Datasets:

Respair

/

t_test

like 0

( RAP ) در کودکان حداقل سه دوره درد است که در طول حداقل سه ماه رخ می دهد و بر توانایی کودک برای انجام فعالیت های عادی ت ثیر می گذارد. چندین الگوی RAP تعریف شده در کودکان وجود دارد که کودکان ( IBS ) شایع ترین آنهاست. RAP تقریبا - درصد از کودکان مدرسه ای را در سراسر جهان تحت ت ثیر قرار می دهد. تا درصد از کودکان مبتلا به این الگوی درد دارای یک علت مشخصی هستند. RAP بیشتر در سنین تا سال رخ می دهد. در کودکان زیر سال نادر است. علاوه بر آن دختران بیشتر از پسران (شیوع نسبی . ) مبتلا می شوند. از طرفی هم بین چاقی و استرس و RAP ارتباط وجود دارد. کودکان مبتلا به RAP بیشتر احتمال دارد حوادثی مانند مرگ اعضای خانواده، خشونت خانگی، تنبیه شدید والدین، از دست دادن شغل والدین و استرس اقتصادی، بستری شدن در بیمارستان و قلدری را تجربه کنند. به نظر می رسد RAP با گروه اجتماعی - اقتصادی ارتباطی ندارد. شواهدی برای یک جزء ژنتیکی وجود دارد. کودکانی که سابقه حساسیت به پروتیین شیر گاو یا جراحی شکمی دارند، سال ها بعد شیوع FGID افزایش می یابد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: چه عواملی خطر دردهای مکرر شکم در کودکان را افزایش می دهد؟ کودکان مبتلا به RAP بیشتر احتمال دارد سردرد، درد مفاصل، بی اشتهایی، استفراغ، حالت تهوع، گاز بیش از حد و علایم روده تغییر یافته داشته باشند. این کودکان اغلب با اختلالات اضطرابی یا افسردگی تشخیص داده می شوند. درد شکم می تواند باعث افسردگی یا اضطراب شود و پس از ایجاد، درد شکم و افسردگی/اضطراب یکدیگر را بدتر می کنند. حتی منجر به افزایش اختلال عملکردی در زندگی روزمره و غیبت از مدرسه می شود. از طرفی هم برخی عواملی که خطر بروز درد مکرر شکم را در کودکان افزایش می دهند، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ارتباطی با سابقه بیماری در خواهر و برادر وجود دارد. اضطراب والدین در سال اول زندگی با RAP اولیه مرتبط است. ( ADHD ) با افزایش دو برابری RAP همراه است. با افزایش همه شکایات سلامت در کودکان، از جمله RAP همراه است. کودکانی که والدینی با مشکلات گوارشی دارند بیشتر احتمال دارد RAP داشته باشند. کودک آزاری، از جمله سوء استفاده جنسی و بی توجهی، ممکن است با RAP بروز کند. علایم شکمی غیرقابل توضیح در کودکان آزار دیده شایع است. تحقیقات نشان می دهد شیوع بالای سابقه یادآوری سوء استفاده جنسی در کودکان در بزرگسالان مبتلا به بیماری عملکردی دستگاه گوارش ممکن است موثر بشد. علایم درد شکمی مکرر در کودکان چندین گروه علایم در RAP دوران کودکی دیده می‌شود که براساس علایم آنها دسته بندی می شوند، آنها عبارتند از: IBS کودکان سوء هاضمه عملکردی سندرم پریشانی پس از غذا سندرم درد اپی گاستر میگرن شکمی درد عملکردی شکم ( FAP ) سندرم FAP IBS در کودکان حداقل چهار بار در ماه به مدت حداقل دو ماه بروز پیدا کند. درد شکمی که حداقل درصد با علایم زیر همراه است: بهبود با اجابت مزاج شروع با تغییر در دفعات مدفوع یا فرم همراه است. پس از ارزیابی پزشکی مناسب، علایم را نمی توان به وضعیت پزشکی دیگری نسبت داد. بیماران IBS کودکان به طور کلی به سه نوع طبقه بندی می شوند: یبوست غالب، اسهال غالب و نوع مختلط یا متناوب. کودکان مبتلا به IBS اغلب پس از اجابت مزاج احساس تخلیه ناقص را تجربه می کنند و برای مدت طولانی روی توالت می نشینند. سوء هاضمه عملکردی علایم در این شرایط برای حداقل دو ماه بروز می کنند که علایم عبارتند از: احساس پری شکم بعد از غذا، بعد از وعده های غذایی با اندازه معمولی، چندین بار در هفته رخ می دهد. سیری زودرس که مانع از اتمام یک وعده غذایی معمولی، چند بار در هفته می شود. علایم دیگر ممکن است شامل موارد زیر باشد: نفخ بالای شکم یا حالت تهوع بعد از غذا سندرم درد اپی گاستر که ممکن است همزمان وجود داشته باشد. سندرم درد اپیگاستر علایم در این شرایط حداقل چهار بار در ماه به مدت حداقل دو ماه رخ می دهد که درد متناوب یا سوزش موضعی در اپیگاستر با حداقل شدت متوسط که با اجابت مزاج یا دفع گاز رفع نمی شود. علایم دیگر ممکن است شامل موارد زیر باشد: درد اپی گاستر همراه با سوزش درد ناشی از خوردن یا تسکین با خوردن یک وعده غذایی نیز در هنگام ناشتا رخ می دهد. سندرم پریشانی پس از غذا که ممکن است همزمان وجود داشته باشد. میگرن شکمی علایم، حداقل دو بار در ماه رخ می دهد که عبارتند از: درد با فعالیت های عادی تداخل دارد. دوره‌های مداخله‌ای از سلامت طبیعی، هفته‌ها تا ماه‌ها طول می‌کشد. دوره‌های حمله‌ای درد شدید و حاد پری اپیلیکال که حداقل یک ساعت طول می‌کشد. درد با دو یا چند مورد از موارد بی اشتهایی، حالت تهوع، استفراغ، سردرد، فتوفوبیا، همراه است. پس از ارزیابی پزشکی مناسب، علایم را نمی توان به وضعیت پزشکی دیگری نسبت داد. درد عملکردی شکم ( FAP ) حداقل چهار بار در ماه به مدت حداقل دو ماه: درد شکمی اپیزودیک یا مداوم معیارهای ناکافی برای سایر اختلالات عملکردی دستگاه گوارش پس از ارزیابی پزشکی مناسب، علایم را نمی توان به وضعیت پزشکی دیگری نسبت داد. سندرم FAP حداقل چهار بار در ماه به مدت حداقل دو ماه: اختلال در فعالیت های عادی علایم جسمی مانند سردرد، درد اندام، یا مشکل در خواب. علایم هشداردهنده در RAP ویژگی هایی که نشان دهنده پاتولوژی ارگانیک زمینه ای هستند، عبارتند از: بثورات پوستی بلوغ تاخیری تب بی دلیل التهاب مفاصل کاهش وزن غیر ارادی خونریزی گوارشی استفراغ قابل توجه اسهال شدید مزمن درد مداوم ربع راست بالا یا راست پایین سابقه خانوادگی بیماری التهابی روده علایم فیزیکی غیر طبیعی مانند رنگ پریدگی، یرقان، گاردینگ، حساسیت مجدد، صداهای تغییر یافته روده یا توده قابل لمس همچنین به یاد داشته باشید که نسبت به هر ویژگی حاکی از سوء استفاده از کودک، از جمله سوء استفاده جنسی و بی توجهی، هوشیار باشید. احتمال استفراغ معمولا یکسان است، اما مراقب استفراغ مداوم یا قابل توجه باشید. اسهال شدید مزمن. تب بی دلیل از دست دادن خون دستگاه گوارش شرح حال باید با هدف ارزیابی مشکل و ت ثیر آن بر کودک و خانواده او، جستجوی وجود علایم هشدار دهنده و شناسایی عواملی باشد که ممکن است در ایجاد درد موثر باشند. تاریخ باید بر روی موارد زیر متمرکز شود: کیفیت و ماهیت درد. زمان و مدت درد. سابقه خانوادگی اختلالات روده چه درد با اجابت مزاج برطرف شود یا نه ت ثیر درد بر حضور در مدرسه، فعالیت بدنی و زندگی روزمره علایم مرتبط (مانند سردرد، خستگی، آروغ زدن، تغییر عادت روده) تمرکز بر علایم گوارشی، از جمله اجابت مزاج و علایم دستگاه تناسلی رژیم غذایی، از جمله هرگونه آلرژی یا عدم تحمل شناخته شده یا مشکوک باورها و نگرانی های کودک و والدین در مورد منبع و معنای درد و انتظارات آنها از پزشک شدت درد (مقیاس های درد گاهی اوقات می توانند مفید باشند، اگرچه ممکن است گمراه کننده نیز باشند) درد تاریخچه در کودکان می تواند دشوار باشد. ممکن است در توصیف درد و موضعی کردن آن پس از پایان درد، مشکلاتی وجود داشته باشد. سابقه پزشکی هر گونه بیماری، بستری شدن در بیمارستان و تاریخچه مربوط به پری ناتال و نوزاد مهم است. معاینه دقیق بیمار برای تشخیص علت اصلی دردهای مکرر شکمی کودکان بسیار مهم است. بر همین اساس پزشک ممکن است موارد زیر را ارزیابی کند: قد و وزن در نمودار رشد ترسیم کنند (کاهش وزن قابل توجه ثبت شده یک علامت پرچم قرمز است) شکم را از نظر جای زخم یا اتساع بررسی کنید و از نظر توده ها را لمس کنند. علایم کم خونی، یرقان، زخم های دهان، بثورات پوستی و آرتریت را بررسی کنند. ظاهر پری مقعد بررسی کنند: تگ ها یا فیستول های برجسته پوستی اطراف مقعد نشان دهنده بیماری کرون هستند. از طرفی هم پزشک ممکن است برخی آزمایشات تشخیصی زیر را تجویز کند: آزمایش خون و مدفوع برای تایید و یا رد بیماری سلیاک و سایر علایم التهابی FBC برای بررسی نشانگرهای التهابی و آنتی بادی های ضد اندومیزیال نمونه مدفوع برای ژیاردیا آزمایش ادرار برای رد عفونت مکرر ادرار تشخیص های افتراقی لیستی از تشخیص های شکم درد در کودکان و نوجوانان شامل شرایط شایع و نادر است. همچنین شرایط بسیاری وجود دارد که RAP ممکن است رخ دهد اما این علامت غالب نخواهد بود. محتمل ترین تشخیص های افتراقی در کودکی که حالش خوب است، عبارتند از: آدنیت مزانتریک عفونت های دستگاه ادراری ژیاردیازیس علایم تقریبا شبیه IBS است. عدم تحمل لاکتوز (از جمله علایم گذرا پس از گاستروانتریت) یبوست که ممکن است همراه با IBS نیز وجود داشته باشد. فهرست طولانی‌ای از شرایطی وجود دارد که RAP ممکن است یکی از علایم اصلی آنها باشد، از جمله: بیماری سلول داسی شکل تب مدیترانه ای خانوادگی عفونت مزمن به عنوان مثال، سل دردهای مکرر شکمی در کودکان چگونه درمان می شود؟ مهمترین گام درمانی، توضیح تشخیص، توضیح راهبردهای مقابله با استرس و ارایه اطمینان از وجود بیماری زمینه ای جدی است. اکثر کودکان مبتلا به RAP با موفقیت در مراقبت های اولیه مدیریت می شوند. اگرچه پیگیری لازم است و والدین باید روند درمان را دنبال کنند. مدیریت درد عملکردی شکم بر بهبود کیفیت زندگی، کاهش نگرانی والدین و کودک در مورد جدی بودن این بیماری و کاهش ناتوانی مرتبط با درد تمرکز دارد. اگرچه شواهدی برای اکثر درمان‌های دارویی درد عملکردی شکم وجود ندارد، درمان‌های روان‌شناختی مانند درمان شناختی رفتاری و هیپنوتیزم درمانی مفید هستند. باید به والدین توصیه شود که واکنش های نگران کننده به درد فرزندشان را کاهش دهند و به جای آن بر حواس پرتی تمرکز کنند. پزشکان، والدین و معلمان باید عوامل محرکی که باعث درد مکرر شکمی در کودکان می شود را شناسایی و حذف کنند. کودک باید به شدت تشویق شود که اجازه ندهد درد منجر به حذف از فعالیت های عادی شود. کودکان بدون توجه به درد باید به مدرسه بروند. این می تواند در ابتدا دشوار باشد. علاوه بر آن شواهدی وجود دارد که نشان می دهد پروبیوتیک ها ممکن است در بهبود درد کودکان مبتلا به RAP موثر باشند. شواهد قانع‌کننده‌ای وجود ندارد که مداخلات مبتنی بر فیبر باعث بهبود درد در کودکان مبتلا به RAP شود. قبل از توصیه مکمل‌های فیبر و رژیم‌های غذایی با FODMAP کم، شواهد باکیفیت بیشتری مورد نیاز است. درمان دارویی در حال حاضر هیچ مدرک قانع کننده ای برای حمایت از استفاده از داروها برای درمان RAP در کودکان وجود ندارد. دارو برای کاهش علایم باید به آن دسته از کودکانی محدود شود که علایم آنها زندگی و فعالیت روزمره را مختل می کند. برای میگرن شکمی، گزینه‌های درمانی غیردارویی شامل اجتناب از محرک‌ها، رفتار درمانی و اصلاح رژیم غذایی است. فقط در صورتی که علایم نسبت به این مداخلات اولیه مقاوم باشند، باید درمان دارویی در نظر گرفته شود. درمان های زیستی - روانی اجتماعی هیپنوتیزم درمانی: ت ثیر مفیدی در کودکان مبتلا به IBS دارد که حداقل تا پنج سال پس از قطع درمان ادامه دارد. تصور می شود که این دارو باعث کاهش پردردی احشایی و انقباضات روده بزرگ می شود و افکار منفی بیمار را در مورد وضعیت خود بهبود می بخشد. یک بررسی سیستمیک بهبود قابل توجه آماری را در دفعات درد شکم نشان داد. درمان شناختی رفتاری: ممکن است برای کودکان مبتلا به RAP موثر باشد، اگرچه به جلسات متعددی درمان نیاز دارد. تمرینات یوگا: مشخص شده است که در کودکان مبتلا به RAP موثر بوده و منجر به کاهش قابل توجه شدت و دفعات درد می شود. طب سوزنی: ممکن است درد را تسکین دهد. با این حال، شواهد متناقضی برای اثربخشی آن در RAP وجود دارد. سخن آخر دردهای مکرر شکمی در کودکان یک مشکل مهم و شایع است که می تواند ت ثیر زیادی بر آرامش کودک، ضربه زدن به حضور در مدرسه، خلق و خو و درک آنها از سلامت و تناسب اندام خود داشته باشد. با این حال، با شرح حال و معاینه دقیق، توضیح و پیگیری واضح و تعهد والدین و کودک به توقف این بیماری که فعالیت‌های عادی را محدود می‌کند، نتایج خوبی برای کودکان بدون ارجاع، دارو یا آزمایش‌های گسترده به دست می‌آید. فقط کافی است بیماری کودک خود را جدی بگیرید و برای درمان آن از مشاوره دریافت کنید.

طبیعی است و می تواند در سه ماهه اول، دوم یا سوم رخ دهد. در، بسیاری از زنان احساس فشار یا سنگینی در اطراف واژن می کنند. رحم یک زن باردار از اندازه یک پرتقال به اندازه یک هندوانه یا بزرگتر می شود. بدن فرد نه تنها نیاز به فراهم کردن فضا و مواد مغذی برای رشد یک فرد جدید دارد، بلکه باید یک عضو کاملا جدید به شکل جفت تولید کند. در دوران بارداری بسیاری از زنان متوجه تغییرات ناگهانی و غیرعادی در احساس بدن خود می شوند. فشار واژن، لگن یا فشار پایین شکم در هر سه سه ماهه بارداری شایع است. مفاصل، ماهیچه ها و استخوان های شما تحت تاثیر بارداری قرار می گیرند. درک اینکه دقیقا چه چیزی باعث این احساس ناخوشایند در ناحیه لگن یا واژن شما می شود همیشه آسان نیست. اما اگر در سه ماهه دوم و سوم بارداری تحت فشار هستید، کودک در حال رشد شما دلیل احتمالی فشار است. همانطور که کودک شما رشد می کند و سنگین تر می شود، فشار بیشتری بر عضلات کف لگن شما وارد می کند. همانطور که بارداری شما پیشرفت می کند، کودک شما بیشتر در برابر اندام ها و لگن شما محکم می شود. مت سفانه، افزایش فشاری که احساس می کنید تا زمان از بین نمی رود. در واقع، احتمالا زمانی که زایمان می کنید درد بدتر می‌شود زیرا برای آماده شدن برای زایمان، بیشتر به ناحیه لگن شما فشار می آید. ممکن است متوجه شوید که این احساس فشار و درد خفیف با نوعی حرکت اتفاق می افتد. این به این دلیل است که بالا رفتن از پله ها یا حتی عبور از دست اندازهای ماشین کودک شما را تکان می دهد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: به طور کلی فشار بر لگن با درد لگن متفاوت است. فشار در ناحیه واژن می تواند شبیه دردی باشد که با تجربه می کنید. همچنین ممکن است متوجه درد در قسمت پایین کمر خود شوید. درد در ناحیه لگن به سختی با فشار اشتباه گرفته می شود. زمانی که در این ناحیه احساس درد می کنید، معمولا به اندازه ای تیز است که راه رفتن یا حتی صحبت کردن برایتان سخت است. در این صورت باید فورا با پزشک خود تماس بگیرید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید فشار واژن یک تجربه رایج در بارداری است. زنان در دوران بارداری تجربیات متفاوتی از فشار واژن خواهند داشت. برخی ممکن است فشار شدیدی را در واژن احساس کنند، در حالی که برخی دیگر درد مبهمی در سرتاسر لگن خواهند داشت، یا احساس می‌کنند که وزنی بر روی تمام قسمت پایین بدنشان وارد می‌شود. در اواخر بارداری، این فشار اغلب به دلیل فشار دادن وزن کودک به کف لگن است، اما بسیاری از عوامل دیگر می توانند باعث فشار لگن در دوران بارداری شوند. در زیر، علل مختلف فشار واژن را با توجه به سه ماهه ای که یک زن در آن قرار دارد، مورد بحث قرار می دهیم: برای اکثر زنان، سه ماهه اول بارداری و فشار بر واژن غیر طبیعی است. با این حال هورمون ریلکسین اغلب مسیول فشار بر واژن است. این هورمون به شل شدن ماهیچه ها کمک می کند و عبور نوزاد از ناحیه لگن را در هنگام تولد آسان تر می کند. با این حال، سطح ریلکسین در اوایل بارداری در بالاترین حد خود است. سطوح بالای این هورمون ممکن است به کاشت تخمک بارور شده در پوشش داخلی رحم کمک کند. برخی از زنان درد در نزدیکی استخوان شرمگاهی و احساس لرزش پاها را تجربه می کنند. برای برخی از زنان، ریلکسین می تواند باعث درد یا تنش عضلانی، از جمله در داخل یا اطراف واژن شود. طبق مطالعات انجام شده روی حیوان ها، ریلکسین نیز ممکن است رباط هایی که از لگن حمایت می کنند را تضعیف کند. این عامل می تواند منجر به احساس فشار شود، گویی چیزی به واژن فشار می آورد. هورمون ریلکسین ممکن است خطر آسیب عضلانی افزایش دهد. بنابراین مهم است که از نظر بدنی فعال باقی بمانید تا ماهیچه ها را قوی نگه دارید. هر آسیبی که یک زن در دوران بارداری تجربه کند می تواند زایمان را دشوارتر کند. احساس گرفتگی در هفته های اولیه بارداری ممکن است به دلیل بزرگ شدن رحم شما باشد. اگر دردی شبیه به گرفتگی دارید مراقب علایم خونریزی واژینال باشید. در صورت شروع یا خونریزی با پزشک خود تماس بگیرید. گرفتگی یک علامت رایج برای سقط جنین است. عوارض مربوط به بارداری همچنین ممکن است دوره پس از زایمان را دشوارتر کند، روند بهبودی را کندتر کند و به طور بالقوه به سلامت روان آسیب برساند. در سه ماهه دوم و سوم بارداری، ترکیبی از ضعیف شدن کف لگن و افزایش فشار وزن بر روی لگن می تواند باعث فشار واژن شود. کف لگن شبیه یک زنجیر ساخته شده از ماهیچه است. این ماهیچه ها از اندام های لگن، از جمله رحم، واژن، مجرای ادرار و مثانه محافظت می کنند. بارداری می تواند کف لگن را ضعیف کند. زنانی که قبلا زایمان کرده‌اند ممکن است در بارداری قبلی آسیب دیده باشد، که می‌تواند باعث ضعیف شدن بیشتر آن در بارداری بعدی شود. وزن اضافی بارداری اغلب در سه ماهه دوم بیشتر قابل توجه می شود. با پیشرفت بارداری، رحم فشار بیشتری به قسمت پایین بدن وارد می کند. با ضعیف شدن کف لگن، این فشار می تواند باعث فشار واژن یا درد و فشار عمومی در لگن شود. برای برخی از زنان در مراحل آخر بارداری، فشار در لگن ممکن است نشانه اولیه زایمان باشد. اگر گرفتگی در معده نیز رخ دهد یا احساس کنند چیزی روی رحم فشار می‌آورد، می‌تواند به این معنی باشد که در شرف زایمان هستند. در بیشتر موارد، فشار واژن فقط یک عارضه جانبی ناخوشایند بارداری است که ناشی از ضعیف شدن عضلات لگن و افزایش وزن است. در هفته های اولیه بارداری، کودک شما به احتمال زیاد خیلی کوچکتر از آن است که دلیل آن باشد. اما بسیاری از چیزهای دیگر نیز وجود دارد که می تواند مقصر باشد. برخی از عوامل می توانند باعث ایجاد احساس فشار واژن یا لگن در تمام مراحل بارداری شوند. این شامل: بسیاری از زنان در طول بارداری خود با یبوست دست و پنجه نرم می کنند. افزایش هورمون های بارداری و افزایش آهن دستگاه گوارش شما را خراب می کند و باعث یبوست می شود. یبوست می تواند باعث احساس پری یا فشار در واژن شود، به خصوص زمانی که مدفوع سفت باشد یا چند روز از اجابت مزاج گذشته باشد. نوشیدن آب زیاد و خوردن میوه و سایر غذاهای پر فیبر ممکن است به یبوست کمک کند. برای برخی از زنان، فشار یا درد می تواند نشانه عفونت مثانه باشد. زنان در دوران بارداری بیشتر در معرض ابتلا به عفونت مثانه هستند. یک عفونت درمان نشده می تواند در سراسر بدن پخش شود و کودک را در معرض خطر قرار دهد. حتی ممکن است باعث زایمان زودرس شود. اگر فشار واژن یا لگن همراه با مشکل در دستشویی رفتن، درد هنگام ادرار کردن یا تب رخ دهد، مراجعه به پزشک ضروری است. عفونت های مثانه به راحتی قابل درمان هستند، اما بدون درمان، می توانند بدتر شوند و خطر را در دوران بارداری افزایش دهند. هنگامی که فشار واژن شدید است، می تواند نشانه POP باشد. POP زمانی اتفاق می افتد که اندام های داخل یا نزدیک لگن به سمت پایین به داخل واژن یا راست روده حرکت می کنند. POP قابل درمان است اما می تواند باعث، درد شدید، درد در حین رابطه جنسی و تغییر در ظاهر اندام تناسلی و عوارض شدید شود. زنانی که به طور ناگهانی فشار شدیدی را احساس می‌کنند، در کنترل روده یا مثانه خود مشکل دارند یا متوجه می‌شوند که به نظر می‌رسد چیزی به واژن آنها فشار وارد می‌کند، باید به پزشک مراجعه کنند. برخی از زنان دهانه رحم ضعیفی دارند که گاهی به آن نارسایی دهانه رحم می گویند. برخی از زنان مبتلا به این عارضه ممکن است سقط جنین یا زایمان زودرس داشته باشند زیرا دهانه رحم به اندازه کافی قوی نیست که بتواند از رحم حمایت کند. در بیشتر موارد، دهانه رحم ضعیف با مداخله زودهنگام قابل درمان است. زنانی که فشار غیرقابل توجیه واژن را احساس می کنند، به خصوص در اوایل بارداری، می توانند از پزشک بخواهند تا دهانه رحم آنها را بررسی کند. یک عمل یا آسیب قبلی دهانه رحم، از جمله موارد ناشی از زایمان، ممکن است خطر ضعیف شدن دهانه رحم را افزایش دهد. از آنجایی که فشار واژن اغلب به دلیل ضعف عضلات و فشار روی لگن است، کشش های ملایم ممکن است کمک کننده باشد. برای تسکین درد و فشار، کمر و باسن را کشش دهید. یک کلاس یوگای بارداری یا حرکات کششی ملایم می تواند به یافتن حرکات کششی راحت و ایمن کمک کند. استفاده از فوم رولر می تواند به شل شدن عضلات منقبض کمک کند. اگر درد شدید است، قرار دادن یک پد گرم کننده روی ناحیه درد ممکن است کمک کند. حرارت را کم نگه دارید و حداکثر بعد از دقیقه پد را بردارید. استراتژی های دیگر ممکن است تسکین فوری را ارایه نکنند، اما می توانند خطر برخی شرایط را که باعث فشار واژن می شوند، کاهش دهند. این استراتژی ها عبارتند از. ماهیچه های کف لگن را منقبض کنید، انگار سعی می کنید از ادرار کردن جلوگیری کنید، ثانیه نگه دارید، سپس رها کنید. حداقل دو بار در روز بار تکرار کنید. کگل همچنین می تواند ماهیچه هایی را که بدن برای بیرون راندن کودک استفاده می کند، تقویت کند. حتی ورزش های سبک مانند پیاده روی می تواند به تقویت ماهیچه ها و بهبود وضعیت بدن کمک کند. ورزش ممکن است درد و فشار را کاهش داده و عضلات لگن را قوی نگه دارد. به خصوص بعد از ورزش و در هوای گرم هیدراته بمانید. هیدراته می تواند به جلوگیری از یبوست کمک کند، در غیر این صورت می تواند منجر به فشار شود. زنان باید در دوران بارداری به طور منظم به پزشک یا ماما مراجعه کنند. مراجعه منظم به پزشک برای بحث در مورد همه علایم، حتی اگر جزیی به نظر می رسند، حیاتی است. در اوایل بارداری، زنان ممکن است تنها هر چند هفته یکبار به پزشک مراجعه کنند. اگر فشار یا درد شدیدی را تجربه می کنند یا علایم دیگری مانند تب، ادرار دردناک، خونریزی یا تغییر در حرکات نوزاد دارند، مهم است که فورا به پزشک مراجعه کنند. دلایل دیگر برای مراجعه فوری با پزشک عبارتند از: سرگیجه سردرد شدید التهاب ناگهانی دست ها، صورت، پاها درد لگن آنقدر شدید است که نمی توانید راه بروید یا صحبت کنید. اگر علاوه بر علایم بالا تب، لرز، یا خونریزی واژینال، درد واژن یا لگن را نیز تجربه کردید، به بیمارستان مراجعه کنید. دلایل جدی برای درد لگن در دوران بارداری وجود دارد. اینها ممکن است شامل سقط جنین، حاملگی خارج از رحم یا زایمان زودرس باشد. سایر شرایط خطرناک مانند یا جدا شدن جفت نیز می توانند باعث درد لگن شوند. فشار واژن در دوران بارداری تنها یکی از علایمی است که زنان ممکن است در دوران بارداری تجربه کنند. معمولا نباید فشار واژن باعث نگرانی شود و می تواند نشانه خوبی باشد که بدن هورمون های مناسبی را ترشح می کند و رحم طبق انتظار رشد می کند. کمی احتیاط در بارداری می تواند به شناسایی مشکلات قبل از تبدیل شدن به شرایط اضطراری کمک کند. هرگز در مراجعه به پزشک تردید نکنید، حتی اگر مشکل به نظر جزیی باشد. بعید است که مشکل شدیدی وجود داشته باشد، اما اطمینان خاطر می تواند بارداری را آسان تر کند. اگر مشکلی وجود دارد، بهتر است هر چه زودتر موضوع را بررسی کنید.

یک رفتار رایج در بسیاری از خانواده هایی است که دارای فرزندان خردسال هستند. بسیاری از کودکان زمانی که به خواسته خود نمی رسند به نق زدن متوسل می شوند. نق زدن در کودکان می تواند به یک عادت بد تبدیل شود که در نتیجه کودکان حتی در حضور دیگران نیز این رفتار را انجام می دهند. تسلیم شدن به خواسته های کودک باعث می شود آنها باور کنند که نق زدن و گریه کردن در رسیدن به هر خواسته ای موثر واقع می شود. بهترین راه برای مقابله با این رفتار این است که به کودکان بیاموزیم چگونه از کلمات استفاده کنند تا بتوانند احساسات خود را به درستی به دیگران منتقل کنند. اولین و مهمترین گام این است که دلیل نق زدن کودک را درک کنید. ممکن است ترک عادت نق زدن و ایجاد تغییر در فرزندتان زمان بر و چالش برانگیز باشد، اما ارزش تلاش را دارد. در این متن، چند روش موثر برای پیشگیری از نق زدن در فرزندتان به شما آموزش می دهیم. آنچه در این مقاله خواهید خواند: ممکن است احساس کنید فرزندتان بی دلیل نق می زند. با این حال، اگر دقت کنید، متوجه خواهید شد که آنها سعی می کنند، هرچند ناکارآمد، نیازی را برآورده کنند که ممکن است برای شما چندان مشخص نباشد. شناسایی علت اصلی نق زدن به شما کمک می کند تا بتوانید این مشکل را تا حد بسیار زیادی از بین ببرید. گاهی نق زدن تنها کاری است که کودک برای رسیدن به خواسته اش می تواند انجام بدهد. نق زدن در کودکان علت های مختلفی دارد، از جمله: وقتی لحن صدای فرزندتان به ناله تبدیل می‌شود، نشان می دهد که کودک در حال تلاش است تا بتواند منظور خود را به شما برساند. کودک شما وقتی در انتقال احساسات شکست می‌خورد، برای بیان منظور خود از نق زدن استفاده می کند. مطالعات نشان می دهد که نق زدن معمولا با احساس همراه است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کودکان نوپا هنوز در حال یادگیری نحوه درک و مدیریت احساسات خود هستند. ابراز احساسات یکی از بزرگترین چالش ها برای همه کودکان است. قبل از اینکه فرزند شما یاد بگیرد که ابراز احساسات خود را تعدیل کند، ممکن است به نق زدن متوسل شود. نق زدن بیشتر زمانی رخ می دهد که احساسات بر کودک چیره می شود. اغلب کودکان زمانی که خودشان نمی توانند کارها را انجام دهند، نق می زنند. کودک خردسالی که گرسنه، تشنه، خسته، بیمار یا دردمند است، نمی داند چگونه اوضاع را درست کند. وقتی همه چیز دیگر تحت کنترل کودکان نیست، آنها می خواهند که شما، به عنوان پشتیبان، کنترل اوضاع را به دست بگیرید. فوریت نیاز ممکن است در صدای بلند کودکان به طور آشکارا مشخص شود. در این وضعیت کودک شما خود را غرق گریه می کند و برای بازگشتن هر چه سریعتر به حالت عادی به کمک شما نیاز دارد. نق زدن به طرز شگفت انگیزی در جلب توجه والدین موثر است. بررسی ها نشان می‌دهد که نق زدن در کودکان روشی است که به کمک آن می توانند توجه مادر را به سرعت جذب خود کنند. کودک ممکن است در این لحظه هیچ نیازی یا خواسته فوری نداشته باشد. در این گونه موارد نق زدن فقط راهی برای برقراری ارتباط و جلب توجه والدین است. اگر کودک را در هنگام نق زدن در آغوش بگیرید و یا داستانی را برایش تعریف کنید، حواس کودک بلافاصله پرت شده و احساس رضایت می کند. هنگامی که شما به یک رفتار خاص کودک واکنش خوشایندی نشان می دهید، کودک به این امید که دوباره همان واکنش را دریافت کند، به رفتار خود ادامه می دهد. این متاسفانه این واکنش در مورد رفتار نق زدن درست بر علیه شما کار می کند. به عنوان مثال، اگر شما تمایل دارید که گهگاه در مقابل نق زدن های کودک خود تسلیم شوید و به او یک آب نبات بدهید، کودک احتمالا این رفتار را تکرار می کند. کودک نمی تواند خوب یا بد بودن رفتار خود را به درستی درک کند. بنابراین کودک به نق زدن ادامه می دهد زیرا این رفتار را با یک پاداش مرتبط می داند. این کار شما در نهایت بازخورد بسیار بدی در تربیت کودک خواهد داشت. زیرا سیستم پاداش شما بسیاری از رفتارها را در کودک به یک عادت روزمره تبدیل می کند. به طور کلی، کودکان به کوچکترین تغییرات اطراف خود بسیار حساس هستند و به سرعت واکنش نشان می دهند. برخی از تغییرات ممکن است بسیار جزیی باشند و مورد توجه شما قرار نگیرند، اما کودک به دلیل سن کم و حساسیت زیاد به سرعت به کوچکترین تغییر واکنش نشان می دهد. در این وضعیت کودک با نق زدن نشان می دهد که از تغییر ایجاد شده راضی نیست. در این مورد نکته مهمی وجود دارد که همه والدین باید آن را به خاطر بسپارند. کودکان معمولا برای اینکه ما را عمدا عصبانی کنند نق نمی زنند. در واقع یک کودک نوپا در این سن هنوز بسیار کوچک است و بسیاری از رفتارها را به صورت ناخودآگاه انجام می دهد. بنابراین نق زدن کودک در بیشتر موارد، به این دلیل است که کودک نمی داند چگونه احساسات خود را بیان کند. کودک ممکن است راهبردهای مختلفی را برای جلب توجه شما آزمایش کند که نق زدن یکی از آنهاست. کودکان اغلب از نق زدن به عنوان ابزاری برای جلب توجه شما استفاده می کنند. متاسفانه بسیاری از والدین به اشتباه تصور می کنند که با فریاد زدن و گفتن جمله بس کن، کودک دست از گریه و نق زدن برمی دارد. در حالیکه این رفتار والدین دقیقا نتیجه معکوس دارد. به این معنا که اگر با عصبانیت به نق زدن کودک واکنش نشان بدهید، گریه های کودک به جای کم‌رنگ شدن، تشدید می‌شوند. برخی از مهمترین رفتارهایی که می توانند می تواند باعث تشدید گریه کودک شوند، عبارتند از: استفاده از عباراتی مانند این کار را متوقف کن، نق نزن، حالا عصبانی می‌شوم، برای نشان دادن عصبانیت خود به کودک نشان دادن نفرت یا ناراحتی خود از طریق کلمات مختلف و یا زبان بدن، به عنوان مثال اخم کردن به کودک، آه کشیدن از روی ناامیدی و یا گذاشتن دست ها روی سر. شما به عنوان والدین مسیولیت نگهداری و ایجاد احساس رفاه و رضایت در کودک خود را دارید. بنابراین وظیفه ای که برای کودک تعیین کرده اید را خودتان انجام دهید. برای مثال، اسباب‌بازی‌های روی زمین را خودتان جمع کنید، یا اگر کودک آبی به زمین ریخته است انتظار تمیز کردن آن را از کودک خود نداشته باشید. اجازه ندهید هر وضعیت بی اهمیتی به بحث با کودک تبدیل شود. به عنوان مثال، به کودک خود می گویید که قرار بود اسباب بازی ها را از روی زمین بردارد، در حالی که کودک استدلال می کند که به ده دقیقه دیگر نیاز دارد. شما در این شرایط نباید شروع به بحث با کودک کنید. به خواسته کودک احترام بگذارید. در انجام هیچ کاری به کودک خود پافشاری نکنید. نادیده گرفتن نق زدن های کودک یک استراتژی خوب برای تغییر این رفتار است. اگر توجه منفی به نق زدن های کودک را متوقف کنید، کودک دیگر به هدف مورد نظر نخواهد رسید. مهم ترین چیزی که باید در نظر داشته باشید این است که هر بار که با رفتار توجه طلبانه کودک مواجه می شوید، آن را نادیده بگیرید. فرقی نمی‌کند که دلیل نق زدن چیست. اگر کودک با صدای گریه بلند خود به دنبال جلب توجه شما است، کودک را کاملا نادیده بگیرید. واکنش شما این پیام را به کودک می رساند که اگر می خواهی حرف تو را گوش بدهم باید با صدای عادی صحبت کنی. در حالی که نادیده گرفتن نق زدن های فرزندتان استراتژی خوبی است، اما ممکن است همیشه بهترین گزینه برای مهار این رفتار نباشد. نکته ای که به یقین می دانید این است که هر تغییری به زمان نیاز دارد و به ناچار باید صبور باشید. در ادامه متن نکات مفیدی وجود دارد که می توانید از آنها برای پیشگیری نق زدن در کودک خود استفاده کنید. وضع قوانین مشخص در خانه یکی از اصول مهم تربیت کودکان است. قوانین باعث ایجاد رفتارهای مثبتی مانند انضباط، وقت شناسی و مودب شدن در کودک شما می شوند. مشخص بودن قوانین از پیش تعیین شده به کودک شما می گوید که نق زدن رفتار قابل قبولی نیست. هنگامی که در خانه یک قانون مشخص تنظیم می کنید، به کودک خود نشان می دهید که راه درست انجام کارها چیست. به عنوان مثال، می توانید به کودک خود بگویید: اگر به چیزی نیاز داری، با صدای معمولی صحبت کن. اگر رفتار مودبانه ای داشته باشی ما می توانیم آن را برایت انجام دهیم. " کودک مانند شما نمی تواند از کلمات استفاده کند و مطمینا قادر به رساندن خواسته خود نیست. اگر کودک شما مدتی است که با روش های مختلف می خواهد توجه شما را جلب کند و در این کار شکست خورده است، احتمالا به نق زدن متوسل می شود. گاهی والدین مشغول کار یا صحبت با کسی هستند و نمی توانند به خواسته کودک رسیدگی کنند. در چنین شرایطی، باید توجه خود را به کودک خود نشان بدهید. به عنوان مثال به کودک بگویید من صحبتم را در دقیقه تمام می‌کنم و سپس به کنار تو می آیم. این رفتار باعث می شود کودک دست از نق زدن بردارد. خوش قولی شما در این مواقع اهمیت زیادی دارد. بنابراین مراقب باشید که به قول خود عمل کنید تا کودک در دفعه بعد که موقعیت مشابهی پیش آمد صبورانه منتظر بماند. تقویت رفتار مثبت یکی از بهترن روش ها برای پیشگیری از نق زدن در کودکان است. بنابراین کودک خود را تشویق کنید که هر بار به جای گریه یا نق زدن با شما صحبت کند. هر زمان که کودک شما می خواهد نق بزند، با آرامش به او بگویید که حرف های خود را با صدای عادی بگوید. وانمود کنید که نمی توانید صدای گریه کودک را بشنوید. اما مراقب باشید که این رفتار را به صورت کاملا طبیعی انجام بدهید در غیر اینصورت کودک احساس می کند که شما در حال مسخره کردن او هستید. هنگامی که کودک با صدای عادی خود صحبت می کند، به طور کاملا طبیعی به خواسته او پاسخ بدهید. برخی از موقعیت ها باعث تحریک یک رفتار خاص در کودک می شوند. به عنوان مثال، کودک ممکن است به دلیل گرسنگی یا خستگی زیاد رفتار بدی را نشان دهد. نق زدن کودک در این مواقع کاملا عادی است. همچنین از بیرون آوردن کودک در هنگام خستگی و در زمان چرت زدن خودداری کنید. شما باید بدانید که یک کودک نوپا نمی تواند پا به پای شما در خیابان راه برود. انتظار نداشته باشید که کودک شما ساعت ها در صف منتظر بماند، تا نوبت شما در یک مغازه محبوب از راه برسد. کودکان محدودیت های خود را دارند. هنگام برنامه ریزی کارهای خانه نیز این موارد را در نظر داشته باشید. کودک هر بار که ناله می کند لزوما خواسته های نامعقولی ندارد. به اندازه کافی انعطاف پذیر باشید تا بتوانید با کودک به یک مصالحه برسید. به عنوان مثال، اگر کودک می‌خواهد در وسط خرید شما بستنی بگیرد، به او بگویید که می‌توانید بعد از خرید بروید. با این رفتار کودک در تمام مدت خرید بدون نق زدن با شما همراهی می کند. کودکان نق می زنند زیرا این ساده ترین راه برای جلب توجه و وادار کردن شما به واکنش است. یک راه ساده برای مدیریت نق زدن این است که آنطور که انتظار می رود به این رفتار کودک واکنش نشان ندهید. در مواجهه با نق زدن های کودک آرام باشید و اجازه ندهید که این رفتار شما را به واکنش تحریک کند. اگر می خواهید با عصبانیت با فرزندتان صحبت کنید، فقط باعث تشدید ناراحتی خود و کودک خواهید شد. بنابراین به آرامی، بی سر و صدا و بدون احساس عصبانیت به رفتار عادی خود ادامه بدهید. واکنش شما، این باور را در کودک تقویت می‌کند که نق زدن بهترین و راحت ترین راه برای رسیدن به هر خواسته ای است. گاهی اوقات، کودک ممکن است متوجه نشود که در چه مکانی قرار دارد. کودک بدون توجه به مکان و زمان شروع به گریه و نق زدن می کند. در اینگونه مواقع هشدار دان بهترین روش مقابله با رفتار نادرست کودک است. با دادن هشداری آرام اما واضح به کودک یادآوری کنید که در مکان خاصی هستند. کودک با هشدار شما می فهمد که در این محیط خاص حق نق زدن ندارد و همچنین فرصتی برای اصلاح رفتار خود پیدا می کند. در هنگام هشدار و رساندن پیام خود به کودک کاملا واضح و شفاف باشید. وقتی در موقعیتی قرار می‌گیرید که می‌دانید ممکن است به یک عصبانیت یا ناراحتی ختم شود، از قبل به فرزندتان بگویید که از او چه انتظاری دارید. به عنوان مثال، اگر در مسیر رسیدن به بستنی‌فروشی نیاز به رفتن سریع به خیاطی دارید، از قبل به کودک اطلاع دهید که یک توقف ده دقیقه‌ای در آنجا خواهید داشت. به کودک بگویید که انتظار رفتار خوبی از او دارید تا بتوانید کار را سریع انجام دهید و بعد به بستنی فروشی بروید. برای هر قانونی ثابت قدم باشید. اگر یک بار رفتار نق زدن را نادیده بگیرید و بار دیگر تسلیم شوید، روش تربیتی شما کارساز نخواهد بود. کودک ممکن است فکر کند که نق زدن شدیدتر یا طولانی تر او را به هدفش نزدیک تر می کند. در رفتار خود ثابت قدم و قاطع باشید. هر بار که کودک شروع به نق زدن می کند، از اتاق خارج شوید. همچنین می توانید کودک را نادیده بگیرید و کار خود را انجام دهید یا وانمود کنید که گوش های شما آن لحن خاص را نمی شوند. استراتژی شما هر چه باشد، آن را به طور مداوم دنبال کنید. مهم قاطعیت و پشتکار است که باعث می شود کودک بفهمد شما به هیچ وجه در تصمیم خود تجدید نظر نخواهید کرد. هر واکنشی از طرف شما ممکن است توسط کودک به عنوان توجه تعبیر شود. در نتیجه واکنش شما کودک را تشویق به ادامه رفتار نق زدن می کند. بنابراین از نشان دادن هر واکنشی، حتی واکنش‌های غیرکلامی مانند نگاه کردن به کودک خود پرهیز کنید. زیرا واکنش شما چه کلامی یا غیر کلامی به کودک نشان می دهد که شما تحت ت ثیر این رفتار قرار گرفته اید. آموزش نحوه برخورد با محرک ها به کودک خود بیاموزید که چگونه با بی حوصلگی، ناامیدی، خستگی، گرسنگی یا هر محرکی که می تواند باعث نق زدن شود، کنار بیاید. با کودک صحبت کنید که چگونه با ورق زدن کتاب‌های رنگ‌آمیزی خود را سرگرم کند. کودک یاد می گیرد وقتی منتظر شما است تا انجام کاری را تمام کنید، فعالیت جدیدی برای خود در نظر بگیرد. بنابراین هر زمان که کودک می‌خواهد درباره موضوعی نق بزند، می‌تواند خود را با این فعالیت ها سرگرم کند. به فرزند نوپای خود توضیح دهید که انجام این کار به شما امکان می دهد بهتر روی کار خود تمرکز کنید و زودتر باقی وقت خود را با کودک بگذرانید. ممکن است کودک به دلیل سن کم قادر به درک معنای رفتار شما نباشد. بنابراین اگر شما در هنگام نق زدن به کودک خود توجهی نمی کنید، علت این رفتار را به او توضیح بدهید. به کودک بگویید تا زمانی که به رفتار بد خود ادامه بدهد، توجهی که نیاز دارد را به او نخواهید کرد. در توضیح علت رفتارهای خود از کلمات واضح و آسان استفاده کنید. به عنوان مثال، بگویید: تا زمانی که با صدای آرام درخواست خود را نگویی، بله نمی گویم. شما با توجه به شناختی که از کودک خود دارید ممکن است از استراتژی های مختلفی برای مقابله با نق زدن استفاده کنید. اما نکته مهم این است که مراقب باشید به هر موضعی که برای مقابله با نق زدن در پیش گرفته اید پایبند بمانید. اگر نق زدن های مداوم کودک برای بیرون رفتن در باران شدید را نادیده می‌گیرید، این وضعیت را حفظ کنید. آنقدر بر موضع خود باقی بمانید تا بالاخره کودک دست از نق زدن بردارد و در خواست خود را با صدای عادی بگوید. هنگامی که کودک بدون نق زدن شروع به صحبت می کند می توانید به او پاسخ دهید. در هنگام صحبت با کودک با مهربانی به او توضیح بدهید که چرا در هنگام باران شدید نباید از خانه خارج شد. کودکان خردسال به دستورالعمل‌های روشن نیاز دارند. بنابراین اگر به کودک بگویید که سعی می کنید مدتی را با او بگذرانید، کودک نمی فهمد منظور شما گذراندن چه مقدار زمان است. در مورد زمان دقیق باشید. به عنوان مثال بگویید ساعت شش با هم به پارک می رویم. یا بگویید حالا می‌توانیم نیم ساعت بازی کنیم و بعد باید به سر کار برگردم. پاداش باعث تقویت رفتار می شود. وقتی کودک از نق زدن دست کشید، به عنوان پاداش، رفتار مثبت کودک را تحسین کنید. این کار باعث می شود که کودک تشویق را با رفتار مناسب و عدم توجه را با رفتار نامناسب مرتبط کند. اگر از کودک خواسته اید که دیگر نق نزند و کودک با صدای عادی صحبت می کند، به این رفتار مثبت پاداش بدهید. انجام هر تغییری به زمان نیاز دارد. فرزند شما نمی تواند یک شبه بر عادت نادرست خود غلبه کند. پس انتظاری واقع بینانه در مورد تغییری که باید در کودک مشاهده کنید داشته باشید. با این حال، با توجه مثبت به تلاش های واقعی کودک، می توانید این روند را تسریع کنید. تغییر یک عادت نادرست و جایگزین کردن آن با یک رفتار مثبت را باید به صورت تدریجی انجام بدهید. بنابراین از قدم های کوچک استفاده کنید. در این مسیر به کوک خود پاداش بدهید تا انگیزه کافی برای ادامه راه داشته باشد. نوع پاسخ شما به رفتار نق زدن بسیار مهم است. استراتژی خود را با همسر خود و همچنین پرستار کودک در میان بگذارید. این کار باعث می شود هر زمان که کودک شروع به نق زدن کرد، همه بتوانند به طور مشابه پاسخ دهند. اگر همه بزرگسالان به این رفتار به صورت یکسان واکنش نشان دهند، کودک به سرعت متوجه می شود که رفتارش نامناسب است. یادگیری عادات مثبت می تواند به فرصتی عالی برای آموزش حل مشکلات برای کودک تبدیل شود. با کودک صحبت کنید که چگونه می تواند نیاز خود را با رویکردی متفاوت برآورده کند. به عنوان مثال، اگر کودک می‌خواهد کتاب داستانی بخرد که تمام شده است، از او بخواهید که کتاب را از دوستانش و یا کتابخانه امانت بگیرد. این کار به کودک یا می دهد که به غیر از نق زدن کارهای زیادی برای انجام دادن وجود دارد. کودک نوپای شما به تدریج یاد می گیرد که برای رسیدن به خواسته هایش تلاش کند. سخن آخر به طور کلی نق زدن از رفتارهای آزاردهنده ای است که در بسیاری از کودکان وجود دارد. می‌توانید عادت نق زدن در کودک خود را با استفاده ار راهکارهای مناسب متوقف کنید. به یاد داشته باشید که گاهی اوقات ممکن است دلایل معقولی برای نق زدن کودک وجود داشته باشد. گرسنگی یا تشنگی یکی از دلایل مهم نق زدن کودکان هستند. در اینگونه موارد نیازهای کودک باید بدون تاخیر برطرف شوند. تا جایی که می توانید آرامش خود را حفظ کنید و اجازه ندهید صدای نق زدن باعث عصانی شدن شما شود. حفظ خونسردی کلید موفقیت است. از این راهبردها استفاده کنید تا زمانی که کودک بفهمد که با نق زدن به آن چیزی که می خواهد نمی رسد.

سه ماهه دوم در دوران بارداری اغلب زمانی است که افراد بهترین احساس را دارند. حالت تهوع و استفراغ معمولا برطرف می شود، خطر سقط جنین کاهش یافته و درد ماه نهم بسیار دور است. در این مقاله، عوارض سه ماهه دوم بارداری که می تواند مشکلاتی را ایجاد کند، مورد بررسی قرار می گیرد. شما باید در مورد این عوارض بیشتر بدانید تا مراقب باشید و از بروز عوارض پیشگیری کنید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: اگرچه خطر سقط جنین در سه ماهه دوم بسیار کمتر است، اما همچنان احتمال دارد رخ دهد. خونریزی واژینال معمولا اولین علامت هشدار دهنده است. سقط جنین در سه ماهه دوم (قبل از هفته) احتمال دارد توسط عوامل مختلفی ایجاد شود که می تواند شامل موارد زیر باشد: دیواره یا سپتوم داخل رحم آن را به دو قسمت مجزا تقسیم می کند. دهانه رحم خیلی زود باز و باعث زایمان زودرس می شود. به عنوان مثال می توان به لوپوس یا اسکلرودرمی اشاره کرد. این بیماری ها زمانی رخ می دهند که سیستم ایمنی بدن به سلول های سالم حمله می کند. این زمانی است که مشکلی در کروموزوم‌های نوزاد، که سلول‌هایی از DNA هستند، رخ داده است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سایر علل خونریزی در سه ماهه دوم عبارتند از: زایمان زودرس جدا شدن جفت از رحم مشکلات جفت، مانند جفت سرراهی (جفت پوشاننده دهانه رحم) این مشکلات در سه ماهه سوم شایع تر است، اما احتمال دارد در اواخر سه ماهه دوم نیز رخ دهد. اگر خون Rh منفی دارید، و در دوران بارداری دچار خونریزی شدید، ایمونوگلوبولین ( RhoGAM ) تزریق کنید. ایمونوگلوبولین یک آنتی بادی پروتیینی است که سیستم ایمنی بدن تولید می کند و مواد مضر مانند باکتری ها و ویروس ها را تشخیص می دهد و با آن مبارزه می کند. تزریق ایمونوگلوبولین به پیشگیری از ایجاد آنتی بادی های Rh کمک که در صورت داشتن گروه خونی Rh مثبت به جنین حمله می کند. اگر خونریزی واژینال را تجربه کردید احتمال دارد احساس ترس کنید، اما مهم است به یاد داشته باشید که همه خونریزی ها به معنای از دست دادن بارداری نیست. اگر در بارداری خونریزی دارید، فورا به دنبال مراقبت باشید، اما سعی کنید آرام باشید تا زمانی که پزشک دلیل خونریزی را بفهمد. احتمال دارد تا زمانی که خونریزی متوقف شود، در بستر استراحت کنید. هنگامی که زایمان قبل از هفته بارداری رخ دهد، زودرس در نظر گرفته می شود. شرایط مختلفی می تواند باعث زایمان زودرس شود، مانند: عفونت مثانه سیگار کشیدن بیماری مزمن مانند دیابت یا بیماری کلیوی عوامل خطرزای زایمان زودرس عبارتند از: بارداری دوقلو زایمان زودرس قبلی عفونت مایع یا غشاهای آمنیوتیک مایع آمنیوتیک اضافی (مایع اطراف جنین) علایم و نشانه های زایمان زودرس احتمال دارد نامحسوس و شامل موارد زیر باشند: اسهال درد کمر فشار واژن تکرر ادرار افزایش ترشحات واژن سفتی در قسمت پایین شکم در موارد دیگر، علایم زایمان زودرس آشکارتر است، مانند: خونریزی واژینال انقباضات دردناک نشت مایع از واژن اگر این علایم را دارید و نگران زایمان هستید با پزشک خود تماس بگیرید. بسته به علایم، پزشک ممکن است به شما بگوید که فورا به بیمارستان بروید. چندین دارو می توانند در توقف زایمان زودرس مفید باشند. این شامل: توکولیتیک ها سولفات منیزیم کورتیکواستروییدها اگر نتوان زایمان زودرس را متوقف کرد، پزشک یک داروی استروییدی می دهد. انجام این کار به رشد ریه های نوزاد کمک می کند و از شدت بیماری ریوی می کاهد. این دارو دو روز پس از اولین دوز موثرتر است، بنابراین پزشک سعی می کند حداقل به مدت دو روز از زایمان پیشگیری کند. پاره شدن (شکستن) پرده ها در حین زایمان طبیعی است. این اتفاق زمانی رخ می دهد که کیسه آمنیوتیک اطراف کودک پاره می شود و به مایع اجازه می دهد تا خارج شود. کیسه از کودک در برابر باکتری ها محافظت می کند. پس از شکسته شدن، این نگرانی وجود دارد که کودک دچار عفونت شود. در حالی که قرار است کیسه آب هنگام زایمان بشکند، اما زمانی که خیلی زود رخ دهد می تواند مشکلات جدی برای کودک ایجاد کند. به این پارگی زودرس غشاها ( PPROM ) می گویند. علت دقیق PPROM همیشه مشخص نیست. با این حال، در بسیاری از موارد، منبع مشکل، عفونت غشاها است. PPROM در سه ماهه دوم یک نگرانی بزرگ است، زیرا می تواند منجر به زایمان زودرس شود. نوزادانی که بین هفته های و بارداری متولد می شوند، در معرض خطر ابتلا به مشکلات جدی پزشکی طولانی مدت، به ویژه بیماری های ریوی هستند. درمان PPROM متفاوت است. اغلب می تواند شامل موارد زیر باشد: آنتی بیوتیک ها بستری شدن در بیمارستان استروییدها مانند بتامتازون داروهایی که می توانند زایمان را متوقف کنند، مانند تربوتالین اگر علایم عفونت وجود داشته باشد، احتمال دارد برای پیشگیری از عوارض جدی، زایمان صورت گیرد. آنتی بیوتیک ها برای پیشگیری از عفونت شروع خواهند شد. بسیاری از نوزادان در عرض دو روز پس از پارگی و بیشتر آنها در عرض یک هفته به دنیا می آیند. در موارد نادر، به خصوص با نشت آهسته، کیسه آمنیوتیک می تواند دوباره خود را ببندد. می توان از زایمان زودرس پیشگیری کرد و نوزاد نزدیک به موعد مقرر متولد می شود. دهانه رحم بافتی است که واژن و رحم را به هم متصل می کند. گاهی اوقات، دهانه رحم در دوران بارداری قادر به تحمل فشار رحم در حال رشد نیست. افزایش فشار می تواند دهانه را ضعیف کرده و باعث باز شدن آن قبل از ماه نهم شود. این وضعیت به عنوان ناتوانی دهانه رحم شناخته می شود. در حالی که این یک بیماری غیر معمول است، می تواند عوارض جدی ایجاد کند. باز و نازک شدن دهانه رحم در نهایت منجر به پاره شدن پرده ها و زایمان جنین بسیار نارس می شود. این معمولا در هفته بیستم بارداری رخ می دهد. از آنجایی که جنین در آن نقطه برای زنده ماندن در خارج از رحم بسیار نارس است، اغلب نمی توان بارداری را نجات داد. زنانی که موارد زیر را دارند در معرض خطر بالاتری برای ناتوانی دهانه رحم هستند: بیوپسی مخروط دهانه رحم عمل دیگر روی دهانه رحم یک ضربه قبلی گردن رحم، مانند پارگی در حین زایمان برخلاف زایمان زودرس، ناتوانی دهانه رحم معمولا باعث درد یا انقباض نمی شود. ممکن است خونریزی واژینال یا ترشح وجود داشته باشد. درمان ناتوانی دهانه رحم محدود است. اگر پرده ها هنوز پاره نشده باشند، امکان سرکلاژ اورژانسی (بخیه دور دهانه رحم) وجود دارد. اگر دهانه رحم بسیار متسع (عریض) باشد، خطر پارگی غشاها بیشتر است. استراحت طولانی در بستر پس از قرار دادن سرکلاژ ضروری است. در موارد دیگر، زمانی که پرده ها از قبل پاره شده اند و جنین به اندازه کافی برای زنده ماندن پیر شده است، پزشک احتمالا زایمان را القا می کند. می توانید از ناتوانی دهانه رحم پیشگیری کنید. اگر سابقه آن را دارید، در بارداری های بعدی و در حدود هفته سرکلاژ دریافت کنید. این امر خطر زایمان زودرس و از دست دادن نوزاد را کاهش می دهد، اما از بین نمی برد. پره اکلامپسی زمانی رخ می دهد که: فشار خون بالا ادم (التهاب) بیش از حد پروتیینوری (مقدار زیادی پروتیین در ادرار) پره اکلامپسی بر تمامی سیستم های بدن از جمله جفت تاثیر می گذارد. جفت مسیول تامین مواد مغذی برای نوزاد است. اگرچه پره اکلامپسی معمولا در سه ماهه سوم بارداری برای اولین بار رخ می دهد، اما برخی از افراد در طول سه ماهه دوم دچار پره اکلامپسی می شوند. قبل از تشخیص، پزشک فرد را از نظر سایر شرایطی که احتمال دارد با پره اکلامپسی اشتباه گرفته شود مانند لوپوس (که باعث التهاب در سراسر بدن می شود) و صرع (اختلال تشنج) ارزیابی می کند. پزشک همچنین فرد را از نظر شرایطی که می تواند احتمال ابتلا به پره اکلامپسی اولیه را افزایش دهد، مانند اختلالات لخته شدن خون و بارداری مولار ارزیابی می کند. این یک تومور غیرسرطانی است که در رحم تشکیل می شود. علایم پره اکلامپسی شامل التهاب سریع پاها، دست ها یا صورت است. اگر این نوع التهاب یا هر یک از علایم زیر را تجربه کردید، فورا با پزشک خود تماس بگیرید: کبودی آسان از دست دادن بینایی لکه هایی در چشم شناور می شود. درد شدید در سمت راست یا در ناحیه شکم سردردی که پس از مصرف استامینوفن (تیلنول) از بین نمی رود. در دوران بارداری بیشتر مستعد آسیب دیدگی هستید. مرکز ثقل زمانی که باردار هستید تغییر می کند، به این معنی که راحت تر تعادل خود را از دست می دهید. در حمام، هنگام ورود به دوش یا وان مراقب باشید. شاید لازم باشد سطوح غیر لغزنده را به دوش خود اضافه کنید تا لیز نخورید. اضافه کردن میله های دستگیره یا ریل در حمام را نیز در نظر بگیرید. همچنین خانه را برای خطرات دیگری که می تواند باعث سقوط شود بررسی کنید. اگر هر یک از علایم توصیف شده در این مقاله را تجربه می کنید، با پزشک خود تماس بگیرید. آن‌ها می‌توانند علت را تعیین و درمان مناسب را شروع کنند، که به معنای بارداری شاد و سالم است.

، حرکات یا صداهای کنترل نشده بدن به دلیل تکانه های خارج از کنترل هستند. تیک ها در کودکان انواع مختلفی دارند و ممکن است با بیماری های دیگری مانند ADHD همراه باشند. استرس، هیجان و احساسات قوی می توانند باعث ایجاد تیک در کودکان مبتلا به آن شود. هدف از درمان انواع تیک ها در کودکان، کاهش تیک ها و مدیریت رفتارها و محرک هایی است که منجر به بروز آنها می شود. تیک ها در کودکان معمولا از تا سالگی شروع و از تا سالگی شدیدتر می شوند. تیک های دوران کودکی در پسران شایع تر از دختران است. تیک‌ها تکان‌های بدن یا صداهایی هستند که کنترل سریع و دشواری دارند که در اثر حرکات یا صداهای سریع و تکراری ماهیچه‌ها ایجاد می‌شوند. بسیاری از مردم ممکن است آن را تسلیم اجتناب ناپذیر در برابر یک انگیزه تقریبا غیرقابل مقاومت بدانند، حتی اگر گاهی اوقات به عنوان غیرارادی تعریف شود. حداقل یک تیک حدود یک چهارم همه کودکان را در مقطعی از دوران کودکی تحت تاثیر قرار می دهد. در مورد انواع مختلف تیک ها، علل، علایم و گزینه های درمانی برای کودکان بیاموزید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: انواع تیک در کودکان به طور کلی دو نوع تیک وجود دارد: تیک‌های حرکتی شامل حرکات بدن مانند پلک زدن، چروک کردن بینی، بالا انداختن شانه‌ها، ضربه زدن به سر یا تکان دادن بازو است. تیک های صوتی یا آوایی شامل ایجاد صداهایی مانند زمزمه کردن، صاف کردن گلو، سرفه، فریاد زدن، یا تکرار یک صدا یا عبارت است. علاوه بر آن بسته به درگیری حرکات یا صداهای بدن، تیک در کودکان نیز می تواند ساده یا پیچیده باشد: حرکات غیرمعمول بدن هستند که شامل چند قسمت از بدن (یک گروه عضلانی) می‌شوند، مانند به هم زدن چشم‌ها (پلک زدن) ، دندان‌ها یا تکان دادن بازوها. تیک های صوتی ساده صداها یا صداهای بی معنی هستند که شامل یک صدا یا سر و صدا می شود، مانند سرفه، بو کردن، یا صاف کردن گلو. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید حرکات غیرطبیعی بدن هستند که چندین قسمت بدن را درگیر می کنند. همچنین می تواند از الگویی پیروی کند، مانند تکان دادن سر در حین تکان دادن بازو و سپس پریدن به بالا. تیک های صوتی پیچیده شامل کلمات معناداری است که ممکن است گفتار کودک شما را مختل کند، مانند جملات، کلمات یا عبارات تکراری. کودک همچنین ممکن است تغییراتی را در الگوهای تنفسی نشان دهد. صدای کودک شما ممکن است در نتیجه این تیک های صوتی، زیر و بم یا حجم متفاوت باشد. طبقه بندی تیک ها در کودکان بر اساس کتابچه راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی انجمن روانپزشکی آمریکا، ویرایش پنجم ( DSM - ) ، سه نوع اختلال تیک در کودکان وجود دارد: اگر کودک شما علایم هر دو تیک صوتی (حداقل یک) و تیک های حرکتی متعدد را داشته باشد که حداقل یک سال طول بکشد، می توان آن را به عنوان سندرم تورت تعریف کرد. اگر کودک شما علایم تیک صوتی یا حرکتی را دارد که حداقل یک سال طول کشیده است، می تواند اختلالات تیک مداوم یا مزمن باشد. در چنین مواردی، تیک ها در هر بار بیش از سه ماه متوقف نمی شوند. اگر کودک شما علایم تیک کلامی یا حرکتی یا هر دو را نشان می دهد که کمتر از یک سال طول کشیده است، می تواند اختلال تیک موقت باشد. فقط یک بار اتفاق می افتد، یا علایم ممکن است ظاهر شوند و ناپدید شوند. شرایط تیک موقت اغلب خود به خود برطرف می شود. علل تیک در کودکان علت یا مکانیسم دقیق تیک در کودکان ناشناخته است. با این حال، مطالعات مختلف نظریه های متفاوتی را پیشنهاد می کنند: برخی از مطالعات نشان می دهد که تیک ها به عنوان یک بیماری ژنتیکی ارثی، یعنی از نسل ها منتقل شده است. همچنین ممکن است به متابولیسم غیر طبیعی (تجزیه) ماده شیمیایی دوپامین در مغز مربوط باشد. مشاهده شده است که اختلالات انتقال دهنده عصبی در گانگلیون های پایه به تیک مربوط می شود. برخی عوامل ممکن است خطر ابتلا به تیک را در کودکان افزایش دهند. سندرم تورت در پسران شایع تر از دختران است. برخی داروها، مانند داروهایی که برای درمان اختلال نقص توجه و بیش فعالی ( ADHD ) یا اختلال کمبود توجه ( ADD ) تجویز می شوند. عوامل خارجی و داخلی مختلف مانند آلرژی غذایی، قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی و مسایل حسی نیز ممکن است باعث ایجاد تیک در کودکان شود. برخی از رفتارها یا احساسات ممکن است باعث تشدید تیک در کودکان شود، از جمله: استرس یا احساسات قوی اضطراب خستگی صحبت کردن در مورد تیک یا جلب توجه به تیک کودک علایم تیک در کودکان علایم تیک در کودکان می تواند صوتی یا حرکتی باشد و ممکن است برای اختلالات تیک مختلف متفاوت باشد. حتی علایم رایج تیک های صوتی، عبارتند از: سرفه کردن ایجاد صداهای حیوانات مانند خش خش یا پارس کردن پاکسازی گلو غرغر کردن بو کشیدن تکرار کلمات و عبارات فریاد زدن علایم رایج تیک های حرکتی، عبارتند از: چروک شدن بینی تکان دادن سر گاز گرفتن لب شانه بالا انداختن چشمک زدن تقلید از حرکات دیگران لگد زدن بوییدن اشیاء شرایطی که معمولا با تیک ها رخ می دهند، کدامند؟ بسیاری از کودکان مبتلا به تیک نیز یک یا چند بیماری روانی دارند، از جمله: بیش فعالی اختلال وسواس اجباری ( OCD ) اضطراب ترکیبی از هر سه وضعیت سلامت روانی نیز می تواند بر کودک شما مبتلا به تیک ت ثیر بگذارد. در حالی که برخی از کودکان علایم جزیی این بیماری های همزمان را تجربه می کنند، برخی دیگر ممکن است علایم شدیدتری نسبت به خود تیک ها داشته باشند. بنابراین، ارزیابی و مدیریت این شرایط در درمان اختلالات تیک در کودکان نیز مهم است. چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟ تیک ها معمولا هیچ آسیب مغزی ایجاد نمی کنند و حتی ممکن است به محض ظاهر شدن ناپدید شوند. با این حال، در صورت وجود تیک ها، باید با پزشک کودک خود مشورت کنید: منظم و مکررتر و شدیدتر وادار کردن فرزندتان به تجربه مشکلات عاطفی یا اجتماعی، مانند تحقیر، قلدری یا انزوای اجتماعی ایجاد درد یا ناراحتی تداخل در فعالیت های روزمره یا تکالیف مدرسه فرزندتان برانگیخته شده یا همراه با برخی از احساسات، مانند خشم، افسردگی، یا آسیب رساندن به خود تشخیص تیک در کودکان ارایه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی کودک شما می‌تواند تیک‌ها را با درخواست علایم و موقعیت‌هایی که والدین تیک‌ها و مدت زمان آن را مشاهده می‌کنند، تشخیص دهد. در برخی موارد، کودک ممکن است در کلینیک تیک داشته باشد و پزشک ممکن است آن را مشاهده کند. ممکن است برای رد کردن اختلالات یا بیماری های مغزی، معاینات و آزمایش های عصبی، مانند نوار مغزی ( EEG ) انجام شود. مگر اینکه ظاهر و یافته های بالینی خلاف این را نشان دهد، مطالعات بیشتری در اکثر کودکان مبتلا به تیک مورد نیاز نیست. درمان تیک در کودکان درمان تیک در کودکان به طور کلی شامل کاهش یا محدود کردن تیک ها و بهینه سازی کیفیت زندگی است. بسیاری از اوقات، تیک ها خفیف هستند و بدون هیچ مداخله ای با بزرگ شدن کودک ناپدید می شوند. اگر کودک شما دارای تیک های شدید است که بر فعالیت های روزانه او ت ثیر می گذارد، درمان های رفتاری زیر ممکن است انجام شود: مداخله رفتاری جامع برای تیک ها ( CBiT ) این شامل یادگیری مجموعه ای از مهارت های رفتاری برای کمک به کودکان مبتلا به تیک است. این یک درمان هفتگی با یک درمانگر است که شامل هشت جلسه است که در طول هشت تا ده هفته طول می کشد. آگاهی کودک از تیک و تمایل به انجام تیک را افزایش دهید. زمانی که کودک انگیزه انجام تیک را احساس می کند، به کودک کمک کنید تا یک رفتار رقابتی را بیاموزد. این به عنوان درمان معکوس عادت نیز شناخته می شود. برای کاهش تیک ها، تغییراتی در روال روزمره آنها ایجاد کنید. قرار گرفتن در معرض با پیشگیری از پاسخ ( ERP ) این تکنیک به کودک کمک می کند تا با احساسات ناخوشایند و محرک هایی که اغلب منجر به تیک می شود سازگار شود. این باعث می شود کودک در برابر احساسات یا تکانه هایی که باعث تیک می شود مقاوم شود و در نهایت منجر به پیشگیری از تیک می شود. در صورتی که علایم تیک کنترل نشده باشد، پزشک یا متخصص مغز و اعصاب کودک شما نیز ممکن است داروها را تجویز کند. داروهای نورولپتیک رایج ترین داروهایی هستند که تجویز می شوند. راه هایی برای کمک به کودک مبتلا به تیک درک بیشتر، پذیرش و همدلی از جنبه های مهم مراقبت از کودک مبتلا به تیک است. نکات زیر ممکن است شدت تیک ها را کاهش داده و از آنها جلوگیری کند: سعی کنید از تمرکز فرزندتان بر روی تیک جلوگیری کنید. حواس کودک خود را با فعالیت های دیگر پرت کنید. فرزندتان را تشویق کنید که به اندازه کافی بخوابد. سعی کنید از عوامل استرس زا مانند خستگی که تیک کودک شما را تشدید می کند، اجتناب کنید و آنها را کاهش دهید. وقتی کودک تیک دارد از او انتقاد نکنید. به کودک خود اطمینان دهید که دلیلی برای خجالت ندارد. به سایر افرادی که مرتبا با کودکان در ارتباط هستند اجازه دهید در مورد تیک های کودک خود بدانند تا آنها از آنها آگاه باشند و در صورت بروز آنها از واکنش اجتناب کنند. تیک ها ممکن است به عنوان یک مشکل جزیی برای کودک ظاهر شوند، اما در برخی موارد، می توانند آنقدر شدید باشند که در فعالیت های روزانه اختلال ایجاد کنند. والدین نقش مهمی در مدیریت و پیشگیری از تیک دارند. می توانید یک دفترچه خاطرات داشته باشید تا مدت تیک ها را یادداشت کنید و هرگونه محرک احتمالی را مشاهده کنید. رفتار درمانی با حمایت والدین می تواند به بیشتر کودکان کمک کند تا از تیک خارج شوند، در حالی که برخی ممکن است یاد بگیرند که به اندازه کافی آن را مدیریت کنند تا فعالیت های روزانه را بدون هیچ گونه دخالتی انجام دهند.

بسیاری از افراد از قد خود ناراضی هستند. برخی ادعا می کنند که تغذیه خوب یا ورزش های خاص باعث افزایش قد بعد از سالگی می شوند. در واقع عوامل زیادی هستند که در تعیین قد شما نقش دارند. بنابراین قبل از بحث در مورد امکان تغییر قد خود در بزرگسالی، در وهله اول باید بدانید که چه عواملی قد شما را تعیین می کنند. پاسخ این سوال ژنتیک است. هیچ عاملی همانند ژنتیک در میزان رشد قد افراد تاثیر گذار نیست. مطالعه دوقلوها یکی از راه هایی است که دانشمندان میزان ت ثیر ژنتیک بر قد بدن انسان را تعیین می کنند. به طور کلی رشد قد در دوقلوها همبستگی بالایی دارد. به این معنی که اگر یکی از دوقلوها قد بلند باشد، احتمالا دیگری نیز قد بلند خواهد بود. بررسی های انجام شده بر روی دوقلوها، نشان می دهد که تا درصد از تفاوت قد بین افراد به دلیل ژنتیک است. در این میان فقط تا درصد دیگر به عوامل محیطی مانند تغذیه بستگی دارد. رشد قد افراد در سراسر جهان نشان دهنده اهمیت زیاد عوامل تغذیه و سبک زندگی است. بررسی های انجام شده بر روی . میلیون نفر تغییرات قد را در طول قرن گذشته گزارش کرد. این بررسی ها نشان داد که در بسیاری از کشورها، افراد به طور متوسط در سال نسبت به سال قد بلندتری داشتند. بهبود مصرف مواد مغذی در این کشورها ممکن است دلیل این تغییر باشد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: حتی با یک رژیم غذایی سالم، قد اکثر افراد بعد از سن تا سالگی افزایش نمی یابد. نرخ نرخ رشد قد بین تا سالگی به صفر می رسد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید دلیل توقف افزایش قد شما استخوان ها، به ویژه صفحات رشد شما است. صفحات رشد یا صفحات اپی فیزیال، قسمت هایی از غضروف های بدن هستند که در نزدیکی انتهای استخوان های بلند قرار دارند. افزایش قد در درجه اول به دلیل بلند شدن استخوان های شما است، زیرا صفحات رشد هنوز فعال یا باز هستند. با نزدیک شدن به پایان بلوغ، تغییرات هورمونی باعث سفت یا بسته شدن صفحات رشد و توقف رشد استخوان ها می شود. سن توقف رشد در مردان و زنان متفاوت است. صفحات رشد در زنان حدود سالگی و در مردان بین تا سالگی بسته می شود. اگرچه رشد واقعی استخوان ها در بیشتر بزرگسالان رخ نمی دهد، اما در برخی موارد ممکن است تغییرات بسیار جزیی قد را مشاهده کنید. علت این تغییر فشرده شدن جزیی دیسک های ستون فقرات شما است. فعالیت های روزانه بر غضروف و مایع ستون فقرات ت ثیر می گذارد و به تدریج همراه با افزایش سن باعث کاهش جزیی قد شما می شود. این کاهش قد در طول عمر ممکن است تا حدود نیم اینچ یا به عبارتی . سانتی متر برسد. بررسی ها نشان می دهند که ارتفاع دیسک های ستون فقرات شما ممکن است تا بزرگسالی کماکان افزایش یابد، اما به طور کلی تاثیر آن بر قد حداقل است. بسیاری از مردم نگران این هستند که ورزش، به ویژه وزنه برداری، می تواند برای رشد قد شما مضر باشد. بخش مهمی از نگرانی والدین مختص کودکان و نوجوانان است. والدین تصور می کنند که وزنه برداری بر رشد قد کودکان تاثیر دارد زیرا صفحات رشد آنها هنوز بسته نشده است. اما در واقع تمرین با وزنه قبل از بزرگسالی باعث کاهش رشد نمی شود. بررسی ها نشان می دهد که تمرینات وزنه برداری در تمام سنین ایمن و مفید است، به شرطی که نظارت مناسبی بر آن وجود داشته باشد. علاوه بر پزشکان اکثر متخصصان ورزشی نیز موافق هستند که نیازی به اجتناب از وزنه زدن در کودکان و نوجوانان نیست. غضروف صفحات رشد ضعیف تر از استخوان بالغی است که در دوران بزرگسالی تشکیل می شود و به طور بالقوه می تواند راحت تر آسیب ببیند. بنابراین مهمترین نگرانی آسیب های احتمالی در حین تمرینات وزنه برداری، به علت عدم نظارت مربی یا استفاده نادرست از تجهیزات است. این مساله در کودکان و بزرگسالان تفاوت دارد. در بزرگسالان، صفحات رشد بسته شده و قوی تر از دوران کودکی است. به همین دلیل، خطر آسیب صفحه رشد در بزرگسالان موجب نگرانی نیست. در بزرگسالان وزنه‌برداری می‌تواند منجر به فشرده‌شدن جزیی دیسک‌های ستون فقرات شود. با این حال، این وضعیت برگشت پذیر است و همچنین در طول فعالیت های عادی روزانه نیز رخ می دهد. یکی از دلایل بالقوه نگرانی، آسیب هایی مانند فتق دیسک است. در این صورت، اندازه و سلامت دیسک‌های ستون فقرات شما در معرض آسیب قرار می گیرد و ممکن است کاهش جزیی قد رخ دهد. بنابراین با نظارت و تکنیک مناسب، تمرینات وزنه برداری برای تمام سنین بی خطر است. یک باور اشتباه در مورد قد این است که انجام برخی تمرینات ورزشی یا تکنیک های کششی تاثیر زیادی در رشد قد دارد. در واقع بسیاری از مردم به اشتباه تصور می کنند که انجام فعالیت هایی مانند بارفیکس، کوهنوردی و شنا می تواند رشد قد را در سنین کودکی افزایش دهد. مت سفانه هیچ گونه شواهد علمی برای حمایت از این ادعاها وجود ندارد. قد شما در طول روز به دلیل فشردگی و یا رفع فشردگی دیسک های غضروفی در ستون فقرات کمی متفاوت است. برخی از فعالیت های ورزشی می توانند به طور موقت قد شما را تا حد بسیار کمی افزایش دهند. با این حال، این یک تغییر واقعی در ارتفاع نیست، زیرا هر تغییری به سرعت معکوس می‌شود. ورزش ممکن است منجر به تغییرات موقتی کوچک در قد شما شود، اما این اثرات ماندگار نیستند. اگرچه ممکن است در بزرگسالی نتوانید رشد قد را به طور قابل توجهی تغییر دهید، اما کارهایی وجود دارد که می توانید برای به حداکثر رساندن پتانسیل قد خود در سال های نوجوانی انجام دهید. برای این کار باید مطمین شوید که به اندازه کافی غذا می خورید و کمبود ویتامین یا مواد معدنی ندارید. در حالی که بسیاری از کودکان به اندازه کافی یا حتی بیش از میزان مورد نیاز غذا می خورند، اما کیفیت رژیم غذایی کودکان اغلب ضعیف است. به همین دلیل، بسیاری از افراد در جامعه مدرن امروز دچار کمبود مواد مغذی مهمی مانند ویتامین D و کلسیم هستند. این مواد مغذی برای رشد استخوان و سلامت کلی بدن اهمیت زیادی دارند. کلسیم دریافتی از طریق رژیم غذایی تولید هورمون را به گونه ای تغییر می دهد که برای رشد استخوان های شما مفید باشد. ویتامین D همچنین می تواند سلامت استخوان را بهبود ببخشد. مصرف پروتیین بیشتر یکی از راه‌های عالی برای مبارزه با کمبود مواد مغذی و رشد بهینه استخوان ها، افزایش مصرف میوه‌ها و سبزیجات است. خوردن پروتیین کافی نیز در سلامت استخوان ها نقش مهمی دارد. اگرچه برخی از افراد به اشتباه تصور می کنند که مصرف پروتیین زیاد می تواند به استخوان ها آسیب برساند. بررسی ها نشان می دهد که مصرف پروتیین بیشتر برای استخوان ها مضر نیست. در واقع برعکس مصرف پروتیین بیشتر برای تراکم استخوان های ستون فقرات مفید است. شما باید حداقل گرم پروتیین در هر وعده غذایی مصرف کنید. مواد غذایی مانند تخم مرغ، مرغ، گوشت بدون چربی، لبنیات، سویا و حبوبات سرشار از پروتیین هستند. در حالی که تغذیه مناسب در دوران کودکی برای رسیدن به بالاترین رشد قد ضروری است، اما بین زن و مرد تفاوت هایی وجود دارد. بررسی ها نشان می دهد که عوامل محیطی مانند تغذیه ممکن است نقش بیشتری در قد زنان نسبت به مردان داشته باشد. به نظر می رسد که این مساله تا حدی به دلیل نرخ بالاتر پوکی استخوان در زنان باشد. سایر عوامل مربوط به سبک زندگی، مانند مصرف سیگار نیز می‌تواند بر رشد قد شما تاثیر بگذارد. به طور کلی خوردن کافی و اجتناب از کمبود مواد مغذی در دوران کودکی و نوجوانی می تواند به حداکثر رساندن پتانسیل رشد شما کمک کند. با این حال، باید بدانید که اگرچه سبک زندگی در دوران کودکی می تواند بر رشد قد شما ت ثیر بگذارد، اما تعیین کننده نهایی رشد قد شما ژنتیک است. اگرچه بیشتر بزرگسالان بعد از تا سالگی قد نمی‌کشند، اما استثناهایی نیز برای این قانون وجود دارد. اول از همه اینکه، بسته شدن صفحات رشد ممکن است در برخی افراد با تاخیر انجام شود. اگر صفحات رشد پس از تا سالگی باز بمانند، قد می تواند همچنان به رشد خود ادامه دهد. برخی افراد از غول‌پیکری رنج می‌برند. این وضعیت باعث رشد بیش از حد قد می شود که اغلب به دلیل تولید بیش از حد هورمون رشد ( GH ) رخ می دهد. در این افراد معمولا صفحات رشد در حدود سن سالگی می بسته شود و تا رسیدن به این سن قد همچنان افزایش می‌یابد. علاوه بر این، هموکروماتوز، وضعیتی که در آن آهن بیش از حد در روده ها جذب می شود، نیز می تواند باعث افزایش رشد قد شود. به طور کلی، ابتلا به برخی بیماری های نادر می تواند منجر به افزایش قد پس از سالگی شود. اما این وضعیت معمولا تنها در صورتی رخ می دهد که صفحات رشد بسته نشده باشند. اگر در دوران بزرگسالی به سر می برید و از قد خود راضی نیستید، راهکارهایی وجود دارد که برای بلند به نظر رسیدن قد خود می توانید آنها را امتحان کنید. کفش‌هایی را با پاشنه بلندتر انتخاب کنید. وضعیت نامناسب بدن می تواند باعث کاهش چند سانتی قد در افراد شود. اگر به طور کلی احساس کوچکی قد می کنید، بلند کردن وزنه برای قوی کردن ماهیچه های بدن می تواند شما را عضلانی تر و با اعتماد به نفس تر نشان بدهد. این تکنیک‌های ساده به شما کمک می کنند که بتوانید خود را قد بلندتر نشان بدهید و احساس بهتری نسبت به قد خود داشته باشید. با وجودی که این استراتژی های ساده می توانند کمک کننده باشد، اما برخی از افراد به اقدامات جدی تری مانند درمان یا روش های پزشکی متوسل می شوند. برخی از این روش‌ها شامل بلند کردن استخوان‌های ساق پا از طریق عمل جراحی هستند. با این حال، به دلیل ماهیت تهاجمی و پرهزینه این عمل، بسیاری از افراد از انجام این کار منصرف می شوند. این عمل حتی در برخی کشورها ممنوع است. برخی دیگر به دنبال درمان با هورمون رشد ( GH ) هستند. GH می تواند رشد قد را در کودکان بهبود ببخشد، اما تاثیرات مفید این درمان در بزرگسالان بعید است. اگرچه ممکن است نتوانید قد خود را به اندازه ای که می خواهید افزایش بدهید، اما کارهایی وجود دارد که می توانید برای پذیرش قد فعلی خود انجام دهید. درک این نکته مفید است که قد همه چیز نیست. شما می توانید بدون توجه به قد و قامت خود انسان شاد و موفقی باشید. در واقع، افراد موفق زیادی در طول تاریخ وجود دارند که کوتاه قد بوده اند. برخی از مردم تصور می کنند که کوتاه‌قدی می تواند فرد را در معرض آسیب روانی قرار بدهد. کارشناسان برای مقابله با این مشکل استفاده از راهبردهای مقابله و تمرکز بر چیزهایی غیر از قد را توصیه می کنند. تهیه فهرستی از بهترین ویژگی های خود، چه فیزیکی و چه غیر فیزیکی، می تواند دیدگاه شما را بهبود ببخشد. علاوه بر این، می‌توانید روی سایر زمینه‌های خودسازی تمرکز کنید. کاهش وزن یا افزایش عضله باعث افزایش اعتماد به نفس شما می شود. بنابراین اگر دوست دارید قدتان بلندتر به نظر برسد، بهترین کاری که می توانید انجام دهید این است که یاد بگیرید قد فعلی خود را بپذیرید. تمرکز بر نقاط قوت و ویژگی های خوب شخصیتی خود می تواند در این روند به شما کمک کند.

در ارتباط بارداری در بیماران قلبی لازم است بدانیم که اکثر زنانی که دارای اختلالات قلبی از جمله اختلالات دریچه قلب (مانند افتادگی دریچه میترال) و برخی نقایص مادرزادی قلب هستند، بدون اینکه هیچ گونه اثرات نامطلوب دایمی بر عملکرد قلب یا طول عمر آن ها داشته باشد، می توانند با خیال راحت بچه های سالمی به دنیا بیاورند. با این حال، زنانی که قبل از بارداری، متوسط یا شدید دارند، در معرض خطر قابل توجهی از مشکلات هستند. قبل از باردار شدن، چنین زنانی باید با پزشک خود مشورت کنند تا مطمین شوند که اختلال آنها تا حد امکان به طور موثر درمان می شود. آنچه در این مقاله خواهید خواند: خطرات بارداری برای بیماران قلبی خطر مشکلات در طول بارداری با افزایش عملکرد قلب افزایش می یابد. زنان باردار مبتلا به اختلال قلبی ممکن است به طور غیرعادی خسته شوند و ممکن است نیاز به محدود کردن فعالیت های خود داشته باشند. خطر نیز در طول زایمان و در حین زایمان افزایش می یابد. پس از زایمان، زنان مبتلا به اختلال قلبی شدید بسته به نوع اختلال قلبی، ممکن است تا ماه در معرض خطر باشند. اختلال قلبی در زنان باردار ممکن است بر جنین ت ثیر بگذارد و جنین زودتر از موعد به دنیا بیاید. زنانی که دارای نقایص مادرزادی خاصی در قلب هستند بیشتر احتمال دارد فرزندانی با مشابه داشته باشند. سونوگرافی می تواند برخی از این نقایص را قبل از تولد جنین تشخیص دهد. اگر اختلال شدید قلبی در یک زن باردار به طور ناگهانی تشدید شود، ممکن است جنین بمیرد. دیواره های قلب (میوکارد) ممکن است در اواخر بارداری یا پس از زایمان آسیب ببینند (به نام کاردیومیوپاتی) این بازه زمانی را دوره حوالی زایمان می نامند. به این اختلال، کاردیومیوپاتی حوالی زایمان نیز می گویند. که علت آن ناشناخته است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کاردیومیوپاتی حین زایمان در زنان با یکی از ویژگی های زیر رخ می دهد: آنها چندین بار بارداری داشته اند. آنها حامل بیش از یک جنین هستند. آنها دارای سن سال یا بیشتر هستند. آنها پره اکلامپسی (نوعی فشار خون بالا که در دوران بارداری رخ می دهد) دارند. کاردیومیوپاتی حین زایمان در حاملگی های بعدی، به ویژه اگر عملکرد قلب به حالت عادی بازنگشته باشد، امکان پذیر است. بنابراین، زنانی که این اختلال را داشته اند اغلب از باردار شدن مجدد منصرف می شوند. درمان کاردیومیوپاتی حین زایمان مشابه درمان نارسایی قلبی است، با این تفاوت که از مهارکننده‌های آنزیم مبدل آنژیوتانسین ( ACE ) و آنتاگونیست‌های آلدوسترون (اسپیرونولاکتون و اپلرنون) استفاده نمی‌شود. در حالت ایده آل، اختلالات دریچه قلب قبل از باردار شدن زنان تشخیص داده شده و درمان می شوند. پزشکان اغلب درمان جراحی را برای زنان مبتلا به اختلالات شدید توصیه می کنند. دریچه هایی که اغلب در زنان باردار تحت ت ثیر قرار می گیرند، دریچه های آیورت و میترال هستند. اختلالاتی که باعث باریک شدن یا باز شدن دریچه قلب می شوند (تنگی) خطرناک هستند. تنگی دریچه میترال می تواند منجر به تجمع مایع در ریه ها (ادم ریوی) و ریتم سریع و نامنظم قلب (فیبریلاسیون دهلیزی) شود. درمان در زنان باردار مشابه درمان سایر افراد است، با این تفاوت که برخی از داروهای ضد آریتمی (مانند آمیودارون) استفاده نمی شود. زنان باردار مبتلا به تنگی میترال در طول بارداری به دقت مشاهده می شوند زیرا تنگی میترال ممکن است به سرعت شدیدتر شود. در صورت لزوم، والوتومی در دوران بارداری نسبتا بی خطر است. زنان مبتلا به تنگی شدید آیورت یا میترال که دچار علایم هستند، از باردار شدن منع می شوند. اما زنان مبتلا به افتادگی دریچه میترال معمولا بارداری را به خوبی تحمل می کنند. پرهیز از مصرف برخی داروها در دوران بارداری و تزریق اپیدورال در حین زایمان می تواند برخی راهکارها برای درمان اختلالات قلبی در بارداری باشند. پزشکان به زنان باردار مبتلا به توصیه های زیر را می کنند موارد زیر را انجام دهند: از استرس دوری کنند. استراحت کافی داشته باشند. از اضافه وزن خودداری کنند. برای معاینات مکرر برنامه ریزی کنند. کم خونی در صورت ایجاد، به سرعت درمان شود. مصرف داروهای قلبی در بارداری برخی از داروهای مورد استفاده برای درمان اختلالات قلبی در دوران بارداری استفاده نمی شوند. آنها شامل موارد زیر می باشند: مهارکننده های آنزیم مبدل آنژیوتانسین ( ACE ) آنتاگونیست های آلدوسترون (اسپیرونولاکتون و اپلرنون) برخی از داروهای مورد استفاده برای درمان ریتم غیر طبیعی قلب (داروهای ضد آریتمی مانند آمیودارون) اینکه کدام یک از داروهای قلبی دیگر در دوران بارداری باید ادامه یابد بستگی به شدت اختلال قلبی و خطرات آن برای جنین دارد. به عنوان مثال، معمولا از مصرف خودداری می کنند زیرا می تواند خطر نقص مادرزادی را افزایش دهد. با این حال، ممکن است به زنانی که دارای دریچه مکانیکی قلب هستند داده شود، زیرا وارفارین خطر تشکیل لخته های خون در این دریچه ها را کاهش می دهد. چنین لخته هایی می توانند کشنده باشند. اگر قلب به خوبی کار نمی کند، ممکن است به زنان دیگوکسین (که برای درمان نارسایی قلبی استفاده می شود) داده شود و استراحت در رختخواب یا فعالیت محدود از هفته بارداری شروع شود. در طول زایمان، درد در صورت نیاز درمان می شود. اگر زنان یک اختلال قلبی شدید داشته باشند، پزشکان ممکن است یک ماده بی‌حس کننده را به قسمت پایین کمر به فضای بین ستون فقرات و لایه بیرونی بافت پوشاننده نخاع (فضای اپیدورال) تزریق کنند. تزریق اپیدورال این روش نامیده می شود. این داروی بی‌حسی، حس را در قسمت تحتانی نخاع مسدود می‌کند و پاسخ استرس به درد و میل به فشار آوردن را کاهش می‌دهد. هدف کاهش فشار بر قلب است. فشار دادن در حین زایمان قلب را تحت فشار قرار می دهد زیرا باعث می شود قلب سخت تر کار کند. از آنجایی که این زنان نمی توانند فشار وارد کنند، ممکن است لازم باشد نوزاد با فورسپس یا دستگاه خلاء گیر به دنیا بیاید. اگر زنان تنگی آیورت داشته باشند، نباید از تزریق اپیدورال استفاده کرد. به جای آن از بی حسی موضعی یا در صورت نیاز از بیهوشی عمومی استفاده می شود. بنابراین زنان بلافاصله پس از زایمان تحت نظارت دقیق قرار می گیرند و پس از چند هفته به طور دوره ای توسط متخصص قلب بررسی می شوند. بیماری قلبی مادرزادی شامل نقایص قلبی است که در بدو تولد وجود دارد و بیماری قلبی اکتسابی در مراحل بعدی زندگی اینها می تواند از ساده تا پیچیده متغیر باشد. برخی از این بیماری های اکتسابی قلبی، عبارتند از: ریتم های نامنظم قلب سوراخی در دیوار بین دو طرف قلب بیماری عروق کرونر که منجر به حمله قلبی می شود. مشکلی در عضله قلب که از پمپاژ موثر آن جلوگیری می کند. دریچه قلبی که خیلی باریک است یا به درستی باز یا بسته نمی شود. مشکلات مربوط به شریان‌ها و سیاهرگ‌هایی که خون را به قلب یا بدن می‌رسانند. در حالی که از لحاظ تاریخی به زنان مبتلا به بیماری قلبی توصیه می شد از بارداری خودداری کنند، به لطف چندین دهه پیشرفت در تشخیص و درمان، امروزه امکان بارداری وجود دارد. بر اساس دستورالعمل جدید صادر شده توسط انجمن قلب آمریکا، مطالعات اخیر نشان می دهد که حتی زنانی که بیماری های قلبی مادرزادی پیچیده ای دارند، ممکن است بتوانند بارداری موفقی داشته باشند. تغییرات بدن در دوران بارداری باعث افزایش فشار بر قلب و سیستم گردش خون می شود. زیرا در دوران بارداری: حجم خون شما حدود درصد افزایش می یابد. برون ده قلبی، مقدار خونی که قلب شما در هر دقیقه پمپ می کند تا درصد افزایش می یابد. انقباضات حین زایمان و فشار دادن هنگام زایمان نیز باعث تغییرات ناگهانی و عمده در جریان خون، فشار خون، ضربان قلب و برون ده قلبی می شود. در واقع توانایی قلب شما برای تحمل این تغییرات چشمگیر به نقص شما و میزان عملکرد قلب شما بستگی دارد. در حالی که خطرات این بیماری به شرایط منحصر به فرد و سلامت کلی شما بستگی دارد، اما عوارض بارداری برای زنان مبتلا به بیماری قلبی ممکن است شامل موارد زیر باشد: نارسایی احتقانی قلب نقص مادرزادی قلب در کودک مشکلات دریچه قلب ناشی از افزایش جریان خون است. ضربان قلب نامنظم که به عنوان آریتمی قلب شناخته می شود. خطر سقط جنین، زایمان زودرس و رشد ضعیف جنین بالاتر از حد متوسط افزایش خطر ابتلا به اندوکاردیت، عفونت پوشش داخلی قلب و دریچه های قلب خطر لخته شدن خون و سکته مغزی، زیرا استفاده از رقیق کننده خون در دوران بارداری تنظیم می شود. برای زنان مبتلا به برخی از انواع اختلالات قلبی، بارداری توصیه نمی شود زیرا خطر مرگ را افزایش می دهد. این اختلالات عبارتند از: نارسایی قلبی متوسط یا شدید سندرم مارفان (یک اختلال بافت همبند ارثی) تنگی شدید میترال (تنگی دهانه دریچه میترال قلب) شدید (فشار خون بالا در رگ های خونی ریه) تنگی شدید آیورت (باریک شدن یا باز شدن دریچه قلب آیورت) آسیب قلبی (کاردیومیوپاتی) که در بارداری قبلی رخ داده است. برخی از نقایص مادرزادی قلب، از جمله برخی موارد کوآرکتاسیون آیورت داشتن دریچه آیورت با دو به جای سه فلپ طبیعی و یک آیورت بزرگ شده اگر زنانی که دارای یکی از این اختلالات هستند باردار شوند، پزشکان به آنها توصیه می کنند که هر چه زودتر بارداری را خاتمه دهند. بارداری نیازمند این است که قلب بیشتر کار کند. بنابراین در صورت وجود یک اختلال قلبی، بارداری می تواند آن را بدتر کند یا باعث شود که یک اختلال قلبی برای اولین بار علایم ایجاد کند. معمولا خطر مرگ (برای زن یا جنین) تنها زمانی افزایش می‌یابد که اختلال قلبی قبل از باردار شدن زن شدید باشد. با این حال، بسته به نوع و شدت اختلال قلبی، ممکن است عوارض جدی ایجاد شود. این عوارض شامل تجمع مایع در ریه ها (ادم ریوی) ، ریتم غیر طبیعی قلب و سکته می باشد. ایمنی شما و کودکتان به گردآوری تیمی از متخصصان مجرب در مدیریت این حاملگی های پرخطر بستگی دارد. انجمن قلب آمریکا توصیه می کند که زنان دارای نقص های پیچیده قلبی در مراکز پزشکی که به طیف وسیعی از تخصص های مورد نیاز این بارداری های پرخطر دسترسی دارند، زایمان کنند. تیم انتخابی برای چنین زایمان های پر خطر باید شامل موارد زیر باشد: پزشک مراقبت های اولیه در صورت نیاز جراح قلب یک متخصص ژنتیک یا مشاور ژنتیک در صورت نیاز متخصصان مداخله جنین و جراحان اطفال متخصص بیهوشی با تخصص در درمان زنان مبتلا به بیماری قلبی مادر یک که در درمان بیماری قلبی مادرزادی بزرگسالان و بیماری قلبی اکتسابی تخصص دارد. پزشک متخصص زنان و زایمان با آموزش تخصصی و تجربه در درمان حاملگی های پرخطر، معروف به متخصص طب مادر و جنین تیم پزشکی شما باید از قبل از بارداری تا پس از زایمان با هم کار کنند تا بتوانند موارد زیر را با یکدیگر بررسی کنند: خطرات شخصی بارداری و زایمان را ارزیابی کنند. خطر ارث بردن نقص قلبی در فرزندتان را ارزیابی کنند. یک زایمان با برنامه ریزی دقیق را برای شرایط شما ایجاد کنند. نیاز به اکوکاردیوگرام جنین را برای ارزیابی قلب جنین بررسی کنند. درمان های جراحی یا مداخله ای لازم برای قلب را در طول یا بعد از بارداری بررسی کنند. تعیین درمان دارویی مورد نیاز در دوران بارداری، چه داروهای جدید و چه داروهایی که به دلایل ایمنی باید قطع شوند را ارزیابی کنند. ماه‌ها پس از زایمان شما را از نزدیک تحت نظر داشته باشند تا از هرگونه اثرات ماندگار بارداری بر قلبتان جلوگیری کنند. اگر بیماری قلبی دارید، برخی از انواع پیشگیری از بارداری ممکن است مناسب تر از سایرین باشند. انواع مختلفی از پیشگیری از بارداری وجود دارد، بنابراین اگر یکی برای شما کار ساز نیست، با پزشک خود در مورد انتخاب یک جایگزین مشورت کنید. بسیاری از انواع پیشگیری از بارداری برای برنامه ریزی یا در دسترس هستند. برخی از انواع پیشگیری از بارداری از عفونت های مقاربتی ( STIs ) جلوگیری می کنند. آنها به روش های مختلف کار می کنند و در زمان های مختلف زندگی شما با افراد مختلف مناسب هستند. برای هر نوع پیشگیری از بارداری، باید در نظر بگیرید که چقدر برای قلب شما ایمن است و چقدر موثر است. اگر می خواهید پیشگیری از بارداری خود را شروع یا متوقف کنید، توصیه می کنیم با پزشک خود مشورت کنید. زیرا بسته به شرایط و وضعیت قلبی شما، ممکن است پزشک بخواهد شما را تحت نظر داشته باشد. هیچ یک از انواع پیشگیری از بارداری درصد در پیشگیری از بارداری موثر نیستند. این شامل آگاهی از چرخه قاعدگی و زمان تخمک گذاری برای برنامه ریزی یا اجتناب از بارداری است. می‌توانید زمان تخمک‌گذاری خود را کنترل کنید، مثلا با اندازه‌گیری دمای خود برای دیدن افزایش آن و آگاهی از ترشحات واژن که در حدود روز چهاردهم چرخه قاعدگی شما اتفاق می‌افتد. اگر بیماری قلبی دارید که احتمال لخته شدن خون را در شما افزایش می دهد یا قبلا فشار خون بالایی داشتید، احتمال کمتری دارد که پزشک انواع روش های پیشگیری از بارداری حاوی استروژن را توصیه کند. دو نوع قرص ضد بارداری خوراکی وجود دارد، قرص ترکیبی حاوی هورمون های استروژن و پروژسترون و قرص حاوی پروژسترون. قرص ضد بارداری ترکیبی می تواند فشار خون شما را کمی افزایش دهد. هر بار که برای دریافت نسخه تکراری به پزشک عمومی یا پرستار مراجعه می‌کنید، فشار خون شما را قبل از تجویز مجدد بررسی می‌کنند. همچنین ممکن است خطر ترومبوز ورید عمقی، ( DVT ) لخته‌های خونی که در ساق پا ایجاد می‌شود، افزایش یابد. این امر خطر آمبولی ریه را نیز افزایش می دهد، جایی که لخته خون در جریان خون شما به رگ های خونی که به ریه های شما می روند و جریان خون را مسدود می کند. آمبولی ریه بسیار جدی است و نیاز به درمان اورژانسی دارد. اگر یک بیماری قلبی دارید که احتمال لخته شدن خون را افزایش می دهد یا فشار خون بالا دارید، احتمال اینکه پزشک شما انواع پیشگیری از بارداری حاوی استروژن را توصیه کند بسیار کم است. یک میله کوچک است که درست در زیر پوست در قسمت بالای بازو شما کاشته می شود. این حاوی هورمون پروژسترون است و تصور می شود برای اکثر زنان مبتلا به بیماری قلبی بی خطر است. ایمپلنت به مدت سال موثر است، اما اگر عوارضی را تجربه کردید یا می‌خواهید باردار شوید، می‌توانید قبل از اقدام به بارداری آن را در هر زمانی که بخواهید بردارید. باروری طبیعی شما خیلی زود پس از برداشتن آن باز می گردد، امااگر مشکل قلبی دارید، مهم است که قبل از قرار دادن ایمپلنت با پزشک خود مشورت کنید. IUD (دستگاه داخل رحمی) و IUS (سیستم داخل رحمی) اینها وسایل کوچکی به شکل T هستند که در رحم قرار می گیرند، که اغلب به آنها "کویل" می گویند. IUD مس را در بدن شما آزاد می کند و IUS پروژسترون را آزاد می کند. برای اینکه تصمیم بگیرید کدام یک برای شما بهترین است، باید با پزشک خود مشورت کنید. برای برخی از زنان مبتلا به بیماری های قلبی، ممکن است توصیه شود که IUD یا IUS را در محیط بیمارستان کاشت کنند تا از نزدیک تحت نظر باشید. قرار دادن IUD یا IUS خطر عفونت را به همراه دارد. بنابراین پزشک ممکن است پس از انجام این روش یک دوره آنتی بیوتیک را برای کاهش خطر توصیه کند. قرص صبح روز بعد، که گاهی اوقات به آن پیشگیری اضطراری گفته می شود، در داروخانه ها در دسترس است. دو نوع قرص صبح بعد وجود دارد، EllaOne و Levonelle . قرص EllaOne باید در عرض پنج روز پس از رابطه جنسی محافظت نشده برای جلوگیری از بارداری مصرف شود در حالی که Levonelle باید طی سه روز مصرف شود. اما قرص صبح روز بعد از شما در برابر بیماری های مقاربتی محافظت نمی کند. قرص صبح روز بعد بر قلب ت ثیر نمی گذارد، بنابراین تصور می شود که برای اکثر زنان مبتلا به بیماری قلبی بی خطر است، اما برای اطمینان می توانید از داروساز مشورت بگیرید. شما نباید به قرص صبح بعد از بارداری به عنوان یک روش معمول پیشگیری از بارداری اعتماد کنید، این قرص فقط برای استفاده اضطراری است. یک روش دایمی پیشگیری از بارداری و یک روش جراحی است. روش عقیم سازی گاهی تحت بیهوشی عمومی انجام می شود که در صورت تشخیص بیماری قلبی ممکن است خطرآفرین باشد. قبل از انجام عمل جراحی باید گزینه ها را با پزشک خود بررسی کنید. قبل از بارداری ممکن است برای شما ارزشمند باشد. تیم پزشکی تاریخچه پزشکی، جراحی و خانوادگی مفصلی را جمع آوری می کند تا بفهمد آیا CHD شما ژنتیکی است یا خیر. آزمایش ژنتیک مولکولی ممکن است به شما پیشنهاد شود. پس از جمع‌آوری اطلاعات، مشاور ژنتیک و سایر اعضای تیم نتایج شما را بررسی می‌کنند، یافته‌های خود را توضیح می‌دهند و در مورد ت ثیر آنها بر شما و خانواده‌تان با شما صحبت می‌کنند. اثرات طولانی مدت بارداری و زایمان بر زنان مبتلا به CHD هنوز به طور کامل شناخته نشده است. اکثر زنان بارداری را به خوبی تحمل می کنند، اما برخی ممکن است به قلبشان آسیب وارد کنند. برای زنان مبتلا به CHD شدید، این خطرات بسیار بیشتر است و حتی ممکن است منجر به مرگ شود. اکثر زنان مبتلا به بیماری قلبی مادرزادی ( CHD ) می توانند بارداری موفقی داشته باشند، اما نیاز به برنامه ریزی دقیق و گفتگو با تیم مراقبت های بهداشتی CHD بزرگسالان شما دارد. بارداری خطرات خود را دارد حتی در زنان سالم اما ممکن است خطر بیشتری برای زنان مبتلا به CHD و نوزادشان وجود داشته باشد. برای برخی از زنان، خطر آنقدر زیاد است که بارداری توصیه نمی شود. سطح خطر یک زن به نقص قلبی او، میزان عملکرد قلب او و اینکه آیا او عوارضی مانند ضربان قلب نامنظم (آریتمی) یا نارسایی قلبی را تجربه می کند یا خیر، بستگی دارد. گاهی اوقات جراحی یا دارو برای بهبود سلامت زن قبل از باردار شدن توصیه می شود تا خطر آن در دوران بارداری کاهش یابد. زنان دارای دریچه های مکانیکی باید از رقیق کننده خون استفاده کنند که خطری برای رشد جنین است. بارداری همچنین مدیریت رقیق کننده خون را برای مادر دشوارتر و پایدارتر می کند. زنانی که دریچه‌های بافتی دارند در دوران بارداری عملکرد خوبی دارند تا زمانی که دریچه به خوبی کار کند و هیچ عارضه دیگری نداشته باشند. اگر به فکر باردار شدن هستید، مهم است که با یک متخصص قلب که برای درمان زنان مبتلا به CHD در دوران بارداری آموزش دیده است مشورت کنید. افزایش یابد. کارهایی وجود دارد که می توانید برای کمک به بارداری ایمن تر انجام دهید، این کار ها عبارتند از: از گرمای بیش از حد خودداری کنید و از سونا و جکوزی پرهیز کنید. روابط جنسی در دوران بارداری برای اکثر زنان مبتلا به CHD مشکلی نیست. خستگی در سه ماه اول بارداری شایع است، بنابراین مطمین شوید که بیشتر استراحت می کنید. قبل و در طول بارداری تا حد امکان تناسب اندام داشته باشید و با ورزش های منظم مانند پیاده روی یا شنا به فعالیت خود ادامه دهید. زنان مبتلا به بیماری های قلبی پیچیده باید قبل از شروع یک برنامه ورزشی با متخصص قلب مشورت کنند. قبل از باردار شدن با متخصص قلب و عروق CHD بزرگسال خود قرار ملاقات بگذارید و در طول و بعد از بارداری با او در ارتباط باشید. اگر یک بیماری متوسط یا پیچیده دارید، باید در طول بارداری توسط یک تیم بارداری ویژه با تجربه شامل یک متخصص قلب و عروق CHD بزرگسالان و متخصص زنان و زایمان که در مورد بارداری و بیماری های قلبی آگاه هستند، مدیریت شوید. حفظ یک سبک زندگی سالم و پیروی از توصیه های تیم CHD بزرگسالان بسیار مهم است. برای برخی از زنان مبتلا به CHD ، بارداری توصیه نمی شود. اگر والدین مبتلا به CHD باشند، خطر تولد نوزاد مبتلا به CHD بیشتر است. بارداری می تواند آسیب جدی به قلب وارد کند، به خصوص در زنان مبتلا به CHD شدید. حفظ یک سبک زندگی سالم و پیروی از توصیه های تیم CHD بزرگسالان بسیار مهم است. اکثر زنان مبتلا به CHD می توانند بارداری موفقی داشته باشند، اما نیاز به برنامه ریزی و بحث دقیق دارد.

دیودورانت یک درمان سریع برای رفع بوی بد بدن است. استفاده از دیودورانت ها باعث پیشگیری از رشد باکتری ها بر روی بدن می شود. استفاده مستمر از دیودورانت ها تعداد باکتری های مضر موجود بر روی پوست بدن به خصوص در نواحی زیر بغل را کاهش می دهد. این محصول بهداشتی اغلب توسط بزرگسالان مصرف می شود. اما برای بسیاری از والدین این سوال مطرح است که آیا می توان از دیودورانت ها برای کودکان استفاده کرد؟ دیودورانت یا ضد تعریق محصولی است که افراد در گروه های سنی مختلف برای انتشار بوی خوب یا پوشاندن بوی بد بدن از آن استفاده می کنند. کودکان نیز به دلیل تعریق ممکن است دچار بوی بدن شوند. با این حال، وارد شدن به دوران نوجوانی با تغییرات هورمونی زیادی همراه است. این نوسانات هورمونی دوران بلوغ باعث می شوند که غدد عرق بیش از حد فعالیت کنند و در نتیجه بوی بد بدن افزایش می یابد. در ادامه متن در مورد سن مناسب استفاده از دیودورانت‌ها وعوارض ناشی از مصرف این محصولات بهداشتی در کودکان و نوجوانان به بحث می پردازیم. آنچه در این مقاله خواهید خواند: کودکان پوست حساسی دارند و استفاده از دیودورانت های حاوی مواد مضر ممکن است باعث بروز واکنش های آلرژیک شود. بنابراین اگر کودک شما برای اولین بار از دیودورانت استفاده می کند باید مراقب هرگونه نشانه ای از بثورات پوستی، تورم، خارش یا تغییر رنگ پوست باشید. در صورت مشاهده هر یک از این علایم باید بلافاصله استفاده از محصول را متوقف کنید. همچنین باید به کودک خود یاد بدهید که دیودورانت را به درستی استفاده کند. تا چند روز بعد از استفاده از دیودورانت کودک خود را زیر نظر بگیرید. دقت کنید که آیا دیودورانت پس از استفاده دارای اثرات ماندگار است یا خیر. به طور کلی، هر دیودورانت مدتی طول می کشد تا بر روی بدن تاثیر بگذارد. این مساله به خصوص در پوست حساس کودکان اهمیت بیشتری دارد. بنابراین باید مدتی صبر کنید تا بدن کودک بتواند با دیودورانت سازگار شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اگرچه دیودورانت ها باعث ایجاد بوی خوبی در کودکان می شوند، اما همچنین ممکن است عوارض نامطلوبی را در سلامت کودکان ایجاد کنند. برخی از مهمترین این عوارض عبارتند از: شایع ترین عارضه استفاده از دیودورانت ها حساسیت است. برخی از دیودورانت ها حاوی رایحه، پروپیلن گلیکول، اسانس ها، افزودنی های بیولوژیکی، پارابن، ویتامین E و لانولین هستند. این ترکیبات می توانند به راحتی باعث ایجاد حساسیت های پوستی شوند. به همین علت استفاده از دیودورانت به خصوص در کودکانی که دارای پوست های حساس هستند ممکن است منجر به راش، خارش، تغییر رنگ پوست یا حتی تورم شود. برخی از دیودورانت ها حاوی نمک های آلومینیوم و الکل اتیلیک هستند. نمک های آلومنیوم غدد تولید کننده عرق را مسدود می کنند. استنشاق این دیورانت ها به دلیل داشتن این ترکیبات شیمیایی باعث اختلالات تنفسی، استفراغ، اسهال، حالت تهوع و غیره می شود. همچنین باید نحوه استفاده صحیح از دیودورانت را به کودک خود یاد بدهید. زیرا اگر دیودورانت وارد چشم شود، می تواند عوارضی مانند خارش و تورم را ایجاد کند. امروزه ترکیبات شیمیایی الکل اتیلیک و نمک آلومینیوم به دلیل مضرات زیاد از روند تولید دیودورانت ها حذف شده است. به جای این ترکیبات شیمیایی مضر برای رفع بوی بد عرق از روی یا زینک استفاده می شود. برخی از والدین چند سال قبل از رسیدن به بلوغ استفاده از دیودورانت ها را به فرزندان خود توصیه می کنند. اما برخی دیگر از والدین ترجیح می دهند تا فرزندشان به بلوغ برسد. سنین بین نه تا دوازده سالگی قبل از شروع نوجوانی یا دوران بلوغ تعریف می شود. شما می توانید دیودورانت ها را در حدود سن تا سالگی به فرزند خود توصیه کنید. استفاده از دیودورانت ها در این سن فواید بسیار زیادی دارد. از جمله اینکه ترکیبات ضد تعریق دیودورانت باعث پیشگیری از فعال شدن غدد عرق و رشد باکتری های مضر و بوی بد آنها می شود. اگر هنوز در تلاش برای انتخاب دیودورانت مناسب برای کودک خود هستید، باید به نکات زیر دقت کنید: تصمیم بگیرید که آیا می خواهید بوی بدن را کاهش دهید یا با رطوبت مقابله کنید. زیرا دیودورانت ها بهترین گزینه برای مقابله با بوی بد بدن هستند. ولی برای رفع تعریق و رطوبت پوست معمولا استفاده از محصولات ضد تعریق مانند انواع اسپری و مام ها توصیه می شود. پیش از خرید حتما لیست مواد تشکیل دهنده محصول مورد نظر را مطالعه کنید. برخی از دیودورانت ها و محصولات ضد تعریق حاوی ترکیبات آلرژن هستند. استفاده از این ترکیبات به خصوص برای پوست های حساس کودکان مضر است و می تواند موجب خارش، بثورات و سایر واکنش های شدید پوستی شود. سعی کنید همیشه محصولاتی را انتخاب کنید که دارای مواد طبیعی هستند. در تولید دیودورانت های ارگانیک از محصولات طبیعی مانند روغن فندق و سایر ترکیبات گیاهی استفاده می شود. این دیودورانت ها مناسب ترین گزینه برای پوست های حساس کودکان هستند. روغن فندق دارای خواص بسیار زیادی است و علاوه بر آبرسانی به پوست باعث رفع جوش های سرسیاه و بوی بد عرق می شود. تست پچ را در ناحیه داخلی آرنج کودک انجام دهید. حداقل ساعت منتظر بمانید تا در این فاصله بتوانید هرگونه واکنش آلرژیک در کودک خود را بررسی کنید. انجام این تست برای کودکان و همچنین افرادی که دارای آلرژی های پوستی هستند، توصیه می شود. در هنگام انجام تست بازوی کودک باید کاملا خشک و فاقد عرق یا هر نوع رطوبت دیگر باشد. در صورت مشاهده خارش یا بثورات پوستی حتما موضوع را با پزشک در میان بگذارید. دیودورانت های دارای انواع مختلف رایحه های دلپذیر هستند. در مورد انتخاب رایحه تصمیم نهایی را به کودکتان واگذار کنید. استفاده از دیودورانت های رولی برای کودکان مناسب تر است. نحوه صحیح استفاده از دیودورانت ها را به کودک خود آموزش دهید. برای اطمینان خاطر بیشتر زمانی که کودک از دیودورانت استفاده می کند، نحوه استفاده از آن را زیر نظر بگیرید. هر چند وقت یکبار بار بدن کودک را از نظر وجود جوش ها و بثورات پوستی بررسی کنید. استفاده از دیودورانت ها روش خوبی برای رفع بوی بد عرق است. اما با این حال روش های موثر دیگری نیز وجود دارد که کودک شما می تواند برای پیشگیری از بوی بد عرق از آنها استفاده کند، از جمله: الیاف طبیعی مانند پنبه و کتان جاذب رطوبت هستند و به تنفس پوست کمک می کنند. استفاده از لباس های نخی به خصوص در کودکان اهمیت بیشتری دارد زیرا باعث پیشگیری از عرق سوز شدن بدن کودک می شوند. تعویض روزانه لباس زیر برای پیشگیری از بوی بد عرق بسیار مهم است. مراقب باشید که فرزندانتان روزانه لباس زیر تمیز بپوشند. همچنین کودکان باید هر روز جوراب های خود را تعویض کنند تا از بوی بد عرق پیشگیری شود. با نظارت بر رفتار فرزندتان دقت کنید که کودک هر روز یک ست لباس تمیز می پوشد. عوض نکردن لباس و پوشیدن آن برای چند روز متوالی باعث می شود که باکتری‌ها بر روی لباس‌باقی‌بمانند. فعالیت این باکتری ها می تواند باعث ایجاد بوی بد عرق در کودک شود. گاهی اوقات، رژیم غذایی کودک ممکن است دلیل بوی بد بدن باشد. برخی از مواد غذایی مانند سیر و پیاز تاثیر زیادی در تولید بوی بد بدن دارند. اگر احساس می کنید که بدن کودک شما بیش از حد بوی عرق می دهد احتمالا لازم است که تغییراتی را در رژیم غذایی کودک ایجاد کنید. بوی بد بدن به دلیل تجزیه عرق توسط باکتری های موجود بر روی پوست ایجاد می شود. حمام کردن منظم از تجمع باکتری های ناخواسته بر روی پوست پیشگیری می کند. برای شستشوی نواحی مختلف بدن به خصوص زیر بغل ها توصیه می شود که از یک صابون ملایم با ترکیبات طبیعی استفاده کنید. مطمین شوید که تمام قسمت های بدن خود را به طور کامل شستشو می دهید. بسیاری از مردم تصور می کنند که دیودورانت و ضد تعریق ها محصولات مشابهی هستند. این طرز تفکر اشتباه باعث می شود که اغلب افراد از این اصطلاحات به جای یکدیگر استفاده کنند. با این حال، تفاوت های بسیار کمی بین این دو محصول وجود دارد، از جمله: یک ضد تعریق همانگونه که از نامش پیدا است، تولید عرق را کاهش می دهد. در حالی که دیودورانت باعث کاهش بوی بدن ناشی از عرق می شود. برخی از تولید کنندگان محصولات ضد تعریق ادعا می کنند که محصول آنها هر دو کار را با هم انجام می دهند. از آنجایی که عرق شایع ترین علت بوی ناخوشایند بدن است، می توانید یک ضد تعریق انتخاب کنید. با این حال، بسیاری از ضد تعریق ها حاوی نمک های آلومینیوم هستند که مضر تلقی می شوند. در حالیکه در تولید برخی از دیودورانت‌ها آلومینیوم نمک به کار نمی رود. بنابراین می‌توانید دیودورانت هایی را برای فرزندتان انتخاب کنید که فاقد این ترکیبات شیمیایی هستند. دیودورانت ها جزء محصولات آرایشی محسوب می شوند، زیرا عملکرد پوست را تغییر نمی دهند. از سوی دیگر، ضد تعریق ها به عنوان دارو طبقه بندی می شوند و تولید آنها تابع قوانین و مقرراتی است که توسط سازمان غذا و داروی آمریکا FDA تعیین می شود. سخن آخر به طور کلی، می توانید انواع مختلف دیودورانت ها را برای کودکان و فرزندان نوجوان خود بخرید. بهتر است دیودورانت هایی را انتخاب کنید که ارگانیک هستند و در تولید آنها از ترکیبات طبیعی مانند روغن بادام و روغن فندق استفاده شده است. برای فرزندان نوجوان خود که در سنین بلوغ به سر می برند می توانید هم استفاده از ضد تعریق و هم دیودورانت ها را در نظر بگیرید. استفاده از ضد تعریق ها باعث می شود تا فرزند نوجوان شما برای مدت طولانی تری در پوست خود احساس خشکی کند و همچنین بوی بدن را کاهش می دهند. قبل از خرید دیودورانت برای کودک خود، با یک متخصص اطفال مشورت کنید تا بدانید آیا کودک شما به ضد تعریق نیاز دارد یا خیر. دیودورانت های رولی گزینه مناسب تری برای استفاده کودکان هستند. بهتر است محصولی با رایحه ملایم انتخاب کنید که باعث تحریک سیستم تنفسی کودک نشود. همچنین، لیست مواد تشکیل دهنده را به دقت بررسی کنید. از خرید هر گونه محصولی که دارای ترکیبات آلرژن یا حساسیت زا است، خودداری کنید. پس از اولین استفاده، ساعت منتظر بمانید تا مطمین شوید که کودک شما نسبت به مواد تشکیل دهنده محصول حساسیت نداشته باشد. پس از استفاده از دیودورانت ها باید مراقب هرگونه تغییر پوستی در فرزندان خود باشید و در صورت مشاهده بثورات پوستی بلافاصله استفاده از محصول را متوقف کنید. احتمال بروز حساسیت در کودکانی که دارای پوست حساس هستند بیشتر است. بنابراین یک دیودورانت مناسب بدون ترکیبات سمی انتخاب کنید و قبل از استفاده از آن برای کودک خود یک تست پچ انجام بدهید. اگر مایل نیستید که کودک از دیودورانت ها استفاده کند، می توانید از روش های دیگر برای کاهش بوی عرق بدن استفاده کنید.

کسب آگاهی از شایع ترین بیماری های کبوتر می تواند تاثیر زیادی در پیشگیری از بروز بیماری های در این حیوانات داشته باشد. با این حال، گاهی اوقات نمی توانید از شیوع بیماری در پرنده خود جلوگیری کنید. این موضوع می تواند به دلایل زیادی باشد، شاید خوراک کبوتر آلوده شده یا کبوتر جدیدی که به قفس اضافه شده مبتلا و ناقل ویروس باشد. کبوترها به طور شگفت آور حیوانات خانگی محبوب هستند. آنها، پرندگانی کوتاه پا و تنومند هستند که تقریبا در همه جای دنیا چه در طبیعت و چه در خانه های ما یافت می شوند. اکثر انسان ها دوست دارند از کبوتر به عنوان یک حیوان خانگی مراقبت کنند اما باید این را بدانیم که مراقبت از کبوترها شامل معالجه بسیاری از شایع ترین بیماری ها در کبوتر است که احتمال دارد پرنده ها به آن مبتلا شوند. این بیماری ها می توانند علایم مختلفی از جمله مشکلات تنفسی، اسهال و حتی مرگ را ایجاد کنند. کوکسیدیوز، یک بیماری انگلی است که می تواند برای کبوترهای شما کشنده باشد. این بیماری سیستم گوارشی کبوتر را تحت ت ثیر قرار می دهد که باعث می شود کبوترها کمتر غذا بخورند و در صورت خوردن، غذا را به خوبی هضم نکنند، به این معنی که منابع و مواد معدنی کمتری جذب بدن آنها می شود. خبر خوب این است که کوکسیدیوز در کبوترها، قابل درمان و پیشگیری است. علت اصلی کوکسیدوز مسمومیت غذایی است بنابراین از سالم بودن غذای کبوتر خود همیشه مطمین شوید. عفونت از طریق تماس یا بلع مدفوع یا بافت آلوده به راحتی انتشار می یابد. اطمینان حاصل کنید که هر کبوتر مبتلا به کوکسیدوز را قرنطینه کنید. اولین علامت قابل مشاهده کوکسیدیوز در کبوتر اسهال است که در موارد شدید ممکن است خونین باشد. درمان اصلی آن، Cocci - Tricho - mixi یک پودر محلول در آب است که چندین بیماری را درمان می کند. این ماده عمدتا برای درمان کوکسیدوز و تریکومونیازیس کاربرد دارد، اما همچنین سایر بیماری های کبوتر را نیز درمان می کند. انگل های خارجی مانند شپش، کنه و مگس آزار دهنده واقعی کبوتر حیوان خانگی شما هستند. این آفات آزار دهنده نه تنها کبوتر را گاز می گیرند و تحریک می کنند بلکه می توانند صدمات جدی تری نیز وارد کنند. ظاهر پوسته پوسته شده در نواحی بدون چربی کبوتر، سوراخ های ریز شاخه های پر و خارش پرندگان همه نشانه های انگلی های خارجی هستند. بسته به نوع انگلی، از اسپری های دارویی معمولا روی کبوتر آلوده استفاده می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تریکومونیازیس، یک بیماری انگلی است که به آن شانکر نیز گفته می شود. این بیماری کبوتر توسط انگل Trichomonis Gallinae ایجاد می شود. دانشمندان تصور می کنند این انگل یک بیماری زای باستانی است که مدتها پیش حتی دایناسورها را نیز آلوده کرده است. انگل ها معمولا یا در ابتدا (دهان، گلو) یا در انتهای دستگاه گوارش یافت می شوند. انگلها به محض ترک میزبان به سرعت از بین می روند. این بیماری کبوتر با دارو یا ضد عفونی کننده قابل درمان است. علت اصلی تریکومونیازیس در کبوترها، آلودگی آب آشامیدنی است، بنابراین مرتبا آب را تازه کنید. علایم تریکومونیازیس در کبوترها مرگ ناگهانی، غذا نخوردن یا کاهش وزن است. مانند بسیاری از انواع دیگر حیوانات، کبوترها می توانند انواع مختلف کرم را در دستگاه روده خود نگهداری کنند. کرم های حلقوی، کرم های نواری و کرم های مو در دستگاه گوارش کبوترها رشد و زندگی می کنند و می توانند باعث اسهال، ضعف، افزایش حساسیت به بیماری های دیگر و مشکلات عملکردی در کبوترها شوند. بعضی اوقات می توانید کرم هایی را که از مدفوع کبوتر عبور می کنند مشاهده کنید اما اغلب اوقات تخم های کرم ها در طی بررسی میکروسکوپی مدفوع مشاهده می شود. کبوتران از خوردن حشرات و بلع فضولات آلوده از پرندگان دیگر کرم می گیرند بنابراین پیشگیری این بیماری در کبوتر بسیار دشوار است. معاینات منظم میکروسکوپی مدفوع کبوتر برای غربالگری این انگلها توصیه می شود و درمان شامل داروهایی است که می تواند مانند سایر داروهای کبوتر به آب اضافه شود. بعضی اوقات کرم ها در کبوترها ممکن است مشکلی ایجاد نکنند یا کرم ها به روش طبیعی بدن را ترک کنند. در برخی موارد، کرم ها در بدن پرنده باقی می مانند و بر سلامت کبوترها ت ثیر می گذارد. این بیماری کبوتر، در اثر غذای آلوده، مدفوع آلوده سایر حیوانات و حشرات خوردن ایجاد می شود. علایم کرم ها در کبوتر ها، عبارتند از: اسهال کاهش وزن کاهش عملکرد ظاهر ناسالم و ضعیف درمان اصلی کرم ها در کبوتر، یک داروی قرص است که کرم های فوق را از بدن کبوترها خارج می کند. این بیماری کبوتر متفاوت و خطرناک است. تب طوطی نیز به دلیل ابتلا به بیماری انسان و دام می تواند توسط انسان منتقل شود، بنابراین در هنگام مشاهده اورنیتوز در بین کبوتران خود به دنبال درمان باشید. در حقیقت، در گذشته مردم بر اثر این بیماری فوت کرده اند. اورنیتوز اغلب توسط کلامیدیا ایجاد می شود. به خودی خود علایمی ندارد، اصطلاحا عفونت پنهانی است. با این حال، به دلیل کاهش سیستم ایمنی بدن، می تواند منجر به بروز سایر عفونت ها شود. اورنیتوز بر روی دستگاه تنفسی نیز ت ثیر می گذارد و تنفس کبوتر را سخت می کند و مقاومت و استقامت را تحت ت ثیر قرار می دهد که منجر به عملکرد بد پرنده می شود. از آنجا که این یک بیماری باکتریایی است، در صورت تشخیص به موقع اورنیتوز به خوبی قابل درمان است. دلایل اصلی اورنیتوز در کبوتران، از ذرات ادرار یا مدفوع توسط هوا یا توسط انسان یا حیوانات تنفس شود از طریق هوا قابل انتقال است. همچنین تماس منقار با منقار می تواند باعث شیوع بیماری شود. هر کبوتر آلوده باید سریعا قرنطینه شود تا از شیوع آن جلوگیری کند. علایم اورنیتوز در کبوتران، عبارتند از: تب التهاب اسهال افتادگی بینی اشتهای کم صدای عجیب تنفس ریزش پر و بهم ریختگی ظاهری مایکوپلاسموز، عفونت بونشیا است و انواع مختلفی دارد. مایکوپلاسموز، معمولا ترکیبی از باکتریها و ویروس ها است که باعث خطرناک شدن بیماری می شود. مایکوپلاسموز به خودی خود ممکن است یک بیماری کبوتر بی ضرر باشد. خوشبختانه برخی از روش های درمانی برای این بیماری کبوتر وجود دارد. علت اصلی مایکوپلاسموز می تواند خوراک، آب آشامیدنی، مدفوع و تجهیزات آلوده باشد. مایکوپلاسموز در کبوترها می تواند منجر به بروز علایم زیر شود: التهاب گلو ترشحات بینی عدم تمایل به پرواز حرکات غیرمعمول پرواز صدای خس خس صدا سالمونلوز یا پاراتیفوس یک عفونت باکتریایی بد در کبوتر است زیرا می تواند منجر به مرگ کبوتر شود و برای انسان نیز مسری است. سالمونلوز به روده کبوتران حمله و آسیب جدی وارد می کند. سیستم ایمنی بدن و اشتها کبوتر را کاهش می دهد. مشکل سالمونلوز این است که می تواند قسمت های مختلف بدن را آلوده کند. سالمونلوز در انسان نیازی به درمان ندارد، اما در کبوترها باید درمان شود. همچنین عاقلانه است که برای جلوگیری از هرگونه شیوع، دارویی برای آنها تهیه کنید. علل اصلی سالمونلوز در کبوترها خوراک، آب آشامیدنی و مدفوع آلوده است. سالمونلوز در کبوتران می تواند منجر به بروز علایم زیادی شود، از جمله: لنگیدن اسهال کاهش وزن کاهش اشتها حرکات غیرمعمول پرواز E - coli به معنای واقعی کلمه کابوس همه کبوتربازها است. E - coli یک عفونت باکتریایی است که سیستم ایمنی بدن را بسیار کاهش می دهد. عملکرد آن همانند ایدز در بین انسان است. کبوتر را در برابر سایر باکتری ها و ویروس ها حساس تر می کند. اگر عفونت دیگری رخ دهد، معمولا منجر به مرگ می شود. طبق تحقیقات، E - coli به طور فزاینده ای در برابر چندین آنتی بیوتیک مقاوم است و درمان آن را دشوارتر می کند. خوشبختانه E - coli در کبوتران قابل درمان است اما درمان باید هر چه سریع تر، قبل از بروز عفونت دیگری شروع شود. علل اصلی E - coli در کبوترها، خوراک و آب آشامیدنی آلوده است. همچنین، هنگامی که کبوتر استرس زیادی داشته باشد، عفونت سریع تر اتفاق میفتد که ممکن است به دلیل تغییر در محل زندگی کبوتر، شلوغی زیاد کبوتر ها در یک انبار، تغییر رژیم غذایی، آموزش شدید و غیره ایجاد شود. هگزامیتیازیس، بیماری کبوتر انگلی دیگری است. اگرچه، این واقعا هگزامیتیازیس نیست، بلکه spironucleus است. این بیشتر برای کبوترهای جوان خطرناک است و اغلب باعث مرگ می شود. علل اصلی هگزامیتیازیس در کبوتر ها، خوراک، آب آشامیدنی و مدفوع آلوده است که در بیشتر موارد منجر به بروز اسهال آبکی (زرد) ، کاهش وزن و خشکی پرها می شود. درمان اصلی این بیماری در کبوترها، Cocci - Tricho - mix یک پودر محلول در آب است که چندین بیماری را درمان می کند. این ماده عمدتا برای درمان کوکسیدوز و تریکومونیازیس طراحی شده است، اما در مبارزه با هگزامیتازیس نیز معجزه می کند. آنتریت نکروتیک، عمدتا توسط کلستریدیوم پرفرینژنس ایجاد می شود. این باکتری است که در هر کجا یافت می شود. جلوگیری از ورود این باکتری ها به اتاق زیر شیروانی، خوراک، آب و غیره بسیار دشوار است. این باکتری معمولا کبوترها را به اندازه سایر مرغ ها ت ثیر نمی گذارد، اما هنوز هم می تواند در کبوترها مشکل ساز باشد. این باکتری حتی در گرد و غبار، خاک، خوراک، آب، مدفوع و غیره یافت می شود بنابراین جلوگیری از بروز عفونت در بین پرنده ها سخت است. علایم آنتریت نکروتیک در بین کبوترها، عبارتند از: اسهال افسردگی بهم ریختگی ظاهری افزایش میزان مرگ و میر کولیباسیلوز یک بیماری ثانویه است از سایر بیماری ها ناشی می شود. کولیباسیلوز بر سیستم ایمنی بدن ت ثیر می گذارد. داروهای پیشگیرانه معمولا از کولیباسیلوس جلوگیری می کنند. کولیباسیلوز، می تواند از طریق استنشاق و یا عفونت دستگاه تنفسی و یا از طریق خوراک یا آب (عفونت روده ای) رخ دهد. علت اصلی این بیماری در کبوتر ها، غذا، آب و مدفوع آلوده است. اگرچه عفونت می تواند به دلیل استنشاق نیز ایجاد شود. کولیباسیلوز در کبوترها می تواند منجر به بروز علایم زیر شود: کاهش سیستم ایمنی بدن افزایش میزان بیماری در بین کبوترها افزایش مایعات در حفره های بدن (قسمت های متورم بدن) شانکر توسط ارگانیسم کوچکی به نام تک یاخته ایجاد می شود و به طور معمول باعث مشکلات تنفسی می شود. این بیماری به راحتی از پرنده ای به پرنده دیگر منتقل می شود اما خوشبختانه بیش از چند دقیقه قادر به زنده ماندن در خارج از بدن پرنده نیست. ارگانیسم ایجاد کننده شانکر معمولا در گلو، مجرای صفراوی، کلواک، پروونتریکولوس یا سایر قسمتهای دستگاه گوارش کبوتر یافت می شود. گره های ناشی از شانکر همچنین ممکن است در ناف یک کبوتر تودرتو یا سینوس کبوتر دیده شوند. علایم شانکر بسته به اینکه در کدام قسمت از بدن یافت می شود متفاوت خواهد بود اما از آنجا که به طور معمول گلو را تحت ت ثیر قرار می دهد، بیشتر کبوترها به دلیل وجود گره های لوزه ها دچار مشکلات تنفسی می شوند. علایم دیگر شانکر، علاوه بر گره های قابل مشاهده و مشکلات تنفسی، شامل اسهال، کاهش وزن، بی حالی و خونریزی از دهان و کلواک است. این بیماری در صورت عدم درمان می تواند منجر به مرگ کبوتر شود. این ارگانیسم همچنین ممکن است از نظر میکروسکوپی در مدفوع دیده شود. اگر کبوتر شما دچار شانکر باشد، با تجویز داروی تجویز شده توسط دامپزشک می توان آن را درمان کرد. بعضی اوقات برداشتن گره جراحی ضروری

در، شما در دومین ماه بارداری خود به سر می برید. به عبارتی در هفته هشتم یا شروع ماه دوم بارداری، جنین شما به اندازه یک زغال اخته است. جنین در مراحل اولیه رشد خود قرار دارد. اندازه قد جنین از سر تا نوک انگشت پا معمولا حدود . تا . سانتی متر، و وزن جنین کمتر از گرم است. آنچه در این مقاله خواهید خواند: در این جدول نحوه رشد اعضای بدن جنین در این هفته آمده است: در هفته هشتم بارداری جنین تا حدودی بزرگتر شده و می تواند دست و پاهای خود را تکان بدهد. اما شما نمی توانید حرکات جنین را احساس کنید. رشد جنین همچنان ادامه دارد. جوانه های چشایی جنین در این هفته شروع به شکل گیری می کنند. اما با این حال در این مقطع از بارداری به دلیل کوچک بودن رحم، برجستگی شکم مادر هنوز مشخص نیست. در هفته هشتم بارداری به دلیل نوسانات هورمونی، بدن مادر تغییرات زیادی می کند. همچنین به دلیل بزرگ شدن رحم و تکامل بیشتر جنین در این ماه علایم بارداری به تدریج آشکارتر می شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برخی از مهمترین علایم بارداری در هفته هشتم، عبارتند از. برای مادرانی که دارای وزن نرمال قبل بارداری بوده اند، افزایش وزن ایده الی که توصیه می شود در حدود کیلوگرم است. وقتی بدن برای تغذیه جنین سخت‌تر کار می‌کند، دچار احساس ضعف و می شوید و در نتیجه به استراحت بیشتری نیاز خواهید داشت. افزایش سطح هورمون‌ها در بدن می‌تواند باعث ایجاد احساس بی‌حالی و گاهی در شما شود. . به دلیل نوسانات هورمونی، ممکن است نسبت به برخی غذاها احساس مختلف هوس و بیزاری پیدا کنید. نسبت به بوهای خاصی حساس می شوید که می تواند شما را دچار احساس تهوع کند. به خصوص در هنگام شب بسیار شایع است. نوشیدن آب زیاد و انجام تمرینات کششی پاها می تواند تا حد زیادی به تسکین این ناراحتی کمک کند. هورمون پروژسترون حرکات دستگاه گوارش را آرام می کند. این وضعیت باعث کند شدن هضم مواد غذایی می شود. مصرف فیبر بیشتر می تواند به پیشگیری از یبوست کمک کند. نوسانات هورمونی بدن، روند هضم غذا در دستگاه گوارش را کند می کند. این وضعیت باعث تجمع گاز در معده و روده ها می شود. احساس درد و ورم شکم از مهمترین عوارض نفخ است. مادران باردار در طول هفته هشتم بارداری تغییرات بیشتری را در ظاهر خود احساس می کنند. البته برخی از تغییرات مانند افزایش وزن و یا برجستگی شکم چندان محسوس نیستند. با این حال برخی از بخش های بدن مانند پستان ها دچار تغییرات بیشتری می شوند. در هفته هشتم بارداری مادر احساس می کند سینه هایش حساس تر و بزرگتر از قبل شده اند. برخی از مهمترین تغییرات بدن در این هفته عبارتند از: حساس شدن پستان ها احساس اضطراب و نگرانی دیدن خواب و رویاهای عجیب به دلیل افکار نگران کننده و زیادی که در این زمان دارید. البته این وضعیت در مادران باردار کاملا طبیعی است. زنانی که بارداری دوم یا سوم خود را تجربه می کنند، به دلیل کشیده شدن ماهیچه‌های شکم در بارداری قبلی، برآمدگی شکم را زودتر نشان می دهند. در برخی موارد بارداری با مشکلات یا نگرانی هایی همراه است. با این حال شما یاد بگیرید که در صورت مواجهه با هر گونه مشکل یا نگرانی خونسردی خود را کاملا حفظ کنید. بسیاری مشکلات با مراجعه به موقع به پزشک برطرف می شوند. وجود نگرانی در این دوران برای مادران کاملا طبیعی است. تمام خود را با دقت زیر نظر بگیرید. در صورت مشاهده هر یک از علایم زیر، حتما به پزشک مراجعه کنید. خونریزی از واژن انقباضات دردناک رحم دفع همچنین موارد دیگری نیز وجود دارند که می توانند باعث بروز مشکلاتی در روند بارداری شما شوند. بنابراین در صورت وجود هر یک از مشکلات زیر حتما در اولین فرصت به مراجعه کنید: بارداری خارج رحمی به شرایطی گفته می شود که در آن تخمک بارور شده در جایی خارج از رحم کاشته شود. در بارداری خارج رحمی کاشته شدن تخمک اغلب در لوله های فالوپ رخ می دهد. بارداری خارج رحمی می تواند سلامت مادر را در معرض خطرات زیادی قرار دهد. علایم حاملگی خارج رحمی در ابتدا مشابه علایم بارداری طبیعی است. با این حال، علایم با گذشت زمان آشکارتر می شوند. برخی از مهمترین علایم عبارتند از: ضعف شدید تهوع و استفراغ درد و گرفتگی شکم خونریزی خفیف واژینال به از دست رفتن جنین قبل از هفته بیستم بارداری سقط جنین گفته می شود. با سقط جنین بارداری خاتمه می یابد. در صورتی که سقط جنین به صورت ناخواسته باشد به آن سقط خود به خودی جنین گفته می شود. برخی از مهمترین علایم سقط جنین عبارتند از: سرگیجه شدید درد یا گرفتگی شکم خروج بافت از طریق واژن فوران مایع صورتی رنگ از واژن خونریزی در اوایل بارداری شامل دفع ترشحات قهوه ای، لکه های قرمز روشن یا لخته های خون مراجعه منظم به پزشک متخصص زنان و زایمان در طول بارداری برای اطمینان از سلامت مادر و رشد مناسب جنین اهمیت بسیار زیادی دارد. برای مراجعه به پزشک تمام سوابق پزشکی از جمله داروها و مکمل هایی که مصرف می کنید را همراه داشته باشید. بر این اساس پزشک می تواند به شما توصیه کند که مصرف داروها را ادامه دهید یا متوقف کنید. تاریخ آخرین دوره قاعدگی خود را در داخل یک دفتر یادداشت بنویسید. اطلاع از این تاریخ در محاسبه دقیق زمان زایمان به پزشک کمک می کند. اگر پریودهای نامنظم دارید یا تاریخ آخرین قایدگی خود را فراموش کرده اید، پزشک می تواند از طریق اسکن سن حاملگی را مشخص کند. لیستی از سوالاتی که دارید، تهیه کنید. تمام سوالات خود را از پزشک بپرسید تا شک و تردیدهای شما به طور کامل برطرف شود. همچنین نگرانی های خود در مورد بارداری را با پزشک مطرح کنید، به خصوص اگر در بارداری قبلی خود عوارضی مانند سقط جنین داشته اید. در شروع دومین ماه بارداری پزشک برای اطمینان از سلامت مادر و جنین، معایناتی را انجام می دهد و آزمایشاتی را تجویز می کند. چکاپ هفته هشتم بارداری شامل موارد زیر خواهد بود: اسکن اولتراسوند اندازه گیری وزن اندازه گیری فشار خون آزمایش ادرار برای بررسی وجود پروتیین غربالگری از نظر ابتلا به بیماری های ویروسی آزمایش خون برای بررسی گلوکز، هموگلوبین، تعیین گروه خونی مادر باردار و همسر اسکن اولتراسوند یا سونوگرافی اولین آزمایشی است که در هفته هشتم بارداری برای مشاهده قسمت های مختلف بدن جنین انجام می شود. انجام این سونوگرافی در ارزیابی روند رشد جنین به پزشک کمک می کند. همچنین آزمایش سونوگرافی هفته هشتم بارداری می تواند در تشخیص موارد زیر به پزشک کمک کند: تعیین سن بارداری بررسی ضربان قلب جنین تایید بارداری تک یا دو قلویی مشخص کردن زمان تقریبی زایمان بررسی نقایص مادرزادی در جنین رد یا تایید کردن احتمال بارداری خارج رحمی پزشک همچنین در مورد هر گونه مشکل خاص از شما سوالاتی را می پرسد و در صورت لزوم آزمایشات بیشتری را تجویز می کند. رعایت یک رژیم غذایی متعادل و سبک زندگی سالم در این دوره آسیب پذیر برای مادران باردار بسیار مهم است. بارداری یکی از حساس ترین مقاطع زندگی زنان است. در این دوران می توانید با انجام برخی راهکارهای ساده به حفظ سلامت خود و جنین کمک کنید. از جمله: از مصرف کافیین و الکل به شدت خودداری کنید. حتی از مصرف هر گونه دارو یا مکمل بدون اجازه پزشک خودداری کنید. برای هیدراته نگه داشتن بدن خود حداقل روزی لیوان آب و مایعات بنوشید. استراحت کافی را فراموش نکنید. حداقل هشت ساعت در شبانه روز روز بخوابید. با مسواک زدن و استفاده منظم از نخ دندان به حفظ بهداشت دندان ها اهمیت کافی بدهید. بلافاصله پس از صرف غذا، دراز نکشید. هیچ یک از وعده های غذایی خود را حذف نکنید. مکمل های ویتامین مانند اسید فولیک و ویتامین B را زیر نظر پزشک روزانه مصرف کنید. موسیقی آرام گوش کنید، خود را بالا نگه دارید، با جنین داخل شکم خود ارتباط برقرار کنید. صبح ها قبل از بیدار شدن از رختخواب کراکرهای لقمه ای بخورید تا حالت تهوع صبحگاهی را کاهش دهید. از انجام تمرینات شدید ورزشی خودداری کنید. به جای این کار می توانید تمرینات کششی آسان را انجام دهید. رژیم غذایی مناسب شامل گوشت بدون چربی، غلات، محصولات لبنی، میوه ها و سبزیجات تازه را رعایت کنید. از مصرف میوه هایی مانند آناناس خام و پاپایا اجتناب کنید. مصرف این میوه ها می تواند باعث تحریک انقباضات رحمی شود. وعده های غذایی کوچک را در فواصل منظم مصرف کنید. خوردن غذاهای نپخته، تند، سرخ شده و چرب باعث به خطر افتادن سلامت مادر و جنین می شود. در صورت ابتلا به تهوع صبحگاهی، کمی آبلیمو بنوشید. همچنین خوردن هندوانه، بو کردن لیمو و مصرف دمنوش زنجبیل نیز می تواند به رفع حالت تهوع صبحگاهی کمک کند. به عنوان یک مادر بهتر است از شریک زندگی خود کمک بگیرید تا بتوانید این دوران حساس را با راحتی و آرامش خاطر پشت سر بگذارید. اگر هر گونه نگرانی و ناراحتی دارید، آن را با همسرتان درمیان بگذارید و در صورت لزوم با پزشک مشورت کنید. مسلما شریک زندگی شما در دوران حساس بارداری نقش بسیار مهمی دارد. اما از طرفی هم حمایت و پشتیبانی پدر باعث می شود تا شما این دوران را به راحتی پشت سر بگذارید. به عنوان مثال پدر آینده می تواند در فعالیت های زیر مشارکت نماید: چیدمان اتاق کودک را بر عهده بگیرد. وظایف و کارهای روزمره منزل را انجام بدهد. در خرید لباس های بارداری شما را تنها نگذارد. در تمام ویزیت های دوران بارداری همراه و در کنار شما باشد. فضای آرام و بدون دغدغه ای را در منزل برای شما فراهم کند. برای اضافه شدن یک نوزاد کوچک به جمع خانواده برنامه ریزی های لازم را انجام بدهد. شما را به پیاده روی در فضای باز ببرد یا در طول تمرینات سبک ورزشی با شما همراه باشد. تا می توانید از دوری کنید. داشتن ذهن آرام و بدن سالم راز یک بارداری موفق است. هفته هشتم اولین حساسیت زیادی برای شما دارد. زیرا هفته هشتم اولین هفته ای است که شما نیاز به مراقبت بیشتری دارید. پس توصیه های پزشک را دنبال کنید تا بتوانید شاد، مثبت و سالم بمانید.

می تواند به موارد زیادی ربط داشته باشد. اما گرم شدن سر نوزادان در اکثر مواقع نیاز به درمان ندارد. دمای طبیعی نوزاد بین . تا . درجه سانتیگراد باقی می ماند. هنگامی که بدن کودک شما بیش از حد گرم می شود، او مستعد ابتلا به ( SIDS ) می شود که کشنده است. این به این دلیل است که سیستم تنظیم حرارت کودک یا بخشی از بدن که دمای بدن او را تنظیم می کند توسعه نیافته است و هنوز در حال رشد است. به عنوان والدین، اگرچه نیازی به بردن او به دکتر ندارید، اما باید اقدامات لازم را برای خنک شدن سریع کودک خود انجام دهید. اما به یاد داشته باشید که دست و پای نوزادان معمولا کمی سردتر از سر است. سر نوزاد من داغ است اما تب ندارد؟ اگر کودک شما سرش داغ شده ولی ندارد، ممکن است دلایل مختلفی داشته باشد که رایج ترین آنها عبارتند از: لباس گرم، یکی از علل داغ شدن سر نوزاد سر کودک شما ممکن است داغ باشد زیرا شما او را مجبور می کنید لباس گرم زیاد، از مواد پشمی یا چیزهای مشابه بپوشد. لباس گرم، گرما را به دام می اندازد و بدن او را گرمتر می کند. این امر دمای کلی بدن او را افزایش می دهد و منجر به "گرم شدن سر" بدون علامت تب می شود. لباس او را عوض کنید و به کودک خود لباس نخی نرم بپوشد. به سراغ پارچه های لمینت یا هر چیزی که دارای لایه های پلاستیکی است، نروید. اگر این وضعیت جدی به نظر می رسد، لباس فرزندتان را درآورید و بگذارید یک شبه برهنه بخوابد. هیجان، یکی از علل داغ شدن سر نوزاد کودک شما بی دغدغه و شاد است اما گاهی اوقات روحیه بی دغدغه او می تواند یکی از دلایل داغی سر او باشد. شاید او حوصله اش سر رفته است و بدون دلیل زیاد در حال حرکت است یا هیجان زده است. حرکت در اطراف منجر به مشکل "سر داغ" می شود. حرکت زیاد باعث افزایش گردش خون در سر و افزایش دمای کلی بدن می شود. سعی کنید او را آرام کنید و اجازه دهید کودکتان آرام شود. آهنگ های مورد علاقه اش را زمزمه کنید، نزدیک او بمانید و او را نوازش کنید تا بخوابد. این کار بدن او را خنک می کند و به او یک حس خوب می دهد. دندان درآوردن اگر کودک شما در حال است، ممکن است سر او گرمتر از حد معمول شود. دندان درآوردن باعث گرم شدن سر نوزاد می شود. این یک پاسخ طبیعی بدن است و جای نگرانی نیست. پاراستامول و ژل های دندان درآوردن به عنوان تسکین دهنده برای کودکان شناخته شده است. اگر متوجه شدید سر کودکتان به دلیل دندان درآوردن داغ و عرق کرده است، می‌توانید برای تسکین بیشتر به او دندان‌گیر بدهید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید داغ شدن سر نوزاد می تواند طبیعی باشد. گاهی اوقات دمای بدن کودک شما در واقع طبیعی است و هیچ چیز غیرعادی نیست. شاید دستان شما سرد باشد به همین دلیل است که وقتی پیشانی کودک خود را لمس می کنید، احساس گرما می کنید. گاهی اوقات به این دلیل است که دمای بدن او در طول بعدازظهر تا عصر نوسان می‌کند و باعث می‌شود که احساس گرمما کند در حالی که در واقعیت هیچ مشکلی وجود ندارد. اگر اینطور است، فقط دمای بدن او را ثبت کنید و آن را در دفترچه یادداشت کنید. اگر قرایت ها ثابت باشد و تقریبا در یک زمان در روز اتفاق بیفتد، پس جای نگرانی وجود ندارد. اگر سر نوزادتان گرم است لباس زیاد به او نپوشانید. این اولین و مهمترین مرحله است. اگر دمای بدن کودک شما بالاست، بگذارید شب برهنه بخوابد. حتما شکم او را مالش دهید، آب بدهید و آرامش کنید تا آرام شود. هر لایه لباسی که روی او افتاده است را بردارید و مطمین شوید که دمای اتاق را بالای درجه سانتیگراد نگه ندارید. علاوه بر این، برای تنظیم دمای بدن باید از یک پارچه مرطوب نیز برای مرطوب کردن یا خنک کردن بدن استفاده کنید. در صورت امکان کودک خود را بیرون ببرید تا هوای تازه بخورد. به او اجازه ندهید جوراب، پارچه لمینت، کفش بپوشد و همیشه هنگام لباس پوشیدن از پارچه های پنبه ای نرم استفاده کنید. این به این دلیل است که هرگونه مواد خشن یا لباس گرمتر ممکن است منجر به راش گرما یا شود. چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟ در صورت بروز هر یک از موارد زیر باید کودک خود را نزد پزشک ببرید: به نظر می رسد کودک شما مضطرب یا نگران است یا علیرغم خنک کردن او با استفاده از هر یک از اقدامات فوق، احساس ناراحتی می کند. کودک شما با وجود دادن آب کافی به او کم آب شده است. اگر استفراغ و اسهال را تجربه کند، این یک هشدار قطعی است. اگر کودک شما تب کند و تب از خفیف به جدی تبدیل شود و اصلا پایین نیاید. توجه به این نکته مهم است که وضعیت هر نوزادی متفاوت است و علایمی مانند تب ممکن است در برخی موارد که واقعا تب وجود ندارد نشان داده شود. گرم شدن سر یا پیشانی گرم معمولا به عنوان بخشی از رشد سیستم تنظیم حرارت آنها اتفاق می افتد، اما همیشه باید با بررسی دمای بدن و جستجوی نشانه ها، از آن مطمین شوید. اگر متوجه شدید سر نوزادتان بدون تب گرم است چه اقداماتی باید انجام دهید؟ شاید تعجب می کنید که چرا سر کودکتان گرم است اما بدنش سرد است، پس جایی برای نگرانی وجود ندارد. لازم نیست فورا آنها را نزد پزشک ببرید. با این حال، اقداماتی وجود دارد که می توانید برای کاهش دمای سر کودک خود انجام دهید: مطمین شوید که کودک شما در یک محیط خنک است. از قرار گرفتن در معرض نور مستقیم خورشید یا شرایط آب و هوایی شدید خودداری کنید. اگر قصد دارید کودک خود را بیرون ببرید، بهترین زمان برای این کار صبح ( تا بعد از ظهر) یا عصر (بعد از ساعت : ) است. اطمینان حاصل کنید که کودک خود را برای مدت طولانی در تخت یا گهواره قرار ندهید. آنها را بیرون بیاورید یا مجبورشان کنید حرکت کنند و مرتبا موقعیت خود را تغییر دهید. مراقب باشید که اتاق کودک شما به طور مناسب و کافی تهویه شود. اگر متوجه شدید که کودک شما بیش از حد هیجان زده شده است، سعی کنید با زمزمه کردن لالایی، خواندن یا صحبت کردن با صدای آرام، او را آرام کنید. شما باید نوزاد را در آغوش خود بگیرید و به خود نزدیک کنید. آنها را به آرامی در آغوش بگیرید. برای تسکین روند رویش دندان، می توانید از شربت پاراستامول یا ژل های دندان درآوردن استفاده کنید. اگر به دلیل دندان درآوردن سر نوزاد عرق کرده و داغ شد، می توانید دندان گیر در اختیار او قرار دهید. دندان گیر آنها را راحت می کند. لباس مناسب به کودک بپوشانید. کودک شما باید مطابق با فصل لباس بپوشد تا از گرم شدن بیش از حد او جلوگیری شود. نکاتی که باید هنگام پوشاندن لباس نوزاد به خاطر داشته باشید، عبارتند از: اگر هوا گرم یا مرطوب است، مطمین شوید که کودک از پارچه طبیعی و قابل تنفس پوشیده شده است. دمای بالاتر از درجه فارنهایت ( درجه سانتیگراد) معمولا برای نوزادان گرم در نظر گرفته می شود. برای جلوگیری از گرم شدن بیش از حد از لایه ها اجتناب کنید. هنگامی که بسیار گرم است، پوشک و یک پیراهن نخی گشاد ممکن است توصیه شود. در آب و هوای سردتر، لباس بدن بدون پتو به کودک بپوشانید. همچنین می توانید آنها را در پارچه گرم و در عین حال قابل تنفس قنداق کنید. برای جلوگیری از گرم شدن بیش از حد، لایه ها را با توجه به دما اضافه یا کاهش دهید. برای تهویه و جلوگیری از گرم شدن بیش از حد سر از یک تشک تخت پنبه ای قابل تنفس استفاده کنید. همچنین ممکن است تختی را با نرده های محافظ که گردش هوای کافی را امکان پذیر می کند ترجیح دهید. دمای اتاق را بررسی کنید. دمای اتاق نیز می تواند بر دمای سر کودک شما ت ثیر بگذارد. نکات زیر را در مورد دمای اتاق برای نوزادان در نظر داشته باشید: دمای اتاق را در تمام فصول تا درجه فارنهایت ( تا درجه سانتیگراد) حفظ کنید. ممکن است کودک نتواند تغییرات دمای محیط را تنظیم کند و خود را با آن تطبیق دهد که حفظ محدوده دمایی پایدار را ضروری می کند. در طول تابستان، می توانید از تهویه مطبوع برای حفظ دمای اتاق استفاده کنید، در حالی که بخاری اتاق در زمستان مفید است. اگر قصد ندارید از تهویه مطبوع استفاده کنید، در تابستان از تهویه کافی در اتاق اطمینان حاصل کنید. یک پارچه مرطوب را روی یک پنجره باز قرار دهید تا نسیم ورودی خنک شود. برای گردش هوا از پنکه سقفی استفاده کنید. می توانید از پنکه رومیزی نیز استفاده کنید، اما آن را مستقیما به سمت نوزاد نگیرید و آن را دور از دسترس کودک قرار ندهید. شرایطی را که دمای بدن را تغییر می دهد بررسی کنید. چندین موقعیت یا شرایط مختلف می تواند سر نوزاد را بدون تب داغ کند، اما برخی راهکارها در این شرایط عبارتند از: زمان های فعالیت در فضای باز را در هوای گرم تغییر دهید. برای محافظت از او در برابر گرمای بیش از حد، ترجیح می دهید نوزاد را صبح یا اواخر عصر ببرید. با شیر دادن مکرر در هوای گرم، کودک خود را هیدراته نگه دارید. این می تواند از کم آبی بدن جلوگیری کند، که همچنین ممکن است باعث شود سر و بدن کودک هنگام لمس گرم شود. به نوزادان در حال دندان درآوردن دندانگیر بدهید تا تحریکات ناشی از ملتهب لثه را کاهش دهید. دندان گیر یک تکه ای را انتخاب کنید که نشکند و مطمین شوید که از مواد غیر سمی ساخته شده است. علل مختلف استرس و را بررسی و برطرف کنید. به عنوان مثال، اگر کودک به دلیل گریه می کند و به شما می چسبد، روی روش هایی کار کنید که می تواند به کودک کمک کند تا مدتی از والدین خود دور بماند. می توانید از یک متخصص یا یک مشاور کمک بگیرید یا راه های خود را بر اساس مشاهدات خود تدوین کنید. چندین دلیل رایج و بی ضرر ممکن است باعث شود سر نوزاد بدون وجود تب داغ شود. در بیشتر موارد، تغییر در لباس نوزاد و بهبود تهویه می تواند دمای سر را کاهش دهد. اگر سر نوزادتان همچنان داغ است، یا در مورد آن نگرانی دارید، در صحبت با یک در مورد آن تردید نکنید.

وضعیت از زنان باردار را تحت تاثیر قرار می دهد، و آن را به شایع ترین مشکل در بارداری تبدیل می کند. اگر باردار هستید، تهوع صبحگاهی ممکن است تنها مشکل شما نباشد. همچنین ممکن است در معرض خطر بیشتری برای سندرم پای بیقرار ( RLS ) قرار داشته باشید، یک بیماری عصبی که با احساس دردناک و خزیدن در پاها و میل مقاومت ناپذیر برای حرکت دادن آنها مشخص می شود. بر اساس مطالعه ای که در سال توسط دانشگاه میشیگان انجام شد، سندرم پای بیقرار چه زمانی در بارداری شروع می شود؟ بین سوزش سر دل، نیاز فوری به استفاده از توالت هر دو ساعت یکبار، گرفتگی عضلات پا و یک مورد مداوم بی خوابی بارداری، شما در حال حاضر زمان سختی برای گرفتن چشم بسته با کیفیت دارید. و اکنون، در سه ماهه سوم بارداری، یکی دیگر از علایم بارداری شما را تمام شب بیدار نگه می دارد: سندرم پای بی قرار ( RLS ) اگر شما یکی از درصد مادرانی هستید که آن را تجربه می کنند، متوجه گزگز، خزیدن و خزیدن ناراحت کننده و نگران کننده در پاها و پاهای خود خواهید شد که با میل به حرکت دادن آنها همراه است. اگرچه ممکن است در شب بیشتر متوجه بیماری شوید، اما در هر زمانی که دراز کشیده یا نشسته اید ممکن است آن را تجربه کنید. بیشتر اوقات شما آن را تا اواخر بارداری خود، در طول سه ماهه سوم، تجربه نمی کنید. مت سفانه، درمان‌های معمول برای گرفتگی عضلات پا خم شدن و کشش ممکن است موثر نباشد و داروهای تجویزی که می توانند بی‌قراری را تسکین دهند ممکن است در دوران بارداری غیرمجاز باشند. علت سندرم پای بیقرار در بارداری چیست؟ هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کارشناسان علت اصلی RLS در بارداری را تشخیص نداده اند، اگرچه ژنتیک احتمالا یک عامل است. ماما جنیفر هنسلی، هماهنگ کننده پرستاری در کالج کلرادو می گوید: "اگر استعداد ژنتیکی برای RLS دارید اما تا سه ماهه آخر بارداری علایمی نداشتید، RLS احتمالا ظرف سه ماه پس از زایمان از بین می رود. " او می‌گوید: "اگر قبلا در زمان بارداری مبتلا به RLS بوده‌اید، احتمالا علایم در بارداری بدتر می‌شوند و با هر بارداری بدتر می‌شوند". سایر علل احتمالی شامل هورمون‌ها، به‌ویژه استرادیول و پروژسترون، که در سه ماهه سوم بارداری افزایش می‌یابند و درست پس از تولد کاهش می‌یابند، هستند. طبق مطالعه ای که در سال در مونیخ آلمان انجام شد، سطوح بالاتر استرادیول (نوع اصلی هورمون استروژن در زنان) در دوران بارداری نیز می تواند یک عامل باشد. این نشان داد که زنان باردار مبتلا به RLS سطح استرادیول بالاتری نسبت به زنان بدون این عارضه داشتند. عوامل محیطی و غذایی مانند کمبود آهن و یا حساسیت به انواع خاصی از غذاها نیز ممکن است خطراتی را ایجاد کنند. مارک بوخفورر، متخصص داخلی و متخصص ریه در SomnoMedix Sleep Disorders می گوید: "زنان باردار تا برابر بیشتر از حد معمول به آهن نیاز دارند تا جنین در حال رشد را تغذیه کنند و در معرض خطر بیشتری برای علایم کمبود آهن هستند که علت اصلی RLS است. کمبود آهن ممکن است دوپامین را مختل کند، یک انتقال‌دهنده عصبی مغز که فعالیت و حرکت ماهیچه‌ها را کنترل می‌کند. کمبود خواب، اضطراب، افسردگی و استرس که در دوران بارداری رایج است همگی می توانند ت ثیرگذار باشند و حتی ممکن است باعث ایجاد RLS شوند. پس مراقب خود باشید و سعی کنید استراحت کافی داشته باشید. اگرچه سندرم پای بیقرار یکی از علایم بارداری است اما در شرایطی که آن را تجربه کردید باید منتظر بمانید، راه‌هایی برای تسکین وجود دارد: اگرچه RLS برای بیدار نگه داشتن مادران باردار در شب بدنام است، خستگی علایم شما را بدتر می کند. از سوی دیگر، ممکن است نخواهید خود را مجبور کنید در طول یک قسمت RLS در رختخواب بمانید. در عوض، برخیزید و چند بار به آرامی در راهرو قدم بزنید. این حرکت ملایم می تواند به کاهش ناراحتی کمک کند. حواس خود را پرت کنید. هنگامی که پاهای شما شروع به پریدن کرد، یک جدول کلمات متقاطع بردارید، خود را در رام کام مورد علاقه خود غوطه ور کنید، شروع به بافتن کنید. هر چیزی که حواس خود را از علایم آزاردهنده RLS منحرف کند. یک دفترچه غذایی داشته باشید. قبل از اینکه حملات RLS را تجربه کنید، به آنچه خورده اید توجه کنید. برخی از زنان متوجه می‌شوند که برخی از غذاها مانند کربوهیدرات‌هایی که در اواخر روز مصرف می‌شوند، می‌توانند باعث بی‌قراری پاها شوند، و ممکن است بتوانید بفهمید که چه غذاهایی باعث بهبود یا بدتر شدن علایم شما می‌شود. آزمایش بدهید. از پزشک خود در مورد آزمایش کم خونی فقر آهن که برخی کارشناسان فکر می کنند با RLS مرتبط است، سوال کنید. در این میان، پر کردن غذاهای غنی از آهن و برای قلب سالم مانند اسفناج، لوبیا، نخود و میوه های خشک هرگز ضرری ندارد. آن را گرم کنید. گاهی اوقات یک حمام گرم (نه داغ) یا یک پد گرم کننده یا کیسه یخ می تواند تسکین دهنده باشد. علایم باید در عرض چهار هفته پس از زایمان از بین بروند، اگرچه یک مطالعه نشان داد که درصد از زنان مبتلا به RLS چند روز پس از زایمان تسکین کامل پیدا کردند. درمان های طبیعی برای سندرم پای بی قرار در بارداری سوزش سر دل و حالت تهوع از عوارض شناخته شده بارداری هستند. اما آیا می‌دانستید که سندرم پای بی‌قرار در بارداری هم وجود دارد؟ حدود یک سوم زنان باردار احساس خزش و گزگز در پاهای خود را تجربه می کنند که یکی از نشانه های این اختلال است. اما راه های طبیعی برای مهار علایم RLS در دوران بارداری وجود دارد. آهن و اسید فولیک کافی دریافت کنید. زنان باردار برای تغذیه جنین در حال رشد به - برابر آهن و - برابر فولات بیشتر نیاز دارند. طبق مطالعه ای که تحقیقات روی بیش از بیمار مبتلا به RLS را مورد تجزیه و تحلیل قرار داد، زنان باردار مبتلا به سندرم پای بی قرار ذخایر آهن در مایع مغزی نخاعی خود را کاهش داده اند. آنها همچنین کمبود فولات، ویتامین B که به تولید گلبول های قرمز سالم کمک می کند، داشتند. خوشبختانه اکثر زنان باردار به راحتی می توانند کمبود آهن و فولات را با مصرف مکمل ها برطرف کنند. در این مطالعه، تنها درصد از زنانی که مکمل آهن و فولات در دوران بارداری مصرف کردند، در مقایسه با درصد از زنانی که مکمل های آهن و فولات را مصرف نکردند، از علایم RLS رنج بردند. به محض باردار شدن و سپس هر ماه برای سه ماه آینده، سطح آهن و اسید فولیک خود را چک کنید. اگر به آهن نیاز ندارید، مصرف آهن را ادامه ندهید، زیرا می تواند منجر به مسمومیت با آهن شود که می تواند در رشد کودک شما اختلال ایجاد کند. وزن مناسب خود را حفظ کنید. بر اساس مطالعه ای که در هاروارد در سال روی بیش از فرد مبتلا به RLS انجام شد، زنانی که قبل از بارداری چاق هستند یا چربی اضافی شکم دارند، بیشتر در معرض خطر ابتلا به سندرم پای بی قرار هستند. اگر در حال حاضر اضافه وزن یا چاق هستید، نباید وزن اضافه کنید، به خصوص اگر RLS دارید. علاوه بر افزایش خطر ابتلا به مشکلات RLS و بارداری، اضافه وزن ورزش کردن در بارداری را برای شما سخت‌تر می‌کند که می‌تواند به کاهش علایم RLS کمک کند. ویتامین های کافی دریافت کنید. سایر ویتامین ها نیز ممکن است به کاهش علایم RLS در دوران بارداری کمک کنند. مصرف روزانه میلی گرم منیزیم و میلی گرم کلسیم در روز توصیه می شود. منیزیم به ساخت و ترمیم بافت کمک می کند و از انقباض زودرس رحم در دوران بارداری جلوگیری می کند. وقتی باردار هستید، جنین برای ساختن استخوان‌ها و دندان‌های قوی، قلب، اعصاب و ماهیچه‌های سالم، و برای ایجاد ریتم طبیعی قلب و توانایی‌های لخته شدن خون به کلسیم نیاز دارد. اگر در دوران بارداری کلسیم کافی در رژیم غذایی خود دریافت نکنید، کودک شما آن را از استخوان های شما می گیرد. همین می تواند خطر ابتلا به استیوپنی یا استخوان های ضعیف را افزایش دهد. بررسی ها نشان می دهد، مصرف روزانه میلی گرم ویتامین E به مدت یک هفته نیز ممکن است به تثبیت گردش خون محیطی و کاهش علایم RLS کمک کند. بر اساس یک مطالعه مروری که در سال در دانشگاه توتوری در ژاپن انجام شد. ویتامین B ممکن است از ثبات رشته های عصبی، جلوگیری از حساسیت بیش از حد و کاهش علایم RLS حمایت کند. ویتامین های دیگری که ممکن است به کاهش علایم کمک کنند شامل ویتامین C و ویتامین D هستند. علاوه بر ویتامین‌ها، شما باید یک رژیم غذایی مناسب با غذاهای غنی از آهن (سبزیجات سبز تیره، جگر، جوانه گندم، لوبیا و گوشت گاو بدون چربی) و غذاهای سرشار از ویتامین C (مرکبات، غلات غنی شده، پاپایا و غلات) داشته باشید. ورزش کنید. بر اساس مطالعه مروری در سال که توسط دانشگاه بریگام یانگ انجام شد. زنان مبتلا به سندرم پای بی قرار که ورزش نمی کنند، علایم RLS بدتری نسبت به کسانی که ورزش می کنند، دارند. در این مطالعه، زنانی که سه بار در هفته تمرینات هوازی و مقاومتی پایین تنه انجام دادند. علایم RSL کمتری نسبت به سیب زمینی کاناپه داشتند. این مطالعه نشان داد که ورزش با آزاد کردن اندورفین های احساس خوب و افزایش جریان خون به عضلات، درد RLS را کاهش می دهد. اما نحوه ورزش کردن شما تفاوت دارد. از ورزش بیش از حد شدید خودداری کنید، به خصوص اگر قبلا آن را انجام نداده اید، که می تواند علایم را با تحریک و ملتهب بافت های پا تشدید کند. زمانی که باردار هستید، به تمرینات کم ت ثیر مانند پیاده روی و ایروبیک در آب پایبند باشید. از فعالیت های پرتحرک مانند دویدن اجتناب کنید. اگر در کلاس‌های ایروبیک کم‌ت ثیر شرکت می‌کنید، با دقیقه شروع کنید. به تدریج تا یک ساعت در طول شش ماه کار کنید. حرکات کششی نیز هنگام خواب و زمانی که از خواب بیدار می‌شوید ضروری است. پاهای خود را تا تمام طول خود دراز کنید. اگر این به تسکین علایم RLS کمک نمی کند، قدم زدن کوتاه در خانه خود را در نظر بگیرید. قدم های طولانی بردارید و پاهای خود را خم کنید تا عضلات را بکشید. در مصرف داروها مراقب باشید. همه زنان مبتلا به RLS ، به ویژه زنان باردار، باید از اکثر آنتی هیستامین ها، بیشتر داروهای ضد افسردگی، از جمله مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین ( SSRIs ) و داروهای سه حلقه ای، و بیشتر داروهای ضد تهوع، داروهای سرماخوردگی، آنفولانزا و آلرژی اجتناب کنند. زیرا بسیاری از این داروها می توانند سطح دوپامین را مسدود کرده و علایم RLS را تشدید کنند. ماساژ بگیرید. بر اساس مطالعه دانشگاه بریگام یانگ در سال ، ماساژ ممکن است به کاهش علایم سندرم پای بیقرار کمک نماید. به خصوص زمانی که فشار مستقیم به پاها وارد شود. بر اساس این مطالعه، بیماران مبتلا به RLS که دو بار در هفته به مدت سه هفته ماساژ سویدی دریافت کردند. به مدت دو هفته پس از این درمان RLS از علایم تسکین یافتند. برای اینکه خودتان این کار را انجام دهید، روی لبه تخت بنشینید. ساق پاهایتان را محکم بمالید یا ماساژ دهید تا ماهیچه ها تحریک عمیق تری داشته باشند بر اساس مطالعه ژاپنی در دانشگاه توتوری در سال ، بیماران مبتلا به RLS که دعا می‌کردند، مدیتیشن می‌کردند یا به موسیقی آرامش‌بخش گوش می‌دادند، از کاهش موقت علایم لذت می‌بردند.

گاهی نوزادان در هنگام شیر خوردن گریه می کنند. گریه نوزاد هنگام شیر خوردن می تواند به دلایل مختلفی از حواس‌پرتی‌های ساده گرفته تا مشکلات مهم تغذیه باشد. در حالی که گریه های گاه به گاه نوزاد در طول شیرخوردن طبیعی است، اما گریه و بی میلی دایم به خوردن شیر در بسیاری از موارد به درمان یا مشاوره پزشکی نیاز دارد. قرار گرفتن در برخی موقعیت ها می تواند باعث تحریک و گریه نوزادان در هنگام شیرخوردن شود. برخی از مهمترین دلایل گریه نوزاد در هنگام شیرخوردن عبارتند از: بیقراری بیش از حد، گریه زیاد، کم بودن ساعات خواب شبانه از مهمترین علایم بیش فعالی در نوزادان و کودکان نوپا است. گریه های مداوم باعث خستگی زیاد در این نوزادان می شود. این گروه از نوزادان معمولا در خوردن منظم شیرمادر مشکل دارند. اجبار این نوزادان به خوردن شیر در حین گریه خطرناک است و می تواند باعث بروز مشکلات متععدی از جمله خفگی نوزاد شود. برخی از نوزادان قدرت کافی برای مکیدن شیر را ندارند. مکیدن آهسته شیر می تواند باعث ناکافی بودن شیر مادر برای نوزاد شود. نوزادانی که در دوران شیرخوردن شیر کافی دریافت نمی کنند با وجود خوردن شیر همچنان گرسنه می مانند. این وضعیت اغلب باعث تحریک و گریه نوزاد می شود. جریان آهسته شیر باعث می شود نوزاد در حین شیرخوردن در انتظار جاری شدن شیر مادر بی تاب شود. این جریان آهسته شیر می تواند به دلایل مختلفی از جمله رفلکس کند شیر باشد. جریان آهسته شیر می تواند باعث گریه نوزاد ما شود، زیرا نوزاد از دریافت شیر کافی ناامید می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید هنگامی که نوزاد از خوردن شیر کاملا سیر شد خود به خود پستان مادر را رها می کند. همیشه نوزاد باید به تغذیه پایان دهد. اگر نوزاد کاملا سیر شود از خوردن شیر امتناع می کند. در این شرایط اگر مادر به اجبار به شیر دادن خود ادامه دهد، نوزاد شروع به گریه می کند. اغلب نوزادان به خصوص در ماههای اول پس از تولد باید در حین شیرخوردن آروغ بزنند. مادر باید هنگام تعویض سینه یا پس از شیر دادن آروغ گیری را انجام دهد. نوزاد برای آروغ زدن به کمک مادر نیاز دارد، فقط تعداد کمی از نوزادان هستند که می توانند بدون کمک والدین آروغ بزنند. نوزادان بزرگتر در هنگام بازی و فعالیت گاز و نفخ جمع شده در روده را دفع می کنند و به ندرت پیش می‌آید که هنگام شیرخوردن آروغ بزنند. نوزادانی که با شیرخشک تغذیه می شوند معمولا بیشتر از نوزادانی که با شیر مادر تغذیه می شوند آروغ می زنند. زیرا سرعت تغذیه با شیرخشک بسیار بیشتر از تغذیه با شیر مادر است. در نوزادانی که با شیر خشک تغذیه می شوند باید بین فواصل تغذیه فاصله ایجاد کنید. نوزادانی که گرسنه نیستند ممکن است در حین شیر دادن گریه کنند، زیرا به خوردن شیر نیاز ندارند. گریه یک وسیله ارتباطی برای نوزاد است که به کمک آن سیر یا گرسنه بودن خود را نشان می دهد. نوزادانی که به مشکل ریفلاکس معده مبتلا هستند پس از هر بار تغذیه دچار استفراغ می شوند. بالا آوردن شیر باعث تحریک یا سرفه در نوزادان می شود. استفراغ، بالا آوردن شیر، گریه و امتناع از خوزدن شیر مادر از مهمترین علایم ابتلا نوزاد به ریفلاکس اسید معده است. ابتلا نوزاد به این مشکل به درمان های تخصصی نیاز دارد. گاهی اوقات عطر، صابون یا لوسیون جدیدی که مادر استفاده کرده است باعث تحریک نوزاد و امتناع او از شیر خوردن می شود. زیرا این بوی جدید برای نوزاد نامتعارف است و در نتیجه استشمام این بو در حین خوردن شیر، باعث تحریک و گریه کردن نوزاد می شود. اگر طعم یا بافت شیر مادر تغییر کند، نوزادان اغلب گریه کرده و از شیر خوردن امتناع می کند. عوامل مختلفی مانند رژیم غذایی مادر، قاعدگی، سطح بالای لیپاز در شیر یا بارداری دوم می توانند باعث تغییر در شیر شوند. جهش رشد به روزهایی گفته می شود که نوزاد شما در آن رشد سریع تری را تجربه می کند. نوزادان در دوران شیرخوارگی جهش های رشد زیادی دارند. نوزادان در دوران جهش رشد معمولا بیشتر از مواقع دیگر گریه و بی قراری می کنند. مدت زمان جهش رشد در نوزادان متفاوت است و معمولا از دو تا چند روز طول می کشد. در طول دوران جهش رشد نوزاد گرسنه‌تر به نظر می رسند و ممکن است در این زمان بیشتر تغذیه کند. اما با این حال برخی از نوزادان در هنگام شیرخوردن گریه و بی قراری بیشتری دارند. نوزادانی که عمدتا با استفاده از بطری تغذیه می‌شوند، ممکن است به دلیل جریان فوری و مداوم شیر در بطری، شیرخوردن با بطری را به خوردن شیر مادر ترجیح دهند. زیرا تغذیه با بطری برای نوزاد آسان تر است و نسبت به تغذیه از پستان مادر به تلاش کمتری برای مکیدن نیاز دارد. برخی از نوزادان به دلایل مختلف تمایل به تغذیه یک طرف سینه مادر دارند. بنابراین اگر پستان دیگر خود را به نوزاد بدهید یا پستان ها را در طول جلسات شیرخوردن عوض کنید نوزاد شما دچار گریه و بی قراری می شود. برخی از نوزادان قبل از خواب و در ساعات عصر شیر بیشتری می خورند. به این الگوی تغذیه نوزاد شیرخوردن خوشه ای گفته می شود. در شیرخوردن خوشه ای نوزاد مقدار زیادی شیر را در یک فاصله زمانی کوتاه درخواست می کند. اگر در هنگام تغذیه خوشه ای قبل از اینکه نوزاد به اندازه کافی شیر بخورند، شیرخوردن را خاتمه دهید، نوزاد دچار گریه و بی قراری می شود. همچنین ترشح آهسته شیر در طول تغذیه خوشه ای نیز می تواند کودک را تحریک کند و او را به گریه و امتناع از خوردن شیر وا دارد. دندان درآوردن در نوزادان معمولا با تورم و درد در لثه ها همراه است. ناراحتی در لثه می تواند باعث گریه کودک در حین شیرخوردن شود. برفک که به عنوان کاندیدیازیس دهان نیز شناخته می شود، یک عفونت قارچی است که توسط مخمر کاندیدا آلبیکنس ایجاد می شود. برفک دهان اغلب نوزادان و کودکان نوپا را مبتلا می کند. در کودکان مبتلا به برفک دهان یک پوشش سفید رنگ بر روی زبان و حفره دهان ایجاد می شود. نوزادان مبتلا به برفک دهان به دلیل مشکلاتی مانند دلیل خشکی دهان، سوزش یا بی اشتهایی از خوردن شیر مادر امتناع می کنند. نوزادان مبتلا به برفک دهان در حین شیرخوردن گریه و بی قراری می کنند. برفک در صورتی که به موقع درمان نشود می تواند به سینه های مادر سرایت کند. نوزادان ممکن است در هنگام مکیدن شیر به دلیل مشکلات تنفسی ناشی از گرفتگی بینی گریه کنند. در اغلب موراد ابتلا به بیماری هایی مانند سرماخوردگی یا آنفولانزا دلیل احتقان یا گرفتگی بینی در بسیاری از نوزادان است. انسداد بینی به دلیل موقعیت نامناسب شیرخوردن نیز می تواند باعث بروز مشکلات شیرخوردن شود. نوزادانی که حساسیت غذایی یا آلرژی دارند معمولا در دوران شیرخوردن به دلیل ناراحتی های گوارشی گریه می کنند. قولنج، استفراغ، نفخ، گاز بیش از حد معده، اسهال یا بثورات پوستی می تواند از علایم حساسیت به غذاها در رژیم غذایی مادر باشد. در واقع انکیلوگلوسیا یک وضعیت مادرزادی است که در آن یک نوار سفت و ضخیم نوک یا قسمت دیگری از زبان را به کف دهان متصل می‌کند. انکیلوگلوسیا در نوزادان پسر شایع تر است. ابتلا به این بیماری مادرزادی به دلیل محدودیت حرکت زبان می‌تواند بر توانایی نوزادان در مکیدن شیر ت ثیر بگذارد. نوزادانی که به محدودیت حرکت زبان مبتلا هستند اغلب به دلیل ناتوانی در مکیدن شیر دچار گریه و بی قراری در حین تغذیه می شوند. نوزادان ممکن است به دلایل مختلفی مانند دندان درآوردن، بیماری های جسمی یا حتی مشکلات روانی مانند ترس از دور شدن والدین (اضطراب جدایی) احساس استرس کنند. استرس باعث تحریک کودک می شود. کودکان مبتلا به استرس اغلب در طول جلسات شیرخوردن بیش از حد معمول گریه می کنند. ابتلا به بیماری ها یا کم خوابی باعث گریه نوزاد در هنگام شیر خوردن می شود. نوزاد خسته اغلب گریه و بی قراری زیادی می کند. برخی از نوزادان در صورت اجبار مادر به شیرخوردن وارد اعتصاب شیرخوردن می شوند. اعتصاب شیرخوردن شرایطی است که در آن نوزاد به طور ناگهانی به مدت چند روز پیاپی از خوردن شیر مادر امتناع می کند. شناسایی علت دقیق گریه نوزاد در دوران شیرخوردن ضروری است زیرا نوزاد برای رشد و تکامل کافی به تغذیه مناسب با شیر مادر نیاز دارد. گاهی اوقات، پیدا کردن علت گریه نوزاد در حین شیرخوردن برای والدین دشوار است. اگر کودک شما در دوران شیرخوردن مرتب گریه می کند و نمی توانید علت آن را تشخیص دهید، حتما از یک پزشک اطفال یا مشاور شیرخوردن کمک بگیرید. استفاده از راهکارهای ساده زیر می تواند در پیشگیری از گریه نوزاد هنگام شیر خوردن به شما کمک کند: از هر دو سینه به نوزاد شیر بدهید و در صورت گریه سینه ها را عوض کنید. نوزاد را برای آرام شدن به یک فضای باز ببرید و پس از آن شیرخوردن را انجام دهید. برای کاهش حواس پرتی نوزاد، یک اتاق یا مکان آرام و تاریک را برای شیرخوردن انتخاب کنید. آروغ گیری نوزاد را در فواصل وعده های شیرخوردن و همچنین در پایان هر وعده فراموش نکنید. در صورت ابتلا نوزاد به انکیلوگلوسیا، با کمک پزشک درمان های لازم را هر چه سریع تر انجام دهید. اگر کودک به دلیل سیر بودن و یا هر دلیل دیگری از گرفتن سینه شما امتناع کرد، او را مجبور به شیر خوردن نکنید. درمان مشکلاتی مانند گرفتگی بینی، برفک و غیره در پیشگیری از بی قراری نوزاد در حین تغذیه تاثیر بسیار زیادی دارد. موقعیت صحیح مادر در حین شیرخوردن در حفظ آرامش نوزاد تاثیر بسیار زیادی دارد. بنابراین موقعیت مناسب شیرخوردن را حفظ کنید و صورت لزوم برای آرامش بیشتر نوزاد چندین بار آن را تغییر دهید. شیرخوردن را زمانی انجام بدهید که نوزا کاملا ساکت و آرام است. به عنوان مثال ساعات پیش از خواب برای شیرخوردن به نوزاد زمان مناسبی است. زیرا نوزادان در این زمان کمتر دچار گریه و بی قراری می شوند. اگر کودک شما در حین شیرخوردن گریه می کند، هرگز او را مجبور به خوردن شیر نکنید. اجبار نوزاد به خوردن شیر می تواند باعث خفگی با شیر مادر شود. به نوزاد فرصت استراحت بدهید. پس از آرام شدن نوزاد می توانید دوباره شیرخوردن را ادامه دهید. اگر به عنوان مادر کودک دچار استرس یا افسردگی هستید، مراقبت و شیرخوردن به نوزاد را به یکی از اعضای خانواده خود بسپارید. زیرا نوزادان اغلب می توانند احساسات مادر را درک کنند. در نتیجه نوزاد با درک شرایط مادر، به نوبه خود دچار گریه و بی قراری می شود. در صورت امتناع نوزاد از گرفتن سینه مادر، شیر خود را بدوشید و نوزاد با شیشه نوزاد را تغذیه کنید. شیرمادر در همه حال بهترین و غنی ترین منبع تغذیه برای نوزاد است. بنابراین تنها زمانی که شیر کافی ندارید و در صورت تایید متخصص اطفال، به سراغ شیرخشک بروید. اگر به تازگی مادر شده و در دوران شیرخوردن به سر می برید سعی کنید رژیم غذایی سالمی داشته باشید و آب کافی بنوشید. نوع رژیم غذایی مادر می تواند باعث بروز حساسیت های غذایی در نوزاد شود. اگر احساس می کنید که نوزاد نسبت به به رژیم غذایی شما واکنش نشان می دهد، حتما با پزشک مشورت کنید.

بوسیدن نوزادان می تواند سیستم ایمنی بدن آنها را تقویت کند و سطح IQ آنها را بهبود بخشد. والدین می توانند لب های نوزاد خود را ببوسند به شرط اینکه اقدامات احتیاطی خاصی را رعایت کنند. رعایت بهداشت فردی، واکسینه کردن خود و منصرف کردن دیگران از بوسیدن صورت نوزاد از اقدامات احتیاطی است. بوسیدن نوزادان خطر مشکلات سلامتی مانند تبخال، RSV ، سیاه سرفه و پوسیدگی را افزایش می دهد. نوزادان شایان ستایش هستند، بنابراین مقاومت در برابر بوسیدن نوزاد بسیار دشوار است. چشمان زیبای کوچک، گونه‌های چاق و دست‌ها و پاهای ریز آن‌ها باعث برانگیختن احساس محبت و تمایل به زدن بوسه آن‌ها می‌شود. علاوه بر نمایش عشق و شادی، بوسیدن و در آغوش گرفتن نوزاد برای رشد کلی کودک بسیار مهم است. بسیاری ممکن است از بوسیدن نوزاد خویش نگران باشند. از این رو، در این مقاله از، نگرانی های ایمنی، خطرات احتمالی و اقدامات احتیاطی را که باید در هنگام بوسیدن نوزاد انجام دهیم را به اشتراک می گذاریم. آنچه در این مقاله خواهید خواند: آیا بوسیدن نوزادان تازه متولد شده اشکالی ندارد؟ والدین هنگام بوسیدن نوزادان خود محبت و محبت خود را نشان می دهند. اعمال محبت آمیز مانند بوسیدن، در آغوش گرفتن و در آغوش گرفتن به کودک شما اجازه می دهد تا بداند که دوستش دارد. تحقیقات نشان می دهد که نوزادانی که توسط مادرانشان محبت نشان داده می شود، بزرگسالانی کمتر مضطرب و انعطاف پذیرتر می شوند. هنگام بوسیدن، سیستم ایمنی کودک شما تقویت می شود و سطح IQ او بهبود می یابد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آیا بوسیدن لب های کودک بی خطر است؟ برای نوزادان دو ماهه که هنوز از دستان خود برای دراز کردن چیزها یا حرکت با پاهای کوچک خود استفاده نمی کنند، لب ها تمرکز اصلی هستند. نوزادان معمولا در این مدت شروع به مکیدن دست‌های خود، ایجاد صداهای غوغا می‌کنند و به مردم لبخند می‌زنند. آنها لب های خود را برای خوردن، آرام کردن و برقراری ارتباط چند کار می کنند. موسسه یادگیری و علوم مغز دانشگاه واشنگتن I - LABS نقشه عصبی نوزادان دو ماهه را پس از مطالعه میزان فعالیت عصبی در نوزادان منتشر کرد. این مطالعه نشان داد که بیشتر فعالیت های مغز زمانی رخ می دهد که وسط لب نوزاد لمس می شود. پس از تحقیقات، Meltz off نویسنده اصلی این مقاله گفت: "لب ها برای نوزادان مهم هستند. نوزادان جوان متخصص لب هستند و مغز آنها این را منعکس می کند. خب! حالا شما مالک آن هستید نوزادان وقتی لب هایشان را لمس می کنید یا آنها را می بوسید دوست دارند. با این حال، این وظیفه هر والدینی است که هنگام بوسیدن نوزاد، اقدامات احتیاطی خاصی را انجام دهد. اقدامات احتیاطی که باید هنگام بوسیدن کودک خود انجام دهید. دکتر سابلا می گوید: "سیستم ایمنی نوزاد تا حدود دو تا سه ماهگی بالغ نمی شود. در چند ماه اول، سیستم ایمنی به ویژه ایمنی سلولی توسعه یافته تر می شود. این برای کمک به کودک در مبارزه با ویروس ها بسیار مهم است. " از این نظر می توان استنباط کرد که یک نوزاد یا یک نوزاد یک هفته ای نسبت به نوزاد سه ماهه سیستم ایمنی ضعیف تری دارد و نوزاد تازه متولد شده بیشتر مستعد عفونت های ویروسی و باکتریایی است. بنابراین، انجام اقدامات احتیاطی در هنگام بوسیدن کودک بسیار مهم و ضروری است. در اینجا چند اقدام احتیاطی وجود دارد که می توانید برای ایمن نگه داشتن کودک خود انجام دهید. بهداشت فردی را رعایت کنید. اغلب، والدین به قدری روی مراقبت از نوزاد متمرکز هستند که فراموش می کنند مراقب خود باشند. برای مادران و پدران، رعایت بهداشت فردی باید به اندازه تمیز و سالم نگه داشتن نوزاد تازه متولد شده آنها مهم باشد. اینها چند کار است که باید انجام دهید. قبل از در آغوش گرفتن یا بوسیدن نوزاد دست و صورت خود را بشویید. هنگام بازگشت از محل کار، هنگام تهیه غذا و پس از استفاده از حمام آنها را بشویید. فراموش نکنید که بعد از سرفه، عطسه یا باد کردن بینی خود را بشویید. در حین شستن دست ها حداقل ثانیه با صابون بشویید. اغلب به دندانپزشک مراجعه کنید و بهداشت دهان و دندان را رعایت کنید. اگر کودکان دیگری در اطراف خود دارید، هنگام بازی کردن یا بوسیدن کودک، بسیار محتاط باشید. از بهداشت آنها غافل نشوید. نوزاد خود را واکسینه کنید. بیشتر عفونت هایی که از طریق بوسیدن منتشر می شوند قابل درمان هستند و خیلی جدی نیستند. سیستم ایمنی کودک شما می تواند در عرض چند روز با عفونت مبارزه کند. علاوه بر این، برخی از واکسن‌ها می‌توانند به تقویت سیستم ایمنی کودک و جلوگیری از بسیاری از این عفونت‌ها کمک کنند. عفونت هایی مانند سیاه سرفه یا آبله مرغان که معمولا از طریق تماس پخش می شوند، با استفاده از واکسن قابل پیشگیری هستند. دایما با پزشک اطفال کودک خود در تماس باشید. برنامه واکسن را رعایت کنید و هیچ یک از آنها را نادیده نگیرید. خودتان را واکسینه کنید. نوزادان تازه متولد شده سیستم ایمنی کاملا توسعه یافته ای ندارند. برای اطمینان از ایمن بودن کودکتان، واکسن زدن خود را در نظر بگیرید و اعضای خانواده، پرستاران و مراقبین خود را تشویق کنید تا واکسیناسیون های معمول را انجام دهند. از کسانی که زمان زیادی را در اطراف کودک شما می گذرانند بخواهید واکسینه شوند. به کودکان اطراف نوزاد توصیه می شود که برای سیاه سرفه واکسینه شوند. به نوجوانان و بزرگسالان توصیه می شود که واکسن آنفولانزا و سیاه سرفه را دریافت کنند. هنگام دست زدن به نوزاد از لوازم آرایش استفاده نکنید. دلایل واضح است. بوسیدن شامل در آغوش گرفتن کودک از نزدیک و نزدیک است که باعث می شود کودک شما در تماس نزدیک با آرایش شما باشد. اکثر محصولات آرایشی مملو از مواد شیمیایی هستند، و حتی اگر اینطور نباشد، بهترین انتخاب برای در آغوش گرفتن یا بوسیدن نوزاد در حالی که آرایش کرده اید نیست. تالک، زمانی که استنشاق یا بلعیده شود، ممکن است منجر به ذات الریه شیمیایی شود. محصولات رنگ آمیزی مو ممکن است باعث واکنش های آلرژیک در نوزادان شوند. محصولات زیبایی صورت مانند لوسیون، کرم، رژ لب و آرایش چشم غیرسمی هستند اما در صورت مصرف توسط نوزادان می توانند باعث اسهال شوند. بنابراین، بهتر است از بوسیدن نوزاد خود یا اجازه دادن به دیگران برای بوسیدن نوزادتان در حین آرایش خودداری کنید. در چند هفته اول از حضور بازدیدکنندگان خودداری کنید. اگرچه همه هیپ می زنند و می خواهند با نوزاد شما ملاقات کنند، اما اجتناب از بازدیدکنندگان در چند هفته اول خوب است. با این حال، از آنجایی که احتمالا بازدیدکنندگانی خواهید داشت، بهتر است برخی قوانین بهداشتی برای آنها تنظیم کنید. بازدیدکنندگان باید همیشه قبل از در آغوش گرفتن یا بوسیدن نوزاد دست های خود را بشویند. از افرادی که اخیرا از آنفولانزا یا سرماخوردگی بهبود یافته اند، ممکن است از شما خواسته شود که پس از بهبودی کامل به ملاقات شما بروند. افرادی که سابقه اختلال تنفسی دارند باید از بوسیدن نوزاد خودداری کنند. از رفتن به خارج از منزل و حضور بازدیدکنندگان خودداری کنید، به خصوص اگر کودک شما در زمستان به دنیا آمده است. ضدعفونی‌کننده‌های دستی، دستمال‌ها و دستمال‌ها را بار کنید و سطل‌های کاغذ زباله را در اطراف خانه قرار دهید. دیگران را از بوسیدن صورت نوزاد خود منصرف کنید. سخت است به اقوام و دوستان بگوییم که نوزاد را نبوسند. با این حال، اگر یک ملاقات کننده یا یکی از اعضای خانواده تبخال یا عفونت تنفسی دارد، مودبانه از او بخواهید که نوزاد را ببوسد، به خصوص روی لب ها یا صورت. نوزادان تازه متولد شده دارای سیستم ایمنی ضعیفی هستند که آنها را به راحتی مستعد ابتلا به عفونت های ویروسی می کند. ماه اول بسیار مهم است و بنابراین بهتر است از بوسیدن صورت نوزاد توسط کسی جلوگیری شود. به طور کلی، تشویق کسانی که می‌خواهند نوزاد را ببوسند، از بوسیدن صورت خودداری کنند، عمل خوبی است، زیرا ویروس‌ها و باکتری‌ها به راحتی از طریق دهان، چشم یا بینی کودک پخش می‌شوند. مراقب علایم باشید. اگرچه ممکن است برخی از علایم مانند سرماخوردگی معمولی به نظر برسد، برخی دیگر ممکن است نیاز به توجه داشته باشند. سرفه در هنگام تغذیه، کم اشتهایی، ناراحتی تنفسی، گریه بیش از حد، خستگی، مدفوع نامنظم، تعریق و استفراغ از علایمی هستند که نیاز به مراقبت دارند. بوسیدن نوزادان تازه متولد شده می تواند با خطرات احتمالی زیر همراه باشد: ویروس هرپس سیمپلکس نوع که باعث تبخال در بزرگسالان می شود نیز می تواند نوزادان را مبتلا کند. تبخال تاول های پر از مایع خارش دار و دردناکی را تشکیل می دهد که در اطراف دهان و لب ها ظاهر می شوند. اغلب هنگامی که یک بزرگسال مبتلا به تبخال به طور تصادفی نوزاد تازه متولد شده را می بوسد، احتمال ابتلای نوزاد زیاد است. ممکن است تا ساعت طول بکشد تا یک تاول ظاهر شود و گاهی اوقات تا روز هیچ علامتی وجود ندارد. برخی از علایم تبخال در نوزادان به شرح زیر است: تشنج بی حالی عادات غذایی ضعیف تبی که در ابتدا می تواند خفیف باشد درجه فارنهایت اگر HSV - دارید بهتر است از بوسیدن نوزاد خودداری کنید. سیاه سرفه که به سیاه سرفه نیز معروف است یک عفونت تنفسی مسری است. این یک بیماری هوایی است که اگر زمان زیادی را با یک فرد مبتلا بگذرانید به راحتی می تواند شما را مبتلا کند. بوسیدن صورت نوزاد در صورت داشتن سابقه یا علایم سیاه سرفه می تواند نوزاد را آلوده کند زیرا قطرات به راحتی وارد دهان، بینی یا چشم نوزاد می شوند. برخی از علایم اولیه عبارتند از: آبریزش بینی سرفه خفیف تب با درجه پایین آپنه، مکث در تنفس توجه: افراد آلوده تا حدود دو هفته پس از شروع سرفه مسری هستند و علایم ممکن است تا تا هفته پس از مواجهه ظاهر نشوند. اگرچه واکسن‌هایی وجود دارد، اما هیچ‌کدام از آنها % موثر نیستند و بهتر است احتیاط کنید. بیماری مونونوکلیوز، یکی دیگر از عوارض بوسیدن نوزادان مونونوکلیوز، که بیشتر به عنوان بیماری بوسیدن شناخته می شود، باعث گلودرد و تب می شود. زمانی که فرد مبتلا لب های نوزاد را می بوسد گسترش می یابد. عامل انتقال، بزاق آلوده می باشد و بهتر است از بوسیدن نوزاد در هر نقطه از صورت خودداری شود. علایم مونو ممکن است تا دو ماه پس از آلوده شدن ظاهر نشود. برخی از علایم عبارتند از: گلو درد تب خستگی استفراغ التهاب غدد لنفاوی متورم درمان خاصی برای مونو وجود ندارد و علایم ممکن است در عرض دو ماه برطرف شوند. یکی دیگر از عوارض بوسیدن نوزادان RSV ویروس سنسیشیال تنفسی RSV یکی دیگر از ویروس هایی است که باعث مشکل در تنفس می شود. هنگامی که کودک یک سطح آلوده را لمس می کند و سپس چشم، دهان یا بینی او را لمس می کند گسترش می یابد. همچنین مسری است و در صورت استنشاق قطرات از بینی یا دهان فرد آلوده می تواند نوزاد را آلوده کند. بنابراین، بهتر است در صورت ابتلا به این بیماری از بوسیدن نوزاد خودداری کنید. اغلب، RSV فقط علایم خفیف شبیه سرماخوردگی را نشان می دهد. با این حال، علایم زیر ممکن است در نوزادان کوچکتر نیز رخ دهد. تب سرفه کردن کاهش اشتها آبریزش بینی تحریک پذیری خس خس سینه آپنه مکث کوتاه در تنفس گشاد شدن سوراخ های بینی به طور کلی، علایم پنج تا هفت روز طول می کشد. انتقال میکروب و ویروس از طریق حفره ها دندان های کودک کوچک و حساس هستند و مراقبت از دهان از اهمیت بالایی برخوردار است. هنگام بوسیدن دهان یا لب های کودک، باکتری های ایجاد کننده حفره می توانند به راحتی از دهان شما به کودک منتقل شوند. این بدان معنا نیست که یک مادر نمی تواند لب های نوزادش را ببوسد. فقط اطمینان حاصل کنید که مرتبا به دندانپزشک مراجعه می کنید و بهداشت دهان و دندان را رعایت می کنید. آلرژی غذایی ممکن است والدین هیچ ایده ای در مورد اینکه نوزاد تازه متولد شده آنها به چه غذایی حساسیت دارد، نداشته باشند. و ما هرگز نمی توانستیم بفهمیم که یک نفر درست قبل از بوسیدن نوزاد چه خورده است. نوزادان ممکن است غذایی مصرف نکنند که مستقیما به آن حساسیت داشته باشند. با این حال، آنها در معرض خطر قرار گرفتن در معرض آلرژن ها هستند. به عنوان مثال، خواهر و برادری که کره بادام زمینی روی صورت خود دارد ممکن است نوزاد تازه متولد شده را ببوسد که می تواند منجر به آلرژی شود. بهداشت دهان و دندان در اینجا از اهمیت بالایی برخوردار است. احتیاط کنید و از بوسیدن لب های کودک بلافاصله پس از خوردن غذا یا نوشیدنی خودداری کنید. همانطور که ضرب المثل می گوید، "هر سکه دو روی دارد. " اگرچه عفونت هایی که از طریق بوسیدن نوزاد سرایت می کنند کاملا مسری و گاهی خطرناک هستند، نوزاد باید بوسیده و در آغوش گرفته شود. بوسیدن کودک پیوند شما را تقویت می کند. فقط اقدامات احتیاطی را در نظر داشته باشید، اقدامات لازم را انجام دهید و ببوسید.

به عنوان ترومبوسیتوپنی در بارداری مشخص می شود. پلاکت ها ترومبوسیت نامیده می شوند و از این رو وضعیت کاهش آنها، ترومبوسیتوپنی نامیده می شود. تعداد نرمال پلاکت خون در افراد سالم از تا در هر میکرولیتر خون متغیر است. هنگامی که شمارش به زیر پلاکت در میکرولیتر می رسد، منجر به ترومبوسیتوپنی می شود. ترومبوسیتوپنی یک اختلال خونی شایع در دوران بارداری است. اگرچه کاهش جزیی در تعداد پلاکت ها معمولا نگران کننده نیست، اما کاهش شدید ممکن است نشان دهنده یک عارضه جدی بارداری باشد. برای آشنایی با علل، علایم، عوارض، درمان و موارد دیگر در مورد ترومبوسیتوپنی در بارداری، ادامه مطلب را بخوانید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: شیوع ترومبوسیتوپنی در دوران بارداری بیشتر زنان در دوران بارداری کاهش تعداد پلاکت ها را گزارش می دهند. اگرچه معمولا خفیف و خوش خیم است، ترومبوسیتوپنی دومین اختلال خونی شایع در بارداری است که اولین آن کم خونی است. این عارضه حدود تا درصد از زنان باردار را تحت تاثیر قرار می دهد و بیشتر در سه ماهه آخر بارداری یا پایان بارداری دیده می شود. هنگامی که تعداد پلاکت‌های شما در دوران بارداری خیلی کم باشد، به نام ترومبوسیتوپنی، می‌تواند باعث خونریزی بیش از حد، زایمان زودرس یا ناتوانی در انجام اپیدورال شود. پلاکت ها که ترومبوسیت ها نیز نامیده می شوند، کوچکترین سلول های خونی انسان هستند و نقش مهمی در لخته شدن خون دارند. مقدار این سلول‌های تخصصی در خون شما که توسط مغز استخوان آزاد می‌شوند، معمولا در شمارش کامل خون ( CBC ) گزارش می‌شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بارداری به طور کلی یک حالت "پیش انعقاد" است که منطقی است لخته شدن به محافظت از زنان در برابر خونریزی بیش از حد در هنگام زایمان کمک می کند. اما بین فعالیت هایی که به لخته شدن خون شما کمک می کنند و فعالیت هایی که باعث لخته شدن بیش از حد می شوند، تعادل ظریفی وجود دارد. در بهترین حالت پلاکت ها با عوامل دیگری در خون ترکیب می شوند که خونریزی را کنترل می کنند و به بستن سوراخ ها در دیواره رگ های خونی کمک می کنند. در بدترین حالت پلاکت ها می توانند لخته هایی را در رگ های خونی در مناطقی که دارای پلاک هستند تشکیل دهند. این می تواند شما را در معرض خطر حملات قلبی و سکته قرار دهد. هنگامی که تعداد پلاکت‌های شما خیلی کم است، که ترومبوسیتوپنی نامیده می‌شود، ممکن است عوارض مادری مانند خونریزی زیاد، زایمان زودرس یا ناتوانی در انجام اپیدورال ایجاد شود. ترومبوسیتوپنی اغلب یک وضعیت "خاموش" است که علایم قابل توجه کمی ایجاد می کند. بیماران علایم خفیفی مانند خونریزی لثه هنگام مسواک زدن، کبودی آسان، یا لکه های قرمز مایل به بنفش (پتشی) ناشی از خونریزی زیر پوست را گزارش کرده اند. با این حال، ترومبوسیتوپنی می تواند به سرعت جدی شود. بیماران با پلاکت پایین باید خطر شخصی خود را در دوران بارداری و زایمان درک کنند و از علت اصلی بیماری خود شروع کنند. طبقه بندی ترومبوسیتوپنی ترومبوسیتوپنی را می توان بر اساس تعداد پلاکت در هر میکرولیتر خون به سه نوع طبقه بندی کرد: تا پلاکت در هر میکرولیتر خون تا پلاکت در هر میکرولیتر خون کمتر از پلاکت در هر میکرولیتر خون تعداد پلاکت ها معمولا در دوران بارداری به دلایل مختلف کاهش می یابد. با این حال، در زنانی که تعداد پلاکت‌هایشان کمتر از حد متوسط است (حدود در هر میکرولیتر خون) ، سایر بیماری‌های زمینه‌ای و علل غیر مرتبط با بارداری باید ارزیابی شوند. در خارج از بارداری، تعداد پلاکت طبیعی بین تا / L (پلاکت در هر میکرولیتر خون) متغیر است. طبیعی است که تعداد پلاکت‌های شما در طول بارداری چند هزار کاهش پیدا کند، که بخشی از آن به دلیل همودیلوشن است: بدن در دوران بارداری پلاسمای بیشتری تولید می‌کند، بنابراین تعداد کل پلاکت‌ها در هر حجم خون کمتر خواهد بود. زمانی که این عدد به کمتر از - / L برسد، پزشک شما می‌خواهد شما را زیر نظر داشته باشد تا خطر عوارض را کاهش دهد. در طول بارداری، حدود درصد از زنان دارای تعداد پلاکت کمتر از / L هستند. از این تعداد تقریبا : درصد به دلیل تغییرات طبیعی در بارداری است درصد مربوط به بیماری های فشار خون بالا، مانند پره اکلامپسی یا سندرم HELLP است درصد به دلیل شرایط ارثی یا ایمونولوژیکی است که در آن سیستم ایمنی آنتی بادی هایی می سازد که به سلول های پلاکتی حمله می کنند. تقریبا درصد از بیماران دارای تعداد پلاکت کمتر از / L هستند که ممکن است بر مدیریت بارداری ت ثیر بگذارد. علل کاهش پلاکت در بارداری برخی از علل شایع ترومبوسیتوپنی در بارداری عبارتند از: این یک وضعیت خوش خیم است که در آن سطح پلاکت تا محدوده متوسط کاهش می یابد و تا درصد از موارد ترومبوسیتوپنی در بارداری را تشکیل می دهد. دلیل کاهش تعداد پلاکت ها ناشناخته است. GT معمولا در سه ماهه سوم ایجاد می شود و اغلب بدون علامت است و خود به خود برطرف می شود. ترومبوسیتوپنی همراه با اختلالات فشار خون بالا، مانند پره اکلامپسی، اکلامپسی و سندرم HELLP ، دومین علت اصلی ترومبوسیتوپنی در بارداری است که تقریبا % موارد را تشکیل می دهد. پورپورای ترومبوسیتوپنیک ایمنی ( ITP ) یک اختلال خود ایمنی است که به دلیل تخریب پلاکت در طحال تحریک می شود. با این حال، علت مکرر ترومبوسیتوپنی در بارداری نیست. کبد چرب حاد بارداری ( AFLP ) یک بیماری نادر اما جدی است که در آن تعداد پلاکت ممکن است به کمتر از در هر میکرولیتر خون برسد. کمبودهای تغذیه ای (مهمتر از همه ویتامین B و فولات) ، بیماری های خود ایمنی، پورپورای ترومبوسیتوپنی ترومبوتیک، برخی داروها، عفونت های ویروسی ( HIV و CMV ) و بیماری های مغز استخوان ممکن است برخی از دیگر علل ترومبوسیتوپنی در بارداری باشند. علایم ترومبوسیتوپنی در بارداری در بیشتر موارد، زنان باردار مبتلا به ترومبوسیتوپنی ممکن است بدون علامت باشند. برخی از زنان ممکن است علایم رایج ترومبوسیتوپنی زیر را نشان دهند: خستگی کبودی مکرر وجود خون در ادرار یا مدفوع کبودی های قرمز یا قهوه ای (پورپورا) خونریزی از بریدگی یا بینی که متوقف نمی شود. لکه های گرد ریز (پتشی) که به دلیل خونریزی زیر پوست ایجاد می شوند. عوارض ترومبوسیتوپنی در دوران بارداری اگر تعداد پلاکت ها در دوران بارداری به شدت کاهش یابد و تا زمان زایمان پایین بماند، ممکن است احتمال عوارض زیر را افزایش دهد: خونریزی داخلی در زمان زایمان ترومبوسیتوپنی جنینی یا نوزادی هماتوم اپیدورال و ناتوانی در بیهوشی اپیدورال قبل از زایمان اگر زن سابقه ترومبوسیتوپنی داشته باشد، ترومبوسیتوپنی حاملگی مکرر سایر عوارض بالقوه مانند انعقاد داخل عروقی منتشر ( DIC ) و سندرم همولیتیک و اورمیک درمان ترومبوسیتوپنی در دوران بارداری زنان مبتلا به ترومبوسیتوپنی در دوران بارداری ممکن است نیازی به درمان نداشته باشند تا زمانی که این بیماری شدید باشد. برخی از گزینه های درمانی برای ترومبوسیتوپنی در بارداری ممکن است شامل موارد زیر باشد: خط اول درمان برای زنان باردار مبتلا به ترومبوسیتوپنی با داروی پردنیزون است. اگرچه برای بارداری ایمن در نظر گرفته می‌شود، اما چند مطالعه ارتباط آن را با برخی عوارض جانبی مانند دیابت بارداری نشان داده‌اند. مطالعات نشان داده اند که کورتیکواستروییدها و درمان با ایمونوگلوبولین وریدی در زنان باردار مبتلا به ITP قابل قبول است. با این حال، شواهد کمی برای اثبات اثربخشی این درمان ها وجود دارد. تزریق پلاکت در صورت زایمان سزارین اورژانسی و زمانی که تعداد پلاکت ها به زیر در میکرولیتر می رسد، اندیکاسیون دارد. تحقیقات نشان می دهد که درمان تعویض پلاسما ممکن است در موارد سندرم HELLP شدید و AFLP استفاده شود. برداشتن طحال (بیشتر در سه ماهه دوم بارداری) تنها در موارد شدید و زمانی که زن باردار به درمان های جایگزین پاسخ نمی دهد، توصیه می شود. اقدامات احتیاطی برای ترومبوسیتوپنی در بارداری انجام برخی اقدامات در بارداری ممکن است به مدیریت ترومبوسیتوپنی در بارداری کمک کند: برای کاهش خطر کاهش تولید پلاکت و آسیب کبدی، از مصرف الکل خودداری کنید. هنگام مسواک زدن، اصلاح و دمیدن بینی مراقب باشید تا از خونریزی ناگهانی جلوگیری کنید. ورزش های تماسی و فعالیت های شدید را انجام ندهید که ممکن است شما را در معرض آسیب و کبودی قرار دهد. اگر سابقه ترومبوسیتوپنی یا سابقه خانوادگی اختلالات خونی دارید، باید از مصرف داروهای رقیق کننده خون مانند آسپرین خودداری کنید. از مصرف هر گونه داروی اضافی، مکمل یا استفاده از داروهای گیاهی بدون مشورت با پزشک خودداری کنید. این موارد ممکن است بر تعداد پلاکت ها ت ثیر بگذارد و خطر خونریزی را افزایش دهد. عاقلانه است که از قرار گرفتن در معرض هر گونه مواد شیمیایی سمی و خانگی مانند آفت کش ها خودداری کنید، زیرا ممکن است در برخی موارد منجر به کاهش تعداد پلاکت ها شود. داروهای طبیعی برای افزایش تعداد پلاکت پایین مصرف برخی غذاها در دوران بارداری ممکن است به بهبود تعداد پلاکت ها و بهبود سلامت کلی خون کمک کند: سبزیجات برگ سبز تازه مانند اسفناج و کلم پیچ لبنیات غنی شده، بادام زمینی، گردو و شکلات تلخ غلات غنی شده، عدس، نخود سیاه چشم، تخم مرغ و جگر گاو غذاهای غنی از اسیدهای چرب امگا مانند دانه کتان و غلات غنی شده میوه ها و سبزیجات مانند پرتقال، انواع توت ها، چغندر، هویج و گوجه فرنگی غذاهای غنی از ویتامین C مانند لیمو، فلفل دلمه ای قرمز، جوانه ها و کلم بروکلی توجه: به زنان باردار توصیه می‌شود که از خوردن غذاهای دریایی مانند ماهی آزاد و ماهی به دلیل خطر بالای جیوه خودداری کنند. اگر در مورد گنجاندن غذاهای جدید در رژیم غذایی خود در دوران بارداری مطمین نیستید، می توانید با پزشک خود تماس بگیرید. اثر ترومبوسیتوپنی بر جنین ترومبوسیتوپنی خفیف در یک بارداری طبیعی شایع است و هیچ گونه عوارض جانبی بر روی مادر و جنین ندارد. در عین حال، ترومبوسیتوپنی شدید همراه با سایر شرایط پزشکی زمینه ای ممکن است منجر به پیامدهای نامطلوب جنین - مادر شود. چند مطالعه تحقیقاتی بیان کرده اند که تعداد کم پلاکت مادر در سه ماهه اول بارداری ممکن است گاهی منجر به عوارضی مانند سقط جنین شود. با این حال، هیچ مطالعه تحقیقاتی ثابت نمی کند که ترومبوسیتوپنی در بارداری به تنهایی می تواند باعث هر گونه نقص مادرزادی در نوزادان شود. ترومبوسیتوپنی خفیف در اکثر بارداری ها نسبتا شایع است، اما چندین مطالعه هیچ عواقب جدی را در مادر و کودک نشان نداده اند. با این وجود، اگر در دوران بارداری تعداد پلاکت پایینی دارید، باید مراقب علایم خود باشید. مراقب باشید و برای جلوگیری از شدید شدن ترومبوسیتوپنی، مرتبا با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود ملاقات کنید.

تا حدودی با همدیگر متفاوت است. نوزادانی که بیش از هفته بارداری متولد می شوند، نسبت به نوزادانی که زودتر به دنیا آمده اند، شانس زنده ماندن بهتری دارند. جنسیت نوزاد و سن مادر چند عامل مهم تعیین کننده در میزان احتمال زنده ماندن نوزاد نارس هستند. نوزادانی که خیلی زود متولد می شوند می توانند با حمایت و مراقبت های پزشکی پیشرفته زنده بمانند. با این حال، خطر ابتلای آنها به ناتوانی های مختلف در مراحل بعدی وجود دارد. میزان احتمال زنده ماندن و رشد نوزاد نارس بسته به اینکه چقدر زودتر از موعد مقرر به دنیا آمده اند متفاوت باشد. نزدیک به میلیون نوزاد نارس به دنیا می آیند و در ایالات متحده از هر نوزاد یک نوزاد نارس است. در طول هر هفته از بارداری تحولات قابل توجهی در جنین رخ می دهد. از این رو، نوزادان نارس ممکن است فاقد تعدادی از این پیشرفت ها باشند، حتی می توانند در خارج از رحم زنده بمانند. با این حال، نوزادانی که نزدیک به موعد مقرر متولد می شوند، ممکن است رشد و تکامل بهتری داشته باشند. برای اطلاعات بیشتر در مورد میزان بقای نوزاد نارس و عوامل خطر به ادامه مطلب مراجعه کنید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: زایمان زودرس و نوزاد نارس طبق تعریف سازمان بهداشت جهانی، یا نارس به زمانی گفته می شود که نوزادان قبل از اتمام هفته بارداری زنده به دنیا می آیند. بر اساس سن حاملگی یا سن بارداری، زایمان زودرس را می توان به دسته های زیر تقسیم کرد: زمانی که نوزاد قبل از هفته به دنیا می آید. زمانی که نوزادی بین هفته های تا به دنیا می آید. زمانی که نوزادی بین هفته های تا به دنیا می آید. معمولا توصیه می شود که تا زمانی که یک وضعیت اورژانس پزشکی یا وضعیت سلامتی جدی وجود ندارد، یا زایمان القایی قبل از هفته بارداری برنامه ریزی نشود. با این حال، با پیشرفت در علوم پزشکی، تخمین زده می شود که از هر نوزاد نارس متولد شده، نفر زنده می مانند و رشد طبیعی دارند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عوامل موثر بر میزان زنده ماندن نوزادان نارس یک مطالعه موسسه ملی بهداشت که روی نوزاد مشاهده شد، نشان داد که عوامل زیر بر بقا و ناتوانی نوزادان نارس ت ثیر می‌گذارند: جنسیت نوزاد سن مادر وزن هنگام تولد حاملگی چند قلو عفونت ها و شرایط مزمن مانند دیابت، فشار خون بالا و غیره اینکه آیا به مادر دارویی برای تحریک رشد جنین داده شده است یا خیر؟ محققان دریافتند که شانس بیشتری برای زنده ماندن بدون در نظر گرفت بازه زمانی وجود دارد که: نوزاد دختر باشد. مادر سن حاملگی زیادی داشته باشد. نوزاد وزن بیشتری در هنگام تولد داشته باشد. از آنجایی که نوزادان نارس قادر به رسیدن به مراحل رشد در دوران بارداری نیستند، ممکن است مشکلات سلامتی جدی داشته باشند. در سال ، تولد زودرس و وزن کم هنگام تولد درصد مرگ و میر در نوزادان را به خود اختصاص دادند. با این حال، نوزادانی که زنده می مانند ممکن است دچار مشکلات تنفسی، مشکلات گوارشی یا مشکلات خونریزی در مغز شوند. همچنین ممکن است خطر ابتلا به بیماری‌های بلندمدت مانند فلج مغزی، تاخیر رشد یا عملکرد پایین‌تر در مدارس را داشته باشند. بعد از زایمان خیلی زودرس چه انتظاری داریم؟ نوزادان بسیار نارس نیاز به مراقبت های پیشرفته از متخصصان متخصص، از جمله متخصصان زنان و زایمان، نوزادان، متخصصان طب مادر و جنین و سایر دارند. اولین چیزی که پس از زایمان بسیار زودرس باید در نظر گرفت این است که آیا کودک توانایی تنفس دارد و آیا والدین و پزشکان تصمیم به احیای نوزاد دارند یا خیر. هنگامی که احیا کار نمی کند، پزشکان سعی می کنند به جای استفاده از درمان برای کمک به زنده ماندن نوزاد، او را راحت کنند. درمان در چنین مواردی به عوامل زیر بستگی دارد: سلامت جسمانی نوزاد سن حاملگی که در آن نوزاد متولد می شود. این که آیا مغز نوزاد آسیب دیده است که می تواند به دلیل کمبود اکسیژن یا خونریزی در مغز رخ دهد. ماه اول پس از تولد، حیاتی ترین دوره است، زیرا در آن زمان است که نوزاد مشکلات عمده ای را تجربه می کند. به ندرت، نوزادانی که قبل از هفته به دنیا می آیند زنده می مانند. نوزادانی که بین هفته های تا متولد می شوند ممکن است زنده بمانند اما ممکن است ناتوانی های طولانی مدت را تجربه کنند. چون در این شرایط اندام های حیاتی به طور کامل تشکیل نشده اند. میزان طول عمر نوزادان نارس در زیر نرخ بقای نوزادان نارس متولد شده در سنین مختلف بارداری آورده شده است. نوزادانی که قبل از هفتگی به دنیا می آیند شانس زنده ماندن نادری دارند، شانس زنده ماندن آنها معمولا کمتر از درصد است، اما اگر زنده بمانند، ممکن است عوارض سلامتی مادام العمر داشته باشند. نوزادانی که در هفته به دنیا می آیند، حدود درصد شانس زنده ماندن دارند. علاوه بر این، در درازمدت، از هر کودک، کودک دچار مشکلات بینایی، شنوایی یا رشد فکری می شوند. نوزادان متولد شده در هفته نوزادانی که در هفته به دنیا می آیند تا درصد شانس زنده ماندن دارند. از نظر آماری، آنها تنها درصد شانس ابتلا به مشکلات طولانی مدت سلامتی را دارند که شامل مشکلات تنفسی، عفونت ها، مشکلات گوارشی و مشکلات مربوط به خون می شود. نوزادان متولد شده در هفته تا زمانی که نوزاد در هفته به دنیا می آید، شانس زنده ماندن می تواند تا درصد باشد. همچنین احتمال مرگ و میر و ایجاد مشکلات درازمدت سلامت به شدت کاهش می یابد. نوزادان متولد شده در هفته تا نوزادی که در هفته یا بعد از آن متولد می شود، نتایج سلامتی مشابهی با نوزادی که پس از یک دوره بارداری کامل هفته به دنیا می آید، دارد. بنابراین، احتمال اینکه نوزاد به اندازه نوزادی که نارس به دنیا نیامده است سالم باشد. همچنین، در درازمدت، نوزادان خوب عمل می کنند و به طور کلی به اندازه نوزادان ترم سالم هستند. با این حال، پزشکان همچنان ممکن است مراقبت های بیمارستانی نوزادان را برای یک یا دو هفته دیگر توصیه کنند. توجه به این نکته ضروری است که آمار ممکن است برای همه نوزادان صدق نکند. هر نوزادی متفاوت است. همچنین، عوامل میزان بقا که قبلا ذکر شد، نقش مهمی در پیش آگهی دارند. عوارض زایمان زودرس در هر مرحله به دلیل نابالغ بودن اندام ها، نوزادانی که از زایمان زودرس جان سالم به در می برند، دچار عوارض کوتاه مدت و بلندمدت می شوند. نوزادان نارس ممکن است دچار مشکلات سلامتی مختلفی شوند، از جمله: ممکن است از تاکی پنه گذرا در نوزادان تا دیسپلازی برونکوپولمونری متغیر باشد. اختلالات حسی عصبی مانند ناشنوایی، نابینایی، هیپو یا هیپرتونی، عملکرد شناختی ضعیف تر، و همچنین ناهنجاری های عصبی رشدی. ناتوانی حرکتی غیر پیشرونده که منجر به پلژی، اسپاستیسیتی و دیستونی می شود. علایم آن ممکن است زمانی که کودک بین یک تا سه سال است ظاهر شود. ممکن است زمانی که کودک مدرسه را شروع می کند، این اختلالات ظاهر شوند. برای نوزادانی که در هفتگی به دنیا می آیند، درصد آنها ممکن است در سه سالگی ناتوانی نداشته باشند. نوزادانی که در هفتگی به دنیا می آیند، درصد آنها ممکن است در سه سالگی ناتوانی نداشته باشند. برای نوزادانی که در هفته به دنیا می آیند، درصد آنها ممکن است در سه سالگی ناتوانی نداشته باشند. حدود درصد از نوزادانی که بین تا هفتگی متولد می شوند ممکن است تا سن شش سالگی دچار مشکلات رفتاری و توجه شوند. آنها همچنین ممکن است در سازگاری با مدرسه مشکل داشته باشند. تقریبا درصد از نوزادانی که بین تا هفته به دنیا می آیند ممکن است دچار مشکلات مربوط به شنوایی، بینایی و رشد عقلانی شوند. این مشکلات ممکن است تا بزرگسالی ادامه یابد. چگونه از زایمان زودرس پیشگیری کنیم؟ در دوران بارداری، باید حتما در طی هفته اول برای مراقبت های دوران بارداری به پزشک مراجعه کنید. پزشک می تواند با استفاده از آخرین دوره قاعدگی یا بر اساس اولین سونوگرافی، تاریخ شما را محاسبه کند و معاینات فیزیکی لازم را انجام دهد و در مورد عوامل خطر یا نگرانی ها، در صورت وجود، بحث کند. پزشک همچنین می‌تواند وجود هرگونه عفونت یا التهاب را در کل دوران بارداری کنترل کند تا از هر گونه فاکتور خطری که بر جنین ت ثیر می‌گذارد اجتناب کند. دانستن موارد زیر می تواند به شما کمک کند تا به خوبی برای مراقبت از کودک آماده شوید. برای رفع شک و تردید خود می توانید سوالات زیر را از پزشک بپرسید. سن بارداری که نوزاد من در چه سنی به دنیا می آید؟ آیا کودک قبل از تولد مشکلات رشدی دارد؟ عوارض مرتبط با آن چیست؟ چه آزمایشاتی برای بررسی شدت انجام شد؟ چه درمان هایی در مراقبت از کودک من قبل از تولد استفاده خواهد شد؟ خطرات و مزایای هر یک از این درمان ها چیست؟ آیا جایگزینی وجود دارد؟ بعد از ترخیص از بیمارستان باید مراقب چه عواقبی باشم؟ بیماری های زمینه ای در سال اول یا زمانی که کودک مدرسه را شروع می کند چه می تواند باشد؟ نوزاد من پس از تولد به چه نوع پیگیری نیاز دارد؟ بعد از تولد چند بار مراجعه مجدد ممکن است لازم باشد؟ سخن آخر هرچه نوزاد زودتر به دنیا بیاید، شانس زنده ماندن کمتر می شود. خوشبختانه، پیشرفت‌های فناوری پزشکی ممکن است به پزشک کمک کند تا خطرات را زودتر تشخیص دهد، بنابراین به شما امکان می‌دهد بهتر آماده شوید. بازه سنی که در آن نوزاد نارس عاری از هر گونه خطری است ممکن است متفاوت باشد و ممکن است کودک همچنان به نظارت طولانی مدت نیاز داشته باشد. مراقبت های دوران بارداری کافی، درک و اجتناب از عوامل خطر، و معاینات منظم می تواند به بهبود میزان و احتمال زنده ماندن نوزاد در صورت تولد نارس کمک کند.

شبدر زیر زمینی ( Trifolium subterraneum ) یکی از شایع ترین علل سقط جنین گوسفندان است. اغلب، سقط جنین به دنبال عفونت اولیه در هفته ها یا ماه های اوایل بارداری رخ می دهند. سقط جنین در حیوانات بزرگ خاتمه بارداری بعد از کامل شدن اندام های بدن است که در این شرایط جنین ممکن است زنده به دنیا بیایید اما زایمان قبل از کامل شدن اندام ها می تواند منجر به مرگ زودرس جنین شود. در این شرایط به علت ناقص بودن ریه ها، جنین مرده به دنیا می آید. طبیعی است که . تا درصد میش ها در هر سال دچار سقط جنین می شوند، اما تکرار سقط جنین با نرخ های بالاتر از درصد باید توسط یک دامپزشک مورد بررسی قرار گیرند. این موارد ممکن است در هر مرحله از بارداری رخ دهد، اما سقط جنین در دوره های بعدی بیشتر مشاهده می شود. حتی در سقط های بعدی، پیش از آنکه دامپروران متوجه آن شوند، غالبا جنین از بین می رود. سقط جنین در گوسفندان منجر به تولد زودرس، نوزادانی ضعیف و ناقص می شود. تشخیص علت اصلی سقط جنین در حیوانات بزرگ بسیار پیچیده و ناامید کننده است. عوامل متعددی تشخیص را پیچیده می کنند. چندین دلیل ناباروری و سقط جنین در میش وجود دارد، اما علت سقط جنین در میش ها مانند گاوها همیشه به راحتی تشخیص داده نمی شود. اگرچه بسیاری از سموم که باعث سقط جنین در گاوها می شوند می توانند همین مشکل را در میش ها ایجاد کنند، اما برخی دیگر انند Veratrum californicum و kale در بروز سقط جنین در میش ها منحصر به فرد هستند. مهمترین عوامل عفونی که باعث سقط جنین در گوسفندان می شوند، عبارتند از: عفونت جنین با کامپیلوباکتر C jejuni jejuni و C لاری می تواند منجر به سقط جنین در اواخر بارداری شود. مسیر عفونت به صورت دهانی و خوراکی است. در صورت بروز این عفونت احتمال دارد که میش ها بعد از بیرون کشیدن جنین دچار متریت یا التهاب رحم شوند. در عفونت جنین با کامپیلوباکتر جنین ممکن است مایع خونابه ای را در حفره های قفسه سینه و صفاقی جمع کرده باشد. عفونت باعث سقط جنین دیررس و بره های ضعیف یا مرده می شود. برای جلوگیری از شیوع این بیماری، رعایت بهداشت دقیق لازم است. استفاده از تتراسایکلین ها می تواند در جلوگیری از سقط جنین میش ها موثر باشد. این بیماری ممکن است به صورت چرخه ای هر الی سال تکرار شود. بنابراین واکسیناسیون می تواند در پیشگیری از بروز این عفونت بسیار موثر باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آبورتوس کلامیدیا علت اصلی بروز این نوع سقط جنین در میش است که با زایمان های دیررس و بره های ضعیف مشخص می شود. سقط جنین انزوییک در سراسر جهان شایع است و در طی - هفته آخر حاملگی بدون در نظر گرفتن زمان وقوع عفونت رخ می دهد. بروز عوارض در این شرایط به ندرت دیده می شود و ممکن است شامل آسیت، لنفادنوپاتی و احتقان کبد باشد. سقط جنین آنزوییک به ندرت در میش ها بیش از یکبار رخ می دهد اما عفونت ممکن است در دستگاه تناسلی حیوان باقی بماند و الی روز قبل و بعد از تخمک گذاری دوباره حیوان را مبتلا کند. علاوه بر آن قوچ ها ممکن است به این بیماری آلوده شده و آن را به صورت گله ای انتقال دهند. درمان در این شرایط می تواند شامل جداسازی کلیه میش ها و بره های مبتلا به این بیماری و تجویز اکسی تتراسایکلین می باشد. واکسن برای پیشگیری از بروز این نوع سقط جنین در میش ها وجود و در دسترس همه قرار دارد. موارد انسانی مشابه با این سقط هم دیده شده اما به ندرت رخ می دهد. ابتلا زنان باردار به این عفونت می تواند منجر به بیماری خطرناک وسقط جنین در آنها شود. قرار گرفتن زنان باردار در تماس با گوسفندان باردار ممکن است خطر سقط جنین در خانم ها را افزایش دهد، به خصوص اگر حیوان سابقه سقط جنین داشته حتما زنان باردار باید از آنها دور شوند. ویروس Cache Valley یک دلیل ناباروری، سقط جنین و ناهنجاری های مادرزادی متعدد در گوسفندان است که از طریق پشه منتقل می شوند. این ویروس در بیشتر مناطق ایالات متحده، کانادا و مکزیک شایع است. غالبا عواملی وجود دارند که گوسفندان را در یک منطقه جغرافیایی وسیع تحت ت ثیر قرار می دهد که می تواند منجر به بروز چندین حالت شود. قابل توجه ترین حالت ممکن تولد بره های زنده با ناهنجاری های مادرزادی موثر بر CNS و سیستم اسکلتی عضلانی است. برخی از شایع ترین عوارض ناشی از این ویروس در گوسفندان، عبارتند از: اسکولیوز تورتیکولیس هیدروسفالی آرتروژریپوزیس هیپوپلازی مغزی و مخچه هیپوپلازی عضلات اسکلتی در این شرایط نوع عوارض به زمان بروز عفونت بستگی دارد، مثلا: عفونت قبل از روز از بارداری منجر به مرگ زودرس جنین می شود. عفونت بین تا روز بارداری می تواند ضایعات اسکلتی عضلانی و CNS را باعث شود. عفونت بین تا روز منجر به ضایعات اسکلتی عضلانی خواهد شد. هیچ واکسنی برای پیشگیری بروز این بیماری وجود ندارد. توکسوپلاسما گوندی یکی از دلایل عمده سقط جنین در نشخوارکنندگان کوچک در سراسر جهان است. مصرف تخمک کوکسیدیایی اسپروله اسپور شده در اوایل بارداری منجر به سقط جنین می شود. ابتلا حیوانات در اواخر بارداری به این بیماری می تواند منجر به سقط جنین یا مرگ پری ناتال شود. توکسوپلاسموز یک بیماری قابل انتقال از حیوان به انسان است که می تواند از راه های مختلف به انسان منتقل شود. بیماری توکسوپلاسموز در انسان ها معمولا با خوردن گوشت آلوده خام، قرار گرفتن در معرض مدفوع گربه آلوده یا انتقال مادر به کودک در دوران بارداری رخ می دهد. توکسوپلاسموز ممکن است باعث بروز علایم شبه آنفلوانزا شود، اما بیشتر افراد مبتلا هرگز دچار علایم و نشانه نمی شوند. برای نوزادان متولد شده از مادران آلوده و برای افرادی که سیستم ایمنی ضعیف دارند، توکسوپلاسموز ممکن است عوارض جدی ایجاد کند. ابتلا افراد با سیستم ایمنی ضعیف و زنان باردار به این بیماری به درمان های پزشکی نیاز دارد. باعث سقط جنین و زایمان های مرده می شود. منبع عفونت خوراک یا مراتع آلوده به کیستهایی است که در مدفوع گربه های آلوده ریخته می شوند. هیچ درمانی موثر وجود ندارد. بیشتر افراد مبتلا به این بیماری هیچ علایم خاصی ندارد اما در برخی موارد ممکن است علایمی شبیه به آنفولانزا بروز پیدا کند، از جمله: بدن درد سقط جنین ناشی از Listeria monocytogenes در میش ها معمولا در اواخر بارداری رخ می دهد. میش ها با این نوع سقط جنین علایم بالینی متغیر از جمله تب، افسردگی و بی اشتهایی را بروز می دهند و در برخی ممکن است در معرض بیماری سپتی سمی قرار بگیرند. این سقط جنین - هفته قبل از تاریخ زایمان باعث سقط جنین می شود. همچنین می تواند در چند روز اول پس از تولد باعث مرگ و میر شود. میزان سقط جنین می تواند تا % باشد. برخی از حیوانات به ظاهر سالم ممکن است مبتلا به لیستریا باشند و آن را در مدفوع خود دفع می کنند، اما شایع ترین منبع عفونت، خوراک مرطوب یا خراب است. بیماری border در سرتاسر جهان رخ می دهد و عامل مهمی در مرگ جنین، بره های ضعیف و ناهنجاری های مادرزادی است. این بیماری در اثر ویروس گاو ( BVD ) و ویروس کلاسیک تب (خوک وبا) رخ می دهد عفونت حیوانات بعد از تماس با حیوانات آلوده رخ می دهد. در این شرایط سقط جنین می تواند در هر مرحله از حاملگی رخ دهد. بیماری مرزی منجر به بروز علایم خاصی نمی شود، فقط ممکن است در شرایط جزیی منجر به تب خفیف و لوکوپنی شود. جنین های آلوده ممکن است در این شرایط زنده به دنیا بیایند، اما معمولا کم اندازه و اغلب دچار نقص مادرزادی و یک پوشش غیر طبیعی مو (بره های شاکر مو) می شوند. تشخیص با بررسی ویروس بیماری مرزی در جفت یا بافت جنین (کلیه ها، ریه ها، طحال، غدد تیرویید، شکم) توسط رنگ آمیزی آنتی بادی فلورسنت صورت می گیرد. هیچ واکسنی برای پیشگیری از بروز این بیماری در دسترس نیست. واکسن های ویروس غیرفعال شده BVD بعضی اوقات در گوسفندان استفاده می شوند. اما اثربخشی آنها تایید نشده است. منجر به ناباروری، سقط جنین، زایمان های دیررس و تولد بره های ضعیف می شود. سقط جنین بروسلا در اواخر حاملگی اتفاق میفتد. در نتیجه جفت با ادم و نکروز لپه ها و نواحی ضخیم و چرمی بین سلولی تشکیل می شود. واکسن برای پیشگیری از بروز این نوع سقط جنین در حیوانات وجود دارد. عفونت ویروسی بلوطون یا بلوتونگو منجر به سقط جنین و ناهنجاری مادرزادی مغز در بره ها می شود. کنترل بلوطونگ به روش های مدیریتی واکسیناسیون است. واکسن های زنده غیرفعال و اصلاح شده برای پیشگیری از این بیماری در دسترس هستند و کاربردهای گسترده ای دارند، اما در دسترس بودن آن در بین کشورها متفاوت است. واکسن های زنده اصلاح شده عمدتا در مناطقی با سابقه طولانی رنگ آبی مانند آمریکا و آفریقا مورد استفاده قرار می گیرند، اما استفاده از آنها بحث برانگیز است. در صورت استفاده، واکسن نباید به میش های باردار داده شود. همچنین، واکسن در هنگام فعال بودن Culicoides نباید تزریق شود، زیرا حیوان می تواند ویروس را به حیوانات واکسینه نشده از جمله زنان باردار منتقل کنند. سالمونلا تیفی موریوم به دلیل تب زیاد ناشی از عفونت باعث سقط جنین می شود. در طی شیوع حیوان ممکن است علایم بالینی دیگری مانند اسهال را تجربه کند. احتمال بروز عفونت های سالمونلا در بین گله های شلوغ و انبار مواد خوراکی یا نوشیدن آب از سدهای آلوده به مدفوع گوسفند پس از باران شدید شیوع زیادی دارد. علل غیر عفونی سقط جنین می تواند شامل موارد زیر باشد: کمبود عناصر کمیاب مانند مس، سلنیوم سموم از جمله سمیت چاودار سالانه ( ARGT ) تولیدکنندگان با مشکلات ناباروری میش یا سقط جنین می توانند برای پیشگیری از بروز سقط جنین در بین گوسفندان خود راهکارهای زیر را در نظر بگیرند: برای تشخیص بهتر هر نوع علت سقط در صورت بروز هرگونه علایم با دامپزشک تماس بگیرند. مدیریت گله ها را از نظر وضعیت تغذیه، اندازه گله، شرایط گوسفند و پناهگاه آن ها کنترل کنند. از آنجا که تعدادی از بیماری هایی که باعث سقط جنین در گوسفند می شوند قابل انتقال در انسان ها هستند، همه تولیدکنندگان میش و گوسفند دامپروران و افرادی که با حیوانات دامی سروکار دارند باید اقدامات احتیاطی بهداشتی را رعایت کنند. همیشه بعد از دست زدن به میش های بیمار و سقط شده دست های خود را با صابون یا مواد شوینده بشویند و در صورت بروز تب در مورد واکسیناسیون لپتوسپیروز به پزشک مشورت کنند. توکسوپلاسموز و لیسترویزیس به خصوص در زنان نگران کننده است بر همین اساس خانم های باردار باید از دست زدن و یا قرار گرفتن در معرض میش و گوسفندان خودداری کنند. منابع:

که پدهای شیردهی یا پدهای پرستاری نیز نامیده می شود در داخل سوتین قرار می گیرند تا شیر نشت شده را جذب کنند. معمولا مادران هنگام ساییده شدن نوک سینه‌ها به لباس، مقاربت یا زمانی که نوزاد گریه می‌کند، نشت شیر را به عنوان یک رفلکس کاهش‌دهنده تجربه می‌کنند. معمولا در چند هفته اول پس از، یا زمانی که کودک از شیر گرفته می شود و بدن با کاهش نیاز به شیر مادر سازگار می شود، شایع است. نشت شیر یک نشانه طبیعی از رفلکس کاهش دهنده است. در چند هفته اول پس از زایمان، زمانی که نوزاد را از شیر می گیرید، یا زمانی که در صورت کاهش شیردهی، شایع است. پدهای سینه به پیشگیری از رطوبت و خراب شدن لباس ها و بروز ناراحتی پوست کمک می کند و برخی از آنها حتی احتمال دارد حمایت بیشتری برای سینه ها داشته باشند. آنها همچنین ممکن است به عنوان یک بالشتک نرم بین سینه بند و نوک سینه های دردناک ناشی از شیردهی عمل کنند. برای آشنایی با انواع مختلف پد سینه، فواید و نحوه استفاده صحیح از آنها، ادامه مطلب را بخوانید. شما به عنوان یک مادر باردار، قبلا تصمیمات زیادی در مورد نحوه تربیت فرزند خود گرفته اید. یکی از این تصمیمات شیردهی یا عدم شیردهی است. اگر تشخیص داده اید که شیردهی مناسب است، باید پدهای شیردهی را خریداری کنید. در چند روز اول پس از تولد نوزاد، ممکن است بتوانید بدون آنها زندگی کنید، اما با شروع به پدها نیاز خواهید داشت. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید پدهای شیردهی، شیری را که احتمال دارد نشت کند را جذب می کنند. آنها را در داخل سوتین قرار می دهند تا شیر از لباس دور بماند. پدها در سبک ها، شکل ها و اندازه های مختلف وجود دارند و می توانند یکبار مصرف یا قابل استفاده مجدد باشند. مهم نیست که از چه سبکی استفاده می کنید، ولی مطمین شوید که آنها به گونه ای طراحی شده اند که به خوبی با بدن مطابقت داشته باشند. شاید پدهای پرستاری را به شکل دایره های مسطح پیدا کنید، اما وقتی در سوتین قرار می گیرند، دسته می شوند. همچنین، پدهای شیردهی را انتخاب کنید که نرم و جاذب هستند. از استفاده آنهایی که دارای آسترهای ضدآب یا پلاستیکی هستند که می‌توانند رطوبت را روی پوست نگه دارند، خودداری کنید. هنگامی که شیر دادن را انتخاب می کنید، سینه های شما بین دوره های شیردهی، شیر نشت می کند. همچنین نشت شیر در زمانی که صدای گریه کودک را بشنوید یا نزدیک به زمانی است که کودک به طور معمول شیر می خورد، رایج است. در حالی که کودک را روی یک سینه شیر می‌دهید، سینه دیگر نشت می‌کند به این دلیل که رفلکس فروکش کردن در هر دو سینه به طور همزمان رخ می دهد. کمی طول می کشد تا شیر تنظیم شود، بنابراین باید حداقل چند ماه از پدهای شیردهی استفاده کنید. مهم است که نوک سینه های خود را تا حد امکان خشک نگه دارید. تا از تحریک یا عفونت قارچی پیشگیری کنید. این بدان معناست که حتی زمانی که از پد سینه استفاده می‌کنید، هنگامی که آنها خیس هستند باید مرتبا تعویض کنید. در زیر انواع مختلف پد پرستاری ذکر شده است: پدهای یکبار مصرف باید یک بار پوشیده شده و سپس دور انداخته شوند. آنها در اندازه ها، شکل ها و ضخامت های مختلف موجود هستند. احتمال دارد در طول زمان کمی گران باشند. آنها مقرون به صرفه تر و همچنین دوستدار محیط زیست هستند. زیرا می توان به طور مکرر از آنها استفاده کرد. غیر قابل جذب و در عوض فشار ملایمی به سینه ها وارد می کنند تا از نشتی پیشگیری کنند. آنها از مواد چسبنده ساخته شده اند و به آرامی به سینه می چسبند و می توان همراه با سوتین یا بدون آن استفاده کرد. آنها در فعالیت هایی مانند شنا یا زیر انواع خاصی از لباس ها مفید هستند. این پدها در خانه با بریدن پوشک یکبار مصرف یا نوار بهداشتی ساخته می شوند. برخی از خانم‌ها ممکن است از دستمال‌ها یا مواد پنبه‌ای استفاده کنند و آن‌ها را تا کرده و روی سینه‌ها بگذارند یا به شکل‌های دایره‌ای برش دهند، لایه‌هایی از آن‌ها را به هم بدوزند و روی سینه‌ها بگذارند. پدهای خانگی به شما انعطاف پذیری در انتخاب نوع مواد مورد استفاده را می دهد. همچنین احتمال دارد در بازار با پدهای هیدروژل مخصوص سینه ها مواجه شوید. آنها در یخچال خنک می شوند و سپس برای تسکین نوک سینه های ترک خورده یا درد استفاده می شوند. اینها برای نشتی سینه مفید نیستند. شیردهی همان طور که یک تجربه شگفت‌انگیز و مفید است، اما با عوارض جانبی ناخوشایندی مانند درد نوک سینه (برای مدت کوتاهی معمولا چند هفته طول می‌کشد تا نوک سینه‌ها سفت شوند) و نشت سینه‌ها همراه است. پدهای پرستاری می توانند کمک کنند تا راحت باشید و از نشتی و خیس شدن لباس پیشگیری کنید. آنها، مانند پوشک، در گزینه های یکبار مصرف یا قابل استفاده مجدد در دسترس هستند. پس بهترین گزینه را انتخاب کنید. به طور کلی، یک مادر در طول روز به شش پد نیاز دارد. حدود یک تا دو جفت پد در هنگام در شستشو، سه جفت در طول روز و یک جفت یدکی در کیسه پوشک در مواقع اضطراری داشته باشید. همانطور که گفته شد، این برای هر فرد متفاوت است. همه چیز به میزان نشت و اینکه هر چند وقت یکبار می خواهید شستشو دهید، بستگی دارد. شاید در ابتدا متوجه شوید تا زمانی که تولید شیر تنظیم شود به پدهای بیشتری نیاز دارید. انتخاب پد شیردهی قابل استفاده مجدد چهار عامل وجود دارد که باید قبل از خرید یک پد پرستاری قابل استفاده مجدد در نظر بگیرید. مطمین شوید که پدهای پرستاری با معیارهای زیر مطابقت دارند: اول از همه، این پدهای کوچک در تمام طول روز مانند پوست دوم خواهند بود، بنابراین مطمین شوید که راحت هستند. پدی انتخاب کنید که بسیار نرم باشد و وقتی نوک سینه‌ها خیس می‌شوند به آن‌ها نچسبد. برای راحتی بیشتر، یک پد پرستاری با لایه ای خشک در برابر پوست خود انتخاب کنید. این کار رطوبت را از سینه دور می کند و به هسته پد می رود، که باعث می شود حتی زمانی که پد اشباع شده، احساس خشکی کنید. همچنین باید مطمین شوید که پدهای پرستاری قابل استفاده مجدد بسیار جاذب هستند. هرچه جذب آنها بیشتر باشد، مدت زمان بیشتری می تواند طول بکشد تا آنها را تعویض کنید و اگر بین تعویض ها فاصله زیادی داشته باشید، یک زمان شستشو کمتر خواهید داشت. هرچه یک زمان شست و شو کمتری داشته باشید، کمتر باید از آنها بخرید و پول بیشتری پس انداز می کنید. پوشش نیز عامل مهمی است که باید در نظر گرفته شود. مطمین شوید پد شیردهی به اندازه‌ای بزرگ است که قسمت مناسبی از سینه را می پوشاند تا در داخل سینه‌بند جمع نشود، و این باعث می‌شود کمتر زیر لباس‌هایتان دیده شوند. در نهایت، حتما یک پد پرستاری را انتخاب کنید که مناسب وضعیت سینه های شما باشد! سینه شما گرد است، پس چرا باید یک پد پرستاری صاف بخرید؟ پد پرستاری منحنی شکل، سینه را مانند سوتین جمع می‌کند و بدون هیچ گونه انباشتگی یا حرکتی روی پوست می‌نشیند. برای استفاده موثر از پد سینه می توانید مراحل زیر را رعایت کنید. قبل از قرار دادن پد، سوتین را بپوشید. به آرامی پد را روی نوک پستان بلغزانید تا کل نوک پستان پوشانده شود. در صورت احساس سوزش خفیف، می توانید قبل از پوشیدن سینه بند، کرم نوک سینه یا لانولین را روی نوک سینه دردناک بمالید. پدها را می توان هم با سوتین های معمولی و هم با سوتین های شیردهی استفاده کرد. اگر پدها بعدا در طول روز از موقعیت خود خارج شدند، آنها را به درستی قرار دهید یا در صورت احساس پر بودن پدها را عوض کنید. سینه بند را بردارید و اگر پدها به سینه چسبیده اند به آرامی پوست را جدا تا از تحریک پوست پیشگیری کرده و برای جدا کردن پدها آن را با آب مرطوب کنید. مکان مرطوب می تواند بستر مناسبی برای عفونت های قارچی یا باشد. بنابراین، قبل از قرار دادن پد جدید، سینه ها و نوک آنها را با یک پارچه یا صابون ملایم و آب گرم تمیز کنید. هر زمان که پد سینه بیش از حد مرطوب بود، باید آن را عوض کنید. پدهای یکبار مصرف باید پس از هر بار استفاده دور ریخته شوند. اما پدهای خانگی و قابل استفاده مجدد باید در آب گرم و صابون خیس و به آرامی با دست شسته شوند. پدهای سیلیکونی چندین بار قابل استفاده مجدد هستند. دستورالعمل های سازنده در مورد تمیز کردن و محدودیت قابلیت استفاده را بررسی کنید. هنگام انتخاب پد سینه برای خود باید نکات زیر را در نظر داشته باشید: قبل از تصمیم گیری در مورد خرید پد سینه، نیازهای خود را در نظر بگیرید. به این فکر کنید که چند ماه قصد شیر دادن دارید. اگر قصد دارید بیش از شش ماه به کودک شیر بدهید، پیشنهاد می‌شود پدهای سینه قابل استفاده مجدد بخرید زیرا ارزان‌تر و سازگار با محیط زیست هستند. اگر بودجه زیادی ندارید و از مرحله اولیه نشت شدید عبور کرده اید، می توانید از پد های سینه خانگی استفاده کنید. یک پد سینه با آستر نخی یا پارچه ای یا آستر ساخته شده از هر ماده جاذب دیگری انتخاب کنید. از خرید پد سینه با آستر پلاستیکی خودداری زیرا نشتی را جذب نمی کنند. از استفاده دستمال توالت یا صورت به عنوان پد سینه خودداری کنید. زیرا به راحتی خیس می شوند و از هم می پاشند. اگر همچنان نشتی دارید، از یک پد سینه بزرگتر استفاده کنید. در صورت مشاهده هرگونه توده، سختی، درد یا خونریزی از سینه خود با پزشک تماس بگیرید زیرا می تواند نشان دهنده مسدود شدن مجرا یا عفونتی به نام باشد. پدهای سینه قابل شستشو یا یکبار مصرف بدون آستر پلاستیکی یا ضد آب، هوای بیشتری را به داخل می‌دهد و به پیشگیری از عفونت کمک می‌کند. برخی از زنان ممکن است پد سینه سیلیکونی را مفیدتر بدانند. برای اطلاع از بهترین پد سینه می توانید با مشاور شیردهی صحبت کنید. ممکن است مجبور شوید چند مارک و اندازه را امتحان کنید قبل از اینکه بهترین مورد را پیدا کنید.

، وجود باکتری را در بدن شما، بررسی می کند. این بیماری، با مصرف آنتی بیوتیک، قابل درمان است. اما اگر درمان نشود، سوزاک می تواند منجر به بروز ناباروری و سایر مشکلات جدی در سلامتی افراد شود. در زنان، این اختلال می تواند باعث بروز و حاملگی خارج از رحم شود. سوزاک، یکی از شایع ترین بیماری های مقاربتی ( STDs ) است. این بیماری، یک عفونت باکتریایی است که از طریق رابطه جنسی واژینال، دهانی یا مقعدی با فرد مبتلا، منتشر می شود. همچنین، سوزاک می تواند در حین زایمان، از یک زن باردار به نوزاد سرایت کند. سوزاک می تواند هم مردان و هم زنان را مبتلا کند. بروز این بیماری در جوانان تا ساله شایع است. بسیاری از افراد مبتلا به سوزاک نمی دانند که به آن مبتلا هستند. بنابراین ممکن است بدون اینکه بدانند، آن را به دیگران منتقل کنند. مردان مبتلا به سوزاک ممکن است علایمی داشته باشند. اما زنان مبتلا به سوزاک، اغلب هیچ علامتی ندارند یا علایم سوزاک را با عفونت مثانه یا واژن اشتباه می گیرند. حاملگی است که در خارج از رحم رخ می دهد. در این وضعیت، جنین نمی تواند زنده بماند. اگر این اختلال به موقع درمان نشود، حاملگی خارج از رحم می تواند برای مادر کشنده باشد. سوزاک در مردان می تواند باعث بروز ادرار دردناک و زخم شدن مجرای ادرار شود. مجرای ادرار، لوله ای است که اجازه می دهد ادرار از مثانه به خارج از بدن جریان یابد و همچنین، مایع منی را حمل می کند. در مردان، این لوله از آلت تناسلی عبور می کند. نام‌های دیگر تست سوزاک، شامل تست GC ، تست پروب DNA سوزاک و یا تست تقویت اسید نوکلییک سوزاک ( NAAT ) است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید چرا به آزمایش سوزاک نیاز دارم؟ آزمایش سوزاک، برای تشخیص اینکه آیا به عفونت سوزاک مبتلا هستید یا خیر، استفاده می شود. گاهی اوقات، این آزمایش همراه با آزمایش کلامیدیا، که نوع دیگری از بیماری های مقاربتی ( STD ) است، انجام می شود. سوزاک و کلامیدیا علایم مشابهی دارند و این دو بیماری مقاربتی اغلب با هم رخ می دهند. مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ( CDC ) ، انجام آزمایش سالانه سوزاک را برای تمام زنان زیر سال که رابطه جنسی دارند، توصیه می کند. همچنین، برای زنان سالمند تر فعال از نظر جنسی، که با عوامل خطرناک خاصی مواجه هستند، انجام این تست توصیه می شود. عوامل خطر در مورد این بیماری، عبارت اند از: داشتن چندین شریک جنسی ابتلا به عفونت سوزاک قبلی ابتلا به سایر بیماری های مقاربتی زندگی با شریک جنسی مبتلا به STD عدم استفاده مداوم یا صحیح از CDC ، انجام آزمایش سالانه را برای مردانی که با زنان رابطه جنسی دارند، توصیه می کند. در صورت وجود علایم سوزاک، هم مردان و هم زنان باید آزمایش شوند. علایم این اختلال در زنان، عبارت اند از: درد شکم خونریزی بین پریود ها درد هنگام رابطه جنسی احساس درد هنگام ادرار کردن علایم این اختلال در مردان، عبارت اند از: تورم کیسه بیضه احساس درد هنگام ادرار کردن احساس درد یا حساسیت در بیضه ها وجود ترشحات سفید، زرد یا سبز در آلت تناسلی اگر باردار هستید، ممکن است در اوایل بارداری، نیاز باشد که آزمایش سوزاک انجام بدهید. یک زن باردار مبتلا به سوزاک، می تواند این عفونت را در حین زایمان، به نوزاد خود منتقل کند. سوزاک می تواند باعث نابینایی و بروز سایر عوارض جدی، حتی گاهی اوقات خطرناک و کشنده در نوزادان، شود. اگر باردار هستید و به سوزاک مبتلا می باشید، می توانید با مصرف آنتی بیوتیکی که برای شما و جنین تان بی خطر است، درمان شوید. اگر شما یک زن هستید، ممکن است از دهانه رحم شما نمونه برداری شود. برای این کار، به پشت روی میز معاینه دراز می کشید و زانوهای خود را خم می کنید. پاهای خود را در تکیه گاه هایی به نام رکاب قرار می دهید. پزشک شما از یک ابزار پلاستیکی یا فلزی به نام اسپکولوم برای باز کردن واژن استفاده می کند تا دهانه رحم دیده شود. سپس، پزشک از یک برس نرم یا کاردک پلاستیکی برای جمع آوری نمونه استفاده می کند. اگر مرد هستید، ممکن است پزشک از دهانه مجرای ادرار شما سواب بگیرد. هم برای مردان و هم برای زنان، ممکن است از یک ناحیه مشکوک به عفونت، مانند دهان یا راست روده، نمونه برداری شود. آزمایش ادرار هم برای مردان و هم برای زنان استفاده می شود. برخی از تست های سوزاک را می توان با کیت تست STD در خانه انجام داد. اگر پزشک شما، انجام آزمایش در خانه را توصیه می کند، مطمین شوید که تمام دستورالعمل ها را به دقت دنبال می کنید. پزشک شما ممکن است آزمایش هایی را برای تشخیص ابتلا به سایر بیماری های مقاربتی، علاوه بر انجام آزمایش سوزاک، تجویز کند. این تست ها ممکن است شامل آزمایشات کلامیدیا، و یا HIV باشد. اگر شما یک زن هستید، ممکن است از شما خواسته شود که ساعت قبل از آزمایش از استفاده از دوش یا کرم های واژینال خودداری کنید. برای، هم مردان و هم زنان نباید تا ساعت قبل از جمع آوری نمونه، ادرار کنند. نتیجه منفی یا طبیعی هیچ خطر شناخته شده ای برای انجام آزمایش سوزاک وجود ندارد. زنان ممکن است در طول آزمایش سواب دهانه رحم، احساس ناراحتی خفیفی داشته باشند. پس از آن، ممکن است کمی خونریزی یا سایر ترشحات واژن ایجاد شود. نتایج تست شما ممکن است که به صورت منفی، که به آن نرمال نیز می‌گویند، یا مثبت، که غیرطبیعی نیز نامیده می‌شود، باشد. یعنی اینکه هیچ باکتری سوزاک یافت نشده است. اگر علایم خاصی دارید، ممکن است نیاز باشد تا آزمایشات STD اضافی را انجام دهید. نتیجه مثبت یا غیر طبیعی در صورت مثبت بودن نتیجه آزمایش، شما به باکتری سوزاک آلوده شده اید. برای درمان عفونت، با آنتی بیوتیک درمان خواهید شد. حتما تمام دوزهای مورد نیاز را مصرف کنید. درمان آنتی بیوتیکی باید عفونت را متوقف کند، اما برخی از انواع باکتری های سوزاک در برابر برخی آنتی بیوتیک ها مقاوم می شوند (داروها کمتر موثر یا بی اثر می شوند) اگر علایم شما پس از درمان بهبود نیافت، پزشک شما ممکن است "آزمایش حساسیت" را تجویز کند. تست حساسیت برای کمک به تعیین اینکه کدام آنتی بیوتیک در درمان عفونت شما موثرتر است، استفاده می شود. صرف نظر از نوع درمان تان، حتما شریک جنسی خود را از مثبت بودن آزمایش سوزاک مطلع کنید. به این ترتیب، او می تواند به سرعت مورد آزمایش و درمان قرار گیرد. اگر در مورد نتایج خود سوالی دارید، با پزشک خود صحبت کنید. به طور کلی، بهترین راه برای پیشگیری از ابتلا به عفونت سوزاک یا سایر STD ها، عدم داشتن رابطه جنسی است. اگر از نظر جنسی فعال هستید، می توانید خطر ابتلا به عفونت را با انجام موارد زیر، کاهش دهید: استفاده صحیح از کاندوم در هر بار رابطه جنسی داشتن یک رابطه طولانی مدت با یک نفر که تست STD منفی داشته است. بیماری سوزاک، یکی از شایع ترین بیماری های مقاربتی ( STDs ) در برخی کشورها، مانند ایالات متحده، است. آزمایش سوزاک، شواهدی از وجود عفونت سوزاک را جستجو می کند. آزمایش عفونت سوزاک، برای غربالگری و تشخیص سوزاک استفاده می شود. هدف از انجام تست سوزاک هدف از انجام آزمایش سوزاک، تشخیص ابتلا به عفونت سوزاک است. به طور کلی، آزمایش سوزاک، در دو شکل مختلف انجام می شود: آزمایش‌های غربالگری، زمانی که فرد علایمی را تجربه نمی‌کنند، به دنبال ابتلا فرد به بیماری می‌گردد تا زودتر بیماری سوزاک را تشخیص دهد. هنگامی که پزشکان برای سوزاک، افراد داوطلب غربالگری می کنند، ممکن است همزمان سایر را نیز غربال کنند. در حالی که لزوما، همه افراد مبتلا به عفونت سوزاک، علایمی را بروز نمی دهند، برخی از افراد، علایمی مانند درد و سوزش در هنگام ادرار کردن را تجربه می کنند. آزمایش سوزاک می تواند سوزاک را به عنوان علت علایم فرد تشخیص دهد یا رد کند. از آن جایی که بیماری سوزاک، علایمی مشابه کلامیدیا، که یکی دیگر از STD های شایع است، دارد، پزشکان در اغلب اوقات، فرد را در مورد ابتلا به سوزاک و کلامیدیا به طور همزمان آزمایش می کنند. آزمایش سوزاک چه چیزی را اندازه گیری می کند؟ به طور کلی، آزمایش سوزاک شواهدی از ابتلا به عفونت با باکتری نایسریا گونوره را شناسایی می کند. چندین نوع آزمایش سوزاک وجود دارد: آزمایش NAAT ماده ژنتیکی ( DNA ) باکتری سوزاک را شناسایی می کند و بهترین آزمایش برای تشخیص‌ابتلا به عفونت سوزاک در نظر گرفته می شود. این نوع آزمایش را می توان بر روی نمونه ادرار یا سواب گرفته شده از محل عفونت احتمالی، انجام داد. لکه های گرم، انواع خاصی از سلول ها را، که مشخصه عفونت سوزاک هستند، زیر میکروسکوپ جستجو می کنند. این آزمایش بر روی سواب مجرای ادرار انجام می شود و عمدتا در مردانی که علایم ادراری را تجربه می کنند، استفاده می شود: کشت‌های گنوکوکی، باکتری‌های سوزاک را از سواب‌های گرفته شده از محل‌های عفونت بالقوه، تشخیص می دهند. کشت، تنها آزمایشی است که حساسیت عفونت را به آنتی بیوتیک ها تشخیص می دهد. پزشکان در صورت مشکوک بودن به ابتلا فرد به بیماری سوزاک مقاوم به آنتی بیوتیک، ممکن است دستور کشت گنوکوک را بدهند. در حالی که انجام آزمایش سریع سوزاک رایج نیست، آزمایش‌های متعددی در حال توسعه هستند تا به متخصصان و پزشکان اجازه دهند که نتایج آزمایش سوزاک را در همان روز تعیین کنند. چه زمانی باید آزمایش سوزاک انجام دهم؟ از آنجایی که بسیاری از افرادی که به سوزاک مبتلا هستند، علایم قابل توجهی را بروز نمی دهند، تعدادی از سازمان های بهداشتی، غربالگری منظم سوزاک را برای برخی از نوجوانان و بزرگسالان بین تا سال توصیه می کنند، از جمله این گروه ها، عبارت اند از: همه زنان فعال جنسی زیر سال باید سالانه غربالگری سوزاک را انجام دهند. افراد مبتلا به HIV باید حداقل سالی یک بار از نظر ابتلا به سوزاک غربالگری شوند. زنان سال و بالاتر که با عوامل خطر عفونت سوزاک رو به رو هستند، باید به صورت سالانه غربالگری شوند. از آنجایی که سوزاک در هنگام زایمان از مادر به کودک منتقل می شود، همه زنان باردار زیر سال باید آزمایش شوند. زنان باردار سال و بالاتر در صورت افزایش خطر ابتلا به عفونت سوزاک، باید غربالگری شوند. عوامل خطری که بر دفعات انجام غربالگری سوزاک ت ثیر می گذارند، عبارت اند از: استفاده نامناسب از کاندوم رابطه با شرکای جنسی متعدد مصرف غیر قانونی مواد مخدر تجارت جنسی برای پول یا مواد مخدر تماس جنسی با افراد دارای فعالیت جنسی متعدد رابطه با یک شریک جنسی جدید در روز گذشته ابتلا به یک STD در گذشته یا شریک جنسی که اخیرا در مورد STD درمان شده است. هر فردی که با علایم ابتلا به سوزاک مواجه است، باید برای تشخیص ابتلا به این عفونت، آزمایش شود.

، یک تکه نرم و گرد از فوم پلاستیکی با حلقه ای برای برداشتن است. این محصول، در بسیاری از داروخانه ها، و به صورت بدون نیاز به نسخه، موجود است. این اسفنج با یک ماده اسپرم کش به نام نونوکسینول - پر شده است. برای، قبل از رابطه جنسی، فرد اسفنج را در عمق واژن خود قرار می دهد. اسفنج ضد بارداری، یک وسیله کوچک به شکل دونات است که در وسط آن یک فرورفتگی قرار دارد. این وسیله پیشگیری از بارداری، از فوم پلی اورتان ساخته شده است که با اسپرم کش پوشانده شده است. اسپرم کش، یک ماده شیمیایی است که اسپرم را از بین می برد. زنان این وسیله پیشگیری از بارداری را قبل از، وارد واژن خود می کنند تا از ورود اسپرم مرد به رحم و احتمالا باردار شدن شان، پیشگیری کنند. اسفنج های ضد بارداری، از جمله محصولاتی هستند که به پیشگیری از بارداری، کمک می کنند. این محصول پیشگیری کننده از بارداری، در داروخانه های مختلف موجود است. شما می توانید این محصول را بدون نیاز به نسخه پزشک، تهیه کنید. باید به این نکته توجه داشته باشید که اسفنج های ضد بارداری، مانند سایر محصولات پیشگیری کننده، مزایا و معایبی دارند. برای این که بدانید این روش پیشگیری از بارداری، برای شما مناسب است یا خیر، با یک پزشک تماس بگیرید. اسفنج ضد بارداری چگونه عمل می کند؟ این اسفنج ها، به سه روش عمل می کنند: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید می تواند اسپرم را جذب و به دام بیندازد. با پوشاندن دهانه رحم مانع از بارور شدن تخمک توسط اسپرم می شوند. به طور مداوم، ماده اسپرم کش را برای کشتن اسپرم هایی که به دهانه رحم نزدیک می شوند، آزاد می کند. به این ترتیب، اسفنج های اسپرم کش، از بارداری پیشگیری می کنند. با این حال، برای این که بتوانید حداکثر اثرات ضد بارداری این محصول را تجربه کنید، باید روش صحیح استفاده از آن را بدانید. چگونه می توانم از اسفنج ضد بارداری استفاده کنم؟ استفاده از این اسفنج ( Sponge ) نسبت به سایر روش های پیشگیری از بارداری، به زمان و آماده سازی بیشتری نیاز دارد. ابتدا این وسیله ضد بارداری را با آب تمیز خیس کنید و فشار دهید تا اسپرم کش فعال شود. اسفنج باید تا حد ممکن خیس باشد، اما چکه نکند. وقتی آن را فشار می دهید، باید خیلی کدر شود. اسفنج را به سمت بالا و دور از حلقه تا کنید تا بلند و باریک شود. حتی اسفنج را تا جایی که می توانید عمیقا در واژن خود فرو کنید. اسفنج را رها کنید. به این ترتیب، اسفنج ضد بارداری باز می شود و دهانه رحم شما را می پوشاند. سپس، انگشت خود را دور لبه اسفنج بکشید تا مطمین شوید دهانه رحم شما پوشیده شده است. می توانید این وسیله ضد بارداری را بلافاصله قبل از رابطه جنسی یا حداکثر ساعت قبل از آن وارد واژن خود کنید. هنگام استفاده از اسفنج این وسیله، می توانید چندین بار رابطه جنسی داشته باشید. با این حال، نباید اسفنج را بیش از ساعت در داخل واژن نگه دارید و به خاطر داشته باشید که باید حداقل ساعت پس از رابطه جنسی، برای برداشتن اسفنج صبر کنید. برای برداشتن این وسیله ضد بارداری، ابتدا دست خود را با آب و صابون بشویید. سپس انگشتان خود را وارد واژن کرده و حلقه اسفنج را بگیرید. اسفنج را به آرامی بیرون بیاورید و دور بیندازید. اسفنج استفاده شده را در توالت نیندازید. از یک اسفنج استفاده شده، مجدد استفاده نکنید. چگونه شیاف بارداری را در محل قرار دهیم؟ برای پیشگیری از بارداری، شما می توانید اسفنج ( Sponge ) را تا ساعت قبل از رابطه جنسی، وارد واژن خود کنید. برای انجام این کار، می توانید مراحل زیر را دنبال کنید: آن را از بسته بندی خارج کنید. آن را با حدود قاشق غذاخوری آب مرطوب کرده و به آرامی فشار دهید تا اسپرم کش فعال شود. اسفنج را طوری نگه دارید که بند آن رو به بالا باشد. در موقعیتی راحت قرار بگیرید، مانند چمباتمه زدن. دو طرف اسفنج را به سمت بالا تا کنید. با یک یا دو انگشت آن را تا جایی که می توانید به داخل واژن خود وارد کنید. از یک انگشت برای بررسی اینکه کل دهانه رحم شما را پوشانده است یا نه، استفاده کنید. علاوه براین، باید به این نکته مهم توجه داشته باشید که اسفنج ضد بارداری، باید حداقل ساعت بعد از رابطه جنسی، در جای خود باقی بماند. اما در مجموع بیش از ساعت نباید آن را در داخل واژن خود نگه دارید. برای بیرون آوردن اسفنج ضد بارداری، به آرامی بند آن را بکشید. اگر سوالات بیشتری درباره نحوه استفاده از اسفنج ضد بارداری دارید، با یک پزشک تماس بگیرید. در نهایت، اسفنج را بررسی کنید تا مطمین شوید که پاره نشده است و هیچ تکه‌ای از آن در واژن شما وجود ندارد. سپس آن را در سطل زباله بیندازید. اسفنج ضد بارداری ( Sponge ) چقدر موثر است؟ مانند هر روش پیشگیری کننده از بارداری، استفاده از این وسایل ضد بارداری نیز به عنوان یک روش ایده آل، در نظر گرفته نمی شوند. به طور کلی، اثربخشی اسفنج ضد بارداری، بستگی به این دارد که چقدر از آن استفاده می کنید و اینکه آیا تا به حال زایمان کرده اید یا خیر. نرخ عدم موفقیت در بارداری با وجود استفاده از اسفنج ضد بارداری، عبارت اند از: درصد برای زنانی که زایمان نکرده اند و هر بار به درستی از اسفنج ضد بارداری استفاده می کنند. درصد برای زنانی که زایمان نکرده اند و هر بار به درستی از اسفنج ضد بارداری استفاده نمی کنند. درصد برای زنانی که زایمان کرده اند و هر بار به درستی از اسفنج ضد بارداری استفاده می کنند. درصد برای زنانی که زایمان کرده اند و هر بار به درستی از اسفنج ضد بارداری استفاده نمی کنند برای بهبود اثربخشی اسفنج ضد بارداری ( Sponge ) ، از شریک زندگی خود بخواهید قبل از انزال، آلت تناسلی خود را بیرون بیاورد. او همچنین می تواند از به عنوان روش محافظتی اضافی استفاده کند. به این ترتیب، احتمال بارداری، به میان زیادی کاهش خواهد یافت. به عنوان یک آمار کلی، باید به این نکته توجه داشته باشید که از هر زنی که هرگز بچه دار نشده اند و در یک سال، به طور معمول از اسفنج ضد بارداری استفاده می کنند، حدود نفر باردار می شوند. یعنی استفاده از اسفنج های ضد بارداری، درصد موثر است. در این گروه، حدود نفر از نفر، با وجود استفاده از اسفنج ضد بارداری، باردار می شوند که میزان اثربخشی آن % است. مزایا و معایب اسفنج ضد بارداری ( Sponge ) استفاده از این وسیله ضد بارداری، یک روش مناسب برای پیشگیری از بارداری در زنان است. با این حال، روش کامل و ایده آلی به حساب نمی آید. این محصول پیشگیری از بارداری، بدون نسخه در دسترس است. علاوه براین، شما می توانید این وسیله ضد بارداری را از اکثر داروخانه ها خریداری کنید. همچنین، شما می توانید این وسیله ضد بارداری را تا یک روز قبل از رابطه جنسی وارد واژن خود کنید. علاوه براین، باید به این نکته توجه داشته باشید که اسفنج ضد بارداری، باعث تغییر سطح هورمون های شما نمی شود. اگر زایمان کرده باشید، استفاده از اسفنج های ضد بارداری، کمتر موثر خواهد بود. استفاده از اسفنج ضد بارداری در طول قاعدگی، خطرناک است. علاوه براین، این وسیله پیشگیری از بارداری، از افراد در برابر ( STIs ) محافظت نمی کند. باید به این نکته توجه داشته باشید که فقط کاندوم می تواند این کار را انجام دهد. اسفنج ضد بارداری یا اسپرم کش، ممکن است واژن شما را تحریک کند. این وضعیت، می تواند خطر ابتلا به بیماری های مقاربتی را افزایش دهد. علاوه براین، قرار دادن و برداشتن اسفنج ضد بارداری می تواند دشوار باشد. خطرات استفاده از اسفنج های ضد بارداری اگر زمانی که می‌خواهید اسفنج را بردارید، اسفنج تکه تکه شود و نتوانید تمام قطعات را بیرون بیاورید، باید به پزشک خود مراجعه کنید. باقی ماندن قطعات اسفنج ضد بارداری در بدن، ممکن است باعث بروز عفونت شود. بنابراین، در صورت بروز این اتفاق، سریعا با یک پزشک تماس بگیرید. اگر به سولفیت ها (ماده شیمیایی موجود در برخی غذاها و نوشیدنی ها) ، اسپرم کش یا هر یک از مواد سازنده اسفنج های ضد بارداری حساسیت دارید، نباید از این محصول استفاده کنید. در این صورت، انجام این کار ممکن است منجر به بروز واکنش آلرژیک شود. این وسیله ضد بارداری، با افزایش اندک خطر ابتلا به سندرم شوک سمی ( TSS ) همراه است. این وضعیت ممکن است باعث بروز تب، شوک و آسیب اندام ها شود. برای کاهش خطر ابتلا به TSS در اثر استفاده از اسفنج ضد بارداری، از رعایت نکات زیر مطمین شوید: هرگز اسفنج را بیش از ساعت داخل واژن خود نگذارید. از استفاده کامل از این وسیله ضد بارداری در دوران قاعدگی یا خونریزی واژن، خودداری کنید. دستورالعمل های بسته را برای قرار دادن و برداشتن این وسیله ضد بارداری، به دقت دنبال کنید. اگر سوالات بیشتری دارید، با پزشک خود صحبت کنید. چه زمانی باید با یک پزشک مشورت کنم؟ اگر اخیرا زایمان یا سقط جنین داشته اید یا اگر فکر می کنید به عفونت لگنی مبتلا هستید، باید قبل از استفاده از اسفنج ضد بارداری، با پزشک خود صحبت کنید. وسیله ضد بارداری ( Sponge ) ممکن است برای شما مناسب باشد. علاوه براین، ممکن است که سایر روش های ضد بارداری، برای شما مناسب تر باشند. انتخاب یک روش پیشگیری از بارداری که برای شما مناسب است، اغلب به یافتن یک گزینه مناسب بین ترجیحات شخصی شما و آن چه که با توجه به سابقه پزشکی شما مناسب است، مربوط می شود. در مورد همه گزینه های ممکن برای شما، با یک پزشک صحبت کنید. او به شما در تعیین گزینه مناسب، کمک خواهد کرد. سخن آخر روش های مختلفی برای پیشگیری از بارداری وجود دارد. یکی‌از این روش ها، استفاده از وسایل ضد بارداری است. به طور کلی، باید به این نکته توجه داشته باشید که استفاده از وسایل ضد بارداری، روش کاملا ایده آلی برای پیشگیری از بارداری نیست. اما به میزان زیادی، می تواند از بارداری های ناخواسته، پیشگیری کند. اگر میخواهید بدانید که استفاده از این روش پیشگیری از بارداری، برای شما مناسب است یا نه، با یک پزشک‌مشورت کنید‌. همچنین، میزان موفقیت استفاده از این روش پیشگیری از بارداری، در زنانی که سابقه زایمان داشته اند، متفاوت است. از آن جایی که زایمان می تواند واژن و دهانه رحم شما را بزرگ تر کند، اسفنج ضد بارداری، در زنانی که بچه دار شده اند، به اندازه سایر زنان، مناسب نیست. علاوه براین، در صورتی که سوالات بیشتری درباره روش استفاده و میزان اثر بخشی اسفنج های ضد بارداری دارید، با تماس بگیرید و با، مشورت کنید.

، یکی از موثرترین راه ها برای و محافظت از افراد در برابر ابتلا به عفونت های مقاربتی ( STIs ) است. اما اگر به درستی از آن استفاده نشود، احتمال شکستگی، پارگی و سایر مسایلی که می تواند شما و شریک زندگیتان را در معرض خطر قرار دهند، بیشتر خواهد بود. برای یادگیری نحوه صحیح استفاده از کاندوم ها و این که در صورت پارگی کاندوم چه کاری باید انجام دهید و سایر موارد مرتبط، می توانید این مقاله از پزشکت را بخوانید. اگر‌سوالات بیشتری درباره استفاده از کاندوم دارید، می توانید با یک پزشک‌تماس بگیرید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: چگونه تشخیص دهیم که استفاده از کاندوم ایمن است؟ قبل از اینکه قصد رابطه جنسی داشته باشید، همیشه باید بررسی کنید کاندومی که انتخاب کرده اید برای استفاده مناسب است یا خیر. به عنوان مثال، شما باید موارد زیر را در نظر بگیرید: در مورد تمام کاندوم ها، تاریخ انقضا روی جعبه یا بسته بندی آن درج شده است. بعد از این تاریخ، از کاندوم استفاده نکنید. کاندوم هایی که تاریخ مصرف آنها گذشته ممکن است راحت تر پاره شوند یا بشکنند. بنابراین، تاثیر و عملکرد خود را از دست می دهند. اگر احساس کردید که کاندوم شکننده یا چسبناک است، آن را دور بیندازید و یک کاندوم جدید تهیه کنید. اگر کاندوم تغییر رنگ داده، بو یا بافت غیرعادی دارد، آن را دور بیندازید. بهتر است که از یک کاندوم سالم و مناسب استفاده کنید. احتمالا می دانید که نباید کاندوم را در کیف پول یا کیف دستی خود نگهداری کنید، اما گاهی اوقات این کار، اجتناب ناپذیر است. اگر این کار را انجام داده اید، حتما وجود علایم اصطکاک روی کاندوم را بررسی کنید. اگر تغییر رنگ داده، احتمالا کاندوم داخل بسته بندی نیز فرسوده شده است. این بدان معناست که احتمال پارگی آن بیشتر است، بنابراین آن را دور بیندازید و یک کاندوم جدید تهیه کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید نحوه صحیح استفاده از کاندوم مردانه به طور کلی، می توان گفت که استفاده از، یک روش محافظتی موثر برای پیشگیری از بروز بارداری است. کاندوم، نوک و ساقه آلت تناسلی را می پوشاند و از ورود مایع انزالی که در طول ارگاسم یک مرد آزاد می شود، به داخل دستگاه تناسلی زن، جلوگیری می کند. از کاندوم می توان برای رابطه جنسی واژینال، مقعدی یا دهانی استفاده کرد. استفاده از کاندوم، نه تنها می تواند از بارداری ناخواسته پیشگیری کند، بلکه می تواند از انتقال عفونت های مقاربتی و سایر باکتری ها و عوامل بیماری زا، پیشگیری کند. نحوه صحیح استفاده از کاندوم، عبارت است از: برای باز کردن بسته بندی، از دندان یا قیچی استفاده نکنید، هر دو این روش ها ممکن است به طور تصادفی کاندوم را پاره یا سوراخ کنند. وجود آسیب یا پارگی را که ممکن است باعث عدم کاربرد کاندوم شود، بررسی کنید. نوک کاندوم را با انگشت شست و انگشت سبابه، فشار دهید. کاندوم را روی آلت تناسلی بغلتانید و مطمین شوید که لبه آن در خارج است. اگر لبه زیر آن است و به درستی نمی چرخد، آن را بردارید و دور بیندازید. اگر می‌خواهید اصطکاک را کاهش دهید، چند قطره از یک روغن ساخته شده بر پایه آب را بر روی قسمت بیرونی کاندوم بمالید. روغن همچنین می تواند حساسیت را افزایش دهد. پس از ارگاسم یا انزال، در حالی که آلت تناسلی شما هنوز در حالت نعوظ است، از بدن همسرتان بیرون بکشید. در حالی که کاندوم را بیرون می آورید، آن را با یک دست در جای خود نگه دارید. نگه داشتن کاندوم از لغزش آن جلوگیری می کند. لغزش کاندوم، می تواند یا مایعات دیگر را وارد بدن همسرتان کند. نحوه استفاده از کاندوم زنانه کاندوم زنانه، بزرگتر از کاندوم مردانه هستند. با این حال، اکثر مردم هنوز هم می توانند به راحتی و به طور موثر از آنها استفاده کنند. کاندوم زنانه، عمدتا برای رابطه جنسی واژینال استفاده می شود، اما می توان از آن برای نیز استفاده کرد. مانند کاندوم مردانه، کاندوم زنانه نیز در پیشگیری از بارداری و کاهش خطر ابتلا به بیماری های مقاربتی، در صورت استفاده صحیح، بسیار موثر هستند. نحوه صحیح استفاده از کاندوم زنانه، عبارت اند از: کاندوم را از بسته بندی خارج کنید. از دندان یا قیچی برای باز کردن بسته بندی استفاده نکنید. زیرا ممکن است کاندوم را پاره کنید. در یک موقعیت راحت قرار بگیرید. روی تخت خود دراز بکشید یا پای خود را روی چهارپایه نگه دارید. حلقه داخلی کوچکتر را که در انتهای بسته کاندوم قرار دارد، بین انگشت شست و سبابه خود فشار دهید. از دست دیگر خود برای عقب کشیدن چین های لب های اطراف واژن استفاده کنید. حلقه داخلی فشرده شده را داخل واژن خود بلغزانید. انگشت اشاره، انگشت میانی یا هر دو را به انتهای باز کاندوم بکشید تا به انتهای کاندوم برسید. به آرامی کاندوم را به داخل واژن فشار دهید تا به دهانه رحم برسید. حلقه بیرونی کاندوم را روی سوراخ خارجی واژن قرار دهید. هنگام مقاربت، آن را در جای خود نگه دارید. اگر حلقه بیرونی در حین دخول به داخل سوراخ یا واژن رفت، آن را عقب بکشید. آلت تناسلی را در داخل کاندوم قرار دهید، مطمین شوید که به داخل مقعد یا واژن می رود نه بین کاندوم و سوراخ یا واژن. پس از ارگاسم یا انزال، کاندوم را بچرخانید و به آرامی آن را از واژن خود بیرون بیاورید و مراقب باشید منی به داخل بدن تان نریزد. نحوه استفاده از کاندوم دهانی سد دهانی، یک ورقه از جنس لاتکس یا پلی اورتان است که می تواند در حین، واژینال یا مقعدی، برای محافظت در برابر انتقال بیماری های مقاربتی، استفاده شود. کاندوم دهانی، بهترین روش محافظت کننده برای برقراری رابطه جنسی دهانی با آلت تناسلی است. نحوه استفاده از سد دهانی برای رابطه جنسی دهانی، عبارت است از: بسته بندی سد دهانی را با دقت باز کنید. آن را با قیچی یا دندان باز نکنید. این کار می تواند کاندوم را پاره کند. سد دهانی را باز کنید، به دنبال سوراخ‌ها یا آسیب‌هایی باشید که می‌توانند اثربخشی محصول را کاهش دهند. سد را در سراسر ناحیه واژن یا مقعد قرار دهید. روغن موجود روی کاندوم دهانی یا استاتیک طبیعی سد دهانی را در جای خود نگه می دارد. در حین رابطه جنسی دهانی، باید سد دهانی را در جای خود نگه دارید تا از لیز خوردن بیش از حد آن جلوگیری کنید. بعد از رابطه دهانی، سد دهانی را تا کنید و آن را دور بیندازید. از کاندوم دهانی، می توان برای رابطه جنسی دهانی با آلت تناسلی نیز استفاده کرد. باید قبل از شروع هر گونه رابطه جنسی دهانی، از این وسیله استفاده شود. کاندوم را همانطور که برای رابطه جنسی واژینال یا مقعدی انجام می دادید، روی موضع خود قرار دهید. به همین ترتیب، پس از ارگاسم یا انزال، باید کاندوم را بردارید و مراقب باشید که منی بیرون نریزد. افزودن روغن یا اسپرم کش به کاندوم می توانید هم زمان با استفاده از کاندوم، از روان کننده نیز استفاده کنید. روان کننده، می تواند اصطکاک را کاهش دهد. باید به این نکته توجه داشته باشید که اگر از کاندوم لاتکس، پلی اورتان یا پلی ایزوپرن استفاده می کنید، باید از روغن های ساخته شده بر پایه آب یا سیلیکون استفاده کنید. روان کننده های روغنی، از جمله وازلین، لوسیون یا روغن بچه، می توانند کاندوم را تجزیه کنند. این اتفاق، ممکن است منجر به پارگی‌کاندوم در حین مقاربت شود. علاوه براین، استفاده از اسپرم کش به همراه کاندوم نیز مجاز است. در واقع، شما باید از یک کاندوم، همراه با اسپرم کش، برای داشتن بیشترین سطح محافظت در برابر بارداری ناخواسته، استفاده کنید. می توانید اسپرم کش را قبل از رابطه جنسی، در قسمت بیرونی کاندوم یا مستقیما داخل واژن قرار دهید. بعد از استفاده از کاندوم چه کنم؟ اگر پس از اتمام رابطه جنسی، می‌خواهید مطمین شوید که کاندوم در حین مقاربت پاره نشده است، می‌توانید با احتیاط کاندوم را بردارید و آن را با آب پر کنید. اما اگر کاندوم سوراخ داشته باشد، آب از سوراخ نشت می کند. اگر آب نشت نکند، پس می توانید بفهمید که کاندوم در حین استفاده، پاره نشده است. پس از آن، می توانید کاندوم را بچرخانید یا انتهای باز آن را گره بزنید. کاندوم را در دستمال بپیچید و در سطل زباله بیندازید. کاندوم را داخل فاضلاب نیندازید‌. اگر کاندوم در حین رابطه جنسی پاره شود چه باید کرد؟ اگر در میانه رابطه جنسی بودید و فهمیدید که کاندوم پاره شده است، فورا آلت تناسلی را از بدن شریک زندگی خود خارج کنید. کاندوم را بردارید و آن را با یک کاندوم جدید جایگزین کنید. در صورت پارگی، می توانید از یک کاندوم جدید استفاده کنید. اگر می دانید کاندوم در حین رابطه جنسی پاره شده است یا نگران هستید که ممکن است در معرض مایع منی قرار گرفته باشید، گزینه هایی برای پیشگیری از بارداری ناخواسته دارید. با یک پزشک تماس بگیرید و در مورد پیشگیری از بارداری اضطراری، از او سوال کنید. قرص های اورژانسی پیشگیری از بارداری و دستگاه داخل رحمی مسی ( را می توان در عرض پنج روز پس از رابطه جنسی محافظت نشده، برای جلوگیری از بارداری، استفاده کرد. همچنین می توانید برای اطمینان از اینکه بیماری بین شما و شریک زندگیتان منتقل نشده است، انجام آزمایش STI را در نظر بگیرید. کاندوم مناسب چه ویژگی هایی دارد؟ استفاده صحیح از کاندوم، فراتر از قرار دادن یا چرخاندن صحیح کاندوم است. هنگام انتخاب و استفاده از کاندوم باید موارد زیر را نیز در نظر داشته باشید: یک کاندوم مناسب، کارآمد ترین آن ها است. یک کاندوم خیلی بزرگ یا خیلی کوچک ممکن است در حین رابطه جنسی بلغزد یا پاره شود. به دنبال مواد جایگزین باشید. لاتکس رایج ترین ماده سازنده کاندوم است، اما کاندوم های ساخته شده از مواد دیگر، در صورت بروز، در دسترس هستند. به دنبال کاندوم ساخته شده از پلی اورتان یا پلی ایزوپرن باشید. شما باید کاندوم را به درستی نگهداری کنید. نگه داشتن کاندوم کاندوم در کیف پول، کیف، ماشین یا حمام، به هیچ عنوان ایده خوبی نیست. در عوض، کاندوم ها را در مکانی خشک و خنک نگه داری کنید تا در معرض گرما، رطوبت یا اصطکاک قرار نگیرند. با شریک زندگی تان مکالمه داشته باشید و اجازه ندهید که استفاده از کاندوم، تبدیل به یک موضوع کسل کننده شود. با شریک زندگی خود در مورد گزینه های مختلف در دسترس صحبت کنید. به طور کلی، کاندوم در طعم ها و بافت های مختلف، در دسترس هستند. گزینه ای را پیدا کنید که را برای شما سرگرم کننده تر کند. کاندوم مردانه زمانی که فرد به درستی از آن استفاده می کند درصد در پیشگیری از بارداری موثر است. حتی کاندوم مردانه به عنوان یک شکل ایمن و موثر در کنترل بارداری در نظر گرفته می شوند. طبق برنامه Planned Parenthood ، کاندوم در صورت استفاده صحیح درصد در پیشگیری از بارداری موثر است. در صورت استفاده نادرست، میزان اثربخشی به حدود درصد کاهش می یابد. در مقابل، کاندوم زنانه در صورت استفاده صحیح درصد موثر است. زمانی که مردم از آنها به درستی استفاده نمی کنند، این رقم به درصد کاهش می یابد. کاندوم مردانه و زنانه نیز در برابر بیماری‌های مقاربتی که از طریق مایعات بدن از جمله مایع منی، مایع واژن و خون منتقل می‌شوند، محافظت می‌کنند. کاندوم به عنوان یک مانع برای همه این مایعات عمل می کند و می تواند در برابر عفونت هایی مانند: سوزاک کلامیدیا اچ آی وی کاندوم در مقابل برخی دیگر از بیماری های مقاربتی مانند تبخال و زگیل تناسلی به خوبی محافظت نمی کند. این عفونت‌ها از طریق تماس پوست به پوست که روی لابیا، کیسه بیضه و قسمت داخلی ران‌ها ت ثیر می‌گذارد، منتقل می‌شوند و کاندوم فقط ساقه آلت تناسلی یا داخل واژن یا مقعد را می‌پوشاند. اکثر کاندوم بسیار ایمن هستند. در FDA تمام کاندوم لاتکس و پلی اورتان باید تحت آزمایش کیفیت قرار گیرند. آنها از تولیدکنندگان می خواهند که محصولات آنها را بررسی کنند. علاوه بر این، FDA نمونه‌های تصادفی کاندوم را از انبارها جمع‌آوری می‌کند و برای بررسی نشتی آن‌ها را با آب پر می‌کند. حداقل کاندوم از هر کاندوم باید قبل از اینکه FDA آنها را برای استفاده ایمن بداند، آزمایش نشت آب را پشت سر بگذارد. افراد می توانند از توصیه های زیر استفاده کنند تا مطمین شوند که از کاندوم مناسب به ایمن ترین شکل ممکن استفاده می کنند: به دنبال عبارتی روی برچسب باشید که نشان می دهد کاندوم از ابتلا به بیماری های مقاربتی جلوگیری می کند. چندین برند، انواع کاندوم را ارایه می‌کنند که می‌توانند به پیشگیری از بیماری‌های مقاربتی کمک کنند. با این حال، کاندوم در برابر همه بیماری های مقاربتی محافظت نمی کند. افراد ممکن است همچنان به یک بیماری مقاربتی مبتلا شوند که فردی از طریق تماس پوست به پوست منتقل می کند. مردم همیشه باید برچسب را با دقت بخوانند و مارک های خاص را مطالعه کنند تا ت یید کنند که آیا کاندوم تمام استانداردهای ایمنی را دارد یا خیر. کاندوم طبیعی، یک جایگزین قدیمی برای کاندوم های لاتکس هستند. آنها برای جلوگیری از بارداری موثر هستند، اما اغلب در برابر بیماری های مقاربتی محافظت نمی کنند. افراد مبتلا به آلرژی به لاتکس یا کسانی که به دنبال جایگزینی برای لاتکس هستند، باید کاندوم پلی اورتان را امتحان کنند. این کاندوم‌ها کمی گران‌تر هستند، اما تناسب شل‌تر و محافظتی مشابه کاندوم لاتکس در برابر بیماری‌های مقاربتی و بارداری دارند. همه کاندوم ها نیازی به استفاده از روغن کاری اضافی ندارند. زمانی که فرد برانگیخته می شود، واژن به طور طبیعی روان کننده تولید می کند. با این حال، گاهی اوقات این روغن کاری کافی نیست. در این موارد، افراد باید یا از کاندوم روغن کاری شده استفاده کنند یا از روان کننده های پایه آب یا سیلیکونی جداگانه استفاده کنند. روغن کاری در قسمت بیرونی کاندوم باعث کاهش اصطکاک در حین رابطه جنسی می شود. حتی از پارگی کاندوم در حین رابطه جنسی جلوگیری می کند. روغن‌هایی مانند روغن بچه، لوسیون‌ها یا ژله‌های نفتی یا وازلین می‌توانند باعث پارگی کاندوم شوند. افراد نباید از آن‌ها همراه با کاندوم استفاده کنند. روی بسته بندی کاندوم تاریخ انقضا درج شده است. وقتی تاریخ انقضای کاندوم تمام می شود، فرد باید آن را دور بیندازد، زیرا احتمال پارگی آن بیشتر از کاندوم جدیدتر است. کاندوم تحت تاثیر گرما و اصطکاک قرار می گیرند، بنابراین نحوه نگهداری آن ها از اهمیت زیادی برخوردار است. همیشه کاندوم را در جای خشک و خنک نگهداری کنید، زیرا ممکن است در دمای بسیار گرم یا سرد خراب شوند. نگهداری کاندوم در یک محیط با دمای شدید می تواند کاندوم را ضعیف کرده و اثربخشی آن را کاهش دهد. افراد نباید کاندوم را در کیف پول خود نگهداری کنند، زیرا ممکن است در معرض اصطکاک و گرما قرار گیرند که می تواند باعث ضعف یا پارگی شود. شما نباید کاندوم را در دمای بیش از درجه فارنهایت یا کمتر از درجه فارنهایت نگهداری کنید. کاندوم ها را از نور مستقیم خورشید دور نگه دارید. نحوه صحیح قرار دادن کاندوم را یاد بگیرید. بدانید کاندوم چه سمتی است و چگونه با نوک مخزن باز آن را به درستی بغلتانید. برای یادگیری نحوه استفاده از کاندوم تا آخرین لحظه منتظر نمانید. قبل از برقراری رابطه جنسی، به تنهایی یا با شریک زندگی خود تمرین کنید تا آن را درست انجام دهید. برخی از کاندوم حاوی اسپرم کش هستند. FDA نونوکسینول ( N - ) را به عنوان یک اسپرم کش بدون نسخه تایید کرده است. برای برخی افراد، این اسپرم کش ممکن است باعث تحریک واژن یا مقعد شود. برای دیگران، این ممکن است مشکلی ایجاد نکند. بلافاصله پس از انزال کاندوم را بردارید. اگر فورا کاندوم را در نیاورید، آلت تناسلی شما کوچک می‌شود و کاندوم می‌تواند در حین بیرون کشیدن پاره شود. این وضعیت می تواند اسپرم را به داخل واژن یا رکتوم بریزد. پس از انزال، کاندوم را با احتیاط بیرون بکشید و انتهای آن را ببندید تا نریزد و دور بیندازید. از کاندوم استفاده مجدد نکنید. حتی اگر می خواهید دوباره با شریک جنسی خود رابطه جنسی داشته باشید، در مقابل وسوسه استفاده مجدد از کاندوم مقاومت کنید. ممکن است در قسمت بیرونی کاندوم انزال وجود داشته باشد. بعلاوه، کاندوم استفاده شده احتمال پارگی آن بیشتر است. به طور مداوم از کاندوم استفاده کنید. شما نمی توانید با نگاه کردن به آنها متوجه شوید که آیا فردی به بیماری مقاربتی مبتلا شده است یا خیر. اجازه ندهید کسی شما را از استفاده از کاندوم منصرف کند یا پیشنهاد کند که بیرون کشیدن زودهنگام آن بی خطر است. کاندوم با اندازه مناسب بخرید. برای تشخیص اندازه مناسب، آلت تناسلی خود را در حالت نعوظ اندازه بگیرید. این به شما کمک می کند طول، عرض و دور مناسب را بدانید. می توانید اندازه ها را با جدول اندازه روی جعبه کاندوم مطابقت دهید. کاندوم در مقابل برخی از بیماری های مقاربتی محافظت می کند، در حالی که سایر روش های پیشگیری از بارداری این کار را نمی کنند. کاندوم مردانه و زنانه هر دو موجود است. کاندوم‌های مردانه معمولا مقرون به صرفه‌تر هستند و انواع بیشتری دارند. کاندوم های مردانه می توانند از نظر شکل، اندازه، طعم و رنگ متفاوت باشند. هر دو کاندوم مردانه و زنانه در صورت استفاده صحیح در پیشگیری از بارداری و بیماری های مقاربتی بسیار موثر هستند. کاندوم های مردانه و زنانه دارای مزایا و معایبی هستند که افراد باید هنگام تصمیم گیری در مورد کنترل بارداری در نظر بگیرند. از مزایای کاندوم می توان به موارد زیر اشاره کرد: روش کار غیر هورمونی در مکان هایی که داروخانه ندارند موجود است. محافظت در برابر بیماری های مقاربتی وقتی که سایر اشکال پیشگیری از بارداری انجام نمی دهند. هزینه کمتری نسبت به روش های هورمونی دارد و ممکن است در کلینیک های بهداشتی خاص به صورت رایگان در دسترس باشد. همچنین معایب خاصی در مقایسه با سایر روش های پیشگیری از بارداری، کاندوم وجود دارد، مانند موارد زیر: احتمال پارگی کاندوم وجود دارد. استفاده نادرست از ایمنی آنها کم می کند. روان کننده های روغنی می توانند کاندوم های لاتکس را تجزیه کنند. سخن آخر کاندوم روشی موثر برای پیشگیری از بارداری و عفونت های مقاربتی است. اکثر برندها بسیار ایمن هستند، اما برخی از آنها محافظت کمتری نسبت به بقیه دارند. کاندوم یک روش محبوب مانع برای بارداری است. کاندوم های از جنس لاتکس، پلی ایزوپرن یا پلی اورتان به طور موثری از بارداری و انتقال برخی از عفونت های مقاربتی ( STIs ) جلوگیری می کند. اکثر برندهای تجاری کاندوم بسیار ایمن و مورد تایید سازمان غذا و داروی ایالات متحده ( FDA ) هستند. با این حال، مردم باید مراقب کاندوم جدید و طبیعی باشند، که ممکن است سطوح محافظتی یکسانی را ارایه ندهند.

مسیله ممکن است برای بسیاری از زنان مبتلا به صرع که قصد باردار شدن دارند، کمی نگران کننده باشد. زنان مبتلا به ممکن است علایم خاصی را در دوران بارداری تجربه کنند. در حالی که این علایم، مانند تغییرات هورمونی و افزایش استرس، طبیعی هستند، مراقبت های پزشکی مناسب می تواند به افراد در مدیریت علایم صرع در زنان مبتلا به آن کمک کند. مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ( CDC ) تخمین زده اند که در حدود . میلیون نفر در ایالات متحده صرع دارند. محققان بر این باورند که بیشتر موارد این بیماری به دلیل عوامل ژنتیکی رخ می دهد. با این حال، درمان های زیادی برای کنترل صرع وجود دارد. افراد مبتلا به صرع که باردار می شوند باید با پزشک متخصص مشورت کنند. آنها با مراقبت مناسب می توانند بارداری و زایمان سالمی را تجربه کنند. برای اطلاعات بیشتر در مورد صرع و بارداری ادامه مقاله را تا انتها بخوانید. هیچ مدرکی وجود ندارد که نشان دهد صرع باعث سخت تر شدن بارداری در زنان می شود. یک بررسی در سال زنان مبتلا به صرع و بدون صرع را که در تلاش برای باردار شدن بودند مقایسه کردند و محققان هیچ تفاوتی در زمان لقاح بین گروه‌ها پیدا نکردند. مطالعه دیگری در سال مغز و اعصاب زنان هم مبتلا به صرع و هم زنان سالم را در حاملگی و بارداری بررسی کرد. تفاوت معنی داری بین دو گروه مشاهده نشد. افراد مبتلا به صرع که مایل به باردار شدن هستند می توانند با صحبت با اطلاعات بیشتری کسب کنند. نگرانی های مبتلایان به صرع در دوران بارداری افراد مبتلا به صرع ممکن است در دوران بارداری با نگرانی های بهداشتی بیشتری مواجه شوند. در برخی موارد، افراد مبتلا به این عارضه ممکن است در دوران بارداری تشنج بیشتری را تجربه کنند زیرا: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تغییرات وزن می تواند بر نحوه پاسخ بدن به دارو ت ثیر بگذارد. افزایش سطح استرس ممکن است باعث بروز حملات تشنجی شود. تغییرات هورمونی می تواند خطر تشنج را افزایش دهد. با این حال، این نسبتا غیر معمول است. تقریبا دو سوم افراد مبتلا به صرع تشنج‌های کانونی را در دوران بارداری تجربه نمی‌کنند اما معاینات مداوم با حیاتی است. ویزیت منظم پزشک می تواند به کاهش خطر تشنج کمک کند. درمان و داروهای صرع در بارداری داروهای زیادی برای درمان علایم صرع وجود دارد. برخی از رایج ترین داروهای ضد صرع ( AEDs ) ، عبارتند از: اسید والپروییک لاموتریژین فنی تویین فنوباربیتال متخصصان سلامت، AED های خاصی را با خطرات خاصی در دوران بارداری مرتبط می دانند. به عنوان مثال، برخی از AED ها می توانند احتمال اختلالات عصبی رشدی را افزایش دهند. با این حال، این خطرات نادر هستند. بنابراین، پزشکان توصیه می کنند که افراد مبتلا به صرع، درمان AED را در دوران بارداری ادامه دهند. متخصصان پزشکی همچنین توصیه می کنند که افراد مبتلا به صرع در دوران بارداری مصرف کنند. این مکمل می تواند خطر برخی از ناتوانی های مادرزادی را کاهش دهد. افراد مبتلا به صرع باید قبل از ایجاد هر گونه تغییر در AED خود با پزشک خود مشورت کنند. مراقبت های دوران بارداری در مبتلایان به صرع افراد مبتلا به صرع در دوران بارداری نیاز به مراقبت های تخصصی دارند. این افراد باید در زمینه های زیر مراقبت شوند. افراد مبتلا به صرع باید در طول ویزیت های دوران بارداری با یک تیم مراقبت اختصاصی مشورت کنند. این تیم می تواند شامل یک، ماما، و مشاور سلامت روان باشد. آموزش با کیفیت می تواند به افراد مبتلا به صرع کمک کند تا بارداری ایمن و موفق داشته باشند. و مشاوران می توانند به پیگیری الگوهای استرس برای کمک به کاهش خطر تشنج کمک کنند. معاینات منظم بیش از درصد از افراد باردار مبتلا به صرع زایمان سالمی را تجربه می کنند. با این حال، احتمال کمی برای عوارض خاص وجود دارد. برای کاهش این خطر، افراد مبتلا به صرع باید در دوران بارداری معاینات منظم داشته باشند. متخصصان پزشکی می توانند جنین را برای اطمینان از رشد سالم زیر نظر بگیرند. مانند هر بارداری دیگری، بازدید مداوم با یک تیم پزشکی قوی کلیدی است. بهترین راه برای آمادگی افراد مبتلا به صرع برای بارداری آموزش است. به گفته گروه حمایتی بنیاد صرع، یادگیری عوامل خطر اولین گام برای مدیریت آنهاست. افراد باید در مورد مدیریت AED خود با پزشک خود مشورت کنند. متخصصان مراقبت های بهداشتی مصرف کمترین مقدار AED مورد نیاز برای کنترل علایم را توصیه می کنند. پزشکان همچنین می توانند سطح AED در خون را در طول و بعد از بارداری کنترل کنند. در دوران بارداری، افراد مبتلا به صرع باید بر خوردن یک رژیم غذایی متعادل و پایین نگه داشتن سطح استرس تمرکز کنند. این مراحل می تواند به حمایت از بارداری سالم کمک کند. ملاحظات برای والدین و نوزاد تبدیل شدن به یک والدین یا مراقب مبتلا به صرع می تواند احساس طاقت فرسا داشته باشد. بسیاری ممکن است نگران باشند که صرع آنها ت ثیر منفی بر فرزندانشان بگذارد. اما بررسی ها نشان می دهد که والدین مبتلا به صرع بسیاری از نگرانی های مشابه را تجربه می کنند. آنها ممکن است نگران موارد زیر باشند: تشنجی که آنها را از مراقبت از فرزندشان باز می دارد. نمی توانند انتظارات خود را به عنوان والدین برآورده کنند. نیاز به کمک و حمایت بیشتری نسبت به سایر والدین دارند. پدر یا مادر شدن کار آسانی نیست. همه افراد، صرف نظر از سلامتی خود، ترس های مشابهی را قبل و در طول بارداری تجربه می کنند. افراد مبتلا به صرع ممکن است در تهیه برنامه هایی برای رفع نگرانی های خود آرامش پیدا کنند. به عنوان مثال، آنها می توانند یک گروه پشتیبانی برای افرادی با نگرانی های مشابه، پیدا کنند یا راه اندازی کنند، یا بهتر است لیستی از شماره تلفن ها را برای لحظاتی که به یک فرد برای کمک نیاز دارند، در دسترس داشته باشند. احساس اضطراب و دلهره بخشی طبیعی از دوران بارداری است. در حالی که افراد مبتلا به صرع ممکن است نگرانی های بیشتری داشته باشند، با آموزش و شبکه حمایتی مناسب، والدین یا مراقب و نوزاد می توانند رشد کنند. زایمان در مبتلایان به صرع اکثریت قریب به اتفاق افراد مبتلا به صرع، زایمان طبیعی را تجربه می کنند. برای بسیاری از این افراد، بزرگترین ترس آنها از زایمان، تشنج است. مطالعات نشان می دهد که درصد از افراد مبتلا به صرع در طول فرآیند زایمان دچار نمی شوند. با این حال، خطر عوارض جدی در طول زایمان به طور کلی حداقل است. البته، افراد مبتلا به صرع باید هنگام برنامه ریزی زایمان و زایمان، احتیاطات خاصی را رعایت کنند. این موارد می تواند شامل موارد زیر باشد: کار با یک تیم تخصصی از متخصصان پزشکی به حداقل رساندن عوامل استرس زا در اتاق زایمان انتخاب یک مرکز پزشکی مجهز به تجهیزات لازم برای بیماران مبتلا به صرع تعیین یک برنامه زایمان همچنین می تواند به کاهش استرس و اضطراب پیرامون زایمان کمک کند. و داشتن آموزش و حمایت کافی برای هر تجربه زایمان و زایمان سالم بسیار مهم است. شیردهی و مراقبت های پس از زایمان خانم های مبتلا به صرع ممکن است نگران باشند که شیردهی برای نوزادانشان مضر باشد. افرادی که AED مصرف می کنند ممکن است نگرانی داشته باشند که داروهای آنها ممکن است به فرزندانشان آسیب برساند. با این حال، تحقیقات نشان داده است که اکثر AED ها در دوران شیردهی مضر نیستند. بنابراین، پزشکان توصیه می کنند افرادی که AED مصرف می کنند به پرستاری خود ادامه دهند. شیردهی همچنین می تواند به افزایش پیوند بین والدین و کودک کمک کند. علاوه بر این، تغذیه نوزاد و سیستم ایمنی کودک را بهبود می بخشد، بنابراین متخصصان پزشکی توصیه می کنند که افراد مبتلا به صرع در صورت امکان شیر مادر را انتخاب کنند. علاوه بر این، مراقبت های پس از زایمان به ویژه برای افراد مبتلا به صرع مهم است. ممکن است شامل موارد زیر باشد: غربالگری تجزیه و تحلیل سطوح استرس آزمایش خون منظم برای بررسی سطح دارو یافتن پشتیبانی شبانه برای اطمینان از خواب خوب صرع ممکن است خطرات یا نگرانی های خاصی را برای بسیاری از والدین و مراقبان جدید به همراه داشته باشد. با در نظر گرفتن این موضوع، کار با یک تیم مراقبت پس از زایمان برای به حداقل رساندن این نگرانی ها و به حداکثر رساندن سلامت والدین و کودک ضروری است. سخن آخر افراد مبتلا به صرع ممکن است خطرات خاصی را قبل، در حین و بعد از بارداری تجربه کنند. اما با برنامه ریزی و حمایت صحیح می توانند زایمان سالمی داشته باشند. افرادی که مبتلا به صرع هستند باید در طول بارداری با پزشک خود مشورت کنند. مشاوره و آموزش عوامل مهمی در سفر آنها به سمت والدین هستند. با مراقبت و حمایت پزشکی مناسب، افراد مبتلا به این بیماری می توانند بارداری مثبت و سالمی را تجربه کنند.

شاید برای والدین آنها و حتی خود کودکان یک چالش و موضوع جالبی باشد. شاید شما هم به دنبال این موضوع باشید که قد فرزندم در بزرگسالی چقدر خواهد بود؟ بسیاری از والدین سوالات و نگرانی هایی در مورد قد کودک خود در دوران بزرگسالی دارند. اما، رشد توسط عوامل متعددی تعیین می شود که ممکن است از کودکی به کودک دیگر متفاوت باشد. اگرچه ممکن است پیش بینی قد دقیق کودک شما امکان پذیر نباشد، تکنیک های خاصی وجود دارند که می توانند به شما کمک کنند تا تخمینی تقریبی از قد آنها در بزرگسالی داشته باشید. ما در این مقاله سعی کرده ایم در مورد رشد کودک و عوامل موثر بر قد آنها اطلاعاتی را بیان کنیم تا شما والدین محترم بتوانید با استفاده از این راهکارها قد کودک خود را پیش بینی کنید. بر اساس برآوردها، قد کودک درصد تحت ت ثیر عوامل ژنتیکی و بقیه تحت ت ثیر عوامل محیطی (مانند تغذیه) است. با این حال، ت ثیر ژن ها بر قد به طور کامل شناخته نشده است. از فرزندان والدین قدبلند انتظار می رود که قد بلند باشند، که در مورد والدین کوتاه قد نیز صدق می کند. نرخ رشد معمولی کودک از چهار سالگی تا بلوغ برای پسران و دختران حدود دو اینچ در سال است. با توجه به مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ( CDC ) ، میانگین قد مردان و زنان در ایالات متحده به ترتیب ' و ' است. علاوه بر مراجع آماری، می توانید به نمودار رشد زیر توسط CDC نیز مراجعه کنید تا بفهمید فرزندتان چگونه رشد می کند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: چگونه قد کودک را تخمین بزنیم؟ آیا فرزند شما کوتاه، قد بلند یا متوسط خواهد بود؟ این سوالی است که بسیاری از والدین می پرسند، اما هیچ راه جادویی برای نگاه کردن به آینده و دیدن قد فرزندانتان در زمان بزرگ شدن وجود ندارد. با این حال، با استفاده از روشی که می تواند قد فرزندتان را در آینده پیش بینی کند، می توانید ایده خوبی به دست آورید. چند روش وجود دارد که می توانید برای تخمین قد فرزندتان در بزرگسالی استفاده کنید. در حالی که هیچ یک از این روش ها کامل نیست، اما هر یک از آنها می تواند به شما ایده دهد که بچه های شما ممکن است در زمان بزرگ شدن چقدر قد داشته باشند. حتی می توانید از هر سه روش استفاده و آنها را باهم مقایسه کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مهمتر از آن، اینها ابزارهای مفیدی هستند که متخصص اطفال شما می تواند از آنها برای تشخیص اینکه چرا بچه های شما به خوبی رشد نمی کنند استفاده کند. تکنیک ها یا روش های مختلفی که می توانید برای تخمین نزدیک قد کودکتان در آینده استفاده کنید به شرح زیر است: روش دو سال ضربدر دو روش "دو سال ضربدر دو" برای پیش بینی قد کودک در آینده به همان اندازه که به نظر می رسد آسان است. اما اشکال این روش این است که شما باید تا دو سالگی صبر کنید یا اندازه گیری هایی را که در آن زمان انجام داده اید پیدا کنید. این روش برای مدت طولانی مورد استفاده قرار گرفته است، اگرچه هیچ تحقیقی برای ت یید صحت آن در دسترس نیست. برای پیش بینی قد کودک با این روش: قد فرزندتان را در سالگی مشخص کنید. این قد را در ضرب کنید. نتیجه به دست آمده می تواند قد پیش بینی شده کودک شما باشد. به عنوان مثال، اگر کودک شما در سن سالگی اینچ ( سانتی متر) قد دارد، ممکن است در بزرگسالی اینچ ( سانتی متر) قد داشته باشد. آکادمی اطفال آمریکا اشاره می کند که دختران سریعتر از پسران رشد می کنند. ممکن است با دو برابر کردن قد دخترتان در ماهگی به جای ماهگی، پیش بینی دقیق تری برای دخترتان به دست آورید. این روش بر اساس این تیوری است که قد کودک در سنین پایین بر قد آنها در بزرگسالی ت ثیر می گذارد. زمانی که فرزندتان دو ساله است می توانید از این روش برای تعیین سن آنها استفاده کنید. برای دختران، در ماهگی، این روش می تواند تخمین نزدیکی ارایه دهد زیرا رشد دختران سریعتر از پسران است. شما باید قد را در دو سالگی ضرب کنید، و این به شما یک معیار تقریبی از قد فرزندتان در بزرگسالی می دهد. با این حال، اثربخشی این روش به اثبات نرسیده و فاقد تحقیقات کافی است. روش Curve را دنبال کنید. روش "پیروی از منحنی" راه آسان دیگری برای پیش بینی قد بالقوه بزرگسالان کودک شما است. این بر اساس نمودارهای رشد استاندارد است که توسط پزشکان اطفال برای نظارت بر رشد کودک استفاده می شود. نمودارهای رشد فعلی برای کودکان در ایالات متحده از مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ( CDC ) در دسترس است. یک جدول جداگانه برای پسران و دختران وجود دارد و می خواهید از نمودارهای "قد برای سن و وزن برای سن" استفاده کنید برای پیش بینی قد کودک با این روش: قد فعلی فرزندتان را اندازه بگیرید. آن را روی منحنی رشد ترسیم کنید. منحنی رشد آنها را دنبال کنید در همان صدک بمانید و ببینید که در بزرگسالی به کجا می رسند نتیجه، قد پیش بینی شده آنها در بزرگسالی است. به عنوان مثال، اگر پسری در سن سالگی اینچ یا سانتی متر قد داشته باشد (صدک ) ، احتمالا می توانید انتظار داشته باشید که او در بزرگسالی اینچ یا سانتی متر ( فوت و اینچ) قد داشته باشد (صدک در تا سالگی) روش میانگین قد والدین از بین تمام روش های پیش بینی ارتفاع، این احتمالا دقیق ترین است. پتانسیل ژنتیکی کودک را بر اساس میانگین قد والدین در نظر می گیرد. این روش به روش قد متوسط والدین یا روش Tanner معروف است. روش قد میانی بر اساس ت ثیر قد والدین بر قد فرزندانشان در بزرگسالی محاسبه می شود: هر دو قد والدین را به اینچ اضافه و سپس بر دو تقسیم کنید. برای پسران، اینچ یا . سانتی متر را به کل عدد اضافه کنید. پسران: (قد مادر + قد پدر) + . اینچ برای دختران، اینچ یا . سانتی متر از کل عدد کم کنید. دختران: (قد مادر + قد پدر) . اینچ ارزیابی سن استخوانی روش سن استخوانی بیشتر توسط زمانی استفاده می شود که کودک الگوهای رشد غیرعادی را نشان می دهد. این روش بر اساس تعیین سن استخوانی کودک با ارزیابی صفحات رشد صورت می گیرد. صفحات رشد غضروف های نرمی هستند که در انتهای استخوان های بلند یافت می شوند. آنها سرعت رشد را تعیین می کنند. زیرا این صفحات پس از توقف رشد استخوان ها بسته می شوند. ارزیابی به شرح زیر انجام می شود: عکسبرداری با اشعه ایکس از مچ دست و دست چپ، برای بررسی اندازه باز بودن صفحات رشد. پس از تعیین میزان باز شدن، سن استخوانی متفاوت با سن کودک تعیین می شود. سن استخوان، تخمین تقریبی از قد باقی مانده برای دستیابی با ارزیابی الگوی رشد استخوان ها را ارایه می دهد. چه عواملی بر قد کودک تاثیر می گذارد؟ عواملی که می توانند بر رشد کودکان ت ثیر بگذارند، عبارتند از: سابقه خانوادگی و ژنتیک همانطور که در بالا ذکر شد، کودکان احتمالا قد خود را از والدین به ارث می برند. سابقه خانوادگی کوتاه یا بلند قد به دلیل ساختار ژنتیکی می تواند بر قد کودک شما در بزرگسالی ت ثیر بگذارد. ژن ها نیز ممکن است در تعیین قد کودکان نقش داشته باشند. اعتقاد بر این است که پسرها ممکن است در برخی موارد از دخترها بلندتر باشند. این می تواند به این دلیل باشد که دختران دارای دو کروموزوم X هستند و زودتر از پسران به بلوغ می رسند. بلوغ، زمانی است که کودک دچار تغییرات فیزیکی مختلفی مانند موهای صورت، رشد مو در ناحیه شرمگاهی و زیر بغل و آکنه خفیف می شود. اوج ناگهانی رشد کودکان با رسیدن به بلوغ در حدود هشت سالگی وجود دارد. تغذیه بدیهی است که تغذیه به رشد کودک کمک می کند. فقدان تغذیه کافی و می تواند باعث کوتاهی قد کودکان در هنگام رشد شود. برای درک وضعیت تغذیه کودک خود باید با پزشک اطفال مشورت کنید. بیماری ها برخی از شرایط سلامتی و بیماری هایی که بر قد کودک ت ثیر می گذارد، عبارتند از: بیماری های زمینه ای، مانند مشکلات گوارشی، اختلال در کلیه، قلب یا ریه و استرس مداوم. قد کودکانی که از بیماری های مزمن مانند آرتریت، سرطان و بیماری سلیاک رنج می برند، کوتاه تر از میانگین سنی خود هستند. ناهنجاری های کروموزومی که باعث سندرم ترنر و می شوند ممکن است منجر به کوتاهی قد و رشد کند قد شوند. کاهش یا تولید بیش از حد هورمون رشد منجر به تاخیر در رشد یا غول پیکری (که با قد اضافی مشخص می شود) نسبت به سایر کودکان همسن می شود. چه زمانی باید نگران قد کودک باشید؟ اگرچه انحرافات جزیی از منحنی رشد طبیعی نباید باعث نگرانی شود، رشد غیرعادی کودکان می تواند نشان دهنده یک بیماری زمینه ای باشد. بنابراین، در شرایط زیر باید با پزشک متخصص اطفال مشورت کنید: این می تواند نتیجه به دلیل تغییرات هورمونی باشد. شروع زودرس بلوغ باعث جهش رشد سریع می شود که قبل از سن طبیعی متوقف می شود و در بزرگسالی کوتاهی قد می شود. رشد کمتر از حد معمول در کودکان همچنین می تواند نشان دهنده تغییرات هورمونی باشد. کوتاهی قد غیرعادی می تواند ناشی از کمبود هورمون رشد به دلیل آسیب زمینه ای هیپوفیز باشد. کوتاهی قد یا حتی قد بسیار زیاد کودک در مقایسه با دوستان یا همسالانش می تواند باعث شود که او احساس استرس یا افسردگی کند که نیاز به مراقبت و حمایت فوری پزشکی دارد. نگرانی در مورد رشد و تکامل فرزندتان طبیعی است. اما به یاد داشته باشید که رشد جسمی هر کودک با کودک دیگر متفاوت است. بنابراین، اگر فرزندتان طبق نمودارهای رشد استاندارد، رشد نمی کند، نگران نباشید. در عوض، رشد آنها را مشاهده و با مراجعه منظم به متخصص اطفال وضعیت کودک خود را پیگیری کنید تا از رشد سالم و کلی آنها اطمینان حاصل کنید و در عین حال بهترین تغذیه و حمایت را برای آنها فراهم کنید. هنگامی که فرزندان شما دچار جهش رشد می شوند، ممکن است تعجب کنید که آیا رشد آنها متوقف می شود یا خیر. تماشای رشد آنها سرگرم کننده است، اما چند سوال را به همراه دارد. در حالی که هیچ یک از این پیش بینی کننده های قد % دقیق نیستند، اما راه های جالبی برای اندازه گیری قد فرزندانتان هستند.

زنان ممکن است گاهی متوجه شوند. این تغییرات ممکن است تحت تاثیر تغییرات فیزیکی و هورمونی در بدن باشد. در نتیجه، زنان ممکن است متوجه خال های جدید یا ناپدید شدن خال های قدیمی شوند. برخی حتی ممکن است متوجه شوند که خال هایشان بزرگتر یا تیره تر از حد معمول می شود. لکه ها یا نقاط بی ضرری روی پوست هستند که ممکن است در بدو تولد وجود داشته باشند یا به مرور زمان ایجاد شوند. خوشبختانه این تغییرات نشان دهنده هیچ خطری نیست. با این حال، اگر در طول بارداری متوجه تغییرات نگران کننده ای در رنگ، اندازه و بافت خال خود شدید، مهم است که با پزشک مشورت کنید. در واقع خال‌ها (نایوی ملانوسیتی) لکه‌های خوش‌خیم (غیر سرطانی) هستند که معمولا قهوه‌ای تیره هستند، اما می‌توانند رنگ پوست و اشکال و اندازه‌های متفاوتی داشته باشند. آنها می توانند روی پوست برجسته شوند یا ممکن است حاوی موهای تیره باشند. این عدد بین تا خال روی یک فرد متغیر است. این عدد ممکن است در طول زندگی تغییر کند. به خال ها "علامت زیبایی" نیز می گویند. گاهی اوقات مادرزادی هستند (در بدو تولد وجود دارند) اما بیشتر آنها اکتسابی هستند (که بعدا ظاهر می شوند) در اکثر موارد آنها بی ضرر هستند، اما به ندرت می توانند سرطانی شوند. در دوران بارداری، خال هایی که از قبل دارید ممکن است دچار تغییرات جزیی شوند. برخی، به ویژه آنهایی که روی شکم و سینه‌ها وجود دارند، ممکن است بزرگ‌تر و تیره‌تر شوند. اینها تغییرات خوش خیمی هستند که ممکن است به دلیل کشیدگی پوست یا نوسان سطح هورمون رخ دهند. با این حال، در موارد نادر، خال هایی که به طور نامتقارن تغییر می کنند ممکن است بدخیم (سرطانی) شوند و باید توسط بررسی شوند. خال های جدید ممکن است به دلیل تغییرات هورمونی در بارداری ایجاد شوند. افزایش سطوح هورمونی استروژن و پروژسترون ملانوسیت ها (سلول های تولید کننده رنگدانه) را تحریک می کند تا رنگدانه بیشتری تولید کنند. بنابراین خال ها در جایی ظاهر می شوند که غلظت سلول های رنگدانه ساز در پوست وجود دارد. همچنین ژن ها (وراثت) نقش مهمی در تشکیل خال دارند. خال های اکتسابی، می توانند در اثر قرار گرفتن در معرض نور خورشید یا هر منبع مصنوعی مانند قرار گرفتن در معرض اشعه ماوراء بنفش (تخت آفتاب یا لامپ های برنزه کننده) نیز ایجاد شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در دوران بارداری، خال ها به دلیل انبساط طبیعی پوست می توانند تیره تر و بزرگتر شوند، به خصوص روی شکم و سینه ها. این تغییرات خوش خیم معمولا متقارن هستند. بنابراین، هرگونه تغییر نامتقارن در اندازه، شکل یا رنگ باید توسط متخصص پوست بررسی شود. ارزیابی درماتوسکوپی (معاینه با ذره بین دستی) خال ها در دوران بارداری ممکن است برخی از تغییرات را در ساختار نشان دهد، اما اغلب پس از زایمان به طور کامل برطرف می شوند. با این حال، به طور کلی، بارداری تغییرات فیزیولوژیکی قابل توجهی در خال ایجاد نمی کند. هنگامی که اعصاب پوست تحریک می شود، خال ها ممکن است دچار خارش شوند. این تحریک ممکن است ناشی از مواد شیمیایی باشد که روی پوست اعمال می کنید. در برخی موارد، خال ممکن است تنها به دلیل تغییراتی که متحمل می شود (کشش پوست یا افزایش هورمونی) دچار خارش شود. به طور کلی، خال ها دارای رنگدانه یکنواخت، لبه های مشخص و سطح صاف هستند. بررسی خال های در حال تغییر و همچنین بررسی خال های در حال ظهور برای علایم و نشانه های هشدار دهنده برای تعیین اینکه آیا آنها به مراقبت پزشکی نیاز دارند یا خیر، مهم است. اگر خال های زیر را دارید برای تشخیص درست با پزشک یا متخصص پوست خود مشورت کنید، این خال ها عبارتند از: خارش دارند. از سطح پوست بلند می شوند. خونریزی کند و باعث درد می شوند. خال ها دارای مرزهای ناهموار هستند. تن رنگی ناهموار داشته باشند، یا تیره تر شوند یا رنگ های متنوعی داشته باشند. این تغییرات ممکن است طی هفته ها و ماه ها اتفاق بیفتد. در برخی موارد، اینها می تواند نشانه هایی از، نوعی سرطان پوست باشد. مطالعات محدودی در مورد ایمنی برداشتن خال در زنان باردار وجود دارد. بی‌حس‌کننده‌های موضعی، مانند لیدوکایین، که برای بی‌حس کردن ناحیه برای برداشتن خال استفاده می‌شوند، برای استفاده در بارداری نسبتا بی‌خطر هستند، اما در دوزهای کم. با این حال، دوزهای بالاتر و قرار گرفتن در معرض آن در طول سه ماهه اول می تواند اثرات تراتوژنیک بر روی جنین داشته باشد. خال های حاملگی احتمالا پس از زایمان از بین می روند، مگر اینکه بدخیم باشند، در این صورت نیاز به مداخله پزشکی دارند. ملانوما نوعی سرطان پوست است که از سلول های تولید کننده رنگدانه (ملانوسیت ها) ایجاد می شود. یا به صورت یک خال جدید ظاهر می شود یا خال موجود را به خال سرطانی تبدیل می کند. عامل ژنتیکی خاصی که به خال های ملانوسیتی اکتسابی کمک می کند ناشناخته باقی مانده است، اما ایجاد تعداد زیادی خال ممکن است یک ویژگی اتوزومال غالب باشد. ملانوما می تواند در هر جایی از بدن ایجاد شود، اما عمدتا در مناطقی از پوست که در معرض آفتاب قرار دارند رخ می دهد. اگر فرآیند بدخیم به سطح پوست محدود شود و به موقع درمان شود، این بیماری قابل درمان است. در صورت عدم درمان، ملانوم ممکن است به لایه‌های عمیق‌تر پوست رشد کند و در نهایت در سراسر بدن پخش شود. قانون ABCDE علایم و نشانه های ملانوم در زنان باردار مانند زنان غیر باردار است. برای ارزیابی تغییرات می توانید از قانون ABCDE پیروی کنید. این قانون برای خودآزمایی پوست توسط گروهی از متخصصان پوست در سال با نام ABCD معرفی شد و بعدا در سال به ABCDE گسترش یافت. A برای Asymmetry است، به این معنی که نیمی از خال ها از نظر رنگ، شکل یا بافت متفاوت از نیمه دیگر به نظر می رسند. B برای بی نظمی مرزی است، به معنی این که مرز نامنظم یا ناهموار است و هیچ لبه مشخصی ندارد. C نیز تنوع رنگ است، به این معنی که رنگ در سراسر خال یکنواخت نیست و دارای سایه های قهوه ای، سیاه، قرمز یا حتی آبی و سفید است. D برای Diameter است که نشان می دهد خال های بزرگتر از شش میلی متر ممکن است بدخیم باشند. E برای Evolving است. که به عنوان "علامت جوجه اردک زشت" شناخته می شود، که در آن برخی از خال ها با خال های دیگر متفاوت به نظر می رسند. آنها با گذشت زمان تغییر می کنند یا بزرگ می شوند و این می تواند دلیلی برای نگرانی باشد. اگر یک یا چند مورد از معیارهای بالا را دارید، فورا با پزشک مشورت کنید. سن، ژنتیک و قرار گرفتن بیش از حد در معرض نور خورشید از عوامل خطر اصلی ملانوم هستند. بروز ملانوم در افرادی با سابقه شخصی (و خانوادگی) ملانوم، با پوست روشن، کک و مک های زیاد، یا موهای قرمز، و همچنین در افرادی که در معرض نور خورشید قرار گرفتن بیش از حد و پس از آن آفتاب سوختگی های تاول دار (هم در دوران کودکی و هم در دوران کودکی) افزایش می یابد. عوامل خطر برای ایجاد ملانوم، عبارتند از: سابقه شخصی ملانوم (ملانوم درجا) افزایش سن (بروز ملانوم با افزایش سن افزایش می یابد) سابقه خانوادگی ملانوم (به ویژه در مورد بستگان درجه یک) پوست روشن، تراکم بالای لنتیژین (کک و مک) ، موهای قرمز وجود بیش از خال غیر معمول (خال با شکل و رنگ نامنظم) قرار گرفتن بیش از حد در معرض نور خورشید (یا متناوب حاد در تعطیلات یا انباشته مزمن مادام العمر) درمان برای بیماران ملانوم باردار معمولا مانند سایرین است. همچنین، درمان بستگی به مرحله ملانوم دارد، این مراحل عبارتند از: برای ملانوما در مراحل اولیه، درمان ممکن است شامل جراحی باشد که در آن ملانوم پس از تجویز بی حس کننده موضعی برداشته می شود. همچنین، بخشی از پوست سالم که ملانوم را احاطه کرده است، برداشته می‌شود و جراحی معمولا در دوران بارداری بی‌خطر تلقی می‌شود. برای ملانوما در مراحل پیشرفته که گسترش یافته است، و ایمونوتراپی ممکن است گزینه های مناسبی باشند. هر دو در دوران بارداری توصیه نمی شوند زیرا عوارض جانبی جدی مانند خطرات نقایص مادرزادی و به صورت خود به خود را به همراه دارد. نوع ملانوم درگیری غدد لنفاوی گسترش ملانوم به سایر اندام ها (متاستاز) ضخامت (تا چه حد ملانوم عمیق در پوست رشد کرده است) سایر روش‌های پزشکی که ممکن است برای مرحله‌بندی ملانوم استفاده شود، بیوپسی غدد لنفاوی نگهبان، اسکن اولتراسوند یا MRI (تصویربرداری تشدید مغناطیسی) است که همگی در بارداری بی‌خطر تلقی می‌شوند. بیوپسی غدد لنفاوی نگهبان برای دانستن اینکه آیا ملانوم به خارج از پوست گسترش یافته است یا خیر، استفاده می‌شود و شامل نمونه‌برداری از اولین گره لنفاوی است که ملانوم در آن تخلیه می‌شود. اگرچه گاهی اوقات ممکن است ارزش صبر کردن تا بعد از زایمان را داشته باشد، در صورت لزوم، بیوپسی غدد لنفاوی نگهبان را می توان در نظر گرفت، زیرا رنگ آبی مورد استفاده در این روش مشخص نیست که باعث ایجاد پیامدهای نامطلوب جنین شود. با این حال، گاهی اوقات مادر ممکن است یک واکنش آلرژیک جدی را تجربه کند، که می تواند به نوزاد آسیب برساند. با این وجود باید از روش های استفاده از اشعه ایکس یا ایزوتوپ های رادیواکتیو اجتناب شود. ملانوما به احتمال زیاد به نوزاد سرایت نمی کند. در مرحله آخر سرطان، زمانی که اندام های داخلی تحت تاثیر قرار می گیرند، ممکن است خطر گسترش سرطان به جفت و جنین وجود داشته باشد. در این صورت جفت نیاز به معاینه کامل دارد و نوزاد باید تحت نظر متخصص باشد. اگر خال در حال تغییر یا خال جدید پیدا کردید، برای تشخیص و درمان کامل و به موقع با یک متخصص پوست مشورت کنید. عوامل خطر ابتلا به ملانوم افزایش سن، سابقه شخصی یا سابقه خانوادگی ملانوم، قرار گرفتن بیش از حد در معرض نور خورشید یا مراجعه منظم به سالن برنزه کردن است. انجام چند اقدام پیشگیرانه، مانند به حداقل رساندن قرار گرفتن در معرض نور خورشید، اجتناب از برنزه کردن، و انجام معاینات منظم پوست می تواند خطرات شما را کاهش دهد. همچنین از ضد آفتاب استفاده کنید، بدن خود را بپوشانید و در سایه بمانید تا از پوست خود محافظت کنید. نه اینکه هر خال ممکن است به ملانوم تبدیل شود، اما تشخیص زودهنگام و مدیریت آن می تواند نتیجه را بهبود بخشد. بارداری به خودی خود پیش آگهی ملانوم را بدتر نمی کند. با این حال، در بارداری، تشخیص و درمان اغلب به ت خیر می افتد، بنابراین مهم است که خال مشکوک به ملانوما را در اسرع وقت بردارید. همچنین ملانوما بر نتیجه بارداری مادر و نوزاد ت ثیری نداشته و این بیماری برای افراد دیگر مسری نیست. اگر ملانوم در شما تشخیص داده شده است، برخی از پزشکان توصیه می کنند برای بارداری مدتی صبر کنید. این به این دلیل است که ملانوم (به ویژه ملانوم های غلیظ) ممکن است مدتی پس از تشخیص اولیه، حتی پس از حذف ملانوم، به غدد لنفاوی و اندام های داخلی گسترش یابد. با این حال، هیچ دستورالعملی در مورد مدت زمانی که یک زن باید قبل از بارداری منتظر بماند، وجود ندارد. این تصمیم باید پس از بررسی دقیق تمام جوانب مثبت و منفی و پس از مشورت با همسر و پزشکتان گرفته شود. قوانینی وجود دارد که می توان از ایجاد ملانوم جلوگیری کرد و ملانوم را در اسرع وقت تشخیص داد، این علایم عبارتند از: مطمین شوید که کافی دریافت می کنید. از قرار گرفتن در اوج نور خورشید بین ساعت صبح تا بعد از ظهر خودداری کنید. از اشعه ماوراء بنفش مصنوعی (تخت آفتاب یا لامپ های برنزه کننده) خودداری کنید و از خود در برابر نور بیش از حد خورشید محافظت کنید. تمام نواحی پوست خود را به طور منظم بررسی کنید تا هر گونه خال در حال تغییر را تشخیص دهید. قانون ABCDE را اعمال کنید. هر خال در حال تغییر باید توسط متخصص پوست بررسی شود. از ضد آفتاب با طیف وسیعی که از شما در برابر UVA و UVB محافظت می کند (فاکتور محافظت در برابر آفتاب +) استفاده کنید و آن را نیم ساعت قبل از قرار گرفتن در معرض نور خورشید استفاده کنید و هر تا ساعت یکبار تجدید کنید. اما به یاد داشته باشید: پوشش بهتر از استفاده از لوسیون ضد آفتاب است!

اگر تمایل به نگهداری سگ های خانگی دارید کسب راهکارها و آموزش های لازم برای سگ های خانگی یکی اصول اولیه آموزش نیازهای اساسی برای سگ شماست. باید در اولین فرصت آموزش های لازم برای سگ های خانگی را شروع کنید. آموزش و تربیت سگ در مرحله اول به خصوص اگر اولین باری است که تصمیم به نگهداری سگ گرفته اید می تواند پراهمیت و با ارزش باشد. در حقیقت آموزش سگ یک پروژه بسیار بزرگ است. بر همین اساس بهتر است مراحل لازم برای آموزش سگ خود را گام به گام عملی کنید. مراحل آموزش های لازم برای سگ های خانگی، عبارتند از: بهتر است که آموزش و تربیت سگ خود را براساس آموزش های پایه و درست انجام بدهید. یک برنامه آموزشی مناسب، پایه و اساس رفتار خوب برای سگ است. اغلب گفته می شود که هیچ سگ بدی وجود ندارد، مشکل بیشتر در بی سوادی صاحبان آن هاست. بدون آموزش، آنها نمی دانند چگونه باید رفتار کنند. روش های مختلف زیادی برای آموزش سگ وجود دارد. روش های مختلفی برای آموزش و تربیت سگ وجود دارد برخی ها ترجیح می دهند در کلاس آموزش سگ ثبت نام کنند و یا یک مربی حرفه ای برای سگ خود داشته باشند. با این حال، بسیاری از افراد در آموزش سگ خود موفق هستند. آموزش سگ نیاز به برنامه ریزی درست، جمع آوری برخی از تجهیزات و یادگیری چند نکته در مورد آموزش دارد. در حالی که آموزش جدی برای سگ ها لازم و مهم است، اما زمان انجام آموزش هم می تواند در تربیت صحیح یک سگ موثر باشد. با استفاده از بازی های مختلف می توانید آموزش های لازم را بر روی سگ خود پیاده کنید اما باید توجه داشته باشید که این یازی ها باید سرگرم کننده باشند. انتخاب زمان مناسب برای ورزش و تحریک ذهنی سگ می توان یک راه عالی برای برقراری ارتباط دوستانه بین شما و سگ خانگی تان باشد. علاوه بر آن، بازی و تفریح سگ ها از بروز کسالت و در آن ها جلوگیری می کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در صورت استفاده از یک برنامه آموزشی منظم می تواند در حدود شش هفته اصول اولیه سگ خود را آموزش دهید. توجه داشته باشید که همه سگ ها به آموزش مناسب نیاز دارند اما آموزش سگ لازم نیست که سخت و پرهزینه باشد. بهتر است هیچ وقت خیلی زود شروع به آموزش سگ خود نکنید. بیشتر سگ ها از از آموزش و یادگیری بیشتر خوشحال تر می شوند اما برخی از سگ ها ممکن است در شروع احساس ناراحتی کنند. اگر دقیقا نمی دانید که از کجا باید شروع کنید بهتر است با تهیه یک برنامه هفتگی، آموزش را سازماندهی و اولویت بندی کنید. هر هفته، یک یا دو دستور اصلی را آموزش دهید. روش های مختلف زیادی برای آموزش سگ وجود دارد. اما اکثر متخصصان سگ قبول دارند که استفاده از سیستم تقویت مثبت و پاداش بهترین روش برای سگ و مربی است. برخی از انواع آموزش های لازم برای تربیت سگ های خانگی، عبارتند از: آموزش خانه که به آن آموزش خانه داری هم گفته می شود فقط در موارد معدودی کار برد دارد و توصیه می شود. یکی از کاربردهای اصلی آن در مواردی است که قصد دارید سگ خود را در خارج از منزل نگه داری کنید. در این شرایط اولین آموزش لازم برای سگ شما، آموزش خانه است. آموزش جعبه می تواند بخشی بسیار مفیدی از روند آموزش و تربیت سگ های خانگی باشد. تسلیم شدن و یا تحریک هیجانی در سگ ها ممکن است منجر به مشکل ادرار کردن سگ در محیط های نامناسب شود. هرگونه دفع ادرار نامناسب، صرف نظر از مکانی که ادرار کردن سگ در آن رخ می دهد، می تواند نشان دهنده یک مشکل در خود سگ باشد بنابراین باید علت اصلی ادرار در سگ ها تشخیص داده شود. در مورد سگهای مسن، بی اختیاری گاه به گاهی عادی است، اگرچه هنوز هم باید سگ را مورد معاینه دامپزشکی قرار بگیرد. تسلیم شدن سگ می توانند نشان دهنده این باشد که حیوان خانگی شما از یک مشکل روانی یا هیجانی رنج می برد. ادرار کردن سگ در هنگام تسلیم یا تنبیه کاملا طبیعی است اما در هر صورت می توان این اوضاع را اصلاح کرد. اجتماعی شدن سگ ها یعنی آموزش آن ها برای پذیرش افراد جدید، سایر حیوانات و مکان های مختلف که سگ با آن ها روبرو می شود. سگ های که آداب معاشرت را یاد می گیرند و اجتماعی می شوند کمتر مشکلات رفتاری ایجاد می کنند و به طور کلی مورد استقبال دیگران قرار می گیرند. اجتماعی شدن آن ها همچنین می تواند از بروز ترس و هراس جلوگیری کند. نکته آخر این که یادگیری آداب معاشرت در سگ او را به یک سگ شادتر و با رفتارهای بهتر تبدیل می کند. آموزش کلیک، یک شکل معمول تقویت مثبت (پاداش) و روشی ساده و موثر آموزش سگ است. اگرچه می توان بسیاری از سگ ها را بدون آموزش کلیک، خانگی کرد اما بسیاری از افراد این آموزش را مفید و موثر می دانند. با آموزش کلیک، می توانید به راحتی و به طور موثری سگ خود را به انواع دستورات اساسی و پیشرفته آموزش دهید. این روش آموزش ساده و کارآمد با استفاده از یک کلیک انجام می شود. کلیک نوار فلزی است که در داخل یک جعبه پلاستیکی کوچک قرار دارد و هنگام فشار دادن، یک صدای کلیک مجزا ایجاد می کند. هنگامی که سگ اثرات مثبت صدای کلیک را یاد می گیرد، صاحب او می تواند از کلیک به عنوان یک تقویت کننده شرطی استفاده کند. Clickers را می توان در اکثر فروشگاه های بزرگ حیوانات خانگی یافت و نسبتا ارزان قیمت هستند. برخی دستورات اصلی و ترفندهای سرگرم کننده برای آموزش سگ وجود دارند تثبیت رفتار ها آخرین مرحله آموزش سگ برای انجام هرگونه رفتار جدید است. برای اینکه سگ شما یاد بگیرد در بیرون از منزل هم مطیع حرف شما باشد باید رفتارهایی که به او آموزش داده اید را به طور مداوم یادآوری کنید تا سگ با تمرین مداوم آن ها را یاد بگیرد و تثبیت شوند. به این نکته توجه کنید که با آموزش های کامل، لزوما از بین نمی روند و در برخی مواقع ممکن است آن ها مشکلات خاصی را ایجاد کنند. پس بهتر است شایع ترین مشکلات رفتاری سگ ها و نحوه برخورد با آن ها را حتما یاد بگیرید و عملی کنید. سعی کنید رفتارهای سگ را در موقعیت و مکان های مختلف تمرین کنید. در شرایطی که رفتارها و آموزش ها تثبیت نشده باشند، سگ ممکن است در اتاق نشیمن به خوبی رفتار کند. اما در خارج از خانه تمام آموزش های خودش را فراموش کند. به سگ خود یاد بدهید که هیچ چیزی آسان به دست نمی آید. اگر او نیاز به توجه و غذا دارد باید از دستورات شما پیروی کند. مشکلات رفتاری سگ خود را شناسایی و برطرف کنید. برخی از رایج ترین مشکلات رفتاری سگ، عبارتند از: جویدن گاز گرفتن پارس کردن پرش به بالا پرخاشگری گودال کندن التماس کردن تعقیب یک شی اضطراب جدایی ادرار کردن در جاهای نامناسب توجه داشته باشید مدیریت رفتار سگ با آموزش سگ دو چیز کاملا متفاوت هستند. مدیریت رفتار بخش مهمی از برنامه آموزش سگ است. هنگامی که سگ شما به تمام اصول اولیه تسلط پیدا کرد و آموزش های لازم را یاد گرفت می توانید به فکر ترفندهای پیشرفته ی باشید. این فعالیت ها به شما کمک می کند تا سگ شما فعال تر باشد. به روش های صحیح و مناسب از نظر ذهنی تحریک شود. علاوه بر آن، آموزش های پیشرفته به سگ کمک می کند تا بتواند با دیگران راحت تر ارتباط برقرار کند. به یاد داشته باشید که آموزش فرایندی مداوم است و هرگز پایان نمی یابد بهتر است در طول زندگی سگ خود آموزش های لازم را یادبگیرید و آن ها را اجرایی کنید. برخی از سگ ها ممکن است آموزش های که در سنین پایین تر خود یاد گرفته اند در سنین بالاتر فراموش کنند. اجرای حتی ابتدایی ترین ترفندها و دستورات به باعث می شود که آموزش های که سگ آن ها را یادگرفته در ذهن او تازه باقی بمانند. علاوه بر آن، آموزش مداوم می تواند یک راه عالی برای وقت گذرانی با سگ باشد. انتخاب یک اسم کوتاه که به یک صامت خوب ختم شود می تواند برای سگ مناسب باشد. سگ ها بسیار سازگار هستند. آنها به زودی به اسمی که به طور مداوم از آن استفاده شود عادت می کنند بر همین اساس به راحتی می توانید اسم سگ خود را کوتاه کنید و یا تغییر دهید. نام جدید سگ خود را به چیزهای دلپذیر و سرگرم کننده ربط دهید. قبل از اینکه سگ را به خانه ببرید در مورد قوانین محل زندگی سگ تصمیم بگیرید. هر چه زودتر این قوانین تنظیم شوند بهتر می توانید از سردرگمی ها جلوگیری کنید. او به "اتاق شخصی" نیاز دارد. از اولین لحظه ورود سگ به منزل او را به مکان شخصی خودش ببرید که توسط شخص دیگری در خانواده یا حیوان خانگی دیگر استفاده نشده باشد. به او کمک کنید در هنگام بازگشت به خانه، آرامش داشته باشد. وقتی توله سگ را به خانه بردید، یک بطری آب گرم به او بدهید و یک ساعت که صدای تیک تیک داشته باشد را در نزدیکی محل خواب او قرار دهید. این رفتار ها از گرما و ضربان قلب همبستر های قبلی او تقلید می کند و او را در محیط جدید تسکین می دهد. استفاده از کلماتی مانند بیا جاسپر! پسر خوب! رفتار خوب توله سگ یا سگ خود را با پاداش تقویت کنید. به همین ترتیب، هرگز به رفتار بد پاداش ندهید. این کارفقط او را گیج می کند. توله سگ ها دوست دارند در هنگام سلام و احوالپرسی پرش کنند. در این شرایط او را مورد توبیخ قرار ندهید، فقط رفتار او را نادیده بگیرید و صبر کنید تا قبل از تقویت مثبت، تصمیم بگیرد. رفتار پرش را تشویق نکنید. پشت خود را برگردانید و به او توجه نکنید. توله سگ ها و سگ ها در لحظه زندگی می کنند. دو دقیقه بعد کاری را که انجام دادند را فراموش می کنند. وقتی یک کار بدی را انجام دادند سریعا تکنیک آموزش را امتحان کنید تا او رفتار نادرست و اصلاح رفتار را یاد بگیرد. به جای فحش دادن به او، بهترین راه حل این است که به او وانمود کنید گاز گرفتن او باعث درد زیاد می شود. در این شرایط ممکن است سگ از گاز گرفتن منصرف شود. در غیر این صورت سعی کنید یک اسباب بازی جویدنی را برای او پرتاب کنید. او اسباب بازی یا استخوان را ترجیح می دهد.

مشکلات رفتاری سگ ها غالبا توسط صاحبان آن ها شناسایی می شوند و حتی در برخی موارد آن ها با بازیگوشی های سگ اشتباه گرفته می شوند. شاید شما از آن دسته افرادی باشید به تازگی سگی را برای خود خریداری کرده اید و دنبال راهکاری برای برطرف کردن مشکلات رفتاری در سگ خود هستید. درک دقیق ترین مشکلات رفتاری سگ اولین قدم برای حل و جلوگیری از آنهاست. یک آموزش درست و صحیح به شما کمک می کند تا بهترین کنترل را بر روی رفتار های سگ خود داشته باشید اما بهتر است بدانید که رفع مشکلات رفتاری سگ ها با مشاوره آنلاین و دریافت خدمات آنلاین از متخصصین و مشاورین با تجربه در این زمینه می تواند یکی از بهترین راهکارها برای کاهش هزینه و وقت شما باشد. برای رفع مشکلات رفتاری سگ ها با درک مسایل مربوط به رفتارهای احتمالی سگ خانگی می تواند به شما کمک کند قبل از اینکه رفتار های سگ از کنترل خارج شوند، بتوانید مکشلات را تشخیص داده و به آنها رسیدگی کنید. بیشتر سگ ها به نوعی برای خودشان آواز می خوانند. آن ها ممکن است زوزه بکشند، ناله و یا پارس کنند اما پارس کردن بیش از حد یک مشکل رفتاری محسوب می شود. قبل از اینکه تصمیم بگیرید راهی را برای برطرف کردن این مشکل سگ خود پیدا کنید بهتر است در درجه اول علت پارس کردن را تشخیص دهید. شایع ترین علت های پارس کردن سگ، عبارتند از: هشدار اضطراب کسالت جلب توجه بازیگوشی و هیجان پاسخ به سگ های دیگر بعد از تشخیص علت یاد بگیرید که پارس بیش از حد را کنترل کنید. سازگار و صبور باشید. علل اصلی دلایل پارس کردن را برطرف کنید. صبر و حوصله و توجه به علت اصلی آن می تواند راه طولانی برای جلوگیری از پارس کردن سگ طی کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید گاز گرفتن جویدن یک عمل طبیعی برای همه سگ ها است. در حقیقت، جویدن برای اکثر سگ ها فعالیت مهمی محسوب می شود. با این حال، جویدن بیش از حد به سرعت می تواند به یک مشکل رفتاری تبدیل شود. شایع ترین دلایل جویدن سگ ها، عبارتند از: اضطراب کسالت یا انرژی اضافی کنجکاوی (مخصوصا توله سگ) با تهیه اسباب بازی های مناسب جویدنی، سگ خود را تشویق کنید که چیزهای مناسب را برای این کار انتخاب کند. وسایل شخصی را از سگ خود دور نگه دارید. هنگامی که خانه نیستید، سگ خود را در یک فضای بسته قرار دهید که کمتر بتواند خرابکاری کند. اگر سگ خود را در حال جویدن یک شی دیدید سریعا سعی کنید با سروصدای زیاد توجه او را به خود جلب کنید سپس شی را با اسباب بازی جویدنی جایگزین کنید. یکی از مهمترین کارهایی که می توانید برای برطرف کردن این مشکل رفتاری سگ خود انجام دهید این است که مطمین شوید سگ شما به اندازه کافی انرژی خودش را تخلیه می کند. سگ ها به طور غریزه ای علاقه به حفر یا گودال دارند. برخی نژادهای سگ مانند تریرها بیشتر به این کار علاقه مند هستند. به طور کلی، بیشتر سگها به این دلایل زیر اطراف خود را حفر می کنند: غریزه شکار اضطراب یا ترس کسالت یا انرژی اضافی برای فرار یا دستیابی به یک منطقه به دست آوردن آسایش مانند درست کردن لانه برای خودش تمایل به مخفی کردن اموال (مانند استخوان ها یا اسباب بازی ها) در این موارد سعی کنید علت حفر را تشخیص دهید و سپس آن را برطرف کنید. برای تخلیه انرژی در آن ها سعی کنید با همدیگر ورزش کنید و تمرینات اضافی انجام دهید. اگر فکر می کنید نمی توانید این عادت را در آن ها از بین ببرید بهتر است مکانی را برای حفر کردن سگ خود انتخاب کنید و اجازه دهید سگ بتواند به راحتی به حفر کردن ادامه دهد. به سگ آموزش دهید که فقط اجازه دارد در این منطقه مشخص شده حفاری کند. شاید تعجب کنید که اضطراب جدایی یکی از مشکلات رفتاری در بین سگ ها است. رفتار های مانند زوزه، جویدن، ادرار نامناسب و دفع ادرار و سایر رفتارهای تخریبی که یک سگ در هنگام جدا شدن از صاحب خود بروز می دهد می توان نشان دهنده اضطراب جدایی نیست. شایع ترین علایم واقعی در سگ، عبارتند از: سوء رفتار در تا دقیقه اول پس از ترک مالک سگ به طور مداوم صاحب خودش را دنبال می کند. سگ دوست دارد تا حد ممکن صاحب خودش را لمس کند. رفع اضطراب جدایی واقعی به آموزش اختصاصی، اصلاح رفتار و تمرینات حساس سازی نیاز دارد و حتی در موارد شدیدتر باید دارو تجویز شود. اکثر سگ ها سعی می کنند با گاز گرفتن، دندان قروچه و چنگ زدن پرخاشگری خودشان را نشان دهند اما همه سگ ها بدون توجه به نوع و نژاد آن ها توانایی و پتانسیل لازم برای پرخاشگری را دارند. با این حال سگ هایی که سابقه خشونت و پرخاشگری را دارند و یا آن هایی که با روحیه تهاجمی آموزش دیده اند بیشتر احتمال دارد پرخاشگری کنند. محیط سگ ت ثیر عمده ای بر رفتار آنها دارد. همچنین، صرف نظر از نژاد، یک سگ ممکن است برخی از صفات پرخاشگر را به ارث ببرد. اگر سگ شما تمایلات تهاجمی دارد، ابتدا با دامپزشک خود مشورت کنید زیرا ممکن است ناشی از یک مشکل بهداشتی باشد. سپس به دنبال یک مربی یا رفتارگر با تجربه سگ باشید. برای حفظ امنیت دیگران در مقابله با رفتارهای سگ های متجاوز باید اقدامات جدی صورت گیرد. اگر فکر می کنید سگ خانگی شما مشکل خاصی دارد و یا حتی مریض است سریعا با یک دامپزشک تماس بگیرید. حتی بهتر است برای سوالات مربوط به وضعیت سلامتی سگ خود با یک دامپزشک در ارتباط باشید و زیرا آن ها می توانند سگ را از لحاظ بیماری و سلامتی مورد بررسی قرار داده و بهترین توصیه ها را برای نگهداری و رفع مشکلات رفتاری به شما ارایه دهند اما یکی از مشکلات امروزی شاید کمبود وقت و صرف هزینه های زیاد و حتی در دسترس نبودن مشاورین و متخصصین با تجربه در زمینه دامپزشکی باشد چون مراکز آموزش و پزشکی برای حیوانات خانگی و پت درمانی محدود هستند که اعتماد کردن به آن ها ممکن است کمی سخت باشد. ادرار کردن و دفع نامناسب از جمله ناامیدکننده ترین مشکلات رفتاری در سگ ها است. این مشکل سگ ها می تواند به مناطقی از خانه شما آسیب برساند و حتی سگ یاد بگیرد در مکان های عمومی یا خانه های دیگران ادرار کند. مهمترین موضوع برای برطرف کردن این مشکل رفتاری این است که در اولین فرصت با دامپزشک تماس بگیرید و مشکل را در میان بگذارید تا در درجه اول مشکلات بهداشتی را رد و یا تایید کند. اگر دلیل پزشکی برای این رفتار سگ تشخیص داده نشد علت را تشخیص دهید. شایع ترین علت های ادرار و دفع نامناسب سگ ها هیجان و اضطراب می باشد. از بین بردن این عادت نامناسب در توله سگ ها به ویژه قبل از سن هفته امری اجتناب ناپذیر است اما این مسیله در سگ های مسن تر فرق می کند بسیاری از سگ ها نیاز به اصلاح رفتارهای جدی دارند. سگ ها به دلایل مختلف و حتی به طور غریزی عادت به گاز گرفتن دارند. توله سگ ها برای کشف محیط اطراف خود عادت به گاز زدن دارند. سگ های مادر به توله های خود یاد می دهند که در مواقع ضروری گاز بزنند و این رفتار خودشان را کنترل کنند. بر همین اساس صاحبان سگ ها هم باید به توله سگ های خود این آموزش را بدهند. جدا از رفتار توله سگ، سگ ها به دلایل مختلف ممکن است از این رفتار استفاده کنند اما انگیزه اصلی گاز زدن لزوما به معنای پرخاشگری سگ نیست. یک سگ به دلایل مختلف ممکن است ضربه محکم و ناگهانی، لگد و یا گاز بزند، از جمله: ترس دفاعی بودن حمایت از اموال درد یا بیماری غریزه غارتگری پرورش دهندگان می توانند از طریق آموزش های لازم و مناسب، اجتماعی شدن و شیوه های اصلاحی در برطرف کردن این مشکل رفتاری به شما کمک کنند. التماس کردن سگ ها یک عادت بد در آن ها است، اما متاسفانه بسیاری از صاحبان سگ این رفتار را تشویق می کنند در حالی که التماس کردن سگ ها می تواند منجر به مشکلات گوارشی و چاقی شود. سگ ها التماس می کنند، زیرا آنها عاشق غذا هستند اما تسلیم شدن در برابر التماس آن ها حتی برای یک بار در دراز مدت می تواند منجر به بروز مشکلات زیادی شود. شما با این کار به او یاد می دهید که اجازه دارد التماس کند. هنگام غذا خوردن سعی کنید سگ را از خودتان دور کنید و حتی اگر لازم باشد سگ را به اتاق دیگری ببرید. اگر از دستور شما پیروی کرد بعد از اینکه غذا خوردن شما تمام شد به سگ خود یک جایزه بدهید. پرش به بالا یک رفتار معمول و طبیعی در سگ ها است. توله سگ ها ممکن است هنگام دیدن صاحبان خود برای سلام و خوش آمدگویی به سمت بالا پرش کنند. همچنین سگ ها هنگام هیجان یا به دنبال گرفتن یک شیء در دست افراد به بالا می پرند اما پرش به بالا یک سگ می تواند آزار دهنده و حتی خطرناک باشد. تمایل یک سگ برای تعقیب وسایل در حال حرکت، صرفا نشان دهنده غریزه درنده بودن سگ است. بسیاری از سگ ها به طور غریزی دوست دارند حیوانات، مردم و ماشین های دیگر را تعقیب کنند اما تعقیب می تواند منجر به نتایج خطرناک و ویرانگر شود. بهتر است برای جلوگیری از بروز هر گونه فاجعه سگ خود را از تعقیب کردن منصرف کنید. برخی راهکارها برای رفع مشکل رفتاری تعقیب در سگ، عبارتند از: سعی کنید سگ را در یک فضای بسته نگه دارید. به سگ خود آموزش دهید وقتی او را صدا می زنید به سمت شما بیاید. از یک سوت استفاده کنید تا توجه سگ را به سمت خود جلب کنید. مراقب محرک های احتمالی که باعث تعقیب کردن سگ می شوند باشید. بهترین شانس برای موفقیت این است که عامل محرک تعقیب را از دسترس سگ خارج کنید. با آموزش اختصاصی می توانید به سگ خود یاد دهید قبل از تعقیب هر چیزی اول به شما توجه کند. نگران وضعیت سلامتی، و مشکلات رفتاری سگ خود نباشید. ما خدمات و مشاوره تلفنی را برای دریافت هر نوع کمک و راهنمایی برای برطرف کردن شایع ترین مشکلات رفتاری سگ به شما پیشنهاد می کنیم. شما با نصب این اپلیکیشن به راحتی می توانید با متخصص و مشاورین با تجربه در زمینه دامپزشکی و مرکز پزشکت در ارتباط باشد و در صورت بروز هر گونه مشکل احتمالی فقط با یک تماس از بهترین و جدیدترین خدمات در این زمینه بهره بگیرید. همین حالا برنامه را نصب کنید.

ممکن است برای برخی والدین دشوار باشد. قبل از نتیجه گیری سریع، به خاطر داشته باشید که تشخیص ADHD کار چندان ساده ای نیست. در واقع می توان گفت که هیچ یک از علایم، را نمی توانیم به خودی خود غیرطبیعی بدانیم. اکثر مردم گاهی اوقات احساس پریشانی حواس، عدم تمرکز یا بی قراری می کنند. بنابراین حتی بیش فعالی مزمن یا حواس پرتی لزوما برابر با ADHD نیست. هیچ آزمایش پزشکی یا فیزیکی دقیقی برای تشخیص ADHD وجود ندارد. برای تعیین اینکه آیا خود یا فرزندتان مبتلا به ADHD هستید یا خیر، باید با یک پزشک متخصص در این زمینه مشورت کنید. می تواند با استفاده از روش های مختلف این اختلال را تشخیص دهد. معمولا برای تشخیص ADHD روش هایی مانند چک لیست علایم، پاسخ به سوالات، شرح حال و معاینه پزشکی برای رد سایر علل احتمالی استفاده می شود. به خاطر داشته باشید که علایم ADHD مانند مشکلات تمرکز را می توان با سایر اختلالات از جمله ناتوانی های یادگیری و مشکلات عاطفی اشتباه گرفت. در حالیکه هر یک از این اختلالات به درمان های کاملا متفاوتی نیاز دارند. بنابراین ارزیابی و تشخیص کامل پزشک مهم است. آنچه در این مقاله خواهید خواند: ADHD در هر فردی متفاوت به نظر می رسد، بنابراین طیف گسترده ای از علایم برای رسیدن به تشخیص قطعی وجود دارد. در هنگام پاسخ به سوالات و توضیح شرح حال باید حتما با پزشک خود صادق باشید تا پزشک بتواند به دقیق ترین نتیجه برسد. برای تشخیص ADHD ، شما یا فرزندتان باید ترکیبی از علایم مشخصه ADHD را در خود تجربه کنید. افراد مبتلا به این اختلال اغلب دارای علایمی مانند پرتحرکی، تکانشگری، یا بی توجهی هستند. پزشک متخصص برای ارزیابی دقیق تر بیماری ممکن است سوالات زیر را از شما بپرسد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید برای تشخیص ADHD ، شدت علایم باید طوری باشد که بر زندگی خود یا فرزندتان ت ثیر منفی بگذارد. به طور کلی، افراد مبتلا به ADHD در یک یا چند زمینه از زندگی خود مانند شغل، امور مالی یا مسیولیت های خانوادگی دارای مشکلات عمده ای هستند. از آنجایی که ADHD از شروع می شود، پزشک متخصص به بررسی زودهنگام بروز علایم می پردازد. اگر بزرگسال هستید، باید دقت کنید که آیا این علایم را در دوران کودکی خود نیز تجربه کرده اید یا خیر. برای تشخیص قطعی علایم اختلال بیش فعالی - کم توجهی علایم باید حداقل ماه قبل از تشخیص ادامه داشته باشد. علایم ADHD باید در چندین موقعیت مکانی مختلف مانند خانه و مدرسه وجود داشته باشند. اگر علایم فقط در یک محیط ظاهر شوند، نمی توان به طور قطع گفت که خود یا فرزندتان به ADHD مبتلا هستید. اختلال ADHD دارای علایم بسیار زیاد و متعددی است. افراد مبتلا به این اختلال هر کدام علایم مختلفی را تجربه می کنند. اما با این حال علایم شایع اختلال ADHD به دو دسته کلی بی توجهی و تکانشگری تقسیم می شوند. در ادامه برخی از مهمترین علایم اختلال ADHD در کودکان آمده است. در انجام فعالیت های روزانه اغلب فراموشکار است. اغلب در سازماندهی وظایف و فعالیت ها مشکل دارد. به راحتی توسط محرک های خارجی دچار حواس پرتی می شود. از انجام کارهایی که نیاز به تلاش ذهنی مداوم دارند اجتناب می کند. وقتی مستقیما او را خطاب قرار می دهید به صحبت های شما گوش نمی دهد. در حین انجام وظایف یا شرکت در فعالیت ها نمی تواند تمرکز خود را حفظ کند. اغلب به جزییات توجه نشان نداده و یا در تشخیص جزییات دچار اشتباه می شوند. دستورالعمل ها را دنبال نمی کند و تکالیف مدرسه یا وظایف محل کار را به طور کامل انجام نمی دهد. بیش از حد صحبت می کند. نمی تواند در صف منتظر بماند. نمی تواند بی سر و صدا بازی کند. صحبت های دیگران را قطع می کند. موقع نشستن بر روی صندلی دایم تکان می خورند. قبل از اینکه سوالی کامل شود، شروع به پاسخ دادن می کند. در شرایطی که از کودک انتظار می رود بنشیند، صندلی را ترک می کند. اغلب در موقعیت ها یا مکان های نامناسب است از این سو به آن سو می دود. اغلب در حال حرکت است، طوری عمل می کند که گویی با یک موتور هدایت می شود. کودکان مبتلا به ADHD اغلب دچار بی قراری هستند، ثابت نشستن در یک مکان برای آنها سخت است. متخصصان واجد شرایطی مانند یا روانپزشک ها می توانند در تشخیص دقیق بیماری به شما کمک کنند. انتخاب یک متخصص در ابتدا ممکن است گیج کننده به نظر برسد. اما مراحل زیر به شما کمک می کند تا بتوانید فرد مناسبی را برای ارزیابی بیماری خود یا فرزندتان پیدا کنید: معمولا پزشکان و دوستان مورد اعتماد می توانند شما را به یک متخصص خاص ارجاع دهند. از آنها در مورد انتخاب خود سوال بپرسید و توصیه آنها را امتحان کنید. از طریق سامانه نظام پزشکی کشور درجات آکادمیک متخصص مورد نظر خود را مطالعه کنید. در صورت امکان، با بیماران قبلی صحبت کرده و از نظرات آنها مطلع شوید. پیش از مراجعه به مطب باید بدانید که متخصص چقدر هزینه می گیرد. همچنین سوال کنید که آیا بیمه درمانی شما هزینه های مربوط به ارزیابی و درمان ADHD را پوشش می دهد یا خیر. احساس راحتی با متخصص بخش مهمی از انتخاب پزشک مناسب برای ارزیابی بیماری شما است. در هنگام مراجعه به پزشک سعی کنید خودتان باشید، سوال بپرسید و در جواب دادن به سوالات پزشک صادق باشید. گاهی لازم است برای پیدا کردن بهترین متخصص زمان بیشتری بگذارید. بسیاری از مردم تنها در زمان بلوغ متوجه می شوند که به اختلال ADHD مبتلا هستند. برخی از افراد پس از اینکه در مورد علایم ADHD آموزش می بینند، متوجه می شوند که خود نیز دارای این اختلال هستند. برای برخی دیگر، علایم شدید بوده و باعث ایجاد مشکلات قابل توجهی در زندگی روزمره آنها می شود. این دسته از افراد برای رفع مشکل به پزشک مراجعه کرده و از این طریق متوجه وجود اختلال ADHD در خود می شوند. بنابراین پیش از هر چیر باید علایم و نشانه‌های ADHD را به خوبی بشناسید. آشنایی با علایم ADHD باعث می شود که در هنگام مراجعه به پزشک فرآیند ارزیابی این اختلال برای شما گیج کننده یا ترسناک نباشد. بسیاری از متخصصان از شما می خواهند که برای ارزیابی دقیق پرسشنامه هایی را پر کنید. در هنگام پاسخ به سوالات باید کاملا صادق باشید. هنگامی که به دنبال تشخیص اختلال در فرزند خود هستید، داشتن یک ذهنیت تیمی می تواند تا حد زیادی به شما کمک کند. شما با کمک دیگران می‌توانید شرایط بهتری را برای درمان کودک خود فراهم کنید. همچنین متخصصانی که در زمینه تشخیص ADHD آموزش دیده اند، می توانند در ارزیابی سریع و دقیق تر اختلال به شما کمک کنند. هنگامی که به دنبال تشخیص ADHD در فرزند خود هستید، باید بهترین مدافع و مهمترین منبع حمایت از فرزند خود باشید. نقش شما به عنوان والدین در این فرآیند، هم احساسی و هم عملی است. شما باید: در طول فرآیند تشخیص، از کودک خود حمایت عاطفی کنید. اطلاعاتی که در اختیار پزشک قرار می دهید باید کاملا دقیق و صادقانه باشید. با مراجعات منظم به پزشک متخصص بر سرعت و دقت روند درمان نظارت کنید. حتما فرزندتان را نزد یک متخصص با تجریه ببرید. در صورت لزوم می توانید نظر یک پزشک دیگر را نیز بپرسید. معمولا بیش از یک متخصص کودک را از نظر علایم ADHD ارزیابی می کند. پزشکان، روانشناسان بالینی، مددکاران اجتماعی، آسیب شناسان گفتار زبان، متخصصان یادگیری و مربیان ممکن است هر کدام نقش مهمی در ارزیابی ADHD ایفا کنند. در کودکان نیز درست مانند بزرگسالان، هیچ آزمایش یا تصویربرداری خاصی برای تشخیص وجود ندارد. در عوض، پزشکان نتیجه گیری خود را بر اساس علایم قابل مشاهده و یا رد سایر اختلالات استوار می کنند. متخصصی که ارزیابی فرزند شما را انجام می دهد طیف وسیعی از سوالات را از شما می پرسد که باید صادقانه و آشکار به آنها پاسخ دهید. همچنین پزشک برای رسیدن به تشخیص دقیق تر این اختلال، مراحل زیر را دنبال می کند: یک معاینه فیزیکی و یا عصبی کامل از کودک انجام می دهد. از ابزارهای غربالگری استاندارد برای ADHD استفاده می کند. یک مصاحبه جامع با شما، فرزندتان و معلم های او انجام می دهد. رفتار کودک را در هنگام بازی یا در محیط مدرسه مشاهده می کند. از سابقه پزشکی و خانوادگی شما اطلاعات کاملی درخواست می کند. از تست های روانشناسی برای اندازه گیری IQ و ارزیابی سازگاری اجتماعی و عاطفی کودک استفاده می کند. درک این نکته مهم است که تشخیص ADHD ابتلا به سایر را رد نمی کند. اختلالات زیر گاهی اوقات با ADHD اشتباه گرفته می شوند: این اختلال شامل نگرانی بیش از حدی است که اغلب رخ داده و کنترل آن دشوار است. احساس بی قراری، خستگی بیش از حد، حملات پانیک، تحریک پذیری، تنش عضلانی و بی خوابی جزء مهمترین هستند. علایم افسردگی شامل احساس ناامیدی، درماندگی و نفرت از خود است. بیماران مبتلا به افسردگی دچار تغییر در عادات خواب و غذا خوردن می شوند. ابتلا به افسردگی باعث می شود انجام فعالیت هایی که قبلا از آن لذت می بردید دیگر لذتی در شما ایجاد نکند. مشکلات خواندن، نوشتن یا درک مفاهیم ریاضی در کودکان معمولا شایع است. با استفاده از آزمون های استاندارد می توان اختلالات یادگیری در کودکان را به راحتی تشخیص داد. تکانشگری و مسایل رفتاری که اغلب با ADHD همراه است در افرادی که سوء مصرف مواد دارند، نیز مشاهده می شود. تشخیص ADHD می تواند یک زنگ بیدارباش عالی برای شما باشد. مراجعه به موقع به پزشک در درمان هر چه سریعتر اختلال تاثیر بسیار زیادی دارد. ابتلا به ADHD در بسیاری از موارد مانع شادی و موفقیت کودک شما می شود. گر این اختلال در خود یا فرزندتان تشخیص داده شد، منتظر شروع درمان نباشید. هر چه زودتر شروع به شناسایی علایم کنید. مدیریت ADHD نیاز به کار و تلاش زیادی دارد. یافتن درمان های مناسب برای شما یا فرزندتان مطمینا زمان زیادی می برد. زیرا شما گاهی برای رسیدن به بهترین نتایج، به آزمون و خطا نیاز دارید. اما با تغییر عادات زندگی می توانید تا حد زیادی در کاهش علایم به فرزند خود کمک کنید. همچنین شما باید به عنوان والدین بدانید که: درک این اختلال به شما کمک می کند تا در مورد تمام جنبه های زندگی و درمان خود یا فرزندتان تصمیمات آگاهانه ای بگیرید. درست است که درمان بستگی به خود شما دارد، اما حمایت دیگران می تواند در حفظ انگیزه به شما کمک کند. حمایت اطرافیان باعث می شود که بتوانید از شرایط سخت عبور کنید. هرگز امید خود را از دست ندهید. صبر و پشتکار در فرایند درمان اهمیت زیادی دارد. با درمان و حمایت مناسب، شما یا فرزندتان قادر خواهید بود علایم ADHD را تحت کنترل گرفته و زندگی مورد نظر خود را بسازید. این به شما بستگی دارد که برای مدیریت علایم ADHD تلاش کنید. پزشکان متخصص در تشخیص، ارزیابی و درمان وظایف خود را انجام می دهند. اما در نهایت، مسیولیت پیگیری درمان و رعایت توصیه های پزشک در دستان شماست.

، در بیشتر موارد می تواند کمی عادی باشد. با این حال، اگر نوجوان شما اغلب این کار را انجام دهد، ممکن است باعث نگرانی شما شود. دوره نوجوانی، زمانی است که کودک احساس نیاز به آزادی و استقلال می کند. در چنین مواردی، نوجوان ممکن است به دروغ گفتن تکیه کند تا همه چیز را تحت نظر خود بگیرد. اگرچه دروغ گفتن یک عادت ریشه‌دار به نظر می‌رسد، اما والدین ممکن است بتوانند محرک‌های دروغ گویی را تشخیص دهند و با آرامش به کودک توصیه کنند که از دروغ گفتن منصرف شود. این مقاله را بخوانید تا راه‌هایی برای تشخیص دروغگویی نوجوانان و نحوه برخورد فعالانه و مثبت با آن، فرا بگیرید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: علایم دروغ گویی در نوجوانان به طور کلی، نشانه های دروغگویی، کاملا آشکار هستند. به طور کلی، برای تشخیص دروغگویی در نوجوانان، نیازی به متخصص ندارید. برخی از علایمی که می توانند به شما کمک کنند تا بفهمید که آیا فرزندتان دروغ می گوید یا خیر، عبارت اند از: صحبت کردن با صدای بلند، یکی دیگر از رفتارهای کلاسیک در هنگام دروغ گویی توسط نوجوانان است. ممکن است متوجه شوید که فرزندانتان هر بار که دروغ می‌گویند، از صدایی بلند یا لحنی غیرعادی استفاده می‌کنند. وضعیت صورت نوجوانان، مانند جرقه ناگهانی احساس گناه یا مشاهده ترس در چهره آن ها، هر زمان که دروغ می گویند، نمی توانند پنهان شود. برخی از افراد، همچنین در تشخیص چنین علامت های ظریفی برای تشخیص یک فرد گناهکار یا دروغگو، مهارت دارند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید پلک زدن مکرر و غیر معمول، ممکن است نشانه ای از این واقعیت باشد که نوجوان شما، دروغ می گوید. حتی پلک زدن هنگام صحبت کردن یا دروغ گفتن نیز، یکی از علایم شایع این حالت است. افراد تمایل دارند که هنگام دروغ گفتن پلک بزنند تا احساس استرس یا گناه نداشته باشند. نشانه کلاسیک دروغ گفتن، عدم تماس چشمی است. ممکن است متوجه شوید که هر گاه نوجوانان شما دروغ می گویند، از شما دور می شوند یا به زمین نگاه می کنند. پرهیز از تماس چشمی باعث می شود که هر کسی در مورد اعمال اشتباه یا رفتارهای غیر صادقانه خود، کمتر احساس گناه کند. اگرچه ممکن است کنترل کلماتی که از دهان بیرون می آیند، آسان باشد، اما نوجوانان همیشه نمی توانند زبان بدن خود را کنترل کنند. در بیشتر مواقع، نوجوان شما ممکن است هنگام دروغ گفتن، حرکات غیر متناسب خاصی را، مانند حرکات متحرک غیر معمول دست، شانه بالا انداختن یا تکان دادن سر، انجام دهد. البته، باید به این نکته توجه داشته باشید که به طور کلی، چنین رفتارهایی که نوجوانان آن ها را بروز می دهند، ممکن است لزوما نشان دهنده دروغ گویی آن ها نباشد. علاوه براین، افراد زمانی که می خواهند احساسات خود را پنهان کنند، یا زمانی که می خواهند از تعامل اجتناب کنند، به ویژه در افراد درون گرا، تمایل دارند که چنین علایمی را بروز دهند. پیامدهای دروغگویی در نوجوانان به طور کلی، دروغ گفتن می تواند به یک رفتار مشکل ساز با عواقبی نامطلوب تبدیل شود که نوجوان شما ممکن است در درک آن ها، ناتوان باشد. این اثرات و عواقب نامطلوب، می تواند شامل موارد زیر باشد: به طور کلی، یک نوجوان دروغ گو، که رفتارهایی مانند بد بودن خلق و خو و پرخاشگری از خود بروز می دهد، ممکن است در دراز مدت دچار مشکلات روانی شود. اگر نوجوان شما مدام دروغ می گوید، به احتمال زیاد این دروغ گفتن، به عادت تبدیل خواهد شد. کسانی که عادت به دروغ گفتن دارند، هر زمان که به انجام کارها نیاز داشته باشند یا بخواهند کارها را به شیوه خودشان انجام دهند، از آن استفاده می کنند. اگر نوجوان شما به دروغ گفتن ادامه دهد، در نهایت این شرایط، می تواند تبدیل به یک رفتار دروغ گویی اجباری شود. این وضعیت، اختلالی است که در آن افراد به عنوان یک عادت، بدون توجه به موقعیت، بدون احساس پشیمانی و عذاب وجدان، تمایل به دروغ گفتن پیدا می کنند. یک نوجوان مبتلا به رفتار دروغ گویی مکرر، ممکن است پس از گرفتار شدن به این رفتار، دوستان خود را از دست بدهد. فرزند شما ممکن است به احتمال زیاد، به خاطر دروغ و احساس گناه، غمگین شود یا استرس داشته باشد، علاوه بر این، از دست دادن یک رابطه می ممکن است بروز پیدا کند. چگونه با یک نوجوان دروغ گو صحبت کنیم؟ برای مواجهه با بروز رفتار دروغگویی در نوجوانان، شما می توانید از تکنیک های فرزند پروری استفاده کنید. از جمله این تکنیک ها، عبارت اند از: در این روش، شما رویکرد آرام تری نسبت به رفتارهای مخاطره آمیز فرزندتان، از جمله دروغ گفتن، امتحان می کنید. به جای تنبیه آن ها، از مهارت های فرزند پروری خود استفاده و یک گفتگوی مناسب و آرام را شروع کنید. این شرایط ممکن است باعث شود که آن ها در مورد حقیقت صحبت کنند. ممکن است مواقعی پیش بیاید که نوجوان خوب و خوش اخلاق خود را، درگیر رفتارهای پرخطر بینید. در این وضعیت، ممکن است ت ثیرات خارجی را در نظر بگیرید. عواملی مانند دوستان یا افرادی که ممکن است نوجوان شما اخیرا زمان زیادی را با آن ها سپری کرده است، از جمله این تاثیرات بیرونی هستند. شما باید فرزندان خود را از آن ها دور کنید. بیشتر اوقات، دروغ گفتن نوجوانان ممکن است ناشی از کسی یا چیزی باشد که از آن محافظت می کند. ممکن است کسی باشد که او را از شما پنهان می کنند یا کاری که انجام داده اند و می ترسند گرفتار عواقب آن شوند. شما باید ریشه دروغ های آن ها را پیدا کنید و به جای سرزنش یا تهدید در مورد تنبیه، از مهارت های حل مسیله برای کمک و آموزش آن ها استفاده کنید. این روش، موقعیت دیگری است که مهارت های فرزند پروری شما را مورد آزمایش قرار می دهد. فرزند پروری، شامل برقراری یک رابطه صادقانه با نوجوانان است تا آن ها به اندازه کافی احساس راحت کنند و شادی و نگرانی خود را با شما در میان بگذارند. این روش را می توان با مکالمات منظم و آرام انجام داد. این کار، به نوجوان شما کمک می کند که با شما، احساس راحتی بیشتری داشته باشند. دروغگویی نوجوانان و افسردگی همچنین، بروز رفتار دروغ گویی در نوجوانان، ممکن است نشان دهنده وجود افسردگی زمینه ای یا سایر مشکلات مربوط به سلامت روان در آن ها باشد. از این رو، باید با برقراری ارتباط خوب با فرزندان خود، رابطه قوی با آن ها ایجاد کنید تا مشکلات شان را با شما مطرح کنند. نوجوانان ممکن است برای محافظت از حریم خصوصی و آزادی خود، پنهان کردن اشتباهات و نقض قوانین و محافظت از دیگران، به والدین خود دروغ بگویند. به عنوان والدین یک نوجوان، ایمنی، آسایش و سلامتی فرزندتان، احتمالا اولین نگرانی شما خواهد بود. شما همواره می خواهید حقیقت را بدانید تا بتوانید به مشکلات مربوط به رفتار مخرب، خواه مصرف مواد، رابطه جنسی، فعالیت های مخاطره آمیز یا حتی جرایم کوچک، رسیدگی کنید. پس سوال اصلی این است که چگونه می توانید بفهمید که نوجوان شما دروغ می گوید؟ بررسی ها نشان می دهد اکثر ما، به میزان پنجاه و پنجاه (در بهترین حالت) شانس آن را داریم که بفهمیم چه کسی در حال دروغ گفتن است. حتی بدتر از آن، زمانی است که یک کودک، زمان کافی داشته باشد تا دروغ خود را آماده کند. چگونه با دروغ نوجوانان پاسخ دهیم؟ با مشاهده دروغ گویی در نوجوان تان، به هیچ عنوان نباید ناامید شوید. بلکه باید سعی کنید که مشکل موجود در زندگی فرزند تان را برطرف کنید. همچنین، شما باید به این نکته توجه داشته باشید که همه انسان ها ممکن است دروغ بگویند. حتی اگر برای همیشه، برای گفتن حقیقت، ارزش زیادی قایل بوده اید. باید این نکته را بدانید که دروغ، بخشی از رفتار طبیعی انسان است. شوکی ناشی از این که نوجوان تان به شما دروغ می گوید را رها کنید. بپذیرید که این اتفاق ممکن است که در شرایط مختلف، بروز پیدا کند. هنگام گفتن دروغ توسط فرزند تان، از آن چه در مورد رفتار نوجوان خود به خاطر می آورید، استفاده کنید تا در مورد اظهارات آینده آن ها قضاوت کنید. در حالی که کشف یک دروغ ممکن است به سطح اعتماد شما به فرزندتان آسیب برساند، در نظر بگیرید که دروغ گفته شده توسط فرزند تان، چه حقیقتی را پوشش می دهد و پاسخ خود را بر این اساس بسنجید. یکی از تاکتیک‌هایی که مجریان قانون از آن استفاده می‌کنند، این است که مظنون را در حین پاسخ دادن، سخت‌تر به فکر فرو می برند. این کار، منجر به بروز رفتارهای واضح تر در هنگام گفتن دروغ می شود. به طور کلی، دروغ گفتن بار شناختی فرد را افزایش می دهد. دروغ گفتن، می‌تواند به سیگنال‌هایی منجر شود که نشان می‌دهند فرد سخت‌تر از آن شرایطی که در هنگام بیان یک مسیله، به طور صادقانه به آن فکر می‌کند، در ذهن خود، درگیر است. به خاطر داشته باشید که علایم دروغگویی، برای هر فردی، از دیگری، متفاوت است. شما باید از تجربیات خود در مورد فرزندتان، برای راهنمایی خود جهت کشف واقعیت، استفاده کنید. اما به رفتارهای فرزند تان توجه کنید و درک کنید که نوجوان تان، در هنگام راست‌گویی و دروغ‌گویی، چگونه رفتار می‌کند. قبل از اینکه نوجوان شما شروع به پاسخ دادن به یک سوال کند، به مکث ها گوش دهید و در حین پاسخ دادن، به مکث های طولانی نظر داشته باشید. مکث‌های غیر طبیعی، علامت هایی هستند که نشان می‌دهند فرزندتان، برای دادن پاسخ، باید بیشتر فکر کنند. دروغ گویی در نوجوانان، می تواند تحت تاثیر علل مختلفی ایجاد شود. روش های مختلفی برای تشخیص دروغ گویی در نوجوانان وجود دارد. بسته به شرایط، شما می توانید از این روش ها استفاده کنید. دروغ گویی مکرر نوجوان شما، گاهی اوقات می تواند ناامید کننده باشد. اما به عنوان والدین، باید آرام بمانید و مراقب رفتار نوجوان خود باشید، زیرا ممکن است دروغ گویی، لزوما به علت نیاز آن ها به آزادی و استقلال و یا مشکلات معمول نوجوانان، نباشد.

یک اختلال خواب جدی و شامل تنفسی است که به طور مکرر متوقف می شود و در هنگام خواب شروع می شود. بدون درمان یا تشخیص داده نشده می تواند عواقب جدی و خطرناک داشته باشد. اگر علایمی را تجربه کردید، برای تشخیص و گزینه‌های درمانی به پزشک یا مراجعه کنید. آپنه انسدادی خواب یک است که باعث توقف و افزایش تعداد تنفس در هنگام خواب می شود. با آپنه خواب، ماهیچه های راه هوایی فوقانی شما در هنگام خواب شل می شوند. آپنه خواب، راه های هوایی شما را مسدود کرده و از دریافت هوای کافی جلوگیری می کند. ممکن است تنفس شما به مدت ثانیه یا بیشتر متوقف شود تا زمانی که رفلکس های شما دوباره شروع به تنفس کنند. اگر بیش از بار در ساعت تنفس شما متوقف شود و مجددا شروع شود، به آپنه خواب شدید مبتلا می شوید. مانند بسیاری از بیماری های دیگر، درجات مختلفی از شدت در هنگام آپنه خواب وجود دارد. آپنه خواب شدیدتر با عوارض شدیدتری برای سلامتی مرتبط است. آنچه در این مقاله خواهید خواند: شاخص آپنه خواب شدید - هیپوپنه آپنه انسدادی شدید خواب ( OSA ) را با اندازه‌گیری تعداد آپنه‌ها (تنفس متوقف شده) و یا هیپوپنه (تنگی نفس) که در طول هر ساعت خواب تجربه می‌کنید، تعیین می شود. بنابراین، اگر در هر ساعت تا آپنه و یا هیپوپنه را تجربه می کنید، طبق این شاخص، آپنه خواب شما خفیف در نظر گرفته می شود. OSA متوسط تا آپنه و یا هیپوپنه در هر ساعت خواب در نظر گرفته می شود و یا بیشتر به عنوان آپنه انسدادی شدید خواب طبقه بندی می شود. برخی از علایم آپنه انسدادی خواب، عبارتند از: عرق کردن شبانه سردرد صبحگاهی کاهش میل جنسی خشکی دهان یا گلو درد مشکل در تمرکز و حافظه خواب آلودگی در طول روز تغییرات خلقی یا تحریک پذیری افزایش دفعات قطع تنفس در هنگام خواب بیدار شدن ناگهانی از خواب که اغلب با خفگی یا نفس نفس زدن همراه است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید با توجه به انجمن آپنه خواب آمریکا ( ASAA ) ، آپنه خواب می تواند اثرات طولانی مدت بر سلامت شما داشته باشد. اگر آپنه خواب درمان نشود می تواند عواقب جدی داشته باشد، مانند: سکته دیابت افسردگی بیماری قلبی فشار خون بالا تصادف ناشی از به خواب رفتن پشت فرمان جز اثرات ثانویه آپنه خواب است. آپنه خواب شدید خطرات بیشتری برای سلامتی شما ایجاد می کند. به گفته شبکه حقوقی Nolo ، سازمان تامین اجتماعی آپنه خواب معلولیت نیست. با این حال، فهرستی برای، مشکلات قلبی و نقایص ذهنی دارد که ممکن است به آپنه خواب نسبت داده شود. اگرچه به اختلالات تنفسی، مشکلات قلبی و نقایص ذهنی مبتلا نیستید، می توانید از طریق فرم ظرفیت عملکردی باقیمانده ( RFC ) مزایای بیماری آپنه را دریافت کنید. هم پزشک شما و هم یک بازرس دعاوی از خدمات تعیین ناتوانی، فرم RFC را پر می کنند تا تعیین کنند که آیا شما قادر به کار هستید به دلایل: آپنه خواب شما علایم آپنه خواب شما اثرات آن علایم بر زندگی روزمره شما شما در معرض خطر بیشتری برای آپنه انسدادی خواب قرار دارید، اگر: آپنه انسدادی خواب در افرادی که سیگار می کشند شایع تر است. در صورت داشتن، دیابت یا آسم، خطر ابتلا به آپنه انسدادی خواب ممکن است افزایش یابد. طبق ALA ، مردان تا برابر بیشتر از زنان یایسه در معرض ابتلا به آپنه انسدادی خواب هستند. این خطر برای مردان و زنان یایسه تقریبا یکسان است. طبق کلینیک مایو، اگر آپنه انسدادی خواب در سایر اعضای خانواده شما وجود دارد، ممکن است در معرض خطر بیشتری قرار داشته باشید. آپنه انسدادی خواب با افزایش سن به طور فزاینده ای تکرار می شود و در سن و سالگی آپنه انسدادی، کاهش می یابد. آپنه انسدادی خواب در افراد مبتلا به احتقان مزمن بینی در شب دو برابر بیشتر است. هر چیزی که حلق یا راه هوایی فوقانی را کوچک‌تر کند مانند لوزه‌ها یا غدد بزرگ احتمال آپنه انسدادی خواب را بیشتر می کند. اگرچه هر کسی ممکن است آپنه خواب داشته باشد، اما طبق انجمن ریه آمریکا ( ALA ) چاقی به عنوان مهم ترین عامل خطر محسوب می شود. با توجه به پزشکی جانز هاپکینز، آپنه خواب بیش از درصد از افراد چاق را در مقایسه با حدود درصد از افراد با وزن متوسط تحت تاثیر قرار می دهد. طبق گفته کلینیک مایو، آپنه انسدادی خواب نیز می تواند ناشی از شرایط مرتبط با چاقی، مانند و کم کاری تیرویید باشد. ASAA تخمین می زند که بین تا درصد از کودکان آمریکایی آپنه خواب دارند. اگرچه و آدنوییدها با جراحی رایج ترین درمان برای آپنه انسدادی خواب کودکان است، درمان فشار مثبت راه هوایی ( PAP ) و دستگاه های خوراکی نیز تجویز می شود. اگر هر یک از علایم آپنه انسدادی خواب را مشاهده کردید، با پزشک خود قرار ملاقات بگذارید، پزشک شما ممکن است شما را به یک متخصص ارجاع دهد به ویژه اگر: خروپف بلند و مزاحم افزایش دفعات قطع تنفس هنگام خواب بیدار شدن ناگهانی از خواب که اغلب با نفس نفس زدن یا خفگی همراه است. درمان آپنه انسدادی شدید خواب شامل تغییر سبک زندگی، درمان و جراحی در صورت نیاز است. افراد مبتلا به آپنه انسدادی خواب در صورت لزوم باید اقدامات زیر را انجام دهند: ورزش منظم ترک سیگار و الکل روش های درمانی برای رفع آپنه خواب عبارتند از: دستگاه دهانی که برای باز نگه داشتن گلو در هنگام خواب طراحی شده است. فشار مثبت مداوم راه هوایی ( CPAP ) که از فشار هوا برای باز نگه داشتن راه های هوایی در هنگام خواب استفاده می کند. پزشک شما ممکن است جراحی را توصیه کند، مانند: تحریک راه هوایی فوقانی جراحی فک برای ایجاد فضا ایمپلنت برای کاهش فروپاشی راه هوایی فوقانی uvulopalatopharyngoplasty ( UPPP ) برای برداشتن بافت برای ایجاد فضا برای باز کردن گردن که معمولا فقط در مورد آپنه انسدادی خواب جدی و خطرناک انجام می شود. از آنجایی که این بیداری ها معمولا بسیار کوتاه هستند، فرد مبتلا به آپنه خواب ممکن است حتی از تجربه خواب قطع شده خود آگاه نباشد. اما این دوره‌ها می‌توانند چرخه خواب را ویران کنند و مانع از رسیدن فرد مبتلا به آپنه خواب به مراحل عمیق و آرام خواب شوند. به همین دلیل است که افرادی که آپنه خواب دارند می توانند روز بعد خستگی و خواب آلودگی قابل توجهی را تجربه کنند، علیرغم اینکه خواب شبانه کاملی دارند. پیش آگهی آپنه خواب شدید چیست؟ برخی از مطالعات اخیر نشان داده‌اند که افراد مبتلا به آپنه انسدادی خواب شدید ممکن است در معرض خطر بسیار بیشتری برای حوادث کشنده مانند سرطان باشند. به طور خاص، طبق تحقیقات منتشر شده در سال گذشته، احتمال مرگ ناشی از سرطان در مبتلایان به آپنه خواب شدید پنج برابر بیشتر است. نیویورک تایمز گزارش داد، مطالعه‌ای با تمرکز بر روی حدود کارمند دولتی در ویسکانسین در یک دوره زمانی که از سال شروع شد، "نشان داد افرادی که بیشترین ناهنجاری‌های تنفسی در شب داشتند، پنج برابر بیشتر از افرادی که این اختلال خواب داشتند، در اثر سرطان جان خود را از دست دادند . " مطالعه دیگری که روی هزاران بیمار خواب انجام شد، "نشان داد کسانی که شدیدترین اشکال آپنه خواب را داشتند، درصد بیشتر در معرض خطر ابتلا به سرطان از هر نوع هستند. " یافته‌ها نشان می دهد که "افراد مبتلا به آپنه متوسط دو برابر افراد بدون اختلال تنفسی در شب به دلیل سرطان جان خود را از دست می‌دهند، در حالی که افرادی که در رده آپنه شدید قرار داشتند . برابر افراد بدون اختلال خواب می‌میرند. در سال ، مطالعه‌ای که توسط PLOS Medicine منتشر شد، مرد و زن با و بدون آپنه خواب را مورد بررسی قرار دادند تا ببینند آیا ارتباطی بین آپنه و خطر مرگ بیشتر وجود دارد. در طول سال تحقیق، نفر از افراد مورد مطالعه فوت کردند. پس از تنظیم سن، نژاد، شاخص توده بدنی ( BMI ) و سیگار کشیدن، نویسندگان دریافتند که خطر مرگ مردان تا ساله مبتلا به آپنه شدید حدود یک و نیم برابر بیشتر از کسانی است که آپنه خواب ندارند. " البته این دلیل قطعی نیست. اما باورهای دیرینه در مورد خطرات آپنه انسدادی شدید خواب را تقویت می کنند و بر خطر درمان نشدن این بیماری تاکید می کنند.

یا هیپنوژلی نسبتا رایج است و معمولا جای نگرانی نیست. اما اینکه چرا برخی در خواب می خندند شاید برای شما هم جای سوال باشد؟ در بیشتر موارد، محققان معتقدند که علت خندیدن و رویا در خواب با حرکت سریع چشم مرتبط بوده که کاملا بی ضرر است. اما در برخی موارد، خندیدن در خواب با ارتباط دارد. در موارد نادر، هیپنوژلی می تواند نشانه ای از یک اختلال عصبی باشد. اگرچه زیگموند فروید و دیگر روانکاوان برجسته، خندیدن در خواب را به تجلی ناخودآگاه غرایز و ترس های اولیه نسبت می دهند، کارشناسان این نظریه را کاملا معتبر نمی دانند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: در بیشتر موارد، خندیدن در هنگام خواب پاسخ طبیعی به چیزی است که در طول خواب رخ می دهد. اغلب می تواند در هنگام بیدار شدن، عجیب و غریب یا خنده دار به نظر برسد. ( REM ) عمیق ترین مرحله خواب و تنها زمانی است که افراد خواب می بینند. این آخرین مرحله در چرخه خواب و در این مدت، اکثر افراد آتونی عضلانی را تجربه می کنند، به این معنی که بدن از کار افتاده و فلج است. اکثر مردم در نیمه دوم شب، خندیدن در خواب را تجربه می کنند و احتمال دارد آنها را از خواب بیدار کند. اندازه گیری میزان رایج بودن آن دشوار است، زیرا مردم معمولا آن را گزارش نمی کنند. با این حال، به نظر می رسد که نسبتا مکرر رخ دهد. یک بررسی نشان داد که تا درصد از بچه های دبیرستانی حداقل یک بار در طول ماه گذشته در خواب خندیده اند. همین مطالعه که درصد از دانشجویان مقطع کارشناسی از حداقل یک رویداد هیپنوژی در سال گزارش دادند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در بیشتر موارد، خندیدن در خواب هم طبیعی و هم بی ضرر است. با این حال، برخی از علل خنده در خواب ممکن است به توجه بیشتری نیاز داشته باشد. نظریه های اولیه فرویدی که خندیدن در خواب را به عنوان تجلی ناخودآگاه غریزه یا ترس های اولیه توصیف می کردند، امروزه اعتبار محدودی دارند. شایع ترین علت خندیدن در خواب، دیدن یک خواب عجیب است. شرکای خواب اغلب یک قهقهه را توصیف می کنند که تمایل دارد بیننده خواب را بیدار کند. هنگامی که بیدار می شوند، شاید بگویند که رویا عجیب بود تا خنده دار. در موارد نادر، هیپنوژلی می تواند نشانه ای از یک بیماری دیگر باشد. افراد مبتلا به اختلال رفتاری REM ( RBD ) آتونی عضلانی که معمولا با خواب مرتبط است را تجربه می کنند. این باعث می شود که آنها رویاهای خود را با حرکات فیزیکی مانند اندام های وحشی و لرزان انجام دهند. این می تواند منجر به آسیب به فرد یا شریک خواب او شده و به مرور زمان بدتر می شود. کمتر از بیشتر از افراد بدون چنین شرایطی در معرض خطر ابتلا به RBD هستند. یک پزشک متخصص، RBD را در طی یک بررسی خواب شبانه به نام تشخیص می دهد. رایج ترین درمان، داروهای ضد تشنج است. کارشناسان همچنین توصیه می کنند اتاق خواب را محیط امن تری قرار دهید. این شامل برداشتن وسایلی مانند میزها، ساعت‌ها و لامپ‌ها از کنار تخت است. در موارد نادر، خنده در خواب می‌تواند با بیماری‌های عصبی مرتبط باشد. همانطور که در بالا ذکر شد، افراد مبتلا به بیماری هایی مانند بیماری پارکینسون بیشتر احتمال دارد RBD را تجربه کنند، که به نوبه خود می تواند باعث هیپنوژی شود. شرایط دیگر، مانند هامارتوم هیپوتالاموس ( HH ) ، می تواند باعث تشنج ژلاستیک شود. اینها خنده های کنترل نشده یا قهقهه هستند که می توانند در هر زمانی رخ دهند، اما اغلب مواقعی روی می دهند که فرد در حال به خواب رفتن است. HH مادرزادی است، به این معنی که افراد با آن متولد می شوند. میانگین سن شروع بیماری حدود ماهگی است. تشنج های ژلاستیک می توانند بارها در روز رخ دهد و حدود تا ثانیه طول بکشند. آنها ممکن است با احساس پروانه ای در شکم، غلغلک دادن در قفسه سینه یا سردرد شروع شوند. فرد احتمال دارد مبهوت یا ترسیده به نظر برسد و رفتارهای خودکار مانند زدن لب یا قورت دادن قبل از شروع تشنج از خود نشان دهد. خندیدن در خواب معمولا جای نگرانی ندارد. یک بررسی کوچک در سال نشان داد که اغلب یک پدیده فیزیولوژیکی بی ضرر است که با خواب REM و رویا رخ می دهد. در حالی که ممکن است در طول غیر REM روی دهد که این بسیار نادر است. به ندرت، خنده در طول خواب می تواند نشانه مشکل جدی تری باشد، مانند اختلال رفتاری خواب REM . در این اختلال، فلج اندام ها در طول خواب REM رخ نمی دهد و شما رویاهای خود را به صورت فیزیکی اجرا می کنید. همچنین می تواند شامل صحبت کردن، خندیدن، فریاد زدن، و اگر در حین حادثه از خواب بیدار شدید، خواب را به یاد آورید. اختلال رفتاری خواب REM ممکن است با سایر اختلالات، از جمله زوال عقل لوی و بیماری پارکینسون مرتبط باشد. خنده در خواب همچنین می تواند با پاراسومنیاهای برانگیختگی خواب غیر REM مرتبط باشد که تا حدودی شبیه نیمه خواب و نیمه بیدار بودن است. از جمله اختلالات در خواب می توان به راه رفتن در خواب و وحشت در خواب اشاره کرد. این قسمت‌ها کوتاه‌تر هستند و اکثر آنها کمتر از یک ساعت طول می‌کشند. این موارد در کودکان شایع تر، اما احتمال دارد در بزرگسالان نیز رخ دهد. افزایش خطر پاراسومنیا می تواند ناشی از موارد زیر باشد: استرس ژنتیک مصرف آرام بخش تغییر برنامه خواب محرومیت از خواب کاملا مشخص نیست که چه چیزی باعث می شود کودک در خواب بخندد. ما به طور قطع نمی دانیم که آیا نوزادان خواب می بینند، اگرچه آنها معادل خواب REM به نام خواب فعال را تجربه می کنند. از آنجایی که واقعا نمی توان فهمید که آیا نوزادان خواب می بینند یا خیر، اعتقاد بر این است که وقتی نوزادان در خواب می خندند، اغلب یک رفلکس است تا پاسخی به خوابی که می بینند. مثلا، بسیاری از محققین معتقدند که نوزادان در خواب فعال ممکن است تکان بخورند یا لبخند بزنند. وقتی نوزادان این نوع خواب را می گذرانند، بدن آنها می تواند حرکات غیرارادی انجام دهد. این حرکات غیر ارادی احتمال دارد به لبخند و خنده نوزادان در این دوران کمک کند. در موارد بسیار نادر، انواع تشنج هایی وجود دارد که می تواند در نوزادان رخ دهد که باعث قهقهه های کنترل نشده، به نام تشنج ژلاستیک می شود. اینها تشنج های کوتاهی هستند که حدود تا ثانیه طول می کشند و می توانند در دوران نوزادی حدود ماهگی شروع شوند. آنها می توانند زمانی رخ دهند که کودک در حال به خواب رفتن است، یا زمانی که آنها خواب هستند احتمال دارد آنها را بیدار کند. اگر متوجه شدید که این اتفاق به طور منظم، چندین بار در روز رخ می دهد، یا اگر با غرغر کردن یا حرکات غیرعادی بدن یا خمیدن است، با پزشک اطفال خود صحبت کنید. تشخیص این عارضه می‌تواند مشکل باشد و پزشک می‌خواهد در مورد وضعیت بیشتر بداند و احتمالا آزمایش‌های بالینی را انجام دهد تا مطمین شود که چه روی می دهد. علت خندیدن نوزادان در خواب نوزادان اغلب در خواب می خندند. کارشناسان به طور کامل دلیل آن را درک نمی کنند، اما بسیار رایج است و معمولا جای نگرانی نیست. در واقع، بسیاری از والدین درباره لذت شنیدن خنده‌های نوزادان هنگام خواب صحبت می‌کنند. در موارد بسیار نادر، ممکن است نشانه ای از یک بیماری زمینه ای باشد. یک دلیل برای نگرانی می تواند این باشد که کودک چندین بار خنده غیرقابل کنترل در طول روز همراه با سایر رفتارهای غیرعادی داشته باشد. در این صورت، مراقبان باید با پزشک صحبت کنند. پیش آگهی خندیدن در خواب خندیدن در هنگام خواب در بزرگسالان و نوزادان به طور یکسان رایج است. در میان بزرگسالان، شایع ترین علت آن، سرگرمی در خواب است. علت در نوزادان نامشخص، اما معمولا جای نگرانی نیست. گاهی اوقات، خنده احتمال دارد نشانه ای از اختلال خواب RBD باشد که در طی آن افراد رویاهای خود را اجرا می کنند. اگر اینطور باشد، حرکات فیزیکی مانند شل شدن دست و پا معمولا با خنده فرد همراه است. در موارد نادر، احتمال دارد نشانه یک بیماری عصبی باشد که باعث خنده های غیرقابل کنترل می شود. با این حال، در غیاب هر رفتار غیرعادی دیگری، خندیدن در هنگام خواب کاملا طبیعی است. به طور کلی خندیدن در خواب بی ضرر ولی در موارد نادر، می تواند نشانه ای از یک مشکل عصبی باشد. دو نوع اصلی وجود دارد: حرکت سریع چشم ( REM ) و خواب غیر REM . در طول یک شب، چندین چرخه خواب REM و غیر REM را پشت سر می گذارید. خواب غیر REM در سه مرحله رخ می دهد: این مرحله ای است که از بیداری به حالت خواب می روید. خیلی کوتاه است تنفس کند می شود، ماهیچه های شروع به شل شدن می کنند و امواج مغزی کاهش می یابد. این مرحله، زمان خواب سبک قبل از خواب عمیق تر است. قلب و تنفس کندتر و ماهیچه های حتی بیشتر از قبل شل می شوند. حرکات چشم در زیر پلک متوقف و فعالیت مغز با دوره های پراکنده فعالیت الکتریکی کند می شود. شما به آخرین مرحله خواب نیاز دارید تا احساس شادابی کنید. این مرحله بیشتر در نیمه اول شب رخ می دهد. در این مدت ضربان قلب و تنفس و امواج مغزی در کندترین نقطه قرار دارند. خواب REM زمانی است که بیشتر رویاها رخ می دهد. حدود یک ساعت و نیم پس از به خواب رفتن شروع می شود. همانطور که از نام آن پیداست، چشمان خیلی سریع زیر پلک هایتان به جلو و عقب حرکت می کنند. امواج مغزی متفاوت، اما به زمانی که بیدار هستید نزدیک است. در این زمان تنفس نامنظم و و فشار خون، مشابه زمانی است که بیدار هستید، دست ها و پاها موقتا فلج می شوند. به این دلیل که فعالیتی را که باید در رویاهای خود انجام دهید، تکرار نکنید. خندیدن در خواب معمولا در طول خواب REM رخ می دهد. گاهی اوقات به این پاراسومنیا گفته می شود، نوعی اختلال خواب که باعث حرکات، ادراکات یا احساسات غیرعادی در طول خواب می شود. سخن آخر خندیدن در هنگام خواب در بزرگسالان و نوزادان به طور یکسان رایج است. در میان بزرگسالان، شایع ترین علت آن، خواب دیدن است. علت در نوزادان نامشخص، اما معمولا جای نگرانی نیست. گاهی اوقات، خنده احتمال دارد نشانه ای از اختلال خواب RBD باشد که در طی آن افراد رویاهای خود را اجرا می کنند. اگر اینطور باشد، حرکات فیزیکی مانند شل شدن دست و پا معمولا با خنده فرد همراه است. در موارد نادر، احتمال دارد نشانه یک بیماری عصبی باشد که باعث خنده های غیرقابل کنترل می شود. با این حال، در غیاب هر رفتار غیرعادی دیگری، خندیدن در هنگام خواب کاملا طبیعی است. به طور کلی خندیدن در خواب بی ضرر ولی در موارد نادر، می تواند نشانه ای از یک مشکل عصبی باشد. در حالی که مواردی وجود دارد که خندیدن در خواب می تواند نشان دهنده یک موضوع جدی باشد، به طور کلی، این یک اتفاق بی ضرر است و چیزی برای نگرانی ندارید. برای نوزادان و کودکان خردسال، خندیدن در خواب معمولی است و به طور کلی دلیلی برای نگرانی نیست. اگر اختلالات یا مشکلات خواب را تجربه می کنید، ارزش آن را دارد که با پزشک در مورد نگرانی های خود مشورت کنید. آنها احتمال دارد شما را برای ارزیابی بیشتر به یک ارجاع دهند.

اگر به دنبال پاسخ این سوالات هستید که چگونه از نگرانی های بی مورد دست برداریم؟ آیا شما گرفتار نگرانی های مداوم و افکار مضطرب هستید؟ این مقاله را تا انتها بخوانید. نکات ذکر شده در این مقاله می تواند به آرام کردن ذهن نگران شما و کاهش اضطرابتان کمک کند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: چرا انقدر نگران می شویم؟ نگرانی ها، شک ها و اضطراب ها بخش عادی از زندگی روزمره ما هستند. طبیعی است که در مورد صورتحساب پرداخت نشده، مصاحبه شغلی آینده یا اولین قرار خود، نگران باشید. اما وقتی شما بیش از حد نگران می شوید، ممکن است نگرانی شما مداوم و غیرقابل کنترل شود. شما هر روز نگران "چه می‌شود" و نویسنده بدترین سناریوها هستید، نمی‌توانید افکار مضطرب را از سرتان بیرون کنید. حتی این افکار در زندگی روزمره‌تان اختلال ایجاد می‌کند. نگرانی مداوم، تفکر منفی و همیشه انتظار بدترین اتفاق را داشتن، می تواند بر سلامت عاطفی و جسمی شما ت ثیر بگذارد. حتی می تواند قدرت عاطفی شما را کاهش دهد، احساس بی قراری در شما ایجاد کند، باعث، مشکلات گوارشی و تنش عضلانی شود و تمرکز در محل کار یا مدرسه را مختل کند. ممکن است احساسات منفی خود را نسبت به نزدیکترین افراد به شما نشان دهید، با الکل یا مواد مخدر خوددرمانی کنید، یا سعی کنید با قرار گرفتن در مقابل محرک ها حواس خود را پرت کنید. نگرانی مزمن همچنین می تواند یکی از علایم اصلی اختلال اضطراب فراگیر ( GAD ) باشد. GAD ، یک اختلال اضطراب رایج که شامل تنش، عصبی بودن و یک احساس کلی ناراحتی است که کل زندگی شما را رنگ می کند. اگر به نگرانی و تنش اغراق آمیز گرفتار شده اید، اقداماتی وجود دارد که می توانید برای خاموش کردن افکار مضطرب خود انجام دهید. نگرانی مزمن یک عادت ذهنی است که می توان آن را ترک کرد. شما می توانید مغز خود را طوری آموزش دهید که آرام بماند و از منظری متعادل تر و کمتر ترسناک به زندگی نگاه کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید چرا دست کشیدن از نگرانی اینقدر سخت است؟ نگرانی دایمی می تواند عوارض سنگینی داشته باشد. می تواند شما را در شب بیدار نگه دارد و در طول روز شما را متشنج و عصبی کند. حتی با وجود اینکه از احساس خرابی عصبی متنفر هستید، باز هم متوقف کردن آن بسیار دشوار است. برای اکثر افراد نگران مزمن، افکار مضطرب ناشی از باورهایی هستند اعم از منفی و مثبت که شما در مورد نگرانی دارید: باورهای منفی در مورد نگرانی ممکن است باور داشته باشید که نگرانی دایمی شما مضر است، که شما را دیوانه می کند یا بر سلامت جسمانی شما ت ثیر می گذارد. یا ممکن است نگران باشید که تمام کنترل خود را بر نگرانی خود از دست خواهید داد. این نگرانی شما را فرا خواهد گرفت و هرگز متوقف نمی شود. در حالی که باورهای منفی در مورد نگرانی، بر اضطراب شما می افزاید و باعث دوام نگرانی های شما می شوند. اما باورهای مثبت در مورد نگرانی می تواند به همان اندازه آسیب زا باشد. باورهای مثبت در مورد نگرانی ممکن است باور داشته باشید که نگرانی شما به شما کمک می کند از چیزهای بد اجتناب کنید، از مشکلات جلوگیری می کند، شما را برای بدترین ها آماده می کند یا به راه حل ها منجر می شود. شاید به خود بگویید که اگر به اندازه کافی در مورد مشکلی نگران باشید، در نهایت می توانید آن را کشف کنید؟ اگر فکر می کنید که نگرانی شما هدف مثبتی را دنبال می کند، ترک عادت نگرانی دشوار است. مراحل اول خلاص شدن از شر نگرانی زمانی که اضطراب و نگرانی بر افکار شما مسلط است و حواس شما را از کار، مدرسه یا زندگی خانگی منحرف می کند، کار سختی است که بتوانید فعالیت های روزانه خود را ادامه دهید. اینجاست که استراتژی به تعویق انداختن نگرانی می تواند موثر باشد. به جای تلاش برای متوقف کردن یا خلاص شدن از شر یک فکر مضطرب، به خود اجازه دهید که نگران باشید اما زیاد بر روی آن تمرکز نکنید. زمان و مکان مشخصی را برای نگرانی انتخاب کنید. باید هر روز یکسان باشد (مثلا در اتاق نشیمن از ساعت : تا : بعد از ظهر) و آنقدر زود باشد که درست قبل از خواب شما را مضطرب نکند. در طول دوره نگرانی خود، اجازه دارید در مورد هر چیزی که در ذهنتان است نگران باشید. با این حال، بقیه روز را باید خودتان را از شر نگرانی خلاص کنید. نگرانی های خود را بنویسید. اگر در طول روز فکر یا نگرانی نگران کننده ای به ذهنتان خطور کرد، آن را به اختصار یادداشت کنید و سپس به فعالیت های روزانه خود ادامه دهید. به خود یادآوری کنید که بعدا برای فکر کردن در مورد آن وقت خواهید داشت، بنابراین فعلا نیازی به نگران شدن در مورد آن نیست. همچنین، نوشتن افکارتان روی یک پد یا روی تلفن یا رایانه کار بسیار سخت‌تری نسبت به فکر کردن به آنهاست، بنابراین نگرانی‌های شما به احتمال زیاد قدرت خودشان را از دست می‌دهند. در طول دوره نگرانی به "لیست نگرانی" خود نگاه کنید. اگر افکاری که یادداشت کرده اید همچنان شما را آزار می دهند، به خود اجازه دهید در مورد آنها نگران باشید، اما فقط برای مدت زمانی که برای دوره نگرانی خود مشخص کرده اید. همانطور که نگرانی های خود را به این روش بررسی می کنید، اغلب ایجاد دیدگاه متعادل تری برای شما آسان تر می شود. و اگر نگرانی های شما دیگر مهم به نظر نمی رسند، به سادگی دوره نگرانی خود را کوتاه کنید و از بقیه روز خود لذت ببرید. مراحل دوم خلاص شدن از شر نگرانی: افکار مضطرب را به چالش بکشید. اگر از و نگرانی مزمن رنج می برید، این احتمال وجود دارد که به جهان به گونه ای بدتر از آنچه که هست نگاه کنید. به عنوان مثال، ممکن است احتمال اینکه اوضاع بد پیش برود را بیش از حد ارزیابی کنید، فورا به سمت بدترین سناریوها بپرید، یا با هر فکر مضطرب طوری رفتار کنید که گویی واقعیت دارد. همچنین ممکن است توانایی خود را برای رسیدگی به مشکلات زندگی بی اعتبار کنید، با این فرض که در اولین نشانه مشکل از هم می پاشید. این نوع افکار که به عنوان تحریفات شناختی شناخته می شوند عبارتند از: نگاه کردن به چیزها در دسته بندی سیاه یا سفید، بدون حد وسط. "اگر همه چیز عالی نباشد، من یک فرد شکست خورده کامل هستم. " به جای همه چیزهایی که درست پیش رفته است، متوجه یک چیز اشتباه می شوید. "آخرین سوال در آزمون را اشتباه جواب دادم. من ادم سفیه و احمق هستم. " شما مانند یک ذهن خوان عمل می کنید: "می توانم بگویم که او پنهانی از من متنفر است. " یا یک فالگیر: "فقط می دانم که اتفاق وحشتناکی قرار است بیفتد. " باور داشته باشید که احساس شما منعکس کننده واقعیت است. "احساس می کنم چنین احمقی هستم. همه باید به من بخندند. " من یک شکست خورده هستم. من خسته ام من لیاقت تنها بودن را دارم. تقصیر من است که پسرم تصادف کرد. باید به او هشدار می دادم که در باران با احتیاط رانندگی کند. " چگونه این افکار را به چالش بکشیم؟ در طول دوره نگرانی، افکار منفی خود را با این سوال به چالش بکشید: شواهدی وجود دارد که نشان دهد این افکار من واقعا درست هستند؟ آیا روشی مثبت و واقع بینانه تر برای بررسی وضعیت وجود دارد؟ احتمال اینکه چیزی که من از آن می ترسم واقعا اتفاق بیفتد چقدر است؟ نگرانی در مورد آن چگونه به من کمک می کند و چگونه به من صدمه می زند؟ به دوستی که این نگرانی را دارد چه بگویم؟ مرحله سوم: نگرانی های قابل حل و غیر قابل حل را تشخیص دهید. نگرانی های مولد و قابل حل نگرانی هایی هستند که می توانید فورا روی آنها اقدام کنید. برای مثال، اگر نگران صورت‌حساب‌های خود هستید، می‌توانید با طلبکاران خود تماس بگیرید تا گزینه‌های پرداخت را ببینید. نگرانی های غیرمولد و غیرقابل حل نگرانی هایی هستند که نمی توانید برای آنها کاری کنید "اگر روزی سرطان بگیرم چه؟ " یا "اگر فرزندم تصادف کند چه؟ " اگر نگرانی قابل حل است، شروع به طوفان فکری کنید. فهرستی از تمام راه حل های ممکن که می توانید به آنها فکر کنید تهیه کنید. سعی کنید برای یافتن راه حل زیاد معطل نشوید. به جای شرایط یا واقعیت های خارج از کنترل شما، روی چیزهایی تمرکز کنید که قدرت تغییر آنها را دارید. بعد از اینکه گزینه های خود را ارزیابی کردید، یک برنامه تهیه کنید. هنگامی که برنامه ای دارید و شروع به انجام کاری در مورد مشکل می کنید، احساس اضطراب بسیار کمتری خواهید داشت. اگر نگرانی قابل حل نیست، عدم اطمینان را بپذیرید. نگرانی اغلب راهی است که ما سعی می کنیم آینده را پیش بینی کنیم راهی برای جلوگیری از غافلگیری ناخوشایند و کنترل نتیجه. فکر کردن به همه چیزهایی که ممکن است اشتباه پیش برود، زندگی را قابل پیش بینی تر نمی کند. تمرکز بر بدترین سناریوها فقط شما را از لذت بردن از چیزهای خوبی که در زمان حال دارید باز می دارد. برای اینکه نگران نباشید، نیاز خود را به قطعیت و پاسخ های فوری برطرف کنید. مرحله : چرخه نگرانی را قطع کنید! اگر بیش از حد نگران هستید، به نظر می رسد که افکار منفی با تکرار بی پایان در سرتان می چرخند. ممکن است احساس کنید که از کنترل خارج شده اید، دیوانه می شوید، یا در شرف فرسودگی زیر سنگینی این همه اضطراب هستید. اما مراحلی وجود دارد که می‌توانید همین حالا انجام دهید تا تمام آن افکار مضطرب را قطع کنید و به خودتان فرصتی برای نگرانی بی‌امان بدهید. برخیز و حرکت کن! یک درمان طبیعی و موثر ضد اضطراب است. زیرا اندورفین ترشح می کند که تنش و استرس را کاهش می دهد، انرژی و احساس خوب بودن را افزایش می دهد. مهمتر از آن، با تمرکز واقعی بر احساس بدن خود در حین حرکت، می توانید جریان دایمی نگرانی هایی را که در سرتان جریان دارد، قطع کنید. به احساس برخورد پاهایتان با زمین، مثلا هنگام راه رفتن، دویدن یا رقصیدن، یا ریتم تنفستان، یا احساس آفتاب یا باد روی پوستتان توجه کنید. در کلاس یوگا یا تای چی شرکت کنید. با تمرکز ذهن بر حرکات و تنفس، تمرین یوگا یا تای چی توجه شما را به زمان حال حفظ می کند و به پاکسازی ذهن و ایجاد حالت آرامش کمک می کند. مدیتیشن کنید. با تغییر تمرکز شما از نگرانی در مورد آینده یا تمرکز بر گذشته به آنچه در حال حاضر اتفاق می افتد، عمل می کند. با درگیر شدن کامل در لحظه حال، می توانید حلقه بی پایان افکار و نگرانی های منفی را قطع کنید. و نیازی به نشستن به صورت ضربدری، روشن کردن شمع یا بخور دادن یا شعار دادن ندارید. به سادگی یک مکان آرام و راحت پیدا کنید و یکی از بسیاری از برنامه های تلفن هوشمند رایگان یا ارزان را انتخاب کنید که می تواند شما را در فرآیند مراقبه راهنمایی کند. آرام سازی پیشرونده عضلانی را تمرین کنید. این می تواند به شما کمک کند حلقه بی پایان نگرانی را با تمرکز ذهن خود بر روی بدن خود به جای افکارتان بشکنید. با تنش متناوب و سپس آزاد کردن گروه های مختلف ماهیچه ای در بدن، تنش عضلانی را در بدن خود آزاد می کنید. و همانطور که بدن شما آرام می شود، ذهن شما دنبال خواهد شد. سعی کنید نفس عمیق بکشید. وقتی نگران می شوید، مضطرب می شوید و سریع تر نفس می کشید، که اغلب منجر به اضطراب بیشتر می شود. اما با تمرینات تنفس عمیق می توانید ذهن خود را آرام کرده و افکار منفی را آرام کنید. تکنیک های تمدد اعصاب می توانند مغز را تغییر دهند! در حالی که تکنیک‌های تمدد اعصاب فوق می‌توانند فورا از نگرانی و اضطراب خلاص شوند، تمرین منظم آنها نیز می‌تواند مغز شما را تغییر دهد. تحقیقات نشان داده است که مدیتیشن منظم، به عنوان مثال، می تواند فعالیت در سمت چپ قشر جلوی مغز، ناحیه ای از مغز که مسیول احساس آرامش و شادی است، افزایش دهد. هرچه بیشتر تمرین کنید، تسکین اضطراب بیشتری را تجربه خواهید کرد و کنترل بیشتری روی افکار و نگرانی های مضطرب خود احساس خواهید کرد. مرحله : در مورد نگرانی های خود صحبت کنید. ممکن است راه حلی ساده به نظر برسد، اما صحبت رو در رو با یک دوست قابل اعتماد یا یکی از اعضای خانواده کسی که بدون قضاوت، انتقاد یا دایما حواسش پرت شود به صحبت های شما گوش می دهد، یکی از موثرترین راه ها برای آرام کردن سیستم عصبی و اضطراب منتشر هنگامی که نگرانی های شما شروع به افزایش می کند، صحبت کردن در مورد آنها می تواند باعث شود که آنها بسیار کمتر تهدید کننده به نظر برسند. نگه داشتن نگرانی ها برای خود، فقط آنها را افزایش می دهد. اما گفتن آنها با صدای بلند اغلب به شما کمک می کند تا احساس خود را درک کنید. اگر ترس‌های شما بی‌جا هستند، گفتن آنها بیان شفاهی آنها به شما کمک می کند تا از شر آنها خلاص شوید. اگر ترس‌های شما موجه است، به اشتراک گذاشتن آن‌ها با شخص دیگری می‌تواند راه‌حل‌هایی ایجاد کند که شاید به تنهایی به آن فکر نکرده باشید. انسان موجودی اجتماعی است. قرار نیست ما در انزوا و تنهایی زندگی کنیم. اما یک سیستم پشتیبانی قوی لزوما به معنای داشتن دوستان زیاد نیست. مزایای چند نفری را که می توانید به آنها اعتماد کنید و روی آنها حساب کنید که کنار شما هستند را دست کم نگیرید. اگر احساس می کنید که کسی را ندارید که به او اعتماد کنید، هیچ وقت برای ایجاد دوستی های جدید دیر نیست. اگر مادر شما یک فرد نگران مزمن است، او بهترین فردی نیست که بتواند در مواقعی که شما مضطرب هستید به شما کمک کند. وقتی در نظر می گیرید که به چه کسی مراجعه کنید، از خود بپرسید که آیا پس از صحبت با آن شخص در مورد مشکل، احساس بهتری دارید یا بدتر. مرحله : ذهن آگاهی را تمرین کنید. نگرانی معمولا روی آینده افراد تمرکز دارد یا روی گذشته. نگرانی های خود را بپذیرید و مشاهده کنید. سعی نکنید آن‌ها را نادیده بگیرید، بجنگید یا آن‌ها را کنترل کنید. در عوض، به سادگی آنها را از منظر یک خارجی، بدون واکنش یا قضاوت مشاهده کنید. نگرانی هایت را رها کن توجه داشته باشید که وقتی سعی در کنترل کردن آنها نداشته باشید آنها به زودی از بین می روند. اما اگر باز هم در مورد نگرانی های خود همچنان نگران هستید بهتر است به دنبال مشورت با افراد با تجربه و روان شناس ماهر باشید.

اضطراب رابطه مجموعه ای از احساسات منفی است که می تواند در رابطه با اطرافیان و یا شریک زندگی شما وجود داشته باشد. حتی اضطراب رابطه شامل احساسات منفی از جمله ناامنی، حسادت، عدم اطمینان، نگرانی یا موارد مشابه در یک رابطه است. می تواند در هر مرحله از رابطه شما ظاهر شود. طبیعتا شما در روزهای اولیه در برابر اضطراب رابطه آسیب پذیر هستید. فرد مضطرب وقت خود را صرف نگرانی در مورد مسایلی می کند که ممکن است کاملا اشتباه باشد. در اینجا برخی از افکار منفی که اضطراب را تقویت می کنند، آورده شده است: اگر مرا رها کند چه؟ آیا او مرا دوست دارد؟ او به من دروغ می گوید؟ آیا می توانم به او اعتماد کنم؟ آیا این رابطه به نتیجه می رسد؟ چرا او به پیام من پاسخ نمی دهد؟ آیا او به شخص دیگری علاقه دارد؟ اگر کسی بهتر از من را پیدا کند چه؟ آیا او چیزی را از من پنهان می کند؟ نگرانی در یک رابطه تا حدی طبیعی است، اما زمانی که به سطوح بالاتری رسید، کمی نگران کننده می شود. بنابراین باید راهکارهایی برای پیشگیری از افزایش نگرانی رابطه در خود ایجاد کنید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: افرادی که اضطراب رابطه دارند از چیزهای مختلفی می ترسند. علایم اضطراب رابطه، عبارت است از: به دلیل ترس از نمی توانید به همسرتان اعتماد کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آنقدر در یک رابطه غرق شده اید که از همه اطرافیان فاصله می گیرید. افکار و احساسات منفی مداوم می تواند منجر به حملات اضطرابی شود. شما دایما نگران این هستید که توسط شریک زندگی خود طرد و رها شوید. شما دایما احساسات مختلفی مانند ناامیدی، غم و بی حوصلگی را تجربه می کنید. نگرانی مداوم باعث بی خوابی می شود و استرس ناشی از آن میل جنسی شما را کاهش می دهد. این نوع تردید با ترس از قضاوت شدن مرتبط است. شما از قضاوت شدن می ترسید و به همین علت برای صمیمی شدن تردید دارید. اضطراب می تواند منجر به ضعیف شدن در افراد شود. اگر عزت نفس پایینی دارید، از قضاوت شدن توسط شریک زندگی خود می ترسید. شما توجه و محبت را دوست دارید و از این رو می خواهید همیشه در کنار شریک زندگی خود باشید. این مساله باعث می شود به حریم خصوصی همسرتان احترام نگذارید. وقتی شریک زندگی تان به دیگران نزدیک است احساس حسادت می کنید. شما دایما دوست دارید که عشق و تعهد شریک خود را آزمایش کنید. و هنگامی که همسرتان امتحان خود را به خوبی پس می دهد، شما خوشحال می شوید. با این حال، این اطمینان اغلب زیاد دوام نمی آورد و ممکن است به زودی شروع به حسادت کنید. اضطراب رابطه می تواند ناشی از برخی دلایل ریشه ای باشد، مانند مسایلی که در دوران کودکی با آن مواجه شده اید. برخی از دلایل شایع اضطراب رابطه عبارتند از: اگر در رابطه شما برای مدت طولانی ادامه دارد، ممکن است به شکل اضطراب ظاهر شود. بی توجهی در دوران کودکی یا مشاهده روابط ناسالم برای مدت طولانی می تواند شما را از نظر عاطفی آسیب پذیر کند. احساسات منفی زمانی شدت پیدا می کند که همسرتان از شما حمایت نمی کند. چنین محیط منفی می تواند باعث اضطراب شود. روابط تلخ گذشته به خصوص خیانت یکی از مهمترین دلایلی است که می تواند باعث اضطراب رابطه شود. درد و رنج خیانت به رابطه فعلی منتقل می شود و در نتیجه منجر به اضطراب و عدم اعتماد می شود. اگر اغلب اوقات با شریک زندگی خود دعوا می‌کنید، یا دایما نگران رخ دادن دعوای بعدی هستید، این مساله می تواند باعث اضطراب شود. در واقع شما به طور مداوم بر لحظات منفی تمرکز می کنید در نتیجه می ترسید از لحظات شاد با شریک زندگی خود لذت ببرید. اضطراب تاثیرات منفی زیادی در رابطه ایجاد می کند. اما با این حال می توانید با استفاده از راهکارهایی اضطراب رابطه و تاثیرات منفی آن را کاهش دهید. حتی زمانی که رابطه شما به آرامی پیش می رود، افکار منفی از ذهن شما می گذرد. به عنوان مثال آیا همسرم واقعا من را دوست دارد یا برای ترحم در کنار من است؟ آیا این رابطه به طرز وحشتناکی پایان خواهد یافت؟ و غیره. در این شرایط تا جایی که می توانید در لحظه زندگی کنید. اگر ذهنتان شما را مجبور می کند که منفی نگر باشید، کمی مکث کنید و روزهای شادی که با هم گذرانده اید را به یاد بیاورید. قبل از نشان دادن هر گونه واکنش فکر کنید. احساسات خود را آشکارا به زبان بیاورید و به جای کناره گیری از شریک زندگی خود، با او ارتباط برقرار کنید. هنگامی که مضطرب هستید، ممکن است در مورد شریک زندگی خود به شدت منفی فکر کنید. ممکن است دایما شک داشته باشید که همسرتان به شما خیانت می کند. این طرز تفکر می تواند صادق بودن با همسرتان را برای شما دشوار کند. با شریک زندگی خود صحبت کنید و تردیدهای خود را در میان بگذارید. یک لحظه فکر کنید و از خود بپرسید که آیا برای سوء ظن مدرکی دارم. به عنوان غریبه با یکدیگر قرار ملاقات بگذارید و به تدریج بین خود اعتماد ایجاد کنید. هنگامی که اعتماد خود را دوباره برقرار می کنید، سطح اضطراب شما کاهش می یابد. آنقدر روی مشکلات و مسایل خود تمرکز می کنید که فرصت فکر کردن به همسرتان را ندارید. شما احساس می کنید که دایم باید نگران محافظت از خود باشید و این مساله می تواند شما را از توجه به شریک زندگی تان باز دارد. در این شرایط بهتر است روی نیازهایتان تمرکز کنید نه ترس هایتان. اگر نگران خود هستید، به دنبال حمایت شریک زندگی خود باشید. وقتی مضطرب هستید نمی توانید احساسات واقعی خود را بیان کنید. شما می خواهید با شریک زندگی خود در مورد افکار خود صحبت کنید، اما ترس از سوء تفاهم یا واکنش منفی همسرتان شما را به عقب می کشاند. ممکن است بخواهید فورا صحبت کنید، اما به تعویق انداختن آن برای شما راحت تر است. احساسات خود را با همسرتان در میان بگذارید. آنچه را که احساس می کنید بیان کنید تا اضطراب شما کاهش پیدا کند. به عشقی که نسبت به همسرتان دارید فکر کنید نه احساساتی که او نسبت به شما دارد. اضطراب می تواند توانایی شما برای شاد بودن را محدود کند. شما نمی توانید در لحظه زندگی کنید زیرا بیش از حد درگیر نگرانی و ترس هستید. روش های مقابله با این اضطراب می تواند شامل موارد زیر باشد: شادی شما را به یک رابطه سالم باز می گرداند. از ارزش های شخصی خود آگاه باشید و به سمت آن ها حرکت کنید. به همسرتان محبت کنید و تا جایی که می توانید حس شوخ طبعی داشته باشید. بدانید که هیچ کس همیشه خوشحال نیست. از لحظات شاد زندگی لذت ببرید و واقع بین باشید که احساسات منفی بخشی طبیعی از زندگی هستند. وقتی اضطراب از آستانه طبیعی فراتر می رود، افراد تکانشی می شوند. در این زمان ممکن است تصمیمات عجولانه ای بگیرید و یا پرخاشگر شوید. مراقب مرتبط با اضطراب خود باشید. به این افکار توجه کنید، آنها را نام ببرید و به جای اینکه آنها را باور کنید، به خود بگویید: این فقط یک فکر است، واقعیت نیست. افراد مضطرب یا بیش از حد وابسته می شوند. آنها با این کار باعث اذیت و آزار بیش از حد شریک زندگی خود می شوند. خودتان را مشغول یک سرگرمی کنید. خودتان را دوباره کشف کنید، احساسات خود را بازتاب دهید. از ارزش ها و اهداف خود آگاه باشید و به سمت آنها حرکت کنید. با دوستان یا خانواده برنامه‌ریزی کنید. داشتن یک شبکه گسترده‌تر از دوستان می‌تواند شما را از اتکای بیش از حد به همسرتان برای تفریح، شادی یا حمایت باز دارد. سطوح بالای اضطراب می تواند مانع از تشخیص خوب و بد شود. ممکن است از چیزهایی که مفید هستند امتناع کنید. اضطراب شما را از تصمیم گیری درست باز می دارد. اما بهتر است افکار خود را متعادل کنید و با دقت تصمیم بگیرید. اگر امکان تمرکز و تصمیم گیری ندارید، از والدین یا دوستان خود کمک بگیرید. افکار ناراحت کننده را انکار نکنید. بلکه باید آنها را بپذیرید و به آنها رسیدگی کنید. راهکارهای زیر به شما کمک می کند تا بتوانید به اضطراب رابطه خود غلبه کنید: علایم اولیه اضطراب را بیاموزید تا بتوانید با صبوری با شریک زندگی خود روبرو شوید. وقتی می بینید که شریک زندگی تان در حال پیشرفت در غلبه بر اضطراب است، از او قدردانی کنید. شریک زندگی خود را تشویق کنید تا علت اضطراب خود را با شما در میان بگذارد. فقط سعی کنید بدون قضاوت به صحبت های همسرتان گوش دهید. دیدگاه مثبت خود را حفظ کنید. ذهن شما باید طوری تربیت شود که مثبت فکر کنید. و مراقب فکرهایی که از ذهن شما می گذرد، باشید. روی حل مشکلات تمرکز کنید. واکنش های خود را مدیریت کنید. حالت تدافعی یا قضاوتی نداشته باشید. در عوض، آرامش خود را حفظ کنید و در زمان مناسب، مسایل را با همسرتان در میان بگذارید. ممکن است شریک زندگی شما برای درمان آماده نباشد. توصیه می شود با هم در جلسات شرکت کنید. وقتی احساس راحتی کردید می توانید به تنهایی به جلسات مشاوره بروید. تغییراتی در سبک زندگی خود و همسرتان ایجاد کنید. می توانید تمریناتی مثل، ورزش یا فقط دویدن را تمرین کنید. این کار باعث کاهش اضطراب شما می شود و هر دوی شما را آرام نگه می دارد. به یاد داشته باشید که داشتن اضطراب این حق را به همسرتان نمی دهد که به شما توهین کند. مرزهای شما باید کاملا مشخص باشند. به همسرتان یاد بدهید که حتی در هنگام حملات اضطراب نمی تواند مرزهای شما را بشکند. سعی نکنید شریک زندگی خود را تغییر دهید. بلکه به جای اینکار همسرتان را از برخی از رفتارهای مضطربش آگاه کنید. همچنین از رفتارهای خود نیز آگاه باشید و با دقت تشخیص دهید که آیا کاری که انجام می دهید باعث افزایش اضطراب همسرتان می شود یا خیر. اگر اینطور است، در مورد رفتار و ت ثیر آن روی رابطه صحبت کنید. وقتی یک رابطه جدید را شروع می کنید، ممکن است عصبی، مردد و نامطمین باشید. ممکن است ندانید که چه بگویید یا چه کاری انجام دهید زیرا این شخص جدید را نمی شناسید. این مساله می تواند شما را مضطرب کند. اگر در چنین موقعیتی قرار گرفتید، بدون تاثیر گرفتن از روابط گذشته تا می توانید موقعیت خود را به طور واقع بینانه ارزیابی کنید. راهکارهای زیر می تواند به شما در انجام این کار کمک کند: در ارتباطات خود باز باشید. مثبت باشید و روی نکات خوب رابطه خود تمرکز کنید. اجازه ندهید روابط گذشته شما بر روابط فعلی شما ت ثیر بگذارد. مرزهای خود را مشخص کنید و انتظارات خود را واضح در میان بگذارید. نسبت به شرایط عجولانه واکنش نشان ندهید. کمی استراحت کنید و سپس پاسخ دهید. قبل از اینکه بخواهید همسرتان را درک کنید، خودتان و ترجیحاتتان را به خوبی بشناسید. شریک سابق و فعلی خود را با هم مقایسه نکنید. این کار می تواند شانس شما را برای ورود به یک رابطه جدید از بین ببرد. احساسات خود را با خانواده و دوستان خود در میان بگذارید و از آنها مشاوره بگیرید. یک شخص سوم می تواند به شما کمک کند تا موقعیت را از منظر دیگری ببینید. این واقعیت را بپذیرید که نمی توانید موقعیت ها را کنترل کنید. شما فقط می توانید واکنش خود را نسبت به موقعیت ها مدیریت کنید. پس آرام باشید و عاقلانه عمل کنید. تشخیص اضطراب رابطه اولین قدم برای رویارویی با مشکل است. قبل از اینکه به این نتیجه برسید که اضطراب رابطه دارید، دریابید که آیا ترس شما غیرقابل توجیه است یا واقعی. اگر همسرتان واقعا به شما خیانت می‌کند، به شما احترام نمی‌گذارد، شما را آزار می‌دهد یا در مورد رابطه جدی نیست، ترس شما می‌تواند واقعی باشد. در چنین شرایطی، به پایان دادن رابطه فکر کنید. اما اگر شریک زندگی شما وفادار و دوست داشتنی است و می خواهید رابطه را به نتیجه برسانید، سعی کنید احساسات منفی خود را از بین ببرید.

از آنجایی که موارد کووید - هر روز با سرعت بی وقفه در حال افزایش است، رقابت برای هرچه بیشتر افراد برای متوقف کردن میزان عفونت و دور نگه داشتن آن در این شرایط آغاز شده است. دوز سوم واکسن COVID - در اینجا برخی از سوالات متداول در مورد اینکه چرا دوز سوم مورد نیاز است، چه زمانی باید مصرف شود و آیا خطرات بالقوه ای برای سلامتی وجود دارد را بررسی می کنیم. اخیرا دوز دوم واکسن کووید را تزریق کرده اند. آیا به واکسیناسیون سوم کووید - نیز نیاز است؟ برای اطمینان از تداوم پاسخ ایمنی، ممکن است یک تزریق تقویت کننده یا دوز سوم مورد نیاز باشد. بسیاری از واکسیناسیون ها علیه بیماری های طولانی مدت مانند " "، برای حفظ تداوم نیاز به تزریق تقویت کننده دارند. علاوه بر این، به دلیل اینکه مصونیت از واکسن COVID - تولیدکنندگان دارو در سراسر جهان در حال حاضر مطالعه دوز سوم واکسن COVID - در حالی که کارشناسان بهداشت می گویند که واکسن های فعلی COVID - هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید فهرست محتوا در حال حاضر، ما تحقیقات کافی برای پاسخ به این موضوع نداریم. با این حال، طبق آزمایشات انجام شده، شرکت کنندگان در دنباله شش ماه بعد از دوز دوم، سومین تزریق را دریافت خواهند کرد. تولیدکنندگان دارو در حال بررسی ت ثیر دوز واکسن سوم بر انواع جدید COVID تزریق واکسن COVID براساس بررسی های انجام شده، پزشکان در حال حاضر تقویت کننده واکسن COVID - COVID - دوز سوم واکسن های COVID - مشابه دو دوز اول است. این دوز می تواند به محافظت از افرادی با سیستم ایمنی ضعیف که در دو دوز اول یکی از واکسن ها واکنش کافی نشان نداده اند، کمک کند. چنین افرادی می توانند دوز سوم را در روز پس از دوز دوم دریافت کنند. بر اساس توصیه های CDC ، در حال حاضر دوزهای واکسن سوم برای افرادی که دارای نقص ایمنی متوسط یا شدید هستند در دسترس است. افرادی که قبلا دوز واکسن mRNA COVID - را با دوز دوم حداقل روز پیش دریافت کرده اند و دارای نقص ایمنی متوسط یا شدید هستند. اگر سوالی دارید که آیا با توجه به وضعیت سلامتی خود واجد شرایط هستید، لطفا با پزشک خود مشورت کنید. کمیته مشورتی CDC در زمینه اقدامات ایمن سازی ( ACIP ) و VUMC بیماران دارای نقص ایمنی متوسط یا شدید را به عنوان بیمارانی که دارای هر یک از این شرایط هستند، تعریف می کند: افراد مبتلا به سندرم دی جورج یا سندرم ویسکوت آلدریچ دریافت درمان های سرطان فعال برای تومورها یا پیوند عضو دریافت کرده و برای سرکوب سیستم ایمنی از دارو استفاده می کنند. افرادی که در دو سال گذشته انجام داده اند یا برای سرکوب سیستم ایمنی بدن از دارو استفاده می کنید. بیمارانی که در حال مصرف داروهایی مانند استروییدهای با دوز بالا یا سایر داروها هستند که ممکن است باعث سرکوب شدید سیستم ایمنی بدن شوند. افرادی که مبتلا به HIV CD HIV مهارکننده های آلفا TNF (به عنوان مثال: adalimumab ، etanercept ، infliximab ) داروهای ضد متابولیت (مانند متوترکسات، هیدروکسی اوره، جمسیتابین، فلودارابین) دوز بالای عوامل آلکیله کننده (مانند: سیکلوفسفامید، تموزولومید، کلرامبوسیل، کربوپلاتین، سیس پلاتین) سایر عوامل بیولوژیکی که سرکوب کننده سیستم ایمنی یا تعدیل کننده سیستم ایمنی هستند (به عنوان مثال، ریتوکسیماب، آناکینرا، گلیموماب، ناتالیزوماب) علاوه بر این، بیماریهای مزمن پزشکی مانند بیماری کلیوی مرحله آخر ممکن است با درجات مختلف نقص ایمنی همراه باشد. اگر مطمین نیستید که در هر کدام از این دسته ها قرار دارید یا خیر، لطفا با پزشک خود مشورت کنید. افرادی که دارای بیماری های خاص و یا زمینه ای هستند که باعث سرکوب سیستم ایمنی بدن می شود، می توانند دوز سوم واکسن را به محض روز پس از دوز دوم دریافت کنند. همچنین پزشکان سومین دوز را به افراد واجد شرایط پیشنهاد می کند. اگر مطمین نیستید که وضعیت سلامتی یا درمان شما، بر سیستم ایمنی بدن شما ت ثیر می گذارد یا خیر، آن را با پزشک خود در میان بگذارید، این کار می تواند تعیین کند که آیا شما از دوز سوم واکسن COVID - در حالت ایده آل، بله سومین دوز واکسن شما باید همان نوع واکسنی باشد که در اولین واکسیناسیون دریافت کرده اید. در صورتی که بر اساس معیارهای تعیین شده شما جزء آن دسته از افرادی هستید که سیستم ایمنی ضعیفی دارید بهتر است دوز سوم واکسن را دریافت کنید. دوز سوم واکسن برای افراد مبتلا به برخی بیماری ها برای کمک بیشتر آنها در مقابل شدت بیماری یا مرگ به علت COVID - COVID - هنوز اطلاعاتی در مورد اینکه آیا دوز اضافی برای افرادی که واکسن کووید - جانسون و جانسون را دریافت کرده اند، ضروری است یا خیر، وجود ندارد. هیچ توصیه فعلی برای دوز اضافی برای افرادی که واکسن COVID - خیر، در حال حاضر دوز سوم به دلیل سن تنها توصیه نمی شود. تعریف ضعف متوسط یا شدید سیستم ایمنی، به منظور دوزهای اضافی واکسن، در نظر گرفته شده است. مگر اینکه معیارهای CDC و VUMC را برای نقص ایمنی متوسط یا شدید رعایت کنید. ذکر این نکته ضروری است که عدم وجود آنتی بادی در آزمایش های آنتی بادی لزوما نشان دهنده عدم محافظت در برابر ویروس COVID - است. بر اساس مطالعات اولیه، به نظر می رسد عوارض جانبی مانند واکنش های اولیه واکسن باشد. آنها ممکن است واضح تر باشند. این موارد شامل درد، قرمزی و تورم در محل تزریق و همچنین خستگی، سردرد، درد عضلانی، لرز، تب و حالت تهوع است. تا کنون، هیچ عوارض جانبی جدی برای دوزهای اضافی مشاهده نشده است، اما ما بیماران را از نزدیک تحت نظر خواهیم داشت. از آنجا که شما دارای نقص ایمنی هستید، حتی با دوز سوم، ممکن است همچنان در خطر ابتلا به عفونت COVID - باشید. شما هنوز باید سایر اقدامات احتیاطی توصیه شده از CDC (مانند ماسک زدن در فضاهای عمومی داخلی) را تا زمان شیوع COVID - و شیوع آن در جامعه ما بسیار کاهش دهید. منابع:

آخرین خبرها از واکسن کرونا حاکی از این است که در پی شیوع موج دیگر کرونا و افزایش میزان مرگ و میر، افراد هم چنان چشم انتظار تایید آن هستند. از بررسی انواع چالش های پیش رو در واکسن کرونا، ابراز امیدواری فاوسی از یک طرف و هشدار کارشناسان از طرف دیگر برای واکسن کرونا و تامین هزینه میلیاردی واکسن برای کشور های کم درآمد، جدیدترین اخبار واکسن کرونا هستند که این روز ها به گوش می رسد. ادامه اخبار جدید واکسن کرونا را بخوانید رییس جمهور اندونزی، جوکو ویدودو، معروف به جوکووی، اعلام کرده است: اندونزی احتمالا اولین کشوری می باشد که جمعی را انجام می دهد. وی می گوید: در اندونزی برنامه هایی برای توزیع واکسن از قبل انجام شده است. اندونزی ماه ها برای سرکوب ویروس کرونا تلاش کرده است. اما در چند هفته گذشته افزایش مداوم نرخ عفونت در این کشور بیشتر شده است. رییس جمهور این کشور جنوب شرقی آسیا می گوید: اندونزی به دنبال مجوز اضطراری برای آغاز یک کار واکسیناسیون جمعی تا پایان سال برای مبارزه با ویروس کرونا در مجمع الجزایر است. رییس جمهور اندونزی در مصاحبه ای با رویترز گفته است هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در صورت تصویب سازمان غذا و داروی این کشور که با نام اختصاری اندونزیایی شناخته می شود، اندونزی در میان اولین کشورهایی قرار می گیرد که واکسن ویروس کرونا را به بازار عرضه خواهد کرد. این در حالی است که اندونزی با میلیون نفر، چهارمین کشور پرجمعیت جهان شناخته می شود. جوکووی می گوید: ما انتظار داریم روند واکسیناسیون بدنبال یک سری آزمایشات توسط تا پایان سال جاری آغاز شود. اندونزی ماه ها برای پیشگیری از شیوع ویروس کرونا تلاش کرده است. اما بر اساس آمارهای رسمی، در چند هفته گذشته میزان عفونت و شیوع بیماری در این کشور افزایش یافته است. این کشور بیشترین شیوع ویروس کرونا را با حدود مورد مرگ و هزار مورد عفونت را داشته است. اگرچه کارشناسان بهداشت هشدار می دهند که به دلیل پایین بودن میزان نرخ آزمایش های تشخیصی برای تشخیص بیماران، این تعداد ممکن است بیشتر از این هم باشد. این در حالی است که بعد از مصاحبه رویترز با جوکووی، اندونزی رکورد روزانه تعداد مورد ابتلا و میانگین روزانه کمتر از مورد طی دو هفته گذشته را منتشر کرد. جوکووی افزود: ما ایمنی واکسن را در اولویت قرار می دهیم. حتی با شروع کار واکسیناسیون، کارمندان بهداشت، پلیس و ارتش در اولویت قرار می گیرند. پس از مصاحبه جوکووی، وزیر هماهنگی امور دریایی و سرمایه گذاری، لوهوت پاندجیتان گفت: دولت اندونزی انتظار دارد تصویب در هفته اول دسامبر انجام شود و اندونزی "واکسیناسیون" را دو هفته بعد آغاز کند. ایرلانگا هارتارتو به رویترز گفت که اندونزی بیش از میلیون دوز تا پایان سال خریداری کرده است. سازمان اتحاد جهانی واکسن و ایمنی سازی ( هزینه میلیارد دلاری برای میلیارد واکسن در کشور های فقیر را تضمین می کند. به گفته اتحاد، تامین دوزهای مورد نیاز واکسن در سال به میلیارد دلار سرمایه دیگر نیاز دارد. این بودجه به مرکز تامین واکسن کرونا اجازه می دهد دوزهایی واکسن های مورد نیاز برای کشور واجد شرایط که قدرت خرید این واکسن را ندارند، تهیه کند. این مرکز توسط سازمان بهداشت جهانی و گروه واکسن ایجاد شده است. هدف از تشکیل آن جمع آوری بیش از میلیارد دلار سرمایه برای خرید و توزیع واکسن برای کشورهای فقیرتر است. این اتحادیه اعلام کرده است، کمیسیون اروپا، فرانسه، اسپانیا، کره جنوبی، بنیاد بیل و ملیندا گیتس و دیگران در هفته های اخیر میلیون دلار دیگر به متعهد شده بودند که کل بودجه بیش از میلیارد دلار برای این سال را ت مین کرد. در بیانیه ای اعلام کرد: میلیارد دلار دیگر در سال برای تهیه دوزهای واکسن مورد نیاز است. ایالات متحده در حال حاضر یکی از بزرگترین حامیان است. آنها به تهیه واکسن برای کشورهای در حال توسعه اهمیت می دهند. همچنین گفته شده است: غول داروساز آمریکایی و شریک آن برای تهیه دوزهای ت سیسات اعلام آمادگی کرده است. این دو شرکت آنها در آزمایشات اولیه موثر بوده است. و شریک آلمانی آن اولین داروخانه هایی هستند که اطلاعات موفقیت آمیز آزمایش بالینی واکسن ویروس کرونا را منتشر کردند. این شرکت های دارویی گفتند که تاکنون نگرانی جدی در زمینه واکسن پیدا نکرده اند و انتظار دارند واکسن در ماه جاری برای استفاده در موارد اضطراری، مجوز ایالات متحده را بگیرند. کارشناسان در مورد چالش های باقی مانده در مورد واکسن کرونا به مردم هشدار می دهند. آنها می گویند: یافتن واکسن به معنای پایان شیوع بیماری کرونا نخواهد بود. حتی ممکن است شرایط به حالت عادی بر نگردد. دکتر فیونا کاللی از موسسه ملی قلب و ریه در کالج امپریال لندن در این باره می گوید: "واکسن ها شانس ما را برای بازگشت به زندگی طبیعی افزایش می دهند. اما از طرفی هم باید واقع بین باشیم. " مسیر رسیدن به واکسن های موفق و موثر با چالش های زیادی همراه است. در حال حاضر بیش از شرکت در حال تولید واکسن هستند. حتی برخی از آنها در مراحل آخر آزمایش قرار دارند. کارشناسان می گویند: یکی از چالش های اصلی واکسن کرونا ایجاد اعتماد به نفس مردم است. علاوه بر آن توزیع ناعادلانه واکسن همچنین می توانند چالش ها را تشدید کند. به عنوان مثال، جمعیت فقیر در انگلستان دسترسی کمتری به خدمات مراقبت های اولیه دارند. برای همین ممکن است این جمعیت به واکسن کرونا دسترسی پیدا نکنند. شاید واکسن در مراحل اولیه توزیع خود به افراد خاص مانند قشر آسیب پذیر و یا کارمندان مراکز درمانی تعلق بگیرد. در این وضعیت ممکن است انتشار و شیوع ویروس بیشتر هم شود. از طرفی هم هر واکسنی برای ایمنی نسبی باید در بین بیشتر مردم توزیع شود. حتی واکسن برای ایمنی کوتاه مدت نیاز به تقویت کننده دارد. بر همین اساس برنامه ریزی کامل برای رفع چالش های احتمالی می تواند در موثر و مطمین بودن واکسن کرونا تاثیر داشته باشد. منابع

که اسفنکتروتومی داخلی جانبی نیز نامیده می شود، نوعی جراحی است که برای برش اسفنکتر مقعدی استفاده می شود. اسفنکتر مقعدی گروهی از عضلات متصل به راست روده در انتهای دستگاه گوارش است که حرکات روده از طریق آن انجام می شود. این جراحی زمانی انجام می شود که (پارگی در پوست مقعد) پس از انجام درمان های دیگر بهبود نیافته باشد. شقاق ها ممکن است خونریزی کنند و دردناک باشند و در برخی موارد بهبودی آنها به زمان نیاز داشته باشد. در بیشتر موارد، شقاق را می توان در خانه، حتی گاهی بدون درمان، بهبود بخشید. با این حال، زمانی که بهبودی بیش از حد طول بکشد، ممکن است جراحی در نظر گرفته شود. اسفنکتروتومی یا جراحی شقاق، استاندارد طلایی برای درمان شقاق مقعدی مزمن در نظر گرفته می شود و میزان موفقیت معمولا بسته به مطالعه حدود درصد یا بیشتر از آن گزارش می شود. بازگشت مجدد شقاق (عود) پس از اسفنکتروتومی نادر است و اکثر بیماران از نتایج این عمل راضی هستند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: شقاق مقعدی چیست؟ آسیب به پوشش بافتی کانال مقعد می تواند منجر به پارگی یا شکستگی شود که به آن شقاق می گویند. شقاق مقعدی می تواند باعث علایم درد، خونریزی، خارش و درد در هنگام اجابت مزاج شود. شقاق هایی که سطحی هستند و ممکن است به سرعت بدون هیچ درمانی بهبود یابند، حاد در نظر گرفته می شوند. مواردی که عمیق تر هستند و هنوز پس از درمان یا پس از چند هفته بهبود نمی یابند، ممکن است مزمن در نظر گرفته شوند. شقاق اغلب در اثر دفع یک مدفوع سفت ایجاد می شود که می تواند همراه با یبوست باشد اما همیشه اینگونه نیست. برخی بیماری های زمینه ای مانند، چاقی و یبوست مزمن نیز با افزایش خطر ابتلا به شقاق مقعدی مرتبط هستند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در ابتدا، شقاق مقعدی معمولا با روش های محافظه کارانه تر و با درمان های خانگی درمان می شوند. برای اینکه مدفوع نرم‌تر و راحت‌تر دفع شود، مصرف فیبر بیشتر و استفاده از نرم‌کننده‌های مدفوع توصیه می‌شود. اگر بتوان مدفوع را بدون زور زدن دفع کرد، ممکن است به بهبود شقاق و همچنین کاهش درد در حین اجابت مزاج کمک کند. نوشیدن آب بیشتر همچنین می‌تواند به اطمینان از سفت نبودن مدفوع کمک کند، و نشستن در مقدار کمی آب گرم ممکن است به بهبود ناحیه مقعد و همچنین شقاق کمک کند. در برخی موارد، ممکن است پماد بی حس کننده موضعی برای کاهش درد در هنگام اجابت مزاج تجویز شود. درمان دیگری که ممکن است مورد توجه قرار گیرد تزریق بوتاکس است. معمولا زمانی سایر اقدامات محافظه کارانه موثر واقع نشده باشند، تجویز می شود. بوتاکس اعصابی را که باعث اسپاسم اسفنکتر مقعدی می شوند مسدود می کند، که به بهبود پارگی در بافت کمک می کند. اسفنکتروتومی یا جراحی شقاق چه زمانی انجام می شود؟ هنگامی که درمان‌های خانگی و یا تزریق بوتاکس برای بهبود شقاق مزمن مقعد کارایی نداشته باشد، ممکن است اسفنکتروتومی در نظر گرفته شود. اسفنکتر مقعدی دارای دو عضله یک عضله داخلی و یک عضله خارجی است. عضله خارجی تحت کنترل ارادی است (می توان آن را به طور آگاهانه منقبض و باز کرد) و عضله داخلی توسط سیستم عصبی کنترل می شود (نمی توان آن را آگاهانه کنترل کرد) خطرات و موارد منع انجام جراحی شقاق مقعدی در اکثر موارد، اسفنکتروتومی موفقیت آمیز بوده و بیماران راضی هستند. با این حال، مانند هر نوع جراحی، خطرات خاصی و همچنین احتمال عوارض وجود دارد. برخی از عوارضی که ممکن است با جراحی شقاق مقعدی رخ دهد، عبارتند از: برخی از بیماران در دوره بلافاصله پس از جراحی دچار بی اختیاری می شوند. این می تواند شامل نشت مدفوع یا مشکل در کنترل گاز باشد. با این حال، در بیشتر موارد، این تنها در یک یا دو هفته اول پس از جراحی رخ می دهد. به ندرت پس از دوره بهبودی تجربه می شود. خونریزی ممکن است پس از یک عمل جراحی اتفاق بیفتد، اما این یک عارضه نادر است. در مواردی که خونریزی غیرمنتظره وجود دارد، احتمال دارد نیاز به استفاده از بخیه برای جلوگیری از خونریزی باشد. بروز این عارضه در هنگام جراحی نادر است، اما در برخی مواردی که از روش بسته استفاده می شود، ممکن است آبسه (مجموعه ای از چرک) همراه با فیستول مقعدی رخ دهد. در صورت بروز این اتفاق ممکن است نیاز به تخلیه آبسه باشد و روش دیگری برای برداشتن فیستول، به نام فیستولوتومی، انجام شود. قبل از جراحی شقاق مقعدی اسفنکتروتومی نوعی جراحی جزیی است، بنابراین جراح دستورالعمل هایی را در مورد آنچه که برای آماده سازی باید انجام شود، ارایه می دهد. برای بیهوشی عمومی، ممکن است لازم باشد که خوردن یا آشامیدن را در نیمه شب قبل از عمل قطع کنید. برای بی حسی موضعی، دستورالعمل ها ممکن است یکسان باشد یا در برخی موارد، خوردن و آشامیدن ممکن است تا یک نقطه خاص قبل از جراحی مجاز باشد. حتی ممکن است لازم باشد رقیق‌کننده‌های خون یا سایر داروهایی که اثر رقیق‌کردن خون دارند چند روز قبل از جراحی قطع شوند. مهم است که در مورد تمام داروها و مکمل هایی که در حال حاضر مصرف می کنید با پزشک خود اطلاع دهید. در هنگام مراجعه، یک تاریخچه پزشکی گرفته می شود که شامل سوالاتی در مورد هر گونه دارو یا مکمل فعلی، هرگونه آلرژی، و هرگونه واکنش قبلی به بیهوشی یا سایر داروها می شود. یک IV برای مایعات و هر دارویی (مانند بیهوشی یا آرام بخش) که مورد نیاز است قرار داده می شود. در طول جراحی شقاق اسفنکتر داخلی مقعد همیشه تحت فشار معینی قرار دارد. وقتی این تنش خیلی زیاد شود، ممکن است منجر به اسپاسم عضله گردد. اسپاسم می تواند شکافی ایجاد و یا از بهبودی آن جلوگیری کند. در طول اسفنکتروتومی، برشی در عضله اسفنکتر داخلی مقعد ایجاد می شود که مقداری از این کشش را کاهش می دهد. جریان خون در ناحیه بعد از عمل نیز افزایش می یابد که به بهبودی شقاق کمک می کند. اسفنکتروتومی داخلی جانبی، ممکن است به صورت "باز" یا "بسته" انجام شود. نوع روشی که صورت می گیرد به عوامل مختلفی بستگی دارد. در جراحی باز، یک آنوسکوپ در اسفنکتر مقعد قرار داده می شود تا جراح بتواند ماهیچه ها و شقاق را بررسی کند و برش ایجاد شود. در روش بسته، برش کوچکی بین عضله اسفنکتر مقعد داخلی و خارجی ایجاد می‌شود، اسکالپل داخل آن قرار می‌گیرد و برشی در عضله داخلی ایجاد می‌شود. روش بسته ممکن است توسط جراحانی که به طور ویژه برای انجام جراحی به این روش آموزش دیده اند ترجیح داده شود. در بیشتر موارد، اسفنکتروتومی به صورت سرپایی انجام می شود. ممکن است تحت بیهوشی موضعی یا انجام شود. در برخی موارد، برش ممکن است باز بماند تا بهبود یابد. اکثر افراد می توانند همان روزی که عمل انجام شود به خانه بروند. پس از جراحی، ممکن است یک پانسمان در داخل مقعد قرار داده شود. هنگامی که جراحی کامل شد، بیماران برای چند ساعت تحت نظر هستند تا اطمینان حاصل شود که همه چیز به خوبی پیش رفته است. بهبودی در خانه بعد از جراحی اکثر افراد حداقل به یک روز استراحت برای بهبودی پس از بیهوشی عمومی نیاز دارند و متوجه می شوند که باید برای حدود یک هفته (یا در برخی موارد، حدود دو هفته) استراحت کنند. ممکن است بیماران با نسخه ای برای مسکن ها یا سایر داروها و دستورالعمل نحوه مصرف آنها به خانه فرستاده شوند. در برخی موارد، بیماران گزارش می دهند که درد پس از عمل کمتر از درد ناشی از شقاق مقعد است. سایر دستورالعمل‌های مراقبت در منزل ممکن است شامل نحوه استفاده از حمام سیتز چندین بار در روز و نحوه استفاده از یک رژیم غذایی با فیبر بالا برای کمک به نرم‌تر شدن مدفوع و دفع راحت‌تر و همچنین نوشیدن مقدار زیادی آب یا مایعات دیگر باشد. در برخی موارد ممکن است نرم کننده های مدفوع نیز تجویز شود. در چند روز اول، بیشترین درد ممکن است در حین اجابت مزاج رخ دهد، بنابراین نرم نگه داشتن مدفوع و جلوگیری از زور زدن بسیار مهم است. ممکن است تا یک هفته یا بیشتر بعد از جراحی مقداری خونریزی وجود داشته باشد. در صورت بروز هرگونه درد یا خونریزی بیش از حد باید فورا به یک ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی اطلاع داده شود. اکثر مردم در عرض چند روز احساس بهتر و درد کمتری دارند. با این حال، ممکن است حدود شش هفته طول بکشد تا برش به طور کامل بهبود یابد. داشتن بی اختیاری که پس از چند روز اول ادامه پیدا کند، شایع نیست، اما در صورت ادامه، باید با یک ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی صحبت شود. در صورت بازگشت شقاق (یک اتفاق نادر) ، ممکن است نیاز به درمان بیشتری داشته باشد. سخن آخر شقاق مقعدی شایع هستند و معمولا خود به خود بهبود می یابند. در غیر این صورت و بی تاثیر بودن سایر گزینه های درمانی، اسفنکتروتومی جایگزین خوبی برای درمان شقاق است که معمولا منجر به بهبودی کامل می شود. اکثر مردم متوجه می شوند که درد ناشی از جراحی کمتر از درد شقاق است. توجه به پیروی از دستورالعمل‌های مربوط به رژیم غذایی، سطح فعالیت و مصرف مایعات، و همچنین سایر دستورالعمل‌هایی که جراح شما می‌دهد، به روند بهبودی کمک می‌کند. نگرانی در مورد بی اختیاری، درد یا هر عارضه جانبی دیگری را می توان قبل و بعد از عمل با جراح در میان گذاشت تا به کاهش اضطراب در مورد انجام جراحی اسفنکتروتومی کمک کند. اسفنکتروتومی داخلی جانبی یک جراحی ساده است که طی آن اسفنکتر بریده یا کشیده می شود. اسفنکتر گروه دایره ای از عضلات اطراف مقعد است که مسیول کنترل حرکات روده هستند. این نوع اسفنکتروتومی درمانی برای افرادی است که از شقاق مقعدی رنج می برند. شقاق مقعدی شکستگی یا پارگی در پوست کانال مقعد است. اسفنکتروتومی به عنوان آخرین راه حل برای این عارضه استفاده می شود و افرادی که شقاق مقعدی را تجربه می کنند معمولا توصیه می شود ابتدا یک رژیم غذایی با فیبر بالا، نرم کننده های مدفوع یا بوتاکس را امتحان کنند. اگر علایم شدید باشند یا به این درمان ها پاسخ ندهند، ممکن است اسفنکتروتومی پیشنهاد شود. چندین روش دیگر وجود دارد که اغلب در کنار اسفنکتروتومی انجام می شود. این موارد شامل هموروییدکتومی، فیسورکتومی و فیستولوتومی است. باید با پزشک خود مشورت کنید تا ببینید دقیقا کدام روش ها و چرا انجام می شود.

، به خصوص آنهایی که از مشکلات سلامت روان رنج می برند، وجود دارد. به عنوان والدین بهتر از راهکار درمانی برای کودکان خود را بشناسید. به طور کلی، کشف اینکه فرزند شما ممکن است به درمان نیاز داشته باشد، ممکن است ترسناک و طاقت فرسا باشد. حتی احتمال دارد وقتی متوجه شوید که فرزندتان مشکل سلامت روانی و یا دارد، غافلگیر شده اید. و در حالی که شاید وسوسه انگیز باشد که خود را سرزنش کنید یا تعجب کنید که چه کاری می توانستید متفاوت انجام دهید، حقیقت این است که هیچ کس مقصر نیست. درست مانند هر تشخیص پزشکی، نکته کلیدی، انتخاب گزینه درمانی مناسب است که کیفیت زندگی فرزندتان را تغییر دهد. در ادامه بخوانید تا بفهمید چرا درمان مهم است، چه نوع درمانی برای کودکان و نوجوانان در دسترس است و چگونه می توانید درمانگر مناسب برای کودک خود پیدا کنید. چرا درمان در اختلالات روانی برای کودکان مهم است؟ هنگامی که اختلالات روانی، عاطفی و رفتاری در دوران کودکی درمان نشود، می تواند مشکلات طولانی مدتی ایجاد کند که بر سلامت و رفاه کودک شما ت ثیر می گذارد. بنابراین سعی کنید در انتخاب درمانگر معطل نکنید. یافتن درمان برای مشکلات سلامت روان آنها نه تنها به بهبود کیفیت زندگی آنها کمک می کند، بلکه کارها را در خانه، مدرسه و با دوستان آسان تر می کند. درمان همچنین به ایجاد پایه ای سالم از مهارت هایی که کودک شما می تواند در طول زندگی خود استفاده کند کمک می کند. اولین قدم، یافتن درمانگری است که نه تنها نوع درمانی مورد نظر شما را ارایه دهد، بلکه در کار با کودکان هم سن و سال فرزندتان نیز آموزش و تجربه داشته باشد. به طور معمول، درمانگر، نوع درمان یا روش های درمانی را انتخاب می کند که برای موضوع و اهداف خاص کودک شما مناسب تر باشد. اما شما نیز می توانید در این تصمیم نظر داشته باشید. ابتدا، مهم است که انواع درمانی که بیشتر برای کودکان استفاده می شود و همچنین فواید هر کدام آشنا کنید. رایج ترین انواع درمان مورد استفاده در کودکان و نوجوانان، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تحلیل رفتار کاربردی، یکی از روش درمانی کودکان با اختلالات روانی تحلیل رفتار کاربردی، شامل ارزیابی کامل ت ثیر رفتار کودک است. اگرچه این رویکرد برای بسیاری از گروه های سنی و مسایل اعمال می شود، اما می تواند به ویژه در مداخلات اولیه کودکان مبتلا به اختلال طیف مفید باشد. جاستین شریبر، DO ، MPH ، FAAP ، متخصص اطفال و روانپزشک کودک در پیتسبورگ، پنسیلوانیا، توضیح می دهد: "به طور کلی، این نوع درمان به طور خاص برای اختلالات طیف اوتیسم استفاده می شود. "تحلیل رفتار کاربردی بر روی یک مقدمه کار می کند این چیزی است که منجر به یک رفتار و سپس منجر به پاسخ می شود. " به عبارت دیگر، دکتر شریبر می گوید که اگر کودکی در اتاق با صدای بلند راه می رود و شروع به فریاد و می کند زیرا سطح سر و صدا کودک را آزار می دهد، درمانگر راه بهتری برای اصلاح رفتار پیدا می کند. در این مورد مقدمه صدای بلند است. یکی از راه های کمک این است که کودک را برای موفقیت با همراه داشتن هدفون های محافظ گوش مانند حذف صدا آماده کنید. راه دیگر این است که به کودک خود آموزش دهید استراحت کند، سپس وقتی این کار را انجام دادند کودک را به طور شفاهی تشویق کنید. کودکانی که این نوع درمان را دریافت می کنند، یاد می گیرند که چگونه در موقعیت های اجتماعی واقعی واکنش نشان دهند. درمانگر اغلب راهبردهایی برای ارتباط سازی بهتر، خود مدیریتی و شناخت بهتر را به کودک شما ارایه می دهد. هنگامی که از این روش در کودکان کوچکتر استفاده می شود، آنها یاد می گیرند که چگونه نیازهای خود را بیان کنند. هنر درمانی، یکی دیگر از روش درمانی کودکان با اختلالات روانی هدف استفاده از هنردرمانی، بیان خلاق برای حل مسایل یا چالش ها در حین درگیر شدن در بیان خود است. در طول این نوع درمان، درمانگران کودکان را در استفاده از هنرشان برای به دست آوردن بینش شخصی و توسعه مهارت های مقابله ای جدید راهنمایی می کنند. بت تایسون، MA ، روان درمانگر و مربی والدین می گوید: "کودکان در بیان کلامی احساسات و افکار خود مشکل دارند. هنر درمانی به آنها دریچه ای برای بروز احساساتشان می دهد. به کودک کمک می کند افکار خودش را سازماندهی کنند و احساسات خود را بروز دهد. تایسون می گوید با هنردرمانی، تجربه ملموس تر می شود. آنها همچنین یاد می گیرند که چگونه چیزی را در زندگی خود تجسم کنند و سپس رفتار خود را در پاسخ اصلاح کنند. وی می گوید: "به عنوان مثال، یک کودک قلدری ممکن است خود را به عنوان یک قهرمان فوق العاده ترسیم کند. "او خود را به عنوان یک قهرمان فوق العاده تجسم می کند. سپس آن را در ذهن خود تکرار می کند. حتی در زندگی واقعی با ایستادن در برابر قلدر عمل می کند. بچه ها اغلب مهارت های ارتباطی برای ابراز وجود ندارند. برهمین اساس درمانگران گاهی اوقات به هنر درمانی روی می آورند تا به آنها راهکارهایی بدهند. هنردرمانی علاوه بر ایجاد یک خروجی عاطفی برای کودکان، می تواند به کودکان کمک کند تا احساسات خود را شناسایی کرده و آنها را بروز دهند. رفتار درمانی شناختی ( CBT ) ، یکی دیگر از روش درمانی کودکان با اختلالات روانی این نوع درمانی یکی از رایج ترین انواع درمان برای کودکان است، به ویژه برای کسانی که از اضطراب یا رنج می برند. در طول درمان، بچه ها یاد می گیرند که چگونه الگوهای فکری خود را بشناسند. مهمتر از آن، آنها یاد می گیرند که چگونه این الگوها را تغییر دهند تا تفکر و رفتار سالم تری ایجاد کنند. تایسون می گوید: تقریبا در همه موقعیت ها موثر است. این یک درمان مبتنی بر شواهد است که ساختارمندتر از است. به کودکان فعالیت ها و تکالیفی داده می شود که برمی گردند و درباره آنها صحبت می کنند. این به آنها اجازه می دهد تا روی مسایل خاص کار کنند و تصمیم بگیرند که چه اقداماتی باید انجام دهند. به گفته دکتر شریبر، CBT استاندارد طلایی در درمان مشکلات سلامت روان است. بعلاوه، این پرکاربردترین شکل درمانی برای کودکان است و حتی نشان داده شده است که به طور بالقوه در کودکان دبستانی اولیه موثر است. دکتر شریبر می گوید: "ما شواهد بسیار خوبی از کمک CBT به افسردگی، اضطراب و تروما می بینیم. " CBT به افراد کمک می کند تا مجموعه مهارت های بسیار خوبی را توسعه دهند. آنها واقعا روی افکار خود کار می کنند. به طور کلی به بچه ها کمک می کند تا مهارت های عالی را توسعه دهند. " رفتار درمانی دیالکتیکی ( DBT ) ، یکی دیگر از روش درمانی کودکان با اختلالات روانی DBT که در اصل برای درمان افراد مبتلا به ساخته شده است، همچنین می تواند برای درمان نوجوانانی که افکار یا احساسات مزمن خودکشی دارند یا رفتارهای خودآزاری انجام می دهند، استفاده شود. حتی ممکن است برای کودکان و نوجوانانی که با دست و پنجه نرم می کنند استفاده شود. دکتر شریبر می گوید: " DBT در ابتدا به عنوان تمرکزی برای اختلال شخصیت مرزی ایجاد شد. اما ما دریافتیم که روشی مفید برای کمک به افرادی است که با بی ثباتی خلقی مشکل دارند". DBT را می توان در کودکان مبتلا به افسردگی، اضطراب، PTSD و اختلالات خوردن و همچنین با و رفتارهای خودآزاری استفاده کرد. تمرکز پشت DBT این است که کودک یا نوجوان یاد می گیرد که مسیولیت مشکلات خود را بپذیرد. در عین حال یاد بگیرد که چگونه با موقعیت های استرس زا و احساسات منفی برخورد می کند. برای دستیابی به این اهداف، درمانگرانی که از DBT استفاده می کنند ممکن است ذهن آگاهی را با مهارت های اضافی ترکیب کنند تا بچه ها یاد بگیرند که چگونه احساسات و عواطف خود را تنظیم کنند. DBT واقعا به بچه ها کمک می کند تا یاد بگیرند که پریشانی را مدیریت کنند. درمانگر همچنین به کودکان و نوجوانان کمک می کند تا یاد بگیرند که چگونه از خودشان حمایت کنند. زیرا وقتی احساس عدم احترام به خود می کنند، در ایجاد روابط سالم با مشکل مواجه می شوند. واکنش و پیشگیری از مواجهه ( ERP ) ، یکی دیگر از روش درمانی کودکان با اختلالات روانی این نوع درمان نوعی از CBT است که در آن کودک به تدریج در معرض افکار، تجربیات، اشیاء و موقعیت هایی قرار می گیرد که باعث ایجاد اضطراب و ترس می شود. در حالی که این نوع درمان را می توان در سناریوهای مختلف مورد استفاده قرار داد، اغلب برای کودکان مبتلا به ( OCD ) استفاده می شود. دکتر شریبر می گوید: "این نوع درمان اغلب به طور خاص برای OCD استفاده می شود. "آنها یاد می گیرند که چگونه ترس یا نگرانی را تحمل کنند. آنها می آموزند که نیازی به واکنش به اجبار ندارند. " همچنین می تواند برای درمان انواع مختلف اضطراب از جمله و فوبیا استفاده شود. به عنوان مثال، کودک مبتلا به اضطراب اجتماعی ممکن است به تدریج در معرض موقعیت های اجتماعی قرار گیرد. درمانگر کودک شما را از طریق این تجربه راهنمایی می کند تا درمانی باشد و آسیب زا نباشد. خانواده درمانی همانطور که از نام آن پیداست، خانواده درمانی شامل تمام لعضاء خانواده می شود. به طور معمول، این نوع درمان نه تنها برای کمک به درمانگر استفاده می شود که از اعضای خانواده بیشتر درباره کودک بیاموزد، بلکه برای اینکه اعضای خانواده بتوانند راه های حمایت از بهبودی کودک را بیاموزند. خانواده درمانی زمانی می تواند مفید باشد که اعضای خانواده با هم کنار بیایند، اختلاف نظر داشته باشند یا زیاد بحث کنند. همچنین زمانی که کودکان یا نوجوانان مشکلات رفتاری دارند مفید است. خانواده درمانی به اعضای خانواده کمک می کند تا مهارت های ارتباطی را بهبود بخشند و تکنیک های حل مسیله را بیاموزند. درمان تعاملی والدین با کودک ( PCIT ) با این نوع درمان، والدین در زمان واقعی توسط درمانگران آموزش می بینند. در طول جلسه، والدین با کودک خود تعامل دارند در حالی که درمانگر او را به سمت تعاملات مثبت راهنمایی می کند. این نوع درمان اغلب زمانی استفاده می شود که کودکان با مشکلات رفتاری دست و پنجه نرم می کنند یا مشکلاتی در ارتباط با والدین یا مراقبان خود دارند. این درمان را می توان زمانی به کار برد که کودک در مقطعی از زندگی خود دچار یک ضربه روحی یا پرخاشگری شدید رفتاری یا شده باشد. تایسون می گوید: " PCIT به تقویت پیوند و دلبستگی بین کودک و بزرگسال در زندگی شان کمک می کند تا آنها احساس امنیت کنند و وابستگی مطمینی برای بازگشت به آن داشته باشند". تایسون می گوید این نوع درمان اغلب در مراقبت های خویشاوندی، فرزندخواندگی، سرپرستی یا زمانی که والدین برای مدت طولانی از کودک دور بوده اند استفاده می شود. اغلب اوقات، کودک و والدین یا مراقب در طول درمان به تنهایی در یک اتاق هستند و درمانگر پشت یک آینه دو طرفه است. درمانگر فعل و انفعالات را مشاهده می کند و از طریق یک گوشی به والدین آموزش می دهد. بازی درمانی در طول، یک درمانگر از زمان بازی برای مشاهده کودک و کسب بینش در مورد مسایل یا تجربیاتی که ممکن است با آنها دست و پنجه نرم می کند، استفاده کند. درمانگر همچنین می تواند به کودک کمک کند تا مسایل یا آسیب های حل نشده را کشف کند. این شکل از درمان اغلب به این دلیل استفاده می شود که کودکان ممکن است نتوانند احساسات خود را پردازش کنند یا نگرانی های خود را با والدین یا درمانگر بیان کنند. تایسون می گوید: بازی زبان کودکان است. "در طول بازی درمانی، درمانگر با آنها وارد دنیای بازی می شود. وقتی کودکان بازی می کنند بیانی از تمام درام های کوچک زندگی آنها است و درمانگر می داند که چگونه کارهایی را که انجام می دهند رمزگشایی و تفسیر کند. " از طریق این نوع درمان، کودکان مکانیسم های مقابله ای جدید را یاد می گیرند. آنها همچنین ممکن است یاد بگیرند که چگونه رفتارهای نامناسب را تغییر مسیر دهند و چیزهایی را که با آنها سروکار دارند معنا کنند. تا درصد از کودکانی که به بازی درمانی مراجعه می کنند، تغییرات مثبتی را تجربه می کنند. تایسون می گوید: "هنگامی که اعتماد ایجاد شد، کودک شروع به گفتار بیشتر می کند. آنها مبارزات عاطفی خود را به نمایش می گذارند و درمانگر می تواند در این فرآیند مداخله کند و به آنها کمک کند تا رفتارهای جدیدی را انجام دهند. درمان روان پویایی هدف درمان روان پویشی درک مسایلی است که بر رفتار، افکار و احساسات کودک انگیزه و ت ثیر می گذارد. با صحبت کردن با کودک، درمانگر قادر است الگوهای رفتاری و دفاعی کودک را شناسایی کند. این نوع درمان همچنین می تواند برای کمک به کودک در شناخت تعارضات و کشمکش های درونی خود استفاده شود. برای مثال، دکتر شریبر می گوید که این نوع درمان در مورد توانایی استفاده از تجربه ای است که فرد برای تعریف نحوه برخورد ما با تجربیات جدید داشته است. به عنوان مثال، اگر کودکی احساس کند که والدینش به او گوش نمی دهند، ممکن است این تصور را داشته باشند که معلم به آنها گوش نمی دهد. دکتر شریبر می گوید: "درمان روان پویایی واقعا محدود به زمان نیست. در همین حال، با CBT ، زمان مشخصی وجود دارد و بسیاری از اوقات یک کودک تنها به تا هفته نیاز دارد تا استراتژی ها را دنبال کند و نتایج را ببیند. " تکنیک های آرامش بخش این نوع درمان ممکن است همراه با درمان دیگری مورد استفاده قرار گیرد و معمولا شامل مواردی مانند تنفس عمیق، تمرکز حواس، آرامش عضلانی، تصویرسازی هدایت شده و است. بچه ها همچنین ممکن است مهارت های TIPP را که مخفف دما، ورزش شدید، تنفس سریع و آرامش عضلانی است، یاد بگیرند. مهارت های TIPP برای کمک به بچه ها استفاده می شود تا یاد بگیرند احساسات قوی را تنظیم کنند و موقعیت های دشوار را مدیریت کنند. به بچه ها آموزش داده می شود که از این مهارت ها در هنگام برخورد با احساسات شدید استفاده کنند. استفاده از این مهارت ها برای آرام شدن به آنها فضای مورد نیاز را می دهد تا سپس از دیگر استراتژی های مقابله ای خود استفاده کنند. دکتر شریبر می گوید: "تکنیک های تمدد اعصاب می تواند برای هرکسی مفید باشد. "اینها تکنیک هایی هستند که ما پزشکان اطفال خود را تشویق می کنیم تا از آنها استفاده کنند. آنها برای اضطراب، استرس، بی خوابی، تروما، ADHD ، کودکان با عصبانیت یا مخالفت و حتی برای استرس بدون تشخیص موثر هستند. " درمان حمایتی با درمان حمایتی، درمان برای کمک به بهبود یا تقویت رفاه، عزت نفس، و اتکا به خود از طریق اقدامات حمایتی طراحی شده است. برای موفقیت، باید سطحی از اعتماد بین کودک و درمانگر وجود داشته باشد تا رفتارهای حمایتی درمانگر مانند تشویق، تایید، آرامش و اطمینان بخشی باشد. اغلب اوقات، درمانگر بر گوش دادن با دقت و همدردی تمرکز می کند. دکتر شریبر می گوید: "این درمان شامل حمایت مثبت از کودک است و همراه با سایر روش های درمانی استفاده می شود. " این به ویژه برای کودکانی که افسرده یا مضطرب هستند مفید است. یافتن درمانگر مناسب اغلب اوقات، والدین یا مراقبان توسط ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود به یک درمانگر خاص ارجاع داده می شوند. یا ممکن است فهرستی از متخصصان بالقوه سلامت روان به آنها داده شود. صرف نظر از اینکه چگونه به نام درمانگران بالقوه برخورد می کنید، انجام کمی تحقیق مهم است. تایسون پیشنهاد می کند که با درمانگران تماس بگیرید و از او بخواهید که یک مکالمه تلفنی یا مشاوره سریع داشته باشید تا بتوانید از درمانگر سوالاتی بپرسید و در مورد رویکرد آنها به درمان احساس کنید. او می گوید که اکثر درمانگران این کار را بدون پرداخت هزینه انجام می دهند. این با ارزیابی جامعی که درمانگر کودک شما در اولین ملاقات انجام می دهد متفاوت است.

می تواند ناراحت کننده باشد. برخی از افراد تجربه و احساس خفگی را دارند. برای پاسخ به این سوال که چرا با تنگی نفس از خواب بیدار می شوم؟ آیا تنگی نفس در هنگام بیدار شدن خطرناک است یا نه؟ در هنگام بروز تنگی نفس در بیداری چه زمانی به پزشک مراجعه کنم، ادامه این مقاله از را تا انتها بخوانید. دلایل مختلفی وجود دارد که می تواند شما را مجبور کند با نفس نفس زدن از خواب بیدار شوید. برخی از آنها موقتی و خوش خیم محسوب می شوند، در حالی که برخی دیگر جدی تر هستند. شایع ترین آنها عبارتند از: باعث می شود ترشحات بینی در شب به سمت گلو حرکت و در آنجا گیر کند، به خصوص اگر به پشت دراز کشیده باشید. این وضعیت می تواند راه هوایی را مسدود و باعث ایجاد رفلکس سرفه و تنگی نفس شود. افرادی که با نفس نفس زدن در نتیجه ترشحات بینی از خواب بیدار می شوند، اغلب می گویند که احساس خفگی می کنند. آنها همچنین احتمال دارد علایمی مانند گلودرد، طعم بد در دهان یا سردرد سینوسی داشته باشند. تکان‌های هیپناگوژیک حرکات غیرارادی بدن هستند که درست زمانی که به خواب می‌روید، رخ می دهد. آنها می توانند انقباضات کوچک بازو باشند یا کل بدن را درگیر کنند و به شما این احساس را بدهند که در هنگام بیدار شدن در حال زمین خوردن هستید. گاهی اوقات زمانی که، ماهیچه‌ها منقبض می‌شوند این رخ می دهد و باعث می‌شوند که تند تند نفس بکشید. ممکن است احساس سنگینی در قفسه سینه خود داشته باشید. علایم دیگر می تواند شامل موارد زیر باشد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تعریق تنفس سریع ضربان قلب سریع تکان های هیپناگوژیک احتمال دارد با موارد زیر بدتر شود: کافیین استرس یا اضطراب محرومیت از خواب برنامه خواب نامنظم باعث شروع و توقف تنفس در هنگام خواب می شود. این می تواند منجر به شل شدن ماهیچه های گلو به حدی شود که راه هوایی را مسدود کند و در این حالت ناگهان با نفس نفس زدن یا خفگی از خواب بیدار می شوید. سایر علایم همراه با آپنه خواب می تواند، شامل موارد زیر باشد: خروپف بلند فشار خون بالا سردرد صبحگاهی تغییرات خلق و خوی خستگی مفرط در روز مشکل تمرکز در طول روز ادم ریوی زمانی رخ می دهد که مایع اضافی در فضاهای هوایی و بافت ریه ها جمع شود. این کار نفس کشیدن را سخت تر می کند. ادم ریوی احتمال دارد به آرامی و در طول زمان یا به طور ناگهانی ایجاد شود. مشکل در تنفس می تواند باعث شود که با نفس نفس زدن از خواب بیدار شوید و احساس کنید در حال خفگی یا غرق شدن هستید. ادم حاد ریوی یک اورژانس پزشکی است. علایم دیگری که احتمال دارد تجربه کنید، عبارتند از: درد قفسه سینه ضربان قلب سریع و نامنظم اضطراب یا بی قراری ناگهانی مشکل در تنفس یا تنگی نفس که هنگام دراز کشیدن بدتر می شود. سرفه ای که ممکن است خلط کف آلود ایجاد کند و با خون همراه باشد. اضطراب و حملات پانیک می توانند باعث شوند که با نفس نفس زدن از خواب بیدار شوید. حملات احتمال دارد در هنگام خواب بدون هیچ محرک آشکاری رخ دهند. هر دو شرایط می توانند باعث افزایش تکان های هیپناگوژیک شوند. علایم دیگر عبارتند از: تعریق تنگی نفس داشتن لرز درد قفسه سینه ضعف یا سرگیجه احساس از دست دادن کنترل احساس وحشت یا عذاب قریب الوقوع اضطراب می تواند منجر به حملات پانیک شود. هنگامی که در شب رخ می دهد، ممکن است فرد با نفس نفس زدن از خواب بیدار شود. طبق گزارش انجمن اضطراب و افسردگی آمریکا، حدود درصد از افراد مبتلا به اختلالات اضطرابی مشکل خواب را گزارش می دهند. باعث برگشت اسید معده به مری شده و این وضعیت به نام GERD شناخته می شود. گاهی اوقات این اسید به اندازه کافی از حنجره یا گلو حرکت می کند و باعث می شود که فرد با خفگی، سرفه و نفس نفس زدن از خواب بیدار شود. سایر علایم رایج رفلاکس اسید عبارتند از: بوی بد دهان گلودرد مزمن سوزش سردل فرسایش مینای دندان باعث تجمع مایعات اضافی در داخل یا اطراف ریه ها شده و در نتیجه احتقان و مشکل در تنفس ایجاد می شود. در حالی که علایم اغلب هنگام ورزش شدید، دیده می شود، ولی می تواند هنگام دراز کشیدن و خوابیدن با پیشرفت نارسایی قلبی رخ دهد. علایم دیگر شامل موارد زیر است: بی حالی اتساع شکم التهاب در پاها خستگی مفرط درد قفسه سینه مشکلات گوارشی تنگی نفس یکی از شایع ترین علایم است. در ابتدا، فرد ممکن است تنها در حین فعالیت بدنی متوجه آن شود. با پیشرفت این بیماری، فرد ممکن است در هنگام استراحت یا خواب دچار تنگی نفس شود. درمان این علامت به شدت و شرایط زمینه ای بستگی دارد. اگر ترشحات پشت گلو را تجربه می کنید، می توانید از ابزارهای آبیاری سینوسی برای کمک به شستشوی مخاط استفاده کنید. اسپری های بینی نمکی می توانند به مرطوب شدن مجاری بینی کمک کنند. برای افزایش زهکشی مناسب و پیشگیری از انسداد مخاط راه هوایی، در هنگام خواب سر خود را بالا نگه دارید. همچنین می توانید آنتی هیستامین های غیر خواب آور مصرف کنید. پزشک احتمال دارد یک استروییدی تجویز کند. تکان های هیپناگوژیک را می توان با تغییرات سبک زندگی درمان کرد، از جمله: کاهش استرس تنظیم برنامه خواب داشتن خواب با کیفیت بهتر حداقل شش ساعت قبل از خواب کافیین را قطع کنید. کاهش استرس و کافیین همچنین می تواند به کاهش علایم اضطراب و اختلالات هراس کمک کند. گفتگو درمانی با یک درمانگر همچنین برای کمک به شناسایی علت و محرک های اضطراب یا حملات پانیک و یافتن راه هایی برای مدیریت علایم مفید است. داروهای تجویزی نیز برای هر دو اختلال اضطراب و هراس در دسترس هستند. آپنه انسدادی خواب می تواند یک وضعیت پزشکی خطرناک باشد و نیاز به درمان دارد. اگر در حال حاضر اضافه وزن دارید، پزشک احتمال دارد کاهش وزن را توصیه کند. آنها همچنین ممکن است فشار مثبت راه هوایی را تجویز کنند. این شامل استفاده از دستگاهی برای رساندن اکسیژن با فشار کمی بالاتر از حد معمول در راه هوایی است تا آنها باز بماند. پزشک همچنین ممکن است دهانی را تجویز کند که برای باز نگه داشتن راه هوایی با جلو بردن فک طراحی شده است. ادم ریوی باید فورا درمان شود. پزشک احتمال دارد موارد زیر را تجویز کند: اینها فشار ناشی از مایع در قلب و ریه ها را کاهش می دهند و می تواند شامل دیورتیک ها باشند. اینها رگ های خونی را گشاد کرده تا فشار را از بطن چپ قلب خارج کنند. اگر رفلاکس اسید معده دارید که باعث می‌شود با تنگی نفس از خواب بیدار شوید، احتمالا پزشک ترکیبی از تغییرات سبک زندگی و داروها را توصیه می‌کند. تغییرات سبک زندگی شامل ترک سیگار و پرهیز از غذاها و نوشیدنی هایی است که می توانند باعث ریفلاکس شوند. این ها شامل: غذاهای چرب غذاهای ادویه دار آنهایی که اسید بالایی دارند. دو تا سه ساعت قبل از خواب از مصرف غذا خودداری و در حالی بخوابید که سر و بالاتنه کمی بالاتر باشد. در صورت نیاز، پزشک می تواند آنتی اسیدها و مسدود کننده های گیرنده H را برای کاهش تولید اسید تجویز کند. نارسایی قلبی یک بیماری مزمن است و نیاز به درمان مداوم دارد. پزشک احتمال دارد داروهایی مانند مهارکننده های ACE ، مسدود کننده های بتا، دیورتیک ها و اینوتروپ ها را تجویز کند. در موارد شدید، ممکن است برای درمان علل خاصی از نارسایی قلبی، مانند بای پس عروق کرونر برای انسداد عروق، به جراحی نیاز باشد. جراحی همچنین شامل درمان آسیب ناشی از نارسایی قلبی، مانند تعویض دریچه قلب است. بیدار شدن از خواب با نفس نفس زدن می تواند هشدار دهنده باشد، اما چیزی غیر معمول نیست. اگر علایم به زودی فروکش کرد، می توانید دوباره بخوابید. در صورتی که به طور منظم با تنگی نفس از خواب بیدار می‌شوید یا علایمی دارید که نشان‌دهنده یک بیماری زمینه‌ای جدی‌تر است، با پزشک خود مشورت کنید. آنها می توانند در تشخیص یا ت یید علت کمک کنند. اگر هر یک از این علایم اورژانسی را تجربه کردید، فورا به دنبال مراقبت های پزشکی باشید: درد شدید قفسه سینه از دست دادن هوشیاری ادامه علایم تنگی نفس، درد قفسه سینه یا هر دو اگر فردی به ندرت با نفس نفس زدن از خواب بیدار شود، علایم دیگری نشان ندهد و بتواند به سرعت به خواب برود، ممکن است نیازی به درمان نداشته باشد. با این حال، اگر فردی اغلب این علامت را تجربه می کند، یا اگر علایم دیگری وجود دارد، باید با پزشک صحبت کند. اگر فردی نیز درد قفسه سینه دارد یا نمی تواند نفس بکشد، باید فورا به دنبال مراقبت های پزشکی باشد. هنگامی که علت اصلی شناسایی شد، پزشک درمانی را توصیه می کند که می تواند خواب بی وقفه را تضمین کند.

یک نوع است که با حرکات مکرر اندام ها مانند پرش بازو یا پا در طول خواب مشخص می شود. این تنها اختلال حرکتی است که در هنگام خواب رخ می دهد. اختلال حرکتی متناوب اندام ( PLMD ) می تواند در هر مرحله از زندگی رخ دهد. این بیماری بیشتر در میانسالی و بزرگسالی تشخیص داده می شود، اگرچه بسیاری از افراد گزارش می دهند که از دوران کودکی علایمی از این وضعیت را داشته اند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: PLMD فقط در هنگام خواب رخ می دهد و بنابراین به عنوان یک اختلال خواب در نظر گرفته می شود. این وضعیت معمولا شامل انقباض، تکان دادن یا خم شدن اندام ها در طول خواب و اغلب در دوره های خواب سبک و REM است. این حرکات معمولا در اندام‌های تحتانی مانند لگن، زانو و مچ پا رخ می‌دهند، اما برخی از افراد احتمال دارد حرکتی را در بازوهای خود تجربه کنند. حرکات معمولا ریتمیک هستند و تقریبا هر تا ثانیه انجام می شوند. با این حال، حرکات اندام و تعداد دفعات آنها می تواند از شبی به شب دیگر یا از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد. افراد مبتلا به PLMD معمولا از وضعیت خود آگاه نیستند و اغلب این نزدیکان آنها هستند که حرکات اندام را گزارش می کنند. با این حال، مبتلایان به PLMD ممکن است چندین بار در طول شب بیدار شوند. بنابراین در طول روز دچار خواب آلودگی و خستگی هستند. PLMD می تواند همراه با سایر اختلالات خواب، از جمله ( RLS ) رخ دهد. برخی از شباهت‌ها بین PLMD و RLS در مورد علایم و درمان وجود دارد و برخی افراد آن‌ها را بخشی از یک بیماری می‌دانند. علایم RLS شامل احساس ناراحتی در پاها و میل به حرکت یا تکان دادن اندام ها است. این علایم در عصر و هنگام استراحت بدتر می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تفاوت اصلی بین دو اختلال این است که PLMD فقط در هنگام خواب رخ می دهد، در حالی که RLS زمانی رخ می دهد که فرد بیدار و خواب است. تقریبا تا درصد افراد مبتلا به RLS دارای PLMD هستند، اما عکس آن درست نیست. PLMD را می توان به دو حالت اولیه یا ثانویه طبقه بندی کرد. علت دقیق PLMD اولیه ناشناخته است. محققان پیشنهاد می کنند که احتمال دارد با مشکلات تنظیم عصبی مرتبط باشد، اما بررسی ها به هیچ یافته ثابتی منجر نشده است. نوع اولیه از نظر پزشکی جدی تلقی نمی شود، اگرچه عوارض ناشی از این وضعیت ممکن است باعث ایجاد مشکلاتی شود. PLMD ثانویه با اختلالات زمینه ای یا مصرف دارو مرتبط است. این نوع PLMD در افراد مبتلا به بیماری های زیر شایع تر است: کم خونی کمبود آهن دیابت قندی تومور نخاع آتروفی سیستم چندگانه یک اختلال عصبی پیشرونده نادر. تجمع مواد زاید در خون ناشی از مشکلات عملکرد کلیه نارکولپسی. اختلالی که باعث خواب آلودگی بیش از حد، توهم و فلج خواب می شود. آپنه انسدادی خواب. یک اختلال شایع که با تنفس کم عمق یا وقفه در تنفس در طول خواب مشخص می شود. اختلال رفتاری REM . یک اختلال خواب است که در آن افراد رویاهای واضح را به تصویر می کشند و خواب آنها را قطع می کنند. اختلال خوردن مرتبط با خواب ( SRED ) اختلالی که با خوردن در هنگام خواب مشخص می شود. علاوه بر این، چندین دارو می توانند علایم PLMD را ایجاد کنند، از جمله برخی از انواع: داروهای ضد تهوع یا داروهای ضد افسردگی داروهای ضد روان پریشی کنار گذاشتن داروهای آرام بخش مانند دیازپام نیز می تواند باعث PLMD شود. یکی از عوامل خطر مرتبط با PLMD سن است. این بیماری در افراد مسن شایع تر و تا درصد افراد بالای سال ممکن است به آن مبتلا شوند. RLS زنان را دو برابر مردان و PLMD هر دو جنس را به یک اندازه تحت ت ثیر قرار می دهد. برخی از افراد مبتلا به PLMD احتمال دارد حتی متوجه وضعیت خود نشوند، اما علایم می تواند دیگران که اطراف بیمار خوابیده اند، را بیدار نگه دارد. علامت اصلی مرتبط با PLMD حرکت مکرر اندام ها در طول خواب است. برای اکثر مردم، این علایم باعث ناراحتی نمی شود، اگرچه می تواند برای شرکای تختخواب مشکل ایجاد کند. عوارض ناشی از این اختلال می تواند برای افراد مبتلا به PLMD مشکل ساز باشد. این ها شامل: خواب ضعیف بی خوابی مزمن خواب آلودگی در طول روز PLMD بر اساس پلی سومنوگرام شبانه ( PSG ) ، نوعی آزمایش که در آزمایشگاه خواب انجام می‌شود، تشخیص داده می‌شود. با این حال، قبل از PSG ، پزشک ممکن است یک معاینه فیزیکی برای رد سایر بیماری ها انجام دهد. پزشک یک معاینه فیزیکی کامل انجام می دهد تا بررسی کند که آیا علت اصلی مشکل خواب است یا خیر. وی همچنین یک تاریخچه پزشکی کامل می گیرد و در مورد داروها، سابقه پزشکی خانوادگی و عوامل سبک زندگی سوال می کند. پزشک احتمال دارد آزمایش خون را برای تشخیص کم خونی، سایر کمبودها و عفونت های مربوط به PLMD درخواست کند. این آزمایشات همچنین می تواند هرگونه مشکل در عملکرد تیرویید و سطح را شناسایی کند. آزمایش ادرار آثاری از داروهایی را که به مشکلات خواب کمک می کنند، تشخیص می دهد. افرادی که علایم PLMD را تجربه می کنند می توانند روز قبل از معاینه فیزیکی یک دفترچه یادداشت برای نوشتن جزییات خواب خود تهیه کنند. این دفترچه خاطرات باید الگوهای خواب، علایم مرتبط با آن، مانند خستگی و خواب آلودگی در طول روز، و اثرات آنها بر زندگی روزمره را شرح می دهد. پلی سومنوگرام ( PSG ) PSG خواب، تنفس، حرکت و سایر سیگنال های بیوالکتریکی از جمله امواج مغزی و ضربان قلب را در طول خواب ثبت می کند. این آزمایش به رد سایر شرایطی که ممکن است باعث اختلال در خواب و حرکات بیش از حد اندام شوند کمک می کند. پس از PSG ، احتمال دارد از متخصص مغز و اعصاب خواسته شود تا سایر مسایل عصبی را بررسی یا تشخیص PLMD را ت یید کند. در برخی موارد، پزشکان احتمال دارد آزمایش‌های بالینی را در آزمایشگاه خواب توصیه کنند. درمان می تواند علایم PLMD را بهبود بخشد، اما این اختلال را درمان نمی کند، به خصوص اگر PLMD اولیه باشد، که علت شناخته شده ای ندارد. اگر حرکات مرتبط با PLMD به طور قابل توجهی خواب را مختل نمی کند یا بر زندگی یا روابط روزمره ت ثیر نمی گذارد، نیازی به درمان ندارد. PLMD که باعث ایجاد مشکلات می شود را می توان به روش های زیر درمان کرد: قهوه و شکلات حاوی کافیین هستند که می تواند علایم PLMD را بدتر کند. علایم ثانویه PLMD ممکن است با درمان بیماری زمینه ای برطرف شود. برای مثال، اگر داروها مسیول PLMD باشند، شاید داروهای جایگزین در نظر گرفته شود. فرد باید برای بحث در مورد گزینه های موجود با پزشک مشورت کند. چندین دارو برای درمان PLMD وجود دارد. آنها با کاهش یا از بین بردن حرکات اندام یا با قادر ساختن فرد به خوابیدن از طریق حرکات کار می کنند. بسیاری از داروهای مورد استفاده در درمان PLMD برای RLS نیز استفاده می شود. آنها عبارتند از: برای کاهش انقباضات عضلانی استفاده می شود. این داروها آزادسازی برخی از مواد شیمیایی مغز را مهار و به کاهش انقباضات عضلانی کمک می کنند. این عوامل معمولا خط اول درمان دارویی برای PLMD هستند. آنها یک ماده شیمیایی مغز که به تنظیم حرکت ماهیچه ها کمک می کند، افزایش می دهند. این داروها احتمال دارد برای PLMD استفاده شوند، اگرچه برخی افراد به دلیل نگرانی در مورد اعتیاد از مصرف آنها اجتناب می کنند. بنزودیازپین ها به عنوان آرام بخش عمل می کنند که فرد را قادر می سازد از طریق حرکات اندام بخوابد و به سرکوب انقباضات ماهیچه ای کمک می کند. PLMD اولیه ممکن است ماهیت مزمن داشته باشد، به این معنی که افراد مبتلا به این بیماری مادام العمر آن را خواهند داشت. با این حال، آنها اغلب دوره‌هایی از بهبودی را تجربه می‌کنند که در آن علایم متوقف می‌شوند، اگرچه عود احتمال دارد هراز گاهی رخ دهد. PLMD ثانویه را می توان با درمان بیماری زمینه ای یا تغییر داروها برطرف کرد. سخن آخر اختلال حرکتی دوره ای اندام ( PLMD ) وضعیتی است که در آن پاها و گاهی اوقات بازوهای فرد در هنگام خواب به طور مکرر و غیرقابل کنترل حرکت می کنند. این دوره های حرکت اندام می تواند خواب فرد را مختل کند و باعث بی خوابی یا خواب آلودگی در طول روز شود. علایم حرکت دوره‌ای اندام تنها زمانی به عنوان یک اختلال ( PLMD ) شناخته می‌شود که بی‌خوابی یا خواب‌آلودگی در طول روز را نمی‌توان با هیچ مشکل دیگری توضیح داد. اخیرا مشخص شده است که این حرکات اغلب با مشکلات تنفسی ظریف مرتبط هستند. افرادی که PLMD دارند در به خواب رفتن یا ماندن در خواب (بی خوابی) مشکل دارند یا در طول روز احساس خواب آلودگی می کنند زیرا حرکات خواب آنها را مختل می کند. این حرکات معمولا در پاها هستند و در برخی از الگوها رخ می دهند. اگرچه فرد اغلب با این حرکات به طور کامل بیدار نمی شود، اما در چرخه خواب طبیعی اختلال ایجاد می کند. خواب شریک رختخواب نیز ممکن است مختل شود.

نگاه کردن به یک نفر می تواند نشان دهنده توجه، احترام، صمیمیت، اعتماد، علاقه و مراقبت باشد. با این حال، یا نگاه مستقیم برای برخی از کودکان دشوار است. گاهی اوقات اجتناب از تماس چشمی برای لحظاتی کوتاه می تواند بخشی طبیعی از باشد، به خصوص اگر بچه ها با احساسات ناراحت کننده کنار بیایند. در موارد دیگر، مسایل مربوط به نگاه کردن به چشم می‌تواند نشان دهنده یک بیماری زمینه ای یا احساسی بوده که احتمال دارد نیاز به درمان داشته باشد. اجتناب از تماس چشمی یکی از نشانه‌های رایج بیماری‌هایی مانند ( ASD ) و اختلال اضطراب اجتماعی ( SAD ) است، بنابراین منطقی است که والدین اگر متوجه می شوند که فرزندشان دوست ندارد به چشم‌های افراد نگاه کند، نگران شوند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: تماس چشمی نقش اساسی در برقراری روابط در بین انسان ها دارد. نگاه کردن به چشم یک نفر راه کلیدی برای برقراری ارتباط افراد چه به صورت کلامی و چه غیرکلامی است. این به افراد کمک می کند تا روابط مثبت و ارتباط عاطفی ایجاد کنند و جزء مهمی از مهارت های اجتماعی، یادگیری، توجه و است. از نظر تکاملی، تماس چشمی نقش کلیدی در بقای نوزاد دارد، زیرا آنها به دنبال چشمان والدین خود هستند تا نیازهای خود را برای غذا، آسایش و سرپناه برآورده کنند. در واقع، بررسی ها نشان می‌دهد که نوزادان از بدو تولد ترجیح می‌دهند به چهره‌هایی که با آن‌ها درگیر هستند نگاه کنند. پیتر جی اسمیت، دانشیار اطفال در دانشگاه شیکاگو و رییس آکادمی آمریکایی می گوید: "نوزادان تازه متولد شده می توانند با والدین یا مراقبان خود در اتاق زایمان و روزهای اول زندگی تماس چشمی برقرار کنند. "به طور کلی، ارتباط چشمی شکل مهمی از ارتباط بین نوزادان و کودکان خردسال با والدین و مراقبانشان است. " برقراری روابط و صمیمیت مردم از تماس چشمی برای ایجاد اعتماد، صمیمیت، عشق و ارتباطات استفاده می کنند. چشمان ما اغلب "پنجره" روح ما نامیده می شود، به این معنی که عواطف، نیات و افکار اغلب تنها از نگاه کردن در چشمان دیگران بسیار واضح هستند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ما همچنین از چشمان خود به عنوان بخش کلیدی ارتباطات غیرکلامی و استفاده می کنیم. (راهکارهای را بخوانید) نگاه کردن به چشم کسی می تواند نشان دهنده همه چیز باشد، از ناراحتی گرفته تا سوء ظن یا ترس، شادی یا تعجب. گاهی اوقات، تماس چشمی برای شناخت افکار دیگران کافی است، مثلا دروغ می‌گوید یا می‌خواهد در خلوت صحبت کند. هنگامی که کودکان تماس چشمی برقرار می کنند، در مورد محیط خود و افرادی که با آنها تعامل دارند یاد می گیرند. در واقع، بررسی ها به ما می گوید که از دوران نوزادی به بعد، کودکان از نشانه های اجتماعی مانند تماس چشمی برای درک بهتر دنیای اطراف خود استفاده می کنند. آنها همچنین یاد می گیرند که حالات صورت را که همراه با تماس چشمی است، تفسیر و تقلید کنند. این تجربیات به آنها کمک می کند تا بتوانند افراد را "خوانند" کنند و مهارت های اجتماعی - عاطفی آنها را بیشتر توسعه دهند. دکتر اسمیت توضیح می دهد که از بدو تولد، نوزادان به دنبال تماس چشمی هستند. در واقع، بینایی نوزاد در حدود تا اینچ که فاصله مناسبی برای دیدن چهره مراقب هنگام نگه داشتن (یا تغذیه با شیر مادر) در آغوش او است. تحقیقات همچنین نشان می دهد که تماشای چهره ها و چشمان افراد چیزی است که نوزادان از آن لذت می برند. علاوه بر این، به نظر می رسد که نوزادان با استفاده از یک نگاه مستقیم قبل از معرفی اطلاعات، با یادگیری هماهنگ هستند. دکتر اسمیت می گوید: "در هر سنی، مشکل در برقراری تماس چشمی یک دلیل بالقوه برای نگرانی است. به این دلیل که برقراری تماس چشمی، شکل اولیه ارتباط است. " بین تا ماهگی، بیشتر نوزادان به طور مداوم تماس مستقیم چشمی خود را، با افزایش تمایل و طول عمر تماس چشمی به مرور زمان حفظ می کنند. معمولا کودکان در حال رشد همچنان که بزرگتر می شوند به دنبال تماس چشمی از نزدیکان خود و دیگران هستند. اشتراک‌گذاری تماس چشمی راهی کلیدی است که بچه‌ها با آن‌ها احساس امنیت، مراقبت و رضایت می‌کنند. تماس چشمی که از اطرافیان خود دریافت می کنند نیز نشانه پذیرش، راحتی، صمیمیت، علاقه و مراقبت است. در حالی که جستجوی نگاه مستقیم رفتار طبیعی انسان است، موقعیت‌هایی وجود دارد که در آن برخی از بچه‌ها در تماس چشمی دچار مشکل می‌شوند. دکتر اسمیت می گوید، اینها احتمال دارد پزشکی باشند، مانند کودکانی که دارای هستند، که می تواند نگاه مستقیم را چالش برانگیز کند. یا به دلیل مسایل مربوط به سلامت روان باشد، مانند زمانی که کودکان با احساسات خود دست و پنجه نرم می کنند. این امر به ویژه زمانی که احساس آسیب پذیری، ناراحتی یا خجالت می کنند، یا اگر دارای اختلال سلامت روان هستند، رایج است. طبیعی است که کودکان در شرایط خاص با تماس چشمی مشکل داشته باشند. تماس چشمی زمانی که احساسات برای هر کسی خام باشد، می‌تواند دشوار باشد، اما برای کودکانی که هنوز روی تنظیم عاطفی و مهارت‌های اجتماعی کار می‌کنند، می‌تواند چالش‌برانگیزتر باشد. به همین دلیل، بسیاری از کودکان در صورت احساس غم، ترس، خجالت، ناراحتی، استرس از تماس چشمی خودداری می کنند. بعلاوه، ممکن است هنگامی که کار اشتباهی انجام می دهند، رازی دارند یا گیج می شوند، تماس چشمی برقرار نکنند. به این ترتیب، اجتناب از تماس چشمی به مکانیزم مقابله ای تبدیل می شود تا اجازه ندهند دیگران آسیب یا آسیب پذیری آنها را "ببینند" یا برای پیشگیری از مسیولیت پذیری متوجه آنها نشوند. به طور معمول، این نشان می دهد که کودک احساسات بزرگی دارد و احتمال دارد برای مقابله با آنها به کمک نیاز داشته باشد. فراوانی این موضوع را بررسی کنید و در نظر بگیرید که آیا علایم دیگری وجود دارد که می تواند نشان دهنده نگرانی در مورد سلامت روان باشد. با این حال، به طور کلی، این بخش مورد انتظار از زندگی است، زیرا بچه ها مهارت های اجتماعی - عاطفی و ارتباطی خود را می سازند. توجه داشته باشید که: بین نگاه کردن به دور به دلیل کمرویی یا احساسات ناراحت کننده و به طور کلی دوست نداشتن یا داشتن مشکل در برقراری ارتباط چشمی تفاوت وجود دارد. دکتر اسمیت توضیح می دهد: "هیچ سنی وجود ندارد که برای کودکان در حال رشد معمولی در برقراری تماس چشمی مشکل وجود داشته باشد. " با راهنمایی و تجربه، کودکان یاد می گیرند که احساسات خود را به طور موثرتری در موقعیت های چالش برانگیز تنظیم کنند. همانطور که آنها در دوران کودکی و نوجوانی رشد می کنند، زمانی که احساس آسیب پذیری می کنند، بیشتر قادر به برقراری تماس چشمی هستند. با این حال، در مواقع استرس، چالش یا سایر موقعیت‌های ناراحت‌کننده، حتی بچه‌های بزرگ‌تر احتمال دارد از تماس چشمی خودداری کنند، زمانی که با احساسات خود یا کارهایی که باید انجام دهند دست و پنجه نرم می‌کنند. سطح راحتی با تماس چشمی و مهارت های اجتماعی - عاطفی و ارتباطی بسیار متفاوت خواهد بود. به ویژه، کودکانی که دارای چالش‌های اجتماعی - عاطفی هستند، از تماس چشمی خوششان نمی‌آید. کودکان درونگرا، آنهایی که مشکلات رفتاری دارند، کودکان تحت استرس، و آنهایی که دارای اضطراب و سایر اختلالات سلامت روان هستند نیز ممکن است با نگاه مستقیم مشکل بیشتری داشته باشند. شرایط سلامت روان مرتبط با بیزاری از تماس چشمی شامل اختلالات اضطرابی، اختلال وسواس فکری - اجباری ( OCD ) ، اختلال سلوک، افسردگی و است. با این حال، توجه داشته باشید که صرفا اجتناب از نگاه مستقیم در هنگام استرس یا احساس ناراحتی، لزوما نشانه‌ای از این نیست که کودک دچار سلامت روانی است، مگر اینکه علایم دیگری نیز وجود داشته باشد. با این حال، بررسی ها نشان می دهد که افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی ( SAD ) با نگاه مستقیم مشکل خاصی دارند. اساسا ، تماس چشمی، به ویژه با کسانی که به خوبی نمی شناسند، باعث ناراحتی و استرس، ناراحتی عاطفی و اجتناب می شود. دکتر اسمیت می‌گوید برخی از کودکانی که آسیب‌های روحی را تجربه می‌کنند، می‌توانند برخی از جنبه‌های تعاملات اجتماعی از جمله برقراری تماس چشمی را چالش‌برانگیز بدانند. دکتر اسمیت توضیح می‌دهد: "کودکانی که دارای اختلال طیف اوتیسم هستند، اغلب از بدو تولد در برقراری تماس چشمی با مشکل مواجه می‌شوند". علایم ASD معمولا شامل مشکل در برقراری ارتباط و تعامل بین فردی، از جمله ناسازگاری یا اجتناب از نگاه مستقیم است. طیف وسیعی از علایم و نشانه‌های دیگر نیز احتمال دارد وجود داشته باشد مانند رفتارهای محدودکننده یا تکراری، علاقه شدید به موضوعات خاص، گوش ندادن یا نگاه نکردن به دیگران، و معمولا پاسخ ندادن به نشانه‌های اجتماعی. در حالی که بیشتر نوزادان تمایل شدیدی به تماس چشمی دارند، برخی از نوزادان تا ماهگی شروع به کاهش تماس چشمی خود می کنند. این کاهش جزیی در نگاه کردن افراد به چشم، نشانه کلیدی ASD است. بررسی ها نشان می دهد در حالی که نوزادان و کودکان نوروتیپیک به دنبال کردن و علاقه خود به نگاه مستقیم ادامه می دهند، برخی از کودکانی که بعدا مبتلا به ASD تشخیص داده می شوند احتمال دارد از ماهگی علایم اجتناب از تماس چشمی را نشان دهند. این تغییرات در نحوه جستجوی تماس چشمی نوزاد می تواند برای چشمی که آموزش ندیده قابل توجه نباشد، اما اگر آنها را تشخیص دهند، کودکانی که احتمال دارد به ASD مبتلا شوند ممکن است زودتر تحت درمان قرار گیرند. مداخله زودهنگام برای کودکان مبتلا به ASD نتایج بهتری ایجاد می‌کند. اغلب، وقتی بچه ها از تماس چشمی اجتناب می کنند، به دلیل موقعیتی است که در آن قرار گرفته و یا احساساتی که دارند. در مواقع دیگر مسایل مربوط به سلامت روان ممکن است یک بازی باشد. بنابراین، اگر مشکوک هستید که یک بیماری رشدی یا سلامت روانی ریشه نگاه منحرف شده کودکتان است، حتما با پزشک یا درمانگر مشورت کنید. کودک باید توسط یک پزشک یا تیمی که در تشخیص رسمی اختلال طیف اوتیسم آموزش دیده اند، ارزیابی شود. علاوه بر این، بهتر است در صورت داشتن هر گونه مشکل دیگری در بینایی فرزندتان، از نظر اختلالات چشمی غربالگری کنید. می‌توانید او را تشویق کنید که تماس چشمی بیشتری برقرار کند و سطح راحتی خود را از طرق مختلف در خانه افزایش دهد. اولا ، می توانید با برقراری ارتباط چشمی با آنها، این رفتار را الگوبرداری کنید. سعی کنید این کار را در مواقعی که احساس آسیب‌پذیری می‌کنید یا گفتگوی جدی دارید و همچنین در زمان‌های سبک و سرگرم‌کننده انجام دهید. همچنین می توانید به آرامی از فرزندتان بخواهید هنگام صحبت کردن به چشمان شما نگاه کند. گاهی اوقات، بچه ها فقط به یادآوری و تمرین این مهارت نیاز دارند. بچه ها اغلب مهارت های جدید را از طریق بازی و تکرار زیاد به بهترین شکل یاد می گیرند. حتی می‌توانید با برگزاری مسابقات خیره‌کننده بازی کنید تا ببینید چه کسی می‌تواند طولانی‌ترین نگاه مستقیم را نگه دارد. سخن آخر وقتی متوجه شدید که فرزندتان نگاهش را برمی‌گرداند، می‌توانید از او بپرسید که چرا و چگونه احساس می‌کند. به این ترتیب، اجتناب آنها از تماس چشمی می تواند به سیگنالی تبدیل شود که اتفاق دیگری در حال وقوع است. آنها احتمال دارد به حمایت و راهنمایی نیاز داشته باشند. کار بر روی توانایی آنها در شناسایی و بیان احساسات و سایر مهارت های مقابله ای می تواند به آنها کمک کند در مواقع استرس نیز با تماس چشمی احساس راحتی بیشتری کنند. تماس چشمی یک مهارت اجتماعی - عاطفی مهم است که به ما کمک می کند پیوند ایجاد کنیم، یاد بگیریم، احساس امنیت کنیم و ارتباط برقرار کنیم. وقتی نوزادان و کودکان از نگاه مستقیم اجتناب می کنند، می تواند پاسخی طبیعی به احساسات یا موقعیت های ناراحت کننده باشد، اما احتمال دارد به مسایل دیگری نیز اشاره کند. راه هایی برای کمک به افزایش راحتی کودک با تماس چشمی وجود دارد، اما اگر نگرانی دارید که کودکتان به طور خاص از نگاه مستقیم بدش نمی آید، حتما با یک مشورت کنید.

می تواند به صورت شبانه روزی، امری مهم باشد. اما بهتر است یادبگیرید که چگونه به کودک خود کمک کنید تا آروغ بزند. برای یادگیری این اصول ادامه مقاله را تا انتها بخوانید. برخی از نوزادان، نسبت به سایرین، گاز بیشتری در معده خود دارند. اما بیشتر نوزادان، در برخی مواقع، نیاز به دارند. حتی نوزادان بیشتر از کودکان و بزرگسالان، نیاز به آروغ دارند. آن ها تمام کالری خود را استفاده می کنند، به این معنی که می توانند هوای زیادی را ببلعند. گاهی اوقات، نوزادان هنگام غذا خوردن، به خواب می روند و ممکن است لازم باشد راهی برای آروغ آن ها، در حالی که هنوز در خواب هستند، پیدا کنید. این نکته قابل توجه است که یک نوزاد، ساعات زیادی از یک‌شبانه روز را در خواب می گذراند. حتی اگر کودک شما به خواب رفت، سعی کنید چند دقیقه قبل از خوابیدن، به او کمک کنید تا آروغ بزند. در غیر این صورت، با به دام افتادن گاز در معده، نوزاد شما با درد از خواب بیدار می شود. با این حال، همه نوزادان آروغ نمی زنند. در واقع، مهم نیست که آروغ، به خودی خود یا با کمک شما باشد. اگر کودک شما نیاز به آروغ دارد، بهتر است راه های انجام این کار را، حتی زمانی که نوزاد خواب است، یاد بگیرید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: آروغ نوزادان در خواب معمولا ، نوزادان هنگام غذا خوردن، به خواب می روند. چه در حال شیر خوردن با سینه مادر و چه با تغذیه توسط شیشه شیر، ممکن است که نوزاد شما به خواب برود. هنگامی که شکم آن ها پر می شود و شروع به مکیدن سینه می کنند، در اغلب اوقات، شاد و آرام می شوند و تمایل دارند که به خواب بروند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این امر، به ویژه در هنگام شب، که تمایل آن ها برای خواب، بیشتر می شود، به احتمال زیاد رخ خواهد داد. اما حتی اگر نوزاد شما راضی به نظر می رسد و کاملا خوابیده است، در مورد برخی از نوزادان مهم است که سعی کنید قبل از دراز کشیدن آن ها، آروغ شان را بگیرید. آروغ نوزادی که در خواب است، اساسا مانند آروغ نوزادان در بیداری است. در صورت خواب بودن نوزاد، ممکن است نیاز باشد که آهسته‌تر حرکت کنید تا به خوابیدن آن ها مزاحم نشوید. به طور کلی، انجام دادن برخی از موقعیت های آروغ، در نوزادی که خوابیده است، کمی آسان تر است. چگونه قبل از خواب آروغ نوزادان را بگیریم؟ به عنوان مثال، بسیاری از افراد، نوزاد را به صورت عمودی روی زانو می گذارند و سر نوزاد را با چانه خود، نگه می‌دارند. این وضعیت، از نیروی جاذبه و وزن خود کودک، برای بالا و بیرون آوردن هوا استفاده می کند. با این حال، در این وضعیت، بیشتر احتمال دارد که نوزاد بیدار شود. بنابراین اگر هدف شما این است که کودک را در خواب نگه دارید، ممکن است نیاز باشد که این روش را امتحان نکنید. برای آروغ نوزاد، او باید در وضعیت کمی عمودی قرار گیرد تا بتوانید به شکم اش فشار بیاورید. اگر نوزاد شما بلافاصله بعد از خوردن غذا، مدفوع نمی کند، ممکن است نیاز باشد که قبل از تغذیه در شب، پوشک او را عوض کنید تا اگر در حین غذا خوردن دوباره به خواب رفت، مجبور نباشید او را بیدار کنید. برخی دیگر از روش های آروغ نوزادان، عبارت اند از: آروغ در میان شیر خوردن یک نوزاد خواب‌آلود ممکن است آنقدر از تغذیه خود لذت ببرد که بیش از حد غذا بخورد و متوجه نشود که برای آروغ نیاز به مکث دارد. به کودک خود کمک کنید آروغ بیش تری داشته باشد و با کاهش سرعت شیر خوردن، از بروز هرگونه درد شدید ناشی از تجمع گاز، پیشگیری کنید. آروغ کودک خود را بین مکیدن شیر از سینه، و یا قبل از اینکه محتویات بطری شیر خود را تمام کند، بگیرید. همچنین، این کار به کودک شما کمک می کند تا به جای آروغ و تف کردن غذای خود، فضای بیشتری برای شیر داشته باشد. نگه داشتن نوزاد بر روی شانه اگر به کودک خود در حالت نیمه ایستاده شیر می دهید، می توانید به آرامی او را به حالت عمودی و روی شانه خود قرار دهید. نوزادان می توانند در این حالت راحت بخوابند. در این حالت، فشار ناشی از تماس با شانه شما، بر روی شکم آن ها فشار می آورد تا گاز معده آن ها، آزاد شود. اگر کودک شما تمایل به استفراغ کردن دارد، یک پارچه آروغ روی شانه خود قرار دهید. نگه داشتن نوزاد پایین تر از سینه مانند حالت قبلی، می توانید نوزاد خود را از حالت نیمه عمودی، به حالت کاملا عمودی بلند کنید و روی سینه خود نگه دارید. اگر روی کاناپه قرار بگیرید، این کار ممکن است راحت‌تر شود. نوزادان دوست دارند پاهای خود را در یک حالت قورباغه مانند جمع کنند (یک حرکت اضافی برای آزاد کردن گاز بیشتر به کمک قسمت پایین بدنشان) در این حالت، شما می توانید سر آن ها را نگه دارید و منتظر بمانید تا آروغ بزنند. روش استفاده از دست برای آروغ در نوزادان پس از تغذیه، می توانید به آرامی نوزاد را با زاویه درجه روی دست قرار دهید تا شکم آن ها روی ساعد شما قرار گیرد. سر آن ها را در خم آرنج خود نگه دارید. پاهای آن ها ممکن است از دو طرف بازوی شما آویزان شود. این وضعیت به شکم آن ها فشار می آورد و می توانید به آرامی به پشت آن ها ضربه بزنید تا آروغ بزنند. می توانید این حالت را در حالت نشسته یا ایستاده انجام دهید. قرار دادن نوزاد روی زانوها اگر روی صندلی نشسته اید، به سادگی کودک خود را به حالت درازکش، بر روی شکم، روی زانوهای خود قرار دهید. می توانید پاهای خود را حرکت دهید تا آن ها را تکان دهید و به آرامی به پشت آن ها ضربه بزنید یا مالش دهید تا آروغ یزنند. تا زمانی که شما نشسته بمانید، یک نوزاد می تواند آن جا بخوابد. آیا باید آروغ نوزاد را بگیرم؟ کمک به آروغ نوزاد، یکی از وظایف والدین است. تا زمانی که فرزندشان خود توانایی این کار را به دست بیاورند، باید به آن ها کمک کنند. کودکان و بزرگسالان می توانند به راحتی گاز معده خود را آزاد کنند، اما بسیاری از نوزادان به کمک نیاز دارند. زیرا کنترل بسیار کمی بر نحوه قرار گرفتن بدن خود دارند. شما خیلی سریع متوجه خواهید شد که آیا نوزاد شما از آن دسته ای است که می توانند بدون آروغ غذا بخورند یا اینکه باید هر بار، در میان نوشیدن شیر، آروغ بزنند. اگر نوزاد شما گاز معده یا آب دهان زیادی دارد، باید در مورد احتمال وجود، با مشورت کنید. اگر نوزاد مبتلا به دارید، اما به نظر نمی رسد که نیاز باشد او را وادار به آروغ کنید، بر روی اقدامات راحتی که موثر هستند تمرکز کنید و زیاد نگران خارج کردن آروغ نباشید. نتایج یک مطالعه، نشان می دهد که آروغ، به کاهش قولنج کمکی نمی کند. پس، در صورتی که نوزاد شما در طول روز زیاد آروغ بزند، ممکن است ارزش کمک به آروغ، بعد از هر بار شیر خوردن شبانه را داشته باشد. از آن جایی که شما در حال شیر دادن به کودک هستید، با تلاش برای آروغ هم زمان، از زمان خود نهایت استفاده را ببرید. این کار ممکن است باعث شود که نوزاد، پس از شیر خوردن طولانی مدت، بخوابد. مکمل ها برای آروغ کودکان محصولات مختلفی برای رفع مشکل نوزادان، در داروخانه ها در دسترس هستند. اما قبل از استفاده از هر یک از آن ها، ابتدا از پزشک خود سوال کنید. این مکمل ها به صورت ایمن فرموله نشده اند و ممکن است حاوی مواد خطرناک باشند. اگر نوزاد شما گاز معده زیادی دارد، از یک پزشک بخواهید تا مهارت های مقابله با آن را به شما یاد دهد. اکثر نوزادان پس از چند ماه، از این وضعیت رهایی می یابند. به طور کلی، خطر خفگی در اثر، بسیار نادر است. با این حال، هنوز هم مهم است که به کودک خود بیش از حد غذا ندهید و سعی کنید پس از هر بار شیر خوردن، اگر به نظر می رسد که از آروغ سود می برد، به او در انجام این کار، کمک کنید. آروغ چقدر طول می کشد؟ به طور کلی، آروغ در نوزادان، معمولا فقط یک یا دو دقیقه طول می کشد. گاهی اوقات، به محض اینکه کودک خود را به حالت عمودی قرار می دهید، نوزاد آروغ می زند و گاهی اوقات باید کمی صبر کنید و با یک ضربه ملایم یا فشار روی شکم، به نوزاد خود کمک کنید. یکی دیگر از راهبردهای مفید برای کمک به نوزاد، این است که فرزند خود را به خوابیدن در گهواره، به جای خوابیدن در هنگامی که شیر می خورد، عادت دهید. وقتی متوجه شدید که آن ها در هنگام نوشیدن شیر از سینه یا شیشه شیر، خواب آلود هستند، شیر دادن را متوقف کنید، به آن ها، برای یک دقیقه یا بیشتر، برای آروغ کمک کنید و سپس آن ها را بخوابانید. هر چه زود تر این کار را شروع کنید، عادت کردن نوزاد به این وضعیت، آسان تر خواهد بود. اگر کودک شما اغلب ناخوش و ناراحت است، با پزشک او در مورد کمک بیشتر برای تخلیه گاز معده اش، صحبت کنید. به طور کلی، برخی از نوزادان مبتلا به رفلاکس، ممکن است نیاز داشته باشند تا دقیقه بعد از غذا خوردن، در روز یا شب، در حالت ایستاده بمانند. نوزاد من آروغ نمی زند، چه کار کنم؟ اگر کودک شما خواب است، قبل از اینکه او را در حالت دراز کشیده قرار دهید، سعی کنید یک دقیقه به او برای آروغ کمک کنید. گاهی اوقات، نوزادان نیازی به آروغ در شب ندارند، زیرا آن ها آهسته تر غذا می خورند و در حین تغذیه، هوای زیادی را نمی بلعند. اگر نوزاد تان با گریه از خواب بیدار می شود، او را آرام کنید. سپس بررسی کنید که آیا به پوشک تمیز نیاز دارد یا خیر. اگر وقت آن رسیده است، دوباره به آنها غذا بدهید و سعی کنید بعد از غذا دادن، آروغ آن ها را بگیرید. علل تجمع گاز در معده نوزادان برخی از مردم بر این باورند که نوزادانی که با شیشه شیر تغذیه می‌شوند، بیشتر دچار تجمع گاز معده می‌شوند. اما شواهد این موضوع، فقط عامیانه است. به طور کلی، شیشه های شیر ممکن است نوزادان را در هنگام نوشیدن شیر، در معرض هوای بیشتری قرار دهند و ممکن است تغذیه بیش از حد نوزاد را آسان تر کنند. اما رفتار هر نوزادی متفاوت است و حتی نوزادانی که با تغذیه می‌شوند، ممکن است دچار تجمع گاز در معده شوند. گاهی اوقات، به این علت که به شیر مادرشان حساس هستند، به این حالت مبتلا می شوند. اگر سوالات بیشتری درباره نوشیدن شیر و گاز معده در نوزاد تان دارید، با یک‌پزشک تماس گرفته و با، مشورت کنید.

بلافاصله پس از تولد شایع است، اما معمولا زمانی که شیرخوار شروع به تغذیه منظم می کند، این وضعیت برطرف می شود. پزشکان معمولا زمانی که نوزاد هنوز در بیمارستان است، را تشخیص می دهند. تا زمانی که قند خونشان ثابت نشود، نوزادان مبتلا به هیپوگلیسمی را به خانه نمی فرستند و مرخص نمی کنند. با این حال، گاهی اوقات هیپوگلیسمی ممکن است ادامه یابد یا عود کند. اگر هیپوگلیسمی بعد از ساعت پس از تولد اتفاق بیفتد، ممکن است نشانه ای از یک بیماری زمینه ای باشد. هیپوگلیسمی در نوزاد قابل درمان است. با این حال، این وضعیت پزشکی بدون درمان، می تواند باعث آسیب و عوارض ماندگار شود. والدین و مراقبانی که متوجه علایم هیپوگلیسمی می شوند باید به سرعت اقدام کنند. پزشک ممکن است دادن ژل قند، تغذیه منظم‌تر یا مکمل با شیر خشک را توصیه کند. در این مقاله با علایم هیپوگلیسمی در نوزادان آشنا شوید. این مقاله همچنین علل، درمان و پیشگیری را پوشش می دهد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: علایم هیپوگلیسمی در نوزادان تازه متولد شده بسیاری از بیمارستان‌ها و مراکز زایمان، قند خون را هنگام تولد برای نوزادانی که در معرض خطر هستند و پس از آن در فواصل منظم آزمایش می‌کنند. چون احتمال بروز افت قند خون در نوزادان در ساعات اولیه بعد از تولد وجود دارد. اکثر پزشکان گلوکز خون زیر میلی گرم در دسی لیتر ( mg / dl ) را تعریف هیپوگلیسمی در نوزادان می دانند. هنگامی که یک نوزاد علایم دارد، والدین یا مراقب ممکن است متوجه بروز علایم زیر شوند: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید لرزش انرژی کم دمای بدن پایین عدم علاقه به غذا خوردن عضلات ضعیف یا فلاپی تغییر رنگ آبی یا سفید لب و پوست اگر قند خون به مدت روز یا بیشتر کاهش یابد یا پایین بماند، هیپوگلیسمی ممکن است شدیدتر شود. اگر نوزادی هیپوگلیسمی داشته باشد چه باید کرد؟ بروز هیپوگلیسمی به طور موقت بلافاصله پس از تولد برای نوزادان کاملا رایج است. اگر این اتفاق بیفتد، پزشک قند خون آنها را کنترل می کند تا ببیند آیا به حالت عادی باز می گردد یا خیر. در این صورت ممکن است نیازی به درمان نباشد. با این حال، اگر نوزادی در روزها، هفته ها یا ماه های پس از تولد علایم هیپوگلیسمی را نشان می دهد، فورا با پزشک تماس بگیرید. پزشک ممکن است به دادن شیر مادر، شیر خشک یا مخلوطی از گلوکز و آب برای افزایش سطح قند خون نوزاد توصیه کند. آنها همچنین ممکن است مراجعه به یک مرکز بهداشتی را برای انجام آزمایش قند خون توصیه کنند. علایم هیپوگلیسمی در نوزادان مشابه بسیاری از بیماری های دیگر است، بنابراین مشورت از یک متخصص مراقبت های بهداشتی مهم است. تغذیه سریع در بدو تولد و تغذیه مداوم می تواند با اطمینان از اینکه شیرخوار تغذیه کافی دارد، خطر افت قند خون را کاهش دهد. چه چیزی باعث هیپوگلیسمی در نوزاد می شود؟ دلایل مختلفی وجود دارد که یک نوزاد ممکن است دچار هیپوگلیسمی شود. از جمله موارد زیر است. هیپوگلیسمی انتقالی افت گلوکز خون یک واکنش طبیعی انتقال به زندگی خارج از رحم برای جنین است. این هیپوگلیسمی، به عنوان هیپوگلیسمی انتقالی شناخته می شود. تا زمانی که این افت قند خون موقت و خفیف باشد، معمولا به نوزاد آسیب نمی رساند. هیپوگلیسمی انتقالی به این دلیل رخ می دهد که جنین در داخل رحم، مواد مغذی خود را از جفت از طریق بند ناف دریافت می کند. درست پس از تولد، متخصصان مراقبت‌های بهداشتی بند ناف را می‌بندند و قطع می‌کنند و مانع از عرضه گلوکز معمول نوزاد می‌شوند. معمولا وقتی شیرخوار شروع به تغذیه منظم می کند، هیپوگلیسمی انتقالی به سرعت خود را اصلاح می کند. اما در برخی از نوزادان، این افت بسیار زیاد است و باعث کاهش خطرناک گلوکز خون می شود. غذای ناکافی برخی از نوزادان در بدو تولد غذای کافی دریافت نمی کنند. این وضعیت زمانی که در شیردهی تاخیر وجود داشته باشد، زمانی که والدین یا مراقب او زود یا بر اساس تقاضا شیر نمی دهند، یا زمانی که مشکلاتی در تامین شیر مادر وجود دارد، ممکن است رخ دهد. شرایط پزشکی بیماری های زمینه ای مختلفی وجود دارد که می تواند باعث اختلال در تغذیه نوزادان یا مشکل در جذب و ذخیره انرژی شود. این می تواند دلیل هیپوگلیسمی مداوم باشد. برخی از بیماری های زمینه ای که ممکن است باعث ایجاد یا افزایش احتمال این وضعیت در نوزادان شود، عبارتند از: گالاکتوزمی عدم تحمل فروکتوز هیپرانسولینیسم مادرزادی استروییدهای قبل از زایمان طبق بررسی های صورت گرفته، هیپوگلیسمی یک عارضه جانبی رایج داروی استروییدی بتامتازون است. گاهی اوقات، پزشکان یک دوره از این دارو را به افراد بارداری که در معرض خطر زایمان زودرس هستند تجویز می کنند، زیرا باعث تسریع رشد ریه جنین می شود. این بررسی ها نشان می دهد که بستن بند ناف با ت خیر می تواند محافظتی در برابر این عارضه جانبی در نوزادان نارس دیررس ایجاد کند. عوامل خطر افت قند خون در نوزادان نوزاد تازه متولد شده در صورتی که یکی از ویژگی های زیر را داشته باشد بیشتر در معرض ابتلا به هیپوگلیسمی است. وزن زیاد در بدو تولد نوزادانی که برای سن حاملگی خود بزرگ هستند نیازهای متابولیک و گلوکز بیشتری دارند. این می تواند احتمال هیپوگلیسمی را افزایش دهد. زیرا در این شرایط احتمال دارد نوزاد گلوکز مورد نیاز خود را از شیر مادر یا شیر خشک دریافت نکنند. نوزادانی که از مادران مبتلا به متولد می شوند، نسبت به سن حاملگی خود وزن بیشتری دارند و بزرگتر هستند. وزن کم در بدو تولد نوزادانی که نسبت به سن خود، کوچک هستند ذخایر چربی کمتر و ذخیره گلیکوژن کمتری دارند. این بدان معنی است که آنها کمتر قادر به تولید گلوکز هستند و احتمال کاهش قند خون در آنها بیشتر است، به خصوص اگر مشکل دیگری مانند تاخیر در تغذیه در این نوزادان وجود داشته باشد. نارس بودن نوزادان نارس مشکلاتی مشابه نوزادان کوچک دارند. ممکن است گلوکز کافی تولید نکنند. آنها همچنین احتمال دارد در شیردهی مشکل داشته باشند یا به مشکلات مربوط به تامین شیر مادر مواجهه شوند. عوارض حین زایمان نوزادانی که فشار پری ناتال را تجربه می کنند، بیشتر در معرض خطر هیپوگلیسمی هستند. این به این دلیل است که آنها نیاز به انرژی بیشتری دارند. فشار پری ناتال، شامل عوارض زایمان مانند ناراحتی جنین، یا هیپوترمی می شود. نوزادانی که تحت این نوع فشار قرار می‌گیرند ممکن است به طور موقت سطح انسولین بالایی داشته باشند. در نتیجه ممکن است افت قند خون آنها تا چند روز و یا هفته ادامه داشته باشد. تشخیص و درمان افت قند خون در نوزادان اگر گلوکز خون نوزاد میلی گرم در دسی لیتر در ساعت اول زندگی یا میلی گرم در دسی لیتر در تا ساعت اول کمتر شود، پزشک ممکن است تعداد دفعات تغذیه را برای افزایش گلوکز خون توصیه کند. در بسیاری از موارد، انجام این کار با شیر مادر امکان پذیر است. با این حال، اگر امکان تغذیه بیشتر با شیر مادر وجود نداشته باشد، پزشک ممکن است مکمل شیر خشک را پیشنهاد کند. یکی از چالش های ارایه شیر خشک بلافاصله پس از تولد این است که ممکن است شیردهی را تحت تاثیر قرار دهد. یک بررسی در سال نشان می دهد که پزشکان به طور فزاینده‌ای توصیه می‌کنند بهبود سطح گلوکز خون در نوزادان با ژل قند خوراکی شروع شود، زیرا برخی شواهد نشان می‌دهند که این امر بر شیردهی ت ثیر نمی‌گذارد. اگر هیپوگلیسمی شدید باشد یا به ژل قند خوراکی پاسخ ندهد، پزشک ممکن است گلوکز وریدی را توصیه کند. نوزادانی که گلوکز خون بسیار پایینی دارند ممکن است نیاز به بستری در بخش مراقبت های ویژه نوزادان برای نظارت بیشتری داشته باشند. عوارض هیپوگلیسمی در نوزادان هیپوگلیسمی به این معنی است که یک نوزاد قند کافی در خون خود ندارد تا انرژی کافی برای سوخت بدن یا مغز خود را تامین کند. هیپوگلیسمی گذرا که به سرعت برطرف می شود بعید است مضر باشد. با این حال، هیپوگلیسمی شدید و پایدار یا درمان نشده ممکن است باعث عوارض جدی شود، از جمله: مشکلات رشدی ضربه مغزی تشنج مرگ چگونه از افت قند خون در نوزادان پیشگیری کنیم؟ هیپوگلیسمی انتقالی بلافاصله پس از تولد طبیعی است، اما برخی روش ها می توانند خطر تبدیل شدن هیپوگلیسمی را به یک مشکل پایدار کاهش دهند، از جمله: تغذیه فوری در یک ساعت اول بعد از تولد شناسایی زود هنگام نوزادانی که در معرض خطر هیپوگلیسمی هستند. شناسایی زود هنگام نوزادانی که در معرض خطر هیپوگلیسمی هستند. آزمایش گلوکز دقیقه پس از اولین تغذیه برای نوزادان در معرض خطر در نظر گرفتن مکمل های اولیه برای نوزادانی که مشکلات تغذیه دارند. آزمایش گلوکز بعد از تولد از هیپوگلیسمی جلوگیری نمی کند، اما می تواند وضعیت را زود تشخیص دهد و به شما امکان می دهد درمان در اسرع وقت شروع شود. حتی احتمال آسیب بیشتر را کاهش می دهد. سخن آخر هیپوگلیسمی در نوزادان، شایع و بلافاصله پس از تولد موقت است. با این حال، هیپوگلیسمی مداوم یا شدید بسیار جدی است. درمان سریع می تواند جان یک نوزاد را نجات دهد. اگر نوزاد علایم بالقوه هیپوگلیسمی را نشان می دهد، فورا با پزشک تماس بگیرید. هیپوگلیسمی در نوزادان می تواند ترسناک باشد، اما این وضعیت قابل درمان است. والدین و مراقبانی که می خواهند به طور انحصاری نوزاد خود را با شیر مادر تغذیه کنند، ممکن است در مورد خطرات و فواید مکمل با شیر خشک، از جمله اینکه آیا و چه زمانی شیر خشک ضروری است، تعجب کنند. بهتر است قبل از امتحان کردن هر راهکار دیگر با پزشک مشورت کنند.

، زمانی رخ می دهد که در طی آن شما ممکن است در چند ماه چندین سانتی متر رشد کند و پس از آن یک دوره رشد آهسته و سپس یک جهش رشد دیگر ایجاد شود. این تغییرات سریع فیزیکی همزمان با تغییرات هورمونی ناشی از بلوغ است، بنابراین جهش رشد، بلوغ را شدید و طاقت فرسا می کند. بنابراین، چگونه می توانید به عنوان والدین به نوجوانان خود در دوران بلوغ و جهش رشد کمک کنید؟ نگران نباشید ما در این مقاله از، اصول اولیه جهش رشد نوجوانان و چند نکته مفید برای کمک به فرزندتان برای عبور از این مرحله را برای شما بررسی می کنیم. پس برای یادگیری هر آنچه که باید در مورد جهش رشد در نوجوانان بدانید ادامه مقاله را تا انتها بخوانید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: جهش رشد در افراد مختلف، متفاوت است. وقوع جهش رشد در نوجوانی ممکن است متفاوت باشد. برخی آن را زود تجربه می کنند، در حالی که برخی ممکن است دیرتر آن را تجربه کنند. با این حال، به طور متوسط، یک جهش رشد عمده در معمولا بین تا سالگی در دختران و . تا سالگی در پسران اتفاق می افتد. در حالی که این مرحله از رشد سریع در اکثر دختران تا سالگی به پایان می رسد، ممکن است تا یا سالگی در پسران ادامه یابد. با این حال، استثناهایی وجود دارد زیرا برخی از نوجوانان، به ویژه پسران، ممکن است تا اواخر سال های نوجوانی به رشد خود ادامه دهند. بسیار مهم است که رشد کودک و رشد کلی او را در طول جهش های رشد نوجوانان پیگیری کنید. برای این کار می توانید از نمودار رشد استفاده کنید. نمودار رشد، یک ابزار ارزیابی است که قد و وزن نوجوان شما را با میانگین قد استاندارد برای یک سن خاص مقایسه می کند. این می تواند به پیگیری یا شما کمک کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید نکته: قد صدک ، میانگین یا میانه قد یک دختر یا پسر است. اگر فرزند شما در صدک قرار دارد، به این معنی است که وقتی نوجوان عادی در سن و جنس آنها مقایسه می شود، نوجوان کوتاه قدتر و نوجوان بلندتر از فرزند شما هستند. در دوران نوجوانی، دو هورمون جنسی تستوسترون (در پسران) و استروژن (در دختران) باعث جهش رشد می شوند. این هورمون های جنسی ترشح هورمون رشد انسانی را افزایش می دهند که به نوبه خود باعث افزایش معدنی شدن استخوان ها و در نهایت رشد خطی یعنی افزایش قد می شود. با مشاهده علایم زیر می توانید جهش رشد را در نوجوان خود شناسایی کنید: رشد نوجوان شما از اندام‌ها شروع می‌شود و به سمت داخل بدن، حرکت می‌کند. بنابراین، نوجوان شما ابتدا تغییرات مرتبط با رشد را در دست‌ها و پاها تجربه می‌کند. مطالعات تحقیقاتی نشان می دهد که تغییرات مکرر در سایز کفش، نشانه اولیه جهش رشد است. بنابراین، تغییراتی را در ارتفاع نشستن، طول پاها و عرض شانه را یادداشت کنید. کوتاه شدن شلوار: اگر نوجوان از کوتاه شدن شلوار جدید خود در عرض چند ماه شکایت کند، احتمالا به دلیل جهش رشد بلوغ است. به طور متوسط، یک پسر نوجوان در این دوره می تواند حدود سه اینچ ( تا سانتی متر) در سال رشد کند. میانگین افزایش در دختران نوجوان دو تا سه اینچ ( - . سانتی متر) در سال است. در جهش رشد، لباس‌ها دور کمر و ران‌ها تنگ می‌شوند. این تغییر ممکن است به دلیل افزایش چربی قبل از جهش رشد رخ دهد. با این حال، ممکن است در دوران بلوغ تسریع شود و منجر به افزایش وزن در اطراف کمر، باسن و ران دختران شود. در حالی که برای پسرها، ممکن است در اطراف شکم آنها اتفاق بیفتد. مفاصل مختلف بدن بزرگتر و برجسته تر می شوند. برخی از مفاصل واضح تر زانو، آرنج و مچ دست هستند. تغییرات فیزیکی و فیزیولوژیکی فوق العاده در طول جهش رشد بلوغ باعث افزایش نیازهای تغذیه ای و افزایش اشتهای نوجوان شود. افزایش اشتها در پسران نوجوان بیشتر از دختران مشاهده می شود. علاوه بر این تغییرات برجسته مربوط به جهش رشد، شما ممکن است متوجه تغییرات خاص در دوران بلوغ شوید. بلوغ باعث افزایش تولید آندروژن های آدرنال و منجر به می شود. وجود بوی بدن معمولا نشان‌دهنده جهش رشد است، اما در برخی موارد در کودکان با بلوغ تاخیری مشهود است. تغییر در صدا مطالعات تحقیقاتی نشان می دهد که اگر یک نوجوان صدای مشخصی از بزرگسالان داشته باشد، احتمالا جهش رشد در حال کاهش است. با این حال، تحقیقات بیشتری برای تایید این پیشنهاد مورد نیاز است. تغییر صدا در پسران نوجوان بیشتر از دختران است. تغییرات پوستی در دوران بلوغ شامل ظاهر موهای صورت، پوست چرب، آکنه و رنگدانه های ناشی از تغییرات هورمونی است. این تغییرات در طول یک جهش رشد شدید است. بلوغ جنسی در طول جهش رشد بلوغ تسریع می شود. برخی از نشانه های معمول بلوغ جنسی رشد سینه، بزرگ شدن بیضه ها و افزایش توزیع موهای ناحیه تناسلی است. این تغییرات مختص جهش های رشد نیست، اما احتمالا در آن مرحله بیشتر قابل توجه است. همه این تغییرات به همراه برخی تغییرات فیزیولوژیکی دیگر می تواند بر روی نوجوان ت ثیر بگذارد. مرحله شدید رشد نوجوانی می تواند به طرق مختلف بر نوجوان ت ثیر بگذارد. بعضی از آنها عبارتند از: جهش رشد باعث بلند شدن استخوان ها می شود، در حالی که ماهیچه ها و تاندون ها همچنان در حال رشد هستند. این تنوع در رشد می تواند باعث عدم هماهنگی شود که ممکن است خطر آسیب را افزایش دهد. با تشویق نوجوان خود به ورزش کردن و فعال ماندن از این امر اجتناب کنید. ورزش به رشد عضلات کمک می کند و همچنین خطر آسیب را به حداقل می رساند. نوجوانان ممکن است به دلیل رشد سریع استخوان در طول جهش رشد، درد را در اندام تحتانی تجربه کنند. با این حال، پزشکان نظرات متفاوتی در این مورد دارند. برخی معتقدند که درد در حال رشد در دوران نوجوانی ممکن است به دلیل کمبود یا کاهش فعالیت بدنی رخ دهد. نوجوانان ممکن است به دلیل تغییر ساعت بیولوژیکی ناشی از تغییرات هورمونی بخوابند. با این حال، ممکن است همیشه اینطور نباشد، زیرا برخی از نوجوانان ممکن است بیشتر بخوابند. اعتیاد به شبکه های اجتماعی و تلفنی ممکن است دلایل ثانویه برای الگوهای خواب نامنظم در نوجوانان باشد. نوسانات خلقی و تحریک پذیری ممکن است به دلیل استرس و اضطراب رخ دهد. برخی از علل رایج استرس/اضطراب در نوجوانان تغییرات هورمونی، محرومیت از خواب، فشار همسالان، مبارزه برای آزادی و کنترل است. اغلب دیده می شود که نوجوانان به طور فزاینده ای از تمایلات جنسی خود آگاه می شوند و ممکن است در فعالیت جنسی افراط کنند. همچنین احتمالا افزایش علاقه به مفاهیم صمیمیت جنسی وجود دارد. نوجوانان ممکن است در مورد ظاهر خود هوشیارتر شوند. ظاهر فیزیکی، تایید اجتماعی و تایید جنسیت مخالف می تواند بسیار مهم باشد. بنابراین، خطر ابتلا به، مانند بی اشتهایی و، به ویژه در دختران افزایش می یابد. اختلالات خوردن در درازمدت می تواند منجر به کاهش رشد ذهنی و جسمی شود. نوجوان شما در حین انجام این تغییرات به کمک و حمایت شما در این مرحله حیاتی از زندگی خود نیاز دارد. نکاتی برای کمک به نوجوان در مرحله جهش رشد در اینجا چند راه وجود دارد که می توانید از کودک خود حمایت کنید: گفتگو را آغاز کنید و نوجوان را تشویق کنید تا در مورد نگرانی های خودشان با شما صحبت کند، بنابراین به کودک کمک کنید احساس بهتری داشته باشد. نوجوان شما ممکن است در صحبت کردن با شما تردید کند، اما تلاش های مداوم نتیجه خواهد داد. همچنین در صورت نیاز می توانید با یک مشاور یا متخصص مشورت کنید. از هر گونه قضاوتی بپرهیزید. برخی از مشکلاتی که آنها دارند ممکن است بی اهمیت به نظر برسند، اما صبر داشته باشید و به حل آنها کمک کنید. اگر می خواهید چیزی به فرزندتان بیاموزید، وقت آن است که الگوی خوبی باشید. اگر شما هم همین کار را نکنید، نمی توانید از آنها انتظار داشته باشید که زندگی سالمی داشته باشند. وعده های غذایی متعادل و مناسب را برای نوجوان خود سرو کنید. مقدار زیادی میوه، سبزیجات و سایر غذاهای مفید را در خانه نگه دارید. با نوجوان خود غذا بخورید و از او در ایجاد عادات غذایی سالم حمایت کنید. اجازه دهید نوجوان تان مسیولیت پذیر باشد: در حین غذا خوردن در بیرون از خانه، اجازه دهید نوجوان تان انتخاب های مسیولانه ای داشته باشد. در مورد سلامتی و رژیم غذایی آنها با یک متخصص تغذیه صحبت کنید. نوجوان خود را به انجام منظم فعالیت بدنی تشویق کنید. یک گردش با هم برنامه ریزی کنید تا بتوانید در آن فعالیت هایی مانند پیاده روی، شنا، دویدن یا پیاده روی داشته باشید. این به آنها کمک می کند تا در محدوده وزنی مناسب باقی بمانند و اعتماد به نفس آنها را افزایش دهند. از مقایسه وزن یا قد نوجوان خود با همسالان خود بپرهیزید. زیرا چنین مقایسه هایی می تواند ت ثیرات مخربی بر رشد شناختی و اجتماعی آنها داشته باشد. از زورگویی بپرهیزید، به خصوص در مورد زمان خواب و بیداری. بنابراین، اجازه دهید فرزندتان یک چرخه خواب و بیداری ایجاد کند. به آنها کمک کنید تا زودتر بخوابند و بیدار شوند، اما آنها را مجبور به انجام این کار در چند روز نکنید. دادن فضا به نوجوان مهم است. این به آنها کمک می کند تا استقلال خود را داشته باشند در حالی که بدانند شما پشت آنها هستید. همیشه کانال ارتباطی را برای نشان دادن عشق و حمایت خود باز نگه دارید. تمایلات جنسی نوجوانان چیزی است که باید از قبل با نوجوان خود صحبت کنید. ارایه آموزش های جنسی به نوجوان نه تنها کنجکاوی او را برطرف می کند، بلکه او را از مسایل مختلفی مانند فعالیت جنسی و آگاه می کند. نرخ جهش رشد به چند عامل مانند وراثت، رژیم غذایی، ورزش، هر گونه مسایل بهداشتی، و غیره بستگی دارد. با این حال، بهتر است در برخی شرایط با یک روان شناس و یا متخصص پزشکی در این زمینه مشورت کنید، به خصوص: استفاده از مواد مخدر، الکل یا تنباکو. تغییر ناگهانی در اشتها که درست به نظر نمی رسد. اگر احساس می کنید که نوجوان شما با سرعت متفاوتی نسبت به همسالانش رشد می کند. عملکرد تحصیلی ضعیف، مانند شکست. اجتناب از مدرسه و فعالیت هایی که نوجوان شما از آنها لذت می برد. نشانه‌های نگرانی‌های مربوط به سلامت روان، مانند افسردگی، نوسانات شدید خلقی، اضطراب، خصومت و رفتار مشاجره‌آمیز. مشکلات تصویر بدن که در آن یک نوجوان معتقد است که اضافه وزن دارد در حالی که واقعا اینطور نیست. این مورد معمولا در دختران بیشتر از پسران دیده می شود و می تواند نشانه ای از اختلال خوردن باشد. تاخیر قابل توجه در رشد یا رشد جنسی. کمبود هورمون رشد یکی از دلایل تاخیر در بلوغ است. این کمبود در مقایسه با میانگین قد پیش‌بینی‌شده برای سن او می‌تواند باعث کوتاهی قد در نوجوان شود. شروع غیرمعمول زودرس بلوغ. در اصطلاح پزشکی، این وضعیت به عنوان بلوغ زودرس شناخته می شود. کودک مبتلا به این بیماری در سنین پایین رشد جنسی را تجربه می کند. برای دختران قبل از هشت سالگی و برای پسران قبل از سن نه سالگی است. مشاوره با پزشک می تواند به تشخیص به موقع هر گونه مشکل پزشکی کمک کند. کنترل جهش رشد نوجوانان می تواند سخت باشد. با این حال، می توانید با حضور در کنار نوجوان خود به مدیریت آن کمک کنید. با آنها صحبت کنید، رشد آنها را دنبال کنید و به آنها کمک کنید تا بفهمند چه اتفاقی می افتد و چرا اتفاق می افتد.

که یک زن ممکن است تجربه کنند، زیاد هستند. اما بهتر است علل دردهای بارداری را بشناسید. ما در این مقاله شایع ترین دردهای بارداری و علل آن را بررسی کرده ایم. اکثر بارداری ها از نظر پزشکی بدون خطر هستند و با تولد یک نوزاد سالم به خوشی ختم می شوند. اولین و مهمترین مرحله بارداری ثبت نام برای یک برنامه جامع دوران بارداری با یک یا یک است. شما و کودک در حال رشدتان تحت نظارت قرار می گیرید تا مطمین شوید که همه چیز خوب پیش می رود، و اگر اینطور نیست، برای مراقبت مناسب ارجاع خواهید شد. در مورد هر خود، از جمله زایمان، مراقبت و تغذیه نوزاد، اطلاعات دریافت خواهید کرد. در دوران حاملگی احتمالا انواع مختلفی از ناراحتی ها را خواهید داشت. برخی ممکن است در هفته های اولیه رخ دهند، در حالی که بعضی دیگر نزدیک در زمان ظاهر می شوند. بارداری هر فردی منحصر به فرد است، بنابراین ممکن است تمام تغییراتی که در زیر توضیح داده شده را نداشته باشید. اکثر زنان باردار تغییراتی را در پستان خود احساس می کنند. سینه‌ها با بزرگ شدن غدد شیر و بافت چربی بزرگ‌تر و معمولا در ماه‌های اول و آخر بارداری باعث سفت شدن و حساس شدن آنها می‌شوند. رگهای مایل به آبی نیز ممکن است با افزایش خون رسانی ظاهر شوند. انها احتمال دارد در سه ماهه سوم مایع زرد رنگی به نام آغوز را نشت کنند. آغوز "پیش شیر" است که نوزاد را در روزهای اول زندگی تغذیه می کند تا زمانی که شیر وارد شود. با نزدیک شدن به زایمان، به مایع رقیق و بی رنگ تبدیل می شود. نوک سینه ها تیره و احتمال دارد بیشتر بیرون بزنند و آریول ها بزرگتر شوند. غدد کوچک اطراف نوک سینه ها برجسته و برای نرم نگه داشتن نوک سینه ها روغن می سازند. این تغییرات باعث می‌شود که نوزاد راحت‌تر نوک سینه‌های را برای شیردهی پیدا کند و به آن بچسبد. کک و مک و خال روی بدن نیز شاید تیره تر باشد. اگر خال یا کک مکی دارید که در حال رشد، تغییر رنگ و شکل، خارش یا خونریزی است، با پزشک خود مشورت کنید. اینها احتمال دارد نشانه های سرطان پوست باشند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید توصیه ها: سعی کنید در طول شب سوتین بپوشید. سوتینی بپوشید که حمایت محکمی را فراهم کند. سینه های خود را با آب گرم و صابون ملایم بشویید که باعث خشکی نشود. سوتین های نخی یا آنهایی که از الیاف طبیعی ساخته شده اند را انتخاب کنید. یک دستمال نخی یا پد گاز را در هر فنجان سوتین قرار دهید تا مایع نشتی را جذب کند. حتما این پدها را در صورت نیاز تعویض کنید تا پوست تحریک نشود. خستگی می تواند به این دلیل باشد که کودک در حال رشد به انرژی اضافی نیاز دارد. گاهی اوقات نیز نشانه (کم بودن آهن در خون) است که در دوران بارداری شایع است. توصیه ها: فعالیت را با استراحت متعادل کنید. در صورت امکان یک برنامه منظم داشته باشید. استراحت کافی داشته باشید زودتر بخوابید و چرت بزنید. ورزش متوسط روزانه سطح انرژی را افزایش می دهد. بسیار رایج و طبیعی است. به تغییرات هورمونی بارداری توجه کنید. این تغییرات معمولا در اوایل بارداری، در حالی که بدن در حال تطبیق با سطوح بالاتر هورمون است، رخ می دهد. حالت تهوع معمولا تا ماه چهارم بارداری از بین می رود اگرچه در برخی موارد می تواند در طول بارداری ادامه داشته باشد. حالت تهوع احتمال دارد در هر زمانی از روز روی دهد، اما صبح ها، زمانی که معده خالی است بدتر شود. توصیه ها: زنجبیل می تواند با حالت تهوع مقابله کند. از غذاهای تند، سرخ شده یا چرب خودداری کنید. در مورد مصرف ویتامین B با پزشک خود مشورت کنید. اگر گرسنه هستید اما به شدت حالت تهوع دارید، رژیم غذایی BRAT (موز، برنج و چای) و همچنین غذاهای ملایم را امتحان کنید. به جای سه وعده غذایی بزرگ هر دو تا سه ساعت یکبار وعده های غذایی کوچک یا میان وعده بخورید. در طول روز مایعات بنوشید. از مصرف مایعات زیاد در یک زمان خودداری کنید. آب میوه های خنک و شفاف مانند آب سیب یا انگور را امتحان کنید. اگر استفراغ مداوم یا شدید است، با پزشک خود تماس بگیرید. این می تواند باعث کم آبی بدن شده و باید فورا درمان شود. اگر تهوع در صبح مشکل ساز است، قبل از بلند شدن از رختخواب، غذاهای خشک مانند غلات، نان تست یا کراکر بخورید. سعی کنید قبل از رفتن به رختخواب یک میان وعده با پروتیین بالا مانند گوشت بدون چربی یا پنیر بخورید. می تواند ناراحت کننده باشد. ممکن است به کمبود ویتامین در دوران بارداری مربوط، یا نشانه یک بیماری باشد که به آن مبتلا شده اید. در هر صورت، وقتی اسهال در دوران بارداری روی می دهد، مراقبت بسیار مهم است. اگر اسهال شدید است یا بیش از ساعت طول کشید، دچار کم آبی یا سرگیجه شدید یا مدفوع خون یا چرک دارد و سیاه و قیری است، تب یا درد شدید شکم هم دارید، با پزشک خود تماس بگیرید. دارو می تواند به کاهش علایم کمک کند. توصیه ها: غذاهای ملایم، نرم و کم فیبر مانند موز، برنج، نان تست، پوره سیب زمینی، ماست یا پنیر بخورید. برای جایگزینی مایعات از دست رفته، مقدار زیادی آب و نوشیدنی های الکترولیتی مانند Gatorade یا Pedialyte بنوشید. کم آبی بدن در دوران بارداری بسیار خطرناک ومی تواند باعث انقباضات زودرس شود. تغییرات هورمونی در اوایل بارداری مانند افزایش پروژسترون می تواند باعث کند شدن سیستم گوارش و شل شدن بافت ماهیچه شده و نفخ ایجاد کند. این شبیه اتفاقی است که برای بسیاری از زنان درست قبل از شروع قاعدگی رخ می دهد. توصیه ها: برای کمک به هضم غذا در طول روز آب بنوشید. از غذاهای سرشار از فیبر مانند میوه ها، سبزیجات و غلات کامل استفاده کنید. مانند پیاده روی یا شنا انجام دهید که به حرکت دستگاه گوارش کمک می کند. وعده های غذایی کوچکتر را در دفعات بیشتر مصرف کنید هضم آن برای دستگاه گوارش راحت تر است. در هنگام بارداری طبیعی است. در اوایل بارداری، بدن هورمونی تولید می کند که ممکن است باعث افزایش ادرار شود. رحم و جنین در حال رشد نیز به مثانه فشار می آورند. فشار می تواند چندین بار در شب شما را برای رفتن به دستشویی بیدار کند. همچنین احتمال دارد زمانی که مثانه تقریبا خالی است، میل به ادرار کردن داشته باشید. این مشکل معمولا چند روز پس از تولد کودک برطرف می شود. اگر تب یا خون در ادرار دارید، یا اگر بلافاصله پس از تخلیه مثانه میل به مراجعه مجدد دارید، با پزشک خود تماس بگیرید. اگر هنگام ادرار کردن درد یا سوزش دارید، ممکن است عفونت ادراری داشته باشید. این نیاز به درمان فوری دارد. توصیه ها: لباس زیر تنگ، شلوار یا جوراب شلواری نپوشید. از قهوه، چای، کولا و سایر نوشیدنی های کافیین دار خودداری کنید. اینها می توانند باعث دفع بیشتر ادرار شوند. برای پیشگیری از کم آبی، مایعات فراوان بنوشید. سعی کنید آنها را بیشتر در طول روز دریافت و در عصر و شب کمتر مایعات استفاده کنید. احتمال دارد در هر زمانی از دوران بارداری رخ دهد. آنها می توانند در اثر تنش، احتقان، یبوست یا در برخی موارد (که بعد از هفته تشخیص داده می شود) ایجاد شوند. توصیه ها: کیسه یخ را روی پیشانی یا پشت گردن خود قرار دهید. در یک اتاق کم نور استراحت کنید، بنشینید یا دراز بکشید. چشمان خود را ببندید و سعی کنید کمر، گردن و شانه های خود را شل کنید. استامینوفن بدون نسخه مانند تایلنول احتمال دارد کمک کند. اما اگر سردرد از بین نمی رود، شدید است، حالت تهوع ایجاد می کند یا بینایی را تحت تاثیر قرار می دهد، به پزشک خود اطلاع دهید. شاید انتظار نداشته باشید بارداری روی دهان ت ثیر بگذارد. اما گردش خون و تغییرات سطوح هورمونی می تواند لثه های را حساس و متورم کند و احتمال دارد متوجه شوید. توصیه ها: دندان های خود را مسواک بزنید، به طور منظم نخ دندان بکشید و هر روز با دهانشویه ضد عفونی کننده بشویید. در اوایل بارداری چکاپ دندانپزشکی خود را انجام دهید تا از سلامت دندان ها و دهان خود مطمین شوید. در صورت مشاهده مشکل خاص به دندانپزشک خود مراجعه کنید. هورمون‌ها و همچنین ویتامین‌ها و مکمل‌های آهن می توانند باعث یبوست در بارداری شوند (مشکل مدفوع یا دفع ناقص یا نادر مدفوع سفت) فشار روی رکتوم از ناحیه رحم نیزاحتمال دارد باعث یبوست شود. در صورتی که درد شکمی یا خونریزی مقعدی دارید با پزشک خود تماس بگیرید. اگر مکمل های آی رون باعث یبوست می شود، احتمال دارد مکمل دیگری را توصیه کنند. توصیه ها: روزانه مقدار زیادی مایعات بنوشید (حداقل - لیوان آب و - لیوان آب میوه یا آلو) ورزش کنید. پیاده روی و شنا فعالیت هایی هستند که برای بدن باردار ملایم هستند. با پزشک خود در مورد یک ملین یا نرم کننده مدفوع صحبت کنید. فیبر بیشتری (مانند غذاهای غلات کامل، میوه های تازه و سبزیجات) به رژیم غذایی خود اضافه کنید. ممکن است تعجب کنید که بارداری می تواند باعث درد در مچ دست شود. اما تا درصد از زنان دراین دوران، معمولا در سه ماهه سوم، دچار درد یا ضعف در مچ دست خود می شوند. احتباس مایعات فشار بیشتری بر تونل کارپال وارد می‌کند که از مچ تا انتهای کف دست امتداد دارد. به احتمال زیاد، درد در عرض چند ماه پس از تولد نوزاد بهبود می یابد. اگر احساس بی حسی، سوزن سوزن شدن یا درد در دست یا مچ دارید یا اگر درد عجیبی دارید که از بازو تا شانه حرکت می کند، با پزشک خود تماس بگیرید. توصیه ها: برای درد یخ بگذارید. ورزش هایی با دامنه حرکتی انجام دهید که مچ دست را کش می دهد. اگر کار با کامپیوتر باعث درد می شود، ارتفاع صندلی یا صفحه کلید خود را تنظیم کنید تا موقعیت مچ دست خود را تغییر دهید. اگر در شب درد دارید از آتل مچ دست در رختخواب استفاده کنید. از پیچ خوردن مچ دست در هنگام خواب پیشگیری کرده که به درد کمک می کند. از حرکات مکرر مچ و دست، وضعیت‌ها یا فعالیت‌هایی که درد یا بی‌حسی را بدتر می‌کنند، خودداری کنید. اگر کار شما نیاز به حرکات تکراری دارد، از آتل مچ دست استفاده کنید. می تواند به دلیل افزایش فشار رو به بالا از رحم و تغییرات در عملکرد فیزیولوژیک ریه رخ دهد. توصیه ها: هنگام راه رفتن سرعت خود را کم کرده و چند لحظه استراحت کنید. از دراز کشیدن به پشت خودداری کنید و سعی کنید با سر بالا بخوابید. اگر تنگی نفس طولانی‌مدت ادامه پیدا کرد یا در هنگام دم احساس درد شدید کردید، با پزشک خود تماس بگیرید. احتمال دارد آمبولی ریه (لخته شدن خون در ریه ها) داشته باشید. می تواند در هر زمانی از اواسط تا اواخر بارداری رخ دهد. دلایل آن عبارتند از: هورمون پروژسترون رگ های خونی را گشاد می کند بنابراین خون تمایل دارد در پاها جمع شود. خون بیشتری به سمت رحم در حال رشد می رود. این می تواند باعث افت فشار خون، به خصوص در هنگام تغییر وضعیت و باعث سرگیجه می شود. اگر سطح قند خون خیلی پایین بیاید، شاید احساس ضعف کنید. توصیه ها: نوشیدن مقدار زیادی آب هنگامی که برای مدت طولانی ایستاده اید اغلب به اطراف حرکت کنید. برای استراحت به پهلوی چپ خود دراز بکشید. این به گردش خون در سراسر بدن کمک می کند. از حرکات ناگهانی خودداری و هنگام ایستادن از حالت نشسته به آرامی حرکت کنید. برای پیشگیری از افت قند خون در طول روز وعده های غذایی منظم و کوچک بخورید. پیدا کردن یک موقعیت استراحت راحت می تواند در اواخر بارداری دشوار شود. طیف وسیعی از نگرانی‌ها از کمر درد گرفته تا سوزش سر دل و اضطراب می‌توانند بر خواب ت ثیر بگذارند و منجر به شوند. هورمون ها الگوهای خواب را تغییر داده و شما را در روز خسته و در شب بیدار می کنند. اگرچه ممکن است خوب نخوابید، اکنون زمانی است که بیشتر به خواب نیاز دارید. بدن نیاز به استراحت دارد تا بتواند کودک در حال رشد را تغذیه کند. توصیه ها: داروی خواب نخورید. سعی کنید قبل از خواب شیر گرم بنوشید. قبل از خواب دوش یا حمام آب گرم بگیرید. برای پیشگیری از گرفتگی پاها در طول شب، چند کشش پا انجام دهید. قبل از خواب استراحت کنید. یک ویدیوی یوگای بارداری یا چند تمرین تنفس عمیق را امتحان کنید. از خوردن غذاهای دیرهنگام و همچنین غذاهای تند، چرب یا اسیدی نزدیک به زمان خواب خودداری کنید. اکنون احساس گرما بیشتری خواهید کرد زیرا خون اضافی به سمت پوست می آید. خنک نگه داشتن اتاق، خواب را راحت‌تر می‌کند. از بلوک ها برای بالا نگه داشتن سر تخت چند اینچی استفاده کنید. این می تواند تنفس را آسان و به پیشگیری از برگشت اسید معده و ریفلاکس کمک کند. احتمالا با دراز کشیدن به پهلوی چپ احساس بهتری خواهید داشت. این باعث بهبود گردش خون در سراسر بدن می شود. با زانوهای خمیده بخوابید تا فشار از کمرتان کم شود. هنگام خواب از بالش های اضافی برای حمایت استفاده کنید. به پهلو دراز بکشید، یک بالش زیر شکم، پشت کمر و بین زانوهایتان قرار دهید تا از کشیدگی عضلات پیشگیری و کمک کند استراحت لازم را داشته باشید. سعی کنید هر روز دقیقه پیاده روی یا ورزش بارداری داشته باشید. فعال ماندن می تواند به خواب بهتر کمک کند. فقط در اوایل روز این کار را انجام دهید. سوزش سر دل یک احساسی است که از معده شروع می شود و به نظر می رسد تا گلو بالا می رود. در دوران بارداری، تغییر سطح هورمون ها، سیستم گوارش را کند کرده، اسفنکتر معده را ضعیف و رحم می تواند اسیدهای معده را به سمت بالا فشار دهد. توصیه ها: آهسته غذا بخورید مایعات گرم بنوشید. بلافاصله بعد از خوردن غذا دراز نکشید. هر روز به جای سه وعده غذایی بزرگ، چندین وعده کوچک بخورید. از غذاهای سرخ شده، تند یا غنی و یا هر غذایی که باعث سوء هاضمه می شود خودداری کنید سر تخت خود را بالاتر از پایه تخت خود نگه دارید. یا بالش هایی را زیر شانه های خود قرار دهید تا اسید معده به گلو نرود. غذاهای چرب را با شیرینی در یک وعده مخلوط نکنید و سعی کنید مایعات و جامدات را در وعده های غذایی جدا کنید. همورویید وریدهای متورمی هستند که به صورت توده های دردناک روی مقعد ظاهر می شوند. احتمال دارد در نتیجه افزایش گردش خون و فشار روی رکتوم و واژن از جنین در حال رشد ایجاد شوند. توصیه ها: از پوشیدن لباس زیر تنگ، شلوار یا جوراب شلواری خودداری کنید. سعی کنید از یبوست پیشگیری کنید. زیرا می تواند باعث ایجاد بواسیر و دردناک تر شدن آن شود. از نشستن یا ایستادن طولانی مدت خودداری کنید مرتبا موقعیت خود را تغییر دهید. از کمپرس یخ یا سرد روی ناحیه استفاده یا چند بار در روز حمام آب گرم بگیرید تا تسکین پیدا کند. هورمون های بارداری احتمال دارد باعث ضعیف و متورم شدن دیواره رگ ها شوند. فشار روی وریدهای پشت رحم گردش خون به قلب را کند و رگ‌های کوچک‌تر در لگن و پاها را متورم می‌کند. به احتمال زیاد این رگ های متورم و آبی رنگ را بیشتردر پاهای خود خواهید دید. اما در اواخر بارداری، آنها احتمال دارد در فرج و ناحیه خارج از واژن ظاهر شوند. وریدهای واریسی احتمالا پس از تولد نوزاد بهبود می یابند. اگر رگ‌ها سخت، گرم یا دردناک هستند یا اگر پوست روی آنها قرمز به نظر می‌رسد، با پزشک خود تماس بگیرید. توصیه ها: به طور منظم تمرین کنید. هنگام نشستن پاهای خود را بالا بیاورید. از جوراب هایی که بیش از حد تنگ یا محدود کننده هستند، خودداری کنید. از ایستادن یا نشستن طولانی مدت در یک مکان خودداری کنید. مهم است که اغلب بلند شوید و حرکت کنید. از ماندن در هر وضعیتی که ممکن است گردش خون در پاها را محدود کند (مانند روی هم زدن پاها در حالت نشسته) خودداری کنید. به پهلوی چپ خود بخوابید یا استراحت کنید تا فشار وارده بر سیاهرگی که خون را از پاها به قلب می رساند کاهش یابد. فشار از رحم در حال رشد می تواند باعث یا درد شدید در پاها شود. توصیه ها: روزانه ورزش کنید. کفش راحت و پاشنه کوتاه بپوشید. قبل از رفتن به رختخواب پاهای خود را دراز کنید. حتما غذاهای غنی از کلسیم (مانند شیر، کلم بروکلی یا پنیر) بخورید و بنوشید. از پوشیدن ساق پا که خیلی سفت است خودداری کنید. در صورت امکان پاهای خود را بالا بیاورید. از روی هم زدن پاها خودداری کنید. گرفتگی را ماساژ دهید یا از گرما یا یک بطری آب گرم روی ناحیه درد استفاده کنید. با صاف کردن، خم کردن پا و کشیدن انگشتان پا به سمت خود، هر ماهیچه ای را که گرفتگی دارد، به آرامی بکشید. از دراز کشیدن به پشت خودداری کنید، زیرا وزن بدن و فشار رحم بزرگ شده می تواند گردش خون در پاها را کند کرده و باعث گرفتگی عضلات شود. شاید گرفتگی بینی داشته باشید یا احساس کنید سرما خورده اید. هورمون های بارداری گاهی اوقات پوشش بینی را خشک کرده و باعث التهاب آن می شود. توصیه ها: دوش یا حمام آب گرم بگیرید. مایعات زیادی بنوشید (حداقل - لیوان مایعات در روز) تا مخاط رقیق شود. از یک مرطوب کننده یا بخارساز برای افزایش رطوبت هوا استفاده کنید. برای کاهش احتقان، یک پارچه گرم و مرطوب را روی گونه ها، چشم ها و بینی خود بمالید. هنگام خواب سر خود را با یک بالش اضافی بالا بیاورید تا از انسداد خلط گلو پیشگیری کنید. از اسپری های بینی استفاده نکنید مگر اینکه توسط پزشک تجویز شده باشد زیرا می توانند علایم را تشدید کنند. ترک‌های پوستی نوعی بافت اسکار هستند و زمانی ایجاد می‌شوند که خاصیت ارتجاعی طبیعی پوست برای علایم کشش در بارداری کافی نباشد. آنها معمولا روی شکم و همچنین می توانند روی سینه ها، باسن یا ران ها ظاهر شوند. علایم کشش پس از زایمان محو می شوند. ترک های پوستی روی سطح زیر پوست تاثیر می گذارند و قابل پیشگیری نیستند. توصیه ها: روزانه ورزش کنید. برای نرم نگه داشتن پوست و کاهش خشکی آن، لوسیون را روی پوست خود بمالید. مطمین شوید که رژیم غذایی شما حاوی منابع کافی از مواد مغذی مورد نیاز برای پوست (به خصوص ویتامین C و E ) باشد. فشار رحم در حال رشد روی رگ هایی که خون را از قسمت پایینی بدن حمل می کنند باعث تجمع مایع و در نتیجه التهاب (ادم) در پاها می شود. وزن اضافی در دوران بارداری نیز می تواند پاها را بزرگتر کند. علاوه بر این، هورمون های بارداری رباط ها و ماهیچه ها را شل کرده تا مفاصل لگن برای زایمان باز شوند. این روی کل بدن حتی پاها تاثیر می گذارد. توصیه ها: از مصرف غذاهای پر نمک (سدیم) پرهیز کنید. مایعات فراوان بنوشید (حداقل - لیوان مایعات در روز) هنگام نشستن پاهای خود را بالا بیاورید. از روی هم زدن پاها خودداری کنید. کفش های تنگ نپوشید کفش های حمایتی با پاشنه های کم و پهن را انتخاب کنید. در طول روز به پهلو استراحت دهید تا به افزایش جریان خون در کلیه ها کمک کند. لباس های گشاد و راحت بپوشید لباس های تنگ می توانند گردش خون را کاهش داده و احتباس مایعات را افزایش دهند. رژیم غذایی خود را غنی از پروتیین نگه دارید پروتیین بسیار کم می تواند باعث احتباس مایعات شود. اگر دست‌ها یا صورت‌تان متورم شد، به پزشک خود اطلاع دهید. این ممکن است یک علامت هشدار دهنده از پره اکلامپسی باشد. در دوران بارداری به دلیل خون رسانی بیشتر و هورمون ها افزایش می یابد. این ترشحات طبیعی واژن سفید، شفاف و بدون بو و تحریک کننده نیست. توصیه ها: از پوشیدن شلوار جین یا تنگ خودداری کنید. ناحیه واژن را اغلب با آب و صابون تمیز کنید. لباس زیر نخی یا برندهای ساخته شده از الیاف طبیعی را انتخاب کنید. اگر سوزش، خارش یا التهاب، بوی بد، ترشح خونی، زرد یا سبز روشن دارید (این علایم می تواند نشانه عفونت باشد) با پزشک خود تماس بگیرید. معمولا به دلیل فشار وارد شده به عضلات پشت، تغییر سطح هورمون ها و تغییر در وضعیت بدن ایجاد می شود. توصیه ها: از بلند کردن اجسام سنگین خودداری کنید. کفش های پاشنه کوتاه (اما نه تخت) بپوشید. به پهلوی چپ بخوابید و یک بالش بین پاهایتان برای حمایت قرار دهید. روی یک صندلی با پشتیبان خوب بنشینید یا یک بالش کوچک در پشت کمر خود قرار دهید. بررسی کنید که تختتان سفت باشد. در صورت نیاز، یک تخته بین تشک و فنر جعبه قرار دهید. یک بطری آب گرم یا پد حرارتی را روی کمر خود قرار دهید، حمام یا دوش آب گرم بگیرید یا ماساژ دهید. برای تقویت عضلات پشت و کمک به تسکین درد، طبق توصیه پزشک خود ورزش‌هایی انجام دهید. هنگام برداشتن وسایل به جای خم شدن از ناحیه کمر، با زانوهای خمیده به حالت اسکات بنشینید. برای مدت طولانی روی پاهای خود نایستید. اگر نیاز دارید برای مدت طولانی بایستید، یک پا را روی چهارپایه یا جعبه برای حمایت قرار دهید. اگر کمردردی دارید که اطراف معده می‌چرخد و در عرض یک ساعت پس از تغییر وضعیت یا استراحت از بین نمی‌رود، با پزشک خود تماس بگیرید. این می تواند نشانه زایمان زودرس باشد. دردهای شدید در هر دو طرف معده احتمال دارد ناشی از کشش بافتی باشد که از رحم در حال رشد حمایت می کند. این دردها همچنین می تواند به پایین ران و ساق پا منتقل شوند. توصیه ها: ماساژ را امتحان کنید. گهگاه تایلنول (استامینوفن) مصرف کنید. مطمین شوید که مایعات کافی دریافت می کنید. موقعیت یا فعالیت خود را تا زمانی که راحت باشید تغییر دهید. از چرخش یا حرکات تند خودداری کنید. اگر درد ناگهانی در شکم خود دارید، تا حدی به سمت جلو خم شوید که تنش را کاهش داده و بافت را شل کنید. یک بطری آب گرم یا پد گرم کننده را روی پشت خود قرار دهید یا یک حمام یا دوش آب گرم بگیرید. ماهیچه های رحم از اوایل سه ماهه دوم بارداری منقبض می شوند. انقباضات نامنظم و نادر را انقباضات براکستون هیکس می نامند (همچنین به عنوان "درد زایمان کاذب" شناخته می شود) اینها در دوران بارداری طبیعی است. توصیه ها: سعی کنید آرامش داشته باشید موقعیت ها را تغییر دهید گاهی اوقات این می تواند انقباضات را کاهش دهد. با پزشک خود مشورت کنید اگر: لکه بینی یا خونریزی واژن دارید. احتمال دارد دچار سقط جنین یا عوارض جدی جفت شده باشید. تب بیش از درجه و لرز، کمردرد یا خون در ادرار دارید. احتمال دارد عفونت داشته باشید. تهوع و استفراغ شدید، کم آبی بدن، ضربان قلب تند و مداوم، یا پوست رنگ پریده و خشک دارید. شاید به یک نوع شدید تهوع صبحگاهی مبتلا باشید. با افزایش ناگهانی وزن بیش از چند روز، سردرد شدید، و یا احتمال دارد پره اکلامپسی داشته باشید، نوعی فشار خون بالا که می تواند سلامت مادر و کودک را به خطر بیندازد. بر خلاف ترشحات طبیعی واژن یا نشت ادرار احساس خیسی یا نشت مایع می کنید. احتمال دارد غشاها پاره شده یا مایع آمنیوتیک نشت کرده باشد.

در این مقاله از پزشکت بررسی شده که به راحتی بتوانید با استفاده از آنها علایم زرد زخم خود را به راحتی در خانه درمان کنید. ایمپتیگو یک عفونت پوستی بسیار مسری است. کودکان در معرض خطر بالای ابتلا به زرد زخم هستند. بنابراین، والدین اغلب برای محافظت از کودکان خود از بسیاری داروهای خانگی برای درمان زرد زخم استفاده می کنند. این عفونت باکتریایی مسیول حدود درصد از مشکلات پوستی در کودکان است. علایم زرد زخم شامل بثورات کوچک، قرمز و ملتهب در سراسر تنه کودک یا زخم های قرمز در اطراف بینی و دهان کودک است. بهتر است بلافاصله عفونت را درمان کنید تا جای زخم باقی نماند در این مقاله نحوه تسکین زخم‌های زرد زخم و تقویت بهبودی با داروهای خانگی بحث می‌شود. برای یادگیری بیشتر خواندن را ادامه دهید. ایمپتیگو یک عفونت پوستی بسیار مسری است که باعث ایجاد بثورات ریز، قرمز و التهابی در سراسر بدن کودک و همچنین زخم های قرمز در اطراف بینی و دهان می شود. استافیلوکوکوس اوریوس ( S . aureus ) یا استرپتوکوک پیوژنز ( S . pyogenes ) باعث این عفونت باکتریایی می شود. درمان های طبیعی مانند روغن درخت چای، روغن پونه کوهی، سیر، روغن نارگیل و غیره می توانند به درمان این عفونت پوستی کمک کنند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: علایم رایج زرد زخم، بثورات قرمز که پاره می‌شود، ترشح می‌کند و در نهایت خشک و پوسته‌ای قهوه‌ای مایل به زرد تشکیل می‌دهد. اندازه این زخم ها می تواند از یک سکه تا یک چهارم متغیر باشد. چنین زخم هایی معمولا در صورت، اطراف بینی و دهان و روی دست ها و پاهای فرد مبتلا ظاهر می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این بیماری با تاول های بزرگتر مشخص می شود و در تنه کودک مبتلا رخ می دهد. اکتیما یکی دیگر از انواع شدید زخم است که به عمق پوست نفوذ می کند. این باعث ایجاد زخم های دردناک چرکی یا پر از مایع می شود که به زخم های عمیق تر تبدیل می شود. این زخم ها بسیار تیره تر و ضخیم تر از زرد زخم معمولی هستند. ایمپتیگو یک عفونت باکتریایی است که توسط استافیلوکوکوس اوریوس ( S . aureus ) یا استرپتوکوک پیوژنز ( S . pyogenes ) ایجاد می شود. استافیلوکوکوس اوریوس روی پوست وجود دارد در حالی که استافیلوکوکوس پیوژنز در فلور نرمال دهان ظاهر می شود. این باکتری ها در صورت ایجاد بریدگی یا زخم باعث عفونت می شوند. عفونت معمولا به دو صورت شروع می شود: باکتری باعث ایجاد عفونت در پوست سالم بدون محل ورود می شود. باکتری به دلیل بیماری پوستی دیگری که سد پوست را مختل کرده است (مانند گال یا اگزما) به پوست حمله می کند. بزرگسالان معمولا به دلیل آسیب پوستی ناشی از یک بیماری دیگر مانند درماتیت، که باعث التهاب پوست شده، دچار زردی می شوند. از سوی دیگر، کودکان به دنبال بریدگی، خراشیدن یا نیش حشره آلوده می شوند. همچنین زمانی که به طور مستقیم یا غیرمستقیم در معرض عفونت قرار می گیرند، می توانند بدون هیچ آسیبی به پوست آلوده شوند. عواملی که می توانند خطر ابتلا به زرد زخم را افزایش دهند دقیقا در زیر مورد بحث قرار می گیرند. عوامل خاصی می توانند خطر ابتلا به زرد زخم را افزایش دهند. مانند: پوست آسیب دیده هوای گرم و مرطوب ظروف مشترک با فرد مبتلا برخورد نزدیک با یک فرد آلوده سن فرد، که در کودکان تا ساله شایع است. محیط شلوغ ایمپتیگو به راحتی در محیط های شلوغ مانند مراقبت از کودک یا مدرسه قابل ابتلا است. ورزش هایی مانند فوتبال یا کشتی که می تواند شامل تماس مستقیم با فرد یا ظروف آلوده باشد. اگرچه زرد زخم بسیار مسری است، اما به راحتی می توان آن را از بین برد. پزشک احتمال دارد آنتی بیوتیک های موضعی ویا خوراکی را برای مقابله با عفونت تجویز کند. درمان‌خانگی برای زرد زخم کدامند؟ با این حال، اگر به دنبال جایگزین های طبیعی برای مدیریت زرد زخم و تسریع بهبودی هستید، در زیر بهترین درمان‌های خانگی وجود دارد که می‌تواند به درمان این عفونت پوستی کمک کند. سه تا چهار قطره روغن درخت چای را به یک فنجان آب اضافه کنید. خوب مخلوط و یک پنبه را در محلول فرو کنید. با پنبه آغشته شده به آرامی ناحیه آلوده بکشید. پنبه استفاده شده را دور بریزید. می توانید این کار را - بار در روز انجام دهید. روغن درخت چای ضد باکتری است و می تواند به مبارزه با عفونت های استافیلوکوک کمک کند. خواص ضد التهابی آن همچنین به کاهش خارش و التیام زخم ها کمک می کند. سه تا چهار قطره روغن پونه کوهی را به یک فنجان آب اضافه و خوب مخلوط کنید. یک تکه پنبه را در آن خیس و محلول را به آرامی روی پوست آسیب دیده بمالید. پنبه استفاده شده را دور بریزید. بگذارید تا خشک شود. می توانید این کار را - بار در روز انجام دهید. فعالیت های ضد باکتریایی روغن پونه کوهی می تواند تشکیل کلونی باکتری استافیلوکوک را تضعیف و در نتیجه به درمان زرد زخم کمک کند. احتیاط: از روغن های ضروری به صورت موضعی برای کودکان استفاده نکنید زیرا ممکن است منجر به تحریکات پوستی مانند درماتیت شود. حبه های سیر را پوست بگیرید. میخک ها را به قطعات کوچک خرد کرده و روی زخم ها قرار دهید. بعد از - دقیقه آنها را بردارید و با آب بشویید. همچنین می توانید سیر را به رژیم غذایی خود اضافه کنید تا فواید بیشتری برای سلامتی داشته باشید. این کار را یک بار در روز انجام دهید. سیر دارای خواص ضد میکروبی، تعدیل کننده ایمنی و ضد التهابی است. این خواص می تواند به درمان زرد زخم و تسریع بهبودی کمک کند. یک قاشق غذاخوری روغن نارگیل را در کاسه کوچک بریزید. سواب پنبه ای را به آن آغشته کرده و روی پوست آسیب دیده بمالید. سواب استفاده شده را دور بریزید. بگذارید روغن به مدت دقیقه تا یک ساعت روی پوست بماند. آن را با آب بشویید. می توانید این کار را یک بار در روز انجام دهید. روغن نارگیل دارای خواص ضد التهابی و ضد درد است که می تواند به کاهش التهاب و درد در نواحی آسیب دیده کمک کند. یک قاشق غذاخوری سرکه سیب خام را به یک فنجان آب اضافه کنید. خوب مخلوط کرده و یک تکه پنبه را به محلول آغشته کنید. مخلوط را به آرامی روی پوست آسیب دیده بمالید. پنبه استفاده شده را دور بریزید. بگذارید ACV به مدت - دقیقه روی پوست بماند و آن را بشویید. علاوه بر این، می توانید یک قاشق غذاخوری ACV را در یک لیوان آب مخلوط کرده و روزانه بنوشید. این کار را یک بار در روز انجام دهید. سرکه سیب دارای پتانسیل ضد باکتریایی علیه استافیلوکوکوس اوریوس است. در صورت استفاده موضعی می تواند به کاهش شدت علایم زگیل کمک کند و در صورت مصرف سرعت بهبودی عفونت را افزایش دهد. احتیاط: ACV غیر پاستوریزه را به کودکان ندهید زیرا می تواند منجر به مسمومیت غذایی شود. یک تا دو قاشق چایخوری پودر زردچوبه را با آب مخلوط کنید تا خمیر غلیظی به دست آید. خمیر زردچوبه را روی پوست آسیب دیده بمالید. بگذارید تا دقیقه بماند یا تا زمانی که مخلوط خشک شود. خمیر را با آب ولرم از روی پوست خود بشویید. مخلوط باقیمانده را دور بریزید. می توانید این کار را یک بار در روز انجام دهید. کورکومین جزء اصلی زردچوبه و ماهیت ضد باکتریایی کورکومین بر علیه استافیلوکوکوس اوریوس موثر است. خواص ضد میکروبی و ضد التهابی آن برای درمان بسیاری از اختلالات پوستی استفاده شده است. از این رو، زردچوبه احتمال دارد در درمان زرد زخم و علایم آن مفید باشد. دو تا سه قطره عصاره دانه گریپ فروت را به دو قاشق غذاخوری آب اضافه کنید. خوب مخلوط و یک سواب پنبه را در آن فرو کنید. مخلوط را روی پوست آسیب دیده بمالید. بگذارید - دقیقه بماند و با آب بشویید. سواب های استفاده شده را دور بریزید. همچنین می توانید پس از مشورت با پزشک از مکمل های عصاره دانه گریپ فروت استفاده کنید. این کار را تا بار در روز انجام دهید تا نتایج سریع تری داشته باشید. عصاره دانه گریپ فروت یک عامل ضد باکتری قوی است که بر علیه استافیلوکوکوس اوریوس یکی از دو باکتری شناخته شده برای ایجاد زرد زخم موثر است. بنابراین می تواند در درمان عفونت و همچنین علایم آن موثر باشد. احتیاط: مکمل هسته گریپ فروت نباید به صورت داخلی توسط کودکان مصرف شود. کمی عسل خام را روی یک سواب پنبه بگذارید. آن را مستقیما روی زخم‌های زرد زخم بمالید. سواب را دور بریزید. اجازه دهید عسل به مدت تا دقیقه روی پوست بماند. آن را با آب ولرم بشویید. می توانید این کار را - بار در روز انجام دهید. عسل ضد باکتری است و می تواند به درمان عفونت استافیلوکوکوس اوریوس بر روی زخم ها کمک کند. این نشان می دهد که عسل احتمال دارد در درمان علایم زرد زخم کمک کند. ژل را از برگ آلویه خارج کرده و با چنگال به خوبی مخلوط کنید. کمی ژل آلویه را روی یک سواب پنبه بردارید. آن را روی پوست آلوده بمالید. بگذارید - دقیقه بماند و آن را بشویید. سواب های استفاده شده را دور بریزید. می توانید این کار را تا بار در روز انجام دهید. خواص ترمیم کننده زخم و ضد التهابی آلویه ورا می تواند به تسریع بهبود زخم های زرد زخم کمک کند. یک مشت برگ چریش بردارید و آنها را کاملا بشویید. برگ ها را با مقداری آب مخلوط کنید تا خمیر غلیظی به دست آید. خمیر را روی پوست آلوده بمالید. بگذارید تا دقیقه بماند یا تا زمانی که کاملا خشک شود. آن را از روی پوست خود بشویید. می توانید این کار را یک بار در روز انجام دهید. چریش می تواند در مهار تشکیل بیوفیلم استافیلوکوکوس اوریوس کمک کند. از این رو، یک درمان عالی برای خلاص شدن از شر زخم های عفونی زرد زخم است. این درمان‌ها می‌توانند اثر بسیار خوبی در تسریع بهبودی از زرد زخم داشته باشند. با این حال، برخی از افراد احتمال دارد دوره های عود کننده عفونت داشته باشند. از این رو، برای پیشگیری از این اتفاق باید مراقب باشید و چند تغییر در سبک زندگی ایجاد کنید. نکات زیر می تواند به پیشگیری از عود زردی کمک کند. روزانه دوش بگیرید. به زخم های عفونی دست نزنید. دست های خود را مرتب بشویید. ناخن های خود را کوتاه نگه دارید. بیمار را تا زمان بهبودی ایزوله نگه دارید. لباس و سایر ظروف فرد مبتلا را جداگانه بشویید. پوست آلوده را روزانه با استفاده از یک پاک کننده ملایم و آب بشویید. هنگام استفاده از آنتی بیوتیک موضعی از دستکش استفاده کنید. آسیب های پوستی را تمیز و پوشانده نگه دارید. این نکات می تواند به پیشگیری از عود عفونت کمک کند. همچنین از ابتلا افراد سالم به زرد زخم پیشگیری می کند. در حالی که زرد زخم بسیار مسری است، چندان نگران کننده نیست زیرا علایم آن ظرف چند هفته کاهش می یابد. اما درمان برای پیشگیری از عوارض بیشتر ناشی از عفونت ضروری است. برای بهبودی سریع از زرد زخم، نکات و راهکارهای فوق را با درمان پزشکی ترکیب کنید. سوالات متداول عفونت زرد زخم را می توان با استفاده از آنتی بیوتیک های موضعی یا خوراکی درمان کرد. درمان های ذکر شده در بالا نیز می تواند به درمان کمک کند. نیوسپورین یک آنتی بیوتیک موضعی بدون نسخه است که به طور کلی در برابر زرد زخم موثر نیست. زرد زخم بسیار مسری است و می تواند به راحتی از طریق تماس با پوست یا ظروف آلوده پخش شود. تفاوتی بین اینفانتیگو یا زرد زخم وجود ندارد. آنها اصطلاحات مختلفی هستند که برای یک عفونت استفاده می شوند. Impetigo اغلب اشتباه شنیده می شود وبه اشتباه به عنوان infantigo تلفظ می شود. از آنجایی که زرد زخم یک عفونت مسری است، به راحتی می تواند از طریق تماس پوست به پوست یا تماس با ظروف آلوده منتقل شود. در صورت مشاهده هر یک از علایم زرد زخم یا بروز علایم دیگری مانند تب، ممکن است برای درمان زرد زخم به دنبال کمک پزشکی باشید. همچنین اگر پوست اطراف زخم زرد متورم، قرمز، حساس و یا در لمس دردناک شد، باید به پزشک مراجعه کنید.

در اکثر مواقع بدون نیاز به مداخله پزشکی به خودی خود فروکش می کند. اما در صورت مشاهده قرمزی همراه با آبریزش چشم یا ترشح، باید با پزشک مشورت کنید. نوزادان چشم های ظریفی دارند که احتمالا به راحتی تحریک، خارش و قرمز می شوند. از آنجایی که نوزادان پوست و چشم های بسیار حساسی دارند، مستعد حساسیت فوری به هر ماده محرکی هستند. برخی از دلایل احتمالی که باعث قرمزی اطراف چشم کودک می شود به شرح زیر است: پوست اطراف چشم احتمالا ظریف ترین پوست بدن است. (بله، این اولین جایی است که بعدا به همین دلیل متوجه چین و چروک های ظریف در این قسمت از پوست خود می شویم. اگر کودک شما چشمان خود را می مالد، ناحیه به راحتی قرمز می شود. مالش به خودی خود واقعا جای نگرانی نیست، مگر اینکه چیزی که باعث مالش کودک شما می شود جدی تر باشد. اگر کودک عادت به مالیدن مکرر چشمان خود دارد، احتمال دارد دلیل قرمزی اطراف چشمان او باشد. معمولا دلیلی برای نگرانی نیست و می تواند برطرف شود. محرک ها موادی هستند که به نوعی به چشم، پوست یا مجاری تنفسی آسیب می رسانند. می توانید محرک ها را به دو قسمت داخلی و خارجی تقسیم کنید. محرک های داخلی عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عطرها ضد آفتاب صابون ها دود سیگار محرک های فضای باز عبارتند از: دود مه دود بخارات شیمیایی کلر در آب استخر محرک‌ها معمولا قرمزی موضعی ایجاد می‌کنند که پس از دور کردن کودک از محرک، برطرف می‌شود. آلرژی زمانی رخ می دهد که چشمان ما (یا قسمت دیگری از بدن ما) به یک آلرژن واکنش نشان دهد. آلرژن معمولا یک ماده بی ضرر است که باعث ایجاد پاسخ ایمنی در افرادی می شود که به آلرژن حساس هستند. آلرژن های رایج، عبارتند از: غبار قالب داروها خوراکی ها زهر حشرات شوره از حیوانات خانگی عطر در لوازم آرایشی و لوسیون گرده درختان، گیاهان، علف ها و علف های هرز اگر کودک حساسیت دارد و با یک آلرژن مواجه می شود، چشمان او می تواند هیستامین تولید تا با آلرژن مبارزه کند. در نتیجه، پلک ها و ملتحمه آنها (بافتی که قسمت سفید چشم و داخل پلک ها را می پوشاند) قرمز، متورم و دچار خارش می شود. احتمالا متوجه خواهید شد که چشمان فرزندتان به دلیل اشک زیاد دچار آبریزش شده است. در این شرایط یک چرخه معیوب می تواند ایجاد شود: کودک چشمان خودش را می مالند تا خارش و سوزش را از بین ببرند، اما عمل مالش چشم آنها را بیشتر تحریک می کند و قرمزی آنها افزایش می یابد. در حالی که برخی از این آلرژن ها (مانند کنه های گرد و غبار و شوره حیوانات خانگی) در تمام طول سال وجود دارند، برخی دیگر فصلی هستند. اگر کودک به گرده آلرژی دارد، زمانی که تعداد گرده ها زیاد باشد متوجه قرمزی چشمان او خواهید شد. کودکان مبتلا به آلرژی چشمی اغلب به آلرژی بینی نیز مبتلا می شوند. اگر مشکوک هستید که قرمزی اطراف چشم کودک یک واکنش آلرژیک است، بررسی کنید که آیا بیش از حد عطسه می کند یا بینی او دچارگرفتگی می شود. گاهی اوقات، اگر واکنش آلرژیک اغلب به اندازه کافی روی دهد، ماست سل های کودک می توانند بیش از حد حساس شوند. به ماست سل ها به عنوان اولین خط دفاعی بدن خود در برابر مهاجمان فکر کنید. هنگامی که ماست سل ها در چشم بیش از حد حساس می شوند، هیستامین آزاد می کنند حتی اگر ماده حساسیت زا مستقیما با چشم تماس نداشته باشد. به آلرژی های چشمی ورم ملتحمه آلرژیک نیز گفته می شود. عفونت چشم زمانی رخ می دهد که ویروس ها یا باکتری ها وارد ناحیه چشم شوند. مهم است که تفاوت را بدانید، زیرا ملتحمه باکتریایی نیاز به درمان آنتی بیوتیکی دارد. التهاب ملتحمه ویروسی به التهاب ملتحمه ویروسی، چشم صورتی نیز می گویند، اگرچه چشم صورتی می تواند ویروسی یا باکتریایی باشد. کودکان مبتلا به سرماخوردگی معمولا دچار عفونت های ویروسی چشم می شوند. علایم عبارتند از: آبریزش چشم پلک قرمز و پف کرده قرمزی در قسمت سفید چشم ملتحمه باکتریایی این وضعیت تا حدودی جدی تر از التهاب ملتحمه ویروسی است. علایم همچنین عبارتند از: ترشح چسبناک و زرد رنگ از چشم مژه ها و پلک هایی که شاید از ترشحات به هم گیر کنند. التهاب ملتحمه نوزادان قرمزی در ناحیه چشم نوزاد می تواند ناشی از مسدود شدن مجرای اشک، تحریک یا عفونت باشد. ورم ملتحمه نوزادان می تواند جدی باشد، بنابراین فورا با پزشک اطفال خود مشورت کنید. گل مژه گل مژه (یک hordeolum نیز نامیده می شود) یک عفونت دردناک و ضایعات پوستی قرمز بر روی پلک است. این وضعیت زمانی رخ می دهد که فولیکول مو، غده چربی یا غده عرق عفونی شود. علایم عبارتند از: قرمزی روی پلک حساسیت و التهاب اطراف چشم برآمدگی دردناک و قرمز روی پلک سلولیت اطراف چشم یک عفونت پوستی است که بر پلک ها ت ثیر می گذارد. این می تواند به دلیل نیش حشره یا حیوان یا به دلیل التهاب ملتحمه ایجاد شود. اگر عفونت به نواحی داخلی پلک ها برسد، به عنوان سلولیت اربیتال شناخته و می تواند منجر به عواقب جدی شود. نوزادان پوست نرم و حساسی دارند که می تواند در برابر کوچکترین مواد شیمیایی مضر یا خشن واکنش نشان دهند. اگر شامپو، صابون یا هر محصول دیگری حاوی چنین موادی باشد، می تواند باعث ایجاد واکنش هایی مانند قرمزی و سوزش در اطراف چشم شود. یکی دیگر از دلایل احتمالی قرمزی اطراف چشم کودک می تواند پوست کم آب و فاقد رطوبت باشد. در صورت مشاهده قرمزی در اطراف چشم نوزاد، می توانید پس از مشورت با متخصص اطفال، درمان خانگی را آغاز کنید: برای کمک به پیشگیری از خشکی پوست از مرطوب کننده ها استفاده کنید. صابون کودک خود را به صابون ملایم تغییر دهید که مواد شیمیایی خشن نداشته باشد. از استفاده موادی که احتمال دارد به عنوان آلرژن برای کودک عمل کنند خودداری کنید. اگر متوجه شدید که کودکتان مرتبا چشم‌هایش را می‌مالد، برای پیشگیری از خراشیدگی و کاهش دفعات مالش، دست‌هایش را با دستکش بپوشانید. قرمزی اطراف چشم با درد و التهاب همراه است، استفاده از کمپرس گرم (پارچه نرم آغشته به آب گرم) می تواند به تسکین درد کمک کند. در شرایطی که کودک شما قرمزی اطراف چشم دارد، می توانید درمان را در خانه شروع کنید. با این حال، اگر فرزند شما نوزاد است یا مشکوک به سلولیت هستید، فورا تحت درمان پزشکی قرار بگیرید. درمان ناشی از تحریک کننده ها در درجه اول بهتر است مشخص کنید که کدام عامل تحریک کننده روی کودک شما ت ثیر می گذارد. برندهای مختلف صابون، شامپو و مواد شوینده لباسشویی را امتحان کنید. درمان ناشی از آلرژی آلرژی چشمی معمولا با طیف وسیع تری از علایم همراه است که بر مجاری بینی و راه هوایی نیز ت ثیر می گذارد. برای ردیابی آنچه می تواند باعث واکنش آلرژیک شود، یک دفترچه یادداشت داشته باشید. در اینجا چند زمینه برای بررسی وجود دارد: منوی روزانه کودک شما چیست؟ آیا واکنش آلرژیک مربوط به فصل است؟ آیا در مهدکودک اتفاق می افتد؟ یا هر بار که به ملاقات یکی از اعضای خانواده یا دوست خاصی می روید؟ آیا آلرژی مربوط به حیوانات است؟ آیا آلرژی های غذایی، مانند حساسیت به شیر، گندم یا تخم مرغ، در خانواده شما وجود دارد؟ درمان ناشی از ورم ملتحمه ویروسی با شستشوی مکرر چشم ها با آب گرم از ورم ملتحمه ویروسی مراقبت کنید. برای هر چشم از یک تکه پنبه تمیز استفاده کنید. دست های خود را قبل و بعد از هر تمیز کردن بشویید. اگر در حال شیردهی هستید، می توانید سعی کنید مقداری از شیر خود را در گوشه چشم بچکانید. شیر انسان دارای خواص درمانی بسیاری است. آنتی بیوتیک ها به عفونت ویروسی چشم کمک نمی کنند. انتظار می رود قرمزی بین تا روز طول بکشد. ملتحمه باکتریایی ترشح چسبنده و زرد رنگ نشان دهنده عفونت باکتریایی است. می توانید از آب گرم و شیر خود برای تمیز نگه داشتن ناحیه و ایجاد مقداری تسکین استفاده کنید، اما برای مبارزه با عفونت باید در مورد قطره های چشم آنتی بیوتیک یا کرم دور چشم با پزشک مشورت کنید. ورم ملتحمه نوزادان نوزادان با قرمزی در داخل یا اطراف چشم نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارند. اگر قرمزی ناشی از مسدود شدن مجرای اشک است، می توانید به آرامی دهانه مجرا و زیر پلک پایین را ماساژ دهید تا به باز شدن آن کمک کنید. گاهی اوقات، قطره های ضد میکروبی چشمی که بلافاصله پس از تولد به نوزاد داده می شود، می تواند چشم ها را تحریک کند. این قرمزی خفیف باید طی تا ساعت برطرف شود. عفونت زمانی رخ می دهد که ویروس ها یا باکتری ها در کانال زایمان از مادر به جنین منتقل شوند. درمان قرمزی ناشی از گل مژه از کمپرس گرم سه تا چهار بار در روز برای کاهش ناراحتی و کاهش قرمزی استفاده کنید. در دوران شیردهی، از چند قطره شیر خود نیز استفاده کنید. اگر قرمزی دور چشم ادامه پیدا کرد، بهتر است هر چه زودتر با پزشک خود مشورت کنید. برخی از اقدامات درمانی احتمالی به شرح زیر است: آنتی بیوتیک از طریق IV که این نادر است. جراحی پروب ساده در موارد مسدود شدن مجرای اشک آنتی بیوتیک های خوراکی به درمان التهاب ملتحمه کمک می کنند. قطره ها یا پمادهای آنتی بیوتیکی چشم می توانند التهاب، درد و همچنین قرمزی را در صورت عفونت باکتریایی یا ورم ملتحمه ویروسی کاهش دهند. مشاهده قرمزی اطراف چشم نوزاد برای مادر نگران کننده است. در بیشتر موارد، عرض چند روز از بین می رود. با این حال، همیشه توصیه می شود در صورت مشاهده ترشحات چسبناک از چشم، پف کرده پلک یا هر علامت دیگری که شما را نگران می کند، از متخصص اطفال خود نظر بگیرید. اگر با وجود درمان های خانگی هیچ بهبودی مشاهده نکردید، کودک خود را نزد پزشک اطفال ببرید. به خاطر داشته باشید که در مورد هر گونه حساسیت به شیر، تخم مرغ یا گلوتن که در خانواده وجود دارد به پزشک اطفال خود بگویید. اگر نوزاد عفونت باکتریایی داشته باشد، بسته به شدت، پزشک موارد زیر را تجویز می کند: آنتی بیوتیک های داخل وریدی (بسیار به ندرت) درمان موضعی، مانند قطره یا پماد چشم (اغلب) آنتی بیوتیک های خوراکی (به طور معمول کمتر) اگر مجرای اشک کودک مسدود شده باشد، پزشک اطفال می تواند نشان دهد که چگونه ناحیه مجرا را ماساژ دهید تا به باز شدن آن کمک کند. مجاری اشک معمولا خود به خود باز می شوند. با این حال، اگر تا زمانی که کودک به یک سالگی برسد، مجرا باز نشود، ممکن است به جراحی ساده نیاز داشته باشد. اگر کودک نوپا ملتحمه باکتریایی داشته باشد، پزشک اطفال آنتی بیوتیک تجویز می کند. خط آخر در حالی که قرمزی اطراف چشم می تواند شما و کودکتان را آزار دهد، معمولا مقابله با آن ساده است. فقط در صورت وجود ترشح، یا اگر مشکل پس از چند روز بهتر نشد، حتما با پزشک تماس بگیرید. فقط در صورت وجود ترشح، یا اگر مشکل پس از چند روز بهتر نشد، حتما با تماس بگیرید.

، حاوی ماده اصلی فعال استامینوفن، یک داروی خوراکی بدون نسخه است که به عنوان مسکن (داروهایی که برای تسکین درد استفاده می شود) یا تب بر (داروهایی که برای کاهش استفاده می شوند) تجویز می شود. Tylenol نوزادان یک نوع سوسپانسیون مایع از Tylenol است که مخصوص نوزادان و کودکان نوپا ساخته شده است. اشکال قرص آن می تواند باعث خفگی شود و نباید به نوزادان داده شود. برای جلوگیری از مصرف بیش از حد و عوارض جانبی ناشی از آن، تجویز تیلنول به نوزاد طبق دستور پزشک مهم است. این پست را بخوانید تا در مورد دستورالعمل های دوز Tylenol برای نوزادان، خطرات بالقوه آن و تکنیک های تجویز ایمن آن آگاه شوید. چه زمانی باید تایلنول را به نوزاد بدهیم؟ دارو فقط باید زمانی تجویز شود که نوزاد تب دارد. طبق نظر آکادمی اطفال آمریکا، تب در نوزادان زمانی تشخیص داده می شود که دمای بدن آنها بیش از . درجه فارنهایت ( درجه سانتیگراد) باشد. به گفته سازنده سوسپانسیون مایع خوراکی Tylenol نوزادان، نیز بهتر است به نوزاد مبتلا به، آنفولانزا، و دندان درد داده شود، زیرا ماده فعال استامینوفن نیز به عنوان یک مسکن عمل می کند. نمودار دوز نوزادان تایلنول چیست؟ کارشناسان و سازنده Tylenol توصیه می کنند که قبل از تجویز Tylenol به نوزادان یا کودکان نوپا با یک مشورت کنید. مقدار مصرف بسته به وزن کودک شما می تواند متفاوت باشد. غلظت استامینوفن در سوسپانسیون مایع Tylenol نوزادان در غلظت تک یا غلظت میلی گرم در هر میلی لیتر است. در زیر جدولی حاوی دوز مایع یا شربت تیلنول در نوزادان و کودکان نوپا بر اساس وزن آنها آمده است: می توانید تجویز را هر چهار تا شش ساعت یا طبق دستور پزشک تکرار کنید. شما نباید بیش از پنج دوز تیلنول در روز مصرف کنید. توجه داشته باشید که ممکن است پزشک کودک شما دوز متفاوتی را با دوز ذکر شده در جدول تجویز کند و شما باید به توصیه های پزشک پایبند باشید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید چگونه تایلنول را با خیال راحت به نوزادتان بدهید؟ در زیر مراحل تجویز مایع Tylenol نوزادان به نوزاد آورده شده است: پیستون را فشار دهید و هوا را آزاد کنید. نوک سرنگ را در دهانه بطری قرار دهید. بطری را بچرخانید و پیستون را تا علامت دوز مورد نیاز عقب بکشید تا دارو وارد بطری شود. نوک سرنگ را به آرامی وارد دهان کودک کنید و نوک آن را به سمت گونه داخلی کودک هدایت کنید. پیستون را به آرامی فشار دهید تا دارو آزاد شود. برای اطمینان از تجویز ایمن Tylenol در نوزادان، رعایت نکات خاصی ضروری است، از جمله: دوز دارو و زمان مصرف آن را دقیق باشد. دستورالعمل های ارایه شده در برچسب دارو در مورد نگهداری دارو را دنبال کنید. همیشه دارو را در اتاقی با نور مناسب بکشید تا از اختلاف در مقدار دوز جلوگیری شود. برای جلوگیری از مصرف بیش از حد یا سایر خطاهای مربوط به دوز، استفاده از سرنگ علامت گذاری شده، که با یک بطری Tylenol نوزادان داده می شود، حیاتی است. اگر کودک شما از قبل هر دارویی مصرف می کند، پزشک را در مورد آن آگاه کنید. ترکیبی از و سایر داروها ممکن است عوارض جانبی شدیدی ایجاد کند. برخی از نوزادان اگر طعم آن را دوست نداشته باشند، ممکن است دارو را بیرون بریزند. بنابراین انتخاب تایلنول نوزاد با طعم دهنده ممکن است بلع را برای آنها آسان تر کند. مراقب نحوه مصرف خود باشید. اگر در وارد کردن سرنگ به دهان کودکتان مشکل دارید، راهکارهای دیگر را امتحان کنید. فقط اگر از شیشه شیر استفاده می کنید، دارو را در شیر مادر یا شیر خشک او بریزید یا آن را با غذای کودک ترکیب کنید. این کار را فقط با مقداری شیر یا غذایی که می دانید تمام می شود انجام دهید. اگر کودک شما ظرف دقیقه پس از دریافت دوز آب دهان یا استفراغ کرد، می توانید یک نوبت دیگر بدهید. اما اگر بعد از این مدت تف یا استفراغ کردند، حداقل تا ساعت صبر کنید تا داروی بیشتری بدهید. هنگام دادن تایلنول به نوزادتان، مراقب داروهای دیگری باشید که مصرف می کنند. در صورت مصرف سایر داروهای حاوی استامینوفن، به نوزاد خود تایلنول ندهید. این می تواند منجر به افزایش بیش از حد دارو در سیستم آنها شود که می تواند باعث مسمومیت دارویی شود. همچنین هنگام دادن دارو به کودک خود به تاریخ انقضا توجه کنید. اثربخشی دارو می تواند با گذشت زمان کاهش یابد. تیلنول برای اکثر نوزادان بی خطر است و به ندرت در صورت تجویز طبق نسخه عوارض جانبی ایجاد می کند. در موارد نادر، کودک ممکن است به استامینوفن حساسیت داشته باشد و باعث بثورات پوستی و تاول شود. مصرف بیش از حد تیلنول منجر به مصرف بیش از حد استامینوفن و عوارض جانبی جدی می شود. معمولا در صورت عدم رعایت دستور پزشک یا عدم دقت در اندازه گیری مقدار دارو در سرنگ، این مسمومیت اتفاق می افتد. مصرف بیش از حد جزیی ممکن است به احتمال زیاد هیچ مشکل یا علامتی ایجاد نکند. حداکثر دوز ایمن برای استامینوفن در بین کودکان میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن کودک در روز است. دوز بیش از این حد ممکن است علایم و نشانه های زیر را ایجاد کند: زردی استفراغ خستگی خواب آلودگی درد در ناحیه شکم از دست دادن اشتها کاهش دفعات و مقدار ادرار مشکلات تنفسی مانند مشکلات تنفسی مصرف بیش از حد شدید می تواند باعث سمیت کبدی و آسیب کبدی شود. تحمل مصرف بیش از حد ممکن است از نوزادی به نوزاد دیگر متفاوت باشد. بنابراین، اگر متوجه شدید که به طور تصادفی با تایلنول بیش از حد کودک مصرف کرده اید، در اسرع وقت با پزشک اطفال تماس بگیرید یا به او مراجعه کنید. در صورت موارد زیر باید به پزشک مراجعه کنید: علایم پس از تجویز تیلنول بدتر می شود. شما بیش از حد از این دارو برای کودک خود استفاده کردید. نوزاد پس از تجویز تیلنول دچار بثورات پوستی یا تاول می شود. در طی سه روز از زمان تجویز Tylenol هیچ بهبودی در علایم نوزاد مشاهده نشده است. چند وقت یکبار یک دوز تایلنول به نوزاد داده شود؟ یک دوز Tylenol نوزاد ممکن است برای تسکین موقت علایم تب یا درد کافی باشد. اما اگر کودک شما بیمار است یا دارد، درد و گریه پس از از بین رفتن دوز ممکن است بازگردد، مگر اینکه خود بیماری نیز از بین رفته باشد. شاید بتوانید در صورت نیاز هر تا ساعت یک دوز تیلنول به نوزاد بدهید. اما شما نباید بیش از پنج دوز در یک دوره ساعته بدهید. نباید تایلنول را به طور معمول یا بیش از یک یا دو روز متوالی مصرف کنید، مگر اینکه توسط پزشک کودکتان تجویز شده باشد. یک بطری تایلنول نوزاد همراه با یک سرنگ یا قطره چکان دارو در بسته بندی آن ارایه می شود که دادن دارو به نوزادان را آسان تر می کند. در واقع، از اندازه گیری قاشق خودداری کنید زیرا می توانید در نهایت بیش از حد نیاز به نوزاد خود دارو بدهید. به عبارت دیگر، همیشه از قطره چکان یا فنجان دارویی همراه با دارو استفاده کنید تا از مصرف دوز مناسب اطمینان حاصل کنید. اگر سرنگ یا قطره چکان شما خراب شد، می توانید جایگزینی ارزان از داروخانه خریداری کنید. سرنگ را در بطری فرو کنید و بر اساس توصیه پزشک اطفال، آن را با دوز مناسب پر کنید. از اینجا، روش های مختلفی برای تجویز دارو وجود دارد. اگر کودک شما بی حوصله نیست، سرنگ را بین لب های او یا قسمتی از دهانش را در کنار یک گونه قرار دهید و دارو را داخل دهانش بریزید. سوالات متداول تایلنول برای نوزادان تیلنول معمولا در صورت مصرف در دوز صحیح باعث خواب آلودگی در نوزادان نمی شود. برخی از نوزادان مبتلا به درد یا تب ممکن است علایم ناشی از تایلنول را تسکین دهند و باعث آرامش و به خواب رفتن آنها شود. با این حال، مصرف بیش از حد تیلنول/استامینوفن می تواند باعث خواب آلودگی و خواب آلودگی مفرط به عنوان یک عارضه جانبی شود. تایلنول یا استامینوفن مایع ممکن است تا دقیقه طول بکشد تا اثرات خود را نشان دهد، اگرچه این ممکن است از نوزادی به نوزاد دیگر متفاوت باشد. این دارو یک برند دارویی استامینوفن است که معمولا بدون نسخه در دسترس است. اگرچه برای نوزادان و کودکان نوپا بی خطر در نظر گرفته می شود، اما همیشه باید برای آن نسخه دریافت کنید. دوز مناسب را برای ت ثیر بهینه استامینوفن بر روی نوزاد بدون خطر مصرف بیش از حد و عوارض جانبی مرتبط با آن تجویز کنید. اگر کودک شما تب یا علایم درد دارد که در غیر این صورت قابل کاهش نیست، دادن تیلنول به او ممکن است کمی تسکین داشته باشد. اما قبل از دادن دوز به نوزاد، مهم است که با پزشک اطفال خود مشورت کنید و بدانید که چگونه به طور ایمن استامینوفن را به کودک خودتان بدهید.

یا همان واکسن های برنامه ریزی شده برای یک نوزاد دو ماهه برای حفظ سلامت نوزاد شما مفید هستند. برای شناخت واکسن های دو ماهگی ادامه مقاله را بخوانید. واکسیناسیون به موقع برای نوزادان ضروری است زیرا ایمنی کافی را در برابر بیماری های بالقوه خطرناک تضمین می کند. واکسن ها پس از تحقیقات گسترده در مورد ایمنی و کارایی آنها برای استفاده گسترده ساخته و منتشر می شوند. انواع مختلفی از واکسن ها وجود دارد و اکثر آنها حاوی شکل غیرفعال یا ضعیف پاتوژن یا سم تولید شده توسط آن هستند. این عوامل القا کننده ایمنی آنتی ژن نامیده می شوند که سیستم ایمنی را برای تولید آنتی بادی تحریک کرده و ایمنی ایجاد می کنند. با توجه به مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها ( CDC ) ، واکسن های زیر در سن یک تا دو ماهگی به نوزادان داده می شود. کودک شما در مقابل چشمان شما در حال رشد و تغییر است. تا زمانی که آنها به ماهگی می رسند، ممکن است در طول زمان لبخند بزنند، غر بزنند، و سر خود را برای مدت طولانی تری بالا نگه دارند. پزشک اطفال شما این نقاط عطف را در بازدید بعدی شما از چاه ردیابی می کند، و همچنین اولین دور بزرگ واکسن های کودک شما را تجویز می کند. در سال اول زندگی، کودک شما واکسنی دریافت می کند که از بیماری جدی محافظت می کند. در اینجا بیشتر در مورد واکسن هایی که کودک شما در قرار ملاقات ماهه دریافت می کند، عوارض جانبی ممکن است تجربه کند و کارهایی که می توانید برای کاهش هر گونه ناراحتی انجام دهید، آورد یک بیماری کبدی ویروسی مسری است که ممکن است باعث آسیب شدید کبدی شود. اولین دوز واکسن HepB بلافاصله پس از تولد، دوز تقویت کننده یک یا دو ماه پس از تولد و دوز نهایی در هر زمان بین شش تا ماهگی تزریق می شود. طبق CDC ، واکسن HepB در برابر عفونت HepB ایمن و موثر است. ممکن است عوارض جانبی خفیفی مانند بازو درد ناشی از تزریق و تب خفیف (کمتر از درجه فارنهایت یا . درجه سانتیگراد) ایجاد کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید به نوزادان پنج دوز DTaP داده می شود. اولین دوز در سن دو ماهگی و به دنبال آن یک دوز تقویت کننده در پنج ماهگی، شش ماهگی، تا ماهگی و چهار تا شش سالگی تجویز می شود. عوارض جانبی خفیف DTaP عبارتند از: قرمزی، درد یا التهاب محل تزریق، تب و استفراغ. عوارض شدید اما نادر واکسن عبارتند از تب با درجه بالا (بیش از درجه فارنهایت یا درجه سانتیگراد) ، گریه تسلی ناپذیر به مدت سه ساعت یا بیشتر، و تشنج. یک بیماری باکتریایی است که می تواند با گلودرد، تب خفیف و لرز شروع شود. همچنین ممکن است باعث ایجاد پوششی در پشت بینی یا گلو شود که تنفس یا بلع را دشوار می کند. این بیماری از طریق عطسه و سرفه گسترش می یابد. توسط سموم تولید شده توسط باکتری کزاز موجود در خاک، گرد و غبار و کود ایجاد می شود. باکتری ممکن است از طریق سوراخ، بریدگی، زخم، سوختگی یا گاز گرفتن حیوان وارد بدن شود. سموم معمولا بر عضلات ت ثیر می گذارند و باعث سفتی و اسپاسم می شوند. موارد شدید ممکن است بر عضلات تنفسی ت ثیر بگذارد و خطر فلج عضلات تنفسی را افزایش دهد. یک عفونت تنفسی ناشی از Bordetella pertussis است که از طریق سرفه و عطسه پخش می شود. بارزترین علامت این بیماری سرفه شدید همراه با صدای خس خس است. موارد درمان نشده ممکن است منجر به پنومونی شدید شود. بیماری پنوموکوک توسط باکتری پنوموکوک ایجاد می شود که از طریق سرفه و عطسه پخش می شود. بیماری پنوموکوک بر گوش، ریه، خون و مغز ت ثیر می گذارد. علایم شایع عبارتند از تب بالا، سرفه، درد قفسه سینه و درد بدن. این بیماری در صورت عدم درمان ممکن است منجر به عوارض شدید مانند مننژیت شود. اولین دوز واکسن در دو ماهگی تزریق می شود و سپس دوزهای تقویت کننده در سنین چهار ماهگی، شش ماهگی و بین تا ماهگی تجویز می شود. عوارض جانبی واکسن PCV معمولا بسیار خفیف است. عوارض جانبی ممکن است شامل گیجی، بی حالی، از دست دادن اشتها، واکنش های موضعی در محل تزریق (قرمزی، التهاب یا درد) ، تب، لرز یا سردرد باشد. بیماری Hib یک بیماری شدید است که توسط باکتری Haemophilus influenzae نوع b ایجاد می شود. این باکتری معمولا روی سیستم عصبی ت ثیر می گذارد و باعث مننژیت می شود. علایمی مانند تب بالا، سردرد، کم اشتهایی و استفراغ ایجاد می کند. اولین دوز واکسن در دو ماهگی و سپس دوزهای تقویت کننده در چهار ماهگی، شش ماهگی و بین تا ماهگی تزریق می شود. واکسن Hib عوارض جانبی بسیار خفیفی مانند تب و واکنش های موضعی در محل تزریق (قرمزی، التهاب یا درد) دارد. یک بیماری ناتوان کننده است که توسط ویروس فلج اطفال ایجاد می شود. این ویروس می تواند نخاع و اعصاب را آلوده کند و باعث فلج غیرقابل برگشت شود. این یک بیماری بسیار مسری است که از طریق غذا و آب آلوده به قطرات تنفسی یا مدفوع منتشر می شود. کودک هر کدام یک دوز را در دو ماهگی، چهار ماهگی، بین شش تا ماهگی و بین چهار تا شش سالگی دریافت می کند. اگر نوزاد نوع تزریقی واکسن را دریافت کند، قرمزی، التهاب و درد ممکن است در محل تزریق ایجاد شود. واکسن خوراکی فلج اطفال عوارض جانبی ندارد. عفونت روتاویروس باعث اسهال و استفراغ شدید همراه با تب، درد معده و از دست دادن اشتها می شود. این عفونت در درجه اول بر نوزادان ت ثیر می گذارد. کم آبی شدید عارضه اصلی این بیماری و یکی از علل شایع مرگ و میر است. دو نوع واکسن روتاویروس وجود دارد، ( RotaTeq ( RV و ( Rotarix ( RV . RV در سه دوز در سنین دو ماهگی، چهار ماهگی و شش ماهگی تجویز می شود. RV در دو دوز در سنین دو ماهگی و چهار ماهگی تجویز می شود. واکسن های روتاویروس به صورت قطره های خوراکی مصرف می شوند. عوارض جانبی خفیف شامل گیجی، اسهال و استفراغ است. یک عارضه نادر واکسن روتاویروس، انواژیناسیون است، وضعیتی که در آن قسمتی از روده در قسمت مجاور چین خورده است. تخمین زده می شود از هر تا نوزاد واکسینه شده، یکبار انواژیناسیون رخ می دهد. مراحل زیر می تواند به شما کمک کند تا کودک خود را قبل، در طول و بعد از واکسیناسیون تسکین دهید: می توانید به آنها پستانک بدهید تا آرام شوند. ممکن است با خواندن آهنگ های مورد علاقه کودک حواس او را پرت شود. در صورت امکان، در طول تزریق واکسن به نوزاد شیر بدهید تا کودک آرام شود. با پزشک اطفال مشورت کنید تا پماد یا اسپری ضد درد را قبل از تزریق واکسن بزند. اسباب بازی، پستانک یا پتوی مورد علاقه کودک را در دسترس کودک قرار دهید تا احساس راحتی کند. می توانید بلافاصله پس از واکسیناسیون کودک را در آغوش خود تاب دهید. جایگزین دیگر این است که حواس آنها را با وسیله جالب پرت کنید. بعد از واکسیناسیون اغلب آنها را در آغوش بگیرید. همچنین می توانید بلافاصله پس از واکسیناسیون به آن ها شیر بدهید تا درد ناشی از درد در محل تزریق آرام شود. با پزشک اطفال مشورت کنید که آیا می توانند درست قبل از واکسیناسیون یک محلول با طعم شیرین بی خطر به کودک شما بدهند. می تواند به دور کردن حواس کودک از درد و کاهش گریه کمک کند. CDC پیشنهاد می کند چند دقیقه قبل از دریافت واکسن، از خود بپرسید که محلول ساکارز یا گلوکز را به کودکتان بدهد. شیرینی ممکن است به تسکین درد در طول تزریق کمک کند. شیرینی شیر مادر و همچنین صمیمیت و گرما ممکن است به آرامش آنها کمک کند. در خانه، می توانید نوزاد خود را قنداق کنید تا احساس امنیت کند. حتما با شیر مادر یا شیر خشک تغذیه مکرر همراه باشید تا آنها را نیز هیدراته نگه دارید. عوارض جانبی بیشتر در چند روز اول پس از تزریق واکسن مشاهده می شود. اگر واکنش های خفیف بیشتر از این طول بکشد، ظرف ساعت با پزشک اطفال خود تماس بگیرید. آنها می توانند تعیین کنند که آیا فرزند شما نیاز به معاینه دارد یا اینکه آیا او بیماری دیگری دارد که ممکن است علایم ایجاد کند. واکنش‌های موضعی در محل تزریق مانند درد، قرمزی یا التهاب شایع هستند و ظرف یک یا دو روز برطرف می‌شوند. برخی از نوزادان ممکن است دچار بثورات و تب شوند که معمولا یک روز باقی می ماند. نکات زیر به شما در مدیریت عوارض جانبی خفیف در خانه کمک می کند: برای کاهش تب از پدهای خنک استفاده کنید. اطمینان حاصل کنید که کودک استراحت کافی دارد. از متخصص اطفال در مورد عوارض جانبی مورد انتظار و غیرعادی بپرسید. اگر مشکوک هستید یا متوجه چیز غیرعادی شدید، با پزشک خود مشورت کنید. از یک پارچه خنک و مرطوب برای کاهش تحریک موضعی، قرمزی، التهاب یا درد استفاده کنید. از پزشک بپرسید که آیا می تواند مسکن برای نوزاد، از جمله پمادهای موضعی تسکین دهنده، تجویز کند. تب بالایی دارد. ساعت یا بیشتر گریه کرده است. قرمزی در تزریق دارد که بعد از ساعت هنوز وجود دارد. واکسیناسیون برای کودک شما حیاتی است زیرا از کودک در برابر چندین بیماری خطرناک و جدی محافظت می کند. بسیاری از والدین نسبت به عوارض جانبی واکسن محتاط هستند و حتی ممکن است از واکسیناسیون برای نوزاد خود اجتناب کنند. با این حال، عوارض جانبی واکسیناسیون بسیار نادر است. مزایای واکسیناسیون کودک شما می تواند به میزان قابل توجهی از خطرات آن بیشتر باشد. به یاد داشته باشید، برای کودک دو ماهه شما ایمن تر از تجربه یک بیماری قابل پیشگیری با واکسن است، که ممکن است عوارضی برای مادام العمر ایجاد کند.

در نوزادان یک وضعیت جدی و خطرناکی است. نوزادان مبتلا به Truncus arteriosus مدت کوتاهی پس از تولد نیاز به جراحی دارد. آنها به جای دو شریان قلب، یک شریان اصلی قلب دارند. این نقص مادرزادی قلب اغلب همراه با نقص سپتوم بطنی (سوراخ در قلب) رخ می دهد. خون با و بدون اکسیژن مخلوط می شود و باعث می شود قلب سخت تر کار کند. جراحی در دوران می تواند این مشکلات را اصلاح کند. این کودکان با رشد نیاز به جراحی بیشتری دارند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: چگونه تنه شریانی بر جریان خون ت ثیر می گذارد؟ قلب و عروق بخشی از سیستم گردش خون بدن هستند. یک قلب سالم باید یک شریان ریوی (خون آبی را به ریه ها می فرستد) و یک آیورت (خون قرمز را به بدن می فرستد) داشته باشد. دریچه ریوی و دریچه آیورت دو تا از چهار دریچه ای هستند که جریان خون را در قلب کنترل می کنند. به طور معمول، خون از سمت راست قلب از طریق شریان ریوی به ریه ها برای دریافت اکسیژن جریان می یابد. این خون اکسیژن دار سپس به سمت چپ قلب و از طریق آیورت به بقیه بدن جریان می یابد. از آنجایی که نوزاد مبتلا به تنه شریانی فقط یک شریان به بیرون از قلب دارد، خون با و بدون اکسیژن با هم مخلوط می شود. نوزادان مبتلا به تنه شریانی نیز دارای نقص دیواره بین بطنی ( VSD ) هستند. VSD سوراخی در دیواره قلب (سپتوم) است که بطن های تحتانی یا اتاقک های قلب را جدا می کند. این دو نقص مادرزادی قلب باعث می شود که خون زیادی به ریه ها برود در حالی که خون کافی به بقیه بدن نمی رسد. این شرایط، قلب و ریه ها را مجبور می کند تا سخت تر کار کنند. ترانکوس شریانی چقدر شایع است؟ Truncus arteriosus یک نقص مادرزادی نادر است. این بیماری تقریبا در مورد از هر تولد رخ می دهد و نوزادان پسر و دختر را به طور مساوی تحت ت ثیر قرار می دهد. ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی هر ساله حدود نوزاد را با این بیماری قلبی تشخیص می دهند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید سایر بیماری های قلبی مرتبط با ترانکوس شریانی عبارتند از: قوس آیورت قطع شده (آیورت ناقص) مجرای شریانی باز شده یا PDA (ارتباط غیر طبیعی بین آیورت و شریان ریوی) نقص سپتوم دهلیزی یا ASD (سوراخ در دیواره قلب که دو حفره فوقانی قلب یا دهلیزها را جدا می کند) چه چیزی باعث ایجاد تنه شریانی می شود؟ در رحم، همه نوزادان خونرسانی را با یک رگ خونی بزرگ (تنه) شروع می کنند که از قلب منشعب می شود. همانطور که کودک در رحم رشد می کند، تنه به شریان ریوی و آیورت تقسیم می شود. هنگامی که این شکاف اتفاق نمی افتد، تنه شریانی رخ می دهد. نداشتن جداسازی نیز منجر به VSD می شود. کارشناسان هنوز در تلاشند علت اصلی این نوع نقص مادرزادی قلبی را تشخیص دهند. این امکان وجود دارد که تغییرات ژنی خاصی در این امر نقش داشته باشد. حدود کودک از هر کودک مبتلا به تنه شریانی دارای یک اختلال کروموزومی به نام سندرم دی جورج است. این عارضه علاوه بر نقایص قلبی باعث مشکلات سیستم ایمنی و تاخیر در رشد می شود. عوامل خطر برای تنه شریانی چیست؟ سابقه خانوادگی نقایص مادرزادی قلب ممکن است خطر ابتلای کودک به تنه شریانی را افزایش دهد. عوامل خاصی که در دوران بارداری رخ می دهند نیز ممکن است نقش داشته باشند. این شامل: دیابت مصرف دارو مصرف بیش از حد الکل سرخجه (سرخک آلمانی) یا ویروس دیگری علایم تنه شریانی چیست؟ نوزادان مبتلا به تنه شریانی اغلب بلافاصله پس از تولد علایم ناراحتی را نشان می دهند. زیرا قلب برای پمپاژ خون بسیار سخت کار می کند. علایم تنه شریانی عبارتند از: تغذیه ضعیف عرق کردن خواب آلودگی شدید ضربان قلب سریع یا نبض ضعیف مشکلات تنفسی، مانند تنگی نفس یا تنفس سریع رنگ مایل به آبی یا خاکستری برای پوست (سیانوز) گاهی اوقات این نقص قلبی را تشخیص می دهد. این نوع سونوگرافی، تصاویری از قلب نوزاد تولید می کند. پس از تولد نوزاد، پزشک ممکن است از اکوکاردیوگرام برای تشخیص تنه شریانی استفاده کند. ترانکوس شریانی چگونه مدیریت یا درمان می شود؟ نوزادان مبتلا به تنه شریانی در هفته های اول زندگی نیاز به دارند. چندین روش برای اصلاح تنه شریانی وجود دارد. رایج ترین روش تعمیر راستلی نام دارد. جراحی شامل: استفاده از پچ برای بستن VSD یا سوراخ در قلب ایجاد آیورت جدید با استفاده از رگ خونی موجود (تنه) قرار دادن یک لوله مصنوعی (مجرای) و دریچه مصنوعی برای ایجاد یک شریان ریوی و دریچه جدید یک نوزاد تازه متولد شده نیز ممکن است به موارد زیر نیاز داشته باشد: فرمول های پر کالری یا لوله های تغذیه برای افزایش وزن داروهای قبل از جراحی برای تقویت قلب، خلاص شدن از شر مایعات اضافی و کنترل فشار خون آیا فرزندم به درمان های دیگری نیاز خواهد داشت؟ کودکان مبتلا به تنه شریانی در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به یک عفونت باکتریایی جدی قلبی به نام هستند. ممکن است کودک شما قبل از مراجعه به یا انجام اقدامات جراحی نیاز به مصرف آنتی بیوتیک داشته باشد. کودک شما ممکن است به کاتتریزاسیون قلبی (روشی برای نگاه کردن به داخل قلب) و تکرار جراحی برای رسیدگی به دریچه تنه (دریچه آیورت جدید) و یا لوله مصنوعی مورد استفاده برای ساخت شریان ریوی جدید نیاز داشته باشد. آیا می توانید از تنه شریانی پیشگیری کنید؟ Truncus arteriosus بدون هیچ دلیل شناخته شده ای رخ می دهد. هیچ کاری نمی توانید برای جلوگیری از آن انجام دهید. برای داشتن بارداری سالم، زنان باید مصرف الکل را ترک کنند (یا اصلا مصرف نکنند) و قبل از مصرف دارو با ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی مشورت کنند. در بیشتر موارد، نقایص مادرزادی قلب مانند تنه شریانی قابل پیشگیری نیستند. اگر سابقه خانوادگی نقایص قلبی دارید یا اگر قبلا فرزندی با نقص مادرزادی قلبی دارید، ممکن است قبل از تصمیم گیری در مورد باردار شدن، با یک مشاور ژنتیک و یک با تجربه در زمینه نقص های مادرزادی قلب صحبت کنید. اگر به باردار شدن فکر می کنید، چندین قدم وجود دارد که می توانید برای اطمینان از داشتن یک کودک سالم انجام دهید، از جمله: برخی از ویروس‌ها، مانند سرخک آلمانی (سرخچه) ، می‌توانند در دوران بارداری مضر باشند، بنابراین مهم است که قبل از بارداری از به روز بودن واکسیناسیون‌های خود مطمین شوید. اگر باردار هستید یا به باردار شدن فکر می کنید، قبل از مصرف هر دارویی با پزشک خود مشورت کنید. بسیاری از داروها برای استفاده در دوران بارداری توصیه نمی شوند. یکی از معدود اقداماتی که می توانید برای کمک به پیشگیری از نقص های مادرزادی از جمله نقص نخاع، مغز و احتمالا قلب انجام دهید، مصرف روزانه میکروگرم اسید فولیک است. اگر شما یک زن مبتلا به دیابت هستید، با پزشک خود در مورد خطرات بارداری مرتبط با دیابت و بهترین روش مدیریت بیماری در دوران بارداری خود صحبت کنید. پیش آگهی برای کودکانی که ترانکوس شریانی دارند، چیست؟ پس از جراحی، اکثر کودکان از زندگی کامل و فعال لذت می برند. کودک شما ممکن است بتواند ورزش های خاصی را انجام دهد اما احتمالا باید از فعالیت های پرتحرک اجتناب کند. با پزشک خود در مورد فعالیت هایی که برای کودک شما ایمن هستند صحبت کنید. کودکان مبتلا به این عارضه قلبی برای مراقبت مستمر باید به متخصص قلب (متخصص قلب کودکان) مراجعه کنند. آنها باید در طول زندگی خود به متخصص قلب و عروق مراجعه کنند و در حدود سالگی باید مراقبت را به متخصص قلب مادرزادی بزرگسالان منتقل کنند. این پزشک سلامت قلب کودک شما را کنترل می کند تا به سرعت مشکلاتی مانند نشتی دریچه های قلب را تشخیص دهد. یک کودک به دو تا سه عمل جراحی برای جایگزینی شریان ریوی مصنوعی با لوله‌های بزرگ‌تر با رشد قلب و بدنش نیاز دارد. اگر دریچه ضخیم شود و نشتی پیدا کند، ممکن است کودک شما به یک دریچه مصنوعی نیاز داشته باشد. برخی از افراد در بزرگسالی به روش دیگری برای تعویض مجرا و دریچه نیاز دارند. به ندرت، شریان مصنوعی باریک یا مسدود می شود. ارایه دهنده فرزند شما ممکن است یک روش مبتنی بر کاتتر را با استفاده از یک دستگاه بالون برای باز کردن آن انجام دهد. یا ممکن است ارایه دهنده یک استنت (لوله کوچک) در شریان قرار دهد تا آن را باز نگه دارد. عوامل خطر تنه شریانی در حالی که علت دقیق، مانند تنه شریانی، ناشناخته است، عوامل متعددی ممکن است خطر تولد نوزاد با بیماری قلبی را افزایش دهند. این شامل: زنان چاق می توانند در معرض خطر بیشتری برای داشتن نوزادانی با نقص مادرزادی قلبی باشند. ادامه سیگار کشیدن در دوران بارداری خطر تولد نوزاد با نقص قلبی را افزایش می دهد. زنانی که در سه ماهه اول بارداری الکل مصرف می کنند، خطر تولد نوزادی با نقص مادرزادی قلبی را افزایش می دهند. مردانی که الکل می نوشند نیز در خطر نقص مادرزادی قلب کودک خود نقش دارند. دیابتی که به خوبی مدیریت نمی شود می تواند خطر نقایص مادرزادی از جمله نقص قلبی را افزایش دهد. بسیاری از داروها برای استفاده در دوران بارداری به دلیل خطرات احتمالی برای جنین توصیه نمی شوند. کودکان مبتلا به سندرم دی جورج یا سندرم ولوکاردیو صورت در معرض خطر ابتلا به تنه شریانی هستند. این شرایط ناشی از یک کروموزوم اضافی یا معیوب است. اگر زنی در اوایل بارداری به سرخجه (سرخک آلمانی) یا یک بیماری ویروسی دیگر مبتلا شود، خطر نقص مادرزادی قلبی در نوزاد او افزایش می‌یابد. عوارض ابتلا به تنه شریانی چیست؟ ساختارهای غیر طبیعی قلب تنه شریانی منجر به مشکلات شدید گردش خون می شود. از آنجایی که بطن‌ها از هم جدا نشده‌اند و تمام خون از یک رگ خارج می‌شود، خون غنی از اکسیژن و خون فقیر از اکسیژن مخلوط می‌شوند. در نتیجه خونی که اکسیژن کافی حمل نمی‌کند. خون مخلوط از یک رگ بزرگ منفرد به ریه ها، شریان های قلب و بقیه بدن جریان می یابد. اگر کودک شما به تنه شریانی مبتلا باشد، گردش غیرطبیعی خون معمولا منجر به موارد زیر می شود: خون بیش از حد به ریه ها می ریزد و مایعات اضافی نفس کشیدن را برای کودک دشوار می کند. فزایش جریان خون به ریه ها باعث باریک شدن رگ های خونی ریه ها می شود و فشار خون در ریه ها را افزایش می دهد و پمپاژ خون به ریه ها را برای قلب کودک دشوار می کند. فشار خون ریوی و افزایش جریان خون در قلب، قلب کودک شما را مجبور می‌کند تا سخت‌تر از حد طبیعی کار کند و باعث بزرگ شدن آن می‌شود. به تدریج ضعیف می شود. افزایش حجم کار و کمبود اکسیژن نیز باعث ضعیف شدن قلب کودک شما می شود. این عوامل می توانند به نارسایی قلبی، ناتوانی قلب در تامین خون کافی بدن کمک کنند. حتی با ترمیم موفقیت آمیز جراحی قلب در دوران شیرخوارگی، سایر عوارض مرتبط با ترانکوس شریانی می تواند در مراحل بعدی زندگی رخ دهد: فشار خون پیشرونده ریوی اختلالات ریتم قلب (آریتمی) مشکلات مربوط به عملیات قبلی نشتی دریچه های قلب (بازگشت) علایم و نشانه های رایج این عوارض عبارتند از تنگی نفس هنگام ورزش، سرگیجه، خستگی، تورم شکم، تورم در پاها و احساس تپش قلب سریع و بال بال (تپش قلب) در موارد نادر، فرد مبتلا به تنه شریانی می‌تواند از دوران نوزادی بدون جراحی قلب زنده بماند و تا بزرگسالی زندگی کند. با این حال، افراد مبتلا به این بیماری تقریبا به طور قطع به نارسایی قلبی و فشار خون ریوی (سندرم آیزنمنگر) مبتلا خواهند شد. این سندرم ناشی از آسیب دایمی ریه ناشی از فشار خون ریوی است که منجر به دور زدن کامل جریان خون از ریه ها می شود. سخن آخر Truncus arteriosus یک نقص مادرزادی قلبی نادر اما جدی است. اغلب همراه با نقص دیواره بین بطنی یا سوراخ در قلب رخ می دهد. این شرایط قلبی اجازه می دهد تا خون با و بدون اکسیژن مخلوط شود. قلب باید بیشتر کار کند تا خون اکسیژن دار را به بدن برساند. نوزاد مبتلا به تنه شریانی بلافاصله پس از تولد نیاز به جراحی دارد تا مشکل برطرف شود. کودک شما با رشد بیشتر به جراحی قلب نیاز دارد. اکثر کودکان مبتلا به این نقص قلبی پس از درمان جراحی زندگی طولانی و شادی دارند.

فواید و عوارضی دارد. در این مقاله سعی کرده ایم هر آنچه که باید در مورد امگا برای کودکان را بدانید مورد بررسی قرار دهیم. به طور کلی، برای رشد و نمو سالم کودکان و به طور کلی بی خطر هستند. ماهی های روغنی، بهترین منبع غذایی هستند، اما منابع گیاهی مانند بذر کتان نیز می توانند امگا را تامین کنند. برخی از افراد ترجیح می دهند به کودکان خودشان مکمل امگا بدهند. به خصوص اگر کودک خوردن ماهی را دوست نداشته باشد. بر همین اساس والدین بهتر است فواید و کاربرد و عوارض مصرف آن در کودکان خود را بدانند. در این مقاله به توضیح اسیدهای چرب امگا و نحوه مصرف آنها در غذا می پردازیم. علاوه بر این، دوز صحیح مکمل برای کودکان و هر گونه مشکل ایمنی بالقوه مکمل ها را بررسی می کنیم. اسیدهای چرب امگا ، اسیدهای چرب ضروری هستند که برای مفید هستند. آنها ممکن است خطر بسیاری از اختلالات دیگر مانند دیابت، سکته مغزی، آرتریت، آسم، مشکلات روانی و حتی برخی سرطان ها را کاهش دهند. اسیدهای چرب امگا نوعی اسیدهای چرب غیراشباع چندگانه ( PUFA ) هستند و باید فقط از منابع غذایی دریافت شوند. اسیدهای چرب مهم امگا با زنجیره بلند عبارتند از: دوکوزاهگزانوییک اسید ( DHA ) ایکوزاپنتانوییک اسید ( EPA ) آنها در غذاهای دریایی مانند ماهی های روغنی یافت می شوند. امگا با زنجیره کوتاه از اسید آلفا لینولنیک ( ALA ) تشکیل شده است که بیشتر در غذاهای گیاهی مانند دانه های کتان و دانه های چیا یافت می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آنچه در این مقاله خواهید خواند: آیا کودکان می توانند اسیدهای چرب امگا مصرف کنند؟ بله، کودکان می توانند اسیدهای چرب امگا را با گنجاندن غذاهای غنی از این مواد مغذی در رژیم غذایی خود مصرف کنند. مکمل های غذایی، مانند مکمل های روغن ماهی نیز در دسترس هستند. اگر رژیم غذایی به تنهایی مقادیر توصیه شده را فراهم نکند، ممکن است مورد استفاده قرار گیرند. قبل از دادن مکمل های اسید چرب امگا به کودک خود باید با یا صحبت کنید. فواید امگا برای کودکان چیست؟ امگا فواید درمانی متعددی دارد. اسیدهای چرب امگا و امگا اجزای تشکیل دهنده غشای سلولی هستند. آنها خواص غشای سلولی مانند سیالیت، نفوذپذیری و انعطاف پذیری را تنظیم می کنند. این اسیدهای چرب همچنین در عملکرد آنزیم ها و گیرنده های متصل به غشاء نقش دارند. تمام اعضای بدن از سلول تشکیل شده اند، بنابراین هر چیزی که عملکرد سلولی را بهبود بخشد به نفع همه سیستم های بدن است. مصرف منظم امگا ممکن است فواید زیر را به همراه داشته باشد: حفظ سلامت قلب و عروق مطالعات بالینی نشان داده است که امگا پتانسیل کاهش کلسترول بد و تری گلیسیرید در بدن و افزایش لیپوپروتیین های با چگالی بالا ( HDL ) یا کلسترول خوب را دارد. گنجاندن این اسیدهای چرب از دوران کودکی ممکن است خطر ابتلا به سکته مغزی، حمله قلبی و لخته شدن خون را در آینده کاهش دهد. بهبود بینایی غلظت بالایی از DHA در غشاهای سلولی شبکیه یافت می شود. DHA و سایر امگا برای رشد طبیعی بینایی مورد نیاز هستند. این اسیدهای چرب ممکن است در بازسازی رنگدانه شبکیه رودوپسین، که به تبدیل نور دریافتی توسط شبکیه به تصاویر بصری در مغز کمک می کند، نقش داشته باشند. مطالعات نشان می دهد که کمبود امگا ممکن است باعث نقص عملکردی بینایی شود. کمک به رشد مغز EPA و DHA به انجام عملکردهای مهم مغز مانند انتقال سیگنال عصبی، فعالیت عصبی، بیان ژن و میلیناسیون کمک می کنند. میلیناسیون بلوغ برخی از سلول های عصبی است که در آن پوششی از میلین در اطراف آکسون ها تشکیل می شود که به تکانه های عصبی اجازه می دهد سریعتر حرکت کنند. حدود درصد از وزن خشک مغز یک بزرگسال از لیپیدها تشکیل شده است که تقریبا درصد آن PUFA است. DHA به تنهایی درصد از فسفوگلیسریدهای ماده خاکستری را تشکیل می دهد و برای رشد مناسب اعصاب و سلامت مغز حیاتی است. امگا - مکمل ممکن است خطر ابتلا به اختلالات شناختی و رفتاری مانند اختلال نقص توجه بیش فعالی ( ADHD ) ، اختلال طیف ( ASD ) ، و خواندن و نوشتن در کودکان را کاهش دهد. حتی به طور بالقوه در بهبود علایم (خلق افسرده، تحریک پذیری، خستگی، کاهش لذت، و مشکل در تمرکز) در کودکان و نوجوانان موثرتر باشد. بهبود سیستم ایمنی بدن اسیدهای چرب امگا و متابولیت های آنها اجزای مختلف پاسخ ایمنی را تعدیل می کنند. حتی فعالیت ضد التهابی نشان می دهند. این شرایط ممکن است در کنترل علایم واکنش های آلرژیک و آسم در کودکان مفید باشد. کاهش حساسیت به نور PUFA ها، به ویژه EPA ، ممکن است التهاب پوست ناشی از اشعه ماوراء بنفش، مانند آفتاب سوختگی را کاهش دهند و در برابر سرکوب سیستم ایمنی ناشی از اشعه ماوراء بنفش، سرطان، پیری پوست و واکنش های حساسیت به نور محافظت کنند. حمایت از رشد کودک حمایت از رشد سالم کودک با امگا می تواند قبل از تولد نوزاد شروع شود و تا بزرگسالی کودک ادامه یابد. بر اساس موسسه ملی بهداشت ( NIH ) اگر والدین شیرخوار حداقل اونس ( گرم) در هفته از غذاهای دریایی حاوی DHA در دوران بارداری و شیردهی یا شیردهی مصرف کنند، ممکن است نتایج بهتری برای سلامت نوزاد حاصل شود. DHA برای رشد مغز و شبکیه چشم کودک و رشد سالم و وزن هنگام تولد حیاتی است. اگرچه غذاهای دریایی حاوی سطوح مختلفی از متیل جیوه هستند. اما مزایای سلامتی مصرف مقادیر متوسط غذاهای دریایی در طول دوره قبل از تولد بیشتر از خطرات جیوه است. بهبود علایم ADHD امگا غشاهای سلولی در سیستم عصبی مرکزی را تغییر می دهد و ممکن است به فرآیندهای مغزی در افراد مبتلا به اختلال بیش فعالی - کم توجهی ( ADHD ) کمک کند. در یک بررسی متخصصان بین‌المللی توصیه کردند که مکمل‌های امگا ممکن است کاهش‌های کوچک اما قابل توجهی در علایم ADHD ایجاد کنند در حالی که پروفایل ایمنی قابل تحملی دارند. در حالی که در این بررسی فواید اضافی امگا از جمله بهبود کیفیت خواب و عملکرد شناختی را پیشنهاد می‌کند، دانشمندان باید تحقیقات بیشتری را برای ت یید این موارد انجام دهند. بر اساس NIH با این حال، نتایج مربوط به امگا برای ADHD متناقض است، اگرچه EPA و DHA ممکن است رفتار مخالف رتبه بندی شده توسط والدین را بهبود بخشند. کاهش آلرژی در یک بررسی از بین کودک سویدی، محققان دریافتند که مصرف منظم ماهی در اوایل زندگی ممکن است خطر ابتلا به آلرژی را تا سن سالگی به ویژه رینیت و اگزما کاهش دهد. با این حال NIH نتایج متناقضی را برای مطالعاتی که امگا و آلرژی های دوران کودکی را ارزیابی می کنند، گزارش می دهد، که نشان می دهد این ارتباط نیاز به مطالعه بیشتر دارد. بهبود خواب در عملکرد مدرسه امگا برای سلامت مغز ضروری است و برخی مطالعات مصرف آن را با خواب و عملکرد کودکان مرتبط می دانند. به عنوان مثال، یک مطالعه نشان داد کودکان در بریتانیا سطوح خونی DHA پایینی دارند و یک برنامه مکمل هفته ای DHA منجر به دوره های بیداری کمتر و خواب بیشتر در هر شب می شود. محققان همچنین نشان دادند که حدود درصد از کودکان در ایالات متحده ممکن است مشکل خواب سطح بالینی داشته باشند و پیشنهاد کردند که امگا می تواند مفید باشد. نتایج بررسی نشان داد آنهایی که سطح DHA پلاسما بالاتری دارند، در آخر هفته‌ها، زمانی که مدرسه و محل کار محدودیتی برای بیدار شدن ندارند، دقیقه طولانی‌تر می‌خوابند. نویسندگان پیشنهاد می‌کنند که افزایش تا دقیقه‌ای در طول مدت خواب می‌تواند برای نتایج تحصیلی مفید باشد. علاوه بر این، شواهد حاصل از کارآزمایی‌های بالینی در کودکان مدرسه‌ای نشان می‌دهد که مکمل‌های امگا می‌تواند رشد شناختی و عملکرد مدرسه را در کودکان بهبود بخشد. کودکان ممکن است نیاز روزانه خود به اسیدهای چرب امگا را از غذاهای طبیعی در دسترس، غذاهای غنی شده یا مکمل های اسید چرب امگا دریافت کنند. روغن ماهی منابع اصلی EPA و DHA هستند. آنها بیشتر از ماهی های چرب آب سرد مانند سالمون، ماهی خال مخالی، تن و ساردین به دست می آیند. کودکان می توانند ALA را از مغزها و دانه های مختلف مانند دانه کتان، دانه چیا و گردو دریافت کنند. منابع دیگر شامل روغن های گیاهی مانند روغن بذر کتان، روغن سویا و روغن کانولا هستند. غذای غنی شده شامل مارک های خاصی از ماست، آب میوه، شیر، محصولات سویا و غلات است. کودکان همچنین می توانند از مکمل های غذایی، از جمله روغن ماهی، روغن کریل، روغن کبد ماهی و روغن جلبک استفاده کنند تا نیاز روزانه توصیه شده خود به اسیدهای چرب امگا را تامین کنند. دوز توصیه شده امگا در کودکان چیست؟ دوز مناسب سن امگا برای کودکان که توسط کارشناسان توصیه شده، عبارتند از: آیا امگا عوارض جانبی دارد؟ سازمان غذا و داروی ایالات متحده ( FDA ) مصرف بیش از پنج گرم در روز EPA و DHA را از مکمل های غذایی و منابع غذایی توصیه نمی کند. پژوهش ها نشان می دهد که تقریبا هیچ عارضه جانبی شدید مکمل امگا وجود ندارد و سوء هاضمه و خونریزی بینی شایع ترین آنها هستند. با این حال، آکادمی تغذیه و رژیم غذایی خاطرنشان می کند که دانشمندان باید تحقیقات بیشتری را برای تعیین پیامدهای کامل مصرف چربی های امگا بر بدن انجام دهند. آنها توصیه می کنند که مردم قبل از دادن هر گونه مکمل غذایی به کودک با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی کودک خود مشورت کنند. عوارض جانبی امگا ، حتی با دوز مطمین، ممکن است در برخی افراد رخ دهد، اما معمولا خفیف هستند و ممکن است شامل موارد زیر باشد: اسهال سردرد عرق بدبو حالت تهوع ناراحتی معده سوزش سردل طعم ناخوشایند ماهی در دهان گزینه های زیادی برای غنی سازی غذای کودکتان با امگا با استفاده از ماهی، دانه ها و روغن دانه وجود دارد. می‌توانید پس از مشورت با پزشک، مکمل‌های امگا را برای کودکان سخت‌گیر تهیه کنید. مکمل ها را در دوز تجویز شده توسط پزشک ارایه دهید و در صورت پیشنهاد پزشک، از دادن آنها خودداری کنید. منابع غذایی امگا معمولا ارجح هستند. برای اطمینان از دریافت مواد مغذی کافی، مانند اسیدهای چرب امگا ، برای رشد و نمو کلی، با متخصص مراقبت های بهداشتی یا یک متخصص تغذیه ثبت شده مشورت کنید.

رنگ ها را مجذوب خودشان می کنند. توانایی تشخیص رنگ ها، نقطه عطفی در رشد شناختی آنهاست. اکثر کودکان نوپا از ماهگی شروع به تمایز و تشخیص رنگ ها می کنند. با این حال، توانایی آنها در نامگذاری رنگ های مختلف می تواند تا ماهگی توسعه یابد. هر زمان که احساس کردید کودکان شما آمادگی یادگیری دارد می توانید معرفی رنگ‌ها به کودکان خود را شروع کنید. زیرا توانایی‌های یادگیری از کودکی به کودک دیگر متفاوت است. شما می توانید رنگ ها را با اشاره به اشیاء مختلف در محیط آنها (در داخل یا خارج از منزل) آموزش دهید. با این حال، توجه به این نکته مهم است که شناسایی و نام‌گذاری رنگ‌ها یک مهارت تمایز بصری است. بر همین اساس توسعه آن به زمان نیاز دارد. اتصال اقلام مختلف در محیط اطراف با رنگ آنها می تواند برای کودکان نوپا گیج کننده باشد. این مهارت تنها با مشاهده و تمرین مداوم، تکامل می یابد. برای یادگیری مزایای یادگیری رنگ ها برای کودکان نوپا و نحوه آموزش آنها به کودکان خود، ادامه مقاله را تا انتها بخوانید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آنچه در این مقاله خواهید خواند: مزایای آموزش رنگ ها به کودکان نوپا یادگیری رنگ ها از سنین پایین ممکن است فواید زیادی برای کودکان نوپا داشته باشد. برخی از این موارد عبارتند از: یادگیری رنگ ها به کودکان نوپا کمک می کند تا مهارت های شناختی، ذهنی و خلاقیت خود را توسعه و رشد دهند. کودکان نوپا یاد می گیرند که از طریق رنگ ها ارتباط برقرار کنند. به عنوان مثال، سبز می تواند با موز خام مرتبط شود، در حالی که زرد با موز رسیده است. تشخیص رنگ ها، مهارت های زبانی کودکان نوپا را افزایش می دهد. همانطور که یاد می گیرند رنگ ها را شناسایی و نام گذاری کنند، می توانند احساسات خود را بهتر بیان کنند. دانش رنگ ها مهارت های ریاضی را افزایش می دهد. آنها شامل منطق، مرتب سازی، مقایسه، سازماندهی و تطبیق است. برخی از فعالیت های رنگی نیز ممکن است به آرامش و بی قراری کودکان نوپا با مشکلات رفتاری کمک کند. کاوش و درک رنگ‌ها می‌تواند تمرکز و توجه کودک شما را بهبود ببخشد. اولین رنگ هایی که می توانید به کودکان معرفی کنید. کودکان نوپا جذب رنگ های روشن می شوند، بنابراین بهتر است رنگ هایی مانند قرمز، آبی، سبز و زرد را معرفی کنید. اکثر نوزادان در سه یا چهار ماهگی شروع به تمایز بین رنگ های قرمز و سبز می کنند. می توانید اتاق کودکان خود را با استفاده از این رنگ ها تزیین کنید یا برای آنها اسباب بازی ها و کتاب هایی بخرید که روشن هستند. آموزش رنگ ها به کودکان نوپا ممکن است به زمان و صبر نیاز داشته باشد. با این حال، برخی از مواردی که باید قبل از آموزش رنگ ها به خاطر بسپارید عبارتند از: کودکان توانایی های درک متفاوتی دارند. شما باید فعالیت ها را بر اساس نیازهای کودک خود طراحی کنید. در انجام فعالیت های مرتبط با رنگ عجله نکنید. به کودکان نوپا زمان کافی برای درک و کاوش بدهید. کودکان نوپا را در معرض اشیاء رنگارنگ قرار دهید. تمرین بیشتر به آنها کمک می کند تا مفهوم رنگ را بهتر حفظ کنند. رنگ ها را از طریق فعالیت های روزمره معرفی کنید. این به کودکان کمک می کند تا این مفهوم را سریعتر درک کنند. فقط یک یا دو رنگ را در یک زمان معرفی کنید. به آموزش در مورد آن ادامه دهید تا زمانی که فرزندتان به راحتی آن را تشخیص دهد. در ابتدا رنگ های متضاد مانند قرمز و زرد یا سبز و آبی را معرفی کنید. اگر رنگ های یک خانواده مانند قرمز و نارنجی را معرفی کنید، کودکان نوپا ممکن است گیج شوند. راه هایی برای آموزش رنگ ها به کودکان نوپا آموزش رنگ ها به کودکان نوپا همیشه چالش برانگیز نیست. اما وقتی رنگ ها را از طریق فعالیت های سرگرم کننده معرفی می کنید، آنها می توانند رنگ ها را بهتر درک کنند. در اینجا ده روش مختلف برای آموزش رنگ ها به کودکان نوپا آورده شده است. یک بشقاب غذای رنگارنگ سرو کنید. در حین پخت و پز یا آماده کردن غذا، کودکان نوپا را درگیر کنید. به آن‌ها رنگ‌های هر موردی را که در تهیه غذا استفاده می‌کنید، اشاره کنید. سالادهای رنگارنگ مانند گوجه فرنگی، خیار یا هویج را در بشقاب آنها سرو کنید. در حین غذا خوردن از کودکان بپرسید که رنگ هر ماده غذایی در بشقاب آنها چیست. این فعالیت ساده ممکن است به کودکان کمک کند رنگ ها و غذای خود را بهتر درک کنند. دو جسم یکسان با رنگ های مختلف را با هم مقایسه کنید. مقایسه یک مفهوم مهم قبل از ریاضی است. در حین آموزش بیش از یک رنگ، دو شیء یکسان با رنگ های مختلف را با هم مقایسه کنید. به عنوان مثال، اگر می خواهید کودکان نوپاتان بین رنگ های آبی و زرد تفاوت قایل شوند، دو توپ یکسان آبی و زرد را به آنها نشان دهید. اگر یک توپ آبی و یک میوه زرد نشان دهید، کودکان ممکن است گیج شوند. اشیا را بر اساس رنگ مرتب کنید. اشیاء مشابه (پوم پوم یا توپ های کوچک) با رنگ های مختلف را به کودکان نوپا خود بدهید. آنها را تشویق کنید تا این اشیاء را بر اساس رنگشان به گروه های مختلف دسته بندی کنند. سپس، از آنها بخواهید اشیاء مرتب شده را در فنجان همرنگ قرار دهند. در ابتدا، کودکان نوپا ممکن است برای انجام این فعالیت به کمک شما نیاز داشته باشند. رنگ های مشابه را مطابقت دهید. بیشتر کودکان از فعالیت های تطبیق رنگ لذت می برند. این می تواند یک فعالیت عالی برای کودکان نوپایی باشد که تازه شروع به یادگیری رنگ ها کرده اند. می توانید فعالیت تطبیق رنگ را از طریق برچسب ها، چوب بستنی های رنگی یا پازل های تطبیق رنگ معرفی کنید. حتی می‌توانید لباس‌آرایی کنید و لباسی همرنگ بپوشید تا سرگرمی بیشتری به فعالیت اضافه کنید. با دست نقاشی کنید. کودکان نوپا از نقاشی با دستان خود لذت می برند. از این فرصت برای معرفی رنگ ها به آنها استفاده کنید. یک تکه کاغذ و مقداری رنگ (ترجیحا یک رنگ) به آنها بدهید و بگذارید انرژی درونی خود را آزاد کنند. نقاشی با دست به کودکان این فرصت را می دهد تا رنگ را احساس کنند و رنگ را کشف کنند. این فعالیت همچنین ممکن است به تقویت مهارت های حسی آنها کمک کند. طبیعت را کاوش کنید. طبیعت گنجینه ای از رنگ هاست. برای شکار رنگ با کودکان نوپا خود به بیرون از منزل بروید. به اشیاء مختلف اشاره کنید و رنگ آنها را به فرزندان خود معرفی کنید. می توانید از گل های رنگارنگ، برگ های سبز و چمن برای نشان دادن رنگ ها استفاده کنید. این یک روش جالب برای آموزش رنگ ها به کودکان است زیرا می توانند به زیبایی با طبیعت ارتباط برقرار کنند. آهنگ بخوانید. کودکان می توانند از طریق موسیقی با هم ارتباط برقرار کنند، بنابراین آموزش رنگ ها از طریق آهنگ ایده خوبی است. برای آنها آهنگ های رنگی پخش کنید. از آواز خواندن و رقصیدن با هم لذت ببرید. هنگام خواندن این آهنگ ها به رنگ های موجود در آنها اشاره کنید. رنگ ها را در کتاب ها بشناسید. کتاب هایی بخرید که بزرگ، روشن و رنگارنگ باشند. از طرف دیگر، حتی می‌توانید با برش دادن تصاویر بزرگ و چسباندن آنها به یکدیگر، کتاب‌هایی با رنگ در خانه ایجاد کنید. همانطور که هر دوی شما با هم کتاب می خوانید، رنگ های موجود در آن را نشان دهید. این یک ایده سرگرم کننده است که ممکن است به کودکان کمک کند مفهوم رنگ ها را حفظ کنند. با کتاب های رنگ آمیزی تمرین کنید. ساده ترین و رایج ترین روشی که در آن کودکان نوپا رنگ ها را تمرین می کنند از طریق کتاب های رنگ آمیزی است. کتاب های رنگ آمیزی برای همه سنین عرضه می شوند. کتاب مناسب فرزندتان را انتخاب کنید. فعالیت رنگ آمیزی مهارت های حرکتی را بهبود می بخشد، خلاقیت را افزایش می دهد، تمرکز و هماهنگی دست و چشم را توسعه می دهد و استرس را کاهش می دهد. ترکیب رنگ هنگامی که کودکان نوپا به طور کامل رنگ های اصلی را یاد می گیرند، زمان آن است که به رنگ های ثانویه بروند. مخلوط کردن رنگ ها یک فعالیت عالی برای کودکان است تا بفهمند چگونه رنگ های ثانویه با مخلوط کردن رنگ های اصلی ایجاد می شوند. بسیاری از فعالیت های ترکیب رنگ وجود دارد که می توانید با آنها برنامه ریزی کنید. یکی از این فعالیت ها ساختن شیشه مخلوط رنگ است. ابتدا در یک شیشه پلاستیکی، مقداری کرم موبر و تیله بریزید. سپس از کودک خود بخواهید دو رنگ اصلی اضافه کند و شیشه را تکان دهد. به آرامی رنگ‌ها در شیشه شروع به مخلوط شدن می‌کنند و تماشای تغییر رنگ‌ها لذت بخش است. چندین راه سرگرم کننده برای معرفی رنگ ها به کودکان نوپا وجود دارد. با فعالیت های تطبیق رنگ شروع کنید و به سراغ کارهای پیچیده بروید. به کودکان نوپا زمان کافی برای یادگیری این مفهوم بدهید. همانطور که این فعالیت ها را معرفی می کنید، اطمینان حاصل کنید که کودکان نوپا شما به تدریج نام هر رنگ را یاد می گیرند. همچنین در حین انجام فعالیت روی مهارت های حرکتی کودکان تمرکز کنید.

برای والدین آنها می تواند پر از انرژی و هیجان باشد. ما در این مقاله سعی کرده ایم، تمام جوانب رشد کودک ماهه را بررسی کنیم. کودک ماهه شما یک توپ انرژی است و دوست دارد بدن خود را حرکت دهد. حافظه او نیز بهتر می شود، و او حتی می تواند ایده ها و مکان های ارتباطی ایجاد کند. او می خواهد به تنهایی لباس بپوشد. همچنین ممکن است دوست داشته باشد با لباس های خودش بازی کند. مغز در حال رشد او همچنین می‌تواند پازل‌های ساده را مدیریت کند. رشد فیزیکی ماهگی کودک کودک ماهه شما در حال حرکت است: او می دود، می پرد، می چرخد. تمام مهارت های حرکتی ظریف و درشتی که او در دو سال گذشته روی آنها کار کرده است، شروع به جمع شدن کرده اند، و این نشان می دهد. تقریبا غیرممکن است که کودک نوپا را بیش از چند دقیقه بی حرکت نگه دارید. این شرایط ممکن است ناهار خوردن، خرید کردن یا حتی دویدن را سخت کند. اما زمان فوق العاده ای است، به شرطی که انتظارات واقع بینانه ای از کودک خودتان داشته باشید. وقتی پریدن و چرخش کودک نوپای خود را در وسط زمین بازی تماشا کنید، معنای شادی را با تمام وجود خواهید فهمید. به کودک نوپای خود فرصت های زیادی بدهید تا بازی کند. یک پارک محلی مکان‌خوبی است که به کودک نوپا اجازه می‌دهید تا رشد کند. پس از یک روز ورزش و دویدن، مطمینا او نیز می تواند به راحتی بخوابد. در هنگام غذا دادن به کودک ماهه خود، بهتر است ابتدا در حالی که روی یک صندلی به اندازه یک کودک نوپا روی یک میز کوچک و کم نشسته است به او غذا بدهید. انواع فینگر فودها را امتحان کنید که خودش بتواند به راحتی آنها را سرو کند. وقتی کارش تمام شد، به او اجازه دهید در حالی که آرامش دارید بازی کند و از غذا خوردن با بقیه اعضای خانواده لذت ببرید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بدن لاغرتر، پیاده روی آهسته تر ماهگی کودک اگر به نظر می رسد که رشد کودک شما در مقایسه با سال اول کاهش وزن چشمگیری داشته است، حق با شماست. میانگین وزن نوزاد تا سن یک سالگی، سه برابر می شود، اما در زن اضافه می کند. در حال حاضر، کودک نوپا شما نیز بسیار کمتر شبیه یک نوزاد است. او متحرک است، فعال است و چربی نوزادش در حال آب شدن است. نحوه نگه داشتن بدن و حرکت او نیز تغییر کرده است. راه رفتن عقب و جلو یک کودک نوپا به گامی نرم تر و هماهنگ تر تبدیل شده است. بیشتر بچه‌ها تا تولد دومشان می‌توانند اسباب‌بازی‌ها را پشت سرشان بکشند و در حین راه رفتن وسایل حمل کنند و شروع به دویدن می‌کنند. لباس پوشیدن (و در آوردن لباس! در ماهگی کودک با نزدیک شدن به دومین تولدش، کودک نوپای شما احتمالا می تواند لباس خود را در بیاورد (که ممکن است ماه ها این کار را انجام داده باشد) و برخی از لباس هایش را دوباره بپوشد. تی‌شرت‌های گشاد، ژاکت‌ها و پیژامه‌های زیپ‌دار ساده‌ترین لباس‌هایی هستند که می‌توان آن‌ها را بپوشند. ممکن است کودک شما هم از لباس پوشیدن خوشش بیاید. کلاه ها و روسری های خنده دار را در اطراف خود نگه دارید تا او با آنها تمرین کند و اجازه دهید برای سرگرمی خودش را در حوله های حمام بپیچد. در پیشرفت‌های دیگر، احتمالا فرزند شما اکنون آنقدر روی پاهای خود مطمین است که می‌تواند از کمر خم شود و چیزی را از روی زمین بلند کند. او دیگر مجبور نیست چمباتمه بزند. او سعی می کند روی نوک انگشتانش بایستد و ممکن است بتواند به بالا بپرد (در حالی که همزمان دو پا از زمین فاصله دارد) اما مراقب باشید، او مصمم است بدون هیچ کمکی از پله ها بالا و پایین برود. لباس‌هایی بخرید که دارای دکمه‌ها، گیره‌ها یا قلاب هستند تا به کودک شما کمک کند یاد بگیرد چگونه خودش لباس بپوشد. کودک نوپا شما با شلوارهای کمر کش دار، تاپ های کش دار و کفش های چسب دار بهترین عملکرد را خواهد داشت. تمرینات ورزشی کوچک سالگی زمان خوبی برای در دسترس قرار دادن سه چرخه های کلاسیک است، به خصوص اگر کودک فعالی دارید که قبلا دویدن را شروع کرده و تعادل خوبی دارد. علاوه بر سه چرخه های کلاسیک، اکنون می توانید دو چرخه های کوچک شده مناسب برای کودکان ساله پیدا کنید. (هنگام خرید، حتما توصیه‌های سازنده را برای اندازه‌گیری قد و درز بررسی کنید) هنگامی که کودک شما یک تریک یا دوچرخه با اندازه مناسب برای خودش دارد، پیدا کردن نحوه پدال زدن آن چالش‌برانگیزترین بخش است! مبتدی ها معمولا مدل های کم ارتفاعی را ترجیح می دهند که آنها را نزدیک زمین نگه می دارد (و کمتر احتمال دارد واژگون شود) برخی از سه چرخه ها دارای یک نوار فشاری بلند و قابل جابجایی هستند که به شما امکان می دهد بدون نیاز به خم شدن، حرکت را کنترل کنید. حتی اگر فرزند شما با سه چرخه های خود جاهای خطرناکی نمی رود مطمین شوید که از روز اول کلاه ایمنی به سر دارد. در این شرایط می توانید به کودک خود محافظت و ایمنی در حین کار را آموزش دهید. رشد زبان و شناخت در ماهگی کودک کودک ماهه شما احتمالا می تواند یک دستور ساده دو مرحله ای مانند "بیا اینجا و بنشین تا بتوانم کفش هایت را ببندم" را دنبال کند. او احتمالا می تواند حداقل کلمه را به وضوح بگوید (و بسیاری دیگر که درک آنها دشوار است) و به زودی کلمات را به قدری سریع اضافه می کند که شما دیگر قادر به پیگیری آن نخواهید بود. در این مرحله او ممکن است: جملات دو تا چهار کلمه ای بسازد. دستورالعمل های ساده را دنبال کند. نام افراد، اشیا و اعضای بدن را بشناسد. متضادها، مانند "بزرگ" و "کوچک" را درک کند. از ضمایر استفاده کند، البته نه همیشه به درستی آهنگ ها یا کلمات شنیده شده در مکالمات را تکرار کند. بدون شک می‌دانید که کتاب خواندن برای فرزندتان یکی از بهترین راه‌ها برای تقویت مهارت‌های زبانی اوست. احتمالا تا به حال روی داستان های آشنا تمرکز کرده اید. اکنون زمان خوبی است که به دنبال کتاب هایی با طیف وسیعی از کلمات و ایده هایی باشید که برای او جدید هستند. کتاب‌هایی با بازی کلمات و قافیه به بچه‌ها کمک می‌کنند تا بین آنها ارتباط برقرار کنند. وقتی می خوانید، گهگاه مکث کنید و از او درباره کتاب سوال کنید ("گربه دارد چه می کند؟ پسر کجاست؟ ) به اشیا اشاره کنید و به او فرصت دهید تا نام کسانی را که می شناسد، بگوید. حافظه و بازی در ماهگی کودک اکنون کودک شما در ماهگی مهارت های ذهنی دارد تا به یاد بیاورد که عروسک خود را حتی چند ساعت بعد در ماشین رها کرده است. او همچنین می‌تواند چیزهایی را که در زندگی واقعی دیده است میمون‌هایی در باغ‌وحش با مواردی که در کتاب می‌بیند را با هم ارتباط دهد. اگر یک پازل و یا اسباب بازی شبیه به آن را به آنها بدهید، احتمالا اکنون متوجه خواهید شد که او می‌تواند چندین قطعه را در نقاط مناسب خود قرار دهد. بسیاری از کودکان نوپا نیز در حال تجربه بازی دراماتیک هستند، مانند تظاهر به خوردن یک موز پلاستیکی و گزارش دادن به شما که چقدر خوشمزه است. به کودک نوپای خود راه های زیادی برای شرکت در بازی های "بدون ساختار" بدهید. مجموعه‌ای از بلوک‌ها را به او بدهید و مثلا به او اجازه دهید برج یا قطار بسازد، یا یک پازل با چند تکه به او بدهید تا خودش از تکمیل آن رضایت داشته باشد. وسایلی مانند تلفن اسباب‌بازی، چرخ دستی‌های مواد غذایی، جعبه ابزار و مجموعه چای به او اجازه می‌دهد از بزرگسالان اطراف خود کپی کند. پازل و نقاشی در ماهگی، کودک نوپای شما ممکن است قدرت مغز و مهارت های حرکتی ظریف برای تکمیل یک پازل سه تا شش تکه را داشته باشد. او همچنین ممکن است علاوه بر خطوط عمودی و افقی بتواند دایره ها را بکشد (هنوز انتظار نداشته باشید که صاف باشند) ببینید آیا او می تواند برجی از شش بلوک یا بیشتر بسازد یا نه؟ به او فرصت دهید تا مهارت های انگشت و دست خود را با جمع کردن و ریختن ماسه یا دانه پرنده، ریختن آب، فشردن ترکیبات قابل قالب گیری یا حتی خمیر نان تنظیم کند. مداد شمعی و رنگ برای او در دسترس داشته باشید تا با آن هنر خلق کند. اجازه دهید شما را در حال نوشتن و طراحی ببیند. سپس مراقب باشید که او چگونه سعی می کند از شما تقلید کند. سلامت و رشد رفتاری ماهگی کودک شما با نزدیک شدن به تولد کودک نوپا، احتمالا به این فکر می کنید که چگونه بهترین جشن را بگیرید. بسیاری از کودکان ساله عاشق جشن کیک، شمع، بادکنک و هدایا هستند. از طرف دیگر، آنها به راحتی توسط هر چیزی بیش از حد غرق می شوند. این شامل تعداد زیادی مهمان و سر و صدای زیاد است. موفق ترین جشن تولد برای کودکان ساله، جشن تولد کوچک، ساده و کوتاه است. یک قانون کلی رایج این است که کودک در هر سنی از جشن تولد باید به تعداد سن و سالش، مهمان هم سن خودش داشته باشد. بنابراین یک کودک ساله دو مهمان در حدود سن خود خواهد داشت. چند ساعت جشن برای کودک کافی است. فعالیت های ساده مانند دمیدن حباب ها یا تاب خوردن همچنان بهترین ایده برای کودک ماهه شما است. قبل از چرت بعدازظهر یا هنگام شام، سرگرمی را برنامه ریزی کنید (اما قبل از خواب همه چیز را به خوبی جمع کنید تا او برای به خواب رفتن تحریک نشود) اگر برنامه بلندپروازانه تری دارید، انتظارات خود را برای تولد پسر یا دختر پایین نگه دارید. روی بچه های این سن حساب نکنید که مرکز توجه مهربانی هستند. ویژگی های خاص مانند دلقک ها یا شعبده بازها ممکن است آنها را بترساند و ممکن است. زمانی که فرزندتان بزرگتر می شود، زمان زیادی برای مهمانی هایی با فعالیت های سازمان یافته وجود خواهد داشت. پستانک با رشد مهارت های زبانی کودک نوپا، اگر او اغلب پستانک در دهان داشته باشد، ممکن است برای شما ناامید کننده باشد. پستانک به او آسیبی نمی رساند، اما اگر می خواهید کمتر از آن استفاده کند، می توانید سعی کنید استفاده از آن را به ساعات خاصی از روز مانند زمان خواب محدود کنید. بررسی ایمنی کودکان نزدیک شدن به دومین سال تولد زمان خوبی برای تجدید نظر در مورد محافظت از کودکان است. هر مرحله، خطرات جدیدی را به همراه دارد. زیرا فرزند شما قد بلندتر، متحرک تر و ماجراجوتر می شود. کودک نوپا شما می‌تواند به مکان‌های بیشتری برود که هرگز در خواب هم نمی‌دیدید. او ممکن است از روی چهارپایه، میز، و پیشخوان بالا برود. خبر خوب این است که فرزند شما اکنون می تواند معنای کلمه "نه" را درک کند. وقتی او کوچک بود، باید به خطرات دور از دسترس او تکیه می کرد. این هنوز توصیه خوبی است. اما در حال حاضر، باید از کلمات و لحن جدی صدای خود نیز استفاده کنید تا مشخص کنید کدام رفتارها مثلا دست زدن به چیزهای تیز و پاره کردن کتاب ها قابل قبول نیستند. تا جایی که ممکن است موارد خطرناک را دور از دسترس نگه دارید. چاقوهای تیز را از کشوهای در دسترس خارج کنید و داروها و ویتامین ها را در ظروف دور از دسترس کودک نگهداری کنید. رشد اجتماعی و عاطفی در ماهگی کودک شما در این سن، چسبندگی یا چسبیدن و وابستگی با والدین می تواند نتیجه تخیل کودک ماهه شما باشد. او تصور می کند که احتمال دارد بهترین ها را از او می گیرید. او ممکن است ترس داشته باشد که جاروبرقی بتواند او را به طور کامل ببلعد، درست همانطور که یک اسباب بازی کوچک را مکیده است. این ترس ها ممکن است برای شما غیر منطقی به نظر برسند، اما برای کودکی که به تازگی شروع به بیرون رفتن از خود کرده است، بسیار واقعی هستند. به جای نادیده گرفتن ترس های او، آنها را بپذیرید. در مورد چیزی که او را ناراحت می کند با او صحبت کنید. به یاد داشته باشید که کودک نوپای شما تخیل بزرگ و دایره لغات محدودی دارد، پس شما باید دقیقا همه چیز ها را حدس بزنید. زمانی که نیاز به دوری از او دارید، همیشه خداحافظی کنید، به او بگویید کجا می روید، و چه کسی او را زیر نظر دارد و از او محافظت می کند. در صورت امکان، قبل از رفتن، او را به یک بازی مشغول کنید. نگاه کردن به بچه های بزرگ ممکن است کودک نوپا شما علاقه مند به بازی با کودکان دیگر و تقلید از کارهایی باشد که می بیند بچه های دیگر انجام می دهند. اگر شما یک خواهر یا برادر بزرگتر دارد، از دیدن او که در تمام طول روز برادر یا خواهرش را در خانه دنبال می کند، تعجب نکنید. کودک نوپای شما ممکن است سعی کند مانند خواهر یا برادر بزرگتر، توپ بسکتبال را دریبل کند، با بچه های بزرگتر کشتی بگیرد یا به یک بازی تگ بپیوندد. ممکن است فرزند شما سعی کند محبت خواهر یا برادرش را با ارایه کلوچه یا سایر وسایل ارزشمند به او جلب کند. او همچنین می خواهد با ساختن چهره های خنده دار شما و خواهر و برادرش را سرگرم کند. در این شرایط بهتر است اضافه کردن چند اسباب بازی را در نظر بگیرید تا بحث های اجتناب ناپذیر "من" را به حداقل برسانید. البته لازم نیست از همه چیز دو تا بخرید، اما برای مثال، اگر کودک نوپای شما عاشق کامیون است، مطمین شوید که یکی برای او و چیزی مشابه برای خواهر یا برادرش وجود دارد، تا آنها بتوانند با حداقل درگیری در کنار هم بازی کنند. برای تنظیم ساعات تماشای تلویزیون، زمان هایی را انتخاب کنید که او به طور کلی استراحت و خلق و خوی خوبی داشته باشد. اگر کودک نوپا شما معمولا از ساعت تا بعدازظهر چرت می زند، احتمالا دور هم جمع شدن اعضاء خانواده در این ساعات برای کودک شما مشکل ایجاد می کند. مدت زمان های لازم برای بازی کردن کودک را کوتاه نگه دارید. تا دقیقه برای کودکان در این سن مناسب است. یادگیری صحبت کردن در مورد احساسات کودکان نوپا نیز احساساتی دارند و آنها تازه شروع به یادگیری کلمات برای بیان آنها کرده اند. شما می توانید با آموزش کلماتی که منعکس کننده احساسات او هستند، چه خوب و چه بد، به پرورش هوش هیجانی یا EQ کودک خود کمک کنید: "من می بینم که غمگین هستید زیرا اکنون باید پارک را ترک کنیم" یا "شما عصبانی می شوید، وقتی برادرت کامیون هایش را با تو تقسیم نمی کند. " همچنین می‌توانید به او کمک کنید تا بفهمد که داشتن احساسات متناقض اشکالی ندارد. آیا کودک نوپای شما شروع کرده است به نام خود یا شاید ضمیر "من" اشاره کند؟ این یک سرنخ مهم است که او کاملا درک می کند که فردی جدا از شما است. با تمجید از او برای دستاوردهای فردی خاص، به تقویت اعتماد به نفس او کمک کنید. سعی کنید از گفتن جملات کلی مانند "چه پسر خوبی هستی" خودداری کنید و به جای آن به مواردی خاص بپردازید، مانند "من واقعا روش ساخت آن برج را دوست دارم. " فرزندپروری در کودک ماهه این کاملا طبیعی است که زوج ها در مورد نحوه تربیت فرزند اختلاف نظر داشته باشند. همه ما شخصیت ها و ایده های فردی داریم. هنگامی که شما و همسر یا شریک زندگی تان در مورد نحوه رسیدگی به یک موقعیت والدینی اختلاف نظر دارید، بهترین کار برای فرزندتان است که یک نظر متحد ارایه دهید. ثبات، کلید نظم و انضباط است، بنابراین ایده خوبی است که نظرات اولیه خود را در مورد قوانین فرزند پروری مورد بحث قرار دهید و در مورد مسایل اصلی به توافق برسید. به جای حمله به نظرات و روش های یکدیگر، هر دوی شما باید رویکردهای خود و اینکه چرا به نظر می رسد کارآمد هستند را توضیح دهید. بحث خود را به جای کلیاتی که می توانند به حملات شخصی منحرف شوند، بر موضوعات خاص متمرکز کنید. به دنبال مصالحه باشید.

اگر به دنبال و یا هستید بهتر است این مقاله را تا انتها بخوانید. ما در این مقاله راه های درمانی ساده را برای شما ارایه داده ایم. اما به طور کلی، آدنوییدها دو توده بافت کوچک هم پیوند هستند که در دو طرف پشت گلو و نزدیک مجرای بینی قرار دارند. غدد آدنویید بسیار مهم هستند زیرا به محافظت از بدن در برابر عفونت های باکتریایی و ویروسی کمک می کنند. آدنوییدها در فیلتر کردن مایع لنفاوی و به دام انداختن میکروب هایی که از بینی و دهان عبور می کنند نقش مهمی دارند. به همین علت می توان گفت که آدنوییدها نیز مانند لوزه ها بخشی از سیستم لنفاوی بدن هستند. آدنوییدها در صورت عفونی شدن ملتهب و متورم می شوند. این وضعیت منجر به یک بیماری به نام "آدنوییدیت" می شود. به طور کلی، آدنوییدیت در بزرگسالان رخ نمی دهد. در واقع، آدنوییدها به طور طبیعی از سن سالگی شروع به کوچک شدن کرده و تا رسیدن به سن نوجوانی عملا ناپدید می شوند. بنابراین، آدنوییدیت وضعیتی است که در درجه اول کودکان را تحت تاثیر قرار می دهد. درمان خانگی برای لوزه سوم کودکان را در این مقاله مورد بررسی قرار می دهیم. تشخیص صحیح مشکل مهم است. بنابراین، اگر مشکوک به آدنوییدیت فرزندتان هستید، باید حتما به پزشک مراجعه کنید. در بسیاری از موارد، داروهای آنتی بیوتیکی یا حتی جراحی برای درمان پیشنهاد می شود. با این حال، باید بدانید که عمل جراحی یا حتی مصرف آنتی‌بیوتیک‌هایی ممکن است منجر به عوارض جانبی مختلفی شوند. بنابراین برای کاهش اندازه آدنوییدها می‌توانید برخی از درمان‌های طبیعی را امتحان کنید. برخی از مهمترین راهکارهای خانگی برای درمان آدنوییدیت، عبارتند از: شاید موثرترین درمان برای درمان خانگی برای لوزه سوم در کودکان غرغره آب نمک باشد. آب گرم اثر تسکین دهنده ای بر دارد. از طرفی دیگر نمک به از بین بردن میکروب های عامل عفونت کمک می کند. علاوه بر این، نمک در تسکین درد و کاهش تورم تاثیر بسیار زیادی دارد. یک قاشق چایخوری نمک طعام را در یک فنجان آب گرم مخلوط کنید. به فرزندتان یاد بدهید که با محلول آب و نمک غرغره کند. محلول آب و نمک باید ولرم باشد. دقت کنید که کودک پس از غرغره کردن، آب را کاملا از دهان بیرون بریزد. این کار را چندین بار در طول روز تکرار کنید تا بهبودی سریع حاصل شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید یکی دیگر از درمان های خوب برای رفع بزرگ شدن آدنویید در کودکان مصرف روغن کبد ماهی است. روغن کبد ماهی حاوی چندین ماده مغذی مانند سلنیوم است که باعث تقویت سیستم لنفاوی بدن می شود. علاوه بر این، چربی های ضروری موجود در روغن ماهی در کاهش التهاب موثر است. به همین علت مصرف این روغن می تواند به کوچک شدن آدنویید در کودکان کمک کند. بررسی ها نشان می دهد که مصرف روزانه مکمل روغن کبد ماهی می تواند به کاهش عفونت های دستگاه تنفسی فوقانی در کودکان کمک کند. این مکمل ها معمولا دارای طعم لیمویی بوده و همراه با مولتی ویتامین های مینرال برای کودکان تجویز می شوند. همچنین، ویتامین A ، D و موجود در روغن کبد ماهی دارای مزایای ضد التهابی و ضد عفونت هستند. روغن کبد ماهی را می توانید به دو صورت مکمل یا مایع خریداری کنید. روغن کبد ماهی به صورت مایع برای کودکان زیر سال مناسب تر است. به کودکان بزرگتر از یک سال می توانید روزانه حدود قاشق چای خوری روغن کبد ماهی بدهید. همچنین می توانید در مورد دوز مناسب و بهترین راه برای دادن روغن کبد ماهی به کودک با پزشک مشورت کنید. ترکیبات حاوی گوگرد موجود در سیر دارای خواص ضد باکتریایی و ضد التهابی قوی است. این ترکیبات مفید گیاهی در مقابله با آدنوییدهای بزرگ شده به بدن کمک می کنند. این ترکیبات می توانند با باکتری های بیماری زا مبارزه کرده و آنها را از بین ببرند. همچنین ترکیبات مفید موجود در سیر در کنترل و معکوس کردن روند التهابی در بدن نقش مهمی دارند. برای درمان این عارضه سیر را باید به صورت خام مصرف کرد. مخلوطی از تا حبه سیر له شده، کمی آبلیمو و مقداری عسل را به کودک خود بدهید. کودک شما باید الی بار در روز این مخلوط را مصرف کند. طعم این مخلوط ممکن است برای برخی از کودکان خوشایند نباشد. بنابراین اگر کودک شما سالاد یا پاستا دوست دارد، می توانید مقداری سیر را در این غذاها مخلوط کنید تا کودک شما این مخلوط را با علاقه بخورد. دقت کنید که به کودکان زیر یکسال به هیچ وجه عسل ندهید. عسل حاوی هاگ های باکتری به نام بوتولینوم است. مصرف عسل در کودکان زیر یک سال می تواند منجر به بیماری بسیار خطرناک و کشنده ای به نام شود. زنجبیل به دلیل خواص ضد باکتریایی، ضد ویروسی و ضد التهابی، یکی دیگر از داروهای موثر برای درمان عفونت‌های تنفسی در کودکان و بزرگسالان است. قاشق چایخوری عسل خام و قطره آب زنجبیل تازه و آب لیمو را با هم مخلوط کنید. این مخلوط را یک یا دو بار در روز به مدت یا روز به کودک خود بدهید. گزینه دیگر این است که یا برش ریشه زنجبیل تازه را در و نیم فنجان آب به مدت دقیقه بجوشانید. آن را صاف کرده و سپس کمی آبلیمو و عسل به آن اضافه کنید. کودکتان می تواند این چای زنجبیل را یا بار در روز به مدت چند روز بنوشد. عسل اگر به صورت روزانه مصرف شود، می تواند به کوچک شدن آدنوییدهای بزرگ شده کمک کند. این یک عامل ضد التهابی و ضد باکتری موثر است که در کاهش علایمی مانند سرفه تاثیر بسیار زیادی دارد. الی قاشق چایخوری عسل خام و کمی آب لیمو را در فنجان آب مخلوط کنید. توصیه می شود که برای تهیه این نوشیدنی حتما از لیموترش های تازه استفاده کنید. آب لیموهای صنعتی برای تهیه این شربت مناسب نیستند. در صورت تمایل، می توانید کمی پودر فلفل به شربت مورد نظر اضافه کنید زیرا فلفل به رفع احتقان کمک می کند. این مخلوط را دو بار در روز به مدت یک هفته به کودک خود بدهید تا درد، تورم و التهاب تسکین پیدا کند. بخور برای کودکان مبتلا به آدنویید بزرگ شده بسیار مفید است. همچنین بخور به رفع گرفتگی بینی ناشی از تورم غدد آدنویید که اغلب منجر به یا تنفس پر سر و صدا می شود کمک می کند. به کودک خود روش صحیح بخور را آموزش بدهید. کودک شما باید الی بار در روز از بخور استفاده کند. پس از مدت کوتاهی می توانید علایم بهبودی را در کودک خود مشاهده کنید. همچنین اگر کودک شما سن کمی داشته و نمی تواند از بخور استفاده کند، می توانید به جای این کار از دوش آب ولرم استفاده کنید. برای پیشگیری از سوختگی احتمالی مراقب باشید که آب زیاد داغ نباشد. این کار را چند بار در روز انجام دهید تا زمانی که علایم فروکش کنند. بخور گلو را تسکین داده و می تواند علایم آدنویید متورم را کاهش دهد. ریحان به دلیل خواص ضد ویروسی و ضد التهابی یکی دیگر از درمان های خانگی بسیار موثر برای درمان آدنوییدیت است. همچنین ماهیت شفابخش و خاصیت تسکین دهنده ریحان به کاهش تورم و درد و همچنین تسریع روند بهبودی کمک می کند. تا برگ ریحان را به فنجان آب اضافه کنید. این مخلوط را به مدت دقیقه جوشانده و سپس از صافی بگذرانید. در مرحله یک عدد لیموترش را آبگیری کرده و نصف آب لیمو را به محلول اضافه کنید. قاشق چایخوری عسل اضافه کنید. عسل باعث می شود طعم محلول شیرین شده و برای کودک خوشایند شود. برای تسکین علایم التهاب این دمنوش آرامبخش ریحان را بار در روز به مدت یک هفته به کودک خود بدهید. زردچوبه حاوی کورکومین است. این ترکیب گیاهی خواص آنتی اکسیدانی، ضد باکتریایی و ضد التهابی فراوانی دارد. مصرف روزانه و منظم زردچوبه می تواند تورم آدنوییدهای بزرگ شده را کاهش دهد. همچنین این گیاه مفید به کاهش درد و تسهیل روند درمان کمک می کند. به کودک خود دو بار در روز یک لیوان شیر زردچوبه گرم بدهید. برای تهیه شیر زردچوبه، قاشق چایخوری پودر زردچوبه را در نصف فنجان شیر به مدت الی دقیقه بجوشانید. می توانید یک چوب دارچین نیز به این مخلوط اضافه کنید. قبل از نوشیدن عسل را از صافی گذرانده و به محلول اضافه کنید. راه حل دیگر برای اضافه کردن زردچوبه در رژیم غذایی فرزندتان این است که قاشق چایخوری پودر زردچوبه را با مقدار کافی عسل مخلوط کنید. از ترکیب عسل و زردچوبه مخلوط خمیری شکلی درست می شود. این مخلوط را به کودک خود دو بار در روز به مدت هفته بدهید. برای درمان آدنوییدهای بزرگ شده، هیدراته نگه داشتن کودک بسیار مهم است. مایعات می توانند گلودرد را کاهش داده و از کم آبی بدن پیشگیری کنند. همچنین، هیدراتاسیون کافی برای سیستم ایمنی بدن مفید است. آب کمک می کند که تمام سلول ها و اندام های بدن از جمله آدنوییدها، فعالیت خود را به درستی انجام بدهند. به غیر از آب شیرین، فرزندتان را تشویق کنید که در طول روز مقداری آب نارگیل، آب لیموی سرد، آبگوشت خانگی، شیر گرم یا آب میوه بنوشد. همچنین مصرف مایعات کافی در طول فصل های سرد سال را جدی بگیرید. زیرا در هنگام سرما کودک شما ممکن است کمتر احساس تشنگی کرده و در نتیجه آب کمتری بنوشد. یک ماده مغذی مهم برای کودک در حال رشد شما است. این ویتامین محلول در آب از سیستم ایمنی بدن حمایت کرده و به بهبود سریع عفونت هایی مانند آدنوییدیت کمک می کند. رژیم غذایی غنی از ویتامین C تاثیر زیادی در رفع و درمان انواع عفونت ها دارد. مواد غذایی مانند فلفل دلمه ای، کلم پیچ، کلم بروکلی، توت فرنگی، لیمو، گریپ فروت، کیوی، آناناس، شاه توت، گوجه فرنگی، اسفناج، چغندر و پرتقال سرشار از ویتامین C هستند. بنابراین برای و تسهیل روند درمان می توانید روزانه از این مواد غذایی در رژیم غذایی کودک خود استفاده کنید. اکیناسه نوعی گیاه است که خواص درمانی متعددی دارد. اکیناسه یک درمان خانگی مطمین و موثر برای رفع بزرگ شدن آدنویید در کودکان است. این گیاه تقویت کننده طبیعی سیستم ایمنی بدن بوده و به خصوص بر ت ثیر مثبت می گذارد. این گیاه از سال های بسیار دور برای درمان بسیاری از بیماری ها از جمله عفونت و سرماخوردگی استفاده می شد. اکیناسه در شکل های مختلف مانند مایع و کپسول موجود است. دوز توصیه شده برای مصرف مکمل های اکیناسه به صورت زیر است. اما با این حال، قبل از شروع مصرف مکمل‌ها، برای انتخاب دوز صحیح حتما با پزشک خود مشورت کنید. تا سال: قرص تا بار در روز. تا سال: قرص تا بار در روز. کودکان بالای سال: قرص تا بار در روز. برای رسیدن به بهترین نتیجه، توصیه می شود که استفاده از این مکمل گیاهی را حداقل به مدت الی روز ادامه دهید. مهمترین دلایل مرتبط با این بیماری عبارتند از: آلرژی ورم لوزه عفونت ها بیماری طنجه تضعیف سیستم ایمنی برخی از علایم شایع آدنوییدیت عبارتند از: گلو درد گوش درد عفونت گوش تورم غدد گردن گرفتگی و آبریزش بینی همچنین آدنویید بزرگ شده دارای علایم دیگری نیز است که چندان شایع نبوده و ممکن است در همه بیماران مشاهده نشود، از جمله: خروپف آپنه خواب اختلالات خواب تنفس از طریق دهان مشکل یا درد در هنگام بلع

یکی از وظایف اساسی و اصلی هر پدر و مادری است. برای این دسته از والدین آموزش مسایل جنسی به فرزندان نوجوان، تا حد زیادی سخت و گیج کننده است. در، کودک شما دستخوش تغییرات فیزیکی متعددی خواهد شد. او شاهد رشد اندام های جنسی خود خواهد بود. این تغییرات نوجوانان را کنجکاو می کند تا روابط بزرگسالان را کشف و تجربه کنند. نهی کردن فرزندان از کنجکاوی در روابط بزرگسالان معمولا نتیجه ای معکوس دارد. در واقع این کار باعث می شود فرزند نوجوان شما برای رسیدن به سوالات خود کنجکاوی بیشتری کند. بنابراین فقدان راهنمایی مناسب می تواند بیشتر از اینکه مفید باشد به نوجوان شما آسیب برساند. از این رو، شما باید رفتار جنسی سالم را به کودک خود آموزش دهید. آموزش مسایل جنسی وظیفه والدین و معلمان است. در واقع نوجوانان به جای دریافت اطلاعات نادرست از منابعی مانند مجلات، دوستان و وب سایت ها، باید اطلاعات درست را از والدین خود دریافت کنند. یک آموزش جامع جنسی شامل طیف وسیعی از موضوعات مربوط به تمایلات جنسی و سلامت جنسی است. این آموزش می تواند شامل اطلاعاتی در مورد تصویر بدن، روش های پیشگیری از بارداری، جنسیت، نحوه تولید مثل انسان، آناتومی بدن، بارداری و ایمن باشد. والدین یا معلمان باید در مورد مسایل جنسی آموزش های لازم و جامع را در اختیار نوجوانان قرار بدهند. به این ترتیب نوجوانان در مورد روش های کنترل بارداری، نگرش های جنسی، رفتار جنسی سالم، گرایشات جنسی و آگاهی لازم را کسب می کنند. تمایلات جنسی بخش مهمی از هویت فرد است. نوجوانان در این سن به دلیل کنجکاوی زیاد از منابع مختلف در مورد تمایلات جنسی آگاهی کسب می کنند. به خصوص امروزه به دلیل دسترسی آسان به اینترنت ممکن است بسیاری از این منابع ناسالم و یا حتی غیر اخلاقی باشند. در نهایت این کار ت ثیر منفی زیادی بر رفتار و سلامت روان نوجوان شما خواهد داشت. بنابراین شما باید در کنار معلمان مدرسه آموزش دقیق مسایل جنسی را به نوجوان در حال رشد خود ارایه بدهید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید یک آموزش جنسی موثر باید دارای ویژگی های زیر باشد: یک برنامه جامع آموزش جنسی به نوجوانان کمک می کند تا مهارت های ارتباطی و یا مذاکره با جنس مخالف را به خوبی یاد بگیرند. این آموزش اطلاعات دقیق پزشکی در مورد پیشگیری از بارداری و روش های مربوط به آن از جمله استفاده از کاندوم، را ارایه می دهد. مهمترین ویژگی یک آموزش جنسی موثر این است که معلمانی باید وظیفه دادن این آموزش ها را برعهده بگیرند که به شدت به لزوم این برنامه اعتقاد دارند. یک آموزش جامع جنسی در یک دوره کافی انجام شده و همه موضوعات لازم را پوشش می دهد. همچنین این آموزش شامل فعالیت هایی است که به بحث فشار فرهنگی بر نوجوانان می پردازد. یک آموزش جنسی مفید و جامع اطلاعات مربوط به سلامت جنسی را برای نوجوانان شما ارایه می دهد. در این آموزش ها فقط از روش‌ها و منابعی استفاده می شود که از نظر فرهنگی موجه و شایسته هستند. برنامه پرهیز از بارداری، در واقع پرهیز از برقراری روابط جنسی در نوجوانان را ترویج می کند. همچنین در مورد موضوعات مربوط به رابطه جنسی ایمن، کنترل تولد و گرایشات جنسی نیز آموزش های لازم به نوجوانان داده می شود. برنامه های پرهیز از بارداری اغلب در مورد فواید استفاده از و تاثیر آن در پیشگیری از بارداری های ناخواسته است. هدف از آموزش مسایل جنسی به نوجوانان، عبارتند از: هدف از آموزش مسایل جنسی به نوجوانان ارایه یک تجربه مثبت از تمایلات جنسی به جوانان است. این آموزش های ضروری به نوجوانان کمک می کند که نسبت به تمایلات جنسی دیدگاه مثبتی داشته باشند. آموزش مسایل جنسی باعث می شود تا نوجوانان بتوانند در مورد زندگی زناشویی خود تصمیم گیری های سالمی داشته باشند. هدف از آموزش مسایل جنسی به نوجوانان کاهش خطر پیامدهای منفی رفتار جنسی مانند بارداری ناخواسته و ابتلا به بیماری های مقاربتی است. آموزش مسایل جنسی و برنامه های پیشگیری از HIV می تواند بر رفتار جنسی نوجوانان ت ثیر بگذارد. همچنین این آموزش ها ت ثیرات مثبتی بر سلامت آینده نوجوانان دارد. مزایای آموزش مسایل جنسی در نوجوانان به شرح زیر است: آموزش جامع جنسی می تواند به طور قابل توجهی برای نوجوانان مفید باشد. این دوره ها به نوجوانان کمک می کند تا بتوانند با فشارهای منفی وارد شده از سوی جامعه و همسالان مقابله کنند. همچنین این آموزش ها هنر مذاکره و ارتباط صحیح را به نوجوانان می آموزد. یک آموزش مناسب، به نوجوانان کمک می کند که بتوانند عواقب بارداری در دختران نوجوان را به خوبی درک کنند. بارداری در سنین پایین از نظر عاطفی، ذهنی و جسمی ت ثیرات بسیار مخربی بر نوجوانان می گذارد. علت این امر آن است که نوجوانان هنوز از نظر ذهنی برای تحمل بارداری، زایمان و والد شدن آمادگی ندارند. یک آموزش جامع جنسی در کنترل ایدز و سایر بیماری های مقاربتی مانند بیماری التهابی لگن، سیفلیس، سوزاک و اورتریت در نوجوانان تاثیرات مفید زیادی دارد. عدم آموزش های لازم باعث شیوع این بیماری ها در میان نوجوانان می شود. معلمان مدرسه معمولا تا حدودی آموزش های جنسی لازم را به فرزندان شما یاد می دهند. اما با این حال احتمال دارد که فرزند نوجوان شما نتواند همه چیزهایی که در مدرسه آموزش داده می شود را درک کند. اینجاست که شما باید به عنوان والدین وارد عمل شوید. با وجودی که ممکن است ناخوشایند به نظر برسد، اما باید بدانید که آموزش جنسی بیشتر وظیفه والدین است تا معلم. شما باید آنچه نوجوان شما در مدرسه می آموزد، را در منزل تکمیل کنید. با این کار می توانید زمینه را برای یک عمر زندگی سالم برای فرزند خود فراهم کنید. قبل از طرح موضوع رابطه جنسی با نوجوان خود، باید آمادگی لازم را داشته باشید. بهتر است ابتدا در مورد مساله مورد نظر با شریک زندگی خود صحبت کنید. سپس تصمیم بگیرید که چه پیام‌ها و چه ارزش‌هایی را می‌خواهید با فرزند نوجوان خود در میان بگذارید. شما باید خود را برای درک دیدگاه نوجوان خود آماده کنید. مطمینا دیدگاه فرزند نوجوان شما نسبت به مسایل جنسی می تواند بسیار متفاوت از دیدگاه شما باشد. همچنین اگر صحبت در این زمینه برای شما سخت است می توانید یک کتاب مناسب جنسی برای خواندن در اختیار نوجوان خود قرار بدهید. این روزها رابطه جنسی یکی از موضوعات اصلی اخبار و سرگرمی ها است. مطمینا شما نمی توانید مانع وارد شدن فرزند خود به سایت های مختلف شوید. اما وقتی بحث آموزش مسایل جنسی به نوجوانان به میان می آید، این کار برای والدین بسیار دشوار به نظر می رسد. اگر منتظر رسیدن لحظه مناسب باشید، ممکن است ناخواسته همه فرصت ها را از دست بدهید. بنابراین باید هر چه سریع تر آگاهی های لازم را به فرزند خود بدهید. این کار باعث می شود فرزند نوجوان شما برای کسب اطلاعات در مورد مسایل جنسی به بیراهه نرود. در ادامه نکاتی وجود دارد که می تواند به شما در شروع کار کمک کند. برای آموزش مسایل جنسی نیازی نیست که حتما منتظر رسیدن وقت مناسب باشید. بلکه شما می توانید از لحظات روزمره به عنوان فرصتی برای صحبت در مورد مسایل جنسی با فرزند نوجوان خود استفاده کنید. مقالات خبری، برنامه های تلویزیونی و رادیو می توانند یک نقطه شروع عالی باشند. سعی کنید از نوجوان خود بپرسید که در مورد این مسایل چگونه فکر می کند. در هنگام انجام کارهای روزانه، مانند کمک به شستن ظروف و یا در داخل ماشین می تواند بهترین فرصت برای صحبت در مورد این موضوع باشد. احساسات خود در مورد مسایل مرتبط با رابطه جنسی را مستقیما بیان کنید. فرزند نوجوان شما باید از خطرات برقراری رابطه جنسی به خصوص در سنین پایین آگاه شود. بنابراین این خطرات را با صراحت و مثال های کاملا واضح توضیح دهید. فرزند شما باید در مورد مشکلاتی مانند بارداری ناخواسته و ابتلا به بیماری های مقاربتی آگاهی کامل داشته باشد. فرزند نوجوان خود را با صحبت های طولانی و کسل کننده نصیحت نکنید. به هر حال شما نمی توانید مانع فعالیت های جنسی فرزند نوجوان خود شوید. بنابراین بهتر است به جای این کار با دقت به نظرات و صحبت های فرزند خود گوش دهید. این کار به شما کمک می کند که بتوانید فشارها، نگرانی ها و چالش های او را به خوبی درک کنید. نوجوان شما به اطلاعات پزشکی دقیق در مورد رابطه جنسی نیاز دارد. اما در عین حال، شما به عنوان والدین باید در مورد نگرش ها، احساسات و ارزش ها نیز صحبت کنید. به سوالات فرزندتان در رابطه با مسیولیت و اخلاق در چارچوب اعتقادات خانوادگی و اجتماعی جواب بدهید. نوجوان خود را تشویق کنید تا هر زمان که سوال یا نگرانی در مورد رابطه جنسی داشت با شما صحبت کند. استقبال شما باعث می شود فرزندتان برای رفع نگرانی های خود به سمت سایت ها و یا دوستان مختلف نرود. هر بار که فرزندتان از شما سوالی پرسید از او به گرمی استقبال کنید. به فرزند خود بگویید خوشحال هستید که برای پرسیدن سوال به شما مراجعه کرده است. یک راه ساده دیگر برای صحبت در مورد رابطه جنسی با نوجوانان استفاده از نام صحیح برای اعضای بدن است. صحبت کردن با کنایه یا اشاره در مورد اندام های تناسلی باعث حساس تر شدن فرزند شما در مسایل جنسی خواهد شد. از طرف دیگر باید به فرزند خود یاد بدهید که شناختن و دوست داشتن اعضای بدن نشان دهنده احترام به خود است. استفاده از برخی راهکارها به شما کمک می کند تا در هنگام آموزش جنسی به نوجوانان راحت تر باشید. به عنوان مثال بهترین سن برای بحث در مورد موضوعات جنسی زمانی است که نوجوان شما علایم رفتار جنسی فعال را نشان می دهد. هنگام صحبت با نوجوان خود واضح و شفاف باشید. آگاهی دادن در مورد مواد مخدر و رابطه جنسی به نوجوان شما کمک می کند تا بتواند تصمیم عاقلانه ای بگیرد. اگر از صحبت کردن با نوجوان خود در مورد آموزش جنسی خجالت می‌کشید، از یک پزشک کمک بگیرید. این کار باعث می شود نوجوان شما برای به دست آوردن اطلاعات درست به سمت منابع و راههای نادرست نرود. ممکن است نوجوان شما بعد از آموزش مسایل جنسی، سوالاتی را از شما بپرسد. بنابراین شما باید برای پاسخ به این سوالات آمادگی کامل داشته باشید. برخی از سوالاتی که ممکن است نوجوانان از والدین خود بپرسند عبارت است از: ممکن است عوامل مختلفی مانند کنجکاوی، فشار همسالان و تنهایی، نوجوانان را به سمت فعالیت جنسی زودهنگام سوق دهد. اما باید به نوجوان خود یادآوری کنید که صبر کردن اشکالی ندارد. راه های زیادی مانند پیاده روی، گوش دادن به موسیقی و صحبت های صمیمی وجود دارند که فرزند شما می تواند برای ابراز محبت از آنها استفاده کند. به فرزند خود توضیح دهید که او هرگز نباید از روی احساس ترس یا تعهد به برقراری رابطه جنسی فکر کند. رابطه جنسی اجباری تجاوز جنسی است، خواه مجرم غریبه و یا یک دوست باشد. به نوجوان خود توضیح بدهید که نه همیشه به معنای نه است. به فرزند خود یاد بدهید که مصرف الکل و مواد مخدر، می تواند قدرت تصمیم گیری او را کاهش دهد. همچنین سوء مصرف این موارد قضاوت را مختل می کند و در نتیجه موقعیتی را ایجاد می کند که احتمال وقوع تجاوز وجود دارد.

شایع است اما معمولا کوتاه مدت است و به ندرت باعث نگرانی می شود. با این حال، مداوم، مکرر یا بسیار شدید ممکن است به مراقبت پزشکی نیاز داشته باشد. پزشکان از خونریزی بینی به عنوان اپیستاکسی یاد می کنند. تقریبا درصد از افراد در طول زندگی خود دچار خونریزی بینی می شوند. با این حال، خونریزی بینی بیشتر در بین کودکان بین تا سال و در افراد سالمند بین تا سال رخ می دهد. اگرچه گاهی اوقات خونریزی می تواند هشدار دهنده باشد، اما فقط در مورد درصد افراد خونریزی بینی به اندازه ای جدی است که نیاز به درمان پزشکی دارد. در این مقاله توضیح می دهیم که در هنگام خونریزی بینی کودک چه اقداماتی را باید انجام دهید و چه زمانی به پزشک مراجعه کرد. ما همچنین در مورد درمان های پزشکی، علل و نکاتی برای پیشگیری صحبت می کنیم. خونریزی بینی در کودکان می تواند شایع باشد، اما خوشبختانه اغلب جدی نیست. خونریزی بینی می تواند قدامی یا خلفی باشد. خون دماغ قدامی شایع ترین خونریزی بینی است که خون از جلوی بینی می آید. این بیماری در اثر پاره شدن رگ های خونی ریز داخل بینی که به عنوان مویرگ ها شناخته می شوند، رخ می دهد. خون دماغ خلفی از عمق داخل بینی خارج می شود. این نوع خونریزی بینی در کودکان نادر است، مگر اینکه مربوط به آسیب صورت یا بینی باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آنچه در این مقاله خواهید خواند: اقدامات لازم در هنگام خون دماغ کودک افراد می توانند اکثر خون دماغ کودکان را در خانه درمان کنند. حفظ خونسردی مهم است زیرا بیشتر خونریزی های بینی کوتاه مدت هستند و نشان دهنده مشکل جدی نیستند. برای درمان کودک مبتلا به خونریزی بینی بهتر است راهکارهای زیر را رعایت کنید: از کودک خود بخواهید که صاف بنشیند و کمی به جلو خم شود. کودک را به عقب تکان ندهید. او نباید دراز بکشد زیرا این کار باعث می شود خون را ببلعد و ممکن است منجر به سرفه یا استفراغ شود. نوک بینی کودک را به آرامی بین دو انگشت خود با استفاده از دستمال کاغذی یا حوله تمیز بفشارید و از او بخواهید از طریق دهان نفس بکشد. فشار را حدود دقیقه ادامه دهید، حتی اگر خونریزی متوقف شود. بینی کودک را با گاز یا دستمال پر نکنید و از اسپری کردن هر محصولی به بینی خودداری کنید. چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟ کودکان مبتلا به خون دماغ معمولا به مراقبت پزشکی نیاز ندارند. اکثر خونریزی های بینی کوتاه مدت هستند و معمولا می توان کودک را در خانه درمان کرد. با این حال، در صورت شرایط زیر با پزشک مشورت کنید: خون دماغ هایی که مکررا رخ می دهد. به طور منظم نیاز به مراجعه به اورژانس دارید. بینی کودک بدشکل یا شکسته به نظر می رسد. کودک شروع به سرفه کردن یا می کند. پس از دقیقه فشار دادن به بینی کودک ادامه می یابد. به دنبال ضربه به سر، افتادن یا ضربه به صورت رخ می دهد. پس از شروع مصرف داروی جدید توسط کودک شروع شود. کودک همچنین سردرد شدید، تب یا سایر علایم نگران کننده دارد. همراه با احتقان مزمن یا سایر علایم خونریزی یا آسان رخ دهد. کودک اختلال خونریزی دارد یا داروهای رقیق کننده خون مصرف می کند. کودک علایمی از کم خونی را نشان می دهد، مانند، داشتن انرژی کم، احساس سرگیجه یا غش کردن. کودکان مبتلا به خونریزی شدید بینی باید به یک متخصص مراقبت های بهداشتی ارجاع داده شود. گزینه های درمانی برای خونریزی بینی، عبارتند از: استفاده از نیترات نقره روی رگ های خونی یا سوزاندن برای بستن آنها بستن بینی با گازهای دارویی برای انقباض عروق خونی پس از قطع خونریزی، پزشک کودک را معاینه می کند تا علت آن را تشخیص دهد. در برخی موارد، کودک ممکن است برای رفع مشکل رگ های خونی بینی نیاز به جراحی داشته باشد. علل خون دماغ در کودکان آسیب یا ضربه به صورت می تواند رگ های خونی بینی را تحریک کند. اکثر خون دماغ در کودکان، خونریزی های قدامی بینی هستند، به این معنی که خونریزی در قسمت جلویی و نرم بینی رخ می دهد. این ناحیه از بینی حاوی بسیاری از رگ های خونی کوچک است که در صورت تحریک یا ملتهب شدن ممکن است پاره شوند و خونریزی کنند. خونریزی بینی خلفی در پشت بینی ایجاد می شود و به ندرت در کودکان رخ می دهد. این نوع خونریزی بینی شدیدتر و توقف آن دشوارتر است. تحریک رگ های خونی یکی از دلایل شایع خونریزی قدامی بینی است. چندین عامل می تواند رگ های خونی بینی را کند، از جمله: آلرژی بینی پولیپ بینی استفاده بیش از حد از اسپری بینی شایع ترین علت خونریزی بینی در کودکان هوای خشک است که هم باعث تحریک و هم خشکی غشای بینی می شود. این دومین علت شایع خونریزی بینی است. تحریک بینی با خاراندن یا چیدن می تواند رگ های خونی مستعد خونریزی را تحریک کند. سینوزیت، سرماخوردگی معمولی، آنفولانزا و سایر عفونت هایی که بر مجاری بینی ت ثیر می گذارند. به طور کلی هر بیماری که شامل علایم احتقان و باشد می تواند باعث خونریزی بینی شود. هنگامی که کودک به بینی آسیب می زند، ممکن است خونریزی بینی شروع شود. بیشتر آنها مشکلی ندارند، اما اگر بعد از دقیقه نمی توانید خونریزی را متوقف کنید یا در کل نگران آسیب هستید، باید به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. عفونت‌های باکتریایی می‌توانند باعث ایجاد زخم، قرمزی و پوسته پوسته شدن قسمت‌های پوست در داخل بینی و جلوی سوراخ‌های بینی شوند. این عفونت ها می توانند منجر به خونریزی شوند. علل کمتر شایع خونریزی بینی در کودکان می تواند شامل موارد زیر باشد: سرطان بیماری قلبی فشار خون بالا برخی داروها، از جمله رقیق کننده های خون شرایطی که بر خونریزی یا لخته شدن خون ت ثیر می گذارد، مانند در حالی که برخی از کودکان تنها یک یا دو خونریزی بینی در طی سالیان خواهند داشت، به نظر می رسد برخی دیگر بیشتر از این موارد دچار خونریزی بینی می شوند. این وضعیت زمانی ممکن است اتفاق بیفتد که پوشش داخلی بینی بیش از حد تحریک شود و رگ های خونی را که حتی با کوچکترین تحریک خونریزی می کنند، را تحت تاثیر قرار دهد. چگونه از خون دماغ در کودکان پیشگیری کنیم؟ شاید نتوانید به طور کامل از خون دماغ در کودکان خود پیشگیری کنید. اما راهکارهایی برای کاهش خطر بروز دوباره آن وجود دارد. اگر کودک شما مکرر خون دماغ می‌کند، برای مرطوب کردن دیواره بینی خود دقت کنید و راهکارهای زیر را در نظر بگیرید: درمان آلرژی برای جلوگیری از التهاب در بینی قرارگیری یا دستگاه بخور در اتاق خواب کودک برای جلوگیری از خشکی هوا استفاده از اسپری های بینی نمکی (آب شور) برای مرطوب نگه داشتن بینی کودک کوتاه نگه داشتن ناخن های کودکان برای جلوگیری از آسیب های ناشی از تخلیه بینی مالیدن یک نرم کننده مانند وازلین یا لانولین فقط در داخل سوراخ های بینی روی یک پنبه یا انگشت تشویق کودکان به پوشیدن تجهیزات حفاظتی مناسب در حین ورزش یا سایر فعالیت‌هایی که امکان آسیب به بینی وجود دارد. اشتباهات درمان خونریزی بینی چند اشتباه رایج در درمان خونریزی بینی، شستشوی سرد روی پیشانی، پل بینی، پشت گردن یا زیر لب بالایی است. این به هیچ وجه کمکی به توقف خونریزی بینی نمی کند. همچنین فشار دادن روی قسمت استخوانی بینی کمکی به توقف خونریزی بینی نمی کند. زیرا به جایی که خون از آن خارج می شود، فشار نمی آورید. سخن آخر خونریزی بینی یک اتفاق رایج در کودکان خردسال است و به ندرت باعث نگرانی می شود. معمولا فرد می‌تواند خونریزی را در خانه با اعمال فشار ملایم و مداوم به قسمت نرم بینی کودک برای حدود دقیقه درمان کند. اگر کودک همزمان با خون دماغ دچار سرگیجه یا ضعف می شود، او را به اورژانس ببرید. همچنین اگر خونریزی بسیار شدید است، پس از دقیقه متوقف نمی شود یا پس از زمین خوردن یا ضربه به سر رخ می دهد، باید فورا به پزشک مراجعه کنید. بیشتر خونریزی های بینی در کودکان به دلیل خشکی هوا، برداشتن بینی، حساسیت بینی یا سایر عواملی است که رگ های خونی ظریف جلوی بینی را تحریک می کند. اگر کودک دچار خونریزی های مکرر از بینی یا به تازگی شروع به مصرف داروی جدید کرده است، فرد باید با پزشک یا مشورت کند. سعی کنید پس از خونریزی بینی کودک خود را در حالت استراحت یا بازی آرام نگه دارید. آنها را تشویق کنید که از دمیدن یا مالش بیش از حد بینی خودداری کنند. به خاطر داشته باشید که اکثر خونریزی های بینی بی ضرر هستند. درک چگونگی کاهش و توقف یکی از مهارت‌های مفید برای هر والدینی است. خون دماغ در کودکان بیشتر از بزرگسالان رخ می دهد. این بیشتر به این دلیل است که کودکان بیشتر انگشتان خود را در بینی خود فرو می کنند! اگر بتوانید خونریزی بینی فرزندتان را متوقف کنید، احتمالا نیازی به مراقبت های پزشکی ندارید. اگر خون دماغ فرزندتان مکرر است و مشکلات دیگری با خونریزی یا کبودی دارد یا سابقه خانوادگی اختلال خونریزی دارد، با پزشک خود تماس بگیرید.

ممکن است به دلیل عفونت، التهاب، انسداد یا تومور رخ دهند. حتی احتمال دارد با علایم حاد، مزمن یا عود کننده ظاهر شوند. معمولا یک شرح حال دقیق و معاینه درست بیمار سرنخ های اولیه را در مورد تشخیص علل بیماری مشخص می کند و سونوگرافی معمولا اولین گزینه برای تشخیص آنها است. بر همین اساس، التهاب غدد بزاقی نیاز به مراجعه و بررسی فوری دارند. غدد بزاقی شما بزاق تولید می کنند که دهان شما را مرطوب نگه می دارد، به محافظت از دندان ها در برابر پوسیدگی سریع کمک می کند و به شما در هضم غذا کمک می کند. غدد بزاقی نسبتا کوچک هستند و در اطراف پوشش داخلی دهان، لب ها و گونه ها قرار دارند. تعدادی از بیماری ها می توانند غدد بزاقی شما را تحت تاثیر قرار دهند. این موارد از تومورهای سرطانی تا را شامل می شود. در حالی که برخی از بیماری ها با گذشت زمان یا آنتی بیوتیک ها از بین می روند، برخی دیگر به درمان های جدی تری از جمله جراحی نیاز دارند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: چه چیزی باعث اختلالات غدد بزاقی می شود؟ شما سه غده بزاقی جفتی به نام های پاروتید، زیر فکی و زیر زبانی دارید. آنها مسیول تولید بزاق هستند. انسداد غدد بزاقی شایع ترین علل بروز اختلالات غدد بزاقی هستند. این غدد مسدود شده می توانند علایم دردناکی ایجاد کنند. سیالولیتیازیس و سیالادنیت به طور کلی سیالولیتیازیس و سیالادنیت ممکن است در غدد بزاقی رخ دهد: سیالولیتیازیس زمانی رخ می دهد که سنگ های ساخته شده از کلسیم در غدد بزاقی تشکیل شود. این سنگ ها می توانند غدد را مسدود کنند و می توانند تا حدی یا به طور کامل جریان بزاق را متوقف کنند. سیالادنیت (یا سیالادنیت) عفونتی است که غدد بزاقی را درگیر می کند. این اغلب به دلیل سنگ هایی است که غده را مسدود می کنند. باکتری های استاف یا استرپتوکوک می توانند باعث این عفونت شوند. افراد مسن و نوزادان بیشتر در معرض ابتلا به این بیماری هستند. سندرم شوگرن سندرم شوگرن یکی دیگر از اختلالات شایع غدد بزاقی است. زمانی اتفاق می‌افتد که گلبول‌های سفید سلول‌های سالم غدد تولیدکننده رطوبت مانند غدد بزاقی، عرق و غدد چربی را هدف قرار دهند. این وضعیت بیشتر زنان مبتلا به اختلالات خودایمنی مانند لوپوس را تحت تاثیر قرار می دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ویروس ها ویروس ها می توانند غدد بزاقی را نیز تحت تاثیر قرار دهند. این شامل: اوریون اکو ویروس ویروس آنفولانزا ویروس کوکساکی تومورهای سرطانی و غیرسرطانی حتی تومورهای سرطانی و غیرسرطانی ممکن است در غدد بزاقی نیز ایجاد شوند. تومورهای سرطانی غدد بزاقی نادر هستند. به گفته Cedars - Sinai ، زمانی که آنها رخ می دهند، معمولا در افراد تا ساله رخ می دهد. تومورهای غیر سرطانی که می توانند غدد بناگوشی را تحت تاثیر قرار دهند شامل آدنوم پلیومورفیک و تومورهای وارتین هستند. آدنوم های پلیومورفیک خوش خیم همچنین می توانند در غده زیر فکی و غدد بزاقی کوچک رشد کنند، اما این اتفاق نادر است. علل التهاب غدد پاروتید شایع ترین مواردی که ممکن است منجر به بروز التهاب غدد پاروتید شوند، عبارتند از: سندرم شوگرن سنگ در مجرای بزاقی پاروتیت ویروسی اوریون تومورهای خوش خیم و بدخیم پاروتیت باکتریایی حاد و مزمن گرانولوماتوز همراه با پلی آنژیت انفیلتراسیون لنفوسیتی مرتبط با HIV سارکوییدوز، سندرم هیرفورد همراه با بزرگ شدن پاروتید، تب، یووییت قدامی و فلج عصب صورت در غدد زیر فکی عوامل زیادی ممکن است منجر به بروز اختلالات شوند، از جمله: سنگ در مجرای بزاقی تومورهای خوش خیم و بدخیم سندرم شوگرن (کمتر شایع است) اما علل رایج در غدد بزاقی کوچک عبارتند از: عفونت غدد بزاقی تومورهای خوش خیم و بدخیم علل عفونت غدد بزاقی اوریون شایع ترین علت عفونت غدد بزاقی است، اگرچه با واکسن میزان بروز آن کاهش یافته است. معمولا اوریون باعث التهاب دو طرفه غدد پاروتید می شود، اگرچه می تواند یک طرفه باشد و سایر غدد بزاقی اصلی نیز احتمال دارد در حدود درصد موارد تحت ت ثیر قرار گیرند. التهاب حدود یک هفته طول می کشد و همراه با تب خفیف و ضعف عمومی است. سایر ویروس هایی که احتمال دارد به طور حاد غدد بزاقی را آلوده کنند، عبارتند از: تبخال پاراآنفلوآنزا آنفولانزای A پاروویروس B کوکساکی ویروس عفونت حاد عفونت حاد باکتریایی غدد بزاقی عفونت معمولا در بیماران ضعیف یا کم آب رخ می دهد. مصرف دارو احتمال دارد تولید بزاق را مهار کند و آسیب پذیری را افزایش دهد. قبل از ظهور آنتی بیوتیک ها و آبرسانی مایع داخل وریدی، پاروتیت باکتریایی میزان مرگ و میر بالایی داشت. عفونت مزمن به طور کلی عفونت باکتریایی مزمن می تواند در پس زمینه غده بزاقی که قبلا توسط سنگ، تابش یا بیماری خود ایمنی آسیب دیده است، رخ دهد. عفونت مزمن عناصر غددی، غدد بزاقی را از بین می برد و می تواند عملکردهای محافظتی بزاق را مختل کند و منجر به عفونت ها و بیماری های دندانی شود. در نتیجه اغلب ابتدا به دندانپزشک مراجعه می کنند. پاروتیت مکرر دوران کودکی. دوره های مکرر التهاب و درد غده پاروتید همراه با تب و درد که علت آن ناشناخته است. التهاب پاروتید احتمال دارد تظاهرات اولیه عفونت HIV باشد و موکوسل و رانول دهان نیز ممکن است تظاهر باشد. یک علت نادر پاروتیت و سایر التهاب غدد بزاقی است، اما باید در افرادی که دچار ضعف سیستم ایمنی هستند یا از یک جمعیت پرخطر هستند، در نظر گرفته شود. علایم عفونت غدد بزاقی ممکن است شامل موارد زیر باشد: تب دهان خشک تورمی که معمولا دردناک و حساس است. کاهش باز شدن دهان، مشکل در صحبت کردن درد دهان یا صورت، به خصوص همراه با غذا خوردن مزه های غیر طبیعی یا بد همراه با ترشحات چرکی از دهانه مجرای بزاقی (عفونت باکتریایی) انواع و عملکرد غدد بزاقی تقریبا - . لیتر بزاق در روز توسط سه جفت غدد بزاقی اصلی تولید می شود: غدد پاروتید، در زیر سوراخ شنوایی خارجی، بین راموس عمودی فک پایین و فرآیند ماستویید قرار دارند. مجرای پاروتید از ماستر عبور و از طریق یک پاپیلای کوچک روی غشای باکال در مقابل تاج دندان مولر دوم فوقانی باز می شود. غده پاروتید رابطه نزدیکی با عصب صورت دارد که هنگام عبور از پاروتید به شاخه های آن تقسیم می شود. غدد زیر فکی، ساختارهای جفتی به اندازه گردو هستند که در زیر و جلوی زاویه فک قرار دارند و به دور لبه خلفی عضله میلوهیویید می‌پیچند. مجاری آنها به سمت کف دهان درست در کنار فرنولوم زبان بیرون می آیند. غدد زیر زبانی، زیر زبان قرار دارند و از طریق مجاری متعددی به کف دهان باز می شوند. همچنین تعداد زیادی ( - ) غدد بزاقی جزیی وجود دارد که به طور گسترده در سراسر مخاط دهان، کام، یوولا، کف دهان، زبان خلفی، ناحیه رترومولار و پری لوزه، حلق، حنجره و سینوس های پارانازال پراکنده شده اند. بزاق از آب، الکترولیت ها، روان کننده ها، ترکیبات ضد میکروبی، آنزیم ها و فاکتورهای رشد تشکیل شده است. این اجزا با هم، گفتار، جویدن و بلع را تسهیل و فرآیند هضم را آغاز می کنند. بزاق همچنین با محافظت از مخاط دهان و دندان از مشکلات آنها پیشگیری می کند. به طور کلی، علایم غدد بزاقی به محل بروز آن بستگی دارد. بر همین اساس پزشک ممکن است برای بررسی علایم موارد زیر را در نظر بگیرید: آیا احساس خشکی دهان دارند؟ علایم بر روند خوردن شما ت ثیر می گذارد؟ آیا علایم سیستمیک حاکی از عفونت، بیماری خودایمنی، یا بدخیمی است؟ چه مدت علایم را تجربه کرده اید؟ آیا وزن شما از زمانی که برای اولین بار مورد توجه قرار گرفته افزایش یافته است؟ کدام یک از غدد بزاقی درگیر است؟ معمولا پاروتید است. شرایط به طور متفاوتی بر غدد بزاقی مختلف ت ثیر می گذارد. اگر تورم وجود داشته باشد یک طرفه است یا دو طرفه؟ آیا علایم شما ثابت هستند یا گاه به گاه بروز می کنند؟ آیا تورم دردناک است؟ درد ممکن است مربوط به گوش یا گلو باشد. علایم سیالولیتیازیس، عبارتند از: توده دردناک زیر زبان دردی که هنگام غذا خوردن افزایش می یابد. علایم سیالادنیت، عبارتند از: تب چرک قوی یا بدبو توده در گونه یا زیر چانه شما چرکی که به دهان شما می ریزد. کیست هایی که در غدد بزاقی شما رشد می کنند می توانند باعث ایجاد موارد زیر شوند: مشکل در بلع اختلال در خوردن مشکل در صحبت کردن مخاط زرد رنگ که هنگام ترکیدن کیست تخلیه می شود. عفونت های ویروسی در غدد بزاقی، مانند اوریون، می توانند باعث ایجاد موارد زیر شوند: تب سردرد درد مفاصل دردهای عضلانی تورم در دو طرف صورت علایم سندرم شوگرن عبارتند از: دهان خشک زخم در دهان سرفه خشک خشکی چشم پوسیدگی دندان غدد بزاقی متورم درد یا تورم مفاصل خستگی غیر قابل توضیح عفونت های مکرر غدد بزاقی اگر دیابت یا اعتیاد به الکل دارید، ممکن است در غدد بزاقی نیز تورم داشته باشید. در صورت مشاهده علایم زیر به پزشک مراجعه کنید: دهان خشک درد دهان تورم صورت مشکل باز کردن دهان همان طور که گفته شد علایم شما ممکن است با توجه به نوع غده درگیر شده، متفاوت باشند، مثلا: التهاب غده پاروتید التهاب غده پاروتید به عنوان تحلیل زاویه فک شناخته می شود. لوب جانبی نیز احتمال دارد باعث ایجاد توده در جلوی گوش شود. التهاب می تواند لوزه های همان طرف صورت را تحت تاثیر قرار دهد. باید در صورت التهاب غدد پارتید، التهاب عمومی غده می تواند به دلیل انسداد مجرا یا بیماری التهابی و یا توده های موضعی مربوط به تومور باشند. غدد زیر فکی آسیب شناسی غده زیر فکی معمولا شامل التهاب در زیر و جلوی زاویه فک است. پزشک ممکن است منافذ مجرا را با توجه به وجود التهاب و چرک یا در واقع یک سنگ نهفته قابل مشاهده، بررسی کند و از شما بخواهد که زبان خود را تا سقف دهان بلند کنید. با انگشت اشاره یک دست داخل دهان و انگشتان دست دیگر سطح بیرونی را معاینه کند. در شرایط عادی، غده قابل لمس نیست، اما در صورت بزرگ شدن، تا سانتی متر جلوتر از استرنوماستویید، زیر راموس افقی فک پایین احساس می شود. غده دارای قوام لاستیکی است و نباید به کف دهان یا زبان ثابت شود. آسیب شناسی غده زیر زبانی احتمال دارد باعث التهاب در کف دهان شود. اختلالات غدد بزاقی چگونه تشخیص داده می شود؟ پزشک بر اساس سابقه پزشکی و معاینه فیزیکی، آزمایش را توصیه می کند. برخی از موارد تنها از طریق شرح حال و معاینه فیزیکی کاملا واضح است. در چنین مواردی ممکن است آزمایش های تشخیصی لازم نباشد. پزشک شما ممکن است بخواهد انسداد را برای تشخیص انسداد غدد بزاقی ببیند. گرفتن اشعه ایکس از ناحیه آسیب دیده می تواند به تشخیص دقیق انسداد کمک کند. سپس جراح سر و گردن می تواند از بیهوشی برای بی حس کردن دهانه غدد بزاقی و رفع هرگونه انسداد استفاده کند. اگر پزشک شما نیاز به هدف قرار دادن دقیق غدد بزاقی داشته باشد، ام آر آی یا سی تی اسکن می تواند تصاویر عمیق تری ارایه دهد. همچنین، بیوپسی برای برداشتن بافت غدد بزاقی می تواند به تشخیص کمک کند، به خصوص اگر پزشک مشکوک باشد که ممکن است یک اختلال خود ایمنی دارید که غدد بزاقی شما را تحت تاثیر قرار می دهد. درمان اختلالات غدد بزاقی به علل اصلی آن بستگی دارد و برخی از گزینه های درمانی احتمالی عبارتند از: اوریون یک بیماری خود محدود شونده بدون عواقب جدی در اکثر بیماران و درمان حمایتی مناسب است. عفونت چرکی حاد با آنتی بیوتیک و برش و تخلیه در صورت ایجاد آبسه درمان می شود. جریان بزاق باید با استفاده از کمپرس های گرم، سیالاگوگ ها مانند قطره لیمو، آدامس یا قرص های ویتامین C ، هیدراتاسیون، ماساژ غدد بزاقی و بهداشت دهان تقویت شود. در عفونت های مزمن، جایی که انسداد مجرای مشخص است، سنگ ها یا تنگی ها را می توان برداشت و جریان بزاق را تقویت می کند. گاهی اوقات احتمال دارد نیاز به برداشتن غده در مواردی باشد که مشکلات عود کنند. توجه: بیماری های غدد بزاقی در کودکان نادر است (به استثنای پاروتیت حاد معمولا به دلیل اوریون) ، بنابراین هر مشکل غدد بزاقی حاد یا مزمن که به درمان محافظه کارانه پاسخ نمی دهد باید برای نظر متخصص ارجاع شود. تزریق واکسن سرخک، اوریون و سرخجه ( MMR ) برای اطمینان از ایمنی و پیشگیری از ظهور مجدد اوریون ضروری است. آنتی بیوتیک ها می توانند عفونت های باکتریایی را درمان کنند. مراقبت خوب از دندان ها برای درمان موفقیت آمیز غدد بزاقی حیاتی است. مسواک زدن و نخ دندان کشیدن حداقل دو بار در روز می تواند از اختلالات غدد بزاقی و پوسیدگی دندان جلوگیری کند. سنگ‌ها می‌توانند در غدد بزاقی اصلی و مجرای آن‌ها تشکیل که باعث انسداد خروج بزاق می‌شوند و معمولا همراه با درد و التهاب در هنگام صرف غذا است. آنها بیشتر در غده زیر فکی و مجرای آن ( - % دیده، اما احتمال دارد در غدد بناگوشی نیز دیده شود. انسداد غدد بزاقی در غده پاروتید کمتر دیده می شود، زیرا ترشحات آن آبکی تر و مجرای آن پهن تر است. غدد زیرزبانی به - مجرا تخلیه، بنابراین به ندرت مسدود می شوند. انسداد غدد بزاقی جزیی نیز رخ می دهد و در نتیجه تورم های کیست مانند در لب ها و گونه ها ایجاد می شود. علت ایجاد سنگ غدد بزاقی ناشناخته است. سنگ ها از مخاط، بقایای سلولی، فسفات کلسیم و منیزیم تشکیل شده اند. انسداد غده پاروتید بیشتر به دلیل تنگی دهانه مجرا است. این گاهی اوقات می تواند ثانویه و به علت ترومای مزمن ناشی از دندان مصنوعی نامناسب باشد. انسداد مجرای بزاقی باعث التهاب و تورم غده می شود. اگر انسداد غدد بزاقی برطرف نشود، غده آسیب دیده و در نهایت احتمال دارد نیاز به برداشتن کامل داشته باشد. درمان سنگ های بزاقی نیمی از اختلالات غدد بزاقی را تشکیل می دهند که هر سال . مورد در هر نفر است. در سونوگرافی، سنگ ها به صورت خطوط یا نقاط پراکوی قابل توجهی با سایه های آکوستیک دیستال ظاهر می شوند. سونوگرافی در حال حاضر اولین بررسی است و سایر علل التهاب مانند بدخیمی یا لنفادنوپاتی را رد می کند. بسیاری از سنگ‌ها خودبه‌خود دفع می‌شوند، بنابراین درمان محافظه‌کارانه می تواند از مسکن‌های خوراکی و آنتی‌بیوتیک‌ها در جایی که عفونت وجود دارد، باشد. هیدراتاسیون خوب، کمپرس گرم و ماساژ غدد احتمال دارد به عبور سنگ کمک کند. اگر توده ای در غده بزاقی خود دارید، پزشک ممکن است جراحی را برای برداشتن توده یا خود غده توصیه کند. اگر توده سرطانی باشد، ممکن است برای از بین بردن سلول های سرطانی به پرتو درمانی نیاز داشته باشید. این درمان‌ها معمولا تا زمانی که بدن شما زمان لازم برای بهبودی نداشته باشد، شروع نمی‌شوند. این معمولا چهار تا شش هفته پس از جراحی است. پرتو درمانی گردن می تواند باعث خشکی دهان شود که می تواند ناراحت کننده باشد و بر هضم شما ت ثیر بگذارد. پزشک ممکن است نوشیدن مایعات بیشتر و پرهیز از غذاهای سرشار از سدیم را توصیه کند. اگر توده غدد بزاقی سرطانی نباشد، ممکن است نیازی به پرتودرمانی نباشد. توده ای که علایم ایجاد نمی کند ممکن است با اقدامات محافظه کارانه درمان شود. این شامل دهانشویه های مخصوص برای تسکین خشکی دهان می شود. همچنین می توانید با شستشو با مخلوطی از / قاشق چایخوری نمک در فنجان آب، دهان خود را مرطوب نگه دارید. مدیریت جراحی سنگ های زیر فکی پروگزیمال احتمال دارد با گشاد کردن یا برش دادن مجرای وارتون و روش ترانس دهانی برداشته شوند. سنگ های موجود در مجرای زیر فکی احتمال دارد با یک برش در کف دهان برداشته شوند، در حالی که سنگ های موجود در ماده غده شاید نیاز به برداشتن غده داشته باشند. سیالندوسکوپی به کمک CT یا سنگ شکنی در حال حاضر معمولا در صورت امکان با هدف حفظ بهتر عملکرد غدد، مورد استفاده قرار می گیرد. کسانی که سنگ های بزاقی داشته اند بیشتر احتمال دارد دوباره آنها را تجربه کنند. در حال حاضر هیچ روش پیشگیری مبتنی بر شواهد وجود ندارد. حفظ هیدراتاسیون خوب به تولید بزاق کمک می کند و می تواند خطر عود را کاهش دهد. سیالادنوز یک التهاب عمومی غدد بزاقی است که در اثر هیپرتروفی جزء آسینار غده ایجاد می شود و با تعدادی از بیماری های سیستمیک همراه است. درمان سیالادنوز به علت اصلی بستگی دارد. شایع ترین بیماری دژنراتیو که غدد بزاقی را تحت تاثیر قرار می دهد، سندرم شوگرن که یک وضعیت خودایمنی است. ترجیحا غده پاروتید را تحت ت ثیر قرار می دهد، اما ممکن است غدد بزاقی زیر فکی و جزیی ومعمولا غدد اشکی را نیز تحت ت ثیر قرار می دهد. سندرم شوگرن احتمال دارد با بیماری های سیستمیک دیگری مانند آرتریت روماتویید، لوپوس اریتماتوز سیستمیک یا اسکلروز صفراوی اولیه همراه باشد. سایر علل سیالدنوز عبارتند از: بولیمیا بی اشتهایی بیماری سلیاک و سوء تغذیه سارکوییدوز و سندرم هیرفورد ناشی از دارو به عنوان مثال، تیوریا، آنتی کولینرژیک اختلالات غدد درون ریز مانند سندرم کوشینگ، دیابت شیرین و کم کاری تیرویید درمان سندرم شوگرن در بیماران مبتلا به سندرم شوگرن که مشکوک به تشخیص است، به روماتولوژی مراجعه کنید. مراقبت خوب از دندان برای پیشگیری از پوسیدگی ضروری است. داروهای پاراسمپاتیک، مانند پیلوکارپین، می تواند برای درمان کاهش بزاق و خشکی دهان استفاده شود. علی‌رغم استفاده زیاد از این محصولات برای تسکین علایم در حال حاضر شواهد کافی برای توصیه محرک‌ها، روان‌کننده‌ها و محافظ‌های محلی وجود ندارد. برداشت غده به ندرت انجام می شود. خطر لنفوم غیر هوچکین بدخیم در سندرم شوگرن اولیه افزایش می یابد. احتمال دارد تشخیص آن در زمینه التهاب پاروتید مداوم مشکل ساز باشد. تومورهای بدخیم غدد بزاقی نادر و اکثر نیوپلاسم ها خوش خیم هستند. تثبیت روی پوست افزایش سریع اندازه تورم زخم و یا سفتی مخاط یا پوست پارستزی یا بیهوشی اعصاب حسی مرتبط سابقه قبلی سرطان پوست، سندرم شوگرن یا تشعشع به سر و گردن با این حال، تمام التهاب های بزاق نیاز به ارجاع و بررسی فوری دارند. سونوگرافی اولین بررسی است که معمولا با آسپیراسیون سوزن ظریف برای سیتولوژی یا بیوپسی با سوزن مرکزی در جایی که تومور دیده می شود، ترکیب می شود. MRI اطلاعات بیشتری در مورد حاشیه تومور و مرحله بندی می دهد، در حالی که سی تی اسکن و توموگرافی انتشار پوزیترون - CT ( PET - CT ) برای تعیین انتشار متاستاتیک استفاده می شود. تومورها به طور کلی نیاز به برداشتن و جراحی دارند. رادیوتراپی بعد از عمل احتمال دارد برای تومورهای بدخیم غدد بزاقی مورد نیاز باشد.

گاهی اوقات، ممکن است که نوزادان، به جای، مایعات شفافی را از دهان خود ترشح کنند. اما نگران نباشید، معمولا علل بروز این رفتار در نوزاد تان، موقتی هستند. به طور کلی، در چنین شرایطی، هیچ دلیلی برای نگران شدن نیستند. ترشح شدن مایع شفاف، بخشی از رفتارهای نوزادان به حساب می آید. اما علت بروز‌این رفتار چیست و چرا اتفاق می افتد؟ چند عامل می تواند در بروز این رفتار، نقش داشته باشد. اجزای مایعات ترشح شده از دهان نوزاد شامل بزاق دهان، مخلوطی از آب دهان با شیر، خلط، می باشد. در ادامه، به این موضوع، نگاه دقیق تری می اندازیم. معمولا، نوزادان زیر یک سال، به طور مکرر، تف می کنند. حتی برخی از نوزادان، این رفتار را بیشتر از سایرین، انجام می دهند. معمولا، تف کردن، به سادگی، بخشی از عملکرد سیستم گوارشی در حال بلوغ آن ها به حساب می آید. ممکن است کودک شما قبل از اینکه آب دهانش را بیرون بیاورد، آروغ بزند. پس به صدای نوزاد تان گوش کرده و با پارچه در دست، آماده باشید. بعد از، ممکن است تف زیاد یا آب دهان سفید و شیری رنگ را مشاهده کنید. گاهی اوقات آب دهان خارج شده از دهان نوزاد، می تواند واضح بوده و به راحتی مشاهده شود. گاهی اوقات، علاوه بر بزاق، شیر نوشیده شده نیز در میان مایع تف شده، مشاهده می شود. مایع تف شده، چه سفید باشد چه شفاف، طبیعی است. تا زمان رسیدن به رشد کامل و کافی، نوزاد شما باید کارهای زیادی را انجام دهد. از جمله یادگیری سریع نخوردن شیر، نخوردن بیش از حد مورد نیاز شیر و غذاها، و نیز تکامل‌سیستم گوارشی. در ماه های اول پس از تولد، در حالی که نوزادان، هنوز در حال یادگیری هستند، ممکن است شروع به استفراغ کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید هنگامی که ماهیچه های اطراف معده به شدت منقبض می شوند تا محتویات آن خارج شوند، استفراغ انجام می شود. استفراغ، احتمالا همراه با مقداری آب معده شفاف خواهد بود. همچنین ممکن است شبیه شیر دلمه یا تکه های پنیر دلمه شده، باشد. مگر اینکه به صورت مکرر اتفاق افتاده و یا با علایم دیگری مانند تب همراه باشد، ممکن است فقط بخشی از فرآیند یادگیری نوزاد تان باشد. بنابراین، در صورتی که تمامی شرایط به صورت طبیعی در جریان باشند، شما باید انتظار داشته باشید که نوزادتان، استفراغ کند. کودک شما احتمالا اولین دندان های خود را بین تا ماهگی در خواهد آورد. اگرچه این اتفاق نیکو و خوب، دلیل خوبی برای جشن گرفتن است، اما ممکن است که برای نوزاد، بدون درد نباشد. گاهی اوقات می تواند باعث بروز ناراحتی و حتی درد در نوزادتان شود. ترشح کردن مقدار زیادی بزاق شفاف، راه حل نوزاد شما برای مقابله با درد ناشی از رشد دندان است. گاهی اوقات، حتی ممکن است مقداری آب دهان اضافی، از دهان نوزادتان، به بیرون ریخته شود. شما می توانید با مالیدن لثه های دردناک، به کمک انگشت خود، یا دادن یک دندان گیر، به نوزادتان کمک کنید تا ناراحتی خود را کاهش دهد. شما همچنین می توانید از پیش بند، برای کمک به جذب مقدار بزاق اضافی که از چانه نوزادتان می چکد، استفاده کنید. اما به طور کلی، نمی‌توانید کار زیادی را برای جلوگیری از تولید آب دهان اضافی انجام دهید. حتی اگر باعث تف کردن بزاق شود، نمی توان علت اصلی را کاملا برطرف کنید. فقط این نکته را بدانید که این شرایط، یک مرحله موقتی است. از سوی دیگر، اگر تف تبدیل به استفراغ شود، علت بروز این رفتار، احتمالا فقط دندان درآوردن نیست. باید در چنین شرایطی، این را بررسی کنید که آیا کودک شما، علایم دیگری دارد یا خیر. بهتر است که در اسرع وقت، با پزشک نوزاد خود، مشورت کنید. نوزادان و کودکان، بیشتر از بزرگسالان بیمار می شوند. زیرا سیستم ایمنی بدن آن ها در حال رشد و تکامل است. از حدود ماهگی، زمانی که ایمنی ای که از طریق مادر به کودک داده شده است، شروع به محو شدن می کند، کودک شما باید شروع به ساختن و تکمیل سیستم ایمنی بدن خود کند. تکامل و رشد سیستم ایمنی بدن نوزاد شما، به این معنی است که کودک شما ممکن است شروع به سرماخوردگی کند. از آنجایی که کودک شما هنوز یاد نگرفته است که بینی خود را تمیز کرده و یا مخاط را از طریق سرفه دفع کند، ممکن است مقدار زیادی مخاط را ببلعد. این اتفاق ممکن است باعث بروز استفراغ شود. این مخاط، در هنگام استفراغ، می تواند به صورت مایع شفاف یا کدر، ظاهر شود. اگر کودک شما استفراغ کرده و به طور همزمان، تب و اسهال نیز دارد، ممکن است متوجه شوید که استفراغ آن ها، شفاف است. این شرایط، زمانی اتفاق می‌افتد که به جز ترشحات شفاف معده، چیزی در معده نوزادتان، باقی نمی‌ماند. اگر کودک شما این علایم را بروز داد، با پزشک نوزاد خود صحبت کنید تا مطمین شوید که کودک شما دچار مشکل جدی، نشده است. تب . درجه فارنهایت ( درجه سانتیگراد) یا بالاتر در نوزادان زیر یا ماه نیز، نیاز به تماس با پزشک دارد. همچنین اگر نوزاد شما بزرگ تر بوده و بین تا ماه سن دارد، در صورت بروز تب درجه فارنهایت ( . درجه سانتیگراد) یا بالاتر، باید با پزشک نوزاد خود تماس بگیرید. صرف نظر از سن نوزادان، تبی که بیش از روز ادامه داشته باشد، نیاز به تماس و مشورت با پزشک و احتمالا، مراجعه حضوری دارد. به طور معمول، پزشکان، این اختلال را ( GER ) می نامد. رفلاکس زمانی اتفاق می افتد که کودک شما غذا را از معده خود بیرون آورده و به خارج از بدن، تف می کند. بیش از دو سوم نوزادان دچار رفلاکس می‌شوند. این شرایط، باعث می‌شود که آن ها، چند بار در روز، آب دهان خود را تف کنند. تا زمانی که کودک شما خوشحال بوده و وزن اضافه می کند، GER نمی تواند علتی‌برای نگرانی شما باشد. شدت این بیماری در ماهگی و اتمام آن در یک سالگی می باشد. این اختلال ندرتا نشانه مشکلات جدی، مانند آلرژی، انسداد در سیستم گوارشی یا بیماری رفلاکس معده باشد. در این شرایط، نوزادتان، با گریه کردن، به شما اطلاع می دهد که مشکلی دارد. ممکن است پزشک به شما توصیه کند که وعده‌های غذایی کوچک‌تری را، به دفعات بیشتر، به کودک بدهید. نوع شیر خشک را تغییر دهید. گاهی اوقات نیاز به دارو یا جراحی خواهد بود. نوزادان مبتلا به این بیماری، دارای یک عضله اسفنکتر پیلور ضخیم و مجرای باریک هستند (تنگی) کانال پیلور باریک، مانع از ورود غذای موجود در معده به روده کوچک می شود. معده با انقباض شدید، واکنش نشان می دهد تا غذا را با فشار وارد روده کند، اما از آنجایی که کانال افراد مبتلا به تنگی، بسیار باریک است، غذا با نیروی زیادی، از طریق استفراغ، خارج می شود. با باریک شدن کانال، استفراغ نوزاد، بیشتر پرتاب می شود. با وجود استفراغ، کودک شما همچنان احساس گرسنگی کرده و مایل خواهد بود که دوباره و دوباره، غذا بخورد. در سن تا هفتگی، شما متوجه این نوع استفراغ خواهید شد. اما استفراغ ها، ممکن است تا اواخر هفتگی، شروع شود. بدون مصرف غذا و عملکرد مناسب سیستم گوارشی، کودک شما ممکن است دچار کم آبی، ضعف و کاهش وزن شود. اگرچه تنگی پیلور یک بیماری جدی است، اما می توان آن را به راحتی با جراحی برطرف کرد. اگر مشکوک به ابتلا نوزادتان به این موضوع هستید، باید فورا با پزشک تماس بگیرید تا در مورد علایم کودک خود، با او صحبت کنید. هنگامی که آن ها مقدار زیادی مایع شفاف را از دهان خود بیرون می ریزند، ممکن است فکر کنید که کودک شما برای پیشگیری از بروز کم آبی، به مصرف آب نیاز دارد. با این حال، شما نباید به نوزادان زیر ماه، آب بدهید. به نوزاد آب ندهید. چون، که نوزادان، معده بسیار کوچکی داشته و کلیه های آن ها هنوز در حال رشد است. آب به نوزاد ندهید. اگر میزان مصرف آب کودک شما خیلی زیاد باشد، خطر مسمومیت با آب وجود خواهد داشت. آیا این موضوع، دور از ذهن به نظر می رسد؟ در صورتی که اندازه کوچک معده و شکم نوزاد را در نظر بگیرید، نه. مصرف بیش از حد آب، باعث کاهش غلظت الکترولیت هایی مانند سدیم در خون می شود. تیم پزشکی شما، در کنار رشد فرزند تان، برای رفع نگرانی های تان، به شما کمک خواهد کرد. از تماس با آن ها برای بحث در مورد هر مشکلی، دریغ نکنید. در صورت داشتن تب و بی حالی و کم آبی و نداشتن وزن کافی نوزاد به پزشک مراجعه نمایید. به طور کلی، ترشحات دهانی، مانند بسیاری دیگر از رفتارهای نوزاد، بخشی از رشد آن ها است. شما می توانید انتظار داشته باشید که با گذر زمان، مشکل نوزاد تان رفع شود. منبع:

تا حدودی رایج و طبیعی است اما برای علل و علایم افزایش تعداد گلبول های سفید در دوران بارداری و شرایطی که باید با پزشک مشورت کنید، ادامه مقاله را بخوانید. در دوران بارداری، حجم خون شما تا درصد افزایش می یابد. با کاهش سطح هموگلوبین و هماتوکریت (به ویژه در سه ماهه آخر) ، تعداد پلاکت ها نیز اندکی کاهش می یابد. با این حال، گلبول های سفید خون ( WBC ) در خون پس از بارداری افزایش می یابد که به آن لکوسیتوز می گویند. لکوسیت ها یا WBC ها به عنوان آگرانولوسیت ها (لنفوسیت ها و مونوسیت ها) و گرانولوسیت ها (ایوزینوفیل ها، نوتروفیل ها و بازوفیل ها) طبقه بندی می شوند که سیستم ایمنی بدن را تشکیل می دهند. آنها با عفونت مبارزه می کنند. اگر در دوران باردری قرار دارید و یا قصد باردار شدن دارید، این مقاله را بخوانید تا در مورد علل افزایش تعداد WBC در بارداری و عوارض مرتبط با این وضعیت بدانید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: تعداد گلبول های سفید در دوران بارداری چقدر است؟ برخی از اثرات بارداری بسیار واضح هستند، اما برخی از آنها بسیار ظریف تر هستند. برای مثال زنان باردار به طور متوسط درصد افزایش حجم خون را تجربه می کنند. از آنجایی که شما به عنوان یک زن باردار خون بیشتری دارید، نظارت بر درصد سلول های خونی ضروری است. گلبول های سفید نوعی از سلول های خونی هستند که از مغز استخوان شما تولید می شوند. به عنوان بخشی از سیستم ایمنی بدن، آنها به بدن کمک می کنند تا سالم بماند و با بیماری مبارزه کند. معمولا بالا بودن تعداد گلبول های سفید به این معنی است که بدن شما در برابر یک بیماری یا بیماری از خود دفاع می کند و تحت فشار است. با این حال، در دوران بارداری، بالا بودن تعداد گلبول های سفید خون طبیعی است. از این گذشته، بدن شما فقط با باردار شدن تحت فشار زیادی قرار می گیرد. بالا بودن تعداد گلبول های سفید به خودی خود دلیلی برای هشدار نیست. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در طول بارداری، پزشک باید به طور مکرر برای شما آزمایش خون تجویز کند. از آنجایی که بارداری یک زمان استرس زا برای بدن شما است، بررسی نحوه واکنش خون بسیار مهم است. پس از بارداری، افزایش تدریجی تعداد WBC طبیعی (لکوسیتوز) ، با تغییر جزیی به سمت افزایش درصد نوتروفیل ها وجود دارد. لکوسیتوز یا افزایش افزایش WBC در بارداری در سه ماهه اول شروع می شود، در طول بارداری ادامه می یابد، در طول زایمان به اوج خود می رسد و معمولا پس از چهار هفته عادی می شود. با این حال، چندین مطالعه لکوسیتوز در سه ماهه اول را با حاملگی پیچیده، پره اکلامپسی و دیابت بارداری ( GDM ) مرتبط می کنند. بنابراین، تعداد لکوسیت ها باید در طول ویزیت های قبل از زایمان و مراقبت های پس از زایمان به درستی تفسیر و مرتبط شود. دلایل افزایش تعداد WBC در دوران بارداری چیست؟ بدن هر فرد و حتی دوران بارداری در زنان می تواند متفاوت باشد. هیچ دلیل قطعی برای افزایش تعداد گلبول های سفید خون در دوران بارداری وجود ندارد. همانطور که بدن شما پس از ورزش یا در هوای گرم به همان اندازه که برای خنک کردن شما نیاز دارد عرق تولید می کند، بدن شما به هر تعداد گلبول سفید که برای سالم ماندن نیاز دارد تولید می کند. بسیاری از دلایلی که زنان باردار ممکن است تعداد گلبول‌های سفید خون غیرطبیعی داشته باشند این است که چرا افراد معمولا تعداد گلبول‌های سفید خون بالاتری دارند. به طور کلی، افزایش تعداد WBC می تواند نشان دهنده موارد زیر باشد: کم آبی بدن غلظت خون استفاده بیش از حد از داروهایی مانند کورتیکواستروییدها از آنجایی که گلبول های سفید بخشی از سیستم ایمنی بدن شما هستند، هر گونه عفونتی می تواند باعث شود تعداد گلبول های سفید خون بالاتری داشته باشید. هر چیزی از سرماخوردگی گرفته تا عفونت چشمی باعث افزایش تعداد گلبول های سفید خون شما می شود. اگر شما یک بیماری خودایمنی مانند آرتریت روماتویید یا لوپوس دارید، باعث می شود بدن شما حجم بالایی از گلبول های سفید تولید کند. به طور مشابه، اگر شما هر گونه التهاب یا واکنش آلرژیک داشته باشید، تعداد گلبول های سفید خون شما افزایش می یابد. لوسمی یا سرطان خون با تولید نوع خاصی از گلبول های سفید خون توسط مغز استخوان شروع می شود. بنابراین، نرخ بالاتر از این نشان می دهد که شما ممکن است سرطان خون داشته باشید. تشخیص سرطان خون برای زنان باردار بسیار نادر است. با این حال، اگر در دوران بارداری با آن تشخیص داده شود، طیف گسترده ای از گزینه های درمانی برای ایمن نگه داشتن شما و کودکتان وجود دارد. استرس و افزایش WBC استرس زیادی هم از نظر روانی و هم از نظر جسمی در بارداری ایجاد می شود که می تواند گلبول های سفید خون را افزایش دهد. زمانی که باردار هستید، مهم است که استراحت کنید و به خودتان زمان و مکان برای کاهش استرس، هم برای بدن و هم برای ذهن خود اختصاص دهید. با این حال، به دلیل استرس فیزیولوژیکی ناشی از بارداری، ممکن است حتی در بارداری طبیعی تعداد WBC بالاتری داشته باشید. از این رو، شمارش WBC مادر نمی تواند یک تکنیک غربالگری اولیه برای تشخیص عوارض شدید بارداری باشد. برعکس، افزایش تعداد WBC در نمونه ادرار شما نشان دهنده عفونت دستگاه ادراری ( UTI ) است. بارداری یک فرآیند فیزیولوژیکی پیچیده است که در آن سیستم غدد درون ریز، فرآیندهای متابولیک و دستگاه تناسلی تحت تغییرات متعددی قرار می گیرند تا جنین در حال رشد را تغذیه کنند. بدن را برای زایمان و زایمان آماده کنند. همانطور که بارداری شما پیشرفت می کند، این استرس فیزیولوژیکی و احساسی تعداد لکوسیت های شما را افزایش می دهد. تشخیص افتراقی افزایش گلبول های سفید در بارداری در طول یک بارداری سالم، لکوسیتوز به طور کلی به عنوان افزایش درصد نوتروفیل در خون نامیده می شود. با این حال، انواع زیادی از WBC وجود دارد، و سطوح بالا از WBC های دیگر ممکن است نشان دهنده تشخیص های مختلف باشد. آنها عبارتند از: نوتروفیل ها افزایش سطح نوتروفیل ها (نوتروفیلی) به طور کلی نشان دهنده عفونت حاد باکتریایی، سوختگی، استرس حاد، لوسمی (سرطان خون) ، آرتریت روماتویید و مصرف استرویید است. با این حال، نوتروفیلی در دوران بارداری به دلیل اختلال در آپوپتوز نوتروفیلیک طبیعی است و احتمال دارد هیچ اهمیت بالینی نداشته باشد. ایوزینوفیل ها ایوزینوفیلی (تعداد ایوزینوفیل بالا) معمولا نشان دهنده وجود شرایط آلرژیک، عفونت های انگلی و بیماری خودایمنی پلی آرتریت نودوزا لوسمی است. با این حال، با سن حاملگی (بیشتر در سه ماهه سوم) نیز کاهش می یابد. بازوفیل ها بازوفیلی (تعداد بالای بازوفیل ها) به طور کلی به دلیل شرایط آلرژیک، لوسمی میلوژن مزمن، بیماری هوچکین و استفاده از داروهای ضد بارداری خوراکی ایجاد می شود. با این حال، با پیشرفت دوران بارداری شما نیز کاهش می یابد. مونوسیت ها مونوسیت بزرگترین گلبولهای سفید هستند، و monocytosis (تعداد مونوسیت بالا) به طور کلی توسط التهاب مزمن، سندرم کوشینگ، عفونت ویروسی، و عفونت های باکتریایی مانند سل ایجاد می شود. در دوران بارداری، مونوسیتوز مطلق، به خصوص در سه ماهه اول بارداری وجود دارد، اما با پیشرفت بارداری، این مونوسیتوز کاهش می یابد. لنفوسیت ها لنفوسیتوز (تعداد لنفوسیت بالا) عموما در اثر عفونت های ویروسی، لوسمی ها و نارسایی آدرنال ایجاد می شود. با این حال، افزایش درصد لنفوسیت در WBC در دوران بارداری ممکن است نشان دهنده عفونت باکتریایی باشد. چگونه می توان تعداد WBC را در بارداری تشخیص داد؟ به طور کلی، شمارش لکوسیت ها به عنوان بخشی از آزمایش شمارش کامل خون ( CBC ) ، یک آزمایش معمول در دوران بارداری اندازه گیری می شود. پزشک شما ممکن است خون شما را از نظر هموگلوبین، WBC و تعداد پلاکت ها تقریبا در هر ویزیت قبل از تولد آزمایش کند تا به دنبال شرایطی باشد که ممکن است حاملگی را پیچیده کند. علایم افزایش تعداد گلبول های سفید در بارداری چیست؟ برای اینکه بدانید تعداد گلبول های سفید خون شما بالاست یا خیر، باید به پزشک مراجعه کنید. پزشک آزمایشاتی را روی خون شما انجام می دهد تا تعداد سلول های خونی شما را تعیین کند. اگر باردار هستید، باید حداقل ماهی یک بار به پزشک مراجعه کنید. در قرار ملاقات‌های شما، پزشک تعداد سلول‌های خونی شما را کنترل می‌کند. تعداد بالای WBC ممکن است هیچ علامتی در بارداری نداشته باشد. با این حال، علایم افزایش تعداد WBC در افراد غیر باردار معمولا شامل موارد زیر است: تب تمایل به کبودی یا خونریزی خستگی سرکوب سیستم ایمنی عرق شبانه وزن از دست دادن اگر هر یک از این علایم را در دوران بارداری تشخیص دادید، با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود تماس بگیرید، زیرا ممکن است نشانه عفونت یا عوارض بیماری زمینه ای باشد. آیا افزایش تعداد گلبول های سفید باعث سقط جنین می شود؟ در حالی که لکوسیتوز در دوران بارداری شایع است، همچنین می‌تواند ناشی از یک بیماری زمینه ای باشد که آزمایش‌های معمول شمارش WBC قبل از تولد قادر به تشخیص آن نیستند. حتی نیاز به غربالگری بیشتری دارد. سه ماهه اول، سطوح بالاتر پلاکت و تعداد WBC با خطر بالاتر سقط جنین مرتبط است. در طول بارداری، بدن شما دستخوش تغییرات مختلفی از جمله افزایش تعداد WBC در خون (لکوسیتوز) می شود. در حالی که لکوسیتوز در بارداری طبیعی است، ممکن است به دلیل عفونت، کم آبی یا شرایط از قبل وجود داشته باشد که ممکن است بارداری شما را پیچیده کند. بنابراین، در صورت مشاهده علایم غیرعادی مانند تب، تعریق شبانه یا واکنش های آلرژیک در دوران بارداری، با پزشک خود مشورت کنید. سخن آخر داشتن تعداد گلبول های سفید خون بالاتر از حد متوسط در دوران بارداری بسیار رایج است. باردار بودن بسیار استرس زا از نظر جسمی و روانی است. بدانید که بدن شما تغییرات زیادی را تجربه می کند و مطمین شوید که به اندازه کافی استراحت می کنید. اگر از قبل یک بیماری دارید یا به شرایطی مبتلا می‌شوید که باعث می‌شود تعداد گلبول‌های سفید خون شما بالاتر از حد طبیعی باشد، با پزشک خود صحبت کنید.

قبل از بررسی خواب بیش از حد در کودکان باید بدانیم که بسیاری از نوزادان بیشتر وقت خود را در خواب می گذرانند زیرا زندگی خارج از رحم برای آنها جدید است و ممکن است کمی طول بکشد تا به آن عادت کنند. مدیریت چرخه خواب نوزادان دشوار است اما زمانی که آنها تفاوت بین شب و روز را بدانند آسانتر می شود. با این حال، گاهی اوقات خواب زیاد و تغذیه ناکافی می تواند منجر به بیماری های زمینه ای شود. این مقاله به این موضوع می پردازد که نوزادان چقدر به خواب نیاز دارند، اینکه آیا نگرانی شما در مورد خواب بیش از حد آنها به درمان پزشکی نیاز دارد یا خیر، و اینکه چگونه یک برنامه خواب ایجاد کنید. نوزادان چقدر باید بخوابند؟ به طور معمول، نوزاد باید تا ساعت در روز تا شش ماهگی و تا ساعت تا یک سالگی بخوابد. با این حال، یک نوزاد کوچکتر از هفت ماه ممکن است تا ساعت بسته به نیاز او به استراحت بخوابد. با این وجود، از آنجایی که آنها معده‌های کوچکی دارند، معمولا هر دو تا سه ساعت یک‌بار بیدار می‌شوند تا در هفته‌های اول غذا بخورند. بیشتر نوزادان تازه متولد شده نیز یکباره نمی خوابند. آنها معمولا فقط حدود تا ساعت در هر زمان می خوابند، اگرچه برخی ممکن است کمی بیشتر یا کمتر از این بخوابند. در چند هفته اول، طبیعی است که نوزاد تازه متولد شده برای تغذیه از خواب بیدار شود و سپس دوباره بخوابد. همانطور که نوزادان به نوزاد تبدیل می شوند، شروع به ایجاد یک برنامه می کنند. آنها در نهایت شروع به خواب طولانی تری در شب می کنند، اگرچه ممکن است هنوز چندین بار برای تغذیه از خواب بیدار شوند. در سن ماهگی، % نوزادان در طول شب می خوابند. با این حال، حتی در آن زمان، تفاوت قابل توجهی از نوزادی به نوزاد دیگر وجود دارد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علت خواب بیش از حد در کودکان خواب باعث رشد مغز، ساخت شبکه عصبی و شکل گیری رفتار می شود و از آنجایی که دوران نوزادی دوره رشد قابل توجهی است، نوزادان بیشتر وقت خود را در خواب می گذرانند. با این حال، برخی از عوامل زیر نیز می تواند باعث شود نوزادان زیاد بخوابند: جهش رشد: مغز نوزاد در هنگام خواب هورمون رشد انسانی ( HGH ) را تولید می کند. از این رو، اگر کودک در روز چرت های مکرر داشته باشد و شب ها بیشتر بخوابد، ممکن است جهش رشد داشته باشد. بیماری: نوزادانی که به طور مداوم می خوابند، علایم خواب آلودگی یا سستی را حتی پس از خواب طولانی مدت نشان می دهند و علاقه کمتری به تغذیه نشان می دهند، ممکن است یک بیماری زمینه ای داشته باشند. قند خون پایین: نوزادان بی حال یا بی حال که بیشتر می خوابند و انرژی ندارند، ممکن است قند خونشان پایین باشد. همچنین ممکن است هنگام بیداری به صداها یا مناظر بی توجه باشند و برای تغذیه از خواب بیدار شوند. زردی: به دلیل سطوح بالای بیلی روبین در طول زردی، نوزادان ممکن است بیشتر خواب آلود، خسته و کمتر به غذا خوردن علاقه مند شوند. عفونت یا بیماری: نوزادان ایمنی کمتری دارند و بیشتر مستعد عفونت هستند. اگر نوزاد تب، سرفه یا تغییر رنگ پوست داشته باشد یا زیاد بخوابد و کمتر شیر بخورد، ممکن است به عفونت مبتلا شده باشد. شیر ناکافی: اگر کودک شما زمان خیلی کمی یا خیلی زیادی برای چسباندن به او می‌گیرد، ممکن است شیر ناکافی دریافت کند. ممکن است باعث شود که هر بار بیش از چهار ساعت بخوابند و بی حال باشند. واکسیناسیون: واکسیناسیون ممکن است عوارض جانبی خفیفی در نوزادان ایجاد کند، مانند خواب آلودگی و بی حالی که ممکن است یک یا دو روز طول بکشد. چه زمانی باید کودک را برای شیر دادن بیدار کنید؟ نوزادان اغلب به صورت خوشه ای تغذیه می کنند، به این معنی که ممکن است چندین بار در طول تا ساعت غذا بخورند یا برای مدت طولانی شیر بخورند. اکثر نوزادان باید هر تا ساعت (یا تا بار در هر ساعت) یا بیشتر غذا بخورند، اگر پزشک اطفال توصیه کند یا وزن کودک به اندازه کافی اضافه نشود. غذا دادن به نوزاد هر زمان که علایم گرسنگی را نشان می دهد مانند ریشه زدن، مکیدن یا بیرون آوردن زبان بهترین راه برای اطمینان از دریافت غذای کافی است. لازم نیست بیشتر نوزادان را برای غذا خوردن بیدار کنید. با این حال، آنهایی که کمتر از یک ماه یا بیشتر دارند ممکن است وقتی احساس گرسنگی کنند بیدار نشوند. نوزادان کمتر از هفته نباید بیش از تا ساعت بدون غذا بمانند. برای بیدار کردن نوزاد برای غذا خوردن، سعی کنید کنار گونه او را مسواک بزنید. این می تواند رفلکس ریشه زایی را تحریک کند. بیشتر نوزادان دوست ندارند پاهایشان نوازش شود. بنابراین، اگر نوازش گونه موثر نبود، سعی کنید به آرامی انگشتان پاهای کودک را تکان دهید یا به آرامی کف پاهای او را نوازش کنید. نیازهای غذایی از نوزادی به نوزاد دیگر متفاوت است. والدین و مراقبان باید با یک متخصص اطفال یا متخصص پرستاری مشورت کنند که می تواند بر اساس نیازها و رشد کودک توصیه های فردی ارایه دهد. نوزادانی که به طور منظم بیش از سه تا چهار ساعت می خوابند باید برای تغذیه بیدار شوند. نوزادانی که با شیر مادر تغذیه می شوند باید هر دو تا سه ساعت یکبار بیدار شوند، در حالی که نوزادانی که با شیشه شیر تغذیه می شوند می توانند سه تا چهار ساعت راحت بخوابند. اطمینان حاصل کنید که کودک در فواصل زمانی منظم تا زمانی که وزن کافی به دست آورد، معمولا چند هفته پس از زایمان، تغذیه می شود. پس از این، آنها می توانند برای فواصل طولانی تری در شب بخوابند. درمان خواب بیش از حد در کودکان چیست؟ اگر فکر می‌کنید نوزاد شما ساعت‌های غیرعادی طولانی می‌خوابد، با توجه به اینکه او تا بار شیر می‌خورد و حداقل پوشک خیس و پوشک کثیف در روز دارد، هرگونه بیماری پزشکی را رد کنید. علاوه بر این، مشکلات تنفسی، وزن کم، گیجی هنگام بیداری، رنگ پریدگی پوست و استفراغ پس از تغذیه را مشاهده کنید. در چنین مواردی با پزشک اطفال خود مشورت کنید. با این حال، اگر کودک شما فقط بی حال به نظر می رسد، ممکن است کم تغذیه باشد یا خوب نخوابد. نکات زیر ممکن است به حل این مشکل کمک کند: هنگامی که آنها بیدار هستند، هر تا ساعت به آنها غذا دهید و علایم گرسنگی را نشان دهید. گریه نشان دهنده تاخیر در تغذیه است. هنگامی که کودک در حال تغذیه است، مطمین شوید که او کاملا بیدار است. دمای راحت به خواب کمک می کند، بنابراین اتاق را خنک و سایه نگه دارید نه خیلی سرد و نه گرم. تعداد ساعات خواب نوزاد را ثبت کنید تا تصویر واضح تری از الگوی خواب او داشته باشید. چگونه یک برنامه خواب مناسب برای کودک تهیه کنم؟ در اینجا چند راه برای ایجاد عادات خوب خواب وجود دارد: قبل از خواب مطمین شوید که کودک به خوبی تغذیه شده است. نوزادان کم تغذیه ممکن است به دلیل کمبود انرژی بیش از حد بخوابند. زمانی که کودک خواب آلود است اما هنوز نخوابیده است، او را در رختخواب قرار دهید. این به آنها کمک می کند تا یاد بگیرند که خودشان به خواب بروند. اطمینان حاصل کنید که کودک برای تامین اکسیژن کافی و کمک به هضم به پشت می خوابد. یک روال شبانه را دنبال کنید تا به کودک کمک کنید بفهمد زمان خواب است. یک برنامه خواب ایجاد کنید و به طور منظم از آن پیروی کنید تا به کودک کمک کنید در یک الگوی خواب قرار بگیرد. هنگام خواب به آنها پستانک بدهید تا بیقراری را کاهش دهید، اما از خوابیدن آنها با بطری خودداری کنید، که خطر پوسیدگی و خفگی را افزایش می دهد. چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟ اگر متوجه مشکلات زیر در مورد کودک خود شدید با پزشک اطفال خود مشورت کنید: ناتوانی در سازگاری با الگوی خواب حتی پس از رعایت عادات خواب خوب خروپف با صدای بلند یا مکث های طولانی هنگام تنفس هنگام خواب تب یا سایر علایم بیماری گیجی یا تحریک پذیری شدید که تسکین آن دشوار است در حالی که خواب کافی برای نوزادان بسیار مهم است، نوزادانی که بیش از حد می خوابند و علایم دیگری را نشان می دهند یا خوب تغذیه نمی کنند، ممکن است به بیماری های زمینه ای مبتلا شوند. خواب نوزاد خود را پیگیری کنید تا تصویر واضح تری از الگوی خواب او داشته باشید. علاوه بر این، در صورت مشاهده علایم نگران کننده یا نگرانی در مورد برنامه خواب کودک خود، با پزشک اطفال خود مشورت کنید. چگونه می توانم بفهمم که نوزاد بیش از حد می خوابد؟ کودکی که گهگاه بیشتر از حد معمول بخوابد دلیلی برای نگرانی نیست مگر اینکه علایم دیگری وجود داشته باشد. به طور کلی، غیرمعمول است که نوزاد تازه متولد شده به طور مداوم از طریق تغذیه بخوابد یا بیش از ساعت در روز بخوابد، مگر اینکه بیمار باشد یا مشکلات تغذیه داشته باشد. برخی از رایج ترین دلایلی که باعث می شود نوزادان سالم بیشتر از حد معمول بخوابند، عبارتند از: آنها ممکن است یک جهش رشد یا جهش رشد را تجربه کنند. حتی ممکن است یک بیماری جزیی مانند سرماخوردگی داشته باشند. آنها ممکن است یک عفونت جدی داشته باشند. این نادر است، اما ممکن است رخ دهد. یک نوزاد ممکن است مانند یک نوزاد بزرگتر تب یا سایر علایم بیماری نداشته باشد. در موارد بسیار نادر، یک نوزاد ممکن است یک بیماری پزشکی دیگر داشته باشد که باعث می شود بیش از حد بخوابد. اختلالات تنفسی و قلبی ممکن است بر خواب ت ثیر بگذارد و نوزادان نارس اغلب الگوهای خواب متفاوتی با نوزادان ترم دارند. برخی از نوزادان به دلیل زردی بیش از حد می خوابند. نوزادی که یرقان دارد پوستش زرد و سفیدی چشمش زرد می شود. سایر علایم زردی شدیدتر عبارتند از: بی حالی، مشکل در خوردن و بی قراری یا تحریک پذیر بودن. گاهی اوقات، نوزادان ممکن است بیش از حد بخوابند زیرا به اندازه کافی غذا نمی‌خورند. آنها ممکن است دچار کم آبی شوند، وزن زیادی از دست بدهند و حتی در رشد خود ناتوان شوند. سخن آخر بیشتر نوزادان زمان بیشتری را در خواب می گذرانند تا زمانی که بیدار باشند، اما خواب آنها ممکن است به صورت تکه های کوچک یا در یک برنامه نامنظم اتفاق بیفتد. مدیریت خواب نوزاد یکی از چالش برانگیزترین وظایف مربوط به مراقبت از نوزاد است. نوزادان تازه متولد شده به برنامه ها یا ریتم های یک روز و شب معمولی عادت ندارند. به همین دلیل، آنها ممکن است در زمانی که بسیاری از مردم آن را مناسب می دانند، نخوابند. برخی از افراد ممکن است نگران باشند که کودکشان خیلی کم یا زیاد می خوابد. هرکسی که نگران عادات خواب کودک است می‌تواند یک گزارش خواب را نگه دارد. آنها ممکن است متوجه شوند که نوزاد تازه متولد شده خیلی کمتر یا خیلی بیشتر از چیزی که فکر می کردند می خوابد.

یک بیماری خطرناک و جدی نیست، اما بهتر است این کودکان به محض تشخیص، مورد درمان قرار بگیرند تا کودک رفتار و زندگی اجتماعی بهتری داشته باشد. دیو ساله ماشین اسباب بازی دوستش را می شکند زیرا از ماشین او گران تر بود. وقتی مادرش او را سرزنش می کند، او قاطعانه می گوید که کار اشتباهی انجام نداده است. در واقع دوستش را به خاطر خرید یک ماشین گران قیمت سرزنش می کند. او استدلال می کند: "او نباید آن را می خرید و نباید آن را به من نشان می داد. " چنین رفتاری نشانه ای از اختلال شخصیت خودشیفته ( NPD ) در کودکان است و در درازمدت می تواند برای کودک یک مشکل جدی باشد. NPD در مقایسه با معمولی یک وضعیت روانی پیشرفته است. آنچه در این مقاله خواهید خواند: هنگامی که یک اختلال شخصیت به عشق بی اندازه فرد به خود، تحسین و اهمیت خود و نیازها، خواسته ها و رفاه شخصی مربوط می شود، به آن اختلال شخصیت خودشیفته ( NPD ) می گویند. کودک معتقد است که برتر است و شایسته است که بهتر از دیگران با او رفتار شود. همچنین نسبت به احساسات دیگران به طور کامل بی توجه است. با این حال، خودشیفتگی ساده یا خودخواهی را نمی توان NPD نامید. بیایید ببینیم که چگونه یک کودک مبتلا به NPD با یک کودک عادی متفاوت است. ویژگی‌های زیر، اگر با هم رخ دهند، می‌توانند نشانه‌های یک خودشیفته معمولی باشند: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تکبر بازی پاتولوژیک ماهیت استثماری سطوح بالای خود اهمیتی الگوی رفتاری فرصت طلب حسادت به دستاوردهای دیگران نیازهای همنوعان را درک نمی کنند. انتظار احترام و ستایش عظیم را دارند. ایده های غیر عملی و قدرت بی حد و حصر آداب رسمی حتی در روابط شخصی و نزدیک دیگران را به خاطر شکست هایشان سرزنش می کنند. باور دارند که آنها بهتر از همه بچه های اطراف هستند. بیزاری از نگاه، که در آن به چشم گوینده نگاه نمی کنند. در توانایی ها یا موفقیت های شخصی خود اغراق می کنند. ناتوانی در پذیرش انتقاد سازنده و آسیب رساندن یا توهین کردن احساس می کنند که آنها حق هر چیزی که می خواهند را دارند. اگر فکر می کنید که فرزند شما تعداد زیادی از این صفات را دارد، ممکن است NPD داشته باشد. اما چگونه ممکن است یک کودک چنین اختلال شخصیتی داشته باشد؟ علل دقیق اختلال شخصیت خودشیفته ناشناخته است. با این حال، عوامل متعددی مانند تجربیات اولیه دوران کودکی، محیط و علل روانی تصور می‌شود که منجر به چنین شرایط روانی می‌شوند. برخی از دلایل می تواند این باشد: کودکان پرحساس احتمال خودشیفتگی دارند. سهل انگاری والدین، جدایی والدین یا عدم پاسخگویی به مراقبت از کودک. والدین وابسته به هم، که در آن مرز باریک بین محافظ بودن و محافظت بیش از حد، عشق و وسواس حفظ نمی شود. ناهنجاری ژنتیکی یا برخی انحرافات ژنتیکی می تواند به دلیل برخی تغییرات در مغز منجر به این وضعیت روحی شود. نوازش بیش از حد می‌تواند فرد را تبدیل به یک کودک خودشیفته کند، به این معنی که تحسین یا توجهی که می‌خواهد به او داده می‌شود. بیش از حد در دوران کودکی یا تبدیل شدن بچه به فرزند طلایی خانواده، جایی که هر کاری انجام می دهند بی رویه تحسین می شود. والدین خودشیفته می توانند بر فرزندان خود ت ثیر بگذارند. چنین والدینی فردیت کودک را یک تهدید می بینند و آن را مهار می کنند. چنین رفتاری، به نوبه خود، کودک را وقتی بزرگ می‌شود، یک خودشیفته می‌سازد و فکر می‌کند این طبیعی است. توقعات غیرمنطقی از والدین می تواند باعث شود کودک در مورد خودش خیلی قوی یا خیلی ضعیف فکر کند. هر دو شرایط می توانند منجر به خودشیفتگی شوند. انتقاد منفی بیش از حد باعث می شود بچه ها نسبت به خودشان احساس ناکافی و بدی داشته باشند، بنابراین خودشیفتگی را به عنوان یک مکانیسم دفاعی گسترش می دهند. سوء استفاده از هر نوع می تواند باعث شود کودک احساس قربانی شدن و دوست نداشتن کند. آنها ناآگاهانه به خودشیفتگی تبدیل می شوند و ترجیح می دهند دنیا را به طور کامل نبینند. فرزند خوانده بودن و یا داشتن پدر و مادر می تواند یک ناامنی برای کودک باشد. آنها اغلب احساس می کنند که پدر و مادر فرزند را دوست ندارند، بنابراین با خود شیفتگیب زندگی خود ادامه می دهند. خودشیفتگی در کودکان یک بیماری خطرناک و جدی نیست، اما تشخیص و درمان آن خوب است تا کودک رفتار و زندگی اجتماعی بهتری داشته باشد. فرآیند تشخیص شامل چند مرحله از این مراحل است: پزشک در ابتدا سلامت روانی کودک را ارزیابی می کند. پزشک با کودک صحبت خواهد کرد تا میزان عشق به خود و اهمیت او را درک کند. رفتار کودک در قبال پزشک نیز مورد تجزیه و تحلیل قرار می گیرد تا پزشک بررسی کند که آیا کودک مهربان است. معاینه فیزیکی برای از بین بردن سایر شرایط فیزیکی که ممکن است باعث علایم شوند انجام می شود. اگر علت دیگری پیدا نشود، پزشک یک برنامه مراقبت از سلامت روان خاص کودک ارایه می کند. تشخیص NPD معمولا مستلزم درک روانشناختی بیمار است. بنابراین، پزشکان از پرسشنامه ها، فعالیت های ارزیابی و آزمون های مقیاس استفاده می کنند. پزشک ممکن است در مورد عملکرد تحصیلی کودک، کیفیت روابط دوستانه، تعداد دوستان و غیره سوالاتی بپرسد. تشخیص همچنین برای بررسی اینکه آیا این بیماری اختلال شخصیت خودشیفته است یا چیز دیگری مانند هیپومانیا انجام می شود. متخصص همچنین مشاهده می کند که آیا علایم یا ویژگی های NPD نشان داده شده توسط کودک پایدار است و مبتنی بر فاز یا خلق است یا خیر. یک باور رایج این است که فردی که با یک بیماری پیچیده روانی تشخیص داده می شود، در تمام طول زندگی خود به همین شکل باقی می ماند. اما NPD قابل مدیریت است. موثرترین درمان برای اختلال شخصیت خودشیفته، روان درمانی به جای درمان دارویی آشکار است. برخی از مدل های درمانی پرکاربرد عبارتند از: این روش به معنی شناسایی الگوهای فکری و رفتاری نامطلوب و منفی است که به بیمار امکان می دهد مشکل را تشخیص دهد. درمان به تغییر آنها با افکار مثبت و سازنده کمک می کند. این روش کودک در برابر عملکرد ضعیف و تعامل با والدین و همسالان را هدف قرار می دهد. درمان همچنین شامل مشاوره والدین و خانواده چنین کودکان NPD است. اگر خودشیفتگی نتیجه ارزیابی بیش از حد و محبت بیش از حد والدین باشد، ممکن است یک روان درمانگر با والدین مخالفت کند و احساسات آنها را نسبت به کودک تنظیم کند. پزشکان برای برخی از کودکان داروهای ضد افسردگی تجویز می کنند، زیرا آنها افسرده می شوند و از اضطراب رنج می برند. در غیر این صورت از داروی خاصی برای کودک استفاده نمی شود. برای کودک و والدین بسیار مهم است که روند درمان را دنبال کنند تا از عوارض بعدی جلوگیری شود. شما می توانید با تکمیل روند درمان با مراقبت شخصی در خانه از آسیب طولانی مدت جلوگیری کنید. عوارض احتمالی که ممکن است از اختلال شخصیت خودشیفته ناشی شود عبارتند از: روابط دشوار در مدرسه و خانه. بحران روابط با دوستان و خانواده. افراط در مصرف مواد مخدر وقتی بزرگ شدند. از نظر اجتماعی بی دست و پا و فاقد حلقه اجتماعی. نحوه برخورد با کودکان خودشیفته اگر مشاهده کردید که فرزندتان ویژگی های خودشیفتگی را نشان می دهد، با این نکات به او کمک کنید تا پویایی روابط عاطفی و اجتماعی را درک کند: خشونت و پرخاشگری می تواند فرزند شما را کاملا از شما دور کند. افراد خودشیفته روحیه ای حساس دارند و همه چیز را به خود می گیرند و صدمه می بینند. آنها از "آسیب خودشیفته" یا اعتماد به نفس آسیب پذیر رنج می برند. سعی کنید فرزندتان را عملا تنبیه کنید. به فرزند خود بفهمانید که بسیار شبیه سایر اعضای خانواده است و با او برخورد خاصی نخواهد شد. به عنوان مثال، اگر فرزندتان احساس می کند خواهر و برادر و دوستانش حقی در خانه ندارند و رفتاری مطیع و خود رای دارد، به او بگویید که نمی تواند دیگران را مورد آزار و اذیت قرار دهد یا انتظار داشته باشد که دیگران مطیع باشند. در عین حال کودک را مسخره نکنید. به کودک خود بفهمانید که گوش دادن به دیگران به اندازه صحبت کردن مهم است. مکالمات باید درصد صحبت کردن و درصد گوش دادن باشد. آنها را مجبور کنید این کار را در خانه انجام دهند. به فرزندتان بفهمانید که پویایی یک رابطه، از خانه شما شروع شود. چگونه کارها به اشتراک گذاشته می شوند و چگونه همه باید برای زندگی بهتر تلاش کنند. برای آنها توضیح دهید که چگونه شما و همسرتان مسیولیت مراقبت از خانواده، کسب درآمد و تهیه غذا را بر عهده دارید، در حالی که بچه های خانواده به مدرسه می روند، درس می خوانند و رفتار خوبی دارند. عشق خود را به چیزی که کودک به دست می آورد وابسته نکنید. هنگامی که به چیزی دست یافتند آنها را با هدایا سیراب نکنید و در صورت شکست آنها را با توهین بمباران نکنید. بی طرفی خود را حفظ کنید و همیشه آنها را یکسان دوست داشته باشید. سخن آخر خودشیفتگی یک مشکل روانی یا یک بیماری نیست. بیماری خود شیفتگی در هر انسانی و در انواع مختلف وجود دارد. تنها زمانی که خود شیفتگی شروع به ت ثیرگذاری بر کیفیت زندگی، روابط و رفاه فرد می کند، تبدیل به خودشیفتگی بیمارگونه می شود که نیاز به مداخله دارد. اگرچه دشوار و زمان بر است، اما یک فرد بسته به مداخله موثر، نظم و انضباط و تمایل به تغییر می تواند تغییر کند.

برخی از کودکان نوپا زمانی که احساس می کنند والدینشان به آنها توجه نمی کنند جیغ می زنند، در حالی که برخی دیگر به دلیل ناامیدی فریاد می زنند. دلایل دیگری نیز برای عصبانیت و جیغ زدن کودکان وجود دارد. در حالی که فریادهای ناشی از عصبانیت در میان کودکان نوپا رایج است، همیشه بهترین کار این است که علت اصلی آن مشخص شود و با آن مقابله شود. این پست در مورد دلایل احتمالی فریاد زدن کودکان نوپا، دلایل فریاد زدن هنگام خواب و راه‌های رسیدگی به دلایل فریاد زدن آنها به اشتراک می‌گذارد. فریاد زدن کودک نوپا یک پدیده کاملا طبیعی است و بخشی از رشد عاطفی کودک نوپا است. در زیر برخی از حقایق قابل توجه در مورد عصبانیت و جیغ زدن در میان کودکان نوپا آورده شده است: سن معمولی برای شروع عصبانیت جیغ در کودک نوپا دو تا سه سال است، اما ممکن است در نوزادان کوچکتر نیز رخ دهد. یک قسمت عصبانیت جیغ می‌تواند چند ثانیه تا چند دقیقه طول بکشد. عصبانیت در روز در میان کودکان نوپا بسیار رایج است. درصد از کودکان نوپا بین ماهگی تا ماهگی عصبانیت جیغ می کنند. درصد از کودکان نوپا بین ماهگی تا ماهگی عصبانیت جیغ می کنند. اکثر کودکان نوپا ممکن است نوعی از عصبانیت را نشان دهند، اگرچه همه ممکن است به عصبانیت های جیغ زدن متوسل نشوند. طبق آکادمی اطفال آمریکا، کودکان نوپا می توانند طیف وسیعی از احساسات را نشان دهند. کودکان شخصیت های منحصر به فردی دارند و درست مانند بزرگسالان، هیچ دو کودک نوپایی نمی توانند شبیه هم باشند. بنابراین، ممکن است برای شما غیرعادی نباشد که کودک نوپایی را با رفتاری آرام ببینید در حالی که کودک شما مکررا عصبانی می شود. والدین باید روی تعیین علت اصلی یک عصبانیت تمرکز کنند زیرا می تواند مفیدتر از مقایسه فرزند شما با سایر کودکان باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در زیر برخی از شرایط و موقعیت هایی که ممکن است منجر به عصبانیت جیغ در میان کودکان نوپا شود آورده شده است: شایع ترین علت فریادهای غیرقابل کنترل کودک نوپا است. کودکان نوپا اغلب ناامید می شوند، به خصوص زمانی که یک کار یا موقعیت نتیجه مطلوب را نداشته باشد. آنها ناامید می شوند و به دلیل نداشتن مهارت برای بیان احساسات خود به جیغ زدن متوسل می شوند. برخی از کودکان نوپا به دلیل استرس روحی یا جسمی جیغ می زنند که ممکن است به دلایل مختلفی از جمله گرسنگی، خستگی، بیماری و درد رخ دهد. کودکان نوپا واژگان ناکافی دارند و اغلب نمی دانند چگونه احساسات خود را در قالب کلمات بیان کنند. همچنین ممکن است کودک نوپا از این موضوع غافل باشد که به جای فریاد زدن، بیان احساسات از طریق کلمات از نظر اجتماعی مناسب است. آنها همچنین به سرعت یاد می گیرند که فریاد زدن توجه فوری آنها را جلب می کند. یک کودک نوپا ممکن است بارها و بارها برای جلب توجه فریاد بزند و بررسی کند که تا چه حد می تواند کار کند تا به آنچه نیاز دارد برسد. این ممکن است زمانی رایج تر باشد که کودک نوپا در گذشته چیزی را رد کرده و با فریاد زدن مکرر بر سر مراقبش توانسته به آن برسد. برخی از کودکان نوپا ممکن است فقط برای آزمایش واکنشی که ایجاد می کند فریاد بزنند. ممکن است بیشتر زمانی رخ دهد که والدین یا سایر مراقبان شناخته شده در اطراف باشند، زیرا کودک نوپا در آزمایش با افراد آشنا احساس امنیت بیشتری می کند. اگر جیغ زدن به دلیل انگیزه برانگیختن پاسخ یا به دست آوردن یک شی نباشد، به احتمال زیاد نشان دهنده فریاد کودک نوپا فقط برای تفریح است. این ممکن است زمانی رایج تر باشد که کودک نوپا در گذشته چیزی را رد کرده و با فریاد زدن مکرر بر سر مراقبش توانسته به آن برسد. برخی از کودکان نوپا فقط قبل از خواب به عصبانیت جیغ می زنند. ممکن است به دلایل زیر رخ دهد. کودک نوپا ممکن است به سختی بخوابد یا دراز کشیدن برای او ناراحت کننده باشد که منجر به جیغ زدن شود. شرایط متعددی می تواند باعث آن شود، و چند مورد رایج عبارتند از دندان درآوردن، عفونت گوش و احتقان. ترس از تاریکی برای کودکان نوپا رایج است. برخی از کودکان نوپا ممکن است کابوس های مکرر و وحشت های شبانه را تجربه کنند که باعث می شود از خوابیدن در تاریکی بیزار باشند. بنابراین، هنگامی که از آنها خواسته می شود بخوابند، ممکن است با پرتاب یک عصبانیت جیغ در برابر آن مقاومت کنند. بسیاری از کودکان نوپا اضطراب جدایی را تجربه می کنند که از دوری از والدین یا مراقب مورد علاقه خود می ترسند. تاریکی و تنها ماندن می‌تواند اضطراب جدایی را تشدید کند و باعث شود کودک نوپا قبل از خواب به یک عصبانیت جیغ بزند. برخی از کودکان نوپا ممکن است به دلیل ناراحتی ناشی از رختخواب یا لباس به جیغ زدن متوسل شوند. دماهای شدید، مانند خیلی گرم یا خیلی سرد، همچنین می تواند باعث عصبانیت جیغ شود. این به احتمال زیاد در کودکان نوپا جوان‌تر رخ می‌دهد که ممکن است نتوانند از کلمات برای بیان ناراحتی استفاده کنند. قطع اخیر شیردهی یا تغییر از تخت نوزاد به تخت نوزاد. در سناریوهای زیر می توانید در مورد رفتار فریاد زدن کودک نوپا با پزشک مشورت کنید: کودک نوپا با وجود مداخلات متعدد شما همچنان به فریاد زدن ادامه می دهد. کودک نوپا دستورالعمل ها یا قوانین اساسی را درک نمی کند، که منجر به عصبانیت در مکان های مختلف، مانند پارک و رستوران می شود. هر قسمت فریاد یک ساعت یا بیشتر طول می کشد. کودک نوپا همیشه هنگام فریاد زدن به خود یا دیگران آسیب می رساند. کودک نوپا در صحبت کردن مشکل دارد یا در مقایسه با همسالانش مهارت های اجتماعی و ارتباطی ضعیفی دارد. فرزند شما بزرگتر از سه سال است. اگر کودک نوپا قبل از خواب جیغ می‌زند و به نظر می‌رسد حالش خوب نیست، با پزشک مشورت کنید. کودکان نوپا که به دلیل بیماری فریاد می زنند، علایم و نشانه های دیگری مانند تب و کم اشتهایی را نیز نشان می دهند. برخورد والدین با کودک نوپایی که جیغ می کشد می تواند استرس زا باشد. خوشبختانه، این رفتار موقتی است و با بهبود مهارت های ارتباطی کودک، آنها برای به اشتراک گذاشتن احساسات خود بر کلمات تکیه می کنند. تنظیم قوانین سالم و یک روال ثابت بهترین راه برای جلوگیری از عصبانیت و جیغ زدن است. اگر کودک نوپا علیرغم تمام تلاش‌های شما همچنان به فریاد زدن ادامه می‌دهد، در صحبت کردن با یک متخصص اطفال تردید نکنید. می‌توانید مراحل زیر را برای آرام کردن کودک نوپا که جیغ می‌زند و منصرف کردن او از فریاد زدن امتحان کنید: بررسی بیماری اولین کاری که باید انجام دهید این است که بررسی کنید که آیا کودک نوپا مشکل یا شرایطی دارد که باعث درد می شود. به عنوان مثال، کودکان نوپا مبتلا به تب، درد شدید دندان درآوردن و عفونت گوش ممکن است اغلب به دلیل ناراحتی فریاد بزنند. در چنین مواردی می توانید با پزشک مشورت کنید زیرا درمان علت زمینه ای می تواند فریاد زدن را متوقف کند. حواس آنها را پرت کنید. اگر کودک نوپا برای جلب توجه یا برای سرگرمی فریاد می زند، ممکن است با پرت کردن حواس او، آن را منصرف کنید. منحرف کردن حواس کودک نسبتا آسان است. به یک بچه گربه بامزه یا یک ابر به شکل خنده دار یا یک مانکن غیرمعمول در ویترین مغازه اشاره کنید و ممکن است فراموش کنند که چرا فریاد می زدند. قوانینی را تنظیم کنید. قوانینی را وضع کنید و در همه شرایط به آنها پایبند باشید. همچنین می‌توانید درست قبل از هر موقعیتی که احتمالا باعث ایجاد یک عصبانیت فریاد می‌شود، یک قانون وضع کنید. به عنوان مثال، اگر به یک فروشگاه اسباب‌بازی می‌روید، یک قانون از قبل تعیین کنید که کودک نوپا ممکن است فقط یک اسباب‌بازی داشته باشد و نه بیشتر. این می تواند به جلوگیری از فریادهای ناخوشایند کودک نوپا در تقاضای یک اسباب بازی اضافی در فروشگاه اسباب بازی کمک کند. یک برنامه روتین تنظیم کنید. یک روال ثابت برای کودک نوپا خود داشته باشید تا بداند چه زمانی باید انتظار یک فعالیت و مدت زمان آن را داشته باشد. برای جلوگیری از عصبانیت در میان کودکان نوپا که می خواهند زمان بیشتری را قبل از خواب صرف بازی کنند، مفید است. اطمینان حاصل کنید که کودک نوپای شما هر روز برای مدت معینی چرت می زند تا از خواب زیاد که ممکن است خواب شبانه را مختل کند، جلوگیری کنید. آموزش خودتنظیمی به کودکان نوپا می توان کلمات و جملاتی را آموزش داد که ممکن است از آنها برای انتقال احساسات خود به والدین، مراقبان و همسالان استفاده کنند. همچنین ممکن است کودک نوپا را تشویق کنید تا قبل از فریاد زدن یا نشان دادن عصبانیت با نزدیکترین والدین یا مراقب خود تماس بگیرد. مثال بزنید. اگر دوست دارید کودک نوپایتان رفتار خاصی را دنبال کند، اجازه دهید با مشاهده شما آن را بیاموزد. هنگام صحبت کردن از کلمات مودبانه استفاده کنید و هنگام حل مسایل در مقابل کودکان نوپا آرام باشید. کودکان نوپا ت ثیرپذیر هستند و می توانند با مشاهده والدین خود راه های مناسب برای واکنش به یک موقعیت را بیاموزند. انتظارات خود را بررسی کنید: توقع بیش از حد از کودک نوپا می تواند باعث شود که او همیشه به نتایج دلخواه خود دست پیدا نکند، و او را ناامید و مایل به ایجاد عصبانیت فریاد کند. هر کودک نوپا متفاوت است. بنابراین، حد و مرزهای سالم و انتظاراتی را تعیین کنید که احتمال برآورده شدن آنها از کودک نوپا بیشتر است. رشوه ندهید یا دست و پنجه نرم نکنید: هرگز از رشوه برای متقاعد کردن کودک نوپا برای دست کشیدن از جیغ زدن استفاده نکنید. حتی اگر یک بار تحت فشار کمانش کنید، کودک نوپا احتمالا برای رسیدن به آنچه می‌خواهد از جیغ زدن استفاده می‌کند. همچنین تمام تلاش شما برای جلوگیری از جیغ زدن را به خطر می اندازد. تقویت مثبت: از کودک خود هر بار که رفتار مثبت نشان می دهد یا بدون جیغ زدن یا عصبانیت واکنش نشان می دهد، قدردانی کنید. وقتی به روال خود پایبند هستند آنها را تحسین کنید و یاد بگیرند که به محدودیت های زمانی احترام بگذارند. تقویت مثبت یک راه عالی برای آموزش عادات خوب به کودک از طریق تجربیات خود است.

در دوران بلوغ با سرعت بیشتری افزایش پیدا می کند. اگر به دنبال اطلاعات بیشتری در مورد رشد پسران هستید، این مقاله را بخوانید. اما به نظر می رسد پسران با سرعت باورنکردنی رشد می کنند، که می تواند هر والدینی را متعجب کند. بر اساس گزارش انجمن بهداشت ملی ( NHS ) ، بیشتر پسرها تا سن سالگی رشد خود را کامل می کنند. برخی از آنها احتمال دارد تا سالهای پایانی نوجوانی به رشد خود ادامه دهند. آنچه در این مقاله خواهید خواند: پسران در دچار جهش رشد می شوند. با این حال، نرخ رشد می تواند بسیار متفاوت باشد زیرا آنها در سنین مختلف بلوغ را پشت سر می گذارند. به طور متوسط، پسران در این دوره حدود . سانتی متر در سال رشد می کنند. سن بلوغ روی قد آنها ت ثیر ندارد، اما روی شروع و توقف رشد او ت ثیر می‌گذارد. رشد پسران معمولا به دو دوره تقسیم می شوند: شروع بلوغ در حدود سن یا سالگی بلوغ دیررس، شروع بلوغ در حدود سن یا سالگی پسران در هر دو دسته معمولا رشد قدی متوسطی دارند، اما پسرانی که دیرتر به بلوغ می رسند، تمایل دارند با سرعت بیشتری رشد کنند تا زمان از دست رفته را جبران کنند. در دوران بلوغ، اوج قد پسرها درصد قد بزرگسالان آنهاست. پسرانی که قبل از شروع بلوغ محدودیت‌های رشد دارند، همچنان در طول بلوغ به همان میزان متوسط قد می‌رسند. اما آنها هرگز به طور کامل هیچ کسری از قبل بلوغ را جبران نمی کنند. برای مردان آمریکایی سال به بالا، میانگین قد متناسب با سن اینچ ( . سانتی متر) دارد. قد بر حسب سن. سالگی، اولین شروع بلوغ، نیمی از پسران زیر . اینچ ( . سانتی متر) خواهد بود. ارتفاعات متوسط نمودار CDC از سال عبارت است از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ژن های هر دو والدین در تعیین قد و رشد پسران و دختران نقش دارند. عوامل دیگری مانند رژیم غذایی، سطح فعالیت و تغذیه مادر در دوران بارداری نیز بر قد ت ثیر می گذارد. روش قد متوسط والدین، یکی از راه‌های پیش‌بینی قد کودک است. در این روش قد والدین را با هم جمع می کنید و سپس عدد را بر تقسیم می کنید. . سانتیمتر به این عدد اضافه کنید تا قد پیش بینی شده برای پسر به دست آید. . سانتیمتر از این عدد کم کنید تا قد پیش بینی شده برای یک دختر به دست آید. با این حال، این عدد زیاد هم دقیق نیست. کودکان ممکن است تا . سانتیمتر بلندتر یا کوتاهتر از قد پیش بینی شده با این روش باشند. پسران و دختران به طور متفاوت رشد می کنند. پسران در با سرعت بیشتری رشد می کنند. به طور متوسط، پسران نیز تمایل دارند قد بلندتری نسبت به دختران داشته باشند. به همین دلیل است که پزشکان از نمودارهای رشد جداگانه در پسرها و دخترها برای اندازه گیری رشد در طول زمان استفاده می کنند. صدکی که فرزند در آن قرار می گیرد به اندازه ثبات مهم نیست. به عنوان مثال، اگر فرزند از صدک به سقوط کند، پزشک ممکن است آزمایشاتی را برای تعیین علت زمینه ای این وضعیت توصیه کند. دلایل احتمالی زیادی برای تاخیر رشد وجود دارد، از جمله: سطوح انسولین هورمون های رشد هورمون های جنسی و سایر اختلالات ژنتیکی شرایط پزشکی که بر تیرویید ت ثیر می گذارد. پسرانی که دارای اضافه وزن و مشکل چاقی هستند، نرخ رشد کمتری دارند. سوء تغذیه در دوران کودکی نیز می تواند رشد را به تاخیر بیندازد. ت خیر در رشد در دوران شیرخوارگی می تواند بیشتر قابل توجه باشد، به همین دلیل مهم است که با پزشک خود مشورت کنید. در هر ویزیت، پزشک اطفال رشد کودک را پیگیری می کند. این روند معاینه منظم به پزشک اجازه می دهد تا مشکل را فورا تشخیص دهد. به طور کلی، رشد پسران در حدود سن سالگی متوقف می شود. عوامل زیادی می توانند بر رشد و در نهایت قد آنها ت ثیر بگذارند. این عوامل شامل عوامل محیطی و همچنین سطح تغذیه و فعالیت بدنی می شود. اگر نگران تاخیرهای احتمالی رشد در فرزندان خود هستید، با تماس بگیرید. پژوهش ها نشان می دهد که مغز تا سن سالگی به طور کامل رشد نمی کند و مردان معمولا بین تا سالگی به حداکثر حجم عضلانی دست می یابند. پسرها در دوران بلوغ سریع‌ترین رشد را دارند. بلوغ می تواند دو تا پنج سال طول بکشد. گذراندن زمان بیشتر در دوران بلوغ به این معنی نیست که شما از فردی که زمان کمتری را در آن سپری می کند بلندتر خواهید بود. نمودارهای رشد نشان می دهد که اکثر مردان فقط کمی بعد از سن سالگی رشد می کنند. در موارد نادر، برخی از افراد شاید در اواخر نوجوانی خود به بلوغ برسند و تا اوایل بیست سالگی ادامه دهند. دلیل توقف رشد بیشتر پسران این است که صفحات رشد آنها مدت کوتاهی پس از بلوغ به هم می پیوندند. صفحات رشد لایه‌هایی از غضروف هستند که در نزدیکی دو انتهای استخوان‌های بلند کودکان و نوجوانان یافت می‌شوند. آنها بخشی از استخوان هستند که طولانی تر می شوند. قد تا حد زیادی توسط ژنتیک تعیین می شود. عوامل خارجی مانند میزان خواب و تغذیه نیز در تعیین میزان رشد نقش دارند. ژنتیک بیشترین نقش را در تعیین قد دارد. تخمین زده می شود که حدود درصد از قد توسط ژنتیک تعیین می شود. درصد دیگر تحت ت ثیر عوامل خارجی است. می توانید قد کودک را با استفاده از روش والدین تخمین بزنید. قد مادر و پدر کودک را با هم جمع کرده و تقسیم بر دو کنید. اگر کودک پسر است، . سانتیمتر اضافه و اگر کودک دختر است، . سانتیمتر کم کنید. علاوه بر ژنتیک، تغذیه بزرگترین تاثیر را روی قد کودکانی که به اندازه کافی از یک یا چند ماده مغذی ضروری استفاده نمی کنند دارد و آنها اغلب دچار توقف رشد می شوند. کمبود پروتیین، رشد قد را محدود می کند. کمبود مواد معدنی، و ویتامین A نیز بر رشد ت ثیر می گذارد. بدن هنگام خواب، هورمون رشد و محرک تیرویید تولید می کند. هر دوی این هورمون ها برای رشد مناسب استخوان ها ضروری هستند. تصور می‌شود که نداشتن خواب کافی باعث کاهش رشد می‌شود، اگرچه تحقیقات بیشتری برای درک کامل نقش خواب بر رشد قد مورد نیاز است. برخی از داروهای محرک مورد استفاده برای درمان اختلال کمبود توجه، ممکن است باعث تاخیر در رشد شوند. با این حال، بررسی های بیشتری برای درک اثرات آنها مورد نیاز است. مطالعه مشاهده ای به ارتباط بین محرک های مرکزی برای درمان ADHD و کاهش رشد توجه کرد. در این مطالعه کودک بین . تا . مورد ارزیابی قرار گرفتند. محققان دریافتند که این دارو منجر به توقف موقت افزایش قد و وزن می شود. حتی پس از مصرف دارو به مدت شش سال، کودکان هنوز به رشد پیش بینی شده خود نرسیده بودند. مطالعه منتشر شده در سال ، گروهی متشکل از کودک مبتلا به ADHD را تا بزرگسالی دنبال کرد. آنها به این نتیجه رسیدند که داروهای محرک بر قد کودکان در بزرگسالی ت ثیری ندارد. شرایط مختلف ژنتیکی یا مزمن می تواند منجر به توقف رشد شود. برخی از شرایط عبارتند از: سندرم ترنر سندرم داون آکندروپلازی بیماری تیرویید بیماری استخوان سندرم راسل - سیلور پس از جوش خوردن صفحات رشد، کارهای کمی می توانید انجام دهید تا روی قد ت ثیر بگذارد. حتی ورزش منظم و رژیم غذایی مناسب نیز بعد از این دوره بعید است بر قد ت ثیر بگذارد. شاید بتوانید با بهبود وضعیت بدن، افزایش کمی در قد ایجاد کنید. بهبود وضعیت بدن به صاف شدن ستون فقرات کمک می کند، اما استخوان ها را بلندتر نمی کند. برخی از راه هایی که احتمال دارد بتوانید با استفاده از آنها وضعیت بدن خود را بهبود بخشید، عبارتند از: کشش منظم تقویت هسته اجتناب از خم شدن نشستن با وضعیت خوب به طور منظم قد تقریبا از زمانی که از خواب بیدار می شوید تا زمانی که به رختخواب می روید به دلیل فشرده شدن ستون فقرات در طول روز در حال نوسان است. اگر صبح قد خود را اندازه بگیرید، احتمالا متوجه خواهید شد که قد شما کمی بیشتر از عصر است. اگر هنوز در حال رشد هستید، خوردن یک و خواب کافی می تواند کمک کند پتانسیل ژنتیکی خود را برای رشد به حداکثر برسانید.

اغلب یک بیماری جدی نیست و کودکان، از جمله نوجوانان، در برخی مواقع آن را تجربه می کنند. با این حال، درد شدید و مکرر همراه با علایم دیگر، نیاز به مراقبت پزشکی دارد. در این پست دلایل مختلف درد شکم در نوجوانان را به همراه گزینه های درمانی ارایه می دهیم. شدت و محل درد شکم نشان دهنده انواع دردهای شکمی می باشد که عبارتند از: درد در بیش از نیمی از ناحیه شکم است. این نوع درد ممکن است با سوء هاضمه، گاز یا عفونت ویروسی همراه باشد. گاهی اوقات، درد عمومی می تواند شدید شود، بنابراین نشان دهنده انسداد یا سایر مشکلات شدید در روده است. این درد به یک قسمت از شکم محدود می شود. معمولا با مشکلاتی در یک اندام مانند معده، کیسه صفرا یا آپاندیس همراه است. به طور کلی این درد نشان دهنده مشکل جدی نیست. ممکن است به دلیل نفخ یا گاز باشد و ممکن است به دنبال داشته باشد. دردی شبیه گرفتگی اگر با تب همراه باشد، مکرر رخ دهد یا بیش از ساعت طول بکشد، می تواند نگران کننده باشد. زنان نیز می توانند این نوع درد را در دوران قاعدگی تجربه کنند. این درد معمولا به طور ناگهانی شروع و به پایان می رسد و به شکل موجی رخ می دهد. معمولا با شدت شدید، این نوع درد ممکن است با سنگ کلیه یا همراه باشد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: درد شکم اغلب با علایم دیگر رخ می دهد. بر اساس علت اصلی درد، علایم و نشانه های مرتبط می تواند شامل موارد زیر باشد: تب نفخ اسهال سردرد گلو درد بدن درد استفراغ تغییرات در حرکات روده اگر کودک شما علایم زیر را تجربه کرد، فورا به پزشک مراجعه کنید: گلو درد سردرد استفراغ کاهش وزن خون در مدفوع نفخ بیش از دو روز تغییر در اجابت مزاج اسهال بیش از پنج روز تب (> . درجه فارنهایت) درد قفسه سینه، گردن یا شانه خونریزی طولانی مدت واژینال بی اشتهایی طولانی مدت سوزش یا درد در هنگام ادرار ناراحتی شکمی برای بیش از یک هفته هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اگر کودک شما درد شکمی را با علایم دیگر تجربه کرد، توصیه می شود برای شناسایی علت درد شکم به یک پزشک مراجعه کنید. بدون مشورت با پزشک هیچ به کودک خود ندهید. با این حال، برای درد خفیف شکم، می توانید نکات زیر را در خانه برای تسکین درد امتحان کنید. ن به آرامی آب یا مایعات دیگر را بنوشید. مایعات گرم ممکن است به تسکین درد کمک کند. از غذای جامد یا غذاهایی که هضم آنها سخت است در چند ساعت اول یا تا زمانی که به پزشک مراجعه کنید، خودداری کنید: اگر نوجوان استفراغ کرده است، حداقل به مدت شش ساعت از مصرف غذای جامد خودداری کنید. می توانید به کودک خود مواد غذایی ملایم مانند برنج، آب سیب یا کراکر بدهید. به کودک خود لبنیات ندهید. ا اگر کودک شما دچار سوزش سر دل یا سوء هاضمه همراه با درد در قسمت بالای شکم است، از مصرف مرکبات یا غذاهای چرب خودداری کنید. همچنین بهتر است از محصولات گوجه فرنگی، کافیین و نوشیدنی های گازدار اجتناب کنید. می تواند ناشی از شرایط مختلفی باشد. علل جزیی می تواند شامل، یبوست، رفلاکس اسید، آلرژی غذایی (عدم تحمل لاکتوز) ، سندرم روده تحریک پذیر و آنفولانزای معده باشد. علل شدید درد می تواند شامل موارد زیر باشد: آپاندیسیت التهاب آپاندیس است و اغلب در نوجوانان رخ می دهد. در این حالت، درد معمولا از قسمت میانی شکم به سمت راست و پایین منتقل می شود. علایم دیگر می تواند شامل تهوع، استفراغ، تورم شکم یا تب کم باشد. گاستروانتریت (آنفولانزای معده) این یک بیماری بسیار شایع است و در اثر عفونت باکتریایی یا ویروسی ایجاد می شود. ویروس های رایج عامل عفونت عبارتند از روتاویروس، ویروس نوروالک، آدنوویروس، انترو ویروس در حالی که عوامل باکتریایی رایج عبارتند از: اشریشیا کلی، سالمونلا، شیگلا، یرسینیا و کمپیلوباکتر. علایم دیگر می تواند شامل اسهال، استفراغ، تب یا سردرد باشد. یبوست یبوست زمانی اتفاق می‌افتد که در اجابت مزاج به دلیل سفت شدن مدفوع مشکل داشته باشد یا دفعات دفع مدفوع کمتر باشد (کمتر از سه بار در هفته) درد ناشی از یبوست معمولا در سمت چپ شکم است. علایم دیگر می تواند شامل درد و فشار در ناحیه راست روده در هنگام حرکات روده، نفخ یا خونریزی مقعدی باشد. عفونت ادراری این عارضه در بین نوجوانان به خصوص در دختران بسیار شایع است. به غیر از درد شکم، علایم می تواند شامل درد پهلو یا کمردرد، تب و لرز، درد یا سوزش در هنگام ادرار، ادرار بدبو، ادرار کدر یا وجود خون در ادرار باشد. استرس پریشانی عاطفی (استرس، اضطراب، افسردگی یا سایر مسایل روانشناختی) در کودکان مدرسه‌ای نیز می‌تواند باعث دردهای مکرر شکم شود. این درد که به عنوان درد عملکردی شکم نیز شناخته می شود، دلیل قابل شناسایی دیگری ندارد. علاوه بر این، هیچ علامت دیگری مانند تهوع، استفراغ، تب، ضعف یا اسهال در آن نوجوانان مشاهده نمی شود. واکنش های غذایی (عدم تحمل) برخی از اقلام غذایی هنگام مصرف می توانند باعث واکنش شوند. یکی از این شرایط عدم تحمل لاکتوز است. مصرف لبنیات در نوجوانان مبتلا به عدم تحمل لاکتوز ممکن است باعث درد شکم، نفخ، گاز یا اسهال شود. بیماری ریفلاکس معده به مری ( GERD ) زمانی رخ می دهد که محتویات معده برمی گردد (ریفلاکس اسید) و لوله غذا (مری) را تحریک می کند. نوجوانان مبتلا به GERD می توانند سوزش سر دل، بوی بد دهان، سایش دندان ها، استفراغ، درد در قفسه سینه یا بالای شکم، یا درد در هنگام بلع را تجربه کنند. سنگ کلیه سنگ کلیه توده جامد سختی از مواد معدنی و عناصری هستند که در کلیه ها قرار می گیرند. معمولا این سنگ ها از طریق ادرار عبور می کنند، اما ممکن است گاهی اوقات در کلیه ها باقی بمانند و در نتیجه باعث ناراحتی شوند. درد ناشی از سنگ کلیه به طور ناگهانی از پشت یا پهلوها شروع می شود و شدید و مداوم است. علایم دیگر ممکن است شامل تهوع و استفراغ باشد. تروما یا آسیب هر گونه ضربه یا آسیب بلانت در ناحیه شکم نه تنها می تواند باعث درد شود، بلکه باعث سوراخ شدن و (خونریزی) در اندام های داخلی می شود. بیماری کیسه صفرا در این حالت مجرای صفراوی مسدود می شود که اغلب به دلیل وجود سنگ کیسه صفرا است. درد معمولا در سمت راست بالای شکم و بعد از غذا مشاهده می شود در حالی که سایر علایم شامل تب و یرقان است. در بزرگسالان شایع تر از نوجوانان است. افزایش چاقی در بین نوجوانان خطر تشکیل سنگ کیسه صفرا را افزایش داده است. بیماری التهابی روده (کولیت اولسراتیو و بیماری کرون) این بیماری بیشتر در گروه سنی تا سال به اوج خود می رسد. التهاب در دستگاه گوارش می تواند باعث درد شکم، کاهش وزن یا اسهال شود. نوجوانان مبتلا به کولیت اولسراتیو نیز می توانند اسهال خونی را تجربه کنند. این یک اختلال مزمن است که روده بزرگ یا کولون را درگیر می کند. علایم شامل درد مزمن شکم، نفخ، اسهال، از دست دادن اشتها، یا تغییر در حرکات روده است. زخم باز است که در معده یا قسمت فوقانی روده کوچک ظاهر می شود. عفونت توسط باکتری هلیوباکتر پیلوری به عنوان شایع ترین علت این زخم ها شناسایی شده است. علایم می تواند شامل سوزش معده، از دست دادن اشتها، آروغ زدن مکرر، یا استفراغ باشد. جدای از علل فوق، پسران نوجوان ممکن است به دلیل شرایط زیر دچار درد شکم شوند: اغلب در پسران نوجوان به عنوان یک وضعیت اورژانسی رخ می دهد که نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد. پیچ خوردگی بیضه به دلیل پیچ خوردگی طناب اسپرماتیک رخ می دهد و در نتیجه جریان خون به بیضه را مسدود می کند. علایم ممکن است شامل درد شدید در کیسه بیضه، درد شکم، بیضه‌های بزرگ شده و کیسه بیضه متورم، قرمز و حساس باشد. چند علت درد شکم مختص دختران نوجوان است: این عارضه با گرفتگی دردناک در دوران قاعدگی همراه است و شایع ترین مشکل دختران در بین تمام گروه های سنی است. علایم مشخصه ممکن است شامل درد در ناحیه تحتانی شکم، درد لگن، دردی که به قسمت پایین کمر و ران ها می رسد، حالت تهوع، استفراغ و سردرد باشد. این درد معمولا بین تا ساعت طول می کشد و با شروع قاعدگی رخ می دهد. این درد در قسمت پایین شکم در اواسط چرخه قاعدگی (بین هفت تا روز) رخ می دهد و با افزایش سطح هورمون لوتیینیزه کننده ( LH ) همراه است. معمولا در قسمت پایین سمت راست شکم احساس می شود و شدت آن ممکن است از خفیف تا شدید متغیر باشد. علایم اغلب در دوران نوجوانی شروع می شود. این وضعیت به عنوان وجود بافت آندومتر در خارج از رحم تعریف می شود. این می تواند علایمی مانند کمردرد، درد پهلو، حالت تهوع، سردرد، خستگی و فوریت ادرار را نشان دهد. این وضعیت بیشتر به دلیل تومور یا کیست تخمدان رخ می دهد و می تواند باعث درد حاد شکم شود. درد معمولا در یک طرف ایجاد می‌شود و درد سمت راست شایع‌تر از درد سمت چپ است. علایم دیگر می تواند شامل تهوع، استفراغ، تب و وجود توده قابل لمس باشد. حاملگی خارج از رحم در خارج از رحم (معمولا در داخل لوله های فالوپ) رخ می دهد و می تواند جدی باشد. در نوجوانان فعال از نظر جنسی، حاملگی خارج از رحم می تواند علایمی مانند درد شدید زیر شکم، گرفتگی در ناحیه آسیب دیده لگن، خونریزی غیرطبیعی رحم و آمنوره (عدم قاعدگی) را نشان دهد. این بیماری به عفونت و التهاب دستگاه تناسلی فوقانی از جمله رحم و لوله های فالوپ اشاره دارد. در نوجوانان، شرکای جنسی متعدد و افزایش بروز بیماری های مقاربتی ( STDs ) خطر ابتلا به PID را افزایش می دهد. علایم شامل درد زیر شکم، یافته های غیر طبیعی در معاینه لگن (حساسیت رحم/حرکت دهانه رحم) ، ترشحات غیر طبیعی واژن یا دهانه رحم است. تشخیص ممکن است نیاز به یک سری آزمایشات و معاینات آزمایشگاهی داشته باشد. پزشک شما ممکن است عوامل زیر از جمله سن، سابقه درد، هرگونه ضربه، علایم مرتبط، سابقه خانوادگی و سابقه زنان را در نظر بگیرد. تشخیص ممکن است نیاز به معاینه فیزیکی از جمله معاینه شکم، و معاینه رکتوم و لگن داشته باشد. سایر تحقیقات آزمایشگاهی ممکن است شامل موارد زیر باشد: آزمایش خون، مدفوع و ادرار برای بررسی عوامل عفونی (باکتری، ویروس یا انگل) سونوگرافی شکم اشعه ایکس شکم سی تی اسکن یا سیگموییدوسکوپی (لوله از طریق رکتوم به داخل کولون برای بررسی روده ها و کولون) نوار قلب (الکتروکاردیوگرام) آندوسکوپی فوقانی (لوله از طریق دهان به مری، معده و روده کوچک فوقانی برای تشخیص هر گونه مشکل) درمان درد شکم بستگی به شرایط یا بیماری زمینه ای دارد. برای درمان علل درد از روش های درمانی زیر استفاده می شود. پزشکان می توانند در صورت بروز عفونت، آنتی بیوتیک را به کودک شما توصیه کنند. بیماری های التهابی اغلب با عوامل ضد التهابی یا سرکوبگرهای ایمنی درمان یا مدیریت می شوند. داروهای ضد درد یا مسکن همچنین می توانید داده می شود برای از بین بردن درد شدید. به نوجوانان مبتلا به یبوست ممکن است نرم کننده یا ملین مدفوع توصیه شود. برای شرایط مرتبط با رفلاکس اسید، ممکن است برای کودک شما آنتی اسیدها یا مسدود کننده های H تجویز شود. نوجوانانی که به دلیل پریشانی عاطفی درد عملکردی شکمی را تجربه می کنند، ممکن است مشاوره یا درمان روانشناختی توصیه شود. علاوه بر این، پزشکان ممکن است تغییراتی را در عادات غذایی کودک برای تسکین علایم مربوط به واکنش های غذایی یا عدم تحمل و حرکات روده پیشنهاد دهند. در موارد دیگر مانند آپاندیسیت، پیچ خوردگی تخمدان یا بیضه، ضربه به شکم یا انسداد روده، جراحی بهترین گزینه است. عوامل زیر ممکن است خطر درد شکم را افزایش دهند. برخی از بیماری ها مانند آپاندیسیت، گاستروانتریت یا پیچ خوردگی بیضه که باعث درد شکم می شود در نوجوانان و کودکان بزرگتر شایع تر است. به دلیل سابقه پزشکی قبلی در خانواده ها، ممکن است فرزند شما بیشتر مستعد ابتلا به بیماری های زنانه (اندومتریوز یا دیسمنوره) ، بیماری های التهابی و واکنش های غذایی باشد. درد شکم ممکن است همیشه قابل پیشگیری نباشد. با این حال، می توانید کودک خود را تشویق کنید که این اقدامات احتیاطی را برای به حداقل رساندن خطرات برخی شرایط که منجر به درد معده می شود، رعایت کند: وعده های غذایی کوچک و مکرر بخورید. هیدراته بمانید و در روز مقدار زیادی آب بنوشید. فعالیت بدنی داشته باشید و تمرینات مناسب سن را به طور منظم انجام دهید. از مصرف مواد غذایی که می تواند باعث سوء هاضمه یا گاز معده شود خودداری کنید. از رژیم غذایی با فیبر بالا و متعادل استفاده کنید. میوه ها، سبزیجات و غلات کامل را در تمام وعده های غذایی خود بگنجانید. درد شکم ممکن است به دلیل مشکلات جزیی یا جدی رخ دهد. علل درد شکم متعدد است و علایم مشابهی دارد. بنابراین، تشخیص قطعی چنین دردی می تواند دشوار باشد. خوشبختانه، بیشتر علل را می توان در خانه درمان یا مدیریت کرد. با این حال، اگر کودک شما علایم شدیدی را تجربه کرد، به پزشک خود مراجعه کنید.

که به عنوان دیسپراکسی شناخته می شود، وضعیتی که بر هماهنگی فیزیکی ت ثیر می گذارد. باعث می شود کودک در فعالیت های روزانه متناسب با سن خود کمتر از حد انتظار عمل و به طرز ناشیانه ای حرکت کند. DCD در پسران یا برابر بیشتر از دختران شایع است. DCD بیشتر در کودکان دیده می شود، اگرچه این وضعیت در بزرگسالی نیز دیده می شود. مراحل اولیه رشد خزیدن، راه رفتن، خود تغذیه و لباس پوشیدن احتمال دارد در کودکان خردسال مبتلا به DCD با تاخیر انجام شود. طراحی، نوشتن و اجرا در ورزش نیز معمولا از آنچه برای سن آنها انتظار می رود عقب تر است. اگرچه علایم این بیماری از سنین پایین وجود دارد، اما سرعت رشد کودکان بسیار متفاوت است. بدان معنی که تشخیص قطعی DCD معمولا تا زمانی که کودک مبتلا به این بیماری ساله یا بیشتر نباشد رخ نمی دهد. اگر نگران سلامت یا رشد فرزندتان هستید، با یک مشورت کنید، یا با یک پرستار، پزشک یا هماهنگ کننده نیازهای آموزشی ویژه ( SENCO ) در مدرسه فرزندتان صحبت کنید. در صورت لزوم، فرزند شما را به یک متخصص اطفال ارجاع می دهند، که آنها را ارزیابی و سعی می کند هر گونه مشکل رشدی را شناسایی کند. انجام حرکات هماهنگ فرآیند پیچیده ای است که اعصاب و بخش های مختلف مغز را درگیر می کند. هر مشکلی در این فرآیند به طور بالقوه می تواند منجر به مشکلات حرکت و هماهنگی شود. معمولا مشخص نیست که چرا هماهنگی به خوبی در کودکان مبتلا به DCD ایجاد نمی شود. تعدادی از عوامل خطر که می توانند احتمال ابتلای کودک به DCD را افزایش دهند، شناسایی شده اند. این ها شامل: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید تولد نارس، قبل از هفته سی و هفتم بارداری داشتن سابقه خانوادگی DCD ، اگرچه دقیقا مشخص نیست که کدام ژن می تواند در این بیماری دخیل باشد. هیچ درمانی برای DCD وجود ندارد، اما تعدادی از فعالیت ها می توانند به کودکان کمک کرده تا مشکلات خود را مدیریت کنند. این ها شامل: روش‌های انجام فعالیت‌های دشوار، مانند تقسیم کردن حرکات دشوار به بخش‌های کوچک‌تر و تمرین منظم فعالیت های دشوار تطبیق دادن کارها برای آسان کردن آنها، مانند استفاده از دستگیره های مخصوص روی خودکارها و مدادها تا راحت تر در دست بگیرید. اگرچه DCD بر میزان باهوشی کودک ت ثیر نمی گذارد، اما می تواند یادگیری را برای او دشوارتر کند و شاید برای ادامه تحصیل به کمک بیشتری نیاز داشته باشد. درمان DCD متناسب با کودک خواهد بود و معمولا شامل تعدادی از متخصصان مختلف مراقبت های بهداشتی است که با هم کار می کنند. اگرچه هماهنگی فیزیکی یک کودک مبتلا به DCD پایین تر از حد متوسط باقی می ماند، اما این مشکل اغلب با افزایش سن کمتر می شود. با این حال، مشکلات در مدرسه به ویژه تولید کار نوشتاری می تواند بسیار برجسته تر و نیاز به کمک والدین و معلمان دارد. در حالی که بسیاری از مردم از واژه دیسپراکسی برای اشاره به مشکلات حرکت و هماهنگی که ابتدا در کودکان خردسال ایجاد می‌شود، استفاده می‌کنند، این اصطلاح کمتر توسط متخصصان مراقبت‌های بهداشتی بکار می رود. در عوض، اکثر متخصصان از اصطلاح اختلال هماهنگی رشدی دیسپراکسی برای توصیف این بیماری استفاده می کنند. این اصطلاح به طور کلی توسط متخصصان مراقبت های بهداشتی ترجیح داده می شود زیرا دیسپراکسی می تواند معانی مختلفی داشته باشد. به عنوان مثال، دیسپراکسی را می توان برای توصیف مشکلات حرکتی که بعدا در زندگی به دلیل آسیب به مغز رخ می دهد، مانند سکته مغزی یا آسیب سر استفاده کرد. برخی از متخصصان مراقبت های بهداشتی نیز احتمال دارد از اصطلاح اختلال رشدی خاص عملکرد حرکتی ( SDDMF ) برای اشاره به DCD استفاده کنند. اختلال هماهنگی رشدی ( DCD ) می تواند طیف وسیعی از مشکلات را ایجاد کند. برخی از این موارد می تواند در سنین پایین قابل توجه باشند، در حالی که برخی دیگر تنها با بزرگتر شدن فرزند آشکار می شوند. تاخیر در رسیدن به نقاط عطف رشد طبیعی می تواند نشانه اولیه DCD در کودکان خردسال باشد. برای مثال، غلت زدن، نشستن، خزیدن یا راه رفتن کودک ممکن است کمی بیشتر از حد انتظار طول بکشد. همچنین شاید متوجه شوید که فرزندتان: وضعیت های غیرعادی بدن (حالت ها) را در سال اول خود نشان می دهد. در بازی با اسباب بازی هایی که شامل هماهنگی خوب هستند، مانند چیدن آجر، مشکل دارد. در یادگیری غذا خوردن با کارد و چنگال کمی مشکل دارد. این علایم می تواند رخ دهد و سپس از بین برود. همانطور که کودک بزرگتر می شود، احتمال دارد مشکلات جسمی قابل توجه تر و بزرگتری داشته باشد. مشکلات حرکتی و هماهنگی از علایم اصلی DCD هستند. کودکان احتمال دارد در موارد زیر مشکل داشته باشند: بالا و پایین رفتن از پله ها لباس پوشیدن، بستن دکمه و بند کفش ثابت ماندن ممکن است دست و پاهای خود را زیاد تکان یا حرکت دهند. فعالیت های ورزشی مانند پریدن، دویدن و گرفتن یا لگد زدن به توپ. نوشتن، نقاشی کشیدن و استفاده از قیچی دست خط و نقاشی این کودکان در مقایسه با سایر کودکان هم سن آنها ناقص تر باشد. کودک مبتلا به DCD احتمال دارد بی دست و پا و دست و پا چلفتی به نظر برسد زیرا می توانند به اشیاء برخورد، اشیاء را رها کند و زیاد روی زمین بیفتد. اما این به خودی خود لزوما نشانه ای از DCD نیست، زیرا بسیاری از کودکانی که دست و پا چلفتی به نظر می رسند در واقع تمام مهارت های حرکتی طبیعی را برای سن خود دارند. برخی از کودکان مبتلا به DCD نیز احتمال دارد نسبت به سایر کودکان تناسب اندام کمتری داشته باشند زیرا عملکرد ضعیف آنها در ورزش می تواند باعث بی میلی آنها به ورزش شود. علاوه بر مشکلات مربوط به حرکت و هماهنگی، کودکان مبتلا به DCD می توانند مشکلات دیگری مانند: عزت نفس پایین در سازماندهی خود و انجام کارها ضعیف هستند. مشکلات رفتاری اغلب از ناامیدی کودک نسبت به علایم خود ناشی می شود. کاهش سرعت در به دست آوردن مهارت های جدید مشکل در تمرکز آنها ممکن است دامنه توجه ضعیفی داشته باشند و تمرکز بر روی یک چیز برای بیش از چند دقیقه دشوار باشد. اشکال در پیروی از دستورالعمل ها و کپی کردن اطلاعات آنها شاید در مدرسه در موقعیت به بهتر از گروهی عمل کنند، بنابراین می توان آنها را در کار راهنمایی کرد. عدم قدرت دوست یابی دوست یابی آنها احتمال دارد از شرکت در بازی های تیمی اجتناب کنند و شاید به دلیل "متفاوت بودن" یا دست و پا چلفتی بودن مورد آزار و اذیت قرار گیرند. اگرچه کودکان مبتلا به DCD احتمال دارد هماهنگی ضعیف و برخی مشکلات دیگر را داشته باشند، سایر جنبه های رشد برای مثال، تفکر و صحبت کردن معمولا تحت ت ثیر قرار نمی گیرند. کودکان مبتلا به DCD شاید شرایط دیگری نیز داشته باشند، مانند. وضعیتی که بر تعامل اجتماعی، ارتباطات، علایق و رفتار ت ثیر می گذارد. مشکل رایج با اختلال خواندن و املای کلمات ( ADHD ) گروهی از علایم رفتاری که شامل بی توجهی، بیش فعالی و تکانشگری است. برخی از کودکان مبتلا به DCD در هماهنگی حرکات مورد نیاز برای تولید گفتار واضح مشکل دارند. درمان اگر فکر می کنید فرزندتان به اختلال هماهنگی رشدی ( DCD ) مبتلا است، با پزشک عمومی، بازدیدکننده سلامت یا هماهنگ کننده نیازهای آموزشی ویژه ( SENCO ) صحبت کنید. آنها شاید کودک را به متخصص ارجاع دهند که شامل: یک. پزشک متخصص در مراقبت از نوزادان و کودکان که معمولا به صورت محلی مستقر هستند (متخصص اطفال جامعه) یک کاردرمانگر اطفال. متخصصی که توانایی های عملکردی کودک، ارزیابی کند. فیزیوتراپیست کودکان. متخصص مراقبت های بهداشتی که می تواند مهارت های حرکتی کودک را ارزیابی کند. روانشناس بالینی یا پزشک خدمات سلامت روان کودک و نوجوان. متخصص مراقبت های بهداشتی که در ارزیابی و درمان شرایط سلامت روان و مشکلات عاطفی تخصص دارد. روانشناس تربیتی. متخصصی که با کودکان که به دلیل عوامل عاطفی، روانی یا رفتاری در پیشرفت تحصیلی خود با مشکل مواجه هستند، کمک می کند. سایر پزشکانی که می توانند در این فرآیند دخیل باشند عبارتند از یک متخصص رشد عصبی یا یک متخصص مغز و اعصاب اطفال. اینها متخصصان اطفال هستند که در توسعه سیستم عصبی مرکزی که شامل مغز، اعصاب و نخاع می شود نیز تخصص دارند. متخصص رشد عصبی احتمال دارد در یک مرکز رشد کودک یا کلینیک های بهداشتی محلی کار کند. گاهی اوقات، یک متخصص مغز و اعصاب برای کمک به رد سایر شرایطی که بر مغز و سیستم عصبی ت ثیر می‌گذارد، نیاز است. تشخیص صحیح بسیار مهم است تا بتوانید درک بهتری از مشکلات فرزندتان داشته باشید و پشتیبانی مناسب ارایه شود. این امر می تواند به کاهش استرس والدین و کودکان مبتلا به DCD کمک کند.

، یک علامت شایع است که هر فردی در هر زمانی آن را تجربه می کند. زمانی خارش رخ می دهد که اعصاب مخصوص در پوست شما تحریک می شوند و سپس این اطلاعات را از طریق نخاع به مغز شما منتقل می کنند. می تواند نشانه ای از انواع مختلف بیماری های پوستی باشد. خارش می تواند ناشی از خشکی پوست، بثورات، کهیر، درماتیت یا پسوریازیس باشد. ممکن است از پیچک سمی یا نیش حشرات دچار خارش شوید. برخی از بیماری ها می توانند باعث خارش کل بدن شوند، در حالی که برخی دیگر فقط نواحی خاصی مانند بازوها را تحت تاثیر قرار می دهند. اگر نمی توانید خاراندن بازوهای خود را متوقف کنید، دلایل زیربنایی مختلفی برای خارش وجود دارد که ممکن است هرگز انتظار نداشته باشید. احساس خارش ناشی از تحریک سلول‌های عصبی در پوست می‌تواند در اثر طیف گسترده‌ای از عوامل، از یک واکنش آلرژیک گرفته تا یک تحریک ساده از یک مرطوب‌کننده جدید ایجاد شود. خارش پوست که توسط جامعه پزشکی به عنوان خارش شناخته می شود، نه تنها ناراحت کننده است، بلکه ممکن است نشانه ای از یک بیماری کاملا متفاوت باشد. علم در تلاش است تا در مورد نحوه ایفای نقش سیستم ایمنی در خارش بیشتر بیاموزد. مواد شیمیایی خاصی شناسایی شده اند که باعث ایجاد خارش می شوند. یکی از این مواد شیمیایی، به نام اینترلوکین - ، به عنوان هدف دارویی برای کمک به افرادی که از بیماری هایی مانند درماتیت آتوپیک رنج می برند، مورد مطالعه قرار گرفته است. شایع ترین علت خارش بازو است. حتی خشکی پوست اغلب با پوسته پوسته شدن ظاهر می شود. خشکی پوست شایع‌ترین علت خارش بالای بازوها، به‌ویژه در افراد سالمند است و می‌تواند ناشی از حمام کردن زیاد، استفاده از صابون‌های خشک‌کننده یا استفاده مکرر از بخاری باشد. دلیلش هرچه که باشد، بهترین راه حل این است که به طور منظم از مرطوب کننده های منعطف و مورد تایید متخصص پوست استفاده کنید. پوست خشک با استفاده منظم از مرطوب کننده به راحتی درمان می شود، که به ویژه در فصل زمستان بسیار مهم است. درماتیت آتوپیک یا اگزما نوعی بثورات است که اغلب در افرادی که سایر بیماری‌های آلرژیک مانند آسم یا آلرژی غذایی دارند دیده می‌شود. در برخی افراد، اگزما می تواند توسط ژنی ایجاد شود که به پوست اجازه می دهد بیشتر در برابر آلرژن ها و محرک ها حساس باشد. علامت بارز اگزما خارش است که اغلب می تواند راش را بدتر کند. اگر اگزما دچار خشکی نشود، می تواند باعث خارش بازوها نیز شود. علایم اگزما شامل خارش شدید، بثورات پوسته پوسته و پوستی است که ضخیم تر به نظر می رسد و خاراندن معمولا آن را بدتر می کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید درمان اگزما بر اساس شدت آن است. درمان اصلی استفاده مکرر از مرطوب کننده های غلیظ، همراه با استفاده از محصولات مراقبت از پوست بدون عطر و ضد حساسیت است. کرم های استروییدی موضعی می توانند به پاکسازی نواحی ملتهب کمک کنند. اگر اگزمای شما بسیار شدید باشد، یک متخصص آلرژی یا متخصص پوست ممکن است داروهای تخصصی دیگری را نیز توصیه کند. توسط یک قارچ (نه یک کرم واقعی) روی سطح پوست ایجاد می شود. چند نوع قارچ وجود دارد که درماتوفیت نیز نامیده می شود که می تواند باعث ایجاد خارش شود. کرم حلقوی بسیار مسری است و شما می توانید پس از تماس با فردی که آن را دارد، سطح آلوده یا حیوانی که به این بیماری مبتلا است، مبتلا شوید. کرم حلقوی معمولا با یک کرم ضد قارچ موضعی قابل درمان است که می‌توانید آن را بدون نسخه یا با نسخه تهیه کنید. علایم خارش کرم حلقوی، عبارتند از: خارش مرز بثورات برجسته است. مرکز بثورات بهتر از ناحیه اطراف ظاهر می شود. بثورات قرمز دایره ای که به سمت بیرون پخش می شود. فولیکولیت یک عفونت فولیکول های مو است که معمولا توسط باکتری به ناماستافیلوکوکوس اوریوس ایجاد می شود. همچنین فولیکولیت منجر به برآمدگی های قرمز و گاهی پر از چرک روی بازوها (یا سایر قسمت های بدن) می شود که می تواند خارش ایجاد کند. آنتی بیوتیک های موضعی، مانند موپیروسین، اغلب می توانند فولیکولیت را از بین ببرند. اما اگر بثورات شما با داروهای موضعی بهبود نمی یابند، ممکن است یک آنتی بیوتیک خوراکی تجویز شود. برجستگی های قرمز پر از چرک در اطراف فولیکول های مو و خارش جز علایم فولیکولیت می باشد. خارش براکیورادیال باعث خارش بازوها می شود که تصور می شود ناشی از آسیب عصبی در ستون فقرات گردنی باشد. همچنین در افرادی که زیاد در معرض آفتاب قرار می گیرند نیز بروز می کند. در ماه های تابستان می تواند خارش براکیورادیال بدتر شود. خارش براکیورادیال به خوبی شناخته نشده است، بنابراین بهترین نوع درمان مشخص نیست، اما برخی از افراد با استفاده از کرم‌های تجویزی برای خارش موضعی تسکین پیدا می‌کنند. پسوریازیس یک بیماری التهابی پوستی است که منجر به بثورات قرمز و پوسته پوسته شدن می شود. همچنین پسوریازیس می تواند قسمت های مختلف بدن را تحت تاثیر قرار دهد. قسمت بیرونی آرنج و اطراف آن یک مکان رایج است. افرادی که پسوریازیس دارند در خطر ابتلا به بیماری های دیگری مانند آرتریت پسوریاتیک هستند که می تواند منجر به درد مفاصل و سفتی در سراسر بدن شود. درمان های زیادی برای پسوریازیس وجود دارد. راش های خفیف را می توان با یک کرم استروییدی موضعی درمان کرد. درمان موثر دیگر فتوتراپی است که قرار گرفتن در معرض اشعه ماوراء بنفش زیر نظر متخصص پوست انجام می شود. در نهایت، انواع زیادی از داروهای خوراکی یا داروهای تزریقی در دسترس هستند که با مسدود کردن بخش‌هایی از پاسخ سیستم ایمنی که منجر به التهاب می‌شود، عمل می‌کنند. وجود بثورات قرمز و پوسته پوسته شدن نقره ای رنگ روی پوست از علایم پسوریازیس است. اغلب نتیجه یک واکنش آلرژیک مانند آلرژی غذایی، آلرژی دارویی یا نیش زنبور عسل است. گاهی اوقات کهیر می تواند خود به خود ایجاد شود، به این معنی که هیچ دلیل ظاهری برای آنها وجود ندارد. در حالی که کهیرها اغلب فقط چند ساعت قبل از ناپدید شدن باقی می مانند، اما کهیر می تواند به شدت خارش دار و مخرب باشد. کهیر اغلب به آنتی هیستامین ها (نوعی داروی خوراکی آلرژی) پاسخ می دهد. شناسایی و اجتناب از آلرژن مشکوک نیز مهم است. خارش شدید و برآمدگی و التهاب از علایم کهیر می باشد. فوران نور چند شکلی ( PMLE ) یک بثورات خارش دار است که اغلب چند ساعت یا چند روز پس از قرار گرفتن در معرض نور خورشید رخ می دهد. PMLE به دلیل قرار گرفتن در معرض اشعه ماوراء بنفش موجود در نور خورشید است. این بیماری اغلب در زنان با پوست روشن در سنین و سالگی، معمولا در ماه های بهار و تابستان، دیده می شود. با دوری از نور خورشید می توان از بروز PMLE جلوگیری کرد. پوشیدن لباس های آستین بلند یا استفاده از کرم ضد آفتاب نیز می تواند کمک کننده باشد. اگر دچار بثورات شدید، استروییدهای موضعی تجویزی می توانند به بهبود سریع آن کمک کنند و آنتی هیستامین های بدون نسخه می توانند به تسکین خارش کمک کنند. نیش حشرات، به ویژه آنهایی که از پشه ها و مگس های سیاه به وجود می آیند، می توانند منجر به بثورات و برآمدگی های شدید خارش شوند. در حالی که هیچ درمانی پس از گازگرفتگی وجود ندارد، می توانید کارهای خاصی را برای جلوگیری از گاز گرفتن انجام دهید مانند: پوشیدن آستین بلند و شلوار بلند اجتناب از بیرون رفتن در هنگام سحر و غروب استفاده از دافع حشرات مانند DEET یا پیکاریدین درماتیت تماسی آلرژیک یک واکنش آلرژیک است که پس از تماس پوست شما با یک آلرژن (ماده ای که این واکنش را تحریک می کند) رخ می دهد. همچنین درماتیت تماسی آلرژیک می‌تواند توسط آلرژن‌های مختلفی ایجاد شود، اما شایع‌ترین مواردی که می‌توانند روی بازوها ت ثیر بگذارند عبارتند از عطرها، رنگ‌های مورد استفاده در لباس‌ها و مواد نگهدارنده موجود در محصولات مراقبت از پوست. برخی از گیاهان، مانند پیچک سمی، حاوی روغن هایی هستند که واکنش آلرژیک ایجاد می کند. یک یا متخصص پوست می تواند به شما کمک کند تا بفهمید که آیا بثورات شما ناشی از درماتیت تماسی آلرژیک است یا خیر. آزمایش پچ می تواند به مشخص کردن علت خارش کمک کند. درمان مستلزم اجتناب از آلرژن و استفاده از استروییدهای موضعی برای مدت کوتاهی برای درمان بثورات است. علایم درماتیت تماسی آلرژیک عبارتند از: جوش قرمز خارش شدید در موارد شدید، ممکن است تاول ایجاد شود. کلینیک مایو همچنین بیماری کبد، بیماری کلیوی، کم خونی، دیابت، مشکلات تیرویید، مولتیپل اسکلروزیس، زونا و اضطراب را به عنوان علل احتمالی خارش بازوها ذکر می کند که توجه به آنها نیز ضروری است. علت هر چه که باشد، مراجعه به پزشک برای کمک به شما همیشه ایده خوبی است، به خصوص اگر خارش مداوم باشد. سایر علل احتمالی برای خارش بازو برخی از علل کمتر شایع خارش بالای بازو شامل موارد زیر است: این یک اختلال خونی است که در آن مقادیر زیادی گلبول قرمز توسط بدن تولید می شود. افزایش گلبول های قرمز می تواند باعث خارش بازوها شود. این یک وضعیت خودایمنی است که باعث التهاب در عضلات می شود و همچنین می تواند با راش ارغوانی و خارش دار همراه باشد که می تواند بازوها، صورت، دست ها و قفسه سینه را درگیر کند. بسته به علت، برخی از داروهای خانگی ممکن است خارش بالای بازوی شما را تسکین دهند. این شامل: مصرف آنتی هیستامین برای خارش ناشی از نیش حشرات. استفاده از کرم های مرطوب کننده در مناطق آسیب دیده برای خشکی و اگزما. کرم‌های استروییدی بدون نسخه، مانند هیدروکورتیزون، برای اشکال خفیف‌تر درماتیت تماسی آلرژیک. درمان های دیگری که ممکن است داشته باشید: بسته به علت خارش بالای بازو، برخی از داروهای تجویزی که ممکن است پزشک شما تجویز کند، به شرح زیر است: کرم های استروییدی استروییدهای خوراکی در صورت مشاهده موارد زیر باید برای خارش بازو به پزشک مراجعه کنید: خارش مانع انجام فعالیت های روزانه می شود. بثورات پوستی دارید که بهتر نمی شود یا بدتر می شود.

در حال حاضر هیچ درمانی برای بیماری کرون در کودکان وجود ندارد. هدف از درمان، کنترل بیماری از طریق به حداقل رساندن تعداد و شدت عود، حفظ بهبودی، و جلوگیری از عوارض است. درمان‌های دارویی، بیولوژیکی و تغذیه‌ای پایه‌های درمان هستند، اما درمان باید برای هر کودک جداگانه تنظیم شود. داروهای زیر بیشترین کاربرد را در کودکان مبتلا به دارند. مت سفانه، بسیاری از این ها به ویژه برای کودکان مناسب نیستند و ممکن است تنظیم دوز و برنامه برای هر کودک کمی طول بکشد. هر رژیم خودمراقبتی باید بر اساس دستورالعمل های ارایه شده توسط تیم پزشکی باشد. والدین می توانند با یادگیری همه چیز در مورد بیماری کرون، درک چگونگی ت ثیر بیماری بر کودک و ارایه حمایت، تشویق و اطمینان خاطر به کودک به بهترین وجه کمک کنند. کودکان باید تشویق شوند تا در مورد بیماری خود بیاموزند و در تصمیم گیری های مربوط به مراقبت از آنها شرکت کنند. والدین نیز نقش مهمی در اطمینان از اینکه کودک تمام درمان‌های پزشکی را طبق دستور انجام می‌دهد و تغذیه کافی دارد، ایفا می‌کنند. برای کودکان مبتلا به بیماری کرون رژیم غذایی خاصی لازم نیست. تنها قانون این است که از هر غذایی که باعث بدتر شدن علایم می شود خودداری کنید. این در افراد مختلف متفاوت است، اما غذاهایی که برای بسیاری از افراد مشکل ایجاد می کنند شامل شیر و سایر محصولات لبنی، غذاهای تند و غذاهای پر فیبر است. این مواد غذایی می توانند روده را مسدود کنند. بیماران باید از مصرف غذاهایی که هضم آنها مشکل است خودداری کنند، مانند ذرت بو داده دانه ها و آجیل سبزیجات خام کودکان و نوجوانان مبتلا به بیماری کرون باید تا حد امکان فعال بمانند. نیازی به محدود کردن فعالیت بدنی کودک نیست. تنها استثنا کودکانی هستند که در اثر مصرف طولانی مدت استرویید دچار ضعف استخوان یا می شوند. از آنجایی که ممکن است استخوان های آن ها راحت تر از حد معمول بشکند، باید از ورزش های تماسی اجتناب کنند. مکمل های ویتامین و مواد معدنی را بدون تایید پزشک متخصص به کودک ندهید. در مورد دادن داروهای بدون نسخه مانند داروهای اسهال، مسکن ها، داروهای سرماخوردگی و سرفه به کودک با پزشک مشورت کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این گروه از داروهای حاوی آمینو سالیسیلیک اسید ( - ASA ) است. این داروها مربوط به هستند و اثرات ضد التهابی مشابهی دارند. آنها علایم را تسکین می دهند و در بسیاری از موارد با بیماری کرون خفیف یا متوسط بهبودی را حفظ می کنند. آمینوسالیسیلات ها معمولا به دلیل عوارض جانبی نسبتا خفیف اولین انتخاب درمانی هستند. برخی از اشکال جدیدتر این داروها به گونه ای طراحی می شوند که فقط در روده کوچک کار کنند. این به دارو اجازه می دهد تا تنها بافت آسیبی را هدف قرار و عوارض جانبی را کاهش دهد. اشکال تنقیه و شیاف برای کودکان مبتلا به بیماری های کولون تحتانی و رکتوم موجود است. به عنوان مثال می توان به مسالامین ( Asacol ، Pentasa ، Canasa ، Rowasa ) ، سولفاسالازین ( Azulfidine ) و olsalazine ( Dipentum ) اشاره کرد. درمان با آنتی‌بیوتیک‌های خاص در برخی از کودکان مبتلا به بیماری کرون خفیف تا متوسط، به‌ویژه آن‌هایی که مبتلا به بیماری کولون تحتانی، رکتوم و/یا مقعد هستند، مفید است. به عنوان مثال می توان به مترونیدازول ( Flagyl ) و سیپروفلوکساسین ( Cipro ) اشاره کرد. اینها داروهای قوی هستند که سیستم ایمنی را سرکوب کرده و التهاب را کاهش می دهند. معمولا اولین انتخاب درمان نیستند زیرا عوارض جانبی زیادی از جمله توقف رشد دارند. آنها برای موارد متوسط تا شدید بیماری کاربرد دارند. در کودکان، کورتیکواستروییدها معمولا در مدت کوتاهی برای کنترل تشدید بیماری تجویز می شوند. کورتیکواستروییدها معمولا علاوه بر آمینوسالیسیلات تجویز می شوند و جایگزین آمینوسالیسیلات نیستند. در برخی موارد، تنها کورتیکواستروییدها می توانند بیماری را کنترل کنند. کودکان مبتلا به بیماری "وابسته به استرویید" باید این داروها را به طور منظم در دوزهای کم مصرف کنند. به عنوان مثال می توان به پردنیزون (دلتازون، اوراسون) ، متیل پردنیزولون (مدرول، سولو - مدرول) ، بودزونید ( Entocort ) و تنقیه رکتال هیدروکورتیزون ( Cortenema ) اشاره کرد. این داروها با سیستم ایمنی تداخل دارند و پاسخ های ایمنی را سرکوب می کنند. آنها معمولا به دلیل عوارض جانبی اولین انتخاب درمانی نیستند، اما در کودکان و نوجوانان مبتلا به بیماری متوسط یا شدید نسبت به استروییدها تجویز می شوند. آنها اغلب برای درمان بیماری های وابسته به استرویید و بیماری هایی که با استروییدها بهبود نمی یابند استفاده می شوند. تعدیل کننده های ایمنی می توانند علایم را کاهش دهند، بهبودی را حفظ کنند و رشد را بهبود بخشند. به عنوان مثال می توان به - مرکاپتوپورین (پورینتول) ، آزاتیوپرین ( Imuran ) و متوترکسات ( Folex PFS و Rheumatrex ) اشاره کرد. تغذیه درمانی بخش مهم دیگری از درمان بیماری کرون است. در کودکانی که درمان دارویی مناسب و تغذیه کافی دریافت می‌کنند، اغلب علایم بیماری کاهش می یابد. درمان دقیق کمبودهای تغذیه ای به شرایط خاص بستگی دارد و باید برای هر کودک جداگانه تنظیم شود. می تواند توصیه هایی را ارایه دهد. والدین ممکن است بخواهند با یک متخصص تغذیه مشورت کنند تا برنامه ای برای رفع نیازهای تغذیه ای کودک طراحی کنند. یک رژیم غذایی پر کالری و متعادل ایده آل است، اما بسیاری از کودکان مبتلا به بیماری کرون نمی توانند به اندازه کافی برای تامین تمام نیازهای غذایی خود غذا بخورند. سایر گزینه های درمانی شامل فرمول های پرکالری و مکمل های دیگر است. تغذیه مداوم از طریق لوله بینی معده (که از طریق بینی به معده می رود) ، لوله گاستروستومی (که از طریق پوست وارد معده می شود) یا تغذیه داخل وریدی یا تزریقی جزء گزینه درمانی است. در برخی موارد، تغذیه مداوم می تواند به عنوان یک درمان موثر برای بیماری کرون انجام شود که منجر به کاهش التهاب و فعالیت کمتر بیماری و همچنین بهبود رشد می شود. جراحی معمولا زمانی در نظر گرفته می‌شود که درمان دارویی شکست خورده باشد و عوارض ایجاد شود. در این کودکان و نوجوانان اندیکاسیون های جراحی عبارتند از: آبسه انسداد فیستول خونریزی توقف رشد عمل معمول برداشتن قسمتی از روده (رزکسیون) یا پهن کردن بخش باریک روده (استریکروپلاستی) است. با این حال، چنین "رزکسیونی" یک درمان نیست، زیرا بیماری کرون اغلب پس از جراحی عود می کند. کودک یا نوجوان مبتلا به بیماری کرون باید به طور منظم با تیم مراقبت های بهداشتی خود ملاقات کند. هدف از این بازدیدها کاهش علایم، دستیابی یا حفظ بهبودی و جلوگیری از عوارض است. این بازدیدها به تیم اجازه می دهد تا علایم را کنترل کند، عوارض جانبی را بررسی کند و در صورت لزوم درمان را تنظیم کند. این ملاقات ها همچنین به والدین اجازه می دهد تا هر گونه مشکلی را با تیم مراقبت از کودک در میان بگذارند. هر گونه مشکل عاطفی یا رفتاری و همچنین هر گونه مشکل جسمی باید گزارش شود. بیماری کرون معمولا به صورت سرپایی قابل مدیریت است. کودکان و نوجوانان مبتلا به این بیماری به طور معمول در بیمارستان بستری نمی شوند. در صورت وجود هرگونه عارضه جدی (انسداد، سوراخ شدن، آبسه، خونریزی) یا نیاز به داروی داخل وریدی در شرایط تشدید بیماری، بستری شدن در بیمارستان ضروری است. بیماری کرون یک بیماری جدی است که ممکن است ت ثیر زیادی بر زندگی یک کودک یا نوجوان داشته باشد. بیماری کرون معمولا یک بیماری کشنده نیست و با درمان و حمایت مناسب، اکثر کودکان عملکرد بسیار خوبی دارند و می توانند به مدرسه بروند و در ورزش و فعالیت های روزانه شرکت کنند. هیچ درمانی برای بیماری کرون وجود ندارد. هیچ راه شناخته شده ای برای پیشگیری از بیماری کرون وجود ندارد. بیماری کرون در کودکان چگونه تشخیص داده می شود؟ ارزیابی کودک با مصاحبه پزشکی و معاینه فیزیکی آغاز می شود. از والدین در مورد کودک سوالاتی پرسیده می شود: رژیم غذایی عادات و سبک زندگی علایم و نحوه شروع آنها مشکلات پزشکی خانوادگی داروهای فعلی و داروهای گذشته مشکلات پزشکی فعلی و مشکلات گذشته معاینه فیزیکی شامل معاینه دقیق شکم و احتمالا راست روده خواهد بود. رشد جسمی و رشد جنسی کودک ارزیابی خواهد شد. در طول ارزیابی، کودک ممکن است به یک (پزشک متخصص در بیماری های دستگاه گوارش) ارجاع داده شود. هیچ آزمایش آزمایشگاهی وجود ندارد که به طور کامل تایید کند که کودک مبتلا به بیماری کرون است. آزمایش خون ممکن است برای یافتن شواهدی از بیماری مانند التهاب، کم خونی یا کمبودهای تغذیه ای انجام شود. نمونه مدفوع ممکن است برای بررسی خون یا علایم عفونت جمع آوری شود. ممکن است کودک برای تشخیص وسعت بیماری و هر گونه عارضه ای که ممکن است ایجاد شده باشد، تحت مطالعات تصویربرداری قرار گیرد. این شامل مجموعه ای از اشعه ایکس است که پس از نوشیدن ماده حاجب حاوی یک ماده گچی به نام توسط کودک گرفته می شود. باریم به روده اجازه می دهد عکس بهتری از طریق اشعه ایکس گرفته شود. مطالعات باریم در تعریف ماهیت، توزیع و شدت بیماری بسیار مفید است. مطالعات باریم ممکن است شامل یک "سری دستگاه گوارش فوقانی" (اشعه ایکس از قسمت فوقانی دستگاه گوارش) و یک "جستجو در روده کوچک" (اشعه ایکس از روده کوچک) باشد. این عمل بر اساس همان اصل مطالعات کنتراست باریم در دستگاه گوارش فوقانی عمل می کند، اما باریم از طریق راست روده به دستگاه گوارش تحتانی وارد می شود. این آزمایش گاهی اوقات برای بررسی اینکه آیا کولون و رکتوم درگیر هستند و تا چه حد انجام می شود. سی تی اسکن یا در برخی موارد سونوگرافی برای ارزیابی عوارض خارج از روده، مانند فیستول، آبسه، یا ناهنجاری های کبد، مجرای صفراوی یا کلیه مفید است. ممکن است به جای آن از MRI استفاده شود. اسکن گلبول های سفید با برچسب رادیونوکلیید می تواند در تعیین محل و وسعت بیماری بسیار مفید باشد. این روش، همیشه برای تشخیص قطعی ضروری است. آندوسکوپی شامل قرار دادن یک لوله نازک با یک نور و یک دوربین کوچک در انتهای آن در حفره یا اندام بدن است. دوربین تصاویری از داخل اندام را مخابره می کند تا پزشک بتواند التهاب یا خونریزی یا سایر علایم بیماری را ببیند. هر دو قسمت فوقانی و تحتانی دستگاه گوارش را می توان از طریق آندوسکوپی بررسی کرد. آندوسکوپی قسمت تحتانی دستگاه گوارش کولونوسکوپی نامیده می شود. دستگاه گوارش فوقانی معمولا آندوسکوپی فوقانی نامیده می شود. در هر دو مورد، پزشک می تواند از آندوسکوپ برای بیوپسی استفاده کند. بیوپسی نمونه کوچکی از بافت است که از پوشش سطحی در داخل دستگاه گوارش گرفته می شود. این بافت ها توسط پاتولوژیست (پزشکی که متخصص در تشخیص بیماری ها با بررسی بافت ها و سلول ها از این طریق است) زیر میکروسکوپ بررسی می شود. کلانژیوپانکراتوگرافی رتروگراد آندوسکوپی ( ERCP ) هم برای تشخیص و هم برای درمان در افرادی که مبتلا به بیماری کرون پانکراس یا مجاری صفراوی هستند مفید است. متخصصان پزشکی که افراد مبتلا به بیماری کرون را درمان می کنند از سیستم های مختلفی برای ردیابی علایم و پاسخ به درمان در طول زمان استفاده می کنند. شاخص فعالیت بیماری کرون کودکان ( PCDAI ) برای کودکان و نوجوانان در سال از مقیاس مشابهی که برای بزرگسالان استفاده می شود، ایجاد شد. متخصص مراقبت های بهداشتی کودک ممکن است از این مقیاس برای یافتن الگوهایی در شدت بیماری و تنظیم درمان استفاده کند. اهداف کلی برای درمان کودکان مبتلا به بیماری کرون عبارتند از: رشد را از طریق تغذیه کافی تقویت کنید. با کمترین و خفیف ترین عوارض درمانی به بهترین شکل ممکن بیماری را کنترل کنید. به کودک یا نوجوان اجازه دهید "یک زندگی عادی" در مدرسه، ورزش و سایر فعالیت ها داشته باشد. کودک مبتلا به بیماری کرون باید توسط یک تیم متخصص متشکل از یک متخصص مراقبت های بهداشتی اولیه، یک متخصص گوارش، یک متخصص تغذیه، یک مددکار اجتماعی، پرستاران، و یک روانشناس یا مشاور و سایر متخصصان در صورت نیاز درمان شود. یکی از عوامل مهم در مدیریت موفق این بیماری، تمایل خانواده به مشارکت و همکاری با تیم است. زندگی با عوارض بیماری کرون می تواند دشوار باشد. گاهی اوقات شما یا فرزندتان ممکن است احساس ناامیدی و حتی عصبانیت یا رنجش داشته باشید. اغلب اوقات داشتن یک نفر برای صحبت کردن در مورد وضعیت او کمک می کند. گروه های حمایتی متشکل از افرادی هستند که در وضعیت مشابهی قرار دارند. آنها باعث اطمینان و انگیزه می شوند. آنها به شما کمک می کنند تا ببینید که موقعیت شما منحصر به فرد نیست و این به شما قدرت می دهد. آنها همچنین نکات عملی را برای مقابله با این اختلال ارایه می دهند. گروه های حمایتی برای والدین، خواهران و برادران و کودک آسیب دیده، به ویژه نوجوانان، ارزشمند هستند. گروه‌های پشتیبانی حضوری، تلفنی یا اینترنتی با یکدیگر ملاقات می‌کنند. برای پیدا کردن یک گروه پشتیبانی که برای شما کار می کند، از ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود بپرسید یا یا آنها را در اینترنت جستجو کنید.

در (اطفال) از امواج صوتی برای تولید تصاویری از داخل بدن استفاده می شود. از تشعشعات استفاده نمی کند و هیچ اثر مضر شناخته شده ای ندارد. این روش برای ارزیابی علل درد شکم، لگن یا کیسه بیضه در کودکان بسیار مفید است. آمادگی برای انجام سونوگرافی شکمی در کودکان، بستگی به نوع امتحان دارد. هنگام برنامه ریزی سونوگرافی فرزندتان، بپرسید که آیا دستورالعمل خاصی برای خوردن و آشامیدن قبل از معاینه وجود دارد یا خیر. کودک شما باید لباس گشاد و راحت بپوشد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: تصویربرداری اولتراسوند یک آزمایش پزشکی غیر تهاجمی است که به پزشکان در تشخیص و درمان بیماری های زمینه ای کمک می کند. ایمن و بدون درد است. با استفاده از امواج صوتی تصاویری از داخل بدن تولید می کند. به تصویر برداری اولتراسوند، هم می گویند. در این روش، از یک پروب کوچک به نام مبدل و ژل استفاده می کند که مستقیما روی پوست قرار می گیرد. امواج صوتی با فرکانس بالا از کاوشگر از طریق ژل به بدن منتقل می شود. کاوشگر صداهایی را که باز می گردند جمع آوری می کند. کامپیوتر از آن امواج صوتی برای ایجاد یک تصویر استفاده می کند. در معاینات اولتراسوند از اشعه (اشعه ایکس) استفاده نمی شود. از آنجایی که اولتراسوند تصاویر را در زمان واقعی می گیرد، می تواند ساختار و حرکت اندام های داخلی بدن را نشان دهد. این تصاویر همچنین می توانند جریان خون را در رگ های خونی نشان دهند. تصویربرداری اولتراسوند شکم کودکان (اطفال) تصاویری از اندام های شکمی تولید می کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید در برخی موارد، پزشک ممکن است برای ارزیابی جریان خون در شریان‌ها و وریدهای شکمی خاص، تصویربرداری سونوگرافی داپلر را همراه با سونوگرافی شکمی درخواست کند. سونوگرافی داپلر، یک تکنیک سونوگرافی ویژه است که حرکت مواد را در بدن ارزیابی می کند. نتایج این روش به پزشک اجازه می دهد تا جریان خون را از طریق شریان ها و سیاهرگ ها در بدن ببیند و ارزیابی کند. سونوگرافی شکم ممکن است برای ارزیابی اندازه و ظاهر موارد زیر انجام شود: کبد رحم طحال پانکراس روده ها کلیه ها مثانه بیضه ها تخمدان ها کیسه صفرا معده یا پیلور سونوگرافی شکم همچنین می تواند در موارد زیر موثر باشد: کمک به تعیین علل استفراغ در نوزادان تشخیص محل مایع غیر طبیعی در شکم کمک به تشخیص وجود و علت بزرگ شدن اندام شکمی کمک به تشخیص علت و منبع درد شکم، مانند سنگ کیسه صفرا، سنگ کلیه، آبسه یا آپاندیس ملتهب ناشی از سونوگرافی داپلر به پزشک کمک می کند تا موارد زیر را ببیند و ارزیابی کند: تنگ شدن عروق انسداد جریان خون (مانند لخته) تومورها و ناهنجاری های مادرزادی عروقی افزایش جریان خون که ممکن است نشان دهنده عفونت باشد. کاهش یا عدم وجود جریان خون به اندام های مختلف مانند بیضه یا تخمدان سونوگرافی داپلر همچنین می تواند به پزشک کمک کند تا یا تخمدان را ارزیابی کند. پیچ خوردگی ممکن است جریان خون مناسب به بیضه یا تخمدان را محدود کند و در نتیجه درد کیسه بیضه یا شکم ایجاد کند. کودک شما باید برای معاینه سونوگرافی لباس راحت و گشاد بپوشد. هنگام برنامه ریزی معاینه فرزندتان لطفا بپرسید که آیا دستورالعمل خاصی در مورد خوردن و آشامیدن قبل از امتحان وجود دارد یا خیر. ممکن است از شما خواسته شود تا چند ساعت قبل از معاینه از خوردن و نوشیدن خودداری کنید تا پزشک بتواند کیسه صفرا و اندام های فوقانی شکم را بهتر ارزیابی کند. از سوی دیگر، ممکن است از کودک شما خواسته شود که یک تا دو ساعت قبل از معاینه چندین لیوان آب بنوشد و از ادرار کردن خودداری کند. این اطمینان حاصل می کند که مثانه کودک شما در هنگام شروع اسکن به طور معقولی پر است. دستگاه های اولتراسوند از یک کنسول کامپیوتر، مانیتور ویدیویی و یک مبدل متصل تشکیل شده است. مبدل یک دستگاه کوچک دستی شبیه میکروفون است. در برخی شرایط ممکن است از مبدل های مختلف (با قابلیت های مختلف) در طول یک امتحان استفاده کنند. مبدل امواج صوتی غیرقابل شنیدن و با فرکانس بالا را به داخل بدن می فرستد و به صدا های برگشتی گوش می دهد. همین اصول در مورد سونارهای مورد استفاده توسط قایق ها و زیردریایی ها نیز صدق می کند. تکنسین، مقدار کمی ژل را روی ناحیه مورد بررسی قرار می دهد و مبدل را روی شکم ماساژ می دهد. این ژل به امواج صوتی اجازه می دهد تا بین مبدل و ناحیه تحت بررسی به عقب و جلو حرکت کنند. تصویر اولتراسوند، بلافاصله بر روی مانیتور ویدیویی قابل مشاهده هستند. کامپیوتر تصویر را بر اساس بلندی صدا (دامنه) ، گام (فرکانس) و زمانی که طول می کشد تا سیگنال اولتراسوند به مبدل بازگردد، ایجاد می کند. همچنین در نظر می گیرد که صدا از چه نوع ساختار بدن و یا بافتی عبور می کند. تصویربرداری اولتراسوند از همان اصول سونار استفاده می کند که خفاش ها، کشتی ها و ماهیگیران از آن استفاده می کنند. هنگامی که یک موج صوتی به یک جسم برخورد می کند، به عقب باز می گردد یا پژواک می دهد. با اندازه گیری این امواج پژواک، می توان میزان فاصله جسم و همچنین اندازه، شکل و قوام آن را تعیین کرد. پزشکان از اولتراسوند برای تشخیص تغییرات ظاهری اندام‌ها، بافت‌ها و عروق و تشخیص توده‌های غیرطبیعی مانند تومورها استفاده می‌کنند. در معاینه اولتراسوند، یک مبدل هم امواج صوتی را ارسال می کند و هم امواج پژواک (بازگشت) را ضبط می کند. هنگامی که مبدل بر روی پوست فشار داده می شود، پالس های کوچکی از امواج صوتی غیرقابل شنیدن و فرکانس بالا را به بدن می فرستد. همانطور که امواج صوتی از اندام ها، مایعات و بافت های داخلی منعکس می شود، گیرنده حساس در مبدل تغییرات کوچکی را در زیر و بم و جهت صدا ثبت می کند. یک کامپیوتر فورا این امواج را اندازه گیری می کند و آنها را به صورت تصاویر بر روی مانیتور نمایش می دهد. تکنسین معمولا یک یا چند فریم از تصاویر متحرک را به عنوان تصاویر ثابت می گیرد. آنها همچنین ممکن است حلقه های ویدیویی کوتاهی از تصاویر را ذخیره کنند. سونوگرافی داپلر، یک تکنیک ویژه سونوگرافی، جهت و سرعت سلول های خونی را هنگام حرکت در عروق اندازه گیری می کند. حرکت سلول های خونی باعث تغییر در زیر و بمی امواج صوتی منعکس شده (به نام اثر داپلر) می شود. یک کامپیوتر صداها را جمع آوری و پردازش می کند و نمودارها یا تصاویر رنگی ایجاد می کند که نشان دهنده جریان خون در رگ های خونی است. برای اکثر معاینات اولتراسوند، شما رو به بالا روی میز امتحانی که می تواند کج یا جابجا شود، دراز می کشید. بیماران ممکن است برای بهبود کیفیت تصاویر به هر دو طرف برگردند. تکنسین یک ژل شفاف مبتنی بر آب را در ناحیه تحت معاینه بدن اعمال می کند. این ژل به مبدل کمک می کند تا با بدن بهتر و مطمین تر ارتباط برقرار کند. همچنین در از بین بردن حفره های هوا بین مبدل و پوست موثر است. حتی مانع از عبور امواج صوتی به بدن شما شود. تکنسین یا مبدل را روی پوست در مکان های مختلف قرار می دهد و ناحیه مورد نظر را بررسی می کند. آنها همچنین ممکن است پرتو صدا را از مکان دیگری زاویه دهند تا منطقه مورد نظر را بهتر ببینند. پزشکان سونوگرافی داپلر را با همان مبدل انجام می دهند. وقتی معاینه کامل شد، ممکن است تکنسین از شما بخواهد لباس بپوشید و منتظر بمانید تا تصاویر سونوگرافی را بررسی کند. معاینه سونوگرافی معمولا در عرض دقیقه کامل می شود. اکثر معاینات اولتراسوند بدون درد، سریع و به راحتی قابل تحمل هستند. کودک شما رو به بالا روی میز معاینه دراز خواهد کشید. تکنسین یا رادیولوژیست ممکن است از بیمار بخواهد که پهلو به پهلو بچرخد یا در قسمتی از معاینه، وضعیت مستعد خود را حفظ کند. رادیولوژیست یا تکنسین ژل گرم را روی پوست پخش می کند، سپس مبدل را محکم روی شکم فشار داده و حرکت می دهد. مبدل به جلو و عقب حرکت می کند تا تصاویر مورد نظر گرفته شود. ممکن است ناراحتی جزیی در اثر فشار وجود داشته باشد زیرا مبدل بر روی ناحیه مورد بررسی فشار داده می شود. اگر ناحیه مورد اسکن، حساس باشد، کودک شما ممکن است فشار یا درد جزیی احساس کند. اگر یک مطالعه سونوگرافی داپلر انجام شود، کودک شما ممکن است صداهای نبض مانندی را بشنود که با نظارت و اندازه‌گیری جریان خون تغییر می‌کند. پس از اتمام معاینه، ژل از روی پوست کودک شما پاک می شود. پس از امتحان، کودکان باید بتوانند فعالیت های عادی خود را از سر بگیرند. یک رادیولوژیست، یک دکتر آموزش دیده برای نظارت و تفسیر معاینات رادیولوژی، تصاویر را تجزیه و تحلیل خواهد کرد. رادیولوژیست گزارش امضا شده ای را برای پزشکی که درخواست معاینه کرده است ارسال می کند. سپس پزشک نتایج را با شما در میان می گذارد. در برخی موارد، رادیولوژیست ممکن است نتایج را پس از معاینه با شما در میان بگذارد. حتی احتمال دارد نیاز به یک معاینه بعدی داشته باشید تا پزشک بتواند نتایج درمان را دوباره بررسی کند. از فواید این روش می توان به موارد زیر اشاره کرد: اکثر اسکن‌های اولتراسوند غیرتهاجمی هستند (بدون سوزن یا تزریق) تصویربرداری اولتراسوند بسیار ایمن است و از اشعه استفاده نمی کند. سونوگرافی برای ارزیابی درد شکم، لگن یا کیسه بیضه در کودکان بسیار مفید است. گاهی اوقات، معاینه سونوگرافی ممکن است به طور موقت ناراحت کننده باشد، اما دردناک نمی باشد. سونوگرافی به طور گسترده ای در دسترس است، استفاده از آن آسان و نسبت به سایر روش های تصویربرداری ارزان تر است. اسکن اولتراسوند تصویر واضحی از بافت های نرم ارایه می دهد که در تصاویر اشعه ایکس به خوبی نشان داده نمی شوند. سونوگرافی تشخیصی استاندارد هیچ اثر مضر شناخته شده ای برای انسان ندارد. امواج اولتراسوند توسط هوا یا گاز مختل می شوند. بنابراین، سونوگرافی یک تکنیک تصویربرداری ایده آل برای روده پر از هوا یا اندام هایی که توسط روده پوشیده شده اند، نیست. سونوگرافی برای تصویربرداری از ریه های پر از هوا مفید نیست، اما ممکن است برای تشخیص مایع اطراف یا درون ریه ها استفاده شود. به طور مشابه، اولتراسوند نمی تواند به استخوان نفوذ کند، اما شاید برای تصویربرداری از شکستگی استخوان یا عفونت اطراف استخوان استفاده شود. تصویربرداری از بیماران چاق با سونوگرافی دشوارتر است زیرا مقادیر بیشتری از بافت امواج صوتی را با عبور بیشتر از بدن ضعیف می کند و باید برای تجزیه و تحلیل به مبدل بازگردند.

تقریبا دو ماه از انتشار اولین خبر در مورد شیوع ویروس جدید و ناشناخته ای به نام کرونا گذشته است. ویروسی که به دلایل نامعلومی به وجود آمده و با علایمی بسیار شبیه سرما خوردگی و ذات الریه مثل تب، سرفه و تنگی نفس بروز پیدا می کند. طبق آخرین خبرهای منتشر شده از منابع موثق کشوری این ویروس وارد مرزهای ایران شده و با توجه به کمبود دارویی کشور، نبود واکسن برای این بیماری و اعلام وضعیت اورژانسی توسط سازمان جهانی بهداشت، پیشگیری از ابتلا به کرونا از اهمیت بسیار زیادی برخوردار خواهد بود. در این مقاله جامع از سایت پزشکت به بهترین راهکارها برای پیشگیری از ابتلا به ویروس کرونا و اقدامات اولیه در صورت احتمال ابتلا به کرونا اشاره خواهیم کرد. یکی از اولین و مهم ترین اقدامات برای پیشگیری از ابتلا و انتقال ویروس کرونا، شستشوی منظم دست ها با آب و صابون یا استفاده از محلول های ضد عفونی کننده است. همین راه کار ساده باعث از بین رفتن ویروس های موجود بر روی سطح دست شده و در صورت آلوده بودن دستان شما از انتقال آن به بدن جلوگیری خواهد کرد. بهتر است بعد از موارد زیر برای محافظت از خود و دیگران در برابر کرونا حتما دست های خود را بشویید: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بعد از سرفه یا عطسه کردن هنگام مراقبت از افراد بیمار قبل، در حین یا بعد از آماده کردن غذا قبل از خوردن غذا زمانی که دستان شما آلوده شده است. بعد از تماس دست ها با حیوانات ماده ضد عفونی کننده دست یا صابون همراه خود داشته باشید. همیشه قبل از خوردن هر گونه ماده غذایی، دست های خود را به خوبی ضد عفونی کنید. در مناطق شلوغ مثل فرودگاه ها و ایستگاه های مترو و راه آهن احتیاط بیشتری به خرج داده و از دست زدن به وسایل عمومی یا دستگیره ها پرهیز کرده یا بعد از تماس دست با این موارد دست ها را به خوبی ضد عفونی کنید. خوراکی یا غذای خود را به دیگران تعارف نکنید، ممکن است دست دیگران آلوده به ویروس باشد. با توجه به سادگی انتقال این بیماری، بهتر است تا زمان برطرف شدن مشکل از تماس، دست دادن یا روبوسی با اعضای خانواده، بستگان و دوستان خود به شدت بپرهیزید. به خاطر داشته باشید که ویروس کرونا یک ویروس به شدت اجتماعی بوده و همین موضوع می تواند علت اصلی افزایش سرعت شیوع آن در کشورهایی مثل ایران و چین باشد. زیرا مردم کشور ایران همانند چین همراه با دست دادن یا روبوسی به یکدیگر سلام می کنند. از آن جایی که زمان نهفتگی ویروس کرونا تا بروز علایم ممکن است روز زمان ببرد. در نتیجه نداشتن علایم دلیلی بر سلامتی فرد مقابل شما نخواهد بود. علاوه بر این سازمان جهانی بهداشت نیز اخطار داده است که شاید تولید واکسن این بیماری ماه به طول بیانجامد. در نتیجه به خاطر داشته باشید که بهترین راه برای منزوی کردن ویروس کرونا، پرهیز از تماس های بدنی در حین سلام یا صحبت کردن به اطرافیان است. بهتر است فاصله خود با اطرافیان را حفظ کرده و در حین صحبت کردن با دیگران حداقل متر از آن ها فاصله بگیرید. خصوصا اگر افرادی با علایم ویروس کرونا در اطراف شما زندگی می کنند بهتر است نسبت به حفظ فاصله توصیه شده حساسیت بیشتری داشته باشید. زیرا قطره های ناشی از عطسه و سرفه این افراد می تواند به سادگی این ویروس را به اطرافیان انتقال دهد. هنگام خروج از منزل یا تماس با دیگران برای جلوگیری از انتقال ویروس بهتر است از ماسک برای پوشاندن دهان و بینی خود استفاده کنید. ماسک می تواند مانع از ورود ویروس کرونا به داخل بدن و مبتلا شدن فرد به این بیماری شود. البته برای استفاده از ماسک بهتر است نکات زیر را رعایت کنید: قبل از قرار دادن ماسک بر روی صورت، بهتر است دست های خود را به خوبی با آب و صابون یا ضد عفونی کننده ها بشویید. سعی کنید ماسک کاملا دهان و بینی شما را بپوشانید. نقطه نفوذی در اطراف دهان و صورت شما باقی نماند. در زمانی که ماسک بر روی صورت خود دارید از دست زدن به آن خودداری کنید مگر اینکه قبل از این کار دست های خود را به خوبی ضد عفونی کرده باشید. از استفاده مجدد از ماسک های یک بار مصرف یا استفاده بیش از حد از یک ماسک بپرهیزید. برای برداشتن و دور انداختن ماسک از قسمت پشتی ماسک گرفته و سپس آن را از روی صورت خود برداشته و بلافاصله داخل سطل زباله بی اندازید. زیرا ممکن است قسمت جلویی ماسک آلوده به ویروس کرونا باشد. سپس دست ها را به خوبی با آب و صابون شسته یا با محلول ضد عفونی کنید. بهتر است در هنگام عطسه یا سرفه کردن دهان و بینی خود را با دستمال تمیزی پوشانده و بلافاصله دستمال را داخل سطل زباله بیاندازید. سپس دست ها را با آب و صابون شسته یا ضد عفونی کنید. این کار مانع از پخش شدن ویروس ها و باکتری ها شده و احتمال گسترش و انتقال این بیماری را کاهش خواهد داد. طبق گزارشات به دست آمده شایع ترین علت گسترش ویروس کرونا عدم رعایت بهداشت فردی در حین سرفه و عطسه کردن افراد مبتلا به این بیماری مسری بوده است. ممکن است به هر علتی دستان شما آلوده به ویروس کرونا شده باشد. به همین خاطر هیچ گاه بدون ضد عفونی کردن کامل دست ها اقدام به لمس چشم ها، بینی یا دهان خود نکنید. به خاطر داشته باشید که این ویروس می تواند تا ساعت بر روی سطوح و اشیاء زنده مانده و از طریق تماس دست با سطح آلوده به او و دیگران انتقال پیدا کند. ویروس کرونا بین انسان و حیوان مشترک بوده و در نتیجه به طور طبیعی یکی از راه های انتقال آن از طریق تماس انسان با حیوان آلوده به این ویروس خواهد بود. در نتیجه بهتر است از تماس با حیوانات بپرهیزید و در صورت هر گونه تماس بلافاصله دست های خود را با ضد عفونی کرده و بشویید. سعی کنید تا حد امکان از منزل خارج نشده و رفت و آمدهای غیر ضروری خود را به حداقل ممکن برسانید. زیرا احتمال ابتلای شما پس از خروج از منزل بیشتر است. حتی ممکن است ویروس را با خود به داخل خانه بیاورید. در این صورت دیگر اعضای خانواده نیز در معرض ابتلا به این ویروس قرار خواهند گرفت. احتمالا پس از شنیدن تشخیص مبتلایان به بیماری کرونا در ایران، اولین نگرانی شما به خاطر کودکان و نوزادان بوده است. نکته بسیار مهم در مورد این بیماری این است که طبق آمارهای به دست آمده آمار مرگ و میر در کودکان و نوزادان مبتلا به این بیماری بسیار کمتر از بزرگسالان بوده است. البته این بدین معنی نیست که کودکان نیاز به انجام اقدامات مراقبتی نخواهند داشت. به خاطر داشته باشید که کودکان حتی می توانند ناقلان اصلی شیوع این بیماری باشند! زیرا کودکان بدون هیچ مراعاتی با کودکان هم سن و سال و اطرافیان خود تماس فیزیکی دارند. حتی هیچ تلاشی برای تمیز و ضدعفونی نگه داشتن خود نخواهند کرد. می توانید با اقدامات مراقبتی زیر احتمال گسترش ویروس کرونا توسط کودکان را به حداقل ممکن برسانید: برای کودکان در مورد میکروب ها و ویروس ها صحبت کرده و اهمیت بهداشت دست ها و صورت را برایشان توضیح دهید. سطوح منزل مثل آشپزخانه، حمام، دستشویی و دستگیره های در را به طور مرتب ضد عفونی کرده و آن ها را تمیز نگه دارید. از پارچه های تمیز برای ضد عفونی سطوح استفاده کرده و برای جلوگیری از انتشار ویروس با دستمال آلوده سریعا آن را ضد عفونی کنید. محیط منزل را خشک نگه دارید. زیرا ویروس ها و میکروب ها بیشتر تمایل به رشد در محیط های مرطوب خواهند داشت. هنوز هیچ شواهدی مبنی بر اینکه ویروس کرونا از طریق غذا می تواند به دیگران منتقل شود وجود ندارد. زیرا ویروس کرونا برای رشد نیاز به یک میزبان مثل انسان یا حیوان داشته و نمی تواند در داخل غذا به رشد و گسترش خود ادامه دهد. با این وجود بهتر است قبل از مصرف مواد غذایی آن را به خوبی پخته و سپس مصرف کنید. گرم کردن غذا در دمای درجه سانتیگراد به مدت دقیقه می تواند به کشتن ویروس ها کمک کند. همچنین از مصرف غذاها خام یا نپخته در این مدت زمان بپرهیزید و سعی کنید از ماست و لبنیات پاستوریزه شده استفاده کنید. همچنین در صورتی که احتمال می دهید که مبتلا به بیماری شده اید از تهیه غذا برای دیگر افراد بپرهیزید. زیرا در حین پخت و پز ممکن است ویروس وارد غذا شده و سپس به دیگر اعضای خانواده که غذا را میل می کنند انتقال یابد. استفاده از ماسک های کاغذی برای پیشگیری از ابتلا به ویروس کرونا توصیه نمی شود. زیرا این ماسک ها قدرت پوشانندگی مناسبی نداشته و دهان و بینی فرد را به خوبی پوشش نخواهند داد. از همه بدتر اینکه این ماسک ها بعد از استفاده از داخل مرطوب شده و در نتیجه محیط بسیار مناسبی برای حمله و رشد ویروس ها و میکروب ها محسوب خواهند شد. در حین خرید ماسک مناسب برای جلوگیری از ابتلا به ویروس کرونا بهتر است به نکات زیر دقت داشته باشید: بهتر است ماسک های استاندارد یک بار مصرف استفاده کنید. ماسکی تهیه کنید که مناسب اندازه صورت شما بوده و تمامی قسمت های دهان و بینی شما را بپوشاند. استفاده از ماسک های فیلتردار تنفسی در حال حاضر بهترین نوع ماسک توصیه شده برای پیشگیری از ابتلا به ویروس کرونا مدل است که از نوع فیلتردار تنفسی بوده و بیش از درصد از ذرات معلق موجود در هوا را فیلتر می کند. البته دقت داشته باشید که استفاده از ماسک به معنای حفاظت کامل شما در برابر ویروس کرونا نبوده و نباید دلیلی بر بی توجهی به دیگر نکات بهداشتی شود. زیرا با وجود استفاده از ماسک هنوز هم احتمال ابتلای افراد به این ویروس وجود خواهد داشت. منابع:

ما در این مقاله به مورد از شایع ترین علل بی خوابی شبانه نوزادان اشاره می کنیم و راهکارهایی را برای مقابله با ان ارایه داده ایم. در صورتی که نوزاد شما هم شبها خواب خوبی ندارد حتما این مقاله را تا انتها بخوانید. به طور کلی پدر و مادر شدن یک تجربه زیبا است، اما همچنین یک کار بسیار سخت است. هر روز که کودک شما بزرگ می شود چیزهای جدیدی را تجربه می کنید. در حالی که برخی از تجربیات مانند گنج هستند، برخی می توانند کابوس هایی را برای شما رقم بزنند. یکی از این کابوس ها بی خواب نوزاد است. در ابتدا، نوزادان در طول روز می خوابند و مرتبا شب ها از خواب بیدار می شوند. این طبیعی و سالم است. اما با شروع رشد، الگوی خواب آنها تغییر می کند و یاد می گیرند که شب ها بخوابند. گاهی اوقات، نوزادان آشفته می شوند و اصلا حوصله خوابیدن ندارند. والدین اغلب نگران بیدار شدن های مکرر نوزاد خود هستند، به خصوص اگر نوزاد آنها بعد از چند شب خوابیدن شروع به شب بیداری کرده باشد. مشکلات خواب نوزادان می تواند خسته کننده باشد زیرا والدین در رفع آنها احساس درماندگی می کنند. معمولا در مورد نوزادانی که شب ها بیدار می شوند یا اصلا به خواب نمی روند، هیچ ایرادی وجود ندارد. شایع ترین علل بی خوابی نوزادان می تواند ناشی از تشنگی، گرسنگی، خستگی، دندان درآوردن یا قولنج باشد. پس هنگامی که مشکل را برطرف کردید، نوزاد شما می تواند خوب می خوابد. برخی از نوزادان شب ها به دلیل گرسنگی بیدار می شوند. این که آیا نوزاد از شیر خشک یا از شیر مادر تغذیه می کند، بر اساس تقاضای نوزاد است. همچنین هر چهار ساعت یکبار باید تغذیه شود، نوزاد احتمال دارد در طول شب یا درست قبل از خواب احساس گرسنگی کند. نوزادان تازه متولد شده باید هر چند ساعت یکبار تغذیه شوند، به ویژه هنگامی که صحبت از نوزادان شیرده است، زیرا شیر مادر به راحتی هضم می شود. اگر کودک شما بزرگتر از ماه است و از غذاهای جامد استفاده نمی کند، به احتمال زیاد شب ها اغلب بیدار می شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اگر کودک شما در حال جهش رشد است، ممکن است احساس گرسنگی کند و به غذای بیشتری نسبت به حالت عادی نیاز داشته باشد. به طور معمول، جهش های رشد در تا روز، یا هفته، یا ماه رخ می دهد. به کودک خود در صورت نیاز غذا بدهید. در شیردهی، بدون نگرانی در مورد میزان شیر، بگذارید نوزاد تغذیه شود. درست مانند گرسنگی، تشنگی نیز می تواند یکی از عوامل اصلی بی خوابی نوزاد باشد. در صورتی که سن نوزاد بیش از ماه است، علاوه بر شیر، به او آب بدهید. برای نوزادان زیر ماه، قبل از دادن آب با پزشک خود مشورت کنید. یکی از شایع ترین دلایل بیداری شب نوزادان، وسایل مورد نیاز برای خواب است. اگر کودک شما برای خوابیدن نیاز به وسایلی داشته باشد، ممکن است در طول شب بیدار شود. این وسایل می تواند پستانک، بطری و غیره باشد. شاید در طول شب، کودک شما خواب سبک تری داشته باشد یا حتی ممکن است هر چند ساعت یکبار از خواب بیدار شود. بعضی نوزادان می توانند به تنهایی دوباره به خواب روند. اما اگر کودک شما به وسایل خواب مانند شیشه شیر یا پستانک عادت کرده باشد، احتمال اینکه کودک شما به تنهایی بخوابد وجود ندارد. این دلیل اصلی چرت کوتاه و بیدار شدن مکرر در شب است. هرگونه تغییر در برنامه خواب نوزاد می تواند لذت بردن از خواب راحت را برای او دشوار کند. رعایت برنامه خواب یکسان برای تنظیم ساعت بدن نوزاد، که چرخه های هورمونی روز و شب را تنظیم می کند، بسیار مهم است. رعایت برنامه منظم به نوزاد کمک می کند تا هر روز در یک ساعت معین به خواب رود. سعی نکنید نوزاد را خیلی زود یا خیلی دیر بخوابانید. نوزادان را به چرت زدن در اواخر بعد از ظهر یا عصر تشویق نکنید. بزرگسالان هنگام خستگی با مشکل روبرو می شوند و افکار بی پایان در مغز آنها می چرخد. درست مثل بزرگسالان، وقتی نوزادان بسیار خسته هستند، نمی توانند خوب بخوابند. در صورت خستگی بیش از حد، نوزادان کمتر می خوابند، بیشتر بیدار می مانند و حتی عصبی می شوند. محیط بیش از حد تحریک کننده نیز می تواند آرامش را برای کودک شما دشوار کند. سر و صدا، اسباب بازی ها، افراد و صفحه نمایش های الکترونیکی می توانند خواب راحت کودک را دشوار کنند. به همین دلیل است که باید قبل از خواب از تمرینات بدنی و انواع هیجان اجتناب کرد. سعی کنید روال مسالمت آمیزی برای خوابیدن کودک ایجاد کنید. حمام گرم آرامش بخش، ماساژ، در آغوش گرفتن یا یک داستان آرام می تواند به کودک شما کمک کند تا قبل از خواب آرام شود. این کار ها به کودک شما کمک می کند تا شب راحت بخوابد، کمتر بیدار شود و صبح با روحیه بهتری از خواب بیدار شود. بیدار شدن های مکرر در طول شب نیز ممکن است نشان دهنده برخی مشکلات زمینه ای سلامتی باشد. هر چیزی از درد شکم، گاز، رفلاکس اسید، سرماخوردگی و سرفه تا دندان درآوردن می تواند باعث مشکلات خواب در نوزادان شود. نوزادان مبتلا به سرماخوردگی یا عفونت تنفسی فوقانی می توانند به دلیل احتقان یا سرفه از خواب بیدار شوند. استفاده از دستگاه بخور در اتاق می تواند به آنها کمک کند. در صورت درد یا گاز معده، استفاده از خمیر آب آسافیتیدا در اطراف ناف بسیار موثر است. همچنین احتمال دارد نوزاد از ناراحتی دندان درآوردن بیدار شود. در شب، این درد بیشتر باعث ناراحتی کودک شما می شود و حواس پرتی های کمتری در اطراف او وجود دارد. تغذیه با شیر مادر در هنگام دندان درآوردن می تواند به کودک شما آرامش دهد و به او کمک کند تا شب راحت بخوابد. نوزادان در حدود تا ماهگی دچار اضطراب جدایی می شوند و این حالت تا سالگی ادامه می یابد. ممکن است متوجه شوید که کودک شما چندین بار در شب بیدار می شود، گریه می کند و از خوابیدن خودداری می کند. کودک شما وقتی بیدار می شود می ترسد و شما را در اطراف خود پیدا نمی کند. او فقط می خواهد به شما نزدیک باشد. اگر نوزاد شما بی خواب شده است، هنگام بیدار شدن از خواب و شروع به گریه، او را نوازش کنید تا به او آرامش دهید. اگر کودک شما در محیطی متفاوت از جایی که در آن خوابیده بود بیدار شود، گیج می شود و می ترسد و نمی تواند دوباره بخوابد. گاهی اوقات، تغییرات دما می تواند بر خواب نوزاد ت ثیر بگذارد. اگر نوزاد شما عرق کرده است، یک لایه از پتو یا لباس او را کم کنید. همچنین بررسی کنید که آیا کودک شما احساس سرما می کند یا خیر. همچنین روشنایی ملاتونین، هورمونی که باعث خواب می شود را سرکوب می کند. چرت زدن روزانه برای رشد و نمو نوزاد مهم است. نخوابیدن در طول روز باعث می شود کودک شما بیش از حد خسته و بدخلق شود. اما مهم است که کودک در زمان مناسب چرت بزند. اگر نوزاد شما بعد از ظهر خیلی چرت بزند، خوابیدن برایش سخت خواهد بود. همچنین این اشتباه را نکنید که نوزاد خود را از خواب بیدار کنید. بیدار کردن نوزاد می تواند باعث عصبانیت و ناراحتی او شود. احتمال دارد نوزاد شما به تازگی بر لگد زدن، غلت زدن، نشستن یا ایستادن مسلط شده است و شاید از امتحان کردن آن بسیار هیجان زده است. یک مهارت جدید هیجان انگیز می تواند به او انگیزه دهد که شب بیدار شده و آن را تمرین کند. این فعالیت ها می تواند مانع از خواب شبانه فرزند شما شود. به کودک خود برای تمرینات جدید در طول روز زمان تمرین بدهید. اگر او به تازگی بر نشستن مسلط شده است، نحوه دراز کشیدن را دوباره به آنها بیاموزید. قرار گرفتن در معرض نور در طول روز و تاریکی در شب نیز به نوزادان کمک می کند تا ریتم شبانه روزی خود را تنظیم کرده و شب ها بیشتر بخوابند. دریافت هوای تازه و نور خورشید برای نوزادان مفید است و به آنها کمک می کند تا به درستی بخوابند. نوزادان تا هفته ای که در ساعات اولیه بعد از ظهر در معرض نور بیشتری قرار می گیرند، شب ها راحت تر می خوابند. علاوه بر این، نور خورشید برای تولید ویتامین D D کاملا طبیعی است که نوزاد در شب بیدار شود. هنگام بارداری، ممکن است متوجه حرکت زیاد جنین در شب نسبت به روز شده باشید. زمانی که نوزادان به سن - ماهگی می رسند، میانگین خواب آنها در کل ساعت است که شامل - چرت کوتاه در طول روز است. نوزادان به تدریج خواب طولانی تری را در شب شروع می کنند که ممکن است - ساعت ادامه یابد. به کودک خود اجازه چرت زدن بدهید زیرا خواباندن نوزاد خسته برای خواب شبانه بسیار مشکل تر است. با این حال، مطمین شوید که آخرین چرت نزدیک به زمان خواب نباشد، زیرا اگر کودک از چرت قبلی تازه بیدار شده باشد، نمی تواند شب راحت بخوابد. شما باید به دنبال نشانه هایی مانند خمیازه کشیدن، مالش چشم ها، کشش دست و پاهای نوزادان که از آنها برای خواب آلودگی انجام می دهند، باشید. بهتر است دمای اتاق نوزاد بین - درجه فارنهایت حفظ شود. در واقع، بیشتر والدین تمایل دارند اتاق نوزاد خود را بیش از حد گرم نگه دارند که این امر باعث می شود احساس گرما و عرق کردن بیش از حد نوزاد شود. نوزادان ممکن است به دلایل مختلف شبانه از جمله گرسنگی، پوشک مرطوب یا کثیف، گاز یا ناراحتی معده، سر و صدا، نور و رفلکس ها، تب یا بیماری نیز بیدار شوند. برای کمک به خواب نوزاد در طول شب، همه وسایلی که باعث حواس پرتی می شوند مانند تلویزیون ها، رایانه یا رادیو را خاموش کنید. پرده ها را ببندید و چراغ های اتاق نوزاد را کم کنید. سعی کنید برای کودک آرامش ایجاد کنید. مطمین شوید که نوزاد واقعا خواب آلود است و سپس او را بخوابانید و چند دقیقه به او فرصت دهید تا بخوابد. بیشتر نوزادان قبل از خوابیدن کمی سر و صدا می کنند. نوزادان - ماهه در مجموع حدود ساعت می خوابند که تا بار چرت زدن در روز است. برنامه شبانه به کودک کمک می کند تا زمان خواب را پیش بینی کند. ایمنی خواب برای پیشگیری از SIDS را رعایت کنید: از ملافه کرکی استفاده نکنید. از یک تشک تخت با ملافه مناسب استفاده کنید. کودک را به پشت بخوابانید و هرگز به پهلو یا شکم نخوابد. از مصرف دخانیات در خانه مخصوصا اطراف نوزاد خودداری کنید. اتاق کودک را خنک نگه دارید. با حفظ درجه حرارت در - درجه فارنهایت، از گرم شدن بیش از حد پیشگیری کنید. منبع: این وبسایت : www . tophomeremedies . com

معمولا نوزادان هنگام یادگیری نحوه دفع مدفوع زور می زنند. با این حال، این گاهی اوقات می تواند نشان دهنده یک مشکل سلامتی مانند گرفتگی مخاط، یا تنفس نامنظم باشد. وقتی نوزادان زور می کنند، ممکن است به نظر برسد که آنها درد دارند، اما این معمولا درست نیست. بیشتر اوقات به این معنی است که آنها یاد می گیرند چگونه مدفوع را دفع کنند. این خوب است که در بیشتر مواقع، صداهای زور زدن و تکان خوردن نوزاد تازه متولد شده شما بسیار شیرین به نظر می رسد. اما وقتی آنها زور می کنند، ممکن است نگران باشید که درد دارند یا به کمک نیاز دارند. زور زدن نوزادان معمولا به هضم و دستگاه گوارش آنها مربوط می شود. کودک شما به سادگی به عادت می کند. آنها ممکن است بخاطر گاز یا فشار در معده خود احساس ناراحتی کنند و هنوز یاد نگرفته اند که چگونه مدفوع را از بین ببرند. در حالی که بیشتر زور زدن ها طبیعی است، اگر کودک شما با هر نفس خود زور می زند، تب دارد یا به نظر می رسد در ناراحتی است، به پزشک خود مراجعه کنید. در موارد دیگر، زور زدن می تواند به یک مشکل اساسی اشاره کند و آگاهی از علایم دیگر بسیار مهم است. وجود اینها می تواند به تعیین اینکه آیا زور زدن باعث نگرانی است کمک کند. در این مقاله، دلایلی را که نوزادان زور می کنند بررسی می کنیم. ما همچنین علایم، درمان های خانگی و زمان مراجعه به را مورد بحث قرار می دهیم. علل زور زدن نوزادان ممکن است شامل دفع مدفوع، الگوهای تنفس نامنظم و خواب دیدن باشد. نوزادان هنگام عادت به دفع مدفوع تمایل به زور زدن دارند. بعضی اوقات پزشکان از این بیماری به عنوان سندرم زور کردن نوزاد یاد می کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کودک هنوز به چگونگی شل کردن کف لگن و همچنین استفاده از فشار شکم برای حرکت مدفوع و گاز از طریق سیستم خود پی نبرده است. ماهیچه های شکمی آنها ضعیف است. در ابتدا، عضلات معده نوزادان به اندازه کافی برای انجام این کار قوی نیستند، بنابراین از عضله دیافراگم برای حرکت روده خود استفاده می کنند. همانطور که دیافراگم را تمرین می کنند، می تواند روی تارهای صوتی فشار بیاورد و در نتیجه زور کند. Pediatri Gastroenterology and Nutrition ( JPGN ) ، ممکن است هنگام زور زدن سر نوزاد متولد شده بنفش یا قرمز شود و چند دقیقه طول بکشد. نوزاد در حال زور کردن به سادگی در حال یادگیری نحوه دفع مدفوع است و تنها راه درمان واقعی این است که نوزاد تازه متولد شده خود یاد بگیرد چگونه مقعد خود را هنگام فشار دادن با شکم شل کند. این چیزی است که کودک شما با گذشت زمان از طریق آزمایش و خطا یاد می گیرد. سایر علل زور زدن نوزادان عبارتند از: خلط می تواند در مجاری بینی باریک نوزاد جمع شود. نوزادان هنگام کنترل بر الگوهای تنفسی خود ممکن است زور بزنند. ( GER ) علایم علاوه بر زور زدن، می تواند شامل موارد زیر باشد: تب استفراغ شل بودن بدن گریه غیرمعمول لکه های پوستی یا بثورات پوستی معمولا به عنوان مسمومیت خون توصیف می شود. علایم نوزاد تازه متولد شده علاوه بر زور زدن، می تواند شامل موارد زیر باشد: تب زردی گیجی کاهش ادرار شل بودن بدن تحریک پذیری مشکلات تنفسی مکث بیش از ثانیه بین تنفس علایم علاوه بر زور زدن، می تواند شامل موارد زیر باشد: تعریق تنگی نفس سرفه و احتقان ریه ناتوانی در افزایش وزن خوابیدن در طول تغذیه یا خستگی بیش از حد برای تغذیه علایم دیگر ناراحتی تنفسی یا بیماری را بررسی کنید تا مشخص شود که غر زدن های نوزاد شما طبیعی است یا نشانه مشکل دیگری است. علایم دیگر مشکلات تنفسی عبارتند از: تب بی حالی کاهش وزن التهاب بینی مکث در تنفس زبان یا پوست آبی تعدادی از داروهای خانگی می توانند به زور زدن نوزادان کمک کنند. بسته به علت، آنها عبارتند از: هنگامی که نوزاد در حال یادگیری دفع مدفوع است، زور زدن معمولا طبیعی است و نیازی به درمان ندارد. زور زدن اغلب زمانی متوقف می شود که نوزاد تازه یاد می گیرد کف لگن خود را شل کرده و ماهیچه های معده تقویت می شوند. این معمولا در چند ماهگی اتفاق می افتد. برخی از پزشکان توصیه می کنند والدین با تحریک مقعدی به نوزاد خود کمک کنند. این شامل استفاده از دماسنج مقعدی یا یک تکه پنبه برای کمک به تحریک روده است. در حالی که این روش معمولا برای دفع مدفوع به نوزاد شما کمک می کند، ممکن است در دراز مدت عوارض جانبی منفی داشته باشد. ممکن است نوزاد شما در نهایت برای انجام مدفوع به این روش وابسته شود. استفاده مکرر از این روش توانایی نوزاد شما را در یادگیری روند صحیح دفع مدفوع به ت خیر می اندازد. در بیشتر موارد، زور زدن در ماه های اول زندگی شروع می شود و پس از چند هفته به خودی خود برطرف می شود. هر نوزاد متفاوت است. همه چیز بستگی به این دارد که چقدر طول می کشد تا نوزاد شما بر هماهنگی حرکات روده خود مسلط شود. الگوهای تنفس نامنظم معمولا نگران کننده نیست، مگر اینکه نوزاد نارسایی هایی را در تنفس نشان دهد. سی تی اسکن کودک می تواند به پزشک کمک کند تا علایم تنفس غیرطبیعی را هنگام خواب نوزاد بررسی کند. برخی از افراد از سی تی اسکن کودک نیز استفاده می کنند که در صورت توقف حرکت نوزاد برای بیش از حد معمول، زنگ خطر را به صدا در می آورند. اگر نوزاد تازه متولد شده زور می کند زیرا مخاط در مجاری تنفسی آنها گرفتار شده است، یک آسپیراتور بینی می تواند کمک کند. درمان های خانگی زیر می تواند به درمان GER در نوزادان کمک کند: تغذیه آهسته تر نوزاد آروغ زدن بیشتر نوزاد تغذیه کم و مکرر نوزاد اجتناب از نوک پستان های بطری با سوراخ های بزرگ، که می تواند باعث جریان سریع شود. برای غلیظ شدن شیر یا شیر خشک کمی جو دوسر اضافه کنید، اما ابتدا با پزشک مشورت کنید. اگر این درمان های خانگی کمکی نکند، نوزاد تازه متولد شده ممکن است دچار بیماری رفلاکس معده ( GERD ) شود. اگر علایم گوارشی نوزادان بهبود نیافته باشد، اگر نوزاد افزایش وزن نداشته باشد یا علایمی دارند که می تواند نشان دهنده مشکلات ریوی باشد، پزشکان تمایل دارند آزمایش GERD انجام دهند. زور زدن یک کودک سالم که با نحوه هضم غذا یاد می گیرد با غر زدن یک نوزاد بیمار متفاوت است. زور زدن زدن در پایان هر نفس می تواند نشانه ای از ناراحتی تنفسی باشد. اگر کودک شما اغلب زور می زند و علایم دیگری از بیماری مانند تب دارد یا به نظر می رسد ناراحت است، به پزشک خود مراجعه کنید. این می تواند نشانه یک بیماری جدی باشد و نیاز به معاینه فوری دارد. زور کردن ممکن است مشکلی را نشان دهد اگر نوزاد تازه متولد شده باشد: تب مکث بین تنفس ناراحت به نظر می رسد. دارای رنگ آبی در لب ها یا زبان است. سوراخ های بینی آنها سرخ می شود. به طور مرتب در انتهای نفس زور می زند. پزشک به احتمال زیاد هنگام تشخیص از اشعه ایکس استفاده می کند. در سال ، محققان گزارش کردند که رادیوگرافی قفسه سینه در تعیین علت ناراحتی تنفسی در نوزادان انجام می شود. در زیر، ما مسایل جدی دیگری را توصیف می کنیم که می تواند باعث زور زدن نوزادان شود. اگر نوزاد تازه متولد شده علایم زیر را داشت، فورا به پزشک مراجعه کنید. آنها ممکن است نیاز به درمان فوری داشته باشند. سندرم زور کردن نوزاد همان یبوست نیست. علایم یبوست در نوزادان می تواند شامل موارد زیر باشد: معده سفت کاهش اشتها گاز و کمتر از سه بار اجابت مزاج در هفته مدفوع کوچک، خشک و شبیه گلوله گریه، ناراحتی، درد یا تحریک پذیری قبل از دفع مدفوع نکات زیر می تواند کمک کننده باشد: ماساژ دادن شکم نوزاد تغذیه بیشتر، برای افزایش هیدراتاسیون تغییر رژیم غذایی بزرگسالان، در صورت شیردهی نوزادان هنگام رشد قدرت ماهیچه ای مورد نیاز برای دفع مدفوع تمایل به زور زدن دارند. زور زدن معمولا جای نگرانی نیست. با این حال، اگر علایم خاصی را همراه داشته باشد، زور زدن می تواند یک بیماری زمینه ای را نشان دهد.

به احتمال زیاد، اولین علامتی که به وسیله آن، متوجه شدید که فرزند تان به دنیا آمده است، گریه بود. به طور کلی، گریه های اولیه نوزاد، چه قوی و چه خفیف، برای شما صدایی لذت بخش به حساب می آمد. زیرا نشان می دادند که نوزاد تان سالم است. اما بعدها، احتمالا از صدای گریه فرزند تان، گله می کنید. والدین نوزادان، انتظار دارند که فرزند شان سر و صدا به پا کرده و گریه کند، اما هیچ چیز به اندازه از یک گریه بی پایان و تسلی ناپذیر، نمی تواند شما را ناراحت کند. در این مقاله، درباره شایع ترین علل گریه شیرخوران سه ماهه، مطالبی آورده شده است. اگر این مطلب را می خوانید، به احتمال زیاد با نوزادی که زیاد گریه کرده و سر و صدا به پا می کند، سر و کار دارید. ممکن است که از خودتان بپرسید، در چنین شرایطی، آیا تماس با پزشک متخصص اطفال نیاز است یا خیر. در ادامه، درباره تماس با پزشک، مطالبی آورده شده است. در شرایط زیر، باید سریعا با یک‌تماس بگیرید: شیرخوار شما، کمتر از ماه سن داشته و تب دارد (حتی تب با درجه پایین) ناگهان پس از سکوت در ماه (های) اول زندگی، به طور ناگهانی گریه می کند. ممکن است که روزانه، چند بار به شدت شروع به گریه کردن کند. نوزاد تان، علایمی مانند استفراغ بیش از حد، ضعف یا عدم حرکت بروز بدهد. اگر نوزاد بیش از ساعت است از نوشیدن شیر خودداری کرده، و یا بسیار کمتر از حالت طبیعی، شیر می نوشد، بهتر‌است با یک پزشک تماس بگیرید. همچنین، در صورتی که تمام روش های آرام کردن نوزاد را امتحان کرده اید، با این حال فرزند تان، هنوز به گریه ادامه می دهد، بهتر است با یک‌پزشک مشورت کنید. گریه بی پایان، ممکن است نشان دهنده ابتلا نوزاد به باشد. با این حال، برای اطمینان خاطر و حفظ سلامتی کودک، باید از راهنمایی های یک‌پزشک استفاده کنید. شما می توانید با یک پزشک تماس گرفته، و در مورد سوالات و نگرانی های تان، با او مشورت کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید قولنج به گریه های شدیدی گفته می شود که در شرایط وجود "قانون " رخ می دهند. قانون ، شامل ساعت یا بیشتر در روز، روز یا بیشتر در هفته، به مدت هفته یا بیشتر گریه کردن، است. این اختلال، به طور کلی دارای الگویی، مانند هر روز در اواخر بعد از ظهر یا اوایل شب، است. حتی اگر گریه نوزاد با الگوی قولنج مطابقت داشته باشد، تماس با پزشک اطفال عاقلانه است، زیرا آن ها می توانند به شما بگویند که آیا قولنج، واقعا عامل بروز این اختلال در حوزاد شما است یا خیر. به همین دلیل، بهتر است با یک پزشک، درباره شرایط سلامتی نوزاد تان، مشورت کنید. روش های ارتباطی اندکی برای کمک به نوزادان و پاسخگویی به نیازهای آن ها وجود دارد. یک نوزاد، ممکن است آرام به نظر برسد و دیگری ممکن است گریه کند. دامنه این روش های ارتباطی، محدود است، اما قدرت آن ها محدود نیست. والدین، م مور هستند که به گریه نوزادان پاسخ دهند. نوزاد شما چیزهای مهم زیادی برای گفتن دارد. در چند ماه اول زندگی، آن ها ممکن است به دلایل زیر، گریه کنند: گرسنگی نیاز به آروغ زدن کثیف شدن پوشک خواب آلودگی یا خستگی تنها ماندن یا بی حوصلگی احساس درد و بیمار بودن هوای خیلی سرد یا خیلی گرم نیاز به آرامش یا محبت از طرف والدین تحریک‌شدن در اثر سر و صدا یا فعالیت بیش از حد خوردن بیش از حد غذا (باعث ایجاد نفخ در معده می شود) تحریک‌پوست توسط لباس خش دار یا دارای برچسب تحریک آیا تعجب کرده اید که گاز روده در لیست وجود ندارد؟ به گفته آکادمی اطفال آمریکا، عبور گاز از دستگاه گوارش تحتانی کودک دردناک نیست. ممکن است فکر کنید دلیل ناراحتی نوزادان این است که در حین گریه کردن، گاز زیادی آزاد می کنند، اما این یک باور غلط است که گاز در روده گیر کرده و باعث ایجاد درد می شود. از آنجا که علل بسیار زیادی برای گریه یک‌نوزاد وجود دارد، تشخیص مشکل اصلی یک‌نوزاد، می تواند بسیار طاقت فرسا باشد. توصیه می کنیم که برای تشخیص دقیق و صحیح مشکل نوزاد، یک‌دفترچه یادداشت تهیه کرده و به طور کلی، احوال نوزاد را در آن بنویسید. علت گریه یک‌نوزاد، دارای یک مبنای فیزیولوژیکی، مانند گرسنگی و . است. نوزادان بزرگ تر از حدود یا ماهگی، به احتمال زیاد با استفاده از انگشت شست، مشت یا پستانک، به گریه کردن خود تسکین دهند. اما این بدان معنا نیست که آن ها گریه نمی کنند. آنها ممکن است ناامید، غمگین، عصبانی یا مبتلا به اضطراب جدایی (به ویژه در طول شب) باشند و از گریه به عنوان راهی برای انتقال این احساسات استفاده کنند. درد دندان در آوردن نیز یکی از علل اصلی برای گریه در نوزادان بزرگتر از ماه، است. بیشتر نوزادان، اولین دندان خود را بین تا ماهگی به دست می آورند. علاوه بر سر و صدا و گریه، ممکن است لثه های نوزاد شما متورم و حساس شده و بیش از حد معمول آبریزش کنند. برای از بین بردن ناراحتی دندان درآوردن، یک دستمال تمیز سرد یا مرطوب، یا یک‌دندان گیر محکم به نوزاد خود بدهید. در صورت ادامه گریه، با پزشک متخصص اطفال، خود در مورد دادن دوز مناسب استامینوفن (تیلنول) به نوزاد تان، صحبت کنید. اگر کودک شما بزرگتر از ماه است، می توانید به او ایبوپروفن ( بدهید. در این قسمت از مقاله، روش هایی برای آرام کردن نوزادان، مطرح شده است: شما می توانید با این روش، کمی پیشگیرانه عمل کنید. وقتی کودک شما شروع به گریه کرد، غذا دادن، احتمالا اولین کاری است که می توانید انجام می دهید. اما با غذا دادن، ممکن است به نتیجه ای که انتظار دارید، نرسید. شیر دادن به نوزاد برای قطع گریه، گاهی اوقات باعث مکیدن نامنظم و با عجله نوزاد می شود. اگر نوزاد تازه متولد شده به این نتیجه برسد که گرسنه است، گریه می کند. یعنی ممکن است که شما در تشخیص زمان گرسنگی نوزاد تان، اشتباه کرده باشید. به دنبال سرنخ هایی باشید که نشان می دهند کودک کوچک شما، چه زمانی شروع به احساس گرسنگی می کند. یکی از نشانه های اصلی گرسنگی‌نوزاد، زمانی است که آن ها دست های خود را مکیده و یا به شدت برای رسیدن به سینه مادر، تلاش می کنند. برای پیشگیری از گریه های غیرقابل تسکین و تغذیه آشفته و غالبا ناموفق، سینه یا شیشه شیر را در حالی که نوزادان آرام هستند، به آن ها بدهید. به طور کلی، یک فریاد ناگهانی، طولانی و بلند، به معنی احساس درد است، در حالی که یک گریه کوتاه و کم صدا، که نوسان دارد، نشان دهنده احساس گرسنگی است. اما تشخیص دقیق این که نوع گریه، نشان دهنده چه احساسی در نوزاد است، همواره درست از آب در نمی آید. به طور کلی، معنا و نوع گریه، از نوزادی به نوزاد دیگر، متفاوت است و ربط زیادی به مزاج او دارد. در صورتی که به صورت روزانه، به نوزاد تان توجه کافی داشته باشید، به مرور زمان، متوجه وجود تفاوت هایی در گریه کردن فرزند تان خواهید شد. اگر کودک شما وقتی گرسنه است، فریاد می زند، به صدای گریه و تفاوت آن با دیگر گریه های‌او، توجه کنید. هنگام تلاش برای درک معنای گریه نوزاد تان، اگر تصور کنید که در حال یاد گرفتن یک زبان خارجی هستید، احتمال موفق تر خواهید بود. سعی کنید زبان نوزاد تان را بفهمید. اگر واقعا به گریه های نوزاد توجه کنید، با گذشت زمان، شما و فرزند تان، دایره واژگان خود را توسعه خواهید داد. نشانه های کوچک و ظریفی وجود دارند که به نیازهای کودک شما ربط پیدا می کنند. با درک این نشانه ها، ممکن است بتوانید دلیل گریه نوزاد تان را متوجه شوید. برای این کار، شما باید به صورت روزانه، رفتارها و صداهای نوزاد تان را، زیر نظر داشته باشید‌. برخی از این نشانه ها، مانند مالیدن چشم یا خمیازه کشیدن در هنگام خستگی، جزو علایم واضح به حساب می آیند. اما برای درک نشانه های دیگر، ممکن است نیاز به دقت بیشتری باشد. کودک خود را (حرکات بدن، موقعیت ها، حالات چهره و صداهای او) ، در ساعات مختلف روز، به دقت زیر نظر داشته باشید تا این نشانه ها را بیاموزید. به یاد داشته باشید، رفتار و مزاج هر نوزاد، منحصر به فرد است. فقط به این دلیل که اگر نوزاد اول، وقتی گرسنه است، دست خود را می مکد، به این معنی نیست که نوزاد دوم نیز این کار را، برای این دلیل انجام می دهد. در عوض، این عمل ممکن برای کسب آرامش انجام شود. در صورتی که نتوانید علایم و نشانه های گریه نوزاد تان را به خوبی درک کنید، باید سعی کنید که با توجه به محیط اطراف نوزاد، خود را به جای او قرار دهید. صدای تلویزیون زیاد است؟ آیا نور لامپ بالای سر نوزاد زیاد است؟ نوزاد حوصله ندارد؟ سپس، با پاسخ دادن به این سوالات، اقدام مناسب را انجام دهید. اگر علت گریه کودک تان، مشخص نمی شود، سعی کنید کارهای زیر را انجام دهید: استفاده از قنداق کودک خواندن آواز برای آن ها استفاده از یک حمام آب گرم تکان دادن کودک روی صندلی یا در آغوش (حرکت های کوچک و سریع، به طور کلی برای آرامش نوزاد، بهترین هستند) اگر احساس می کنید که کودک تان درد دارد، دست ها، پاها و اندام تناسلی نوزاد تان را، از نظر وجود "تورنیکت مو" (موی محکم دور انگشت، انگشتان پا یا آلت تناسلی) بررسی کنید. این مشکل، مطمینا می تواند نوزاد شما را به شدت، دچار ناراحتی کند. اگر پزشک ت یید کرد که نوزاد شما دچار قولنج شده است، ابتدا به یاد داشته باشید که بروز این اختلال در نوزاد تان، هیچ ارتباطی با مهارت های فرزند پروری شما ندارد. برای کمک به کاهش گریه، انجام ماساژ مخصوص نوزادان را، که برای نوزادان دچار کولیک طراحی شده است، امتحان کنید. این ماساژ، به آرامش، خواب و هضم غذا کمک می کند. همچنین، انجام این روش، به ایجاد پیوند بین شما و نوزاد کمک می کند. شما می توانید از فیلم های‌آموزشی موجود در اینترنت، برای یاد گرفتن این‌ماساژ، استفاده کنید. علاوه براین، با تماس با یک‌پزشک، می توانید در این باره، با او صحبت کنید. اگر سوالات بیشتری درباره گریه کردن نوزاد تان دارید، می توانید با یک پزشک تماس گرفته و با او مشورت کنید. پزشک به شما نکات لازم را خواهد گفت. منبع:

عفونت ویروس پاپیلومای انسانی ( HPV ) می تواند باعث ایجاد زگیل تناسلی در کودکان شود. هم دختران و هم پسران می توانند از طریق تماس پوست به پوست عفونت HPV را منتقل کرده و منتقل کنند. واکسیناسیون فرزند شما در نوجوانی می تواند از سرطان های مربوط به HPV در بزرگسالی جلوگیری کند. بیش از نوع HPV بر اساس توالی DNA شناسایی شده است. در حالی که برخی از اینها HPV های کم خطر هستند که باعث بیماری نمی شوند یا ممکن است زگیل ایجاد نکنند، HPV های پرخطر شامل HPV ، و ممکن است باعث زگیل و چندین نوع سرطان در زندگی بعدی شود. اکثر سرطان های مرتبط با HPV توسط HPV و HPV ایجاد می شوند. این پست را بخوانید تا با علل، علایم، عوارض، تشخیص، درمان و پیشگیری از عفونت HPV در کودکان آشنا شوید. اگرچه HPV یک عفونت مقاربتی ( STI ) است، اما می تواند از طریق راه های غیر جنسی نیز منتقل شود. کودکان ممکن است به روش های زیر به عفونت HPV مبتلا شوند: مادران مبتلا به عفونت HPV می توانند آن را در هنگام زایمان طبیعی یا حتی قبل از آن به کودک منتقل کنند. استفاده از حوله هایی که توسط فرد آلوده استفاده می شود. عفونت HPV تناسلی در کودکان ممکن است در هنگام تعویض پوشک رخ دهد، یعنی می تواند از دست افراد مبتلا به HPV منتقل شود. تماس پوست به پوست مانند تماس دست به دست می تواند HPV را منتقل کند و ایجاد بریدگی روی پوست ممکن است خطر را افزایش دهد. ضعف سیستم ایمنی بدن به دلیل داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی پس از پیوند یا شرایط دیگر مانند HIV / AIDS ، می تواند خطر عفونت HPV را در کودکان افزایش دهد. نوجوانانی که در سنین پایین فعالیت جنسی دارند ممکن است در معرض خطر بیشتر HPV قرار بگیرند. در برخی موارد، سوء استفاده جنسی نیز می تواند یک عامل خطر برای کودکان باشد. یک معاینه پزشکی برای شناسایی علت دقیق توصیه می شود زیرا کودکان می توانند به روش های دیگر به HPV از جمله زگیل تناسلی مبتلا شوند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید فهرست محتوا زگیل ها که برجستگی های کوچک، گوشتی و غیر سرطانی روی پوست هستند، علایم شایع عفونت HPV هستند. با این حال، بسیاری از کودکان می توانند بدون علامت باشند. موارد زیر انواع مختلف زگیل است. زگیل های تناسلی ممکن است به صورت برجستگی های ریز و شبیه گل کلم، ضایعات صاف یا برجستگی های کوچک ساقه مانند ظاهر شوند. پسران ممکن است در کیسه بیضه، آلت تناسلی یا اطراف مقعد زگیل تناسلی داشته باشند، در حالی که دختران در ناحیه فرج، دهانه رحم، واژن یا در ناحیه مقعدی متوجه این بیماری شوند. اگرچه ممکن است برخی از کودکان دچار خارش و حساسیت شوند، اما زگیل تناسلی به ندرت باعث درد و ناراحتی می شود. زگیل های معمولی، زایده های برجسته ای هستند که اغلب روی دست و انگشتان ظاهر می شوند. آنها می توانند دردناک بوده و باعث خونریزی شوند. زگیل های کف پا سخت و دانه دانه هستند و معمولا روی پاشنه و توپ پا ظاهر می شوند. اینها اغلب باعث ناراحتی می شوند و درمان آنها ممکن است مشکل باشد. پاپیلوماتوز تنفسی مکرر یک اختلال نادر است که با رشد کوچک و شبیه زگیل در مجاری هوا به دلیل HPV مشخص می شود. آنها معمولا در جعبه صدا (حنجره) دیده می شوند و پاپیلوماتوز حنجره نامیده می شوند. زگیل های صاف ضایعات مسطح یا ضایعات کمی برجسته هستند. اگرچه ممکن است زگیل های صاف در هر نقطه از بدن ظاهر شوند، اما کودکان تمایل دارند که این زگیل ها را در صورت و گاهی در دست ها و بازوها ایجاد کنند. زگیل های تناسلی در کودکان ممکن است نیاز به ارزیابی بالینی داشته باشند زیرا احتمال سوء استفاده جنسی وجود دارد. اگر HPV به سرطان تبدیل شود، علایمی مانند درد، خونریزی یا تورم غدد اغلب مشاهده می شود. با این حال، در کودکان نادر است. عفونت HPV می تواند انواع خاصی از سرطان ها را دهه ها یا سالها پس از عفونت ایجاد کند. است وجود دارد هیچ راهی برای پیش بینی که ممکن است به سرطان مرتبط HPV - توسعه. با این حال، عفونت HPV طولانی مدت از انواع پرخطر ممکن است باعث ایجاد سرطان در دهانه رحم، دهان و حلق، واژن، فرج، آلت تناسلی و مقعد شود، قسمت هایی از بدن که HPV سلول ها را در آن آلوده می کند. به گفته موسسه ملی سرطان، HPV باعث می شود: درصد سرطان مقعد بیشتر سرطان های گلو درصد سرطان واژن درصد سرطان های فرج تقریبا همه موارد سرطان دهانه رحم بیش از درصد سرطان آلت تناسلی بر اساس داده های مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها، سالانه درصد از سرطان ها در زنان و درصد از سرطان ها در مردان ناشی از انواع HPV پرخطر در ایالات متحده است. تقریبا سرطان جدید در قسمتهایی از بدن که HPV شایع است مشاهده می شود و در این میان، مورد آن ناشی از HPV است. علاوه بر این، تقریبا درصد از تمام سرطان ها در سراسر جهان توسط HPV ایجاد می شوند. سالانه ، زن و ، مرد مبتلا به سرطان های مربوط به HPV می شوند. آزمایش خون برای ت یید HPV در کودکان م aren ' t ثر نیست. با این حال، ظاهر زگیل می تواند در تشخیص کمک کند. آزمایشات HPV DNA می تواند به شناسایی مواد ژنتیکی HPV در نمونه ها کمک کند. آزمایش های دیگر مانند آزمایش پاپ که شامل جمع آوری نمونه از دهانه رحم برای معاینه میکروسکوپی و کولپوسکوپی است که از ابزارهایی با نور برای مشاهده دهانه رحم استفاده می کند، ممکن است در سنین بعدی انجام شود. استفاده از محلول سرکه ممکن است به مشاهده بهتر سلولهای غیرطبیعی در کولپوسکوپی کمک کند. درمان های زیر برای زگیل در کودکان انجام می شود. کرم Imiquimod برای درمان زگیل در کودکان تجویز می شود. این مورد برای زگیل های تناسلی نیز ت یید شده است. این باید در هر شب متناوب، یعنی سه روز در هفته اعمال شود و صبح شسته شود. متخصص پوست ممکن است نیتروژن مایع را روی زگیل ها بمالد تا آنها را منجمد کند. این ممکن است باعث تحریک، ناراحتی یا درد پوست برای یک یا دو روز شود. توصیه می شود به دنبال مراقبت های پزشکی و دریافت داروهای تجویزی برای کودکان باشید. استفاده از اسیدها یا هرگونه مواد شیمیایی دیگر روی زگیل در خانه توصیه نمی شود. داروهای ت یید نشده ممکن است خطر تغییرات غیر طبیعی در زگیل ها را افزایش دهد. واکسن های HPV می توانند بیش از درصد از گناهان مربوط به سرطان HPV را در مراحل بعدی زندگی محافظت کنند. واکسیناسیون ممکن است از سرطان دهانه رحم، سرطان واژن و سرطان فرج در دختران و سرطان مقعد و زگیل تناسلی در دختران و پسران جلوگیری کند و همچنین ممکن است از برخی سرطان های گلو و دهان که با عفونت HPV مرتبط هستند جلوگیری کند. مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری توصیه واکسن HPV برای نوجوانان، هر دو پسران و دختران، در سن یا . آنها می توانند دریافت دو دوز واکسن HPV شش تا ماه از هم جدا. با این حال، واکسیناسیون را می توان از نه سالگی شروع کرد. فقط دو دوز برای کودکانی که از سالگی تا سالگی واکسن دریافت می کنند توصیه می شود. نوجوانان و جوانان که دیرتر شروع می کنند، تا سالگی، به سه دوز واکسن نیاز دارند. سه نوبت برای کودکان دارای سیستم ایمنی ضعیف و کسانی که واکسن دریافت می کنند با فاصله کمتر از ماه مورد نیاز است. بهتر است قبل از قرار گرفتن در معرض HPV واکسینه شوید تا از HPV محافظت شود زیرا واکسنها سود کمتری دارند و ممکن است خطر عفونت HPV جدید را در بزرگسالان افزایش دهند. عفونت HPV ممکن است سالها مورد توجه قرار نگیرد زیرا اکثر کودکان ممکن است دچار زگیل نشوند. اگر زگیل در دستان کودکتان یافت شد، می توانید به دنبال مراقبت های پزشکی باشید زیرا می تواند در ناحیه تناسلی و سایر قسمت های بدن پخش شود. هرگز از واکسیناسیون فرزند خود و آموزش جنسی مناسب برای نوجوانان دریغ نکنید تا از HPV و عوارض مربوط به آن در آینده جلوگیری کنید. در صورت بروز هر گونه علایم بیماری بهتر از متخصصین پزشکی، به خصوص در زمینه های بیماری عفونی مشاوره بگیرید. خدمات مشاوره آنلاین پزشکی در پزشکت با ارایه خدمات مشاوره تلفنی و فوری در زمینه های بیماری های مقاربتی و عفونی می تواند مشکل شما در زمینه دستیابی به پزشک با تجربه در زمینه بیماری های جنسی را کاهش دهد. پس برای مشاوره با درمانگران با تجربه در این زمینه همین الان اقدام کنید. منبع:

نوعی بدرفتاری است که در آن مراقب، والدین یا فردی که وظیفه سرپرستی کودک را بر عهده دارد از برآوردن نیازهای اساسی کودک مانند ت مین غذا، پوشاک، سرپناه، آموزش و مراقبت های بهداشتی عاجز است. به گفته کارشناسان، غفلت شایع ترین شکل است که بر سلامت جسمی و روانی کودک در دراز مدت ت ثیر می گذارد. گزارش فوری غفلت از کودکان برای ارایه مراقبت و حمایت به موقع از کودک نادیده گرفته شده، بسیار مهم است. برنامه های مراقبت اجتماعی با گسترش آگاهی در مورد بی توجهی به کودکان می تواند از بدرفتاری با کودکان جلوگیری کرده و آثار آن را کاهش دهد برای آگاهی از انواع مختلف غفلت از کودکان، علایم شناسایی غفلت کودک، علل و پیامدهای احتمالی، گزینه های درمانی و راه های جلوگیری از آن، ادامه مطلب را بخوانید فهرست محتوا غفلت از کودک یک اصطلاح کلی است که شامل نادیده گرفتن نیازهای جسمی، اجتماعی، عاطفی و پزشکی کودک می شود. موارد زیر شایع ترین انواع غفلت از کودکان است: ت خیر یا امتناع از ارایه درمانهای ضروری یا توصیه شده مراقبت های بهداشتی رها کردن کودک، امتناع از پذیرش حضانت یا عدم برآوردن نیازهای تغذیه ای، بهداشتی و پوشاک منزوی کردن کودک یا قرار دادن او در محیط ناسالم که شامل خشونت خانگی و می شود. عدم ثبت نام کودک در مدرسه، نادیده گرفتن نیازهای تحصیلی ویژه او، غیبت مزمن از مدرسه بدون دلیل یا دلیل موجه تنها گذاشتن کودک در منزل یا بدون سرپرستی، یا عدم مراقبت کافی از او، به ویژه هنگامی که کودک نمی تواند از خودش مراقبت کند. تشخیص غفلت از کودکان به ویژه در مراحل اولیه می تواند پیچیده باشد، و شما نمی توانید سهل انگاری احتمالی را هنگامی که شرایط به اوج خود رسیده است، شناسایی کنید برخی از علایم هشدار دهنده که ممکن است به شما کمک کند تا متوجه غفلت از کودکان شوید، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بهداشت ضعیف و ظاهر نامرتب کثیف و بد بو غیبت زیاد از مدرسه لباس نامرتب یا نامناسب برای آب و هوا غیبت مکرر معاینات سلامتی، مانند چکاپ دندان یا واکسیناسیون برنامه ریزی شده گرسنگی شدید، آنها را وادار به گدایی یا سرقت غذا می کند. صدمات فیزیکی درمان نشده و زخم های باز بدون مراقبت کودک تنها در خانه بدون نظارت و مراقبت رها شده است. سوء تغذیه شدید با مشکلات بهداشتی مانند کم خونی مشکلات شدید رشد یا توسعه جسمی و روانی رفتار نامنظم، با علایم آسیب به خود، سوء مصرف مواد، ترک، پرخاشگری و انزوا شدت علایم بسته به سن کودک و دفعات و مدت غفلت ممکن است متفاوت باشد. هیچ دلیل واحدی برای بی توجهی به کودک وجود ندارد. تحقیقات نشان می دهد که غفلت از کودکان به دلیل ت ثیر متقابل پیچیده عوامل خطر متعددی در کودکان و محیط آنها رخ می دهد. بیشتر اوقات والدین عمدا از فرزندان خود غافل نمی شوند. اغلب موارد بی توجهی کودک در جایی اتفاق می افتد که والدین خودشان در کودکی نادیده گرفته شده یا مورد سوء استفاده قرار گرفته اند. یا شرایط زیر را دارند: نسبتا جوان و بی تجربه، بنابراین از شیوه های صحیح تربیت فرزند بی اطلاع هستند فقیر یا متعلق به بخشهای ضعیف اقتصادی، آنها نمی توانند نیازهای اساسی فرزند خود مانند غذای سالم، لباس مناسب و مراقبت های پزشکی به موقع را برآورده کنند. افراد الکلی یا سوء مصرف مواد افراط می کنند و از نظر جسمی و روانی قادر به مراقبت از فرزندان خود نیستند علاوه بر این، هنگامی که والدین یا هر دو والدین بیمار، معلول یا زندانی هستند، احتمال غفلت از کودک بسیار زیاد است کودکان دارای معلولیت و بیماریهای مزمن و کودکان متولد شده در خانواده های فقیرنشین یا در محله های خطرناک بیشتر در معرض بی توجهی قرار دارند موارد زیر برخی از اثرات بی توجهی مزمن است که ممکن است یک کودک نادیده گرفته شده تجربه کند: کودک اغلب غذای با کیفیتی دریافت نمی کند. این امر او را در معرض سوء تغذیه قرار می دهد. کودک سوء تغذیه دارای رشد بدنی ضعیف، سیستم ایمنی پایین و قدرت عضلانی ضعیف است. علاوه بر این، آنها دسترسی به موقع به ایمن سازی ندارند. خطر ابتلا به مشکلات سلامتی و بیماری مانند دیابت، عملکرد ضعیف ریه و مشکلات بینایی و سلامت دهان را افزایش می دهد. طبق اعلام دفتر کودکان، غفلت از کودکان می تواند بر شکل گیری، عملکرد و رشد مناطق خاصی از مغز ت ثیر بگذارد. علاوه بر این، بی توجهی مزمن می تواند باعث ایجاد استرس شود. حتی می تواند بر رشد مغز در اوایل زندگی ت ثیر بگذارد. رشد ضعیف مغز کودک می تواند منجر به طیف وسیعی از مشکلات از تاخیر یا اختلال در رشد زبانی گرفته تا نقص توجه و ضریب هوشی پایین شود. بی توجهی مزمن می تواند باعث احساس انزوا و افسردگی در کودکان شود. آنها همچنین می توانند احساس ترس و بی اعتمادی ایجاد کنند. به دلیل تجمع چنین احساسات منفی، کودکان ممکن است دچار مشکلات دلبستگی، سطح پایین اشتیاق، اعتماد به نفس ضعیف و اعتماد به نفس پایین شوند که همه اینها می تواند مانع توانایی آنها در حفظ روابط سالم شود بسته به شدت نادیده گرفتن یا سوء استفاده، کودکان مسایل متعدد رفتاری را نشان می دهند. آنها ممکن است غالبا به فعالیتهای خطرناک مانند اعمال جنسی ناامن، و فعالیتهای جنایتکارانه در سنین جوانی بپردازند که منجر به جنایت بزرگسالان می شود. درمان و مدیریت غفلت از کودکان با گزارش آن آغاز می شود. هنگامی که یک مورد غفلت از کودک گزارش می شود، یک مددکار اجتماعی با خانواده تماس می گیرد. در برخی موارد، ایمنی کودک با آموزش خانواده در مورد بی توجهی به کودکان و ارایه منابع لازم مانند کمک مالی به آنها تضمین می شود در موارد دیگر، کودکان ممکن است در مراکز دیگری مورد سرپرستی قرار گیرند تا از ایمنی کودک اطمینان حاصل شود. هنگامی که کودک ایمن است. متخصصان بهداشت و پزشکان بسته به نگرانی های سلامتی که کودک با آن روبرو است، درمان را شروع می کنند. این درمان به تعیین اثرات بی توجهی مزمن بر رشد و نمو فیزیکی کودک کمک می کند. بسته به ارزیابی، درمان برای حل یا غلبه بر مشکلات رشد و توسعه انجام می شود. این درمان به بررسی نحوه بی توجهی کودک به شخصیت و توانایی های بین فردی کودک می پردازد. بر اساس تحقیقات انجام شده، یک دوره درمانی برای اصلاح مشکلات بین فردی کودک توصیه می شود به تجزیه و تحلیل چگونگی بی توجهی بر عملکرد شناختی و رفتاری کودک کمک می کند. بر اساس تحقیقات انجام شده، درمانگر به کودک کمک می کند تا بر نگرانی های شناختی خود غلبه کرده و رفتار خود را بهبود بخشد شما می توانید راهکارهای زیر را برای جلوگیری از غفلت کودکان در اطراف خود انجام دهید: با آموزش خانواده های آسیب پذیر و فرزندانشان در مورد غفلت از کودکان و تاثیرات آن بر سلامت فرد، به آنها کمک کنید. شرکت در فعالیتهای بعد از مدرسه، مانند کلاسهای آموزش والدین و برنامه های راهنمایی که والدین را در مورد کودک آزاری و بی توجهی آموزش می دهد. سایر والدین جامعه را تشویق کنید تا در این برنامه ها شرکت کنند. تا از متخصصان مناسب برای تشخیص غفلت کودک و عمل به آن کمک بگیرند به محض مشاهده یک مورد غفلت از کودک، آن را به مقامات مربوطه گزارش دهید. می توانید با پلیس محلی تماس بگیرید. با کودک صحبت کنید و به او اطمینان دهید که با صحبت با بزرگسالان کار درستی را انجام داده است با دقت به آنها گوش دهید و به آنها انگیزه دهید تا مسایلی را که با آن روبرو بوده اند به اشتراک بگذارند. تا آنجا که می توانید جزییات را جمع آوری کرده و آنها را با فرد مربوط به اشتراک بگذارید. اگر کودک شما ترسیده یا ترسناک است، او را مجبور به صحبت نکنید. به این ترتیب، می توانید از یک یا چند خانواده با ملزومات مورد نیاز خود حمایت کنید. پوشک، لباس، اسباب بازی، ظروف و غیره، مواردی هستند که می توانید اهدا کنید. حرکت اهدایی یکی دیگر از اقدامات خوبی است که می توانید برای تشویق همسایگان ممتاز خود برای کمک به نیازمندان جامعه خود ترتیب دهید. غفلت از کودکان یک مشکل جدی است که در صورت مشاهده، نیاز به گزارش سریع دارد. درمان و مدیریت به نوع غفلت بستگی دارد. کودکانی که با غفلت روبرو هستند با چندین نگرانی در مورد رشد و نمو مواجه هستند. وقتی این نگرانی ها نادیده گرفته شوند، می توانند منجر به مسایل جسمی، شناختی، رفتاری و اجتماعی شوند که بر کودک و جامعه ت ثیر می گذارد علایم کودک آزاری یا غفلت را بشناسید. بی توجهی کودکان با کودک آزاری متفاوت است. علایم آن اغلب به راحتی قابل تشخیص نیستند. به ویژه هنگامی که سوء استفاده طولانی مدت اتفاق نیفتاده است. انواع غفلت ها را به خود و دیگران آموزش دهید. این یادگیری برای کودکان و بزرگسالانی ضروری است که احساس می کنند غفلت تنها به معنای عدم ارایه غذا و سرپناه است. آنها اغلب نمی دانند که غفلت می تواند احساسی یا آموزشی باشد منابع

نوزادان، کودکان نوپا، کودکان پیش دبستانی و نوجوانان در خطر ابتلا به فقر آهن هستند، کمبود آهن در کودکان اغلب به دلیل رژیم غذایی نامناسب آنها ایجاد می شود. اگر از رژیم وگان یا گیاهخواری در کودکان پیروی می کنید، باید مراقبت بیشتری انجام دهید تا مطمین شوید آهن کافی در رژیم غذایی خود دارید. مکمل های آهن را از کودکان دور نگه دارید. مصرف بیش از حد آن می تواند در کودکان خردسال و نوزادان کشنده باشد. آهن یک ماده معدنی مهم رژیم غذایی است که در عملکردهای مختلف بدن از جمله انتقال اکسیژن در خون نقش دارد. این امر در ت مین انرژی برای زندگی روزمره ضروری است. آهن همچنین برای رشد مغز حیاتی است. نوزادان، کودکان نوپا، کودکان پیش دبستانی و نوجوانان عمدتا به دلیل افزایش نیاز آهن در دوره های رشد سریع در معرض خطر کمبود آهن هستند. کودکی که رژیم غذایی او آهن کافی برای بدن را تامین نمی کند، در نهایت دچار کم خونی فقر آهن می شود. در صورت مشکوک بودن کودک خود به کمبود آهن به پزشک مراجعه کنید. آهن در دوزهای زیاد سمی است. از تشخیص و درمان خودسرانه کم خونی در کودکان خودتان خودداری کنید و بدون مشورت با پزشک به کودک خود مکمل آهن بدون نسخه ندهید، زیرا مصرف بیش از حد آهن می تواند باعث مرگ شود. در نوزادان و کودکان خردسال، میلی گرم در روز حد بالایی بی خطر است. اکثر مکمل های آهن حاوی حدود میلی گرم در هر قرص هستند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مهم است که درب ظرف مکمل های آهن را محکم ببندید و از دسترس کودکان دور نگه دارید، زیرا قرص های آهن اغلب توسط کودکان به عنوان نعناع اشتباه گرفته می شوند. اگر مشکوک به مصرف بیش از حد آهن هستید، بلافاصله با پزشک تماس بگیرید یا به اورژانس بیمارستان محلی خود مراجعه کنید. فهرست محتوا علایم و نشانه های کم خونی فقر آهن در کودکان ممکن است شامل موارد زیر باشد: مشکلات رفتاری تکرار عفونت ها از دست دادن اشتها بی حالی تنگی نفس افزایش تعریق هوس های عجیب "غذا" ( pica ) مانند خوردن خاک عدم رشد با نرخ مورد انتظار عوامل خطرساز اصلی برای ایجاد کمبود آهن در کودکان، عبارتند از: نارس بودن و وزن کم هنگام تولد شیردهی انحصاری بیش از شش ماه (عدم استفاده از مواد جامد) مصرف زیاد شیر گاو در کودکان زیر دو سال مصرف کم یا عدم مصرف گوشت خوردن گیاهخواری رژیم غذایی نامناسب در سال دوم زندگی بیماری های احتمالی دستگاه گوارش مسمومیت از سرب نوزادان، کودکان و نوجوانان دچار جهش های سریع رشد می شوند که نیاز آنها به آهن را افزایش می دهد. شیرخواران کمتر از شش ماه. نوزادان ذخیره آهن خود را در رحم دریافت می کنند، این بدان معناست که رژیم غذایی مادر در دوران بارداری بسیار مهم است. نوزادان با وزن کم یا نوزادان نارس در معرض خطر کمبود آهن هستند و به مکمل های آهن نیاز خواهند داشت (فقط تحت نظارت پزشک) برای مشاوره بیشتر به پزشک خود مراجعه کنید. نوزادان شش ماهه تا یک ساله. ذخایر آهن نوزادان در نیمه دوم سال اول کم می شود. اگر رژیم غذایی آنها به اندازه کافی غذای جامد غنی از آهن نداشته باشد، می تواند منجر به کمبود آهن شود. در حدود شش ماهگی، دو وعده در روز غلات ساده و غنی از آهن همراه با شیر مادر یا شیر خشک شروع می شود. هنگامی که کودک شما به غلات عادت کرد، به زودی می توانید گوشت های ساده پوره شده را با سایر مواد جامد عرضه کنید. شروع دیرهنگام مواد جامد به رژیم غذایی نوزاد از علل شایع کمبود آهن در این گروه سنی است. کودکان یک تا پنج ساله. شیر مادر حاوی مقدار کمی آهن است، اما شیردهی طولانی مدت می تواند منجر به کمبود آهن شود، به ویژه اگر شیر مادر جایگزین غذاهای جامد در رژیم غذایی شود. شیرهای کم آهن مانند شیر گاو، شیر بز و شیر سویا نباید تا ماهگی مصرف شود. کودکانی که شیر را به خوردن غذاهای جامد ترجیح می دهند در معرض خطر ابتلا به کمبود آهن هستند. نوجوانان. دختران نوجوان به دلیل عوامل متعددی در معرض خطر هستند، از جمله جهش های رشد در سن بلوغ، از دست دادن آهن در دوره های قاعدگی و خطر کمبود تغذیه به دلیل رژیم غذایی عجیب که خوردن را محدود می کند. به طور کلی اختلالات گوارشی، مانند بیماری سلیاک، یک علت نادر اما احتمالی کم خونی در کودکان است. برخی از توصیه ها برای پیشگیری از کمبود آهن در نوزادان زیر ماه عبارتند از: در دوران بارداری رژیم غذایی غنی از آهن داشته باشید. گوشت قرمز بهترین منبع آهن است. آزمایشات برای بررسی کم خونی باید در دوران بارداری انجام شود. در صورت تجویز مکمل آهن توسط پزشک، آنها را فقط طبق دستورالعمل مصرف کنید. به نوزاد خود شیر دهید یا شیر خشک نوزادان غنی از آهن را انتخاب کنید. به نوزاد خود شیر گاو یا مایعات دیگری که ممکن است غذاهای جامد غنی از آهن را تجزیه کند، قبل از ماهگی ندهید. تغذیه غذاهای جامد را به ت خیر نیندازید. از شش ماهگی به کودک خود غذاهای پوره شده بدهید. غلات غنی شده نوزادان که با شیرخشک یا شیر مادر برای نوزادان غنی شده از آهن تهیه می شود، به طور کلی اولین غذایی است که ارایه می شود. این به دلیل محتوای آهن آن است، اما همچنین به دلیل تغییر بافت آن آسان است. در حدود هفت ماهگی غذاهای جامد نرم یا غذاهای له شده را معرفی کنید. برای جلوگیری از کمبود آهن در کودکان نوپا و پیش دبستانی: سه تا چهار بار در هفته از گوشت قرمز بدون چربی استفاده کنید. جایگزین های گوشتی مانند لوبیا خشک، عدس، نخود، کنسرو لوبیا، مرغ، ماهی، تخم مرغ و مقادیر کمی آجیل و خمیر آجیل را ارایه دهید. اینها منابع مهم آهن در رژیم غذایی روزانه کودک شما هستند. اگر خانواده شما از رژیم گیاهخواری یا گیاهخواری پیروی می کنند، ممکن است لازم باشد از یک متخصص تغذیه مشاوره بگیرید تا مطمین شوید که تمام نیازهای غذایی فرزند خود را برآورده می کنید. از ویتامین C استفاده کنید زیرا به بدن کمک می کند تا آهن بیشتری جذب کند. اطمینان حاصل کنید که فرزند شما غذاهای غنی از ویتامین C مانند پرتقال، لیمو، نارنگی، انواع توت ها، کیوی، گوجه فرنگی، کلم، فلفل دلمه ای و کلم بروکلی مصرف می کند. هنگام غذا خوردن غذاهای جامد را تشویق کنید و مراقب باشید که کودکان نوپا بین وعده های غذایی "هرزه خوری" نکنند. به یاد داشته باشید که اسهال مزمن می تواند ذخایر آهن فرزند شما را از بین ببرد، از طرفی هم انگل های روده مانند کرم ها می توانند باعث کمبود آهن شوند. برای تشخیص سریع و درمان به پزشک مراجعه کنید. افرادی که غذا می خورند به دلیل مصرف نامناسب یا عدم تنوع در غذاهایی که می خورند ممکن است در معرض خطر باشند. برای جلوگیری از کمبود آهن در نوجوانان بهتر است راهکارهای زیر را در نظر بگیرید: با فرزند خود در مورد اهمیت آهن صحبت کنید. به آنها کمک کنید تا آنقدر آگاه شوند که بتوانند غذای مسیولانه خود را انتخاب کنند. غذاها و وعده های غنی از آهن مانند غلات و نان های صبحانه غنی از آهن را تشویق کنید و گوشت، مرغ یا ماهی را در وعده عصر سرو کنید. اگر فرزند شما می خواهد از خوردن گوشت قرمز اجتناب کند یا گیاهخوار شود، منابع خوبی از آهن غیر هم (مانند لوبیا خشک، عدس، نخود فرنگی، کلم بروکلی، اسفناج، لوبیا، غلات غنی شده، نان و غلات کامل) ارایه دهید. غذاهای غنی از ویتامین C فقط مقادیر متوسط چای و قهوه را توصیه کنید، زیرا می تواند در جذب آهن اختلال ایجاد کند. در صورت مشکوک بودن کودک به کمبود آهن بسیار مهم است که به پزشک مراجعه کنید. هدف از تشخیص، حذف سایر بیماری ها مانند بیماری سلیاک است که می توانند علایم مشابهی داشته باشند. روشهای تشخیص کمبود آهن در کودکان، عبارتند از: معاینه جسمی تاریخچه پزشکی آزمایش خون درمان ممکن است شامل موارد زیر باشد: تغییرات رژیم غذایی، مانند افزایش مقدار غذاهای غنی از آهن مکمل های آهن (قرص یا مایع برای نوزادان و کودکان خردسال) فقط تحت نظارت پزشک درمان عفونت، زیرا عفونت گاهی اوقات علت کم خونی خفیف در کودکان است. منبع: این وبسایت : www . betterhealth . vic . gov . au / health / conditionsandtreatments / iron - deficiency - children

رژیم غذایی نامناسب و سبک زندگی غیر فعال، شایع ترین علل افزایش وزن در نوجوانان است. گاهی اوقات، علل افزایش وزن در نوجوانی ممکن است تغییرات هورمونی در و در برخی موارد، یک بیماری زمینه ای باشد. نوجوانان در حال رشد تمایل دارند به تدریج وزن خود را افزایش دهند. ضروری است، اما تجمع بیش از حد کالری در نوجوانان و چاقی آنها می تواند نگران کننده باشد. از ظرفی هم افزایش ناگهانی وزن آنها نیز ممکن است طبیعی نباشد. بر همین اساس ما سعی کرده ایم در این مقاله وزن ایده آل در نوجوانان، پنج دلیل اصلی افزایش وزن اضافی و آنچه باید برای حفظ وزن مناسب انجام دهید را بررسی کنیم. تا شما به عنوان والدین بتوانید فرزندان خود را به حفظ وزن مناسب تشویق کنید. فهرست محتوا برای تعیین وزن ایده آل نوجوان، باید چندین عامل را علاوه بر سن آنها در نظر بگیرید. مرکز کنترل و پیشگیری از بیماریهای ایالات متحده ( CDC ) و آکادمی اطفال آمریکا استفاده از ماشین حساب BMI را برای تعیین اینکه آیا یک نوجوان دارای وزن طبیعی، اضافه وزن یا چاقی است، توصیه می کند. ماشین حساب BMI قد و سن نوجوان را در تعیین آستانه وزن آنها در نظر می گیرد. BMI برای نوجوانان متفاوت تفسیر می شود، به همین دلیل است که شما باید به نمودار BMI ، مانند آنچه توسط CDC تهیه شده و برای کودکان استاندارد شده است، مراجعه کنید. CDC می گوید: "با توجه به تغییر در وزن و قد با افزایش سن و همچنین ارتباط آنها با چربی بدن، میزان BMI در کودکان و نوجوانان باید نسبت به سایر کودکان هم جنس و هم سن و سال بیان شود. " بنابراین، وزن یک نوجوان در مقایسه با سایر نوجوانان ارزیابی می شود و به عنوان صدک تعیین می شود. حداقل صدک پنجم و بالاترین صدک است. وقتی BMI نوجوان مساوی یا بیشتر از صدک باشد، آنها محسوب می شوند زیرا این بدان معناست که وزن نوجوان بیشتر از درصد نوجوانان است. در نهایت، نمره BMI نوجوانان در نمودار صدک ها تعیین می کند که وزن مناسبی دارند یا خیر. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید چند دلیل وجود دارد که باعث افزایش اضافه وزن در نوجوانان می شود، شایع ترین علل افزایش وزن در نوجوانان، عبارتند از: میان وعده های ناسالم بین وعده های غذایی می تواند کالری اضافی را که باعث افزایش وزن می شود، جمع کند. این امر به ویژه هنگامی اتفاق می افتد که نوجوانان احساس "بی حوصلگی" می کنند و هر از چند گاهی به آشپزخانه یا یخچال می روند و به دنبال غذایی هستند که حال آنها را بهتر کند. اگر نوجوانان از غذاهای سریع و پرکالری و کم مواد مغذی استفاده کنند، حتی اگر رژیم غذایی مقوی در خانه داشته باشند، افزایش وزن پیدا می کنند. دسترسی به غذاهای ناخواسته همراه با آزادی که پول جیبی به آنها می دهد نیز می تواند منجر به ایجاد عادات غذایی نادرست شود. پرخوری منظم فست فودها و غذاهای فرآوری شده می تواند منجر به افزایش وزن شود. نوجوان باید برای حفظ سلامتی خود ورزش کافی انجام دهد. هنگامی که یک نوجوان هیچ فعالیت بدنی ندارد، به طور ثابت وزن خود را افزایش می دهد. کودکانی که غذای ناخواسته نمی خورند، ممکن است در صورت عدم ورزش، در معرض خطر اضافه وزن قرار گیرند. بر اساس یک مطالعه، نوجوانان در زمان استراحت کالری کمتری می سوزانند. این مطالعه نشان داد که کودکان ساله در حالت استراحت روزانه تا کالری کمتر می سوزانند، در مقایسه با آنچه در ده سالگی انجام می دادند. بلوغ به تنهایی ممکن است باعث افزایش وزن قابل توجهی نشود. با این حال، جهش رشد باعث افزایش گرسنگی می شود، که ممکن است افزایش وزن را در نوجوانانی که بیش از حد غذا می خورند و فعالیت بدنی کافی ندارند، تسریع کند. کودکان در سنین نوجوانی (نوجوانان تا ساله) به دلیل تغییرات هورمونی در دوران بلوغ به طور طبیعی وزن خود را افزایش می دهند. افزایش وزن ممکن است در بین دختران بارزتر باشد. ممکن است کودک در یک سال پس از بلوغ حدود / پوند ( کیلوگرم) اضافه وزن داشته باشد. تغییرات در بدن باعث می شود نوجوانان بسیار خودآگاه و نسبت به اندام خود حساس باشند. آنها ممکن است بی جهت خود را با همسالان خود مقایسه کنند و تحت فشار داشتن "اندام ایده آل" باشند. نارضایتی از نداشتن اندام ایده آل ممکن است منجر به افسردگی شود که به نوبه خود می تواند منجر به عادات غذایی نادرست و در نتیجه افزایش وزن شود. بسیاری از نوجوانان این عقیده را دارند که حتی اگر چاق نباشند، چاق هستند. در دراز مدت، این می تواند منجر به تقویت باور شود. برخی از متخصصان اظهار می کنند که اعتقاد ثابت یک نوجوان به چاقی می تواند او را به سمت اضافه وزن سوق دهد. استرس همچنین با افزایش وزن ارتباط دارد. تحقیقات نشان می دهد که استرس و افسردگی می تواند منجر به مصرف بیشتر غذاهای شیرین و غنی از چربی شود. به احتمال زیاد غذا به عنوان یک مکانیسم مقابله ای برای کاهش احساس افسردگی و مزمن عمل می کند. کم کاری تیرویید وضعیتی است که درآن غده تیرویید کم کار می شود و هورمون تیرویید کمتری تولید می کند، یکی از علایم این وضعیت افزایش وزن است. در این شرایط حتی نوجوان بیشتر اوقات احساس خستگی می کند. این بیماری بیشتر در دختران شایع است، به ویژه اگر برخی دیگر از زنان خانواده دارای بیماری تیرویید باشند. سندرم کوشینگ یک بیماری نادر پزشکی است که باعث می شود بدن بیش از حد کورتیزول تولید کند. کورتیزول هورمون استرس است که توسط غدد فوق کلیوی (غده ای که روی هر کلیه قرار دارد) تولید می شود. یکی از علایم مهم این بیماری افزایش وزن است. تجمع چربی در اطراف گردن یکی دیگر از علایم است. کودکان مبتلا به سندرم کوشینگ چاق می شوند و همچنین به آرامی رشد می کنند. برخی از داروها نیز به دلیل ترکیبات موجود در آنها می توانند منجر به افزایش وزن شوند. گاهی اوقات، داروها می توانند عوارضی ایجاد کنند که به نوبه خود منجر به افزایش وزن می شود. یک مثال گلوکوکورتیکوییدها است که نوعی هورمون استروییدی است که معمولا در درمان اختلالات سیستم ایمنی مانند آسم و استفاده می شود. استفاده طولانی مدت از گلوکوکورتیکویید می تواند باعث سندرم کوشینگ شود که به نوبه خود منجر به افزایش وزن می شود. افزایش وزن بیش از حد را می توان با تغییر در شیوه زندگی و رژیم غذایی کنترل کرد. اما اگر این راهکارها کمک نکرد، ممکن است مجبور شوید با یک مشورت کنید. در صورت افزایش وزن نوجوان خود با پزشک مشورت کنید: کودک بیش از سال سن دارد و حتی در اواخر نوجوانی افزایش وزن دارد. شما احساس می کنید که نوجوان به دلیل پرخوری در حال افزایش وزن است که خود این شرایط ممکن است ناشی از فشار مداوم همسالان، مسایل مربوط به تصویر بدن یا موارد دیگری باشد که آنها را تحت فشار قرار می دهد. اگر به نظر می رسد افزایش وزن پس از تجویز دارو برای کودک شما آغاز شده است. در چنین شرایطی با پزشک در این مورد صحبت کنید. بدن رسوبات غیر طبیعی زیادی از چربی در اطراف گردن، صورت و شکم ایجاد می کند. پوست شکم دارای علایم کشش صورتی مایل به قرمز است (اینها علایم سندرم کوشینگ هستند) کودک همچنین خسته، کسل کننده به نظر می رسد و از درد ماهیچه ای شکایت دارد. به عنوان والدین، بهتر است وزن، رفتار و عادات غذایی کودک را تحت نظر داشته باشید. رعایت تغییرات و پیگیری وزن کودک و سلامت کلی او می تواند به شما در مقابله بهتر با آن کمک کند. اگر نسبت به تغییرات ناگهانی یا غیرطبیعی هشیار باشید و بلافاصله اقدام کنید، افزایش وزن زودتر کنترل می شود. اگر نتوانستید به نوجوان خود در مدیریت بهتر وزن کمک کنید، از پزشک متخصص و کمک بگیرید تا دلیل واقعی افزایش وزن را برطرف کند. در همه حال، از BMI صحیح نوجوان آگاه باشید و به دنبال هرگونه تغییر در الگوی غذایی او باشید و به موقع برای جلوگیری از افزایش وزن مداخله کنید.

درمان خانگی برای یبوست نوزادان به عنوان گزینه اول در درمان یبوست نوزادان در نظر گرفته می شود. در بیشتر مواقع طبیعی است که نوزاد روزها یا حتی بیش از یک هفته مدفوع نکند. با این حال، ممکن است نوزاد یبوست داشته باشد. در صورت یبوست نوزاد، پزشک ممکن است استفاده از داروهای خانگی را به عنوان اولین خط درمان یبوست نوزاد توصیه کند. فهرست محتوا یبوست در نوزادان منبع شایع نگرانی والدین است. با این حال، کاملا طبیعی است زیرا کودک با انواع مختلف غذاها سازگار می شود. علاوه بر این، بی نظمی در اجابت مزاج در همه موارد نشان دهنده یبوست نیست. کودک ممکن است به دلیل ترس از درد، مدفوع نکند که با اقدامات حمایتی قابل اصلاح است. این درمانهای ساده خانگی را برای از بین بردن یبوست در نوزادان بدون استفاده از دارو امتحان کنید: حرکت دادن پاهای کودک می تواند به رفع یبوست کمک کند. همانند بزرگسالان، ورزش و حرکت باعث تحریک روده نوزاد می شود. با این حال، از آنجا که ممکن است نوزادان هنوز راه نروند یا حتی تحرک ندارند، ممکن است والدین به آنها کمک کنند تا برای رفع یبوست ورزش کنند. والدین می توانند پاهای نوزاد را به آرامی در حالی که به پشت دراز کشیده اند حرکت دهند تا حرکت دوچرخه سواری را شبیه سازی کنند. انجام این کار ممکن است به عملکرد روده ها و رفع یبوست کمک کند. به کودک نوپا کمک کنید بعد از غذا راه برود. مشاهده شده است که نوزادان فعال کمتر از گاز، درد و یبوست شکایت دارند. توجه داشته باشید نوزاد بلافاصله بعد از تغذیه روی شکم دراز نکشید. حاوی گونه های زنده باکتری مشابه با آنتی بیوتیک هایی هستند که در روده زندگی می کنند. نشان داده شد که استفاده از لاکتوباسیلوس دفعات دفع را در نوزادان بهبود می بخشد، پروبیوتیک ها باکتری های مفید روده هستند که به هضم غذا کمک می کنند. بنابراین، استفاده از آنها می تواند به مدیریت مانند یبوست کمک کند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بنابراین به عنوان یک روش درمانی جایگزین احتمالی و یک اقدام پیشگیرانه برای یبوست عملکردی عمل می کند. با مشورت پزشک می توانید از شیرهای موجود برای نوزادان حاوی پروبیوتیک استفاده کنید. حمام گرم می تواند به شل شدن ماهیچه های روده و در نتیجه حرکت نرمتر روده کمک کند. گرمای ملایم به بدن نفوذ می کند تا گردش خون را تحریک کند که می تواند ماهیچه های کشیده را شل کند. توجه به این نکته ضروری است که این یک درمان بدون شواهد علمی است. با این حال، به دلیل سهولت و بدون عوارض جانبی، می توان آن را امتحان کرد. برخی تغییرات غذایی ممکن است به یبوست کمک کند، اما بسته به سن و رژیم غذایی کودک متفاوت است. هنگام شیردهی به نوزاد، مادر می تواند غذاهای خاصی مانند لبنیات را از رژیم غذایی خود حذف کند. بهتر است برای تشخیص تغییرات رژیم غذایی که به شما کمک می کند، آزمایش و خطا انجام شود. این امکان وجود دارد که تغییرات رژیم غذایی تاثیری بر یبوست نوزاد نداشته باشد. برای نوزادانی که از شیر خشک تغذیه می کنند، والدین ممکن است بخواهند نوع دیگری از شیر خشک را امتحان کنند. بهتر است بدون مشورت با پزشک متخصص اطفال، از شیر خشک و بدون لبنیات استفاده نکنید. اگر نوزاد از غذاهای جامد استفاده می کند، والدین باید به دنبال معرفی غذاهایی باشند که منابع خوبی از فیبر هستند. بسیاری از میوه ها و سبزیجات می توانند به دلیل داشتن فیبر بیشتر به تحریک روده ها کمک کنند. غذاهای غنی از فیبر شامل میوه ها، سبزیجات پخته نرم، غلات، نان سبوس دار و مافین، بلغور جو دوسر، ذرت بوداده و ماست است. فیبر را در رژیم غذایی فرزند خود به تدریج طی چند هفته همراه با افزایش مصرف مایعات افزایش دهید. توصیه می شود از پزشک خود در مورد تغییر غذاهای جامد برای نوزادان زیر سال سوال کنید. غذاهای مناسب برای نوزادان مبتلا به یبوست عبارتند از: آلو هلو گلابی کلم بروکلی سیب های بدون پوست غلات کامل، مانند بلغور جو دوسر یا نان سبوس دار یا ماکارونی نوزادان به طور معمول نیازی به مایعات اضافی ندارند زیرا هیدراته خود را از شیر مادر یا شیر خشک دریافت می کنند شایع ترین علت یبوست در نوزادان کمبود مایعات در رژیم غذایی آنها است. به نوزادان باید شیر داده شود زیرا حاوی تمام مواد مغذی لازم و حدود درصد آب نیز می باشد. با این حال، نوزادانی که یبوست دارند ممکن است از مقدار کمی مایعات اضافی استفاده کنند. گاهی پزشکان اطفال توصیه می کنند که در سن تا ماهگی و یبوست، مقدار کمی آب یا گاهی آب میوه به رژیم غذایی کودک اضافه کنید. ماساژ دادن ناحیه معده نوزاد می تواند به تحریک حرکات روده و همچنین تسکین درد و گاز معده کمک کند. کودکانی که دو بار در روز، هر کدام دقیقه به مدت روز متوالی ماساژ داده شدند، تعداد دفعات مدفوع خود را افزایش می دهند. برای انجام ماساژ، یک کرم یا روغن روی شکم نوزاد خود بمالید. انگشت خود را روی ناف نوزاد قرار دهید و آنها را در جهت عقربه های ساعت حرکت دهید. ماساژ یک روش خود درمانی موثر و ایمن برای یبوست ناشی از علل مختلف فیزیولوژیکی است. روش های مختلفی برای ماساژ شکم نوزاد برای رفع یبوست وجود دارد مانند: با لبه یک انگشت از قفسه سینه به پایین ناف ضربه بزنید. حرکت انگشتان در اطراف ناف در جهت عقربه های ساعت. با استفاده از نوک انگشت، حرکت دایره ای روی شکم به صورت ساعتگرد انجام دهید. زانوها و پاهای نوزاد را در کنار هم نگه داشته و به آرامی پاها را به سمت شکم فشار دهید. مقدار کمی آب سیب خالص می تواند به نرم شدن مدفوع کمک کند. پس از رسیدن کودک به سن - ماهگی، می توانند مقدار کمی آب میوه مانند درصد آلو یا آب سیب میل کنند. این آب میوه ممکن است به درمان یبوست کمک کند. متخصصان ممکن است توصیه کنند که با حدود - اونس آب میوه شروع کنید. هضم قند موجود در آب میوه سخت است. در نتیجه، مایع بیشتری وارد روده می شود که به نرم شدن و تجزیه مدفوع کمک می کند. با این حال، والدین نباید برای اولین بار بدون مشورت با متخصص اطفال آب میوه به نوزاد بدهند. شما می توانید آلو را با آب به نسبت : مخلوط کنید. مخلوط را به مدت چهار ساعت بجوشانید، آب میوه را صاف کرده و به کودک بدهید. با این حال، از مصرف بیش از حد خودداری کنید، زیرا ممکن است منجر به سوء تغذیه یا اسهال شود. برای تعیین دوز مناسب، می توانید با پزشک متخصص اطفال مشورت کنید. اکثر کودکان بین . تا . سالگی به رشد جسمانی مناسب و آمادگی برای آموزش می رسند. برخی از کودکان نوپا با شروع تمرینات کوچک دچار یبوست می شوند. دلیل آن می تواند بی میلی در استفاده از توالت فرنگی به دلیل اضطراب یا قرار گرفتن در محیطی جدید مانند پیش دبستانی یا خانه باشد. بنابراین، هنگام آموزش کودک نو پا برای استفاده از توالت بسیار مهم است. یک روال مناسب تنظیم کنید و موقعیت صحیح اجابت مزاج را به کودک بیاموزید. به فرزند خود بفهمانید که دفع مدفوع هر زمان که احساس کرد حتی در دوران پیش دبستانی، عادت خوبی است. اگر در برابر حرکات روده خود مقاومت می کنند، آنها را مجبور کنید روزانه حدود دقیقه ترجیحا بعد از غذا در توالت بنشینند. اجتناب از عوامل زیر می تواند به جلوگیری از بدتر شدن شرایط کمک کند، از جمله: استفاده از مصرف شیر گاو توسط نوزادان دادن غذای جامد به نوزادان زیر ماه تغذیه هویج پخته، موز و برنج به کودک نوپا افزودن عصاره مالت، غلات برنج یا هر نوع شکر به شیر خشک مصرف رژیم غذایی غنی از غذاهای نشاسته ای، قندی یا چرب، که می تواند حرکت روده را کند کند. در هنگام دفع مدفوع، نوزاد ممکن است ناله کند و فشار وارد کند، که عموما از علایم یبوست محسوب می شود. در نتیجه، صورت قرمز می شود و کودک حتی ممکن است گریه کند، اگرچه در نهایت مدفوع نرم دفع می شود. این رفتار به عنوان دیسکزی نوزاد شناخته می شود و معمولا در صورتی رخ می دهد که کودک هنوز کنترل کامل عضلات لگن را به دست نیاورده باشد. با این حال، اگر کودک شما مدفوع نرم یا آبکی را دفع می کند، احتمال دارد یبوست نداشته باشد. هنگامی که نوزاد یبوست دارد، اندازه گیری دمای مقعد نوزاد با یک دماسنج تمیز ممکن است به دفع مدفوع کمک کند. مهم است که از این روش همیشه استفاده نکنید، زیرا می تواند یبوست را بدتر کند. نوزاد ممکن است تمایلی به دفع مدفوع بدون کمک نداشته باشد، یا ممکن است دفع مدفوع را با ناراحتی مرتبط دانسته و منجر به سر و صدا یا گریه بیشتر در طول این روند شود. هرکسی که احساس می کند اغلب باید از این روش برای کمک به مدفوع نوزاد استفاده کند، باید با پزشک نوزاد صحبت کند. توجه: همیشه قبل از انجام هرگونه درمان یا داروی جدید با متخصص اطفال نوزاد خود مشورت کنید تا از عوارض جانبی ناخواسته جلوگیری شود. همین امر در مورد مداخلات پزشکی برای درمان یبوست نوزاد مانند ملین ها، شیاف ها، محرک ها و غیره نیز صادق است که ابتدا باید توسط پزشک ت یید شود. از آنجا که نوزادان ممکن است برای مدتی طولانی بدون مدفوع زندگی کنند، تشخیص یبوست دشوار است. علایم نشان دهنده یبوست در نوزاد عبارتند از: بی اشتهایی شکم سفت گلوله های سخت مدفوع قوام مدفوع شبیه خاک رس رگه های قرمز خون در مدفوع مدت طولانی زور زدن یا گریه کردن هنگام تلاش برای دفع مدفوع علایم یبوست در نوزادان بسته به سن و رژیم غذایی آنها متفاوت است. حرکت طبیعی روده قبل از اینکه کودک غذای جامد را شروع کند، باید بسیار نرم تقریبا مانند غلظت کره بادام زمینی یا حتی شل تر باشد. سفت شدن مدفوع نوزاد قبل از غذای جامد واضح ترین نشانه یبوست در نوزادان است. در ابتدا، نوزادانی که از شیر مادر تغذیه می کنند اغلب مدفوع خود را دفع می کنند زیرا هضم شیر مادر آسان است. با این حال، هنگامی که نوزاد بین تا هفته سن دارد، ممکن است فقط یک بار در هفته و گاهی حتی بیشتر، مدفوع بزرگ و نرم دفع کند. نوزادانی که از شیر خشک تغذیه می کنند بیشتر از نوزادانی که از تغذیه می کنند مدفوع می کنند. اکثر نوزادانی که از شیر خشک تغذیه می کنند حداقل یکبار در روز یا یک روز در میان مدفوع می کنند. هنگامی که والدین غذای جامد را به رژیم غذایی کودک اضافه می کنند، احتمال دارد کودک دچار یبوست شود. اگر والدین شیر گاو (غیر از شیر خشک) را به رژیم غذایی خود بیاورند، احتمال ابتلای نوزاد به یبوست بیشتر است. پزشک باید نوزاد مبتلا به یبوست مداوم را معاینه کند. توصیه می شود اگر کودک بعد از یک یا دو روز مدفوع خود را دفع نکرده است و علایم دیگری در آن مشاهده شده است، با پزشک متخصص اطفال مشورت کنید. علایمی مانند: خون در مدفوع به نظر می رسد نوزاد درد شکمی دارد. به نظر می رسد کودک حساس و تحریک پذیر است. پس از انجام اقدامات لازم برای درمان یبوست نوزاد، بهبودی حاصل نمی شود. درمان معمولا با داروهای خانگی شروع می شود. اگر درمان های خانگی موثر واقع نشوند، پزشک ممکن است نوزاد را معاینه کند و در موارد نادر، داروهایی تجویز کند، مانند: تنقیه شیاف ملین ها افراد هرگز نباید این داروها را به نوزاد بدهند مگر اینکه پزشک آنها را تجویز کند. یبوست می تواند منجر به ناراحتی و تحریک پذیری در نوزاد شود. افراد می توانند چندین روش خانگی را برای کاهش یبوست امتحان کنند. یبوست کودک نوپای شما به راحتی می تواند با کمک تغییر رژیم غذایی و فعالیت برطرف شود. با این حال، اگر شرایط کاهش نیافت، با پزشک متخصص اطفال خود مشورت کنید و از استفاده از داروهای بدون نسخه خودداری کنید.

مصرف قرص هیدروکلراید آهسته رهش ( ER ) ، ممکن است خطر بروز افکار و اعمال را در افراد خاص افزایش دهد. این افراد، شامل کودکان، نوجوانان و بزرگسالانی است که به علت ابتلا به اختلالات سلامت روان، با درمان می شوند. بوپروپیون هیدروکلراید، نوعی داروی ضد افسردگی است. بدون توجه به سن، پزشک معالج، شما را از نظر داشتن علایم افکار و اقدامات خودکشی در طول درمان، تحت نظر خواهد داشت. شما و عزیزان تان نیز باید مراقب هرگونه تغییر در خلق و خو یا رفتار خود باشید. کاربرد بوپروپیون هیدروکلراید چیست؟ قرص های خوراکی بوپروپیون هیدروکلراید ER داروهایی با نسخه عمومی هستند. " ER " مخفف آهسته رهش است. این اصطلاح، به این معنی است که دارو به آرامی در بدن آزاد می شود. قرص های خوراکی ER شامل دو شکل از دارو است. یک شکل آن، انتشار پایدار ( SR ) است که معمولا دو بار در روز مصرف می شود. فرم دیگر نسخه طولانی مدت ( XL ) است و یک بار در روز مصرف می شود. فرم های SR و XL قرص های خوراکی بوپروپیون هیدروکلراید ER مورد تایید FDA برای مصرف در موارد زیر، هستند: ( MDD ) نوعی افسردگی است که باعث بروز غمگینی، احساس ناامیدی و سایر علایمی می شود که فرد را دچار مشکلات مختلفی کرده و زندگی روزمره او را مختل می کند. فرم XL قرص خوراکی بوپروپیون هیدروکلراید ER مورد تایید FDA برای درمان موارد زیر است: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید. اختلال عاطفی فصلی ( SAD ) نوعی MDD است. SAD معمولا در اواخر پاییز یا زمستان شروع شده و علایم آن، در فصل بهار یا اوایل تابستان کاهش می یابد. فرم SR قرص خوراکی بوپروپیون هیدروکلراید ER برای کمک به پیشگیری از SAD مورد تایید FDA نیست. اما پزشکان ممکن است آن را، بدون برچسب دارویی، برای این مسیله، تجویز کنند. استفاده از دارو بدون برچسب به معنای استفاده از دارو برای هدفی غیر از آنچه توسط FDA برای آن تایید شده است، می باشد. برای کسب اطلاعات بیشتر، با پزشک خود صحبت کنید. قرص خوراکی بوپروپیون هیدروکلراید ER نوعی داروی ضد افسردگی به نام مهارکننده بازجذب نوراپی نفرین و دوپامین ( NDRI ) است. آیا می توان از بوپروپیون برای ترک سیگار استفاده کرد؟ بله. پزشکان ممکن است فرم SR قرص خوراکی بوپروپیون هیدروکلراید ER را برای کمک به بزرگسالان برای ترک سیگار تجویز کنند. با این حال، این کاربرد، یک استفاده خارج از برچسب دارو است. استفاده از دارو بدون توجه به برچسب، به معنای استفاده از دارو برای هدفی غیر از آنچه توسط FDA برای آن تایید شده است، می باشد. در حال حاضر، هیچ شکلی از داروی بوپروپیون برای کمک به ترک سیگار توسط FDA تایید نشده است. دارویی با نام تجاری Zyban یک فرم SR از بوپروپیون هیدروکلراید بود که برای کمک به ترک سیگار بزرگسالان استفاده می شد. ولی دیگر تولید نمی شود. این نکته را به خاطر داشته باشید که برخی از افراد، هنگام مصرف بوپروپیون برای کمک به ترک سیگار، عوارض جانبی جدی را بروز داده اند. این عوارض، شامل افسردگی و افکار و اعمال خودکشی بود. اگر می خواهید سیگار را ترک کنید و علاقه مند به استفاده از قرص خوراکی بوپروپیون هیدروکلراید ER فرم SR هستید، با پزشک خود صحبت کنید. آن ها می توانند فواید و خطرات مصرف این دارو را بررسی کرده و در صورت نیاز گزینه های دیگری را پیشنهاد کنند. فرم SR قرص خوراکی بوپروپیون هیدروکلراید ER دارای یک هشدار جعبه ای در مورد افکار و اعمال خودکشی است. هشدار جعبه ای، جدی ترین هشدار FDA است. شایع ترین عوارض بوپروپیون هیدروکلراید ER اصطلاح " ER " در قرص های خوراکی بوپروپیون هیدروکلراید ER ، مخفف رهش طولانی مدت است. به این معنی که این دارو، به آرامی در بدن آزاد می شود. قرص های خوراکی ER شامل دو شکل دارویی هستند. یک شکل آن، انتشار پایدار ( SR ) است که معمولا دو بار در روز مصرف می شود. فرم دیگر، نسخه طولانی مدت ( XL ) است و یک بار در روز مصرف می شود. اشکال SR و XL قرص خوراکی بوپروپیون هیدروکلراید ER هر دو حاوی داروی فعال بوپروپیون هیدروکلراید هستند. بنابراین آن ها می توانند عوارض جانبی مشابهی ایجاد کنند که ممکن است خفیف یا جدی باشند. موارد زیر، شامل برخی از عوارض جانبی کلیدی است که ممکن است در هنگام مصرف هر یک از این داروها مشاهده شوند. با این حال، این مقاله همه عوارض جانبی احتمالی را شامل نمی شود. عوارض جانبی خفیف عوارض جانبی خفیف مصرف داروی بوپروپیون، می تواند شامل موارد زیر باشد: تعریق لرزش سردرد یبوست گلو درد تپش قلب حالت تهوع بثورات پوستی مشکلات خواب خشک شدن دهان درد شکم یا عضله کاهش اشتها یا کاهش وزن دفع ادرار بیشتر از حد معمول عصبی بودن یا احساس اضطراب بیشتر این عوارض جانبی ممکن است در عرض چند روز یا چند هفته از بین بروند. اما اگر شدیدتر شده یا از بین نرفتند، با پزشک یا خود صحبت کنید. این لیست، برخی از عوارض جانبی خفیف ناشی از مصرف اشکال SR و XL قرص خوراکی بوپروپیون هیدروکلراید ER را شامل‌می شود. برای دانستن سایر عوارض جانبی، با پزشک خود مشورت کنید. عوارض جانبی جدی اگرچه بروز این نوع عوارض نادر است، اما عوارض جانبی جدی ناشی از مصرف فرم SR یا XL قرص خوراکی بوپروپیون هیدروکلراید ER ممکن است رخ دهد. اگر عوارض جانبی جدی را تجربه کردید، فورا با پزشک خود تماس بگیرید. در صورت مشاهده عوارض جانبی خطرناک و یا کشنده، با اورژانس تماس بگیرید. عوارض جانبی جدی ناشی از مصرف داروی بوپروپیون و علایم آن ها، می تواند شامل موارد زیر باشد: تشنج واکنش آلرژیک فشار خون بالا. علایم آن می تواند شامل موارد زیر باشد: سردرد تپش قلب خستگی (کمبود انرژی) افکار یا اعمال عجیب و غریب. علایم آن می تواند شامل موارد زیر باشد: گیجی افکار و اعمال خودکشی ناتوانی در تمرکز یا تفکر واضح پارانویا (فکر می کنید کسی یا چیزی به دنبال شما بوده و یا قصد آسیب رساندن به شما را دارد) علایم روان پریشی (از دست دادن تماس با واقعیت) ، مانند توهم یا (افکار یا باورهای نادرست) جزییات عوارض ناشی از مصرف بوپروپیون در ادامه این مقاله، در مورد عوارض جانبی خاصی که مصرف این دارو ممکن است ایجاد کند، آورده شده است. افکار و اعمال خودکشی استفاده از قرص بوپروپیون هیدروکلراید طولانی رهش ( ER ) ممکن است خطر افکار و اعمال خودکشی را در افراد خاص افزایش دهد. در واقع، اشکال SR و XL قرص خوراکی بوپروپیون هیدروکلراید ER دارای یک هشدار جعبه ای در رابطه با جدی ترین هشدار FDA است. این هشدار به پزشکان و بیماران در مورد اثرات دارویی که ممکن است خطرناک باشند، هشدار می دهد. افزایش این خطر، برای کودکان، نوجوانان و بزرگسالانی است که به علت ابتلا به اختلالات مختلف سلامت روان، با داروهای ضد افسردگی، درمان می شوند. (بوپروپیون هیدروکلراید نوعی داروی ضد افسردگی است. این هشدار بر اساس نتایج مطالعات بالینی کوتاه مدت اشکال SR و XL این دارو اعلام شده است. صرف نظر از سن، پزشک شما را در مورد داشتن علایم و افکار و اقدامات خودکشی در طول درمان با هر دو دارو، تحت نظر خواهد داشت. اگر موارد زیر را تجربه کردید، با پزشک خود تماس بگیرید: به صدمه زدن به خود فکر می کنید. افکار یا اعمال عجیب و غریب دارید. احساس پرخاشگری یا خصومت دارید. علایم افسردگی جدید یا شدید تری را تجربه کردید. عزیزان شما نیز باید مراقب هرگونه تغییر شدید یا عجیب در خلق و خو یا رفتار شما بوده و به پزشک گزارش دهند. اگر هنگام استفاده از قرص های خوراکی بوپروپیون هیدروکلراید ER در مورد افکار و اقدامات خودکشی نگرانی دارید، با پزشک خود صحبت کنید. کاهش وزن کاهش وزن ممکن است با استفاده از هر دو نوع قرص خوراکی بوپروپیون هیدروکلراید ER ( SR یا XL ) رخ دهد. اما به طور کلی، کاهش وزن به عنوان یک عارضه جانبی شایع مصرف این داروها در نظر گرفته نمی شود. به خاطر داشته باشید که کاهش اشتها، یک عارضه جانبی شایع ناشی از مصرف فرم SR قرص خوراکی بوپروپیون هیدروکلراید ER است. کاهش غذای مصرفی، ممکن است منجر به کاهش وزن شود. کاهش وزن نیز ممکن است از علایم افسردگی باشد. اگر گمان می کنید که کاهش وزن، نشانه افسردگی شما است، قبل از استفاده از قرص خوراکی بوپروپیون ER فرم SR یا XL با پزشک خود صحبت کنید. همچنین اگر در حال حاضر از هر دو دارو استفاده کرده و احساس گرسنگی نداشته و یا وزن زیادی کم کرده اید، باید با پزشک خود صحبت کنید. آن ها ممکن است از شما بخواهند که مصرف دارو را به تدریج متوقف کرده و یک داروی ضد افسردگی دیگر مصرف کنید. تشنج تشنج ممکن است با استفاده از هر دو نوع قرص خوراکی بوپروپیون هیدروکلراید ER ( SR یا XL ) رخ دهد. مشخص نیست که هر چند وقت یکبار، با مصرف این دارو، تشنج رخ می دهد. اما در صورت مصرف دوزهای بالاتر، خطر بروز تشنج، بیشتر است. در صورتی که هر یک از موارد زیر در مورد شما صادق است، باید بیشتر مراقب بروز تشنج باشید: سکته شدید استفاده از داروهای افیونی مشکلات مربوط به عروق خونی آسیب جدی به سر یا تومور مغزی داشته اید. دیابت و استفاده از انسولین یا داروهای کاهنده قند خون مصرف داروهای سرکوب کننده اشتها برای کنترل وزن مصرف بنزودیازپین را برای درمان اضطراب یا رفع مشکلات خواب سوء استفاده از داروهای محرک غیرقانونی یا تجویزی، مانند کوکایین یا آمفتامین شرایط پزشکی خاص مانند قند خون پایین، سطح سدیم پایین، بیماری شدید کبدی، یا اکسیژن خون پایین نوشیدن الکل یا استفاده از داروهای خاصی را که سیستم عصبی شما را تضعیف می کنند، متوقف کرده اید، مانند بنزودیازپین ها برای اضطراب، یا داروهای ضد تشنج. مصرف داروهای خاصی که خطر تشنج را افزایش می دهند، مانند (داروهایی که برای درمان بیماری هایی مانند اسکیزوفرنی استفاده می شوند) یا ضد افسردگی های سه حلقه ای (داروهایی که برای درمان شرایطی مانند افسردگی استفاده می شوند) قبل از شروع مصرف قرص خوراکی بوپروپیون هیدروکلراید ER ، در صورت وجود هر یک از عوامل خطر مربوط به تشنج، با پزشک خود مشورت کنید. برای کمک به جلوگیری از تشنج با فرم SR یا XL قرص خوراکی بوپروپیون هیدروکلراید ER ، پزشک شما را با دوز پایین شروع می کند. آنها به تدریج آن را در صورت نیاز افزایش می دهند. واکنش آلرژیک مانند بسیاری از داروها، برخی از افراد ممکن است پس از مصرف هر یک از انواع قرص های خوراکی بوپروپیون هیدروکلراید ER ( SR یا XL ) با واکنش آلرژیک و به رو شوند. مشخص نیست هر چند وقت یکبار، واکنش های آلرژیک در افرادی که از این داروها استفاده می کنند، رخ می دهد. علایم یک واکنش آلرژیک خفیف می تواند شامل موارد زیر باشد: خارش بثورات پوستی برافروختگی (گرمی موقت، قرمزی یا تیره شدن رنگ پوست) بروز واکنش آلرژیک شدیدتر، از جمله، نادر اما ممکن است. برخی از افراد، بروز این واکنش ها را در حین مصرف دارو، گزارش کرده اند. با این حال، این واکنش ها در طول مطالعات بالینی رخ ندادند. بنابراین مشخص نیست که آیا این واکنش ها توسط داروها ایجاد شده یا اینکه به علت دیگری بروز پیدا کرده اند. علایم یک واکنش آلرژیک شدید می تواند شامل موارد زیر باشد: مشکل در تنفس تورم زبان، دهان یا گلو قرمزی شدید پوست، تاول، یا لایه برداری تورم زیر پوست، به طور معمول در پلک ها، لب ها، دست ها یا پاها اگر پس از مصرف این داروها با واکنش آلرژیک رو به رو شدید، فورا با پزشک خود تماس بگیرید، زیرا ممکن است واکنش شدید شود. اگر علایم شما خطرناک است، با اورژانس تماس بگیرید.

می تواند تسکین دهنده باشد و علایم آن را تسکین دهد. اما همه ورزش های برای دیسک کمر مناسب نیستند. پس بهتر است تخمین زده می شود که حدود درصد از افراد در طول زندگی خود از یک دوره کمردرد رنج می برند و یکی از بیماری زمینه ای شایع است. فتق دیسک بیشتر در قسمت تحتانی کمر اتفاق می افتد و شامل جابجایی مواد دیسک به خارج از فضای دیسک بین مهره ای است. به عبارت ساده تر، ستون فقرات از مهره های منفرد تشکیل شده است که روی هم قرار گرفته اند. بین هر مهره یک دیسک بین مهره ای وجود دارد تا مهره ها به هم ساییده نشوند. علاوه بر این، دیسک های بین مهره ای بین مهره ها دارای یک ماده ژل مانند در داخل هستند (به نام هسته پالپوس) در این مقاله از به تمرینات خاصی برای فتق دیسک می پردازیم که می توانید در خانه انجام دهید. ممکن است از ترس تشدید درد فتق دیسک روزها را در رختخواب یا روی مبل بگذرانید. انجام این کشش ها و تمرینات فتق دیسک به شما این امکان را می دهد که راهکار بهتری برای بهبودی خود داشته باشید و ممکن است به کاهش علایم و افزایش سلامت کلی کمر شما کمک کند. قبل از اینکه به تمرین فتق دیسک بپردازیم، اجازه دهید کمی در مورد علایم و گزینه های درمانی فتق دیسک کمر صحبت کنیم. آنچه در این مقاله خواهید خواند: فتق دیسک زمانی رخ می دهد که آن ماده ژل مانند از لایه بیرونی دیسک پاره می شود و می تواند بر روی نخاع یا اعصاب نخاعی فشار بیاورد و در نتیجه علایمی از جمله از و سایر علایم مرتبط را ایجاد کند که می تواند انجام فعالیت های روزمره را دشوار کند. یک علامت بسیار نادر فتق دیسک کمر، از دست دادن کنترل روده یا مثانه است که به سندرم دم اسب معروف است. این سندرم ناشی از فشرده سازی ریشه های عصبی نخاعی است و یک بیماری خطرناک و جدی محسوب می شود که نیاز به درمان فوری دارد. اما سایر علایم آن، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ضعف پا درد ساق پا سیاتیک (عصب فشرده شده) کمردرد (معمولا اولین علامت است) بی حسی یا سوزن سوزن شدن ساق پا توجه داشته باشید که فتق دیسک همیشه باعث درد نمی شود، بنابراین تشخیص آن ممکن است مشکل باشد. کمردرد معمولا اولین علامت فتق دیسک کمر است. اغلب این درد چند روز طول می کشد و سپس فروکش می کند. فتق دیسک اغلب درد پا، بی حسی یا سوزن سوزن شدن، و یا ضعف اندام تحتانی را به دنبال دارد. به طور معمول درد ساق پا در نهایت به زیر زانو می رسد و حتی می تواند مچ پا و پا را تحت تاثیر قرار دهد. اکثر بیماران مبتلا به فتق دیسک کمر به تدریج در طی چند روز تا چند هفته بهبود می یابند و اکثر بیماران در عرض تا ماه بدون علامت هستند. ورزش‌ها و اغلب بخش‌های مهم بهبودی فتق دیسک هستند. پزشک معمولا پس از تایید فتق دیسک، چند روز استراحت را توصیه می کند. انجام فعالیت ها و ورزش های ملایم باعث تقویت عضلات حمایت کننده از ستون فقرات و کاهش فشار بر ستون فقرات می شود. فعالیت ها و ورزش ها همچنین انعطاف پذیری در ستون فقرات را افزایش می دهند و ممکن است به کاهش خطر فتق دیسک از عود مجدد کمک کنند. ممکن است پزشک پیشنهاد دهد که از تمرین های کوچک شروع کنید و سطح فعالیت را به آرامی افزایش دهید. فعالیت های سبکی که می تواند به فتق دیسک کمک کند عبارتند از: یوگا شنا کردن پیاده روی دوچرخه سواری تمام تمرینات را به صورت آهسته و کنترل شده انجام دهید. ورزش ها نباید درد را افزایش دهند. اگر فردی احساس درد کرد، باید تمرینات را متوقف کند و با پزشک خود در مورد سایر راهکارها مشورت کند. رفع فشار ستون فقرات باید اولین راهکاری باشد که برای درمان فتق یا برآمدگی دیسک انجام می دهید، زیرا اساسا بین مهره های شما فاصله ایجاد می کند و بنابراین فشار را از روی دیسک ها کم می کند. از یک میله یا هر چیزی که می توانید از آن آویزان شوید استفاده کنید و به بدن خود اجازه دهید "فقط آویزان شود". ثانیه آویزان شوید و بار این کار را انجام دهید. این حرکت نباید باعث درد شود. اگر در طول تمرین احساس درد داشتید، تمرین را متوقف کنید و به جای آن برخی از تمرینات دیگر را امتحان کنید. اکستنشن ایستاده به معکوس کردن کاری که روزانه انجام می دهید (قوز کردن) کمک می کند. از آنجایی که بیشتر دیسک های برآمده و فتق دیسک ناشی از وضعیت نامناسب و خم شدن مکرر ستون فقرات (به ویژه خم شدن بدن در وضعیت بد) است، این کشش به شما کمک می کند. دیسک را به حالت خنثی برگردانید. ابتدا بایستید و هر دو دست را در دو طرف کمرتان قرار دهید. اکنون با کمک دستان خود لگن خود را به سمت جلو فشار دهید و ستون فقرات خود را به عقب بکشید. ثانیه صبر کنید و دوباره به حالت قبل برگردید و تا ست انجام دهید. اکستنشن کمر ایستاده برای زمانی که نیاز به استراحت بعد از نشستن پشت میز دارید، عالی است. کشش نیمه کبرا به عقب راندن مواد دیسک به سمت مرکز دیسک بین مهره ای کمک می کند تا بهبودی ایجاد شود. هدف از اکستنشن مکرر کمر "متمرکز کردن علایم" است. متمرکز کردن علایم اساسا به این معنی است که دردی که از پای آسیب‌دیده به سمت پا می‌رود، باید به کمر نزدیک‌تر شود تا به نوبه خود باعث کاهش درد‌شود. این تمرین را با دراز کشیدن روی شکم (وضعیت مستعد) شروع کنید و به آرامی خود را روی آرنج نگه دارید در حالی که باسن شما در تماس با زمین است. قبل از بازگشت به حالت درازکش (به صورت دراز کشیده) به مدت - ثانیه در وضعیت اولیه نگه دارید. به تدریج زمان این تمرین را افزایش دهید. در ابتدا ممکن است نتوانید این وضعیت را به خوبی تحمل کنید، پس به آرامی و با دقت شروع کنید. اگر درد دارید، به جای آن ورزش دیگری را امتحان کنید. این کشش بر اساس همان اصل حالت نیمه کبرا در بالا است. این اکستنشن پیشرفته به عقب راندن مواد دیسک به سمت مرکز دیسک بین مهره ای با هدف کاهش علایم درد کمک می کند. این تمرین را با دراز کشیدن بر روی شکم در حالت خوابیده (رو به پایین) شروع کنید و به آرامی روی دستان خود فشار دهید در حالی که لگن خود را در تماس با زمین و کمر در حالت شل نگه داشته اید. موقعیت را به مدت ثانیه نگه دارید. در نهایت سعی کنید این حالت را ( تا ثانیه) برای مدت بیشتری نگه دارید. اگر در حین تمرین احساس درد می کنید، این تمرین برای شما مناسب نیست. کشش گاو گربه یکی از محبوب ترین تمرینات فتق دیسک است. با ترکیب دو حالت، کشش گربه - گاو می تواند با باز کردن فضای دیسک بین مهره ای، به کاهش فشار روی دیسک فتق کمک کند. همچنین تحرک ستون فقرات را بهبود می بخشد و به تسکین درد فتق دیسک و سرعت بهبودی کمک کند. این کشش را روی دست ها و زانوهای خود شروع کنید. نفس بکشید و در حالی که به سمت سقف نگاه می کنید، اجازه دهید شکمتان به سمت زمین کشیده شود. این کار را با بازدم انجام دهید و به آرامی ستون فقرات خود را گرد کنید در حالی که با دستان خود به زمین فشار می آورید و کمی گردن خود را خم کنید تا بتوانید به پاهای خود نگاه کنید. این تمرین را طی مرحله و هر بار دفعه انجام دهید. این تمرین به تقویت و تثبیت عضلات کمر و ستون فقرات کمک می کند. ورزش سگ پرنده به شما کمک می کند تا وضعیت خوبی داشته باشید و از فتق دیسک در آینده جلوگیری کنید. از روی دست‌ها و زانوها با دست‌هایتان در زیر شانه‌ها و زانوها زیر باسن‌تان شروع کنید. بازوی چپ خود را بالا بیاورید و آن را به سمت جلو بگیرید تا با بالاتنه خود هم راستا شود. همان زمان، پای راست خود را به عقب بکوبید تا زمانی که با نیم تنه شما هماهنگ شود. این وضعیت را برای - ثانیه نگه دارید. این کار را با دست راست و پای چپ خود تکرار کنید. پهلوها را به صورت متناوب برای بار و تا ست انجام دهید. این تمرین با تقویت عضلات عمیق ستون فقرات و باسن (عضلات باسن) کمک می کند تا لگن شما در موقعیت مناسب قرار بگیرد. روی شکم دراز بکشید و ساعدها را روی تشک قرار دهید. بدن خود را به گونه ای بلند کنید که روی ساعد و انگشتان پا قرار بگیرید. بین تا ثانیه در این وضعیت بمانید. اطمینان حاصل کنید که پشت خود را در تمام طول تمرین صاف نگه داشته اید. اغلب چند روز استراحت به کاهش درد شدید ناشی از فتق دیسک کمر کمک می کند. با این حال، مهم است که بیش از این مدت استراحت نکنید، زیرا استراحت بیش از حد در واقع می تواند درد و سفتی را بدتر کند. داروهایی مانند ایبوپروفن و ناپروکسن ممکن است به کاهش التهاب و تسکین درد کمک کنند. انجام تمرینات خاص برای افزایش دامنه حرکتی و تقویت ماهیچه‌های کمر و قسمت مرکزی بدن ممکن است به تسکین درد و کاهش احتمال آسیب‌دیدگی مجدد کمک کند. ممکن است به افزایش گردش خون و شل شدن عضلات و در نتیجه به کاهش درد کمک کند. تزریق در ناحیه آسیب دیده ممکن است به کاهش التهاب موضعی و تسکین درد کمک کند. فرد ممکن است از طریق بلند کردن اجسام سنگین، فشار ناگهانی به کمر یا فعالیت‌های شدید مکرر دچار فتق دیسک شود. افراد مبتلا به فتق دیسک باید از انجام فعالیت های شدید در طول دوره نقاهت اجتناب کنند. افراد باید از تمام ورزش هایی که باعث درد می شوند یا احساس می کنند که درد را بدتر می کنند اجتناب کنند. هنگام تجربه از تمرینات همسترینگ خودداری کنید. ممکن است لازم باشد افراد ب از فعالیت های پرتحرک مانند دویدن یا ورزش های رزمی اجتناب کنند. این فعالیت ها می توانند ستون فقرات را از بین ببرند. شروع ورزش های سبک، ایمن ترین راه برای کاهش علایم است. یک فرد باید در مورد بهترین رژیم ورزشی متناسب با نیازهای خاص خود با پزشک صحبت کند. انجام تمرینات و حرکات کششی ملایم می تواند به کاهش درد و فشار ناشی از فتق دیسک کمک کند. تقویت عضلات پشت و همسترینگ می تواند فشار روی ستون فقرات را کاهش دهد تا از درد و عود مجدد جلوگیری شود. همیشه قبل از انجام هر حرکتی با پزشک صحبت کنید تا مطمین شوید که به کمر آسیب نمی زند یا باعث درد بیشتر نمی شود. بسته به اینکه کدام دیسک دچار فتق شده است، پزشک می تواند بهترین ورزش ها را برای هر فرد توصیه کند.

می تواند به صورت برآمدگی یا تورم و کوچک یا بزرگ، سخت یا نرم، دردناک یا بدون درد ظاهر شود. این توده ها ممکن است منفرد یا چندتایی باشند. به همین ترتیب، آنها احتمال دارد زیر یک بازو یا هر دو ایجاد شوند. در مردان، علاوه بر مشکل پزشکی که ممکن است ایجاد کنند، می توانند مشکلات روزمره را نیز ایجاد کنند. بسته به اندازه یا محل توده، این مشکلات می تواند شامل کاهش دامنه حرکتی بازو یا شانه، وضعیت دردناک بازو، افزایش حساسیت به ضد تعریق ها، دیودورانت ها یا صابون ها یا کاهش انتخاب لباس باشد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: علل کم خطر توده زیر بغل در مردان توده زیر بغل یک توده غیرطبیعی از بافت است که می تواند به دلایل مختلفی ایجاد شود. اگرچه توده زیر بغل می تواند هم در مردان و هم در زنان ایجاد شود، دلایل متعددی برای ایجاد توده زیر بغل مختص مردان وجود دارد. پس بیایید برخی از شایع ترین علل توده های زیر بغل در مردان از انواع کم خطر تا خطرناک ترین آنها را بررسی کنیم. آلرژی به واکسیناسیون یا داروهای خاص برخی از مردان ممکن است به واکسیناسیون، مانند واکسن آنفولانزا، با ایجاد یک برآمدگی کوچک زیر بغل ناشی از تورم غدد لنفاوی واکنش نشان دهند. این برآمدگی ها معمولا جدی نیستند. با این حال، اگر برآمدگی ادامه پیدا کرد یا علایم دیگری مانند تب ایجاد شد، با پزشک خود تماس بگیرید تا مطمین شوید که برآمدگی نتیجه واکسیناسیون است و نه عفونت. به طور مشابه، برخی از مردان ممکن است بلافاصله پس از شروع یک داروی جدید دچار توده زیر بغل شوند. اگر چنین است، با پزشک خود مشورت کنید تا ببینید آیا امکان تغییر دارو وجود دارد یا خیر. گره عضلانی گره های عضلانی گاهی اوقات می تواند توضیحی برای تورم یا توده های زیر بغل در مردان باشد. اینها می توانند ناشی از فعالیت بیش از حد یا ورزش بیش از حد باشند و معمولا بدون درمان پزشکی خود به خود برطرف می شوند. در صورت لزوم، استراحت و استراحت از ورزش باعث تسریع بهبودی می شود. با این حال، اگر تورم یا توده ادامه یابد، تماس با پزشک عاقلانه است. لیپوم لیپوم یک توده چربی غیر سرطانی و با رشد آهسته است که می تواند در زیر بغل ایجاد شود. اگرچه گاهی اوقات ناخوشایند، معمولا بی ضرر است. اکثر آنها نسبتا کوچک هستند (قطر کمتر از اینچ) ، سفت یا لاستیکی هستند و به راحتی با انگشتان خود حرکت می کنند. علت آنها ناشناخته باقی مانده است. اگر لیپوم ها به اعصاب مجاور فشار بیاورند و درد ایجاد کنند، ممکن است مشکل ساز شوند. اگر ظاهر آن‌ها شما را آزار می‌دهد یا باعث ایجاد دردی می‌شود که مانع فعالیت‌های روزمره شما می‌شود، یک گزینه جراحی وجود دارد که می‌توانید دنبال کنید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید فولیکولیت (فولیکول ملتهب مو) زمانی اتفاق می‌افتد که یک فولیکول موی زیر بغل (پایه ریز مو که زیر سطح پوست قرار دارد) از موهای رشد کرده ملتهب می‌شود. این معمولا در نتیجه اصلاح یا تحریک ناشی از لباس های نزدیک رخ می دهد. برآمدگی زیر بغل معمولا کوچک، دردناک یا حساس است و ممکن است خارش یا سوزش داشته باشد. اکثر موارد خفیف را می توان با کمپرس گرم و مرطوب چندین بار در روز درمان کرد. تمیز کردن آرام ناحیه با صابون آنتی باکتریال نیز می تواند کمک کند، و همچنین استفاده از کرم آنتی بیوتیک بدون نسخه می تواند کمک کننده باشد. اگر توده بعد از چند روز ناپدید نشد، پزشک ممکن است یک آنتی بیوتیک یا داروی ضد قارچ تجویز کند. هیدرادنیت چرکی اگرچه غیر معمول است، اما مردان به دلیل گرفتگی غدد عرق و مسدود شدن و ملتهب شدن فولیکول های مو، ممکن است به دلیل این عارضه دچار توده های زیر بغل شوند. علت انسداد ناشناخته است، اما عفونت نیست. ژنتیک، هورمون ها، سیگار کشیدن، اضافه وزن یا سیستم ایمنی ضعیف از دلایل این بیماری هستند. برجستگی های کوچک، حساس و به اندازه جوش ممکن است ظاهر شوند و ممکن است عمیق تر در پوست رشد کنند و تبدیل به توده های دردناک و سفت شوند که می توانند کاملا خارش دار باشند. گاهی اوقات، این توده ها می توانند در زیر پوست با ایجاد تونل هایی که می توانند چرک را نشت کنند، به یکدیگر متصل شوند. بافت های زخم می توانند در این ناحیه ایجاد شوند که گاهی اوقات در حرکت بازو اختلال ایجاد می کنند. اگر توده‌های زیر بغل ظرف چند هفته برطرف نشد، باید به پزشک مراجعه کنید. علل با خطر متوسط توده زیر بغل در مردان برخی از علت های توده زیر بغل در مردان ممکن است تا حدودی جدی تر باشند، از جمله: آبسه ها توده های زیر بغل در مردان ممکن است ناشی از بسته های پر از چرک در زیر پوست باشد که دردناک، حساس هستند و اغلب در هنگام لمس احساس گرما می کنند. اغلب به نام ( furuncles ) در اطراف فولیکول مو ایجاد می شود و بافت مجاور را درگیر می کند. گاهی اوقات جوش ها در زیر پوست به یکدیگر متصل می شوند و شبکه ای از آبسه ها به نام کاربونکل را تشکیل می دهند. آبسه ها معمولا با کمپرس گرم قابل درمان هستند، اما در صورت تداوم یا بروز تب، باید به پزشک خود اطلاع دهید. ممکن است نیاز به برش و تخلیه آبسه و تجویز آنتی بیوتیک باشد. بیماری خراش گربه این یک عفونت ناشی از باکتری Bartonella henselae است که ممکن است گربه ها را آلوده کند، اگرچه بیشتر گربه ها هیچ نشانه ای از بیماری را نشان نمی دهند. مردان در صورت گاز گرفتن یا خراشیدگی در این ناحیه توسط گربه آلوده یا گاز گرفتن کک های آلوده آن، ممکن است به دلیل این عفونت دچار توده دردناک زیر بغل شوند. غده لنفاوی زیر بغل نزدیک به محل ممکن است متورم، قرمز و یا گرم شود. تب، سردرد، خستگی و کم اشتهایی نیز ممکن است رخ دهد. معمولا بیماری خراش گربه جدی نیست و نیازی به درمان پزشکی ندارد. با این حال، علایم ادامه می یابد، ممکن است آنتی بیوتیک تجویز شده توسط پزشک ضروری باشد. ویروس ها برخی از عفونت ها می توانند کل بدن را تحت تاثیر قرار دهند. توده در یک یا هر دو زیر بغل ممکن است در نتیجه ایجاد شود. مونونوکلیوز عفونی که بیشتر توسط ویروس اپشتین بار ایجاد می شود، یکی از آنهاست. HIV - AIDS ، سرخک، اوریون، آبله مرغان (واریسلا) ، زونا (هرپس زوستر) نیز می توانند باعث ایجاد توده های زیر بغل در برخی از مردان شوند. اگر مشکوک به یکی از این عفونت ها هستید، لازم است برای درمان مناسب با پزشک خود مشورت کنید. بیماری کاستلمن این یک بیماری غیر سرطانی غدد لنفاوی و بافت های مرتبط است که به ندرت دیده می شود و شامل رشد بیش از حد شدید سلول های سیستم لنفاوی (که به مبارزه با بیماری کمک می کند) است. مردان مبتلا به این عارضه علاوه بر اشتها و کاهش وزن، تب، تعریق شبانه، خستگی و بزرگ شدن کبد یا طحال، غدد لنفاوی زیر بغل (و همچنین کشاله ران، گردن و استخوان ترقوه) بزرگ می شوند. درمان معمولا شامل شیمی درمانی یا پرتودرمانی است. لنفادنیت (التهاب غدد لنفاوی) یک یا چند توده در یک یا هر دو زیر بغل می تواند نشانه ای از تورم غدد لنفاوی در مردان باشد. خوشبختانه، غدد لنفاوی متورم به ندرت سرطانی هستند. غدد لنفاوی بخش مهمی از سیستم ایمنی بدن هستند و نقش مهمی در مبارزه با عفونت دارند. غدد لنفاوی زیر بغل کوچک و سفت هستند. زمانی که آنها عفونی می شوند، معمولا به دلیل عفونتی است که در جای دیگری از بدن یا توسط ویروس، باکتری یا قارچ شروع شده است. سپس بزرگ می شوند و ممکن است در لمس دردناک یا حساس شوند. تورم می تواند کوچک به اندازه یک نخود یا بزرگ باشد. علایم دیگری نیز ممکن است ظاهر شوند، مانند آبریزش بینی، تب، تعریق شبانه، گلودرد یا خستگی. همه چیز به نوع عفونتی که ممکن است داشته باشید بستگی دارد. اگرچه برخی از توده های زیر بغل به دلیل تورم غدد لنفاوی ممکن است خود به خود ظرف چند روز برطرف شوند، اما بهتر است در صورت داشتن علایم دیگر با پزشک خود تماس بگیرید. همچنین اگر این توده‌ها بدون دلیل ظاهر شدند، به بزرگ شدن ادامه دادند، حداقل دو هفته وجود داشتند، غیرقابل حرکت بودند یا احساس سفت یا لاستیکی داشتند، باید به پزشک مراجعه کنید. پر خطر ترین علل توده زیر بغل در مردان اگر چه در اکثر مواقع ممکن است توده زیر بغل در مردان علل زیاد جدی نداشته باشد، اما در برخی مواقع علل آن می تواند تا حدودی جدی باشد، از جمله: سرطان خون (سرطان گلبول های سفید خون) بر سلول های لنفوییدی (نوعی گلبول سفید خون) ت ثیر می گذارد که به سیستم ایمنی بدن کمک می کند. هنگامی که این نوع سرطان به غدد لنفاوی زیر بغل گسترش می یابد، ممکن است توده هایی ایجاد شود. اگر مشکوک به این بیماری هستید باید فورا با پزشک خود مشورت کنید. لنفوم لنفوم سرطان سلول های سیستم لنفاوی است که به بدن در مبارزه با بیماری کمک می کند. انواع مختلفی از لنفوم وجود دارد اما زیرگروه های اصلی آن لنفوم هوچکین ( HL ) و لنفوم غیر هوچکین ( NHL ) است. هر دو نوع می توانند باعث ایجاد توده های بدون درد زیر بغل در مردان شوند. این توده معمولا سفت و غیرقابل حرکت است. اغلب، چنین توده ای اولین علامت هر دو نوع است که ممکن است مردان تجربه کنند. علایم دیگر عبارتند از تب، تعریق شبانه، خستگی و کاهش وزن. سرطان پستان اگرچه بسیاری از مردم متوجه نمی شوند، اما ممکن است یک مرد به مبتلا شود. هم زنان و هم مردان دارای بافت سینه هستند. و سرطان سینه یک بدخیمی است که از سلول های بافت سینه ایجاد می شود. اگرچه در مردان غیر معمول است، اما سرطان سینه ممکن است ایجاد شود. مت سفانه، اکثر مردان سرطان سینه را به عنوان یک بیماری بالقوه برای خود نمی دانند. سلول‌های سرطانی سینه می‌توانند وارد سیستم لنفاوی شده و به غدد لنفاوی مجاور، به‌ویژه غدد لنفاوی زیر بغل گسترش یابند. برای برخی از مردان، یک توده بدون درد و غیر قابل حرکت زیر بغل اولین نشانه ای است که نشان می دهد آنها به این بدخیمی مبتلا شده اند. اگر چنین توده ای ایجاد شد که ناپدید نمی شود، بهتر است برای بررسی بیشتر با پزشک خود مشورت کنید. تبخال تناسلی تبخال تناسلی یک بیماری شایع مقاربتی ( STD ) است که توسط یکی از ویروس‌های هرپس سیمپلکس ایجاد می‌شود. تماس جنسی با یک فرد آلوده راه اصلی انتشار بیماری است. با این حال، نوزادان تازه متولد شده اگر مادر قبلا آلوده شده باشد، می توانند به تبخال مبتلا شوند. بیش از یک نفر از هر شش نفر در ایالات متحده بین سنین تا سال به تبخال تناسلی مبتلا هستند. تخمین زده می شود که بیش از نفر هر سال به عفونت های جدید تبخال مبتلا می شوند. بیشتر مردم از اینکه ممکن است به دلیل نداشتن علایم یا علایم بسیار خفیف به ویروس آلوده شده باشند، بی اطلاع هستند. علایم تبخال نه تنها بلافاصله پس از انتقال اولیه عفونت بلکه در طول زندگی فرد نیز رخ می دهد. شایع ترین علایم شامل تاول های کوچک در اطراف اندام تناسلی، راست روده یا دهان است. این تاول ها می توانند پاره و زخم های دردناکی ایجاد کنند که سپس پوسته پوسته می شوند. شیوع اولیه تبخال همچنین می تواند شامل بدن درد، تب، سردرد باشد و غدد لنفاوی متورم این غدد لنفاوی متورم معمولا در ناحیه تناسلی ایجاد می‌شوند، اما برخی از افراد غدد لنفاوی متورم را در یک یا هر دو زیر بغل خود تجربه می‌کنند. بنابراین، چگونه تبخال تناسلی می تواند باعث ایجاد توده های زیر بغل شود؟ غدد لنفاوی (بعضی از افراد آنها را غدد لنفاوی می نامند) اندام های کوچک و لوبیایی شکل در سراسر بدن هستند. آنها بخشی از سیستم لنفاوی هستند که مایع لنفاوی، مواد مغذی و مواد زاید را بین بافت‌های بدن و جریان خون منتقل می‌کنند. گروه هایی از غدد لنفاوی در زیر بغل، گردن و کشاله ران یافت می شوند. برخی از افراد مبتلا به تبخال تناسلی توده ای را در یک یا هر دو زیر بغل تجربه می کنند. ممکن است دردناک باشد یا نباشد یا در لمس حساس باشد. برخی دیگر از علایم تبخال نیز ممکن است وجود داشته باشد، اما این امکان وجود دارد که توده زیر بغل تنها علامت آن باشد. یک کمپرس گرم و مرطوب و مسکن‌های بدون نسخه می‌توانند به کاهش درد کمک کنند. اگر توده زیر بغل باقی ماند، بهتر است با پزشک خود تماس بگیرید. یک داروی ضد ویروسی تجویزی می تواند به تسکین علایم کمک کند. عفونت‌های تبخال درمان‌نشده (به ویژه آنهایی که زخم‌های تناسلی دارند) می‌توانند خطر ابتلا به سایر بیماری‌های مقاربتی، عفونت مثانه و پروکتیت (التهاب رکتوم) را افزایش دهند. اگرچه نادر است، اما عفونت تبخال می تواند منجر به مننژیت، التهاب غشاها و مایع مغزی نخاعی اطراف مغز و نخاع شود.

" " به صدای کلیک یا کوبیدن در فک شما اشاره دارد. همچنین به عنوان " ترک فک " شناخته می شود. اغلب، صدا با درد و ناراحتی فک بروز می کند. همچنین ممکن است بسته به بیماری زمینه ای، حرکت فک شما با مشکل مواجه شود. صدای فک معمولا دلیلی برای نگرانی نیست. حتی ممکن است زمانی که به شدت خمیازه می کشید یا دهان خود را باز می کنید، اتفاق بیفتد. استثنا وقتی است که اخیرا به صورت آسیب دیده اید که می تواند فک شما دررفته یا بشکند. در این مورد، به کمک اضطراری نیاز خواهید داشت. برای آشنایی با علل احتمالی ترک فک و اینکه چه زمانی باید به پزشک مراجعه کنید، ادامه مطلب را بخوانید. چرا فک من مدام صداهای ترک خوردگی ایجاد می‌کند؟ علل بالقوه که منجر به بروز صدای فک می شود از نظر شدت و نوع متفاوت است. آنها عبارتند از: اختلال مفصل گیجگاهی فکی ( TMJ ) استخوان فک را به جمجمه متصل می کند. اگر مشکلی در این مفصل وجود داشته باشد، به آن اختلال مفصل گیجگاهی فکی ( TMD ) می گویند. TMD می تواند باعث صدای فک یا ترک خوردن فک شما شود. علایم دیگر عبارتند از: سفتی فک قفل شدن فک حرکت محدود فک درد در فک، صورت یا گردن TMD اغلب بدون علت خاصی اتفاق می افتد. گاهی اوقات، فشردن دندان ها به دلیل استرس عاطفی می تواند نقش داشته باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آرتروز آرتریت زمانی اتفاق می افتد که مفاصل شما آسیب دیده و ملتهب می شوند. اگر TMJ شما را تحت تاثیر قرار دهد، می تواند باعث TMD و صدای فک شود. همه انواع آرتریت می توانند منجر به TMD شوند. بیشتر موارد به دلیل آرتروز است، اما می تواند ناشی از آرتریت روماتویید نیز باشد. آرتریت همچنین علایمی را در سایر قسمت های بدن شما ایجاد می کند، از جمله: ورم سرخی درد و سفتی مفاصل دامنه حرکتی ضعیف دررفتگی فک یا آسیب های دیگر صدمات صورت می تواند باعث دررفتگی یا شکستگی فک شما شود. دررفتگی زمانی اتفاق می افتد که استخوان فک شما از جای خود خارج شود، در حالی که شکستگی فک زمانی اتفاق می افتد که استخوان فک شما می شکند. علل شایع آسیب صورت عبارتند از: حوادث صنعتی آسیب های ورزشی تصادف وسیله نقلیه ضربه فیزیکی به صورت روش های دندانپزشکی یا پزشکی دررفتگی یا شکستگی فک می تواند منجر به علایم TMD از جمله درد فک و ترک خوردن شود. سایر علایم دررفتگی عبارتند از: درد صورت نیش کج مشکل در صحبت کردن سختی در بستن دهان قفل کردن فک اگر فک شما شکسته باشد، احتمالا این موارد را خواهید داشت: درد صورت کبودی، تورم یا خونریزی مشکل در جویدن سفتی فک دندان های آسیب دیده گوش درد یک توده در گونه یا فک شما بی حسی صورت سندرم درد میوفاشیال سندرم درد میوفاشیال ( MPS ) باعث درد در عضلات و فاسیا می شود. فاسیا ورقه ای از بافت همبند است که هر ماهیچه را می پوشاند. MPS می تواند هر ماهیچه ای از جمله عضلات فک، گردن و شانه شما را تحت تاثیر قرار دهد. این شایع ترین علت ناراحتی TMJ است. آپنه انسدادی خواب اگر تنفس شما برای مدت کوتاه و مکرر در طول خواب متوقف شود، به آن آپنه انسدادی خواب ( OSA ) می گویند. این زمانی اتفاق می افتد که راه های هوایی در گلوی شما خیلی باریک باشد. OSA شانس شما را برای ایجاد TMD افزایش می دهد. ارتباط نامشخص است، اما تصور می‌شود که مقاومت در راه‌های هوایی شما باعث واکنش استرس می‌شود. این ممکن است باعث شود که عضلات فک شما به هم فشرده شوند. علایم دیگر عبارتند از: خرناس خستگی روز دهان خشک تغییر در خلق و خوی سردرد صبحگاهی مال اکلوژن دندان های تی مال اکلوژن دندان زمانی اتفاق می افتد که فک بالا و پایین شما نامرتب باشد. باعث می شود دندان های بالا و پایین شما به درستی روی هم قرار نگیرند. دندان های شلوغ علامت اولیه نامرتبی دندان ها است، اما شما می توانید صدای TMD و فک را نیز تجربه کنید. علایم دیگر عبارتند از: تنفس دهانی مسایل گفتاری تغییرات در ظاهر صورت مشکل در جویدن یا گاز گرفتن عفونت صدا و درد فک ممکن است نشان دهنده عفونت در شما باشد: غدد بزاقی استخوان فک (استیومیلیت) TMJ بسته به عفونت، ممکن است موارد زیر را نیز داشته باشید: ورم تب زخم باز خشکی دهان طعم غیر طبیعی در دهان شما مشکل باز کردن دهان عفونت فک اغلب با TMD اشتباه گرفته می شود. اگر درمان TMD توسط پزشک شما موثر نبود، حتما به آنها اطلاع دهید. تومور اگر تومور در حفره دهان ایجاد شود، می تواند منجر به سرطان دهان شود. این ممکن است علایمی مانند: تغییر صدا مشکل در بلع مشکل شنوایی گوش درد مداوم درد مداوم دهان کاهش وزن غیر قابل توضیح زخم دهان که خوب نمی شود. تورم بدون درد در گردن یا صورت تومور همچنین می‌تواند بر نحوه حرکت استخوان فک ت ثیر بگذارد و باعث ایجاد صداهایی مانند ترک خوردن یا ترکیدن فک شود. صدای فک هنگام جویدن اگر در حین غذا خوردن دچار ترک خوردن فک شده اید، ممکن است موارد زیر را داشته باشید: TMD تومور آرتروز صدمه عفونت مال اکلوژن صدای فک هنگام خمیازه بروز صدای فک هنگام خمیازه کشیدن ممکن است نشان دهنده موارد زیر باشد: TMD آرتروز OSA MPS صدمه عفونت مال اکلوژن صدای فک در کنار درد گوش علل بالقوه ترک خوردگی فک و گوش درد می تواند ناشی از شکستگی استخوان فک و تومور باشد. چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟ صدای فک معمولا جدی نیست. معمولا در یا هفته از بین می رود. با این حال، اگر موارد زیر را دارید، باید به پزشک مراجعه کنید: تب درد مداوم مسایل گفتاری مشکل در تنفس مشکل در خوردن فوریت های پزشکی توده در ناحیه فک شما بدتر شدن صداهای فک اگر اخیرا مجروح شده اید، به نزدیکترین اورژانس بروید. شما به مراقبت فوری پزشکی نیاز خواهید داشت. درمان های خانگی برای صدای فک درمان های خانگی زیر را می توان به تنهایی یا همراه با درمان پزشکی استفاده کرد: داروهای ضد التهابی غیراستروییدی ( NSAIDs ) مانند ناپروکسن سدیم یا ایبوپروفن ممکن است ناراحتی فک را کاهش دهند. کشش یا ماساژ دادن فک می تواند به کاهش تنش کمک کند. یک پزشک یا فیزیوتراپیست می تواند تمرینات فک را به شما نشان دهد. از انجام فعالیت هایی مانند جویدن آدامس و آواز خواندن با صدای بلند می تواند به فک شما فشار وارد کند. تمام تلاش خود را بکنید تا از آنها دوری کنید. خوردن غذاهای ترد و سفت می تواند علایم شما را بدتر کند. غذاهای نرم تری مانند پوره سیب زمینی یا ماست انتخاب کنید. سبزیجات ترد، خام یا غذاهای جویدنی، مانند کارامل، ممکن است باعث تشدید ترک خوردن فک و سایر علایم فک شوند. در عوض، فرد باید غذاهای نرم مانند ماست، سبزیجات پخته شده و لوبیا را انتخاب کند. برای جلوگیری از باز شدن بیش از حد دهان، غذا باید در لقمه های کوچک خورده شود. درمان سرد یا گرم ممکن است التهاب و علایم TMD را کاهش دهد. بسته را در یک حوله تمیز بپیچید تا از پوست خود محافظت کنید. قرار دادن کیسه یخ روی ناحیه فک به مدت تا دقیقه و سپس کمپرس گرم به مدت تا دقیقه ممکن است به تسکین علایم کمک کند. در صورت لزوم، درمان سرد و گرم متناوب به این روش ممکن است چندین بار در روز انجام شود. در صورت امکان، باز نگه داشتن دهان با فاصله گذاشتن بین دندان ها می تواند فشار روی فک را کاهش دهد. فک را بیش از حد باز نکنید. از فعالیت هایی که شامل باز کردن کامل دهان می شود، مانند فریاد زدن، آواز خواندن و جویدن آدامس خودداری کنید. استرس می تواند باعث تحریک TMD شود، بنابراین مهم است که تکنیک های آرام سازی را تمرین کنید. روش های رایج شامل یوگا، مدیتیشن و ورزش منظم است. کاهش استرس می‌تواند از افتادگی فک ناشی از دندان قروچه یا فشردن فک ناشی از استرس تسکین یابد. مدیتیشن، فعالیت بدنی و تمرینات تنفس عمیق نمونه هایی از تکنیک های موثر مدیریت استرس هستند. علاوه بر آن می توانید فیزیوتراپی را در نظر بگیرید. کشش یا ماساژ صورت ممکن است برای برخی از افراد مبتلا به ترک فک مفید باشد. این گزینه ها را می توان با یک پزشک یا فیزیوتراپیست مطرح کرد. درمان پزشکی برای جلوگیری از صدای فک، باید علت اصلی را درمان کنید. اگر ترک خوردن فک شما به دلیل شرایط جدی تری باشد، ممکن است به درمان پزشکی نیاز داشته باشید. این ممکن است شامل موارد زیر باشد: داروی تجویزی. اگر داروهای OTC کمکی نکنند، پزشک ممکن است داروهای مسکن تجویز کند. دهان گیر. آتل های دهانی می توانند فک شما را تغییر دهند و TMD را کاهش دهند. محافظ های دهان می توانند دندان قروچه و ناراحتی مرتبط با آن را کاهش دهند. تزریقات تزریق کورتیکواسترویید یا بوتاکس ممکن است درد TMD را کاهش دهد. آرتروسنتز این روش سموم و محصولات جانبی التهاب را از TMJ شما حذف می کند. CPAP . اگر OSA دارید، برای تنفس صحیح در طول خواب به فشار مثبت مداوم بینی ( CPAP ) نیاز دارید. کارهای اصلاحی دندانپزشکی. اگر فک های بالا و پایین شما نامرتب باشند، ممکن است انجام دندانپزشکی ضروری باشد. جراحی اصلاحی در موارد جدی تر، ممکن است برای اصلاح ناهنجاری های فک به جراحی نیاز داشته باشید. آیا صدای فک بد است؟ صدای فک لزوما مضر نیست. اگر دهان خود را کاملا باز کنید، مانند یک خمیازه بزرگ، ممکن است اتفاق بیفتد. این مورد انتظار و طبیعی است. با این حال، توجه داشته باشید که اگر هنگام صحبت کردن یا جویدن، فک شما صدا می دهد. ممکن است نشان دهنده مشکل جدی تری باشد، به خصوص اگر درد نیز داشته باشید. سعی کنید غذاهای نرم تر بخورید تا فعالیت فک خود را کاهش دهید. اگر علایم شما ادامه پیدا کرد، به پزشک مراجعه کنید. سخن آخر اگر ترک خوردگی فک دارید، به علایم دیگر خود توجه کنید. این می تواند به شما کمک کند تعیین کنید چه چیزی ممکن است باعث ایجاد صدا شود. اگر درد مداوم، مشکل در خوردن یا تنفس دارید، یا اگر ترک خوردگی فک بدتر شد، حتما به پزشک مراجعه کنید.

بسیار ناچیز است اما برخی از افرادی که را انجام می دهند ممکن است در طولانی مدت عوارضی را تجربه کنند. وازکتومی ( vasectomy ) روشی است که در آن لوله‌هایی که اسپرم را به انزال مرد منتقل می‌کنند، قطع و مهر و موم می شود. در نتیجه مرد نمی تواند زن را باردار کند. به طور کلی وازکتومی به عنوان نوعی روش پیشگیری از بارداری محسوب می شود. بر همین اساس ما سعی کرده ایم در این مقاله از پزشکت، عوارض طولانی مدت و کوتاه مدت ناشی از جراحی وازکتومی در مردان را بررسی کنیم تا اگر تصمیم به این جراحی دارید با کسب اطلاع کامل از روند جراحی اقدام کنید. همچنین می توانید مقاله را بخوانید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: وازکتومی معمولا در مطب پزشک صورت می گیرد. در حالی که این یک روش ایمن و معمول است و عوارض بالقوه ای وجود دارد که می تواند رخ دهد. پزشک باید قبل از انجام این روش، این عوارض احتمالی را بررسی کند. انجمن اورولوژی آمریکا ( AUA ) تخمین می زند که سالانه تا مرد در ایالات متحده وازکتومی انجام می دهند. در حالی که خطرات عوارض بسیار ناچیز است، ولی احتمال دارد عوارض طولانی مدتی را نیز تجربه کنید. برخی از مردان احتمال دارد درد مزمن کیسه بیضه را پس از وازکتومی تجربه کنند. این درد می تواند از مبهم و دردناک تا تیز متغیر باشد. AUA تخمین می زند که حدود تا درصد از مردان پس از عمل، را تجربه می کنند. آنها به ندرت نیاز به جراحی بیشتر برای تسکین درد دارند. پس از وازکتومی، مرد باید اسپرم منفی یا غیر متحرک در نمونه منی خود داشته باشد. در موارد نادر، مجرای دفران بریده شده احتمال دارد در طول زمان دوباره رشد کنند. در نتیجه، یک مرد می تواند شکست وازکتومی تاخیری را تجربه کند و دوباره اسپرم زنده در نمونه مایع منی خود داشته باشد. بررسی های اخیر تخمین می زند که این اتفاق در . تا درصد از تمام مردانی که تحت عمل وازکتومی قرار می گیرند رخ می دهد. اپیدیدیم مجرای است که در پشت بیضه ها قرار دارد و اجازه می دهد تا اسپرم به مجرای دفران جریان یابد. وقتی مردی وازکتومی می‌کند، اسپرم همچنان می‌تواند از اپیدیدیم به مجرای دفران جریان یابد، اما به دلیل بریده شدن مجرای آن، اسپرم نگهداری می‌شود. در برخی از مردان، این می تواند باعث التهاب غده یا اپیدیدیمیت شود. علایم مرتبط با این بیماری شامل درد و التهاب است. اپیدیدیمیت به دنبال وازکتومی در حدود تا درصد از مردان پس از وازکتومی رخ می دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید فیستول عروقی یک عارضه بسیار نادر وازکتومی است. این وضعیت زمانی رخ می دهد که رگ‌های خونی متعدد به مجرای دفران می‌چسبند و پس از انجام وازکتومی آسیب می‌بینند. این می تواند منجر به تجمع خون و ایجاد فیستول یا اتصال غیر طبیعی بین مجرای دفران و رگ های خونی مجاور شود. علایم فیستول عروقی می تواند شامل خون در ادرار یا انزال باشد. در حالی که این عارضه بسیار نادر است، در صورت داشتن این علایم فورا به پزشک مراجعه کنید. گرانولوم اسپرم، توده‌ای از اسپرم است که می‌تواند برجستگی‌های کوچک یا کیست‌هایی به اندازه میلی‌متر تا سانتی‌متر ایجاد و یک فرد می تواند ضایعات متعددی را تجربه کند. آنها معمولا هیچ علامتی ندارند. با این حال، برخی از مردان احتمال دارد در نواحی گرانولوما درد داشته باشند. کارشناسان تخمین می زنند که تا درصد از مردانی که تحت وازکتومی قرار می گیرند، گرانولوم اسپرم را تجربه می کنند. در برخی موارد، یک مرد احتمال دارد مجبور شود گرانولوم را با جراحی خارج کند. گاهی اوقات ممکن است چند ساعت تا چند روز پس از انجام وازکتومی عوارض جانبی را تجربه کنید. این عوارض اغلب از دوره نقاهت فراتر نمی روند. با این حال، اگر مطمین نیستید که یک عارضه مورد انتظار است یا خیر، با پزشک خود مشورت کنید. در حالی که این روش معمولا بسیار کوتاه است، احساس ناراحتی و درد بعد از آن عادی است. در صورت بروز درد، مصرف مسکن‌های بدون نسخه ( OTC ) مانند ایبوپروفن می تواند موثر باشد. گزینه دیگر پوشیدن لباس زیر نگهدارنده است که بیضه ها را بلند می کند. پس از وازکتومی، مقداری کبودی و التهاب در کیسه بیضه قابل انتظار است. این وضعیت نگران کننده نیست و اغلب به سرعت برطرف می شود. برخی از پزشکان ممکن است استفاده از کیسه های یخ پوشیده از پارچه را در فواصل تا دقیقه ای روی کیسه بیضه و مصرف داروهای ضد التهابی OTC مانند ایبوپروفن یا را برای کاهش التهاب توصیه کنند. گاهی اوقات احتمال دارد عوارض کوتاه مدت مرتبط با خونریزی پس از وازکتومی رخ دهد. اینها شامل خونریزی از محل جراحی یا است. هماتوم تجمع و یا انباشتی از خون است که می تواند بر سایر ساختارهای مجاور بدن فشار بیاورد. کارشناسان تخمین می زنند که خونریزی یا هماتوم در تا درصد افراد رخ می دهد. با این حال، خونریزی معمولا پس از این روش به خودی خود برطرف می شود. اگر خونریزی ادامه داشت که پانسمان را خیس می کند، با پزشک خود تماس بگیرید. هر زمانی که برش یا ابزاری در بدن وارد شود، احتمال عفونت بعد از عمل وجود دارد. پزشک اقداماتی را انجام خواهد داد تا این خطر را به حداقل برساند. این شامل مواردی مانند شستن دست‌ها، پوشیدن دستکش استریل و تمیز کردن ناحیه با محلول صابون مخصوص قبل از ایجاد برش است. پزشک معمولا برای پیشگیری از عفونت، آنتی بیوتیک تجویز نمی کند، مگر اینکه در حال حاضر عفونت فعال یا سایر عوامل خطر، مانند سابقه عفونت محل جراحی داشته باشید. التهاب بعد از وازکتومی می تواند به دلایل مختلفی رخ دهد، مانند: هماتوم خون ریزی تجمع مایع ساده پس از جراحی التهاب مربوط به این عوارض معمولا با گذشت زمان از بین می رود. در غیر این صورت احتمال دارد نیاز به تخلیه محل آسیب دیده داشته باشید. انجام وازکتومی یک روش فوری کنترل بارداری نیست. درعوض، پزشک توصیه می کند که تا هفته پس از عمل برای تهیه نمونه مایع منی مجددا مراجعه کنید. آنها نمونه را برای وجود اسپرم آزمایش کرده تا تعیین کنند آیا شما و همسرتان می توانید از سایر روش های کنترل بارداری چشم پوشی کنید. خطرات حاملگی پس از وازکتومی برای مردانی که قبلا نمونه‌ای از منی داشتند، در است. اگر به پزشک خود مراجعه کنید و تعداد اسپرم هنوز وجود دارد، شاید نیاز به وازکتومی دیگری داشته باشید. این در کمتر از درصد از مردانی که وازکتومی انجام می دهند ضروری است. اختلال نعوظ در حالی که خطرات بالقوه ای وجود دارد که می تواند با وازکتومی رخ دهد، تصورات نادرستی نیز در مورد این روش از نظر عوارض وجود دارد. به عنوان مثال، وازکتومی می تواند: درد قابل توجهی ایجاد کند. افزایش خطر ابتلا به سرطان دارد. بر عملکرد جنسی مرد ت ثیر بگذارد. اگر در مورد وازکتومی نگرانی دارید، با پزشک خود مشورت و قبل از جراحی به آن توجه کنید. طبق گزارش انجمن اورولوژی آمریکا، سالانه حدود مرد در ایالات متحده تحت عمل وازکتومی قرار می گیرند. وازکتومی روشی است که از مخلوط شدن اسپرم با مایع منی پیشگیری می کند. بدون اسپرم، زن نمی تواند باردار شود. یکی از نگرانی های رایج برای افرادی که قصد انجام وازکتومی را دارند، ناتوانی جنسی یا اختلال نعوظ ( ED ) که ناتوانی در حفظ نعوظ یا انزال است. با این حال، خطر ناتوانی جنسی ناشی از این روش بسیار نادر است. به گفته فدراسیون بین المللی زنان و زایمان ( FIGO ) برخی از مردان حتی پس از وازکتومی زندگی جنسی بهتری را گزارش می دهند. گرفتن ED از وازکتومی نادر است. قوی ترین پیوند بین ED و وازکتومی عمدتا روانی است. افسردگی و استرس می تواند شانس ابتلا به را افزایش دهد. این احساسات می توانند با احساسات جنسی تداخل داشته باشند. اگر در مورد ED و وازکتومی نگران هستید، خیالتان راحت باشد که تقریبا هیچ ارتباطی بین این دو وجود ندارد. پزشکان از دهه وازکتومی را انجام داده اند. با بیش از صد سال تحقیق در مورد وازکتومی، هرگز شواهد قابل توجهی مبنی بر ایجاد ناتوانی جنسی وجود ندارد. جراحی های مرتبط با ED شامل پروستات یا ناحیه لگن می شود. وازکتومی آلت تناسلی، بیضه ها یا سایر اندام های داخلی را درگیر نمی کند. اغلب تصورات غلط یا نگرانی های دیگری در مورد وازکتومی و عوارض آن وجود دارد. وازکتومی فقط به این معنی است که انزال اسپرم ندارد و نمی تواند تخمک را بارور کند. اسپرم کمتر از درصد انزال را تشکیل می دهد. بعد از وازکتومی تغییری در ظاهر، طعم و مقدار مایع منی ایجاد نمی شود. وازکتومی همچنین نمی تواند: باعث درد شدید شود. حجم انزال را تغییر دهد. آسیب به سایر اندام های جنسی بر مردانگی یا جنسیت ت ثیر بگذارد. سطح تستوسترون را تحت تاثیر قرار دهد. به گفته دانشگاه آیووا، گزارش مبنی بر ارتباط سرطان پروستات و وازکتومی نیز رد شده است. اگر سوال و نگرانی خاصی دارید از پزشک خود بپرسید. اگر قبل از جراحی به نگرانی های خود رسیدگی کنید، احتمال دارد احساس آرامش بیشتری داشته باشید. وازکتومی یک روش جزیی است، اما خطرات دیگری نیز وجود دارد که باید از آنها آگاه باشید. اگر علایم عفونت مانند خونریزی یا افزایش درد وجود داشت، فورا با پزشک خود تماس بگیرید. برخی از مشکلات فوری پس از وازکتومی عبارتند از: التهاب درد خفیف کبودی در کیسه بیضه عفونت در اطراف بریدگی ها خونریزی در کیسه بیضه یا از زخم اثرات طولانی مدت، اگرچه کمتر رایج بوده ولی شامل موارد زیر است: درد مداوم التهاب کیسه بیضه بارداری به دلیل وازکتومی ناموفق تجمع مایع در بیضه که باعث درد در هنگام انزال می شود. همانطور که وازکتومی باعث ED نمی شود، وازکتومی معکوس نیز این خطر را ایجاد نمی کند. تولید تستوسترون در طول هر دو روش بی‌ت ثیر می باشد. معکوس کردن وازکتومی، یک روش جراحی شامل اتصال مجدد انتهای بریده شده واز دفران است. با توجه به انجمن اورولوژی آمریکا، تخمین زده می شود که درصد از مردانی که وازکتومی انجام می دهند، به دنبال انجام معکوس آن هستند. این روش بیشتر از روش وازکتومی طول می کشد زیرا مراحل بیشتری دارد. این امکان برای شما وجود دارد که حتی چندین دهه پس از وازکتومی، عمل معکوس را انجام دهید. وازکتومی یک روش سریع و سرپایی است، به این معنی که نیازی به بستری در بیمارستان ندارید و می توانید همان روز به خانه بروید. پزشک می تواند دو یا سه روز مرخصی از محل کار و پرهیز از بلند کردن اجسام سنگین و فعالیت جنسی به مدت یک هفته را توصیه کند. وازکتومی به طور معمول: شامل بخیه نمی شود. حدود دقیقه یا کمتر طول می کشد. شامل استفاده از بی حسی موضعی است. در مطب پزشک یا محیط بیمارستانی انجام می شود. درد اغلب جزیی توصیف می شود. طبق FIGO ، تنها تا درصد از مردان درد یا ناراحتی مزمن پس از عمل را گزارش می کنند. سخن آخر وازکتومی روشی برای پیشگیری از بارداری است. اگرچه این یک روش کم خطر است، اما احتمال دارد بعد از وازکتومی به عفونت، درد مزمن و سایر عوارض مبتلا شوید. با این حال، وازکتومی مستقیما باعث ناتوانی جنسی نمی شود یا بر روی روابط جنسی مردان ت ثیر نمی گذارد. روند بدن برای نعوظ و اوج گیری ارتباطی با این روش ندارد. اگر به فکر انجام وازکتومی هستید، بهتر است قبل از انجام این عمل موارد زیر را انجام دهید: در مورد روش و عوارض با پزشک خود مشورت کنید. در نظر بگیرید که آیا متعهد هستید دیگر بچه دار نشوید. با شریک زندگی خود در مورد تصمیم و اثرات بلندمدت آن صحبت کنید. بپرسید چه چیزی باید در روز انجام عمل با خود بیاورید و ترتیبی دهید که شخصی شما را به خانه برساند. بدانید چه عوارض احتمالی وجود دارد و چه زمانی باید با پزشک خود تماس بگیرید. وازکتومی از پیشگیری نمی کند و سه ماه یا بیشتر طول می کشد تا مایع عاری از اسپرم شود. اگر نظر خود را در مورد بچه دار شدن تغییر دهید، می توانید سال ها بعد، وازکتومی را معکوس کنید.

می تواند از خطر خونریزی در حین جراحی پیشگیری کند. پس بهتر است راهکارهای لازم برای اینکه چگونه قبل از جراحی خون خود را غلیظ کنیم را بدانید. رقیق بودن بیش از حد خون در حین عمل جراحی می تواند خطرساز باشد. خون رقیق نمی تواند به درستی لخته شود و در نتیجه منجر به خونریزی در حین عمل می شود. اگر خون شما خیلی رقیق است، باید با ایجاد تغییرات هدفمند در رژیم غذایی، شیوه زندگی و همچنین مصرف داروها به غلیظ شدن آن کمک کنید. استفاده از روش های مختلف زیر در کمک به غلیظ شدن خون بسیار موثر است: ممکن است روزها یا هفته ها زمان ببرد تا غلظت خون شما به کمک تغییر عادات غذایی و سبک زندگی تغییر کند. اگر هر چه سریع تر تصمیم قاطعانه بگیرید و این تغییرات را شروع کنید ت ثیر بالقوه آنها بر خون شما به حداکثر می رسد. بهترین زمان برای شروع تغییرات در رژیم غذایی حداقل دو هفته قبل از عمل است. به یاد داشته باشید که قبل از هر گونه تغییر در رژیم غذایی ابتدا با پزشک خود صحبت کنید. پزشک دستورات لازم در مورد هرگونه تغییر در رژیم غذایی قبل از عمل جراحی را به شما ارایه می دهد. دستورالعمل های قبل از عمل پزشک ممکن است شامل نخوردن مواد غذایی مانند سیر، دانه کتان، چای سبز، گوجه فرنگی، بادمجان و سیب زمینی باشد. مصرف این غذاها می تواند بر بیهوشی و غلظت خون شما ت ثیر بگذارد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید همچنین ممکن است از شما خواسته شود که از مصرف غذاهایی مانند آجیل، تخم مرغ، شیر، ماهی، گندم و سویا که باعث آلرژی می شوند، اجتناب کنید. این ویتامین نقش مهمی در حفظ غلظت طبیعی خون دارد. تا زمانی که از یک رژیم غذایی متعادل استفاده می کنید، نیازی نیست که در مورد دریافت کافی ویتامین K نگران باشید. برخی از مواد غذایی دارای مقادیر فراوانی از ویتامین K هستند، از جمله: گوشت ها سبزیجات لبنیات الکل دارای مضرات بسیار زیادی بر سلامت بدن است. مصرف الکل خون را رقیق می کند و باعث افزایش احتمال خونریزی در حین عمل می شود. بنابراین باید از مصرف الکل اکیدا خودداری کنید. مضرات الکل به خصوص برای افرادی که دارای خون رقیق هستند، به مراتب بیشتر است. آبرسانی کافی به بدن برای داشتن خون و بدن سالم ضروری است. اگر دچار کم آبی هستید، حجم خونی که از طریق سیستم گردش خون پمپاژ می‌شود، به طرز قابل توجهی کاهش می‌یابد. همچنین کم آبی بدن می تواند در انعقاد خون مشکل ایجاد کند. از سویی دیگر هیدراتاسیون بیش از حد نیز می تواند باعث رقیق شدن زیاد خون شود. همانطور که بیشتر می نوشید، مایعات بیشتری وارد خون شما می شود و آن را رقیق می کند. بهترین کار این است که قبل از عمل جراحی سطوح استاندارد و سالم هیدراتاسیون را حفظ کنید. این کار باعث پیشگیری از عوارض می شود. تا جایی که ممکن است روزانه هشت لیوان معادل میلی لیتر مایعات مصرف کنید. سالیسیلات ها یکی از ترکیبات گیاهی هستند که در بسیاری از مواد غذایی وجود دارند. سالیسیلات ها می توانند توانایی بدن برای جذب ویتامین K را مسدود کنند. این وضعیت باعث رقیق شدن خون می شود. بنابراین باید از مصرف غذاهای حاوی سالیسیلات پرهیز کنید تا خون شما بتواند به طور موثرتری از ویتامین K مصرفی بهره مند شود. برخی از میوه ها مانند گیلاس، زغال اخته، انگور، نارنگی و پرتقال سرشار از سالیسیلات هستند. سالیسیلات علاوه بر میوه ها در مواد غذایی مانند عسل، نعناع و سرکه نیز به مقدار فراوان یافت می شود. ممکن است پزشک از شما بخواهد که مصرف آسپرین را هفته قبل از عمل جراحی متوقف کنید. آسپرین حاوی مقادیر قابل توجهی از ترکیبات سالیسیلات است. بسیاری از گیاهان و ادویه ها به طور طبیعی سرشار از سالیسیلات هستند. بنابراین باید حداقل دو هفته قبل از عمل از مصرف زنجبیل، دارچین، شوید، پونه کوهی، زردچوبه، شیرین بیان و نعناع فلفلی خودداری کنید. برخی ادویه ها و غذاهای سرشار از سالیسیلات همزمان حاوی ویتامین K هستند. این دو ماده ممکن است یکدیگر را متعادل کنند. به عنوان مثال می توان به پودر کاری، فلفل قرمز، پاپریکا، آویشن، زغال اخته، آلو و توت فرنگی اشاره کرد. ویتامین E ماده دیگری است که در توانایی بدن برای جذب ویتامین K اختلال ایجاد می کند. اما با انی حال اثرات ویتامین E نسبت به سالیسیلات ها نسبتا کمتر است، بنابراین نیازی به اجتناب کامل از ویتامین E ندارید. یک گزینه بهتر این است که در حین آماده شدن برای عمل جراحی از مصرف ویتامین E اضافه خودداری کنید. پیش از عمل مکمل های ویتامین E به هیچ وجه نباید مصرف شوند. هیچ منبع غذایی جدیدی از ویتامین E را به برنامه روزانه خود اضافه نکنید. در تولید برخی از محصولات بهداشتی و زیبایی موضعی، مانند ضدعفونی‌کننده‌های دست، از ویتامین E به عنوان نگهدارنده استفاده می‌شود. بنابراین هنگام خرید مواد تشکیل دهنده محصول را از روی بروشور مطالعه کنید. به طور موقت خریدهای خود را به برندی تغییر دهید که حاوی ویتامین E نیستند. برخی از مواد غذایی مانند اسفناج و کلم بروکلی به طور همزمان دارای مقادیر سرشاری از ویتامین E و ویتامین K هستند. مصرف این مواد غذایی با فواید زیادی بر سلامت بدن همراه است. مصرف اسفناج و کلم بروکلی خون را رقیق نمی کند و نیازی به حذف آنها از رژیم غذایی نیست. اسیدهای چرب امگا می توانند خون را رقیق کرده و از لخته شدن خون پیشگیری کنند. مصرف دوزهای معمولی اسیدهای چرب امگا قبل از عمل جراحی مشکلی ایجاد نخواهد کرد. اما اگر معمولا خون سالم و به اندازه کافی غلیظ دارید، باید دو تا هفته قبل از عمل جراحی از مصرف زیاد امگا اجتناب کنید. همچنین اگر خون شما رقیق تر از حد معمول است، مکمل های امگا را باید حتما تحت نظر پزشک مصرف کنید. ماهی های چرب حاوی بیشترین دوز امگا هستند. بنابراین توصیه می شود در مصرف ماهی آزاد، قزل آلا، تن، آنچوی، ماهی خال خالی و شاه ماهی تعادل را رعایت کنید. همچنین در مدت زمانی که برای جراحی آماده می‌شوید، از مصرف کپسول‌های روغن ماهی صرفنظر کنید، زیرا حاوی دوزهای متمرکز امگا هستند. انواع مختلف مکمل ها را فقط در صورتی می توانید مصرف کنید که توسط پزشکتان تایید شده باشد. بسیاری از مکمل های رایج می توانند باعث رقیق شدن خون شوند. با پزشک خود در مورد اینکه کدام مکمل ها برای ادامه مصرف قبل از عمل مناسب هستند، صحبت کنید. برخی از مکمل هایی که می توانند باعث رقیق شدن غلظت خون شوند، عبارتند از: مکمل سیر گلوکزامین کندرویتین روغن ماهی جینکو بیلوبا مکمل زنجبیل کوآنزیم Q - مخمر سنت جان ویتامین C و E انجام تمرینات ورزشی سبک یا متوسط قبل از عمل جراحی مفید است، اما باید حداقل یک هفته قبل از عمل از تمرینات شدید ورزشی پرهیز کنید. ورزش شدید می تواند باعث افزایش خونریزی، کاهش سطح ویتامین K و رقیق شدن خون شود. از طرف دیگر، بی تحرک ماندن نیز می تواند برای شما مضر باشد. افرادی که دارای سبک زندگی ثابت و بی تحرکی هستند، در معرض خطر ابتلا به انواع بیماری ها و عوارضی مانند غلیظ شدن بیش از حد خون قرار دارند. بهترین گزینه برای شما این است که چندین بار در طول هفته ورزش های سبک انجام دهید. به عنوان مثال، می توانید سه تا پنج روز در هفته به مدت دقیقه پیاده روی یا دویدن را امتحان کنید. قبل از آماده شدن برای جراحی، باید هر تغییری که قصد انجام آن را دارید با پزشک یا جراح خود در میان بگذارید. این موارد شامل تغییر در رژیم غذایی، مصرف داروهای بدون نسخه و داروهای تجویزی می شود. تمام داروهای روتین و مصرفی خود را به پزشک نشان بدهید. پزشک شما را راهنمایی می کند که آیا قبل از جراحی مصرف هر یک از این داروها باید قطع شود یا کاهش یابد. توجه داشته باشید که خون افراد می تواند خیلی غلیظ یا خیلی رقیق باشد. در هر حال هر دو گزینه ها به خصوص در هنگام جراحی می توانند باعث خطرات و عوارض فراوانی شوند. خون رقیق نمی تواند به درستی منعقد می شود، این وضعیت در اغلب موارد با خونریزی بیش از حد در طول عمل همراه است. برعکس خون غلیظ منجر به لخته شدن خون در حین عمل می شود. این وضعیت با مسدود شدن شریان ها و عوارض خطرناک دیگر همراه است. بسیاری از داروهای رقیق کننده خون بدون نیاز به نسخه پزشک در داروخانه ها در دسترس همه افراد قرار دارند. برخی از داروهای گیاهی یا بدون نسخه می توانند به عنوان ضد انعقاد عمل کنند. به عبارت دیگر باعث رقیق شدن خون شما می شوند. برای پیشگیری از رقیق شدن خون باید حداقل یک هفته قبل از جراحی مصرف این داروها را قطع کنید. آسپرین و داروهای ضد التهابی غیر استروییدی مانند ایبوپروفن و ناپروکسن جزء پرمصرف ترین داروهایی هستند که بدون نسخه پزشک خریداری می شوند. یکی از مهمترین عوارض این داروها رقیق شدن خون است. داروهای گیاهی مانند مکمل های ویتامین E ، مکمل های سیر، مکمل های زنجبیل و جینکو بیلوبا نیز دارای اثرات مشابهی هستند و باعث رقیق شدن خون می شوند. اگر در حال حاضر داروهای رقیق کننده های خون را با تجویز پزشک مصرف می کنید، احتمالا پزشک از شما می خواهد که چند روز قبل از جراحی مصرف این داروها را قطع کنید. علت تجویز این داروها معمولا مهم نیست. نکته مهم این است که مصرف این داروها برای درمان هر بیماری که هست، حتما از دو هفته قبل از عمل باید متوقف شود. زمان دقیق قطع مصرف دارو بسته به شرایط خاص شما متفاوت است، بنابراین قبل از قطع نسخه باید با پزشک خود مشورت کنید. داروهای رقیق کننده خون شامل وارفارین، انوکساپارین، کلوپیدوگرل، تیکلوپیدین، دی پیریدامول و آلندرونات هستند. دوزهای تجویزی آسپرین و داروهای ضد التهابی غیر استروییدی نیز باعث رقیق شدن غلظت خون می شوند. سخن آخر به طور کلی هر گونه تغییر در داروها، رژیم غذایی یا شیوه زندگی خود را با پزشک متخصص در میان بگذارید. این مساله به خصوص زمانی که قصد انجام یک عمل جراحی را دارید، اهمیت بیشتری پیدا می کند. پزشک درک بهتری از نیازهای شما دارد و می تواند با خیال راحت تر و موثرتر آموزش های لازم را به شما ارایه بدهد. هشت ساعت قبل از عمل جراحی از خوردن و آشامیدن خودداری کنید. این موارد شامل انواع غذا و نوشیدنی است که می تواند به غلیظ شدن خون شما کمک کند. وجود غذا یا مایعات در دستگاه گوارش در هنگام جراحی می‌تواند منجر به عوارض خطرناکی شود. در نتیجه جراح مجبور خواهد شد که برای پیشگیری از بروز مشکل زمان دیگری را برای عمل تعیین کند. بسته به شرایط، پزشک ممکن است به شما اجازه دهد تا قبل از جراحی به مصرف برخی از داروهای خود ادامه دهید. هر چند حداقل هشت ساعت قبل از عمل باید از مصرف هر دارویی که توسط پزشکتان تایید نشده است، خودداری کنید. این نکته مهم حتی شامل افرادی می شود که هیچ اطلاعی از میزان قوام خون خود ندارند.

وایتکس یک ماده شیمیایی قوی با کاربردهای موثر در سراسر خانه است، اما قدرت آن به عنوان یک پاک کننده به این معنی است که در صورت عدم استفاده یا نگهداری صحیح می تواند خطراتی برای سلامتی شما ایجاد کند. اگر شما یا شخصی که می شناسید به طور تصادفی وایتکس می نوشید، باید فورا به دنبال کمک پزشکی باشید. برای یادگیری نحوه شناسایی علایم مسمومیت با وایتکس برای کمک به شما در دانستن زمان اقدام، راهنمای ما می تواند کمک کند. احتمالا یک بطری وایتکس در جایی در اطراف خانه دارید که معمولا برای سفید کردن لباس ها یا سایر پارچه ها در روز لباسشویی استفاده می شود. برخی از محصولات پاک کننده ای که در آشپزخانه یا حمام خود استفاده می کنید نیز ممکن است حاوی وایتکس باشند. وایتکس یک ضد عفونی کننده موثر است زیرا می تواند برخی از انواع موارد زیر را از بین ببرد: قالب ویروس ها باکتری ها کپک زدن جلبک ها تمیز کردن با وایتکس می تواند SARS : CoV : ، ویروس کرونا که باعث COVID : می شود را از بین ببرد. این یکی از راه‌های کمک به جلوگیری از انتشار بیماری است. اگر چه به نظر می رسد وایتکس در کشتن ویروس ها روی سطوح بسیار خوب است، ممکن است تعجب کنید که آیا می توان از وایتکس برای کشتن ویروس ها در انسان ها هم استفاده کرد. هیچ مدرکی وجود ندارد که نشان دهد بلع وایتکس به شما در مبارزه با کووید: کمک می کند. مهمتر از آن، شما به هیچ وجه نباید وایتکس بنوشید و همچنین نباید محصولی که حاوی وایتکس یا هر ماده ضدعفونی کننده دیگری است بنوشید. نوشیدن وایتکس می تواند منجر به عواقب جدی برای سلامتی شود و کشنده باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید آنچه در این مقاله خواهید خواند: آیا وایتکس سمی است؟ درست است که می توان از وایتکس برای تصفیه آب آشامیدنی در شرایط اضطراری مانند بلایای طبیعی استفاده کرد. این فرآیندی است که فقط شامل مقدار کمی وایتکس و مقدار زیادی آب است. بر اساس مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ( CDC ) این فرآیند باید فقط برای موارد اضطراری مصرف شود. استفاده از آب بطری یا آب جوشانده شده بی خطرتر است. وایتکس سمی است. آنقدر خورنده است که به فلز آسیب برساند. همچنین می تواند بافت های حساس بدن شما را بسوزاند. کلروکس و لیزول، تولیدکنندگان پیشرو در پاک کننده های خانگی، به صراحت اعلام کرده اند که وایتکس و سایر مواد ضد عفونی کننده هرگز نباید تحت هیچ شرایطی به صورت خوراکی مصرف یا تزریق شوند. سازمان غذا و داروی آمریکا ( FDA ) قبلا هشدار داده مصرف کنندگان محصولات خاصی مانند محلول معدنی معجزه را که ادعا می کنند دارای خواص ضد ویروسی هستند، مصرف نکنند. طبق گفته FDA ، چنین محصولاتی هنگامی که طبق دستور با اسید سیتریک مخلوط می شوند به یک وایتکس خطرناک تبدیل خواهد شد. این آژانس هشدار می دهد که نوشیدن این محصولات مانند نوشیدن وایتکس است، که باعث عوارض جانبی جدی و خطرناک شده است. " آیا نوشیدن وایتکس می تواند شما را بکشد؟ دهان، گلو، معده و دستگاه گوارش شما بسیار انعطاف پذیر هستند. اما با این حال ممکن است در هنگام مصرف وایتکس آسیب ببینند. شدت و میزان آسیب به عوامل مختلفی بستگی دارد، از جمله: اندازه و سن سایر بیماری های زمینه ای میزان وایتکس یا شوینده مصرف شده چه مواد شیمیایی دیگری با آن مخلوط شده آیا باعث استفراغ شما می شود یا نه؟ باز هم، هیچ مدرکی مبنی بر تاثیر نوشیدن وایتکس بر ویروس کرونا وجود ندارد. با این حال، شواهدی وجود دارد که می تواند مضر یا حتی کشنده باشد. با همه آن متغیرها، ارزش به خطر انداختن زندگی خود را ندارد. اگر وایتکس بنوشید چه اتفاقی می افتد؟ وایتکس ماده ای قوی است که هرگز نباید بلعیده شود. ت ثیر آن بر بدن شما بستگی به مقدار مصرف شده و حتی سن و وضعیت سلامت فعلی فرد درگیر دارد: کودکان خردسال به ویژه آسیب پذیر هستند و ممکن است به طور تصادفی وایتکس بنوشند. اگر مشکوک هستید که آنها وایتکس نوشیده اند، فورا با کمک پزشکی تماس بگیرید. نوشیدن وایتکس می تواند عوارض مختلفی را ایجاد کند، از جمله: استفراغ نوشیدن وایتکس ممکن است باعث استفراغ شما شود که می تواند منجر به مشکلات دیگری شود. همانطور که وایتکس به سمت پایین جریان می یابد، می تواند مری (لوله ای که بین گلو و معده شما قرار دارد) و گلو را بسوزاند. حتی ممکن است در معرض خطر آسپیراسیون قرار بگیرید. مایعات گلو، حفره بینی یا معده می تواند به ریه های شما منتقل شود و در آنجا آسیب جدی ایجاد کند. مشکل در بلع اگر بعد از نوشیدن وایتکس در بلع مشکل دارید، می تواند به این معنی باشد که مری یا گلو شما آسیب دیده است. مشکلات تنفسی اگر بخار حاصل از وایتکس یا وایتکس مخلوط با سایر مواد شیمیایی مانند آمونیاک را تنفس کرده باشید، ممکن است مشکلات تنفسی ایجاد شود. این وضعیت می تواند به راه های هوایی آسیب برساند و منجر به درد قفسه سینه، خفگی (کاهش اکسیژن) و مرگ شود. تحریک پوست و چشم اگر روی خود وایتکس بریزید یا پاشیدید، ممکن است علایم زیر را تجربه کنید: تحریک پوست قرمزی چشم تاری دید افراد پس از نوشیدن محصولات دی اکسید کلر، عوارض جانبی جدی را گزارش داده اند، از جمله: اسهال شدید استفراغ شدید نارسایی تنفسی نارسایی حاد کبد کاهش سلول های خونی فشار خون پایین به دلیل کم آبی بدن تغییرات در فعالیت الکتریکی در قلب که می تواند منجر به ریتم غیر طبیعی قلب بالقوه کشنده شود چقدر وایتکس سمی است؟ وایتکس با بافت های بیولوژیکی واکنش می دهد و می تواند باعث مرگ سلولی شود. بر همین اساس نوشیدن هر مقداری از آن می تواند سمی باشد. بر همین اساس در صورت مصرف خوراکی سفیدکننده ها، میزان آنها مهم نیست بلکه در هر صورت باید به پزشک مراجعه کنید. ممکن است وسوسه شوید که برای از بین بردن سفید کننده، خود را مجبور به استفراغ کنید، اما این کار می تواند اوضاع را بسیار بدتر کند. معده شما ممکن است بتواند مقدار کمی از وایتکس را تحمل کند، اما وایتکس در مسیر برگشت می تواند باعث آسیب بیشتر شود. پس باید توجه کنید که نوشیدن وایتکس از شما در برابر ابتلا به ویروسی که باعث COVID : می شود محافظت نمی کند. حتی بدتر، خطرناک است. شواهدی وجود ندارد که نوشیدن وایتکس به کووید: یا هر بیماری دیگری کمک کند. در واقع، شما باید وایتکس را به دور از کودکان یا هر کسی که ممکن است آن را با چیز دیگری اشتباه بگیرد، نگهداری کنید. اگر وایتکس روی بدن شما ریخت چه باید کرد؟ وایتکس مایع خانگی (هیپوکلریت سدیم) برای تمیز کردن لباس ها، ضدعفونی کردن، کشتن باکتری ها و سفید کردن پارچه ها موثر است. اما برای استفاده ایمن، وایتکس باید با آب رقیق شود. محلول وایتکس توصیه شده برای مصارف خانگی قسمت وایتکس به قسمت آب است. وایتکس بوی قوی کلر آزاد می کند که می تواند به ریه های شما آسیب برساند. اگر با وایتکس روی پوست یا چشم خود تماس پیدا کردید، باید از خطرات ایمنی و نحوه حذف موثر آن آگاه باشید. اگر وایتکس رقیق نشده روی پوستتان خورد، باید فورا آن ناحیه را با آب تمیز کنید. هر گونه جواهرات یا پارچه ای که ممکن است با وایتکس تماس داشته باشد را بردارید و بعدا آن را تمیز کنید. وایتکس روی پوست محل را با چیزی که از مواد جاذب ساخته شده است، مانند یک دستمال ضخیم مرطوب، اسفنج کنید و آب اضافی را در سینک بچرخانید. سعی کنید هنگام تمیز کردن ناحیه آسیب دیده از استشمام بوی وایتکس خودداری کنید و به ویژه مراقب باشید هنگام تمیز کردن وایتکس به پیشانی، بینی یا چشمان خود دست نزنید. اگرچه پوست شما کلر را جذب نمی کند، اما هنوز هم ممکن است خطرناک باشد. کلر بیش از حد در جریان خون شما می تواند سمی باشد. همچنین احتمال بروز واکنش آلرژیک به وایتکس روی پوست وجود دارد. هم سمیت کلر و هم آلرژی به وایتکس می تواند منجر به سوختگی روی پوست شما شود. حوادث نظافت خانگی، مانند قرار گرفتن کمی وایتکس روی پوست هنگام تهیه محلول پاک کننده، اگر فورا به آنها رسیدگی شود، به راحتی برطرف خواهند شد. اما اگر با مقدار زیادی از وایتکس رقیق نشده تماس پیدا می کنید، یا در شغلی کار می کنید که اغلب در معرض وایتکس هستید، به احتمال زیاد باعث آسیب ماندگار و عوارض طولانی مدت می شود. وایتکس هنگامی که با پوست شما تماس پیدا می کند، می تواند مانع طبیعی پوست شما را ضعیف کرده و آن را بیشتر مستعد سوزش یا پارگی کند. وایتکس در چشمان شما اگر وایتکس در چشمانتان ریخته شده، احتمالا فورا متوجه خواهید شد. وایتکس چشم شما را می سوزاند. رطوبت طبیعی در چشمان شما با وایتکس مایع ترکیب می شود و اسید را تشکیل می دهد. فورا چشم خود را با آب ولرم بشویید و هرگونه لنز تماسی را بردارید. کارشناسان نسبت به مالش چشم و استفاده از هر چیزی غیر از آب یا محلول نمکی برای شستشوی چشم هشدار می دهد. اگر وایتکس روی چشم خود دارید، باید به دنبال درمان اورژانسی باشید و پس از شستشوی چشم ها و شستن دست ها مستقیما به اورژانس مراجعه کنید. شوینده‌های نمکی و سایر درمان‌های ملایم دیگری وجود دارد که پزشک می‌تواند برای اطمینان از برطرف کردن سفیدکننده‌در چشم شما تجویز کند تا از آسیب به چشم هایتان پیشگیری شود. وایتکس می تواند باعث آسیب دایمی به اعصاب و بافت چشم شما شود. اگر وایتکس در چشمتان گرفت، آن را جدی بگیرید. در حالی که چشم خود را از وایتکس می شویید، لنزهای تماسی و هرگونه آرایش چشم خود را پاک کنید. سپس به اورژانس یا چشم پزشک مراجعه کنید تا مطمین شوید که چشم شما آسیب دایمی نخواهد دید. ممکن است ساعت پس از تماس اولیه طول بکشد تا بتوانید تشخیص دهید که آیا چشم شما آسیب دیده است یا خیر. چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم؟ اگر پوست شما توسط وایتکس سوخته است، باید به پزشک مراجعه کنید. سوختگی های وایتکس را می توان با جوش های قرمز دردناک تشخیص داد. اگر وایتکس روی ناحیه ای از پوست که قطر آن بیش از اینچ است ریخته اید، ممکن است در خطر سوختگی با وایتکس باشید. درد یا خارشی که بیش از سه ساعت پس از قرار گرفتن در معرض وایتکس باقی می ماند باید به دقت تحت نظر باشد. در صورت بروز هر گونه علایم شوک باید به مراکز درمانی مراجعه کنید، از جمله: حالت تهوع غش کردن چهره رنگ پریده سرگیجه اگر وایتکس را قورت دادید یا کسی را پیدا کردید که بلعید چه باید کرد؟ فورا با آمبولانس تماس بگیرید. توضیح دهید که این ماده چیست، چه زمانی و چه مقدار مصرف شده است. هر گونه اطلاعاتی را که در مورد فرد مبتلا می دانید از جمله مشکلات پزشکی شناخته شده ای که ممکن است باعث عوارض شود، مانند نقص قلبی یا تنفسی موجود را گزارش دهید. بطری وایتکس را نزدیک دست نگه دارید تا بتوانید آن را به پزشکان بدهید. این به آنها کمک می کند تا بهترین درمان را به بیمار ارایه دهند. با پزشکان در تماس باشید و هر دستورالعملی که به شما می دهند را دنبال کنید. در کنار فرد بمانید و سعی کنید او را آرام کنید، در صورت بیهوشی او را در وضعیت مناسب قرار دهید و هر لباسی را که وایتکس روی آن است بردارید و پوستی را که با ماده شیمیایی تماس پیدا کرده است بشویید زیرا می تواند باعث سوختگی شود. سعی کنید آنها را وادار به استفراغ نکنید یا چیزی برای خوردن یا نوشیدن به آنها ندهید. بیمارستان ها درمان هایی زیر را برای مسمومیت با وایتکس ارایه می دهد: پادزهرها: مواد مختلفی هستند که سم را از کار کردن باز می دارند. زغال فعال: این زغال چوب به سم متصل می شود تا از جذب آن در خون جلوگیری کند. داروی ضد صرع: برای جلوگیری از تشنج در صورتی که فرد از آن رنج می برد. تهویه: قرار دادن بیمار روی دستگاه تنفس برای اطمینان از دریافت هوای کافی. آرام بخش ها: این داروها در صورت تحریک، فرد درگیر را آرام می کنند. پیشگیری از مسمومیت با سفید کننده پیشگیری بهتر از درمان است، بنابراین مهم است که بدانید چگونه از مسمومیت با وایتکس جلوگیری کنید: همیشه وایتکس را دور از کودکان، حیوانات خانگی، بزرگسالان مبتلا به زوال عقل نگهداری کنید. همیشه وایتکس را در یک ظرف دربسته و مناسب نگهداری کنید. آن را در بطری اصلی نگهداری کنید مگر اینکه آسیب دیده باشد. هرگز وایتکس را با سایر مواد یا مواد شیمیایی مخلوط نکنید. از وایتکس فقط طبق دستورالعمل روی بطری استفاده کنید. از وایتکس در محیطی با تهویه مناسب استفاده کنید. هنگام دست زدن یا استفاده از وایتکس از لباس های محافظ مانند دستکش استفاده کنید. هرگز یک بطری وایتکس باز را در خانه خود جایی که دیگران آن را پیدا کنند، نگذارید. در صورت مخلوط کردن وایتکس با آب برای تمیز کردن، یا گذاشتن وایتکس در داخل وسایلی مانند فنجان برای از بین بردن لکه، مطمین شوید که آن را به وضوح برچسب بزنید و آن را دور از دسترس دیگران قرار دهید تا از بلع تصادفی جلوگیری شود. استفاده ایمن از سفید کننده یکی از نگرانی های بزرگ در مورد قرار گرفتن منظم در معرض سفید کننده، ریه های شما است. کلر موجود در وایتکس بویی آزاد می کند که اگر در یک زمان در معرض مقدار زیادی قرار بگیرید یا به طور مکرر در طول زمان در معرض آن قرار بگیرید، می تواند سیستم تنفسی شما را بسوزاند. همیشه از وایتکس در مکانی با تهویه مناسب استفاده کنید و هرگز آن را با سایر مواد شیمیایی پاک کننده (مانند شیشه پاک کن ها مانند Windex که حاوی آمونیاک هستند) مخلوط نکنید تا از ترکیب احتمالی کشنده جلوگیری کنید. وایتکس باید جدا از سایر محصولات پاک کننده نگهداری شود. اگر در خانه خود بچه دارید، هر کابینتی که حاوی وایتکس است باید قفل مخصوص کودک داشته باشد تا از ریختن وایتکس توسط انگشتان کنجکاو جلوگیری شود. در حالی که برخی از افراد برای از بین بردن باکتری ها و جلوگیری از عفونت، وایتکس را روی زخم باز می ریزند، این داروی بسیار دردناک همچنین باکتری های مفیدی را که می تواند به محافظت از بدن در هنگام بهبودی کمک کند، از بین می برد. برای کمک های اولیه اضطراری، ضد عفونی کننده های ملایم تر مانند باکتین و پراکسید هیدروژن ایمن تر هستند.

اگر به دندانپزشک خود بگویید که "چرا سقف دهانم درد می‌کند"، تشخیص‌های زیادی برای غربالگری شما وجود ندارد. دلیل آن این است که کام شما یک استخوان سخت است که توسط یک لایه نسبتا نازک از مخاط پوشیده شده است. بر همین اساس درد در سقف دهان اصولا با علایم دیگری همراه است که برای تشخیص بهتر اینکه چرا سقف دهان شما درد می کند، باید این علایم را هم جدی بگیرید. سقف دهان از یک صفحه استخوانی در جلو و یک بخش غیر استخوانی و نرم در پشت تشکیل شده است. اینها با هم به عنوان یک مانع بین حفره های دهان و بینی عمل می کنند. گاهی ممکن است سقف دهان متورم شود. تورم روی سقف دهان ممکن است به دلیل چندین علت بالقوه باشد که اکثر آنها به راحتی درمان می شوند. در موارد کمتر رایج، تورم ممکن است به دلیل یک بیماری جدی تر باشد. برخی از علایمی که ممکن است همراه با درد سقف و یا کام دهان رخ دهند، عبارتند از: آنچه در این مقاله خواهید خواند: خشکی دهان سقف دهان متورم شده است؟ خشکی دهان معمولا باعث تورم سقف دهان نمی شود، اما اگر خشکی دهان شدید باشد، می تواند کام را زخم کند. اگر دهانتان خشک است، احتمالا متوجه احساس سوزش، مشکل در خوردن یا بلع کردن، یا مناطقی که به راحتی تحریک می‌شوند به دلیل کمبود بزاق خواهید بود. به نوبه خود، این وضعیت می تواند باعث زخم یا خرارش سقف دهان شما هنگام غذا خوردن شود. زخم ها یا تاول های دهان ایجاد تاول در هر نقطه از دهان می تواند باعث درد شود. اگر می گویید سقف دهانم درد می کند، ممکن است تاول هایی در کام شما شعله ور شود. تورم سقف دهان شما ممکن است مربوط به یک ویروس، استرس یا یک مشکل ایمنی باشد. تاول‌های معمولی دهان، زخم‌ها یا سایر زخم‌های دهانی معمولا کوچک اما بسیار دردناک هستند (به دلیل حساسیت دهان شما. از آنجایی که هر بار که چیزی را می بلعید زبان به کام فشار می‌آورد، می‌تواند غذا خوردن را برای شما بسیار دردناک کند. شما احتمالا در این شرایط می گویید "سقف دهانم درد می کند". گرفتگی عضلات آیا علاوه بر احساس درد در سقف دهان خود، گرفتگی عضلانی هم دارید؟ اگرچه لزوما هیچ ماهیچه‌های در کام یا سقف دهان شما وجود ندارد که آن را زخم کند، اما ممکن است مواردی وجود داشته است که سقف دهان با اسپاسم عضلانی ناشی از کم‌آبی یا عدم تعادل الکترولیت مرتبط است. علایم شایع کم آبی بدن شامل افزایش تشنگی، کاهش ادرار، تیرگی ادرار، سرگیجه و افزایش ضربان قلب است. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید شایع ترین علل درد یا آسیب در سقف دهان رایج‌ترین دلیلی که می تواند منجر به درد در سقف دهان شود این است که کام دهان شما از نظر جسمی صدمه یا آسیب دیده و یا سوخته است. در این شرایط معمولا علایمی مانند حساسیت یا درد متوسط تا شدید در نقطه خاصی از سقف دهان شما وجود دارد. خوردن غذاهای سفت مانند یا سوزاندن دهان از شایع ترین علل آسیب در ناحیه دهان هستند. سوختگی دهان در کام شما همچنین می تواند در صورت سیگار کشیدن به دلیل گرما و بخارهای استنشاقی (صرف نظر از اینکه سیگار می کشید) رخ دهد. سوختگی های ناشی از سیگار باعث ایجاد یک ناحیه سفید با نقاط ریز در سراسر آن می شود. سعی کنید از تماس غذا یا زبان خود با ناحیه آسیب دیده جلوگیری کنید. چند روز فرصت دهید تا بهبود یابد. اگر سیگار می کشید یا از داروهای استنشاقی تفریحی استفاده می کنید، اکنون زمان خوبی برای ترک این عادت است. زخم های دهان زخم ها، آفت ها یا زخم های دهانی مشابه می توانند باعث درد یا تورم در کام شما شوند. آنها می توانند توسط استرس، عوامل محیطی، یا حتی طبیعت ویروسی (مانند سویه های تبخال، که به دلیل ایجاد "زخم های سرد" یا "تاول های تب" شناخته می شوند، ایجاد شوند. یک زخم دهان مانند آفت می تواند باعث ایجاد نواحی کوچک، گرد و خامی شود که عرض آنها فقط چند میلی متر است. معمولا آنها یکی یکی ظاهر می شوند، اما برخی از انواع زخم های دهان می توانند باعث تشدید تاول های متعدد شوند. بسته به نوع زخم های دهانی که دارید، دندانپزشک شما ممکن است "دهانشویه"، یک داروی موضعی یا صرفا دادن زمان برای بهبودی را توصیه کند. توروس پالاتینوس " Tori " یا " torus " توده های استخوانی هستند که در بالای آناتومی طبیعی دهان شما ظاهر می شوند. در مورد توری پالاتال، یک اکستنشن استخوانی (هنوز توسط لثه پوشیده شده است) در وسط سقف دهان شما وجود دارد. توروس پالاتینوس بدون علامت است، اما معمولا به دلیل بیرون زدگی بیشتر از سایر نواحی دهان، ناحیه را تحریک می کند یا آسیب می زند. این وضعیت می تواند باعث التهاب یا ورم سقف دهان شود. برخی از انواع توری کامی صاف و گرد یا بیضی شکل در وسط کام خود هستند. کم آبی بدن اگر از کم آبی رنج می برید، یکی از علایمی که ممکن است تجربه کنید، حساسیت، خشکی دهان یا درد در سقف دهان است. کم آبی بدن، مصرف الکل و عدم تعادل الکترولیت ها می تواند باعث کمبود مایع در بدن و در نتیجه باعث تورم سقف یا دهان شود. اگر کم آبی بدن شما شدید است، به دنبال مراقبت های پزشکی اورژانسی و درمان IV باشید. موکوسل موکوسل یک کیست پر از مایع است که با بزاق و معمولا مستقیما روی یا در کنار غده بزاق پر شده است. انسداد غده بزاقی می تواند منجر به ایجاد یک "تاول" پر از بزاق در آن محل شود. اکثر موکوسل ها می ترکند، اما غدد بزاقی بزرگ یا مزمن ممکن است نیاز به درمان هایی مانند برداشتن سنگ بزاقی داشته باشند. پاپیلوم های سنگفرشی ویروس پاپیلومای انسانی ( HPV ) مسیول تشکیل پاپیلوم های سنگفرشی است. پاپیلوم های سنگفرشی توده های غیر سرطانی هستند که می توانند روی سقف دهان ایجاد شوند. این توده ها معمولا باعث درد نمی شوند. با این حال، پس از کشف و تشخیص، مردم باید آنها را تحت درمان قرار دهند. این امکان وجود دارد که پزشک برای برداشتن توده نیاز به جراحی داشته باشد. عدم تعادل الکترولیت بدن شما برای تنظیم سطوح مختلف مایعات از جمله بزاق، خون و ادرار به مواد معدنی مختلف (الکترولیت) نیاز دارد. مشکلاتی مانند گرفتگی عضلات یا کم آبی معمولا با اسپاسم ناشی از عدم تعادل الکترولیت همراه است. گاهی اوقات این علایم را می توان در سقف دهان احساس کرد. بسته به شدت وضعیت شما، پزشک ممکن است به شما توصیه کند که با یک نوشیدنی ورزشی هیدراته کنید یا برای برگشت مایعات به بدنتان به اورژانس مراجعه کنید. سرطان دهان و سایر بیماری های جدی اگر چه فکر کردن به آن ترسناک است، اما اگر به نظر می رسد سقف دهان بدون دلیل ظاهری متورم شده است، بسیار مهم است که توسط دندانپزشک خود از نظر سرطان دهان غربالگری شوید. سرطان دهان یکی از شرایطی است که بهترین درمان آن تشخیص زودهنگام است. غربالگری توسط دندانپزشک یا جراح دهان امکان کم تهاجمی ترین و موفق ترین پروتکل درمانی را فراهم می کند. چگونه درد سقف دهان را در خانه درمان کنیم؟ از آنجایی که بیشتر دردهای دهان غیر مرتبط با دندان موقتی هستند، به خصوص اگر زخمی در سقف دهان شما باشد، معمولا تسکین درد در خانه بهترین راه حل است. تا زمانی که هیدراته هستید و به مراقبت های پزشکی (مانند تزریق IV ) نیاز ندارید، درمان های موضعی یا مسکن های بدون نسخه هر دو می توانند موثر باشند. اگر تورم، سوختگی یا سایر تحریکات ناشی از ضربه وجود دارد، اگر درد واقعا شما را آزار می دهد، از یک ضد التهاب مانند موترین یا ایبوپروفن استفاده کنید. در غیر این صورت، تمام تلاش خود را بکنید تا از تحریک ناحیه با زبان یا هنگام غذا خوردن جلوگیری شود. دمنوش های گیاهی ممکن است به کاهش کم آبی بدن یا عدم تعادل الکترولیت کمک کند. در بیشتر موارد، فرد می تواند تورم سقف دهان را در خانه درمان کند یا صبر کند تا خود به خود بهبود یابد. صدمات رایج، مانند سوختگی ناشی از نوشیدنی داغ، معمولا ظرف چند روز بهبود می یابند. تبخال یا آفت معمولا خود به خود از بین می روند. گاهی، ممکن است فرد بخواهد از داروهایی برای کمک به کاهش دفعات یا شدت تبخال استفاده کند. در موارد کم آبی یا عدم تعادل الکترولیت، افراد می توانند مصرف مایعات خود را افزایش دهند. بهتر است نوشیدنی های غیر الکلی مانند آب یا چای گیاهی بنوشید. در مواردی که فرد دارای بیماری زمینه ای است، باید از پزشک کمک پزشکی بگیرد. گزینه های درمانی سرطان می تواند شامل جراحی، پرتودرمانی یا شیمی درمانی باشد. چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟ اگر به سادگی سقف دهان خود را روی یک تکه پیتزا یا با فنجان جو صبحگاهی خود سوزانده اید، کام شما باید با گذشت زمان بهبود یابد. اما اگر سقف دهان شما نسوخته و همچنان درد آن کاهش نمی یابد، باید به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. اگر تورم و درد با گذشت زمان بدتر شد، باید با پزشک خود مشورت کنید. درد و تورم کام (سقف دهان) خیلی رایج نیست. در بیشتر موارد، درد در سقف دهان ناشی از ضربه یا خوردن چیزی سفت یا داغ یا نتیجه کم آبی بدن، مسدود شدن مجاری بزاق یا تشکیل استخوان طبیعی است. درمان می تواند از چند روز دادن به خود برای بهبودی تا نیاز به رفتن به بیمارستان برای قطره وریدی برای آبرسانی مجدد به بدن متغیر باشد. اگر درد دارید یا تورم با خوردن و آشامیدن عادی تداخل دارد، با دندانپزشک خود در مورد راه حل بهتر مشورت کنید.

معمولا به جراحات مربوط می شود. با این حال، درد استخوان ترقوه ممکن است به دلیل برخی از موقعیت های خواب و همچنین برخی از بیماری های زمینه ای ایجاد شود. حتی این درد احتمال دارد به صورت احساس حساسیت، درد یا ضربان توصیف شود و ممکن است به طور ناگهانی یا تدریجی بروز کند. ما در این مقاله از علل شایع و نادر درد استخوان ترقوه را توضیح می دهیم. همچنین شامل زمان تماس با پزشک، نحوه تشخیص بیماری های ترقوه و همچنین گزینه های درمانی می شود. آنچه در این مقاله خواهید خواند: علل شایع درد استخوان ترقوه چیست؟ علل شایع درد استخوان ترقوه شامل آسیب ناشی از ضربه و آرتریت است. برخی از موقعیت های خوابیدن نیز می تواند باعث درد استخوان ترقوه شود. علل تروماتیک معمولا بلافاصله با درد شدید و ناگهانی در زمان آسیب احساس می شود. اما علل غیر ضربه ای ممکن است به تدریج ایجاد شوند و ممکن است دردناک نباشند مگر اینکه بخواهید بازو یا شانه خود را حرکت دهید. شکستگی استخوان ترقوه اگر زمین بخورید و روی شانه یا بازوی خود فرود بیایید، ممکن است شکستگی استخوان ترقوه یا شکستگی استخوان ترقوه رخ دهد. تصادف رانندگی نیز می تواند منجر به شکستگی استخوان ترقوه شود. شکستگی استخوان ترقوه می تواند منجر به درد و تورم شدید شود و حرکت بازو را دشوار کند. جداسازی مفصل آکرومیوکلاویکولار ( AC ) مفصل AC کمی غضروف یا بافت انعطاف پذیر است که استخوان ترقوه را به کتف متصل می کند. کتف استخوان مثلثی شکل در پشت شانه است. آسیب ناشی از ضربه مستقیم به شانه یا بازو می تواند استخوان ترقوه را از کتف در مفصل AC جدا کند. این می تواند منجر به درد، حساسیت و مشکل در حرکت شانه شود. آرتروز مفصل استرنوکلاویکولاریا مفصل SC ، بین استخوان سینه و استخوان ترقوه قرار دارد. آرتریت، به ویژه، می تواند منجر به ساییدگی غضروفی شود که مفصل SC را می پوشاند. این می تواند باعث درد، سفتی و التهاب شود. آرتروز مفصل AC همچنین می تواند باعث درد در استخوان ترقوه، گردن و شانه شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید وضعیت خواب اگر همیشه به پهلو بخوابید، مخصوصا به یک پهلو، می تواند فشار زیادی به استخوان ترقوه و شانه شما وارد کند. ممکن است شما را سفت و دردناک کند، اما ممکن است خوابیدن به پهلو منجر به موارد زیر شود: پارگی در روتاتور کاف که عضلات اطراف مفصل شانه هستند. التهاب تاندون ها که می تواند باعث درد و مشکل در حرکت شود. گرفتگی عصب که به آن عصب فشرده نیز گفته می شود که می تواند باعث درد، حساسیت و بی حسی در اطراف ناحیه نهفته شود. علل شایع درد استخوان ترقوه شامل صدمات ناشی از تروما، آرتریت و برخی موقعیت‌های خوابیدن است. اما علل آسیب زا ممکن است باعث درد فوری شود، در حالی که علل غیر ضربه ای ممکن است منجر به دردی شود که در طول زمان ایجاد می شود. علل نادر درد استخوان ترقوه چیست؟ علل نادر درد استخوان ترقوه می تواند در اثر برخی شرایط و همچنین عفونت ها ایجاد شود. علامت کهر علامت Kehr درد شانه چپ است که زمانی رخ می‌دهد که خون ناشی از پارگی طحال، دیافراگم را تحریک می‌کند، ماهیچه‌ای که به تنفس کمک می‌کند. عصب فرنیک که به دیافراگم کمک می کند تنفس را مدیریت کند، مسیول این امر است. این بسته فیبر نزدیک، تحریک را حس می کند و سیگنال های درد را منتقل می کند. و از آنجایی که عصب از گردن به دیافراگم می رود، آن درد را می توان در شانه احساس کرد. به طور خاص، در جایی که بالای شانه به انتهای استخوان ترقوه می رسد، درد دردناکی وجود دارد. این نوع بیماری به عنوان درد ارجاعی توصیف می‌شود، یعنی زمانی که درد یا علایم در مناطقی غیر از محل آسیب یا وضعیت واقعی احساس می‌شود. سندرم خروجی قفسه سینه قفسه سینه خروجی ناحیه بین دنده بالایی و پایین ترقوه است. سندرم خروجی قفسه سینه زمانی اتفاق می‌افتد که اعصاب یا رگ‌های خونی در این ناحیه توسط استخوان ترقوه، دنده یا عضلات گردن له می‌شوند. این می تواند منجر به درد، سوزن سوزن شدن و تورم شود. استیومیلیت استیومیلیت یک عفونت استخوانی است که ممکن است زمانی رخ دهد که باکتری یا قارچ وارد سیستم شما شود. اگر شکستگی مرکب را تجربه کنید، این ممکن است اتفاق بیفتد، یعنی زمانی که یک استخوان شکسته از طریق پوست وارد شود. زخم در نزدیکی ترقوه یا یک عفونت سیستمیک، مانند. علایم استیومیلیت ممکن است شامل درد، گرمی مفاصل و تورم باشد. اوستیت متراکم این بیماری نادر که علت شناخته شده ای ندارد، می تواند منجر به درد و تورم در استخوان ترقوه شود. این یک اختلال خوش خیم است، به این معنی که سرطانی نیست و به سایر نواحی بدن سرایت نمی کند. درمان ممکن است شامل آنتی بیوتیک ها یا داروهای ضد التهابی باشد. چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم؟ اینکه برای درد ترقوه چه زمانی به پزشک مراجعه کنید، به چند عامل بستگی دارد. در مورد ضربه، مهم ترین عامل این است که آیا درد قابل تحمل است یا نه. اگر درد زیادی دارید، بهتر است فورا به مراقبت های اورژانسی بروید. درد ناگهانی و شدید ناشی از آسیب می‌تواند به این معنی باشد که استخوان ترقوه شکسته یا دررفته است یا از سایر استخوان‌های اطراف آن جدا شده است. اگر درد پس از آسیب قابل تحمل است، یا در طول زمان درد تدریجی را تجربه می کنید که به دلیل آسیب نیست، می توانید با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی اولیه خود قرار ملاقات بگذارید. اما در صورت بروز شرایط زیر بهتر است با پزشک تماس بگیرید: شما آسیب قابل توجهی در استخوان ترقوه دارید و احساس گیجی و می کنید. درد استخوان ترقوه بدون ضربه زمانی بدتر می شود که صاف دراز بکشید یا با درد معده همراه باشد، زیرا این می تواند به این معنی باشد که طحال شما پاره شده است. شما احساس درد در بازوها، شانه ها، استخوان ترقوه، گردن یا کمر می کنید و همچنین احساس ضعف می کنید و دارید. شرایط استخوان ترقوه چگونه تشخیص داده می شود؟ برای تشخیص علت درد استخوان ترقوه، پزشک یک تاریخچه پزشکی دقیق می گیرد و شما را معاینه فیزیکی می کند. در مرحله بعد، آزمایشات تصویربرداری ممکن است انجام شود، از جمله: اشعه ایکس، که ممکن است برای بررسی شکستگی استخوان استفاده شود. اسکن های توموگرافی کامپیوتری ( CT ) که ممکن است برای بررسی شکستگی استخوان ها و همچنین خونریزی داخلی استفاده شود. اسکن استخوان، که ممکن است برای بررسی آسیب استخوان یا بیماری استفاده شود. درد استخوان ترقوه چگونه درمان می شود؟ درمان درد استخوان ترقوه به علت خاص آن بستگی دارد. در برخی موارد، درمان ممکن است قبل از مراجعه به پزشک یا مراجعه به مراقبت های فوری در خانه انجام شود. درمان و کمک های اولیه در منزل در موارد تروماتیک درد استخوان ترقوه، به ویژه اگر شک به شکستگی استخوان ترقوه باشد، می توان با قرار دادن بازو در بند از حرکت (بی حرکت) بازوی آسیب دیده جلوگیری کرد. این را می توان در زمانی که منتظر مراقبت های پزشکی فوری هستید انجام داد. یک بند را می توان از یک حوله، یک باند الاستیک یا یک لباس درست کرد. هنگام پوشیدن بند، بازوی شما باید روی قفسه سینه قرار گیرد و دست شما باید بالاتر از آرنج باشد. بند نباید خیلی شل یا سفت به نظر برسد. اگر درد استخوان ترقوه ناشی از آسیب عضلانی یا رگ به رگ شدن است، می‌توانید از روش RICE استفاده کنید: درد خفیف استخوان ترقوه که ممکن است مربوط به کشیدگی عضلانی یا آسیب جزیی باشد را می توان با نسخه اصلاح شده روش RICE در خانه درمان کرد. این مخفف: از فعالیت هایی که حتی فشار جزیی بر روی شانه شما وارد می کند خودداری کنید. هر چهار ساعت یکبار حدود دقیقه روی محل درد بسته می شود. شما به راحتی می توانید زانو یا مچ پا آسیب دیده را در یک باند پزشکی بپیچید تا تورم و خونریزی داخلی را محدود کنید. در مورد درد استخوان ترقوه، یک متخصص پزشکی می تواند شانه شما را با دقت بپیچد، اما سعی نکنید به تنهایی این کار را انجام دهید. بی حرکت نگه داشتن بازو و شانه در یک بند ممکن است به کاهش آسیب بیشتر کمک کند. برای کمک به کاهش تورم شانه خود را بالاتر از قلب خود نگه دارید. یعنی در ساعت اول صاف دراز نکشید. در صورت امکان با سر و شانه های خود کمی بالاتر بخوابید. اگر پس از تجربه یک آسیب تروماتیک منتظر درمان هستید، بهتر است از تکنیک های کمک های اولیه برای محافظت از آسیب خود در برابر آسیب بیشتر و کاهش درد استفاده کنید. اگر عفونت دارید، پزشک ممکن است یک آنتی بیوتیک نیز تجویز کند. سوالات متداول علامت کهر یک درد ارجاعی شانه است که در اثر خروج خون از پارگی طحال و تحریک دیافراگم ایجاد می شود. درد ارجاعی زمانی است که یک احساس دردناک در جای دیگری از نقطه آسیب احساس شود. در این حالت، عصب فرنیک هنگامی که تحریک دیافراگم را تشخیص می دهد، سیگنال های درد را به شانه منتقل می کند. اگر هنگام نفس کشیدن استخوان ترقوه شما درد می کند، ممکن است به دلیل شکستگی ترقوه باشد. تنگی نفس می تواند نشانه چیزی بدتر باشد. برای جلوگیری از خطر دشواری تنفس، ممکن است ایده خوبی باشد که برای درمان فوری به یک ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی مراجعه کنید. در بزرگسالان، شکستگی استخوان ترقوه به طور متوسط تا هفته طول می کشد تا بهبود یابد. در کودکان و نوجوانان، ممکن است چهار تا هشت هفته طول بکشد. درد استخوان ترقوه همیشه با سرطان مرتبط نیست، اما تورم اطراف استخوان ترقوه می تواند نشانه سرطان یا عفونت باشد. این به شکل غدد لنفاوی ظاهر می شود که در صورت گسترش عفونت یا سرطان به آنها می توانند متورم شوند. درد استخوان ترقوه می تواند ناشی از شرایط خاصی مانند آرتریت و همچنین آسیب ناشی از ضربه باشد. خوابیدن در موقعیت های خاص نیز می تواند منجر به پارگی و التهاب شود که می تواند باعث درد استخوان ترقوه شود. برخی بیماری‌های نادر مانند علامت کهر، سندرم خروجی قفسه سینه، استیومیلیت، و استیوتیت متراکم نیز می‌توانند باعث درد استخوان ترقوه شوند. درمان بستگی به علت زمینه‌ای دارد، اما ممکن است شامل بی‌حرکتی و باشد.

ضعف در یک طرف بدن در اثر است. این وضعیت می تواند بر هر بخش از زندگی از پیاده روی گرفته تا غذا خوردن و لباس پوشیدن ت ثیر بگذارد. بهبودی و زندگی با ضعف یک طرفه به یک تیم چند رشته ای و همچنین مقداری صبر و شکیبایی نیاز دارد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: علایم می تواند از یک ضعف جزیی تا یک ضعف شدید یا فلج در یک طرف بدن متغیر باشد که منجر به موارد زیر می شود: مشکل در ایستادن مشکل در راه رفتن احساسات غیر معمول در قسمت آسیب دیده بدن فشار روی سمت سالم بدن ناشی از جبران بیش از حد گاهی اوقات می‌توان همی‌پارزی را با همی‌پلژی اشتباه گرفت. زیرا هر دو حالت ممکن است پس از سکته ایجاد شود. با این حال، همی پلژی فلج در یک طرف بدن است که حرکت سمت آسیب دیده را دشوار می کند. که در این صورت ممکن است کنترل مثانه را از دست بدهید و در صحبت کردن، بلع و حتی تنفس مشکل داشته باشید. در حالی که، همی پارزی به جای فلج، ضعف را شامل می شود. بیشتر سکته‌ها زمانی اتفاق می‌افتند که اکسیژن تازه به بخشی از مغز قطع می‌شود و باعث مرگ سلول‌های مغز می‌شود. هنگامی که نواحی از مغز که مسیول حرکت و قدرت هستند آسیب ببینند، می تواند منجر به همی پارزی شود. قسمتی از بدن که در اثر سکته ضعیف شده است توسط قسمت آسیب دیده مغز شما تعیین می شود. به عنوان مثال، اگر سکته مغزی شما در سمت چپ مغز شما بوده است، ممکن است در سمت چپ بدن خود دچار ضعف عضلانی شده باشید. که به عنوان همان طرف یا در همان سمت آسیب شناخته می شود. اگرچه در برخی موارد، ضعف ممکن است در طرف مقابل آسیب باشد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید بنابراین می توان گفت که بیشتر موارد همی پارزی و همی پلژی ناشی از سکته مغزی است. اما علل دیگر عبارتند از: فلج مغزی فلج اطفال سرطان مغز اسکلروز چندگانه دیستروفی عضلانی آسیب نخاعی ( SCI ) آسیب مغزی تروماتیک ( TBI ) عفونت مغزی (آنسفالیت، مننژیت) برای تشخیص همی پارزی و همی پلژی، پزشک به احتمال زیاد از تعدادی روش های تشخیصی و آزمایش های تصویربرداری استفاده می کند. اینها ممکن است شامل موارد زیر باشد: میلوگرافی اشعه ایکس الکترومیوگرافی ( EMG ) شمارش کامل خون ( CBC ) توموگرافی کامپیوتری ( CT ) اسکن تصویربرداری رزونانس مغناطیسی ( MRI ) ضعف یا فلج می تواند منجر به عوارض کوتاه مدت و بلند مدت سلامتی شود، مانند: بی اختیاری احتباس ادرار آتروفی عضلانی مشکلات تنفسی مشکلات کنترل روده اسپاستیسیته عضلانی بله. درمان همی پارزی و بازیابی مقداری قدرت در قسمت ضعیف بدن شما امکان پذیر است. درمان همی پارزی جامع است و به یک تیم پزشکی کامل نیاز دارد. برنامه درمانی شما احتمالا شامل ترکیبی از موارد زیر خواهد بود: کار درمانی توانبخشی درمانی درمان سلامت روان در زیر چند درمان وجود دارد که ممکن است به بهبودی شما کمک کند. در این تمرین هدفمند، فیزیوتراپیست می تواند از اسپاسم عضلانی و آتروفی جلوگیری کند و در عین حال مفاصل را انعطاف پذیر و شل نگه دارد. OT می تواند به جبران عدم استفاده از یک طرف بدن کمک کند. ممکن است روش ها و تکنیک هایی را برای مراقبت از فعالیت های رایج و عملی بیاموزید. کارهای عملی روزمره را می توان با دستگاه هایی برای تسهیل رانندگی، تمیز کردن، غذا خوردن و موارد دیگر آسان تر کرد. همچنین دستگاه‌های فعال‌شده با صدا مانند تلفن و رایانه می‌توانند به بهره‌وری خانه و محل کار کمک کنند. در این درمان، طرف قوی‌تر شما کمی مهار می‌شود و طرف ضعیف‌تر شما را مجبور به جبران می‌کند. این کار می تواند به تقویت عضلات ضعیف کمک کند. در یک تحقیق صورت گرفته متشکل از شرکت کننده نتایج بدست آمده حاکی از آن است، شرکت‌کنندگانی که از سکته مغزی بهبود می‌یابند، پس از هفته از این درمان، در تحرک خود بهبود یافته اند. همچنین مطالعه ای دیگر نشان داده است که mCIMT تنها منجر به بهبودهای جزیی در افراد مبتلا به همی پارزی می شود و زمانی که با سایر درمان ها ترکیب شود بهترین کار را دارد. بنابراین تحقیقات بیشتری در این خصوص مورد نیاز است. در طول تحریک الکتریکی، فیزیوتراپیست یا درمانگر شما پدهای الکتریکی کوچکی را به اندام‌های ضعیف‌تر شما می‌چسبد. آنها بارهای الکتریکی کوچکی را از طریق پدها ارسال می کنند تا ماهیچه های شما منقبض شوند. با گذشت زمان، این درمان می تواند عضلات شما را برای قوی تر شدن دوباره تمرین دهد. نتایج یک مطالعه در سال نشان می دهد که تحریک الکتریکی ممکن است به بهبود راه رفتن در افراد مبتلا به همی پارزی کمک کند. همچنین بهبود در افرادی که علاوه بر تحریک الکتریکی، حرکت درمانی نیز انجام داده روند بهتری داشته است زیرا حرکت درمانی یک تکنیک توانبخشی است که از تمرینات برای بهبود قدرت، استقامت و تحرک استفاده می کند. علاوه بر این، حرکت درمانی به طور کلی زمانی موثرتر است که همراه با تحریک الکتریکی استفاده شود. تخیل شما در واقع می تواند مغز شما را برای موفقیت آموزش دهد. به عنوان مثال، می توانید تصور کنید که در یک مسابقه برنده شده اید یا برای بهبود عملکرد خود، یک سخنرانی را تکان می دهید. شما می توانید همین کار را برای درمان همی پارزی انجام دهید. با تجسم خود در استفاده از سمت ضعیف‌تر، پیام‌های عصبی به مغزتان ارسال می‌کنید که طرف ضعیف‌تر شما دوباره قوی است. مروری بر مطالعات روی تصویرسازی ذهنی برای همی‌پارزی نشان داد که این درمان برای بازیابی قدرت بازوها در صورت ترکیب با درمان معمولی موثر است. محققان خاطرنشان کردند که تصویرسازی ذهنی ممکن است برای بازیابی قدرت و تحرک مرتبط با راه رفتن کمتر موثر باشد. مطالعات بیشتری مورد نیاز است، اما تجسم یک درمان نسبتا ایمن است که ممکن است در صورت استفاده با درمان‌های مرسوم‌تر موثر واقع شود. پزشک ممکن است استفاده از یک وسیله کمکی مانند عصا یا واکر را برای کمک به فعال ماندن با همی پارزی توصیه کند. همچنین می توانید با برخی تنظیمات کوچک تردد در خانه را آسان تر کنید. برای کاهش خطر می توانید وسایل زیر را در خانه نصب کنید، وسایلی نظیر: رمپ ها میله های بلند حفاظتی صندلی توالت بلند سایر درمان های جایگزین ممکن است شامل تغییرات رژیم غذایی یا طب سوزنی باشد. بهبودی از همی پارزی ممکن است، اما امکان دارد سطح قدرت کامل و قبل از سکته مغزی خود را به دست نیاورید. دکتر سیندی کوک، رییس انجمن پرستاران آمریکا، می‌گوید: بهبودی کامل می‌تواند هفته‌ها، ماه‌ها یا حتی سال‌ها طول بکشد، اما تمرین‌های توانبخشی و درمان منظم می‌تواند به تسریع بهبودی کمک کند. برای بهبود دیدگاه خود، توانبخشی را در اسرع وقت شروع کنید. حتما برنامه درمانی پزشک خود را دنبال کنید و تیم پزشکی را از هرگونه تغییر در وضعیت خود مطلع کنید. تلاش برای رسیدن به اهداف کوتاه‌مدت و کوچک‌تر ممکن است به شما کمک کند احساس کنید که درمان شما نیز قابل دسترس‌تر است. بله در واقع شما می توانید همانطور که برای درمان خود کار می کنید، با انجام اقدامات کوچک در طول روز، زندگی خود را آسان تر کنید، اقداماتی نظیر اینکه: کفش های تخت بپوشید. برای درگیر نگه داشتن عضلات خود فعال باشید. طبق دستور از وسایل کمکی مانند عصا یا واکر استفاده کنید. حمام خود را با قرار دادن پدهای ضد لغزش زیر دوش ایمن نگه دارید. تغییراتی در خانه خود ایجاد کنید تا مدیریت کارهای روزانه راحت تر و ایمن تر باشد. به عنوان مثال، می توانید نرده های دستی، میله های دستگیره و رمپ نصب کنید. ممکن است لازم باشد راه های جدیدی را برای انجام برخی کارها بیاموزید. در مورد هر چالشی با مشورت کنید و او را در مورد فعالیت هایی که می خواهید برای بازگرداندن آنها به زندگی خود انجام دهید مطلع کنید. تعیین اولویت ها می تواند به شما و تیم پزشکی شما کمک کند تا یک برنامه درمانی برای حفظ یا بهبود کیفیت زندگی خود ایجاد کنید. نخاع و مغز شما یک سمت چپ و یک سمت راست دارند. نیمه ها یکسان هستند. هر نیمه حرکات یک طرف بدن را کنترل می کند. آسیب به یک طرف نخاع یا مغز می تواند منجر به ضعف یا فلج در یک طرف بدن (همی پارزی یا همی پلژی) شود. تفاوت همی و همی پلژی در چیست؟ همی پارزی یک ضعف خفیف یا جزیی یا از دست دادن قدرت در یک طرف بدن است. اما همی پلژی از دست دادن شدید یا کامل قدرت یا فلج در یک طرف بدن است. تفاوت بین این دو وضعیت در درجه اول در شدت نهفته است. آنها می توانند هر دو: نتیجه یک علل باشند. به یک شکل تشخیص داده شوند. به طور مشابه درمان شوند. در واقع همی پارزی و همی پلژی می تواند ناشی از صدمات یا بیماری هایی باشد که بر مغز و نخاع تاثیر می گذارد. بنابراین پس از تشخیص، پزشک شما می تواند یک برنامه درمانی که ممکن است شامل درمان های فیزیکی و شغلی باشد، تنظیم کند.

بیماری های نامرتبط به هم با نام های مشابه هستند. اما دیابت بی مزه در مقابل دیابت شیرین اگرچه این شرایط علایم مشابهی دارند، اما علل آن به طور قابل توجهی متفاوت است. دیابت بی مزه ( DI ) یک بیماری نادر است که در آن کلیه ها قادر به حفظ آب نیستند، در حالی که دیابت شیرین وضعیتی است که با ناتوانی بدن در تولید کافی یا پاسخ طبیعی به انسولین مشخص و باعث می شود (گلوکز) کاهش یابد. ما در این مقاله از هر یک از این بیماری‌ها، علل آن و نحوه تشخیص و درمان هر کدام را توضیح می دهیم. علل دیابت بی مزه در مقابل دیابت شیرین هر یک از این بیماری ها، علل مختلفی دارند، از جمله: علل دیابت بی مزه وازوپرسین ( VP ) ، به عنوان هورمون ضد ادرار ( ADH ) شناخته می شود. ADH هورمونی است که توسط هیپوتالاموس تولید و در هیپوفیز ذخیره می شود. غده ای که به تنظیم اسمولاریته و (غلظت) مایعات در بدن کمک می کند. ADH عمدتا سطح آب را با کنترل تولید ادرار تنظیم می کند. هنگامی که سطح مایعات در بدن کم است، ADH برای حفظ آب آزاد می شود. ADH باعث افزایش جذب مجدد آب در کلیه ها می شود. این باعث کاهش حجم ادرار تولید شده می شود. در دیابت بی مزه، ADH نمی تواند سطح آب بدن را به درستی تنظیم کند و اجازه می دهد تا ادرار بیش از حد تولید و از بدن شما دفع شود. این از دست دادن عظیم آب می تواند منجر به کم آبی و شود. DI به یکی از دو روش رخ می دهد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید ناشی از عدم تولید ADH توسط هیپوتالاموس است، DI مرکزی نامیده می شود. DI که از گیرنده های وازوپرسین کار نمی کند در کلیه ها ایجاد می شود نوع نفروژنیک نامیده می شود. DI می تواند اکتسابی یا ارثی باشد. علل شایع DI اکتسابی عبارتند از: عمل جراحی تومورهای مغزی آسیب یا ضربه به سر مصرف مزمن لیتیوم (داروهای تثبیت کننده خلق و خو) علل کمتر شایع DI اکتسابی عبارتند از: عفونت های مغزی (پیلونفریت) انسداد حالب، مانند سنگ کلیه سطوح بالای کلسیم در خون (هیپرکلسمی) سطوح پایین پتاسیم در خون (هیپوکالمی) اتفاقاتی که به طور ناگهانی باعث کاهش اکسیژن به مغز می شود، مانند سکته مغزی آسیب یا ضربه به سر، جراحی و تومورهای مغزی معمولا باعث DI مرکزی می شوند، در حالی که استفاده طولانی مدت از عدم تعادل لیتیوم و الکترولیت شایع ترین علت DI نفروژنیک است. ژن هایی که باعث DI نفروژنیک می شوند. جهش به وازوپرسین ( AVP ) و آکواپورین ژن های ( AQP ) همچنین ممکن است منجر به DI نفروژنیک شوند. در این وضعیت، کلیه نمی تواند ادرار را با وجود ترشح مناسب یا زیاد هورمون ضد ادرار، به دلیل عدم پاسخ یا غیرفعال بودن گیرنده های AVP یا AQP متمرکز کند. جهش های ژنتیکی AVPR حدود درصد موارد را تشکیل می دهند، در حالی که جهش های AQP درصد دیگر را تشکیل می دهند. در نهایت، پلی دیپسی اولیه ( PPD ) ، همچنین به عنوان DI دیپسوژنیک شناخته می شود، ناشی از نقص مکانیسم تشنگی در هیپوتالاموس است. تشنگی بیش از حد باعث می شود که مایعات بیشتری بنوشید که بر ظرفیت بدن برای ذخیره آب غلبه می کند. PPD با اختلالات روانی مرتبط است، اما دقیقا اینکه چرا این دو اغلب با هم مرتبط هستند یک راز باقی مانده است. دیابت به دو صورت دیابت نوع و دیابت نوع وجود دارد. علت دیابت به نوع شما بستگی دارد. دیابت نوع دارای استعدادهای ژنتیکی متعدد و عوامل محیطی است که هنوز به خوبی تعریف نشده و با چاقی مرتبط نیست. دیابت نوع همچنین با سایر بیماری های خود ایمنی مرتبط است، از جمله: (اختلال خود ایمنی مرتبط با پرکاری تیرویید) تیروییدیت هاشیموتو (اختلال خود ایمنی مرتبط با کم کاری تیرویید) بیماری آدیسون (غدد فوق کلیوی به اندازه کافی برخی از هورمون ها را تولید نمی کنند) ویتیلیگو (شرایطی که باعث ایجاد لکه های پوستی بدون رنگدانه یا رنگ می شود) هپاتیت خود ایمنی (عدم تحمل گلوتن موجود در گندم، جو و چاودار) میاستنی گراویس (اختلال خود ایمنی که به سلول های کبد شما حمله می کند) کم خونی خطرناک (کمبود ویتامین B باعث کمبود گلبول های قرمز می شود) علت دیابت نوع برخلاف دیابت نوع که عمدتا به دلیل ژنتیک است، دیابت نوع بیشتر به عوامل خطرساز سبک زندگی قابل اصلاح مربوط می شود و با مقاومت به انسولین و چاقی مرتبط است. همچنین دارای عوامل خطر ژنتیکی و محیطی است که به خوبی شناخته شده نیستند. DI و DM علل و علایم بسیار متفاوتی دارند، اما علایم اولیه خستگی، افزایش تشنگی، ادرار بیش از حد (پلی اوری) و تاری دید علایمی هستند که می توانید با هر دو بیماری تجربه کنید. این امر بر اهمیت ارزیابی کامل تاکید می کند. علایم خاص دیابت بی مزه DI به عنوان عبور حجم زیاد (بیش از لیتر در یک دوره ساعته) ادرار رقیق شده (کمتر از میلی مول در کیلوگرم) تعریف می شود. یک فرد بالغ سالم معمولا کمتر از لیتر ادرار در روز دفع می کند، در حالی که یک فرد مبتلا به DI ممکن است تا برابر این مقدار تولید کند. از دست دادن حجم زیادی از مایعات می تواند باعث احساس خستگی و کم آبی شود. در نتیجه، بیشتر افراد احساس تشنگی شدید می کنند (پلی دیپسی) و بنابراین مایعات بیشتری بنوشید تا آب از دست رفته را جایگزین کنید. سایر علایم دیابت بی مزه، عبارتند از: شب ادراری نیاز به بیدار شدن در شب برای ادرار کردن خروجی بسیار زیاد ادرار که رنگ یا بوی کمی دارد. علایم منحصر به فرد دیابت ملیتوس علایم دیابت نوع و نوع تقریبا یکسان است. آنها ناشی از افزایش سطح قند خون هستند. شایع ترین علایم عبارتند از: کاهش وزن خشکی پوست بی حسی و گزگز در دست و پا احساس خستگی یا خستگی بسیار زخم هایی که به آرامی بهبود می یابند. داشتن عفونت بیشتر از حد معمول ادرار بیش از حد، اغلب در شب تشنگی یا تشنگی مفرط که نمی توان آن را رفع کرد. گرسنگی بیش از حد، که اغلب با کاهش وزن همراه است. مراقب این علایم اولیه و گاهی خفیف دیابت باشید. تشخیص دیابت بی مزه در مقابل دیابت ملیتوس تشخیص دیابت بی مزه شامل آزمایش‌های آزمایشگاهی و مطالعات تصویربرداری است که به منظور ارزیابی عملکرد کلیه‌ها انجام می‌شود. برخی از آزمایشاتی که ممکن است در حین تشخیص استفاده شوند عبارتند از: اندازه گیری سطح سدیم در خون یک روش مفید برای کمک به تشخیص DI است و حتی ممکن است نوع DI را که دارید مشخص کند. اگر سطح سدیم سرم بالا باشد، DI شما ممکن است به دلایل مرکزی یا نفروژنیک باشد، اما اگر سطح سدیم سرم شما نرمال یا پایین باشد، DI شما احتمالا به دلیل پلی دیپسی اولیه است که به عنوان DI دیپسوژنیک نیز شناخته می شود. اگر مشکوک به DI باشد، ممکن است از شما خواسته شود که یک آزمایش ادرار انجام دهید، یک آزمایش ادرار که شامل بررسی ظاهر، غلظت و محتوای ادرار شما می شود. اگر شکایت اصلی پلی اوری یا ادرار بیش از حد دارید، معمولا آزمایش ادرار درخواست می شود. علاوه بر تجزیه و تحلیل غلظت ادرار (اسمولاریته) ، ممکن است از شما خواسته شود که یک نمونه ادرار ساعته بگیرید. یک متخصص مراقبت های بهداشتی می تواند با ارزیابی توانایی بدن شما در حفظ آب، DI را تشخیص دهد. آزمایش محرومیت از آب شامل محدود کردن آب برای چند ساعت و مشاهده نوع ادرار تولید شده است. در شرایط عادی، بدن آب را ذخیره می کند و مقدار کمی ادرار غلیظ تولید می کند، اما اگر DI داشته باشید، مقدار زیادی ادرار رقیق تولید خواهید کرد. نیز ممکن است برای بررسی مسایل مرتبط استفاده شود. MRI بیشتر برای بررسی مغز و کلیه ها برای بررسی تومورها یا تغییرات تشریحی در هیپوتالاموس یا غده هیپوفیز استفاده می شود که ممکن است علت DI شما باشد. چگونه دیابت شیرین تشخیص داده می شود؟ اگر مشکوک به دیابت باشد، ممکن است سطح گلوکز خون ناشتا گرفته شود، زیرا این اغلب سریع‌ترین و ارزان‌ترین راه برای تایید این بیماری است. قند خون بالا ممکن است متخصص مراقبت های بهداشتی را وادار کند که قند خون شما را بعد از یک شب ناشتا یا زمانی که به مدت ساعت یا بیشتر غذا نخورده اید اندازه گیری کند. سطح قند خون ناشتا میلی گرم در دسی لیتر یا کمتر طبیعی در نظر گرفته می شود. سطح قند خون تا میلی گرم در دسی لیتر نشان می دهد که شما به پیش دیابت مبتلا هستید. قند خون میلی گرم در دسی لیتر یا بالاتر نشان دهنده ابتلا به دیابت است. در صورت استرس یا بیماری، سطح قند خون می تواند به سرعت افزایش یابد، بنابراین آزمایش قند خون ناشتا معمولا چند روز بعد برای ت یید تشخیص تکرار می شود. آزمایش خون برای اندازه گیری هموگلوبین AC میانگین سه ماهه قند خون، رایج ترین روشی است که برای تشخیص دیابت و تایید آن استفاده می شود، اما نیاز به تایید در آزمایشگاه دارد. دیابت بی مزه چگونه درمان می شود؟ درمان DI به عامل ایجاد این بیماری بستگی دارد. درمان برای هر بیماری شامل موارد زیر است: اگر علت CDI شما به دلیل کمبود تولید ADH باشد، مصرف آنالوگ وازوپرسین به نام دسموپرسین است. ممکن است علایم شما را تسکین دهد. اگر تومور یا رشد مغزی دلیل CDI شما باشد، ممکن است جراحی نشان داده شود. اگر NDI شما ناشی از دارویی مانند لیتیوم باشد، قطع دارو احتمالا NDI شما را برطرف می کند. فقط با راهنمایی یک ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی مصرف دارو را قطع کنید. NDI معمولا توسط گیرنده های وازوپرسین غیرفعال روی کلیه ها ایجاد می شود، بنابراین دسموپرسین کمکی نمی کند. در این مورد، مصرف داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAIDs ) یا یک تیازید ادرار آور و خوردن یک رژیم غذایی کم نمک ممکن است با کاهش میزان ادرار تولید شده توسط بدن مفید باشد. در حال حاضر، هیچ درمان موثری برای DDI وجود ندارد. مکیدن چیپس یخ ممکن است به کاهش تشنگی کمک کند و مصرف دسموپرسین قبل از خواب ممکن است به محدود کردن شب ادراری کمک کند. DI بارداری (در نتیجه بارداری) معمولا پس از تولد نوزاد از بین می رود، اما دسموپرسین ممکن است در دوران بارداری استفاده شود زیرا این دارو برای مادر و نوزاد بی خطر است. آیا دیابت ملیتوس درمان می شود؟ هیچ درمانی برای دیابت نوع یا نوع وجود ندارد، اما ترکیبی از داروهای خوراکی، انسولین تزریقی و تغییرات سبک زندگی می تواند به شما در مدیریت و پیشگیری از پیشرفت دیابت کمک کند. انسولین روزانه از طریق تزریق یا پمپ انسولین پایه اصلی درمان دیابت نوع است. داروهای خوراکی، مانند گلوکوفاژ ( که با تغییر روش تولید یا استفاده از قند، سطح قند خون را تنظیم می کند، در دیابت نوع بسیار شایع تر است. با گذشت زمان، فرد مبتلا به دیابت نوع ممکن است نیاز به اضافه کردن انسولین به رژیم درمانی خود داشته باشد، اگر ترکیبی از اصلاح شیوه زندگی و داروهای خوراکی سطح قند خون را کنترل نکند. کاهش وزن برای مدیریت دیابت اگر دیابت نوع دارید، کاهش وزن تهاجمی می تواند دیابت شما را از بین ببرد یا حتی معکوس کند. مطالعات نشان داده است که در برخی افراد، کاهش درصد وزن بدن منجر به کاهش علایم و نیاز به دارو می شود. در حالی که این نتایج هیجان انگیز هستند، باید قبل از شروع سفر کاهش وزن خود با یک متخصص مراقبت های بهداشتی مشورت کنید تا سالم ترین و ایمن ترین راه برای کاهش وزن اضافی را بیاموزید. علاوه بر مصرف داروهای خود طبق تجویز، بهترین راه برای مدیریت دیابت نوع یا نوع نظارت بر میزان کربوهیدرات در رژیم غذایی، داشتن یک سبک زندگی فعال و سالم و مدیریت فشار خون و سطح کلسترول است. اگر دیابت نوع دارید، توجه دقیق به سطح قند خونتان، به ویژه زمانی که در حال ورزش هستید، بسیار مهم است. سخن آخر دیابت بی مزه ( DI ) و دیابت شیرین علیرغم داشتن علایم و نام های مشابه، بیماری های کاملا نامرتبط هستند. DI ناشی از مشکلات عملکرد کلیه است، در حالی که دیابت ملیتوس به دلیل اختلال در تنظیم سطح قند خون ایجاد می شود. هر دو بیماری ممکن است با استفاده از ترکیبی از آزمایش خون و ادرار تشخیص داده شوند. درمان ها بر اساس علت و شدت هر بیماری متفاوت است. دیابت بی مزه و دیابت ملیتوس علایم مشابهی دارند، اما شرایط کاملا متفاوتی هستند که نیاز به آزمایش های تشخیصی و درمان خاصی دارند. دیابت شیرین نیز بسیار شایع تر از DI است. خوشبختانه، هر دو بیماری بسیار قابل درمان هستند. اگر علایم هر کدام را نشان دادید، فورا از یک متخصص مراقبت های بهداشتی مراقبت کنید.

آنچه در این مقاله خواهید خواند: چیست و چه عوارضی دارد؟ اگرچه همه افراد آن را تجربه نمی کنند. اما اغلب با عادت کردن بدن به داروی جدید، عوارض جانبی بهبود می یابند. اما کوتریموکسازول و عوارض آن چیست؟ این آنتی بیوتیک برای افرادی که مبتلا به HIV هستند و دارای تعداد کم CD هستند یا در منطقه ای زندگی می کنند که مالاریا شایع است، مورد نیاز است. از عفونت با پنومونی، و مالاریا جلوگیری می کند. از دوزهای بالاتر نیز می توان برای درمان پنومونی و سایر عفونت ها استفاده کرد. برخی افراد نسبت به سپترین (کوتریموکسازول) واکنش های آلرژیک دارند. سپترین نام تجاری ترکیبی از آنتی بیوتیک ها به نام کوتریموکسازول است. همان دارو از تولید کنندگان دیگر با نام های تجاری مختلف، از جمله Bactrim در دسترس است. کوتریموکسازول دارای دو جزء است: سولفامتوکسازول و تری متوپریم. تعداد بسیار کمی از افراد یک واکنش بسیار جدی به نام سندرم استیونز جانسون ( SJS ) را به عنوان یک عارضه جانبی درمان با کوتریموکسازول ایجاد می کنند. واکنش های پوستی مانند SJS ممکن است باعث بثورات شدید، پوسته پوسته شدن یا زخم های دهان یا اندام تناسلی، سوزش پوست و پوسته پوسته شدن لایه های بزرگ پوست شود. در صورت بروز بثورات همراه با هر یک از علایم زیر، فورا به مراکز درمانی مراجعه کنید: تب ادرار تیره مدفوع رنگ پریده تاول زدن پوست زخمهای دهان مشکلات تنفسی درد عضلانی یا مفصلی زرد شدن پوست یا چشم تورم چشم ها، لب ها، دهان یا صورت احساس ناخوشی یا خستگی شدید درد، درد یا حساسیت در سمت راست بدن، زیر دنده ها. در موارد نادر، این واکنش ها می تواند خطرناک باشد، بنابراین باید فورا به دنبال مشاوره پزشکی باشید. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید (کمبود گلبول های قرمز) یک عارضه جانبی احتمالی است. همچنین می تواند افرادی را که برای پیشگیری از کوتریموکسازول استفاده می کنند، تحت تاثیر قرار دهد. برخی افراد نیز کمبود گلبول های سفید را تجربه می کنند. اگر از داروهای خاصی مانند زیدوودین ( AZT ، Retrovir ) یا گانسیکلوویر نیز استفاده می کنید، این عوارض جانبی شایع تر است. برخی از افرادی که کوتریموکسازول مصرف می کنند نیز مشکلات کبدی یا افزایش سطح پتاسیم را تجربه می کنند. آزمایش خون می تواند هم سطح سلول های خونی و هم عملکرد کبد شما را کنترل کند. اگر تحت درمان طولانی‌مدت با کوتریموکسازول در بریتانیا هستید، آزمایش‌های خونی منظم برای نظارت بر سطوح سلول‌های مختلف خون و سایر عناصر در خون خود خواهید داشت. افراد مبتلا به آسیب کلیه ممکن است نیاز به مصرف دوزهای کمتر داشته باشند. سایر اثرات احتمالی کوتریموکسازول شامل کاهش سطح (نوعی ویتامین B ) در بدن است. این را می توان با تجویز اسید فولیک اصلاح کرد. مانند همه داروها، کوتریموکسازول می تواند عوارض جانبی ایجاد کند، اگرچه همه آنها را ندارند. اغلب با عادت کردن بدن به داروی جدید، عوارض جانبی بهبود می یابند. اثرات جانبی باید چکار کنم؟ در صورت مشکل یا کم آبی به پزشک خود اطلاع دهید. زخمهای دهان از آنجایی که سپترین (کوتریموکسازول) بهترین شکل پروفیلاکسی PCP است، پزشکان اغلب سعی می کنند بر واکنش های آلرژیکی که شما تجربه می کنید غلبه کنند. اگر واکنش آلرژیک اولیه شما جدی نبود، ممکن است توصیه کنند چند هفته بعد دوباره امتحان کنید، زیرا همیشه مشخص نیست که آیا آلرژی به دلیل سپترین است یا به داروهای دیگر. یا ممکن است بتوانید با شروع مجدد با دوز بسیار کم و افزایش تدریجی آن به سطح طبیعی، بر آلرژی غلبه کنید. به این حالت حساسیت زدایی می گویند. بسیاری از افرادی که واکنش اولیه به کوتریموکسازول دارند می توانند از این طریق حساسیت زدایی شوند. با این حال، شما نباید خودتان این کار را امتحان کنید. فقط باید زیر نظر پزشک انجام شود. اگر واکنش آلرژیک شما شدید است، مصرف مجدد دارو عاقلانه نیست. کوتریموکسازول یک آنتی بیوتیک با طیف وسیع است. این بدان معنی است که طیف وسیعی از عفونت های باکتریایی را درمان می کند. همچنین در برابر نوعی از ذات الریه به نام PCP ، انگل مالاریا و برخی بیماری های دیگر موثر است. ممکن است به افراد مبتلا به HIV توصیه شود که کوتریموکسازول را بسته به تعداد سلول های CD و خطر عفونت در جامعه خود مصرف کنند. به عنوان مثال، به بزرگسالان HIV مثبت که در مناطقی که مالاریا در آنها شایع است، توصیه می شود که کوتریموکسازول را به عنوان پیشگیری به طور مداوم مصرف کنند. در سایر نقاط جهان، بزرگسالان HIV مثبت ممکن است تنها زمانی نیاز به مصرف کوتریموکسازول داشته باشند که تعداد سلول های CD آنها کمتر از حد معینی باشد. کوتریموکسازول تنها توسط افراد مبتلا به HIV استفاده نمی شود. ممکن است برای درمان عفونت های باکتریایی و سایر عفونت ها در افرادی که HIV ندارند استفاده شود. اگر تعداد سلول‌های CD کمتر از باشد، افراد مبتلا به HIV در معرض خطر ابتلا به عفونت‌های فرصت‌طلب هستند. اینها عفونت‌هایی هستند که سیستم ایمنی معمولا می‌تواند به تنهایی از آن پیشگیری کند، اما با تعداد کم CD ، سیستم ایمنی قادر به مبارزه با آنها نیست. عفونت های فرصت طلب می توانند باعث بیماری های جدی شوند. کوتریموکساوزل برای پیشگیری از عفونت برای کاهش خطر عفونت های فرصت طلب می توانید از کوتریموکسازول استفاده کنید. این نوع درمان، پروفیلاکسی نامیده می شود، به این معنی که به جای درمان، برای جلوگیری از عفونت است. یکی از عفونت هایی که کوتریموکسازول از آن جلوگیری می کند، نوعی پنومونی به نام PCP (پنومونی پنوموسیستیس کارینی، که امروزه پنومونی پنوموسیستیس جیروویسی نامیده می شود) است. PCP شایع ترین علت مرگ برای افراد مبتلا به HIV بود و همچنان به عنوان عفونت فرصت طلب پیشرو در بین افراد مبتلا به HIV در سراسر جهان باقی مانده است. اما در حال حاضر به دلیل درمان موثر HIV ، استفاده از پروفیلاکسی PCP و درمان های بهتر برای افرادی که به PCP مبتلا می شوند، بسیار کمتر رایج است. کوتریموکسازول همچنین خطر ابتلا به توکسوپلاسموز را کاهش می دهد، عفونتی که می تواند بر مغز ت ثیر بگذارد. در نقاطی از جهان که به مالاریا مبتلا هستند، به پیشگیری از این بیماری عفونی کمک می کند و خطر اسهال، بستری شدن در بیمارستان و عفونت های باکتریایی جدی را کاهش می دهد. در انگلستان، اگر تعداد CD شما کمتر از باشد، به شما توصیه می شود که کوتریموکسازول را به عنوان پیشگیری، در کنار درمان HIV مصرف کنید. هنگامی که تعداد CD شما به مدت سه ماه از گذشت، می توانید کوتریموکسازول را متوقف کنید. دستورالعمل های اروپایی مشابه هستند، اما می گویند زمانی که تعداد CD شما بیش از شد و بار ویروسی شما غیرقابل تشخیص باشد، می توان کوتریموکسازول را متوقف کرد. سازمان بهداشت جهانی توصیه هایی را برای استفاده در کشورهای با درآمد کم و متوسط ارایه می کند. آنها پروفیلاکسی کوتریموکسازول را در کنار درمان HIV برای افرادی که مبتلا به HIV هستند و دارای تعداد CD زیر ، بیماری HIV شدید یا پیشرفته یا بیماری سل فعال هستند، توصیه می کنند. کوتریموکسازول ممکن است پس از بهبود سلامت با درمان HIV قطع شود. رایج‌ترین دوزها برای پیشگیری، یک قرص با قدرت دو برابر ( میلی‌گرم) یا یک قرص تک‌قوی ( میلی‌گرم) در روز است. آنها تقریبا ت ثیر مشابهی دارند، اما دوز کمتر باعث عوارض جانبی کمتری می شود. دوز جایگزین یک قرص سه بار در هفته است، اما ممکن است آنقدر موثر نباشد. بهتر است قرص را با مقداری غذا و نوشیدنی مصرف کنید. سپترین (کوتریموکسازول) نیز برای درمان تعدادی از عفونت ها استفاده می شود. این اولین انتخاب برای درمان افرادی است که PCP را ایجاد می کنند. دوز مورد استفاده برای درمان PCP بیشتر از دوز مورد استفاده برای پیشگیری از PCP است. در برخی موارد، اگر PCP شدیدتر باشد، ممکن است کوتریموکسازول به صورت داخل وریدی به شما داده شود. درمان توصیه شده برای PCP روز طول می کشد. اگر به خوبی به درمان پاسخ دهید، ممکن است دارو را به شکل قرص تغییر دهید. ممکن است پنج تا هفت روز طول بکشد تا احساس بهتری داشته باشید. همچنین ممکن است یک استرویید، برای تسکین علایم به شما داده شود. پس از اینکه PCP با موفقیت درمان شد، باید از پروفیلاکسی PCP برای کاهش خطر عود آن استفاده کنید. این درمان نگهدارنده یا پروفیلاکسی ثانویه نامیده می شود. هنگامی که تعداد سلول های CD شما افزایش یافت و بار ویروسی HIV برای مدتی غیرقابل تشخیص بود، باید بتوانید درمان نگهدارنده را متوقف کنید. اگر قادر به تحمل کوتریموکسازول نیستید، چندین جایگزین وجود دارد که در برابر PCP محافظت می کند، از جمله این موارد می توان به کلیندامایسین با پریماکین، پنتامیدین، یا داپسون به همراه تری متوپریم اشاره کرد. کوتریموکسازول با برخی از داروها و مکمل های گیاهی دیگر تداخل دارد، بنابراین قبل از شروع مصرف کوتریموکسازول با پزشک یا داروساز خود مشورت کنید.

همه افراد گاهی دچار حملات افزایش فشار سینوسی می شوند. سیستم سینوس پارانازال شما اساسا شامل چهار جفت سینوس است که در نواحی مختلف صورت قرار دارند، یعنی: سینوس های فرونتال در پیشانی یا سینوس های اتمویید بین بینی و چشم سینوس های فک بالا در زیر گونه ها، بالای دندان ها و در طرفین بینی یا سینوس های اسفنویید در دو طرف حفره بینی، پشت چشم و در امتداد پشت سر این سینوس ها با غشاهای مخاطی و برآمدگی های انگشت مانندی به نام مژه پوشانده شده اند که به عنوان اولین خط دفاعی در برابر محرک های موجود در هوا عمل می کنند. این غشاء که از بافت نرم و صورتی تشکیل شده است، مخاط ترشح می کند که با به دام انداختن گرد و غبار و سایر آلرژن های تنفسی به فیلتر هوای تنفسی ما کمک می کند. بیشتر سینوس ها از طریق یک کانال تخلیه کوچک به نام میاتوس میانی وارد بینی می شوند. مژک ها به حرکت مخاط همراه با ذرات محبوس شده به داخل بینی و خارج شدن از سینوس ها برای همیشه کمک می کنند. علل فشار سینوسی را بشناسید. مانند سرماخوردگی و همچنین آلرژی های فصلی می تواند منجر به تحریک یا التهاب غشای مخاطی شود که داخل بینی شما را می پوشاند. متعاقبا ، دفاع طبیعی بدن برای دفع محرک‌های مقصر بیش از حد فعال می‌شود و این منجر به افزایش ترشح مخاط می‌شود. تورم مخاط مخاطی در نهایت منجر به انسداد بینی و افزایش فشار سینوسی می شود. فشار سینوسی چه علایمی دارد؟ با تجمع مخاط در حفره سینوسی و ادامه التهاب، فشار سینوسی در حال افزایش را می توان در اطراف بینی، گونه ها و بالای چشم ها احساس کرد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید علاوه بر این، این نواحی از صورت ممکن است دردناک یا حساس شوند. حتی ممکن است روی دندان های خود درد داشته باشید. درد ضربان دار مرتبط با فشار سینوسی در هنگام صبح در بدترین حالت خود قرار دارد. وقتی به پایین نگاه می کنید یا خم می شوید، درد تشدید می شود. درمان های خانگی برای فشار سینوسی علایم فشار سینوسی می تواند دردناک و ناراحت کننده باشد و زندگی روزمره شما را تحت تاثیر قرار دهد. در حالی که داروهای ضد احتقان و می توانند موثر باشند، اما اغلب با عوارض جانبی ناخواسته همراه هستند. در حالی که این مشکل نسبتا بی ضرر را می توان به راحتی با داروهای خانگی جایگزین با استفاده از برخی مواد معمولی موجود و تکنیک های درمانی آسان درمان کرد. چنین داروهای خانگی کاملا طبیعی برای کاهش علایم خفیف تا متوسط و تقویت بهبودی شما در مراحل اولیه بیماری به خوبی کار می کنند. توجه: اگر بعد از یک هفته همچنان علایم فشار سینوسی را تجربه می‌کنید یا اگر شروع به بدتر شدن کردند، از پزشک کمک بگیرید زیرا می‌تواند نشانه‌ای از عفونت جدی‌تر باشد که آنتی‌بیوتیک را ضروری می‌کند. برخی از درمان های خانگی برای کاهش فشار سینوسی، عبارتند از: استنشاق بخار را انجام دهید. هوای خشک و سینوس های خشک می توانند فشار سینوسی را افزایش داده و منجر به شوند. استنشاق بخار برای مرطوب نگه داشتن سینوس ها بسیار مفید است. بخار به مرطوب شدن مجرای سینوسی و رقیق شدن مخاطی که ممکن است به مرور زمان غلیظ شده باشد کمک می کند. یک مطالعه در سال منتشر شده در مجله بین المللی تحقیقات پزشکی معاصر گزارش می دهد که استنشاق بخار قطعا پاکسازی مخاطی بینی را بهبود می بخشد. می‌توانید از آب ساده استفاده کنید یا آن را با گیاهان یا روغن‌های ضروری دم کنید تا تخلیه سینوس را بهبود بخشد. تابه را پر از آب کنید، آن را روی حرارت قرار دهید تا بجوشد و سپس حرارت را خاموش کنید. چند قطره اسانس نعناع یا اکالیپتوس را به آب داغ اضافه کنید. یک حوله را روی سرتان بگذارید، روی تابه خم کنید و بخار آن را برای چند دقیقه استنشاق کنید. این تکنیک را تا بار در روز تکرار کنید. در روش دیگر، در حمام را ببندید، دوش آب گرم بگیرید و بخار بخار را به مدت تا دقیقه تنفس کنید. این کار را روزانه به مدت چند روز انجام دهید تا علایم برطرف شوند. احتیاط: استنشاق بخار برای کودکان کوچک، زنان باردار و کسانی که از فشار خون بالا رنج می برند توصیه نمی شود. اسپری نمکی را امتحان کنید. یکی دیگر از درمان های رایج برای فشار سینوسی شستشو با نمک است. شستشوی آرام مجرای بینی با محلول نمکی استریل به کاهش احتقان با نازک شدن و از بین بردن مخاط گیر کرده کمک می کند. علاوه بر این، رطوبت را در سوراخ های بینی شما افزایش می دهد، که به نوبه خود به کاهش التهاب یا فشار روی رگ های خونی شما کمک می کند. یک مطالعه در سال منتشر شده در مجله میکروبیولوژی، ایمونولوژی و عفونت گزارش می دهد که شستشوی بینی یک درمان کمکی موثر برای سینوزیت حاد در کودکان آتوپیک است. مطالعه دیگری در سال که در مجله بین المللی تحقیقات محیطی و سلامت عمومی منتشر شد، به مزایای شستشوی بینی به عنوان یک روش درمانی موثر برای چندین بیماری حاد و مزمن سینوسی کمک می کند. قاشق چایخوری نمک و قاشق چایخوری جوش شیرین را با هم مخلوط کنید. مخلوط را به ظرف دربسته منتقل کنید. قاشق چایخوری از این مخلوط را با فنجان آب ولرم جوشیده مخلوط کنید. یک سرنگ لامپ را با این محلول پر کنید. سر خود را روی یک لگن خم کنید و محلول را به آرامی در یک سوراخ بینی بریزید و در حالی که سوراخ دیگر را با انگشت خود بسته نگه دارید. با برداشتن انگشت خود اجازه دهید محلول از سوراخ بینی دیگر خارج شود. این روند را با سوراخ دیگر بینی تکرار کنید. از این دارو یک یا دو بار در روز استفاده کنید. هیدراتاسیون مناسب هر زمان که از فشار سینوسی یا گرفتگی بینی رنج می برید، هیدراته نگه داشتن بدنتان اهمیت بیشتری پیدا می کند. هیدراتاسیون مناسب کمک می کند تا غشاهای مخاطی در سینوس ها به اندازه کافی روغن کاری شوند، در نتیجه به تخلیه راحت تر مخاط کمک می کند. از طرف دیگر، مصرف ناکافی مایعات می تواند باعث و در نهایت منجر به ضخیم شدن مخاط شود که پس از آن برای زهکشی مناسب بیش از حد متراکم می شود. در حالی که آب بهترین انتخاب برای هیدراته ماندن است، شما همچنین می توانید مایعات را از طریق سایر غذاها و نوشیدنی ها مانند آبگوشت، سوپ، چای گیاهی و سبزیجات و میوه های مبتنی بر آب حفظ کنید. در عین حال، ترک الکل و کاهش مصرف کافیین به همان اندازه مهم است که هر دو دیورتیک های معروفی هستند که به کم آبی بدن کمک می کنند. مصرف الکل و کافیین در نزدیکی زمان خواب بسیار مضر است و می تواند فشار سینوس شما را به شدت تشدید کند. فلفل کاین، یک ضد احتقان طبیعی فلفل کاین یکی دیگر از داروهای خوب برای کاهش فشار سینوسی است. به عنوان یک ضد احتقان طبیعی، به شل شدن مخاط و افزایش تخلیه سینوس کمک می کند. ماده شیمیایی طبیعی کپسایسین موجود در فلفل قرمز به تسکین تورم و التهابی که مجرای بینی شما را باریک می کند، کمک می کند. یک مطالعه منتشر شده در Annals of Allergy , Asthma & Immunology گزارش می‌دهد که اسپری بینی حاوی ماده‌ای مشتق شده از فلفل تند می‌تواند به افراد کمک کند تا انواع خاصی از التهاب سینوس را پاک کنند. / قاشق چایخوری پودر فلفل قرمز را به فنجان آب جوش اضافه کنید. یک فنجان از این چای را چند بار در روز میل کنید. گزینه دیگر استفاده از اسپری بینی حاوی فلفل کاین است. این به راحتی در داروخانه ها بدون نسخه در دسترس است. طبق دستور از آن استفاده کنید. از اسانس اکالیپتوس استفاده کنید. روغن اکالیپتوس می تواند به رفع گرفتگی سینوس کمک کند. این تونیک طبیعی با داشتن خواص ضد التهابی و ضد احتقان قوی، ممکن است چیزی باشد که برای خلاص شدن از فشار سینوسی به آن نیاز دارید. روغن اکالیپتوس به عنوان یک درمان موثر و ایمن برای ظاهر شده است که عمدتا به دلیل یک جزء کلیدی است. چند قطره اسانس اکالیپتوس را به آب داغ اضافه کنید و بخار آن را استنشاق کنید. این روند را چند بار تکرار کنید تا تسکین کامل حاصل شود. همچنین چند قطره روغن اکالیپتوس را با مقداری روغن حامل مانند روغن بادام یا جوجوبا رقیق کنید. آن را به آرامی روی نواحی آسیب دیده اطراف بینی، پیشانی، شقیقه ها و گونه ها بمالید. فشرده سازی دستمال گرم اعمال گرما در ناحیه سینوس نیز می تواند به کاهش فشار کمک کند. یکی از ساده‌ترین راه‌ها برای انجام این کار استفاده از یک دستمال گرم است. گرمای کمپرس همچنین باعث راحتی در برابر هر گونه درد می شود و به تسکین التهاب در سوراخ های بینی کمک می کند. یک حوله را در یک کاسه آب داغ خیس کنید. آب اضافی را از حوله خارج کنید. آن را تا کنید و روی بینی و پیشانی خود قرار دهید. این کار را به مدت تا دقیقه انجام دهید. هر چند بار که لازم است این کار را تکرار کنید تا زمانی که تمام مخاط پاک شود. همچنین می‌توانید حوله‌های گرم و مرطوب را در اطراف بینی، گونه‌ها و چشم‌های خود قرار دهید تا درد صورت را کاهش دهید. ماساژ درمانی برای کمک به تخلیه سینوس و کاهش فشار سینوسی، ماساژ سوراخ های بینی یک درمان ساده و در عین حال بسیار موثر است. ماساژ گردش خون را در ناحیه بهبود می بخشد، به رقیق شدن مخاط و تسهیل حرکت آن از سینوس ها کمک می کند. این شاید یکی از بی دردسر ترین راه ها برای رهایی سریع از فشار سینوسی باشد. مقداری روغن زیتون را گرم کنید و چند قطره روغن نعناع را به آن اضافه کنید. در حالت نیمه خوابیده بنشینید و روغن را روی بینی خود بمالید. با استفاده از انگشت شست و اشاره چپ، دو طرف بینی و پل بینی را به مدت دقیقه ماساژ دهید. دقیقه استراحت کنید و دوباره این کار را انجام دهید. این چرخه را تا بار تکرار کنید. این کار را چند بار در روز انجام دهید. هنگام انجام این ماساژ حتما از طریق دهان نفس بکشید نه از طریق بینی. رطوبت را افزایش دهید. افزایش رطوبت در خانه یا اتاقی که در آن می‌خوابید می‌تواند به تخلیه سینوس کمک کند و در نتیجه فشار سینوسی را کاهش دهید. سینوس ها برای عملکرد صحیح به محیطی مرطوب و گرم نیاز دارند. هوای مرطوب می تواند بافت های تحریک شده و رگ های خونی متورم بینی و سینوس ها را آرام کند. از سوی دیگر، کمبود رطوبت در هوا می تواند حفره سینوسی را بیشتر تحریک کند و باعث احتقان بیشتر شود. آکادمی گوش و حلق و بینی آمریکا جراحی سر و گردن توصیه می کند که محیط تنفسی خود را به اندازه کافی مرطوب نگه دارید تا از خشک شدن سینوس ها جلوگیری کنید. از این رو توصیه می شود که رطوبت ساز را راه اندازی کنید و سطح رطوبت را بین تا درصد حفظ کنید. به جای یک مرطوب کننده تجاری، قرار دادن یک کاسه آب داغ در کف اتاق خواب می تواند رطوبت هوا را افزایش دهد. مطمین شوید که آن را در مکانی امن قرار دهید که به طور تصادفی آن را واژگون نکنید. صرف نظر از اینکه چه چیزی را ترجیح می دهید، مرطوب کننده خود را تمیز نگه دارید تا از رشد باکتری ها و کپک ها جلوگیری شود. استراحت و وضعیت خواب مناسب زمانی که احساس می کنید سرتان به دلیل افزایش فشار سینوسی در حال انفجار است، خواب آرام می تواند بسیار چالش برانگیز باشد. با این حال، استراحت کافی و بستن چشم برای بهبودی به موقع بسیار مهم است. خواب خوب شبانه می تواند به بهبودی بدن کمک کند، زیرا زمانی که در حالت استراحت هستید، بدن شما قادر به تولید گلبول های سفید بیشتری برای مبارزه با ویروس ها و سایر باکتری ها است که ممکن است ریشه ناراحتی تنفسی شما باشد. با این حال، برای اینکه خواب در کاهش علایم سینوسی موثر باشد، باید آن را به درستی انجام دهید. برخی از موقعیت‌های خوابیدن می‌توانند به ناراحتی شما بیافزایند و باید از آنها اجتناب کنید. اینها شامل دراز کشیدن روی تخت است زیرا می تواند تجمع مخاط را در مجرای بینی شما افزایش دهد و فشار سینوسی را افزایش دهد. ممکن است به دلیل اختلال در تنفس به دلیل احتقان، از خواب بیدار شوید، که می تواند به طور قابل توجهی چرخه خواب شما را مختل کند. در عوض، چند بالش زیر سر خود قرار دهید تا آن را بالای قلب خود نگه دارید. این به جلوگیری از تجمع سینوس کمک می کند و می تواند به شما کمک کند تا راحت تر نفس بکشید. برای لذت از خواب بهتر، از انجام فعالیت های تحریک کننده بیش از حد یا مصرف نوشیدنی های شیرین یا خیلی نزدیک به زمان خواب خودداری کنید. راهکارهای تغییر سبک زندگی برای کاهش فشار سینوسی برای رسیدن به آرامش و کاهش فشار سینوسی، تنفس عمیق و مدیتیشن را تمرین کنید. فعالیت بدنی می تواند گردش خون را افزایش دهد و به طور موقت احتقان را کاهش دهد تا تنفس راحت شود. از رفتن به استخرهای کلردار خودداری کنید زیرا می تواند مجرای بینی شما را تحریک کند. طب فشاری، بخش کلیدی طب سنتی چینی نیز ممکن است علایم را کاهش دهد. اگر آلرژی مقصر فشار سینوسی شماست، قبل از خواب یک آنتی هیستامین مصرف کنید. برای کاهش خلط قبل از خواب بینی خود را باد کنید، اما از دمیدن تهاجمی خودداری کنید زیرا می تواند باعث تحریک و انتقال باکتری های مضر به سینوس های شما شود.

که به عنوان هموپتیزی شناخته می شود، می تواند بسیار ترسناک باشد. همچنین می تواند در ابتدا گیج کننده باشد. آیا واقعا خون از ریه های شما می آید یا ممکن است از خونریزی بینی، مری یا معده شما باشد؟ در حالی که هموپتیزی خاص ترین علامت سرطان ریه است، اغلب به دلیل یک علت خوش خیم است. بیایید به علل احتمالی، اقداماتی که ممکن است برای تشخیص مشکل اساسی انجام شود، و گزینه‌های درمانی احتمالی نگاهی بیاندازیم. ما در این مقاله از پزشکت در مورد زمانی که سرفه خونی می‌تواند یک وضعیت اورژانسی باشد، صحبت خواهیم کرد، اما سرفه کردن حتی مقادیر کمی خون می‌تواند خطرناک باشد. میزان مرگ و میر ناشی از سرفه یک سوم فنجان خون، حدود درصد است. اگر یک قاشق چایخوری یا بیشتر خون سرفه کرده اید، بهتر است هر چه سریع تر به مراکز درمانی مراجعه کنید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: سرفه خونی چه علایمی دارد؟ هموپتیزی ممکن است زمانی اتفاق بیفتد که در گلو، نای، یا در راه‌های هوایی بزرگ یا کوچک ریه‌ها (نایژه‌ها یا برونشیول‌ها) خونریزی وجود داشته باشد. بسیاری از مردم علایم خود را به صورت تف کردن مخاط رگه‌های خونی توصیف می‌کنند. خونی که سرفه می شود اغلب با خلط مخلوط می شود و می تواند ظاهری حباب دار داشته باشد. مهم است که بین سرفه خونی و خونی که از طریق دهان از سایر نواحی بدن شما وارد می شود، تمایز قایل شوید. "هموپتیزی کاذب" اصطلاحی است که به تف کردن خونی که از ریه ها یا لوله های برونش نمی آید، می گویند. " Hematemesis " اصطلاحی است که به خونی اطلاق می شود که از مری و معده شما می آید (استفراغ خونی) چه چیزی باعث سرفه خونی می شود؟ هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اگر خون سرفه می کنید، لزوما به این معنی نیست که سرطان ریه دارید. بیماری های زمینه ای زیادی وجود دارد که می تواند این علامت را ایجاد کند و سرطان ریه تنها یکی از آنها است. اما از آنجایی که پیش آگهی سرطان ریه هر چه زودتر تشخیص داده شود مهم است که در اسرع وقت با ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی خود مشورت کنید. هموپتیزی تنها علامتی است که تنها در درصد از افرادی که سرطان ریه تشخیص داده می شود، و مشخص ترین علامت برای تشخیص در نظر گرفته می شود. شایع ترین علل سرفه خونی تحریک مجاری تنفسی ناشی از سرفه یا عفونت است. برخی از علل احتمالی خلط رگه‌دار خون عبارتند از: برونشیت برونشکتازی التهاب و تحریک مجاری هوایی در اثر سرفه های مکرر سرطان ریه: تقریبا موارد هموپتیزی هستند. پنومونی ادم ریوی لخته شدن خون در ریه ها (آمبولی ریه) : با آمبولی ریه، افراد اغلب به دلیل ترومبوز ورید عمقی، درد، قرمزی یا تورم در ساق پا دارند. سل: این شایع ترین علت سرفه خونی در سراسر جهان است، اما در ایالات متحده کمتر شایع است. استنشاق جسم خارجی اختلالات خونریزی: این اختلالات می تواند ارثی باشد یا به دلیل مصرف داروها یا مکمل هایی باشد که زمان لخته شدن خون را افزایش می دهد. سرفه خونی در کودکان سرفه خونی در کودکان نسبت به علایم مشابه در بزرگسالان علل متفاوتی دارد. شایع ترین علل عفونت ها مانند ذات الریه، برونشیت و سل هستند. تقریبا یک سوم مواقع نمی‌توان علت آن را تعیین کرد و علامت بدون یافتن علت از بین می‌رود. وضعیتی که به عنوان "ایدیوپاتیک" شناخته می‌شود. بیماری زمینه‌ای قلبی دومین علت شایع هموپتیزی در کودکان است. در سرفه خونی چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم؟ سرفه خونی می تواند به سرعت به یک وضعیت جدی تبدیل شود. اما سرفه کردن بیش از یک قاشق چایخوری خون یک وضعیت اورژانسی پزشکی محسوب می شود. سرفه کردن سانتی متر مکعب (سی سی) خون یا فقط / فنجان هموپتیزی شدید نامیده می شود و نرخ مرگ و میر بیش از درصد دارد. در این شرایط سعی نکنید خودتان رانندگی کنید. از شخص دیگری بخواهید شما را به بیمارستان برساند. همچنین در صورت احساس درد قفسه سینه، تنگی نفس، یا سبکی سر، حتی اگر فقط مقداری خون سرفه کنید، باید فورا با مراکز درمانی تماس بگیرید. مشکل این است که سرفه کردن خون می تواند به سرعت باعث انسداد راه هوایی و آسپیراسیون خون به داخل ریه شود. علت اصلی سرفه خونی چگونه تشخیص داده می شود؟ اگر خون سرفه می کنید حتی مقدار بسیار کمی فقط یک بار یا حتی اگر مطمین نیستید که واقعا خون سرفه کرده اید بهتر است به پزشک مراجعه کنید. ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی شما علاوه بر انجام یک معاینه فیزیکی دقیق، چندین سوال از شما می پرسد. برخی از این موارد عبارتند از: از چه زمانی شروع شد؟ چقدر خون سرفه کردی؟ آیا خون با خلط همراه بوده است؟ آیا در حین غذا خوردن رخ داده است؟ چه مدت است که این اتفاق افتاده است؟ آیا شما، یا تا به حال، سیگار کشیده اید؟ چه بیماری زمینه ای دیگری دارید؟ چه داروهایی مصرف می کنید (از جمله مکمل های گیاهی یا داروهای بدون نسخه) ؟ آیا کسی در خانواده شما برونشیت، اختلالات خونریزی، مشکلات ریوی یا سرطان ریه داشته است؟ چه علایم دیگری را تجربه کرده اید؟ به عنوان مثال، سرفه مداوم، علایم آلرژی، تنگی نفس، گرفتگی صدا، خس خس سینه، کاهش وزن بدون دلیل یا خستگی. بسته به میزان خونی که سرفه می‌کنید، پزشک ابتدا می‌خواهد برای جلوگیری از آسپیراسیون (تنفس محتویات موجود در دهان) و کنترل هرگونه خونریزی فعال، مطمین شود وضعیت راه هوایی شما خوب است. تست ها سپس پزشک شما آزمایشاتی را برای تعیین علت توصیه می کند. آزمایشات احتمالی ممکن است شامل موارد زیر باشد: آزمایشات آزمایشگاهی برای بررسی شمارش خون و جستجوی هر دلیلی برای خونریزی رادیوگرافی قفسه سینه برای بررسی عفونت هر گونه شواهد تومور سی تی اسکن از قفسه سینه شما برونکوسکوپی برای بررسی وجود اجسام خارجی یا ارزیابی راه های هوایی شما از نظر وجود تومور (در برونکوسکوپی، یک لوله انعطاف پذیر از طریق دهان وارد می شود و به داخل برونش شما وارد می شود) اگر به طور مداوم سرفه خونی دارید، سی تی اسکن معمولا آزمایش تصویربرداری انتخابی برای ارزیابی خونریزی است. درمان به علت علایم شما و همچنین میزان خونی که سرفه کرده اید بستگی دارد. به یاد داشته باشید که اگر فقط یک بار خون سرفه کنید، حتی اگر مقدار کمی باشد، باز هم بسیار مهم است که در اسرع وقت به پزشک خود مراجعه کنید. سرطان‌های ریه اغلب در عکس‌برداری معمولی از قفسه سینه نادیده گرفته می‌شوند و آزمایش‌های بیشتری از جمله سی‌تی اسکن قفسه سینه مورد نیاز است. اگر پزشک شما مشکوک است که شما ممکن است سرطان ریه داشته باشید، می توانید در مورد چگونگی تشخیص سرطان ریه، آنچه ممکن است انتظار داشته باشید و عوامل خطر احتمالی شما برای سرطان ریه اطلاعات بیشتری کسب کنید. تا زمانی که تشخیص رد نشده باشد، احتمال ابتلا به سرطان ریه را نادیده نگیرید. سرطان ریه در افرادی که هرگز سیگار نمی کشند هم رخ می دهد. در بزرگسالان جوان رخ می دهد. و تقریبا در زنان به اندازه مردان شایع است. مت سفانه، میانگین زمان بین شروع علایم و تشخیص سرطان ریه ماه است. زمانی که در طی آن درمان اغلب می تواند در نتیجه بیماری تفاوت ایجاد کند. سرفه خونی چگونه درمان می شود؟ یک گام مهم در رسیدگی به هموپتیزی، یافتن و درمان علت زمینه‌ای است، اما گاهی اوقات این علامت نیاز به درمان مستقیم (و فوری) دارد، حتی اگر علت آن کاملا مشخص نباشد. اولین قدم در مدیریت هموپتیزی، اطمینان از محافظت از راه هوایی است. لوله گذاری (قرار دادن لوله داخل تراشه) به خصوص با خونریزی شدید ممکن است ضروری باشد. هنگامی که خونریزی خفیف است، درمان ممکن است بر مدیریت علت زمینه ای متمرکز شود. در غیر این صورت ممکن است گزینه های زیر در نظر گرفته شود. گزینه های برونکوسکوپی چندین تکنیک وجود دارد که می‌توان در حین برونکوسکوپی برای کنترل خونریزی استفاده کرد، اما این تکنیک‌ها زمانی موثر هستند که خونریزی خفیف یا متوسط باشد. برخی از گزینه ها عبارتند از: درج اندوبرونشیال: تعدادی از مواد را می توان از طریق آندوسکوپی وارد کرد تا خونریزی موضعی متوقف شود. برخی از مواردی که مورد استفاده قرار گرفته اند عبارتند از سالین یخی، فیبرینوژن و سلولز احیا کننده اکسید شده. انعقاد یا با انعقاد پلاسمای آرگون یا فتوکواگولاسیون الکتروکوتر (اندوبرونشیال) قرار دادن استنت اندوبروشیال (مخصوصا با سرطان ریه) آمبولیزاسیون شریان برونش هنگامی که خونریزی بسیار زیاد است (هموپتیزی شدید) ، روش های برونکوسکوپی بسیار کمتر موثر هستند. در حال حاضر، آمبولیزاسیون شریان برونش خط اول برای هموپتیزی عظیم توصیه می شود و می تواند کاملا موثر باشد (البته زمانی که تشخیصی غیر از سرطان علت باشد، میزان موفقیت بهتر است) عمل جراحی جراحی کمتر از گذشته برای هموپتیزی مورد نیاز است، اما اغلب در مواردی مانند هموپتیزی عظیم به دلیل تروما استفاده می شود. جراحی ممکن است به روشی با حداقل تهاجم (رویکرد توراکوسکوپی به کمک ویدیو) یا از طریق یک روش باز انجام شود. برداشتن قطعه از بافت ریه در ناحیه ای که خونریزی دارد (رزکسیون سابلوبار) اغلب انجام می شود. بیشتر خونریزی در مجاری هوایی از شریان های برونش نشات می گیرد و آمبولیزاسیون شریان برونش (در اصل ایجاد لخته در شریان) اغلب یک درمان موثر است. سرفه خونی می‌تواند یک علامت ترسناک باشد و علل آن می‌تواند به خفیف تحریک مجاری هوایی ناشی از سرفه، تا جدی مانند سرطان ریه یا لخته شدن خون در ریه‌ها باشد. حتی مقادیر کمی خونریزی در ریه ها به دلیل خطر آسپیراسیون (و خفگی) می تواند خطرناک باشد. سرفه کردن فقط یک قاشق چایخوری خون یک اورژانس پزشکی محسوب می شود. در حالی که ترسناک است، حتی با خونریزی فعال نیز کارهای زیادی می توان انجام داد. آمبولیزاسیون شریان برونش اغلب در شرایطی که می تواند جدی باشد بسیار موثر است. در حالی که سرفه خونی اولین علامت تنها در درصد از سرطان های ریه است، مهم است که این احتمال را در بزرگسالان صرف نظر از عوامل خطر رد کنید. مانند سایر سرطان ها، هر چه سرطان ریه زودتر تشخیص داده شود، شانس درمان بیشتر است. سوالات متداول نه به طور معمول. در موارد نادر، افراد خون سرفه می کنند. طبق برخی گزارش‌ها، کمتر از تا درصد از افرادی که به دلیل کووید در بیمارستان بستری می‌شوند، از این علامت رنج می‌برند. همچنین در افرادی که از ذات الریه مرتبط با کووید بهبود می یابند دیده شده است. خون ممکن است از مجرای بینی، گلو، ریه ها یا مجاری تنفسی باشد، جایی که رگ های خونی ممکن است بر اثر نیروی سرفه یا تحریک پاره شوند. اگر مقدار خون بسیار کم است، نباید مشکلی ایجاد کند، اما به پزشک خود اطلاع دهید تا مطمین شوید که عفونت ریه شدیدتر نیست. بله. داروهای رقیق کننده خون که به عنوان ضد انعقاد نیز شناخته می شوند، گاهی اوقات می توانند باعث سرفه خونی شوند. این داروها عبارتند از کومادین (وارفارین) ، زارلتو (ریواروکسابان) ، و پراداکسا (دابیگاتران) در صورت بروز این مشکل فورا با پزشک خود تماس بگیرید.

پریتونیت ( Peritonitis ) به التهاب صفاق یا همان لایه نازکی از بافت که داخل شکم و بیشتر اندام های آن را می پوشاند، گفته می شود. التهاب صفاق معمولا در نتیجه عفونت قارچی یا باکتریایی ایجاد می شود. عفونت می تواند ناشی از آسیب شکمی، یک بیماری زمینه ای، یا یک وسیله درمانی مانند کاتتر دیالیز یا لوله تغذیه باشد. انواع التهاب صفاق، عبارتند از: ثانویه آسپتیک (یا استریل) باکتریایی خودبخودی ( SBP ) SBP نتیجه عفونت مایع در حفره صفاقی شماست. پریتونیت ثانویه معمولا به دلیل عفونتی است که از دستگاه گوارش شما پخش می شود. اما پریتونیت آسپتیک با عفونت همراه نیست. پریتونیت یک بیماری جدی است که نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد. اگر به موقع درمان نشود، عفونت ناشی از آن ممکن است انتشار یابد و جدی و خطرناک شود. آنچه در این مقاله خواهید خواند: التهاب صفاق چه علایمی دارد؟ علایم بسته به علت اصلی عفونت متفاوت است. علایم شایع پریتونیت، عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید حساسیت در شکم درد در شکم که با حرکت یا لمس شدیدتر می شود. نفخ یا اتساع شکم تهوع و استفراغ اسهال یبوست یا ناتوانی در دفع گاز حداقل خروجی ادرار بی اشتهایی یا از دست دادن اشتها تشنگی بیش از حد خستگی تب و لرز اگر دیالیز صفاقی می شوید، مایع دیالیز شما ممکن است کدر به نظر برسد یا دارای لکه ها یا توده های سفید رنگ باشد. همچنین احتمال دارد متوجه قرمزی یا احساس درد در اطراف کاتتر خود شوید. چه چیزی باعث پریتونیت می شود؟ نارسایی کلیه یا کبد می تواند باعث SBP شود. افرادی که برای نارسایی کلیه تحت دیالیز صفاقی قرار می گیرند نیز در معرض افزایش خطر ابتلا به SBP هستند. عفونت صفاق ممکن است به دلایل مختلفی رخ دهد. در بیشتر موارد، علت پارگی (سوراخ شدن) در دیواره شکم است. اگرچه نادر است، اما این وضعیت می تواند بدون پارگی شکم ایجاد شود. علل شایع پارگی که منجر به پریتونیت می شود عبارتند از: دیالیز صفاقی از لوله‌ها (کاتتر) برای حذف مواد زاید از خون شما استفاده می‌کند، زمانی که کلیه‌های شما دیگر نمی‌توانند این کار را به اندازه کافی انجام دهند. عفونت ممکن است در طول دیالیز صفاقی به دلیل محیط ناپاک، بهداشت نامناسب یا تجهیزات کثیف رخ دهد. پریتونیت همچنین ممکن است به عنوان یک عارضه جراحی دستگاه گوارش، استفاده از لوله های تغذیه یا روشی برای خارج کردن مایعات از شکم و به ندرت به عنوان عارضه کولونوسکوپی یا آندوسکوپی ایجاد شود. هر یک از این شرایط می تواند به باکتری ها اجازه دهد تا از طریق سوراخی در دستگاه گوارش وارد صفاق شوند. التهاب لوزالمعده شما (پانکراتیت) که با عفونت عارض شده است، اگر باکتری در خارج از پانکراس پخش شود، ممکن است منجر به پریتونیت شود. عفونت کیسه های کوچک در دستگاه گوارش شما (دیورتیکولوز) ممکن است در صورت پارگی یکی از کیسه ها و ترشح مواد زاید روده به داخل حفره شکم باعث پریتونیت شود. آسیب یا تروما ممکن است با ورود باکتری ها یا مواد شیمیایی از سایر قسمت های بدن شما به صفاق، باعث پریتونیت شود. پریتونیتی که بدون پارگی شکم ایجاد می شود (پریتونیت باکتریایی خود به خودی) معمولا از عوارض بیماری های کبدی مانند سیروز است. سیروز پیشرفته باعث ایجاد مقدار زیادی مایع در حفره شکمی شما می شود. این تجمع مایع مستعد ابتلا به عفونت باکتریایی است. چه عواملی خطر التهاب صفاق را افزایش می دهد؟ عواملی که خطر ابتلا به پریتونیت را افزایش می دهند عبارتند از: دیالیز صفاقی پریتونیت می تواند در افرادی که تحت درمان دیالیز صفاقی قرار می گیرند رخ دهد. سایر شرایط پزشکی شرایط پزشکی زیر خطر ابتلا به پریتونیت را افزایش می دهد: سیروز کبدی، آپاندیسیت، بیماری کرون، زخم معده، دیورتیکولیت و پانکراتیت. سابقه پریتونیت. هنگامی که پریتونیت داشتید، خطر ابتلای مجدد به آن ممکن است بیشتر از افرادی باشد که هرگز پریتونیت نداشته اند. التهاب صفاقی چگونه درمان می شود؟ اولین قدم در درمان پریتونیت، تعیین علت اصلی آن است. درمان معمولا شامل دارو برای درد است. آنتی بیوتیک های داخل وریدی ( IV ) سریع برای درمان عفونت باکتریایی مورد نیاز است. اگر عفونت روده ای، آبسه شکمی یا پارگی آپاندیس دارید، ممکن است به جراحی برای برداشتن بافت عفونی نیاز داشته باشید. اما اگر تحت دیالیز کلیه هستید و پریتونیت دارید، ممکن است برای دریافت دیالیز بیشتر تا رفع عفونت صبر کنید. اگر عفونت ادامه یابد، ممکن است لازم باشد به نوع دیگری از دیالیز بروید. درمان شما باید به سرعت شروع شود تا از عوارض جدی و بالقوه کشنده جلوگیری شود. اگر پریتونیت در شما تشخیص داده شود، در بیمارستان بستری خواهید شد. به طور معمول، بلافاصله شروع به دریافت آنتی بیوتیک های داخل وریدی یا داروهای ضد قارچ برای درمان عفونت می کنید. اگر نارسایی اندام ناشی از سپسیس به عنوان یک عارضه عفونت ایجاد شود، درمان های حمایتی اضافی ضروری خواهد بود. چنین درمان هایی ممکن است شامل مایعات داخل وریدی، داروهایی برای حفظ فشار خون و حمایت تغذیه ای باشد. اگر پریتونیت مرتبط با دیالیز صفاقی دارید، ممکن است دارو دریافت کنید را دریافت کنید که مستقیما به فضای صفاقی تزریق می شوند، استراتژی که برخی مطالعات گزارش داده اند که موثرتر از داروهای داخل وریدی است. در بسیاری از موارد، جراحی اورژانسی مورد نیاز است، به خصوص اگر پریتونیت ناشی از شرایطی مانند آپاندیسیت، زخم معده سوراخ شده یا دیورتیکولیت باشد. بافت عفونی مانند ترکیدگی آپاندیس یا آبسه با جراحی برداشته می شود. هر بخشی از بافت صفاقی که در اثر عفونت آسیب جدی دیده باشد نیز همینطور خواهد بود. در طول بستری شدن در بیمارستان، از نظر علایم سپسیس و شوک سپتیک که معمولا نیاز به انتقال فوری به بخش مراقبت‌های ویژه دارند، به دقت تحت نظر خواهید بود. پریتونیت چگونه تشخیص داده می شود؟ در شرایطی که علایم پریتونیت دارید، فورا به پزشک مراجعه کنید. تاخیر در درمان می تواند زندگی شما را به خطر بیندازد. پزشک از شما در مورد سابقه پزشکی تان سوالاتی را می پرسد و یک معاینه فیزیکی کامل انجام می دهد. این شامل لمس یا فشار دادن روی شکم است که احتمالا باعث ناراحتی می شود. چندین آزمایش دیگر می تواند به پزشک در تشخیص پریتونیت کمک کند: آزمایشات خون یک آزمایش خون که شمارش کامل خون ( CBC ) نامیده می شود، می تواند تعداد گلبول های سفید ( WBC ) و گلبول های قرمز ( RBC ) شما را اندازه گیری کند. تعداد بالای WBC معمولا نشانه التهاب یا عفونت است. تعداد کم RBC ممکن است نشان دهنده خونریزی داخل شکمی باشد. کشت خون می تواند به شناسایی باکتری های عامل عفونت یا التهاب کمک کند. تست های تصویربرداری تست های تصویربرداری، مانند سی تی اسکن و اشعه ایکس، می توانند هر گونه سوراخ در صفاق شما را نشان دهند. تجزیه و تحلیل مایعات اگر مایعی در شکم شما تجمع یافته است، پزشک می تواند با استفاده از یک سوزن مقداری از آن را برداشته و برای تجزیه و تحلیل مایعات به آزمایشگاه بفرستد. کشت مایع همچنین می تواند به آنها در شناسایی باکتری ها کمک کند. اگر تحت دیالیز هستید، پزشک ممکن است پریتونیت را بر اساس ظاهر مایع دیالیز کدر تشخیص دهد. عوارض پریتونیت چیست؟ التهاب صفاقی در شرایطی که به موقع درمان نشود، عفونت ممکن است وارد جریان خون و باعث شوک و آسیب به سایر اندام های شما شود. این وضعیت می تواند کشنده باشد. عوارض بالقوه SBP عبارتند از: آنسفالوپاتی کبدی، که از دست دادن عملکرد مغز است که زمانی رخ می دهد که کبد دیگر نتواند مواد سمی را از خون شما حذف کند. سندرم هپاتورنال، که نارسایی پیشرونده کلیه در افراد مبتلا به بیماری پیشرفته کبدی است سپسیس، که یک واکنش شدید است که زمانی رخ می دهد که جریان خون توسط عوامل عفونی غلبه کند. عوارض بالقوه پریتونیت ثانویه عبارتند از: یک آبسه داخل شکمی روده گانگرنوز که بافت مرده روده است. چسبندگی داخل صفاقی، که نوارهایی از بافت فیبری هستند که به اندام های شکمی می پیوندند و می توانند باعث انسداد روده شوند. شوک سپتیک، که با فشار خون پایین خطرناک مشخص می شود چگونه از التهاب صفاق پیشگیری کنیم؟ در بسیاری از موارد، ممکن است بتوانید با انجام اقداماتی برای جلوگیری از عفونت ها یا شرایطی که منجر به آن می شود، از پریتونیت پیشگیری کنید. اگر تحت دیالیز هستید: قبل از دست زدن به کاتتر دست ها و ناخن های خود را بشویید. پوست اطراف کاتتر را روزانه تمیز کنید. دستورالعمل های پزشک خود را در مورد مراقبت و نگهداری از لوازم پزشکی خود دنبال کنید. همچنین بهتر است راهکارهای زیر در نظر بگیرید: در شرایطی که الکل مصرف می کنید در معرض خطر ابتلا به سیروز کبدی هستید، بهتر است برای ترک مصرف الکل اقدام کنید. از کاندوم یا سایر روش های محافظتی برای جلوگیری از ابتلا به عفونت های مقاربتی ( STIs ) که می تواند منجر به PID شود، استفاده کنید. مصرف داروهای ضد التهابی غیر استروییدی ( NSAIDs ) که با زخم معده مرتبط هستند، را محدود کنید. علایم آپاندیسیت یا یک مورد تشخیص داده شده آپاندیسیت را دارید، فورا به دنبال درمان باشید. سخن آخر در صورت ابتلا به التهاب صفاق، گزینه درمانی شما به علت عفونت و میزان پیشرفت آن قبل از شروع درمان بستگی دارد. داروها و جراحی معمولا قادر به درمان عفونت هستند. اگر درمان به موقع شروع نشود، عفونت ممکن است به سایر قسمت های بدن انتشار یابد. اگر سایر اندام ها آسیب ببینند، بهبودی به سلامت کلی شما و میزان آسیب وارد شده بستگی دارد.

ا زیر سال بیشتر از آنچه فکر می کنید شایع است، اگرچه علل ED در مردان جوان اغلب با مردان مسن متفاوت است. در بیشتر موارد، ED قابل درمان است، اما این وضعیت می تواند نشانه ای از یک بیماری زمینه ای مانند بیماری قلبی اولیه باشد. اگر در هر سنی دچار ED هستید، اما به خصوص اگر در سنین نوجوانی یا سالگی خود هستید، مهم است که با پزشک خود صحبت کنید. اختلال نعوظ ( ED ) وضعیتی است که معمولا با سن بالا مرتبط است، اما ناتوانی در ایجاد یا حفظ نعوظ می تواند بر مردان جوان تر حتی نوجوانان ت ثیر بگذارد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: آمار اختلال نعوظ در مردان جوان اختلال نعوظ ( ED ) وضعیتی است که معمولا افراد دارای آلت تناسلی را تحت ت ثیر قرار می دهد که سن آنها بالای سال است. تا زمانی که یک فرد به سالگی برسد، تقریبا موارد ED یک علت کاملا ارگانیک دارد. علل ارگانیک علل ارگانیک ED شامل هر شرایطی است که بر توانایی فیزیولوژیکی برای دستیابی یا حفظ نعوظ ت ثیر می گذارد. در مردان جوان تر، علل را می توان به طور گسترده به عنوان شامل هورمون ها (غدد درون ریز) ، درگیر کردن سیستم عصبی (عصبی) ، یا درگیر شدن عروق خونی (واسکولوژنیک) طبقه بندی کرد. عوارض جانبی دارو نیز گنجانده شده است زیرا می توانند مستقیما بر سطح هورمون ت ثیر بگذارند. در مردان زیر سال، علل ارگانیک ED عبارتند از: اختلالات غدد درون ریز مانند دیابت، هیپوگنادیسم مادرزادی، پرکاری تیرویید، کم کاری تیرویید، هیپوگنادیسم (تستوسترون پایین) و سندرم کلاین فلتر. شرایط عصبی مانند صرع، مولتیپل اسکلروزیس، و ضربه به نخاع شرایط عروقی مانند بیماری پیرونی، بیماری شریان محیطی ( PAD ) و بیماری عروق کرونر اولیه ( CAD ) داروها، از جمله داروهای ضد افسردگی، ضد صرع، داروهای ضد روان پریشی، مواد افیونی، و داروهای غیرقانونی مانند کوکایین، هرویین و متامفتامین در مردان زیر سال، سیگار کشیدن و مصرف تفریحی مواد مخدر به طور مداوم به عنوان عوامل خطر اصلی برای ایجاد ED شناخته می شود. در حالی که مصرف زیاد الکل همچنین می تواند باعث اختلال عملکرد جنسی شود، ارتباط آن با ED در مردان جوان نامشخص است. علل روانی احساسات و خلق و خوی نیز به دلیل ارتباط آنها با اعصاب، هورمون ها و سیستم گردش خون، نقش مهمی در توانایی دستیابی به نعوظ دارند. نعوظ دو جنبه دارد: نعوظ رفلکس که تحت ت ثیر لمس قرار می گیرد و نعوظ روان زا که تحت ت ثیر احساسات و محرک های شهوانی است. برخی از احساسات و حالات منفی می توانند توانایی نعوظ را کاهش دهند یا حفظ کنند. در موارد نادر، آنها حتی می توانند تنها علت ED باشند. حتی اگر علت اصلی ED فیزیکی باشد، استرس عاطفی که فرد تجربه می کند می تواند شرایط را بدتر کند. علل روان زای ED می تواند مردان را در هر سنی تحت ت ثیر قرار دهد. اما مردان جوان تر ممکن است بیشتر تحت ت ثیر قرار گیرند، زیرا اغلب انتظار می رود که مردانه تر باشند و "توانایی جنسی" بیشتری داشته باشند. علل روانی رایج ED عبارتند از: افسردگی فشارهای خانوادگی یا اجتماعی عزت نفس پایین مشکلات سلامت روان مانند اسکیزوفرنی اضطراب عملکرد آسیب روانی مشکلات رابطه علل و عوامل خطر اختلال نعوظ چگونه ED در مردان جوان تشخیص داده می شود؟ اختلال نعوظ ارتباط نزدیکی با افزایش سن دارد، تا حدی به این دلیل که مردان مسن اغلب به بیماری هایی مانند فشار خون بالا، بیماری قلبی و دیابت مبتلا هستند. پزشکان اغلب هنگام تشخیص ED در مردان جوان رویکرد گسترده تری را اتخاذ می کنند. علاوه بر معاینه فیزیکی، پزشک سابقه پزشکی و خانوادگی شما را بررسی می کند تا عوامل خطری که ممکن است داشته باشید را بررسی کند. آنها همچنین از شما در مورد داروهایی که مصرف می کنید، از جمله اینکه آیا با نسخه، بدون نسخه ( OTC ) ، یا تفریحی هستند، سوال خواهند کرد. پزشک همچنین سوالات خاصی در مورد وضعیت شما می پرسد، از جمله زمانی که مشکل شروع شده است، شدت آن چقدر است و در زندگی شما چه می گذرد. این سوالات به آنها کمک می کند تا دریابند که آیا علت اصلی احتمالا ارگانیک است یا روان زا. شروع ناگهانی ED یا دوره های متناوب ED حاکی از یک علت روان زا است. در حالی که شروع تدریجی ED یا ED ثابت بیشتر نشان دهنده یک علت ارگانیک است. آزمایش ها و روش های دیگری وجود دارد که پزشک ممکن است برای تشخیص ED از آنها استفاده کند، از جمله: آزمایش خون و ادرار برای بررسی علایم بیماری قلبی، دیابت، بیماری تیرویید و مشکلات هورمونی (از جمله تستوسترون پایین) سونوگرافی دوبلکس آلت تناسلی، آزمایشی که می تواند در مطب پزشک انجام شود. معمولا برای القای نعوظ نیاز به تزریق دارد و می تواند جریان خون شریانی و وریدی را برای کمک به شناسایی مشکل یا اطمینان از عملکرد طبیعی عروق نشان دهد. آنژیوگرافی آلت تناسلی، شکلی از اشعه ایکس با استفاده از رنگ کنتراست تزریقی برای تجسم گردش خون در آلت تناسلی تست ترکیبی تزریق و تحریک درون غاری ( CIS ) ، یک آزمایش ساده در مطب با استفاده از داروی تزریقی و تحریک دستی یا بصری برای ارزیابی کیفیت نعوظ تست تمبر تشدید آلت تناسلی شبانه ( NPT ) ، یک تست ساده در خانه که در آن چهار تا شش تمبر پستی به دور ساقه آلت تناسلی می پیچند تا بررسی کنند که آیا نعوظ شبانه دارید (که با پارگی یا شکستگی تمبرها مشخص می شود) RigiScan ، دستگاهی مشابه NPT که از یک سری حسگرهای حلقه دار برای اندازه گیری گرفتگی و سفتی آلت تناسلی در هنگام خواب استفاده می کند. اگر تصور شود که علت آن روان زا باشد، ممکن است پزشک شما را به یک روانشناس ارجاع دهد. شما می توانید با این متخصص در مورد هر عامل جنسی، رابطه یا سلامت روانی که ممکن است به ED شما کمک کند صحبت کنید. کاهش اضطراب با استفاده از اقدامات جایگزین یا کار با یک درمانگر، روانشناس، روانپزشک یا مشاور زوج نیز ممکن است مفید باشد. چگونه ED را در سنین جوانی درمان کنیم؟ درمان های ED که اغلب در افراد مسن استفاده می شود را می توان در افراد جوان تر نیز امتحان کرد، اما درمانی که بهترین نتیجه را دارد از فردی به فرد دیگر متفاوت است. معمولا ابتدا ترکیبی از تغییرات سبک زندگی، مشاوره، داروها و سایر رویکردهای درمانی امتحان می شود. پزشک شما همچنین هرگونه بیماری زمینه ای را درمان می کند یا درمان های فعلی را برای شرایطی که می تواند در ایجاد آن موثر باشد، بررسی می کند. برای مثال، ممکن است بتوانید دارویی را که باعث ED می شود تغییر دهید. اصلاح سبک زندگی تحقیقات نشان نداده است که اضافه وزن یا چاقی به طور ذاتی با ED در مردان جوان مرتبط است، تا حدی به این دلیل که سیستم قلبی عروقی قوی تر آنها تمایل به جبران دارد. با این حال، چاقی می تواند سطح تستوسترون را در برخی از مردان کاهش دهد و علایم ED را پیچیده تر کند. برخی تغییرات ساده در سبک زندگی وجود دارد که ممکن است به بهبود کیفیت نعوظ و همچنین بهبود سلامت و رفاه کلی شما کمک کند، از جمله: داشتن یک رژیم غذایی مغذی (محدود کردن غذاهای فرآوری شده) ورزش منظم (که می تواند میل جنسی، استقامت و خلق و خوی شما را بهبود بخشد) ترک سیگار حفظ وزن مناسب مدیریتاسترس خواب کافی پرهیز از مواد مخدر تفریحی داروها ویاگرا (سیلدنافیل) یکی از شناخته شده ترین داروها برای درمان ED است، اما این تنها داروی تجویزی نیست که می تواند برای درمان این بیماری استفاده شود. چندین داروی خوراکی و تزریقی وجود دارد که می توان آن ها را بنا به تقاضا یا به طور مداوم برای درمان ED استفاده کرد، بسته به اینکه چه چیزی باعث آن می شود. داروهای تجویز شده برای ED عبارتند از: مهارکننده های فسفودی استراز نوع ( PDE ) عبارتند از سیالیس (تادالافیل) ، لویترا (واردنافیل) ، استندرا (آوانافیل) و ویاگرا. آلپروستادیل یک داروی گشادکننده عروق است که تا دقیقه قبل از رابطه جنسی برای القای نعوظ استفاده می شود. این دارو هم به صورت تزریق آلت تناسلی ( Caverject ) یا یک شیاف داخل مجرای ادراری ( MUSE ) در دسترس است. تزریق تستوسترون به طور خاص برای مردانی که هیپوگنادیسم دارند (زمانی که بدن تستوسترون کافی تولید نمی کند) استفاده می شود. این داروها می توانند عملکرد نعوظ را تقویت کنند و بدون داروی ED استفاده شوند یا پاسخ قوی تری با داروهای ED ارایه دهند. روان درمانی مشاوره می تواند به افراد کمک کند تا مسایل اجتماعی و روانی مربوط به ED را حل کنند. این شامل درمان شناختی - رفتاری ( CBT ) ، درمان مبتنی بر ذهن آگاهی ( MBT ) و درمان جنسی است. مشاوره ممکن است با زوج ها یا گروه ها انجام شود یا به صورت انفرادی انجام شود. یک مطالعه در سال در مجله پزشکی جنسی به این نتیجه رسید که مشاوره همراه با یک مهار کننده PDE نتایج را در مردان مبتلا به ED بهتر از هر درمان به تنهایی بهبود می بخشد. پمپ آلت تناسلی پمپ خلاء، که می تواند به صورت آنلاین یا در فروشگاه های جنسی خریداری شود، می تواند گزینه ای برای افرادی باشد که مزایای استفاده از دارو برای درمان ED را مشاهده نکرده اند. این دستگاه شامل یک سیلندر است که روی آلت تناسلی قرار می گیرد و یک پمپ دستی که هوا را از سیلندر خارج می کند. خلاء حاصل خون را به داخل آلت تناسلی می کشد و باعث گرفتگی می شود. سپس می توان یک نوار الاستیک در اطراف پایه آلت تناسلی در پشت کیسه بیضه قرار داد تا نعوظ را حفظ کند. عمل جراحی اگر همه گزینه های درمانی دیگر شکست بخورند، جراحی ممکن است به عنوان آخرین راه حل در نظر گرفته شود. این روش ها به ویژه برای مردان مبتلا به ED که در اثر دیابت، بیماری های عروقی و آسیب نخاعی ایجاد می شود، مفید است. دو روش جراحی رایج مورد استفاده برای درمان ED عبارتند از: جراحی ایمپلنت آلت تناسلی روشی است که در آن یا یک ایمپلنت چکش خوار (ارایه سفتی دایمی) یا معمولا یک ایمپلنت بادی (ارایه نعوظ بر حسب درخواست) در دو لوله اسفنجی ( corpora cavernosa ) که محور داخلی آلت تناسلی را تشکیل می دهند، قرار داده می شود. ریواسکولاریزاسیون آلت تناسلی با میکروسرژیک یک جراحی پیچیده است که بیشتر در مردان زیر سال که دچار آسیب تروماتیک شده اند استفاده می شود. با اتصال شریان شکم به شریان بالای آلت، جریان خون را بازیابی می کند. درمان های مکمل و جایگزین بسیاری از داروهای طبیعی که به صورت آنلاین یا در فروشگاه های مکمل یافت می شوند ادعا می کنند که نعوظ را بهبود می بخشند. در حالی که تعداد کمی از آنها شواهد قابل توجهی برای اثربخشی خود ارایه می دهند، یک بررسی در سال از تحقیقات دانشگاه کیپ غربی در آفریقای جنوبی و کلینیک کلیولند به این نتیجه رسید که پنج درمان طبیعی نتایج امیدوارکننده ای را در درمان ED نشان دادند. مشخص نیست که چگونه این داروها برای درمان ED کار می کنند، اما تصور می شود که آنها ممکن است تولید اکسید نیتروژن را تحریک کنند، که بدن از آن برای القای نعوظ استفاده می کند. سخن آخر اختلال نعوظ ( ED ) اغلب در افراد مسن رخ می دهد، اما می تواند در مردان جوان تر نیز رخ دهد. با این حال، علل ED در مردان جوان ممکن است متفاوت از علل در مردان مسن باشد. در بیشتر موارد، ED قابل درمان است. انواع روش های مرسوم و جایگزین برای رفع ED وجود دارد، و ترکیبی از درمان هایی که عوامل موثر در این بیماری را بررسی می کنند می توانند به افراد در رفع علایم خود کمک کنند. اگر در هر سنی دچار ED هستید، با پزشک خود صحبت کنید. سپس ممکن است برای ارزیابی و درمان بیشتر به یک متخصص اورولوژی ارجاع داده شوید.

همانطور که از نام آن پیداست، یک ناهنجاری است که در آن دو کلیه با هم ترکیب می شوند و یک نعل اسب را تشکیل می دهند. با این حال، فقط شکل و ساختار کلیه ها غیرطبیعی نیست. علاوه بر آن هم محل قرارگیری کلیه نعل اسبی نیز غیر طبیعی است. یک کلیه نعل اسبی به جای اینکه در قسمت فوقانی شکم وجود داشته باشد، در زیر قفسه سینه و در کنار ستون فقرات شما، معمولا بسیار پایین تر در لگن وجود دارد. این تنها ناهنجاری ژنتیکی محل یا ساختار کلیه ها نیست. نمونه رایج دیگر چیزی به نام " کلیه نابجا " است. قبل از اینکه بتوانیم دلیل تشکیل کلیه نعل اسبی و پیامدهای آن را درک کنیم، لازم است شکل گیری طبیعی کلیه انسان در طول رشد خود در رحم را درک کنیم. آنچه در این مقاله خواهید خواند: رشد طبیعی کلیه انسان زمانی که ما در مرحله جنینی هستیم و به یک انسان کامل تبدیل می‌شویم، کلیه‌های ما سه مرحله رشد را طی می‌کنند قبل از اینکه یک کلیه کاملا عملکردی و بالغ تشکیل شود: پرونفروس مزونفروس متانفروس یک شکل اولیه از سلول ها و ساختارهای اولیه را تصور کنید که با هم ترکیب می شوند و به یک کلیه توسعه یافته کاملا عملکردی تبدیل می شوند. مرحله متانفروس در حدود هفته بارداری به دست می آید. از به اصطلاح "مزانشیم متانفریک" و "جوانه حالب" تشکیل شده است. این ساختارها در نهایت کلیه و حالب را تشکیل خواهند داد. چرا باید این فرآیند شکل گیری را درک کنیم؟ خوب، وقتی درک کنیم که کلیه انسان تا زمانی که به شکل نهایی خود به اوج خود برسد، دچار تغییرات ساختاری و موقعیتی خاصی می شود، درک ناهنجاری مانند کلیه نعل اسبی آسان تر می شود. بنابراین جالب است بدانیم که مرحله متانفروس که در بالا توضیح داده شد (که قبل از کلیه توسعه یافته است) در واقع در لگن ما قرار دارد و نه در جایی که یک کلیه بالغ (بالای شکم) قرار دارد! هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید همانطور که از یک جنین به یک نوزاد بالغ می شویم، رشد بدن ما منجر به تغییر موقعیت نسبی این کلیه در حال رشد می شود. به طوری که از لگن حرکت می کند و به تدریج به موقعیت نهایی خود (زیر قفسه سینه و کنار آن) بالا می رود. ستون فقرات. نه تنها کلیه ها به اصطلاح بالا می روند، بلکه در واقع به صورت داخلی می چرخند به طوری که به اصطلاح "لگن کلیه" اکنون رو به ستون فقرات است. این فرآیند چرخش نامیده می شود، در حالی که صعود کلیه به مکان نهایی خود را مهاجرت می نامند. این فرآیند تا زمانی که جنین به سن هفته می رسد تکمیل می شود. اکنون که مروری بر شکل‌گیری کلیه‌های انسان داریم، می‌توانیم متوجه شویم که هرگونه اختلال در فرآیند چرخش یا انتقال به این معنی است که نه تنها کلیه‌های ما ممکن است در یک مکان اشتباه قرار داشته باشند، بلکه ممکن است در نهایت به وجود بیایند. به جای کلیه های راست و چپ مجزا، در یک توده ذوب می شوند. کلیه نعل اسبی چگونه تشکیل می شود؟ این به دلیل هرگونه اختلال در روند طبیعی مهاجرت هر دو کلیه رخ می دهد. کمی نادرتر پدیده ای است که در آن مهاجرت غیرطبیعی تنها یک کلیه را به جای دیگری تحت ت ثیر قرار می دهد، که منجر به وجود هر دو کلیه در یک طرف ستون فقرات می شود. این به عنوان "کلیه نابجای متقاطع ذوب شده" نامیده می شود. در این اختلال، قطب پایینی کلیه ها با هم ترکیب می شود. بنابراین شکل نعل اسبی معمولی ایجاد می کند. لوله هایی که ادرار را از کلیه های ما تخلیه می کنند (به نام حالب) هنوز وجود دارند و هر طرف را جداگانه تخلیه می کنند. به قسمت ذوب شده کلیه به عنوان "ایستموس" یاد می شود این تنگه ممکن است به طور متقارن روی ستون فقرات قرار گیرد یا نباشد. اگر بیشتر از یک طرف باشد، آن را "کلیه نعل اسبی نامتقارن" می نامیم. بافت عملکردی کلیه ممکن است تنگه را تشکیل دهد یا نباشد، و بنابراین دیدن این دو کلیه که توسط یک نوار بافت فیبری غیرعملکرد متصل شده اند غیرعادی نیست. کلیه نعل اسبی تا چه حدی شایع است؟ به طور متوسط، مطالعات وجود کلیه نعل اسبی را در بین . تا . بیمار به ازای هر تولد زنده گزارش کرده اند. با این حال، این فقط بروز گزارش شده است. بروز واقعی می تواند بیشتر باشد زیرا وجود کلیه نعل اسبی اغلب برای بیمار مبتلا ناشناخته است. کلیه نعل اسبی منجر به چه علایمی می شود؟ اغلب افرادی که با کلیه نعل اسبی متولد می شوند علایمی ندارند. در واقع، کلیه های نعل اسبی اغلب به طور اتفاقی در مطالعات تصویربرداری که به دلایل دیگر انجام می شود، برداشت می شوند. با این حال، زمانی که علایم وجود دارد، معمولا مربوط به ناهنجاری‌هایی در جریان ادرار است که به دلیل موقعیت و جهت غیر طبیعی کلیه‌ها ایجاد می‌شود. برخی از علایم عبارتند از: همه اینها به دلیل افزایش تمایل به ایجاد ایجاد می شوند. این تمایل به دلیل ترشح نادرست ادرار دیده می شود. این منجر به ایجاد حفره‌های ادرار ساکن می‌شود که محیطی عالی برای رشد و نمو باکتری‌ها است. اینها، به نوبه خود، همانطور که در بالا توضیح داده شد، باعث درد پهلو یا لگن می شوند، اما همچنین می توانند باعث ظاهر شدن خون در ادرار شوند. سنگ ها به خودی خود می توانند منجر به عفونت دستگاه ادراری نیز شوند. که می تواند منجر به افزایش خطر عفونت های دستگاه ادراری و همچنین ایجاد اسکار در کلیه ها شود. این به عنوان VUR (ریفلاکس مثانه ادراری) نامیده می شود. که به یک سیستم تخلیه ادراری بزرگ و انسدادی در کلیه اشاره دارد. این انسداد می تواند توسط سنگ های کلیه یا حالب و همچنین با فشرده سازی حالب ها توسط ساختارهای خارجی ایجاد شود. سایر ناهنجاری های دستگاه تناسلی. از آنجایی که کلیه نعل اسبی می تواند بخشی از طیف وسیع تری از ناهنجاری های ژنتیکی باشد، ناهنجاری های دیگری در دستگاه ادراری تناسلی نیز قابل ذکر است. اینها شامل بیضه های نزول نکرده در پسران یا ساختار غیر طبیعی رحم در دختران است. آیا داشتن کلیه نعل اسبی خطرناک است یا عوارضی دارد؟ جالب اینجاست که بیماران مبتلا به کلیه نعل اسبی به نظر می رسد خطر ابتلا به نوع خاصی از تومور کلیه به نام " " را افزایش دهند. دلایل این خطر به طور کامل شناخته نشده است. این اولین بار توسط مطالعه معروف ملی تومور ویلمز ایجاد شد که تقریبا سال انجام شد و بیمار مبتلا به تومور ویلمز را شناسایی کرد که اتفاقا کلیه نعل اسبی نیز داشتند. شاید یکی از نگرانی‌های مبرم‌تر روزانه این واقعیت باشد که کلیه نعل اسبی در معرض آسیب‌های ناشی از ترومای بلانت شکمی است. برای مثال، در آسیب کمربند ایمنی ناشی از تصادف با وسیله نقلیه موتوری، کمربند ایمنی می تواند محتویات شکم، از جمله کلیه نعل اسبی را به ستون فقرات فشار دهد. کلیه‌های طبیعی انسان که بالاتر قرار می‌گیرند و به هم متصل نیستند. معمولا در معرض خطر نیستند. همانطور که در بالا ذکر شد، کلیه نعل اسبی معمولا در تصویربرداری تصادفی شکم تشخیص داده می شود. اگر علایم یا عوارض فوق ذکر شده باشد، معمولا به بررسی های بیشتر نیاز است. به عنوان مثال، اگر در محل کلیه نعل اسبی دچار عفونت های مکرر دستگاه ادراری شده اید، شما معمولا چیزی به نام سیستورتروگرام ادراری ( VCUG ) را برای تعیین وجود رفلاکس ادرار توصیه می کند. آزمایش های دیگری که ممکن است سفارش داده شوند عبارتند از: این آزمایش‌ها معمولا شامل آزمایش‌های خون مانند BUN و و تخمین GFR می‌شوند. آزمایش ادرار برای پروتیین یا خون نیز مفید است. اسکن جریان کلیه برای تایید انسداد سی تی اوروگرام آیا کلیه نعل اسبی، نیاز به درمان دارد؟ اگر هیچ عارضه عمده یا علایم نگران کننده ای وجود نداشته باشد و عملکرد کلیه طبیعی باشد، نیازی به درمان بیشتر نیست. با این حال، هنوز باید به بیمار در مورد حساسیت کلیه خود به ترومای بلانت شکم هشدار داده شود. در صورت مشاهده عوارض ناشی از انسداد جریان ادرار، بیمار باید توسط متخصص (و اورولوژیست) مورد ارزیابی قرار گیرد تا اقدامات بعدی مشخص شود و بررسی شود که آیا اصلاح جراحی می تواند انسداد را برطرف کند یا خیر. در اکثر بیماران، پیش آگهی طولانی مدت خوب است. سخن آخر به یاد داشته باشید که کلیه نعل اسبی یک ناهنجاری نسبتا نادر در موقعیت و ساختار کلیه ها است. در حالی که اکثر بیماران علایمی ندارند. کلیه نعل اسبی آنها به طور اتفاقی در تصویربرداری کشف می شود. توجه داشته باشید که علایم را می توان در تعداد کمی از بیماران گزارش کرد و معمولا مربوط به انسداد جریان ادرار، سنگ کلیه یا عفونت های دستگاه ادراری است. در صورت وجود علایم، درمان، از جمله درمان جراحی برای از بین بردن انسداد، ممکن است ضروری باشد. اما اکثر بیماران را می توان با خیال راحت تحت نظر داشت و ارزیابی یا درمان بیشتری لازم نیست. اگرچه باید به افزایش خطر آسیب فیزیکی به کلیه نعل اسبی توجه داشته باشید (مخصوصا در اثر ترومای بلانت شکمی) به یاد داشته باشید که پیش آگهی طولانی مدت آن مطلوب است!

می تواند از مسمومیت غذایی گرفته تا بیماری و بارداری متغیر باشد. بسیاری از علل تهوع بعد از غذا خوردن شایع هستند و می توانند خود به خود برطرف و یا به طور موثر مدیریت شوند. اما برای برخی بیماری ها، مانند عفونت های باکتریایی یا بیماری های خاص، ممکن است برای بهبودی کامل نیاز به مراجعه به پزشک داشته باشد. اما تشخیص علایم به طور دقیق می تواند در تشخیص علت اصلی و درمان بیماری زمینه ای موثر باشد. بعد از درمان می توانید از وعده های غذایی خود بدون حالت تهوع لذت ببرید. شایع ترین بیماری های زیادی وجود دارد که ممکن است بعد از غذا خوردن باعث تهوع شود. خواه یک بیماری کوتاه مدت، عدم تحمل غذایی، یا یک بیماری گوارشی باشد، تعیین علت می تواند به شما کمک کند از محرک های احتمالی اجتناب کنید و راهکارهایی را برای پیشگیری از بروز و عود دوباره بیماری داشته باشید. اما شایع ترین علل حالت تهوع بعد از غذا خوردن، عبارتند از: آلرژی و عدم تحمل غذایی برخی غذاها، مانند صدف، آجیل یا تخم مرغ، می توانند سیستم ایمنی شما را تحریک کنند تا آنها را به عنوان مهاجمان خارجی مضر تشخیص دهد. اگر هر گونه آلرژی غذایی داشته باشید، سیستم ایمنی بدن شما با خوردن یکی از این غذاهای محرک، مجموعه ای از رویدادها را شروع می کند که منجر به آزاد شدن هیستامین و سایر مواد شیمیایی می شود. این مواد شیمیایی علایم آلرژی از کهیر و تورم دهان تا حالت تهوع را ایجاد می کنند. سایر آلرژی های غذایی رایج شامل شیر، گندم، سویا، ماهی هستند. عدم تحمل غذایی، بر خلاف آلرژی غذایی، جدی نیست. اما هنوز هم می توانند علایم ناراحت کننده ای مانند تهوع، اسهال، نفخ و سایر علایم ایجاد کنند. درصد از جمعیت ممکن است تحت ت ثیر عدم تحمل غذایی قرار گیرند. مردم معمولا نسبت به لبنیات، گلوتن، افزودنی‌های غذایی و انواع خاصی از کربوهیدرات‌ها که به عنوان الیگوساکاریدهای قابل تخمیر، دی ساکاریدها، مونوساکاریدها و پلی‌ال‌ها ( FODMAP ) شناخته می‌شوند، حساسیت غذایی دارند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید مسمومیت غذایی بر اساس مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ( CDC ) ، تخمین زده می شود نفر در نفر آمریکایی ها هر ساله در اثر مسمومیت غذایی بیمار می شوند. CDC می گوید مسمومیت غذایی زمانی اتفاق می افتد که: غذا تا دمای لازم گرم نمی شود. یخچال گرمتر از درجه فارنهایت ( . درجه سانتیگراد) است. سطوح پخت و پز و دست ها قبل از دست زدن به غذا تمیز نمی شوند. محصولات خام مانند گوشت، غذاهای دریایی، مرغ و تخم مرغ با غذاهای آماده، در تماس باشند. علایم مسمومیت غذایی مانند تهوع، استفراغ و اسهال معمولا در عرض دقیقه تا چند ساعت پس از خوردن غذای آلوده شروع می شود. اما برخی انواع مسمومیت غذایی باعث ایجاد علایمی شود که روزها یا هفته ها بعد ظاهر می شود. آنفولانزای معده نوروویروس، که گاهی به آن آنفولانزای معده نیز می گویند، روده ها را آلوده می کند و علایم گوارشی ( GI ) مانند تهوع و استفراغ و همچنین اسهال را ایجاد می کند. علایم معمولا چند ساعت پس از قرار گرفتن در معرض ویروس شروع می شوند و معمولا چند روز طول می کشد. افراد ممکن است از طریق تماس با ذرات ویروس در استفراغ یا مدفوع یک فرد ناقل به ویروس مبتلا شوند. به عنوان مثال، شما می توانید با خوردن غذایی که توسط فردی مبتلا به ویروس تهیه شده یا روی سطح آلوده تهیه شده است، مبتلا شوید. کسانی که بهبود یافته اند ممکن است تا هفته به انتشار ویروس ادامه دهند و افرادی که آلوده اما بدون علامت هستند همچنین می تواند ذرات ویروس را منتقل کند. بارداری یکی از اولین نشانه های فیزیکی که نشان می دهد باردار هستید، احساس ناراحتی و بی قراری است که اغلب در ماه دوم بارداری شما شروع می شود. تغییر سطح هورمون باعث تهوع بارداری می شود. درصد زنان باردار حالت تهوع را تجربه می کنند. اگرچه نام رسمی آن " تهوع صبحگاهی " است، اما حالت تهوع می تواند در هر زمانی از روز، از جمله زمان صرف غذا، ایجاد شود. گاهی اوقات بو یا طعم برخی غذاها برای حالت تهوع کافی است. این احساس موقتی است و به شما یا جنین آسیبی نمی رساند. به طور معمول، برخی از افراد باردار شکل شدیدتری از تهوع صبحگاهی به نام هایپرامسیس حاملگی را تجربه می کنند. این وضعیت باعث استفراغ مکرر می شود و می تواند باعث کاهش وزن، کم آبی بدن و عدم تعادل در مواد مغذی مورد نیاز بدن شود. اگر در دوران بارداری دچار حالت تهوع و استفراغ شدید، با پزشک یا متخصص زنان و زایمان خود در مورد گزینه های درمان صحبت کنید. رفلکس اسید احساس سوزش در پشت استخوان سینه، که به عنوان سوزش سر دل شناخته می شود، علامت بارز بیماری معده مری ( GERD ) است، اما این وضعیت می تواند باعث حالت تهوع نیز شود. GERD زمانی اتفاق می‌افتد که دریچه عضلانی بین مری و معده شما دچار اختلال می‌شود و به اسید معده اجازه می‌دهد تا به مری شما نشت کند. این بیماری شایع است و حدود درصد از جمعیت بزرگسال را درگیر می کند. همچنین ممکن است سوزش سر دل، سوء هاضمه، احساس سیری یا طعم ترش در پشت دهان خود را تجربه کنید. GERD ممکن است بیشتر در افراد مبتلا به فتق هیاتال رخ دهد، وضعیتی که بخشی از معده به سمت بالا به داخل حفره قفسه سینه هل داده می شود. اضطراب و استرس اضطراب و استرس تنها بر احساسات شما ت ثیر نمی گذارد. آنها می توانند بر سلامت جسمانی شما از جمله سیستم گوارشی نیز ت ثیر بگذارند. انجمن اضطراب و افسردگی آمریکا، مشکلات گوارشی را به عنوان یکی از علایم اختلال اضطراب فراگیر و اختلالات هراس فهرست می کند. حالت تهوع همچنین می تواند از علایم اختلال اضطراب اجتماعی و سایر فوبیا باشد. بر اساس یک بررسی قدیمی‌تر اما با استناد در سال ، برخی از مطالعات نشان می‌دهند که ممکن است بین علایم گوارشی ( GI ) و اضطراب و افسردگی رابطه وجود داشته باشد. دستگاه گوارش و مغز توسط اعصاب به هم متصل هستند. این به عنوان ارتباط روده و مغز شناخته می شود. وقتی استرس دارید، هورمون‌ها و مواد شیمیایی در بدن ترشح می‌شوند، جایی که به مرور زمان ممکن است وارد دستگاه گوارش شوند و ت ثیر منفی و التهابی بر میکروبیوم روده‌تان داشته باشند. داروها برخی از داروها مانند داروهای عصبی، داروهای ضد تشنج، داروهای دیابت و داروهای تغییر خلق و خو می توانند بر اشتهای شما ت ثیر بگذارند و در نهایت منجر به حالت تهوع شوند. سایر داروهای رایجی که باعث تهوع می شوند، مخدرهای مبتنی بر مواد افیونی و سایر داروهای مسکن هستند. دیابت داشتن قند خون خیلی بالا یا خیلی پایین می تواند باعث تهوع نیز شود. اما اگر سابقه طولانی دیابت داشته اید، حتی اگر به خوبی کنترل شده باشد، می توانید به چیزی مبتلا شوید که به آن گاستروپارزی دیابتی می گویند. این بدان معنی است که معده شما آنطور که باید کار نمی کند و حرکت نمی کند و هضم غذا می تواند یک روند کند باشد. پانکراتیت این وضعیت می تواند در نتیجه سنگ کیسه صفرا، مصرف الکل، اختلالات خود ایمنی و دلایل دیگر رخ دهد. لوزالمعده شما با ایجاد آنزیم هایی برای تجزیه غذا در هر بار خوردن کار می کند، اما اگر پانکراس شما ملتهب یا آسیب دیده باشد، ممکن است آنزیم های کافی برای انجام کار ایجاد نکند. اختلالات پانکراس می تواند منجر به درد شکمی، حالت تهوع، اسهال و کاهش وزن غیرقابل توضیح شود. ایسکمی مزمن مزانتریک این بیماری که به عنوان سندرم ایسکمیک روده نیز شناخته می شود، زمانی ایجاد می شود که جریان خون به اندام های گوارشی شما مختل شود. این می تواند ناشی از تجمع پلاک در شریان ها یا سخت شدن شریان ها و همچنین فشار خون پایین طولانی مدت، التهاب شریانی و موارد دیگر باشد. افرادی که بیشتر در معرض خطر ابتلا به این بیماری هستند، افرادی هستند که سن بالاتری دارند و سابقه مصرف سیگار، کلسترول بالا یا سایر اختلالات عروقی مانند بیماری عروق کرونر یا بیماری عروق محیطی دارند. درمان سرطان برخی از داروهای شیمی درمانی به عنوان یک عارضه جانبی باعث تهوع می شوند. تهوع می تواند با داروهایی که به صورت خوراکی مصرف می شوند و داروهایی که از طریق IV تجویز می شوند ایجاد شود. شیمی درمانی همچنین می تواند باعث تهوع و استفراغ پیش بینی شود، جایی که فرد در حضور محرک های خاص دچار حالت تهوع می شود. احتمال ایجاد حالت تهوع و استفراغ پیش بینی شده می تواند با تعداد جلسات شیمی درمانی که تجربه کرده اید افزایش یابد. خطر تهوع و استفراغ پس از شیمی درمانی علاوه بر عوامل دیگر به داروهای مختلف مورد استفاده در درمان شما نیز بستگی دارد. با توجه به بررسی های صورت گرفته افراد زیر سال و زنان نیز در معرض خطر بیشتری برای تهوع در اثر داروهای شیمی درمانی قرار دارند. افراد با سابقه بیماری حرکت، مصرف کم الکل و استفراغ در دوران بارداری نیز ممکن است در معرض خطر بیشتری باشند. اگر حالت تهوع پس از شیمی درمانی به خصوص دردسرساز است، با پزشک خود در مورد گزینه های درمانی خود صحبت کنید. بیماری های کیسه صفرا کیسه صفرا عضوی است که در سمت راست بالای شکم شما قرار دارد. به بدن شما در هضم چربی ها کمک می کند. سنگ های صفراوی و سایر بیماری های کیسه صفرا می توانند بر توانایی شما در هضم چربی ها ت ثیر بگذارند. در نتیجه، به خصوص پس از خوردن یک وعده غذایی غنی و چرب، احساس ناراحتی در معده خواهید داشت. اگر سنگ کیسه صفرا دارید، ممکن است در حین حرکت سنگ به مجرای صفراوی نیز احساس درد کنید. این درد می تواند از مبهم تا شدید متغیر باشد یا دوره های افزایش درد را شامل شود. گاهی اوقات، سنگ کیسه صفرا می تواند به طور موقت مجرای صفراوی را مسدود کند و منجر به قولنج صفراوی شود. درد تمایل به افزایش دارد. تهوع و استفراغ می تواند همراه با درد در شکم باشد. کوله سیستیت یک عفونت کیسه صفرا است که زمانی اتفاق می افتد که کیسه صفرا ملتهب می شود. علایم شدیدتری از جمله تهوع و استفراغ همراه با درد شکم، تب، لرز، یرقان (زرد شدن چشم ها و پوست) و غیره ایجاد می کند. این وضعیت نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد. سندرم روده تحریک پذیر ( IBS ) IBS یک اختلال مزمن در دستگاه گوارش است که شامل اختلال در عادات روده و درد شکم می شود. علایم می تواند شامل درد شکم، اسهال، یبوست و حالت تهوع باشد. تهوع یک شکایت رایج در افراد مبتلا به IBS است. گاهی اوقات، ممکن است توسط یک عفونت ویروسی ایجاد شود. در این مورد، IBS پس از عفونی در نظر گرفته می شود. با توجه به بررسی های صورت گرفته اصلاح رژیم غذایی و ورزش ممکن است به کاهش برخی از علایم IBS کمک کند. داروها همچنین ممکن است کمک کنند، و تکنیک های آرامش بخش، طب سوزنی، و درمان شناختی - رفتاری برای برخی از بیماران مفید باشد. برنامه های درمانی برای این بیماری به علایم خاص فرد بستگی دارد. دریازدگی برخی از افراد به خصوص به بیماری حرکت حساس هستند. اگر شما در میان آنها هستید، حرکت وسیله نقلیه در حال حرکت می تواند شما را بیمار کند. خوردن قبل یا بعد از سواری می تواند حالت تهوع شما را بدتر کند. بیماری حرکت ناشی از حرکتی است که شما با آن سازگار نشده اید. این یعنی سیگنال مغز شما در مورد حرکات بدن شما دریافت می کند و محیط اطراف شما ممکن است در تضاد باشد. گاهی اوقات، احساس بیماری حرکت حتی پس از توقف حرکت شما ادامه می یابد. همچنین ممکن است در حالی که ایستاده یا نشسته اید دچار بیماری حرکت شوید. اگر چیزی را در حال حرکت ببینید یا در یک تجربه واقعیت مجازی شرکت کنید، ممکن است رخ دهد. حالت تهوع ناشی از بیماری حرکت معمولا ساعت پس از توقف حرکت تحریک کننده یا درون آن برطرف می شود. چه زمانی در مورد حالت تهوع بعد از غذا خوردن به پزشک مراجعه کنید؟ داشتن حالت تهوع هر چند وقت یکبار بعد از غذا خوردن دلیلی برای هشدار نیست، اما اگر ظرف یک هفته از بین نرفت باید با پزشک تماس بگیرید. در صورت داشتن هر یک از این علایم جدی تر فورا تماس بگیرید: خون در استفراغ یا مدفوع که ممکن است قرمز روشن به نظر برسد اما می تواند مانند مدفوع سیاه یا تفاله قهوه در استفراغ باشد. درد قفسه سینه گیجی اسهالی که بیش از چند روز طول بکشد. تشنگی شدید، تولید کم ادرار، ضعف یا سرگیجه که نشانه کم آبی بدن است. تب بیش از . درجه فارنهایت ( . درجه سانتیگراد) درد شدید در شکم ضربان قلب سریع استفراغ شدید یا مشکل در نگه داشتن غذا زردی یا زردی در چشم یا پوست در کودکان زیر سال، در موارد زیر با پزشک اطفال خود تماس بگیرید: استفراغ بیش از چند ساعت طول می کشد. متوجه علایم کم آبی می‌شوید، مانند تعداد کمی پوشک خیس یا بدون پوشک، بدون اشک، یا گونه‌های فرورفته کودک شما تب بالاتر از درجه فارنهایت ( . درجه سانتیگراد) دارد. اسهالی که از بین نمی رود. در کودکان بالای سال، در موارد زیر با پزشک اطفال تماس بگیرید: استفراغ یا اسهال بیش از یک روز طول می کشد. شما متوجه علایم کم آبی می شوید، مثلا کودکتان ادرار نمی کند یا اشک تولید نمی کند یا گونه هایش فرو رفته است. کودک شما تب بیش از درجه فارنهایت ( . درجه سانتیگراد) دارد. کودک شما انرژی بسیار کمی دارد. سایر علایم همراه با حالت تهوع بعد از غذا خوردن به دنبال این علایم دیگر باشید، که می تواند به شناسایی علت تهوع شما کمک کند: تشخیص حالت تهوع بعد از غذا خوردن برای تشخیص علت اصلی حالت تهوع بعد از غذا خوردن پزشک از شما می خواهد که علایم خود را شرح دهید، از جمله زمانی که احساس تهوع می کنید، مدت زمانی که این احساس طول می کشد و آنچه به نظر می رسد باعث آن می شود. اگر معمولا پس از خوردن غذا دچار حالت تهوع می شوید و از علت آن مطمین نیستید، وضعیت غذایی روزانه خود را یادداشت کنید. علاوه بر آنچه خوردید، به علایمی که تجربه کردید، مدت زمانی که طول کشید و چه مدت بعد از غذا شروع شد توجه کنید. یادداشت روزانه آنچه می خورید و احساسی که بعد از آن دارید می تواند به پزشک شما در تشخیص کمک کند. بسته به شرایطی که پزشک شما مشکوک است، ممکن است به آزمایشاتی نیاز داشته باشید، مانند: آزمایش خون یا ادرار یک آزمایش پوستی برای بررسی اینکه آیا آلرژی غذایی دارید یا خیر آندوسکوپی فوقانی برای دیدن اینکه آیا مری شما متورم شده است یا خیر که نشانه GERD است. سی تی اسکن، اشعه ایکس یا اسکن اولتراسوند برای بررسی اندام های شما از نظر علایم بیماری کولونوسکوپی، سیگموییدوسکوپی انعطاف پذیر، یا سری دستگاه گوارش فوقانی یا تحتانی برای بررسی مشکلات دستگاه گوارش شما درمان حالت تهوع بعد از غذا خوردن گزینه درمانی شما به علت اصلی وضعیت شما بستگی دارد. چگونه از حالت تهوع بعد از غذا خوردن جلوگیری کنیم؟ برای جلوگیری از احساس بیماری بعد از غذا خوردن، این نکات را امتحان کنید: تکه های یخ یا یخ خرد شده را بمکید. از غذاهای چرب، سرخ شده یا تند پرهیز کنید. بیشتر غذاهای ملایم مانند کراکر یا نان تست بخورید. به جای سه وعده غذایی بزرگ که فاصله دارند، وعده‌های غذایی کوچک‌تر را بیشتر بخورید. استراحت کنید و بعد از صرف غذا بی حرکت بنشینید تا به غذایتان زمان بدهید تا هضم شود. آهسته بخورید و بنوشید. اگر بوی غذای پخته شده باعث ایجاد احساس تهوع می شود، غذاها را سرد یا در دمای اتاق سرو کنید. خوردن کراکر نمک، مقادیر کمی زنجبیل و استراحت اینها همه چیزهایی هستند که دکتر لی آن را مدیریت محافظه کارانه می نامد. شما نباید سعی کنید خودتان را درمان کنید یا کارهای زیادی انجام دهید، اما اگر احساس خوبی ندارید، کارهای کوچکی وجود دارد که می توانید برای کاهش احساس "بیمار" حالت تهوع انجام دهید. مهمترین کاری که می توانید انجام دهید این است که خود را هیدراته نگه دارید و استراحت کنید. بعلاوه، شما باید زمان احساس تهوع، عواملی که باعث ایجاد آن شده است، مدت زمان ماندگاری آن و چه چیزی باعث بهبود آن شده است را کنترل کنید. همه اینها اطلاعات مهمی است که می تواند به پزشک شما در تعیین تشخیص کمک کند. پیش آگهی حالت تهوع بعد از غذا خوردن پیش آگهی وضعیت شما بستگی به این دارد که چه چیزی باعث حالت تهوع شما شده است و چگونه با آن مقابله می کنید. معمولا ، حالت تهوع بعد از غذا خوردن با توجه به منبع مشکل بهتر می شود.

محققان نمی دانند که چقدر شایع است. معمولا بر کودکان خردسال ت ثیر می گذارد، اما در موارد نادر، بزرگسالان نیز ممکن است به کروپ مبتلا شوند. کروپ یا خناق عفونتی است که بر تنفس شما ت ثیر می گذارد و باعث ایجاد سرفه "پارس" مشخص می شود. علایم خناق در بزرگسالان ممکن است شامل موارد زیر باشد: تب شدید صدای خشن تحریک تنفس سخت، پر سر و صدا یا "سوت" سرفه بلند و پارس که در شب بدتر می شود. این علایم حدود سه تا پنج روز طول می کشد. بارزترین نشانه های کروپ سرفه ای است که مانند پارس مهر و موم و صدای بلند و سوت هنگام نفس کشیدن است. علایم معمولا در بزرگسالان بدتر از کودکان است. یک مطالعه در سال ، مورد خناق در بزرگسالان را بررسی کرد و آنها را با مورد کروپ کودکان مقایسه کرد. محققان دریافتند علایم دستگاه تنفسی فوقانی و تنفس پر سر و صدا در بزرگسالان شایع تر است. آنچه در این مقاله خواهید خواند: علت بروز خناق در بزرگسالان چیست؟ کروپ معمولا توسط یک ویروس مسری مانند ویروس پارا آنفلوآنزا ایجاد می شود. این ویروس ها می توانند در صورت تنفس قطرات هوا هنگام سرفه یا عطسه فرد آلوده پخش شوند. این قطرات می‌توانند روی سطوح نیز زنده بمانند، بنابراین اگر جسمی را لمس کنید و سپس چشم، بینی یا دهان خود را لمس کنید، می‌توانید آلوده شوید. هنگامی که یک ویروس به بدن شما حمله می کند، می تواند تورم در اطراف تارهای صوتی، نای و لوله های برونش ایجاد کند. این تورم باعث بروز علایم کروپ می شود. بزرگسالان ممکن است به ویروس مسری مبتلا شوند، اما راه های هوایی بزرگ تری دارند، بنابراین بعید است که به کروپ مبتلا شوند. بچه‌ها به دلیل راه‌های تنفسی کوچک‌تر، مستعدتر هستند تا اثرات تورم و التهاب را احساس کنند. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید کروپ در بزرگسالان نیز می تواند ناشی از موارد زیر باشد: سایر ویروس ها یک عفونت قارچی یک عفونت باکتریایی، مانند عفونت استاف خناق در بزرگسالان چگونه درمان می شود؟ پزشک شما می تواند کروپ را با گوش دادن به تنفس شما با گوشی پزشکی و معاینه گلو تشخیص دهد. گاهی اوقات، رادیوگرافی قفسه سینه انجام می شود تا ت یید شود که کروپ است و نه چیز دیگری. مهم است که در مراحل اولیه تشخیص داده شود تا بتوانید قبل از اینکه وضعیت شما شدید شود، درمان را شروع کنید. اگر مشکوک به کروپ هستید به پزشک مراجعه کنید. بزرگسالان مبتلا به کروپ ممکن است به درمان تهاجمی تری نسبت به کودکان نیاز داشته باشند. پزشک شما ممکن است یک استرویید مانند ( DexPak ) یا اپی نفرین (نبولیزه شده یعنی به شکل غبار) را برای کاهش تورم در مجاری هوایی شما تجویز کند. اگر وضعیت شما شدید است، ممکن است لازم باشد زمانی را در بیمارستان بگذرانید. مطالعات نشان می دهد که بزرگسالان مبتلا به کروپ معمولا بیشتر از کودکان مبتلا به کروپ در بیمارستان می مانند. گاهی اوقات پزشکان برای کمک به تنفس شما باید یک لوله تنفسی را در نای شما قرار دهند. بیشتر بچه ها در عرض سه تا پنج روز احساس بهتری پیدا می کنند، اما بزرگسالان ممکن است به زمان بیشتری برای بهبودی نیاز داشته باشند. چه کسانی در معرض خطر موارد جدی تر کروپ هستند؟ بیشتر کودکان فقط با ویروس هایی که باعث کروپ عفونی می شوند، علایمی شبیه سرماخوردگی پیدا می کنند. اما کودکان و نوزادان کوچکتر بیشتر با موارد جدی کروپ روبرو می شوند. چرا؟ خوب، راه های هوایی آنها کوچک است، بنابراین هر تورمی ممکن است خطرناک تر باشد. حدود درصد از کودکان در این گروه سنی ( ماه تا سال) در یک دوره زمانی یا دیگری کروپ را تجربه می کنند. تا حدودی شایع است، بنابراین بهتر است با علایم و عوارض احتمالی آن آشنا شوید. اگر کودک شما آلرژی، آسم یا سایر مشکلات تنفسی داشته باشد، ممکن است در خطر ابتلا به یک مورد شدیدتر کروپ نیز باشد. در واقع، کروپ اسپاسمودیک وضعیتی است که ممکن است کودکان مبتلا به مشکلات تنفسی موجود را تحت تاثیر قرار دهد. این سرفه با شروع ناگهانی مشخص می شود که ممکن است علایم هشدار دهنده ای مانند گرفتگی بینی یا تب داشته باشد یا نداشته باشد. آیا می توان خناق را در خانه درمان کرد؟ برخی از داروهای خانگی که ممکن است به سرعت بخشیدن به بهبودی شما کمک کنند عبارتند از: هیدراتاسیون هیدراته ماندن تقریبا در هر بیماری، از جمله کروپ، حیاتی است. گاهی اوقات، نوشیدنی های آرام بخش مانند شیر گرم می تواند به کودک شما کمک کند تا احساس بهتری داشته باشد. بستنی، ژله و جرعه های آب نیز می تواند کودک شما را هیدراته نگه دارد. اگر کودک شما بدون اشک گریه می کند یا پوشک خیس زیادی ندارد، احتمالا به مایعات بیشتری نیاز دارد. اگر نمی توانید آنها را وادار کنید چیزی بنوشند، با تماس بگیرید. به یاد داشته باشید که بزرگسالان مبتلا به کروپ نیز به مایعات نیاز دارند. نوشیدن مکرر مایعات خنک می تواند کمک کننده باشد. تثبیت موقعیت بسیاری از کودکان وقتی می‌نشینند و کمی به جلو خم می‌شوند، می‌توانند بهتر نفس بکشند. صاف دراز کشیدن ممکن است به آنها این احساس را بدهد که نمی توانند نفس بکشند. نوازش برای نشستن کودک شما نیز بسیار مفید است. رطوبت هوای مرطوب (گرم و مرطوب) می تواند به شل شدن تارهای صوتی فرد و کاهش التهاب که می تواند تنفس را سخت تر کند، کمک کند. خبر خوب این است که اکثر مردم در خانه خود یک دستگاه رطوبت ساز دارند: حمام. اگر کودک شما به سختی نفس می کشد، او را به حمام ببرید و دوش را روشن کنید تا بخار خارج شود. کودک شما می تواند در هوای گرم و مرطوب نفس بکشد. در حالی که تحقیقات واقعا ثابت نکرده است که این به کاهش تحریک راه هوایی کمک می کند، اما به کودکان کمک می کند تا آرام شوند و تنفس خود را بهبود بخشند. با این حال، نباید از کودکتان بخواهید بخار از یک دیگ آب جوش تنفس کند. بعضی بچه ها سوختگی صورت یا سوختگی راه هوایی در اثر بخار بسیار داغ را تجربه کرده اند. هوای خنک نیز می تواند موثر باشند. گزینه ها عبارتند از یک مرطوب کننده مه خنک یا تنفس در هوای خنک. این می تواند شامل هوای خنک در خارج از منزل باشد (ابتدا کودک خود را در بسته ببندید) یا حتی نفس کشیدن در جلوی در باز فریزر. روغن گیاهی اسانس ها ترکیبات تصفیه شده ای هستند که از میوه ها، گیاهان و گیاهان استخراج می شوند. مردم آنها را تنفس می کنند یا به دلایل بهداشتی آنها را (رقیق شده) روی پوست خود می زنند. برخی از اسانس ها برای کمک به درمان عفونت های تنفسی، عبارتند از: رازیانه میوه تلخ رازیانه نعناع تند درخت چای اما در حالی که این روغن ها ممکن است برای بزرگسالان مفید باشند، اطلاعات زیادی در مورد ایمنی آنها در کودکان وجود ندارد. همچنین، احتمال بروز واکنش آلرژیک در کودک وجود دارد. به عنوان مثال، روغن نعناع می تواند باعث اسپاسم حنجره و مشکلات تنفسی در کودکان زیر سال شود. بهتر است از روغن اکالیپتوس به دلیل عوارض جانبی احتمالی در کودکان اجتناب شود. همچنین، برخی از روغن‌های ضروری (مانند رازیانه و) می‌توانند اثرات هورمونی در کودکان خردسال داشته باشند. به همین دلیل، برای اکثر کودکان مبتلا به کروپ بهتر است از مصرف آنها اجتناب شود. داروهای کاهش دهنده تب بدون نسخه اگر کودک شما علاوه بر علایم کروپ، تب یا گلودرد هم دارد، داروهای کاهنده تب بدون نسخه می توانند به شما کمک کنند. اگر کودک شما بزرگتر از ماه است، می توانید به او استامینوفن (تیلنول) یا ایبوپروفن (ادویل) بدهید. دستورالعمل های مصرف را با دقت دنبال کنید. کودکان کمتر از ماه فقط باید استامینوفن مصرف کنند. شما می توانید با پزشک اطفال تماس بگیرید تا دوز دارو را بر اساس غلظت دارو و وزن فرزندتان تعیین کند. چه زمانی با پزشک تماس بگیرید؟ از آنجایی که کروپ معمولا باعث تب بالا نمی‌شود، سخت است که بدانید چه زمانی باید با پزشک تماس بگیرید یا به دنبال درمان باشید. علاوه بر شهود والدین یا مراقب در مورد زمان مراجعه، در اینجا چند علامت دیگر وجود دارد که نشان می دهد زمان تماس با پزشک فرا رسیده است: رنگ آبی به ناخن ها یا لب ها سابقه نارس بودن و لوله گذاری قبلی در حالت استراحت سابقه بیش از دو قسمت کروپ در یک سال شعله‌ور شدن بینی (زمانی که کودک تنفس سختی دارد و سوراخ‌های بینی او مکررا باز می‌شوند) شروع ناگهانی سرفه شدید (کروپ معمولا در ابتدا علایم خفیف ایجاد می کند و حدود یک تا دو روز پس از شروع علایم به اوج خود می رسد) گاهی اوقات، بیماری های دیگر که شدیدتر هستند می توانند شبیه کروپ باشند. به عنوان مثال اپی گلوتیت، التهاب اپی گلوت است. در حالی که کودکان مبتلا به کروپ به ندرت نیاز به بستری شدن در بیمارستان دارند، برخی نیاز دارند. پزشکان می توانند استروییدها و درمان های تنفسی را تجویز کنند تا به کودک شما کمک کنند راحت تر نفس بکشد. پیش آگهی کروپ در بزرگسالان چگونه است؟ کروپ در بزرگسالان نادر است، اما ممکن است. اگر در بزرگسالی دچار کروپ شوید، ممکن است علایم بدتری را تجربه کنید و به درمان تهاجمی‌تری نیاز داشته باشید. اگر فکر می کنید ممکن است به این عفونت مبتلا شده باشید، حتما به پزشک خود مراجعه کنید، زیرا ابتلای زودهنگام می تواند به نتیجه بهتری منجر شود. کروپ یک عفونت ویروسی دستگاه تنفسی فوقانی است که تقریبا درصد از تمام کودکان ماهه تا ساله را تحت ت ثیر قرار می دهد. همچنین می تواند کودکان بزرگتر و بزرگسالان را تحت تاثیر قرار دهد. در بیشتر موارد، ویروس پاراآنفلوآنزا باعث کروپ می شود، به این معنی که درمانی برای این بیماری وجود ندارد. با این حال، بسیاری از درمان‌های پزشکی و خانگی وجود دارد که می‌تواند به شما یا کودکتان کمک کند تا احساس بهتری داشته باشید.

ابتدا لازم است بدانیم که اصطلاح یک اصطلاح اشتباه است. این به این دلیل است که گیرنده های درد در ریه ها وجود ندارند. کسانی که در قفسه سینه خود دچار (حفره قفسه سینه) درد هستند فقط اطلاعات مبهمی در مورد محل دقیق درد در اختیار مغز قرار می دهند. آنچه ممکن است به نظر درد در ریه ها باشد می تواند مربوط به آسم یا سایر باشد. اما از آنجایی که چندین ماهیچه، مفاصل و اندام در قفسه سینه در نزدیکی یکدیگر قرار دارند، ناراحتی شما می تواند در عوض نتیجه چیزی کاملا نامرتبط مانند یک مفصل ملتهب، یک عضله آسیب دیده، یا به طور جدی تر، یک قلب بیمار باشدو این مقاله از محرک‌های درد در ریه از جمله مشکلات ریوی، نگرانی‌های عضلانی قفسه سینه، بیماری‌های قلبی و مشکلات مری. را بررسی می کند. همچنین توضیح می‌دهد که چگونه پزشک می تواند این بیماری را تشخیص دهد و درمان شود. دلایل احتمالی زیادی برای احساس درد ریه وجود دارد که برخی از آنها ممکن است برای شما تعجب آور باشد. اما مشکلات ریوی منبع شایع درد ریه هستند. این مسایل شامل آسم و COPD ، عفونت ها، آمبولی ریه، پلوریت و پنوموتوراکس است. سرطان و به ویژه و مزوتلیوما نیز می توانند علت آن باشند. مسایل مربوط به ریه محل خوبی برای شروع اطلاع از علل درد ریه است. این مسایل عبارتند از آسم، عفونت ها و سایر نگرانی ها. هم آسم و هم ( COPD ) بیماری های تنفسی هستند که ممکن است با سفتی در قفسه سینه، به ویژه در هنگام شعله ور شدن یا حمله همراه باشند. سایر علایم حمله آسم شامل سرفه ای که در شب بدتر می شود، مشکل در تنفس و خس خس سینه (صدای سوت با صدای بلند) هستند. خس خس سینه همچنین ممکن است در افراد مبتلا به COPD همراه با تنگی نفس، سرفه مزمن و تولید خلط (مخاط) رخ دهد. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عفونت های مختلف از ذات الریه و برونشیت گرفته تا آبسه ریه (حفره های پر از چرک در ریه ها) می توانند باعث درد ریه شوند. اغلب، عفونت در ریه با تب و سرفه عمیق همراه است. یک عامل خطرناک برای درد ریه است و زمانی رخ می دهد که یک لخته خون در پاها به نام ترومبوز ورید عمقی جدا شده و به ریه ها منتقل می شود. تشخیص درد همراه با آمبولی ریه به دلایل دیگر گاهی دشوار است. علایم دیگری که ممکن است با آمبولی ریه رخ دهد عبارتند از: سرفه، تنگی نفس، ضربان قلب سریع و حساسیت ساق پا، گرما و تورم. به التهاب بافت های پوشاننده ریه ها (پلورا) اشاره دارد. درد پلوریت به طور کلی با یک نفس عمیق افزایش می یابد و به جای کسل کننده یا دردناک، تیز احساس می شود. چندین بیماری وجود دارد که باعث ایجاد پلوریت در ریه می شود، شامل بیماری های خود ایمنی، مانند لوپوس اریتماتوز سیستمیک، آرتریت روماتویید و همچنین عفونت های باکتریایی یا ویروسی ریه هستند. یک (جمع شدن ریه) ممکن است باعث درد شود. معمولا یک درد ناگهانی و تیز در قفسه سینه همراه با مشکل در تنفس. علاوه بر این، ممکن است با کرپیتوس در قفسه سینه همراه باشد، احساسی که به نظر می‌رسد پوشش حباب‌دار زیر پوست شما ظاهر می‌شود. پنوموتوراکس ممکن است به دلایل مختلف رخ دهد. این می تواند به خودی خود (در افراد ساله بدون بیماری ریوی دیده می شود) یا در نتیجه یک بیماری زمینه ای ریوی مانند COPD رخ دهد. سرطان هایی از جمله سرطان ریه و مزوتلیوما (سرطانی که پوشش ریه را درگیر می کند) و همچنین تومورهای غیر سرطانی ریه مانند هامارتوما ممکن است باعث درد شوند. تومورهای ریه اغلب باعث درد در همان سمت سرطان می شوند و ممکن است با علایم دیگری مانند سرفه خون (هموپتیزی) و کاهش وزن همراه باشند. افرادی که درد ناشی از عضله را در ناحیه قفسه سینه خود تجربه می کنند. ممکن است احساس کنند این درد از ریه هایشان می آید. کوستوکندریت، سندرم درد قفسه سینه عضلانی است که اغلب شامل التهاب در مناطقی است که دنده ها به جناغ سینه (استخوان سینه) می پیوندند. در خصوص این عارضه، افراد معمولا احساس گزش، گاز گرفتن یا درد تیز در جلوی قفسه سینه خود را گزارش می کنند. یک سندرم حساسیت مرکزی است که علیرغم فقدان آسیب دیدگی یا التهاب عضلانی یا مفصلی باعث درد گسترده اسکلتی عضلانی می شود. برخی از افراد مبتلا به فیبرومیالژیا به طور خاص به حساسیت در ناحیه دیواره قفسه سینه (نقاط حساس) توجه می کنند که ممکن است با درد ریه اشتباه گرفته شود. برخی از شرایط خودایمنی ممکن است باعث درد در ناحیه ریه شوند. به عنوان مثال، برخی از افراد مبتلا به آرتریت روماتویید ( RA ) دچار التهاب مفصل استرنوکلاویکولار می شوند که استخوان ترقوه را به استخوان سینه متصل می کند. این باعث ایجاد درد سراسری در ناحیه جلویی قفسه سینه می شود. درد عضلانی قفسه سینه می تواند احساس شود که از ریه ها می آید. در واقع، ممکن است اثرات فیبرومیالژیا یا یک بیماری خودایمنی مانند آرتریت روماتویید را احساس کنید. درد در ناحیه قفسه سینه یا ریه اغلب باعث نگرانی در مورد یک بیماری زمینه ای مرتبط با قلب می شود. پزشکان اغلب مشکوک به (درد قفسه سینه که ناشی از بیماری عروق کرونر است) یا حمله قلبی هستند، زمانی که جریان خون به بخشی از قلب مسدود می شود. علاوه بر فشار، سنگینی یا سفتی که در مرکز یا سمت چپ قفسه سینه احساس می شود و با تلاش نیز بدتر می شود می تواند نشانه ای از حمله قلبی باشد. سایر علایم احتمالی حمله قلبی عبارتند از: تعریق ضعف تپش قلب مشکل در تنفس تهوع و استفراغ سرگیجه و یا غش کردن دردی که به سمت گردن، فک یا شانه حرکت می کند. بیماری های قلبی مانند دیسکسیون آیورت و پریکاردیت می توانند باعث درد ریه شوند. حمله قلبی هم همین‌طور است، بنابراین به علایم هشداردهنده‌ای که شامل سرگیجه، حالت تهوع، تپش قلب، عرق کردن، مشکلات تنفسی و ضعف می‌شود توجه و فورا به پزشک مراجعه کنید. سایر بیماری های قلبی نیز ممکن است به صورت درد ریه ظاهر شوند، از جمله: آیورت خون غنی از اکسیژن را به بافت های شما می رساند و بزرگترین شریان بدن شما است. ترشح آیورت باعث درد ناگهانی و شدید قفسه سینه و کمر می شود که می تواند باعث شود احساس کنید چیزی در درون شما پاره می شود. این یک وضعیت اورژانسی است که نیاز به ترمیم فوری جراحی آیورت پاره شده دارد. پریکاردیت به التهاب کیسه ای که قلب را احاطه کرده است اشاره دارد. و ممکن است باعث درد قفسه سینه تیز یا کوبنده شود که هنگام استنشاق یا سرفه بدتر می شود. اما درد به طور کلاسیک با نشستن و خم شدن به جلو کاهش می یابد. مری لوله توخالی است که غذا و مایعات را از دهان به معده می‌برد. گاهی اوقات، شرایطی که مری را تحت ت ثیر قرار می‌دهند می‌توانند باعث دردی شوند که ممکن است به عنوان درد ریه تلقی شود. یا بیماری ریفلاکس معده به مری GERD ، یک علت ناشناخته درد است که می تواند در ناحیه ریه ها، قلب و اغلب در پشت استخوان سینه احساس شود. این درد ذاتا سوزاننده است و بیشتر پس از خوردن غذا رخ می دهد. برگشت اسید با برخی از غذاهای هضم نشده نیز در GERD رایج است. درد مری ملتهب تمایل دارد در پشت استخوان سینه احساس شود و با مشکل یا درد هنگام بلع همراه است. ازوفاژیت ممکن است در نتیجه مصرف برخی داروها، دریافت اشعه یا عفونت با قارچ یا ویروس رخ دهد. آلرژی غذایی و تجمع یک سلول ایمنی به نام ایوزینوفیل همچنین ممکن است باعث التهاب مری (ازوفاژیت ایوزینوفیلیک) شود. گاهی اوقات، درد ناشی از بیماری های اندام های گوارشی، مانند کیسه صفرا یا پانکراس، می تواند به قفسه سینه سرایت کند. علاوه بر تشعشع یا درد ارجاعی، بیماری‌های روان‌شناختی مانند حملات پانیک می‌توانند باعث درد قفسه سینه ناشی از هیپرونتیلاسیون شوند. اگرچه این فهرست گسترده است، اما این فهرست از علل احتمالی درد ریه کامل نیست. به همین دلیل مهم است که برای مشورت با پزشک خود وقت بگیرید، حتی اگر احساس می کنید دلیل واضحی برای درد شما وجود دارد. به عنوان مثال، در حالی که حساسیت دیواره قفسه سینه یکی از ویژگی های بارز درد قفسه سینه اسکلتی عضلانی است، وجود تندرنس یک عامل خطرناک مانند حمله قلبی یا لخته شدن خون در ریه را رد نمی کند. در صورت تجربه درد قفسه سینه که شامل موارد زیر است باید به پزشک مراجعه کنید، دردی نظیر: درد شدید و یا طولانی مدت درد آنقدر بد که احتمال دارد غش کنید. دردی که با علایمی مانند مشکل تنفسی همراه است. علل درد ریه چگونه تشخیص داده می شود؟ تشخیص درد ریه با شرح حال دقیق پزشکی و معاینه فیزیکی امکان پذیر است. پزشک از شما سوالات زیادی می پرسد تا منبع درد شما را مشخص کند. بنابراین دانستن آنچه که انتظار می رود می تواند به شما در آماده سازی کمک کند لازم و ضروری است، دانستن پاسخ سوالاتی نظیر اینکه: آیا تب دارید؟ سرفه کرده اید؟ آیا در پاهای خود درد دارید؟ چه مدت است که درد ریه دارید؟ آیا درد با نفس عمیق بدتر می شود؟ درد ثابت است یا می آید و می رود؟ آیا درد تیز یا مبهم و دردناک است؟ اخیرا کاهش وزن غیرقابل توجیه را تجربه کرده اید؟ آیا درد در یک نقطه است یا آن را در تمام قفسه سینه خود احساس می کنید؟ پزشک شما همچنین در مورد سابقه پزشکی شخصی و خانوادگی شما سوال می کند، زیرا این می تواند سرنخ هایی برای تشخیص شما ارایه دهد. برخی از سوالات مرتبط ممکن است شامل موارد زیر باشد: آیا سابقه سیگار کشیدن دارید؟ سابقه خانوادگی مشکلات قلبی یا ریوی دارید؟ آیا شرایط پزشکی مانند بیماری قلبی یا ریوی یا شرایط خودایمنی مانند آرتریت روماتویید دارید؟ در طول معاینه فیزیکی، پزشک با شما صحبت می‌کند تا ببیند چقدر خوب نفس می‌کشید. توجه به رنگ آمیزی شما نیز یک مرحله مهم است. لب‌ها و یا ناخن‌های آبی نگران‌کننده هستند و نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارند، زیرا نشان می‌دهند اکسیژن کم در سراسر بدن شما ارسال می‌شود. پس از ارزیابی وضعیت کلی راحتی و تنفس شما، پزشک کمر و دیواره قفسه سینه شما را برای هرگونه بثورات یا بدشکلی قفسه سینه و ستون فقرات بررسی می کند. سپس با گوشی پزشکی به صداهای ریه و قلب شما با دقت گوش می دهند. پزشک همچنین ممکن است معاینه شکم یا معاینه مفصل را انجام دهد اگر مشکوک باشد که درد می تواند ناشی از یک مشکل گوارشی یا روماتولوژیک باشد. بسته به نتایج معاینه فیزیکی، پزشک ممکن است یک یا چند مورد از آزمایش‌ها یا مطالعات تصویربرداری زیر را سفارش دهد: برای جستجوی علایم عفونت برای رد حمله قلبی و جستجوی شواهدی از التهاب یا شرایط خودایمنی آزمایشی برای ارزیابی فعالیت الکتریکی قلب و ارزیابی حمله قلبی است. این تست عملکرد قلب شما را در طول فعالیت بدنی ارزیابی می کند که می تواند به تشخیص بیماری قلبی کمک کند. امواج صوتی تصویری از قلب شما تولید می کنند. این برای ارزیابی دریچه های قلب، جستجوی مایع در اطراف قلب یا تشخیص آسیب قلبی استفاده می شود. این تست عملکرد ریوی است که میزان هوایی را که می توانید داخل و خارج کنید و اینکه چقدر سریع می توانید ریه های خود را تخلیه کنید اندازه گیری می کند. این آزمایش برای تشخیص آسم و COPD کلیدی است. همانطور که ممکن است حدس بزنید، درمان درد ریه بسیار متغیر است و به تشخیص بستگی دارد. به عنوان مثال، اگر با اشعه ایکس قفسه سینه، ذات الریه به عنوان علت درد شما مشخص شود، پزشک شما را با یک یا چند آنتی بیوتیک درمان می کند و به شما می گوید استراحت کنید و مایعات بنوشید. او همچنین ممکن است یک داروی سرفه حاوی کدیین یا یک NSAID را توصیه کند. برای موارد شدید پنومونی، یا اگر در سنین بالا هستید، ممکن است برای درمان پنومونی نیاز به بستری شدن در بیمارستان داشته باشید. اگر آنژین منشا درد شما باشد، یک متخصص قلب می‌تواند دارویی مانند نیترات یا بتا بلوکر را تجویز کند. این می تواند رگ های خونی را که به سمت قلب حرکت می کنند شل کند و بار کاری قلب را کاهش دهد. همچنین از آنجایی که بیماری قلبی دلیل آنژین است، پزشک احتمالا شما را با یک داروی کاهش دهنده کلسترول به نام استاتین و آسپرین (رقیق کننده خون) نیز درمان می کند. اگر به طور کلی در ناحیه ریه یا قفسه سینه درد دارید، در مورد آن با پزشک خود مشورت کنید و آماده باشید که زمان زیادی برای تشخیص بیماری به آنها بدهید. دلایل زیادی برای درد ریه وجود دارد، از جمله مشکلات ریوی، درد عضلانی قفسه سینه، بیماری های قلبی و مشکلات مری. در صورت ارجاع درد، فرآیند تشخیص می تواند پیچیده شود، به این معنی که احساس می شود درد در قفسه سینه رخ می دهد اما واقعا از ناحیه دیگری می آید. در واقع ممکن است که درمان درد قفسه سینه نسبت به مشخص کردن علت اصلی آن کمتر طول بکشد.

می تواند نشان دهنده وضعیت سلامتی یا بیماری شما باشد. به طور کلی مردان معمولا اندازه کبد بزرگتری نسبت به زنان دارند. چون بدن مردان بزرگتر است. در حالی که اندازه کبد می تواند کمی متفاوت باشد، مطالعاتی در مورد اندازه متوسط کبد بر اساس سن وجود دارد. کبد بزرگترین و سنگین ترین اندام داخلی بدن است. اهداف مهم بسیاری از جمله تنظیم سطوح مواد شیمیایی در خون، ساخت صفرا برای هضم چربی ها و ساخت کلسترول، پروتیین های پلاسمای خون و عوامل ایمنی را انجام می دهد. در بزرگسالان، وزن کبد کمی بیشتر از پوند است. با افزایش سن، اندازه کبد متفاوت است و برخی از بیماری های زمینه ای می تواند آن را بزرگ کند. به گفته UPMC ، کبد به عنوان یکی از سخت‌کوش‌ترین اندام‌های بدن، صدها عملکرد را انجام می‌دهد. نه تنها سموم را از خون پاک می‌کند، بلکه صفرا را نیز تولید می‌کند که برای هضم غذا استفاده می‌شود و انرژی بیشتری نسبت به اسموتی‌های پرغذا تولید می‌کند. در واقع، دانشمندان زمانی آن را نه تنها مرکز بدن، بلکه حیاتی ترین اندام می دانستند. این قبل از اینکه کسی بداند قلب چه می کند بود، اما حتی با این دانش، کبد یکی از مهم ترین اندام های بدن باقی می ماند، زیرا بدون آن نمی توانید زندگی کنید. آنچه در این مقاله خواهید خواند: اندازه طبیعی کبد بر اساس سن در یکی از مطالعاتی که در مجله Indian Pediatrics منتشر شد، محققان کودک سالم بین سنین تا سال را با سونوگرافی ارزیابی کردند. نتایج حاصل از مطالعه اندازه گیری طول متوسط کبد در مردان به شرح زیر است: نتایج زیر برای طول کبد در زنان است: اندازه کبد می تواند بر اساس جنسیت، شاخص توده بدنی، قد، مقدار الکل مصرفی و بسیاری عوامل دیگر متفاوت باشد. یک مطالعه قدیمی منتشر شده در مجله اولتراسوند در پزشکی میانگین قطر کبد بیش از شرکت‌کننده مرد و زن بین تا سال را در خط میانی ترقوه اندازه‌گیری کرد، که خطی خیالی است که از وسط استخوان ترقوه به سمت پایین بدن شما حرکت می‌کند. نتایج این مطالعه موارد زیر را نشان داد: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید این مطالعه نشان دهنده یکی از بزرگترین جمعیت های مورد مطالعه در رابطه با طول متوسط کبد است و به این نتیجه رسید که اندازه متوسط کبد در بزرگسالان . اینچ یا سانتی متر است. اندازه کبد چگونه اندازه گیری می شود؟ پزشکان از مطالعات تصویربرداری برای تخمین اندازه کبد استفاده می کنند. گاهی اوقات، زمانی که کبد به شدت بزرگ شده است، پزشک می تواند بزرگ شدن آن را در عکس رادیوگرافی تشخیص دهد. هنگامی که آنها می خواهند دقت بیشتری داشته باشند، معمولا از استفاده می کنند. اولتراسوند یک تکنیک تصویربرداری بدون درد است که از امواج صوتی برای مقایسه اندام های جامد با سایر محیط های اطراف مانند خون استفاده می کند. از آنجایی که اولتراسوند از امواج صوتی استفاده می کند، مانند بسیاری از تکنیک های تصویربرداری، فرد را در معرض تشعشع قرار نمی دهد. به طور معمول، فردی که در سونوگرافی تخصص دارد، معروف به سونوگرافیست یا پزشک کبد، سونوگرافی را انجام می دهد. شما دراز خواهید کشید و آنها از یک دستگاه عصای مخصوص برای انتقال تصاویر کبد به صفحه اولتراسوند استفاده خواهند کرد. اندازه کبد بر روی صفحه نمایش اندازه گیری می شود. کبد یک اندام متناسب نیست. لوب های آن اندازه های مختلفی دارند و بسته به جایی که متخصص سونوگرافی در حال انجام اندازه گیری است، می تواند در مناطق بزرگتر و کوچکتر باشد. این تفاوت ها می تواند باعث ایجاد دقت واریانس شود. پزشک معمولا این نتایج را با سایر مطالعات تصویربرداری، که ممکن است شامل سی تی اسکن باشد، مقایسه می کند. علل بزرگ شدن کبد وضعیت را هپاتومگالی می نامند. وقتی کبد بزرگتر می شود، همیشه علایمی ایجاد نمی کند. برخی از افراد ممکن است احساس پری یا فشار شکم را گزارش کنند. انواع شرایط پزشکی می تواند باعث بزرگ شدن کبد شود، از جمله: هپاتیت حاد التهاب کبد است که توسط یکی از پنج ویروس هپاتیت ایجاد می شود. بدن ممکن است ویروس را پاک کند یا فرد به هپاتیت مزمن مانند هپاتیت B یا هپاتیت C مبتلا شود. آترزی صفراوی یک بیماری نادر است که بر اندازه یا وجود مجاری صفراوی ت ثیر می گذارد. اغلب برای درمان نیاز به جراحی دارد. سیروز می تواند نتیجه مصرف مزمن الکل، هپاتیت یا سایر بیماری های مرتبط با کبد باشد. درمان سیروز پیشرفت اسکار بیشتر را کند می کند. وضعیتی است که ممکن است به دلیل مصرف زیاد الکل یا داشتن وزن بیشتر ایجاد شود. در مراحل اولیه با کاهش وزن و پرهیز از الکل می توان آن را معکوس کرد. مونونوکلیوز عفونی یک بیماری ویروسی است که توسط ویروس اپشتین بار ایجاد می شود. بسیاری از افراد در عرض هفته تا چند ماه احساس بهتری خواهند داشت. سرطان های مختلف می توانند بر کبد ت ثیر بگذارند. درمان ها به نوع سرطان بستگی دارد اما ممکن است شامل جراحی و پرتودرمانی باشد. نارسایی قلب راست نارسایی قلب راست می تواند باعث تجمع مایع اضافی در رگ های خونی کبد شود. هدف از درمان‌ها کاهش تجمع مایع و بهبود عملکرد قلب در این عارضه جانبی نارسایی قلبی جدی است. علاوه بر این، بیماری های نادر مانند بیماری گوچر، بیماری ویلسون یا بیماری نیمن پیک می توانند باعث بزرگ شدن کبد شوند. درمان این بیماری ها به شرایط بستگی دارد. اگر کبد شما بزرگ شده باشد، پزشک احتمالا علایم کلی، سابقه پزشکی، تصویربرداری و مطالعات خونی شما را قبل از تشخیص بررسی خواهد کرد. چگونه سلامت کبد خود را افزایش دهیم؟ از آنجایی که کبد شما برای سلامتی شما بسیار حیاتی است، برای حفظ سلامت کبد باید موارد زیر را انجام دهید: داشتن وزن بیشتر می تواند منجر به بیماری به نام بیماری کبد چرب غیر الکلی شود. ورزش به سوزاندن چربی اضافی برای انرژی کمک می کند. این همچنین احتمال ابتلا به بیماری کبد چرب را کاهش می دهد. حتی اگر احساس می کنید دقیقه وقت ندارید، سعی کنید ورزش را به دو جلسه دقیقه ای یا سه جلسه دقیقه ای تقسیم کنید. سیگار حاوی سمومی است که می تواند به سلول های کبد و اکثر سلول های دیگر بدن شما آسیب برساند. ترک می تواند بسیار دشوار باشد، اما یک پزشک می تواند به شما کمک کند تا برنامه ای مناسب برای خود ایجاد کنید. مواد شیمیایی مانند محصولات پاک کننده، آیروسل ها، حشره کش ها و مواد افزودنی همگی حاوی سمومی هستند که می توانند به کبد شما آسیب برسانند. اقدامات احتیاطی مناسب مانند پوشیدن ماسک و دستکش را انجام دهید و از آنها در یک منطقه تهویه شده استفاده کنید. محافظت در برابر هپاتیت هپاتیت B و C دو نوع بیماری کبدی هستند که می توانند باعث آسیب مزمن شوند. آنها معمولا از طریق جنسی یا از طریق سوزن مشترک با فردی که این شرایط را دارد منتقل می شود. کبد بسیاری از داروها و همچنین الکل را فیلتر می کند. ترکیب این دو می تواند تقاضای زیادی برای کبد شما ایجاد کند و منجر به آسیب شود. اگر داروهای زیادی از جمله مکمل‌ها مصرف می‌کنید، بهتر است فهرست را با پزشک مرور کنید تا مطمین شوید که در مصرف آن زیاده‌روی نمی‌کنید. واکسن هایی برای هپاتیت A و هپاتیت B وجود دارد. آنها می توانند به محافظت از شما و کبد شما کمک کنند. بهترین رژیم غذایی برای سلامت کبد چیست؟ در حالی که به طور خاص رژیم کبدی وجود ندارد (اگرچه کنترل کالری در صورت نیاز به کاهش BMI مفید است) اما در برخی شرایط برای سلامت کبد توصیه می شود که سرشار از میوه و سبزیجات است. دلیل؟ کنترل کالری در این رژیم نه تنها به دلیل تمرکز بر غذاهای گیاهی کم چربی طبیعی آسان تر است، بلکه این رژیم به تنظیم سطح گلوکز نیز کمک می کند. گلوکز اضافی در کبد به چربی تبدیل می شود که می تواند در ایجاد بیماری کبد چرب نقش داشته باشد. در اینجا توصیه های اضافی از بنیاد کبد آمریکا آورده شده است: غذاهای پرفیبر، از جمله میوه و سبزیجات تازه، نان های سبوس دار، و برنج و غلات را انتخاب کنید. از غذاهای حاوی چربی اشباع شده، قند و نمک پرهیز کنید. که شامل غذاهای سرخ شده می شود. مقدار زیادی آب بنوشید تا از کم آبی بدن جلوگیری کنید و به کبدتان اجازه دهید عملکرد مطلوبی داشته باشد. اگر سوالات بیشتری در مورد حفظ سلامت کبد خود دارید، با مشورت کنید. سخن آخر کبد عضو مهمی است که با افزایش سن رشد می کند. اگر کبد بزرگ شده باشد، پزشک ممکن است مطالعات تصویربرداری مختلف و آزمایش‌های دیگری را برای تعیین علت زمینه‌ای انجام دهد. اگر نگران این هستید که علایم شما نتیجه بزرگ شدن کبد باشد، با پزشک صحبت کنید.

که به آن ترومبوسیتوپنی هم گفته می شود، وضعیتی ناشی از است. درمان رقیق شدن خون به علت اصلی آن بستگی دارد. با این حال، گاهی اوقات درمان علت زمینه ای ممکن است تعداد پلاکت ها را تغییر ندهد و خون رقیق باقی بماند. در مواردی، پزشکان کورتیکواستروییدها را برای درمان خون رقیق در شرایطی مانند پورپورای ترومبوسیتوپنیک ایدیوپاتیک ( ITP ) تجویز می کنند. در موارد شدید، ممکن است تزریق پلاکت را توصیه کنند. خون شما دارای چندین نوع سلول است که در خون جریان دارند. هر نوع سلول وظیفه مهمی را ایفا می کنند. در مجموع خون از چهار جزء اصلی پلاسما، گلبول های قرمز، گلبول های سفید و پلاکت ها. تشکیل شده است. پلاکت ها تا درصد خون را تشکیل می دهند و به لخته شدن آن کمک می کنند. گلبول های قرمز به رساندن اکسیژن به سراسر بدن کمک می کنند. گلبول های سفید به سیستم ایمنی بدن شما کمک می کنند تا با عفونت ها مبارزه کند. پلاکت ها که سلول های کوچک بی رنگ هستند به لخته شدن خون شما کمک می کنند. اگر سطح پلاکت خونتان پایین باشد، به آن یا "خون رقیق" می گویند. تعداد نرمال پلاکت بین و است. اگر تعداد پلاکت در هر میکرولیتر خون کمتر از باشد، ترومبوسیتوپنی در نظر گرفته می شود. اگرچه موارد خفیف معمولا نگران کننده نیستند، اما اگر سطح پلاکت شما به تا برسد، عوارض جدی ممکن رخ دهد. آزمایش CBC می تواند خون رقیق را تشخیص دهد. پلاکت ها در طحال ساخته می شوند. پس از تشکیل، پلاکت ها عمر کوتاهی بین تا روز دارند. این مقاله از به علل رقیق شدن خون، علایم و اقداماتی که فرد می تواند در مورد آن انجام دهد، می پردازد. آنچه در این مقاله خواهید خواند: عواملی متعددی می تواند منجر به کاهش سطح پلاکت شود. به عنوان مثال، مغز استخوان شما ممکن است پلاکت کافی تولید نکند. یا مغز استخوان شما ممکن است تعداد زیادی پلاکت تولید کند، اما آنها در بدن زنده نمی مانند. بیماری های زمینه ای نیز می تواند سطح پلاکت شما را کاهش دهد. برخی از بیماری های رایج تر عبارتند از: هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید اگر مقدار آهن، فولات یا ویتامین B - رژیم غذایی شما کم باشد، ممکن است در معرض خطر باشید. این امر به ویژه در صورتی صادق است که مقدار زیادی الکل مصرف کنید. مصرف بیش از حد الکل می تواند بر توانایی بدن شما در جذب ویتامین B - ت ثیر بگذارد. تغییر رژیم غذایی، مصرف الکل کمتر و استفاده از غذاهای غنی از آهن، فولات و ویتامین B - ممکن است به بازیابی سطح پلاکت شما کمک کند. پزشک شما همچنین ممکن است یک مکمل روزانه را برای کمک به تامین این مواد مغذی مهم تجویز کند. اگرچه گاهی اوقات یک عفونت می تواند تولید پلاکت بدن شما را سرکوب کند، اما می تواند اثر برعکس را نیز ایجاد کند. گفته می‌شود، فعالیت بیشتر پلاکت‌ها نیز می‌تواند منجر به تخریب سریع‌تر پلاکت شود. هر دو مورد منجر به گردش پلاکت های کمتری در جریان خون شما می شود. عفونت های رایج که منجر به کاهش تعداد پلاکت می شود عبارتند از: اوریون سرخچه اچ ای وی برخی از افراد برای کاهش خطر حمله قلبی و سکته از داروهای رقیق کننده خون استفاده می کنند. دو نوع اصلی دارو باعث رقیق شدن خون می شود: اینها شامل هپارین و وارفارین هستند و مدت زمان تشکیل لخته را طولانی تر می کنند. یک نمونه است که می تواند خون را رقیق کرده و از تشکیل لخته در پلاکت ها جلوگیری کند. برخی داروها نیز می توانند باعث کاهش سطح پلاکت شوند. دیورتیک ها که معمولا برای درمان فشار خون بالا استفاده می شوند و مسکن های بدون نسخه مانند آسپرین (بایر) و ایبوپروفن (ادویل) می توانند سطح پلاکت را تغییر دهند. طحال پلاکت تولید می کند، بنابراین مشکلات طحال می تواند باعث رقیق شدن خون شود. شرایطی که بر طحال تاثیر می گذارد عبارتند از: اسپلنومگالی یا طحال بزرگ شده هایپراسپلنیسم، که ممکن است باعث گیر افتادن پلاکت ها در طحال شود. برخی شرایط خودایمنی، مانند آرتریت روماتویید و لوپوس اریتماتوز سیستمیک ( SLE ) ، می توانند تعداد پلاکت هایی را که از بین می روند افزایش دهند. اگر پلاکت های جدید به اندازه کافی سریع ساخته نشوند، ممکن است فرد خون رقیق داشته باشد. CLD سطح ترومبوپوییتین را کاهش می دهد، هورمونی که مسیول تحریک تولید پلاکت است. سطوح پایین ترومبوپوییتین سرعت تولید پلاکت ها را کاهش می دهد. سطح پلاکت ممکن است به دلایل دیگری کاهش یابد، از جمله: تعداد پلاکت ممکن است با بالا رفتن سن انسان کمتر شود. برخی افراد به دلیل عوامل ژنتیکی تعداد پلاکت پایینی دارند. با توجه به موسسه ملی قلب، ریه و خون، تقریبا درصد زنان در دوران بارداری دچار ترومبوسیتوپنی موقت می شوند. تعداد کم پلاکت ها حدود تا درصد از زنان باردار را تحت تاثیر قرار می دهد و باعث رقیق شدن خون می شود. بیماری خودایمنی وضعیتی است که در آن سیستم ایمنی بدن به اشتباه به سلول‌ها و بافت‌های سالم حمله می‌کند که گویی اشیاء خارجی یا عفونت هستند. لوپوس و آرتریت روماتویید دو شایع هستند که بر سطح پلاکت ها ت ثیر می گذارند. هنگامی که خون از لوله های انتقال خون یا دستگاه قلب - ریه در حین جراحی قلب عبور می کند، پلاکت ها ممکن است در طول مسیر از بین بروند. برخی از سرطان‌ها، مانند لوسمی و لنفوم، می‌توانند باعث کاهش تولید پلاکت شوند. شیمی درمانی و پرتودرمانی نیز می توانند بر تعداد پلاکت ها ت ثیر بگذارند. اختلالات مغز استخوان مانند لوسمی و لنفوم نیز می تواند بر تعداد پلاکت های تولید شده ت ثیر بگذارد. پزشک می‌تواند با بررسی تعداد پلاکت‌ها در شمارش کامل خون یا CBC ، خون رقیق را تشخیص دهد. هنگام صحبت با پزشک، ضروری است که فرد در مورد هر دارو یا مکملی که ممکن است باعث رقیق شدن خون شود به او بگوید. اینها شامل مسکن های بدون نسخه مانند آسپرین است. اگر ترومبوسیتوپنی خفیف دارید، ممکن است علایم قابل توجهی نداشته باشید. این عارضه اغلب در نتایج آزمایشگاهی مشخص می شود. علایم واضح تر ترومبوسیتوپنی تغییرات در خونریزی خارجی است. پلاکت ها با جمع شدن در کنار هم برای جلوگیری از خونریزی بیش از حد به لخته شدن خون کمک می کنند. اگر تا به حال انگشت خود را بریده اید و متوجه شده اید که خیلی زود خونریزی متوقف می شود و شروع به بهبود می کند، این لخته شدن خون نشان دهنده سالم بودن شما است. اما اگر همان نوع بریدگی بیشتر از حد خونریزی کرد، ممکن است ترومبوسیتوپنی باشد. اگر مسواک زدن یا نخ دندان کشیدن باعث خونریزی شود، همین امر صادق است. خون رقیق نیز می تواند باعث ایجاد کبودی در زیر پوست شود. یک برآمدگی جزیی می تواند باعث خونریزی رگ های خونی ریز زیر پوست شود. این می تواند منجر به پورپورا شود که کبودی های کوچک بنفش، قرمز یا قهوه ای است. این کبودی ها می توانند به راحتی و مکرر ایجاد شوند. یکی دیگر از علایم ترومبوسیتوپنی پتشی است. پتشی لکه های کوچک قرمز یا بنفش روی پوست هستند. اگر خونریزی داخلی را تجربه کردید، ممکن است متوجه وجود خون در ادرار یا مدفوع خود شوید. شمارش پایین پلاکت‌ها می‌تواند لخته شدن خون را سخت‌تر از حد معمول کند، بنابراین هرکسی که خونریزی بیش از حد یا طولانی‌مدت، حتی از یک بریدگی جزیی را تجربه می‌کند، ممکن است خون رقیق داشته باشد. در قرار ملاقات شما، پزشک سابقه پزشکی و سلامت و رفتارهای فعلی شما را بررسی می کند. پزشک سوالاتی در مورد موضوعات زیر از شما می پرسد: مصرف دارو و مکمل رژیم غذایی و مصرف الکل سابقه انتقال خون و هرگونه مصرف داروی داخل وریدی سابقه خانوادگی سطوح پایین پلاکت یا سایر اختلالات خونی پزشک سطح پلاکت شما را با آزمایش خون اندازه گیری می کند. آنها همچنین ممکن است آزمایش مغز استخوان را برای بررسی اینکه آیا مغز استخوان شما پلاکت کافی تولید می کند تجویز کنند. در برخی موارد، آنها همچنین ممکن است سونوگرافی طحال را برای بررسی هر گونه بیماری توصیه کنند. خون رقیق مشکلاتی را در لخته شدن، بهبود زخم و کبودی ایجاد می کند. از سوی دیگر، خون غلیظ می تواند خطر لخته شدن خون و ترومبوز را افزایش دهد که می تواند خطرناک و جدی باشد. عوامل خطر برای خون غلیظ عبارتند از: چاقی ژنتیک التهاب مزمن مقاومت به انسولین و دیابت رژیم های غذایی، مانند مصرف بیش از حد کلسترول پلی سیتمی وضعیتی است که به دلیل تعداد زیاد گلبول های قرمز خون باعث غلیظ شدن خون می شود. پزشکان می توانند داروهای ضد انعقاد مانند هپارین و وارفارین را زمانی که خون غلیظ است و خطر، سکته مغزی یا حمله قلبی در فرد افزایش می یابد، تجویز کنند. درمان ترومبوسیتوپنی اغلب به معنی درمان وضعیتی است که باعث رقیق شدن خون می شود. به عنوان مثال، اگر داروی هپارین باعث کاهش بیش از حد تعداد پلاکت‌ها شود، ممکن است پزشک به شما توصیه کند که داروی ضد پلاکت دیگری را مصرف کنید. اگر مصرف الکل علل رقیق شدن خون است، ممکن است به شما توصیه شود که مصرف الکل را به طور کامل کاهش دهید یا از آن اجتناب کنید. همچنین داروهایی وجود دارند که می توانند به درمان ترومبوسیتوپنی کمک کنند. کورتیکواستروییدها، مانند پردنیزون، می توانند به کاهش سرعت تخریب پلاکت کمک کنند. داروهایی مانند eltrombopag ( Promacta ) و romiplostim ( Nplate ) در واقع می توانند به بدن شما کمک کنند تا پلاکت های بیشتری تولید کند. در برخی موارد، پزشک ممکن است برای کمک به بازگرداندن سطح خون، تزریق پلاکت را توصیه کند. حتی با درمان، مدیریت ترومبوسیتوپنی به این معنی است که مراقب علایمی باشید که سطح پلاکت شما کاهش یافته است. به علایم خونریزی بیش از حد توجه کنید. فورا آنها را به پزشک خود گزارش دهید. وضعیت بهبودی و پیش آگهی در درجه اول به علت ترومبوسیتوپنی شما بستگی دارد. اگر علت بارداری باشد، پس از باید سطح پلاکت شما به زودی بالا برود. اگر دارویی برای بازگرداندن سطح پلاکت خود مصرف می کنید، ممکن است چند ماه یا یک سال طول بکشد تا سطح پلاکت شما دوباره نرمال شود. داروهای خود را مصرف کنید و به توصیه های پزشک خود عمل کنید. این مطمین ترین راه برای بهبودی کامل در سریع ترین زمان ممکن است.

به عنوان یک داروی ژنریک و به عنوان داروهای نام تجاری موجود است. نام های تجاری آن زیلوپریم و لوپورین است. آلوپورینول نیز به صورت تزریقی توسط متخصص مراقبت های بهداشتی در بیمارستان تجویز می شود. قرص خوراکی آلوپورینول برای درمان، سرم و سنگ های کلیوی استفاده می شود. قرص خوراکی آلوپورینول یک داروی تجویزی است که با نام تجاری Zyloprim و Lopurin در دسترس است. همچنین به عنوان یک داروی ژنریک موجود است. داروهای ژنریک معمولا هزینه کمتری دارند. در برخی موارد، آنها ممکن است در هر قوت یا شکلی به عنوان نسخه با نام تجاری موجود نباشند. آلوپورینول همچنین به شکل داخل وریدی ( IV ) عرضه می شود که فقط توسط یک متخصص مراقبت های بهداشتی تجویز می شود. آلوپورینول ممکن است به عنوان بخشی از درمان ترکیبی استفاده شود. این بدان معناست که ممکن است لازم باشد آن را با سایر داروها مصرف کنید. آلوپورینول برای کاهش سطح اسید اوریک در خون و ادرار افرادی که سطح اسید اوریک بالایی دارند استفاده می شود. سطوح بالای اسید اوریک ممکن است ناشی از موارد زیر باشد: نقرس پسوریازیس شیمی درمانی سرطان استفاده از دیورتیک ها سنگ کلیه، آسیب کلیه، یا درمان با رژیم غذایی سرشار از نوشابه، گوشت گاو، استیک آلوپورینول متعلق به دسته ای از داروها به نام مهارکننده های گزانتین اکسیداز است. دسته ای از داروها گروهی از داروها هستند که به روشی مشابه عمل می کنند. این داروها اغلب برای درمان شرایط مشابه استفاده می شوند. آلوپورینول با مسدود کردن گزانتین اکسیداز سطح اسید اوریک خون و ادرار را کاهش می دهد. این آنزیمی است که به ساخت اسید اوریک کمک می کند. سطوح بالای اسید اوریک در خون یا ادرار شما می تواند باعث نقرس یا سنگ کلیه شود. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید قرص خوراکی آلوپورینول ممکن است باعث خواب آلودگی شود. شما نباید رانندگی کنید، از ماشین آلات استفاده کنید، یا کارهای دیگری که نیاز به هوشیاری دارند انجام دهید تا زمانی که بدانید آلوپورینول چگونه روی شما ت ثیر می گذارد. همچنین می تواند عوارض جانبی دیگری ایجاد کند. عوارض جانبی شایع تر قرص خوراکی آلوپورینول می تواند شامل موارد زیر باشد: اسهال حالت تهوع بثورات پوستی تشدید نقرس (اگر نقرس دارید) تغییرات در نتایج آزمایش عملکرد کبد شما اگر دچار بثورات پوستی شدید، فورا با پزشک خود صحبت کنید. در صورت ایجاد بثورات، نباید مصرف آلوپورینول را ادامه دهید. سایر عوارض جانبی خفیف ممکن است ظرف چند روز یا چند هفته از بین بروند. اگر شدیدتر هستند یا از بین نمی روند، با پزشک یا خود صحبت کنید. در شرایطی که عوارض جانبی جدی داشتید فورا با پزشک خود تماس بگیرید. یا فکر می کنید در حال اورژانس پزشکی هستید با مراکز درمانی تماس بگیرید. عوارض جانبی جدی و علایم آنها می تواند شامل موارد زیر باشد: بثورات پوستی شدید. علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: تب لرز مشکل در تنفس پوست فلس دار تورم صورت یا گلو لکه های قرمز یا بنفش رنگ روی پوست شما کهیر خارش دار (برآمدگی های برجسته روی پوست شما) آسیب کبدی علایم می تواند شامل موارد زیر باشد: خستگی کمبود اشتها کاهش وزن درد یا ناراحتی در ناحیه بالای شکم سمت راست (ادرار تیره رنگ یا زرد شدن پوست یا سفیدی چشم) این دارو با چندین هشدار همراه است. آلوپورینول می تواند یک واکنش آلرژیک شدید ایجاد کند. در شرایطی که واکنش آلرژیک دارید، فورا با پزشک یا مرکز کنترل مسمومیت محلی تماس بگیرید. اگر علایم شما شدید است، با مراکز درمانی تماس بگیرید یا به نزدیکترین اورژانس بروید. اگر تا به حال به آن واکنش آلرژیک داشته اید، دیگر این دارو را مصرف نکنید. مصرف مجدد آن می تواند کشنده باشد (باعث مرگ شود) اگر علایم نقرس شما در حین مصرف این دارو بدتر شد با پزشک خود تماس بگیرید. هنگامی که برای اولین بار مصرف این دارو را شروع می کنید، می تواند باعث تشدید نقرس شما شود. پزشک شما ممکن است داروهای ضدالتهابی غیراستروییدی ( NSAIDs ) یا کلشی سین برای درمان شعله ور شدن و جلوگیری از عودهای بیشتر به شما بدهد. ممکن است لازم باشد این داروها را تا ماه مصرف کنید. اگر مشکلات کلیوی دارید یا سابقه بیماری کلیوی دارید، ممکن است نتوانید این دارو را به خوبی از بدن خود پاک کنید. این ممکن است سطح آلوپورینول را در بدن شما افزایش دهد و عوارض جانبی بیشتری ایجاد کند. این دارو همچنین ممکن است عملکرد کلیه شما را کاهش دهد. این امر بیماری کلیه شما را بدتر می کند. آلوپورینول یک داروی حاملگی دسته C است. یعنی دو چیز: تحقیقات روی حیوانات نشان داده است که وقتی مادر دارو را مصرف می کند، اثرات نامطلوبی برای جنین دارد. مطالعات کافی بر روی انسان انجام نشده است تا مشخص شود این دارو چگونه ممکن است بر جنین ت ثیر بگذارد. اگر باردار هستید یا قصد بارداری دارید با پزشک خود صحبت کنید. این دارو تنها در صورتی باید استفاده شود که منافع بالقوه خطر احتمالی برای جنین را توجیه کند. برای زنان شیرده: آلوپورینول وارد شیر مادر می شود و ممکن است در کودکی که با شیر مادر تغذیه می شود عوارض جانبی ایجاد کند. اگر به کودک خود شیر می دهید با پزشک خود صحبت کنید. ممکن است لازم باشد تصمیم بگیرید که شیردهی را متوقف کنید یا مصرف این دارو را متوقف کنید. کلیه افراد مسن ممکن است مانند گذشته کار نکنند. این می تواند باعث شود بدن شما داروها را کندتر پردازش کند. در نتیجه مقدار بیشتری از دارو برای مدت طولانی تری در بدن شما باقی می ماند. این خطر عوارض جانبی شما را افزایش می دهد. این دارو مطالعه نشده است و نباید در افراد کمتر از سال برای درمان نقرس یا سنگ کلیه استفاده شود. خطر بروز عوارض در بیماری ها این دارو ممکن است باعث ایجاد بثورات پوستی شدید و جدی شود. اگر خارش، مشکل تنفسی یا تورم صورت یا گلو دارید، مصرف این دارو را قطع کرده و فورا با پزشک خود تماس بگیرید. این دارو ممکن است باعث تغییر در نتایج آزمایش عملکرد کبد و نارسایی کبد شود. این ممکن است کشنده باشد. اگر دچار مشکلات کبدی شوید، ممکن است پزشک از شما بخواهد که مصرف آلوپورینول را متوقف کنید. این دارو می تواند باعث خواب آلودگی شود. شما نباید رانندگی کنید، از ماشین آلات استفاده کنید، یا کارهای دیگری را که نیاز به هوشیاری دارند انجام دهید تا زمانی که متوجه شوید که چگونه بر شما ت ثیر می گذارد. شما باید روزانه حداقل . لیتر ( فنجان) مایعات بنوشید. این به شما کمک می کند حداقل لیتر در روز ادرار کنید. این می تواند به جلوگیری از تشکیل کریستال های اسید اوریک و مسدود شدن جریان ادرار شما کمک کند. از پزشک خود بپرسید که چگونه میزان ادرار را اندازه گیری کند. آلوپورینول ممکن است با سایر داروها تداخل داشته باشد. قرص خوراکی آلوپورینول می تواند با سایر داروها، ویتامین ها یا گیاهانی که ممکن است مصرف می کنید تداخل داشته باشد. تداخل زمانی است که یک ماده نحوه عملکرد دارو را تغییر دهد. این می تواند مضر باشد یا از عملکرد خوب دارو جلوگیری کند. برای کمک به جلوگیری از تداخل، پزشک باید تمام داروهای شما را با دقت مدیریت کند. حتما در مورد تمام داروها، ویتامین ها یا گیاهانی که مصرف می کنید به پزشک خود اطلاع دهید. برای اینکه بدانید این دارو چگونه ممکن است با داروی دیگری که مصرف می کنید تداخل داشته باشد، با پزشک یا داروساز خود صحبت کنید. مصرف آلوپورینول با برخی داروها خطر عوارض جانبی آلوپورینول را افزایش می دهد. این به این دلیل است که مقدار آلوپورینول در بدن شما افزایش می یابد. نمونه هایی از این داروها عبارتند از: ممکن است خطر بروز بثورات پوستی در شما افزایش یابد. ممکن است خطر عوارض جانبی آلوپورینول افزایش یابد. اینها شامل بثورات پوستی، اسهال، حالت تهوع، تغییرات در نتایج تست عملکرد کبد و تشدید نقرس است. مصرف آلوپورینول با برخی داروها خطر عوارض جانبی این داروها را افزایش می دهد. نمونه هایی از این داروها عبارتند از: آلوپورینول می تواند سطح مرکاپتوپورین خون را در بدن شما افزایش دهد. این کار را با مسدود کردن یکی از آنزیم های مورد استفاده برای تجزیه مرکاپتوپورین انجام می دهد. این می تواند عوارض جانبی شدید مرکاپتوپورین ایجاد کند. پزشک ممکن است دوز مرکاپتوپورین شما را کاهش دهد. آلوپورینول می تواند سطح آزاتیوپرین خون را در بدن شما افزایش دهد. این کار را با مسدود کردن یکی از آنزیم های مورد استفاده برای تجزیه آزاتیوپرین انجام می دهد. این می تواند عوارض جانبی شدید آزاتیوپرین ایجاد کند. پزشک ممکن است دوز آزاتیوپرین را کاهش دهد. مصرف آلوپورینول با سیکلوسپورین ممکن است سطح سیکلوسپورین را در بدن شما افزایش دهد. پزشک شما باید سطح شما را کنترل کند و در صورت نیاز دوز شما را تنظیم کند. این اطلاعات دوز برای قرص خوراکی آلوپورینول است. همه دوزهای ممکن و اشکال دارویی ممکن است در اینجا گنجانده نشوند. دوز، شکل دارویی و تعداد دفعات مصرف دارو به موارد زیر بستگی دارد: سن شما وضعیت تحت درمان وضعیت شما چقدر شدید است سایر شرایط پزشکی که دارید نحوه واکنش شما به اولین دوز در صورت تکرار سنگ کلیه، پزشک ممکن است به شما دستور دهد که رژیم غذایی خاصی داشته باشید. این رژیم غذایی حاوی پروتیین حیوانی (گوشت) ، سدیم، قند و غذاهای غنی از اگزالات (مانند اسفناج، چغندر، کرفس و لوبیا سبز) است. همچنین رژیم غذایی شما باید سرشار از فیبر باشد و باید مقدار زیادی آب بنوشید. همچنین ممکن است لازم باشد که مراقب مصرف کلسیم خود باشید. داروهای دیگری نیز برای درمان بیماری شما وجود دارد. برخی ممکن است برای شما مناسب تر از دیگران باشند. با پزشک خود در مورد سایر گزینه های دارویی که ممکن است برای شما مفید باشد صحبت کنید.

اگر شیر مادر بو می دهد و مزه آن صابونی است، می تواند به دلیل لیپاز بالای باشد. لیپاز آنزیمی است که به طور طبیعی در شیر مادر یافت می شود. این آنزیم دارای مزایای متعددی است، مانند هیدرولیز کردن چربی شیر به اسیدهای چرب قابل هضم و قابل جذب. اگر شیر شما کمی بوی صابون می دهد، علت آن اغلب شیری می باشد، که فعالیت لیپاز بالایی دارد. چه عواملی باعث تغییر مشخصات طعم شیر مادر می شود؟ آیا برای نوزاد شما خطرناک است و برای رفع مشکل چه کاری می توانید انجام دهید؟ فهرست محتوا هیچ دلیل واضحی وجود ندارد که شیر مادر می تواند حاوی مقدار زیادی لیپاز باشد. ممکن است که برخی از مادران لیپاز اضافی در شیر مادر خود داشته باشند. در حالی که برخی دیگر اینطور نیست. لیپاز آنزیمی در شیر مادر است که هضم و جذب مواد مغذی، به ویژه چربی ها را تسهیل می کند. اعتقاد بر این است که شیر مادر ذخیره شده دارای سطح لیپاز بالایی است که باعث تجزیه شیر می شود و طعم و بوی شیر را تغییر می دهد. در ابتدای شیر دهی، برخی از مادران هیچ تغییری در بو یا مزه شیر خود حس نمی کنند. در هر صورت، شیر مادر که به درستی ذخیره می شود، بی خطر است و بو و طعم آن نشان نمی دهد که برای نوزاد مناسب نیست. هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید لیپاز یک آنزیم مهم است که به نوزاد شما در تجزیه شیر مادر کمک می کند تا بتواند مواد مغذی ضروری موجود در آن را هضم و جذب کند. این آنزیم به طور معمول در لوزالمعده تولید می شود. اما در دستگاه گوارش نوزادان تازه متولد شده نیز یافت می شود تجزیه چربی ها کمک می کند. لیپاز به طور طبیعی در شیر مادر یافت می شود و اعتقاد بر این است که مقدار بیش از حد این آنزیم می تواند باعث تغییر طعم شیر مادر شود. هنگامی که در دمای سرد ذخیره می شود، مشکوک است که سطوح بالای لیپاز باعث می شود چربی های شیر شما سریعتر تجزیه شده و طعم و بو را تحت ت ثیر قرار دهد. تحقیقات اخیر نشان داده است که همه شیرهای دارای بوی ترش ناشی از فعالیت لیپاز نیستند. بنابراین، قبل از فرض داشتن لیپاز بالای شیر، مطمین شوید که ظرف پمپ سینه و ظروف ذخیره سازی شما تمیز و خشک هستند روغن ماهی را کاهش دهید و اطمینان حاصل کنید که شیر شما به زودی پس از پمپاژ در یخچال قرار می گیرد. هیچ شواهد بالینی ت ثیر کوتاه مدت یا بلند مدت شیر مادر با لیپاز بالا بر سلامت نوزاد را نشان نمی دهد. هیچ عارضه جانبی شناخته شده ای نیز وجود ندارد. تغییرات در طعم و مزه شیر ذخیره شده به دلیل لیپولیز رخ می دهد، که دارای اثرات ضد میکروبی است و از رشد میکروبی در شیر مادر یخچال ذوب شده جلوگیری می کند. در حقیقت، یک مطالعه نشان داد که لیپاز موجود در شیر مادر می تواند عملکرد لیپاز لوزالمعده را در دوران نوزادی جبران کرده و به رشد سالم، به ویژه در نوزادان نارس کمک کند. اگر هنوز بوی شیر یا طعم شیر مادر خود را مناسب نمی دانید، قطعات پمپ سینه، ظروف ذخیره سازی را بررسی کرده و با پزشک متخصص اطفال مشورت کنید. همچنین از غذاهای با بوی قوی مانند سیر و ماهی خودداری کنید. اگر گمان می کنید که سطوح بالاتر لیپاز علت طعم عجیب و غریب است، می توانید یک آزمایش خانگی ساده انجام دهید. پس از شیر دادن، آن را طبق دستورالعمل های توصیه شده در فریزر یا یخچال نگهداری کنید. بگذارید یک یا دو روز بماند و سپس بو را بررسی کنید. اگر شیر در ابتدا هنگام پمپاژ بوی خوبی می داد و اکنون بوی صابون می دهد، این احتمال وجود دارد که شما شیر مادر با محتوای لیپاز بالاتر تولید کنید. اگرچه فعالیت لیپاز در شیر مادر یک فعالیت طبیعی است. اما اگر مایل به تعیین آن هستید، می توانید آن را درست در خانه با مراحل زیر انجام دهید. مقداری از شیر مادر را در یک ظرف مناسب نگهداری کنید و در یخچال قرار دهید. مقدار کمی از شیر را بچشید تا طعم و بوی آن را قبل از نگهداری مشخص کنید. بگذارید ظرف به مدت یک تا دو روز در فریزر یا یخچال بماند. پس از زمان تعیین شده، بو و طعم آن را بررسی کنید. اگر شیر بو می دهد و طعم می دهد یا مایع صابونی دارد، به احتمال زیاد لیپاز شیر مادر شما زیاد است. اگر شیر شما دارای لیپاز بالایی است و کودک شما از تغذیه خودداری می کند، ممکن است برخی از روش های از بین بردن بو و طعم شیر مادر را امتحان کنید. پیروی از این جدول زمانی به تعیین زمان تقریبی تغییر رنگ طعم شیر ذخیره شده به دلیل فعالیت لیپاز کمک می کند. در بیشتر موارد، تغییر طعم شیر پس از ساعت ذخیره سازی رخ می دهد. بنابراین، شیر را پمپ کرده و ذخیره کنید تا از هدر رفتن شیر جلوگیری شود. به گفته متخصصان، گرم کردن شیر تازه قبل از ذخیره می تواند لیپاز را غیرفعال کند. گرم کردن شیر شامل حرارت دادن آن است تا زمانی که شروع به حباب زدن در لبه ها کند و نجوشد. جوشاندن شیر توصیه نمی شود. زیرا می تواند مواد مغذی ضروری را از بین ببرد. کارشناسان پیشنهاد می کنند شیر مادر را در تابه زیر درجه فارنهایت ( . درجه سانتی گراد) گرم کنید. می توانید شیر ذخیره شده را با شیر تازه مخلوط کنید تا عطر و طعم آن قبل از سرو کردن به نوزاد مخلوط شود. با این حال، مطمین شوید که هر دو هم دما هستند. برای نوزادان بزرگتر که همراه با شیر مادر از مواد جامد استفاده می کنند، می توانید مواد جامد را به شیر مادر اضافه کنید. و غلات نوزادان برخی از غذاهای بی خطر هستند که می توانید به شیر مادر اضافه کنید. به غیر از این اقدامات، تغییر سرعت و فشار پمپ های سینه نیز ممکن است به جلوگیری از تغییر در طعم و بوی شیر مادر کمک کند. شما همچنین می توانید از استریل بودن پمپ سینه و قطعات آن برای جلوگیری از آلودگی باکتریایی اطمینان حاصل کنید، که می تواند طعم و مزه شیر مادر را نیز تغییر دهد. شیر مادر برای نوزادان حیاتی است. طعم و بوی آن از جمله عواملی است که بر اشتهای نوزاد ت ثیر می گذارد. به دلیل این تغییرات ممکن است نوزاد شیر مادر ذخیره شده را متوقف کند. اما مطمین باشید، طعم و بوی صابون شیر که به درستی ذخیره می شود، بی خطر است، مشروط بر این که علت آن فعالیت بالای لیپاز باشد. نه چیز دیگری. اگر نگران علت احتمالی طعم و مزه صابون شیر هستید، از شیردهی مشورت بگیرید. هیچ مدرکی مبنی بر اینکه شیر لیپاز برای نوزاد شما مضر باشد یا در آینده مشکلاتی را ایجاد کند، وجود ندارد. کودک شما قادر است این شیر را بدون هیچ مشکلی هضم کند. به یاد داشته باشید، این همان شیر است که کودک شما در صورت شیردهی مستقیم از سینه می نوشد. این فرآیند پمپاژ و ذخیره سازی است که باعث می شود شیر متفاوت به نظر برسد. تنها مسیله ای که مطرح می شود این است که همه نوزادان از نوشیدن شیر ذخیره شده با طعم یا بوی جدید استقبال نمی کنند. برخی از نوزادان ممکن است اصلا تحت ت ثیر قرار نگیرند. اگر کودک شما شیر ذخیره شده و شیر مادر را رد می کند. باید راه حلی برای از بین بردن طعم مزاحم پیدا کنید. علت واقعی بو و طعم ترش لزوما میزان لیپاز موجود در شیر نیست. بلکه میزان فعالیت لیپاز است. در حالی که برخی از مادران می توانند شیر را در یخچال یا فریزر برای مدتی بدون تغییر بو ذخیره کنند. برخی دیگر پس از ساعت متوجه تغییر می شوند. فرض بر این است که تجزیه چربی با سرعت بیشتری اتفاق می افتد، که باعث می شود شیر زود بو دهد. همچنین، اجازه دهید این را روشن کنیم که خوردن شیر با فعالیت لیپاز بالا نشانه این نیست که مشکلی در شما وجود دارد و این بدان معنا نیست که از نظر جسمی مشکلی وجود دارد. مسیله "شیر من طعم صابون دارد" بسیار رایج است. بنابراین، اجازه ندهید این سکسکه در دوران شیردهی یکی دیگر از موارد غیر ضروری باشد که برای سنجش ارزش خود به عنوان یک مادر استفاده می کنید! اما با این وجود، اگر شما مادر شیرده ای هستید که قصد دارد به سر کار برود یا فقط می خواهد یک استراحت گاه به گاه ضروری انجام دهد - و کودک شما از خوردن شیر ذخیره شده و لیپاز بالا خودداری می کند - پس شما به نیاز به راه حلی برای مشکل دارد اگر قصد دارید از شیر ذخیره شده استفاده کنید، چند روش برای از بین بردن مشکل طعم و بوی ناشی از فعالیت بالای لیپاز وجود دارد. طعم شیر لیپاز بالا می تواند به سرعت در ساعت یا چند روز تغییر کند. یک گزینه این است که از طریق آزمایش و خطا آزمایش کنید که چقدر طول می کشد تا طعم تغییر کند. با دانستن این موضوع، هنوز می توانید شیر را پمپاژ و ذخیره کنید. به عنوان مثال، اگر متوجه شده اید که تغییر طعم شیر شما چهار روز طول می کشد. این بدان معناست که از لحظه ای که آن را پمپ کرده اید، چهار روز فرصت دارید تا قبل از تغییر طعم از این شیر استفاده کنید. برخی از مادران با کاهش فشار و سرعت پمپ سینه، بوی شیر ذخیره شده خود را بهبود بخشیدند. ترکیب شیر یخچالی با بوی صابون و شیر تازه پمپ شده گاهی می تواند طعم را دوباره شیرین کند. مخلوط کردن شیر ذخیره شده با غذاهای جامد تنها در صورتی امکان پذیر است که کودک شما آنقدر بزرگ شده باشد که شروع به خوردن مواد جامد کند. اما گاهی اوقات، از بین بردن عطر و طعم شیر لیپاز بالا می تواند کودک شما را در خوردن آن فریب دهد و از دور ریختن آن طلای مایع که به سختی به دست آمده است، جلوگیری کند. غلات کودک، بلغور جو دوسر و اسموتی گزینه های بسیار خوبی برای این ترفند هستند. ممکن است از این تصور که مجبور هستید مرحله دیگری را به مراحل شیردهی خود اضافه کنید، ناراحت شوید. اما اگر جایگزینی برای کودکی است که از شیر پمپ شده شما خودداری می کند، گرم کردن شیر ممکن است بهترین گزینه برای ذخیره شیر طولانی مدت باشد. قبل از ذخیره کردن شیر تازه، باید آن را جوش دهید. برای داغ کردن شیر، هدف این است که آن را در جایی که حباب ایجاد می شود گرم کنید. اما از جوشاندن آن جلوگیری کنید. اگر شیر را برای مدت طولانی گرم کنید و بجوشد، مواد مغذی را از بین می برید. به دنبال ایجاد حباب در اطراف لبه های ظرف یا بطری باشید و شیر را از روی حرارت بردارید. سپس باید سریع آن را در یخچال قرار دهید تا دما قبل از ذخیره سازی با خیال راحت کاهش یابد. مطمین شوید که آن را طبق دستورالعمل های توصیه شده برای دمای مناسب چه آن را در یخچال یا فریزر قرار دهید، ذخیره کنید. اکثر کارشناسان معتقدند که گرم کردن شیر مادر در تابه بهترین حالت است. اما می توانید از شیشه گرمتر استفاده کنید. فقط نباید گرمکن شیر را بیش از درجه فارنهایت گرم کند.

، مانند کلیه ای که درست شکل نگرفته یا نقص دیواره بین بطنی (حفره ای بین حفره های پایینی قلب نوزاد) ، مانند نقص در واکنش شیمیایی که منجر به تاخیر در رشد می شود هم اکنون با مشاوران پزشکت مشاوره آنلاین بگیرید عوامل ژنتیکی یا ارثی عفونت در دوران بارداری قرار گرفتن در معرض دارو در دوران بارداری چند عاملی نقص های تک ژنی ناهنجاری های کروموزومی دوازدهه، انسداد در روده کوچک این وضعیت می تواند باعث ایجاد پلی هیدرامیوس (مایعات اضافی در اطراف نوزاد در دوران بارداری) شود، که شاید خطر زایمان زودرس را افزایش دهد گاهی اوقات با سایر سندرم های ژنتیکی همراه است، توسعه غیر طبیعی حفره خلفی (فضایی در جمجمه نوزاد) و مخچه (قسمتی از مغز) این نقص هنگام تولد می تواند مشکلات مختلفی را ایجاد کند زمانی رخ می دهد که آمنیون جنین (پوشش داخلی کیسه آمنیوتیک) در اطراف قسمت هایی از جنین (مانند انگشت یا پا) پیچیده می شود تاخیر رشد ناهنجاری های قلب ناهنجاری های غده پاراتیرویید ناهنجاری های جمجمه و صورت ناهنجاری های کلیوی، غده تیموس ناهنجاری های سیستم عصبی مرکزی بیش فعالی تاخیر در رشد تحریک پذیری ضعف هماهنگی ناتوانی های یادگیری ناهنجاری های ویژگی های صورت آزمایش خون می تواند سطح پروتیین یا گردش آزاد جنین را در خون مادر اندازه گیری کند نتایج غیر طبیعی می تواند نشان دهنده افزایش خطر اختلال کروموزومی جنین باشد. سونوگرافی به دنبال مایع اضافی در پشت گردن نوزاد است این وضعیت می تواند نشانه افزایش خطر نقص قلبی یا اختلال کروموزومی باشد. آزمایش سرم در سه ماهه دوم می تواند اختلالات کروموزومی و یا اسپینا بیفیدا را بررسی کند. سونوگرافی ناهنجار اندازه نوزاد و نقایص مادرزادی را بررسی می کند. این یک سونوگرافی متمرکز از قلب نوزاد است و احتمال دارد در حاملگی های پرخطر یا در صورت مشکوک به نقص قلبی در سونوگرافی ناهنجاری تجویز شود همه نقایص قلبی را نمی توان قبل از زایمان مشاهده کرد این آزمایش می تواند در موارد مشکوک به نقص مادرزادی، به ویژه در مغز یا سیستم عصبی نوزاد، تجویز شود. ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی یک قطعه بسیار کوچک از جفت را برای این آزمایش جمع آوری می کند و از نظر اختلالات کروموزومی یا ژنتیکی مورد بررسی قرار می گیرد. ارایه دهنده مراقبت های بهداشتی مقدار کمی مایع آمنیوتیک را جمع آوری می کند سلول ها از نظر اختلالات کروموزومی و مشکلات ژنتیکی مانند فیبروز کیستیک یا بیماری تای ساکس مورد آزمایش قرار می گیرند آمنیوسنتز همچنین می تواند عفونت های خاصی مانند سیتومگالوویروس را آزمایش کند مادرزادی سندرم داون فیبروز کیستیک بیماری تای ساکس سیگار نکشید الکل مصرف نکنید به طور مداوم به ارایه دهنده خدمات درمانی خود مراجعه کنید اگر فکر می کنید باردار هستید فورا با ارایه دهنده خدمات درمانی خود تماس بگیرید با پزشک خود در مورد هرگونه دارو و مکمل هایی که مصرف می کنید صحبت کنید اگر در حال تلاش برای باردار شدن هستید یا رابطه جنسی دارید و از روش های جلوگیری از بارداری استفاده نمی کنید، یک ویتامین دوران بارداری با میکروگرم اسید فولیک مصرف کنید