tłum. Andrzej Sławomir Jagodziński) Romantici – Romantycy (tłum. Józef Waczków) Láska – Miłość (tłum. Józef Waczków) Setkání – Spotkanie (tłum. Andrzej Czcibor-Piotrowski) [tom 4]: Ze zbioru Perlička na dně ukazały się: Večerní kurs – Wieczorna lekcja jazdy (tłum. Andrzej Czcibor-Piotrowski), Wieczorna jazda (tłum. Mirosław Śmigielski) Miláček – Kochaś (tłum. Jan Stachowski), Pupil (tłum. Jan Stachowski) Staré zlaté časy – Dawne złote czasy (tłum. Jan Stachowski) Fádní odpoledne – Leniwe popołudnie (tłum. Jan Stachowski), Śnięte popołudnie (tłum. Józef Waczków) Smrt pana Baltisbergra – Śmierć pana Baltisbergera (tłum. Cecylia Dmochowska) Emánek – Emanek (tłum. Emilia Witwicka) Andělský voči – Oczy serafina (tłum. Edward Madany) Podvodníci – Aferzyści (tłum. Jan Stachowski), Blagierzy (tłum. Jan Stachowski) Baron Prášil – Baron Münchhausen (tłum. Emilia Witwicka) Křtiny 1947 – Chrzciny 1947 (tłum. Emilia Witwicka), Chrzciny 1947 (tłum. Andrzej Czcibor-Piotrowski) Pražské jesličky – Praskie jasełka (tłum. Helena Gruszczyńska-Dębska) Ze zbioru Pábitelé ukazały się: Jarmilka – Jarmilka (tłum. Helena Gruszczyńska-Dębska) Pan notář – Pan rejent (tłum. Helena Gruszczyńska-Dębska) Pohřeb – Pogrzeb (tłum. Andrzej Czcibor-Piotrowski), Pogrzeb (tłum. Mirosław Śmigielski) Bambini di Praga 1947 – Bambini di Praga 1947 (tłum. Andrzej Czcibor-Piotrowski), Bambini di Praga 1947 (tłum. Mirosław Śmigielski) Pábitelé – Bawidułki (tłum. Cecylia Dmochowska), Pabitele (tłum. Mirosław Śmigielski) Automat Svět – Bar Świat (tłum. Edward Madany) Chcete vidět zlatou Prahu? – Chce pan widzieć Złotą Pragę? (tłum. Helena Gruszczyńska-Dębska) Iontoforéza – Jontoforeza (tłum. Jan Stachowski) Dáma s kaméliemi – Dama kameliowa (tłum. Jan Stachowski) Diamantové očko – Diamentowe oczko (tłum. Edward Madany) Romance – Cygańska romanca (tłum. Andrzej Czcibor-Piotrowski), Romanca (tłum. Zofia Jędrzejowska-Waszczuk), Romanca (tłum. Mirosław Śmigielski) U Zeleného stromu – „Pod Zielonym Drzewem” (tłum. Helena Gruszczyńska-Dębska) Kopretina - Złocieńka (tłum. Wojciech Soliński) [tom 5]: Taneční hodiny pro starší a pokročilé – Lekcje tańca dla starszych i zaawansowanych (tłum. Andrzej Czcibor-Piotrowski) Ostře sledované vlaky – Pociągi pod specjalnym nadzorem (tłum. Andrzej Czcibor-Piotrowski) Inzerát na dům, ve kterém už nechci bydlet – Sprzedam dom, w którym już nie chcę mieszkać (tłum. Janusz Anderman, Tadeusz Lis): Kafkárna – Kafkiada (tłum. Cecylia Dmochowska), Zupełny Kafka Divní lidé – Dziwni ludzie Anděl – Anioł Ingot a ingoti – Odlew i odlewy Zrada zrcadel – Zdrada luster Prokopnutý buben – Rozpirzony bęben (tłum. Józef Waczków), Rozwalony bęben Krásná Poldi – Piękna Poldi Morytáty a legendy – Pieśni dziadowskie i legendy (tłum. Andrzej Czcibor-Piotrowski): Morytát, který napsali čtenáři – Krwawa ballada, którą napisali czytelnicy (tłum. Emilia Witwicka), Pieśń dziadowska, którą napisali czytelnicy Legenda o Egonu Bondym a Vladimírkovi – Legenda o Egonie Bondym i Vladimírku [fragm.] (tłum. Jakub Pacześniak), Legenda o Egonie Bondym i o Włodeczku Morytát o prasečích hodech – Pieśń dziadowska o uczcie na świniobiciu Legenda o Lamertzových jehlách – Legenda o igłach Lamertza Květnový morytát aneb Byla noc tichá májová – Dziadowska pieśń majowa, czyli była majowa cicha noc Legenda o krásné Julince – Legenda o pięknej Julci Legenda o Kainovi – Legenda o Kainie Morytát o Královně noci – Pieśń dziadowska o królowej nocy Legenda zahraná na strunách… – Legenda zagrana na strunach rozpiętych między kołyską a trumną Morytát o cestovatelích kolem světa – Pieśń dziadowska o podróżnikach dookoła świata Morytát o zavraždění Anežky Hrůzové – Pieśń dziadowska o zamordowaniu Agnieszki Grozówny Morytát o veřejné popravě – Pieśń dziadowska o egzekucji publicznej Post scriptum – Postscriptum Ze zbioru Etudy ukazały się: Tvoření – Tworzenie (tłum. Maria Bogdańska) Rackové – Mewy (tłum. Maria Bogdańska) [tom 6]: Postřižiny – Postrzyżyny (tłum. Andrzej Czcibor-Piotrowski) Městečko, kde se zastavil čas – Miasteczko, gdzie się zatrzymał czas [fragm.] (tłum. Krystyna Moćko), Miasteczko, w którym czas się zatrzymał (tłum. Piotr Godlewski) Něžný barbar – Czuły barbarzyńca: teksty pedagogiczne (tłum. Aleksander Kaczorowski): [tom 7]: Obsluhoval jsem anglického krále – Obsługiwałem angielskiego króla (tłum. Franciszek A. Bielaszewski), Obsługiwałem angielskiego króla (tłum. Maciej Prażak [Jan Stachowski]) [tom 8]: Hostinec U Bernardýna – Gospoda „Pod Bernardynem” (tłum. Jan Stachowski) Měsíčná noc – Księżycowa noc (tłum. Jan Stachowski), Noc księżycowa (tłum. Andrzej Czcibor-Piotrowski) Pan Metek – Pan Metek (tłum. Jan Stachowski) Zdivočelá kráva – Wściekła krowa (tłum. Andrzej Czcibor-Piotrowski), Wściekła krowa (tłum. Jan Stachowski) Králíčci v křídle – Fortepian i króliki (tłum. Jan Stachowski) Jumbo – Jumbo (tłum. Jan Stachowski) Nejkrásnější oči – Najpiękniejsze oczy (tłum. Jan Stachowski) Mazánkův zázrak – Cud numer dwa (tłum. Jan Stachowski) Slavnost sněženek – Święto przebiśniegu (tłum. Jan Stachowski) Přátelé – Przyjaciele (tłum. Jan Stachowski) Školení – Złota kiełbasa (tłum. Jan Stachowski) Leli – Leli (tłum. Jan Stachowski) Dětský den – Dzień Dziecka (tłum. Jan Stachowski) Beatrice – Beatrycze (tłum. Jan Stachowski), Beatrycze (tłum. Stanisław Góra), Siostra Beatrycze (tłum. Andrzej Czcibor-Piotrowski) Lucinka a Pavlína – Koty i ludzie (tłum. Jan Stachowski) Hostina – Uczta (tłum. Jan Stachowski) Variace na krásnou slečnu – Wariacje na temat pięknej dziewczyny (tłum. Andrzej Czcibor-Piotrowski), Wariacje na temat pięknej panny (tłum. Jan Stachowski) Pan Iontek – Pan Iontek (tłum. Jan Stachowski) Vlasy jako Pivarník – Włosy uroczne (tłum. Jan Stachowski) Rukověť pábitelského učně – Vademecum bawidulskiego praktykanta (tłum. Jan Stachowski), Vademecum bawidulskiego ucznia (tłum. Maria Janusz) Družička – Druhna (tłum. Andrzej Czcibor-Piotrowski) Polomy v lese – Punkt zerowy (tłum. Jan Stachowski) Čekání na chleba – Czekając na chleb (tłum. Jan Stachowski) Na zahrádce – W ogródku (tłum. Jan Stachowski) Maminčiny oči – Najpiękniejsze oczy (tłum. Jan Stachowski) Jeden dětský den – Dzień Dziecka (tłum. Jan Stachowski) Pan Kakra – Pan Kakra (tłum. Jan Stachowski) Hostina [późniejszy wariant] – Uczta (tłum. Jan Stachowski) Adagio lamentoso – Adagio lamentoso (tłum. Józef Waczków), Adagio lamentoso (tłum. Piotr Godlewski) [tom 9]: Příliš hlučná samota – Zbyt głośna samotność (tłum. Paweł Heartman [Piotr Godlewski]) [tom 10]: Krasosmutnění – Taka piękna żałoba (tłum. Andrzej Czcibor-Piotrowski) Harlekýnovy miliony – Skarby świata całego (tłum. Andrzej Czcibor-Piotrowski) [tom 11]: Svatby v domě – Wesela w domu (tłum. Paweł Heartman [Piotr Godlewski]), Wesela w domu: czytadełko dla dziewcząt (tłum. Piotr Godlewski) Vita nuova – Vita nuova: obrazki (tłum. Piotr Godlewski) Proluky – Puste miejsca na plomby [fragm.] (tłum. Witold Nawrocki), Przerwy w zabudowie (tłum. Paweł Heartman [Piotr Godlewski]), Prześwity [fragm.] (tłum. Piotr Godlewski), Przerwy (tłum. Piotr Godlewski) [tom 12]: Život bez smokingu – Życie bez smokingu (tłum. Andrzej Babuchowski) Božské děti – Dzieci boże (tłum. Jan Stachowski) Autíčko – Auteczko: ballada (tłum. Jakub Pacześniak) Dandy v montérkách – Dandys w drelichu (tłum. Jan Stachowski) Moje Libeň – Moja Libeń (tłum. Aleksander Kaczorowski) Kdo jsem – Kim jestem (tłum. Andrzej Sławomir Jagodziński), Gawęda knajpiana [fragm. - część cz. 1] (tłum. Jan Stachowski), Urlop [fragm. - cz. 6] (tłum. Andrzej Babuchowski) Ze zbioru Proč píšu ukazały się: Předmluva – Odnaleziona ósemka (tłum. Aleksander Kaczorowski) Proč píšu? – Dlaczego piszę (tłum. Michał Kłos), Dlaczego piszę? (tłum. Andrzej Babuchowski) O Pábitelích – O pabitelach (tłum. Jan Stachowski) Zpráva o pitvě vlastní mrtvoly – Protokół z sekcji własnych zwłok (tłum. Jan Stachowski) [tom 13]: Listopadový uragán – Listopadowy huragan (tłum. Andrzej Czcibor-Piotrowski): Kouzelná flétna – Czarodziejski flet (tłum. Józef Waczków), Flet czarodziejski (tłum. Paweł Heartman [Piotr Godlewski]), Zaczarowany flet Potopená katedrála – Zatopiona katedra (tłum. Michał Kłos), Zatopiona katedra (tłum. Zofia Tarajło-Lipowska), Zatopiona katedra Veřejná sebevražda – Publiczne samobójstwo Několik vět – Kilka zdań Třínohý kůň na dostihové dráze – Koń o trzech nogach na torze wyścigowym Greyhound story – Greyhound story Bílý koníček – Biały konik Listopadový uragán – Listopadowy huragan Živoucí řetězy – Żywe łańcuchy Na doraz – Aż do końca Ponorné říčky – Podziemne rzeczki (tłum. Andrzej Czcibor-Piotrowski): Osm a půl – Osiem i pół Svět a kalhoty Samuela Becketta – Świat i spodnie Samuela Becketta Mešuge stunde – Meszuge Stunde Ponorné říčky – Podziemne rzeczki Zakřiknuté krásky – Nieśmiałe ślicznotki Cassius v emigraci – Cassius na emigracji Písečný kocour – Płowe kocisko Že jsme radši nevyhořeli – Że też się raczej nie spaliliśmy Zlatá větev – Złota gałąź To bylo tenkrát na ostrově Capri – „Pamiętasz Capri, to nasze spotkanie…” Totální strachy –Nic, tylko strach Růžový kavalír – Różowy kawaler (tłum. Katarzyna Kępka): Štědrý den – Wigilia Věže zasažené bleskem – Wieże rażone piorunem Veselé velikonoce – Wesołe Święta Wielkanocne'''' Pohádka o Zlaté Praze – Bajka o Złotej Pradze (tłum. Jan Stachowski), Bajka o Złotej Pradze Toť schizofrenické – Tak to schizofreniczne Růžový kavalír – Różowy kawaler Kůň truhláře Bárty – Koń stolarza Bárty Praha, město utajených infarktů – Praga, miasto utajonych zawałów Modrý pokoj – Niebieski Pokój Pogrom – Pogrom To, co zbylo – To, co zostało[tom 14]: Aurora na mělčině – Aurora na mieliźnie (tłum. Maciej Falski)): Veselé vánoce – Wesołych świąt Aurora na mělčině – Aurora na mieliźnie Březnové idy – Idy marcowe Krásná Anežka – Piękna Anežka Dubnové idy – Idy kwietniowe Květnové idy – Idy majowe Den otevřených dveří – Dzień otwartych drzwi Červnové idy – Idy czerwcowe Červencové idy – Aurora na mieliźnie [bez 2 ostatnich akapitów] (tłum. Andrzej Sławomir Jagodziński), Idy lipcowe Srpnový morytát – Sierpniowe krwawe historyjki I naše chyby jsou dokonalé – Nasze błędy też są doskonałe US Open 92 – US Open 92 Epilog – Aurora na mieliźnie [fragm. - 2 ostatnie akapity] (tłum. Andrzej Sławomir Jagodziński), Epilog (tłum. Andrzej Czcibor-Piotrowski), Epilog Večerníčky pro Cassia – Dobranocki dla Cassiusa (tłum. Andrzej Czcibor-Piotrowski): Večerníček pro Cassia – Dobranocka dla Cassiusa Magna charta 92 – Magna Charta 92 Vánoční večerníček – Dobranocka na Boże Narodzenie Svátek mláďátek – Święto Niewiniątek Večerníček na zlatou neděli – Dobranocka na Niedzielę Pięćdziesiątnicy Česká rapsodie – Czeska rapsodia Česká republiko, dobrý den – Dzień dobry, Republiko Czeska Love story – Love story Premiéra – Premiera Kočičí šibřinky aneb Zpověď bez rozhřešení – Kocia maskarada, czyli spowiedź bez rozgrzeszenia Inaugurace a vnitřní monolog – Inauguracja i monolog wewnętrzny Krajina v zimním hávu – Krajobraz w szacie zimowej Modrý pondělí – Szewski poniedziałek A havran krák už nikdykrát – Kruk zakrakał: „Nigdy już” Sacre du printemps – Sacre du Printemps Happy end – Happy end Balony mohou vzlétnout – Balony mogą wzlecieć (tłum. Katarzyna Kępka-Falska i Maciej Falski): Hořící vajgly v uchu – Pet żarzący się w uchu Zavražděný kohout – Zabity kogut I balony mohou vzlétnout – I balony mogą wzlecieć Velké ceny – Wielkie nagrody Ubili koníčka ubili – Ubili konika, ubili (tłum. Jakub Pacześniak), Zabili konika, zabili La transmontana – La transmontana Hovořil jsem s panem prezidentem Mitterrandem – Rozmawiałem z panem prezydentem Mitterandem Partnerství pro mír aneb Čekání na Godota – Partnerstwo dla pokoju albo czekając na Godota (tłum. Jan Stachowski), Partnerstwo dla Pokoju albo czekanie na Godota Usměvavý Apollon. A v pravé poledne – Uśmiechający się Apollo. I w samo południe Intimní toaleta žen – Intymna toaleta kobiet The fascination – The fascination'' Delirantní video – Deliryczne wideo (tłum. Piotr Godlewski), Deliryczne wideo[tom 15]: Ze zbioru Domácí úkoly: úvahy a rozhovory ukazały się: Jakpak se člověk stane spisovatelem? - Jak człowiek zostaje pisarzem (tłum. Przemysław Dakowicz) Na struně mezi kolíbkou a rakví – Na strunie między kołyską a trumną (tłum. Maria Janusz)O výjezdních doložkách – O klauzulach wyjazdowych (tłum. Aleksander Kaczorowski) Ze zbioru Domácí úkoly z pilnosti ukazały się: Interview pro Maďarsko a vůbec – Grozy wojenne (tłum. Aleksander Kaczorowski) Rozhovor sám se sebou – O Brunonie Schulzu, cz. I [fragm.] (tłum. Józef Zarek), Piękna rupieciarnia (tłum. Aleksander Kaczorowski) Sémantický zmatek – Semantyczny zamęt (tłum. Andrzej Sławomir Jagodziński i Aleksander Kaczorowski): [tom 16]: Naivní fuga – Fuga naiwna (tłum. Maciej Falski) [tom 17]: Kličky na kapesníku – Tragizm i humor to bliźnięta [fragm.] (tłum. Piotr Godlewski), Jestem dzieckiem epoki [fragm.] (tłum. Jan Stachowski), O Brunonie Schulzu, cz. II [fragm.] (tłum. Józef Zarek), Drybling Hidegkutiego, czyli rozmowy z Hrabalem: rozmawia László Szigeti (tłum. Aleksander Kaczorowski) Rozhovor ve Skotsku – Rozmowa z Janem Čulíkiem, Glasgow, maj 1991 (tłum. Katarzyna Kępka) Beseda v restauraci Hájenka – Spotkanie autorskie w restauracji „Leśna” (tłum. Jan Stachowski) Z besedy na stanfordské univerzitě – Ze spotkania na Uniwersytecie w Stanford 25.04.1989 (tłum. Katarzyna Kępka) Rozhovor pro Hlas Ameriky – „Głos Ameryki”, 3 maja 1989 (tłum. Katarzyna Kępka) Rozhovor pro Československý rozhlas – Radio Czechosłowackie, maj 1989 (tłum. Katarzyna Kępka) Vinárna U Křižovníků – Winiarnia „U Krzyżowników”, czerwiec, 1991 (tłum. Katarzyna Kępka) [tom 18]: Bohumil Hrabal uvádí… – [fragment bez tytułu] (tłum. Andrzej Czcibor-Piotrowski) Co to je hospoda… – Czym jest knajpa (tłum. Jan Stachowski) Cikánská rapsodie – Cygańska rapsodia (tłum. Katarzyna Kępka), Cygańska rapsodia (tłum. Andrzej Czcibor-Piotrowski) [* * *] Já si vzpomínám jen a jen na slunečné dny: z rukopisné pozůstalosti – Pamiętam jedynie dni słoneczne: ze spuścizny rękopiśmiennej (tłum. Piotr Godlewski) Polska bibliografia Więcej niż miłość: opowiadania czeskie (zawiera opowiadanie Pogrzeb), 1964 Czternaście opowiadań czeskich i słowackich (zawiera opowiadanie Chrzciny 1947), 1966 Lekcje tańca dla starszych i zaawansowanych, 1967 (zawiera również Bambini di Praga 1947), 1991 (zawiera również: Postrzyżyny, Taka piękna żałoba, Skarby świata całego), 2003 Bar Świat (wybór opowiadań: Wieczorna lekcja jazdy, Baron Münchhausen, Pogrzeb, Cygańska romanca, Bawidułki, Bar Świat, Jarmilka, Śmierć pana Baltisbergera, Diamentowe oczko, Emanek, Oczy serafina, Pan rejent, „Pod Zielonym Drzewem”, Chce pan widzieć Złotą Pragę?, Praskie jasełka, Kafkiada), 1968, 1989 Pociągi pod specjalnym nadzorem, 1969, 1985, 1986, 1997, 2002, 2011 Opowiadania pisarzy czeskich XX w. (zawiera opowiadanie Druhna), 1977 Zbyt głośna samotność, 1978 (II obieg), 1982 (II obieg, tł. popr.), 1989 (II obieg, tł. za wyd. z 1982), 1989 (II obieg, tł. za wyd. z 1982), 1993 (tł. za wyd. z 1978, zawiera również Adagio lamentoso), 1996 (tł. za wyd. z 1978, zawiera również Adagio lamentoso), 2003 (tł. popr.) Postrzyżyny, 1980, 2001, 2007 Sprzedam dom, w którym już nie chcę mieszkać (opowiadania: Zupełny Kafka, Dziwni ludzie, Anioł, Odlew i odlewy, Zdrada luster, Rozwalony bęben, Piękna Poldi), 1981, 1996, 2009 Święto przebiśniegu (opowiadania), 1981 (wersja przerobiona po ingerencji cenzury, zawiera: Punkt zerowy – dodane później, Gospoda „Pod Bernardynem”, Pan Metek, W ogródku – dodane później, Fortepian i króliki, Czekając na chleb – dodane później, Najpiękniejsze oczy – wersja późniejsza, Dzień Dziecka – wersja późniejsza, Cud numer dwa, Pan Kakra – dodane później, Święto przebiśniegu, Przyjaciele, Leli, Koty i ludzie, Uczta – wersja późniejsza, Pan Iontek), 1997 (wersja pierwotna, zawiera: Gospoda „Pod Bernardynem”, Księżycowa noc, Pan Metek, Wściekła krowa, Fortepian i króliki, Jumbo, Najpiękniejsze oczy, Cud numer dwa, Święto przebiśniegu, Przyjaciele, Złota kiełbasa, Leli, Dzień Dziecka, Beatrycze, Koty i ludzie, Uczta, Wariacje na temat pięknej panny, Pan Iontek, Włosy uroczne, Vademecum bawidulskiego praktykanta), 2008 (za wyd. z 1997), 2011 (za wyd. z 1997) Aferzyści i inne opowiadania (wybór opowiadań: Krwawa ballada, którą napisali czytelnicy, Aferzyści, Kochaś, Druhna, Legenda o pięknej Julci, Chrzciny 1947, Baron Münchhausen, Pogrzeb, Cygańska romanca, Bawidułki, Bar „Świat”, Jarmilka, Śmierć pana Baltisbergera, Diamentowe oczko, Emanek, Oczy Serafina, Pan rejent, „Pod zielonym drzewem”, Praskie Jasełka, Kafkiada), 1983 Na rozdrożu: antologia opowiadań czeskich 1960-1980 (zawiera opowiadanie Leniwe popołudnie), 1983 Taka piękna żałoba ,1983, 1997, 2003, 2006, 2008 Skarby świata całego, 1985, 2000 Obsługiwałem angielskiego króla, 1987 (II obieg), 1988 (II obieg), 1990, 1990 (w innym tł.), 2001, 2007, 2011 Nazywać rzeczy po imieniu. Wybór niezależnej publicystyki czeskiej i słowackiej (zawiera opowiadanie Pewien zwykły dzień), 1987 (II obieg) Przerwy, 1988 (II obieg), 1989 (II obieg), 2011 [wydanie I i II pod tytułem Przerwy w zabudowie] Wesela w domu, 1989 (II obieg), 2000 (zawiera również: Vita nuova, Przerwy; tł. popr.), 2010 Odarci ze skóry: mini-antologia różnych odmian nadrealizmu czeskiego i słowackiego (zawiera fragment poematu Bambino di Praga), 1989 Legenda o pięknej Julci i inne opowiadania (wybór opowiadań: Spotkanie, Pogrzeb, Chrzciny 1947, Wieczorna lekcja jazdy, Cygańska romanca, Legenda o pięknej Julci, Legenda o igłach Lamertza, Druhna, Wściekła krowa, Noc księżycowa, Siostra Beatrycze, Wariacje na temat pięknej dziewczyny, Zaczarowany flet), 1990 Zaczarowany flet, 1991, [w późniejszym pełnym wyd. pod tytułem Listopadowy huragan] Nic, tylko strach: Listów do Kwiecieńki księga druga, 1994, [w późniejszym wyd. pod tytułem Podziemne rzeczki] Kim jestem, 1994 Bambini di Praga 1947, 1995 (część nakładu pod tytułem Bambini di Praga) Czuły barbarzyńca: teksty pedagogiczne, 1997, 2003, 2012 Pamiętam jedynie dni słoneczne: Bohumil Hrabal w fotografii, 1998 Kain. Bambino di Praga. Jarmilka (opowiadania: Kain: opowiadanie egzystencjonalne, Bambino di Praga: epos, Jarmilka: dokument), 1998 Rozpirzony bęben: opowieści wybrane (wybór opowiadań: Dzień świętojański, Cierpienia starego Wertera, Protokół, czyli przyczynek do renesansu spisany wspólnie z moim stryjem Józefem, Trasa numer 23a, Sympozjon, Romantycy, Rozpirzony bęben, Śnięte popołudnie, Miłość, Adagio lamentoso, Czarodziejski flet), 2000, 2005 Hrabal, Kundera, Havel…: antologia czeskiego eseju (zawiera esej Kim jestem), 2001 Drybling Hidegkutiego, czyli rozmowy z Hrabalem: rozmawia László Szigeti, 2002, 2011 Listy do Kwiecieńki (zawiera: Listopadowy huragan, Podziemne rzeczki), 2002, 2004 Auteczko: ballada, 2003, 2009 Dobranocki dla Cassiusa, 2004 Pociągi pod specjalnym nadzorem. Postrzyżyny, 2004 Miasteczko, w którym czas się zatrzymał, 2004 Różowy kawaler, 2005 (zawiera również: Ameryka zaczęła się „Pod Złotym Tygrysem”, Cygańska rapsodia) Aurora na mieliźnie, 2006 (zawiera również Fuga naiwna) Piękna rupieciarnia (wybór esejów, szkiców i wywiadów: Spotkanie autorskie w restauracji „Leśna”, Dandys w drelichu, Piękna rupieciarnia, Odnaleziona ósemka, Moja Libeń, O klauzulach wyjazdowych, Grozy wojenne, Protokół z sekcji własnych zwłok, Partnerstwo dla Pokoju albo Czekając na Godota, Czym jest knajpa), 2006 Pieśni dziadowskie i legendy (opowiadania: Pieśń dziadowska, którą napisali czytelnicy, Legenda o Egonie Bondym i o Włodeczku, Pieśń dziadowska o uczcie na świniobiciu, Legenda o igłach Lamertza, Dziadowska pieśń majowa, czyli była majowa cicha noc, Legenda o pięknej Julci, Legenda o Kainie, Pieśń dziadowska o królowej nocy, Legenda zagrana na strunach rozpiętych między kołyską a trumną, Pieśń dziadowska o podróżnikach dookoła świata, Pieśń dziadowska o zamordowaniu Agnieszki Grozówny, Pieśń dziadowska o egzekucji publicznej, Postscriptum), 2006 Schizofreniczna ewangelia (wybór opowiadań: Strzelcy malowani, Dom, który orzeźwiał się błyskawicą, Słynna legenda Wantochowa, Schizofreniczna ewangelia, Opowiadanie styczniowe, Opowiadanie lutowe, Eksplozja Gabriel, Made in Czechoslovakia, Blitzkrieg (Błyskawica), Spotkania i odwiedziny), 2007 Balony mogą wzlecieć, 2009 Vita nuova, 2011 Życie bez smokingu (opowiadania: Dzieci boże, Życie bez smokingu, Vademecum bawidulskiego praktykanta, Dandys w drelichu, Urlop, Gawęda knajpiana, Moja Libeń, Dlaczego piszę?), 2011 Perełki na dnie: wybór opowiadań (zawiera: Śmierć pana Baltisbergera, Blagierzy, Bambini di Praga 1947, Bar Świat, Cygańska romanca), 2011 Perełka na dnie: Rozmowy (zawiera: Wieczorna jazda, Pupil, Dawne złote czasy, Śnięte popołudnie, Śmierć pana Baltisbergera, Emanek, Oczy serafina, Blagierzy, Baron Münchhausen, Chrzciny 1947, Praskie jasełka), 2012 Opowiadacze. Nie tylko Hrabal (zawiera opowiadanie Zwyczajny dzień), 2012 Złocieńka, 2014 Pabitele (zawiera: Jarmilka, Pan rejent, Pogrzeb, Bambini di Praga 1947, Pabitele, Bar Świat, Chce pan widzieć Złotą Pragę?, Jontoforeza, Dama kameliowa, Diamentowe oczko, Romanca, O pabitelach), 2015 Teksty w polskich czasopismach (utwory nie publikowane w książkach) Tworzenie – "Literatura na Świecie", 1971 nr 5 Mewy – "Literatura na Świecie", 1971 nr 5 Bohumil Hrabal uvádí… (fragment; przedmowa do rozdziału "Żółty ptak" z powieści Taka piękna żałoba) – "Kierunki", 1982 nr 27 Strzępy poetyckiego elementarza (wybór z poematów Bambino di Praga i Piękna Poldi) – "Tu i Teraz", 1983 nr 17 Z czym literatura wkracza w wiek XXI (międzynarodowa ankieta "Literatury na Świecie") – "Literatura na Świecie", 1984 nr 4, 1989 nr specjalny Na strunie między kołyską a trumną – "Pismo Literacko-Artystyczne", 1984 nr 5 Notatnik snów – "Literatura na Świecie", 1994 nr 9 Kolekcji nie ma. Mathias – "Literatura na Świecie", 1997 nr 1/2 Semantyczny zamęt – "Literatura na Świecie", 1997 nr 1/2 Nuda na stacji – "Tygodnik Powszechny", 1997 nr 7 Wielkie życie – "Kresy", 1998 nr 2 Jak człowiek zostaje pisarzem? - Topos" 2020, nr 1 Kwestionariusz Hrabalowski. Fragmenty wywiadów z Bohumilem Hrabalem'' - "Topos" 2020, nr 1 Czeskie utwory literackie Listy związane z literaturą

3458014

https://pl.wikipedia.org/wiki/Shallotte%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29

Shallotte (Karolina Północna)

Shallotte – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Brunswick. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3458016

https://pl.wikipedia.org/wiki/Varnamtown

Varnamtown

Varnamtown – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Brunswick. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3458019

https://pl.wikipedia.org/wiki/Krzysztof%20Rejno

Krzysztof Rejno

Krzysztof Rejno (ur. 22 lutego 1993) – polski siatkarz, grający na pozycji środkowego. 16 kwietnia 2015 został powołany przez trenera Andrzeja Kowala do szerokiej kadry reprezentacji Polski B na sezon 2015. Sukcesy klubowe młodzieżowe Młoda Liga: 2012 2015 2013 seniorskie Mistrzostwo Polski: 2016, 2022 2018, 2021 Superpuchar Polski: 2019, 2020 Puchar Polski: 2021, 2022 Liga Mistrzów: 2021, 2022 Przypisy Linki zewnętrzne profil na zaksa.pl profil na mlodaliga.pl profil na plusliga.pl Urodzeni w 1993 Polscy siatkarze Siatkarze Gwardii Wrocław Siatkarze Chemika Bydgoszcz Siatkarze Stali Nysa Siatkarze ZAKSY Kędzierzyn-Koźle Siatkarze MKS Będzin Siatkarze Warty Zawiercie

3458021

https://pl.wikipedia.org/wiki/Konstantin%20Soko%C5%82ow

Konstantin Sokołow

Konstantin Michajłowicz Sokołow (ros. Константи́н Миха́йлович Соколо́в, ur. 30 grudnia 1903 w Petersburgu, zm. 19 stycznia 1983 w Moskwie) - radziecki polityk, minister budownictwa miejskiego ZSRR (1949). Od 1921 na fakultecie robotniczym Piotrogrodzkiego Instytutu Technologicznego, 1922-1929 studiował w Leningradzkim Instytucie Komunikacji Drogowej, po czym został inżynierem budowlanym. Od 1925 w WKP(b), 1929-1930 odbywał służbę w Armii Czerwonej, od 1930 pracownik naukowy Leningradzkiego Instytutu Mechanizacji Budownictwa, od 1934 w Moskwie, 1938-1939 członek Komitetu ds. Budownictwa przy Radzie Komisarzy Ludowych ZSRR, od 1939 zastępca ludowego komisarza ds. budownictwa ZSRR. Od 17 lutego 1946 do 1 czerwca 1949 ludowy komisarz/minister inżynierii budowlanej i drogowej ZSRR, od 1 czerwca do 31 grudnia 1949 minister budownictwa miejskiego ZSRR. Od 9 maja 1950 do 30 marca 1955 przewodniczący Państwowego Komitetu Rady Ministrów ZSRR ds. Budownictwa, od 10 maja 1955 do 25 lutego 1958 zastępca przewodniczącego Rady Ministrów Rosyjskiej FSRR, od 1958 zastępca ministra budownictwa Rosyjskiej FSRR, od października 1965 do lipca 1974 zastępca ministra specjalnych prac budowlanych i montażowych ZSRR, następnie na emeryturze. Deputowany do Rady Najwyższej ZSRR 4 kadencji, 1952-1956 zastępca członka KC KPZR. Odznaczenia Order Lenina (dwukrotnie) Order Rewolucji Październikowej Order Czerwonego Sztandaru Pracy Order Czerwonej Gwiazdy Order Znak Honoru Bibliografia http://www.az-libr.ru/index.htm?Persons&HEA/9a8439dc/index (ros.) http://hrono.ru/biograf/sokolov_kn.html (ros.) http://www.knowbysight.info/SSS/05613.asp (ros.) Deputowani do Rady Najwyższej ZSRR Radzieccy ministrowie Odznaczeni Orderem Czerwonego Sztandaru Pracy Odznaczeni Orderem Czerwonej Gwiazdy Odznaczeni Orderem Lenina Odznaczeni Orderem Rewolucji Październikowej Odznaczeni Orderem „Znak Honoru” Politycy KPZR Urodzeni w 1903 Zmarli w 1983

3458022

https://pl.wikipedia.org/wiki/Sunset%20Beach%20%28Karolina%20P%C3%B3%C5%82nocna%29

Sunset Beach (Karolina Północna)

Sunset Beach – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Karolina Północna, w hrabstwie Brunswick. Przypisy Miasta w stanie Karolina Północna

3458027

https://pl.wikipedia.org/wiki/Walkingham%20Hill%20with%20Occaney

Walkingham Hill with Occaney

Walkingham Hill with Occaney – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Harrogate. W 2001 civil parish liczyła 25 mieszkańców. Przypisy Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire

3458028

https://pl.wikipedia.org/wiki/Shotgun%20%28singel%20Christiny%20Aguilery%29

Shotgun (singel Christiny Aguilery)

Shotgun – piosenka z country popowa stworzona na ścieżkę dźwiękową z trzeciego sezonu serialu telewizyjnego Nashville (2015). Wyprodukowany przez Buddy’ego Millera oraz wykonywany przez amerykańską piosenkarkę Christinę Aguilerę, utwór wydany został jako jeden z singli promujących soundtrack dnia 21 kwietnia 2015 roku. Nie znalazł się jednak na żadnym wydawnictwie płytowym. Nagranie zostało pozytywnie ocenione przez krytyków muzycznych, którzy chwalili wokale wykonawczyni. Niektórzy dziennikarze określili „Shotgun” mianem „pięknej ballady”. Piosenka notowana była na czterech listach przebojów magazynu Billboard, w tym na Bubbling Under Hot 100 (na miejscu 14.) oraz Hot Country Songs (na pozycji 28.). W kwietniu 2015 Aguilera wykonała utwór w trakcie gali Academy of Country Music Awards. Informacje o utworze „Shotgun” to ballada utrzymana w stylu country popu. Została skomponowana przez Christinę Aguilerę, Seana McConnella i Audrę Mae na potrzeby dziewiętnastego odcinka trzeciego sezonu serialu telewizji ABC Nashville. Odcinek nosił tytuł The Storm Has Just Begun i został wyemitowany 22 kwietnia 2015 roku. Aguilera, wykonawczyni „Shotgun”, wystąpiła w nim w drugoplanowej roli Jade St. John, gwiazdy popu, która odwiedza miejsce akcji serialu w ramach trasy koncertowej i wykonuje utwór przed publicznością. W nagrywaniu zarówno ballady, jak i sceny z serialu gościnnie towarzyszył jej wokalista i autor Buddy Miller (także producent piosenki). „Shotgun” to utwór miłosny, dotyczący trwałości i siły związku emocjonalnego pomiędzy dwojgiem ludzi. Podmiot liryczny porównuje w nim długotrwałą miłość do zmiany miejsc podczas prowadzenia pojazdu. W refrenie śpiewa: „Droga jest ciężka, kochanie, ale nie ma nikogo, obok kogo chciałbym siedzieć. Droga jest wyboista, skarbie, lecz dotrzemy do celu wspólnie – ty i ja. Gdy będziesz zmęczony, przejmę kierownicę; ty mnie zmienisz, gdy będę miał dość.” „Shotgun” jest jedną z dwóch, obok „The Real Thing”, kompozycji nagranych przez Aguilerę na rzecz Nashville. Żadna z piosenek nie pojawiła się na albumie The Music of Nashville: Season 3, Volume 2 (2015), gromadzącym utwory napisane na potrzeby trzeciego sezonu serialu, ponieważ Aguilera związana jest z wytwórnią RCA, a nie Big Machine Records, która krążek wydała. Wydanie singla Aguilera ogłosiła wydanie singli „The Real Thing” i „Shotgun” 7 kwietnia 2015. Drugi z utworów miał swoją premierę 21 kwietnia; został wówczas opublikowany w systemie digital download na łamach sklepu internetowego iTunes Store. „Shotgun” odniósł sukces w notowaniach iTunes, stając się jedną z najczęściej nabywanych piosenek country. Na liście najpopularniejszych singlowych wydawnictw w Stanach Zjednoczonych uplasował się na szczytniej pozycji dwudziestej pierwszej; na liście przebojów country zdołał ulokować się w czołowej trójce. Powodzenie w zestawieniach iTunes Store przyczyniło się do pojawienia się singla w notowaniach magazynu Billboard. 9 maja 2015 utwór zadebiutował na listach Hot Country Songs, Digital Songs, Country Digital Songs oraz Bubbling Under Hot 100 Singles, kolejno na pozycjach: #28, #43, #7 i #14. W trakcie jednego tygodnia wyprzedano ponad trzydzieści tysięcy kopii piosenki. Opinie Według Zuzanny Janickiej (the-rockferry.pl), „Shotgun” to „jeden z najlepszych szerzej nieznanych utworów Aguilery”, a przy tym piosenka bardziej udana niż „Just a Fool” (2012). Recenzje Nagranie spotkało się z pozytywnym odbiorem krytyków muzycznych. Zara Husaini, redaktorka serwisu PopCrush.com, określiła utwór mianem „przepięknej ballady”. Carolyn Menyes (MusicTimes.com) efekt pracy Aguilery nad materiałem z gatunku muzyki country uznała za „efektywny”. Dziennikarka witryny Idolator.com Bianca Gracie stwierdziła, że „Shotgun” to „oszałamiająca ballada”, a wykorzystane w tle utworu męskie wokale wspierające „doskonale uzupełniają kojący i emotywny głos Aguilery”. Promocja 13 kwietnia 2015 w sieci udostępniono 35-sekundowy klip pochodzący z serialu Nashville, w którym Aguilera wykonuje utwór „Shotgun”. 19 kwietnia wokalistka odśpiewała piosenkę podczas gali Academy of Country Music Awards w Teksasie. Twórcy Główne wokale: Christina Aguilera Producent/wokale wspierające: Buddy Miller Autor: Christina Aguilera, Sean McConnell, Audra Mae Pozycje na listach przebojów Wersja Seana McConnella 2 października 2015 roku w systemie digital download ukazał się folkowo-rockowy cover piosenki w wykonaniu Seana McConnella, z Audrą Mae na featuringu. Trwający trzy minuty i dwadzieścia pięć sekund utwór wydany został przez 333 Entertainment. Przypisy Linki zewnętrzne Oficjalna strona internetowa Christiny Aguilery Single wydane w roku 2015 Single Christiny Aguilery

3458030

https://pl.wikipedia.org/wiki/B%C3%A1lint%20V%C3%A9csei

Bálint Vécsei

Bálint Vécsei (ur. 13 lipca 1993 w Miszkolcu) – węgierski piłkarz grający na pozycji pomocnika w Ferencvárosi TC. Kariera klubowa Vécsei rozpoczął karierę w Kazincbarcikai SC. W 2008 trafił do Honvédu. 11 maja 2011 zadebiutował w pierwszej drużynie tego klubu w meczu z Győri ETO FC. W sierpniu 2015 przeszedł do Bologna FC, z której został od razu wypożyczony do US Lecce. W lipcu 2016 został wypożyczony na rok do FC Lugano. Kariera reprezentacyjna W reprezentacji Węgier zadebiutował 4 czerwca 2014 w wygranym 1:0 meczu z Albanią. Przypisy Bibliografia Profil na HLSZ Reprezentanci Węgier w piłce nożnej Piłkarze Budapest Honvéd FC Piłkarze US Lecce Piłkarze Bologna FC Piłkarze FC Lugano Ludzie urodzeni w Miszkolcu Urodzeni w 1993

3458031

https://pl.wikipedia.org/wiki/St.%20James%20%28Minnesota%29

St. James (Minnesota)

St. James – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Minnesota, siedziba administracyjna hrabstwa Watonwan. Przypisy Miasta w stanie Minnesota

3458032

https://pl.wikipedia.org/wiki/Westwick%20%28North%20Yorkshire%29

Westwick (North Yorkshire)

Westwick – civil parish w Anglii, w North Yorkshire, w dystrykcie Harrogate. W 2001 civil parish liczyła 10 mieszkańców. Westwick jest wspomniana w Domesday Book (1086) jako Westuic. Przypisy Linki zewnętrzne Pastscape Civil parishes w hrabstwie North Yorkshire

3458033

https://pl.wikipedia.org/wiki/St.%20James%20%28Missouri%29

St. James (Missouri)

St. James – miasto w Stanach Zjednoczonych, w stanie Missouri, w hrabstwie Phelps. Przypisy Miasta w stanie Missouri

3458034

https://pl.wikipedia.org/wiki/Siemion%20Fomin

Siemion Fomin

Siemion Jakowlewicz Fomin (ros. Семён Я́ковлевич Фоми́н, ur. 2 lutego 1904 w Moskwie, zm. 5 marca 1982 tamże) - radziecki polityk, minister inżynierii budowlanej i drogowej (1949-1953). 1922-1925 i 1929-1930 studiował w Moskiewskim Instytucie Mechaniczno-Inżynieryjnym im. Łomonosowa, 1925-1926 technik w fabryce im. S. Budionnego, 1926-1927 w Armii Czerwonej, 1927-1929 majster warsztatu remontowego w fabryce im. Budionnego, 1930-1933 technik-mechanizator w kołchozie w Orenburgu, kierownik warsztatu i wydziału technicznego w fabryce. 1933-1939 zastępca głównego mechanika, główny mechanik i szef wydziału moskiewskiej fabryki im. Ordżonikidze, 1939 główny inżynier, a 1939-1941 dyrektor fabryki obrabiarek im. Gorkiego w Kirowie, od 1941 w WKP(b), 1941 szef wydziału Ludowego Komisariatu Budowy Obrabiarek ZSRR, 1941-1942 zastępca szefa wydziału Ludowego Komisariatu Przemysłu Czołgowego ZSRR, 1942-1946 zastępca ludowego komisarza/ministra budowy obrabiarek ZSRR. Od 1946 do 1 czerwca 1949 zastępca ministra, a od 1 czerwca 1949 do 5 marca 1953 minister inżynierii budowlanej i drogowej ZSRR. Od marca 1953 do 1954 zastępca ministra budowy maszyn ciężkich i przemysłowych ZSRR, 1954-1957 zastępca ministra przemysłu instrumentalnego i budowy obrabiarek ZSRR, 1957-1958 szef wydziału Państwowego Komitetu Planowania Rady Ministrów Rosyjskiej FSRR, 1958-1961 ekspert Ambasady ZSRR w Chinach ds. Zagadnień Ekonomicznych, 1961-1964 ekspert wydziału inżynierii Sekretariatu RWPG w Czechosłowacji, 1964-1968 sekretarz odpowiedzialny Sowiecko-Czechosłowackiej Komisji Aparatu Stałego Przedstawicielstwa ZSRR w RWPG, następnie na emeryturze. Bibliografia http://www.hrono.ru/biograf/fomin_sy.html (ros.) http://www.knowbysight.info/FFF/03842.asp (ros.) http://www.az-libr.ru/index.htm?Persons&70B/b6310cc5/0001/c83ba439 (ros.) Ludzie związani z Moskwą Radzieccy ministrowie Politycy KPZR Urodzeni w 1904 Zmarli w 1982